รายละเอียด

590113_เทศน์ก่อนฉันศีรษะอโศก การเกิดของโลกสู่แผ่นดินพุทธ

สื่อธรรมะพ่อครู(นิยามชีวิต 5) ตอน พลังงานพีชนิยามไม่ยึดแบ่งเราเขา

พ่อครูว่า...ก็มาที่ศีรษะอโศกอีกวาระ ศีรษะนี้ก็มีอาการ 32 ในอาการ 32 นี้ที่เป็นตาหูจมูกลิ้นกายก็รู้ง่าย แต่ภายในส่วนที่เป็นอาการ 32 อื่นรู้ได้ยากมาก องค์รวมของรูปนาม เรียกว่ากาย คำว่ากายต้องมีสิ่งหนึ่งที่เป็นสิ่งที่ถูกรู้ และอีกสิ่งหนึ่งที่เป็นสิ่งรู้ ที่ปรุงแต่งกัน ต้องเป็นธรรมะ 2 นี้ตลอดกาลและนาน วิทยาศาสตร์ทางโลกไม่สามารถเข้าใจได้ พระพุทธเจ้าตรัสรู้ถึงขั้นวิญญาณ

 ผมขนเล็บฟันหนังเป็นกรรมฐาน 5 เรียกว่ามูลกรรมฐาน ที่พระภิกษุทุกรูปในศาสนาพุทธอุปัชฌาย์จะต้องให้กรรมฐานนี้ เพื่อเรียนรู้แยกกายแยกจิต

ต้องอ่านศึกษารูปและนามธรรมเหล่านี้ รูปและนามธรรมที่ย่นย่อลึกสุดนามธรรมก็คือวิญญาณ รูปที่ลึกสุดในชีวของสัตว์โลกที่เป็นจิตนิยาม รูปที่ลึกที่สุดคือ ธาตุน้ำ ส่วนเล็กที่สุดของชีวะที่เป็นจุดแรกคือ เซลล์ ภาษาพระพุทธเจ้าเรียกว่ากลละ ถ้าไม่มีอะไรเชื่อมต่อก็จะเสื่อม แต่ถ้ามีอะไรเชื่อมต่อ มีชีวะเพิ่มขึ้นก็จะต่อ มีสองชิ้น คือความว่าง กับกลละ สองอย่างนี้ปรุงแต่งเป็นสาม ก็เป็นชีวะขึ้นมาเป็นธาตุใหม่ มีสามเส้า คือ ความว่าง+1+2 เป็นสาม

ถ้าเป็นสามนี้เรียกว่า พีชนิยาม เซลล์นี้ก็เป็น self เป็นตัวตน เป็นตัวเองขึ้นมา เป็นธาตุชีวะมีสาม 0 กับ 1 กับ 2 หรือ จะเรียก 1 2 3 ก็ได้ แต่ถ้ามี 4 ขึ้นมาก็เรียกว่ามี ish เริ่มมีเราก่อน คือตัว i พอมีเธอ มีเขา ก็คือมี she มี he ขึ้นมา

ish นี้ รวมกับ self จึงเป็น selfish คือเห็นแก่ตัวขึ้นมา แล้วก็แตกตัวจาก สามเส้า เป็นสี่เป็นห้าเป็นหก ก็มีสองเส้า แล้วเริ่มมีเจ็ด ก็ไปอีกเป็น แปดเป็นเก้า ก็เป็นสามเส้าใหญ่ แล้วก็แตกออกไปอีกเรื่อยๆ ไม่มีที่สิ้นสุด

นี่คือพัฒนาการของพลังงาน พลังงานคือการเคลื่อนที่อยู่ ถ้านิ่งนิ่งไม่มีบทบาทอะไรเป็นตัวเองเท่านั้นเอง

สื่อธรรมะพ่อครู(นิยามชีวิต 5) ตอน ธรรมะสองของชีวจิตนิยามคือเลือดและวิญญาณ

ทีนี้ที่อาตมาอธิบายกันมาถึงขั้นชีวะระดับจิตนิยาม ก็จะมีน้ำที่เรียกว่าเลือด

หรือ โลหิตะ

เลือด คือธาตุน้ำที่เล็กละเอียดที่จะมีวิญญาณผสมเข้าไป อย่างเพศหญิงกับเพศชาย จะมีไข่แล้วมีตัวน้ำเชื้ออสุจิเป็นเชื้อชีวะ ถ้า 2 อันนี้รวมกันเข้าปรุงแต่งจับตัวเป็นพลังงานใหม่เรียกว่าวิญญาณ จับตัวเป็น 3 เป็นวงจรสมบูรณ์เป็นธาตุใหม่  เป็นชีวของสัตว์ แต่ถ้าไม่มีวิญญาณเกิดก็เรียกว่าวิญญาณล่วงเลย หรือว่าถ้าไม่มีตัวเชื้อของเพศชายไปผสมก็ไม่เกิดวิญญาณ

 สำหรับผู้หญิงโสดก็จะสร้างไข่ก็คือเลือดไข่ขาวผสมกับไข่แดงที่แยกมาแล้วก็จะละเอียดซ้อนไป ที่พูดนี่เป็นเรื่องของธาตุน้ำ อาโป ทั้งนั้น ยังไม่เป็นธาตุดิน ธาตุไฟ เข้าไปผสม ถ้าไม่มีวิญญาณร่วมก็จะหายไป เพราะฉะนั้นไข่ที่ไม่มีอสุจิผสมถึงเวลาก็จะสลายกลายเป็นเลือดไหลออกมา ก็คือเชื้อของชีวะที่เริ่มเกิดเป็นเซลล์หรือกลละ ไหลออกมาเป็นเลือดท่านเรียกว่าระดู หรือ ภาษาบาลีว่าอุตุ อุตุนี่ทิ้งออกมาแล้วนะ ถ้ายังเป็นเลือดไม่เรียกว่าระดู แต่เรียกกลละ

กลละ อัพพุทะ เปสิ คณะ ปัญจสาขา  เปสิคือกลางๆ ถ้าได้รับการผสมก็จะเกิดสภาพของคณะ เป็นการรวมก้อน แล้วจะเกิดปัญจสาขา

ถ้าได้รับผสมก็เป็นชีวะ เป็นเลือดแท้ เป็นคณะ เป็นวิญญาณ ครบปัญจสาขา สิ่งลึกซึ้งในความเกิดธาตุแท้เรียกว่าธรรมะสองของชีวจิตนิยาม คือ เลือดและวิญญาณ เป็นธรรมะสอง

ผู้สามารถเข้าใจเลือดและวิญญาณ และสามารถปรับปรุงสองอย่างนี้ให้เจริญคนนี้เจริญตลอดกาล ในร่างกายเลือดสร้างโดยหัว วิญญาณสร้างโดยจิต เราเรียกในภาษาว่า ใจเป็นองค์รวมของเลือดและวิญญาณ สิ่งที่จะให้เกิดหัวท่านเรียกว่าหัวใจ สิ่งที่จะให้เกิดวิญญาณท่านเรียกว่าจิตใจ

หัวใจกับจิตใจ หัวใจนี้คือแหล่งที่จะเกิดเลือด อยู่ในก้อนหัวใจที่สูบฉีดเลือด เรียกว่าหัวใจ เป็นแหล่งที่ให้เลือดอาศัยและสร้างเลือดเรียกว่าหัวใจ ส่วนหัวกะโหลกนี่มีสมอง สมองนั้นคือหัวใจของกะโหลก ส่วนสำคัญของกะโหลกทั้งหมดคือสมอง สมองเป็นที่ให้จิตใจอยู่อาศัยทำงาน ธาตุของวิญญาณทำงานที่สมอง ส่วนที่ธาตุเลือดทำงานอยู่ที่ออฟฟิศของเลือดอยู่ที่หัวใจ ออฟฟิศของวิญญาณอยู่ที่สมอง

นี่คือแหล่งจิตใจกับแหล่งของหัวใจทำงานอยู่อย่างสัมพันธ์กัน หากหัวใจวายหรือสมองวายก็ตายทั้งคู่

ที่พูดมานี้เป็นโครงสร้างระดับลึก แต่ถ้าขยายมาโครงสร้างใหญ่ มีตำบลอำเภอ จังหวัด จนถึงรัฐจะถึงประเทศจะถึงทั้งโลก ก็คือสิ่งที่ให้มนุษย์อาศัยอยู่ในนี้แล้วก็ดิ้นด๊อกแด๊กมีพฤติกรรมอยู่ในนี้ร่วมกัน ถ้าจิตใจไม่เจริญเป็นธาตุรู้ที่ดีแล้วเลือดเป็นเลือดที่ไม่สะอาด ที่ถูกปรับปรุงแต่งจิตพลาดไปจากความสมดุล ก็เป็นเลือดเสีย

ถ้าขยับมาเป็นตัววัตถุ คนแต่ละคนนี่คือก้อนเลือดสังคมทั้งสังคมที่มีการเคลื่อนไหว มีพลังงานผลักดันอยู่อย่างสมดุล ก็เรียกว่าองค์รวมของธรรมะสอง คือคนกับพฤติกรรมสังคมที่อยู่อย่างสมดุล สงบเรียบร้อย ราบรื่นง่ายงาม ทำงานตามหน้าที่อย่างได้สัดส่วนสมดุล ถ้าเข้าใจโทษและเข้าใจคุณ แล้วเราไม่ให้เกิดโทษไม่ให้เกิดอกุศล เกิดแต่คุณ มีแต่คุณเป็นทศนิยมขึ้นไปเรื่อยๆ สังคมนั้นไม่เกินและไม่ขาด สังคมนั้นก็อยู่อย่างสมดุลหมุนเวียน อยู่อย่างสงบเรียบร้อยดี นี่เป็นสูงสุดแห่งสภาพที่จะต้องจัดการเรียกว่า อภิสังขาร จัดแจง ปรุงแต่ง ปรับปรุงให้ดี

 จิตวิญญาณเป็นต้นทาง เป็นประธานของสิ่งทั้งปวง เกิดจากมโนหรือจิตวิญญาณ วิญญาณนี่เป็นองค์รวม จิตเป็นธาตุรู้พร้อมทำงานเลย แยกจากจิตก็เป็นเวทนา สัญญา สังขาร เจตสิกสามที่ทำงานตลอดเป็นสามเส้าเลย ก็คือธาตุรู้ที่รู้กุศล อกุศล รู้คุณรู้โทษ รู้ควรไม่ควร ไม่ให้สิ่งไม่ควรอยู่ ให้มีแต่สิ่งควรอยู่ ก็จะเรียบร้อยดี ผู้ที่เข้าใจพลังงานอย่างที่กล่าวคร่าวๆ แล้วจัดสรรจิตวิญญาณตัวตนของตัวเองและให้คนอื่นรู้ได้ด้วยตาม

 เมื่อธาตุกุศลมากพอ มากกว่าธาตุอกุศลสังเคราะห์กันและสามารถทำให้มันลงตัว เป็นธาตุอภยกฤติ ที่เป็นกลาง ที่จะมีพลังงานเกิดหรือเสื่อม คืออุปจยะกับชรตา ผู้รู้จะจัดสรรให้พอเหมาะ ถ้ามากเกินไปจะเสียค่า พอดีพอเพียงจะได้สัดส่วนจะไปด้วยดีตลอดเวลา ผู้สามารถทำได้ถึงขั้นจิตวิญญาณเป็นประธานในคน และเป็นคนที่มีกุศลมากกว่าอกุศล คนนั้นก็จะเป็นตัวหลักของสังคม เป็นคนที่มีแต่กุศลมากกว่าอกุศลก็เป็นตัวหลักของสังคม สามารถทำให้พลังงานร่วมสังเคราะห์ตลอดเวลาดำเนินไปอย่างดีสงบสุข และมีพลังงานสร้างสรรประเสริฐ

เป็นพลังงานที่เป็นเลือดและวิญญาณที่เป็นธรรมะ 2 สุดท้ายแล้วที่จะเรียนรู้ในความเป็นชีวะในโลก และควบคุมจัดการชีวะที่เป็นพลังงานขั้นจิตนิยามกับองค์ประกอบทั้งหลาย

สื่อธรรมะพ่อครู(การเมืองบุญนิยม) ตอน ไทยเป็นประชาธิปไตยสองขาที่มีทั้งสหรัฐและสาธารณรัฐ

เมื่อขยายจากคนก็เป็นหมู่บ้าน มาเป็นตำบล เป็นอำเภอ เป็นจังหวัด เป็นประเทศ เป็นสหรัฐ เป็นสาธารณรัฐ (สายคอมมิวนิสต์) ส่วนสายสหรัฐก็เป็นสายประชาธิปไตย สาธารณรัฐคือส่วนกลาง ส่วนสหรัฐนี้ยังมีศักดินาผสม มีชั้นสูงชั้นต่ำ ทางอเมริกาเขาไม่เรียกตนว่า สาธารณรัฐ แต่ทางรัสเซียหรือลาวก็เรียกว่าสาธารณรัฐคือ commune ไม่โดดเดี่ยว เป็นองค์รวมมากกว่า

ไทยเรานี่เป็นอะไร? จะเป็นสาธารณรัฐหรือสหรัฐ ลักษณะของไทยนี้จะเป็น 2 อย่างเป็นธรรมชาติ 2 ลักษณะของรูปจะเป็นสหรัฐ ลักษณะของนามจะเป็นสาธารณรัฐ จะเป็นประเทศที่มีประชาธิปไตย 2 ขา คือจะมีพระเจ้าแผ่นดินด้วย แล้วก็จะมีนายก จะมีการบริหารอย่างประชาธิปไตยเรียกว่าประชาธิปไตย 2 ขา นายกก็จะเป็นผู้ที่เป็นหัวหน้าดูแลบริหารรัฐ ส่วนพระมหากษัตริย์ก็จะเป็นเพราะพรหมมีเมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขาที่แท้จริง ไม่อคติ ไม่ลำเอียง อย่างประเทศไทยนี้เป็นตัวอย่างชัดเจน เป็นตัวอย่างองค์รวมของประชาธิปไตย 2 ขา มีในหลวงที่เป็นผู้ยอดและมีการบริหารที่มีนายก เช่นเดียวกับอังกฤษ ที่เป็นต้นทางความรู้ที่เรียกว่าระบอบประชาธิปไตย

แต่แล้วอังกฤษก็เปลี่ยนไป จนไม่สามารถทำได้ดีเท่ากับประเทศไทย เพราะฉะนั้น king ของอังกฤษมาเห็น king ของไทยเข้า ก็เลยอุทานเลยว่าเกิดมาไม่คิดว่าจะพบ king of kings ที่ปกครองในธรรม ที่ดีเยี่ยม ลึกๆพระราชินีอังกฤษก็คงจะรู้ว่ายังมีผีรุกรานในประเทศไทยอีกเยอะ แต่ในหลวงของเราก็สามารถที่จะอยู่กับผีเหล่านี้  ทำให้ผีเหล่านี้แพ้ภัยตัว หลุดออกไปหลุดออกไปจนกระทั่งเหลือผีตัวสำคัญคือทักษิณ อาการหนักมากเลย

ช่วงระยะเวลา 60 ปีในหลวงที่ครองราชย์นานกว่าในหลวงของอังกฤษ ในหลวงของอังกฤษอายุมากกว่าในหลวงของเรา แต่ในหลวงของเราครองราชย์ก่อนราชินีอังกฤษ ในหลวงเราประพฤติเป็นประชาธิปไตยได้มากกว่าดีกว่าที่อังกฤษ นี่เป็นพุทธศาสนาตามภูมิที่อาตมาเล่าไปสู่ฟังอย่างวิชาการไม่ได้คิดว่าต้องข่มใคร

ในประเทศไทยมีเสือสิงห์กระทิงแรดที่ในหลวงจะต้องทำงานอย่าง ธรรมะขันติ ทมะ จาคะ ท่านก็ประคองให้ประเทศไทยไม่เกิดสงครามกลางเมือง อังกฤษที่แตกตัวเป็นอเมริกา ไปเป็นประชาธิปไตยขาเดียว ทุกวันนี้ถ้าใครสามารถเข้าใจได้ ความอบอุ่นความเป็นอยู่ดีของอเมริกาสู้อังกฤษไม่ได้หรอก อังกฤษแก่กว่าอเมริกาด้วย อเมริกาสร้างตัวเองมา 200 กว่าปีเอง เขาเติบโตทั้งกามและอัตตา เราอย่าเอาเป็นแบบอย่าง

ถ้าเข้าใจอย่างที่อาตมาเข้าใจ จะรู้ว่าในหลวงเราไม่ใช่ธรรมดาเลย มีความลึกซึ้งในภูมิธรรมของท่าน ท่านตรัสถึงการบริหารประเทศแบบคนจน ตรัสถึงลักษณะขาดทุนของเราคือกำไรของเรา ส่วนคำว่าเศรษฐกิจพอเพียงก็เป็นคำกลางๆของความสันโดษ แต่คนเข้าใจไม่ได้ แต่อาตมาเข้าใจ จึงนำมาเป็นหลักยึดทั้งอธิบายและทั้งพาประชาชนให้อยู่ในระบอบเศรษฐกิจพอเพียง ระบอบแบบคนจน ระบอบขาดทุนของเราคือกำไรของเรา จะมีชีวิตเช่นนี้ไปตลอด เกิดอีกกี่ชาติ ตายอีกกี่ชาติ ก็จะยืนหยัดยืนยันอยู่ในลักษณะนี้ เป็นคนจนที่เลี้ยงตนเองรอด ขยันทำงานสร้างสรร สัตว์เดรัจฉานมันก็สร้างก็ก่อตามที่มันสามารถทำได้ คนเราก็พึ่งตนเองก็ได้เช่นกัน

สื่อธรรมะพ่อครู(อัตตา) ตอน อ่อนน้อมถ่อมตน เป็นคนรับใช้ ไม่เห็นแก่ตัว

ของอโศกเรามีสาธารณโภคี และมีความเป็นสห เป็นมิตรดี สหายคือ ผู้ร่วมประโยชน์ เป็นกัลยาณมิตรที่ดีทั้งองค์รวม สัมปวังโก เป็นสังคมสิ่งแวดล้อมที่ดี ชาวอโศกเราทำได้เป็นรูปธรรมที่ชัดเจน

ตั้งแต่เกิดรวมตัวเป็นชุมชนสังคมเป็นแหล่ง เกิดศีรษะอโศก ศาลีอโศก ปฐมอโศก สันติอโศก จนเกิดชุมชนอโศกมากมาย แล้วมารวมตัวกันที่ราชธานีอโศกปฐมอโศกและศีรษะอโศกไขว้กัน จริงๆแล้วเกิดพร้อมกันคือศาลีอโศกและศีรษะอโศก ศาลีอโศกและศีรษะอโศกก็เป็นพลังงานระดับหนึ่ง พอมาเกิดเส้าที่ 3 ก็เป็นปฐมอโศกกับสันติอโศกซ้อนกันขึ้นมา ที่จริงสันติอโศกเกิดก่อนปฐมอโศก สันติอโศกเป็นวงกว้าง ปฐมอโศกเป็นวงแคบจึงเกิดก้อนแท่งที่มีความควบแน่นเป็นพลังงาน ก็เลยพึ่งตนเองได้รอดก่อน ตอนนี้สันติอโศกก็กำลังสังเคราะห์ตัวไปเรื่อย 

พวกเราเป็นรูปแบบของสังคมที่รวมกันทั้งสหรัฐและสาธารณรัฐ เป็นธรรมะสองเสมอ ถ้าเป็นชีวะต้องมี 2 เสมอ สันติอโศกกับปฐมอโศกก็เป็นคู่ ศาลีอโศกกับศีรษะอโศกเป็นอีกคู่ ศาลีอโศกเป็นไทยๆชาวบ้านๆ ส่วนศีรษะอโศกเป็นอินเตอร์ อินเตอร์แบบชาวบ้าน สันติอโศกเป็นเมือง ปฐมอโศกก็เป็นเมือง แต่ปฐมอโศกพึ่งตนเองรอด แต่สันติอโศกนี่รวมตัวยาก คนจะมาอยู่ต้องเคี่ยวข้น มีลักษณะนิวเคลียร์ฟิวชั่นน้อยกว่าฟิชชั่น ส่วนปฐมอโศกมีนิวเคลียร์ฟิวชั่นมากกว่านิวเคลียร์ฟิชชั่น

ตอนนี้แต่ละแห่งกำลังก่อร่างสร้างตัวพัฒนาตัวเอง อย่างสีมาอโศก ภูผาฟ้าน้ำ จนแม้กระทั่งเกิดเก้าอาวาสสถาน พัฒนาการขึ้นมาตลอดเป็นไปตามจริงขึ้นเรื่อยๆ เกิดสังคมเครือแหของชาวอโศก หรือเครือแหสาธารณโภคี เป็นสหกรณ์ มีสหกรณะคือร่วมมือทำ

อาตมาเคยคิดจะให้พวกเราตั้งสหกร(ไม่มี ณ) เราทำแบบไม่ต้องนิตินัย จะมาจับเราไม่ได้ เราไม่ได้อยู่ในสหกรณ์ของคุณ นี่เลี่ยงได้ ร่วมมือกันทำ อาตมาเข้าใจ ความหมายลึกซึ้งอันนี้ เราร่วมกันในสมมุติสัจจะร่วมกันเลย สหกรนี่ส่วนตัวไม่มี ณ ไม่สมมุติกับข้างนอก เราทำอย่างซื่อสัตย์ เรามั่นใจว่าของเราซื่อสัตย์สุจริตทำอย่างจริงใจ แต่ไม่อยากเป็นนิตินัยจะพูดกันยากกับเขา

ถ้าแต่ละที่ภายในเป็นอยู่อย่างดี มีความขัดแย้งกันพอเหมาะ ร่วมมือกันอย่างดี อย่างปฐมอโศกนี่ร่วมมือกันอย่างดี ขัดแย้งพอเหมาะ พฤติกรรมบทบาทของการเคลื่อนที่จะสร้างสรร

ที่สันติอโศกจะรวมกันยาก เรามีธนาคารที่ไม่มีดอกเบี้ย มารวมกันมีผู้จัดการทำงาน เราก็มี มีกองบุญส่วนกลาง ส่วนสัจจะออมทรัพย์ก็มีปันผล ซ้อนกันสองแบบนี้ดำเนินไป ถ้าไม่ซื่อสัตย์กันแล้วก็จบทุกอย่าง ถ้าซื่อสัตย์อยู่ก็ไปรอด แล้วก็จะไปดี เพราะจะมีเครือแห มีพลังงานที่จะสร้างสรรต่อไป

จะมีตัวจริง อย่ามีตัวเก๊ กิเลสที่เกเร มันเก แล้วเกเร แล้วก็เก๊ พวกเรานี่มันจะเกไปเรื่อย พอถึง เร ก็ห่ามไป ห่ามไปอีกทีก็ เก๊เลย  แต่ละคนต้องพยายามรักษาความตรงแล้วก็จะไปได้ คนที่ทำงานจะต้องขยายออก ถ้าเราควบคุมมันไม่ได้มันก็จะรวนเลย มันจะเก แล้วเร เรรวน จากนั้นคือเก๊เลย นี่ไม่ใช่เล่นภาษานะ

อย่างศีรษะอโศกถูกกระทบก็เลยเริ่มเป๋เริ่มเก แล้วเริ่มควบคุมไม่ได้ก็เร รวนเร แล้วจะเก๊ ต้องเอามารวมกันให้ตรง สิ่งเหล่านี้ไม่ได้เกิดด้วยฟลุค เกิดโดยสัจธรรม พวกคุณเป็นหน่วยอณูของสังคมนี้ แต่ละหน่วยแต่ละหน่วยของอโศก ของ ศีรษะอโศกเนี่ย แต่ละคนเข้ามาสัจจะพามา แต่คุณจะเอาสัจจะนี้ต่อหรือไม่เอาก็อยู่ที่ตัวเอง ถ้าคุณเลือกแล้ว ไหนว่าหมู่นี้ดีแล้ว อาตมาก็ขอรับรองว่าหมู่นี้ดีแล้ว เมื่อเราเลือกแล้วว่าจะอยู่ที่นี่ ไม่ไปอยู่ที่อื่น ก็ทำงานทำการปักหลักปักแหล่ง แต่ถึงอย่างนั้นก็ตาม ชาวอโศกแม้ว่าคุณจะปักหลักอยู่ที่นี่ อโศกทุกแห่งก็เป็นญาติของคุณแท้ทั้งสิ้น ที่คุณจะไปกินไปนอนไปพักอาศัย อยู่นานหรือไม่นานก็แล้วแต่ได้หมด ถ้าเรามีคุณภาพไม่ต่ำกว่าเกณฑ์ไม่มีใครเขาไล่คุณออก นอกจากคุณจะเกเรบางคราวจนถูกขับออกไป 5 ปีบ้าง 10 ปีบ้าง หรือออกไปแบบไม่มีกำหนด นั่นถือว่าซวยมาก คุณต้องทำความดีจนคนเขารับได้ ให้เข้ามาอีกก็ได้

 ตอนนี้เรามาพิสูจน์คำสอนของพระพุทธเจ้า เมืองไทยนี้เป็นชมพูทวีปประเทศไทยมีคนนับถือศาสนาพุทธกว่า 95 เปอร์เซ็นต์ ไม่ได้ลดลงแต่อาจจะเพี้ยนไปบ้างตามสำมะโนครัว แต่ว่าเลือดลึกลึกก็รักพระพุทธศาสนา รักจนกระทั่งตายแทนได้ก็แล้วแต่ รักแต่ไม่เอาเนื้อแท้ของพุทธนี่มันงมงายจริงๆ รักแต่ว่าไม่ได้เนื้อหนัง ได้แต่เป็นจับกังแบกลังทองไปให้เขา ได้แค่ค่าจ้าง แต่เนื้อทองนี้ไม่ได้จับเลย อย่างนี้ไม่ดี จะต้องเป็นเจ้าของทองให้ได้

ตอนนี้อโศกแต่ละแห่ง ที่นี่เป็นหัวของใจเริ่มแรก อย่าให้เพี้ยนนะศรีษะอโศกเป็นหัวของใจ อโศกทุกแห่งรวมตัวกันชื่อว่าใจ หัวเป็นเจ้าของเลือด จิตใจเป็นเจ้าของวิญญาณ ก็เป็นธรรมะสอง สูงสุดในมหาจักรวาลก็มีเท่านี้

เมื่อเรารู้กายรู้จิต จัดแจงให้เป็นอภิสังขาร ไม่มีเชื้อเลวร้ายในโลกเลย ก็จะมีแต่ความซื่อตรงซื่อสัตย์ มีพลังงานสร้างสรร ไม่มีตัวตน ไม่มี ish ไม่มี i ไม่มี she ไม่มี he แต่ก็ต้องอยู่กับองค์รวมของสามนี้เสมอ แต่ถ้าไม่ลำเอียงแล้ว i คือตัวเรารู้จักเขา รู้จัก she กับ he แล้วรวมตัวกันให้ได้

she กับ he เขาจะทะเลาะกันตลอดกาล มีอิตถีภาวะและปุริสภาวะ เราต้องเป็นนปุงสกลิงค์ให้ได้ เราอย่าไปเป็นเพศชายที่ข่มเพศหญิง ถ้าเขารวมกันมาต่อต้านเอกบุรุษนะ ก็ยากเลย เพศหญิงนี่รวมหัวกันเก่งนะ

ถ้าไม่ใช่ช้างมาตังคะเก่งจริง ออกจากหมู่ก็เจริญได้ยาก หรือไปไม่รอด แต่ถ้าเป็นมาตังคะ ที่เป็นช้างตัวเองรู้ว่าอยู่กับหมู่ไม่รอด พัฒนายากก็จะออกมาพัฒนาหมู่ของตนได้ อย่างอโศกออกจากเถรสมาคม

ศีรษะอโศกนี้เป็นเนื้อใน เป็นหัว ก็ต้องดูเนื้อในให้ดีๆ ให้ผู้ที่เป็นหัวหน้านี้ไม่ไปเบ่งทับใคร แล้วเป็นคนที่ยอม แล้วก็ทำหน้าที่ของเราให้ดี มีน้ำใจมีเมตตามีภูมิธรรมในตัว ให้ทำไปเถอะ คุณมีคุณค่าในตัว คุณทำดียอมไป ทุกคนจะเห็นความจริงได้ ทุกคนจะยกให้คุณเอง คุณไม่ต้องอยากได้เลยที่จะให้ใครมายกย่องเชิดชู ให้เราเป็นเบอร์ 1 ไม่ต้องอยากเลยเขาจะให้ ขอให้คุณทำเถอะ ขอให้คุณทำเพื่อผู้อื่นจริงๆ

ในหลวงของเรานี้ทำเพื่อผู้อื่นมาตลอดจริงตามฐานะของพระองค์ เพราะพระองค์เป็นกษัตริย์ แต่คนไม่เข้าใจจะให้มาเสมอภาค ทุกอย่างต้องเหมือนกันหมด ไม่มีสิ่งที่จะต้องยกให้ยกไว้ คนนั้นเป็นคนที่ไม่รู้จักสัจธรรมที่สมบูรณ์แบบ

ศีรษะอโศกนี่มีลักษณะของ Big bang เป็นครั้งคราว พอเกิดแล้วก็ให้อยู่กันอย่างนิวเคลียร์ฟิวชั่นให้ได้ อย่าไปอยู่แบบนิวเคลียร์ฟิชชัน ให้รวมตัวกันรังสรรกันต่อ มีลักษณะ Big bang เป็นครั้งคราวแตกตัวกัน แล้วก็รวมกัน ถ้าเราเองเรามั่นคงเราแน่นอนและเป็นผู้ถ่อมตน เป็นคนรับใช้ ถ่อมตนและรับใช้อยู่ตลอด ไม่ต้องถือตัวคิดว่าตัวเองเก่ง เรามีสมรรถนะเก่ง เราจะมีเราก็ทำเต็มที่ ทำให้แก่สาธารณโภคี

เราเดินทางมาถึงขนาดนี้แล้ว เราเลือกแล้วว่าหมู่นี้ดี รวมกันเป็นญาติธรรมที่มี dna เป็นพุทธ เป็นสัมมาด้วย คุณจะไปเลือกที่ไหนอีก ไปหา dna ที่เป็นพุทธอย่างสัมมาที่ไหนอีก ไปหามาหน่อย dna ที่เป็นพุทธ ถูกต้องตรงตามพระอนุสาสนีย์มีรูปธรรมมาจริงๆปรากฏอยู่ในโลก อยู่ไหน มีตัวบุคคลมาเลย ถ้าเป็น dna พุทธจริงจะมีลูกหลานมาแน่นอนเป็นของแท้ ใครจะแท้กว่าใครก็แล้วแต่ ผู้ที่มีสัจธรรมแท้จะรู้ว่าใครเป็นของแท้ อาตมารู้ว่าในหลวง ไอน์สไตน์ คานธีนี้เป็นพระโพธิสัตว์

ในหลวงท่านเป็นคนมักน้อยสันโดษมาจน แต่ท่านอยู่ในฐานะในหลวงเท่านั้น ท่านจนที่สุดแล้ว คนก็หาเรื่องว่าท่านไปเล่นหุ้นไปหาสัมปทานอะไรต่างๆจริงเท็จอย่างไรไม่รู้ แต่พวกนี้คนให้ได้ ยัดเยียดให้ได้ เล่นหุ้นลมที่จะให้แก่ผู้มีเครดิตทางสังคม เพื่อให้ประโยชน์แก่ตนเอง ผู้ไม่รู้สัจธรรมความจริงก็ขี้ตู่กันไป แต่เราดูพฤติกรรมพระจริยวัตรของในหลวง พระราชินีของอังกฤษอุทานว่าได้พบคิงออฟคิงที่แท้จริงจนถึงทุกวันนี้ ท่านไม่ได้หาเสียง ท่านทรงงานมีพระจริยวัตรอย่างจริงพระทัยอย่างเต็มพระทัย ซึ่งท่านทำได้เป็นพุทธที่ยิ่งใหญ่ เป็นพระโพธิสัตว์

ขนาดสหประชาชาติยังมาให้รางวัลถ้วยเป็นเกียรติยศ เรื่องเศรษฐกิจพอเพียง เขาพอเข้าใจแต่ก็ลงลึกยังไม่ได้ เข้ายังไม่ถึง ประเทศไทยนี้มีสัจธรรมมีสภาวะเป็นจริงอยู่แล้ว จงมาร่วมกันสร้างเศรษฐกิจพอเพียง แบบคนจน หนึ่ง เราพึ่งตนเองรอด สอง เราทำให้เหลือให้มาก สาม แล้วก็แบ่งให้ผู้อื่น ให้แล้วเขาจะตอบแทนหรือไม่ก็แล้วแต่คุณความดีความกตัญญูของเขา ไม่ต้องไปบังคับเขา เขาไม่รู้จักปฏิภาณจะกตัญญู ก็ปล่อยเขาไปที่ชอบที่ชอบ แต่ที่ชอบที่ชอบนี่คือนรก ก็ลงต่ำเอง

ในหลวงเรานี้มาบำเพ็ญปางพระเตมีย์ใบ้และพระมหาชนก ดูแล้วท่านก็ยังคงพยายามพากเพียรอยู่ ท่านอายุ 88 ปีแล้วอาตมาอายุ 82 ปีต่างกันร่วม 7 ปี อาตมาก็พยายามจะรับสืบทอดและทำ แต่อาตมามาสายธรรมะ ไม่ใช่สายโลก ก็จะไม่ไปทำอะไรกับโลกมาก พระพุทธเจ้าก็เอาทางเดียว ไม่เอาทางพระมหาจักรพรรดิ์

 เราก็พยายามทำ อิสรเสรีภาพ ภราดรภาพ สันติภาพ สมรรถภาพ บูรณภาพ

ภราดรภาพคืออยู่อย่างพี่อย่างน้อง เป็นญาติธรรมกันถึงสาธารณโภคี เสียภาษีให้ส่วนกลางเต็มร้อย ใครไม่สมัครใจก็ไปอยู่เขตอื่น แต่ถ้าเข้ามาในเขตนี้ มารับสวัสดิการจากที่นี่คุณก็เสียภาษี 100 เปอร์เซ็นต์ 

ทุกวันนี้อโศกเรามีความเป็นชมพูทวีป มีสุรภาโว มีสติมันโต มีอิทธพรหมจริยวาโส  หูตาจมูกลิ้นกายใจที่เปิดรับวิถี รู้อย่างสมเหมาะสมควร ไม่เกิดเป็นนิวเคลียร์ฟิชชั่นจนเกินไป มีเอกภาพเป็นปึกแผ่นแน่นหนา ไม่เป็นกลุ่มเอาเปรียบเอารัดสังคม เป็นหมู่ที่เสียสละแก่สังคม อยู่อย่างขาดทุนของเรา คือกำไรของเรา แม้ขาดทุนเราก็อยู่รอด เพราะเราพึ่งตนเองรอด ต่อไปในอนาคตเราจะสร้างสิ่งที่เราต้องอาศัย

ทางด้านวิศวกรรม ก็อยากให้พวกเราศึกษาพลังงานจากพระอาทิตย์มาใช้ พระอาทิตย์ท่านสบายมาก ใครจะจดทะเบียนเอาไปเป็นของตัวเองไม่ได้ พลังงานฟอสซิลนี้จะหมดลงไปเรื่อยๆ แต่พลังงานจากพระอาทิตย์นี้ไม่มีวันหมดจนกว่าพระอาทิตย์จะแตกดับ

ที่ราชธานีอโศกนี้เราจะใช้พลังงานจากพระอาทิตย์นี้แหละ จึงอยากให้พวกเรามีความรู้เรื่องสร้างเรื่องซ่อมพลังงานโซล่าเซลล์นี้ให้ได้ เราถึงต้องตั้งโรงเรียนตั้งวิทยาลัยเพื่อจะให้มาศึกษาพวกนี้ เด็กๆที่ได้ยินได้ฟังแล้วหรือผู้ใหญ่ได้ฟังแล้วก็ให้รู้ให้มาเริ่มต้นช่วยทำ จะเกิดเป็นรากฐานของสังคมมนุษย์ที่จะเป็นแกนหลัก ถ้าทำได้ก็จะช่วยประเทศได้ เช่น เราสร้างแผ่นโซลาร์เซลล์ได้อย่างละเอียดเนียนเล็กๆ ก็มีคุณภาพสูงได้ เราก็จะสร้างเพื่อใช้และเพื่อจำหน่ายจ่ายแจกให้แก่ผู้อื่น ถ้ามันเหลือใช้ก็จำหน่ายด้วยราคาขาดทุน ใช้เหลือเราเผื่อแผ่ชุมชนข้างเคียง

บ้านราชเราจะมีน้ำตกลำธารที่ไหลด้วยพลังงานพระอาทิตย์ที่มีทศนิยมไม่รู้จบ ส่งมาตลอดเวลา เราจะไม่มีตัวขาด เรามีแต่ตัวเร่ง เราเอามาไม่หมดหรอกพลังงานจากพระอาทิตย์นี่นะ

พลังงานบางอย่างเป็นพลังงานที่เป็นลบจะเข้ามาทำให้เกิดการสังเคราะห์ที่ทำให้เกิดประโยชน์ได้มากขึ้นอีก จะต้องควบคุมและกำกับให้ได้ ในศีรษะอโศกก็กำลังเกิดการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย

ปฐมอโศกทำมาก่อนแล้วไปรอด เกิด Big bang แล้วแตกตัวแล้วก็สงบแล้วก็ไปรอด นิวเคลียร์ฟิวชันจับตัวกันได้ดี นิวเคลียร์ฟิชชั่นก็เลยทำอะไรไม่ได้

ที่ปฐมอโศกมีโรงงานปุ๋ยและโรงงานยาสมุนไพรเป็นหลัก และมีอื่นๆประกอบอีกบ้าง รวมแล้วก็เกิน เพราะเรากินน้อยใช้น้อยกว่ารายจ่าย ก็เลยมีเกิน

อันนี้นักเศรษฐศาสตร์ต้องมาศึกษาว่าขาดทุนแต่ทำไมอยู่ได้ ทุนนิยมที่ Maximize profit นี้บรรลัยจักร เราต้องทำเศรษฐกิจแบบ Minimize profit คนที่สูญแล้วจะกินน้อยใช้น้อยที่สุด จะทำงานได้อย่างมากที่สุด จะเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตน เป็นคนรับใช้ ไม่มีเห็นแก่ตัวเลยทำได้ หนึ่งหน่วยก็เป็นอรหันต์หนึ่งหน่วย ทำได้เต็มก็เป็นอรหันต์เต็มร้อย เข้าใจกันไหม แต่ที่ทำไม่ได้เพราะอัตตา แล้วจะเอาอัตตาไปไว้ทำไม ถ้าทำได้ไม่เอา ish เลย ish อยู่รวมกันอย่างดี มีทศนิยมสัดส่วนถูกต้อง มีสัปปุริสธรรม 7 มหาปเทส 4 เป็นนักคำนวณชั้นยอด

อาตมาพาทำการเมืองเศรษฐกิจสังคมตลอด แม้ไม่ได้ไปประท้วงอย่างเคยทำมาแล้วก็ตาม เราก็ใช้ความสงบ คุณธรรม เสียสละ ปัญญาเสนอให้เขา ก็ผ่านสงครามมา ชนะหรือแพ้? เราก็ชนะมาเห็นๆ ความสงบสยบความเคลื่อนไหว

ที่นี่ผู้ที่ถูกการปรับเปลี่ยนก็ไม่เป็นไร ส่งเสริมกัน ผู้ที่จะขึ้นมาทำงานก็ทำให้เต็มที่

ความบริสุทธิ์เท่านั้น ที่จะชนะทุกสิ่งทั้งโลก ในที่สุด ถ้าเข้าใจอันนี้แล้วใช้ให้ตรง จบ นี่เป็นโศลกที่จบ ไม่มีอะไรที่สูงสุดไปกว่านี้ เช่น ความบริสุทธิ์ใจของเรา เรามีอัตตาไหม

ถ้าคุณไม่รู้จักอัตตา ยังยึดว่าตนถูกตนดีก็ยังมีตัวตนอยู่นั่นแหละ แต่ถ้าไม่ยึด เราเชื่อว่าดีก็ทำไป เราเชื่อว่าถูกก็ทำไป หมู่จะทำก็ประสานกันให้ได้ ถูกผิดหรือดีชั่วก็เป็นสมมุติสัจจะ เราไม่มีอะไรขัดแย้งกับหมู่ ถ้ามีตัวเราก็ขัดกับหมู่ ถ้าไม่มีตัวเราก็ไปกับหมู่ได้ พลังงานจะรวมแรงเร็วไปได้ดีกว่า พระพุทธเจ้าว่าสัจจะไม่มีในโลก แต่สัจจะมีหนึ่งเดียว แล้วก็ สัญญา ย นิจจานิ สัจจะที่ตนยึด

ผู้ที่ยึดแบบไม่ยึดมั่นถือมั่น เมื่อได้องค์รวมพอเหมาะ หมู่ใหญ่เห็นอย่างนี้ก็จบ เพราะเราเองมาอยู่กับหมู่นี้ เราก็ต้องคัดเลือกแล้วว่าหมู่นี้คือปัญญาชนสุจริตชน เป็นคนที่มีความรู้ทางพุทธธรรมแท้ ปรมัตถ์แท้ คุณเลือกแล้วก็ต้องให้เกียรติทุกคน แม้เป็นกรรมการ คนจะมาร่วมสังฆกรรมก็คัดเลือกตามฐานะ บางคนอายุไม่ถึง ไม่มีคุณสมบัติก็ยังไม่ได้มาเป็นคณะกรรมการ ต้องคัดมาแล้ว ถ้าพระพุทธเจ้าอยู่ยกให้พระพุทธเจ้าองค์เดียว

อย่างเมืองไทยเราก็มีในหลวง อาตมาถึงสะท้อนใจน้ำตาไหลครั้งหนึ่ง เมื่อระลึกถึงในหลวง อาตมาได้รับทราบข้อมูลว่า ท่านมองไปที่แม่น้ำเจ้าพระยา แล้วก็เปรยว่าเราไปทำอะไรให้เขาหนอเขาถึงทำกับเราเช่นนี้ แล้วน้ำพระเนตรท่านก็ไหล อาตมาก็สะท้อนใจที่สุด น้ำตาไหล ที่ในหลวงได้รับการยอมรับเพราะคุณธรรมคุณวิเศษ ท่านไม่ได้หาเสียง ท่านไม่ใช้อำนาจข่มเบ่ง ท่านยอมด้วยซ้ำ อย่างพระราชินีอังกฤษต้องบอกว่า ไม่นึกว่าจะได้เจอ king of kings อาตมามั่นใจว่าพูดถูกและมีหลักฐานพอสมควร เราเป็นส่วนหนึ่งอณูหนึ่งของโลก เรามาพัฒนาปรมาณูเราให้มีประสิทธิภาพ สมรรถนะที่ดี เพื่อเป็นตัวจักรหนึ่งที่จะได้ช่วยประเทศชาติ ช่วยโลกได้ต่อไป

เพราะคอมมิวนิสต์ก็พังแล้ว ประชาธิปไตยก็เป๋ไปมาก เหลือแต่ในเมืองไทยนี่จะพิสูจน์ตัวเอง ถ้าประชาธิปไตยในประเทศไทยเอาธรรมะเป็นหลัก ไม่เอาโลกหรือเอาอัตตาเป็นหลัก โลกนี้หมายถึงมวลชนส่วนใหญ่ เราเอาปัญญาเราเป็นหลัก ไม่ได้เพื่อตนเอง ไม่ได้เพื่อครอบครัวหมู่ฝูง ไม่ได้ไปทำร้ายใคร ทำเพื่อประชาชนจริง ถ้าแน่ใจอย่างนั้นแล้ว มีอาญาสิทธิ์ควรทำจงทำ

 ตอนนี้ทางธรรมะหรือสัจธรรมมันเกิดเลวร้ายสุดสุด รู้เห็นกันอยู่ว่ากลุ่มที่ทำผิดร่วมมือสุมหัวกันอยู่เป็นคณะใหญ่ เมื่อคณะใหญ่ที่ผิดรวมกันก็บรรลัยมาก ขงเบ้งรวมกับเล่าปี่เตียวหุย คณะใหญ่อย่างโจโฉก็แพ้ได้ เมืองไทยมีอาญาสิทธิ์จงใช้ มั่นใจว่าเราถูกจริงไหม ใช้ปัญญาตนเองไม่ต้องบังคับใคร ถ้าจริงแล้วต้องเอาถูกเข้าว่า ไม่เอาทางผิด

อาตมาก็ใช้ปัญญาว่าตนลำเอียงไหม ไปว่าธรรมกายหรือทักษิณเขามากไปไหม อาตมาก็ว่าตรงๆไม่ลำเอียง ถ้าขืนให้อำนาจทางธรรมที่ผิดนี้ขึ้นมา แล้วคุณต้องกราบต้องเคารพด้วยนะ แม้ในหลวงด้วย จะไปไหนรอด มันมีหลักฐานทั้งตัวตนยืนยันครบหมด ในประเทศไทย เหตุการณ์ครั้งนี้ทางด้านวิญญาณก็ตัดสิน รูปธรรมก็ตัดสิน

ด้านวิญญาณสมเด็จพระสังฆราชก็ตัดสินปาราชิก ทาง dsi รูปธรรมก็ตัดสินปาราชิก แล้วจะรออะไรอีก แม้เราไม่รู้ก็มีผู้ช่วย ทั้งคู่ท่านทำงานมาทั้งคู่แล้วท่านก็ตัดสินแล้วนะ จะรออะไรอีก ถ้าอาญาสิทธิ์ไม่ลงอาญา อาตมาว่าบ้านเมืองไทยยากและขอพูดต่อไปนี้ไม่ได้ไปว่าไปขู่นะ

ผู้มีอาญาสิทธิ์แต่ไม่ทำตามสมควรนั้นก็รับวิบากเอง เพราะได้อาญาสิทธิ์แล้วไม่จัดการ ได้ดาบอาญาสิทธิ์เอาไปปราบมารแล้วไม่ปราบมารก็ผิด 157 โดยโลก โดยสัจธรรมก็ผิดด้วย 

ประเทศไทยกำลังทำงานระดับโลกนะ ถ้าทำได้ดี อาเซี่ยนจะไปได้ดี เขามองเราอยู่นะ ถ้าเราทำตามสัจจะได้ดีจริงที่สุด ประโยชน์ต่อโลกต่อมนุษยชาติมากที่สุดก็ควรทำเถอะ จะทำหรือไม่ทำก็แล้วแต่ท่าน เป็นแต่เพียงแนะให้ความเห็นไม่บังอาจไปสั่งท่านหรอก

พวกเราแต่ละคนก็อ่อนน้อมถ่อมตนเป็นคนรับใช้ ผู้ใดยอมก่อนก็ชนะก่อน ผู้ใดยอมทีหลังก็เป็นผู้แพ้ พวกเรานี้เหลือแต่มานะอุทธัจจะ นอกนั้นราคะ เรื่องกาม ปฏิฆะโลกๆก็สบายกันแล้วไม่ลำบากอะไร ก็ขอให้กำลังใจ อาตมาจะมีพลังที่จะให้ได้เท่าไหร่ให้พวกเราหมดเลย อาตมาหาเอาใหม่ โดยเฉพาะหัว ตอนนี้ปฐมอโศกพึ่งตนเองรอดแล้วช่วยพี่ช่วยน้อง ถ้าศีรษะอโศกพึ่งตนรอดและช่วยน้องได้อีก เป็นเสือติดปีกแน่... เจริญธรรม

เวลาบันทึก 11 มีนาคม 2563 ( 12:50:26 )

รายละเอียด

590125_เทศนาเพชรพุทธ 13 กะรัต ที่ธุลีฟ้ารีสอร์ท

ขณะนี้นั่งอยู่ที่โต๊ะรีสอร์ทธุลีฟ้าข้างหลังคือดอยธุลีฟ้ามีการเทศน์กัณฑ์พิเศษเหตุเพราะว่าตอนนี้อากาศวิปริตมากบุญนิยมทีวีอยู่บนภูผาฟ้าน้ำนั้นล้มละลายเลยต่อไม่ติด ทำอะไรไม่ได้ก็เลยโยนทิ้งจากดอยภูผาฟ้าน้ำมาให้ดอยธุลีฟ้ารับช่ว590125ง อาตมาก็เลยต้องรับช่วงเข้าให้เทศน์ตอนนี้  อาตมาก็เลยอยู่กับพระไตรปิฎกเล่ม 9

เวลาบันทึก 11 มีนาคม 2563 ( 12:53:25 )

รายละเอียด

590126_พ่อครูเทศน์ก่อนฉัน ชมร.เชียงใหม่    

วันนี้วันอังคารที่ 26 มกราคม 2559 พ่อครูมาเทศนาก่อนฉัน ที่ชมรมมังสวิรัติแห่งประเทศไทยสาขาจังหวัดเชียงใหม่ พ่อครูเดินทางมาถึง ชมร.เชียงใหม่ ตอนประมาณเกือบ 8 นาฬิกา จากนั้นพ่อครูเดินชมภายในบริเวณ ชมร.เชียงใหม่ ทักทายโอภาปราศรัยกับญาติธรรมชาวเชียงใหม่ที่มากันอย่างล้นหลาม จนแน่นขนัดไปทั่วภายในชมร.เชียงใหม่ จากนั้นพ่อครูนำสมณะบิณฑบาตภายในชมร.ชม.

สื่อธรรมะพ่อครู(สมาธิพุทธ) ตอน ต้องเรียนรู้เวทนา จึงฆ่าอาการที่33ได้

  พ่อครูว่า….จะหมดเดือนอีกแล้ว ยังไม่ทันหายใจเลยกองบรรณาธิการก็ทวงต้นฉบับแล้ว ก็บอกว่าขอเวลาป่วยหน่อยได้ไหม ทวงแม้กระทั่งตอนป่วย ก็ไม่เป็นไร เราก็สู้ได้ เขาบอกว่าที่นี่ตอนนี้สิบองศาเซลเซียสก็เย็นพอสมควรขออนุญาตสวมหมวก เพราะตอนนี้ก็ยังไม่หายสนิทดีทีเดียว แต่ก็คิดว่า 99.95 %แล้ว  ก็ฟังดูว่าจะหายจริงหรือไม่ ว่าจะมีอาการต่างๆที่จะสอนให้เห็นความจริงได้ความสมดุลหรือไม่สมดุล ก็สังเกตจากอาการ เช่น อาการ 32 ในร่างกายมนุษย์พระพุทธเจ้าประมวลไว้มันมีอาการให้เรารู้ แต่อาการต่างๆข้างในเรารับรู้ได้ยาก พระพุทธเจ้าก็ให้เรียนรู้อาการของ 32 ส่วนอาการที่ 33 ที่เรียกว่าดาวดึงส์ เป็นอาการที่คนโลกๆไม่เข้าใจ ก็ไปเข้าใจว่าเป็นอาการของจิตที่เป็นเวทนาเป็นความรู้สึกของสวรรค์ ของสิ่งที่ชอบใจที่พอใจ สบายใจ อิฏฐารมณ์ เป็น สวรรค์

อารมณ์สวรรค์ที่จริงไม่มีจริงเป็นของหลอก แต่อาการที่ 33 นี้มีจริง จะเรียกว่าสังขารจิตหรือจะเรียกว่าเวทนา เป็นองค์รวมเลยก็ได้

เช่น ตากระทบรูปก็เห็นภาพแล้วก็ปรุงแต่ง มันมีสัญญาบอกตัวเองว่าคืออะไร เช่น ตาเรากระทบรูปสัมผัสรูป รูปนี้มันดูดี เราก็ใช้ศัพท์ภาษาไทยว่าสวยงาม บาลีเรียกว่าสุภะ ตามสมมุติโลกก็เขียนได้ว่าขี้เหร่หรือว่าสวย แต่ใจเรานี้มีอาการชื่นใจชอบใจ มีอาการกับที่เราเห็นตามสมมุติโลกว่าแบบนี้มันดีรูปร่างอย่างนี้สวยดีหรือไม่ดี มันมีนิมิตหมายถึงให้เราเห็น ให้เรารู้ว่าเป็นอย่างไร แต่ละคนก็กำหนดเอาตามที่ตนเองตัดสินว่าเอง ของใครของมัน จะใกล้เคียงกันจะสำคัญหรือเหมือนกันที่สุดก็ได้ แต่มันมีความต่างเรียกว่าลิงคะ อาการของจิตมีความพอใจชอบใจ พอใจอาการอันเกิดรุนแรง ก็ไม่ชอบน้อยลงมา ให้ลดลงมา คนที่ไม่มีอะไรรุนแรง ก็ไม่มีอะไรผลักดันเป็นอาการพลังงานที่ออกไปดิ้นรนแสวงหา แต่ถ้ามีแรงมากก็จะอยากได้มาเป็นของตัวเอง อยากได้ไปนานๆถาวรอย่างนี้เป็นต้น 

คนก็เป็นสัตว์เดรัจฉานก็เป็น มีอาการเห็นแก่ตัวที่เกิดความจริงตามความเป็นจริง คำว่าความจริงตามความเป็นจริงคืออะไร คืออันนี้มันก็เป็นจริงอย่างนี้ ใครเห็นเหมือนกันหมด ส่วนอันนี้มันเกิดการเปรียบเทียบ สมมุติว่ารูปนี้มันไม่สวยเท่ารูปนี้ คุณว่ารูปนี้สวยกว่า รูปนี้ไม่สวย ที่จริงรูปของโพธิรักษ์รูปไหนก็สวยหมดแหละ  (พ่อครูยกภาพพ่อครูให้ดู)

สมมุติโลกมันก็ต่างกันไป แต่อารมณ์ที่คนมีอาการชอบใจไม่ชอบใจนี้มีแต่จิตของคุณหรือไม่ จิตของคุณไม่มีอาการฟูฟองกระเพื่อม แล้วรู้ความจริงตามความเป็นจริงของโลกสมมุติ แต่จิตของเราไม่มีอาการฟูเลย ก็ธรรมดาก็รู้ความจริงตามความเป็นจริง ว่านี้คืออะไร แต่จิตเราไม่ฟูฟองอะไรเลย คนนี้แหละคือคนไม่มีโรคไม่มีอาการของโลกธรรมที่ทำให้จิตฟูฟอง เรียนรู้อาการฟูฟองที่เป็นอาการซ้อนอาการ

อาการรู้ความจริงตามความเป็นจริงก็เป็นอย่างหนึ่ง เรียกว่าธรรมะ 1 เอกัคคตาจิต ถ้าเรามีเอกัคคตาจิตแข็งแรงไม่ฟูไม่ฟองกับอะไร พระอรหันต์มีจิตเอกัคคตาตลอดถาวร รู้ตามโลกตามสมมุติว่า เขาว่าดีว่างามว่าสวยหรือไม่สวยตามเขา บางอย่างอาจจะไม่รู้สมมุติตามเขาก็ได้ พระอรหันต์ท่านไม่รู้ตามเขาทัน แต่ท่านก็ไม่ทุกข์

แต่อาตมาเป็นพระโพธิสัตว์ ถ้าอยากจะรู้ตามเขาก็ต้องเข้าไปเป็นเหมือนเขาคลุกคลีไปตามเขาให้รู้รสชาติมีอารมณ์เหมือนเขา พระโพธิสัตว์บางทีต้องไปเกิดมีจิตมีชีวิตมีวิญญาณร่วมกับเขา ดีไม่ดีก็เกิดเป็นชาติเลย อยากจะรู้ว่าสัตว์ชนิดนี้มีอารมณ์อย่างนี้ พระโพธิสัตว์แต่ละองค์ที่ท่านอยากจะรู้ก็เกิดเป็นสัตว์ชนิดนั้นเป็นเดรัจฉานตัวนั้น เพื่อจะรู้ความจริงว่ามันเป็นอย่างไร 

  อาการที่รู้ความจริงตามความเป็นจริง กับอาการของกิเลสมันต่างกัน การศึกษาต้องศึกษาจิตที่มีอารมณ์อาการมีรสชาติต่างกันอย่างนี้แหละ เวทนาจึงเป็นแหล่งกลางของการศึกษาที่จะบรรลุถึงอรหันต์ได้ ถ้ารู้เวทนาในเวทนา 108 รู้จักอารมณ์ที่จริงมันมีเป็นล้านล้านอารมณ์ แต่ในหลักวิชาของพระพุทธเจ้าเรียบเรียงไว้ 108 แยกเป็น 108 ลักษณะ 

กายนั้นพระพุทธเจ้าเรียกว่า จิต เรียกว่ามโน เรียกว่าวิญญาณ เป็นหลัก แต่ก็รวมถึงดินน้ำไฟลมภายนอกด้วย มีสองอย่างแล้วก็ไปศึกษาที่จิต ไม่ใช่ไปศึกษาที่ร่าง ไม่ใช่ศึกษาเอาภายนอกเป็นหลัก ต้องศึกษาเข้าไปถึงภายใน หรือเข้าไปถึงอนุสัย แล้วล้างอนุสัยก็จบ

สื่อธรรมะพ่อครู(สมาธิพุทธ) ตอน พุทธสอนให้ทำดี แต่ไม่ยึดดี 

ทุกวันนี้ศาสนาพุทธเพี้ยนผิดจนไม่เป็นพุทธ ไม่มีโลกุตรธรรม ไม่มีอาริยธรรม กลายเป็นเหมือนศาสนาอื่นที่เขามีมาแล้วที่ปราชญ์ได้ศึกษาความดีที่สุดของโลกียะเขาได้ศึกษามาแล้ว มีปราชญ์มีศาสดามีผู้รู้ได้ศึกษาทางโลกีย์นี้

 โลกียะคือจิตวิญญาณที่เข้าใจความดี ดีสูงสุดเลยตามสมมุติของแต่ละยุคไม่เท่ากันหรอก ของแต่ละยุคก็สมมุติความดีสูงสุดต่างกัน แล้วช่วงต่ำสุดต่างกันอย่างไร นั่นคือสมมุติของชั่วของดีเป็นโลกียะบนขึ้นไปสู่ดีแล้วก็ค่อยลดลงมาเป็นชั่ว จากชั่วก็ค่อยขึ้นไปดี ไม่เลิกชั่วเลิกดี ศาสนาโลกียะไม่เลิกชั่วไม่เลิกดี เลิกชั่วเลิกดีไม่เป็น เพราะฉะนั้นผู้ใดแปล สัพพปาปัสสะ อรกณัง กุสลัสสูปสัมปทา สจิตตปริโยทปนัง แปลเป็นว่าคือดีกับชั่ว แยกบาปบุญไม่ออก ได้แต่แค่ดีกับชั่ว

เพราะฉะนั้นถ้าไม่ดีก็ชั่ว ถ้าไม่ชั่วก็ดี ไม่ชั่วไม่ดีเลยคือจิตลดชั่วลดดี จิตลดชั่วลดดี จนจิตหมดชั่วหมดดี แล้วก็รู้ความชั่วในโลกรู้ดีในโลก ไม่ได้ยึดติดความดีความชั่วในโลกได้ อยู่อย่างมีโลกะวิทูรู้ความจริงตามความเป็นจริงที่ควรจะเป็น ทำความดีที่ควรจะเป็นให้แก่โลก เขาผู้นี้รู้ดีรู้ชั่ว แต่ไม่คิดดีคิดชั่ว ไม่ติดดีติดชั่ว จิต หลุดพ้นจากดีจากชั่ว

มีดีมีชั่วตามโลกเขา แต่ท่านไม่ติดไหนดีไหนชั่ว แล้วก็รู้ว่าควรจะมีดีในมนุษย์มากกว่าชั่ว แล้วก็ มีความดี แต่อย่ายึดดียึดชั่ว

แม้เราจะชอบความชั่ว มันมีรสชาติเหลือเกิน เช่น รวยนี่มันชั่ว แล้วคนที่อยากรวยมากเท่าไรก็ยิ่งชั่วมากเท่านั้น คนที่อยากจะรวยต่อไปเรื่อยก็ชั่วต่อไปเรื่อย แล้วก็อยากรวยต่อไปเรื่อยก็ชั่วต่อไปเรื่อย infinity เลยไม่มีจบ เคยเป็นไหมเคยมีไหม เดี๋ยวนี้ยังอยากเป็นไหม ไม่เป็นแล้วก็ดีมาก

สุดท้ายของสุดท้ายแล้วไม่มีอะไรเหลือให้คุณจริง ถ้าคุณเกิดชาติเดียวแล้วสูญ คุณจะแย่งเอาไปไว้ทำไม ชาติเดียวก็จบ ต่อให้คุณเกิดมาอีก ชาติหน้าก็ไม่ใช่ของตัวคุณแล้ว คุณจะแย่งไปทำไม  มีบางวงการบอกว่าเกิดมาใหม่ ก็ตามหาชาติที่แล้วถูก เขาก็ยอมยกทรัพย์สมบัติให้แก่คนที่เกิดมาใหม่นี้เลย เช่น ทิเบต สมบัติ ดาไล ลามะ เป็นของกลาง คนเกิดมาใหม่ก็ตามคืนสมบัติให้เลย

การไปยึดมาเป็นเราเป็นของเรามันเป็นเรื่องของจิตที่ยึดมาเป็นเราเป็นของเราเองทั้งสิ้นเลย ถ้าเข้าใจตรงนี้ได้จะรู้ว่าเราเองมันโง่เอง ไปคิดมาเอง เข้าใจให้ได้จริงสมบูรณ์ คุณก็จะรู้ว่าโง่ไปยึดทำไม คุณก็จบแล้ว ก็อยู่กับสิ่งที่จะต้องอาศัยเช่น คุณทนไม่ได้มันหนาว คุณก็ต้องอาศัยสิ่งที่แก้หนาว 

พวกเราที่มีภูมิธรรมมีบารมี ติดตามฟังเข้าใจได้เห็นจริงได้รู้ได้ ติดตามมาพากเพียรมาเอา คนชนิดนี้มีอยู่เป็นคนโลกุตระ ซึ่งไม่ง่าย คนที่มีก็มีจำนวนน้อย ซึ่งยุคนี้คนที่เกิดมาจะได้อย่างนี้ก็มีน้อย มันมีความซับซ้อนอีกเยอะ

บทกวีของไม้ร่ม ธรรมชาติอโศก ตื่น ตื้น ตัน …...

สื่อธรรมะพ่อครู(นิยามชีวิต 5) ตอน พลังพีชะคือจิตที่ล้างความเห็นแก่ตัวช่วยเหลือผู้อื่น

ที่ได้บรรยายธรรมะมามีคำอยู่ 3-4 คำโดยละเอียด ขยายความถึงคำว่าเซลล์ ที่เป็นเรื่องของชีวะ พีชะเริ่มเกิดชีวะ เซลล์อันแรกเลยที่เกิดเป็นชีวะ niche คือห้องว่าง ในมหาจักรวาลเรียกว่าโพรงอากาศ หรือ space กำหนดแคบหรือกว้างแล้วแต่ ในพลังงานจิตช่องว่างเล็กมาก ในมหาจักรวาลกว้างมาก ในโพรงไม่มีอะไรในนั้น แต่ในนั้นมีอะไรอยู่ตามสภาพ มีอะไรไปอยู่เป็นเทหวัตถุขึ้นมาก็เป็นหนึ่ง

เข้ามาหาจิต จิตมีช่องว่าง ทำให้ดูนี่เป็นการขยายล้านๆๆๆเท่า ของความจริงของช่องว่างของจิตเล็กกว่าที่ทำให้ดูนี้ไม่รู้กี่ล้านเท่า ความจริงมันนิดน้อยมาก  niche แล้วเริ่มเกิดเซลล์

พีชะก็เกิดช่องว่าง แต่โตกว่าจิต แล้วเริ่มเกิดเซลล์ เซลล์ก็คุณสมบัติไม่เหมือนเซลล์ของจิต เซลล์ของพืชเกิดมาเป็นตัวเอง ภาษาอังกฤษเรียกว่า I(ไอ) ถ้าไม่ต่อก็เกิดชีวะไม่ได้ เช่นเดียวกับพระพุทธเจ้าถามภิกษุว่า ถ้ามีอันหนึ่งเกิด แล้วไม่มีการต่อเป็นอีกหนึ่งสิ่งนี้ก็ต้องเสื่อมลงไป ชรตา มีช่องว่างหรือ space เรียกว่ารูป มีหนึ่งขึ้นมา ก็รวมเป็น 2 ถ้าไม่มี 3 ก็ไม่ต่อ แต่ถ้ามี 3 หน่อยครบก็เป็นวงจรขึ้นมาได้ก็จะเกิดมี 3 จุดนี้ก็ยังไม่เคลื่อน ต้องมีอะไรอีกอันหนึ่งเป็นอันที่ 4 จึงจะเคลื่อน ถ้าไม่เคลื่อนที่มันก็จะเสื่อมลงเหมือนกันของชีวะ แต่ถ้าเคลื่อนที่และหมุนในตัวมันเอง มันก็จะไม่ออกนอกวง หมุนในวัฏฏะนี้ ออกไปไม่ได้ นี่เป็นชีวะของพืช

ชีวะของจิตนี้นัยยะคล้ายกัน แต่สภาพการรับรู้ต่างกัน  มีเวทนามีสัญญามีสังขาร แต่พืชนี้มีแต่สัญญากับสังขาร ถ้ามีสังขารปรุงแต่งเป็นตัวตน จึงเกิด 3 อย่าง  จะเรียกว่า ish คือ i และshe และ he เครื่องเป็นวงวนสามอย่างนี้  ish แต่ถ้า  ish นี้ ออกมาเป็น 4 ตัวนี้เชื้อดีเอ็นเอ ish ออกมาเป็น 4 จะเกิดการเคลื่อนที่ แต่ถ้าไม่มีออกมาเป็น 4 จะไม่เคลื่อนที่แม้มันมีตัวเอง แต่ไม่เคลื่อนออกจากตัวเองไม่ได้หมายความว่าตัวมันไม่เคลื่อนไปไหน แม้พืชมันเป็นตัวเองของมันก็เพียงแต่รวบรวมอันอื่นมาเป็นตัวของมันเอง อะไรไม่ใช่ส่วนที่มันต้องเอาตามที่มันมีสัญญากำหนดรู้มันก็ไม่เอา เช่น มะม่วงก็ต้องอาศัยธาตุที่มามีสีมีกลิ่นมีรสเป็นมะม่วงอย่างนี้ มันไม่เอาที่ไม่เกี่ยวกับมัน 

พระพุทธเจ้าสอนให้จิตวิญญาณลดความเห็นแก่ตัว ish คือให้กลับมามีสภาพจิตวิญญาณคล้ายพีชะ มี ish แต่ไม่ออกไปทำร้ายใคร วนของตนเท่านั้น ท่านให้ล้างตัวพิษภัยตัวที่สี่นี้ ให้ทำเป็นลำดับ ตั้งแต่ลดตัวที่ล้านๆลดมาเป็นปริตตัง จนเป็นอนาคามีจะเหลือในวงวน 9 แล้วลดลงมาอีก จนเป็นสาม เป็นสองหนึ่ง ถ้าหนึ่งก็ปลอดภัยแล้ว จนลดเหลือ นปุงสกลิงค์

 เป็นพลังงานที่สะอาดไม่มีพิษภัย มีพลังงานในลักษณะพีชะ สมมุติว่าผู้ที่มีพลังงานร้อยมีพลังงานพันมีพลังงานหมื่น จิตลดมาเป็นพีชะ แต่ว่ามีคุณภาพมีปริมาณพีชะที่มาก เป็นพลังงานสะอาดสร้างแต่ประโยชน์ ตัวมันเองสะสมตัวมันเองเท่านั้น

 พระพุทธเจ้าทำพลังงานจิตให้มามีลักษณะของพีชะ  ซึ่งเป็นลักษณะที่ทำประโยชน์ได้มากเหมือนพืชตามฐานะบารมี วิธีการพระพุทธเจ้าทำสิ่งเสียให้เป็นดี กุสลัสสูปสัมปทาได้มาก เพราะสัพพปาปัสสะอกรณังแล้ว มีสจิตตปริโยทปนัง เป็นผู้ที่ช่วยโลกได้มากจริงๆ

เมื่อเป็นเซลล์หนึ่ง เกิดสามเซลล์ก็เป็น self แต่ไม่เป็นพิษภัย เป็นพีชนิยามทำแต่ประโยชน์ เมื่อ ish ออกไปอาละวาด เป็น selfish ในตัว self มันมี ish ของมันแล้ว สามเส้านี้มี ish แล้วมันรวม ish มาเป็นอันที่สี่ เป็น selfish เอาไปอาละวาดมาให้ตัว คืออวิชชาตัวแรกคือไม่รู้ ต้องเริ่มจากอวิชชาทั้งนั้น แล้วก็เพิ่มเป็นสี่เป็นห้าเป็นหกจนเป็นสิบ แล้วเพิ่มอีกจนมีหลายสิบมากมาย

โลกนี้จึงซับซ้อนมากคนไหนหลอกมาให้ได้มากคนก็ตกเป็นเหยื่อได้มาก โลกนี้ศึกษาความซับซ้อนแล้วเอาความซับซ้อนที่รู้มากกว่าคนอื่น เอาไปอาละวาดต่อ ด้วยอำนาจ selfish   

มันมี ish สองลักษณะ คือแบบที่ไม่ระรานใครเป็นพีชะ กับ ish ตัวเลว ตัวนี่ต้องล้างออกให้ลดลง จนเป็นอรหันต์จะเหลือ ish คือ self ไม่เป็น selfish มีแต่ self ที่เสียสละ จะมีไหมภาษาอังกฤษที่เป็น self ที่เสียสละ

นี่อาศัยภาษาไม่ใช่เดานะ ภาษาสื่อสภาวะ ต่อให้ใครหาว่าอาตมาเดา แต่มันเป็นโครงสร้างสัจธรรมแสดงว่าอาตมาใช้สิ่งที่มีมาให้คุณเข้าใจเอาไปล้างกิเลสได้ก็ทำได้ตามสมมุติ ถ้าคุณทำได้ก็เป็นปรมัตถสัจจะของคุณแล้ว คนทำได้จะมีสมมุติและปรมัตถ์ จะรู้สมมุติได้ดีด้วย คนที่ถึงที่สุดปรมัตถ์ก็อยู่กับสมมุติ อนุโลมช่วยเขาไป เป็นอรหันต์ก็เกิดมาเป็นโพธิสัตว์ หรือเป็นพระพุทธเจ้าจนกว่าปรินิพพาน

อาตมาใช้ภาษาบัญญัติมาสื่อสภาวะ แม้ชาตินี้ไม่เก่งแต่ก็ขออาศัย เพราะมันกว้างขึ้นทำให้คนอื่นเข้าใจเพิ่มได้

คำว่า i คำว่า she คำว่า he ใครเข้าใจภาษาก็เอาไปปฏิบัติ มันคือพลังงาน ish ระดับพีชะ หรือ ish ระดับเลวร้ายอาละวาดก็มี ต้องเข้าใจแล้วเอาไปปฏิบัติ ให้คนเข้าใจภาษานี้ปฏิบัติได้ด้วย

ยกตัวอย่าง นิวเคลียสเป็นองค์รวมพลังงานเล็กสุด พอแตกระเบิดจะเป็นสอง เป็น Isotope เป็น Chain reaction ต่อไปเรื่อยๆรวมตัวไม่ติดเป็นวิกขิตตังจิตตัง ไปไกล Infinity เลย เลยตัดแต่ Half life จะรู้ระยะสลายได้ ครึ่งเวลา มีขุฑกะกับขณิกกะ

อีกอันมีลักษณะรวมตัวกัน ถ้าแตกจะมีสองแบบ คือแบบรวม สังขิตตังจิตตังกับวิกขิตตังจิตตัง ทางฟิสิกส์ก็มีสองแบบ Fusion กับ Fission

คนสามารถรู้ได้ นิวเคลียร์ Fusion กับ Fission  เป็น he กับ she แล้วก็มีเราคือนามไปรู้รูปคือ she กับ he ได้ ก็เป็นสภาพสองเล็กสุดก็เป็น Fusion กับ Fission  รวมในนิวเคลียสเท่านั้นเอง นั่นคือทางวัตถุก็จบ

นามธรรมแบ่งเป็น i เป็น she เป็น he ภาวะสองคือ เป็น she เป็น he แล้วแยกให้ออกว่าอันไหนเป็นอิตถีภาวะที่ดิ้นไม่หยุด Fission ส่วนปุริสภาวะรู้จักหยุดรู้จักพอ Fusion มีเศรษฐกิจพอเพียงหยุดได้ ส่วนพวกไม่พอก็หยุดไม่ได้เป็น Chain reaction ไปไม่รู้จบหมด ดิ้นไม่หยุด เพศหญิงเป็นเช่นนั้น ผู้หญิงจะมีอิตถีภาวะมากพอจะมีตัวตนเป็นเพศหญิง ในสัจธรรมจะมีอิตถีภาวะมากกว่าปุริสภาวะ แต่ผู้หญิงที่อยากเป็นชายก็เลยเป็นกระเทย มันอยากเป็นแต่ความสมบูรณ์คุณยังไม่ได้ก็ยอมรับดีกว่า แล้วทำสัจจะให้ครบอย่าไปนั่งตะแบงก็เสียเวลา

ลักษณะกระเทยนี่ดิ้นยิ่งกว่าเพศหญิงเสียเวลา ดัดจริตมากกว่าหญิงแท้อีก นี่เป็นสัจธรรมลักษณะเพศหญิงคือดิ้น ลักษณะเพศชายคือหยุดจบ

พระเจ้าอยู่หัวท่านบำเพ็ญปางเตมีย์ใบ้ ท่านตรัสน้อยบอกแต่สัจธรรม ว่าให้พอเพียงเสียที แล้วก็รวมเศรษฐกิจพอเพียงแต่คนไม่พอก็ไม่รู้จักพอ บอกว่า ความรวยนี้จะพอไหม แล้วบอกว่าเศรษฐกิจพอเพียงก็รวยได้ ต้องไปถามธัมมชโย ว่าจะพอไหม ตายแล้วก็ไม่จบยังพยาบาทต่อ เกิดมาก็ยังทำแบบนี้ต่อ พวกนี้โง่ไม่เสร็จตายแล้วก็เกิดมาโง่ใหม่ น่าสงสาร

ในหลวงตรัสเศรษฐกิจพอเพียง ต่อมาก็มาตรัสเรื่องแบบคนจน คนก็ไม่เข้าใจว่าจนคืออะไร ความจนก็คือการขาดทุน แล้วขาดทุนคือตนเองจะต้องเสียออกไป แล้วขาดทุนนั่นแหละคือกำไร คุณอยากได้กำไรคุณก็ต้องขาดทุนสิ ถ้าเข้าใจได้ก็มาเป็นคนขาดทุนก็จบเลยชีวิตนี้มีแต่ขาดทุน ยกตัวอย่าง เราสร้างอันนี้ได้ลงทุนไป 100 เอาไปแลกเป็นสินค้าราคา 100 คืนมาก็เจ๊า ไม่มีใครได้ใครเสียค่าของนี้คุณลงทุนไป 100 คิดค่าโสหุ้ยให้หมดแล้ว คุณจะไปแลกที่ราคาแล้วมันได้น้อยกว่า 100 ได้แค่ 80 คุณก็ได้ 80 มานั่นแหละคือคุณได้กำไร  20

ถ้าคุณเต็มใจบอกว่าได้กำไร 20 ก็สบายใจ ได้ขาดทุนไป 20 นี้คือกำไร 20  คุณจะขาดทุนอย่างนี้ต่อไปได้หรือไม่ ถ้าได้ก็ขาดทุนต่อไปเลยคุณก็กลายเป็นคนเสียสละ เสียสละทีละ 20 ก็เอาละเสียสละให้ได้ตลอดกาลก็แล้วกัน อย่าไปแอบเอาเปรียบเขามาแล้วมาบอกว่าเสียสละออกไป เพราะแสดงออกขาดทุนทีละ 20 แต่ไปแอบหามาเยอะกว่านั้น แบบนี้นั้นหลอกกัน 

ถ้าคุณถูกหลอกให้เห็นว่าอะไรก็ดีไปหมดสวยไปหมดเงินไปหมดก็ไปโดนหลอกไปเอาขี้หมาที่มาทาสี ก็ไปซื้อหามา

เช่น ชามแตกชามบกพร่อง ชามไม่สมบูรณ์ที่เรียกว่าเครื่องสังคโลก เขาก็ทิ้งไป เขาโยนทิ้งแล้วคนก็ไปเก็บมาได้ของเก่าแบบนี้คนไม่ทำอีกแล้ว เขาก็มาตีราคาสำหรับนักโบราณคดีเอาไว้ศึกษาเรื่องโบราณคดีเท่านั้น แต่ถ้าไม่ใช่นักโบราณคดีคนเอาไปหาหอกทำไม คนก็ไปตั้งโชว์ในตู้ ซื้อมาแพงมากเอามาโชว์ทำไม เอาไปให้นักโบราณคดีศึกษาได้ความรู้จะดีกว่า ตนเองก็หวงแหนไว้ มีเงินซื้อมาแต่ไม่มีความรู้จะศึกษาเลย คนแบบนี้ทำลายโลก เอาเงินเป็นที่ตั้งแล้วเบ่งอำนาจ พวกนักโบราณคดีอยากได้ไปศึกษาก็เอาไปไม่ได้ คุณก็หวงเอาไว้เท่านี้ก็ไม่จบหรอก โง่ดักดานโง่ไม่จบ ชาติหน้าก็โง่หนักกว่านี้ แล้วไม่เจริญเท่าเก่าด้วย 

ชามแตกชามพิการเอาไปใส่อะไรกินก็ไม่ได้ มันรั่วออกตั้งไว้เป็นของโชว์ซื้อมาราคาแพงมีสิ่งเดียวในโลก นี่คือคนบ้าชนิดนี้ทุกวันนี้เขาก็นิยมกัน  เอาไปประมูลมามีชิ้นเดียวในโลก กูก็ชนะประมูลมาเท่ชิบหายเลย ก็ชิบหายสิเงินซื้อไปมันแพงเท่าไหร่ 

ธรรมทั้งสองเหล่านี้ รวมเป็นอันเดียวกันกับเวทนา โดยส่วนสอง (เทฺว ธมฺมา ทฺวเยน เวทนาย เอกสโมสรณา ภวนฺติ ฯ )

ถ้าเป็นหนึ่งที่ไม่มีความรู้ เห็นแก่ตัวจัดจ้าน เอาแต่กูจะมี he มี she เท่าไหร่กูไม่สน เอาแต่กูอย่างเดียวอันนี้เห็นแก่ตัวเลวร้ายสุด

แต่ถ้าทำให้เป็นหนึ่งเดียวอย่างมีความรู้ ถ้าเข้าใจลักษณะสองลักษณะสาม แล้วขยายเป็นสี่เป็นห้าต่อไปอีก ถ้าเข้าใจแก่นแกนแล้วก็สรุปรวมลงได้ ถ้าเข้าใจก็จบ อย่างอาตมาเป็นโพธิสัตว์ไม่ติดไม่ยึดแล้ว อาจพูดว่าติดที่ต้องศึกษาต่อ ไม่เพื่อตนแต่เพื่อช่วยผู้อื่นได้กว้างขวางต่อไป ถ้าจะหยุดวันนี้พรุ่งนี้ก็หยุดจบได้ แต่เราจะศึกษาต่อก็ช่วยคนอื่นต่อ แต่อย่างพระสมณโคดมท่านจบแล้ว ท่านจะจบชาตินี้ ได้เป็นพระพุทธเจ้าก็พอแล้ว ไม่เป็นพระพุทธเจ้าสองสมัย ท่านไม่ใช่บารัค ไม่ใช่ทักษิณ

เปรียบเทียบคุณจำลองกับคุณทักษิณ ทักษิณนี่ไม่จบ ไม่ยอมจบ ถ้าเขาจบก็สบายสงบ แต่คุณจำลองนี้จบไม่ต่อ แต่จบอย่างไม่เข้าใจ จบอะไร อาตมาพูดถึงความเก่า คุณจำลองได้เป็นผู้ว่ากทม. อาตมาบอกว่า Thailand is Bankok และ Bankok is Thailand. คุณจำลองไม่ทำอย่างอาตมาพูด พอสมัยสองก็ไปสมัครสส.ไม่ทำปริตตัง เป็นสมัยสองก็ไปตั้งพรรคพลังธรรม มาพบอาตมาแล้วบอกว่าตั้งแล้ว มีโลโก้มาเลย อาตมาก็ลงเรือลำเดียวกัน ก็ไปดันพลังธรรมก็เลยเข้าถ้ำเลย ไม่สมบูรณ์ คุณจำลองก็มารู้ทีหลังว่าเราไม่พอ ถ้าสะสมคนดี ทำกทม.นี่แหละ ประเทศไทยจะไปได้ดีกว่านี้อีก แต่ก็ไม่เสียท่าทีเดียว เมืองไทยยังรักษาทางธรรมได้

สื่อธรรมะพ่อครู(เศรษฐศาสตร์บุญนิยม) ตอน ใครคือปรอท ใครคือโฟม

โลกเขาทำสถิติว่าประเทศไทยก็ยังมีทุกข์น้อยกว่าทุกประเทศ เศรษฐกิจประเทศไทยก็ยังดีกว่า แต่คนทำสถิติก็ยังคิดโลกุตระไม่ได้ แต่ตอนนี้เป็นประเทศเศรษฐกิจลำดับที่ 21

ตอนนี้อาตมาก็จะพยายามลากสังขารเพื่อช่วย อาตมาไม่ได้คิดว่าตัวเองดีเด่นอะไร อาตมาให้ฟรี เอาหรือไม่ก็แล้วแต่ อาตมาเกิดมาให้อย่างเดียว ใครจะเอาหรือไม่เอาไม่มีปัญหา อาตมามีแต่ปัญญา ที่อาตมาให้นี้ให้ สูญ

อาตมาหมดสูญแล้ว ไม่มีอะไรอื่นมีแต่สูญ จะเอาอะไรอีกก็มีแต่สูญ อาตมาให้ไม่หมดเพราะมีสิ่งที่ไม่มี ให้ มีแต่สูญ จะเอาอีกเมื่อไหร่ก็สูญ​

พระพุทธเจ้าตรัสไว้ว่าคนจะเห็นเรา เหมือนพวงมะม่วงสมบูรณ์แบบครั้งสุดท้าย เมื่อถูกตัดลงแตกกระจายจากขั้วแล้ว จะไม่รวมตัวกันติดอีกแล้ว คนจะเห็นพวงมะม่วงชื่อว่าตถาคตครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย ต่อจากนี้จะไม่มีพวงมะม่วงที่ชื่อว่าตถาคตอีกแล้ว 

ในหลวงท่านตรัสเรื่องแบบคนจนกับรัฐมนตรีเกาหลี บอกว่าจะบริหารประเทศแบบคนจน เกาหลีก็ปวดหัวเลย จะบริหารประเทศแบบไหน ทุกวันนี้เกาหลีแข่งรวยกันจนชนะหลายประเทศแล้ว แล้วแบบคนจนที่ไปรอดจะนึกออกอย่างใด

อาตมาก็เท่าที่จะมีความรู้สามารถจะสืบสานบริหารแบบคนจน ทุกวันนี้อาตมาบริหารชาวอโศกอย่างแบบคนจน ทุกวันนี้มีขบถอโศกนี่เราดูออกนะ ว่าซ่อนแฝงมีตัวกูของกูมา ถ้าผู้ใดมีลักษณะจริง ชาวอโศกเราก็อยู่รอดแบบคนจน เราก็ปราบกบฎพวกเราอยู่นะ ใครจะมาแฝงเราก็ขจัดออกได้ อย่าปล่อยอย่างเลี้ยงกบฎออกลูกออกหลานมานะ พวกนี้แตกตัวเร็วเหมือนแบคทีเรียด้วย

แบบคนจนนี้มีในเมืองไทยแล้ว จึงกล้าประกาศแบบที่เป็นคนอยู่พื้นดินจริงๆแล้วก็มีฟ้าอย่างในหลวง ใครจะเป็นดินยิ่งกว่าประมาณนี้อยากรู้ที่ถูกกระทืบกระทืบกระทืบจนจมดิน ทุกวันนี้ 45 ปีก็ยังถูกกระทืบอยู่ ก็ยังยินดีที่จะถูกกระทืบ เพราะเป็นดินไม่ได้เป็นฟ้า ฟ้าท่านก็ทำหน้าที่ได้สมบูรณ์แบบ

ในหลวงท่านก็ทำด้านบน อาตมาก็ทำด้านล่าง คนที่เข้าใจก็มารวมกันติด  แต่ด้านบนนั้นไม่เข้าใจได้แต่เข้าหู เข้าหูนานๆแล้วก็ไหลเป็นขี้หูออกไป ไม่เข้าถึงกลางใจข้างในเลย คนเข้าใจแล้วไม่ไปรวยจริงๆจึงร่วมกันได้ คนเกือบ 70 ล้านไม่ได้เท่านี้แหละแต่ถึงมีเท่านี้ ก็คือปรอท คนในประเทศไทยทั้งหมดคือโฟม ไม่กลัวหรอก เท่านี้แหละถ่วงอยู่ แต่ตอนนี้ต้องถ่วงหนักต้องใช้แรง จนกว่าจะมีมวลมาช่วยเพิ่มขึ้นก็จะเบาแรง ถึงจะถ่วงโฟมนี้อยู่ได้ มันมี 2 อย่างแค่นี้แหละคือปรอทกับโฟมอยู่เท่านี้กาลนาน เมื่อถึงจุดก็จะหมุนแรงและเร็วได้อาศัยความแรงและเร็วสร้างสรรให้แก่โลก เท่านั้นแหละคือสิ่งที่เป็นไปในโลก เราต้องการพลังงาน ทุกวันนี้พลังงานชาวอโศกมาได้เท่านี้ ถ้าได้น้ำหนักที่ได้สัดส่วนมากกว่านี้ก็จะหมุนได้แรงและเร็วกว่านี้ จะมีทั้งแรงที่สร้างได้แน่นสูงขึ้นเร็วขึ้นมากขึ้น

ข้อสำคัญของสัจจะมีอยู่ที่ว่า สิ่งที่จริงแล้วมีความเสถียรอย่างยั่งยืน เป็นหลักประกัน ไม่จริงไม่มีการเสถียรไม่ยั่งยืน จริงแล้วจะยั่งยืน นิจจัง(เที่ยงแท้) ธุวัง (ถาวร) สัสตัง(ยืนนาน) อวิปริณามธัมมัง(ไม่แปรเปลี่ยน) อสังหิรัง(ไม่มีอะไรหักล้างได้) อสังกุปปัง(ไม่กลับกำเริบ) คือนิพพานเท่านั้นแหละที่เที่ยงแท้

ชาวอโศกอยู่ในเมืองไทย รวมกลุ่มอยู่ในเมืองไทย อาศัยเมืองไทยอยู่ในนี้มีเปลือกหอยคือพุทธศาสนา แต่ก็ยังมีตัวที่ไปขโมยเอาเปลือกคือปูเสฉวนนี้อยู่ ตอนนี้ปูเสฉวนกับเปลือกหอยพุทธนี้ไปเยอะ ทุกวันนี้เอาเปลือกหอยคือพุทธนี้ไปอาศัยเยอะแต่ไม่รักและคอยหลอก อาศัยเปลือกหอยนี้เลี้ยงตัวเองจนอ้วน อ้วนแล้วก็ไปหาเปลือกหอยอื่นอีก จนเปลือกหอยไม่มีแล้วมันก็โง่หาเปลือกหอยไม่ได้ ก็ไปเอากระป๋องโค้กกระป๋องเบียร์เป็นเปลือกอยู่ไป ตอนนี้ปูเสฉวนมันทำเป็นหลอกโลกอยู่ทุกวันมีเปลือกว่าเป็นพุทธ

แต่พวกเรานี้เนื้อเป็นพุทธแท้ไม่ใช่ปูเสฉวน ได้หยั่งลงในประเทศไทยแล้ว โดยมีดินกับฟ้าเป็นดัชนีตัดสินว่านี่คือเมืองพุทธ กระแสโลกก็ให้เมืองไทยเป็นเมืองพุทธ เราไม่ได้คิดตัวเรา เรามีเนื้อจริงขอยืนยันถึงบอกประกาศไปว่าประเทศไทยเป็นชมพูทวีป ชมพูทวีปคืออะไร คือมนุษย์ที่มี สุรภาโว สติมันโต อิธพรหมจริยวาโส มีอาการ 32 ครบ มีสติตื่นรู้ทั้งนอกและใน เป็นสติมันโต รู้อัชฌัตตัง อรูปสัญญี ในภาวะกรรมของโลก

กรรมที่หนึ่งเรียกว่าอาชีพ กรรมอีกอันคือรวมทั้งหมดกาย ท่าทีลีลา นัจจะคีตะ รวมทุกอย่างคำพูดด้วย เรียกว่าองค์รวมทั้งหมดคือ อันตา คือ กัมมันตะ สติมันโต คือ องค์รวมครบนอกใน ในรูป 28

ที่โลกต้องการมีปัญญาที่แท้จริงเป็นปัญญาที่พึ่งตนเองรอดไม่เบียดเบียนใคร แล้วเอาสิ่งที่ตนเองสร้างเหลือ เกินกินเกินใช้นี้ไปช่วยคนอื่น อย่างจริงใจอย่างบริสุทธิ์ ประเทศไทยจะมีพาณิชย์แบบบุญนิยม จะมีการเมืองแบบบุญนิยม จะมีการศึกษาการกสิกรรมแบบบุญนิยม จะมีสื่อสารแบบบุญนิยม จะมีการศึกษาแบบบุญนิยม ที่จะทำกับสังคมเขา

บุญนิยมหมายถึงล้างกิเลส ละกิเลส ไม่เอากิเลสมาอีก ไม่เอาเปรียบใคร มีแต่เสียสละอย่างแท้จริง เราจะช่วยโลกอยู่อย่างมีอะไรจะเสียเท่านั้น ไม่เป็นหนี้ ไทยจะเป็นประเทศตัวอย่างที่เป็นประเทศไม่เป็นหนี้ ไม่เป็นประเทศที่รวย ที่ไม่รวยเพราะสร้างเท่าไหร่ก็เผื่อแผ่คนอื่น สร้างมากเท่าไหร่ก็กระจายให้คนอื่น เรามีตัวคนเดียวแต่เราจะช่วยคนอื่นอีกเป็นร้อย ประเทศทุกวันนี้ก็มี 200 กว่าประเทศ หรือยังมีเพิ่มขึ้นอีกเรื่อยก็มีแต่จะช่วยคนอื่นเขาเท่าไหร่มันก็ไม่พอ แล้วเราจะไปมีวันรวยได้อย่างไร ไม่มีวันรวยแต่มีแต่จะสะพัดให้มาก

แม้ประเทศเราจนจะมีผู้ร่วมด้วยจะมีผู้ร่วมมือ เพราะจะมีประเทศที่มีปัญญาว่าต้องอย่างนี้ ถึงประเทศไม่เอาเปรียบใครมีแต่เสียสละให้แก่ประเทศอื่น นี่คือความจริงนี่คือความดี ประเทศที่มีปัญญาเขาก็จะมาร่วมมือและจะช่วยกัน เราก็จะได้ประเทศที่มีปัญญามาช่วย ไม่เอาประเทศควายมาช่วยมันจึงไม่มีตกต่ำ 

มั่นใจเถิดชาวอโศกว่าเราคือหน่อเนื้อเชื้อแท้ของพุทธ เป็น dna พุทธแท้เอาให้บริบูรณ์เป็นอรหันต์ให้ได้เร็ววันที่สุดก็แล้วกัน เพราะฉะนั้นถ้าใครตั้งใจปฏิบัติ มันมีบารมีของแต่ละคน จะอายุยืนจะแข็งแรงมันก็เป็นบารมีของมัน คนพากเพียรไปจะมีคนดูแลคนเสียสละด้วย ถ้าคุณให้ คนอื่นก็จะมาเสียสละด้วย ยิ่งเสียสละมากเท่าไหร่ คนอื่นก็จะยิ่งมีมาเสียสละเพิ่มขึ้นเท่านั้น เท่าที่บารมีคุณมี คุณไม่สามารถเอามากกว่าบารมีที่คุณมีได้ อาตมาจึงไม่เคยกังวลเรื่องบารมีตัวเอง อาตมาได้เท่าไหร่ก็เท่านี้แหละ ไม่ได้น้อยใจไม่ได้เสียใจ  ถ้าเราไม่ได้ดี ก็ทำดียังไม่มากพอ ก็ตั้งหน้าตั้งตาทำสิ่งที่ดีสิ่งที่ประเสริฐต่อไป 

ความบริสุทธิ์เท่านั้น ที่จะชนะทุกสิ่งทั้งโลก...ในที่สุด เข้าใจได้ง่ายๆเลย 

ปัญญาเข้าใจได้ แต่เหลือแต่ทำให้ได้เท่านั้น มีส่วนที่บกพร่องต้องทำอีกหากทำไปจะรู้ว่ามีอะไรเหลือ ในเจโตปริยญาณ 16 จะรู้ว่าจิตที่ดีกว่านี้ยังมีอีก  สอุตตรังจิตตัง  จะมีปฏิภาณรู้ว่ายังมีสูงกว่านี้อีก อนุตตรังจิตตัง คนที่ทำความบริสุทธิ์จะเกิดปัญญาที่บริสุทธิ์จะรู้ความจริง ไม่ลำเอียงไม่เข้าข้างแม้แต่ตัวเองว่ามันยังไม่บริสุทธิ์ไม่สูงสุดก็จะรู้ แต่คนที่ไม่บริสุทธิ์จะหลงตัวตนเองบริสุทธิ์แต่มันยังมีอีกเรื่องก็จะไม่รู้เพราะโง่ ส่วนคนที่สะอาด ก็จะรู้ว่าตนเองยังไม่บริสุทธิ์หรือไม่ นี่คือฐานจิตที่ดีกว่านี้ยังมีอีก สอุตตรังจิตตัง เหมือนอาตมาพยายามพากเพียรเป็นพระพุทธเจ้าก็รู้ว่ามีดีกว่านี้ยังมีอีกเยอะกว่าจะเป็นพระพุทธเจ้า

 จบ

เวลาบันทึก 11 มีนาคม 2563 ( 12:54:42 )

รายละเอียด

590127_พุทธศาสนาตามภูมิ แสงอรุณ 7 ก่อนมรรคมีองค์ 8

สื่อธรรมะพ่อครู(ศีล สมาธิ ปัญญา) ตอน จุลศีล มัชฌิมศีล มหาศีล ในสูตรแรก

พ่อครูว่า…. วันนี้วันพุธที่ 27 มกราคม 2559 เดี๋ยววันเดี๋ยววันอาตมาแกไม่ทัน คงไม่ได้แก่ก็คงจะได้อยู่ไปเรื่อยนี้แหละ คนหาว่าอาตมาแก่อยู่เรื่อย อาตมาไม่เห็นว่าแก่อยู่ตรงไหน   ไม่ได้อยู่ เพราะพวกเราที่ราชธานีอโศก 15 วันก็ถือโอกาสไปพักที่ทางเหนือ เอาเสร็จแล้วกลับมาก็พอดี ร่างกายก็พอใช้ได้ 

เราก็มาเรียนกันต่อ ผู้ยังไม่เคยได้ยินได้ฟัง ก็ฟังใหม่ผู้ได้ยินได้ฟังแล้วก็ฟังซ้ำ  ตั้งใจเอาพระไตรปิฎกเล่ม 1  ที่ต่อจากพระวินัย 8 เล่ม ที่เป็นหลักเกณฑ์ของพระสงฆ์ 

สูตร 1 ของพระสูตรคือพรหมชาลสูตร ว่าด้วยเรื่องศีล ศีลเป็นเรื่องต้น เป็นหลักชี้บ่งศาสนาพุทธ เป็นหลักเกณฑ์ที่ผู้ศึกษาศาสนาพุทธต้องนำมาศึกษาและปฏิบัติ หมวดแรกคือจุลศีล ศาสนาพุทธก็มีศีลเป็นหลัก ไม่มีศิลป์ไม่ใช่ศาสนาพุทธเส้นอย่างง่ายๆว่าศาสนาพุทธมีศีล 5  ศีลข้อ 1 ไม่ฆ่าสัตว์ ศีลข้อ 2 ไม่ลักทรัพย์ ศีลข้อ 3 ไม่ผิดผัวเขาเมียใคร ศีลข้อ 4 ไม่พูดปดศีลข้อ 5 ไม่ลงติดอบายมุข ชาวพุทธต้องเอาใจใส่ลดละปฏิบัติ ให้ได้ผลตามศีลแต่ละข้อ

จุลศีลมี 26 ข้อ มัชฌิมศีลมี 10 ข้อมหาศีลมี 7 ข้อ  

จุลศีล เป็นศีลหลักปฏิบัติส่วนตน

มัชฌิมศีลก็ขยายจุลศีล ส่วนมหาศีลก็เป็นศีลที่บ่งบอกลักษณะของศาสนาพุทธ จะต้องไม่มีการประพฤติอยู่ในชาวพุทธ โดยเฉพาะ ปวดเป็นภิกษุผู้สืบสานศาสนาต้องไม่มีไม่เป็นเด็ดขาด ถ้าไม่ใช่อย่างนั้น สิ่งที่ชี้บ่งว่าศาสนาพุทธคืออะไรก็ไม่มี พระในมหาสิน เนื้อแท้นั้นคือ เดรัจฉานกถากับเดรัจฉานวิชา คือความรู้ ที่ไม่พาไปบรรลุเนื้อหาธรรมะของพุทธคืออาริยธรรม  พุทธธรรมแท้ๆ

ภิกษุเร่ิมต้นมาบวชก็ต้องไม่ประพฤติเลย ต้องสังวรสำรวมจริงๆ พากเพียรให้บรรลุธรรม มาศึกษาปฏิญาณตนสืบสานศาสนาต้องอยู่ในกรอบของพุทธ แต่ทุกวันนี้ล้มเหลวสิ้นเชิง พระทั้งหลายเกือบหมด ละเมิดเกือบหมดทุกข้อ น้อยบ้างมากบ้างเกือบหมดทุกข้อ หาไม่ละเมิดเลยไม่ได้ แต่ละข้อแต่ละอย่าง เพราะท่านตรัสไว้ชัด เช่นในเดรัจฉานวิชชามีรดน้ำมนต์ท่านไม่ให้ทำ ไม่จุดธูปเทียนบูชาไฟ แล้วจะเหลือหรือ มีพระไหนที่ไม่จุดธูปเทียนบูชาไฟ ซึ่งเป็นเรื่องของศาสนาเดียรถีย์เขายุคไหนก็ตามเขาปฏิบัติอย่างนั้นพระพุทธเจ้ามาประกาศศาสนาท่านว่าให้เว้นขาด ว่าไม่ให้มีนะ  นี่คือความสำคัญของศีลเราจะดูศาสนาพุทธได้อย่างไรก็เอาศีลนี่มาจับว่ามีศาสนาพุทธหรือไม่แล้วถ้าประพฤติได้ก็คือศีลเข้าไปขัดเกลาจิต จนเกิดเป็นสมาธิคือจิตไม่มีความฝืนเลยแล้วมีปัญญารู้ชัดเจนว่าของศาสนาพุทธเป็นเช่นนี้มีพลังของปัญญาไม่ต้องฝืนต้องฝืนไม่ต้องกดต้องข่มมีพลังของปัญญาเป็นสมาธิอันบริบูรณ์ คือจิต ละเว้นขาดไม่มีหลุดพ้น

เดี๋ยวนี้ศาสนาพุทธกลายเป็นว่าสมาธิต้องไปนั่งหลับตาซึ่งไม่เข้าหลักเกณฑ์ของพระพุทธเจ้าเลย ในจุลศีลเขามีบ้างก็เป็นไปอย่าง ไม่บริบูรณ์   ไม่มีปัญญาที่จะรู้ถึงอธิศีลอธิจิตอธิปัญญาอธิวิมุติไม่เกิดความรู้ปฏิสัมพันธ์ต่างๆของศีลสมาธิปัญญา วิมุต วิมุติญาณทัศนะ แจ้งยืนยันได้ว่าศาสนาพุทธไม่มีเนื้อแท้แล้ว  

พระพุทธเจ้าเริ่มต้นที่ศีลในพรหมชาลสูตร เล่นขั้นต้นเป็นพื้นฐานเป็นเครื่องชี้บอกว่าศาสนาพุทธเป็นเช่นนี้เพราะมีศีลจึงถือว่าเป็นศาสนาพุทธจะชมพระพุทธเจ้าก็ต้องชมว่ามีสิ่งอย่างนี้  จุลศีล มัชฌิมศีล มหาศีล เช่นนี้  อาจมีบางคลอดซ้ำซ้อนกับศาสนาอื่นได้ยืนยันว่าไม่เหมือน เส้นศาสนาอื่นไม่ฆ่าสัตว์ก็ไม่เกิดภูมิปัญญาในจิต อย่างที่มีปัญญารู้เลยว่ามีกิเลสตัวไหนในจิต ที่ทำให้เราได้ละเมิดศีลนี้ไปฆ่าสัตว์หรือทำร้ายสัตว์อยู่หรือไม่เกิดเมตตา ไม่เข้าใจในความเป็นชีวิตของสัตว์โลก ให้มีแต่ใจเมตตาเกื้อกูลปรารถนาดีแก่กันและกัน มันเป็นอาการอย่างไรของจิต  มีความละอายมีความเอ็นดูหวังประโยชน์แก่สัตว์ทั้งปวง  เพราะมันเข้าใจว่าสัตว์ทั้งหลายทั้งตัวเกิดมารับวิบากเราจะไปทำร้ายเขาทำไม เราก็มีวิบากของเราสัตว์ทั้งหลายก็มีวิบากของเขาเราจะเอาตัวเราไปร่วมวิบากทำไม  เราก็มาปลดปล่อยมาให้อภัยสวนสัตว์ตัวไหนเขาจะคาดพยาบาทก็จะไปบังคับใจเขาไม่ได้แต่เราทำของเราให้ดี ก็จะปลดปล่อยมันจึงจะมีนิพพานถึงจะหลุดพ้นจากความคล่องแคล่วก็ติดอะไรโดยเฉพาะเราไปก็ติดข้องเกี่ยว ไม่เช่นนั้นเราจะมีจิตวิญญาณเกาะเกี่ยวเรื่องอาฆาตมาดร้าย

ต้องเรียนรู้จิตที่จะมีอาการให้เราได้เรียนรู้นี่คือศาสนาพุทธ ถ้าเข้าใจความสำคัญยิ่งของศีลนี้แล้วเอาศีลนี้เป็นเครื่องตัดสินว่าจะบรรลุไปถึงนิพพานเช่นตั้งแต่โสดาบันก็บรรลุสินไปตามลำดับ ตั้งแต่ศีล 5  จิตหลุดพ้นศีล 5 ก็เป็นโสดาบัน สูงขึ้นไปเป็นสกิทาคามีอนาคามี อนาคามีก็เป็นศีล 10  จากศีล 10  ก็ไปหาอนาคามีผลเป็นอรหัตตมรรคก็ได้ไปครับ

มหาศีลก็ได้มาตั้งแต่ต้นเพราะต้องเลิกเดรัจฉานวิชาที่เป็นเบื้องต้น พอศึกษาก็จะรู้ว่าเป็นเรื่องของศาสนาอื่นไม่ใช่เรื่องของหลักเกณฑ์ที่จะพาให้บรรลุธรรม มันเป็นเดียรถีย์เป็นเรื่องไร้สาระ เป็นเรื่องไม่ได้นำพา ให้เป็นแบบศาสนาพุทธไม่ได้เกิดการบรรลุเดรัจฉานแปลว่าขวางทางนิพพาน มหาศีลไม่ได้พาไปนิพพาน แต่จุลศีลมัชฌิมศีล พาไปนิพพานแต่มหาศีลยิ่งใหญ่เพราะยืนยันความเป็นศาสนาพุทธ 

แล้วเดี๋ยวนี้เอาเดียรัจฉานวิชชามาเป็นสรณะก็หมดรูปศาสนาพุทธ เอามหาศีลมาจับก็ไม่เหลือ ศีลจะพาสู่นิพพานได้ ไม่รู้เรื่องกันแล้ว แล้วไปอธิบายว่าศีลควบคุมกายกับวาจาเท่านั้น มันชัดเจนที่สุดว่าศาสนาพุทธไม่เหลือแล้วไปเอาพระวินัย 227 มาเป็นสรณะก็ยังดี ไม่เช่นนั้นไม่เหลืออะไรเลย  

ในทุกสูตรต่อไปในเล่มนี้จำย้ำเรื่อง จุลศีล มัชฌิมศีล มหาศีล ตลอด ทำให้เห็นถึงความสำคัญของ  จุลศีล มัชฌิมศีล มหาศีล  ในวัดวาไหนก็ไม่เห็นพูดกัน แก่นศาสนาพุทธจึงไม่เหลือ ยังดีมีพระไตรฯเหลืออยู่ให้เห็นเป็นกุศลแก่ศาสนา สมมุติว่าเขาตัด จุลศีล มัชฌิมศีล มหาศีล ออกจากไตรปิฎกแล้ว หมดเลย อาตมาทำงานต่อไม่ได้ ไม่มีหลักฐาน นี่เกือบไป ก็ขอบคุณที่ยังรักษาไว้

สื่อธรรมะพ่อครู(สมาธิพุทธ) ตอน ต้องมีแสงอรุณ 7 ก่อนมรรคมีองค์ 8

พรหมชาลสูตรนอกจากศีลที่สำคัญแล้วก็ยังมีเรื่องความรู้ความเห็น แล้วมี 62 ทิฏฐิที่มิจฉา ซึ่งศาสนาพุทธทุกวันนี้จมในมิจฉานี้ อาตมาขอไม่เสียเวลาที่พูดประนีประนอมแล้ว ทำงานมา 45 ปีแล้วก็ต้องพูดให้ชัดเจนยืนหยัดยืนยัน

ทิฏฐิที่ผิดหมดคือศาสนาพุทธทุกวันนี้ศีลก็ไม่เหลือ สมาธิก็นอกพุทธ เป็นสมาธิตามทิฏฐิ 62 ไปนั่งหลับตาได้เจโตสมาธิ จมในอดีต อนาคต ปัจจุบัน ปฏิบัติธรรมะต้องปัจจุบันแล้วปัจจุบันคือมรรคมีองค์ 8 ลืมตาปฏิบัติในทุกกรรมการงานอาชีพ กัมมันตะ แล้วเรียนรู้หยั่งถึงสังกัปปะ เป็นการทำใจในใจต้องทำที่สังกัปปะ ไม่ใช่ทำที่อื่น แต่ทำขณะพร้อมประกอบอาชีพการงานการพูด การคิดการนึก ไม่ใช่ว่าอยากคิดๆ อาตมาอ่านของอ.บูรพา เล่มหลังสุดที่ออกมา ในไทยโพสต์ เห็นแล้วก็สงสาร บรรยายว่า นั่งสมาธิแล้วให้หยุดคิดหมด แต่ศาสนาพุทธต้องใช้ความคิดพิจารณาอย่างยิ่งต้องมี analysis ต้องมีวิจัยวิจารณ์วิเคราะห์ แต่ไม่ กลับให้หยุดคิดนิ่งเฉย น่าสงสาร

เพราะแสงอรุณ 7 อย่างนั้นไม่มี ก่อนจะได้ปฏิบัติมรรคองค์ 8 ต้องมีแสงอรุณ 7 อย่างเสียก่อน นี่คือคำตรัสของพระพุทธเจ้า แสงอรุณ 7 อย่างนี้มี

สุริยเปยยาลสูตร (เล่ม 19 ข.129 - 136)

[129] มิตรดี เป็นนิมิตแห่งอริยมรรค

[131] สีลสัมปทา เป็นนิมิตแห่งอริยมรรค

[132] ฉันทสัมปทา เป็นนิมิตแห่งอริยมรรค

[133] อัตตสัมปทา เป็นนิมิตแห่งอริยมรรค

[134] ทิฐิสัมปทา เป็นนิมิตแห่งอริยมรรค

[135] อัปปมาทสัมปทา เป็นนิมิตแห่งอริยมรรค

[136] โยนิโสมนสิการสัมปทา เป็นนิมิตแห่งอริยมรรค

เป็นไปตามอวิชชาสูตร เมื่อไม่ได้คบสัตบุรุษก็ไม่ได้ฟังสัทธธรรม ก็ไม่เกิดศรัทธา หรือมีก็เป็นมิจฉาศรัทธา ไม่ได้คบสัตบุรุษที่เป็นมิตรดี มิตรดีคือผู้มีธรรมะของพระพุทธเจ้าเป็นสัมมาปฏิปัณณาสัมมัคตา เป็นสัมมาทิฏฐิ_ปฏิบัติ_ผล ก็ได้รังธรรมะที่เพี้ยน ศรัทธาก็เพี้ยน ก็ อโยนิโสมนสิกมาร

ทำใจในใจเพี้ยน เช่นจะให้เกิดสมาธิต้องไปนั่งหลับตา นี่คืออโยนิโสมนสิการเลย แต่ถ้าสัมมาทิฏฐิจะไปนั่งก็ได้ นั่งเป็นอุปการะตัวเสริมไม่ใช่ตัวแท้ เมื่อไม่ได้ฟังสัทธรรมก็ไปศรัทธาเดียรถีย์นอกพุทธก็โยนิโสฯไม่ถูกตรง

จะปฏิบัติก็เอาสติสัมปชัญญะไม่ถูก ก็เอาแต่มีสติอยู่ข้างใน ไม่รู้ว่าควบคุมกรอบขอบเขตเช่นไหน กรอบศีล5 เราก็มีกรอบของเรา มีสติสัมปชัญญะ สัมปชานะ สัมปัชลติ สัมปฏิเวธ อย่างนี้เขาไม่รู้กันแล้ว คืออธิจิตที่พาเจริญไปเรื่อยๆ ลึกซึ้งไปตาม

สัมปัชชติ เป็นเรื่องค่อยๆลึกขึ้นไปแยกแยะชัดเจนจนถึงสัมปัชชลติ มีพลังปัญญาไปสลายกิเลสได้เลย มันทำให้เกิดใสสะอาดเรืองรอง มีพลังปัญญาเป็นไฟฌาน สลายไฟราคะโทสะโมหะ เป็นอุณหธาตุ ที่อธิบายนี้เอาสภาวะที่ตนมีมาพูด ไม่ได้แปลตามแต่พยัญชนะ แต่ก็เป็นไปตามพยัญชนะด้วย เก็บละเอียดสมบูรณ์

สติสัมปชัญญะก็ไม่ถูกต้องไม่เป็นสัมมาสติ จะปฏิบัติมรรคองค์ 8 ด้วยสัมมาสติไม่เข้าเกณฑ์เลย ไปสำรวมอินทรีย์ 6 ก็ได้แต่เดินหนอก้าวหนอ สักแต่ว่ารู้ได้ยินก็สักแต่ว่าได้ยิน ไปเอาคำจบมาพูด แต่ไม่ทำอย่างเป็นลำดับ ตามเห็นกิเลส ตามเห็นความจางคลายความดับกิเลส แล้วทำทวนทำซ้ำเป็นลำดับ เขาไม่ทำอย่างนั้นเลย

ถ้าเมื่อไม่มีมิตรดีมาเป็นแสงอรุณเริ่มต้นคุณจะไม่ได้ คุณจะมาสำรวมอินทรีย์ 6 ก็ไม่ได้สุจริต 3 ก็ไม่รู้เรื่องยิ่งสติปัฏฐาน 4 ก็เลิกเลยคำว่ากายในกายก็ไม่รู้ คำว่ากายทำเดี๋ยวนี้ หากไม่รู้เรื่องจะไปพิจารณาถึงเวทนา 108 ได้อย่างไรแล้วจะไปแจกเจตสิกอีกตามอภิธรรมอีกก็ไม่ต้องพูดให้ยาวความ

1เมื่อมีมิตรดีแล้วก็ต้องมีข้อ 2 คือมีศีลเป็นแสงอรุณข้อที่ 2 ก่อนจะมา ของพระอาทิตย์จะต้องเห็นแสงอรุณก่อนผู้จะปฏิบัติมรรคมีองค์ 8 ต้องมี 7 ข้อของแสงอรุณนี้ก่อน    แล้วต้องเข้าใจอัตตาว่าลักษณะอย่างไรคืออัตตา ถ้าไม่รู้ผู้รู้จะแจกแจงให้ฟัง  เริ่มปฏิบัติที่ศีล เมื่อปฏิบัติแล้วคนก็จะต้องมีใจฉันทะ เป็นข้อที่ 3 ของแสงอรุณ ถ้าไปยังเหนื่อยหน่ายฝืนอยู่ก็ไม่สำเร็จ แต่ใจต้องเห็นว่าน่าสนใจ ต้องมีตัวฉันทะ ถ้ายากอย่างไรก็ต้องมีฉันทะแม้เวลาน้อยก็ต้องมีฉันทะ จะหาเวลามาจะมีใจมา  ถ้าไม่มีฉันทะตัวนี้เพียงพอก็เมินเสียเถิด

เมื่อมีฉันทะเพียงพอก็มาเรียนรู้อัตตา พระศาสนาพุทธให้เรียนรู้อัตตากับโลก โลกกามโลกรูปโลก โลกอรูปโลก ความเป็นโลก กับอัตตาเป็นอย่างไรต้องเรียนรู้ อัตตาเราไปโง่กับโลก อัตตากับโลกไม่ได้แยกกันเรียนรู้หรอก คือตัวเราคือจิตเรา คือความโง่ความฉลาดของเรา

เมื่อไม่เข้าใจอัตตาคืออะไรตั้งแต่สักกายะตัวแรกเลย คืออัตตาตัวแรกต้องแยกรูปแยกนามออก แยกตัวที่เป็นเหตุเป็นสมุทัยได้ ต้องกำจัดให้ชัดไม่ใช่สะกดจิตทั้งดุ้นเลยไม่มีวิจัยวิจารละอียดไม่ใช่แค่หยาบๆตื้นๆ

ถ้าไม่ได้เรียนรู้ละเอียดละออกจากผู้สัมมาทิฏฐิจะไม่ครบ

เมื่อรู้อัตตาก็จะรู้ทิฏฐิ 10  ตั้งแต่ทานศีลภาวนา   

ทาน คือทินนัง ศีลคือยิฏฐัง ได้ผลคือภาวนาเป็นหุตัง เสวยผล ทำทานให้ได้ผลเป็นยิฏฐัง ก็ต้องรู้สัมมาทิฏฐิ 3 ข้อต้นแล้วปฏิบัติอาชีพคือกรรม วาจา กัมมันตะ ต้องปฏิบัติ สังกัปปะ วาจา กัมมันตะ อาชีวะนี้เป็นหลักแล้วจะได้ผลเป็นสุกฏทุกตานังอย่างไรก็ขึ้นอยู่กับกรรม

ต้องเรียนรู้ขณะมีผัสสะ กระทบแล้วเกิดกุศลอกุศลในจิตอย่างไร ถ้าอ่านไม่ชัดไม่ถูกต้องก็เลอะเทอะ

ปฏิบัติธรรมจะได้อาริยผล โลกุตรผล ได้มรรคผลจากกรรม มรรคองค์ 8ก็คือกรรม สังกัปปะ วาจา กัมมันตะ อาชีวะคือกรรม 4 จะสัมผัสอย่างไรจะวิเคราะห์อย่างไรจะตัดตรงไหน

จากนั้นท่านก็ขยายความถึงโลกนี้ คือโลกโลกียะ ตั้งแต่ต่ำกว่าศีล 5 ต้องอ่านว่ามีอาการของโลกๆ กายนั้นมาเป็นเวทนา เราทำเหตุให้ลดได้ด้วยวิปัสสนาวิธี ตามเห็นความไม่เที่ยงว่ามันโตขึ้นแปลว่าใหญ่ขึ้นมันมากขึ้น ก็ไม่เที่ยงมันลดลงแล้วทำให้มนุษย์ทำให้มันจางคลายมันก็ไม่เที่ยงจะเห็นความไม่เที่ยงของจิตจริงไม่ใช่แค่ตรรกะ  ตามเห็นความจางคลาย ในอนุปัสสี 4

อนิจจานุปัสสี วิราคานุปัสสี นิโรธานุปัสสี ปฏินิสสัคคานุปัสสี พิจารณาอย่างนี้กิเลสเราลดลง แต่ละคนไม่เหมือนกัน แต่ละแง่ เห็นความไม่เที่ยงเห็นความยึดด้วยเหตุผลอย่างนั้นอย่างนี้ของใครก็ของใคร

สรุปเห็นความไม่เที่ยงทำให้จางคลายได้ไม่ใช่กดข่มมัน แต่ด้วยไฟฌานที่มันทำให้กิเลสลด เห็นสภาวะอาการราคะ โทสะโมหะเป็นอย่างไรมันจางคลาย ไม่ใช่แค่พยัญชนะท่องเอา แต่มันเข้าใจพยัญชนะความหมายแล้วเอาปฏิบัติกิเลสจางคลายได้จนกิเลสดับสนิทไม่มีอาการเคลื่อนไหว ไม่มีวิญญัติ ไม่ใช่สะกดจิตให้นิ่ง ไม่มีอาการเพราะค่อยลดจางคลายไม่ใช่กดข่ม ไม่ใช่สะกดไว้กับกสิณ หยุดนิ่งกับกสิณ อย่างนั้นมันสะกดจิต hypnotize ไม่ใช่ analyse อันหนึ่งมีปัญญาเห็นว่าหมด แต่อันหนึ่งให้นิ่งให้ทิ้งไปเกาะอันอื่น มันคนละอย่างเลย ถ้าเข้าใจจะรู้เลยว่าเคยหลงทางกันมานะ

สัมมาทิฏฐิต้องเข้าใจโลกนี้โลกหน้า แยกออก แล้วมีเหตุปัจจัยคือมาตา ปิตามีเหตุปัจจัยเป็นธรรมะสองที่จะช่วยกันสร้างให้จิต เกิด เป็นสัตว์โอปปาติกะ ศีลเป็นแม่ ปัญญาเป็นพ่อ เป็นต้นแล้วทำให้เกิดอธิศีล อธิจิต อธิปัญญา ปัญญากับศีลช่วยกันเหมือนมือล้างด้วยมือ ล้างเท้าด้วยเท้า เกิดอุบัติเทพวิสุทธิเทพ จิตเป็นเทวดาจริงเป็นอย่างไร ไม่ใช่เทวดาใส่ชฎาเหาะลอยไปมา อย่างอ.ใหญ่ๆท่านบอกว่านั่งสมาธิเก่งแล้วสอนเทวดาที่เหาะไปมา มันไม่ใช่

เทวดาคือนามธรรมในตนที่จะเจริญเป็นอุบัติเทพวิสุทธิเทพ ต่างหาก

ต้องทำสัตว์ในจิตเราสัตว์โอปปาติกะในจิตเราให้สะอาดพ้นสัตตาวาส 9 ก็จะได้ผลจริง ตามมรรคองค์ 8 แล้วอย่าประมาท ในแสงอรุณข้อ 6 แล้วจะทำโยนิโสมนสิการได้ตามข้อที่ 7 โดยปฏิบัติมรรค 7 องค์ ได้สัมมาสมาธิ

สื่อธรรมะพ่อครู(จรณะ 15 วิชชา 8) ตอน สามัญผลสูตรอันลึกซึ้ง

พอมาสามัญผลสูตรก็มาปฏิบัติศีลอันเป็นอาริยะ สำรวมอินทรีย์อันเป็นอาริยะ มีสติสัมปชัญญะอันเป็นอาริยะ มีการสันโดษอันเป็นอาริยะ เรียกว่าใจพอเข้าไป จนสุดท้ายถึงสูญ หมดตัวตนแล้วสูญเลย อัปปิจฉะสันตุฏฐิปวิเวก อสังสัคคะวิริยารัมภะ ไปตามลำดับ จิตก็จะพอ เช่นเรายกตัวอย่าง

ใช้เงินเดือนละแสนก็ลดลงไป เอาเดือนละห้าหมื่นก็พอพากเพียรทำจนจิตคลาย จะกินใช้แค่นี้ก็พอ ต่อมาลดลงอีกเหลือสองหมื่นก็พอ พอได้จิตก็วิเวกสงบ ไม่ใช่นั่งหลับตาสะกดจิต แต่กิเลสหายไปไม่วุ่นวายนี้คือสงบจิต กำจัดกิเลสตายครึ่งหนึ่งก็สงบครึ่งหนึ่ง เหลือเศษเท่าไหร่ก็ไม่สงบเท่านั้น จนหมดสมบูรณ์ ทำกรรมกิริยากับโลกแข็งแรงเต็มที่ มีกายกัมมัญญตา มีกายปาคุญญตา องค์ประชุม สัญญา เวทนา สังขารแคล่วคล่อง อารมณ์แคล่งคล่อง กำหนดรู้ ต่างแข็งแรงปราดเปรียวว่องไว นี่คือองค์ประชุมรูปนามที่เป็นกายกัมมัญญตา เวทนาสัญญาสังขารแคล่งคล่องว่องไว เป็นเรื่องเดาไม่ได้ ถ้าไม่มีสภาวะสัจจะจริงไปไม่ออก

อสังสัคคะ เขาแปลกันว่าไม่คลุกคลีด้วยหมู่คณะ ก็ไม่รู้ว่าคณะอะไร คณะคือกอบกองของมวลสวรรค์รสโลกีย์แม้แต่อุปกิเลสก็เป็นสวรรค์ อุบัติเทพก็ต้องลด มันดีแต่อย่ายึดถือให้จางคลายเป็นผรณาปีติ อย่าไปเกาะเกี่ยวสร้างกลุ่มก้อนเป็นอุพเพงคาปีติ แต่ให้มีปีติ มีอภิปโมทยังจิตตัง ศาสนาพระพุทธเจ้าไม่แห้งเหี่ยว เป็นพุทธคือผู้รู้ผู้ตื่นผู้เบิกบานไม่ใช่ผู้แห้งเหี่ยวเดียวดาย

ในอุนุปุพพิกถาแม้สวรรค์ก็ไม่ได้ให้ยึดถือในรสอร่อย ก็ไม่เห็นโทษอาทีนวะ ไม่เห็นเนกขัมมะแน่ อสังสัคคะไม่ได้ แม้ทานศีลภาวนาจะทำอย่างไรให้เกิดผลก็ไม่รู้

1.      เรื่องที่ชักนำให้มักน้อย กล้าจน (อัปปิจฉกถา) .

2.      เรื่องที่ชักนำให้สันโดษ ใจพอ (สันตุฏฐิกถา) 

3.      เรื่องที่ชักนำให้สงัดจากกิเลส (ปวิเวกกถา) .

4.      เรื่องที่ชักนำไม่ให้คลุกคลีกับหมู่กิเลส (อสังสัคคกถา) .

5.      เรื่องที่ชักนำให้ปรารภความเพียร (วิริยารัมภกถา) .

6.      เรื่องที่ชักนำให้บริสุทธิ์ในศีล (สีลกถา)

7.     เรื่องที่ชักนำให้จิตตั้งมั่นในสมาธิ  (สมาธิกถา) .

8.      เรื่องที่ชักนำให้เกิดปัญญา (ปัญญากถา)

9.      เรื่องที่ชักนำให้หลุดพ้นจากกิเลส  (วิมุติกถา) 

10.    เรื่องที่ชักนำให้เกิดความรู้แจ้ง เห็นจริงในความหลุดพ้นจากกิเลส (วิมุตติญาณทัสสนกถา)

(พตปฎ. เล่ม 24   ข้อ 69)

ก็ทำให้เกิดผลไปตามลำดับ แต่ทุกวันนี้กถา แปลว่าคำพูดไม่ได้พูดไปตามกถาวัตถุ 10 หรอก แต่พูดเดรัจฉานกถา พูดไปเรื่องต่างๆแต่ไม่เป็นกถาวัตถุ 10 กลายเป็นเรื่องจะไปรวย สุขสบาย เจริญ โลกีย์ไปหมด ไม่เป็นลำดับต้นกลางปลาย เป็นแต่เดรัจฉานกถา

มาเข้าสามัญผลสูตร

สำรวมอิทรีย์ สติสัมปชัญญะ

ปฏิบัติศีลก็สำรวมอินทรีย์ โดยมีสติสัมปชัญญะ โดยเป็นองค์รวม จิตจึงเกิดสันโดษ มีผล สมาธิปัญญาวิมุติ วิมุติญาณทัสนะ หรือเป็นตามวรรณะ 9

1.      เลี้ยงง่าย  (สุภระ)

2.      บำรุงง่าย, ปรับให้เจริญได้ง่าย (สุโปสะ)

3.      มักน้อย, กล้าจน (อัปปิจฉะ)

4.      ใจพอ สันโดษ (สันตุฏฐิ)

5.      ขัดเกลากิเลส (สัลเลขะ)

6.      เพ่งทำลายกิเลส  มีศีลสูงอยู่ปกติ (ธูตะ, ธุดงค์)

7.     มีอาการน่าเลื่อมใส (ปาสาทิกะ) 

8.      ไม่สะสม ไม่กักเก็บออม (อปจยะ) ตรงข้าม อวรรณะ9 

9.      ขยันเสมอ, ระดมความเพียร (วิริยารัมภะ) 

เข้าตามหลักธรรมะของพระพุทธเจ้าคือมีสัจธรรม สัลเลขธรรม นิยานิกธรรม สันติธรรม ปฏิบัติธรรมนี้อยู่กับคนอื่น ที่คอยยอดจี้ ยอดขลัดเกลา เราก็ทำจิตให้สงบได้ สุดท้ายก็มีสันติธรรม

ปฏิบัติธรรมให้มีศีลเคร่งเป็นธูตะ คือปฏิบัติได้ก็ศีลเคร่งขึ้นๆ เพราะปฏิบัติได้ ไม่ใช่ว่าธุดงค์คือการเดินออกป่า หรือเดินดราม่า เอาดอกดาวโรยโปรยแล้วเดิน นี่คือไม่รู้เรื่อง เขลา โง่ ทำไปตามประสา ดูแล้วน่าเกลียดแล้วหลอกชาวบ้านชาวเมือง

ธูตะคือศีลเคร่งที่ปฏิบัติได้แล้วก็จะไม่เคร่งเลย ทำได้อย่างสบาย แต่มันเคร่งสำหรับคนทำไม่ได้นะ ปฏิบัติแล้วตายเลย แต่ท่านทำได้แล้วไม่เคร่งอย่างพระมหากัสสปะ มีธุดงควัตร 13 ข้อ เช่นใช้แต่ผ้าบังสุกุล ผ้าที่เขาทิ้งแล้วมาตัดเป็นผ้านุ่มห่ม สมัยโบราณผ้าหายากจริงๆ

ธุดงควัตร หมายถึงกิจวัตรของการธุดงค์ที่พระพุทธเจ้าทรงอนุญาตมี 13 วิธีจัดเป็นข้อสมาทานละเว้น และข้อสมาทานปฏิบัติ คือ

1. ปังสุกูลิกังคะ ละเว้นใช้ผ้าที่ประณีตเหมือนที่คหบดีใช้ (พระป่านิยมใช้ผ้าท่อนเก่า) สมาทานถือใช้แต่ผ้าบังสุกุลที่เขาทิ้งแล้ว
2. เตจีวริตังคะ ละเว้นการมีผ้าครอบครองและใช้สอยผ้าเกิน 3 ผืน (วัดป่าสมาทานการใช้สอยผ้าไตรจีวร ในความหมายว่าผ้านุ่ง ผ้าห่ม ผ้าคลุมด้วย
3. ปิณฑปาติกังคะ ละเว้นรับอดิเรกลาภ (คือรับนิมนต์ไปฉันที่ได้มานอกจากบิณฑบาตรเช่นไปฉันที่บ้านที่โยมจัดไว้ต้อนรับ) สมาทาน เที่ยวบิณฑบาตเป็นประจำ
4. สปทานจาริปังคะ บิณฑบาตไปทางเดียว ไม่ข้ามฝั่งถนนไปรับบาตรอีก
5. เอกาสนิกังคะ ละเว้นอาสนะที่สอง สมาทานอาสนะเดียว (ฉันมื้อเดียว).
6. ปัตตปิณฑิกังคะ ละเว้นฉันภาชนะที่ 2 ใส่อาหารรวมในภาชนะเดียวกันทั้งหมด สมาทาน ฉันเฉพาะในบาตร.
7. ขลุปัจฉาภัตติกังคะ ละเว้นการรับประทานอาหารเหลือ สมาทานเมื่อเริ่มลงมือฉันแล้วไม่ยอมรับเพิ่ม.
8. อารัญญิกังคะ ละเว้นการอยู่ในเสนาสนะใกล้บ้าน
9. รุกขมูลิกังคะ ละเว้นนอนในที่มีที่มุงที่บัง (เช่นบ้าน ถ้ำ กุฏิ) สมาทานอยู่โคนไม้
10. อัพโภกาสิกังคะ ละเว้นการเข้าในที่มีที่มุงที่บังและใต้ต้นไม้ สมาทานอยู่กลางแจ้ง
11. โสสานิกังคะ ละเว้นการอยูในสถานที่ไม่เปลี่ยว สมาทานอยู่ป่าช้า ในคัมภึร์หมายถึงป่าช้าเผาศพ ซึ่งต้องเคยมีการเผาศพมาก่อนอย่างน้อยครั้งหนึ่ง
12. ยถาสันถติกังคะ ละเว้นการโลเล (ยึดติด) ในเสนาสนะ สมาทานอยู่ในที่ตามมีตามได้ เสนาสนคาหาปกะจัดให้อย่างไรก็อยู่ตามนั้น.
13. เนสัชชิกังคะ สมาทานถืออิริยาบถนั่ง-อิริยาบถยืน-อิริยาบถเดินเพียง 3 อิริยาบถไม่อยู่ในอิริยาบถนอน

...เรื่องนี้เป็นเรื่องไม่สามัญของศาสนาพุทธ เป็นกรณีพิเศษสุดของศาสนาพุทธมีแค่ทานกัสสปะท่านเดียว เพราะท่านสั่งสมจริตเช่นนี้เป็นวิสัยของท่านไม่สามัญทั่วไปจะไม่เอาตามก็ไม่เป็นไรมันเกินไปทางทุกรกิริยา

สามัญผลคือผลที่ทำให้บรรลุธรรมเป็น โสดาฯสกิทาฯอนาคาฯอรหันต์ จริง

เมื่อสำรวมอินทรีย์ทำให้สันโดษได้ ใจมันพอมันหยุดมันจบ โดยปฏิบัติมักน้อยสันโดษไปเรื่อยๆจนอสังสัคคะ มีธูตะ ปาสาทิกะ มีอาการน่าเลื่อมใสเป็นปกติ จะอนุโลมปฏิโลมอะไรก็ได้ ถ้าได้แล้วก็มีสัจจานุโลมมิกญาณ เพราะสังขารุเปกขาญาณแข็งแรง จิตอุเบกขาแข็งแรงกับสังขารทั้งหลายก็ทำให้อเนญชาภิสังขาร ไม่กระทบกระเทือนกับสวรรค์ ท่านจะประมาณของท่านเอง เช่นจะช่วยคนตกบ่อก็จะช่วยได้อย่างไรตามน้ำหนักที่ท่านรับไหว แน่ใจว่าคนข้างล่างดึงท่านลงบ่อไม่ได้นะ ไม่เช่นนั้นจมบ่อทั้งคู่แน่ ต้องไม่ประมาท ผู้ทำได้จะอนุโลมปฏิโลม

เมื่อสามารถสันโดษอันเป็นอาริยะได้ คุณสมบัติอันเป็นอาริยะนี้เจริญเป็นฌาน เป็นสมาธิ

ฌานเป็นภาคปฏิบัติเพ่งเผา มีพลังปัญญาเป็นไฟฌาน ไม่กดข่ม แต่จะละลายไฟราคะโทสะโมหะได้ ไฟฌานมีฤทธิ์ไปสลายได้จริงๆเมื่อถึงขีดถึงรอบจะสลายได้จริงๆ 

จิตที่ได้จะสั่งสมฌาน เป็นสมาธิตั้งมั่นแข็งแรงสั่งสมผลตกผลึกจิตตั้งมั่นจากฌาน เป็นสมาธิ ไม่ใช่ไปนั่งสมาธิแล้วเกิดฌาน แต่ฌานจะสั่งสมลดละจางคลายตกผลึกควบแน่นเป็นสมาธิตั้งมั่น เป็นสมาหิโต ตั้งมั่นสมบูรณ์แล้วทำได้แล้ว

อนุตตรังจิตตังจะต้องสั่งสมเจโต ปัญญา มีวิมุติ มีสมาหิตังจิตตังสมบูรณ์แบบเต็มรูป เป็นอุภโตภาค มีเจโตวิมุติปัญญวิมุติเต็มรอบ

ลืมตาปฏิบัติมีฌาน 1 2 3 4 โดยมีปัญญาที่เรียกว่าวิชชา 8 ร่วมตลอด

วิปัสสนาญาณ รู้เห็นตลอด มีรู้ๆเห็นๆวิปัสสะ คือความรู้หลัก ถ้าไม่รู้อย่างเห็นๆเลย วิ แปลว่าย่ิง ปัสสะแปลว่าเห็น รู้อย่างเห็นยิ่งเลย วิปัสสนาญาณคือรู้อย่างเห็นยิ่งเลย ต้องมีตัวเห็นตัวสัมผัสกันรู้ เช่น กิเลส รู้จักิเลส ปฏิบัติแล้วเห็นกิเลสจางคลาย มีนิโรธานุปัสสี อย่างจริง ปฏิบัติมีเวทนา 108 จับเหตุที่เป็นเคหสิตะได้ จับได้เป็นอัตตาก็กำจัดมันด้วยวิธีต่างๆ มีวิกขัมภนะ ปหาน 5 ก็เกิดวิปัสสนาวิธี ด้วยการพิจารณา ให้เกิดพลังปัญญาอย่างเห็นๆทำได้ก็มีมโนมยิทธิ มีฤทธิ์เดชเก่งทำได้ มีฤทธิ์ทำให้กิเลสลดไม่ใช่เหาะเหินเดินน้ำดำดิน ไม่ใช่ไปหลงโลกีย์หมด แล้วแยกมโนมยิทธิ กับอิทธิวิธญาณกันไม่ออก

มโนมยิทธิคือทำได้ เมื่อทำได้ก็หลากหลายเรียกว่า อิทธิวิธญาณ

เอโกปิ หุตฺวา พหุธา โหติ, พหุธาปิ หุตฺวา เอโก โหติ

ก็ไม่ใช่ว่า มีฤทธิ์เนรมิตคนเดียวให้เป็นหลายคนได้เหมือนกันหมดเต็มห้องมีแฝดเป็นพันเลย ก็ว่ากันไปแล้วหาตัวจริงไม่เจอ

นอนนั้นทำให้ปรากฏก็ได้ทำให้หายก็ได้ คือกิเลส ถ้าคุณทำได้เก่งแล้วจะอนุโลมก็ได้ แต่บางอย่างลองไม่ได้นะ อย่างอาตมาเป็นโพธิสัตว์ก็ต้องร่วมรู้ไปกับเขา ไม่อย่างนั้นก็ช่วยเขาไม่ได้ เช่นแม่ไปเล่นหม้อข้าวหม้อแกงกับลูก ไม่เช่นนั้นอยู่ด้วยไม่ได้เลี้ยงดูกันไม่ได้

ทำให้ทะลุกำแพงภูเขา หากไม่มีสภาวะก็คิดเป็นตัวตนไปเลอะใหญ่ นั่นมันเป็นอิทธิปาฏิหาริย์ที่พระพุทธเจ้าท่านเบื่อหน่ายระอาเกลียดชัง

เพราะฉะนั้นกองกิเลสเท่าภูเขาเราเดินผ่านได้เหมือนไปในที่ว่าง ทุกวันนี้กิเลสกองยิ่งกว่าภูเขา แข็งยิ่งกว่ากำแพงเหล็ก แต่ผู้พ้นแล้วก็เดินผ่านไปได้สบาย เหมือน invisible man

อย่างท่านพุทธธรรมตั๊กม้อ เดินบนน้ำเลย เอามาฉายกันดูอย่างนั้นไม่ใช่ไม่ใช่เรื่องศาสนาพุทธ

หมายความว่าท่านเหนือโลกีย์ไม่สามัญปุถุชน ปุถุชนนั้นทนไม่ได้ เดินบนน้ำก็ตกตุ๋ม ดำดินก็หัวแหลก แต่ของท่านนี้อยู่กับกิเลส กิเลสมันเผาไหม้ ชาวโลกเขาทำไม่ได้แต่ท่านทำได้ กลับกับชาวโลกเขา ปฏิโสตังทวนกระแส

น้ำก็เดินบนน้ำไม่ได้ ดำดินไม่ได้แต่ท่านทำได้กลับกันทวนกระแสกับเขา เหาะไปในอากาศเหมือนนกก็ได้ ไม่ใช่เหาะจริงๆแต่เบาว่างเหมือนเหาะอยู่ลอยพื้นไม่ติดดินสบายคือว่าง ลอยเบา เหมือนบาตรบริหารท้องจีวรบริหารกายเหมือนนกน้อยปีกแข็งบินไปได้ทั่วสารทิศ

ลูบคลำพระจันทร์พระอาทิตย์ที่มีอานุภาพด้วยฝ่ามือ ไม่ใช่เอามือไปทำจริง แต่คือท่านมีสิ่งเกินกว่ามนุษย์ทำได้จะมีไฟราคะไฟโทสะเท่าใด ท่านก็สัมผัสได้แตะต้องได้ไม่ต้องหนีหลีกเร้นไปผู้เดียวแต่อยู่กับกองไฟ ไฟนรก แต่ท่านอยู่ได้ไม่มอดไหม้ ลูบคลำแตะต้องได้ด้วยฝ่ามือไม่หนีไปไหน แม้ที่สุดใช้อำนาจทางกายไปตลอดพรหมโลกได้ พรหมโลกคือที่สะอาด อำนาจรูปนามท่านก็ไปที่บริสุทธิ์ได้เมื่อใดก็ได้จะเข้าไปคลุกคลีได้ ใจท่านสะอาดบริสุทธิ์ตลอดเวลาทำได้

หรือจะอนุโลมไปคลุกคลีกกับเขาก็แตะไม่เปื้อนปริสุทธา ปริโยทาตา จะมีก็ได้ไม่มีก็ได้ เป็นเรื่องความวิเศษ อิทธิวิธญาณ ไม่ใช่อิทธิปาฏิหาริย์อาเทสนาปาฏิหาริย์แต่เป็นอนุสาสนีย์ปาฏิหาริย์

ทิพยโสตย์คือลึกละเอียดไปเรื่อยๆ เหมือนบุรุษเดินทางไกลได้ยินเสียงกลอง เสียงดังก็ได้ยิน เสียงเบาก็ได้ยิน ไกลใกล้ได้ยินตามบารมี นอกจากได้ยินแล้วแยกเสียงออกด้วยว่าเสียงนี้ตะโพน กลอง บัณเฑาะว์ เปิงมาง จะแยกแยะออก ผู้ลึกซึ้งจะสัมผัสอาการกิเลส แม้แรง เบาก็รู้ได้แยกแยะออกได้ว่าราคะ หรือโทสะหรือโมหะ แยกละเอียดแม้คล้ายกันมากก็แยกได้มีเล็กน้อยก็แยกได้

แยกแยะ เจโตปริยญาณ 16

สังขิตตังจิตตัง คือ fusion

วิกขิตตังจิตตัง คือ fission

ลักษณะสองนี้จะเกิด ตามจริต จริตศรัทธาจะเป็นสังขิตตัง จริตปัญญาจะเป็นวิกขิตตัง พวกเราฟังธรรมอาตมาก็ดูเข้าใจๆ แต่มันกระจายหายไป ก็พยายามทำให้รวมติดให้รู้ครบ หรือที่ตีไม่แตกออกมาหมดทุกซอกมุมทำให้ได้ ถ้าทำไม่ได้ก็อมหรรคตะ ถ้าทำได้ก็มหรรคตะ เจริญได้ยิ่งใหญ่ขึ้นได้

มีวิมุติหลุดพ้นก็ผ่านล่วงเลยได้เป็นทั้งเจโตและปัญญาสมบูรณ์แบบ เป็นอนุตตรังจิตตังคือมาตรวัดสิ่งที่เราได้เรามีเราเป็นผลที่เรามี ก็รู้คร่าวๆแล้วตรวจสอบตนเองจึงรู้ถึงที่สุดถึงอาสวักขยญาณ จบหมดถอนอาสวะแล้วตั้งมั่นในอดีตอนาคต สมบูรณ์ทุกปัจจุบัน….จบ

เวลาบันทึก 11 มีนาคม 2563 ( 12:57:21 )

รายละเอียด

590128_พุทธศาสนาตามภูมิ นัยละเอียดของวิชชา 8

          พ่อครูว่า...วันนี้วันพฤหัสบดีที่ 28  มกราคม 2559  แรม 5 ค่ำเดือนยี่ปีมะแม ท่าทางออกเสียงเหมือนคนแก่นะ ก็ดูไม่ดีหรอกไปแสดงราศีคนแก่ได้อย่างไร

เราก็มาเรียนธรรมะต่อไปเรื่อย วันนี้มี sms มาของเมื่อวานนี้

Sms 27-01-16

0893867xxx โลกโชคดีมีทุกคำสอนในพระศาสดาของทุกศาสนาดีที่สุด!แต่โลกโชคร้ายมีคนบิดเบือนพระธรรมคำสั่งสอนเลวที่สุด! แต่โลกยิ่งแย่ที่มีผู้รู้ถูกปล่อยผู้ไม่รู้ผิดเบียดเบียนโลกแย่ที่สุด

0893867xxx กราบขอบคุณพ่อครูสอนธรรมพระศาสดาตามภูมิ!มักน้อย,ใจพอ,ไกลกิเลส,พากเพียร,ศีลสมบรูณ์,มั่นในกุศล ,ปัญญาเกิด,รู้แจ้งหลุดอัตตาพ้นตัวตนสาธุ!

0893867xxx ขอบคุณบุญนิยมจรธ.สำนึกในน้ำใจทุกๆท่านที่คนจมโลกธรรมมองไม่เห็นแต่คนพ้นโลกธรรมมองเห็น!

0836965xxx นาอินทรีย์ วิถีไทย หลังไม่สู้ฟ้า ดำนานั่งแพ ใช้เมล็ดพันธุ์ 1 กก.ต่อไร่ ทำได้60ไร่แล้วเพื่อฟ้าดิน

0817978xxx ขอบคุณบุญนิยมที่นำคำสอนขององค์ท่านมาเผยแพร่ทำให้เข้าใจตามความเป็นจริงจากสุรินทร์ค่ะ

0893867xxx ตั้งใจแอบส่งหลังจอรู้กันในหมู่กลุ่ม!โผล่จอทุกอันรู้หมดเลยเชื่อแล้วจ้าความลับบ่มีในโลก!ขอบคุณ

0817978xxx ขออนุโมทนาบุญกับทุกท่านที่ให้โอกาสกับผู้ด้อยโอกาสที่อยู่ห่างไกลฟังทุกวันการฟังธรรมก็คือการภาวนานั่นเองค่ะ

คำถามจากพระตำนานไท

ขุมทรัพย์ทั้งสี่

ขุมทรัพย์ทั้ง 4 หรือนิธิกุมภี คือขุมทอง 4 ขุม ได้แก่ ขุมทองสังขนิธี ขุมทองเอลนิธี ขุมทองอุบลนิธี ขุมทองปุณฑริกนิธี

(เป็นขุมทรัพย์ที่เกิดขึ้นมาพร้อมกับผู้มีบารมี เป็นสัญลักษณ์ของผู้มีบุญญาธิการ ขุมทรัพย์ทั้ง 4 หรือนิธิกุมภี ได้แก่ ขุมทอง4 ขุม ประกอบด้วย สังขนิธิ เอลนิธิ อุบลนิธิ ปุณฑริกนิธิ ได้บังเกิดขึ้นที่มุมกำแพงพระนครทั้ง 4 ด้าน ในวันที่พระพุทธเจ้าทรงประสูติ ทรัพย์สินที่พระองค์มีอยู่ก็ใช้ไม่หมด)  

พ่อครูว่า...อาตมาไม่ค่อยสนใจเรื่องแบบนี้ เลยไม่เข้าใจว่าหมายถึงอะไร อาตมาเชื่อเรื่องบารมีเหมือนกัน ถ้าไม่มีมันก็ไม่มี แต่เราอย่าห่าม อย่าทำอะไรที่ไม่สังวรระวังไม่ระมัดระวัง พยายามทำตามหลักธรรมพระพุทธเจ้า มักน้อยสันโดษใจพอ

สื่อธรรมะพ่อครู(ศีล สมาธิ ปัญญา) ตอน มนุษย์ไม่มีศีลคือโมฆะบุรุษ

เราได้เอาพระไตรปิฏก ล.1 สุตันตปิฎก ที่พูดเช่นนี้เพราะว่าเล่ม 1-8 เป็นพระวินัยเป็นกฎหมายของภิกษุ ส่วนเล่ม 1 ที่เป็นธรรมะของพระพุทธเจ้าที่

โบราณาจารย์สังคายนาไว้เล่ม 1​ อาตมาหยิบพรหมชาลสูตรมาอธิบาย ก็ได้เห็นว่าได้ความเข้าใจเพิ่มขึ้น อันไหนยังไม่เข้าใจก็ค่อยไปค้นคว้าต่อ ก็บรรยายทวนไปมาหลายรอบ แต่เพราะมันเป็นหลักเบื้องต้นคือศีล กับความรู้ความเห็นทิฏฐิ เป็นพื้นฐานชีวิต

มนุษย์เกิดมาแล้วไม่มีศีลเป็นหลักของชีวิตนั้นโมฆะและซวย ได้อกุศลวิบาก ได้วิบากบาปตกนรกหมกไหม้ ไม่ได้แช่งแต่น่าสงสาร ใครก็ตามเกิดมา ศาสนาแต่ละศาสนา ถ้าไม่สนใจธรรมะของศาสดา สักแต่ว่าเป็นศาสนิกไป

แต่เราพูดของศาสนาพุทธหากไม่สังวร ตนเองเกิดมาเก่งอย่างไร ไม่มีหลักเกณฑ์ชีวิต อย่างน้อยตรวจสอบตนว่ามีศีล 5 จิตมีเมตตาไหม จะรุนแรงกับสัตว์ใด ถ้าจิตไม่มีเมตตา หวังร้ายต่อสัตว์อื่น อ่านอาการจิตให้ดี แม้แต่ศัตรูเราก็ไม่ควรหวังร้ายต่อเขา

เราต้องพยายามหวังให้เขาได้ประโยชน์แม้ศัตรูกับเรา อย่างน้อยที่สุดให้เขาเลิกคิดชั่วร้ายเลว จะทำอย่างไร พูดติเตียนทักท้วงให้เขาสำนึกหรือใช้จิตวิทยาอย่างไรก็แล้วแต่ ข้อสำคัญการพูดติเตียนด้วยจิตเลว เอาความชั่วเขามาประจานมีเจตนาอกุศล อย่างนั้นเป็นคนเลว แต่คนไม่มีเจตนาอย่างที่ว่านี้มีหวังประโยชน์ต่อเขาไหม ให้เขาดีขึ้นให้เขาเจริญขึ้น นี่เป็นจิตดีที่พระพุทธเจ้าสอนเป็นความหมายดีงาม

ผู้ใดมีจิตหวังประโยชน์ต่อผู้อื่นแม้เป็นศัตรูก็ตาม ถ้าเขามีจิตหวังร้ายแล้วเราก็แรงไปเลย ก็เป็นกันในสังคมเป็นธรรมชาติ ศีลที่พระพุทธเจ้าสอนเป็นสุดยอดแล้วในศาสนาพุทธ จิตใจสัตว์หรือโดยเฉพาะมนุษย์เกิดมาร่วมโลกเราก็ปรารถนาดีต่อกัน

สัตว์ทุกตัวเกิดมารับวิบาก เขาก็รับวิบากของเขา พัฒนาตน อย่าให้วิบากเลวเพิ่ม เขาจะปล่อยตัวให้วิบากมากขึ้นก็แล้วแต่เขา แต่เราไม่ควรไปซ้ำเติมไม่ว่าสัตว์เล็กน้อยใหญ่ มนุษย์ด้วยกันก็ไม่น่าซ้ำเติม

เช่น เขาเป็นศัตรูเรา เราก็ไม่ควรซ้ำเติมทำชั่วไปกับเขาเพิ่มขึ้น ถ้าเขาไม่ทำชั่วกับเรา ใครเขาก็ไม่อยากอยู่แล้ว แม้เขาไปทำชั่วกับคนอื่นเราก็ไม่ควรให้เขาทำชั่วกับใคร น่าจะทำดีไปทุกอย่าง นี่แค่ศีลข้อ 1

คนเราหากศึกษาจะเกิดจิตอย่างที่อาตมาสาธยาย ฟังแล้วดีไหม ไปทำให้ใจเราเป็นอย่างนี้จริงๆสิ อาตมาได้ทำเช่นนั้น อาตมาได้ทำตามคำสอนพระพุทธเจ้าแม้เรื่องศีลข้อนี้

ศีลข้อ 2 อย่าไปยึดเอาของเขา ถ้าเขาทำก็อย่าให้เขาทำต่อ ให้เขาคืนเสีย แต่ถ้าเขามีสิทธิ์ของเขาถูกต้องแต่เราสิไปแย่งของเขา พระพุทธเจ้าว่าเราต้องการแต่ของที่เขาให้ รับแต่ของที่เขาให้ มันฟังง่ายแต่ลึกซึ้ง หรือบางขณะจิตเราต้องการมันจำเป็น เช่น เราป่วยเราต้องการยา เราก็ต้องการของที่เขาให้ ถ้าเขาไม่ให้ก็อย่าไปมีจิตต้องการสิ่งที่เขาให้แม้เราเจ็บป่วย หรือเราหิว อดอาหารหลายวัน ก็ต้องการ เราก็ต้องพึงต้องการของที่เขาให้ จิตอย่าไปต้องการของที่เขาไม่ให้

ผู้ใดมีจิตที่ขนาดอาตมาว่า พระพุทธเจ้าบัญญัติภาษานี้มาสูงส่งไหม แทนที่จะบอกว่าอย่าไปขโมย อย่าทุจริตเอาของคนอื่น ทำได้อย่างนั้นก็ดีแต่ถ้าทำจิตได้อย่างที่อาตมาว่าจะไม่ทะเลาะวิวาทแย่งชิงวุ่นวายเดือดร้อนอะไร สังคมเราศึกษาธรรมะพระพุทธเจ้า ศึกษาให้ดี ทำจิตในจิตให้เข้าใจว่าเป็นได้ถึงอย่างนี้หรือ เราก็ค่อยทำโน้มจิตไป เกิดผัสสะเกี่ยวข้องเหตุการณ์ทำจิตเราให้เป็นเช่นนี้ได้

แม้แต่ในราคะมูล ก็ลดมัน การอยากเอามาเป็นของตนคือโลภะ ส่วนราคะเอามาเสพรส ในเรื่องราคะอยากได้เสพรสใดๆ ได้สัมผัสเสียดสีในชีวิตเรา เสียดสีทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ได้เสพรส เราก็ไปอยากได้เสพรสนั้น ต้องอ่านใจเลิกเสพรสเหล่านี้

ทางภายนอกทวาร 5 มีชอบใจไม่ชอบใจ ก็เป็นกิเลส ถ้าฝึกฝนลดแล้วสัมผัสก็ไม่มีราคะมูล รู้ความจริงตามความเป็นจริง รูปเสียงกลิ่นรสตามจริงของมันจะเย็นจะร้อนอ่อนแข็งก็เป็นไปตามจริงของมัน อะไรยากหรือไม่ยากก็รู้ น้ำมันร้อนจัดไปซดเข้าไปปากไม่ได้ ก็รู้ว่ายาก อาหารมันเผ็ดไปไม่ไหวมันเค็มมากไป แต่ว่าไม่ต้องชอบ ไม่ต้องไม่ชอบ ไม่ต้องมีอาการเหล่านี้ 

รู้ความจริงตามความเป็นจริงว่าควรตอบรับอย่างไร ตามควรของโลกเขาก็ไม่เกิดการวุ่นวาย ไม่ดูดมาเป็นของตน ไม่ผลักออกไป ควรรับมาอย่างพอเหมาะพอดีก็ทำ เมื่อกิเลสลดก็จะเป็นอย่างนี้ มีแต่เสียสละสร้างสรร

ส่วนทิฐิ ก็ละเอียดลงไปอีกถึงทิฏฐิ 62 เป็นความยึดผิด และที่สุดก็คือยึดถูก ถูกที่ยังติดอยู่ไปหลงติดก็เป็นทุกข์ แม้ถูกจริงๆคนยึดอยู่ก็เป็นตัวกูของกู เกิดความหวงแหน เกิดการป้องกัน ถ้าเราไม่ยึดติดก็ให้คนอื่นได้

สื่อธรรมะพ่อครู(จรณะ 15 วิชชา 8) ตอน ปฎิบัติญาณ1-5 แล้วตรวจสอบด้วยญาณ6-8

มาเข้าสู่บทเรียน อาตมาอ่านวิชชา 8 มาได้ 5 วิชชาแล้ว คือ วิปัสสนาญาณ มโนมยิทธิ อิทธิวิธญาณ ทิพพโสตญาณ เจโตปริยญาณ ญาณ 5 ญาณนั่นแหละที่ใช้ ส่วน 3 ญาณหลัง คือ ปุพเพนิวาสานุสสติญาณ จุตูปปาตญาณ อาสวักขยญาณ เป็นเตวิชโชที่ใช้ตรวจสอบและลงบัญชี 3 ญาณหลังนี่ไม่ยาก เป็นตัวลงบัญชี ไม่ได้เป็นตัวปฏิบัติอะไร 

ก็ลงบัญชีตรวจสอบว่าได้ผลหรือไม่อย่างไร คุณเป็นนักค้าขาย ทำญาณ 5 ญาณนั้นมา ได้เสียขาดทุนกำไรอย่างไร คุณก็มาตรวจสอบว่าได้ผลสมบูรณ์หรือไม่ เที่ยงแท้แน่นอนหรือไม่ ทำให้กิเลสเกิดดับอย่างไร ไม่ใช่ตรรกะว่าทุกอย่างมีความเกิดความดับ แต่ไม่ได้ทำอะไรก็ไม่เกิดผล สู้คุณเห็นอกุศล กิเลสคุณเกิด แล้วคุณก็ดับกิเลสตัวเดียวนี้ได้ จะดีกว่ารู้ไปหมดว่าเกิดดับ แต่ทำให้ดับไม่ได้สักตัว

อกุศลจิตนั้นไม่เกิดในจิตคุณเลยอันนั้นคือนิพพาน นี่คือเห็นจิตเกิดจิตดับ ไม่ใช่แค่คิดนึกตรรกะเอาว่าจิตเกิดจิตดับ เราต้องอ่านอกุศลจิตที่หยั่งลงโอกกันติแล้ว เราก็ต้องทำนิพพัตติ อภินิพพัตติ ให้ได้ นี่คือเข้าเป้า โยนิโสมนสิการลงถึงสัมภวะ จิตมันเกิดเราก็ทำจิตให้ดับได้ อยู่ที่หทยรูป คือแหล่งที่มันมีอาการเกิด จับได้ที่ไหนมันอยู่ตรงนั้น

วิปัสสนาญาณคือต้องเห็นอย่างยิ่งอย่างวิเศษเลย ต้องมีสภาวะนั้นจริงๆ ไม่ใช่โมเมผิดเพี้ยน อ่านจิตออกตั้งแต่สักกายะของตน มีเวทนาสุขหรือทุกข์ ชอบหรือชัง โกรธหรือรัก ต้องอ่านอาการนี้ให้ออก คืออ่านรูปนามได้ รูปคือสิ่งที่ถูกรู้ นามคือญาณปัญญาที่ไปอ่านรู้อ่านออกขณะมันเกิดอาการเลย นี่คือสักกายะต้องมีรูปกับนามเสมอ

กายมี 1 ไม่ได้ มีแต่รูปไม่มีนามไม่ใช่กาย มีแต่นามไม่มีรูปก็ไม่ใช่กาย

เรามีวิปัสสนาญาณ อ่านจิตเจตสิกรูปนิพพานได้ แยกเจตสิก จิต ออก แล้วมันก็ถูกรู้ได้ คำว่านามรูปคือหมายถึงทั้งวัตถุและนามธรรมได้

นามที่ถูกรู้ก็เป็นรูป เราต้องไม่สับสน อ่านรูปนามออก สุดท้ายถึงสัญญาเวทยิตนิโรธ รู้สูงสุดถึงขนาดนั้น

มโนมยิทธิ คือภาวะจิตที่เก่ง ทำได้สำเร็จในตัวเรา เมื่อเราทำสำเร็จมีฤทธิ์อำนาจสำเร็จ เก่งทำให้กิเลสในจิตเราลดได้

คนจะเก่งมากมายอะไร อาตมาก็ไม่ทึ่งเลย แต่ถ้าทำให้กิเลสลดได้ นี่สิอาตมาว่า ขอยกมือไหว้เลยคนนั้นที่ทำให้กิเลสตนเองลดได้ อย่าทำเก่งทำกิเลสคนอื่นลดได้ จะเก่งกว่าพระพุทธเจ้า เพราะพระพุทธเจ้าว่าท่านเป็นผู้ชี้ทางเท่านั้น อาตมาไม่ไปแย่งเก่งใคร เราทำความเก่งให้กิเลสเราลดได้ก็ดีที่สุดแล้ว

จะเก่งภายนอก ทำสร้างสรรเทคนิคอะไรก็ดี อย่าไปเอาไปทำเบ่งข่มคนอื่นเขา คนเอาความเก่งสร้างอาวุธมาฆ่าคนก็เลวแล้ว แล้วเอาไปเอาเปรียบคนอื่นข่มคนอื่นอีก เลวจริงๆเลยจิตอย่างนี้ ใครหาว่าอาตมาด่าก็ด่าคนเลว หมาบางตัวมันดีกว่าอาตมายังด่าไม่ได้เลย ก็ต้องด่าคนเลวนี่แหละ จะไปด่าหมาทำไม บางทีมันดีกว่าคนอีก ถึงหมาเลวอย่างไรไปด่าหมามันก็ไม่รู้เรื่องหรอก เสียน้ำลายทำไม

สรุปเข้าเป้ามีฤทธิ์ทำให้กิเลสตนเองลดคืออิทธิวิธี

อิทธิวิธี คือ มากมายหลากหลายเยอะแยะทำได้มากมาย แล้วลึกซึ้งทิพยโสตญาณ ทำได้ยิ่งขึ้นๆ

เจโตปริยญาณคือมาตรวัด เริ่มทำได้ยังไม่เก่งเคร่งคุม เหมือนคนหัดจักรยานได้ใหม่ๆ หรือเป็นแบบเกาะตัวแน่นไม่รู้ว่าได้อะไร เป็น Fusion หรือกระจายออกไปหมด วิขิตตังจิตตัง เป็น Fission ใครจะจริตไหนก็ต้องรู้ลักษณะแท้ให้ชัด

ดีขึ้นเรื่อยๆ สอุตตรังจิตตัง ก็ดีขึ้นๆ ก็ทำต่อให้จบ ถ้าไม่มีก็เดาไม่ได้หรอก ต้องมีสัจจะ ว่าถึงสมาหิตังอย่างไร วิมุติหลุดพ้นสมบูรณ์หรือไม่ ขาดอย่างกระทบกระเทือนอย่างไรก็ไม่มีกิเลส อย่างไม่มีอะไรหักล้างได้ ไม่กลับกำเริบ โดยญาณปัญญาคุณจะรู้ว่าจบสนิท Ultimate ได้ เลยอนุตตรังจิตตังไม่มีกว่านี้อีกแล้ว

ถ้าไม่มีสภาวะจริงคุณอธิบายอย่างอาตมานี้ไม่ได้ ต่อให้คุณมีพยัญชนะฟังอาตมาเข้าใจ แล้วคุณเอาไปอธิบายคนอื่น ถ้าผู้รู้ไปซักคุณเข้าคุณจะจนมุม

สื่อธรรมะพ่อครู(จรณะ 15 วิชชา 8) ตอน ปุพเพนิวาสานุสสติญาณ

ปุพเพนิวาสานุสสติญาณ
           [136] ภิกษุนั้น เมื่อจิตเป็นสมาธิบริสุทธิ์ผ่องแผ้ว ไม่มีกิเลส ปราศจากอุปกิเลสอ่อน ควรแก่การงาน ตั้งมั่น ไม่หวั่นไหว อย่างนี้ ย่อมโน้มน้อมจิตไปเพื่อบุพเพนิวาสานุสสติญาณ เธอย่อมระลึกชาติก่อนได้เป็นอันมาก คือ ระลึกได้ชาติหนึ่งบ้าง สองชาติบ้าง สามชาติบ้างสี่ชาติบ้าง ห้าชาติบ้าง สิบชาติบ้าง ยี่สิบชาติบ้าง สามสิบชาติบ้าง สี่สิบชาติบ้าง ห้าสิบชาติบ้าง ร้อยชาติบ้าง พันชาติบ้าง แสนชาติบ้าง ตลอดสังวัฏฏกัป (คือวนในกัปที่คุณรู้ดี)เป็นอันมากบ้าง ตลอดวิวัฏฏกัป     (คือกัปนั้นคุณรู้บ้างไม่รู้บ้างหรืออีกนัยคือรู้ได้ดีที่สุด)เป็นอันมากบ้าง ตลอดสังวัฏฏวิวัฏฏกัปเป็นอันมากบ้างว่า

(สมมุติว่าเมื่อวานนี้ตากระทบรูปมะม่วงเขาเอามาอวดเรา เราก็เห็นแล้วอยากได้น่ากิน อยากได้ก็ขอเขา เขาไม่ให้เราก็เกิดอาการจิตไม่ชอบใจคนไม่ให้ เราก็ทบทวน เราเป็นอย่างนี้จริงหรือเปล่า? ก็ทบทวนระลึกชาติ หรือเขาไม่ให้เราก็เฉยๆ ไม่มีปัญหา เขาไม่ให้ก็อาจเสียดาย ก็แล้วแต่ก็ทบทวนอ่านจิตเรา เหตุการณ์เกิดยิ่งกว่าละครน้ำเน่า นั่นคือหนัง มี 3 ลักษณะ หนังรัก หนังบู๊ หนังน้ำเน่า

พวกศิลปินจะรู้น้ำเน่า ถ้าสีมาผสมกันเละสีเน่าเลยต้องทิ้งไป ไม่ได้สัดส่วน

สิ่งที่เกิดแล้วมันจะดีหรือไม่ดีเราก็รู้  แต่สิ่งที่เป็นอดีตแล้วแก้ไม่ได้

ขี้หลุดออกมาจากร่างกายแล้วอย่าเอามาขยำ บ้าหรือเปล่าไปขยำขี้อยู่นั้นแหละ อาตมาถือว่าคนที่เอาอดีตมาจมงมกับอดีตคืองมขี้ แต่จะเอามาใช้สอยเพิ่มเติมก็ได้คุณมีจริงก็เอามาใช้ ไม่ต้องไปโม้ แต่ถ้าคุณไม่มีจะเอามาใช้ไม่ได้ แล้วโกหกชาวบ้านชาวเมืองเขาอีก

ระลึกชาติต้องมีของจริง มีเรื่องราวเหตุปัจจัยอย่างไร เรามีสมุทัยอย่างไร เราได้ดับมันไหม นี่คือปรมัตถ์ อย่าไประลึกบ้าบออะไรเลย จะระลึกได้เท่าใดกี่ชาติก็แล้วแต่คุณจะทำได้เท่าไหร่ แล้วท่านก็ต่อว่า)

ในภพโน้นเรามีชื่ออย่างนั้น มีโคตรอย่างนั้น มีผิวพรรณอย่างนั้น มีอาหารอย่างนั้น เสวยสุขเสวยทุกข์อย่างนั้นๆ มีกำหนดอายุเพียงเท่านั้น (ภพนั้นคุณเกิดในยุคนั้นได้ชื่ออย่างนั้น จะเอาเป็นตัวตนบุคคลเราเขาก็ได้ ผิวพรรณหมายถึงชั้นวรรณะความดีงาม คำว่าอาหารคือเครื่องอาศัย เราก็เข้าใจอาหารที่เราอาศัยในชีวิต เสวยสุขทุกข์อย่างไร

อาหารกินเข้าร่างกายก็เรียกว่าบริโภค อาหารที่ใช้สอยก็เป็นเครื่องกินใช้ บ้านช่องเรือนชานก็คืออุปโภค หากไปยึดเป็นเราเป็นของเรา หรือเสพรสก็มีโลภะ ราคะ โทสะมูล ถ้าได้ก็เสวยสุข ไม่ได้ก็เสวยทุกข์ ได้นานก็คือกำหนดอายุเท่านั้น อายุของสงครามที่คุณมัวเมาไปแย่งเป็นตัวกูของกู นานเท่าไหร่ก็บ้าเท่านั้น ถ้าหยุดแย่งได้ก็หมดอายุ ยังอยากแย่งอยู่ไหม

อายุที่ว่าคืออายุสุขทุกข์ กับการแย่งตัวกูของกู แย่งเสพโลภกับราคะ ถ้าไม่ได้ก็โทสะ ก่อเวรภัยฆ่าแกง พยาบาทอาฆาต กี่ชาติ อย่างที่เขาทำ

ขอยกตัวอย่าง อย่างลูกน้องคุณทักษิณทำงานให้ดี เพราะว่าได้ผลประโยชน์จากทักษิณ พอทักษิณไม่ให้ก็โกรธ คุณแน่ใจว่าเลี้ยงเสือตะเข้แน่ใจอย่างไรว่ามันจะไม่พยาบาท ในชีวิตอย่าสร้างสงครามทั้งรักและชัง เป็นเวรทั้งนั้น ไม่ใช่ well นะแต่เป็นเวร เวร มันเวรทั้งนั้นทั้งรักและชัง การยึดมั่นเป็นตัวกูของกูกับการได้มาเสพรสเท่านั้นเอง นี่คือสิ่งที่อาตมาย่อให้ฟัง)

ครั้นจุติจากภพนั้นแล้วได้ไปเกิดในภพโน้น แม้ในภพนั้น เราก็ได้มีชื่ออย่างนั้น มีโคตรอย่างนั้น มีผิวพรรณอย่างนั้น มีอาหารอย่างนั้น เสวยสุขเสวยทุกข์อย่างนั้นๆ มีกำหนดอายุเพียงเท่านั้น (เท่านี้แหละวนอยู่เท่านี้แหละในความเป็นมนุษย์)

ครั้นจุติจากภพนั้นแล้วได้ไปเกิดในภพนี้ เธอย่อมระลึกถึงชาติก่อนได้เป็นอันมากพร้อมทั้งอาการ (อาการคือสิ่งที่เป็นปฏิกิริยาของรูปธรรมนามธรรม แต่อาการของจิตสิต้องศึกษา อาการ 32 ก็เป็นการเคลื่อนไหวของเหตุปัจจัย ข้างนอกก็มีนัจจะคีตะวาทิตะ อย่างนี้เรียกว่าชก อย่างนี้เรียกว่ารำ อย่างนี้เรียกว่าลูบคลำ มีคีตะสุ้มเสียงสำเนียงภาษาพูด ก็เท่านี้เอง แม้แต่นกก็พูดภาษานก ลิงก็สื่อภาษาลิง อาการต่างๆที่ประกอบด้วยปฏิกิริยาทุกอย่าง ข้างนอกถึงข้างใน

ผมขนเล็บฟันหนังมีอาการปรุงแต่งเรียกลักษณะ 4

1. ลักษณะ รูปร่าง

2. สสัมภาระ คือมีการปรุงแต่งสังขาร ภาษาอีสานมีระดับการสุกว่า สุก เที๊ย สู๋ เน่า เช่น ขี้ลี้ข้อล้อแคแล้โคโล้ จิงปิงโจงโปงแจงแปงจางปาง

3. อารัมนะ คืออาการของอารมณ์ อาการสิ่งประชุมกันเรียกว่าลักษณะอาการที่ทำการประชุมกันเรียกว่าสสัมภาระ อาการของอารมณ์เรียกว่าอารัมนะ ก็เอามาเรียก

4. สมมุติ ต้องเข้าใจว่านิยามสมมุติกันอย่างไร

อารมณ์หมายความว่าอย่างไร ก็รู้คำจำกัดความว่าหมายถึงอย่างนี้ สมมุติเป็นตัวตนว่าอย่างนี้คือคน ในภาษาไทย ก็เข้าใจกัน ลักษณะอย่างนี้สสัมภาระ อารมณ์อย่างนี้ คนเขาจะรู้ว่าคนนี้อย่าเข้าใกล้ คนนี้ควรเข้าใกล้จะรู้ เรียกสมมุติกันอย่างไรก็มี 4 ลักษณะ )

พร้อมทั้งอุเทศ ด้วยประการฉะนี้ (เริ่มต้นสองแล้วจะมีความต่างกัน ไม่มีอะไรเหมือนกัน จะคล้ายกันได้ เอโก แต่จริงๆแล้วส่วนตัว คนอื่นจะคล้ายก็ว่าไป แต่เราจะต้องรู้คล้าย กับอันเดียวกัน กับไม่มี คุณทำของคุณให้ได้ แม้เหมือนกันยิ่งกว่าแฝด แม้พลังทางวัตถุเขาก็แยก fusion กับ fission สรุปรวมลงนิวเคลียสเท่านี้เอง เป็นพลังงานฟิสิกส์ แต่ของพระพุทธเจ้าเป็นพลังงานจิต คุณเข้าใจจิตได้ไม่ง่ายเพราะจิตละเอียดกว่าฟิสิกส์ ในฟิสิกส์ไม่มีอารมณ์ ถ้าไปเรียน psychology ก็อาจมีบ้างแต่ไม่ลึกเท่าของพระพุทธเจ้า

อาการตั้งแต่รูปธรรมถึงอาการของนามธรรม ที่เป็นจิตเจตสิกรูปนิพพานแล้วเอามาเป็นอุเทสสื่อให้ฟัง เราจะขยายความให้คนรู้จากที่เราอุเทส ต้องรู้อาการจริงเสียก่อนแล้วจะเอาอาการไปอุเทสได้ แล้วคุณรู้แต่บัญญัติก็ไม่ได้รู้อาการจริง

คำว่านิเทส คือมันเทศน์โดยไม่มีเนื้อแท้ มีแต่บัญญัติ สื่อสารนี้มีแต่บัญญัติไม่ใช่เนื้อแท้เป็นนิเทศน์ไม่ใช่อุเทศ)

ดูกรมหาบพิตร เปรียบเหมือนบุรุษจะพึงจากบ้านตนไปบ้านอื่น แล้วจากบ้านนั้นไปยังบ้านอื่นอีก จากบ้านนั้นกลับมาสู่บ้านของตนตามเดิม (วนอยู่อย่างนี้นานนับกัปกาล อาจมีมากอย่างแล้วก็วนตลอดกาลนาน) เขาจะพึงระลึกได้อย่างนี้ว่า เราได้จากบ้านของเราไปบ้านโน้น ในบ้านนั้น เราได้ยืนอย่างนั้นได้นั่งอย่างนั้น ได้พูดอย่างนั้น ได้นิ่งอย่างนั้น เราได้จากบ้านแม้นั้นไปยังบ้านโน้น แม้ในบ้านนั้นเราก็ได้ยืนอย่างนั้น ได้นั่งอย่างนั้น ได้พูดอย่างนั้น ได้นิ่งอย่างนั้น แล้วเรากลับจากบ้านนั้นมาสู่บ้านของตนตามเดิม ดังนี้ (คือความวน ความไม่จบนี้คือความวน ความจบคือไม่ไปบ้านไหนแล้ว ถึงไปก็ไม่แปลก ไปอย่างรู้ อย่างเป็นประโยชน์ หากไม่ไปอย่างเป็นประโยชน์อย่าไป)

ฉันใด ภิกษุก็ฉันนั้นแล เมื่อจิตเป็นสมาธิบริสุทธิ์ผ่องแผ้วไม่มีกิเลส ปราศจากอุปกิเลส อ่อน ควรแก่การงาน ตั้งมั่นไม่หวั่นไหว อย่างนี้ ย่อมโน้มน้อมจิตไปเพื่อบุพเพนิวาสานุสสติญาณ เธอย่อมระลึกถึงชาติก่อนได้เป็นอันมาก คือ ระลึกได้หนึ่งชาติบ้าง สองชาติบ้าง สามชาติบ้าง สี่ชาติบ้าง ห้าชาติบ้าง สิบชาติบ้าง ยี่สิบชาติบ้างสามสิบชาติบ้าง สี่สิบชาติบ้าง ห้าสิบชาติบ้าง ร้อยชาติบ้าง พันชาติบ้าง แสนชาติบ้างตลอดสังวัฏฏกัปเป็นอันมากบ้าง ตลอดวิวัฏฏกัปเป็นอันมากบ้าง ตลอดสังวัฏฏกัปวิวัฏฏกัปเป็นอันมากบ้างว่า ในภพโน้น เรามีชื่ออย่างนั้น มีโคตรอย่างนั้น มีผิวพรรณอย่างนั้น มีอาหารอย่างนั้นเสวยสุขทุกข์อย่างนั้นๆ มีกำหนดอายุเพียงเท่านั้น ครั้นจุติจากภพนั้นแล้วได้ไปเกิดในภพโน้นแม้ในภพนั้นเราก็มีชื่อนั้น มีโคตรอย่างนั้น มีผิวพรรณอย่างนั้น (ผิวพรรณคือชั้นสูงชั้นต่ำ) มีอาหารอย่างนั้น (อาหารคือเครื่องอาศัยที่ไปสมมุติว่าชั้นสูงชั้นต่ำ) เสวยสุขทุกข์อย่างนั้นๆ มีกำหนดอายุเพียงเท่านั้น ครั้นจุติจากภพนั้นแล้วได้มาเกิดในภพนี้ เธอย่อมระลึกถึงชาติก่อนได้เป็นอันมาก พร้อมทั้งอาการ พร้อมทั้งอุเทศ ด้วยประการฉะนี้ ดูกรมหาบพิตรนี้แหละสามัญผลที่เห็นประจักษ์ ทั้งดียิ่งกว่า ทั้งประณีตกว่าสามัญผลที่เห็นประจักษ์ ข้อก่อนๆ

คนคิดว่าจะต้องเป็นใหญ่ของโลก เขาก็เคยมี บ้าๆบอๆ เดี๋ยวนี้ก็ยังมี เราเห็นว่ามันบ้า ถ้าคิดในวงแคบ ก็วุ่นวายในวงแคบ นี่ดันมาคิดในวงกว้าง แล้วมีฤทธิ์แรงในวงกว้างด้วย บรรลัยจักรเลย อย่าง นายคิม เกาหลีเหนือคิดอยากใหญ่ สร้างระเบิดไฮโดรเจนได้แล้ว เอาไว้ขู่ประเทศต่างๆในโลก ประเทศไหนยอมก็ชื่นใจ เราเห็นความงมงายของคน งมงายไปทำไมขนาดนั้น แทนที่จะสร้างสิ่งที่เป็นประโยชน์เกื้อกูลกัน มาปลูกผักแจกกันนี่ดีกว่านายคิม

อรหันต์ไม่มีตัวตนแล้วจะรักหน้าทำไม จะไปทำเพื่อหน้าทำไม ประมาททำไม แต่อรหันต์นี้รักหน้ายิ่งกว่าใครนะ เพราะหน้าแตกแล้วหมอที่ไหนจะรับเย็บ

สื่อธรรมะพ่อครู(จรณะ 15 วิชชา 8) ตอน จุตูปปาตญาณ

จุตูปปาตญาณ

จุติคือเคลื่อนไป จะเคลื่อนสู่สูงก็คือเกิด เคลื่อนสู่ต่ำก็เรียกว่าตาย จุติหมายถึงเคลื่อนสู่สูง หรือต่ำ หรือตายก็ได้ ถ้าคุณไปเห็นสัตว์ตัวนี้กำลังเคลื่อนไป ลงหรือขึ้น หรือเห็นคนนี้เกิดหรือเจริญหรือเสื่อม คุณก็เห็นแค่รู้คนอื่นเขา แต่ถ้าคุณมารู้ตัวเอง คุณอ่านการเกิดการดับ คุณก็มาอ่านของตนเอง หากคุณอ่านแค่ร่างก็แค่นั้น แต่ถ้าอ่านจิตว่ามันเลื่อนสูงหรือต่ำหรือเกิด เกิดสูญ ไม่เกิดอีก หรือยังเกิดอีกหยั่งลงอีก ถ้าไม่รู้ก็โอกกันติหยั่งลงเป็นชาติ สัญชาติใส่ความจำใส่เซฟ ก็ชาติสัญชาติโอกกันติไปเรื่อยๆ คนในโลกจะมีชาติสัญชาติโอกกันติเท่านั้น จะหยั่งลงโลกุตรจิตหรือไม่ คุณได้ละหน่ายคลาย ทำให้จิตนิพพัตติได้ มีอภินิพพัตติได้สมบูรณ์เป็นรอบๆของโสดาฯสกิทาฯอนาคาฯอรหันต์

คนในโลกก็มีชาติสัญชาติโอกกันติ คุณห้ามอกุศลจิตไม่ให้เกิดไม่ได้ ดีไม่ดีหลงอร่อยเป็นเรื่องน่าสะสม ก็สะสมอร่อยไปเรื่อยๆ กิเลสจะหนาขึ้น จะไม่มีที่สิ้นสุด สนุกสนานรสชาติจัดจ้านขึ้นๆ ไม่มีขีดจบ ถ้าไม่พอมาหาสูญก็ไม่จบ ถ้าไม่พอก็ไป infinity คนไปดีดดิ้นสะสมรสชาติ อีกหน่อยจะมีคนเส้นโลหิตแตกตายในสนามฟุตบอล ที่เอาชนะกัน สุดยอดไคลแมกซ์ คนไหนเตะเข้าโกลก็แสดงอาการ อาตมากลัวเส้นโลหิตแตกตาย เขาไม่รู้ว่าเขาบำเรออารมณ์ คนรู้แล้วว่าเป็นมาไม่รู้กี่ชาติ สะสมไปก็ได้มากจัดจ้านมากขึ้นก็นึกว่าคุณเก่ง

เช่น กระเทยนี่สะสมความดีดดิ้นของอิตถีภาวะ เขาก็นึกว่าเขาประเสริฐเลิศเลอทุกทีก็น่าสงสาร ซับซ้อนไปเรื่อยๆ คนที่ไม่รู้จักการเกิด การเกิดแล้วเคลื่อนไปสู่สูงหรือต่ำ จึงต้องมาเรียนรู้อารมณ์จิต เรียนเวทนาในเวทนานี่แหละจบ แยกเคหสิตเวทนากับเนกขัมสิตเวทนาได้ ทำให้เกิดลดละจางคลายดับได้ ถ้าอ่านอาการอารมณ์ลักษณะพวกนี้ไม่ออก อย่าหวังเลย

ใครจะเอาเกิดตลอดเป็นจุติเทพอาตมาไม่เอาด้วย อาตมาจะรู้เกิดรู้ดับ คุมการเกิดการดับได้ เป็นอมตบุคคล คนเป็นอรหันต์แล้วจิตจะดับได้ อ่านของตนเองว่าคุณหยุดจิตตนเองได้ ลืมตาอยู่แล้วกระทบกับอะไรตอนนี้ จะรับรู้แล้วคุณอ่านจิตคุณไม่ปรุงเลย กระทบแล้วไม่ปรุงเลย คุณคิดนี่แหละ ตอนนี้คุณก็กระทบสัมผัสแล้วคุณไม่คิด เฉยเลย บางคนไม่กระทบก็อยู่กับความคิดที่หยุดไม่ได้ อยู่เฉยๆแม้หลับตาก็หยุดคิดไม่ได้

จิตอรหันต์คือจิตหยุดได้ ลืมตากระทบก็หยุดคิดได้ หลับตาก็หยุดคิดได้ ไม่คิดเลย นั่นคือความสามารถ อาตมาสงสารผู้ที่ท่านพากเพียรทำอันนี้เฉยๆ ไม่มาเรียนทางพระพุทธเจ้าเป็น analysis แต่ไปเรียน hypnosis เมื่อไม่กี่วันก็อ่านของ

อ.บูรพาว่าให้หยุดคิด มันไม่ใช่ต้องมาวิจัยวิเคราะห์หยุดคิดเป็นอันๆ แล้วสั่งสมความสามารถ พระพุทธเจ้าให้ปฏิบัติมีเหตุปัจจัยลืมตา แล้วหยุดได้ในเหตุปัจจัยใดที่ให้หยุดได้ ไม่ใช่ไม่ให้เกิดความคิดเลย

พวกสมถะต่างจากวิปัสสนาเช่นนี้ แต่วิปัสสนานี้อย่างเห็นๆแล้ววิจัย ไม่ใช่เห็นๆแล้วหยุด ของพระพุทธเจ้าวิจัยแล้วดับเหตุอย่างมีปัญญา ไม่ต้องข่มจิตเลย

การข่มจิตกับการรู้ว่ามีพลังปัญญาสลายสิ่งเหล่านี้ได้ ถ้าไม่เกิดเช่นนี้ไม่มีวิปัสสนาญาณ

การเกิดของศาสนาพุทธไม่เรียกดับ แต่เรียกว่าวุฒิ มีการเข้ากับออก หลุดพ้นไปแล้วรู้ว่าเราเนกขัมมะขาดเด็ดออกมาได้เลย นิโรธคือนิโรธวุฒฐานะ

ความเลวกับประณีต ก็ไม่ยาก เลวก็คือหยาบ ประณีตคือละเอียด

ผิวพรรณดีกับผิวพรรณทราม ก็คือสิ่งเห็นได้สัมผัสได้ จะเป็นความรู้ชั้นเชิง วุฒิ มันสูงหรือต่ำ มันดีหรือทราม

ได้ดีตกยาก สุกฏะหรือทุคตะ ไปดีหรือไปไม่ดี ก็สามารถอ่านออกของแต่ละคู่ได้ ถ้าเรามีอาการหรือกรรม มีความเป็น กรรม มีอาการ ที่เป็นกิริยากรรม ก็แบ่งได้ว่าดีหรือเลว ละเอียดหรือหยาบ ได้ดีหรือตกยาก ไม่เป็นทั้งสองอย่างกลางๆ แต่รู้ว่านี่ดีนี่ทรามโดยสมมุติ แล้วเราไม่เป็นทั้งสองอย่าง ถ้าเราจะเป็นเราก็เป็นแต่ดี ถ้าเราจะอยู่กับสมมุติก็ต้องอยู่กับสิ่งดี ไม่เอาสิ่งไม่ดี แต่ถ้าไม่อยู่กับสมมุตติเราก็ว่าง

สัตว์คือจิตเราเป็นไปตามกรรมที่ทำ ได้ดีหรือตกยากก็อยู่ที่กรรมที่ทำจริง ผู้ใดชัดเจนเชื่อกรรมวิบากจะไม่ทำกรรมชั่วกรรมไม่ดีเด็ดขาด จะทำแต่สุวรรณะ ไม่ทำทุวรรณะ จะทำแต่สิ่งปราณีตไม่ทำสิ่งหยาบ จะทำแต่สุกฏะ ไม่ทำทุคตะ ด้วยตาเรามีทิพย์รู้แจ้งของเราเอง อย่าไปใส่เกือกรู้ของคนอื่น แต่ถ้าจะรู้ตามบารมีก็ได้ตามธรรม เราจะช่วยเขาบ้างก็ดี แต่ช่วยเขาไม่ได้รู้ไปก็เท่านั้น แต่รู้ของเราก่อนทำของเราให้ดี

สัตว์ย่อมเป็นไปตามกรรม แต่ผู้ที่ติเตียนพระอาริยเจ้านั้นเพราะเขายึดมิจฉาฯ

จบ..

เวลาบันทึก 11 มีนาคม 2563 ( 12:58:02 )

รายละเอียด

590129_พุทธศาสนาตามภูมิ อาสวักขยญาณในสามัญผลสูตร

พ่อครูว่า..วันนี้วันศุกร์ที่ 29 มกราคม 2559 แรม 6 ค่ำ เดือนยี่ ปีมะแม ก่อนบรรยายก็ของประกาศแจ้งข่าวดี เชิญร่วมกิจกรรมค่ายสัมมาอาริยมรรค เพื่อชีวิตที่ดีกว่าเก่า  ครั้งที่ 7 ณ หมู่บ้านชุมชนราชธานีอโศก
          ศุกร์ที่ 29 - อาทิตย์ที่ 31 มกราคม 2559
          รับสมัครผู้สนใจเข้าค่ายโดยไม่เก็บค่าใช้จ่ายใดๆ(จะมาเต็มค่ายหรือไม่ก็ได้)
          สมัครได้ที่ อุทยานบุญนิยม อ.เมือง จ.อุบลราชธานี หรือ
โทรฯ 091-5063130(สิกขมาตุตรงธรรม) คุณชญาดา 087-4437865
คุณปองแสงพุทธ 099-6408898 ดาวโหลดใบสมัครได้ที่ http://www.boonniyom.net/?p=63012และเฟซบุ๊ก กองทัพธรรมFP
          ส่งใบสมัคร online ได้ที่ เฟซบุ๊กกองทัพธรรมFP หรือ อีเมล์ s.pupha@gmail.com  พบกับกิจกรรมตามมรรคมีองค์ 8 พบกับหมู่มิตรดี สหายดี สังคมสิ่งแวดล้อมดีที่จะพาคุณสู่ "ทางเอกทางเดียว ไม่มีทางอื่น" (เอเสวมัคโค นัตถัญโญ) อันจะพาไปสู่ความบริสุทธิ์จนถึงสัมมาวิมุติ

สื่อธรรมะพ่อครู(สมาธิพุทธ_สุริเปยยาล 7) ตอน แสงอรุณไม่มา สุริยาไม่มี

ชุมชนชาวอโศกทุกแห่งเรามุ่งมั่นปฏิบัติธรรม ชุมชนพูดได้ว่าเป็นชุมชนนักปฏิบัติธรรม โดยมี "ทางเอกทางเดียว ไม่มีทางอื่น" (เอเสวมัคโค นัตถัญโญ)คือมรรคองค์ 8 ไม่มีทางอื่น คนเขาบอกว่าทางไปนิพพานมีหลายทาง อันนั้นนอกคำสอนพระพุทธเจ้า แต่เคยได้ยินบรรดาอาจารย์หลายคนบอกว่าทางไปนิพพานมีหลายทาง ซึ่งไม่เคยได้ยินพระพุทธเจ้าตรัสไว้ในที่ไหน พูดเช่นนั้นเป็นการพูดนอกคำสอนพระพุทธเจ้า เพราะพระพุทธเจ้าว่ามีทางเดียว แล้วท่านกำกับด้วยว่า ไม่มีทางอื่น นัตถัญโญ มีทางเดียวคือ มรรคมีองค์ 8 ต้องเรียนรู้อย่างสัมมาทิฏฐิ

ทุกวันนี้ไม่สัมมาทิฏฐิกัน พูดแล้วพูดอีก ไปเปิดดูได้

พระไตรปิฎก ล.25 ข.30         

[30] ทางมีองค์แปดประเสริฐกว่าทาง (หรือมรรค)ทั้งหลาย  ธรรมอันพระอริยะเจ้าพึงถึง 4 ประการ  ประเสริฐกว่าสัจจะทั้งหลาย  วิราคธรรมประเสริฐกว่าธรรมทั้งหลาย ฯลฯ 

ทางนี้เท่านั้น เพื่อความหมดจดแห่งทัศนะ ทางอื่นไม่มี (เอเสวมัคโค นัตถัญโญ) เพราะเหตุนั้นท่านทั้งหลายจงดำเนินไปตามทางนี้แหละ เพราะทางนี้เป็นที่ยังมารและเสนามารให้หลง  ด้วยว่าท่านทั้งหลายดำเนินไปตามทางนี้แล้ว จักทำที่สุดแห่งทุกข์ได้ (พตปฎ. ล.25   ข.30)

ทางนี้มีมารและเสนามารมาก ผู้ใดหลงทางก็ออกไปสู่มารไปกับเสนามาร ถ้าไม่สัมมาทิฏฐิก็ไม่มีทางบรรลุธรรมของพระพุทธเจ้า

มรรคองค์ 8 นี้ มันมีอะไรที่ต้องศึกษา อย่างน้อยสำหรับพวกเราที่พูดกันบ่อย แต่สำนักอื่นไม่ค่อยเห็นพูด คือจะเห็นพระอาทิตย์ต้องเห็นแสงอรุณก่อน ต้องศึกษาว่าแสงอรุณคืออะไร ถ้าไม่ได้ตรวจสอบตามลักษณะแสงอรุณ 7 ตามที่พระพุทธเจ้าบอก ถ้าไม่มีแสงอรุณ 7 นี้ไม่มีทางได้พบพระอาทิตย์ คือไม่มีทางไปเข้ามรรคองค์ 8 ของพระพุทธเจ้าเลย เบื้องต้นแสงอรุณก็ไม่พบ แล้วจะไปพบพระอาทิตย์ได้อย่างไร ไม่มีทางพบมรรคองค์ 8 คุณอาจท่องได้ นำมาปฏิบัติด้วยซ้ำแต่ก็เป็นเพียงเรื่องลอยลมเปล่า ไม่มีทางเข้าไปถึงมรรคองค์8

เจ็ดหลักที่ต้องทำความเข้าใจก่อนปฏิบัติมรรค์มีองค์ 8 คือ

[129]  มิตรดี เป็นนิมิตแห่งอริยมรรค

[131]  สีลสัมปทา เป็นนิมิตแห่งอริยมรรค

[132]  ฉันทสัมปทา เป็นนิมิตแห่งอริยมรรค 

[133]  อัตตสัมปทา เป็นนิมิตแห่งอริยมรรค

[134]  ทิฏฐิสัมปทา เป็นนิมิตแห่งอริยมรรค

[135]  อัปปมาทสัมปทา เป็นนิมิตแห่งอริยมรรค

[136]  โยนิโสมนสิการสัมปทา เป็นนิมิตแห่งอริยมรรค

มิตรดีคือใครต้องชัด ไม่เช่นนั้นไปนับถือครูบาอาจารย์คนไหนๆ ก็ไม่ตรง ครูบาอาจารย์ที่ตั้งหน้าตั้งตาสอนพุทธธรรม ไม่ได้หมายถึงมิตรดีทั้งหมด แต่มิตรดีคือผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ มีสัมมาทิฏฐิ เป็นอาริยบุคคล แม้ไม่เป็นก็ต้องรู้คำสอนอย่างสัมมาทิฏฐิ ต้องพบคนนี้ก่อน เพราะอะไร เพราะว่าศาสนาพระพุทธเจ้านั้นเป็นสัมมาสัมพุทโธ

หมายความว่า ศาสนาพระพุทธเจ้าเป็นศาสนาที่ตรัสรู้เองโดยชอบแต่ผู้เดียว คือสายของพระพุทธเจ้าตรงเท่านั้น หากไม่ใช่สายพระพุทธเจ้าโดยตรงคนอื่นไม่มีสิทธิ์รู้ คิดเอาเองไม่ได้ คนที่ไม่ได้ยินได้ฟังมาจากปากของผู้มี dna ของพระพุทธเจ้า ของศาสนาพุทธเป็นเชื้อพุทธที่แท้ ถ้าไม่ได้ฟังจากปากจากคนมีเชื้อแท้ของพระพุทธเจ้า ไม่รับรองว่าจะถูก เพราะเป็นเองไม่ได้ คนนอก dna รู้เองไม่ได้ ไม่มีสิทธิ์เลย นอกจากได้รับถ่ายทอดจากปากผู้เป็นอาริยะจริง

ไม่ก็ต้องรู้ปริยัติจริงอย่างสัมมาทิฏฐิ ซึ่งไม่เป็นหลักประกันง่ายๆ เพราะจะเพี้ยนง่าย ขยายความไม่สมบูรณ์แบบ โดยเฉพาะอาริยะที่ปฏิสัมภิทาญาณ หรือว่าไม่ปฏิสัมภิทาญาณเป็นสายศรัทธาจริตก็อธิบายไม่ได้มาก แต่ก็มีคำที่ตรงที่แม่นที่ชัด คำที่ตรงก็จะตรงกับของพระพุทธเจ้า จะไม่ออกนอก ซึ่งมันเป็นเรื่องที่จำเพาะ หรือเฉพาะจริงๆ จึงจำเป็นต้องพบมิตรดีก่อน พบสัตบุรุษก่อนจึงได้ฟังสัทธรรม จึงเกิดศรัทธาที่เป็นสัมมา ที่ถูกต้องไม่ผิดเพี้ยน

ทุกวันนี้ ผู้ที่สอนธรรมะทั่วไปส่วนใหญ่ยังไม่สัมมาทิฏฐิ ยังไม่ใช่สัตบุรุษ ยังไม่ใช่ สัมมัคคตา สัมมา ปฏิปัณนา ที่แท้จริง

เข้าใจยากเพราะศาสนาพุทธมักน้อยสันโดษ เป็นแกนของผู้ลดละโลกธรรมผู้บรรลุ ศาสนาที่เขาปฏิบัติโดยทั่วไปสามัญสากลเลย คือผู้ปฏิบัติธรรมที่บรรลุต้องมักน้อยสันโดษ

แต่ของพระพุทธเจ้านี้ยาก ท่านมักน้อยแต่ก็อยู่กับโลก ดีไม่ดีมีสิ่งแวดล้อมเหมือนท่านไม่ได้หลุดพ้น มีองค์ประกอบความเป็นอยู่ต้องทำงานกับสังคม ยิ่งยุคนี้ด้วย

สังคมเหมือนแดนนรก ก็ต้องคลุกคลีกับแดนนรก ก็มีแดนนรกห้อมล้อม แต่จิตบรรลุแล้วอยู่เหนือมัน ศาสนาพุทธมีโลกุตรจิต เป็นจิตเหนือโลกียะ ถ้าหนีไปจากลาภยศก็ดูง่าย ไม่เกี่ยวข้องเลย ไม่เข้าใกล้เลยก็ดูง่าย แต่ของพุทธอยู่กับลาภ ยศสรรเสริญสุข แต่มีโลกุตรจิตจริง จิตเหนือโดย ลาภยศสรรเสริญโลกียสุขเหล่านั้นไม่ทำให้จิตท่านอยากได้อยากมีอยากเป็นเลย เป็นลักษณะที่ดูยากในผู้บรรลุธรรมของพระพุทธเจ้า

ยิ่งยุคนี้มีโลกธรรมมาก มีวัตถุมากไม่เหมือนสมัยพระพุทธเจ้าเลย ศาสนาพุทธเป็นศาสนาคนเจริญคนเมือง ไม่ใช่ศาสนาคนป่าคนดอย เป็นเรื่องเข้าใจยาก

ในยุคพระพุทธเจ้าสองพันห้าร้อยกว่าปี ยุคนั้นบ้านเมืองยังเป็นป่าเขามากมาย แล้วผู้ปฏิบัติธรรมออกป่าก็ไม่ได้ไปไกลมาก

ยกตัวอย่าง ในสามัญผลสูตร พระเจ้าอชาตศัตรู ปรารภกับข้าราชบริพาร พระองค์มีทุกข์ ไปหาอาจารย์ที่ว่าแน่ๆในยุคนั้น 6 อาจารย์ ไม่ได้ผล ช่วยท่านไม่ได้เลย ท่านก็ทุกข์ เพราะท่านสร้างอนันตริยกรรม ฆ่าพ่อ ท่านเป็นพระเจ้าแผ่นดินแต่ทุกข์ อันนี้เป็นสิ่งหนึ่งแสดงให้เห็นว่าพระเจ้าอชาตศัตรูก็เป็นคนดี แต่เป็นไปตามโลกต้องประหารพ่อเพื่อชิงราชบัลลังก์

หมอชีวกโกมารภัจจ์ก็เลยเสนอว่าไปพบพระสมณโคดมสิ ตอนนั้นท่านยังไม่แพร่หลายทั่วไป ในวังนั้น ท่านก็ยกพลไปไม่นานก็ถึง แปลว่าเขาคิชฌกูฏก็ไม่ไกลจากวังของท่านเลย ป่าสมัยนั้นกับเมืองก็ไม่ได้ห่างไกลอะไรกัน

เล่าย้อนเรื่องอาตมาตอนเป็นฆราวาสเริ่มปฏิบัติธรรม ก็เปิดคอลัมน์ธรรมะในหนังสือดาราภาพ ก็ตั้งใจจะเผยแพร่ธรรม ตอนนั้นทำงานทางโทรทัศน์อยู่ ก็บรรยายตามประสาอาตมา ใช้นามปากกาว่า โพธิรักษ์ ตอนนั้นยังไม่รู้ตัวว่าคือโพธิสัตว์ แต่อย่างไรก็ไม่รู้ใช้นามปากกาว่าโพธิรักษ์ ก็อาตมาชื่อรัก แล้วเอาคำว่าโพธิมาต่อ พอเอามาต่อแล้ว โพธิรัก ก็จะดูอย่างไรไปทางโลกีย์ ก็เลยใช้นามปากกาว่า โพธิรักษ์ ตั้งนามปากกามา พอไปบวชก็ชอบชื่อนี้ อุปัชฌาย์ก็จะตั้งชื่อให้ ก็บอกว่าขอใช้ชื่อโพธิรักษ์ได้ไหม มีบาลีคือโพธิรักขิโต ท่านก็ตรวจบาลีดูบอกว่าเป็นตัวกาลกิณีนะ อาตมาก็บอกว่า ผมไม่แคร์หรอก กาลกิณี ไม่ได้ติดใจไม่ถือเลย เรื่องนั้น ท่านก็บอกว่าเอาสิหากไม่ติดใจ

ที่เปิดประเด็นว่าพระพุทธเจ้าอยู่ป่าใกล้วัง แต่ก็ออกมาจากป่าไปเข้าเมืองหมด

พอได้สาวกที่เป็นอรหันต์ 60 องค์แรก ท่านก็ว่าให้เข้าสู่นิคม แม้เราก็จะเข้าสู่อุรุเวฬาเสนานิคม พวกเธอจงไป อย่าได้ไปร่วมทางเดียวกันสองรูป ให้แยกกันไป จงแสดงธรรมให้งามในเบื้องต้นท่ามกลางบั้นปลาย จงประกาศธรรมให้งามโดยพยัญชนะอัตถะ ผู้มีธุลีในดวงตาน้อยยังมีอยู่

แต่ทุกวันนี้เข้าใจผิดเพี้ยนว่า พระปฏิบัติต้องเข้าป่า เป็นพระป่า ไปนั่งสมาธิ แต่ในพระไตรปิฎกว่า อยู่ในป่าในที่แจ้งลอมฟาง ป่าช้าก็ต้องปฏิบัติเช่นนี้ ท่านประนีประนอมมากนะ ท่านประกาศศาสนาท่ามกลางสิ่งที่เขาไม่รู้เรื่อง เขารู้กันว่าปฏิบัติต้องเข้าป่า ต้องสงบต้องนิ่ง หนีโลกีย์ ไปอยู่กับโลกีย์ไม่ได้ นี่เป็นเรื่องลึกซึ้งยิ่งใหญ่มาก ว่าธรรมะของพระพุทธเจ้าเป็นเรื่องปฏิโสตัง ทวนกระแสโลกีย์

ศาสนาพุทธประกาศมาแล้ว 2600 ปี ศาสนาพุทธตอนที่พระพุทธเจ้าจะประกาศไม่มี ท่านประกาศแล้วต้องประนีประนอมอย่างมากพอจะหักโค่นกับความคิดของเขา ที่รู้กันว่าจะปฏิบัติธรรมต้องเข้าป่า hypnotize แต่ของพระพุทธเจ้า analyze ต้องมีการคิดวิจัยวิจาร แต่อันโน้นกลับให้หยุดคิด 

ได้อ่านของอ.บูรพาว่าต้องให้มาหยุดความคิด มันตรงกันข้ามกับของพระพุทธเจ้าว่าต้องวิเคราะห์วิจัยให้ละเอียดลึกซึ้ง สติปัญญาต้องแตกแยกแยะให้ละเอียดจากความจริงที่สัมผัส คนละเรื่องกับที่เขาต้องหนีต้องหยุด 

ทุกวันนี้ปฏิบัติตรงกันข้ามกับของพระพุทธเจ้าเลย ยุคพระพุทธเจ้ายากกว่ายุคนี้อีก เพราะใหม่มาก ต้องปฏิบัติทวนกระแส ต้องไปทางอลมริยา ไม่ใช่

นาลมริยา ต้องข้ามเขตคนละทิศ ทวนกระแสเลย พระพุทธเจ้าประกาศมาสองพันหกร้อยกว่าปี อาตมาต้องมาดึงกลับโดยใช้หลักฐานที่พระพุทธเจ้าให้ไว้ ทำมา 45 ปีแล้วก็จะพากเพียรต่อไปอีก จะกระเสือกกระสนต่อไปอีก เพื่อเอาธรรมะพระพุทธเจ้ามายืนยันพิสูจน์ตราลงไปอีก เพื่อช่วยมนุษยชาติด้วยมุ่งมั่นจริงใจ

ยิ่งทุกวันนี้เห็นว่าต้องมาเอาหลักจากพระไตรปิฎกไล่ไปตามหลักเลย ก็ยิ่งมั่นใจชัดขึ้น

สื่อธรรมะพ่อครู(จรณะ 15 วิชชา 8) ตอน ฌานคือมรรค สมาธิคือผล

เราบรรยายมาตั้งแต่ศีล ศีลกับปัญญาต้องอยู่ด้วยกัน เหมือนล้างมือด้วยมือ ล้างเท้าด้วยเท้า เป็นสัตตาโอปปาติกา เป็นอธิจิตเกิด โดยการปฏิบัติตามทางในสามัญญผลสูตร มีศีล สำรวมอินทรีย์ ยังไม่ได้ไล่ โภชเนมัตตัญญุตา

ชาคริยานุโยคะ ไล่เป็น ศรัทธา หิริ โอตัปปะ พหูสูตร วิริยะ สติ ปัญญา ฌาน1-4 ไปถึงจรณะ 15 ท่านยังไม่ได้ตรัสเช่นนั้น แต่เนื้อเดียวกัน

          ศีล สำรวมอินทรีย์ มีสติสัมปชัญญะ แล้วก็เข้าสู่สันโดษ สี่คำนี้แล้วมาสรุปว่า ศีลอันเป็นอาริยะ สำรวมอินทรีย์อันเป็นอาริยะ สติสัมปชัญญะอันเป็นอาริยะ สันโดษอันเป็นอาริยะ

ดูเหมือนว่าสำนักไหนๆก็ไม่เน้นว่าธรรมะของพระพุทธเจ้าต้องเป็นอาริยะต้องเป็นโลกุตระจริงๆ แล้วขยายความโลกุตระต่างกับโลกียะอย่างไร ไม่ได้ทำความแตกแยกนะ ว่าชั้นนั้นต่ำหรือสูง ไม่ใช่ แต่มันเป็นสัจจะของมัน

มันเป็นโลกียะก็แน่นอนว่าต้องมีโลกุตระที่สูงกว่า เป็นเนื้อแท้ที่พระพุทธเจ้าประกาศให้คนปฏิบัติให้เป็นอาริยบุคคล พูดเป็นเนื้อแท้ ไม่ใช่พูดยกตนข่มท่าน ซึ่งจะหาเรื่องก็หาได้

เมื่อเป็นวิชชา คือต่อจากศีล สมาธิ ก็เป็นวิชชาหรือปัญญา สมาธิคือจิต เมื่อสำรวมอินทรีย์ มีสติสัมปชัญญะ ก็เกิดผลลดละจางคลาย เป็นผู้สันโดษ เหมือนในหลวงของเรา

ท่านตรัสว่า พอเพียง พยัญชนะคำนี้คือ สันโดษ คือรู้จักพอ เพียงใดเพียงหนึ่งที่คุณจะรู้จักพอ ไม่ใช่ตะลุยรวยไปไม่รู้พอ เพียงคือแค่นี้ มีเขตพอ แต่เขาไปแปลคำ ขยายความแปลงสารของในหลวงของพระพุทธเจ้า ที่ในหลวงตรัสนี้เป็นเนื้อแท้ของพุทธ อาตมาก็บอกแล้วว่าในหลวงคือพระโพธิสัตว์ แต่คนเข้าถึงได้ยาก

เมื่อพระพุทธเจ้าตรัสสอนเรื่องนี้ ก็ค่อยเรียบเรียงกันมา คำว่าจรณะ 15 ในเล่มนี้ก็มี เป็นวิชชาจรณะ แต่ในสูตรต้นๆยังไม่ได้กล่าว

ปัญญาจะประกอบในศีลในจิต มีสันโดษมีปัญญามีจิตหลุดพ้นไป จากมากลดไปน้อย จนถึง0 จน0ก็พอ หมดตัวหมดตน หมดสิ่งโลกีย์ออกจากจิต เนกขัมมะออกหมด 0 แล้วอยู่อย่างสบาย อยู่อย่าง 0

ก็ขอพูด อาตมานี่หัวเดียวกระเทียมลีบ มาทำแบบคนจนอย่างในหลวงตรัส ไม่ได้กอบโกยสะสม พูดตรงไม่ปะเหลาะ คนที่ฐานะดีติดยึดพอสมควรจะไม่เข้าใกล้อาตมา เพราะอาตมาไม่เอาใจ ไม่ปะเหลาะ อาตมาก็จะอยู่กับคนจนจริงๆ อยู่ได้ ตั้งแต่คนเดียวเป็นหลายคนได้ พิสูจน์คำสอนของพระพุทธเจ้าได้  เอโกปิ หุตฺวา พหุธา โหติ พหุธาปิ หุตฺวา เอโก โหติ

จนทุกวันนี้เป็นกองทัพธรรม เป็นเหตุปัจจัยที่เราต้องใช้ชื่อกองทัพธรรมมูลนิธิ จดทะเบียนนิตินัยเลย ให้คุณจำลองเป็นประธานกองทัพธรรมตั้งแต่เริ่มจนบัดนี้ จนคุณทมยันตีจะทำเป็นละครกองทัพธรรม เอาคุณจำลองเป็นพระเอก แต่บัดนี้ก็ไม่ได้ทำ

ศีล สมาธิ ปัญญา เป็นตัวปฏิบัติ ได้ผลเป็นวิมุติ แล้วมีวิมุติญาณทัสนะเป็นตัวปัญญา มีเจโตได้จริงสมบูรณ์ อุภโตภาควิมุติ

เราได้สาธยายศีล สำรวมอินทรีย์ มีสันโดษ มีฌานเป็นตัวปฏิบัติ ฌานคือมรรค สมาธิคือผล มีผลจากฌานเพ่งเผากิเลส วิจัยวิเคราะห์จนทำให้กิเลสลดลงไป จนขึ้นฐานนิพพานคืออุเบกขา อุเบกขาเป็นฐานนิพพานคือฌานที่ 4 ก็ตกผลึก อุเบกขาจึงเป็นอธิจิตสมาธิ แปลว่าจิตตั้งมั่น แข็งแรงกองใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

ท่านก็แปลสมาธิว่าคือความตั้งมั่นของจิตก็ใช่ แต่คือการสั่งสมผลจากฌานไม่ใช่สั่งสมนั่งสมาธิแล้วเข้าฌาน นั่นเป็น general meditation ไม่ใช่แบบของพระพุทธเจ้า ที่เกิดจากปฏิบัติมรรค 7 องค์ สั่งสมผลเป็นสัมมาสมาธิ

เมื่อเกิดปัญญาเกิดวิมุติ ก็มีปัญญารู้จักวิมุติ เรียกวิมุตติญาณทัสสนะ รวบรวมเป็นปัญญา ก็มีปัญญา 8 ที่เรียกว่า วิชชา 8

1. วิปัสสนาญาณ (ความรู้แจ้งเห็นจริง หรือรู้ความจริงในเหตุที่มีความจริงเกิด รู้กิเลสตายจริง อกุศลดับจริง)  

2. มโนมยิทธิญาณ (ความมีฤทธิ์ทางจิต ที่จิตสามารถเนรมิต “ความเกิด” อย่างใหม่ขึ้นมาได้) 

3. อิทธิวิธญาณ (ความเก่งหลายอย่างในการที่จิตมีอานุภาพ เพราะปราศจากกิเลสแล้ว)

4. ทิพโสตญาณ (สามารถแยกแยะ การได้ยินสิ่งที่ละเอียดลึกซึ้ง เช่น กิเลสปะปนมากับคำร่ำลือ กับเสียงที่เกินกว่าคนธรรมดาเขาจะรู้นัยยะได้)

5. เจโตปริยญาณ (กำหนดรู้ความแตกต่างในจิตขั้นอื่นๆของตนได้รอบถ้วน)

6. ปุพเพนิวาสานุสสติญาณ (การย้อนระลึกถึงการเกิดกิเลสเก่าก่อน มารู้อาริยสัจจะจนหายโง่จากอวิชชา)

7. จุตูปปาตญาณ (รู้เห็นการเกิด-การดับของจิตที่ดับเชื้อกิเลส แล้วเกิดเป็นสัตว์เทวดา หรือสัตว์อาริยะ) 

8. อาสวักขยญาณ (ญาณที่รู้การหมดสิ้นอาสวะของตน)

(พตฎ. เล่ม 9  ข้อ 127 - 138)

สามอันสุดท้ายเป็นตัวที่ประมวลผล เป็นการทบทวนผล ลงบัญชีการปฏิบัติ

สิ่งที่ได้คือที่เกิดที่ดับ กิเลสเกิดแล้วทำให้กิเลสดับได้คือ จุตูปปาตญาณ จุติเลื่อนชั้นเจริญขึ้นเรื่อยๆ อุบัติเป็นสมมุติ  เลื่อนเป็นอุบัติเทพ เป็นอาริยบุคคล

สื่อธรรมะพ่อครู(จรณะ 15 วิชชา 8) ตอน อาสวักขยญาณ รู้ว่าสิ้นอาสวะ

อาสวักขยญาณ
          [138] ภิกษุนั้นเมื่อจิตเป็นสมาธิ บริสุทธิ์ผ่องแผ้ว ไม่มีกิเลส ปราศจากอุปกิเลสอ่อน ควรแก่การงาน ตั้งมั่น ไม่หวั่นไหว อย่างนี้ ย่อมโน้มน้อมจิตไปเพื่ออาสวักขยญาณ

คำว่าโน้มน้อมคือ อธิมุตโต อธิโมกโข คือจิตมีกระแสเจริญไปสู่ที่สูงไปหานิพพาน ระลึกตรวจสอบจะค่อยเห็นค่อยเข้าใจจุตูปปาตะ จิตเจริญสูงขึ้น แล้วจะโน้มน้อมเข้าไป ความเป็นจิตนี้เจริญ มีทิศทางสัมโพธิปรายนะ จนถึงจุดสุดท้ายคือ อาสวักขยญาณ ตรวจสอบมาเรื่อยๆว่าอันนี้ทำได้ดับไปได้เรื่อยๆ ก็

เจริญขึ้นๆ โน้มไปสู่จุดสูงสุด คือถึงขั้นจิตเหลืออาสวะ คือหน่วยสุดท้ายของกิเลสตัวบางเบาตัวสุดท้ายตัวปลาย เพื่อจะเกิดความรู้ว่าอาสวะนี้สิ้นแล้ว อาสวะขยะคืออาสวะจะหมดแล้ว จิตเจริญสู่ทิศทางนี้ ย่อมรู้ชัดตามจริง

ย่อมรู้ชัดตามเป็นจริงว่า นี้ทุกข์ นี้ทุกขสมุทัย นี้ทุกขนิโรธ นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา เหล่านี้อาสวะ นี้อาสวสมุทัย นี้อาสวนิโรธ นี้อาสวนิโรธคามินีปฏิปทา เมื่อเธอรู้เห็นอย่างนี้ จิตย่อมหลุดพ้นแม้จากกามาสวะ แม้จากภวาสวะ แม้จากอวิชชาสวะ เมื่อจิตหลุดพ้นแล้ว ก็มีญาณว่าหลุดพ้นแล้ว รู้ชัดว่าชาติสิ้นแล้ว พรหมจรรย์อยู่จบแล้ว กิจที่ควรทำ ทำเสร็จแล้ว กิจอื่นเพื่อความเป็นอย่างนี้มิได้มี

คุณจะชื่ออะไร โคตรอะไรก็โคตรกิเลส ชื่อกิเลสก็ชื่อ ราคะ โทสะ โมหะ แล้วโคตรกิเลสไง ระลึกในบุพเพนิวาสานุสติญาณ ว่ามีชื่ออย่างนั้น โคตรเช่นนั้น ผิวพรรณอย่างนั้น ผิวพรรณของราคะโทสะเป็นอย่างไร หรือชั้นวรรณะ วรรณะคือชั้นเชิงลีลามันอยู่ในระดับไหน เช่น เราเป็นราคะชั้นเอก โทสะชั้นเอก มีฤทธิ์มาก

มีอาหารอย่างไร อาหารมีอาหาร 4 ในคำข้าวนี้ก็มีกิเลสประกอบ แต่นี่อาหารสดๆ เป็นอาหารราคะ อาหารโทสะ อาหารอย่างไร ของคาวของหวานเป็นอย่างไร

คนเขาพูดภาษาธรรมะแต่จีบกันในภาษาธรรมะก็มี แต่อาตมาพูดนี้ภาษาโลกๆแต่เป็นธรรมะ สื่ออะไรต้องมีสัจจะที่เป็นธรรมะ ผู้มีทิพยโสตก็อ่านเสียงทิพย์ที่ปนมาได้ เรานี่ซ่อนเชิงไว้อย่างไรก็รู้ได้ เราอยากได้เสพสุขเท็จ แท้จริงมีแต่ทุกขสมุทัย สุขก็โลกีย์ ทุกข์ก็โลกีย์ เราดับเหตุได้ก็หมดสุขหมดทุกข์

มีอายุเพียงเท่านั้นก็หลงเป็นเทวดาเก๊ นรกกับสรรค์มันคู่กัน คุณได้เสพสุข แล้วก็เป็นสวรรค์ แล้วก็อยากใหม่ ในอันเก่าที่คุณติดยึดไม่คลาย นั้นคืออายุ คุณติดในสวรรค์นั้น ติดอันนี้แล้วต้องมาสัมผัสใหม่ได้ใหม่ ได้แล้วก็พักยก มาเสพสัมผัสใหม่ วนเวียนเช่นนี้นานเท่าใดก็คืออายุ กำหนดอายุเท่านั้น กำหนดให้สั้นลงๆ จนหมดอายุ กลายเป็นคน นิยตายุโก เป็นคน อมโม อรปิคโห นิยตายุโก เป็นคนหมดตัวตน ไม่มีตัวตน อมโม เป็นคนอปริคโห หมดติดยึดแล้ว เป็นคนมีอายุที่เที่ยง นิยตายุโก

ความเที่ยงมีอยู่ที่ไหนเอ่ย ทุกอย่าง สัพเพธัมมาอนิจจัง แต่มีเที่ยงอยู่ที่อภยกฤติ อันนั้นพิเศษเที่ยงแท้ อยู่ที่นิพพาน คือนิยตายุโก นิยตะคืออายุที่เที่ยงแล้ว แต่นี่เดี๋ยวก็เกิดก็ดับ ก็พักยกวนเวียน นึกว่าชาตินี้หมดแล้ว แต่เกิดอีกไม่หยุดอีก เหมือนผู้นึกว่าตนเป็นอรหันต์แล้วแต่ไม่ได้จริง พอตายไปเกิดมาก็อย่างเก่าเพราะไม่สัมมานิโรธแท้

อันนี้จบ นิยตายุโก มีอายุ 0 แน่นอน อาตมากล้าพูดว่าไม่มีใครหยิบมาอธิบายหรอกในเรื่อง มนุษย์ชมพูทวีป อุตรกุรุทวีป ดาวดึงส์เหล่านี้ อาตมาเอามาขยายความให้ฟังแล้ว ดาวดึงส์ท่านไม่เรียกมนุษย์แต่เรียกเทวดา ไปติดสุขทิพย์วรรณะทิพย์เป็นสุขเก๊ อยากให้สุขนานๆ เป็นอายุยาวยืน

เราจะรู้จักในแง่ของทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค รู้นิโรธอย่างสัจฉิกรณะ สัจฉิกตา จนชัดเจนในนิโรธ แจ้งด้วยญาณตน สัจฉิกตา สำเร็จหลุดพ้นไปได้

มาถึงอาสวะตัวปลาย อย่างนี้อาสวสมุทัย อย่างนี้อาสวนิโรธ มันดับได้อย่างนี้ ปฏิบัติไปจะมีอัตถิ เกิดผลในการปฏิบัติ อย่างที่ท่านตรัสในพระไตรปิฎก ล. 16 ข.(43)

[43] พระผู้มีพระภาคได้ตรัสว่า ดูกรกัจจานะ โลกนี้ โดยมากอาศัยส่วน 2 อย่าง คือ ความมี 1 ความไม่มี 1 ก็เมื่อบุคคลเห็นความเกิดแห่งโลก (โลกสมุทัย)ด้วยปัญญาอันชอบตามเป็นจริงแล้ว ความไม่มีในโลก ย่อมไม่มี (โลเก นตฺถิตา สา น โหติฯ) เมื่อบุคคลเห็นความดับแห่งโลก (โลกนิโรธ) ด้วยปัญญาอันชอบตามเป็นจริงแล้ว ความมีในโลก ย่อมไม่มี(โลเก อตฺถิตา สา น โหติฯ)

มีสำนักที่หลอกชาวบ้านชาวเมือง สอนให้ทานอย่างมีจิตขี้โลภเพิ่มขึ้น ไม่รู้จักโลภะคืออะไร มีแต่กดข่มเรื่องโทสะ แต่ไม่รู้โลภะ สอนจนจิตมีแต่กิเลสโลภ แล้วฝากไว้กับอนาคต ถูกหลอก ไม่รู้จักอดีตอนาคต แล้วนึกว่าจะได้สวรรค์นิพพาน เอานิพพานไปแปะใส่สวรรค์ภพชาติอีก เลอะเทอะปนเปไปหมด

กว่าจะได้ญาณสุดท้ายว่าอาสวะสิ้น ต้องแน่ชัดในอวิชชาข้อที่ 7 คืออดีตกับอนาคต อดีตที่สะสม 0 ในเวทนา 108 มี 36 อดีต 36 ปัจจุบัน 36 อนาคต ดับทุกปัจจุบัน จนตั้งมั่นแข็งแรงอย่าง นิจจัง(เที่ยงแท้) ธุวัง (ถาวร) สัสตัง(ยืนนาน) อวิปริณามธัมมัง(ไม่แปรเปลี่ยน) อสังหิรัง(ไม่มีอะไรหักล้างได้) อสังกุปปัง(ไม่กลับกำเริบ)

จะมาอย่างทีเผลอหรือตอนไหนก็แล้วแต่ แบบไหนก็แล้วแต่ ทุกลีลาก็ 0 คือทำทุกปัจจุบันสั่งสมเป็นอดีตที่ 0 จนพยากรณ์ได้ว่าอนาคตก็ 0 แน่ อนาคตไม่เคยมี อนาคตมาไม่ถึงทุกที แต่คุณต้องรู้ว่าอนาคตคุณต้อง 0 ทุกที โดยปฏิบัติให้กิเลส 0 ทุก เวทนาใน 36 อดีต 36 ปัจจุบัน 36 อนาคต

จิตหลุดพ้นแล้ว อวิชชาสิ้นแล้ว ก็เพราะว่ารู้ว่า จิตย่อมหลุดพ้นจากกามาสวะ แม้จากภวาสวะ แม้จากอวิชชาสวะ ไล่มาตามลำดับ อาสวะของกาม อาสวะของภพ (รูปภพ อรูปภพ) แล้วก็ละเอียดถึงอรูปภพ อาสวะสุดท้ายอยู่ที่อรูปภพ ตรวจด้วยอรูปฌาน 4 เมื่อได้ฌานข้อ 4 ก็ฐานอุเบกขาว่างกลางเฉยแล้ว ก็เป็นลักษณะปุงลิงค์ เอกัคคตา แล้วก็ทำซ้ำทำทวน เพื่อจะได้เกิดความว่างยิ่งขึ้น เรียกว่าอากาสานัญจายตนะ ก็ตรวจอ่านความว่างจากอุเบกขา สะอาดว่างจากกิเลส

เหมือนคุณขัดเพชรไป ยิ่งขัดยิ่งใส ทำให้มากทำให้บ่อย อาเสวนาภาวนาพหุลีกัมมัง คนจะจบได้ต้องพิสูจน์ กตญาณ กิจญาณ สอุตรังจิตตังกว่าจะครบอนุตตรังจิตตัง ก็ทำซ้ำไป จนกามาสวะหมดแล้ว ภวาสวะในรูปภพหมดไป ก็ทำในอรูปภพต่อ

อากาสาฯเป็นสิ่งอาศัย แล้วมีธาตุรู้คือวิญญานัญจายตนะ ก็จะสะอาดขึ้นเรื่อยๆ ก็ตรวจอากิญจัญญายตนะว่ารูปก็หมด อรูปก็หมดไปเรื่อยๆ จนไม่มีสิ่งที่เป็นเศษเลย อากิญจัญคือคล้ายกับอากาสาฯคือให้หมด แต่เนวสัญญาคือต้องกำหนดรู้ว่ามีธุลีละอองอะไรต้องรู้ให้หมดครบ จนรู้หมด ไม่มีไม่รู้ ไม่รู้ไม่มี จึงเรียกว่าพ้นอวิชชา สิ้นอาสวะสิ้นตัวสุดท้าย พ้นความไม่รู้ตัวสุดท้าย กำหนดรู้เคล้าเคลียเวทนา เห็นเวทนาหมด ตั้งแต่เวทนาโลกีย์กับโลกุตระ 18 ก็รู้ ทั้ง 36 นี้ ทำทุกปัจจุบันให้ 0 ทุกปัจจุบัน สั่งสมเป็นอดีตที่ 0 อนาคตก็0

จนไม่มีไม่รู้ ไม่รู้ไม่มี ของพระพุทธเจ้านี้ ไม่มีไม่รู้ ไม่รู้ไม่มี พ้นเนวสัญญานาสัญญายตนะ มีอายตนะให้อ่านตรวจรู้ มีรูปนามรองรับ รู้จบด้วยธรรมะสองว่ามันไม่มีโลกีย์แล้ว มันเห็นโทนโท่ว่าอาสวะไม่มี มันก็จะเป็นสองในหนึ่ง ธรรมทั้งสองเหล่านี้ รวมเป็นอันเดียวกันกับเวทนา โดยส่วนสอง (เทฺว ธมฺมา ทฺวเยน เวทนาย เอกสโมสรณา ภวนฺติ ฯ )

จะเห็นว่าเวทนาโลกีย์ไม่เหลือแล้ว สัญญาก็จำได้ โดยส่วนสอง สัมผัสเมื่อไหร่คุณก็มีของจริงอยู่ ไม่ใช่แบบพวกเซน ซาโตริ มีแต่ตรรกะ น่าสงสารมหายานที่เพ้อไปถึงเซน ขออภัยท่านพุทธทาสก็ไปหลงเซน ซึ่งมันค่อยๆแยกออกไปจากสัจจะพระพุทธเจ้า มหายานไม่เหลือเลย หนักเข้ามีกิจการเป็นพระแต่มีลูกเมียสืบทอดกิจการ รวยจนถ้าถอนเงินในธนาคารออก ธนาคารนั้นล้มเลย เขาสืบทอดเป็นตระกูลเลย

ดูกรมหาบพิตร เปรียบเหมือนสระน้ำบนยอดเขาใสสะอาด ไม่ขุ่นมัว
บุรุษผู้มีจักษุยืนอยู่บนขอบสระนั้น จะพึงเห็นหอยโข่งและหอยกาบต่างๆ บ้าง ก้อนกรวดและก้อนหินบ้าง ฝูงปลาบ้าง กำลังว่ายอยู่บ้าง หยุดอยู่บ้าง ในสระน้ำ เขาจะพึงคิดอย่างนี้ว่าสระน้ำนี้ใสสะอาด ไม่ขุ่นมัว หอยโข่งและหอยกาบต่างๆ บ้าง ก้อนกรวดและก้อนหินบ้างฝูงปลาบ้าง เหล่านี้กำลังว่ายอยู่บ้าง กำลังหยุดอยู่บ้าง ในสระน้ำนั้น ดังนี้ฉันใด ภิกษุก็ฉันนั้นแล

เมื่อจิตเป็นสมาธิ บริสุทธิ์ผ่องแผ้ว ไม่มีกิเลส ปราศจากอุปกิเลส อ่อน ควรแก่การงานตั้งมั่น ไม่หวั่นไหวอย่างนี้ ย่อมโน้มน้อมจิตไปเพื่ออาสวักขยญาณ ย่อมรู้ชัดตามความเป็นจริงว่า
          นี้ทุกข์ นี้ทุกขสมุทัย นี้ทุกขนิโรธ นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา เหล่านี้ อาสวะ นี้อาสวสมุทัยนี้อาสวนิโรธ นี้อาสวนิโรธคามินีปฏิปทา เมื่อเธอรู้เห็นอย่างนี้ จิตย่อมหลุดพ้นแม้จากกามาสวะ แม้จากภวาสวะ แม้จากอวิชชาสวะ เมื่อจิตหลุดพ้นแล้ว ก็มีญาณว่าหลุดพ้นแล้ว รู้ชัดว่าชาติสิ้นแล้ว พรหมจรรย์อยู่จบแล้ว กิจที่ควรทำ ทำเสร็จแล้ว กิจอื่นเพื่อความเป็นอย่างนี้มิได้มี

ดูกรมหาบพิตร นี้แหละสามัญผลที่เห็นประจักษ์ ทั้งดียิ่งกว่า ทั้งประณีตกว่าสามัญผลที่เห็นประจักษ์ข้อก่อนๆ ดูกรมหาบพิตร ก็สามัญผลที่เห็นประจักษ์ข้ออื่น ทั้งดียิ่งกว่า ทั้งประณีตกว่าสามัญผลที่เห็นประจักษ์ข้อนี้ ย่อมไม่มี

ไม่มีผลสามัญผลที่จะบรรลุที่สูงกว่านี้แล้ว นี่คือข้อที่สูงสุดแล้ว ไม่ต้องปฏิบัติอีก ทำเสร็จแล้วกิจอื่นที่จะทำให้กิเลสลดไม่มีแล้ว มีแต่อนุโลมปฏิโลมช่วยคนอื่นไป

สื่อธรรมะพ่อครู(สามัญญผลสูตร) ตอน พระเจ้าอชาตศัตรูขอเป็นอุบาสก

พระเจ้าอชาตศัตรูแสดงพระองค์เป็นอุบาสก
          [139] เมื่อพระผู้มีพระภาคตรัสอย่างนี้แล้ว พระเจ้าแผ่นดินมคธ พระนามว่าอชาตศัตรู เวเทหีบุตร ได้กราบทูลพระดำรัสนี้กะพระผู้มีพระภาคว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญภาษิตของพระองค์แจ่มแจ้งนัก ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ภาษิตของพระองค์แจ่มแจ้งนัก เปรียบเหมือนหงายของที่คว่ำ เปิดของที่ปิด บอกทางแก่คนหลงทาง หรือส่องประทีปในที่มืด ด้วยคิดว่าผู้มีจักษุจักเห็นรูป ดังนี้ ฉันใด พระผู้มีพระภาคทรงประกาศพระธรรมโดยอเนกปริยาย ฉันนั้นเหมือนกัน

ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ หม่อมฉันนี้ ขอถึงพระผู้มีพระภาค พระธรรมและพระสงฆ์ว่าเป็นสรณะ ขอพระผู้มีพระภาคจงทรงจำหม่อมฉันว่าเป็นอุบาสก ผู้ถึงสรณะตลอดชีวิต ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป โทษได้ครอบงำหม่อมฉัน ซึ่งเป็นคนเขลา คนหลง ไม่ฉลาด หม่อมฉันได้ปลงพระชนม์ชีพ พระบิดาผู้ดำรงธรรม เป็นพระราชาโดยธรรมเพราะเหตุแห่งความเป็นใหญ่ ขอพระผู้มีพระภาคจงทรงรับทราบความผิดของหม่อมฉันโดยเป็นความผิดจริง เพื่อสำรวมต่อไป

พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า จริง จริง ความผิดได้ครอบงำมหาบพิตรซึ่งเป็นคนเขลา คนหลง ไม่ฉลาด มหาบพิตรได้ปลงพระชนมชีพพระบิดาผู้ดำรงธรรม เป็นพระราชาโดยธรรม เพราะเหตุแห่งความเป็นใหญ่ แต่เพราะมหาบพิตรทรงเห็นความผิดโดยเป็นความผิดจริงแล้ว ทรงสารภาพตามเป็นจริง ฉะนั้น อาตมภาพ ขอรับทราบความผิดของมหาบพิตร ก็การที่บุคคลเห็นความผิดโดยเป็นความผิดจริง แล้วสารภาพตามเป็นจริงรับสังวรต่อไป นี้เป็นความชอบในวินัยของพระอริยเจ้าแล

[140] เมื่อพระผู้มีพระภาคตรัสอย่างนี้แล้ว ท้าวเธอได้กราบทูลลาว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ถ้าเช่นนั้นหม่อมฉันขอทูลลาไปในบัดนี้ หม่อมฉันมีกิจมาก มีกรณียะมาก พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ขอมหาบพิตรทรงสำคัญเวลา ณ บัดนี้เถิด

ครั้งนั้นแล พระเจ้าแผ่นดินมคธพระนามว่าอชาตศัตรู เวเทหีบุตร ทรงเพลิดเพลินยินดีภาษิตของพระผู้มีพระภาคแล้ว เสด็จลุกจากอาสนะ ถวายบังคมพระผู้มีพระภาค ทรงกระทำประทักษิณแล้วเสด็จไป

 เมื่อท้าวเธอเสด็จไปไม่นาน พระผู้มีพระภาคตรัสกะภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย พระราชาพระองค์นี้ถูกขุดเสียแล้ว พระราชาพระองค์นี้ถูกขจัดเสียแล้ว หากท้าวเธอจักไม่ปลงพระชนม์ชีพพระบิดาผู้ดำรงธรรม เป็นพระราชาโดยธรรมไซร้ ธรรมจักษุ ปราศจากธุลี ปราศจากมลทิน จักเกิดขึ้นแก่ท้าวเธอ ณ ที่ประทับนี้ทีเดียว

พระผู้มีพระภาคได้ตรัสคำเป็นไวยากรณ์นี้แล้ว ภิกษุเหล่านั้นชื่นชมยินดีภาษิตของพระผู้มีพระภาคแล้วแล
          จบสามัญญผลสูตร ที่ 2. 

จบ

เวลาบันทึก 11 มีนาคม 2563 ( 12:58:40 )

รายละเอียด

590131_วิธีอาริยธรรม บ้านราชฯ ให้เรียกเราว่าสมณะอย่าเรียกพระ

ส.ฟ้าไทว่า … วันนี้ตรงกับวันที่ 31 มกราคม 2559 แรม 8 ค่ำ เดือนยี่ ปีมะแม พบกับรายการวิถีอาริยธรรมเช่นเคย เวลา 9 นาฬิกาถึง 11 นาฬิกาโดยประมาณทุกวันอาทิตย์ วันนี้ถ่ายทำที่บ้านราชเมืองเรือ บ้านไม้เมืองหิน บ้านดินเมืองน้ำ บ้านงามเมืองพุทธ บ้านพิสุทธิ์เมืองอมตะ ตอนนี้ก็อยู่ในช่วงการเตรียมงานตลาดอาริยะ ที่จะจัดในช่วงวันที่ 13-15 เมษายนของทุกปี ปีนี้ตลาดอาริยะ เราจะใช้อาคารที่เราจะสร้างขึ้นมา ช่างเขารับปากไว้ว่าจะทำให้เสร็จ

ที่ริมมูลก็มีการปลูกพืชผักไร้สารพิษเต็มไปหมด อีกฟากหนึ่งของมูลยังไม่มีคนทำ ใครสนใจจะมาทำก็ได้ และมีแปลงนาคำยอด ที่กำลังดำนากันเต็มที่

แล้ววันนี้ก็มีค่ายสัมมาอาริยมรรค มีคนมาเข้าค่าย 32 คน มีนร.มาเข้าอบรมจาก รร.บ้านหนองสนิท จ.สุรินทร์ บอกว่ากลับไปแล้วจะเอาพ่อแม่มาอบรมด้วย 

พ่อครูว่า...แสดงว่าหุ้นขึ้น เห็นว่าเป็นผลดี ก็เอาพ่อแม่มาอบรมอีก 

ส.ฟ้าไทว่า...ตอนนี้ก็มีข่าวบ้านเมืองที่กำลังดังหลายข่าว พ่อครูก็เป็นคนที่ล้ำสมัย เอาข่าวบ้านเมืองมาวิเคราะห์วิจัย ที่โด่งดังมากคือพระฆ่าตัวตาย แล้วไม่ใช่พระธรรมดาด้วยนะ มีข่าวพระไปเล่นน้ำทะเล ข่าวคดีพระ ท่านธัมมชโย จะเอาอย่างไรกันแน่ แหล่งข่าวก็บอกว่าเสร็จในรัฐบาลนี้แน่ โปร่งใส เขาพูดกันว่าถ้าปฏิรูปสงฆ์ไม่ได้ ก็อย่าหวังว่าจะแก้ไขประเทศไทยได้เลย หมดความหวัง ถ้ารัฐบาลนี้ไม่สามารถปฏิรูปสงฆ์ได้  

สำหรับพ่อครู ถ้าสังคมจะหาเรื่องตำหนิท่านหาได้ยาก เพราะท่านตั้งอยู่ในความบริสุทธิ์ด้วยตัวเอง ทั้งรูปสมมติและนามธรรมก็สอดคล้อง เรามองเห็นอยู่ทุกวันก็ยาก บุคคลที่จะมาวิจัยวิจารณ์ ถ้าเอาความดีเป็นที่ตั้ง มีความเป็นกลาง ก็จะทำให้สังคมได้ประโยชน์

พ่อครูว่า...วันนี้ก็ได้บทความจากผู้รู้ในสังคมมาถึง 4 บทความ บทความหนึ่งก็ให้แปลมาจากบทความต่างประเทศเลย อาตมาจะอ่านสู่ฟังแล้วค่อยมาวิจารณ์

บทความแรก 

บทความของคุณเปลวสีเงิน 29 มกราคม 59

'พระพรหมสุธี-ธัมมชโย' ใน มส.

 "ผูกคอตาย" บ่อยในวิถีคนโลก แต่ไม่บ่อยในวิถีคนธรรม ยิ่งเป็นพระ โดยเฉพาะพระสมณศักดิ์สูงระดับ "พรหม" ไม่ปรากฏ แต่เมื่อมีปรากฏ....ก็น่าคิด?

กรณี "พระพรหมสุธี" หรือ "เจ้าคุณเสนาะ" แห่งวัดสระเกศ ผูกคอตายในกุฏิ เมื่อ 25 ม.ค.59 นั่นแทบไม่ต้องคิด....ก็เห็นเหตุ ไม่ว่าพระรูปไหน เมื่อเหจาก "ทุกข์-สมุทัย-นิโรธ-มรรค" ไปสู่ กิน-กาม-เกียรติ

บั้นปลาย...ก็เช่นนี้แหละหนอ!

การมรณะของท่าน ไม่เป็นปริศนาทางคดี แต่เป็นปริศนาทางกรรม

กรรม ในที่นี้คือ "การกระทำ" ซึ่งประกอบด้วย ตัวเจ้าคุณเสนาะ-สตง.-มหาเถรสมาคม-สำนักงานพระพุทธฯ-รัฐบาล

สิ่งที่เกิดกับเจ้าคุณ ถือเป็นผล...ก็คอยดูกันต่อไป ว่าในระหว่าง "ตัวร่วมเหตุ" ดังกล่าว

ใคร-ส่วนไหน จะต้องเป็นฝ่าย "รับผล" ในวันหน้าบ้าง?

กรณีนี้ ถือเป็นกรณีศึกษา........

ถ้าใช้ภาษาเสื้อแดงถาม ก็ต้องถามว่า "มหาเถรสมาคม 2 มาตรฐานหรือเปล่า ในการตัดสินคดีความ?"

ระหว่างคดีธัมมชโย วัดพระธรรมกาย ที่ถูกกล่าวหายักยอกเงินและที่ดินบริจาค จนตกเป็นจำเลยต่อศาล เมื่อปี พ.ศ.2541-2547

กับคดีท่านเจ้าคุณเสนาะ วัดสระเกศ ที่ถูกกล่าวหาเมื่อ ธ.ค.57 ว่า มีพฤติกรรมไม่เหมาะสม เกี่ยวกับการใช้งบประมาณแผ่นดิน ที่ใช้ในพิธีพระราชทานเพลิงศพ "สมเด็จพระพุฒาจารย์" ผู้ปฏิบัติหน้าที่สมเด็จพระสังฆราช จำนวน 67 ล้านบาท

ผมจะลำดับวัน-เวลา ให้ดูคร่าวๆ ดังนี้

-17 ธันวา 57 มีผู้ร้องเรียนต่อ สตง.

-15 มกรา 58 สมเด็จพระมหารัชมังคลาจารย์ (ช่วง) กรรมการมหาเถรสมาคม ในฐานะผู้ปฏิบัติหน้าที่สมเด็จพระสังฆราช

"เซ็นคำสั่งปลด" เจ้าคุณเสนาะ ออกจากตำแหน่งกรรมการมหาเถรสมาคม นับจากวันที่ 14 มกรา

-15 มกรา 58 พระพรหมดิลก เจ้าอาวาสวัดสามพระยา กรรมการ มส.ในฐานะเจ้าคณะ กทม.ถอดเจ้าคุณเสนาะจากเจ้าอาวาสวัดสระเกศ

แต่งตั้งพระพรหมสิทธิ (ธงชัย สุขญาโณ) ผู้ช่วยเจ้าอาวาสวัดสระเกศ เป็นรักษาการเจ้าอาวาส ทันที

-15 มกรา 58 นายพนม ศรศิลป์ ผอ.สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ (พศ.) บอกว่า....

“สมเด็จพระมหารัชมังคลาจารย์ เห็นว่าทาง สตง.มีหนังสือแจ้งรายงานถึงความผิดปกติของการใช้งบประมาณแผ่นดิน ที่ใช้ในพิธีพระราชทานเพลิงศพสมเด็จพระพุฒาจารย์ 67 ล้านบาท มาอย่างต่อเนื่อง จำนวน 3 ฉบับ

ฉบับสุดท้าย 8 ม.ค.58 สตง.ได้มารายงานทางลับโดยตรงกับผู้ปฏิบัติหน้าที่สมเด็จพระสังฆราช ซึ่งผมก็อยู่ด้วยในเหตุการณ์ดังกล่าว

เนื่องจากเป็นเรื่องลับที่ สตง.มารายงานต่อหลวงพ่อ ผมก็ต้องออกมาจากห้องของท่านด้วย

ดังนั้น เรื่องการปลดพระพรหมสุธี จึงมีสาเหตุหลักมาจากการตรวจสอบการใช้งบประมาณแผ่นดิน จำนวน 67 ล้านบาทของ สตง.”

-16 มกรา 58 มหาเถรสมาคมตั้งคณะกรรมการ 2 ชุด

ชุดแรก "สมเด็จพระพุฒาจารย์" วัดไตรมิตรฯ สอบสวนข้อเท็จจริง กรณีเงินบริจาคที่ไม่โปร่งใส เมื่อครั้งพระพรหมสุธี รักษาการเจ้าอาวาส วัดโสธรวรารามวรวิหาร ปี 2547-2552

ชุดที่สอง "สมเด็จพระพุทธชินวงศ์" วัดพิชยญาติฯ ตรวจสอบข้อเท็จจริง กรณีงบประมาณแผ่นดิน 67 ล้าน

-17 มกรา 58 นายพิศิษฐ์ ลีลาวชิโรภาส ผู้ว่าฯ สตง.บอก...

"เรื่องยังไม่ได้ข้อยุติ ต้องตรวจต่อ รวมทั้งต้องขึ้นอยู่กับรักษาการเจ้าอาวาสวัดสระเกศรูปใหม่ว่าจะดำเนินการเรื่องนี้อย่างไร

ถ้าหากมีเงินบริจาคในงานศพมากพอที่จะเบิกจ่ายทดแทนเงินงบประมาณฯ นำมาส่งคืนให้แก่รัฐ ก็สามารถทุเลาปัญหาลงได้บ้าง"

-1 กรกฎา 58 นายชยพล พงษ์สีดา รอง ผอ.สำนักงานพระพุทธฯ บอกว่า....

พระพรหมสิทธิ (ธงชัย สุขญาโณ) กรรมการมหาเถรสมาคม เจ้าอาวาสวัดสระเกศ ทำหนังสือถึงนายพนม ศรศิลป์ ผอ.สำนักงานพระพุทธฯ

แนบเช็คธนาคารกรุงไทย จำนวน 25,225,000 บาท มาด้วย

รายละเอียดในหนังสือมีว่า....

"ตามหนังสือที่อ้างถึง พศ.ได้แจ้งให้ทราบว่า สำนักงบประมาณ ได้อนุมัติงบกลาง จากงบประมาณรายจ่าย ปีงบประมาณ พ.ศ.2556 รายการเงินสำรองจ่ายเพื่อกรณีฉุกเฉินหรือจำเป็น 67,550,000 บาท เพี่อเป็นค่าใช้จ่ายในการจัดพิธีพระราชทานเพลิงศพ สมเด็จพระพุฒาจารย์ ความละเอียดแจ้งแล้ว

วัดสระเกศได้จัดพิธีพระราชทานเพลิงศพเสร็จเรียบร้อยแล้ว และได้ตรวจสอบค่าใช้จ่ายในการดำเนินการจัดพิธีพระราชทานเพลิงศพ รวมค่าใช้จ่ายจากเงินอุดหนุนดังกล่าว 42,325,000 บาท

ส่วนค่าใช้จ่ายอื่นที่เกิดขึ้นระหว่างงาน ได้เบิกจ่ายจากเงินผู้มีจิตศรัทธาบริจาค ดังนั้น จึงมีเงินอุดหนุนคงเหลือ 25,225,000 บาท จึงขอส่งคืนเงินอุดหนุนจำนวนดังกล่าว เพื่อประโยชน์ต่อทางราชการและประเทศชาติต่อไป"

สรุป...คืนเงิน...จบ นายชยพลบอกว่า

"อาจมีข้อยุติ เพราะถือว่าทางวัดได้คืนเงินให้แผ่นดินแล้ว"!

แต่นับจาก กรกฎา 58 จนถึงมกรา 59 ประมาณ 6-7 เดือน.........

ไม่มีเสียงตอบรับจากทั้งสำนักงานพระพุทธฯ และ มส. ในเมื่อพระพรหมสุธีไม่ผิด แล้ว มส.จะคืนความชอบธรรมให้เขาอย่างไร?

จนถึงวันที่ 25 มกรา 59 ก็มีเหตุการณ์ตอบรับ 2 มาตรฐานของ มส.

"พระพรหมสุธี กระทำอัตวินิบาตกรรม มรณภาพคากุฏิ"!

ประเด็นที่ควรพินิจในกรณีนี้ คือ........

การปลดเจ้าคุณเสนาะออกจากกรรมการมหาเถรสมาคม หรือรัฐมนตรีสงฆ์ รวมทั้งถอดจากตำแหน่งเจ้าอาวาส

เร็วส่อพิรุธ.....!?

15 ม.ค.ปลดฉับพลันทั้ง 2 ตำแหน่ง

16 ม.ค.ตั้งกรรมการสอบ กำหนด 2 เดือน

17 ม.ค.สตง.บอก เรื่องยังต้องสอบต่อ

จะเห็นว่า มส.โดยสมเด็จพระมหารัชมังคลาจารย์ (ช่วง) ปลดก่อน-สอบหาข้อเท็จจริงทีหลัง!?

สตง.เองก็บอก ยังต้องสอบสวนต่อ หมายถึงยังไม่เป็นที่ยุติ แต่เหตุใด และอาศัยข้อเท็จ-ข้อจริงใด มส.จึงปลดทันที?

และกระทั่ง 1 ก.ค.58 สำนักงานพระพุทธฯ ก็รับทราบ-รับเงิน 67 ล้าน คืนจากวัดครบถ้วนแล้ว เรื่องทางคดี "ข้อหาทุจริต" เป็นอันยุติ

แต่ทำไม มส.จึงไม่แสดงความรับผิดชอบ ด้วยคืนความชอบธรรมให้พระพรหมสุธี กลับทำเหมือนทิ้งมีดที่ปักคาหลังประจานอยู่อย่างนั้น

นี้...2 มาตรฐานหรือเปล่า?

เพราะเมื่อเทียบกับคดีธัมมชโย ถูกกล่าวหาถึงขั้นส่งฟ้องศาล ร่ำๆ จะติดคุกด้วยซ้ำ แต่ด้วยอำนาจทักษิณ อัยการขอถอนคดีเสียก่อน

จากปี 2541 ที่ต้องคดียักยอกทรัพย์และเงินบริจาค จนถึงปี 2547 รวม 7 ปีเต็มๆ

จะเห็นว่า มหาเถรสมาคม ไม่แตะต้องธัมมชโยเลย อ้างว่าเป็นข้อกล่าวหา คดียังไม่เป็นที่ยุติ

แม้ "สมเด็จพระญาณสังวร" พระสังฆราช มีพระลิขิตถึงมหาเถรสมาคมสมัยนั้นถึง 5 ฉบับว่า

ตามพระธรรมวินัย "ธัมมชโยต้องอาบัติปาราชิก" แล้ว!

มหาเถรสมาคม ก็ไม่ปฏิบัติให้เป็นไปตามพระลิขิต ซ้ำยังบิดเบือน-เฉไฉคำพระวินิจฉัย ด้วยข้ออ้างต่างๆ นานา

นี่....จะเห็นความแตกต่างในการปฏิบัติของ มส.ชัดเจน

คดีพระพรหมสุธี แค่ 3 วัน "ปลดเรียบ" ทุกตำแหน่ง โดยไม่สอบหาข้อเท็จจริงก่อน

แต่คดีธัมมชโย 7 ปี และบวกอีก 12 ปี จาก 47-59 รวมเป็น 19 ปี

มส.โดยสมเด็จพระมหารัชมังคลาจารย์ อุ้มธัมมชโยอยู่ในตำแหน่ง ทั้งที่ทั้งข้อเท็จ-ข้อจริง หึ่ง...ทั้งประเทศ!

เอ้า...เรื่องเก่า ยกประโยชน์ให้โจรศาสนาก็ได้....

แต่เรื่องใหม่ คดียักยอกเงิน "สหกรณ์เครดิตยูเนี่ยนคลองจั่น" เป็นหมื่นล้าน ที่ธัมมชโยพัวพันอยู่กับตัวการ "นายศุภชัย ศรีศุภอักษร"

นั่น...ด้วยนิยามเดียวกันกับเคสพระพรหมสุธี!

แต่พระพรหมสุธี 3 วัน..ปลด แม้คดีจบ ก็ไม่คืน-ไม่พูดถึง ด้วยอ้าง.......

"เพื่อไม่ให้เกิดผลกระทบต่อภาพลักษณ์ของมหาเถรสมาคม และคณะสงฆ์โดยรวม รวมถึงไม่ให้เป็นที่เคลือบแคลงสงสัยของสังคมอีกต่อไป"

แล้ว "ธัมมชโย" ล่ะ?...

มส.อย่าอ้างในการอุ้มนะขอรับ ว่า.....

"เพื่อไม่ให้เกิดผลกระทบต่อความอยู่ดีมีสุขของมหาเถรสมาคม และธรรมกายโดยรวม รวมถึงไม่ให้เป็นที่เคลือบแคลงสงสัยของสังคม ต่อการหลอกขายสวรรค์แล้วนำมาแบ่งปันมส."?

พ่อครูว่า...มีคนบอกว่าพระลิขิตของพระสังฆราชเป็นของปลอม แล้วใครปลอมถึง 5 ฉบับ แล้วบอกเรื่องเดียวคือเรื่องปาราชิกของธัมมชโยนี้แหละ            เรื่องนี้เป็นความน่าเกลียดน่าชังอย่างยิ่ง อาตมาพูดด้วยลีลาโลกๆให้ฟัง แม้พระพุทธเจ้าก็ตรัสเรื่องเดรัจฉานวิชชา อิทธิปาฏิหาริย์ อาเทสนาปาฏิหารย์ ว่าเป็นเรื่องน่ารังเกียจน่าห่างไกล ฉันเดียวกับที่อาตมาใช้คำว่า น่าทุเรศ กับมหาเถรสมาคม อาตมาไม่ได้มีจิตรังเกียจ แต่พูดโดยโวหารให้ฟัง แต่อาตมาสงสารเขา

บทความที่สอง

นสพ แนวหน้า บ้านเกิดเมืองนอน โดยสิริอัญญา

“การอุ้มโกงแบบคืนเงินแล้วจบ”

ประเทศไทยกำลังเข้าสู่ยุคปฏิกูลทางกฎหมายครั้งสำคัญแล้ว นั่นก็คือเป็นยุคแห่งความเสื่อมทางกฎหมายและการบังคับใช้กฎหมาย ที่กำลังลุกลามยิ่งกว่าปลวกที่กินขื่อแปบ้านเมืองจนพินาศวายวอดไปทั้งหมด

นั่นก็คือการขยายผลของความคิดและการปฏิบัติในเรื่องคืนเงินแล้วจบ ทั้งกรณีที่เกิดขึ้นในวงการสงฆ์ และวงการอื่นๆ

โดยเฉพาะวงการสงฆ์นั้น มีการทำมาหากินกันเป็นล่ำเป็นสัน รู้เห็นเป็นใจให้คนห่มเหลืองที่เป็นปาราชิก เป็นอลัชชี เป็นเดียรถีย์ ประพฤติตนลวงโลก โกงวัด โกงชาติ โกงศาสนา โกงประชาชน ทำกันอย่างครึกโครมทั้งแผ่นดิน พอถูกจับได้ก็อุ้มโกงกันเป็นระบบ เป็นขบวน แล้วก็จะจบเรื่องแบบคืนเงินแล้วจบ

ทรยศต่อพระธรรมวินัย ทรยศต่อกฎหมาย ชนิดไม่อายฟ้า ไม่เกรงดิน ไม่กลัวบาป ไม่กลัวนรกกันอีกต่อไปแล้ว

ดังกรณีธัมมชโยที่เป็นปาราชิกตามพระลิขิตสมเด็จพระสังฆราช ซึ่งมหาเถรสมาคมเมื่อครั้งที่สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก ยังทรงพระชนม์อยู่ เคยมีมติรับรองพระลิขิตเหล่านั้นและมีมติว่าพร้อมสนองพระบัญชา แต่ต่อมาก็บิดเบี้ยวไม่ทำตาม อันเป็นการละเว้นการปฏิบัติหน้าที่ตามกฎหมายซึ่งเป็นความผิดทางอาญาด้วย

ต่อมาก็อาศัยอำนาจทางการเมืองถอนฟ้องคดีฉ้อโกงวัด จากนั้นก็อาศัยอำนาจอันวิปริตขอรับพระราชทานเลื่อนสมณศักดิ์ให้แก่ผู้ต้องปาราชิกอีก ซึ่งเป็นการล่วงละเมิดที่ร้ายแรงและเป็นการทำผิดกฎหมายที่ร้ายแรง

ที่ทำกันได้ถึงเพียงนี้ก็แลเห็นได้อยู่แล้วว่าไม่ใช่แค่คนสองคนที่จะทำได้ และไม่ใช่แค่พระสงฆ์เท่านั้นที่จะทำได้ ย่อมต้องมีพวกนักการเมืองและนักกฎหมายตัวฉกาจร่วมสังฆกรรมอยู่ด้วย หาไม่แล้วจะทำเช่นนี้ไม่ได้เลย

ข้ออ้างที่ใช้ทำการฉะนี้มีประการเดียวเท่านั้น คืออ้างว่าเรื่องจบไปแล้ว เพราะเอาที่ดินมาคืนวัดแล้ว

เป็นการทรยศต่อพระรัตนตรัยอย่างออกนอกหน้า เพราะการเป็นปาราชิกนั้นไม่สามารถฟื้นคืนได้ ไม่ว่าปาราชิกข้อไหน

เสพกามแล้วชักออกมาก็เป็นปาราชิก ลักทรัพย์แล้วเอาไปคืนหรือถูกจับได้ก็เป็นปาราชิก อวดอุตริมนุษยธรรมแล้วถูกจับได้ จากนั้นรับสารภาพว่าลวงโลกก็เป็นปาราชิก ฆ่ามนุษย์ตายไปแล้วก็เป็นปาราชิก พระวินัยบัญญัติชัดเจนอย่างนี้ ยังทรยศโดยไม่ละอายต่อบาป จึงเป็นต้นเหง้าของความเสื่อมของการบริหารพระศาสนาในประเทศไทย

หลังจากนั้นก็เกิดลัทธิเอาอย่าง ดังเช่นกรณีการยักยอกงบประมาณแผ่นดินในงานพระราชทานเพลิงศพสมเด็จพระราชาคณะรูปหนึ่ง ที่ยักยอกเอาเงินไปถึง 67 ล้านบาท โดยใช้เงินบริจาคของชาวบ้านไปทำการแทนตามที่ได้รับงบประมาณนั้น ครั้นถูกครหาจับได้ก็คืนเงินแล้วบอกว่าจบแล้ว

เรื่องแบบนี้กำลังเป็นแบบอย่างลุกลามไปในการบริหารกิจการคณะสงฆ์ จึงเป็นเหตุให้มีการเอาแบบเอาอย่างอย่างกว้างขวาง

ใครจะทำอุบาทว์ลามกเป็นปาราชิกอย่างไร ก็สามารถอ้างว่าจบแล้วเพียงแค่เอาทรัพย์ไปคืน แต่จะมีการเอาทรัพย์ไปแบ่งกันหรือไม่ เท่าใด ก็ต้องไปถามขบวนการที่เกี่ยวข้องกันเอง

มาถึงวันนี้กลายเป็นว่ามีขบวนการทำมาหากินกับศาสนาที่ใหญ่โตมาก จนน่าตื่นตระหนกตกใจ

มีการค้าสมณศักดิ์ที่ถือเอาผลงานจากการก่อสร้างเป็นหลักเกณฑ์ ไม่ได้ถือภูมิธรรมในพระศาสนาเป็นหลักเกณฑ์ ซึ่งเรื่องนี้เมื่อครั้งท่านเจ้าคุณปัญญานันทะยังมีชีวิตอยู่ ก็เคยประณามผู้ใหญ่หน้าโง่ที่ทำหน้าที่บริหารคณะสงฆ์อย่างรุนแรงมาแล้ว แต่ก็หาใครไยดีไม่ เพราะขบวนการนี้ยังมีอำนาจอยู่ในการบริหารคณะสงฆ์

เรื่องนี้เป็นรากเหง้าสำคัญ เพราะทำให้เจ้าคณะต่างๆ และผู้ได้สมณศักดิ์ต่างๆ เมื่อได้มาด้วยอามิสก็ย่อมแสวงหาอามิสและประพฤติผิดพระธรรมวินัยโดยไม่ยำเกรงผู้ใด เพราะถือว่ามีเจ้านายหรือลูกพี่คุ้มครอง

ดังนั้นพวกทุศีล พวกอลัชชีเดียรถีย์จึงได้ช่อง ใช้อามิสเข้าซื้อหาตำแหน่งลาภยศจนคึกคักครึกโครมเสียยิ่งกว่าฆราวาสมากมายหลายเท่านัก

ใครว่าง ๆ ก็ลองไปดูที่พุทธมณฑลเวลามีการประชุมมหาเถรสมาคม ก็จะเห็นรถราม้าช้างข้าทาสบริวารมากมายใหญ่โตเสียยิ่งกว่าการประชุมคณะรัฐมนตรีเสียอีก

เมื่อการได้ยศได้วาสนาเป็นเพราะการแสวงหาทรัพย์สินเงินทองมาซื้อหาเอา จึงทำให้การแสวงหาเงินทองเพื่อเป็นต้นทุนในการซื้อหาตำแหน่งและสมณศักดิ์จึงขยายตัวออกไป ดังนั้นใครจะทำอะไรก็ได้ ขอให้ได้เงินและใช้เงินกับผู้มีอำนาจก็ย่อมเป็นผลสำเร็จ

ดังนั้นสังคมไทยจึงได้เห็นพระเสพยาเสพติด พระเมาสุรา พระตั้งแก๊งเล่นการพนัน พระตั้งสำนักทำเดรัจฉานวิชา พระตั้งก๊วนแสดงจำอวดแสดงตลกโดยอาศัยการเทศนาบังหน้า กระทั่งทำมาหากินด้วยวิธีทุศีลต่างๆ ที่พระพุทธเจ้าทรงติเตียนโดยไม่ไยดี

เหตุนี้จึงถึงเวลาแล้วที่ต้องปฏิรูปการบริหารกิจการศาสนา ที่สำคัญจะต้องแยกทรัพย์สมบัติของพระศาสนา ของวัด ให้เป็นทรัพย์สมบัติของวัด ของศาสนาชัดเจน ไม่ให้ใครสามารถยักยอกเอาไปใช้ประโยชน์ส่วนตนได้อีกต่อไป

บทความที่สาม

เป็นรายงานข่าวมติชนรายวัน 31 มกราคม 59 ฉบับต่างจังหวัด

เมื่อวันที่ 29 ม.ค. รายงานข่าวจากกรมสอบสวนคดีพิเศษแจ้งว่า จากกรณีพระสุวิทย์ ธีรธัมโม หรือพุทธะอิสระ วัดอ้อน้อย อ.กำแพงแสน จ.นครปฐม ร้องขอให้กรมสอบสวนคดีพิเศษ (ดีเอสไอ) ตรวจสอบพฤติการณ์ที่น่าจะเข้าข่ายกระทำผิดอาญาของพระเทพญาณมหามุนี (ไชยบูลย์ ธัมมชโย) เจ้าอาวาสวัดพระธรรมกาย และเจ้าคณะผู้ปกครองคณะสงฆ์ที่เกี่ยวข้อง ในฐานะเจ้าพนักงานตามประมวลกฎหมายอาญาและกฎหมายคณะสงฆ์ และขอให้รับเป็นคดีพิเศษ

โดยดีเอสไอ ได้สืบสวนและรวบรวมพยานหลักฐานจากหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง ได้แก่ ศาล สำนักงานอัยการสูงสุด สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ มหาเถรสมาคม กองบังคับการปราบปราม ผู้ตรวจการแผ่นดิน และหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง ปรากฏข้อเท็จจริงทาง การสืบสวนสรุปได้

กรณีพระธัมมชโยถูกกองปราบปรามแจ้งข้อกล่าวหาและสั่งฟ้องต่อศาลอาญา ในความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 147 และ 157 โดยจำเลยให้การปฏิเสธตลอดข้อกล่าวหา และขอสู้คดีในชั้นศาล ซึ่งเมื่อผ่านการต่อสู้ในชั้นศาลเป็นระยะเวลาเกือบ 7 ปี พนักงานอัยการได้ยื่นคำร้องขอถอนคดีต่อศาลอาญา ให้เหตุผลสรุปได้ว่า จำเลยกับพวกได้มอบทรัพย์สินทั้งหมด ที่มีทั้งที่ดิน และเงินอีก 959,300,000 บาท คืนให้แก่วัดพระธรรมกายแล้ว การกระทำดังกล่าวจึงเป็นไปตามพระลิขิตของสมเด็จพระสังฆราช โดยครบถ้วนทุกประการ

อย่างไรก็ตาม การกระทำของพระธัมมชโยถือเป็นการกระทำผิดที่ครบองค์ประกอบความผิดฐาน เป็นเจ้าพนักงานผู้มีหน้าที่ทำ จัดการ หรือรักษาทรัพย์ใด เบียดบังทรัพย์นั้นเป็นของตน หรือเป็นของผู้อื่นโดยทุจริต และเป็นเจ้าพนักงานปฏิบัติและละเว้นการปฏิบัติหน้าที่โดยสุจริต และโดยมิชอบ เพื่อให้เกิดความเสียหายแก่ผู้หนึ่งผู้ใด ตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 147 และ 157 ทุกประการแล้ว แม้จำเลยจะนำทรัพย์ที่ได้ยักยอกมาคืนให้แก่วัดพระธรรมกายในภายหลัง ก็เป็นเพียงการพยายามบรรเทาผลร้ายแห่งความผิดที่ได้กระทำลงไป ที่สำคัญที่ดินที่มีข้อพิพาทในแทบทุกรายการ เกิดจากการใช้ตัวแทนไปติดต่อขอซื้อที่ดินจากเจ้าของที่ดินโดยตรงแทบทั้งสิ้น ไม่ได้เกิดจากการที่เจ้าของที่ดินยินยอมยกที่ดินให้กับทางวัด หรือบริจาคเงินให้กับวัดเพื่อให้ไปซื้อที่ดิน ให้พระธัมมชโยเป็นการส่วนตัว

เมื่อซื้อแล้วพระธัมมชโยได้อนุมัติให้เบิกจ่ายเงินในบัญชีของวัดพระธรรมกายไปซื้อ ที่ดินดังกล่าว และกลับใส่ชื่อของตัวเอง แทนที่จะเป็นชื่อของวัดเป็นเจ้าของกรรมสิทธิ์ การที่จำเลยไม่ยอมมอบที่ดินคืนให้แก่วัดทันทีตามลิขิตของพระสังฆราช ที่ว่า "ส่วนที่มิใช่เป็นการลงโทษ แต่เป็นการทำที่ถูกต้อง คือต้องมอบสมบัติทั้งหมดที่เกิดขึ้นในขณะเป็นพระให้แก่วัดทันทีไม่คิดให้โทษ เพราะคิดในแง่ยกประโยชน์ให้ ว่าในชั้นต้นอาจมิใช่มีเจตนา ถือเอาสมบัติของวัดเป็นของตนจริงๆ แต่เมื่อถึงอย่างไรก็ไม่ยอมมอบคืนสมบัติที่เกิดขึ้นในขณะเป็นพระให้แก่วัด ก็แสดงชัดแจ้งว่าต้องอาบัติปาราชิก ต้องพ้นจากความเป็นสมณะโดยอัตโนมัติ ต้องถูกจัดการอย่างเด็ดขาด"

แต่พระธัมมชโยไม่ยอมคืนที่ดินให้วัด แต่กลับต่อสู้คดีทางศาล ซึ่งใช้เวลายาวนานกว่า 7 ปี เมื่อจำเลยรู้ว่าไม่มีทางที่จะทำให้ชนะคดี จึงยอมมอบทรัพย์สินที่มีข้อพิพาท คืนให้กับทางวัด การกระทำเช่นนี้ของพระธัมชโยกับพวกเป็นการกระทำที่มีเจตนาในการกระทำความผิด ไม่อาจทำให้การกระทำความผิดที่สำเร็จไปแล้วกลับกลายมาเป็นไม่มีความผิดไปได้

ในส่วนกรณีอาบัติปาราชิกนั้น เมื่อวันที่ 5 เม.ย.2542 กรมการศาสนาได้นำพระดำริสมเด็จพระสังฆราชที่มีพระดำริเพิ่มเติม กรณีเจ้าอาวาสวัดพระธรรมกายต้องอาบัติปาราชิก เข้าสู่ที่ประชุมมหาเถรสมาคมพิจารณา และที่ประชุมมีมติมอบเอกสารให้เจ้าคณะภาค 1 พิจารณา โดยตามพ.ร.บ.คณะสงฆ์ พ.ศ. 2505 แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 2) พ.ศ.2535 มาตรา 8 บัญญัติว่า สมเด็จพระสังฆราชดำรงตำแหน่งสกลมหาสังฆปริณายก ทรงบัญชา การคณะสงฆ์ และทรงตราพระบัญชาสมเด็จพระสังฆราช โดยไม่ขัดหรือแย้งกับกฎหมาย พระธรรมวินัย และกฎมหาเถรสมาคม เมื่อสมเด็จพระสังฆราชมีพระวินิจฉัยในกรณีพระธัมมชโยแล้ว มหาเถรสมาคมย่อมต้องสนองพระลิขิตที่สมเด็จพระสังฆราชประทานมาทั้งหมด ตามที่มหาเถรสมาคมมีมติที่ 193/2542 ให้สนองพระดำริโดยตลอดให้ชอบด้วยกฎหมาย พระธรรมวินัย และกฎหมายเถรสมาคม

แต่กลับปรากฏข้อเท็จจริงว่า มีการติดตามผลเพียงเรื่องเดียว คือ ติดตามรับมอบและคืนที่ดินของวัดพระธรรมกายเท่านั้น ในส่วนประเด็นวินิจฉัยของสมเด็จพระสังฆราชว่าพระธัมมชโยต้องปาราชิกนั้นยัง ไม่ได้มีการดำเนินการ ทั้งที่ผลการดำเนินการคดีทางโลกเสร็จสิ้นแล้ว ซึ่งจากพยานหลักฐานทั้งในชั้นพนักงานสอบสวน และพนักงานอัยการ ต่างมีพยานระบุยืนยันเจตนาการกระทำผิดของพระธัมมชโยอย่างชัดเจน จึงชี้ชัดได้ว่าพระธัมมชโยได้กระทำผิดโดยเจตนาแล้ว แต่ผู้อำนวยการสำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ ในฐานะเลขาธิการมหาเถรสมาคมยังไม่สนองงานตามพระบัญชาของสมเด็จพระสังฆราชให้ครบถ้วนทุกประเด็น โดยเฉพาะเรื่องการดำเนินการในเรื่องการลงนิคหกรรมแก่พระธัมมชโย ที่ต้องอาบัติปาราชิก จึงถือเป็นหน้าที่ตามระเบียบและกฎหมายที่มหาเถรสมาคม และสำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด โดยต้องนำเรื่องนี้เข้าสู่การพิจารณาของมหาเถรสมาคมโดยเร็วต่อไป หากปล่อยปละละเลยไม่ถือปฏิบัติตามอำนาจหน้าที่ อาจมีส่วนในการถูกพิจารณาความผิดทางอาญาฐานเจ้าพนักงานละเว้นการปฏิบัติหน้าที่

โดยดีเอสไอเห็น ว่ายังมีประเด็นที่สำนัก งานพระพุทธศาสนาแห่งชาติต้องพิจารณาใน 2 กรณี คือ

1. การดำเนินการให้พระธัมมชโยต้องอาบัติปาราชิกตามลิขิตสมเด็จพระสังฆราช ที่มีมติมหาเถรสมาคมรับรองให้ถือเป็นคำสั่งที่ชอบและต้องปฏิบัติตามให้ครบถ้วน และ

2. ให้พิจารณาดำเนินการกับเจ้าคณะผู้ปกครองสงฆ์ชั้นต้น ซึ่งมีหน้าที่รับผิดชอบในการดำเนินการตามข้อ 1

พ่อครูว่า...ขออภัยถามว่าขี้ออกจากก้นไปแล้ว จะเอาขี้นี้มาใส่ปากกินเข้าไปอีกเหมือนข้าวได้หรือไม่?...ไม่ได้

ก็วิจัยวิจารณ์มามากแล้วจนน้ำลายแห้ง ถ้าเอาน้ำรดหัวตอก็ยังเปียก แต่นี่รดลงไปแห้งเหือดไปหมด 

สื่อธรรมะพ่อครู(ประวัติศาสตร์อโศก) ตอน พ่อครูให้ใช้คำว่า “สมณะ” อย่าเรียก “พระ”

ต่อไปนี้พวกเราอย่าเรียกพวกเราเองว่าพระ ขอให้พระนี้ไปตกกับพระมหาศาล ต่อไปนี้พวกเราเรียกกันว่าเป็นสมณะเท่านั้น อย่าไปเรียกว่าพระ ขอเรียกพวกเราว่าสมณะดีแล้ว มันเป็นไปโดยธรรม

เราได้ประกาศลาออกจากมหาเถรสมาคม มาเป็นนานาสังวาสต่อหน้าพระสังฆาธิการและพระลูกวัดอีก 180 รูปแล้ว ตั้งแต่ปี 2518

แต่วันร้ายคืนร้าย เขาก็ดึงพวกเราเข้าไปอีก มาฟ้องร้องเป็นคดีความอีก ซึ่งที่จริงนานาสังวาสกันไม่ให้ทำสังฆกรรมกัน แต่เขาก็ทำการบอกว่าอัปเปหิพวกเราออกมา บอกว่าน่ารังเกียจ แท้จริงแล้วใครน่ารังเกียจกันแน่ นี่เป็นพฤติกรรมที่มหาเถรสมาคมทำกับพวกชาวอโศก ก็รู้ว่าพวกเขาไม่ประสีประสาเหมือนเด็กๆ ก็ไม่ถือสา แต่มันก็ต้องฟ้องบอกต่อประชาชน ต่อศาสนิกชน ให้รู้ว่าการกระทำนี้พฤติกรรมของเถรสมาคมนั้นกระทำอย่างนี้ มันน่ารังเกียจ พอดึงเข้าไป ก็ไปว่าความ ไปลงมติ ประชาชนที่ยอมรับนับถือเถรสมาคมก็พลอยรังเกียจอาตมามาจนถึงทุกวันนี้ ก็น่าสงสาร เขาไม่รู้เขาก็เชื่อตามองค์กรหลักของประเทศ เรียกว่าเป็นสถาบันของประเทศ เป็นสถาบันหลักทางศาสนาเลย

อาตมาไม่รู้สึกเจ็บปวดหรอกเพราะเข้าใจสัจธรรมอยู่ มันไม่ได้เจ็บปวดจริงๆแต่พูดถึงความเป็นจริงสู่กันฟัง ให้เห็นว่าความเลอะเทอะ ความไม่อยู่กับร่องกับรอย ความเหลวเละของวงการศาสนาพุทธเป็นเช่นนี้ ก็ต้องพูดสู่กันฟัง เป็นเรื่องเจตนาให้รับรู้กันว่าต้องปรับปรุง ต้องปฏิรูป ต้องจัดการจริงๆ ถ้าไม่จัดการ ยิ่งปล่อยยิ่งเละยิ่งเลอะเทอะมันอุบาทว์ใหญ่แล้ว มันถึงขั้นการเงินก็แล้ว

สื่อธรรมะพ่อครู(เศรษฐกิจบุญนิยม) ตอน ก้าวหน้าอย่างมาก มีแต่ถอยหลังอย่างน่ากลัว

ต่อไปจะอ่านบทกวีที่อาตมาได้แต่งขึ้นมา

ความก้าวหน้าอย่างมากนั้น มีแต่ถอยหลังอย่างน่ากลัว

*********************************

(1) เพชรไทยมีหนึ่งให้              โลกเอย

ล้ำยุคกว่าใครเคย                      กล่าวกล้า

เกินปราชญ์ชาติใดเฉลย            แก่ภพ เลยแล

คำตรัสหยัดฟ้องฟ้า                    ชัดท้าโลกีย์

(2) คงมีเคยสดับบ้าง                  วิเศษพจน์

ภูวนารถไทยกำหนด                  ตรัสไว้

คือเศรษฐกิจใหม่สด                   กว่าโลก มีแฮ

ทำ แบบคนจนให้                      สำเร็จไซร้เป็นเจริญ

(3) เกินยินเกินคิดได้                 สามัญ

เพราะโลกตีบตื้นตัน                   หมดแล้ว

ก้าวหน้า แข่งรวยกัน                 จนสุด ทางพ่อ

ผู้ชนะจึ่งบ่แคล้ว                        เล่ห์ล้วนกลเลว

(4) ลงเหวกันหมดถ้วน               มวลมนุษย์

โลกตกต่ำถึงจุด                         โปรดรู้

ก้าวหน้าอย่างนั้นสุด                  เสื่อมหนัก แล้วนา

มีแต่ถอยหลังกู้                          บ่ได้น่ากลัว

(5) เพราะมัวแต่มุ่งหน้า              สะสม

โลภจัดทุนนิยม                          ใหญ่เบิ้ม

สร้างอาวุธรวยจม                      บรมจัด

จิตวิทยาเยิ้มเคลิ้ม                      คร่าซื้อเครื่องประหาร

(6) บ้านเมืองเรืองรุ่งด้วย           กลลวง

แข็งนอกแต่ในกลวง                  โง่เหง้า

มารยาททุกชาติหวง                  จริงกลบ ไว้เลย

มีแต่ลิงหลอกเจ้า                        ทั่วแคว้นโลกา

(7) ก้าวหน้ากันอย่างนั้น           พึงคะนึง เถิดเทอญ

รวยแข่งกันจนตึง                      เครียดแค้น

กับจนแต่เข้าถึง                         ธรรมเมต- ตารา

เผื่อแผ่แม้ดูแม้น                         ต่ำต้อยแต่จริง

สไมย์ จำปาแพง

27 ม.ค. 2559

นัยปก เราคิดอะไร ฉบับ 308 ประจำเดือน มีนาคม 2559

มาพัฒนาตนเองให้มีจิตที่เป็นพรหมวิหาร อย่างชาวอโศกที่ทำได้ก็ยังไม่ดีนัก บอกได้ว่าชาวอโศกดี แต่ยังไม่ดีนัก แต่มีเนื้อหาของเมตตา กรุณา มุทิตาอุเบกขาแล้ว ยังไม่ดีนักแต่เป็นจริง พูดอย่างไม่ได้ลำเลียง ไม่ได้เข้าข้างพวกตัวเอง ปฏิบัติธรรมแบบพระพุทธเจ้า สามารถอยู่ได้แบบคนจนแล้วเผื่อแผ่แก่คนอื่นด้วย ใครจะดูว่าอโศกนี้ต้อยต่ำ เป็นคนไม่มีอะไร ไม่ได้หรูหราใหญ่โตเหมือนทั้งโลกเขาเลย แต่จริงใจ จริงจัง จริงแท้ มีสัตย์มีคุณธรรม เป็นคนจนที่เกื้อกูลช่วยเหลือผู้อื่นช่วยเหลือโลก  

ถ้าไปมุ่งมั่นไปรวยแบบทั้งโลก ก็ต้องแก่งแย่งแข่งขัน ไปทางโลกีย์ก็ถูกลากจูงถูกปั่น เหมือนเครื่องปั่นเราเอาอะไรใส่เข้าไป เอาลูกท้ออินเดียนี้ใส่เข้าไป เอาชมพู่ใส่เข้าไป ที่นี่มีผลไม้พืชผัก ที่ปลูกแล้วได้ผลดี ชาวอโศกปฏิบัติธรรม พยายามให้ถูกตรงตามสัมมาทิฏฐิของพระพุทธเจ้า ก็ได้ผลตามที่บอก แต่ยังไม่ได้มากนักหรอก แต่ก็เป็นจริง เพราะที่นี่ไม่ได้เน้น quantity แต่ที่นี่เน้น quality ไม่ได้เน้นปริมาณ แต่เน้นคุณภาพได้จริง ปริมาณยังไม่ได้มาก คนโลกๆนี้หลงปริมาณมาก ไปหลงโฟมแทนที่จะเอาปรอท 

ความหมายของคำว่าก้าวหน้าอย่างมาก ที่ในหลวงบอกว่าเป็นการถอยหลังอย่างน่ากลัว ถอยลงไปในเหวยังไม่รู้อีก ตายไปแล้วก็ยังไม่รู้ ถอยไปหาเหวอีก ลงไปก็ยังไม่รู้ตัว ลุกขึ้นมาใหม่ก็ถอยต่อไปอีก เหวยิ่งเน่าใหญ่เลยยิ่งเน่าต่อไปอีก นี่คือถอยหลังอย่างน่ากลัว 

ที่นี่ขุดคลองถอยหลังเข้า ใครจะมาที่นี่มาถอยหลังเข้ามา เดินเข้ามาแบบโลกโลกไม่ได้ ถอยหลังดู

บทความที่สี่

มาดูบทความของสำนัก bloomberg แปลแล้ว จากเว็บ

http://www.bloomberg.com/news/articles/2015-03-03/the-15-happiest-economies-in-the-world

15 เขตเศรษฐกิจที่มีความทุกข์จากสภาพเศรษฐกิจน้อยที่สุดในโลก ตามลำดับ

รู้สึกหดหู่ในเรื่องเศรษฐกิจหรือไม่

ถึงเวลาเก็บกระเป๋าไปประเทศสวิตเซอร์แลนด์แล้วล่ะ

นั่นคือวิธีหนึ่ง ที่จะอ่านโชคชะตาของเศรษฐกิจของ 51 ประเทศ (รวมประเทศที่ใช้เงินยูโร) ปีนี้ ตามการคำนวณของ bloomberg ที่ใช้ดัชนีชี้วัดที่รู้จักกันในนามว่า Misery Index (ดัชนีความทุกข์ยาก)

ปัจจัย 2 ประการที่ทำให้ผู้บริโภคไม่มีความสุขคือ ภาวะเงินเฟ้อและอัตราการว่างงาน ซึ่งต่ำมากๆใน 15 ประเทศที่เห็นในแผนภูมิด้านล่าง ซึ่งได้รับการจัดอันดับจากการสำรวจของนักเศรษฐศาสตร์ของสำนักข่าว bloomberg

เพราะว่าฉันมีความสุข

แผนภูมิ : ประเทศที่ได้รับการจัดอันดับว่าทำได้ดีที่สุด จากดัชนีวัดความทุกข์ยาก 2015

ในขณะที่ธนาคารชาติของสวิส ได้ตกเป็นหัวข้อข่าวความสับสนวุ่นวายเมื่อตอนต้นปี แต่ดินแดนสวรรค์ของนักเล่นสกีและดินแดนที่ขึ้นชื่อของช็อกโกแลต ก็ยังคงโดดเด่นเปล่งประกาย ในการสำรวจครั้งนี้ ว่าเป็นประเทศที่น่าอยู่

สำหรับแรงงานในวัยงานแล้ว สวิตเซอร์แลนด์มีอัตราการว่างงานเพียง 3.3 % ปีนี้ (ประมาณการว่ามูลค่าเงินที่ลดลง 0.9 %ในปี 2015 ช่วยผ่อนคลายสถานการณ์อัตราการแลกเปลี่ยนเงินที่สูงขึ้น) ทั้งสองเหตุผลก็เพียงพอที่ทำให้

สวิตเซอร์แลนด์มีดัชนีความทุกข์ยากที่ต่ำ(ดัชนียิ่งต่ำยิ่งดี)

นั่นคือข่าวดี สำหรับประเทศที่มั่งคั่งอยู่แล้ว สวิตเซอร์แลนด์เป็นประเทศร่ำรวยเป็นอันดับ 4 จากการจัดอันดับของ IMF (กองทุนการเงินระหว่างประเทศ) โดยวัดจาก GDP per capita ในปี 2015

ประเทศในความฝันอื่น ขึ้นไปตอนเหนือของสวิตเซอร์แลนด์ ได้แก่นอร์เวย์ ดัชนีราคาผู้บริโภค consumer prices เท่ากับราคาขายปลีกของสินค้าและบริการที่ใช้ในการบริโภคเพิ่มขึ้น 2.2 เปอร์เซ็นต์ปีนี้ อาจจะสูงกว่า 2 เปอร์เซ็นต์ ธนาคารหลักๆส่วนมากตั้งเป้าหมายไว้ อัตราการว่างงานคาดว่า 3.75 เปอร์เซ็นต์ในปี 2015 ส่วนรายได้ดีที่สุดของในกลุ่มคาดว่าสูงถึง 67,619 ดอลล่า GDP per capita ปีนี้

และที่น่าจะนำความประหลาดใจมาให้ คือประเทศที่มีดัชนีความทุกข์ยากต่ำสุดในการวิเคราะห์ของเรา คือประเทศที่ไม่ได้ร่ำรวยอย่างประเทศไทย ส่วนหนึ่งก็ต้องขอบคุณอัตราการว่างงานที่ต่ำมากอย่างไม่ปกติ ต่ำกว่า 1 % เสียอีกทำให้เงินเฟ้อไม่ถูกกระตุ้นขึ้นมาได้ อย่างไรก็ตามดินแดนแห่งรอยยิ้ม (the land of smile) ที่ปัจจุบันอยู่ใต้กฎอัยการศึก หลังจากการปฏิวัติของทหารปีที่แล้ว ยังมีหนทางอันยาวไกลที่ต้องเดิน กว่าจะใกล้เคียงกับมาตรฐานการครองชีพของประเทศพัฒนาแล้ว

ประเทศอื่นๆในเอเชียมีสองประเทศหลักๆ ที่มีความแตกต่างกัน แต่ประชาชนมีมาตรฐานการเป็นอยู่ที่ดีเหมือนกัน

ญี่ปุ่นที่ต้องต่อสู้กับภาวะเงินฝืดที่เริ่มมาตั้งแต่ช่วงปี 1990 ที่เห็นว่าค่อยๆลดลงจนได้เห็นเงินเฟ้อ 1% ปีนี้อัตราการว่างงานมีทิศทางที่ดีขึ้น โดยอัตราการว่างงานอยู่ที่ 3.5 เปอร์เซ็นต์หลังจากเฉลี่ยที่ 3.6% ปีที่แล้ว

ประเทศจีนที่เงินเฟ้อและอัตราการว่างงานค่อยๆลดลงทำให้ประเทศเป็นอันดับ 7 ที่เป็นประเทศที่มีความสุขเลื่อนขึ้นมา 2 อันดับจากปีก่อน

อเมริกาพิสูจน์ได้ว่า ขนาดไม่ใช่ทุกอย่างประเทศที่จัดว่าเป็นประเทศทางเศรษฐกิจขนาดใหญ่ที่สุด ถูกจัดอันดับเป็นอันดับ 8 ในการจัดลำดับความทุกข์ยาก เนื่องจากภาวะอัตราการว่างงาน GDP per capita ของอเมริกายังตามหลังนอร์เวย์และฮ่องกง

ประเทศไทยมีอัตราการว่างงานต่ำเพียง 0.6 เปอร์เซ็นต์นี่คือเหตุผล

อัตราการว่างงานอย่างเป็นทางการของประเทศไทย ณ ปลายปี 2014 คือ 0.56 เปอร์เซ็นต์ซึ่งนับว่าต่ำที่สุดในโลก เทียบกับ 94 เปอร์เซ็นต์ในอินเดีย และ 6 เปอร์เซ็นต์ในภูมิภาค

นี่ไม่ใช่ปรากฏการณ์ล่าสุดในประเทศไทยที่คนว่างงานต่ำกว่า 1000 เส้นตั้งแต่ปี 2011 อัตราว่างงานสูงสุดคือ 5.73% ได้เดือนมกราคม 2014 แห่งชาติเปิดเผยข้อมูลพูดเตือนเป็นครั้งแรก

อัตราการว่างงานของเราต่ำ เพราะคำจำกัดความของเราต่างจากประเทศอื่นและปัญหาที่ต่างกัน ธีรเทพ เสรีวงศ์ ณ อยุธยา โฆษกของธนาคารแห่งประเทศไทยกล่าว ภาคการเกษตรมีการทำงานสูงสุด และคนที่หางานทำไม่ได้ก็จะทำงานได้แบบไม่เป็นทางการ หรือจากอะไรทำตามประสาของตนเอง

เนื่องจากการไม่มีหลักประกันสำหรับผู้ว่างงานในประเทศไทย คนจึงว่างงานไม่นานนัก คนที่ตกงานก็จะรับหางานที่เรียกว่าไม่เป็นทางการ หรือหางานไม่ประจำทำ หรือทำงานส่วนตัว

ดินแดนแห่งเกษตร

มากกว่า 40 เปอร์เซ็นต์ของประชากรในประเทศไทยทำการเกษตร ที่จะมีการงานให้ทำตลอดเวลา จะว่างงานเพียงนอกฤดูการเกษตรเท่านั้น การทำงานในภาคเกษตร นับรวมในการทำงานด้วย เช่น ถ้าคุณตกงานจากการเป็นพนักงานธนาคาร และกลับบ้านก็สามารถไปช่วยพ่อทำงานในนาในสวน 1 ชม.ต่อสัปดาห์ก็ถือว่าไม่ตกงานแล้ว

มีลูกน้อย

ปี 2014 ปี 2015 un คาดการณ์ว่าอัตราการมีบุตร 1.4 เปอร์เซ็นต์เทียบกับ 3.4 เปอร์เซ็นต์ในฟิลิปปินส์ ประชากรอายุ 60 ปีขึ้นไปเพิ่มขึ้น 15% ปีที่แล้วต่ำกว่า 7 เปอร์เซ็นต์ได้ ปี 1994 จะมีประชากรเกษียณจากงานประจำ และส่วนอื่นก็ยังทำงานไม่ประจำ เทียบกับญี่ปุ่นมากกว่า 25 เปอร์เซ็นต์ของประชากรอายุมากกว่า 65 ปีและผู้ไม่มีงานทำสูงกว่า 3 เปอร์เซ็นต์

มีแรงงานต่างชาติสามล้านคนจากเขมร ลาว พม่า ซึ่งส่วนใหญ่ไม่ได้ลงทะเบียน รัฐบาลไทยพยายามให้มีการลงทะเบียน แต่ปัญหาเรื่องภาษายังเป็นอุปสรรคอยู่

ภาคเศรษฐกิจที่ไม่เป็นทางการหมายถึงผู้ที่ไม่ได้ทำงานอย่างเป็นทางการมีประมาณ 60 เปอร์เซ็นต์ของจำนวนแรงงานทั้งหมดในปี 2013 รวมถึงคนขายของตามถนน คนขับวินมอเตอร์ไซค์ ทำงานส่วนตัวฯลฯ ซึ่งจัดว่าเป็นผู้มีงานทำ

ตอนนี้ยังไม่มีการเปลี่ยนนโยบายเรื่องตลาดแรงงาน และเงินเฟ้อลดลงเป็นครั้งแรกตั้งแต่ปี 2009 การคาดการณ์ของธนาคารกลางช่วง 1-4% ยังคงเป็นไปอย่างไม่มีสัญญาณที่รัฐบาลหรือสถาบันการเงินจะกังวลในเรื่องอัตราการว่างงาน ดังนั้นอัตราการว่างงานยังคงต่ำอยู่ตลอดไป

พ่อครูว่า...อาตมาเข้าใจเศรษฐกิจตามแนวของพระพุทธเจ้า อาตมาตั้งชื่อว่าบุญนิยมไม่ใช่ทุนนิยม ตรงกับที่ในหลวงบอกว่าให้มาแบบคนจน แบบขาดทุนของเราคือกำไรของเรา ซึ่งโลกเขาก็ยังมึนอยู่ว่าใครจะมาบริหารแบบคนจนได้ ที่นี่เอาแบบพระพุทธเจ้า ให้มาเป็นคนหมดเนื้อหมดตัว ทำงานแล้วรายได้เอาเข้ากอง

กลางหมดร้อยเปอร์เซ็นต์ ไม่ได้ทำแค่วันสองวัน แต่ทำมา 30 ถึง 40 ปีแล้ว ทุกคนในนี้เป็นสมาชิกก็ได้รับสวัสดิการของชุมชน ทำเงินฟรีทุกคน ไม่มีใครได้มากได้น้อยกว่าใคร ไม่มีใครได้ส่วนตัวได้เบี้ยเลี้ยง 

นี่เป็นเศรษฐกิจที่ใหญ่ยิ่งที่สุดที่พระพุทธเจ้าค้นพบและเอามาให้ประชาชนทำ ยุคของพระพุทธเจ้ายังทำไม่ได้กว้างเพราะเป็นยุคของทาส ไม่รู้จักสิทธิมนุษยชน ก็เลยทำได้เฉพาะในวงการของสงฆ์

ในยุคนี้คนเข้าใจเรื่องสิทธิมนุษยชนกันแล้ว มีสิทธิในการแสดงออกถึงความเป็นมนุษย์ การแสดงออก ท่าทาง ความนึกคิดอะไรต่างๆ เข้าใจหมดแล้ว ศาสนาพุทธจึงเป็นศาสนาที่สมบูรณ์แบบทุกอย่างทั้งด้านเศรษฐศาสตร์ ทั้งด้านรัฐศาสตร์ทั้งด้านสังคมศาสตร์ ที่บอกว่าพาล้ำสมัยนี้ถูกต้องที่สุด เพราะอาตมาเป็นลูกของพระพุทธเจ้า เป็นคนที่ทำถูกต้องสนองพระราชดำรัสของในหลวง มาเป็นคนขาดทุนของเราคือกำไรของเรา มาเป็นคนอยู่กันแบบคนจน เราจะมีจิตเมตตาเมตตากายกรรม เมตตาวจีกรรม เมตตามโนกรรม มีลาภโดยธรรมแล้วเอาเข้ากองกลางเป็นสาธารณโภคี แบ่งกันกินแบ่งกันใช้ได้ดี ใครมาอยู่ในนี้ก็ได้รับการเลี้ยงดู ตอนนี้ราชธานีอโศกสิ่งแวดล้อมกำลังจัดสรรอยู่ ยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลยที่ตอนนี้ทัวร์จีนก็มาแล้ว 

อาตมารังเกียจนักเที่ยว แต่ยินดีต้อนรับนักศึกษา ผู้ที่จะมาศึกษามาได้ ก็ไม่ค่อยได้เครียดอะไร มีสวัสดิการมีการต้อนรับอะไรให้ดี แต่ผู้ที่มาเที่ยวแล้วไม่มีมารยาท ไม่มีหลักเกณฑ์ก็ไม่ไหว เลอะเทอะพูดกันไม่รู้เรื่อง นักเที่ยวที่ไม่มีมารยาทก็มี ขาดจริยธรรมของสังคมในประเทศเขาไม่มี

 ควรมาดูสังคม วัฒนธรรม ความเป็นอยู่ของที่นี่ ก็เข้าใจตามภูมิและทำตามภูมิที่จะพอเป็นไปได้ แล้วเราไม่ไปเป็นหนี้ใคร  พี่ช่วยน้องน้องช่วยพี่ เป็นภราดรภาพไป เพราะเราไม่เป็นหนี้ หลักเกณฑ์ของชาวอโศกคือ 1. เราไม่เป็นหนี้

2. พึ่งตนเองรอด  3. สร้างให้มากเกินกินเกินใช้ของเราเอง 4. สะพัดแจกจ่ายเจือจานเกื้อกูลช่วยเหลือผู้อื่น 

แม้แต่ธรรมชาติก็เข้าข้าง ขนาดลูกท้ออินเดียนี้ก็สมบูรณ์ ชมพู่ดีก็ลูกใหญ่ รสชาติใช้ได้เลย พูดตามโลกเขาก็เนื้อดีกลิ่นดี แต่ใจอาตมาว่าอาตมาไม่ได้ชอบไม่ได้ติดใจ

โลกหลงความก้าวหน้าที่เป็นโลกียะ แข่งรวยแข่งเด่นแข่งได้เปรียบเชิงแย่งชิงฆ่าแกงข่มขี่กันทั้งโลก ซึ่งเราก็ช่วยได้ประมาณหนึ่ง ไม่เป็นการเตี้ยอุ้มค่อม

เป็นคนจนที่ไม่สะสม อยู่ในครรลองของพระพุทธเจ้า ในวรรณะ 9 สุภระ สุโปสะ อัปปิจฉะ สันตุฏฐิ สัลเลข ธูตะ ปาสาทิกะ อปจยะ วิริยารัมภะ

1.      เลี้ยงง่าย  (สุภระ)

2.      บำรุงง่าย ปรับให้เจริญได้ง่าย (สุโปสะ)

3.      มักน้อย กล้าจน (อัปปิจฉะ) 

4.      ใจพอ สันโดษ (สันตุฏฐิ)

5.      ขัดเกลากิเลส (สัลเลขะ)

6.      เพ่งทำลายกิเลส  มีศีลสูงอยู่ปกติ (ธูตะ, ธุดงค์)

7.     มีอาการน่าเลื่อมใส (ปาสาทิกะ)  

8.      ไม่สะสม ไม่กักเก็บออม (อปจยะ) ตรงข้าม อวรรณะ9 

9.      ขยันเสมอ ระดมความเพียร (วิริยารัมภะ)

อยู่อย่าง

อิสรเสรีภาพ (Independent) มีอิสรภาพ พ้นอำนาจกิเลส

ภราดรภาพ  มีภาวะแห่งรักกว้างออกไปดุจดั่งญาติ

สันติภาพ  มีภาวะสงบแท้  ไม่มีตัวเหตุเบียดเบียน

สมรรถภาพ  มีความสามารถสรรสร้างประโยชน์สุข

บูรณภาพ  ปรับปรุงพัฒนาให้เจริญ  ให้เต็มบริบูรณ์

มีความเป็นสาราณียธรรม 6 เกิดพุทธพจน์ 7

มีเมตตากายกรรม วจีกรรม มโนกรรม ลาภธัมมิกา(สาธารณโภคี) ศีลสามัญตา ทิฏฐิสามัญตา

เกิด สาราณียะ ปิยกรณะ คุรุกรณะ สังคหะ อวิวาทะ สามัคคียะ เอกีภาวะ

อาตมาชาตินี้เหมือนถูกสาป ทำไปก็ไม่ได้รับความร่วมมือยอมรับ แต่ก็ได้ค่อยทำไป จนเกิดหมู่กลุ่มเกิดเป็นชุมชนที่เป็นตัวอย่างเป็นโมเดลให้แก่โลก

จบ

เวลาบันทึก 11 มีนาคม 2563 ( 12:59:16 )

รายละเอียด

590201_พุทธศาสนาตามภูมิ บ้านราชฯ อัมพัฏฐสูตร ตอน1

พ่อครูว่า...วันนี้ วันที่ 1 กุมภาพันธ์ 2559 คนที่เห็นคุณค่าความสำคัญที่เราจะใช้เวลาทำอะไรให้เกิดการพัฒนาชีวิตที่สำคัญ คนที่รู้ความสำคัญในความสำคัญก็พยายามทำเอา พากเพียรเอา ส่วนคนที่ไม่รู้จักความสำคัญในความสำคัญนั้น นี่เป็นสำนวนของพระพุทธเจ้า ผู้ที่เห็นความสำคัญในความสำคัญ เป็นสาระแห่งชีวิตจึงเป็นผู้มีปัญญามีความเฉลียวฉลาดในชีวิต ไม่มีชีวิตเป็นโมฆะ แต่ละวันเวลาวินาทีให้เป็นไปเพื่อความละหน่ายคลาย อยู่กับมิตรสหาย ที่จะประพฤติปฏิบัติโดยกรรมของเราให้เป็นไปเพื่อความละหน่ายคลายเสมอเสมอจนจบเป็นอรหันต์ ผู้นั้นคือผู้รู้จักสาระสำคัญ เห็นความสำคัญในความสำคัญของชีวิตจริงๆ 

ชีวิตก็วนเวียนตกหลุมนรกหลงสวรรค์มีแต่ยิ่งหนักขึ้น ถลำตัวไปใหญ่ขึ้นตลอดเวลา ถ้าไม่มีมิตรดีสหายดีไม่มีสัตบุรุษที่คอยกระตุ้นเตือนแนะนำ คอยนำพากันจริงๆ ยิ่งทุกวันนี้เป็นยุคใกล้กลียุค เดินทางเข้าสู่ความเสื่อมของโลกีย์ เป็นกัปที่ออกปลายแล้ว 

สนามแม่เหล็กของโลกีย์นั้นจัดจ้าน แม้แต่เรื่องของศาสนาก็เลวร้ายจัด แต่เราก็ตัวเราก็เท่านี้ ทำก็ได้ผลเท่าที่เห็น ไม่มีสิทธิ์ใช้ม.44 กับเขาเลย เราก็หวังพึ่งผู้ใช้ม.44 ควรใช้อาญาสิทธิ์นั้น จะทำให้สังคมประเทศไทยเจริญขึ้นจริงๆ ไม่ใช่พูดปะเหลาะ ถ้าท่านใช้ความกล้าหาญ อาสโภ อย่างจริงจังได้นะ จะเป็นบุญคุณแก่โลกเลย โดยเฉพาะประเทศไทยอย่างสำคัญยิ่งเลย

สื่อธรรมะพ่อครู(โพธิปักขิยธรรม 37_สติปัฏฐาน 4) ตอน เรียนรู้เวทนาในเวทนา

มาอ่าน sms

0893867xxx พ่อครูเคยสอนเคหสิตเวทนา18เนกขัมภสิตเวทนาถ้ารู้แจ้งเวทนา36ในกาลทั้ง3ก็จักรู้แจ้งรู้จริงเวทนา36อดีตปัจจุบันอนาคตเป็นเนกขัมมสิตอุเบกขา! การปฏิบัติธรรมขั้นอนัตตาธรรมที่เห็นความเป็นจริงของอนาคต36ซึ่งความเป็นอนาคตนั้นไม่เคยมีในโลก!มี แต่อดีต36กับปัจจุบัน36ซึ่งความเป็นอนาคตที่เที่ยงแท้แน่นอน!พ่อครูเคยบอกไว้

พ่อครูว่า...เราต้องวิจัยเวทนา 3 นี้เป็นหลัก ที่จะตกนรก ขึ้นสวรรค์ก็อยู่ตรงนี้ คือ ทุกขเวทนา สุขเวทนา อทุกขมสุขเวทนา ที่จมหลงว่ามันมีจริงเป็นอัตตา หลงว่ามันเที่ยง หลงว่าเป็นสุข แทนที่จะเห็นเป็นทุกขอริยสัจ กลับกลายเป็นเห็นทุกข์โลกีย์ การอยากได้เมื่อไหร่ก็ทุกข์ แต่ไม่ได้หาว่าเป็นทุกข์แท้นะ มันทุกข์จริงมากกว่าสุขที่เป็นปัจจุบันเดี๋ยวเดียว แต่ทุกข์นี้ฝังในอนุสัย มันอยู่กับเราเที่ยงกว่า แต่สุขไม่อยู่กับเราเที่ยงเท่าไหร่ เดี๋ยวก็วนไปเวียนมา ส่วนอทุกขมสุขก็เป็นบ้างในบ้างครั้งเรียกว่าไม่ทุกข์ไม่สุขแบบพักยก เต็มอิ่มแล้วก็ขอพัก ว่างไป ไม่สุขไม่ทุกข์เฉยๆ ไม่ได้เป็นเนกขัมมะที่ชัดเจน

นอกจากเวทนา 3 ก็มีเวทนา 5 อันนี้เป็นดีกรี หรืออินทรีย์ของสุขทุกข์ อินทรีย์ที่ทั้งอ่อน หยาบ ละเอียด ถ้าหยาบก็ภายนอก เรียกสุข ทุกข์ แต่ถ้าเป็นภายในเรียกว่าโสมนัสหรือโทมนัส ถ้าละเอียดลึกเข้าไป แล้วมีอุเบกขาอีกอย่าง เป็น 5

เวทนา 6 เกิดทางทวาร 6 กระทบสัมผัสแล้วเกิดธรรมะสองขึ้นมา มันเกิดอาการจริง เราก็สัมผัสแล้วอ่านอาการออกให้ได้จริง เห็นอาการแล้วสามารถบัญญัติเข้าใจตรงภาษาที่ท่านบัญญัติไว้ นี่คือการเรียนรู้ปรมัตถธรรมของพระพุทธเจ้า คือจิต เจตสิก รูป นิพพาน

เวทนา 6 เกิดจาก ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ตากระทบรูปเป็นสุขก็ได้ทุกข์ก็ได้หรือเฉยๆก็ได้ หูกระทบเสียงก็เช่นกัน จมูกลิ้นกายสัมผัส หรือในใจปรุงแต่งขึ้นมาเอง 6 ทวาร อายตนะ 6 เมื่อสัมผัสก็เกิดอายตนะเชื่อมต่อมีภาวะอาการ เป็นสุข ทุกข์ ไม่สุขไม่ทุกข์ พยัญชนะเหล่านี้บอกให้อ่านอาการให้ออก ถ้าเข้าใจได้ตรงคือการเรียนรู้ปฏิบัติธรรม ไม่ใช่ไปนั่งหลับตาสะกดจิตให้เป็นหนึ่ง แล้วคิดว่านี่คือเอกัคคตา ไปหลงแบบเดียรถีย์ที่เขาติดยึดกันนานแล้ว เป็นธรรมะตื้นๆที่ครองโลกอยู่แล้ว พระพุทธเจ้าอุบัติ ก่อนนั้นก็หลงไปติดกับเขา แล้วท่านก็พบว่าไม่ใช่ทาง สุดท้ายก็พบพระพุทธศาสนา ทวนกระแสกับเขาเลย 180 องศา

ประเด็น เวทนา 3 กับเวทนา 6 นี่แหละ เมื่อสัมผัสแล้วเกิดเวทนา สุขก็ได้ ทุกข์ก็ได้ ไม่ทุกข์ไม่สุขก็ได้ แจกเป็นทวาร 6 รวมเป็น 18 เวทนา

รากฐานของสุข คือ สุ=ดี ข=ว่าง ที่จริง ว่างนี่แหละดี แต่นี่มันไม่ว่าง ต้องว่างจากสุขทุกข์นี่คือสุขโลกุตระ สมบูรณ์แบบเป็นปรมังสุขัง ถ้าคนเรียนรู้แล้วลดละได้ สงบสุขจากโลกีย์ได้ ก็ค่อยๆลดลงไป การแยกอาการของเนกขัมมสิตเวทนา ออกจากรสโลกีย์ได้ จากเคหสิตะ ออกมาก็เป็นเนกขัมมะ ทำให้กิเลสจางคลายได้อ่านอาการกิเลสออกว่า จางคลายหรือหมดได้

มีผู้ถามมาจากแฟนเพจ

ผมปฎิบัติธรรมตามคำสอนของพ่อท่านมาได้ระยะหนึ่งแล้ว สิ่งที่ผมเจออยู่ตอนนี้คือ ผมจับความคิดทัน จับอาการเวลาเกิดกิเลสทัน กำหนดอุเทศ แต่ผมเห็นไม่ชัดในอนุปัสสี 4 ได้ ผมอยากทราบว่ายังขาด ตก บกพร่อง ธรรมส่วนไหน ครับ?

พ่อครูว่า…อนุปัสสี 4 ปฏิบัติแล้วต้องตามเห็น 4 อย่างนี้ คือ ตามเห็นความไม่เที่ยงของอาการกิเลสเรียกว่าอนิจจานุปัสสี ตามเห็นความจางคลายได้คือวิราคานุปัสสี ตามเห็นความดับได้ของกิเลสก็นิโรธานุปัสสี ตามเห็นที่ทำซ้ำทำทวนให้นิโรธอีกเรียกปฏินิสสัคคานุปัสสี คนที่ปฏิบัติธรรมต้องตามเห็นความจริงอันนี้ จะเห็นถึงความไม่เที่ยง แยกเป็นสองอย่าง

หนึ่ง ไม่เที่ยงแบบโลกีย์ คืออาการจิตเราไม่เที่ยงแบบมากขึ้นหนาขึ้นใหญ่ขึ้นปุถุขึ้นนั้นเอง เห็นความเป็นปุถุชนของตน นี่ก็เห็นอนิจจัง

สอง แต่เมื่อเราทำแบบทฤษฎีพระพุทธเจ้าถูกต้อง ก็จะเห็นว่ากิเลสมันลดลง สมมุติว่ามันมีร้อย อาการมันลดลงสิบ ก็คือวิราคานุปัสสี กิเลสตัวเล็กลง ดีกรีน้อยลงแรงมันน้อยลง รสชาติมันเบาบางลง

รู้กิเลสได้ด้วยอาการลิงค นิมิต อุเทศ มันมีอาการที่ให้เรารู้ได้ ทำให้กิเลสลดได้เป็นอุบัติเทพ จนมันดับได้ก็เป็นวิสุทธิเทพ เป็นนิโรธานุปัสสี เห็นความเกิดดับของกิเลส ที่เป็นอกุศลจิต ไม่ใช่เดาหรือตรรกะคิดเอา ไม่ใช่ แต่เห็นอาการจริงๆเลย อาการกิเลสจางคลาย อกุศลจิตดับ รู้จักความเกิดดับ ไม่ใช่ตรรกะ ขบคิดเอาตามเหตุผล ซาโตริเองไม่ใช่ แต่เห็นความจริงตามความเป็นจริง จนทำได้

นิโรธานุปัสสี ทำซ้ำทำทวนให้ชำนาญมั่นคงแข็งแรงปฏินิสสัคคานุปัสสี ทำให้หมดสวรรค์โลกีย์นี่แหละ จนเป็นนิสสรณะ จนมันไม่มีเป็นที่พึ่งเลย ไม่มีสิ่งนี้สมบูรณ์แบบ หรือสลัดออกอย่างสำเร็จเลย แตะปั๊ปก็หลุดเลยๆ

รู้เวทนาในเวทนา ปฏิบัติทุกปัจจุบัน 36 สั่งสมเป็นอดีต 36 ส่วนอนาคตก็ไม่มาถึงสักทีหรอก ในวิชชา 8 ต้องรู้ อาริยสัจ 4 เป็น 4 ​ข้อแรกของ  8 ส่วน 5 คือส่วนอดีต 6 ก็ส่วนอนาคต 7 ก็ส่วนอดีตส่วนอนาคต

เราทำปัจจุบันให้หมดกิเลส สั่งสมเป็นอดีตที่ 0 ไปตลอดเวลา ทั้งอดีต อนาคตก็ย่อม 0 ตลอดแน่นอน ให้เป็นนิจจัง(เที่ยงแท้) ธุวัง(ถาวร) สัสตัง(ยืนนาน) อวิปริณามธัมมัง(ไม่แปรเปลี่ยน) อสังหิรัง(ไม่มีอะไรหักล้างได้) อสังกุปปัง(ไม่กลับกำเริบ)

อนาคตคือ ปัจจุบัน+อดีต มันไม่เที่ยงหรอก อดีตกับอนาคต ทั้งปุถุชนและอรหันต์ แต่ส่วนที่มัน 0 นี่และเที่ยง 0+0 = 0 จะบวกลบคูณหารอย่างไรกับ 0 ก็ 0 เสมอ ถ้าเข้าใจสภาวะจะไม่งง

มาสู่บทเรียน

สื่อธรรมะพ่อครู(สามัญญผลสูตร) ตอน สมณะ 4

สามัญญผล แปลว่าอะไร แปลว่าผลที่ทำให้เป็นสมณะ สมณะคือผู้ปฏิบัติแล้วมีมรรคผล เป็นอาริยบุคคล ผลเบื้องต้นคือโสดาบัน

สมณะที่ 1 คือโสดาบัน นั้นรู้จักหลักเกณฑ์ รู้จักตัวตนเรียกว่าสักกายะ อ่านตัวตนอ่านอัตตา (ตัวเราเอง) ตัวอะไร? ก็ตัวของนามธรรมของจิตเจตสิกต่างๆที่มันมีอาการของกิเลส ตัวตนของจิตทั้งหมดก็ยังไม่ครบ ยังไม่ใช่ตัวตนของทุกข์ของสมุทัย ไม่ใช่ว่าไปอ่านสุข อันไหนสุข ท่านก็ให้เว้นขาด เมื่อเว้นขาดจิตมันก็จะดิ้นก็ทุกข์ เมื่ออยากแล้วหามาบำเรอก็สุข ก็หลงกับของหลอกอันนี้ สุขเกิดจากการบำบัดตัณหา คือตัวการคือสมุทัย

แล้วทำอย่างไรมันจะจางคลาย เพราะความจริงมันไม่เที่ยง แต่คุณก็หลงให้มันอยู่ยาวนานเป็นอายุทิพย์ พระพุทธเจ้าว่ามันไม่จริง ต้องเห็นให้ได้ว่ามันไม่ใช่ตัวจริง เป็นตัวเก๊ตัวผีปลอม เห็นความจางคลาย จนดับมันได้ ทำได้ชั่วคราวก็ทำต่ออีกจนทำได้แข็งแรงถาวรมั่นคง เป็นกิจญาณ เสร็จแล้ว กตญาณ มันทำได้สมบูรณ์ อย่างนิจจัง(เที่ยงแท้) ธุวัง(ถาวร) สัสตัง(ยืนนาน) อวิปริณามธัมมัง(ไม่แปรเปลี่ยน) อสังหิรัง(ไม่มีอะไรหักล้างได้) อสังกุปปัง(ไม่กลับกำเริบ)

ผล โสดาฯ สกิทาฯ อนาคาฯ อรหันต์ สี่ฐานเรียกว่าสมณะ 4 สามัญญผลทำให้เกิดสี่อย่างนี้เป็นของจริง เรียกว่าสามัญญผล

คำว่าสามัญนี้แปลไทยว่าเป็นของดาษดื่น แต่ของพุทธนี้ลึกเข้าไปคือของจริงคือสมณะ นี่คือสามัญญผล

พระเจ้าอชาตศัตรูก็มาถามพระพุทธเจ้า เมื่อได้ฟังก็เข้าใจ เบื้องต้นให้เอาศีลเป็นหลัก เริ่มต้นด้วยจุลศีล มัชฌิมศีล มหาศีล ตั้งแต่ข้อ 1 ไม่ฆ่าสัตว์ไม่ทำร้ายสัตว์ใด ในธรรมนูญพุทธ พระเจ้าอชาตศัตรูเป็นปราชญ์ก็เข้าใจได้ ปฏิบัติแล้วลดละหน่ายคลาย มาเข้ารีตของพระพุทธเจ้า สมบูรณาญาสิทธิราชไม่ว่าของแคว้นไหนท่านก็จัดการของท่านไป แต่นี่ของพระพุทธเจ้าก็บอกหลักเกณฑ์ให้ เขาทำแล้วได้ผล ท่านก็ถามว่าถ้าข้าทาสของท่านที่ใกล้ชิดมาก เป็นคนโปรดของท่านเลย ถ้าเขาจะมาเข้ารีตแบบนี้ ไม่อยากไปอย่างเดิมแล้ว ยุคนั้นยุคทาสนะ พระเจ้า

อชาตศัตรกูก็บอกว่าได้เลย ให้ไปเลยและต้องเคารพเขาด้วย นี่คือผลที่พิสูจน์ได้ จึงมีคนมาทำตาม

เมื่อมีศีลก็ทำตามกรอบปริตตัง เกิดผลเป็นสำรวมอินทรีย์ สติสัมปชัญญะ สันโดษอันเป็นอาริยะ มีจิตที่มีฌาน 1-4 แล้วเป็นวิชชา 8

ซึ่งเกิดผลที่ต่างจากทั่วไปเขาทำกัน ไม่ว่าจะเป็นพวกตักกีวิมังสีนั่งนึกคิดเอา ก็ไม่เกิดผล หรือไปนั่งหลับตาสมาธิ ก็ไม่เกิดผลแบบนี้ ไม่ใช่ทางของพุทธเป็นมิจฉาทิฏฐิ ใน 62 ทิฏฐิของพรหมชาลสูตร เป็น meditation แต่ที่อาตมาอธิบายเป็นแบบของพระพุทธเจ้าคือ supra concentration พระพุทธเจ้าท่านประกาศอย่างประนีประนอม แต่อาตมานี้มารื้อเอาของพระพุทธเจ้ามาประกาศ อาตมาก็ค่อยพูดมาเรื่อย แล้วก็ตอนนี้แรง เพราะไปว่าสิ่งผิดคนที่ผิดก็กระเทือนมาก

สื่อธรรมะพ่อครู(ความเสื่อมชาวพุทธ) ตอน อัมพัฏฐสูตร ว่าด้วยศากยวงศ์

มาเข้าสู่อัมพัฏฐสูตร

[141] ข้าพเจ้าได้สดับมาอย่างนี้

สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคเสด็จจาริกไปในโกศลชนบท พร้อมด้วยภิกษุหมู่ใหญ่ประมาณ 500 รูป บรรลุถึงพราหมณคาม แห่งชาวโกศล ชื่ออิจฉานังคลคาม ได้ยินว่า สมัยนั้นพระองค์ประทับอยู่ ณ ราวป่าอิจฉานังคลวัน เขตอิจฉานังคลคาม

[142] ก็สมัยนั้น พราหมณ์โปกขรสาติอยู่ครองนครอุกกัฏฐะ ซึ่งคับคั่งด้วยประชาชน และหมู่สัตว์ อุดมด้วยหญ้า ด้วยไม้ ด้วยน้ำ สมบูรณ์ด้วยธัญญาหาร ซึ่งเป็นราชสมบัติ อันพระเจ้าปเสนทิโกศล พระราชทานปูนบำเหน็จให้เป็นส่วนพรหมไทย

  พราหมณ์โปกขรสาติได้สดับข่าวว่า พระสมณโคดมศากยบุตร ทรงผนวชจากศากยสกุล แล้ว เสด็จจาริกไปในโกศลชนบท พร้อมด้วยภิกษุสงฆ์หมู่ใหญ่ประมาณ 500 รูป ถึงอิจฉานังคลคามโดยลำดับ ประทับอยู่ ณ ราวป่าอิจฉานังคลวัน เขตอิจฉานังคลคาม ก็เกียรติศัพท์อันงามของท่านพระโคดมพระองค์นั้นแล ขจรไปแล้วอย่างนี้ว่า

  แม้เพราะเหตุนี้ๆ พระผู้มีพระภาคพระองค์นั้น เป็นพระอรหันต์ตรัสรู้เองโดยชอบ ถึงพร้อมด้วยวิชชาและจรณะ เสด็จไปดีแล้วทรงรู้แจ้งโลก เป็นสารถีฝึกบุรุษที่ควรฝึก ไม่มีผู้อื่นยิ่งกว่า เป็นศาสดาของเทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย เป็นผู้เบิกบานแล้ว เป็นผู้จำแนกพระธรรม พระตถาคตพระองค์นั้น ทรงทำโลกนี้พร้อมทั้งเทวโลก มารโลก พรหมโลก ให้แจ้งชัดด้วย พระปัญญาอันยิ่งของพระองค์เองแล้ว ทรงสอนหมู่สัตว์พร้อมทั้งสมณพราหมณ์เทวดาและมนุษย์ ให้รู้ตาม พระองค์ทรงแสดงธรรมงามในเบื้องต้น งามในท่ามกลาง งามในที่สุด ทรงประกาศพรหมจรรย์ พร้อมทั้งอรรถ พร้อมทั้งพยัญชนะ บริสุทธิ์บริบูรณ์สิ้นเชิง ก็การได้เห็นพระอรหันต์ทั้งหลาย เห็นปานนั้น ย่อมเป็นการดีแล

อาการคือลักษณะที่มันเคลื่อนที่ เป็นอาการในใจ ใจเราโกรธก็ผี ใจเราโลภก็ผี แต่ก่อนเราไม่เคยอ่านอาการมันเลยมีแต่ส่งเสริมสนับสนุนมัน มันอยากโกรธก็โกรธสมใจ มันอยากโลภก็ให้มันโลภสมใจ อยากเสพรสก็ให้มัน เราเป็นทาสของกิเลส ใครไม่เคยเป็นทาสยกมือขึ้น? ไม่มีละเว้นหรอก แม้แต่อาตมาก็ยังเคย พระพุทธเจ้าก็ยังเคย อันนี้คือทาสร้ายแรง พระพุทธเจ้ามาปลดแอกทาส

พระพุทธเจ้าเป็นนักประชาธิปไตยสูงสุดก่อนใครเลย สองพันหกร้อยกว่าปีท่านปลดทั้งทาสทั้งวรรณะ นี่คือนักประชาธิปไตยมือเอกเลย นักประชาธิปไตยแท้มีแต่ช่วยเหลือรับใช้เขา รับใช้สังคม อาตมามั่นใจว่าพวกเรานี้นักประชาธิปไตยแท้พวกเราสีน้ำตาล มีสุญญตาอยู่กลาง

เทวดาบำเรอกิเลสเรียกว่าสมมุติเทพ รู้ได้ทั่วกันหมด หลงกันหมด แต่ของพระพุทธเจ้านี้ให้มาลด พอลดได้คืออุบัติเทพให้กิเลสจางคลาย เป็นเทวดาแท้ แยกให้ออกระหว่างเคหสิตเวทนากับเนกขัมมสิตเวทนา นี่คือเทวดาแท้สัตว์นรกแท้ ทำได้หมดกิเลสสะอาดบริบูรณ์เรียกว่าวิสุทธิเทพ

ทำได้ชั่วคราวก็ได้ชั่วคราว เราก็รู้เทวดา มาร พรหม เห็นเทวดาจริง เปิดโลกในจิตเราที่วนเวียนนี่แหละ หลงเสพอบายโลกีย์ จนมารู้ทางออกได้ ค่อยปฏิบัติลดละมา

เรื่องอัมพัฏฐมาณพ

 [143] สมัยนั้นแล อัมพัฏฐมาณพ ศิษย์ของพราหมณ์โปกขรสาติ เป็นผู้เล่าเรียนทรงจำมนต์รู้จบไตรเพทพร้อมทั้งคัมภีร์นิฆัณฑุ [เป็นคัมภีร์ที่ว่าด้วยชื่อของสิ่งต่างๆมีต้นไม้เป็นต้น] คัมภีร์เกตุภะ [เป็นคัมภีร์ที่ว่าด้วยกิริยาเป็นประโยชน์แก่กวี] พร้อมทั้งประเภทอักษร มีคัมภีร์อิติหาสเป็นที่ 5  [เป็นคัมภีร์ที่กล่าวถึงพงศาวดาร มีภารตยุทธเป็นต้น ซึ่งประพันธ์ไว้แต่บุราณกาลนับเป็นคัมภีร์ที่ 5 คือ นับคัมภีร์อิรุพเพทเป็นที่ 1 คัมภีร์ยชุพเพทเป็นที่ 2 คัมภีร์สามเพทเป็นที่ 3 คัมภีร์อาถรรพณเพทเป็นที่ 4 คัมภีร์อิติหาสนี้เป็นที่5] เป็นผู้เข้าใจตัวบทเป็นผู้เข้าใจไวยากรณ์ชำนาญในคัมภีร์โลกายตะ [เป็นคัมภีร์ที่ว่าด้วยเรื่องไม่น่าเชื่อต่างๆ] และ มหาปุริสลักษณะ อันอาจารย์ยกย่องและรับรองในลัทธิปาพจน์ คือ ไตรวิทยา อันเป็นของอาจารย์ของตนว่า ฉันรู้สิ่งใด เธอรู้สิ่งนั้น เธอรู้สิ่งใด ฉันรู้สิ่งนั้น

  ครั้งนั้นแล พราหมณ์โปกขรสาติ เรียกอัมพัฏฐมาณพมาเล่าว่า พ่ออัมพัฏฐะ พระสมณะโคดมศากยบุตร พระองค์นี้ทรงผนวชจากศากยสกุล แล้วเสด็จจาริกไปในโกศลชนบท พร้อมด้วยภิกษุสงฆ์หมู่ใหญ่ ประมาณ 500 รูป ถึงอิจฉานังคลคามโดยลำดับประทับอยู่ ณ ราวป่าอิจฉานังคลวันใกล้อิจฉานังคลคาม ก็เกียรติศัพท์อันงามของท่านพระโคดมพระองค์นั้นแล ขจรไปอย่างนี้ว่า

   แม้เพราะเหตุนี้ๆพระผู้มีพระภาคพระองค์นั้นเป็นพระอรหันต์ตรัสรู้เองโดยชอบ ถึงพร้อมด้วยวิชชาและจรณะ เสด็จไปดีแล้วทรงรู้แจ้งโลก เป็นสารถีฝึกบุรุษที่ควรฝึกไม่มีผู้อื่นยิ่งกว่า เป็นศาสดาของเทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย เป็นผู้เบิกบานแล้ว เป็นผู้จำแนกพระธรรม พระตถาคตพระองค์นั้น ทรงทำโลกนี้ พร้อมทั้งเทวโลก มารโลก พรหมโลก ให้แจ้งชัด ด้วยพระปัญญาอันยิ่งของพระองค์เอง แล้วทรงสอนหมู่สัตว์ พร้อมทั้งสมณพราหมณ์เทวดาและมนุษย์ให้รู้ตาม พระองค์ทรงแสดงธรรมงามในเบื้องต้น งามในท่ามกลาง งามในที่สุด ทรงประกาศพรหมจรรย์ พร้อมทั้งอรรถ พร้อมทั้งพยัญชนะ บริสุทธิ์บริบูรณ์สิ้นเชิง ก็การได้เห็นพระอรหันต์ทั้งหลาย เห็นปานนั้น ย่อมเป็นการดีแล

  พ่ออัมพัฏฐะ พ่อจงเข้าไปเฝ้าพระสมณโคดมถึงที่ประทับ แล้วจงรู้ว่าเกียรติศัพท์ของท่านพระโคดมพระองค์นั้นที่ขจรไป จริงตามนั้นหรือไม่ ท่านพระโคดมพระองค์นั้นทรงคุณเช่นนั้นจริงหรือไม่ เราทั้งหลายจะได้รู้จักท่านพระโคดมพระองค์นั้นไว้ โดยประการนั้น

  อัมพัฏฐมาณพถามว่า ท่าน ก็ไฉนเล่า ข้าพเจ้าจึงได้รู้ว่าเกียรติศัพท์ของท่านพระโคดม พระองค์นั้นที่ขจรไป จริงอย่างนั้นหรือไม่ ท่านพระโคดมพระองค์นั้นทรงคุณเช่นนั้นจริงหรือไม่?

  พราหมณ์โปกขรสาติตอบว่า พ่ออัมพัฏฐะ มหาปุริสลักษณะ 32 ประการมาแล้วในมนต์ของเรา ซึ่งพระมหาบุรุษประกอบแล้วย่อมมีคติเป็นสองเท่านั้นไม่เป็นอย่างอื่น ถ้าครองเรือน จะได้เป็นพระเจ้าจักรพรรดิ ผู้ทรงธรรม เป็นพระราชาโดยธรรม เป็นใหญ่ในแผ่นดิน มีมหาสมุทร 4 เป็นขอบเขต ทรงชนะแล้ว มีราชอาณาจักรมั่นคง สมบูรณ์ด้วยแก้ว 7 ประการ คือ จักรแก้ว ช้างแก้ว ม้าแก้ว แก้วมณี นางแก้ว คฤหบดีแก้ว ปริณายกแก้ว เป็นที่ 7 พระราชบุตรของพระองค์มีกว่าพัน ล้วนกล้าหาญ มีรูปทรงสมเป็นวีรกษัตริย์ สามารถย่ำยีเสนาของข้าศึกได้ พระองค์ทรงชำนะโดยธรรม มิต้องใช้อาชญา มิต้องใช้ศาตรา ครอบครองแผ่นดินมีสาครเป็นขอบเขต ถ้าเสด็จออกผนวชเป็นบรรพชิตจะได้เป็นพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า มีหลังคาคือกิเลสอันเปิดแล้วในโลก

พ่อครูว่า...เป็นบุญญาบารมี มิใช่อาชญาบารมี

พ่ออัมพัฏฐะ เราเป็นผู้สอนมนต์ พ่อเป็นผู้เรียนมนต์

อัมพัฏฐมาณพรับคำพราหมณ์โปกขรสาติแล้ว ลุกจากที่นั่ง ไหว้พราหมณ์โปกขรสาติกระทำประทักษิณ แล้วขึ้นรถม้าพร้อมด้วยมาณพหลายคน ขับตรงไปยังราวป่าอิจฉานังคลวัน ตลอดภูมิประเทศเท่าที่รถจะไปได้ ลงจากรถเดินตรงไปยังพระอาราม

[144] สมัยนั้นแล ภิกษุหลายรูปกำลังจงกรมอยู่กลางแจ้ง

ลำดับนั้น อัมพัฏฐมาณพเข้าไปหาภิกษุเหล่านั้นถึงที่จงกรม ครั้นแล้วได้กล่าวคำนี้กะภิกษุเหล่านั้นว่า ท่านผู้เจริญ เวลานี้ท่านพระโคดมพระองค์นั้นประทับอยู่ที่ไหน พวกข้าพเจ้าพากันเข้ามาที่นี่เพื่อจะเฝ้าพระองค์ท่าน

ครั้งนั้นแล ภิกษุเหล่านั้นคิดเห็นร่วมกันเช่นนี้ว่า อัมพัฏฐมาณพผู้นี้เป็นคนเกิดในสกุลที่มีชื่อเสียง ทั้งเป็นศิษย์ของพราหมณ์โปกขรสาติผู้มีชื่อเสียงอันการสนทนาปราศรัยกับพวกกุลบุตร เห็นปานนี้ ย่อมไม่เป็นการหนักพระทัยแก่พระผู้มีพระภาคเลยดังนี้แล้วจึงตอบอัมพัฏฐมาณพว่า อัมพัฏฐะ นั่นพระวิหารมีประตูปิดอยู่ ท่านจงสงบเสียงเข้าไปทางพระวิหารนั้น ค่อยๆเข้าไปที่เฉลียง กระแอมไอแล้วเคาะบานประตูเถิด พระผู้มีพระภาคจักทรงเปิดประตูรับท่าน

ลำดับนั้น อัมพัฏฐมาณพสงบเสียง เข้าไปทางพระวิหารซึ่งมีประตูปิดอยู่นั้น ค่อยๆ เข้าไปยังเฉลียง กระแอมไอแล้ว เคาะบานประตู พระผู้มีพระภาคทรงเปิดประตู อัมพัฏฐมาณพ เข้าไปแล้ว แม้พวกมาณพก็พากันเข้าไปปราศรัยกับพระผู้มีพระภาค ครั้นผ่านการปราศรัยพอให้ระลึกถึงกันไปแล้ว จึงนั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง

 [145] ฝ่ายอัมพัฏฐมาณพ เดินปราศรัยบ้าง ยืนปราศรัยบ้าง กับพระผู้มีพระภาค ผู้ประทับนั่งอยู่ พระผู้มีพระภาคตรัสถามว่า อัมพัฏฐะ เธอเคยสนทนาปราศรัยกับพวกพราหมณ์ผู้เฒ่าผู้แก่ผู้เป็นอาจารย์และปาจารย์เหมือนดังเธอ เดินบ้างยืนบ้าง สนทนาปราศรัยกับเราผู้นั่งอยู่ เช่นนี้หรือ?

  อ. ข้อนี้หามิได้ พระโคดมผู้เจริญ เพราะว่าพราหมณ์ผู้เดิน ก็ควรเจรจากับพราหมณ์ผู้เดิน พราหมณ์ผู้ยืนก็ควรเจรจากับพราหมณ์ผู้ยืน พราหมณ์ผู้นั่งก็ควรเจรจากับพราหมณ์ผู้นั่ง พราหมณ์ผู้นอนก็ควรเจรจากับพราหมณ์ผู้นอน

ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ แต่ผู้ใดเป็นสมณะโล้น เป็นคฤหบดีเชื้อสายกัณหโคตร เกิดจากพระบาทของท้าวมหาพรหม ข้าพเจ้าย่อมสนทนาปราศรัยกับผู้นั้น เหมือนกับที่สนทนาปราศรัยกับพระโคดมผู้เจริญนี้

อัมพัฏฐะ ก็เธอมีธุระจึงได้มาที่นี้ ก็พวกเธอมาเพื่อประโยชน์อันใดแล พึงใส่ใจถึงประโยชน์นั้นแหละไว้ให้ดี ก็อัมพัฏฐมาณพ ยังไม่ได้รับการศึกษาเลย สำคัญตัวว่าได้รับการศึกษาดีแล้ว จะมีอะไรอีกเล่า นอกจากไม่ได้รับการศึกษา

ลำดับนั้น อัมพัฏฐมาณพถูกพระผู้มีพระภาคตรัสตำหนิด้วยพระวาจาว่า เป็นคนไม่ได้รับการศึกษา โกรธ ขัดใจ เมื่อจะด่าข่มว่ากล่าวพระผู้มีพระภาค คิดว่าเราจักต้องให้พระสมณโคดมได้รับความเสียหาย ได้กล่าวคำนี้กะพระผู้มีพระภาคว่า

ท่านโคดม พวกชาติศากยะดุร้าย หยาบช้า มีใจเบา พูดพล่าม เป็นแต่พวกคฤหบดี แท้ๆ ยังไม่สักการะพวกพราหมณ์ ไม่เคารพพวกพราหมณ์ ไม่นับถือพวกพราหมณ์ ไม่บูชาพวกพราหมณ์ ไม่อ่อนน้อมพวกพราหมณ์

ท่านโคดม การที่พวกศากยะเป็นแต่พวกคฤหบดีแท้ๆ แต่ไม่สักการะพวกพราหมณ์ ไม่เคารพพวกพราหมณ์ ไม่นับถือพวกพราหมณ์ ไม่บูชาพวกพราหมณ์ ไม่อ่อนน้อมพวกพราหมณ์ นี้ไม่เหมาะไม่สมควรเลย

อัมพัฏฐมาณพ กดพวกศากยะว่า เป็นแต่พวกคฤหบดีแท้ๆ นี้เป็นครั้งแรก ด้วยประการฉะนี้

[146] อัมพัฏฐะ ก็พวกศากยะได้ทำผิดต่อเธออย่างไร?

ท่านโคดม ครั้งหนึ่งข้าพเจ้าได้ไปยังนครกบิลพัสดุ์ด้วยกรณียกิจบางอย่างของ พราหมณ์โปกขรสาติผู้อาจารย์ ได้เดินเข้าไปยังสัณฐาคารของพวกศากยะ เวลานั้นพวกศากยะและศากยกุมารมากด้วยกัน นั่งเหนืออาสนะสูงๆในสัณฐาคารเอานิ้วมือสะกิดกันและกันเฮฮาอยู่ เห็นทีจะหัวเราะเยาะข้าพเจ้าเป็นแน่ ไม่มีใครเชื้อเชิญให้ข้าพเจ้านั่งเลย

ท่านโคดม ข้อที่พวกศากยะเป็นแต่พวกคฤหบดีแท้ๆ แต่ไม่สักการะพวกพราหมณ์ ไม่เคารพพวกพราหมณ์ ไม่นับถือพวกพราหมณ์ ไม่บูชาพวกพราหมณ์ ไม่อ่อนน้อมพวกพราหมณ์ นี้ไม่เหมาะไม่สมควรเลย

อัมพัฏฐมาณพกดพวกศากยะว่า เป็นแต่พวกคฤหบดีแท้ๆนี้เป็นครั้งที่สอง ด้วยประการฉะนี้

[147] อัมพัฏฐะ แม้นางนกไส้ก็ยังเป็นสัตว์พูดได้ตามความปรารถนาในรังของตน ก็พระนครกบิลพัสดุ์เป็นถิ่นของพวกศากยะ อัมพัฏฐะไม่ควรจะข้องใจเพราะการหัวเราะเยาะเพียงเล็กน้อยนี้เลย

ท่านโคดม วรรณะ 4 เหล่านี้ คือ กษัตริย์ พราหมณ์ เวสส์ ศูทร บรรดาวรรณะ 4 เหล่านี้ 3 วรรณะคือ กษัตริย์ เวสส์ ศูทร เป็นคนบำเรอของพราหมณ์พวกเดียวโดยแท้

ท่านโคดม ข้อที่พวกศากยะเป็นแต่พวกคฤหบดีแท้ๆ แต่ไม่สักการะพวกพราหมณ์ ไม่เคารพพวกพราหมณ์ ไม่นับถือพวกพราหมณ์ ไม่บูชาพวกพราหมณ์ ไม่อ่อนน้อมพวกพราหมณ์ นี้ไม่เหมาะไม่สมควรเลย

อัมพัฏฐมาณพกดพวกศากยะว่า เป็นแต่พวกคฤหบดีแท้ๆ นี้เป็นครั้งที่สาม ด้วยประการฉะนี้

[148] ครั้งนั้นแล พระผู้มีพระภาคทรงพระดำริเช่นนี้ว่า อัมพัฏฐมาณพผู้นี้ กล่าวเหยียบย่ำพวกศากยะอย่างหนัก โดยเรียกว่า เป็นแต่พวกคฤหบดีแท้ๆ ถ้ากระไร เราจะพึงถามถึงโคตรเธอดูบ้าง

แล้วพระผู้มีพระภาค ได้ตรัสพระพุทธพจน์นี้กับอัมพัฏฐมาณพว่า

อัมพัฏฐะ เธอมีโคตรว่าอย่างไร?

กัณหายนโคตร ท่านโคดม

อัมพัฏฐะ ก็เธอระลึกถึงโคตรเก่าแก่อันเป็นของมารดาบิดาดูเถิด พวกศากยะเป็นลูกเจ้า เธอเป็นลูกนางทาสีของพวกศากยะ ก็พวกศากยะเขาพากันอ้างถึงพระเจ้าอุกกากราชว่าเป็นบรรพบุรุษ

ว่าด้วยศากยวงศ์

[149] อัมพัฏฐะ เรื่องเคยมีมาแล้ว พระเจ้าอุกกากราชทรงพระประสงค์จะพระราชทานสมบัติให้แก่พระโอรสของพระมเหสี ผู้ที่ทรงรักใคร่โปรดปราน จึงทรงรับสั่งให้พระเชฏฐกุมาร คือพระอุกกามุขราชกุมาร พระกรกัณฑุราชกุมาร พระหัตถินีกราชกุมาร และพระสีนิปุระราชกุมาร ออกจากพระราชอาณาเขต พระกุมารเหล่านั้น เสด็จออกจากพระราชอาณาเขตแล้ว จึงไปตั้งสำนัก อาศัยอยู่ ณ ราวป่าไม้สากะใหญ่ริมฝั่งสระโปกขรณีข้างภูเขาหิมพานต์ พระราชกุมารเหล่านั้นทรงสำเร็จการอยู่ร่วมกับพวกพระภคินีของพระองค์เอง เพราะกลัวพระชาติจะระคนปนกัน

อัมพัฏฐะ ต่อมาพระเจ้าอุกกากราชตรัสถามหมู่อำมาตย์ราชบริษัทว่า บัดนี้พวกกุมารอยู่กัน ณ ที่ไหน?

พวกอำมาตย์กราบทูลว่า ขอเดชะ มีราวป่าไม้สากะใหญ่อยู่ริมฝั่งสระโบกขรณี ข้างภูเขาหิมพานต์ บัดนี้ พระราชกุมารทั้งหลายอยู่ ณ ที่นั้น พระราชกุมารเหล่านั้นทรงสำเร็จการอยู่ร่วมกับพวกพระภคินีของพระองค์เอง เพราะกลัวพระชาติจะระคนปนกัน

อัมพัฏฐะ ทีนั้นพระเจ้าอุกกากราชทรงเปล่งพระอุทานว่า ท่านทั้งหลาย พวกกุมาร สามารถหนอ พวกกุมารสามารถยอดเยี่ยมหนอ 

อัมพัฏฐะ ก็พวกที่ชื่อว่าศากยะปรากฏตั้งแต่กาลครั้งนั้นเป็นต้นมา และพระเจ้าอุกกากราชพระองค์นั้น เป็นบรรพบุรุษของพวกศากยะ

และพระเจ้าอุกกากราชมีนางทาสีคนหนึ่งชื่อทิสา นางคลอดบุตรคนหนึ่ง ชื่อกัณหะ กัณหะพอเกิดมาก็พูดได้ว่า แม่จงชำระฉัน จงให้ฉันอาบน้ำ แม่จ๋า ขอแม่จงปลดเปลื้องฉันจากสิ่งโสโครกนี้ ฉันเกิดมาเพื่อประโยชน์แก่แม่

อัมพัฏฐะ มนุษย์สมัยนี้เรียกปีศาจว่า ปีศาจ ฉันใด มนุษย์สมัยนั้นก็ฉันนั้น เรียกปีศาจ ว่า คนดำ มนุษย์เหล่านั้นจึงกล่าวกันเช่นนี้ว่า ทารกนี้พอเกิดมาก็พูดได้ คนดำเกิดแล้ว ปีศาจเกิดแล้ว อัมพัฏฐะ ก็พวกที่ชื่อว่ากัณหายนะ ปรากฏตั้งแต่กาลครั้งนั้นเป็นต้นมา และกัณหะนั้นเป็นบรรพบุรุษของพวกกัณหายนะ

อัมพัฏฐะ เธอระลึกถึงโคตรเก่าแก่อันเป็นของมารดาบิดาดูเถิด พวกศากยะเป็นลูกเจ้า เธอเป็นลูกทาสีของพวกศากยะ ด้วยประการฉะนี้แล

ว่าด้วยวงศ์ของอัมพัฏฐมาณพ

[150]เมื่อพระผู้มีพระภาคตรัสอย่างนี้แล้ว มาณพเหล่านั้นได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคว่า พระโคดมผู้เจริญ ขอพระองค์อย่าทรงเหยียดหยามอัมพัฏฐมาณพด้วยพระวาทะว่าเป็นลูกทาสีให้หนักนักเลย

ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ อัมพัฏฐมาณพมีชาติดี เป็นบุตรผู้มีสกุล เป็นพหูสูตเจรจาไพเราะเป็นบัณฑิต และเธอสามารถจะโต้ตอบในคำนี้กับพระโคดมผู้เจริญได้

ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคได้ตรัสกะมาณพเหล่านั้นว่า ถ้าพวกเธอคิดเช่นนี้ว่า อัมพัฏฐมาณพมีชาติทราม มิใช่บุตรผู้มีสกุล มีสุตะน้อย เจรจาไม่ไพเราะ มีปัญญาทราม และไม่สามารถจะโต้ตอบในคำนี้กับพระสมณโคดมได้ อัมพัฏฐมาณพจงหยุดเสียเถิด พวกเธอจงโต้ตอบกับเราในคำนี้

  ก็ถ้าพวกเธอคิดเช่นนี้ว่า อัมพัฏฐมาณพมีชาติดี เป็นบุตรผู้มีสกุล เป็นพหูสูตร เจรจาไพเราะ เป็นบัณฑิต และสามารถจะโต้ตอบในคำนี้กับพระสมณโคดมได้ พวกเธอจงหยุดเสียเถิด อัมพัฏฐมาณพจงโต้ตอบกับเรา ในคำนี้ 

มาณพเหล่านั้นกราบทูลว่า ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ อัมพัฏฐมาณพมีชาติดี เป็นบุตรผู้มีสกุล เป็นพหูสูตร เจรจาไพเราะ เป็นบัณฑิต และสามารถจะโต้ตอบในคำนี้กับพระโคดมได้ พวกข้าพเจ้าจักนิ่งละ อัมพัฏฐมาณพจงโต้ตอบกับพระโคดมในคำนี้เถิด

จบ

เวลาบันทึก 11 มีนาคม 2563 ( 13:00:00 )

รายละเอียด

590202_พุทธศาสนาตามภูมิ บ้านราชฯ อัมพัฏฐสูตร ตอน 2

พ่อครูว่า...วันนี้วันอังคารที่ 2 กุมภาพันธ์ 2559  แรม 10 ค่ำเดือนยี่ปีมะแม เราก็มาตั้งใจเล่าเรียนศึกษา คนไม่ใช่สัตว์เดรัจฉาน เป็นคนเราต้องศึกษา เป็นคนเราไม่ศึกษาก็ไม่ใช่คนแล้ว เป็นผู้ที่ไม่รู้เรื่องเกิดมาแล้วไม่ใฝ่การศึกษา เพราะคนมีการศึกษามีระบบมีวิธีการมากมาย ที่ทำให้คนสามารถรู้ รู้จนกระทั่งถึงที่สุดแห่งชีวิตว่าเกิดมาทำไม เกิดมาแล้วจะไปไหน อยู่อย่างไร จะเลิกเวียนได้อย่างไร จนกระทั่งสามารถที่จะไม่เกิดอีกได้เลย ออกจากการเกิดของความเป็นคนของเราได้เลย อย่างนี้เป็นต้น ซึ่งเป็นเรื่องของคน

 เกิดมาเป็นมนุษย์แล้วก็รู้ตัวก็ไปศึกษา ผู้ที่เกิดมาเป็นมนุษย์แต่ไม่ใฝ่การศึกษา แม้แต่ความรู้ตัวว่าเขาเป็นมนุษย์เขาก็ไม่รู้ เขาก็ยังปล่อยตัวไปตามประสาเหมือนเดรัจฉาน หากินไปตามสังคมเขาพาหากิน สัตว์เดรัจฉานก็พากันหากินตามประสามัน คนก็พากันหากินตามประสาคน คนที่หากินตามประสาไปเรื่อย แล้วก็ถูกมอมเมายิ่งกว่าสัตว์ ให้ไปติดยึดมากมายหลายอย่าง จึงทุกข์ยากกว่าสัตว์เดรัจฉานอีกเยอะ แล้วก็ไม่รู้ว่าเราต้องศึกษา ปล่อยตัวไปตามเรื่องตามราวที่โลกอันคนไม่รู้มีอยู่มากนำพาไป ก็ไปเละเทะอย่างนั้น ก็น่าสังเวชใจ

 ผู้ใดเข้าใจที่อาตมาพูดนี้ดี แล้วสำนึกตั้งใจว่าจริงหนอ ถ้าผู้ใดได้ฟังที่อาตมาพูดสะดุดใจเลยว่าจริง ว่าเราเกิดมามีแต่ใฝ่หาสิ่งมาบำเรอใจ ทำมาหากินไป ก็เท่ากับสัตว์เดรัจฉานที่ทำมาหากิน แต่มันถูกมอมเมาไม่มากเท่ากับคน คนนี่ถูกมอมเมามาก แล้วก็หลงเลอะเทอะมากกว่าสัตว์เดรัจฉาน จึงทุกข์สุขมากกว่าสัตว์เดรัจฉาน ทุกข์ก็ทุกข์มากกว่า สุขก็สุขหลอก ทุกข์ก็ทุกข์แท้ทุกข์จริง

ทุกขอริยสัจ จึงยิ่งหนัก

 ศาสดาหลายศาสนาก็พยายามหาทางออกให้คนเจริญ ให้คนพ้นทุกข์แม้จะเป็นทุกข์ทางโลกีย์ก็ตาม ที่สุจริตก็ยังเข้าท่า ยิ่งผู้เป็นมนุษย์แล้วค้นพบศึกษา จนรู้จักทางที่พระพุทธเจ้าพาทำ มีทฤษฎีที่สามารถที่จะพาหลุดพ้นได้พ้นทุกข์ได้เลย ถ้าจะอยู่ก็อยู่อย่างคนประเสริฐ ไม่สร้างบาปสร้างเวรสร้างภัย อยู่ดีเป็นคนมีประโยชน์คุณค่าต่อโลกนี้ต่อไปด้วย ผู้ที่มีปฏิภาณรู้อันนี้จึงใฝ่การศึกษา แม้ศึกษากันแล้วทุกวันนี้ก็เพี้ยนไปจากความรู้ของพระพุทธเจ้าเยอะ หลงผิดยึดผิดไปอีกมาก มันก็ยิ่งน่าสังเวชใจ ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร  ก็ได้แต่บอกไปตามความเห็น ที่เห็นว่าถูก ไม่ได้หลงตนว่าใหญ่อะไร ก็พูดความจริงสู่กันฟัง

Sms 310159

0816956xxx รัฐธรรมนูญใหม่ออกมาแยกขาวแยกดำนักการเมืองและประชาชนได้เลย ฟันธง ก ท ม

0827534xxx อย่าเอาใจนักการเมืองเลยในการร่างรัฐธรรมนูญเอาความถูกต้องและเป็นประโยชน์แก่ชาติดีกว่า

พ่อครูว่า..ตอนนี้ตั้งแต่ร่างรัฐธรรมนูญมา ประเด็นที่เขากำลังพยายามที่จะเข้าหาประชาชน ไม่ไปเอาใจนักการเมืองไม่เห็นแก่นักการเมือง เพราะประเทศไทยเป็นประชาธิปไตยเป็นมา 83 ปีแล้ว ก็ล้มลุกคลุกคลานจนป่านนี้ ประชาธิปไตยก็ยังไม่ไปไหนเลย เป็นประชาธิปไตยผูกขาดของนักการเมือง อาตมาเห็นเช่นนั้นจริงๆ 

เป็นประชาธิปไตยผูกขาดของนักการเมืองบางกลุ่ม ที่มีจำนวนไม่เกิน 5000 คน เป็นเรื่องทำมาหากินทั้งนั้น ซึ่งผิดตั้งแต่ต้น การเมืองไม่ใช่เรื่องทำมาหากิน

การเมืองเป็นเรื่องจริงของประชาชน เป็นเรื่องสำคัญและจำเป็นที่ประชาชนต้องเอาใจใส่ เพราะเป็นเรื่องของประชาชนทั้งหมดโดยเฉพาะในระบอบประชาธิปไตย ถ้าเป็นระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ก็แล้วไปเถอะ เพราะยังไงก็ไปออกเสียงออกสิทธิ์ไม่ได้

แต่ในประชาธิปไตยนี้มีสิทธิ์ออกเสียงได้ทุกคน แต่คนไทยนั้นก็ยังงมงายในเรื่องนี้มาก ยังไม่ตื่นตัวในระบอบประชาธิปไตย ยังจมอยู่ในระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ เป็นยุคทาส ยังไม่ตื่นจากตรงนี้

พวกนักการเมืองใช้เราเป็นเครื่องมือ ไม่ใช่นักการเมืองที่แท้จริง นักการเมืองนั้นต้องเป็นผู้ที่มีจิตอาสา ทำประโยชน์เพื่อประชาชนอย่างแท้จริง ไม่ใช่เป็นงานอาชีพ ไม่ใช่ทำเพื่อเลี้ยงตน ล่าลาภยศโลกียสุข ไม่ใช่

พระพุทธเจ้าเป็นเจ้าแห่งประชาธิปไตย ที่ตอนนั้นไม่ได้เรียกว่าประชาธิปไตย แต่ท่านเรียกว่าอธิปไตย โดยความรู้ของท่านก็รู้จักอธิปไตย 3 อธิปไตยของโลก อธิปไตยของบุคคลที่เป็นตัวตน กับอธิปไตยที่แท้จริงคือธรรมาธิปไตย เรียกว่า โลกาอธิปไตย อัตตาธิปไตย ธรรมาธิปไตย

นี่คืออธิปไตยที่แท้จริง ซึ่งรู้จักโลก ก็คือกระแสความสัมพันธ์มวลมนุษยชาติ อยู่กันอย่างไร สัมพันธ์กันอย่างไร ปกครองกันอย่างไรในกลุ่มนั้น แล้วก็มีแต่ละคนคืออัตตา คือแต่ละคนก็ใช้ตัวตนแทรกแซงอยู่ในโลกเพื่อแย่งลาภยศสรรเสริญโลกียสุข กอบโกยตะกละตะกลามด้วยเล่ห์เหลี่ยมมาเป็นตัวกูของกู ก็มีชีวิตอยู่เช่นนั้น

ผู้ที่เข้าใจโลกเข้าใจสังคมและเข้าใจอัตตา อยู่เหนือความเป็นโลกความเป็นสังคมอยู่เหนืออัตตา จึงเป็นผู้ที่มีอำนาจแท้ เรียกว่าอำนาจที่เป็นธรรม จึงช่วยโลก ช่วยคนที่มีอัตตา คนที่มีอัตตานั้นเป็นคนบาป อัตตาคือความเห็นแก่ตัว

 ถ้าอัตตาในระดับพีชนิยามจะไม่มีความเห็นแก่ตัว ไม่มี selfish ไม่มี ish   เมื่อมันเป็นจิตนิยามก็มีความเห็นแก่ตัว ยิ่งมาเป็นมนุษย์ก็ยิ่งเห็นแก่ตัว ที่ต้องมาแก้ไขให้กลับมาเป็นมนุษย์ที่มีจิตใจสูง ไม่ใช่มนุษย์เป็นคนที่มีจิตทราม ให้หลุดพ้นความเป็นสัตว์มีจิตประเสริฐจริง

Sms 10259

0893867xxx นมก.พ่อครูฯปชธต.ของนักโกงกินเมืองอธรรมคือปชช.อยู่ใต้อำนาจอธิปไตยของรบ.อันไม่เป็นธรรม!ปชธต.ของนกม.มีธรรมคือปชช.มีอำนาจอธิปไตยเป็นของปวงชนโดยถูกต้องชอบธรรมถูกไหม?เมื่อไรจะพบหนอ?

พ่อครูว่า...รัฐบาลคือกลุ่มที่จะไปรับใช้ ที่จะไปทำงานเพื่อประชาชน ไม่ใช่เป็นเจ้านายประชาชน

0893867xxx ปชธต.ใบขาวสะอาดที่สุด ที่จริงคนไทยมีมานานแล้วดังพ่อครูเคยกล่าวพระนามพ่อหลวงฯของปท.ไทยทรงเป็นนักปชธต.ซึ่งทรงงานด้วยทศพิธราชธรรม ที่สวยงามที่สุด!ยิ่งกว่าปชธต.ใดๆในโลก! 

พ่อครูว่า...อาตมาว่าเห็นด้วย แต่ประชาชนโดยมากยังไม่เข้าใจที่ในหลวงตรัส ซึ่งท่านอนุโลมปฏิโลมให้มาก ในหลวงตรัสชัดเจนว่าเราไม่เคยทำผิดกฎหมาย เราปฏิบัติอยู่ในรัฐธรรมนูญของไทย เราไม่เคยผิดกฎหมาย ใครเคยได้ยินบ้างว่าท่านตรัสอย่างนั้นจริงๆ ท่านตรัสอย่างนั้นเพื่อบอกว่าพวกคุณเป็นนักการเมืองนักบริหารประเทศ แล้วคุณไปทำผิดกฎหมาย เบ่งข่มโดยอำนาจที่ตนมี ยิ่งมาตอนหลังก็เละเทะ ใช้อำนาจในสภาซื้อนักการเมืองในสภา ใช้อำนาจในสภาทำตามใจชอบอย่างเต็มที่ แล้วยังหลอกว่าตนเป็นประชาธิปไตยและจะเอาประชาธิปไตยคืนมา พวกเราอยู่ในยุคนี้ก็ต้องแก้ไขปรับปรุง ผู้ที่มีปัญญาและหวังดีมีหน้าที่ก็ทำอยู่เต็มที่ 

สื่อธรรมะพ่อครู(ความเสื่อมชาวพุทธ) ตอน อัมพัฏฐสูตร วิชชาและจรณะ

มาสู่อัมพัฏฐสูตร สูตรที่ 3 ในพระไตรปิฎก ล.9 เป็นสูตรที่ท่านสอนศีลสมาธิปัญญา ธรรมะของพุทธเอาศีลเป็นหลัก และปฏิบัติไปตามเบื้องต้นท่ามกลางบั้นปลาย มีศีล 5 เป็นเบื้องต้น และปฏิบัติให้เกิดฌานให้มีมรรคผลตามกิมัตถิยสูตร  

1. อวิปฏิสาร (ความไม่เดือดร้อนใจ)

2. ปามุชชะ - ปราโมทย์ (มีความยินดี)

3. ปีติ (ความอิ่มเอมใจ)

4. ปัสสัทธิ (สงบระงับจากกิเลส)

5. สุข (แบบไม่บำเรอตน คือ วูปสมสุข)

6. สมาธิ (จิตมั่นคง)

7. ยถาภูตญาณทัสสนะ (ความรู้ยิ่งในความจริง)

8. นิพพิทา (เบื่อหน่าย)

9. วิราคะ (คลายกิเลส)

10.วิมุติญาณทัสสนะ (ปัญญารู้แจ้งเห็นจริงในนิพพาน) 

(กิมัตถิยสูตร พตฎ. เล่ม 24  ข้อ 1 ,  208)

พระพุทธเจ้าท่านก็เป็นเจ้าของวิชชาจรณสัมปัณโณ จรณะคือความประพฤติ ก็พัฒนาให้ตามหลักเกณฑ์ของพระพุทธเจ้าค้นพบ จะบรรลุเป็นจิตสูงจนเป็นอรหันต์ แล้วท่านก็บอกความเสื่อมของชาวพุทธ 4 ประการ ศาสนาพุทธคือวิชชาจรณะ แต่วิชชาจรณะไม่เสื่อมหรอก แต่คนต่างหากที่เสื่อมจากวิชชาจรณะ

เรื่องวงศ์ของอัมพัฏฐมาณพ

พวกมาณพกราบทูลว่า ขอพระองค์อย่าทรงเหยียดหยามอัมพัฏฐมาณพด้วยพระวาทะว่าเป็นลูกทาสีให้หนักนักเลย อัมพัฏฐมาณพมีชาติดี เป็นบุตรผู้มีสกุล เป็นพหูสูต เจรจาไพเราะ เป็นบัณฑิตและเธอสามารถจะโต้ตอบกับพระองค์ได้

พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ถ้าพวกเธอคิดว่า อัมพัฏฐมาณพมีชาติทราม มิใช่บุตรผู้มีสกุล มีสุตะน้อย เจรจาไม่ไพเราะ มีปัญญาทรามและไม่สามารถจะโต้ตอบกับพระสมณโคดมได้ อัมพัฏฐมาณพจงหยุดเสียเถิด พวกเธอจงโต้ตอบกับเราแทน

ถ้าพวกเธอคิดว่า อัมพัฏฐมาณพมีชาติดี เป็นบุตรผู้มีสกุล เป็นพหูสูตร เจรจาไพเราะ เป็นบัณฑิตและสามารถจะโต้ตอบกับพระสมณโคดมได้ พวกเธอจงหยุดเสียเถิดอัมพัฏฐมาณพจงโต้ตอบกับเรา มาณพเหล่านั้นกราบทูลว่า อัมพัฏฐมาณพจงโต้ตอบกับพระองค์เถิด

พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ปัญหาประกอบด้วยเหตุนี้มาถึงเธอเข้าแล้ว ถึงเธอจะไม่ปรารถนา เธอก็ต้องแก้ ถ้าเธอจักไม่แก้ก็ดี จักกลบเกลื่อนด้วยคำอื่นเสียก็ดี จักนิ่งเสียก็ดี หรือจักหลีกไปเสียก็ดี ศีรษะของเธอจักแตกเป็นเจ็ดเสี่ยง ณ ที่นี้ เธอจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน เธอได้ยินพวกพราหมณ์ผู้เฒ่าผู้แก่ผู้เป็นอาจารย์และปาจารย์เล่ากันมาว่าอย่างไร พวกกัณหายนะเกิดมาจากใครก่อน และใครเป็นบรรพบุรุษของพวกกันหายนะ อัมพัฏฐมาณพได้นิ่งเสีย

พระผู้มีพระภาคได้ตรัสถามเป็นครั้งที่สอง อัมพัฏฐมาณพก็ได้นิ่งเสีย พระผู้มีพระภาคตรัสว่า เธอจงแก้เดี๋ยวนี้ บัดนี้ไม่ใช่เวลาที่เธอจะนิ่ง เพราะผู้ใดถูกตถาคตถามปัญหาอันประกอบด้วยเหตุถึงสามครั้งแล้วไม่แก้ ศีรษะของผู้นั้นจะแตกเป็นเจ็ดเสี่ยง ณ ที่นี่ (พระไตรปิฎก ล. 9/อัมพัฏฐสูตร/150-151/86-87)

ยักษ์วชิรปาณี

สมัยนั้น ยักษ์วชิรปาณีถือค้อนเหล็กใหญ่ลุกโพลงโชติช่วงยืนอยู่ในอากาศเบื้องบนอัมพัฏฐมาณพ คิดว่า ถ้าอัมพัฏฐมาณพนี้ถูกพระผู้มีพระภาคตรัสถามปัญหาที่ประกอบด้วยเหตุถึงสามครั้งแล้ว แต่ไม่แก้ เราจักต่อยศีรษะของเขาให้แตกเป็นเจ็ดเสี่ยง ณ ที่นี้ พระผู้มีพระภาคและอัมพัฏฐมาณพเท่านั้นเห็นยักษ์วชิรปาณีนั้น อัมพัฏฐมาณพตกใจกลัวขนพองสยองเกล้า ทูลขอให้พระผู้มีพระ

ภาคนั่นเองเป็นที่ต้านทาน เป็นที่เร้น เป็นที่พึ่ง กระเถิบเข้าไปนั่งใกล้ ๆ แล้วกราบทูลว่า

พระโคดมผู้เจริญ ได้ตรัสคำอะไรนั่น ขอพระโคดมผู้เจริญโปรดตรัสอีกครั้งเถิด พระผู้มีพระภาคตรัสถามว่า เธอจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน เธอได้ยินพวกพราหมณ์ผู้เฒ่าผู้แก่ผู้เป็นอาจารย์และปาจารย์เล่ากันมาว่าอย่างไร พวกกัณหายนะเกิดมาจากใครก่อน และใครเป็นบรรพบุรุษของพวกกัณหายนะ?

อัมพัฏฐมาณพกราบทูลว่า ข้าพเจ้าได้ยินมาเหมือนอย่างที่พระโคดมผู้เจริญตรัสนั่นแหละ พวกกัณหายนะเกิดมาจากกัณหะนั้นก่อน และกัณหะนั้นเป็นบรรพบุรุษของพวกกัณหายนะ(เล่ม 9/อัมพัฏฐสูตร/152/87-88)

ลูกทาสี

เมื่ออัมพัฏฐมาณพกล่าวเช่นนี้ มาณพเหล่านั้นส่งเสียงอื้ออึงเกรียวกราวว่า อัมพัฏฐมาณพมีชาติทราม ๆ มิใช่บุตรผู้มีสกุล เป็นลูกทาสีของพวกศากยะ เป็นโอรสของเจ้านายอัมพัฏฐมาณพ พวกเราไพล่ไปสำคัญเสียว่าพระสมณโคดมผู้ธรรมวาทีพระองค์เดียว ควรจะถูกรุกรานเสียได้

พระผู้มีพระภาคทรงดำริว่า มาณพเหล่านี้พากันเหยียดหยามอัมพัฏฐมาณพด้วยวาทะว่า เป็นลูกทาสีหนักนัก ถ้ากระไรเราพึงช่วยปลดเปลื้องให้ จึงตรัสว่า พวกเธออย่าเหยียดหยามอัมพัฏฐมาณพด้วยวาทะว่า เป็นลูกทาสีให้หนักนัก เพราะกัณหะนั้นได้เป็นฤาษีคนสำคัญ เธอไปยังทักษิณาชนบทเรียนมนต์อันประเสริฐ แล้วเข้าไปเฝ้าพระอุกกากราช ทูลขอพระราชธิดาพระนามว่ามัททรูปี พระเจ้าอุกกากราชทรงพระพิโรธขัดพระทัยแก่พระฤาษีนั้นว่าบังอาจอย่างนี้เจียวหนอ ฤาษีเป็นลูกทาสีของเราแท้ ๆ ยังมาขอธิดาชื่อว่ามัททรูปี แล้วทรงขึ้นพระแสงศร ท้าวเธอไม่อาจจะทรงแผลง และไม่อาจจะทรงลดลง หมู่อำมาตย์ราชบริษัทพากันเข้าไปหากัณหฤาษีแล้วกล่าวว่า ขอความสุขสวัสดีจงมีแต่พระราชา ขอความสวัสดีจงมีแด่พระราชา ฤาษีตอบว่า ความสวัสดีจักมีแด่พระราชา แต่ว่าท้าวเธอจักทรงแผลงพระแสงศรลงไปเบื้องต่ำ แผ่นดินจักทรุดตลอดพระราชอาณาเขต อำมาตย์กล่าวว่า ขอความสวัสดีจงมีแด่พระราชา ขอความสวัสดีจงมีแก่ชนบท ฤาษีตอบว่า ความสวัสดีจักมีแด่พระราชา ความสวัสดีจักมีแก่ชนบท แต่ถ้าท้าวเธอจักทรงแผลงพระแสงศรขึ้นไปเบื้องบนฝนจักไม่ตกทั่วพระราชอาณาเขตถึงเจ็ดปี อำมาตย์กล่าวว่า ขอความสวัสดีจงมีแด่พระราชา ขอความสวัสดีจงมีแก่ชนบท ขอฝนจงตกเถิด ฤาษีตอบว่า ความสวัสดีจักมีแด่พระราชา ความสวัสดีจักมีแก่ชนบท ฝนจักตก แต่พระราชาต้องทรงวางพระแสงศรไว้ที่พระราชกุมารพระองค์ใหญ่ด้วยทรงพระดำริว่า พระราชกุมารจักเป็นผู้มีความสวัสดี หายสยดสยอง พระเจ้าอุกกากราชทรงวางพระแสงศรไว้ที่พระราชกุมารพระองค์ใหญ่ พระราชกุมารก็เป็นผู้มีความสวัสดี หายสยดสยอง พระเจ้าอุกกากราชทรงกลัวถูกขู่ด้วยพรหมทัณฑ์จึงได้พระราชทานพระนางมัททรูปีราชธิดาแก่ฤาษีนั้น พวกเธออย่าเหยียดหยามอัมพัฏฐมาณพด้วยวาทะว่า เป็นลูกทาสีให้หนักนักเลย กัณหะนั้นได้เป็นฤาษีสำคัญแล้ว (ที.สี. 9/อัมพัฏฐสูตร/153-154/88-89)

ทรงเปรียบเทียบวรรณะ

พระผู้มีพระภาคตรัสถามว่า เธอจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน ขัตติยกุมารในโลกนี้พึงสำเร็จการอยู่ร่วมกับนางพราหมณกัญญา เพราะอาศัยการอยู่ร่วมกันของคนทั้งสองนั้น พึงเกิดบุตรขึ้น บุตรผู้เกิดแต่นางพราหมณกัญญากับขัตติยกุมารนั้น จะควรได้ที่นั่งหรือน้ำในหมู่พราหมณ์บ้างหรือไม่ ? อัมพัฏฐมาณพกราบทูลว่า ควรได้ ตรัสถามว่า พวกพราหมณ์ควรเชิญเขาให้บริโภคในการเลี้ยงเพื่อผู้ตาย การเลี้ยงเพื่อการมงคล การเลี้ยงเพื่อยัญพิธีหรือการเลี้ยงเพื่อแขกบ้างหรือไม่? กราบทูลว่า ควรเชิญเขาให้บริโภคได้ ตรัสถามว่า พวกพราหมณ์จะควรบอกมนต์ให้เขาหรือไม่? กราบทูลว่า ว่าควรบอกให้ ตรัสถามว่า เขาควรจะถูกห้ามในหญิงทั้งหลายหรือไม่? กราบทูลว่า เขาไม่ควรถูกห้ามเลย ตรัสถามว่า เขาควรจะได้รับอภิเษกเป็นกษัตริย์ได้บ้างหรือไม่? กราบทูลว่า ข้อนี้ไม่ควรเลย ตรัสถามว่า เพราะเหตุอะไร? กราบทูลว่าเพราะเขาไม่บริสุทธิ์ข้างฝ่ายมารดา

ตรัสถามว่า เธอจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน พราหมณกุมารในโลกนี้พึงสำเร็จการอยู่ร่วมกับนางขัตติยกัญญา เพราะอาศัยการอยู่ร่วมของคนทั้งสองนั้น พึงเกิดบุตรขึ้นบุตรผู้เกิดแต่ขัตติยกัญญากับพราหมณกุมาร จะควรได้ที่นั่งหรือน้ำในหมู่พราหมณ์บ้างหรือไม่? กราบทูลว่า ควรได้ ตรัสถามว่า พวกพราหมณ์จะควรเชิญเขาให้บริโภคในการเลี้ยงเพื่อผู้ตาย การเลี้ยงเพื่อการมงคล การเลี้ยงเพื่อยัญพิธี หรือการเลี้ยงเพื่อแขกได้บ้างหรือไม่? กราบทูลว่า ควรเชิญเขาให้บริโภคได้ ตรัสถามว่า พวกพราหมณ์ควรบอกมนต์ให้เขาหรือไม่? กราบทูลว่า ควรบอกให้ ตรัสถามว่า เขาควรถูกห้ามในหญิงทั้งหลายหรือไม่? กราบทูลว่า เขาไม่ควรถูกห้ามเลย ตรัสถามว่า เขาควรจะได้รับอภิเษกเป็นกษัตริย์ได้บ้างหรือไม่? กราบทูลว่า ว่าข้อนี้ไม่ควรเลย ตรัสถามว่า เพราะเหตุอะไร? กราบทูลว่า เพราะเขาไม่บริสุทธิ์ฝ่ายบิดา

ตรัสถามว่า เมื่อเทียบหญิงกับหญิงก็ดี เมื่อเทียบชายกับชายก็ดี กษัตริย์พวกเดียวประเสริฐ พวกพราหมณ์เลว เธอจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน พราหมณ์ทั้งหลายในโลกนี้พึงโกนศีรษะพราหมณ์คนหนึ่ง มอมด้วยเถ้า เนรเทศเสียจากแว่นแคว้นหรือจากเมืองเพราะโทษบางอย่าง เขาจะควรได้ที่นั่งหรือน้ำในหมู่พราหมณ์บ้างหรือไม่? กราบทูลว่าไม่ควรได้เลย ตรัสถามว่า พวกพราหมณ์ควรเชิญเขาให้บริโภคในการเลี้ยงเพื่อผู้ตาย การเลี้ยงเพื่อการมงคล การเลี้ยงเพื่อยัญพิธีหรือการเลี้ยงเพื่อแขกได้บ้างหรือไม่? กราบทูลว่า ไม่ควรเชิญเขาให้บริโภคเลย ตรัสถามว่า พวกพราหมณ์ควรบอกมนต์ให้เขาหรือไม่? กราบทูลว่าไม่ควรบอกให้เลย ตรัสถามว่า เขาควรถูกห้ามในหญิงทั้งหลายหรือไม่? กราบทูลว่าเขาควรถูกห้ามทีเดียว

ตรัสถามว่า เธอจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน กษัตริย์ทั้งหลาย ในโลกนี้พึงปลงเกศากษัตริย์องค์หนึ่ง มอมด้วยเถ้า แล้วเนรเทศเสียจากแว่นแคว้นหรือจากเมืองเพราะโทษบางอย่าง เขาจะควรได้ที่นั่งหรือน้ำในหมู่พราหมณ์บ้างหรือไม่? กราบทูลว่า ควรได้ ตรัสถามว่า พวกพราหมณ์ควรเชิญเขาให้บริโภคในการเลี้ยงเพื่อผู้ตาย การเลี้ยงเพื่อการมงคล การเลี้ยงเพื่อยัญพิธีหรือการเลี้ยงเพื่อแขกได้บ้างหรือไม่? กราบทูลว่าควรเชิญให้เขาบริโภคได้ ตรัสถามว่า พวกพราหมณ์ควรบอกมนต์ให้เขาหรือไม่? กราบทูลว่า ควรบอกให้ ตรัสถามว่า เขาควรถูกห้ามในหญิงทั้งหลายหรือไม่? กราบทูลว่า เขาไม่ควรถูกห้ามเลย ตรัสว่า กษัตริย์ย่อมถึงความเป็นผู้เลวอย่างยิ่ง เพราะเหตุที่ถูกกษัตริย์ด้วยกันปลงพระเกศา มอมด้วยเถ้า แล้วเนรเทศเสียจากแว่นแคว้นหรือจากเมือง เมื่อกษัตริย์ถึงความเป็นคนเลวอย่างยิ่งเช่นนี้ พวกกษัตริย์ก็ยังประเสริฐ พวกพราหมณ์เลว (ที.สี. 9/อัมพัฏฐสูตร/155-158/89-91)

คาถาสินังกุมารพรหม

สมจริงดังคาถาที่สนังกุมารพรหมได้ภาษิตไว้ว่า "กษัตริย์เป็นผู้ประเสริฐที่สุด ในหมู่ชนผู้รังเกียจด้วยโคตร ท่านผู้ถึงพร้อมด้วยวิชชาและจรณะเป็นผู้ประเสริฐที่สุด ในหมู่เทวดาและมนุษย์"

พระผู้มีพระภาคตรัสว่า คาถาที่สนังกุมารพรหมขับถูกไม่ผิด ภาษิตไว้ถูก ไม่ผิด ประกอบด้วยประโยชน์ ไม่ใช่ไม่ประกอบด้วยประโยชน์ เราเห็นด้วย ถึงเราก็กล่าวเช่นนี้ว่า "กษัตริย์เป็นผู้ประเสริฐที่สุด ในหมู่ชนผู้รังเกียจด้วยโคตร ท่านผู้ถึงพร้อมด้วยวิชชาและจรณะเป็นผู้ประเสริฐที่สุดในหมู่เทวดาและมนุษย์" (ที.สี. 9/อัมพัฏฐสูตร/159-161/91-92)

วิชชาจรณสัมปทา

อัมพัฏฐมาณพทูลถามว่า จรณะเป็นไฉน วิชชาเป็นไฉน? พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า ในวิชชาสมบัติและจรณสมบัติอันเป็นคุณยอดเยี่ยม เขาไม่พูดอ้างชาติอ้างโคตรหรืออ้างมานะว่า ท่านควรแก่เรา หรือท่านไม่ควรแก่เรา อาวาหมงคล วิวาหมงคล หรืออาวาหวิวาหมงคล มีในที่ใด ในที่นั้นเขาจึงจะพูดอ้างชาติบ้างอ้างโคตรบ้าง หรืออ้างมานะบ้างว่า ท่านควรแก่เรา หรือท่านไม่ควรแก่เรา ชนเหล่าใดยังเกี่ยวข้องด้วยการอ้างชาติ ยังเกี่ยวข้องด้วยการอ้างโคตร ยังเกี่ยวข้องด้วยการอ้างมานะ หรือยังเกี่ยวข้องด้วยอาวาหวิวาหมงคล ชนเหล่านั้น ชื่อว่ายังห่างไกลจากวิชชาสมบัติ และจรณสมบัติอันเป็นคุณยอดเยี่ยม การทำให้แจ้งซึ่งวิชชาสมบัติและจรณสมบัติ อันเป็นคุณยอดเยี่ยมย่อมมีได้เพราะละการเกี่ยวข้องด้วยการอ้างชาติ ความเกี่ยวข้องด้วยการอ้างโคตร ความเกี่ยวข้องด้วยการอ้างมานะ และความเกี่ยวข้องด้วยอาวาหวิวาหมงคล

พ่อครูว่า...วิชชาจรณะคือประชาธิปไตยที่แท้

อัมพัฏฐมาณพทูลถามซ้ำว่า จรณะเป็นไฉน วิชชาเป็นไฉนเล่า? พระผู้มีพระภาคตรัสตอบย้ำว่า พระตถาคตเสด็จอุบัติในโลกนี้ เป็นพระอรหันต์ ตรัสรู้เองโดยชอบ ถึงพร้อมด้วยวิชชาและจรณะ เสด็จไปดีแล้ว ทรงรู้แจ้งโลกเป็นสารถีฝึกบุรุษที่ควรฝึกไม่มีผู้อื่นยิ่งกว่า เป็นศาสดาของเทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย เป็นผู้เบิกบานแล้ว เป็นผู้จำแนกพระธรรม พระตถาคตพระองค์นั้น ทรงทำโลกนี้ พร้อมทั้งเทวโลก มารโลก พรหมโลก ให้แจ้งชัดด้วยพระปัญญาอันยิ่งของพระองค์เองแล้ว ทรงสอนหมู่สัตว์พร้อมทั้งสมณพราหมณ์เทวดาและมนุษย์ให้รู้ตาม ทรงแสดงธรรมงามในเบื้องต้น งามในท่ามกลาง งามในที่สุด ทรงประกาศพรหมจรรย์พร้อมทั้งอรรถ พร้อมทั้งพยัญชนะ บริสุทธิ์บริบูรณ์สิ้นเชิง คฤหบดี บุตรคฤหบดี หรือผู้เกิดเฉพาะในตระกูลใดตระกูลหนึ่ง ย่อมฟังธรรมนั้น ครั้นฟังแล้วได้ศรัทธาในพระตถาคต เมื่อได้ศรัทธาแล้ว ย่อมเห็นตระหนักว่า ฆราวาสคับแคบ เป็นทางมาแห่งธุลี บรรพชาเป็นทางปลอดโปร่ง การที่บุคคลผู้ครองเรือนจะประพฤติพรหมจรรย์ให้บริบูรณ์ให้บริสุทธิ์ โดยส่วนเดียวดุจสังข์ขัด ไม่ใช่ทำได้ง่าย ถ้ากระไร เราพึงปลงผมและหนวด นุ่งห่มผ้ากาสาวพัสตร์ ออกบวชเป็นบรรพชิต สมัยต่อมาเขาละกองโภคสมบัติน้อยใหญ่ ละเครือญาติน้อยใหญ่ปลงผมและหนวด นุ่งห่มผ้ากาสาวพัสตร์ออกบวชเป็นบรรพชิต เมื่อบวชแล้วสำรวมระวังในพระปาติโมกข์อยู่ ถึงพร้อมด้วยมารยาทและโคจร มีปกติเห็นภัยในโทษเพียงเล็กน้อยสมาทานศึกษาอยู่ในสิกขาบททั้งหลาย ประกอบด้วยกายกรรมวจีกรรมที่เป็นกุศล มีอาชีพบริสุทธิ์ถึงพร้อมด้วยศีลคุ้มครองทวารในอินทรีย์ทั้งหลาย ประกอบด้วยสติสัมปชัญญะ เป็นผู้สันโดษ (ที.สี. 9/อัมพัฏฐสูตร/162-163/92-93)

พ่อครูว่า...นักบวชในอโศกต้องมีโภคขันธาปหายะ ทิ้งทรัพย์ศฤงคารมาโดยไม่อนุโลมเลย ส่วนญาติปริวัตตังปหายะนั้นก็ให้ทิ้งมาเช่นกัน แต่ก็มีอนุโลมอยู่บ้างตามหลักพระธรรมวินัยของพระพุทธเจ้า

อาตมาภูมิใจว่าสมณะอโศกละทิ้งทรัพย์ศฤงคารมาแล้ว แต่ก็มีบางผู้บางคนก็เก็บสะสมวัตถุบ้าง แต่ไม่ใช่วัตถุใหญ่โตอะไรนักหนา ก็ให้ไปเอาไว้ที่สขจ.ดีกว่า ระวังงูเห่ากัดตายนะ อาตมาสามารถทำได้แม้แต่สิกขมาตุให้มาบวชถือศีล 10 ก็พยายามสละทรัพย์สินศฤงคาร ก็ทำได้อย่างน่าภูมิใจ ก็อยู่กันตายเผาไปหลายรูปแล้วก็ทำได้ ทางโน้นเขาอ้างว่าทำได้อย่างไรไม่ใช้เงินใช้ทอง ออกจากกุฏิก็ต้องใช้เงินแล้ว แต่พวกเราทำได้ เดินเอาอย่างเดียว ใครนิมนต์ให้ขึ้นรถไม่ขึ้น จนมีคราวหนึ่งตำรวจจับไปที่โรงพักเอาใส่รถไป สอบสวนมาก็พบว่าท่านไม่ผิด ท่านก็บอกว่าให้เอาท่านไปไว้ที่เดิมตอนจับมา อาตมาตั้งชื่อว่า สมณะหม่อน มุทุกันโต

คำพูดใดที่ไม่เป็นไปเพื่อการละหน่ายคลาย คำพูดนั้นคือเดรัจฉานกถา คำพูดที่ควรพูดคือ กถาวัตถุ 10

ไม่ใช่ว่าไม่ทำอะไรไม่ทำการงานมีแต่นั่งสมาธิหลับตาปฏิบัติธรรม อย่างนั้นไม่ใช่แต่ของพุทธทำงานอย่างไม่มีมิจฉาอาชีวะ 5

ปฏิบัติตนให้บริสุทธิ์จนไม่มอบตนในทางที่ผิด มาอยู่กับหมู่มิตรดีสหายดี ที่นี่ ถ้าไปอยู่กับทางโน้นก็จะไม่ง่ายในการบริสุทธิ์ในศีล 10 เป็นไปได้ยากมากเลย ควรมาอยู่กับหมู่ที่ควรอยู่ ทำจนพ้นมิจฉาชีพข้อที่ 5 อาตมาภูมิใจที่พวกคุณทำกันได้แล้ว แม้จะมีจิตที่เหลืออยู่ก็พากเพียรไปทำให้หมดไป

จบ

เวลาบันทึก 11 มีนาคม 2563 ( 13:00:36 )

รายละเอียด

590203_พุทธศาสนาตามภูมิ อัมพัฏฐสูตร ตอน 3

พ่อครูว่า...วันนี้วันพุธที่ 3 ธันวาคม 2559 แรม 11 ค่ำ เดือนยี่ ปีมะแม

สื่อธรรมะพ่อครู(อาหารของวิชชา) ตอน ฟังธรรมด้วยดีย่อมเกิดปัญญา

เราก็ได้พยายามศึกษากัน ผู้ตั้งใจศึกษาใส่ใจศึกษา ดี ผู้ไม่ตั้งใจศึกษา ไม่ดี เป็น ธรรมดา ขออนุโมทนากับผู้ที่ตั้งใจศึกษา ว.นบ. กลุ่มของคนที่ตั้งใจศึกษาจะลาออกเมื่อไหร่ก็ได้ จะเข้ามาเรียนเมื่อไหร่ก็ได้ไม่เสียเงินสักบาท ตอนที่ฟังแล้วรู้สึกคึกคักก็มารวมตัวกัน พอมาถึงวันนี้แล้วก็ชักโรยรา มาบ้างไม่มาบ้างจริงๆแล้วไม่มีสักบั้งเลย หายไป ก็เลยว่าทำไมอาตมาสนุกอยู่คนเดียว มันมีธรรมรส ยิ่งอ่านยิ่งเห็นความลึกซึ้งของพระไตรปิฎก แต่ละคำความที่หยิบขึ้นมาขยายความยิ่งเห็นความลึกซึ้งชัดเจน ดีขึ้นด้วย

เราเข้าใจแล้วว่าเรามาเอาธรรมะชีวิตนี้ แต่หลายคนก็ไม่เอาใจใส่ อาตมาไม่อยากจะบอกว่าเป็นผู้รู้ที่จะพาพวกคุณบรรลุอรหันต์ได้จริง ไม่อยากจะพูด แต่อาตมาเชื่อมั่นว่าเป็นเช่นนั้นจริง แต่พวกเราก็โรยราลง อันนี้ก็เข้าใจ จิตของเราบางทีก็เซ็งเบื่อหน่าย แต่ถึงอย่างไรก็ตาม การฟังธรรม แม้เราไม่อยากฟังก็ต้องตั้งใจฟัง ฟังด้วยดีย่อมเกิดปัญญา "สุสสูสัง ละภะเต ปัญญัง"

ฟังธรรมด้วยดีย่อมเกิดปัญญา ฟังธรรมแล้วได้ปัญญา ได้ความรู้ขึ้นมาอาตมาไม่ได้พูดเอาเองนะ "สุสสูสัง ละภะเต ปัญญัง" ฟังด้วยดีย่อมเกิดปัญญา

เป็นคำตรัสของพระพุทธเจ้า อาตมาว่าไม่เสียหลายเลยถ้าได้ฟังธรรมจากสัตบุรุษเสมอ อาตมาไม่ต้องพูดหรอกว่าอาตมาเป็นสัตบุรุษ จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่ใคร อาตมาไม่ต้องพูด เปิดตัวจนล่อนจ้อนหมดแล้ว ไม่เหลืออะไรเลย เปิดตัวเองหมดแล้ว

ที่พูดนี้ก็เพื่อเตือนสติ พูดให้รู้สึก ใครได้ฟังจะรู้สึก ถ้าใครไม่ได้ฟังก็น่าสงสาร อาตมาพูดย้ำซ้ำ เตือนให้ ก็ไม่ได้ยินด้วย ไม่ได้ใส่ใจมาฟังด้วย บางคนไม่ได้มา ไม่ได้ฟัง ก็ยังไปตามฟังรีรัน ก็พอทำเนา แต่บางคนก็ไม่เอาถ่าน ขี้เถ้าก็ไม่เอา ไม่รู้จะเอาอะไร ถ่านก็ไม่เอา ขี้เถาก็ไม่เอา แล้วมันจะมีไฟหรือ ก็เตือนติงไป พวกเราน่าจะเห็นโอกาสดี อาตมายังมีชีวิต ขยันหมั่นเพียร ขยันอุตสาหะ ที่จะสอนพวกเรา

อาตมาว่า อาตมาไม่ได้ทำเล่นๆ ทุกคราวที่มีการบรรยายธรรม ตั้งใจพากเพียร ที่จะบรรยายให้ละเอียด ให้ลึกซึ้ง ให้พาคุณบรรลุอรหันต์ เดี๋ยวนี้ให้ได้ แหมแต่มันก็ไม่ได้ มันไม่เก่ง ไม่รู้จะทำอย่างไร ยังไม่เก่ง ตัวเองยังไม่เก่ง

มันเป็นโอกาสนะ อาตมาก็ยังพากเพียรให้พวกเราอยู่ ตั้งใจให้ละเอียดลึกซึ้งพาคุณบรรลุอรหันต์ให้ได้เดี๋ยวนี้เลย แต่ไม่เก่ง พวกปัจฉาฯ คงฟังอาตมาจนรำคาญว่า ไม่เก่ง แก้แล้วแก้อีก มันช้ามันไม่ค่อยเร็ว ถูกต้องคมชัดจบ มันไม่เลย ต้องทวนทำซ้ำซากวนเวียน ใช้เวลาไม่เสร็จสักที ก็เลยบ่น แล้วมันก็ไม่เก่งจริงๆ

สื่อธรรมะพ่อครู(ความเสื่อมชาวพุทธ) ตอน ไม่เข้าใจกาย หมดทางบรรลุธรรม

มาต่อในอัมพัฏฐสูตร ถึงตอนที่พระพุทธเจ้าไล่เรียงต้นตระกูลของ

อัมพัฏฐะ พระพุทธเจ้ารู้ได้ครบยิ่งกว่า อัมพัฏฐะก็เลยพูดไม่ออก เถียงไม่ได้ก็ยอมพระพุทธเจ้าสุดท้ายก็บอกว่า พระพุทธเจ้าสรุปชัดๆในความหมายของกษัตริย์กับพราหมณ์ ซึ่งกษัตริย์กับพราหมณ์จะผลัดกันฉลาด เช่น ยุคนี้เป็นต้น พราหมณ์หรือสมณะนักบวชไม่ฉลาดไม่มีภูมิธรรมอาริยะ แต่กษัตริย์มีภูมิธรรมอาริยะ เช่น ของไทยนี่แหละ สมณะภิกษุในศาสนาไม่มี ยกเว้นอาตมาไว้นะ ในกระแสหลักไม่มี สู้กษัตริย์พระองค์นี้ไม่ได้ ที่ท่านมีพุทธธรรมอาริยะ ไม่ได้พูดข่มแต่พูดสัจจะวิชาการ

"กษัตริย์เป็นผู้ประเสริฐที่สุด ในหมู่ชนผู้รังเกียจด้วยโคตร ท่านผู้ถึงพร้อมด้วยวิชชาและจรณะเป็นผู้ประเสริฐที่สุด ในหมู่เทวดาและมนุษย์" พระพุทธเจ้าท่านว่า ถ้าจะพูดถึงเรื่องวิชชาจรณะ จะไม่พูดถึงเปลือก แต่เอาเนื้อแท้ของวิชชาจรณะ

คำว่าเทวดากับมนุษย์ หมายถึง จิต เจตสิก รูป นิพพาน คือ จิต มโน วิญญาณ พระพุทธเจ้าตรัสเรื่องมนุษย์ชมพูทวีป มนุษย์อุตรกุรุทวีป เทวดาดาวดึงส์ คนที่ไม่เข้าใจคำว่ากาย ความหมายถึง จิตมโนวิญญาณ เขาก็จะไปเห็นกายของเทวดาเป็นรูปร่าง เป็นตัวตนลอยไปลอยมา เหมือนอย่างอาจารย์มั่นบอกว่ามีฌานสูง แล้วเข้าฌานไปสอนเทวดา เทวดาก็ลอยมาจากต่างประเทศ

ไม่เห็นกายอย่างที่พระพุทธเจ้าบอกว่า กายคือมโนคือวิญญาณคือจิต เป็นความเสื่อมของความรู้ของศาสนาพุทธเรื่องของคำว่ากาย กลายเป็นวัตถุดินน้ำไฟลม

เทวดาคือจิต มนุษย์คือจิตสูงจิตเจริญ ชมพูทวีปก็ไปหมายถึงตัวตนเราเขา อยู่ในแคว้นอินเดีย อาตมาบอกว่าชมพูทวีปตอนนี้อยู่ในไทย คนก็หาว่าอวดดีพูดเกินพระพุทธเจ้า คนเข้าใจไม่ได้ ก็ตอนนี้มีชาวอโศกที่เข้าใจเรื่องกาย แล้วเป็นมนุษย์อุตรกุรุทวีปได้ มี สุรภาโว สติมันโต อิธพรหมจริยวาโส

สุรภาโย คือองคาพยพทั้งหมดอาการ 32 แข็งแรง พร้อมสัญญาและใจ มีสติที่เป็นสัมโพชฌงค์ รู้จักอาการจิตเจตสิกที่ทำให้เป็นมนุษย์อเวจี มนุสเปโต ก็แก้ไขให้เป็นมนุสโส เป็นมนุษย์อุตรกุรุทวีปได้ ก็แก้เพราะเข้าใจกายเป็นสัมมาทิฏฐิ

ขณะนี้ คำว่ากายคำเดียวขวางทางนิพพานในการปฏิบัติธรรมทั้งหมด อาจารย์ที่เก่งในประเทศไทยที่หลงกันว่าเป็นอรหันต์ก็เข้าใจคำว่ากายนี้ไม่ได้ ว่ากายนี้คืออาการของเวทนาสัญญาสังขาร เป็นอาการของกลุ่มของจิต ของสังขารทั้งหลาย แม้แต่กายสังขารคือการปรุงแต่งทั้งนอกและใน กายสังขารก็เน้นที่จิต

เวลาปฏิบัติอานาปานสติ ทำกายสังขารนี้ให้สงบ ปัสสัมภยังกายสังขารัง ก็ไปเข้าใจว่า กายเป็นภายนอก ก็ไปนั่งสมาธิอย่าให้กระดุกกระดิกเป็นกายสังขารสงบ ก็ผิดถนัด จะปฏิบัติสติปัฏฐาน รู้กายวิญญัติก็เอาแค่เป็นรูปร่างภายนอกเท่านั้น

อย่างอาตมาแสดงออกนี้เป็นท่าที ลีลา นัจจะ คีตะ วาทิตะ เพื่อสื่อให้เห็นจิตไม่ใช่ให้รู้แค่ร่างนอก อาตมาจึงไม่สนใจว่าจะเป็นอย่างไรภายนอกนัก แต่ให้คุณเข้าใจได้ก็แล้วกัน ทั้งสามสภาพภายนอกให้สื่อถึงภายใน ผู้เข้าใจกายวิญญัติแล้วใช้เป็นประโยชน์ แต่ถ้าเข้าใจว่ากายวิญญัติเป็นแค่ภายนอกเท่านั้นไม่มีนามมาเกี่ยวก็ผิดเลย ทั้งหมดภายนอกคือมีใจเป็นประธาน มโนเป็นประธานทั้งนั้น

ยิ่งคำว่ากายกลิ แปลว่าองค์ประชุมที่ก่อโทษภัยในจิต ก็คือตัวกิเลสแท้ แต่ไม่รู้จักเพราะไม่เข้าใจคำว่ากาย จะมีมือไม้ขาแข้งเป็นกิเลสได้อย่างไร ก็ไม่ไปอ่านอาการของกายกลิ คือองค์ประชุมที่เป็นโทษในจิตมโนวิญญาณ

ทั้งที่ในพจนานุกรมบาลีบอกว่า กายคือกองของเวทนาสัญญาสังขาร แต่เวลาปฏิบัติกายในกายก็ไม่เกี่ยวกับจิตเลย ตัดจิตเลย ก็หมดสิ้นทางเลยที่จะบรรลุธรรม แค่นี้น่ะ เพราะเข้าใจรูปนามผิด กำหนดผิด กำหนดรู้กายที่ควรเข้าถึงจิตแต่ว่าไปกำหนดแค่ภายนอกก็หมด จะทำกายอภิสังขาร เป็นกายสังขารก็ไปพิจารณาให้ร่างอยู่นิ่งเท่านั้น ซึ่งไม่ใช่เท่านั้น จริงว่าข้างนอกต้องสุจริตก่อน แต่เนื้อแท้ต้องหาข้างใน

แม้ที่สุด จิตท่านบริสุทธิ์แล้วแต่อาการข้างนอกมันดูหยาบ แต่จิตอาตมาบริสุทธิ์ แต่ให้จิตเป็นจริงให้ได้ก็แล้วกัน อรหันต์ทุกองค์หยุดจิตไม่ปรุงได้ไม่สังขารต่อ หยุดเฉยวางได้ อรหันต์ทุกองค์ต้องทำได้ ทำไม่ได้ไม่ใช่อรหันต์ แต่ถ้าหยุดอย่างสมถะกดข่มได้ไม่ใช่อรหันต์ เขาอาจทำเก่งได้ ทั้งเร็วและนานด้วยแต่ไม่ใช่การบรรลุธรรม อย่างฤาษีนี้เก่งทำได้แต่ไม่ใช่อรหันต์ ไม่ใช่พลังปัญญาที่ทำให้หยุดระงับทำให้เกิดเนกขัมสิตอุเบกขาเวทนา

เขาทำได้แต่เข้าไปหยุดสะกดจิตหยุด แต่ของพระพุทธเจ้าออกมาเห็นแจ้งทุกอย่าง แล้วกิเลสหลุดด้วยไฟฌาน มีพลังปัญญาสลายได้ นี่คือแนวลึก

เพราะฉะนั้นพอบอกว่ามนุษย์เทวดาดาวดึงส์ ก็ไปคิดถึงเทวดาลอยฟ่อง จะไม่เห็นอาการ ลิงค นิมิต อุเทศเลย เพราะเข้าใจกายไม่ได้ เห็นเทวดาเป็นรูปร่าง ไม่ใช่เห็นอาการของนามธรรม อาการของจิตที่เจริญ อาการของจิตที่ไม่มีกิเลส ก็ไม่ได้อ่านศึกษาตรงนี้ แต่ศึกษาตื้นๆ เพราะเข้าใจไม่หมดไม่ครบ จึงอ่านผิด อ่านกายเข้าไปถึงจิตเจตสิกแท้ๆไม่ได้ เพราะค้างที่กาย ไม่ทะลุคำว่ากาย ไม่เข้าถึงจิต เพราะเข้าใจผิด กายนี่ลึก มีแต่จิตไม่คำนึงถึงร่างภายนอกได้เลย แต่คำว่ากายนี้ จะต้องเรียนจากข้างนอกไปก่อน

ข้างนอกต้องบรรลุก่อนแล้วจะเข้าถึงจิตภายใน เช่น บรรลุกามภพ ก็ไม่ต้องทำอีกในภายนอก มีแต่เข้าหารูป หาอรูป ไม่ใช่รูปร่างแต่เป็นอาการ เข้าใจสิ่งเหล่านี้ไม่ได้ก็สิ้นทางบรรลุสูงสุด อาจได้ผิวเผินเล็กน้อย ราคะโทสะโมหะบางอย่างระงับได้ ถึงอาสวะบ้างอย่างแต่ไม่ถึงวิโมกข์

วิโมกข์ 8 เขาอธิบายกันหมายถึงนั่งสมาธิไปหมด แต่ที่จริงไม่ได้นั่งหลับตานะ ถ้าเข้าใจว่ากายคือภายนอก ก็สัมผัสวิโมกข์ 8 ด้วยกาย ถ้าไปเข้าใจว่ากายที่พระพุทธเจ้าว่าต้องสัมผัสวิโมกข์ 8 ด้วยกาย แล้วคุณเข้าใจว่ากายคือภายนอก ดังนั้น ฌาน สมาธิคุณต้องสัมผัสภายนอกด้วยสิ แต่เขาก็ไปนั่งสมาธิทำวิโมกข์

เราจะรู้ว่าเราเป็นโสดาบัน เป็นสกิทาคามี อนาคามี อรหันต์ได้ ก็ต้องอ่านอาการลิงค นิมิต อุเทศได้ ปฏิบัติไปตามลำดับ อ่านพฤติของกาย คือองค์ประชุมออก ถ้าองค์ประชุมภายนอก มีนัจจะ คีตะ วาทิตะครบ แต่ไม่ทิ้งใจเลย มีใจประกอบเป็นประธานด้วย กำหนดท่าทางลีลาองค์ประกอบดินน้ำไฟลมทั้งหมด มีสุ้มเสียงสำเนียงภาษาครบ เรียกว่ากายวิญญัติ แต่ถ้าเป็นพระบางองค์ขยับแต่ปากก็ได้แต่ว่าส่วนใหญ่ไม่ใช่ จะเรียกว่าสื่อให้รู้แต่เสียงกับคำพูดภาษา นั่นคือ วจีวิญญัติ คือสื่อจากใจถึงใจ ใจสั่งให้ร่างพูด เพื่อให้เข้าไปรู้ถึงใจ ไม่ใช่รู้แค่ภาษาสำเนียงมีนัจจะ คีตะด้วย เป็นปฏิฆสัมผัสโสให้ไปรู้นาม องค์ประชุมของนาม ไม่ใช่แค่รูป ใครฟังธรรมอาตมาแล้วเข้าถึงนามธรรมของตนเองได้ก็เจริญ

พูดถึงกายทีไร ถึงจิตมโนวิญญาณทุกที นั่นถูกตามพระพุทธเจ้าว่าแล้ว ต้องปฏิบัติได้จริงด้วยไม่ใช่ได้แค่ภาษา จะรู้จักเทวดา มาร พรหม ว่าคือเรื่องจิต มโน วิญญาณ​ รูปคือสิ่งที่ถูกรู้ เป็นนามกายได้ นามนั้นถือว่าเป็นรูปได้

สื่อธรรมะพ่อครู(ความเสื่อมชาวพุทธ) ตอน วิชชาจรณะ จะไม่อ้างชาติหรือโคตร

วิชชาจรณสัมปทา

อัมพัฏฐมาณพทูลถามว่า จรณะเป็นไฉน วิชชาเป็นไฉน? พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า ในวิชชาสมบัติและจรณสมบัติอันเป็นคุณยอดเยี่ยม เขาไม่พูดอ้างชาติอ้างโคตรหรืออ้างมานะว่า ท่านควรแก่เรา หรือท่านไม่ควรแก่เรา อาวาหมงคล วิวาหมงคล หรืออาวาหวิวาหมงคล มีในที่ใด ในที่นั้นเขาจึงจะพูดอ้างชาติบ้างอ้างโคตรบ้าง หรืออ้างมานะบ้างว่า ท่านควรแก่เรา หรือท่านไม่ควรแก่เรา ชนเหล่าใดยังเกี่ยวข้องด้วยการอ้างชาติ ยังเกี่ยวข้องด้วยการอ้างโคตร ยังเกี่ยวข้องด้วยการอ้างมานะ หรือยังเกี่ยวข้องด้วยอาวาหวิวาหมงคล ชนเหล่านั้น ชื่อว่ายังห่างไกลจากวิชชาสมบัติ และจรณสมบัติอันเป็นคุณยอดเยี่ยม การทำให้แจ้งซึ่งวิชชาสมบัติและจรณสมบัติ อันเป็นคุณยอดเยี่ยมย่อมมีได้ เพราะละการเกี่ยวข้องด้วยการอ้างชาติ ความเกี่ยวข้องด้วยการอ้างโคตร ความเกี่ยวข้องด้วยการอ้างมานะ และความเกี่ยวข้องด้วยอาวาหวิวาหมงคล

อัมพัฏฐมาณพทูลถามซ้ำว่า จรณะเป็นไฉน วิชชาเป็นไฉนเล่า? พระผู้มีพระภาคตรัสตอบย้ำว่า พระตถาคตเสด็จอุบัติในโลกนี้ เป็นพระอรหันต์ ตรัสรู้เองโดยชอบถึงพร้อมด้วยวิชชาและจรณะ เสด็จไปดีแล้ว ทรงรู้แจ้งโลกเป็นสารถีฝึกบุรุษที่ควรฝึกไม่มีผู้อื่นยิ่งกว่า เป็นศาสดาของเทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย เป็นผู้เบิกบานแล้ว เป็นผู้จำแนกพระธรรม

พระตถาคตพระองค์นั้น ทรงทำโลกนี้ พร้อมทั้งเทวโลก มารโลก พรหมโลก ให้แจ้งชัดด้วยพระปัญญาอันยิ่งของพระองค์เองแล้ว ทรงสอนหมู่สัตว์พร้อมทั้งสมณพราหมณ์เทวดาและมนุษย์ให้รู้ตาม ทรงแสดงธรรมงามในเบื้องต้น งามในท่ามกลาง งามในที่สุด ทรงประกาศพรหมจรรย์พร้อมทั้งอรรถ พร้อมทั้งพยัญชนะ บริสุทธิ์บริบูรณ์สิ้นเชิง

คฤหบดี บุตรคฤหบดี หรือผู้เกิดเฉพาะในตระกูลใดตระกูลหนึ่ง ย่อมฟังธรรมนั้น ครั้นฟังแล้วได้ศรัทธาในพระตถาคต เมื่อได้ศรัทธาแล้ว ย่อมเห็นตระหนักว่า ฆราวาสคับแคบ เป็นทางมาแห่งธุลี บรรพชาเป็นทางปลอดโปร่ง การที่บุคคลผู้ครองเรือนจะประพฤติพรหมจรรย์ให้บริบูรณ์ให้บริสุทธิ์ โดยส่วนเดียวดุจสังข์ขัด ไม่ใช่ทำได้ง่าย ถ้ากระไร เราพึงปลงผมและหนวด นุ่งห่มผ้ากาสาวพัสตร์ออกบวชเป็นบรรพชิต สมัยต่อมาเขาละกองโภคสมบัติน้อยใหญ่ ละเครือญาติน้อยใหญ่ ปลงผมและหนวด นุ่งห่มผ้ากาสาวพัสตร์ออกบวชเป็นบรรพชิต เมื่อบวชแล้วสำรวมระวังในพระปาติโมกข์อยู่ ถึงพร้อมด้วยมารยาทและโคจร มีปกติเห็นภัยในโทษเพียงเล็กน้อย สมาทานศึกษาอยู่ในสิกขาบททั้งหลาย ประกอบด้วยกายกรรมวจีกรรมที่เป็นกุศล มีอาชีพบริสุทธิ์ถึงพร้อมด้วยศีลคุ้มครองทวารในอินทรีย์ทั้งหลาย ประกอบด้วยสติสัมปชัญญะ เป็นผู้สันโดษ (ที.สี. 9/อัมพัฏฐสูตร/162-163/92-93)

พ่อครูว่า...พระพุทธเจ้าทุกพระองค์ที่อุบัติขึ้นในโลกถือว่าเป็นธัมมสามี คือเจ้าของธรรมะ พระพุทธเจ้าองค์ก่อนก็ปรินิพพานไปแล้ว ปัจจุบันก็มีแต่พระพุทธเจ้าองปัจจุบันเท่านั้น

อาตมายังไม่ใช่เจ้าของธรรมะ อาตมาแสดงแต่วิชชาจรณะ แต่คนไม่มาฟังนี้คือคนมีมานะ แม้คนเล็กคนน้อยก็มีมานะ ไม่ต้องพูดถึงคนใหญ่โตเลย

ฆราวาสคับแคบนั้น คือคุณไปหลงแต่ก้อนทองก้อนเพชรก้อนขี้ ไปอยู่แต่ตรงนั้นนั่นคือฆราวาส พวกวงฆราวาสคือพวกอยู่กับก้อนขี้ อยู่กับก้อนเงินก้อนทองก้อนทรัพย์สินนี่แหละ อะไรที่มันเริ่มมารวมกัน ถ้า0 กับ 1 มันมีส่วนสองอยู่ ไม่จับกัน แต่ถ้าจับกันเป็น 1 ก็คือ ฆ เป็นคณะ เอารากศัพท์บาลีมาจับให้ฟัง

ฆราวาสคับแคบ คือไปวุ่นวายกับทรัพย์สินเงินทองก้อนกิเลส ก็ต้องออกมาบวช เป็นทางโปร่งกว่า ผู้ใดมาสู่ชุมชนอโศกทุกแห่งยินดีต้องรับ ที่นี่เป็นทางบรรพชา แม้คุณไม่มาปลมผม ไม่มาปฏิญาณเป็นนักบวช ก็ถือไปตามลำดับ สมาทานไปตามลำดับ ปฏิบัติจริงจังเลยทำให้เกิดวิมุติให้ได้ หลักปฏิบัติคือศีล สมาธิ ปัญญา ทำให้วิมุติให้ได้

ที่นี่เป็นทางโปร่ง วนบ.ทั้งหลายคือผู้บรรพชา คือกำลังเอากิเลสออก ไม่ต้องติดยึดรูปร่างภายนอก ปฏิบัติวิชชาจรณะ คนที่จะไปวุ่นวายทางเคหะ ฆ คือจะบริสุทธิ์ดุจสังข์ขัดส่วนเดียวไม่ได้ มาทางนี้เบาว่าง ไม่ใช่ทำได้ง่ายๆ ถ้าเป็นรูปธรรมก็มาปลงผมปลงหนวดเลย

มีคุณผึ้ง พิมพ์เพชรรุ้ง ตัดผมสั้นฉลองปีใหม่เลย ผู้หญิงนี้อิรุงตุงนังเรื่องพวกนี้ สิงโตตัวเมียไม่มีขนมาก มาเป็นคนก็ยังติดยึด ผู้ชายนี่ถ้าไว้ผมก็ดำขลับกว่าผู้หญิงเลย ก็เลยปล่อยให้ผู้หญิงเขารักผมไป

กุศลคือความดีตามสมมุติสัจจะ กายกับวาจาไม่ใช่บุญ กายกับวาจาคือกุศล ถ้าถึงใจละกิเลสได้เมื่อไหร่จึงเกิดบุญ ถ้าไม่ชำระจิตสันดานตนจากกิเลสไม่ใช่บุญ

และการอยู่กับหมู่มิตรดีสหายดีจึงจะทำความวิเวกได้

พระอุบาลีปรารถนาจะไปอยู่ป่า  และราวป่าอันสงัด

พระพุทธองค์ตรัสว่า ป่าและราวป่าอันสงัดอยู่ลำบาก ทำความวิเวกได้ยาก   ยากที่จะอภิรมย์ในการอยู่ผู้เดียว ป่าทั้งหลายเห็นจะนำใจของภิกษุผู้ไม่ได้สมาธิไปเสีย ผู้นั้นจำต้องหวังข้อนี้ คือ จักจมลงหรือจักฟุ้งซ่าน เปรียบเหมือนกระต่ายหรือเสือปลาลงสู่ห้วงน้ำใหญ่ หวังจะเอาอย่างช้างใหญ่สูง 7 ศอก หรือ 7 ศอกกึ่ง  กระต่ายหรือเสือปลานั้น จำต้องหวังข้อนี้ คือ จักจมลง หรือจักลอยขึ้น    

(พตปฎ. เล่ม 24   ข้อ 99)

อุปสัมบันคือผู้ที่อาตมาว่าไม่ใช่แค่ออกบวช แต่หมายเอาภูมิธรรม แต่ท่านประยุทธ์ ปยุตโต ว่าต้องเป็นผู้บวชเท่านั้นถึงเป็นอุปสัมบัน

สื่อธรรมะพ่อครู(ศีล สมาธิ ปัญญา) ตอน จุลศีลข้อ1-6

จุลศีล ที่พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงแสดงใน พรหมชาลสูตร มีดังต่อไปนี้

1. พระสมณโคดม ละการฆ่าสัตว์ เว้นขาดจากการฆ่าสัตว์ วางทัณฑะ

วางสาตรา มีความละอาย มีความเอ็นดู มีความกรุณาหวังประโยชน์เกื้อกูลแก่สัตว์ทั้งปวงอยู่

พ่อครูว่า...อาตมาพาพวกเรามาเลิกกินเนื้อสัตว์ จิตหิริโอตตัปปะของคุณจะเกิดจริงๆ เห็นสัตว์ตกโถส้วมก็ยังช่วยมันเลย ดีไม่ดีรีบเอามือจ้วงช่วยเลย แต่ก่อนนี้มีแต่ราดน้ำซ้ำอีก อำมหิตน่าดูเลย พอมาเลิกกินเนื้อสัตว์คุณจะเกิดจิตหิริโอตตัปปะเลย จะเกิดความเอ็นดูกรุณาสัตว์ ผู้เกิดร่วมสังสารวัฏ

2. พระสมณโคดม ละการลักทรัพย์ เว้นขาดจากการลักทรัพย์ รับแต่ของที่เขา

ให้ ต้องการแต่ของที่เขาให้ ไม่ประพฤติตนเป็นขโมย เป็นคนสะอาดอยู่

พ่อครูว่า...ถ้าจะรับก็รับแต่ของที่เขาให้ แม้อดข้าวมาสามเดือน ก็ต้องทำใจถ้าเขาไม่ให้ คือต้องการแต่ของที่เขาให้ ต้องการข้าวมากินเหลือเกิน เขาให้ก็อนุโมทนา ต้องถาม อ.ประมวลที่มียายทำข้าวกับแกงเผ็ดมาให้ อ.ประมวลซาบซึ้งมากกับคำว่าต้องการแต่ของที่เขาให้ ถ้าเขาไม่ให้อย่าไปเอาของเขา 

3. พระสมณโคดม ละกรรมเป็นข้าศึกแก่พรหมจรรย์ประพฤติพรหมจรรย์

ประพฤติห่างไกลเว้นจากเมถุน ซึ่งเป็นเรื่องของชาวบ้าน

          พ่อครูว่า...เราก็ทำการเสียสละ แล้วไม่ต้องจดจำเป็นบุญคุณ สิ่งที่เราทำออกไปมีคุณค่าประโยชน์ในตัวแล้วไม่ต้องจำหรอก เพราะสัจจะนั้นบันทึกไว้อยู่แล้ว ทำแล้วเป็นสัจจะของมันเอง เราเสียสละนั่นแหละเราได้ ในหลวงท่านก็ตรัสสั้นๆ ตนพึ่งตนเองรอด แล้วเป็นที่พึ่งของคนอื่นได้เราคือพระเจ้า คือโลกนาถ ก่อนอื่นก็โลกเล็กๆก่อนแล้วค่อยขยายโตขึ้นๆ โลกของชาวอโศกก็เป็นที่พึ่งของสังคมได้ประมาณหนึ่ง เราก็จะพากเพียรทำให้มากกว่านี้ เพื่อเผื่อแผ่เกื้อกูล ไม่ใช่เอาสิ่งที่เราทำได้ไปแลกลาภ เอาเปรียบเอารัด เราก็ให้ได้เท่าที่เราทำได้

          พาทำถึงทุกวันนี้ได้ และจะทำต่อไป ความประพฤติที่สะอาดให้สูงสุดได้เป็นอรหันต์ ของเราก็เป็นสิ่งนอก (อัตนียา) แต่ถ้าตัวเราก็เนียนเข้ามาหาในเลย (อัตตา)ถ้าเราไม่มีตัวเราของเราก็มีแต่ขันธ์ 5 ที่เหลือทำประโยชน์แก่คนอื่นไป เราทำเกินกินใช้เพื่อเผื่อแผ่คนอื่นตลอด เราทำได้มากก็เป็นกุศลของเราไป กุศลก็เกิดเองตามจริง อกุศลก็เกิดเองตามจริง

4. ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย อีกอย่างหนึ่ง เมื่อปุถุชนกล่าวชมตถาคต พึงกล่าวชม

อย่างนี้ว่า

พระสมณโคดม ละการพูดเท็จ เว้นขาดจากการพูดเท็จพูดคำจริง ดำรงคำ

สัตย์ มีถ้อยคำเป็นหลักฐาน ควรเชื่อ ไม่พูดลวงโลก

พ่อครูว่า...พวกสื่อสารมวลชนนี้ส่วนใหญ่เป็นพวกที่หาเรื่องให้คนทะเลาะกันจะได้มีข่าวขายข่าวได้อีก

5. พระสมณโคดม ละคำส่อเสียด เว้นขาดจากคำส่อเสียดฟังจากข้างนี้แล้วไม่

บอกข้างโน้น เพื่อให้คนหมู่นี้แตกกัน หรือฟังจากข้างโน้นแล้วไม่บอกข้างนี้ เพื่อให้คนหมู่โน้นแตกกัน สมานคนที่แตกกันแล้วบ้าง ส่งเสริมคนที่พร้อมเพรียงกันแล้วบ้าง ชอบคนที่พร้อมเพรียงกัน ยินดีในคนที่พร้อมเพรียงกัน เพลิดเพลินในคนที่พร้อมเพรียงกัน กล่าวแต่คำที่ทำให้คนพร้อมเพรียงกัน

          พ่อครูว่า...ผู้ที่รู้ว่าควรตำหนิอะไร ไม่ควรตำหนิอะไร เป็นผู้มีปัญญาใดๆที่คอยตำหนิ พระพุทธเจ้าว่าคบคนเช่นนี้จะมีแต่ดีถ่ายเดียว ไม่มีเลวเลย ยุคนี้อาตมาจำเป็นต้องกระหนาบแล้วกระหนาบอีก ไม่ได้โกรธเคืองใครเลย แต่สงสารเขา อาตมาเวทนาเขา อยากให้มาเรียนรู้เวทนาที่หลงทั้งผลักทั้งดูดอยู่นี่ ยุคนี้จึงเป็นยุคที่ยากที่ต้องพูดเรื่องทุจริต พูดอย่างไรก็กระทบเขาเพราะคนผิดมีมาก

          ก็เอาแต่คนที่เข้าใจ เห็นว่าเราปรารถนาดีก็จะได้ประโยชน์ อาตมาว่าแสดงอย่างนี้ไม่ได้เข้าใจผิด ทุกวันนี้คนดื้อกิเลสหนา จึงต้องกระแทกให้แรง กระแทกเบาไม่เข้า จำเป็นต้องทำ จะบอกว่าแก้ตัวก็ได้จะทำเช่นนี้ จริงๆแล้วอาตมาเป็นคนสุภาพเรียบร้อยเป็นคนสนุก แม้แต่คำว่ากูมึง ก็ไม่พูด เพื่อนเขาก็พูดแต่อาตมาพูดไม่ได้ พูดได้อย่างเก่งก็ข้าเอ็งหรืออั๊ว ลื้อ พูดมึงไม่ได้

          อาตมาทำสงบเรียบร้อยเป็น บวชใหม่ๆนั้นทำการสุขุมเรียบร้อยสงบหลายปีถึงค่อยมาถอดร่างเป็นอย่างนี้ ตอนนี้เป็นกวนอูหน้าแดงถือง้าว ทวน 80 ชั่ง

6. พระสมณโคดม ละคำหยาบ เว้นขาดจากคำหยาบ กล่าวแต่คำที่ไม่มีโทษ

เพราะหู ชวนให้รัก จับใจ เป็นคำของชาวเมือง คนโดยมากรักใคร่ ชอบใจ

พ่อครูว่า...คนที่พูดกับเพื่อนด้วยจริงใจ ภาษาดูว่าหยาบแต่ใจเขาไม่ได้หยาบ ใจสนิทจริงใจกับเพื่อนจริงๆ บางคนซื่อสัตย์สุจริตรักกันมาก แต่พูดคำพวกนี้จนกระทั่งไม่พูดคำพวกนี้ก็ว่าไม่รักกันจริงอีก แล้วเป็นจริงด้วย ถ้าวันใดไม่พูดคำแบบนี้ก็หาว่ากินยาผิดหรือโกรธกันหรืออย่างไร นี่คือการกำหนดยึดถือ

ข้อสำคัญคือคำไม่มีโทษ แต่แปลว่าคำเพราะหูคำชวนให้รักถือว่าเป็นแค่นักจีบธรรมดาน่ะ อาตมาทำไมต้องชื่อรัก ทั้งๆที่อาตมาชื่อมงคล สมเด็จองค์แรกของเมืองอุบลฯนี่ตั้งให้ สมเด็จติสโส(อ้วน) จนเป็นระดับสมเด็จเป็นรมต.มหาดไทยของสงฆ์นะ เป็นคนตั้งชื่อให้อาตมา ลุงอาตมาเป็นลูกศิษย์ท่าน อาตมามีนามปากกาว่า รัก พงษ์มงคล อาตมาแต่งเพลงใช้นามปากกาแรกว่า ยุบลรัตน์ แล้วค่อยมาใช้

รัก พงษ์มงคล

จบ

เวลาบันทึก 11 มีนาคม 2563 ( 13:01:17 )

รายละเอียด

590204_พุทธศาสนาตามภูมิ เรื่อง จุลศีล มัชฌิมศีล

พ่อครูว่า...วันนี้วันพฤหัสบดีที่ 4 กุมภาพันธ์ 2559 แรม 12 ค่ำ เดือนยี่ ปีมะแม เราก็มาศึกษาเล่าเรียนเพิ่มภูมิปัญญา เพิ่มฐานะของความเป็นมนุษย์ ก็หมายความว่าเรารู้จักความเป็นมนุษย์ ชนิดที่รู้ถึงปรมัตถ์ เข้าไปถึงจิตเจตสิกรูปนิพพาน เป็นมนุษย์หรือจิตสูงจิตประเสริฐ รู้จักประโยชน์ในความเป็นชีวิต จนเป็นคนมีประโยชน์ถ่ายเดียว เรียกว่าพหุชนหิตายะ สร้างประโยชน์ให้แก่มวลมนุษยชาติไม่มีโทษไม่มีภัย ไม่มีสิ่งเสียหายอะไรสำหรับท่านเลย

ไม่ง่ายทีเดียวแต่เป็นเรื่องจริง เรื่องประเสริฐยิ่งใหญ่มาก ทุกวันนี้คนอ่อนแอในทางภูมิปัญญา ถูกอำนาจโลกโลกีย์ครอบงำดึงลงต่ำ จนปัญญาเลอะเทอะ ปัญญาความรู้ที่ควรจะรู้ทั้งที่เป็นพุทธศาสนิกชน แล้วก็เรียน เสร็จแล้วก็ได้ลาภได้ยศ ได้ชั้นของความเป็นโลกโลกและออกไปบำเรอ ไปสร้างความต่ำให้แก่ตนเองต่อไป มันน่าสังเวชใจ ที่พูดอยู่ในแวดวงศาสนาพุทธ แต่ใช้ความรู้ของพระพุทธเจ้า จริงๆแล้วไม่ได้ใช้ความรู้ของพระพุทธเจ้า แต่ใช้เล่ห์กล ใช้กิเลสของตนเอง เอาภาพของพระพุทธเจ้าบังหน้า แล้วใช้กิเลสของตนเองนั้น สร้างกิเลสทับถมตนเอง สร้างโทษภัยให้สังคมประเทศชาติสังคมโลก

อย่างเหตุการณ์ในเมืองไทย มันเห็นชัดเจนมากสำหรับผู้ที่ควรจะได้รับการยกย่องว่าเป็นผู้นำ เป็นผู้ที่เป็นตัวอย่างสำคัญเป็นไอดอลของศาสนาพุทธ ที่ยกว่าเป็นเบอร์ 1 ของวงการศาสนาเสร็จแล้ว ทุเรศทุรังการ มันน่าเศร้าจริงๆในวงสังคมศาสนาพุทธ ของเมืองไทย

 ถ้าพูดอย่างความรู้สึกของคนคนนะมันสุดจะเจ็บแสบ ก็ต้องช่วยกันตัดไฟแต่ต้นลม อาตมาก็ไม่ได้มีหน้าที่ที่ทางราชการตั้งด้วยซ้ำไป

มาดู Sms 2ก.พ.59 บ้าง

0893867xxx กราบขอบคุณพ่อครูฯนำพระตปฎ.มาสอนพร้อมกับคำแปลพาหุง  มหาการุณิโกที่ผู้น้อยสวดทุกคืนก่อนนอนสาธุ

พ่อครูว่า...อาตมาสบายใจที่ได้นำหลักฐานเบอร์หนึ่งของโลกสำหรับศาสนาพุทธมาอธิบาย อันไหนไม่ตรงก็ติงไปบ้างแต่ถือว่าใช้ได้มากแล้ว ก็เป็นการฟื้นดึงเอาสัจจะหลักฐาน ที่เป็นพุทธสัจจะขึ้นมากอีก อาตมาก็ตั้งใจจะทำไปนานเท่านาน พระไตรปิฎกมีอีกเยอะ อ่านไปได้อีกจนตาย ตอนนี้วนอยู่ที่ศีล ซึ่งเป็นธรรมนูญของศาสนาพุทธ

สื่อธรรมะพ่อครู(จรณะ 15 วิชชา 8) ตอน องค์ธรรม 5 ของอุเบกขา

0893867xxx คนที่จะทำปชธต.คืออำนาจใหญ่ยิ่งเป็นของปชช. คงมีแต่คนที่มีจิตปริโยทาตาที่ถึงพร้อมด้วยวิชชาจรณะจริงดังพ่อครูกล่าว!

พ่อครูว่า...ใช้ศัพท์อันเป็นองค์ธรรมหนึ่งในห้าของอุเบกขาเลย ซึ่ง

อาตมาหยิบมายืนยันอธิบายตลอด อันนี้แสดงถึงภูมิคนเขียนว่าเข้าใจอุเบกขาได้ไม่ใช่น้อย คำว่าจิตมีปริโยทาตาคือจิตที่มีอุเบกขาฐาน สามารถบรรลุฌาน 4 เป็นจิตเอกัคคตา ผู้ที่ได้จิตเอกัคคตาแล้ว เมื่อเริ่มต้นได้ก็รักษาผล หรือปฏิบัติซ้ำ เพื่อตกผลึกในคุณธรรมวิเศษ ที่สามารถทำได้เป็นเนกขัมมสิตอุเบกขาเวทนาแล้ว จิตมีองค์คุณ 5 ของอุเบกขา ในวิภังคสูตร (เล่ม 14 ข้อ 690)

1.ปริสุทธา  2.ปริโยทาตา  3.มุทุ  4.กัมมัญญา  5.ปภัสสรา

          ปริสุทธา บริสุทธิ์ คำนี้คนไทยก็เข้าใจดี สะอาดจากกิเลสนิวรณ์ห้า

          ปริโยทาตา คำนี้ท่านแปลว่าผุดผ่อง หรือท่านพุทธทาสว่าขาวรอบ เพราะงั้นเวลาปฎิบัติมากขึ้น ก็จะมีคุณสมบัติอันนี้ ตกผลึกซ้อนๆ ก็ยิ่งบริสุทธิ์ขาวรอบขึ้นชัดเจนขึ้น เป็นคนที่มีจิตสะอาดบริสุทธิ์จากกิเลสเป็นฐานอรหันต์ ก็ทำงานไป ปฏิบัติธรรมแบบพระพุทธเจ้าไม่ได้ให้หยุดทำงาน ในขณะพูดเป็นสัมมาวาจา ในขณะคิดมีสัมมาสังกัปปะ ก็มีจิตวิเคราะห์วิจัย เป็น analysis ไม่ใช่ hypnosis อันนั้นเขาไปสะกดจิตให้เกาะที่หนึ่งเดียว เป็นการสะกดจิตตรงๆไม่ใช่พุทธ

เมื่อปฏิบัติถูกต้องของพระพุทธเจ้า ได้ผลเป็นฌาน 4 เป็นสัมมาสมาธิ ก็จะบริสุทธิ์ แล้วเสริมเติมความบริสุทธิ์เรียกว่า ปริโยทาตา ในการปฏิบัติมรรค 7 องค์

จิตก็จะยิ่งแคล่วคล่องว่องไว เป็นมุทุ เจริญ เป็นกายปาคุญญตา มีธรรมะสองไปตลอดเวลา แล้วจะเกิดความชำนาญในธรรมะสอง มีความรู้รอบเร็วไว จิตก็ยิ่งดีมาก แคล่วคล่องว่องไวทั้งเวทนาสัญญาสังขาร เรียกว่าหมวดเจตสิก 3 ที่เป็นเจตสิกของวิญญาณ ก็ยิ่งเจริญยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ เรียกว่า ปริโยทาตา แล้วตัวจิตเองก็เรียกว่า มุทุตา ความเจริญเป็นมุทุ ที่อาตมาแปลว่าจิตหัวอ่อน ทางเจโตเป็นจิตหัวอ่อนก็แววไวปรับได้ง่าย จะมีตัวรู้ปัญญาที่รู้เร็วไวปรับได้ง่าย ไม่ใช่กระด้างแข็งทื่อเลย

เป็นจิตกายกัมมัญญตา เป็นธรรมะสอง เพราะเป็นกาย มีองค์ประชุมรูปนาม ประกอบกรรมทำการงาน โดยมีสติ รู้จิตของตนว่า ตนใช้จิตเรา จะสังขารอย่างไร อภิสังขารอย่างไรให้จิตเราเป็นอย่างไร ก็มีจิตเป็นประธาน เป็นจิตที่อุเบกขา

จิตที่มั่นคงดีแล้ว จะทำงานกับสังคมอย่างไรก็ปภัสสรา ท่านแปลว่าผ่องแผ้ว กระทบอยู่กับโลกนี่แหละ แต่โลกธรรมไม่ทำให้จิตหวั่นไหว

องค์คุณ 5 ประการของพระพุทธเจ้านี้จึงสำคัญมาก อาตมาว่าตั้งแต่อนาคามีถึงอรหันต์ จิตจะมีคุณสมบัติเช่นนี้แน่นอน

Sms 3 ก.พ.59

0892297xxx ลูกอยู่ไกลแต่ชอบฟังพ่อครูเทศน์ทำวัตรเช้าเย็นทุกวัน ไม่มีเบื่อเลยเจ้าค่ะเบิกบานเข้าใจดีและพากเพียรทำเจ้าค่ะ

0893867xxx พ่อครูสอนการปฏิบัติไปสู่ความเป็นพุทธแท้ตามพระตปฎ.เล่ม9ทุกพระสูตรที่รวมกันในไตรสิกขามีจรณะ15วิชชา9!

สมณะบินก้าวแจ้งมาทางไลน์ว่า..

แจ้งข่าว ครูทราย ที่เคยขอให้พ่อครูอธิบายเพลง อาจารย์เธอเอาด้วย ตอนนี้กำลังบรรเลงจัดหมวดหมู่ว่าเพลงพ่อครูแต่ละเพลง แล้วอธิบายออกมาเป็นหลักวิชาการ บางเพลงก็คิดออกไง ตอนนี้ บางเพลงก็คิดไม่ออก

จุดหมาย คือ แต่ละเพลงตรงกับทฤษฎีอะไรในญาณวิทยา

ทฤษฎี ในญานวิทยา 1. เหตุผลนิยม 2. ประจักษ์นิยม 3.เพทนาการนิยม 4. อนุมานนิยม 5. อัชฌัติกญาณนิยม 6. จิตนิยม 7. สัจนิยม 8. ปฏิบัตินิยม

เธอถามมาบ่อย ๆ เช่น ครูว่ามันเข้ากับทฤษฎีไหนค่ะ? เพลงฝั่งฟ้าฝากฝันช่วยหนูคิดหน่อย นู๋สมองตันไปหมดแล้ว

พ่อครูว่า...ลองมาคุยกันดู อาตมารู้สึกสนุก ถ้าทำเป็นวิชาการยิ่งดีอยากอธิบาย อยากคุยด้วย

สื่อธรรมะพ่อครู(ศีล สมาธิ ปัญญา) ตอน จุลศีลข้อ 7-26

มาต่อในจุลศีล จากเมื่อวาน

(7)  เธอละคำเพ้อเจ้อ เว้นขาดจากคำเพ้อเจ้อ พูดถูกกาล พูดแต่คำที่เป็นจริง พูดอิงอรรถพูดอิงธรรม พูดอิงวินัย พูดแต่คำมีหลักฐาน มีที่อ้าง มีที่กำหนด ประกอบด้วยประโยชน์โดยกาลอันควร แม้ข้อนี้ก็เป็นศีลของเธอประการหนึ่ง

(8) เธอเว้นจากการพรากพืชคามและภูตคาม

(9) เธอฉันหนเดียว เว้นการฉันในราตรี งดจากการฉันในเวลาวิกาล

(10) เธอเว้นจากการฟ้อนรำ ขับร้อง ประโคมดนตรีและดูการเล่น อันเป็นข้าศึกแก่กุศล

พ่อครูว่า...ทุกวันนี้ออกข่าวการบันเทิง กีฬานี้ลงทุนหนัก ทั้งที่เป็นอบายมุข จนทำเป็นอาชีพที่เป็นนรกปหาสะ แต่ถ้าเราสัมผัสการละเล่นอะไรก็ตามมันทำให้กิเลสฟูฟองไม่ละหน่ายคลาย นั่นคือการเป็นข้าศึกแก่กุศล แต่เดี๋ยวนี้ไม่เข้าใจแล้วหลงตนว่าเป็นศิลปิน ซึ่งที่จริงศิลปะแท้จริงมี 5 แขนงหลัก แต่ทุกวันนี้เลอะเทอะไปหมดแล้ว แล้วไม่เข้าใจว่า งานที่ทำมาไม่ว่าจะแง่ไหน คนสัมผัสงานแล้วอย่าให้เกิดกิเลสอันเป็นข้าศึกแก่กุศล ถ้าคุณเขียนรูปโป๊เปลือยแล้วคนสัมผัสแล้วกิเลสลดเป็นมงคลอันอุดม กับคนสัมผัสแล้วกิเลสขึ้น เป็นข้าศึกแก่กุศล

อาตมาแบ่งศิลปะเป็น 1. ลามก 2. ราคะ 3. สาระ 4. ธรรมะ 5. โลกุตระ

แต่งานของเขาที่ลามกหรือยั่วราคะก็ไม่ใช่ศิลป์ แต่เริ่มมีสาระก็เป็นศิลป์ ต้องมีสุนทรียศิลป์และสารศิลป์ผสมผสานกัน สุนทรียศิลป์คือสิ่งผสมที่ชี้ชวนให้ชมให้ดู แต่ถ้าสารคดีก็จะมีวิชาการแท้ๆ แต่ศิลปะต้องมีทั้งสาระและสุนทรียะ แต่คนต้องไม่ให้ติดในสุนทรียะ เช่น ยานั้นขมไม่น่ากิน ก็เลยเอาน้ำตาลเคลือบใส่สี ให้เด็กกินได้ ผ่านคอแล้วเป็นยา สีหรือน้ำตาลไม่เป็นพิษภัยด้วย แต่ทุกวันนี้เยิ้มเลย น้ำตาลสีสัน เต็มไปด้วยสุนทรียะ แล้วหาเอกลักษณ์ของตนให้คนมาติดงานของฉัน

ทุกวันนี้มอมเมากันด้วยการกีฬาถึงขั้นเป็นโอลิมปิค แข่งกันเด่นดังมอมเมากันจัดจ้านหรูหรายิ่งใหญ่ พากันฉิบหายกัน มอมเมาด้วยจิตหลงใหลได้ปลื้มไม่เข้าใจถึงสาระ

ชาวอโศกเราเข้าใจสัจธรรม ไม่ได้ไปยิ่งใหญ่พวกนี้ เด็กๆฟังให้ดีๆ อย่าไปหลงใหล มันเป็นแค่สิ่งประกอบ เป็นการใช้อาศัยอยู่ relax นิดหน่อยแต่ไม่ใช่เป็นงานที่ต้องเอาเป็นอาชีพเลย ในการบันเทิงและการกีฬา ถ้าเอาไปเป็นอาชีพก็จะพัง อินเดียเขาเข้าใจสาระไม่ไปเอาเด่นดังทางนี้ ต่างกับจีน ที่ไปทางการกีฬาเยอะ ส่วนทางการบันเทิงอินเดียก็เชยๆส่วนจีนนั้นไปทั่วโลก

(11) เธอเว้นขาดจากการทัดทรงประดับ และตบแต่งร่างกายด้วยดอกไม้ ของหอมและเครื่องประทินผิว อันเป็นฐานแห่งการแต่งตัว 

พ่อครูว่า...เรื่องดอกไม้ศาสนาพุทธไม่เอามาบูชา ดอกไม้ ของหอม ผู้หญิง เป็นวัตถุที่อย่าไปยุ่งเกี่ยว พวกนี้ไม่ใช่เครื่องบูชา ให้ปฏิบัติบูชา ศาสนาทั่วไปใช้ดอกไม้กันทั้งนั้น เป็นวัตถุอนามาสทั้งนั้น โดยเฉพาะดอกไม้ของหอมเต็มวัดเต็มวา เป็นเรื่องนอกรีตกันทั้งนั้น

(12) เธอเว้นขาดจากการนั่งนอนบนที่นั่งที่นอนอันสูงใหญ่

พ่อครูว่า...เป็นเครื่องแสดงศักดิ์ฐานะ จะเป็นอุปโภคอะไรที่หรูหราใหญ่โตที่โลกเขาใช้กัน อย่างธรรมกายเป็นตัวอย่างอันนอกรีตไปไกลทั้งรวยหรูหราประดิดประดอย เต็มคราบ ล้มล้างของพระพุทธเจ้าสิ้นเชิงเลย

(13) เธอเว้นขาดจากการรับทองและเงิน

(14) เธอเว้นขาดจากการรับธัญญาหารดิบ

(15) เธอเว้นขาดจากการรับเนื้อดิบ

(16) เธอเว้นขาดจากการรับสตรีและกุมารี

(17) เธอเว้นขาดจากการรับทาสีและทาส 

พ่อครูว่า...ภิกษุในศาสนาพุทธมีลูกศิษย์คือทาสและทาสีไม่ได้ แต่ในวัดจะมีลูกศิษย์มารับใช้แล้วหาเงินส่งเสียให้เด็กเรียนหนังสือ ไม่ใช่มาศึกษาธรรมะนะ ถ้ามีคนมารับใช้เป็นลูกศิษย์ หาเงินให้ร่ำเรียนจบไปเป็นบุญคุณกันไป อันนี้ภิกษุไม่มีหน้าที่นี้ ผิดถนัด

แต่ถ้าเขามาเพื่อศึกษาธรรมะอันนี้เป็นลูกศิษย์แท้ไม่ใช่คนรับใช้ ผู้รู้เนื้อหาแท้ก็จะไม่ทำ แต่ทางโลกจะทำบ้างก็แล้วแต่ แต่ภิกษุไม่มีหน้าที่เลย

(18) เธอเว้นขาดจากการรับแพะและแกะ

พ่อครูว่า...จะต้องอาศัยขนและนม

(19) เธอเว้นขาดจากการรับไก่และสุกร

พ่อครูว่า...อาศัยเพื่อฆ่ากินเลย

(20) เธอเว้นขาดจากการรับช้าง โค ม้า และลา 

พ่อครูว่า...อาศัยเพื่อใช้แรงงานของมันเลย ยิ่งไปเลี้ยงแบบสัตว์เลี้ยงแล้วผูกพันกันจะเกิดเวรกรรมอจินไตย ถ้าคุณเริ่มผูกพันไปกับสัตว์ตัวนี้ เช่น ผูกพันกับหมา กับหมู กับไก่ มันเป็นสัตว์เดรัจฉานที่กำลังพัฒนา ไม่ใช่จะมาเป็นคนได้ง่ายๆ คนได้คุณสมบัติได้ร่างเป็นคนแล้วก็เป็นคุณสมบัติอันหนึ่งเป็นขีด เสร็จแล้ววิบากตัดก็เกิดเป็นสัตว์เดรัจฉานอีก แต่สัตว์ที่ไม่เคยเป็นคนเลย ไม่ถึงขีดเป็นคน ชั้นต่ำ แต่ก็เอามาเลี้ยงจนผูกพันไปอีกหลายชาติ คุณจะผูกพันไปจนสมสู่กับสัตว์ อย่าทำเป็นเล่นไป มีจริงด้วย และมันดีนักหรือที่คนต้องสมสู่กับสัตว์ อย่าไปผูกพัน เรารู้ไม่ได้ว่าสัตว์นี้จะอยู่ระดับไหน แล้วมันจะเกิดมาอีกหลายชาติ คุณต้องเกิดมาอีก สักวันหนึ่งจะได้สมสู่กับสัตว์ ผู้หญิงก็ได้สัตว์เป็นผัว ผู้ชายก็ได้สัตว์เป็นเมีย

อย่าเอามาเลี้ยง ให้สัตว์มันเกิดมารับวิบากไป ส่วนตนเองที่เกิดเป็นคนแล้ว

กลับเป็นสัตว์อีกก็ไปรับวิบากไป ยิ่งไปเลี้ยงมากิน มาขายมาฆ่า แล้วคุณจะไม่รับวิบากหรืออย่างไร

แค่วิบากกับคนนี่ก็เยอะแยะไม่ถ้วนแล้ว จนพระพุทธเจ้าว่า คนที่เกิดมานี้หาได้ยากที่จะไม่ได้เป็นพ่อแม่พี่น้องกัน เพราะคนในยุคที่เกิดมาในยุคเดียวกันก็จะมีวิบากร่วมกัน เป็นเทือกเขาเหล่ากอกัน โดยเฉพาะเป็นสัตว์ด้วย พ่อแม่ปู่ย่าตายายก็เกิดมาเป็นสัตว์เราจะไปกินได้อย่างไรเนื้อพ่อแม่พี่น้องญาติเรา

(21) เธอเว้นขาดจากการรับไร่นาและที่ดิน

พ่อครูว่า...มีคนเอาที่ดินมาถวายอาตมา จนเดี๋ยวนี้เป็นที่ดินชาวอโศก อาตมาไม่เคยรับมาเป็นของตน ไม่ใส่ชื่อตนเลย ไม่เคยคิดเลย รับมาก็เป็นของชาวอโศกส่วนกลาง เป็นเรื่องลึกซึ้งวิเศษมาก เพราะตอนนี้ที่ดินนั้นเป็นเจ้าของกันหมดละเมิดกันไม่ได้ แม้วันนี้ก็มีคนมาละเมิดที่ดิน เราก็ต้องไปดูว่าละเมิดหรือไม่

ใครจะมาบริจาคที่ดินให้ชาวอโศกก็ไม่ให้ตั้งเงื่อนไข ถ้าจะมาถวาย แต่ถ้ามีเงื่อนไขก็ไม่รับ แม้แต่เราจะเอาไปทำอะไรจะเอาไปขายก็แล้วแต่ ที่นี่แม้ผู้จะมาบวชเป็นพระ พอเริ่มต้นเป็นเณรก็ต้องไปสละทรัพย์ศฤงคารก่อน ของเราเข้มงวดขนาดนี้ ภิกษุเราไม่มีชื่อเป็นเจ้าของที่ดิน แม้สิกขมาตุก็เช่นเดียวกัน มาแต่ตัวกับหัวใจ โภคขันธาปหายะ แต่เดี๋ยวนี้หย่อนยานมากแล้ว

(22) เธอเว้นขาดจากการประกอบทูตกรรมและการรับใช้

พ่อครูว่า...จะไปเผยแพร่ศาสนาก็ทำได้ แต่ถ้าเป็นไปเพื่อกิจแบบโลกๆไม่ได้ แม้ที่สุดไปรับใช้เอาค่าตอบแทนไม่ได้ คนรับจ้างนั่นคือคนรับใช้ ทำงานเพื่อเอาสิ่งตอบแทนคือคนรับใช้

คำว่า โลกานุกัมปายะ (รับใช้โลก ช่วยโลก) คือคนรับใช้โลก อนุเคราะห์โลกช่วยโลกคือคนรับใช้ผู้อื่นจริงแต่ไม่ใช่คนรับจ้าง ผู้ใดไปทำงานให้เขาแม้จะเทศน์ให้ฟังแต่คุณก็รับเงินจากเขาอันนี้ไม่พ้นมิจฉาอาชีวะข้อ 5

กุหนาคือโกง ลปนาคือหลอกลวง เนมิตกตาคือหลอกลวง นิปเปสิกตาคือมอบตนในทางผิด  ลาเภนลาภังนิชิคิงสนตา คือทำงานเอาลาภแลกลาภ แต่ไม่เอามาทำก็ล่อกันเละเลย

อย่างธรรมกายนี้หลอกลวงคนเก่งฉิบหาย เอาภพชาติหน้ามาหลอกคน คุณต้องเอาการล้างภพปัจจุบันเป็นสำคัญ แต่ไปสร้างภพชาติหน้าให้กัน ไม่ต้องพูดถึงอนาคต หากสัจจะคุณเป็นของแท้เป็นกุศลก็จะได้กุศลในอนาคตแน่นอน ส่วนในอนาคตนั้นจะจริงหรือไม่จริงก็ไม่รู้ แต่ที่จริงที่สุดคือ กิเลสความต้องการอยู่ข้างหน้าคืออนาคต เส้นทางไปเถิดวันนี้พรุ่งนี้จะรวย หลอกกันไปด้วยการสร้างภพ ไม่ได้เป็นไปเพื่อเขาความลดละภพชาติ เป็นการเอาภพชาติมาสะสมได้แก่คน การไปบอกว่าอนาคตจะได้อะไร ว่าข้างหน้าจะมีอะไรจะมีวิบากเป็นผลเป็นกุศล บาปก็มีกุศลก็มี แต่ไม่ต้องมาสร้างวิมานหลอกล่อเพราะมันเป็นภพชาติ แต่ให้มาเรียนรู้ปัจจุบัน ล้างภพชาติในปัจจุบันจะเข้าใจไปตามลำดับ

(23) เธอเว้นขาดจากการซื้อการขาย

(24) เธอเว้นขาดจากการโกงด้วยตราชั่ง การโกงด้วยของปลอม และการโกงด้วยเครื่องตวงวัด

(25) เธอเว้นขาดจากการรับสินบน การล่อลวง และการตลบตะแลง

(26) เธอเว้นขาดจากการตัด การฆ่า การจองจำ การตีชิง การปล้น และกรรโชก แม้ข้อนี้ก็เป็นศีลของเธอประการหนึ่ง

พ่อครูว่า...เป็นความหมายของการทำร้ายตั้งแต่การตัดการฆ่า ไปเป็นลำดับ จุลศีลนี้ใช้ละล้างกิเลสส่วนตน แล้วมัชฌิมศีลเป็นการขยายรายละเอียดส่วนตนนี้เพิ่มขึ้นมีเกี่ยวกับเดรัจฉานกถา ส่วนมหาศีลเป็นศีลส่วนรวม

สื่อธรรมะพ่อครู(ศีล สมาธิ ปัญญา) ตอน มัชฌิมศีลข้อ1-3

3.2 มัชฌิมศีล

(1) ภิกษุเว้นขาดจากการพรากพืชคามและภูตคาม เช่น อย่างที่สมณะพราหมณ์ผู้เจริญบางจำพวก ฉันโภชนะที่เขาให้ด้วยศรัทธาแล้ว ยังประกอบการพรากพืชคามและภูตคาม เห็นปานนี้ คือ พืชเกิดแต่เง่า พืชเกิดแต่ลำต้น พืชเกิดแต่ผล พืชเกิดแต่ยอด พืชเกิดแต่เมล็ด เป็นที่ครบห้า แม้ข้อนี้ก็เป็นศีลของเธอประการหนึ่ง

(2) ภิกษุเว้นขาดจากการบริโภคของที่ทำการสะสมไว้ เช่น อย่างที่สมณะพราหมณ์ผู้เจริญบางจำพวก ฉันโภชนะที่เขาให้ด้วยศรัทธาแล้ว ยังประกอบการบริโภคของที่ทำการสะสมไว้ เห็นปานนี้ คือ สะสมข้าว สะสมน้ำ สะสมผ้า สะสมยาน สะสมที่นอน สะสมเครื่องประเทืองผิว สะสมของหอม สะสมอามิส แม้ข้อนี้ก็เป็นศีลของเธอประการหนึ่ง

พ่อครูว่า...อย่างของพวกเรานี้ สมณะจะฉันต้องได้รับประเคนจากฆราวาส ถึงกินถึงใช้ได้นะ มันอยู่ใกล้กันกับครัว บางทีก็เดินไปสังสรรที่ครัวไม่ใช่หน้าที่ของภิกษุ โดยเฉพาะเรื่องอาหารต้องให้ฆราวาสอนุญาตให้กิน แม้ฉันเสร็จแล้วก็ต้องคว่ำบาตรสะสมไม่ได้อาหาร มีบางอย่างที่เรียกว่ายา ยาวกาลิก ยาวชีวิก บางอย่างเก็บได้เท่านี้วันก็ต้องวิกัปอีก บางอันสะสมไม่ได้เลยด้วย

บางอย่างต้องเป็นบริขาร เครื่องอาศัยประกอบใช้ทำงาน แว่นตา ปากกา กระดาษ ดีไม่ดีเครื่องคอมพิวเตอร์เป็นบริขาร ก็ยากที่จะระบุตายตัว แต่ใจของผู้ที่มาปฏิบัติจะรู้ว่าต้องเอาออกไปไม่สะสม อย่าไปหวงแหนว่าเป็นของข้าๆ ต้องรู้สึกว่าเรารักเราชอบอะไรต้องตัดใจสละ ผู้ปฏิบัติต้องรู้ ของบางอย่างเราไม่หวงแหน แต่บางอย่างผ่องถ่ายไม่ทัน บางอย่างต้องเรียนรู้ต้องทำงานไม่ใช่สะสม ยิ่งอาตมาเป็นโพธิสัตว์ก็ต้องบริหารทำงานก็เลยดูเหมือนมีอะไรตุนไว้ มีสภาวะซับซ้อน บริสุทธิ์อยู่ที่ใจ ต้องอ่านใจ ถ้าเราผูกพันหวงแหนมันเป็นของเรา ทั้งที่น่าจะเอาอื่นแทนได้ บางอย่างติดใจชอบใจ จะเป็นอะไรก็ต้องสละออกล้างออก ไม่เช่นนั้นจะผูกพันเป็นปลิโพธ ไปตลอด ปฏิบัติโภคขันธาปหายะ แค่ใช้สอย ต้องอ่านใจว่าตนติดยึด เราหวงแหนอาลัยอาวรอยู่เราต้องเรียนรู้อาการจิต ที่จะสละปล่อยเลิกยึดถือยึดมั่นแม้เนื้อหนังมังสาท่านก็ไม่ให้ยึดเป็นเราเป็นของเรา ถ้าไม่ฝึกตัดขาดจริง ไม่ได้เรื่องหรอก

(3) ภิกษุเว้นขาดจากการดูการเล่นอันเป็นข้าศึกแก่กุศล เช่น อย่างที่สมณะพราหมณ์ผู้เจริญบางจำพวก ฉันโภชนะที่เขาให้ด้วยศรัทธาแล้ว ยังขวนขวายดูการเล่นอันเป็นข้าศึกแก่กุศล เห็นปานนี้ (พ่อครูว่า...ยังมีน้ำหน้าทำอย่างนั้นอีกหรือ) คือ การฟ้อน การขับร้อง การประโคมมหรสพ มีการรำเป็นต้น การเล่านิยาย การเล่นปรบมือ การเล่นปลุกผี การเล่นตีกลอง ฉากภาพบ้านเมืองที่สวยงาม การเล่นของคนจัณฑาล การเล่นไม้สูง การเล่นหน้าศพ ชนช้าง ชนม้า ชนกระบือ ชนโค ชนแพะ ชนแกะ ชนไก่ รบนกกระทา รำกระบี่กระบอง มวยชก มวยปล้ำ การรบ การตรวจพล การจัดกระบวนทัพ กองทัพ แม้ข้อนี้ก็เป็นศีลของเธอประการหนึ่ง

พ่อครูว่า...อย่างโทรทัศน์นี่จะดู กว่าอาตมาจะตัดสินเอาโทรทัศน์มาตั้ง ตั้งแต่แรกๆ อาตมากำกับเลย ให้มีหลักเกณฑ์ในการดู

1. เกิดอาริยญาณ ต้องเห็นทุกข์

2. ทำการปฏิบัติ ต้องดูแล้วรู้เลยว่าอันนี้มันดึงกิเลสเรานะ รู้ทันกิเลส ต้องรู้ว่าถ้ามันจัดจ้านดึงเรามากก็เลิกดู ยิ่งมันเชิงรักดูดดึงอร่อยดี อันนั้นกิเลสกินตายเลย ทุกวันนี้สื่อสารฯมันเยอะ สัมผัสแล้วต้องปฏิบัติธรรม

3. อัดพลังกุศล อันไหนเป็นกุศลที่เราประทับใจก็ดี ทำใจในใจ ใส่ใจไว้

4. ฝึกฝนโลกวิทู เพิ่มพหูสูตร รู้เท่าทันโลก เราไม่เป็นคนตกโลก อันไหนแรงไปสัมผัสไม่ได้ก็อย่าไปสัมผัส ต้องซื่อสัตย์ต่อตนเอง ถ้าไม่ซื่อสัตย์มันทับถมเราตายเลย ต้องมีหลักเกณฑ์บังคับไว้บ้าง ป้องกันไว้สำหรับนักเรียน ชาวชุมชนหรือใครๆ

แม้แต่โทรศัพท์มือถือเราก็จำกัด ไม่ใช่เราบังคับกดขี่โดยไม่มีหลักปัญญา ทิดเดิมแท้เอาหลัก 4 อย่างนี้ไปเผยแพร่ในการดูที่ต่างประเทศ พวกนักบวชก็ว่ามีด้วยหรือประหลาดดี เขาก็ทึ่งว่าใช้ได้ๆ เพราะคนที่มีปัญญาจะรู้

จบ

เวลาบันทึก 11 มีนาคม 2563 ( 13:02:01 )

รายละเอียด

590205_พุทธศาสนาตามภูมิ อัมพัฏฐสูตร ตอน 4

พ่อครูว่า….วันนี้วันศุกร์ที่ 5 กุมภาพันธ์ 2559 แรม 13 ค่ำ เดือนยี่ ปีมะแม เราก็มาศึกษาชีวิต รู้จักชีวิตของเรา แล้วก็จะรู้จักชีวิตของความเป็นสัตว์ตั้งแต่ความเป็นมนุษย์ เราก็จะเข้าใจถึงสถานะต่างๆที่แตกต่างกัน เจริญต่างกัน สูงต่ำต่างกันชัดเจนขึ้น และจะรู้จักสมมุติสัจจะว่าอะไรควรหรือไม่ควร แล้วก็จะอยู่อย่างจัดสรรให้เหมาะควร เป็นกายกัมมัญญตา ทำงานร่วมไปกับคนอื่นได้ตลอดกาลนาน

ผู้รู้จักกายกัมมัญญตา องค์ประชุมของรูปนาม ทั้งวัตถุและจิต ที่ปรุงแต่งกันอยู่ ประมวลแล้วเห็นว่าจะต้องอยู่ร่วมด้วยพฤติกรรมอย่างไร โดยอนุโลมปฏิโลมด้วยปัญญาอันยิ่ง แล้วอยู่กับโลกอย่างไม่มีตัวตนไม่มีอคติ มีสัจจะในการประมาณปรุงแต่งสัดส่วน จัดองค์ประกอบ อย่างมีความรู้อย่างมีมงคล

ก็มีข่าวมรณะคุณแม่ของญาติธรรม ปู กัญญารัตน์ กุยสุวรรณ ตอนนี้เป็นดร. อยู่ มหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง ที่ได้ตั้งชื่อให้ว่า เพียงดาว ประดับดิน เคยเป็นนักร้องแชมเปี้ยนสยามกลการ เขาร้องเพลงให้ชาวอโศกมาตั้งแต่ต้นเลย จบดร.ทางพยาบาล ไปทำงานอาชีพไม่ได้มาหมกมุ่นกับเรื่องร้องเพลง แต่ก็ชอบร้องเพลงโดยไม่เอาเป็นอาชีพ

แจ้งกำหนดการงานของคุณแม่ ขณิษฐา กุยสุวรรณ (คุณแม่ของ ปู กันยารัตน์, กุ้ง รุ่งรัตน์, เจี๊ยบ สุรีย์รัตน์)

วัดธาตุทอง (สุขุมวิท 63 ปากซอยเอกมัย ตรงข้ามห้าง Gateway ลงสถานีรถไฟฟ้า BTS เอกมัย) ศาลา 12  (ศาลาหม่อมจันทร์ เทวกุล)

กำหนดพิธีสวดอภิธรรมและพิธีไว้อาลัย 3 วัน วันพฤ.4, ศ.5,ส.6 กุมภาพันธ์ 2559 เวลา 19.00-19.45 (สวดอภิธรรม)เวลา 19.45-20.15 (พิธีไว้อาลัย)

พิธีพระราชทานเพลิงศพ (กรณีพิเศษ)15.00 น. วันอาทิตย์ที่ 7 กุมภาพันธ์ 2559 ณ เมรุหลัง (ติดกับศาลา 12)

อาตมาคงไปไม่ได้ ขออภัย อยู่ที่นี่งานชุกอยู่ ก็ขออภัยจริงๆ ฝากพวกเราที่โน่นไปแทนบ้าง ทางสันติฯที่รู้จักกันดี ก็เป็นมรณานุสสติ

มาดู SMS 4 ก.พ.59

0893867xxx กราบขอบคุณพ่อครูฯอธิบายองค์คุณ5ของอุเบกขา อันมีปริสุทธา ปริโยทาตา มุทุ กัมมัญญา ปภัสสราให้ญตธ.ได้รับปย.ในธรรมสาธุ ขอให้โลกมีคนที่มีจิตปริโยทาตาฤาบริสุทธิ์ผุดผ่องออกมาช่วยให้โลกพบสันติภาพสันติสุขทั่วทุกมุมโลก!

ตอบ...ก็ขอยืนยันว่าแม้ปัจจุบันก็มีสิ่งนี้อยู่ พวกเราที่มีบ้างก็คงรับรองคำพูดของอาตมานี้อยู่