รายละเอียด

590509_พุทธศาสนาตามภูมิ ศิลปะโลกุตระในเพชรพุทธ ตอน 5

          พ่อครูว่าวันนี้วัน จันทร์ที่ 9 พฤษภาคม 2559 ที่บ้านราชฯเมืองเรือ พ่อครูอ่าน sms  แล้วมาพูดถึงกรณีคดีธรรมกายว่าไม่คืบหน้า และเขาก็ไม่มาให้การกับเจ้าหน้าที่ แต่เปรียบเทียบกับคดีสันติอโศก ของเรานี่คดีเรา รมต.ว่า จะเอารถตู้ไปขนเลย เราบอกว่าไม่ต้องมาหรอกเราไปเอง ของเรานี่คดีเดียว ก็ว่ากันตั้ง 6 ปี เราก็ไปทำอย่างศาลปกติ แต่นี่เขาไม่ได้ไปขึ้นศาลเลย กี่ปีมาแล้วเป็น สิบๆปีแล้วนะเขาก็ว่ากันไป ก็สองมาตรฐานเลยนะ

มาเข้าสู่บทเรียน ที่ได้บรรยายมาถึงความหมายของธรรมะ ถึงคำว่า ตั้งจิตไว้ผิด คนจะมีทิศทางการตั้งจิตไว้ เหมือนกับกัปตันเรือ ตั้งหางเสือ พวงมาลัยความคิดหมุนไปถ้าตั้งผิดมันก็จะไปผิด

โจรหัวโจกเห็นโจรหัวโจก ก็หรือคนมีเวรเห็นคนผู้คู่เวรกันพึงทำความฉิบหาย และความทุกข์ใดให้  จิตที่บุคคลตั้งไว้ผิดพึงทำบุคคลนั้นให้เลวยิ่งกว่า...พุทธพจน์

พระพุทธเจ้าว่า ปฏิบัติธรรมต้องดูจิตเป็นหลัก แล้วต้องมีสัมมาทิฏฐิ สร้างความเห็นให้ตรง ทิฏฐุชุกัมม์ ทำความเห็นให้ตรง บุญจึงจะเกิด เพราะการทำบุญ ให้บุญทำงาน ตั้งแต่บุญแรกคือทำทาน

การตั้งจิตไว้ผิดตั้งแต่องศาแรก ของการทำบุญ เขาขยายเป็นบุญกิริยา

บุญกิริยา 3

ทาน ศีล ภาวนา

ผู้ตั้งจิตไว้ผิด ว่าทำทาน คือเอาของให้  แต่จิตไม่ได้เป็นไปตามความให้ หรือเอาออก สละ บริจาคให้คนอื่น ให้ออกไป จิตไม่ได้เป็นผู้ให้สมคล้อยกับความจริง ถ้าไม่เข้าใจปฏิบัติศีลกับทาน เพื่อให้กิเลสลดๆๆๆ ตั้งจิตที่จะให้กิเลสลดไม่เป็น เพราะฉะนั้นทิฏฐิข้อ 1ในทิฏฐิ 10 เมื่อตั้งจิตไว้ผิด ทานที่ให้เสร็จแล้ว มันนัตถิทินนัง มันไม่มีผล คือมันไม่เป็นผล คุณจะทำทานก็น่าจะได้ลดโลภ โกรธ แต่ทำทานแล้วกลับเพิ่มกิเลสโลภะโทสะใส่จิต

โลภะนี่ชัด คุณกลับสร้างจิตเป็นโลภะทับทวี การทำทานต้องเข้าใจว่าทำเพื่อลดโลภ ถ้ากิเลสลดก็ควรดีใจ แต่นี่ตั้งจิตไว้ผิดทำทานแล้วก็เพิ่มความโลภ แล้วก็ดีใจที่ได้เพิ่มความโลภ เห็นไหมนี่คือการตั้งจิตไว้ผิด แล้วทำทานอย่างไม่มีปัญญา

การทำทานก็ต้องไปในทิศทางลดโลภ แต่ที่สอนกันครูบาอาจารย์ทั้งหายสอนให้เพิ่มโลภกัน เขาทำทานแล้วลดความอยากได้แก่จิต ลดโลภให้แก่ตน จึงเป็นทิศทางสัมมาทิฏฐิ การทำทานต้องให้ถึงแดนเกิดแดนตายของจิต ในมูลสูตรว่าไว้

1.ผู้ปฏิบัติธรรมต้องมีฉันทะเป็นต้นเค้าเลย ต้องยินดีพอใจจึงจะทำได้ดี ถ้าฝืนมาไม่ได้หรอก ต้องตั้งใจแล้วต้องเลือกที่ปฏิบัติ เลือกผู้เป็นผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบในสัมมาทิฏฐิข้อ 10 ตั้งจิตไปสวรรค์ดันเดินไปสู่นรก คือผู้ตั้งจิตไว้ผิด

“ผู้ตั้งจิตไว้ผิด คือผู้ตั้งจิตไปสวรรค์แต่กลับดันผ่าไปสู่นรก”....พ่อครูสมณะโพธิรักษ์ 9 พ.ค. 59

เว้นผัสสะเสียแล้วไม่เป็นฐานะที่จะมีได้ รู้สึกได้ ไม่มีผัสสะก็ไม่มีเวทนา ก็ไม่มีฐานให้ปฏิบัติ ไม่ได้ สุกต ได้แต่ทุกกฏานัง  กัมมานัง   ผลัง  วิปาโก จะปฏิบัติอะไรต้องมีกรรมฐาน

ในพรหมชาลสูตร พระพุทธเจ้าตรัสชัดว่า

“เว้นผัสสะเสีย จะรู้สึกได้นั้นไม่เป็นฐานะที่จะมีได้”

ก็ไม่มีฐานที่จะรู้สึก ก็ไม่มีฐานที่จะปฏิบัติกรรม ก็คือไม่มีกัมมฐาน

กรรมฐานต้องมีเวทนาเป็นกรรมฐาน

ผู้ที่เว้นไม่มีกรรมฐานมันหมายความว่า ผู้ที่ไม่รู้ไม่เห็น อะไรเลย จึงเป็นความดิ้นรนแส่หาของตัณหาเท่านั้น เป็นคนไม่รู้ไม่เห็น

ในพระสูตรแรก พรหมชาลสูตร ว่าไว้ว่า ผู้ยึดในอดีต อนาคตนั้น มิจฉาทิฏฐิ ผู้นั่งหลับตาปฏิบัติก็คือผู้หลงอดีตอนาคต ไม่มีผัสสะอยู่กับปัจจุบัน แม้ในอานาปานสติสูตรก็ไม่มีคำไหนบอกว่าให้นั่งหลับตา แล้วเขาสอนกันให้จิตจดจ่อกับกสิณ หรือเกาะกับลมหายใจ เป็นวิธีสะกดจิต ซึ่งเขาทำกันอยู่แล้วทั่วโลก การทำสมาธิสะกดจิต เขาก็บังคับสั่งจิตให้เป็นหนึ่งแบบhypnosis เขาก็สั่งการจิตได้ หรือแม้แต่เจ้าตัวสะกดจิตตัวเอง ตนเองสะกดจิตตัวเองเข้าที่เป็นเอกัคคตาก็สั่งตนเองให้มีกำลังไปทำอย่างใดๆ โน้มน้อมจิตไปได้ สำนวนเขาว่าเมื่อจิตเป็นสมาธิเป็นฌานแล้วโน้มน้อมไปได้ แท้จริงอธิโมกโขนั้นคือการล้างกิเลส แต่ไปเข้าใจว่า เป็นการนั่งสมาธิจิตสงบ อย่างอาจารย์ที่สอนกันไป

เขาทำเขาก็ได้ตามนั้น ได้อัตตานั้นแต่ก็แค่ลมๆแล้งๆ เป็นอัตตวาทุปาทาน เพราะฉะนั้น กามุปาทานเขาไม่รู้เรื่องเลย เขาผ่านไปไม่ได้เรียนรู้เบื้องต้นท่ีจะมีตาหูจมูกลิ้นกาย พระพุทธเจ้าให้ปฏิบัติในกามคุณ 5 เบื้องต้นเขาไม่เรียนไม่รู้ แต่เขายึดกามส่วนวิธีปฏิบัติคือไปนั่งหลับตา กามก็ปล่อยเลยลืมตาเมื่อไหรก็ปล่อยชีวิตไปกับกามเต็มที่เลย  พูดไปตรงไหนก็ถูก มันผิดตัวใหญ่เหลือเกิน มันไปถูกตัวผิดหมดเลย ใหญ่มาก

มาพูดถึงเรื่องวิมานที่เขาใช้หลอกกัน วิมานบุญ ที่เขาแจกไปอีก เป็นบุญกิริยาวัตถุ 10 ภาวนาก็กลายเป็นการท่องบ่นอะไรไปหมด อธิบายเละเหมือนขี้ช้างท้องร่วงเลย แทนที่จะปฏิบัติธรรมะแล้วรู้รูปนามก็ไม่เกิดผล เพราะตั้งจิตไว้ผิด

ไปปฏิบัติธรรม ทานก็จะบอกว่าได้บุญกิริยาวัตถุ 10 ไปปฏิบัติศีลก็จะบอกว่าได้บุญกิริยาวัตถุ ข้อที่ 2 ว่าจะได้วิมานลอยลม ก็โมหะตั้งจิตไว้ผิด บอกว่าไปทำทานจะได้บุญดังกล่าวปฏิบัติศีลก็จะได้บุญกิริยาฯข้อ 2

ส่วนภาวนานี้ไปไกลใหญ่เลย เข้าใจกันเลยว่าไปนั่งสมาธิภาวนา แล้วจะได้บุญทั้งสามข้อนี้ได้หมดเลยทั้งสาม

หนึ่งคือโมหะคือตั้งจิตไว้ผิด แล้วขั้นสองคือไปตั้งจิตไว้ว่าที่คิดไว้นี้ถูก แล้วสามคือไปหลงติดยึดอุปาทานอันนี้ไว้เลย แล้วหลงใคร่อยากได้

กามคือใคร่อยากได้ภพข้างนอก แต่ว่าหลงวิมานคือใคร่อยากได้ภพข้างใน  ไปหลงผิดว่าถูกอีก แล้วยึดเข้าไปอีก ทำจิตในจิตให้ติดยึด ว่าน่าได้น่ามีน่าเป็นน่าอยากเป็นกาม

มีสัญญา_จิต_ทิฏฐิวิปลาสหมดเลย เพราะทิฏฐิเพราะความเข้าใจวิปลาสแล้วปฏิบัติเข้าจิตก็ไปสัญญากำหนดผิดวิปลาสไปอีก ทับถมไปไม่รู้กี่ชั้นก็เลยหนาด้วยมิจฉา เป็นทุจริต เป็นจริตของทุ คือตั้งจิตไว้ผิดก็เลยพาสั่งสมผิดไป

ในพระไตรฯล.25 ข.92 ว่าไว้

เช่นหลงใหลว่าถ้าทำบุญกับสำนักนี้อ.ใหญ่นี้จะได้บุญมาก ก็ได้อกุศลไม่รู้กี่ชั้นแต่หลงว่าได้ทำบุญเนื่องจากไม่รู้ทันในวิมานที่เขาสร้างมาทำร้ายคนไปปฏิบัติเพราะเอาคำว่าบุญไปใช้ผิด เช่นบอกว่าทานต้องทานกับคนนี้นะได้บุญมาก กับคนอื่นได้บุญน้อยก็พูดและเล็มเลียบเคียงไป

คนฉลาดชั่วร้าย(เฉโก) กับคนโง่หนักสองคนนี้มาเจอกัน สมกันดีมาก

โจรหัวโจกเห็นโจรหัวโจก ก็หรือคนมีเวรเห็นคนผู้คู่เวรกันพึงทำความฉิบหาย และความทุกข์ใดให้  จิตที่บุคคลตั้งไว้ผิดพึงทำบุคคลนั้นให้เลวยิ่งกว่า...พุทธพจน์

ธัมมชโยไปหลอกคนโง่หนักไปทำทาน บอกว่าไม่มีเงินก็ให้กู้จากสหกรณ์นะ ทำสัญญาเสร็จได้ทำทานทันที เงินไม่ต้องผ่านมือเลย เดี๋ยวได้ใบอนุโมทนาบัตร นี่คือคนฉลาดเลวร้ายกับคนโง่สะบัดทำกัน

จิตก็ตั้งจิตไว้ถึงวิมานที่เขาเล่าออกอากาศทุกวัน ว่าจะได้ไปเกิดเป็นเทวดาไหนๆ

ที่เขาบอกว่าทำบุญนี่แท้จริงคือให้ไปทำทาน กับคนที่เป็นหัวโจก คนทำทานก็เป็นหัวโจกชนิดหนึ่งที่หลงใหลโง่เง่ากับหัวโจกที่ฉลาดร้ายมาเจอกัน ก็เหมือนหูกับขี้ทูด

วิมานคืออะไรกันแน่ วิมานคือปราสาทบนสวรรค์ แดนสุขาวดี

(6) คนฉลาดชั่วร้าย(เฉโก) กับคนโง่หนัก ที่เลวสมกัน

คนโง่หนัก จึงหลง“ทำทาน”กันใหญ่ ทำกันคึกคัก ทำกันมาก คนฉลาดเลวก็ทำร้ายกันเองยิ่งๆ พระพุทธเจ้าตรัสว่า

เปรียบเหมือนกับ“โจรหัวโจก”ก็ดี หรือ“คนมีเวร”ก็ดี

ซึ่ง“คนเลว”(โจร)ก็ดี คนผู้มี“เวร”(ความปองร้ายกัน)ก็ตาม ซึ่งพากันทำ“ความฉิบหาย”ให้แก่กันและกันก็เลวร้ายแล้ว แต่คนที่มี“จิตที่ตั้งไว้ผิด”นั้น “เลว”หนักยิ่งๆกว่า“โจรหัวโจก” ยิ่งกว่า“คนมีเวร”ทำร้ายกันและกัน เป็นไหนๆทีเดียว

คำตรัสของพระพุทธเจ้าใน“โคปาลสูตร”(พระไตรปิฎก

เล่ม 25 ข้อ 92 นั้นมีว่า “โจรหัวโจกเห็นโจรหัวโจกแล้ว พึงทำความฉิบหายหรือความทุกข์ให้กัน ก็หรือคนมีเวรเห็นคนมีเวรแล้ว พึงทำความฉิบหายหรือความทุกข์ให้กัน

“จิตที่ตั้งไว้ผิด”(มิจฺฉาปณิหิตํ จิตฺตํ)..พึงทำเขาให้เลวกว่านั้น ฯ”

“ทิโส ทสํ ยนฺตํ กยิรา        เวรี วา ปน เวรินํ

มิจฺฉาปณิหิตํ จิตฺตํ  ปาปิโย นํ ตโต กเรติ ฯ ติยํ ฯ”

ชัดเจนชัดแจ้งในคำว่า“พึงทำเขาให้เลวกว่านั้น”..มั้ย?

เห็นไหมว่า พระพุทธเจ้าตรัสความสำคัญของ“การทำใจในใจ“(มนสิการ)นี้มันสำคัญยิ่งขนาดไหน แต่นักการศาสนาทุกวันนี้ ไม่สังวรกันเลย อาจารย์ที่สอนทั้งหลายจึงสอนกันให้“ตั้งจิตตั้งใจไว้ผิด”(มิจฺฉาปณิหิตัง จิตฺตัง)กันเต็มวงการศาสนา ในเรื่อง“ทำทาน” แต่ไม่เป็น“บุญ” กลายเป็น“บาป” เพราะไปได้กิเลสทับถมตนเข้าไปหนักหนาสาหัสยิ่งขึ้นๆๆ

ก็เพราะประเด็นที่ว่า “จิตที่ตั้งไว้ผิด”(มิจฺฉาปณิหิตัง จิตฺตัง)

นี้แหละที่เป็น“ความผิด”(มิจฉา)แท้ๆ ของ“โจรหัวโจก”ซึ่งหมายถึง“คนผู้ใช้เล่ห์หลอก”ด้วยการสร้าง“วิมาน”ขึ้นมา และใช้คำว่า“ทำบุญ”(ที่จริงแค่“ทำทาน”แท้ๆ ไม่ใช่“ทำบุญ”เลย) กับคนที่นับว่าเป็น“โจรหัวโจก”สมกัน เพราะ“คนโง่ที่ถูกหลอก”ก็เข้าคู่กัน

สมกันเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันจึงผนึกสนิทเนียนยิ่ง ก็ร่วมรัดกันทำ“อกุศลกรรม”ได้“เลวยิ่งกว่าเลว”ควบแน่นแรงร้ายยิ่งๆเกินจะกล่าวทีเดียว ตามที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้

ซึ่งความหลงผิดนี้ มันผิดกันไปอย่างน่าสังเวชยิ่งๆ

ความจริงแท้ “บุญ”หมายถึงเครื่องฆ่า อาวุธประหาร

แต่กลับนำไปหลอกเป็น“วิมาน”ที่หลงผิดกัน กลายเป็นอยากได้“บุญ”หนักหนาสาหัสจนพากันเพ้อพกตกนรก

“บุญ”ซึ่งมิใช่เรื่องที่จะนำไปใช้สร้าง“วิมาน”ใดๆเลย

(7) แล้วจริงๆแท้ๆ “วิมาน”มันคือ อะไรกันแน่..?

วิมาน คือ ปราสาทบนสวรรค์ แดนสวรรค์ แดนสุขาวดี

“วิมาน”คือ ภาวะที่คนคิดด้วยความหลงผิด จนถึงหลงใหลคลั่งไคล้ จึงต่างสมมุติ“วิมาน”กันขึ้นมาหลอกลวงกันให้เพ้อพก เสียเวลา เสียแรงงาน เสียเงินทอง

“วิมาน” คือภพ คือชาติ ที่หลงเป็นดินแดนที่แสนสุข ที่คนหวังว่า จะไปเกิดหรือไปเป็น ไปได้กันใน“อนาคต”โน่น

“วิมาน”เป็นการสร้าง“ภาพหวัง”ขึ้นในจิตใจ

นักการศาสนาทุกวันนี้ใช้“วิมาน”เป็นเครื่องมือหากิน แข่งขันกันอย่างเข้มข้น ตามแบบ“ทุนนิยม”ที่เป็นนักหาเสียง หาบริวาร หาลูกค้า เป็นจอมประชานิยมตัวฉกาจ ไม่มีผิด

มีเล่ห์เหลี่ยมหากิน ใช้เล่ห์เลี้ยงสำนักตนเอง ต่างมี

วิธีการที่จะให้คนมาหลง“วิมาน”ของสำนักตน มาหลงติดยึดในตัวตนของคนในพรรคของตนกันทั้งนั้น

“วิมาน” จะปั้นอะไรก็ได้! จะเป็นอย่างไร? ก็วาดฝันไปตะพึด สารพัด จะพิลึกกึกกือ จะมโหฬาร จะสุดยิ่งสุดใหญ่ขนาดไหนๆ เลิศเลอ หรูหรา อภิมหาวิเศษ บรมประเสริฐ ก็คิดเอา นึกเอา ตามที่อยากได้ให้เป็นให้มี ก็แค่คิดขึ้น จินตนาการเอาลมๆแล้งๆ แท้ๆ

แต่เป็นจริงไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้ตามที่เพ้อฝันออกมาหลอกกัน ล้วนคือ“วิมาน”ที่จะเนรมิต เพ้อบ้าๆ ฝันบอๆออกมาหลอกล่อกันได้ทั้งนั้น

โดยมีคำว่า“บุญ”เป็นชื่อสินค้าหลักของสำนักของวัด

ผู้“ซื้อบุญ”ก็จะได้“วิมาน”ที่สวย-ใหญ่-หรู สารพัด

กรอกหูผู้อยากได้“บุญ”จนเป็นที่หลงเชื่อกันทั่วไปว่า

การทำ“บุญ”ที่จ่ายเงิน“ทำทาน”นั้น เป็น“การซื้อบุญ” ซึ่งจะได้“บุญ”อันเป็น“วิมาน”ตามที่พ่อค้าบุญนั้นอ้างหลอกกัน

ซึ่งจริงๆแล้ว ไม่ใช่การ“ซื้อ“ด้วยซ้ำ เพราะซื้อยังได้ของแลกเปลี่ยนมาเป็นชิ้นเป็นอัน แต่นี่..มันถูกหลอก“กินฟรี”แท้ๆ ถูกหลอกเอาไป“ฟรี”ๆ แต่ไม่ได้สิ่งนั้นเป็นชิ้น

เป็นอันมาให้แก่ผู้จ่ายเงิน-จ่ายทรัพย์ออกไปเลย

มีแต่“วิมาน”ลอยลมเท่านั้นที่ผู้จ่าย“หลงลม”นักต้ม

ตัวร้ายทั้งหลาย

ได้“วิมาน”เท่านั้น เท่านั้นนะ..ไม่ได้อะไรลึกซึ้งไป

กว่า “วิมาน”ที่ผู้จ่ายเงิน..ฝันเพ้อว่าจะได้

คำว่า“บุญ” คนทุกวันนี้จึงมิจฉาทิฏฐิ(มีความเห็นผิด) ว่า เป็น“วิมาน”หรือ“ภาพหวัง”หรือ“ภาพที่อยากได้มาให้ตน”

“บุญ”จึงเป็น“ภพ-ชาติ”ที่คนผู้ทำทาน“ทำไว้ในใจ”(มนสิกโรติ)ว่า ตนจะได้“วิมาน”ตามที่ตน“ทำทาน” ถ้ายิ่งทาน

มากเท่าใด “วิมาน”ก็ยิ่งใหญ่ ยิ่งโต ยิ่งหรู ยิ่งวิวิธสมาหรา

ก็“ตั้งจิต” คือ อธิษฐานจิต หรือ“ปณิหิตัง จิตตัง”นี้แล ที่“ตั้งขึ้นไว้ในใจลมๆแล้งๆ”เป็นภพ-เป็นชาติ อรูปจิตเท่านั้น

จึงเป็น“อัตตาวาทุปาทาน”แท้ๆนั่นเอง ที่แต่ละคนผู้ไป“ทำบุญ”อันก็คือ“ทำทาน”นั้น ที่เขาได้เป็นกอบเป็นกำ

ฉะนี้แล “การได้”ของคนผู้มิจฉาทิฏฐิ แค่จะได้อัตตา

กับเขาบ้าง ก็เป็น“อัตตา”ลมๆแล้งๆ เป็นแค่“วาทะ”เท่านั้นที่ผู้อวิชชาได้ไป แค่นจะ“ได้”กับเขาทั้งที ...โถ!!!

ได้อะไร? ก็ได้ภาวะที่ไม่มี“ของจริง”เลย

จึงไม่ใช่“สัจธรรม” แม้แต่น้อยแต่นิด

(8) แล้วจริงๆแน่ๆ “สัจธรรม”มันคือ อะไรกันแท้..?

“ของจริง”ตรงกับบาลีว่า สัจธรรม อันเป็น“โอฬาริกอัตตา” ซึ่งจะต้องมี“นามรูป”หรือมี“รูปกับนาม” หรือจะเรียกว่า “รูปกาย”ที่ต้องมี“นามธรรม”ร่วมรู้อยู่ด้วย จึงจะชื่อ

ว่า “ของจริง,สิ่งจริง” หรือภาวะที่“สัมผัส 6”ได้ทั้งภายนอกด้วย ตามเงื่อนไขครบใน“วิโมกข์ 8” ว่าต้องมีทั้งภายนอก(พหิทธา)และภายใน(อัชฌัตตัง)อยู่พร้อมในขณะนั้น หรือต้องมี“กาย”คือมี“ภาวะ 2”หรือมี“ธรรมะ 2”เสมอ

ซึ่ง“รูปกาย”หรือ“สัจธรรม”นี้ จะไม่ใช่แค่“วิมาน”แล้ว “รูปธรรม-สัจธรรม”นั้นสามารถรู้ได้ทั้งตนเองและผู้อื่นก็สามารถ“สัมผัส”รู้ร่วมด้วยได้ ทั้ง“สัมผัส 4”

“กาย”เป็น“ธรรมะ 2”ที่มีทั้ง“รูปและนาม” โดยเฉพาะ

ต้องมี“นาม”ร่วมอยู่เสมอ จึงจะชื่อว่า“กาย” คำว่า“กาย”

ขาด“นาม”ไม่เรียก“กาย” พระพุทธเจ้าจึงตรัสว่า “กาย” คือ “จิต-มโน-วิญญาณ” (พระไตรปิฎก เล่ม 16 ข้อ 230) “กาย”จึงหมายเอา“นาม”เป็นสำคัญ เป็นหลักยืนในรูปนาม

และ“รูปกาย”จะมีได้ ก็ต้องมีการสัมผัส 3 แล้ว“นามกาย”เกิดก่อน(ปฏิฆสัมผัสโส) จึงจะมี“รูปกาย”ขึ้นมาให้ผู้สัมผัส

“รู้เห็น”ได้ต่อมา แล้วจึงจะขาน“ชื่อ”(อธิวจนะ)หรือ“สัมผัสชื่อของภาวะ”(อธิวจนสัมผัสโส)นั้นได้ ถ้าภาวะนั้นมี“ชื่อ”แล้ว

แต่ถ้ายังไม่มี“ชื่อ”มาก่อน คือมีแค่“นามธรรม”ให้เรารู้อยู่ ก็เป็น“นาม”อยู่ที่“ถูกเรารู้” จึงมีฐานะ“อรูป”คือ เป็น

“สิ่งปรากฏที่ถูกรู้”(รูปที่ไม่ใช่ร่าง-ไร้สรีระ) [พระไตรปิฎก เล่ม 10 ข้อ 60]

ทีนี้“สัมผัส 4”ก็ได้แก่ ภาวะที่ต้องมี“มหาภูต 4”[สัจจะ

ที่ทรงอยู่(ธรรมกาย)ทั้งภายนอกและภายใน]ร่วมด้วย และจะสามารถ

รู้ได้ทั้ง“ลักษณะ(มีภาวะให้สัมผัสนอกก็ดีในก็ดี)-สสัมภาระ(กำลังทำสะสมไว้)-อารัมมนะ(ความรู้สึกของจิต)-สมมุติ(สิ่งที่ผู้อื่นหรือในสังคม

ก็กำหนดรู้ร่วมกันได้แล้ว)เรียกภาวะนี้ว่า“ของจริง”(สัจธรรม=รูปกาย)

“ของจริง”(สัจธรรม=รูปกาย)นี้ มีครบ“สัมผัส 4”ทั้ง“ลักษณะ-สสัมภาระ-อารัมนะ-สมมุติ” เป็น“รูปกาย”แท้ มี“รูปรูป”

...จบ

เวลาบันทึก 12 มีนาคม 2563 ( 13:39:49 )

รายละเอียด

590510_พุทธศาสนาตามภูมิ ศิลปะโลกุตระในเพชรพุทธ ตอน 6

พ่อครูว่า...วันนี้วันอังคารที่ 10 พฤษภาคม 2559 อีกไม่กี่วันก็มิถุนายนวันที่ 5 มิถุนายนเป็นวันคล้ายวันเกิดอาตมาปีนี้รู้สึกว่างานอโศกรำลึกจะดูคึกคักมีเพื่อนรุ่นพี่เรียนกันมาก็จะไปกันหลายคน อาตมามีเพื่อนหลายรุ่น เพราะเรียนม.6 สองปี รร.เบญจมะฯนี่แหละ ไปม.7 ม.8 ก็อยู่อีก 3 ปี เรียนเพาะช่างอีก 5 ปี มีเพื่อนเหลือ ที่เพาะช่างหลายคนอยู่ เพื่อนม.8 คนล่าสุดที่เจอคือ พล.อ.อ. วิรัติ กิจจาธร นอกนั้นก็หายไปมากแล้ว ตอนนี้เพื่อนเพาะช่างก็นัดกันจะไปหาอาตมา เพื่อนเพาะช่างรุ่น เขียนจม.ส่งไลน์มาให้อาตมา….

29/212 เมืองทองธานี ซอย 8 ถนนแจ้งวัฒนะ อ.ปากเกร็ด จ.นนทบุรี 11120 โทร. 0-2503-2668-9, 08-6539-9745

6 พฤษภาคม 2559

เพื่อนเพาะช่างรุ่น 2496-2500 ที่รักและคิดถึง

 ขอเชิญเพื่อนๆไปพบปะสังสรรค์กันในวันอาทิตย์ที่ 5 มิถุนายน 2559 เวลา 10.30-14.00 น.  ที่พุทธสถานสันติอโศก ถนนนวมินทร์ เนื่องจากพระโพธิรักษ์อยากพบพบเพื่อนร่วมรุ่น เพราะไม่ได้พบกันหลายปีแล้ว ในวันที่ 5 มิถุนายนนี้เป็นวันเกิดของท่านและมีงาน “อโศกรำลึก” ด้วย

 ขอเล่าคราวที่แล้วที่เราพบปะสังสรรค์กันที่ห้องอาหารราชตฤณมัยสมาคม เมื่อวันที่ 16 มีนาคม 2558 ซึ่งผ่านมาปีกว่าแล้ว มีเพื่อนๆไปร่วมงาน 19 คน คือ สำเริง พันธุ์สนิท พ.อ.ศักดา ประจุศิลป อัมพร อินทร์พรหม คุณหญิงเพ็ญศรี ไชยยงค์ ประจวบ ลัดดา วัจนะรัตน์ ศศิธร สุธรรมชัย มลิวัลย์ สมพงษ์ สิทธิสมาน สมจิต ใจดี สว่าง ธีระวุฒิ พ.อ.บรรลือ น้อยใจรักษ์ นิเทส นรพัลลภ ยุพาพรรณ แท่นนิล เพียรผจง ไชยชาญ นงนุช ชูเดช ศรีนายก ศโรภาส แน่งน้อย ชินชนะโชคชัย และหวน พินธุพันธ์ เราเก็บเงินคนละ 400 บาท หลังจากจ่ายเป็นค่าอาหารและให้รางวัลเจ้าหน้าที่แล้วยังเหลือเงินอีก 1200 บาท ได้มอบให้ชมรมเพาะช่างรุ่นหลังคาจาก (ซึ่งมี พ.อ.ศักดา ประจุศิลป เป็นประธานชมรมฯ) ทั้งหมด

ขอเล่าเรื่องเพื่อนของเราเท่าที่ทราบ มีเพื่อนที่ถึงแก่กรรมแล้วอีก 3 คน คือ ศิริศิลป์ (หล่อ) ขอพรกลาง รัตนา ดารารัตน์ และอุบลรัตน์ รัตนพงษ์ ส่วนเพื่อนบางคนที่ยังเจ็บป่วยอยู่ คือ อรุณ ภุมรินทร์ บังอร ทิพยสูตร พ.อ.ประสาร ภู่ทรัพย์ ประดิษฐ์ บุญคุ้ม นงนุช ชูเดช ซึ่งไปไหนมาไหนไม่สะดวกแล้ว เพื่อนที่ลำบากมากหน่อยคือ นงนุช ชูเดช ผมได้โทรปรึกษาศศิธร สุธรรมชัย ให้ส่งเงินที่เหลือจากการพบปะสังสรรค์เมื่อหลายปีมาแล้วจำนวน 1000 บาทเศษ ไปช่วยเหลือเป็นค่ารักษาพยาบาล นงนุช ชูเดช ด้วย

ดังนั้นในวันอาทิตย์ที่ 5 มิถุนายน 2559 นี้ ถ้าเพื่อนยังแข็งแรง พอไปไหนมาไหนได้ ขอให้ไปพบปะสังสรรค์กันหน่อย ทั้งยังจะได้นมัสการพระโพธิรักษ์ด้วย เพราะปีต่อไปอาจไปไม่ไหวเหมือนกับเพื่อนบางคนที่กล่าวมาแล้ว ถ้าไปไม่ได้จริง ๆ ก็ส่งข่าวให้ทราบด้วยก็ดีว่าอยู่ดีมีสุขหรือเจ็บป่วยอย่างไร ถ้าตัวเองส่งข่าวไม่ได้ก็ให้ลูกหลานส่งข่าวแทนก็ได้ โดยโทรศัพท์ที่หมายเลข 08-6539-9745, 0-2503-2668-9 หรือจะติดต่อทางไลน์ก็ได้ที่ Line ID : 08-6539-9745

 ขอให้เพื่อนมีความสุขทั้งกายและใจ สุขภาพร่างกายแข็งแรง ถ้าเจ็บป่วยก็ขอให้หายป่วยไข้ ตลอดไปนานเท่านานนะครับ        ด้วยรักและผูกพัน

 ก็คนเราควรอยู่เป็นประโยชน์แก่กัน ถ้าเป็นโทษแก่กันและกันก็ควรตัด ไม่ควรต่อ ถ้าเราเป็นประโยชน์ต่อเขาได้อยู่ที่สิทธิ์เราจะทำหรือไม่ แต่ถ้าคนอื่นเป็นโทษที่เป็นวิบาก ไปห้ามเขาไม่ได้เลยนะ

มาดู sms

0805925xxx จิตที่ตั้งใจทำดีคือกุศล/จิตที่ตั้งใจละบาปคือบุญดับอัตตากิเลสดับค็อโลกุตระธรรมเว้าแม่นบ่ข่อยเว้าแม่นบ่?

0893867xxx นมก.พ่อครูฯสณ.สม.จรธ.ญตธ.บ้านราชฯทุกๆพุทธส ถ.อโศกseufaasin

0893867xxx กราบขอบคุณพ่อครูกับธรรมบุญกิริยาวัตถุ10ในแง่บุญที่ถูกต้อง!ทานมัยเสียสละ,สีลมัยประพฤติในศีล,ภาวนามัยฝึกอบรมจิตขัดเกลาใจสาธุ

0893867xxx บุญกิริยาวัตถุ10ตั้งแต่อปจายนมัยจนถึงทิฎฐุชุกัมม์ ทำบุญให้เกิดบุญที่แท้จริงต้องทำด้วยจิตลดอัตตาละกิเลสเลิกยึดถือตัวตนทุกข้อถูกไหม?

0805925xxx คำว่าเสบียงบุญคืออุปนิสัยติดตัวไปในภพชาตินู๋คึดจังซี้คึดเถิกบ่พ่อขาา?

0893867xxx ขอบคุณบุญนิยมกับธรรมะบุญที่ชาวอโศกปฏิบัติเป็นตัวอย่างของการทำบุญที่มีไม่ยึดติดวิมาน!มีแต่สละออก ไปสู่นิพพาน! จิตหลงติดวิมานจมทิฏฐาสวะ!จิตละอัตตาพ้นอวิชช าสวะ!เอวังหนอ!

พ่อครูว่า ภาษาสื่อสภาวะ

_การอนุโมทนาบุญเพียงคำพูดว่าอนุโมทนาไม่ได้บุญใช่ไหม

พ่อครูว่าใช่ บุญนี่ทำเสร็จแล้วจบ ไม่มีสันตติ ทำเสร็จแล้วจบในตัวเอง ที่สุดแห่งที่สุด เป็นตัวตัดแล้วจบ

ในมงคล 38 ตั้งแต่ไม่คบคนพาล จนถึงอโศกะ(ธุลีหมอง) และวิรชะ(ธุลีเริง) ใครไม่เข้าใจธุลีเริงแล้วติดก็นาน มันละเอียดกว่าผรณาปีติ จะเป็นพลังงานสุดท้าย ที่ไว้อาศัย จากนั้นก็ เกษม จบ

ศิลปะนั้นคือการสื่อให้คนอื่นได้รู้ ถ้าทำให้กิเลสลดได้ก็คือศิลปะโลกุตระ

ศีลอันเป็นอาริยะ สำรวมอินทรีย์ สติสัมปชัญญะอันเป็นอาริยะ สันโดษอันเป็นอาริยะ 4 อย่างทำได้ก็จะสั่งสมจิตเป็นฌาน เป็นวิมุติ

ฌานคือไฟปัญญาที่เผาให้กิเลสหายไป สมาธิคือผลของฌานตกผลึกควบแน่นเป็นสมาธิ จิตที่สะอาดจากกิเลสตกผลึกควบแน่นเป็นสมาธิ ไม่ใช่ฌานหลับตา สมาธิหลับตา มีองค์คุณ 5 ของอุเบกขา ปริสุทธา ปริโยทาตา มุทุ กัมมัญญา ปภัสสรา

จะต้องมีธรรมะสองให้เราได้ปฏิบัติเสมอ แต่ทุกวันนี้สอนกันอีกว่าต้อง ไม่มีภายนอกแล้วสอนว่าตัดความรู้สึกจากภายนอกอีกให้เด็ดขาด แม้แต่ในจิตก็ห้ามคิดอีก  ถือว่าจิตเป็นหนึ่งแบบนี้ ดิ่งๆๆหยุดๆๆหมดเลย เป็นฐานสมถะแท้ไม่เกิดวิปัสสนาเลย การปฏิบัติแบบนั้นไม่มีความเป็นกายเลย

แท้จริงแล้ว ความเป็นกายของพุทธ พระพุทธเจ้าสอนคืออย่าให้ความรู้สึกภายนอกขาดหายไป แม้จะถึงเหลือความรู้สึกอยู่แค่ลมหายใจเท่านั้นก็ตาม

ผู้ปฏิบัติที่รู้จักรู้แจ้งรู้จริง“อาการ”(ลิงคะ-นิมิต-อุเทศ)แท้ที่เป็น“กิเลส”ในใจของตนเอง

และเมื่อปฏิบัติกำจัดกิเลสตนได้ ก็ตามเห็น “กิเลส”ของตนลดละจางคลายลง ด้วยญาณของตน(วิราคานุปัสสี) ตามที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ใน“อานาปานสติสูตร” เพราะปฏิบัติ“อานา

ปานสติ”อย่างลืมตาเห็นๆ”(ปัสสติ)ในปัจจุบันขณะนั้นทีเดียว จนกิเลส“ดับ”(นิโรธ)สิ้นซากหมดเศษธุลีเกลี้ยงสนิท ก็“ตามเห็นนิโรธ”(นิโรธานุปัสสี)

นั้นด้วยธาตุรู้(ญาณ)ของตนอยู่ จึงเป็นแบบ

พุทธ ที่มีเจโตวิมุติ-ปัญญาวิมุติเห็นๆ รู้ๆ นี้คือ โลกุตรธรรม 9 ซึ่งพระพุทธเจ้า

ตรัสไว้ว่า เกิดจากการปฏิบัติ“โพธิปักขิยธรรม 37” รวมกับ“โลกุตรธรรม 9”ก็เป็น “โลกุตรธรรม 46” (พระไตรปิฎก เล่ม 31 ข้อ 620) ทฤษฎีการปฏิบัติโพธิปักขิยธรรม 37 ที่สัมมาทิฏฐิ จึงจะเกิด“จรณสมบัติ-วิชชาสมบัติ”ในความมี“ศีลเป็นอริยะ-สำรวมอินทรีย์เป็นอริยะ-สติสัมปชัญญะเป็นอริยะ-สันโดษเป็นอริยะ” และเป็นฌาน-เป็นสมาธิลืมตา ซึ่งการปฏิบัติ“โพธิปักขิยธรรม 37”

จะต้องมี“ธรรมะ 2”หรือมี“กาย”คือ มี“องค์ประกอบของรูปกับนาม”ให้เราปฏิบัติเสมอ ทุกวันนี้การปฏิบัติทำ“สมาธิ”ที่เชื่อกัน

ว่าจะเกิดบรรลุเป็นอริยะได้นั้นก็ต้องหลับตาทิ้งภายนอกให้สนิท ไม่มีภายนอกเลย สอนกันถึงขั้นว่า อย่าให้มีความรู้สึกใดๆจากภายนอกเด็ดขาด แม้แต่ภายในใจก็ห้ามคิด ไม่ให้คิดพิจารณาใดๆ จึงจะชื่อว่า“ทำสมาธิ” นั่น..ผิดถนัดแล้ว ศึกษาใหม่ให้ดีๆเถิด การปฏิบัติแบบนั้นไม่มีความเป็น“กาย”

ในการปฏิบัติ การปฏิบัติธรรมให้เกิดสมาธิ แบบพุทธ ที่เป็น“สัมมาสมาธิ”จริงนั้น ต้องมี“กาย”เสมอ มีแต่“จิต”ที่ขาด“กาย”นั้นไม่ได้ ต้องมี“ธรรมะ 2”ตลอดการปฏิบัติธรรม แม้ใน“อานาปานสติสูตร”นั่นก็พิจารณากันให้ชัดเถอะ พระพุทธองค์ก็ทรงย้ำนักย้ำหนาว่า ขนาดนั่งหลับตาสะกดจิตตนเองเข้า

ไปอยู่ข้างในใจกันแล้วปานนั้น ก็อย่าให้“สติ”

ขาดหายไปจากความรับรู้“ธาตุภายนอก”เป็นอันขาด แม้หลับตาปิดหูก็ยังเหลือ“ลมหายใจ” เพราะ“ลมหายใจ”นี้เป็น“ธาตุลม”ที่อยู่ภายนอกที่เหลือสุดท้ายแล้วของ“มหาภูต 4” ความเป็น“กาย”จึงต้องมีตลอด ในการปฏิบัติธรรมของพุทธ แม้ที่สุดปฏิบัติไปถึงจุดบรรลุภาวะ“นิโรธ”หรือ“วิมุติ”แท้ๆ ก็ยังมี

ความเป็น“กาย”คือ“ธรรมะ 2”รูป-นาม,ภาย นอก-ภายใน ยืนยันคุณสมบัติของ“กาย”อยู่ ส่วน“ความดับ”ก็ให้ดับเฉพาะที่เป็น

“วจีสังขาร”อันซ้อนอยู่“กายในกาย” และดับ “จิตสังขาร”อันซ้อนอยู่“กายในกาย”ให้ได้ จริงๆนั้นก็“ดับ”เฉพาะ“อกุศลจิต”จาก “กายในกาย”ของเรานั่นเอง ถ้า“ดับอกุศลจิต”ใดใน“กาย”เราได้ ก็นั่นแหละคือ“นิโรธ”

หรือ“นิพพาน”เฉพาะ“อกุศลจิต”ตัวนี้ของเรา เช่น เราปฏิบัติ“ข้อ 1”ของ“ศีล 5”กิเลสตัวที่ยังมีการดำริจะฆ่าสัตว์ เราได้“ดับ”มันได้แล้วแม้ในขณะมีสัมผัสสัตว์นั้นๆ เราก็ไม่มีกิเลสนั้นจริง แม้สัตว์นั้นจะยั่วยวนเราจะทำร้ายเรา กิเลสที่เราจะดำริฆ่ามันไม่เกิดในใจเราจริงๆ หรือ“ศีลข้อ 2”กิเลสตัวที่ยังมีการดำริจะเอาของที่ไม่ใช่ของเราด้วยทุจริต เราได้“ดับ”มันได้แล้วแม้ในขณะมีสัมผัสของนั้นๆ เราก็ไม่มีกิเลสนั้นจริง แม้ของนั้นจะทำยั่วยวนเรา กิเลสที่เราจะดำริจะเอามันมาเป็นของเราไม่เกิดในใจเราจริงๆ หรือ“ศีลข้อ 3” กิเลสตัวที่ยังมีการดำริจะเกิดกาม เราได้“ดับ”มันได้แล้วแม้ในขณะมีสัมผัสเหตุแห่งกามนั้นๆ เราก็ไม่มีกิเลสนั้นจริง แม้“เหตุแห่งกาม”นั้นจะยั่วยวนเรา กิเลสที่จะเกิดกามมันไม่เกิดในใจเราจริงๆ หรือ“ศีลข้อ 4” กิเลสตัวที่ยังมีการดำริจะโกหก เราได้“ดับ”มันได้แล้วแม้ในขณะมีสัมผัสเหตุแห่งการโกหกนั้นๆ เราก็ไม่มีกิเลสนั้นจริง แม้“เหตุแห่งการโกหก”นั้นจะยั่วยวนเรา กิเลสที่จะดำริโกหกขึ้นมามันไม่เกิดในใจเราจริงๆ หรือ“ศีลข้อ 5” กิเลสตัวที่ยังมีการดำริจะเกิดอยากในของที่เราเคยติด-เคยเสพมันมานั้น เราได้“ดับ”มันได้แล้วแม้ในขณะมีสัมผัสเหตุแห่งสิ่งที่เคยติด-เคยเสพนั้นๆ เราก็ไม่มีกิเลสนั้นจริง แม้“เหตุแห่งสิ่งที่เคยติด-เคยเสพนั้นๆ”นั้นจะยั่วยวนเรา กิเลสที่จะเกิดอยากมันไม่เกิดในใจเราจริงๆ หากผู้ปฏิบัติใด สัมผัสภายนอกอยู่ในปัจจุบัน กิเลสก็ไม่เกิด ตาม“ศีล 5”นี้เป็นต้น และมี“ปัญญา”รู้จักรู้แจ้งรู้จริง“จิตในจิต”ของตน ว่า จิตตนมี“กายสังขาร”สงบระงับได้จริง ฉะนี้แลคือ การทำ“นิโรธ”กับส่วนที่เป็น “กายสังขาร”ที่สัมผัส“ภายนอก” ชื่อว่าเราเป็นผู้“มีศีลอันเป็นอาริยะ-มีการสำรวอินทรีย์อันเป็นอาริยะ-มีสติสัมปชัญญะอันเป็นอาริยะ-มีสันโดษอันเป็นอาริยะ”(พตปฎ. เล่ม 9 ข้อ 125) จิตเป็น“ฌาน”เป็น“วิมุติ”ไปตามฐานานุฐานะ ถ้าพ้น“กิเลสกามภพ”แล้วก็เป็นโสดาบัน หรือสกิทาคามีขึ้นไปแล้ว ผู้ใดที่จะปฏิบัติ“กายสังขารให้ระงับ”

(ปัสสัมภยัง กายสังขาร) ก็ต้องวิจัย“ธรรม 2”ขององค์ประชุมรูปกับนาม ที่เป็น“กาย” หรือเป็น “เวทนา” หรือเป็น“จิต” หรือเป็น“ธรรม”นี่เอง ลืมตาวิจัยสว่างๆ ในขณะที่มีตาหูจมูก

ลิ้นกายใจทำหน้าที่สัมผัสภายนอกอยู่ ขณะตื่นๆเต็มที่นี้เอง ไม่ใช่ปิดหูหลับตาเข้าไปวิจัยอยู่แต่ในภายในของ“จิตในจิต”เท่านั้น ซึ่งเป็นการวิจัยเข้าไปใน“ธรรม 2”(เทฺว

ธัมมา)ของ“กายในกาย”ก็ดี “เวทนาในเวทนา”ก็ดี

“จิตในจิต”ก็ดี “ธรรมในธรรม”ก็ดี ซึ่งมี“กาย-เวทนา-จิต-ธรรม”เป็นฐานหรือเป็นที่ตั้งของทุกบทปฏิบัติธรรมในพุทธศาสนา(คือกรรมฐาน) และจะรู้จักรู้แจ้งรู้จริง“ทุกขอริยสัจ” หรือ“ความรู้สึกที่ทุกข์จริงๆ”ก็ต้องหยั่งลงไป(สโมสรณา)ที่“เวทนา” เพราะเป็นอารมณ์

หรือเป็นความรู้สึกแท้ๆ ตามที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ในพระไตรปิฎก เล่ม 10 ข้อ 60 ที่ว่า “ธรรมทั้ง 2 เหล่านี้ รวมเป็นอันเดียวกันกับเวทนาโดยส่วน 2”(เทฺว ธัมมา ทฺวเยน เวทนาย

เอกสโมสรณา ภวันติ) นั่นคือ “ธรรมทั้ง 2 เหล่านี้ รวมเป็นอันเดียวกันกับเวทนาโดยส่วน 2”ก็เท่ากับผู้ปฏิบัตินั้นสามารถ“รวมเป็นอันเดียวกัน”ได้

นี่แหละคือ “เอกัคคตา” ให้เวทนาในเวทนา กลายเป็น“เวทนาเดียว” ถ้า“นิโรธ”ที่ว่านี้ผู้ปฏิบัติทำได้อย่าง“ตั้งมั่นแล้ว”(สมาหิตัง) นั่นคือ เราสมาทาน“ศีล 5” เราก็ปฏิบัติธรรมได้ผลถึงขั้น“นิโรธอาริยสัจ” ความหมายง่ายขึ้น ชัดๆ ก็คือ “เวทนา”

นั้นแหละ ที่เราศึกษาจาก“เวทนาในเวทนา

หรือธรรมะ 2”นี่เอง เราจะต้องทำให้“เวทนา 2” เช่น ความรู้สึกสุขบ้าง-ทุกข์บ้าง หรือ เดี๋ยวสุข-เดี๋ยวทุกข์ เราจะต้องทำให้มันเหลือ“ธรรมะเดียวหรือเวทนาอย่างเดียว” คือ ทำให้มีแค่ไม่สุขไม่ทุกข์(อุเบกขา)อย่างเดียวตลอดกาล(ไม่มีกับเหลือน้อยที่สุดนี้ แยกกันยาก) ให้ได้ นั่นคือ สำเร็จ“ฌาน 4”ที่เป็นสมาธิ “ธรรมะ 2”คือ “กาย”ได้แก่ รูปกับนาม และ“กาย”นี้จะเป็น“ฐาน”(ที่ตั้ง)ยืนยันชี้บ่งถึง“สัจจะ”ว่ารู้เห็นจริงอยู่ มีของจริงอยู่

เช่น ท่านตรัสว่า แม้อาสวะบางอย่างดับไปได้ มี “กายสักขี”ก็ตาม ก็จะ..ต้องสัมผัสวิโมกข์ 8ด้วย“กาย”(พระไตรปิฎก เล่ม 36 ข้อ 151 กับเล่ม 13 ข้อ 230-231)คือ..ต้องสัมผัสเห็นอยู่-รู้อยู่ทั้งภายในทั้งภายนอก ต้องมีภาวะนอก-ในเสมอ การปฎิบัติธรรมของพุทธนั้นจึงต้องมี“ธรรมวิจัย(สัมโพชฌงค์)”ตลอด จากธรรมะทั้งหลายมากมาย แล้ววิจัยทีละ 2 จึงจะได้เปรียบเทียบกันชัดยิ่งตรงยิ่ง นั่นคือต้องมี“โพชฌงค์ 7” เป็นองค์ประกอบในการปฏิบัติอยู่ด้วยเสมอ ไม่ขาดกัน คือ มี“สติ”1 เป็นตัวรู้ทำงานตลอด แล้วก็มี“ธรรมวิจัย”2 ด้วย“วิริยะ”3จริงๆ จึงจะครบ“สามเส้า”ขององค์แห่งความรู้(โพชฌงค์ 3)

จึงจะเริ่ม“โพธิ”(ปัญญาที่เป็นเครื่องตรัสรู้ของพุทธ)ก็ต้องจากความเป็น“กาย”(ธรรมะ 2)สัมผัสเกิดจิต ซึ่งก็คือ “การจัดการเรื่องรูปกับนาม”

(กายสังขาร)ที่หมายถึง“จิตสังขาร”นี้อย่างหนึ่ง และหมายถึง“วจีสังขาร”นั้นก็อีกอย่างหนึ่ง ให้เกิด“ปัญญา”กระทั่งรู้จักรู้แจ้งรู้จริงสัมบูรณ์ได้ เป็นการทำ“เอกสโมสรณา ภวันติ” คือ ให้“สำเร็จลงเป็นหนึ่งในธรรมะ 2”ใน“กาย” ดังนั้น การปฏิบัติธรรมของพุทธ ถ้าแม้นไม่มีแม้แค่“ธรรม 2” ไม่มี“องค์ประกอบของภายนอกกับภายใน”(ไม่มี“กาย”ให้ปฏิบัติ) ก็ปฏิบัติให้ถึง“ปรมัตถธรรม” ไม่ได้ เพราะ

“ปรมัตถธรรม”ต้องมีพร้อมทั้ง“รูป”ทั้ง“นาม” ครบพร้อมปฏิบัติ จึงจะบรรลุไปตามลำดับ “ต้น-กลาง-ปลาย”อย่างเป็นอัศจรรย์ หากขาด“กาย”ที่สัมผัสกันอยู่เป็นปัจจุบัน ไม่มี“ปัจจุบัน”ที่เป็น“ความจริง”ยืนยันกันใน“สมมุติสัจจะ”เลย ก็ไม่สามารถปฏิบัติให้เข้าถึง“ปรมัตถสัจจะ”จนสูงสุดสัมบูรณ์ได้

ถ้าหากใครมัวหลงไปศึกษาอยู่แต่กับปรากฏการณ์ที่เกิดใน“อดีต”ที่ผ่านไปแล้วก็ดีใน“อนาคต”ที่ยังมาไม่ถึงก็ดี จาก“การหลับตาทำสมาธิ” ก็จะได้แต่“ระลึกเอา-กำหนดขึ้นเป็นรูปภพ(หรืออรูปภพ)ภายในจิต(ไม่มีกามภพที่นับว่าเป็นความจริงหลัดๆยืนยัน ร่วมรู้กันได้สามัญทั่วไป) เพราะมีแต่“การกำหนดขึ้นในใจ”(สัญญาที่รู้ได้แต่มโนมยอัตตา-อรูปอัตตา)ที่ตนเองกำหนดขึ้นเท่านั้น จึงถือว่าไม่มี“ภาวะจริง”(ปาตุสัจจะ)เกิดจริงครบครันทั้งภายนอก-ทั้งภายใน ทั้งเรา-ทั้งสังคม มันก็ยังขาด“ความจริง”(สัจธรรม)ที่บริบูรณ์ เราก็ไม่ได้เรียนรู้ให้“รู้แจ้ง”ได้ครบถ้วน

จึงไม่สามารถจะ“รู้จริง”บริบูรณ์ได้แน่ๆ เราจะเรียนรู้เรื่อง“ทุกข์”หรือสุขก็ตามที่เป็น“ความจริง”ขั้น“อริยสัจ” คือ “สัจจะ”ที่เป็นอาริยะ หรือความจริงของคนที่เจริญประเสริฐจริง พระพุทธเจ้าจึงทรงยืนยันให้ศึกษาเล่าเรียนด้วย“ภาวะที่ปรากฏอยู่ใน

ปัจจุบัน” โดยมี“ผัสสะ”ก็จะเกิด“เวทนา”แล้วให้ศึกษาอ่าน“อาการ”จริงๆ ของเวทนาที่เกิด“ปัจจุบัน”นั้นมีภาวะ“ตั้งอยู่”(ความดำรงอยู่)จริง สัมผัสกันอยู่โต้งๆหลัดๆโทนโท่ จะได้เรียน“ความรู้สึกสุข-ความรู้สึกทุกข์-ความรู้สึก

ที่ไม่สุขไม่ทุกข์(อุเบกขา)”จากปรากฏการณ์จริงใน“ความรู้สึก”(เวทนา)ของตนซึ่งมีอยู่จริงขณะนี้ “ความจริง”หรือ“สัจจะ”ที่เป็น“อาริยสัจ” (ความจริงที่ประเสริฐแท้) เรียนรู้ได้ที่“ความรู้สึก”

ภาษาบาลีว่า“เวทนา” นี่แหละเป็น“ฐาน”แห่งความจริง(เป็นสัจจะกรรมฐาน)เป็น“กรรมฐาน”สำคัญยิ่งในการปฏิบัติของพุทธ ขาดผัสสะขาดเวทนามิได้ ถ้าเว้นจาก“ผัสสะ”แล้ว หากเกิดความเห็นความรู้ได้ ผู้ใดจะเอาไปกล่าวคำแสดง“ทิฏฐิ”

ต่างๆ ก็กล่าวได้เป็นไปตาม“ทิฏฐิ 62 ประการ” ดังที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ใน“พรหมชาลสูตร” (พระไตรปิฎก เล่ม 9 สูตรแรก)นี้เท่านั้น พระพุทธเจ้าตรัสว่า “เขาเหล่านั้นเว้นผัสสะแล้วจะรู้สึกได้(ปฏิสังเวทิสฺสนฺตี) นั่นไม่เป็นฐานะที่จะมีได้”(พระไตรปิฎก เล่ม 9 ข้อ 77-89) ผู้มี“ผัสสะเป็นปัจจัย”จึงจะมี“ฐาน”ของความเป็น“โลก” และเป็น“อัตตา”ให้เรา“รู้จัก” โลก “รู้จัก”อัตตา จึงจะได้เรียน“รู้แจ้งความเป็นโลก เป็นอัตตา” แล้วจึงจะได้“รู้โลก-รู้อัตตา” ที่แท้จริง(พระไตรปิฎก เล่ม 9 ข้อ 64-76) ดังนั้น ผู้ไม่มี“ผัสสะเป็นปัจจัย” จึงมีแต่คนที่เป็น“ผู้ไม่รู้”(อชานตัง) “ผู้ไม่เห็น”(อปัสสตัง)

เป็นความแส่หา เป็นความดิ้นรนของผู้มีตัณหาเท่านั้น [อ่านพระพุทธพจน์ดูดีๆ จะรู้ยิ่งเห็นจริงกันชัดๆ] แจ่มแจ้งชัดเจนไหมว่า ผู้ไม่มีผัสสะเป็นปัจจัย อยู่ในปัจจุบันนั้น เช่น ปฏิบัติหลับตากันนั้น ตาหูจมูกลิ้นกายไม่มีผัสสะ จึงไม่มี “กรรมฐาน” จึงไม่มี“ฐานแห่งการปฏิบัติ”ที่จะสามารถแม้แค่รู้จัก“ความจริง”กันเลย ก็จะจมไปอยู่แต่กับ“ทิฏฐิ 62”ตามที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ ในพรหมชาลสูตรนั่นเอง

พยายามทำความเข้าใจตามคำสอนของพระพุทธเจ้ากันให้แม่นๆตรงๆเถิด เพราะหลับตาทำสมาธิ ก็จะได้เรียนรู้แต่ในภพภายในที่เป็นอดีต 18 และอนาคต 44 แม้แต่ปัจจุบันพระพุทธเจ้าก็นับรวมเข้าไว้อยู่ในอนาคต 44 ด้วยซ้ำ อดีตหรืออนาคตนั้นมันไม่มีอยู่ให้เห็น

ต้อง“ปัจจุบัน”จึงเป็นภาวะ“ความจริง”ที่จะใช้ศึกษาเรียนรู้ได้จริงกว่า “อดีต-อนาคต” เพราะเป็นภาวะที่มัน“มี”ให้เรา“สัมผัส”อยู่โทนโท่โต้งๆเดี๋ยวนี้ขณะนี้หลัดๆ เห็นอยู่รู้อยู่ จึงไม่มี“ความจริง”ใดจริงกว่านี้อีกแล้ว จะศึกษา“ความจริง”จึงอยู่ที่“ปัจจุบัน” เท่านั้น และเท่านี้แหละ ก็“จบ”อยู่ที่ตรงนี้

พระพุทธเจ้าจึงตรัสยืนยันว่า “โลก”และ “อัตตา”นั้นมีใน“ทิฏฐิ 62”นี้เท่านั้น จะกำหนด-จะมีความเห็น-จะปรารภขันธ์ส่วนอดีตก็ดี แม้จะกำหนด-จะมีความเห็น-จะปรารภขันธ์ส่วนอนาคตก็ดี เพื่อรู้จักรู้แจ้งรู้จริง“ความจริง”ได้ ก็จะต้องมี“ผัสสะเป็นปัจจัยในปัจจุบันจึงจะจริง”(พตปฎ. เล่ม 9 ข้อ 77-89)

ถ้า“เว้นผัสสะแล้ว จะรู้สึกได้(เวทนา) นั่นไม่เป็นฐานะที่จะเป็นได้”(พระไตรปิฎก เล่ม 9ข้อ 77-89) ด้วยประการฉะนี้

ศาสนาพุทธพระพุทธเจ้าจึงไม่ปฏิบัติโดยไป“หลับตา”ทำสมาธิ เป็นทางเอก เพราะนั่นมันมีแต่ส่วน“อดีต”หรือส่วน“อนาคต” เท่านั้นที่จะมีมาให้พิสูจน์กัน ก็ไม่ได้ความจริง การ“ตื่น”ลืมตาสัมผัสทุกประการในภาวะปกติมี“สติ”เห็นแจ้งทุกอย่างครบครันบริบูรณ์จึงเป็นวิธีที่ดีสุดกว่าที่สุดใดๆ

การปฏิบัติ“มรรค 7 องค์”(ไม่ใช่ 8 องค์นะ)ทำให้เกิด“สัมมาสมาธิ” และ“สัมมาญาณ-สัมมาวิมุติ” ครบบริบูรณ์สัมบูรณ์ (มหาจัตารีสกสูตร พระไตรปิฎก เล่ม 14 ข้อ 252-281) จึงเป็น“สูตร”สัมบูรณ์ใหญ่ยิ่งที่สุดแห่งที่สุดด้วยประการฉะนี้

ศึกษากันดีๆ เถิด แม้“อดีต”ก็ไม่ใช่“ความจริง”เท่าปัจจุบันที่พิสูจน์ยืนยันกันได้แท้ๆ “อนาคต”ก็ไม่ใช่ “ความจริง”เท่าปัจจุบันที่พิสูจน์ยืนยันกันได้แท้ๆ เห็นชัดเจนขึ้นแล้ว ใช่มั้ย? ดังนั้น จึงต้องพิสูจน์ด้วยสิ่งที่ปรากฏ

ใน“ปัจจุบัน”ที่สัมผัสกันอยู่โทนโท่หลัดๆโต้งๆ แจ่มชัดเจนแจ้ง ยืนยันกันได้แท้ๆว่า “จริง” เช่น เราจะปฏิบัติโดยไม่หลับตา มีตา,หู,จมูก,ลิ้น,กาย,ใจ“สัมผัส”รูป,เสียง,กลิ่น,รส,โผฏฐัพพารมณ์,ธรรมารมณ์รู้จักรู้แจ้งรู้จริงใน

ส่วนที่เป็น“ผม,ขน,เล็บ,ฟัน,หนัง”ของเราในขณะปัจจุบันนี้ที่สัมผัสอยู่บัดนี้หลัดๆ เมื่อเราไม่“ยึดถือ”ว่า “ผม,ขน,เล็บ,ฟัน,หนัง”นั้นเป็นเรา

“ผม, ขน,เล็บ,ฟัน,หนัง”นั้นเป็นของเรา “ผม,ขน,เล็บ,ฟัน,หนัง”ส่วนที่“ไม่ใช่‘กาย’ ของเราแล้ว”นั้น

แม้จะสัมผัสถึงขั้น“ตัดหรือหั่น”ออกไปจากร่างของเรา เราก็“ไม่รู้สึกอะไรแล้ว” เราจะ“รู้สึกเฉยๆ-ว่างๆ-กลางๆ”(อุเบกขา,อทุกขมสุข) เพราะ“ผม,ขน,เล็บ,ฟัน,หนัง”ส่วนที่ไม่ใช่“กาย”ของเรานั้น มันไม่ใช่“ของเรา”แล้ว เมื่อมันไม่ใช่“กาย”ของเรา เราก็“รู้สึกเฉยๆ-ว่างๆ-กลางๆ”(อุเบกขา,อทุกขมสุข)

แม้ใครจะมาตัด“ผม,ขน,เล็บ,ฟัน,หนัง”ส่วนที่ไม่ใช่“กาย”ของเราออกไป เราก็“นิโรธ”อยู่ หรือเราก็มี“นิพพาน”(ไม่รู้สึกสุขไม่รู้สึกทุกข์)อยู่ เพราะเราไม่มี“อุปาทาน” ไม่มี“ความยึดมั่นถือมั่น”ว่า “ผม,ขน,เล็บ,ฟัน,หนัง”ส่วนที่มันไม่ใช่“กาย”

นั้น เป็นเรา เป็นของเรา เราก็จะได้ศึกษา“ความจริง”(สัจธรรม)ของ “อุปาทาน”ได้ง่ายๆชัดๆจาก“กาย”จาก“จิต” ของตน ก็จะอ่าน“อาการ”จาก“ความจริง” ที่เกิดจากสัมผัสจริงขณะ“ปัจจุบัน”นี้ได้แท้ๆ

เพราะว่า “ผม,ขน,เล็บ,ฟัน,หนัง”นี้ มี “อาการจริง-ภาวะจริง”ที่จะค้นหา“เหตุ”แห่งทุกข์ หรือ“เหตุ”แห่งสุขกันได้ดียิ่ง

โดยเฉพาะจะรู้จักรู้แจ้งรู้จริงไปถึงขั้น “อุปาทาน” ว่า เราเองนั้นยังมี“อุปาทาน”ใน“ผม,ขน,เล็บ,ฟัน,หนัง”ว่า เป็นเรา เป็นของเรา “อาการ”ที่มีอยู่ใน“ผม,ขน,เล็บ,ฟัน, หนัง”ใน“ปัจจุบัน”นี้จึงคือ “มูลกรรมฐาน”ที่จะศึกษาให้เห็น“เหตุแห่งทุกข์” หรือแท้ๆก็คือ “เหตุแห่งสุข”

พวกนี่นับถือบูชาคนตายแล้วผมยาวขึ้นเล็บยาวขึ้นคือ มันมีmomentum พลังงานพีชะที่เหลืออยู่ เท่านั้น ไปบูชาศพอาจารย์ที่ไม่เน่านี่ผิดหมด

ฉะนี้แล ชื่อว่า“มูลกรรม ฐาน”จริง(พระไตรปิฎก เล่ม 9 ข้อ 51-89)ที่สามารถรู้จักรู้แจ้งรู้จริง“กาย”กับ“จิต”หรือ“รูป” กับ“นาม”ได้อย่างสะดวกมาก และมีผลมาก เพราะมี“รูป”มี“นาม”หรือมี“กาย”ให้เราปฏิบัติเรียนรู้ “ปัญญา”เครื่องตรัสรู้จะมี “กรรมฐาน”ใช้พิจารณาได้ดีมาก สะดวกมากชัดเจนง่าย เพราะมี“กาย”มี“จิต” มีรูป-มีนาม “รูป”ก็คือ “สิ่งที่ถูกรู้”(รูป=object) กับ “นาม”ก็คือ “ธาตุรู้ในตัวผู้รู้ที่เป็นประธาน”

(นาม=subject) “อาการ”ที่เกิดขึ้นของ“ธรรม 2”

(คือ “รูป”กับ “นาม”)นี้เอง “สัมผัส”กันขึ้นมา เพราะมัน“มี”กันอยู่หลัดๆ เห็นๆอยู่ในปัจจุบันนี้ ไม่ว่าภาวะใดก็ตาม ตา-หู-จมูก-ลิ้น-กายภายใน(ประสาททำงาน) 5 ทวารนั้น แต่ละทวาร เมื่อเกิดการกระทบกันกับ“รูป-เสียง-กลิ่น-รส-สัมผัสจากภายนอก”(นี้คือ “รูป”ทั้ง 5)ขึ้นมา

“รูปกับนาม”(ธรรมะ 2)ทำงานกระทบกันจึงมี“ธาตุรู้”(วิญญาณ)เกิดเป็น “จิตนิยาม” “นาม”(ธาตุรู้)ทำงานรับรู้ขึ้นมาหรือรู้สึกขึ้นมา ซึ่งเรียกว่า “วิญญาณ” ก็คือ “องค์รวม” (กาย)หรือ“องค์ประกอบ”(กาย)ของ“ตากับรูปแล้วเกิดวิญญาณ” หรือ“หูกับเสียงแล้วเกิดวิญญาณ จมูกกับกลิ่นแล้วเกิดวิญญาณ ฯลฯ” เป็นต้น

3 ภาวะฉะนี้แหละเรียกว่า“สัมผัส 3” ที่นักปฏิบัติธรรมของพุทธจะต้องเรียนรู้จาก“ธรรม 2”ที่สัมผัสกันแล้วเกิด“ภาวะที่ 3”(พระไตรปิฎก เล่ม 16 ข้อ 161) เกิด“นาม”(วิญญาณ)ให้ปฏิบัติบรรลุครบ“ความจริง”ที่จริงในตนขั้น“ปรมัตถธรรม” คำว่า “รูป”(สภาวะที่ถูกรู้ = object) คำว่า“นาม”(ธาตุรู้ที่เป็นประธาน = subject) คำว่า“กาย” (จิต,มโน,วิญญาณที่เกิดเพราะมีธรรมะ 2 สัมผัสกัน) เรียนรู้กำหนดหมายกันให้ชัดๆ

และเมื่อเราเรียนรู้“อาการ”ที่ปรุงแต่งกันอยู่ของ“รูปกาย”กับ“นามกาย”ในความเป็นผม,ขน,เล็บ,ฟัน,หนัง ให้ถึงนัยสำคัญของมันแล้ว เราก็สามารถรู้จักรู้แจ้งรู้จริงได้ ว่า ผมก็ดี ขนก็ดี เล็บก็ดี ฟันก็ดี หนังก็ดี เฉพาะส่วนตรงที่เราไม่ร่วมรับรู้สึกไปกับมันแล้ว นั้นแหละคือ ส่วนที่พ้นออกมาจากความรู้สึกของ“จิต-มโน-วิญญาณ”ของเราแล้ว ผม,ขน,เล็บ,ฟัน,ผิวหนังส่วนนี้ก็ไม่ใช่“กาย” ของเราแล้ว กำหนดตามให้ดีๆนะ ทั้งๆที่มันก็ยังอยู่กับตัวของเรา ยังเป็นอวัยวะของเราอยู่ ยังมีความเป็นชีวะอยู่ มันยังมี“ชีวิตินทรีย์”(พลังงานของความมีชีวะ) แต่เราไม่มีความรู้สึกร่วมไปกับมันอีกแล้ว แม้ความเป็น“อุตุธาตุ-พีชธาตุ”นั้นจะติดอยู่กับ

ตัวเรานี่แหละ ในผมส่วนที่“พ้น”ไปนั้น ขนส่วนที่พ้นไปนั้น เล็บส่วนที่พ้นไปนั้น ฟันส่วนที่พ้นไปนั้น ผิวหนังส่วนที่พ้นไปนั้น เราเจ้าของมันแท้ๆก็ไม่ได้เจ็บไม่ได้ปวด ไม่รู้สึกสุขทุกข์กับส่วนนั้นแล้ว แม้จะตัดออกไปก็ไม่เจ็บ ไม่รู้สึก เพราะส่วนนี้มันไม่ใช่“กาย”ของเราแล้ว

และที่สำคัญที่สุดคือ ถ้าเรา“ไม่ยึดมั่นถือมั่น”(หมดอุปาทาน) ว่า ผม,ขน,เล็บ,ฟัน,ผิวหนัง ส่วนที่ไม่ใช่“กาย”ของเราแล้วนั้นว่าเป็น“ตัวตน”ของเราแล้วจริง เราก็จะมี“นิโรธ” นี่คือ “เวทนา”ของเราพ้นจากความสุขความทุกข์ พ้นความเจ็บความปวดไปแล้ว เพราะ“ผม,ขน,เล็บ,ฟัน,ผิวหนัง”ส่วนที่เราไม่เจ็บแล้วนี้มันไม่ใช่“กาย”เราแล้ว มันไม่ใช่“ตัวตน”(อัตตา)ของเราแล้ว “กายสังขาร”ของเราก็“ดับ”ไปแล้ว ตามธรรมชาติจาก“อาการ 32”ของเรา

เมื่อเรา“ไม่ยึดมั่นถือมั่น”ว่า มันเป็นตัวเรา(อัตตา) มันเป็นของเราจริง(อัตตนียา) เราก็มี“นิโรธอาริยสัจ”กับ“ผม, ขน,เล็บ,ฟัน,ผิวหนัง”ส่วนที่เราไม่เจ็บแล้วนี้มันไม่ใช่“กาย”เราแล้ว เราก็จะสามารถเข้าใจ“ความเป็นนิโรธ

อาริยสัจ”ได้ดี ได้ง่าย ได้อย่างสัมมาทิฏฐิยิ่งกว่าคนที่ไปหลับตาทำสมาธิ แล้วนึกว่าตนได้นิโรธ ซึ่ง“นิโรธอาริยสัจ”นี้ มันลึกซึ้ง(คัมภีรา) เห็นตามได้ยาก(ทุททสา) รู้ตามได้ยาก(ทุรนุพโพธา)สันตา(สงบแบบปรมัง สุขัง) สุขุมยิ่งนัก(ปณีตา) รู้ไม่ได้ด้วยตรรกะ(อตักกาวจรา) ละเอียดขั้นนิพพาน(นิปุณา) รู้ได้เฉพาะบัณฑิต(ปัณฑิต เวทนียา) เพราะ“ธรรมของพระพุทธเจ้า”นี้ เป็น “โลกุตรธรรม” เป็น“อาริยธรรม” ดังนั้น “นิโรธ”ของพระพุทธเจ้าจึงเป็น “ความดับ”ที่ไม่ใช่สามัญแบบทั่วไปแน่นอน แต่เป็นแบบวิสามัญทีเดียว “นิโรธวิสามัญ”ก็คือ “ดับ”เฉพาะ“อกุศลธรรม”นั้นๆเท่านั้น ไม่ใช่“ดับจิต”ไปทั้งจิตอย่างพาซื่อ ตื้นๆ ง่ายๆ เช่น นิโรธสามัญเขา“ดับ”ความรับรู้ไปหมดทั้งจิต “ดับ”ไม่รู้อะไรยิ่งกว่าคนนอนหลับ แต่“นิโรธวิสามัญ”ของพระพุทธเจ้านั้น

ผู้มี“นิโรธ”ยังมีความรับรู้ต่างๆเหมือนคนปกติ

คือ รู้ความจริงต่างๆอยู่เป็นปกติตามจริงที่ทวาร 6 สัมผัสรับรู้อยู่ “ดับ”ก็เพียงแค่“ความรู้สึกทุกข์-ความรู้สึกสุข”เท่านั้นที่“ดับ” ที่ไม่มีที่หายไปจากจิต เป็นอารมณ์“อุเบกขา” นี้คือ “นิโรธหรือวิมุติ”แบบพุทธแท้ๆ เป็นต้นว่า ผู้ปฏิบัติ“มูลกรรมฐาน 5” ได้แก่ ผม,ขน,เล็บ,ฟัน,หนัง นี้จะเป็นตัวอย่างที่ง่ายและชัดเจนมาก

กล่าวคือ ผม,ขน,เล็บ,ฟัน,หนัง ส่วนที่“นิโรธ” คือ “สังขาร”ของ ผม,ขน,เล็บ,ฟัน,หนัง ถ้าส่วนใดที่“ดับ”ไปจากความเป็น“ตัวเรา”แล้ว ส่วนนั้นเราก็พ้นทุกข์พ้นสุขกับมันแล้ว แต่หากใจเรา“หวง”หรือใจเรายึดว่า“ผม, ขน,เล็บ,ฟัน,หนัง”นั้น ยังเป็น“ตัวตนของเรา” ยังเป็น“ของเรา”อยู่ ของข้าใครอย่าแตะ! ถ้าใครมาแตะ หรือมาตัดเอาไป เราก็รู้สึกอย่างนั้นอย่างนี้ ถึงขั้นรู้สึกไม่ชอบใจ เจ็บใจ ปวดใจ

ก็เป็นไปได้สารพัด ทั้งๆที่ส่วนที่เป็นผม,ขน,เล็บ,ฟัน,ผิวหนังส่วนนั้นจะตัดออกไปจริงๆมันก็ไม่รู้สึก“เจ็บ” เพราะส่วนนั้นมันไม่ใช่“กาย”ของเราแล้วจริงๆ ทว่าเรากลับรู้สึก“เจ็บใจ” ไม่ชอบใจก็ยังเป็นได้เพราะ“อวิชชา”ของเราแท้ๆ “ผม,ขน,เล็บ,ฟัน,หนัง”นี้ จึงเป็น“มูลกรรมฐาน 5”ที่เราจะใช้ศึกษาเรียนรู้ความเป็น“กาย” ความเป็น“จิต” และศึกษาความ

เป็น“นิโรธ”ได้อย่างน่าศึกษาเป็นที่สุด ซึ่ง“มูลกรรมฐาน 5” ผม,ขน,เล็บ,ฟัน, หนัง”นี้ พระอุปัชฌาย์จะบอก“กรรมฐาน”นี้ให้แก่ลูกศิษย์ไปปฏิบัติทุกคน เพราะผู้ปฏิบัติจะถึงขั้นสามารถคลายความยึดมั่นถือมั่นใน“ตัวตน” ถึงขั้นบรรลุ

“นิโรธอาริยสัจ”กันได้ทีเดียว ซึ่งเป็น“นิโรธอาริยสัจ”หรือเป็น“วิมุติ” แบบพุทธที่สัมมาทิฏฐิ แต่“นิโรธหรือวิมุติ”ที่ไม่ใช่แบบพุทธ หรือเป็น“วิมุติ”มิจฉาทิฏฐินั้นจะ“ดับความรู้” (ดับเวทนา-สัญญา-สังขาร)ไปทั้งหมด จิตไม่รับรู้อะไร ถ้าหากเขาขืนยังมี“ความรับรู้”อยู่ เขาจะยังไม่ถือว่าเป็น“นิโรธ” ความเป็น“นิโรธ”ที่มิจฉาทิฏฐิไปจากพุทธแท้จริง มีทิฏฐิกันปานนั้น

ซึ่งไม่ใช่“ดับเหตุ”ไปอย่างสิ้นเกลี้ยงกันจริงๆ นี้คือ ความผิดเพี้ยนไปจากพุทธศาสนากันอย่างน่าสงสารในพุทธทุกวันนี้ ดังนั้น การเรียนรู้“มูลกรรมฐาน 5”ของชาวพุทธทุกวันนี้ จึงผิดเพี้ยนไปอย่างลึกซึ้ง ที่ลึกซึ้งซับซ้อนนั้น ก็คือ ถ้าเรายังมี “ความยึด” ยึดผมก็ดี ขนก็ดี เล็บก็ดี ฟันก็ดีหนังก็ดี ที่มันขาดจากความเป็น“กาย”ของเราแล้วนี้ ถ้าไม่มี“กิเลส”กับมันแล้ว หากตัดมันออกไปก็ไม่เจ็บแล้ว ที่สำคัญคือมันไม่ใช่“กาย”ของเราแล้ว มันไม่มี“จิต-มโน-วิญญาณ”ร่วมอยู่ด้วยแล้ว มันจึงไม่ใช่“กาย” แต่คนที่ยัง“อวิชชา”นี่สิ! “ใจ”ของคนผู้ใดที่ยังยึดถือว่า ผม,ขน,เล็บ,ฟัน,ผิวหนังที่ไม่ใช่“กาย”ของเราแล้วนั้นว่า เป็น“กาย”ของเราอยู่ ตรงที่ยังไม่สัมมาทิฏฐิ เรายังมี“ส่วนยึดเป็นเรา”(ทั้งๆที่มันพ้นความเป็นกายของเราไปแล้ว) นี่แลคือ ความยังหลงผิดอยู่ของคนผู้มิจฉาทิฏฐิ หรือผู้อวิชชา หาก“ผม,ขน,เล็บ,ฟัน,ผิวหนัง”ส่วนที่ไม่ใช่“กาย”ของเราแล้วนั้น ขาดออกไปจากตัวเรา หรือถูกตัดถูกพรากออกไป เราก็จะเจ็บทุกข์ หรือจะสุข จะชอบหรือจะชัง จะรู้สึกไปต่างๆได้ ตามที่ตนมี“ความยึดมั่นถือมั่น”

“ความยึดมั่นถือมั่น”ฉะนี้เอง อุปาทานแท้ “อาการทุกข์-สุข”หรือ“ชอบ-ชัง”นี้แหละคือ“ทุกขอาริยสัจ” ที่มันเป็น“อุปาทาน”ตัวจริงซึ่งตนเองจะสร้าง“ความรู้สึก”(เวทนา)เอง จึงสุขสุดก็ได้ เกิดทุกข์จนเอาเราตายก็ได้ จะเกิดทุกข์ที่เป็น“อาการ”เจ็บที่ใจ ปวดที่ใจได้

อย่างมีอาการ“จริง”ในผู้นั้นจริงๆ เห็นมั้ยว่า เจ้า“อาการ”นี้แล ตัวการแท้ แต่ที่แท้มันเป็น“เท็จ”(อลิกะ) ก็ปานฉะนี้ แม้จะ“เท็จ”ปานใดๆ มันก็เกิิด“อาการ”

ขึ้นมาโกหกตนเองได้ นี่คือ “ความโง่”ที่เรียกว่า“อวิชชา” มันโง่สนิท-โง่ไม่เสร็จจริงๆ “อาการเท็จ”นี้ใหม่ๆ เกิดต้นๆ มันก็จะยังไม่ยั่งยืน ยังไม่แข็งแรงตั้งมั่น มันจะค่อยๆสั่งสม“ความเท็จ”ไปเรื่อยๆ กระทั่งมากขึ้นๆ ตกผลึก ควบแน่นได้ที่ มันก็ทำให้คนผู้หลงยึด“อาการ”นั้น เห็น“เท็จ“ที่ตกผลึกควบแน่นจนแยกไม่ออกนี้“เป็นความจริง”

(สมมุติสัจจะ)ไปจนได้ ด้วยประการฉะนี้ “ความเท็จ”..กลายเป็น“ความจริง”ใน “ความไม่เที่ยงแท้แน่นอนของจิตใจคน”

(สมมุติสัจจะ) เป็นได้ถึงปานนี้กันจริงๆ มันมี“อาการ”อย่างนั้นจริงๆ ทั้งๆที่ภาวะขั้นเจ็บขั้นปวดของ“ผม,ขน,เล็บ,ฟัน,ผิวหนัง”ส่วนที่ไม่ใช่“กาย”แล้วนั้น แม้จะได้

รับการสัมผัสกระแทกแรงปานใด แม้แต่จะตัดจะหั่นออกไป มันก็ไม่มีเจ็บไม่ปวดแล้ว “ความเจ็บปวด”ที่ก็แค่ลมๆแล้งๆนี้มันไม่“จริง”เลย แต่“อวิชชา”(โง่สนิท)มันมีได้จริงๆ ฉะนี้แลคือ “อนัตตา”แท้ๆ คือ มันไม่ใช่“ตัวตน”ของเรา แต่คนที่“อวิชชา”จริงก็มี“อุปาทาน”ขึ้นมาจนได้ ว่ามันคือ“ตัวตน”ของเรา แล้วก็“เจ็บใจ”บ้าง “ชอบใจ”บ้าง “ไม่ชอบใจ”บ้าง เพราะความยึดมั่นถือมั่นว่าผม,ขน,เล็บ,ฟัน,ผิวหนังนี้แหละ เป็น“เรา” แล้วก็เกิด“อารมณ์เท็จ”นั้นขึ้นได้ “โง่จริงๆ”มั้ยคน? “โรค”ที่เกิดทางใจชนิดนี้ แพทย์ที่เป็นวิทยาศาสตร์ก็รู้จักดี เรียกมันว่า psychosis หากผู้ใด“ไม่สัมมาทิฏฐิ”ในความเป็น “ทิฏฐิ”เองก็ดี “กาย”ก็ดี “สมาธิ”ก็ดี “อัตตา“

ก็ดี “บุญ”ก็ดี ตามที่อาตมาได้สาธยายมานี้ กระทั่งถึง“นิพพาน”ก็ดี “นิโรธ”ก็ดี คนๆนี้ก็เป็นผู้ไม่บรรลุ“นิโรธธรรม” ยังเป็นคนมี“ความยึดมั่นถือมั่น”(อุปาทาน)ว่า ผม,ขน,เล็บ,ฟัน,ผิวหนัง นั้น เป็นเรา(อัตตา) เป็นของเรา(อัตตนียา) จริงๆจังๆได้อยู่แน่แท้ “ทฤษฎี”หรือ“ทิฏฐิ”ของพระพุทธเจ้า หากผู้ศึกษาใดเรียนรู้ให้“สัมมาทิฏฐิ”แล้วปฏิบัติให้เกิดผลในตนจริง ก็จะรู้จักรู้แจ้งรู้จริง จะรู้ความเป็นจริงตามความเป็นจริงนั้น

ว่า สิ่งที่สัมผัสอยู่นั้นคืออะไร ตามที่มันเป็นมันมีความจริงอยู่จริง เราก็ยังมีเวทนานั้นอยู่ ซึ่งต้องมีความรู้ร่วมรับรู้ด้วย กล่าวคือ มีการรู้ตามความจริงนั้นอยู่ ว่าแท้จริงมันมีความรู้สึกรู้“ความจริง”แท้ๆร่วมอยู่ แต่เราไม่มี“ความเท็จ”นั้นแล้ว จึงไม่ผลักไม่ดูด ไม่ชอบไม่ชังจะรู้สึกว่า มันก็รู้สึกเฉยๆกลางๆว่างๆ จึงไม่มี“อาการจะผลักหรือจะดูด”ภาวะนั้นๆเลย ภาวะนี้คือ ความเป็น“พีชนิยาม” ซึ่งต่างจาก“ความรู้สึกกลางๆว่างๆเฉยๆ”(เนกขัมมสิตอุเบกขาเวทนา)ชนิดที่มี“วิชชา

จบ

เวลาบันทึก 12 มีนาคม 2563 ( 13:40:12 )

รายละเอียด

590511_พุทธศาสนาตามภูมิ  กรรมฐานคือเวทนา ตอน2

พ่อครูว่า...เจริญธรรมสำนึกดี วันพุธที่ 11 พฤษภาคม 2559 ขึ้น 6 ค่ำเดือน 6 ปีวอก อาตมาก็ทำงานไปตามกิจวัตร ชีวิตนี้ตัดยอดให้การบรรยายธรรมะในความเป็นยอดของคนและสังคม พระพุทธเจ้าไม่ได้ศึกษาอะไรนอกจากศึกษาความเป็นมนุษย์กับสังคม แล้วท่านก็รู้รายละเอียดความเป็นมนุษย์และความเป็นสังคม

แล้วท่านก็กำหนดสูตร ทฤษฎีไว้ ว่าถ้าทำตามสูตรของท่าน แต่ละสูตรๆ แล้วทำตามนั้นแล้วสังคมอยู่ดี โดยตัวบุคคลเข้าใจเองว่า สูตรใดเหมาะกับตน เข้าใจแล้วเอามาปฏิบัติก็ได้ความเจริญ มีคุณค่า เป็นคนที่ต้องยกไว้ เป็นกุศล คุณงามความดีให้แก่มนุษยชาติไป ชีวิตอย่างนี้ก็ดีนักดีหนา เกิดมาเป็นคน ชาติหนึ่ง เราไม่เป็นโทษภัยกับใครเลย แต่เราเป็นคุณค่าประโยชน์ต่อมนุษยชาติ เชื่อมต่อไป ไกล ยิ่งมาก ยิ่งถ้วนทั่ว โดยเฉพาะคนที่มีประโยชน์ควรได้ หรือคนชั่วที่ควรแก้ไขให้เป็นคนดี เป็นชีวิตมีคุณค่า

ชีวิตที่มีคุณค่าไม่ใช่ว่าแต่ละวันจะได้ทำงานมีเงินรายได้เป็นร้อยเป็นร้านได้ยศตำแหน่งหน้าที่ได้เงินเดือนเพิ่มขึ้นได้มีอำนาจสามารถที่จะสั่งการอะไรได้มากขึ้นได้รับสรรเสริญเยินยอยกย่องจากสังคม

อาตมาเองมาคิดถึงประเด็น การยกย่องสรรเสริญถ้าไปติดใจตรงนี้อาตมาคงจะเหี่ยวแห้งเพราะไม่ได้อะไรเลยมีพวกเราคอยสรรเสริญบ้างเท่านี้กลุ่มน้อยน้อยแล้วพวกเราก็ไม่ขี้สรรเสริญเท่าไหร่พูดถึงความเฉยเมยไม่แยแสอะไรของชาวอโศกว่าพวกเราทำอะไรออกไปสังคมก็เฉยสื่อสารมวลชนก็เฉยอโศกจะทำอะไรก็เฉย

แต่ของเรานี่อาตมาคิดว่าประสบผลสำเร็จที่เราไม่ขึ้นกับสังคมว่าจะต้องมีคนมายกย่องสรรเสริญไปอย่างไร ซึ่งเดี๋ยวนี้การติเตียนจากพวกเขาก็น้อยลงกว่าเมื่อก่อน ข้างนอกเขาจัดงานผีตาโขนคนก็เยอะแยะเขาเราจัดงานตลาดอาริยะกันลงทุนลงแรงคนมาไม่น้อยวันละเป็นหมื่นจะเป็นแสนหรือเปล่า แต่สื่อสารมวลชนก็เฉย ไม่แยแส

มาดู sms

_มีคำถามว่า การปวารณานี่ 1.เราพร้อมให้หมู่กลุ่มว่ากล่าวติเตียน หรือว่า 2.การปวารณาแล้วคือเราตัดสินใจอยู่กับหมู่นี้แล้วไม่ควรไปอยู่กับหมู่อื่น แม้หมู่อื่นจะสามารถพัฒนาจิตวิญญาณเราให้สูงขึ้นกว่าเดิม เราก็ต้องอยู่กับหมู่เดิมหรือไม่?

ตอบ...ปวารณาไม่ใช่ว่าต้องอยู่กับหมู่เดียว ปวารณาแปลว่าเราลดตัวตนให้เขาว่ากล่าวติเตียนได้ คนมีจิตใจปวารณาเป็นคนได้กำไร จริงใจให้เขาว่ากล่าวติเตียนได้ ฟังจริงๆ แล้วเอาความหมายที่เขาว่าแม้เขาด่าก็เอามาทำความเข้าใจตรวจสอบตนเองแล้วเห็นความจริงให้ได้ ว่าเขาด่าเราถูกติเราถูกไหมอย่าเข้าข้างตนเอง ไม่ใช่หมายถึงว่าต้องอยู่กับหมู่เดิมไปอย่างนั้น อย่างนั้นไม่มีหรอกในศาสนาพุทธ

0816956xxx คนทุกวันนี้ไม่กลัวบาปเขาพูดกันว่าตายแล้ว

พ่อครูว่า คนไม่กลัวบาปทำชั่วอะไรก็ได้

0831219xxx กราบพ่อครูฯ,สณ.,สม.ด้วยความศรัทธาและเคารพยิ่งและจรธ.ญตธ.ทุกท่าน:รบกวนถามพ่อครูถึงคำว่าสันโดษพอเพียงและใจพอมีความหมายเดียวกันและตรงข้ามกับขี้โลภใช่หรือไม่ครับกราบขอบพระคุณอย่างสูงครับ

พ่อครูว่า เมื่อใจพอแล้วใจสันโดษโดยทำมาตามลำดับ ตามหลักตัดสินธรรมวินัย 8 ตามกิมัตถิยสูตร อานิสงส์ของศีล ทำศีลแล้วเราจะลดความเดือดเนื้อร้อนใจ มีปีติ ปราโมทย์ ปัสสัทธิ์ สงบลงไป ก็สบาย มีวูปสโมสุข ทำอย่างนี้ได้ จิตใจเราจะแข็งแรงเจริญขึ้น จนจิตตั้งมั่นเป็นสมาธิ เป็นประธานของชีวิต มีแค่น้อยแค่นี้ก็พอ ต้องการได้น้อยกว่านี้ก็พอได้อีก จนจิตมีรายได้ 0 พรุ่งนี้ก็0 มะรืนก็0 อนาคตก็0 จิตเราเที่ยงแท้ 0 มักน้อยแล้วก็ใจพอ จิตไม่มีแล้วสวรรค์ จริงๆแล้วไม่มีทั้งสวรรค์และนรก เป็นจิตเจริญ น้อยเราก็พอ ไม่ต้องมีสวรรค์นรก แถมเรามีวิริยารัมภะ มีความเพียร ขยัน ระดมความเพียร ได้ผลเป็นกถาวัตถุ 10 มีรายได้ 0 แล้วเขาจะบอกว่าอยู่ได้อย่างไร ก็มาดูสิ เราเป็นสุขอย่างไร

เขาบอกว่าสวรรค์น้อยๆอยู่ในวงฟ้อนรำ เราก็ไม่ต้องฟ้อนรำเราก็สบาย

0818557xxx กราบนมก.พ่อท่าน สับสนมาก ตามไม่ทัน ขอเวลาหน่อยนะเจ้าคะ

0893867xxx ธรรมถ้าพูดภาษาชาวบ้านกรรมคือการกระทำ!ฐานคื อความยึดถือ!กรรมฐานคือ การทำงานตามหน้าที่รับ ผิดชอบทำงานด้วยความถูกต้อง!ตรงตามภาษาธรรม ไหม?

0893867xxx ธรรมถ้าพูดภาษาชาวบ้านกรรมคือการกระทำ!ฐานคือความยึดถือ!กรรมฐานคือ การทำงานตามหน้าที่รับ ผิดชอบทำงานด้วยความถูกต้อง!ตรงตามภาษาธรรม ไหม?

พ่อครูว่า ...อาตมากำลังอธิบายคำว่ากรรมฐานเช่นพระพุทธเจ้าตรัสว่าผมขนเล็บฟันหนังอันนี้เป็นมูลกรรมฐาน 5 ท่านก็ให้พยายามเรียนกรรมฐานนี้เช่นเล็บเป็นฐานแล้วเราจะเรียนอะไรมันก็คือเล็บแถววิจัยอะไรก็ต้องวิจัยธาตุดินน้ำไฟลม กับธาตุชีวะ พีชะที่ประกอบ มันไม่ใช่ดินน้ำไฟลมเฉยๆ แต่มันมีชีวิตินทรีย์ระดับพีชนิยาม ระดับไม่มีจิตเข้าไปร่วม มันมีพลังชีวะก็ยาวก็งอก ปรุงแต่งตัวมันเอง แต่ไม่มีพลังงานระดับจิตนิยามเข้าไปร่วมรับรู้ว่าเจ็บปวด กระทบอย่างไร คือไม่มีเวทนา คือผม ขนเล็บฟันหนังหากไม่มีประสาทรับรู้ได้ก็ไม่ใช่กาย เราไม่สุขทุกข์กับมันแล้ว แต่ในผม ขน เล็บ ฟัน หนัง ส่วนที่พ้นจากประสาทรับรู้ จิตไปรับรู้ด้วยไม่ได้นั่นคือส่วนนั้นไม่ใช่กาย พระพุทธเจ้าถึงตรัสว่า กายคือจิต มโน วิญญาณ

อันนี้เป็นมูลกรรมฐานที่ต้องตระหนักเรียนรู้จะปฏิบัติ ถ้าไม่เช่นนั้นเราจะไม่รู้จักเวทนาสุขทุกข์ ที่ต้องมีจิตวิญญาณเราเข้าไปร่วมรับรู้ ว่ามีจิตนิยามที่มีกุศล อกุศลร่วมด้วยไหม ถ้าเรายึด ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง แม้มันหลุดจากร่างเราเราก็ยังยึดไว้อีก ทุกข์ใจ เจ็บใจ ปวดใจ จะได้เรียนรู้ว่านั่นคืออุปาทาน

แม้มันไม่ขาดจากร่างเรามันก็ไม่ใช่กาย เราถ้าไปยึดมันไว้ก็สุขเศร้ากับมันได้ชอบชังกับมันได้ เป็นอุปกรณ์เรียนรู้อย่างดี ให้เรียนรู้อุปาทาน และละอุปาทานได้เลย เราตัดเล็บมันก็ไม่เจ็บ ไม่มีเวทนา มันอุเบกขาเฉยๆ แต่ที่ไปรู้สึกเจ็บนั้นเจ็บที่ใจ คุณยึดเอง ไปดีใจว่าเล็บเราผมเราอย่างนั้นอย่างนี้ก็บ้าของคุณเอง ไปพิจารณาเลย ยิ่งนอกตัวยิ่งไม่ใช่ตัวเราของเราเลย ไปยึดถือก็บ้าสิ แม้ที่สุดอย่าว่าแต่ผม ขน เล็บ เลย แม้ในร่างเรา อาการ 32 ก็ไม่ให้ยึดเลย เพราะเป็นส่วนที่จิตเราไปสัมพันธ์กับมันอยู่  แต่ส่วนที่หลุดจาก อาการ 32 อุจจาระ น้ำลาย น้ำมูก มันไม่มีเวทนาแล้วหมดหน้าที่แล้ว

กรรมฐานเราก็เอาเวทนาที่รู้สึกได้ ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง มันไม่มีเวทนา หรือเฉยๆ แต่ถ้าเราไปยึดเป็นอุปาทานก็จะสุขทุกข์ เราจะได้เรียนรู้อุปาทาน เราก็จะได้ฝึกละอุปาทาน ให้อุเบกขาเวทนาให้ได้ ใจที่ไปสุขทุกข์นั่นแหละที่เราต้องรู้ว่าคือฐานที่เราต้องเรียนรู้ปฏิบัติ แม้ในอวัยวะ อาการ32 เราเรียนรู้ได้ สิ่งที่ห่างตัวไปก็เรียนรู้เอา

0805925xxx ยังม่ายยตายจากกิเลสก็ยังอยู่ในเลข0วงกลมโลกวัฏฏะจิงป่ะ!?ดับ0ดับเวียนว่ายแม่นบ่?

พ่อครูว่า จิตเราที่ไปสุข ทุกข์ ไม่สุขไม่ทุกข์นี่แหละคือความวนอยู่สามอย่างนี้ เราต้องเรียนรู้แล้วละ เรียนรู้ว่าได้อย่างไรจะสุข ทุกข์ ชอบหรือไม่ชอบ มันเป็นไปตามจิตเรา หากเราไม่ไปสะดุ้งสะเทือนอะไร ถ้ามันแรงจนเราต้องเดือดร้อน หรือมันแรงขนาดนี้เราไม่มีปัญหาอะไร เช่นเราได้ยินเสียง

เสียงคำด่า ด่าแรงเลย คุณคิดของคุณเอง ที่จริงคำนั้นมันก็เป็นของมัน มันอาจแรง เพราะตะโกนหรือไม่ตะโกนแรง แต่เป็นคำหยาบคำที่สะเทือนก็รู้สึกเจ็บมากสะเทือนมากนั่นแหละสุขทุกข์อยู่ที่นั่น

ถ้าเขาด่าเราในสิ่งไม่ถูกต้อง พอเรารับฟังแล้ว ตรวจตนเองตรงกับตนเองพอดีเขาด่าถูก เราก็ขอบคุณ รู้ว่าสิ่งที่เราทำนี้ไม่ดี ถูกเขาด่าเขาตำหนิ แต่ถ้าถือตัว แม้คุณทำไม่ดีจริงก็ไม่ชอบใจ จะดีหรือชั่วก็ยึดเป็นตังกูของกูใครอย่าแตะ ทั้งที่เป็นความผิด เราผิดเขาก็ด่าให้ แต่เรายึดเป็นตัวเราของเรา เราไม่ชอบใจเราก็โกรธ รู้ทันเราก็เข้าใจให้ถูก มีปัญญารู้ความจริงตามความเป็นจริง เขาว่าเราชั่ว ถ้าเราไม่ชั่วก็ไม่ชั่ว แต่ถ้าเรายังชั่วก็ต้องขอบคุณเขาที่ว่าเราชั่วเราจะได้แก้ไข แต่ถ้าเขาว่าเราผิดๆ เราไม่ชั่ว ความผิดความโง่ก็อยู่ที่เขา ความชั่วก็อยู่ที่เขา เราจะไปสะดุ้งสะเทือนอะไร ไม่ใช่หน้าด้านนะ แต่เรารู้ว่าคุณด่าผิด เราก็บอกว่า ไปตรวจสอบใหม่ ตำหนิเราผิด บอกดีๆก็ได้ หรือบอกไม่ดีก็ได้ ย้อนเขาเลย แบบเถียงก็ไม่ดี แต่ถ้าเรามีหมัดเด็ดบอกเขาได้ว่าเขาว่าผิด ก็ดี แต่ถ้าเขาด่าว่าเรามาเสร็จแล้วเราเองเราไม่ได้ตรวจตัวเอง เรามีแต่ฉลาด ด่าเขาไปแก้ตัวไปจนเขากลัว เขาก็จะหยุด ก็ได้ แต่คุณนั่นแหละซวย คุณชนะเขา ชนะด้วยความผิด หลงความผิดว่าถูกด้วย หลงว่าตนชนะด้วย ก็หลงว่าเราถูก เขาด่าว่าตำหนิเรามา แต่เราก็ไม่ได้ตรวจตนเอง คุณก็จมอยู่กับความชั่วนั่นไป ซวยอยู่ที่ใคร ระวัง ใครด่ามาว่ามาตำหนิมา พระพุทธเจ้าจึงบอกว่านั่นแหละคือผู้ชี้ขุมทรัพย์ เขาว่ามาด่ามา ต้องฟัง เขาชี้ขุมทรัพย์ถ้าถูกต้องแก้ไขไป ถ้าไม่ถูกต้อง อย่างไม่ลำเอียง ถ้าตรวจดีแล้วไม่ใช่ เราก็เฉยหรือบอกเขาได้ว่าไม่มีในเรา เราไม่ใช่อย่างนั้นก็ได้

เรื่องของความหมุนวนก็เรียนรู้เช่นนี้

เขาด่าว่าตำหนิเรามา...เราไม่ตรวจตัวเอง...แต่เรากลับฉลาดด่าเขากลับจนเขากลัว แล้วเราก็ยินดีที่เราได้ชนะอีก…อย่างนี้ใครซวย...ก็เราเองแหละซวย...พ่อครู 11 พ.ค. 59

0893867xxx กุศลกรรมคือกรรมที่เป็นส่วนดี!อกุศลกรรมคือกรรมที่เ ป็นส่วนชั่ว!อัพยากตกรรมคื อกรรมที่ไม่เป็นกุคลฤาอกุศลถูกไหม?

0893867xxx กรรมในชีวิตประจำวันเป็นเรื่องนามธรรมจับต้องไม่ได้มีแต่เรื่องราวที่เขาบอกต่อๆกันมาที่ด่วนตัดสินใจเชื่อไม่เชื่อก็ได้!พระพุทธเจ้าทรงสอนให้ใ ช้หลักกาลามสูตรปฎิบัติรับรู้ให้ได้ด้วยตนเองถูกไหม?

หทยรูปคือต้องรู้ว่ามันอยู่ตรงนี้ๆแหละจับมันให้ดี แล้วเราก็เรียนรู้ลีลาของเหตุที่ทำให้เราสุขทุกข์หรือเรียกมันอีกทีว่าอาหารรูป วิจัยลงไป ในอาหาร 4 ตั้งแต่กวฬิงการาหาร ตัวเกิดรสชาติยึดถือ อ่านตัวเหตุของมันให้ได้จะมีผัสสะจะมีมโนสัญเจตนา ที่เป็นกาม ต้องพิจารณาอันนี้ก่อน นั่นแหละคือรู้จักรูปนาม ที่เรียกว่าวิญญาณ อ่านตัวถูกรู้ ค้นหาตัวรูป คือตัณหาที่เป็นอาการสักกายะแล้วจับตัวนั้นให้ได้ นี่คือการเรียนรู้กรรมฐาน ทำได้แล้วก็ว่างลงเป็นอากาสธาตุ จากอาหาร 4 ก็ละกิเลสตามปริเฉท รู้จักอาการที่ไม่มีกิเลสมาปรุง เราก็กำหนดมันให้เป็น ถ้าให้เหตุมันตายแล้วก็จะกำหนดให้ ลหุตา เบาบางได้เท่าที่เราสามารถ ให้ปรุงแต่งเป็นกายวิญญัติ วจีวิญญัติ ถ้าสามารถเรียนรู้สังกัปปะ 7 ก็จะรู้จักสังขาร 3 แรงเท่าไหร่ เบาเท่าไหร่พอประมาณเท่าไหร่ก็จะรู้ กำหนดอนุโลมปฏิโลมได้ มีมุทุภูตธาตุ ทั้งกำหนดได้ว่าแรงเบาเท่าไหร่ ให้เป็นวิการรูปได้ มีกายวิญญัติ วจีวิญญัติทำออกมา แล้วรู้ลักขณรูป 4​จะให้เกิดต่อหรือไม่ ให้ทำงานแค่ไหนกัมมัญญตา จะต่อพลังงานอุปจยะ หรือสันตติได้ ถ้าไม่ต่อพลังงานนั้นก็ชรตา อนิจจตาไป นี่คือรูป 28 โดยเฉพาะอุปาทายรูป 24 ที่ขยายความมา

จิตเราก็มีองค์คุณอุเบกขามากขึ้น ทำงานกับโลก มีกรรมกิริยากับโลก แต่จิตเราก็กิเลสไม่เข้า อุเบกขา วางเฉย แต่กลับมีมุทุกัมมัญญา ปภัสสรา แต่ละวันเวลาที่กิเลสไม่มีแล้ว มีองค์คุณ ปริสุทธา ปริโยทาตา มุทุ กัมมัญญา ปภัสสรา มีจิตที่ผุฏฺฐสฺส โลกธมฺเมหิ จิตฺตํ ยสฺส น กมฺปติ ยิ่งขึ้นๆ ยิ่งจะ นิจจัง(เที่ยงแท้) ธุวัง (ถาวร) สัสตัง(ยืนนาน) อวิปริณามธัมมัง(ไม่แปรเปลี่ยน) อสังหิรัง(ไม่มีอะไรหักล้างได้) อสังกุปปัง(ไม่กลับกำเริบ)

เป็นสิ่งน่าศึกษาน่าทำให้ได้ ทำได้แล้วเป็นคนเจริญ ไม่ต้องเอาอามิสเอาลาภมาตัดสินว่าคนนี้เจริญเพราะมีลาภมาก แต่เอาอันนี้เป็นเครื่องตัดสิน ปริสุทธา ปริโยทาตา มุทุ กัมมัญญา ปภัสสรา กิเลสลดลงได้จนหมดนี่คือความเจริญ ถ้าจะหาเอาความเจริญมาหาเอาแบบนี้

ในการปฏิบัติธรรมของพระพุทธเจ้ากับโลกก็ยังมีลาภ ยศ สรรเสริญ เพราะมุ่งสร้างสมาธิลืมตาให้กิเลสดับไป สั่งสมไปเรื่อยๆ เป็นสมาธิที่เรียกว่า supra concentration ไม่ใช่ meditation ซึ่งไม่ใช่ของพระพุทธเจ้า ที่เพียนไปมีแต่อันนี้ ไม่ได้เรียนรู้ supra concentration ไม่ได้เรียนรู้ทำมรรค 7 องค์แล้วสั่งสมเป็นสัมมาสมาธิ ไม่ใช่จิตสวบแบบไปนั่งนิ่งๆ แต่จิตกับคล่องแคล่วเป็นกายปาคุญญตา เวทนา สัญญา สังขารกลับคล่องแคล่ว ยิ่งจิตเป็นสมาธิกลับยิ่งแคล่วคล่องทำงานได้ดีประเสริญ แล้วจิตก็ปภัสสราผุดผ่องอยู่ได้

0893867xxx กราบขอบคุณพ่อครูกับธรรมะผู้ไม่มีผัสสะเป็นปัจจัยอยู่ในปัจจุบันคือผู้ไม่มีฐานแห่งการปฏิบัติที่จะรู้จักความเป็นจริงฤาไม่มีกรรมฐานสาธุ

0893867xxx ขอบคุณบุญนิยมกับธรรมะมูลกรรมฐาน5ที่ยังฟังไม่ชั ดแจ้งมัวเพ้นท์รูปพระแม่กวนอิมอยู่!พรุ่งตอนสายจะฟังเ ทปซ้ำใหม่จรธ.

จากไลน์ J Qกราบนมก.พ่อท่าน วันนี้พ่อท่านพูดถึงมูลกรรมฐานได้อย่างชัดแจ้งจริงๆๆ แจ่มแจ๋วเลยเจ้าค่ะ

0896098xxx กราบพ่อท่านคะ ลูกขอถามพ่อท่านดังนี้นะคะการนั่งสมาธิหลับตาก็มีหลวงพ่อหลวงปู่ดังๆสำเร็จมรรคผลหลายรูปนี่คะดูจากพระธาตุเป็นแก้วคะแสดงแนวทางไปสู่นิพพานมีหลานทางนี่คะท่านพ่อโปรดอธิบายให้แจ้งชัดด้วยค่ะ

พ่อครูว่า...ขอสับธงเลยว่า การนั่งหลับตาสมาธิไม่ใช่ของศาสนาพุทธเป็นมิจฉาทิฏฐิ ไปอ่านในพระไตรปิฎกเล่ม 9 ทั้ง 13 สูตร ขอยืนยันว่าทั้ง13สูตรมีแนวทางไม่ใช่นั่งหลับตาสมาธิเลย ตั้งแต่ทิฏฐิ 62 เลยท่านบอกว่าเจโตสมาธิไปจมกับอดีตอนาคต ที่มี 62 ทิฏฐิ  ต้องปฏิบัติมีศีล สำรวมอินทรีย์ มีสติ สัมปชัญญะอันเป็นอาริยะ แล้วเกิดผล เป็นวิชชาจรณะสัมปัณโณ สามัญผลสูตรก็ว่าไว้ถึงมรรคผล เป็นอาริยบุคคล อัมพัฏฐสูตรท่านว่าถึงความเสื่อมที่คนจะไปออกป่า แล้วทำเดรัจฉานวิชชา

ขอบอกว่ากระดูกที่เป็นแก้วเป็นพระธาตุคือการสังเคราะห์ของแคลเซี่ยมเป็นหลักที่มีพลังเย็น รวมตัวกัน ขอบอกว่าฤาษีชีไพรกระดูกเป็นพระธาตุเยอะเลย มากกว่าพระอีก แต่ว่าไม่ใช่เครื่องชี้บ่งว่าเป็นอรหันต์ เพราะไม่ใช่อรหันต์ โสดาบันยังไม่ได้เลย แต่ผู้เป็นอรหันต์นั้นกระดูกเป็นพระธาตุได้ ถ้าไปบอกว่ากระดูกเป็นพระธาตุแล้วเป็นอรหันต์หมดไม่ได้

ขอฟันสับธงเลยว่าในยุคนี้ร้อยปีสองร้อยปียังไม่มีอรหันต์เกิดเลย นอกนั้นเป็นอรหันต์เก๊ ถ้าอาตมาพูดผิดนี้บาปนะ ไม่ได้บาปน้อยๆนะติเตียนพระอาริยเจ้า อรหันต์มีบาป 11 ประการนะ แต่อาตมามั่นใจว่าอาตมาพูดถูก

ที่ว่านั้นก็ลองฟังดู คนที่อาตมาว่านี้ไม่เป็นอรหันต์เพราะไม่เข้าใจคำว่ากาย ไม่เข้าใจรูปนาม เข้าใจสักกายยังไม่ได้ คือสังโยชน์ข้อ 1 ก็รู้ไม่ได้ว่ามีอาการอย่างไรเท่าไหร่จับอาการเหล่านั้นได้ไหม จนไม่สงสัยเลยว่านี่คือองค์ประชุม กายของตนที่เป็นเวทนา ที่เป็นสอง

มีคนให้ข้อมูลว่าว่า มีบางคนเก่งสอบว.บบบ.ได้เข็ม รู้ธรรมะมาก แต่ว่า ชีวิตคะนองล้มเหลวแม้ชีวิตคู่ เต็มไปด้วยกาม มีเวลาไปเปิดหนังโป๊ ซึ่งมันค้านแย้งเลย ทำตัวเป็นผู้รู้แต่ชีวิตจริงไม่ใช่ ฟังดูแล้ว ว.บบบ.เราดูล้มเหลวหรืออย่างไร ว.นบ.เราจะใช้ไม่ได้หรืออย่างไร เราใช้ไม่ได้หรืออย่างไร? อาตมาก็ได้หลักฐาน ถูกใครก็ปรับปรุงเอา ไม่ถูกเราก็แล้วไป

ความรู้เป็นความรู้ เมื่อใช้ความรู้ให้เป็นประโยชน์ อุตตมะหรืออุตตระ เกิดเป็นโลกุตระ เป็นมงคลอันอุดม เอตัมมังคลมุตตมัง เป็นศิลปะ ผู้นั้นแหละเอาความรู้เป็นศิลปะได้ ศิลปะต้องมีความรู้

ความรู้เท่านั้นอย่างเดียวไม่ใช่ศิลปะ ความรู้ที่เอาไปทำอุตตมะไม่ได้ ไม่เกิดมงคลได้ไม่ใช่ศิลปะ ความรู้มีเยอะเลยในโลก ดีไม่ดีเอาความรู้ไปทำโลกีย์บาปด้วย เอาศาสตร์ที่ไปทำเป็นบาปมากมายเลย

ศาสตร์ไม่ใช่ศิลปะ ถ้าศาสตร์นั้นไม่สามารถทำให้จิต จะเป็นจิตของคนใดเช่นคุณทำงานชิ้นหนึ่ง ให้คนสัมผัสแล้วทำให้กิเลสเขาลด งานนั้นเกิดจากความรู้ความสามารถของคุณ จะเป็นช่างปั้น เขียน สร้าง ปรุง จะปรุงอะไรก็แล้วแต่งานนั้นทำให้กิเลสลดได้คืองานศิลปะ ลดมากหรือน้อยก็แล้วแต่ แต่ถ้างานนั้นไม่ทำให้คนลดกิเลสเลยก็ไม่ใช่ศิลปะ เพราะศิลปะคือมงคลอันอุดม

ถ้าเรานี่ทำให้สิ่งที่สัมผัสทวาร 6 แล้วทำให้กิเลสลดได้นั่นคือศิลปะ ถ้าใครทำได้อันนั้นชื่อว่าศิลปะ จะเกิดจากคนจากวัตถุ ในมงคล 38 ทุกข้อเป็นเอตัมมังคลมุตตมังที่ 38 ข้อ ทุกอย่างเป็นศิลปะไม่ว่าจะสัมผัสเกียวข้องกับอะไรใน 38 ข้อนี้ ทำให้กิเลสลดได้

ตั้งแต่เกี่ยวกับคน ถ้าคนไหนพาลอย่างไปคบ อย่าเสียเวลาแรงงานกับเขา ไม่เกิดมงคลอันอุดมเลย ให้มาคบคนพอมีปัญญา บัณฑิต ถ้ายิ่งคบคนควรบูชา หรือสถานที่ที่ช่วยกันพาลดกิเลส รู้จักว่ากิเลสลดคืออะไร บุพเพ จ กตปุญญตา ก็มาทำให้เป็นบุญชำระกิเลสสั่งสมไปเรื่อยๆอย่างนี่คือผู้มีศิลปะ แล้วมีชีวิตตั้งตนไว้ชอบ อัตต สัมมาปณิธิ เป็นผู้รับฟังใส่ใจศึกษาอย่างพวกคุณนี่ได้มงคลอันอุดม เพราะอาตมาแจกงานระดับศิลปะเอาไปทำให้กิเลสลดได้ นอกจากคนเข้าใจไม่ได้

เป็นผู้รับฟังก็รับได้ทำได้เป็นพหุสัจจะ เป็นศิลปินมากขึ้นๆ สิปปัญญจ เอตัมมังคลมุตตมัง แล้วมาสู่วินิโยจ สุสิขิโต ไปสู่การกล่าวแต่สิ่งดี สภาษิตา จ ยาวาจา

การตอบแทนพ่อแม่นั้น แม้จะเอาพ่อแม่มาเลี้ยงบนบ่าให้อยู่ดีกินดี ขี้เยี่ยวรดบนบ่า เอาบ้านเมืองมาให้  ก็ไม่ได้ชื่อว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณต่อพ่อแม่ที่สูงสุดเลย ต้องให้พ่อแม่มาพบมิตรดี มีศีล มีจาคะมีปัญญา มีศรัทธาในพระพุทธ_พระธรรม_พระสงฆ์ แล้วมีศีล สามารถทำให้จิตลดกิเลสได้คือจาคะมีปัญญารู้ได้ด้วย สรุปคือสามารถทำให้พ่อแม่มีอาริยธรรมได้นี่คือการบำรุงบิดามารดา มีบุตรหรือภรรยาก็เช่นเดียวกัน

ทำงานไม่คั่งค้างก็ทำสิ่งควรทำ ทำการชำระกิเลสนั่นแหละ เพราะการปฏิบัติธรรมนั้น ทำได้ทุกลมหายใจเข้าออกทุกอิริยาบถ ไม่ใช่มีเวลาเฉพาะต้องไปนั่งปฏิบัติ ไม่ใช่ แต่ทำได้ทุกเวลาวินาที่ที่มีลมหายใจเข้าออกยังไม่ตาย

ไล่เรียงไปตั้งแต่เกี่ยวข้องกับคน กับสถานที่ กับญาติกับการฟังธรรม เหนี่ยวรั้งให้ออกจากโทษ กำหนดให้ออกจากความเมาได้ มัชชปานาจสัญญโม มีคารโว มีนิวาโต ยินดีในความมักน้อยกล้าจน ฟังธรรมเสอม มีความอดทน ว่านอนสอนง่าย พบปะเยี่ยมเยือนสมณะ นี่ก็ตรงกับความเสื่อม 7 ประการของชาวพุทธ

...พ่อครูพูดถึงธรรมะสองอีกนิดหน่อยเปรียบเทียบ กับE=mc2ของไอสไตน์ ถ้า mคือรูป c คือนาม เป็นการเปรียบง่ายๆ…

ขอรบกวนนิมนต์พ่อครูประชาสัมพันธ์สมาชิกเราคิดอะไร. เดือนนี้หนังสือออกล่าช้าไปนิด. แต่ก็จัดส่งไปแล้วทาง. ไปรษณีย์

จบ

เวลาบันทึก 12 มีนาคม 2563 ( 13:40:37 )

รายละเอียด

590512_พุทธศาสนาตามภูมิ นั่งหลับตาสมาธิเป็นการปฏิบัติที่ไม่มีศีล

พ่อครูว่า..วันนี้วันพฤหัสบดีที่ 12 พฤษภาคม 2559 เราก็จะมาฟังการบรรยายธรรมะที่ละเอียดละออกัน ตั้งแต่บรรยายธรรมมา ยังนึกไม่ออกว่าเราได้บัญญัติกำหนดภาษาใส่สภาวธรรมนี้หรือไม่? ก็นึกทบทวนว่ามีสองคำที่อาตมาบัญญัติเอง ตั้งเองเป็นภาษาธรรมะนอกนั้นก็เอาบัญญัติเท่าที่ท่านมีมาแล้วมาใช้

สองคำนี้คือคำว่า ชีรานุปาทิ กับชีวานุปาทิ

สองคำนี้ ชีระคือตัวยึด(แก่) ส่วนชีวะคือตัวยึด(เกิด) คนก็ยึดสองคำนี้ อุปาทิคือยึดเข้าไป ไปยึดชีวะหรือชีระธาตุสองตัวนี้คนไม่เข้าใจสภาวธรรมก็จะยึด ยึดตัวเกิดไม่รู้จบและยึดตัวแก่ไม่รู้จักตาย สุดท้ายก็ 0

มี sms และมีไลน์และไลน์@ ส่งข้อความมา

0893867xxx กราบขอบคุณพ่อครูกับข้อมูลกรรมฐาน5ผมขนเล็บฟัน หนังเป็นเพียงรูปรูปไม่มีจิตมโนวิญญาณเป็นแค่มหาภูตรูป4ไม่นับเป็นกาย ผมขนเล็บฟันเป็นมหารูป4ไม่ทำให้เกิดกรรม!ตาหูจมูกลิ้นกายเป็นปสาทรูป5!รูปเสียงกลิ่นรสโผฎฐัพพะเป็นโคจรรูป5ทำให้เกิดกรร มเพราะเป็นกายฤานามรูปมีวิญญาณรับรู้จากทุกผัสสะเป็นปัจจัยเป็นเหตุเกิด!ถูกไหม?

ขออภัยบุญนิยมถามมายาวเพราะธรรมะพ่อครูละเอียดลึกซึ้งเข้าถึงยากต้องตั้งใจจริงจังจึงจะเข้าใจจริงๆจรธ.

ตอบ...เป็นของแห้งไม่ใช่ของสด แต่ก็พอเป็นไปได้

จากไลน์ @boonniyomtv

_พวกสมาธิหลับตามีสอบอารมณ์แล้วรู้ว่าอยู่ในญาณไหนใน16ญาณ จริงหรือไม่ พ่อท่านโปรดอธิบายด้วยครับ

พ่อครูว่า เวทนาเกิดจากการปรุงแต่งให้รู้ได้ ความรู้ที่พระสารีบุตรเรียบเรียงไว้มีถึง 73 ตัวรู้ มี 73 ญาณ อยู่ในมาติกา เล่มแรกเลย ที่จับมาแค่ 16 นี้ก็มารวมที่นามรูปปริเฉทญาณ ก็คือมีนามกับรูปที่เรารู้ นามคือตัวรู้ รูปคือสิ่งที่ถูกรู้ ถ้าเข้าใจรูป 28 ให้มีธัมวิจัยมีพลังความรู้ไปทำลายสลายพลังงานแห่งความไม่รู้นี้ไปได้ ปฏิบัติได้จะเป็นปัญญาขึ้นมาล้างตัณหา ล้างความไม่เข้าใจ ล้างความดื้อด้าน ล้างได้อย่างนี้เป็นต้น ก็จะรู้เอง

1.      นามรูปปริเฉทญาณ ญาณจำแนกรู้รูป-รู้นาม   และนามก็เปลี่ยนเป็น“รูป”  ให้ถูกรู้อีก ว่ายึดครอง? นามรูปปริเฉทญาณเป็นตัวแรกเลย ที่เราจับมาทำตามลำดับเป็นธรรมะสองให้เราเปรียบเทียบเสมอที่มีลิงคหรือความต่างให้รู้ ความมีกับไม่มี

2.      ปัจจยปริคคหญาณ  ญาณรู้ปัจจัยของการยึดถือ  มั่น ครอบครองมั่น หลงเอารูปทั้งหลายมายึดจนเที่ยง . 

3.      สัมมสนญาณ  ญาณรู้เห็นรูป-นามของกิเลสตัณหา  ซึ่งยังวนๆ อยู่อย่างเกิดขึ้น-ตั้งอยู่-ดับไป  ไม่เที่ยง จะรู้องค์รวม แยกออกหมด ทำงานถูกสภาวะ เมื่อทำได้ก็จะสูงไปอีก

4.      (1)อุทยัพพยานุปัสสนาญาณ ญาณตามเห็นความเกิดกิเลส -เห็นความเสื่อมไปของกิเลส  ชาติ ชรา มรณะ สุข-ทุกข์เวทนาต่างๆ

5.      (2)ภังคานุปัสสนาญาณ ญาณตามเห็นความสลายไปของสังขารธรรม-ตัณหาปรุงแต่งทั้งหลาย

6.      (3)ภยตูปัฏฐานญาณ ญาณอันเพ่งเห็น กิเลสสังขาร  เป็นภัยอันน่ากลัว.. เพราะล้วนแต่ต้องสลายไป 

7.     (4)อาทีนวานุปัสสนาญาณ ญาณอันคำนึงเห็นโทษ  ต่อเนื่องมาจากการเห็นภัย

8.      (5)นิพพิทานุปัสสนาญาณ ญาณเห็นความน่าเบื่อ-หน่ายในกิเลส  เพราะสำนึกเห็นทั้งโทษและภัย

9.      (6)มุญจิตุกัมยตาญาณ ญาณรู้เห็นการเปลื้องปล่อยไปเสียจากโทษ-ภัยเหล่านั้น (อตัมมยตา)

10.    (7)ปฏิสังขานุปัสสนาญาณ ญาณพิจารณาทบทวนถึง .  การปฏิบัติที่ปลดปล่อยได้  ก็ทำซ้ำอีกจนสำเร็จยิ่งขึ้น

11.    (8)สังขารุเปกขาญาณ ญาณอันเป็นไปโดยความเป็นกลางวางเฉยต่อสังขารปรุงแต่งทั้งหลาย

12.    (9)สัจจานุโลมิกญาณ  หรืออนุโลมญาณ ญาณอันเป็น ไปโดยอนุโลมต่อชาวโลก  ต่อสมมุติสัจจะทั้งหลาย   โดยใช้ สัปปุริสธรรม 7.  ที่รู้จักประมาณสัดส่วนต่างๆ 

พวกที่บอกว่ารู้อารมณ์ลูกศิษย์ก็คือพวกอวดรู้ อยากหาบริวารเท่านั้นโมเมตรวจสอบเท่านั้น แค่ไม่ลืมตาปฏิบัติก็ไม่ครบแล้ว พวกนั่งหลับตาเก่งๆมาสอบญาณพวกเราสิ

_คำถามจากไลน์@

คุณChaiwatส่งมาเมื่อ 11 พ.ค. 20.11น.ว่า

เราควรบำรุงบิดามารดา แต่ในขณะเดียวกัน ท่านทั้งสอง ยังคงเชื่ออย่างเหนียวแน่น ในเดรัจฉานกถา เช่นชอบการทรงเจ้าเข้าผี กินและฆ่าสัตว์ เล่นลอตเตอรี่และหวยใต้ดินถ้าเข้าวัดก็ชอบทำบุญ บริจาคเยอะๆแก่บรรดาสมมติสงฆ์ กระแสหลัก  ถึงแม้ว่าบุตร ซึ่งกินมังสวิรัติแล้ว ฟังคำสอนศึกษาธรรมะพระพุทธเจ้าจากสอนของพ่อท่าน ฯ พวกท่านทั้งสองก็หาสนใจไม่ ซ้ำยังขีดเส้น ห้ามไม่ให้ลูกลบหลู่ศรัทธาของท่าน

ในฐานะลูก ที่มีพ่อแม่แบบนี้ ควรจะวางใจและปฏิบัติตัว อย่างไรจึงเหมาะที่สุดครับ จึงจะไม่ทะเลาะกันบ่อยๆ เพราะอยู่ด้วยกันก็เหมือนไฟสุมเรือนตลอดเวลา ขอขอบพระคุณล่วงหน้า สำหรับคำตอบครับ..

พ่อครูว่า...ก็ทนเอาๆ พ่อแม่ของจริงไม่มีของปลอมนี่ ก็ต้องใช้ความฉลาดที่จะใช้ยาทิพย์แทรกเข้าในขุมขนเขา คือให้เข้าไปไม่รู้สึกตัว อาตมาดูโทรทัศน์หมอเขาหลอกล่อเด็ก แล้วฉีดยาเสร็จเลย เด็กไม่รู้ตัวเลย

_ไลน์คุณพิม

กราบนมัสการพ่อครูด้วยความเคารพอย่างสูงค่ะ

ดิฉันได้ติดตามธรรมะของพ่อครูมานานแล้วแต่ก็ยังไม่ได้มรรคผลอะไรมากนัก แต่ก็สัมผัสได้ถึงความสุขเย็นอยู่บ้าง

ดิฉันดูสภาวะจิตของตัวเองแล้วว่าค่อนข้างอ่อนแออะไรมากระทบก็จะหวั่นไหวไปหมดดิฉันพยายามสู้กับความรู้สึกที่ทุกข์ก็ยังไม่ค่อยได้เลย.ดิฉันปฏิบัติถูกต้องรึป่าว ดิฉันตรวจดูศีลห้าข้อบางข้อยังไม่บริสุทธิดิฉันจะพยายามค่ะ

ตอบ...ก็ถูกต้อง ที่บอกว่าตนเองรู้สึกหวั่นไหวคือรู้ตัวแล้วก็รู้ให้ดีขึ้น พยายามสู้ไปเถอะจะทำได้ดีขึ้น ดีแล้วใช้ความพยายามไป

_ไลน์Mod 4578

กราบนมัสการพ่อครูสมณะโพธิรักษ์

ข้าน้อยกราบเรียนถามเรื่องเกี่ยวกับสมองกับจิตเกี่ยวกันอย่างไรคะ?

ตอบ...สมองมีลักษณะstatic เป็น hardware

แต่จิตมีลักษณะdynamic เป็น softwareซึ่งทำหน้าที่ได้ลึกละเอียด ลึกซึ้งมากกว่ามากนัก

สมองเป็นอุปกรณ์ทำงานให้กับจิต  สมองเป็นอุตุนิยาม ยังไม่มีชีวะ พอเป็นพีชะจึงเริ่มมีชีวะ อุตุจะมีการรวมตัวกี่ธาตุเท่าใดก็ตาม ดินผสมน้ำ น้ำผสมลม ก็ตามก็ไม่ใช่ชีวะ  แต่พอเร่ิมมีตัวตน เป็นพีชะ พีชะยึดตัวตนแต่ไม่ละเมิดอันอื่นไม่จองเวรจองกรรมกับคนอื่น

มาเข้าสู่บทเรียนใน คอลัมน์ คนจะมีธรรมะได้อย่างไรในหนังสือพิมพ์เราคิดอะไร?

คนๆนี้ก็เป็นผู้ไม่บรรลุ“นิโรธธรรม” ยังเป็นคนมี“ความยึดมั่นถือมั่น”(อุปาทาน)ว่า ผม,ขน,เล็บ,ฟัน,ผิวหนัง นั้น เป็นเรา(อัตตา) เป็นของเรา(อัตตนียา) จริงๆจังๆได้อยู่แน่แท้

“ทฤษฎี”หรือ“ทิฏฐิ”ของพระพุทธเจ้า หากผู้ศึกษาใดเรียนรู้ให้“สัมมาทิฏฐิ”แล้วปฏิบัติให้เกิดผลในตนจริง ก็จะรู้จักรู้แจ้งรู้จริง

จะรู้ความเป็นจริงตามความเป็นจริงนั้น ว่า สิ่งที่สัมผัสอยู่นั้นคืออะไร ตามที่มันเป็นมันมีความจริงอยู่จริง เราก็ยังมีเวทนานั้นอยู่ ซึ่งต้องมีความรู้ร่วมรับรู้ด้วย กล่าวคือ มีการรู้ตามความจริงนั้นอยู่ ว่าแท้จริงมันมีความรู้สึก

รู้“ความจริง”แท้ๆร่วมอยู่ แต่เราไม่มี“ความเท็จ”นั้นแล้ว จึงไม่ผลักไม่ดูด ไม่ชอบไม่ชัง เราจะรู้ทุกข์แฝงที่เข้ามา จะมีญาณปัญญารู้ชัดว่าเป็นทุกข์แท้ๆ เป็นทุกข์แฝง ก็ทำภาวะที่ควรทำอย่างยิ่ง ไม่ทำเพราะมีสิ่งอื่นเป็นตัวล่อหลอกหรือกดดันก็ไม่ขึ้นแล้วไม่เอา ไม่มีอะไรชักนำได้

จะรู้สึกว่า มันก็รู้สึกเฉยๆกลางๆว่างๆ จึงไม่มี“อาการจะผลักหรือจะดูด”ภาวะนั้นๆเลย

ภาวะนี้คือ ความเป็น“พีชนิยาม”

ซึ่งต่างจาก“ความรู้สึกกลางๆว่างๆเฉยๆ”(เนกขัมมสิตอุเบกขาเวทนา)ชนิดที่มี“วิชชา”

ในความเป็น“จิตนิยาม” เพราะจะมี“ปัญญาหรือญาณวิเศษ”กว่าพีชนิยาม มีพลังงานรู้ดี-รู้ชั่ว รู้สุข-รู้ทุกข์ โดยเฉพาะสุขแท้-สุขเท็จ รู้ทุกข์แท้ (ทุกขอาริยสัจ)-รู้ทุกข์แฝง รู้พลังงานรู้ควร-รู้ไม่ควร ทำภาวะที่ควรทำอยู่อย่างยิ่ง ไม่ทำเพราะมีสิ่งอื่นเป็นเหตุผลล่อหลอกหรือกดดันให้ทำหรือบังคับให้ทำ ชักนำให้ทำ(สสังขาริกัง) จึงจะไม่มีอคติ จึงเป็น“ความเป็นกลาง”ที่มีประโยชน์ มีคุณค่าสูงต่อสังคมต่อโลกอย่างแท้จริง

“ความรู้สึกกลางๆ”(อุเบกขา)ชนิดนี้แล คือ “ความอิสระ”ที่เป็นไทแก่ตัวจากอำนาจโลก-อำนาจอัตตา ไปตามลำดับที่ตนสามารถปฏิบัติหลุดพ้นได้จนกระทั่งอยู่เหนือ“โลก”(อุตตระ)และเหนือ“อัตตา”(อุตตระ)ที่ตนปฏิบัติได้ไปแต่ละระดับ กระทั่งที่สุดจบความเป็น“โลก” และจบความเป็น“อัตตา” ได้แท้เด็ดขาด

“ความรู้สึกกลางๆ”(อุเบกขา)ชนิดนี้จึงเป็น“ความสงบ”ที่ไม่มี“อำนาจโลกและอำนาจอัตตา”มาเป็น“นาย”เราได้อีกแล้วเด็ดขาด

_“อุเบกขา” คือ “ความสงบ”ที่ไม่มี“อำนาจโลกและอำนาจอัตตา”มาเป็น“นาย”เราได้อีกแล้วเด็ดขาด...พ่อครู  12 พ.ค. 2559

_หลวงปู่ครับดูดีอยากมาเรียนบ้านราชฯมากแต่พ่อแม่ไม่ยอมให้มา หลวงปู่ช่วยพูดให้พ่อแม่ยอมด้วยครับ

พ่อครูว่า...ก็ให้พ่อแม่ยอมก่อนสิ ค่อยมา

(ดช.ดูดี เดินไปคุยกับหลวงปู่ถึงบนเวทีเลย)

จิตเป็นกลางนั้นคือจิตตนเอง ไม่เอียงเลย แต่สามารถเข้าข้างคนถูกได้ด้วย

“ความรู้สึกกลางๆ”(อุเบกขา)ชนิดนี้ จึงเป็น“ฤทธิพลังปัญญา”ที่หลุดพ้น“อำนาจ” โลกธรรมภายนอก หลุดพ้น“อำนาจ”ที่เป็น อัตตาภายในแท้จริง เป็นผู้มี“ธรรมาธิปไตย”ที่เป็น“พหุชนหิตายะ-พหุชนสุขายะ-โลกานุกัมปายะ” อันพร้อมคุณวิเศษของของ“ปริสุทธา-ปริโยทาตา-มุทุ-กัมมัญญา-ปภัสรา”

จึงมีประสิทธิภาพวิเศษในสังคมโลกด้วยความไม่มี“อัตตา”อย่างแท้จริง และไม่เป็น“ทาสโลก”อย่างแข็งแรงเหนืออำนาจโลกธรรมทั้งหลายอย่างแท้จริง

ใจ“หรือ“จิต”ของคนผู้บรรลุธรรมขั้นนี้ จึงเป็น“อรหัตตบุคคล”หรือ“คนอมตะ”ที่เป็นตัวของตัวเอง ที่“ไม่เป็นทาสตน”และ“ไม่เป็นทาสโลก”แล้วจริง ทำงานรับใช้มนุษยชาติ

รับใช้สังคมในโลก(โลกานุกัมปา)อยู่ด้วยความสะอาด-สว่าง-สงบ-สุภาพ-สมรรถนะ-สามัคคี

“ใจ”ของอมตบุคคลนี้ จึงสัมบูรณ์ด้วย “ธรรมะ 2” และสามารถทำให้เป็น“ธรรมะ 1” ได้สำเร็จแน่แท้ (ทฺวเยน เวทนาย เอกสโมสรณา ภวันติ)

“ใจ”(มโน)นี้ที่มี“ธรรมะ 2”จึงมี“อาการ”ร่วมกันอยู่ในความเป็น“อินทรีย์”ของสัตว์อย่างสำคัญที่สุดใน“ชีวิต”สัตว์นั้นๆ

นั่นคือ “เลือด” กับ “วิญญาณ”

“เลือด”เป็น“หัวแห่งใจ”เรียกว่า “หัวใจ” (กายสังขาร) เป็นแหล่งให้“เลือด”ทำงาน

เลือดหัวใจนี้คือ พลังงานขั้น“พีชนิยาม” พลังงานนั้นเป็น“อาการ”อยู่ใน“มหาภูตรูป 4”

ยกตัวอย่างเลือดระดู menstruation คือไม่ใช่พีชะแล้ว ถ้าไม่มีการผสมกับเชื้อก็สลายออกมาเป็นอุตุแล้ว แม้เป็นส่วนประกอบของการเกิดได้แต่ที่เหลือก็ไหลออกมา เป็นอุตุนิยาม ไหลทิ้งออกมาแล้ว ก็เป็นอาการเคลื่อนที่ตามพลังงานธาตุ ไม่มีพีชะ แต่ใจนี่ยังมีพลังงานพีชะร่วมอยู่

ใน“อุตุนิยาม”หรือมหาภูต 4 ที่รวมกันเป็น“เลือด”ในร่างกายของคน(ที่มีจิตนิยาม)นั้นมี“ใจ”เป็น“อาการ”ร่วมอยู่ด้วยอย่างสำคัญ

“วิญญาณ”จึงเป็น“จิตแห่งใจ”เรียกว่า “จิตใจ”(จิตสังขาร) เป็นแหล่งให้วิญญาณทำงาน

ร่วมกันเป็นพลังงานขั้น“จิตนิยาม” พลังงานนั้นเป็น“อาการ”อยู่ใน“อุปาทายรูป 24”ที่จะต้องเรียนรู้ จึงจะสามารถ“ทำ”หรือปฏิบัติถึง“ความดับสนิท-ไม่เกิดอีกตลอด”

เป็นที่สุดได้ จึงต้องมี“สัมมา”นี้เองเป็นสำคัญ

เลือด และวิญญาณ เป็น “ธรรมะ 2”หรือ “ธรรมะคู่”ร่วมทำหน้าที่เป็น“อาการ”อยู่ มี

การปรุงแต่งกันอยู่อย่างลึกล้ำ และซับซ้อนแนบเนียนวิเศษยิ่ง ในความเป็น“มนุษย์”

เพราะมีวิญญาณเป็นธาตุรู้ ร่วมนำทางกันไปสู่ที่จะเจริญ หรือเสื่อม ได้อย่างวิเศษ

ถ้าภาวะใดทรงสภาพอยู่คงเดิม ก็คือ “สมดุล” (ถ้านิ่งเหมือนสภาพลูกข่างนอนวันหรือกินน้ำจั้น) หากเปลี่ยนไป(ไม่เที่ยง)ก็สู่ความเป็นประโยชน์(เจริญ) หรือเป็นโทษ(เสื่อม)

หรือมีการ“เกิด”แล้วก็วนเวียน“เกิด”อีก และมีที่สูงสุด“ไม่เกิด”อีกเลย

ซึ่งใน“อุตุนิยาม”นั้นจะวนเวียน เป็นสสารและพลังงาน เปลี่ยนกันไปไม่มีสูญหาย ตลอดกาลนาน เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา นิรันดร ไม่มี“หยุด”สนิทเด็ดขาด

ส่วน“พีชนิยาม”จะมีทั้ง“วนเวียนเกิด-ตาย ไม่จบสิ้นก็มี และมีทั้งเกิดตายที่สูญสิ้นไปเลย ไม่มี“พีชนิยาม”ชนิดนั้นอีกก็มี

เพราะมันเป็นการ“ปรุงแต่งขึ้นของ “ธรรม 2”คือ สสารกับพลังงาน กระทั่งมีสภาพใหม่ ที่“ชีวะ”ก้าวหน้าระดับ“พีชนิยาม”

“พีชนิยาม”ไม่ยึดมั่นถือมั่นเท่ากับ“จิตนิยาม” ส่วน“จิตนิยาม”จะมีอวิชชา

ใน“อุตุนิยาม”หรือมหาภูต 4 ที่รวมกันเป็น“เลือด”ในร่างกายของคนนั้นมี“ใจ”เป็น “อาการ”ร่วมอยู่ด้วยอย่างสำคัญ

“หัวใจ”คืออุปกรณ์ของ“เลือด”

“สมอง”คืออุปกรณ์ของ“วิญญาณ”

อาตมายืนยันว่า การปฏิบัติธรรมของพุทธที่เรียกว่า ทำ“อานาปานสติ”นั้น มิใช่“การหลับตา”ปฏิบัติ แล้วสะกดจิตของตน เข้าไป“รู้สึก”หรือเรียนรู้อยู่แต่เพียงในภายใน“รูปภพ”ของตนเท่านั้น

แถมมิหนำซ้ำ เมื่อไปอยู่ใน“รูปภพ”แล้วก็สะกดจิตของตนหนักเพิ่มเข้าไปอีก ให้จิตตนเกิด“เอกัคคตาจิต”ตามแบบวิธีของดาบสฤาษีชาวเทวนิยมทำกันมาเป็นแบบฉบับของเขา ซึ่งได้แต่“สะกดจิต”(hypnotize)เข้าไปๆๆเท่านั้น

แล้วหลงว่า ตนปฏิบัติทำให้เกิด“อธิจิตสิกขา” คือ จิตของผู้ปฏิบัติกิเลสจะลดละหน่ายคลายลง แล้วจะถึงขั้น“กิเลสดับสนิท” เป็นที่สุดได้ วิธีนี้รู้กันมาก แพร่หลายทั่วไป

แล้วเชื่อกันว่า นี้คือ“การทำสมาธิ”แบบที่ถูกต้องของพระพุทธเจ้า คือ สัมมาสมาธิ

ก็ขอยืนยันว่า “ผิด” 100 % อย่างนี้ไม่ใช่“สัมมาสมาธิ”แน่นอน ตรวจสอบจากคำตรัสสอนไว้ทั้งหลายของพระพุทธเจ้ากันให้ดีๆดูเถิด ตั้งแต่พระสูตรแรก คือ พรหมชาลสูตร พระไตรปิฎก เล่ม 9 ไปเลยทีเดียว ก็เป็นการปฏิเสธ“วิธีเจโตสมาธิ”แล้วชัดๆว่า

“เจโตสมาธิ”คือ“มิจฉาทิฏฐิ”ใน“ทิฏฐ 62”

และสูตรอื่นๆอีกมากหลากหลาย หรือในพระสูตร พระอภิธรรมทั้งนั้น จะเห็นได้ว่า “วิธีปฏิบัติเพื่อให้เกิดจิต หรือให้เกิดผลทางวิญญาณ”(ยัญญ)ของศาสนาพุทธซึ่งเพื่อให้เกิด “สัมมาผล”นั้น ไม่ใช่“หลับตา”ปฏิบัติเลย

ยัญพิธีโง่ๆโบราณที่ว่าจะเจริญต้องฆ่าสัตว์ฆ่าคน เผาคน ต้มคนทั้งเป็น ต้มสัตว์ก็ตาม ก็คือโง่มันไม่ได้มีผล ก็ลดลงมาเรื่อย จนเลิกพิธีกรรมยัญพิธีที่ไม่มีผล ไปทำลายสัตว์อื่นเพื่อตนนั้นก็เลิกแล้ว จนที่สุดไม่ทำแล้วที่เป็นบาป เข้าใจเลยว่า การใช้พลังงานสื่อทางไฟ ไปถึงจิตวิญญาณไหนๆ โดยเผาคนติดสินบน เผาสัตว์ติดสินบน จนที่สุดไม่เอาสัตว์เอาแค่พืชผักผลไม้ส่งไป ก็ดีขึ้นมา จนที่สุดทำเอาเองสิ พระเจ้าบอกว่าต้องช่วยตนเองให้รอดก่อนพระเจ้าจะช่วย พระเจ้านี้ฉลาดนะ ให้คนช่วยตนเองได้แล้วก็ไม่ต้องช่วยสิ ก็จริง คืออุบายโกศลสูงสุดแล้ว

ขอยืนยันมั่นคงอย่างเด็ดเดี่ยว ว่า ความเข้าใจ หรือทิฏฐิ ที่ว่า“วิธีปฏิบัติให้จิตเป็นสมาธิ หรือให้วิญญาณได้เสวยผล” ที่ภาษาบาลีว่า“ยัญญพิธี” ซึ่งก็มี“ทาน-ศีล-ภาวนา” หรือ“ศีล-สมาธิ-ปัญญา”เป็นต้นนี้แหละ ไม่ใช่อะไรอื่น นั้น ตามความตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า ไม่ใช่“ยัญญพิธี”ที่“หลับตา”เข้าไป“ทำจิตให้ได้ผล-ทำวิญญาณให้เสวยผล”(มนสิกโรติหรือโยนิโสมนสิการ)อย่างเด็ดขาด

“ยัญญพิธี”ของศาสนาพุทธนั้น“ลืมตา” ปฏิบัติมี“วิญญาณ 6-อายตนะ 6-สัมผัส 6-เวทนา 6-ตัณหา 6-อุปาทาน 4-ภพ 3-ชาติ 5”

ตรวจสอบดูดีๆ จากพระไตรปิฎก เล่ม 16ข้อ 4- 15 เป็นต้น และจากพระวจนะอื่นๆ

“การหลับตา”เข้าไป แล้วสะกดจิตตนให้เป็นหนึ่ง(hypnotize)นี้ก็เป็น“สมาธิ”ชนิดหนึ่ง

แต่ไม่ใช่“สมาธิ”ของพระพุทธเจ้า ไม่ใช่“สัมมาสมาธิ”ใน“มรรค อันมีองค์ 8”ของพระพุทธเจ้า

แต่เป็น“สมาธิ”แบบที่รู้กันทั่วไปว่า เป็น “เจโตสมาธิ”หรือ“เจโตสมถะ” หรือ meditation ที่รู้ว่า เป็น“วิธีทำสมาธิสากล” อันมีอยู่คู่โลก เป็น“สมาธิสามัญ” ที่ไม่ใช่“สัมมาสมาธิ”ของพระพุทธเจ้า ที่ตรัสรู้ของพระองค์เอง แล้วเอามาประกาศให้โลกรู้จักรู้แจ้งรู้จริงตาม ว่า “สมาธิ”มีแตกต่างกันนะ

ของสากลทั่วไปนั้น ล้วนเป็น“การสะกดจิต” ให้จับตัวกันเข้า หรือให้รวมเข้าเป็นหนึ่ง ก็จะได้“เอกัคคตาจิต”แบบหนึ่ง คือ “เจโตสมาธิ” มีมาก่อนพระพุทธเจ้าอุบัติ มีมาก่อนพระพุทธเจ้าจะประกาศ“สัมมาสมาธิ”ของพระองค์ ซึ่งทุกวันนี้ก็เพี้ยนไปหลงนับถือ ยึดถือ“เจโตสมาธิ”สากลกันหมดแล้วมั้ง!!!

อาตมาพูดถึง นัยสำคัญของสมาธิ ประเด็นนี้มากว่า 46 ปีแล้ว ก่อนอาตมาจะบวชอุทิศตนเพื่อทำงานนี้เต็มตัวด้วยซ้ำ ก็ยังไม่กระดิกหูกันเลย ยังยึดมั่นถือมั่นกันเหนียวแน่น ไม่มีปรโตโฆสะกันบ้างเลย ชาวพุทธเอ๋ย

“การหลับตาปฏิบัติเพื่อทำสมาธิ”อย่างนี้แหละ เป็นการปฏิบัติที่ไม่มี“ศีล”ให้ปฏิบัติแล้ว เพราะ“หลับตา”เข้าไปอยู่ในภพภายใน นั่งนิ่งๆ และพยายามตัดความรับรู้สึกภายนอก ไม่ให้ตัวเองรู้สึกภายนอก

จึงไม่สามารถ“สัมผัสสัตว์”ทั้งหลายที่เราจะได้ปฏิบัติจริง ว่า เรายังมี“จิตคิดจะทำร้ายสัตว์นั้น” อยู่หรือไม่? หรือเราอยากฆ่าสัตว์นั้นมากินหรือไม่? หรือ“จิตใจ”ของเรามันมี

ความรู้สึก(เวทนา)อย่างไรกับ“สัตว์”ที่เรากำลังสัมผัสสัมพันธ์อยู่ขณะนั้น จะได้จัดการกับ “กายในกาย-เวทนาในเวทนา-จิตในจิต-ธรรมในธรรม”กันตามที่เกิดจริงเป็นจริงแท้ๆ

จะได้ปฏิบัติ“ศีลข้อ 1”ให้เจริญขึ้นเป็น “อธิศีล” และปฏิบัติ“จิตให้เจริญเป็นอธิจิต”คือ “การทำใจในใจให้ถ่องแท้”(โยนิโสมนสิการ) ซึ่งจะเกิด“อธิปัญญา”โดยจะรู้(ชานาติ)-จะเห็น(ปัสสติ)

ศีลข้อ 2 ไม่เอาของๆเขา การนั่งหลับตาจะได้สัมผัสของๆเขาอย่างไร จะได้สัมผัสกับการทำงานที่ต้องเกี่ยวกับงบประมาณมากๆ แล้วจะไม่โกงไม่กินตามน้ำอย่างไร

ภาวะจริงตามความเป็นจริงที่พึง“เกิดขึ้น-ตั้งอยู่-ดับไป”ได้ด้วยการปฏิบัติของเรา เมื่อเรา“รู้-เห็น”อาการของ“กาย”หรือ“องค์ประกอบของรูปกับนาม” แล้วได้จัดการกับเจตสิกทั้งหลาย โดยเฉพาะได้กำจัด“อกุศลจิต-อกุศลเจตสิก”

ของตนในขณะที่มันเป็นจริง คือกำลังเกิดมี“อาการทุจริต”อยู่ ณ บัดนั้นจริง นั้นๆ

เราก็จะได้ปฏิบัติกับ“ของจริง-ความจริง” กันหลัดๆ โต้งๆ ทนโท่ จึงจะมี“ผลจริง”แน่แท้

จึงจะเจริญ“อธิศีล-อธิจิต-อธิปัญญา”ถึงขั้นเป็น“วิมุติ-วิมุติญาณทัสนะ”กันจริงๆแท้ๆเพราะปฏิบัติตามพระพุทธวจนะ“กถาวัตถุ 10”

ซึ่ง“อธิศีล”จะมีผล“ศีลเจริญขึ้น”ตามการปฏิบัติที่ได้ละลด(อารติ) ได้งด(วีรติ) ได้เว้น(ปฏิวีรติ) ได้เว้นขาด(เวรมณี)จากอาการติด อาการยึด ทั้งรูปภายนอก ทั้งใจภายในไปจริง

ไม่ว่า “ศีล”ข้อไหน ก็มีสัมผัสภายนอก-ภายในปฏิบัติทั้งนั้น จึงจะรู้จริงที่เป็นจริง จริงๆ

และ“อธิจิต”จะเกิดเป็น“สมาธิ”แบบพุทธเรียกกันว่า“สัมมาสมาธิ”ตรงตามพระพุทธวจนะ

ยิ่ง“อธิปัญญา”ก็จะเกิดจะเป็นความรู้ที่เห็นจริงสัมผัสจริงตามความเป็นจริงแท้ๆ ทั้ง ตาม“สมมุติธรรม” ทั้งตาม“ปรมัตถธรรม”

ผลที่ได้ย่อมแตกต่างกับการ“หลับตา” ปฏิบัติสะกดจิตเข้าไปอยู่ในภพคนละทิศละทางแน่นอน แต่ทิศไหนจะดูจริง ดีจริงกว่ากัน

ก็ใช้วิจารณาญาณกันของแต่ละคนเทอญ

ไม่ว่าจะเป็น“ศีล”ข้อ 2 ถ้าเราไป“หลับตา” อยู่นิ่งๆ ไม่มี“สัมผัส 6” และ 6 อื่นๆ ก็ไม่สามารถ “สัมผัสสิ่งของที่ไม่ใช่ของตน”ทั้งหลายที่เรา

จะได้ปฏิบัติจริง ว่า เรายังมี“จิตคิดจะเอาของที่ไม่ใช่ของเรานั้น หรือคิดอยากได้ด้วยใจที่ไม่สุจริต” อยู่หรือไม่?

เราสามารถ“รู้”ด้วย“ปัญญา”ที่มีการรู้เห็นตามความความเป็นจริง ไม่ใช่แค่“รู้” ด้วย “สัญญา”ในภายในอยู่ใน“รูปภพ”เท่านั้น

“ปัญญา”ก็จะครบ“องค์ธรรม 6” ตามที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ในพระไตรปิฎก เล่ม 14 ข้อ 258 (ปัญญา-ปัญญินทรีย์-ปัญญาพละ-ธัมมวิจัยสัมโพชฌงค์-สัมมาทิฏฐิ-มัคคังคัง)

ปฏิบัติ“หลับตา”เข้าไปอยู่ในภพ จึงเห็นได้ชัดๆว่า มันรู้เห็นไม่ครบ มันรู้เห็นแค่ในภายในของตนเองเฉพาะตนหนึ่งเดี่ยวเท่านั้น

และที่สำคัญ ใน“สัญญา”ที่ตนเอง“คิดขึ้น”นั้น เป็นความจริงได้ หรือเป็นไม่ได้ ก็ไม่รู้อีกด้วย ก็“คิดเอาเองสารพัด” อะไรตามแต่จะปั้น จะสร้างจะเนรมิตอะไร-อย่างไร ก็ได้

จึงไม่มีหลักประกันใดๆเลย

แต่ถ้ามี“สมมุติสัจจะ” และมี“ปรมัตถสัจจะ”ด้วย เป็น“ธรรมะ 2” หรือไม่มีแค่เราเดียวๆโดดๆเท่านั้น แต่มีผู้อื่น“ร่วมรู้”(สมมุติ) ด้วย เริ่มตั้งแต่ 2 คนขึ้นไป ยิ่งมากคนเท่าใดยิ่งเป็น“สมมุติ”ที่แท้ยิ่งจริงจังเท่านั้นๆ

“สมมุติ”จึงจะชื่อว่า จริงกับโลก หากมีแค่“ปรมัตถ์”ก็จริงแต่เฉพาะเรา ชื่อว่า อัตตา

หากมีภายนอก และคนอื่นด้วย จึงจะกล่าว“จริง”นั้นว่า “สัจหรือสัจจะ”กับโลกเขาได้ ยิ่งมี“ทรงอยู่จริง-ตั้งอยู่” ณ บัดนั้น ก็ยิ่งชื่อว่า“สัจธรรม” แต่ถ้ามีแค่“ในตัวเราเดียวๆ”มันจะจริงอะไร อย่างไร กับใครเขาได้เล่า!!!

คุณเอง ก็จริงอยู่แต่เดี่ยว เดียวดาย ไป

จบ

เวลาบันทึก 12 มีนาคม 2563 ( 13:41:02 )

รายละเอียด

590513_พุทธศาสนาตามภูมิ ศิลปะโลกุตระในเพชรพุทธ ตอน 7

พ่อครูว่า...วันนี้วันศุกร์ที่ 13 พฤษภาคม 2559 มาดู sms กันก่อน

Sms 12พ.ค. 59

0890499xxx ปวดเข่ามากแต่อยากไปอโศกรำลึกจะพยายามค่ะ คนห่างวัด

0893867xxx อานาปานสติ16ขั้นคือการ มีสติรู้ลมหายใจเข้าออก ทุกขณะกำหนดรู้ได้ทุกอิริยาบถ!ปฏิบัติให้ได้สัมมัตตะ10 จึงจะได้ครบตามอัฏฐังคิกมรรค8สมบรูณ์ ถูกไหม ? 

อานาปานสติหากปฏิบัติได้จริงทุกการกระทำจะรู้ชัดถึงธรรม9ตามีอนิจจฯทุกข ฯอนัตฯธัมมัฎฐิฯธัมมนิยามฯ อิทัปปัจจัยฯ สุญญฯ ตถาฯ จนถึงอตัมมยตาด้วย ถูกไหม?

พ่อครูว่า ...กระบวนการที่เราต้องใช้อานาอาปานะ ใช้รูป แต่ให้รู้นามธรรมข้างใน การใช้ลมหายใจไม่ได้แค่จ้องดูแค่ลมหายใจนะ สะกดอยู่แค่นั้น แต่หมายถึงว่าตราบเท่าที่คุณยังมีลมหายใจเข้าออกยังไม่ตาย

อานาปานสติ 16 ขั้น คือตราบเท่าที่เรามีลมหายใจเข้าออก ประเด็นคือต้องมีความรู้ในธรรมะ 2 เช่น เช้า ออก มีลิงค มีความต่างกันนะ

สอง สั้น กับยาว ก็ต่างกัน เราต้องเรียนรู้ความต่างในมุมเหลี่ยมต่างๆ แล้วทำให้สองนี้เป็นหนึ่งได้ทุกๆความต่าง นี้คือประเด็นสำคัญ ที่จะต้องใช้ กับธรรมะสอง ที่คุณสัมผัสแล้ว เป็นประเด็นขัดแย้งขึ้นมา ก็จัดการให้เป็นหนึ่งให้ได้ นั่นคือเป้าหมายที่ถูกต้อง ในความหมายต่างๆ 16 ลักษณะ เข้าสั้นยาว ออกสั้นยาวก็กินไปหลายนัยแล้ว แล้วประเด็นที่ต้องกระทำให้ชัดแท้ก็อยู่แค่ จะต้องอ่านทางจิตและทำจิตเลย ทำจิตให้เป็น ประเด็นเป้าหมายก็คือ เห็นกิเลส ในรูปจะเป็นยาว หรือสั้น จะเป็นเข้าหรือออก แล้วเราก็รู้นัยสำคัญว่า ไปหาเบา

เรียกว่า ให้มันระงับ ให้มันปัสสัมภยัง (รำงับ) ให้รู้ว่ามีอาการจิต ปีติ หรือสุข ก็ดี ปีติเป็นยินดีแรง ก็ทำให้เบาลงสงบลงเป็นอุปสโมสุข เป็นปฏิสังเวทีขึ้นมา ก็ให้รู้ความต่างหนักกับเบา แรงกับเบาก็ต่าง เราก็ไปหาความเบาหรือลหุ เรียกว่าในวิการ ให้ลหุ หรือเบาลง มีมุทุ กัมมัญญา เอามาใช้งาน ต้องเปลี่ยนทั้งเจโตและปัญญาเร็วไวคล่องแคล่ว ให้ออกไปสู่จิตสังขารัง เมื่อทำให้เบาลงได้ ปัสสัมภยังจิตตังลงได้ จนถึงขั้นเบาที่สุด อยู่ในลักษณะไม่ห่อเหี่ยวแต่ก็สดชื่นเบิกบานได้คุณก็พอใจ สันโดษ ใจพอ ทำได้อย่างไม่วอกแวกไม่เปลี่ยนแปลง ตั้งมั่น สมาทหังจิตตังส่วนอื่นที่กระทบก็ปล่อยได้ วิโมจยังจิตตัง มันจะแรงหรือเบาก็รู้ แต่ไม่ให้มีอำนาจอะไรกับเราได้ ก็จะตามรู้ตั้งแต่ นี่อันท้ายเลย

คืออนิจจัง อสุภะ นิโรธ

ทำมาตั้งแต่ความไม่คงที่ ไม่เที่ยงแท้ไม่ค่อยอยู่หมัดไม่ค่อยเก่ง จนเก่งขึ้นๆ ผ่านความไม่เที่ยงให้เที่ยงขึ้น ก็จะรู้ว่าลักษณะใจเราที่ไม่เที่ยงเป็นอย่างไร แล้วเราจะทำให้ใจเราเที่ยง โดยไม่หวั่นต่อสิ่งแวดล้อมมากระทบเราก็ทำได้ ที่ไม่เที่ยงไม่สำเร็จก็ค่อยหายไปจางไป มีวิราคานุปัสสี จนเข้าที่ เที่ยง ดับสิ่งที่ดุ๊กดิ๊ก ให้นิ่งตั้งมั่น แข็งแรง เรียกว่าฐีติ ตั้งมั่น มีนิโรธสนิท เป็นลักษณะแข็งแรง ตกผลึกไม่เปลี่ยน อาการต่างๆเป็นนามธรรม แต่อาตมาสื่อยังไม่ครบ แต่พวกเราเข้าใจ จนแข็งแรงปึกเลยนะ จนคุณจะรู้ตัวเองว่าสุดยอด ได้ทบทวนทำปฏินิสสัคคะ

เราไม่ทำฐานอยู่แดนนรก แต่เราทำอยู่แดนสวรรค์ แต่เราก็ไม่เอาสวรรค์ไม่ติดสวรรค์เลย แต่อยู่ตรงนั้นได้ใครจะทำไม แต่ก็อยู่มันตรงนี้แหละสวรรค์จะทำอะไรเราได้ นี่คือเอาพยัญชนะใช้งานได้ คุณทำไปก็จะเข้าใจสภาวธรรมได้ นี่คืออานาปานสติ 16 ขั้น

ในทุกอิริยาบถ ทุกกาละสิ่งแวดล้อมทั้งหลายก็ทำได้หมด ปฏิบัติให้ได้สัมมัตตะ 10 คือ มรรค 8 ผล 2 ปฏิบัติตามเหตุคือมรรค มีผลอีก 2 คือวิชชาและวิมุติ ก็ได้ครบ สัมมัตตะ 10 อัฏฐังคิกมรรค 8

0836592xxx กำลังติดตามชมอยู่ที่ อ.พระพุทธบาท สระบุรี ด้วยความตั้งใจครับ

0897146xxx Suparconcentration แปลว่าอะไร สะกดถูกไหมครับ

ตอบ...ถูกต้อง

0893867xxx กราบขอบคุณพ่อครูกับธรรมาธิปไตย ถ้าปท.ไทยมีปชต.โดยธรรมแบบนี้จะได้พหุชนหิตายะ สุขายะ โลกานุฯ สังคมคงเจริญด้วยปริสุทธา จนถึงปภัสรา คงเป็นคุณวิเศษแก่สากลโลกด้วย! ฝันไกลไปไหมหนอ?

ตอบ..ต้องมีปัญญาอยู่เหนือโลกเหนืออัตตา มีอำนาจโดยธรรม คนก็จะยอมให้โดยไม่มีการบังคับกดขี่เป็นอำนาจสูงสุดแล้ว ถ้าประเทศไทยมีปชต.โดยธรรมแบบที่ว่า ก็ได้ พหุชนหิตายะ(เพื่อหมู่มวลมหาชนเป็นอันมาก)พหุชนสุขายะ(เพื่อความสุขของหมู่มวลมหาชนเป็นอันมาก) โลกานุกัมปายะ(รับใช้โลก ช่วยโลก) แน่นอน

จิตมีคุณสมบัติอุเบกขา 5 อย่างมีความละเอียดเกินกว่านิวเคลียร์ฟิสิกส์อีก เป็นพลังงานความสงบ สยบ พลังรุนแรงลูกระเบิดได้เลยเป็นปาฏิหาริย์เกินเชื่อได้เลย พากเพียรทำกัน ร่วมมือกันพิสูจน์ความจริงไป

0896098xxx กราบพ่อท่านคะลูกมีความเข้าใจว่าเส้นทางที่ปฎิบัติไปสู่การพ้นทุกข์นั้นมีหลายวิธีใช่หรือเปล่าคะขึ้นกับจริตของแต่ละคนที่สร้างสมกุศลมาไม่

ตอบ...ก็ขอตอบยืนยันว่าหลายทางไม่มีหรอก มีเส้นทางเดียว เส้นทางพ้นทุกข์ของพระพุทธเจ้าคือทางเดียว มีหลายทางคือคุณมาทางนี้ไม่ได้ก็ตีกินไปทางโน้นนี้นั่น  ทางอื่นก็เป็นของมัน คนที่มาทางนี้ไม่ได้เขาก็มาไม่ได้ เป็นฐานที่ไม่เวไนย ยังอเวไนย ก็เท่านั้นเอง ถ้าเข้ามาได้แล้วมีทางเดียว ไม่มีแยกเป็นทฤษฎีอื่นหรอก ที่ประกาศสำคัญอยู่ที่โพธิปักขิยธรรม 37 นี้ รวมเป็นโพชฌงค์7 มรรค 8 สรุปเป็นไตรสิกขา ศีล สมาธิ ปัญญา สั้นสุดสองนัยก็ศีลกับปัญญา

จากไลน์ @boonniyomtv

_กราบนมก.พ่อท่าน พวกเค้าไม่กล้ามายุ่งกะอโศกพวกเราแน่แท้ค่ะ เพราะพวกเค้าจาเอาแต่รวยๆๆยังมีโลกีย์เต็มๆและสำคัญที่รับไม่ได้แน่แท้คือไม่อยากจนและกลัวจนด้วย กลัวมากๆๆด้วย ถ้ามาสัมผัสพวกเรา พวกเค้าจะรู้สึกอายตนเองความรับผิดชอบชั่วดี มโนสำนึกมีอยู่ แล้วจะเสียท่าท่านพ่อ...ฮาๆๆ..

แฟนคลับข้างนอกยังมีอยู่ตรึมเจ้าค่ะ ยังเข้าไม่ถึงวงใน ได้แต่อยู่วงนอกเ..อิอิ..เป็นกำลังกายและกำลังใจเสมออยู่ไม่ห่างท่านเจ้าค่ะ....

วันนี้ได้รับฟังเรื่องญาณ16 ท่านพ่ออธิบายได้รวบรัดดีมาก แต่ติดข้องใจเรื่องญาณ73เพิ่งจะได้ยินเป็นครั้งแรก งงๆเลยค่ะ เพราะไม่เคยรู้หรือได้ฟังมาก่อนเลยในชีวิต ท่านพ่อกล่าวเกริ่นไว้อย่างนี้...คาดว่าคงมีคนหูผึ่ง....เฝ้าคอยอยากฟังด้วยแน่ๆๆ...อิอิอิ...

วันนี้โยมดีใจที่เห็นท่านพ่อเบิกบาน...สาธุเจ้าค่ะ

พ่อครูว่า..ในพระไตรฯ ขุททกนิกาย ปฏิสัมภิทามรรค

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

มาติกา

[0]     1 ปัญญาในการทรงจำธรรมที่ได้ฟังมาแล้ว เป็นสุตมยญาณ [ญาณอันสำเร็จมาแต่การฟัง] 1

2 ปัญญาในการฟังธรรมแล้ว สังวรไว้ เป็นสีลมยญาณ [ญาณอันสำเร็จมาแต่ศีล] 1

3 ปัญญาในการสำรวมแล้วตั้งไว้ดี เป็นภาวนามยญาณ[ญาณอันสำเร็จมาแต่การเจริญสมาธิ] 1

4 ปัญญาในการกำหนดปัจจัย เป็นธรรมฐิติญาณ [ญาณในเหตุธรรม] 1

5 ปัญญาในการย่อธรรมทั้งหลาย ทั้งส่วนอดีตส่วนอนาคตและส่วนปัจจุบันแล้วกำหนดไว้ เป็นสัมมสนญาณ [ญาณในการพิจารณา] 1

6 ปัญญาในการพิจารณาเห็นความแปรปรวนแห่งธรรมส่วนปัจจุบันเป็นอุทยัพพยานุปัสนาญาณ [ญาณในการพิจารณาเห็นความเกิดขึ้นและความเสื่อม]1

7 ปัญญาในการพิจารณาอารมณ์แล้วพิจารณาเห็นความแตกไป เป็นวิปัสนาญาณ[ญาณในความเห็นแจ้ง] 1

8 ปัญญาในการปรากฏโดยความเป็นภัยเป็นอาทีนวญาณ[ญาณในการเห็นโทษ] 1

9 ปัญญาในความปรารถนาจะพ้นไปทั้งพิจารณาและวางเฉยอยู่ เป็นสังขารุเบกขาญาณ 1

10 ปัญญาในการออกและหลีกไปจากสังขารนิมิตภายนอก เป็นโคตรภูญาณ 1

11 ปัญญาในการออกและหลีกไปจากกิเลส ขันธ์และสังขารนิมิตภายนอกทั้งสอง เป็นมรรคญาณ 1

12 ปัญญาในการระงับประโยคเป็นผลญาณ 1

13 ปัญญาในการพิจารณาเห็นอุปกิเลสนั้นๆ อันอริยมรรคนั้นๆตัดเสียแล้ว เป็นวิมุติญาณ 1

14 ปัญญาในการพิจารณาเห็นธรรมที่เข้ามาประชุมในขณะนั้น เป็นปัจจเวกขณญาณ 1

15 ปัญญาในการกำหนดธรรมภายใน เป็นวัตถุนานัตตญาณ [ญาณในความต่างแห่งวัตถุ] 1

16 ปัญญาในการกำหนดธรรมภายนอก เป็นโคจรนานัตตญาณ [ญาณในความต่างแห่งโคจร] 1

17 ปัญญาในการกำหนดจริยา เป็นจริยานานัตตญาณ [ญาณในความต่างแห่งจริยา] 1

18 ปัญญาในการกำหนดธรรม 4 เป็นภูมินานัตตญาณ [ญาณในความต่างแห่งภูมิ] 1

19 ปัญญาในการกำหนดธรรม 9 เป็นธรรมนานัตตญาณ [ญาณในความต่างแห่งธรรม]1

20 ปัญญาที่รู้ยิ่ง เป็นญาตัฏฐญาณ [ญาณในความว่ารู้] 1

21 ปัญญาเครื่องกำหนดรู้เป็นตีรณัฏฐญาณ [ญาณในความว่าพิจารณา] 1

22 ปัญญาในการละ เป็นปริจจาคัฏฐญาณ [ญาณในความว่าสละ] 1

23 ปัญญาเครื่องเจริญเป็นเอกรสัฏฐญาณ[ญาณในความว่ามีกิจเป็นอันเดียว] 1

24 ปัญญาเครื่องทำให้แจ้ง เป็นผัสสนัฏฐญาณ[ญาณในความว่าถูกต้อง] 1

25 ปัญญาในความต่างแห่งอรรถ เป็นอัตถปฏิสัมภิทาญาณ 1 (เห็นความต่างแต่ก็จัดสรรให้ต่างนี้อยู่กันได้อย่างลงตัว)

26 ปัญญาในความต่างแห่งธรรม เป็นธรรมปฏิสัมภิทาญาณ 1

27 ปัญญาในความต่างแห่งนิรุติ เป็นนิรุตติปฏิสัมภิทาญาณ 1

28 ปัญญาในความต่างแห่งปฏิภาณ เป็นปฏิภาณปฏิสัมภิทาญาณ 1

29 ปัญญาในความต่างแห่งวิหารธรรม เป็นวิหารัฏฐญาณ [ญาณในความว่าธรรมเครื่องอยู่] 1

30 ปัญญาในความต่างแห่งสมาบัติเป็นสมาปัตตัฏฐญาณ [ญาณในความว่าสมาบัติ] 1

31 ปัญญาในความต่างแห่งวิหารสมาบัติ เป็นวิหารสมาปัตตัฏฐญาณ [ญาณในความว่าวิหารสมาบัติ] 1

32 ปัญญาในการตัดอาสวะขาด เพราะความบริสุทธิ์แห่งสมาธิอันเป็นเหตุ

ไม่ให้ฟุ้งซ่าน เป็นอานันตริกสมาธิญาณ [ญาณในสมาธิอันมีในลำดับ] 1

ทัสนาธิปไตย ทัสนะมีความเป็นอธิบดี วิหาราธิคม คุณเครื่องบรรลุ คือวิหารธรรมอันสงบและปัญญาในความที่จิตเป็นธรรมชาติน้อมไปในผลสมาบัติอันประณีต เป็นอรณวิหารญาณ[ญาณในวิหารธรรมอันไม่มีกิเลสเป็นข้าศึก] 1 ปัญญาในความเป็นผู้มีความชำนาญด้วยความเป็นผู้ประกอบด้วยพละ 2 ด้วยความระงับสังขาร 3 ด้วยญาณจริยา 16และด้วยสมาธิจริยา 9 เป็นนิโรธสมาปัตติญาณ [ญาณในนิโรธสมาบัติ] 1 ปัญญาในความสิ้นไปแห่งความเป็นไปแห่งกิเลสและขันธ์ของบุคคลผู้รู้สึกตัว เป็นปรินิพพานญาณ 1 ปัญญาในความไม่ปรากฏแห่งธรรมทั้งปวง ในการตัดขาดโดยชอบและในนิโรธ เป็นสมสีสัฏฐญาณ [ญาณในความว่าธรรมอันสงบและธรรมอันเป็นประธาน] 1ปัญญาในความสิ้นไปแห่งกิเลสอันหนา สภาพต่างๆ และเดชเป็นสัลเลขัฏฐญาณ [ญาณในความว่าธรรมเครื่องขัดเกลา] 1 ปัญญาในความประคองไว้ซึ่งจิตอันไม่หดหู่และจิตที่ส่งไป เป็นวิริยารัมภญาณ 1 ปัญญาในการประกาศธรรมต่างๆ เป็นอรรถสันทัสนญาณ [ญาณในการเห็นชัดซึ่งอรรถธรรม] 1ปัญญาในการสงเคราะห์ธรรมทั้งปวงเป็นหมวดเดียวกันในการแทงตลอดธรรมต่างกันและธรรมเป็นอันเดียวกัน เป็นทัสนวิสุทธิญาณ 1 ปัญญาในความที่ธรรมปรากฏโดยความเป็นของไม่เที่ยงเป็นต้น เป็นขันติญาณ 1 ปัญญาในความถูกต้องธรรมเป็นปริโยคาหนญาณ [ญาณในความย่างเข้าไป] 1 ปัญญาในการรวมธรรมเป็นปเทสวิหารญาณ [ญาณในวิหารธรรมส่วนหนึ่ง] 1 ปัญญาในความมีกุศลธรรมเป็นอธิบดีเป็นสัญญาวิวัฏฏญาณ [ญาณในความหลีกไปด้วยปัญญาที่รู้ดี] 1 ปัญญาในธรรมเป็นเหตุละความเป็นต่างๆ เป็นเจโตวิวัฏฏญาณ [ญาณในการหลีกออกจากนิวรณ์ด้วยใจ]1 ปัญญาในการอธิษฐาน เป็นจิตตวิวัฏฏญาณ [ญาณในความหลีกไปแห่งจิต] 1 ปัญญาในธรรมอันว่างเปล่า เป็นญาณวิวัฏฏญาณ [ญาณในความหลีกไปด้วยญาณ] 1 ปัญญาในความสลัดออกเป็นวิโมกขวิวัฏฏญาณ[ญาณในความหลีกไปแห่งจิตด้วยวิโมกข์] 1 ปัญญาในความว่าธรรมจริงเป็นสัจจวิวัฏฏญาณ [ญาณในความหลีกไปด้วยสัจจะ] 1 ปัญญาในความสำเร็จด้วยการกำหนดกาย [รูปกายของตน] และจิต [จิตมีญาณเป็นบาท]เข้าด้วยกัน และด้วยสามารถแห่งความตั้งไว้ซึ่งสุขสัญญา [สัญญาประกอบด้วยอุเบกขาในจตุตถฌานเป็นสุขละเอียด] และลหุสัญญา [สัญญาเบาเพราะพ้นจากนิวรณ์และปฏิปักขธรรม] เป็นอิทธิวิธญาณ [ญาณในการแสดงฤทธิ์ได้ต่างๆ]1 ปัญญาในการกำหนดเสียงเป็นนิมิตหลายอย่างหรืออย่างเดียวด้วยสามารถการแผ่วิตกไป เป็นโสตธาตุวิสุทธิญาณ [ญาณอันหมดจดแห่งโสตธาตุ] 1 ปัญญาในการกำหนดจริยาคือ วิญญาณหลายอย่างหรืออย่างเดียว ด้วยความแผ่ไปแห่งจิต3 ประเภท และด้วยสามารถแห่งความผ่องใสแห่งอินทรีย์ทั้งหลาย เป็นเจโตปริยญาณ [ญาณในความกำหนดรู้จิตผู้อื่นด้วยจิตของตน] 1 ปัญญาในการกำหนดธรรมทั้งหลายอันเป็นไปตามปัจจัย ด้วยสามารถความแผ่ไปแห่งกรรมหลายอย่างหรืออย่างเดียว เป็นบุพเพนิวาสานุสสติญาณ [ญาณเป็นเครื่องระลึกถึงชาติก่อนๆ ได้] 1 ปัญญาในความเห็นรูปเป็นนิมิตหลายอย่างหรืออย่างเดียว ด้วยสามารถแสงสว่าง เป็นทิพจักขุญาณ 1 ปัญญาในความเป็นผู้มีความชำนาญในอินทรีย์ 3 ประการ โดยอาการ 64 เป็นอาสวักขยญาณ[ญาณในความสิ้นไปแห่งอาสวะทั้งหลาย] 1 ปัญญาในความกำหนดรู้ เป็นทุกขญาณ 1 ปัญญาในอรรถว่าเป็นสิ่งควรละละ เป็นสมุทยญาณ 1 ปัญญาในความทำให้แจ้ง เป็นนิโรธญาณ 1ปัญญาในความเจริญ เป็นมรรคญาณ 1 ทุกขญาณ [ญาณในทุกข์] 1 ทุกขสมุทยญาณ [ญาณในเหตุให้เกิดทุกข์] 1 ทุกขนิโรธญาณ[ญาณในความดับทุกข์] 1 ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทาญาณ [ญาณในข้อปฏิบัติเครื่องให้ถึงความดับทุกข์] 1 อรรถปฏิสัมภิทาญาณ 1 ธรรมปฏิสัมภิทาญาณ1 นิรุตติปฏิสัมภิทาญาณ 1 ปฏิภาณปฏิสัมภิทาญาณ 1 อินทริยปโรปริยัติญาณ[ญาณในความยิ่งและหย่อนแห่งอินทรีย์ของสัตว์ทั้งหลาย] 1 อาสยานุสยญาณ[ญาณในฉันทะเป็นที่มานอนและกิเลสอันนอนเนื่องของสัตว์ทั้งหลาย] 1 ยมกปาฏิหิรญาณ [ญาณในยมกปาฏิหาริย์] 1 มหากรุณาสมาปัตติญาณ 1สัพพัญญุตญาณ 1 อนาวรณญาณ 1  ญาณเหล่านี้รวมเป็น 73 ญาณ ในญาณทั้ง 73 นี้ ญาณ 67[ข้างต้น] ทั่วไปแก่พระสาวก ญาณ 6 [ในที่สุด] ไม่ทั่วไปด้วยพระสาวกเป็นญาณเฉพาะพระตถาคตเท่านั้น ฉะนี้แล ฯ

                              จบมาติกา

ใน 6 ญาณสุดท้ายนี้อาตมาไม่มีสภาวะหรอก เพราะเป็นญาณของพระพุทธเจ้า อาตมาไม่อาจหยั่งรู้อินทรีย์พละของแต่ละคน ถ้าได้แล้วอาตมาจะช่วยคนได้อีกเยอะเลย แต่อาตมาก็ได้เท่านี้ทนเอาหน่อยเนอะ

คนสุดท้ายนี้เรียกว่า ท่านพ่อ คงเป็นคนใหม่ส่งข้อความมา ที่จริงอาตมาเบิกบานตลอดนะ ตอนหมอพจน์อาตมาก็บอกว่า ไม่รู้สึกว่าตนเองมีความเครียดเลยนะ อาการมันเป็นอย่างไร ไม่เคยมี หมอก็งงๆ

อย่างอาตมาเผยแพร่อาตมาก็มั่นใจ สัญญา ย นิจจานิของอาตมา ก็มั่นใจในความรู้ความเข้าใจ ทั้งปฏิภาณไหวพริบ รวมกันแล้วเป็นองค์รวมสอดคล้องสมาน ติดต่อได้หมด อาตมาไม่มีปัญหามีแต่ปัญญา เลิกคบหากับเจ้าปัญหา ไม่ตัน ก็เลยไม่ต้องหา ตัณหาไม่มี ถ้ามันตันมันต้องหาทางแต่นี่ไม่ตันนะ

ส่ิงที่อาตมายืนยันยืนหยัด ก็เผยแพร่ไป แม้มีน้อย เป็นสมมุติสัจจะที่คนหมู่น้อยยอมรับ ร่วมด้วย มีน้อยก็ตาม แต่มันเป็นคุณวิเศษสิ่งประเสริฐจริงไม่เป็นพิษภัยกับใครมีแต่ประโยชน์คุณค่าแล้วเป็นประโยชน์คุณค่าที่ลึกด้วย เผยแพร่ความจนนี่เป็นคุณค่าประโยชน์วิเศษเลย จนอย่างมีคุณค่าสมรรถนะมีน้ำใจแจกจ่าย จนไม่ได้ขาดแคลนจนอย่างอุดมสมบูรณ์มากที่สุดโทรมเสื่อมเสียอะไร เป็นสิ่งที่ดีมีคุณค่า

สมมุติโลกทั้งโลกมีเงินอยู่ 100 บาทถ้าคุณเองคุณเห็นแก่ส่วนมากก็พยายามจะดึงไปเป็นของคนทั้งร้อยบาทส่วนอีกคนหนึ่งบอกว่าไม่ยากหรอกเอาศูนย์ไม่มีเลยให้เขาเอา 100 นี้ไปง่ายๆสบายสบายไม่ต้องแย่งต้องชิง ส่วนถ้ามีคนอื่นอยากจะแย่งไปอีกก็แย่งกันไปส่วนเราสูญแล้ว 100 บาทนี้มี 3 คน 5 คนอื่นก็แย่งกันไป เรามักน้อยจนเหลือศูนย์ได้ก็ไม่ต้องแย่งต้องชิงแล้วขยันมีสมรรถนะมีความสามารถที่จะทำสิ่งที่ต้องอาศัยสิ่งที่เป็นปัจจัยชีวิตเราก็ทำได้ก็ทำไปวันเวลานี้คนละ วันละ24 ชั่วโมงก็ทำสร้างสรรค์ให้แก่โลก ยิ่งมารวมกันก็เป็นผลผลิตเป็นสิ่งที่เกิดจากแรงงานสร้างสรรค์ให้แก่มวลมนุษยชาติสุดยอดแห่งเศรษฐศาสตร์แล้วมีเศรษฐกิจที่เราทำด้วยว่าเศรษฐกิจที่ประเสริฐ เป็นการกระทำที่ประเสริฐของมนุษยชาติโลกต้องการอันนี้แต่เขายังเข้าไม่ถึงความอยากได้ที่จะต้องแบ่งส่วนมาให้แก่เราหมู่ของเรามันอย่างมากอยู่มันจึงเกิดการแย่งไปแบ่งออกจากของคนอื่น เขาแบ่งเอามานะไม่ได้แต่งให้แต่นี้เรามีพอแล้วก็แบ่งให้เขาถ้ามันยังไม่พอก็เชือดเนื้อเถือหนังเราเองเราก็อยู่ไม่นานเราก็จะตายก็ไม่สมบูรณ์ แต่เราจะเชือดเนื้อเถือหนังตัวเองแบ่งแจกก็ไม่มีปัญหา

ความเป็นสัญญา

ถ้ามี“สมมุติสัจจะ” และมี“ปรมัตถสัจจะ”ด้วย เป็น“ธรรมะ 2” หรือไม่มีแค่เราเดียวๆโดดๆเท่านั้น แต่มีผู้อื่น“ร่วมรู้”(สมมุติ) ด้วย เริ่มตั้งแต่ 2 คนขึ้นไป ยิ่งมากคนเท่าใดยิ่งเป็น“สมมุติ”ที่แท้ยิ่งจริงจังเท่านั้นๆ

“สมมุติ”จึงจะชื่อว่า จริงกับโลก หากมีแค่“ปรมัตถ์”ก็จริงแต่เฉพาะเรา ชื่อว่า อัตตา

หากมีภายนอก และคนอื่นด้วย จึงจะกล่าว“จริง”นั้นว่า “สัจหรือสัจจะ”กับโลกเขาได้ ยิ่งมี“ทรงอยู่จริง-ตั้งอยู่” ณ บัดนั้น ก็ยิ่งชื่อว่า“สัจธรรม” แต่ถ้ามีแค่“ในตัวเราเดียวๆ”มันจะจริงอะไร อย่างไร กับใครเขาได้เล่า!!!

คุณเอง ก็จริงอยู่แต่เดี่ยว เดียวดาย ไป

ทีนี้เรื่อง “3 ศึกษา” คือ ไตรสิกขานั้น

จะเป็น ทาน-ศีล-ภาวนา ก็ตาม

หรือ ศีล-สมาธิ-ปัญญา ก็ดี

ซึ่งเราจะได้ปฏิบัติ“ไตรสิกขา”เต็มสภาพจริงแท้ รู้แจ้งเห็นจริง“อาการ”ที่มีอยู่จริง เป็นอยู่จริงทั้งหลายของ“รูป”กับ“นาม” ก็ต้องประกอบด้วยภายนอกและภายในเสมอ

มีเรา-มีเขาด้วย จึงจะยืนยัน“จริง” ว่า “จริง”(สัจจะ)ได้แท้แน่ยิ่งๆๆๆๆๆ ยิ่งขึ้นๆๆๆ

ดังนั้น การปฏิบัติ ถ้าไม่สามารถ“สัมผัสสัตว์”ทั้งหลายที่เราจะได้ปฏิบัติจริง ว่า เรายัง “ใจคิดจะทำร้ายสัตว์นั้น” อยู่หรือไม่?

ตาม“ศีล” ข้อ 1 ด้วยสมมุติ และปรมัตถ์

“จริง”(สัจจะ)มันก็ไม่ครบ ต้องมี แล้วเราจึงจะได้ปฏิบัติ“ไตรสิกขา” ตามการศึกษาของพุทธ บริบูรณ์ครบ“การศึกษา 3”ของพุทธ

แล้วเราจะได้รู้ว่า โอ..“จิตใจ”ยังมี“โกรธ” ยังมี“โลภ” ยังมี“หลง”อยู่ ในขณะที่มี“สัมผัสภาวะนั้นๆจริง” แล้วก็อ่าน“จิตใจเราก็กำลังเกิดอาการนั้นๆ(ที่เป็นกิเลสให้เราเห็นได้)อยู่จริงเห็นมั้ย ว่าแตกต่างกัน มีภาวะที่“สัมผัส”อยู่หลัดๆ ปัจจุบันนั้น กับภาวะที่“ไม่มีสัมผัส”

ดังนั้น “การหลับตา”ปฏิบัติ จึง“ผิด”แท้ๆ

ซึ่งหลงผิดว่า สะกดจิตอย่างนี้แหละ คือการปฏิบัติที่ตรงแล้วตามหลัก“ไตรสิกขา”ของพุทธ หรือเป็น“การทำสมาธิ”ของพุทธ แล้วจะเกิดปัญญา-เกิดวิมุติ บรรลุนิพพานไปโน่น

อาตมาก็ขอบอกด้วยความเกรงใจจริงๆ เพราะในวงการศาสนาพุทธ ต่างเข้าใจกันว่า ต้อง“หลับตา”อย่างนี้กันทั้งนั้น เมื่อจิตเป็นสมาธิแล้ว ทุกอย่างจะผุดเกิดขึ้นมาเอง..เอง

ก็ขอยืนยันว่ามัน“ผิด” ..ผิดจริงๆ

ไม่มีอะไรเกิดเอง ทุกอย่างมาแต่เหตุเพราะการปฏิบัติด้วยวิธีแบบนี้ ไม่ใช่การศึกษาฝึกฝนอบรม โดยมี“การเล่าเรียน”หรือฝึกฝนชนิดที่มี“การวิจัย”(analysis) ตรงตามพระพุทธวจนะว่า“ธรรมวิจัยสัมโพชฌงค์”เลย

มันมีแต่“การสะกดเข้าไปๆๆๆ”(hypnosis)

การปฏิบัติธรรมแบบที่ชาวพุทธทุกวันนี้ส่วนใหญ่เข้าใจ“ผิด”ไปดังว่านี้ และปฏิบัติกันอย่างเป็นจริงเป็นจังอยู่ทั่วไปในสังคม ในโลกทั้งโลก ปัจจุบันนี้ อย่างนี้จริงๆ

คือ หยุดอิริยาบถภายนอกหมดเลย แล้วก็“สะกดจิต”ของตนเข้าไปให้อยู่ในอิริยาบถ“นิ่งๆ,หยุดๆ,หดๆ,ข้นๆ,ขดๆ,คู้ๆ,แข็งๆ,ก้อนๆ,ทึบๆ”(สมถะ,ฆนะ)

เมื่อภายนอกไม่เคลื่อนไหวกิริยาใดเลยแล้ว จึงเข้าไป“สะกดจิต”ภายในให้“นิ่งๆ, หยุดๆ,หดๆ,ข้นๆ ฯลฯ”อีกที

ฉะนี้แล คือ วิธีปฏิบัติธรรมในแบบทำอิริยาบถให้หยุดตะพึด “สะกดจิต”(hypnotize)เข้าไปๆๆๆๆเพียงถ่ายเดียว

ตามที่นิยมยินดี(ฉันทะ)กันแพร่หลายดกดื่นอยู่ในยุคปัจจุบัน ณ ลมหายใจเฮือกนี้

ซึ่งแตกต่างกันคนละทิศกับแบบ“วิจัย”(analyze) ไปคนละมิติ อย่างมีนัยสำคัญยิ่ง

ศาสนาพุทธเข้าใจทั้ง“การสะกด”ที่ต้องใช้ให้ถูกสภาวะ-ถูกโอกาส-ถูกขนาดนั้นๆเป็นต้น ครบตาม“สัปปุริสธรรม 7 และมหาปเทส 4” และมีทั้ง“การวิจัย”ที่ต้องใช้ให้ถูกสภาวะนั้นๆ แม้ที่สุดภาวะ“นิโรธ”คือภาวะที่“สมมุติสัจจะ”กันว่า “ความดับ”การศึกษาต้องชัดเจน และลึกเข้าไปถึงความเป็น“ปรมัตถสัจจะ”อีกด้วยว่า เมื่อใดหมายเอา“จิตดับ”นั้น “ดับ”แค่ความรู้สึกบางส่วน(เทฺว ธัมมา ทฺวเยนะ เวทนายะ เอกสโมสรณาภวันติ,ปุงลิงค์ = แบบธรรมวิจัย,วิปัสสนา)

ซึ่งแตกต่างกับ“ดับ”ความรับรู้ไปหมด ให้มืดดำไปทั้งจิต(กิณหะ,กัณหะ) ไม่มีแสงสว่างใดเลย(สุภกิณหพรหม = แบบสะกดเอา,สมถะ)

และอย่างไร คือ “ดับ”สลาย“ความเป็น”เช่นนั้นไปอย่างสิ้นซาก(ปรินิพพานเป็นปริโยสาน,จิตตัสสะเภทา) ไม่มีส่วนใดเหลือเป็น“อัตภาพ”ของตนเหลืออีกเลย ถาวรตลอดไป

ศาสนาพุทธแยกแยะได้ละเอียดชัดเจน-คม-แม่น-ลึก-ตรง-บาง-เบา-เร็ว-ช้า สัมบูรณ์

อรหันต์ดับได้เกิดได้ ทำอุปจยะ(เกิด) จะให้ต่อ สันตติ หรือจะให้หยุด ชรตา หรืออนิจจตาได้ เอาเครื่องวัดพระอรหันต์ เครื่องมือสมัยใหม่ ที่พอท่านจะปรินิพพานก็ดับพลังงานได้สนิท แต่ฤาษีก่อนตายก็ดับสันตติ อุปจยะ ได้เท่าที่เขาทำได้แต่จะไม่ได้ล้างอนุสัยหรอก เขาตัดอุปจยะหรือสันตติในปัจจุบันได้เครื่องมืออาจวัดของฤาษีได้ดีกว่าด้วยแต่ว่าไม่ได้เป็นหลักว่าเป็นอรหันต์

อรหันต์จะอนุโลมใช้กับภาวะปัจจุบันได้พอเหมาะ เป็นกัมมัญญตา เป็นการงานอันชอบแล้วไม่เป็นโทษภัยมีแต่คุณค่าประโยชน์เป็นการทำงานอย่างมีภูมิปัญญาไม่โมเม มั่ว

จะต้องทำให้เพชรพุทธนั้นปรากฏในโลก แล้วสืบเชื้อDNA นี้กันต่อไป...สาธุ

เวลาบันทึก 12 มีนาคม 2563 ( 13:41:27 )

รายละเอียด

590515_วิถีอาริยธรรม ศิลปะโลกุตระในเพชรพุทธ ตอน​8

ส.ฟ้าไทว่า...วันนี้ราชธานีอโศกก็ยังคงเร่งกับเรื่องทำปุ๋ยขายปุ๋ย เพราะว่าปีนี้ฝนตกมา คนก็ทยอยมาซื้อ จนกระสอบปุ๋ยทำไม่ทันเลย เป็นเรื่องแปลงก แม้ฝนแล้งคนก็มาซื้อปุ๋ยอินทรีย์ไปใช้ แต่ของเราถูกเหมือนได้ฟรี (พ่อครูว่าของฟรีไม่มีในโลก) ในอาทิตย์ คนฟังธรรมพ่อครูหน้าแปลกไม่ค่อยมีแต่จะมีหน้าแปลกที่น้ำตาผาแหงน ตั้งแต่เช้าจรดเย็นเลย

วันนี้พ่อครูจะมาตอบสิ่งที่เขาสงสัยว่า พ่อครูเป็นโพธิสัตว์เกิดมาเพื่อช่วยมวลมนุษยชาติ แล้วทำไมปล่อยให้คนทำชั่วมากมายได้ พ่อครูไม่เอาภาระหรือเปล่า?

Sms 13พ.ค. 59

0893867xxx นมก.พ่อครูฯสณ.สม.จรธ.ญตธ.บ้านราชฯพ่อครูฯน่าจ ะมีสณ.คู่ใจขึ้นเทศนาคู่กัน ช่วยบรรเทาน้ำเสียงได้พักหลอดคอบ้าง!ห่วงใยฯ

ตอบ….ก็มีอยู่แล้ว วันเสาร์ก็ช่วยไปทั้งรายการ วันอาทิตย์ก็มีอยู่ผู้ช่วย การทำงานต้องอาศัยการประมาณ หารนั้นได้มากกว่าลบ บวก คูณ อย่างคูณร่วมน้อย(ครณ) และหารร่วมมาก(หรม) เป็นภาวะย้อนแย้ง ต้องจบที่สัญญายนิจจานิ มีความแย้งกันไปมาไม่รู้จบหรอก

0893867xxx ผู้น้อยอยู่มาครึ่งชาติใน100ปีเห็นพระสงฆ์องค์เจ้าครูบาอ.นักบวชที่อายุเกิน80ปี มาหลายรูปก็เห็นมีแต่พ่อครูที่ยังทำงานมิหยุดพัก!มามากกว่าใคร!

ตอบ...อาตมาหมายมุ่งจะอายุ 151 ปี ส่วนท่านอื่นไม่หมายเหมือนอาตมาก็ไม่เหมือนกันสิ

0893867xxx กราบเรียนถามพ่อครูตอนนี้เรากำลังเข้าสู่ยุคโลกร้อนคือยุคใดสัตยยุค,ไตรตยุค,ทวารปยุค,กลียุค,มิคสัญญียุค ?

ตอบ...อาตมาก็ตอบไม่ได้ สัตยยุค คือหนึ่งเดียวกันไม่มีใครแย้งกันเลยหรือจะแยกกันอยู่เป็นรอบ 3 เป็นไตรตยุค แต่ถ้ายังสัตยยุคนี้ก็ absoulute หรือ ultimate เลย ไม่มีอะไรต่าง หนึ่งเดียวเท่านั้น ไตรตยุคแยกแต่ไม่ทะเลาะเป็นพีชนิยาม ทวารปยุค เป็นยุคหลากหลายไม่สิ้นสุด แล้วกลียุค คือกิเลส (กลิ)  อาตมาบอกไม่ได้ว่ายุคใดนะ แต่จะเป็นกลียุคได้แต่ไม่ถึงมิคสัญญียุค ที่ร้ายกาจมาก คนทุกคนฆ่ากันไม่ไว้หน้า ไม่ต้องมีอาวุธเลย อาวุธเนรมิตได้เลย คว้ายอดหญ้าก็เป็นอาวุธฆ่ากันได้

0893867xxx เรากำลังเข้าสู่ยุคอาทิตย์7ดวงฤาตะวันร้อนขึ้นอีก7เท่าฤาบรรยากาศหุ้มโลกบา งไป7เท่าตามพระคัมภีร์ดังอ.พุทธทาสว่าไว้ฤาเปล่า ?

0849240xxx คนเป็นพุทธแท้มีเท่าเขาวัว

0893867xxx คงมีแต่ธรรมอันนี้อันเดียวทำใจกับทุกสภาวะในยุคโลกร้อนที่ร้อนสุดๆได้คืออภิณหปัจจเวกขณ์!ใช้ได้ไหม?คนไร้แอร์เป่าพัดลมมือ2!

จาก...Line @boonniyomtv

_กราบนมก.พ่อท่านเจ้าค่ะ ลูกขอกราบขอขมาพ่อท่าน ที่ทำให้พ่อท่านเหนื่อยเลย จากการกล่าวถึงญาณ73 ซึ้งเลยค่ะที่พ่อท่านได้เมตตาตอบและอธิบายให้อย่างมากมาย ในช่วงเวลาสั้นๆๆพ่อท่านทำได้ สุดยอดเยี่ยมเลยเจ้าค่ะ พ่อท่านเหนื่อยหน่อยนะคะ ลูกคนนี้ไม่ค่อยจะเอาไหนเท่าไรค่ะ...อิอิอิ... กราบขอบพระคุณพ่อท่านอย่างสูงเจ้าค่ะ/ J Q

_เห็นด้วยกะคุณskkค่ะ พ่อท่านแข็งแรงมากๆๆด้วย ภาพเข็นปุ๋ยเห็นแล้วน้ำตาล่วงเลยค่ะ /J Q

ใครหนอดูบุญนิยมอยู่ที่พระบาทสระบุรีเหมือนกันเลยค่ะ /J Q

_

_จิบน้ำบ่อยๆค่ะพ่อครู คุณแม่ /คุณแม่ พยอม นาคน้อย

_กราบนมก.พ่อท่านค่ะ ท่านคิดไกลมากๆๆ DNAของชาวชมพูทวีป นี่แหละmodelใหม่ของชาวโลก...คอยดู ....เชื่อขนมจีนน้ำยามังสวิรัติทานได้เลย..1000%....sureไม่มั่วนิ่ม.. /J Q

จาก...Facebook สด บุญนิยมทีวี

_พิศมัย ชำนาญคิด ติดตามทุกช่องทางการทำงานนะคะ ตอนนี้ก็กำลังดูพ่อท่านอยู่นะคะ ทางเน็ทอยู่นะคะ สัญญาณชัดเจน ระยะหลังเข้ามาไม่ค่อยตรงเวลา กว่าจะถึงบ้านก็มืดคำและระหว่างทางไม่อยากเสียสมาธิไหนจะเดินทางไหนจะก้มหน้า เลยไม่ค่อยได้ดูระหว่างการเดินทางนะคะเกรงว่าจะไม่ปลอดภัย ขอบคุณคะ

พิศมัย ชำนาญคิด ขอบคุณมากนะคะ ธรรมมะนะจำเป็นนะคะ เหมือนทานข้าว ยังไงก็ไม่ทิ้ง

จะยุ่งจะยากจะเหนื่อยปานใดไม่ทิ้งธรรมมะ ว่างและมีจังหวะจะต้องเข้ามาดู ตลอดนะคะขอบคุณมากนะคะที่นำเสนอ รายการที่มีคุณค่า และนำมาใช้ได้จริงกับชีวิต

เจริญธรรม สำนึกดีคะ

ท่านจันทร์ส่งมา (11พ.ค.59)

1.(ชมรายการ"พุทธศาสนาตามภูมิ",9-5-59,รีรัน10-5-59)...

จริงๆเป็นเรื่องที่"น่าแปลกประหลาด ว่า.. ทั้งๆที่ถ้ามองว่า"พ่อครู"เป็น"โพธิสัตว์"ซึ่ง"กำเนิดของธรรมโกยจานบิน ก็เป็น"ปีเดียวกัน กับที่"พ่อครูออกบวช (ปี13).. ซึ่งแม้แต่เราซึ่งเป็น"ผู้ศึกษาธรรมะทั่วไป".. แต่เมื่อได้อ่านเรื่อง"สมาธิลูกแก้วเหนือสะดือ2นิ้ว (ที่มีคำว่า"ใส...ใส ).. เราก็ยังนึก"สะดุดแต่ครั้งแรกที่ได้รับรู้ และพอรู้ได้โดย"ไหวพริบปฏิภาณ"ว่า"ไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง หรือ"ผิดทางพุทธ เสียแล้ว

แต่ใน"ช่วงต้นๆของธรรมโกย จนถึง"ช่วงที่ผ่านมาไม่นานนี้ .. ทาง"อโศก"ก็ไม่ได้"เอาจริงเอาจัง ในการ"ต่อต้านลัทธิธรรมโกย แต่อย่างใด (อาจเพราะมัวเบนเข็มทุ่มเทไปในเรื่อง"ทางการเมือง เสียมากกว่าก็เป็นได้).. แต่นี่แหละ!..เป็น"บทเรียน"ว่า..การปล่อยให้"ลัทธิทีสอนผิด ได้"เจริญเติบโต โดยไม่หาทาง"ยับยั้งเสียแต่ต้น แล้วผลที่สุดจะเป็นอย่างไร ..( ="ลุกลาม,ครอบงำความเชื่อของปชช. และ"แก้กลับคืนได้ยากขนาดไหน ..)...

และอีกกรณี.. ที่เป็น"เรื่องแปลก ในฐานะ"โพธิสัตว์"ที่น่าจะ"รู้เท่าทันจิต หรือ"ความประสงค์ ของ"นักการเมืองบางคน .. แต่"อโศกหรือพ่อครู"กลับเป็นผู้มีส่วน"สนับสนุนอย่างเต็มแรง ให้กับ"นายสัมภเวสี .. จนทำให้เขาได้"มีอำนาจในบ้านเมือง จนเป็น"สาเหตุใหญ่"ที่สร้าง"ภัยร้ายแก่ประเทศไทย มาจนถึงทุกวันนี้ ...

สรุปว่า.. ไม่ว่าจะเป็น"ทางโลกหรือทางธรรม"ก็ตามนั้น .. "อโศกหรือพ่อครู"ก็มีส่วนเป็น"เหตุปัจจัย(หนึ่งที่)สำคัญ ที่ทำให้"สิ่งที่ผิด มีโอกาสได้"เจริญเติบโต (จน"แก้ไขได้ยาก )ขึ้นทั้งนั้น .. ใช่หรือไม่ ...

ตอบ...ขอบคุณที่บอก แต่คุณมาแบบมีหมู่พวกอย่างอาตมาได้ไหมล่ะ แล้วก็ยากแค่ไหนก็จะสู้

อาตมายอมรับผิดที่ได้ส่งเสริมคุณทักษิณไป ส่งจม.ให้เขาเลยให้คุณจำลองส่งจม.หาคุณทักษิณเลยว่า เขาเป็นผู้มีบารมี แต่เขาหลอกอาตมาได้เก่งมากออกลายทีหลัง บ้านเมืองฉิบหายไปเยอะ ตายโหงตายห่าไปเยอะเลย

2. (ชมรายการ"พุทธศาสนาตามภูมิ",10-5-59,รีรัน11-5-59)...

แทนที่"พ่อครู"จะมาพยายามอธิบาย(แบบ"รู้อยู่คนเดียว )ในเรื่องที่ว่า**ตายแล้วยังมีผม,ขน,เล็บงอกยาวออกมาอีกได้ **(ซึ่งเคยฟัง"พ่อครู"พยายามอธิบายมาแล้วหลายครั้ง )ที่พูดโยงไปหา"อะไร โมเมนตั้ม,โมเมนตุ้ม ให้ยุ่งไปหมด ..(ซึ่งเชื่อว่า"พ่อครู"น่าจะ"รู้ได้อย่างลึกซึ้ง ได้แต่"เพียงผู้เดียว  เท่านั้น ..).. ก็ทำไมไม่ลองนำเอา"ประเด็นเหล่านี้ โยนให้"อ.เจษฎา เด่นดวงฯ"หรือ"นพ.วิชัย เอกทักษิณ"ท่านพิจารณาดูบ้าง .. เพราะเชื่อว่า"ท่านใดท่านหนึ่ง หรือ"ทั้ง2ท่าน น่าจะสามารถอธิบายเป็น"หลักวิทยาศาสตร์ทางการแพทย์ ได้ .. ซึ่งเชื่อว่า"น่าจะไม่ใช่เรื่องที่แปลกประหลาดอะไร ใดๆเลย .. สรุปว่า.. น่าจะสามารถอธิบายเป็น"หลักการทางวิทยาศาตร์ แบบ"ไม่ลึกลับแต่ประการใด เลย ...

...ด้วยความเคารพอย่างสูงครับ…

ตอบ...คุณเองไม่รู้นี่ เลยบอกว่าคนอื่นเขาไม่รู้ แต่คนอื่นที่เขารู้นั้นมีอยู่…

อาตมากล้าพูดได้เลยว่าสองคนนั้นอธิบายไม่ได้อย่างอาตมา เพราะเขาไม่รู้นามธรรม เรื่องจิตนิยาม ยิ่งเขียนมาก็เห็นเลยว่าคุณโง่ไปนับถือคนที่โง่กว่าอาตมา หารู้ไม่ว่าอาตมาฉลาดกว่าคนเหล่านั้น

พ่อครูอ่านบทกวี

เพชรพุทธที่เป็นศิลปะโลกุตระ

(1) “ศิลปะ”คำที่เพ้อ         พร่ำนัก

มันอะไรใครรู้จัก             ชัดบ้าง

ใช้กันสุดคึกคัก                เต็มโลก เพื่อรส

เพื่อประโยชน์อ้าง            ต่างซ้องโลกันต์

(2) “วิมาน”ฝันเท็จแท้      คือใด

อากาศธาตุแต่ไฉน           ไป่แจ้ง        

หลง“บุญ”นั่นอะไร            กันแน่

“บุญ-วิมาน”ลมแล้ง          ต่างย้ำเวียนวน

(3) “คน”ไทยใช้พจน์นี้     มานาน

หลงผิด“บุญ-วิมาน”          คลั่งเพ้อ

เชื่อเป็นสิ่งสำราญ           สุขสนุก อารมณ์แฮ

แท้แค่คำเพ้อเจ้อ              งนั้นอุปาทาน

(4) ก็“วิมาน”นั่นแล้          ลอยลม

หลงว่า“มี”แล้วจม             เสพซ้อน

หลงเป็น“สุข”โง่งม           ความเปล่า นั้นแล

เพชรพุทธฉุดกลับย้อน     ส่องให้เห็นธรรม

(5) เป็นวรรณกรรมฉุด    ให้ ได้คิด

นี้แหละ“ศิลป์”วิศิษฏ์         วิเศษแท้

พุทธคือเพชรส่องผิด        ให้ถูก สว่างเลย

“ทำจิตในจิต”(มนสิกโรติ)แก้      กลับให้ตรงธรรม

(6) ศิลป์รู้สัมประสิทธิ์นั้น  ทุกเม็ด

“ศิลปะ”ใช้ศาสตร์เผด็จ     ศึกได้

ศิลป์ขจัดทุจริตเบ็ด-         เสร็จสุด สิ้นเฮย

นี้แหละ“ศิลป์”ที่ให้           ประโยชน์แท้เป็นธรรม

(7) ศิลป์นำประโยชน์ชี้   โลกุตระ

พุทธสั่งสอนสัจจะ            แจ่มแจ้ง     

“โลกุตระ”ขจัดขยะ           คือกิเลส

ศิลป์บ่ใช่เล่ห์แสร้ง           หลอกให้คนหลง

“สไมย์ จำปาแพง”                                    9 พ.ค. 2559

    [นัยปก “เราคิดอะไร” ฉบับ 311 ประจำเดือนมิถุนายน 2559]

คนทั้งหลายในโลกต้องอาศัยใช้เวลาที่มีอยู่และผ่านไปแต่ละวันๆนี่แหละ..เป็นอยู่ให้แก่ชีวิต โดยเฉพาะใช้ศึกษาฝึกฝนตนเอง ซึ่งเราเรียกกันสั้นๆ ว่า “ทำงานทำการ” หรือพูดให้ครบ ก็คือ ชีวิตเป็นอยู่ก็ทำงานทำการให้ดี ก็คือให้ชีวิตเจริญ ถ้าเป็นชาวพุทธที่มีภูมิปัญญาก็ทำให้ถึงขั้น“บุญ”  

แต่คนทั้งหลายก็ไม่เคย“ฉุกคิด”กันเลยว่า คำว่า“ชีวิตเจริญ”ของคนนั้นที่แท้มันลึกซึ้งละเอียดลออแค่ไหน?

ส่วนมากก็มีแต่ระวัง“กรรม 3”(กายกรรม-วจีกรรม-มโกรรม)ของตนอยู่บ้าง ด้วยสามัญสำนึกว่า“ทำกรรม 3 ให้ดี” อย่าให้เป็น“ทุจริต”หรืออย่าให้เป็น“บาป”หรือย่าให้เป็น“อกุศล”

 ยิ่งถึงขั้น“บุญ”นั้น ชาวพุทธทุกวันนี้ ไม่รู้ความเป็นจริงของคำว่า“บุญ”กันแล้ว ว่า หมายความถึงอะไร?

หลงผิดกันไปหมดแล้วมั้ง! เพราะเห็นพากันไปเข้าใจว่า“บุญ”หมายถึง“ภาวะ”ของคุณงามความดีที่เป็นแค่“กุศล”

เท่านั้น  คนส่วนมากเข้าใจคำว่า“บุญ”เลอะเทอะเละเทะ เข้าใจคำว่า“บุญ”ออกนอกขอบเขตพุทธไปไกลมากแล้ว

ชาวพุทธทั้งหลายทั้งปวงทุกวันนี้ แทบจะไม่เหลือใครเลยแล้วที่“ทำบุญ” เป็น“บุญ”สัมมาทิฏฐิ 

“บุญ”ได้กลายเป็น“มิจฉาทิฏฐิ”(ความเข้าใจผิด)กันจนแม้กระทั่งเศษธุลีละอองของ“ความเข้าใจถูก”ใดๆก็ไม่เหลือเลย

“บุญ”ได้กลายเป็นสินค้าที่โลดโผนโจนทะยานเก่งกาจชนิดที่ลึกลับกว่า“นินจา”หลายร้อยเท่าพันเท่า

ชาวพุทธจึงต่างพากัน“แสวงบุญนอกขอบเขตพุทธ”

โดย“ทำบุญ”ไม่เป็น“บุญ”เลย  แต่เป็น“บาป”กันจริงๆแล้ว

“ทำบุญ”ได้“บาป”กันเกินกว่าร้อยเปอร์เซ็นต์ เป็นไหนๆ ไปไหนๆ  นั่นคือ ไปนรกลึกหรือต่ำสุดๆยิ่งนั่นเอง โดยไม่รู้ตัว  ไม่ฉุกใจ ไม่ไหวทันกันเอาเลย

ซึ่งมันผิดสัจจะไปใหญ่ จนกู่ไม่กลับกันแล้วจริงๆ

(1) “ศิลปะโลกุตระ”ประเด็นสำคัญยิ่ง คือ คำว่า“บุญ”

เป็นต้นว่า เข้าใจคำว่า“บุญ”คือ“วิมาน” ที่หมายถึงแค่ภพในอนาคต สองเป็น“กุศล” ที่หมายถึง สิ่งอาศัยพักพิง สามหมายถึง “ชาติ” อันเกิดเป็นตน นี่แหละผิดทั้ง 3 ประเด็น

เพราะ“อนาคต”นั้นได้แก่ ภาวะที่ไม่เคยมาถึงเราสักที

ไม่เคยเป็นปัจจุบันใดๆสักครา ยังอยู่ในสายลม ยังไม่ถึงมือเราเลยสักครั้ง แต่ผู้ไม่รู้(อวิชชา)ก็ไปหลงผิดวาดหวังติดยึด

อยู่กับ“วิมาน”นั้นไปตลอด ..จนกว่าจะมีภูมิถึงศิลปะโลกุตระ 

ผู้มีภูมิโลกุตระจึงรู้“อนาคต”เป็นแค่“วิมาน” 

“วิมาน”เป็น“ภาพหรือภพที่วาดหวังใส่ไว้ในใจตน” เท่านั้น

“วิมาน”ไม่ใช่“ภาวะที่มีจริง เป็นจริง”เลยสักนิด แต่

ผู้ไม่รู้(อวิชชา)ก็ไปหลงผิด เอาแต่ติดยึด“อนาคต”นั้น แล้วก็แสวงหาคว้าลมกันอยู่กับ“อนาคต”นี้กัน

คนโลกุตระจึงไม่หลง“วิมาน” และรู้ภาวะ“ปัจจุบัน”ที่มีสัมผัสเป็นปัจจัย แล้วปฏิบัติกับ“เวทนา”เป็นฐานแท้

นี่คือ “ทิฎฐิ 44”(อปรันตกัปปิกทิฏฐิ 44) ที่เป็น“มิจฉาทิฏฐิ”ทั้งหมดทั้งสิ้นในความเป็น“อนาคต”ทั้งหลาย เท่าที่พระบรมพุทธศาสดา ได้ตรัสรู้ และนำมาประกาศไว้ในพระไตรปิฎก เล่ม 9 ข้อ 45 ไปถึง ข้อ 50

ผู้ที่มี“ความรู้”ในความเป็น“อดีต”ชัดเจนแจ่มแจ้งแล้ว ว่า เป็นเรื่องที่แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว  อย่าไปงมจมอยู่กับ“อดีต”ต่อไปเลย เพียงรู้ไว้เป็นเรื่องใช้เปรียบเทียบในการศึกษา เพื่อปฏิบัติ“ธรรมะ 2”เท่านั้นก็พอแล้ว

“อดีต”ไม่มีวันจะมามีใน“ปัจจุบัน”ได้เลย

จึงจะมีก็แต่“อนาคต”เท่านั้นที่จะเป็น“ธรรมะ 2”กับ“ปัจจุบัน”ให้เราปฏิบัติ ทำความเป็น“1 ใน 2”สำเร็จได้

“ความรู้”ดังว่านี้ คือ ศาสตร์ ชัดเจนแจ่มแจ้งในตน เป็นหลักยึด แล้วมี“ความจริง”ที่เป็น“ธรรมะ 2” คือ สุมมุติสัจจะ กับ ปรมัตถสัจจะ ทำงานอยู่กับสังคม

ถ้าเป็น“ความรู้”ของเราคนเดียว ก็เป็นแค่“ศาสตร์” เป็นแค่“ความรู้”ที่เรากำหนดรู้อยู่แต่เดียว นี้คือ “สัญญายะ นิจจานิ” เป็น“ปรมัตถสัจจะ”อยู่กับเราผู้เดียว เดี่ยวๆ

ยังไม่ชื่อว่า “ศิลปะ”  เป็นแค่“ศาสตร์”เท่านั้น

ถ้า“ศิลปะ”ต้องมี“ธรรมะ 2” มีทั้ง“ศาสตร์” ทั้ง“ศิลป์”

สมมุติสัจจะคือ สัจจะที่ต้องมี“สมมุติ” ที่เป็น“สัจธรรม”

สมมุติ ก็คือ มีผู้อื่น“รู้”ร่วมกับเราด้วย ไม่ใช่“รู้”แต่เราอยู่ผู้เดียว ส่วน“ปรมัตถสัจจะ”นั้นก็คือเรารู้ ก็เรานั่นแหละที่ยึดว่า“เรารู้ได้ยิ่งๆ” แต่ถ้ามีผู้อื่นรู้ด้วย ก็เป็น“ศาสตร์”ท่ีแพร่หลายออกไปยิ่งขึ้นแก่ผู้อื่น นี่แหละ ตรงนี้แหละ..ศิลป์ตรงนี้

เป้าสำคัญคือ ถ้า“มี”เฉพาะเราแต่ผู้เดียว ไม่มี“สมมุติ”ก็ยังไม่นับว่า“ศิลปะ” ยังเป็นแค่“ศาสตร์”ที่แค่ตน“มี”ผู้เดียว

“ศิลปะ”ต้องผู้อื่นร่วมด้วยถึงขั้น“มี”ได้เป็น“ธรรมะ 2”

นั่นคือ มีทั้ง“ปรมัตถสัจจะ”และทั้ง“สมมุติสัจจะ” สำคัญตรงนี้

“ศาสตร์”นั้นจะแพร่หลายแค่ใดมากมายแค่ใดก็เป็นแค่“ศาสตร์” เป็นวิทยาศาสตร์เท่านั้น เพราะแค่“ศาสตร์”ที่ยังไม่มีความรู้ขั้นเปลี่ยน DNA ของ“จิตนิยาม”ได้ ยังไม่เป็น“วิชชาศาสตร์” เพราะยังไม่ถึงขั้นเป็น Phenomenalogy  

โดยเฉพาะยังไม่เป็น“วิชชาศาสตร์”(Phenomenalogy)ที่เข้าขั้น“กรรมนิยาม”อันเป็น“โลกุตระ” หรือให้ชัดยิ่งก็คือ ยังไม่เป็น“ธรรมนิยาม”ที่นิยามกันเรียกได้ว่า“โลกุตรธรรม” เพราะส่วนใหญ่ยังไม่ถึงขั้นเป็น“บุญ” ยังไม่เกิด“ส่วนบุญ” จึงเป็นได้แค่“กุศล” ยังไม่ถึงขั้น“บุญ” ยังเป็น“กรรม”ที่ไม่เข้าขั้น“ชำระกิเลส”ได้จริง

ยังทำให้จิต“มีส่วนที่เป็นบุญ”จริงๆไม่ได้ (ถ้าแยกDNAในนามธรรม ไม่ได้ก็เป็นแค่ วิทยาศาสตร์ แต่ถ้าแยกได้ถึงDNAในจิตก็เรียกว่าวิชชาศาสตร์)

“บุญ”คือ “การฆ่ากิเลส” แต่“กรรม”คือการกระทำ โดยเฉพาะ“การกระทำใจในใจ”(มนสิการ)ยังไม่เข้าขั้น“ชำระจิตให้กิเลสลดได้” ซึ่งเป็น“ศิลป์”ที่เข้าขั้น“ศิลปะโลกุตระ” 

จึงยังไม่นับว่าเป็น“ศิลปะ” เพราะยังไม่เป็น“มงคลอันอุดม” ตามพระวจนะที่ว่า “ศิลปะ เป็นอุดมมงคล”(พระไตรปิฎก เล่ม 25 ข้อ 318) “อุดมมงคล”นั้นเป็น“ศิลปะขั้นโลกุตระ”

ผู้ทำ“สร้าง”(กโรติ)งานนั้นยังไม่ถึงขั้นใช้“สัปปุริสธรรม 7 กับมหาปเทส 4”ที่ตัดสิน“สัจจะ”ได้ว่า“มีความพอเพียง”ที่พอดี

และที่สำคัญมากคือ ต้องมีฐานของ“สมมุติสัจจะ” และต้องมีฐานของ“ปรมัตถสัจจะ” ตามความเหมาะสมของ“เอกภาพ”นั้นๆ ความสามารถยังไม่ถึงขั้น“บุญ” หรือยังไม่ถึงขั้น“อุดมมงคล” จึงยังไม่ชื่อว่า“ศิลปะขั้นโลกุตระ”

“สัปปุริสธรรม 7”นั้นศิลปินมีความสามารถต้องเข้าขั้น“สัตบุรุษ” ไม่เช่นนั้น“ผลงาน”ไม่ถึงขั้น“อุดมมงคล” 

ส่วน“มหาปเทส 4”ของพระพุทธเจ้านั้น“อนิจจัง”แท้

โดย“อนุโลม”หรือ“ปฏิโลม”ไปกับสังคมกับโลก ตามปรากฏการณ์(ปาตุภาวะ = phenomena)ที่เกิดอยู่เป็นอยู่จริง

ของเหตุปัจจัยในกาละนั้นๆ อย่างไม่มี“อคติ”แท้เด็ดเดี่ยว

และได้กำจัด หรือระงับส่วนที่แรงที่ร้ายในขณะนั้นได้สำเร็จ ให้องค์รวมของหมู่กลุ่มดำเนินไปได้ ไม่วุ่น ไม่กวน ไม่เสียหาย ไม่แรงจนร้ายได้สำเร็จ แต่แรงเต็มที่อย่างพอดีจึงจะเรียกว่า“บุญ”  เริ่มเข้าข่าย“โลกุตระ”

ผู้ทำ“บุญ”เป็นผล “ทำบุญ”มี“ส่วนบุญ”(ปุญญภาคิยา)เกิด

จึงจะนับว่าเป็น“โลกุตระ” เป็น“เปรต”ที่มีฐานะ“เสขบุคคล”

(2) “การประมาณ”ที่ได้สัดส่วนพอเหมาะจึงจะเป็น“ศิลปะ”

การจัดการ“ประมาณ”(มัตตัญญู)สัดส่วน ผสมได้ส่วนพอเหมาะพอดีที่สุด(harmony) แม้จะมี“จุดเด่น”(highlight)ที่

เด่นได้ในหมู่ โดยหมู่ยอมรับ ยกให้เป็นจุดเด่นของหมู่ ด้วยคะแนนของหมู่ มากเกินกว่าหมู่อื่นอย่างซื่อสัตย์โดยแท้

ฉะนี้แล คือความสามารถของ“ศิลปิน” ต้นแรกของความสามารถ นับเป็น“ศิลปิน”ขั้นโลกุตระ

แต่ที่เป็น“ศิลปะ”โลกียะนั้น คือการบำเรอกิเลสอยู่ แต่มีเงื่อนไขแค่ว่า ต้อง“สุจริต” ไม่ผิดกฏหมาย ไม่ผิดวินัย

ไม่ผิด“สมมุติ”ของคนส่วนมาก(เยภุยยสิกา) มี“ความพอใจ-ความชอบใจ-ความสุขใจ” แม้จะยังบำเรอกิเลสอยู่ ก็ยังได้

ดังนี้แลคือ ผู้ทำ“ศิลปะ”โลกียะ หรือที่เป็น“ศิลปะโลกีย์”

นับเป็น “ศิลปะ” ประเด็นสำคัญ ประเด็นแรก เริ่มต้น

ส่วนที่จะนับเป็น“ศิลปะโลกุตระ”ได้นั้น ต้องนับเอาที่“จิตใจ”เป็นหลัก ว่า เป็นผู้รู้จักรู้แจ้งรู้จริง“จิต-เจตสิก หรือ“กาย-เวทนา-จิต-ธรรม ถึงขั้นกายในกาย-เวทนาในเวทนา-จิตในจิต-ธรรมในธรรม” แยก“มโปวิจาร 18”ที่เป็น“โลกียะ”(เคหสิตเวทนา 18) กับที่เป็น“โลกุตระ”(เนกขัมมสิตเวทนา 18)ได้ ถ้าแค่“รู้”ได้ ก็แค่“พ้นสักกายทิฏฐิสังโยชน์ ” กับ“พ้นวิจิกิจฉาสังโยชน์” 2 สังโยชน์ แต่ยัง“ไม่พ้นสีลัพพัตตปรามาสสังโยชน์”

ดังนั้น ที่สำคัญเป็นเงื่อนไขหลักคือ ต้องทำให้“ใจ”ของ เรากิเลสลดได้ จางคลายลงได้ “พ้นสีลัพพัตตปรามาสสังโยชน์”อย่างรู้จักรู้แจ้งรู้จริงสัมผัส“ใจ”เราเองจริงๆ

จึงจะนับว่า เริ่มนับเป็น“ศิลปินโลกุตระ”ขั้นต้น

ผู้สามารถทำ“จิตในจิต”ของตน กิเลสลดละลงได้จริงผู้นั้นแหละเริ่มนับว่า เป็น“โลกุตระ”เป็น“อาริยะ”สำหรับตน

แค่ตนเองเป็น“อาริยชน” เป็นมนุษย์โลกุตระ ขั้น “ปรมัตถธรรม”สำหรับตนแล้ว

แต่ยังไม่นับว่ามี“ศิลปะ” ที่เป็น“สมมุติสัจจะ” หากเมื่อใด ผู้นั้นไม่สามารถนำ“ความรู้”ที่เป็น“โลกุตระ”ออกมาเผยแพร่ให้คนอื่นภายนอกเริ่มรู้ร่วมเป็น“สมมุติสัจจะ”

แล้วมีคนทำ“ปรมัตถธรรม”ของเขาได้ ผู้นั้นก็ยังไม่ชื่อว่า“ศิลปิน”เต็ม“ธรรมะ 2” เพราะยังไม่มี“โลกุตรธรรม”ครบ

ก็ยังเป็นได้แค่ ผู้มี“ศิลปะโลกุตระ”สำหรับตนเท่านั้น  

จนกว่าจะเป็นผู้สืบทอด“โลกุตระ”ถ่ายทอด DNA

หรือมีคนอื่นเปลี่ยน DNA ใน“จิตนิยาม”ของคนอื่นอีก ให้เกิด ต่อไปได้  ผู้นี้จึงจะชื่อว่า เป็น“ศิลปิน”เต็มตัว เป็นศิลปะโลกุตระ ครบสภาพ“ธรรมะ 2” เต็มรูปเต็มนาม

(3) “บุญ”กับ“กุศล”ประเด็นสำคัญยิ่ง ที่จะเป็นโลกุตระ

“ศิลปะ”ต้องเป็น“ธรรมะ 2”(อิตถีภาวะ กับ ปุริสภาวะ หรือสมมุติสัจจะ กับ ปรมัตถสัจจะ)ที่มี“ความแตกต่างกัน”(ลิงคะ,เพศ)  ไม่ว่าจะเป็น“สิ่งมี”ที่เล็กที่สุดละเอียดที่สุดแห่งที่สุด(ribonucleic)

ก็สามารถเห็น“ความแตกต่าง”ของภาวะนี้ และจัดการ(อภิสังขาร)กับ“ธรรมะ 2”นี้ให้เป็น“ธรรมะ 1”ได้สำเร็จ(เอกสโมสรณาภวันติ) โดย“ธรรมะ 2” หรือ“ธรรมะมากมาย”นั้นอยู่ร่วมกันได้อย่างกลมกลืนกัน(harmony) ผู้นี้แหละ คือ “ศิลปิน”

ผู้งมงายอยู่แต่กับภาวะที่เป็น“ภพ”หรือ“ภาพ”ที่เป็น “อนาคต” ไม่หันเข้ามาหาความเป็น“ปัจจุบัน”ที่มี“ภาพ”แท้

มี“สัมผัส 6-อายตนะ 6-วิญญาณ 6”ศึกษา“ของจริง” ก็จะหลงงมอยู่แต่กับ“อนาคต”ที่มีทั้งหมดอยู่เพียง 44 ทิฏฐิเท่านั้น ไปตลอดกาลนาน ไม่มีทางบรรลุธรรมได้เลย 

และคำว่า“กุศล”นั้น หมายถึง สิ่งอาศัยพักพิงของชีวิต ได้แก่ ภาวะที่สบาย ภาวะที่เป็นสุข ภาวะที่เจริญก้าวหน้า เป็น“ภาวะที่มีอยู่ ไม่หายไปไหน” แม้มันจะกลายเป็นภาวะไม่สบาย ภาวะที่เป็นทุกข์ ภาวะที่เสื่อมไม่เจริญแล้ว มันก็ยังเป็นภาวะที่“มีอยู่” แต่เป็นความเสื่อมไป เรียกชื่อภาวะนี้ว่า “อกุศล” ภาวะนี้ยังไม่หายไปไหน เช่นกัน    

“บุญ”นั้นได้หลงผิดว่าเป็นสมบัติที่คนพึงสะสมมาไว้

ใส่ตน หอบหวง“บุญ” กอบโกย“บุญ” ให้แก่ตนมากๆฉันใด

ก็แค่..กรรมสะสมความเป็น“กุศล”ใส่ตนฉันนั้น ..ก็ได้

แต่ยังไม่ได้“ฆ่ากิเลส” ยังไม่ใช่“บุญ” ..แค่“ได้ความดี” 

คุณมีเงินล้านหนึ่ง เอาให้คนอื่นไปคนอื่นเห็นภาพ แต่ใจคุณที่ไม่ได้ให้ คนอื่นไม่เห็นใจคุณ แต่ถ้าใจคุณให้ไปด้วยอย่างไม่เอาอะไรคืนเลย คุณจบสองเลย ให้ไปตรงๆ ไม่มีองศาโค้งกลับมาเลย จึงเป็นการให้อย่างบริสุทธิ์ที่สุดตรงที่สุด

“กรรม”นั้นยังไม่ใช่“การกำจัด-การฆ่า”

“กรรม”นี้ยังจะ“เอา” ยังไม่ใช่“กรรม”ที่เป็น“การฆ่า”

นี่แหละ ผิด   “ผิด”อย่างมหามหันต์

ผิดอย่างสำคัญมากในศาสนาพุทธ 

เพราะด้วยสัจจะที่จริง“บุญ”กับ“กุศล”มีนัยสำคัญที่แตกต่างกันอย่างลึกซึ้งมาก ลึกล้ำยิ่ง ..เห็นได้มั้ย?

ผลของ“กุศล”นั้นคือ“มี”ภาวะที่ดี..ถึงดีได้อย่างยิ่งๆไม่จบ ไม่สิ้นสุด  ยัง“มี”เพิ่มไปได้ตลอดกาลที่ทำ“กุศล”

“กุศล”ก็ยิ่ง“มี”ในตนมากขึ้นๆๆๆๆๆ ได้เรื่อยไป

เพราะ“กุศล”คือบรรดา“ทรัพย์-ศฤงคาร” ยิ่งทำยิ่งได้ “มากมี”ทับทวียิ่งๆขึ้น  “มี”ในตนไปได้ยิ่งขึ้นๆ ไม่มีที่สุด

แต่บุญนั้นมีที่สิ้นสุดคือ 0 แต่กุศลนั้นไม่มีที่สิ้นสุด

ส่วนคำว่า“บุญ”นั้นคือบรรดา“อาวุธฆ่าอกุศล-เครื่องประหารกิเลส” ยิ่งทำยิ่งลด “น้อยลงๆ”ตาม“ส่วนบุญ”(ปุญญภาคิยา)ที่ทำสำเร็จ ยิ่งสิ้นไป หมดเกลี้ยงเป็นที่สุด

หากเป็นผู้“หมดบุญ”(ปุญญปริกฺขีโณ) เป็นผู้“หมดสิ้นบาปในตน” ก็เป็น“ผู้หมดสิ้นบุญสิ้นบาป”(ปุญญบาปปริกฺขีโณ)

คนผู้นี้ก็หมดเรื่อง“บุญ”สำหรับตน ไม่ต้อง“ทำบุญ”อีก

“กุศล”เมื่อ“ทำแล้ว”ได้สะสมเพิ่มขึ้น มีมากขึ้นๆๆ แล้วก็ทำ“กุศล”ต่อไป ก็ยิ่งมี“กุศล”มากยิ่งๆขึ้น ไม่มีที่จบสิ้น

แต่“บุญ”นั้นเมื่อ“ทำแล้ว” กิเลสก็ลดละหน่ายคลาย ลดลงๆ หมดไปๆๆๆๆ จนที่สุด“บุญ”ก็หมดสิ้นไปจากตน เป็น“คนสิ้นบุญ”(อรหัตตผล) เป็น“ผู้สิ้นบุญสิ้นบาป”สนิท(ปุญญปาปปริกฺขีโณ) ผู้นี้ก็เป็น“อรหันต์” จบสิ้น จบกิจที่จะทำ

เนื่องจากผลของ“บุญ”คือ“กำจัด”ภาวะนั้นๆออกไป เช่น กำจัด“บาป”หรือ“อกุศล” จนที่สุด“ภาะนั้นไม่มีเหลือเลย” ก็“จบกิจ”  “จบกิจ”ก็เป็นอัน“หมดสิ้นบุญ”ไปเลย

จบ

เวลาบันทึก 12 มีนาคม 2563 ( 13:41:54 )

รายละเอียด

590516_พุทธศาสนาตามภูมิ ศิลปะโลกุตระในเพชรพุทธ ตอน 9

พ่อครูว่า...วันนี้วันจันทร์ที่ 16 พฤษภาคม 2559 ที่บ้านราชเมืองเรือ กะว่าถึงวันที่ 20 ก็จะส่งต้นฉบับและให้เขาพิมพ์หนังสือก็คงจะแก้อีกไม่น้อย ที่ได้บรรยายไปนี้เป็นธรรมะที่ขุดย้อนไปถึงเขาหลักของธรรมศาสนาพุทธมีความลึกซึ้งลึกล้ำแต่ไม่ลึกลับ ยิ่งพูดก็ยิ่งลึกแต่คนข้างนอกก็จะยิ่งไม่รู้อย่างที่เขาส่งข้อความทางไลน์มาอย่างนั้นอย่างนี้ก็ดีเหมือนกันจะได้รู้ว่าเป็นบวกเป็นลบอย่างไรดีกว่าคนที่ไม่สนใจเลยนะน่าสงสารไม่สนใจเรื่องธรรมะ จะว่าอาตมาหลงธรรมะพระพุทธเจ้าก็ไม่เป็นไรใครที่ไม่สนใจธรรมะของพระพุทธเจ้าเลยก็คือคนโง่กว่าคนอื่น

Sms 15พ.ค. 59

0805925xxx ลีลาพ่ออ่านSMSน่าฟังมีลูกเล่นเสียงเล็กเสียงน้อยเหมือนนักพากษ์จุงเบยย!

0893867xxx กราบขอบคุณพ่อครูฯตอบประเด็นธรรมะทุกคำถามตรงใจสะใจกินใจประทับใจที่สุด!คนไร้แอร์พัดลมมือ2ตัวเก่าบ่ใช่พัดมือเจ้าข้า!

0893867xxx วัย82ของพ่อครูบ่ได้เก่งแต่เข็นปุ๋ย!เดินมาราธอนปั่นBMXพายเรือไม้เบ้อเริ่ม!ว่า ยน้ำอึดเป็นที่1สุดยอดนักบวชสูงวัยผู้ฉันมังสะวิรัติมื้อเดียวที่คนกิน3มื้อทำไม่ได้เท่า! 0805925xxx คนไม่เข้าใจคำว่าบุญเพราะไม่ศึกษาธรรมถ่องแท้จึงมักติดปากพูดเวลาใครทำดี!

0805925xxx ลดอัตตาปิดอายตนะกิเลสหมดจบภพชาติสิ้นบาปบุญเฮ๊ดยากกกกกกแท้ยัย

ส่วนบุญคือการฟอกสบู่ในกายภายนอกให้สะอาดแต่ขี้ไคลกิเลสยังมีอยู่แม่นเนาะ?

0893867xxx อัตตาที่ยึดถือทำให้เกิดทุกข์! ดับทุกข์ดับที่การลดอัตตา ละการยึดถือตัวตนจนหมดกิเลส นั่นล่ะคือการทำบุญให้ตัวเองดีที่สุด!

 0805925xxx หมดดีหมดยึดติดหมดกรรมบาปนั่นแหละบุญแห่งธรรมอีกอสงไขยสิพ้น0บ่

นู๋ยังสูนหลายคักคักม่ายยพ้น0อีกกัปป์กัลล์เฮ้อยังล่องเรือน้อยลอยวน?555

0893867xxx กราบขอบคุณพ่อครูกับธรรมะศิลปะการเข้าถึงสัปปุริสธรรมนำอภิสังขารธรรมะ2เป็นธรรม1เอกสโมสรณา ภวันติในความแตกต่างของทุกสภาวะให้อยู่ร่วมกันได้อย่างกลมกลืน

จากไลน์คุณ Aoi Bringsoe

กราบนม้สการพ่อครูค่ะ ท่านเป็นศิลปินทางธรรมที่แท้จริง ลูกอยู่ไกล บริโภคธรรมะ แบบแช่แข็งของพ่อท่านทุกวัน ยังสามารถเปลี่ยน DNA ของตัวเองมาเป็นนักมังสวิรัติได้ 2ปีกว่าแล้วค่ะ ส่วนเรื่องบุญ ยังคงต้องมีอยู่บ้างเพราะกิเลสยังเยอะอยู่ค่ะ สาธุค่ะ

พ่อครูว่า กลละ นี่ มีคนบอกว่า คือ Cell แม้จะเล็กละเอียดก็ต้องฝึกหัดที่จะอ่านอาการ ที่เป็นพลังงาน มีเงื่อนไข นิยาม ตั้งแต่ อุตุ พีชะ จิต กรรม ธรรมะ ที่ต้องอธิบายจนกว่าอาตมาจะตายไป สองเส้า ก็คืออุตุ ไม่มีเหลี่ยมอะไรมาก ปรุงแต่งเฉพาะตน เป็นธาตุแข็งไป

พอมาเป็นสามเส้านี้เร่ิมหมุน มีความพอในตัวเอง ไม่รุกรานใคร

แต่พอมาเพิ่มขึ้นเป็นจิตนิยามก็มีความรุกรานคนอื่นเพิ่มขึ้น จนเล่ห์เหลี่ยมจัด มีการปรุงแต่งซับซ้อนมากมาย จนพัฒนาจิตนี้ให้แยกกุศลอกุศลออกจากกันได้ แล้วทำอกุศลให้หายไปโดยสามารถ

มีสองนัย หายไปโดยไม่จริง สะกดไว้ได้ กับอีกนัยคือหายไปโดยปัญญา รู้ตัว เป็นธาตุรู้ที่เป็นเอง แม้หายไปแล้วเราก็ยังเห็นอยู่ในโลกนี้ คลุกคลีอยู่ แต่มันไม่ได้มาเป็นโทษกับเราได้แล้ว ดีไม่ดีเป็นมิตรกับเราได้เลย ถ้าสูงจริง มันเป็นตัวร้ายที่เคยอยู่กับเรา แต่พอเราขจัดมันได้มันกลับมาอยู่กับเราได้อีก มีพลังเหนือชั้นจริงๆ สุดวิเศษที่ทำได้

DNA เป็นภาษาของชีวเคมีก็ว่าไป แต่ของนามธรรมนั้นเทียบเคียงชื่อได้ มีวิชชาจรณสมบัติ สองนัยของอาการจิตเรา ถ้าเราไม่หลงเลอะ แล้วรู้จักอาการจิตเราได้จริง จับได้ จัดการได้อย่างสำเร็จมีผลจริงจะรู้ยืนยันได้

จาก เฟสบุค กองทัพธรรมFP

กราบนมัสการ แอดมินค่ะ   ดิฉันต้องการรายงาน สภาวธรรมของตัวเองแก่พ่อท่านค่ะ   ประวัติการปฏิบัติธรรมของลูก เริ่มปี 2535 ที่แดนมหามงคล หลังจากนั้นศึกษาด้วยตนเองโดยศึกษาจากหนังสือของเกจิอาจารย์ทั้งประเทศ และศรัทธาในคำสอนของ หลวงปู่ชา และท่านพุทธทาส มากที่สุด และได้อ่านพระไตรปิฏกโดยไม่มีคนสอน ได้ศึกษา จุลศีล มัชฌิศีล มหาศีล จากตามรอยพระอรหันต์ และจากพรหมชาลสูตร โดยอ่านเองตั้งแต่เริ่มปฏิบัติธรรม เมื่ออ่านพระไตรปิฏก พระสูตรหมดทุกเล่ม ภิกษุณีวินัย อภิธรรมแปล วิสุทธิมรรค และพุทธวจนต่าง ๆ ก็เลิกถือมงคลตื่นข่าว เลิกบูชาเทวดาทั้งหมด รวมทั้งภูมิเทวดา  พยายามเสาะหาวัดที่สอนเหมือนพระพุทธเจ้าสอน แตหาไม่ได้ จนกระทั่งปลายปี 48 หรือต้นปี 49 ไม่แต่ใจ ได้ติดตามรายการเมืองไทยรายสัปดาห์สรรจร  ได้ฟังพระเทศ เวลาเช้า ฟังไปทำงานไปด้วย ก็เกิดสะดุดคำสอน อุทานมาว่าเหมือนพระพุทธเจ้าสอนเลย แต่ไม่รู้ว่าใครเป็นผู้เทศน์

เมื่อพิธีกรประกาศก็ว่ากราบนมันการขอบคุณพ่อท่านสมณะโพธิรักษ์ ลูกก็มันใจว่าเจอแล้ววัดที่ตามหา แล้วธรรมะก็จัดสรรค์ให้ชาวปฐมอโศกไปซื้อนาแรงรัก ซึ่งมีที่ดินของลูกพี่ลูกน้องอยู่ในนั้นแล้วเขาไม่ยอมขาย แล้วพาไปดูที่ของเขา ทำให้ลูกได้เข้าไปคบคุ้น และปัจจุบันก็ไปทำนาที่นาแรงรัก แบบไปกลับ  ลูกมีความทุกข์มากที่ต้องปฏิบติธรรมอยู่ในเรื่อง เพราะจริง ๆ แล้วตัดสินใจบวชตลอดชีวิตตั้งแต่พบพระพุทธเจ้าเมื่อปี 35 แต่มีอุปสรรคตลอดมา พ่อป่วย สามีป่วย แม่ป่วย ลูกป่วย ทำให้ต้องรับวิบาก ทุกข์ทรมานที่ต้องอยู่กับกองกิเลสของคนอื่น เพราะกิเลสตัวเองก็หนักหนาอยู่แล้ว แต่ลูกก็มิได้ย่อท้อ สมาทานศีล 5 ตลอดชีวิต ศีล 8 ทุกวันพระ     

แล้วฟ้าก็เปิดเมื่อวันที่ 3 พฤษภาคม 59 ลูกได้มีโอกาสไปร่วมงานปลุกเสก ชีวิตก็เหมือนหลุดออกจากบ่วงเมื่อพ่อท่านเทศถึงเรื่องการปฏิบัติธรรมของคนสมัยพระพุทธเจ้า ว่าฆราวาสบรรลุธรรมมากกว่านักบวชอีก แล้วก็บอกว่าไม่ต้องกลัวอีกหน่อยจะมากันทั้งครอบครัวเลย เรื่องการสอนลูกต้องมีศีลปะ ต้องค่อยตะล่อม  ทำให้โล่งอก เหมือนยกภูเขาออก แล้วเหตุการมหัสจรรย์ก็เกิดกับลูกหลายอย่างในงานปลุกเสก แม้แต่การขอชื่อ เพราะ ลูกอยากได้ชื่อใจพอ ก็มีคนชื่อนี้แล้ว ชื่อพอแล้วก็มีสมณะชื่อนี้อีก ก็ตัดสินใจว่าจะชื่อพอตัวเดีว และเมื่อขอชื่อจากพ่อท่าน ๆ ก็บอกว่าพอตัวเดียวก็ดีแล้ว ทำให้เพื่อน ๆที่คุยกันอยู่ในที่นั้นตกตะลึง เพราะกำลังคุยกันอยู่แล้วพ่อท่านก็มาพอดี  หลังจากกลับจากงานปลุกเสก ลูกได้สมาทานศีล 10 ต่อหน้าพระพุทธาภิธรรมนิมิต  เมื่อถึงบ้านเล่าให้สามีและลูกฟังเขาก็ไม่ขัดข้อง  ลูกเพียงแค่อดมื้อเย็นก็ได้ศีล 10 แล้ว เพราะข้ออื่นปฏิบัติมานานมากแล้ว ทำงานฟรีไม่ใช้เงินเพื่อตนเองมาตั้งแต่ปี 40 ปฏิญาณไว้ว่าทุกบาททุกสตางค์ที่ได้มาจากน้ำพักน้ำแรงให้เป็นทานทั้งหมด ไม่ว่างานวิทยากร การประสานงานซื้อขายอสังหาริมทรัพย์ หรือมีผู้อยากทำบุญด้วยก็ใช้ในการกุศลทั้งหมด

เมื่อได้รักษาศีล 10 อยู่ในเรือน ก็รู้สึกถึงเสรีภาพได้ทันที มีอิสระไม่กังวลเรื่องกินถึงแม้จะมีคนหาให้ทุกมื้อแต่ก็ยังยุ่งยากกับเขาอยู่ดี  ตอนนี้ลูกรู้สึกเบามาก พาสามีและลูกไปนาแรงรัก ปีนี้ขอทำนาเป็นส่วนตัว ประมาณ 2 ไร ซึ่งสามีก็รับปากว่าจะช่วย  ลูกสาวอาสสอนภาษาไทยให้กับเด็ก ในวันหยุด ขณะนี้ลูกสาวของลูกมีตำแหน่ง รองผู้อำนวยการโรงเรียนโสตศึกษากาญจนบุรี ก็เหลือเชื่อที่เขาทำตามคำขอของลูกทันทีเมื่อกลับจากงานปลุกเสก

ลูกเชื่อมันในปาฏิหาริย์ในครั้งนี้ ขอกำลังใจจากพ่อท่านให้ลูกได้บรรลุถึงทางที่ต้องการด้วยเถิด ลูกอธิษฐานชาติสุดท้ายมานานแล้ว พอ แล้วจริง ๆเจ้าค่ะ

กราบนมัสการมาด้วยความเคารพอย่างสูง  ลูกพอ (นางสายันต์ ธนานันท์)

ปล.ลูกสาวจบ อักษรศาสตร์ มหาบัณฑิต (เอกภาษาไทย ด้านภาษาศาสตร์) ม.ศิลปากร

สามีดิฉันก็มาช่วยสีข้าวที่นาแรงรัก ส่วนลูกสาวกำลังทำความคุ้นเคยกับเด็กเตรียม ม.1 ปฐมอโศก

พ่อครูว่า เป็น demand ของสังคมที่สูงมาก สำหรับคนที่หลุดพ้นจากโลกีย์มาหลายอย่างมารวมกันเป็นหมู่กลุ่มนี่ อาตมาว่าเป็นได้จริง อยู่มาถึง 45-46 ปีแล้วก็ยังมีอยู่รอด ตายไปก็มี ต่อไปก็จะมีอีก จะดูว่าอัตราสมาชิกชาวอโศกที่เป็นเนื้อแท้จะลดหย่อยลงไปหรือไม่มันมีตัวชี้บ่ง ลักษณะที่เป็นอาริยธรรม โลกุตรธรรม มีตัวชี้บ่งที่เอาเงื่อนไขของพระพุทธเจ้ามายืนยันได้ว่าตรงกับที่พระพุทธเจ้าตรัสทั้งนั้นเลย

ส่ิงที่เป็นจริงนี้จะพิสูจน์ตัวเอง ซึ่งตอนนี้มีมวลมากที่สุดเทียบกับที่อื่นๆ ไม่ว่าจที่เนปาลหรือที่ไหนๆ ก็เทียบได้ว่า มีอาริยบุคคลมากกว่า ยืนยันได้ตามรัฐศาสตร์เศรษฐศาสตร์สังคมศาสตร์ แล้วมีแกนหลักคือเกษตรศาสตร์ สำหรับพื้นที่ที่ปลูกพืชไม่ได้ก็กินเนื้อก็ว่าไป แต่ที่ๆปลูกพืชได้นั้น มวลคนกินพืชมีมากกว่าคนกินเนื้อสัตว์ อันนี้เป็นเนื้อแท้ของมนุษย์ที่มีประโยชน์ บรรลุสูงสุดได้

อาตมายืนยันได้ ในฐานของคนที่ใหญ่สุดของประเทศไทย อย่างในหลวง ภูมิของท่านตรงกับที่อาตมายืนยันเลย แต่ท่านก็ต้องทำตามฐานะของท่าน ท่านจะมาทำบุญกับอาตมาไม่ได้ นอกจากจะมีในหลวงในประเทศไทยแล้ว พลเมืองอย่างพวกคุณก็มีมามีทุกภาคด้วย ก็มารวมกันตามจริง ต่างประเทศยังไม่มา แต่ก็ไม่เป็นไร เราก็สร้างเมืองในเมืองไทยไปเรื่อยๆ มี สัปปายะ 4 เสนาสนะ_อาหาร_บุคคล_ธรรมะ สัปปายะ จะค่อยขยายตัว ในแกนของโลกุตระแบบอย่างที่อาตมาตั้งชื่อลำลองว่า แบบบุญนิยม จะเกิดขึ้นเรื่อยๆ ก็ค่อยเข้าใจไปตามลำดับ

เราจะรู้ว่าเราจริงใจแค่ไหน เราง่อนแง่นหรือมั่นคงแค่ไหนก็รู้ตัวเอง อาตมาไม่บังคับ ไม่ต้องการง้องอน ถ้าไปบังคับง้องอน อาตมาก็ไม่ใช่ ไม่ต่อรอง ไม่ง้องอน ไม่บังคับ คุณมาอยู่เองนะ ไม่มีติดสินบน ก็เลยได้ตัวจริง เห็นความฉลาดของอาตมาไหม แล้วได้คนแบบนี้มา อาตมาว่า อาตมาใช้ความฉลาดที่สุดแล้ว

เพราะอาตมาชัดเจนว่าธรรมะพระพุทธเจ้าในยุคนี้มีแล้ว มีจำนวนไม่ใช่น้อยที่นี่แล้ว เป็นไปเรื่อยๆ ก็ขมีขมันช่วยกันคนละไม้คนละมือ “การช่วยคนอื่น เท่ากับช่วยตนเอง” “การช่วยตนเองให้บริสุทธิ์สัมมาทิฏฐิเท่าไหร่ จะยิ่งช่วยคนอื่นได้มากขึ้นเท่านั้น”  ความบริสุทธิ์เท่านั้นจะชนะทุกสิ่งทั้งโลก…. ในที่สุด

_โยมถามมาว่า ท่านคะ ฝากคำถามค่ะ

ท่านจะเรียนถามพ่อท่านหรือหมู่สมณะก็ได้ค่ะ

หลังๆมานี้ งานศพในพุทธสถานเริ่มใช้ดอกไม้ประดับหน้าศพบางทีก็เป็นดอกไม้กระถาง บางทีก็เป็นดอกไม้โดยตรงเลย  ไม่ทราบว่า ตามประเพณีเดิมของชาวอโศก ที่ไม่ให้ใช้ธูปเทียนและการประดับตกแต่งด้วยดอกไม้ ยังจะคงอยู่มั้ยคะ

ตอบ...ก็ติงกันมาก็ดีแล้วไม่เช่นนั้นจะบานปลาย จะมีตามที่มีเล็กๆน้อยๆก็พอได้แต่ไม่ต้องถึงกับไปซื้อหามา อย่างบนโต๊ะนี้ก็มีประดับครบครันเลย เป็นพืชพันธ์ธัญญาหารที่เราทำอย่างไร้สารพิษ มีผลสำเร็จทุกวันนี้สังคมยอมรับเรานะ ว่าพวกเรานี้เอาจริง ซื่อตรงในการทำเพื่อความบริสุทธิ์สะอาด เข้าหาธรรมชาติ ความจริง เป็นวิทยาศาสตร์เชิงบ้านนอกๆ จริงๆไม่ใช่เล่นนะ เราก็ทำไปเรื่อยๆจนอีกหน่อยเขาจะมีห้องวิจัยของพวกเราเอง ทุกวันนี้เราทำได้ถึงจุลินทรีย์แคปซูล ชื่อจุลินทรีย์เจ้าเจ๋ง เราชัดเจนว่าจะไปเอาเปรียบเขาทำไม

“คนเอาเปรียบคนอื่นนี่ยังโง่อยู่ ถ้าเราฉลาดที่จะเสียสละได้ เราจะโง่อยู่ทำไม”...พ่อครูสมณะโพธิรักษ์ 16 พ.ค. 59

มันก่อหวอดที่เป็นไปได้แล้ว อาตมาจะพาสร้างหมู่ที่จะช่วยมนุษชาติที่ตอนนี้เลวร้ายแรงได้ เราทำได้สิ่งมหัศจรรย์จะค่อยเกิดในหมู่เรา ทุกวันนี้คนมากินมื้อเดียวแต่มีกำลังไม่ใช้เงินใช้ทองแล้วทำงานสร้างสรร เป็นเรื่องมหัศจรรย์ทั้งสิ้น เอาความสงบสยบความรุนแรงได้เป็นเรื่องมหัศจรรย์ทั้งสิ้น ไม่ใช่อวดโอ่ แต่เป็นไปตามธรรม

คนข้างนอกที่มีปัญญาจะเห็นว่าเป็นสิ่งมหัศจรรย์เกิดไม่ง่าย แต่มีเหตุปัจจัยทำให้เป็น ไม่ใช่สร้างเอาเองได้

สำหรับงานศพก็ขอเรื่องธูปเทียนอย่าจุดกัน แต่เรื่องดอกไม้ก็เพลาๆลงบ้าง อนุโลมได้ แต่ธูปเทียนนี่ไม่มีประโยชน์เลย แล้วอาจพาไฟไหม้ได้ แต่เขาจุดกันเพราะจะได้ติดต่อกับสิ่งใดๆได้ ใช้ควันใช้แสง(เปลว) จุดทำไม? มันต้องจุด เราไม่ใช่เทวนิยม ไม่มีวิญญาณล่องลอย จะอยู่ไหนก็แล้วแต่ เราไม่ได้ว่าไม่มีแต่มันก็ไปตามวิบากเขา ไปเกี่ยวทำไม ถ้าจะเกี่ยวก็เกี่ยวกันตอนเป็นๆ แม้มาเกิดร่วมยุคนี้ก็ไม่เจอกันเลยนับไม่ถ้วน ที่จะมาเกี่ยวก็มาแต่ไม่มาก็ไม่มานับไม่ถ้วนเลย เพราะฉะนั้นเท่าที่มีนี้จัดการให้ดีที่สุด ให้เหลือพอมากพอ เกินพอ แค่นี้ก็รับมือให้ดีก็แล้วกัน

_ถึง คุณพิพัฒน์ วสุพัฒน์ ที่ ส่งข้อความมาทางไลน์ว่า

ทุกข์เพราะโง่ โง่เพราะไม่รู้ทุกอย่างตามความเป็นจริง พอรู้แล้วหายโง่ หายโง่ก็หายทุกข์

หากพ่อครูได้ฟังคำอธิบายจากผม สิ่งที่ท่านเรียนรู้มาล้วนเป็นเรื่องที่ไร้สาระ

พ่อครูตอบ…โอ้โห นิมนต์มาพบอาตมาหน่อย อาตมาอยากหมดเป็นคนไร้สาระเหมือนกัน

ขอถามหน่อยว่าคุณรู้ไหมว่าอาตมาเป็นใครตามความเป็นจริง พอรู้แล้ว คุณจะหายโง่เลย… ถ้ายอมรับความจริงนั้นด้วยจะหายทุกข์ แต่ถ้าคุณรู้ว่าอาตมาเป็นใครแต่คุณไม่ยอมรับความเป็นจริง คุณจะยิ่งทุกข์…

ไม่ต้องฟังคำอธิบายจากคุณแต่อ่านที่คุณสรุปมานี้ก็จบแล้ว

พ่อครูว่า อาตมาไม่สงสัยคุณหรอก อาตมาดูคุณทะลุแล้ว แต่ถ้าคุณยังไม่ทะลุของอาตมาก็ถามมาได้...

Mod 4578

กราบนมัสการพ่อครูที่เคารบรักเป็นอย่างสูงค่ะ ลูกยังนึกว่าลูกฝันไปค่ะพ่อครู ที่ลูกยังไดเจอธรรมะที่ถูกต้องถูกตรง ของพระพุทธเจ้าผ่านพ่อทางจิตวิญญาณ ลูกเคยพูดกับพี่สาวค่ะพ่อครู ว่ายุคนี้น่าจะเป็นยุคของพระพุทธเจ้าลูกจะได้ถามถึงธรรมะที่แท้จริงค่ะ ที่ทำให้พ้นทุกข์ได้อย่างแท้จริง ลูกฟังธรรมะพ่อครูมาได้หนึ่งปีครึ่ง ยิ่งจริงยิ่งชัดยิ่งใช่ค่ะ จะขอพากเพียรเดินตามพ่อไป ไม่คิดย้อนรอยถอยหลังค่ะ

อาตมาได้บรรยายถึงคำว่าบุญกับกุศล ...บุญนี้เป็นสภาวธรรมที่ยิ่งใหญ่ที่สุด แต่ซวยที่คนเอาไปใช้ผิดความหมายไปบานไปเรื่อยๆ แม้ศาสนาอื่นก็เอาไปใช้ อาตมาต้องมาดึงกลับ

บุญคืออาวุธฆ่าอกุศล ตัวกิเลส ตัวเกเรทั้งหลาย

เพราะด้วยสัจจะที่จริง“บุญ”กับ“กุศล”มีนัยสำคัญที่แตกต่างกันอย่างลึกซึ้งมาก ลึกล้ำยิ่ง ..เห็นได้มั้ย? ผลของ“กุศล”นั้นคือ“มี”ภาวะที่ดี..ถึงดีได้อย่างยิ่งๆ

ไม่จบ ไม่สิ้นสุด ยัง“มี”เพิ่มไปได้ตลอดกาลที่ทำ“กุศล” “กุศล”ก็ยิ่ง“มี”ในตนมากขึ้นๆๆๆๆๆ ได้เรื่อยไป เพราะ“กุศล”คือบรรดา“ทรัพย์-ศฤงคาร” ยิ่งทำยิ่งได้ “มากมี”ทับทวียิ่งๆขึ้น “มี”ในตนไปได้ยิ่งขึ้นๆ ไม่มีที่สุด ส่วนคำว่า“บุญ”นั้นคือบรรดา“อาวุธฆ่าอกุศล-เครื่องประหารกิเลส” ยิ่งทำยิ่งลด “น้อยลงๆ”ตาม“ส่วนบุญ”(ปุญญภาคิยา)ที่ทำสำเร็จ ยิ่งสิ้นไป หมดเกลี้ยงเป็นที่สุด หากเป็นผู้“หมดบุญ”(ปุญญปริกฺขีโณ) เป็นผู้“หมดสิ้นบาปในตน” ก็เป็น“ผู้หมดสิ้นบุญสิ้นบาป”(ปุญญบาปปริกฺขีโณ) คนผู้นี้ก็หมดเรื่อง“บุญ”สำหรับตน ไม่ต้อง“ทำบุญ”อีก “กุศล”เมื่อ“ทำแล้ว”ได้สะสมเพิ่มขึ้น มีมากขึ้นๆๆ แล้วก็ทำ“กุศล”ต่อไป ก็ยิ่งมี“กุศล”มากยิ่งๆขึ้น ไม่มีที่จบสิ้น แต่“บุญ”นั้นเมื่อ“ทำแล้ว” กิเลสก็ลดละหน่ายคลาย ลดลงๆ หมดไปๆๆๆๆ จนที่สุด“บุญ”ก็หมดสิ้นไปจากตน เป็น“คนสิ้นบุญ”(อรหัตตผล) เป็น“ผู้สิ้นบุญสิ้นบาป”สนิท(ปุญญปาปปริกฺขีโณ) ผู้นี้ก็เป็น“อรหันต์” จบสิ้น จบกิจที่จะทำ

เนื่องจากผลของ“บุญ”คือ“กำจัด”ภาวะนั้นๆออกไป เช่น กำจัด“บาป”หรือ“อกุศล” จนที่สุด“ภาะนั้นไม่มีเหลือเลย” ก็“จบกิจ” “จบกิจ”ก็เป็นอัน“หมดสิ้นบุญ”ไปเลย คนผู้“หมดสิ้นบุญ”ก็คือ ผู้“หมดส่วนบุญ”นั้นภาษาก็ว่าหมด“ปุญญภาค”หรือหมด“ปุญญภาคิยา” ได้แก่ ผู้พ้นความเป็น“เสขบุคคล” หรือหมดความเป็นเปรต ก้าวหน้าขึ้นเป็น“อเสขบุคคล”

(4) นัยสำคัญยิ่ง คือ“บุญ”นั้นยิ่ง“ไม่มี” แต่“กุศล”ยิ่ง“มี”

ดังนั้น อรหันต์จึงคือ ผู้“จบกิจของบุญ” เป็นผู้“สิ้นบุญสิ้นบาป”(ปุญญปาปปริกฺขีโณ) เป็นผู้ไม่ทำบุญอีก ไม่มี“บุญ”แล้ว หน้าที่ของ“บุญ”เสร็จแล้ว “จบ”แล้ว “บุญ”ก็ไม่มีในตน ตนก็ไม่ต้อง“ใช้บุญ”สำหรับตนอีกแล้ว “บุญ”นั้นก็สำเร็จ ผลก็คือ เป็น“คนสิ้นบุญ”อย่างยั่งยืนตลอดกาล เป็น“คนไม่ต้องใช้บุญ-หรือไม่ต้องมีบุญสำหรับตนทำต่อไปอีกแล้ว” ในชีวิตที่จะ“มีอยู่”อีกกี่ชาติๆก็ตาม มีแต่“กุศล”เท่านั้นที่จะ“มี”มากขึ้นๆ เป็น“บารมี”

พ่อครูว่า...ต้องมีคู่ชกที่ชกได้ถึงขนาดให้รู้สึกได้ ไม่เช่นนั้นไม่รู้สึก หรอกถ้าผู้ท้าชิงไม่ถึง แล้วเกิดมาอีกหลายปี ร้อยปี พันปี หมื่นปี แสนปี ล้านปี ผู้ท้าชิงก็จะลดลงเรื่อยๆ กาละเวลามากอย่างนั้นจริงๆ จึงจะเรียกว่าผู้นี้คือพระพุทธเจ้า อย่าว่าแต่ล้านปีเลย หลายล้านปีด้วย มันจะแปลกอะไร เพราะโพธิสัตว์จะเกิดอีกกี่ล้านครั้งก็ไม่สูญเสียอะไร

ผล“บุญ”ที่ได้ จึงไม่ใช่สิ่ง“มี” ไม่ใช่ภาวะที่ต้องสะสม ผลที่ได้ของ“บุญ”ยิ่ง“ไม่มี” ยิ่งเกลี้ยง-สะอาด แต่ผลที่ได้ของ“กุศล”ยิ่ง“มี” ยิ่งสะสม ก็ยิ่งเพิ่มขึ้นๆๆๆ ผลที่ได้ของ“บุญ”ยิ่ง“หมดสิ้นไป” ผลสูงสุดคือ“สูญจบ” สูญสนิท ไม่เหลือแม้ธุลีละอองใด ยั่งยืนตลอดกาล ชาวพุทธเข้าใจผิดในคำว่า “บุญ”(มิจฉาทิฏฐิ) ผิดอย่างฉกาจฉกรรจ์ จนกระทั่งไร้ผลจากศาสนาพุทธกันเลยทีเดียว นี้เป็นความเข้าใจผิดของชาวพุทธที่สำคัญยิ่งใหญ่ ยิ่งใหญ่มาก เพราะคำว่า“บุญ”นี้เองที่ทำให้ชาวพุทธทุกวันนี้พากันใช้คำว่า“บุญ”ทำลายศาสนาพุทธเสียเองด้วย เพราะชาวพุทธได้พากันหลงผิด โดยเฉพาะ“ผู้รู้”ที่มิจฉาทิฏฐิในคำว่า“บุญ” จึงได้พากันเอาคำว่า“บุญ”ไปหลอกคนว่า เป็น“วิมาน”ที่คนอยากได้มาสะสมไว้ในตนให้มากๆ ศาสนาพุทธเสื่อมหนักมากจริงๆ เพราะเหตุนี้

ใครเข้าใจคำว่าบุญผิด มิจฉาทิฏฐิ นั้นล้มเหลวในการปฏิบัติธรรมตั้งแต่เริ่มเลย เป็นความเข้าใจผิดของชาวพุทธที่สำคัญยิ่งใหญ่

(5) เริ่ม“ศึกษา”ความเป็น“โลกีย์”จากคำว่า“วิมาน”ก่อน เหตุก็คือ ใช้“วิมาน”นี่แหละหลอกคนให้มาทำ“บุญ”

แต่ที่ปฏิบัติ“การทำบุญ”นั้น “ทำ”กันอย่างมิจฉาทิฏฐิ เพราะพากันทำอย่างนั้นมันได้“บาป”กันยิ่งๆขึ้นแท้ๆต่างหาก เนื่องมาจาก“การทำใจในใจ”(มนสิการ) ก็ทำไม่เป็น ทำ

ไม่ตรงความจริง และ“รูป”กับ“นาม”ก็ไม่ได้มีการสัมผัสแตะ

กันของ“ธรรมะ 2” หลงไปปฏิบัติหลับตาหนี“ธรรมะ​2”ซ้ำ ด้วย“ความไม่รู้”(อวิชชา)กันนั่นเองจึง“ตั้งจิต”(อธิษฐาน)ทำ“บุญ”กันเอาจริงเอาจัง แต่“การตั้งจิต”ของผู้นั้นเป็น“จิตที่ตั้งไว้ผิด” ก็ได้“โมหะ” คือ ได้“ความหลง”(โมหะ) นี่ชั้นหนึ่งแล้ว และที่“โมหะ”นั้น ก็เป็นได้ทั้งที่“หลงผิด”ว่าถูก นี่อีกชั้น ทั้งที่“หลงติดหลงยึด”เป็น“อุปาทาน” นี่ก็อีกชั้น ทั้งที่“หลงใคร่อยากได้”เป็น“กาม”ยิ่งขึ้นๆ นี่ก็อีก ทั้งที่หลงผิดยึดเอา“ความไม่มีตัวตน”ว่า “มีตัวตน”ก็อีก จะเพราะ“จิตวิปลาสหรือทิฏฐิวิปลาสหรือสัญญาวิปลาส”ก็เป็นไปได้ทั้งนั้น นี่ก็ยังเป็นอีกหลายชั้น และหรือวิปลาสไปเป็น“ความไม่เที่ยงว่าเที่ยง-ความเป็นทุกข์ว่าสุข-ความไม่มีตัวตนว่ามีตัวตน-ความไม่งามว่างาม” นี้ก็อีก นับมานี่กี่ชั้นแล้วล่ะ(พระไตรปิฎก เล่ม 21 ข้อ 49) มันหนามันมากมันจัดจ้านกันกี่ชั้นที่หลงผิดกันไป นี้คือ ที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ในพระไตรปิฎก เล่ม 25 ข้อ 92 ว่า “โจรหัวโจกกับโจรหัวโจก หรือคนมีเวรกับคน

มีเวรทำร้ายแก่กันและกันนั้น มันเลวหนักยิ่งกว่า”แบบนี้เอง แม้ที่สุด“หลงใหลคลั่งไคล้” เห่อกันว่า ถ้าได้“ทำทาน”

กับคนผู้นี้หรือกับวัดนี้จะรวยใหญ่รวยมาก พากัน“โมหะ”

หลง“ทำบาป”ว่าตนได้“ทำบุญ”กัน เนื่องจากไม่รู้ทันคำ ว่า“วิมาน” ที่ถูกสร้างขึ้นมา“ทำร้าย”ผู้คนกันนี่เอง ก็เพราะการเอาคำว่า “บุญ”นี่แหละ มาหลอกคน

ว่า เป็น“การทำทาน” โดยเฉพาะต้องมาทานแก่ผู้พูดเองนะ

การจองเวร ต้องเร่ิมตั้งแต่สองคนขึ้นไป  จองเวรต่อกัน ไม่รู้จบ แต่ว่าถ้ามีคนหนึ่งจบ ไม่ต่อ คนหนึ่งก็ทำไป ก็จะเหลือแรงครึ่งเดียว ตบมือข้างเดียว ก็จะลดความแรงลงเรื่อยๆ จนกว่าคนที่ไม่หยุดจะรู้ตัวแล้วหยุด เราหยุดแล้วแต่เธอสิยังไม่หยุด คนหยุดได้ก่อนนี่คือผู้ชนะคือผู้ยิ่งใหญ่

อาตมาเคยบอกไหมว่ามาทำทานกับอาตมาจะรวยใหญ่รวยมากไหม ก็ไม่ แต่บอกแค่ว่ามาทำทานกับอาตมาจะยิ่งจน จนจนหมดตัวตนเลย ถ้าคุณอยากรวยอยู่ไม่ต้องมาทำทานกับอาตมา

(6) คนฉลาดชั่วร้าย(เฉโก) กับคนโง่หนัก ที่เลวสมกัน

คนโง่หนัก จึงหลง“ทำทาน”กันใหญ่ ทำกันคึกคัก ทำกันมาก คนฉลาดเลวก็ทำร้ายกันเองยิ่งๆ พระพุทธเจ้าตรัสว่า

จบ

เวลาบันทึก 12 มีนาคม 2563 ( 13:42:21 )

รายละเอียด

590517_พุทธศาสนาตามภูมิ ศิลปะโลกุตระในเพชรพุทธ ตอน 10

พ่อครูว่า...วันอังคารที่ 17 พฤษภาคม 2559 เราก็มาฟังกันต่อ

SMS 16 พ.ค 59

0893867xxx อนุโมทนาผู้พบธรรมแท้เสมือนพบพระพุทธเจ้าได้จริงจากคำสอนพ่อครูฯที่เผยแพร่แล้วปฏิบัติในศีลพร้อมญตธ.อโศกจนเข้าสู่โลกโลกุตระ ได้จริงสาธุ

พ่อครูว่า ใครก็คงบอกว่า ของตนเป็นธรรมะแท้ ก็ศึกษาให้ดี จะแท้หรือไม่แท้ จุดสำคัญคือจะต้องอ่านอาการ ที่เขาบอกว่าต้องสอบอารมณ์ หรือต้องอ่านอาการ ของอารมณ์ ต้องชัดเจนว่าอาการคืออย่างไร อาการกายคือ องค์รวมนามรูป ออกมาเป็นอารมณ์หรือเวทนา เจาะเข้าไปในอาการจิต ก็ต้องแยกชัดเจนว่า อารมณ์คือจิต ที่จริงคือกาย แม้แต่คำว่าธรรมะก็คืออาการจิต อยู่ในฐานะของกาย เวทนา จิต ธรรม ต้องชัดเจนในหน้าที่ของแต่ละอัน ทั้ง สี่ลักษณะ 

มีลักษณะ สสัมภาระ(ลีลาปรุงแต่งตนเองมีการงานการเคลื่อนของตน เป็นภาระหน้าที่ของมัน) ก็ต้องอ่านให้ออก แล้วมันก็ปรุงมาเป็นอารัมนะ มันแยกยากตรงที่ว่า สภาวะอาการจริงของมันอย่างหนึ่ง แล้วอาการกิเลสมาผสมอีกอย่างอันนี้แหละเรียกว่า เวทนา 2 เทฺว ธมฺมา ทฺวเยน เวทนาย กับอาการแท้ของสิ่งนั้น กับอาการของคุณที่ไปเกิดอาการกับอาการแท้นั้น ผลักหรือดูด ชอบหรือชัง สวรรค์หรือนรก สุขหรือทุกข์ นี่คือ เทฺว ธมฺมา ทฺวเยน เวทนาย

ก็ต้องหาเหตุปัจจัยของความไม่ใช้ธรรมดาที่เป็นตัวแท้ ของใครของมันที่เป็นความรู้สึกอาการผลักหรือดูด ทำลายเหตุที่เป็นตัวก่อให้ได้ ตรงๆ ของพระพุทธเจ้าให้ชัดเจนว่าโจรอยู่ตรงไหนไม่ใช่ดับหรือเผาทั้งประเทศเพื่อจับโจร จึงมีวิจัยออกมาเป็นจิต 89 ลักษณะ หรือ 121 ลักษณะ แต่ถ้าฆ่าโจรก็เผาทั้ง 121 ลักษณะเลยมันเกินไป ทำลายมากเกินไป ดีไม่ดี โจรเล็ดลอดหนีไปได้ด้วยไม่ตาย แต่ที่ตายนั้นอันอื่น เป็นต้น

ต้องชัดเจนจับตัวกิเลสให้ชัดแล้วมีไฟฌาน คือไฟแห่งปัญญาที่ไปทำลายพลังงานราคะ พลังงานโทสะ พลังงานโมหะ ได้

0805925xxx บุญคือพระเอกกุศลคือผู้ช่วยพระเอกกิเลสอกุศลกามราคะคือผู้ร้ายวัฏฏะคือโลกภพร่างกายคือบ้านเช่าโลกุตระธรรมคือโอสถปราบบาปบุญ? สัจจะบารมีคือบันไดตั้งมั่นของจิตมุ่งกุศลกรรมดีชำระจิตได้ส่วนบุญ?นู๋คึดจังซี้ขำขำเด้อบ่ต้องจ่มนู๋คึดเปรียบจังซี้เนาะพ่อ?ขำขำ

ตอบ...บุญเป็นเครื่องมือ บุญไม่ใช่ของอาศัย บุญตรงกันข้ามกับบาป บาปไม่ควรมีฉันใด บาปก็ไม่ควรมีฉันนั้น แต่จำเป็นต้องสร้างบุญมาฆ่าบาปให้ได้ ใครสร้างบุญมาทำลายบาปได้ คือลูกของพระพุทธเจ้าแท้

0893867xxx ธรรมหลวงปู่พุทธอิสระที่เคยเทศน์คู่รก.ASTVยุคแรก เป็นธรรมที่ปฏิบัติเพื่อกอบกู้ช.ศ.กษ.ธำรงไว้ซึ่งศีลธ.คุ ณธ.จริยธ.ดังสื่อกู้ช.ที่เป็นศิ ษย์ท่านทำเพื่อช.ปชช.จริ ง!

0831219xxx กราบพ่อครูฯ,สณ.,สม.ด้วยความเคารพยิ่งและกราบขอบคุณชาวบุญนิยมทุกท่านฯลูกได้รู้จักชาวอโศกปลายปี57อายุ53ปีเข้าไปแล้วก่อนนั้นเคยมีข้อสงสัยในธรรมที่ไม่มีคำตอบแต่ได้ฟังธรรมจากพ่อครูฯแล้วหมดสงสัย ทุกวันนี้คอยฟังธรรมทั้งสดและแห้งและปฏิบัติตามเจตนาเข้าเป็นส่วนหนึ่งของสังคมบุญนิยมครับ@ผู้น้อยธุลีดิน เพียรกอรปบุญ

0893867xxx กราบขอบคุณพ่อครูกับธรรมะบุญที่ปฏิบัติจนหมดสิ้นบาปโดยธรรมสัพพปาปัสสอกรณังแม้มีกรรมก็่เป็นกุศลกรรมในปัจจุบันขณะสาธุ

จากไลน์.... @boonniyomtv

กราบนมก.พ่อท่านๆพูดเสียงดังขึงขัง ขู่นิ้ดนิด แค่พูดคำว่า จน คนอื่นหัวหดแน่ๆๆ แต่ชาวอโศกกระโจนเข้าหาท่านไม่ลังเลเจ้าค่ะ

จากเฟซบุ๊ค...สด บุญนิยมทีวี

Vinut Pornanan • กราบสาธุค่ะ รักชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ สาธุ สมเมธ ศรีจันทร์ กราบมนัสการพ่อท่านค่ะ Yo Yo • กราบนมัสการพ่อท่านค่ะ มนัสนิจ นิจนาวี สาธุ Somkiat Sukkasem • สาธุๆๆ ภัสราภรณ์ นิลโท •กราบนมัสการสาธุพ่อครูเจ้าค่ะ สุภาภรณ์ แกล้วทนงค์ •สาธุค่ะ

เชวง กิจจะบรรณ์ นมัสการพ่อครูบุญใช้ฆ่าความโลภความโกรธความหลงไช่ไหมครับ

...พ่อครูต่อใน ศิลปะโลกุตระในเพชรพุทธ….“วิมาน” จะปั้นอะไรก็ได้! จะเป็นอย่างไร? ก็วาดฝันไปตะพึด สารพัด จะพิลึกกึกกือ จะมโหฬาร จะสุดยิ่งสุดใหญ่ขนาดไหนๆ เลิศเลอ หรูหรา อภิมหาวิเศษ บรมประเสริฐ ก็คิดเอา นึกเอา ตามที่อยากได้ให้เป็นให้มี ก็แค่คิดขึ้น ด้วยความฉลาดยิ่งๆ จินตนาการเอาลมๆแล้งๆ แท้ๆมาสร้างขึ้น

แต่เป็นจริงไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้ตามที่เพ้อฝันออกมาหลอกกัน มอมเมากัน ล้วนคือ“วิมาน”ที่จะเนรมิต เพ้อบ้าๆ ฝันบอๆ ออกมาหลอกล่อกันได้ทั้งนั้น 

โดยมีคำว่า“บุญ”เป็นชื่อสินค้าหลักของสำนัก-ของวัด

ผู้“ซื้อบุญ”ก็จะได้“วิมาน”ที่สวย-ใหญ่-หรู สารพัด

กรอกหูผู้อยากได้“บุญ”จนเป็นที่หลงเชื่อกันทั่วไปว่า

การทำ“บุญ”ที่จ่ายเงิน“ทำทาน”นั้น เป็น“การซื้อบุญ” ซึ่งจะได้“บุญ”อันเป็น“วิมาน”ตามที่พ่อค้าบุญอ้างหลอกโกงกิน

ซึ่งจริงๆแล้ว ไม่ใช่การ“ซื้อ“ด้วยซ้ำ เพราะซื้อยังได้ของแลกเปลี่ยนมาเป็นชิ้นเป็นอัน แต่นี่..มันถูกหลอก“กินฟรี”แท้ๆ ถูกหลอกเอาไป“ฟรี”ๆ แต่ไม่ได้สิ่งนั้นเป็นชิ้น

เป็นอันมาให้แก่ผู้จ่ายเงิน-จ่ายทรัพย์ออกไป เลย..สักจี๊ด

มีแต่“วิมาน”ลอยลมเท่านั้นที่ผู้จ่าย“หลงลม”นักต้มตัวร้ายทั้งหลาย

ได้“วิมาน”เท่านั้น แค่นั้นเท่านั้นนะ..ไม่ได้อะไรลึกซึ้งไปกว่า “วิมาน”ที่ผู้จ่ายเงิน..ฝันเพ้อว่าจะได้

คำว่า“บุญ” คนทุกวันนี้จึงมิจฉาทิฏฐิ(มีความเห็นผิด) ว่า  เป็น“วิมาน”หรือ“ภาพหวัง”หรือ“ภาพที่อยากได้มาให้ตน”

“บุญ”จึงเป็น“ภพ-ชาติ”ที่คนผู้ทำทาน“ทำไว้ในใจ”(มนสิกโรติ)ว่า ตนจะได้“วิมาน”ตามที่ตน“ทำทาน”  ถ้ายิ่งทานมากเท่าใด “วิมาน”ก็ยิ่งใหญ่ ยิ่งโต ยิ่งหรู ยิ่งวิวิธสมาหรา

ก็“ตั้งจิต” คือ อธิษฐานจิต หรือ“ปณิหิตัง จิตตัง”นี้แล ที่“ตั้งขึ้นไว้ในใจลมๆแล้งๆ”เป็นภพ-เป็นชาติ อรูปจิตเท่านั้น

จึงเป็น“อัตตวาทุปาทาน”แท้ๆนั่นเอง ที่แต่ละคนผู้ไป“ทำบุญ”แต่ที่จริง“ทำทาน”แท้ๆ  ที่เขาได้เป็นกอบเป็นกำ

ฉะนี้แล “การได้”ของคนผู้มิจฉาทิฏฐิ แค่จะได้อัตตากับเขาบ้าง “อัตตา”ก็ไม่มีเสียอีก มีแต่ลมๆแล้งๆ มีแค่“วาทะ”เท่านั้นที่ผู้อวิชชาได้ไป  แค่นจะ“ได้”กับเขาทั้งที ..โถ-โถ-โถ

แล้วได้อะไร?  ก็ได้ภาวะที่ไม่มี“ของจริง”..เ-ล-ย

จึงไม่ใช่“สัจธรรม” แม้แต่น้อยแต่นิด

(8) แล้วจริงๆแน่ๆ “สัจธรรม”มันคือ อะไรกันแท้..?

“ของจริง”ตรงกับบาลีว่า สัจธรรม อันเป็น“โอฬาริกอัตตา” ซึ่งจะต้องมี“นามรูป”หรือมี“รูปกับนาม” หรือจะเรียกว่า “รูปกาย”ที่ต้องมี“นามธรรม”ร่วมรู้อยู่ด้วย จึงจะชื่อ

ว่า “ของจริง,สิ่งจริง” หรือภาวะที่“สัมผัส 6”ได้ทั้งภายนอกด้วย ตามเงื่อนไขครบใน“วิโมกข์ 8” ว่าต้องมีทั้งภายนอก(พหิทธา)และภายใน(อัชฌัตตัง)อยู่พร้อมในขณะนั้น หรือต้องมี“กาย”คือมี“ภาวะ 2”หรือมี“ธรรมะ 2”เสมอ

ซึ่ง“รูปกาย”หรือ“สัจธรรม”นี้ จะไม่ใช่แค่“วิมาน”แล้ว “รูปธรรม-สัจธรรม”นั้นสามารถรู้ได้ทั้งตนเองและผู้อื่นก็สามารถ“สัมผัส”รู้ร่วมด้วยได้ ทั้ง“สัมผัส 4”

“กาย”เป็น“ธรรมะ 2”ที่มีทั้ง“รูปและนาม” โดยเฉพาะ

ต้องมี“นาม”ร่วมอยู่เสมอ จึงจะชื่อว่า“กาย”  คำว่า“กาย”

ขาด“นาม”ไม่เรียก“กาย” พระพุทธเจ้าจึงตรัสว่า “กาย” คือ “จิต-มโน-วิญญาณ” (พระไตรปิฎก เล่ม 16 ข้อ 230) “กาย”จึงหมายเอานาม ..“นาม”นะเป็นสำคัญ เป็นหลักยืนในรูปนาม

และ“รูปกาย”จะมีได้ ก็ต้องมีการสัมผัส 3 แล้ว“นามกาย”เกิดก่อน(ปฏิฆสัมผัสโส) จึงจะมี“รูปกาย”ขึ้นมาให้ผู้สัมผัส

“รู้เห็น”ได้ต่อมา แล้วจึงจะขาน“ชื่อ”(อธิวจนะ)หรือ“สัมผัสชื่อของภาวะ”(อธิวจนสัมผัสโส)นั้นได้ ถ้าภาวะนั้นมี“ชื่อ”แล้ว

ถ้า“ภาวะ”นั้นยังไม่มีชื่อ สังคมยังไม่ตั้งชื่อ “ภาวะนั้น”ก็ไม่มี“อธิวจนะ”จะเรียกขาน ก็มีแต่“สภาวะรูป”ไม่มี“ชื่อ”(นาม)

จึงยังไม่มี“ชื่อ”มาก่อน คือ มีแค่“นามธรรม”ให้เรารู้อยู่ ก็เป็น“นาม”อยู่ที่“ถูกเรารู้” ซึ่งมีฐานะ“อรูป”คือ ไม่มีสรีระ-มีแต่“อาการ”(รูปที่ไม่ใช่ร่าง-รูปที่ไร้สรีระ) [พระไตรปิฎก เล่ม 10 ข้อ 60]

พ่อครูยกตัวอย่างเห็ดตีนแรดพอมองแล้ว เรารู้จัก ว่ามันมีลักษณะเห็ดตีนแรดแบบดีงามหรือแบบไม่สมบูรณ์อย่างไรก็รู้ อย่างที่มีนี่ก็ไม่ค่อยเต็มเต็งนัก ก็เอามาโชว์

ทีนี้“สัมผัส 4”ก็ได้แก่ ภาวะที่ต้องมี“มหาภูต 4”[สัจจะที่ทรงอยู่(ธรรมกาย)ทั้งภายนอกและภายใน]ร่วมด้วย และจะสามารถรู้ได้ทั้ง“ลักษณะ(มีภาวะให้สัมผัสนอกก็ดีในก็ดี)-สสัมภาระ(กำลังทำสะสมไว้)-อารัมมนะ(ความรู้สึกของจิต)-สมมุติ(สิ่งที่ผู้อื่นหรือในสังคมก็กำหนดรู้ร่วมกันได้แล้ว)เรียกภาวะนี้ว่า“ของจริง”(สัจธรรม=รูปกาย)“ของจริง”(สัจธรรม=รูปกาย)นี้มีครบ“สัมผัส 4”ทั้ง“ลักษณะ-สสัมภาระ-อารัมนะ-สมมุติ” เป็น“รูปกาย”แท้ มี“รูปรูป”

(9) “สัจจะ”แตกต่างกับ“สัจธรรม”อย่างไร? แค่ไหน?

ส่วน“ความจริง”(สัจจะ=นามกาย)นั้น มีได้เกือบครบคือ มี“สัมผัส 3” แต่ที่สุดมันยังไม่เป็น“สมมุติ”ใน“สัมผัส 4” อันผู้อื่น“รู้ร่วมไม่ได้ด้วย” คือ คนอื่นไม่สามารถร่วมรู้ได้ด้วย มีตนเองกำหนดขึ้นอยู่ผู้เดียวเท่านั้นภายในของตนเองผู้เดียว โดยเฉพาะ“ภาวะที่เป็นแค่วิมานลมๆแล้งๆ” ภาวะนี้แหละ

คือ “อัตตวิมาน”แท้ๆ ที่คนอื่นคนใดไม่มีสิทธิ์ร่วม“รู้”กับเราหรอก เราเท่านั้น“บ้ามี”อยู่คนเดียวจริงๆ ยังไม่ทรงสภาพใดขึ้นเลย ยังไม่สามารถจะเป็นจริงได้

นี้แหละคือ“สัญญายะ นิจจานิ”ของตนแต่เดียวแท้ๆ

ฉะนี้แล “ตน”(อัตตา)แท้ๆ แน่แล้ทีเดียว ที่พระพุทธเจ้าตรัสเต็มๆว่า “สัญญายะ นิจจานิ”(กำหนดเอาเองว่าแท้ของตนๆ)

เป็น“วิมาน”ตัวจริง เต็มสภาพ โดดเดี่ยว เดียวแด

บ้าเป็น บ้ามี บ้าได้อยู่ผู้เดียวจริงๆ ไม่มีผู้ใดอื่นร่วมบ้าด้วย ผู้อื่นไม่ได้“ทรงสภาพ”นี้ด้วย จึงชื่อว่าไม่ใช่“สัจธรรม”

ถ้า“สัจธรรม”ก็จะมีภาวะ“ธรรม”ทรงขึ้นยิ่งกว่า“สัจจะ”

ตนก็จะต้องมีภาวะที่“ทรงขึ้น”ยิ่งกว่าภาวะที่ไม่ทรงขึ้น

แค่เป็น“สัจจะ”เฉพาะ“ตน”เท่านั้น โดดเดี่ยว เดียวแด แน่แล แท้จริง เพราะตน“กำหนดเอาเองว่าเที่ยงว่าแท้”

ตนเองก็แค่“ลมๆแล้งๆ”อยู่ ยังไม่“ทรงขึ้น”ในใจด้วย

ซึ่งแน่นอนใครอื่นก็ไม่มีทางที่จะ“รู้”ไปกับตนได้เลย ตนบ้าคนเดียว ที่หลงว่าเป็น“ความจริง”(สัจจะ)อยู่แต่ผู้เดียวเอง

พ่อครูว่า...อาตมาเคยถูกข่มขืนแล้วมันทำด้วยความงง ทำไมมันจืดๆเฉยๆ ตลกมากเลย ส่ิงซับซ้อนพวกนี้มันผ่านมาในชีวิตเราทำไม? ยิ่งมาคิดประมวลองค์ประกอบที่เราเจอสิ่งต่างๆมันเป็นสิ่งที่ยืนยันของจริง เพราะเหตุปัจจัยต่างๆธรรมดามันไม่เกิดได้แต่มันเกิดได้เช่นนี้ บอกอีกอย่าง อาตมาถูกเขาข่มขืนแล้ว เขาจะอาอาตมาเป็นสามีให้ได้ อาตมาก็ยอม ทั้งๆที่เขาข่มขืนอาตมา อาตมาก็ยอมจริงๆ แต่เสร็จแล้ว เขาก็เป็นไปตามกรรม จากไปเอง มันจึงยืนยันว่า ทำไมต้องมีวิบากทำให้อาตมาด่างพร้อย อาตมาต้องเสียตัว มันเวรจริงๆเลย ที่เล่านี้เขาตายไปนานแล้วน่ะ

มันมีเหตุปัจจัย อย่างที่พระพุทธเจ้าจะได้เป็นพระพุทธเจ้าก็มีคนทำนายท่านมาก่อนว่าจะเกิดเป็นพระพุทธเจ้าชื่ออะไรมีอัครสาวกชื่ออะไร พระพุทธเจ้าองค์ก่อนก็ทำนายไว้ไม่มีผิดเพี้ยน เป็นเหตุปัจจัยที่ลงตัว เช่นเดียวกับที่อาตมาทำไมต้องชื่อมงคล ชื่อรัก อาตมาปาง 7 ทำไมต้องมาเกิดร่วมกับยุคท่านภูมิพล ต้องมีสุลักษณ์ (ศิวะ)อาตมาเป็นราม อีกองค์หนึ่งก็เป็นพรหม ส่ิงเหล่านี้คนอื่นมาเอาแบบอาตมาไม่ได้ เพราะยุคนี้ของอาตมาคนเดียว

(10) “วิมาน”แท้ๆ จึงไม่ใช่“สัจจะ” เป็น“สัจธรรม”แล้ว

“วิมาน”ก็ดี “สัจจะ”ก็ดีจึงลึกและไกลมาก ที่ต้องเรียนรู้ให้ดีๆ ให้สุขุม-สันตา-ปณีตา-นิปุณายิ่งๆ

เพราะ“วิมาน”ยังไม่ใช่“สัจจะ” “วิมาน”เป็นเพียงแค่

“อรูป”ที่ตนยึดจริง ยังไม่ถึงขั้น“สมมุติธรรม” เป็นแค่“ปรมัตถธรรม”ในตนของตนผู้เดียวอยู่ “ยังให้ผู้อื่นร่วมรู้ด้วยไม่ได้”

และ

“สัจจะ”นี้พระพุทธเจ้าตรัสว่า “มีอย่างเดียวเท่านั้น สัจจะที่สองไม่มี”(พระไตรปิฎก เล่ม 25 ข้อ 419) 

“สัจจะ”ของใครก็ของตนเท่านั้น เท่าที่ตน“กำหนดเอาเอง ตนเท่านั้นว่าจริงจังเที่ยงแท้ของตน”(สัญญายะ นิจจานิ)

หากนำออกมาเปรียบกับคนอื่นเมื่อใด แม้นไม่เป็น “สัจจะ”หนึ่งเดียวกัน ก็จะแตกต่างกันทันที ผู้ยังมี“อัตตา”จะต่างยึดว่า“ของตนเท่านั้นแท้ ของคนอื่นไม่แท้ ของตนเองเท่านั้นถูก ของคนอื่นไม่ถูก” จึงมีการขัดแย้ง ทะเลาะกัน ที่สุดถึงขั้นฆ่ากัน ร้ายสุดๆใส่กัน

แต่ถ้าไม่มีปัญหากัน หรือไปด้วยกันได้ หรือไม่ต้านกัน หรือยอมกัน ก็ถือว่านี่แหละคือ“สมมุติสัจจะ” ที่“มีอย่างเดียวเท่านั้น สัจจะที่สองไม่มี” ซึ่งต่างก็“องค์รวม(กาย)เดียวกัน”

อันแตกต่างกันกับ“สัญญายะ นิจจานิ”(“สัจจะ”ของใครก็ของตนเท่านั้น เท่าที่ตน“กำหนดเอาเอง ตนเท่านั้นว่าจริงจังเที่ยงแท้ของตน)

ดังนั้น ผู้รู้จึงหมดการโต้แย้ง และจะจบได้ด้วย“ตน”

เป็นที่สุด คือ “เราหยุดแล้ว แต่เธอต่างหาก ที่ยังไม่หยุด”

นี้คือ ภาษิตที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ของพระบรมพุทธศาสดา

และ“การหยุด”นี้ก็เป็นการหยุดที่“ทำจิตตน”หยุดจริงๆด้วยนะ ทำ“อารัมมนะ”ของตน(เวทนา=เจตสิก)ให้เป็นจริงได้แท้

ถ้าทำ“อารัมมนะ”ให้เป็น“สัจจะหนึ่งเดียวกัน”ไม่ได้ การยังแย้งกัน ถกกัน หรือเถียงกันอยู่ ก็ยังไม่จบลงได้เพราะ“อัตตา”ฉะนี้แล คือ ตนยังยึด“ทิฏฐิ”ตนเป็น“อัตตา”

เพราะทำ“อารมณ์ 2 ให้เป็น 1”ไม่ได้ ตามสูตรที่ว่า“เทฺว ธัมมา ทฺวเยน เวทนายะ เอกสโมสรณา ภวันติ”

ใครจะยังยึดเอา“อัตตา”ไว้ ก็คือ ผู้ยังมีอัตตาต่อไป

เพราะผู้นั้นยัง“ยึดทิฏฐิ”ของตนอยู่จริง

“ทิฏฐิ”ทั้งหลายก็มี“62 ทิฏฐิ”เท่านั้น(พตปฎ.เล่ม 9 สูตร ที่ 1 พรหมชาลสูตร) เป็นเพชรพุทธสุดยอดศิลปะโลกุตระแท้ๆ

“ทิฏฐิ”นี้ ใครจะสร้างให้เกิดเป็น“ปัญญา”เต็มที่สูงสุดได้ด้วยการปฏิบัติ“มรรค องค์ 8-ธรรมวิจัยสัมโพชฌงค์” ซึ่งจะมี

“สสัมภาระ”ของ“สัมมาทิฏฐิ”เจริญขึ้นๆเป็นลำดับไปจนครบถ้วนสุดจบถึง“ปัญญาพละ”(พระไตรปิฎก เล่ม 14 ข้อ 258) 

แม้แต่ว่า คุณเลือกแล้วมาอยู่ที่หมู่นี้ดี แล้ว คะแนนเสียงเรา ได้ 49 หมู่มี 51 เราก็ต้องให้เกียรติ 51 คน เราก็ต้องหยุด แม้ชนะแค่ 1 คะแนนก็ตาม เราก็ต้องทำตามต้องหยุด

(11) “บุญ”จึงเป็น“อัตตา”แท้ๆ ที่ผู้ทำ“บุญ”ผิด ยังมีอยู่

“ผู้มิจฉาทิฏฐิ”ที่เป็น“ลมๆแล้งๆ”ขั้น“อัตตวาทุปาทาน” วิมานแท้ก็แน่ยิ่งกว่าแน่คือ“โมฆะบุรุษ”เบอร์ 1 หรือแม้จะปฏิบัติ“ทาน”ปฏิบัติ“ศีล”ปฏิบัติ“สมาธิ”ที่มิจฉาทิฏฐิอีกก็ได้แต่“อัตตา”แน่นอน  เก่งสุดท่านก็แบ่งไว้เป็น“อัตตา 3”

“อรูปอัตตา”มีละเอียดเล็กสุด แต่“อัตตวาทุปาทาน” นั้นยิ่งไปกว่าความเป็น“อรูป”จะมีเสียอีก เป็น“แค่นาม”ที่เชื่อ ที่เป็น“อัตตวาทุปาทาน”แค่“ธรรม”ขั้น“นามธรรม”ที่ปักมั่น ว่า “ตน”จะได้“วิมาน”(ลมๆแล้งๆ)ลึกซ้อนอยู่ใน“อรูป”อีกที

ซึ่งเป็น“อุปาทาน”ที่มีแค่“คำพูด”ว่าเป็น“ตัวตน”เป็น“ของตน”จึงมีแต่“คำพูด”มีแต่“ลัทธิ”มีแค่“ทิฏฐิ”ว่าตนเป็น-ตนทำ

เช่น ตนเป็นผู้ทำทาน-ตนเป็นผู้ปฏิบัติศีล-ตนเป็นผู้ปฏิบัติสมาธิ” และหวังว่าจะได้“วิมาน”มาให้ตนใน“อนาคต”ข้างหน้าโ-น้-น  ก็มีแต่ตนในภพ  แต่ตนยังไม่มีแม้แค่“ผัสสะ”

“อัตตา”ชนิดนี้ จึงเป็นแค่“วาทะ”เท่านั้น ที่เป็นแค่“คำพูด”เท่านั้นจริงๆ เป็นแค่“ความเชื่อ” จนเป็น“ลัทธิ”ที่มี “วิมาน”ที่หวังว่าจะได้  ซึ่งเป็น“ลมๆแล้งๆอยู่ในอนาคต” ก็แน่นอนอยู่โต้งๆว่ามันยังไม่ได้  ยืนยันกัน-พิสูจน์กันขณะนี้

ดังนั้น การทำใจในใจ(มนสิการ)ของคนผู้นี้ว่าเป็น“วิมาน”ที่จะได้ ก็คือ ทำ“ภพที่หวัง”หรือทำ“ภาพที่อยากได้”เท่านั้นที่มี

มันแค่“คำพูด” แค่“ลัทธิ” แค่“ความเชื่อ-ความเห็น”(วาทะ)เป็น“อุปาทาน”(ภพชาติที่ยึดมั่นไว้ได้)ชนิดหนึ่งแค่นั้น ซึ่งมีแค่“วาทะ(คือแค่คำพูด)อย่างเดียวโดดๆที่เป็นอุปาทาน จึงชื่อว่า“อัตตวาทุปาทาน”แท้ๆในประดา“อุปาทาน”หลากหลายซึ่ง“ภพชาติ”นั้น ก็คือ“ภาพหวัง” ก็คือ สิ่งที่ไม่แน่นอนเลยว่า จะจริงหรือไม่จริง มันยังเป็นเพียงแค่“วิมาน”ที่หวังที่ปั้นเป็น“สิ่งอันตนอยากได้”แต่ยังเป็นลมๆแล้งๆอยู่เท่านั้น

จะเกิดหรือไม่เกิด จะได้จริงหรือไม่ได้จริง ยืนยันมั่นคงไม่ได้แต่เป็น“ความหวัง”ที่เกิดขึ้นมายึดถือไว้ในใจแล้ว(อุปาทาย)ตามที่มีคนพูดกันสอนกันผิดๆ เป็น“ความยึดถือ”คือ อุปาทาน

นั่นคือ แทนที่จะสอน“การทำใจในใจ”(มนสิการ)ชำระ“ความยึด”ให้จางคลายลงหรือดับไป กลับสอนสร้าง“อุปาทาน”(การยึดมั่น)ใส่ในใจตนยิ่งๆขึ้นเสียนี่  ผลจึงได้แค่“อุปาทาน”ที่เป็น“วิมาน”(ภาพหวังหรือภาพท่ีอยากได้ใส่ใจไว้)เกิดในใจของคนผู้นั้น

อุปาทาน จึงคือ กิเลสชนิดหนึ่ง ธรรมดาๆนั่นเอง

ทำ“ทาน”ก็ว่าจะได้“บุญ” ยิ่งทานมา..า..า..กกกก็ยิ่งได้“วิมาน”ห..ญ่..า..ย มาก ถือ“ศีล”(สีลัพพัตุปาทาน)ก็ว่าจะได้“บุญ” ปฏิบัติ“สมาธิ”(มิจฉาสมาธิ)ก็ว่าจะได้“บุญ”มากขึ้นๆ

จึงได้“บุญ”เป็น“อัตตา”ทั้งในทาน-ในศีล-ในสมาธิ

(12) ไม่ตรงตามพระพุทธเจ้าตรัส ไม่มีผล มีแต่บุญเก๊

เพราะที่ทำกันนั้น “นัตถิ ทินนัง -นัตถิ ยิฏฐัง -นัตถิหุตัง”ที่พระพุทธเจ้าตรัสนี้ หมายความว่า “ทำทานแล้วไม่ได้บุญ-ปฏิบัติไปตามวิธีกรรมนั้นแล้วก็ไม่พาให้ได้บุญ-จิตไม่เกิดผลบุญ” แม้แต่แค่“ส่วนบุญ”หรือ“ส่วนแห่งบุญ”(ปุญญภาคหรือปุญญภาคิยา)สักนิดสักน้อยก็ไม่ได้“ส่วนบุญ”ใดเลย ไม่มี“ส่วนบุญใดเกิดในจิต”

ต้องอ่านสภาวะให้ดี ว่าทำทานแล้วกิเลสเพิ่มหรือลด เป็นนัตถิหุตังหรืออัตถิหุตัง กิเลสเราหนาเท่าใดมันลดหรือไม่ก็ต้องสัญญายนิจจานิ กำหนดของคุณเองทั้งนั้นตนต้องพึ่งตนเองสูงสุด ต้องชัดจริงของตนเอง

ผู้มี“ส่วนบุญ”เกิดในจิต เป็นเสขบุคคล นั่นคือ ผู้ปฏิบัติชำระกิเลสไปได้“ส่วนหนึ่ง” จึงเป็นผู้มี“ส่วนบุญ”(ปุญญภาคหรือปุญญภาคิยา)

ฉะนี้เองคือ “ผู้ได้ส่วนบุญ” หมายความว่า ผู้“ชำระกิเลส”ออกไปได้ส่วนหนึ่ง บางส่วนเท่านั้น กิเลสไม่ได้หมดสิ้น จึงเป็นแค่“สาสวะ”คือ กิเลสยังไม่หมดสิ้นอาสวะ ทำได้แค่“กิเลส”ลดลงไป“บางส่วน”(เอกัจจะ)เท่านั้น จึงเรียกว่า“ผู้ได้ส่วนบุญ” นับเป็น“เสขบุคคล”

“เสขบุคคล”นี้แหละคือ “ปรทัตตูปชีวีเปรต”ตัวจริง ที่เป็นผู้ได้รับ“ส่วนบุญ”(ส่วนกิเลสที่ลดไปได้จริง) ในคนเป็นๆที่ปฏิบัติแล้ว“จิตเกิดส่วนบุญ” คือเกิดทำให้กิเลสในจิตอกุศล(จิตเปรต)ของตนลดละลงไปได้“บางส่วน”(เอกัจจะ)อย่างเป็นจริง

“บุญ”ซึ่งหมายถึง การชำระไอ้ที่“โง่ๆ”(ทัตต)ออกไปจากตน” “ความโง่”(ทัตต)ของตนออกไปได้ จึงเป็น“ผู้ได้รับความรู้ใหม่อันเป็นความรู้แบบอื่น”(ปร)จากที่เคยรู้มา ยึดถือมาก่อน เปลี่ยนเป็น“ความรู้”ใหม่ เกิดใหม่ เป็น DNA ใหม่ทีเดียว เปลี่ยนชีวิตไปพึ่ง DNA ใหม่

ฉะนี้ๆคือ “ปรมัตถธรรม” ไม่ใช่เรื่องของ“บุคคล-ตัวตน”ที่เป็นเรา-เป็นเขา อันหมายหยาบไปถึง“ตัวตนของบุคคล”ทั้งร่างภายนอก-ภายในเต็มตัวรวมหมดทั้งแท่ง

แต่“ปรมัตถสัจจะ”ต้องหมายเอาเฉพาะ“จิต-เจตสิก-รูป-นิพพาน”กันให้แม่นๆ-ตรงๆ-คมๆ-ชัดๆ-ลึกๆ-แท้ๆ

ไม่เช่นนั้น จะเป็น“บุญเก๊” ไปหมายเอา“การชำระตัวตนที่เป็นตัวคน-ตัวเราทั้งตัว-ตัวเขาทั้งร่างกาย”ไปเลย

จบ

เวลาบันทึก 12 มีนาคม 2563 ( 13:42:50 )

รายละเอียด

590518_เทศน์ก่อนฉันศีรษะอโศก มงคล 38 ที่เป็นศิลปะโลกุตระ

พ่อครูว่า...วันนี้ก็โคจรมาที่หัวของอโศกคือศีรษะอโศกตามกิจวัตรวันนี้ก็ตั้งใจจะทบทวนขยายเพชรพุธที่เป็นศิลปะโลกุตระก่อนจะขยายความก็ให้ฟังบทกวีที่ได้แต่งไว้ก่อน

 เพชรพุทธที่เป็นศิลปะโลกุตระ

(1) “ศิลปะ”คำที่เพ้อ         พร่ำนัก

มันอะไรใครรู้จัก             ชัดบ้าง

ใช้กันสุดคึกคัก                เต็มโลก

เพื่อรสเพื่อประโยชน์อ้าง  ต่างซ้องโลกันต์

(2) “วิมาน”ฝันเท็จแท้      คือใด

อากาศธาตุแต่ไฉน           ไป่แจ้ง        

หลง“บุญ”นั่นอะไร            กันแน่

“บุญ-วิมาน”ลมแล้ง          ต่างย้ำเวียนวน

(3) “คน”ไทยใช้พจน์นี้     มานาน

หลงผิด“บุญ-วิมาน”          คลั่งเพ้อ

เชื่อเป็นสิ่งสำราญ           สุขสนุก อารมณ์แฮ

แท้แค่คำเพ้อเจ้อ              สิ่งนั้นอุปาทาน

(4) ก็“วิมาน”นั่นแล้          ลอยลม

หลงว่า“มี”แล้วจม             เสพซ้อน

หลงเป็น“สุข”โง่งม           ความเปล่า นั้นแล

เพชรพุทธฉุดกลับย้อน     ส่องให้เห็นธรรม

(5) เป็นวรรณกรรมฉุดให้ ได้คิด

นี้แหละ“ศิลป์”วิศิษฏ์         วิเศษแท้

พุทธคือเพชรส่องผิด        ให้ถูก สว่างเลย

“ทำจิตในจิต”(มนสิกโรติ)แก้      กลับให้ตรงธรรม

(6) ศิลป์รู้สัมประสิทธิ์นั้น  ทุกเม็ด

“ศิลปะ”ใช้ศาสตร์เผด็จ     ศึกได้

ศิลป์ขจัดทุจริตเบ็ด-         เสร็จสุด สิ้นเฮย

นี้แหละ“ศิลป์”ที่ให้           ประโยชน์แท้เป็นธรรม

(7) ศิลป์นำประโยชน์ชี้   โลกุตระ

พุทธสั่งสอนสัจจะ            แจ่มแจ้ง     

“โลกุตระ”ขจัดขยะ           คือกิเลส

ศิลป์บ่ใช่เล่ห์แสร้ง           หลอกให้คนหลง

“สไมย์ จำปาแพง”     9 พ.ค. 2559

    [นัยปก “เราคิดอะไร” ฉบับ 311 ประจำเดือนมิถุนายน 2559]

พระพุทธเจ้าตรัสในมงคล 38 ไว้ ข้อ1-7 พอข้อที่ 8 ท่านก็ยืนยันว่า ศิลปะคือมงคลอันอุดม ศิลปะไม่ได้แค่มีฝีมือ แต่ต้องประกอบด้วยการเผยแพร่ความรู้นั้นให้แก่ผู้อื่นด้วย จึงจะครบ

ตั้งแต่ข้อ 1 ไม่คบคนพาล อเสวนาจะพาลานังที่เป็นมงคลอันอุดมเป็นศิลปะข้อที่ 1 ตั้งแต่ต้องรู้จักว่าคนนี้ถ้ามีความรู้ปฏิภาณดีรู้ว่าคนไหนเป็นคนชั่วเป็นคนพาลก็ไม่ต้องไปคบหาสัมพันธ์กันไม่ต้องร่วมประโยชน์เพราะว่ามันต่างประโยชน์กันคนชั่วก็ต้องการประโยชน์ชนิดหนึ่งคนดีก็ต้องการประโยชน์อีกชนิดหนึ่งประโยชน์ของคนชั่วก็เป็นประโยชน์ที่โค้งไปให้แก่ตัวเองไม่มากก็น้อยส่วนคนดีนั้นมีประโยชน์ให้แก่ผู้อื่นอย่างซื่อตรงโดยที่ไม่ให้แก่ตัวเองอย่างสูงสุดเลยให้เป็นประโยชน์แก่ผู้อื่นเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์สุดยอดเป็นเช่นนั้นก็รู้ประเด็นหลักของความเป็นคนจุดแรกคือความชั่วจุดที่สองคือคนดีคบบัณฑิต

บัณฑิตตานัญจเสวนา แล้วมารู้ผู้ควรเคารพยกย่อง ปูชาจปูชนียานัง ต้องรู้ว่าใครคือผู้เป็นบัณฑิต แต่ถ้าไม่มีความรู้ไปลองคบคนพาลว่าเป็นบัณฑิตอย่างอาตมาเคยไปคบกับคุณทักษิณก็เป็นความผิดพลาดดังนั้นศิลปะจึงเป็นความสำคัญอย่างมากกว่าต้องบูชาคนที่ควรบูชาต้องแม่นต้องชัดแล้วก็มาอยู่ในที่อันสมควรอยู่

ปฏิรูปเทสวาโส จ คนเราต้องมีสถานที่ต้องมีแหล่งมีองค์ประกอบของดินน้ำไฟลมพืชพรรณธัญญาหารที่เป็นสิ่งแวดล้อมที่เราจะต้องใช้ต้องอาศัยจะต้องสร้างสรรค์จะอยู่ลอยๆโดดๆไม่อาศัยดินน้ำไฟลมไม่ต้องอาศัยพืชพันธุ์ธัญญาหารหรือสัตว์หรือมนุษย์ไม่ได้ต้องสัมพันธ์กันหมด

มงคลข้อ 5 มีการทำบุญสะสมไว้ก่อน บุพเพจ กตปุญญตา ความนี้ลึกซึ้งเอาคำว่าบุญมาใช้ คนที่จะชำระกิเลสได้มี dna เป็นแบบพระพุทธเจ้ามีเชื้อของพระพุทธเจ้าเป็นเผ่าพันธุ์แท้แท้ๆเป็นต้นตระกูลมี dna ที่ไม่เปลี่ยนแปลงซึ่ง dna ของปุถุชนนี้เปลี่ยนแปลงแก้ไขได้ต่อไปเป็น dna ของอาริยชนโดยเฉพาะสูงสุดเป็นอรหันต์ขึ้นไปแล้วไม่มีใครเปลี่ยนแปลงได้มีแต่จะเจริญขึ้นเป็นโพธิสัตว์สูงสุดก็ถึงสัมมาสัมพุทธเจ้าโพธิสัตว์ผู้ใดที่จะได้เชื้อเป็นเชื้อแท้แท้เป็น dna แท้ๆของอารยชนของความเป็นพุทธะต้องรู้จักพลังงานที่ละเอียดลึกลงไปเป็นพลังงานต้นรากของจิตนิยาม พีชนิยาม แต่พีชนิยามยังไม่รู้อื่นๆ ที่จะรู้อันไหนทำลายอันไหนกอบก่อ ซึ่งต้องรู้แล้วหลีกเลี่ยงสิ่งทำลายทำแต่สิ่งกอบก่อจึงครบถ้วน จึงเป็นสิทธิเป็นเหมือนพระเจ้าที่ใช้พลังงานน้ำมันได้ตามต้องการคนที่มีคุณสมบัติงานนั้นที่สามารถทำให้ตัวทำลายในจิตไม่มีแล้วมีพลังงานอิสระเสรีสมบูรณ์แบบที่จะสร้างสรรค์กอบก่อก็ได้  ผู้ที่มีพลังงานชนิดนี้เป็นธรรมสามีเป็นผู้รู้เองเห็นเองไม่ต้องรับจากผู้อื่นถือว่าสูงสุดเกินกว่านั้นไม่มีใครรู้เท่าแล้วถือเป็นยอด แล้วก็จะตัดทิ้งไปยอดใหม่ก็จะขึ้นมาเป็นสัมมาสัมพุทธะองค์ใหม่ขึ้นมาทดแทนไปเรื่อยๆตามลำดับ บุพเพจกตปุญญตา จึงเป็นต้นฐานกึ่งกลางของ 9 อยู่เขตกลางของ 10

มงคล 6 ตั้งตนไว้อย่างถูกต้องอัตตสัมมาปณิธิ หมายถึงว่าต้องสั่งส่งตัวตนให้ได้ขึ้นมาเรื่อยเรื่อยๆมีสภาวะที่ดีขึ้นมาเรื่อยเรื่อยๆให้ได้อย่าให้พลาดพลั้งทุกวินาทีทุกพลังงานรวบรวมก่อตั้งสะสมขึ้นให้ได้จริงๆ

ข้อเจ็ดต้องรับฟังใส่ใจศึกษามากจากผู้อื่นแล้วจะมีตัวต่อเนื่องไปตามลำดับเราอยู่ในรอบของ 3 เราก็อย่าเพิ่งไปรับข้อไป 5 แต่ถ้าขั้นที่ 4 แล้วค่อยเชื่อมไปหา 5 มี 5 แล้วค่อยเชื่อมไปหา 6 มี 6 คอยเชื่อมไปหา 7 คนที่มีลักษณะถึง 7 มีพลังงานถึงขั้น 7 เป็นพลังงานที่เรียกว่า นิยตะเป็นพลังงานเที่ยงแท้ของตัวเองไม่มีใครตีแตกได้มีแต่จะเดินหน้าไปสู่ 8 9 ไปหา10 ขั้นที่ 8 ถึงเป็นศิลปะครบรอบอิสระลอยตัวเลยแม้ไม่ต้องสะสมอีกก็เป็นพลังงานในตัวเองที่ดูดดึงเอาอันอื่นมาได้เรื่อยๆเป็นศิลปะคำศัพท์ของพระพุทธเจ้าว่าแปดคือศิลปะจึงขีดเส้นใต้ที่เลข 8 นี้

จากนั้นเป็นขั้นที่ 9  เป็นวินิโยจสุสิขิโตเป็นขั้น 9ที่จะเรียงลำดับได้ดี แต่อาตมายังไม่เป็นระเบียบแบบนี้

การเรียงลำดับเป็นระเบียบนี้ก็มีคนเอาไปทำหรอกคนได้เหมือนอย่างธรรมกายเพราะรู้ว่าสิ่งเหล่านี้คนอื่นชอบคนอื่นยอมรับว่าเป็นสิ่งดีงามแต่ความจริงตนเองมีความซับซ้อนออกไปหลอกลวงคนอื่นอย่างที่ธรรมกายทำแต่อย่างอัฐมายังดูบกพร่องไม่เป็นระเบียบแต่มีความสูงที่มีความจริงแต่ธรรมกายนั้นเป็นความหลอกลวงซับซ้อนดูแล้วเป็นแถวเป็นแนวเป็นระเบียบเรียบร้อยเป็นลักษณะที่มีมากมีใหญ่ครบเขาทำได้เปลือกนอกที่งามมากแต่เนื้อในนั้นเน่าเฟะนี่เป็นความลึกซึ้งซับซ้อนที่คนเข้าใจยากมากคนที่เป็นระเบียบเรียบร้อยดีเกือบงอกให้ระวังจะเป็นอย่างธรรมกายที่จริงนั้นเน่าในมีความทุจริตไม่ซื่อสัตย์เล่ห์เหลี่ยมมหาศาลแถมดื้อดึงอีกมากมายด้วยเห็นได้ชัดที่สุด

พอถึงขั้นที่ 10 สุภาสิตาจยาวาจา จัดแสดงออกทางกายวาจาทั้งนอกทั้งในทั้งใจ 9 ตรงกันเป็นหนึ่งเดียว

มงคล11 บำรุงบิดามารดา  พ่อแม่ ก็จะมีความลงตัว ไม่ได้หมายถึงรูปธรรม แต่หมายเอาธรรมะสอง อิตถีภาวะกับปุริสภาวะช่วยกันทำให้เกิดลูกทางจิตวิญญาณได้ เช่นศีลกับปัญญามีคุณค่าต้องกตัญญู แม้ดินน้ำไฟลมก็มีประโยชน์คุณค่า

อย่างน้ำดับดิน น้ำเป็นเพศแม่ ดินเป็นเพศพ่อ ลมเป็นเพศพ่อ ไฟเป็นเพศแม่เป็นต้นต้องเข้าใจแล้วกตัญญู บิดามารดาที่เป็นธรรมะสองนี้

มงคลข้อ 12 ต้องช่วยเหลือดูแลลูกเราต้องดูแลรับผิดชอบช่วยเหลือไม่เช่นนั้นเราก็ต้องรับผลวิบาก ต้องทำการปุตตสังคโหต้องทำให้โลกนี้ดีๆถ้าไม่ดีปกครองก็เป็นวิบากเราก็ต้องได้รับวิบากนั้น ใครไม่แน่จริงก็อย่าไปมีลูกเดี๋ยวลูกไปทำเสียเป็นวิบากสอนเชื่อมโยงไปหาผู้อื่นมาอีกเป็นภัยต่อใครต่อใครมากขึ้น

มงคลข้อ 13 ช่วยเหลือภรรยาโลกก็อย่างหนึ่งภรรยาก็อย่างหนึ่งที่เป็นคู่ที่จะต้องช่วยเหลือ

มงคลข้อ 14 ทำงานไม่คั่งค้าง จากพลังงานที่จะก่อจะสร้างจะทำ ทำให้สำเร็จอย่าให้ข้างทาง ชีวิตนี้อาตมาไม่สมบูรณ์มีสิ่งคั่งค้าง แต่ถ้าสำเร็จมากกว่าสิ่งค้างก็ยิ่งสำเร็จมากขึ้นกว่า

มงคลข้อ 15 บำเพ็ญทาน ผู้ใดทำได้ก็จะเป็นผู้ที่เสียสละได้อย่างตรงสูงสุดไม่เป็นองศาที่โค้งกลับมาแม้นิดเดียวก็เริ่มมีองศาแล้วยิ่งโค้งไปมากๆจนกระทั่งเป็น boomerang โครงมาหาตัวเองอีก แบบนี้ไม่ใช่ผู้ที่สละออกยังมีตัวตน

มงคลข้อ 16 ประพฤติธรรม

มงคลข้อ 17 ช่วยเหลือญาติ ก็ต้องทำการช่วยเหลือให้กว้างขึ้น

มงคลข้อ 18 จะรู้จักกรรมการกระทำการกระทำที่ไม่มีโทษ

มงคลข้อ 19 งดเว้นบาป จะเข้าใจบาป หยาบ กลาง ละเอียดทุกกรรมกิริยา อารตีวิรติปาปา แล้วก็จะมีวิธีบอกสู่คนอื่นจึงเป็นศิลปะ ศิลป์เป็นธรรมะสอง ถ้าศาสตร์ก็คือธรรมะเดียว

มงคลข้อ 20 สำรวมจากความเมา เราต้องควบคุมพลังงานเราไม่ให้ถูกความไม่ดีเหนี่ยวรั้งไปลงต่ำ

มงคลข้อ21 ไม่ประมาทในธรรมทั้งหลายสิ่งที่ทรงขึ้นตั้งขึ้นเรียกว่าธรรมะอย่าประมาทเป็นอันขาดท่านบอกว่าอย่าดูถูกภิกษุที่ยังหนุ่มอย่าดูถูกงูพิษและยังตัวน้อยเป็นต้น

มงคลข้อ22 มีความเคารพ คารโว จ จะรู้จักสิ่งควรเคารพอย่างมีปัญญาแล้วแสดงออกจึงเป็นศิลปะ (อปจายมัย)

มงคลข้อ23 มีความถ่อมตน

มงคลข้อ 24 มงคลที่ 24 มีความสันโดษ

มงคลที่ 25 มีความกตัญญู

มงคลที่ 26 ฟังธรรมตามกาล

มงคลที่ 27 มีความอดทน

มงคลที่ 28 เป็นคนว่าง่าย

มงคลที่ 29 เห็นสมณะ

มงคลที่ 30 สนทนาธรรมตามกาล

มงคลที่ 31 เพียรเผาผลาญกิเลส ตโปจ ก็ต้องไม่ย่อท้อต่อการเพียรทำลายกิเลส ไม่ประมาท ไม่ชลอ หายคนว่าเราได้แค่นี้ก็พอแล้ว ไปอีกมันลำบาก เป็นเมถุนสังโยชน์ข้อ 7 เป็นเทวดาองค์หนึ่งแล้วติดแป้นเสียเวลาไป ไม่ได้เรื่องราว เสียเศรษฐกิจ ไม่ได้เรื่อง ต้องเป็นผู้ไม่ประมาทต้องเพียรเสมอ ทุกเวลาต้องเผาผลาญกิเลสให้เกลี้ยง

มงคลที่ 32 ประพฤติพรหมจรรย์ คือความสะอาดบริสุทธิ์สมบูรณ์

มงคลที่ 33 เห็นอริยสัจ คือความจริงอันประเสริฐของชีวิต ตั้งแต่โสดาบันเป็นต้นไป แม้ที่สุดเป็นโลกุตระ 9 ไปตามลำดับ

มงคลที่ 34 ทำพระนิพพานให้แจ้ง นิพพาน สัจฉิกิริยา จ คือไม่มีอะไรหมองเลย เหมือนแก้วไพฑูลย์ใสในมือเห็นหมดทุกอย่างทุกแง่มุม ยิ่งกว่าโป๊เปลือย เห็นกระจะกระจ่าง

มงคลที่ 35 จิตไม่หวั่นไหวแม้สัมผัสกับโลกธรรมอยู่ ก็ผุฏฺฐสฺส โลกธมฺเมหิ จิตฺตํ ยสฺส น กมฺปติ ในโลกนี้มีลาภ ยศ สรรเสริญ สุขด้วยกามหรืออัตตา เราอยู่กับสิ่งเหล่านี้ จะมาสัมผัสสัมพันธ์กระทบกระแทกกระทุ้งกระทืบเราด้วยเราไม่หวั่นไหว ไม่มีอะไรหักล้างได้เลย

มงคลที่ 36 จิตไม่โศก ก็อโศก คือไม่ใช่โศกแต่ก็โศก มีเล็กน้อยมาก  เชิง sadism เล็กๆ

มงคลที่ 37 จิตปราศจากธุลี วิรช คือเชิงเริง เป็นromanticism

มงคลที่ 38 จิตเกษม เขมัง บริสุทธิ์บริบูรณ์หมด

มงคลต่างๆ 38 ผู้ที่มีปัญญารู้เข้าใจก็เริ่มรู้ศาสตร์ คือความรู้เร่ิมรู้แล้วให้ผู้อื่นได้รับรู้ร่วม ปฏิบัติเป็นได้ตามจึงเป็นศิลปะยิ่งขึ้นๆ

ในความเป็นศิลปะต้องมีศาสตร์ ขยายผลไป แต่ถ้าศาสตร์ไม่ขยายผลมีหวงแหนก็มีอัตตา แต่ถ้าขยายผลเป็นศิลปะ แพร่มากก็ศิลปะมาก เพราะฉะนั้นศาสตร์ไม่มีศิลป์ได้แต่ศิลปะไม่มีศาสตร์ไม่ได้

ทุกวันนี้หลงศาสตร์หวงแหนศาสตร์กันมันก็เลยไม่เต็มบริบูรณ์

ในแนวลึกทางจิต อาตมาพยายามอธิบายถึง DNA พลังงานระดับ Deoxy Ribo nucleic acid เป็นสภาพคู่ เป็นพลังงานที่ร่วมกันลึกสุด Ribo ร่วมกันอย่างอื่นอีก ในโลกรู้จักธาตุเล็กสุดคือ o หรือ oxygen ผู้ใดแยกส่วน oxygen ได้

พีชนิยามจะไม่รวมตัวเป็นนิวเคลียร์ฟิวชั่นเลย มีแต่ฟิชชั่นกระจายออกไป ตัวมันเองรวมตัวแต่สามเส้าแต่มีพลังงานที่เพิ่มจากสามเส้า เพิ่มอีกระวังให้ดีจะไปรวมตัวกับพลังงานเลว แต่ถ้ารวมพลังงานมากกว่าสาม

ผู้ที่เป็นศิลปินจะรู้พลังงานที่เป็นโทษกับไม่เป็นโทษ แล้วแยกแยะทำลายพลังงานเป็นโทษได้ เป็นเทวดาที่ไม่เป็นขิฑฑาปโทสิกะกับมโนปโทสิกเทวดา เป็นผู้สามารถจัดสรรจัดการพลังงานได้ประกอบให้เป็นประโยชน์ได้ ควบคุม DNA ของตนเองได้เข้าใจรายละเอียดของการแยก DNA ได้ ว่าเป็นพลังงานตั้งแต่เล็กละเอียดรวมกันได้ เล็กแค่ไหน ribonucleic ก็สามารถแยกแยะรวมรวมได้

พลังงานเล็กละเอียดคือพลังงานลมกับไฟ ลมกับไฟ รวมตัวกันเป็นหนึ่งเป็นน้ำ แล้วรวมตัว น้ำ กับลมกับไฟ สามเส้ารวมเป็น ปฐวีธาตุ ตัว ป คือรวมตัวกัน ตัว ฐ คือตั้งลงไว้ที่นั้น รวมตัวเป็นองค์ สามเรียกว่า ว หรือวี

องค์รวม ลม ไฟ น้ำ จับตัวรวมกันเรียกว่าปฐวี หรือดิน ในภาษาไทย จับตัวกันเป็นฆนะ หรือฆ เป็นDeoxy Ribo nucleic acid ไม่ใช่น้ำธรรมดานะแต่เป็นน้ำกรด เข้มข้นนะ

ชาตินี้อาตมามาโดดเดี่ยว แต่ก็มีลูก มีลูกแท้ก็มี ลูกไม่แท้ก็ช่างศีรษะ มันต้องเป็นเช่นนั้น อาตมาพากเพียรเต็มที่และพยายามไม่ให้บกพร่อง ก็เป็นไปได้ดี

อาตมาจะเอาข้อเขียนหนังสือ ศิลปะโลกุตระในเพชรพุทธเล่ม 1 ที่จะออกในงานอโศกรำลึกปีนี้

การปฏิบัติแบบนั่งหลับตาไม่มีผัสสะ ไม่เป็นฐานที่จะปฏิบัติได้ จะไม่รู้เวทนา ไม่รู้จักมโนปวิจาร 18 ที่เร่ิมตั้งแต่ พลังงานเริ่มก่อเกิด เป็น ธาตุแห่งความเพียรทั้ง 7 อารัภธาตุ

ยุคนี้อาตมามั่นใจว่าสยัมภูไม่เกิดมาแน่ มีแต่สยังอภิญญา แต่ถ้ามีระดับผู้พี่อาตมามาก็จะดี ที่ช่วยกันในยุคนี้อาตมาก็เปิดเผยไปแล้ว คือตรีมูรติ คือพรหม ศิวะ ราม อาตมาเป็นฐานของราม ส่วนศิวะนั้นเป็นผู้รู้มากแต่ขยายไม่ค่อยออก เป็นก้อนๆ มีความแรง แต่ไม่หลากหลาย  ส่วนลักษณะพรหมเป็นกลางไม่กระทบใครให้คนมาอาศัยได้

อาตมาทำเหตุปัจจัยดินน้ำไฟลม คน แต่สัตว์นั้นเขาเกิดมารับวิบาก แต่สัตว์คนนั้น ที่ช่วยได้ก็ส่วนหนึ่ง แต่อีกส่วนหนึ่งเป็นอเวไนยสัตว์แก้ไขไม่ได้ เรียนให้ตายก็รู้ไม่ได้

อาตมาทำมา 46 ปีแล้ว ทำทั้งหลายด้าน

รัฐศาสตร์คือช่วยดูแลปกครองกัน เศรษฐศาสตร์คือข้าวของเครื่องใช้เครื่องอุปโภคบริโภค แจกจ่ายกันให้พอดีใครกักตุนก็เคาะหัวหน่อย อย่างในหลวงเตือนก็เตือนกันทำให้ตรง มันเป็นยุคซ้อนกันอยู่  คือกลียุค กับภัทยุค

ในบารมี 30 ทัศ ต้องเข้าใจ ทาน ศีล เนกขัมมะ ปัญญา  นี่เป็นหลัก ทานสูงสุดคือผู้ให้ ศีลเป็นหลักปฏิบัติ เนกขัมมะคือเอามาฉุดตัวไม่ให้นี้ออกไป ให้เป็นผู้ให้ผู้เสียสละ แล้วทำด้วยปัญญาให้บริสุทธิที่สุด บารมี 10ทัศ บารมี 4 อย่างแรกนี้แหละที่เป็นตัวปฏิบัติ แล้วมี วิริยะ ขันติ ต้องเพียรอดทน  สัจจะต้องเข้าใจทั้งสมมุติสัจจะและปรมัตถสัจจะ แล้วต้องตั้งใหม่ อธิษฐาน มีเมตตาเป็นพลัง เอาอุเบกขาเป็นฐานพัก เพียรก็คือเมตตา พักคืออุเบกขา คือปรมัตถบารมี

อรหันต์มีพลังงานอุตุในตัวเอง แล้วมีพีชะ มีจิตนิยามแล้วไม่เป็นพิษภัยกับใคร เป็นพลังงานส่วนเกิน แต่ได้ทำจิตนิยามให้มีคุณสมบัติเหมือนอุตุกับพีชะที่เป็นพลังงานธรรมะสอง พระพุทธเจ้าสรุปว่า รู้คุณรู้โทษ รู้ดีรู้ชั่ว จัดสรรให้มีแค่คุณไม่มีโทษแล้ว

ในพวกเราเป็นคุณค่ามากกว่าเป็นโทษ คนที่มาอยู่ในฐาน 0 นี้มีประโยชน์มากกว่าคนฐานรวย คนรวยมากก็กักตุนมากก็เป็นโทษมาก ยิ่งทางพุทธมาเป็นฐาน 0 รีบสะพัดออกไป อย่าให้ช้านานไป จะกินอยู่ก็มีผู้อื่นเลี้ยงดูไว้ ปรปฏิพัทธาเมชีวิกา คนอื่นจะรักษาเราไว้เพื่อเขาจะได้อะไรที่เป็นประโยชน์จากเรา ท้าให้พิสูจน์เลย ทำตนให้สูญเต็มเหนี่ยวเลยทำสุดที่ระวังอย่าให้เกินฐาน ทำสุดที่แล้วจะเจริญเร็ว ทำให้บริสุทธิ์อย่าให้โค้งอย่าให้มีองศา ยิ่งขนาดมันโค้งเป็นบูมเมอแรงหาตนเองก็ยังไม่รู้ตัว โค้งแม้เฉียดตนเองก็ต้องควรรู้ โค้งหงตนเองก็ยังไม่ดี เฉไปก็ไม่ดีต้องรู้ให้ตรงเป๊งเลย คุณทำเถิดทำได้เท่าไหร่ก็ตามฐานของแต่ละคน ไปเสแสร้ง มุขเอาไม่ได้หรอก คนเราโง่เท่าที่ตนเองฉลาด คนเราฉลาดเท่าที่ตนโง่ ไม่เกินไปได้หรอก

สิ่งที่อาตมานำพาทำใครเข้าใจแล้วเชื่อถือเห็นดีก็มา มาเถอะมาอย่าช้าอยู่ไหนรีบมา

อาตมาได้เปิดเผยอะไรหลายอย่างแม้บางเรื่องที่เป็นเรื่องลึก ก็เปิดเผยไปไม่ถือเป็นอนาจาร เป็นเรื่องเข้าใจได้ มาถึงเวลานี้เปิดเผยแสดงยืนยัน ก็ได้มาสาธยายสิ่งลึกซึ้งลึกล้ำมากพอสมควรแล้วก็ถึงกาละที่จะได้จบการแสดงธรรม

ก็ขอให้ทุกคนตั้งใจฟังแล้วเอาไปทำให้ได้ผลได้ประโยชน์จากธรรมะกันเทอญ...จบ

เวลาบันทึก 12 มีนาคม 2563 ( 13:43:18 )

รายละเอียด

590518_พ่อครูเทศน์เปิดค่ายเปิดเทอม สัมมาสิกขาศีรษะอโศก 2559

พ่อครูว่า...การเรียนที่นี่เป็นการเรียนเพื่อลดอัตตา ไม่มีที่ไหนในโลกเขาสอนลดอัตตากันแบบที่นี่หรอก มีแต่จะสอนให้ได้ลาภ ยศ สรรเสริญ ไหลมาเทมา แต่รร.สัมมาสิกขาไม่สอนให้ไปได้ลาภยศสรรเสริญ แต่สอนมาให้เป็นคนจนด้วยซ้ำ แล้วจนอย่างพึ่งตนเองได้ เราพอกินมีกินมีใช้ด้วยน้ำพักน้ำแรงของเราแล้วเหลือกินเหลือใช้ด้วย เผื่อแผ่ผู้อื่นไป เราจึงมีน้อยและไม่รวย แต่เป็นคุณค่าของมนุษย์ สอดคล้องกับพระราชดำรัส ให้มาเอาแบบคนจน ที่คนมีปัญญาเท่านั้นที่จะเข้าใจ

ตั้งใจศึกษาฝึกฝนอบรมให้ดี เพราะมันต้องย้อนแย้งทวนกระแสกับโลกๆเขา เพราะใจเราจะไปแบบโลกๆ แย่งลาภ ยศ สรรเสริญ แย่งกามแย่งอัตตากับเขาแต่ที่นี่จะสอนให้มาลด ที่ย้อนแย้งกับทางโลกเขา

ตั้งใจเรียนดีๆเราจะได้ความจริงอันประเสริฐเป็นความรู้ของพพจ. ฟังไว้ดีๆ หลวงปู่บอกนี้ไม่เหมือนกับโลกๆเขา เป็นเรื่องประเสริฐ

เราไม่เป็นหนี้ไม่เป็นขี้ข้า ไม่เป็นทาสใคร เราพึ่งตนเองได้ และไม่โลภ ไม่เอาเปรียบใครไม่กอบโกยที่จะทำให้เศรษฐกิจติดขัด ที่จะไปศึกษาให้เก่งความรู้มากแล้วเอาไปดูดจากคนอื่น เป็นเศรษฐศาสตร์ทำลายสังคม เขาก็เดือดร้อนกันทั่วไป

ถ้ามาสอนแบบทิศทางสัมมาสิกขาสอนโลกไม่เดือดร้อนไม่เบียดเบียนไม่ฆ่าแกงกันเลย แต่เขาคิดไม่ถึง เข้าใจยังไม่ได้ การศึกษาที่นี่จึงต้องอดทนตั้งใจเรียนตั้งใจทำความเข้าใจให้ได้ แล้วเราจะไม่สับสนไม่งง ไม่หนัก แต่ถ้างง ก็จะยากหนัก ไปไม่ค่อยได้ ต้องทำความเข้าใจให้ดีๆ

ขนาดน่าป่าต้นโพธิ์ยังตอบว่าเข้าใจได้ คนโตๆจะเข้าใจไม่ได้หรือ? ตั้งใจเรียนจริงๆอย่างหลวงปู่บอก มันเป็นเรื่องไม่เหมือนใคร แต่ประหลาด แน่นอนเรามีสัญชาติญาณเดิม เป็นคนโลกีย์มันต้องรู้สึกทวนกระแส ต้องทำความเข้าใจให้ได้

ที่นี่มาศึกษาแล้วจะเป็นคนเสียสละ มีคุณค่าประโยชน์แก่คนอื่นไม่ใช่คนขี้โลภ เอาเปรียบเอารัด เอามามากๆ ไม่ใช่

ใครอยากถามอะไรถามดีกว่า….

?ตอนพ่อครูเป็นเด็กดื้อไหม?

ตอบ...ตอนเด็กไม่ดื้อมีแต่ขยันทำงาน โดยที่ทางบ้านไม่ต้องบอก อะไรเกิดคุณค่าประโยชน์ไม่ว่าสูงหรือต่ำ เป็นกรรมกรก็ทำหมด อะไรที่เห็นว่าไม่ผิดกฎหมายหรือธรรมเนียม ตามปัญญาตนที่เห็นว่ามีคุณค่าประโยชน์ ไม่เหมือนเด็กทั้งหลายที่จะหาแต่เวลาไปเล่น หลวงปู่ไม่ค่อยเป็นเท่าที่รู้ตัวเอง

?เคยโดนแม่ตีไหม?

ตอบ...ในชีวิตเคยโดนแม่ตี 1 ครั้งใช้ไม้บรรทัดตีที่แขน จำเรื่องไม่ได้แล้ว ไม่เคยไปทำอะไรไม่ค่อยดี เช่น ยุคหลวงปู่มีญวน มีแกว มาเยอะ เขาก็หาอาชีพทำ เขาทำแข็งหลอดขาย หลวงปู่ก็ไปรับแข็งหลอดเขา เหมือนเด็กญวน เด็กแกวทำกัน ถือเป็นอาชีพต่างชาติ ต่ำที่มาอาศัยใบบุญประเทศไทย เด็กไทยไม่มีใครกล้าไปทำหรอก หลวงปู่ก็ไปขาย ปรากฏว่าแปลกขายดี เพราะว่า ร้องขายเป็นบทกลอนก็ขายดี ไม่มีอะไรจะขายก็เอาเม็ดมะขามคั่วไปขาย สมัยก่อนมีการละเล่น ลูกมะขาม เม็ดมะค่าแต้ เม็ดน้อยหน่า เม็ดมะขามมีมากก็เอาไปคั่วใส่เกลือนิดหน่อยแล้วใส่กระทงขาย ปรากฏว่าขายได้ จนตอนหลังมีคนทำตามเอาไปขายด้วย เป็นต้น

เป็นคนทำขยันขายของ อยู่พิบูลฯ ตื่นแต่เช้าตีสามตีสี่ เดินไปโน่น ดักคนที่มาจากภายนอกเมืองมาขาย เราก็ดักไว้ก่อนซื้อเขาไว้ก่อน เรารู้ราคาตลาด ซื้อถูกมาขายแพง หลายคนเขาก็รีบขายไม่แพงนัก เราซื้อที่ถูกแล้วเอามาขายตลาด ขายเสร็จแล้วก็ไปรร. ไม่ต้องขอเงินแม่ แต่ไม่ต้องพูดหรอกว่าแอบตกปลาตามประสาเขาก็ทำอยู่ ออกไปติดจักจั่น ทำไปสารพัด เด็กๆน่ะ หลวงปู่อายุไม่กี่ขวบหรอก อยู่พิบูลฯอยู่ม.3 หรือม.4 เรียนรร.วัดกลาง อย่างม.1 นี่เป็นคนรับใช้เขา ที่จริงไปอาศัยเขา แม่ให้เดือนละ 20 บาทค่าไปอยู่กับเขา แต่เขาใช้ยิ่งกว่าคนใช้ตอนนั้นอายุ 9 หรือ 10 ขวบ อยู่ม.1 สมัยก่อนจบป.4 หรือเท่ากับป.5 สมัยนี้

ทนทั้งปี ไม่อยากอยู่แม่ก็ไม่ยอม บอกว่าต้องอยู่ให้ได้ จนสิ้นปีอย่างนี้เป็นต้น ต่อมาก็มาอยู่วารินฯ ส่งให้คนเขาฝึกให้ทำงานสารพัด แล้วอยู่กับครอบครัวที่เขาเลือกแล้ว ขยันประหยัดมัธยัสถ์ ไม่มีทิ้งของ เก็บเอาไว้ทำประโยชน์ เขามีร้านขายของ ถึงเวลากลางวันเขาเอาของไปขายที่รร.หลวงปู่ก็ต้องตื่นมาทำ ทำขนม น้ำพริก นึ่งข้าว แล้วเอาไปส่งร้านที่ขายที่รร. แต่หลวงปู่จะกินต้องซื้อเอานะ ของที่เราทำเองเราต้องซื้อเขากินนะ เจออาการหนักมาก เขาให้ไปตลาดตอนสายด้วย แบกของจากตลาด เคยไปคอนกระจาบข้าวปุ้น แต่มันคว่ำ ก็โดนหักเงินเลย บอกแม่ไปว่าทำของเสียคลุกขี้ดิน ยังจำได้เลย พอเวลาว่างไม่ได้ ว่างต้องขัดกะลา มะพร้าวทุกลูกที่ทำอาหาร เขาไม่มีทุบกะลา ต้องเลื่อยทุกลูก ตัดเฉพาะส่วนบน เอาตัวมันมาทำกระบวย ทั้งนั้นเก็บไว้ ว่างก็ขูดข้างในให้ออกหมด ขูดข้างนอก เอาท้องบุ้งหยาบขูดก่อนแล้วเอาละเอียดขูด แล้วขัดให้เรียบมัน

วันเสาร์อาทิตย์พาออกไหลมอง หาปลา ก่อนไปหาปลาต้องเข้าป่าตัดไม้ที่จะทำคันกระบวยเอามามัดไว้ รุ่งเช้าได้ปลาก็ร้อยเป็นพวงแล้วแบกไม้ที่จะทำกระบวย คานเอาปลาที่ร้อยไว้มา ไม้สดนี่มันหนักนะ ไม่ใช้ไม้คานหาบมานะ กว่าจะถึงบ้านพักไม่รู้กี่ครั้ง เป็นต้น ว่างเมื่อไหร่ ให้ตักน้ำ ใช้ไม้ส้าวจ้วงตักน้ำนะ ต้องรดหมดก่อนจะอาบน้ำเย็นก่อนจะไปรร.เช้า ใช้สบู่ หลวงปู่เอาก้อนสบู่ถูโดยตรงนี่โดนว่านะ ต้องเอาสบู่ถูกกับมือก่อนแล้วค่อยถูตัว จะได้ไม่เปลือง  ให้ขูดมะพร้าวทำขนมไทยๆต่างๆ ขนมถั่วแปป ขนมใส่ไส้ สารพัดขนม มันก็เกิดความรู้

เรื่องเล่นไม่เคยไปได้เล่น เขาจะไปเตะบอล วิ่งอะไร อย่าหวังเลย ก็เป็นคนที่ทำงานเป็นสามัญอยู่ว่างไม่เป็น เวลาโตมาแล้วรับผิดชอบเลี้ยงน้อง ห้าคน เราก็ทำงานไม่ทัน เห็นบ้านข้างๆหอพัก ที่บ้านเรามีที่ว่างหน้าบ้าน คนอื่นมันก็มีเวลามาเล่น เราก็คิดว่าทำไมมามีเวลาเล่นได้ ไม่ทำงานหรือไง เราทำงานไม่มีเวลาว่างเลย แต่เราก็ไม่ว่าเขาก็เล่นไป แต่คิดในใจตนเอง

ก็เป็นคนมีนิสัยแบบนั้นเป็นคนนิสัยแบบนี้ ปัจจุบันก็ไม่ขี้เกียจ เป็นปกติ ถ้าอยู่เฉยเล่นหัวไปทำทำไม เวลาเอาไปทำประโยชน์ได้ ใจไม่ได้เศร้าหมองแต่รื่นเริงในการทำงาน….

จบ

เวลาบันทึก 12 มีนาคม 2563 ( 13:43:43 )

รายละเอียด

590519_พุทธศาสนาตามภูมิ กว่าจะถึงส่วนแห่งบุญ

พ่อครูว่า...วันนี้วันพฤหัสบดีที่ 19 พฤษภาคม 2559 พ่อครูไอ...จึงพูดถึงวิบาก แล้วพูดถึงวิบากของพพจ. ก็ได้หลงไปเข้าป่าปฏิบัติตามเขาไป ตอนนั้นศาสนาพุทธไม่มีแล้วท่านก็ไปทรมานรับวิบากอยู่ 6 ปี ในป่า เพราะตอนเกิดเป็นโชติปาลมานพ ก็ได้ไปกล่าวว่า พระพุทธเจ้ากัสสปะไว้

การนิยมเข้าป่าเป็นลัทธิสามัญทางโลก ศาสนาพุทธของพพจ.ไม่ใช่ธรรมะออกป่า อาตมาพูดมา 46 ปีแล้ว เอาพระไตรปิฎกยืนยัน ว่า การออกป่าปฏิบัติเป็นทางผิด ในพรหมชาลสูตร บอกไว้ชัดเจน พอไล่เรียงมาถึงพระไตรปิฎกเล่ม 10 ก็ยิ่งชัด ในวิภังคสูตร ก็กล่าวไว้ในปฏิจจสมุปบาท ซึ่งจะต้องมีวิญญาณ 6 อายตนะ 6 ผัสสะ 6 เวทนา 6 ตัณหา 6

SMS 18 พ.ค.59

0805925xxx สิ่งที่ผู้ปฏิบัติธรรมมักเจอเสมอคือ"ดาวยั่ว"ผัสสะมามะตบะแตกจิงๆเยยย?!

ผู้ขัดเกลาตนเองได้DNAก็่เปลี่ยนไปเหมือนมะเร็งถูกคีโม?แม่นบ่!

0893867xxx นมก.พ่อครูฯสณ.สม.จรธ.ญตธ.ศรีษะอโศกและคข.ปกป้องดินแดนไทยฯมวลเสริมกองทัพปชช.9/9/09ณ .ศาลหลักเมืองกันทรลักษณ์ถึงภูมิซรอลฯ ถ้าได้กลับไปดินแดนโดยรอบเขาพวห.จะแวะไปเยือนร้านส้มตำข้าวเหนียวไก่ย่าง2ข้างทางภูมิซรอลแซ่บทุกร้าน!คนกินตำไทยบ่ใส่กุ้งเปิบกะข้าวเหนียวประสาชาวมังสะฯก็อร่อยได้

0893867xxx กราบขอบคุณพ่อครูกับธรรมที่พระพุทธเจ้าทรงตรัสอันเป็นอุดมมงคลของเทวดาแ ละมนุษย์ทำมงคล38ปก.แ ล้วจักเป็นผู้ไม่ปราชัยในข้าศึกทุกสิ่งย่อมถึงความสวัสดีในทุกสถานสาธุ

พ่อครูอธิบาย มงคล 38 ข้อ 7 พาหุสัจจะต้องพากเพียรทำสัจจะของตนให้ได้จริงตามผู้ที่ควรบูชาที่มีในโลกยุคนั้น ไม่ว่ายุคใดต้องมีรากฐานมา พพจ.ตรัสว่าแม้ไม่มีพพจ.ก็ต้องมีคนชนิดนี้ ถ้าทำได้ก็เกิดเป็นศิลปะ คือสัปปัญญจ เอตัมมังคลมุตมัง

ศิลปะคือ ศาสตร์ของพพจ.ที่บุคคลผู้มีปุพเพกตปุญญตา บุคคลที่ควรบูชาที่เป็นบัณฑิตต้องเผยแพร่ได้ ถ้าไม่เผยแพร่ไม่เป็นศิลปะ เป็นสิ่งประเสริฐสิ่งดีงามเป็นมงคลอันอุดม เป็นอาริยะ อุตตระหรืออุตตมะ เป็นความประเสริฐขั้นอาริยะ เหนือโลก เจริญมาถึงมงคลข้อเว้นบาป จนถึงท้ายเลย ล้วนเป็นเรื่องสัจธรรมเป็นศิลปะ ครบถ้วนในสังคม

จำได้ตั้งแต่อาตมาออกบวช แล้วเคยออกป่า ตอนนั้นอยู่แดนอโศกตอนนั้นมงคล 38 ก็ขึ้นมาเลย จนตอนนั้นเขียนเป็น อาริยชาติ เขียนเป็นกระดาษข่อยแจกกัน ก็มงคล 38 นี้แหละ ตอนนั้นไม่มีปฏิภาณปัญญาอะไรมากเหมือนตอนนี้ ตอนนั้นเข้าใจว่าลึกซึ้งตามประสา ก็เป็นของในอดีตที่ขึ้นมารู้ได้

0893867xxx ขอบคุณบุญนิยมกับธรรมมงคล38ในพระตปฎ.มงคลสู ตร25/318ธรรมมงคลสูงสุดที่ใช้กับข้าศึกใดๆในโลกก็ไม่ดีเท่ากับใช้ปราบข้าศึกในใจตนได้ดีที่สุดจรธ.

0893867xxx ขอบคุณกับของฝากลูกหินก้อนไม้ท่อนซุงส้มตำข้าวเหนียวส้มตำแซ่บๆจากภูมิซรอลและข้าวต้มสารพัดเห็ดจากศรีษะอโศกนะจ๊ะ!คนไทยหัวใจเดียวกันจรธ.

จากไลน์

กราบนมก.พ่อท่าน ๆต้องดูแลสุขภาพด้วยนะคะ ใช้เสียงมากและยาวนานต่อเนื่อง ระคายตลอดไม่ได้พักเลย ท่านต้องระวังด้วยนะคะ เพราะลูกๆยังต้องพึ่งพาพ่ออีกมากมาย ถนอมร่างกายด้วยนะเจ้าคะ JQ

กราบพ่อท่าน มี2คำถามครับ 1)ที่เขากรวดน้ำอุทิศส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวรหรือบุพพการี(ปัตติทาน)ให้ผลเป็นไปได้หรือไม่อย่างไร 2) บุญกิริยาวัตถุ10 ทำแล้วได้ผลเป็นบุญและกุศลทุกข้อหรือไม่อย่างไร พ่อท่านโปรดชี้แนะด้วย กราบขอบพระคุณอย่างยิ่งครับ Ongart

พ่อครูว่า...ในจุลศีล มัชฌิมศีล มหาศีล ไม่ให้มีการรดน้ำมนต์ ไม่ให้มีการใช้ไฟเป็นสื่อเป็นอัคคียัญหรือใช้น้ำเป็นสื่อคือสิญจนยัญ ไม่ให้มีบูชาไฟ รดน้ำมนต์ แต่ผ่านไปสองพันกว่าปีมาแล้ว ไม่เหลือ ตอนนี้ใช้การรดน้ำมนต์ใช้บูชาไฟ กันเต็มไปหมด อาตมาพูดไปเขาก็หาว่ามาทำลายศาสนา พูดไปจะโดนหนักกว่าธัมมชโย นะนี่  แต่จะจับอาตมาไปฆ่าก็ต้องพูด ตัดสินความมาอาตมาก็แพ้ แต่อาตมาว่าอาตมาไม่ผิด แต่ท่านก็สัญญา ย นิจจานิของท่านเอง แล้วเอามาฟาดฟันอาตมา ตามยุคสมัย

ยกตัวอย่างพระเยซู ท่านก็เชื่อสัจจะของท่าน พวกนั้นก็เปลี่ยนท่านไม่ได้ก็ต้องจับท่านไปตรึงกางเขน อาตมาอยู่ยุคนี้ยังไม่เท่าไหร่ ไม่ถูกตรึงกางเขน อย่างดีก็เอาอาตมาผิดกฎหมาย ให้ติดคุกแต่รอลงอาญา ก็เป็นเรื่องโลกไม่ได้สงสัยอะไร พูดจริงๆเลย ในความรู้สึกอาตมาว่าไม่หนักกว่านี้ก็ดีแล้ว

เพราะที่อาตมาพูดนี้ไปหักล้างเขา ทุบหม้อข้าวหม้อแกงเขา ไปว่าเขาหมดในลาภยศสรรเสริญที่เขาเชิดชูบูชา ไปข่มเขา อาตมาโดนแค่นี้ก็ดีแล้ว

ส่วนเรื่อง การอุทิสส่วนบุญกุศลให้เจ้ากรรมนายเวรนั้น อุทิศแปลว่า เจตนามุ่งหมาย ไม่ใช่แปลว่าให้นะ อุทิศคือจิตมีเจตนามุ่งหมาย

การอุทิสก็เข้าใจว่าทำทานก็คือลัทธิอื่นๆที่เป็นกันมานานแล้ว แต่พพจ.มาแก้กลับอย่างมีธรรมะ จิตใจมุ่งหมาย

เช่นจิตใจมุ่งหมายฆ่าสัตว์ตัวนั้น ที่คือเปรต เป็นสัตว์โอปปาติกะ แล้วสัตว์เปรตนั้นคือปรมัตถ์คือในคน ไม่ใช่สัตว์เปรตที่ล่องลอยเหมือนที่ภิกษุสาติว่าไว้ แต่เปรตนี้อยู่ในตัว ชื่อว่าปรทัตตูปชีวี เปรตที่ต้องอาศัยผู้อื่นอย่างน้อยคือพพจ.หรือผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ เพราะเปรตรู้ได้ด้วยตนเองไม่ได้ต้องรู้จากผู้มีเชื้อDNA พุทธ เป็นสัตบุรุษ

คำว่าทัตตะ แปลว่าโง่ อุปชีวีแปลว่าต้องพึ่งผู้อื่น การจะทำให้ชีวิตเจริญต้องรู้จักความโง่ของตน ความโง่คือเปรต คือวิชชา ผู้อื่นที่จะมาช่วยเรานั้นตนเองต้องเรียนรู้แล้วปฏิบัติจนสามารถกำจัดเปรตในตัวได้ ทำให้ลดได้หน่อยหนึ่งก็เป็นส่วนแห่งบุญ การเป็นเสขบุคคลคือได้ลดความเป็นเปรตของตนได้

ส่วนแห่งบุญ คือการอุทิศส่วนแห่งบุญนั้นดีกว่ากุศล เพราะมุ่งหมายฆ่าเปรต ฆ่าโอปปาติกะ ไม่ใช่มุ่งหมาย สัญจิจจ ปานัง ชีวิตา โมโรเปตุง ในอาชีวกสูตร อย่าไปเข้าใจเป็นสัตว์ที่มีตัวตนบุคคลเราเขา

พพจ.ตรัสว่า ผู้นั้นยังตถาคตและสาวกตถาคต  ให้ยินดีไปด้วยเนื้อ   ย่อมประสพบาปมิใช่บุญเป็นอันมาก (ตถาคตํ วา   ตถาคตสาวกํ  วา   อุทฺทิสฺส   ปาณํ   อารภติ   โส  อิเมหิ    ปญฺจหิ   ฐาเนหิ  พหุง   อปุญฺญํ   ปสวตีติ)     ชีวกสูตร  ล.13   ข.60

มันตลกที่ว่าเอาผ้าจีวรไปให้พระแล้วให้ส่งไปให้ผู้ตาย คือพวกผ้าบังสุกุล ส่งถึงผู้ตายแล้วผู้ตายจะนุ่งห่มจีวรหรือ จะเป็นพ่อแม่ปู่ย่าตายยายหรือ? หรือส่งให้พระที่ตายไปก็มีน้อยส่วนมากส่งให้คนอื่น

แล้วเวียนเทียนผ้ากันด้วย มีคนจัดให้เสร็จ แบ่งเงินกันไป วัดครึ่งหนึ่ง กรรมการครึ่งหนึ่ง เป็นต้น แต่ละวัดไม่เท่ากันอีก

สรุปแล้วอุทิศส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวรนั้น คุณเองเป็นเจ้าของกรรมของคุณเอง จะไปให้ใคร บุพพการีที่ไหนต้นตระกูลไหน จริงๆบุพพการีคือการกระทำเก่าแก่ของคุณที่คุณสร้างกรรมเป็นเปรตไว้ ปรทัตตูชีวกเปรตนั้นแหละ ถ้าลดเปรตได้ เปรตก็ได้รับส่วนดี ชีวิตินทรีย์ก็ดีขึ้น ชีวิตินทรีย์ของเปรตก็ลดลง ยังไม่หมดก็เป็นสาสวะ จึงได้ส่วนแห่งบุญ ปุญญภาคิยา ได้ส่วนแห่งบุญ

คำว่าได้ส่วนบุญคำนี้ไม่ได้หมายถึงได้อะไรมา แต่คือการชำระกิเลสออกไป กำจัดอกุศลออกไป หรือกำจัดชีวิตินทรีย์เปรตให้ลดลงหมดกำลังลงไป อย่างนี้ต่างหาก ฟังกันไหม ไปหลงผิดยึดถือกันมานาน เสียเวลาตายฟรีไปด้วย แล้วถูกล้วงตับกินไส้ด้วย ถ้าไปปฏิบัติกับอาจารย์ผิดๆนอกจากไม่ได้อะไรยังถูกล้วงตับกินไส้ด้วย

แล้วที่ใช้คำว่า ปฏิทานมัยคือเป็นผู้เข้าถึงท่าน ปฏิ แปลว่าเข้าถึง เขาถามต่อว่าบุญกิริยาวัตถุ 10 ทำแล้วได้ผลเป็นบุญกุศลอย่างไร?

คำว่าบุญ คำเดียวนี้ต้องพูดกันอย่างยิ่ง ชาวอโศกคือพวกบุญนิยม คือพวกลัทธินิยมบุญ

ถ้าชาวอโศกเข้าใจบุญมิจฉาทิฏฐิไม่ใช่สมาชิกชาวอโศกแท้ ชาวอโศกต้องเข้าใจให้สัมมาทิฏฐิแล้วได้ส่วนแห่งบุญเป็นเสขบุคคล จึงมี DNA เปลี่ยนตระกูล แต่ก่อนเป็นตระกูลเทวนิยมเป็นปุถุชนตอนนี้เป็น อเทวนิยมแล้ว

คำว่าบุญกิริยาวัตถุ 3 ข้อแรกเป็นแกนแท้ๆ มีนัตถิทินนัง_ยิฏฐัง_หุตัง คือทำทานแล้วจิตไม่ได้ชำระกิเลส แต่กิเลสยิ่งโต ท่านเท่าไหร่ยิ่งโต ยิ่งไปทานกับธรรมกายยิ่งถูกหลอกเป่าลมฟูฟ่อง ยิ่งอยากไปรวยไปใหญ่ได้วิมานกับบุญเพ้อพก

พพจ.ตรัส อาริโยสัมมาสมาธิ เป็นพยัญชนะเฉพาะของพพจ. ไม่ใช่มิจฉาสมาธิที่เป็นกันเต็มเลย

จงศึกษาจากพระไตรปิฎก เล่ม 14 ข้อ 252-281 "มหาจัตตารีสกสูตร"นั่นเถิด พระพุทธเจ้าตรัสถึง การปฏิบัติ "มรรคอันมีองค์ 8" ไว้อย่างชัดเจนที่สุด

เริ่ม..ข้อ 252 ลำดับแรกพระพุทธเจ้าก็ตรัสว่า "เราจักแสดง สัมมาสมาธิ ของพระอาริยะ (อริโย สัมมาสมาธิ) อันมีเหตุ (อุปนิโส) มีองค์ประกอบ (ปริกขาโร) แก่เธอทั้งหลาย พวกเธอจงฟัง สัมมาสมาธิ นั้น จงใส่ใจให้ดี เราจักกล่าวต่อไป"

ลำดับต่อมา ข้อ 253 ตรัสขยายความว่า "ก็สัมมาสมาธิ ของพระอาริยะ อันมีเหตุ มีองค์ประกอบ คือ สัมมาทิฏฐิ สัมมาสังกัปปะ สัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ สัมมาอาชีวะ สัมมาวายามะ สัมมาสติ"

ไม่มีข้อไหนให้ไปนั่งเพ่งลมหายใจ ที่เป็นการปฏิบัติแบบเก่าเลย พพจ.ไปเห็นเข้าก็สอนอานาปานสติบ้าง แต่ไม่ใช่หลักของศาสนาพุทธเลย ต้องมีสัมมาทิฏฐิเป็นประธาน ถ้าอันนี้ผิดก็ผิดหมด เหมือนโคจ่าฝูงพาลงนรกเลย เป็นประธาน

          [254] ดูกรภิกษุทั้งหลาย บรรดาองค์ทั้ง 7 นั้น สัมมาทิฐิย่อมเป็นประธาน ก็สัมมาทิฐิย่อมเป็นประธานอย่างไร คือ ภิกษุรู้จักมิจฉาทิฐิว่ามิจฉาทิฐิรู้จักสัมมาทิฐิว่าสัมมาทิฐิ ความรู้ของเธอนั้น เป็นสัมมาทิฐิ ฯ
         [255] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็มิจฉาทิฐิเป็นไฉน คือ ความเห็นดังนี้ว่าทานที่ให้แล้ว ไม่มีผล ยัญที่บูชาแล้ว ไม่มีผล สังเวยที่บวงสรวงแล้ว ไม่มีผลผลวิบากของกรรมที่ทำดีทำชั่วแล้วไม่มี โลกนี้ไม่มี โลกหน้าไม่มี มารดาไม่มีบิดาไม่มี สัตว์ที่เป็นอุปปาติกะไม่มี สมณพราหมณ์ทั้งหลายผู้ดำเนินชอบ ปฏิบัติชอบ ซึ่งประกาศโลกนี้โลกหน้าให้แจ่มแจ้ง เพราะรู้ยิ่งด้วยตนเอง ในโลกไม่มีนี้มิจฉาทิฐิ ฯ

เช่น รู้ว่าทานอย่างนี้แหละได้ผล อย่างนี้แหละไม่ได้ผล เป็นต้น ตรงนี้แหละ แล้วคนนั้นคืออย่างไร ทานคือการลดความโลภ ไม่เอา ทานคือให้ คือสละออก ทานไม่ใช่เอามา แล้วอะไรที่เอาออก อะไรที่ไม่เอามา คนไม่เข้าใจว่า เอาออกหรือเอามาคือลาภ ยศ สรรเสริญ​ กาม คือทรัพย์สมบัติ ไม่ใช่ ที่เอาออกคือตัวปรมัตถ์ในจิต

ทานตัวโลภออกไปคุณจะให้วัตถุก็ต้องเอาใจของคุณให้ไปด้วยไม่ใช่วัตถุ แต่ที่ปฏิบัติกันใจกลับเอามากกว่า เช่นให้ห้าบาทจะเอาเป็นล้าน หรือเช่น ชิตังเมโป้งรวยเป็นต้น หรือหวังวิมาน แต่ไม่ใช่ทำให้จิตลดโลภ เลย โดยเอาวัตถุเป็นองค์ประกอบ มันหวงอะไรของตัวก็ให้สิ คุณกล้าให้ล้านก็ให้ล้าน กล้าให้สิบล้านก็ให้สิบล้านแต่นี่ให้ห้าบาทจะเอาเป็นล้าน เช่นซื้อลอตเตอรี่ นี่คือตั้งจิตไว้ผิดร้ายกว่าโจรหัวโจกฆ่าโจรหัวโจก ทานแล้วไม่ได้ผลเป็นนัตถิทินนัง ทานแล้วตั้งจิตไว้ให้ได้มากๆ ได้บ้านกี่หลังได้ยศกี่ขั้น แล้วกรวดน้ำไป….แต่เขาทำกันทั้งประเทศใช่ไหม ?แล้วจะหวังพึ่งอะไร อาตมาไม่อยากพูดว่าอวดดี ถูกต้อง เกรงใจจริงๆ ยืนยันเลยว่าอาตมาถูกต้องท่านทำนี้ผิดหมด เขาก็เลยว่าเอ็งใหญ่อะไรกันนัก เอามาจากไหน อาตมาก็ไม่ได้เอามาจากไหน ก็เอาจากพระไตรปิฎก นี่แหละนัตถิทินนัง ทำทานแล้วจิตไม่ละกิเลส แต่กลับโลภมาให้แก่ตน ตั้งจิตอธิษฐานยึดมั่นเลยว่าจะได้ จิตเป็นประธานเลย สอนอโยนิโสมนสิการ สอนการทำใจไม่ถ่องแท้ไม่ลงถึงที่เกิด อโยนิโสฯ นี่แหละสอนกันผิด จะไปปฏิบัติถูกต้องได้อย่างไร

ในทานมัย คำว่ามัยแปลว่าสำเร็จผล สำเร็จผลเขาได้กิเลสเพิ่ม เพราะทางผิด ต้องเรียนรู้สัมมาทิฏฐิ จะได้เป็นอัตถิทินนัง ทำใจในใจว่าให้เราลดโลภ ถ้าทำใจให้ไม่เป็นทานตัวนี้ไม่ใช่บุญเลย

ยัญพิธีคือศีลพรต คือศีลมัย ส่วนภาวนาคือ หุตัง ที่ท่านแปลว่าสังเวยที่บวงสรวงแล้วก็คือคุณทำพิธีหรือทำทานก็ตาม

ฟังอาตมาแล้วก็บุพเพนิวาสานุสติญาณตามอาตมาก็ยิ่งชัดเจน ว่าอันไหนดีอันไหมไม่ดี อันไหนอาสวะสิ้นแล้ว ไม่ใช่แค่หมดบางส่วนเลยด้วย

4. บุญสำเร็จได้ด้วยการประพฤติอ่อนน้อมถ่อมตนต่อผู้ใหญ่ (อปจายนมัย)

5. บุญสำเร็จได้ด้วยการขวนขวายในกิจการที่ชอบ (เวยยาวัจจมัย)

จะทำทานหรือศีลก็ต้องทำด้วยอ่อนน้อม อย่าไปคิดว่าฉันคือผู้ให้นะคือเศรษฐีนะที่จะมาให้นะ

6. บุญสำเร็จได้ด้วยการให้ส่วนบุญ (ปัตติทานมัย) จิตคุณบรรลุไหม จิตคุณเป็นเปรตก็ต้องหัดทานออกไป สละออกไป ตายก่อนแล้วถึงให้นั้นหรือทำพินัยกรรมนั้นไม่ต้องพูดหรอก ไม่ให้เขาก็เอาอยู่แล้ว

7. บุญสำเร็จได้ด้วยการอนุโมทนา (ปัตตานุโมทนามัย) การที่บอกว่าส่งส่วนบุญส่วนกุศลไปให้กันแล้ว รู้ไหมว่าตายไปแล้วอยู่บ้านเลขที่ไหน จะส่งไปถึงไหมนี่ แล้วแบ่งส่วนบุญกันได้ ก็เอาไปตอนเป็นๆก็ยังเอาไปไม่ได้เลย

ขณะนี้อาตมาอยู่ในฌาน 1 มีวิตกวิจาร จับอ่านอาการทันไหม ในพฤติกรรมนั้นมีกิเลสมาสสังขาริกังด้วยไหม จับผีร้ายนี้ได้ไหม ถ้าทำให้พฤติกรรมนี้จากธรรมะสองเป็นธรรมะหนึ่งให้เป็นเอกัคคตาจิตได้ ก็เป็นวิจาร เป็นพฤติที่เจริญ

8. บุญสำเร็จได้ด้วยการฟังธรรม (ธัมมัสสวนมัย) คือ การตั้งใจฟังธรรมที่ไม่เคยได้ฟังมาก่อน หรือที่เคยฟังแล้วก็รับฟังเพื่อได้รับความกระจ่างมากขึ้น บรรเทาความสงสัยและทำความเห็นให้ถูกต้องยิ่งขึ้น จนเกิดปัญญาหรือความรู้ก็พยายามนำเอาความรู้และธรรมะนั้นนำไปใช้ให้เกิดประโยชน์ สู่หนทางเจริญต่อไป

9. บุญสำเร็จด้วยการแสดงธรรม (ธัมมเทสนามัย)

10. บุญสำเร็จได้ด้วยการทำความเห็นให้ตรง (ทิฏฐชุกัมม์) ทิฏฐิต้องตรงก่อน

จบ

เวลาบันทึก 12 มีนาคม 2563 ( 13:44:39 )

รายละเอียด

590520_พ่อครูเทศนาวันวิสาขบูชา ปี 2559

พ่อครูว่า...ปีนี้ปี 2559 ปีหน้าก็ถึง 2560 วิสาขบูชาที่เราเริ่มเปิดตัวชาวอโศกเมื่อปี 2524 มาได้นักษัตรขึ้นมาอีกจาก 24 มาอีกรอบหนึ่งก็เป็น 48 พศ. 49 อโศกเร่ิมออกการเมือง จาก 49 มาถึงปีนี้ 59 แล้วก็จะเข้า 60 ปีหน้าก็ขึ้นนักษัตรที่ 5  พวกเราก็จะถูกไปว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นในพ.ศ. 2560

ตอนนี้พวกเราเปิดตัวอย่างจริงจังเป็นไปตามอุตสาหวิริยะอาตมาก็อุตสาหะวิริยะที่จะขยายงานขยายผลขยายความรู้ทุกอย่างเท่าที่มีความรู้ความสามารถก็พยายามทำไปเต็มที่อาตมาไม่ได้รามือไม่ได้เกียจคร้านแต่ทำเต็มที่แม้วินาทีนี้ก็ทำอยู่ตลอดก็เห็นอัตราการก้าวหน้าจริงๆ

จะเห็นได้ว่ามาถึงวันนี้แล้วใครรู้ไหมบ้างเอ่ยว่าจริงๆแล้วนี่ธรรมะมีกองทัพ มีคนจะแย่งความเป็นกองทัพธรรมจริงๆแล้วกองทัพธรรมเกิดขึ้นมาแล้วเป็นนิตินัยเลย ไม่ว่าจะเป็นมูลนิธิสมณะก็เป็นประธานได้แต่กองทัพธรรมที่จดทะเบียนจนบัดนี้ตั้งแต่เปิดมาจนบัดนี้ก็มีประธานคนเดียวมาตลอด ก็มีพลตรีจำลอง ศรีเมืองเป็นประธานกองทัพธรรมมาตลอด อาตมาไม่ได้เป็นประธานกองทัพธรรมนะ

พวกชาวอโศกไปทำงานที่ไหนๆเขาก็บอกว่าเป็นคนของจำลองหมด ร้านมังฯร้านไหนๆก็เป็นของจำลองหมดไม่ใช่ของชาวอโศก

มันเป็นความซับซ้อนที่เป็นจริงเป็นอจินไตย หลายเรื่องเป็นอจินไตย อย่างอาตมาเทศน์ความรัก 10มิติก็ไม่ได้วางแผนหรือคิดไว้ก่อน ก็ออกไปสดๆแล้วมาเรียบเรียงทีหลัง มากมายหลายอย่างที่ไม่ขอกล่าว มีตรีมูรติ เป็นหลักฐานยืนยัน

พวกเราทำกันมาทุกวันนี้ยิ่งทำให้เห็นความเป็นจริงมีทั้งตัวบุคคลมีทั้งรูปทั้งนามยืนยันให้เห็นจริงๆ ตอนนี้อาตมาก็เห็นว่าเป็นเรื่องที่เป็นไปตามธรรม ตอนนี้ดาวเทียมนั้นดับแล้วใครไปให้ดาวเทียมดับไม่ใช่ความผิดของเราตอนนี้ก็ยังออกอากาศไม่ได้ก็เป็นความจริงเพราะฉะนั้นมีแต่พวกเราได้รู้ได้ฟังสิ่งที่อาตมาพูดนี้ก็เป็นอจินไตยอย่างหนึ่งพวกเราได้ฟังแต่ชาวบ้านชาวเมืองไม่ได้ฟังนี่เป็นเรื่องสัจจะอะนะอาตมาไม่ได้เดือดร้อนใจอะไร รู้ว่าโอกาสมันเป็นเช่นนี้ 

องค์คุณของอุเบกขามี

ปริสุทธา ปริโยทาตา มุทุ กัมมัญญา ปภัสสรา เราต้องอ่านอาการ แล้วรู้ความเป็นเพศ ซึ่งอันหนึ่งจะเป็น Kinetic ตัวนิ่ง อีกอันตัวเคลื่อน เป็น Dynamic เป็นธรรมะสองทั้งนั้น จะรู้อาการต้องอ่านของตัวเอง  จะมีลักษณะของอาการเรียกว่านิมิต  ตัวเคลื่อนก็เป็นอิตถีภาวะ

แม้อาการของความบริสุทธิ์ต้องรู้นะว่าอย่างนี้ใช่บริสุทธิ์อย่างนี้ไม่ใช่ ต้องกำหนดเอาเองว่าอาการบริสุทธิ์ผ่องใสขนาดไหนมีอาการเคลื่อนไหวประกอบ ซึ่งการเคลื่อนไหวนี้จะเกิดพลังงานเกิด action reaction เป็นพลังงานไฟพลังงานลมเราก็จะต้องอ่านอาการนั้นออก

ไฟก็ร้อนลมก็มีแรงดัน มีแรงดันเบาแรงก็ต้องอ่านออกที่เป็นนามธรรมและเป็นอรูป มีปริสุทธา ปริโยธาตามีความเกี่ยวข้องกับสิ่งแวดล้อมสัมพันธ์กระทบกันไปมาหลายชิ้นถ้า 3 หน่วยก็หลายชิ่ง ถ้า 5 หน่วยก็หลายชิ่ง ขึ้น 9 หน่วยก็กระทบกันไปต้องรู้สภาวะเหล่านั้นแล้วยิ่งกระทบกันมากขึ้นมันก็ต้องมี action reaction มีพลังงานที่จะต้องเกิดหมุนเวียนกระทบแรงขึ้นแล้วคุณสงบอยู่ไหมเป็นอาการบริสุทธิ์อยู่ไหมสะอาดอยู่ไหมเมื่อถูกกระทบแรงขึ้นมามันมีความร้อนมีความแรงมีอะไรก็แล้วแต่คุณยังอยู่ได้ทนได้นิ่งได้เฉยได้มันก็ยิ่งกว่าความหมายของบริสุทธิ์ทาปริญทาตาก็มีเหตุการณ์เพิ่มขึ้นอีกแต่คุณก็ยังรักษาความบริสุทธิ์นี้ได้หรือไม่ได้ด้วยง่ายหรือยากดูได้เต็มที่หรือไม่เต็มที่   ก็ ดูมุทุ จิตจริงๆของคุณทำได้หรือเปล่า

คุณมีทั้งลักษณะเคลื่อนไหวและนิ่ง 2 อย่างครบพร้อมไหมสัมผัสอย่างไรก็สะอาด ปริสุทธา ปริโยทาตา ก็มีพลังงานสะอาดไปทำกรรมต่อก็ขึ้นกับความมุทุ มีกัมมัญญา ถ้าไม่จริงก็มีกรรมที่มีเศษส่วนที่ไม่สะอาดปนอยู่ แต่ถ้ามีการสะอาดจริงกัมมัญญาก็สะอาดสุดท้ายก็ปภัสสรา สะอาด สู้แล้วงานแล้วสะอาดหัวท้ายสะอาด ประสิทธิภาพของจิต เป็นได้ถึงขนาดนี้เราทำได้ขนาดไหน

คุณต้องทำเอาเองเพิ่มประสิทธิภาพของจิตของคุณเองและเป็นไปได้นี่คือความรู้ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่สุดยอด ธรรมะ พวกเรามารวมกันเป็นพลังงานองค์รวมอยู่ในกรอบทฤษฎีของพระพุทธเจ้ามากหรือน้อย ที่ได้จริงหรือไม่จริงเท่าไรอาตมาเชื่อว่าพวกเรามีความจริงใจที่จะให้ได้ดีทั้งนั้นแต่มันได้เท่านี้ ก็เป็นสัจจะความจริงทั้งนั้น

เมื่อได้แล้วทุกคนมารวมกันก็เป็นพลังงานองค์รวมพวกเรามีความมักน้อยมีความสันโดษเราไม่เอามันก็เป็นความจริงของความจริงแต่ละคนมีความจริงนั้นนั้นนอกจากไม่เอาแล้วมีสมรรถภาพมีความขยันความสามารถแต่ละคนก็ทำได้ทำได้จริงมันก็ออกมาเป็นผลงานจริง

หมู่กลุ่มนี้อยู่อย่าง มีวรรณะ 9

วรรณะ 9

1. เป็นคนเลี้ยงง่าย (สุภระ)

2. บำรุงง่าย (สุโปสะ)

3. มักน้อย กล้าจน (อัปปิจฉะ)

4. สันโดษ ใจพอ (สันตุฏฐิ)

5. ขัดเกลา (สัลเลขะ)

6. กำจัดกิเลส มีศีลเคร่ง (ธูตะ)

7. มีอาการที่น่าเสื่อมใส (ปาสาทิกะ)

8. ไม่สะสม (อปจยะ)

9. ปรารภความเพียร ยอดขยัน (วิริยารัมภะ)

(พระไตรปิฎกเล่ม 1 “ปฐมปาราชิกกัณฑ์” ข้อ 20)

อยู่กันอย่าง กลมกลืน harmony เป็น unity of diversity เป็นหมู่ที่มีความหลากหลายมากแต่อยู่กันได้อย่างกลมกลืน

จะทำได้ต้องมีศิลปะอย่างยิ่ง เป็นศิลปะอันเป็นมงคลอันอุดม นอกจากจะสัลเลขแล้วยังมีธูตะ ศีลเคร่ง แม้ศีลเคร่ง แต่คนที่บรรลุศีลนั้นแล้วได้แล้วไม่เคร่งไม่อยากได้โดยไม่ยากไม่ลำบาก นี่คือธูตะ

อาการน่าเลื่อมใสนั้นไม่ใช่เบาตลอดกาลหรือหนักตลอดกาลไม่ใช่ ต้องรู้ศิลปะประมาณอันเหมาะควร มีสัปปุริสธรรม มีมหาปเทส 4 เข้าใจองค์ประกอบจัดสรร แล้วก็มีอปจยะ มีความไม่สะสม แต่มีความขยันเสมอ วิริยารัมภะแต่รู้จักพักรู้จักเพียร

นี่คือวรรณะ 9 คือบันได 9 ขั้นของพระพุทธเจ้า ผู้ได้คุณวิเศษนี้ได้ก็มีจริงแล้วมารวมกัน พวกเราอยู่ในเกณฑ์ทำงานฟรี มีกี่ % ที่ทำงานฟรี ก็ร้อย %

มาถึงวันนี้ ชม.นี้วินาทีนี้ยังมีคนชนิดนี้ไม่ใช่คนเดียว แต่มีเป็นร้อยเป็นพัน แล้วจะทวีขึ้นไหม อาตมาแน่ใจว่าทวีขึ้นแน่ โลกต้องการคนชนิดนี้ แล้วอย่าลืมว่าต้องมาจน

คนเขาอาจบอกว่ามาจนได้อย่างไร? แต่อาตมาแน่ใจว่าลึกๆเขารู้ ปัญญาคุณจะชัดเจนเลย จะเห็นว่านี่ประเสริฐนี่ดี คนใหญ่สุดในประเทศก็บอกว่าต้องมาเอาแบบคนจน แล้วคนที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย ปชช.ยอดบูชาเคารพเลย อะไรมันจะไม่จริงเล่า พวกเรายิ่งจริงตามนี้เลย นี่คือสิ่งยืนยันเป็น Phenomena เป็นปาตุภาวะหรือปาตุสัจจะ

ถ้าใช่อันนี้จริงที่ไหนๆก็ต้องมา ถ้าไม่จริงก็มาไม่ได้

พวกเราเป็นสังคมเจริญ สังเกตตรงไหน ...ง่ายๆตามหลักเศรษฐศาสตร์คืองานตกคน แดนดินที่คนรวยกันคนเขาตกงาน จะรวยไปทำไม คนรวยเอาเงินจ้างคนทำงาน คนก็ยิ่งตกงาน แต่ที่นี่งานตกคน เพราะเจ้าของโครงการจ่ายหมดแล้วก็เลยต้องมีงานตกคน ….งานเรามีมากลูกรัก…

อาตมาขอใช้อนาคตังสญาณ บอกว่าทฤษฎีนี้เป็นปชต.ที่หนึ่งของทุกกาละทุกยุคสมัยเป็นทฤษฎีที่หนึ่งของเผด็จการ เผด็จการอย่างเมตตา จริงใจ สะอาดบริสุทธิ์ทำเพื่อสังคม นี่คือการเผด็จการของสัจจะของพุทธ เผด็จการที่ไหนจะสู้ได้ ที่นี่ทำงานเอาเข้ากองกลาง 100% เลย

คุณเสีย 100 ก็ได้ 100 คุณเสีย 70 ก็ได้ 70 คือที่เสียนี่แหละคือคุณได้ …

เราจะอยู่ไปนานเท่าใดนานกว่าสมบัติทางโลกีย์ กองสมบัติโลกีย์จะถูกตีแตก เร็วกว่าของเราแน่ เร็วกว่า แน่ ที่นี่ไม่ตีแตกง่ายหรอกกองสมบัติ ถึงบอกว่าที่นี่เป็นที่ยั่งยืนบริสุทธิ์ยาวนาน ง่ายกว่าด้วย สะดวกกว่าด้วย สัจจะสิ่งเหล่านี้จะค่อยเป็นไป

วิสาขบูชาปีนี้มีสิ่งใหม่เกิดขึ้นเป็นราศีรังสีของความเจริญ วิสาขบูชาปีแรกๆอาตมาไม่ได้ให้ทำอะไรนะ แต่ค่อยๆเกิดรูปร่างมีความคึกคักครึกครื้นเกิดขึ้น มีกิจกรรมเพิ่มขึ้น เราก็ไม่ค่อยได้ทำอะไรมากมายนัก เราเอาเนื้อหาเป็นหลักการฟังธรรเป็นหลักต่อไปจะมีอะไรเพิ่มขึ้น จะเป็นไปตามสัจธรรม

ก็ยินดีต้อนรับแมงเม่าทั้งหลายบินมาสู่กองไฟฌาน ...จบ

เวลาบันทึก 12 มีนาคม 2563 ( 13:45:15 )

รายละเอียด

590522_วิถีอาริยธรรม บ้านราชฯ เรื่อง อริโยสัมมาสมาธิ

ส.ฟ้าไทว่า...วันนี้วันอาทิตย์ที่ 22 พฤษภาคม 2559 ที่บ้านราชเมืองเรือก็มีฝนตกทำให้เราต้องเร่งผลิตปุ๋ยส่งชาวนาชาวสวนเราผลิตส่งไม่ทันเลย ก็เป็นนิมิตหมายที่ดีที่จะให้ชาวนาชาวไร่ได้ใช้ปุ๋ยอินทรีย์

วันนี้พ่อครูจะมาบรรยายเรื่องสัมมาสมาธิ หรือสมาธิพุทธ ก็ตั้งใจอธิบายทุกทีตั้งไปแล้วใครที่ตั้งมันก็ล้มเองก็ตั้งมันอีก ตั้งแล้วตั้งอีก

ก็ขอส่งข่าวคราวอาศัยโทรทัศน์บุญนิยมก็คงจะมีคนที่เปิดดูโดยเฉพาะคนที่ชื่อว่าเพื่อนอาตมานั้นมีมิตรดีมีเพื่อนเก่าๆก็พยายามโยงใหญ่มามาสู่จุดสำคัญจุดนี้มาไม่ค่อยมาอาตมาก็หาเพื่อนอื่นๆไปแม้จะรู้จักกันหรือไม่รู้จักกันก็พยายามหว่านเสน่ห์ไปได้เรื่อยๆเสน่ห์ก็ไม่ค่อยจะมีก็ยังพอได้ติดติดมาบ้างก็ได้เท่าที่ได้เพื่อนคนเก่าๆก็พยายามโยงใยให้มา

ใครจะว่าอาตมาหลงตัวเองก็ได้ แต่ว่าอาตมาได้จุดนี้ คือสัมมาสมาธิ

ในโลกเขามีสองสมาธิ คือ analysis vs hypnosis แล้วก็ชื่อว่าสมาธิทั้งคู่ ตั้งมั่นได้ทั้งคู่ เหมือนนิวเคลียร์ฟิวชั่นกับฟิชชั่น  ก็มีกระแสบวกกระแสลบ พวกที่ดิ่งเดี่ยวเป็นหนึ่งเดียวก็ได้ความจริงนิ่งสดับไม่รับรู้แต่ของพระพุทธเจ้านี้ทำให้สองได้เป็นหนึ่งได้และเข้าใจ 2 เข้าใจหนึ่งก็จะอนุโลมปฏิโลมอยู่กับโลกได้อย่างประนีประนอมอยู่อย่างปรองดองอยู่อย่างไม่ทะเลาะกันอยู่อย่างอาศัยกันและกันและสำคัญที่สุดคือตัวอย่างยอมเป็นผู้เสียสละเป็นผู้แพ้ได้ผู้ที่ชนะทุกสิ่งทุกอย่างทั้งโลกที่เขาจะชนะเป็นที่สุดในโลกแต่เขาเป็นผู้พิชิตรอบโลกไม่ได้ก็เพราะเขาแพ้ไม่เป็น

ผู้ที่จะชนะสูงสุดที่สุดในโลกเขาชนะทุกสิ่งทุกอย่างในโลกเลยแล้วเขาก็จะเป็นชนะทุกสิ่งทุกอย่างในโลกจริงๆด้วยถ้าเขาทำสิ่งนี้ได้คือเขาต้องแพ้ถ้าเขาแพ้ได้เขาเป็นผู้ชนะสูงสุดในโลก เขาเป็นผู้ชนะสูงสุดในโลกไม่ได้เพราะเขาแพ้ไม่เป็น

นี่แหละคือสุดยอดพระอันตะมาถึงทุกวันนี้ไม่มีปัญหาเลยเพราะอาตมาแผลเป็นและสมาไม่มีหยุดอาตมาแพ้แต่อาตมาไม่มีหยุดพัฒนาสร้างสรรค์ไปเรื่อยๆทุกวันนี้ก็ประสบผลสำเร็จไปเรื่อยๆก็ขอส่งข่าวถึงเพื่อน อาตมาต้องมีลูกมากก็เลยเหมือนทิ้งเพื่อนแต่ก็ไม่ได้ทิ้งหรอกการมีเพื่อนนี่มันสุดยอดการมีศัตรูหนึ่งคนก็มากไปแล้วแต่การมีเพื่อนมีมิตรมีสหายดีเท่าไหร่เท่าไหร่ก็ไม่พอ

มีเพื่อนเยอะเพราะเรียนซ้ำชั้นหลายปี ก็ได้เพื่อนเยอะ …

ที่รร.เพาะช่าง อาตมาก็เป็นประธานนักศึกษาเป็นคนแรก เป็นยุคปชต. ซึ่ง พระพุทธเจ้าได้สอนปชต.สุดยอด แล้วมีหลักนานาสังวาส คือ ให้ปฏิกโกสนาคือ ท้วงกันติงเตือนกันได้เต็มที่แต่จะมาฟ้องร้องทำอธิกรณ์ไม่ได้

ปชต.ก็มีสุดวิสัย มีธรรมะสอง เจโตกับปัญญา ในโลกก็ต้องมีนิวเคลียร์ฟิชชั่นกัลฟิวชั่น พีชนิยามก็มีสอง จิตนิยามก็มีสอง เป็นภาวะสอง ผู้รู้จักธรระมสองภาวะสองก็ไม่ยึดมั่นฝ่ายใด มีแต่เอาปัจจุบันองค์ประกอบ วินิจฉัยตามมหาปเทส และสัปปุริสธรรม 7 อะไรควรไม่ควรแม้ไม่มีในมหาปเทสก็ใช้ความควร สุดท้ายใช้เยภุยสิกา คือพลังเสียงข้างมาก แล้วจากไหนก็ต้องในสภา ในสภาต้องเอาผู้รู้เอาบัณฑิต อย่าเอาสมาชิกที่พาลมาเป็นสภา แล้วตัดสินเสียงข้างมากชนะก็จบไม่มีอะไรมากกว่านี้แล้ว สุดยอด

ปชต.หากเข้าใจแล้วจะเข้าใจถึงนามธรรม ในพีชะ ในอุตุ พลังงานเร่ิมต้นที่มันไม่รู้ตัวตน ไม่ทำร้ายใคร มีญาณหยั่งรู้พลังงานเหล่านี้แยกธรรมะสองได้ทุกฐานะ สุดท้ายมีกรรมกับธรรมะ กรรมคือปัญญา ทุกอย่างสมบูรณ์แบบรู้รูปรู้นามรู้ธรรมะสอง รู้เจโตกับปัญญา รู้กรรมกับธรรมะ

เมื่อชัดเจนจึงสั่งสมพลังงานปัญญากับเจโต ที่รวมเป็นพลังงานที่ทั้งรู้และมีเจโต แล้วจะเลือกอะไรก็ใช้มหาปเทส และสัปปุริสธรรม 7

ตอนนี้เราสร้างเชื่อที่มีDNAพุทธได้แล้วเป็นแต่จะพัฒนาต่ออย่างไรขยายอย่างไร รู้ว่าไม่ง่าย เพราะเป็นยุคหางศาสนาพุทธแล้วเลยครึ่งแล้วแย่ลงไปแล้ว ศาสนาพุทธไปถึง ห้าพันปี แต่ถ้าตอนนี้เลยสองพันเจ็ดร้อยแล้วไม่ได้ก็แย่ อาตมาก็เลยต้องหนักเป็นหลัก 7 ที่หนัก หลัก 8 นี้ค่อยยังชั่ว

Sms 19พ.ค.59

0895781xxx สนับสนุนภิกขุณี ไม่ต้องมีสำนักพุทธและมหาเถรสมาคม ตั้งมหาพุทธบริษัทแทนและปฎิรูปพระ

พ่อครูว่า คิดได้แต่จะทำได้หรือไม่ ก็คิดกันไปทำกันไป เราหาทางออกที่สิกขมาตุ แล้วพาสิกขมาตุนี้ไปถึงอรหันต์ได้ไหม ก็ได้ ยืนยันเลย ถือศีล 10 ให้จริงให้เคร่งตามพระพุทธเจ้าสอน เณรนี่บรรลุเป็นอรหันต์ได้

ถ้าอาตมาลากชีวิตไปถึง 151 ปีจะมีคณะรัฐบาลโลกุตระที่บริหารประเทศด้วยแบบคนจน ขาดทุนของเราคือกำไรของเรา แล้วเราจะสร้างสรรให้เกินแล้วแจกจ่ายแก่ชาวโลก เมืองไทยศิวิไลซ์แน่นอน ตามในหลวงตรัส เราก็รวยพอควร แต่เราไม่รวยมาก เราไม่สะสม เราอุดมสมบูรณ์พอกินใช้แล้วแจก มีสมรรถนะมีน้ำใจ

1.ไม่เป็นหนี้ 2.พึ่งตนเองให้รอด 3.ทำให้เกินกินใช้ 4.แจกจ่ายเผื่อแผ่คนอื่น

เราเป็นผู้ให้นี้ ขาดทุนของเราคือกำไรของเรานี่แหละไม่มีอะไรลบล้างได้ แล้วเราไปรอดแล้วชนะด้วยอย่างสวยงามด้วย ไทยเราทำได้แต่คนยังเชื่อน้อย เลยมีอัตราก้าวหน้าน้อย ถ้าเมืองไทยสัมมาทิฏฐิร่วมมือเอาใจโถมเลย หนักหนาเหน็ดเหนื่อยหน้านองน้ำตาก็ช่วยกันไป รับรองว่าไปรอด ทุกวันนี้ Globolization ถึงกันหมด ไทยกับอเมริกานี่ตรงกันข้ามสุดแล้ว ถ้าเดินตรงสั้นสุด แต่ถ้าเดินอ้อมก็ไกลสุด เจาะรู้โลกก็ถึงกัน

อาตมาไม่ได้ดูถูกภิกษุณี ถ้าดีเราก็ยินดี แต่ถ้าไม่ดีก็ไม่ชื่นชม

0812655xxx เมื่อวานดูรายการคมชัดลึก รู้สึกไม่ดีเลยที่พระพยอม เอ่ยถึงอโศกลักษณะเหมือนดูแคลน พิธีกรน่าจะห้าม

ตอบ...ขออภัยพระพยอมก็คือท่าน ท่านก็มีกลุ่มท่าน คนเราโง่เท่าที่คนเราฉลาด คนเราฉลาดเท่าที่คนเราโง่

0822712xxx เขาบอกว่าศีล5ไม่มีในพระไตรปิฏก พระพุทธเจ้าไม่เคยสั่งสอน จริงมั้ยครับ.

ตอบ...คนถามคือคนไม่รู้ ในจุลศีล มัชฌิมศีล มหาศีล มีหมด ในจุลศีลมีไว้หมด ไปทบทวนให้ดี

0805925xxx คนที่มีบุญเก่าในธรรมจะเพียรสร้างกรรมดีรักสันโดษเห็นภัยแห่งกาม!

คนที่ฟังธรรมเข้าใจง่ายเพราะมีอุปนิสัยเก่าแต่ปางก่อนที่สะสมมา! แต่ผู้ที่เพียรดับบาปบุญดีกว่าผู้ใฝ่ธรรมไม่เพียรดับกิเลส?นู๋ก็เป็นจังซี้บัวตูมบ่บาน!

ตอบ...สรุปแล้ว ก็พัวพันกันอยู่ไม่ว่าคำว่ากาม สันโดษ หรือสร้างกรรม บุญเก่า นัวนังกันอยู่ก็ค่อยๆคลี่ แก้แหไป เหมือนช่างหูกช่างทอก็แก้ปมไหมปมด้ายไป ดีกว่าผู้ไม่เพียร

0892297xxx ลูกฟังเสียงพ่อท่านจากเท็ปจากชีดีเกือบทุกวันมา30ปีจนเด๋วนี้ได้ดูจากบุญนิยมทีวีปีหนึ่งๆขาดไปสัก10วันมังคะลูกเห็นว่าพ่อท่านเทศน์เก่งดีวันดีคืนเข้าใจง่ายมีอารมณ์ขำสนุกตลอดลูกต้องติดตามทุกวันแล้วลูกตรวจตนนิสัยดีขึ้นเรื่อยๆเจ้าค่ะกราบขอบพระคุณอย่างสูงยิ่ง

0893867xxx ธรรมมงคล38ปก.ที่พ่อครู สอนทำให้รู้จักมิตรเทียมจอมเสแสร้งได้ดีเป็นมิตรปฏิรูปก์มี หรชน,วจีบรม,อนุปิยภาณี,อปายสหาย! ส่วนมิตรแท้ที่อยู่ไกลตัวแต่จริงใจที่สุดเป็น สุหทมิตร มีอุปการณ์,สมานสุขทุกข์,อัตถักขายี,อนุกัมปี!เป็นมิตรดี ตรงตามอุปัฑฒสูตรในพระตปฎ.ไหม?

ตอบ...วจีบรมคือยึดเอาคำพูดเป็นใหญ่ 

อนุปิยภาณี คือคนช่างพูดต่อยหอย อะไรเล็กๆน้อยๆก็เก็บหมดคือกุ้งฝอย ฟรุ้งฟริ้ง

อปายสหาย คือร่วมประโยชน์กันจนละเอียด คือไม่ติดประโยชน์แต่รู้ว่ามีละเอียด สหาย คือผู้ร่วมประโยชน์

อนุกัมปีคือผู้มีความอนุเคราะห์

ตอบว่า ตรงกับมงคล 38 หมด รายละเอียดต่างๆอยู่ในมงคล 38ที่รวบรวมตั้งแต่รูปธรรมละเอียดถึงนามธรรมที่สุดแห่งที่สุด

กรรมที่ทำนั้นดีในระดับในในกัลยาณธรรมหรืออาริยธรรม

สามเส้า 1.ไม่ดี 2.ดีกัลยาณธรรม(โลกียะ) 3.ดีเป็นโลกุตรธรรม ก็แยกพลังงานเหล่านี้ได้จริง ผู้ที่รู้จักพลังงาน สองหรือสามเส้าแล้วรวมให้เป็นหนึ่งได้ ที่มันเกินสลายหายไปจับไม่ติดก็ทิ้งมันไป isotope ก็จับไม่ได้ก็ปล่อยไป คนเก่งที่สุด เก็บ ได้แค่ half life กึ่งเดียวก็เก่งแล้ว

0893867xxx กราบขอบคุณพ่อครูกับธรรมนัตถิสุกตทุกฎานังกัมมานังผลังวิปาโก!ผลวิบากของกรรมที่ทำดีทำชั่วแล้วไม่มีผลเป็นมิจฉาทิฐิสาธุ ขอบคุณบุญนิยมกับธรรมพ่อครูสอนอันมีปรฑัตตูปชีวกเปตฤาคนที่ยังต้องอาศัยผู้อื่นที่มีรูปธรรมสูงช่วยทำให้ชีวิตเกิดชีวิตเป็นไป

 0805925xxx บายก่อนเน้อต้องตื่นเช้าใส่บาตรสวยๆพระล่องหน!บายๆ:-)

0818557xxx กราบนมก.พ่อท่านๆตอบคำถามได้ดีมากๆๆค่ะ

จากกูรู สู่แดนธรรม

ผมก็อยากถามพ่อท่านเหมือนกันครับ

สมัยก่อน ราวๆ ปี 2537 พ่อครูถามว่า "ใครแปลคำว่า กัมมะหรือกรรม ได้ถูกต้อง อาตมาจะให้เป็นพระโสดาบัน" .. ทุกคนส่วนมากมักจะแปลว่าการกระทำ แต่พ่อครูก็เฉลยว่า กรรมะแปลว่า ทำการงาน

คำถามคือ การแปลหรือการอธิบายความได้อย่างต่างไปจากคำมาตรฐานทั่วไปนี่ สามารถบ่งบอกถึงภูมิจิต ภูมิความรู้ ความมีความเป็น ของผู้นั้นได้ ใช่ไหมครับ

ตอบ...ทุกอย่างเป็นสอง แต่เราทำให้เป็นหนึ่ง เราทำการงานแต่ไม่ยึดมั่นถือมั่นทำให้ดีที่สุดแล้วจบ

อาตมาจะขยายความคำว่าสมาธิ เมื่อวานนี้ฟังอ.รัตนาภรณ์ ธรรมโกศลอธิบายสมาธิว่า เริ่มที่Focus แล้วเป็น Concentrate ก็มีจิตวิญญาณประกอบ แต่ว่าอ.ว่ายังไม่สูง ต้องมี Meditation จึงสูง เป็นคำนาม รวมหนึ่งได้ พ่อครูว่า...จริงๆ Concentration นี้รวมให้เป็นหนึ่งได้เป็น Supraconcentration สิถึงสูงกว่า

1.Focus

2.Concentration

3.Meditation

4.Supraconcentration

พวก Meditation คือ พวก hyponotize รวมนิ่งไม่ได้วิจัยอะไร สะกดแน่แน่ ตีดิ่ง ส่วน Supraconcentration คืออริโยสัมมาสมาธิ เป็นการเรียนรู้ความเคลื่อนไหวของจิตใจ ไม่ใช่รวมให้นิ่ง แต่วิจัยถึงอาการ แยกอาการลิงคนิมิตอุเทส ที่อาตมาอธิบายคืออุเทศให้คุณเข้าใจ

อาการสองอาการก็ต่างกัน นิมิตสองนิมิตก็ต่างกัน เป็นลิงค หรือเพศก็ตั้งแต่อ่านองค์รวมเรียกว่ากาย กายคือภาวะสอง ธรรมะสอง เมื่อมีองค์รวม รวมกันแล้วคุณแยกไม่ออกก็เรียกกาย ถ้าแยกกายออกว่ามีสองก็เป็นกายในกาย

ผู้ที่จะแพ้สูงสุดคือผู้มีน้อย ผู้ที่มักจะเอาชนะคือผู้เอามาก ผู้เอา 2 ก็ชนะ 1 แต่ 1 นั้นชนะ 2 ในทางน้อย ผู้เอา 1 ก็ชนะ 0 แต่ 0 นี่ไม่เอาเลย แต่ผู้ชนะจริงๆคือผู้ไม่เอาเลย เขายอมสละให้ ถ้าคุณเข้าใจตรงนี้ก็จบ

ถ้าเราได้ 2 เขาเองเขายอมเอา 1 เราก็ยกย่องเขาได้ ดีที่เขาได้เสียสละ แล้วไม่ต้องไปข่มเขา เขาเสียสละจริง เขาสามารถเอา 2 ได้แต่เขาเอา 1 หรือเขาสามารถเอา 1 ได้แต่เขา 0 ได้เลย

ใครที่จะ 0 ได้จริงๆคือจบ

ในธรรมะสองนี้ท่านแยกเป็น 4 อาตมายังค้นหาต้นตอในพระไตรฯไม่เจอ..

ลักษณะ สสัมภาระ อารัมนะ และสมมุติ สี่อย่างนี้ไปกับธาตุ 6 ดินน้ำไฟลมอากาศวิญญาณ ใช้สัมผัส 4​นี้มาศึกษา

ดินมี ลักษณะ สสัมภาระ แต่ดินไม่มีอารัมนะ แต่ดินมีสมมุติ

น้ำ ไฟ ลมก็เช่นกัน

อากาศหาลักษณะยาก ไม่มีกรอบขอบเขตขีดเลย ไม่มีเส้นแสงสีเสียงเลย แต่มีสสัมภาระ แต่ไม่มีลักษณะ ไม่มีอารมณ์ ไม่มีสมมุติ ไร้ลักษณะ

วิญญาณไม่มีลักษณะ แต่มีสสัมภาระ(สำหรับผู้ที่ควบคุมจะให้มีหรือไม่มีก็ได้ ผู้อรหันต์ทำได้) อารัมนะ และสมมุติ

ส่ิงเหล่านี้จะรู้ได้ต้องมีผัสสะ ขนาดมีผัสสะยังอธิบายกันแทบหัวแตกเลย หลับตาปฏิบัติหมดประตูปิดประตูเรียนรู้ลักษณะ 4 นี้เลย

การปฏิบัติ หลับตาทำสมาธิ ที่นิยมกันคือ Meditation จึงปิดประตูให้รู้จักรู้แจ้งรู้จริง ความเป็น ดินธาตุ น้ำธาตุ ลมธาตุ ไฟธาตุ อากาสธาตุ วิญญาณธาตุ ที่สัมบูรณ์ด้วย รูปกาย นามกาย และปิดประตูที่จะได้รู้จักรู้แจ้งรู้จริง ความเป็นธรรมะที่อยู่ในลักษณะ ดิน น้ำ ลมไฟ อากาศ วิญญาณ

แต่ถ้าปฏิบัติตามทฤษฎี หรือทิฏฐิของพระพุทธเจ้าคือปฏิบัติลืมตา มีสัมผัส 6 จึงมีวิญญาณ​6 อายตนะ 6 เวทนา 6 ตัณหา 6 อุปาทาน 4 ภพ 3 ชาติ 5 จัดการสังขาร 3 ได้บริบูรณ์​สำเร็จเป็นอภินิหาร  3 ได้สัมบูรณ์

ด้วย มรรค 7 องค์ แล้วเกิดสัมมาสมาธิ บรรลุ วิชชา วิมุติ หรือด้วยโพธิปักขิยธรรม 37 แล้วเกิดโลกุตระ 37 บรรลุธรรม โลกุตร 9 ได้สัมบูรณ์​

สัมประสิทธิ์ของพีชนิยามก็แค่อยู่กับตัวเอง แต่จิตนิยามสามารถรู้พลังงานตัวตั้งสัมประสิทธิ์แล้วรู้นอกได้อีก สามารถเก็บเอามาใช้เป็นหรม.หรือครณ.ได้อีก หารร่วมมากหรือคูณร่วมน้อย ต้องกลั่นเอามา จะได้ปรอท หากเอามามากไม่กลั่นก็ได้แต่โฟม หารร่วมจากคนมากแต่เอามาแค่น้อยจึงได้แก่น แต่เราก็รู้มวลรวม มีตัวเลือกเอาส่งควรได้ก่อน นี่คือรายละเอียดของปัญญาธาตุรู้ที่ได้สั่งสมมา จะได้อัตราก้าวหน้า

ผู้จะรู้จักสังขาร 3 กายคือรวมรูปนาม จิตสังขารคือเอาแต่จิต อาศัยพลังงานจิตมาแยกแยะอ่าน จนรายละเอียดของจิต ทำการ ตักกะ วิตักกะ สังกัปปะ  อัปปนา พยัปปนา เจตโสอภินิโรปนา วจีสังขารา

กายสังขารรวมทั้ง Cytoplasm และ Protoplasm (กรอบกาย) เราไม่ยึดมั่นถือมั่น เมื่อถึงเวลาเราก็ทิ้ง Protoplasm เหลือแต่ Zonar Pellucidar จึงเกิดการแตกตัวขึ้นมา ตัวยอมนี่ทำให้เจริญ​แต่เรารู้จักสัดส่วนการยอมจะผสมส่วนอะไร เราก็ยอม Cytoplasm ก็จะเจริญ​แตกตัวไป

จะรู้จัก กายสังขาร วจีสังขาร จิตสังขาร จะรู้การเกิด 5 คือ ชาติ สัญชาติ (เท่าที่คุณจำได้มาเป็นสัญชาติ )

วิญญาณแยกได้เป็นสองคืออิตถีภาวะกับปุริสภาวะ เราถือว่า ปุริสภาวะเป็นพลังงานบวก เป็นแกน มีพลังงานลบคืออิตถีภาวะ ทำงานร่วมด้วยแต่เอาบวกเป็นแก่น เราขจัดพลังงานลบไปเท่าที่ไม่ได้อาศัย แต่ที่อาศัยได้ก็ทำไป เหมือนฟิชชั่น อะไรใช้ได้เอาเอามาเป็นฟิวชั่น ที่เราคัดออกเพราะว่ามันกวน

ก็เกิดผลสร้างสรรไปเรื่อยๆส่ิงเหล่านี้เกิดจากพลังงาน นาม 5 คือ เวทนา สัญญา เจตนา ผัสสะ มนสิการ

เวทนาเป็นตัวถูกรู้ อารมณ์โกรธ รัก ชอบ หลงก็กำหนดรู้อาการ แล้วแยกเวทนา 108 ก็แยกอะไรควรตัดก็ตัด (เคหสิตะ) อะไรทำได้ก็เนกขัมมะ เก็บได้ ได้มาเป็นเวทนา 108 เหตุของเวทนาก็คือจิต

สราคะ สโทสะ สโมหะเป็นตระกูลที่ต้องขจัดออก จนหมดอกุศลจิต เหลือจิตทรงไว้คือธรรมะ เป็นสิ่งที่ดีที่ควรเอาไว้ ก็เรียนรู้นาม 5 นี้

เจตนาคือมุ่งหมาย จะมุ่งเป๋หรือตรงก็ต้องทำทิฏฐุชุกัมม์อันนี้ เราต้องพยายามให้ตรงที่สุด

อธิบายมาถึงขนาดนี้แล้วพอจะวางได้ไหม สำหรับผู้หลงยินดีในสมาธิหลับตา

พวกหลับตากอดคอกับพวกขี้เกียจ และก็กอดคอกับพวกนักเลี่ยง อย่างคุณนักรบธรรมนี่ กอดคอกับพวกนักเลี่ยงกับพวกขี้เกียจ

ชาติ 5 คือชาติสัญชาติ

อบายนี่คือขี้แท้ๆ อบายคือขี้ ภาษาบาลีคืออุจจาระ มาเป็นภาษาไทยคืออุจาด มาจากอุจจาระ สรุปแล้วจะเข้าใจยิ่งขึ้นใน วิญญาณ​6 อายตนะ 6 เวทนา 6 ตัณหา 6 อุปาทาน 4 ภพ 3 ชาติ 5 จัดการสังขาร 3 รูป 28 วิญญาณ 6

ชาวพุทธในปัจจุบันนี้ แม้แต่คนผู้เรียกตนว่า นักปฏิบัติธรรม หรือพระที่หลงยึดตัวตนว่า เป็น“พระกรรมฐาน-พระปฏิบัติธรรม”แต่ละล้วนไม่ได้เห็นความสำคัญของ“ปฏิจจสมุปบาท” เอาแต่หลับตาทำสมาธิ 

จึงมิจฉาทิฏฐิ เพราะยังไม่มี“นามรูป”ที่ประกอบไปด้วย“ชาติ 5-ภพ 3-อุปาทาน 4-ตัณหา 6-เวทนา 6-ผัสสะ 6-อายตนะ 6-นาม 5-รูป 28-วิญญาณ 6-สังขาร 3”มาเล่าเรียนกันตามที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ในพระไตรปิฎกเล่ม 16 ข้อ 4-18ซึ่งล้วนระบุว่าปฏิบัติในความเป็น“ปัจจุบัน”

มีแต่ล้วนเป็น“ภพ-ชาติ”หรือ“วิมาน” หรือ“มโนมยอัตตา”ที่ให้“ยึด”เป็นกสิณ เพื่อสะกดจิตตนเอง ให้รวมกันเข้าเป็นหนึ่ง สมาธิสากล meditation แบบสมถะ เป็นวิธี hypnotize ซึ่งไม่ใช่วิธีของพระพุทธเจ้า

เพราะเป็น“การสะกดจิต”แท้ๆ ที่ชาวพุทธในปัจจุบันนี้ได้หลงปฏิบัติกันอย่างผิดทิศผิดทางออกไป แสวงบุญนอกขอบเขตพุทธกันเกือบหมดสิ้นแล้ว อย่างน่าสงสารจริงๆ

ชาวพุทธในทุกวันนี้จึงผิดตั้งแต่ไม่มี“สัมผัส 6”ในปัจจุบันเลย ไปหลงปฏิบัติ “หลับตา”ซึ่งแน่ชัดว่าปิดสัมผัสภายนอกไปหมดในปัจจุบันที่ปฏิบัตินั้น

เมื่อไม่มี“ปัจจุบัน” และไม่มีภายนอก-ภายในสัมผัสกันอยู่ เป็น“สัมผัส 3” หรือไม่มี“ธรรมะ 2” เพราะหลงผิดปฏิบัติโดย“ทำจิตไว้ผิดทาง”(อัปปณิหิตตังจิตตัง) เป็น“การทำใจในใจไม่ถูกต้อง”(อโยนิโสมนสิการ)

นั่นแหละคือคนผู้ปฏิบัติที่หลงผิด ไม่มี“ผัสสะ 6 เป็นปัจจัย” ก็ไม่มี“เวทนา”หรือไม่มี“ความรับรู้สึก” เมื่อ“เว้นผัสสะ”แล้วจะรู้สึกได้นั่นไม่เป็นฐานะที่จะมีได้”

เพราะไม่มี“ฐาน”ที่จะ“กระทำการ” ใดๆ คือ ไม่มี“กรรมฐาน” หรือไม่มี“ฐานที่จะกระทำอะไรใด”ได้เลย นั่นเองชาวพุทธทุกวันนี้ไปหลงยึดเอาอะไรต่ออะไรขึ้นมาเป็น“กรรมฐาน”(ฐานที่ใช้ปฏิบัติธรรมหรือปฏิบัติชีวิต)ที่ผิดไปจากพระอนุสาสนี

พระวจนะของพระพุทธเจ้าที่ทรงสอนไว้นั้นคือ ให้เอา“เวทนา”เป็น“กรรมฐาน”หรือให้เอา“เวทนา”เป็น“ฐานปฏิบัติ”ในพระไตรปิฎก เล่ม 9 ตั้งแต่ข้อ 77 ไป

นั้นก็ทรงยืนยันชัดยิ่งว่า “เว้นผัสสะแล้ว(อัญญัตระ ผัสสา)จะ“รู้สึกได้”(ปฏิสํเวทิสฺสนฺตีติ)นั่นไม่เป็น“ฐานะ”ที่จะมีได้(เนตํ ฐานํ วิชฺชติ)  

และในเล่ม 9 นี้แล ตั้งแต่ข้อ 64 ไปจนถึงข้อ 76 ท่านก็ตรัสชัดว่าผู้“ปรารภขันธ์ทั้งส่วนอดีตทั้งส่วนอนาคต จะกล่าวคำแสดงทิฏฐิทั้งหลายชนิด ด้วยเหตุ 62 ประการ แม้ข้อใดๆนั้นๆ ก็เพราะผัสสะเป็นปัจจัย” ทั้งนั้น  ..เห็นมั้ย?

จบ

เวลาบันทึก 12 มีนาคม 2563 ( 13:45:45 )

รายละเอียด

590523_พุทธศาสนาตามภูมิ ตอน ผ่าตัดเพื่อฟื้นคืนพุทธศาสนาในเมืองไทย

พ่อครูว่า..วันนี้วันจันทร์ที่ 23 พค. 2559 เดี๋ยววันวัน เดี๋ยวเดือน เดี๋ยวปี วันเวลาก็คือการเคลื่อนที่ไปเหมือนกับที่ผู้รู้ทั้งหลายกล่าวไว้ว่าวันเวลาไหลไปเหมือนกับสายน้ำชีวิตคนเราก็ขึ้นอยู่กับปฏิสัมพัทธ์กับกาลเวลา

อาตมาเคยบอกไว้ว่าชีวิตคืออะไรว่าชีวิตคือกำกับกาละ

ชีวิตก็คือพฤติกรรมของเราทุกกรรมการกระทำซึ่งก็ไปกับเวลา ถ้าเราเป็นคนแล้วไม่สำนึกสำเหนียกว่าชีวิตเกิดมาเป็นตัวเป็นตนได้รับการขันมาแล้วก็มีเหตุปัจจัยร่วมอยู่ด้วยเรียกมันว่าธาตุวิญญาณก็เป็นนามธรรมประกอบเป็นร่างกายนี้ทำงานร่วมกันไปกว่าจะหยุดธาตุวิญญาณร่างกายนี้ก็เน่าเปื่อยสลายไปไม่เจริญต่อก็เท่านี้แหละชีวิตของคน

ความตรัสรู้ของพระพุทธเจ้าที่เป็นปราชญ์เอกของโลกมีความตรัสรู้ในความจริงขึ้นมาว่าผู้ที่ได้ชีวิตเป็นคนเป็นมนุษย์ได้ร่างกายแล้วได้ถ้าวิญญาณเข้ามาร่วม แล้วก็พรากจากกันไปเป็นช่วงช่วงมันมีเท่านั้นแหละ

ที่เข้าใจกันว่าการได้เกิดมาเป็นคนแล้วเสร็จแล้วก็ตาย 0 พระพุทธเจ้าตรัสรู้ว่ามันไม่จบเท่านั้น นิยามชีวิตมี 5 อย่าง คือ อุตุนิยาม พีชนิยาม จิตนิยาม กรรมนิยาม ธรรมนิยาม อาตมาเจอ 5 คำนี้ก็สะดุด แล้วทำความเข้าใจ จนเห็นว่าสุดยอด ก็ตรวจสอบไม่มีในพระไตรปิฎก

พระพุทธเจ้าตรัส คนเรามีกรรมเป็นของๆตน สั่งสมเป็นผลวิบาก กรรมเป็นทรัพย์ของตน ไม่ใช่เงินทอง  โลกธรรม ลาภ ยศ สรรเสริญ โลกียสุข มันไม่ใช่ของเราอะไรอะไรก็ไม่ใช่ของเราแล้วที่ออกผลให้เราได้ทุกแต่สุขได้ดีได้ชั่วถ้าเราไม่ได้สำคัญของคำว่ากรรมอันนี้ยิ่งใหญ่มากสำหรับคำว่ากรรม

ผู้ที่มีชีวิตไม่ได้สนใจไม่ได้ศึกษาธรรมะ ได้เกิดมาเป็นพุทธศาสนิกชนตามสำมะโนครัวแต่ไม่ได้ศึกษาให้เป็นประโยชน์กับชีวิตตั้งแต่เกิดจนตาย พระพุทธเจ้าท่านถือว่าเป็นโมฆะบุรุษ

เป็นการเกิดมาสูญเปล่าไม่ได้สิ่งที่ควรจะได้ให้แก่ชีวิตแล้วมันหนักกว่านั้นตรงที่ว่ามันกลับไม่นอกจากไม่ได้เรียนรู้อะไรที่ควรได้แทนที่จะโมฆะได้เกิดมาเป็นร่างคนชาติหนึ่งมันกลับไปได้กิเลสกลับไปได้นรกกลับไปด้วยความตกต่ำกลับไปได้มิจฉาทิฐิได้ความอวิชชาติดตัวไปอีกและบาปไปอีกหนักกว่าเก่าอีก

คำว่าหนักกว่าเก่าร้ายกว่าเก่า เพราะเอาความฉลาดมาทำความเห็นแก่ตัว เอาเปรียบ ตามที่โลกเขามีกฏกติกา ดูว่าดีสุจริต ได้ลาภยศสรรเสริญโลกียสุขแก่ตัวเอง แล้วหาทางเอาเปรียบได้มาซึ่งลาภ ยศ สรรเสริญโลกีย์สุข ใช้ความได้เปรียบสะสมพวกนี้ แล้วก็ดีใจยินดีที่ได้สะสมพวกนี้ แม้จะรู้ว่าทุจริตไม่ค่อยดี แต่มีฉลาดเฉกา ฉลาดมีกิเลสก็ได้เปรียบเขา ได้มาให้แก่ตนอย่างดีเลย เก่งนะ

ขอยกตัวอย่างชัดๆอย่างคุณธัมมชโย ใช้ความรู้ฉลาด สมรรถนะ แล้วอิงอยู่กับธรรมะพระพุทธเจ้าศาสนา เป็นฐาน ได้ลาภ ยศ สรรเสริญ เสพกามโลกียสุข ได้บำเรออัตตาใหญ่มาก เขาแสดงอัตตาตอนนี้ใหญ่มาก

ตอนนี้หน่วยงานของชาติ อย่าง DSI เป็นสถาบันที่คนต้องเกรงเพราะมีอำนาจพิเศษ เขาไม่กลัวเลย ท้าทาย DSI ก็อาศัยศาล ให้ศาลออกหมายจับให้อีก ร่วมกับสถาบันหลักของประเทศ เขาก็ไม่เกรงใจไม่ไปใครจะทำไม อัตตาใหญ่จริงๆ  แล้วใช้เล่ห์ท่าทีลีลา มันไม่ใช่ศิลปะเป็นเล่ห์กล วิธีการทางออกซับซ้อน พูดในสำนวนว่า จับส้นไม่ได้เลย ยิ่งกว่าปลาไหลใส่สเก็ตวิ่งบนจารบีชะโลมบนลานน้ำแข็ง

1.เขาอวิชชาหลงผิดจริงๆ แล้ว 2 เมื่อเขาหลงผิดแล้วก็กลับได้โลกธรรมมาอีกก็หลงอีก แม้จะรู้ว่าผิด ตอนแรกหลงอวิชชาตอนหลังหลงโลกธรรม ก็ทำให้เขารู้ว่าน่ามีน่าได้น่าเป็น ก็ฉลาดเฉโก แล้วได้ลาภ ยศสรรเสริญ หลุดจากสิ่งที่เขาต้องถูกตัดรอนคัดค้าน เขาก็หลงว่าฉลาดอีกได้ใจ เขาก็ยิ่งห่ามใหญ่ บังอาจหนัก แล้วเขาก็ใช้ปฏิภาณว่าใช้สุภาพอ่อนน้อม แต่ที่จริงหยิ่งผยองอยู่ในทีนะ เป็นความซับซ้อนเล่ห์กลร้ายกาจมาก เป็นสิ่งที่วงการศาสนาหมดฤทธิ์อำนาจตกใต้อำนาจผู้ฉลาดเฉโกเรียบร้อยหมด ทั้งองค์กรเถรสมาคม

ขอพูดตรงๆ ทั้งตัวบุคคล แม้ที่สุดผู้ที่นับถือกันจะได้เป็นสังฆราช แม้แต่สังฆราชองค์ก่อนตัดสินปาราชิกเขาก็บังอาจอยู่อย่างสง่าผ่าเผย แล้วดีไม่ดียศชั้นเพิ่มอีก สุดยอด นี่คือสังคมบ้านเมืองประเทศไทย

ด้านการเมืองก็เป็นอย่างนี้ ตอนนี้มีพระเอกขี่ม้ามา คนสงสัยว่าม้าเทา แต่อาตมาว่าม้าขาว

อำนาจรวมของศาสนาพุทธในไทย ไม่มีอำนาจดึงคนออกมาจากโลกีย์หรอก คนออกบวชในศาสนาที่จริงเขาออกบวชเพื่อไปนิพพาน เขาก็มีความคิดรวบยอดเขาจำนวนหนึ่ง แต่เป็นเทวนิยมแม้เขามีบัญญัติว่าโลกุตระ นิพพาน อาริยะ ภาษาเขาว่างั้นแต่ทิฏฐิ concept เป็นโลกียะไม่ได้ข้ามสู่โลกุตระตรงไหนเลย ไม่เลย

ในพรหมชาลสูตรก็ไปหลงอดีตอนาคต แม้ปัจจุบันก็หลงกามหลงภพภายใน ไม่ได้มีปัจจุบันที่จริงเลย จึงจัดอยู่ในอนาคต ทิฏฐิ 62 นี้คือความเห็นผิด แม้ไม่หลับตาก็หลงวิมาน เพราะไม่ได้ปฏิบัติโพธิปักขิยธรรม 37 แม้แต่คำว่ากายไม่ได้รู้ว่าคือรูปกับนาม เข้าใจว่ากายคือรูปร่างภายนอก ไม่ใช่ธรรมะสอง ไปถามเขาเลย

อาตมาก็พูดออกอากาศไป เผื่อว่าเขาจะมีปรโตโฆษะ คือได้ฟังสิ่งใหม่ เป็นเสียงอื่น ว่ามีความรู้แบบอื่นอีก แปลกไปนะ แย้งไปนะ ไม่เหมือนที่เราเรียนรู้มากนี้ คนที่ไม่ยึดมั่นถือมั่นก็มีปรโตโฆษะ

อาตมาพูดอย่างผยองเลยว่า เถรสมาคมทั้งหมดนี้ยึดถือแบบผิดๆออกนอกของพระพุทธเจ้าไปไกลมากแล้ว ขออภัยโพธิรักษ์พูดใหญ่มาก พูดมา 46 ปีแล้ว จะเอาไปตัดหัวคั่วแห้งอย่างไรก็เชิญ ที่เขาศึกษาปฏิบัตินั้นไม่ใช่แนวทางที่พระพุทธเจ้าสอนเลย

ตั้งแต่คำว่าศีล คำว่าสมาธิ คำว่าปัญญา คำว่าวิมุต วิมุติญาณทัสนะ ไม่ได้เข้าหลักเกณฑ์ว่าต้องเป็นไปเพื่อ กถาวัตถุ

1.      เรื่องที่ชักนำให้มักน้อย กล้าจน (อัปปิจฉกถา) .

2.      เรื่องที่ชักนำให้สันโดษ ใจพอ (สันตุฏฐิกถา) 

3.      เรื่องที่ชักนำให้สงัดจากกิเลส (ปวิเวกกถา) .

4.      เรื่องที่ชักนำไม่ให้คลุกคลีกับหมู่กิเลส (อสังสัคคกถา) .

5.      เรื่องที่ชักนำให้ปรารภความเพียร (วิริยารัมภกถา) .

6.      เรื่องที่ชักนำให้บริสุทธิ์ในศีล (สีลกถา)

7.     เรื่องที่ชักนำให้จิตตั้งมั่นในสมาธิ  (สมาธิกถา) .

ยิ่งองค์กรใหญ่อย่างธรรมกายก็ไม่ได้เป็นไปเพื่อ อัปปิจฉะเลย เขาไม่มีวันพอ จะให้จิต ใจพอ ปวิเวก ก็อย่าหวังเลย มีแต่สะกดจิตไปเท่านั้นไม่ได้สันตา ปณีตาอย่างพระพุทธเจ้าสอนเลย

ที่พูดนี้ไม่ได้พูดด้วยอคติ ไม่ได้กลัว แต่พูดด้วยจริงใจ ปรารถนาดี เห็นใจคนที่ต่อสู้กับคนดื้อดึงดันหน้าด้าน ลดเลี้ยวหลบเลี่ยงเล่ห์เหลี่ยม ไม่มีจริยธรรมเลย อย่างที่DSI เขาเชิญไปให้ปากคำ ก็บอกว่าป่วย แต่เขาก็มีหลักฐานว่าไปได้แต่ก็ไม่ไป แม้มีคำสั่งจากศาลมาแล้วก็ตาม เป็นหมายจับด้วย

อาการของธรรมกายตอนนี้ส่อให้เห็นความอ่อนแอขององค์กรหลักที่ดูแลศาสนา อ่อนแอมากจนไม่เหลือน้ำยาแล้ว ไม่ต้องพูดถึงขนมจีน หมดทั้งขนมจีนน้ำยา ศาสนาพุทธในเมืองไทยเอ๋ย รู้ได้เสีย

สมเด็จพระสังฆราชที่ท่านออกมาเป็นพระลิขิตหลายฉบับยืนยันว่าปาราชิก องค์กรหลักของศาสนากลับฟังธัมมชโยมากกว่าท่าน นี่แหละคือส่อแสดงศาสนาพุทธในเมืองไทยที่ไม่เหลือแม้น้ำยาสักหยดอย่าว่าแต่เส้นขนมจีนสักเส้น แม้น้ำยาก็ไม่เหลือ เป็นศาสนาอะไรก็ไม่รู้ที่มีธัมมชโยเป็นสังฆราช เล่นภาษาว่าสังฆราชเลย

ซึ่งซับซ้อนว่าธัมมชโย ได้ตำแหน่งถึงขั้นเทพ ที่พูดนี้คิดว่าไม่ผิด ว่าไม่ได้รับพระราชทานจากในหลวง แต่ว่า ได้รับสมเด็จช่วงเป็นผู้ทาน มอบพัดให้เอง ซึ่งก็รู้กันอยู่ ไปมอบพัดยศให้ถึงวัดเองเลย ซึ่งไม่มีธรรมเนียมเลย นี่คือเครื่องชี้บ่งว่าศาสนาพุทธในเมืองไทยไม่เหลือน้ำยาสักหยด หรือขนมจีนสักเส้นเลย

น่าสังเวชใจ ยุคสมัยที่ดำมืด ที่งมงายหลงผิดไปกันจนไม่รู้จะทำอย่างไร

แล้วตกใต้อำนาจแห่งความกลัว ไม่มีใครกล้าพูดชัดๆอย่างอาตมาพูดนี่ ซึ่งอาตมาพูดด้วยความจริงใจปรารถนาดี เมตตา ไม่ได้พูดด้วยโกรธเคือง ปรารถนาร้ายหรืออคติ

อาตมาเป็นพุทธศาสนิกชน เกิดมาอายุ 80 กว่าแล้วจะเต็ม 82 อีกไม่กี่วัน อาตมาเกิด 5 มิถุนายน เอาชีวิตมาใช้ทางศาสนา 46 ปีแล้ว ก็ตั้งใจทำงานศาสนาพุทธต่อไปอีกยาวนาน เพื่อฟื้นเอาความถูกต้องคืนมาให้แก่ศาสนาพุทธ เพราะสงสารศาสนาพุทธมาก ที่มันยิ่งกว่า กู้อะไรหนักที่จมในทะเลลึก ต้องกู้ศาสนานี้ขึ้นมาจากทะเลลึก ซึ่งมันหนักมาก อาตมาเองก็พยายามจะต้องกู้ให้ได้

อาตมามีเลือดศาสนาพุทธเต็มตัวนะ ทำด้วยความมุ่งหลัวเพื่อกอบกู้ดึงขึ้นมาจริงๆ จะหาว่าอาตมาหลงตัวหลงตนก็ตามใจ อาตมาเข้าใจว่าเขายังมีหมั่นไส้อาตมา ก็เอาแต่คนมีปัญญาเข้าใจ ไม่ได้หวังมากใหญ่ แต่หวังความถูกต้องเป็นจริง จะได้กี่คนก็เอาแค่คนจริง กอบกู้ให้ได้ ให้คนที่มีปัญญาแสวงหา เห็นด้วยเอาด้วย ก็ขอบคุณ เห็นด้วยแต่ไม่ช่วยก็ไม่เป็นไร ก็ทำไปตามที่อาตมามีปณิธานด้วยความจริงใจ จะเอาไปตัดหัวคั่วแห้งก็แล้วแต่ ชีวิตนี้อาตมาพลีเพื่อศาสนาเต็มตัว อาตมาไม่ขบถต่อความจริงจะให้เข้าคุก จะพิพากษาอาตมาให้แพ้ เขาเอากฎหมายที่ออกมาตามพรบ.สงฆ์ 2505 อาตมาผิดกฎหมาย ข้ออะไร ไม่ได้เป็นความผิดธรรมวินัยทางศาสนาเลย อาตมาไปผิดกฎหมายที่เขาบัญญัติใหม่

เขาว่าอาตมาผิดในมาตรา ที่เขาให้อำนาจแก่พระสังฆราช สั่งใครก็ให้สึกได้ อำนาจนั้นพระสังฆราชสั่งสึกได้ และสึกได้ภายใน 7 วัน แล้วคณะสงฆ์ก็ให้สมเด็จพระสังฆราชองค์ที่พึ่งสิ้นไปสั่งสึกตามกฎหมาย กฎหมายว่าถ้าสั่งสึกภายใน 7 วันแล้วไม่สึกก็ผิดกฎหมาย แล้วมีบทลงโทษต้องติดคุก กี่เดือนก็ว่าไป

อาตมาก็แพ้ เพราะอาตมาไม่สึก ในข้อกฎหมายให้อำนาจสังฆราชสั่งสึก อาตมาก็ต่อสู้ในทางธรรมวินัยว่า ใครจะมาสั่งให้ภิกษุรูปไหนสึกสั่งไม่ได้ในกรณี

1.สมณะหรือภิกษุต้องปาราชิก ไม่ต้องสั่งสึก เขาเป็นสมีแล้วในตัวเอง

2.ภิกษุ สมณะที่ต้องอาบัติ อยู่อย่างสมณะไม่บริสุทธิ์คือศาสนาไม่บริสุทธิ์ของกลุ่มสงฆ์ที่คลุกคลีกัน เป็นคณปูรกะที่ไม่บริสุทธิ์อยู่ตลอดเวลา ตราบที่คนไม่บริสุทธิ์เข้าร่วมสังฆกรรม อาตมากล้าพูดได้ว่าศาสนาพุทธในขณะนี้ไม่ใช่ศาสนาพุทธที่บริสุทธิ์ เพราะผู้ไม่เป็นพระปกตัตตะ อยู่รวมบริหารคณะสงฆ์ดีไม่ดีเป็นหัวหน้าอยู่ในนั้นด้วย ในการทำสังฆกรรมแต่ละครั้ง เพราะไม่ได้อยู่ในวินัย

อาตมากล่าวนี้อาจจะใหญ่ แต่จริง

อาตมาจึงอยู่ร่วมไม่ได้จึงขอแยกมาเป็นนานาสังวาส แล้วอาตมาก็ไม่สงสัยหรอก อาตมาขอแยกเป็นนานาสังวาสตั้งแต่ 7 ส.ค. 2518 อาตมาขอแยกวันที่ 6 ส.ค. 2518 ในชั่วระยะ 2518-2532 เถรสมาคมก็ยอมรับว่าพวกอาตมาไม่อยู่ในการปกครองสงฆ์หมู่ใหญ่ เขาก็มีหลักฐาน ว่าเขามีจม.บอกผอ.การรถไฟว่า พวกสมณะอโศกไม่ใช่ภิกษุในสังกัดเถรสมาคม แต่วันร้ายคืนร้าย เอาเราเข้าไปอยู่ในการปกครองแล้วให้ทั้งธรรมยุติและมหานิยายรวมหัวกันทำสังฆกรรมอโศก ผิดธรรมวินัย เพราะเราเป็นนานาสังวาสแล้วมีหลักฐานประกอบพร้อม ตั้งแต่ ประกาศนานาสังวาส มีเจ้าคณะอำเภอยืนยัน และมีจม.จากเถรสมาคมถึงการรถไฟ แต่วันดีคืนดีรวมหัวกันอัปเปหิ พวกเราออกจากสงฆ์คณะใหญ่

ทุกวันนี้อาตมาพูดไปเหมือนเสียงแมลงหวี่แมลงวัน พูดให้คนรุ่นหลังฟัง จะได้ไม่เข้าใจผิด เขาพูดถ่ายทอดกันว่า สงฆ์อโศกไม่ใช่ศาสนาพุทธเขาพูดต่อกันมาผิดๆก็เลยต้องพูดยืนยันให้เขารู้ พูดอย่างไม่ได้กลัวไม่ได้สะทกสะท้านอะไร

ในธรรมวินัยผู้ที่จะให้สึกได้มี หลักอยู่ 11 หลัก นอกนั้นให้เขาสึกไม่ได้ แม้จะสังฆาทิเสส ก็ไม่สึกได้ ถ้าเขาไม่เปล่งกล่าวสึกก็สึกไม่ได้ ยิ่งเขาไม่ผิดธรรมวินัยก็สึกเขาไม่ได้  ซึ่งเขาตัดสินเหลี่ยมมุมทางโลกเราก็แพ้ แต่ในมุมของธรรมะเราไม่ได้ผิด แต่ในมุมของโลกเขาว่าผิด บัญญัติว่าเราผิด สั่งให้เราสึก โดยหลักเกณฑ์ของกฎหมาย ศาลก็ทำหน้าที่ของเขาถูกต้อง เขาสั่งให้อาตมาสึก อาตมาไม่สึกก็ผิด เป็นอำนาจที่เกินกว่าบัญญัติของพระพุทธเจ้า ในกฎหมายก็บอกว่าไม่ให้มีกฎหมายที่ขัดแย้งกับธรรมวินัยของพระพุทธเจ้าในมาตรา 18 ว่าไว้

ที่พูดมานี้เป็นความรู้วิชาการทางศาสนาไม่ได้พูดเพื่อแก้ตัวให้ตัวเองหรือเพื่ออย่างอื่นใดเลย

ทุกวันนี้อาตมาพูดโดยนำหลักฐานในพระไตรปิฎกที่ยึดถือกันอยู่ อาตมาก็เอาด้วย ฉบับเดียวกันนี่แหละ แล้วก็เอามาขยายความซึ่งก็จริงตรงที่ต่างกันแล้วเป็นนานาสังวาส นานาสังวาสมีหลักที่

1.กรรมต่างกัน 2.อุเทสต่างกัน 3.ศีลไม่เสมอสมานกัน

กรรมต่างกันคือประพฤติต่างกันอย่างชาวอโศก ประพฤติไม่ไปวุ่นวาย เอาง่ายๆกับอบายมุขทั้งหลาย เดรัจฉานวิชชาทั้งหลาย ทั้งฆราวาส นักบวชเลย นี่เป็นกรรมต่างกัน

อุเทสต่างกัน อุเทสคือคำอธิบายขยายความธรรมะ เช่นอาตมาอธิบายคำว่าสมาธิต่างกันแล้ว เอาคำว่าบุญมาอธิบายต่างกัน เอาคำว่ากายมาอธิบายต่างกันไปมากเลยด้วย

ศีลไม่เสมอสมานกันเพราะทางโน้นไม่มีศีลแล้วเอาแต่วินัย แล้วบอกว่าศีลมี227 ซึ่งที่จริงคือวินัย ศีลของพระพุทธเจ้า จุลศีล 26 มัชฌิมศีล 10 มหาศีล 7 ก็เป็นศีล 43 แม้ข้อนี้ข้อใดก็เป็นศีลของเธอประการหนึ่ง เขาก็เรียกว่าศีล 227 ทั้งประเทศเลยบอกว่าพระถือศีล 227 แล้วศีลธรรมนูญของพระพุทธเจ้าที่เกิดก่อนพระธรรมวินัยเขาไม่เอาแล้ว นี่คือศีลไม่เสมอสมานกัน เพราะฉะนั้นศาสนาพุทธทั้งหมดละเมิดทำเดรัจฉานวิชชาไปหมดเพราะไม่ได้ถือศีลเลย พระพุทธเจ้าสอนไม่ให้จุดธูปเทียนบูชาไฟ หรือรดน้ำมนต์ แต่เขาทำกันทั้งประเทศเลย พูดไปเหมือนน่ากลัวมากเลย แต่อาตมามีพระไตรปิฎกอ้างอิง ถ้าไม่มีอ้างอิงเขาคงมาฆ่าตายแล้ว แต่นี่เขาจะฆ่าไม่ได้ เพราะอาตมาไม่ได้พูดผิด มีหลักฐานยืนยัน

บางคนเขาก็บอกว่ามันล้าสมัยแล้ว แต่ว่า ธรรมะของพระพุทธเจ้ามันล้าสมัยหรือ? เขาบอกว่ายุคนี้เขาไม่ทำตามที่พระพุทธเจ้าบอกหรอก ถ้าคุณพูดเช่นนี้ก็พระพุทธเจ้าคนละองค์กับอาตมาแน่เลย ของอาตมาเอาตามพระไตรปิฎก

ที่พูดนี้พูดเพื่อปฏิรูปศาสนา ไม่ได้มีเจตนาเลวร้ายอะไรเลย อาตมาตั้งใจขอเหน็ดเหนื่อยต่อไปอีก ไม่ยอมตายง่ายๆ จะขอมีอายุยืนยาวเพื่อที่จะฟื้นศาสนาพุทธขึ้นมาใหม่

SMS 22พ.ค.59

0805925xxx ธัมมี่ใกล้เอวังคาวัดหรือล่องหนปายยอยู่มะกันDSIจะเฮ๊ดด้ายยยยยเป่าน้อ? ตอนเวทนารู้นู๋มักแพ้ดาวยั่วผัสสะกิเลสกามแต่จะเฮ๊ดละจากเบาปายยหาหนักบัวพ้นน้ำเนาะ! เบิ่งพ่อเว้าSMSบ่เปิบข้าวหัวคักๆเด๋วสำลักลีลาพ่อเว้ากินขาดนู๋ก๊ากก๊ากมักหล่ายหลายเด้อพ่อ

0890499xxx หนูเรียนแค่ป.6แล้วไปเรียนป.7 ถึงม.ศ.3สมัครสอบกระทรวงเพียงปีเดียวสมัยนั้นเรียนกวดวิชาวัดสุทัศน์ดังมากพศ.2516แล้วอยู่ในมธ.14ตค.เป็นแขนแดงอาชีวะเกือบถูกณรงค์ ลูกถนอมยิงในเหตุการณ์นั้น พศ.19 ทำงานแล้วเลยรอดถูกจับพศ.35ถูกจับติดคุก3วันกับลุงจำลองครับ ผม รัตน์ ทับ"แก รายงานจะตั้งทับสะแกอโศกถ้ามีเงินพออะแฮ่ม กม.355 ถ.เพชรเกษม ที่34ไร่มีมะพร้าวด้วย5ไร่มียางฯล ฯ

จากไลน์

กราบนมัสการค่ะ

ธรรมะ  เป็นธรรมชาติ  เป็นไปเป็นธรรมดา บางอรรถ บางข้อ บางขั้น อาจควรเป็นไปโดยง่ายได้รึเปล่าคะ เพราะธรรมะอยู่คู่กับชีวิตเราตั้งแต่ลืมตาจนลาโลก

หากเริ่มด้วยคำว่ายากบางคนอาจหลบหลีก/ไม่กล้าที่จะศึกษาค่ะ เพราะรู้สึกว่าไกลตัว

กราบขออภัยหากกล่าวในสิ่งที่ไม่เหมาะควรค่ะ

ตอบ...ในความยังไม่ตาย ก็ชาติปิทุกขา คือหายใจเข้าก็ชาติปิทุกขา หายใจออกก็ชาติปิทุกขา ต้องรู้จัก ชาติ 5 คือชาติ สัญชาติ โอกกันติ นิพพัตติ อภินิพพัตติ ต้องเปลี่ยนแปลงที่โอกกันติ เมื่อจิตเราหยั่งลงด้วยกิเลส ด้วยเวทนา ด้วยสังขาร เมื่อจับกิเลสได้ กำจัดกิเลส ก็เกิดใหม่ เป็นโอปปาติกโยนิ ไปสู่โลกใหม่ โลกเดิมคือโลกียะ โลกใหม่คือโลกุตระ ต้องศึกษาชาติใหม่

ธรรมะคือธรรมชาตินั้นจะให้ปล่อยไปให้มันเป็นไปตามธรรมชาติยถากรรมนั่นคือธรรมะแบบธรรมชาติคือยถากรรม ดีไม่ดีกลายเป็นปุถุชน แก้ไม่ได้ ต้องศึกษาให้ดีในบางอรรถ บางข้อ บางขั้น เพราะธรรมะอยู่คู่กับชีวิตเราตั้งแต่ลืมตาจนลาโลก ถูกต้องมันอยู่กับเรา แต่เราได้ศึกษาได้ปฏิบัติไหมให้เกิด ปริยัติปฏิบัติปฏิเวธไหม คุณไปเอาใจใส่แต่โลกกับอัตตา แล้วไม่รู้จักอำนาจโลก อำนาจอัตตา จึงไม่รู้จักอำนาจโดยธรรม ถูกโลกกับอัตตากินตัวไปหมด จมไปหมด ไม่มีอธิปไตยในตน ภาษาคุณพูดว่าอยู่กับธรรมะ แต่คุณเองได้เรียนได้ฝึกได้ผลไหม คนจะมี Authority มี sov·er·eign·ty ไหม คุณต้องสร้างต้องฝึกให้มีธรรมะอย่างที่พระพุทธเจ้าสอน

หากเร่ิมด้วยยากบางคนอาจไม่อยากศึกษา ถูกต้องแต่อยู่ที่เรา จะศึกษาไหม? มันจะไกลตัวอย่างไร ธรรมะคือทรงอยู่ ถ้าทรงอยู่ด้วยกิเลสก็ไม่ดีสิ ต้องมาศึกษาสรุปแล้วถ้าเข้าใจว่าธรรมะคือธรรมชาติ แล้วเข้าใจว่าธรรมชาติคือเกิดขึ้นตั้งอยู่ดับไป ใช่ แต่ว่าคุณเข้าใจได้ถูกไหม

ไตรลักษณะ สามอย่างได้เรียนรู้กันไหม แล้วมาเรียนรู้ความเกิด ชาติ 5 อย่างแล้วทำให้เกิดนิพพัตติ จนบรรลุสูงสุดเป็นอภินิพพัตติ นี่แหละคือธรรมชาติ ต้องเรียนชาติจนไม่หลงใหลในชาติ รู้การเกิดขึ้นตั้งอยู่ดับไปที่สะอาดบริสุทธิ์ไม่ตกในอำนาจโลกธรรม อิสระเหนือโลกเหนืออัตตาเป็นธรรมาธิปไตยศึกษาสิ

เมื่อรู้แล้วทำได้จริงก็อยู่กับธรรมชาติ แต่เราเหนือธรรมชาติได้ เหนือธรรมชาติโลกีย์มาเป็นธรรมชาติของโลกุตระ

ถ้าเป็นอรหันต์ก็มีอำนาจกำลังสูงสุดเหนือทุกโลกได้ เหนือโลกหรืออัตตาได้จริง ไม่ใช่เหนือเพราะความยกตัวยกตนหรือหลงผิด

1.      การยึดครองหรือได้ตัวตนวัตถุภายนอก (โอฬาริกอัตตา ฯ)

2.      การยึดครองหรือได้อัตตาที่สำเร็จด้วยใจ  ปั้นรูปสัญญา       ไม่อาศัยวัตถุภายนอกหยาบๆ แล้ว (มโนมยอัตตา ฯ)

3.      การยึดครองหรือได้อัตตาที่หารูปมิได้  หรือรูปละเอียดที่ปั้นสำเร็จขึ้นด้วยสัญญา (อรูปอัตตา  ปฏิลาโภ)

(โปฏฐปาทสูตร  พตปฎ. เล่ม 9  ข้อ 302)

พระพุทธเจ้าสอนให้เรียนรู้แบบลืมตา ตั้งแต่กามภพก่อน กระทบสัมผัส กามคุณ โลกธรรมลาภยศสรรเสริญ​สั่งสมอัตตาไป

จนเป็นอนาคามีเรียกว่าเป็นผู้มีนิโรธขั้นแรก แต่เขาเข้าใจผิดว่าไปนั่งหลับตาเข้านิโรธออกนิโรธ ดับปี๋ไป ไม่รู้เรื่องเลย ดับสุภกิณหะหรืออาภัสราพรหม ใสๆ จมภพใน สุขาวดี วิมานเพ้อพก ไม่ได้เรียนรู้กามภพ รูปภพอรูปภพ

ผู้นั่งสมาธิหลับตาจมภพไม่ได้เรียนรู้ภพเลย จมในรูปภพ อรูปภพ แล้วละเลยไม่ลดกามภพ ทั้งที่ตนหอบลาภ ยศ สรรเสริญ​ สุขกันเต็มเลย ไม่ได้เรียนรู้ภพ 3 ชาติ 5

ไม่ได้เรียนอย่างที่พระพุทธเจ้าสอนว่าต้องเรียนรู้ ปฏิจจสมุปบาท

1.      เพราะอวิชชาเป็นปัจจัยโง่ๆ จึงก่อสังขารโง่ๆ .

2. อาศัยสังขาร(3) จึงเป็นเหตุแก่ วิญญาณ(6)  .

3.      อาศัยวิญญาณ เป็นปัจจัยแก่ นามรูป . . .

4.      อาศัยนามรูป เป็นปัจจัยแก่ อายตนะ(6)  .

5.      อาศัยอายตนะ เป็นปัจจัยแก่ ผัสสะ(6) 

6.      อาศัยผัสสะ เป็นปัจจัยแก่ เวทนา(6) . . 

7.     อาศัยเวทนา6 เป็นปัจจัยแก่ ตัณหา 6 . 

8.      อาศัยตัณหา6 เป็นปัจจัยแก่ อุปาทาน 4 .

9.      อาศัยอุปาทาน4 เป็นปัจจัยแก่ ภพ 3

(กามภพ, รูปภพ,  อรูปภพ) 

10.    อาศัยภพ เป็นปัจจัยแก่ ชาติ 5 (ชาติ  สัญชาติ

โอกกันติ   นิพพัตติ  อภินิพพัตติ) .

11.    อาศัยชาติ เป็นปัจจัยแก่  ชรา  มรณะ   โสกะ  ปริเทวะ  ทุกขะ . โทมนัสสะ  และอุปายาสะ

(พตปฎ. เล่ม 16  ข้อ 2)

ไม่มีเวทนาไม่มีฐานที่จะปฏิบัติได้ท่านแจกเวทนา 6 เป็นเวทนา 108 โดยเฉพาะมโนปวิจาร 18 ต้องแยกเคหสิตเวทนากับเนกขัมสิตเวทนา ให้ออก

ธัมมชโยที่บอกว่าตนรู้ธรรมะนั้นนี้อวดอุตริมนุสธรรมที่ไม่มีในตนนั้นได้บาปตลอดเวลา ที่เจ็บป่วยนี้เพราะกรรมวิบากที่คุณทำของคุณเอง อวดรู้ที่ไม่จริง

จิตวิญญาณเรานั้นแหละคือสัตว์นรกสัตว์เทวดา ถ้าทำให้เกิดโอปปาติกสัตว์ โดยมีศีลเป็นพ่อปัญญาเป็นแม่ ทำให้เกิดจิตใหม่ โดยกิเลสตาย เอาบุญไปชำระกิเลสจนกิเลสตายก็เกิดเป็นอุบัติเทพ อย่างรู้จักรู้แจ้งรู้จริง พลังงานจิตที่เป็นเปรตของเรา ทำให้ปรทัตตูชีวกเปรตในตัวเราตาย แม้ตายยังไม่หมดเป็นสาสวะก็ได้ส่วนแห่งบุญ จนเป็นอนาสวะ หมดเปรต หมดสัตว์นรก หยาบกลางละเอียดดับไม่เหลือก็เป็นอปุญญาภิสังขาร แล้วรักษาผลเป็นอเนญชาภิสังขาร ทำอภิสังขาร 3 เป็น เพราะเข้าใจกายสังขาร จิตสังขาร วจีสังขารอย่างรู้สภาวะรู้อาการลิงค นิมิตอุเทส

ทุกวันนี้ศาสนาพุทธไม่เอาตามพระไตรปิฎกแล้ว แต่เทศน์ใส่ทำนองเลย แล้วศาสนาพุทธที่เข้าป่าเขาถ้ำ แม้มิจฉาทิฏฐิแต่ไม่ได้สร้างกรรมบาปใส่ตนมาก แต่ผู้ที่ไม่ได้ปฏิบัติลดละมักน้อยสันโดษ แต่หลงโลกธรรม กลายเป็นศักดิ์ฐานะแย่งชิงตำแหน่งจนในระดับชาติ จะได้เป็นพระครูจนติดสินบนซื้อยศตำแหน่งหรือหาพรรคพวกเพื่อได้ยศตำแหน่งสู้กันยิบตา มันศาสนาพุทธอะไร? ไม่มีใครพูดก็ช่างเถอะ อาตมาจะพูด

เขาก็หาว่าอาตมาพูดแต่สิ่งไม่ดีของศาสนา ทั้งที่อาตมาก็พูดสิ่งดี แล้วดีที่เป็นโลกีย์ก็ดี แต่ไม่ใช่ศาสนาพุทธ

อาตมาเคยได้ยินสมเด็จท่านหนึ่งบอกว่าที่ได้เป็นเจ้าคุณอะไรนี่ ไม่มีโสดาฯอะไรหรอก ท่านรู้ตามฐานะที่ท่านเป็น….จบ

เวลาบันทึก 12 มีนาคม 2563 ( 13:46:17 )

รายละเอียด

590524_พุทธศาสนาตามภูมิ บ้านราชฯ ถามสดๆตอบสดๆ

พ่อครูว่า..วันนี้วันอังคารที่ 24 พ.ค. 2559 ตอนนี้เหตุการณ์บ้านเมืองไทยกำลังสนุก โดยเฉพาะเรื่องการศาสนา what ever will be will be. อะไรจะเกิดก็เกิดตอนนี้แหละเป็นยุค ปาตุสัจจะ สัจจะอันปรากฏ เป็นPhenomenol ให้เห็นเลย ชั่วก็เห็นชั่ว ดีก็เห็นดี เราจะเห็นได้ว่าทุกสิ่งทุกอย่าง ใครจะไปโกงความจริงโกงสัจจะ เอาเถอะน่า โกงกันดู ความบริสุทธิ์เท่านั้นจะชนะทุกสิ่งทั้งโลก ในที่สุด at last

ขอเตือนเถรสมาคม ว่าอย่าเล่นกับสัจธรรมนะ สัจธรรมเรื่องจริง ที่คุณชัยบูลย์เจ็บป่วยตอนนี้

1.เป็นโรคPsychosis

2.เป็นโรคWhite lie

เป็นผลของวิบากทั้งสิ้น ไม่ได้ใส่ความนะ พยายามติดตามหลักฐานให้ดี เขาว่าเขาทำดีมาตลอด 40 กว่าปี แต่ว่าที่จริงเขาทำชั่วมา 40 กว่าปี คนโง่จะรู้ตัวเองว่าโง่นี้ยาก มันเป็นเรื่องจริงตามสัจจะ เจ็บตัว ทรมานก็ทรมาน ต้องใช้ความคิดอ่นเล่ห์กล เพื่อปกป้องตนเอง ปิดบังอำพราง มันหนักนะ

อาตมารายการพุทธศาสนาตามภูมิ อาตมาจะขอเปิดฉาก ถามสด คนทางบ้านจะโทรศัพท์มาได้เลยนะ ถ้าไม่ได้ก็ Sms มาได้เลยนะ อาตมาจะตอบสดๆเลย

ยุคนี้ต้องสดๆ ถ้าหลับตาปฏิบัติไม่ได้มีของจริงเลย ของพุทธต้องปฏิบัติขณะมีการกระทำใดๆจะสังกัปปะ วาจา กัมมันตะ อาชีวะ ก็ต้องมีธัมวิจัย Analyze จะมีสัปปุริสธรรม 7 มหาปเทศ 4 ผู้เป็นสัตบุรุษจะเลือกเฟ้นความเหมาะสม เป็นที่หนึ่งได้เสมอ คนไหนที่ไม่ใช่ก็จะผิดพลาดได้บ้าง ยิ่งไม่ใช่มากก็ผิดพลาดได้มาก ไปบังคับความฉลาดไม่ได้

ทิศทางที่พวกเราได้ปฏิบัตินั้นมีหลักตามที่พระพุทธเจ้าตรัสตามพระไตรปิฎก มีความเป็นมาเป็นไปมีหลักฐาน ไม่ใช่ว่าเกิดมาโดยลอยๆ สัญญาไม่ได้มีอะไรเพิ่มใหม่นะ แต่ปัญญานี้มีอะไรใหม่เพิ่มขึ้นๆ ยิ่งยุคใหม่อะไรใหม่ก็เกิดความจริงใหม่ๆเพิ่มขึ้นนะ มันจึงเป็นความจริงที่สดใหม่อย่างแท้จริงเลย การปฏิบัติลักษณะ Meditation สดๆ เขาก็พยายามจี้เพ่งเข้าไป Focus concentrate meditation แต่นี่ไม่ใช่ของพุทธ มี concentration แต่เป็น Supraconcentration มีธัมวิจัยได้ด้วย แบบ Analyze ไม่ใช่ Hypnotize

ยิ่งเป็นอุเบกขามีองค์คุณ 5 คือ ปริสุทธา ปริโยทาตา มุทุ กัมมัญญา ปภัสสรา ทำอีกมันก็ยิ่งชัดเจน ละเอียดละออ ได้สิ่งประเสริฐ มุทุขึ้นเรื่อยๆ แล้วเอาไปใช้งานได้ดี กัมมันตา ทุกอย่างไม่ได้หม่นหมองเลย ตัวมุทุก็ยิ่งเร็วแววไวทั้งเจโตและปัญญา พร้อมใช้งานกัมมัญญาได้เลย

มีเอกีคคตา อย่างหนึ่งแต่ละเอียดเข้าไปอีกก็มีสอง มีสองก็ทำให้เป็นหนึ่งอีก มันหนึ่งต่างจากที่ควบแน่นให้นิ่งๆๆดิ่งๆๆ แต่นี่ยิ่งแยกยิ่งหนึ่ง ยิ่งแยกยิ่งสองแล้วทำหนึ่งอีกไปเรื่อยๆ ถ้าเข้าใจ Analysis กับ Hypnosis ไม่ได้ก็ไม่เจริญ

สติคือรูป ปัญญา คือนาม สติคือการกวาดรู้ไปเลย นำทาง ปัญญาก็ต้องไปแยกแยะ จัดการให้เรียบร้อยไปอีกที 

มีข้อความส่งมาจากพล.ต.ท.ดุลย์เพชร...ว่าเมื่อปี 32 สังฆราชและเถรสมาคมสั่งให้พ่อท่านสึก สังฆราชเป็นคนลงนาม เพราะผิดคำสั่งมหาเถรสมาคม

พ่อครูว่า เป็นกม.ที่ออกกันมาเองไม่ได้เป็นบัญญัติของพระพุทธเจ้า ไม่ได้อยู่ในเกณฑ์ 11 ข้อที่จะสั่งให้สึกได้ แต่มาสั่งให้สึก เช่นไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง ทั้งที่พระพุทธเจ้าสอนให้อยู่อย่างไม่มีบ้านช่องเรือนชานนะ

เขาบอกมาต่อว่า ผ่านมา 10 ปี สังฆราชองค์เดิมสั่งให้ธัมมชโยสึก แต่เขาไม่สึกแต่มาเล่นงานโพธิรักษ์ให้สึก จนป่านนี้โพธิรักษ์ก็ยังไม่ได้สึกไม่เคยเปล่งกล่าวสึก และอยู่ในธรรมวินัยของพระพุทธเจ้า100% ผ่านมา 15 ปีมีผลวิบากของเถรสมาคม ที่รับวิบากที่ทำกรรมต่างกันระหว่างโพธิรักษ์กับมหาเถรสมาคม อยากทราบว่าเป็นผลวิบากที่สั่งให้พ่อท่านสึกใช่ไหม

ตอบ...ถูกต้องที่สุด จะเป็นไปตามสัจธรรม ให้เห็นว่ากรรมวิบากเป็นเรื่องจริง กรรมเป็นอันทำ

อาตมาอายุมากกว่าธัมมชโย แต่แข็งแรงกว่า ไม่ต้องหยอดน้ำข้าวต้มเหมือนธัมมชโย บอกลักษณะจริง แต่พูดไปเหมือนข่มนะ ก็ขออภัย

_คำถามว่า คุณแม่ตายจากไปแล้ว จบรอบของท่านแล้ว ส่วนลูกๆจบกับท่านได้ไหมคะ

ตอบ...เราหยุดแล้วกายกรรม วจีกรรม มโนกรรม เราก็หยุดได้จริง คุณก็จบ ส่วนคู่กรณีไม่หยุดเขาก็ตบมือข้างเดียวไป ไม่เกิด Action Reaction จะหายไปเหมือนนิวเคลียร์ฟิชชั่น ไม่เกิดอะไรอีกเลย จบของคุณ ส่วนใครไม่จบ จะตีข้างเดียวตบมือข้างเดียวก็ทำไปสิ แรงมีเท่าไหร่ก็ทำไปจะทำนานเท่าไหร่ก็ทำไปใครจะไปห้ามได้ แต่เราก็หลุดพ้นส่วนนั้นออกมาแล้ว ถ้าเขาสามารถมีแรงมากๆ เหวี่ยงให้รังสีกระจายถึงเรา แต่ถ้าเราเหนือชั้นกว่ารังสีมาก็ไม่เกิดอะไร อยู่ที่เรา เราจบที่เราไม่ให้เกิดพลังงานก็จบ  ก็ทำให้ดีที่สุดแล้วจะเป็นไปเอง เราจะเลือก 1 หรือ 0 เข้าไว้ แล้วก็จะถึงที่สุดเอง

_ถ้านั่งหลับตาดูลมหายใจทางช่องจมูกผิดไหมคะ

ตอบ...ไม่ผิดหรอก ตำรวจไม่จับด้วย ลมหายใจเรา ที่ถามมานี้ก็คงถามมาอย่างไม่ค่อยเข้าใจ ก็คงจะหมายความว่า ถ้าเผื่อว่านั่งหลับตาดูลมหายใจเข้าออกนี้เป็นของพระพุทธเจ้าพาทำไหม? อาตมาก็ตอบไปแล้ว ถ้าคุณมีสัมมาทิฏฐิ ดูลมหายใจเข้าออกเพื่อให้จิตนิ่งสงบก็ไม่ผิด แต่ถ้าบอกว่านั่งดูลมหายใจเข้าออกเพื่อเกิดปัญญา นี้ไม่มีหรอกมีแต่ได้สัญญา ไม่ได้ปัญญา แต่ถ้านั่งเพื่อพักเพื่อสงบก็ได้

ประโยชน์นั่งหลับตา

1.ได้พักจิต

2.ได้ศึกษาจิตในภวังค์

3.เอาพลังงานทำฤทธิ์เดช อันนี้พระพุทธเจ้าไม่ส่งเสริม เป็นการสร้างวิบากเลวร้ายเพิ่มมันเป็นไปได้แต่เป็นเวรภัยเชื่อมโยงต่อไปอีก ถ้าจะจบที่นิพพานก็จบ แต่ถ้าไม่จบจะทำฤทธิ์เดชต่อก็ตัวใครตัวมัน

4.เตวิชชโช ทบทวน

ซึ่งธรรมะของพระพุทธเจ้า

1.เรียนรู้ปัจจุบัน

2.มีผัสสะเป็นปัจจัย

อโศกเรามีพรรคเพื่อฟ้าดิน ไม่หาเสียง ปชต.คือทำเพื่อปชช. ไม่ต้องหาเสียง เขาจะให้คะแนนเราตามปัญญา เขาไม่เห็นดีไม่ให้มองไม่ออกก็อิสรเสรีภาพ  มั่นใจว่าชาวอโศกจะมีจำนวนเพิ่มขึ้น มาอย่างมีปัญญาไม่ถูกหลอกมา

ในสภาในรัฐบาล เมื่อใดก็ตาม ถ้าอโศกไม่เป็นไปตามสัจจะทั้งมวลคน เนื้อแท้ของชาวอโศก ปชช.ก็ตามมันไม่ถึงขีดขั้นมีมวลชนที่ไปทำงานได้แล้วปชช.ต้องการให้ไปทำ เมื่อนั้นเราทำได้อย่างสบายใจเต็มที่ลงตัวเป็นสัจจะเลย เมื่อยังไม่ถึงเวลาก็ทำเท่าที่ทำได้ เรามีเจตนาทำทุกเวลา ปชช.ให้เราทำแค่ไหนก็ทำแค่นั้น ถ้าเราไม่ถึงแล้วทำสูงเกินตกมาคอหักพอดี อย่ามาแกล้งยอกัน

อย่างคุณไชยบูลย์กับอาตมาก็เป็นคู่ เป็นธรรมะสองให้ศึกษา ทางโน้นตะโกนโป้งรวยๆ แต่ทางนี้ ให้มาจนๆ มันคนละทางกันเลย เอาจนกับเอารวยไปแข่งกันนี่สนุกนะนี่ ที่จริงเราไม่ได้แข่ง เราก็ทำไปตามจริงตามหลักเกณฑ์ของเราไป ลองดูว่า ความจนกับความรวยสู้กัน ดูสิว่าจนหรือรวยจะแพ้ แต่ที่จริงเราไม่ได้คิดว่าจะแพ้หรือชนะ แต่อะไรจะเป็นประโยชน์ต่อสังคม คนจนที่ซื่อสัตย์สะอาดจริงใจ กับคนรวยที่มีอะไรซ้อนก็ดูไป

_การปฏิบัติธรรมทั้งพระและฆราวาส จะก้าวข้ามโลกีย์ถึงอาริยะหรือไม่?

ตอบ...สัตว์มันมีธาตุวิญญาณ คุณกินเนื้อสัตว์ก็ไม่ขาดจากธาตุวิญญาณที่พัวพันกันอยู่ แล้วคุณก็อยากสะอาดบริสุทธิ์ไม่ให้ใครมาจองเวรจองกรรมก็ฟังเอา ที่อาตมาพูด ก็อย่าไปต่อรองอะไรเลย ถ้าตัดขาดอยากได้ขาดก็แล้วแต่

_พ่อท่าน เป็นลูกพระพุทธเจ้าชาวอโศกเป็นหลานพระพุทธเจ้า แต่ธัมมชโยบอกว่าเขาเป็นต้นธาตุต้นธรรม แปลว่าเขาเป็นพ่อพระพุทธเจ้าใช่ไหม

_Tasanee Bunyawat ขอถามพ่อท่านว่า การให้ทานหรือบริจาค เป็นการสะสมเสบียงเพื่อภพหน้า ถ้าคนมีปัจจัยมากถ้าให้ทานมากก็จะมีฐานะหรือร่ำรวยในภพหน้า แล้วคนมีปัจจัยน้อยที่จะให้ทานในภพหน้าก็คงจะจนเหมือนเดิม จริง/เท็จเป็นเช่นนี้หรือคะ และต้องให้ทานหรือบริจาคให้ครบถ้วน มิเช่นนั้นเราจะไม่มีสิ่งนั้นๆในภพหน้าด้วย

ตอบ...จะไปจนเหมือนเดิมได้ไหม ภพหน้าคุณมีมากก็เอาไปบริจาคได้อีกก็เป็นไร เพราะคุณจนก็ประมาณตนให้อยู่อาศัย ไม่ต้องการไว้มาก แต่มีมากก็เอาไปบริจาคให้คนอื่นเราก็เอาแต่พอดีพอเพียง แล้วก็จะได้มากอีก ไม่ได้เป็นหนี้เราก็ทำเพิ่มก็มีแต่มีทับทวีเพิ่มไป มีแต่กุศลทบทวีจะไปเสียอะไร แล้วคุณก็ประมาณให้พอกินพอใช้ คนเรายิ่งเราไม่ต้องไปกินใช้อะไรมาก สรีระต้องการอาหารเท่านี้ ที่จะมาเลี้ยงขันธ์ เราก็ตัวเท่านี้กินใช้เท่านี้ แต่มีความขยันสมรรถนะพากเพียรทำเพิ่มอีก แต่ว่าบางคนก็ลดกินใช้ได้อีก เพราะคนส่วนใหญ่ใช้เกินเราไม่ทรมานตน แต่ทำให้พอดี แต่สมรรถนะเราสูงขึ้นได้ แล้วคุณยังจะมีมิตรดีสหายดีสังคมสิ่งแวดล้อมดีเป็นแรงหนุนปฏิภาคทวีซับซ้อนไม่มีขาด มีแต่ทวีเพิ่มไม่รู้กี่ชั้น ไม่ต้องห่วงเลยในข้างหน้าไม่จน แต่ใช่เราจะไม่ฐานะร่ำรวยเหมือนเดิม แต่เราไม่มีวันขาดแคลนเลย

แล้วก็ใช่ คุณประมาณพอดีของคุณแล้วสองคุณต้องไม่ขี้เกียจ ขยันเสมอ แม้ขยันเท่าเดิมไม่มีอะไรมากหรือน้อยกว่าเดิมก็สมดุลแล้ว แต่ยิ่งคุณขยันมากขึ้นได้ไหม มีอะไรห้ามคุณไหม แต่คุณเองกินใช้เท่าเดิมได้ไหม จะให้โตเท่าช้างหรือไดโนเสาร์หรือไม่ก็ไม่ เราก็กินใช้แค่นี้

คนมีปัจจัยน้อยที่จะให้ทานน้อย แล้วในภพหน้าจะจนเท่าเดิมไหม... คนที่จะทำทาน คุณทาน ห้าบาทแล้วไม่ต้องการอะไรตอบแทนเลยทำใจให้จริง 5 บาทจะเป็นต้นทุนสุดยอด ทับทวีเลย มีปฏิกิริยาลูกโซ่เลย แต่ถ้าคุณทำทาน 5บาทแล้วอยากได้ 10 อันนี้อ่านใจให้ดี ถ้าทำอย่างนั้นจะซวยเลย อ่านให้ชัด คุณมี 10ล้านแล้วทำใจให้ทานอย่างสะอาดเลยก็จะทับทวีเลย อาจยาก แต่ถ้าทำได้ จะได้ทวีไม่รู้กี่ร้อยเท่าเลย เพราะฉะนั้น ความบริสุทธิ์เท่านั้นจะชนะทุกส่ิงทั้งโลก ในที่สุด

ประเด็นสำคัญคืออ่านอาการใจได้ไหม ...ไปทำทานแล้วทำใจโลภเพิ่มขึ้น อาลัยอาวรณ์หวงแหน อยากได้กลับคืนมาก็โค้งงอ ไม่ตรงไม่ขาดไม่สะเด็ดคือยิ่งให้ยิ่งขาดสะเด็ด แต่ยิ่งโค้งก็ยิ่งไม่ได้ไปใหญ่

แล้วไปทำทานแล้วบอกว่าจะได้รวยได้มากกว่าเดิมนี่คือสอนไม่ถูกทานแล้ว เป็นอัตตาตัวตน มีตัวกูของกู อยากได้มีกิเลสมากกว่าเก่าด้วย แค่นี้ก็ไม่ง่ายเลยนะ ลึกซึ้งยากแสนยาก

เราจะต้องอ่านอาการทั้งลักษณะตรง ลักษณะโค้งอย่างไร มีลักษณะ 4

1.ลักษณะ 2.สสัมภาระ 3.อารัมมณะ 4.สมมุติ

สสัมภาระคือมีพฤติกรรมบทบาทไม่นิ่งยังมีอยู่ มันทำอะไรอย่างไรมากหรือน้อยแค่ไหนต้องมีปัญญารู้มัน แล้วมันดันมีอารมณ์ด้วยนะ ดีใจเสียใจ พอใจไม่พอใจ ดีไม่ดี มีอคติด้วย อารมณ์ดูด ผลัก อารมณ์ที่เอนเอียงอีกด้วย อ่านให้ละเอียด

ผู้ที่มีอารมณ์จะทำสสัมภาระก็ทำไปด้วยสัจจะ แล้วอันที่สี่ สมมุติคือยืนยันกับผู้อื่นให้ร่วมรู้ด้วย แต่ถ้าเรารู้คนเดียว ก็ขยายไปอีกไม่ได้เลย มันอยู่กับคุณคนเดียว แต่ถ้าให้คนอื่นร่วมรับรู้องค์ประกอบก็จะเจริญพัฒนาต่อไป เป็นสมมุติสัจจะ ความจริงที่จะก้าวหน้าต่อไป

คนที่เข้าใจเช่นนี้สามารถทำความสำเร็จด้วยสมมุติ นี่แหละคือศิลปะ ถ้าไม่ทำก็ขยายผลไม่ได้ จะรู้มากมายแต่ไม่ขยายผลไปสู่คนอื่นไม่เป็นศิลปะ

ตอนนี้ขยายแยกศิลปะกับศาสตร์แล้ว

_พ่อตายไปแล้วเหลือแม่คนเดียว แม่ไปมีแฟนใหม่ แต่เป็นผู้หญิงเหมือนกัน ผู้หญิงคนนั้นมาเกาะแม่กินตลอด แม่ทั้งรักทั้งหลงแม่ยอมตัดลูกตัดญาติพี่น้องดิฉันควรคิดแล้วทำอย่างไร?

ตอบ...อาตมาฟังแล้วก็นึกถึงวิบากหนอ แม่คุณก็ไม่ได้ลดละกิเลส กิเลสผู้หญิงผู้ชายคือกามธรรมดาแต่ผู้หญิงกับผู้หญิงผู้ชายกับผู้ชายเป็นกามข้ามขั้นกิเลสทบทวี มันวิสามัญที่วิตถาร ผู้ใดไปติดรสติดชาติอีกก็วนเวียนอีกนาน ถึงติดก็ต้องพยายาม ต้องใช้พลังงานจิตตัดได้ก็จบ อ่านอาการที่คุณบอกมาก็ได้แต่ปลง   ตอบว่าก็ต้องปลง อย่าไปชอบหรือชังพฤติกรรมที่แม่ทำอีก

หนึ่งคุณอย่าไปส่งเสริม ถ้ามีศิลปะให้เขาเลิกก็ทำ แต่ถ้าทำแล้วเขาจะอาฆาตก็ไม่ต้องทำ ปล่อยเขาไปเวรใครเวรมัน เราช่วยเขาได้แค่นั้น จะเป็นพ่อแม่ก็ตาม

_ขอความเมตตาพ่อครูช่วยขยายความนานาสังวาสในพุทธกาลและปัจจุบัน

ตอบ...ยุคพระพุทธเจ้าเกิดเฉพาะพระเทวทัตกับพระพุทธเจ้าเท่านั้น พระพุทธเจ้าว่า เขายึดถือความรู้ความเห็นของเขาก็ของเขา ของเราก็ของเรา กรรมใครกรรมมันวิบากใครวิบากมัน…

ปัจจุบันนี้อาตมาประกาศกับสงฆ์หมู่ใหญ่ในประเทศไทย ตอนนั้น สมเด็จพระสังฆราชองค์ที่เสียไป ยังไม่เป็นสังฆราชนะ ท่านก็ได้ร่วมทำในยุคนี้ มายุคนี้อาตมาก็เป็นคนหนึ่งประกาศแล้วเขาไม่ค่อยรู้เรื่องหรือแม้เขารู้แต่ก็อยากเล่นงานอาตมาเขาก็ทำ

_วิหาร แปลว่าเครื่องอาศัย อาริยวิหารแปลว่า ความเฉลียวฉลาด เป็นอาริยวิหาร คือเครื่องอยู่ที่ประเสริฐ ที่แท้จริงคือความไม่เห็นแก่ตัว นี่คืออาริยวิหาร

พรหมวิหาร แจกเป็นสี่ เมตตากรุณามุทิตาอุเบกขา ต้องมีปฏิภาณรู้ว่านี่เมตตาควรช่วย กรุณาลงมือช่วย มุทิตา ยินดีด้วยแล้วอุเบกขาไม่ต้องมีปริเทวนาการต่อไม่ต้องมีรอบอะไรต่ออีกตัดอุเบกขา

ตถาคตวิหาร...เป็นเครื่องอยู่ของตถาคต มันเกิดจะพูด ตถา แปลว่าความจริง อย่างอาตมาตถตา ไม่บังอาจใช้ตถาคต ส่วนตถาคตที่เป็นวิสัยของพระพุทธเจ้าก็ขึ้นอยู่กับแต่ละองค์จะทำ

_ธรรมะสองคือโลกียะกับโลกุตระใช่ไหม

ตอบ...ใช่ ธรรมะสองมีเยอะ

_อยากทราบความหมายของอตัมมยตา

ตอบ...พยัญชนะมี อัตตา + มย + ตา

อัตตะคือตัวเรา มย คือผลสำเร็จ แล้ว ตาคือคำนาม อตัมยตาคือความสำเร็จของเรา ต้องหมายถึงที่สุดแห่งความประเสริฐ ไม่ใช่สำเร็จในการโกง แต่ต้องเป็นความสำเร็จในการหลุดพ้น ได้ได้ก็จบ ถ้าไม่รู้จบก็ไม่ได้อตัมยตา ท่านพุทธทาสแปลว่า กูไม่เอากับมึงอีกละโว้ย

คือมันจบเป็นความสำเร็จสูงสุด สุดท้าย

_การที่เราไปวัดแล้วหยาดน้ำเพื่ออุทิศส่วนกุศลจะทำได้ไหม

ตอบ...ตำรวจไม่จับหรอก ใครไปห้ามคุณ ทำได้ แต่ อาตมาไม่เห็นคุณถามต่อว่า ควรไหม แต่อาตมาก็จะตอบต่อ...ว่ากรรมของใครก็ของใครเอง ไม่มีประโยชน์ที่จะทำ

_ส่งของให้คนตายกินได้ไหม?

ตอบ..วิญญาณไม่มีอะไรเลย ไม่มีเลือดเนื้อ วิตามินหรือธาตุอะไรแล้วมันจะกินได้อย่างไร ไม่มีปากจะกินแล้วเป็นธาตุยิ่งกว่าความว่าง อย่าไปบังคับให้วิญญาณกิน หรือถ้าวิญญาณกินได้แล้วปีหนึ่งคุณให้ไปกี่ที มันจะตายไปกี่ตลบไม่ได้กินตลอด  มันไม่ต้องกินต้องอาศัยหรอกจะเอาอาหารหยาบไปให้กินไม่ได้หรอก เหมือนเอาหินใหญ่ยัดเข้าท่อสองนิ้วได้อย่างไร เอาความหยาบยัดเข้าละเอียดมันวิตถารแล้วนะ มันเป็นไปไม่ได้

_Kaesorn Khondee ทดลองทานมังสวิรัตวันละสองมื้อ ไม่ทานมื้อเย็นรู้สึกหิวมาก พ่อครูมีวิธีกำจัดความหิวได้อย่างไรคะ

ตอบ...คุณกินให้เต็มอิ่มในสองมื้อให้อิ่มเต็มเลย แล้วถ้ามันอยากขึ้นมาอีกเมื่อไหร่ก็บอกว่าเอาให้ตายเลยไม่กินให้ได้แล้วดูสิว่าจะตายไหม ให้มันตายเลยถ้ามันอยากอีก คุณจะชนะไม่ตายหรอก อาตมาก็กินมื้อเดียวต่อวันไม่เห็นตายเลย เห็นไหมว่ากิเลสมันเก่ง ต้องสู้มันๆ

_สุวิดา คำศรี กราบนมัสการค่ะพ่อครู หนูรู้สึกทุกข์ ที่ทำงานรับราชการกินเงินเดือนจากภาษีประชาชน แต่จะลาออกก็ยังมีภาระหนี้สินอยู่ และกิเลสมันก็เยอะมากๆ ชีวิตเหมือนอยู่ท่ามกลางขุมนรก

(สังคมที่ทำงาน) หนูจะทำใจยังไงดีคะ

ตอบ...คุณต้องเรียนรู้ตัดสิ่งเฟ้อเกินในสิ่งเลวร้ายมันเกินไปคุณเลือกเอา ทุกคนที่มีอยู่เยอะ เลือกตัดเอาแล้วสู้ทนเลย พิจารณาให้ดีว่าคนอื่นเขาก็ตัดได้ ดีไม่ดีบางคนไม่น่าตัดได้เขายังตัดได้เลย คุณไม่ได้แย่กว่าเขาจะต้องตัดได้สิ ค่อยเจียนไป จะบอกว่ามีภาระหนี้สินอยู่แล้วใครล่ะเป็นคนทำ ถ้าคนอื่นเขาทำภาระหนี้สินแล้วมาโยนให้ก็เป็นวิบากแล้วไปเถอะ ก็แล้วถ้าคุณทำเองก็ต้องเลิกสิ หลักเกณฑ์ชาวอโศกคือ อย่าเป็นหนี้ พึ่งตนเองรอด ทำให้เกิน แล้วแจกคนอื่น ทำให้ได้สี่หลักนี้รับรองไปรอดตลอดกาล  เป็นวงจรมนุษยชาติที่จะสัมพันธ์กันอยู่ได้นิรันดรเลย

_Keawla Loveking พ่อครูเจ้าคนนอกวัดเคารพและศรัทธาพ่อครูศรัทธาสมณะสิกขมาตุและชาวอโศกทุกท่านฟังธรรมะของพ่อครูทางทีวีทางยูทุปเป็นประจำได้อ่านหนังสือธรรมะของพ่อครูได้รับความเมตตาจากท่านสมณะฟ้าไทส่งมาให้และได้เลิกกินเนื้อสัตว์มาเกือบหนึ่งปีแล้วและลดเรื่องการแต่งตัวลดการโกรธลงได้อย่างมากเลยเจ้าอย่างนี้พอที่จะเป็นลูกศิษย์พ่อครูได้ก่อเจ้า

กรรมเป็นอันทำ แล้วมันเป็นวิบากมีผลนะผลดีหรือชั่วก็แล้วแต่กรรม แล้วเป็นของคุณเองนะไปยัดให้ใครไม่ได้ ไม่มีหกตกหล่นไม่ระเหยไม่ระเหิด

คนเรานี่ลึกๆได้ยินว่ามีตัณหาอุปาทานภพชาติ

ตัณหาคือลีลามันอยาก อุปาทานคือความยึด แล้วภพก็คือวนเวียนอยู่ในแดนนั้น ชาติคือคุณต้องเกิดนอกจากคุณเป็นอรหันต์ทำให้ไม่เกิดได้สนิท

_ขณะนี้มีการทุบทำลาย รร.โยธินบูรณะ เพื่อทำรัฐสภาใหม่ ทั้งที่ปชช.ไม่เห็นด้วย หลายฝ่ายจึงเรียนมาเพื่อทราบ

ตอบ...ทราบแต่ไม่ออกความเห็น ไม่อยากเอามือไปซุกหีบมันเจ็บกรรมใครกรรมมัน ดูองค์ประกอบสังคมเอา

@Nattaya Rakpongthai แล้วเราจะสอนนักเรียนชั้นประถมอย่างไรให้รู้ธรรมเบื้องต้นโดยไม่หลงทางคะ คุณครูส่วนมากจะให้เด็กนั่งสมาธิกันเตรียมพร้อมก่อนเรียนค่ะ

ตอบ...ให้เด็กนั่งสมาธิก็สะกดจิตก็เอาเถอะ แต่จะให้ธัมมวิจัยยังไม่เหมาะสมกับเด็ก การให้นั่งสมาธิตอนเด็กก็ทำได้แต่เด็กโตแล้วก็ธรรมวิจัยได้

จบ...

เวลาบันทึก 12 มีนาคม 2563 ( 13:47:20 )

รายละเอียด

590525_พุทธศาสนาตามภูมิ เรื่อง ตอบปัญหาพารู้จักส่วนแห่งบุญ

พ่อครูว่า...วันนี้วันพุธที่ 25 พฤษภาคม 2559 ก่อนจะได้เข้าสู่เรื่องราวอย่างเคย ก็มาอ่าน sms กันก่อน

SMS 24 พ.ค.59

0890015xxx พ่อท่านฯเคยบอกว่าไม่ต้องไปทำอะไรธรรมกายหรอก แต่เขาจะทำลายตัวเขาเอง เวลานี้กำลังเป็นจริงเข้าไปทุกที มัวแต่นั่งหลับตาวนเวียนไม่ไปไหน กรรมจึงตามทันได้เห็นคาเตียง

ตอบเรื่องของคุณไชยบูลย์นี่ก็เห็นเก่งนะ ว่าคนไหนมีวิบากอย่างไร อาตมาก็ย้อนถามว่า ที่บวมเป่งขนาดนี้จะเป็นจะตายนี่รู้วิบากตัวเองบ้างไหมขนาดนั้นขนาดนี้ รู้หมดว่า ใครทำกรรมอะไรไปตกนรกขึ้นสวรรค์อย่างไร แต่ตัวเองน่ะรู้ตัวบ้างไหมว่า ที่เจ็บปวดนี้คือทำวิบากชั่วไว้นะ รู้ตัวไหมว่าทำไม่ดี

0875134xxx ลูกขอรายงานการรับชมบุญนิยมทีวีครับ ก่อนนี้รับชมทางโทรทัศน์ดาวเทียม nss6 ขณะนี้รับชมทาง boonniyom.tv ครับ อนาคตใกล้ๆ นี้จะติดจาน C-Band เพื่อรรับชมบุญนิยมทีวีแล้วครับ และขอเจริญธรรมญาติธรรมทุกๆ ท่าน และขอขอบพระคุณอย่างสูงสำหรับคณะทำงาน บุญนิยมทีวี ทุกๆ ท่าน ครับ

อาตมาก็ต้องขอขอบคุณพนักงานบุญนิยมทีวีด้วย เพราะที่ทำงานมานี้ก็ไม่ได้มีเงินเดือนกันทุกคน ออกอากาศมาได้ 10 ปีแล้ว ออก 24 ชม.ไม่ได้หยุด ไม่หาเงินไม่มีสปอนเซอร์ ไม่เป็นอุปกรณ์ในทางหาเงินแม้เรี่ยไรก็ไม่มี เรียกว่า เลือดสดๆของเราเอง พวกเราเอง สมาชิกชาวอโศกเราเองช่วยกัน หาเงินมาโดยเพื่อกิจนี้โดยเฉพาะ อย่างน้อยค่าใช้จ่ายเช่าดาวเทียมออกอากาศพวกนี้ จำเป็นเลยเพราะทุกคนต้องจ่าย ไม่ใช่เจ้าของดาวเทียม เดือนหนึ่งก็หลายล้านอยู่ เป็นไปตามกุศลชาวอโศก ก็เป็นไปได้ ยังพอมีบารมีทำได้บ้าง โดยอาศัยเงินก้อนหลัก จากสถาบันขยะวิทยาด้วยหัวใจ

0816800xxx เป็นบุญของพ่อครูแล้วค่ะ ที่ได้ออกมาจากสมาคมชั่วๆ

ตอบ….อาตมาก็ว่าเป็นบุญนะ อาตมาออกมาจากมหาเถรสมาคมนั้น ไม่ใช่เขาอัปเปหิ แต่อาตมาออกมาเอง อาตมาถือว่าโกหกนะที่บอกว่า ขับชาวอโศกออกจากมหาเถรสมาคมนะ ถือว่าเป็นคำโกหกคำโต ที่จริงแล้วชาวอโศกเราขอประกาศแยกตัว มาปกครองตนเองเรียกว่านานาสังวาส แต่ว่าวันดีคืนดีก็เอาเราไปฟ้องร้องทำอธิกรณ์เราอีก แต่กับคณะธรรมกายกลับทำอีกอย่าง

จริงๆแล้วคณะของอาตมาไม่ได้เดือดร้อนอะไร ที่พูดนี้ไม่ได้ต้องการถล่มอะไรหรอก แต่เพื่อให้ตรวจสอบศาสนาที่ตนเองเป็นศาสนิกอยู่ เพราะพระพุทธเจ้าท่านฝากศาสนาไว้กับปชช.ไม่ใช่ท่านฝากไว้กับคนใดคนหนึ่งเป็นใหญ่หรือคณะใดคณะหนึ่เป็นใหญ่ แม้แต่คณะมหาเถรสมาคมก็ไม่ใช่ แต่เพียงแต่ให้ดูแลหน่อย เป็นผู้ใหญ่ดูแลผู้น้อยเป็นสัจจะของมนุษยชาติ ไม่ได้มีหลักเกณฑ์ และพระพุทธเจ้าว่าไม่ให้ตั้งใครเป็นใหญ่ ไม่ให้คณะใดเป็นใหญ่ แต่ตอนนี้ละเมิดไปแล้ว

แม้แต่ในสังคมประเทศเขาจะรู้ว่าใครคือคนควรบูชา

0877854xxx พ่อครูครับธรรม2คือ ธรรมโลกียะกับโลกุตระใช่หรือไม่ครับ

ตอบใช่แล้ว

0828281xxx จานไอพีเอ็มดูบุญนิยมยังไงครับ

ตอบ...เครื่องรับ ipm ถ้าใช้จานเล็ก ไม่เกิน 90 เซ็นต์ ku band ดูช่องบุญนิยมทีวีไม่ได้

 ถ้าใช้กับจานใหญ่ โปร่งสีดำ  4ฟุตขึ้นไป รับจากดาวเทียม ไทยคม ถึงจะดู บุญนิยมทีวีได้

0830673xxx ภาพข้างหลังท่านพระครูคือภาพการระเบิดของจิตปัญญา?

ตอบ...อาตมาไม่มีตำแหน่งพระครูนะ เขาเรียกอาตมาว่าพ่อครู… ภาพนี้อาตมาเรียกว่าภาพสุญญตา เป็นวงกลมแล้วมีรัศมีต่างๆ เป็นโลโก้ หรือsymbol เครื่องหมายของอโศก ที่เห็นนี้เป็นลายมืออาตมาเขียนมาแต่ต้นนะ ใช้เป็นตราประจำของอโศกเลย ในใบสุทธิก็มีตรานี้

จะเรียกว่าการระเบิดของจิตปัญญาก็ได้

0893867xxx พ่อครูเปลี่ยนเทศน์ธรรมะมาเป็นถามตอบประเด็นธรรมแล้วฤา?ทุกคำตอบทำให้ ญตธ.หน้าจอบุญนิยมทั่วปท.ได้อานิสงส์รู้โลกุตรธรรมลึกซึ้งยิ่งขึ้นสาธุในใจตนที่ไม่มีวันสิ้นสุดจนกว่าจะหมดลมหายใจฤาหมดสิ้นการรับรู้ทุกผัสสะไปแล้วถูกไหม?

ตอบ...ช่วงนี้ก็ขอตอบประเด็นจากทางบ้าน รายการสด ทางบุญนิยมทีวี ผู้สนใจสามารถถามสด ตอบสด เข้ามาที่หน้าเพจ ได้เลย หรือ โทรฯ 099 116 0470 , 088 585 9118

ฟังไปก็ทำงานไปก็ได้ อย่างที่นี่ก็มีฟังธรรมไปพับถุงปุ๋ยไป เพราะตอนนี้ส่งปุ๋ยให้ชาวนาแทบไม่ทันเลย ทำไปก็ฝึกสมาธิได้ ในทุกกรรมกิริยา มีสังกัปปะ วาจา กัมมันตะ อาชีวะ เป็นวิธีปฏิบัติอย่างมีธัมวิจวัยสัมโพชฌงค์ Anyalysis แต่ไปเข้าใจผิดไปหมดสะกดจิตนั่งสมาธิ เป็น Hypnosis พูดกลับกันกับของพระพุทธเจ้าเลยสองพันหกร้อยปีเอง เพี้ยนไปเป็นแบบเก่า แบบก่อนยุคพระพุทธเจ้าก็มีมา แต่ของพระพุทธเจ้าที่มาอธิบายนี้เพี้ยนไปหมด อาตมาก็ต้องทำกลับให้คืนกลับมาใหม่ สี่สิบกว่าปีแล้วเหนื่อยไม่ลง พูดย้ำซ้ำซาก เหนื่อยไม่ได้เบื่อไม่ได้ ต้องพูดซ้ำเช่นนี้แหละ ทำไมถึงดื้อด้านดึงดันไม่ค่อยรู้ไม่ค่อยเป็นไม่เข้าใจ อชานโต อปัสสโต มันยึดมั่นถือมั่นไม่มีปรโตโฆษะ มีแต่อโยนิโสมนสิการ เพราะขาดปรโตโฆษะ

จึงไม่เกิดอานิสงส์ฟังธรรม จากที่เขาแปลว่าก็ว่าใช่หรือที่โพธิรักษ์พูดนี้ นี่คืออานิสงส์ฟังธรรมข้อแรกนะ ข้อที่สอง ฟังแล้วก็ยิ่งเข้าใจยิ่งขึ้น ไปเปิดดูในพระไตรปิฎก มหาจัตตารีสกสูตรเลยว่าใช่ไหม

1.      ผู้ฟังย่อมได้ฟังสิ่งที่ยังไม่เคยฟัง (อัสสุตัง  สุณาติ)

2.      ย่อมเข้าใจชัดในสิ่งที่ได้ฟังแล้ว (สุตัง  ปริโยทเปติ)

3.      ย่อมบรรเทาความสงสัยเสียได้ (กังขัง  วิหนติ)

4.      ย่อมทำความเห็นให้ถูกตรง  (ทิฏฐิง อุชุง กโรติ) .

5.      จิตของผู้ฟังย่อมเลื่อมใส (จิตตมัสสะ  ปสีทติ)

(พตปฎ. เล่ม 22   ข้อ 202)

0893867xxx จิตที่กำลังจะเป็นผู้รู้!ที่กำลังเป็นผู้ตื่น!ที่เป็นแล้วถึงซึ่งผู้เบิกบานคือพุทธะ!

ตอบ...เพราะคนทั้งหลายเกิดมาจมในความเห็นในลัทธิปุถุชน จมในสุขจากาม จากบำเรออัตตา จมงมงาย พอรู้ตัวก็รู้ว่าไม่ใช่ ก็ตื่นจากที่ตนหลงเป็นทาสสิ่งเหล่านั้นนี่คือผู้ตื่น

0893867xxx ผู้น้อยเรียนรู้ธรรมก็ยังคิดว่ารู้ไม่มากพอ!เพราะเรียนรู้ธรรมคือการเรียนรู้ พ่อครูกล่าวถึงอตัมมยตาในธรรม9ตาที่อ.พุทธทาสกล่าว!คือความเป็นพุทธที่ทุกคนต้องเรียนควบคู่รู้อยู่กับจิตความทุกข์และผีในตัวกูของกู! กราบขอบคุณพ่อครูกับธรรมะบุญนิยมที่ตามรอยพระดำรัสฯกับพระพุทธพจน์ในเรื่องมักน้อยสันโดษพอเพียงสาธุ! เพราะธรรมะพ่อครูกับคำแนะนำจากหมอพยบ.ญาติ มิตรรพ.อุทัยฯทำให้ตนรับมืออาการคลุ้มคลั่งของพ่อ จากการสูญความจำชั่วขณะด้วยสติรู้ตัวทุกขณะได้จนพ่อดีขึ้นขอขอบคุณทุกท่าน!

@Jintana    ขอเรียนถามท่านพ่อครูสมณะ โพธิรักษ์โปรดเมตตาด้วยคะเพราะสามีเสียชีวิตเมื่อปี58 ดิฉันคิดถึงเขามากเหลือเกิน ร้องไห้บ่อยมาก พยายามไหว้พระสวดมนต์อุทิศบุญให้ทุกวัน

พ่อครูโปรดเมตตาด้วยว่าทำอย่างไร เขาจะได้รับบุญที่ได้ตั้งใจทำให้ดวงวิญญาณได้รับบุญ เพื่อเขาจะได้ถึงสุข

ตอบ...อาตมาเรียนรู้ทำตามธรรมะพระพุทธเจ้ามีแฟนก็ทิ้งแฟนมาก็ขอให้สติคุณ ถ้าคุณจะจมในความรู้สึกนั้น ก็จริง แต่พระพุทธเจ้าท่านตรัสรู้ว่าให้รู้ตัวแล้วอย่าไปยึดติดสิ่งนั้น ที่คุณพูดมานี้เป็นความทุกข์ของคุณจริงๆ นี้คือทุกข์อาริยสัจ อาตมาตอบด้วยเมตตา สามีคุณตายไปแล้วก็ไปตามวิบาก คนเรามีทั้งวิบากเก่าและใหม่ มีเก่าคือมีแล้วชาตินี้ก็มาแต่งงานกันอีกหรือว่าชาตินี้ไปสร้างใหม่ผูกพันอีกก็มี เป็นเรื่องภาระ หรือ เวร แล้วคุณก็ไปทำผิดคือไปอุทิศส่วนบุญกุศลไปให้สามีที่ตายอีก ซึ่งพระพุทธเจ้าสอนว่ากรรมเป็นของตน แม้แต่กุศลก็ส่งไปไม่ได้  แบ่งสิ่งไม่มีให้แก่กันไม่ได้ บุญแบ่งกันไม่ได้ บุญเป็นกรรมวิธี จรณะ พฤติชนิดหนึ่งที่ทำให้กิเลสลดได้ บุญไม่ใช่เครื่องอาศัยแต่กุศลเป็นเครื่องอาศัย

บุญเป็นอาวุธร้ายเอาไว้กำจัดตัวร้าย

เขาว่าอุทิศบุญ แล้วใช้คำว่าอุทิศส่วนกุศลไปถึงผู้ตายนั้นไม่มีทางไปได้หรอก เป็นความผิดพลาดของศาสนา สำนักไหนสอนอาตมาถือว่าสอนผิด อาจารย์ก็ผิด ผู้ได้รับการสอนก็ผิด บุญ บาป แบ่งกันไม่ได้ กุศลอกุศลแบ่งกันไม่ได้

ผู้ได้ส่วนบุญนั้นคือผู้นั้นเป็นผู้รู้แล้วว่า พระพุทธเจ้าสอนเช่นนี้ให้อ่านกิเลสให้ออก แล้วก็ขจัดปฏิบัติให้กิเลสลดละจางคลาย เลยทำแล้วได้ผล ความเป็นบุญคือชำระกิเลส ปุนาติ ได้ผล (อัตถิ) กิเลสยังไม่หมดก็คือเสขบุคคล ลดกิเลสได้ตามส่วน คนนี้มีส่วนแห่งบุญ(ปุญญภาค) ได้นี่คือขจัดกิเลสออกไปได้ ถ้าขจัดกิเลสออกได้หมดก็เป็นอเสขบุคคล บุญก็ไม่ต้องใช้แล้ว จบ

พระพุทธเจ้าว่าผู้ตั้งใจเป็นคนโสดเขาเรียกกันว่าบัณฑิต ผู้ฝักใฝ่มีคู่ มีเมถุนย่อมเศร้าหมองเช่นคุณนี่ ไม่ได้ถล่มนะ แต่ค่อยๆล้างกิเลสออก ไหนๆสามีก็ตายไปไปตามวิบากเราเป็นโสดนี่แหละดีแล้ว พยายามเลี้ยงตนเองให้รอด อย่าไปกังวลมากคนเราจะเกิดเป็นหญิงหรือชายก็ตามพยายามเลี้ยงตนเองรอด สัตว์ก็เลี้ยงตนรอด เราเป็นคนแม้เป็นหญิงก็ต้องทำได้ อย่าไปเสียพลังงานกับสิ่งที่ผ่านไป แล้วที่คุณรักสามมีก็เป็นความดีๆงามแบบโลกๆ แต่ถ้าพูดเรื่องโลกุตระของพระพุทธเจ้าแล้วเป็นเหตุแห่งทุกข์ เป็นอวิชชายังโง่อยู่ มาศึกษาให้ดีตั้งตนเป็นคนโสดอย่างพระพุทธเจ้าว่า

อาตมาเคยมีภาษิตอยู่ว่า เลี้ยงลูกให้รู้จักโต เลี้ยงพ่อแม่ให้รู้จักตาย นี่ก็สามีก็ต้องตาย ต้องรู้จักการตาย รู้จักเลี้ยงลูกว่า โตแล้วเลี้ยงตนเองได้ อย่าไปประคบประหงมตลอดไปไม่ได้ พ่อแม่สักวันก็ต้องตาย ไม่ใช่ไปลบหลู่ไม่กตัญญูแต่ต้องเป็นไปตามสัจจะความจริง

_จากอ.เป็นต้น นาประโคน

ขอกราบนมัสการถามดังต่อไปนี้

1) ธัมมชโย เป็นฉายาทางธรรม  แต่บัดนี้ได้กลายเป็นสมีไปแล้ว ไม่ควรเรียกฉายานี้อีก

2) ชาวอโศกควรแสดงท่าทีอย่างไร? ในวิกฤตของศาสนาครั้งนี้

ตอบ...เป็นนานาสังวาสก็ต้องยิ่งปฏิกโกสนาต้องตำหนิติเตียนให้มากเพราะมันต่างกันนั้นเองแต่อธิกรณ์ฟ้องร้องกันไม่ได้

_คนที่ทำงานคนเดียวได้ไม่ร่วมหมู่กลุ่มนี้ ถือว่าเป็นคนเก่งไหม

ตอบ...เก่งนี้ต้องมีเงื่อนไข เก่งคนเดียว เก่งในสังคม ก็ต้องเทียบกับคนอื่นนะ

_ที่นี่พ่อท่านเทศน์เรื่องมนุษย์นินจา แต่ว่าไปอยู่ไหน เพราะว่าคนมาเตรียมงานที่ศษลก็อายุยาวทั้งนั้น พอถามชาวชุมชนว่าที่นี่มีคน สามร้อยกว่าคนก็ค่อนข้างงงว่าไปเป็นนินจาอยู่ไหน เพราะฐานงานก็มีคนน้อยนิด แต่พอเห็นอาปะกับคนทำครัวก็มีมาก แต่ที่น่าแปลกว่า ยกไปวางบนโต๊ะ ไม่นานเลยค่ะ อาหารหมดเกลี้ยงหนูงง มนุษย์นินจามีจริง หายสงสัย

และได้ยินเสียงป้าเล็กมักจะตื่นมาตั้งแต่ตีสองตีสามมาหั่นผักอย่างนี้ถือว่าเก่งไหม แต่ลูกคนทำไม่ได้ งานของลูกแค่เล็กๆน้อยๆ เก็บผักเท่าที่เขาจำเป็น เพราะลูกไม่เก่งเลย แต่เพราะพี่ๆเขาเตรียมของไว้ให้ แต่ก็ไปช่วยทำในสิ่งที่ขาดแคลน วันนี้ไปช่วยทำอาหาร ผักก็อาจไม่ค่อยสุกดี ก็กราบขออภัยด้วยค่ะ เพราะฟืนไม่ติดดีนัก ยังไม่สุกดีระฆังก็ตีแล้วก็เลยตักมาขึ้นศาลาทั้งที่ผักยังไม่ค่อยสุก ก็จะพยายามทำให้ดีขึ้น ถ้าพี่น้องท่านใด มีเวลาว่างก็มาช่วยกันนะคะ

ลงชื่อ...ปลากระพง

ตอบ...สรุปง่ายๆว่ามีทั้งคนดีคนไม่ดี คนขยันขี้เกียจ ก็ต้องเข้าใจ ต้องมีปัญญา คนมีปัญญาฟังดูก็มีสำนึกกันบ้าง ก็มีทั้งคนที่พกพาความเป็นแก่ตัวมามากก็มี แต่ถ้ามาอยู่ที่นี่ก็ต้องล้างความเห็นแก่ตัว แล้วตนเองจะได้ช่วยเหลือหมู่กลุ่มได้มากขึ้น ก็นี่คือเป้าหมายที่มาที่นี่ อาจรู้กันแล้วแต่ก็เป็นแต่เพียงแต่ละคนจะสำนึกแค่ไหน

_จากพล.ต.ท.ดุลย์เพชร ว่า พ่อท่าน อนาคตังสญาณ ว่าจะมาสร้างบ้านราชฯให้เป็นเมืองหลวงของอโศกไหม? ซึ่งถิ่นนี้เป็นถิ่นบรรพบุรุษพ่อท่านด้วย

ตอบ...อาตมาตั้งใจ แล้วเชื่อว่าจะเป็น ตามชื่อของมัน อาตมาไม่มีความคิดล่วงหน้ามาก่อนเลย นี่มีคนถ่ายภาพแล้วเอาไปลงในโซเชียลมีเดีย คนก็เลยบอกว่าที่นี่เป็นที่ท่องเที่ยว แต่อาตมาเป็นคนต่อต้านการท่องเที่ยวมาบำเรอกิเลสกันไม่เอา แต่ให้มาศึกษา ให้รู้ว่าที่นี่มีค่า ไม่ใช่มาจ่ายเงินแล้วจะทำอย่างไรกับที่นี่ก็ได้ อย่างนั้นเชิญออกได้เลย ที่นี่เอาเงินมาตีหัวไม่ได้ ถ้าจะมาอย่างนักศึกษาให้เกียรติกันก็ยินดี แต่ถ้ามาเล่นเละเทะก็ขอร้องว่าอย่ามา ถ้ามาพักผ่อนหย่อนใจอาบน้ำก็ได้ที่นี่ก็ยินดี แต่ถ้าไปบอกว่าที่ท่องเที่ยวนี้เป็นวิบากเลย

_การรู้อาริยสัจนั้นรีบด่วนกว่าไฟที่ไหม้ศีรษะ เป็นอย่างไร?

ตอบ...ที่จริงท่านเทียบว่าไฟกำลังไหม้บนศีรษะเราอยู่นี้ เหมือนเรามีผ้าชุบน้ำมันแล้วมันไหม้บนหัวเรา เราควรรีบเอาออกมันจะไหม้หัวเรา ฉันเดียวกันเราเรียนรู้ธรรมะสิ่งที่ไม่ดีเป็นอกุศลต้องรู้ก่อนแล้วรีบเอาออกเหมือนไฟไหม้หัวเรา แต่นี่คุณยืนยันว่าการรู้อาริยสัจรีบด่วนกว่ารู้ไฟไหม้ศีรษะ

แม้คุณจะต้องเจอส่ิงปัจจุบันเหมือนไฟไหม้หัว ถ้าคู่กันกับอาริยสัจ  คุณตั้งหน้าตั้งตาเรียนอาริยสัจก่อนดับไฟบนหัวก็ลึกซึ้งมากอีก

_จากคุณกงเต็ก...เวลามีอุบัติเหตุก็รู้สึกว่าต้องรู้ชื่อคนที่บาดเจ็บหรือตาย พอไม่ใช่ญาติพี่น้องตนก็โล่งใจ แต่พอมาคิดได้ทีหลังว่าคนอื่นเขาก็มีญาติเช่นกัน ถ้าคนอื่นไม่ใช่ญาติพี่น้องเราตาย เขาก็คิดอย่างเราคิด แล้วเราก็คิดว่าแบบนี้เห็นแก่ตัวไหม

ตอบ..ก็น่าจะใช่ ก็เป็นนัยละเอียดลึกซึ้ง ในการถอดถอนความแคบของตนเอง ก็เป็นความสำนึกดีอย่างหนึ่ง

_มีส่วนแห่งบุญให้ผลแก่ขันธ์หมายถึงอย่างไร

ตอบ...คนที่ถามแปลว่าได้เรียนรู้ อาตมาทำงานมา 40​กว่าปี ได้อ่านจากผู้เขียนหรือพูดถึงธรรมะของพุทธ ก็ไม่เคยได้ยินได้ฟังเกี่ยวกับ ส่วนแห่งบุญให้ผลแก่ขันธ์ อุปธิเวปักกา ปุญญภาคิยา สองคำนี้อาตมาเจอในมหาจัตตารีสกสูตร อาตมาว่าพระพุทธเจ้าเจตนาเลยที่จะสำทับเลยว่าสมาธิของพุทธนั้นต้องอย่างนี้ ไม่ใช่ต้องไปนั่งหลับตานะ เพราะท่านตรัสชัดๆ

แล้วพระพุทธเจ้าว่ากายคือจิตคือมโนวิญญาณ ไม่ใช่หมายถึงแต่ร่างภายนอกนะ  ศาสนาพุทธเข้าใจคำว่ากายคำเดียวไม่ได้ก็ไม่มีอรหันต์ แล้วที่บอกว่าอรหันต์กันนั้น เก๊ทั้งนั้น

เวลาบันทึก 12 มีนาคม 2563 ( 13:47:54 )

รายละเอียด

590526_พุทธศาสนาตามภูมิ ธรรมะสองของโลกและธรรม

พ่อครูว่า…(วันนี้จนท.จากสำนักบริหารพื้นที่อนุรักษ์ที่ 9 มาฟังด้วย)

ป่าไม้กลายเป็นป่าหมด  (อ.เป็นต้น นาประโคน)

เมื่อก่อนมีป่าไม้      คุ้มเมือง

ป่าสัตว์เคยรุ่งเรือง  ส่งค้า

คนไฉนคิดขุ่นเคือง โค่นฆ่า ป่าเฮย

ฝนบ่หลั่งสั่งหล้า     กลับแล้งแกล้งดิน

สัตว์ป่าเล่าหลบลี้    หนีพลัน

เนื้อสัตว์ภัตตาคาร  สั่งไว้

สงสารสัตว์ซมซาน หัวซุกหัวซุน

เป็นพุทธฆ่าเพื่อนได้        สดับแล้วอดสู

ตะวันเร่ิมดุร้าย       รุนแรง

ใครสั่งเพิ่มคลังแสง          ส่องให้

ใครสี้างโลกจำแลง          ยุคหล้า โลกเฮย

กรรมซัดวิบติไซร้ เพราะสร้างมาเอง

หินผาบรรพต         โล้นเห็นไหม

เป็นเพราะฝีมือ       ใครสั่งเจ้า

ทำให้โลกบรรลัย    เหลวแหลกสูเฮย

ไข้หนักเหมือนผีเข้า         สุดพ้นคะนึงหา

แม่น้ำลำธารเหือดแห้งบ้างก็เน่าเฟะไปหมด เพราะคน อาตมาเกิดมาในปางนี้ชาตินี้ไม่เคยไปบุกรุกทำลายธรรมชาติ มีแต่สร้างเอา อย่างน้ำตกผาแหงนนี้ ที่ทำนี้ไม่ได้ทำเพื่ออวดอ้าง แต่ทำเพื่อให้คนรู้สึกรักดินรักน้ำรักป่า รักธรรมชาติ เราทำอย่างไม่ได้คิดถึงเงินทุนเลย อย่างผาแหงนที่เราสร้างก็เช่นกัน เราไม่ได้ทำเพื่อเอาไปเบ่งข่มหากิน ที่ทำก็เพื่อจะให้ได้เห็นว่า คนก็ดูแลธรรมชาติสร้างธรรมชาติ

พ่อครูพูดถึงเรื่องประเทศไทยคือชมพูทวีป…. (ขาดบันทึกเพราะinsertอยู่)

ตอนนี้ประเทศเน่าเฟะเลอะเทอะยึดมั่นถือมั่นแรงมาก เริ่มต้นได้ขนาดนี้มาเรื่อยๆประเทศไทยจะได้ตั้งฐานขึ้นเรื่อยๆ

ศาสนาพุทธใช้อำนาจตนเองเป็นใหญ่แต่เป็นตนเองที่ไม่เบ่งตนเอง ใช้อำนาจตนเองที่ไม่เป็นทาสใครเลย นี่คืออำนาจตนเองเต็มที่เลย ไม่ไปเบ่งข่มขี่ย้ำยีใครมีแต่เอื้อเฟื้อเจือจานตามฐานะ คนที่มักน้อยสันโดษลดละได้มากก็ช่วยคนอื่นได้มากอย่างบริสุทธิ์ใจ เกิดจากต้นทางของจิตวิญญาณเป็นประธาน มโนบุพพังคมาธัมมา มโนเสฏฐา มโนมยา