รายละเอียด

580911_ธรรมาธรรมะสงคราม ยอดนิยายของโลกที่ไขความเป็นมนุษย์ 20

พ่อครูว่า...วันนี้วันศุกร์ที่ 11 ก.ย. 58 วันนี้วันที่เขาเอาเครื่องบินชนตึกเวิร์ลเทรด ก่อนจะได้บรรยาย เมื่อวานนี้ได้บรรยายฌานโลกียะไป วันนี้จะได้บรรยายเทียบเคียงกับของโลกุตระ

 

เขาก็ให้นั่งสมาธิ แล้วให้พิจารณา แล้วไม่ได้บอกว่าพิจารณาอะไรบ้าง ก็เห็นใจเขานะสายเจโตนั่งหลับตาก็ไม่มีปัญญาอธิบายอะไรได้มากหรอก ก็น่าเห็นใจ

มีคุณปิ๋มส่งคำถามมา

เมื่อไม่กี่วันนี้พ่อท่านเล่าว่าพระพุทธเจ้าไม่ได้เอื้อในเรื่องการสอนธรรมะแก่พระสารีบุตรมากเท่ากับเอื้อพระอานนท์ ที่พระสารีบุตรได้ธรรมะมามากเพราะไปแอบฟังอยู่ข้างเขาสิเนรุ

ที่เป็นเช่นนั้นเพราะพระพุทธเจ้าเห็นว่าพระสารีบุตรเป็นสายปัญญา และสามารถเข้าใจธรรมะได้ง่ายจึงไม่ต้องเอื้อมากเท่ากับพระอานนท์อย่างงั้นหรือคะ

ส่วนพระอานนท์เป็นสายศรัทธาหรือคะ

ตอบ...ก็ถูกต้อง พระสารีบุตรนั้นยอดปัญญา อย่างพระอานนท์ก็สายปัญญา แต่ที่พระพุทธเจ้าเอื้อให้ก็เพราะมีสัญญากับพระพุทธเจ้าไว้ ถ้ามาเป็นอุปัฏฐาก แล้วพระพุทธเจ้าไปเทศน์ที่ไหน ถ้าพระอานนท์ไม่ได้ยินก็ให้มาเล่าให้พระอานนท์ฟังด้วย จะได้บันทึกไว้ไม่ตกหล่น ส่วนที่บอกว่าฟังอยู่ข้างเขาสิเนรุ คือผู้มีปฏิภาณฟังอะไรนิดหน่อยก็รู้ได้ด้วยปัญญา พระสารีบุตรก็ด้วยปัญญานี้

 

0857308xxx พ่อครูบอกว่าต้องมีมโนสิกโรติให้เป็นกายคตาสติแต่ผู้น้อยยังไม่เก่งมนสิกโรติขณะอทุกขมสุขเวทนา

ตอบ...ก็พิจารณากายทุกเวลาไป จริงๆคำว่าพิจารณากาย นั้นคลุมไปหมดแล้ว ความหมายของภาษาธรรมจึงยาก อย่างพระพุทธเจ้าว่า กายคือจิต คือมโน คือวิญญาณ การศึกษาธรรมะพระพุทธเจ้าต้องมีธรรมสองตลอดเวลา ซึ่งจะขาดจากจิตวิญญาณที่ไปรับรู้ไม่ได้ พิจารณาตรวจสอบ เพ่งเพียรแล้วทำใจในใจตลอดเวลา ตราบที่เรายังไม่จบกิจ ไม่ใช่อรหันต์สมบูรณ์แบบก็ต้องทำเช่นนี้ตลอดเวลา ถ้าขาดจิตไปร่วมด้วยก็ปฏิบัติไม่ได้ คำว่ากายแม้กระทบภายนอก แต่พระพุทธเจ้าว่า กายคือจิตคือมโน คือวิญญาณ คือกายนี่เอาจิตเป็นสำคัญ เนื่องมาจากภายนอกด้วย ให้พิจารณาศึกษากายคตาสติ คือในขณะที่มีกายดำเนินไปอยู่ องค์ประชุมของรูปนามดำเนินไป ต้องมีสติ พิจารณาศึกษาตลอดเวลา ต้องมีข้างนอกร่วมกับข้างในจึงจะเป็นความจริง มีอันใดอันหนึ่งอย่างเดียวไม่ใช่ความจริง

 

แล้วที่ว่าไม่เก่งขณะทำใจในใจที่อทุกขมสุขเวทนา ซึ่งคุณคนนี้จะเข้าใจอทุกขมสุขอย่างไรขั้นไหน?... แล้วที่ว่ายังไม่เก่งก็หมายถึงว่าพอได้ ที่ไม่เก่งนั้นไม่เก่งในภูมิภพระหว่างจิตมันเป็นอทุกขมสุขเวทนาแล้ว หรืออุเบกขา ถ้าเป็นเนกขัมมสิตอุเบกขา แล้วคุณจะทำให้ยิ่งขึ้นเป็น อนุรักขณาปธานหรือทำให้เป็นอเนญชาภิสังขาร ก็อาจเป็นเช่นนั้นตามที่เขียนมา หรืออาตมาอาจเข้าใจอีกแบบได้ว่า คุณทำจิตให้เป็นอทุกขมสุขหรืออุเบกขาไม่เก่ง หรือไม่ได้ ถ้าฟังๆแล้วเหมือนกับว่า จิตอุเบกขาของคุณหากเข้าใจสัมมาทิฏฐิจริงๆ อาตมาว่าทำไม่เก่ง แต่หากสัมมาทิฏฐิแล้วก็พยายามทำอย่ เพื่อให้จิตวางเฉย จิตอุเบกขามันเก่งขึ้นดีขึ้น ในขณะที่เราทำต่อไป รักษาให้เป็นผลต่อเนื่อง โดยทำงานอนุโลมปฏิโลมกับส่วนรวมไป แล้วจะกระทบกับทุกอย่างโลกีย์ คุณก็บอกว่าทำไม่เก่งไม่ค่อยได้ ถ้าผู้ที่ทำได้เป็นเนกขัมสิตอุเบกขาจริง มันก็จะไม่เก่งในช่วงแรกแต่ก็จะเก่งต่อไป เป็นปริสุทธา ปริโยธาตา มุทุ กัมมัญญา ประภัสสรา

 

คำว่าประภัสสรานั้นใช้แทนกับความบริสุทธิ์ของปริสุทธาได้ แต่ปริสุทธานั้นบอกตรงๆว่าสะอาดบริสุทธิ์ผ่องใส แม้ผ่านกระบวนการอีก 3 ผ่านการเกี่ยวข้อง ก็มีจิตเก่งขึ้น มุทุภูตธาตุก็ยิ่งเก่งแววไว ปรับได้เร็วขึ้นเรื่อยๆ สมรรถนะก็สูง ทำงานได้ดีขึ้น มีความชำนาญได้ดีขึ้น เหมาะสม ได้ประโยชน์ มีคุณสมบัติอาริยธรรมมากขึ้นเรื่อยๆ คำว่าปริสุทธากับประภัสสรา หากเบื้องต้นอาจแทนกันได้แต่จะให้ลึกซึ้งนั้น ประภัสสรานั้นน่าจะเก่งกว่าปริสุทธา

 

0857308xxx ขณะอทุกขมสุขเวทนานั้นไม่มีผัสสะกายเทวธรรมาไม่เกิดจึงไม่ค่อยรู้จึงไม่อ่านอาการใช่หรือไม่คะ

ตอบ...อ่านสิ ต้องอ่านอาการ

0893867xxx ผู้น้อยคิดว่าธรรมะเป็นสิ่งที่ยิ่งกว่าธรรมชาติฤาสิ่งที่เหนือกว่าธรรมชาติ!

ตอบ...ถูกต้อง ธรรมะเป็นสิ่งที่ยิ่งกว่าธรรมชาติ ถ้าบอกว่า ธรรมะคือธรรมชาติ นั้น จะไปบอกว่า x = x แต่จะบอกว่า x = xy นั้นไม่ได้ ธรรมะ=ธรรมชาติ ไม่ถูก แต่ธรรมะคือธรรมชาติก็อาจไม่เท่าทีเดียวก็ได้ มีเกี่ยวเนื่องกันแต่จะบอกว่า ธรรมะ ต้องเท่ากับธรรมชาติไม่ได้ ธรรมะต้องดับชาติ

 

0837277xxx ประโยชน์ของการนั่งเจโตสมถะ4อย่างที่พ่อครูบอกไว้นั้นสำหรับผู้ที่มีสัมมาทิฎฐิแล้วใช่หรือไม่ครับ?/

ตอบ...จิตสงบรำงับแบบเจโตสมถะ มีประโยชน์คือ 1.จิตสบาย สงบ ได้พักจิต อาศัยได้ แม้สะกดจิตก็อาศัยได้ แต่ถ้าไม่สะกดจิต แต่ทำเจโตสมาธิในภวังค์เป็น ให้มีจิตในภวังค์โดยไม่รับรู้ภายนอกได้

       2.ศึกษาจิต ไม่มีภายนอกเกี่ยวข้องนั้นมันง่าย แต่จะเห็นจิตในสัญญา ไม่มีความจริงมีแต่จิตนึกคิดปรุงแต่งไป แม้ไม่มีนิวรณ์ก็คิดนั่นคิดนี่ได้

       3.ทำเตวิชโชได้

 

0893867xxx ธรรมชาติในโลกอันมีดินน้ำลมไฟป่าเขาแม่น้ำทะเลเป็นสภาพตัวตนที่มิใช่ตัวตน(อัตตา)!ธรรมะที่เกิดภพเกิด ชาติในใจมีตัวตน(อัตตา)เมื่อละอัตตาอยู่เหนือธรรม ชาติได้เป็นอนัตตา!

ตอบ...พลังงานของคน ถึงจิตนิยาม คนนี้เกิดภพชาติในใจเกิดตัวตน เมื่อละอัตตาได้เหนือธรรชาติก็อนัตตา ก็ใช่

 

       4. ใช้ทำฤทธิ์ได้

 

0815371xxx นมัสการพ่อครูกระผมฟังธัมมะพ่อครูแล้วเกิดไมอยากทำบุญกับสงค์ที่อยู่ในฝ่ายเถระสมาคมแล้วครับ

ตอบ....การทำกุศลหรือทำทานก็ทำได้เสมอ ทำไม คุณทำทานให้ขอทานก็ได้ แล้วคุณทำทานให้พระให้สงฆ์ไม่ได้หรือ ถ้าคุณคิดว่าสงฆ์ส่วนใหญ่ไม่ได้เรื่องไม่น่าให้ทานก็ไปตีทิ้งหมดก็จะเหลืออะไร มันก็ต้องเหลือคนดีอยู่บ้าง ถ้าองค์ไหนรู้ชัดว่าไม่ดีก็ไม่ต้องให้ทาน ชัดเจนกว่าดีก็ให้ได้ อย่าตีทิ้งหมด

 

0837277xxx พระทางสายนั่งหลัตาที่จริงแล้วเขาก็มีผัสสะแต่เขาทำกับผัสสะไม่เป็นใช่หรือไม่?/

ตอบ...ใช้ ทุกคนไม่ตายก็มีผัสสะทั้งนั้น แต่เขาทำไม่เป็น รู้ไม่ได้ ปฏิบัติตอนมีผัสสะไม่เป็น ไม่ได้รับสัมมาทิฏฐิในการปฏิบัติขณะมีผัสสะ ได้รับการสอนการเรียนก็ไม่ชัดเจน ถ้าเว้นผัสสะเสียแล้วไม่เป็นฐานะที่จะปฏิบัติธรรมได้ มีในหลายสูตร ในมูลสูตรก็ต้องมีผัสสะ ในปฏิจจสมุปบาทก็มีผัสสะ 6 มีวิญญาณ 6 มีนามรูป มีอายตนะ 6 ตัณหา 6 อุปาทาน 4

 

แต่เขาไปสอนกับให้นั่งหลับตา ซึ่งไม่ใช่ของจริงเป็นสัญญา ทีี่จะไประลึกของใหม่ในอนาคตก็อาจเป็นได้ แต่แม้นั่งหลับตาขณะนั้นก็เป็นปัจจุบัน ก็ไม่หมดกามหมดฌานหากมิจฉาทิฏฐิอยู่ เป็นอนาคตทำไม่ได้ทำไม่เป็นต้องเป็นปัจจุบันจึงเป็นทิฏฐธรรมนิพพาน ในทิฏฐิ 62 พูดไปแล้วจะแรง เขานั่งหลับตาเป็นมิจฉาทิฏฐิ มีแต่ความฝันจมในอดีตกับอนาคตทั้งทิฏฐิ 62 น่าสงสาร อาตมาพูดไปเหมือนไปว่าแต่มันมีหลักฐานของพระพุทธเจ้า ว่าการปฏิบัติถูกต้องบริบูรณ์จะมี

1.    การคบสัตบุรุษที่บริบูรณ์  ย่อมทำให้การฟังสัทธรรมที่บริบูรณ์

2.   การฟังสัทธรรมบริบูรณ์ ย่อมทำศรัทธาให้บริบูรณ์

3.   ศรัทธาที่บริบูรณ์ ย่อมทำมนสิการโดยแยบคายให้บริบูรณ์ 

4. การมนสิการโดยแยบคายที่บริบูรณ์ ย่อมทำให้ สติสัมปชัญญะบริบูรณ์ ที่จะรู้ทันผัสสะ รู้ทันเวทนา

5. สติสัมปชัญญะที่บริบูรณ์  ย่อมทำให้ความสำรวมอินทรีย์บริบูรณ์

6. ความสำรวมอินทรีย์ที่บริบูรณ์  ย่อมทำให้สุจริต 3 บริบูรณ์  คือ  กาย วาจา ใจ  เลิกทำการงานทุจริต

7. สุจริต3 ที่บริบูรณ์  ย่อมทำให้สติปัฏฐาน4 บริบูรณ์

8. สติปัฏฐาน4 ที่บริบูรณ์  ย่อมทำให้โพชฌงค์ 7 บริบูรณ์

9. โพชฌงค์ 7 ที่บริบูรณ์  ย่อมทำให้วิชชาและวิมุติ บริบูรณ์  (อวิชชาสูตร พตปฎ. เล่ม 24  ข้อ 61)

 

0893867xxx กามตัณหาราคะที่เกิดตามธรรมชาติ!ความเป็นธรรม ชาติดับไม่ได้!แต่ธรรมะที่ ดับภพชาติดับกิเลส!ดับกามตัณหาราคะที่เกิดตามธรรมชาติได้!

ตอบ...

 

0857308xxx กราบขอพ่อครูอธิบายวิโมกข์8แบบโลกุตระเพียวๆ จะได้แก้สงสัยค่ะ

1. ผู้มีรูป  ย่อมเห็นรูปทั้งหลาย   (รูปี  รูปานิ  ปัสสติ)

2. *ผู้ไม่มีความสำคัญในรูปภายใน (10/66)   ย่อมเห็น   รูปทั้งหลายในภายนอก (อัชฌัตตัง  อรูปสัญญี เอโก  พหิทธา รูปานิ  ปัสสติ)  (*พ่อครูแปลว่ามีสัญญาใส่ใจในอรูป)

3. ผู้ที่น้อมใจเห็นว่าเป็นของงาม (สุภันเตวะ  อธิมุตโต โหติ,    หรือ  อธิโมกโข  โหติ   (พ่อท่านแปลว่า เป็นโชคอันดีงามที่ผู้นั้นโน้มไปเจริญ สู่การบรรลุหลุดพ้นได้ยิ่งขึ้น)

พตปฎ. ล.10  ข.66 /  ล.23  ข.163

4.    ผู้ล่วงพ้นรูปสัญญา(พ้นรูปฌาน)  เพราะดับปฏิฆสัญญา  เพราะ ไม่ใส่ใจถึงนานัตตสัญญาโดยประการทั้งปวง  จึงบรรลุอากาสานัญจายตนะ  ด้วยมนสิการว่าอากาศหาที่สุดมิได้  (สัพพโส  รูปสัญญานัง สมติกกัมมะ   ปฏิฆสัญญานัง  อัตถังคมา  นานัตตสัญญานัง  อมนสิการา  อนันโต  อากาโสติ  อากาสานัญจายตนัง  อุปสัมปัชชะ  วิหรติ) คำว่า อมนสิการ แปลว่าไม่ต้องทำใจในใจแล้ว แต่ท่านไปแปลคำว่า อมนสิการคือไม่ใส่ใจในอะไร ซึ่งไม่ถูกต้อง

5.    ผู้ที่ล่วงพ้นอากาสานัญจายตนะโดยประการทั้งปวง  จึงบรรลุวิญญาณัญจายตนะ  ด้วยมนสิการว่า  วิญญาณ หาที่สุดมิได้   (สัพพโส   อากาสานัญจายตนัง  สมติกกัมมะ   อนันตัง   วิญญาณันติ   วิญญาณัญจายตนัง   อุปสัมปัชชะ   วิหรติ ฯ) ข้อที่ 4 ดูความว่าง แต่ตอนนี้ให้ดูตัวรู้ รู้ว่าจิตเราอยู่ในภพว่างๆ

6.    ผู้ที่ล่วงวิญญาณัญจายตนะ โดยประการทั้งปวงจึงบรรลุอากิญจัญญายตนะ  ด้วยมนสิการว่า ไม่มีอะไร  (สัพพโส  วิญญาณัญจายตนัง  สมติกกัมมะ   นัตถิ  กิญจีติ  อากิญจัญญายตนัง  อุปสัมปัชชะ   วิหรติ) ตรวจสอบว่า มีสิ่งน้อยนิดโผล่มาอีกไหม ที่ยังไม่บริสุทธิ์สะอาดเต็ม นั่นคืออากิญจัญญายตนะ

7.   ผู้ที่ล่วงพ้น  อากิญจัญญายตนะ โดยประการทั้งปวง จึงบรรลุเนวสัญญานาสัญญายตนะ  (สัพพโส  อากิญ-จัญญายตนัง  สมติกกัมมะ   เนวสัญญานาสัญญายตนัง  อุปสัมปัชชะ  วิหรติ ฯ)  หรือจิตวิญญาณต้องพ้นสิ่งที่ไม่รู้  และไม่มีที่จะไม่รู้ คือต้องให้รู้ว่าวิญญาณสะอาดจริงนะ ไม่มีธุลีหมองธุลีเริง แล้วต้องรู้นะจะไม่รู้ไม่ได้ ไม่มีสิ่งที่ไม่รู้

8 .ผู้ที่บรรลุสัญญาเวทยิตนิโรธ  เพราะล่วงเนวสัญญา-นาสัญญายตนะ  โดยประการทั้งปวง (สัพพโส  เนวสัญญานาสัญญายตนัง  สมติกกัมมะ   สัญญาเวทยิตัง   นิโรธัง  อุปสัมปัชชะ วิหรติ)   หรือพ้นอวิชชาสังโยชน์

 

ทุกปัจจุบัน สั่งสมเป็นอดีต และพยากรณ์อนาคตได้ว่า 000 สูญๆๆๆ อดีตสั่งสมตกผลึก แข็งแรง เป็นนิจจัง(เที่ยงแท้) ธุวัง (ถาวร) สัสตัง(ยืนนาน) อวิปริณามธัมมัง(ไม่แปรเปลี่ยน) อสังหิรัง(ไม่มีอะไรหักล้างได้) อสังกุปปัง(ไม่กลับกำเริบ)

อันผู้เข้าถึงแล้ว พึงทบทวนตรวจสอบอย่างอนุโลมบ้าง  อย่างปฏิโลมบ้าง ทั้งอนุโลมและปฏิโลมบ้าง  หรือบางขณะก็อยู่ในอารมณ์บางขณะก็ไม่อยู่ในอารมณ์แห่งวิโมกข์8   อยู่บ้าง-ไม่อยู่บ้างตามคราวที่ต้องการ  ตามที่ปรารถนาและตามกำหนดที่ประสงค์   จึงบรรลุเจโตวิมุติ - ปัญญาวิมุติ อันหาอาสวะมิได้  เพราะอาสวะสิ้นไป  เพราะทำให้แจ้งด้วยปัญญาอันยิ่งเองในปัจจุบัน  นี้เรียกว่า อุภโตภาควิมุติ 

พตปฎ. เล่ม 10  ข.66 (มหานิทานสูตร)

 

อานนท์ทั้งหลายฟังแล้วชื่นชมพุทธภาษิตนี้หรือไม่ นี่คือวิโมกข์ 8 ไว้ค่อยทวนอีก เมื่อมีโอกาส ก็รับฟังรับรู้ เราจะได้ปฏิบัติจนมีสภาวะนี้ได้จริง เมื่อได้จริงก็จะยิ่งเข้าใจได้ดี แม้ไม่เก่งกาจอะไร มันจะเกิดจริงเป็นจริง แม้ว่าเราเองจะไม่เก่งภาษา ฟังไปก็มึน เราก็ฟังไปเท่าที่มีสภาวะเราก็เอาอันนั้นแหละ ที่เราเข้าใจนี้แหละ

 

ผู้บรรลุธรรมของพระพุทธเจ้าจะขัดเจนว่า สวรรค์นี้เท็จ นรกนี้มันจริง เพราะสวรรค์สุขขัลลิกะแต่นรกคืออนุสัย ตายไปเอาอนุสัยเอานรกไปด้วย แต่สวรรค์นั้นไม่ได้เอาไปด้วยนะ สวรรค์มีแต่ปัจจุบัน ผ่านปัจจุบันไปมีแต่สวรรค์เพ้อ มันเป็นเรื่องเพ้อ ความจริงมีอยู่ในปัจจุบัน ตายไปไม่มีปัจจุบัน ซึ่งอาจปัจจุบันเหมือนกันตอนตายแล้ว คนที่ชัดเจนแล้วสวรรค์เป็นเท็จเพราะมันแค่เวทนา ที่เป็นความรู้สึก อารมณ์ ในขณะเวทนา คุณต้องมีตา หู จมูก ลิ้น กายใจ หากไม่มีก็เกิดแต่สัญญา อารมณ์สุข ทุกข์เป็นเวทนาปลอม เป็นความรู้สึกปลอม เป็นมโนมยอัตตา เป็นอรูปอัตตา ไม่ครบครันความเป็นมนุสโส

 

นรกคือสัญญา สวรรค์คือเวทนา นรกคือความจำความฝังใจ เป็นอนุสัยเกาะติดกินใจตลอดไม่ออกจากใจง่ายๆ แม้แต่ได้เสพสวรรค์ผ่านไปแล้วมันยังจำฝังใจใส่เข้าไปเป็นสวรรค์เก๊อีก

 

ในปฏิจจสมุปบาท นั้น สัญญา 6 ไม่มี มีแต่เวทนา 6 ตัณหา 6 ผัสสะ 6 อายตนะ 6 แต่สัญญานั้นมีหลายอย่าง หากไร้เหตุปัจจัยแล้วคุณยังเอาเศษสวรรค์นั้นฝังไว้ในใจอีก เก็บความรู้สึก ความทรงจำนี้ไว้ เป็นต้น สัญญาคือตัวนรกแท้ๆ ตายไปมีแต่สัญญา

 

เวลาก็เหลืออีก 10 กว่านาทีก็เข้ามาสู่เนื้อหา

(98) รู้ “กาย”แต่ “ดับเหตุ”ที่มี “กาม”ไม่ได้  “ฌาน”ก็ไม่มี

       หรือยังไม่รู้จักรู้แจ้งรู้จริงในความเป็น “กาม” ยังไม่รู้จักรู้แจ้งรู้จริงในความเป็น “ฌาน”ถูกต้องถ่องแท้เพียงพอ จึงปฏิบัติลดละกิเลส กำจัดกิเลสในขณะสัมผัสด้วยทวาร 5”ยังไม่เป็น ยัง “เห็น”(ปัสสติ)ตัวตนของกิเลสยังไม่ได้ ยัง “เห็น”(ปัสสติ)แม้แค่กายของตน คือ  “สักกาย”ยังไม่สำเร็จ จึงไม่เป็นโลกุตรธรรม ตั้งแต่สังโยชนข้อ์ที่ 1 คือ ยังไม่ “พ้นสักกายทิฏฐิ”

       แม้ปฏิบัติธรรมใน “ปัจจุบัน”(ทิฏฐธรรม)แล้ว แต่ยังไม่สามารถ “เห็นนิพพานในปัจจุบันนั้น”(ทิฏฐธรรมนิพพาน)แน่ๆเลย

       เพราะปัจจุบันนั้นไม่มีการสัมผัสสัมพันธ์อยู่พร้อมทั้ง 5 ทวาร ลืมตามีทั้ง “ทิฏฐะ-สุตะ-มุตะ”ได้อยู่ จึงไม่รู้แจ้งใน “รูป,เสียง,กลิ่น,รส,สัมผัสภายนอกและภายใน”อยู่หลัดๆในบัดนั้น นั่นคือ ไม่มี “ความจริง”ของภาวะ “กามคุณ 5”ยืนยันอยู่โทนโท่ เต็มสภาพ

       เพราะวิปัสสนาญาณหรือวิชชาข้อที่ 1 ที่ “เห็น”(ปัสสติ)หลัดๆโต้งๆ ในความเป็น “กาย-เวทนา-จิต-ธรรม”ยังไม่สัมมาทิฏฐิเพียงพอ จึงยังไม่บริบูรณ์ ในการปฏิบัติธรรมแบบพุทธ

       เพราะเป็นผู้ไม่มี “สัมผัสวิโมกข์ 8 ด้วยกาย”ตามที่พระพุทธเจ้าตรัสว่า ต้องครบความเป็น “กายสักขี”(คือมี “กาย”ยืนยันโต้งๆเป็นพยาน)

        “วิโมกข์ 8”นั้นต้อง “เห็นทั้งรูป-เห็นทั้งนาม” และต้อง “เห็นทั้งภายนอก “กามภพ”-เห็นทั้งภายใน ลึกเข้าไปทั้งรูปและอรูป ในขณะที่มีความเป็น “กาย”คือ “ธรรม 2” ตั้งแต่หยาบ-กลาง-ละเอียดเป็นที่สุด ตั้งแต่ “กาม” ถึง “รูป” และ “อรูป”ตลอดจบถึงขั้น “สัญญา เวทยิต นิโรธ”ทีเเดียว จึงจะครบบริบูรณ์การ “สัมผัสวิโมกข์ 8 ด้วยกาย”

       ตลอดครบ “วิโมกข์ 8” ต้องมี “กาย”อยู่พร้อมจนกระทั่งถึง “นิโรธ”ขั้นสุดท้ายปลายจบกันโน่นทีเดียว

       ดังนั้นใครหรือนักปฏิบัติธรรมใด แม้จะมี “ตานอก”แล้ว ปฏิบัติในขณะลืมตาแล้ว รู้ความเป็น “กาย”แล้ว แต่ยังไม่รู้จัก “อาการ”ของความเป็น “กาม”ก็ดี ความเป็น “ฌาน”ก็ดี ที่เกิดจากภาวะ “ทิฏฐะ(ได้เห็น)-สุตะ(ได้ยิน)-มุตะ(ได้กลิ่น,ได้ลิ้มรส,ได้สัมผัสเสียดสีภายนอก-ภายใน)” ก็ยังมิจฉาทิฏฐิในเรื่อง “กาม”เรื่อง “ฌาน”

       นั่นคือ ไม่มี “ความจริง”อยู่แท้ๆที่มี “ตา,หู,จมูก,ลิ้น,กาย,ใจ” สัมผัสสัมพันธ์อยู่หลัดๆครบพร้อมอันเกิดอยู่ใน “จิต”ขณะนั้น

       เพราะเมื่อไม่รู้ “กาม”ไม่รู้ “ฌาน” มันก็ทำ “กาม”ให้หมดไป แล้วจะเกิด “ฌาน”ขึ้นใน “จิต” มันก็ไม่เกิด-ไม่เป็น-ไม่ได้ ...ใช่มั้ย?

       ซึ่ง “อารมณ์”ที่มี “กาม”เป็นตัวการปรุงแต่ง “จิต”อยู่เป็น “กามสดๆ”ขณะปัจจุบันนี้ มันสดๆนะ ไม่ใช่ “อารมณ์กาม”ที่เกิดเฉพาะขณะมีแต่การรับรู้ตอนอยู่ในภวังค์ และรู้ด้วย “สัญญา”เท่านั้น เป็นการ “รู้”ในขณะที่ไม่มีสัมผัสภายนอกจริงเลยนั้นนะ นั่นมันแห้งๆ

       ขณะนี้มันมี “มี “ตา,หู,จมูก,ลิ้น,กาย,ใจ”สัมผัสสัมพันธ์อยู่หลัดๆครบพร้อมโทนโท่สดๆ แต่ตนเองยังอ่าน “อาการ”ที่เป็น “กามคุณ 5”ใน “ปัจจุบัน”ขณะที่มี “สัมผัส” ขณะลืมตานี้ยังไม่เป็นก็ดี หรือเผลอสติกำหนดไม่ทันก็ตาม ก็คือ ยังไม่ “เห็น”ความเป็น “กามสดๆ”นั้น ก็กำจัดมันไม่ได้ หรือไม่ได้กำจัดมัน ใช่ไหมล่ะ

       เมื่อ “ดับเหตุ”ที่มี “กาม”ไม่ได้ ไม่มีผลบ้างเลย  “ฌาน”ก็มีไม่ได้

 

(99) รู้จัก “กาม” กำจัด “กาม”(เนกขัมมะ)ได้ ก็เกิด “ฌาน”

       ถ้าทำได้แม้แค่เพียงทำให้ “กาม”จางคลายลง ก็จะเป็น “ฌาน”ไปตามลำดับ เป็น “สัมมาฌาน” เป็น “ฌาน”ลืมตา ตามแบบพุทธแท้ทั้งเราทั้งเขาร่วมรู้ได้หมด ไม่มีอะไรปิดบัง ไม่มีอะไรลับ มีแต่ “ความจริง”ที่สว่างโจ้ง ครบตื้นลึกหนาบางครบครัน  

       ไม่ใช่ “ฌาน”ที่ทำในตอนหลับตาเข้าไปอยู่ในภพ ลึกๆ ลับๆ  งมอยู่กับ “ฝัน” อันไม่เป็น “ความจริง”ที่เป็น “สัจจะ”

        “สัจจะ”ที่เป็น “ความจริง”นั้นมี 2 ก็ต้องมีครบทั้ง 2 คือ ทั้ง “สมมุติสัจจะ” และมีทั้ง “ปรมัตถสัจจะ”บริบูรณ์พร้อมทั้งนอกทั้งใน   

       ผู้จะรู้จักรู้แจ้งรู้จริงใน “สัจจะ”หรือ “ความจริง”ก็ต้องเรียนรู้ทั้ง “รูปและนาม”ของ “สมมุติสัจจะ” ทั้ง “รูปและนาม”ของ “ปรมัตถสัจจะ”

       องค์รวมของรูปกับนาม ซึ่งก็คือ “กาย”นั้น เมื่ออ่านเจาะวิจัยเข้าไปละเอียดๆแล้ว ก็อ่านเข้าไปที่ “ความรู้สึก”ใน “องค์ประชุมของรูปกับนาม(กาย)นั้นนั่นแหละ ก็จะ “เห็น”ความรู้สึกของจิตเราเองขณะนั้น”ได้ ว่า มี “อารมณ์”อย่างไร สุขหรือทุกข์ เป็นต้น

       จากนั้นก็วิเคราะห์ “ในเวทนา”นั้นเข้าไปอีกๆ ซึ่งมันก็คือ “จิต”โดยรวมนั่นเอง ใน “อารมณ์”ที่เราเสวยอยู่นั้น ที่มันเป็นสุขก็ดี เป็นทุกข์ก็ดี มันมาจากต้นทางแท้คือ  “จิต”ที่เป็นตัวการคือ  “ไม่ราคะ ก็โทสะ”(สราคะหรือสโทสะ)แน่ๆ เราจึงเกิดอารมณ์สุขหรืออารมณ์ทุกข์ขึ้นได้ เราก็จัดการกับเจ้าตัว “เหตุ”(สมุทัยอาริยสัจ)ตัวนี้แหละให้ได้

       นี่คือ การปฏิบัติธรรม เริ่มจาก “สติปัฏฐาน 4” พิจารณา “กายในกาย-เวทนาในเวทนา-จิตในจิต-ธรรมในธรรม” 4 ข้อต้นของโพธิปักขิยธรรม 37 อันเป็น “โลกุตรธรรม 37”ตามที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ในพระไตรปิฎก เล่ม 31 ข้อ 620 และปฏิบัติโพธิปักขิยธรรมข้ออื่นๆ จึงจะรู้จักรู้แจ้งรู้จริงความเป็น “กาม”และความเป็น “ฌาน”

       ถ้ายังไม่เริ่มรู้จักรู้แจ้งรู้จริงความเป็น “กาย” อันเป็นจุดแรกของ “โลกุตรธรรม” แล้วก็พิจารณาเข้าไปใน “กาย”เป็น ก็ไม่เริ่มต้นเข้าสู่ “โลกุตรธรรม”ตามที่พระพุทธเจ้าตรัส ก็ไม่มีทางบรรลุนิพพานแน่ๆ

       กระทั่งปฏิบัติแล้วอ่าน “กาย-เวทนา-จิต-ธรรม”ได้ แยกแยะ “กายกับจิต”เป็น แล้วจัดการ(อภิสังขาร)ใจในใจเป็น กำจัดเฉพาะ “อาการ”หรือส่วนที่เป็น “อกุศล”แท้ๆได้ถูกภาวะ จึงจะเป็น “สัมมาฌาน”ของพุทธจริง เป็น “สัมมาสมาธิ”แท้ เป็น “เนกขัมมะ”เข้าถึงความเป็น “เวทนาในเวทนา 108” ซึ่งเป็น “ฌาน”ลืมตามี “ความจริง”

       โดย “เห็น”(ปัสสติ) “มโนปวิจาร 18 และ 36”ที่เป็นจุด “แจ้ง”(สัจฉิ) “ความจริง” ไข “โลกียะ”สู่ “โลกุตระ”ชัดเจนแจ่มแจ้งที่สุด

         จบ...

เวลาบันทึก 13 มีนาคม 2563 ( 17:19:26 )

รายละเอียด

580913_วิถีอาริยธรรม บ้านราชฯ ต่อต้านคอรัปชั่นเร่ิมต้นที่ใคร

ส.ฟ้าไทว่า...ตอนนี้เรื่องที่กำลังฮอต ก็คือเรื่องการแฉ ตม.(ตรวจคนเข้าเมือง) ดูแล้วคนเข้ามาในประเทศไทยง่ายมาก ขอให้มีเงิน ทำอย่างไรเราจะแก้ไขได้อย่างยั่งยืน

 

พ่อครูว่า...วันนี้เรามาพูดถึงปัญหาคอรัปชั่น พูดแล้วเหมือนตีทิ้ง โดยข้าราชการคือนักการเมืองเบอร์หนึ่ง คือผู้มาทำงานรับใช้ประชาชน อาสารับใช้ประชาชน การเมือง=อาสารับใช้ประชาชน คนจะมาทำการเมืองไม่ใช่มาหลอกล้วงตับกินไส้ปชช. ก็เป็นคนบาป คนขี้หลอกแท้ๆเลย ใครมาหาเสียงเลือกตั้งก็ว่าจะมารับใช้ แต่มาแล้วขูดรีดปชช.สารพัด มันขบถชัดๆ มันไม่รู้จะไปอย่างไร มันเป็นคนไม่จริงเลย

มีบทความของคุณเปลว สีเงิน เกี่ยวกับต่อต้านคอรัปชั่นเรื่อง  ทอง 'อีกแผ่น' ที่ปิดหลังพระ

 

…..รู้กันหรือยัง..."พิพิธภัณฑ์กลโกงชาติ" มีขึ้นแล้วในเมืองไทยเป็นแห่งแรกของโลก!

 

เช้าวาน ตายังไม่ทันชินแสง คว้าไอแพดเปิดสำรวจ ว่าตอนหลับโลกมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง?

 

มีจริงๆ ด้วย!

 

มีคลิปส่งมาจากที่ไหนต่อที่ไหนหลายอัน เปิดดู 2-3 อัน ปรากฏว่า ถึงต่างที่มา-ต่างคนส่ง แต่ไม่ต่างเรื่อง

 

คือเป็น "คนละเรื่องเดียวกัน" ว่าด้วยการต่อต้านคอร์รัปชัน ชนิดเดินหน้าเข้มข้นจากองค์กรภาคธุรกิจ ผนวกภาครัฐ ผมงัวเงียตายังไม่ตื่น

 

แต่พอเปิดปุ๊บ...โพลงเลย!

 

ก็แหม...แต่ละประเด็น มันกระทุ้ง-กระแทกถึงจิตใต้สำนึกให้เลือดลมพลุ่งพล่าน ว่าต่อไปนี้ ....

 

การดูแลบ้านเมือง โดยเฉพาะด้านคอร์รัปชัน โกง-กิน ไม่ว่าในระบบรัฐ ระบบราษฎร์

 

เราทุกคน จะนิ่งดูดาย เกี่ยงกัน ผลักโยนให้เป็นภาระคนโน้น-คนนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว เพราะบ้านเมืองไทย-ประเทศไทย คือบ้านของเราทุกคน

 

OUR HOME OUR COUNTRY ประมาณนั้น!

 

ฉะนั้น จะปล่อยให้ใครโกงบ้าน-กินเมือง โดยเราไม่ผนึกกันเพื่อฟาดฟันมันไม่ได้แล้ว!

 

คลิปแรก "ไอ แอม ซอร์รี" ดูก็สะอึก!

 

สะท้อนตัวตนคนไทยวันนี้ รวมทั้งตัวผม ดูแล้วก็ละอายตัวเอง บอกว่ารักชาติ เกลียดคนโกง-คนกิน ทั้งที่เห็นคาตา แต่ว่า...ธุระไม่ใช่

 

คลิปที่สอง ต้องบอกว่า น่าเอาฉายกลางแปลง!

 

"พิพิธภัณฑ์กลโกงชาติ" 3-4 เรื่อง แต่ละเรื่อง มันจี้ใจถึงขั้น "แค้นระคนอาฆาต" ไอ้ระยำพวกนั้น

 

ที่นำเสนอ มันคือประวัติศาสตร์ชาติชั่วแต่ละไอ้โคตรโกง ความโกงชาติและการตอดกินของมัน เหมือนไม้หน้าสามหวดแสกหน้าปลุกสำนึกให้ทะลึ่งตื่น

 

ผมดูแล้วก็ไถลไปชงกาแฟนั่งซด....!

 

คิดคำนึงไป ในชีวิตหนังสือพิมพ์ ผ่านการโกงกินหลายยุค แต่ละยุค ก็มีคนพูดแต่ว่าเกลียดโกง ต่อต้านโกง

 

แต่...ไม่มีใครทำ!

 

เพิ่ง 3-4 ปีมานี้ จากคุณดุสิต นนทะนาคร เห็นว่า ถ้าขืนปล่อยระบบรัฐ-ระบบการเมือง ผนึกกินเมืองไปเรื่อยๆ โดยไม่ทำอะไรสักอย่าง เป็นการสกัดกั้น

 

ชาติไม่สิ้น แต่ประเทศถูกกินหมดแน่!

 

จึงชักชวนภาคธุรกิจก่อตั้งองค์กรต่อต้านคอร์รัปชันขึ้น แต่คุณดุสิตจากไปก่อน

 

คุณประมนต์ สุธีวงศ์ รับงานสานต่อ พอดีพลเอกประยุทธ์ จันทร์โอชา นำคณะ คสช.เข้ายึดอำนาจปกครองประเทศ 22 พ.ค.57

 

แนวเจตนาตรงกัน

 

คือ "คอร์รัปชัน" ต้องล้างให้สิ้น!

 

ก็เห็นองค์กรต่อต้านคอร์รัปชัน (ประเทศไทย) ที่คุณประมนต์ทนลูกปืนถล่มบ้านได้นี่แหละ ต้านคอร์รัปชันด้วยปาก ไม่มาก

 

แต่ทำมาก!

 

ทำต่อเนื่อง จริงจัง กระแทกตา-กระแทกใจ จิกจิตสำนึกคนไทยให้ตระหนัก และออกมาผนึกร่วมกันมากขึ้นเรื่อยๆ

 

ก็เห็นผลทันตา ปี-สองปีนี้ คอร์รัปชันถูกตัดยอด ตอนกิ่ง โค่นต้น ไปมากต่อมาก แต่ยังไม่ตาย ยังมีหัว "รองอก" ฝังอยู่ใต้ดิน

 

มาปีนี้ ผมเห็นความตื่นตัว-ตื่นใจของคนหลากหลายที่มีแนวคิดต้องฟาดฟันคอร์รัปชัน ออกไปร่วมงาน ซึ่งตรง "วันตาย" ของคุณดุสิต

 

แต่เป็น "วันเกิด" องค์กรต่อต้านคอร์รัปชั่น 6 กันยา!

 

ต้องบอกว่า ประเทศไทยมุ่งสู่ยุคใหม่ พอเห็นอนาคตสดใสรำไร เมื่อองค์กรต่อต้านคอร์รัปชันกับรัฐบาล คสช.ผนึกล้างคอร์รัปชัน จริงจัง-ต่อเนื่อง

 

ความจริง งานเมื่อวันอาทิตย์ที่เซ็นทรัลเวิลด์ ฮือฮากันไม่จบ กับพิพิธภัณฑ์กลโกงชาติ ที่นำเสนอเป็นตัว-เป็นตน

 

ทั้งเรื่องจำนำข้าว เรื่องบางกอกฟิล์ม เรื่องนกน้อยในไร่ส้ม ฯลฯ

 

ผมไม่ได้ไป ได้ดูจากคลิปนี่แหละ ต้องขอบอก ทำได้ปวดหัวใจ และถึงใจจริงๆ

 

อยากรู้ว่าถึงยังไง คลิกไปที่ www.พิพิธภัณฑ์กลโกงชาติ.com ดูเองละกัน!

 

ก็อยากสรุปสั้นๆ.........

 

เป็นสัตยาบัน ภาคประชาสังคมร่วมกันว่า...ต่อไปนี้

 

"เห็นสองกำปั้นไขว้ใต้ ACT ที่ไหน คอร์รัปชันต้องบรรลัยที่นั่น!"

 

เพราะ ACT เอาจริง เดินหน้ากระแทกจริง

 

และผมก็เชื่อว่า การต่อต้านคอร์รัปชันครั้งนี้ จะสำเร็จระดับพอใจยิ่ง เหตุผลคือ ใจจริง ทุกคนเกลียดคอร์รัปชัน แต่ลำพังตัว ไม่กล้าทำอะไร

 

มาครั้งนี้ มีตัวนำจริงจังให้จับต้องได้ คือ ACT

 

และนี่เหมือนหัว เมื่อมีหัวปรากฏ ยิ่งหัว คือคุณประมนต์ซึ่งชีวิตมีต้นทุนสูง ยังไม่ระย่อต่อลูกปืนสกัด

 

ภาคประชาสังคมก็พร้อมต่อเป็นลำตัว เป็นแขน เป็นขา เป็นหาง ผนึกกันไปในทางเดียว

 

ACT เหนือสองกำปั้นไขว้ วันนี้....

 

รูปลักษณ์นี้ เห็นที่ไหน เหมือนยันต์ขับไล่ผีร้ายที่สิงสูบเลือดบ้านเมืองไทย ให้กระเจิดกระเจิงไป

 

คนไทยมีความหวัง "สว่างไสว" ใต้ยันต์ ACT และรัฐบาล คสช.บนการนำของพลเอกประยุทธ์!

 

คนไทยนั้น..........

 

ทำดี ก็ทำได้ทุกอย่าง จะทำที่ไม่ดี ก็ทำได้ทุกอย่างเหมือนกัน ข้อสำคัญขึ้นอยู่กับ "ตัวนำ"

 

วันนี้ พลเอกประยุทธ์ กับ ACT เป็นตัวนำในด้านทำดี

 

เมื่อหัวนำดี ก็ไม่ต้องห่วงว่าหางจะไปทางไม่ดี!

 

ทำไม "องค์กรต่อต้านคอร์รัปชัน" นี้ จึงแรงไม่ตก ตรงข้าม นับวันจะแรงขึ้น..แรงขึ้น?

 

เมื่อศึกษาโครงสร้างองค์กร จึงทั้งเข้าใจและแอบปลื้มใจ คือองค์กรนี้เข้มแข็ง นำฟาดฟันคอร์รัปชันได้แรงไม่ตก เพราะอะไร...บอกไปท่านก็คงไม่อยากเชื่อ?

 

แต่ต้องเชื่อครับ เพราะประจักษ์มาแล้ว ACT คือศูนย์รวม ภาคธุรกิจเอกชน พูดกันชัดๆ กลุ่มคนระดับบน ฐานธุรกิจเป็นพัน-เป็นหมื่นล้าน ภาคประชาสังคมที่มีความจริงใจ ภาควิชาการที่มุ่งมั่นเพื่อสังคมชาติ

 

ไม่ใช่แค่ในกรุงเทพฯ.....

 

หากแต่คุณดุสิตวางรากฐานเป็นภาคีเครือข่ายต่อต้านคอร์รัปชันไว้เกือบทุกจังหวัด

 

เหล่านี้ ทำงานในลักษณะ "ปิดทองหลังพระ" ผ่านคำว่า ACT เงียบๆ

 

ไม่มีใครเอาหน้ามาออก.......

 

แต่ทุกคน "ออกเงิน-ออกความคิด" ไม่ใช่บาท-สองบาท

 

สาม-สี่ปีมานี้ ผมว่าแต่ละคน แต่ละองค์กร ต้องควักรวมกันน่าจะเป็นร้อยล้าน ด้วยเจตนาเดียว

 

ขับเคลื่อน ACT กระแทกพวกแทะแผ่นดินให้สิ้นพันธุ์!

 

ผมแอบปลื้มตรงนี้ ที่พูดกันว่า พวกรวยแล้ว เอาแต่ตัวรอด ไม่แยแส ไม่เสียสละเพื่อให้ชาติบ้านเมืองรอด

 

ก็อาจจะมีนะ....

 

แต่ที่ผมเห็น พวกรวยแล้ว แต่พร้อมใจ "ปิดทองหลังพระ" ผ่านองค์กร ACT มากองค์กร มากสถาบัน และมากบุคคล ชนิดคิดไม่ถึง!

 

สื่อเพื่อการต่อต้านคอร์รัปชันทั้งหลาย ทั้งไอเดีย และการจัดทำ นั่นมาจากการร่วมแรง-ร่วมใจของคนหลากหลายร่วมแนวทาง

 

ลำพังเงิน........

 

ใช้ทำงานเพื่อสังคมชาติสะอาดอย่างนี้ไม่สำเร็จ ต้องใจ ต้องสละ ต้องปณิธาน ต้องเข้าใจ ต้องช่วยกันทำให้ชาติรอดก่อน

 

แล้วทุกคน ไม่ว่ารวย-จน ธุรกิจเล็ก ธุรกิจใหญ่ จึงจะอยู่อย่างมีความหมายในเอกลักษณ์ชาติ

 

คือ...ให้คนทำเพื่อชาติ

 

อย่าให้ชาติเป็นสินค้าเพื่อคน!

 

หนังสือพิมพ์นั้น ด่าคน มันง่าย....แต่ช่วยชาติ-ช่วยใครไม่ได้

 

ฉะนั้น วันนี้ ผมขอทำอะไรที่มันยากๆ ซักวันนะ.

 

 

พ่อครูว่า....ขออภัยที่ต้องพูด อโศกนี่เป็นพวกปราบคอรัปชั่น เพราะอโศกไม่ได้ปราบด้วยเงินไม่ใช้วัตถุไม่ใช้รูปใหญ่ แต่เป็นนามธรรม ไม่ได้เอามหาภูตรูปไปใช้ฟาดฟันใคร ก็เลยเหมือนไม่มีบทบาท เขาเห็นยากที่พูดนี้ไม่ได้พูดเพื่อให้เขามาเห็นค่ารู้ค่านะ พูดเหมือนอวดดี ที่จริงอโศกเราปราบคอรัปชั่นมาแต่ไหนแต่ไร ตั้งใจปราบ โดยปราบคอรับชั่นตัวเองก่อน ตัวเองซื่อสัตย์ไม่คดโกงก่อนแล้วค่อยไปปราบคนอื่น ถ้าตัวเองไม่ได้ปราบคอรัปชั่นตนเองก่อน เมื่อไปปราบคนอื่นกิเลสก็จะพาเหลิง พอได้โอกาสกิเลสจะขึ้น เพราะว่าคนเขาเห็นดีว่ามาปราบคอรับชั่นก็จะมาช่วยให้วัตถุ ก็จะแฝง แต่ก็ดียังไง ช่วยกันปราบคอรัปชั่นแม้เล็กแม้น้อยก็ดี จะให้ดีจริงต้องลดละกิเลสด้วย

 

ที่อาตมาพาทำกับพวกนี้ใจไม่ได้เร่งร้อน แต่อุตสาหะพากเพียร เร่งเหมือนกัน ปางนี้อาตมามีวิบาก ถูกกระแสบันหลักศาสนา ประทับตราว่าพวกนี้เชื่อถือไม่ได้ เป็นพวกทำลายศาสนาเสียด้วย เขาตราไว้เช่นนี้ แต่ที่พูดนี้ไม่ได้ท้อแท้ ยิ่งจะต้องตั้งใจทำพิสูจน์ให้เห็นจริง อย่างที่อาตมาทำตั้งแต่เร่ิมต้นที่ตน ได้ก่อนแล้วไปสอนผู้อื่นจึงไม่มัวหมอง นี่คือคำตรัสของพระพุทธเจ้า

 

ประเทศไทยนี่หาที่ไหนไม่คอรัปชั่นไม่ได้ นะ พูดอย่างไม่มังกุไม่อุธัจเลยว่า ที่อโศกนี่ไม่คอรัปชั่น พูดอย่างจริงใจเลย ในคำสอนของพระพุทธเจ้า เมืองไทยเป็นเมืองพุทธ ศาสนาพุทธเสื่อมไปทั้งสถาบัน จนกลายเป็นแม้สถาบันศาสนาก็มีสมีอุ้มสมี แล้วตกอยู่ใต้อำนาจ สมีอีก แล้วจะไปรอดได้อย่างไร อาตมามั่นใจว่าพูดไม่ผิดด้วย เป็นความจริงเช่นนั้น

 

พล.อ.ประยุทธ พูดไม่เอาใจผ่าๆเลย มันชัดดี จบๆเลยง่าย อาตมามองพล.อ.ประยุทธตั้งแต่เริ่มปฏิวัติมาถึงบัดนี้ อาตมาถึงได้บอกว่า นายกฯ ไทย 28 คนผ่านมาไม่มีใครเหมือน คนนี้ทำได้ดีได้เหมาะสม กาลัญญุตา ประมาณได้ดี ไม่ได้แกล้งป้อยอนะ แต่จริงใจ อาตมาก็เป็นกองเชียร์และพากันทำตามประสา ซึ่งมีน้ำหนัก แต่สังคมยังไม่ยอมรับ แต่เรามีเนื้อแท้เนื้อจริง สะอาดดีด้วย

 

เรื่องของเรื่องของโลกนี่ อาตมาหยิบเอาคำว่าโลก กับ อัตตา สองคำนี้ที่พระพุทธเจ้าสอนสั่งในอำนาจทั้งหลาย(อธิปไตย) มีอำนาจโลก กับอำนาจอัตตา เราก็ล้างกิเลสที่ติดมาในโลก ในอัตตา ต้องล้างจริงไม่ใช่หนีโลกนะ ล้างแล้วจิตก็เป็นโลกุตรจิต มีโลกวิทู เป็นจิตเหนือโลก ไม่เอาเปรียบไม่ทำลายโลก เราช่วยโลกด้วย เพราะมีฤทธิ์ของธัมโมหเวรักขติ ธัมมจาริง ธรรมย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรม ช่วยได้ เป็น โลกุตระ(เหนือโลก) โลกวิทู(รู้ทันโลก) โลกานุกัมปายะ(เกื้อกูลอนุเคราะห์โลก) ยุคนี้ต้องพิสูจน์อันนี้

 

มาอีกบทความของคุณกมลศักดิ์ ตั้งธรรมนิยม ในแนวหน้าว่าไว้ เรื่อง "โลกธรรม"

 

โลกธรรม  เรื่อง “ปากกล้าชอบท้าทาย” และ “หลงตัวเองว่าเหนือกว่าใคร” นั้น คงไม่มีผู้ใด “หลุดโลก” เท่ากับเสี่ยบ้านไกลที่ “กร่าง” ได้ทุกเรื่องอย่างเหลือเชื่อ  ล่าสุดออกมา “ท้าให้ถอดยศ” ที่สุดก็ถูกลุงตู่ “รับคำท้าด้วยการถอดยศแบบสายฟ้าแลบ”  แม้เรื่อง “การถอดยศ” จะเป็นละครหลังข่าวที่ “จบบริบูรณ์” ไปแล้ว แต่ดูเหมือนยังจะมี “ควันหลง” ตามมา นอกจากขี้ข้าเสี่ยบ้านไกลต่างออกมาโวยวายเพื่อเชลียร์นายใหญ่และโกรธแค้นแทนนายทาสแล้ว ตัวเสี่ยบ้านไกลก็ออกมา “กัดฟันพูด” ราวกับผู้บรรลุอรหันต์โดยระบุว่า “ทุกอย่างเป็นโลกธรรม”  “โลกธรรม” ที่เสี่ยบ้านไกลพูดถึงนั้น มีด้วยกัน 8 ประการคือ “มีลาภก็ย่อมมีเสื่อมลาภ มียศก็ย่อมมีเสื่อมยศ มีสรรเสริญก็ย่อมมีนินทา มีสุขก็ย่อมต้องมีทุกข์”  “โลกธรรม ทั้ง 8 ประการ” ดังกล่าว เสี่ยบ้านไกลล้วนได้ “จ๊ะเอ๋” และ “ผจญภัย” มาแล้วอย่างเต็มสูบ  “มีลาภ” เสี่ยเคยกระเด้งจากคนเป็นหนี้เป็นสิน กลายเป็นมหาเศรษฐีเบอร์หนึ่งของประเทศไทย เพราะได้สัมปทานดาวเทียมจากรสช.อย่างเท่ๆ แถมยังผูกขาดกิจการสื่อสารของประเทศไทยอย่างยาวนาน จนได้ลาภก้อนโตนับไม่ถ้วนก้อน  “เสื่อมลาภ” เสี่ยเคยถูกศาลฎีกาฯ พิพากษาริบทรัพย์กว่า 46,000 ล้าน ฐานเป็นนักการเมืองที่ “ร่ำรวยผิดปกติ” โดยแจกแจงที่มาของทรัพย์สินไม่ได้  “มียศ” เสี่ยบ้านไกลเคยได้ยศทางราชการเป็นถึง “พ.ต.ท.” และมีตำแหน่งทางการเมืองเป็น “ผู้นำ” ของประเทศ  “เสื่อมยศ” ด้วยกรอบอันมากมายที่เสี่ยบ้านไกลได้สร้างขึ้นชนิดนำมาแจกแจงได้ 10 วัน 20 คืนไม่รู้หมด ในที่สุดก็ “ถูกกรรมเช็คบิล” โดย “เสื่อมทั้งยศ” และ “หมดทั้งตำแหน่งทางการเมือง” อย่างน่าเศร้า  “มีสรรเสริญ” เสี่ยได้รับการสรรเสริญจากคนเสื้อแดงให้เป็น “เทพเจ้า” ของพวกเขาและคนรากหญ้าที่เข้าไม่ถึงข้อมูล แล้วตกเป็นเหยื่อการตลาดของเล่าฮู จนชื่นชมเสี่ยอย่างหลงผิด  “มีนินทา” คนกรุงเทพฯ และผู้อยู่ในเขตเมืองของทุกจังหวัดที่ได้รับการศึกษา รู้ข้อมูลทุกด้านในเชิงลึก ต่างเกลียดชัง เสี่ยบ้านไกลอย่างเข้ากระดูกดำ ต่างต่อต้านเผด็จการที่มาจากการเลือกตั้งอย่างเข้มข้น เป็นระยะเวลายาวนานถึง 10 กว่าปี  “มีสุข” ช่วงที่เสี่ยมีอำนาจ เสี่ยมีความสุขอย่างเต็มตาชั่ง เพราะสามารถชี้เป็นชี้ตายกับใครก็ได้  “มีทุกข์” ทันทีที่ถูกบิ๊กบังปฏิวัติ จนกลายเป็นสัมภเวสีมาถึงปัจจุบัน ต้องพเนจรไปในแผ่นดินอื่นๆ โดยกลับบ้านอย่างเท่ๆ ไม่ได้ คือ “ทุกข์อันยิ่งใหญ่” ที่กระหน่ำจิตใจเล่าฮูทุกวัน  เสี่ยบ้านไกลได้ “ประจักษ์แจ้งในโลกธรรมทั้ง 8 ประการ” อย่างทะลุปุโปร่ง แต่ก็น่าแปลกใจที่เสี่ย “ไม่ยอมบรรลุธรรม” สักที 

 

กมลศักดิ์  ตั้งธรรมนิยม

มาถึงบทความของคุณผักกาดหอม

เก็บอดีตไว้เป็นบทเรียนแล้วเดินหน้ากันต่อไป แม่น้ำ 2 สายที่หายไป จะต้องตั้งใหม่ขึ้นทดแทนนั่นคือ สภาขับเคลื่อนการปฏิรูปฯ 200 คน และกรรมการร่างรัฐธรรมนูญ ไม่เกิน 21 คน พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ในฐานะหัวหน้าคณะรักษาความสงบแห่งชาติ (คสช.) ยืนยันวันที่ 6 ตุลาคม ได้รายชื่อครบ

แต่ช่วงนี้ฝุ่นยังไม่ตลบ!

 

เพราะความอยากของสมาชิกสภาปฏิรูปแห่งชาติ (สปช.) บางคนที่คว่ำร่างรัฐธรรมนูญไป ยังไม่กำเริบ เนื่องจากยังถูกจับตามองจากสังคมว่า เมื่อเขียนด้วยมือแล้วลบด้วยเท้า สมควรแล้วหรือจะกลับเข้าไปเป็นสมาชิกสภาขับเคลื่อนการปฏิรูปฯ อีก

ใครจะมากุมบังเหียนในการร่างรัฐธรรมนูญฉบับใหม่แทนที่ "บวรศักดิ์ อุวรรณโณ"

 

หน้าใหม่ยังมองไม่เห็น แต่หน้าเก่ามีให้เลือกอย่าง "มีชัย ฤชุพันธุ์" หลายคนอาจไม่ชอบ แต่ ณ เวลานี้หาคนมองกฎหมายทะลุและพร้อมทำงาน ใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆ

 

ผิดกับพวกจำอวด อ่านกฎหมายรู้ ดูกฎหมายเป็น แต่ไม่เอาอะไรสักอย่างมันมีเยอะครับ มือไม่พายแต่ชอบเอาเท้าราน้ำ

 

ครับ...พอชื่นใจได้บ้างที่ นายกฯ ลุงตู่ ท่านอ่านออก ท่านแยกเรื่องสืบทอดอำนาจ กับความจำเป็นที่ต้องทำให้การปฏิรูปเดินไปอย่างต่อเนื่องออกจากกัน

 

"ผมไม่ใช่นักการเมืองที่ต้องอยู่ให้นานเพื่ออำนาจ ผมเคยบอกหลายครั้งแล้วเรื่องนี้ ผมชินกับการใช้อำนาจมาเยอะแล้ว เป็นผู้บังคับบัญชาทหาร ไม่งั้นมันสั่งคนไม่ได้ ต้องสั่งคนไปรบไปตายนะ ถ้าแพ้ก็ตาย นั่นแหละคือสิ่งที่เราต้องใคร่ครวญให้ดีก่อนที่จะสั่งและใช้อำนาจ ผมถามว่าฝ่ายการเมืองที่มาจากการเลือกตั้งเข้ามาบริหารราชการ เขาสนใจตรงนี้ไหม เขาถึงไขว่คว้าหาอำนาจไง เพราะเขาไม่เคยมีอำนาจ"

 

"อำนาจ" คือประเด็นหลักของการคว่ำร่างรัฐธรรมนูญ นัก การเมืองปลุกปั่นกันจนเกิดกระแสกลัวความวุ่นวายในขั้นตอนการทำประชามติ

 

ที่ผ่านมานักการเมืองไม่ต้องการแบ่งอำนาจให้ใครแม้กระทั่งประชาชนที่ลงคะแนนให้กับมือ อย่างที่เรียกกันว่าประชาธิปไตยวันเดียวคือวันเลือกตั้ง ที่เหลือประชาชนรอไปก่อน

 

ก็เป็นไปตามที่ นายกฯ ลุงตู่ พูดไว้ "เขาไม่ต้องการเปลี่ยน แปลงอะไรเลย ในนั้นผมรู้ว่าใครเป็นอย่างมีทั้งเห็นชอบและไม่เห็นชอบ เห็นไหมเขากันเองยังไม่เห็นร่วมกัน อะไรก็ตามที่ไม่ตรงกับเขาก็ไม่เอาทั้งสิ้น ขอถามว่าคนทั้งประเทศจะยอมเขาอีกต่อไปหรืออย่างไร ยอมให้เอากลไกประชาธิปไตยที่ท่านต้องการมาทำให้ประเทศเสียหายต่อไปอีกเหรอ"

 

รู้เช่นเห็นชาติสันดานนักการเมือง ว่านี่คืออุปสรรคใหญ่ของการปฏิรูปประเทศ แต่หนทางแก้ไขไม่ง่าย เพราะพรรคการเมืองมีมวลชนอยู่ในมือ

 

สุดท้ายอยู่ที่ประชาชนจะเว้นวรรคจากนักการเมืองชั่วคราวได้หรือไม่ หยุดบูชาพรรคที่ชอบแล้วมาร่วมกันผลักดันให้เกิดการปฏิรูป

หวังว่าคงเกิดในการทำประชามติร่างรัฐธรรมนูญที่กำลังจะร่างขึ้นใหม่.

 

พ่อครูว่า....ทุกวันนี้บ้านเมืองไทยเดือดร้อนเพราะคุณทักษิณไม่หยุดถ้าเขาหยุด กลไกไม่ดีหลายอย่างเลวร้ายจะหยุด ระงับลงทันที บ้านเมืองจะดีทันตาเห็น แต่ทุกวันนี้แกไม่หยุด จะสร้างบาป สร้างนรกถึงไหน ทำไม แกจะทำกุศลก็ได้เยอะ มีเงินทอง มีมิตรสหายเยอะแยะ อาตมาก็ไม่คิดว่าคนไทยจะอาฆาตมาดร้าย จองเวรขนาดนี้ เชื่อว่าคนไทยจะไม่มุ่งมั่นจองเวรยาวยืด แต่ยิ่งไม่หยุดจะยิ่งหนัก อาตมาไม่ใช่ไปว่า แต่เรื่องจริงนะ ลูกหลานเขาก็ผยอง ไม่สำนึกอะไรกันเลย

 

บ้านเมืองทุกวันนี้อาตมาว่าดีขึ้นเยอะ มัน 83 ปีแล้ว การเมืองที่ว่าต้องรับใช้ประเทศกลับใช้ประเทศเป็นแดนปู้ยี่ปู้ยำประเทศ แย่เต็มทีต้องมาช่วยกันหน่อย อาตมาอาภัพ แต่ก็ไม่ท้อถอย เราตั้งใจช่วยประเทศชาติตามประสาเรา

 

ปฏิรูปการศึกษาที่เอาธรรมะไปใส่ในการศึกษาได้ไหม เพราะการศึกษาเป็นการสร้างชาติ ตั้งแต่ดึกดำบรรพ์ก็มีการศึกษา จนทุกวันนี้คนเข้าใจว่าการศึกษาใช้พัฒนาตนเอง การศึกษาขึ้นหน้าทั้งโลก แต่ศึกษาแล้วยิ่งเอาเปรียบเอารัด สังคมประเทศเสียหาย เพราะการศึกษาที่ไม่ลดกิเลสกู้ประเทศไม่ได้ ขอยืนยันเลย แก้ปัญหาบ้านเมืองแก้ที่คนคือเป้าแท้

         

                                      แก้ปัญหาการเมืองแก้ที่คนคือเป้าแท้

 

                                      (1) สัจจะนั้นต่างรู้            ทั่วทุกคน

                                       “คนไม่เห็นแก่ตน”            ยอดแท้

                                      แต่ไฉนไม่เชื่อผล               ธรรมะเล่า

                                       คนหากลดกิเลสแล้           แค่น้อยก็ลดตน

                                       (2) คนทำไมไม่น้อม         ในธรรม       

                                      ธรรมะเลิศสุดดีสำ-            นึกได้

                                      แต่คนก็บ่นำ-          พาอยู่ นั่นแล

                                      เพราะบ่ศึกษาให้              ถ่องแท้พุทธธรรม

                                      (3) สัมมาทิฏฐิแล้ว จะชัด

                                      ธรรมะพุทธปฏิบัติ             สะดวกแท้

                                      ทุกกรรมทุกกิจวัตร            ลดกิเลส ได้นา                                    

                                      หากศึกษาแม่นแล้            จักรู้ความจริง         

                                      (4) ยิ่งสังคมอยากได้        คนดี

                                      มาบริหารชาติที                เถอะน้า

                                      แต่ก็ไม่เห็นมี                    คนใฝ่ ธรรมเลย

                                      ใฝ่แต่อื่นจึ่งช้า                  เพราะเพี้ยนเป้าจริง

                                      (5) ยิงเป้าให้เข้าสู่            จุดหมาย

                                      กู้ชาติมาหลากหลาย                  มากรู้

                                      วันนี้ชาติเสียหาย              ดังเก่า แลนา

                                      เพราะบ่แก้คนกู้                กลับให้มีธรรม

                                      (6) สำคัญยิ่งกว่าแก้         จุดใด จริงจริง

                                      แก้ประชาธิปไตย              บ่แก้

                                      คนให้ซื่อจริงใจ                 เป็นหลัก สำคัญแฮ

                                      แก้กฏได้ไป่แท้                  ชั่วครั้งชั่วคราว                 

                                      (7) ดียาวต้องแก้ที่  ตัวคน

                                      คนจักซื่อสละตน              ตลอดได้

                                      เพราะบรรลุมรรคผล          ทิฏฐิ สัมมาเฮย                

                                      ปฏิรูปศาสนาให้               สะอาดบ้างพอหวัง.

         

                                                                   “สไมย์ จำปาแพง”                     

                                                                                      6 ก.ย. 2558

                   [นัยปก  “เราคิดอะไร” ฉบับ 303 ประจำเดือน ตุลาคม 2558]                                                                       

พ่อครูว่า....ที่พูดไปนี้อาจเหมือนสายลมพัดผ่าน แต่ก็ต้องพูด อาตมาหวังดีต่อประเทศชาติสังคม ที่พยายามไม่ตายง่ายๆ ไม่ได้อยู่เพื่อแย่งลาภ ยศ สรรเสริญ หรือเสพสุข แต่อยู่เพื่อนำธรรมะพระพุทธเจ้ามาประกาศเพื่อให้เห็นว่าดีน่าจะนำไปใช้บ้าง ก็พูดกันเข้าใจกันทุกคนไม่มีใครปฏิเสธ แต่ทำไมถึงเผิน ถึงมองผ่านมองข้ามไม่เอาจริงเอาจัง ถามจริงๆเถอะศาสนาพระพุทธเจ้านี้ดีจริงยอดเยี่ยมไหม...แล้วจะเอาอะไร?  มันโง่หรือฉลาดแน่

 

เมืองไทยเมืองพุทธ ก็ถามกันตรงๆว่า ศาสนาพระพุทธเจ้านี้ดีจริงก็ดีจริง แล้วเลิศยอดไหม เลิศยอด แล้วจะเอาขี้หมาอะไร ขอถามหน่อย แต่เขาคงไม่ตอบนะ เพราะเขาไปเป็นคุณหญิงแล้ว อาตมาเคยตั้งชื่อว่า แพรฟ้าให้เขา อาตมาจบกวีนี้ด้วย คำว่า ปฏิรูปศาสนาให้ สะอาดบ้าง พอหวัง

 

ปฏิรูปอะไรก็ไม่มีหวัง แต่ถ้าปฏิรูปศาสนาได้นี้จะพอมีหวังนะ ไม่ใช่อาตมาหลงใหลศาสนานะ แต่เรื่องจริง เพราะคนนี่แหละคือตัวเป้า มนุษย์หรือคนนี่เป็นตัวการหลักของโลกทั้งใบ โลกทุกวันนี้จะฉิบหายก็ที่คนนี่แหละ ถ้าปล่อยให้มีแต่ธรรมชาติโดยไม่มีคน สภาพจะดีกว่านี้อีกเยอะ

 

จะช่วยสังคมได้เราต้องเป็นอิสรเสรี พระพุทธเจ้าทำตนให้เป็นอิสรเสรีได้อย่างแท้จริง โลกทำอะไรไม่ได้ ตั้งแต่เร่ิมเป็นโสดาบัน

ยิ่งกว่าเอกราชทั่วทั้งแผ่นดิน .

ยิ่งกว่าสวรรคาลัย

ยิ่งกว่าอธิปไตยใดในโลกทั้งปวง . .

คือ พระโสดาปัตติผล .

 

ผู้มีโสดาปัตติผลคือจิตหลุดพ้นจากวงจรโลกีย์จากโลกหยาบๆ หลุดจากวงโคจร คือมันก็มีโลกอบาย หมุนรอบจัด ในสังคมอยู่เช่นเก่า แต่โสดาบัน เห็นกิเลสที่ตกเป็นทาส แล้วดับกิเลสสนิทพ้นอบาย เป็นโสดาบัน คนในโลกก็หมุนวนในโลกอบายเหมือนกันหมด ของพระพุทธเจ้าท่านสอนโลกอบาย ลดละรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส รู้ความเป็นโลกอบาย เราก็ตกเป็นทาส เราก็ล้างกิเลสเด็ดขาด อิสรเสรีภาพ เป็นเอกราชทั่วทั้งแผ่นดิน ไปที่ไหนๆอบายของโลกก็เหมืิอนกันหมด สนุกสนานด้วยแบบนี้ ไปติดรสอบาย มันหยาบ โกงนี่หยาบ โกงทีละห้าแสนล้านนี่อภิมหาอบายก็หยุดโกงหยุดหลงร่าเริงสนุกสนานในไร้สาระ เกมส์กีฬา บันเทิง แย่งชิงเขา อาชีพไร้สาระมีอยู่ทั่วโลก เป็นเอกราชทั่วทั้งแผ่นดิน ไปไหนในโลกก็มีอบาย แต่เราอิสระ มันจึงยิ่งกว่าขึ้นสวรรคาลัย

 

สวรรค์มีสองแบบ สวรรค์โลกีย์คุณได้เสพก็สุข ได้เล่นไพ่ ได้บันเทิงได้เต้นได้ร้องสนุกแบบนี้สัมผัสแบบนี้สนุกสุข คุณได้เสพก็สุข โลกีย์ ตื้นๆ ดูกีฬาแข่งขัน ได้แย่งชิงโลกธรรม ได้กามคุณก็นึกว่า สุขนักหนาตามอุปาทาน แล้วสั่งสมใส่จิต คือสวรรค์ แต่ถ้าหลุดจากสวรรค์เหล่านี้เป็นอุบัติเทพ มันยิ่งกว่าสุขโลกีย์ เป็นวูปสโมสุข สุขเป็นไปเพื่อความรำงับ มันตรงกันข้ามกัน นี่คือสุขแท้ที่พิสูจน์ได้

 

ยิ่งกว่าอธิปไตยใดในโลก คำว่าอำนาจ พระพุทธเจ้าสอนอยู่ 3 อำนาจ คือโลกธิปไตย อัตตาธิปไตย โลกาธิปไตย

คนตกอยู่ภายใต้อำนาจ โลก อำนาจอัตตาที่เป็นอธรรม เราต้องมาเรียนรู้โลก กับอัตตา

 

โลกคือ ความวนเวียนระหว่างจิตไปเกี่ยวข้องกับอะไรแล้วไปหลงยึดว่าเป็นเราเป็นของเรา หลงได้สวรรค์สมมุติเทพ ได้มาก็ยินดีเป็นเราเป็นของเรา คนอวิชชาตกเป็นเหยื่อพวกนี้ ตกใต้อำนาจโลกกับอัตตา

 

โลกคือองค์ประกอบทั้งนอกและใน อะไรก็แล้วแต่ทั้งหมดทั้งนอก ทุกสรรพสิ่ง เสร็จแล้วคุณไปกำหนดว่าอันนี้น่าได้น่ามีน่าเป็น ทั้งๆที่ไม่เป็นประโยชน์อะไร ตั้งแต่มหาภูตรูป แท่งก้อนที่จับต้องสัมผัสได้ จนถึงอาการ อารมณ์ กาย วจี มโนกรรม จิตมันไปยึดมาเป็นรสชาติหมด ได้รำได้ร้องได้กระดุกกระดิก ได้สัมผัสเสียดสีก็สุข ติดไปหมด หลงยึดไปหมด หลงสมมุติ จนกระทั่งแม้ได้คิดฝันเพ้อก็สบายสุข หลงติดเช่นนั้น ถ้าไม่ได้คิด ใครมาปลุกก็เอาเรื่องเลยนะ มันเป็นไปได้

 

พระพุทธเจ้าสอนเรื่องเหล่านี้ ที่จริงเรื่องที่ไปหลงติดก็คืออัตตาทั้งนั้น ท่านก็มาแยกโลกกาม โลกรูป โลกอรูป ต้องเรียนรู้ของหยาบก่อน เพราะจิตเป็นตัวใน เราต้องเหนือความหยาบก่อน แล้วก็อยู่เหนือของหยาบได้ที่มันแรงก็เบาบางลง เหลือรูป กับอรูป เราก็จะเข้าใจภายในได้ดีมากขึ้นเป็นลำดับ เข้าไปศึกษารูป กับอรูปได้ แม้มันจะมีก็เป็นเอกราชทั่วทั้งแผ่นดินแล้ว มีอบายเต็มแผ่นดิน เราก็สัมผัสมันได้แต่เราไม่มีอาการอะไร แตะต้องสัมผัสอยู่มันทำอะไรเราไม่ได้ เป็นธรรมฤทธิ์

 

ผู้เป็นนักการเมือง หรือข้าราชการที่ทำงานเพื่อปชช. ถ้าใจอยู่เหนืออบาย เหนือกามเหนือโลกธรรม จะเป็นผู้รับใช้ปกครองหรือบริหารทำงานแก่คนอื่น เพื่อปชช.เพื่อชาติที่ดี จึงเป็นความจำเป็นให้คนไปทำงานแก่ชาติ ที่อาสาเข้าไป ต้องมีคุณสมบัติเช่นนี้ ถ้าไม่มีแล้วไปอาสาทำก็ล้มเหลวสิ ก็หลอกล่อปู้ยี่ปู้ยำชาติ ยิ่งสร้างกลไกสืบทอดกัน เลวร้ายยิ่งขึ้น 83 ปีมา ประเทศไทยตกต่ำมาก เพราะค่ายกลเลวร้ายพวกนี้

 

ต้องมาเรียนรู้องค์ประกอบของโลกที่เราจะอยากได้มาเป็นเราเป็นของเราอยู่ พระพุทธเจ้าให้รู้ตั้งแต่หยาบก่อน ตัดกรอบศีล 5 ก่อนเป็นลำดับ แล้วค่อยเป็นศีล 8 หรือศีล 10 ศีลโอวาทปาติโมกข์ จะบริบูรณ์ แล้วอยู่กับโลกอย่างเข้าใจ สมัครใจช่วยโลกด้วย อย่างอาตมาก็ยินดีช่วยเขาแต่เขาอาจไม่ชอบเพราะไปแคะกิเลสเขาออก ขัดกิเลสเขา แต่อาตมาต้องทำเพราะเห็นแก่ประเทศชาติ เป็นโพธิสัตว์ตั้งใจช่วยให้คนเป็นคนดี ช่วยชาติ

 

คุณว่าพล.อ.ประยุทธนี้เหนื่อยไหม เหนื่อย ในเวลาวาระแค่นี้ทำได้ขนาดนี้ ทั้งที่ 83 ปีก็ปู้ยี่ปู้ยำกันมา ก็เพ่ิงเห็นหน้าเห็นหลังกันไม่กี่วันนี้ ถ้าไม่เรียนรู้คำสอนพระพุทธเจ้าแล้วปฏิบัติก็ไม่มีทางรอด มาเรียนรู้ล้างโลกกับอัตตา ซึ่งเป็นสัญชาตญาณสัตว์โลกให้หมดไป หมดไปเป็นรอบ

 

โสดาบันก็หมดภัยหมดโทษระดับหนึ่ง พอมาเป็นสกิทาฯก็หลุดพ้นเพิ่มขึ้น หลุดพ้นเห็นๆอย่างมีของจริง ไม่ใช่ว่าหลุดพ้นอย่างไรไม่รู้อีก ก็เลยถ่ายทอดสอนกันไม่ได้ แต่ของพระพุทธเจ้าให้อธิบายได้ อย่างน้อยอาตมาก็จำแนกแจกทุกวันนี้ ถ้าไม่มีอคติฟังก็จะรู้ว่าเข้าท่า

 

อัตตาคือตัวเรา คือองค์ประชุมของรูปนาม เป็นกาย ซึ่งกายขาดนามธรรมไม่ได้  พระพุทธเจ้าเรียกกาย ว่า จิต มโน วิญญาณ แม้จะเข้าใจยากแต่เป็นจริง กายนี้ไม่ทิ้งภายนอก แต่เน้นที่จิต เวลาจะใช้งานต้องสัมพันธ์ที่จิต จิตเป็นประธาน

 

จะต้องมาศึกษาที่ใจ จะเรียนรู้เทคนิคกินใช้ก็ไม่ว่าก็ทำ แต่อย่าทิ้งธรรมอย่าทิ้งสัจธรรม เพราะจะทำให้ข้างนอกที่จะทำนี้ดีด้วย แต่ถ้าทิ้งไปก็ซวย คำสอนพระพุทธเจ้านี้กายคือองค์ประชุมรูป/นาม และขาดนามไม่ได้แต่ต้องเกี่ยวกับภายนอกด้วย ทุกวันนี้เข้าใจกายแค่ร่างภายนอก แล้วดันเรียกว่า ธรรมกาย อีก ซึ่งแม้แต่คำว่ากายนี้ก็ไม่รู้จริง แล้วเอาไปผนวกคำดีอย่างธรรมะ

 

พระพุทธเจ้าตรัสว่า ธรรมกายคือชื่อของเรา นั้นย่ิงใหญ่นะ ธรรมกายหรือพรหมกาย แต่นี่ยังไม่รู้เลยว่าเป็นสัตวกายแบบไหน ไม่รู้ว่าตนเป็นสัตว์นรกหรือธรรมะ แล้วโกหกกันมากมาย มีอย่างที่ไหน เวยยาวัจกรที่ถือเงินเป็นร้อยล้านพันล้าน แล้วบอกว่าไม่รู้จักได้อย่างไร อาตมาว่าถ้าไม่จัดการธรรมกายให้ได้นี้ไปไม่ออก เพราะเขามีอิทธิพล ไม่ใช่ว่าท้าทายนะ หรือทำเป็นกล้า แต่จริงๆอาตมาไม่มีกลัวหรือไม่กลัวตาย เพราะอาตมารู้ว่าอาตมาตายมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว จะตายอีกครั้งจะเป็นไร

 

ถ้าทำเพื่อให้เกิดสิ่งดีของมนุษยชาติ ตายก็ตายสิ อาตมาก็ว่าอาตมาพอมีบารมี มันคงไม่ตายง่ายหรอก อย่างน้อยก็มีหน้าตาเปียกๆโปๆมาช่วยกันอยู่ ที่พูดไปนี้ปรารถนาดีอยากให้เขาหยุดชั่ว แล้วพาคนลงนรก

 

เกิดจากกรรมปัจจุบันเป็นตัวแปรทั้งนั้น การที่เอาอนาคตมาหลอกคนนี่ทำให้ตนและคนอื่นงมงายโง่เง่า ไปเพ้อกับอดีตอนาคต ซึ่งอดีตกับอนาคตก็มีจริง เรายังไม่ปรินิพพานก็ต้องมีสิ่งเหล่านี้แต่ถ้าทำอดีตเป็นนรก อนาคตก็เดินทางมาถึง ปัจจุบันก็เป็นนรกทุกปัจจุบัน อดีตไม่เดินทางหรอกแต่อนาคตเดินทางมาถึงปัจจุบันหากคุณมีนรกก็เป็นนรกต่อไป สัญญาไม่มีหาย คุณต้องเป็นวิทยาศาสตร์ทางจิตจึงสลายพวกนี้ได้ เหมือนนักวิทยาศาสตร์ทางจิต ถ้าไม่มีความรู้จะสลายได้มันไม่ไปไหนหรอก เราต้องเอาวิบากกุศลมากั้นไว้ ยิ่งหยุดบาปทำแต่กุศล ดันบาปเก่าให้ไปไกลๆ ก็หมดพลังงานที่มาถึงเรา นี่คือวิธีการของศาสนาพุทธ ศาสนาอื่นล้างบาปได้แต่ศานาพุทธไม่เห็นด้วย แต่มีวิธีการไม่ให้บาปมาถึงเรา ทุกปัจจุบันไม่ทำบาป แล้วบาปเก่าดันให้ไกลไป ไม่ทำบาปทั้งปวง ทำแต่กุศล เพราะเราทำจิตให้สะอาดบริสุทธิ์เป็นอรหันต์ได้ก็จบกิจ จะมีชีวิตไปเมื่อไหร่ก็ทำกุศลกั้นไปเรื่อยๆ ขนาดพระพุทธเจ้ายังมีวิบากบาป ล้างไม่ได้แต่กันได้ นี่คือความตรัสรู้ของพระพุทธเจ้าไม่ได้เข้าใจง่ายๆ

เวลาบันทึก 13 มีนาคม 2563 ( 17:20:12 )

รายละเอียด

580914_ธรรมาธรรมะสงคราม ยอดนิยายของโลกที่ไขความเป็นมนุษย์ 21

พ่อครูว่า...ทุกวันนี้อโศกเราอยู่ได้ ไม่ทุกข์ร้อนเพราะพวกเราไม่ได้เอาเปรียบใคร ไม่ได้ทุจริตขี้โกงไม่ทำ ไม่เอาเปรียบด้วย พยายามเสียสละแก่สังคมเสมอ เพราะว่าเรารู้ว่าคุณค่าของคนอยู่ที่เราได้มีส่วนให้แก่คนอื่นแก่สังคมเสมอ การไปเอาเปรียบคนอื่น มันไม่ใช่คุณค่าเลย เราไม่ทุจริตไม่เอาเปรียบแล้วเราไม่สะสมด้วย เราไม่ค่อยมีเงินคงคลังสะสมในตัวเท่าไหร่ก็หมุนเวียนใช้ไปเท่าที่มี ไม่สะสม สะพัดออก เราไม่กักตุนไม่ไปโลภเอาของคนอื่นมา ทุกวันนี้ทุนนิยมซับซ้อนมีสะสมในตัวเป็นร้อยล้านพันล้าน แล้วยังเอาเงินไปอาละวาดหารายได้จากต้นทุนเงินที่ตนมีอีก เป็นการได้เปรียบทบต้นไม่รู้กี่ชั้น เลวร้ายมาก ในทุนนิยมเป็นระบบเลวร้ายมาก เขาทำเป็นเหมือนช่วยเหลือแต่ที่ไหนได้ขูดรีดมหาศาล

 

ลัทธิเงินเชื่อเป็นลัทธิที่เลวร้ายที่สุด เป็นทุนนิยมที่ร้ายกว่าผีปอบ อโศกเราหยุดเงินเชื่อ รับรองไม่ทุกข์ไม่เดือดร้อน ยิ่งตกในระบบทุนนิยม ก็แทบกระดิกไม่ได้เลย มันมีเครือแหเชื่อมกันหมดของระบบทุนนิยม เป็นทุนนิยมที่ร้ายกว่าผีปอบ รวมทุกผีไว้ทั้งหมด แต่พวกชาวเราไม่เป็นหนี้ มีความขยันขันแข็ง ร่างกายไม่บกพร่อง พึ่งตนเองรอด

 

อาตมาพาพวกเราทำงาน 1.ไม่เอาเปรียบ 2.สร้างสรรเสียสละ 3.สะพัดออกเสมอ คงคลังน้อย 4.ไม่เอาเงินของคนอื่นที่ไม่ใช่สมาชิก 5.ไม่เรี่ยไรเด็ดขาด ไม่หาวิธีหว่านล้อมให้ได้เงินมา ไม่ได้คุยตัว แต่เราก็อยู่รอด เลี้ยงตัวรอด สร้างบ้านแปลงเมืองมา ก็ได้ขึ้นมา

 

ระบบเศรษฐกิจบุญนิยมจะกอบกู้โลกได้ นักเศรษฐศาสตร์เขาฟังอาตมาไม่รู้เรื่องหรอก เพราะเขาต้องทำงานอยู่แบบนั้น กับทุนนิยม แต่ระบบบุญนิยมนี่ถ้ามีมากเป็นรูปร่างจะชัดเจนว่ากอบกู้โลกอย่างไร เราทำงานได้มาก เราไม่มีพลังงานสูญเสีย เราเซฟพลังงานได้พลังงานกลับคืนมา เราก็เอาพลังงานมารวมกัน ซึ่งระบบทุนนิยมเขาก็รวมกัน mass product แต่ระบบบุญนิยมเราก็ทำได้ ทุกวันนี้เราเสียภาษีซ้อน เราทำให้ประชาชน แต่เรามีเป็นส่วนกลางก็รวมเป็นก้อนโตก็เลยต้องเสียภาษีก้าวหน้า เราก็อดทน ทำได้ไป แต่ถ้ารัฐเห็นใจเราก็จะช่วยเรา แต่ก็ทำไปจนกว่าคนตาบอดจะเห็นได้

 

ก่อนจะได้เข้าเรื่องก็มี sms มา

0893867xxx ก็แม้แต่พระพุทธองค์ทรงตรัสกับพระอานนท์ว่าตถาคตนึกถึงความตายอยู่ทุกลมหายใจเข้าและออกฯลฯจากธรรมมรณัสสติกรรมฐาน

 

0857308xxx ปราบคอร์รัปชั่นแบบอโศกนี้ดีจะได้ค่อยๆขุดรากถอนโคนจนถึงที่สุด

ตอบ...การจะขุดรากถอนโคน โดยจับคนคอรัปชั่นมาประหารชีวิตหมดคุณไม่เหลือคนช่วยงานหรอก แต่คุณจะประหารไปเอาให้แรง คุณต้องเลือกประหารคนที่จัดจ้าน แล้วคนอื่นก็งอกเงยมาแทนไม่จบหรอก ของศาสนาพุทธจึงตัดที่ต้นรากคือจิต แล้วจะได้ถาวรยั่งยืน เมืองไทยเป็นเมืองที่เข้าถึงจิตเจตสิก รูปนิพพานแล้วตัดที่ขั้วหัวใจของความไม่ดีงามที่แท้จริง แต่สถาบันหลักไม่เหลือโลกุตรธรรม แม้โลกียธรรมก็ได้แค่นั้น

 

ท่านพุทธทาสกล่าวโลกุตรธรรม แต่ท่านก็คลี่ไม่ออก ไปตีทิ้งอภิธรรมเสียอีกก็เลยไปไม่ออก เพราะไม่เข้าใจสัจจะได้สมบูรณ์ แต่ท่านพุทธทาสเร่ิมมีแล้ว รู้ลักษณะโลกุตระที่ต้องปราบโลกีย์ แต่ท่านไม่มีรายละเอียด ก็เลยได้แต่ความหมายที่คนแสวงหาอยู่ก็เห็นดีด้วย อาตมาก็ขอบพระคุณท่านพุทธทาสมากเลยที่เปิดประเด็นนี้โดยเฉพาะอบายมุขนี่ท่านปราบได้มาก ก็มีคนมาช่วยทำก็ดีแล้วได้ส่วนหนึ่ง

 

0893867xxx นมก.พ่อครูฯชื่นชมบิ๊กคสช.คนเดียวบ่พอ!อย่าลืมเปา ปุ้นต๊อกแห่งโรงตาชั่งเข็มตรงท่านร่วมถอนอำนาจที่ควรเป็นมงคลออกจากตัวอัปมงคลได้!

 

0837277xxx (7)มีความปลอดภัยมากกว่า(8)ฝึกให้เป็นคนใจเย็น(9)ได้เพือนโดยไม่รู้ตัวและ(10)ได้ส่งเสริมเศรฐกิจพอเพียง/

0893867xxx ยุคนี้เป็นยุคทองของสุจริตชนและจะเป็นยุคมืดมนของทุจริตชน!ยกเว้นคนกลับใจ ออกมาจากยุคมืดก็ยังทันไม่สาย!

0893867xxx คนเชียร์คอรัปชั่นคือคนส่งเสริมความชั่วสะสมวิบากกรรมบาปพอกพูนชะตาชีวิตตัวเองเผชิญชะตากรรมหนัก!

0893867xxx ปชช.ขอรธน.ที่มีกฎม.ปก ป้องรธน.ให้พ้นเงื้อมมือจา กผีดิบสภาฉ้อราษฎ์บังหลวงที่จ้องจะกลับมาคอรัปชั่นโดยไม่ยอมไปผุดไปเกิดเสียที

0893867xxx ร่วมเชียร์สุจริตชนสนับสนุนคนซื่อตรง!ส่งเสริมคนเที่ยงธรรม! ให้กำลังใจคนดีก ระทำสิ่งดีโดยชอบให้ราบรื่นสำเร็จลุล่วงทุกกิจการงานฯskk

ตอบ...อาตมาเห็นแต่มีพวกแหย่ไม่ค่อยมีพวกเชียร์ พวกนักข่าวบรรณาธิการนี่แหละพวกนักหาเรื่อง ไม่มีเรื่องก็ขายข่าวไม่ได้อีกนั่น

0893867xxx ปชธต.ที่มาจากการเลือกตั้ งชอบใช้อำนาจสกปรกฉีกชำแหละแก้รธน.ราวกับ กระดาษชำระเพื่อทำให้การคอรัปชั่นสะดวกตามใจอำนาจเถื่อนครองเมืองอมตะ!จนอะมะแตก!

 

มีคุณไพศาลพืชมงคลส่งไลน์มาให้...ว่า มีน้อยที่ใครจะแสดงธรรมนี้ได้เพราะ มัวสอนแต่การเก็งกำไรบุญ จึงต้องอาราธนาพ่อท่านแสดง เพื่อโปรดสัตว์ (คน) ช่วยแบบนี้หลายแสนคน โรคซึมเศร้าและโรคเครียด กำลังคุกคามสังคมรุนแรงมาก อาจต้องแสดงธรรมโปรดบ่อยๆ

โรคเครียดยังบางอยู่ในระดับเวทนา ในเวทนานุปัสสนามีปิติที่รักษาได้

โรคซึมเศร้าลึกฝังในจิตต้องทำให้จิตปราโมช ครับ

ขอพึ่งพ่อท่านโปรดสัตว์ แต่เป็นกันมาก แสดงทีเดียวอาจไม่หายขาด ต้องบ่อยหน่อยด้วย เพราะอโศกก็มีจุด ที่เป็นสันติอโศกพึงรับธุระโปรดชาวโลก

สำหรับโรคเครียด อาราธนาพ่อท่านแสดงโรค เหตุของโรค ความระงับ ถึงวิธีรักษา เริ่มจากง่ายๆก่อน คือ - ปิติจากอามิส - ปิติจากวิเวก – ปิติจากสมาธิ - และขั้นที่สุดคือความระงับสิ้นของปิติ จะได้เยียวยาพระที่เป็นโรคเสียด้วย เห็นข่าวพระกลายรูปฆ่าตัวตายเพราะเครียดบ้างซึมเศร้าบ้าง ก็เวทนามาก

ตอบ...เอาปีติรักษานั้นถูกต้อง คำว่าปราโมทย์กับปีติใช้แทนกันได้ การได้ปีติจากอามิส คุณต้องปฏิบัติฌาน หรือสมาธิของศาสนาพุทธเป็น คือต้องรู้จักเวทนาในเวทนา การเว้นเวทนาเสียไม่มีในฐานะที่จะมีมรรคผลของพุทธได้ พระไตรปิฎกเล่ม 9 ในพรหมชาลสูตร ต้องมีผัสสะเป็นปัจจัยในการปฏิบัติธรรม แต่ทุกวันนี้ศาสนาพุทธดับหลับตาดับผัสสะไปอยู่ในภพ แล้วทำสมาธิ จึงเป็นสมาธิมิจฉาทิฏฐิไปหมดแล้ว ไม่เป็นสัมมาสมาธิแบบพระพุทธเจ้าตรัสในมหาจัตตารีสกสูตร เขาเป็นแบบสมาธิสากล นิรันดร มันมีคู่โลก มาถึงจุดเสื่อมที่เอาแต่ของสามัญมาใช้ ของพระพุทธเจ้าต้องรู้มโนปวิจาร 18 ต้องรู้เนกขัมมะกับเคหสิตะ

 

การรู้อุบายเครื่องออกคือเนกขัมมะ ต้องรู้กรอบขอบเขต คือศีล แล้วปฏิบัติไปตามลำดับ จะได้วิเวก ได้ปีติ เมื่อเนกขัมมะได้จิตจะเป็นโสมนัสเวทนาเนกขัมมะ เป็นปีติ เป็นปราโมทย์ เช่น

 

1. อวิปฏิสาร (ความไม่เดือดร้อนใจ)

2. ปามุชชะ - ปราโมทย์ (มีความยินดี)

3. ปีติ (ความอิ่มเอมใจ)

4.  ปัสสัทธิ (สงบระงับจากกิเลส)

5. สุข (แบบไม่บำเรอตน คือ วูปสมสุข)

6. สมาธิ (จิตมั่นคง)

7. ยถาภูตญาณทัสสนะ (ความรู้ยิ่งในความจริง)

8. นิพพิทา (เบื่อหน่าย)

9. วิราคะ (คลายกิเลส)

10.วิมุติญาณทัสสนะ (ปัญญารู้แจ้งเห็นจริงในนิพพาน) 

(กิมัตถิยสูตร พตฎ. เล่ม 24  ข้อ 1 ,  208)

 

วิเวก มีสามอย่าง กายวิเวก จิตวิเวก อุปธิวิเวก พระพุทธเจ้าตรัสกับพระอุบาลีว่าป่าหาวิเวกได้ยาก เราไปอยู่ป่าก็เพื่อจะให้รู้ว่า เราจะฟุ้งซ่านหากามหาโลกธรรมไหมคือลอย แล้วสองมันจะไปติดป่าไหม คือจม ถ้าไม่ถึงอนาคามีก็ยาก แต่อนาคามีก็ไปตรวจสอบได้ พระพุทธเจ้าไม่ได้สอนให้ไปออกป่า เพราะยุคพระพุทธเจ้าเขาออกป่ากันหมด พระพุทธเจ้าเองก็หลงออกป่าตามความนิยมของเขามาแล้ว

 

 แล้วก็มีช่วงเวลาที่ พระพุทธเจ้าออกผ่า 6 ปี ไม่ใช่การปฏิบัติธรรม ว่า เราเป็นผู้ชื่อว่า โชติปาละ ได้เคยกล่าวกับพระสุคต พระนามว่า กัสสปะ ว่า  “การตรัสรู้เป็นของได้โดยยาก   ท่านจะได้จาก โพธิมณฑลที่ไหน  โพธิญาณท่านได้ยากอย่างยิ่ง”   ด้วยผลแห่งกรรมนั้น  เราได้บำเพ็ญทุกกรกิริยาเป็นอันมาก สิ้นเวลา6ปี   เราถูกบุรพกรรมตักเตือนแล้ว (ปุพพกัมเมนะ โจทิโต)  จึงแสวงหาโพธิญาณโดยทางผิด  เรามิได้บรรลุการตรัสรู้โดยทางนั้น  ต่อจากนั้นจึงได้บรรลุการตรัสรู้ ไม่มีโศก ฯลฯ  (ล.32  ข.392)

 

จริงๆพระพุทธเจ้าไม่ใช่ตรัสรู้ แต่ที่จริง พระพุทธเจ้าท่านรู้มาแล้ว แล้วก็เอาที่ท่านตรัสรู้มาตรัส ท่านไม่ได้บรรลุธรรมในวันเพ็ญเดือน 6 นะ ท่านบำเพ็ญมาครบแล้ว ท่านใช้วิบาก มาตั้ง 35 ปีมาแล้ว ย่ิงหกปีหลังยิ่งใช้หนี้วิบากหนักเลย ไม่ใช่ท่านไม่มีวิบากนะ แล้ววันขึ้น 15 ค่ำเดือน 6 ท่านไม่ได้บรรลุธรรมคือไม่ได้รู้ธรรมเพิ่มเติมอีกเลย ท่านได้แต่ระลึกของเก่าที่ท่านได้มาหมดแล้ว ระลึกไปไม่รู้กี่แสนชาติ สังวัฏกัปป์ วิวัฏฏกับป์ จึงรู้จักเนื้อแท้ของสัจธรรมโลกุตรธรรม ส่วนรายละเอียดที่ลึกขึ้นท่านมาเติมทีหลังอีก ขนาดท่านบรรลุแล้วยังมาทบทวนคนเดียวอีก 49 วันซึ่งมันก็ไม่ได้หมด มันก็ทยอยมา เทวดามาหาก็คือได้รายละเอียดลึกขึ้นเรื่อยๆ

 

ส่วนปีติจากอามิสอาตมาไม่เอา ไปจมกับอามิสไม่ได้มันต้องออกจากอามิส แล้วมีปีติอย่างโลกุตระ อาตมาไม่สอนโลกียะทุกวันนี้เขาเก่งมาก อาตมาไม่จำเป็นต้องไปสอน ศาสดาต่างๆท่านก็เก่ง เกิดรุ่นหลังพระพุทธเจ้าก็มีไม่รู้กี่องค์ ก็สอนปีติโลกียะนี่แหละเลี้ยงอยู่ ใครจะเอาปีติโลกียะไปเอาที่ศาสนาอื่น ส่วนศาสนาพุทธเป็นโลกุตระ ส่วนโลกียะเขาก็มีเป็นธรรมดา พระพุทธเจ้าก็ตรัสผ่านๆมีนิดหน่อย แต่ของพระพุทธเจ้าท่านเน้นที่อาริยสัจ 

 

ถ้าจะเอาโลกุตระนั้นมาทวนกระแส แม้ปีติจากอามิสก็ไม่เอา ขออภัยที่ไม่ได้ตามใจคุณไพศาลนะ ปีติอย่างวิเวกแบบง่ายๆไม่เอาด้วย ต้องปีติจากสัมมาสมาธิของพระพุทธเจ้า ฌานพุทธคือฌานจากจรณะ 15 จากโพธิปักขิยธรรม คือจรณะ ข้อ 12 -15 เกิดจาก

1.      ถึงพร้อมด้วยศีล               09. ปรารภความเพียร     

2.      คุ้มครองทวารอินทรีย์                 10. สติอันเป็นอาริยะ

3.      ประมาณในโภชนา           11. ปัญญา  

4.      ประกอบความตื่น             12. ปฐมฌาน 

5.      ศรัทธา (เชื่อมั่น)               13. ทุติยฌาน

6.      หิริ (ละอายต่อบาป)                   14. ตติยฌาน

7.      โอตตัปปะ (สะดุ้งบาป)      15. จตุตถฌาน

8.      แทงตลอดในพหูสูต          (ล.13/34)

 

ฌานหลับตานั้นไม่มีทางบรรลุธรรมได้ ไม่มีโหติ ถ้าจะแก้เครียดกดดันและแก้ความซึมเศร้าได้ต้องใช้ปีติ ถูกแล้ว สรุปแล้วอาตมาทำงานนี้อยู่ อาตมาก็อยากเก่งกว่านี้แต่อาตมาเก่งได้เท่านี้ จริงๆ พยายามที่สุดแล้วเก่งได้เท่านี้ก็เอาล่ะ ขอบคุณคุณไพศาลที่ให้ข้อคิดเห็นแล้วแสดงน้ำใจมา อาตมาก็ขอพูดตามประสาอาตมา อะไรกระทบกระเทือนก็ขออภัย

 

ที่จะให้อาตมาช่วยคนเครียดความซึมเศร้านั้นทำอยู่ ต้องจัดกรอบให้ตนปฏิบัติเป็นปริตตัง อย่าไปเอาอัปปมัญญา ไม่มีกรอบ ต้องเอาทีละลำดับแล้วค่อยขยายไปเป็นลำดับ ลาดลุ่มเหมือนฝั่งทะเล

 

มาต่อที่ยอดนิยายต่อฯ....

 

           “วิโมกข์ 8”นั้นต้อง “เห็นทั้งรูป-เห็นทั้งนาม” และต้อง “เห็นทั้งภายนอก “กามภพ”-เห็นทั้งภายใน ลึกเข้าไปทั้งรูปและอรูป ในขณะที่มีความเป็น “กาย”คือ “ธรรม 2” ตั้งแต่หยาบ-กลาง-ละเอียดเป็นที่สุด ตั้งแต่ “กาม” ถึง “รูป” และ “อรูป”ตลอดจบถึงขั้น “สัญญา เวทยิต นิโรธ”ทีเเดียว จึงจะครบบริบูรณ์การ “สัมผัสวิโมกข์ 8 ด้วยกาย”

          ตลอดครบ “วิโมกข์ 8” ต้องมี “กาย”อยู่พร้อมจนกระทั่งถึง “นิโรธ”ขั้นสุดท้ายปลายจบกันโน่นทีเดียว

          ดังนั้นใครหรือนักปฏิบัติธรรมใด แม้จะมี “ตานอก”แล้ว ปฏิบัติในขณะลืมตาแล้ว รู้ความเป็น “กาย”แล้ว แต่ยังไม่รู้จัก “อาการ”ของความเป็น “กาม”ก็ดี ความเป็น “ฌาน”ก็ดี

          อาการเป็นความเคลื่อนไหว ตั้งแต่ นิสัย วิสัย อนุสัย ก็ต้องเรียนย้อนมา วิสัย มาใช้นิสัยจนกระทั่งมาอยู่กับอาศัย เราทำงานอยู่กับอาศัย เราจะรู้การทำงานตั้งแต่ลึก เข้ามาหาหยาบโอฬาริกมาเรื่อยๆ พลังงานที่จากลึกซึ้งมาหาตื้น จากธรรมนิยามมากรรมนิยามมาจิตนิยามมาพีชนิยาม ก็จะรู้ธรรมะที่ประกอบกรรม จนรู้ธรรมะที่อยู่กับจิต หรือส่ิงที่เป็นพีชะเห็นอาการของระดับพีชะได้ รู้ที่เป็นการร่วมกับดินน้ำไฟลมกับพีชะ ร่วมกับอวัยวะของเรา จะรู้อาการของอวัยวะองคาพยพต่างๆได้ จึงจะรู้จักอาการ 32 เพราะเราเรียนรู้จากอาการ 33

 

ตั้งแต่หลงบ้าในอาการ 33 เป็นเทวดาเก๊ ไม่เอาแล้วเลิก มาเป็นเทวดาอุบัติเทพจนเป็นวิสุทธิเทพ  อาตมายังไม่เก่งที่จะรู้อาการ 32 หมอแมะนี่เขาอ่านอาการ 32 หมอที่ใช้ stretchtoscope มาวัดอาการ 32 แต่ว่าอาตมาว่าหมอแมะนี่เก่งกว่าหมอปัจจุบันไม่ได้นะ สู้หมอจีนหมอแมะไม่ได้หรอก เข้าใจมากขึ้นไหม อาการนี่เป็นเรื่องสำคัญที่ต้องเรียนรู้ เมื่อเราสามารถเรียนรู้อาการจิต อาการพีชะ ที่ทำงานร่วมกับจิตขนาดไหน 

 

อวัยวะของเราหากไม่มีจิตเข้าไปร่วมก็ไม่รู้เรื่อง มันก็ทำงานไปตามควรของมัน แต่จิตถ้าฝึกได้ดีก็จะทำให้อาการ 32 นี้ดำเนินไปตามต้องการได้ ไม่แปลกใจที่พระพุทธเจ้ารักษาโรคได้ ใช้จิตรักษาโรคของร่างได้ อาตมาเคยพูดไป ว่าพ่อท่านว่าจะใช้พลังงานรักษาโรคไอ อาตมายังไม่ได้บอกว่าจะรักษาโรคไอ แต่จะรักษาองค์รวมให้ยืนยาวไป แต่ไม่ได้บอกว่าจะรักษาไอ นี่ยังไม่ค่อยรู้ชัด แต่เขาพอรู้ว่าที่คอมีถุงอะไรมันเบียดอวัยวะอื่น  มันผ่าตัดไม่ได้ มันเสี่ยง

 

คำว่าอาการคือการเคลื่อนไหว มีทั้งรูป ทั้งอรูป อาการของความเป็นกามหรือเป็นฌานก็ดี ที่เกิดจากภาวะ “ทิฏฐะ(ได้เห็น)-สุตะ(ได้ยิน)-มุตะ(ได้กลิ่น,ได้ลิ้มรส,ได้สัมผัสเสียดสีภายนอก-ภายใน)” ก็ยังมิจฉาทิฏฐิในเรื่อง “กาม”เรื่อง “ฌาน” พระพุทธเจ้าให้เรียนรู้อาการแต่ภายนอกที่รู้ได้ง่ายกว่าก่อน ถึงจะเก่งที่จะรู้อาการภายในได้ พระพุทธเจ้าว่า พวกปฏิยัติแบบสายสัทธานุสารี นั้นอาสวะบางอย่างดับได้ แต่ไม่ได้เป็นอรหันต์ ต้องมาสัมผัสวิโมกข์ 8ด้วยกายครบให้ได้ปัญญาวิมุติด้วย

          กามคือสัมผัส ทวารนอกแล้วเกิดรสยินดี ลิ้มเล็มสั่งสมใส่อนุสัย แต่ถ้าคุณรู้ลดอาการกิเลสกามได้ก็คือฌาน ฌานคือพลังงานวิราคะ มันจางคลายลดลง นั่นคือลดกามเป็นฌาน มันแยกเป็นสองคำคนละลักษณะ

          กามเป็นกิเลสแต่ฌานนี้ล้างกิเลสทำให้กิเลสลด พลังงานที่เป็นกามหรือฌานในขณะที่ได้ยิน ได้เห็นได้ยิน ได้กลิ่นได้ลิ้มรส ได้สัมผัส

          ใครที่มิจฉาทิฏฐิ ไม่รู้ลักษณะพลังงานกามหรือฌานได้ก็ยากปฏิบัติได้

          นั่นคือ ไม่มี “ความจริง”อยู่แท้ๆที่มี “ตา,หู,จมูก,ลิ้น,กาย,ใจ” สัมผัสสัมพันธ์อยู่หลัดๆครบพร้อมอันเกิดอยู่ใน “จิต”ขณะนั้น ต้องผัสสะข้างนอกแล้วกระเทือนสู่ภายใน เป็นปฏิกิริยาไอโซโทป รู้ลึกเข้าไปภายใน คุณต้องไปรู้พลังงานละเอียดถึงนิวเคลียร์ฟิวชั่น ถ้าเป็นฟิชชั่นก็กระจายไกลจับไม่ได้แต่ว่าที่จับได้ก็เป็นฟิวชั่นส่วนฟิชชั่นนั้นจับไม่ได้หรอกหายไป ทุกครึ่งชีวิตเวลา

          เพราะเมื่อไม่รู้ “กาม”ไม่รู้ “ฌาน” มันก็ทำ “กาม”ให้หมดไป แล้วจะเกิด “ฌาน”ขึ้นใน “จิต” มันก็ไม่เกิด-ไม่เป็น-ไม่ได้ ...ใช่มั้ย?

          ซึ่ง “อารมณ์”ที่มี “กาม”เป็นตัวการปรุงแต่ง “จิต”อยู่เป็น “กามสดๆ”ขณะปัจจุบันนี้ มันสดๆนะ ไม่ใช่ “อารมณ์กาม”ที่เกิดเฉพาะขณะมีแต่การรับรู้ตอนอยู่ในภวังค์ และรู้ด้วย “สัญญา”เท่านั้น เป็นการ “รู้”ในขณะที่ไม่มีสัมผัสภายนอกจริงเลยนั้นนะ นั่นมันแห้งๆ

          ขณะนี้มันมี “มี “ตา,หู,จมูก,ลิ้น,กาย,ใจ”สัมผัสสัมพันธ์อยู่หลัดๆครบพร้อมโทนโท่สดๆ แต่ตนเองยังอ่าน “อาการ”ที่เป็น “กามคุณ 5”ใน “ปัจจุบัน”ขณะที่มี “สัมผัส” ขณะลืมตานี้ยังไม่เป็นก็ดี หรือเผลอสติกำหนดไม่ทันก็ตาม ก็คือ ยังไม่ “เห็น”ความเป็น “กามสดๆ”นั้น ก็กำจัดมันไม่ได้ หรือไม่ได้กำจัดมัน ใช่ไหมล่ะ

          เมื่อ “ดับเหตุ”ที่มี “กาม”ไม่ได้ ไม่มีผลบ้างเลย  “ฌาน”ก็มีไม่ได้

 

(99) รู้จัก “กาม” กำจัด “กาม”(เนกขัมมะ)ได้ ก็เกิด “ฌาน”

          ถ้าทำได้แม้แค่เพียงทำให้ “กาม”จางคลายลง ก็จะเป็น “ฌาน”ไปตามลำดับ เป็น “สัมมาฌาน” เป็น “ฌาน”ลืมตา ตามแบบพุทธแท้ทั้งเราทั้งเขาร่วมรู้ได้หมด ไม่มีอะไรปิดบัง ไม่มีอะไรลับ มีแต่ “ความจริง”ที่สว่างโจ้ง ครบตื้นลึกหนาบางครบครัน  

          ไม่ใช่ “ฌาน”ที่ทำในตอนหลับตาเข้าไปอยู่ในภพ ลึกๆ ลับๆ  งมอยู่กับ “ฝัน” อันไม่เป็น “ความจริง”ที่เป็น “สัจจะ”

           “สัจจะ”ที่เป็น “ความจริง”นั้นมี 2 ก็ต้องมีครบทั้ง 2 คือ ทั้ง “สมมุติสัจจะ” และมีทั้ง “ปรมัตถสัจจะ”บริบูรณ์พร้อมทั้งนอกทั้งใน   

          ผู้จะรู้จักรู้แจ้งรู้จริงใน “สัจจะ”หรือ “ความจริง”ก็ต้องเรียนรู้ทั้ง “รูปและนาม”ของ “สมมุติสัจจะ” ทั้ง “รูปและนาม”ของ “ปรมัตถสัจจะ”

          องค์รวมของรูปกับนาม ซึ่งก็คือ “กาย”นั้น เมื่ออ่านเจาะวิจัยเข้าไปละเอียดๆแล้ว ก็อ่านเข้าไปที่ “ความรู้สึก”ใน “องค์ประชุมของรูปกับนาม(กาย)นั้นนั่นแหละ ก็จะ “เห็น”ความรู้สึกของจิตเราเองขณะนั้น”ได้ ว่า มี “อารมณ์”อย่างไร สุขหรือทุกข์ เป็นต้น

          จากนั้นก็วิเคราะห์ “ในเวทนา”นั้นเข้าไปอีกๆ ซึ่งมันก็คือ “จิต”โดยรวมนั่นเอง ใน “อารมณ์”ที่เราเสวยอยู่นั้น ที่มันเป็นสุขก็ดี เป็นทุกข์ก็ดี มันมาจากต้นทางแท้คือ  “จิต”ที่เป็นตัวการคือ  “ไม่ราคะ ก็โทสะ”(สราคะหรือสโทสะ)แน่ๆ เราจึงเกิดอารมณ์สุขหรืออารมณ์ทุกข์ขึ้นได้ เราก็จัดการกับเจ้าตัว “เหตุ”(สมุทัยอาริยสัจ)ตัวนี้แหละให้ได้

          นี่คือ การปฏิบัติธรรม เริ่มจาก “สติปัฏฐาน 4” พิจารณา “กายในกาย-เวทนาในเวทนา-จิตในจิต-ธรรมในธรรม” 4 ข้อต้นของโพธิปักขิยธรรม 37 อันเป็น “โลกุตรธรรม 37”ตามที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ในพระไตรปิฎก เล่ม 31 ข้อ 620 และปฏิบัติโพธิปักขิยธรรมข้ออื่นๆ จึงจะรู้จักรู้แจ้งรู้จริงความเป็น “กาม”และความเป็น “ฌาน”

 

          เมื่อคุณเจาะถึงจิตอ่าน สราคะ โสโทสะนั้นได้ จับได้ก็ทำการลดเมื่อลดได้เบื้องแรกจิตคุณจะได้ชื่อว่าสังขิตตังจิตตัง และวิกขิตตังจิตตัง

คือ การกำหนดรู้ใจสัตว์อื่น (รู้สัตว์ชั้นต่ำสูงในจิตตน-ปรสัตตานัง) .

รู้บุคคลชั้นต่ำ-สูงอื่นๆในจิตอาริยของตน(ปรปุคคลานัง) เป็นปรมัตถ์.

          1.      สราคจิต  (จิตมีราคะ)

          2.      วีตราคจิต  (จิตไม่มีราคะ)

          3.      สโทสจิต  (จิตมีโทสะ)

          4.      วีตโทสจิต  (จิตไม่มีโทสะ)

          5.      สโมหจิต  (จิตมีโมหะ)

          6.      วีตโมหจิต  (จิตไม่มีโมหะ)

          7.      สังขิตฺตํจิตตํ. (จิตเกร็ง-จับตัวแน่น หด คุมเคร่งอยู่) สายเจโต จับเป็นก้อน

          8.      วิกขิตฺตํจิตตํ . (จิตกระจาย-ดิ้นไป ฟุ้ง จับไม่ติด)สายปัญญาจิตจะฟุ้ง

จิตก็มีสองลักษณะนี้มันได้แต่มันก็เป็นก้อนตีไม่แตกหรือกระจายไม่รวมกันติดไม่รู้สภาวะจริงคุณก็ทำเข้าไปอีกให้ดีขึ้น

09. มหัคคตจิต      (จิตเจริญยิ่งใหญ่ขึ้น) 

10. อมหัคคตจิต    (จิตไม่เจริญขึ้น) คือทำยังไม่ได้

11. สอุตตรจิต       (จิตมีดีแต่ยังมีดียิ่งกว่านี้-ยังไม่จบ)

12. อนุตตรจิต       (จิตไม่มีจิตอื่นสูงยิ่งกว่า)

13. สมาหิตจิต       (จิตตั้งมั่นเป็นประโยชน์ดีแล้ว)

14. อสมาหิตจิต    (จิตยังไม่ตั้งมั่นไม่เป็นประโยชน์)

15. วิมุตตจิต                   (จิตหลุดพ้น)

16. อวิมุตตจิต       (จิตยังไม่หลุดพ้นสิ้นเกลี้ยง)

(พตปฎ. เล่ม 9   ข้อ 135)

 

          ถ้ายังไม่เริ่มรู้จักรู้แจ้งรู้จริงความเป็น “กาย” อันเป็นจุดแรกของ “โลกุตรธรรม” แล้วก็พิจารณาเข้าไปใน “กาย”เป็น ก็ไม่เริ่มต้นเข้าสู่ “โลกุตรธรรม”ตามที่พระพุทธเจ้าตรัส ก็ไม่มีทางบรรลุนิพพานแน่ๆ

          กระทั่งปฏิบัติแล้วอ่าน “กาย-เวทนา-จิต-ธรรม”ได้ แยกแยะ “กายกับจิต”เป็น แล้วจัดการ(อภิสังขาร)ใจในใจเป็น กำจัดเฉพาะ “อาการ”หรือส่วนที่เป็น “อกุศล”แท้ๆได้ถูกภาวะ จึงจะเป็น “สัมมาฌาน”ของพุทธจริง เป็น “สัมมาสมาธิ”แท้ เป็น “เนกขัมมะ”เข้าถึงความเป็น “เวทนาในเวทนา 108” ซึ่งเป็น “ฌาน”ลืมตามี “ความจริง”

          โดย “เห็น”(ปัสสติ) “มโนปวิจาร 18 และ 36”ที่เป็นจุด “แจ้ง”(สัจฉิ) “ความจริง” ไข “โลกียะ”สู่ “โลกุตระ”ชัดเจนแจ่มแจ้งที่สุด

           อาตมาเคยถูกมหาระแบบ ว่า ว่ามาพูดธรรมะละเอียดกันแต่รู้เรื่องสักกายะหรือยัง มันต้องรู้สักกายะทิฏฐิก่อน นั่น แล้วใครกันแน่ที่ไม่รู้สักกายะ

 

(100) นิพพานเป็น “ทิฏฐธรรม”ลืมตา “เห็น”ใน “ปัจจุบัน”

          เห็นไหมว่า แม้จะสัมมาทิฏฐิแล้วปานฉะนี้ ก็ไม่ใช่ว่าจะปฏิบัติแล้วได้บรรลุ “นิพพาน”กันง่ายๆ

           “ทิฏฐธรรมนิพพานทิฏฐิ 5” ที่พระพุทธเจ้าตรัส ไม่ว่าจะเป็น  “กามคุณห้า”นี้ 1 หรือ “ฌาน 1-2-3-4”นี้อีก 4 รวมเป็น 5 นี้แหละที่จะต้อง “สัมมาทิฏฐิ”ให้ได้ จึงจะทั้งเป็น “ปัจจุบัน” และทั้ง “เห็น”ได้

          แม้จะรู้ “กาย”ได้แต่ “ดับเหตุ”ที่จะมี “กาม”และ “ดับเหตุ”ที่จะมี “ฌาน”ในขณะที่อยู่ใน “กามาวจร” อันเป็น “ปัจจุบัน ไม่ได้  ก็ไม่สามารถบรรลุ “นิพพาน”บริบูรณ์แน่นอน มีก็แต่ “นิพพานเก๊” ..จริงๆ!!!

          เมื่อ “นิพพาน”มันก็เก๊ แล้ว “สมมุติสัจจะ”ที่ไม่มี “แก่น”(วิมุตติ) มันจะเหลืออะไร ก็ดังที่มันเป็น และเห็นๆกันอยู่

          นิพพานที่ขาดสมมุติบัญญัติมันไม่มีแก่น เหมือนหยวกกล้วยหรือไม้ไผ่ ถ้าคุณเข้าไปอยู่ในกลางไม้ไฝ่ ไปปฏิบัติอยู่กลางไม้ไผ่หรือกลางหยวกกล้วยคุณก็ไม่มีแก่น ฉันใดก็ฉันนั้นนิพพานที่ไม่มีสมมุติสัจจะด้วยก็นิพพานเก๊ ไม่ได้แยกรูปกาย นามกาย เพราะรูปนามต้องครบกาย การปฏิบัติหลับตาก็คือเหมือนนั่งปฏิบัติท่ามกลางบ้องไม้ไผ่แต่อยากได้แก่นๆ ก็ได้แก่นหยวก ..จบ

เวลาบันทึก 13 มีนาคม 2563 ( 17:21:36 )

รายละเอียด

580914_พ่อครูพบนร.บ้านราชฯ ครั้งที่ 4 ต้นตอของการคิดพูดทำไม่ดี

พ่อครูว่า....พวกเราที่ชื่อว่ายังเด็ก คือคนอายุยังน้อย แต่อายุน้อยก็ไม่ได้หมายถึงคนไม่สามารถที่จะรู้ ที่จะคิด ที่จะเจริญทางจิตใจหรือ ทางกายวาจาใจ เราเจริญได้ทางกาย วาจา ใจ แม้เป็นเด็กน้อย  ถ้าเราตั้งใจระลึกเสมอว่าเรากำลังพูดอะไร กำลังทำอะไร ทำอย่างนี้มันดีไหม ถ้าไม่ดีเราก็ปรับปรุงทำให้ดีขึ้น พูด ตอนนี้เราพูดไม่ดีนะ เราก็ปรับปรุงให้มันดีขึ้น ตอนนี้เราคิดไม่ดีนะ คิดไม่ซื่อ คิดโกหก คิดจะไปทำร้ายรุนแรง คิดจะไปเห็นแก่ตัว คิดไปขี้เกียจ  คิดไปทำในสิ่งที่หมู่ฝูงเขาไม่ทำกัน ต่างๆนานา เราใช้ปฏิภาณปัญญา สามารถรู้ได้ ใช่ไหม สามารถปรับปรุงเปลี่ยนแปลงได้ นี่แหละคือการปฏิบัติธรรม

 

ลึกไปกว่านั้น เรากำลังพูดไม่ดี ทำไม่ดี คิดไม่ดี เราก็หยุดเลิก มันเลวมันไม่ดี ไม่ควรไม่มีในหัวคิดเราเราก็เปลี่ยนความคิดใหม่ อย่างนี้ก็ดีแล้ว แล้วดีไปกว่านั้นก็คือ

 

เราต้องอ่านเลยว่า ที่กำลังคิดไม่ดี หรือกำลังพูดไม่ดี กำลังทำไม่ดีนี่ จิตใจของเรานี่ มันทำอย่างนั้นเพราะอะไร? อ่านใจเราเองว่า มีอะไรทำให้เราคิด เราทำ เราพูดเช่นนั้น ค้นลงไปในจิตใจ เราจะเห็นอาการตัวที่มันมีการฟักตัว ซ้อนในจิต ว่ามันอยากได้เอามาให้แก่ตน มันอยากเอาเปรียบ อยากทำเลว จะเห็นจิตตัวต้นคิดที่ให้ทำเลว รู้ตัวนี้ให้ได้ ตัวนี้เรียกว่าตัวกิเลสหรืออกุศลจิต เป็นตัวต้นทางที่พาพูดเลว ทำเลว แล้วเป็นตัวซ่อนในความคิด บงการความคิด ตัวนี้แหละหาให้ได้ ฟังดีๆ อาจจะลึกซึ้งหน่อย อาจลึกลับหน่อย เราต้องหาต้นเหตุแห่งการทำไม่ดีนั้นๆ

 

1.ต้นเหตุแห่งการทำไม่ดี จิตตัวไหนที่ทำให้พูดไม่ดี จิตตัวไหนตัวนั้นแหละอย่าให้มีในจิต แล้วตัวที่เป็นตัวต้นให้คิดไม่ดี ตัวนี้แหละเป็นตัวลึก ตัวคิดไม่ดีจะพาทำไม่ดี พาพูดไม่ดี ตัวที่มันทำให้เราคิดไม่ดี ตัวนี้คือกิเลส ไม่ใช่คิดไม่ดีเท่านั้นที่เป็นตัวกิเลส ความคิดเป็นตัวสำเร็จรูป แต่ตัวต้นเหตุที่ทำให้เราคิดไม่ดี แล้วผลักดันให้เราคิดไม่ดี ทำไม่ดี พูดไม่ดีนี่แหละ ฟังให้ดีจะรู้ว่ากิเลสอยู่ตรงไหน ตรงฐานใต้ของความคิดอีกที

 

กิเลสมีโลภ โกรธ หลง อ่านให้ได้ว่ามันเป็นต้นตอของความคิดไม่ดี ตัวนี้เป็นเหตุแห่งอกุศลธรรม เห็นต้นตอของตัวที่ให้คิดไม่ดีให้ได้ คือโลภะ โทสะ โมหะ อ้าวสองคนนี้ไม่ฟังเลย คุยกันจุ๊กจิ๊กเลย ไม่ฟังเลย ขอฟังหลวงปู่สักชั่วโมง อย่าเพิ่งเล่นอย่าเพิ่งคุย ฟังหลวงปู่อธิบายสู่ฟัง

 

ต้นตอความคิด ตัวโลภ เป็นอย่างไร ตัวโทสะเป็นอย่างไร มันไม่ชอบใจแล้วก็จะพาคิด พูด ทำ มันมาก่อนความคิดนะ เพราะฉะนั้นค้นหาต้นตอตัวนี้ให้เจอ ….ใครไม่เข้าใจยกมือเลย อ้าว กระบวยไม่เข้าใจทำไมไม่ยก

 

แล้วอาการของจิตที่เป็นโลภะ โทสะ มีต้นตออย่างไร โทสะมันจะต้องทำร้ายทำแรงแย่งชิง ต้องฆ่า ปล้นจี้เอามา เห็นแก่ตัวจัดจนทำร้ายคนอื่นเรียกว่าโทสะ ต้องอ่านอาการของมันจริง ใครอ่านอาการของมันได้แล้วเรียกชื่อมันถูก พระพุทธเจ้าตั้งชื่อไว้หมด เราก็เห็นตัวมันให้ได้ แล้วก็ต้องมีวิธีฆ่า วิธีทำลาย วิธีกำจัดตัวเลวร้ายตัวนี้อย่างไร เดี๋ยวค่อยพูดกันต่อ

 

ถ้าเราเป็นความคิดก็พอรู้ว่าเราคิดอย่างไร เราพูดอย่างนี้ก็ยิ่งเข้าใจใหญ่ เราทำอย่างนี้ แสดงออกท่าทาง มือไม้ร่างกายแขนขา เนื้อตัวท่าทางเรารู้ เข้าใจง่าย แล้วความคิด เป็นอาการนามธรรมไม่มีรูปร่างแต่เราอ่านอาการนี้ได้ เด็กๆหรือผู้ใหญ่ก็หัดอ่าน อ่านให้ออก ถ้าเห็นอาการว่ามันคิดไม่ดี หรือคิดเอาของคนอื่นเป็นฐานะขโมย หากเราเห็นก็หยุดเลย บังคับมันเลย วิธีง่ายๆ มันจะลักเอาของเขา มันไม่ดี ไปทำร้ายเขามันไม่ดี จะทำร้ายอย่างเบาหรือแรงฆ่าให้ตายก็เลวทั้งนั้น

 

ทีนี้รักหรือโลภ เอามาให้แก่ตัวเอง อันนี้ก็ยังไม่ดี ฟังตรงนี้ดีๆ การจะสร้างสรรทำอะไร เราสร้างขึ้นมา เรามีความรู้ความสามารถก็ทำมา ดินของเรา น้ำของเรา บ้านเรือนเรา วัสดุของเราด้วยแรงงานเรา เราทำด้วยสุจิตก็เป็นของเรา สร้างแล้วเราหวงแหนยึดถือเป็นของเรา ใครมาแตะไม่ได้ ใครมาใช้ไม่ได้ ก็คือหวงแหน เห็นแก่ตัวมาก แต่ถ้าเราสร้าง มีดิน มีน้ำ มีพืชอะไร ก็สร้างมาแล้ว แล้วเราก็ไม่หวงแหน สร้างแล้วก็แจกจ่ายคนอื่น อันนี้เรียกว่าไม่โลภ เป็นคนมีใจเกื้อกูลเป็นทาน บริจาคให้แก่ผู้อื่นดีไหม ทั้งที่เป็นของเราจริงๆที่เราสร้างเราผลิตมาไม่ได้เบียดเบียนเอาของใคร แต่ถ้าเราสร้างมาเป็นของเราแล้วเราก็แจกจ่ายเจือจานคนอื่น เราก็แบ่งกินแบ่งใช้ของเราพอกินพออยู่แล้วที่เหลือมีเกินก็แบ่งแจกคนอื่น อย่างนี้เรียกว่าไม่โลภ ไม่หวงแหนไม่เห็นแก่ตัว ช่วยเหลือเกื้อกูลคนอื่น เราต้องเห็นว่าอย่างนี้เป็นของดีของเจริญ เป็นความดีงาม ต้องใช้คำว่าต้องทำ

 

กิเลสเรามีหวงแหน เห็นแก่ตัวมีมากมายเกินแล้วก็ไม่ให้ใคร หรือให้เขามาซื้อสิ มายืมก็เสียดอกให้ต้นคืนด้วยนะ นี่คือเห็นแก่ตัว ทำให้โลกเราลำบากเดือดร้อน ในชุมชนชาวอโศกตั้งแต่หลวงปู่ สมณะ หรือผู้ใหญ่ ก็เลิกเห็นแก่ตัว ไม่สะสมกอบโกย มีมากก็แบ่งแจกคนอื่น ทำตนเป็นคนเช่นนี้ ทำจริงๆ ฝึกฝนตนให้เป็นคนแบบนี้ เราจึงอยู่รวมกัน แล้วขยันสร้างสรร ปลูกพืชก็เกิดพืช ทำไม้ทำดินก็เกิดสิ่งนั้นถ้าเราทำงาน  มันไม่มีหมดหรอก แล้วเราก็มีกินมีอยู่มีใช้สอย เราไม่ไปทำสิ่งเป็นพิษทำแล้วไม่เห็นจะกินได้ใช้ได้ ไปเตะฟุตบอล เต้นแรงเต้นกา กินไม่ได้ เสียเวลาเสียแรงทำไม ไม่ได้กินใช้ได้ประโยชน์เลย แล้วได้แต่สนุก

 

สนุกเป็นตัวอย่างไร เอามาเป็นประโยชน์อะไรได้บ้าง เห็นไหม นี่คือความลึกซึ้งของการเสพอารมณ์ คนเข้าใจแล้วไม่ต้องไปเสพ จะต้องไปเต้นเขาทำท่านั้นท่านี้ เขาบอกว่าสนุกแล้วมันได้อะไร แต่คนไปหลงว่าสนุกมันคือสุขเท็จ ไปติดยึดจนมีอารมณ์เช่นนั้นจริงๆ เรียกว่าของหลอก ของเก๊ สุขเท็จ ถ้าเราทำความเข้าใจให้ดี

 

หลวงปู่ก็เคยสนุกอย่างพวกเรามา พอมาเข้าใจธรรมะก็รู้ว่าเราหลงไปกับความเท็จเหล่านี้มากมาย ไปเตะฟุตบอลเข้าโกล คนไปดูมันเตะเก่ง ดูแล้วมันอร่อย แล้วไปเสียเงินเสียเวลาแรงงานไปเชียร์ เทคนิคมากมาย พอเสร็จเชียร์บอลเหนื่อยก็ไปหาอะไรกินโด๊ป เสียเวลาแรงงานทุนรอน ได้แต่สนุกมันฉิบหายเลย นั่นแหละคืออารมณ์เท็จ เดี๋ยวนี้หลอกกันหลายมุมเยอะเลย พวกเราศึกษาดีๆจะได้รู้ว่ามันเท็จมากมายเลย เราเอาความสูญเสียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกที่มีสามอย่าง

 

1.สูญเสียเวลา 2.สูญเสียเงินทองทุนรอน เอาไปเสียให้มัน เช่นฟุตบอลรอบนี้ มันเก่งมาก เสียเงินบางทีเป็นล้านบาทจะได้อะไรก็ได้ดูมันเตะมันๆ สนุก แล้วก็เลิก อยากดูอีกก็ไปเสียเงินอีก คนที่รู้แล้วเขาเห็นว่าเป็นของหลอกก็ไม่เสียเวลาไปดู  3.แรงงาน แรงงานต้องเดินไปดูไปจ่ายพลังงาน ไปเชียร์นั่นคือแรงพลังงานทางกายทางจิตที่เสียไป นี่คือความสูญเสียที่โง่เง่าเยอะเลย เอาความสูญเสียของข้าคืนมา นี่คือความสูญเสียของคนโง่ คนอวิชชาในโลก ทุกวันนี้ไม่รู้เรื่องกันเยอะ แล้วไปเก่งสร้างสิ่งหลอกเอาเงินทองกันไป ไม่ได้เรื่องไม่ได้สาระอะไรเลย เอาแรงงานนั้นมาปลูกเมล็ดพันธ์พืช เอามาหุงข้าวทำสิ่งมีประโยชน์ยังได้อาศัยใช้สอยเลย แต่ไปดูมันเตะบอลแล้วเราเตะอย่างเขาได้หรือไม่ ก็ไม่ได้ เอามาไม่ได้ เอามาใช้ไม่ได้ โง่ไหม

 

ไปดูเขาร้องเขารำ ว่าโอ้โห เช่นกังนัม มันเต้นเก่งไปดูมัน มันเต้นเก่ง เราก็ไปติดยึดกับเขา เราไปหัดเต้นอีกก็เสียเวลาแรงงาน ทุนรอนอีก เสียค่าจ้างคนสอนอีก แล้วได้อะไร ได้เสียเวลา แรงงาน ทุนรอน เสียไปทำไมวะ

 

มันอร่อยดี มันเพลินดี สนุกดี แล้วเอามาใช้ได้ไหม เอามาทำอะไร ? เอามาหุงข้าวได้ไหม เอามาเช็ดพื้นได้ไหม เอามาทำอะไรได้? นี่ คนเราไปติดยึดลมๆแล้งๆที่เขาหลอกบำเรอใจ พวกนี้คือโลภและราคะ เอามาให้แก่ตนเอง

 

เช่นคนได้เพชร เขาว่าสวย ก็สมมุติเอาเอง มันหายาก อาจใช่มันหายาก มันมีไม่มากในโลกนี้ กว่าจะสะสมตัวของมันมา มันก็นาน แต่เสร็จแล้วได้เพชรมา เอาไปแกง ก็ไม่เค็ม เอาเพชรไปใส่แกงจะทำให้เค็มก็ไม่ เอามานุ่งแทนผ้าได้ไหม ….ไม่ได้

 

เราหุงข้าวไม่มีข้าวจะตายแล้ว แล้วหุงเพชรกินเพชรแทนได้ไหม ก็ไม่ได้ซื้อมาตั้งแพง นี่คือการสมมุติแล้วหลงค่ากัน ถ้าชีวิตนี้เราไม่มีเพชรเลย เราจะทำความดีทำคุณค่าแก่โลกนี้ได้ไหม ชีวิตนี้ไม่ต้องมีเพชรผ่านมือเลย แล้วเราทำความดีเต็มที่เลย แต่ถ้ามีเพชรแล้วทำให้เราขยันทำความดี คิดอะไรไม่ออกก็คิดออก ก็น่าจะลงทุนซื้อ แต่ซื้อมาแล้วมันบันดาลอะไรให้เราได้ มีแต่ต้องระมัดระวัง ต้องเก็บ อย่างเก่งก็เอาไปอวดเขาว่ามีเพชร แต่มีแล้วเก่งอะไรขึ้น ได้ทำประโยชน์อะไรขึ้น ไม่ได้ มีแต่ภาระ มีแต่โทษไม่เห็นมีคุณอะไร คนหลงเห่อก็หลงไป

 

หลวงปู่นึกถึงตนเองตลอดชีวิตตั้งแต่เด็กจนโต ผ่านวัยมาเคยหาเงินเองได้เป็นล้าน ไม่เคยซื้อเพชรสักเม็ดเดียวในชีวิต เคยซื้อทองคำให้ตัวเอง 1 บาท สร้อยคอทองคำ มีพระสมเด็จห้อยด้วยเลี่ยมทอง ห้อยพระสมเด็จองค์นั้น ตอนหลังก็ให้พระเขาไป ก็ไปได้พระทองคำ ก้อนทองคำที่เป็นพระพุทธชินราช เขาให้มา เป็นทองลูกบวบ ก็เลยไปเลี่ยมมา มีสร้อยอันนั้นอันเดียวซื้อให้แก่ตนเอง นอกนั้นซื้อให้คนอื่น

 

คนก็ไปติดยึดหวงแหนเพชร แย่งชิงกันระดับโลกเลยนะ สิ่งเหล่านี้หลวงปู่เทศน์ฟังอาจไม่ซาบซึ้ง แต่โตมาจะเข้าใจว่าคนมันหวงแหนเพชร คนมันอยากได้ทองคำ แต่ตอนนี้ก็อยากได้เกมกด อยากได้การ์ตูนมากกว่า

 

สิ่งเหล่านี้ยิ่งได้มายิ่งลำบากหวงแหน ซื้อมาแล้วต้องซื้อเซฟใส่อีก ยุ่งฉิบหาย แล้วคนไม่รู้ว่ามันซวย คนที่ไม่ต้องมีสิ่งเหล่านี้ก็ไม่เสียเวลาทุนรอนแรงงาน เอาไปทำงานสร้างสรรดีกว่าเยอะ

 

ความสูญเสียสามประการ 1.เวลา 2.แรงงาน 3.ทุนรอน ต้องไปให้มัน สามอย่างนี้คือความสูญเสียที่มนุษย์คิดไม่ถึง แต่ยิ่งใหญ่ ใครเอาความสูญเสียสามอย่างของข้านี้คืนมา จะเป็นคนรวยอย่างไม่ต้องมีทรัพย์สินของตน ทำแต่สิ่งสาระให้ประโยชน์ต่อสังคมดีกว่า

 

อย่างชุมชนชาวอโศกเป็นชุมชนจน นะ เราไม่ค่อยมีเงินทอง ทำงานหมุนเวียนไปวันต่อวัน ได้มาก็ให้ไป เราจ้างคนมาทำงานบ้าง จ้างได้เยอะ เหมือนคนรวยแต่เราไม่ได้มีเงินมากอย่างนั้น เราก็ใช้แรงงานทำงานทุกวัน แล้วแบ่งใช้กัน คนมาทำงานกับเราก็แบ่งกันทำงาน แล้วเฉลี่ยกัน ไม่ได้ร่ำรวยเลย แต่เราไม่สะสมไม่กอบโกยไม่เอาเปรียบเอารัด เอื้อเฟื้อเจือจานกัน นี่คือเศรษฐศาสตร์ที่ลึกซึ้งมาก แบ่งแจกเกื้อกูลเฉลี่ย จะเป็นข้าวของเงินทองก็ตามก็เฉลี่ยคือเศรษฐศาสตร์บุญนิยม

 

เราเอาแรงงานความคิดที่ไม่เห็นแก่ตัวมารวมกันเป็นหนึ่งแล้วช่วยกันทำงาน ให้เงินทองข้าวของหมุนเวียนไม่เก็บกักตุน เศรษฐศาสตร์แบบนี้พระพุทธเจ้าคิดขึ้นมา ซึ่งระบอบอื่นเขาก็อยากได้แต่ทำไม่เป็น แต่เราเป็นลูกพระพุทธเจ้าก็ทำเป็น ให้พากเพียรดู

 

ต่อไปเป็นการตอบคำถาม

 

_ในเวลาหลวงพ่อเทศน์แล้วมีคนเล่นอยู่ข้างหลัง วิบากบาปจะเป็นอย่างไร

ตอบ...1.วิบากจะเป็นคนโง่เง่า เพราะไม่ได้ฟังสิ่งดีสิ่งเป็นประโยชน์ 2.จะเป็นคนถูกเอาเปรียบในอนาคต กลายเป็นทาสเพราะว่าเราโง่  3.เราก็จะขาดแคลนทุกข์ร้อนเพราะเราถูกคนอื่นเขาใช้เป็นทาสจะหนักจะลำบาก อย่างน้อยโง่เง่าเป็นต้นตอของสิ่งที่จะตามมามีอีกเยอะ เกิดจากความโง่เง่า อวิชชา ยิ่งหลวงปู่อธิบายความฉลาดลึกซึ้งยิ่งไม่ฟัง ไปเล่น แล้วเมื่อไหร่จะฉลาดขึ้นมาก็ได้แต่โง่เง่าลูกเดียว นี่คือวิบากที่ได้ทันที

 

_ไม่ทราบว่าตอนนี้ชุมชนเรามีการควบคุมระเบียบคนงานก่อสร้างอย่างไร ที่ผ่านมาได้กลิ่นบุหรี่บ่อย ไม่ทราบว่าต้องบอกใคร

ตอบ...เราก็พยายามกันอยู่ คนเสพติดก็เสพ คนพยายามหยุดก็ได้ดีไป คนติดมากก็แอบเสพ ใครติดมาเราก็บอกให้หยุด หากเขาทำร้ายหรือทำผิดมาเราก็ไม่ให้มาทำงาน เราต้องระมัดระวังภัยเราก็ไม่ได้รุนแรงอะไรกัน

 

_ผมรู้แต่ว่าสุขมีแต่สุขหลอกๆ แล้วสุขจริงๆมีไหมครับ

ตอบ...คำว่าสุขนี่เป็นภาษาแล้วเรียก คนเข้าใจผิดไปว่าสุขคือบำเรอกิเลส สมใจอร่อยดีมันดีเพลิดเพลินดี แล้วเรียกว่าสุข สุขอย่างนี้เป็นสุขไม่เที่ยงเป็นสุขเท็จ จริงๆมันทำให้ไม่มีได้เลย เราอยากได้มาแล้วมีอาการอย่างหนึ่งเกิดในใจ เช่นเราอยากได้ส้มโอนี่ อยู่วันหนึ่งเราได้ส้มโอมา แต่เราไม่มีอาการใจที่ฟูใจ เลย ได้มาเราก็ว่าได้แล้วเป็นสิทธิ์ของเราแล้ว เราก็เฉยๆ การเฉยๆนี่คือความสุขที่ไม่จ่ายพลังงานเลย เป็นความสุขสงบไม่เสียพลังงานไปฟูฟองดีใจ เสียใจก็ไม่มี ดีใจก็ไม่มี เฉยๆ แต่รู้ว่าเราได้เป็นสิทธิ์โดยสุจริต เช่นเราปลูกมาหรือคนเสียสละให้ด้วยเต็มใจเราก็ได้ แต่อาการทางใจเราก็รู้่ว่าได้อันนั้นคือสุขสงบ อันนั้นคือสุขจริง ภาษาพระพุทธเจ้าว่า วูปสโมสุข จิตอทุกขมสุข เฉยๆ แต่รู้ความจริงตามความเป็นจริงว่าเราได้สมควรได้ไม่เป็นไร อย่างนี้เรียกว่าสุขที่แท้จริง สุขที่ไม่เสียพลังงานของตนเองเลย สุขไม่ได้บาป  จิตเฉยๆไม่ฟูฟองเรียกว่าสุขวิเศษสุขแท้จริง นี่คือสุขจริง

 

_ถ้าชีวิตนี้เราไม่ได้อะไรสักอย่างจะเป็นอย่างไรครับ

ตอบ...มันมีสองแบบ 1. ถ้าเราไม่ทำอะไรก็ไม่ได้อะไรเลย เราก็เป็นคนว่างเปล่าก็ตายซะไม่ควรอยู่เลย แต่ถ้าเราทำงานแล้วเราทำได้ผลโดยสุจริตไม่เบียดเบียนละเมิดใคร เราก็ได้สิ่งนั้นมา เราก็ได้อาศัย เราทำสิ่งที่ควรทำควรได้ ได้อาศัยในชีวิต เราได้ส้มโอเพราะเราปลูกส้มโอ เราปลูกแก้วมังกรได้ได้แก้วมังกร มันได้ได้ แต่ถ้าไม่ได้อะไรสักอย่างก็ตายซะ ต้องได้โดยสุจริต แต่ถ้าได้โดยเราเบียดเบียนคนอื่นทำให้เสียหายก็ไม่ควรทำ ชีวิตนี้เราควรได้ควรเป็นควรมีในสิ่งที่ดี ควรทำในสิ่งที่ดี เราจะได้จะมีจะเป็นสิ่งที่ดี เมื่อมีขึ้นมาเราก็อาศัยใช้สอยและแบ่งคนอื่นได้ก็เป็นของดีของประเสริฐใช่ไหม

 

_ตั้งแต่โลกนี้ได้เกิดขึ้นมาแล้วพระพุทธเจ้าได้เกิดขึ้นมาพร้อมโลกในนี้หรือเปล่า?

ตอบ...ไม่ได้พร้อม หลวงปู่เคยไล่ให้ฟัง พระพุทธเจ้าจะเกิดต่อเมื่อมีคนทำชั่วถึงขีดหนึ่งแล้วไม่มีใครแก้ไขได้ จะมีคนๆหนึี่งฉลาดที่จะแก้ไขความชั่วของสังคมได้เป็นคนแรก คนนั้นจึงเป็นพระพุทธเจ้าองค์แรก ในโลกมีพลังงานทางวัตถุไม่รู้เรื่องดินน้ำไฟลมแล้วก็พัฒนามาเป็นพืชก็ทำไปตามประสา แต่ต่อมาพัฒนาตนเป็นสัตว์ มันก็มีอัตภาพอาตมัน ทำกรรมไปจนถึงขีดที่เสียหายเดือดร้อนโลกเดือดร้อนวุ่นวายเสื่อมลงไป ก็จะมีคนๆหนึ่งหาวิธีคิดแก้ไขความเสื่อมนั้นจนได้ คนที่คิดแก้ไขความเสื่อมนั้นได้คนแรกคือพระพุทธเจ้าองค์แรก

 

เป็นคนที่รู้โลกวิทู แล้วท่านก็รู้วิธีแก้ไขอย่างยอดคือโลกุตระ แล้วก็แก้ไขได้อย่างเยี่ยมยอด เป็นหลักฐานให้คนต่อมามาสืบต่อสรุปคืออาริยสัจ 4 หรือทุกอย่างมาแต่เหตุ เหตุอยู่ที่จิตนี่แหละ แม้ไอสไตน์ก็ค้นพบอันนี้ แต่ว่าไอสไตน์ค้นพบทางวัตถุ ได้ค้นพบหลังพระพุทธเจ้าค้นพบทางจิตได้ เมื่อโลกเลวถึงขีดก็มีคนคิดจะช่วยได้ ได้สูตร อิทัปปัจจยตาหรือ relation ทางนามธรรม ตั้งแต่พระพุทธเจ้าองค์แรกถึงปัจจุบันก็ใช้สูตรนี้แหละ

 

_ที่เพื่อนหลวงปู่มีใครอายุมากมาถึง 80 เหมือนหลวงปู่ไหม

ตอบ...ก็มี

 

_ได้ยินข่าวว่าในอนาคตจะไม่มีสัมมาสิกขา ม.ปลาย พอขึ้นม.ปลายก็จะเข้าปวช.หมด หนูไม่อยากให้เป็นแบบนี้

ตอบ...ก็ไม่ได้ล้มเลิกสัมมาสิกขาสามัญนะ เราก็เห็นความสำคัญของปวช. ก็เป็นนักศึกษานักเรียนก็ทำได้เหมือนสัมมาสิกขา ปวช.นี่ทำงานด้วยนะ ยิ่งเดี๋ยวนี้ทางรัฐก็ส่งเสริมปวช. ก็ได้ทั้งสามัญด้วย ที่บ้านราชฯจะเน้นปวช. ถ้าเผื่อว่าปวช.เจริญจริงๆ แน่นอนว่าสัมมาสิกขาที่เอาแต่เรียนหัวโตจะไม่มีแล้ว จะมีศีลเด่น เป็นงาน ชาญวิชา เต็มรูป ความรู้ทางโลกจะ 25% เป็นงาน 35% ชาญวิชา 45% ทุกวันนี้โลกจะกลียุคเพราะว่า คนเอาแต่เรียนแล้วดูถูกคนทำงาน เอาเปรียบโลกถึงแย่ คนที่ทำงานเป็นแล้วไม่เอาเปรียบคน การเอาเปรียบเขานี่ดีหรือชั่ว เป็นเจ้าหนี้หรือลูกหนี้แล้วโลกมันชอบเอาเปรียบเขาไปก็จะเป็นลูกหนี้ มันโง่หรือฉลาด แล้วคนมันโง่ขนาดไหน คิดดูสิ เรียนแต่หัวโตได้แต่คิด แล้วคิดแล้วกินได้ไหม รู้ว่าหุงข้าวเป็น แต่หุงข้าวไม่ได้ แต่คนนี้หุงเป็นเลยใครจะได้กินไหม

 

คนรู้ว่าจะหุงอย่างไร รู้มากกมายแต่จุดไฟไม่เป็น หุงไม่ได้ แต่คนที่เขาหุงเป็นแม้จะไม่หอมไม่เลิศยอดอย่างที่คุณว่าใครจะตายก่อน พวกนักรู้มากมาย แต่ทำไม่ได้ก็ตายก่อน คนที่ทำได้แม้จะไม่เก่ง แต่ว่าทำพออยู่ได้ แล้วถ่อมตนด้วย

 

_หลังจากที่ได้นั่งคุยกับเพื่อนๆในม. คิดว่าบางทีคุรุคาดหวังกับพวกหนูมากไป เหมือนกดดันว่าจะให้เป็นเหมือนที่คุรุ สมณะ สิกขมาตุ ให้เป็น คาดหวังแต่ไม่เคยให้คำปรึกษาหรือแก้ปัญหาให้พวกหนูเลย พวกหนูเลยระบายแต่กันเอง ไม่ได้ทำให้ความไม่สบายใจหายได้เลย

ตอบ...ปัญหาเรื่องเพศปัญหาเอาแต่ใจ เพราะพวกหนูกิเลสมากไป รู้ตัวบ้าง อยากได้อย่างนั้นอย่างนี้มากมายก็ทุกข์ ทุกข์เพราะอยากได้ แล้วมาให้คุรุแก้ไข จะแก้อย่างไร ใจเราอยากได้อะไรก็ไม่รู้อีก ต้องรู้ว่าใจเราอยากได้อะไร แล้วเลิกอยากได้ให้ได้ แล้วก็จะไม่อยากได้อะไร ก็ทำตามที่คุรุพาทำก็จะไม่ทุกข์

 

ถ้าคุรุจะพาทำงานจนตายก็จะได้เห็น แต่มันไม่เป็นหรอก ที่บอกว่าจะตายแล้วนะ ถามตัวเองสิว่าจะตายหรือยังมันเห็นแก่ตัว มันไม่เหนื่อยพอหรอก เหนื่อยเกินผู้ใหญ่ก็รู้อยู่ แต่นี่มันไม่เหนื่อยมากมายอะไร จะเป็นการสร้างเสริมร่างกายด้วย วัยรุ่นเป็นวัยพัฒนาพลังงานจะมีพลังงานเสริมแข็งแรงด้วย ให้พยายามมีสมรรถนะสูงมากกว่านี้อีก แต่มีโรคขี้เกียจอย่างเดียวนี่แหละ ไม่เชื่อว่าคุรุจะให้ทำงานเกินไป แต่มีความเห็นแก่ตัวขี้เกียจทำให้เราไม่ทำตาม

 

_ถ้าเราอยากให้ทำบุญแต่ให้คนอื่นไปทำแทนจะได้บุญไหม

ตอบ...ก็คนที่เป็นต้นคิดนี่แหละคือผู้ได้ แต่บางคนที่ไปทำตามแต่ใจฝืนหรือไม่เห็นด้วยก็ไม่ได้แต่ถ้าคนที่ไปทำนี้เต็มใจยินดีด้วยก็ได้

 

_ถ้าเราทำไม่ดีแล้วคนอื่นไปรายงานผู้ใหญ่โดยใส่ไขตอแหลเรียกว่าอะไร

ตอบ...คำว่าตอแหลใส่ไข่คือไปบอกเติมเรียกว่าใส่ไข่ บอกเกินจริง อย่างนั้นเรียกว่าตอแหล โกหกแต่ถ้าเราทำอย่างนั้นจริงแล้วคนอื่นที่ไปบอกตามจริงเรียกว่ารายงาน ถ้าเขาเอาความไม่ดีเท่าที่เราเป็นไปบอก ผู้ใหญ่ก็ช่วยแก้ไขให้ อันนี้ดีมาก ผู้ที่ไปฟ้องหรือทำดีโดยไม่ใส่ไข่นี้ดีมาก เรียกว่ารายงานความจริงแก่ผู้ใหญ่ แต่ถ้าไปรายงานแล้วใส่ไข่ตอแหลอย่างนั้นเลว ยิ่งไม่มีเรื่องแล้วกุเรื่องก็เลวมาก แต่ถ้าคนที่ปกปิดความผิดของเพื่อนคนนั้นแหละเลว

 

_คนที่เอาเปรียบเรียกว่าบาปน้อยหรือบาปมากครับ

ตอบ...เอาเปรียบมากก็บาปมาก เอาเปรียบน้อยก็บาปน้อย ไม้เอาเปรียบเลยก็ไม่บาป...เอวัง

เวลาบันทึก 13 มีนาคม 2563 ( 17:22:58 )

รายละเอียด

580915_ธรรมาธรรมะสงคราม ยอดนิยายของโลกที่ไขความเป็นมนุษย์ 22

พ่อครูว่า...ชีวิตเราก็อยู่กับการศึกษา เป็นชีวิตที่ไม่ไร้ค่า จะได้ฟังไปแต่โยนทิ้ง ก็แล้วแต่ ถ้าสัมมาปริยัติ แล้วสัมมาปฏิบัติได้จริงก็เกิดผลไปตามลำดับ ก็เป็นชีวิตเจริญ คนเราที่ได้ไปเสพ ลาภ ยศ สรรเสริญ โลกียสุข กิเลสก็อ้วนก็โตขึ้นเสมอ อันนี้เป็นเรืิ่องที่ไม่พูดกัน ได้เสพสมกามกับอัตตา

 

กามคือสิ่งที่ได้รับผ่าน ทวาร 6 แล้วเสพรสก็เป็นกาม ชอบใจก็สุข ไม่ชอบใจก็จองเวรจองกรรม กิเลสโต อ้วน หนาพอกขึ้น เรียกปุถุชน แต่เสพอัตตานั้นไม่ใช่ทาง ทวารนอก ไม่ได้เป็นรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส แต่จิตปรารถนาใดๆนอกเหนือไปนั่นคืออัตตาทั้งสิ้น เช่นอยากได้ลาภ มันไม่ใช่ รูป รส กลิ่นเสียงสัมผัส ก็เป็นอัตตา อยากได้ตั้งแต่รูป ตั้งแต่วัตถุจนถึงพฤติกรรมมนุษย์ต่างๆ อยากไปดูคนนี้เต้นเป็นต้น มีสารพัดเยอะแยะ สมใจตนคือต้องได้อะไรสมใจตนคือบำเรอใจ มันก็เป็นกามกับอัตตา สั่งสมเป็นอัตตาทั้งสิ้น ได้กามก็สมใจ ได้อัตตาก็สมใจ คนที่สั่งสมกามก็มีอัตตาด้วย

 

ถ้าล้างกามภพได้ รูปภพ อรูปภพ ในกามราคะก็จะเป็นอัตตา เป็นต้น จากรูป เป็นอรูป ทรงไว้ ไม่เกี่ยวกับทวารนอก อยู่เหนือมันได้ก็เหลือรูป อรูป มันก็เป็นอัตตา ผู้ไม่ได้ศึกษาปฏิบัติธรรมเกิดมามีแต่ซวน แม้แต่ทำกุศลโลกีย์ก็ได้บาปก็มี เพราะเอาไปทำบาปซ้อน

 

เช่นได้เงินมากก็เป็นกุศล แต่เอาไปทำบาปเวรซ้อนอีก ได้ยศมาก็เอาไปทำบาปเวรซ้อน ธรรมะพระพุทธเจ้าละเอียดลึกซึ้งซับซ้อน ต้องลดละปฏิบัติไปตามลำดับ กิเลสไม่เกิดอีก เกิดแล้วก็แล้วไป มีวิธีไม่ให้กิเลสที่เป็นอดีตมีพลังมันไล่ตามเห็นหมาไล่เนื้อก็ มีวิธี สัพพปาปสอกรณัง กุสลสูปสัมปทา สจิตตปริโยทปนัง

 

ทิศทางของพระพุทธเจ้านี้สุดยอด หากแม้นทำผิดทางก็จะน่าสงสารที่ไปหลงจมในโลกีย์เท่าไหร่ แค่ชาวพุทธในไทย บอกว่าเป็นพุทธ 95% แล้วที่ตั้งใจศึกษาฝึกฝนจริงๆมีสักเท่าไหร่ แต่โลกุตระนั้นหยุดได้ไม่วนเวียนมีเวลาหมดสิ้นแต่โลกีย์ไม่มีทางหมดสิ้น วนเวียนไปไม่รู้กี่กัปป์

 

มาตอบ sms

0893867xxx พ่อครูเคยกล่าวการอาศัยความมักน้อยสันโดษขัดเกลาไปสู่วิเวกที่มิใช่ป่าวิเวกแต่เป็นการปฏิบัติไปสู่กายวิเวกจิตวิเวกอุปธิวิเวกฯ ถ้าไปปฏิบัตธรรมในป่าก็ได้สมาธิขั้นตนในการดับความกลัวภูติผีปีศาจนางไม้สิงสาราสัตว์!ในการดับควา มวิตกฟุ้งซ่านที่อยู่ป่าเพียงลำพัง!ได้จิตแกร่งกล้าใน การพึ่งตนกินอยู่กับป่าได้ แต่ป่าที่เป็นที่ฝึกผัสสะเป็นปัจจัยที่ดีที่ทดสอบจิตตนเองได้ดีที่สุดคือป่าคอนกรีตที่เต็มไปด้วยโลกธรรมจะอยู่ป่าช้าป่าไม้ฤาป่าคอนกรีตที่เต็มไปด้วยโลกธรรม8มีแต่ผู้ที่ฝึกวิปัสสนาการ ปฏิบัติจรณะ15มีศีลสัมป ทาอปัณณกปฏิปทา3สัทธร รม7ฌานและวิชชา8ที่ อยู่ได้ทุกที่! ทุกข้อความผิดถูกประการใดเรียนพ่อครูฯโปรดติเตือนชี้แนะกราบขอบคุณฯ

0875576xxx นมัสการเจ้าจากแดงสันป่ายาง

 

0812636xxx ไม่มีใครอธิบายธรรมได้ลุ่มลึกเท่าพ่อครูจริงๆมันลึกอย่างนี้นี่เองคนไม่มีบุญจึงไม่มีโอกาสได้สดับ

0857308xxx ขณะมีโทสะรู้แต่จะแก้ปุ้บปั้บไม่ได้ต้องอบรมจิตสักพักจึงคุมกัมมันตภาพรังสีโทสะได้สนิทค่ะ

0893867xxx ผมขนเล็บฟันเป็นกายนอกที่ตัดไปแล้วไม่รู้สึกอะไรเพราะไม่เกี่ยวอะไรกับกายในกายที่เรียกว่าองค์ประชุมฯถูกไหม?

0818557xxx กราบนมก.พ่อท่าน ที่ท่านอธิบายมีอยู่ในหนังสือด้วยรึเปล่าค่ะ

ตอบ...ก็มีแน่ แต่ตอนนี้ยังไม่เสร็จ อดใจรอก่อน

0857308xxx ระดมข้อธรรมเท่าที่ระลึกได้เช่นบอกตนว่านี่เป็นโทสะ เป็นทุกข์ ต้องมีเมตตา ฯลฯนี่เป็นแบบวิกขิตตังฯหรือไม่

ตอบ...ถ้าจับอารมณ์เช่นนั้นได้ ก็บอกตนเองใช้บัญญัติพยัญชนะปรับอารมณ์ให้เมตตา ก็เป็นการปฏิบัติทำใจในใจเช่นกัน เมตตาก็ดีขึ้น แต่จะให้จริงต้องเห็น หลักของพระพุทธเจ้าต้องเห็นว่าไม่เที่ยง ถึงที่สุดเป็นอนัตตาเลย แต่เห็นว่ามันไม่เที่ยงต้องมาก่อน เห็นความไม่อยู่กับร่องกับรอย มันเป็นไปตามความต้องการของเรา มันไปๆมาๆ มันเป็นอาคันตุกะ คุณไปดึงมันมาเองนะ เป็นแขกของตัวเอง

 

แล้วพิจารณาว่ามันเป็นทุกข์ เป็นสุขเท็จ มันเป็นเหตุแห่งทุกข์ แล้วเราเห็นความไม่เที่ยง ทำได้ก็จะเกิดเป็นวิปัสสนาญาณ 9 ที่จริงมันก็หายไปทุกที จะช้าหรือเร็วมันก็หายไป อยู่ที่เราจะดึงมันเอาไว้เองน่ะ

 

(100) นิพพานเป็น “ทิฏฐธรรม”ลืมตา “เห็น”ใน “ปัจจุบัน”

          เห็นไหมว่า แม้จะสัมมาทิฏฐิแล้วปานฉะนี้ ก็ไม่ใช่ว่าจะปฏิบัติแล้วได้บรรลุ “นิพพาน”กันง่ายๆ

           “ทิฏฐธรรมนิพพานทิฏฐิ 5” ที่พระพุทธเจ้าตรัส ไม่ว่าจะเป็น  “กามคุณห้า”นี้ 1 หรือ “ฌาน 1-2-3-4”นี้อีก 4 รวมเป็น 5 นี้แหละที่จะต้อง “สัมมาทิฏฐิ”ให้ได้ จึงจะทั้งเป็น “ปัจจุบัน” และทั้ง “เห็น”ได้ แม้หลับตาก็เป็นทิฏฐธรรมนิพพานได้แต่ไม่สัมมาทิฏฐิ เป็นมิจฉาทิฏฐิ

 

          แม้จะรู้ “กาย”ได้แต่ “ดับเหตุ”ที่จะมี “กาม”และ “ดับเหตุ”ที่จะมี “ฌาน”ในขณะที่อยู่ใน “กามาวจร” อันเป็น “ปัจจุบัน ไม่ได้  ก็ไม่สามารถบรรลุ “นิพพาน”บริบูรณ์แน่นอน มีก็แต่ “นิพพานเก๊” ..จริงๆ!!!

          เมื่อ “นิพพาน”มันก็เก๊ แล้ว “สมมุติสัจจะ”ที่ไม่มี “แก่น”(วิมุตติ) มันจะเหลืออะไร ก็ดังที่มันเป็น และเห็นๆกันอยู่

          แต่นั่นแหละ คนจะรู้จักรู้แจ้งรู้จริงความเป็น “นิพพาน” ว่า เก๊ หรือแท้ มันไม่ใช่เรื่องสามัญ อาตมาก็ได้แต่อธิบายไปตามความจริงใจเท่าที่มีภูมิจะพูดความจริงได้ ด้วยความปรารถนาดี ไม่ได้มีอกุศลจิตใดๆในการอธิบายนี้เลย แม้แต่การสู่รู้ พูดเกินที่รู้ “ความจริง”ที่มี 

          อาตมาอธิบายว่า เหมือนไปอยู่กลางกระบอกไม้ไผ่หรือกลางหยวกกล้วยมันไม่มีแก่น มันก็ไม่เหลือแก่นอะไร

           “นิพพาน”ของพุทธนั้นมันไม่ใช่หลับตา “เห็น” หรือหลับตาบรรลุ มันต้องบรรลุกันอย่างรู้รอบถ้วนพร้อมในขณะลืมตาเห็นๆ ตามบาลีว่า จักขุมาปรินิพพุโพติ นี้คือ หลักฐาน ที่ชี้ชัด ยืนยัน

          มีหลักฐานที่ไหน จากตรงไหนบ้างที่ยืนยันชัดเจนว่าผู้บรรลุ “นิพพาน” นั่งหลับตาแล้วบรรลุในขณะหลับตา หามาดูซิ

          ตามหลักฐานที่ยืนยันกันได้ ในพระไตรปิฎก เห็นมีแต่ลืมตาบรรลุในขณะได้เห็น-ได้ยิน-ได้กลิ่น-ได้รส-ได้สัมผัสกายอยู่ทั้งนั้น

          ขอยืนยันว่า  “นิพพาน”เป็น “ทิฏฐธรรม” ลืมตา “เห็น” ลืมตา “บรรลุ”กันใน “ปัจจุบัน”ทั้งนั้น ไม่มีใคร “หลับตา”บรรลุหรอก

 

(101)  “รู้พุทธธรรม”จาก “อดีต”ไม่ใช่ “การบรรลุธรรม”                          

          อย่าหลงเข้าใจผิดว่า  “พระพุทธเจ้า”นั่งทำสมาธิหลับตาใต้ต้นโพธิ วันขึ้น 15 ค่ำ เดือน 6 นั้นคือ การบรรลุ “นิพพาน” หรือการบรรลุธรรมขณะหลับตาอยู่ในภวังค์ เป็นอันขาด

          นั่นมันเป็นเพียง พระองค์ระลึกย้อน “อดีต”เข้าไปถึงขันธ์ที่เคยอาศัยในกาลก่อน แล้วพระองค์ก็ปรารภ “อดีต”ของพระองค์ พระองค์จึงได้รู้-ได้เห็น “ความจริง” ที่เป็นสุดยอดแห่ง “ความจริงอันยิ่งใหญ่”ของพระองค์ที่ได้ผ่านการบรรลุธรรมถึงขั้น “สัมมาสัมโพธิญาณ”มาแล้ว ต่างหาก

          พระองค์ไม่ได้ “บรรลุธรรม”ในตอนนั้น ท่านบรรลุมาแล้ว บรรลุเป็น “อนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ”มาแล้ว ต่างหาก

          แล้วพระองค์จึงสามารถระลึกเอา “ความจริง”อันยิ่งใหญ่นั้นออกมาจาก “สัญญา”ของพระองค์เอง

          พระองค์อาศัย “การระลึก”เท่านั้น ใช้บุพเพนิวาสานุสติญาณ ระลึกดูภาวะเก่าภาวะเดิมที่พระองค์เคยเกิด-เคยดับมาแล้วของพระองค์เอง และได้ทรงบำเพ็ญมาแล้ว ใช้จุตูปปาตญาณจึงทรงเห็น “อดีต”ต่างๆ ก็ทรงเห็น “ความจริง” ที่เป็นพระสัมมาสัมโพธิญาณของพระองค์ที่ได้ทรงบำเพ็ญสัมบูรณ์มาแล้ว อาศัย “การระลึก”ด้วย “เจโตสมาธิ” แล้วปรารภ “อดีต”ของพระองค์เองเท่านั้น ต่างหาก 

           “สัมมาสัมโพธิญาณ”นั้นพระองค์ได้ทรงสั่งสมมาบริบูรณ์แล้วแต่อดีต ที่พระองค์ระลึกเห็น “ความจริง”อันยิ่งใหญ่ทั้งหลาย ในคืนขึ้น 15 ค่ำ เดือน 6 นั้น พระองค์ก็ได้ทรงรู้ “ความจริง”อันเป็นของพระองค์เองที่พระองค์ปฏิบัติบรรลุสำเร็จมาแล้วทั้งนั้น ได้ทรงมี “อริยสัจ”นั้นมาก่อนแล้ว

          ไม่ใช่ “บรรลุธรรม”ในขณะปฏิบัติการนี้ คือนั่งหลับตาระลึกชาติในคืนขึ้น 15 ค่ำ เดือน 6 นั้น ก็เพียง “บรรลุของเก่า”ที่ได้แล้วมีแล้ว

          ระลึกเห็น “ความจริง”เดิมที่ทรงมีทรงเป็นมาแล้ว ขึ้นมาได้

          ไม่ใช่ “ปฏิบัติ”ตอนนี้ แล้วได้ “บรรลุธรรม”นั้นๆขึ้นตอนนี้ 

          พระองค์ไม่ได้ประพฤติใหม่ ไม่ได้ปฏิบัติใหม่ แล้วจึงบรรลุ “ผลธรรม”นั้นๆ ใหม่เลย พระองค์มีอยู่เก่าแล้ว ต่างหาก

           “พระธรรม”ของพระองค์ มีมาก่อน มีเองมาแล้ว

 

(102) เจ้าชายสิทธัตถะอาศัยระลึก “อดีต” มารู้ธรรม

          สำคัญความข้อนี้ให้ดีๆว่า พระองค์ “บรรลุธรรม”ถึงขั้น “สัมมาสัมโพธิญาณ”มาแล้ว ท่านบรรลุธรรมบริบูรณ์สัมบูรณ์ความเป็น “อนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ”มาแล้ว ก่อนจะมาอุบัติเป็นเจ้าชายสิทธัตถะ ในปางที่จะประกาศพุทธศาสนาขึ้นในยุคนั้น 

          หาใช่เพิ่ง “บรรลุผลธรรม”ตอนนั่งเข้าสมาธิใต้ต้นโพธิในวันขึ้น 15 ค่ำ เดือน 6 ตามที่พูดๆกันในพระประวัติไม่

          ทำความสำคัญมั่นหมายนี้ให้ชัดเจน ให้คมๆแม่นๆ กันดีๆ

          พระองค์ไม่ได้เกิด “ทิฏฐิ” เห็น “โลก”ที่ตนยึด เห็น “อัตตา”ที่ตนยึด ในขณะที่อาศัย “อดีต” ในขณะปรารภ “ธรรม”จากอดีตนี้และไม่ได้อาศัย “อนาคต” ไม่ได้ปรารภ “ธรรม”จากอนาคต หรือไม่ใช่ตรึกเอาเอง แล้วจึงมี “ทิฏฐิ” แต่ท่าน “บรรลุทิฏฐิ”เป็น “สัมมาทิฏฐิ” ได้แล้วมาก่อนนี้แล้ว จนกระทั่ง “พ้นมิจฉาทิฏฐิ”หมดสิ้นแล้ว ต่างหาก

          พระองค์เข้าถึง “ความรู้แจ้งเห็นจริง”(วิปัสสนาญาณ)ในความเป็น “โลก” และความเป็น “อัตตา”มาแล้วอย่างมี “สัมมาสัมพุทโธ” ครบถ้วน “สัมมาสัมโพธิญาณ”บริบูรณ์สัมบูรณ์มาแล้วจริง ต่างหาก

          พระองค์ทรงรู้แจ้งจบครบถ้วนองค์ประกอบความเป็น “โลก” ถ้วนองค์ประกอบความเป็น “อัตตา” ทรง “ธรรม”ที่เป็นสุดยอดแห่ง “อธิปไตย”มาก่อนจะมาประสูติเป็นเจ้าชายสิทธัตถะแล้วด้วย

          พระองค์ทรงมี “อธิปไตย 3”ครบสัมบูรณ์แล้ว ทั้งความเป็น “โลก”พระองค์ก็มี “อธิปไตย”อยู่เหนือความเป็น “โลก”แล้ว ทั้งความเป็น “อัตตา”พระองค์ก็มี “อธิปไตย”อยู่เหนือความเป็น “อัตตา”แล้ว โดยพระองค์ทรงมี “ธรรม”เป็น “อธิปไตย”แท้จริง ที่จะอนุเคราะห์ “โลก”(โลกานุกัมปา) และทำคุณประโยชน์ให้แก่มวลมนุษยชาติ(พหุชนหิตายะ) และสร้างสุขอันประเสริฐให้แก่มวลมนุษยชาติ(พหุชนสุขายะ)

          แต่ตอนนี้ อาศัยระลึก “อดีต” ตรวจ “ความจริง”จากอดีต แล้ว ปรารภ “ธรรม”ที่พระองค์เคยมี “ความจริง”มาแล้วว่ามีอะไร อย่างไร

 

(103) เจ้าชายสิทธัตถะยังไม่มี “พุทธธรรม”ให้ปฏิบัติ

          ในช่วงระยะที่เป็น “เจ้าชายสิทธัตถะ” แม้แต่ทรงออกผนวชอีก 6 ปี พระองค์ก็ยังไม่มี “พุทธธรรม”จากที่ไหนๆ ให้ปฏิบัติ

          เพราะช่วงนั้น “พุทธธรรม”ยังไม่เกิด ยังไม่มีในโลก

          ออกปฏิบัติธรรมตลอด 6 ปีนั้นไม่ใช่การปฏิบัติ “ธรรม”ของพุทธ

          ในพระชนม์ชีพจากประสูติถึงทรงออกผนวช 29 พรรษา พระองค์ ก็ไม่ได้ปฏิบัติธรรมเป็นเรื่องเป็นราวอะไร แม้ทรงออกผนวชอีก 6 พรรษา พระองค์ก็มีแต่ทรงบำเพ็ญ “ทุกกรกิริยา”ตามสมัยนิยมยุคนั้น [เหมือนยุคนี้นิยมออกป่าปฏิบัติ นิยมหลับตาทำสมาธิ] และพระองค์ก็ทรงบำเพ็ญทุกกรกิริยาได้สุดยอดยิ่งกว่า นักบวชใดๆ ในยุคไหนๆ พระองค์ไม่ได้ทรงบรรลุธรรมใดๆอันเป็น “พุทธธรรม”เลย แม้สักน้อย ก็ความเป็น “พุทธธรรม”ยังไม่ปรากฏเลยในโลก พระองค์ก็ปฏิบัติไปตามชาวโลกยุคนั้นเขา เท่าที่ชาวโลกเขารู้เขามีกัน

          เพราะ “พุทธธรรม”มันยังผนึกลับอยู่ “ในใน”ส่วนลึกของ “จิตในจิต”พระองค์เอง  “พุทธธรรม”มันไม่มีอยู่ที่ไหนหรอก พระองค์นั่นแหละคือ “เจ้าของพุทธธรรม”(ธรรมสามี) แต่ตอนนี้มันยังไม่ออกมา ยังไม่ถึงเวลา “พุทธธรรม”จะปรากฏ พระองค์จึงเหมือน “ลิงลมอมข้าวพอง” ก็เมาเมา งงงง แบบ “ลิงลมอมข้าวพอง”ไปกับสังคมโลกเขา ก็หลงทำอะไรต่ออะไรตามโลก ปฏิบัติธรรมก็ปฏิบัติไปกับมนุษย์ทั้งหลายในกระแสโลกกระแสสังคมที่เขามีกันอยู่ในสังคมยุคนั้นตามประสา กับเป็นไปตามวิบากของพระองค์เอง

          ตลอด 6 ปี ที่ทรงปฏิบัติไปตามโลกเขานั้น มันยังไม่มีทั้ง “ทางปฏิบัติ”หรือ “วิธีปฏิบัติ”ที่สัมมาทิฏฐิ มีแต่ “วิธีปฏิบัติ”ที่ยังมิจฉาทิฏฐิอยู่ทั้งนั้น พระองค์ก็ทำไปตามๆเขา อย่างไม่รู้ อย่างคนหลงผิด มืดมัวโมหะ เมาๆ มัวๆ งงๆไปกับความไม่ชัด ไม่จริง จึงเรียกว่าอยู่ในภาวะ “ลิงลมอมข้าวพอง”ที่เป็นคน “งงๆ”

          ไม่รู้ “ความจริง”ชัดเจนแจ่มแจ้งด้วย “ความจริง”แท้ๆ

          ยังไม่มี “พุทธธรรม”เกิดมาให้ปฏิบัติแต่อย่างใดเลย ในขณะนั้น

 

(104) การปฏิบัติเข้าป่าบำเพ็ญกันนั้น จึงมิจฉาทิฏฐิแท้ๆ

          6 ปี ที่พระองค์ปฏิบัติธรรมอยู่ในป่านั้นล้วน “ทางผิด”ทั้งนั้น ยังไม่ใช่ “ทางที่ถูกต้อง”เลย(ยังไม่มีสัมมามรรค) ที่ออกป่า นั่งสมาธิ และบำเพ็ญหลงให้เป็น “ภาวนา”(การทำให้จิตเกิดผล)ต่างๆสารพัดที่พากันทำในป่านั้น ไม่ใช่ “ภาวนา”(การทำให้เกิด)ที่จะได้ผลเป็น “พุทธธรรม”เลย ถ้าไม่ใช่การปฏิบัติ “มรรค 7 องค์”อย่างสัมมาทิฏฐิ เพราะเอาแต่หลับหลบเข้าไปอยู่ภายใน ไม่สัมมาทิฏฐิโดยมี “กาย”เป็นหลักปฏิบัติสำคัญ

          พระพุทธเจ้าต้องตรัสให้คนที่นิยมออกป่า ก็จึงต้องใช้คำว่า อยู่ป่าก็ดี แล้วก็ต้องมีอานาปานสติ 16 ที่ขาดกายไม่ได้แม้จะเป็นลมหายใจก็อย่าให้ขาดนะ

          ยิ่งยุคนี้ยิ่งมีพิสดารทำอะไรไปนอกรีตนอกรอย เลอะเทอะ แล้วหลงว่าเก่งกาจ สามารถยิ่ง เป็นพระกรรมฐาน พระธุดงค์อะไร แสนเก่งแสนขลัง มีฤทธิ์อย่างนั้นอย่างนี้ล้วนเรื่องลึกลับ ไม่มีใน

คำสอนของพระพุทธเจ้าเลย นับถือบูชากันอยู่เต็มบ้านเต็มเมือง ล้วนเดรัจฉานวิชา ล้วนไสยศาสตร์ เป็นเดียรถีย์กัน ส่งเสริมกันทั้งชนชั้นล่าง-กลาง-บน ทั้งสื่อสารมวลชน โฆษณาชวนเฤชื่อกัน เห็น แก่เงินแก่ลาภยศ ก็น่าสังเวชใจ น่าสงสารศาสนาเป็นอย่างยิ่งจริงๆ 

          พระพุทธเจ้าตรัสไว้ชัด ว่า ที่พระองค์ไปเสียเวลาอยู่ในป่า 6 ปี นั้นมันไม่ใช่ “ทางถูก” มันเป็น “ทางผิด” ท่านไม่ได้บรรลุธรรมด้วยทางนั้น นั่นเป็นเพียงพระองค์ต้องออกไป “ใช้หนี้วิบาก”ของพระองค์ ที่ได้ละเมิดจาบจ้วงล่วงเกินพระพุทธเจ้าองค์ที่มีพระนามว่า “กัสสปะ” ในปางที่พระองค์เกิดเป็น “โชติปาละ” ในพระไตรปิฎก เล่ม 32 ข้อ 392 พระองค์ทรงเล่าถึงอดีตประวัติของพระองค์ ว่า 

           “เราชื่อว่า โชติปาละ ได้กล่าวกะพระสุคตเจ้า พระนามว่า กัสสปะ ในกาลนั้นว่า

          จะมีโพธิมณฑลแต่ที่ไหน โพธิญาณท่านได้ยากอย่างยิ่ง

          ด้วยวิบากแห่งกรรมนั้น เราได้ประพฤติกรรมที่ทำได้ยากมาก(ทุกกรกิริยา) ที่ตำบลอุรุเวลาเสนานิคม ตลอดเวลา 6 ปี

          แต่นั้นจึงได้บรรลุโพธิญาณ แต่เราก็ไม่ได้บรรลุโพธิญาณอันสูงสุดด้วยหนทางนี้

          เราอันบุรพกรรมตักเตือนแล้ว จึงแสวงหาโพธิญาณโดยทางผิด”

          ก็ชัดเจนที่สุดแล้ว ว่า การปฏิบัติโดยหนีเข้าป่าไปบำเพ็ญออกนอกรีต ไม่ใช่ทางประพฤติตามที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ในมหาจัตตารีสกสูตร หรือในพระสูตรอื่นๆอีกมาก อุบาลีสูตร(พตปฎ. เล่ม 24 ข้อ 99) เป็นต้น ที่มีนัยสำคัญว่า ศาสนาพระพุทธเจ้า ไม่ใช่ศาสนาหลงออกไปยึดป่า ติดป่า ใช้ป่าเป็นที่บำเพ็ญประพฤติธรรมเป็นหลัก

          จะไปปฏิบัติในป่าก็ได้ ถ้าสมเหมาะสมควร คือมี “สัมมาทิฏฐิ” จริงๆ และต้องมี “สัมมาสมาธิ”เพียงพอด้วย ไม่เช่นนั้นล้มละลาย ไม่ “จม,ล่ม(สังสีทติ)” ก็ “เพ้อๆ,ลอยๆ(อุปฺปิลวติ)” ดังที่ศาสนาพุทธยุคปัจจุบันนี้ประสพอยู่ เป็นอยู่ขณะนี้ ตามที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ชัดเจนยิ่ง ใน “อุบาลีสูตร” ที่ว่า

           “ดูกรอุบาลี เสนาสนะ คือ ป่าและราวป่าอันสงัด อยู่ลำบาก ทำความวิเวกได้ยาก ยากที่จะอภิรมย์ในการอยู่ผู้เดียว

          ป่าทั้งหลายเห็นจะนำใจของภิกษุผู้ไม่ได้สมาธิ(สัมมาสมาธิ)ไปเสีย

          ดูกรอุบาลี ผู้ใดพึงกล่าวอย่างนี้ว่า เราเมื่อไม่ได้สมาธิจักสร้องเสพเสนาสนะ คือ ป่าและราวป่าอันสงัดผู้นั้นจำต้องหวังข้อนี้ คือ จักจมลง(สํสีทิสฺสติ) หรือจักฟุ้งซ่าน(อุปฺปิลวิสฺสติ)”    

          แต่ก็พูดยากเสียแล้ว ยุคนี้ เพราะได้หลงติด และหลงผิดกันทั้งคนผู้ประพฤติอยู่ในป่า ทั้งคนที่ประพฤติกันในบ้าน ต่างก็ยังพากันหลงว่า การปฏิบัติธรรมที่จะมีมรรคผลของพุทธต้องพากันปฏิบัติอย่างพระป่าปฏิบัติกันนี่แหละ ของแท้

          มันได้ “มิจฉาทิฏฐิ”กันหนักแล้วเป็น “ทิฏฐุปาทาน”แน่แท้จริงๆ

          จึงยากมากๆ ที่จะทำให้กลับมามี “ความเห็นถูก”(สัมมาทิฏฐิ)ได้

          แต่อย่างไรๆก็ตาม อาตมาก็จะอุตสาหะพยายามให้คนทำ

 “สัมมาทิฏฐิ”นี้ให้เกิดให้ได้ อาตมาทำมา 45 ปีแล้วก็ได้มาบ้างแล้ว

 

(105) การระลึก “อดีต”ที่ “สัมมาทิฏฐิ”ย่อมได้ “ความจริง”

          ดังนั้น 6 ปี ผ่านไป เจ้าชายสิทธัตถะจึงสูญเปล่า เพราะหลงผิด 

          จนวันเพ็ญ เดือน 6 ผ่านการปฏิบัติเท่าที่โลกเขามีวิธีต่างๆ เก่งแค่ไหนๆ พระองค์ก็ผ่านมาหมดแล้ว ก็ไม่เห็นจะ “พบพุทธธรรม” (ที่เป็นของพระองค์เองแท้ๆ) ด้วยวิธีต่างๆเหล่านั้นเป็นพระพุทธเจ้าได้สักที เมื่อไปนั่งใต้ต้นโพธิ ในวันขึ้น 15 ค่ำ เดือน 6 ก็ตั้งพระทัยอย่างแน่วแน่ ทรงใช้ “เตวิชโช” เท่านั้น แล้วทรงอาศัย “อดีต” ทรงปรารภ “ธรรม”ของพระองค์เองจาก “อดีต” ระลึกถึง “ความจริงอันยิ่งใหญ่”ของพระองค์เองได้สัมบูรณ์ว่า พระองค์ทรงบำเพ็ญมาอย่างไร บรรลุผลมาแล้วแค่ไหนจึงได้ทรงรู้ “ความจริง”ต่างๆนั้นจาก “สัญญา”

          พระองค์ทรงได้รู้ “สัมมาสัมโพธิญาณ”ขึ้นมาในคืน 15 ค่ำ เดือน 6 นั้นจาก “สัญญา” เป็นการระลึกเอา “อดีต”ของพระองค์ขึ้นมารู้ ไม่ใช่ “ความรู้”ที่เป็น “ปัญญา”อันเป็น “ความรู้ใหม่”เพิ่งเกิดใหม่ขึ้นมา แต่เป็น “ความรู้”ของเดิม ที่พระองค์ได้ทรงมีมาเก่า ได้สั่งสม “กุศลวิบาก”ที่เป็น “พระสัมมาสัมโพธิญาณ”นี้มาแล้ว เป็น “พระปัญญาธิคุณเดิม” ไม่ใช่ “พระปัญญา”ที่เพิ่งเกิดใหม่ในขณะ”นี้

           “ความรู้”ต่างๆนานาทั้งหมดที่พระองค์ระลึกเห็น “ความจริง”ขึ้นมานั้นเป็นแค่ “สัญญา” เป็น “ความจำของเดิม” ไม่ใช่ “ความรู้”ที่เป็น “ความฉลาดรู้”อันประกอบด้วย “ฉฬายตนะ”แต่อย่างใด จึงไม่ใช่ “ความฉลาด” แต่เป็น “ความรู้”แค่ระลึกรู้เอา “ความรู้เก่า”ที่มีมาแล้วขึ้นมา “รู้”ตอนนี้ กำหนดรู้เอาจากของเดิมที่ได้มีมาแล้วเท่านั้น

           “ความรู้”ที่ทรงรู้ขึ้นมานี้ จึงไม่ใช่ “ทรงเกิดพระสัมมาสัมโพธิญาณ”ขึ้นมาตอนนั้น ในขณะที่นั่งระลึกอยู่ใต้ต้นโพธิ์นั้น แต่เป็น “ความรู้”ที่ทรงรู้แค่กำหนดรู้ “พระสัมมาสัมโพธิญาณ”อันเคยมีมาแล้ว ทรงค้นของเก่าขึ้นมาจาก “คลังสมบัติ”ของพระองค์เองเท่านั้นมารู้ เป็นแค่ “สัญญา” มิใช่ “ปัญญา”เลย

          ซึ่งมีนัยสำคัญลึกซึ้งอยู่มาก ระหว่าง “สัญญา”กับ “ปัญญา”นี้

           “สัญญา”นี้ เป็น “สัญญา”ที่ระลึกรู้ “ความจริง”เดิมขึ้นมาได้

          ไม่ใช่ “ความฉลาดใหม่”ที่เกิดขึ้นขณะนั้น จึงมิใช่ “ปัญญา”

           “ปัญญา”ต้องมี “ฉฬายตนะ 6”ประกอบการเกิด “สัจธรรม” และต้องเป็น “สัจธรรม”ที่จริง โดยเฉพาะ “ปรมัตถสัจจะ”ใน “ปัจจุบัน”นั้น

 

(106) ระลึก “อดีต-อนาคต”ที่ “มิจฉาทิฏฐิ” ก็มีแต่ “ฝัน”

         “สัญญา”กับ “ปัญญา”เรียกว่า “ความรู้”เหมือนกัน แต่แตกต่างกันมาก โดยเฉพาะเรื่องของ “จิต-เจตสิก-รูป-นิพพาน”หรือ “ปรมัตถธรรม” ดังนั้น การระลึก “อดีต” แม้จะระลึกได้ความจำเดิมจริง หรือจะนึกตรึกกำหนดเอาอะไรขึ้นมาใหม่ก็ตาม ถ้าเป็นผู้ “สัมมาทิฏฐิ”ก็จะสำคัญใน “ปัจจุบัน” ว่า ปัจจุบันนั้นเรากำลังเห็น “อดีต”ที่เป็น “ของจริง”เดิม หรือกำลัง “ฝัน”ได้ “ของใหม่”ขึ้นมา ก็เท่านั้น

          และ “ของเดิม”นั้นหรือ “กำลังได้ของใหม่”นี้ เแม้จะเป็น “ของเดิม”หรือ “ของใหม่” แต่เป็น “ความจริง”คือ  “สัจธรรม”หรือเปล่า

           “สัจธรรม”ที่ยังไม่ได้ ล้วนเป็น “ความจริง”ที่อยู่ใน “อนาคต”ทั้งนั้น ซึ่งก็คือ “ความจริง”ที่เราอยากจะได้ ที่เรากำลัง “ฝัน”อยู่นั่นเอง

          ภาวะ “ใหม่”ที่กำลังเห็นกำลังรู้ขึ้นมาอยู่นี้ มันคือภาวะ “อนาคต” ไม่ใช่ “ภาวะอดีตของเก่า” เรากำลัง “เห็น “อดีตหรือนาคต”กันแน่

          ทั้งอดีตและอนาคตที่ยังมิใช่ “ความจริง”(สัจธรรม)ก็มีแต่ “ฝัน”

          แต่ถ้า “ภาวะที่กำลังเห็นกำลังได้รู้ขึ้นมานั้น มันยังไม่ใช่ “สัจธรรม” ยังไม่ใช่ “ความจริง” มันก็ล้วนคือ กำลัง “ฝัน” ทั้งนั้น 

          เพราะปฏิบัติไม่มี “ผัสสะ”ภายนอกที่เป็น “ปัจจุบัน”เลย มีแต่ “สัญญา”กำหนดหมายขึ้นมาในใจเท่านั้น แม้จะเป็นปัจจุบัน ที่ผู้นั้นหลับตาปฏิบัติเข้าไปอยู่ในภวังค์ ย่อมมีแต่ “สัญญา”เป็นต้นนั้น นั่นยังไม่ใช่ “ปัญญา” ภาวะเช่นนั้นจึงไม่เห็น “ความจริง”เป็นของแท้ตาม “ความเป็นจริง”ที่มี “สมมุติสัจจะ”และ “ปรมัตถสัจจะ”

          ซึ่งผู้ที่ปฏิบัติเพื่อจะบรรลุ “ความจริง”ที่รู้แค่ “สัญญา”ยังไม่เป็น “ปัญญา” จึงต่างกันอย่างมีนัยสำคัญมาก

          จบ...

เวลาบันทึก 13 มีนาคม 2563 ( 17:23:43 )

รายละเอียด

580916_เทศน์ก่อนฉันศีรษะอโศก เหลียวหลังแลหน้า หาอธิปไตย 3

พ่อครูว่า... พอลงรถเด็กก็ส่งข้อความมาว่า กราบนิมนต์พ่อท่านเทศน์เกี่ยวกับเหลียวหลังแลหน้า ก็อยู่ในเรื่องเดียวกัน ดูที่ผ่านมาและกำลังจะเดินหน้าต่อไป อดีตและอนาคตนั่นเอง  ที่จะเทศน์คืออำนาจที่ครองโลก ตั้งแต่อดีต และจะมีต่อในอนาคต ปัจจุบันเป็นตัวแปรสร้างอำนาจ เราสร้างได้ มนุษย์ทำเป็น ได้อำนาจมา

 

พระพุทธเจ้าสอนอำนาจโลก_อัตตา_ธรรมะ สามอย่าง โลกาธิไตย_อัตตาธิปไตย_ธรรมาธิปไตย เรื่องของโลกขึ้นกับอำนาจหรือพลังแรง ที่พาขับเคลื่อน ตั้งแต่เร่ิมมีนิด จนถึงมีมาก พิสดารวิเศษมากขึ้น เป็นอำนาจฟิสิกส์ อำนาจจิตวิญญาณ นามธรรม ก็มีเท่านี้

 

ชีวะที่มีพีชะสูงขึ้นเป็นจิต เกิดเป็นบทบาทของกรรม คำว่ากรรม เกี่ยวกับผู้มีความรู้เกี่ยวข้องถ้าเป็นพืชหรืออุตุไม่เกี่ยวกับกรรม ถ้าเป็นจิต แม้เป็นเดรัจฉานจะรู้หรือไม่ก็สั่งสมกรรม จนเป็นมนุษย์ ที่ถ้าไม่รู้จักกรรมก็สั่งสมกรรมชั่ว จนเข้าใจว่าเราทำกรรมแบบนี้ กาย วจี มโน ที่เราทำ อันนี้เป็นคุณ อันนี้เป็นโทษ ชั่วหรือดี กรรมทุกอย่างเป็นของๆตน สะสมมาตลอดตั้งแต่ primary cell มาเป็น secondary cell สะสมจนเป็น million cell นับไม่ถ้วน สั่งสมกรรมวิบาก สุกตทุกฎานังกัมมานังผลังวิปาโก จะชั่วดี มีคุณโทษก็อยู่ที่กรรม ตลอดกาลนาน พระพุทธเจ้าค้นพบพลังให้คุณโทษ กับตัวเรา กับอัตตาเราตลอดกาลนาน

 

เรื่องที่เกิดวนเวียนในโลก เกิดขึ้น_ตั้งอยู่_ดับไป ตายแล้วเกิด เกิดแล้วตาย มาตั้งอยู่เป็นเรื่องราว มีเหตุ นิทาน สมุทัย ปัจจัยมา มีองค์ประกอบ เสร็จแล้วมีองคาพยพในตัว ตั้งแต่เดรัจฉานก็มีบทบาท มีกรรรม อย่างอวิชชา สร้างวิบากใช้หนี้วิบากไป แม้เป็นคนก็เช่นกัน คนไม่เข้าใจกรรมก็สร้างนิยายประหลาด ลึกลับ รุนแรงเลวทราม หรือดี เร่ิมรู้จักคุณค่าของความดี แต่สัตว์มีบ้างที่รู้ทำดี จนมาเป็นคนรู้ทำดี ก็ได้ ส่ิงไม่ดีก็ทำได้ จนรู้ดีจริงๆว่าไม่ทำส่ิงไม่ดี ฝึกตนจนทำได้แต่ดี เป็นคนเจริญเป็นกัลยาณธรรม เป็นคนโลกีย์

 

พระพุทธเจ้าเกินขอบเขตโลกีย์ คือดับเหตุที่มันจะสร้างโลกีย์ที่ชั่ว ก็ดับได้เลย ดับเหตุพลังงานที่มีอำนาจ อยู่ในอัตตาที่เป็นเชื้อชีวะ จนกระทั่งมันสะสม ดีหรือชั่วออกฤทธิ์กันบวกลบคูณหาร เป็นอจินไตย คำนวณยากมาก พอมีความรู้สูงขึ้นก็พอคำนวณได้เป็นโพธิสัตว์เป็นพระพุทธเจ้า เป็นพระพุทธเจ้าสามารถรู้ได้ดียิ่งขึ้น

 

มาเป็นมนุษย์ดีก็เรียกเทวดา มนุษย์เลวก็เรียกสัตว์นรก มีพลังอำนาจ กำลังแรงงาน ที่เกิดโดยมีตัวอัตตาควบคุม อัตตากิเลสก็ควบคุม อัตตากุศลจิตก็ควบคุม พระพุทธเจ้าสามารถดับอกุศลจิตได้ ไม่เหลืออัตภาพตน จับอกุศลจิตรู้จักต้นตอเชื้อเกิด เรียนรู้เซลล์ตั้งแต่ทรงอยู่เรียกว่าธรรมะ แล้วก็ออกบทบาทเรียกว่ากรรมนิยาม อยู่ในจิตเรา ก็จับตัวที่มันทำกรรมไม่ให้ทรงอยู่ไม่เหลือในจิตล้างธรรมะส่วนอกุศลกรรม ก็ไม่ทำชั่ว ล้างได้ดับได้ รู้จนเหลือพลังงานที่ไปหาพีชะ ไม่รู้จักร้าย พีชะไม่รู้ร้ายดีทำตามที่ควร แต่จิตนิยามที่มีปัญญารู้ว่าร้าย แล้วดับเหตุร้ายเหลือแต่เหตุดี พลังดี สะสมพลังงานดี เป็นกำลังก็มีปัญญาใช้เรียกว่า ปัญญาพละ มีความเพียรเรียกวิริยพละ เอาไปช่วยคนอื่นไปทำดีเรียกว่าสังคหพละ ทำงานอันไม่มีโทษเป็นอนวัชชพละ มีแต่สร้างสรร เหมือนพีชะที่สร้างสรรเซลล์ตัวเอง เหมือนมีตัวตนของมันไม่มีรู้กรรมวิบากไม่รู้ทุกข์สุขอะไร ก็เลยได้พลังงานพีชนิยาม ซึ่งประกอบด้วยอุตุ ความร้อนแสงเสียง แม่เหล็กไฟฟ้า จึงควบคุมอัตตาได้ อยู่เหนืออัตตา มีอำนาจ ไม่ให้อัตตานี้ไปทำชั่วอยู่ในโลก รู้เท่าทันโลก

 

โลกคือองค์ประกอบรูปนามที่เกิดบทบาทลีลา โลกนี้ต้องเอาชีวะเป็นตัวสำคัญเกิดหมุนเวียนสร้างสิ่งแวดล้อม คนเป็นตัวจักรสำคัญ นอกนั้นก็ไปตามฐานะ โลกนี้หากไม่มีคนก็เกิดขึ้น_ตั้งอยู่_แตกสลายไป โลกบางลูกมีเชื้อชีวะเกิดได้ระดับหนึ่งแล้วก็แตกสลาย โลกที่เราอยู่นี่มีองค์ประกอบครบ มีสัตว์เกิดหลายยุค โลกใบนี้เกิดมา แล้วก็หมดยุคไป สัตว์จูราสสิคพาร์ค มีไดโนเสาร์โตสุด ก็ไม่พัฒนาก็สูญพันธ์ไป จนมาเป็นยุคหิน ยุคโลหะ ยุคนี้ยุคนาโน ดิจิตอล ยังไม่สุดนะ ยุคนี้ยังไม่สุดจะเป็นยุคอะไรสูงสุดนะ ธาตุละเอียดขนาดไหนก็เอามาใช้ได้

 

ยุคที่สิ่งที่โลหะหรือดินไม่เจริญก็ใช้จิตเป็นตัวเอก จิตมีอะไรพิสดารได้มาก ยุคดิน ยุคหิน ยุคโลหะใช้จิตได้มาก แต่ยุคนี้ใช้วัตถุได้มากฉลาด ใช้วัตถุได้มากก็จะไม่เก่งเรื่องจิต ทำลายได้มากเช่นกัน ส่ิงเหล่านี้คือพลังงานฤทธิ์แรง

 

แล้วพลังงานทางจิต นี่แหละจะใช้อย่างไร ส่วนพลังวัตถุก็ใช้ได้ เราใช้ส่ิงมีประโยชน์ ที่เป็นโทษเราก็ไม่เอามาใช้ นี่คือคนฉลาด พวกเราพยายามศึกษาแบบนี้ จนรู้ถึงชีวะ เกิดตาย ตายเกิด รู้ความดีงาม กุศล อกุศล เราไปรู้เหตุแห่งบาป รู้จักบุญ ที่ฉลาดจะรู้เหตุแห่งบาป แล้วกำจัดได้อย่างชนิดที่ จริงจัง สูญสลายหายไปไม่เกิดอีก อสังกุปปัง นิจจัง(เที่ยงแท้) ธุวัง (ถาวร) สัสตัง(ยืนนาน) อวิปริณามธัมมัง(ไม่แปรเปลี่ยน) อสังหิรัง(ไม่มีอะไรหักล้างได้) อสังกุปปัง(ไม่กลับกำเริบ) หมดพลังงานชีวิตินทรีย์ของพลังงานชั่วตลอดกาล ทำแต่ดีแต่กุศล ไม่ต้องใช้พลังงานทำลายบาปอีก เป็นอรหันต์ไม่มีพลังบุญหรือบาป มีแต่กุศลลูกเดียวไม่มีพลังงานอกุศล นี่เป็นความสุดยอดที่พระพุทธเจ้าสร้างคนได้ สร้างอำนาจได้อย่างสมบูรณ์แบบ ในชีวิตคน อรหันต์คือคนไม่ลึกลับแล้ว มีอรหัตตา สามารถใช้พลังงานเป็นประโยชน์ต่อโลก พระพุทธเจ้าสร้างคนให้เป็นอรหันต์

 

ไทยเราผ่านยุคการใช้อำนาจมาหลายยุค ในไทยเราเหลือราชาที่มีแต่พลังงานดี สร้างคุณค่าประโยชน์แก่มนุษยชาติมาตลอดไม่สร้างความเลวร้าย อำนาจอธิปไตย คือการใช้อำนาจ รู้จักอำนาจ อย่างพระพุทธเจ้ารู้จักอำนาจ แล้วรู้จักใช้อำนาจอย่างสวยงามมากใช้ได้อย่างวิเศษ ใครก็แล้วแต่มีความรู้ สามารถควบคุมพลังงานในตน อัตตาธิปไตย ควบคุมอำนาจในตนนี้ มีความรู้อธิปไตย อำนาจอัตตา ตั้งแต่เราอวิชชาไม่รู้ จนทำลายอำนาจเลวร้ายหมด เหลือแต่อำนาจดี อรหันต์ทุกข์องค์ควบคุมอัตตาตนเองได้ ลึกถึงควบคุมเซลล์ ชีวิตินทรีย์ในเซลล์ก็ควบคุมได้ จะหมุนเวียนเกิดตายในโลกมีเรื่องราวเป็นนิทาน เป็นชาดกของแต่ละคน เราก็มาเรียนรู้

 

ปัจจุบันเป็นตัวแปรพลังงาน ทำเสร็จก็เป็นต้นทุนอดีต แล้วสร้างทุกปัจจุบันก็เดินหน้า แลหน้า สั่งสมไปก็ถึงหลัง ผู้รู้ผู้เห็นก็เหลียวหลังดูได้ ต่อเนื่อง ของใครก็ของใคร เรามีชีวิตในโลก เราเป็นคนดีก็เป็นประโยชน์ต่อโลก เราเลวก็เป็นตัวร้าย แล้วซับซ้อนรู้ว่าดีคืออะไรแต่เอารูปดีมาหลอกคน แท้จริงในใจเลวร้ายใช้อำนาจในตนทำร้ายคนอื่น ซับซ้อนไม่มีภาษาจะเรียก ยิ่งฉลาดเฉโกก็ยิ่งเลว ไม่รู้กี่ชั้นกี่เรื่อง ประวัติศาสตร์ที่บันทึกมีมามากมาย ดีไม่ดีคิดเรื่องใหม่เลวร้ายซ้ำซ้อนอีก

 

อดีต อนาคตก็สั่งสม อนาคตบางอย่างยังไม่ได้ทำ แต่คิดได้ก่อน มีมากกว่าในอดีต อดีตพระพุทธเจ้าประมวลได้ 18 ชนิดจากกรรมกิริยาที่มนุษย์ทำมา ก็คิดว่าครบหมดนะ อดีต 18 อย่าง ส่วนอนาคตมี 44 แบบ ในทิฏฐิ 62 ท่านก็ตรัสว่าในมนุษยชาติก็มีทิฏฐิ 62 แบบนี้ เป็นทิฏฐิที่มิจฉาทั้ง 62 แล้วในนี้มีปัจจุบันรวมด้วย 5 ถ้ามิจฉาทิฏฐิก็เลวร้าย

อดีตทำแล้วแก้ไขไม่ได้ เรียนรู้เอามาศึกษาสร้างประโยชน์ได้ อนาคนไม่เคยมี พอเดินมาถึงก็เป็นปัจจุบัน ถ้าเดินมาไม่ดีก็สั่งสมอดีตไม่ดี ดีก็สั่งสมดี ปัจจุบันจึงเป็นตัวสำคัญที่จะให้มีได้ในอดีตกับอนาคต

 

อนาคตไม่ได้ทำ แต่ในอนาคตก็คือทิฏฐิที่จะดีหรือร้ายก็ได้ เมื่อยังไม่ได้ทำก็ไม่มี พอผ่านปัจจุบันก็เป็นอดีตไปเมื่อเวลาผ่าน อดีตผ่านไปแล้วแก้ไขไม่ได้ อนาคตนี่ยังไม่ได้ทำ มาถึงปัจจุบันทุกอย่างก็เปลี่ยนได้ เราจะคิดในอนาคตเลว แต่พอมาถึงปัจจุบันก็ทำให้ดี ล้างเหตุไม่ดีออก หรือจะระงับพลังชั่วไม่ให้ทำ เอาพลังงานดีมาใช้ แต่ถ้าไม่ล้างพลังงานชั่วมันก็ยังอยู่ แม้เราทำแต่ดี แต่ก็มีชั่วอยู่ ได้แต่ระงับไว้ ให้ทำแต่พลังดี หยุดพลังชั่ว ศาสนาต่างๆก็จะไม่รู้จักทำให้พลังงานเหล่านี้สูญได้ 

 

อาตมาปูพื้นมาถึงทิฏฐิ 62 พระพุทธเจ้าว่าเป็นเรื่องลึกซึ้ง พอตรัสแต่ละบทท่านก็จะลงท้ายว่า ธรรมะเหล่านี้ลึกซึ้งเห็นได้ยากรู้ตามได้ยาก สงบ ประณีต คาดคะเนเอาไม่ได้ ละเอียด รู้ได้เฉพาะบัณฑิต แต่มนุษย์เรียนรู้ได้ อย่างพวกเรานี่ กำลังจะจดทะเบียนเป็นวิทยาลัยสอนวิชานี้ โลกเขาไม่ให้เราก็ตั้งโดยอัธยาศัย การศึกษามี 1.ในระบบ 2.นอกระบบ 3.ตามอัธยาศัย เราโง่มานาน เราจะตั้งวิทยาลัย แต่ในระบบเขาไม่ได้ แต่กฎหมายเขาให้ตามอัธยาศัยได้ เราก็ทำเองเลยเต็มที่ วิทยาลัยของเราจึงเกิด ว.นบ.และว.บบบ. เกิดแล้วเราก็จะสอนอันนี้ ว.บบบ.เน้นคุณธรรมเป็นหลัก สอบปีละครั้งเรียนตามอัธยาศัย home school อยู่ที่บ้านแล้วมาสอบ

 

ว.นบ.นี่ตั้งมาปีหนึ่งแล้ว เราจะทำนอกระบบตามอัธยาศัย เรามั่นใจว่าไม่ผิดกฎหมาย เรามีศีลเด่น เป็นงาน ชำนาญวิชา จนถึงศีลเต็ม เข้มงาน สืบสานวิชชาเลย เราไม่เป็นนิตินัยได้แล้ว ตอนนี้รุ่นสองของว.นบ.เกิดแล้วแต่เป็นนักเรียนประจำแล้ว ต้องไปเรียนที่นั่น ไม่เสียเงินทอง เรียนฟรี สร้างให้เกิดเป็นผู้ที่จะทำตนให้มีอำนาจเป็นธรรมาธิปไตย รู้จักอำนาจโลกอำนาจอัตตา

 

ทุกวันนี้ประเทศไทยเป็นเมืองพุทธมีเชื้อพุทธ ซึ่งสังคมไทยผ่านการปกครองมาแต่ละยุค ปู้ยี่ปู้ยำสังคมมา จนถึงยุคนี้ อาตมาก็เก็บเอาข้อเขียนผู้ที่ดูแลสังคมมา ตอนนี้ อยู่ในบริบทที่กำลังบริหารประเทศอย่างไร ผู้ที่ได้เป็นเบอร์ 1 ของประเทศตอนนี้ในทางบริหารปกครอง นอกจากที่ยกไว้กับสถาบันในหลวง ผู้ที่ใหญ่ที่สุดตอนนี้คือนายกฯ สถาบันกษัตริย์ก็ที่ในหลวงใหญ่ที่สุด แล้วสถาบันศาสนาก็อยู่ที่สังฆราช แต่วันนี้จะพูดแค่สถาบันบริหารคือนายกฯ

 

สถาบันกษัตริย์ มาถึงปีนี้แล้ว 68 ปีเข้าไปแล้ว ท่านได้รับการมอบประเทศมา แล้วท่านก็รับเป็นพระเจ้าแผ่นดิน หลังจากได้รับ ท่านทำงานมาเห็นผลงานมาประเสริฐแล้วจนอาตมาเห็นว่าท่านเป็นพระโพธิสัตว์ใช้อำนาจโดยธรรม ได้ดีเยี่ยมยอด ใครจะมาบริหารประเทศก็ดูตัวอย่างในหลวงได้เลย แต่ 83 ปีของประชาธิปไตยที่มีสถาบันบริหารแยกมา มาถึงปีนี้อาตมาก็เห็นว่า การบริหารใช้อธิปไตยหรือพลังงาน กำลังแบบนี้ดีมาก ดีกว่า 83 ปีที่ผ่านมา นี่อาตมาก็พูดตามประสาที่สื่อให้ฟัง

 

อาตมาจะอ่านบทความของคุณผักกาดหอมอีกที

คอลัมน์: อ่านเอาเรื่อง: จะยอมเขาอีกต่อไปหรือ?

ในไทยโพสต์ วันอาทิตย์ที่ผ่านมา

 

เก็บอดีตไว้เป็นบทเรียนแล้วเดินหน้ากันต่อไป แม่น้ำ 2 สายที่หายไป จะต้องตั้งใหม่ขึ้นทดแทนนั่นคือ สภาขับเคลื่อนการปฏิรูปฯ 200 คน และกรรมการร่างรัฐธรรมนูญ ไม่เกิน 21 คน พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ในฐานะหัวหน้าคณะรักษาความสงบแห่งชาติ (คสช.) ยืนยันวันที่ 6 ตุลาคม ได้รายชื่อครบ

แต่ช่วงนี้ฝุ่นยังไม่ตลบ!

 

เพราะความอยากของสมาชิกสภาปฏิรูปแห่งชาติ (สปช.) บางคนที่คว่ำร่างรัฐธรรมนูญไป ยังไม่กำเริบ เนื่องจากยังถูกจับตามองจากสังคมว่า เมื่อเขียนด้วยมือแล้วลบด้วยเท้า สมควรแล้วหรือจะกลับเข้าไปเป็นสมาชิกสภาขับเคลื่อนการปฏิรูปฯ อีก

ใครจะมากุมบังเหียนในการร่างรัฐธรรมนูญฉบับใหม่แทนที่ "บวรศักดิ์ อุวรรณโณ"

 

หน้าใหม่ยังมองไม่เห็น แต่หน้าเก่ามีให้เลือกอย่าง "มีชัย ฤชุพันธุ์" หลายคนอาจไม่ชอบ แต่ ณ เวลานี้หาคนมองกฎหมายทะลุและพร้อมทำงาน ใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆ

 

ผิดกับพวกจำอวด อ่านกฎหมายรู้ ดูกฎหมายเป็น แต่ไม่เอาอะไรสักอย่างมันมีเยอะครับ มือไม่พายแต่ชอบเอาเท้าราน้ำ

 

ครับ...พอชื่นใจได้บ้างที่ นายกฯ ลุงตู่ ท่านอ่านออก ท่านแยกเรื่องสืบทอดอำนาจ กับความจำเป็นที่ต้องทำให้การปฏิรูปเดินไปอย่างต่อเนื่องออกจากกัน

 

"ผมไม่ใช่นักการเมืองที่ต้องอยู่ให้นานเพื่ออำนาจ ผมเคยบอกหลายครั้งแล้วเรื่องนี้ ผมชินกับการใช้อำนาจมาเยอะแล้ว เป็นผู้บังคับบัญชาทหาร ไม่งั้นมันสั่งคนไม่ได้ ต้องสั่งคนไปรบไปตายนะ ถ้าแพ้ก็ตาย นั่นแหละคือสิ่งที่เราต้องใคร่ครวญให้ดีก่อนที่จะสั่งและใช้อำนาจ ผมถามว่าฝ่ายการเมืองที่มาจากการเลือกตั้งเข้ามาบริหารราชการ เขาสนใจตรงนี้ไหม เขาถึงไขว่คว้าหาอำนาจไง เพราะเขาไม่เคยมีอำนาจ"

 

พ่อครูว่า...คนที่เอาอัตตาทำอำนาจได้เก่งมากคือทักษิณ แล้วใช้อำนาจควบคุมสั่งการจะประเทศเสียหายมาก เขาไม่ได้เรียนรู้อำนาจอย่างจะใช้ให้ถูกทางเลย  ทักษิณเก่งในการได้อำนาจมา แต่ไม่ได้รู้ที่จะใช้อำนาจแบบโลกุตระ แต่หลงโลกธรรม 8 เต็มบ้องเลยไม่เข้าใจโลกไม่เข้าใจอัตตา ทำลายประเทศ ประเทศไทยก็คือโลกลูกหนึ่ง เขาทำลายโลกลูกนี้ด้วยน้ำมือเขา แม้เขาไล่(ตนเลือกเอง)ไปอยู่นอกประเทศแล้วแต่ก็ยังสามารถมาบงการ มีส่วนโยงใยในประเทศอีกสืบทอดอำนาจมา ทุกวงการทุกอาชีพถูกร้อยจมูกเป็นทาสทักษิณอยู่ อยู่นอกดาวดวงนี้นะ แล้วจะมายึดเอาคืนยังไม่ได้ เพราะว่ามีผู้กุมบังเหียนประเทศไทยที่ไม่ยอมเป็นทาสทักษิณ

 

ผู้ได้อำนาจการเมือง แล้วรู้ในการใช้กับสังคมประเทศแค่ไหน หากเห็นแก่ตัวก็ใช้อย่างทักษิณ เห็นแก่ตัวร้ายกาจสุด จิตโหด คนอื่นจะฉิบหายอย่างไร แม้แต่ชาติจะพังสลายฉิบหายอย่างไรก็ช่าง ...อ่านต่อ

 

"อำนาจ" คือประเด็นหลักของการคว่ำร่างรัฐธรรมนูญ นัก การเมืองปลุกปั่นกันจนเกิดกระแสกลัวความวุ่นวายในขั้นตอนการทำประชามติ

 

ที่ผ่านมานักการเมืองไม่ต้องการแบ่งอำนาจให้ใครแม้กระทั่งประชาชนที่ลงคะแนนให้กับมือ อย่างที่เรียกกันว่าประชาธิปไตยวันเดียวคือวันเลือกตั้ง ที่เหลือประชาชนรอไปก่อน

 

ก็เป็นไปตามที่ นายกฯ ลุงตู่ พูดไว้ "เขาไม่ต้องการเปลี่ยน แปลงอะไรเลย ในนั้นผมรู้ว่าใครเป็นอย่างมีทั้งเห็นชอบและไม่เห็นชอบ เห็นไหมเขากันเองยังไม่เห็นร่วมกัน อะไรก็ตามที่ไม่ตรงกับเขาก็ไม่เอาทั้งสิ้น ขอถามว่าคนทั้งประเทศจะยอมเขาอีกต่อไปหรืออย่างไร ยอมให้เอากลไกประชาธิปไตยที่ท่านต้องการมาทำให้ประเทศเสียหายต่อไปอีกเหรอ"

 

รู้เช่นเห็นชาติสันดานนักการเมือง ว่านี่คืออุปสรรคใหญ่ของการปฏิรูปประเทศ แต่หนทางแก้ไขไม่ง่าย เพราะพรรคการเมืองมีมวลชนอยู่ในมือ

 

สุดท้ายอยู่ที่ประชาชนจะเว้นวรรคจากนักการเมืองชั่วคราวได้หรือไม่ หยุดบูชาพรรคที่ชอบแล้วมาร่วมกันผลักดันให้เกิดการปฏิรูป

หวังว่าคงเกิดในการทำประชามติร่างรัฐธรรมนูญที่กำลังจะร่างขึ้นใหม่.

 

ศาสนาพุทธทุกวันนี้ ไม่มีแล้วเพราะรากฐานของธรรมนูญ ผิดเพี้ยนไปหมดแล้ว พระพุทธเจ้าท่านให้เว้นขาดจากเดรัจฉานวิชชา โดยเฉพาะมหาศีล ที่ละเมิดกันได้ครบเครื่องเกินเลยหยาบกว่าที่พระพุทธเจ้าท่านบัญญัติไว้เสียด้วยซ้ำ เป็นเดรัจฉานวิชชา เป็นเทวนิยมเต็มไปหมด เป็นศาสนาเดียรถีย์ไปหมด กลายเป็น great sovereignty ย่อยยับไปหมดแล้ว จนสถาบันหลักของศาสนาเป็นสมีอุ้มสมีไปหมดแล้ว

 

สถาบันชาติกับศาสนากำลังลำบาก สถาบันชาติกำลังดี อยู่เหนือสถาบันศาสนาด้วย ต้องจัดการให้สถาบันศาสนาดีด้วย อยู่ในโอกาสทำได้ อย่าไปปล่อยให้สถาบันศาสนาเละกว่านี้เลย ไม่อย่างนั้นจะทำให้สถาบันชาติสลายไปด้วย

 

ในหลวงเสด็จขึ้นครองราชย์วันที่ 9 มิถุนายน พ.ศ. 2489 ตอนนีก็ย่าง 68 ปีแล้วที่ทรงครองราชย์

 

อำนาจบริหารตอนนี้กำลังดำเนินไปดี ลุงตู่ว่านักการเมืองเขาไม่เคยมีอำนาจ แบบสายทหารที่เขามีอำนาจเด็ดขาด เผด็จการกว่า แต่มันต้องใช้ในส่ิงที่ควรใช้เหมาะสม ตอนนี้มีอำนาจ ม.44 ในมือ คืออำนาจทหารที่สั่งให้ผู้บังคับบัญชาไปตายได้ แต่ดูแล้วนายกฯตู่ไม่เหมือนสฤษดิ์ ใช้ได้อย่างดีกว่า แต่จะใช้ให้เด็ดขาดถึงสั่งประหารบางคราวก็ต้องใช้ ทักษิณเกือบเด็ดขาดได้กว่าฮิตเลอร์ ยิ่งกว่านโปเลียน หรือมุสโสลินี ก็มีประวัติตัวอย่างมา

 

พระพุทธเจ้าเป็นยอดที่มีอำนาจสูงสุด ท่านใช้ธรรมนูญของท่านระบบของท่าน กับมวลของท่าน ไปถึงแคว้นไหนๆ พระเจ้าแผ่นดินแต่ละแคว้น ก็ยกให้ท่านหมด คือผู้บรรลุสูงสุดในการมีอำนาจ เป็นอำนาจประเสริฐไม่ทำร้ายใครทำประโยชน์ให้ทุกถิ่นที่ แม้ถึงแคว้นมคธ หรือโกศล ที่เป็นแคว้นใหญ่สุดในยุคนั้น พระเจ้าแผ่นดินก็มาเป็นสาวกท่าน ยอมรับคำสอนท่าน ยอมรับธรรมนูญหลักบริหารสังคมของพุทธ ของพระพุทธเจ้า ของพระสมณโคดม ยอมให้ ใครมาเข้ารีต มาอยู่ในธรรมนูญของพระพุทธเจ้าทุกคนยกให้ แม้พระเจ้าพิมพิสารก็เข้ารีต เป็นสาวกพระพุทธเจ้าแล้ว เป็นความย่ิงใหญ่ที่วิเศษสุด ส่วนแคว้นเล็กกว่านั้นไม่มีใครเหิม

 

โลกนี้ควรมีทฤษฎีเอกนี้ ยิ่งกว่า E=mc2 แต่คือ E=mc2+A ตัวA คืออรูป ที่ไอสไตน์ยังเอาไปใช้ไม่ได้ ในหลวงเราใช้มาตลอดพระชนม์ชีพ ก็ยังทรงงานเอาภาระเพื่อประชาชน แม้ประชวรแล้วประชวรอีก เมืองไทยมีอะไรเหลือดีอยู่มากเลย

 

ขออภัยที่ต้องกล่าว ตัวอย่างประเทศที่มีปชต.มีกษัตริย์ อย่างอังกฤษ ต้องมีความลึกซึ้งที่ถึงกับออกปากชม ว่า ในหลวงเป็น King of Kings ทีนี้ประเทศไทยกำลังมีผู้บริหารที่กำลังเดินหน้า นายกฯตู่ว่า ผมเคยมีอำนาจแล้วใช้อำนาจ อย่างต้องระวังจะสั่งคนไปตายน่ะ แต่นักการเมืองเคยคิดบ้างไหม? นักการเมืองใช้อำนาจ นั้นชาติไปตายเลยนะ

 

ชาวอโศกให้อาตมาใช้อำนาจเท่าที่ให้อาตมาใช้ได้ ข้างนอกเขาก็ให้เท่าที่ได้ ส่วนข้างนอกเขาก็ใช้หนักอาจพยายามล้มล้างเลย อาตมาก็อาศัยหลบเลี่ยงเอา ตอนนี้อยู่ในภาวะที่จะร่าง รธน. กัน ก็เลือกคณะร่างกันดีๆ มองไปในประชาชนก็พอเข้าใจใส่ใจ

 

จะมีประชามติ อาตมาว่าไว้ใจประชาชนทำประชามติได้มากขึ้นเรื่อยๆ เพราะว่าเข้าใจมากขึ้น ที่เราจะประชามติคราวนี้อย่านอนหลับทับสิทธิ์ ออกมาลงคะแนนเสียงฉบับที่จะร่างมาใหม่แทนที่อันเก่าที่ตกไป ก็เอามาปัดฝุ่นแก้ใหม่ให้ปชช.รับร่างรับรองรธน. สมมุติว่า ร่างมาอีก หากไม่ดีก็คว่ำอีก หรือพอเป็นไปได้หรือดีก็ควรรับร่าง ไม่มีอะไรได้เต็มร้อยหรอก

 

ตอนนี้มีสองอย่างคือ ร่างรธน.กับปฏิรูปประเทศ การปฏิรูปทำได้เลยทันที ปชช.ก็ต้องร่วมมือ อย่าไปขัดแข้งขัดขา อย่าไปรอแต่รธน.ท่ีตนจะได้เปรียบตามเห็นแก่ตัวอีก ก็ทำเอา ตอนนี้ปฏิรูปไปได้เรื่อยๆ

 

พระพุทธเจ้าสอนเรื่องอำนาจไว้ว่าอำนาจมี 3 แบบ คือโลกาธิปไตย อัตตาธิปไตย ธรรมาธิปไตย

 

เรื่องโลกกับอัตตาเป็นธรรมะสอง อัตตาไม่ได้ขาดจากโลก โลกไม่ได้ขาดจากอัตตา โลกนี่ถ้าเกิดสภาวะ 3 ขึ้นมา เป็นจิตนิยาม

ในทิฏฐิ 62 กล่าวถึงโลกกับอัตตา ในอดีต อนาคต ปัจจุบัน

 

ปัจจุบันมีโลกอยู่ 5 ทิฏฐิ คือ กาม ฌาน 1 ฌาน 2 ฌาน 3 ฌาน 4 รวมเป็น 5 อำนาจ

อำนาจกาม คืออำนาจโลกเต็มๆ อำนาจโลกียะ ประกอบด้วย ลาภ ยศ สรรเสริญ สุขด้วยกามและสุขด้วยลาภ ยศ สรรเสริญ มีอยู่เท่านี้

 

อดีตกับอนาคต ที่เป็นเรื่องประกอบ ไม่สำคัญเท่าปัจจุบัน  ธรรมะพระพุทธเจ้าปฏิบัติที่ปัจจุบันก็จบ ปฏิบัติได้ดีเป็นอดีตก็เป็นอดีตที่ดี มีการตรวจสอบ อนาคตให้ดีแล้วทำในปัจจุบันก็จะเกิดผล การคิดตรึกไปเพ้อฝันไป หรือเอาอดีตมาขบคิด ก็ไม่จริง ต้องเห็นหลัดๆสัมผัสอยู่ เว้นผัสสะเสียแล้วไม่มีฐานะที่จะเป็นได้ ในทิฏฐิ 62 นี้แหละ ท่านก็สรุปเช่นนี้ ปัจจุบันให้ครบทั้งภายนอกภายในจะมีกำลังรวมเบ็ดเสร็จ สามารถขับเคลื่อนทำงานสร้างสรร

 

การจัดปัจจุบันต้องจัดปริเฉท ตีกรอบ เรียกว่าปริตตัง เช่น ขณะนี้เราทำในกรอบศีล 5 ระมัดระวังชีวิตนี้ไม่ฆ่าสัตว์ ไม่ทุจริตเอาของคนอื่น ไม่ผิดผัวเขาเมียใคร รูปรสกลิ่นเสียงสัมผัสไม่จัดจ้านหรือแม้ลาภ ยศ สรรเสริญที่ทุจริตไม่เอาหรือมักมากไม่เอา เอาเศรษฐกิจพอเพียงเอาแบบคนจน ย่ิงทำแบบขาดทุนของเราคือกำไรของเรา อย่างในหลวงตรัสก็สุดยอดแล้ว ไม่ถึงขั้นจนก็ได้แต่อย่ามากอย่ารวย จะแบ่งขนาดไหนก็แล้วแต่ ทุกวันนี้คนเขารวยถึงแสนล้านนะ อาตมาว่าร้อยล้านก็รวยมากแล้วถ้าจะเอาแสนล้านเป็นตัวตั้ง พันล้านก็รวยเละแล้ว

 

พวกเรานี่เดินทางมาหา 0 แล้วอยู่ได้โดยมีส่วนกลางสาธารณโภคี เป็นระบอบที่พระพุทธเจ้าค้นพบ เอามาใช้ในยุคโน้น จนกษัตริย์แต่ละแคว้นก็ยังเข้าใจได้ แม้ยุคไม่เป็นปชต.ยังยอมรับได้ แต่ยุคนี้ยุคปชต. ก็น่าจะเข้าใจได้ง่ายกว่านะ ทำได้ทั่วโลกเลย สาธารณโภคีหรือปชต.นี่ทำได้ทั่วโลกเลย อาตมาภูมิใจที่เอาทฤษฎีพระพุทธเจ้ามาสร้างอำนาจให้แก่พวกเราจนมีธรรมาธิปไตยรับใช้โลก ไม่เบ่งอัตตา ไม่เบ่งทับกันไปกันมาแม้ในพวกเราเองก็ได้ศึกษาอบรม จนได้ทำงานร่วมกันก็ลดอำนาจของตัวเราไปเรื่อยๆ เรายิ่งลดอำนาจตนแล้วกระจายอำนาจให้แก่ประชาชน ผู้นั้นย่ิงได้อำนาจมาแก่ตน เราให้อำนาจแก่มวลชน เราก็ยิ่งได้อำนาจที่มวลชนให้เรา ยิ่งให้ไปยิ่งได้มาก เราให้แก่มวลชน มวลชนย่ิงให้เรา

 

ทุกวันนี้มวลชนมีปฎิภาณว่าให้จริงหรือไม่ เราก็จริงใจให้ปชช.เต็มที่เลยแม้เราจะมีกิเลสก็ตัดกิเลสล้างกิเลสที่เห็นแก่ตนไปเรื่อยๆ ทำเพื่อปชช.ไปตลอดเลย ศาสนาพุทธไม่หนีโลก แต่อยู่กับโลก โลกวิทู แล้วมีโลกุตรจิต เหนือโลก โลกทำอะไรเราไม่ได้ แล้วเราก็ช่วยโลกด้วยไม่ทำร้ายโลก รับใช้โลกอย่างบริสุทธิ์ใจ รู้ต้นตอของเหตุที่ไม่ดีทำลายเหตุได้

 

เหตุอะไร ก็ทุกอย่างมาแต่เหตุ ดับเหตุได้ก็จบ แต่ดับเหตุไม่ดีอย่างเดียว ฆ่าให้ตายเลย แต่เหตุดีเอาไว้อย่าทำลาย นี่คือวิชชาของพระพุทธเจ้า เราก็อยู่กับสาธารณโภคีไป อบรมตนอบรมประชาชนให้เป็นคนดี ของเราทำเป็นกลุ่มเล็ก หลายกลุ่มรวมเป็นเครือแห อาตมาก็สอนบอกแนะทุกวัน ให้การศึกษา มีจุดหมายปลายทางว่าลดละตัวตนคืออัตตาให้หมด แล้วอยู่กับโลก ไม่เป็นโทษกับโลก

 

อดีตคือปุพพันตกัปปิกทิฏฐิ  นั้นลัทธิที่ผู้รู้จักอดีต การศึกษากองขันธ์ในอดีต ขันธ์ 5 หรือกองวัตถุขันธ์

 

ที่เรียกว่าพุทธบริษัท 4 คือผู้มีศีล แต่ผู้อื่นที่จะมาอาศัยมาดูก็ได้ ง่ายๆคือถือศีล 5 ละอบายมุข กินมังสวิรัติได้ เราอยู่ในโครงสร้างปฏิรูป เกิดเครือแหกันมาทุกวันนี้ มีองค์รวมสาธารณโภคี มีอดีต รู้จักอัตตาและโลก ในอดีตท่านแบ่งเป็น 5 หมวด

1.สัสสตทิฏฐิ  เห็นว่าอัตตาก็เที่ยงโลกก็เที่ยง เที่ยงคือไม่เปลี่ยนแปลงแก้ไม่ได้ อัตตาของคนก็แก้ไม่ได้ ให้ดีขึ้นก็ได้ แล้วเขาก็ว่าดีสุดคือไปอยู่กับพระเจ้า แล้วพระเจ้าคืออย่างไรก็ของใครของมัน แล้วก็ว่าโลกก็เที่ยงเพราะพระเจ้าสั่ง พระเจ้าประสงค์ เอาอำนาจให้กับพระเจ้าหมด สำหรับตนเองก็ถูกพระเจ้าบงการ พระเจ้ารับไปอยู่กับพระเจ้าก็จบ พวกนี้ระลึกขันธ์อดีตระลึกได้แค่ว่าพระเจ้าสั่งหมด นี่คือเทวนิยมเต็มบ้อง อัตตาเที่ยงโลกเที่ยง พวกนี้มีวิธีการที่จะรู้ระลึกชาติคือนั่งสมาธิ ได้เท่าที่เขาระลึก แต่รู้ไม่หมด อย่างพระพุทธเจ้านี้รู้ลึกไกลได้ขนาดไหนก็ได้ เลยจนถึงเห็นตลอดหมดเลยทุกด้าน รู้แจ้งหมด

 

ทิฏฐิ 62

 

ปุพพันตกัปปิกะ (ความเห็นปรารภเบื้องต้น, 18 ลัทธิ) -- อปรันตกัปปิกะ (ความเห็นปรารภเบื้องปลาย, 44 ลัทธิ)

- สัสสตทิฏฐิ มี 4 ลัทธิ - พวกสัญญีวาท (16 ลัทธิ)

- เอกัจจสัสสตทิฏฐิ มี 4 ลัทธิ - พวกอสัญญีวาท (8 ลัทธิ)

- อันตานันติกทิฏฐิ มี 4 ลัทธิ  - พวกเนวสัญญีนาสัญญีวาท (8 ลัทธิ)

- อมราวิกเขปิกทิฏฐิ มี 4 ลัทธิ  - พวกอุจเฉทวาท (7 ลัทธิ)

- อธิจจสมุปปันนิกะ มี 2 ลัทธิ - พวกทิฏฐธรรมนิพานวาท (5 ลัทธิ)

 

ปุพพันตกัปปิกทิฏฐิ แปลว่า ความเห็นหรือทฤษฎีของพวกที่กำหนดขึ้น อาศัยส่วนของขันธ์ (เบญจขันธ์) อันเป็นอดีต แนวความคิดนี้อาศัยข้อมูลจากอดีตเป็นหลัก เป็นความรู้เกิดจากเจโตสมาธิ ย้อนสำรวจชาติในอดีตของตน โดยเอาตัวเองในปัจจุบันเป็นฐาน แล้วย้อนระลึกชาติกลับไปสู่อดีต โดยการสาวลึกและไกลไปเรื่อยๆ จนสุดกำลังญาณของตน สรุปว่า โลกแล้วอัตตาเป็นอย่างไร

 

(1) หมวดเห็นว่าเที่ยง (สัสสตทิฏฐิ) 4

1. เห็นว่า ตัวตน (อัตตา) และโลกเที่ยง เพราะระลึกชาติได้ ตั้งแต่ชาติเดียว จนถึงแสนชาติ

2. เห็นว่า ตัวตน และโลกเที่ยง เพราะระลึกชาติได้เป็นกัปป์ๆ ตั้งแต่กัปป์เดียวถึงสิบกัปป์

3. เห็นว่า ตัวตน และโลกเที่ยง เพราะระลึกชาติได้มากกัปป์ ตั้งแต่สิบกัปป์ถึงสี่สิบกัปป์

4. นักเดา เดาตามความคิดคาดคะเนว่าโลกเที่ยง

 

(2) หมวดเห็นว่าบางอย่างเที่ยง บางอย่างไม่เที่ยง (เอกัจจสัสสติกทิฏฐิ เอกัจจอสัสสติกทิฏฐิ) 4

5. เห็นว่า พระพรหมเที่ยง แต่พวกเราที่พระพรหมสร้างไม่เที่ยง

6. เห็นว่า เทวดาพวกอื่นเที่ยงพวกที่มีโทษเพราะเล่นสนุกสนาน (ขิฑฑาปโทสิกา)ไม่เที่ยง

7. เห็นว่า เทวดาพวกอื่นเที่ยง พวกที่มีโทษเพราะคิดร้ายผู้อื่น (มโนปโทสิกา) ไม่เที่ยง

8. นักเดา เดาตามความคิดคาดคะเนว่า ตัวตนฝ่ายกายไม่เที่ยง ตัวตนฝ่ายจิตเที่ยง

 

(3) หมวดเห็นว่ามีที่สุด และไม่มีที่สุด (อันตานันติกทิฏฐิ) 4

9. เห็นว่าโลกมีที่สุด

10. เห็นว่าโลกไม่มีที่สุด

11. เห็นว่าโลกมีที่สุด เฉพาะด้านบนกับด้านล่าง ส่วนด้านกว้าง หรือด้านขวาง ไม่มีที่สุด

12. นักเดา เดาตามความคิดคาดคะเนว่า โลกมีที่สุดก็ไม่ใช่ ไม่มีที่สุดก็ไม่ใช่

 

(4) หมวดพูดซัดส่ายไม่ตายตัวแบบปลาไหล (อมราวิกเขปิกทิฏฐิ) 4

13. เกรงว่าจะพูดปด จึงพูดปฏิเสธว่า อย่างนี้ก็ไม่ใช่ อย่างนั้นก็ไม่ใช่ อย่างอื่นก็ไม่ใช่ มิใช่ (อะไร) ก็ไม่ใช่

14. เกรงว่าจะยึดถือ จึงพูดปฏิเสธแบบข้อ 1

15. เกรงว่าจะถูกซักถาม จึงพูดปฏิเสธแบบข้อ 1

16. เพราะโง่เขลา จึงพูดปฏิเสธแบบข้อ 1 และไม่ยอมรับหรือยืนยันอะไรเลย

 

(5) หมวดเห็นว่าสิ่งต่าง ๆ มีขึ้นเอง ไม่มีเหตุ (อธิจจสมุปปันนิกทิฏฐิ) 2

17. เห็นว่าสิ่งต่างๆ มีขึ้นเอง โดยไม่มีเหตุ เพราะเคยเกิดเป็นอสัญญีสัตว์

18. นักเดา เดาเอาตามความคิดคาดคะเนว่า สิ่งต่างๆ มีขึ้นเองโดยไม่มี

 

อปรันตกัปปิกวาท ผู้ปรารภเบื้องปลาย ได้แก่ส่วนที่เป็นอนาคต มี 5 กลุ่ม แบ่งย่อยออกเป็น 44 สำนัก

(1) กลุ่มสัญญีวาท เป็นพวกที่เห็นว่า อัตตา หลังตายแล้วมีสัญญา (16)

(2) กลุ่มอสัญญีวาท เป็นพวกที่เห็นว่า อัตตาหลังตายแล้ว ไม่มีสัญญา (8)

(3) กลุ่มเนวสัญญีนาสัญญี พวกเห็นว่า อัตตาหลังตายแล้ว มีสัญญาก็ไม่ใช่ ไม่มีสัญญาก็ไม่ใช่ (8)

(4) กลุ่มอุจเฉทวาท เห็นว่าสัตว์ตายแล้วสูญ (7)

(5) กลุ่มทิฏฐิธรรมนิพพานวาท เห็นว่าสภาพบางอย่างเป็นนิพพานในปัจจุบัน (ตรงกับหลักการของลัทธิ Hedonism )

ใน 5 กลุ่มของนักคิด สามกลุ่มแรกเห็นว่า อัตตา (อาตมัน) หรือวิญญาณ หลังตายแล้วยังมีอยู่ (อุทธมาฆาตนิกา) ในลักษณะเป็นทรัพย์ ( Substance ) เป็นตัวรองรับคุณสมบัติต่าง ๆ เป็นตัวไปเกิดใหม่ สืบภพชาตินิรันดร (อโรคะ)

 

(1) หมวดเห็นว่ามีสัญญา (สัญญีทิฏฐิ) 16

19. อัตตาที่มีรูป ยั่งยืน มีสัญญา

20. อัตตาที่ไม่มีรูป ยั่งยืน มีสัญญา

21. อัตตาทั้งที่มีรูป ทั้งที่ไม่มีรูป ยั่งยืน มีสัญญา

22. อัตตาทั้งที่มีรูปก็มิใช่ ทั้งที่ไม่มีรูปก็มิใช่ ยั่งยืน มีสัญญา

23. อัตตาที่มีที่สุด ยั่งยืน มีสัญญา

24. อัตตาที่ไม่มีที่สุด ยั่งยืน มีสัญญา

25. อัตตาทั้งที่มีที่สุด ทั้งที่ไม่มีที่สุด ยั่งยืน มีสัญญา

26. อัตตาทั้งที่มีที่สุดก็มิใช่ ทั้งที่ไม่มีที่สุดก็มิใช่ ยั่งยืน มีสัญญา

27. อัตตาที่มีสัญญาอย่างเดียวกัน ยั่งยืน มีสัญญา

28. อัตตาที่มีสัญญาต่างกัน ยั่งยืน มีสัญญา

29. อัตตาที่สัญญาย่อมเยา ยั่งยืน มีสัญญา

30. อัตตาที่มีสัญญาหาประมาณมิได้ ยั่งยืน มีสัญญา

31. อัตตาที่มีสุขอย่างเดียว ยั่งยืน มีสัญญา

32 อัตตาที่มีทุกข์อย่างเดียว ยั่งยืน มีสัญญา

33. อัตตาที่มีทั้งสุขและทุกข์ ยั่งยืน มีสัญญา

34. อัตตาที่มีทุกข์ก็มิใช่ สุขก็มิใช่ ยั่งยืน มีสัญญา

ตนทั้ง 16 ประเภทนี้ ตายไปแล้ว ก็มีสัญญา คือความจำได้หมายรู้ทั้งสิ้น

 

(2) หมวดเห็นว่าไม่มีสัญญา (อสัญญีทิฏฐิ) 8

เห็นว่าตั้งแต่ข้อ 35 ถึงข้อ 42 ข้างต้น คือตนมีรูปจนถึงตนมีที่สุดก็มิใช่ ไม่มีที่สุดก็มิใช่ ทั้ง 8 ประเภทนี้ ตายไปแล้วก็ไม่มีสัญญา คือไม่มีความจำได้หมายรู้

 

(3) หมวดเห็นว่ามีสัญญาก็มิใช่ ไม่มีสัญญาก็มิใช่ (เนวสัญญีนาสัญญีทิฏฐิ) 8

เห็นว่าตั้งแต่ข้อ 43 ถึงข้อ 50 ข้างต้น คือ ตนมีรูป จนถึงตนมีที่สุดก็มิใช่ ไม่มีที่สุดก็มิใช่ ทั้ง 8 ประเภทนี้ ตายไปแล้ว มีสัญญาก็มิใช่ ไม่มีสัญญาก็มิใช่

ทั้ง 3 หมวดนี้ รวมเรียกว่า อุทธมาฆตตนิกา แปลว่า พวกที่มีความเห็นเกี่ยวกับสภาพเมื่อตายไปแล้ว จะเป็นอย่างไร

 

(4) หมวดเห็นว่า ขาดสูญ (อุจเฉททิฏฐิ) 7

51. ตนที่เป็นของมนุษย์และสัตว์

52. ตนที่เป็นของทิพย์ มีรูป กินอาหารหยาบ

53. ตนที่เป็นของทิพย์ มีรูป สำเร็จจากใจ

54. ตนที่เป็นอากาสานัญจายตนะ

55. ตนที่เป็นวิญญาณาสัญญายตนะ

56. ตนที่เป็นอากิญจัญญายตนะ

57. ตนที่เป็นเนวสัญญานาสัญญายตนะ

ทั้ง 7 ประเภทนี้ เมื่อสิ้นชีพแล้วก็ขาดสูญ ไม่เกิดอีก

 

(5) หมวดเห็นสภาพบางอย่างเป็นนิพพานในปัจจุบัน (ทิฏฐธรรมนิพพานทิฏฐิ) 5

58. เห็นว่าการเพียบพร้อมด้วยกามคุณ 5 เป็นนิพพานอย่างยอดในปัจจุบัน 59,60,61,62 เห็นว่าการเพียบพร้อมด้วยฌานที่ 1 ที่ 2 ที่ 3 ที่ 4 เป็นนิพพานอย่างยอดในปัจจุบัน.

 

จบทิฏฐิ 62

 

สรุปว่าอำนาจเป็นของปชช.ทุกคน ให้ปชช.เชื่อว่าเรายินดีปรารถนาดีจริงใจให้เขาเห็นว่าเราทำอย่างบริสุทธิ์ใจจริงๆ จะเก่งมากหรือน้อยก็แล้วแต่ ยิ่งเราเก่งมากทำเพื่อเขามาก และจริงใจมาก แต่จริงใจสะอาดบริสุทธิ์ใจเป็นหลักก่อน เราทำเช่นนี้ไปเรื่อยๆ อาตมาจะสร้างคนเช่นนี้ให้แก่โลก จะให้อยู่ไหม เลี้ยงไว้ไหม สำหรับวันนี้ก็จบลงเพียงเท่านี้ก่อน สาธุ...

เวลาบันทึก 13 มีนาคม 2563 ( 17:24:30 )

รายละเอียด

580917_ธรรมาธรรมะสงคราม สันติฯ ยอดนิยายของโลกที่ไขความเป็นมนุษย์ 23

พ่อครูว่า ….ทุกวันนี้พุทธศาสนาในเมืองไทยนั้นเละเทะ สมีอุ้มสมี ก็ขออนุโมทนากับหลวงปู่พุทธอิสระ ที่ได้ไปยืนหนังสือกับ Dsi ให้ทำหน้าที่กับกรณีพระธัมมชโย ที่ต้องอาบัติปาราชิก ท่านทำได้เพราะท่านเป็นสมานสังวาสกับมหาเถรสมาคม ส่วนอาตมานั้น คนละสังวาสกัน ไม่สามารถไปยืนอธิกรณ์ ลงโทษอะไรได้ อาตมาเป็นคณะสงฆ์อโศก หรือรู้จักในนามกองทัพธรรม เป็นคณะที่ได้ประกาศตัวแยกจากมหาเถรสมาคม เป็นนานาสังวาสตามธรรมวินัยของพระพุทธเจ้า ที่เป็นทางออกธรรมตามหลักเกณฑ์ของพระพุทธเจ้า มีอิสรเสรีภาพทางความคิด ทำตามความเชื่อของตน

 

การที่ศาสนาพุทธให้คนสามารถที่จะแยกตัวออกมาได้แสดงถึงความเป็นปชต.สุดยอดจริงๆก็มีสิทธิ์ทุกคน คนเดียวก็ประกาศได้ พระพุทธเจ้าว่าการประกาศนานาสังวาสทำได้สองนัย 1.คณะใหญ่ประกาศต่อคณะเล็กว่าคณะเล็กไม่ใช่สังวาสเดียวกันนะ เช่นพระพุทธเจ้าประกาศกับพระเทวทัต ว่าคณะของพระเทวทัต ไม่ใช้ร่วมกับหมู่ใหญ่ของท่านนะ ท่านไม่ได้ไปสึกพระเทวทัตนะ สึกท่านไม่ได้ แต่ว่าอาตมานี่ถูกให้สึก ทั้งที่ไม่ได้อยู่ในเหตุที่ต้องให้สึกนะ มี11 ข้อ เช่นรู้ว่าเป็นกระเทยนี่ ให้บวชไม่ได้ แม้รู้ภายหลังก็ให้สึก มีกรรมอื่นๆอีก ที่หนักหนาสาหัส แต่ถ้าไม่ผิดในนัย 11 ข้อนี้ แม้เขาจะสังฆาทิเสส ก็ไม่สึก แต่ถ้าปาราชิกนี้ก็คือสึกเลย เป็นอสังวาสเลย จบกันไปเลยไม่ใช่พุทธในชาตินี้เลย

 

ผู้ที่ยังไม่เข้าใจนี้ก็เข้าใจไม่ได้ ในศาสนาพุทธนี้มีพระพุทธเจ้าทำกับคณะพระเทวทัตเพียงครั้งเดียว แล้วท่านก็ตราไว้ ว่านานาสังวาสกันก็ปฏิกโกสนากันได้ คัดค้านกันอย่างจังได้ อาตมาไม่ได้ทำผิดธรรมวินัย เป็นพุทธร่วมกันแต่แตกต่างกันด้วย 1ศีลไม่เสมอสมานกัน  2.อุเทส คำอธิบายสาธยาย อย่างอาตมานี่ต่างกันเลยกับทางโน้น 3.การปฏิบัติก็ต่างกัน 4.ทิฏฐิไม่สมานกัน

 

ซึ่งอย่างของที่อาตมาทำกับพวกหมู่ใหญ่นั้นมันไปกันไม่ได้ การปฏิรูปครั้งนี้ต้องปฏิรูปศาสนา ทุกวันนี้มีสิทธิทำได้เลย ถ้าไม่ทำแล้วผ่านโอกาสนี้ไปแล้วมันเสื่อมหมด ศาสนานี้เป็นหลักจิตวิญญาณ หัวใจของจิตวิญญาณของมนุษย์ จะศาสนาใดก็แล้วแต่ที่สังคมนั้นยึดถือ แต่ไทยเราเป็นพุทธ แต่พุทธเละเทะไปหมดแล้ว นี่คืออาตมากำลังปฏิกโกสนา ไม่ได้ส่อเสียดไม่ได้หาเรื่องไม่ใส่ไข่ไม่ได้พูดออกนอกรีตนอกเรื่อง เป็นพุทธด้วยกัน แม้จะนานาสังวาสก็ต้องเอาภาระดูแลกัน อาตมาไม่ได้ไปทำร้ายอะไรเขาด้วย ก็ทำด้วยปรารถนาดี ให้หยุดทำไม่ดี ทุกวันนี้ก็เปิดหนังสือพิมพ์กันก็มีแต่เดรัจฉานวิชชา ลงโฆษณากันมากมาย ไม่มีน้ำไม่มมีเนื้อ เวรจริงๆ ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรก็ได้แต่ปฏิกโกสนา นิคคัณหะกันไป ตำหนิกันไปเท่านี้ ทุกวันนี้จะชั่วช่างชีดีช่างสงฆ์ไม่ได้ อาตมาถือว่าศาสนาเป็นเครื่องพึ่งพาอันสำคัญในชีวิตนะ

 

คนที่ไม่เอาใจใส่ในศาสนา ถ้าศาสนิกของแต่ละศาสนาไม่ใส่ใจปฏิบัติก็โมฆบุรุษ ของพระพุทธเจ้า ถ้าไม่ได้บรรลุโลกุตรธรรมนั่นคือโมฆบุรุษ นอกจากจะไม่ได้สิ่งดีแล้วยังได้บาปอีก ได้อกุศลอีกเต็มกระบุงก็เสียชาติเกิด โดยเฉพาะเกิดมาก็มีศาสนา เกิดมามีปู่ย่าตายายนับถือศาสนาพุทธมาไม่รู้กี่ชั้นมาถึงชั้นนี้ ไม่ได้เกิดประโยชน์จากศาสนาเลยก็น่าสังเวช แล้วกระทบไปถึงการบริหารประเทศ โลภ โกรธ หลงจัดจ้านไปหมด สังคมก็ย่ำแย่ มันเป็นเหตุที่สำคัญมากเลยขอย้ำ อาตมามีความปรารถนาดีจึงทำ เพราะได้ดีเพราะศาสนา ถ้าศาสนาใดก็ตาม ให้ศาสนิกเอาใจใส่พากเพียรก็เจริญทั้งนั้น ไม่เช่นนั้นโลกอยู่ไม่ได้ ถ้าประชาชนไม่มีศาสนาไม่ว่าสังคมใด หากไม่มีหลักจิตวิญญาณนับถือกัน สังคมเสื่อมจริงๆ ไม่ใช่พูดเล่นกัน

 

ในพระไตรฯล.12 พระสูตรแรกเลย พูดถึง ทิฏฐิ 62

อดีตกับอนาคตไม่ใช่ความจริง เป็นเรื่องฝันๆ ยังไม่ใช่ความจริง ต้องปัจจุบันจึงเป็นสัจจะ หากเข้าใจเรื่องอดีต ปัจจุบัน อนาคต ต้องรู้ว่าเรามีทิฏฐิเบื้องต้นว่า ต้องเข้าใจว่าวิธีปฏิบัติใดไปจมกับอดีตกับอนาคต สัจธรรมนั้นไม่เข้าถึงความจริงต้องพบความจริงให้ได้ พระพุทธเจ้าว่าไม่บริบูรณ์ด้วยปรมัตถสัจจะกับ สมมุติสัจจะ

 

สมมุติสัจจะคือสมมุติที่รู้กันทั่ว ยืนยันเข้าใจได้ เป็นเอหิปัสสิโก เชิญให้มาดูได้ แม้เป็นนามธรรมก็สามารถดูร่วมกันได้ ถ้ายังไม่ถึงนามธรรมก็เป็นสมมุติสัจจะ

 

ถ้าเราจมในอดีตหรือเป็นอนาคต หรือซ้อนลงไปเป็นปัจจุบันในอดีตหรือในอนาคต เช่นคุณนั่งหลับตาสมาธิก็อยู่กับปัจจุบัน แต่ปัจจุบันอันนั้น แม้ทำใจในใจมนสิการกับปัจจุบันจริง จะเรียกว่ากำลังทำปรมัตถ์ แต่มันเป็นเรื่องอดีตกับอนาคต ทำกับสัญญา ไม่เป็นปัญญา

 

ปัญญาจะเป็นไปได้ต้องครบองค์ 6 ในพระไตรฯล.14 ข.258 ปัญญา ปัญญินทรีย์ ปัญญาพละ ต้องปฏิบัติมรรคองค์ 8 เมื่อปฏิบัติมรรคองค์ 8 ได้ก็ร่วมกันโพชฌงค์เป็นโพธิปักขิยธรรม 37 มีมรรควิธี คือโลกุตระ ในพระไตรฯล.14 ข.252 ว่า ปฏิบัติมรรคอย่างสัมมาทิฏฐิ มีธัมมวิจัย แล้วเกิดผลเป็นปัญญา เจริญเป็นปัญญินทรีย์ เป็นปัญญาพละ สมบูรณ์จบได้ คำว่าปฏิบัตินั่งหลับตาทำสมาธิในภวังค์เป็นของมีทั่วโลก สามัญของโลก พุทธก็รู้แต่ไม่เก่งนั่งหลับตาเท่าศาสนาอื่น ศาสนาพราหมณ์ ก็เก่งกว่า ศาสนาอินดูก็เก่งกว่า ของพุทธไม่ได้เอานั่งหลับตาเป็นทางปฏิบัติ

 

เมื่อศาสนาพุทธเสื่อม จนไม่มีใครรู้จักศาสนาพุทธ พระพุทธเจ้าก็จะมาอุบัติขึ้นมาจึงมีพุทธศาสนา ปางที่เป็นเจ้าชายสิทธัตถะ ตอนยังไม่ตรัสรู้ก็ยังไม่มีศาสนาพุทธ คนก็นั่งสมาธิ ออกป่าเขาถ้าเป็นหลัก แล้วพระพุทธเจ้าท่านทำเก่งกว่าเขาหมด ก็ไม่ได้บรรลุอะไรเลย ยุคนั้นพระพุทธเจ้าท่านต้องทำอย่างไม่ตีทิ้งศาสนาอื่น แต่ยุคนี้มันศาสนาพุทธร่วมกัน ต้องทำอย่างหนักกว่า เพราะเป็นศาสนาพุทธด้วยกันเอง นัยนี้ก็สำคัญ แต่คนไม่เข้าใจ อาตมาก็พยายามจริงใจปรารถนาดี ใครไม่เข้าใจจะไปบังคับเขาได้อย่างไร ต้องทำตามลำดับก็ได้ผลมาเป็นลำดับ

 

มาลองฟังดูที่อาตมาเรียบเรียงมา ยอดนิยายฯ

 

(106) ระลึก “อดีต-อนาคต”ที่ “มิจฉาทิฏฐิ” ก็มีแต่ “ฝัน”

           “สัญญา”กับ “ปัญญา”เรียกว่า “ความรู้”เหมือนกัน แต่แตกต่างกันมาก โดยเฉพาะเรื่องของ “จิต-เจตสิก-รูป-นิพพาน”หรือ “ปรมัตถธรรม” ดังนั้น การระลึก “อดีต” แม้จะระลึกได้ความจำเดิมจริง หรือจะนึกตรึกกำหนดเอาอะไรขึ้นมาใหม่ก็ตาม ถ้าเป็นผู้ “สัมมาทิฏฐิ”ก็จะสำคัญใน “ปัจจุบัน” ว่า ปัจจุบันนั้นเรากำลังเห็น “อดีต”ที่เป็น “ของจริง”เดิม หรือกำลัง “ฝัน”ได้ “ของใหม่”ขึ้นมา ก็เท่านั้น

          และ “ของเดิม”นั้นหรือ “กำลังได้ของใหม่”นี้ เแม้จะเป็น “ของเดิม”หรือ “ของใหม่” แต่เป็น “ความจริง”คือ  “สัจธรรม”หรือเปล่า

           “สัจธรรม”ที่ยังไม่ได้ ล้วนเป็น “ความจริง”ที่อยู่ใน “อนาคต”ทั้งนั้น ซึ่งก็คือ “ความจริง”ที่เราอยากจะได้ ที่เรากำลัง “ฝัน”อยู่นั่นเอง

           “อนาคต”จึงคือ “ฝัน”ทั้งสิ้น ไม่มี “อนาคต”ใดคือ “ความจริง”เลย

          ภาวะ “ใหม่”ที่กำลังเห็นกำลังรู้ขึ้นมาอยู่นี้ มันคือภาวะ “อนาคต” หรือ “ภาวะอดีตของเก่า” เรากำลัง “เห็น “อดีตหรืออนาคต”กันแน่

          ทั้งอดีตและอนาคตที่ยังมิใช่ “ความจริง”(สัจธรรม)ก็มีแต่ “ฝัน”

          นั่งหลับตาส่วนมากฟุ้ง จะไประลึกอดีตก็ยากที่จะจริง อาจเป็นการปรุงใหม่ แล้วก็นึกว่าเป็นอดีต หลายคนนั่งระลึกชาติว่าเป็นร.5 เป็นพระนเรศวรบ้างก็เอามาคุย แล้วก็แย่งกันสิ ใครก็ว่าตนเป็นคนนั้นมาเกิด

          แต่ถ้า “ภาวะที่กำลังเห็นกำลังได้รู้ขึ้นมานั้น มันยังไม่ใช่ “สัจธรรม” ยังไม่ใช่ “ความจริง” มันก็ล้วนคือ กำลัง “ฝัน” ทั้งนั้น 

          เพราะปฏิบัติไม่มี “ผัสสะ”ภายนอกที่เป็น “ปัจจุบัน”เลย มีแต่ “สัญญา”กำหนดหมายขึ้นมาในใจเท่านั้น แม้จะเป็นปัจจุบัน ที่ผู้นั้นหลับตาปฏิบัติเข้าไปอยู่ในภวังค์ ย่อมมีแต่ “สัญญา”เป็นต้นนั้น นั่นยังไม่ใช่ “ปัญญา” ภาวะเช่นนั้นจึงไม่เห็น “ความจริง”เป็นของแท้ตาม “สัจจะ”ที่มีทั้ง “สมมุติสัจจะ”และทั้ง “ปรมัตถสัจจะ”

 

(107)  “สัจจะ”ที่มีทั้ง 2 โลก คือ “โลกียะ”และ “โลกุตระ”

          ผู้ที่ปฏิบัติเพื่อจะบรรลุ “ความจริง” คือ  “สัจจะ”ที่ได้ “รู้”แค่ “ความจริง”ที่รู้ได้ด้วย “สัญญา”เท่านั้น ซึ่งยังไม่ใช่ “ความจริง”ที่รู้ได้ด้วย “ปัญญา” จึงต่างกันอย่างมีนัยสำคัญมาก ตาม “ปรมัตถธรรม” ที่ผู้สามารถรู้จัก “จิต-เจตสิก-รูปกาย”ขั้นหยั่งรู้ “รูปในนามธรรม”จริงๆ

          รูปคือส่ิงที่ถูกรู้ รูปกาย นั้น การจะรู้ได้ ต้องมีรูปข้างนอกด้วย รู้องค์ประชุมของรูปแล้วหยั่งรู้เข้าไปในนามธรรมแต่ไม่ได้ทิ้งข้างนอกนะ แต่ตอนนี้เราหยั่งรู้นามธรรม คือนามกายที่ต้องรู้ได้ด้วย อาการ ลิงค นิมิต อุเทส

          นี่ก็ลึกล้ำขั้นหนึ่งแล้ว ยังจะต้องรู้จักรู้แจ้งรู้จริง “ความจริง”ที่เป็น “โลกียะ”และ “ความจริง”ที่เป็น “โลกุตระ”อีกด้วย

          เพราะ “ความจริง”(สัจธรรม) ที่ต้องเรียนรู้จาก “ธรรม 2”(เทฺว ธัมมา) ก็มีทั้ง “สมมุติสัจจะ”และ “ปรมัตถสัจจะ” มีทั้ง “โลก”และ “อัตตา”อยู่ทั้ง 2 พร้อม มีทั้ง “โลกียธรรม”และ “โลกุตรธรรม”ด้วย

          สำหรับผู้มี “ปรมัตถสัจจะ”แท้ก็คือ มีทั้ง “โลกียภูมิ”และ “โลกุตรภูมิ” แล้วสามารถปฏิบัติกระทั่งเป็นผู้บรรลุ “สัจจะ”ที่เป็น “ธรรม”ขั้น “โลกุตรสัจจะ” จึงจะเป็นผู้มี “โลกุตรธรรม”

          สำหรับผู้บรรลุ “ความจริง”สัมบูรณ์ ก็คือ ผู้บรรลุ “ธรรม”ที่เป็น “ธรรมาธิปไตย” นั่นคือ ผู้มี “พลังงานจิต”อยู่เหนืออำนาจ “โลก”(โลกาธิปไตย)และอยู่เหนืออำนาจ “อัตตา”(อัตตาธิปไตย) ในขณะที่มีทั้งอำนาจ “โลก”และทั้งอำนาจ “อัตตา”อยู่ในสังคมในโลกนั้นเอง ไม่ได้หลบหรือหลับหนีโลก-หนีอัตตาไปไหน              

          ขณะนี้เรากำลังพูดถึงเรื่องที่เจ้าชายสิทธัตถะกำลังตามหา “ความจริง”หรือ “สัจธรรม” ซึ่งเป็น “สมมุติสัจจะ”อยู่ขั้นหนึ่งแล้ว คือ คนมากหลายต่างเชื่อว่าพระองค์นั่นแหละเป็นเจ้าของ “สัจธรรม”ที่จะเป็นพระพุทธเจ้า ฉะนี้ก็เป็นแค่ “สัจจะ”ที่เป็น “สมมุติสัจจะ”

          แต่พระองค์ก็ยังระลึกเอา “สัจธรรม”ที่เป็น “ปรมัตถสัจจะ”นั้นขึ้นมาไม่ได้ ว่า  “พุทธธรรม”เป็นอย่างไร 

          อย่าลืมว่า ขณะนี้เรากำลังกล่าวถึงอยู่นี้ คือขณะที่เจ้าชายสิทธัตถะยังไม่ “พบ”พุทธธรรม ซึ่ง “พุทธธรรม”ก็ของพระองค์เองแท้ๆนั่นเอง และพระองค์เองก็กำลังค้นหา ในโลกขณะนั้นจึงยังไม่มี “พุทธธรรม”เกิดขึ้นในโลก

          เจ้าชายสิทธัตถะยังทรง “ตามหา”อยู่อย่างมุ่งมั่นขะมักเขม้น

 

(108) ภาวะที่เป็น “ความจริง”กับแค่ “ฝัน”ต้องชัดเจน

          เพราะ “พุทธธรรม”มันยังไม่มีในสังคมโลกเลย ในยุคนั้น แม้ในขณะที่เรากำลังพูดถึงกันอยู่นี้ เจ้าชายสิทธัตถะก็ยังไม่รู้ เพราะยังระลึกไม่ได้ เจ้าชายสิทธัตถะยังตกอยู่ในสภาพ “ลิงลมอมช้าวพอง”อยู่

          มันยังอยู่ที่ “จิตในจิต”อันลึกล้ำของเจ้าชายสิทธัตถะ ซึ่งตอนนี้ทรงออกผนวชแล้ว ปานนั้น  “พุทธธรม”ก็ยังไม่ปรากฏออกมา  “พุทธธรม”ก็ยังไม่มีในโลก แต่มีแล้วนะที่ “จิตในจิต”ของพระองค์

          ทว่าขณะที่เรากำลังพูดกันนี้ ยังไม่ปรากฏ “ความจริง”ของ “พุทธธรรม”ที่เป็น “อาริยสัจ”จริง ยังนับว่า ยังอยู่ใน “ฝัน”

          ซึ่งใน “ฝัน”นี้ จะเป็น “ความจริง”หรือไม่เป็น “ความจริง”ก็ได้

          คนที่ไม่ใช่พระพุทธเจ้า จะใครก็ตามหากอาศัย “อดีต” ปรารภธรรม ถ้าสามารถค้นพบธรรมะนั้นๆของตน ของใครก็เท่าที่ตนมี “ธรรมะ”แบบไหน อย่างไร แค่ใด ก็เท่านั้น อย่างนั้น แบบนั้น  เท่า “ธรรมะ”ที่ตนมีอยู่ใน “อดีต”นั้นๆตามที่ได้สั่งสมมาแล้วจริงเท่านั้น ซึ่งหากไม่ใช่ “พุทธธรรม”ของพระพุทธเจ้าองค์ใดองค์หนึ่ง ที่ตนได้เรียนรู้และปฏิบัติบรรลุ “พุทธธรรม”นั้นมาแล้วตาม “โลกุตรธรรม”ขั้นนั้นๆ ปรารภอย่างไร ระลึกแค่ไหนก็ไม่สามารถจะมี “พุทธธรรม”ได้  

          ภาวะที่ระลึกหาของคนที่ยังไม่มี “โลกุตรธรรม”เป็น “ปัจเจกภูมิ”หรือเป็น “สยัง อภิญญา”มาแล้ว จะยังไม่มีภาวะที่เป็น “ความจริง”ของพุทธธรรม ยังเป็นแค่การตรึก นึกเอาเองขึ้นมาใหม่ใน “ปัจจุบัน”นั้นๆ หรือระลึกของเก่าของตนขึ้นมาได้ จึงไม่ใช่ “ความจริง”เลย

          ดังนั้น ผู้ที่หลับตาปฏิบัติสมาธิที่จะปรารภธรรม ระลึกธรรมทั้งหลาย หากตนไม่เคยบรรลุธรรม ที่เป็น “ปัจเจกภูมิ”หรือ “สยัง อภิญญา”มาก่อน ก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะได้ “พุทธธรรม”เป็นอันขาด

          ผู้ที่กำลังปฏิบัติแบบหลับตาระลึก “อดีต”ระลึก “อนาคต”อยู่ในภวังค์ จะเป็นไปได้ ก็ต้องมี “โลกุตรธรรม”ที่มีมาแล้วชาติก่อนมาแล้ว จึงจะสามารถ “พบความจริง”ที่มีจริงมาแล้วได้

          ผู้ไม่มี “ปัจเจกภูมิหรือสยัง อภิญญา”มาก่อนก็จะได้แต่ “ฝัน”ไปเรื่อยๆ  ถ้าปฏิบัติในวิธีเอาแต่ “หลับตา”ปฏิบัติ เพราะจะได้ “ความจริง”ก็ต้องปฏิบัติ “ลืมตา”เป็น “ปัจจุบัน”จึงจะบรรลุโลกุตระ

 

(109)  “สัจจะ”ต้องเที่ยงแท้เป็น “นิยตธรรม” และมี 1 เดียว

          แต่ถ้าผู้ใดยังไม่เคยมี “โลกุตรธรรม”มาก่อนในชาติก่อน ก็เป็นอันหมดหวัง นั่งหลับตาทำสมาธิให้ตายยังไงก็ไม่มีทางได้ “พบ”โลกุตรธรรม เพราะยังไม่เคยมี “ความจริง”ที่เป็น “โลกุตรธรรม”มาก่อน

          ส่วน “โลกียธรรม”นั้น ก็ไม่แน่เลย ว่าจะระลึกเอา “ความจริง”ของ “โลกียธรรมเดิม”ของตนขึ้นมารู้มาเห็นในภวังค์นั้นได้หรือไม่ เพราะ “โลกียธรรม”ยังไม่เป็น “นิยตธรรม” ยังไม่ใช่ “ธรรม”ที่เที่ยงแท้ 

          การหลับตาทำสมาธิ จึงเป็นการอยู่ใน “ฝัน”ของคน “ฝัน”แท้ๆ ผู้ยังไม่มี “นิยตธรรม”จึงไม่แน่ว่าจะได้ “ความจริง”จากการหลับตาทำสมาธิหรือไม่ เพราะเป็นแค่โลกียธรรม ยังเป็นธรรมที่ไม่เที่ยงแท้ โดยเฉพาะยังไม่ใช่ “โลกุตรธรรม” จึงไม่มีคุณสมบัติขั้น “นิยตธรรม”

          สำหรับเจ้าชายสิทธัตถะ พระองค์อาศัย “อดีต”จริง ปรารภธรรมจริง ที่อยู่ใน “อดีต” แต่ก็เป็น “ธรรม”ที่พระองค์มีมาแล้ว บรรลุสัมบูรณ์มาก่อน เป็น “โลกุตรธรรม”จริงแท้เป็น “นิยตธรรม”มาแล้ว จึงมี “พุทธธรรม”ใน “อดีต”ที่มีมาก่อนจริง ซึ่งในยุคนี้ยัง “ไม่เคยมีใครเลยมีมาก่อน” และไม่มีใครจะมี “แบบนี้” นอกจากพระองค์เท่านั้น ที่ได้สร้างและสั่งสมมาเองจริง เป็น “ความจริง”แล้วพระองค์เดียวยุคนี้

          เพียงแต่ในขณะที่เรากำลังพูดถึงนี้คือ ยังเป็นเจ้าชายสิทธัตถะ แม้จะได้เป็นนักบวชมาถึง 6 ปีแล้วก็เถอะ พระองค์ก็ยังเป็นแค่พระโพธิสัตว์อยู่ ยังไม่ได้อาศัย “การระลึก” ปรารภธรรมผ่านคืน 15 ค่ำ เดือน 6 อันสำคัญ ยังไม่ได้ “ตรัสรู้”เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

 

(110)  “ความจริง”อันยิ่งใหญ่ ที่จะเรียกกันว่า  “ตรัสรู้”

          พระพุทธเจ้าตรัสรู้ “ความจริง” ที่เป็น “ความจริง”อันยิ่งใหญ่ยิ่งล้ำ ยอดเลิศจริงๆ คำว่า  “ตรัสรู้”นี้จึงเป็นคำยิ่งใหญ่ อันมีที่มาที่ควรรู้ยิ่ง ว่ามาจากความยิ่งใหญ่อันใด

          ทำไมต้องเรียกกันว่า  “ตรัสรู้”

           “ความรู้”อันยิ่งใหญ่ ที่ไม่เคยมีในโลก เป็น “โลกุตรธรรม” เป็น “อเทวนิยม” เป็น “อาริยธรรม”แสนวิเศษ ที่พระองค์ได้ทรงบรรลุเกิดภาวะแห่งสัจธรรมนั้นจริง และมี “พระปัญญาธิคุณ”

รู้แจ้งเห็นจริงมาแล้ว สั่งสมมาในชาติก่อนๆ  

          ไม่ใช่เพิ่งเกิด “พระปัญญา”ในตอนนั่งระลึกอดีตใต้ต้นโพธิ์ คืนวันเพ็ญ เดือน 6 นี้เลย พระองค์มี “พระปัญญาธิคุณ”ขั้น “สัมมาสัมโพธิญาณ”มาแล้ว สัมบูรณ์แล้ว ตอนนี้แค่อาศัย “อดีต”ระลึก ปรารภธรรม เข้าไปดึงเอา “พุทธธรรม”เดิมที่พระองค์ได้บำเพ็ญมาแล้วจริง ขึ้นมา “รู้”เท่านั้น หาก “รู้”ขึ้นได้ในครานี้ ก็ไม่ใช่ “ความรู้”ที่เป็น “ปัญญา” แต่เป็นแค่เพียง “สัญญา”กำหนดรู้ “ความเดิมในอดีต”แท้ๆจึงไม่ใช่ “ความรู้”ที่เป็น “ปัญญา”รู้จักรู้แจ้งรู้จริง “ความจริงอันยิ่งใหญ่”

          การปฏิบัติธรรมทั้งหลายในชีวิตที่เป็นเจ้าชายสิทธัตถะ ไม่ได้เกิด “พุทธธรรม”ใดๆเลย พระองค์เพียงค้นหา “พุทธธรรม”เก่าของพระองค์เองที่เคยมีมาแล้วก่อนชาตินี้ ต่างหาก

           “ธรรม”ต่างๆที่เป็น “พุทธธรรม”พระองค์ได้บรรลุมาแล้วมีแล้ว

          ตอนนี้ก็เพียงทรงปรารภธรรมในอดีตว่า พระองค์ทรงบำเพ็ญธรรมมาแล้วครบความเป็น “พระโพธิสัตว์มหาสัตว์”ปางที่ 8 เสร็จแล้วเต็มแล้วจริงหรือ? หรือปางอื่นๆบริบูรณ์ถ้วนรอบมาจริงอย่างไร?

          เป็นเพียงยังตามหา “ความจริงอันยิ่งใหญ่”ว่าเป็นอย่างไรสัมบูรณ์หรือยัง?  เมื่อยังไม่ “พบ” จึงยังไม่มี “การตรัสรู้”

 

(110) การหลับตา “รู้”ไม่ใช่ “ปัญญา” เป็นแค่ “สัญญา”

          มาปางที่ 9 นี้เป็นเจ้าชายสิทธัตถะจึงเพียงแต่มาทรงชดใช้วิบากเก่าไปพลางทั้งหมด ไม่ได้สร้าง “ความรู้ใหม่”ที่เป็นพุทธธรรม ใดเลย จึงเรียก “ความรู้”ที่จะ “รู้”ขึ้นมานี้ ว่า  “ปัญญา”มิได้เลย

          เพราะยังไม่ปรากฏ “มรรค 8 อันเป็นอริยสัจ”เพื่อปฏิบัติให้เกิด “ปัญญา”ให้เกิด “วิมุติ”แต่อย่างใด  เนื่องจากเจ้าชายสิทธัตถะก็ยังระลึกเอามรรค 8 ขึ้นมาไม่ได้ โลกยังไม่มี “โพชฌงค์ 7”ให้ใช้ “ธรรมวิจัยสัมโพชฌงค์” ยังไม่มี “สัมมาทิฏฐิ”ที่จะปฏิบัติให้เกิด “ปัญญา”ตามที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ว่า ต้องปฏิบัติ “มรรค 7 องค์”จึงจะมี “องค์ธรรม 6” ได้แก่  “ปัญญา-ปัญญินทรีย์-ปัญญาพละ-ธรรมวิจัยสัมโพชฌงค์-สัมมาทิฏฐิ-มัคคังคะ”ไม่ได้ ไม่เป็นไปตามที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ในพระไตรปิฎก เล่ม 14 ข้อ 252 ถึงข้อ 281 สำหรับ “องค์ธรรม 6”นี้ อยู่ในข้อ 258

          แม้จะอาศัย “อดีต”ระลึกรู้ได้ก็เป็นแค่ “สัญญา” กำหนดรู้จาก “ความจำ” ไม่ใช่ “ความจริง”ที่เกิดใหม่ และไม่ใช่การเกิดของ “ปัญญาใหม่”ที่ได้รู้ “โลกุตรธรรมใหม่”เกิดขึ้นใหม่มาให้ “รู้”แต่อย่างใด   

           “ปัญญา”ของพุทธศาสนาต้องเกิดจาก “อธิปัญญาสิกขา”ในการปฏิบัติ “อริยมรรคองค์ 8” ซึ่งเป็น “อธิปัญญา”ไม่เหมือนแบบอื่น ที่ปฏิบัติด้วย “มรรควิธี”อื่น  “อธิจิต”ก็ไม่เหมือนที่ปฏิบัติหลับตาทำสมาธิ และแบบอื่นที่ทำ “อธิจิต”กันด้วย จึงไม่พาเกิด “พุทธิปัญญา”

 

 

(112) คำว่า  “ตรัสรู้” คืออะไร? ไฉนจึงเรียกว่า  “ตรัสรู้”

          ดังนั้น ตอนนี้ “ปัญญา”ที่เริ่มต้นแท้ๆเรียกว่า “สัมมาทิฏฐิ”ยังไม่ปรากฏเลย มีแต่ “เงา”อยู่ลึกๆในใจของพระองค์เองเสียอีก

          เพราะแม้แค่ “มรรค”อันเป็น “สัมมาอริยมรรค”แห่ง “พุทธธรรม”ยังไม่ปรากฏ ณ ที่ใด ก็เจ้าชายสิทธัตถะเอง ที่เป็นเจ้าของพระสัมมาสัมโพธิญาณเองแท้ๆ ก็ยังไม่รู้พระองค์เอง ยังระลึกรู้ถึง “พุทธธรรม”ขึ้นมาประกาศ แล้วจะมี “มรรควิธี”ที่สัมมาทิฏฐิแต่ที่ไหน 

          เมื่อพระองค์ทรงระลึก “พุทธธรรม”จาก “อดีต”ของพระองค์ได้แล้วว่า  “พุทธธรรม”เป็นเช่นนี้ๆๆ ในคืนขึ้น 15 ค่ำเดือน 6 นั้น แล้วจึงได้นำมา “ตรัส”เป็น “พระธรรม”คำสอนบทแรกใวันขึ้น 15 ค่ำเดือน 8 แก่ “ปัญจวัคคีย์” ตาม “พุทธธรรม”ที่พระองค์ “ทรงรู้เอง”

          คำตรัสของพระพุทธเจ้าตั้งแต่บัดนั้นมา ที่ “ตรัส”ตาม “ความรู้อันยิ่งใหญ่”ที่เป็น “พุทธธรรม”จึงเรียกกันว่า คำ “ตรัสรู้” คือ พระองค์ต้อง “ตรัส”จากความจริงที่พระองค์ทรง “รู้”ของพระองค์เอง ออกมาก่อน จาก “ความรู้อันวิเศษ”นั้นที่ไม่มีใครมีได้ นอกจากพระพุทธเจ้าเอง  “ความรู้”ชนิดนี้จึงมีในโลก ตามคำ “ตรัส”ของพระพุทธเจ้า   

          คำ “ตรัส”ทุกพระคำเพื่อให้มนุษย์ “รู้”จึงเป็น “ความรู้”ของพระองค์เอง ที่ “ตรัส”ประกาศ “ความรู้แห่งพุทธธรรม”ออกมาให้แก่โลก เรียกสั้นๆว่า  “ตรัสรู้” หมายถึง “ความรู้”ที่พระองค์ได้เป็นพระพุทธเจ้าแล้วจึงมีคำ “ตรัส”ที่เป็น “พระธรรม”คำสอนขึ้นมาให้คนในโลก “รู้”ได้ คำว่า “ตรัสรู้”จึงมาจาก “ความรู้อันยิ่งใหญ่”นี้เอง

          ผู้รู้ขั้นบรรลุ “พุทธธรรม”จึงเป็นผู้มีความรู้”ที่เรียกว่า “ตรัสรู้”

 

(113) เจ้าชายสิทธัตถะไม่ได้ “บรรลุพุทธธรรม”ใดๆเลย

          ดังนั้น ตลอด 35 ปี ตั้งแต่เป็นฆราวาสอยู่ในโลก 29 ปีก็ดี และอีก 6 ปีที่เป็นนักบวชก็ดี ทั้ง 35 ปีในพระชนม์ชีพของเจ้าชายสิทธัตถะ พระองค์ไม่ได้ “บรรลุพุทธธรรม”ในการประพฤติตน หรือปฏิบัติธรรมใดๆเลยที่เป็น “โลกุตรธรรม” อันเป็นของพุทธ

          29 ปี ในขณะที่เป็นฆราวาสเต็มองค์ ก็ถูกพระบิดาทรงบำเรอจัดให้สุขนักสุขหนาอยู่กับโลกียารมณ์ทั้งหลายด้วยซ้ำ

          แม้แต่จะทรงออกมาผนวชแล้ว อีก 6 ปี ก็ชัดแล้ว ทั้งในตำนานหรือประวัติของพระองค์ ทั้งคำตรัสของพระองค์เอง(ตามที่อ้างอิงไปแล้ว) ยืนยันว่า พระองค์ไม่ได้บรรลุธรรมที่เป็น “พุทธ”เลย 35 ปี จึงยังไม่ปรากฏ “พุทธธรรม” ยังเป็น “พระพุทธเจ้า”ไม่ได้

          ทั้งๆที่พระองค์ก็ทรงรู้พระองค์อยู่ว่า พระองค์คือพระพุทธเจ้า และคนอื่นๆอีกมากมายก็รู้กันทั่ว ว่า พระองค์นี่แหละคือ พระโพธิสัตว์มาเกิด จะเกิดเป็นพระพุทธเจ้าในชาตินี้เอง แต่ก็ยังเป็นพระพุทธเจ้าไม่ได้ เพราะ “พุทธธรรม”ยังไม่ปรากฏขึ้นมาให้พระองค์ “รู้”ได้ในตน จึงยังไม่สามารถ “ตรัส”พุทธธรรมนั้นออกมาได้  

          เพราะท่านยัง “ไม่รู้” จึงยังไม่มีคำ “ตรัส”ตามที่ท่าน “รู้”ได้

          คำ “ตรัสรู้”ที่เป็น “พุทธธรรม”จึงยังไม่มี

          แม้จะมีแล้วเมื่อผ่านคืนวันเพ็ญ เดือน 6 ที่พระพุทธเจ้าได้ระลึก “รู้”พุทธธรรมทั้งหลายขึ้นมาได้แล้ว แต่ยังไม่ได้ “ตรัส”กับใครเลย ก่อนจะถึงวันเพ็ญ เดือน 8 กับ “ปัญจวัคคีย์”

          คำ “ตรัส”ถึง “ความรู้พุทธธรรม”ก็ยังไม่มี ยังไม่ออกมาจากพระโอษฐ์ ก่อนจะได้ “ตรัส”พุทธธรรม”ออกมากับ “ปัญจวัคคีย์” จึงยังไม่เกิดคำ “ตรัสรู้” ยังมีแค่ “ความรู้พุทธธรรม”ในพระองค์เองเท่านั้น ที่ยังไม่ได้ “ตรัส”ออกเลย 

          คำว่าตรัสรู้นี่ พระพุทธเจ้าท่านจะตรัสหรือไม่ก็เป็นของท่าน หากท่านดึงไม่ออกก็ไม่ปรากฎมา แต่ความรู้ของพระพุทธเจ้าถ้าใครนำไปปฏิบัติได้ผลตามคำตรัสเขาก็ได้เป็นผู้ตรัสรู้ได้เช่นกัน แต่บางคนอธิบายว่า ความรู้เป็นของพระพุทธเจ้าเท่านั้น คนอื่นจะมาตรัสรู้ด้วยไม่ได้ อันนี้เป็นความคิดความเชื่อที่ผิดๆ

 

(109) การ “อยู่ป่า”ปฏิบัติธรรม ไม่ใช่ทางบรรลุพุทธธรรม

          แม้ในตอนทรงออกผนวช 6 ปี การออกไปอยู่ป่าก็ดี ปฏิปทาการปฏบัติต่างๆก็ดี มันไม่ใช่ “พุทธธรรม” ทั้งมรรควิธี ทั้งผลธรรม

          คำสอนใดๆ ผลธรรมใดๆ จึงยังล้วนไม่ใช่ “พุทธธรรม”ทั้งนั้น

          ดังนั้น ก็สรุปได้ชัดเจนยืนยันเป็นที่สุดว่า การออกไปอยู่ป่าเพื่อปฏิบัติ ไม่ใช่แนวทางของพุทธ หรือการปฏิบัติด้วยวิธีทุกกรกิริยาทั้งหลาย นั้นไม่ใช่แน่ๆอยู่แล้ว

          แม้แต่การหลับตาสะกดจิตเข้าไปอยู่ในภวังค์ปฏิบัติเพื่อให้บรรลุพุทธธรรม ก็ไม่ใช่แนวทางของพุทธ เพราะมีแต่ภาวะ “อดีตและอนาคต”เท่านั้น ไม่ใช่ภาวะ “ปัจจุบัน”ที่พร้อมด้วย “ความจริง”

          ซึ่งทุกวันนี้ ชาวพุทธ หรือแม้แต่ประชาชนคนในโลกที่สดับตรับฟังความเป็นศาสนาพุทธ ก็พาลพากันหลงผิดไปทั่วถ้วนกันแล้วว่า ศาสานพุทธนั้น ถือการอยู่ป่าเป็นวัตร เป็นแนวทางที่จะพาบรรลุนิพพาน ถูกต้องตามแนวการศึกษาของพุทธ และการทำสมาธิ หรือการศึกษาที่ทำให้เกิด “อธิจิตสิกขา” ถึงนิโรธนิพพาน ก็ต้องด้วยการหลับตาเข้าไปปฏิบัติอยู่ในภวังค์ 

          เจ้าชายสิทธัตถะก็ออกป่าตั้ง 6 ปี ก็ปฏิบัติสมาธิด้วยวิธี “หลับตา”สะกดจิต เป็น “เจโตสมาธิ” มาตลอด ตั้งแต่ทรงพระเยาว์โน่นเลย มาจนทรงออกผนวช จึงอยู่แต่กับภาวะ “อดีตกับอนาคต”

          ดังนั้น เจ้าชายสิทธัตถะไม่ได้ “บรรลุพุทธธรรม”ใดๆเลย

          บรรลุแต่ “ธรรม”ที่สามัญทั่วไปเขาบรรลุ ไม่ว่า “ศีล-สมาธิ-ปัญญา-นิโรธ”แบบใดๆ ท่านทรงปฏิบัติได้หมด เก่งกว่าเขาด้วย

          แต่กระนั้นเจ้าชายสิทธัตถะก็ยังไม่ได้ “บรรลุพุทธธรรม”ใดๆเลย ด้วยการออกไปปฏิบัติในป่า และการนั่งหลับตาปฏิบัติ  

 

(110) ด้วยปรารถนาดี จริงใจ ต้องขออภัยกันอีกแหละ

          ที่อาตมาเน้นอยู่ในประเด็น “หลับตา”ปฏิบัติ หรือ “ลืมตา”ปฏิบัติ หรืออกป่า พูดซ้ำย้ำ วนเวียนไปมาแล้วๆเล่าๆนี้ จนน่าเบื่อ และพยายามนำเอาหลักฐานจากพระไตรปิฎก สารพัดมาอ้างอิง ยืนยัน

          ก็เพราะศาสนาพุทธทุกวันนี้ ได้หลงผิด ว่า การปฏิบัติธรรมขั้น “สมาธิ” ขั้น “ฌาน”นั้น จะต้องหลับตาเข้าไปสะกดจิตกันให้เป็น “เอกัคคตาจิต”อยู่ในภายใน แล้วจึงจะบรรลุ “นิพพาน” กันเกือบทั้งประเทศ และเผยแพร่มิจฉาทิฏฐินี้ออกไปเต็มโลกแล้ว

          ซึ่งมันไม่เป็น “สัมมาสมาธิ”ที่เป็น “อาริยะ” ไม่เป็น “โลกุตระ”เลย ไม่ตรงตามที่พระพุทธเจ้าตรัสใน “มหาจัตตารีสกสูตร”(พระไตรปิฎก เล่ม 14 ข้อ 252-281)เป็นต้น และไม่ตรงตามพระอนุสาสนีทั้งหลายจริงๆ ตรวจสอบกันดีๆ อย่ามีอคติ ตั้งใจตรวจสอบดูเถิด 

          เมื่อมันไม่ตรงตามคำสอนของพระบรมศาสดา แล้วมันจะบรรลุ “นิพพาน”กันได้ยังไง? มีแต่ “นิพพานเก๊” 

          อาตมาจึงจำเป็นต้องย้ำ ทั้งเน้น ทั้งกระแทกแรงลงน้ำหนัก ยืนหยัด ยืนยัน “ความจริง”กันอย่างทุ่มเทถั่งโถมจริงๆ

          ด้วยปรารถนาดี จริงใจ จริงๆ ต้องขออภัยกันซ้ำซากอีกแหละ

          เพราะชาวพุทธยุคนี้ได้ยึดมั่นถือมั่นกันมานานจริงๆ และอุปาทานนั้นก็กัดเกาะกินลึกในจิตกันแน่น ความเชื่อและภัยหลักที่แก้กันไม่หลุดได้ ก็คือ เชื่อ “สถาบัน”เป็นหลัก จึงปักแน่นมากๆ

          อาตมามันแค่ไม้ซีกจริงๆ แถมไม่มีทุนทางสังคมใดๆเลยด้วย 

 

(111)  “ทิฏฐิ”แรกที่จะต้องสัมมาทิฏฐิก่อนจะศึกษาพุทธ

          ซึ่งการเชื่อ “สถาบัน”เป็นหลักนั้นมันเป็นความดีงามสมควรยิ่ง ในแง่สังคมศาสตร์ อาตมาก็เคารพนับถือในประเด็นนี้

          แต่มันยากเหลือเกินในความเป็นสัจจศาสตร์ที่จะฟื้นพุทธชีวะ ในเมื่อ “สถาบัน”ในขณะนี้อาตมาเห็นด้วยภูมิอาตมาอีกแหละว่า มันไม่ตรงต่อสัจจะแล้ว มันเพี้ยนจากสัจจะไปแล้ว โดยเฉพาะเพี้ยนไปจากพุทธสัจจะ ที่เป็น “ปรมัตถธรรม” ที่เป็น “โลกุตระ”

          พุทธทุกวันนี้กลายเป็นศาสนา “เทวนิยม”เกือบจะสมบูรณ์แล้ว ไม่เหลือเนื้อหาเป็นความเป็น “อเทวนิยม” จมอยู่ใน “ทิฏฐิ 62”กันทั้ง “รูปกายและนามกาย” เกือบจะ “เต็มกาย”ไปแล้วกระมัง

          ซึ่งบัญญัติพูดกันเป็นภาษา “พุทธ” แต่เนื้อหาเป็น “เทวนิยม”เพราะ “มิจฉาทิฏฐิ”ชัดเจน ว่า ต่างปฏิบัติ “ปรมัตถธรรม”กันโดยไม่บริบูรณ์ด้วย “ผัสสายตนะ 6” เพราะปฏิบัตกันแบบ “เว้นผัสสะ 6” จึงได้แต่ “ผุดอยู่ในข่าย”ของ “อดีตและอนาคต” ออกจาก “อดีต และอนาคต” มามี “สัมมาทิฏฐิ”ปฏิบัติใน “ปัจจุบัน”ไม่ได้      

          นี่คือ ความจริงใจของอาตมา อาตมาจึงต้องทำตามใจจริงที่เห็นจริงนี้ มันยากจริงๆ   

          อาตมาจึงต้องอุตสาหะสุดๆด้วยความเต็มใจตั้งใจทุ่มใจสุดใจ

          อาตมาพูดได้แต่เพียงว่า อาตมาปรารถนาดี จริงใจ ไม่มีแฝง

          ความจริงใจของอาตมามีเต็ม ไม่มีเศษธุลี “ไม่จริง”ปน แม้แต่พูดก็จริงวาจา อาตมามีสิทธิ์เท่านี้ อาตมาทำเต็มบริสุทธิ์ตามสิทธิ์

          ส่วนใครจะยอมรับ จะเชื่อ ก็เป็นเรื่องสิทธิมนุษยชน อาตมา ละลาบละล้วงใครย่อมไม่ได้เลย

          แต่อาตมาสงสารมวลมนุษย์จริงๆ และเสียดายคุณวิเศษอันประเสริฐของความเป็น “พุทธธรรม” ที่สงสารหนักยิ่งขึ้นไปอีกก็คือ  ที่เห็นท่านทั้งหลายมัวหลงผิด ต้องต่ำแล้วไปวนเวียนสู่วัฏฏสงสารนั่นเองที่ไม่ควรจะตกลงไปเลย มันต่ำถึงนรกลึกๆด้วย จริงๆนะ 

          ซึ่งนักปฏิบัติธรรมชาวพุทธทั้งหลายวันนี้ แค่ประเด็น “อดีต”

กับ “อนาคต”นั้นก็ไม่ควรจะไปจมอยู่กับ “ทิฏฐิ”เช่นนั้น แต่ชาวพุทธก็ยังไม่ฉุกใจ มิจฉาทิฏฐิกันหนักอยู่ ไม่ถอน “ทิฏฐิ”นี้ก่อน

          จึงจมอยู่กับ “ทิฏฐิ”แรก จำนนต่อ “มิจฉาทิฏฐิ 62”กัน ไม่รู้จักรู้แจ้งรู้จริงใน “อัตตา”(ความเป็นตน) ในความเป็น “โลก” โดยเฉพาะ “โลกของอดีตและอนาคต”ที่ขึ้นกับ “ปัจจุบัน”จะเป็น “ตัวแปรหลัก”

เวลาบันทึก 13 มีนาคม 2563 ( 17:25:16 )

รายละเอียด

580918_ธรรมาธรรมะสงคราม ยอดนิยายของโลกที่ไขความเป็นมนุษย์ 24

ณ สันติอโศก พ่อครูว่า...วันนี้วันศุกร์ที่ 18 ก.ย. 58 ขึ้น 6 ค่ำ เดือน 10 ปีมะแม  ชีวิตมันต้องเรียน คนเราหากคิดว่าชีวิตไม่ต้องเรียนก็ไม่ต้องศึกษา อาตมาเองมาถึงอย่างนี้ก็ต้องศึกษา แต่ไม่ได้ศึกษาเพื่อความพ้นทุกข์ตัวเอง เพราะความพ้นทุกข์ตัวเองอาตมาไม่มีปัญหา มีแต่ปัญญา นอกนั้นความสุขทุกข์เพื่อผู้อื่นยังต้องศึกษา สำหรับตนเองไม่ต้องศึกษาแล้ว

 

ก่อนจะเข้าสู่บทเรียน ก็ความรู้ของพระพุทธเจ้าก็มีความรู้โลกกับอัตตา หรือเขากับเรา หรือนอกกับในเท่านั้นเอง หากเข้าใจแล้วก็จะรู้ว่าจะอยู่กับโลกนี้อย่างไรอย่างไม่เป็นโทษภัยและมีประโยชน์คุณค่า

มาดู sms เมื่อวานนี้

0827534xxx เอาผู้ที่รับนั่นแหละเข้ามาผู้ไม่รับผลาญงบไปเท่าไหร่ รธน.ที่คว่ำดีอยู่แล้วมันปราบนักการเมืองชั่ว

0893867xxx คนที่จะรู้ซึ้งถึงขั้นปรมัตถธรรมจักรูแจ้งด้วยวิชชา8ต้องรู้เวทนาในเวทนา,จิตใน จิต,ธรรมในธรรมฯ

0893867xxx นั่งสมาธิแบบฌานฤาษีแตกต่างจากรู้สมาธิลืมตาทุกอิริยาบถแบบฌานพุทธตรงที่จิตใดน้อมไปสู่องค์ธรรมของฌาณนั่นคือจิตที่ปฏิบัติครบมรรคอันมีองค์8

ตอบ...รูปนี้คำเดียวรวมความไว้หมดแล้ว เราก็ดูตั้งแต่นอกเข้ามาหาใน แล้วดูว่ามีกิเลสกาม พยาบาทปนมา ผู้ใดทำกิเลสออกจากจิตได้ก็เป็นธรรมลึกซึ้งละเอียด จิตที่ได้ล้างออกไป มีวิชชา 8 สามารถรู้อะไรต่ออะไรได้ตามบารมีโลกวิทูแต่ละคน คนรู้โลกได้น้อยก็รู้ได้เท่าที่เขารู้ อะไรดี/ชั่ว โลกียะ/โลกุตระ  การรู้ดี/ชั่ว ก็รู้ตามสมมุติ ประเทศโน้นก็ไม่เหมือนประเทศนี้เราไม่รู้ว่าเขาสมมุติอะไรยอมรับอะไรกัน ไม่ใช่ของจริงตรงๆ ผู้ที่จะปฏิบัติธรรม นั้นถ้าสัมมาทิฏฐิ ไม่ว่าจะปฏิบัติในธรรมะหมวดไหนได้ทั้งหมด ผู้รู้ กาย เวทนา จิต ธรรม เมื่อปฏิบัติก็ต้องรู้สติปัฏฐาน 4 สัมมัปปธาน 4 มีสังวรปธาน ปหานปธาน ภาวนาปธาน อนุรักขณาปธาน โดยมีอิทธิบาท เอาใจใส่พากเพียรให้ได้ หรือในอวิชชาสูตรก็สำรวมอินทรีย์มีสติสัมปชัญญะ มมนสิการ หรือโพชฌงค์ 7 สติปัฏฐาน 3 คุณจะได้ฟังสัทธธรรมบริบูรณ์ก็ต้องคบสัตบุรุษ บริบูรณ์ มีศรัทธาบริบูรณ์ มีสำรวมอินทรีย์บริบูรณ์ มีสุจริตกรรม 3 เป็นต้น ถ้ายิ่งเข้าใจทำสภาวะได้ ก็เอาพยัญชนะมาจับก็ไม่ขัดแย้งกันเลย

0893867xxx สมาธิหลับตาได้ความสงบนิ่งของใจผ่อนคลายกายแต่สมาธิลืมตาได้องค์ฌานที่ทำให้จิตเป็นมุทุภูต,กัมมนิย,ฐีต,อเนญชัปปัตต ฤาองค์ ธรรมอันลึกซึ้งของวิชชา8

ตอบ...ถูกต้องหมด

0893867xxx ส่งธรรมมาถูกฤาเปล่า?ไม่ แน่ใจมิกล้าถามพ่อครูเพราะวันศุกร์รก.พ่อครูต้องจบ เร็วเพราะบิ๊กม.ดับเบิ้ลโฟว์ ต้องมารายผลงาน!ผู้น้อย ขอลาละก๊ะ!

ตอบ...ที่ส่งมาถูกส่วนใหญ่

0857308xxx เท่าที่สนทนากับผู้นั่งหลับตาเขาบอกว่าถ้าเรียนข้อธรรมมากนั้นเสียเวลาต้องนั่งหลับตาจึงจะบรรลุธรรม

ตอบ...นี่คือความเพี้ยนไปของศาสนาพุทธ ที่เกือบจะหมดแล้ว อาตมาถึงหนักเหนื่อย แต่ก็ต้องทำ เหนื่อยก็พัก ไม่เหนื่อยก็เพียร

0812636xxx พ่อครูบอกว่าทำโลกุตรจะได้โลกียะด้วย ผมเข้าใจว่าทำบุญก็จะได้กุศลพ่วงด้วยเป็นนัยเดียวกันหรือเปล่าครับ

ตอบ...เราจะตีความเอาเองก็ได้ ได้อุภยถะ ได้ประโยชน์สองฝ่าย แต่บุญนี่ท่านแยกไว้เลยว่ามีหน้าที่ชำระกิเลส หน้าที่นี้ก็เหนื่อยอยู่แล้ว การชำระกิเลสตนนั้นคนอื่นไม่เสียผล เขาก็เลยตีรวมมาเป็นอุภยถะ คนก็บอกว่าทำไมต้องแยก ทำบุญก็ได้กุศลด้วยก็ได้ ถ้าตีความเช่นนั้น

0837277xxx ใช้คำว่านั่งสมาธิมันแคบไปต้องมีคำว่ายืนสมาธิวิ่งสมาธิฯลฯเดินสมาธิหรือทำงานที่สุจริตก็เป็นสมาธิได้/

ตอบ...ก็ทุกอิริยาบทคุณต้องตัดกิเลส ในอานาปานสติสูตรที่บรรยายลักษณะ 16 อย่างของอานาปานสติ ท่านย่อมาแล้วว่ายุคโน้นเขานิยมนั่งหลับตาท่านก็อนุโลมให้ว่าเหลือลมหายใจที่ภายนอกไว้นะ ก็ให้อ่านลมหายใจเข้าคือการเคลื่อนไหวของสิ่งภายนอก รู้อาการ ลิงค นิมิตของมัน หายใจเข้าสั้น ยาว ว่ามันต่างกันนะ ให้รู้มหาภูตรูปด้วยอย่าทิ้งข้างนอก แล้วจึงอธิบายต่อเข้าไปรู้แจ้งกายทั้งปวง สัพกายปฏิสังเวที รู้กองลมทั้งปวง จิตก็ต้องเกียวข้องกับนอกด้วย คุณต้องทำให้กายสงบ แต่ต้องเข้าใจกายให้ถูกต้องว่าไม่ใช่แค่ร่างภายนอกนะ อานาปานสติ เขาเข้าใจเพี้ยนไป ว่าต้องทำให้ร่างกายนี้ไม่ขยับไม่กระดุกกระดิกนะ ให้หยุดนิ่ง แล้วใจก็ให้รู้แต่ในไม่เกี่ยวกับข้างนอก อย่างนี้เสียผลหมด ต้องมารู้ตั้งแต่ภายนอกว่าเกี่ยวข้องอย่างมีกิเลสกับใคร ก็ล้างกามภายนอก เสร็จแล้วก็อ่านต่อถึงภายใน พอกายปัสสัมภยังก็มีปีติ ก็ต้องรู้ว่าคืออุปกิเลส เป็น โสมนัสเวทนาอย่างเนกขัมมะ หรือโทมนัสเนกขัมมะ คุณต้องลดปีติ จะเหลือสุข พอมาข้างในจิตสังขารังปฏิสังเวที จิตรู้แจ้งดีแล้ว พระพุทธเจ้าก็ว่า ทำให้จิตเป็นอภิปโมทยังจิตตัง เพราะทำปีติ สุขมาแล้ว เหลือแต่จิตในจิต ทำให้สงบก็คือดูว่าเหลือเศษอะไร ทำเศษสงบแล้วเหลือแต่จิตอภิปโมทยัง จิตเบิกบานร่าเริงไม่ใช่จิตแห้งเหี่ยวนะ

 

คนบรรลุธรรมไม่ใช่จิตแห้งเหี่ยวอุเบกขาเด๋อไม่ใช่ แต่จิตบรรลุธรรมจะเบิกบานร่าเริง มีจิตที่รู้อนุโลมปฏิโลม มีปฏินิสัคคานุปัสสี จิตแตะต้องกับผัสสะแล้วก็รู้ได้เร็วปล่อยได้เร็ว ปฏินิสสัคคะ คนที่เข้าใจสภาวธรรมสูงๆ แล้วไม่มีสวรรค์ เพราะปฏิบัติธรรมก็เอานิพพาน ทุกวันนี้เขาเข้าใจสวรรค์สองอย่างไม่ได้ คือสวรรค์โลกีย์/สวรรค์โลกุตระ

 

เขาก็บอกว่า ความสงบเป็นจุดสำคัญ สายเจโตก็เอาความสงบ แต่เขาหยุดน่ิงเฉย สวรรค์ของเขาเป็นเช่นนี้สงบ หยุด นิ่งเฉย ไม่รับรู้อะไรได้ดีที่สุด พาซื่อ แต่สงบของพระพุทธเจ้ารู้เลยว่าตัววุ่นวายคือตัวไหนก็หยุดมัน ให้สนิทเด็ดขาดเลย สวรรค์โลกียะนั้นจืดสนิทแห้งหมดเลย แต่สวรรค์โลกุตระนั้นรู้ว่าอะไรดีอะไรควรไม่แห้งไม่เหี่ยวเลย วูปสโมสุขนั้นไม่เหี่ยวแห้งเลย (สวรรค์โลกียะนั้นจืดสนิทแต่สวรรค์โลกุตระนั้นเบิกบานไม่แห้งเหี่ยวเลย....พ่อครู 18 ก.ย. 58)

มาต่อที่ยอดนิยายฯ

(115) ด้วยปรารถนาดี จริงใจ ต้องขออภัยกันอีกแหละ

          ที่อาตมาเน้นอยู่ในประเด็น “หลับตา”ปฏิบัติ หรือ “ลืมตา”ปฏิบัติ หรืออกป่า พูดซ้ำย้ำ วนเวียนไปมาแล้วๆเล่าๆนี้ จนน่าเบื่อ และพยายามนำเอาหลักฐานจากพระไตรปิฎก สารพัดมาอ้างอิง ยืนยัน

          ก็เพราะศาสนาพุทธทุกวันนี้ ได้หลงผิด ว่า การปฏิบัติธรรมขั้น “สมาธิ” ขั้น “ฌาน”นั้น จะต้องหลับตาเข้าไปสะกดจิตกันให้เป็น “เอกัคคตาจิต”อยู่ในภายใน แล้วจึงจะบรรลุ “นิพพาน” กันเกือบทั้งประเทศ และเผยแพร่มิจฉาทิฏฐินี้ออกไปเต็มโลกแล้ว

          ซึ่งมันไม่เป็น “สัมมาสมาธิ”ที่เป็น “อาริยะ” ไม่เป็น “โลกุตระ”เลย ไม่ตรงตามที่พระพุทธเจ้าตรัสใน “มหาจัตตารีสกสูตร”(พระไตรปิฎก เล่ม 14 ข้อ 252-281)เป็นต้น และไม่ตรงตามพระอนุสาสนีทั้งหลายจริงๆ ตรวจสอบกันดีๆ อย่ามีอคติ ตั้งใจตรวจสอบดูเถิด 

          เมื่อมันไม่ตรงตามคำสอนของพระบรมศาสดา แล้วมันจะบรรลุ “นิพพาน”กันได้ยังไง? มีแต่ “นิพพานเก๊” 

          อาตมาจึงจำเป็นต้องย้ำ ทั้งเน้น ทั้งกระแทกแรงลงน้ำหนัก ยืนหยัด ยืนยัน “ความจริง”กันอย่างทุ่มเทถั่งโถมจริงๆ

          ด้วยปรารถนาดี จริงใจ จริงๆ ต้องขออภัยกันซ้ำซากอีกแหละ

          เพราะชาวพุทธยุคนี้ได้ยึดมั่นถือมั่นกันมานานจริงๆ และอุปาทานนั้นก็กัดเกาะกินลึกในจิตกันแน่น ความเชื่อและภัยหลักที่แก้กันไม่หลุดได้ ก็คือ เชื่อ “สถาบัน”เป็นหลัก จึงปักแน่นมากๆ

          อาตมามันแค่ไม้ซีกจริงๆ แถมไม่มีทุนทางสังคมใดๆเลยด้วย

          อาตมามีแต่ความจริงใจของอาตมา จึงต้องทำตามใจจริงที่เห็นจริงนี้ มันยากจริงๆ จึงต้องอุตสาหะสุดๆด้วยความเต็มใจตั้งใจทุ่มใจสุดใจ อาตมาพูดได้แต่เพียงว่า อาตมาปรารถนาดี จริงใจ ไม่มีแฝง ความจริงใจของอาตมามีเต็ม ไม่มีเศษธุลี “ไม่จริง”ปน แม้แต่พูดก็จริงวาจา อาตมามีสิทธิ์เท่านี้ อาตมาทำเต็มบริสุทธิ์ตามสิทธิ์

          ส่วนใครจะยอมรับ จะเชื่อ ก็เป็นเรื่องสิทธิมนุษยชน อาตมาละลาบละล้วงใครย่อมไม่ได้เลย 

ในทิฏฐิ 62 ก็มี อดีต 18 อนาคต 44 มีปัจจุบันด้วยที่มิจฉาทิฏฐิอยู่ในนั้นด้วย 

          5 ปัจจุบันก็มีทั้งสัมมาทิฏฐิและมิจฉาทิฏฐิ การตัดทวารนอกไปอยู่ข้างในเลย หรือลืมตาก็ตามก็นึกคิดเอาได้สร้างภพชาติขณะนี้ก็ได้ สรุปแล้ว 62 นี้มิจฉาทิฏฐิหมด ส่วนใหญ่แล้ว 39 กับ 18 มิจฉาทิฏฐิหรือ คือพวกนั่งหลับตา มี 5 ปัจจุบัน แต่ก็เพ้้ออยู่ในอนาคต เพราะรวมไว้ในอนาคต 44

          การนั่งหลับตาจึงตีรวมได้ว่ามิจฉาทิฏฐิ อย่าไปเสียเวลาทำเลย มีหลักฐานว่าพระพุทธเจ้าว่าปฏิบัติมรรค 7 องค์ ในพระไตรฯล.9 ก็ปฏิบัติฌานลืมตา

          การนั่งหลับตานั้นไม่ใช่ เลิกเสียเถอะ สำนักนั่งหลับตามีมากมาย เหนี่ยวแน่น เป็นทิฏฐุปาทาน พวกคุณนี่จับพลัดจับพลูมาได้นะ หลายคนเคยไปปฏิบัตินั่งหลับตามา

 

(116)  “ความจริง”ต้องมี “การสัมผัส”ด้วย “อายตนะ 6”

          ซึ่งการเชื่อ “สถาบัน”เป็นหลักนั้นมันเป็นความดีงามสมควรยิ่ง ในแง่สังคมศาสตร์ อาตมาก็เคารพนับถือในประเด็นนี้

          แต่มันยากเหลือเกินในความเป็นสัจจศาสตร์ที่จะฟื้นพุทธชีวะ ในเมื่อ “สถาบัน”ในขณะนี้อาตมาเห็นด้วยภูมิอาตมาอีกแหละว่า มันไม่ตรงต่อสัจจะแล้ว มันเพี้ยนจากสัจจะไปแล้ว โดยเฉพาะเพี้ยนไปจากพุทธสัจจะ ที่เป็น “ปรมัตถธรรม” ที่เป็น “โลกุตระ”

          พุทธทุกวันนี้กลายเป็นศาสนา “เทวนิยม”เกือบจะสมบูรณ์แล้ว ไม่เหลือเนื้อหาเป็นความเป็น “อเทวนิยม” จมอยู่ใน “ทิฏฐิ 62”กันทั้ง “รูปกายและนามกาย” เกือบจะ “เต็มกาย”ไปแล้วกระมัง

          ซึ่งบัญญัติพูดกันเป็นภาษา “พุทธ” แต่เนื้อหาเป็น “เทวนิยม”เพราะ “มิจฉาทิฏฐิ”ชัดเจน ว่า ต่างปฏิบัติ “ปรมัตถธรรม”กันโดยไม่บริบูรณ์ด้วย “ผัสสายตนะ 6” เพราะปฏิบัติกันแบบ “เว้นผัสสะ 6” จึงได้แต่ “ผุดอยู่ในข่าย”ของ “อดีตและอนาคต” ออกจาก “อดีต และอนาคต” มามี “สัมมาทิฏฐิ”ปฏิบัติใน “ปัจจุบัน”ให้มี “ผล”ไม่ได้ เปรียบเหมือนชาวประมง ใช้แหตาถี่ทอดลงในหนองน้ำเล็กเขาคิดว่า บรรดาสัตว์น้อยใหญ่ถูกครอบในแหนี้ ผุดก็ผุดในแห ฉันใด ดูกรภิกษุทั้งหลาย สมณะที่กำหนดขันธ์ส่วนอดีต อนาคต ทั้งอดีตและอนาคต กล่าวคำแสดงทิฏฐิ สมณะทั้งหมดถูกปกคลุมในข่ายนี้คือทิฏฐิ 62 ผุดก็ผุดในข่ายนี้

          คำว่าอดีต อนาคตคือข่าย ใครจมอยู่ไม่มีปัจจุบันคนนี้อยู่ในข่าย การนั่งหลับตาไม่มีปัจจุบัน แต่นั่งหลับตาบอกว่าปัจจุบันก็ปัจจุบันในอดีตกับอนาคต แต่ปัจจุบันจริงนั้นไม่มี พระพุทธเจ้าสรุปไว้ว่า เว้นผัสสะเสีย ไม่เป็นฐานะที่จะมีได้

          แม้มี “ปัจจุบัน”ก็ทำ “ปัจจุบัน”ให้กลายเป็น “อนาคต”เพ้อฝัน

          ดังนั้นการปฏิบัติใดที่ “เว้นผัสสะแล้วจะรู้สึกได้ นั่นไม่เป็นฐานะที่จะมีได้” ทุกการปฏิบัติต้องมี “ผัสสะ”เป็นปัจจัย ไม่เช่นนั้น ก็จะเป็น “ผู้ไม่รู้ไม่เห็น “ ที่มีแต่ความแส่หา ความดิ้นรน ของคนมีตัณหาเท่านั้น (พระไตรปิฎก เล่ม 9 ข้อ 51 ถึง ข้อ 90)  

          ไม่ต้องเอาอะไรมาก แค่เอามารวมกันนั่งหลับตาสมาธิ รวมกระแสจิตให้ช่วยอย่างนั้นอย่างนี้นี่ก็เทวนิยม ใช้น้ำเป็นสื่อ ใช้ไฟเป็นสื่อกันทั้งนั้นไม่เหลือสักวัดเลย

 

(117)  “ทิฏฐิ”แรกที่จะต้องสัมมาทิฏฐิก่อนจะศึกษาพุทธ

          แต่อาตมาสงสารมวลมนุษย์จริงๆ และเสียดายคุณวิเศษอันประเสริฐของความเป็น “พุทธธรรม” ที่สงสารหนักยิ่งขึ้นไปอีกก็คือ  ที่เห็นท่านทั้งหลายมัวหลงผิด ต้องต่ำแล้วไปวนเวียนสู่วัฏฏสงสารนั่นเองที่ไม่ควรจะตกลงไปเลย มันต่ำถึงนรกลึกๆด้วย จริงๆนะ 

          ซึ่งนักปฏิบัติธรรมชาวพุทธทั้งหลายวันนี้ แค่ประเด็น “อดีต”กับ “อนาคต”นั้นก็ไม่ควรจะไปจมอยู่กับ “มิจฉาทิฏฐิ”เช่นนั้น

          แต่ชาวพุทธก็ไม่ฉุกใจ ยังมิจฉาทิฏฐิกันหนักอยู่ ไม่ถอน “ทิฏฐิ”นี้ก่อน จึงไม่มีโอกาสบรรลุพุทธธรรมกันได้เลย เพราะมิจฉาทิฏฐิอยู่กับ “อดีต” อยู่กับ “อนาคต”ไม่เงยหัว ไม่ปฏิบัติเข้าหาปัจจุบัน

          เพราะจมอยู่กับ “ทิฏฐิ”แรก จำนนต่อ “มิจฉาทิฏฐิ 62”กัน จึงไม่รู้จักรู้แจ้งรู้จริงในความเป็น “โลก”อย่างบริบูรณ์ ก็ไม่สามารถเรียนรู้ “อัตตา”(ความเป็นตน)อย่างเป็นลำดับ จาก “โอฬาริกอัตตา” ที่จะได้รู้จักรู้แจ้งรู้จริง “มโนมยอัตตา”ไปจากหยาบ กลาง ไปหาละเอียดจนกระทั่งถึง “อรูปอัตตา”

          ขณะปฏิบัติโอฬาริกอัตตา จะปล่อยให้มันสำเร็จด้วยจิตตามกิเลสหรือว่าจะให้สำเร็จด้วยฝีมือของตนเอง ให้กิเลสหยุดทำงาน ให้โลกุตรจิตเป็นตัวทำงานก็เป็นผลสำเร็จถ้าสมบูรณ์ก็คืออรหัตตาก็คือมโนมยอัตตาหรือมโนมยิทธิ

           “ปัจจุบัน”เป็น “ทิฏฐธรรม” เป็น “ความจริง”ที่ “เห็น”จริง และ “ทำได้”จริง  “สัมผัส”ได้จริง ต้องเปลี่ยนแปลงใน “ปัจจุบัน”

           “อดีต”กับ “อนาคต”ใครจะไปทำอะไรกับมันได้ นอกจาก “ฝัน”ถึงมันเท่านั้น เพ้อบ้าๆบอๆถึงมันไปเท่านั้น 

           “อดีต”กับ “อนาคต” ทำอะไรกับมันไม่ได้ 

           “อดีต”กับ “อนาคต”เป็นประโยชน์แค่ใช้ “ระลึก”มาประกอบประโยชน์เท่านั้น ถ้าฉลาดใช้มันเป็น ถ้าไม่ฉลาดก็เป็นโทษต่อตน

          ซึ่ง “อดีตกับอนาคต”นั้น ล้วนขึ้นอยู่กับ “ปัจจุบัน”จะเป็น “ตัวแปรหลัก” ทำให้ “อดีต”กับ “อนาคต”เปลี่ยนไป

          อาตมาเคยบอกว่าจิตไม่มีเสียใจ เศร้าใจ น้อยใจ แหว่งใจ ดีใจ ไม่มีหรอก เราทำเอง ถ้าคุณหลุดออกมาได้ จะรู้ว่าแต่ก่อนเราทำไมโง่อย่างนี้ ….หรือใครไม่หลุดก็แต่ก่อนคนเรายังโง่ แต่ตอนนี้ก็ยังโง่อยู่

 

(118)  “พุทธธรรมนูญ”ที่เป็น “หลักเอก”ของศาสนาพุทธ 

           “ทิฏฐิ 62”นี้คือ  “ทิฏฐิ”บทแรก ที่พระพุทธเจ้าทรงสอน แล้วโบราณาจารย์ที่เป็นผู้รู้ของศาสนาทั้งหลายได้ร่วมกันจัดทำนำมาบันทึกไว้ในพระไตรปิฎก เป็น “พระสูตร”แรกของ “พระไตรปิฎก”ทีเดียว(พรหมชาลสูตร) เมื่อพระพุทธเจ้าท่านตรัสถึง “ศีล”ของศาสนาพุทธ อันได้แก่ จุลศีล-มัชฌิมศีล-มหาศีล ซึ่งเป็นเนื้อความ “ธรรมนูญ”ของศาสนาพุทธแท้ๆ

          มาถึงวันนี้ ในวงการพุทธศาสนา ก็เลิกนับถือกันแล้ว ไปนับถือกันอยู่แค่เพียง “วินัย 227”เท่านั้น โดยหลงกันทั่วไปว่า  “วินัย 227”เท่านี้เป็น “ศีล”แท้ๆของพุทธ

          ชาวพุทธในศาสนาพุทธ ไม่รู้กันแล้วว่า จุลศีล-มัชฌิมศีล-มหาศีล นี้แหละคือ  “ศีล”ที่ภิกษุจะต้องรักษาไว้ให้แก่ศาสนาพุทธให้ได้ เป็น “หลักเอก”ของศาสนา 

          แต่ทุกวันนี้หลงผิดไปแล้วอย่างยากมากที่จะหวนกลับไปเป็น “ศาสนาพุทธ”ที่มี “ศีล”คือ จุลศีล-มัชฌิมศีล-มหาศีล เป็นหลักเอกของศาสนาพุทธ

          เพราะจุลศีล-มัชฌิมศีล-มหาศีลได้เลือนหายไปแล้ว เป็นศาสนาไม่มี “ศีล”แล้ว มีแค่วินัย 227 ที่เรียกขานกันว่า “ศีล”ของพระ โดยไม่รู้กันแล้วจริงๆว่า แท้ๆนั้น จุลศีล-มัชฌิมศีล-มหาศีล ต่างหากคือ “ศีล”ของพระ แต่ทุกวันนี้เหลือแค่วินัย 227 เท่านั้น 

          แม้ “วินัย 227”ก็ยังเละเทะกันอยู่ซ้ำไปเสียอีก ถึงขนาด “สมีอุ้มสมี”ก็เห็นๆกัน อะไรเหลือบ้าง ในความเป็น “พุทธศาสนา”

 

(119) เมื่อ “ทิฏฐิ”ขั้นต้น “มิจฉาทิฏฐิ” ทิฏฐิอื่นก็มิจฉาตาม

          เมื่อ “ธรรมนูญ”อันเป็นบัญญัติ “หลักเอก”ของศาสนาพุทธก็ไม่มีเสียแล้ว แถมละเมิดบัญญัติที่เป็น “ธรรมนูญ”เสียเกือบครบบทบัญญัติแล้วอีกด้วย แล้วศาสนาพุทธจะเหลืออะไร

          1.เขาไม่ได้รับ 2.เขาไม่รู้ด้วยซ้ำไป 3.ละเมิดไปแล้ว หรือว่ารู้แล้วก็ไม่รับ ละเมิดอีก จะเหลืออะไร ไม่ได้ใส่ไข่นะ แต่บอกสัญญาณให้ ว่าศาสนาพุทธได้ล้มละลายขนาดไหน อาตมาไม่ได้ลงโทษ อาตมาไม่อยากให้เกิดอาตมาเสียดายสงสาร อาตมารักศาสนาพุทธนะ อาตมาอยากกอบกู้ศาสนาพุทธ ไม่ได้คิดทำให้เสื่อมเสีย แล้วจะเอามาประจานทำไม ถ้าอาตมาไม่พูดคุณจะรู้สึกไหม

          เอาบทบัญญัติของจุลศีล-มัชฌิมศีล-มหาศีลไปตรวจสอบดูเถอะ วัดต่างๆเต็มไปการเลี้ยงชีพด้วยเดัจฉานวิชา(ความรู้ที่ไม่เป็นไปเพื่อนิพพาน) บริบูรณ์ไปด้วยเดรัจฉานกถา(พูดกันสอนกันแต่เรื่องไม่พาไปนิพพาน) อย่างดีก็เรียนกันแต่ความรู้ตรรกศาสตร์ ภาษาศาสตร์

          ซึ่งต่างจากพุทธศาสนาที่อาตมาหมาย คณะสงฆ์หมู่ใหญ่กับคณะสงฆ์อโศกจึงเป็นนานาสังวาสกัน ด้วยความเป็นอยู่ปฏิบัติจริง

          กรรมหรือการประพฤติปฏิบัติต่างกัน อุเทศ(คำอธิบายธรรมจากหัวข้อธรรม)ต่างกัน ศีลไม่เสมอสมานกัน มันเป็น “นานาสังวาส”แล้วจริงๆ คือ แตกต่างกัน(นานา)ไปแล้ว อย่างเด็ดขาด

          พวกหนึ่งไม่เอา “ศีลธรรมนูญ”แล้ว กับ อีกพวกหนึ่งเอา “ศีลธรรมนูญ”อย่างยิ่ง

          พวกหนึ่งหลงเที่ยง หลงประพฤติอยู่กับ “ทิฏฐิ 62” อย่างดื่นดาษ ยึดถือ นับถือ “อดีตกับอนาคต”กันอยู่ ทั้งหนีเข้าป่า หลับตาทำสมาธิ ทั้งเอาตรรกศาสตร์-ภาษาศาสตร์มาแข่งดีแข่งรู้กัน หรือนำมาโพนทนาเป็น “วิมาน”หลอกล่อให้ได้แต่เพ้อฝันกันไปเท่านั้น

          ไม่มี “ทิฏฐิ”ที่เห็นว่า “นิพพาน”นั้นต้อง “ปัจจุบัน”(ทิฏฐธรรมนิพพานทิฏฐิ) ไม่ใช่ไปหลงอยู่กับ “โลกอดีต-โลกอนาคต”อย่างที่เป็นกัน เต็มสังคมพุทธทุกวันนี้        

          ก็เท่ากับ “มิจฉาทิฏฐิ”กันตั้งแต่ประเด็นต้นของพระสูตรเล่มแรกแท้ๆ(เล่ม 9)พระพุทธเจ้าตรัสไว้ แล้วโบราณาจารย์นำมาบันทึกไว้เป็นบทแรกของพระสูตรของพุทธศาสนากันทีเดียว

          ป่านนี้ท่านทั้งหลายก็ยังไม่ฉุกใจ ยังทำ “สัมมาทิฏฐิ”กันไม่ได้

          ทิฏฐิอื่นๆ ที่จะต้อง “สัมมาทิฏฐิ”กันอีกหลากหลายแง่เชิงนั้น จึงเตลิดเปิดเปิงต่อไปอย่างระเนระนาด ดังที่เป็นที่เห็นกันอยู่โต้งๆ

 

(120)  “ผู้รู้ผู้ตื่น” คือ  “ตื่น”(ชาคร)จากอะไร? อย่างไร?

          ตั้งสติกัน ทำปัญญาให้แจ้งกันบ้างเถิด อย่าเอาแต่ยึดๆๆ ทั้ง “ทิฏฐุปาทาน”ก็ยึดกันแน่น ทั้ง “สีลัพพัตตุปาทาน”ก็ยึดเหนียวหนึบ ยิ่ง “อัตตวาทุปาทาน”ก็ยิ่งยึดกันไปลมๆแล้งๆ ไม่เข้าใจกันด้วยซ้ำว่า ตนยึดได้ก็แต่ “อัตตวาท”คือยึดได้แต่ “คำกล่าว-การพูด”เท่านั้นว่า  “อัตตา”ๆๆๆ แต่แท้จริงยังไม่สามารถรู้จักรู้แจ้งรู้จริงสภาวะกันเลยว่า สภาวะจริงๆของ “อัตตา”นั้นเป็นไฉน มีอยู่อย่างไร ตามที่พระพุทธเจ้าตรัสอยู่ใน “ทิฏฐิ 62”นั่นแหละ

          หรือ “อัตตา 3” คือ  “โอฬาริกอัตตา”นั้นไฉน  “มโนมยอัตตา” เป็นอย่างไร จนถึง “อรูปอัตตา”ขั้นปลายสุดจึงจะรู้จักรู้แจ้งรู้จริงได้   

          สำหรับ “กามุปาทาน”นั้น ไม่ต้องพูดเลย รู้กันดี แต่เต็มใจจมอยู่กับกามกันทั้งรูปเสียงกลิ่นรสสัมผัสเสียดสี หรือจมอยู่กับความใคร่อยากได้ลาภได้ยศได้สรรเสริญได้สุขที่เป็นโลกีย์ทั้งหลาย เต็มสถาบันศาสนากันเห็นๆ  “ตื่น”ขึ้นมาจากหลงใหลกันบ้างเถิด

          สถาบันเราก็เคารพ ครูบาอาจารย์ทั้งโบราณปัจจุบันเราก็เคารพ แต่ “สัจจะ”นั้นน่าจะเข้าถึงให้จริงให้ได้ เราไม่ได้ลบหลู่สถาบัน หรือบรรดาอาจารย์เลย เพียงแต่เราประสงค์จะให้เข้าถึงสัจธรรมกันจริงๆเป็นเป้าแท้ จะได้เกิดประโยชน์แท้จริง กอบกู้ศาสนาขึ้นมาได้จริงกันบ้าง พากันหลงเลอะน่าสงสารมานานแสนนานแล้ว

          คนที่ชื่อว่า ผู้ “ตื่น”(ชาคร) ไม่ได้หมายว่า แค่คนนอนหลับแล้วตื่นขึ้นมาจากการหลับพักกาย แต่เป็นผู้มี “ความตื่นรู้พร้อมด้วยสติเต็มทำงานกับ “อายตนะ 6”เป็น “ชาคริยานุโยคะ” หมายความว่า พากเพียรทำความตื่นให้เป็น “ผู้รู้ผู้ตื่นจากโลกียารมณ์ที่ตนหลับไหลลุ่มหลง”อยู่นั่นทีเดียว ไม่ใช่แค่ตื่นจากนอนหลับเท่านั้น

          อย่าหลับไหลไปกับสถาบันกันจนหลงใหลคลั่งไคล้กันนัก

          “สถาบันพุทธศาสนา”ยังอยู่ในศีลในสัจธรรมกันดีอยู่หรือ?

          “ตื่น”ขึ้นมาตรวจดู “ความจริง”ที่เป็นภายนอกที่ห้อมล้อมอยู่ทั้งหลายดูดีๆเถิด อย่าเอาแต่จมอยู่กับอารมณ์ “ฝัน”อันแสนสวยแสนสุขกันอยู่กับ “โลกียธรรม”ที่พรั่งพร้อมของตนเอง จนไม่รู้จัก “ความจริง(สัจธรรม)ตามความเป็นจริง”กันนักเลย

          ไตร่ตรองกันดีๆ ว่า สัจธรรมคือศาสนา หรือสถาบันคือศาสนา หรือบรรดาอาจารย์คือศาสนา อะไรคือศาสนากันแน่

          ทำ “ทิฏฐิ”นี้ให้แจ้งกันดีๆเถิด ลดละอัตตากันเสียบ้าง

          ยิ่งใครยังเอาแต่หลงหนักมืดอยู่กับลาภยศสรรเสริญโลกียสุข ตกเป็นทาสมัวเมาดำฤษณา ถูกบำเรอบำรุงด้วยลาภยศสรรเสริญสุขสบาย ถูก “สินบน”หรือ “ลัทธิประชานิยม”สะกดจิตเอาจนกลายเป็นทาสซื่อที่แสนเชื่อง ก็จงรู้ตัวเองบ้างเถิด สลัดแอกให้แก่ตนเองบ้าง

          นี่คือ  “ทิฏฐิ”บทแรกที่จะต้องตื่น(ชาคร)เลิกงมงายตายซากอยู่กับ “ลัทธิโลกียนิยม-ทุนนิยม” เลิกงมงายตายซากอยู่กับ “ลัทธิจิตนิยม-เทวนิยม-อัตตนิยม-วัตถุนิยม” กันให้ได้เสียทีเถิด

          มันจะ “เสียหน้า-เสียศักดิ์ศรี-เสียผู้เสียคน”อะไรกันนักหรือ  ที่จะเป็นผู้รู้สึกตัวว่า เราหลงเป็นทาสอยู่ในดงแดนแห่ง “มิจฉาทิฏฐิ”       

 

(121) ผู้ไม่ “ฝึกฝนดับฝัน”เพราะไม่ตื่นขึ้นมาฝึกภายนอก

          ดังนั้น ผู้ยิ่งมัวไปมั่วหลงปฏิบัติอยู่กับภาวะที่หลงมุ่นใน “อดีต”หรือ “อนาคต”ในภายใน ที่เป็นเพียง “ฝัน”เท่านั้น ว่าเป็น “ความจริง” ที่จะปฏิบัติเกิด “ผลธรรม” ก็ยิ่งเป็น “มิจฉาทิฏฐิ”อยู่ตลอดกาลนาน

          เพราะไม่รู้จักรู้แจ้งรู้จริงความเป็น “อัตตา”และไม่รู้จักรู้แจ้งรู้จริงความเป็น “โลก”เท่านี้แหละ ที่รู้จักรู้แจ้งรู้จริงอะไรต่ออะไรได้หมด

          คนทุกคนที่ยังต้องสุขๆทุกข์ๆหมุนวน ตาย-เกิด เกิด-ตายอยู่ในวัฏฏสงสารไม่รู้สิ้นสุด ก็เพราะไม่รู้แจ้ง “โลกและอัตตา”นี่เอง

          และพระพุทธเจ้าก็ทรงสอนให้คน “จบกิจ”เรื่องเป็น “ทาสโลก-ทาสอัตตา”นี้แล คือ  “โลกุตรธรรม” เป็นคนโลกใหม่ ที่อยู่ใน “โลก” กับมวลมนุษยชาติเขา อยู่กับลาภ,ยศ,สรรเสริญ,สุขกับกามกับอัตตาของคนในโลก แต่ท่านไม่เป็น “ทาส”แล้วจริงแท้ และไม่หลงติดหลงยึดเอามาเป็นตนเป็นของตนแล้วเด็ดขาด เพราะท่านไม่มีตน

          มีแต่ “เมตตา”ที่จะช่วยผู้คนที่หลงเมามัวอยู่กับโลกและอัตตา

          คนที่ยังอวิชชาจึงอยู่กับ “ฝัน”กันทั้งนั้น ไม่ศึกษาให้บริบูรณ์ด้วย “ความจริง”ที่มีทั้ง “สมมุติสัจจะ”ในปัจจุบัน แล้วกำจัด “อนุสัย”ให้หมดไปกับภูมิ “ปรมัตถสัจจะ”ในปัจจุบัน นั่นคือ  “ฝึกฝนดับฝัน”

          ซึ่งต้องฝึกกันในขณะมี “ภายนอก” และเป็น “ปัจจุบัน”

 

(122) ผู้เอาแต่ “ปัจจุบัน” ก็อีกแหละ ยิ่งร้ายหนักใหญ่

          ผู้ที่ไม่รู้จัก “อดีต”และ “อนาคต” ตีทิ้งอดีต-อนาคตไปเลย ก็อีกแหละ ผู้ที่หลงแต่ “ปัจจุบัน”แบบนี้ ยิ่งร้ายหนักใหญ่เพราะกลายเป็นผู้ “ขาดสูญ”(อุจเฉทะ)ทั้งโลก-ทั้งอัตตา แต่เป็นผู้จมอยู่กับอวิชชา ไม่รู้จักรู้แจ้งรู้จริง “โลกหรืออัตตา”เลย ตนเองงมงายเรื่อง “โลก”เรื่อง “อัตตา”ในปัจจุบันนั้นเองด้วยดำฤษณา ทำลายโลกทำลายสังคมอยู่

          ผู้ที่ต้องกลายเป็น “อุจเฉททิฏฐิ" ก็เพราะไปศึกษาเผินๆจึงหลงผิดว่า พระพุทธเจ้าไม่สำคัญในเรื่อง “โลก”เรื่อง “อัตตา” ระวังเถอะ!!

          แม้จะฉลาดเฉลียวเชี่ยวชาญปฏิภาณมากหลาย แต่หลงโลกีย์ อันเป็นลาภ เป็นยศ เป็นสรรเสริญ หนักจัด จนกลายเป็นคนลวงโลก เรื่อง “โลก”เรื่อง “อัตตา”พอรู้บ้างไม่รู้บ้าง ตามประสา แต่กิเลสหนาหนัก ไม่รู้จักรู้แจ้งรู้จริงเลยแม้แต่คำว่า  “กาย”

          บ้างก็หลงเมามายไปกับ “โลก”กับ “อัตตา” โดยใช้ “โลก”ใช้ “อัตตา”ของตนนั้นแหละ มอมเมาโลก-มอมเมาอัตตาทั้งตน-ทั้งผู้อื่น

          ผู้ที่ยิ่งเป็นคนเฉลียวฉลาด แต่เรื่อง “โลก”เรื่อง “อัตตา”พอรู้บ้างไม่รู้บ้าง ตามประสาที่มีความฉลาดมาก แต่กิเลสหนาหนัก ไม่รู้จักรู้แจ้งรู้จริงเลยแม้แต่คำว่า  “กาย” จึงไม่เข้าใจว่า  “รูปกาย”คืออย่างไร  “นามกาย”คืออย่างไร ก็จะใช้ความฉลาดของตนนี่เอง ที่รู้ความเป็น “รูป”เป็น “นาม”อย่างูๆปลาๆนี้ ไปหลอกคนที่ไม่ประสีประสาเรื่อง “รูป”เรื่อง “นาม”เลยกันอย่างหนักหนาสาหัส

          ที่มีหลอกโลกลวงสังคมกันอยู่ทุกวันนี้ มีอยู่หลากหลายมากมาย ทั้งขนาดยิ่งใหญ่มโหฬารพันลึก ทั้งใหญ่มาก ใหญ่กลาง และขนาดเล็ก เต็มสังคม 

 

(123) ผู้เอาแต่ “ฝัน”มาหลอกลวงมอมเมาคน ก็มีแต่นรก  

          จึงร้ายสุดก็คือ ผู้ที่ไม่รู้ความเป็น “กาย”จริงที่ฉลาดดังกล่าวแล้ว แต่ดันเอาคำว่า “กาย”ไปหลอกโลก ไปลวงสังคม ดัดจริตเอาคำว่า “ธรรม”ไปใส่เข้ากับคำว่า “กาย” แล้วเรียกอย่างโก้ ว่า  “ธรรมกาย” ที่หมายถึงพระพุทธเจ้านั่นเทียว แล้วนำคำนี้มาลวงโลก มันก็มีแต่นรกอเวจีไม่มีจบกันเท่านั้น คนเช่นนี้ยากที่จะซมซานคลานขึ้นจากนรกได้

          อาตมาไม่อยากให้เขาต้องตกนรกเลย มันทุกข์ทรมานจริงๆนะ นรกหนะ แต่ไม่มีทางอื่นเลยที่จะให้เขารู้ เขาเข้าใจ ก็ได้แต่อธิบาย ธรรม สาธยายธรรมนี่แหละ จ้ำจี้จ้ำไชอยู่อย่างนี้เอง

          ลำพังเขาตกนรกก็เป็นทุกข์ของเขา แต่เขาพาคนไปตกนรกด้วยนี้สิ มันเลวร้าย และมันทำลายศาสนานี่ยิ่งเลวร้ายสาหัสสากรรจ์อีก จึงจำต้องพูดต้องตำหนิ ต้องบอกให้รู้ว่ามันเลวหนัก มันต่ำช้ามากนะ

          ก็ได้แต่พูดความจริงอยู่อย่างนี้เอง ยิ่งเป็นนานาสงัวาสกันด้วย ก็ยิ่งได้แต่คัดค้านอย่างจัดหนัก ต้านทานอย่างเต็มแรงกันอยู่อย่างนี้ 

          ลัทธิ “ธรรมกาย”ดังกล่าวนี้ เอาทั้ง “อดีต”เอาทั้ง “อนาคต”มาปั้นสร้างเป็น “วิมาน”หลอกคนพวกหลงงมงายยึด “อดีตและอนาคต” จึงหลงละเมอเพ้อพกกันไปใหญ่โต เชื่อ “ฝัน”กันว่าเป็น “ความจริง”ด้วยความโง่ ที่ไปหลงคำลวง-ภาพลวง-วิมานลวง

          คนที่ “โกหก”ชนิดนี้ พระพุทธเจ้าตรัสว่า  “สัมปชานมุสาวาท” คือ คนโกหกทั้งๆที่ตนก็รู้ว่าตนโกหก คนเช่นนี้พระพุทธองค์ตรัสว่า เป็นคนทำชั่วได้ทุกชนิด ร้ายขนาดไหนก็ทำได้ ไม่มีชั่วใดที่จะทำไม่ได้

          การกระทำทั้งหลายทั้งปวงของผู้ไม่กลัวการโกหก จึงมีแต่นรกทับถมจมหนัก อย่างไม่มีวันหยุดหย่อน

          ไม่ตั้งสติ พอมีปัญญาชั่วคราว แล้วถามตนเองบ้าง ว่า ชีวิตจะหลงไปกับลาภยศสรรเสริญไปอีกเท่าไหร่? พอได้หรือยัง? โกหกไปก็บาปไป ได้นรกไปอยู่ตลอดเวลา

          ถามจริง.. ไม่กลัวนรกจริงๆเหรอ???

จบ....

เวลาบันทึก 13 มีนาคม 2563 ( 17:25:58 )

รายละเอียด

580919_ธรรมาธรรมะสงคราม สันติอโศก พรหมชาลสูตร 1

พ่อครูว่า...วันนี้วันเสาร์ที่ 19 ก.ย. 2558 วันนี้ขึ้น 7 ค่ำ เดือน 10 ปีมะแม เราอยู่ที่สันติอโศก ยินดีมากที่มีหนุ่มๆสาวๆมาฟังธรรมกัน มาเข้าวัดเข้าวา ก็เป็นนิมิตหมายที่ดี นานๆจะมีเสียที มีหนุ่มสาวข้างนอกมาฟังธรรม อาตมาก็เตรียมอยู่ว่าจะเทศน์เรื่องอะไรดี ก็ตั้งใจจะเอาพระไตรปิฎกมาเทศน์ให้ฟัง อาตมามั่นใจว่าพุทธศาสนาเป็นสัมมาทิฏฐิเช่นนี้ พูดมา 45 ปีทางกระแสหลักยังเฉยไม่กระเตื้องอะไร ก็ใช้พระไตรปิฎกเล่มเดียวกัน ก็เอามายืนยัน

 

เป็นพระไตรปิฎกเล่ม พระวินัยนั้นต่างจากศีล ศาสนาพุทธทุกวันนี้เขาทิ้งศีล เอาแต่พระวินัย แต่ก็ไม่ได้จริงก็เละไปหมด ส่วนศีลเขาไม่เอา ศาสนาจึงไม่อยู่ในศีลแล้ว อาตมาจะอ่านพระไตรปิฎกให้ฟัง

 

พระสุตตันตปิฏก

                              

เล่ม 1

           ทีฆนิกาย สีลขันธวรรค

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

 

 

1. พรหมชาลสูตร

เรื่องสุปปิยปริพาชกกับพรหมทัตตมานพ

 

 

          [1] ข้าพเจ้าได้สดับมาอย่างนี้

         

สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาค เสด็จดำเนินทางไกลระหว่างกรุงราชคฤห์กับเมืองนาฬันทา

พร้อมด้วยภิกษุสงฆ์หมู่ใหญ่ประมาณ 500 รูป แม้สุปปิยปริพาชกก็ได้เดินทางไกลระหว่างกรุง

ราชคฤห์กับเมืองนาฬันทา พร้อมด้วยพรหมทัตตมาณพผู้อันเตวาสิก. ได้ยินว่าในระหว่างทางนั้น.

สุปปิยปริพาชก กล่าวติพระพุทธเจ้า ติพระธรรม ติพระสงฆ์ โดยอเนกปริยาย ส่วน

พรหมทัตตมาณพอันเตวาสิกของสุปปิยปริพาชก กล่าวชมพระพุทธเจ้า ชมพระธรรม ชม

พระสงฆ์ โดยอเนกปริยาย

 

อาจารย์และอันเตวาสิกทั้งสองนั้น มีถ้อยคำเป็นข้าศึกแก่กันโดยตรง

ฉะนี้ เดินตามพระผู้มีพระภาคและภิกษุสงฆ์ไปข้างหลังๆ ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคเสด็จ

เข้าไปประทับแรมราตรีหนึ่ง ณ พระตำหนักหลวง ในพระราชอุทยาน อัมพลัฏฐิกาพร้อมด้วย

ภิกษุสงฆ์ แม้สุปปิยปริพาชก ก็ได้เข้าพักแรมราตรีหนึ่ง ใกล้พระตำหนักหลวงในพระราชอุทยาน

อัมพลัฏฐิกา กับพรหมทัตตมาณพผู้อันเตวาสิก ได้ยินว่าแม้ ณ ที่นั้น สุปปิยปริพาชก ก็กล่าว

ติพระพุทธเจ้า ติพระธรรม ติพระสงฆ์โดยอเนกปริยาย ส่วนพรหมทัตตมาณพ อันเตวาสิก

ของสุปปิยปริพาชก กล่าวชมพระพุทธเจ้า ชมพระธรรม ชมพระสงฆ์ โดยอเนกปริยาย

 

อาจารย์และอันเตวาสิกทั้งสองคนนั้น มีถ้อยคำเป็นข้าศึกแก่กันโดยตรงฉะนี้ (เดินตาม

พระผู้มีพระภาคและภิกษุสงฆ์ไปข้างหลังๆ)  ครั้งนั้น ภิกษุหลายรูปลุกขึ้นในเวลาใกล้รุ่ง นั่ง

ประชุมกันอยู่ ณ ศาลานั่งเล่น เกิดสนทนากันว่า ท่านทั้งหลาย เท่าที่พระผู้มีพระภาคผู้รู้เห็น

เป็นพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น ทรงทราบความที่หมู่สัตว์มีอัธยาศัยต่างๆ กันได้

เป็นอย่างดีนี้ น่าอัศจรรย์นัก ไม่เคยมีมา ความจริงสุปปิยปริพาชกผู้นี้ กล่าวติพระพุทธเจ้า

ติพระธรรม ติพระสงฆ์ โดยอเนกปริยาย ส่วนพรหมทัตตนาณพอันเตวาสิกของสุปปิยปริพาชก

กล่าวชมพระพุทธเจ้า ชมพระธรรม ชมพระสงฆ์ โดยอเนกปริยาย อาจารย์และอันเตวาสิก

ทั้งสองนี้ มีถ้อยคำเป็นข้าศึกแก่กันโดยตรงฉะนี้ เดินตามพระผู้มีพระภาคและภิกษุสงฆ์ไป

ข้างหลังๆ

         

 

ลำดับนั้นแล พระผู้มีพระภาค ทรงทราบคำสนทนาของภิกษุเหล่านั้นแล้วเสด็จไปยัง

ศาลานั่งเล่น ประทับ ณ อาสนะที่เขาจัดถวาย แล้วตรัสถามภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย

บัดนี้เธอทั้งหลายนั่งประชุมสนทนาอะไรกัน และเรื่องอะไรที่พวกเธอพูดค้างไว้ เมื่อตรัสอย่างนี้

แล้ว ภิกษุเหล่านั้นได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคดังนี้ว่า พระพุทธเจ้าข้า ณ ที่นี้ เมื่อพวกข้า

พระพุทธเจ้าลุกขึ้น ณ เวลาใกล้รุ่ง นั่งประชุมกันอยู่ที่ศาลานั่งเล่น เกิดสนทนากันขึ้นว่า ท่าน

ทั้งหลาย เท่าที่พระผู้มีพระภาคผู้รู้เห็นเป็นพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น ทรงทราบ

ความที่หมู่สัตว์มีอัธยาศัยต่างๆ กันได้เป็นอย่างดีนี้ น่าอัศจรรย์นัก ไม่เคยมีมา ความจริง

สุปปิยปริพาชกนี้ กล่าวติพระพุทธเจ้า ติพระธรรม ติพระสงฆ์ โดยอเนกปริยาย ส่วน

พรหมทัตตมาณพอันเตวาสิกของสุปปิยปริพาชก กล่าวชมพระพุทธเจ้า ชมพระธรรม ชมพระสงฆ์

โดยอเนกปริยาย อาจารย์และอันเตวาสิกทั้งสองนี้ มีถ้อยคำเป็นข้าศึกแก่กันโดยตรง ฉะนี้

เดินตามพระผู้มีพระภาคและภิกษุสงฆ์ไปข้างหลังๆ พระพุทธเจ้าข้า เรื่องนี้แลที่พวกข้าพระพุทธเจ้า

พูดค้างไว้ พอดีพระองค์เสด็จมาถึง.

         

 

พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย คนพวกอื่นจะพึงกล่าวติเรา ติพระธรรม

ติพระสงฆ์ ก็ตาม เธอทั้งหลายไม่ควรอาฆาต ไม่ควรโทมนัสน้อยใจ ไม่ควรแค้นใจในคนเหล่านั้น

ดูกรภิกษุทั้งหลาย คนพวกอื่นจะพึงกล่าวติเรา ติพระธรรม ติพระสงฆ์ ถ้าเธอทั้งหลายจักขุ่นเคืองหรือจักโทมนัสน้อยใจในคนเหล่านั้น อันตรายจะพึงมีแก่เธอทั้งหลาย เพราะเหตุนั้นเป็นแน่

ดูกรภิกษุทั้งหลาย คนพวกอื่นจะพึงกล่าวติเรา ติพระธรรม ติพระสงฆ์ ถ้าเธอทั้งหลายจักขุ่นเคือง

หรือจักโทมนัสน้อยใจในคนเหล่านั้น เธอทั้งหลายจะพึงรู้คำที่เขาพูดถูก หรือคำที่เขาพูดผิดได้

ละหรือ?

         

 

ผู้ใดมาปฏิบัติธรรมแล้วพระพุทธเจ้าว่าให้ระวังแม้ได้รับคำตำหนิติเตียน ก็อย่าน้อยใจ หรือเสียใจ ต้องอ่านใจให้ทัน การน้อยใจเสียใจหรือขุ่นเคืองใจ คืออันตรายที่มี

 

ภิกษุทั้งหลายกราบทูลว่า ข้อนั้นเป็นไปไม่ได้ทีเดียว พระพุทธเจ้าข้า.

         

 

พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย คนพวกอื่นจะพึงกล่าวติเรา ติพระธรรม

ติพระสงฆ์ ในคำที่เขากล่าวตินั้น คำที่ไม่จริง เธอทั้งหลายควรแก้ให้เห็นโดยความไม่เป็นจริงว่า

นั่นไม่จริง แม้เพราะเหตุนี้ นั่นไม่แท้ แม้เพราะเหตุนี้ แม้นั่นก็ไม่มีในเราทั้งหลาย และคำนั้น

จะหาไม่ได้ในเราทั้งหลาย ดูกรภิกษุทั้งหลาย คนพวกอื่นจะพึงกล่าวชมเรา ชมพระธรรม

ชมพระสงฆ์ เธอทั้งหลายไม่ควรเบิกบานใจ ไม่ควรดีใจ ไม่ควรกระเหิมใจในคำชมนั้น

ดูกรภิกษุทั้งหลาย คนพวกอื่นจะพึงกล่าวชมเรา ชมพระธรรม ชมพระสงฆ์ ดูกรภิกษุทั้งหลาย

ถ้าเธอทั้งหลายจักเบิกบานใจ จักดีใจ จักกระเหิมใจในคำชมนั้น อันตรายจะพึงมีแก่เธอทั้งหลาย

เพราะเหตุนั้นเป็นแน่ ดูกรภิกษุทั้งหลาย คนพวกอื่นจะพึงกล่าวชมเรา ชมพระธรรม หรือ

ชมพระสงฆ์ ในคำชมนั้น คำที่จริง เธอทั้งหลายควรปฏิญาณให้เห็นโดยความเป็นจริงว่า นั่นจริง

แม้เพราะเหตุนี้ นั่นแท้ แม้เพราะเหตุนี้ แม้คำนั้นก็มีในเราทั้งหลาย และคำนั้นจะหาได้ใน

เราทั้งหลาย.

                                 
พ่อครูว่าเขาชมเรา แม้เราดีก็ตาม แล้วเราเหิมใจอีกก็เป็นอันตราย

 

จุลศีล

         

[2] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็เมื่อปุถุชนกล่าวชมตถาคต จะพึงกล่าวด้วยประการใด

นั่นมีประมาณน้อยนักแล ยังต่ำนัก เป็นเพียงศีล ดูกรภิกษุทั้งหลาย ข้อที่ปุถุชนกล่าวชมตถาคต

จะพึงกล่าวด้วยประการใด ซึ่งมีประมาณน้อย ยังต่ำนัก เป็นเพียงศีลนั้น เป็นไฉน?

         

[3] ดูกรภิกษุทั้งหลาย อีกอย่างหนึ่ง เมื่อปุถุชนกล่าวชมตถาคต พึงกล่าวเช่นนี้ว่า

1. พระสมณโคดม ละการฆ่าสัตว์ เว้นขาดจากการฆ่าสัตว์ วางทัณฑะ วางศาสตรา

มีความละอาย มีความเอ็นดู มีความกรุณา หวังประโยชน์แก่สัตว์ทั้งปวงอยู่.

2. พระสมณโคดม ละการลักทรัพย์ เว้นขาดจากการลักทรัพย์ รับแต่ของที่เขาให้

ต้องการแต่ของที่เขาให้ ไม่ประพฤติตนเป็นขโมย เป็นผู้สะอาดอยู่.

3. พระสมณโคดม ละกรรมเป็นข้าศึกแก่พรหมจรรย์ ประพฤติพรหมจรรย์ ประพฤติ

ห่างไกล เว้นขาดจากเมถุนอันเป็นกิจของชาวบ้าน.

 

[4] ดูกรภิกษุทั้งหลาย  อีกอย่างหนึ่ง เมื่อปุถุชนกล่าวชมตถาคต พึงกล่าวเช่นนี้ว่า

4. พระสมณโคดม ละการพูดเท็จ เว้นขาดจากการพูดเท็จ พูดแต่คำจริง ดำรงคำสัตย์

มีถ้อยคำเป็นหลักฐาน ควรเชื่อได้ ไม่พูดลวงโลก.

5. พระสมณโคดม ละคำส่อเสียด เว้นขาดจากคำส่อเสียด ฟังจากข้างนี้แล้วไม่ไป

บอกข้างโน้น  เพื่อให้คนหมู่นี้แตกร้าวกัน หรือฟังจากข้างโน้น  แล้วไม่มาบอกข้างนี้ เพื่อให้

คนหมู่โน้นแตกร้าวกัน สมานคนที่แตกร้าวกันแล้วบ้าง ส่งเสริมคนที่พร้อมเพรียงกันแล้วบ้าง

ชอบคนผู้พร้อมเพรียงกัน ยินดีในคนผู้พร้อมเพรียงกัน เพลิดเพลินในคนผู้พร้อมเพรียงกัน

กล่าวแต่คำที่ทำให้คนพร้อมเพรียงกัน.

6. พระสมณโคดม ละคำหยาบ เว้นขาดจากคำหยาบ กล่าวแต่คำที่ไม่มีโทษ

เพราะหู ชวนให้รัก จับใจ เป็นของชาวเมือง คนส่วนมากรักใคร่พอใจ.

7. พระสมณโคดม ละคำเพ้อเจ้อ เว้นขาดจากคำเพ้อเจ้อ พูดถูกกาล พูดแต่คำ

ที่เป็นจริง พูดอิงอรรถ พูดอิงธรรม พูดอิงวินัย พูดแต่คำมีหลักฐานมีที่อ้าง มีที่กำหนด

ประกอบด้วยประโยชน์ โดยกาลอันควร.

         

[5] 8. พระสมณโคดม เว้นขาดจากการพรากพืชคาม และภูตคาม

         

ดินก็มีดินเป็นกับดินตาย หากดินเป็นไม่ได้ แต่ดินตาย คือไม่มีชีวะอยู่ คือดินที่คนคุ้ยเขี่ยขุดมาแล้วนั่นเอง สรุปคือไม่ให้พรากชีวะคือพีชนิยามกับจิตนิยาม สรุปคือท่านไม่ให้พรากพืชด้วย ที่จริงพืชไม่มีเวทนา ไม่รู้สึกสุขทุกข์ไม่ชอบหรือชัง พืชมีหน้าที่เลี้ยงตัวเองเท่านั้น พระพุทธเจ้ารู้ว่าพรากพืชไม่มีบาปหรือบุญอะไร แต่ที่พระพุทธเจ้าไม่ให้ภิกษุพรากพืช นั้นเพราะท่านห้ามโดยสังคมศาสตร์ ไม่ใช่สัจศาสตร์ คือพระนี่ถ้าปล่อยให้ตัดพืชได้ ปลูกเองตัดเองได้ พระก็ปลูกพืชได้ไม่พึ่งคน พระพุทธเจ้าให้พระพึ่งฆราวาส แล้วฆราวาสพึ่งพระ จึงมาบวชแล้วไม่บาป แต่อย่าตัดพรากพืช

 

[6] 9. พระสมณโคดม ฉันหนเดียว เว้นการฉันในราตรี งดจากการฉันในเวลาวิกาล.

 10. พระสมณโคดม เว้นขาดจากการฟ้อนรำ ขับร้อง ประโคมดนตรี และดูการเล่น

อันเป็นข้าศึกแก่กุศล.

 11. พระสมณโคดม เว้นขาดจากการทัดทรงประดับและตบแต่งร่างกาย ด้วยดอกไม้

ของหอมและเครื่องประเทืองผิว อันเป็นฐานแห่งการแต่งตัว.

 12. พระสมณโคดม เว้นขาดจากการนั่งนอนบนที่นั่ง ที่นอนอันสูงใหญ่.

 13. พระสมณโคดม เว้นขาดจากการรับทองและเงิน.[7] 14. พระสมณโคดม เว้นขาดจากการรับธัญญาหารดิบ.

15. พระสมณโคดม เว้นขาดจากการรับเนื้อดิบ.

16. พระสมณโคดม เว้นขาดจากการรับสตรีและกุมาร.

17. พระสมณโคดม เว้นขาดจากการรับทาสีและทาส.

18. พระสมณโคดม เว้นขาดจากการรับแพะและแกะ.

19. พระสมณโคดม เว้นขาดจากการรับไก่และสุกร.

20. พระสมณโคดม เว้นขาดจากการรับช้าง โค ม้า และลา.

21. พระสมณโคดม เว้นขาดจากการรับไร่นาและที่ดิน.

         

 

ศิลปะคือมงคลอันอุดม

ศิลปะอาตมาแบ่งเป็น 5 ชั้น คือลามก ราคะ สาระ ธรรมะ โลกุตระ

แบบลามกกับราคะนี้ไม่ใช่ศิลปะแต่มีเยอะ

สาระ การทำสาระให้เป็นศิลปะนั้นยาก ถ้าทำไม่เป็นก็เป็นสารคดี ต้องมีศิลปะไม่ทำให้เป็นราคะหรือลามกแต่เป็นสารคดี 

[8] 22. พระสมณโคดม เว้นขาดจากการประกอบทูตกรรม และการรับใช้.

23. พระสมณโคดม เว้นขาดจากการซื้อการขาย.

24. พระสมณโคดม เว้นขาดจากการโกงด้วยตราชั่ง การโกงด้วยของปลอม

และการโกงด้วยเครื่องตวงวัด.

25. พระสมณโคดม เว้นขาดจากการรับสินบน การล่อลวงและการตลบตะแลง.

26. พระสมณโคดม เว้นขาดจากการตัด การฆ่า การจองจำ การตีชิง การปล้น

และการกรรโชก.

                                  จบจุลศีล.

                                 

 

มัชฌิมศีล

        

[9] ดูกรภิกษุทั้งหลาย อีกอย่างหนึ่ง เมื่อปุถุชนกล่าวชมตถาคต พึงกล่าวเช่นนี้ว่า

 1. พระสมณโคดม เว้นขาดจากการพรากพืชคามและภูตคาม เช่น อย่างที่

สมณพราหมณ์ผู้เจริญบางจำพวกฉันโภชนะที่เขาให้ด้วยศรัทธาแล้ว ยังประกอบการพรากพืชคาม

และภูตคาม เห็นปานนี้ คือ พืชเกิดแต่เง่า พืชเกิดแต่ลำต้น พืชเกิดแต่ผล พืชเกิดแต่ยอด

พืชเกิดแต่เมล็ด เป็นที่ครบห้า.

[10] 2. พระสมณโคดม เว้นขาดจากการบริโภคของที่ทำการสะสมไว้ เช่น อย่างที่

สมณพราหมณ์ผู้เจริญบางจำพวก ฉันโภชนะที่เขาให้ด้วยศรัทธาแล้ว ยังประกอบการบริโภคของ

ที่ทำการสะสมไว้เห็นปานนี้ คือ สะสมข้าว สะสมน้ำ สะสมผ้า สะสมยาน สะสมที่นอน

สะสมเครื่องประเทืองผิว สะสมของหอม สะสมอามิษ.

         

[11] 3. พระสมณโคดม เว้นขาดจากการดูการเล่นอันเป็นข้าศึกแก่กุศล เช่น อย่างที่

สมณพราหมณ์ผู้เจริญบางจำพวก ฉันโภชนะที่เขาให้ด้วยศรัทธาแล้ว ยังขวนขวายดูการเล่นอัน

เป็นข้าศึกแก่กุศลเห็นปานนี้ คือ การฟ้อน การขับร้อง การประโคมมหรสพ มีการรำเป็นต้น

การเล่านิยาย การเล่นปรบมือ การเล่นปลุกผี การเล่นตีกลอง ฉากภาพบ้านเมืองที่สวยงาม

การเล่นของคนจัณฑาล การเล่นไม้สูง การเล่นหน้าศพ ชนช้าง ชนม้า ชนกระบือ ชนโค

ชนแพะ ชนแกะ ชนไก่ รบนกกระทา รำกระบี่กระบอง มวยชก มวยปล้ำ การรบ การตรวจพล

การจัดกระบวนทัพ กองทัพ.

         

[12] 4. พระสมณโคดม เว้นขาดจากการขวนขวายเล่นพนันอันเป็นที่ตั้งแห่งความ

ประมาท เช่นอย่างที่สมณพราหมณ์ผู้เจริญบางจำพวกฉันโภชนะที่เขาให้ด้วยศรัทธาแล้ว ยัง

ขวนขวายเล่นการพนัน อันเป็นที่ตั้งแห่งความประมาท  เห็นปานนี้ คือ เล่นหมากรุกแถวละ

แปดตา แถวละสิบตา เล่นหมากเก็บ เล่นดวด เล่นหมากไหว เล่นโยนบ่วง เล่นไม้หึ่ง

เล่นกำทาย เล่นสะกา เล่นเป่าใบไม้ เล่นไถน้อยๆ เล่นหกคะเมน เล่นกังหัน เล่นตวงทราย

เล่นรถน้อยๆ เล่นธนูน้อยๆ เล่นเขียนทายกัน เล่นทายใจ เล่นเลียนคนพิการ.

         

[13] 5. พระสมณโคดม เว้นขาดจากการนั่งนอนบนที่นั่งที่นอนอันสูงใหญ่ เช่นอย่างที่

สมณพราหมณ์ผู้เจริญบางจำพวกฉันโภชนะที่เขาให้ด้วยศรัทธาแล้ว ยังนั่งนอนบนที่นั่งที่นอนอัน

สูงใหญ่เห็นปานนี้ คือ เตียงมีเท้าเกินประมาณ เตียงมีเท้าทำเป็นรูปสัตว์ร้าย ผ้าโกเชาว์ขนยาว

เครื่องลาดที่ทำด้วยขนแกะวิจิตรด้วยลวดลาย เครื่องลาดที่ทำด้วยขนแกะสีขาว เครื่องลาดที่มี

สัณฐานเป็นช่อดอกไม้ เครื่องลาดที่ยัดนุ่น เครื่องลาดขนแกะวิจิตรด้วยรูปสัตว์ร้ายมีสีหะและ

เสือเป็นต้น เครื่องลาดขนแกะมีขนตั้ง เครื่องลาดขนแกะมีขนข้างเดียว เครื่องลาดทองและเงิน

แกมไหม เครื่องลาดไหมขลิบทองและเงิน เครื่องลาดขนแกะจุนางฟ้อน 16 คน เครื่องลาด

หลังช้าง เครื่องลาดหลังม้า เครื่องลาดในรถ เครื่องลาดที่ทำด้วยหนังสัตว์ชื่ออชินะอันมีขน

อ่อนนุ่ม เครื่องลาดอย่างดีทำด้วยหนังชะมด เครื่องลาดมีเพดาน เครื่องลาดมีหมอนข้าง.

[14] 6. พระสมณโคดม เว้นขาดจากการประกอบการประดับตบแต่งร่างกายอันเป็น

ฐานแห่งการแต่งตัว เช่นอย่างที่สมณพราหมณ์ผู้เจริญบางจำพวกฉันโภชนะที่เขาให้ด้วยศรัทธา

แล้ว ยังขวนขวายประกอบการประดับตบแต่งร่างกาย อันเป็นฐานแห่งการแต่งตัว เห็นปานนี้

คือ อบตัว ไคลอวัยวะ อาบน้ำหอมนวด ส่องกระจก แต้มตา ทัดดอกไม้ ประเทืองผิว

ผัดหน้า ทาปาก ประดับข้อมือ สวมเกี้ยว ใช้ไม้เท้า ใช้กลักยา ใช้ดาบ ใช้ขรรค์ ใช้ร่ม

สวมรองเท้า ประดับวิจิตร ติดกรอบหน้า ปักปิ่น ใช้พัดวาลวิชนี นุ่งห่มผ้าขาว นุ่งห่มผ้ามีชาย.

                  

           

ติรัจฉานกถา

         

[15] 7. พระสมณโคดม เว้นขาดจากติรัจฉานกถา เช่นอย่างที่สมณพราหมณ์ผู้เจริญ

บางจำพวกฉันโภชนะที่เขาให้ด้วยศรัทธาแล้ว ยังประกอบติรัจฉานกถาเห็นปานนี้ คือ พูดเรื่อง

พระราชา เรื่องโจร เรื่องมหาอำมาตย์ เรื่องกองทัพ เรื่องภัย เรื่องรบ เรื่องข้าว เรื่องน้ำ

เรื่องผ้า เรื่องที่นอน เรื่องดอกไม้ เรื่องของหอม เรื่องญาติ เรื่องยาน เรื่องบ้าน เรื่องนิคม

เรื่องนคร เรื่องชนบท เรื่องสตรี เรื่องบุรุษ เรื่องคนกล้าหาญ เรื่องตรอก เรื่องท่าน้ำ

เรื่องคนที่ล่วงลับไปแล้ว เรื่องเบ็ดเตล็ด เรื่องโลก เรื่องทะเล เรื่องความเจริญและความเสื่อม

ด้วยประการนั้นๆ.

         

[16] 8. พระสมณโคดม เว้นขาดจากการกล่าวถ้อยคำแก่งแย่งกัน เช่นอย่างที่

สมณพราหมณ์เจริญบางจำพวกฉันโภชนะที่เขาให้ด้วยศรัทธาแล้ว ยังกล่าวถ้อยคำแก่งแย่งกัน

เห็นปานนี้ เช่นว่า ท่านไม่รู้ทั่วถึงธรรมวินัยนี้ ข้าพเจ้ารู้ทั่วถึง ท่านจักรู้ทั่วถึงธรรมวินัยนี้ได้

อย่างไร ท่านปฏิบัติผิด ข้าพเจ้าปฏิบัติถูกถ้อยคำของข้าพเจ้าเป็นประโยชน์ ของท่านไม่เป็น

ประโยชน์ คำที่ควรจะกล่าวก่อน ท่านกลับกล่าวภายหลัง คำที่ควรจะกล่าวภายหลัง ท่านกลับ

กล่าวก่อน ข้อที่ท่านเคยช่ำชองมาผันแปรไปแล้ว ข้าพเจ้าจับผิดวาทะของท่านได้แล้ว ข้าพเจ้า

ข่มท่านได้แล้ว ท่านจงถอนวาทะเสีย มิฉะนั้นจงแก้ไขเสีย ถ้าสามารถ.

         

[17] 9. พระสมณโคดม เว้นขาดจากการประกอบทูตกรรมและการรับใช้ เช่นอย่างที่

สมณพราหมณ์ผู้เจริญบางจำพวกฉันโภชนะที่เขาให้ด้วยศรัทธาแล้ว ยังขวนขวายประกอบทูตกรรม

และการรับใช้เห็นปานนี้ คือ รับเป็นทูตของพระราชา ราชอำมาตย์ กษัตริย์ พราหมณ์ คฤหบดี

และกุมารว่า ท่านจงไปในที่นี้ ท่านจงไปในที่โน้น ท่านจงนำเอาสิ่งนี้ไป ท่านจงนำเอาสิ่งนี้ใน

ที่โน้นมา ดังนี้.

[18] 10. พระสมณโคดม เว้นขาดจากการพูดหลอกลวงและการพูดเลียบเคียง เช่น

อย่างที่สมณพราหมณ์ผู้เจริญบางจำพวกฉันโภชนะที่เขาให้ด้วยศรัทธาแล้ว ยังพูดหลอกลวง พูด

เลียบเคียง พูดหว่านล้อม พูดและเล็ม แสวงหาลาภด้วยลาภ.

            จบมัชฌิมศีล

 

มหาศีล

ติรัจฉานวิชา

         

[19] ดูกรภิกษุทั้งหลาย อีกอย่างหนึ่ง เมื่อปุถุชนกล่าวชมตถาคต พึงกล่าวเช่นนี้ว่า

          1. พระสมณโคดม เว้นขาดจากการเลี้ยงชีพโดยทางผิดด้วยติรัจฉานวิชา เช่นอย่างที่

สมณพราหมณ์ผู้เจริญบางจำพวกฉันโภชนะที่เขาให้ด้วยศรัทธาแล้ว ยังเลี้ยงชีพโดยทางผิดด้วย

ติรัจฉานวิชา  เห็นปานนี้ คือ ทายอวัยวะ ทายนิมิต ทายอุปบาต  ทำนายฝัน ทำนายลักษณะ

ทำนายหนูกัดผ้า ทำพิธีบูชาไฟ ทำพิธีเบิกแว่นเวียนเทียน ทำพิธีซัดแกลบบูชาไฟ ทำพิธีซัดรำ

บูชาไฟ ทำพิธีซัดข้าวสารบูชาไฟ ทำพิธีเติมเนยบูชาไฟ ทำพิธีเติมน้ำมันบูชาไฟ ทำพิธีเสกเป่า

บูชาไฟ ทำพลีกรรมด้วยโลหิต เป็นหมอดูอวัยวะ ดูลักษณะที่บ้าน ดูลักษณะที่นา เป็นหมอ

ปลุกเสก เป็นหมอผี เป็นหมอลงเลขยันต์คุ้มกันบ้านเรือน เป็นหมองู เป็นหมอยาพิษ เป็น

หมอแมลงป่อง เป็นหมอรักษาแผลหนูกัด เป็นหมอทายเสียงนก เป็นหมอทางเสียงกา เป็น

หมอทายอายุ เป็นหมอเสกกันลูกศร เป็นหมอทายเสียงสัตว์.

         

[20] 2. พระสมณโคดม เว้นขาดจากการเลี้ยงชีพโดยทางผิดด้วยติรัจฉานวิชา เช่น

อย่างที่สมณพราหมณ์ผู้เจริญบางจำพวกฉันโภชนะที่เขาให้ด้วยศรัทธาแล้ว ยังเลี้ยงชีพโดยทางผิด

ด้วยติรัจฉานวิชาเห็นปานนี้ คือ ทายลักษณะแก้วมณี ทายลักษณะไม้พลอง ทายลักษณะผ้า

ทายลักษณะศาตรา ทายลักษณะดาบ ทายลักษณะศร ทายลักษณะธนู ทายลักษณะอาวุธ

ทายลักษณะสตรี ทายลักษณะบุรุษ ทายลักษณะกุมาร ทายลักษณะกุมารี ทายลักษณะทาส

ทายลักษณะทาสี ทายลักษณะช้าง ทายลักษณะม้า ทายลักษณะกระบือ ทายลักษณะโคอุสภะทายลักษณะโค ทายลักษณะแพะ ทายลักษณะแกะ ทายลักษณะไก่ ทายลักษณะนกกระทา

ทายลักษณะเหี้ย ทายลักษณะตุ่น ทายลักษณะเต่า ทายลักษณะมฤค.

         

[21] 3. พระสมณโคดม เว้นขาดจากการเลี้ยงชีพโดยทางผิดด้วยติรัจฉานวิชา เช่น

อย่างที่สมณพราหมณ์ผู้เจริญบางจำพวกฉันโภชนะที่เขาให้ด้วยศรัทธาแล้ว ยังเลี้ยงชีพโดยทางผิด

ด้วยติรัจฉานวิชาเห็นปานนี้ คือ ดูฤกษ์ยาตราทัพว่า พระราชาจักยกออก พระราชาจักไม่ยกออก

พระราชาภายในจักยกเข้าประชิด พระราชาภายนอกจักถอย พระราชาภายนอกจักยกเข้าประชิด

พระราชาภายในจักถอย พระราชาภายในจักมีชัย พระราชาภายนอกจักปราชัยพระราชาภายนอก

จักมีชัย พระราชาภายในจักปราชัย พระราชาพระองค์นี้จักมีชัย พระราชาพระองค์นี้จักปราชัย

เพราะเหตุนี้ๆ.

         

[22] 4. พระสมณโคดม เว้นขาดจากการเลี้ยงชีพโดยทางผิดด้วยติรัจฉานวิชา เช่น

อย่างที่สมณพราหมณ์ผู้เจริญบางจำพวกฉันโภชนะที่เขาให้ด้วยศรัทธาแล้ว ยังเลี้ยงชีพโดยทางผิด

ด้วยติรัจฉานวิชาเห็นปานนี้ คือ พยากรณ์ว่า จักมีจันทรคราส จักมีสุริยคราส จักมีนักษัตรคราส

ดวงจันทร์ดวงอาทิตย์จักเดินถูกทาง ดวงจันทร์ดวงอาทิตย์จักเดินผิดทาง ดาวนักษัตรจักเดินถูกทาง

ดาวนักษัตรจักเดินผิดทาง จักมีอุกกาบาต จักมีดาวหาง จักมีแผ่นดินไหว จักมีฟ้าร้อง

ดวงจันทร์ดวงอาทิตย์และดาวนักษัตรจักขึ้น ดวงจันทร์ดวงอาทิตย์และดาวนักษัตรจักตก ดวงจันทร์

ดวงอาทิตย์และดาวนักษัตรจักมัวหมอง ดวงจันทร์ดวงอาทิตย์และดาวนักษัตรจักกระจ่าง จันทร

คราสจักมีผลเป็นอย่างนี้ สุริยคราสจักมีผลเป็นอย่างนี้ นักษัตรคราสจักมีผลเป็นอย่างนี้ ดวงจันทร์

ดวงอาทิตย์เดินถูกทางจักมีผลเป็นอย่างนี้ ดวงจันทร์ดวงอาทิตย์เดินผิดทางจักมีผลเป็นอย่างนี้

ดาวนักษัตรเดินถูกทางจักมีผลเป็นอย่างนี้ ดาวนักษัตรเดินผิดทางจักมีผลเป็นอย่างนี้ มีอุกกาบาต

จักมีผลเป็นอย่างนี้ มีดาวหางจักมีผลเป็นอย่างนี้ แผ่นดินไหวจักมีผลเป็นอย่างนี้ ฟ้าร้องจักมีผล

เป็นอย่างนี้ ดวงจันทร์ดวงอาทิตย์และดาวนักษัตรขึ้นจักมีผลเป็นอย่างนี้ ดวงจันทร์ดวงอาทิตย์

และดาวนักษัตรตกจักมีผลเป็นอย่างนี้ ดวงจันทร์ดวงอาทิตย์และดาวนักษัตรมัวหมองจักมีผลเป็น

อย่างนี้ ดวงจันทร์ดวงอาทิตย์และดาวนักษัตรกระจ่างจักมีผลเป็นอย่างนี้.

[23] 5. พระสมณโคดม เว้นขาดจากการเลี้ยงชีพโดยทางผิดด้วยติรัจฉานวิชา เช่น

อย่างที่สมณพราหมณ์ผู้เจริญบางจำพวกฉันโภชนะที่เขาให้ด้วยศรัทธาแล้ว ยังเลี้ยงชีพโดยทางผิด

ด้วยติรัจฉานวิชาเห็นปานนี้ คือ พยากรณ์ว่า จักมีฝนดี จักมีฝนแล้ง จักมีภิกษาหาได้ง่าย

จักมีภิกษาหาได้ยาก จักมีความเกษม จักมีภัย จักเกิดโรค จักมีความสำราญหาโรคมิได้ หรือ

นับคะแนนคำนวณ นับประมวล แต่งกาพย์ โลกายตศาสตร์

         

[24] 6. พระสมณโคดม เว้นขาดจากการเลี้ยงชีพโดยทางผิดด้วยติรัจฉานวิชา เช่น

อย่างที่สมณพราหมณ์ผู้เจริญบางจำพวกฉันโภชนะที่เขาให้ด้วยศรัทธาแล้ว ยังเลี้ยงชีพโดยทางผิด

ด้วยติรัจฉานวิชาเห็นปานนี้ คือ ให้ฤกษ์อาวาหมงคล ฤกษ์วิวาหมงคล ดูฤกษ์เรียงหมอน

ดูฤกษ์หย่าร้าง ดูฤกษ์เก็บทรัพย์ ดูฤกษ์จ่ายทรัพย์ ดูโชคดี ดูเคราะห์ร้าย ให้ยาผดุงครรภ์

ร่ายมนต์ให้ลิ้นกระด้าง ร่ายมนต์ให้คางแข็ง ร่ายมนต์ให้มือสั่น ร่ายมนต์ไม่ให้หูได้ยินเสียง

เป็นหมอทรงกระจก เป็นหมอทรงหญิงสาว เป็นหมอทรงเจ้า บวงสรวงพระอาทิตย์ บวงสรวง

ท้าวมหาพรหม ร่ายมนต์พ่นไฟ ทำพิธีเชิญขวัญ.

         

 

[25] 7. พระสมณโคดม เว้นขาดจากการเลี้ยงชีพโดยทางผิดด้วยติรัจฉานวิชา เช่น

อย่างที่สมณพราหมณ์ผู้เจริญบางจำพวกฉันโภชนะที่เขาให้ด้วยศรัทธาแล้ว ยังเลี้ยงชีพโดยทางผิด

ด้วยติรัจฉานวิชาเห็นปานนี้ คือ ทำพิธีบนบาน ทำพิธีแก้บน ร่ายมนต์ขับผี สอนมนต์ป้องกัน

บ้านเรือน ทำกะเทยให้กลับเป็นชาย ทำชายให้กลายเป็นกะเทย ทำพิธีปลูกเรือน ทำพิธี

บวงสรวงพื้นที่ พ่นน้ำมนต์ รดน้ำมนต์ ทำพิธีบูชาไฟ ปรุงยาสำรอก ปรุงยาถ่าย ปรุงยาถ่ายโทษ

เบื้องบน ปรุงยาถ่ายโทษเบื้องล่าง ปรุงยาแก้ปวดศีรษะ หุงน้ำมันหยอดหู ปรุงยาตา ปรุงยานัดถุ์

ปรุงยาทากัด ปรุงยาทาสมาน ป้ายยาตา ทำการผ่าตัดรักษาเด็ก ใส่ยา ชะแผล

         

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ข้อที่ปุถุชนกล่าวชมตถาคต จะพึงกล่าวด้วยประการใด ซึ่งมีประมาณ

น้อย ยังต่ำนัก เป็นเพียงศีลนั้นเท่านี้แล.

                                จบมหาศีล.

 

ทิฏฐิ 62

       

[26] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ยังมีธรรมอย่างอื่นอีกแลที่ลึกซึ้งเห็นได้ยาก รู้ตามได้ยาก

สงบ ประณีต จะคาดคะเนเอาไม่ได้ ละเอียด รู้ได้เฉพาะบัณฑิต ซึ่งตถาคตทำให้แจ้งด้วยปัญญา

อันยิ่งเอง แล้วสอนผู้อื่นให้รู้แจ้ง ที่เป็นเหตุให้กล่าวชมตถาคตตามความเป็นจริงโดยชอบ

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ธรรมเหล่านั้นเป็นไฉน?

                                  

ก. ปุพพันตกัปปิกาทิฏฐิ 18

         

[27] ดูกรภิกษุทั้งหลาย มีสมณพราหมณ์พวกหนึ่งกำหนดขันธ์ส่วนอดีต มีความเห็น

ไปตามขันธ์ส่วนอดีต ปรารภขันธ์ส่วนอดีต กล่าวคำแสดงทิฏฐิหลายชนิดด้วยเหตุ 18 ประการ

ก็สมณพราหมณ์ผู้เจริญเหล่านั้น อาศัยอะไรปรารภอะไร จึงกำหนดขันธ์ส่วนอดีต มีความเห็น

ไปตามขันธ์ส่วนอดีต ปรารภขันธ์ส่วนอดีต กล่าวคำแสดงทิฏฐิหลายชนิดด้วยเหตุ 18 ประการ.

                              

 

สัสสตทิฏฐิ 4

          ดูกรภิกษุทั้งหลาย มีสมณพราหมณ์พวกหนึ่ง มีทิฏฐิว่าเที่ยง บัญญัติอัตตาและโลก

ว่าเที่ยง ด้วยเหตุ 4 ประการ ก็สมณพราหมณ์ผู้เจริญเหล่านั้น อาศัยอะไร ปรารภอะไร

จึงมีทิฏฐิว่าเที่ยง บัญญัติอัตตาและโลกว่าเที่ยง ด้วยเหตุ 4 ประการ?

                            

 

ปุพเพนิวาสานุสสติ

          1. ดูกรภิกษุทั้งหลาย สมณะหรือพราหมณ์บางคนในโลกนี้ อาศัยความเพียรเครื่อง

เผากิเลส อาศัยความเพียรที่ตั้งมั่น อาศัยความประกอบเนืองๆ อาศัยความไม่ประมาท อาศัย

มนสิการโดยชอบ แล้วบรรลุเจโตสมาธิอันเป็นเครื่องตั้งมั่นแห่งจิต ตามระลึกถึงขันธ์ที่เคยอาศัย

อยู่ในกาลก่อนได้หลายประการคือ ตามระลึกชาติได้ หนึ่งชาติบ้าง สองชาติบ้าง สามชาติบ้าง

สี่ชาติบ้าง ห้าชาติบ้าง สิบชาติบ้าง ยี่สิบชาติบ้าง สามสิบชาติบ้าง สี่สิบชาติบ้าง ห้าสิบชาติบ้าง

ร้อยชาติบ้าง พันชาติบ้าง แสนชาติบ้าง หลายร้อยชาติบ้าง หลายพันชาติบ้าง หลายแสนชาติ

บ้าง ว่าในภพโน้น เรามีชื่ออย่างนั้น มีโคตรอย่างนั้น มีผิวพรรณอย่างนั้น มีอาหารอย่างนั้น

เสวยสุขเสวยทุกข์อย่างนั้นๆ มีกำหนดอายุเพียงเท่านั้น ครั้นจุติจากภพนั้นแล้วได้ไปเกิดในภพ

โน้น แม้ในภพนั้นเราก็ได้มีชื่ออย่างนั้น มีโคตรอย่างนั้น มีผิวพรรณอย่างนั้น มีอาหารอย่างนั้นเสวยสุขเสวยทุกข์อย่างนั้นๆ มีกำหนดอายุเพียงเท่านั้น  ครั้นจุติจากภพนั้น แล้วได้มาบังเกิด

ในภพนี้ ย่อมตามระลึกถึงขันธ์ที่เคยอาศัยอยู่ในกาลก่อนได้หลายประการ พร้อมทั้งอาการ

พร้อมทั้งอุเทศ ฉะนี้ เขากล่าวอย่างนี้ว่า อัตตาและโลกเที่ยง คงที่ ตั้งอยู่มั่นดุจยอดภูเขา

ตั้งอยู่มั่นดุจเสาระเนียด ส่วนเหล่าสัตว์นั้น ย่อมแล่นไป ย่อมท่องเที่ยวไป ย่อมจุติ ย่อมเกิด

แต่สิ่งที่เที่ยงเสมอคงมีอยู่แท้ ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะเหตุว่า ข้าพเจ้าอาศัยความเพียร

เครื่องเผากิเลส อาศัยความเพียรที่ตั้งมั่น อาศัยความประกอบเนืองๆ อาศัยความไม่ประมาท

อาศัยมนสิการโดยชอบ แล้วบรรลุเจโตสมาธิอันเป็นเครื่องตั้งมั่นแห่งจิต ตามระลึกถึงขันธ์

ที่เคยอาศัยอยู่ในกาลก่อนได้หลายประการ คือ ตามระลึกชาติได้หนึ่งชาติบ้าง สองชาติบ้าง

สามชาติบ้าง สี่ชาติบ้าง ห้าชาติบ้าง สิบชาติบ้าง ยี่สิบชาติบ้าง สามสิบชาติบ้าง สี่สิบชาติบ้าง

ห้าสิบชาติบ้าง ร้อยชาติบ้าง พันชาติบ้าง แสนชาติบ้าง หลายร้อยชาติบ้าง หลายพันชาติบ้าง

หลายแสนชาติบ้าง ว่าในภพโน้น เรามีชื่ออย่างนั้น มีโคตรอย่างนั้น มีผิวพรรณอย่างนั้น

มีอาหารอย่างนั้น เสวยสุขเสวยทุกข์อย่างนั้นๆ มีกำหนดอายุเพียงเท่านั้น ครั้นจุติจากภพนั้น

แล้วได้ไปเกิดในภพโน้น แม้ในภพนั้น เราก็มีชื่ออย่างนั้น มีโคตรอย่างนั้น มีผิวพรรณอย่างนั้น

มีอาหารอย่างนั้น เสวยสุขเสวยทุกข์อย่างนั้นๆ มีกำหนดอายุเพียงเท่านั้น ครั้นจุติจากภพนั้น

แล้วได้มาบังเกิดในภพนี้ ย่อมตามระลึกถึงขันธ์ที่เคยอาศัยอยู่ในกาลก่อนได้หลายประการ

พร้อมทั้งอาการ พร้อมทั้งอุเทศ ฉะนี้ ด้วยการได้บรรลุคุณวิเศษนี้ ข้าพเจ้าจึงรู้อาการที่อัตตา

และโลกเที่ยง คงที่ ตั้งอยู่มั่นดุจยอดภูเขา ตั้งอยู่มั่นดุจเสาระเนียด ส่วนเหล่าสัตว์นั้น

ย่อมแล่นไป ย่อมท่องเที่ยวไป ย่อมจุติ ย่อมเกิดแต่สิ่งที่เที่ยงเสมอคงมีอยู่แท้ ดูกรภิกษุทั้งหลาย

นี้เป็นฐานะที่ 1 ซึ่งสมณพราหมณ์พวกหนึ่ง อาศัยแล้ว ปรารภแล้ว จึงมีทิฏฐิว่าเที่ยง

ย่อมบัญญัติอัตตาและโลกว่าเที่ยง.

                              

 

สัสสตทิฏฐิ 4

         

[28] 2. อนึ่ง ในฐานะที่ 2 สมณพราหมณ์ผู้เจริญอาศัยอะไร ปรารภอะไร จึงมีทิฏฐิ

ว่าเที่ยง บัญญัติอัตตาและโลกว่าเที่ยง? ดูกรภิกษุทั้งหลาย สมณะหรือพราหมณ์บางคนในโลกนี้

อาศัยความเพียรเครื่องเผากิเลส อาศัยความเพียรที่ตั้งมั่น อาศัยความประกอบเนืองๆ อาศัยความไม่ประมาท อาศัยมนสิการโดยชอบ แล้วบรรลุเจโตสมาธิอันเป็นเครื่องตั้งมั่นแห่งจิต ตามระลึก

ถึงขันธ์ที่เคยอาศัยอยู่ในกาลก่อนได้หลายประการ คือ ตามระลึกถึงขันธ์ที่เคยอาศัยอยู่ในกาลก่อน

ได้สังวัฏฏวิวัฏฏกัปหนึ่งบ้าง สองบ้าง สามบ้าง สี่บ้าง ห้าบ้าง สิบบ้าง ว่าในกัปโน้น เรามีชื่อ

อย่างนั้น มีโคตรอย่างนั้น มีผิวพรรณอย่างนั้น มีอาหารอย่างนั้น เสวยสุขเสวยทุกข์อย่างนั้นๆ

มีกำหนดอายุเพียงเท่านั้น ครั้นจุติจากนั้นแล้วได้ไปเกิดในกัปโน้น แม้ในกัปนั้นเราก็มีชื่ออย่างนั้น

มีโคตรอย่างนั้น มีผิวพรรณอย่างนั้น มีอาหารอย่างนั้น เสวยสุขเสวยทุกข์อย่างนั้นๆ มีกำหนด

อายุเพียงเท่านั้น ครั้นจุติจากนั้นแล้วได้มาบังเกิดในกัปนี้ ย่อมตามระลึกถึงขันธ์ที่เคยอาศัยอยู่

ในกาลก่อนได้หลายประการ พร้อมทั้งอาการ พร้อมทั้งอุเทศ ฉะนี้ เขากล่าวอย่างนี้ว่า อัตตาและ

โลกเที่ยง คงที่ ตั้งอยู่มั่นดุจยอดภูเขา ตั้งอยู่มั่นดุจเสาระเนียด ส่วนเหล่าสัตว์นั้น ย่อมแล่นไป

ย่อมท่องเที่ยวไป ย่อมจุติ ย่อมเกิด แต่สิ่งที่เที่ยงเสมอคงมีอยู่แท้ ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะ

เหตุว่า ข้าพเจ้าอาศัยความเพียรเครื่องเผากิเลส อาศัยความเพียรที่ตั้งมั่น อาศัยความประกอบ

เนืองๆ อาศัยความไม่ประมาท อาศัยมนสิการโดยชอบ แล้วบรรลุเจโตสมาธิอันเป็นเครื่องตั้งมั่น

แห่งจิต ตามระลึกถึงขันธ์ที่เคยอาศัยอยู่ในกาลก่อนได้หลายประการ คือ ตามระลึกถึงขันธ์ที่เคย

อาศัยอยู่ในกาลก่อนได้สังวัฏฏวิวัฏฏกัปหนึ่งบ้าง สองบ้าง สามบ้าง สี่บ้าง ห้าบ้าง สิบบ้าง

ว่าในกัปโน้น เรามีชื่ออย่างนั้น มีโคตรอย่างนั้น มีผิวพรรณอย่างนั้น มีอาหารอย่างนั้น

เสวยสุขเสวยทุกข์อย่างนั้นๆ มีกำหนดอายุเพียงเท่านั้น ครั้นจุติจากนั้นแล้วได้ไปเกิดในกัปโน้น

แม้ในกัปนั้นเราก็มีชื่ออย่างนั้น มีโคตรอย่างนั้น มีผิวพรรณอย่างนั้น มีอาหารอย่างนั้น เสวยสุข

เสวยทุกข์อย่างนั้นๆ มีกำหนดอายุเพียงเท่านั้น ครั้นจุติจากนั้นแล้วได้มาบังเกิดในกัปนี้ ย่อม

ตามระลึกถึงขันธ์ที่เคยอาศัยอยู่ในกาลก่อนได้หลายประการ พร้อมทั้งอาการ พร้อมทั้งอุเทศ ฉะนี้

ด้วยการได้บรรลุคุณวิเศษนี้ ข้าพเจ้าจึงรู้อาการที่อัตตาและโลกเที่ยง คงที่ ตั้งอยู่มั่นดุจยอดภูเขา

ตั้งอยู่มั่นดุจเสาระเนียด ส่วนเหล่าสัตว์นั้น ย่อมแล่นไป ย่อมท่องเที่ยวไป ย่อมจุติ ย่อมเกิด

แต่สิ่งที่เที่ยงเสมอคงมีอยู่แท้ ดูกรภิกษุทั้งหลาย นี้เป็นฐานะที่ 2 ซึ่งสมณพราหมณ์พวกหนึ่ง

อาศัยแล้ว ปรารภแล้ว จึงมีทิฏฐิว่าเที่ยง ย่อมบัญญัติอัตตาและโลกว่าเที่ยง.

 

[29] 3. อนึ่ง ในฐานะที่ 3 สมณพราหมณ์ผู้เจริญ อาศัยอะไร ปรารภอะไร จึงมี

ทิฏฐิว่าเที่ยง บัญญัติอัตตาและโลกว่าเที่ยง? (พ่อครูว่าพวกนี้ส่วนมากเป็นพวกนั่งหลับตาทำสมาธิ) ดูกรภิกษุทั้งหลาย สมณะหรือพราหมณ์บางคน

ในโลกนี้ อาศัยความเพียรเป็นเครื่องเผากิเลส อาศัยความเพียรที่ตั้งมั่น อาศัยความประกอบ

เนืองๆ อาศัยความไม่ประมาท อาศัยมนสิการโดยชอบ แล้วบรรลุเจโตสมาธิอันเป็นเครื่องตั้งมั่น

แห่งจิต ตามระลึกถึงขันธ์ที่เคยอาศัยอยู่ในกาลก่อนได้หลายประการ คือ ตามระลึกถึงขันธ์ที่เคย

อาศัยอยู่ในกาลก่อนได้สิบสังวัฏฏวิวัฏฏกัปบ้าง ยี่สิบบ้าง สามสิบบ้าง สี่สิบบ้าง ว่าในกัปโน้น

เรามีชื่ออย่างนั้น มีโคตรอย่างนั้น มีผิวพรรณอย่างนั้น มีอาหารอย่างนั้น ได้เสวยสุขเสวยทุกข์

อย่างนั้นๆ มีกำหนดอายุเพียงเท่านั้น ครั้นจุติจากนั้นแล้วได้ไปเกิดในกัปโน้น แม้ในกัปนั้น

เรามีชื่ออย่างนั้น มีโคตรอย่างนั้น มีผิวพรรณอย่างนั้น มีอาหารอย่างนั้น เสวยสุขเสวยทุกข์

อย่างนั้นๆ มีกำหนดอายุเพียงเท่านั้น ครั้นจุติจากนั้นแล้วได้มาบังเกิดในกัปนี้ ย่อมตามระลึก

ถึงขันธ์ที่เคยอาศัยอยู่ในกาลก่อนได้หลายประการ พร้อมทั้งอาการ พร้อมทั้งอุเทศ ฉะนี้ เขาจึง

กล่าวอย่างนี้ว่า อัตตาและโลกเที่ยง คงที่ ตั้งอยู่มั่นดุจยอดภูเขา ตั้งอยู่มั่นดุจเสาระเนียด

ส่วนเหล่าสัตว์นั้น ย่อมแล่นไป ย่อมท่องเที่ยวไป ย่อมจุติ ย่อมเกิด แต่สิ่งที่เที่ยงเสมอ

คงมีอยู่แท้ ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะเหตุว่า ข้าพเจ้าอาศัยความเพียรเป็นเครื่องเผากิเลส

อาศัยความเพียรที่ตั้งมั่น อาศัยความประกอบเนืองๆ อาศัยความไม่ประมาท อาศัยมนสิการ

โดยชอบ แล้วบรรลุเจโตสมาธิ อันเป็นเครื่องตั้งมั่นแห่งจิต ตามระลึกถึงขันธ์ที่เคยอาศัยอยู่ใน

กาลก่อนได้หลายประการ คือ ตามระลึกถึงขันธ์ที่เคยอาศัยอยู่ในกาลก่อนได้สิบสังวัฏฏวิกัฏฏกัป

บ้าง ยี่สิบบ้าง สามสิบบ้าง สี่สิบบ้าง ว่าในกัปโน้น เรามีชื่ออย่างนั้น มีโคตรอย่างนั้น

มีผิวพรรณอย่างนั้น มีอาหารอย่างนั้น เสวยสุขเสวยทุกข์อย่างนั้นๆ มีกำหนดอายุเพียงเท่านั้น

ครั้นจุติจากนั้นแล้วได้ไปเกิดในกัปโน้น แม้ในกัปนั้นเราก็มีชื่ออย่างนั้น มีโคตรอย่างนั้น มี

ผิวพรรณอย่างนั้น มีอาหารอย่างนั้น เสวยสุขเสวยทุกข์อย่างนั้นๆ มีกำหนดอายุเพียงเท่านั้น

ครั้นจุติจากนั้นแล้วได้มาบังเกิดในกัปนี้ ย่อมตามระลึกถึงขันธ์ที่เคยอาศัยอยู่ในกาลก่อนได้

หลายประการ พร้อมทั้งอาการ พร้อมทั้งอุเทศ ฉะนี้ ด้วยการได้บรรลุคุณวิเศษนี้ ข้าพเจ้าจึงรู้

อาการที่อัตตาและโลกเที่ยง คงที่ ตั้งอยู่มั่นดุจยอดภูเขา ตั้งอยู่มั่นดุจเสาระเนียด ส่วนเหล่าสัตว์นั้นย่อมแล่นไป ย่อมท่องเที่ยวไป ย่อมจุติ ย่อมเกิด แต่สิ่งที่เที่ยงเสมอคงมีอยู่แท้ ดูกรภิกษุทั้งหลาย

นี้เป็นฐานะที่ 3 ซึ่งสมณพราหมณ์พวกหนึ่ง อาศัยแล้ว ปรารภแล้ว จึงมีทิฏฐิว่าเที่ยง ย่อม

บัญญัติอัตตาและโลกว่าเที่ยง.

         

 

[30] 4. อนึ่ง ในฐานะที่ 4 สมณพราหมณ์ผู้เจริญ อาศัยอะไร ปรารภอะไร จึงมี

ทิฏฐิว่าเที่ยง บัญญัติอัตตาและโลกว่าเที่ยง? ดูกรภิกษุทั้งหลาย สมณะหรือพราหมณ์บางคน

ในโลกนี้ เป็นนักตรึก เป็นนักค้นคิด กล่าวแสดงปฏิภาณของตนตามที่ตรึกได้ ตามที่ค้นคิด

ได้อย่างนี้ว่า อัตตาและโลกเที่ยง คงที่ตั้งอยู่มั่นดุจยอดภูเขา ตั้งอยู่มั่นดุจเสาระเนียด ส่วนเหล่า

สัตว์นั้นย่อมแล่นไป ย่อมท่องเที่ยวไป ย่อมจุติ ย่อมเกิด แต่สิ่งที่เที่ยงเสมอคงมีอยู่แท้

ดูกรภิกษุทั้งหลาย นี้เป็นฐานะที่ 4 ซึ่งสมณพราหมณ์พวกหนึ่ง อาศัยแล้ว ปรารภแล้ว จึงมี

ทิฏฐิว่าเที่ยง ย่อมบัญญัติอัตตาและโลกว่าเที่ยง ดูกรภิกษุทั้งหลาย สมณพราหมณ์พวกนั้น

มีทิฏฐิว่าเที่ยง ย่อมบัญญัติอัตตาและโลกว่าเที่ยง ด้วยเหตุ 4 ประการ นี้แล.

          ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็สมณพราหมณ์เหล่าใดเหล่าหนึ่ง ที่มีทิฏฐิว่าเที่ยง จะบัญญัติอัตตา

และโลกว่าเที่ยง สมณพราหมณ์เหล่านั้นทั้งหมด ย่อมบัญญัติด้วยเหตุ 4 ประการนี้เท่านั้น

หรือแต่อย่างใดอย่างหนึ่ง นอกจากนี้ไม่มี.

          ดูกรภิกษุทั้งหลาย เรื่องนี้ตถาคตรู้ชัดว่า ฐานะเป็นที่ตั้งแห่งทิฏฐิเหล่านี้ อันบุคคลถือไว้

อย่างนั้นแล้ว ยึดไว้อย่างนั้นแล้ว ย่อมมีคติอย่างนั้น มีภพเบื้องหน้าอย่างนั้น และตถาคตย่อม

รู้เหตุนั้นชัด ทั้งรู้ชัดยิ่งกว่านั้น ทั้งไม่ยึดมั่น ความรู้ชัดนั้นด้วย เมื่อไม่ยึดมั่นก็ทราบความเกิดขึ้น

ความดับไป คุณและโทษของเวทนาทั้งหลาย กับอุบายเป็นเครื่องออกไปจากเวทนาเหล่านั้น

ตามความเป็นจริง จึงทราบความดับได้เฉพาะตน เพราะไม่ถือมั่น ตถาคตจึงหลุดพ้น.

          ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรมเหล่านี้แล ที่ลึกซึ้ง เห็นได้ยาก รู้ตามได้ยาก สงบ ประณีต

จะคาดคะเนเอาไม่ได้ ละเอียด รู้ได้เฉพาะบัณฑิต ซึ่งตถาคตทำให้แจ้งด้วยปัญญาอันยิ่งเอง

แล้วสอนผู้อื่นให้รู้แจ้ง ที่เป็นเหตุให้กล่าวชมตถาคตตามความเป็นจริงโดยชอบ.

                             จบภาณวารที่หนึ่ง.

 

 เอกัจจสัสสติกทิฏฐิ 4

       

[31] ดูกรภิกษุทั้งหลาย มีสมณพราหมณ์พวกหนึ่งมีทิฏฐิว่าบางอย่างเที่ยง บางอย่าง

ไม่เที่ยง จึงบัญญัติอัตตาและโลกว่า บางอย่างเที่ยง บางอย่างไม่เที่ยง ด้วยเหตุ 4 ประการ

ก็สมณพราหมณ์ผู้เจริญพวกนั้น อาศัยอะไร ปรารภอะไร จึงมีทิฏฐิว่า บางอย่างเที่ยง บางอย่าง

ไม่เที่ยง บัญญัติอัตตาและโลกว่า บางอย่างเที่ยง บางอย่างไม่เที่ยง ด้วยเหตุ 4 ประการ?

         

          5. (1) ดูกรภิกษุทั้งหลาย มีสมัยบางครั้งบางคราว โดยระยะกาลยืดยาวช้านาน

ที่โลกนี้พินาศ เมื่อโลกกำลังพินาศอยู่ โดยมากเหล่าสัตว์ย่อมเกิดในชั้นอาภัสสรพรหม สัตว์

เหล่านั้นได้สำเร็จทางใจ มีปีติเป็นอาหาร มีรัศมีซ่านออกจากกายตนเอง สัญจรไปได้ในอากาศ

อยู่ในวิมานอันงาม สถิตอยู่ในภพนั้น สิ้นกาลยืดยาวช้านาน ดูกรภิกษุทั้งหลาย มีสมัยบางครั้ง

บางคราว โดยระยะกาลยืดยาวช้านาน ที่โลกนี้กลับเจริญ เมื่อโลกกำลังเจริญอยู่ วิมานของพรหม

ปรากฏว่าว่างเปล่า ครั้งนั้น สัตว์ผู้ใดผู้หนึ่งจุติจากชั้นอาภัสสรพรหม เพราะสิ้นอายุหรือเพราะ

สิ้นบุญ ย่อมเข้าถึงวิมานพรหมที่ว่างเปล่า แม้สัตว์ผู้นั้นก็ได้สำเร็จทางใจ มีปีติเป็นอาหาร

มีรัศมีซ่านออกจากกายตนเอง สัญจรไปได้ในอากาศ อยู่ในวิมานอันงาม สถิตอยู่ในภพนั้น

สิ้นกาลยืดยาวช้านาน เพราะสัตว์ผู้นั้นอยู่ในวิมานนั้นแต่ผู้เดียวเป็นเวลานาน จึงเกิดความกระสัน

ความดิ้นรนขึ้นว่า โอหนอ แม้สัตว์เหล่าอื่นก็พึงมาเป็นอย่างนี้บ้าง ต่อมาสัตว์เหล่าอื่นก็จุติจาก

ชั้นอาภัสสรพรหม เพราะสิ้นอายุหรือเพราะสิ้นบุญ ย่อมเข้าถึงวิมานพรหม เป็นสหายของสัตว์

ผู้นั้น แม้สัตว์พวกนั้นก็ได้สำเร็จทางใจ มีปีติเป็นอาหาร มีรัศมีซ่านออกจากกายตนเองสัญจร

ไปได้ในอากาศ อยู่ในวิมานอันงาม สถิตอยู่ในภพนั้นสิ้นกาลยืดยาวช้านาน ดูกรภิกษุทั้งหลาย

บรรดาสัตว์จำพวกนั้น ผู้ใดเกิดก่อน ผู้นั้นย่อมมีความคิดเห็นอย่างนี้ว่า เราเป็นพรหม เราเป็น

มหาพรหม เป็นใหญ่ ไม่มีใครข่มได้ เห็นถ่องแท้ เป็นผู้กุมอำนาจ  เป็นอิสระ เป็นผู้สร้าง

เป็นผู้นิรมิต เป็นผู้ประเสริฐ เป็นผู้บงการ เป็นผู้ทรงอำนาจ เป็นบิดาของหมู่สัตว์ผู้เป็นแล้ว

และกำลังเป็น สัตว์เหล่านี้เรานิรมิต ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะเหตุว่า เราได้มีความคิดอย่างนี้

ก่อนว่า โอหนอ แม้สัตว์เหล่าอื่นก็พึงมาเป็นอย่างนี้บ้าง ความตั้งใจของเราเป็นเช่นนี้ และ

สัตว์เหล่านี้ก็ได้มาเป็นอย่างนี้แล้ว แม้พวกสัตว์ที่เกิดภายหลัง ก็มีความคิดเห็นอย่างนี้ว่าท่านผู้เจริญนี้แลเป็นพรหม เป็นมหาพรหม เป็นใหญ่ ไม่มีใครข่มได้ เห็นถ่องแท้ เป็นผู้กุมอำนาจ

เป็นอิสระ เป็นผู้สร้าง เป็นผู้นิรมิต เป็นผู้ประเสริฐ เป็นผู้บงการ เป็นผู้ทรงอำนาจ เป็นบิดา

ของหมู่สัตว์ผู้เป็นแล้วและกำลังเป็น พวกเราอันพระพรหมผู้เจริญนี้นิรมิตแล้ว ข้อนั้น เพราะ

เหตุไร เพราะเหตุว่า พวกเราได้เห็นพระพรหมผู้เจริญนี้เกิดในที่นี้ก่อน ส่วนพวกเราเกิดภายหลัง

ดูกรภิกษุทั้งหลาย บรรดาสัตว์จำพวกนั้น ผู้ใดเกิดก่อน ผู้นั้นมีอายุยืนกว่า มีผิวพรรณกว่า

มีศักดิ์มากกว่า ส่วนผู้ที่เกิดภายหลังมีอายุน้อยกว่า มีผิวพรรณทรามกว่า มีศักดิ์น้อยกว่า

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็เป็นฐานะที่จะมีได้แล ที่สัตว์ผู้ใดผู้หนึ่งจุติจากชั้นนั้นแล้วมาเป็นอย่างนี้

เมื่อมาเป็นอย่างนี้แล้วก็ออกจากเรือนบวชเป็นบรรพชิต เมื่อบวชแล้ว อาศัยความเพียรเป็น

เครื่องเผากิเลส อาศัยความเพียรที่ตั้งมั่น อาศัยความประกอบเนืองๆ อาศัยความไม่ประมาท

อาศัยมนสิการโดยชอบ แล้วบรรลุเจโตสมาธิอันเป็นเครื่องตั้งมั่นแห่งจิต ตามระลึกถึงขันธ์ที่เคย

อาศัยอยู่ในกาลก่อนนั้นได้ หลังแต่นั้นไประลึกไม่ได้ เขาจึงได้กล่าวอย่างนี้ว่า ท่านผู้ใดแลเป็น

พรหม เป็นมหาพรหม เป็นใหญ่ ไม่มีใครข่มได้ เห็นถ่องแท้ เป็นผู้กุมอำนาจ เป็นอิสระ

เป็นผู้สร้าง เป็นผู้นิรมิต เป็นผู้ประเสริฐ เป็นผู้บงการ เป็นผู้ทรงอำนาจ เป็นบิดาของหมู่สัตว์

ผู้เป็นแล้วและกำลังเป็น พระพรหมผู้เจริญใดที่นิรมิตพวกเรา พระพรหมผู้เจริญนั้นเป็นผู้เที่ยง

ยั่งยืน คงทน มีอันไม่แปรผันเป็นธรรมดา จักตั้งอยู่เที่ยงเสมอไปเช่นนั้นทีเดียว ส่วนพวกเรา

ที่พระพรหมผู้เจริญนั้นนิรมิตแล้วนั้นเป็นผู้ไม่เที่ยง ไม่ยั่งยืน มีอายุน้อย ยังต้องจุติมาเป็นอย่างนี้

เช่นนี้ ดูกรภิกษุทั้งหลาย นี้เป็นฐานะที่ 1 ซึ่งสมณพราหมณ์พวกหนึ่ง อาศัยแล้ว ปรารภแล้ว

จึงมีทิฏฐิว่า บางอย่างเที่ยง บางอย่างไม่เที่ยง ย่อมบัญญัติอัตตาและโลกว่า บางอย่างเที่ยง

บางอย่างไม่เที่ยง.

         

 

[32] 6. (2) อนึ่ง ในฐานะที่ 2 สมณพราหมณ์ผู้เจริญ อาศัยอะไร ปรารภอะไร

จึงมีทิฏฐิว่า บางอย่างเที่ยง บางอย่างไม่เที่ยง บัญญัติอัตตาและโลกว่า บางอย่างเที่ยง บางอย่าง

ไม่เที่ยง? ดูกรภิกษุทั้งหลาย พวกเทวดาชื่อว่าขิฑฑาปโทสิกะมีอยู่ พวกนั้นพากันหมกมุ่นอยู่แต่

ในความรื่นรมย์ คือ การสรวลเสและการเล่นหัวจนเกินเวลา เมื่อพวกนั้นพากันหมกมุ่นอยู่แต่ในความรื่นรมย์ คือ การสรวลเสและการเล่นหัวจนเกินเวลา สติก็ย่อมหลงลืม เพราะสติ

หลงลืม จึงพากันจุติจากชั้นนั้น ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็เป็นฐานะที่จะมีได้แล ที่สัตว์ผู้ใดผู้หนึ่ง

จุติจากชั้นนั้นแล้วมาเป็นอย่างนี้ เมื่อมาเป็นอย่างนี้แล้ว จึงออกจากเรือนบวชเป็นบรรพชิต

เมื่อบวชแล้ว อาศัยความเพียรเป็นเครื่องเผากิเลส อาศัยความเพียรที่ตั้งมั่น อาศัยความประกอบ

เนืองๆ อาศัยความไม่ประมาท อาศัยมนสิการโดยชอบ แล้วบรรลุเจโตสมาธิอันเป็น

เครื่องตั้งมั่นแห่งจิต ตามระลึกถึงขันธ์ที่เคยอาศัยอยู่ในกาลก่อนนั้นได้ หลังแต่นั้นไประลึกไม่ได้

เขาจึงกล่าวอย่างนี้ว่า ท่านพวกเทวดาผู้มิใช่เหล่าขิฑฑาปโทสิกะ ย่อมไม่พากันหมกมุ่นอยู่แต่ใน

ความรื่นรมย์ คือ การสรวลเส และการเล่นหัวจนเกินเวลา เมื่อพวกนั้นไม่พากันหมกมุ่นอยู่แต่

ในความรื่นรมย์ คือ การสรวลเส และการเล่นหัวจนเกินเวลา สติย่อมไม่หลงลืม เพราะสติ

ไม่หลงลืม พวกเหล่านั้นจึงไม่จุติจากชั้นนั้น เป็นผู้เที่ยง ยั่งยืน คงทน มีอันไม่แปรผัน

เป็นธรรมดา จักตั้งอยู่เที่ยงเสมอไปเช่นนั้นทีเดียว ส่วนพวกเราเหล่าขิฑฑาปโทสิกะ หมกมุ่น

อยู่แต่ในความรื่นรมย์ คือ การสรวลเส และการเล่นหัวจนเกินเวลา เมื่อพวกเรานั้นพากันหมกมุ่น

อยู่แต่ในความรื่นรมย์ คือ การสรวลเส และการเล่นหัวจนเกินเวลา สติย่อมหลงลืม เพราะสติ

หลงลืม พวกเราจึงพากันจุติจากชั้นนั้นเป็นผู้ไม่เที่ยง ไม่ยั่งยืน มีอายุน้อย ยังต้องจุติมาเป็นอย่างนี้

เช่นนี้ ดูกรภิกษุทั้งหลาย นี้เป็นฐานะที่ 2 ซึ่งสมณพราหมณ์พวกหนึ่ง อาศัยแล้ว ปรารภแล้ว

จึงมีทิฏฐิว่า บางอย่างเที่ยง บางอย่างไม่เที่ยง ย่อมบัญญัติอัตตาและโลกว่า บางอย่างเที่ยง

บางอย่างไม่เที่ยง.

         

 

[33] 7. (3) อนึ่ง ในฐานะที่ 3 สมณพราหมณ์ผู้เจริญอาศัยอะไร ปรารภอะไร

จึงมีทิฏฐิว่า บางอย่างเที่ยง บางอย่างไม่เที่ยง บัญญัติอัตตาและโลกว่า บางอย่างเที่ยง บางอย่าง

ไม่เที่ยง? ดูกรภิกษุทั้งหลาย พวกเทวดาชื่อว่ามโนปโทสิกะมีอยู่ พวกนั้นมักเพ่งโทษกันและกัน

เกินควร เมื่อมัวเพ่งโทษกันเกินควร ย่อมคิดมุ่งร้ายกันและกัน เมื่อต่างคิดมุ่งร้ายกันและกัน

จึงลำบากกายลำบากใจ พากันจุติจากชั้นนั้น ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็เป็นฐานะที่จะมีได้แล ที่สัตว์

ผู้ใดผู้หนึ่งจุติจากชั้นนั้นแล้วมาเป็นอย่างนี้ เมื่อมาเป็นอย่างนี้แล้ว ออกจากเรือนบวชเป็นบรรพชิต

เมื่อบวชแล้ว อาศัยความเพียรเป็นเครื่องเผากิเลส อาศัยความเพียรที่ตั้งมั่น อาศัยความประกอบ

เนืองๆ อาศัยความไม่ประมาท อาศัยมนสิการโดยชอบแล้วบรรลุเจโตสมาธิอันเป็นเครื่องตั้งมั่นแห่งจิต ตามระลึกถึงขันธ์ที่เคยอาศัยอยู่ในกาลก่อนนั้นได้ หลังแต่นั้นไประลึกไม่ได้ เขาจึงกล่าว

อย่างนี้ว่า ท่านพวกเทวดาผู้มิใช่เหล่ามโนปโทสิกะ ย่อมไม่มัวเพ่งโทษกันและกันเกินควร

เมื่อไม่มัวเพ่งโทษกันและกันเกินควร ก็ไม่คิดมุ่งร้ายกันและกัน เมื่อต่างไม่คิดมุ่งร้ายกันและกัน

แล้ว ก็ไม่ลำบากกาย ไม่ลำบากใจ พวกนั้นจึงไม่จุติจากชั้นนั้น เป็นผู้เที่ยง ยั่งยืน คงที่ มีอัน

ไม่แปรผันเป็นธรรมดา จักตั้งอยู่เที่ยงเสมอไปเช่นนั้นทีเดียว ส่วนพวกเราได้เป็นพวก

มโนปโทสิกะ มัวเพ่งโทษกันและกันเกินควร เมื่อมัวเพ่งโทษกันและกันเกินควร ก็คิดมุ่งร้าย

กันและกัน เมื่อต่างคิดมุ่งร้ายกันและกัน ก็พากันลำบากกาย ลำบากใจ พวกเราจึงพากันจุติจาก

ชั้นนั้น เป็นผู้ไม่เที่ยง ไม่ยั่งยืน มีอายุน้อย ยังต้องจุติมาเป็นอย่างนี้ เช่นนี้ ดูกรภิกษุทั้งหลาย

นี้เป็นฐานะที่ 3 ซึ่งสมณพราหมณ์พวกหนึ่ง อาศัยแล้ว ปรารภแล้ว จึงมีทิฏฐิว่า บางอย่างเที่ยง

บางอย่างไม่เที่ยง ย่อมบัญญัติอัตตาและโลกว่า บางอย่างเที่ยง บางอย่างไม่เที่ยง.

         

 

[34] 8. (4) อนึ่ง ในฐานะที่ 4 สมณพราหมณ์ผู้เจริญ อาศัยอะไร ปรารภอะไร

จึงมีทิฏฐิว่า บางอย่างเที่ยง บางอย่างไม่เที่ยง บัญญัติอัตตาและโลกว่า บางอย่างเที่ยง บางอย่าง

ไม่เที่ยง? ดูกรภิกษุทั้งหลาย สมณะหรือพราหมณ์บางคนในโลกนี้ เป็นนักตรึก เป็นนักค้นคิด

กล่าวแสดงปฏิภาณของตนตามที่ตรึกได้ ตามที่ค้นคิดได้ อย่างนี้ว่า สิ่งที่เรียกว่าจักษุก็ดี โสตะก็ดี

ฆานะก็ดี ชิวหาก็ดี กายก็ดี นี้ได้ชื่อว่าอัตตา เป็นของไม่เที่ยง ไม่ยั่งยืน ไม่คงทน มีอัน

แปรผันเป็นธรรมดา ส่วนสิ่งที่เรียกว่าจิตหรือใจหรือวิญญาณ นี้ชื่อว่าอัตตา เป็นของเที่ยง

ยั่งยืน คงทน มีอันไม่แปรผันเป็นธรรมดา จักตั้งอยู่เที่ยงเสมอไปเช่นนั้นทีเดียว ดูกรภิกษุทั้งหลาย

นี้เป็นฐานะที่ 4 ซึ่งสมณพราหมณ์พวกหนึ่ง อาศัยแล้ว ปรารภแล้ว จึงมีทิฏฐิว่า บางอย่างเที่ยง

บางอย่างไม่เที่ยง ย่อมบัญญัติอัตตาและโลกว่า บางอย่างเที่ยง บางอย่างไม่เที่ยง.

         

          ดูกรภิกษุทั้งหลาย สมณพราหมณ์เหล่านั้น มีทิฏฐิว่า บางอย่างเที่ยง บางอย่างไม่เที่ยง

ย่อมบัญญัติอัตตาและโลกว่า บางอย่างเที่ยง บางอย่างไม่เที่ยง ด้วยเหตุ 4 ประการนี้แล.

         

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็สมณะหรือพราหมณ์เหล่าใดเหล่าหนึ่งมีทิฏฐิว่า บางอย่างเที่ยง

บางอย่างไม่เที่ยง จะบัญญัติอัตตาและโลกว่า บางอย่างเที่ยง บางอย่างไม่เที่ยง สมณพราหมณ์เหล่านั้นทั้งหมด ย่อมบัญญัติด้วยเหตุ 4 ประการนี้เท่านั้น หรือแต่อย่างใดอย่างหนึ่ง นอกจาก

นี้ไม่มี.

         

          ดูกรภิกษุทั้งหลาย เรื่องนี้ตถาคตรู้ชัดว่า ฐานะที่ตั้งแห่งทิฏฐิเหล่านี้ บุคคลถือไว้อย่างนั้น

แล้ว ยึดไว้อย่างนั้นแล้ว ย่อมมีคติอย่างนั้น มีภพเบื้องหน้าอย่างนั้น และตถาคตย่อมรู้เหตุนั้น

ชัด ทั้งรู้ชัดยิ่งกว่านั้น ทั้งไม่ยึดมั่นความรู้ชัดนั้นด้วย เมื่อไม่ยึดมั่น ก็ทราบความเกิดขึ้น

ความดับไป คุณและโทษของเวทนาทั้งหลาย กับอุบายเป็นเครื่องออกไปจากเวทนาเหล่านั้น

ตามความเป็นจริง จึงทราบความดับเฉพาะตน เพราะไม่ถือมั่น ตถาคตจึงหลุดพ้น.

         

          ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรมเหล่านี้แลที่ลึกซึ้ง เห็นได้ยาก รู้ตามได้ยาก สงบ ประณีต

จะคาดคะเนเอาไม่ได้ ละเอียด รู้ได้เฉพาะบัณฑิต ซึ่งตถาคตทำให้แจ้งด้วยปัญญาอันยิ่งเอง

แล้วสอนผู้อื่นให้รู้แจ้ง ที่เป็นเหตุให้กล่าวชมตถาคตตามความเป็นจริงโดยชอบ.

                            

 

อันตานันติกทิฏฐิ 4

       

 

[35] ดูกรภิกษุทั้งหลาย มีสมณพราหมณ์พวกหนึ่ง มีทิฏฐิว่า โลกมีที่สุดและหาที่สุด

มิได้ บัญญัติว่า โลกมีที่สุดและหาที่สุดมิได้ ด้วยเหตุ 4 ประการ ก็สมณพราหมณ์ผู้เจริญพวกนั้น

อาศัยอะไร ปรารภอะไร จึงมีทิฏฐิว่า โลกมีที่สุดและหาที่สุดมิได้ บัญญัติว่า โลกมีที่สุดและ

หาที่สุดมิได้ ด้วยเหตุ 4 ประการ.

         

          9. (1) ดูกรภิกษุทั้งหลาย สมณะหรือพราหมณ์บางคนในโลกนี้ อาศัยความเพียร

เป็นเครื่องเผากิเลส อาศัยความเพียรที่ตั้งมั่น อาศัยความประกอบเนืองๆ อาศัยความไม่ประมาท

อาศัยมนสิการโดยชอบ แล้วบรรลุเจโตสมาธิอันเป็นเครื่องตั้งมั่นแห่งจิต ย่อมมีความสำคัญ

ในโลกว่ามีที่สุด เขากล่าวอย่างนี้ว่า โลกนี้มีที่สุด กลมโดยรอบ ข้อนั้นเพราะเหตุไร? เพราะเหตุว่า

ข้าพเจ้าอาศัยความเพียรเป็นเครื่องเผากิเลส อาศัยความเพียรที่ตั้งมั่น อาศัยความประกอบเนืองๆ

อาศัยความไม่ประมาท อาศัยมนสิการโดยชอบ แล้วบรรลุเจโตสมาธิอันเป็นเครื่องตั้งมั่นแห่งจิต

จึงมีความสำคัญในโลกว่ามีที่สุด. ด้วยการบรรลุคุณวิเศษนี้ ข้าพเจ้าจึงรู้อาการที่โลกนี้มีที่สุด กลม

โดยรอบ. ดูกรภิกษุทั้งหลาย นี้เป็นฐานะที่ 1 ซึ่งสมณพราหมณ์พวกหนึ่ง อาศัยแล้ว ปรารภ

แล้ว มีทิฏฐิว่า โลกมีที่สุดและหาที่สุดมิได้ ย่อมบัญญัติว่า โลกมีที่สุดและหาที่สุดมิได้.

 

พ่อครูว่าสรุปว่า เรื่องเหล่านี้คือเรื่องของจิต ส่วนโลกคือการหมุนเวียน แม้โลกก็หมุนเวียนไป ดวงดาวด้วย ในมหาจักรวาลนี้ไม่มีอะไรไม่เคลื่อนที่ มีสิ่งที่ไม่เคลื่อนอย่างเดียวคือสภาวะนิพพาน แล้วจะเอาอะไรมาเทียบไม่ได้ สภาวนิพพานคือความไม่มีกิเลส ไม่ใช่ว่าสภาวะไม่มีอะไรเลย

 

นิพพานคือความว่างจากกิเลส ต้องรู้อาการกิเลส หยาบ กลาง ละเอียดให้ชัด ละเอียดสุดคืออนุสัยกิเลส คนที่หมดอาสวะเป็นพระอรหันต์แล้ว แต่ยังมีอนุสัยต้องดับอนุสัยอีกจึงเป็นอรหันต์สูงสุด คนดับอาสวะได้แล้วจะเกิดอีกก็ไม่เป็นบาป แต่ไม่สิ้นสุด ต้องดับอนุสัยอีก คนหมดอนุสัยจะเกิดอีกกี่ชาติก็สุดยอด

 

สรุปแล้วมีสองอย่างคือโลกกับอัตตา

 

โลกคือพลังงาน อัตตาก็มีพลังงาน โลกตั้งแต่โลกลูกนี้หมุนวน เกี่ยวกันหมดในมหาจักรวาลนี้ แม้แต่อุกกาบาตไม่มีวงโคจร แต่ก็หมุนวนของมัน แต่มันไม่มีทางเดินแน่นอนของมัน อุกกาบาตจะจับเข้าวงโคจรอะไรก็ไม่ได้ มันไม่มีสิทธิ์เป็นเจ้า แม้พระอาทิตย์ก็ขึ้นกับวงโคจรของสุริยจักรวาลนี้

 

แม้มันจะเกี่ยวข้องกับทุกอย่างแต่เราไปเกี่ยวด้วยหมดไม่ไหว เราก็สัมพันธ์เกี่ยวข้องกับสิ่งใกล้ตัว สิ่งจำเป็น เราอยู่ในเมืองไทย แต่โลกนั้นเชื่อมต่อกันหมด นี่กำลังจะเปิดอาเซี่ยน จะว่าดีก็ดี แต่จะหาเรื่องยุ่งมากขึ้นก็ใช่ ขนาดประเทศไทยนี่ โลกใครโลกมันเลย โลกของรัฐบาลกับโลกของนปช.อย่างนี้มันต้องมีวงโคจรของความคิดความเชื่อ ต้องมีสองหน่วยขึ้นไปเป็นรูปกับนาม มากขึ้นไปก็แยกชัดได้สองกลุ่มใหญ่ จนกว่าจะลงตัว ด้วยวิธีใดๆก็แล้วแต่

 

เราต้องรู้ 1 ตรงกับเรา สองตรงกันข้ามกับเรา ส่วนครึ่งๆกลางๆก็จะโดนเขี่ยไปเขี่ยมา แต่พวกที่อยู่ตรงกลางอย่างดีที่สุดคือรู้ว่าอะไรมีสองคืออะไร มีดีกับไม่ดี แล้วเราก็รู้อะไรดีหรือไม่ดี เราก็เลือกอยู่ข้างคนดี แล้วมีเงื่อนไขว่าไม่รุนแรง ความรุนแรงมากสุดของศาสนาพุทธคือตัดออกจากหมู่ ไม่ให้ความรู้ด้วย นี่ร้ายสุด ศาสนาพุทธไม่ทำร้ายใคร มีแต่เอื้อเฟื้อเจือจานให้ดี ข้อสำคัญต้องเรียนรู้ความดีไม่ดี ความสูงสุดประเสริฐสุด

 

ความสูงสุดประเสริฐสุดกว่าดีคือ ไม่เห็นแก่ตัว ลดกิเลสได้ นั่นแหละคือระบบของพระพุทธเจ้าลดกิเลสคือลดอัตตา ลดตัวตน ลดความเห็นแก่ตัว เมื่อลดได้เรื่อยๆ แล้วศาสนาพุทธไม่ได้อยู่กับโลก อยู่กับเขาได้ แม้เขาจะมาทะเลาะทำร้ายเราก็หนี หนีไม่รอดก็ตาย ไม่โกรธเคืองไม่พยาบาท แล้วจะมีบารมีรอดได้ แต่อย่าพึ่งแต่บารมี ให้พึ่งความจริงมาทำดี มาช่วยกันทำดี นี่คือความเป็นกลาง ไม่ใช่ว่าเป็นกลางคือไม่เข้าข้างใคร อันนี้โลกแย่ แต่คนดีต้องเข้าข้างคนดี แต่ถ้าต่างคนต่างเอาตัวรอด ดีกับดีก็ไม่เข้าข้างใคร คิดดูสิ ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็จะเกิดความแตกระแหง

 

คนดีต้องรวมตัวกันเสีย อย่างที่ในหลวงเราตรัสว่า อย่าให้คนชั่วมาบริหารบ้านเมือง แล้วเอาคนดีมาบริหารบ้านเมือง ทุกวันนี้คนดียังไม่เข้าใจ คนเป็นกลางที่ไม่เข้าข้างคนดียังไม่เป็นกลาง

 

คนที่เป็นกลาง 4 แบบ

1.ไม่รู้ว่าฝ่ายไหนดี คือคนนี้โง่บริสุทธิ์

2.คนที่รู้ว่าข้างไหนดีหรือไม่ดี แต่กลัว จะถูกเขาชังหรือเขาทำร้ายเอา กลัวเสียโลกธรรม สารพัด

3.พวกมิจฉาทิฏฐิ เข้าใจว่า เป็นกลางคือไม่เข้าข้างใคร คือรู้ว่าดี หรือชั่ว ไม่กลัวเขามาฆ่าหรือทำร้ายด้วยไม่กลัวเสียโลกธรรม แต่ว่าเข้าใจว่า ความเป็นกลางคือไม่เข้าข้างใครเลย อย่างที่สามนี้เลวที่สุด

4.คนมีปัญญาที่รู้ว่าดีหรือชั่ว แล้วไม่กลัวเสียโลกธรรม แต่เลือกเข้าข้างคนดี มีประมาณในการตำหนิส่ิงไม่ดีสิ่งชั่ว

 

อาตมาก็พูดตรงๆว่าทุกวันนี้สงสารศาสนาพุทธมากที่ไม่มีศีลแล้ว มีแต่วินัย 227 เขาถือกันแต่ศีล 227 แต่แท้จริง ยุคพระพุทธเจ้าท่านก็กำชับเลยว่า ศีลจุลศีล มัชฌิมศีล มหาศีลนี่แหละพระพุทธเจ้าว่า แม้ข้อนี้ก็เป็นศีลของเธอประการหนึ่งในทุกข้อของศีล แต่เดี๋ยวนี้ศีลไม่เหลือ มีแต่วินัย 227 แล้วก็ละเมิดศีลด้วย สมาธิก็เพี้ยนไปเอาแต่นั่งหลับตาสมาธิ หลับตานี้ไปสู่อดีต อนาคต มิจฉาทิฏฐิในทิฏฐิ 62 นี้ อยู่ในอดีตและอนาคต ปัจจุบันก็ซ้อนในอนาคต นึกคิดเอาเอง มิจฉาทิฏฐิหมด

ส่วนผู้ปฏิบัติเป็นปัจจุบันมีทวาร 6 กระทบสัมผัส แล้วแยกได้ว่าอันนี้เป็นอัตตาตัวตนกิเลส เป็นสักกายะต้องกำจัด ไม่ใช่ว่ารู้แบบคลุมๆ เช่นรู้ว่าโจรอยู่ในเมืองไทยก็เผาเมืองไทยให้หมด พวกคุณก็ตายไปด้่วยเลยไม่ใช่ มันต้องจับตัวโจรแล้วเอาโจรมาเผานี่คือของพุทธ การนั่งหลับตาสมาธิไม่ได้เรียนรู้ว่าโจรคือคนไหน เอาแต่ดับตายหมดทั้งประเทศ โจรมันอาจไม่ตายเพราะมันรอดรูเก่ง หนีได้ออกนอกประเทศ

เวลาบันทึก 13 มีนาคม 2563 ( 17:26:49 )