รายละเอียด

570630_ธรรมาธรรมะสงคราม ที่สันติฯเรื่อง นิโรธแบบพุทธเป็นไฉน? ตอน 1

พ่อครูว่า..วันนี้จะพูดถึงเรื่องลึกซึ้งหลายมุมที่ ภิกษุณีธััมมทินนา จะได้ตอบคำถามให้แก่อดีตสามี คืออุบาสกวิสาขา เป็นมุมที่ลึกมาก ผู้ได้ฟังก็คือผู้ที่เทวดาเลือกแล้ว จูฬเวทัลลสูตร  พระไตรปิฎก ฉบับหลวง (ภาษาไทย) เล่มที่ 12

4. จูฬเวทัลลสูตร
การสนทนาธรรมที่ทำให้เกิดปีติ
           

[505] ข้าพเจ้าได้สดับมาแล้วอย่างนี้:
     สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ที่พระวิหารเวฬุวัน อันเป็นสถานที่ให้เหยื่อแก่กระแต
เขตพระนครราชคฤห์. ครั้งนั้น วิสาขอุบาสกเข้าไปหาธรรมทินนาภิกษุณีถึงที่อยู่ อภิวาทแล้ว
นั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง.
 

เรื่องสักกายทิฏฐิ
           

[506] วิสาขอุบาสกครั้นนั่งแล้ว ได้ถามธรรมทินนาภิกษุณีว่า ข้าแต่พระแม่เจ้า พระ
ผู้มีพระภาคตรัสว่า สักกายะ สักกายะ ดังนี้ ธรรมอะไรที่พระผู้มีพระภาคตรัสว่า สักกายะ?
     ธรรมทินนาภิกษุณีตอบว่า ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ อุปาทานขันธ์ 5 คือรูปูปาทานขันธ์ 1
เวทนูปาทานขันธ์ 1 สัญญูปาทานขันธ์ 1 สังขารูปาทานขันธ์ 1 วิญญาณูปาทานขันธ์ 1 อุปาทาน
ขันธ์ 5 นี้แล พระผู้มีพระภาคตรัสว่า สักกายะ.
    

วิสาขอุบาสก ชื่นชม อนุโมทนา ภาษิตของธรรมทินนาภิกษุณีว่า ถูกละพระแม่เจ้า ดังนี้
แล้ว ได้ถามปัญหาต่อไปว่า ข้าแต่พระแม่เจ้า พระผู้มีพระภาคตรัสว่า สักกายสมุทัย สักกาย
สมุทัย ดังนี้ ธรรมอะไรที่พระผู้มีพระภาคตรัสว่าสักกายสมุทัย?
     ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ ตัณหาอันทำให้เกิดในภพใหม่ สหรคตด้วยความกำหนัดยินดี
เพลิดเพลินยิ่งในอารมณ์นั้นๆ คือ กามตัณหา ภวตัณหา วิภวตัณหา ตัณหานี้แล พระผู้มีพระ
ภาคตรัสว่า สักกายสมุทัย.
    

วิ. ข้าแต่พระแม่เจ้า พระผู้มีพระภาคตรัสว่า สักกายนิโรธ สักกายนิโรธดังนี้ ธรรมอะไร
ที่พระผู้มีพระภาคตรัสว่า สักกายนิโรธ?
     ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ ความดับด้วยความคลายกำหนัดไม่มีเหลือ ความสละ ความสละ
คืน ความปล่อย ความไม่พัวพัน ด้วยตัณหานั้น นี้แล พระผู้มีพระภาคตรัสว่า สักกายนิโรธ.
     วิ. ข้าแต่พระแม่เจ้า พระผู้มีพระภาคตรัสว่า สักกายนิโรธคามินีปฏิปทา สักกายนิ
โรธคามินีปฏิปทา ดังนี้ ธรรมอะไรที่พระผู้มีพระภาคตรัสว่า สักกายนิโรธคามินีปฏิปทา?

 ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ อริยะมรรคมีองค์ 8 คือ ปัญญาอันเห็นชอบ 1 ความดำริชอบ 1
วาจาชอบ 1 ทำการงานชอบ 1 เลี้ยงชีวิตชอบ 1 ความเพียรชอบ 1 ความระลึกชอบ 1 ความ
ตั้งจิตไว้ชอบ 1 นี้แล พระผู้มีพระภาคตรัสว่า สักกายนิโรธคามินีปฏิปทา.
     วิ. ข้าแต่พระแม่เจ้า อุปาทานกับอุปาทานขันธ์ทั้ง 5 เป็นอันเดียวกัน หรืออุปาทาน
เป็นอย่างอื่นจากอุปาทานขันธ์ทั้ง 5?
     ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ อุปาทานกับอุปาทานขันธ์ทั้ง 5 หาใช่อันเดียวกันไม่
อุปาทานเป็นอย่างอื่นจากอุปาทานขันธ์ทั้ง 5 ก็หาใช่ไม่ ความกำหนัดพอใจในอุปาทานขันธ์ทั้ง 5
เป็นอุปาทาน ในอุปาทานขันธ์ทั้ง 5 นั้น.
           

[507] วิ. ข้าแต่พระแม่เจ้า ก็สักกายทิฏฐิมีได้อย่างไร?
     ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ ปุถุชนผู้ไม่ได้สดับในโลกนี้ ไม่ได้เห็นพระอริยะไม่ฉลาด
ในธรรมของพระอริยะ ไม่ได้ฝึกในธรรมของพระอริยะ ไม่ได้เห็นสัปบุรุษ ไม่ฉลาดในธรรม
ของสัปบุรุษ ไม่ได้ฝึกในธรรมของสัปบุรุษ ย่อมตามเห็นรูป โดยความเป็นตนบ้าง ตามเห็น
ตนว่ามีรูปบ้าง ตามเห็นรูปในตนบ้าง ตามเห็นตนในรูปบ้าง ย่อมตามเห็นเวทนา ... ย่อมตามเห็น
สัญญา ... ย่อมตามเห็นสังขารทั้งหลาย ... ย่อมตามเห็นวิญญาณ โดยความเป็นตนบ้าง ตามเห็น
ตนว่ามีวิญญาณบ้าง ตามเห็นวิญญาณในตนบ้าง ตามเห็นตนในวิญญาณบ้าง อย่างนี้แล
สักกายทิฏฐิจึงมีได้.
    

วิ. ข้าแต่พระแม่เจ้า ก็อย่างไรสักกายทิฏฐิจึงจะไม่มีฯ
     ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ อริยสาวกผู้ได้สดับแล้วในธรรมวินัยนี้ ได้เห็นพระอริยะ
ฉลาดในธรรมของพระอริยะ ฝึกดีแล้วในธรรมของพระอริยะ ได้เห็นสัปบุรุษ ฉลาดในธรรม
ของสัปบุรุษ ฝึกดีแล้วในธรรมของสัปบุรุษ ย่อมไม่ตามเห็นรูป โดยความเป็นตนบ้าง ไม่ตามเห็น
ตนว่ามีรูปบ้าง ไม่ตามเห็นรูปในตนบ้าง ไม่ตามเห็นตนในรูปบ้าง ย่อมไม่ตามเห็นเวทนา ...
ย่อมไม่ตามเห็นสัญญา ... ย่อมไม่ตามเห็นสังขารทั้งหลาย ... ย่อมไม่ตามเห็นวิญญาณ โดยความ
เป็นตนบ้าง ไม่ตามเห็นตนว่ามีวิญญาณบ้าง ไม่ตามเห็นวิญญาณในตนบ้าง ไม่ตามเห็นตนใน
วิญญาณบ้าง อย่างนี้แล สักกายทิฏฐิจึงจะไม่มี.
                           

เรื่องมรรค 8 กับขันธ์ 3
           

[508] วิ. ข้าแต่พระแม่เจ้า ก็อริยมรรคมีองค์ 8 ไฉน?

ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ อริยมรรคมีองค์ 8 นี้ คือ ปัญญาอันเห็นชอบ 1 ความดำริชอบ 1
วาจาชอบ 1 ทำการงานชอบ 1 เลี้ยงชีวิตชอบ 1 ความเพียรชอบ 1 ความระลึกชอบ 1
ความตั้งจิตไว้ชอบ 1.
     วิ. ข้าแต่พระแม่เจ้า ก็อริยมรรคมีองค์ 8 เป็นสังขตะหรือเป็นอสังขตะ?
     ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ อริยมรรคมีองค์ 8 เป็นสังขตะ.
    

วิ. ข้าแต่พระแม่เจ้า ขันธ์ 3 (กองศีล กองสมาธิ กองปัญญา) พระผู้มีพระภาค
ทรงสงเคราะห์ด้วยอริยมรรคมีองค์ 8 หรือว่าอริยมีองค์ 8 พระผู้มีพระภาคทรงสงเคราะห์ด้วย
ขันธ์ 3.
     ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ ขันธ์ 3 พระผู้มีพระภาคไม่ทรงสงเคราะห์ด้วยอริยมรรคมีองค์ 8
ส่วนอริยมรรคมีองค์ 8 พระผู้มีพระภาคทรงสงเคราะห์ด้วยขันธ์ 3 คือ วาจาชอบ 1 ทำการงาน
ชอบ 1 เลี้ยงชีวิตชอบ 1 ทรงสงเคราะห์ด้วยศีลขันธ์ ความเพียรชอบ 1 ความระลึกชอบ 1
ความตั้งจิตไว้ชอบ 1 ทรงสงเคราะห์ด้วยสมาธิขันธ์ ปัญญาอันเห็นชอบ 1 ความดำริชอบ 1
ทรงสงเคราะห์ด้วยปัญญาขันธ์.
                             

เรื่องสมาธิและสังขาร
    

วิ. ข้าแต่พระแม่เจ้า ก็ธรรมอย่างไร เป็นสมาธิ ธรรมเหล่าใด เป็นนิมิตของสมาธิ
ธรรมเหล่าใด เป็นเครื่องอุดหนุนสมาธิ การทำให้สมาธิเจริญ เป็นอย่างไร?
     ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ ความที่จิตมีอารมณ์เป็นอย่างเดียว เป็นสมาธิ สติปัฏฐาน 4
เป็นนิมิตของสมาธิ สัมมัปปธาน 4 เป็นเครื่องอุดหนุนสมาธิความเสพคุ้น ความเจริญ ความ
ทำให้มากซึ่งธรรมเหล่านั้นแหละ เป็นการทำให้สมาธิเจริญ.
           

[509] วิ. ข้าแต่พระแม่เจ้า ก็สังขาร มีเท่าไร?
     ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ สังขารเหล่านี้ มี 3 ประการคือ กายสังขาร วจีสังขาร
จิตตสังขาร.
     วิ. ข้าแต่พระแม่เจ้า ก็กายสังขาร เป็นอย่างไร วจีสังขารเป็นอย่างไร จิตตสังขารเป็น
อย่างไร?
     ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ ลมหายใจออกและลมหายใจเข้า เป็นกายสังขาร วิตกและวิจาร
เป็นวจีสังขาร สัญญาและเวทนา เป็นจิตตสังขาร.

 วิ. ข้าแต่พระแม่เจ้า ก็เหตุไร ลมหายใจออกและลมหายใจเข้า จึงเป็นกายสังขาร
วิตกและวิจาร จึงเป็นวจีสังขาร สัญญาและเวทนา จึงเป็นจิตตสังขาร?
     ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ ลมหายใจออกและลมหายใจเข้าเหล่านี้ เป็นธรรมมีในกาย
เนื่องด้วยกาย ฉะนั้น ลมหายใจออกและลมหายใจเข้า จึงเป็นกายสังขาร บุคคลย่อมตรึก
ย่อมตรองก่อนแล้ว จึงเปล่งวาจา ฉะนั้น วิตกและวิจาร จึงเป็นวจีสังขาร สัญญาและเวทนา
เป็นธรรมมีในจิต เนื่องด้วยจิต ฉะนั้นสัญญาและเวทนา จึงเป็นจิตตสังขาร.
                            

เรื่องสัญญาเวทยิตนิโรธ
           

[510] วิ. ข้าแต่พระแม่เจ้า ก็การเข้าสัญญาเวทยิตนิโรธ เป็นอย่างไร?
     ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ ภิกษุผู้เข้าสัญญาเวทยิตนิโรธ มิได้มีความคิดอย่างนี้ว่า เราจัก
เข้าสัญญาเวทยิตนิโรธ ว่าเรากำลังเข้าสัญญาเวทยิตนิโรธอยู่ ว่าเราเข้าสัญญาเวทยิตนิโรธแล้ว
ก็แต่ความคิดอันนำเข้าไปเพื่อความเป็นอย่างนั้น อันท่านให้เกิดแล้วตั้งแต่แรก.
     วิ. ข้าแต่พระแม่เจ้า ก็เมื่อภิกษุเข้าสัญญาเวทยิตนิโรธ ธรรม คือ กายสังขาร วจี
สังขาร จิตตสังขาร อย่างไหน ย่อมดับไปก่อน?
     ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ เมื่อภิกษุเข้าสัญญาเวทยิตนิโรธ วจีสังขารดับก่อน ต่อจากนั้น
กายสังขารก็ดับ จิตตสังขารดับทีหลัง.
     

วิ. ข้าแต่พระแม่เจ้า ก็การออกจากสัญญาเวทยิตนิโรธสมาบัติ เป็นอย่างไร?
     ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ ภิกษุผู้ออกจากสัญญาเวทยิตนิโรธสมาบัติ มิได้มีความคิดอย่าง
นี้ว่า เราจักออกจากสัญญาเวทยิตนิโรธสมาบัติ ว่าเรากำลังออกจากสัญญาเวทยิตนิโรธสมาบัติว่าเรา
ออกจากสัญญาเวทยิตนิโรธสมาบัติแล้ว ก็แต่ความคิดอันนำเข้าไปเพื่อความเป็นอย่างนั้น อัน
ท่านให้เกิดแล้วแต่แรก.
    

วิ. ข้าแต่พระแม่เจ้า ก็เมื่อภิกษุออกจากสัญญาเวทยิตนิโรธสมาบัติ ธรรมคือกายสัง
ขาร วจีสังขาร จิตตสังขาร อย่างไหน เกิดขึ้นก่อน.
     ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ เมื่อภิกษุออกจากสัญญาเวทยิตนิโรธสมาบัติ จิตตสังขารเกิด
ขึ้นก่อน ต่อจากนั้นกายสังขารก็เกิดขึ้น วจีสังขารเกิดขึ้นทีหลัง.
    

วิ. ข้าแต่พระแม่เจ้า ก็ผัสสะเท่าไร ย่อมถูกต้องภิกษุผู้ออกแล้วจากสัญญาเวทยิตนิโรธสมาบัติ?  ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ ผัสสะ 3 ประการ คือ ผัสสะชื่อสุญญตะ (รู้สึกว่าว่าง)
ผัสสะชื่ออนิมิตตะ (รู้สึกว่าไม่มีนิมิต) และผัสสะชื่ออัปปณิหิตะ (รู้สึกว่าไม่มีที่ตั้ง) ย่อม
ถูกต้องภิกษุผู้ออกแล้วจากสัญญาเวทยิตนิโรธสมาบัติ.
     วิ. ข้าแต่พระแม่เจ้า ก็ภิกษุผู้ออกแล้วจากสัญญาเวทยิตนิโรธสมาบัติ. มีจิตน้อมไปใน
ธรรมอะไร โอนไปในธรรมอะไร เอนไปในธรรมอะไร?
     ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ ภิกษุผู้ออกแล้วจากสัญญาเวทยิตนิโรธสมาบัติ มีจิตน้อมไปใน
วิเวก โอนไปในวิเวก เอนไปในวิเวก.

พ่อครูว่า ถ้าคนเรามีชีวิตอยู่ก็ต้องมีจิตตั้งที่จะอยู่ ถ้าไปดับ ก็จะเป็นอสัญญีสัตว์ ถ้ามันยังมีอยู่ก็ต้องมีการตั้งจิตที่จะอยู่ ถ้าคุณไม่ทำให้จิตพักจิตดับเลย คุณนอนคุณก็ทำงาน  จะอยู่ในรูปภพ อรูปภพ นอกจากคุณไปฝึกดับขณะนอนก็เป็นอสัญญีสัตว์ชั่วคราว แต่มันไม่ดับหรอก มันก็ฝันปรุงฟุ้งอยู่ มันมีแรงที่จะวุ่นวาย แล้วทีนี้ความอยากมันเยอะก็เลยปนกันเละ ฝันวุ่นวาย คราวใดที่ฝันมันเกาะตัวดีก็เป็นเรื่องเป็นราว เกิดจากจิตที่มันออกมาทำงาน

พ่อครูว่า...ทวนเร่ิมตั้งแต่ถามว่า สักกาย สักกายะคืออะไร? คำว่ากาย ตัวนี้ คืออุปาทานยึดมั่นถือมั่นตั้งแต่อบาย เป็นกามภพต้นๆ ต้องจับตัวให้ได้ก่อน เรียนรู้เพราะมันทุกหนัก ร้ายแรง ต้องเอาตัวร้ายก่อน เขาถามต่อว่าแล้วพวกนี้(สักกายะ) มีอะไรเป็นสมุทัย ท่านก็ตอบ ว่าตัณหาเป็นสมุทัย

แล้วทำอย่างไรจะดับตัณหาได้?....ดับไม่เหลือเป็นนิโรธ และวิธีปฏิบัติเป็นอย่างไร? 

เรื่องสักกายทิฏฐิ ภิกษุณีตอบว่า....ย่อมตามเห็นรูป โดยความเป็นตนบ้าง ตามเห็น
ตนว่ามีรูปบ้าง ตามเห็นรูปในตนบ้าง ตามเห็นตนในรูปบ้าง ย่อมตามเห็นเวทนา ... ย่อมตามเห็น
สัญญา ... ย่อมตามเห็นสังขารทั้งหลาย ... ย่อมตามเห็นวิญญาณ โดยความเป็นตนบ้าง ตามเห็น
ตนว่ามีวิญญาณบ้าง ตามเห็นวิญญาณในตนบ้าง ตามเห็นตนในวิญญาณบ้าง อย่างนี้แล
สักกายทิฏฐิจึงมีได้.
    

ซึ่ง อย่างเรามองเห็นนี่ก็เห็นเป็นตัวเรา ของเรา เห็นเป็นรูปรสกลิ่นเสียงสัมผัส หรือเป็น เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ เป็นเรานี่ก็อยู่แต่ภายในตัวเรา ยังไม่ออกไปนอก ถ้าออกไปนอกก็ไปยึดคนอื่น สมบัติข้าวของเป็นของเราอีก ซึ่งแม้แต่เนื้อหนังมังสาก็ไม่ใช่ของเรา ในกองขันธ์ 5 ก็ไม่ใช่ของเรา

อย่างเวทนา คุณกระทบรูป ถ้ามีอุปาทานก็จะรู้สึกชอบใจไม่ชอบใจ ก็ยึดเวทนา แล้วยึดว่าเป็นของฉัน อันนี้ดอกไม้ฉัน เหมือนกับดญ.หน้าต่าง เขาบอกว่า FMTV นี่เป็นของหนู สัญญากำหนดว่าเป็นของฉัน เอาสัญญาไปกำหนดยึดว่าเป็นของฉัน แม้เวทนาก็ยึดว่าเป็นเวทนาของฉัน หรือปรุงแต่งสังขารแล้วก็ยึดเป็นของฉัน รวมแม้ประเทศไทยบางคนก็ยึดเป็นของฉัน พล.อ.ประยุทธ์ก็เป็นของฉัน คุณไปสั่งเขาสิ สั่งได้ไหม?

สรุปแล้วในรายละเอียดของพระพุทธเจ้ามีมาก จนตามเห็นตนมีรูป เช่นเห็นว่าอารมณ์สุขมันมี แต่อรหันต์เห็นว่าไม่มี แต่คนที่ยึดอยู่ก็เห็นว่ามี เราก็ต้องล้างจนกว่าจะไม่มี แล้วทวนซ้ำทวนย้อน จนไม่เหลือ แต่ไม่ได้หมายความว่าเวทนาไม่เหลือทั้งหมด แต่ว่าอุปาทานในวิญญาณในขันธ์ 5 นั้นต่างหากที่ต้องทำหายไปไม่เหลือ

อย่างรสอร่อยของคุณก็ของคุณ ไปเทียบคนอื่นไม่ได้ ยึดถือไม่เหมือนกัน แม้รสอร่อยวันนี้กับวานนี้ก็ไม่เหมือนกัน แม้เขาทำเหมือนเดิม แต่บางวันอารมณ์เสียก็ว่าไม่อร่อย หรือว่าคุณว่าอร่อยเท่าเดิม แต่ว่าวัสดุที่เขาปรุงให้คุณในรายละเอียดแต่ละวันไม่เท่ากันหรอก กายต่างกัน สัญญาต่างกัน

แล้วทำอย่างไรจึงจะหมดสักกายทิฏฐิ?...ภิกษุณีก็ตอบว่า ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ อริยสาวกผู้ได้สดับแล้วในธรรมวินัยนี้ ได้เห็นพระอริยะ
ฉลาดในธรรมของพระอริยะ ฝึกดีแล้วในธรรมของพระอริยะ ได้เห็นสัปบุรุษ ฉลาดในธรรม
ของสัปบุรุษ ฝึกดีแล้วในธรรมของสัปบุรุษ...แล้วก็ไม่ได้ยึดว่าเป็นเราเป็นของเรา ไม่ยึดว่ามีในเราแล้ว ยกตัวอย่างแต่ก่อนเราเคยมีความรู้สึกชอบชังกับสิ่งใด แต่เมื่อปฏิบัติได้แล้ว ก็ไม่ได้มีอารมณ์เช่นเดิม ไม่ชอบไม่ชัง แต่ก็รู้เห็นเหมือนกันคนทั่วไป ส่วนคนที่ยึด ก็จะรู้สึกชอบหรือชังได้ ต่างกันไปเพราะสัญญากันคนละอย่าง

อัสสาทะเป็นตัวใคร่อยาก เป็นกาม ซึ่งเป็นสิ่งที่แต่ละคนกำหนดสัญญา Specification เอง จะขนาด น้ำหนัก สีสรร รูปร่าง แม้แต่อารมณ์เช่นนี้อย่างไรก็ของคุณ คุณอาจพูดเหมือนกัน ว่าอารมณ์ชอบหรือชัง คุณก็เข้าใจว่า ดูดหรือผลัก แล้วอาการมันมาก น้อย แรงแค่ไหนก็ของใครของมัน องค์ประชุมที่เกิด คุณไปกำหนดหมายไว้อย่างไร ของใครของมัน ซึ่งละเอียดมาก ไม่เท่ากันไม่เหมือนกันหรอก อาจจะใกล้เคียงกัน แต่ก็ไม่เหมือนกัน แต่ถ้ามันไม่เหมือนกับใครเลยคุณก็ไม่ต้องแย่งกับใคร แต่ว่าคุณก็แย่งเพราะว่าคุณก็นึกเอาหยาบๆว่าเหมือนกัน แม้แต่แฝดก็ไม่เหมือนกัน ปรมาณูสองตัว เหมือนกันแทบไม่ต่างกันก็มีจุดต่าง ยิ่งเป็นนามธรรมก็ไม่มีเท่ากันหรอก ในรายละเอียด

เขาถามไปถึงอาริยมรรคมีองค์ 8 ซึ่งเป็นเรื่องของมนุษย์ที่จะต้องมี ตั้งแต่ คิด พูด ทำ แล้วก็รวมเป็นอาชีพ มีหน้าที่นั้นนี้ตามแต่ละคน เราก็ดูว่าอันไหนเป็นสัมมา ไม่ทำมิจฉา งานใดที่เขาเรียกว่าอาชีพก็ว่าคือการได้เงิน แต่อย่างพวกเรามีงานหลักแต่ไม่ได้เงิน หรือเขาถามว่านักบวชทำอะไรเป็นอาชีพ บางรูป เทศน์เป็นอาชีพ ได้ส่ิงแลกเปลี่ยน บางรูปก็เทศน์แต่ก็ไม่ได้รับค่าตอบแทน ไม่ได้เอาส่ิงแลกเปลี่ยน ทำงานสร้างสรรเสียสละเป็นประโยชน์ หรืออย่างคุณนายมีอาชีพเป็นแม่บ้าน เลี้ยงลูก แต่แกไม่ทำ แต่แกวันๆเอาแต่เล่นไพ่ แล้วแกมีอาชีพเป็นเล่นไพ่ไหม? สรุปคืออาชีก็คือสิ่งที่ทำเป็นชีวิต ทำเป็นส่วนมากเลย เลี้ยงชีพอยู่ อยู่ในสังคม ถ้าคุณไปเป็นนายกฯ คุณก็ไม่ต้องวุ่นวายสะสม คุณจะกินเขาก็มีคนประเคนให้ จะไปไหนก็มีคนไปรับไปส่ง คุณไม่ต้องกังวลเลยก็ดูแลบริหารประเทศไป มีคนรับช่วงงานหมด แล้วจะไปเอาเงินมาเก็บไว้ทำไม จะจ่ายอะไรก็มีคนจ่ายให้ แล้วถ้าคุณไม่มีกิเลสก็ไม่ต้องไปซื้อของให้คนรักเป็นต้น

ภาคปฏิบัติเป็น สัมมัปปธาน 4เป็นเครื่องอุดหนุน  คือ สังวรปธาน ปหานปธาน ภาวนาปธาน อนุรักขณาปธาน วิธีปฏิบัติต้องมีผัสสะ ต้องมีสังวรสำรวมอินทรีย์จึงรู้กิเลสสักกายทิฏฐิ พากเพียรสังวร แล้วต้องปหานกิเลสได้ จนเกิดผลเป็นภาวนา(ไม่ใช่ว่าไปนั่งท่องบ่นเป็นภาวนา) อนุรักขณาปธานคือรักษาผล  สัมมัปปธาน 4 เป็นเครื่องอุดหนุน การเสพคุ้นความเจริญทำให้เกิดภาวนา ทำให้มากพหุลีกัมมัง ทั้งเสพคุ้น เป็นการทำให้สมาธิเจริญ เป็นปัญญาข้อที่ 2 ของโสดาบัน

สังขารมีเท่าไหร่? ก็ ลมหายใจเข้าลมหายใจออกนี้เป็นกายสังขาร? ก็เห็นใจคนเข้าใจไม่ได้ ลมหายใจก็เป็นมหาภูตรูป ซึ่งสังคมสมัยนั้นนั่งหลับตาปฏิบัติเป็นส่วนใหญ่ ซึ่งอาตมาอธิบายว่าลมหายใจเข้าออก คุณต้องมีสติอยู่ทุกเมื่อ เวลาเน้นกายคตาสติสูตร ท่านก็มาเน้นอิริยาบถกาย แต่สติปัฏฐาน 4 ท่านก็เน้นสติปัฏฐาน แล้วก็อานาปานสติสูตรท่านก็เช่นกัน  ซึ่งสามสูตรนี้เหมือนกัน เป็นองค์รวม ท่านเหลือติ่งไว้ประนีประนอมกับคนยุคนั้นต่างหาก ถ้าตัดพรวดเลยเขาก็ขาดส่ิงเชื่อมต่อกับเขา

แล้วบอกว่า วิตก วิจาร คือวจีสังขาร ซึ่งอาตมาขยายว่า มีวิตก วิจัย วิจาร วิมุติ วิจักขณ์ นั้นอยู่ในองค์ 7 ของสังกัปปะ 7 ให้เราพิจารณาตั้งแต่เร่ิมดำริ แล้วมีการปรุงร่วมไหม มีกามวิตก หรือพยาบาทวิตกในนั้นหรือเปล่า ก็ต้องมาวิจัย วิจาร ให้เห็นตัวจริงของกิเลส เวทนาในเวทนา จิตในจิต ซึ่งเป็นองค์รวมคือ กาย

เวลาบันทึก 09 มีนาคม 2563 ( 18:16:29 )

รายละเอียด

570701_ธรรมาธรรมะสงคราม ที่สันติฯเรื่อง นิโรธแบบพุทธเป็นไฉน? ตอน 2

วันนี้จะพูดถึงเรื่องนิโรธ และจิตเจตสิกต่างๆ ซึ่งนิโรธของพุทธนั้นย่ิงดับยิ่งสว่างยิ่งรู้แจ้ง ไม่ใช่ดับแล้วไม่รู้อะไรเลย วันนี้มีส.แน่วแน่ สีลวัณโน ก็ท้้วงมาว่า

น้อมนมัสการพ่อท่านฯด้วยความเคารพยิ่งครับ

เมื่อวันที่ 27 ที่ผ่านมา ได้ฟังพ่อท่านฯเทศน์เปิดโลกเทวดามารพรหม เจนจบ 20 ชั้น ตามชื่อที่ตั้งกันมานั้น

เมื่อพ่อท่านฯกล่าวถึงชื่อเทพที่เป็นใหญ่อย่างผ่านๆ ผมฟังแล้วสะดุด เมื่อได้ฟังทวนก็ได้ยินชื่อเทพที่พ่อท่านฯกล่าวถึงว่า พญายม

คำว่า พญายม ความเข้าใจของคนทั่วไป กล่าวถึง พญายมราช หรือ พระยม คือ ผู้ปกครองดวงวิญญาณทั้งหลายในนรกภูมิ

ผมพยายามค้นดูว่าความหมายของศัพท์ ยม กับ ยามา เป็นอย่างเดียวกันไหม

ยม

น. พระยม ; ผู้ปกครองอาณาจักรแห่งความตาย ; เจ้าแห่งความตาย.

n. Yama ; the ruler of  the kingdom  of  the dead ; death.

ยามา     

น. อาณาจักรของพระยม.

n.  realm of Yama gods.

จึงเห็นว่า ที่พ่อท่านฯใช้นั้นสอดคล้องกัน

ก่อนค้นคำศัพท์ทั้งสองนั้น ดูจากแหล่งอ้างอิงทั่วไป

กล่าวถึงชื่อเทพที่เป็นใหญ่ชื่อ พระสยามเทวธิราช หรือเรียกว่า

พระสุยามะ หรือ ท้าวสุยามะเทวราช ผู้มีอายุยืนถึง 2,000 ปีทิพย์

เป็นผู้ปกครองสวรรค์ชั้นยามา

ทำให้คิดไปว่า พ่อท่านฯคงจำผิด ดูจากที่ท่านแสนดินบันทึก ก็ไม่พบการบันทึกชื่อเทพของชั้นต่างๆไว้ ผมจึงยังไม่ชัดเจนว่า พญายม หรือ พระยม กับ พระสุยามะ เป็นเทพเดียวกันได้อย่างไร ถ้าไม่ใช่

พ่อท่านฯถูก แหล่งอ้างอิงทั่วไปผิด หรือ

แหล่งอ้างอิงทั่วไปถูกแล้ว พ่อท่านฯอ้างผิด จำผิด หรือ

ทั้งพ่อท่านฯและแหล่งอ้างอิงทั่วไปถูก ผมสับสนไปงงกับบัญญัติเอง

น้อมนมัสการพ่อท่านฯด้วยความเคารพยิ่งครับ ส.แน่วแน่

พ่อครูว่า.. ก็ขอตอบว่า จะเรียกว่า ยม หรือยามะ หรือยามา ก็ความหมายใกล้เคียงกัน เป็นเทวดา ที่หมายถึงต้องเสพสมให้ได้ พอได้แล้วก็อยากให้อยู่ยาวนานที่สุด ส่วนดุสิตก็พักยก ถ้าของพระพุทธเจ้าเป็นผู้สงบแล้วจริงก็อาศัย ดุสิตได้ เขาก็ตั้งชื่อว่า ท้าวสันดุสิต เป็นใหญ่

ยามา ก็เป็นภาษาสื่อ สั้นหรือยาวหดหรือขยาย เพื่อสื่อสภาพเท่านั้น ภาษาก็เปลี่ยน กร่อนไปบ้าง แท้จริง ก็กำหนดหมายเป็นสมมุตติสัจจะทุกอย่างเป็นเรื่องกำหนดขึ้น พระพุทธเจ้าว่า สัจจะที่คือความจริงไม่มีในโลก ที่ว่าจริงนั้นก็คือถือยึดเอาตามกัน สังคมหนึ่งถืออย่างนี้ แต่ไปอีกสังคมอาจเห็นอีกอย่าง เป็นสมมุติสัจจะ ก็อยู่กันไปสงบเรียบร้อย

สัจจะที่ยึดตามสมมุติก็ต้องใช้ ส่วนผู้พ้นแล้วก็ไปตามเขาได้ ส่วนตนก็มุ่งหลุดพ้น บางทีก็อนุโลมตามเขาได้ หรือกลับไปกลับมาได้ เป็นปฏินิสัคคะ เห็นสภาพหมุนรอบเชิงซ้อน เป็นก้นหอยวนสูงขึ้นเรื่อยๆ ส่วนโลกีย์นั้นวนเวียน ถูกๆๆผิดๆ สุขๆทุกข์ๆไปตลอดกาล พพ.ตรัสชัดว่า สัจจะไม่มีหรอก อยู่ที่การยึด แต่ยึดแล้วจะอยู่กับหมู่ได้ไหม จะยึดว่า คุณเองถูก หมู่ผิด จะอยู่กับหมู่ไปก็ได้ ก็เห็นส่วนตัว หรือคุณจะทำตามหมู่ไป ไม่ทำตามจะขวางไว้ ก็อาจโดน แค่นั้น

โลกีย์ มีความถูกผิด มีไม่มี แต่โลกสูงสุดแล้วไม่มีอะไร จึงโล่งโปร่ง ไม่ยึดมั่นถือมั่นอะไร แต่ยึดสมาทาน ยึดเพื่อทำงานอันเหมาะควร การยึดว่าจริง มีบาลี ว่า  สัญญา ย นิจจานิ โลเก

ในโลกนี้ยึดก็เที่ยง ถ้าไม่ยึดก็ไม่เที่ยง นิจจา คือเที่ยง สัญญา ย คือคุณกำหนดหมายยึดเองในโลก คุณยึดของคุณ คุณว่าถูกของคุณก็ถูกอยู่นั่นและ แต่ถ้าหมู่มากเขาไม่เอาด้วย ถ้าคุณจะยืนหยัดยืนยันของคุณคนเดียว ก็เป็นไป แต่ถ้าแม้ว่าคุณรู้ว่าอย่างคุณถูก แต่ว่า หมู่เขายังไม่เห็นด้วย ก็ต้องตามหมู่ไป

หรือสังคมกำหนด คุณเผด็จการ คุณจะเอาอย่างคุณ แต่คนอื่นยอมแพ้ แต่ถ้าใจเขาไม่ยอมก็ไม่สงบเรียบร้อย ขัดขวางไปเรื่อยๆ

แต่ถ้าอย่างนี้แล้วทุกอย่างไม่มีผิด ถูก ดีชั่วสิ ...ถ้าจะว่าจริงๆแล้วก็อย่างที่ท่านพุทธทาสว่าไว้ ยึดชั่วยึดดีก็อัปรีย์ทั้งนั้น สังคมต่างกันก็ยึดถือต่างกัน แต่ก็เลยต้องพยายามหาข้อตกลงกลาง เช่นขณะนี้เมืองไทยเรา มีประชาธิปไตยแบบไทยๆ โลกก็บอกว่าจะต้องทำแบบสากล เหมือนกันทั่วโลก ก็โลกเขามีประชาธิปไตยหลากแบบ อย่างอเมริกาไม่มีมหากษัตริย์เป็นประมุข แต่อย่างอังกฤษ มีกษัตริย์เป็นประมุข มันก็ต่างกัน

ประชาธิปไตยขาเดียวกับสองขาก็ต่างกัน คนเข้าใจไม่ได้ แม้แต่อาตมาพยายามอธิบายประชาธิปไตย คำว่ารัฏฐาฐิปัตย์คำเดียว ทั้งพูดบรรยาย เขียนกวี หนังสือ ก็ยังไม่เข้าใจดีกัน เขาก็เข้าใจว่า รัฏฐาธิปัตย์เป็นอำนาจของรัฐบาล ในหลวงลงพระปรมาภิไธยก็ได้อำนาจเต็ม เหมือนเราไล่รัฐบาลยิ่งลักษณ์ไม่ออก ถือว่าในหลวงไม่ได้ล้มประปรมาภิไธย ถ้าจะพูดอย่างนี้ก็เหมือนในหลวงไม่ประชาธิปไตย ทั้งที่รัฐบาลยิ่งลักษณ์ แพ้หมดรูป ทั้งศาล ทั้งประชาชน

แต่ถ้าเข้าใจว่า รัฐบาล มีอำนาจแค่ รัฐบาลาธิปัตย์  ไม่ใช่รัฏฐาธิปัตย์ ถ้าทำไม่ถูก ประชาชนคนเดียวก็ประท้วงได้ ถ้ายืนยันถึงศาล รัฐบาลผิดจริงก็ต้องรับ ไม่ใช่ว่าอำนาจรัฐเป็นใหญ่ แต่ความผิดถูกต้องเป็นใหญ่ พิจารณาตามนิติธรรม รัฐบาลก็มีสิทธิ์ผิด คนเดียวก็ท้วงได้ ถ้ารัฐบาลแพ้ก็ต้องออกไป ถ้าได้อย่างนี้ รัฐบาลเบ่งอำนาจไม่ได้ ประชาธิปไตยต้องมีสองฝ่าย ฝ่ายใดแพ้ก็ยอมรับ หากไม่ยอมรับก็ใช้คะแนนเสียงส่วนใหญ่

สรุปแล้วที่ถามมา จะเป็นพระยม หรือเป็นจตุมหาราชิกา หรือดุสิต ก็เป็นชื่อที่ตั้งขึ้นมา เพื่ออธิบายได้ คำว่า ยามา ก็คือเรื่องกาลเวลา แต่ที่เขาอธิบายเรื่องเทวดามามันเป็นเรื่องโลกีย์ แต่ที่จริงอธิบายเป็นโลกุตระได้

ดาวดึงส์ คือ อาการที่ 33 คือได้อย่างใจสมใจทั้ง 32 อาการ รวมเป็นอาการที่ 33

ดุสิต พระโพธิสัตว์จะมาประสูตรเป็นพระพุทธเจ้าก็พักอยู่ดุสิต

นิมานรดี ก็คืออำนาจ อย่างโลกก็เบ่ง เช่นฮ่องเต้ ก็ได้ตามต้องการ เนรมิตได้ สร้างมาก็เอาตามชอบ

ปรนิมิตวสวตี ก็มีผู้อื่นทำให้ หรือคุณเก่งจริงใหญ่จริงคนอื่นก็ยอมทำให้ เช่นว่ายอดนักเลงใหญ่ ถูกคนโน้นเล่นงานลับหลัง นายใหญ่ไม่ต้องสั่งมีคนไปฆ่าจัดการให้ แต่ถ้าเป็นโลกุตระ นิมานรดีคือตนพึ่งตนรอด สร้างตนได้เสวยผลเต็มที่

ปรนิมิตวสวตี อย่างโลกุตระ คือคนอื่นตั้งใจทำให้อย่างยกย่องเลย เขาตั้งใจอุ้มชูโดยไม่ต้องมีอำนาจแบบเบ่งเลย

ส่วนพรหม 20 ชั้นก็อธิบายโลกุตระได้

พรหม

รูปพรหม 16 ชั้น

1. พรหมปาริสัชชาภูมิ   คำว่า ปาริสะแปลว่าบริวาร
2. พรหมปุโรหิตาภูมิ คำว่าปุโรหิต คือผู้รู้ผู้เป็นครูเป็นหัวหน้า

2. มหาพรหมาภูมิ คำว่ามหาพรหมก็คือผู้ยิ่งใหญ่ ใหญ่กว่านายใหญ่อีก

3. ปริตตาภาภูมิ คำว่าปริแปลว่าน้อย  (เขาแปลว่ามีรัศมีน้อย) คือชั้นบริวาร

4. อัปปมาณาภาภูมิ คำว่าอัปปมาณาแปลว่ามาก (เขาแปลว่ามีรัศมีมากประมาณไม่ได้)

อรูปพรหม

7. ปริตตสุภาภูมิ คำว่า สุภา แปลว่าสว่าง ดีงาม  (เขาแปลว่ามีแสงสว่างเป็นลำรัศมีงามน้อย)

8. อัปปมาณสุภาภูมิ  (เขาแปลว่ามีรัศมีงามอย่างประมาณไม่ได้)

9. สุภกิณหาภูมิ (อันนี้จะอยู่ในสัตตาวาส 9 ที่เป็นได้ทั้ง โลกียะและโลกุตระ)  (เขาแปลว่าผู้มีรัศมีงามกระจ่างจ้า)

10. เวหัปผลาภูมิ คือแบบสว่าง เวหา คือไปหาท้องฟ้า แสงสว่างความใส

11. อสัญญีสัตตาภูมิ คือแบบมืดดำ

12. อวิหาสุทธาวาสพรหมภูมิ ท่านแปลว่าผู้ไม่เสื่อมไปจากสมบัติของตน ผู้อยู่นาน ก็คือผู้ยึดมั่นถือมัน ถ้าเป็นนามธรรม แม้สัมมาทิฏฐิก็ยึดไว้เสียเวลา ถ้าเป็นสายปัญญาแล้วก็ไม่ติด ไม่ต้องไปเสียเวลาอ้อยอิ่ง

13. อตัปปาสุทธาวาสพรหมภูมิ ท่านแปลว่าผู้ไม่ทำความเดือดร้อนใคร ก็เป็นผู้ดีแล้วไม่พยาบาท

14. สุทัสสาสุทธาวาสพรหมภูมิ เป็นผู้งดงาม น่าทัสสนา เป็นตัวรูป

15. สุทัสสีสุทธาวาสพรหมภูมิ คือผู้มองเห็นดี ทัสนาแจ่มชัด เป็นตัวนาม เป็นผู้รู้ สูงกว่า

16. อกนิฏฐสุทธาวาสพรหมภูมิ คือผู้ไม่มีความด้อยน้อยกว่าใคร

อรูปพรหม 4 ชั้น

1. อากาสานัญจายตนภูมิ

2. วิญญาณัญจายตนภูมิ

3. อากิญจัญญายตนภูมิ

4. เนวสัญญานาสัญญายตนภูมิ

กายอย่างเดียวกัน สัญญาอย่างเดียวกัน ...เขาก็ว่าได้นิโรธทั้งคู่ ไม่มีทุกข์เหมือนกัน แต่มันลึกซึ้งต่างกันระหว่างผู้สัมมาทิฏฐิ กับมิจฉาทิฏฐิ พวกสัมมาจะได้นิโรธถาวร ตลอด แต่ถ้ามิจฉาก็ได้เฉพาะตอนนั่งหลับตาดับ

เรามาทวน จากเมื่อวาน

[509] วิ. ข้าแต่พระแม่เจ้า ก็สังขาร มีเท่าไร?

     ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ สังขารเหล่านี้ มี 3 ประการคือ กายสังขาร วจีสังขาร

จิตตสังขาร.

     วิ. ข้าแต่พระแม่เจ้า ก็กายสังขาร เป็นอย่างไร วจีสังขารเป็นอย่างไร จิตตสังขารเป็น

อย่างไร?

     ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ ลมหายใจออกและลมหายใจเข้า เป็นกายสังขาร วิตกและวิจาร

เป็นวจีสังขาร สัญญาและเวทนา เป็นจิตตสังขาร.

 วิ. ข้าแต่พระแม่เจ้า ก็เหตุไร ลมหายใจออกและลมหายใจเข้า จึงเป็นกายสังขาร

วิตกและวิจาร จึงเป็นวจีสังขาร สัญญาและเวทนา จึงเป็นจิตตสังขาร?

 ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ ลมหายใจออกและลมหายใจเข้าเหล่านี้ เป็นธรรมมีในกาย

เนื่องด้วยกาย ฉะนั้น ลมหายใจออกและลมหายใจเข้า จึงเป็นกายสังขาร บุคคลย่อมตรึก

ย่อมตรองก่อนแล้ว จึงเปล่งวาจา ฉะนั้น วิตกและวิจาร จึงเป็นวจีสังขาร สัญญาและเวทนา

เป็นธรรมมีในจิต เนื่องด้วยจิต ฉะนั้นสัญญาและเวทนา จึงเป็นจิตตสังขาร.

พ่อครูว่า สังขารคือการปรุงแต่ง จะรู้สังขารได้ก็ต้องมีการปรุงแต่ง วิญญาณ6 ​อายตะ6  เวทนา6  ตัณหา 6  ส่วนนามรูปเกิดเมื่อวิญญาณเกิด วิญญาณเกิดเมื่อใดก็มีผัสสะของเหตุปัจจัย หากไม่มีผัสสะก็ไม่ใช่สัมภวะ ไม่ใช่แดนเกิด ไม่มีโยนิโสฯ ตายไปก็รับวิบากอย่างเดียว ปฏิบัติได้ต้องอยู่ในสภาพชมพูทวีป คือสุรภาโว สติมันโต อิทธ พรหมจริยวาโส

ผู้ปฏิบัติได้ต้องเป็นมนุษย์อาริยะ คือมนุษย์ชมพูทวีป มีสุรภาโว สติมันโต อิทธพรหมจริยวาโส มารวมกันมากกว่าก็เป็นชมพูทวีป

อย่างอโศกนี่จะอยู่ไปได้อีกนาน ไม่เหมือนสำนักหลายสำนัก พอเจ้าสำนักอยู่ก็ดี พอเจ้าสำนักไปหรือตายก็ล้มทั้งนั้น เถรสมาคาตายใจว่า ถ้าโพธิรักษ์ตายไปอโศกก็ไม่เหลือ เขาเข้าใจไม่ได้ว่าทำไมพระพุทธเจ้าตายแล้วศาสนาพุทธอยู่มาได้ อาตมาก็ใช้หลักพระพุทธเจ้าถ้าอาตมาไม่จริงก็อยู่ไม่นาน แต่ถ้าคุณว่าถูกต้องมันก็จะอยู่นานโดยสัจจะ อาตมาจะทำให้ถูกเท่าที่อาตมาจริงใจ มีความสามารถ ก็จบ ไม่มีซ่อนแฝง

และคำว่า สังขาร 3 อย่างนั้น คำว่า กายที่เขาเข้าใจมันเข้าใจเพี้ยน อาตมาว่า องค์ประชุมของกาย ต้องมีนามธรรมเป็นหลัก

กายสังขาร จึงรวมทั้งกายวาจาใจ ทั้งนอกและใน ส่วนวจีสังขารคือสภาพ ส่วนมโนสังขารได้แก่มโนสัญเจตนา มีตัวมุ่งหมายปรุงแต่งในนั้น

เมื่อเราเข้าใจกาย คำว่านิโรธก็คือองค์ประชุม ตัวมันเองไม่มี แต่มันต้องมีสิ่งที่จะนิโรธ มันต้องมี เช่นพระพุทธเจ้าว่าต้องมีจักษุ ญาณ ปัญญา วิชชา แสงสว่าง เกิดนิโรธทั้งๆที่รู้ มีกายของผู้นิโรธ เป็นสัญญา เป็นมโนสัญเจตนา สัญญากำหนดรู้ด้วย กายสัญเจตนา ส่วนวจีสังขาร กำหนดรู้ด้วยวจีสัญเจตนา

ลมหายใจเข้าออกเป็นกาย ก็ไม่ได้หมายถึง ร่างอย่างอื่น ไม่ใช่กาย ลมหายใจเป็นตัวอย่างหนึ่งเท่านั้น ต้องรวมทั้งดินน้ำไฟลมทั้งหมด

วิตกวิจาร เป็นวจีสังขาร ...ถ้าผู้ศึกษารู้มรรคองค์ 8 อย่างสัมมาทิฏฐิ จะอ่านเจตสิกย่อยออก ตักกะ สังกัปปะ อัปปนา พยัปปนา เจตโสอภินิโรปนา เมื่อทำใจในใจ จัดการทำใจ อภิสังขาร หรือปรุงแต่งก็แล้วแต่ แต่เป็นสังขารของอาริยบุคคล ปรุงแต่จัดการใจ มนสิการ โดยเมื่อจิตเร่ิมดำริ ถ้าอวิชชาก็ไปสังขารเลย อัตโนมัติทันที มีกาม มีพยาบาท มาปรุงร่วม ออกมาเป็นวจีสังขาร ไม่มีอำนาจ อัปปนา พยัปปนามาห้ามกั้นก็ปรุงเป็นวจีสังขาร ก็เป็นผี เพราะมีกามมีพยาบาท เป็นตัว สสังขาริกังชักนำให้ปรุงแต่ง เป็นวจีสังขาร หากคุณยั้งทันก็ไม่ออกมาเป็นกรรมวจีหรือกัมมันตะ อาชีวะ มันก็เกิด มาอวจรในโลก มาดำเนินการในกามาวจรภายนอก ก็เป็นเรื่องกามเป็นตัวการ

ถ้ามีมารยาทสังคมกดข่มไว้หรือมีเล่ซ้อนก็ได้ บางคนอยากให้ออกมามาก แต่กิเลสไม่มีแรงก็ได้เท่านั้น หรือไม่อยากให้ออกมาแต่กิเลสแรงก็ออกมามาก ส่วนโลกุตระก็จัดการเลย มีวิตก วิจัย วิจาร วิมุติ ก็จัดการกิเลสได้อย่างรู้มีวิจักขณ์  สามารถสะกัดได้ ถ้าห้ามไม่หมดก็ออกมาบ้าง แต่ถ้าห้ามได้หมด ก็จะออกมาเป็นวจีกรรม ก็ผ่านเป็นวิตักกะ เป็นสังกัปปะเป็นองค์รวมของความนึกคิด เชิงปัญญา ส่วนอัปปนา พยัปปนาเป็นฝ่ายเจโต เป็นต้นกล ทางฝ่ายปัญญาเป็นต้นหน ออกมาเท่าที่ต้นกลมีแรง ส่วนต้นหนจะบอกว่าเอาแรงแต่ว่าต้นกลมีแรงเท่านี้ก็ได้เท่าที่มี

เมื่อ กำจัด กาม พยาบาท สังกัปปะได้ สังกัปปะก็สะอาดบริสุทธิ์ มาเป็นวาจา กัมมันตะ อาชีวะก็สะอาดหมด เป็นแต่เพียงจะทำมากหรือน้อยก็อยู่ในดุลพินิจของตนเอง พวกคุณก็ทำได้แต่อาจแจกไม่ได้อย่างอาตมา อาตมาก็แจกตามที่พระพุทธเจ้าว่าไว้

มาดู ถามตอบระหว่างภิกษุณีธรรมทินนากันต่อ

วิ. ข้าแต่พระแม่เจ้า ก็เหตุไร ลมหายใจออกและลมหายใจเข้า จึงเป็นกายสังขาร
วิตกและวิจาร จึงเป็นวจีสังขาร สัญญาและเวทนา จึงเป็นจิตตสังขาร?
   

ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ ลมหายใจออกและลมหายใจเข้าเหล่านี้ เป็นธรรมมีในกาย
เนื่องด้วยกาย ฉะนั้น ลมหายใจออกและลมหายใจเข้า จึงเป็นกายสังขาร บุคคลย่อมตรึก
ย่อมตรองก่อนแล้ว จึงเปล่งวาจา ฉะนั้น วิตกและวิจาร จึงเป็นวจีสังขาร สัญญาและเวทนา
เป็นธรรมมีในจิต เนื่องด้วยจิต ฉะนั้นสัญญาและเวทนา จึงเป็นจิตตสังขาร.

พ่อครูว่า...ถ้าโลกียะก็ปรุงอย่างโลกีย์ออกไป แต่ถ้าเป็นอาริยะรู้วิธีกรองกำจัด ถ้ากำจัดได้เก่ง ตรึกก็คือนึกคิด ตรองก็คือไตร่ตรองเลือกเฟ้นทำให้สะอาดก่อนจึงเปล่งวาจา ดังนั้น วิตก วิจาร จึงเป็นวจีสังขาร ทำให้เป็นวิจาร เป็นวิมุติได้ ก็รู้อย่างวิจักขณ์ ก็สะสมเป็นอัปปนา พยัปปนา เจตโสอภินิโรปนา

  เรื่องสัญญาเวทยิตนิโรธ
       

[510] วิ. ข้าแต่พระแม่เจ้า ก็การเข้าสัญญาเวทยิตนิโรธ เป็นอย่างไร?
    

ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ ภิกษุผู้เข้าสัญญาเวทยิตนิโรธ มิได้มีความคิดอย่างนี้ว่า เราจัก
เข้าสัญญาเวทยิตนิโรธ ว่าเรากำลังเข้าสัญญาเวทยิตนิโรธอยู่ ว่าเราเข้าสัญญาเวทยิตนิโรธแล้ว
ก็แต่ความคิดอันนำเข้าไปเพื่อความเป็นอย่างนั้น อันท่านให้เกิดแล้วตั้งแต่แรก.
    

พ่อครูว่า..ก็คือเราตั้งใจแล้วเราจะเรียนทำนิโรธแบบพระพุทธเจ้า ทำโดยกำจัดสมุทัย อย่างลืมตาทำปหาน 5 กิเลสลดมันก็เป็นนิโรธไม่ได้ไปนั่งหลับตาเข้า แล้วก็ออกมาจากความดำภวังค์นั้น ซึ่งโดยรูปลักษณ์แล้วเหมือนเข้าออก แต่ที่จริงไม่ต้องเข้าต้องออก แต่พอกิเลสหมด ก็เลยไป สมติกมะ หรือล่วงพ้นไม่ต้องไปออกหรือเข้าอีกเพราะฐานสูงขึ้นแล้ว มีหลายมิติไม่เหมือนเข้าออกแบบดับฤาษีก็เป็นมิติตื้นๆ ดังนั้นท่านภิกษุณีจึงบอกว่าไม่ได้คิดอย่างนั้น แต่วิสาขาอุบาสกก็ยังไม่ค่อยเข้าใจก็ถามอีก

วิ. ข้าแต่พระแม่เจ้า ก็เมื่อภิกษุเข้าสัญญาเวทยิตนิโรธ ธรรม คือ กายสังขาร วจี
สังขาร จิตตสังขาร อย่างไหน ย่อมดับไปก่อน?
    

ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ เมื่อภิกษุเข้าสัญญาเวทยิตนิโรธ วจีสังขารดับก่อน ต่อจากนั้น
กายสังขารก็ดับ จิตตสังขารดับทีหลัง.
    

พ่อครูว่า...ภิกษุณีก็พูดตามน้ำอุบาสิกาวิสาขาไปว่าเข้าสัญญาเวทยิตนิโรธ ซึ่งวจีสังขารเป็นปากทางถ้าดับกิเลสเสร็จ แต่ถ้าจิตไม่ทำงานก็ไม่เกิดกายสังขาร แต่ถ้าทำงานต่อ ก็เกิดกายสังขาร ซึ่งวจีสังขารเป็นขั้นต้น เมื่อดับกิเลส การดับกิเลสเป็นกระบวนการทั้งกายและจิตสังขาร วจีสังขารก็เป็นส่วนหนึ่งของจิตสังขาร ไม่ได้เกี่ยวกับกายเลย เมื่อจัดการอภิสังขารจัดการกิเลสแล้ว ถ้าสังขารไม่เกิด วจีสังขารก็ไม่เกิด แต่ถ้าจะเกิดวจีสังขารก็จะเกิด จะดับก่อนก็ได้

เมื่อวจีสังขารจะทำงานก็เกิดองค์ประชุม ถ้าวจีสังขารดับก่อน การเข้านี่วจีสังขารดับก่อน แต่ถ้าจะออกนี่จิตสังขารดับเกิดก่อน ก็คือจิตที่จะทำให้กิเลสลดนั้นดับก่อน กิเลสอกุศลจิตดับก่อน จึงก่อเกิดวจีสังขารได้ ถ้าไม่ให้เกิดก็หยุดได้ถ้าพักเลย แม้ดับกิเลสได้ก็พักได้ แต่ถ้าจะออกนั้น อัปปนา พยัปปนา เจตโนอภินิโรปนาก็คอยกรองอยู่ได้

วิ. ข้าแต่พระแม่เจ้า ก็การออกจากสัญญาเวทยิตนิโรธสมาบัติ เป็นอย่างไร?
    

ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ ภิกษุผู้ออกจากสัญญาเวทยิตนิโรธสมาบัติ มิได้มีความคิดอย่าง
นี้ว่า เราจักออกจากสัญญาเวทยิตนิโรธสมาบัติ ว่าเรากำลังออกจากสัญญาเวทยิตนิโรธสมาบัติว่าเรา
ออกจากสัญญาเวทยิตนิโรธสมาบัติแล้ว ก็แต่ความคิดอันนำเข้าไปเพื่อความเป็นอย่างนั้น อัน
ท่านให้เกิดแล้วแต่แรก.
     วิ. ข้าแต่พระแม่เจ้า ก็เมื่อภิกษุออกจากสัญญาเวทยิตนิโรธสมาบัติ ธรรมคือกายสังขาร วจีสังขาร จิตตสังขาร อย่างไหน เกิดขึ้นก่อน.
  

ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ เมื่อภิกษุออกจากสัญญาเวทยิตนิโรธสมาบัติ จิตตสังขารเกิด
ขึ้นก่อน ต่อจากนั้นกายสังขารก็เกิดขึ้น วจีสังขารเกิดขึ้นทีหลัง.
 

พ่อครูว่า...ภิกษุณีก็เลยพูดตามน้ำว่าออกจากนิโรธก็คือเมื่อไม่มีกิเลสแล้วจะออกก็ได้ไม่ออกก็ได้ คือจิตสังขารก็เกิดก่อน ซึ่งการถามนี้เป็นเรื่องยาก ที่เป็นเรื่องจิตอัตโนมัติ แม้คนทำได้ก็ไม่รู้ว่าจะตอบถูกหรือไม่เลย อย่าเอาไปออกข้อสอบเลยนะ  

วิ. ข้าแต่พระแม่เจ้า ก็ผัสสะเท่าไร ย่อมถูกต้องภิกษุผู้ออกแล้วจากสัญญาเวทยิตนิโรธสมาบัติ?

ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ ผัสสะ 3 ประการ คือ ผัสสะชื่อสุญญตะ (รู้สึกว่าว่าง)
ผัสสะชื่ออนิมิตตะ (รู้สึกว่าไม่มีนิมิต) และผัสสะชื่ออัปปณิหิตะ (รู้สึกว่าไม่มีที่ตั้ง) ย่อม
ถูกต้องภิกษุผู้ออกแล้วจากสัญญาเวทยิตนิโรธสมาบัติ.
    

พ่อครูว่า...สุญญตะคือความว่าง ส่วนนิมิตก็คือเครื่องหมาย อนิมิตก็คือไม่มีเครื่องหมายอะไร ส่วนอัปปณิหิตะท่านแปลว่าไม่มีที่ตั้ง หรือปรารถน อัปปณิหิตะคือไม่ปราถนาอะไร ไม่ตั้งอะไร เขาแปลว่าเหมือนไม่มีอะไร แต่ที่จริงต้องมี จักษุ ญาณ ปัญญา วิชชา แสงสว่าง ที่จริง วิสาขาฟังก็น้าจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจก็เลยถามต่อ ซึ่งแปลว่าเหมือนกับว่าเสวยความว่างไม่มีจิตตั้งหรือปราถนาอะไรอยู่เฉยๆ

วิ. ข้าแต่พระแม่เจ้า ก็ภิกษุผู้ออกแล้วจากสัญญาเวทยิตนิโรธสมาบัติ. มีจิตน้อมไปใน
ธรรมอะไร โอนไปในธรรมอะไร เอนไปในธรรมอะไร?
    

ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ ภิกษุผู้ออกแล้วจากสัญญาเวทยิตนิโรธสมาบัติ มีจิตน้อมไปใน
วิเวก โอนไปในวิเวก เอนไปในวิเวก.
               

พ่อครูแถมให้ว่า...กระโดดโลดเต้นในวิเวก เพราะเหตุแห่งความวุ่นวายทุกข์นั้นหายไปแล้ว ทำอย่างไรจิตก็วิเวกตลอดเวลา เดาไม่ได้ทางโน้นเขาก็จะไปหาที่สงบ ทั้งวิเวกของจิตก็ไปหาที่สงบหมด ทั้งกายและวจีและจิตวิเวก ไม่พูดอะไร ยิ่งใช้งานไม่ได้ขัดกับของพระพุทธเจ้าที่ใช้งานได้ดี

เรื่องเวทนา
       

[511] วิ. ข้าแต่พระแม่เจ้า เวทนามีเท่าไร?
    

ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ เวทนานี้มี 3 ประการ คือ สุขเวทนา 1 ทุกขเวทนา 1
อทุกขมสุขเวทนา 1.
     วิ. ข้าแต่พระแม่เจ้า ก็สุขเวทนาเป็นอย่างไร ทุกขเวทนาเป็นอย่างไร อทุกขมสุขเวทนา
เป็นอย่างไร?
     ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ ความเสวยอารมณ์ที่เป็นสุขสำราญ อันเป็นไปทางกาย หรือ
เป็นไปทางจิต นี่เป็นสุขเวทนา ความเสวยอารมณ์ที่เป็นทุกข์ไม่สำราญ อันเป็นไปทางกาย
หรือเป็นไปทางจิต นี่เป็นทุกขเวทนา ความเสวยอารมณ์ที่มิใช่ความสำราญ และมิใช่ความไม่
สำราญ (เป็นส่วนกลางมิใช่สุขมิใช่ทุกข์) อันเป็นไปทางกาย หรือเป็นไปทางจิต นี่เป็น
อทุกขมสุขเวทนา.
    

พ่อครูว่า...เขาถามเหมือนว่าเขาอยู่ในนิโรธแบบเข้าภวังค์นะ แต่ก็เดาเขาไม่ได้ เขาก็ถามลุยไปสรุปแล้ว ไม่ว่ากายหรือจิต นิโรธแล้วนั้น ก็คือ ถ้าสุขเวทนาก็คือสำราญ ถ้าเป็นทุกข์ก็ไม่สำราญ ไม่สุขไม่ทุกข์ก็ไม่สุขไม่ทุกข์ ตอบกำปั้นทุบดินเลย

วิ. ข้าแต่พระแม่เจ้า ก็สุขเวทนา เป็นสุขเพราะอะไร เป็นทุกข์เพราะอะไร?
    

ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ สุขเวทนา เป็นสุขเพราะตั้งอยู่ เป็นทุกข์เพราะแปรไป
ทุกขเวทนา เป็นทุกข์เพราะตั้งอยู่ เป็นสุขเพราะแปรไป อทุกขมสุขเวทนา เป็นสุขเพราะรู้ชอบ
เป็นทุกข์เพราะรู้ผิด.
    

วิ. ข้าแต่พระแม่เจ้า ก็อนุสัยอะไร ตามนอนอยู่ในสุขเวทนา อนุสัยอะไร ตามนอน
อยู่ในทุกขเวทนา อนุสัยอะไร ตามนอนอยู่ในอทุกขมสุขเวทนา?

พ่อครูว่า...ก็ตอบกำปั้นทุบดินเลย แต่ที่ไขคืออทุกขมสุข...ท่านแปลว่า สุขเพราะรู้ชอบ(สัญญาณ) ส่วนทุกข์เพราะรู้ผิด(อัญญาณ) ทุกข์เพราะกำหนดอะไรไม่เป็น ไม่ใช่ว่าอสัญญีนะ แต่มีสัญญา ถึงขั้นกำหนดได้ด้วยว่าอะไรชอบ จึงทำการงานอันเหมาะควรได้ แต่ทุกข์เพราะรู้ผิด เป็นตัวไขชัดเลยว่านิโรธพุทธเป็นแบบมีปัญญา มีการงานอันชอบดี แต่นิโรธฤาษีไม่ทำการงานอะไรไม่รู้เรื่อง ถามไปก็ตอบไม่ได้ แต่ท่านธรรมทินนาตอบได้ชัดเจน

นิโรธลืมตารู้แจ้งหมด เมื่อไม่มีทุกข์สุขแล้ว ก็อทุกขมสุข เป็นเนกขัมมสิตอุเบกขาเวทนา ขออาริยะทำได้เป็นนิโรธ จิตก็รู้และทำงานอย่างควร ถ้าไปทำอย่างไม่ชอบไม่ควรคุณก็ทุกข์ ถ้าทำอย่างชอบอย่างควรก็ไม่ทุกข์ แต่่ทานแปลตามภูมิว่า ผิดหรือชอบ แต่ที่จริงคืออัญญาณ เป็นตัวมีปัญญา ทำการงานอันชอบเหมาะควร เป็นฐานนิพพาน อุเบกขามี ปริสุทธา ปริโยทาตา มุทุกัมมัญญา ปภัสรา

 ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ ราคานุสัย ตามนอนอยู่ในสุขเวทนา ปฏิฆานุสัย ตามนอน
อยู่ในทุกขเวทนา อวิชชานุสัยตามนอนอยู่ในอทุกขมสุขเวทนา.
    

วิ. ข้าแต่พระแม่เจ้า ก็ราคานุสัยตามนอนอยู่ในสุขเวทนาทั้งหมด ปฏิฆานุสัยตามนอน
อยู่ในทุกขเวทนาทั้งหมด อวิชชานุสัยตามนอนอยู่ในอทุกขมสุขเวทนาทั้งหมด หรือหนอแล?
    

ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ ราคานุสัย ตามนอนอยู่ในสุขเวทนาทั้งหมด หามิได้
ปฏิฆานุสัย ตามนอนอยู่ในทุกขเวทนาทั้งหมด หามิได้ อวิชชานุสัย ตามนอนอยู่ใน
อทุกขมสุขเวทนาทั้งหมด หามิได้.
  

วิ. ข้าแต่พระแม่เจ้า ก็ธรรมอะไรจะพึงละได้ในสุขเวทนา ธรรมอะไร จะพึงละได้ใน
ทุกขเวทนา ธรรมอะไรจะพึงละได้ในอทุกขมสุขเวทนา?
    

ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ ราคานุสัยจะพึงละได้ในสุขเวทนา ปฏิฆานุสัย จะพึงละได้ใน
ทุกขเวทนา อวิชชานุสัยจะพึงละได้ในอทุกขมสุขเวทนา.
 

พ่อครูว่า...ถ้าทำได้ถึงอทุกขมสุข คืออุเบกขาแล้ว ละอวิชชานุสัยก็ไม่ทุกข์ไม่สุขเลย แต่ถ้ายังสุขอยู่ จะละในสุขก็ต้องละราคะ แต่ถ้าละในทุกข์ก็ละปฏิฆะ ส่วนผู้ทำฌาน 1 หรือ2 ก็ทำให้นิวรณ์ไม่มีได้แต่ก็หนักมีโทมนัสแต่ก็มีปีติซ้อน ยังต้องควบคุม หรือมีอาการเคร่งคุมอยู่ ยังไม่คล่อง ไม่เบา มีมีวสี แต่รู้ว่าไม่ได้ทุกข์อย่างเคหสิตะแล้ว คือทุกข์เพราะไม่เก่ง

ในสังกัปปะ มีวิจัย วิจาร วิมุติ วิจักขณ์ จนดีขึ้นเรื่อย การวิตก วิจารก็ลดลง หรือหายไป มีแต่ปีติ แต่ต่อมาปีติก็ลดมีสุขเป็นฌาน 3 พอฌาน 4 ก็มีอุเบกขาเป็นเอกัคคตา มีสุขไม่ทุกข์แล้ว จะถามว่าจะทำอะไรในอทุกขมนุขก็คือ อวิชชานุสัยนั่นเอง คือทำได้ทั้งหมด ทะลุจบ

วิ. ข้าแต่พระแม่เจ้า ก็ราคานุสัยจะพึงละเสียได้ในสุขเวทนาทั้งหมด ปฏิฆานุสัยจะพึง
ละเสียได้ในทุกขเวทนาทั้งหมด อวิชชานุสัยจะพึงละเสียได้ในอทุกขมสุขเวทนาทั้งหมด หรือ
หนอแล?
     ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ ราคานุสัยจะพึงละเสียได้ในสุขเวทนาทั้งหมด หามิได้
ปฏิฆานุสัยจะพึงละเสียได้ในทุกขเวทนาทั้งหมด หามิได้ อวิชชานุสัยจะพึงละเสียได้ในอทุกขม
สุขเวทนาทั้งหมด หามิได้ ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ ภิกษุในพระธรรมวินัยนี้ สงัดจากกาม
สงัดจากอกุศลธรรม บรรลุปฐมฌาน มีวิตกมีวิจาร มีปีติและสุขอันเกิดแต่วิเวกอยู่ ย่อม
ละราคาด้วยปฐมฌานนั้น ราคานุสัย มิได้ตามนอนอยู่ในปฐมฌานนั้น อนึ่ง ภิกษุในพระธรรม
วินัยนี้ ย่อมพิจารณาเห็นอยู่ว่า เมื่อไร เราจะได้บรรลุอายตนะที่พระอริยะทั้งหลายบรรลุแล้วอยู่
ในบัดนี้ ดังนี้ เมื่อภิกษุนั้นเข้าไปตั้งความปรารถนาในวิโมกข์ทั้งหลายอันเป็นอนุตตรธรรมอย่างนี้
โทมนัสย่อมเกิดขึ้น เพราะความปรารถนาเป็นปัจจัย ท่านละปฏิฆะได้ด้วยความโทมนัสนั้น
ปฏิฆานุสัยมิได้ตามนอนอยู่ในความโทมนัสนั้น อนึ่ง ภิกษุในพระธรรมวินัยนี้ บรรลุจตุตถฌาน
อันไม่มีทุกข์ไม่มีสุข เพราะละสุขละทุกข์ และดับโสมนัส โทมนัสก่อนๆ ได้ มีอุเบกขาเป็น
เหตุให้สติบริสุทธิ์อยู่ ย่อมละอวิชชาได้ด้วยจตุตถฌานนั้น อวิชชานุสัยมิได้ตามนอนอยู่ในจตุตถฌานนั้น.

[512] วิ. ข้าแต่พระแม่เจ้า ก็อะไรเป็นส่วนเปรียบแห่งสุขเวทนา?
    

ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ ราคะเป็นส่วนเปรียบแห่งสุขเวทนา.
    

วิ. อะไรเป็นส่วนเปรียบแห่งทุกขเวทนา?
    

ธ. ปฏิฆะเป็นส่วนแห่งเปรียบแห่งทุกขเวทนา.
    

วิ. อะไรเป็นส่วนเปรียบแห่งอทุกขมสุขเวทนา?
    

ธ. อวิชชาเป็นส่วนเปรียบแห่งอทุกขมสุขเวทนา.
    

วิ. อะไรเป็นส่วนเปรียบแห่งอวิชชา?
    

ธ. วิชชาเป็นส่วนเปรียบแห่งอวิชชา.
    

วิ. อะไรเป็นส่วนเปรียบแห่งวิชชา?
    

ธ. วิมุติเป็นส่วนเปรียบแห่งวิชชา.
    

วิ. อะไรเป็นส่วนเปรียบแห่งวิมุติ?
     

ธ. นิพพานเป็นส่วนเปรียบแห่งวิมุติ?
    

วิ. อะไรเป็นส่วนเปรียบแห่งนิพพาน?
    

ธ. ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ ท่านล่วงเลยปัญหาเสียแล้ว ไม่อาจถือเอาส่วนสุดแห่งปัญหา
ได้ ดูกรวิสาขะผู้มีอายุ เพราะพรหมจรรย์หยั่งลงในพระนิพพาน มีพระนิพพานเป็นที่ถึงใน
เบื้องหน้า มีพระนิพพานเป็นที่สุด ถ้าท่านจำนงอยู่ ก็พึงเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาค ทูลถามเนื้อ
ความนี้เถิด พระผู้มีพระภาคทรงพยากรณ์แก่ท่านอย่างใด ท่านพึงจำทรงพระพยากรณ์นั้นไว้
อย่างนั้นเถิด.
             

วิสาขอุบาสกสรรเสริญธรรมทินนาภิกษุณี
      

พ่อครูว่า...เหมือนเขาบอกว่าไปที่ตรงนี้จะไปถึงท่าน้ำ แต่ท่านเลยไปแล้ว แล้วถนนไหนไปถึงแม่น้ำ แต่คุณเลยไปก็คือลงน้ำแล้ว นิพพานี่นัตถิอุปนา คือไม่มีอะไรเปรียบแล้ว

[513] ลำดับนั้น วิสาขอุบาสก ชื่นชม อนุโมทนา ภาษิตของธรรมทินนาภิกษุณี
แล้ว ลุกจากอาสนะ อภิวาทธรรมทินนาภิกษุณี ทำประทักษิณแล้ว เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาค
ถึงที่ประทับ ถวายอภิวาทแล้ว นั่งอยู่ ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง ครั้นนั่งเรียบร้อยแล้ว ได้กราบ
ทูลเรื่องที่ตนสนทนาธรรมกถากับธรรมทินนาภิกษุณีให้ทรงทราบทุกประการ.
 

เมื่อวิสาขาอุบาสกกราบทูลอย่างนี้แล้ว พระผู้มีพระภาค จึงตรัสว่า ดูกรวิสาขะ ธรรม
ทินนาภิกษุณีเป็นบัณฑิต มีปัญญามาก แม้หาก ท่านพึงสอบถามเนื้อความนั้นกะเรา แม้เราก็พึงพยากรณ์เนื้อความนั้น เหมือนที่ธรรมทินนาภิกษุณี พยากรณ์แล้ว เนื้อความแห่งพยากรณ์นั้น
เป็นดังนั้นนั่นแล ท่านพึงจำทรงไว้อย่างนั้นเถิด.
    

พระผู้มีพระภาคได้ตรัสพระพจน์นี้แล้ว วิสาขอุบาสก ชื่นชม ยินดี พระภาษิตของ
พระผู้มีพระภาคแล้ว ฉะนั้นแล.
                  

จบ จูฬเวทัทลสูตร ที่ 4

พ่อครูว่า...ที่อธิบายเรื่องนี้ก็เพื่อให้พวกเราเข้าใจถึงความลุ่มลึกละเอียด ธรรมะของพระพุทธเจ้าละเอียดสุดยอดที่สุด คนเข้าไม่ถึงก็ยาก ต้องขอบคุณผู้แปลที่พยายามรักษาพยัญชนะบาลี แต่ก็ชวนให้งงในบางจุด ผู้ได้ฟังไปแล้วก็ขอทวนอีกว่า

สัญญาเวทยิตนิโรธของนิโรธของพระพุทธเจ้า ที่ท่านธรรมทินนาตอบนั้น นิโรธนั้นไม่ต้องเข้าต้องออกอย่างที่วิสาขาอุบาสิกาเข้าใจ เพราะนิโรธของพระพุทธเจ้าทำได้แล้วก็ออกจากภูมิเก่าไปเรื่อยๆ ไปสู่ภูมิใหม่เพ่ิมขึ้นๆ แต่ผู้มิจฉาทิฏฐิ จะเข้าใจว่านิโรธนี้ต้องเข้าต้องออก ก็จะมึนตื้อ ยิ่งไปเรื่อง กายสังขาร วจีสังขาร จิตสังขารก็จะย่ิงมืดใหญ่เลยถ้าไม่มีสภาวะจริง แม้จะเข้าใจเพียงปรยัติก็ดีแล้ว ค่อยเข้าใจไปก่อน

คำว่า วจีสังขารดับก่อน แล้ว จิตสังขาร กายสังขารจึงดับ

และเมื่อนิโรธแล้ว จิตสังขารเกิดก่อน กายสังขาร  แล้วจึงเป็น วจีสังขาร

ความเป็นจริงแล้วอะไรก่อนหลัง กระบวนการจะอัตโนมัติ เป็นวิสัยของจิตวิญญาณ

สัญญาเวทยิตนิโรธนั้น แม้แต่ว่าได้ผล จะเข้าถึงหรือไม่เข้าถึง ก็คือได้ผลหรือไม่ได้ผลแค่นั้น ได้ผลแล้วก็ไม่ใช่ว่าออกหรือไม่ออก ก็เป็นแต่เพียงทำงานหรือไม่ทำงาน เมื่อนิโรธเสร็จแล้วผ่านไปวุฒิฐาน ไปแล้ว ก็จะทำงานหรือไม่

สัจจะจริงๆไม่มีในโลก ไม่ใช่อาตมาพูด แต่พระพุทธเจ้าพูดไว้ เป็นเพียงการกำหนดของแต่ละคน อาตมานำมาอ้างอิงจากไตรปิฎก ในหนังสือถอดรหัส อัตตา นิรัตตา อนัตตา ในอีคิวโลกุตระก็มี แม้คุณจะถูกต้องก็ตาม คุณต้องประมาณในสมมุติสัจจะ คือสัตบุรุษ แต่ถ้าผู้ไม่ใช่สัตบุรุษก็จะดันทุรังไปตามความเห็นของตน แต่สัตบุรุษก็ประมาณให้เกิดผลดี แต่ประมาณไม่ดีไม่ได้ผลก็มี แต่ท่านไม่เสียหน้าก็ประมาณใหม่อีก

เวลาบันทึก 09 มีนาคม 2563 ( 18:20:05 )

รายละเอียด

570703_ธรรมาธรรมะสงคราม ที่สันติฯ เรื่อง สัจจะไม่มีในโลก

พ่อครูว่า...วันนี้อาตมาจะนำจูฬวิยูหสูตรที่ 12 ในพระไตรฯล. 25 ข้อ 419 สูตรนี้อาตมาถือว่าพระพุทธเจ้าตรัสถึงสุดยอดของสัจธรรมแล้ว แล้วมันสัจจะเป็นสัญญา ย นิจจานิ คำตอบเป็นคำตอบของผู้ที่ถึงความบริสุทธิ์แท้จริง ไม่มีความระแวง ซื่อสัตย์ แต่ว่าคนขี้โกงก็จะเอาไปตีกินว่า สัจจะนั้นไม่มีจริง ก็จะตีกินทำอะไรก็ได้ แต่ที่จริงไม่ได้ สำหรับคนที่ยังไม่บริสุทธิ์ก็จะมีทุกคน จะไปพูดปากเปล่าว่าฉันไม่มีก็ย่ิงซวยหนัก แต่ที่จริงมันไม่มี ทั้งชั่วดีนั้นเป็็นสมมุติทั้งนั้น

คนที่เฉโกก็จะว่า ในเมื่ออะไรก็ไม่มีจริง แล้วเราก็ทำอะไรก็ได้สิ นี่พวกตีกิน แต่ชั่วดีนั้น คนที่ยังอวิชชาอยู่ก็มีจริงทั้งนั้น ก็จะยึดถืออยู่ ยิ่งทำก็จะยิ่งชั่ว เกิดจริงซำ้ซ้อน คุณต้องได้ เพราะจะไปตีกินว่า ชั่วดีไม่มีจริงนั้นไม่ได้ ไปเข้าใจเช่นนี้เสร็จเลย เป็นพวกอัตวาทุปาทาน เขามีอัตตา แต่ไปยึดว่าอัตตาไม่มีได้แค่วาทะ เป็นพวกนิรัตตา คุณล้างไม่ได้ก็ยังอยู่กับคุณต่อไป เป็นตัณหา เป็นวิบากกับคุณต่อไป นี่คือส่ิงที่สำคัญมาก ก็ต้องพูดให้เข้าใจเสียก่อน

จูฬวิยูหสูตรที่ 12

พระพุทธนิมิตตรัสถามว่า

[419] สมณพราหมณ์ทั้งหลายยึดมั่นอยู่ในทิฐิของตนๆ ถือมั่นทิฐิแล้ว

ปฏิญาณว่าพวกเราเป็นผู้ฉลาด ย่อมกล่าวต่างๆ กันว่าผู้ใดรู้อย่างนี้ ผู้นั้นชื่อว่ารู้ธรรมคือทิฐิ ผู้นั้นคัดค้านธรรมคือทิฐินี้อยู่ ชื่อว่าเป็นผู้เลว

ทราม สมณพราหมณ์ทั้งหลายถือมั่นทิฐิแม้ด้วยอาการอย่างนี้ ย่อมโต้

เถียงกัน และกล่าวว่า ผู้อื่นเป็นคนเขลา ไม่ฉลาด วาทะของสมณพราหมณ์สองพวกนี้วาทะไหนเป็นวาทะจริงหนอ เพราะว่าสมณพราหมณ์ทั้งหมดนี้ ต่างก็กล่าวกันว่าเป็นคนฉลาด ฯ

พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า

หากว่าผู้ใดไม่ยินยอมตามธรรม คือ ความเห็นของผู้อื่น ผู้นั้นเป็นคนพาล คนเขลา เป็นคนมีปัญญาทราม ชนเหล่านี้ทั้งหมดก็เป็นคนพาล

เป็นคนมีปัญญาต่ำทราม เพราะว่าชนเหล่านี้ทั้งหมดถือมั่นอยู่ในทิฐิ ก็

หากว่าชนเหล่านั้นเป็นคนผ่องใสอยู่ในทิฐิของตนๆ จัดว่าเป็นคนมีปัญญาบริสุทธิ์เป็นคนฉลาด มีความคิดไซร้ บรรดาคนเจ้าทิฐิเหล่านั้น

ก็จะไม่มีใครๆ เป็นผู้มีปัญญาต่ำทราม เพราะว่าทิฐิของชนแม้เหล่านั้น

ล้วนเป็นทิฐิเสมอกัน เหมือนทิฐิของพวกชนนอกนี้อนึ่ง ชนทั้งสองพวกได้กล่าวกันและกันว่าเป็นผู้เขลา เพราะความเห็นใด เราไม่

กล่าวความเห็นนั้นว่าแท้ เพราะเหตุที่ชนเหล่านั้น ได้กระทำความเห็นของตนๆ ว่าสิ่งนี้เท่านั้นจริง(สิ่งอื่นเปล่า)

ฉะนั้นแล ชนเหล่านั้น จึงตั้งคนอื่นว่าเป็นผู้เขลา ฯ

พระพุทธนิมิตตรัสถามว่า

สมณพราหมณ์แต่ละพวก กล่าวทิฐิใดว่าเป็นความจริงแท้แม้สมณพราหมณ์พวกอื่นก็กล่าวทิฐินั้นว่า เป็นความเท็จไม่จริง สมณพราหมณ์ทั้งหลายมาถือมั่น (ความจริงต่างๆกัน) แม้ด้วยอาการอย่างนี้แล้วก็วิวาทกันเพราะเหตุไรสมณพราหมณ์ทั้งหลาย จึงไม่กล่าวสัจจะให้เป็นหนึ่งลงไปได้ ฯ

พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า

สัจจะมีอย่างเดียวเท่านั้น สัจจะที่สองไม่มี ผู้ที่ทราบชัดมาทราบชัดอยู่จะต้องวิวาทกันเพราะสัจจะอะไรเล่า สมณพราหมณ์เหล่านั้น ย่อม

            กล่าวสัจจะทั้งหลายให้ต่างกันออกไปด้วยตนเอง เพราะเหตุนั้น สมณพราหมณ์ทั้งหลาย จึงไม่กล่าวสัจจะให้เป็นหนึ่งลงไปได้ ฯ

พระพุทธนิมิตตรัสถามว่า

เพราะเหตุไรหนอ สมณพราหมณ์ผู้เป็นเจ้าลัทธิทั้งหลายกล่าวยกตนว่าเป็นคนฉลาด จึงกล่าวสัจจะให้ต่างกันไป สัจจะมากหลายต่างๆ กัน

            จะเป็นอันใครๆ ได้สดับมา หรือว่าสมณพราหมณ์เหล่านั้น ระลึกตามความคาดคะเนของตน ฯ

พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า

สัจจะมากหลายต่างๆ กัน เว้นจากสัญญาว่าเที่ยงเสีย ไม่มีในโลกเลย

ก็สมณพราหมณ์ทั้งหลายมากำหนดความคาดคะเนในทิฐิทั้งหลาย (ของตน) แล้ว จึงกล่าวทิฐิธรรมอันเป็นคู่กันว่า จริงๆ เท็จๆ ก็บุคคลเจ้าทิฐิ อาศัยทิฐิธรรมเหล่านี้ คือ รูปที่ได้เห็นบ้าง เสียงที่ได้ฟังบ้าง อารมณ์ที่ได้ทราบบ้าง ศีลและพรตบ้าง จึงเป็นผู้เห็นความบริสุทธิ์ และตั้งอยู่ในการวินิจฉัยทิฐิแล้วร่าเริงอยู่ กล่าวว่า ผู้อื่นเป็นคนเขลาไม่ฉลาด บุคคลเจ้าทิฐิย่อมติเตียนบุคคลอื่นว่าเป็นผู้เขลาด้วยทิฐิใด กล่าวยกตนว่าเป็นผู้ฉลาดด้วยลำพังตน ย่อมติเตียนผู้อื่น

กล่าวทิฐินั้นเอง บุคคลยกตนว่าเป็นคนฉลาด ด้วยทิฐินั้น ชื่อว่าเจ้าทิฐินั้นเต็มไปด้วยความเห็นว่าเป็นสาระยิ่งและมัวเมาเพราะมานะ

มีมานะบริบูรณ์ อภิเษกตนเองด้วยใจว่า เราเป็นบัณฑิต เพราะว่าทิฐินั้น ของเขาบริบูรณ์แล้วอย่างนั้น ก็ถ้าว่าบุคคลนั้นถูกเขาว่าอยู่ จะเป็นคนเลวทรามด้วยถ้อยคำของบุคคลอื่นไซร้ ตนก็จะเป็นผู้มีปัญญาต่ำทรามไปด้วยกัน

อนึ่ง หากว่าบุคคลจะเป็นผู้ถึงเวท เป็นนักปราชญ์

ด้วยลำพังตนเองไซร้ สมณพราหมณ์ทั้งหลายก็ไม่มีใครเป็นผู้เขลา ชนเหล่าใดกล่าวยกย่องธรรม คือ ทิฐิอื่นจากนี้ไปชนเหล่านั้นผิดพลาดและไม่บริบูรณ์ด้วยความหมดจดเดียรถีย์ทั้งหลายย่อมกล่าวแม้อย่างนี้โดยมาก เพราะว่าเดียรถีย์เหล่านั้นยินดีนักด้วยความยินดีในทิฐิของตน เดียรถีย์ทั้งหลาย กล่าวความบริสุทธิ์ในธรรม คือทิฐินี้เท่านั้น หากล่าวความบริสุทธิ์ในธรรมเหล่าอื่นไม่ เดียรถีย์ทั้งหลาย โดยมากเชื่อ

มั่นแม้ด้วยอาการอย่างนี้ เดียรถีย์ทั้งหลาย รับรองอย่างหนักแน่นใน

            ลัทธิของตนนั้น อนึ่ง เดียรถีย์รับรองอย่างหนักแน่นในลัทธิของตน

จะพึงตั้งใครอื่นว่าเป็นผู้เขลาในลัทธินี้เล่าเดียรถีย์นั้น เมื่อกล่าวผู้อื่นว่าเป็นผู้เขลา เป็นผู้มีธรรมไม่บริสุทธิ์ ก็พึงนำความทะเลาะวิวาทมาให้

แก่ตนฝ่ายเดียวเดียรถีย์นั้น ตั้งอยู่ในการวินิจฉัยทิฐิแล้ว นิรมิตศาสดาเป็นต้นขึ้นด้วยตนเอง ก็ต้องวิวาทกันในโลกยิ่งขึ้นไป บุคคลละการวินิจฉัยทิฐิทั้งหมดแล้ว ย่อมไม่กระทำความทะเลาะวิวาทในโลก

            ฉะนี้แล ฯ

จบจูฬวิยูหสูตรที่ 12

พ่อครูว่า...สัจจะมากหลายต่างๆ กัน เว้นจากสัญญาว่าเที่ยงเสีย ไม่มีในโลกเลย ประโยคนี้ยิ่งใหญ่ที่สุด เท่ากับปฏิเสธสัจจะในโลก เพราะฉะนั้นสัจจะต่างๆ คือ สัญญา ย นิจจานิ คือไปยึดสัญญาว่าเที่ยง ก็สมณพราหมณ์ทั้งหลายมากำหนดความคาดคะเนในทิฐิทั้งหลาย (ของตน) แล้ว จึงกล่าวทิฐิธรรมอันเป็นคู่กันว่า จริงๆ เท็จๆ ก็บุคคลเจ้าทิฐิ อาศัยทิฐิธรรมเหล่านี้ คือ รูปที่ได้เห็นบ้าง เสียงที่ได้ฟังบ้าง อารมณ์ที่ได้ทราบบ้าง ศีลและพรตบ้าง จึงเป็นผู้เห็นความบริสุทธิ์ และตั้งอยู่ในการวินิจฉัยทิฐิแล้วร่าเริงอยู่ กล่าวว่า ผู้อื่นเป็นคนเขลาไม่ฉลาด บุคคลเจ้าทิฐิย่อมติเตียนบุคคลอื่นว่าเป็นผู้เขลาด้วยทิฐิใด กล่าวยกตนว่าเป็นผู้ฉลาดด้วยลำพังตน ย่อมติเตียนผู้อื่น

กล่าวทิฐินั้นเอง บุคคลยกตนว่าเป็นคนฉลาด ด้วยทิฐินั้น ชื่อว่าเจ้าทิฐินั้นเต็มไปด้วยความเห็นว่าเป็นสาระยิ่งและมัวเมาเพราะมานะ

มีมานะบริบูรณ์ อภิเษกตนเองด้วยใจว่า เราเป็นบัณฑิต เพราะว่าทิฐินั้น ของเขาบริบูรณ์แล้วอย่างนั้น ก็ถ้าว่าบุคคลนั้นถูกเขาว่าอยู่ จะเป็นคนเลวทรามด้วยถ้อยคำของบุคคลอื่นไซร้ ตนก็จะเป็นผู้มีปัญญาต่ำทรามไปด้วยกัน

ในตอนต้นพระพุทธเจ้าตรัสว่า สัจจะมีหนึ่งเดียวเท่านั้น เป็นสองไม่ได้ แต่ต่อจากนั้นท่านก็ว่า สัจจะไม่มีในโลกเลย นอกจาก สัญญาว่าเที่ยงเสียแล้ว ก็ไม่มีเลยในโลก ก็คือสัจจะไม่มีในโลก มีแต่ สัญญา ย นิจจานิ

คำว่าเที่ยงนั้นใครไปกำหนด สัญญา ว่าเที่ยงนั่งแหละคือสัจจะ ของใครก็ตาม พระพุทธเจ้าก็สัญญา ย นิจจานิของท่าน ของคนอื่นก็ยึด กำหนดต่างๆกัน แต่ทั้งมหาจักรวาลนี้  สัจจะมีหนึ่งเดียว ก็คือของผู้นั้นที่ยึดไว้เป็นสัญญา ย นิจจานิ

ก็คือ สัญญูปาทานักขันโธ มันหมดอุปาทานในขันธ์นั้นออกไปเสีย ผู้ใดไม่มีการยึดในสัญญานั้นของตนแล้ว ก็ไม่ยึดอะไรว่าเที่ยงหรือไม่เที่ยง เพราะตัวสัญญาเป็นตัวกำหนดว่าเที่ยง ผู้นั้นเขลาต่ำทรามโง่ แต่ทีนี้ผู้นั้นเป็นผู้หมดอุปาทานในสัญญาแล้ว สัญญาเป็นตัวรู้แล้วจบในตัวสัญญา เมื่อสัญญาจบแล้วก็ทำน้ำหนักไปที่ปัญญา ปัญญาก็จะลึกซึ้งเมื่อสัมมาทิฏฐิ ปัญญาก็สั่งสมเป็นอินทรีย์พละตามสัญญา

สัญญาจึงสำคัญมากในการปฏิบัติ หากสัญญาผิดก็ไม่ได้ผล แต่ถ้าสัญญาสัมมาทิฏฐิก็ได้ผล ทีนี้สัญญาถ้าไม่มีอุปาทานเป็นคนที่ปราศจากอุปาทานในสัญญาขันธ์แล้ว แต่ไม่ได้หมายความว่าสัญญานั้นมืดบอก สัญญานั้นไม่มีอะไร เพราะคุณไปนั่งหลับตาดับเป็นอสัญญีสัตว์ ลัทธิพุทธไม่ได้ให้ไปดับสัญญา แต่ให้ศึกษาสัญญาจนรู้แจ้ง จนได้สัญญาเวทยิตนิโรธ ปฏิบัติจนได้อรูปฌาน 4 แล้วพ้นอรูปฌาน 4

รูปฌาน 4 คืออะไร คือการปฏิบัติโดยทำความสะอาดวิญญาณ วิญญาณคือธาตุรวมของเวทนา สัญญา สังขาร เป็นเจตสิก 3 แม้ยึดเวทนา สัญญา สังขาร สัญญาต้องตามกำหนดรู้ เมื่อล้างกิเลสได้สัญญาก็สะอาด กำหนดรู้ของตนที่ทำได้ถูกต้องหรือไม่ สัญญาก็เป็นตัวตรวจสอบ ถ้าทำได้ เวทนา สัญญา สังขารก็สะอาดขึ้นๆ สัญญาจึงเป็นตัวงานที่สำคัญที่สุด จึงจบด้วย สัญญา เวทยิตตัง นิโรธัง โหติ คือเคล้าเคลียเวทนา แต่ไม่ใช่ดับเวทนา ดับสัญญาไม่ให้ทำงาน แต่แท้จริงนั้น

พอฌาน 4 กำหนดรู้อุเบกขาแล้ว เป็นปัญญา เป็นอัญญา ได้แล้วก็พัฒนาต่อ การพัฒนาต่อคือตรวจสอบใหม่ในอรูปฌาน ทำฌานค 4 ได้คือกิเลสไม่มี แล้วก็ดับแบบพุทธ ไม่ต้องไปอยู่ในภวังค์ แต่ลืมตาตื่นรับผัสสะ รู้จักการปรุงแต่ง สภาพปรุงเป็นอารมณ์ รวมๆเรียกว่า สังขาร เป็นความปรุงเต็มรูป เป็นองค์รวม Concept เป็นความคิดความปรุงที่เต็ม แล้วในConcept ก็แตกตัวเป็น Content แล้วคุณก็ไปแตกตัวแต่ละ Content (รายบท) ต้องตีกรอบทำไปแต่ละcontext  ไม่ใช่ทำมั่วหมด แล้วเรียนรู้ความสัมพันธ์กันในcontextแล้วอะไรเป็นเหตุ มีทั้งกุศล และอกุศลเหตุ เราจับและกำจัดแต่อกุศลเหตุเท่านั้น ย้ำอีกล้านครั้ง

ความว่า ดับ ในเวทนาก็ตามเป็น บริบทหนึ่งในสังขาร ถ้าคุณวิจัยสังขารได้ก็จับตัวกิเลสได้ แต่ถ้าไม่รู้สังขารก็ไปจับในเวทนา ที่เป็นตัวการ ความไม่รู้ต้นทางเลย

การปฏิบัติต้องมีการกระทบสัมผัส นอก เช่นกระทบเงินสองล้านๆ ใจเป็นอย่างไร ถ้าวิเคราะห์เหตุ ให้จับแต่อกุศลเหตุนะ ป่วยการกับคนไปนั่งหลับตาดับนั้น วันที่จะลดกิเลสได้ไม่มี ขออภัยอาตมาพูดนี่เหมือนชี้คนอื่นผิดไปหมดของตนเองถูกหมด เหมือนมีอัตตามานะ แต่คุณจะไปรู้กับอาตมาไม่ได้ว่าอาตมามีการยึดทิฏฐิถือมั่นหรือไม่ อาตมาบอกเลยว่าอาตมาไม่มี  แต่บอกแล้วคุณจะเชื่อหรือไม่ก็ต้องพิสูจน์ด้วยตัวเอง

อย่างอาตมาบอกว่า อาตมาถูกด่าขึ้นปกหนังสือพิมพ์เลยว่า เดรัจฉานโพธิรักษ์​ อาตมาไม่ขึ้น แต่ลูกศิษย์ขึ้นหมดเลย ก็อาตมาเข้าใจแล้วว่า อาตมาล้้างตัวเดรัจฉานในตัวเองหมด ไม่ใช่ว่าอาตมาหน้าด้านหน้าทน แต่อาตมารู้ว่าเดรัจฉานคืออะไรแล้วอาตมากำจัดเดรัจฉาได้หมดแล้ว อาตมาก็ไม่ขึ้น พวกเราก็มีบางสิ่งที่นิโรธได้แล้ว บางส่ิงพวกคุณไม่เคยติดเลยในชาตินี้ นั่นแหละคุณนิโรธแล้ว แต่คุณจะไม่รู้ว่าต้องล้างอย่างไร อาการติดเป็นอย่างไร แต่สิ่งที่คุณเคยติด แต่คุณได้ละล้างมา ตอนนี้ล้างได้หมดแล้ว เมื่อกระทบสัมผัสก็ไม่มีอาการโกรธหรือชอบอย่างไร อย่างเขาด่าอาตมาก็รู้แล้ว อาตมาไม่มีโกรธเคืองอะไร ไม่ถือสาอะไร ก็รู้ได้ว่าเขาว่าเรา ไม่ได้ถือดีด้วย

ผู้ใดได้เรียนรู้กระทบสัมผัสเกิดกิเลสแล้วเราล้างกิเลส จนอุเบกขา เป็นเนกขัมสิตอุเบกขา ไม่ใช่เฉยแบบพักยก แม้แต่คุณไปนั่งหลับตาดับแบบฤาษีก็ไม่เหมือนคุณทำแบบมีผัสสะกระทบทวารนอกเลย กายก็ต่างกัน อุเบกขาขอฤาษีกับอุเบกขาของพุทธก็ต่างกัน พระพุทธเจ้าไม่รับรองแม้ได้กายสักขีอาสวะบางอย่างหมดได้แต่ก็ต้องสัมผัสวิโมกข์ 8 ด้วยกายจึงจะบรรลุธรรม แล้วทำอย่างเห็นๆรู้ๆลืมตา ของพุทธต้องเห็นด้วยทวารครบ

เมื่อคุณอ่านอาการกามหรือพยาบาทชัดเจน จนไม่สงสัย แล้วก็ทำต่อทำซ้ำเพื่อให้เกิดอเนญชาภิสังขารหรืออนุรักขณาปธานก็จะเห็นเหตุปัจจัยที่เกิดเนกขัมมสิตะที่เป็นเวทนา18 คุณก็สั่งสมคุณสมบัติของอุเบกขา แข็งแรงขึ้นเรื่อยๆ เป็นโลกุตรจิตที่แข็งแรงเหนือผัสสะ คุณก็ย่ิงมีสังขารุเปกขาญาณที่แข็งแรง เฉยอย่างรู้ วิจัยมีเหตุมีผล ไม่ใช่เฉยดื้อๆ รู้นิ่งเฉย ไม่มีตัววิจัยวิจาร ไม่มีเบื้องต้นท่ามกลางบั้นปลาย อะไรมาก็ไม่รู้แจกแจงไม่ออก หรือแม้ลืมตาทำแต่ไม่ได้รายละเอียดอย่างอาตมาบอกก็ได้แต่สมถะลืมตา อย่างสายสบาย ทำใจให้เบิกบานร่าเริ่ง เขาก็อ่านจิตร่าเริงได้นะ จิตอภิโมทยัง อานาปานสติได้ด้วยทำใจได้ด้วย แต่ไม่ได้เกิดการรู้แจ้งเห็นจริงอาริยสัจ ไม่ได้ทำทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา

ฌานฤาษีกับฌานพุทธต่างกัน ฌานพุทธจะเห็นละเอียดขึ้นเรื่อยๆ โดยการทำซ้ำ แล้วการทำอรูปฌานก็ตรวจ อากาสาฯ ว่าว่าง แต่ความว่างนี้เป็นความว่างมาตามลำดับ ท่านก็ให้ตรวจสภาวะ 3 อย่าง สัญญา กำหนด 1.อากาศ 2.วิญญาณ 3.อากิญฯ

ทำไมอาตมาไม่พูดเนวสัญญา นาสัญญาฯ เพราะเนวสัญญานาสัญญา คือกำหนดรู้ทุกอย่างทั้งอากาศ อากิญ จะนิดจะน้อยเท่าไหร่เหลือเท่าไหรก็ต้องตรวจใช้ อากาสานัญจายตนสัญญา กำหนดความว่างคืออย่างไร วิญญานัญจายตนะก็กำหนดรู้ธาตุวิญญาณ และอากิญจัญญายนสัญญา คืออะไรนิดหน่อยก็ไม่ให้มี ทั้งเศษกาม เศษโลกธรรม เศษอัตตาก็ไม่ให้มี

เช่นอาการที่จิตมันจะเคลื่อนมารู้ อาฬารดาบส สะกดจิตดับปี๋ พอจิตมันเคลื่อนมารู้นิดหนึ่งอาฬารดาบสไม่รู้เลย มีแต่ดับๆๆๆ ส่วนอุทกดาบส รู้ได้ยิ่งกว่านั้นมันน้อยนิดแวบเดียวก็รู้ แล้วกำหนดหมายสัญญาให้มันดับไปอีก มันจะมีอะไรรู้แวบมาไม่ได้ ไม่ใช่สัญญารู้ แต่เป็นสัญญาดับ แต่ของพุทธจะกำหนดรู้ ให้เป็นสัญญาที่มีปัญญา ที่ไปสลายพลังของกิเลส ได้เลย

เนวสัญญานาสัญญาคือกำหนดรู้ให้ได้หมด ไม่มีสิ่งใดที่ไม่รู้ จะรู้ก็ได้ไม่รู้ก็ได้ไม่มี กำหนดรู้ทั้งหมด รู้อะไร? รู้ว่าความดับทั้งหมดมีแล้ว อาสวะก็ดับ ก็ดับมาตั้งแต่โลกอบาย แต่ก่อนสัมผัสกับวงไพ่ กับเหล้า ราคาขวดละห้าแสน ตาเรากระทบข้างนอก กามราคะก็หมดไป รูปราคะก็หมดอีก อรูปราคะก็หมดอีกก็เห็นหมดเลยว่าไม่มี สัญญาก็ต้องกำหนดรู้ จะว่ารู้ก็ไม่ได้จะว่าไม่รู้ก็ไม่ได้ จะต้องทำให้รู้ให้หมด คือไม่มีไม่รู้(เนวสัญญา) จะมีเหลือเท่าไหร่ก็ไม่มี

เมื่อทำให้สัญญาทำงานอย่างสุดยอดรู้หมดจบ ในเนวสัญญานาสัญญายตนะ ก็ทำให้ดับได้หมด พิสูจน์ได้ทุกปัจจุบันแห่ง 36 เวทนา ทั้งอดีตปัจจุบันอนาคต กิเลสแบบโกลียะก็หมดไม่เหลือ  แบบโกลุตระไม่มีอุปกิเลสเหลือเลย ครบทวาร 6 คุณก็ทำให้มันตกผลึกแน่น ทำซ้ำทำทวน สั่งสมไป จนเป็น นิจจัง(เที่ยงแท้) ธุวัง (ถาวร) สัสตัง(ยืนนาน) อวิปริณามธัมมัง(ไม่แปรเปลี่ยน) อสังหิรัง(ไม่มีอะไรหักล้างได้) อสังกุปปัง(ไม่กลับกำเริบ)

เราก็เห็นว่าเป็นสุภะๆๆ ไม่ใช่กิณหา โดยไม่ไปติดยึดกับประภัสสราด้วย อันนี้เทีียบกับอากาสาฯ อากิญฯหรือเนวสัญญาฯไม่ได้เพราะไม่มีส่ิงเปรียบแล้ว แล้วอะไรที่จะไม่ให้มีอะไร? คุณก็ไม่มีจนกระทั่ง สั่งสมเป็นส่วนอดีต แล้วอนาคตมันจะถูกหักล้างไหม? ก็ทำให้แน่วแน่ แนบแน่นปักมั่นจนกระทั่ง นิจจัง(เที่ยงแท้) ธุวัง (ถาวร) สัสตัง(ยืนนาน) อวิปริณามธัมมัง(ไม่แปรเปลี่ยน) อสังหิรัง(ไม่มีอะไรหักล้างได้) อสังกุปปัง(ไม่กลับกำเริบ) 

คุณผ่านเวทนา 108 ของปัจจุบันก็สูญทุกท่า ทุกโอกาส ทุกอิริยาบถ จนคุณไม่ต้องทำเลยเป็นตถตา ไม่ต้องทำเลย จนมั่นใจจะมารูปไหนก็มั่นใจว่าอนาคตก็สูญ เพราะอดีตกับปัจจุบันยืนยันว่าสูญมามากพอ

อวิชชาข้อที่ 5 กับ6 นั้นไม่สูญทั้งกุศลและอกุศล เพราะแม้เป็นอรหันต์นั้นความเป็นอกุศลจะสูญ แต่กุศลไม่สูญ คุณไม่ทำบาปทั้งปวง แต่กุศลก็ยังทำตลอดเวลา ไม่สันโดษในกุศลด้วย ดังนั้นข้อ 5 และ6 ยังมีชีวิตินทรีย์ มีแต่กุศล ส่วนอกุศลนั้นไม่มีแบบเที่ยงเลย

สัญญากำหนดชัดว่าอะไรเที่ยงอะไรไม่เที่ยง อะไรมีอะไรไม่มี ก็เลยเหลือแต่ สัญญา ย นิจจานิ ก็กำหนดรู้แต่สมมุติ ถ้าใครยึดมั่นจะรู้ว่ายึดอย่างสมาทานหรืออุปาทาน ถ้าใครยึดอย่างอุปาทาน คือแพ้ใครไม่ได้หรอก ถ้าคุณมั่นใจแล้ว ไม่ยอมแพ้หรอก ยังไงคุณจะต้องเหนือเขาทั้งหมด แต่คนไม่ยึดมั่นในอุปาทานว่าเราถูกเราดีเราไม่ผิด เราแพ้ก็แพ้ โดยไม่โกรธไม่ผูก

ถ้าเราไม่มั่นใจชัดเจนจริงว่าของเราถูกเราก็เผื่อว่าของเขาอาจจะถูกนะ ถ้าคุณไม่ใช่ยอดจริงๆ อย่างคุณฟังอาตมาก็น่าจะยกให้อาตมาว่าพ่อท่านอาจจะถูกกว่านะคุณก็สบายไป แต่ถ้าคุณก็เชื่อว่าคุณน่าจะถูกก็ไม่ยกให้ใครเลย ก็ไม่เป็นไร แล้วคุณเองจะเอาอะไรจากอาตมาไหม? ถ้าคุณไม่เอาแล้วก็มาฟังแต่ว่าจะผิดอะไร ถ้าเห็นไม่ตรงก็ว่าผิดแล้ว อาจไม่แสดงออก แต่คุณสบายใจว่าอาตมาผิด แต่ใครตัดสินคุณล่ะว่าคุณถูก คุณก็ตัดสินของคุณเองเหมือนอย่างพระพุทธเจ้าว่าไว้

สรุปแล้วคุณก็ต้องยึดว่าคุณถูก คนอื่นโง่เขลาคนอื่นผิด ใครรู้แล้วก็ไม่ไปเบลมเขาว่าผิด แต่อย่างอาตมาก็ยืนยันให้เขาฟังแล้ว แต่เขาก็มีเหตุผลเถียงแย้งว่าเขาถูก อาตมากตรวจแล้วว่าอย่างอาตมาว่าถูก ก็แล้วไป แต่ถ้าเราว่าเราผิดก็ได้ หรือถูกก็ได้ แต่มันใช้ประโยชน์ได้ไหม ถ้าเราเองยืนยันว่าถูกว่าดี แต่เขาบอกว่าผิด ไม่ดีไม่ถูก เขาก็จะทำอยู่ก็อิสระของเขา เขาจะทำ แล้วคุณเองคุณจะทำกับเขาไหม? แต่ถ้าคุณเห็นว่าถ้าทำกับเขาก็เท่ากับทำให้เสียหนักเข้าไป แต่ถ้าคุณเองว่าสังคมไม่เสียหายเท่าไหร่ก็ทำ อย่างอาตมาใช้มาตลอดว่าสังคมได้เท่านี้ก็ทำไปก่อน ไม่ได้ทำอย่างฝืนอะไร ถ้าเห็นว่าควรทำก็ทำ ส่ิงเหล่านี้ต้องมีสัปปุริสธรรม ตัดสินตามหาปเทส 4 จะเข้ากับสิ่งควรก็คุณเองตัดสิน ถ้าไม่เข้ากับส่ิงควรก็ไม่ทำ ถ้าเห็นว่าจะเสียผลก็ไม่ทำ เป็นอิสรเสรีภาพ

ความจริงใจของผู้ใช้วิจารณญาณอย่างที่กล่าว ผู้นั้นจะไม่ยึดมันถือมั่นเกินไป แล้วจะไม่ไปลงโทษใคร เรากำหนดเองเป็นสัญญา ย นิจจานิ ว่าอย่างนี้ใช่หรือไม่ใช่ ส่วนผู้ตัดสินจริงๆในมหาจักรวาลนี้ไม่มี อย่างพระพุทธเจ้าท่านว่าท่านรู้ย่ิงกว่าใครก็ตัดสินได้ แต่อย่างพระเทวฑัตไม่เชื่อท่านก็ไม่ว่าไร สุดท้ายก็ปกาสนียกรรม คือประกาศให้ทั้งหลายรู้ว่า ถ้าสิ่งใดที่เทวฑัตทำก็เป็นสิ่งที่เทวฑัตทำไม่ใช่ของเรา วิบากใครก็วิบากใคร เป็นการตัดสินสุดท้าย ย่ิงกว่าพรหมทัณฑ์ เป็นนานาสังวาสเด็ดขาดแล้ว ท่านก็ประกาศว่านั่นของเทวฑัตไม่ใช่ของพวกเราทำ ก็ไม่ต้องไปเกลียดชังกัน

ปฏิโกสนา ก็โจทย์ท้วงได้แต่อย่าให้ถึงต้องให้มีผู้มาตัดสินหรืออธิกรณ์ หรือค้านกันจนคนตีกัน ดีไม่ดีก็ตีหัวคุณเองล่ะ ก็ค้านได้อย่างเต็มกำลังปฏิโกสนาได้ แต่ก็ประมาณเองนะ ถ้ามากไปเขามาทำร้ายคุณเองนะ แรงได้ขนาดไหนก็แรงจนอย่าให้เกิดเรื่อง ถ้ารับได้ก็ทำ แล้วแต่ประมาณ

ถ้าอย่างดีก็คัดค้านอย่างทิฏฐาวิกัมม์ คือยังอยู่เป็นหมู่กลุ่มไม่แตกนิกาย ไม่ใช่อสังวาส ยังอยู่ร่วมกันได้ เป็นนานาสังวาส ความเห็นไม่เสมอสมานกันเท่านั้นเอง แต่ถ้าทำให้ถึงแตกกันแล้ว ก็ไม่ใช่กายเดียววันเป็น นิกายแล้ว คือองค์รวมนี้เรียกว่าสังวาส มันแตกไปแล้วทะเลาะกันไป เลยขั้นนานาสังวาสแล้วก็เป็น นิกาย แยกกายกันไป

สัจจะมีหนึ่งเดียว หรือเว้นไว้แต่สัญญา ย นิจจานิ แล้วไม่มีเลยในโลก

เป็นเรื่องที่ไม่มีรูปแล้ว นอกจากมีธาตุรู้ ถ้ามีสภาวะก็รู้ได้ แต่ถ้าไม่มีสภาวะก็เทียบเอา แต่ถ้าถึงนิโรธ นิพพานนั้นก็ไม่มีอะไรเทียบแล้ว คุณเทียบของคุณเองถ้าคุณมีสภาวะ อย่างตอนนี้ ถ้าคุณมีนิโรธแล้วมีองค์รวมอย่างไร?ก็มีรูป มีเสียง มีองค์ประกอบ มีการกระทบสัมผัส ก็ปริสุทธา ปริโยทาตา มุทุ กัมมัญญา ประภัสสรา คือกระทบสัมผัส ทำงานอยู่กับทั่วไปปกติ แต่จิตของท่านว่างแล้วไม่มีกิเลส คนด่าขนาดไหนจิตของท่านก็ประภัสสร ดีไม่ดีท่านปรุงร่วมด้วย มีญาณปรุงร่วมไปกับคุณด้วย จิตท่านก็ใส แต่รู้ว่าคุณยึดของคุณ รู้ว่าเขายังรู้ไม่ได้ ถ้าตัดสินว่าจะร่วมงานด้วยก็ทำไป แต่ถ้าตัดสินไม่ทำด้วยก็ไม่ทำด้วย ก็ถูกด่าอีกแบบหนึ่ง คือด่าว่าคนนี้ไม่ทำ ใจดำ ไม่กรุณาปราณี เห็นแก่ตัว เพราะฉะนั้นคนตำหนิเพ่งโทสกันนั้น อาสวะเจริญยิ่ง เพราะฉะนั้นใครจะทำร้ายทำลายอย่างไรเราก็ไม่ควรถือสา

การยึดถืออย่างรู้ๆ ไม่ได้ทำเพื่อตัวกูของกูเลย ทำประโยชน์ท่าน เราเสียสละด้วยซ้ำเป็นสมาทาน ผู้นี้มีพลังปัญญา พลังการงานอันไม่มีโทษ มีพลังวิริยะ มีพลังสังคหะ งานเราก็ช่วยเขา แต่เราทำอย่างไม่ได้ต้องการอะไรจากเขา ผู้นี้จะไมกลัวเลยในการใช้ชีวิต จะกล้าหาญเข้าบริษัทหมู่กลุ่ม ก็ไปกลัวทำไม เราจะไปรับใช้ ไม่ได้ไปเอาอะไรจากเขาไม่หวั่นกลัวเลย แล้วท่านกลัวคนจะด่าว่าไหม จะกลัวทำไม เราทำสิ่งถูกทุกอย่าง แต่คนตำหนิเขาก็ไม่รู้ ถ้าเราเห็นว่าเขาไม่รับเราจริงๆบาดใจเขาเราก็ไม่ทำ แต่ถ้าไม่ขนาดนั้นได้ประโยชน์ก็ทำ

อย่างเราไปทำงานกับสังคม มีคนชอบใจไม่ชอบใจ เรารู้องค์รวมว่าคนโง่มีมาก คนฉลาดมีน้อย เราเห็นว่าจะเกิดประโยชน์ถ้าทำต่อเราก็ทำ หากเสียผลแล้วเราก็เลิก หรืออย่างพล.อ.ปรีชา พาเรากลับจากทำเนียบ คนโกรธมีมากเลย เขาว่าจะได้เปรียบจะเอาให้ชนะ แต่ว่าเราเห็นแล้วว่าอยู่ต่อจะเสียมากกว่าเราก็ถอย ต้องใช้มหาปเทส 4 สัปปุริสธรรม 7 ถ้าเราทำพลาดก็เพราะไม่ฉลาดพอ แต่ไม่เสียมากดีมากว่าก็ทำต่อ ต้องกระทำอย่างระมัดระวัง รู้บริษัท โอกาส รู้เวลา รู้เนื้อหา รู้ธรรมะ รู้ตัวเราก็เท่านี้เราจะทำได้แค่ไหน เขารับเราแค่ไหน หากเขาไม่รับเราก็อย่าทำเลย หากเขารับเราพอประมาณจะคุ้มไหมก็ทำ ถ้าไม่คุ้มก็เลิก ใครจะว่าเราขี้แพ้ ขี้กลัวก็ไม่เป็นเรา เรารักษาผลไม่เสียหาย เราเป็นผู้บริหารก็ใช้สัปปริสธรรมและมหาปเทส อย่างไม่ลำเอียงจึงทำงานได้ดี

ถ้าอยากทำก็ทำไม่อยากทำก็ไม่ทำก็เสียหายหมด การประมาณหากผู้ไม่มีตัวตน ไม่อยากใหญ่ ไม่ต้องการลาภยศสรรเสริญ จึงถ่อมตนเสมอ ไม่ทำอะไรเกิน ตนแสดงว่าทำได้ 70 หรือ 80 % เสมอ ทั้งที่ทำได้ 100 แต่คนอวดดีทำได้แค่ 50 หรือ 60 หรือ70 แต่ไฟแรงทำเกินตัว 120 ก็ตายหยั่งเขียด คนอวดดีมีเยอะ แต่คนไม่อวดดีก็ไม่เสียหาย อย่างเรามีเงินล้านในกระเป๋า เราสัมผัสกองล้านในกระเป๋า แต่เขาก็ว่าเราไม่มีเงิน เราก็รู้ว่าว่าเราไม่มีก็ไม่เป็นไร เพราะเรารู้ว่าเรามีล้านอยู่ในกระเป๋า แล้วก็ไม่จำเป็นต้องไปควักล้านให้เขาดู เราก็รู้ว่าเขาไม่รู้ความจริง เขายึดอย่างนั้น จึงไม่โกรธ คนไหนโกรธก็โง่ทุกคน ทำกิเลสโง่ใส่ตน แล้วตนก็ทุกข์

ถ้าเสพบำเรอราคะ คุณยังมีสุขเท็จหลอกไปอยู่ แต่การโกรธนี่คุณก็รู้ว่าทุกข์ กิเลสก็โตทั้งราคะและโทสะ มีอาฆาตพยาบาท กิเลสคุณก็สั่งสมใส่จิต สรุปแล้วสุขหรือทุกข์ก็สั่งสมกิเลสในจิต มีแทบทุกเวลาเลยสำหรับปุถุชน นานๆจะมีพักยก เช่นเสพกินอิ่มก็เฉยๆ สบายพัก คุณก็ไปพักสบาย แล้วก็ไปหาสุขสบายอื่นใส่ตัว เพื่อดิ้นหนีทุกข์ตลอดเวลาเลย แล้วติดเข่งกิเลสของคุณนี่โอ้โห มันล้มเต็มจนคุณขยายเข่งจนไม่หยุดเลย แสวงหาสุขหนีทุกข์ตลอดเวลา

อย่างกินอิ่มแล้วกินไม่ไหว ถ้ากินต่อทุกข์ก็ไม่กิน ก็ไปนอนดีกว่า คุณก็เสพนอน แล้วก็เสพอื่นแทน เสพสบาย คนอวิชชาก็เป็นเช่นนี้ทั้งนั้น บำเรอโกรธโลภตลอดเวลา เราต้องรู้ตลอด ล้างตัวกามกับพยาบาทนี่แหละ จนทำให้จางคลายหมด แล้วก็เป็นรูปราคะ อรูปราคะต่อไป ส่วนมานะก็เป็นเศษเหลือ เป็นอากิญจัญฯแล้ว

อรหันต์นั้นมีความมี มีความว่างความประภัสสร มีกรรมการงานอันมีคุณค่าทำเพื่อผู้อื่นตลอดมีความรู้ความสามารถด้วยนะ แต่ไม่มีธุลีละอองแห่งอกุศลจิตแม้แต่นิดแต่น้อย ฟังเข้าใจไปทำให้มีจริงเกิดจริงให้ได้ 

เราไม่ต้องบังคับใจเราไม่ให้รับรู้ แต่รับรู้ได้เลย หลายอย่างเราก็รู้ว่าเขาจัดจ้านขนาดไหน แรงจัดหนัก โลกมีแต่ปรุงแต่งเพิ่มขึ้น ทำให้โลกยิ่งหลากหลาย แต่ไม่เรียนรู้ความติดยึด อวิชชา แม้แต่สิ่งเล็กน้อยอย่างเกมก็ติดกัน เด็กเล่นจนตายคาตู้เกม ไม่กินไม่นอนเลยที่จริงเด็กไม่น่าตายง่ายเพราะแข็งแรง แต่ก็ตายได้ เพราะใช้พลังงานพิเศษมาก จนไปไม่ได้ ชีวิตต้องขาดไป เพราะถูกหลอก ถูกครอบงำความคิด สารพัด นักครีเอทก็มอมเมากันสารพัด

อย่าง เขาก็ตรวจว่านักร้อง บียอนเซ่ ก็ว่าเป็นบุคคลทรงอิทธิพลแห่งปี เปิดปัญชี เซเลปขาใหญ่ ครองบัลลังก์ผู้ทรงอิทธิพลแห่งปี ทั้งท่าทางน่าเกลียดปรุงแต่งรูปรสกลิ่นเสียงสัมผัส เดี๋ยวนี้นักดีไซด์ ปรุงแต่งหลอกกันมากมายเลย อย่างอาตมาเคยท้วงคนหนึ่งตอนนี้เป็นศาสตราจารย์ ก็เขียนภาพมา แล้วคนสัมภาษณ์ว่าภาพที่เขียนหมายถึงอะไร แต่คนเขียนภาพบอกว่าผมก็ยังไม่รู้ว่าหมายถึงอะไร แต่ก็ได้เหรียญทอง คือกรรมการรู้ว่าคืออะไร? นี่คือสัญญา ย นิจจานิ

คุณจะรังสรรอะไรขึ้นมาต้องรู้ว่าจะให้อะไรเขา แต่พวกแอบสแตรค ก็เสี่ยง คนเขียนยังไม่รู้ว่าทำอะไรเลย คนก็ดันชอบไปใหญ่เลย เขียนส่งๆไปเท่านั้น ขออภัยพูดวิจารณ์พวกนี้ เพราะพวกนี้อัตตาสูง เสพอัตตาเสพความเก่งของตน หยิ่งผยองเป็นเรื่องปรุงแต่ให้แปลกไม่เหมือนใคร เป็นตัวกูของกู เป็นเอกลักษณ์ อัตตลักษณ์ ไม่รู้กี่ล้านคนก็เต็มบ้านเมือง รูปอย่างเดียวก็นับไม่ถ้วน มีเสียง กลิ่น รสอีก อย่างอาหารไทย แม่ครัวพ่อครัวปรุงเก่ง ต่อไปจะไปหลอกคนทั่วโลก อีกหน่อยติดโลกทั้งโลกก็หมด อย่างจีนนี่เอามาก่อน คนก็เอากันทั่วโลก แต่ตอนนี้ Papaya pok pok ส้มตำ หรือ ต้มยำกุ้งก็ไปทั่วโลกแล้ว อาหารนี่แหละคนไ่ทยจะไปหลอกทั่วโลก อาตมาพูดอย่างน่ากลัวนะ ก็ลดลงเถอะ อาตมาก็ช่วยคนที่เข้าใจว่าอาตมาปรารถนาดี พวกที่ปรุงแต่งได้รับโลกธรรม อาตมาไม่ริสยาคุณนะ จะได้รับการยกย่องว่าเก่งไม่มีใครเหมือนก็เชิญ อาตมาไม่แข่งไม่ริสยา เห็นแต่ว่าเป็นเรื่องมอมเมาคนให้คนหลงติดยึด ที่ยึดเก่ายังไม่ล้างก็เพิ่มใหม่อีกมันซวยขนาดไหน?

ทุกอย่างไม่มีอะไรจริงแท้ไม่เที่ยง แต่คุณก็ยึดว่าจริง แท้เที่ยง ก็คือสิ่งที่คุณยึดอุปาทาน ฉวยเอาเป็นเราของเรา  จนกว่าจะล้างได้เมื่อล้างได้ การอร่อยหรือได้อัสสาทะ จากได้เงินทอง หรือได้ตามมุ่งหมาย ได้เงินทอง ได้ที่ดิน ได้สิ่งที่เขานิยมในโลก ก็เท่านั้นบำเรออารมณ์เป็นของกู ลมๆแล้งๆ ทั้งสภาพนั้น อาจจะบอกว่าได้ใหญ่ ชนะ สมใจกู เป็นของกู อย่างเขาประมูลสแตมป์ขายกันเท่าไหร่หรือภาพอื่นๆอีก ขายหมด ใครได้

อย่างอาตมาพาทำสร้างกันก็พออาศัย ก็ภูมิใจที่สร้างอะไรใหญ่แพงพอสมควรก็ภูมิใจที่ไม่ได้ไปเรี่ยไรใคร มีแต่คนเชื่อว่าอาตมาต้องมีสิ่งที่พอเหมาะไว้อาศัยไม่อาศัยก็ทำงานไม่ได้ อาตมาเชื่อว่าถ้าจะไปแข่งสวยพิสดารอย่างเขาอาตมาสู้ไม่ได้หรอก อาตมาก็เอาสวยแปลกแค่นี้ไม่ได้แข่งเขาหรอก ไม่ไปลอกเลียนตามแบบเขาทีเดียว พอเป็นไป ต้องประมาณให้พอเหมาะ ถ้าไม่ทำเสียเลยก็แคบ ไม่ได้ช่วยคนมากเพราะคนระดับนี้มีบารมีก็เยอะ เช่นองคุลีมาร มีบารมี แต่หลงความรู้ ถูกหลอกให้ไปฆ่าคนสักพันคน เพื่อได้ความรู้ แต่ที่จริงฆ่ามากกว่าพันคน แต่ว่าฆ่าตอนแรกไม่มีหลักฐาน ก็เลยฆ่าคนแล้วเอาหัวแม่โป้งมาร้อยๆห้อยคอไว้ เพราะหลง เมื่อแม่มา ก็ต้องฆ่าแน่ พระพุทธเจ้าเลยต้องมาโปรด องคุลีมารก็มีบารมี อาตมาทำงานก็หาคนมีบารมี อย่าไปตีทิ้งคนชั่วทีเดียว เขามีบารมีอาจเปลี่ยนแปลงได้ แต่ไม่เหมือนสมัยพระพุทธเจ้า

สรุปอีกที ฟังวันนี้ไปแล้ว ถ้าเข้าใจดีก็แล้วไป แต่ถ้าไม่เข้าใจก็อย่าเพิ่งไปมุ่น หรือเอาเป็นเอาตายกับมัน ปล่อยไปก่อนหรืออย่าเอาไปตีกิน ว่าสัจจะไม่มีหรอกในโลกนี้ จริงมันเป็นสมมุติสัจจะ แต่โลกนี้อยู่กับสมมุติสัจจะ อรหันต์ปรมัตถสัจจะสูญแล้วท่านไม่มี แต่ท่านมีสมมุติสัจจะ จะบอกว่าสมุตติสัจจะไม่มีไม่ได้ มันมี คำโกหกเป็นส่ิงมีจริง แต่คำโกหกเป็นคำไม่จริง แล้วคนโกหกมีในโลกมากด้วย คุณก็ต้องอยู่กับคนที่เขามีสิ่งไม่ดีแล้วก็ต้องประมาณเอาตามเหมาะควรนี่แหละ...จบ

เวลาบันทึก 09 มีนาคม 2563 ( 18:21:57 )

รายละเอียด

570704_เอื้อไออุ่นที่ทะเลธรรม งานเอื้อไออุ่นชาวบุญนิยม  โดยพ่อครู

ปีหนึ่งก็มาทีหนึ่ง แม้แต่ภูผาฟ้าน้ำก็ปีหนึ่งไปทีหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ไปหลายปีแล้ว มันเป็นจริงที่ไม่มีเวลาไป ยังดีที่นี่ยังมาได้ทุกปี เชียงใหม่ก็หลายปีไม่ได้ไป เชียงรายก็เหมือนกัน เป็นเรื่องสำคัญ เป็นเรื่องจิตวิญญาณ จิตวิญญาณมนุษย์นั้นลึกซึ้งสุดยอดพิเศษจริงๆ ถ้าทำได้ถึงขั้นคุณธรรม อย่างพวกเรานี่ได้จิตวิญญาณขนาดหนึ่ง ที่ต้องยำ้ว่าได้ เพราะได้ยืนยันพิสูจน์เลย 10 ปีแล้ว ถึง 30 ปีแล้ว ถ้าจะนับอาตมาทำงานมาก็ 44 ปีแล้ว จะขึ้น

อาตมาเป็นพ่อ แล้วสมณะสิกขมาตุเป็นแม่ เร่ิมต้นก่อครรภ์ที่ปฐมอโศก ตั้งแต่ปี 16 ตอนนี้ปี 57 ก็เป็น 41 ปีแล้ว ที่อาตมาใช้คำว่าแม่หรือพ่อนี้เป็น ปิตา มาตา ตามสัมมาทิฏฐิ 10 ก่อเกิดสัตตาโอปปาติกา ให้กำเนิดโดยมรรคองค์ 8 โพธิปักขิยธรรม 37 ทำให้เกิดโอปปาติกโยนิ

อย่างพระพุทธเจ้าตรัสว่า พระโพธิสัตว์มีลูกเป็นจำนวนพันเป็นเอนก ท่านไม่ได้ตรัสเอาดื้อๆ แต่จิตวิญญาณเป็นลูกแล้วมีตัวตนบุคคลเราเขาเป็นจำนวนพันเป็นเอนกจริงๆ ทุกวันนี้อาตมาก็มีลูกเป็นจำนวนพัน โดยทำให้เกิด อาตมาเป็นพ่อ แล้วก็มีผู้ช่วยทั้งนักบวชและฆราวาส ช่วยกันทำให้เกิดจิตวิญญาณ โดยมีกิเลสคืออกุศลจิตตาย เมื่ออกุศลจิตตาย จิตก็เกิดใหม่ จากการตายของอกุศลจิตจริง ของพระพุทธเจ้านี้จับตัวอกุศลเจตสิกได้จริง กำจัดได้จริง อย่างแน่นอนเที่ยงแท้ นิจจัง(เที่ยงแท้) ธุวัง (ถาวร) สัสตัง(ยืนนาน) อวิปริณามธัมมัง(ไม่แปรเปลี่ยน) อสังหิรัง(ไม่มีอะไรหักล้างได้) อสังกุปปัง(ไม่กลับกำเริบ)

เมื่อเรารวมตัวกันจนเป็นหมู่กลุ่มชุมชน แล้วได้ทำงานเอื้อมเอื้อเกื้อกว้างไปช่วยมนุษยชาติ แม้บางคนก็มีกิเลสอยากได้โลกธรรมบ้าง แต่ก็ไม่ได้แสดงออกไปอะไร แต่อาตมาว่ากิเลสนั้นไม่มีแรงมากพอแล้ว ก็เป็นความได้ ส่วนลาภ สักการะ สรรเสริญ นั้นพระพุทธเจ้าไม่ได้ตรัสถึงสุข เพราะสุขมีสองนัย สุขแบบโลกุตระนั้นย่ิงกว่าสุข เราไปทำงานก็มีสุขในที แต่ไม่ได้สุขอย่างได้อามิสหรือโลกธรรมมา แต่เป็นเนกขัมมสิตอุเบกขา ซึ่งเป็นเนกขัมมสิตโสมนัสเวทนาหรือ เนกขัมมสิตโทมนัสเวทนาก็ได้ แต่ไม่ใช่เคหสิตโสมนัสเวทนา ได้สมใจในกาม ในอัตตา ที่ทำให้กิเลสหนาโตอ้วนเป็นปุถุชน  ส่วนทางธรรมพระพุทธเจ้าโลกุตระนั้นสมใจที่ได้ลดกิเลสได้ มันทำให้กิเลสตัวเหตุลดลง แม้จะมีโสมนัสในที แต่ยินดีที่ได้ลดกิเลส ไม่ใช่ยินดีที่ได้สมกิเลส กิเลสหนาอ้วน ไม่ใช่ แต่นี่ลดอยาก ลดตัณหาอุปาทาน มันคนละทิศกัน

การออกไปชุมนุมประท้วง  อาตมาไม่อยากพูดเลย ว่าเป็นผลงานของเรา มันเหมือนเราไปฮุบเอา คือเราไปให้เกิดความดีงาม อดทน ประนีประนอม ไม่ก่อเหตุร้าย เป็นไปได้ยืนยาว อดทนไม่รู้กี่ร้อยวัน เป็นคุณธรรมระดับโลกุตระ ซึ่งคุณธรรมระดับโลกียะทำไม่ได้ เพราะไม่มีความอดทนพอ และปัญญาก็ไม่พอ ที่จะทำได้ อย่างวิธีการอย่างนี้ แต่มันทำได้จนได้ผล พิสูจน์ครั้งล่าสุด ที่ความสงบ สยบความรุนแรงได้ เขาจะมาสลายม็อบ(ที่จริงเราไม่ใช่ม็อบ เราเป็น โพรเทสต์หรือ Demonstrate ) แต่เอาเถอะจะเรียกอย่างไรก็ได้

มวลเราก็มีไม่มาก แต่ก็มาเพิ่มเรื่อยๆ แต่มีน้ำหนักทางจิตวิญญาณ เป็นธรรมฤทธิ์ ก็พลังแห่งคุณงามความดี ทำให้ตำรวจลากโล่หนัก หนียะย่ายพ่ายจะแจไป ทิ้งซากไว้ เราฉลองทำเป็นนิทรรศการประจานระที่ทิ้งไว้ไม่รู้กี่คัน เครื่องกลหนักเราก็ริบไว้ถอดยางเขา แม้แต่อาวุธเราก็เก็บส่งคืน ถือว่าเราชนะ

อาตมาจึงเห็นความจริงว่า พลังจิต ธรรมฤทธิ์ทางจิตที่อาตมาใช้ศัพท์คำว่า สยามเทวาธิราชิทธิ์ พวกเราได้พัฒนาทางจิตวิญญาณ เป็นอาริยบุคคล อย่างศัพท์สมัยเก่าเขาเรียกว่าพวกอาริยกะเป็นพวกเจริญ ส่วนพวกไม่เจริญเขาเรียกว่า มิลักขะ เป็นความเจริญที่เขาก็ต้องการ แต่เขาทำไม่ได้ ไม่มีสูตรสำเร็จ ไม่มีทฤษฎี สามารถทำให้เกิดอาริยะได้จริง

คำว่าอริยะ เขาก็ใช้แล้ว เป็นจิตนิยมไป ส่วนอารยะเขาก็ใช้เป็นเชิงวัตถุนิยม ส่วนจิตนิยมก็ไปเข้าป่าเขาถ้ำช่วยคนไม่ได้ แต่วัตถุนิยมก็ไปฟุ้งเฟื้อฟุ่มเฟือย ผลาญพร่า อาตมาก็เลยต้องมาใช้คำว่า อาริยะ เป็นคำมาจาก ศรีอารย์ เป็นความเจริญ ศรีอาริยะจริงๆ เราไม่ได้ยึดคำนี้แต่มันต้องมาตกที่คำนี้ เหมือนกับนักบวช คำว่า สมณะก็มาตกที่เรา ทั้งที่เราไม่ได้ตั้งใจ คำว่าสมณะแปลว่าอรหันต์นะ เขาให้ใช้คำว่า สมณพราหมณ์ เราว่ายาวไปก็เรียกว่า สมณะ ส่วนพราหมณ์ก็เช่นกันก็เป็นคำเรียกอรหันต์เช่นกัน

ที่อาตมาเจตนาพูดคือให้เห็นความเป็นตระกูล เพราะว่าญาติแบบโลกๆ ทางร่างกายมนุษย์ แต่ของเราก็เรียกป้าน้าอา แต่ไม่ได้เป็นทางสายเลือด แต่เป็นกงสีใหญ่ระดับประเทศ ดีไม่ดีก็เป็นระดับโลกเลย รักทุกคนในโลกเป็นลูกเป็นหลาน แต่เราก็ไม่บังอาจขยายขนาดนั้น แม้ในไทยเราก็ขยายได้ขนาดนี้ แต่มันเกิดชุมชน เราก็มีเนื้อทางจิตวิญญาณเช่นนี้ มีเช็งเม้งตามที่ต่างๆ รวมกันได้ เช็งเม้งของทะเลธรรม ของปฐมอโศก ของสันติอโศก ของหินผาฟ้าน้ำ ของภูผาฟ้าน้ำเราก็ไปร่วมญาติ ขนลูกเด็กเล็กแดงคนแก่คนเฒ่าไป เป็นเรื่องจริงของชีวิตมนุษย์เกิดจากจิตเป็นตัวประธาน เป็น DNA เดียวกัน จิตมันเป็นตระกูลเดียวกันกับของพระพุทธเจ้า จะมีเชื้อแรงหน่อยหรือจางหน่อยก็แล้วแต่

บางคนได้โสดาปัตติมรรค ก็มีเชื้อแล้ว ในโลกุตรธรรม 9 เข้มมาเรื่อยๆ ตามลำดับ ถ้าโลกุตรธรรม 9 อย่างได้เป็นรูปร่างตัวจริงของมนุษย์ที่มีจิตวิญญาณเข้ากระแส เข้าDNA พุทธ แล้วเป็นพุทธสกุล โดยเกิดจากการปฏิบัติ โพธิปักขิยธรรม 37 พระพุทธเจ้าก็เลยตรัสถึงโลกุตรธรรม 42

เร่ิมจากสติปัฏฐาน 4 พิจารณา กายในกาย เวทนาในเวทนา จิตในจิต ธรรมในธรรม

สัมมัปปธาน 4 มีสังวรปธาน ปหานปธาน ภาวนาปธาน อนุรักขณาปธาน

อิทธิบาท 4

อินทรีย์ 5 พละ 5

โพชฌงค์ 7 มรรค 8

แล้วปฏิบัติได้ผลเป็นโลกุตรธรรม 9 รวมทั้งหมดเป็น 42

ไอสไตน์คิดทฤษฎีโลกีย์ ก็เป็นดาบสองคม เป็นทั้งคุณและโทษ แต่ของพระพุทธเจ้าไม่มีพิษ ทฤษฎีพระพุทธเจ้าได้จริงแล้วไม่มีพิษเป็นประโยชน์ถ่ายเดียว ยุคนี้ต้องออกมาทำเพราะเป็นยุคปัญญาล้น เฟ้อแล้ว จึงต้องมาปรับเอาปัญญาที่สำคัญ  พวกเราได้นำเอาDNA พระพุทธเจ้ามาฟื้น แพร่ขยาย โดยช่วยกันทำให้เกิด ขยายพันธุ์ พระพุทธเจ้า

อาตมามีโอกาสก็อยากไปทุกแห่งเพราะไปบ้านลูกบ้านหลานจริง ไม่ได้มีความรู้สึกรังเกียจไม่อยากไปหรือแม้ขี้เกียจก็ไม่มี แต่ความกระสันอยากก็ไม่ได้แรงอย่างโลก รู้ว่าควรไปก็ไป อาตมาว่ามาคราวนี้หนาแน่นกว่าทุกคราว จะเพราะว่าวันพรุ่งนี้เป็นวันเกิดคุณจำลองหรือเปล่า วันนี้ครบ 79 ปีเป๊ะเลยของคุณจำลอง ซึ่งอ่อนกว่าอาตมา 1 ปี 1 เดือน เกิดวันที่ 5 เหมือนกัน

ภาษาที่ว่า พหุชนหิตายะ(เพื่อหมู่ชนเป็นอันมาก) พหุชนสุขายะ(เพื่อความสุขของหมู่ชนเป็นอันมาก) โลกานุกัมปายะ(รับใช้โลก ช่วยโลก) เป็นภาษาที่บ่งบอกว่า ศาสนาพุทธเป็นประชาธิปไตยที่สุดยอด ตอนนี้โลกเขาก็ต้องการความเป็นเพื่อนกันทั่วโลก เป็น Globalization คือไม่แบ่งแยก ของพระพุทธเจ้านี่ไม่แบ่งแยก ปลดแอกมาเป็นสาธารณโภคี ซึ่งเป็นพ่อของคอมมิวนิสต์ ของพระพุทธเจ้าเป็นสาธารณโภคีอย่างที่เราทำได้ เป็นการยืนยันว่า ตราบในยังมีผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบโลกไม่ว่างจากอรหันต์ เราไปช่วยสังคมไม่ได้ทำเอาอามิส แต่ละคนรู้ดี ส่วนกิเลสส่วนตัวก็ของใครของมัน

สรุปพูดคนเดียวนี่ก่อน วันนี้ใครได้ฟังจะรู้ว่าพุทธศาสนาเป็นจริงอย่างไร พิสูจน์ได้เป็นวิทยาศาสตร์ จะนานเท่าไหร่อาตมาก็ไม่กลัวว่าคุณธรรมของชาวอโศกจะเสื่อมง่ายเพราะถ้าอาตมาเอาวิชชาของพระพุทธเจ้ามาสอนผิดๆก็ไม่ยาวนานแน่ แต่ถ้าจริงก็จะยาวนาน แล้วคนก็โหยหาด้วย ของพวกเรานี่เป็นประชาธิปไตยแท้ เป็นคุณสมบัติจากใจเป็นประธาน เป็นการละตัวตนไม่ลำเอียงเห็นแก่ส่วนรวมแท้จริงเป็นประชาธิปไตยสุดยอด

พวกเราเป็นลูกพ่อเดียวแม่เดียวตระกูลเดียวกัน เมืองไทยมีพระเจ้าอยู่หัวเป็นโพธิสัตว์ จิตวิญญาณเดียวกัน ท่านมีลูกเป็นพันเป็นเอนก ท่านมีเป็นล้านทั่วเมืองไทย ลูกทางจิตวิญญาณ ส่วนอาตมามีเป็นร้อย ในหลวงเป็นพ่อของประเทศไทยแท้ๆ เป็นสัจจะทางจิตวิญญาณ เมืองไทยมีคุณธรรมอันวิเศษนี้แล้ว ท่านตรัสก็ตรงกับที่เราทำ ตรงกับหลักธรรมของพระพุทธเจ้า ใครจะพูดหากไม่มีคุณธรรม แล้วท่านเป็นพระเจ้าอยู่หัว ตรัสแล้วออกไปทั่วโลกด้วยนะ ท่านตรัสวันที่ 4 ธันวาคม 34 กับรมต.เกาหลี ก่อนที่เขามาถามว่าท่านบริหารประเทศแบบไหน ...ในหลวงตรัสว่าบริหารแบบคนจน แล้วท่านก็มาเรียบเรียงอีกนิดหน่อย แล้วเอามาตรัสเป็นทางการสู่ประชาคม เราก็เอาบันทึกมาออกอากาศ

ท่านรู้ว่าอันนี้คืออะไร แล้วท่านตรัสออกไปทั่วโลก จิตนั้นมีความลึกซึ้งสุดยอด เป็นการประกาศภูมิธรรมของในหลวง คนเข้าไม่ถึงง่ายๆ แต่เป็นคุณธรรมของในหลวง อาตมาตั้งค่าไว้แต่ก่อนว่าอีก 500 ปีจะถึง แต่ตอนนี้ลดลงไม่กี่ร้อยปี เพราะความกระหายของคนในสังคมตื่นตัวอยากรู้ คือคนละพวกคนละขั้วเลยนะ บุญนิยมกับทุนนิยมนี่นะ แต่ลึกซึ้งซับซ้อน เราเป็นเหมือนปรอทที่จะถ่วงโฟมที่โลกเขาเป็น ปรอทแม้น้อยแต่มีน้ำหนักถ่วงได้ มาถึงยุคนี้เป็นยุคปัญญา คนแสวงหาหมด

นักสังคมศาสตร์ ทั่วโลกเขาทำกันอาตมาก็ได้รับรู้บ้าง จะทำอย่างไรให้สังคมพัฒนาได้ดี ก็เดินทางมาสู่จุดนี้แต่ก็ยังไม่ได้ แต่พวกเรานี่ได้ก่อนแล้ว ต่อจากนี้ไปอาตมาค่อยเขยิบให้มีภาษา มีวิชาการให้โลกเขารับได้ ก็ให้พวกเราไปเรียนป.โท ป.เอก ตอนนี้ร่วมรวมกันได้ ของอาตมาเหมือนเศรษฐีบ้านนอก มีอะไรมากมาย แต่ที่จริงเป็นเพชรนิลจินดา ก็ต้องอาศัยพวกเรามาเจียระไน อาตมาก็มีหน้าที่บอก อาตมารู้ของจริง พวกเราก็จะได้ร้อยเรียง อันนี้เป็นมงกุฏอันนี้เป็นสร้อย เป็นประโยชน์ขยายผลสู่สังคมต่อไป พวกเราก็จะต้องมีเรื่องการศึกษากับสื่อ ที่จะพาหะในการนำไปสู่สังคม ส่วนเรื่องเศรษฐกิจนั้นทำมาก่อนแล้ว รวมทั้งการพัฒนาสังคมด้วย แล้วเศรษฐกิจเป็นเศรษฐกิจบุญนิยม ส่วนรัฐศาสตร์เราก็กำลังทำ ค่อยๆทำไป ผลีผลามไม่ได้ แต่สื่อสารจะเป็นพาหะ เป็นเครื่องมือในการทำความเจริญแก่สังค ม ทว่า สื่อสารเป็นดาบสองคม กำลังห้ำหั่นสังคมมาก เราจะช่วยให้คืนมาเป็นศาสตร์ แต่ตอนนี้เป็นศาสตรา แม้เด็กก็เล่นเกมจนตาย ตอนนี้ก็มุ่นอยู่กับอะไร จนจะชนกัน รถจะชนกันตาย มันเกินไป แย่ งมงาย ถูกครอบงำความคิด เขาร้อยจมูกไว้หมด รู้ไม่ทันก็เป็นเหยื่อ ก็สารพัดสื่อสาร โซเชียลมีเดีย เร็วมา พูดนี่ก็ออกไปแล้ว ปิดไม่ได้ ซึ่งอาตมาก็ไม่กลัว ไม่ต้องไปปิดบังอะไร

สื่อสารต้องเตรียมการ เราก็ถูกปิดอยู่ตอนนี้ ปิดได้ปิดไป เราก็รายงานไปขอเปิดส่งผังไปตามควร ไม่วิ่งเต้นอะไร เขาวิ่งกันจนเปิดได้ เราไม่วิ่งเต้น อยากให้เราออกก็ออก เราไม่ได้ทำเพื่ออามิส ถ้าไม่ออกเราก็ไม่ได้จ่ายเงิน ทางโลกเขามีลูกน้องต้องเลี้ยงชีพ เราไม่ได้ทำเพื่อเลี้ยงชีพ เราทำเพื่อเผยแพร่ส่ิงมีประโยชน์ต่อสังคม

ปีนี้การปตว.ไม่ได้ใช้แม้รถถังหรือปืนแม้กระบอกเดียวใช้การสื่อสาร ตกลงคุณไม่ยอมออกผมก็ขอยึดอำนาจ สื่อสารออกไป ก็รู้กันทั่วประเทศ รู้กันแล้วว่าหัวหน้าปตว.แล้ว ไม่ต้อง ก็ทำได้ดี นุ่มนวล มีขั้นตอน ดี แต่ก็มีเชิงเอาคนนั้นคนนี้มารับตำแหน่งก็ดูบางทียังไงอยู่ แต่ในการทำปรองดอง นั้นอาตมาเรียนศิลปะมาก็มีหลัก contrast คือ เอาส่ิงที่ตรงข้ามมาอยู่ร่วมกันให้เกิดประโยชน์ ทำให้เกิด Harmony ได้ สมดุลสุดยอด คือ Unity of Diversity ก็ดูว่ามีศิลปะในการบริหารอยู่นะ ก็ให้คะแนน

ต่อไปเป็นคำถาม

1. คำว่าจิตว่างจากกิเลส ถ้าจิตว่างจริงก็เกิดญาณใช่ไหม...ตอบ แล้วญาณปัญญาต้องเป็นสัมมาทิฏฐิด้วย ใช่แล้ว จิตว่างคือวิมุติ ต้องเป็นวิมุติญาณทัสสะ เป็นจิตที่รู้จักวิมุติ แล้วมีญาณรู้ความเป็นวิมุติ นิโรธ นิพพาน คำว่าวิมุติ นิโรธ นิพพานมีนัยลึกที่่ต่างกัน วิมุติมีนัยบอกว่าขาดหลุดพ้นจากโลกีย์แล้ว มีแต่ปัญญาใสๆรู้ว่าเราหลุดพ้น แล้ว มีตัวรู้ว่าตนหมดแล้วมีประโยชน์ต่อโลกอย่างไร ส่วนนิโรธ คือตัวกิเลสตาย ดับ ส่วนนิพพานคืออุภโตภาค มีทั้งเจโตวิมุติ และปัญญาวิมุติ คำว่านิพพานคือสูงสุด ในมูลสูตร จากวิมุติ แล้วมีอมตะ แล้วเป็นนิพพาน วิมุติจิตหลุดพ้นแล้วจิตก็หยั่งลงเป็นอมตะคือความไม่ตาย ซึ่งมีทั้งคุณสมบัติจะเกิดหรือจะตายก็ได้ จะเกิดก็เกิดได้ เช่นพระอวโลกิเตศวรจะช่วยทุกคนให้นิพพานแล้วตนเองค่อยปรินิพพาน นี่คือท่านไม่ตาย เป็นอมตะ ส่วนอมตบุคคลนั้นจะตายหรือจะเกิดก็ได้แล้ว เป็นคุณสมบัติสุดวิเศษ ที่สุดแห่งที่สุดคือ ปรินิพพานเป็นปริโยสาน เป็นการตายรอบตายไม่เหลือเลย แยกธาตุเลย  ถ้าอรหันต์ตรงกันเป๊ะเลยไม่ว่าจะอรหันต์ตำ่สุดถึงอรหันตสัมมาสัมพุทธเข้า จิตไม่มีกิเลสเหมือนกัน แต่ต่างกันที่ความรู้ทางโลกเทคนิคต่างกัน เหมือนพระพุทธเจ้าหรืออรหันต์ทุกองค์จิตสูญแล้ว มีสัญญาเวทยิตนิโรธเหมือนกันทุกคน

2. ธรรมะที่เราจะเร่ิมแบบชาวอโศก เหมือนฝั่งทะเล เรามาอโศกจะเริ่มตรงไหน...ตอบ อโศกเรามีหลักศีล อยู่ 3 ข้อ เป็นรูปธรรม คือ 1.ไม่กินเนื้อสัตว์ คุณจะได้เรียนรู้กิเลส  2.ไม่มีอบายมุข เป็นส่ิงหยาบตื้นของสังคม ตอนนี้ใครติดบอลโลกไม่กินไม่นอนตายได้นะ ตายคาจอ คือฟุตบอลโลก  เป็นอบายมุข เป็นสุขเท็จ สุขมันหลอก ทุกข์มันเป็นส่ิงจริงกว่า  สรุปแล้วคุณก็มาปฏิบัติตามหลักเกณฑ์ของอโศกเบื้องต้น ลดอบายมุข  3.ถือศีล 5 เป็นหลัก ศีล 5 ไม่ต้องลึกซึ้งเท่าไหร่หรอก อย่างหยาบๆ ก็ไม่ฆ่า ไม่ลักทรัยพ์ ไม่ผิดผัวเขาเมียใคร ไม่พูดปด ไม่เสพสิ่งเสพติดมอมเมา แล้วเรามาอ่านอารมณ์จิต ที่เกิด เมื่อปฏิบัติ แล้วเราก็จะมีศีลครบ ทำให้ได้แล้วจะรู้กิเลสของคุณ นั่นคือฐานของโสดาบัน ศีล 5 ได้ผล คือกิเลสจางคลายได้ อยากฆ่าสัตว์เมื่อกระทบ อยากได้ของเขาเมื่อกระทบทรัพย์สินเขา อยากได้คุณก็ทำเองสร้างเอง แล้วการปฏิบัติจะให้เจริญต้องมาอยู่กับมิตรดี สหายดี มาอยู่กับหมู่นี่ แต่ถ้ามาไม่ได้ต้องมาเยี่ยมเยือนบ่อยคือ ไม่มาวัด หรือมาวัดก็ไม่ฟังธรรม มาเบ่งมาใหญ่ เป็นต้น นี่คือความไม่เสื่อมเบื้องต้น ทุกวันนี้บางคนมาวัดตอนเขาหามมาเป็นศพ หรือมาวัดวันพระ มาวัดเพราะขอหวย มาตามจารีตประเพณี การมาวัดคือต้องมาหาสัตบุรุษอธิบายธรรมะให้เราได้ ก่อนจะมีพระอาทิตย์จะมีแสงอรุณมาก่อน จะปฏิบัติมรรคองค์8 ได้ต้องมาอยู่กับหมู่กลุ่ม เป็นมิตรดีสหายดี การอธิบายภาษาก็ได้ระดับหนึ่ง แต่การมาอยู่จะซึมซับถ่ายเทกันอย่างบอกไม่ได้ง่ายๆ ไม่ใช่รูปธรรมเท่านั้น เป็นนามธรรมลึกซึ้ง แสงอรุณในสุริยเปยยาลสูตรข้อแรกเลยคือ มิตรดี จึงไปสู่ข้อที่ 7 ทำโยนิโสมนสิการได้

3.ธรรมกายคืออะไรครับ?...ตอบ...ทุกวันนี้ไทยซวยที่ไปแปล กาย ว่าเป็นร่างไม่มีวิญญาณ ถ้าคนตายแล้วไม่เหลือกาย ซึ่งถ้าจิตไม่มีแล้วเรียกกายไม่ได้ อย่างธรรมกาย คือองค์ประชุมรวมของธรรมะ พระพุทธเจ้าเป็นต้นทางต้นธาตุของธรรม สิ่งที่ไม่บริสุทธิ์แม้นิดก็ไม่ใช่ธรรมกาย ดังนั้นธรรมกายคือพระพุทธเจ้า แต่บางสำนักไปเรียก มีแต่เละเทะ ดราม่าทั้งนั้น เป็นการตบแต่งประดิษฐ์ประดอยเยอะเลย ต้องรู้แจ้งเห็นจริงจึงทำธรรมให้สมบูรณ์ได้ ต้องปฏิบัติแบบลืมตามีผัสสะ ต้องละกามภพ ละโลกอบาย เราละได้ก็อยู่เหนือมัน จะมีโรงเหล้า โรงไพ่ อบายมุขอย่างไร ผู้บรรลุแล้วจิตเป็นโสดาบัน จิตก็อยู่เหนือได้ จะไปประเทศไหนๆที่ไหนๆ มีอบายมุขเช่นนี้ก็อยู่เหนือ เป็นเอกราชทั่วทั้งแผ่นดิน นี่คือผู้มีธรรมกายแท้จริงในระดับโสดาบัน

4.ประเด็นเรื่องการศึกษาในมุมมองของพ่อท่าน...ตอบ...เราทำไปตามลำดับก็คืบหน้าไปเรื่อยๆ พยายามดู จะมีอะไรดีๆ อาตมาก็ขอเล่านิดหนึ่งว่าการศึกษาตอนนี้อย่างอ.เอนก นาคะบุตร มาประสานกับเรา โดยที่คุณเอนก มีความอิสระของตนเองมา ใช้ปัญญาตนเอง ตัวคุณเอนกก็แอบเอาของอโศกไปทั้งยวง เมื่อรู้ว่าอันไหนเยี่ยมยอดก็เอาไปทำ อ.เอนกอ้างอิงในหนังสือนี้...ก็เลยเข้าใจอ.เอนกว่าเข้าใจอโศกอย่างไรเขาบอกว่า...ปี 41 ถึง 42 รู้ว่าท่านสูงกว่า มาร์ค(คาร์ลมาคส์) เพราะในใจผมจบที่มาคส์ ที่พ่อท่านทำนี่เป็น innovate เป็นนวัตกรรมสังคม อ.เอนกว่าเขาเอาทฤษฎีอโศกไปทำ ไปขยายผลในสังคมให้ได้ว่างั้นเลย ก็เอา ตอนนี้ก็มีอะไรหลายอย่างหลายใน ที่เชื่อมโยง เพราะเขาเป็นคณบดีอยู่ในสถาบัน อาศรมศีล ทางกรรมการอาศรมศีลก็รับรู้แล้ว ว่าเรากำลังทำ ว.นบ. อ.เอนกว่า เอาแบบอโศกเต็มๆเลย ทั้งทฤษฎีและปฏิบัติ เพราะเป็นที่ประจักษ์โดยชาวอโศกมีพฤติกรรมสังคมอยู่แล้วให้เห็น ให้ทำหลักสูตรเองเลย แล้วทำหลักฐานไป ปีสุดท้ายเอาหลักฐานไปก็ให้ปริญญาเลย ทางอาศรมศีลเขาก็กำลังทำเหมือนกัน แต่เขาทำไม่ได้อย่างชาวอโศก (ขออภัยพูดแล้วเหมือนใหญ่โต) อ.เอนกได้ปริญญาเอก แล้วเขาก็ไม่ไปรับใบ จบป.เอกเมืองนอกด้วย แต่เขาก็ทำงานมาตลอดเวลา ตอนนี้ไม่ค่อยสบาย ก็เลยต้องรีบทำงาน สรุปว่าการศึกษาคือการทำให้คนเจริญหมดความเห็นแก่ตัวแล้วมีประโยชน์ต่อมวลมนุษยชาติ

5.การฆ่ากิเลสคือทำอย่างไร?...ตอบ...การฆ่ากิเลสเป็นการฆ่าที่สูงส่ง ไม่บาดเจ็บเลย ทำอย่างไรก็รู้กิเลสของตน รู้ได้อย่างไรก็ต้องมีโทรจิต ส่งกล้องในจิตใจ มันเกิดกิเลสเมื่อไหร่ก็เห็นจับตัวมันให้ได้เลย ดูสักกายทิฏฐิ ให้จับกาย ของตนที่เป็นองค์ประชุมของกิเลส ต้องรู้ตัวนี้ให้ได้ ถ้าไม่รู้ตัวนี้ก็โมเม เหมือนตำรวจจะจับโจรไม่รู้จักโจรเลย แล้วก็ไปนั่งซดเหล้ากับโจร กอดคอกับโจรเลย ไปสนุกสนานคบหากับโจร ไปอีก นั่นคือคนส่วนใหญ่ หรือคนมิจฉาทิฏฐิ ไม่ได้ตั้งใจจับโจร หรือจะจับโจรฆ่าโจรก็เผาไปทั้งโลกเลย แล้วโจรตายหรือไม่ก็ไม่รู้ โจรหรือกิเลสนั้นเก่งนะ แต่เผาทำลายอย่างอื่นเกลี้ยงเลย โจรไม่ตายหรอก หนีเก่ง นี่คือวิธีปฏิบัติทางโลก ต้องมีโทรทัศน์ทางใจ เมื่อมีผัสสะ ต้องจับกิเลสที่เกิดให้ได้ อย่างน้อยต้องระงับกิเลส แต่เป็นการกดข่มเหมือนหินทับหญ้าไว้ ไม่ตาย ต้องมีปัญญาเห็นความจริงว่ามันไม่เที่ยง มันลดได้ แล้วเราทำให้กิเลสไม่มีในใจด้วยปัญญา อย่างรู้ๆเห็น แล้วทำให้กิเลสหมดไปด้วยไฟฌาน ฌานต้องมีปัญญา ฌานไม่มีปัญญาไม่ใช่ฌาน นั่นคือฌานคือไฟปัญญาที่เหนือชั้นกว่าไฟกิเลส พลังความรู้ ญาณ ปัญญาจะทำให้กิเลสลดลง เช่นในวิปัสสนาญาณ 9 อย่างลืมตาเห็นๆ มีจักษุ ญาณ​ปัญญา วิชชา แสงสว่าง สรุปว่าต้องจับกิเลสให้ได้ แล้วฝึกฝนฆ่ากิเลสให้เป็น เป็นโยนิโสมนสิการ

6.ความหิวกับความอยากต่างกันอย่างไร?...ตอบ...ความหิวคือความต้องการทั้งประสาทและสรีระต้องการมาให้สรีระอยู่ได้ แต่ความอยากนั้นเป็นกิเลส อยากทางกาม และภพ และยังมีอยากที่ต้องการฆ่ากิเลส เป็นตัณหาดับภพ ต้องฆ่ากิเลส กามภพ รูปภพ อรูปภพ  ต้องเรียนรู้ความหิวเป็นสิ่งธรรมชาติ แล้วเรียนรู้ความต้องการที่เป็นกุศล อย่างพระพุทธเจ้าต้องการสร้างศาสนาจึงจะตาย นี่คือความอยาก จะเรียกว่าหิวก็ได้ หิวคือความต้องการที่เหมาะสม ไม่ใช่เพื่อตัวตนกิเลสแต่อยากนี่หิวอยากเพื่อกิเลส หิวเพื่อมาอาศัยหรืออยากทำประโยชน์เพื่อคนอื่นไม่เพื่อตัวตน แต่ถ้าอยากแล้วเอามาบำเรอกิเลสเรียกว่า กาม

7.คำว่ากายคืออะไร?...ตอบ...กายถ้าไปหมายถึงแค่ภายนอกไม่เกี่ยวกับนามธรรมนั้นไม่ถูกแล้ว กายแยกกายกับจิตไม่ใช่ให้แยกขาดจากกัน กายขาดจิตไม่ได้เลย แต่จิตนี่ขาดมหาภูตรูปได้

8. คนเกิดมาเพื่ออะไร?...ตอบ คนเกิดมาเพื่อตาย แต่ตอนยังไม่ตายต้องศึกษา ทำส่ิงมีประโยชน์ อย่าทำส่ิงเป็นโทษ แต่สุดท้ายก็ต้องตาย ศึกษาให้ดีว่าอะไรคือโทษอะไรคือประโยชน์แล้วต้องหัดอย่าทำส่ิงเป็นโทษ ทำส่ิงเป็นประโยชน์

9.อยากทราบว่า งานภราดรภาพฯหรืองานเอื้อไออุ่นจัดที่ไหนบ้าง.?...ตอบ...เกิดทุกที่ที่ได้จัดขึ้น แล้วเป็นการถามอย่างพ่อๆลูกๆคุยกัน จำไม่ได้ว่าครั้งแรกเมื่อไหร ไม่แตกต่างกันที่อื่น ที่นี่นั้น เขาว่านะถูกผิดก็ว่ากัน เขาว่าคนใต้ไม่ค่อยรวมตัวกัน อิสระไม่รวมตัวกันทำดี เขาว่างั้่นนะ จะบอกว่าแน่นแฟ้นกว่าที่อื่นไหม?ก็ตอบไม่ได้ เพราะดูว่าทุกคนกระตือรือล้นที่จะไปรับพ่อครูที่สนามบินแม้ฝนจะตก ก็ขอบคุณพวกเราที่ขวนขวาย พูดก็พูดเถอะเป็นคนมีปัญญาเลยไปรับอาตมา แต่ถ้าบียอนเซ่มาคนจะไปรับมากกว่าอาตมาแล้วมีปัญญาไหม?

10.เวลาหลวงปู่เทศน์ทำอย่างไรไม่ให้ง่วงคะ ตอบ...ก็จำนนเหมือนกัน ก็พยายามอยู่นะ ให้ตลกบ้าง แต่พอถึงวิชาการก็แน่นหนัก ก็พยายามอยู่ รู้ว่าธรรมลึกหนัก ก็เป็นการอธิบายเหมือนเชิญยิ้มบ้าง แต่ตลกมากไม่ดีจะทำไงไม่ง่วงก็ต้องตั้งใจช่วยเหลือตัวเอง วิธีการก็มีทำใจให้ตื่น หยิกตัวเอง ออกไปเดินรับลมบ้าง แต่สนใจธรรมนี่แหละเรื่องหลัก มันมีธรรมรสนะ แต่ถ้าจับสาระยากเพราะธรรมลึกก็ยาก แต่ถ้าจับสาระได้ยิ่งร่าเริงเบิกบานในการฟัง

11.พ่อท่านคิดว่าเมืองไทยมีความพร้อมในการปกครองตนเอง คือดูแลตัวเองไม่ต้องพึ่งตำรวจ ต้องปรับตัวเตรียมตัวอย่างไรเพื่อให้ปกครองตนเอง...ตอบ...ผู้ปกครองตนเองได้คือผู้มีธรรมะสูง รู้จักการมีชีวิตอยู่กับสังคม แต่ฤาษีว่าปกครองตนได้แต่ก็หนีสังคม นี่ไม่ถูกพุทธ  การปกครองตนเองจะต้องหลุดพ้นจากอบาย ฆ่ากิเลสติดอบายได้ เราก็รอดพ้นจากสังคมต่ำอบายได้ ต่อมากับสังคมเฟ้อเกินจำเป็นแห่งชีวิตคือกิเลส ก็ลดลง ข้างนอกเขามีกามคุณ เรารู้แล้วไม่จำเป็นเราก็ลดละไป ทำไปทีละลำดับเราก็บริหารปกครองตนเองได้ เพราะเราหลุดจากส่ิงมอมเมาได้ เราหลุดพ้นจากสิ่งที่หลงงมงาย เช่นในมือถือนี่เราก็ต้องรู้มีสิ่งที่ติด เราก็ต้องเลิกมา ในโทรศัพท์มือถือยิ่งคุณภาพสูงเท่าไหร่ก็ยิ่งมีสิ่งติดในนั้นมาก มีผีมาก พอหลุดพ้นได้ก็ไม่เป็นทาสส่ิงนั้น ในโลกมีส่ิงปรุงแต่งมาก ที่ใช้ภาษาว่า create ครอบงำให้คนเป็นเหยื่อตลอด ผู้จะปกครองตนเองได้ต้องเหนือโลกีย์ ไม่ตกเป็นเหยื่อแล้วจะมีทุนรอน แรงงาน เวลา เหลือไปช่วยสังคมได้ และคนไทยยังไม่มีความพร้อมที่จะปกครองตนเอง สังเกตว่าอาตมาทำงานกับพวกเราไม่ค่อยจู้จี้ให้พวกเรารู้จักหน้าที่กาละเวลา ไม่ได้เอาเงินลาภยศมาบังคับ แต่พวกคุณรู้ดีว่าต้องทำงานตามสำนึก ปัญญาเอง เมืองไทยยังมีไม่พอ จนกว่าจะเกิดพุทธธรรมมากพอที่จะปกครองตนเองได้ สรุปผู้ปกครองตนเองได้คือผู้พึ่งตนเองรอดแล้วช่วยผู้อื่นได้ เมื่อคนมีคุณสมบัติเช่นนี้สังคมจะดีไม่เบียดเบียนกัน ช่วยเหลือกัน ถ้าสังคมสูงแล้วตำรวจไม่ต้องมีมาก อย่างชุมชนอโศกเขาให้มีตำรวบ้าน ไปอบรมเป็นตำรวจบ้าน พอมีตำรวจมาอยู่กับชุมชนอโศก ทำหน้าที่ไล่วัวไล่ควาย ไม่ต้องไปจับคนทะเลาะวิวาทไม่มี มีแต่ช่วยทำงานไป นี่คือเรื่องจริง

เวลาบันทึก 09 มีนาคม 2563 ( 18:26:34 )

รายละเอียด

570705_ข้าวแสนตันฝันหรือจริง? (ฝันที่เป็นจริง)

ส.นาไท ดำเนินรายการ มีปฏิบัติกรเป็นชาวอโศกและเครือแห ที่ทำนาอินทรีย์ไร้สารพิษ เช่นคุณนิคม เริ่มรายการด้วยภาพวิดีทัศน์ พ่อครูพาญาติธรรมเดินไปลงแขกทำนากันที่ใกล้ๆปฐมอโศก เมื่อ 42 ปีก่อนพ่อครูช่วยญาติโยมหอบฟางด้วย เป็นภาพที่น่าประทับใจเห็นถึงความมุ่งมั่นในการทำกสิกรรมไร้สารพิษของพ่อครู

พ่อครูให้ความเห็นว่า....ข้าวแสนตัน ฝันหรือจริง พ่อครูได้ให้ข้อมูลว่า ถ้าแต่ละเครือแห ไม่ว่าจะด้านสุขภาพ และ กปปส. ประท้วงมาหลายที ไปหาบัดดี้ ปลูกข้าวไร้สารพิษ มาขายให้ อโศกรับซื้อก็จะเป็นไปได้

ชาวนารักษาสุขภาพด้วย ทำนาวัฒนธรรม ทำนาไร้สารพิษ ทำนาถอนพิษ(พอกโคลนทั้งตัวเลย) ทำเกษตรเพื่อรักษาสุขภาพ ทำเกษตรเป็นบุญ ทำนาเสียสละ ทำนาข้าวแสนตันเพื่อแบ่งปันกันกิน ทำนาที่จะให้นาเรามีผลผลิตสูงขึ้นต่อไร่ ใส่ปุ๋ยสะอาด ขวัญดิน ขวัญกสิกร งอกงาม ปุ๋ยเราเอาไปวิเคราะห์แล้วมีคุณภาพ มีจุลินทรีย์สังเคราะห์แสง มีจุลินทรีย์ดีๆทั้งนั้น ทำนาแล้วเหลือนา ทำนาแล้วได้นา ไม่ใช่ทำนาแล้วต้องไปเช่านา ทำนาได้ฟางก็ยังดี เพราะฟางมีค่ากว่าทองคำ อย่าทำนาเพื่อเอาเงิน

คุณนิคมว่า...ทำยังไงจะได้แสนตัน และไร้สารพิษด้วย เป็นโจทย์ ถ้าส่งในแบรนด์อโศกคนมั่นใจว่าใช่ แต่ว่าคกร.จะคุย ว่าเฉพาะเรื่องข้าวต่อไปจะมาติดแบรนด์อโศกต้องได้รับการตรวจสอบให้น่าเชื่อถือเชื่อมั่น ว่าข้าวเราไร้สารพิษ สุจริตแท้

ฝากไว้ว่า ข้าวแสนตันฝันเป็นจริง ต้องบรรลุธรรมจึงมั่นใจ

ทำนานอกจากได้ข้าวแล้วต้องได้คนดีได้ธรรมะด้วย...แล้วจะมั่นใจได้ เอาคนดีมีธรรมะมารับรองนั่นแหละ เราต้องขยายเครือข่ายคนดีไปสู่สังคม จะเป็นตราประทับคุณภาพผลผลิตเรา

ข้าวแสนตันฝันที่เป็นจริงได้จากคนมีศีลธรรม หาความรู้สู่การเพิ่มผลผลิต ต้องใช้สามอาชีพกู้ชาติ รู้เรื่องจุลินทรีย์น้ำหมักปุ๋ยอินทรีย์ ทำนาให้เหลือนา ทำนารักษาสุขภาพ

ส.นาไท ว่ารู้สึกว่าแปลกวันนี้พูดกันด้วยวิญญาณ พวกเราช่วยไปหาเครือข่าย ทำนาคนละไร่หรือสองไร่ ว่างจากชุมนุมทางการเมืองก็ไปชุมนุมในนาก่อน ไปหาคนมาช่วยทำนา ลงแขกกัน ทำนาเพื่อสุขภาพ แต่ก่อนเรามาพอกหน้าได้แค่หน้า แต่ตอนนี้มาพอกกันทั้งตัวในนาเลย เป็นการทำนาถอนพิษ ได้สุขภาพและผลผลิตด้วย

อาหารเป็นหนึ่งในโลก ข้าวเปลือกเป็นทรัพย์อย่างยิ่ง ข้าวไม่ใช่สินค้า แต่เป็นอาหารที่ต้องแบ่งปันกันกิน ในหลวงและพระราชนี สมเด็จพระเทพฯก็ทำนา ในหลวงว่าเราเป็นคนจน เรากินข้าวกล้อง

พ่อครูสรุป...ข้าวจะขาดแคลน อาตมามองว่าชาวอโศกทุกคนต้องเป็นชาวนา ชาวอโศกเราต้องเป็นผู้ดูแลสร้างสรรรับผิดชอบเรื่องข้าวให้เป็นประโยชน์จริงๆ เพราะเห็นว่าข้าวเป็นหลักของโลก แม้ว่าเราจะรู้ว่าข้าวไม่ใช่สินค้าไม่ใช่เรื่องหากำไร ออกฉายทางโทรทัศน์อาตมาพูดว่า ข้าวไม่ใช่สินค้า ข้าวคืออาหารที่ต้องแบ่งปันกันกิน อย่าเอาข้าวไปหากำไร ข้าวนี่กินกันทุกคนจะกระจอกๆหรือคนรวย ก็ต้องกินข้าว แต่ถ้าข้าวราคาแพงไปเรื่อยๆ ไม่ดีแน่ ต้องแบ่งกันกิน ต้องถึงมือคนจนด้วย แม้ข้าวจะราคาอย่างไรคนก็ต้องซื้อกัน นายทุนทำให้ข้าวราคาแพงได้ คนจนก็ตายสิ รัฐบาลต้องดูแล

และรัฐบาลเก่าที่ทำคิดอย่างไรทำให้ข้าวราคาแพง เห็นใจชาวนา หลงเงินทองเอาข้าวไปขายหมดแล้วเอาเงินไปซื้อข้าวกิน หลงเงินกัน เราต้องดูแลกันให้ได้ให้เป็นข้าวไร้สารพิษ ของดีราคาถูกซื่อสัตย์มีน้ำใจ แจกจ่ายเจือจานกันได้ เป็นเรื่องสังคมที่ยิ่งใหญ่

อโศกมีบุญนิยมอาตมาว่าเป็นไปได้ ที่เราจะเอาจิตวิญญาณพวกเราและความรู้สามารถ มารักษาสมรรถภาพเรื่องข้าวของประเทศ โครงการข้าวแสนตันก็ไม่ได้รีบร้อนให้ได้แสนตันเร็วหรอก แต่เราจะให้รักษาคุณภาพแล้วมีอัตราการก้าวหน้าขึ้น ค่อยๆเพิ่มขึ้น เห็นว่าเรื่องปริมาณเป็นรองเรื่องคุณภาพ เรื่องคุณภาพต้องเป็นหลัก ทั่วไปเขาก็ทำข้าวกัน แต่เราตั้งใจทำให้ดีเป็นข้าวคุณธรรมที่แท้จริง แสดงออกได้จริงๆเลยว่าผู้ทำงานข้าวตั้งแต่ปลูกจนแจกจ่ายต้องมีคุณธรรม

อาตมามุ่งมั่นมาดังเห็นภาพเก่าปี 24 แต่ปีนี้ 57 แล้ว อาตมาก็ทำมา ก็ค่อยๆเป็นไปอาตมาก็ไม่เที่ยวไปบังคับ ก็เห็นว่าพวกเราเรื่องกสิกรรมไร้สารพิษ ก็ช่วยกันทำให้เกิดขึ้นดีแล้ว ก็คิดว่าเราเร่งรัดพัฒนาเรื่องข้าวขึ้นมา ก็ขอบคุณทุกคนที่สนใจแล้วพยายามคิดอ่านช่วยกันทำ นี่ก็มีหลายอาชีพลงมาติดดินมาลุยเป็นนิมิตที่ดี จะบอกว่าอาชีพสูงแต่หลงอบายมุข เพลิดเพลินไปก็แล้วไปเถอะ เขาหลงไป แม้แต่คนล่าเงินทองก็อยู่ในโลกอบายมุข เขาไม่เข้าใจว่าอบายมุขคือจิตที่เลวโลภมาก สะสมไม่เผื่อแผ่ ขี้โลภจัดๆ โลภมากก็คนนรกอบายมุข ในด้านความเป็นอยู่สังคมชีวิตเราก็ต้องช่วยกัน ก็ดีแล้ว ผู้ที่ได้ฟังหรือได้ข่าวคราวก็น่าจะมีน้ำใจอุตสาหะขึ้นมาบ้างไม่มากก็น้อยนะ...

เวลาบันทึก 09 มีนาคม 2563 ( 18:28:04 )

รายละเอียด

570705_ตอบปัญหาพาคนเข้าวัด 1 งานเอื้อไออุ่นชาวบุญนิยมที่ทะเลธรรม

เวลาไม่เคยหยุดเลย ทางโลกเขาไล่ล่าบางคนก็ไล่ล่าลาภ ยศ สรรเสริญ แต่อาตมานี่ไล่ล่าเวลา ไล่ล่าเวลา ทำอะไรก็ไม่ทัน หมดเวลา อาตมาก็มีปัญหาเก่า ที่จะตอบ เป็นรายการตอบปัญหา พาเข้าวัด

ทะเลธรรมนี่ก็ตั้งมากี่ปีแล้วนี่?... 23 ปี เป็นสังฆสถาน สถานที่ดีขึ้นเรื่อยๆ แต่คนดูเหมือนจะลดลง ตายไป 4 เพิ่มมา 1 คน

1.หลวงปู่คะถ้าเราเรียนข้างนอกแล้วเอาความรู้กลับมาช่วยข้างใน กับการเรียนภายในที่เป็นทางปฏิบัติมากกว่าแล้วบอกต่อรุ่นสู่รุ่นอย่างไหนดีกว่า เพราะเรากินมังฯอยู่แล้ว?

ตอบ ..พวกเราเรียนข้างในนี่มาสร้างชีวิต สร้างภูมิคุ้มกัน ตั้งแต่ปฐม มัธยม อาตมาถือว่างานสร้างมนุษย์เป็นงานสำคัญ อาตมาพาทำการศึกษาฝึกในให้คนมีคุณธรรม จำไว้ว่าควรได้ 1.ไม่มีหนี้ 2.พึ่งตนเองรอด 3.ทำกินเหลือใช้เท่าที่ทำได้ 4.นำสิ่งที่เกินที่เหลือเหล่านั้น แจกจ่ายเผื่อแผ่ผู้อื่น ผู้ใดทำตามได้ครบก็ถือว่าได้สิ่งที่ควรได้ สี่หลักนี้เป็นการทำชีวิตให้รอดและไม่เป็นบาป แต่ถ้าไม่ล้างกิเลสก็ไม่รอด บาปคือกิเลส ทางเดียวคือต้องชำระกิเลส ผู้ชำระกิเลสได้เกลี้ยงก็คืออรหันต์ ก็เป็นคนสิ้นบุญสิ้นบาป กิเลสของท่านล้างได้หมดแล้วอย่าง นิจจัง(เที่ยงแท้) ธุวัง (ถาวร) สัสตัง(ยืนนาน) อวิปริณามธัมมัง(ไม่แปรเปลี่ยน) อสังหิรัง(ไม่มีอะไรหักล้างได้) อสังกุปปัง(ไม่กลับกำเริบ) เป็นคนสิ้นบุญสิ้นบาป (ปุญปาปริกขีโน) พระพุทธเจ้าตรัสเองว่าเราเป็นคนสิ้นบุญสิ้นบาปแล้ว ผู้ที่เรียนนี่ การเรียนของชีวิตทั่วไปก็เรียนเพราะถูกบังคับ เพื่อทำมาหากินเลี้ยงชีพได้ ไม่ทุจริตก็อยู่รอดได้ การศึกษาจึงเพื่อเลี้ยงชีวิต อย่างสื่อสารของเรานี่เป็นสื่อสารไม่ใช่เพื่อเลี้ยงชีพ แต่เป็นสื่อสารที่ทำงานให้สังคม แต่เขามองว่าสื่อสารเราเป็นการโฆษณาตัวเอง

อย่างอาตมาทำไมส่งคนไปเรียนข้างนอกแล้วมาช่วยอโศกข้างในล่ะ แต่พวกเราหลายคนก็ไม่ได้อยากเรียน แต่ที่ให้เรียนเพราะให้มีเครื่องรับรองทำงานติดต่อกับภายนอกได้ จะเรียกว่าได้รับความนับถือ ที่จริงเราก็ไม่ได้ต้องการความนับถืออะไร แต่ถ้าพวกเราได้รับความนับถือก็จะดีไหมล่ะ จะได้ช่วยเหลือสังคมได้เพ่ิมขึ้น สรุปแล้วความคิดที่พูดว่าไปเรียนข้างนอกมาช่วยข้างใน ซึ่งถ้าไปเรียนข้างนอกแต่ไม่มีภูมิธรรมพอ จะกลับมาช่วยก็ยาก ขนาดเรียนข้างในหกปียังไม่ค่อยกลับมาเลย ของเราเป็นระบบสาธารณโภคี เราบอกว่าทรัพย์สมบัติทั้งหมดนี่เป็นของเธอนะ แต่เขาก็ฟังไม่ขึ้น แม้ผู้ใหญ่ก็ฟังไม่ขึ้น เพราะว่าเขาเอาไปใช้ส่วนตัวไปซื้อเกมมาเล่นไม่ได้ อย่างนี้เป็นต้น

ระบบคอมมิวนิสต์ จิตใจของเขาถูกบังคับให้เอาสิ่งที่ทำได้เป็นของส่วนกลาง แต่ผู้บริหารก็ไม่ซื่อสัตย์ ทำมามากเขาก็มารีดไถไป เป็นเผด็จการหมู่ เขาไม่ได้เต็มใจให้ เขามีรัฐสวัสดิการให้คนที่แม้ไม่ทำงานก็ได้รับรัฐสวัสดิการ คนทำงานมากแต่ก็ถูกขูดรีด คนก็เลยไม่ทำงานเสียเยอะเพราะได้รับสวัสดิการเท่ากัน สรุปงานก็เลยไม่เกิดไม่เดิน

ส่วนประชาธิปไตยเขาก็ว่าดีที่สุดไม่มีอะไรดีกว่า แต่ความจริงแล้ว ประชาธิปไตยถ้าจะตั้งชื่อจริงๆก็ไม่ต้องไปแย้ง ดีแล้ว ประชาชนมีอำนาจอธิปไตย อำนาจเป็นของประชาชน ริบไม่ได้เลย เมื่อไหร่ก็อำนาจเต็ม เพราะงั้นประชาชนมีสิทธิประท้วง เหมือนสาธารณโภคี ทุกคนท้วงได้ถ้าผู้บริหารทำผิด ก็ชำระโทษตามที่ผิด อาตมาถึงบอกว่าประชาธิปไตยคือการประท้วง ถ้าประชาชนหมู่ใหญ่ออกมาประท้วง คนเดียวก็ประท้วงได้ ถ้าผู้ถูกท้วงเช่นนายกฯ ถ้านายกฯผิดจริงก็ต้องออกหากความผิดถึงต้องออกนี่คือประชาธิปไตย แต่มันไม่เกิด แล้วคนก็ไม่เชื่อว่าออกไปประท้วงนี่ถูกต้อง เพราะเหมือนเอาหมู่ใหญ่มาข่มรัฐบาล ซึ่งรัฐบาลนี้ มีอำนาจเรียกว่ารัฐบาลาธิปไตย ถูกฟ้องร้องได้ ไม่ใช่เป็นคนมีสิทธิเต็มที่เหมือนประชาชน เขาให้ไปทำหน้าที่เป็นเพียงรัฐบาลเท่านั้น แต่เขาใช้อำนาจมาเบ่งข่ม ซึ่งพุทธศาสนามีการสร้างอำนาจที่ไม่เบ่งข่ม เป็นธรรมฤทธิ์ เหมือนอย่างในหลวงนี่ใช้ธรรมฤทธิ์

                                     อำนาจ 5 ในสังคมมนุษยโลก

                                    (1) อำนาจ"ห้า"แบบไซร้          ในมนุษย์

                                    หนึ่ง..เบ่งบังคับสุด                   สะกดไว้

                                    อำนาจรัฐ,อาวุธ                                   อีก กฎ- หมายแฮ         

                                    ใช้ข่มประชาให้                                   อยู่ใต้การปกครอง

                                    (2) สอง..เงินอำนาจแท้                        ทุนนิยม

                                    เงินฟาดทาสโง่งม                    ย่อมได้

                                    "รัฐบาล"ผสานผสม                  "เงิน"ยิ่ง โลดแล

                                    เสือติดปีกห่อนใกล้                  อำนาจไร้เทียมทาน     

                                    (3) สาม..งาน"สาระ"พร้อม       "วิทยะ"

                                    เพิ่มอำนาจสมรรถนะ                ที่แท้

                                    ทั้งปราชญ ์เก่ง,ทั้งประ-                       โยชน์เปี่ยม เยี่ยมเลย   

                                    ได้อย่างนี้เลิศแล้                                  แน่นเนื้อการเมือง                    

                                    (4) สี่..เฟื่องแถมมากด้วย         มวลคน

                                    เป็นคะแนนเสียงชน                 บ่งชี้

                                    ประชาธิปไตยผล                     ยิ่งชัด แลนา

                                    ระบอบนั้นอย่างนี้                     ที่ต้องการกัน

                                    (5) จักสมฝันโลกได้                ต้องทำ                        

                                    อำนาจ"ห้า"ต่างสำ-                  เหนียกรู้

                                    คืออำนาจแห่งธรรม                 ประเสริฐสุด

                                    อำนาจไหนจักสู้                                   แข่งได้มีฤา                 

                                    (6) คืออำนาจ"ห้า"แน่              ดีสุด

                                    ประเทศใดมีมนุษย์                   สฤษฏ์ได้

                                    ธรรมแม้ไม่โลกุตร์                    ก็เถอะ ทำเทอญ

                                    ขอมนุษย์ชาตินั้นไซร้               มั่นแท้ในธรรม

                                    (7) ยิ่งสัมฤทธ์กว่านั้น              ได้นะ

                                    ธรรมะสู่โลกุตระ                                   วิเศษล้ำ

                                    เข้าถึงแก่นอาริยะ                    ทวยราษฎร์ ถ้วนเฮย

                                    อำนาจนี้แน่ค้ำ                         ชาติให้เจริญเสถียร.

                                                                        "สไมย์ จำปาแพง"   3 ก.ค. 2557

                        [นัยปก "เราคิดอะไร" ฉบับ 289 ประจำเดือน สิงหาคม 2557]                                            

เขาคิดว่าออกไปประท้วงไม่ใช่ประชาธิปไตย เขาไม่เข้าใจว่ากปปส.ประท้วงปตว.สำเร็จแล้วสวยงามด้วย มวลก็พอสมควรแล้ว สงบเรียบร้อยไม่ไปทำร้ายทำลายใคร มีบกพร่องบ้างเล็กน้อย แต่ไม่ได้เกิดจากกปปส. แต่ว่าสังคมไม่เข้าใจ ถ้าศาลตัดสินได้อย่างเข้าใจก็พิจารณาได้ ว่านิวัฒน์ธำรงอยู่ไม่ได้แล้วไม่มีอำนาจอยู่ได้ แล้วมาอ้างว่ารธน.ไม่มีให้ไล่ออกแม้เขาจะผิดก็ไล่ออกไม่ได้ ก็หน้าด้านขนาดนี้ คนอื่นเขาละอายก็ลาออกแล้ว ตปท.เขาลาออกกันแล้ว

อำนาจโลกุตระเท่านั้นที่เสถียร แต่ก็มีน้อยคนโลกุตระนั้นมีน้อย แต่ก็ค่อยทำไป เพราะเราไม่บังคับใคร อย่างสมัยพระพุทธเจ้า แม้กษัตริย์ก็ยังยอมเลย ถ้าผู้ใดมาเข้ารีตมาตามธรรมนูญนี้ ก็ปลดแอกทั้งทาส ปลดทั้งวรรณะด้วย แม้เป็นคนของพระเจ้าแผ่นดินก็ยังยกให้เลย เพราะยุคโน้นเขารู้โลกุตรธรรมกัน แต่ยุคนี้เขาไม่เข้าใจทันที แต่ก็ดีเขายังไม่เข้าใจหมด ถ้ายกให้เราทำหมดเลยแย่แน่ เหตุการณ์ที่เกิด ถ้าสุเทพได้เป็นผู้ที่ตั้งเหมือนคสช.คณะนี้ แล้วทำคณะผู้ก่อการเลย ถ้าไม่เกิดคสช.นั้นสุเทพก็ต้องทำหน้าที่ อาตมาว่าสุเทพตายแน่ ทุกขลาภทำไม่ไหวแน่ แต่คสช.นี่เขาทำได้ดี ค่อยๆทำไป ดีมากเลย เขาทำได้เพราะมีอำนาจ แต่ก็ยังไม่รู้ว่าจะดีแตกหรือไม่ ก็ขอให้ทำให้ตลอดรอดฝั่ง เราก็ทำไป ในอนาคตเราก็ต้องได้ทำแน่นอน แม้เราเป็นประชาชนนี่เป็นการเมืองภาคประชาชนนี่จริงที่สุดดีที่สุด แม้จะไปเป็นคณะบริหารก็ดี ถ้าเราทำงานได้ดีก็ไม่มีใครปลดเกษียรเลย เขาจะให้ช่วยงานไปตลอดเลยหากทำได้ดี การเมืองคือการทำเพื่อบ้านเพื่อเมืองเพื่อประเทศชาติ อย่างเรามีโรงเรียนให้การศึกษาพัฒนาเยาวชนให้เป็นคนดีทำฟรีด้วยไม่เก็บเงินเก็บทองเลย แล้วเรากำลังทำในระดับอุดมศึกษาด้วย หน้าที่สร้างคนให้ชาติเป็นหน้าที่นักบริหารประเทศเราก็ทำ แม้สร้างสาธารณูปโภคเราก็ทำให้เขา แม้หมู่บ้านข้างเคียงเครื่องปั๊มน้ำเสียก็มารบกวนเรา ศาลาวัดพื้นปูนไม่ดีก็มารบกวนเราเราก็เทปูนให้ ถนนคอนเวริ์ต ทุนรัฐให้มาไม่พอเราก็ไปช่วยทำ ใช้เงินไปสองล้าน

อำนาจที่เขาใช้เป็นอำนาจปลอมแล้วคุณก็ยกให้รัฐบาลแก้ แล้วก็แก้ไม่ได้ เขาว่าการเมืองต้องแก้ด้วยการเมือง ก็ล้มเหลวหมด ผมเป็นทหารไม่เกี่ยวไม่ยุ่งการเมือง นี่ก็ไม่ได้ ทุกคนเป็นประชาชนต้องทำหน้าที่ประชาชนไม่ใช่ให้อำนาจกับรัฐบาลทำหมด แล้วทหารสุดท้ายก็ต้องมาไล่รัฐบาลออกอยู่ดี นี่คือความซับซ้อนที่ไม่เข้าใจอำนาจอธิปไตยของประชาชน

2.การที่เราฝันเห็นคนที่เราต้องการเจอ แล้วอีกสักสองวันก็เจอ หรือว่าสักสามวันก็เจอ เป็นอย่างนี้หลายครั้ง?

ตอบ...คุณอยากเจอเขา คุณไม่รู้ตัวหรอกว่าคุณอยากเห็นเขา หรือว่ามันไม่ไกลกันนักก็เจอกันสิ แต่คนเข้าฝันคุณมีคนเดียว เรื่องธรรมะนั้น การฝันนั้นไม่มีเรื่องจริง แต่มีเทพนิมิต ลางสังหรบ้าง คือเป็นได้จริงไง ก็คือกระแสจิตมันมีมันก็เลยเกิดส่งกระแส ทั้งในผู้ที่มีพลังจิตเองจริง กับผู้ที่มันเป็นกระแสจิตบางครั้งก็ไปเห็นไปเจอไปรู้อะไรได้ ก็เป็นจริงมาได้ ซึ่งไปเอานิยายอะไรไม่ได้ เหมือนพลังจิตที่ไปสร้างอิทธิปาฏิหาริย์ อาเทสนาปาฏิหาริย์ ถือเป็นอำนาจที่ถูกสูตรไม่ได้ เพราะว่าทำได้แล้วบอกคนอื่นให้ทำไม่ได้ เป็นไสยศาสตร์ไม่รู้ ไม่เป็นหลักสูตรที่ดีสมบูรณ์ได้ ไม่ใช่ว่ามันไม่มี แต่พระพุทธเจ้าไม่ส่งเสริม ในสมัยพระพุทธเจ้าก็มีสำนักที่สอน เช่นฤาษีคันธารี ฤาษีมัลลิกา ท่านไม่ปฏิเสธ แต่ท่านว่าเราเกลียดเราเบื่อเราชังอำนาจแบบนั้น เอาคำสอนที่ให้ละหน่ายคลายสูงสุดในมนุษยชาติ ความนึกคิดนั้นตกค้างไปปรุงแต่งกับอุปาทานแต่งเป็นเรื่องราวบ้างไม่เป็นเรื่องราวบ้าง ส่วนมากกิเลสตัณหาก็มาผสมให้ปรุงแต่ง ฝันมาก็มีทั้งสมใจและไม่สมใจบ้าง พอสมใจในฝันก็ดีใจ ขอตอบว่าโง่ ดีใจในฝัน ไม่ถูกต้อง

3.อยากจะไปถือศีลในตอนเข้าพรรษากับชาวอโศกจะทำตัวอย่างไรบ้าง? พ่อท่านจะกรุณาบอกให้ละเอียดได้ไหม

ตอบ...ได้เลย...ไปสันติก็ได้ ไปต่างจังหวัดก็ได้ถนัดตรงไหนก็ไปตรงนั้น จะมีอะไรไป? ของคปท.เขามีรองเท้าผ้าใบกับใจถึงๆ ของกปปส.มีนกหวีดกับส้นตีน ของอโศกมีตัวกับหัวใจมุ่งมั่นไปเลย นุ่งผ้าไปนะ อย่าไปแต่ตัวล่อนจ้อนกับหัวใจไม่ไหวนะ อย่านุ่งผ้าหวือหวานะ

4.กายเป็นอย่างไรคะที่ไม่จำเป็นต้องมีรูป ยกตัวอย่างได้ไหมคะ?

ตอบ...ยกตัวอย่างได้ กาย เป็นอย่างไร?...ฟังดีๆนะ รูปคือส่ิงที่เกิดทางตา หู จมูก ลิ้น กาย(องค์รวมทั้งหมด) เอาชัดๆกายแปลว่าองค์รวมหรือองค์ประกอบ ถ้าไม่มีการกระทบสัมผัสไม่มีกาย เช่นตากระทบรูป แล้ววิญญาณเกิดรู้นี่คือกาย กายไม่ขาดจิตวิญญาณ ต้องมีธาตุรู้ เมื่อคุณปรุงแต่เป็นมนายตนะกับธรรมายตนะ ท่านไม่ใช่คำว่าผัสสะ แต่ก็ปรุงแต่กันได้เป็นธรรมารมย์ เป็นเรื่องธรรมะเกิดอารมณ์ เกิดการเชื่อมต่อกันปรุงกันทันทีเลยไม่มีอะไรคั่น มันเป็นจิตก็เรียกว่ากาย ได้เป็นกายละเอียด  ถ้ากามภพก็ถือว่ามีตาหูจมูกลิ้นกายเป็นกามารมย์ ถ้ากิเลสนอกหมดแล้วก็เหลือรูปาวจร ไม่มีรูปที่เกิดจากกระทบทวารนอก ไม่มีคือไม่มีกิเลส แต่ว่าเหลืออารมณ์ที่เป็นกิเลสในรูปและอรูปราคะ เป็นเรื่อง ละเอียดลึกซึ้ง เห็นตามได้ยาก ตรัสรู้ตามได้ยาก สงบพิเศษ(ไม่ใช่สงบอย่างไม่รู้อะไร แข็งทื่อ คันก็เก่าไ่ม่ได้ ) เขาไปหายให้ร่างสงบ แต่ที่จริงความสงบของพุทธหมายถึงกิเลสสงบ พระอนาคามีกระทบสัมผัสก็ไม่วูบวาบ ในกามารมณ์ ไม่มีความใคร่อยากภายนอก เหลือแต่ภายใน สรุปคือทำไมกายไม่มีรูป ซึ่งรูปแปลว่าสิ่งที่ถูกรู้ สิ่งที่ถูกรู้คือรูป ส่ิงที่รู้คือนาม

ใครได้ฟังแล้วเกิดอานิสงส์ของการฟังธรรม 5 ประการ คือได้ฟังส่ิงใหม่ ฟังสิ่งที่เก่าแต่เข้าใจยิ่งขึ้น แก้ความสงสัยได้ ความเห็นถูกตรงขึ้น จิตก็เลื่อมใสขึ้น 

5.กินข้าวต้มไข่ผิดศีลไหมคะ ปีกหอยเอามาเป็นสร้อยคอ?...ดญ.แต้มขวัญแก้ว

ตอบ...ไข่นี่เป็นลูกของแม่มันหรือเปล่า ไข่เป็นลูกของสัตว์ ส่วนนมเป็นลูกของสัตว์ เขาก็บอกว่าไข่นี่ฟักไม่ขึ้น เป็นไข่ลม ถามว่าแล้วแม่ไก่มันรู้ไหมว่าไข่ฟักไม่ขึ้น แล้วมันหวงไข่มันไหม? ไก่ไม่ได้เรียนวิชาชีววิทยา ว่าไข่นี่ฟักไม่ขึ้นมันไม่รู้มันก็ต้องบอกว่านี่ลูกมันมันก็ต้องหวง แล้วไปแย่งมันผิดไหม? แต่ถ้านมกินได้ แต่นมทุกวันนี้มีสารพิษเยอะ นมทุกวันนี้โด้บ มันโตเกินธรรมชาติ

ลุงจำลองว่า...ไข่แม้ไม่มีชีวิต แต่เราไปส่งเสริมให้ทรมานสัตว์ ให้ไก่ติดตารางไปตลอดชีวิต ผมติดตารางไม่กี่วันยังทุกข์เลย ส่วนนม ไม่มีวัวตัวไหนเอานมมาให้เราขึ้นโต๊ะ ส่วนวัวนมพันธ์ถ้าเป็นตัวผู้ก็ต้องถูกเชือดก่อน ส่วนผมหย่านมเมื่อตอนอายุ 60 มีนายแพทย์ท่านหนึ่งให้ความรู้ว่านมวัวมีให้ลูกวัวกิน มีสารพิษมากว่า ถ้าอยากได้สารอาหารให้กินอย่างอื่นแทนเช่นงาบด แต่ก่อนผมเป็นตะคริวที่น่องบ่อย แต่พอเลิกกินนมวัวแล้วมากินงาดำแทนไม่กี่วันก็หายตะคริวมาไม่เป็นอีกเลย

พ่อครูว่าทุกวันนี้คนเฉกา หาบาปใส่ตัว เอาไก่ไปใส่คอก บาปสร้างบาป เป็นเรื่องเบียดเบียนโดยตรงเลย สร้างวิธีการเพื่อให้ได้เปรียบสารพัดเลย

6.พ่อท่านอายุ 80 ย่าง 80 แล้ว ดูแล้วเหมือนอายุ 60 เสียงก็ใสเหมือนเดิม รักษาสุขภาพอย่างไรจึงแก่อย่างสง่า

ตอบ... อาตมา 80 ปีมาเดือนหนึ่งกับ1วันแล้ว ก็ต้องมีเคล็ดไม่ลับ เคล็ดอยากให้รู้ไปทั่วโลก ไม่หวงแหนปิดปัง มันอาจยาก เป็นเคล็ดยาก เคล็ดวิชชา แต่เคล็ดวิชาของจอมยุทธ์นั้นเขาไม่ปล่อยง่ายๆ แต่เคล็ดลับของอาตมาเปิดเผย คือ 8 อ. ที่จะอธิบายคือ อิทธิบาทกับอารมณ์ เป็นส่ิงสำคัญ (8อ.คืออิทธิบาท อารมณ์ อาหาร อากาศ ออกกำลังกาย เอนกาย เอาพิษออก อาชีพ) คุณจะมีมากได้ก็ด้วยความรู้ความสามารถและขยัน นี่คือทรัพย์ ต้องขยันด้วย แม้รู้สามารถ แต่ไม่ขยัน แต่ถ้ามีขยันแต่ไม่รู้ เขาเรียกว่าขยันแต่โง่ นี่แหละคุณมีเท่านี้ก็พอแล้ว ไม่ต้องสะสม อาจมีพอหมุนเท่านั้น แต่อย่างสมณะพระพุทธเจ้าว่าไม่ต้องสะสมเลย มีแต่พอใช้ ปัจจัย 4 บริขาร 8 เป็นต้น อยู่รอดสบาย เป็นรายละเอียดที่ลึก ที่อโศกประสพผลสำเร็จเพราะอยู่ในธรรมวินัยของพระพุทธเจ้า แม้ในฆราวาสก็ทำได้ ชาวอโศกไม่ยึดติดใช้กินของส่วนกลาง ในฐานฆราวาสใช้เงินผ่านมือก็เพราะจำเป็นไม่สะสม สังคมอโศกทำได้ มีสิ่งจริงยืนยันได้ แม้แต่ชาวพุทธคนมีดวงตาก็เห็นได้รู้ได้

อิทธิบาทหากไม่มีวิมังสา วิคือสิ่งวิเศษ สิ่งที่ไม่จำเป็นก็ไม่ต้อง ส่ิงจำเป็นก็ต้อง ต้องมีปัญญารู้เนื้อแก่นสิ่งที่ควรยินดี ยกตัวอย่างไปยินดีในงานในตำแหน่งนี้จะรวยแบบนี้ก็หลงโกลธรรมโลกียธรรม  แต่ว่าอีกงานลำบากแต่มีประโยชน์คุณค่าก็ควรไปคนนี้มีสัมมาทิฏฐิ อาตมาภูมิใจที่พวกพวกเราออกจากสิ่งมอมเมาตกต่ำ ทำให้คนตกเป็นเหยื่อ เสียเวลาแรงงานทุนรอน

อารมณ์เป็นใหญ่ที่จะทำให้ชีวิตยืนยาวจริง ไปถามหมอได้

สัญญเจตนา สัญญาต้องทำงานกำหนดหมาย สัญญะไม่ใช่แค่รู้เฉยๆ สติสัมปชัญญะ คือจากรู้ข้างนอกแล้วรับรู้ต่อเข้าไปเป็นสัมปชาโณ ก็เอาความรู้ที่มีมาพิจารณาต่อ ถามว่าอรหันต์จะตายท่านจะใช้สัญญาหรือไม่ ท่านก็ใช้สัญญากำหนดรู้ว่าเราจะตาย หากไม่ตั้งจิตต่อแล้ว อัปปณิหิตตัง ไม่กำหนดหมาย ไม่มีเจตนาต่อ ปริโยสาน จบอย่างรอบถ้วน จะปรินิพพานสุดท้ายก็ไม่ตั้งจิตต่อ นี่คืออรหันต์ อรหันต์ทุกรูปมีสิทธิ์ที่จะตายสูญหรือจะต่อได้ คนก็มาว่าพระพุทธเจ้าจะตายทำไม ทำไมไม่ตั้งจิตต่อ คุณก็ไม่รู้ว่าท่านทำมามากขนาดไหน เมื่อยเลย จะให้ต่อเป็นพระพุทธเจ้าอีกสมัยหนึ่งท่านไม่ใช่โอบาม่านะ

7. พ่อท่านก็ไม่ต้องจ่ายตังค์ค่า FMTV คงถึงสิ้นปีแล้วพ่อท่านคงรวยมากแน่

ตอบ...ก็มีอยู่บ้างที่ต้องจ่าย ก็ยังไม่รู้ว่าเราต้องจ่ายค่าดาวเทีียมไหม?...ก็ตกลงไม่ต้องจ่ายค่าดาวเทีียม แต่ก็มีค่าอื่นๆเช่นค่าน้ำมันรถเป็นต้น ตอนนี้เราออกอากาศทางเน็ตอยู่ คุณไม่รู้ว่าอาตมาตะกร้าก้นรั่ว ให้มาก็หมด แต่ก็ไม่เป็นหนี้ใคร ถ้าไม่มีก็บอกว่าไม่มี แต่อาตมาไม่ได้เก็บก็ไปเก็บไว้ที่คลัง มีไวยาวัจกร จัดการให้

8.คำว่าจิตสำนึก จิตใต้สำนึก จิตไร้สำนึก ตรงกับขันธ์ 5 อย่างไร?

ตอบ...จิตสำนึกก็จิตตื้น จิตใต้สำนึกก็ระดับกลาง ส่วนระดับลึกก็คือจิตไร้สำนึก คนธรรมดาสามัญก็ใช้จิตสำนึก ส่วนจะดึงมาใช้ได้บ้างคือจิตใต้สำนึกตามความสามารถของคน ส่วนมากก็ใช้จิตสำนึก คนไปนั่งสมาธิบางคนก็จะใช้จิตใต้สำนึกได้ดีขึ้นบ้าง แต่ของพุทธนั้นให้กระทบข้างนอกแล้วดึงจิตใต้สำนึกออกมาฆ่า แต่พวกนั่งสมาธินั้น ใช้นั่งสมาธิเพื่อให้เอาจิตใต้สำนึกมาใช้ แต่ของพุทธนั้นจิตจะใสขึ้นๆจากการฆ่ากิเลส วิธีการพระพุทธเจ้าท่านให้เหตุปัจจัยของจิต เหตุที่เป็นอกุศลก็ดึงออกมาแล้วจับฆ่าล้างไป แต่พวกฤาษีนั้นจะดับมืดดำ เป็นดีสุภะของคุณไปก็ไม่ได้ประโยชน์เท่าไหร พระพุทธเจ้าไม่รับรองว่าละเอียดสมบูรณ์สะอาดสุด

แล้วตรงกับขันธ์ 5 อย่างไร ขันธ์ 5 คือ เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ​คำว่ากายคือองค์ประชุม ขันธ์แปลว่ากอง แต่ละขันธ์มีอย่างเดียว แต่ในแต่ละอย่างมีรายละเอียด เช่นเวทนาในเวทนาก็มีราคะโทสะเป็นองค์ประกอบ ถามว่าตรงกันไหม มันมีคำว่า จิตที่ตรงกัน มันเป็นแง่เชิงรายละเอียดที่คนละมุม แจกแจงต่างกันไป มันบอกองค์ประกอบของขันธ์ ส่วนจิตสามอย่างที่ว่านั้น มันอธิบายลักษณะจิตที่มันเป็นอยู่ตามชั้นของมัน มันคนละลักษณะ

9.พ่อท่านคะ การถือศีล 5 มันยากไหมคะ?...และการลดละกิเลสมันยากไหมคะ พ่อท่านสร้างอโศกมากี่ปี สร้าง FMTV มากี่ปีคะ

ตอบ...ใครถามมาก็คือไม่ได้อยู่ในนี้ แต่ถ้าเด็กถามมาครูต้องบอกว่าต้องถือศีล 5 แล้วอธิบายให้ฟัง ถือศีล 5 เรียนดีๆยาก ถ้าเรียนไม่ดีก็ยาก สร้างอโศกมาตั้งแต่ ปี 26 ก็ 41 ปี ส่วน FMTV สร้างมาตั้งแต่ปี 50 ก็เป็นFETV ตอนนี้ก็ 7 ปีแล้ว

10.พ่อท่านคะเขาตั้งปิยสวัสดิ์ เป็นปธ.บอร์ดปตท.คิดอย่างไรคะ?

ตอบ..คนเขาก็รู้ว่ามีอะไรไม่ค่อยดี อาตมาก็มองง่ายๆว่าคนอย่างเราก็ยังรู้เลยว่าไม่ดีอย่างไร คุณเองก็ต้องรู้ หรือว่าเขารู้นะ เขารู้ว่าใครควร ถ้าสมมุตินะเขารักเหลือเกินปิยสวัสดิ์อยากให้มาร่วมงานแน่เขาก็ต้องรู้ว่าประชาชนไม่ยินดี แล้วเขาจะให้มาเร็วอย่างนี้หรือ? บางคนย้ายช้า บางคนย้ายเร็ว ก็ดูตามกระแสสังคม เหมือนอาตมาบริหารคนก็ต้องย้ายคนนั้นคนนี้เหมือนกัน เชื่อไหมว่าอาตมาบริหารชาวอโศกยากกว่าบริหารประเทศเพราะเกรงใจมากกว่า ที่นี่จะใช้อำนาจเบ่งไม่ได้เลย เสียเลย ต้องรู้จักสัปปุริสธรรม มหาปเทส ให้ดี สรุปแล้วอาตมาว่า Go on and See out อย่าเพิ่งติเรือทั้งโกลน คสช.เขาก็ทำดีอยู่

11. ผิดศีล 5 มีวิบากอย่างไร?

ตอบ..เพ่ิมกิเลส ติดตัวไป ศีล 5 นี้หยาบเบื้องต้น

12.อยากจะสลัดความขี้เกียจท้ิงทำอย่างไร?

ตอบ..รู้จักอาการขี้เกียจกับขยันต่างกันอย่างไร เมื่อรู้ว่าตนเองขี้เกียจเมื่อไหร่ ก็ทำขยันทันที ต้องรู้ว่าขยันคืออะไร และต้องวิจัยว่าขี้เกียจนี่ดีหรือสร้างนิสัยเราดีขึ้นหรือ แก้อาการขี้เกียจมาเป็นขยันเสีย ทั้งกาย วาจาใจ

13.ขอให้พ่อท่านเน้นเรื่องการเงินการบัญชีของอโศกด้วยว่าอย่าละเลย

ตอบ..ทุกวันนี้เงินของชาวอโศกพอมีเพ่ิม คนมีคุณ บุญมีค้ำ กิจกรรมมีผลเจริญ กิเลสลดกันก็ค้ำเราไว้เรื่อยๆ กิจกรรมต่างๆก็พลอยเจริญ​วัตถุมีมากขึ้น เงินก็หมุนมากขึ้น เรื่องเงินนี่เป็นเรื่องยากในโลก ไม่ว่าประเทศไหน เงินเป็นสารพัดนึกและเป็นอสรพิษ ต้องทำให้ถูกหลักเกณฑ์ ตั้งแต่คนทำการเงิน ตัวเราไม่มีบาป คนไม่ระแวง และดีต่อมวลมนุษยชาติทั้งหมด  ต้องจัดคณะทำ ก็กำชับปฐมอโศก สันติอโศก ราชธานีอโศก และที่อื่นๆควรทำ ทำให้ดีให้ละเอียด ปลอดภัยทั้งสี่นัย

14.ถ้าเราบรรลุธรรมเป็นอรหันต์แล้วจะเวียนกลับหรือไม่ ถ้าไม่อย่างนั้นทำไมพระพุทธเจ้าตรัสว่าลาภ สักการะสรรเสริญเป็นอันตรายแม้อรหันต์ขีณาสพ

ตอบ...อรหันต์นั้นไม่ไหวกระเทือนไม่สุขไม่ทุกข์ต่อโลกธรรมแล้ว คนก็ว่าอรหันต์นั้นมีวูปสโมสุขไง ก็คือการสุขอย่างไม่บำเรอกิเลส ละกิเลสได้ทำกิเลสให้ฝ่อหรือตายได้ก็เป็นสุข ไม่ใช่บำเรอกิเลสให้อ้วน ต้องลดอาการกิเลสให้กิเลสตายไม่เหลือซาก เราดีใจที่ได้ดีได้ทำฌาน 1 ได้มีปีติ มีเนกขัมมสติโสมนัสเวทนา เป็นอารมณ์ของผู้ออกจากกามออกจากกิเลสได้ ผลคือได้ลดกิเลส มันคนละเรื่องกับปุถุชนที่ทำกิเลสเพ่ิมแล้วดีใจได้สุขใจ เป็นโลกียทรัยพ์ ส่วนอาริยะนั้นมีโลกุตรทรัพย์ แล้วที่ว่าจะเป็นอันตรายต่ออรหันต์ก็เพราะอรหันต์จะทำงานกับสังคม ได้มากได้น้อยก็แล้วแต่บารมี อย่างอาตมาถ้าเลวกับเงิน เสียหายไหม? คนดีๆเสียหายนี่แสบเผ็ด นอกจากคนหน้าด้าน แต่อรหันต์นั้นไม่หน้าด้าน แม้อรหันต์ก็มีอันตรายอันแสบเผ็ด อรหันต์บางองค์ก็ทำผิด ก็แสบเผ็ด เพราะทำงานไปก็เกิดลาภยศสรรเสริญหากไม่ระวัง ระวังมันจะแว้งทำเรา

ส.เดินดินถามต่อว่า...อย่างในไตรปิฎก กล่าวถึงพระโมคคัลลานะกับพระปินโฑณฯเหาะไปเอาบาตร นี่ก็ประมาณผิดพระพุทธเจ้าก็เลยบริภาษและให้เอาบาตรไปทุบให้ละเอียด

พ่อครูว่า จะต้องมีทรงวินัย แล้วเป็นธรรมกถึก ตั้งแต่เป็นผู้บรรลุศีลแล้วเป็นพหูสูตร คือต้องบรรลุธรรมก่อนแล้วค่อยสอนผู้อื่นจึงไม่มัวหมอง พระอรหันต์ก็ทำผิดได้เป็นสมมุติตสัจจะ ซึี่งทุกอย่างมันลึกซึ้งเกิน บางอย่างก็ไม่ควรรู้ เดี๋ยวเอาไปตีกินเป็นบาป ไม่ควรรู้ อย่าเพิ่งให้เขาใช้

เวลาบันทึก 09 มีนาคม 2563 ( 18:29:47 )

รายละเอียด

570705_รายการ พันพรื้อ...? บุญนิยม โดย พ่อครูกับลุงจำลอง

อาตมาครบ 80 ปี ส่วนคุณจำลองขึ้น 80 ปี อาจจะมีอจินไตยอะไร คือคิดไม่ได้ แต่ถ้ามีภูมิธรรมจริงจะเห็น เป็นเรื่องจริง ปรมัตถธรรมอันลึกซึ้ง เช่นทำไมพระพุทธเจ้าอุบัติขึ้นในโลกแล้ว แผ่นดินต้องไหว หรือทำไมวันประสูตร ตรัสรู้ ปรินิพพานต้องวันเดียวกัน ไม่บังเอิญนะ ว่าไปแล้วพระพุทธเจ้าต้องชื่อสิทธัตถะเป๊ะเลย พระพุทธเจ้าองค์ก่อนที่พยากรณ์พระพุทธเจ้าไว้จนมาอุบัติเป็นพระพุทธเจ้าก็พยากรณ์ไว้ไม่ผิดเลย มีอัครสาวกชื่อสารีบุตร

พ่อครูว่า..วันนี้เป็นรายการ 80 ปีไม่มีแก่ เราจะได้พูดถึงเรื่องชีวิต ว่าได้ผ่านมาถึง 80 ปีอย่างไร มีสุขภาพอย่างไร และต่อไปสุขภาพจะแข็งแรงหรืออ่อนแออย่างไร โดยพล.ต.จำลอง วันนี้อายุครบ 80 ปีเต็มในวันนี้ ส่วนอาตมานั้น ถ้านับวันนี้ด้วยอาตมาก็ครบ 80 ปีกับหนึ่งเดือนกับอีกหนึ่งวัน เราจะได้พูดถึงความเป็นชีวิตและอายุ

ชีวิตรวมทั้งการดำเนินชีวิต การศึกษา การได้ดำรงชีวิต อายุถึง 80 โดยไม่ต้องมีใครประคองไม่งกเงิ่นทำอย่างไร มีทั้งบารมี และรู้จักรักษาสุขภาพ และสูตรในการรักษาสุขภาพถูกต้องมีผลจริง ซึ่งเราได้เคยประมวลไว้ในหลัก 8 อ. รายการนี้จะพูดไปบ้างและมีคำถามได้ ทั้งสดและแห้ง

พ่อครูว่า..เร่ิมต้นชีวิตคล้ายกัน ขออธิบายนิด คือคุณจำลองนี่นะ ต้องขออนุญาต คือ แม่มีพ่อคนแรก อาตมาก็มีแม่มีพ่อคนแรกเหมือนกัน และได้อาตมามาคนเดียว คุณจำลองแซ่โง้ว และอาตมาก็แซ่โง้ว ด้วย คล้ายกันมาก หลายๆอย่าง แม่ก็สู้ชีวิต แม่อาตมาก็สู้ชีวิตหนักเหมือนกัน นี่ไม่ได้ว่าพ่อนะ แต่แม่เป็นพลังหลักของครอบครัว พ่อก็ไปตามทาง ทะเลาะกันทีไร พ่อก็ขอแยกทางไป หย่ากันแบ่งสมบัติ พ่อเป็นทหารเกณฑ์ ไปรบเชียงตุงกลับมาก็ติดเหล้างอมแงม ได้สิบโท ได้สองบั้งและติดเหล้ามา สุดท้ายหย่ากับแม่ สามครั้ง แต่ละครั้งหย่ากันก็แบ่งสมบัติกันทุกที พ่อเมาแล้วใจดีแจกเงินหมด แล้วจะเหลืออะไร ดีอย่างหนึ่งก็มีแต่เมาเหล้าแจกเงิน ก็ไม่ได้มีเมียใหม่ หมดเงินแล้วก็มาหาแม่อีก ก็ดีกันอีก ต่อมาทะเลาะกันอีก ก็หย่ากันอีก แล้วก็มาดีกันอีก ก็เป็นอย่างนี้ถึง  3 ครั้ง สมบัติก็ไม่เหลือสิ อาตมาช่วงแรกของชีวิตก็มีฐานะดี แต่แม่ถูกโกง และเป็นวัณโรคด้วย ก็กิจการทรุด อยู่ในวารินฯเป็นร้านใหญ่ที่สุดชื่อร้าน รักพงษ์ตราพร เป็นห้างสรรพสินค้า ขายสารพัดอย่าง และเป็นโรงงานรับเหมาตัดเครื่องแบบกรมทหาร แม่ประมูลได้ แม่ทำงานเก่ง ทำธุรกิจหาเงินหาทองเก่ง อาตมาก็ได้นิสัยแม่ หาเงินหาทองเก่ง พัฒนามาค้าขายแต่เด็กเล็ก พอแม่ทรุดแม่เสียแล้ว เรียนม.8 อยู่เลย ก็แม่ป่วยมากเลย นอนรักษาตัวโทรมเลย ลุงเป็นหมอก็ดูแล มีพ่อเฉยคอยดูแลตลอดจนตายเลย ตายก็ไม่บอกอาตมาเลยเผาแล้วค่อยบอกเพราะบอกแล้วก็ต้องเสียค่ารถกลับ กลัวเสียใจเสียตังค์ ….

….

ถ้าทำเป็นหนังซีรีย์ก็เหมือนโอชิน จนมาอยู่หอพักบุตรทบ.ก็สบาย แต่ถ้าคะแนนทั้งปีทำดีมีชื่อเสียง เก็บปากกาได้ของรร.เขมสิริได้เขาออกหนังสือมาชื่นชมก็เลยได้คะแนนประพฤติดี แต่ก่อนอาตมาไว้ผมเป็นฮิปปี้ รุ่นแรกของเมืองไทย พอไปพบพลเอกปิ่น ลุงอาตมาเอาไปมอบตัวจะให้เข้าหอพัก พล.อ.ปิ่นเห็นแล้วก็ตอนแรกจะไม่รับ แต่ว่าลุงก็ให้ช่วยรับก็เลยได้อยู่หอพักบุตรทบ. แต่กลับกลายอาตมาเป็นคนทำชื่อเสียงให้ มีความน่าเชื่อถือได้รับให้ไปติดตาม

ลุงจำลองว่า...เมื่อวานผมตามพ่อท่านมาจากสนามบินตรัง น้อยครั้งจะมีคนไปรับโดยไม่ต้องเกณฑ์มากขนาดนี้ และเมื่อวานพ่อท่านเทศน์ว่า งานนี้มีคนมามาก ส่งสัยเพราะเป็นวันเกิดลุงจำลองมั้ง เป็นเพราะว่าคนใต้เป็นผู้ที่รักความยุติธรรม เมื่อใดมีการประท้วงความอยุติธรรมของบ้านเมือง คนใต้ก็มันไปกัน มีคนใต้บางคนก็บอกว่าไปงานอโศกรำลึกที่อุบลฯมาด้วย ทั้งที่ไกลมา นี่แสดงว่าคนใช้นิยมชาวอโศก พ่อท่านพูดในวันเกิดผม ผมเพิ่งรู้นะ ว่านับวันเกิดผิดมาตลอด ผมเป็นอดีตครูคณิตศาสตร์รร.นายร้อย จปร.ครับ เวลามีใครถามเรื่องอายุผม ผมก็บอกเป็นปี เดือน วัน ถ้าผมนับอย่างเก่า วันนี้ครบวันเกิดผมพอดี แต่ไม่ใช่ครับ วันเกิดครบ 79 ปีคือวันวานนี้ ส่วนวันนี้ต้องนับขึ้น 80 ปีต่างหาก ผมเลยได้ประโยชน์

ผมทำไมนึกถึงวันเดือนปีได้ตลอดเลยเป็นเพราะว่าพระท่านเทศน์ให้ระลึกถึงอภิณหปัจจเวกขณ์ คือตื่นนอนผมจะระลึกถึง เรามีความแก่ความเจ็บความตายเป็นของธรรมดา เราจะต้องพลัดพรากจากของรักของชอบใจเป็นธรรมดา แล้วก็ระลึกถึง วันเดือนปีเกิด

ผมไปอโศกเมื่อ 37 ปีที่แล้ว คุณศิริลักษณ์ช่วยผมไป ว่าท่านโพธิรักษ์บวชแล้วนะ ผมไปถึงก็เลื่อมใสมาก ว่าเป็นพระที่ลดละกิเลสได้ ไม่ได้หวังใหญ่โตสร้างหมู่กลุ่มอะไร ผมเป็นนักพูดธรรมะเพราะท่านสมณะเดินดิน ติกขวีโรให้ขึ้นพูดตอนไปปักกลด ตั้งแต่นั้นก็เลยได้รับเชิญให้พูดธรรมะ

มีตอนหนึ่งในหลวงพระชนมายุ 80 ชันษา ได้เคยพูดถามพวกผมตอนนั้นเป็นผู้ว่าฯกทม. ว่า บุญ คืออะไร? ...พวกเราก็ตอบไม่ได้ ในหลวงก็ตรัสว่า  บุญคือการทำประโยชน์ การได้มาพัฒนาบึงมักสันนี่แหละคือการทำบุญ ที่มักจะเคยได้ยินผมพูดอยู่บ่อยๆว่า เหนื่อยเราก็ไม่เหนื่อย เมื่อยเราก็ไม่เมื่อย เราไล่ไปเรื่อยๆ เราไม่เมื่อยเราไม่เหนื่อย นี่เป็นคำพูดของชาวใต้ที่เขาไปชุมนุม ตั้งแต่แรกเลย ไม่ใช่คำพูดของผม

ผมพูดความจริงที่ไหนก็พูด ว่าผมได้ดีเพราะอโศก ผมเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ แต่ก่อนผมเป็นนักสะสมแก้วแหวนเงินทองและทรัพย์สินเงินตรา ผมเรียนเก่ง ม.1 _ม.6 สอบได้ที่ 1 ทุกปี แล้วเขาคัดคนเป็นหัวหน้าชั้นได้เงินเดือนหลวงแต่ต้องสอบได้ที่ 1 ผมก็ได้ เขาเลือกไปเป็นประธานนักเรียนปกครองนักเรียนและก็ได้เงินเดือนด้วย ตอนนั้น จบนายร้อยมาใหม่ๆก็จะไปสอนพิเศษ เพราะเรียนเก่ง และผมสอบได้ทุนจากกองทัพไทยและกองทัพสหรัฐไปเรียนป.โท ผมได้เงินเดือนละ 700 เหรียญ ยังไม่พอนะครับสอนพิเศษ สอบคัดเลือกไปเรียนเมืองนอกเก็บเงิน และมีไปรบที่ไหนผมก็สมัครไป ได้เงินและได้ยศด้วย ผมไปลาวนี่เกือบตาย มาคิดตอนนี้ไม่คุ้มเลย กลับมาได้เงินสู้รบกลับมาได้ 5 ขั้น เพราะเกือบตายหรือตายก็ได้ 5 ขั้น ส่วนไปเวียดนามก็ไป ได้มา 4 ขั้น ผมก็รวยสิ แต่ว่าไม่ได้เห็นใจคนอื่นเลย ควักเงินบริจาคให้ 20 บาท กับคนที่น่าสงสาร ยังมาคิดทีหลังว่าไม่น่าให้เขาเลย

ผมแสวงหาลาภยศสรรเสริญ ออกบัตรเชิญให้คนมากินเลี้ยงที่บ้าน เพื่อชื่อเสียง แต่ว่าพอมาฟังเทศน์ที่สันติอโศก ว่าทำไมซวยซ้ำซ้อน เสียเงินเสียทองแล้วก็ได้อบายมุขอีก ...ต่อมาคบสันติอโศกก็ได้ลดละสิ่งเหล่านี้ ลดมาเรื่อยๆ หากไม่ได้พบสันติอโศกก็จะเป็นคนที่แสวงหาไม่รู้จบ ผมทำตาม คำที่ว่า กินน้อยใช้น้อยทำงานมาก ที่เหลือจุนเจือสังคม

หัวผมตัดผมก็ให้เมียตัดมาตลอด ตั้งแต่กลับจากรบที่เวียดนามปี 23 มาถึงปีนี้ 57 ที่ผมให้คุณศิริลักษณ์ตัดผมให้ก็ประหยัดเงินได้เป็นแสนเลย

เครื่องแบบหรือเสื้อที่ผมใส่ ผมแต่งตัวเหมือนสัมมาสิกขาเลย แต่กระดุมที่ผมใช้เป็นกระดุมผ้า ผมใส่ตั้งแต่ 22 ก.ค. ปี 2522​ เนื่องจากตอนนี้ผมชวยป๋าเปรม ที่เป็นรมต.กลาโหม ไปเปิดงานวงเวียนกค. ครบรอบส่งทหารไปไปรบ ป๋าก็ชวนว่าจำลอง เราใส่เสื้อชุดไทยไปงานกัน ผมก็ไปแสวงหาที่ท่านออกแบบไว้

เมื่อก่อนคนเข้าใจผิดว่า พออายุ 60 ก็วางมือจากงาน ก็สบายอายุจะยืนนั่นเป็นความผิด ผมตื่นมาทำงานเลยทำงานทั้งวัน ผมนี่ยิ่งให้ย่ิงได้ ใครจะนึกบ้างว่า คนไม่ได้เป็นหมอเป็นพยาบาลจะมีโรงพยาบาลที่มีเครื่องฟอกไตมากที่สุดในเมืองไทย เครื่องฟอกไตญี่ปุ่นให้มา ส่วนตึกชาวบ้านบริจาคมา ตอนแรกผมไปเช่าเครื่องฟอกไต 11 เครื่อง แล้วต่อมาหมอเขาก็บอกให้คืนเครื่องไปแล้วส่งเครื่องฟอกไตมาให้อีกเรื่อยๆ และหมอคนนี้เขาต้องการให้ผมเป็นเจ้าของโรงพยาบาล 1 พันเตียง ซื้อที่ใจกลางกรุง มีเครื่องมือแพทย์มีหมอให้เลย แต่ขอให้เอาจากคนรวยช่วยคนจน หมอคนนี้รวยมาก แต่ทุกรพ.ก็ไปกู้เงินเขามาแล้วมาผ่อนหนี้ ผมเลยปฏิเสธ ตอนหลังเขารู้ว่าเรามีที่ฟอกไตก็เลยส่งเครื่องฟอกไตให้มา

เป้าหมายชีวิตผม  ไม่ได้คุยนะ หากผมทำการเมืองแบบเขา ผมมีสิทธิ์เป็นนายกฯได้ และมีมหาวิทยาลัยใหญ่ๆของเกาหลีใต้ จะให้ปริญญา ดุษฎีบัณฑิตกิติมาศักดิ์ เขาว่าที่ให้เพราะเธอหาเสียงบริสุทธิ์ที่สุดในโลก นี่เป็นเพราะเป็นนักบุญนิยม ที่ผมตั้งใจคือ ทำให้เต็มที่ในการช่วยเหลือสังคม ครองสติ มุ่งไปสู่การเกิดน้อยชาติ

พ่อครูว่า...ต่อไปจะเข้าสู่หลักบุญนิยมที่เป็นวิชาการ คำว่าบุญนิยม อาตมาตั้งใจว่ามาล้อเลียนคำว่าทุนนิยม

ทุนเพิ่มกิเลส ส่วนบุญลดกิเลส ส่วนคำว่ากุศลแปลว่าความดี อกุศลแปลว่าความชั่ว ส่วนการลดกิเลสเป็นกุศล การลดกิเลสเป็นปรมัตถธรรม ส่วนการทำดีก็เป็นกุศลหมด แม้จะลดกิเลสด้วย ก็ใช้กุศลได้ ไม่เหมือนคำว่าบุญที่ต้องลดกิเลสเป็นหลัก ทำความดีโลกีย์ไม่ใช่บุญ

ปัญญาและเฉกา ก็แปลว่าความฉลาดเหมือนกัน ถ้าใครปฏิบัติโลกีย์ฉลาดบำเรอกิเลส เหมือนปุถุชนทุกวันนี้ สร้างแล้วชนะก็ได้บำเรอกิเลส โลกธรรม กาม อัตตา  โลกีย์ก็นิยมเช่นนี้ แต่ในทางธรรมนั้น การอยากได้โลกธรรม อย่างสุจริต แต่กิเลสไม่ลดลง ได้มาโดยไม่ผิดหลักของสังคม เขายอมรับ ว่าไม่ผิดกฎหมาย ค่านิยมสังคม เขาไม่ผิด แต่เขาฉลาดที่ทำให้คนหลงคารมยอมตาม แพ้ความฉลาดของเขา เขาก็ชนะได้กุศลเป็นความดี แต่ถ้าใครจะปฏิบัติกุศลถึงชำระกิเลสด้วยและทำความดีให้โลกด้วย นี่คือบุญนิยมระดับโลกุตระหือจะเรียกกุศลระดับโลกุตระก็ได้

บุญ คือ สันตานัง ปุนาติ วิโสเทติ แปลว่าชำระกิเลสในสันดานให้หมดจด

เขาสอนกันทำทานก็ไม่ได้ให้จิตลดกิเลส ทำทานไม่เป็นทำทานแล้วตั้งจิตอยากได้มากกว่าเดิม ทำทานไป 5 ขอไปแสน ทำทานไป 100 ขอไป ล้าน เคยทำมากันทุกคน ทำทานแล้วขอมากกว่าที่ให้ไป

แต่ถ้าคุณทำทานไปแสนหนึ่ง แต่ตั้งจิตขอคืนห้าหมื่นก็ได้บุญไปห้าหมื่น แต่ถ้าไม่ขอคืนเลย ทำจิตไม่ขอคืนไม่ต้องการอะไรตอบแทนก็ได้บุญได้ชำระกิเลสเต็มๆ การทำทานคือการละความโลภ

คุณจำลองนี่ ลดละเท่าที่ตนทำได้ ทำมานาน จนกิเลสไม่พัฒนา ก็ใช้ได้ ยิ่งถ้ามีญาณรู้ด้วยว่ากิเลสลด มีปัญญารู้ว่าจิตเราลดกิเลสไม่งมงาย ก็เป็นอุภโตภาค อย่างสายโจโตทำอย่างไม่รู้ลดระงับชั่วคราวหรือลดได้ก็ไม่ชัดเจตว่าลดได้ด้วยวิธีใด แล้วลดได้อย่างมั่นคงแข็งแรงนะ สายเจโตไม่รู้ อย่างคุณจำลองเย็บกระทงได้เหมือนเดิมๆๆ เป็นต้นทำจนชำนาญ

อย่างท่านพุทธทาสนี่(ขออภัยไม่ได้ลบหลู่ อาตมาเคารพนับถือท่าน) ท่านพุทธทาสสอนตถตาระดับโลกีย์ ทุกอย่างไม่เที่ยง เกิดมามันก็เป็นของมันเองเช่นนั้น อย่าไปยึดถือปล่อยวางก็ได้บรรเทา แต่ไม่ได้วางกิเลส จัดการกิเลส เพราะเป็นธรรมชาติธรรมดา ตถตาตัวแรกจึงไม่เข้าปรมัตถ์ แต่พ้นความลำบากใจได้บ้าง แต่ไม่ได้จัดการกิเลสอย่างมีญาณปัญญา อย่างคุณรู้กิเลสสักกายะ ของตัวเองเห็นเองเลย แล้วเรียนรู้วิธีปหาน 5 ใช้ปัญญา จนเกิดญาณรู้ความเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ของกิเลส เห็นชัดว่ากิเลสไม่เที่ยง ความทุกข์ก็คลาย เห็นด้วย

ก็เพราะ 1.มีบารมี 2.ไม่ได้เอาพิษใส่ตัว ซึ่งเดี๋ยวนี้พิษมีมากมาย เราทำ 8 อ. คืออิทธิบาท อารมณ์ อาหาร อากาศ ออกกำลังกาย เอนกาย เอาพิษออก อาชีพ

อย่างการออกกำลังกาย นั้น ดาราเขาก็ออกกำลังกาย เขาต้องทำเพื่อประโยชน์เขา แต่พวกเราก็ต้องไม่ขี้เกียจออกกำลังกาย

เอนกาย  คือทำให้ร่างกายสมดุล

เอาพิษออก มีหลายวิธี เหงื่ออกก็มี กัวซา ดีท็อกซ์​ ล้างพิษตับเป็นต้น

อาชีพ ...อาชีพที่ตายไวมีเยอะ  ไปค้ายาบ้า หรือทหารไปรบมากๆ หรือเป็นโจร หรือทำงานกับสารพิษต่างๆ แม้แต่ทำงานเสี่ยงต่อโรคก็มี

นี่คือ 8อ.ที่อาตมาว่าครบนะ ถ้าทำได้ ก็ 80 ปีไม่มีแก่แน่นอนมั่นคง ขณะนี้วิทยาศาสตร์ค้นพบแล้วว่ามนุษย์อายุไม่แค่ 120 นะ แต่ได้ 150 ปีสบายๆ ซึ่งในไตรปิฎกก็มีเขียนไว้ว่ามนุษย์อายุเป็นพันเป็นหมื่นปีได้ แม้แต่เรื่องประชาธิปไตย มีมานานแล้ว ไม่รู้ว่ากี่โลกแตกไปแล้วก็มีเรื่องประชาธิปไตยมานานแล้ว ซึ่งชาวอโศกจะนำพาประชาธิปไตยอาริยะสู่โลก มันต้องทำที่จิตใจ ถ้าจิตใจเราเป็นได้จริงเลย สาธารณโภคีคือแก่นบุญนิยม เหนือกว่าคอมมิวนิสต์ เหนือกว่าประชาธิปไตยเพราะเสียภาษี 100 %

สรุปว่าจะเป็นได้ตามหลักพระพุทธเจ้าไม่ว่ากถาวัตถุ 10 หลักตรวจสอบธรรมวินัย สาราณียธรรม 6 พุทธพจน์ 7 ชาวอโศกเป็นได้แล้วไม่บริบูรณ์ก็ตาม แต่เป็นไปได้จริง...

แก่นฟ้าถามลุงจำลองว่า...คิดอย่างไรไปคว้าดาวจุฬาฯมาเป็นภรรยา แล้วชาติหน้าจะไปคว้าดาวอีกไหม?..ตอบ..ถ้าเป็นไปได้ชาติต่อไปไม่ขอแต่งงาน

เวลาบันทึก 09 มีนาคม 2563 ( 18:31:04 )

รายละเอียด

570706_พ่อครูเทศน์ให้พรก่อนจาก

มีญาติโยมมารอส่งพ่อครูก่อนเวลาเป็นจำนวนมาก ไม่ต่ำกว่า  50 คน พ่อครูจึงให้โอวาทก่อนจาก โดยไม่ได้นัดหมายมาก่อน

พค.ว่า..อาตมาตอนนี้เทศน์ถ้าใครฟังดีๆเอาไปตั้งใจทำ เป็นอรหันต์ได้เลยนะ อะไรเข้าใจได้ก็ทำ ที่เข้าใจไม่ได้ก็ปล่อยไป ถ้าทำแล้วถูกตรงดีแล้ว ก็ทำ แต่อันไหนรู้แต่ยังสูงไปก็เอาไว้ก่อน ก็ทำตามลำดับ อาตมาก็มีหน้าที่เทศน์ ให้สูงขึ้นไปลึกขึ้นไป เพราะว่าเดี๋ยวตายก่อนก็ไม่ได้เอาออกมา ก็ทยอยออกมาเสริมตามลำดับ

ครั้งนี้ไม่ได้ย้ำกับพวกเราชาวปักษ์ใต้ว่าน่าจะมารังสรรให้ทะเลธรรมครึกครื้นมากขึ้น พอเสร็จงานก็เงียบเหงาเลย วังเวง มันมีสถานที่มีมิตรดี มีสถานที่ดี อาหารดี ธรรมะดี สัปปายะแล้วก็น่าจะมาพัฒนากัน มันมีเชื้อมีองค์ประกอบที่พอจะพัฒนากันแล้ว ถ้าอยู่กันขนาดที่มานี่ก็อบอุ่น ตอนนี้ที่อยู่ประจำก็มี 11 คน ที่นี่เป็นชุมชนทะเลธรรมนะ แต่มีคนอยู่แค่ 13 คน (นับไปมาประจำด้วย) อย่างน้อยก็อยู่กันสัก 50 คนก็ใช้ได้นะ สมณะก็เงียบเหงา เพราะคนมันน้อย

ที่ต่างๆอย่างบ้านราชฯก็ไม่มากเท่าไหร่ ฆราวาสที่บ้านราชฯก็สัก 200 คน นอกนั้นก็นักเรียนและนักบวช ก็สักสามร้อยกว่าคน มันก็เลยดูคึกคัก ทำงานกัน ดูอย่างกับหมู่บ้านใหญ่สักสองพันสามพันคน

แซมดินว่าเห็นปลัดจังหวัดมาเยี่ยม มาให้ความสนใจ จริงๆแล้วก็เป็นหมู่บ้านที่ไม่มีชื่อเสียงแบบทางโลก แต่มีชื่อเสียงแบบเนียนๆ ว่ามีจุดดีแบบเนียนๆ ไม่เหมือนโลก ซึ่งโลกมีจุดดีดังแบบหวือหวา แต่ของเราเป็นหมู่บ้านที่ไม่ลำบากต่อการบริหารปกครอง มีน้ำท่วมทุกปี แต่ไม่เกิดเดือดร้อนอะไร

มีคนถามว่า ทุกวันนี้ ยิ่งเรียนมากยิ่งเห็นแก่ตัวมาก...พ่อครูว่าแทนที่จะเรียนได้ธรรมะ แต่ได้อธรรมมามากกว่า

ถามว่าในหลวงเป็นโพธิสัตว์ เป็นอย่างไร?

ตอบ...โพธิสัตว์นี่พื้นฐานคือใจเห็นแก่ตัวน้อยลง เมื่อไม่เห็นแก่ตัวก็ต้องเห็นแก่ผู้อื่น แต่ฤาษีไม่เห็นแก่ตัวไม่แย่ง แต่ไม่เห็นแก่ใคร โสดาบันคือ โพธิสัตว์ระดับโสดาบัน อันดับต่อก็ไปก็สกิทาคามี และอนาคามี อรหันต์ไปตามลำดับ ตามสัจจะที่เป็นจริง สังคมขาดโพธิสัตว์ไม่ได้ตั้งแต่โสดาบันเป็นต้นไป ซึ่งในหลวงก็อย่างน้อยต้องเขากระแสโสดาปัตติมรรค พ่อครูว่าก็แน่นอน เพราะสิ่งที่ท่านตรัสออกมา คนธรรมดาไม่มีญาณปัญญาคิดและพูดและทำได้ขนาดนี้หรอก ไม่ว่าขาดทุนคือกำไร หรือแบบคนจนก็ตาม

เวลาบันทึก 09 มีนาคม 2563 ( 18:33:42 )

รายละเอียด

570706_รายการวิถีอาริยธรรม โดยพ่อครู และส.เดินดิน เรื่อง จิตว่างอย่างหลายนัย

ส.เดินดินว่า..วันนี้จะนิมนต์ให้พ่อครูอธิบายป้ายธรรมะป้ายหนึ่งที่ทะเลธรรม ที่เป็นที่ถกเถียงกันว่า เขียนผิดหรือไม่นะป้ายนี้ ซึ่งป้ายนี้เขียนเรื่องจิตว่าง ซึ่งท่านพุทธทาสเคยบอกว่า เวลาไปไปชายทะเลก็ลืมตัวตนไปก็เรียกว่าจิตว่าง แต่ของพ่อครูนี่จะให้ชัดเจนว่า ไม่มีตัวกูของกูนี้เป็นอย่างไร ในป้ายนี้เขียนว่า “จิตว่าง คือจิตที่ไม่มีกิเลส” ไม่ใช่ว่าไปอยู่ชายทะเล ก็เลยไม่ได้คิดถึงตัวกูของกู แต่ถามว่ากิเลสมันหายไปไหม ก็ไม่ มันพร้อมจะลุกขึ้นมาบีบคอเราตลอดเวลา แต่ป้ายนี้ อาจทำทำให้งง

สมณะมาขอร้องว่า มันจะผิดไหมนี่ จะให้หากระดาษมาปิดไว้ ซึ่งป้ายนี้มีคำความสองท่อน รู้สึกว่าท่อนบนกับท่อนล่างดูเหมือนไม่สัมพันธ์กัน ท่อนบนเขียนว่า จิตว่าง คือจิตที่ไม่มีกิเลส แต่ท่อนล่างเขียนว่า การทำงานคือไม่ใช่จิตว่าง แต่คือจิตที่มีสมาธิ นี่คือความที่เหมือนว่าประโยคข้างบนกับประโยคข้างล่างไม่สอดรับกัน อ่านแล้วรู้สึกว่าจะเพิ่มรอยหยักในสมองของคนใต้ได้ดี

พ่อครูว่า...เหตุปัจจัยแค่นี้พูดได้หลายปี คือสองประโยคนี้คล้ายกับเขียนว่า 1+1=3 ใครเห็นก็ว่าเฮ้ย ผิดนะนี่ มีอย่างที่ไหน 1+1=3 แต่พุทธนี่เก่ง เพราะว่าพุทธนี่รู้เกินกว่า E=mc2 + A ซึ่ง A คือ Abstract ใครตามหาค่า A ได้ก็จะได้ E ที่มีพลังงานมากขึ้น ฉันเดียวกันกับ  1+1=3 แต่ถ้าเขียนว่า  1+1=2 คนก็จบ เขียนทำไมเสียกระดาษเปล่าๆ  1+1=2 ขนาดดูแลก็ยังรู้เลย ว่า 1+1=2 ก็ไม่เกิดประโยชน์ที่ให้คนสะดุดใจ วิจัย การวิจัยไปหาความจริง จะรู้ว่าอันนี้แหละความหมายของโลกุตระ

จิตว่าง คือจิตที่ไม่มีกิเลส ถูกต้องใช่ไหม? แล้วบรรทัดล่างบอกว่า การทำงาน ไม่ใช่จิตว่าง ก็ดูเหมือนขัดกับข้างบนนะ การทำงานต้องให้จิตว่างสิ แต่ภูมิธรรมเดิมของคนทั่วไป ก็คือจิตว่าง และมีคำที่ว่า แต่จิตเป็นสมาธิ อีก แล้วก็เข้าใจว่า จิตเป็นสมาธิคือต้องไปนั่งหลับตา ก็เลยชักงง ว่าการทำงานนี่ไม่ใช่จิตว่างอีก

ถ้าเข้าใจว่า การทำสมาธิคือไปสงบนิ่งนั่งอยู่คือผู้เข้าใจสมาธิว่าคือ  1+1=2 เพราะปรมัตถสัจจะนั้นเหนือชั้นกว่า แต่เพราะว่าเขียนว่า การทำงานไม่ใช่จิตว่าง ก็เลยดูขัด เพราะว่าการทำงานด้วยจิตไม่ว่างคือจิตไม่เป็นสมาธิ แต่ประโยคหลังมีกำกับว่า การทำงานไม่ใช่จิตว่าง แต่จิตเป็นสมาธิ นี่ก็คือย้อนแย้งอีก ก็ต้องคิดละว่าทำไง การทำงานไม่ใช่จิตว่าง แต่จิตเป็นสมาธิ ดังนั้นประโยคล่างก็ไขความโดยประโยคบน คือจิตว่างคือจิตที่ไม่มีกิเลส

แต่ว่าดังนั้นทั้งประโยคบนและล่าง จิตว่าง คือจิตต้องเป็นสมาธิ และไม่ใช่แบบ   1+1=2 ที่สมาธิคือทำไม่กระดุกกระดิกไม่ทำงาน แต่ทำงานด้วยสมาธิ นี่คือ  1+1=3  แล้ว

ฟังทันกันไหม? ...เงียบแปลว่าไม่ทัน ก็ทวนอีก

เมื่อคุณทำงาน การทำงานจะต้องมีจิตไม่ว่างแน่นอน การทำงานแบบจิตว่างฤาษี ไม่คิด ไม่กระดุกกระดิก แต่กิริยาเคลื่อนไหวก็เคลื่อนไหวไป แต่มีสังขารอย่างอสังขาริกัง คือไม่มีกิเลสนำพาไม่มีกิเลสร่วมด้วย ก็คือจิตว่าง ทำงานก็เคลื่อนไหวไปด้วย

ประโยคหลังบอกว่า การทำงานไม่ใช่จิตว่าง แต่จิตเป็นสมาธิ ดังนั้นสมาธิในประโยคนี้คือทำงานได้ ดังนั้นก็ขัดแย้งกับประโยคบนสิ จิตว่างคือจิตไม่มีกิเลส 

คำว่านิ่งหรือว่างของพระพุทธเจ้าไม่ใช่หยุด กาย วาจา ใจ แต่ว่าหยุดอกุศลหรือกิเลสเท่านั้น ตั้งแต่สักกายะ คือองค์ประชุมของอัตตาตัวตน เมื่อฆ่ากิเลสได้ จิตก็ว่างจากกิเลสก็ทำงานได้ดี ปรุงแต่งได้ดี อย่างอภิสังขาร คือสังขารที่ยิ่งใหญ่ ถ้าไปอยู่กับมาร ก็คือ อภิสังขารมาร คือจิตที่ปรุงเลวร้ายได้อย่างยิ่งใหญ่กว่าสามัญ​แต่ถ้าเป็นอภิสังขารของอาริยะก็คือการสังขารอันเป็นกุศลอย่างยิ่งใหญ่

อาตมาบอกว่า  1+1=3 แล้วมีตัวนามธรรมหรือ Abstract ที่คนมีภูมิธรรมจะจับตัวนี้มาทำงานได้อย่างสำคัญ คนเป็นโลกุตระบุคคลทำงานแล้วไม่ใช่ 1+1=2 แต่เป็น  1+1=3 เพราะทำงานแบบ  1+1=2 คือทำงานแล้วไม่งอกเงย แต่คนทำงานทางโลก  1+1=2 ให้คนอื่น 1 แล้วกูเอาเสีย1 เท่านั้น เอาไว้ให้แก่ตัวเอง ส่วนโลกุตระ  1+1=2 ใครก็รู้ว่าเป็น2 แต่ของโลกุตระพยายามทำให้เป็น  1+1=3 คือมีเหลือให้คนอื่นเผื่อแผ่คนอื่น หรือโลกีย์ก็สามารถทำ  1+1=3 ได้แต่เอาไว้ให้ตัวเองหมด และแถมเอาไปออกดอกผลไปหากินอีก

จิตว่างคือจิตไม่มีกิเลส ส่วนอันที่สองนี้ทำงานไม่ใช่จิตว่าง คือไม่ใช่จิตว่างอย่างคนทั่วไปเข้าใจ เพราะมีคำกำกับว่า แต่จิตเป็นสมาธิ แต่ถ้ามีภูมิแค่ว่าจิตเป็นสมาธิคือไปนั่งหลับตา แต่ถ้าเข้าใจว่าสมาธิคือทำงานได้ เพราะฉะนั้น การทำงานด้วยจิตว่าง คือเขียนหลอกไว้ว่า  1+1=3 เพราะต้องทำงานแบบจิตพุทธ คือทำงานอย่างอสังขาริกังไม่มีตัวชักนำให้ทำอกุศล แต่ทำงานอย่างมรรคองค์ 8 ไม่มีกิเลสปรุงร่วม ได้ปฏิบัติมรรค 7 องค์พร้อมเกิดสัมมาสมาธิ สรุปคือสมาธิ มี 2 แบบ

การทำสมาธิ ทำฌาน พยายามให้จิตไม่มีนิวรณ์เหมือนกัน พวกนั่งหลับตาสมาธิก็เป็นจิตไม่มีนิวรณ์แต่ได้แต่ในภวังค์ แต่ของพุทธนั้นจัดการนิวรณ์ จัดการกิเลสให้ตายไปสนิท แม้ขณะทำกรรมการงานในชีวิตประจำวัน แล้วอ่านรู้จิตว่ามีกิเลสขณะอยู่กับชีวิตประจำวันแล้วกำจัดกิเลส ได้ด้วยปหาน 5

วิขัมภนปหาน ที่เป็นสัญชาติญาณกดข่มกิเลสคนได้ แม้แต่โจรจะไปปล้นคนก็มีมารยาทไว้ก่อนกดข่มไว้ก่อน ได้เวลาเขาถึงเปิด ทุกคนทำเป็นไม่ต้องฝึกแต่ก็ต้องฝึก เมื่อมาปฏิบัติธรรมก็ต้องฝึก ถือว่าจิตว่างชั่วคราว ไม่ให้กิเลสมามีบทบาททำงาน แต่ไม่ได้ลดตัวตน ตัวตนไม่ได้ถูกกำจัด ของพระพุทธเจ้ามีวิปัสสนาวิธี คือเห็นตัวมันแล้วมีมรรคองค์ 8 โพธิปักขิยธรรม 37 หรือไตรสิกขา ก็คืออันเดียวกัน ปฏิบัติแล้วกิเลสลดได้ด้วยพลังทางจิต คือพลังปัญญา ถ้ารวบรวมพลังปัญญาได้เก่งก็เป็นไฟปัญญา คือทำ ฌาน แปลว่าไฟกองใหญ่ ไม่ใช่ไปนั่งหลับตาทำฌาน แต่คือเพ่งรู้เพ่งเผากิเลสด้วยพลังปัญญา คือฌาน แล้วมีประสิทธิภาพ ทำให้แรงงานของกิเลสถูกกำลังของปัญญา ที่มีฤทธิ์เหนือกว่าพลังกิเลส พลังกิเลสก็สลายไปด้วยพลังปัญญา

พลังปัญญาเกิดในขณะมีองค์ 5 คือมีจักขุ(ครบทุกทวาร) ญาณ​ ปัญญา วิชชา แสงสว่าง(อาโลกา) ซึ่งอาโลกาคือแสงสว่างภายนอกจากมหาภูตรูป ทั้งหลายเป็นอุตุนิยาม ไม่ใช่แสงสว่างภายใน

ปัญญา ญาณ วิชชา ต่างกันอย่างไร

วิชชาคือสูตรใหญ่ของพระพุทธเจ้ามี 8 ประการหลักเช่นวิชชา 8

ปัญญาเป็นคำกว้างๆ คนเอาไปใช้สามัญทั่วไปแล้ว

ส่วน ญาณ คนก็บางทีเอาไปใช้แบบฤาษี แต่พระพุทธเจ้าหมายถึงญาณปัญญาแบบต้องรู้ว่าจิตตนเป็นอย่างไร มีกิเลสให้เหรือเอา เช่นตอนทำทานก็รู้จิตตนว่า เอาคืนหรือให้ ถ้าทำทานแล้วขอคืนมามากกว่า

ส.เดินดินว่า...จะคิดอย่างไรถ้าเป็นแบบนี้...เวลาคุยกับพวกเศรษฐีเขาก็ว่าคนนั้นคนนี้ก็มีตำหนิไม่บริบูรณ์สุดท้ายก็ไม่ให้ใครเลย...

พ่อครูว่า...เราก็ต้องรู้ว่าจิตเราเลวแล้วไม่ดีแล้ว แต่ถ้ารู้ว่าเขาเถียงเอาชนะเราก็ไม่ต้องไปเถียงกับคนที่แพ้ไม่เป็น ถึงอย่างไรมันก็ต้องเอาชนะให้ได้ แต่ถ้าเราจะเอาชนะด้วยเหตุผลมันก็กลิ้งกลม ดันทุรัง กูไม่ยอม หรือว่า กูก็คือต้องได้กลับมามากกว่าเก่า อย่างนี้ชัดเจน

ส.เดินดินว่า..บางทีคนก็ทำทานเพื่อจะได้ยิ่งใหญ่ ได้โลกธรม

พ่อครูว่า..ต้องใช้ปัญญาล้างกิเลส แต่ถ้าใช้เฉโก คือฉลาดแบบโกงมีกิเลส ถ้าขณะทำงานแล้วมีเฉโก มีกิเลสร่วมปรุงก็คือเฉโก แต่ถ้าทำงานแล้วทำให้กิเลสลด ก็คือปัญญา ท่านให้เรียนรู้ขณะมีอายตนะ แล้วเจอตัวโกงก็ต้องกำจัดขจัดมัน เมื่อตัวโกงหมด ก็มีแต่ฉลาดปัญญา ฉลาดซื่อ

ญาณ คือตัวเลื่อนฐานะเจริญเป็นฉลาดซื่อตรง ฉลาดลดกิเลส จึงมีญาณสารพัดญาณ เช่น ญาณ 73 เป็นของพระอรหันต์ 6 ญาณ ที่เป็นเสขบุคคล 67 ญาณ มากมาย

คุณจะรู้เองว่าคุณถึงขีด นิจจัง(เที่ยงแท้) ธุวัง (ถาวร) สัสตัง(ยืนนาน) อวิปริณามธัมมัง(ไม่แปรเปลี่ยน) อสังหิรัง(ไม่มีอะไรหักล้างได้) อสังกุปปัง(ไม่กลับกำเริบ) หรือไม่? แต่พระอรหันต์ทุกองค์จะทำเผื่อ ทำให้ตั้งมั่นไว้ ได้ 100 ก็เต็มแล้ว แต่ท่านจะทำ 150 เพื่อให้ตั้งมั่น ไม่ประมาท แต่ถ้าทำเต็มแล้วหยุดก็ประมาท ยิ่งทำได้มากเท่าไหร่ ทำกุศลเพิ่ม ทำอเนญชาภิสังขารให้แน่นอนควบแน่น อัปปนา พยัปปนา เจตโสอภินิโรปาน แน่วแน่ แนบแน่น ปักปั่น ได้ 300 เลย คุณเป็นคนไม่ประมาท ไม่เสียหายอะไรเลย ถ้าทำเผื่อไว้จริง ไม่ล้มเหลวแน่ คุณสมบัติไม่ล้มละลาย แล้วท่านแสดงเกิน เสียหาย อะไรๆก็รวมไว้ที่ความไม่ประมาท ต้องเผื่อพอ อย่างอาตมาบอกพวกเรานี่ ถ้าประเมินแล้วเสี่ยงชนะแค่ 60 เสียงเสีย 40 ก็ไม่เอา ต้องใช้สัปปุริสธรรมที่แท้จริง

ผู้ไม่ต้องการลาภยศสรรเสริญหรืออามิสแล้วจะเสี่่ยงอย่างไร อย่างมาก หากเขาเดือดร้อนมาก ก็เอา 70 ส่วนก็จำเป็นต้องทำ ที่พูดนี้เป็นเรื่องลักษณะจริงของคน ของตนเองที่ทำมาเอง ก็อธิบายสู่ฟัง สรุปแล้วพระอรหันต์ไม่มีใครประมาท เป็นอุปกิเลสข้อที่ 16

ส.เดินดินว่า...ฟังที่พ่อครูอธิบายเห็นว่าพวกเราที่ไม่เข้าใจอย่างพ่อครูคือพวกเราไปติดภาษาไม่ทำความเข้าใจสภาวะ ประโยคบนเข้าใจเหมือนกันว่า จิตว่างคือจิตไม่มีกิเลส ส่วนประโยคล่าง การทำงานไม่ใช่จิตว่าง ก็คือล้างตัวติดยึดที่เข้าใจว่าจิตว่างคือว่างเฉยๆเด๋อๆ และประโยคหลังสุดที่บอกว่า แต่คือจิตเป็นสมาธิ

พ่อครูว่า...การทำงานไม่ใช่จิตว่าง...แต่จิตมีสมาธิ อาตมาก็ย้อนว่าจิตมีสมาธิคือจิตไม่มีกิเลส เพราะฉะนั้นการทำงานไม่ใช่จิตว่าง ก็คือจิตไม่มีกิเลส ตกลงมีพวกอยู่ 3 อย่าง การทำงานไม่ใช่จิตว่าง เป็นเสียงส่วนน้อย เพราะมีจิตว่างคือจิตไม่มีกิเลส และจิตเป็นสมาธิ และจิตไม่มีกิเลส เพราะฉะนั้นการทำงานด้วยจิตว่างก็มีในคนที่ไม่มีกิเลส ทำได้

อาตมาเคยพูดนะ คนที่จิตว่าง คือคนที่ไม่อยู่่ว่าง แต่คนอยู่ว่าง คือคนที่จิตไม่ว่าง

ส.เดินดินว่า...คนจิตว่างนี่อายุยืนไหมครับ?

พ่อครูว่า...คนที่จิตว่างอายุยืนกว่าคนจิตว่าง เพราะคนจิตไม่ว่างคิดมาก กินพลังงาน คุณทุกข์เพราะดึงดันให้สมทุกข์ก็กินพลังงาน แต่ถ้าคุณเป็นคนไม่สุขไม่ทุกข์ก็ไม่ต้องกินพลังงานมีพลังงานเหลืออย่างน้อยมาเลี้ยงขันธ์

ส.เดินดินว่า เวลาเชียร์บอล แล้วทีมที่ตนเชียร์ชนะได้ก็ดีใจเหมือนมีชีวิตชีวาขึ้นมานิดหนึ่ง

พ่อครูว่า..ดูคนที่จวนจะตายก็มีพลังขึ้นมาแวบหนึ่ง ก็คือจิตคนกลัวตายดิ้นให้ยินดีพอใจมานิดหนึ่ง แล้วเป็นพลังงานสุดท้ายแล้วมันได้ชั่วนิดหนึ่งเป็นของหลอกเป็นเท็จยิ่ง

ส.เดินดินว่า...อย่างพวกเรากองทัพธรรมไปประท้วงก็อยู่ได้นาน

พ่อครูว่า...เราอยู่ไปห้าร้อยวันได้เลย แต่คนทั่วไปก็ว่าความอดทนมีขีดจำกัด แต่ของพวกเรานี่ไม่ได้กดข่ม มีปัญญา เราไปแสดงบทบาทความสุจริตไปต่อสู้ฉีกหน้าความโกงให้เขาหยุดแต่เขาก็รุกคืบรุกศอกรุกวา แม้แต่พวกไอ้โมงป็อบคอร์นหรือศาลมาช่วย ประชาชนลุกมาร่วมก็มีให้เห็นเป็นจริงว่ามีการชนะรายทางมีผลได้ พวกเราจึงไม่มีการท้อถอย ไม่มีการล้า หรืออยากเลิกเพราะเห็นผลได้เหมือนคนขุดเพชร ขุดเจอเพชรก็ยิ่งยินดีขุดอีกเรื่อยๆ แต่ถ้าขุดไปไม่เจอเพชรก็ถดถอยท้อแท้ได้ หมดแรงได้

ส.เดินดินว่า...เมื่อวานได้พูดคุยกับพวกเราที่ต้องรับภาระดูแลเด็กมีปัญหาเป็นร้อยๆคน แล้วเขาก็เป็นมะเร็งระยะสุดท้ายด้วย ข่าวคราวบอกว่าเขาใกล้จะไปแล้ว แต่ว่าเมื่อวานเขามาที่ทะเลธรรม เขาบอกว่าเขายังมีเด็กอีกเป็นร้อยคนเลยที่ต้องช่วยเลยฮึดขึ้นมาอีก

พ่อครูว่า..มันมีตัวให้เกิดเอ็นดอร์ฟีน ก็ต่อให้อยู่ได้ บางที่ถ้ามากๆก็หายจากโรคได้เลย เหมือนพวกเราโยมปราณี เป็นมะเร็งปอด หมอบอกว่าอีกหกเดือนตาย โยมปราณีก็ว่าหมดกำหนดอายุแล้ว ก็ไม่รักษาคีโม แกก็มาทำใจแบบเบิกบาน ขยันทำงานตามแรง เมื่อยก็พักไม่เมื่อยก็เพียร แต่ตอนนี้อยู่มา 12 ปีแล้ว แกท้ิงยาหมดเลย มากินอาหารธรรมชาติแล้วแก่ยังเชื่ออยู่ว่าแกหายเพราะดื่มปัสสาวะ

ส.เดินดินว่า...เขามีปีติที่ได้มาช่วยชมร. ได้มาช่วยชีวิตสัตว์ ได้มาช่วยโพธิสัตว์

พ่อครูว่า...จิตมีแต่เอ็นดอร์ฟีนไม่มีอดรีนาลีนก็จะอยู่ได้ยาว และมีอิทธิบาทด้วยช่วยสร้างสรร แต่ไม่ขยันเกิน แต่อยู่ในภาวะที่เจริญ ต่อเรื่องอารมณ์ ตกลงจิตว่างคือจิตที่ไม่่มีกิเลส มีสมาธิแบบไม่มีกิเลส แล้วทำงานได้ด้วย ไม่ใช่จิตว่างแบบของคุณ แต่ของเราคือจิตมีสมาธิแบบพุทธ ไม่ใช่สมาธินั่งหลับตาหลับดับปี๋ แต่เราทำงานได้ด้วยจิตที่อภิสังขาร ไม่มีกิเลสปรุงร่วมด้วย ป้ายนี้เขียนให้ได้คิด

มาสู่ส่ิงที่ยังค้างอยู่คือ เรื่อง อิทธิบาท ข้อสำคัญอยู่ที่วิมังสา คือได้ประโยชน์เนื้อแท้คุณค่า ถ้าเราไม่เข้าใจเป้าหมายเนื้อแท้ แต่มีฉันทะ วิริยะ จิตตะ แต่ไม่เข้าใจเนื้อแท้หรือแก่นก็พังเลย ถ้าไม่เข้าใจเนื้อแท้ตัวหลักก็ทำผิดเพี้ยนบรรลัยมาก ต้องมีสัมมาทิฏฐิให้ตรง วิจัยวิจารให้ตรง  ซึ่งใน 8 อ.จิตก็รวมที่อิทธิบาทและอารมณ์ ส่วนกายก็รวมที่ อาการ อากาศ ออกกำลังกาย เอนกาย เอาพิษออก อาชีพ ก็เป็นเรื่องนอก ทำให้พอดี

เช่นการกิน ทุกวันนี้คนกินมากแล้วปรุงแต่งเอาส่ิงเป็นพิษใส่ตัว อย่างทูตมาเมืองไทยมาแล้วติดกินพริก แต่ไปเมืองนอกแล้วปลูกพริกไม่ได้เมียก็ต้องหาตู้กระจกมาปลูกพริก เพื่อให้ผัวได้กินพริกเพราะติดการกินพริกแล้ว

อารมณ์หลอกอารมณ์เท็จ คืออารมณ์อร่อยมันเป็นเท็จ ที่บำเรอบำรุงอัสสาทะ ไม่ว่าจะเพลิดเพลินพอใจ บำเรอกิเลสแล้วก็เบียดเบียนคนอื่น อยากได้หรูหราใหญ่โตอ้วน พระพุทธเจ้าจึงสอนให้มามักน้อยไม่มักมากมักใหญ่โตอ้วน พระพุทธเจ้าสอนว่าธรรมะใดเป็นไปเพื่อความมักมากมักใหญ่โต ธรรมะนั้นไม่ใช่ธรรมของพุทธ อย่างสำนักธรรมกาย หาวิธีการที่จะดูดเข้ามามากเอาให้มาก เก่งอย่างทุนนิยม เก่งอย่างทำลายศาสนา ทำทานก็ดราม่า เดินธุดงค์ก็ดราม่า บิณฑบาตก็ดราม่า พาคนมาบวชก็ดราม่า ตกแต่งยิ่งกว่าลิเกละคร แต่ตอนเช้าสมณะเราก็เหยียบดอกสร้อยระย้า แต่นี่เป็นธรรมชาติ เป็น Nature ไม่ใช่ Drama แต่ว่าคนที่เขาเอาดอกไม้มาปูบนพรมแล้วให้พระเดินเดินออกนอกพรมก็ไม่ได้ มักมากมักใหญ่มักโต ทำลายศาสนาพุทธได้มากมาย ศาสนาพุทธจะพังก็เพราะเขา อาตมาพูดให้หยุดให้ได้คิดนะ ถ้าทำต่อไปก็ตกนรกใหญ่มากขึ้นอีก แล้วใช้เวลาทุนรอนแรงงานมากมายด้วยใช่เหตุเพื่อโชว์ดราม่า เป็นการแสดงออกตกแต่งอวดอ้างอย่างแท้จริง อาตมาไม่ได้ลงโทษเขาหรอก เขาทำตัวเขาเอง อาตมาพูดนี่เพราะสงสารเมตตาเขาไม่ได้  ริสยาแม้นิดหนึ่งก็ไม่มี 

การหลงเพลิดเพลินเสพรสอร่อย เป็นกามราคะ คือได้เสพอารมณ์เสพรส แต่ความโลภคือได้มาเป็นของตน แล้วอารมณ์นี่ได้เสพแวบเดียวมันก็หายไปแต่คุณจำไว้แล้วดึงสัญญามารับรู้เสพอารมณ์ แต่คุณจะเอาอารมณ์ไว้ไม่นานหรอก เดี๋ยวมันก็เปลี่ยนไม่เที่ยง จะเอาไว้นานอย่างไรถ้าเป็นวัตถุก็เอาไว้ได้แค่ตายไป คุณตายจากวัตถุแล้วก็ไม่ได้เอาวัตถุ แต่ว่ากิเลสนั้นคุณเอาไปติดตัวไป อย่างกาแฟนี่เพื่อนชวนให้ดื่ม ทั้งที่คุณไม่ได้ตั้งใจมาดื่มเลย แต่คุณก็ดื่มแล้วจิตก็เสพรสนั้นคิดว่ากำไรอีก แต่ว่าเอาความติดในรสนั้นก็ติดอัตภาพคุณไปนานเท่านาน สุขตอนได้สัมผัสนั้นแวบเดียวแต่ว่าเรื่องกิเลสหรือทุกข์อาริยสัจนั้นติดตัวคุณไปอีกนานเท่านาน ตอนตายไปแล้วก็ไม่มีทวารนอกมาเสพรับรส มีแต่ดินรนในภพ ก็ดิ้นไปกับสัญญาปรุงแต่งตามสมมุติบ้าๆบอๆของคุณ ซึ่งมันไม่เป็นจริงนี่จึงชื่อว่านรกแล้วดิ้นไปกับสิ่งไม่เป็นจริง ตอนตายแล้วไม่รู้ตัวหรอก ดิ้นจริงๆ คุณไม่ได้เสพคุณก็ตกนรกนาน แต่ได้เสพจริงๆอร่อยแล้วเดี๋ยวเดียวคุณก็หยุดแล้ว แต่เมื่อตายแล้วไม่ได้เสพยิ่งนาน ตอนไม่ตายลืมตาอยู่ ดิ้นอยากได้อย่างหนึ่งไม่ได้ก็เปลี่ยนไปเอาอันอื่น อิริยาบทข้างนอกของคุณทั้งหมดกลบเกลื่อนไม่ให้คุณทุกข์ตลอดเวลาเลย อย่างดีคุณก็พักยก อทุกขมสุข ถ้าคุณไม่พักยกคุณจะจ่ายพลังงานมากที่สุดเลยร่างกายคุณเสีย ย่ิงไปเสพสุขดีใจได้ก็สปาร์ค หรือเสียใจมากก็สปาร์คก็เสียพลังงาน สรุปคือเสียพลังงานจากอวิชชาเยอะมาก แต่ถ้าฆ่ากิเลสตายแล้วก็ไม่ดิ้น มีพลังงานเหลือ จัดสรรประโยชน์ คุณไม่โง่ไปดิ้นเอาตามกิเลส ก็มีพลังงานไปช่วยเหลือสังคม ทำให้ร่างกายแข็งแรงด้วย ไม่จ่ายพลังงานฟรีๆ

พระพุทธเจ้าว่าสิ่งที่ยากคือล้างอุปาทานจากสัญญา สิ่งที่อนาคามีต้องล้างคือ รูปราคะ อรูปราคะ ต้องล้างให้ละเอียดเนียน พระพุทธเจ้าตรัสว่าเรื่องสัญญานี่ล้างนานยาก คือสัญญูปาทานักขันโท ถ้าล้างอุปาทานในสัญญาได้ ทำลายความน่ามีน่าได้น่าเป็นให้หมด ก็ไม่มีอุปาทานในสัญญาให้ออกมาทำงานเป็นความอยากได้อยากมีอยากเป็นจนหมดความน่ามี น่าได้ น่าเป็นทั้งหมด  จิตก็สงบ แต่ไม่ใช่สงบนิ่งไม่กระดุกระดิก ยกตัวอย่างเช่น หลวงพ่อเกษม ก็มากไปไม่พอดี กลายเป็นเท่ากับก้อนดินก้อนหิน แต่ดินหินไม่เรียกร้องกินอาหารแต่คนนี่ต้องกิน ไม่หากินเองด้วย ใครไม่มาให้ก็ไม่กินด้วย คนก็ยิ่งคิดว่าท่านหมดความอยาก ก็เลยต้องไปให้ท่าน เป็นคนน่าเคารพขนาดนี้จะให้ตายได้อย่างไร อย่างหลวงพ่อโพธิรักษ์ดูสงบ แต่ว่าหลวงพ่อเกษมดูสงบ คนก็เลยไม่นับถือหลวงพ่อโพธิรักษ์

ส.เดินดินว่า..พ่อท่านเหมือนไดนาโม หลวงพ่อเกษมเหมือนตู้เย็น

พ่อท่านว่าไ่ม่ใช่ อาตมาเหมือนลูกข่างที่หมุนเร็วแต่นิ่ง เหมือนกับกับไดนาโม หมุนเร็วคล่องตัวอย่างไวเลยไม่มีอะไรสะดุด ไม่มีร้อนด้วย ยิ่งวิ่งไกลวิ่งเร็วยิ่งเย็นยิ่งนิ่ง เราไม่เสียพลังงานไปกับอารมณ์สุขทุกข์ที่บำเรอกิเลส พลังงานเราก็เหลือ และธรรมชาติร่างกายเราซ่อมสร้างร่ายกายได้เก่งกว่าหมอทุกคน สรุปคือรักษาอารมณ์ให้ร่างกายมีพลังงานซ่อมสร้างตัวเองให้เต็มที่จะอายุยืน เชื่อพระพุทธเจ้าทำจิตให้ปราศจากอารมณ์ละอองกิเลสแล้วคุณจะอายุยืนเพราะธรรมชาติซ่อมสร้างตัวเองได้เก่งกว่าหมอทุกคนในมหาจักรวาล

อย่างโยมปราณี อยู่กับมิตรชาวอโศกเกิดเอ็นดอร์ฟีน แต่อยู่กับลูกหลานที่บ้านก็ไม่เกิดเอ็นดอร์ฟีน แกก็เลยมาอยู่กับพวกเรา แกทำจิตให้ผ่องใสไม่เศร้าหมอง เหตุดีผลก็คือได้อายุยืน แกเข้าใจแล้วก็ทำได้ด้วยจึงเกิดผล อย่างพวกเรานี่เข้าใจนะ 8อ. แต่ว่าทำไม่ได้ อาหารนี่ไม่ควรกินแต่อร่อยก็เลยหยุดไม่ได้ ออกกำลังกายนี่ดีนะ แต่ไม่ออก เป็นต้น...

ก็คงพอเข้าใจคำว่าอารมณ์ได้ดีขึ้นว่าจะต่ออายุได้อย่างไร ช่วยให้ร่างกายอายุยืน อาตมาจึงเป็นตัวหนูตะเพราที่เขาจะช่วยดูแล 8อ.ให้แล้วให้อายุยืนยาว เป็นโครงการขยายอายุขัย

เรื่องอาชีพ ตอนนี้อาชีพสื่อสารต้องทำสำคัญ เราไม่ทำก็ช่วยคนไม่ทัน การเมืองนี่เราไม่ทำการเมืองด้วยอามิส เราไม่โกงกิน ไม่มีอคติ ประชาชนก็ได้รับเต็มๆ เมื่อเราทำการเมืองแล้วประชาชนได้รับเต็มๆแปลว่าประชาธิปไตยคือกระจายอำนาจให้ประชาชน อำนาจคือเมื่อประชาชนมีความรู้สามารถช่วยตนเองได้ ช่วยตนเองไม่ได้เราก็เผื่อแผ่พวกเขา เพราะเขาโดนเอาเปรียบ และก็ช่วยปราบพวกโกงพวกเอาเปรียบด้วย ปราบด้วยปัญญาให้เขาสำนึกแก้ตัวเอง เป็นการปราบที่สงบเรียบร้อยสันติอหิงสาสมบูรณ์แบบ ต้องประมาณตนว่าเราจะทำกับเขาได้โอกาสนี้งานนี้ไหวไหม ทำด้วยสัปปุริสธรรม 7 มหาปเทส 4 ทำให้จริงจะเจริญท่าเดียว ศึกษาความรู้พระพุทธเจ้าให้ได้เป็นอรหันต์เร็วๆจะได้มาช่วยเหลือประเทศชาติ

ศาสนาพระพุทธเจ้านั้นความรู้ของท่านรู้หมดทุกศาสตร์ พระพุทธเจ้าจบหมด 18 วิชา แต่ไม่ทำงาน 18 วิชามาเอาวิชชาพุทธศาสตร์วิชชาเดียวครอบคลุมทุกอย่าง

ส.เดินดินว่า...เรามีการเอาพิษออกได้หลายทาง อยากจะบอกพวกเราให้หาเครื่องมือเอาอารมณ์ชอบหรือชังดูดหรือผลักออกไปก็จะดี อย่างพวกเราหลายคนอยู่วัดป่วย แต่อยู่ที่ชุมนุมหายป่วย

พ่อครูว่า...เป็นสัญญาย นิจจานิ มันกำหนดหมายว่าอันนี้น่าดีน่าได้น่าเป็น ก็เลยหายป่วยเลย จิตวิญญาณมีพลัง อีกอย่างคืองานที่เราไม่ชอบก็เป็น ไซโคซิสPsychosis เป็นโรคจิตอย่างหนึ่ง

ส.เดินดินว่า...สวรรค์นี่แป๊บเดียว แวบเดียวแต่หลังผัสสะนั้นลื่นสไลด์ไปหานรกลึกเรื่อยๆ ยิ่งสัญญากำหนดไว้มากเท่าไหรก็ยิ่งลงนรกลึกเท่านั้น หลายขุมเลย วันนี้คือสวรรค์แป๊บเดียวแต่นรกลึกมากมายและหลายขุมด้วย กลับจากที่นี่ไปเราจะแสวงหาสวรรค์หรือนรกกัน...

เวลาบันทึก 09 มีนาคม 2563 ( 18:35:17 )

รายละเอียด

570706_รายการวิถีอาริยธรรม โดยพ่อครู และส.เดินดิน เรื่อง จิตว่างอย่างหลายนัย

ส.เดินดินว่า..วันนี้จะนิมนต์ให้พ่อครูอธิบายป้ายธรรมะป้ายหนึ่งที่ทะเลธรรม ที่เป็นที่ถกเถียงกันว่า เขียนผิดหรือไม่นะป้ายนี้ ซึ่งป้ายนี้เขียนเรื่องจิตว่าง ซึ่งท่านพุทธทาสเคยบอกว่า เวลาไปไปชายทะเลก็ลืมตัวตนไปก็เรียกว่าจิตว่าง แต่ของพ่อครูนี่จะให้ชัดเจนว่า ไม่มีตัวกูของกูนี้เป็นอย่างไร ในป้ายนี้เขียนว่า “จิตว่าง คือจิตที่ไม่มีกิเลส” ไม่ใช่ว่าไปอยู่ชายทะเล ก็เลยไม่ได้คิดถึงตัวกูของกู แต่ถามว่ากิเลสมันหายไปไหม ก็ไม่ มันพร้อมจะลุกขึ้นมาบีบคอเราตลอดเวลา แต่ป้ายนี้ อาจทำทำให้งง

สมณะมาขอร้องว่า มันจะผิดไหมนี่ จะให้หากระดาษมาปิดไว้ ซึ่งป้ายนี้มีคำความสองท่อน รู้สึกว่าท่อนบนกับท่อนล่างดูเหมือนไม่สัมพันธ์กัน ท่อนบนเขียนว่า จิตว่าง คือจิตที่ไม่มีกิเลส แต่ท่อนล่างเขียนว่า การทำงานคือไม่ใช่จิตว่าง แต่คือจิตที่มีสมาธิ นี่คือความที่เหมือนว่าประโยคข้างบนกับประโยคข้างล่างไม่สอดรับกัน อ่านแล้วรู้สึกว่าจะเพิ่มรอยหยักในสมองของคนใต้ได้ดี

พ่อครูว่า...เหตุปัจจัยแค่นี้พูดได้หลายปี คือสองประโยคนี้คล้ายกับเขียนว่า 1+1=3 ใครเห็นก็ว่าเฮ้ย ผิดนะนี่ มีอย่างที่ไหน 1+1=3 แต่พุทธนี่เก่ง เพราะว่าพุทธนี่รู้เกินกว่า E=mc2 + A ซึ่ง A คือ Abstract ใครตามหาค่า A ได้ก็จะได้ E ที่มีพลังงานมากขึ้น ฉันเดียวกันกับ  1+1=3 แต่ถ้าเขียนว่า  1+1=2 คนก็จบ เขียนทำไมเสียกระดาษเปล่าๆ  1+1=2 ขนาดดูแลก็ยังรู้เลย ว่า 1+1=2 ก็ไม่เกิดประโยชน์ที่ให้คนสะดุดใจ วิจัย การวิจัยไปหาความจริง จะรู้ว่าอันนี้แหละความหมายของโลกุตระ

จิตว่าง คือจิตที่ไม่มีกิเลส ถูกต้องใช่ไหม? แล้วบรรทัดล่างบอกว่า การทำงาน ไม่ใช่จิตว่าง ก็ดูเหมือนขัดกับข้างบนนะ การทำงานต้องให้จิตว่างสิ แต่ภูมิธรรมเดิมของคนทั่วไป ก็คือจิตว่าง และมีคำที่ว่า แต่จิตเป็นสมาธิ อีก แล้วก็เข้าใจว่า จิตเป็นสมาธิคือต้องไปนั่งหลับตา ก็เลยชักงง ว่าการทำงานนี่ไม่ใช่จิตว่างอีก

ถ้าเข้าใจว่า การทำสมาธิคือไปสงบนิ่งนั่งอยู่คือผู้เข้าใจสมาธิว่าคือ  1+1=2 เพราะปรมัตถสัจจะนั้นเหนือชั้นกว่า แต่เพราะว่าเขียนว่า การทำงานไม่ใช่จิตว่าง ก็เลยดูขัด เพราะว่าการทำงานด้วยจิตไม่ว่างคือจิตไม่เป็นสมาธิ แต่ประโยคหลังมีกำกับว่า การทำงานไม่ใช่จิตว่าง แต่จิตเป็นสมาธิ นี่ก็คือย้อนแย้งอีก ก็ต้องคิดละว่าทำไง การทำงานไม่ใช่จิตว่าง แต่จิตเป็นสมาธิ ดังนั้นประโยคล่างก็ไขความโดยประโยคบน คือจิตว่างคือจิตที่ไม่มีกิเลส

แต่ว่าดังนั้นทั้งประโยคบนและล่าง จิตว่าง คือจิตต้องเป็นสมาธิ และไม่ใช่แบบ   1+1=2 ที่สมาธิคือทำไม่กระดุกกระดิกไม่ทำงาน แต่ทำงานด้วยสมาธิ นี่คือ  1+1=3  แล้ว

ฟังทันกันไหม? ...เงียบแปลว่าไม่ทัน ก็ทวนอีก

เมื่อคุณทำงาน การทำงานจะต้องมีจิตไม่ว่างแน่นอน การทำงานแบบจิตว่างฤาษี ไม่คิด ไม่กระดุกกระดิก แต่กิริยาเคลื่อนไหวก็เคลื่อนไหวไป แต่มีสังขารอย่างอสังขาริกัง คือไม่มีกิเลสนำพาไม่มีกิเลสร่วมด้วย ก็คือจิตว่าง ทำงานก็เคลื่อนไหวไปด้วย

ประโยคหลังบอกว่า การทำงานไม่ใช่จิตว่าง แต่จิตเป็นสมาธิ ดังนั้นสมาธิในประโยคนี้คือทำงานได้ ดังนั้นก็ขัดแย้งกับประโยคบนสิ จิตว่างคือจิตไม่มีกิเลส 

คำว่านิ่งหรือว่างของพระพุทธเจ้าไม่ใช่หยุด กาย วาจา ใจ แต่ว่าหยุดอกุศลหรือกิเลสเท่านั้น ตั้งแต่สักกายะ คือองค์ประชุมของอัตตาตัวตน เมื่อฆ่ากิเลสได้ จิตก็ว่างจากกิเลสก็ทำงานได้ดี ปรุงแต่งได้ดี อย่างอภิสังขาร คือสังขารที่ยิ่งใหญ่ ถ้าไปอยู่กับมาร ก็คือ อภิสังขารมาร คือจิตที่ปรุงเลวร้ายได้อย่างยิ่งใหญ่กว่าสามัญ​แต่ถ้าเป็นอภิสังขารของอาริยะก็คือการสังขารอันเป็นกุศลอย่างยิ่งใหญ่

อาตมาบอกว่า  1+1=3 แล้วมีตัวนามธรรมหรือ Abstract ที่คนมีภูมิธรรมจะจับตัวนี้มาทำงานได้อย่างสำคัญ คนเป็นโลกุตระบุคคลทำงานแล้วไม่ใช่ 1+1=2 แต่เป็น  1+1=3 เพราะทำงานแบบ  1+1=2 คือทำงานแล้วไม่งอกเงย แต่คนทำงานทางโลก  1+1=2 ให้คนอื่น 1 แล้วกูเอาเสีย1 เท่านั้น เอาไว้ให้แก่ตัวเอง ส่วนโลกุตระ  1+1=2 ใครก็รู้ว่าเป็น2 แต่ของโลกุตระพยายามทำให้เป็น  1+1=3 คือมีเหลือให้คนอื่นเผื่อแผ่คนอื่น หรือโลกีย์ก็สามารถทำ  1+1=3 ได้แต่เอาไว้ให้ตัวเองหมด และแถมเอาไปออกดอกผลไปหากินอีก

จิตว่างคือจิตไม่มีกิเลส ส่วนอันที่สองนี้ทำงานไม่ใช่จิตว่าง คือไม่ใช่จิตว่างอย่างคนทั่วไปเข้าใจ เพราะมีคำกำกับว่า แต่จิตเป็นสมาธิ แต่ถ้ามีภูมิแค่ว่าจิตเป็นสมาธิคือไปนั่งหลับตา แต่ถ้าเข้าใจว่าสมาธิคือทำงานได้ เพราะฉะนั้น การทำงานด้วยจิตว่าง คือเขียนหลอกไว้ว่า  1+1=3 เพราะต้องทำงานแบบจิตพุทธ คือทำงานอย่างอสังขาริกังไม่มีตัวชักนำให้ทำอกุศล แต่ทำงานอย่างมรรคองค์ 8 ไม่มีกิเลสปรุงร่วม ได้ปฏิบัติมรรค 7 องค์พร้อมเกิดสัมมาสมาธิ สรุปคือสมาธิ มี 2 แบบ

การทำสมาธิ ทำฌาน พยายามให้จิตไม่มีนิวรณ์เหมือนกัน พวกนั่งหลับตาสมาธิก็เป็นจิตไม่มีนิวรณ์แต่ได้แต่ในภวังค์ แต่ของพุทธนั้นจัดการนิวรณ์ จัดการกิเลสให้ตายไปสนิท แม้ขณะทำกรรมการงานในชีวิตประจำวัน แล้วอ่านรู้จิตว่ามีกิเลสขณะอยู่กับชีวิตประจำวันแล้วกำจัดกิเลส ได้ด้วยปหาน 5

วิขัมภนปหาน ที่เป็นสัญชาติญาณกดข่มกิเลสคนได้ แม้แต่โจรจะไปปล้นคนก็มีมารยาทไว้ก่อนกดข่มไว้ก่อน ได้เวลาเขาถึงเปิด ทุกคนทำเป็นไม่ต้องฝึกแต่ก็ต้องฝึก เมื่อมาปฏิบัติธรรมก็ต้องฝึก ถือว่าจิตว่างชั่วคราว ไม่ให้กิเลสมามีบทบาททำงาน แต่ไม่ได้ลดตัวตน ตัวตนไม่ได้ถูกกำจัด ของพระพุทธเจ้ามีวิปัสสนาวิธี คือเห็นตัวมันแล้วมีมรรคองค์ 8 โพธิปักขิยธรรม 37 หรือไตรสิกขา ก็คืออันเดียวกัน ปฏิบัติแล้วกิเลสลดได้ด้วยพลังทางจิต คือพลังปัญญา ถ้ารวบรวมพลังปัญญาได้เก่งก็เป็นไฟปัญญา คือทำ ฌาน แปลว่าไฟกองใหญ่ ไม่ใช่ไปนั่งหลับตาทำฌาน แต่คือเพ่งรู้เพ่งเผากิเลสด้วยพลังปัญญา คือฌาน แล้วมีประสิทธิภาพ ทำให้แรงงานของกิเลสถูกกำลังของปัญญา ที่มีฤทธิ์เหนือกว่าพลังกิเลส พลังกิเลสก็สลายไปด้วยพลังปัญญา

พลังปัญญาเกิดในขณะมีองค์ 5 คือมีจักขุ(ครบทุกทวาร) ญาณ​ ปัญญา วิชชา แสงสว่าง(อาโลกา) ซึ่งอาโลกาคือแสงสว่างภายนอกจากมหาภูตรูป ทั้งหลายเป็นอุตุนิยาม ไม่ใช่แสงสว่างภายใน

ปัญญา ญาณ วิชชา ต่างกันอย่างไร

วิชชาคือสูตรใหญ่ของพระพุทธเจ้ามี 8 ประการหลักเช่นวิชชา 8

ปัญญาเป็นคำกว้างๆ คนเอาไปใช้สามัญทั่วไปแล้ว

ส่วน ญาณ คนก็บางทีเอาไปใช้แบบฤาษี แต่พระพุทธเจ้าหมายถึงญาณปัญญาแบบต้องรู้ว่าจิตตนเป็นอย่างไร มีกิเลสให้เหรือเอา เช่นตอนทำทานก็รู้จิตตนว่า เอาคืนหรือให้ ถ้าทำทานแล้วขอคืนมามากกว่า

ส.เดินดินว่า...จะคิดอย่างไรถ้าเป็นแบบนี้...เวลาคุยกับพวกเศรษฐีเขาก็ว่าคนนั้นคนนี้ก็มีตำหนิไม่บริบูรณ์สุดท้ายก็ไม่ให้ใครเลย...

พ่อครูว่า...เราก็ต้องรู้ว่าจิตเราเลวแล้วไม่ดีแล้ว แต่ถ้ารู้ว่าเขาเถียงเอาชนะเราก็ไม่ต้องไปเถียงกับคนที่แพ้ไม่เป็น ถึงอย่างไรมันก็ต้องเอาชนะให้ได้ แต่ถ้าเราจะเอาชนะด้วยเหตุผลมันก็กลิ้งกลม ดันทุรัง กูไม่ยอม หรือว่า กูก็คือต้องได้กลับมามากกว่าเก่า อย่างนี้ชัดเจน

ส.เดินดินว่า..บางทีคนก็ทำทานเพื่อจะได้ยิ่งใหญ่ ได้โลกธรม

พ่อครูว่า..ต้องใช้ปัญญาล้างกิเลส แต่ถ้าใช้เฉโก คือฉลาดแบบโกงมีกิเลส ถ้าขณะทำงานแล้วมีเฉโก มีกิเลสร่วมปรุงก็คือเฉโก แต่ถ้าทำงานแล้วทำให้กิเลสลด ก็คือปัญญา ท่านให้เรียนรู้ขณะมีอายตนะ แล้วเจอตัวโกงก็ต้องกำจัดขจัดมัน เมื่อตัวโกงหมด ก็มีแต่ฉลาดปัญญา ฉลาดซื่อ

ญาณ คือตัวเลื่อนฐานะเจริญเป็นฉลาดซื่อตรง ฉลาดลดกิเลส จึงมีญาณสารพัดญาณ เช่น ญาณ 73 เป็นของพระอรหันต์ 6 ญาณ ที่เป็นเสขบุคคล 67 ญาณ มากมาย

คุณจะรู้เองว่าคุณถึงขีด นิจจัง(เที่ยงแท้) ธุวัง (ถาวร) สัสตัง(ยืนนาน) อวิปริณามธัมมัง(ไม่แปรเปลี่ยน) อสังหิรัง(ไม่มีอะไรหักล้างได้) อสังกุปปัง(ไม่กลับกำเริบ) หรือไม่? แต่พระอรหันต์ทุกองค์จะทำเผื่อ ทำให้ตั้งมั่นไว้ ได้ 100 ก็เต็มแล้ว แต่ท่านจะทำ 150 เพื่อให้ตั้งมั่น ไม่ประมาท แต่ถ้าทำเต็มแล้วหยุดก็ประมาท ยิ่งทำได้มากเท่าไหร่ ทำกุศลเพิ่ม ทำอเนญชาภิสังขารให้แน่นอนควบแน่น อัปปนา พยัปปนา เจตโสอภินิโรปาน แน่วแน่ แนบแน่น ปักปั่น ได้ 300 เลย คุณเป็นคนไม่ประมาท ไม่เสียหายอะไรเลย ถ้าทำเผื่อไว้จริง ไม่ล้มเหลวแน่ คุณสมบัติไม่ล้มละลาย แล้วท่านแสดงเกิน เสียหาย อะไรๆก็รวมไว้ที่ความไม่ประมาท ต้องเผื่อพอ อย่างอาตมาบอกพวกเรานี่ ถ้าประเมินแล้วเสี่ยงชนะแค่ 60 เสียงเสีย 40 ก็ไม่เอา ต้องใช้สัปปุริสธรรมที่แท้จริง

ผู้ไม่ต้องการลาภยศสรรเสริญหรืออามิสแล้วจะเสี่่ยงอย่างไร อย่างมาก หากเขาเดือดร้อนมาก ก็เอา 70 ส่วนก็จำเป็นต้องทำ ที่พูดนี้เป็นเรื่องลักษณะจริงของคน ของตนเองที่ทำมาเอง ก็อธิบายสู่ฟัง สรุปแล้วพระอรหันต์ไม่มีใครประมาท เป็นอุปกิเลสข้อที่ 16

ส.เดินดินว่า...ฟังที่พ่อครูอธิบายเห็นว่าพวกเราที่ไม่เข้าใจอย่างพ่อครูคือพวกเราไปติดภาษาไม่ทำความเข้าใจสภาวะ ประโยคบนเข้าใจเหมือนกันว่า จิตว่างคือจิตไม่มีกิเลส ส่วนประโยคล่าง การทำงานไม่ใช่จิตว่าง ก็คือล้างตัวติดยึดที่เข้าใจว่าจิตว่างคือว่างเฉยๆเด๋อๆ และประโยคหลังสุดที่บอกว่า แต่คือจิตเป็นสมาธิ

พ่อครูว่า...การทำงานไม่ใช่จิตว่าง...แต่จิตมีสมาธิ อาตมาก็ย้อนว่าจิตมีสมาธิคือจิตไม่มีกิเลส เพราะฉะนั้นการทำงานไม่ใช่จิตว่าง ก็คือจิตไม่มีกิเลส ตกลงมีพวกอยู่ 3 อย่าง การทำงานไม่ใช่จิตว่าง เป็นเสียงส่วนน้อย เพราะมีจิตว่างคือจิตไม่มีกิเลส และจิตเป็นสมาธิ และจิตไม่มีกิเลส เพราะฉะนั้นการทำงานด้วยจิตว่างก็มีในคนที่ไม่มีกิเลส ทำได้

อาตมาเคยพูดนะ คนที่จิตว่าง คือคนที่ไม่อยู่่ว่าง แต่คนอยู่ว่าง คือคนที่จิตไม่ว่าง

ส.เดินดินว่า...คนจิตว่างนี่อายุยืนไหมครับ?

พ่อครูว่า...คนที่จิตว่างอายุยืนกว่าคนจิตว่าง เพราะคนจิตไม่ว่างคิดมาก กินพลังงาน คุณทุกข์เพราะดึงดันให้สมทุกข์ก็กินพลังงาน แต่ถ้าคุณเป็นคนไม่สุขไม่ทุกข์ก็ไม่ต้องกินพลังงานมีพลังงานเหลืออย่างน้อยมาเลี้ยงขันธ์

ส.เดินดินว่า เวลาเชียร์บอล แล้วทีมที่ตนเชียร์ชนะได้ก็ดีใจเหมือนมีชีวิตชีวาขึ้นมานิดหนึ่ง

พ่อครูว่า..ดูคนที่จวนจะตายก็มีพลังขึ้นมาแวบหนึ่ง ก็คือจิตคนกลัวตายดิ้นให้ยินดีพอใจมานิดหนึ่ง แล้วเป็นพลังงานสุดท้ายแล้วมันได้ชั่วนิดหนึ่งเป็นของหลอกเป็นเท็จยิ่ง

ส.เดินดินว่า...อย่างพวกเรากองทัพธรรมไปประท้วงก็อยู่ได้นาน

พ่อครูว่า...เราอยู่ไปห้าร้อยวันได้เลย แต่คนทั่วไปก็ว่าความอดทนมีขีดจำกัด แต่ของพวกเรานี่ไม่ได้กดข่ม มีปัญญา เราไปแสดงบทบาทความสุจริตไปต่อสู้ฉีกหน้าความโกงให้เขาหยุดแต่เขาก็รุกคืบรุกศอกรุกวา แม้แต่พวกไอ้โมงป็อบคอร์นหรือศาลมาช่วย ประชาชนลุกมาร่วมก็มีให้เห็นเป็นจริงว่ามีการชนะรายทางมีผลได้ พวกเราจึงไม่มีการท้อถอย ไม่มีการล้า หรืออยากเลิกเพราะเห็นผลได้เหมือนคนขุดเพชร ขุดเจอเพชรก็ยิ่งยินดีขุดอีกเรื่อยๆ แต่ถ้าขุดไปไม่เจอเพชรก็ถดถอยท้อแท้ได้ หมดแรงได้

ส.เดินดินว่า...เมื่อวานได้พูดคุยกับพวกเราที่ต้องรับภาระดูแลเด็กมีปัญหาเป็นร้อยๆคน แล้วเขาก็เป็นมะเร็งระยะสุดท้ายด้วย ข่าวคราวบอกว่าเขาใกล้จะไปแล้ว แต่ว่าเมื่อวานเขามาที่ทะเลธรรม เขาบอกว่าเขายังมีเด็กอีกเป็นร้อยคนเลยที่ต้องช่วยเลยฮึดขึ้นมาอีก

พ่อครูว่า..มันมีตัวให้เกิดเอ็นดอร์ฟีน ก็ต่อให้อยู่ได้ บางที่ถ้ามากๆก็หายจากโรคได้เลย เหมือนพวกเราโยมปราณี เป็นมะเร็งปอด หมอบอกว่าอีกหกเดือนตาย โยมปราณีก็ว่าหมดกำหนดอายุแล้ว ก็ไม่รักษาคีโม แกก็มาทำใจแบบเบิกบาน ขยันทำงานตามแรง เมื่อยก็พักไม่เมื่อยก็เพียร แต่ตอนนี้อยู่มา 12 ปีแล้ว แกท้ิงยาหมดเลย มากินอาหารธรรมชาติแล้วแก่ยังเชื่ออยู่ว่าแกหายเพราะดื่มปัสสาวะ

ส.เดินดินว่า...เขามีปีติที่ได้มาช่วยชมร. ได้มาช่วยชีวิตสัตว์ ได้มาช่วยโพธิสัตว์

พ่อครูว่า...จิตมีแต่เอ็นดอร์ฟีนไม่มีอดรีนาลีนก็จะอยู่ได้ยาว และมีอิทธิบาทด้วยช่วยสร้างสรร แต่ไม่ขยันเกิน แต่อยู่ในภาวะที่เจริญ ต่อเรื่องอารมณ์ ตกลงจิตว่างคือจิตที่ไม่่มีกิเลส มีสมาธิแบบไม่มีกิเลส แล้วทำงานได้ด้วย ไม่ใช่จิตว่างแบบของคุณ แต่ของเราคือจิตมีสมาธิแบบพุทธ ไม่ใช่สมาธินั่งหลับตาหลับดับปี๋ แต่เราทำงานได้ด้วยจิตที่อภิสังขาร ไม่มีกิเลสปรุงร่วมด้วย ป้ายนี้เขียนให้ได้คิด

มาสู่ส่ิงที่ยังค้างอยู่คือ เรื่อง อิทธิบาท ข้อสำคัญอยู่ที่วิมังสา คือได้ประโยชน์เนื้อแท้คุณค่า ถ้าเราไม่เข้าใจเป้าหมายเนื้อแท้ แต่มีฉันทะ วิริยะ จิตตะ แต่ไม่เข้าใจเนื้อแท้หรือแก่นก็พังเลย ถ้าไม่เข้าใจเนื้อแท้ตัวหลักก็ทำผิดเพี้ยนบรรลัยมาก ต้องมีสัมมาทิฏฐิให้ตรง วิจัยวิจารให้ตรง  ซึ่งใน 8 อ.จิตก็รวมที่อิทธิบาทและอารมณ์ ส่วนกายก็รวมที่ อาการ อากาศ ออกกำลังกาย เอนกาย เอาพิษออก อาชีพ ก็เป็นเรื่องนอก ทำให้พอดี

เช่นการกิน ทุกวันนี้คนกินมากแล้วปรุงแต่งเอาส่ิงเป็นพิษใส่ตัว อย่างทูตมาเมืองไทยมาแล้วติดกินพริก แต่ไปเมืองนอกแล้วปลูกพริกไม่ได้เมียก็ต้องหาตู้กระจกมาปลูกพริก เพื่อให้ผัวได้กินพริกเพราะติดการกินพริกแล้ว

อารมณ์หลอกอารมณ์เท็จ คืออารมณ์อร่อยมันเป็นเท็จ ที่บำเรอบำรุงอัสสาทะ ไม่ว่าจะเพลิดเพลินพอใจ บำเรอกิเลสแล้วก็เบียดเบียนคนอื่น อยากได้หรูหราใหญ่โตอ้วน พระพุทธเจ้าจึงสอนให้มามักน้อยไม่มักมากมักใหญ่โตอ้วน พระพุทธเจ้าสอนว่าธรรมะใดเป็นไปเพื่อความมักมากมักใหญ่โต ธรรมะนั้นไม่ใช่ธรรมของพุทธ อย่างสำนักธรรมกาย หาวิธีการที่จะดูดเข้ามามากเอาให้มาก เก่งอย่างทุนนิยม เก่งอย่างทำลายศาสนา ทำทานก็ดราม่า เดินธุดงค์ก็ดราม่า บิณฑบาตก็ดราม่า พาคนมาบวชก็ดราม่า ตกแต่งยิ่งกว่าลิเกละคร แต่ตอนเช้าสมณะเราก็เหยียบดอกสร้อยระย้า แต่นี่เป็นธรรมชาติ เป็น Nature ไม่ใช่ Drama แต่ว่าคนที่เขาเอาดอกไม้มาปูบนพรมแล้วให้พระเดินเดินออกนอกพรมก็ไม่ได้ มักมากมักใหญ่มักโต ทำลายศาสนาพุทธได้มากมาย ศาสนาพุทธจะพังก็เพราะเขา อาตมาพูดให้หยุดให้ได้คิดนะ ถ้าทำต่อไปก็ตกนรกใหญ่มากขึ้นอีก แล้วใช้เวลาทุนรอนแรงงานมากมายด้วยใช่เหตุเพื่อโชว์ดราม่า เป็นการแสดงออกตกแต่งอวดอ้างอย่างแท้จริง อาตมาไม่ได้ลงโทษเขาหรอก เขาทำตัวเขาเอง อาตมาพูดนี่เพราะสงสารเมตตาเขาไม่ได้  ริสยาแม้นิดหนึ่งก็ไม่มี 

การหลงเพลิดเพลินเสพรสอร่อย เป็นกามราคะ คือได้เสพอารมณ์เสพรส แต่ความโลภคือได้มาเป็นของตน แล้วอารมณ์นี่ได้เสพแวบเดียวมันก็หายไปแต่คุณจำไว้แล้วดึงสัญญามารับรู้เสพอารมณ์ แต่คุณจะเอาอารมณ์ไว้ไม่นานหรอก เดี๋ยวมันก็เปลี่ยนไม่เที่ยง จะเอาไว้นานอย่างไรถ้าเป็นวัตถุก็เอาไว้ได้แค่ตายไป คุณตายจากวัตถุแล้วก็ไม่ได้เอาวัตถุ แต่ว่ากิเลสนั้นคุณเอาไปติดตัวไป อย่างกาแฟนี่เพื่อนชวนให้ดื่ม ทั้งที่คุณไม่ได้ตั้งใจมาดื่มเลย แต่คุณก็ดื่มแล้วจิตก็เสพรสนั้นคิดว่ากำไรอีก แต่ว่าเอาความติดในรสนั้นก็ติดอัตภาพคุณไปนานเท่านาน สุขตอนได้สัมผัสนั้นแวบเดียวแต่ว่าเรื่องกิเลสหรือทุกข์อาริยสัจนั้นติดตัวคุณไปอีกนานเท่านาน ตอนตายไปแล้วก็ไม่มีทวารนอกมาเสพรับรส มีแต่ดินรนในภพ ก็ดิ้นไปกับสัญญาปรุงแต่งตามสมมุติบ้าๆบอๆของคุณ ซึ่งมันไม่เป็นจริงนี่จึงชื่อว่านรกแล้วดิ้นไปกับสิ่งไม่เป็นจริง ตอนตายแล้วไม่รู้ตัวหรอก ดิ้นจริงๆ คุณไม่ได้เสพคุณก็ตกนรกนาน แต่ได้เสพจริงๆอร่อยแล้วเดี๋ยวเดียวคุณก็หยุดแล้ว แต่เมื่อตายแล้วไม่ได้เสพยิ่งนาน ตอนไม่ตายลืมตาอยู่ ดิ้นอยากได้อย่างหนึ่งไม่ได้ก็เปลี่ยนไปเอาอันอื่น อิริยาบทข้างนอกของคุณทั้งหมดกลบเกลื่อนไม่ให้คุณทุกข์ตลอดเวลาเลย อย่างดีคุณก็พักยก อทุกขมสุข ถ้าคุณไม่พักยกคุณจะจ่ายพลังงานมากที่สุดเลยร่างกายคุณเสีย ย่ิงไปเสพสุขดีใจได้ก็สปาร์ค หรือเสียใจมากก็สปาร์คก็เสียพลังงาน สรุปคือเสียพลังงานจากอวิชชาเยอะมาก แต่ถ้าฆ่ากิเลสตายแล้วก็ไม่ดิ้น มีพลังงานเหลือ จัดสรรประโยชน์ คุณไม่โง่ไปดิ้นเอาตามกิเลส ก็มีพลังงานไปช่วยเหลือสังคม ทำให้ร่างกายแข็งแรงด้วย ไม่จ่ายพลังงานฟรีๆ

พระพุทธเจ้าว่าสิ่งที่ยากคือล้างอุปาทานจากสัญญา สิ่งที่อนาคามีต้องล้างคือ รูปราคะ อรูปราคะ ต้องล้างให้ละเอียดเนียน พระพุทธเจ้าตรัสว่าเรื่องสัญญานี่ล้างนานยาก คือสัญญูปาทานักขันโท ถ้าล้างอุปาทานในสัญญาได้ ทำลายความน่ามีน่าได้น่าเป็นให้หมด ก็ไม่มีอุปาทานในสัญญาให้ออกมาทำงานเป็นความอยากได้อยากมีอยากเป็นจนหมดความน่ามี น่าได้ น่าเป็นทั้งหมด  จิตก็สงบ แต่ไม่ใช่สงบนิ่งไม่กระดุกระดิก ยกตัวอย่างเช่น หลวงพ่อเกษม ก็มากไปไม่พอดี กลายเป็นเท่ากับก้อนดินก้อนหิน แต่ดินหินไม่เรียกร้องกินอาหารแต่คนนี่ต้องกิน ไม่หากินเองด้วย ใครไม่มาให้ก็ไม่กินด้วย คนก็ยิ่งคิดว่าท่านหมดความอยาก ก็เลยต้องไปให้ท่าน เป็นคนน่าเคารพขนาดนี้จะให้ตายได้อย่างไร อย่างหลวงพ่อโพธิรักษ์ดูสงบ แต่ว่าหลวงพ่อเกษมดูสงบ คนก็เลยไม่นับถือหลวงพ่อโพธิรักษ์

ส.เดินดินว่า..พ่อท่านเหมือนไดนาโม หลวงพ่อเกษมเหมือนตู้เย็น

พ่อท่านว่าไ่ม่ใช่ อาตมาเหมือนลูกข่างที่หมุนเร็วแต่นิ่ง เหมือนกับกับไดนาโม หมุนเร็วคล่องตัวอย่างไวเลยไม่มีอะไรสะดุด ไม่มีร้อนด้วย ยิ่งวิ่งไกลวิ่งเร็วยิ่งเย็นยิ่งนิ่ง เราไม่เสียพลังงานไปกับอารมณ์สุขทุกข์ที่บำเรอกิเลส พลังงานเราก็เหลือ และธรรมชาติร่างกายเราซ่อมสร้างร่ายกายได้เก่งกว่าหมอทุกคน สรุปคือรักษาอารมณ์ให้ร่างกายมีพลังงานซ่อมสร้างตัวเองให้เต็มที่จะอายุยืน เชื่อพระพุทธเจ้าทำจิตให้ปราศจากอารมณ์ละอองกิเลสแล้วคุณจะอายุยืนเพราะธรรมชาติซ่อมสร้างตัวเองได้เก่งกว่าหมอทุกคนในมหาจักรวาล

อย่างโยมปราณี อยู่กับมิตรชาวอโศกเกิดเอ็นดอร์ฟีน แต่อยู่กับลูกหลานที่บ้านก็ไม่เกิดเอ็นดอร์ฟีน แกก็เลยมาอยู่กับพวกเรา แกทำจิตให้ผ่องใสไม่เศร้าหมอง เหตุดีผลก็คือได้อายุยืน แกเข้าใจแล้วก็ทำได้ด้วยจึงเกิดผล อย่างพวกเรานี่เข้าใจนะ 8อ. แต่ว่าทำไม่ได้ อาหารนี่ไม่ควรกินแต่อร่อยก็เลยหยุดไม่ได้ ออกกำลังกายนี่ดีนะ แต่ไม่ออก เป็นต้น...

ก็คงพอเข้าใจคำว่าอารมณ์ได้ดีขึ้นว่าจะต่ออายุได้อย่างไร ช่วยให้ร่างกายอายุยืน อาตมาจึงเป็นตัวหนูตะเพราที่เขาจะช่วยดูแล 8อ.ให้แล้วให้อายุยืนยาว เป็นโครงการขยายอายุขัย

เรื่องอาชีพ ตอนนี้อาชีพสื่อสารต้องทำสำคัญ เราไม่ทำก็ช่วยคนไม่ทัน การเมืองนี่เราไม่ทำการเมืองด้วยอามิส เราไม่โกงกิน ไม่มีอคติ ประชาชนก็ได้รับเต็มๆ เมื่อเราทำการเมืองแล้วประชาชนได้รับเต็มๆแปลว่าประชาธิปไตยคือกระจายอำนาจให้ประชาชน อำนาจคือเมื่อประชาชนมีความรู้สามารถช่วยตนเองได้ ช่วยตนเองไม่ได้เราก็เผื่อแผ่พวกเขา เพราะเขาโดนเอาเปรียบ และก็ช่วยปราบพวกโกงพวกเอาเปรียบด้วย ปราบด้วยปัญญาให้เขาสำนึกแก้ตัวเอง เป็นการปราบที่สงบเรียบร้อยสันติอหิงสาสมบูรณ์แบบ ต้องประมาณตนว่าเราจะทำกับเขาได้โอกาสนี้งานนี้ไหวไหม ทำด้วยสัปปุริสธรรม 7 มหาปเทส 4 ทำให้จริงจะเจริญท่าเดียว ศึกษาความรู้พระพุทธเจ้าให้ได้เป็นอรหันต์เร็วๆจะได้มาช่วยเหลือประเทศชาติ

ศาสนาพระพุทธเจ้านั้นความรู้ของท่านรู้หมดทุกศาสตร์ พระพุทธเจ้าจบหมด 18 วิชา แต่ไม่ทำงาน 18 วิชามาเอาวิชชาพุทธศาสตร์วิชชาเดียวครอบคลุมทุกอย่าง

ส.เดินดินว่า...เรามีการเอาพิษออกได้หลายทาง อยากจะบอกพวกเราให้หาเครื่องมือเอาอารมณ์ชอบหรือชังดูดหรือผลักออกไปก็จะดี อย่างพวกเราหลายคนอยู่วัดป่วย แต่อยู่ที่ชุมนุมหายป่วย

พ่อครูว่า...เป็นสัญญาย นิจจานิ มันกำหนดหมายว่าอันนี้น่าดีน่าได้น่าเป็น ก็เลยหายป่วยเลย จิตวิญญาณมีพลัง อีกอย่างคืองานที่เราไม่ชอบก็เป็น ไซโคซิสPsychosis เป็นโรคจิตอย่างหนึ่ง

ส.เดินดินว่า...สวรรค์นี่แป๊บเดียว แวบเดียวแต่หลังผัสสะนั้นลื่นสไลด์ไปหานรกลึกเรื่อยๆ ยิ่งสัญญากำหนดไว้มากเท่าไหรก็ยิ่งลงนรกลึกเท่านั้น หลายขุมเลย วันนี้คือสวรรค์แป๊บเดียวแต่นรกลึกมากมายและหลายขุมด้วย กลับจากที่นี่ไปเราจะแสวงหาสวรรค์หรือนรกกัน...

เวลาบันทึก 09 มีนาคม 2563 ( 18:37:21 )

รายละเอียด

570707_ธรรมาธรรมะสงคราม ที่สันติฯ เรื่อง หลักตัดสินมรรคผลของชุมชนพุทธแท้

วันนี้เป็นวันปลายโอกาสที่อาตมาจะได้เทศน์ก่อนเข้าพรรษา พรุ่งนี้ก็จะได้เดินทางไปเข้าพรรษาที่ราชธานีอโศกแล้ว ก็ขอสรุปเรื่องราวที่ใช้คำว่า อยากจะพูดนะ อาตมาทำงานมาสี่สิบกว่าปีแล้ว ตั้งแต่เป็นฆราวาส ทำงานด้านธรรมะ เพราะเห็นว่าธรรมะเป็นเรื่องสำคัญ จนมาถึงวันนี้ยิ่งมั่นใจเห็นจริงว่าสัจจะของพระพุทธเจ้าเที่ยงแท้แน่นอน พระพุทธเจ้าเป็นเจ้าชายที่ถูกประคบประหงมด้วยโลกีย์ อย่างที่ว่าสรรหามาให้ทุกอย่าง เพราะว่าพระเจ้าสุทโธทนะ มีลูกชายอยู่คนเดียว แต่ที่จริงก็มีเจ้าชายนันทะด้วย แต่ท่านก็มั่นใจว่าจะให้ลูกชายคนโตนี่ครองราชย์ต่อ ก็มีพราหมณ์มาทำนายไว้สองคติว่าจะเป็นพระเจ้าจอมจักรพรรดิ์หรือเป็นศาสดาเอกของโลกก็ได้ พระเจ้าสุทโธทนะก็เลยหาโลกีย์มาบำเรอไว้ แต่ที่สุดแล้ว ด้วยบารมีของท่านก็ต้องออกมาทางนี้แหละ

คนทางโลกจะเข้าใจยาก เพราะไม่ได้เสพเหมือนโลกีย์เขา แล้วจะมีชีวิตเป็นมนุษย์อยู่อย่างไร? พรั่งพร้อมไปด้วยเบญจกามคุณ พรั่งพร้อมไปด้วยลาภสักการะสรรเสริญ ปุถุชนก็เป็นเช่นนั้นทั้งนั้น จึงเป็นเรื่องยากจะเห็นสัจจะในปรมังสุขัง สุขส่วนตน แล้วสุขส่วนผู้อื่นก็สุดประเสริฐเพราะไม่ได้แย่งชิงเบียดเบียนใคร มีแต่สิ่งดีงามเป็นคุณต่อคนอื่นด้วย เป็นพหุชนหิตายะ(เพื่อหมู่ชนเป็นอันมาก) พหุชนสุขายะ(เพื่อความสุขของหมู่ชนเป็นอันมาก) โลกานุกัมปายะ(รับใช้โลก ช่วยโลก)

แต่ทุกวันนี้ทำไมคนไม่มีมรรคผล มีแต่พวกเรา สี่สิบปีแล้วก็ได้แค่นี้ ก็แน่นอนแหละมีเหตุปัจจัยของยุคสมัย และกิเลสที่พัฒนาตัว ทั้งคนก็ตกต่ำจริง ความรู้แท้สัมมาทิฏฐิของพระพุทธเจ้าก็เพี้ยนผิดไป เป็นเหตุปัจจัยให้เกิดเช่นนี้ อาตมาจึงมากอบกู้ได้ยากจริงๆ ก็ขออภัยที่ต้องพูดชัดๆ ก่อนที่อาตมาจะมาอุบัติขึ้นและเปิดเผยมีหมู่กลุ่มอโศก มีสัมมาทิฏฐิแล้ว แต่คุณสมบัติก็ต้องพัฒนากว่านี้อีก แต่ไม่ทรุดเสื่อม มีแต่จะเจริญไป เหมือนเด็กที่จะต้องโตต่อไป จนถึงขีด นี่ก็ยังไม่ถึงขีดสุด

ผู้มาแล้วเข้าใจก็มีมรรคผล จะเห็นได้ว่าไม่มีอื่นดีกว่า แม้แค่ปัญญาปฎิภาณรู้ว่าสิ่งนี้ดีสุด แต่บารมียังไม่มีต้องอดทนข่มฝืนลำบาก ถ้าชัดเจนสัมมาทิฏฐิก็ปฏิบัติธรรมด้วยนำ้ตานองหน้า แต่ไม่ถอย บางคนไม่ชัดก็ถอยออกไป เป็นจริงตามแต่ละบุคคลเป็นไปตามจริง แต่องค์รวมของคุณธรรม สัจธรรม สัมมาทิฏฐิ ซึ่งเห็นผลว่ามีความแตกต่างที่ยืนยันได้ว่ามีทิศทางตรงตามพระพุทธเจ้าตรัส มีหลักตรวจสอบธรรมวินัย 8

1.         เป็นไปเพื่อความคลายกำหนัด (วิราคะ)

2.        เป็นไปเพื่อความไม่ผูกมัดรัดรึงสัตว์ไว้ (วิสังโยคะ)

3.        เป็นไปเพื่อความไม่สะสม (อปจยะ)

4.        เป็นไปเพื่อความเป็นผู้มักน้อย กล้าจน (อัปปิจฉะ)

5.        เป็นไปเพื่อความสันโดษ ใจพอ (สันตุฏฐิ)

6.         เป็นไปเพื่อความสงัด สงบจากกิเลส (ปวิเวกะ)

7.        เป็นไปเพื่อปรารภความเพียร (วิริยารัมภะ)

8.        เป็นไปเพื่อความเป็นคนเลี้ยงง่าย (สุภระ)

            นี้เป็นธรรม เป็นวินัย เป็นคำสั่งสอนของพระศาสดา 

(โคตมีสูตร พตปฎ. เล่ม 23   ข้อ 143)

พวกเราฝึกให้รู้จัก กาย คือองค์ประชุม ที่ประกอบด้วย เทวดาหรือสัตว์นรก เปรต อสุระกาย แล้วจัดการได้อย่างเป็นของจริง เราอยู่ในสังคมนี้อย่างไม่ได้หลอก ไม่ได้ครอบงำความคิด เราซื่อสัตย์ แต่บกพร่องบ้างก็มี แต่เจตนารมย์เราก็ชัดเจน ซื่อสัตย์ พยายามแล้วก็ไม่ได้สมบูรณ์บกพร่องบ้าง ก็ธรรมดา แต่เจตนาไม่มีตัวแฝงนะ ไม่มีใครมาแทรกหลอกลวงปฏิบัติเพื่อให้ที่นี่ล้มเหลวลง ทำทีเป็นชาวอโศกแล้วทำชั่วเพื่อทำลายชาวอโศก ยังไม่มีเหตุการณ์อย่างนี้เกิด มีแต่ผู้มีเป้าหมาย มโนสัญเจตนามุ่งมั่น ส่วนบกพร่องก็มี ก็ได้เท่านี้

แต่คนมีปัญญาจะเห็นว่าสังคมนี้ไม่เหมือนสังคมโลกีย์ เป็นสังคมสุขสงบ มักน้อย หลายคนอยู่ข้างนอก แต่ก็ปฏิบัติตาม อย่างเต็มที่หรือตามสัดส่วน ส่วนพวกมาอยู่เต็มใจปฏิบัติ ทำงานเหน็ดเหนื่อยทำเต็มที่ เอาทั้งตัวตนทุกอย่างองค์ประกอบชีวิต หลายคนมาทั้งชีวิต ทรัพย์สินไม่เอามาเป็นอนาคาริก มาอยู่ระบบสาธารณโภคี อาศัยหมู่ฝูงอยู่ มีชีวิตเนื่องด้วยผู้อื่น ปรปฏิพัทธา เม ชีวิกา อยู่อย่างสบายใจ เป็นภูมิรู้คุณธรรมของแต่ละคน คนไม่รู้ก็มองไม่ออก ว่าเขาอยู่ได้อย่างไร เพราะภพของเขาคือโลกีย์ต้องบำเรอกามคุณจึงอยู่ได้ แต่อยู่อย่างนี้ไม่ตรงไม่ถึงที่เขายึดถือ เป็นภูมิของเรา เราก็เข้าใจ แต่แต่ละคนบอกตัวเองสิว่ามาลดละอย่างไร สบายอย่างไร หลายคนยังบอกตัวเองได้ว่า เราทำดีได้กว่านี้อีก

เอาหลักตรวจสอบ ตามโคตมีสูตร(หลักตัดสินธรรมวินัย 8) ได้ ทำได้เป็นได้อย่าง นิจจัง(เที่ยงแท้) ธุวัง (ถาวร) สัสตัง(ยืนนาน) อวิปริณามธัมมัง(ไม่แปรเปลี่ยน) อสังหิรัง(ไม่มีอะไรหักล้างได้) อสังกุปปัง(ไม่กลับกำเริบ) แต่บางคนหลง นึกว่าตนบรรลุ แต่แท้จริงไม่ได้ก็มี จะตรวจสอบตามหลัก กถาวัตถุ 10 ก็ได้

1.         เรื่องที่ชักนำให้มักน้อย กล้าจน (อัปปิจฉกถา) .

2.        เรื่องที่ชักนำให้สันโดษ ใจพอ (สันตุฏฐิกถา) 

3.        เรื่องที่ชักนำให้สงัดจากกิเลส (ปวิเวกกถา) .

4.        เรื่องที่ชักนำไม่ให้คลุกคลีกับหมู่กิเลส (อสังสัคคกถา) .

5.        เรื่องที่ชักนำให้ปรารภความเพียร (วิริยารัมภกถา) .

6.         เรื่องที่ชักนำให้บริสุทธิ์ในศีล (สีลกถา)

7.        เรื่องที่ชักนำให้จิตตั้งมั่นในสมาธิ  (สมาธิกถา)

8.        เรื่องที่ชักนำให้เกิดปัญญา (ปัญญากถา)

9.         เรื่องที่ชักนำให้หลุดพ้นจากกิเลส  (วิมุติกถา) 

10.      เรื่องที่ชักนำให้เกิดความรู้แจ้ง เห็นจริงในความหลุดพ้นจากกิเลส (วิมุตติญาณทัสสนกถา)

หรือตามหลักวรรณะ 9 ก็ชัดมาก

1.         เลี้ยงง่าย  (สุภระ)

2.        บำรุงง่าย, ปรับให้เจริญได้ง่าย (สุโปสะ)

3.        มักน้อย, กล้าจน (อัปปิจฉะ) 

4.        ใจพอ สันโดษ (สันตุฏฐิ)

5.        ขัดเกลากิเลส (สัลเลขะ)

6.         เพ่งทำลายกิเลส  มีศีลสูงอยู่ปกติ (ธูตะ, ธุดงค์)

7.        มีอาการน่าเลื่อมใส (ปาสาทิกะ) 

8.        ไม่สะสม ไม่กักเก็บออม (อปจยะ) ตรงข้าม อวรรณะ9 

9.         ขยันเสมอ, ระดมความเพียร (วิริยารัมภะ)

เป็นเรื่องของความเป็นมนุษยชาติที่ได้อบรมฝึกฝนจะได้มรรคผล มีลักษณะพิเศษไม่เหมือนมนุษย์ทั่วไป ทุกวันนี้อาตมาประมาณตนว่าทำงานไม่เหนื่อยเกินกาล ใครสังเกตอาตมาว่าเมื่อก่อนอาตมาทำงาน overload แต่ตอนนั้นมันยังหนุ่มอยู่ แต่ตอนนี้ก็ประมาณให้สมดุลขึ้น ก็ทำได้ดีจัดสรรเวลาโอกาส จัดการได้เนียนดีขึ้นจัดสรรการงานของเราจัดสรรเวลา ก็ทำได้ดีพอสมควร แต่อาตมาก็เห็นว่าตนเองไม่เก่ง ทำได้ช้า แล้วที่ไม่เก่งคือต้องแก้บ่อย แก้ใหม่ก็ดีขึ้นอีกทุกที ทำขนาดนี้ก็ไม่เหนื่อยเกินกาล แต่รู้ว่าทำได้มากว่านี้ก็จะได้ประโยชน์กว่านี้ ก็พยายามจัดสรรให้ทำได้มากขึ้นดีขึ้นกว่านี้อีก แต่ก็ได้ตามเหตุปัจจัยตามสมรรถนะตามบารมี

สรุปแล้วยังมุ่งมั่นเต็มใจประสงค์ทำงานให้ได้นานที่สุด ถ้าได้ 151 ปีได้ก็ดีมากเลย พวกเราพยายามอยู่เป็นพยานรับรองอาตมาหน่อย อยู่ได้เป็นปาฏิหาริย์จริงๆ แต่อยู่อย่างหง่อม ทำอะไรไม่ได้ พูดไม่ออก แสดงอะไรไม่ได้ เหมือนหมอโทขุดะที่คุณจำลองว่าเป็นอัมพาต กรอกได้แต่ลูกตา แต่ก็ทำงานได้ทำงานมีใจเป็นกุศล เห็นเป็นคุณค่าต่อมนุษย์ จะให้ลุงจำลองมาทำงาน รพ.พันเตียง จะทำให้ทุกอย่างลุงจำลองไม่ต้องยุ่งยากอะไร แกไว้ใจลุงจำลอง

พูดถึงพวกเรา อาตมาว่าพวกเราจริงใจ ไม่ได้มาทำแอ็ค เสแสร้งแกล้งทำ ลำบากลำบนกดข่มใจจะแย่แล้ว ฝืนมา 10 ปีก็แย่ แต่นี่มาตั้ง 40 ปีแล้ว คนอยู่จะรู้ว่าเราเบาสบาย อยู่อย่างตรงกับคำสอนพระพุทธเจ้า จะมีปฏิภาณรู้เอง ถ้าเผื่อว่าเป็นพรางไม่ชัดรู้ยาก อาตมาไม่นิยมการพรางลวง เพราะถ้าพรางลวง คนมารับมาศึกษาก็เห็นไม่เต็ม พออยู่ไปก็จะเห็นว่าบกพร่องอีก ก็จะว่าทำไมไม่เปิดเผย อาตมาจึงทำอย่างจริง ไม่ลวงพราง จริงเท่าไหร่ตรงเท่าไหร่ก็ทำ จะได้คนที่ไม่ถูกพรางเลย ไม่ต้องมานั่งกลบเกลื่อนอธิบายกันอีก เสร็จไปเลยทีเดียว

เท่าที่ได้ขนาดนี้เป็นสัจจะที่น่าภูมิใจ ยืนยันธรรมะทวนกระแสโลกีย์ของพระพุทธเจ้า ยืนยันความจริงท่ามกลางสังคมโลกียะอันหยำฉ่า จัดจ้านซับซ้อนยิ่งกว่าเขาวงกตไม่รู้กี่ชั้น แต่พวกคุณก็ออกมาได้อย่างไรนะ เก่ง เพราะเขาหลอกล่อซับซ้อนในนั้นมากเลย อาตมาไม่ชมพวกคุณหรอกว่าเห็นได้อย่างไร ไม่ต้องชมหรอกพวกคุณก็รู้ก็แล้วกัน ว่ามาได้อย่างไร?

อย่างฟ้ารักนี่ ทิ้งคู่หมั้นมา นึกว่าจะอยู่ไม่รอด ตอนนี้ไปไหนไม่รอดแล้ว อายุ 60 แล้ว คนอื่นก็มีเยอะแยะ ไม่ได้ฝืนอึดอัดกดข่มเสแสร้ง ชีวิตเป็นของเราเราจะบ้าบอทำไปทำไม จะมาหลอกอาตมาไว้เพื่ออะไร ทำหลอกทำไมร่วมเห็นด้วยแต่ทนเอา

และอีกชั้นคือสังคมน่าสงสาร ยิ่งทำให้อาตมาต้องมุ่งมั่น พวกเราก็เหนื่อย อาตมาพาไปเหนื่อย ขนาดนั้นยังไม่ทันความเสื่อมของสังคม แต่ยิ่งไม่ช่วยก็ยิ่งแย่ ที่อาตมาพาพวกเราไปเหน็ดเหนื่อย หลายคนอาจเคยคิดว่าพ่อท่านพามาทำไมเหนื่อยฉิบหายเลย ขออภัย แต่สังคมน่าสงสารจริงๆ และเห็นว่าโลกุตรธรรมของพระพุทธเจ้าช่วยสังคมโลกีย์ได้

ยกตัวอย่างสงบ สยบความเคลื่อนไหวได้ และคุณธรรมพวกเราทำให้คนจะมาทำร้ายทำลายหยุดได้  ซึ่งบางพวกเขาก็ว่า พวกเราต้องชุมนุมอย่างสงบ สันติ อหิงสา ปฏิภาณมันรู้แต่ใจจริงไม่เป็น ก็แอบสะสมอาวุธ แต่เขาก็ทำชั่วไม่เต็มที่ เพราะนี่คือธรรมฤทธิ์ ชั่วที่แสดงออกไม่ได้ แต่ซ้อนที่ชั่วลับหลังหนักกว่าเก่า เป็นภาวะจริง มีจิตแก้แค้นหนักหนาสาหัสขึ้น ก็ยังไม่อ่อนแรงนะที่จะเอาชนะคะคาน ขอบอกล่วงหน้าว่าพวกเราจะต้องมีงานทำต่อไป อย่าเพิ่งคิดหนีออกไปจากอาตมานะ แต่ถึงอย่างไรเราจะทำงานเหน็ดเหนื่อย เราได้ผลดีไหม ปฏิบัติธรรมพระพุทธเจ้าต้องมีเหตุปัจจัยมีโจทย์ ใครไม่เลี่ยงโจทย์เดินหน้าเข้าชน ก็หมู่ใหญ่พาทำนี่ คนเดียวทำไม่ได้หรอก แต่บางคนก็ทำนอกบ้างในบ้างก็มีส่วนเสริม แต่ถ้าเป็นหนึ่งเดียวจะมีพลังรวมสูงสุด เอกีภาวะมีพลังซับซ้อนหลายชั้น มีพลังทด ทางโลกีย์ก็มีพลังทด ทางธรรมก็มีพลังทด เหนือชั้นกว่าโลกีย์ด้วย จึงมีธรรมฤทธิ์เหนือกว่าโลกีย์เหมือนปาฏิหาริย์ แต่มีเหตุเนื่องกันมา

ปีนี้มีเหตุปัจจัยให้เราพัฒนามีอัตราการก้าวหน้าที่เป็นปฏิภาคทวี อย่างเห็นได้ชัด ถ้าเผื่อว่าพวกเราเต็มใจตั้งใจทำงานร่วมกับอาตมา เราจะเห็นผลในการพัฒนา ไม่ว่าจะด้านสังคม เศรษฐกิจ การเมือง นี่เป็นกลุ่มงานใหญ่ๆของมนุษยชาติ จะแยกย่อยออกไปอีกมากมาย การศึกษา สื่อสาร พาณิชย์ ที่เป็นสุจริตและจำเป็นต่อสังคม 

อาตมามีเขียนทฤษฎีงานไว้ 19ข้อ

ทุนที่ดีที่เป็นทุนแท้   1.คนที่ดี 2.งานที่ดี 3.ความรู้ความสามารถดี (นี่คือทุนแท้ๆไม่ใช่ธนบัตร)

ทุนแถม คือมี 4.เวลาและโอกาส  5.วัตถุอุปกรณ์หรือทรัพย์สิน

ทุนเสริม คือ 6.สุขภาพและกำลังที่ดี 7.ขยันอุตสาหะบากบั่น

คนทางโลกเขาศึกษากันมีเสริมอีก

8.หลักการระเบียบเป้าหมาย

9.การจัดสรร มีการจัดโครงการ

10 มีการแบ่งงานประสานเนื่องหนุน

ทางโลกเขาก็มีแต่เป็นโลกีย์ออกระเบียบมาเพื่อเอาเปรียบ เขามีอุตสาหะบากบั่นแต่เพื่อตัวเอง แต่เราอุตสาหะเพื่อส่วนรวม ถ้าทำงานคนเดียว ว่าตนเองเก่งคนเดียว คุณดีจริงเก่งจริง แต่ไม่ฟังใคร นี่ตัวร้ายมากเลย ก็อยากจะเตือนพวกเราโดยเฉพาะหนุ่มๆสาวๆ ที่ไม่ฟังคนที่ผ่านประสพการณ์มาเยอะ มันหลงตัวเองดูถูกผู้ใหญ่ทันที ต่อให้เก่งจริงก็ต้องประมาณต้องมีสัปปุริสธรรม 7 ประการในหมู่พวกเราก็มีคนหลงทิศอย่างนี้อยู่ จะพาบรรลัยไม่รู้ตัว จะต้องฟังหมู่กลุ่ม แม้คุณจะเก่ง แต่คนอื่นเขารวมกันคิดเฉลี่ยช่วยกัน ได้ผลลัพธ์ ในโอกาสนี้เหตุปัจจัยได้ดีกว่า แต่คนหลงตัวไม่คิดเช่นนี้ แม้คุณเก่งจริง แต่โอกาสเหตุปัจจัยไม่ลงตัว เป็นองค์รวมองค์ประกอบไม่พร้อม ยิ่งทำงานสาธารณโภคียิ่งต้องระวัง และพวกเราไม่มีอคติด้วย องค์รวมจึงชัด แต่ส่วนคนเดียวนี่อคติจะมากกว่า ต่อให้คุณถูกต้องดีด้วย แต่ไม่ใช่โอกาส ไปได้แต่ไม่ไกลหรือพังก่อนนะ ก็ปรับความเข้าใจกันให้เกิดความสามัคคีเสมอ

11.กระจิตกระใจใส่ใจขวนขวายไม่ดูดาย

12 มีการปรับความเข้าใจเพื่อให้เกิดความสามัคคีเสมอ

13 .มีการขัดเกลาปฏิบัติละกิเลสเสมอ (โลกีย์ไม่ทำ)

14.มีความยินดีในการได้ประโยชน์

15.มีความเห็นจริงซาบซึ้งเชื่อมั่น

คุณวิเศษของคนของจิต (ข้อต่อไปนี้โลกีย์ไม่มี)

16.มีสติ ปฏิภาณ ปัญญา ซึ่งเป็นไปเพื่อกุศล เป็นโลกุตรปัญญา

17.ฌาณ สมาธิ อุเบกขา ซึ่งทางโลกเขาไม่ได้หรือมีก็เป็นมิจฉาฌาน สมาธิ อุเบกขา ไปหาป่าเขาถ้ำ

18.ความเสียสละแท้ ไม่ใช่ความเสียสละหลอก ซึ่งในโลกรู้ว่าเสียสละนี้ดี แต่หลอกไม่แท้

19.มีพลังเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันเป็นเอกีภาวะ

อย่างพวกเราไปทำงานนี่คนอื่นเขาจะเห็นว่าพวกเราทำงานได้อย่างเป็นองค์รวมที่มีผลมาก ต่างจากกลุ่มอื่น จะเห็นชัดเลย ถ้าใครมีปฏิภาณปัญญาดูออก ความเอาจริงเอาจัง เอาการเอางาน อดทนดีจนไม่ต้องทนเลย พวกเราทำงานเป็นบริษัท แล้วบริษัทนี้ทำอะไร ก็ทำงานช่วยสังคม แล้วช่วยตนเองรอดแล้ว จริงไม่จริงก็พิสูจน์กันไป พูดแล้วน่าอ้วก ใครจะสมัครเป็นสมาชิก เป็นคนงานเป็นพนักงานก็เชิญ ทำงานฟรี จะอยู่จนตายก็ได้ อยู่ให้ได้ก็แล้วกัน ยิ่งถ้าอยู่ได้อย่างสบายไม่ทุกข์ร้อนด้วยก็ดีเลย

พระพุทธเจ้าตรัสว่า วิมุติเป็นเครื่องแสดง พลัง คืออายุ วรรณะ สุข โภคะ พละ แต่ทำไมโบราณาจารย์เขาตัดคำว่า โภคะ ออกไปนะ อาจจะอวดดีตัดออก เหลือแต่ อายุ วรรณ สุข พละ ที่จริงพระพุทธเจ้าตรัสไว้มี 5 อย่าง

1. อายุมี อิทธิบาท 4เป็นเครื่องแสดง คนยังไม่ตาย ที่เป็นอาริยบุคคล คือคนที่มี ฉันทะ วิริยะ จิตตะ วิมังสา ไปใต้คราวนี้อาตมาขยายตัวแกนของอิทธิบาทคือ วิมังสา คือเนื้อแท้วิเศษเลยที่ต้องรู้ว่าอะไร จะยินดี พากเพียรทำอะไรต้องรู้เนื้อมันไม่ใช่ไปหลงทาง คนไหนที่โลกเขาใช้อิทธิบาทต้องอุตสาหะพากเพียรเอาใจใส่ ถ้าพากเพียรอบายมุข หรือทำลายขบถประเทศเกือบสำเร็จเลย เขามีอิทธิบาทด้วย เขาหลงว่าอันนั้นคือแก่นสาระ แต่ผู้สัมมาทิฏฐิจะรู้แก่นของมนุษยชาติ โดยตัวเราเองไม่เบียดเบียนใคร ไม่เป็นภาระใครจริงๆ มีแต่เหลือเฟือช่วยเหลือผู้อื่น สาระของผู้ไม่ตายมีอายุ คือ อิทธิบาท 4 พวกนี้มีอิทธิบาทในการช่วยสังคม รู้สาระแก่นสังคมว่าจะให้ความสงบสุข ให้เศรษฐกิจ รัฐศาสตร์การเมืองเช่นนี้แล้วเขาทำอยู่เป็นเครื่องแสดงตัวแท้เลยว่าคนนี้มีส่ิงนี้ แล้วมีชีวิตอยู่ แล้วคนเห็นจริงจะรู้แล้วอยากให้คนนี้มีอายุยืนยาวด้วย เพราะเขามีอิทธิบาทอันประเสริฐด้วย ไม่ใช่ว่าผู้มีอายุคือสุขสำราญเสพสุขสบาย รวยมีอำนาจ มีสรรเสริญเยินยอ หรูหราสวยงาม มีบริวารป้อยอ คนไม่รู้ก็หลง เป็นอายุแสดงโลกียะหยำฉ่า กับคนมีอายุที่แสดงแก่นแท้สาระสังคม ยิ่งยุคนี้ต้องการธรรมะอาริยธรรที่โลกต้องการ คนนี้แหละคือผู้สร้างสรรทำงาน มีวิมังสาให้แก่มนุษยชาติ

2.วรรณะ คือ ศีล เป็นเครื่องแสดง ไม่ใช่เอารูปร่างหน้าตาผิวเนื้อ มาแสดง

3.สุข มี ฌานเป็นเครื่องแสดง คุณลดกิเลสได้เท่าไหร่ ก็ได้สุขเท่านั้น  ต้องรู้ตัวเหตุแห่งทุกข์ก็ได้สุขถาวรไม่ใช่สุขบำเรอกิเลส

4.โภคะ นี่มีอัปปมัญญา 4 เป็นโภคทรัพย์คือเมตตา กรุณา มุฑิตา อุเบกขา คุณพิสูจน์ได้เลย ผู้มีโภคะคือมีอาริยสมบัติ ยิ่งเราได้ช่วยคนอื่นยิ่งสุข นี่คือโภคทรัพย์ ที่ได้ให้ได้ช่วยคนอื่น ถ้าเราช่วยคนตกน้ำ เราได้ให้ชีวิต เขาทุกข์ช่วยเขาให้หายทุกข์ให้สิ่งที่ทำให้เขาไม่ทุกข์ หรือให้วัตถุ ให้แรงงาน ให้ความรู้ ให้ธรรมะ มีทรัพย์หลายระดับ แม้ผู้สูงแล้วไม่ได้สะสมวัตถุก็ให้สิ่งวิเศษได้

5. พละ มี วิมุติ เป็นเครื่องแสดง ย่ิงลดกิเลสได้ก็จะมีกำลังไปช่วยสังคมได้มากเท่านั้น เป็นพลังทางปรมัตถธรรม ไปช่วยไปรับใช้คุณมีพลัง ความรู้ สมรรถนะมากก็รับใช้ได้มาก เป็นพลังความรู้ความสามารถที่ไม่เป็นภัยกับใคร นี่คือสิ่งที่เป็นวิมุติ มีพลังเป็นเครื่องแสดง สรุปที่ พลัง 4 (ปัญญา วิริยะ อนวัชชะ สังคหะ)

ปัญญาก็รู้โลกวิทู เกิดจากโลกุตรจิต แล้วเป็นพลังช่วยโลก โลกานุกัมปา แม้ชีวิตตนก็ทำงานให้เขา เขาจะเลี้ยงไว้ คนไม่โง่ ทำงานให้เขาเขาก็ดูแลเรา ขอให้เราทำให้จริง ไม่ต้องกลัวหรอก ทำให้จริงใจเถอะ แล้วปัญญาจะสำคัญที่ประมาณถูก รู้จักการงานอันเหมาะควร ตั้งแต่ปฏิบัติเป็นอาริยบุคคล เรียกว่ากัมมนิยะ คือการงานอันเหมาะควร ไม่เสีย ไม่เวอร์ไม่ขาดได้สมดุล มีสัปปุริสธรรม จริง ประมาณเป็น มีมหาปเทส 4 ด้วย จะมีกำลังในการพากเพียรจัดสรรตัวเอง ทำการงานอันไม่มีโทษ เป็นประโยชน์ผู้อื่นไม่ใช่เพื่อตัวเอง ถ้านับอรหันต์ขึ้นไปท่านจบกิจส่วนตัวมีแต่ทำเพื่อคนอื่นทั้งสิ้น สมรรถนะท่านมากก็ทำได้มาก สมรรถนะน้อยก็ทำได้น้อย พระพุทธเจ้าเตือนว่าลาภ สักการะสรรเสริญเป็นอันตรายอันแสบเผ็ดแม้อรหันต์ขีณาสพ แม้ท่านไม่ทุกข์แต่ถ้าผิดพลาดกระทบกระเทือนศาสนา ลองคิดสิว่าอรหันต์องค์นี้ทำผิดบ่อย แม้เป็นอรหันต์เขาก็ไม่เอาด้วย แต่อรหันต์ท่านจะไม่ผิดหนักหนา จะผิดเล็กน้อย คือมีสัปปุริสธรรม แม้อนาคามีก็มีตามควร ไม่อวดดีทำหรอก

เมื่อการงานไม่มีโทษจึงเป็นคุณอย่างเดียวทำช่วยโลกไปจนกว่าจะตาย ทำแล้วช่วยคนอื่น ตัวเราก็ให้คนอื่นเลี้ยงไว้ แล้วเราก็กินน้อยใช้น้อยด้วย คุ้มแสนคุ้มที่เราทำ เราไม่ได้ทำเพื่อบำเรอกาม บำเรออัตตา กิเลสลดไปตามลำดับ

และคนไม่มีกิเลสนี่จะเป็นประชาธิปไตยสุดยอดด้วย เป็นคนไม่เห็นแก่ตัว เห็นแก่ประชาชนอย่างแท้จริง ถ้าพระพุทธเจ้าไม่ต้องสร้างศาสนาก็ไปเป็นจอมจักพรรดิ์ ที่ไม่ใช่อย่างอเล็กซานเดอร์มหาราชหรือเจ็งกิสข่าน เพราะจอมจักรพรรดิ์จะมีบุญบารมีไม่ใช่เดชาบารมี อาตมาจะพาพวกเราทำเป็นประโยชน์ต่อโลกอย่างโพธิสัตว์ท่านหนึ่งตรัสว่า แบบคนจน จะเป็นประโยชน์ต่อทุกประเทศถ้าทำได้ เพราะเรามีใจอย่างนั้นจริงๆ ช่วยใครไม่ได้ก็ช่วยลาว เขมร พม่าก่อน จริงๆเราก็ไปช่วยประเทศกลุ่มสังคมที่ควรช่วยที่ทุกข์ร้อนควรช่วยก่อน ทำไมต้องช่วยอเมริกา เพราะเขาทุกข์ร้อนมาก ขออภัยจริงๆ เขาอวิชชามาก อาตมาไม่ได้ว่าเขาโง่นะ

ทุกวันนี้อเมริกาพรางหลอกโลกซับซ้อน คงไม่นานนักก็จะรู้ เพราะเขาทำของเขาเอง เขาสั่งสมวิธีหลงรวยเท่ ศักดิ์ศรีมีตัวตน ต้องขอบคุณอเมริกาที่ให้ใช้เป็นตัวอย่างไม่ใช่ไปเอาอย่างนะ อบายมุขแย่อยู่อเมริกาหมด เด่นทุกอย่างในอบายมุข ทำตัวใหญ่ ทั้งที่ตัวเอง ขี่รถเบนซ์ อยู่ข้างนอก แต่กลับเข้าบ้าน กินข้าวกับก้างปลาทู นี่คือโวหารที่อาตมาพูด คือลักษณะที่มาก สร้างภาพใหญ่โตหรูหราฟู่ฟ่า มีอำนาจบาทใหญ่ ทำเป็นช่วยโลกเขา มันมองดูดี แต่มันช่วยได้จริงไหม ตนเองพึ่งตนรอดไหม มีหนี้สินไหม จนเขาจะตรวจสอบทองคำอเมริกานะ

ประชาธิปไตยขาเดียวเป็นประชาธิปไตยขาดจิตวิญญาณ แนวเดียวกับคอมมิวนิสต์ ที่ได้ฉายาว่า materialism วัตถุนิยม แต่ของพุทธนี่คือประชาธิปไตยแท้ เป็นอรหันต์แท้จะรับใช้สังคมอยู่อย่างประเสริฐ พวกไหน ระบอบไหนก็ต้องการคนเช่นนี้ คสช.จะปฏิวัติรัฐประหารก็เชิญ จะมองว่าเผด็จการแล้วอย่างไร? กาละนี้ต้องใช้เช่นนี้ เศรษฐกิจจะดีแท้ต้องสะพัด แต่พวกนายทุนสะพัดแต่ไปออกดอกหาปันผล แล้วปั่นหุ้นปั่นราคาเอาเปรียบเขาอีก วิธีการนี้เลวสะบัดเลย เมืองไทยนี่แหละเผลอไปรับตลาดหุ้น ถ้าไม่รับเอามานี่ไม่เลวทรุดเร็วขนาดนี้ เพราะตลาดหุ้นคือตลาดพนันเป็นอบายมุข การสะพัดเงินไปให้พวกคนรวยนี่ไม่ใช่สะพัดสู่คนจน อย่างนี้ไม่ได้เรื่อง ถ้าอาตมาบริหารจะไม่เอาระบบตลาดหุ้นระบบสินเชื่อเข้ามาเลย มีนายทุนคนไหนออกสินเชื่อแล้วจะยอมขาดทุน

พยายามอย่าทำงานด้วยความเห็นของตัวคนเดียว อย่างอวดดี พยายามเอาความคิดความเห็นของหมู่กลุ่ม อย่าอวดดี ยิ่งพวกเราเป็นหมู่กลุ่มที่แต่ละคนพยายามลดอคติ แต่ละคนความเห็นค่ารวมของหมู่กลุ่มค่าเฉลี่ยจึงต้องควรเคารพ ค่าเฉลี่ยขององค์รวมเหนือกว่าความเห็นของคุณ หมู่สัตบุรุษหลายคนคิด แต่คุณสัตบุรุษคนเดียวแต่ถ้าเป็นคนสุดยอดของพระพุทธเจ้าอาตมาเอาความเห็นพระพุทธเจ้า แต่มันก็เป็นไปตามสัจจะของแต่ละคน ประเทศไทยความเห็นของพระเจ้าอยู่หัวสุดยอด แต่ผู้รับสนองไม่เห็นหรือเห็นแต่ไม่ทำตาม ใครเคยได้ยินที่ในหลวงอยู่หันพระพักต์ไปที่แม่น้ำเจ้าพระยาแล้วตรัสว่า... เราไปทำอะไรให้เขาหรือ เขาจึงทำกับเราอย่างนี้ ...ใครได้ฟังก็คงจะน้ำตาไหล

ไตร่ตรองดีๆช่วยกัน อาตมาก็พยายามอุตสาหะพากเพียร ช่วยพวกเราช่วยมนุษยชาติด้วย ก็ขอให้พวกเราช่วยกันเต็มไม้เต็มมือ

เวลาบันทึก 09 มีนาคม 2563 ( 18:40:11 )

รายละเอียด

570708_พ่อครูเทศน์ที่วังน้ำเขียว ทำวัตรเย็น เรื่อง การเมืองโลกุตระ

คุณอำนาจ หมายยอดกลาง ผู้รับผิดชอบชุมชนวังน้ำเขียว ได้ฉายวิดีทัศน์ภาพมุมสูงของชุมชนวังน้ำเขียวให้ดูก่อนวังน้ำเขียวมีพื้นที่ประมาณ 200​ไร่ ซึ่งเป็นมีสัดส่วนทั้งที่ส่วนตัว ที่ของสหกรณ์ และที่ที่ยังไม่มีคนจับจอง พื้นที่ของวังน้ำเขียวสามารถปลุกพืชผักได้ดีมาก มีไม้เหลียงที่คุณไม้ร่มได้นำเมล็ดให้มาปลูกที่นี่ 7 ปีออกผล แต่ถ้าปลูกทางภาคใต้ 12 ปีจึงจะออกผล ในภาพโดรนจะเห็นมีป้าคนหนึ่งกำลังเข็นรถเข็นอยู่ คงไม่เคยเห็นโดรน พอเห็นเข้าป้าก็เลยหยุดรถเข็นเลยและนั่งลงมองใหญ่เลย เพราะไม่เคยเห็น

พืชผักหลากหลายปลูกจากที่นี่ส่งไปให้ชาวกทม.เสียส่วนใหญ่ มีผักตลาดทั่วไป เช่นสลัด ผักกาด นอกจากนั้นยังมีต้นแก่นตะวันอีก

พ่อครูเทศนา....พาไหว้พระให้ครบ 3 กรรม ...

พวกเราก็อย่างนี้แหละ จะว่ามีทติ้งก็ไม่ได้มีทติ้ง แต่เป็นการมาโดยไม่ได้นัดหมาย มนุษย์เป็นสัตว์โขลง เมื่อมีจุดร่วมจุดสนใจให้มาทัศนาก็มากัน เขาเรียกว่าไทมุง เขามุงดูอะไรกัน ถามกันก็ต้องมามุงดูด้วย หรือไม่ใช่เช่นนั้นก็ว่าเขามีอะไรตรงไหนก็ไป ของเราก็มีแต่นัยของเราสูงกว่า เพราะเราได้มาพบมารวมตัวเพื่อทำให้เกิดประกายอะไรที่เราจะไปรับ อย่างไมเคิล แจคสันจะมาคนก็ไป อย่างนั้นเราไม่ใช่ เราไม่ไปจ่ายไปเสียเงินให้เขา ยกตัวอย่างง่ายๆ ของเรามีส่วนเหมือน แต่ไม่เหมือนในส่วนแก่นสารสาระ ไอ้โน่นมันมอมเมา ให้คนเป็นเหยื่อ แต่ของเราไม่มอมเมา แต่มีจิตวิญญาณเป็นคุณค่า ไม่ใช่ไปไทมุง ซึ่งปัญญามันต่างกัน สิ่งต้องการนั้นต่างกัน ไอ้โน่นต้องการโลกียารมย์ แต่เราต้องการธรรมะ ธรรมารมย์ เป็นโลกุตรารมย์ เป็นเรื่องวิเศษ มาเอาธรรมะโลกุตระ ธรรมารมย์ก็กลางๆ

เขาไปดูไมเคิล แจ็คสันเขาได้อารมณ์แต่เราได้ธรรมารมย์ คนที่รู้จักสาระว่าเป็นสาระคือคนมีสาระ แต่คนที่เห็นส่ิงไร้สาระว่าเป็นสาระคนนั้นไร้สาระ เขาเห็นสาระเป็นอสาระ เห็นอสาระเป็นสาระ อย่างไปดูไมเคิล แจ็คสันได้ดีใจรื่นเริง เลือกเลยเอาเวลาตรงกันเลย ใครจะไปดูไมเคิล แจ็คสัน กับมาหาโพธิรักษ์ เอาคนละที่นะ คนจะไปหาใครมากกว่ากัน ก็ไมเคิล แจ็คสัน ...

นี่ขึ้นเขามานะ ไม่ใช่ที่มาสะดวก บางคนก็อยากลองของเดินขึ้นมา ที่จริงได้อากาศดี ไม่ใช่ส่ิงเสียหาย ได้อากาศสดบริสุทธิ์ มีประโยชน์ อาการกทม.ก็มีพิษภัย ถ้าร่างกายสู้ไหวก็สู้ไป แต่ไม่ไหวก็เกิดโรค

จะเห็นว่าปัญญาของคนยุคนี้มันโง่ลง ไม่ได้ต้องการสิ่งสาระ เข้าใจสาระเป็นอสาระ เข้าใจอสาระเป็นสาระที่แท้เลย พระพุทธเจ้าตรัสไว้ชัด ต้องเป็นผู้มีปัญญาชัดเจน อาตมาไม่จำเป็นต้องแยกว่าอะไรถูก สาระหรืออสาระ

สาระคืออะไร คือสิ่งที่ชีวิตเราเกิดมาเราควรได้ควรมีส่ิงนี้ พระพุทธเจ้าเรียกว่าแก่น คือ วิมุติ สาระแท้ของชีวิตคือวิมุติ ในมูลสูตรหรือหลายสูตรระบุไว้ชัด

1.   มีฉันทะ เป็นมูล-รากเหง้า (มูลกา)

2.   มีมนสิการ เป็นแดนเกิด (สัมภวะ)

3.   มีผัสสะ เป็นเหตุเกิด (สมุทัย)

4.   มีเวทนา เป็นที่ประชุมลง (สโมสรณา)

5.   มีสมาธิ เป็นประมุข (ปมุขะ) โลกเขาก็มีสมาธินะ เวลาคนดูไมเคิล แจ็คสัน ใครมาเรียกมาด่าก็ไม่ยินดี จิตเป็นหนึ่งเป็นเอกัคคตาเลย เป็นหนึ่งกับเป้าหมายเลย เขาเรียกว่าConcentration

6.  มีสติ เป็นใหญ่ (อธิปไตย = พลังอำนาจ)

7.  มีปัญญา เป็นยิ่ง (อุตระ = เหนือ)  กัปตันยิ่ง

8.  มีวิมุติ เป็นแก่น (สาระ)  สุดยอดที่จะรู้ยิ่ง

9.  มีอมตะ เป็นที่หยั่งลง (โอคธา)

10. มีนิพพาน เป็นที่สุด (ปริโยสาน)

อาตมาว่าเป็นสูตรที่ยิ่งใหญ่สูตรหนึ่ง คนที่มีฉันทะเป็นต้นทาง คุณยินดีในไมเคิล แจ็คสัน เขามาคนก็เฮไป อย่างอาตมามานี่คนก็เฮเหมือนกันนะ ตามมาบ้างก็มีกลับไปบ้างก็มี เฮมาต้อนรับ คุณรู้ว่าสาระคืออะไรมาหาอาตมาได้สาระคืออะไร แล้วก็จะลงไปที่แดนเกิด เป็นสัมภวะ เคยได้ยินสัมภเวสีไหม ไปหาที่เกิด วิญญาณสัมภเวสีมันยินดีในไมเคิล แจ็คสัน มันเข้าใจว่าสาระของชีวิตคืออันนั้น สัมภเวสีก็จะลอยไป จิตเขาก็จะเกิด ปหาสะ คือนรกอย่างหนึ่งเป็นความรื่นเริงบันเทิงใจ เรียกว่านรกในความยินดีร่าเริงสนุกสนานบันเทิง พูดกับคนเขาก็ไม่รู้นะเขาว่าสนุกร่าเริงไม่ใช่นรก แต่ที่จริงทั้งสุขและทุกข์เป็นเท็จ สุขมันเป็นตัวหลอก

พอจิตของคุณยินดีแล้วก็แสวงหาแล้วก็ไป พอไปคุณก็จะมีผัสสะ คุณเองเป็นคนทำให้จิตเกิดเรียกว่ามนสิการ คุณทำเองด้วยอวิชชา ก็ได้อกุศล ได้อสาระ ได้นรกปหาสะ แต่คุณหลงว่าสวรรค์ คุณก็ได้จริงๆ พอผัสสะคุณก็ได้อารมณ์เลย เขาก็แสดงเพลงอาตมาก็แสดงธรรม เขาก็ได้คนมานี่ก็ได้อย่างนี้ เป็นที่ประชุมลงเรียกว่า สัมโมสรณา คุณได้ธรรมารมย์ ส่วนเขาก็ได้โลกียารมย์เป็นอธรรมารมย์ ที่อาตมาเทศน์ให้ฟังเรียกว่า โลกุตรารมย์ หรืออาริยารมย์

ทำได้บ่อยๆคุณก็เพ่งในอารมย์นี้ แล้วเอาไปติดในความคิดนึก หัดเป็นเองเต้นเองอย่างไมเคิล แจ็คสัน แต่ถ้ามาอย่างอาตมาก็จะติดในธรรมะ มีเต้นอย่างอาตมาก็ไม่เต้นหรอก แต่จะมีกรรม 3 แบบนี้ จิตจะเจริญเห็นมโนเสฏฐา หรือจิตจะเสื่อม ถ้าเสื่อมก็ปหายะ หรือเจริญ ก็จิตเป็นประธาน คุณก็ดำเนินปรุงแต่งสังขารเป็นโลกีย์หรือโลกุตระ

เมื่อได้จิตเป็นอย่างไร แล้วก็จะได้หัวหน้าคือ สติเป็นอธิปไตย แล้วมีปัญญาเป็นอุตระ ถ้ามูลสูตรนี้นำพากันถูกต้อง ปัญญาจะเป็นอุตระ แต่ถ้าไม่ใช่ปัญญาก็จะเป็นเฉกา เป็นนิรยะ เป็นปิติวิสยะ เป็นติรัจฉานโยนิ ไปเกิดที่แดนเดรัจฉานหรือเป็นอติวินิบาตเป็นนรก

มีสติเป็นอธิปไตยไหม? มี เป็นอำนาจ ไม่ใช่หมายยอดกลางนะ แต่หมายนรกลึกเสียอีก ก็นำพาไปเป็นอำนาจเลย แล้วก็มีไม่ใช่เป็นปัญญา แต่เป็นอัญญาณ เป็นความไม่มีความรู้เป็นอวิชชานะ อย่าคิดว่ากิเลสไม่คิดนึกนะ มันเป็นเฉกามากเลย มีความเฉลียวฉลาดซับซ้อนพาไปตกนรก ไม่ต้องอธิบายไปถึงสาระ อมตะก็หมดทาง นิพพานก็หมดทาง แต่ถ้ามาทางโลกุตระก็จะได้จริงๆ

ได้สติเป็นอธิปไตย สติจะเป็นอำนาจรู้นอกรู้ใน จะเรียกว่ารู้ตัวทั่วพร้อม มีสัญญาเป็นตัวกำหนดจิตในจิต สัญญาทำงานเก่งมาก คุณไม่เรียนมันก็ทำงาน เลือกเฟ้นจัดสรรสิ่งที่เรายินดี ที่เราจะผัสสะ มาปรุงแต่งใส่จิตไว้ตลอด

หลักสัจธรรมที่พระพุทธเจ้าค้นพบแล้วอาตมาเอามาบรรยายให้ฟัง ให้พาทำนี่ เอาหลักพระพุทธเจ้ามาเปรียบเทียบอ้างอิงยืนยัน มั่นใจว่าได้สาระส่ิงถูกต้องทั้งนั้น ยืนยัน ถ้าใครเข้าใจคนที่จะไปเอาสาระอย่างไมเคิล แจ็คสันก็เอา คนจะเอาสาระอย่างนักการเมืองไร้สาะก็เอา คบหาสร้างกิจการงานเป็นอสาระที่เขาเห็นว่าเป็นสาระ ถ้าส่ิงที่ทำมันทุจริต นักการเมืองทุกวันนี้คบหากัน ในสภา 500 นี้ จะมีสส.หรือว่านักการเมือง 500 นี้เป็นนักการเมืองอารยะไม่มี มีอย่างดีก็กัลยาณชน ไม่เท่าไหร่ ขอยืนยันว่า 90 หรือ 80 เป็นอนารยะทั้งสิ้น เขาไปทำงานอาชีพ ใช้การเมืองล่าลาภยศสรรเสิรญโลกียสุข แล้วอ้างจะช่วยบ้านเมืองแบบเปลือกๆเท่านั้น ให้คนหลงลม ใครสามารถโกหกได้มาก โกงเก่งมากก็ได้มาก เขาเอางานการเมืองเป็นอาชีพ แต่อาตมานิยามการเมืองว่าไม่ใช่งานอาชีพ แต่เป็นงานรับใช้เสียสละแก่บ้านเมือง

ขณะนี้เขาก็จะปรับปรุงบ้านเมืองก็ได้แน่ แต่ได้ขนาดหนึ่ง ได้มากหรือน้อยก็ไม่รู้อาตมารับรองไม่ได้ แต่เท่าที่รู้สึกก็คือประเทศไทยคงจะออกจากโลกมืดได้บ้าง แล้วจะเร่ิมเดินทางสู่แสงสว่างได้ดีขึ้น เพราะชาวอโศกเข้าใจการเมือง รัฐศาสตร์เศรษฐศาสตร์ได้ดีพอควรแล้ว คนจะเพ่งโทสก็ลดลงเข้าใจเราได้เพิ่มขึ้น

เราออกไปทำงานให้สังคมได้ชัดเจนขึ้น มั่นคงขึ้น คนจะเชื่อถือหรือไม่เชื่อถือ เหตุการณ์ชุมนุมตั้งแต่ปี 49 จนถึงปี 57 มาครั้งสุดท้ายนี้ คุณว่าค่าเฉลี่ยที่เราออกไปทำงานได้ค่าบวกสักกี่เปอร์เซ็นต์ ….ก็ว่าได้สัก 80 %

อาตมาที่พูดนี้ไม่ได้พูดเล่นนะ พูดจริงเราออกไปทำนี่ได้ประโยชน์ ได้คุณค่า เราไปทำงานการเมืองนี่ให้ประโยชน์แก่ประชาชน ซึ่งเขาเข้าใจอโศกที่ไปช่วยสังคม มีประโยชน์ต่อสังคม อาตมาบอกว่านั่นแหละคือการเมือง ไปช่วยสังคมนี่ไม่ใช่อาชีพ อย่างงานไปประท้วงต่อต้าน หลายครั้ง จนกระทั่งนายกฯ แม้ที่สุดยิ่งลักษณ์ก็ลงไปแล้ว นี่ 4 คนแล้ว ทักษิณ สมัคร สมชาย ยิ่งลักษณ์ สี่คนนี้ก็แล้วกัน

อย่างอโศกไปทำงานช่วยเหลือประชาชนเขาจะเรียกว่านี่คือประชาธิปไตยหรือไม่ก็ไม่ว่า อย่างการไปปะท้วงผู้ผิดผู้ไม่ถูกต้องให้เปลี่ยนแปลงให้ดีขึ้นอย่างนี้ นี่คือส่ิงที่เราจะช่วยให้ประเทศชาติดีขึ้นเราก็ทำ ไม่ว่าเขาจะเรียกว่าอะไร?

การเมืองภาคประชาชนที่เขาเข้าใจไม่ได้ เขาเข้าใจว่าการเมืองคือต้องมีตำแหน่งเป็นกรรมาธิการอะไรนั้นคือการเมืองถ้านอกนั้นไม่ใช่การเมือง แต่ถ้าประชาชนเข้าใจว่าการเมืองคือทำงานเพื่อส่วนรวมเพื่อประชาชน และไม่ทุจริต และขยันหมั่นเพียร อีกอย่าง คุณเข้าใจแล้วแต่ไม่ทำไม่ขยัน ก็ไม่ได้เกิดผล ยิ่งคนที่เข้าใจว่าขยันช่วยเหลือประชาชนจะเรียกว่าทาน หรือสงเคราะห์ก็แล้วแต่ ก็คือการให้คนอื่นมากกว่าเราเอาไว้ เห็นแก่ส่วนรวมมากกว่าส่วนตัว ยิ่งมีคุณธรรมสูงก็ยิ่งให้มาก เป็นคนกล้าจน มักน้อยอย่างแท้จริง เห็นสาระของชีวิตว่าเราได้มีคุณค่าต่อสังคมแท้จริง ไม่ใช่ว่าเอาแต่เห็นแก่ตัว เกิดมาเอาบาปเอากรรมเวร สร้างแต่โลภ สร้างแต่ความเอา โลภอย่างเดียว ชาติทั้งชาติมีแต่สะสมแล้วก็ตายไป ถ้าเข้าใจเป็นอาริยชนแล้วก็ไม่สะสมไม่โลภให้แก่ตัว ทำให้แก่สังคมอย่างเดียว จนมาเป็นสาธารณโภคีทำงานให้แก่ส่วนกลาง แล้วก็สะพัดสู่สังคม ส่วนตัวเราก็พึ่งพากันพึ่งแก่เจ็บตายไป เราก็ทำงานรับหน้าที่แต่ละด้านของส่วนกลางไป ต่างคนต่างเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ สังคมอย่างนี้แหละ จะเรียกว่าประชาธิปไตยหรือเผด็จการหรืออะไรก็ได้ แล้วแต่คุณจะเรียก ถ้าคุณจะยอมว่าขอให้พ่อท่านสั่งการมาเถอะ หรือว่าพ่อท่านสั่งไม่ได้ก็ได้ อาตมาเสนอความเห็นแล้วไม่เอาอาตมาก็ไม่ได้ว่าอะไร ทั้งที่บางทีวิธีของอาตมาถูกด้วยดีด้วย พวกเราก็ไม่เอา โหวตกันความเห็นอาตมาก็แพ้ ก็ไม่เสียหน้า เพราะความพอดีพอเหมาะในสัปปุริสธรรม 7 นั้นจริง

อาตมาก็ขอสรุปลงว่า ที่อาตมาพาทำนี่คือประชาธิปไตยสุดยอดของโลก ขออภัยกล่าวใหญ่ เป็นประชาธิปไตยของพระพุทธเจ้า ขอยืนยันว่าพระพุทธเจ้าประกาศประชาธิปไตยมา 2600 ปีมาแล้วประกาศแล้วก็ทำงานปลดแอก ในยุคทาส ก็มีประชาชนมาเข้าอาณาจักร มาเข้ารีตของพระพุทธเจ้าผู้ที่เข้าแล้วเรียกว่าเข้าไปในอาณาจักรของพระพุทธเจ้า แล้วก็ยกให้หมด ไม่ว่าจะวรรณะไหนเข้ามาก็ 1 คน 1 เสียงเท่ากันหมด ออกเสียงได้เท่ากันหมด ไม่ติดศักดิ์ศรี แต่มีวรรณะทางธรรม เคารพนับถือกันอย่างอิสระ จะไปเคารพพระเทวฑัตมากกว่าพระพุทธเจ้าก็ได้ จนพระเทวฑัตขบถเกือบสำเร็จนะ แต่สู้พระพุทธเจ้าไม่ได้ก็กบฎไม่สำเร็จก็เลยลงนรกไป คนในประเทศไทยก็จะถูกธรณีสูบได้ เพราะไปแย่งประเทศไทยกับในหลวง...เอ้าตัดตรงนี้ไว้ก่อนเข้าสู่ธรรมะ

ถ้าไม่เอาธรรมะเข้าไปสถาปนาไว้ในการเมืองแล้วจะเกิดความเสียหายอย่างมาก การรัฐประหารที่เกิดนี้เป็นการรัฐประหารแบบใหม่ คณะทำงานของคสช.นี่ดีมากตอนนี้ อาตมายกให้ ถ้าอยู่ในระดับนี้องค์รวมขนาดนี้ขอให้ทำไปเลย 10 จะเห็นหน้าเห็นหลังเลย คือมีลักษณะส่งเสริมและปราบอย่างนี้ ไปได้เลย ส่วนปัญญาจะเห็นว่าคนควรปราบ คนควรส่งเสริมคือใครก็น่าจะเห็นได้ อาตมาว่าคงไม่ตาถั่วมาก คงไว้ใจได้ ถ้าทำในพฤติกรรมขณะนี้นะ ได้คุณภาพอย่างนี้ได้เลย 10 ปีจะเห็นว่าไทยพัฒนาแน่ จริง ตอนนี้ก็ คนจะว่าอย่างไรก็ว่า อาตมาก็มองตามภูมิปัญญา อาตมาก็ส่งเสริมสนับสนุน

มาพูดถึงพวกเรา ผลงานของพวกเราจนเกิดปฏิวัติ เสร็จแล้วพวกเราจะทำงานการเมืองภาคประชาชน เช่นเรามีหน้าที่จะช่วยประชาชน ส่งเสริมเยาวชนเราก็เปิดโรงเรียน ก็ทำคู่ขนานไปกับรัฐบาล โดยหน้าที่ของเรา เราไม่ได้เก็บเงินนักเรียน เราไม่ได้เอาอะไรจากนักเรียน เราจ่ายให้ด้วย เราให้ทั้งความรู้มาตรฐานสังคม และเราให้ธรรมะด้วย

เราช่วยทำสาธารณูปโภค ชาวอโศกก็สร้าง เราไม่ได้เอาเงินรัฐมาทำให้ก็มี เช่นเราทำถนนให้กับทางเข้าบ้านกุดระงุม รัฐให้เงินมาทำ ก็ไปกินกันจนเหลือเงินมาทำไม่ถึงแสน เราก็ทำให้ใช้เงินไปสองแสน ถนนอื่นเราก็ทำเราจ่ายให้ด้วยเงินเราเอง ถนนข้างรร.กุดระงุมเราก็ไปเทคอนกรีตให้ เราได้น้ำบาดาล นำ้แร่ที่ดีมาก มีที่ดินอยู่บ้านคำกลาง เป็นน้ำดื่มดีๆเลย เป็นน้ำซับ(เมืองวารินฯเป็นเมืองแห่งน้ำซับ) เราก็ใช้ดูดน้ำมาใช้ ทีนี้น้ำมีมาก ได้วันละหลายแสนลูกบาศก์ แต่ทั้งบ้านราชฯทั้งหมู่บ้านใช้น้ำไม่ถึงห้าหมื่นลูกบาศก์ เราก็เลยบอกไปกับอบต.คำกลาง เราต่อท่อมาถึงบ้านราชฯ แล้วเราก็บอกว่าเราจะสร้างแท็งค์นำ้ให้ แล้วคุณเสียค่าไฟฟ้าดูดน้ำเอง แล้วจะไปจัดสรรน้ำกันอย่างไรก็เชิญ แต่ว่าอบต.เขาไม่เอา ไม่รับ เราก็งงว่าทำไมไม่รับ ไม่มีเหตุผล เราก็ได้แต่ว่ามันจะมาไม้ไหน เขาไม่เชื่อว่าจะมีคนทำให้ฟรีด้วย เขาบอกว่าของฟรีไม่มีในโลก อาตมาว่าพวกนี้ดูถูกมนุษย์จริง เราทำงานฟรีเสียสละแก่มนุษยชาติจริง เราไม่คิดเอาอะไรตอบแทนจริง แต่ทั้งโลกไม่เชื่อกันว่าของฟรีมีในโลก

งานการเมืองคือ พหุชนหิตายะ(เพื่อหมู่ชนเป็นอันมาก) พหุชนสุขายะ(เพื่อความสุขของหมู่ชนเป็นอันมาก) โลกานุกัมปายะ(รับใช้โลก ช่วยโลก) ท่ามกลางสังคมแห่งเผด็จการ แต่ท่านกลับประกาศประชาธิปไตยด้วยสามคำนี้ เป็นภาษาประชาธิปไตย 100% แล้วทำจริงถูกจริงด้วย นี่คือประชาธิปไตยที่พระพุทธเจ้าประกาศมาสองพันหกร้อยปีแล้ว ที่อาตมาพูดนี่คือพุทธศาสนา พุทธศาสนาไม่ใช่ไปให้คนเข้าป่าเขาถ้ำ ถ้าปล่อยไปนานๆจะเป็นเหมือนพวกฑิคัมพร มักน้อยเลยเถิดสุดโต่ง แต่เป็นศาสนาที่รู้ทั้งวัตถุวิสัยและจิตวิสัย แต่รู้แจ้งหมดกิเลส อยู่เหนือโลกธรรม เหนือกาม เหนืออัตตา แล้วเป็นคนมีประโยชน์มีสาระต่อมนุษยชาติ

กว่า 2600 ปีแล้วที่เข้าใจผิดว่าพระปฏิบัติต้องออกป่า เราไม่ได้ดูถูกป่า แต่พระพุทธเจ้าต้องอนุโลมพวกเข้าป่าก็เพราะเป็นยุคเทวนิยม คนนิยมเข้าป่า ก็ต้องค่อยๆประนีประนอม เพราะเขาเชื่อกันกับการออกป่า ต้องเทวนิยม ถ้าไม่ออกป่าเลยไม่ว่าศาสนาไหนๆก็ไม่ได้ ศาสนาในเมืองไม่ได้ แม้ยุคนี้ก็เข้าใจว่าต้องเข้าป่า ถ้าพระเมืองนี่ได้แต่ปริยัติ ส่วนพวกปฏิบัติต้องเข้าป่า ไปนั่งสมาธิแข็งทื่ออยู่ ทุกวันนี้ยิ่งอาตมาไขเรื่องสมาธิลืมตา

อาตมาว่าจะขยายความเรื่องฌาน แต่วันนี้คงจะไม่ได้ยากไป ต้องไปฟังที่บ้านราชฯ เสียดายไม่สื่อทางทีวี แต่เรื่อง Fmtv ถ้าเขาเห็นว่าเป็นสื่อสารที่ทำให้แก่ประชาชนจริงๆก็จะเห็นว่าเราควรได้ออก แต่เราไม่วิ่งเต้น เขาให้เสนอผังไปก็เสนอไป เราก็นำเสนอในสิ่งที่ควรที่เป็นประโยชน์แก่ประเทศชาติ หากเรื่องประท้วงดีเราก็นำเสนอ และเราไม่เรี่ยไรด้วย แต่ช่องศาสนาที่ออกๆกันนั้น ก็มีแต่เรี่ยไรกันแทบทุกช่อง

เราประกาศโลกโลกุตระ เป็นปโรโลโก และไม่ใช่ว่าโลกโลกุตระ ที่เป็นโลกุตระ 9 โลกุตระ 46 ที่นำมาขยาย ไม่ใช่เรื่องแบบที่เขาเข้าใจผิดว่าโลกุตระเป็นเช่นนี้ แต่แบบอโศกนี่โลกุตรบุคคลแบบอโศกนี่เป็นโลกุตระบุคคล เขาไม่เชื่อจริงๆเขาว่าต้องออกป่าเขาถ้ำนั่งสมาธิคืออาริยะ แต่ว่าที่อาตมาพาทำนี่ไปชุมนุม 9 เดือนนี่เราก็อยู่ได้ไม่เกิดเดือดร้อนอะไร แม้อยู่ต่อไปถึง 500วันชาวอโศกทุกคนก็ยกมือไปกัน เหมือนไก่ใส่เข่งจะจิกกันถ้าไม่มีความเป็นโลกุตระ แต่เราไม่เป็น

สรุปแล้ว การเมือง กับธรรมะเป็นหนึ่งเดียวกัน การเมืองอาริยะก็เพราะธรรมมีโลกุตระ ไม่ใช่แค่ภาษา แต่เกิดจากคนที่ไปทำ มีศีลสามัญตา ทิฏฐิสามัญตา มันลงกันได้ มีขัดแย้งอันพอเหมาะ พลังรวมไม่แตกกระแส อโศกได้กอบแก่นแล้วจะทำงานกับสังคมไปเรื่อยๆ ปีนี้อาตมาเห็นว่าอัตราการก้าวหน้าของอโศกจะขยายผลสู่สังคมประเทศชาติได้ เป็นตัวที่ทำงานกับสังคมได้ระดับหนึ่งทำงานได้ระดับหนึ่ง ต้องอาศัยความอดทนอุตสาหะ ต้องเจียมตัวตนต่อไป จะสะดวก และเห็นด้วย ส่งเสริมช่วยเหลือบ้าง ส่วนจะส่งเสริมเต็มที่นั้นน้อยมาก นอกจากพวกเราก็ส่งเสริมกันเต็มที่ ยุคนี้เราจะทำงานกับสังคมได้เต็มที่ขึ้น

ตอนนี้การเมืองมีกัปตัน เดินเครื่องคุมทิศทางไปได้แล้ว เราก็จะมาทำการศึกษา ไม่ออกไปทำการเมืองมาก นี่เป็นนโยบาย ทั้งการศึกษาแบบนิตินัย และการศึกษาภายใน จะเปิดอุดรศึกษาเป็น วิชชารามนาวาบุญนิยม ว.นบ. เปิดปีหนึ่งปีนี้ อาตมาจะลงไปเป็นคุรุเต็มตัว ตอนนี้ได้ 3 วิชชาแล้ว วิชชาสรรค่าสร้างคน ,พุทธชีวศิลป์ และความรัก 10 มิติ (ความรัก 10 มิติจะสอนแต่นิสิตปี 1) สรรค่าสร้างคนจะเป็นเชิงการเมืองและสังคม

ส่วนพุทธชีวศิปล์จะเป็นเรื่องการศาสนาเป็นส่วนใหญ่ มีสถาบันอาศรมศิลป์ มาให้ใบปริญญารับรอง ถ้าใครต้องการ ขอให้ปีที่สี่ส่งหลักฐานให้เขา แล้วเขาก็จัดสรร ให้จบได้ใบปริญญา แต่เขาก็ไม่เรียกปริญญา เพราะอ.เอนก เอาแนวอโศกบุญนิยมไปทำ แบบครูพักลักจำ เอาไปทำเต็มที่ เท่าที่ภูมิผมมี ถ้าอโศกจะไปทำเองก็ไม่รังเกียจ ส่วนใครจะเอาปัญญาบัตร ว.นบ​.ก็ได้ ต่อไปเราก็จะตั้งสถาบันของเรา ผู้ใดมีคุณสมบัติมาสอนได้เราก็จะตั้งเป็น ผู้ช่วยศิลปาจารย์ เป็นรองศิลปาจารย์ และเป็นศิลปาจารย์เลย เป็น ผศ.​เป็น รศ. เป็น ศ. เลย ใช้ตัวย่อเดียวกัน ส่วนอาตมาเป็น วิชชาธิบดี เป็นคนเซ็นใบปัญญาบัตรทองคำเลยนะ จะเอาแต่ปัญญาบัตรของเราก็ได้ หรือจะเอาสองอย่างเอาปัญญาบัตรทางอาศรมศีลก็ได้ ของเขามีอธิการธิบดี ของอาตมาเป็น วิชชาธิบดี

อธิบายมาเพื่อให้ตรวจสอบเปรียบเทียบว่าอันไหนดีงาม อันใหม่ก็บอก อันเก่าก็ให้ตรวจสอบ ก็มียกตัวเอง คณะหมู่กลุ่มมาเป็นองค์ประกอบบ้าง เพื่อขยายความ วันนี้ก็มีส่ิงใหม่เกิด ว่าในอนาคตจะมีการเมืองแบบอาริยะของพระพุทธเจ้านี่แหละ ที่เขาเพี้ยนไปแล้ว จริงๆแล้วประชาธิปไตยของพระพุทธเจ้ามีคุณลักษณะดีจริงได้ แต่ไม่มีคนอธิบายได้ ทุกวันนี้บัญญัติภาษาก็พอที่จะทำให้เข้าใจได้ เชื่อว่าผู้มีบัญญัติภาษาจากภายนอกจะพูดกับอาตมได้เข้าใจเพ่ิมขึ้น ที่เปิดวิทยาลัย มีวิชชาสรรค่าสร้างคนจะมีเนื้อของการเมืองและสังคมมากหน่อย แต่พุทธชีวศิลป์จะมีเนื้อศาสนามากหน่อย อาตมาเป็นคนมีบัญญัติภาษาทางโกลน้อย เราก็จะได้บัญญัติภาษาทางโลกมาช่วยกัน

พวกเขาอาจเข้าใจบัญญัติภาษามาก รู้ว่าต้องเป็น พหุชนหิตายะ(เพื่อหมู่ชนเป็นอันมาก) พหุชนสุขายะ(เพื่อความสุขของหมู่ชนเป็นอันมาก) โลกานุกัมปายะ(รับใช้โลก ช่วยโลก) แต่เขาไม่ลึกซึ้งพอและก็ทำไม่ได้ด้วย อย่างคุณวีระที่ทำนี่ก็เป็นสิ่งที่จริง ที่ทำมาเป็นเรื่องของประชาธิปไตยแท้จริง...

เวลาบันทึก 09 มีนาคม 2563 ( 18:42:28 )

รายละเอียด

570709_เทศน์ก่อนฉันที่ศาลาฉันวังน้ำเขียว โดยพ่อครู เรื่อง เริ่มขยายโลกุตรธรรม 46

นาฬิกาที่ฉากหลังที่พ่อครูจะเริ่มเทศน์ ไม่เดินเข็มนาฬิกา แต่เข็มมันขยับไปมา พ่อครูทักว่าถ่านนาฬิกาคงมีแต่พลังไม่มากพอจะเดินเข็ม ได้แต่ขยับเข็ม ตั้งเพื่อเอาเปรียบ โฆษณาสินค้า แต่ของเราเอาผลผลิตที่เราทำได้มาโชว์ความอุดมสมบูรณ์ มันส่อให้เห็นได้ว่า แค่เป็นที่มาของนาฬิกาไม่เอาถ่าน เพราะว่ามันเดินอยู่บ้างแต่ว่าไม่ค่อยไป ที่อื่นจะประดับสวยงาม ราคาแพง ดีไม่ดีเอา สินค้ามาองค์ประกอบของฉากก็บ่งบอกอะไรได้

ปีหนึ่งก็จะได้มาเยี่ยมเยียน พวกเราก็เป็นชุมชนที่มีศีลสามัญตา ทิฏฐิสามัญตา ที่มนุษยชาติจะพึงสังวร ว่าอย่างนี้คือกุศล อย่างนี้คืออกุศล ว่าอย่างนี้จะพึงทำอย่างนี้ไม่พึงทำ ผู้มีสำนึกเป็นทิฏฐิ มีสังวรเป็นศีลเป็นหลักเกณฑ์ ส่วนจะหย่อนหรือเคร่งก็แล้วแต่ละคนๆ จริตใครก็ของใคร ผลที่ได้ก็อยู่ที่แต่ละคนมีสติ สัมปชัญญะ เป็นตัวกำหนด แล้วก็ทำตามภูมิของตน ได้ผลดีผลเสียตามแต่ละคน คนเราก็มีการสังวร มีสติสัมปชัญญะตามกรอบแห่งสำนึก

ส่วนคนไม่มีสำนึกไม่มีกรอบแห่งศีล ไม่มีกรอบแห่งความสำนึก ปล่อยตนเองไปตามกิเลสไม่มีหนัก คนเช่นนี้มีมาก ไม่มีจุดมุ่งหมายว่าชีวิตจะไปไหน หลงโลกียสุข ลาภ ยศ สรรเสริ​ญ ที่พาสร้างนรก แต่เขาหลงว่าได้สวรรค์ เขาได้ลาภ ได้ยศ ได้สรรเสริญชั่วแวบสุขแล้วก็หายไป เขาไม่เข้าใจว่ายศคืออะไร ยศคือการกำหนดหน้าที่บทบาทให้ทำ แต่เขาหลงว่าเป็นสิ่งน่าได้น่าเป็น ได้มาก็ยินดี ไม่รู้จักสาระของยศ ถ้าคนชั่วก็ใช้ตำแหน่งยศ ทำชั่ว ถ้าได้สรรเสริญทางอบายมุข ทุกวันนี้คนสรรเสริญคนมีอบายมุขเด่น

เช่นอบายมุขข้อที่คนไม่ทันรู้ตัวคือ คนที่เก่งทางโกง แล้วใช้ความเก่งทางโกง ฉลาดซ่อนเร้นแล้วโกหกหลอกลวงซ้ำ คนเชื่อ เก่งมากคนเชื่อสนิท แล้วคนเชื่อมาก ปกปิดบังไว้มาก คนเหล่านี้คือสัตว์นรก เป็นนรกอบายมุขขุมใหญ่มาก หลอกคนได้เนียน เพราะมีอิทธิพลเป็นผู้บริหาร ให้พัฒนาคนไปสู่จุดหมาย เช่นใช้คำว่าเป็นใหญ่เป็นโตเป็นเจ้าเป็นนาย คำนี้แหละคือหลุมอบายมุขใหญ่ ประกอบด้วยความหลงผิด แล้วปรุงแต่งนรกให้ร้ายแรงสุดที่จะแจกแจง ชำระไม่ออกแล้ว อีรุงตุงนังซับซ้อนในนั้น ยิ่งกว่ามุ่นไหมที่มันยุ่ง ไม่มีทางแก้ได้เลย ให้หายยุ่ง คลายออกมาเป็นเส้นไหมแต่ละเส้น มันเป็นถึงขนาดนั้น พูดกันไม่รู้เรื่อง อธิบายไม่ได้

ก็เหลือคนที่พอพัฒนาได้บ้างก็ช่วยกันไป จึงหาคนที่มาแสวงหาธรรมะได้ยาก คนไปหลงสรรเสริญ อบายมุขเยอะ แม้แต่ด้านบริหารปกครอง บันเทิงเริงรมย์ หรูหร่าฟู่ฟ่าในกามคุณ เฟ้อเกิน ใช้คำว่าศิลปะคำเดียวหลอกกันซับซ้อนจนเป็นนรก แล้วก็หลงตัวตนว่าเป็นผลสำเร็จ ที่เป็นการหลอกด้วยกามคุณแล้วเรียกกันว่าศิลปะ พวกนี้อัตตาเขาโตกว่าพวกนักธุรกิจ

นักธุรกิจนี่ง้อคนนะ แต่พวกศิลปินนี่ไม่ง้อคน อัตตาสูง สร้างศักดิ์ฐานะอีกอย่าง ถึงอธิบายพวกนักธุรกิจพอได้บ้าง เข็นครกขึ้นเขา แต่สอนศิลปินนี่เหมือน เข็นเขาขึ้นครก สอนนักธุรกิจเหมือนเป่าปี่ให้ควายฟัง แต่สอนศิลปินนี่เหมือนเป่าควายให้ปี่ฟัง ควายจะดีดเอาและปี่ก็ไม่ฟังด้วย อาตมาก็ต้องพยายามบอก

ทุกวันนี้ใกล้กลียุคใกล้สุดท้ายไฟนรกจะไหม้โลก ต้องพูดกันบ้าง ถึงยุคนี้ไม่พูดก็ไม่ได้ ผู้จะกล้าพูดแล้วก็พูดได้ หลบได้ไม่เป็นภัยก็ได้ประโยชน์ อย่างคานธีก็เป็นโพธิสัตว์ทำงาน สุดท้ายก็ไม่พ้นตายด้วยปืน พระโมคคัลลานะสุดท้ายก็ถูกฆ่า เป็นไปตามวิบาก ไปตามธรรม ทำไมคนดีต้องถูกฆ่า เพราะคนชั่วทำร้ายคนได้ แต่คนชั่วไม่่่ค่อยตายด้วยคนดีเพราะคนดีไปทำร้ายเขาไม่ได้ แต่เขาจะตายเพราะเขาเอง เช่นธรณีสูบ มีวิบากทำเขาเอง สรุปแล้วมนุษย์อยู่กับกรรมวิบากทั้งสิ้น

ศาสนาพุทธ มีพุทธบริษัท 4 ไม่มีภิกษุณีก็ไม่ได้ เพราะไม่ครบ แต่ถ้าพระนางมหาปชาบดีโฆตมีไม่ท้วงก็ไม่ได้นะ ก็ไม่มี แต่มีแล้วอายุศานาจะลดลงกึ่งหนึ่ง แต่ต่อไปภิกษุณีจะไม่มี แม้ภิกษุก็จะลดลง เพราะคนโหดร้าย จับเส้นหญ้ามาก็เป็นดาบฆ่าฟันกัน จับอะไรก็เป็นอาวุธ อาศัยความเร็วความฉลาดฆ่าแกงกัน

คนเราเกิดมามีวิบาก คือผลของกรรม เป็นผลบุญคือการชำระกิเลส หรือผลบาปที่เกิดจากการสะสมกองกิเลส กิเลสกองลงไปเป็นอนุสัยอาสวะ พอล้างหมดก็หมดอนุสัยอาสวะเป็นคนสิ้นบุญสิ้นบาป เป็นปุญปาปริกขีโณ เมื่อสิ้นบุญสิ้นบาปก็เป็นคนไม่ต้องทำบุญ แต่บุญนั้นเขาใช้ผิดความหมายเป็นคำว่ากุศลไปหมดแล้ว กุศลเป็นความดีงามทั้งหมด ทั้งสมมุติสัจจะและปรมัตถสัจจะ คำว่าบุญไม่ใช้สมมุติสัจจะเลย บุญเป็นความดีงามระดับปรมัตถสัจจะ ชำระกิเลสออกจากสันดานให้หมดจน ถ้าหมดก็หมดความเป็นสัตว์โลก เป็นพระพรหม

ทุกวันนี้ศาสนาพุทธใช้คำว่าบุญ แม้ศาสนาอื่นก็ใช้คำว่าบุญด้วย ในภาษาไทย ภาษาอื่นไม่มีคำว่าบุญ คำว่าบุญมาจากคำว่า สันตานัง ปุนาติ วิโสเทติ อยู่ในพจนานุกรม ไทย_บาลี_อังกฤษ ซึ่งขยายเรื่องปรมัตถ์นิดเดียวแต่ขยายเรื่องกุศลเสียมากกว่า ท่านธรรมปาละเป็นคนเก็บไว้ ท่านธรรมปาละเป็น อรรถกถาจารย์รูปหนึ่ง

คำว่าบุญนั้น ต้องพฤติกรรมชำระกิเลสได้จึงถือว่าเป็นบุญ คนไหนชำระกิเลสได้เป็นคุณงามความดีเลยนะ เป็นดีถึงปรมัตถสัจจะ ถ้าใครทำได้หรือปรุงแต่งจัดการ เป็นมนสิการให้เกิดผล กิเลสถูกชำระ  เรียกว่าอภิสังขารก็ได้ ผู้ศึกษาปฏิบัติเป็นพระโยคาวจรต้องจัดการเพื่อจับองค์ประชุมของจิตที่มีญาณกำหนดรู้ แล้ววิเคราะห์หาเหตุในการปรุงแต่ง มันปรุงแต่งเป็นสัตว์นรกก่อนเลย เป็นเทวดา หลงว่าเป็นสุข แต่แท้จริง สุขเท็จ ทุกข์แท้

เป็นนรกแท้ มีตัวเหตุเป็นสัตว์นรกชัดเจน จึงต้องอ่านกายของสัตว์นรกให้ได้เป็นองค์ประชุมของสัตว์นรก เป็นวิญญาณสัตว์นรกเป็นต้น วิญญาณเทวดา วิญญาณมนุษย์

วิโมกข์ 8 สามข้อต้นเป็นเรื่องรูปฌาน อีก 4 ข้อเป็นอรูปฌาน แล้วข้อสุดท้ายเป็นสัญญาเวทยิตนิโรธ

ในโลกุตรธรรม 9 มาขยายเป็นโลกุตรธรรม 46 ถ้าไม่สัมมาทิฏฐิมาแต่ต้น ก็ผิดมาตั้งแต่ต้น ก็ผิดไปตลอดเลย ไม่ถึงโลกุตรธรรม 46

โลกุตระที่ 1 รู้จักกายในกาย จะต้องรู้จักกาย กายไม่ทิ้งข้างนอก รู้จักวิญญาณที่เกิดจากการกระทบทางทวาร 6 แล้วเกิดวิญญาณ เป็นองค์ประชุมแล้วก็เจาะวิจัย หา เวทนาในเวทนา จิตในจิต วิจัยหาตัวร้ายเป็นจิตผี เป็นจิตในจิต เป็น สราคะ สโทสะ สโมหะ เมื่อกำจัดผีได้ก็ถูกตัว เมื่อคุณสามารถรู้ตัวกาย เป็นองค์ประชุมตัวแรกคือสักกายะ ที่เกิดจากการผัสสะทางตา หู จมูก ลิ้น กาย นี่สัมผัสเหตุปัจจัยสดๆที่เราหลงยึดว่าเป็นตัวตน เราก็พบตัวจริงแล้ว ต้องพิจารณาว่าเป็นตัวแท้ของสัตว์นรกจริง อย่างพ้นสงส้ย พ้นวิจิกิจฉาเลย แล้วเมื่อรู้แล้วก็อย่าทำอย่างเล่นหัว ลูบๆคลำๆ ใจดีกับมันไม่ฆ่ามัน มันก็เฮฮาสังสรรกับคุณ คุณก็ไม่พ้นศีลพตปรามาส

แต่ข้อที่ 1 ได้โลกุตรมรรค แล้วถ้าได้โลกุตรผลก็เป็นโลกุตรธรรมที่ 2 เป็นโสดาปัตติมรรค และโสดาปัตติผล

คุณปหานกิเลสได้ชั่วคราวก็เป็นตทังคปหาน และถ้าไม่แน่ใจว่าถูกแล้วก็ทำต่อทำซ้ำทำอย่างเก่าทำเสพทำคุ้นทำอย่างเคยให้ได้ผลภาวนาแล้วทำให้ได้มาก ก็จะชัดเจนของคุณว่าใช่ คุณก็พ้นสังโยชน์ 3 ไล่เรียงแนวลึก แล้วสัมผัสแนวกว้าง หมุนรอบเชิงซ้อน เป็นสัมมปทาน 4 อิทธิบาท 4 อินทรีย์ 5 พละ 5 โพชฌงค์ 7 มรรคองค์ 8 รวมเป็นโพธิปักขิยธรรม 37 แล้วนับโลกุตรธรรม 9 บวกเข้าไป เป็น โลกุตรธรรม 46

ให้หนูๆที่มาฟังธรรมสี่บวกเลขสิว่า 37 บวก 9 เป็นเท่าไหร...46

คำว่า กาย ตั้งแต่สักกายะหรือรู้กายในกายนี่แหละที่ต้องรู้ก่อน ต้องสัมผัสวิโมกข์ 8 ด้วยกาย หากไม่รู้กายก็หงิกทำต่อไม่ได้แล้ว เราต้องมากอบกู้ความรู้พระพุทธเจ้าขึ้นมา ยังดีมีหลักฐานในไตรปิฎก รู้ทั่ว

คำว่าบุญต้องมีคุณสมบัติถึงการชำระกิเลส แล้วต้องมีญาณตามรู้ตามเห็น ตั้งแต่ความไม่เที่ยง รู้ว่ามันวนอย่างโลกๆ คนก็หลงว่าต้องตั้งให้มันมีอยู่ ให้เอร็ดอร่อยเป็นโลกียรส ได้บำเรอ กาม บำเรออัตตา เป็นกามสุขขัลลิกะ หรืออัตตทัตถสุข เป็นสุขเท็จ แล้วหลงว่าน่ามีน่าได้น่าเป็น ก็สะสม วนเวียนไม่ได้ทิ้งไม่ได้ทำลายก็เต็มไปในอัตภาพของตน กี่ล้านชาติ บางทีลืมไปแต่ก็หมกหมักอยู่

บุญคือการชำระ แต่โลกียะนั้นไม่ได้ล้างกิเลส การเรียนอย่างรู้ว่าไม่เที่ยง เป็นไตรลักษณ์แต่เรารู้ว่าให้มันหมุนลดลง ตัดกิเลสได้รอบของมันก็ลดลง ไม่จัดจ้านมากขึ้น เล็กลง ลดลง ตามเห็นความจางคลาย เรียกว่า วิราคานุปัสสะ คุณต้องมีญาณเห็นรู้ทุกข์ เหตุแห่งทุกข์ ดับกิเลสให้ได้อย่าง นิจจัง(เที่ยงแท้) ธุวัง (ถาวร) สัสตัง(ยืนนาน) อวิปริณามธัมมัง(ไม่แปรเปลี่ยน) อสังหิรัง(ไม่มีอะไรหักล้างได้) อสังกุปปัง(ไม่กลับกำเริบ) คุณจะมีญาณรู้เมื่อปฏิบัติเอง

คุณจะมี อนิจจานุปัสสี วิราคานุปัสสี นิโรธานุปัสสี และปฏินิสสัคคานุปัสสี เป็นการร้อยมาลัยธรรมตามที่พระพุทธเจ้าตรัส การตัดกิเลสฆ่ากิเลส เป็นบุญ เป็นส่ิงมีค่าสูงมาก คนก็นิยม ก็เลยเรียกว่าได้บุญ มากกว่าได้กุศล แต่คนได้แต่นิยมภาษา ว่าได้บุญ แต่ว่าเนื้อแท้ไม่ได้ ภาษาคำว่าบุญก็เลยชนะกุศล คำว่ากุศลก็เรียกรวมๆ แต่อยากได้บุญ ไปทำอะไรสารพัดก็เรียกว่าบุญ คำว่าบุญก็เลยเพี้ยนไปไม่เหลือการชำระกิเลสเป็นแต่โลกียะ ไปเหลือโลกียะ บุญก็เลยมีค่าเท่ากับกุศล ตกลงคำว่ากุศลกับบุญก็เลยเหลือแต่โลกียะ ส่วนโลกุตระนั้นสูญ ไม่รู้เรื่องแล้วกันโลกุตระ 9หรือโลกุตระ 46

อาตมาถูกจับ ท่านเข้าคุณท่านหนึ่งว่า โพธิรักษ์นี่ไม่มีอะไร แม้แต่สักกายะก็ยังไม่รู้เลย สักกายะแปลว่าไม่มีตัวตน แล้วโพธิรักษ์มาอวดว่าเป็นอาริยะก็ไม่พ้นสักกายะ นี่คือคำพูดของเจ้าคุณท่านหนึ่งที่เป็นเปรียญธรรมป.โท ส่วนโพธิรักษ์ไม่มีสักปริญญา แล้วท่านเป็นเจ้าคุณนะ เปรียญ 6 ปริญญาโท เป็นพี่ชายของจตุพรนะ แล้วท่านก็มองอาตมาก็ยังผิดเลยหาว่าอาตมาอวดตัวตนโสดาบัน แต่ที่จริงแล้วอาตมาอวดโพธิสัตว์ต่างหาก เขาไม่รู้ตัวหรอกว่าเพิ่มกิเลสตัวเองด้วยการเพ่งโทสพระอาริยะ ไม่ได้กล่าวโทษท่านนะ แต่เป็นเรื่องที่จริง

คำว่าบุญจึงนิยามว่าเป็นอาการทำใจในใจให้กิเลสลดได้จริงๆ เรียกว่าบุญ ถ้าคุณทำให้กิเลสลดได้ แต่ไม่มีญาณรู้ก็ยังไม่สมบูรณ์ต้องมาตรวจสอบด้วยสัมผัสวิโมกข์ 8 ด้วยกาย มีสัมมัปปัญญา สำเร็จอิริยาบถอยู่ สรุปแล้วต้องผัสสะด้วยกาย รู้ด้วยปัญญา อย่างเห็นแล้ว คือจัสสะทิสวา มีผุสสติ คือเห็นๆอย่างปัจจุบัน

สรุป กุศล นั้นโลกียะเป็นหลัก ส่วนบุญนั้น โลกุตระเป็นหลัก และกุศลไปถึงนิพพานได้ ถ้าทำถึง เป็นปรมัตถ์ได้

กุศลมีทั้งกุศลโลกีย์และกุศลโลกุตระ แม้เป็นพระพุทธเจ้าแล้วก็ไม่สันโดษในกุศล จนกว่าจะปรินิพพาน เป็นปริโยสาน พระอรหันต์ที่ทำปรินิพพานได้ก็สูญสิ้นธาตุอัตภาพทั้งหมดไม่วนเวียนในวัฏฏสงสาร สูงกว่าอมตชน

คนที่เข้าใจคำว่าบุญอย่างสัมมาทิฏฐิแท้ก็จะทำบุญเป็น ตั้งแต่โลกุตรธรรม 1 จาก​46 ก็จะรู้ตั้งแต่กาย เป็นองค์รวมของวิญญาณ มีจิต เจตสิก ก็รู้บทบาทของจิตที่ทำงาน การปฏิบัติธรรมก็ปฏิบัติขณะมีจิตกับเจตสิก ส่วนผลที่ได้สะสมเป็นมโนข้างใน ได้ผลมาเป็นมโนวิญญาณ จนกระทั่งถึงมโนวิญญาณของอรูปสัตว์ ซึ่งเหนือมาหมดตั้งแต่กายวิญญาณข้างนอกตั้งแต่กามภูมิมา แล้วก็มารูปภูมิ มาอรูปภูมิ

เราล้างความเป็นสัตว์ในวิญญาณตั้งแต่กามภพ ซึ่งอบายก็เป็นกามภพขั้นต่ำ จนล้างกามต่ำอบายได้ก็เป็นสกิทาคามี จนฆ่ามันตายหมดในกามภพ ก็เป็นอนาคามี มีแต่โอปปาติกสัตว์ ซึ่งเป็นคำเรียกอนาคามีว่าเป็นอุปปาติกะคือมีแต่สัตว์ในจิตวิญญาณที่เป็นภพใน แต่อยู่เหนือธรรมชาติภายนอกหมดแล้ว จะกระทบสัมผัสกับกามาจรอย่างไรท่านก็ไม่สุขทุกข์แล้ว เหลือแต่กิเลสในภพใน และก็ยังลืมตาสัมผัสกระทบอยู่ ทั้งที่เหลือแต่กิเลสในรูปภพ อรูปภพเท่านั้น ยังรู้เห็นมีการรับรู้เหมือนคนทั่วไปแต่ท่านไม่มีกิเลสเกิดในระดับกามสัตว์ ตายไม่ฟื้นแล้ว ไม่กลับกำเริบ แต่เป็นคนเหมือนปุถุชนทุกคน คนที่มีกามารมย์ ก็เห็นเหมือนกับคนที่เป็นอนาคามี แต่ท่านไม่กระดี๊กระด๊าเหมือนคนโลกๆ แต่ท่านจะอนุโลมไปร่วมรู้ร่วมทำกับเขาไหม ถ้าช่วยเขาได้ท่านก็ทำ แต่ถ้าไปทำแล้วเขาไม่เข้าใจกิเลสเพ่ิมท่านก็ไม่ทำ

ประเด็นคือรูปาวจรไม่ใช่พวกหลับตา แต่เป็นพวกลืมตารู้ทุกอย่างกับโลก แต่ช่วยโลกได้ ตามที่ท่านจะมีสัจจานุโลมิกญาณปรุงร่วมไปกับเขาได้ ท่านจะไม่ประมาท หากทำไม่ไหวท่านก็ไม่ทำต่อ ท่านไม่มีกิเลสติดโลกธรรม ประเด็นรูปาวจรนั้นก็ไม่หลับตาปฏิบัติ แต่ลืมตาอยู่แล้วปฏิบัติรูปาวจร อรูปาวจร เพราะฉะนั้นบุญของพระอนาคามีนั้นเหลือน้อย เพราะกิเลสท่านเหลือน้อย ยิ่งทำให้กิเลสหมดบาปเกลี้ยงแล้วก็สิ้นบุญสิ้นบาป เป็นอรหันต์จ้อย

มีอานิสงส์ของการฟังธรรม ได้ฟังสิ่งใหม่ ฟังสิ่งเก่าซ้ำ ได้เกิดความเข้าใจเพ่ิม ได้คลายความสงสัยและได้ทำความเห็นได้ถูกตรงเพิ่มขึ้น

ทุกวันนี้คนไปทำบุญ แต่ได้กุศลและได้บาปด้วย เพราะไปทำบุญตามทั่วไปว่า แต่มีความตะกละเพิ่มเติมต้องการได้มามากกว่าเก่าอีก ยิ่งทำบุญแล้วเข้าใจผิดก็ได้แค่กุศล แต่โดยปรมัตถ์แล้วก็ได้บาปมาก และได้บาปมากกว่าได้กุศลอีกด้วย

เวลาบันทึก 09 มีนาคม 2563 ( 18:44:34 )

รายละเอียด

570709_พ่อครูเอื้อไออุ่นที่สีมาอโศก

วันนี้เอื้อไออุ่น แต่เอาไปเอามา ก็เป็นเทศน์ทุกที คราวนี้ให้เป็นเอื้อไออุ่นซักทีนะมีอะไรถามไถ่ก็ว่ากันมา    

มีญาติธรรมชื่อยายเข็มทอง ซึ่งเป็นผู้บริจาคที่ดินให้สร้างสีมาอโศกเป็นคนแรกบอกว่า.. ดิฉันไม่ได้ไปร่วมงานอโศกรำลึกเพราะหกล้ม กระดูกสันหลังยุบไป 1 ข้อ หมอว่าจะผ่าไหม? ก็ไม่ผ่า ตายก็ตาย มีคนถามว่าอยู่กับใคร ก็อยู่กับศีลค่ะ ไม่คิดกลัวอะไร ตายแล้วก็ไม่กลัว ดิฉันไม่อยากรักษาเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ดี ไม่ได้ฟังธรรมพ่อครู อาราธนาพ่อครูอยู่ถึง 151 ปี

พ่อครูว่า..ตอนนี้อาตมาอายุ 80 ถ้าจะอยู่ไปถึง 151 จะต้องอยู่ไปอีกกี่ปี...เอ้าเด็กๆบวกลบเลขดูซิ ...ก็อีก 71 ปี ก็ตอนนี้ก็ครึ่งวัย ตอนนี้ก็วัยกลางๆอยู่นะ

ยายเข็มทองว่า...ดิฉันว่าพ่อท่านอยู่ถึงแน่นอน พ่อท่านไม่มีกิเลสไม่ฟุ้งซ่าน อยู่ได้ถึงแน่นอน พ่อท่านยังกระฉับกระเฉง

พ่อครูว่า..คนเราไม่แน่นอน บางคนแข็งแรงอยู่ดีๆเอ้ารุ่งเช้าไม่หายใจก็ได้ ว่ากันไปตามบารมีคน

ยายเข็มทองว่า...ก็ขอเรียนถามว่า...ถ้ามีศีลทุกข้อถึงข้อ 8 และไม่เป็นศีลสังวรด้วย แต่ทำได้เป็นปกติ และรู้สึกว่าอารมณ์ดีดูที่อารมณ์ ดูแต่กิเลสให้ละกิเลส แต่ว่าภาษาดิฉันตก ได้ 0 แน่นอนเรื่องภาษา

อ.เป็นต้น นาประโคน เขียนบทกลอนมาให้พ่อครูอ่าน...พ่อครูอ่านแล้วก็ว่าดี แล้วบอกว่าเข้าใจว่าขอซักชาติได้ไหม?เป็นอย่างไร?...เกิดมามนุษย์ต้องเอาอันนี้ต้องเอาธรรมะที่เป็นโลกุตรธรรมให้ได้ แต่คนทุกวันนี้เอาแต่โลกียะตะพึดเลย คนกลุ่มน้อยที่มาฟังอาตมา จริงๆก็รู้แล้วว่าดี แล้วจะเสียไปชาติหนึ่งทำไม ให้อาตมาสักชาติได้ไหม ก็ไม่ได้ให้มาเป็นทาสอาตมาใช้ให้ไปทำเป็นบาป เป็นอกุศลอาตมาก็ไม่ได้ไปใช้ จริงๆอาตมาเป็นคนไม่ค่อยเป็นคนใช้คน เพราะว่าอาตมาถือว่าการใช้คนเป็นความไม่ประเสริฐของเรา ยิ่งบังคับใช้เลย ก็เป็นคนที่ชั้นต่ำมากเลย แต่ถ้าเผื่อว่าคนเต็มใจที่เราพาทำ เห็นดีเห็นงามบอกว่าอย่างนี้ดี แล้วเขาก็ขมีขมันมาช่วยกันทำ อย่างนี้อาตมาถือว่าอาตมาทำให้เกิดความประเสริฐแก่คน คนที่มาทำก็ประเสริฐ เราก็ประเสริฐ เราก็ไม่ได้ไปชี้ใช้อะไร

ตอนนี้ทางบ้านก็น่าสงสาร ไม่ได้ดูทางทีวี แต่คนที่มีอินเทอร์เน็ตก็ได้ดูบ้าง คนที่ชี้ใช้คนก็เขาดูว่ายิ่งใหญ่ แต่อาตมากลับเห็นว่าถ้าไปชี้บังคับใช้เขานั้นลดความดีงามเลย แต่เราเป็นคนที่พาทำความดีงามแต่เขาก็ไม่เข้าใกล้ ไม่มาทำมันก็จะดูไร้ค่าเลย คนทุกวันนี้เข้าใจความยิ่งใหญ่ความประเสริฐแท้อย่างไร? อย่างมีอำนาจยิ่งใหญ่ชี้ใช้ เป็นตัวหัวหน้าใหญ่ที่ใครต้องทำตามต้องลนลานวิ่งตามอย่างนี้? มันมีสองทาง ถ้าเราทำตามคนที่เรานับถือก็ดี แต่ถ้ารีบทำตามเพราะกลัวอันนี้ไม่ดีเลย มันมีสองนัยว่าวิ่งตามอย่างไร? นัยของธรรมะกับโลกีย์อาจคล้าย แต่มีนัยสำคัญที่ต่างกันอย่างสุดขั้ว

แต่ละชาติเราบูชาพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าท่านเลิศเยี่ยม ผู้รู้ก็เอามาขยายความตามที่รู้ อาตมาก็เอามาขยายความ เมื่อมุมต่างก็ใช้วิจารณญาณของตน อันไหนเห็นว่าดีก็เอา อันไหนไม่เห็นควรก็ไม่เอา เพราะอาตมาไม่นิยมการบังคับ การบังคับนั้นไม่ยิ่งใหญ่อะไร ต้องใช้ปัญญาตัดสินว่าอะไรประเสิรฐ ถ้าคนยินดีเห็นด้วยตามพระพุทธเจ้าตรัส กับคนเห็นด้วยกับเทวฑัตพูด ก็ตามภูมิปัญญา มีอิสระแท้ ก็เป็นการชี้บอกด้วยว่าใครมีปัญญาแท้ ขอบอกพวกคุณว่าใครฟังอาตมาเข้าใจก็มีปัญญา ใครฟังไม่เข้าใจก็ไม่มีปัญญา

อาตมากำลังบอก แล้วเราฟังไม่เข้าใจแสดงว่าเราไม่มีปัญญาตามพ่อท่านได้นะ นี่ไม่ถือดีถือตัว แต่คนถือดีถือตัวก็จะหาว่าด่าเรานะ นี่คือถือตัว แต่อาตมาไม่ได้ด่าใครนะ อาตมาพูดตามสัจธรรม จะเป็นข้อสอบให้คุณด้วยนะ ข้อสอบน่ะโกรธทำไม แล้วคนโกรธฉลาดหรือโง่ คนถือดีก็โกรธ แม้แต่ไม่ใช่อาตมาใครก็ตามพูด พูดผิดหรือถูกก็ตาม เขาว่าเราผิด แล้วเขาไม่ใช่คนที่เรานับถือด้วย เขาว่าเราไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้เราก็โกรธ คุณใหญ่ขนาดไหนมาว่าเราอย่างนี้ แล้วที่เขาว่าเรานี่ถูกไหม จับเนื้อมาตรวจเรา ถ้าเขาว่าเราถูก ก็ต้องขอบคุณเขา สาธุ ว่าเราถูก ไม่ได้จ้างมาด้วย บอกเราถูกต้องขอบคุณ

แต่ถ้าเขาว่าเราผิด เขาก็ไม่ฉลาด เขาไม่มีข้อมูลที่ถูกต้อง เราพิจารณาอย่างไม่ลำเอียงเรามีปัญญารู้จริงๆ คุณก็ไม่ต้องไปโกรธเขา เขาไม่ฉลาดรู้มันก็อยู่ที่ตัวเขา คุณไม่ได้ไปเป็นตัวเขา หรือเขาว่าเรา เราก็ไม่ได้ไปว่านะ เขาว่าเป็นกรรมของเขา เขาขายขี้เท่อตัวเอง ถ้าเขาว่าเราเราก็เฉยๆไม่โกรธใจเราก็เย็น ตรวจสอบแล้วเราไม่เป็นอย่างเขาว่า ถ้าจะบอก คนโกรธก็จะตอบไปไม่ดี แต่คนไม่โกรธก็จะตอบดีๆ

ถ้าเขาว่าแล้วเราไม่โกรธเลย นั่นคือคุณสูงเจริญ หรือว่าถ้าเราระงับได้แล้วตอบเขาดีๆ ควรทำอย่างนี้แม้จะโกรธเราก็ควรทำอย่างนี้ นี่คือลักษณะเจริญ ใครทำแล้วเจริญ เขาจะว่ามาย้อนแย้งเราก็ทำใจเย็นๆ ค่อยๆพูดคุยเหตุผล อาตมาว่าคนไม่ได้ขี้โกรธไม่ได้ถือดี เขาจะคุยกับเราดีขึ้นนะ ถ้าเรามีของจริงถูกต้องก็จะรู้ เขาจะรู้ว่าไปแสดงขี้เท่อ ก็จะขอโทษ แต่นี่ไม่น่ะส่วนมาก ก็ชกกันก่อนเลย แทนที่จะพูดกันก่อนแต่ชกกันก่อนแล้วจะได้พูดกันไหม ก็ยิ่งชกกันใหญ่เลย โลกเป็นอย่างนี้

ใครจะว่าอาตมาหลงใหลธรรมะก็ดีกว่าหลงไมเคิล แจ็คสัน หรือแม้แต่หลงคนดังๆ ที่ทุกวันนี้เขาหลงกัน แล้วเป็นเรื่องไร้สาระที่จะไปหลงอย่างนั้น เสียวัตถุ เสียเวลา เสียเงิน เสียแนวคิด แต่ถ้ามาตอบปัญญาธรรมะโลกุตรธรรมได้มาก ก็ไม่ค่อยจะสนใจเท่าไหร่ เงินจะน้อยจะมากเขาก็ไม่สนใจ ถ้าจะใช้เงินก็มาทำอย่างนี้ดีกว่า ในสังคมอาริยะจะเห็นได้ โลกทุกวันนี้ไม่เข้าใจอาริยชน

ขอบคุณพวกเราที่เข้าใจแล้วมาช่วยกัน แต่ขอให้เป็นของจริง ให้บุคคลมีภูมิธรรมจริงเป็นอาริยะมาพาทำเผยแพร่ ตั้งแต่เด็กจนโตจนแก่จนตาย กันไปหลายคนแล้ว นี่ก็มีเมรุใหม่ คงไม่มีใครอยากจะเป็นคนแรกที่จะฉลองเมรุนี้หรอก ให้สวยก็สวยไป ยังไม่อยากใช้บริการ ก็ดี ชีวิตนี้ยังไม่ขึ้นเมรุก็พยายาม ขอสักชาติได้ไหม ไปใกล้เมรุก็ยังไม่อยากตาย แล้วจะเอาเวลาไปทำไม? ก็ขอสักชาติเอาเวลามาศึกษาธรรม ผู้ที่เร่ิมต้นมากับอาตมาตั้งแต่ต้นมาจนถึงวันนี้โดยอาตมาไม่ได้เอาอามิสล่อ พาไปลำบากก็อดทนไปกับอาตมา อย่างน้อยคนที่ไปร่วมด้วยก็ต้องรู้ค่าว่าไปอย่างนี้มีประโยชน์มากกว่าเอาเวลาทำกับอบายมุขหรือโลกธรรม แล้วไปกับอาตมาก็ลำบาก แถมถูกด่าว่าด้วยก็ยังทำมาร่วมกัน

ถึงอย่างไรอาตมาก็ว่าอาริยธรรมของพระพุทธเจ้าเกิดแล้ว ขอบคุณพวกเราที่ร่วมกันทำ ยืนยันคำเดียวว่าอาตมาไม่ได้เอาอามิส ลาภ ยศ สรรเสริญล่อ คุณเอาตัวเองมาทำเอง ด้วยปัญญาของคุณ ไม่ได้ถูกหลอกมา ใช้ปัญญาตัดสินเอง อาตมาว่าเป็นอาริยธรรม คนที่มาทำนี่ชัดเจนว่าคุณรู้ ไม่เช่นนั้นคุณไม่มาทำหรอก คนโลกๆเขาใช้อามิส ล่อหรืออำนาจบาทใหญ่บังคับทำ มันไม่เหมือนกัน อาตมาทำได้แค่นี้ตายตอนนี้ก็ไม่เสียดาย ถือว่าอาริยธรรมเกิดขึ้นแล้ว ก็ปลาปลื้มใจ ว่าธรรมะพระพุทธเจ้าเกิดได้เป็นได้ คนก็รับได้ เอาชีวิตของเขามา หลายคนไม่คิดเอาชีวิตไปข้างนอก หลายคนอาตมาไม่สั่งมากก็ทำ ยิ่งเห็นความจำเป็นว่าต้องขมีขมันทำก็เห็นว่าคนนี้มีปัญญาเข้าใจ

อาตมาว่าจะสร้างพระใหญ่ๆ จะสร้างสถานที่ ภูเขา แม่น้ำ ขยายอาณาเขต อาตมาก็ไม่ได้คิดจะสร้างเพื่อเป็นเจ้าของหรือมีอำนาจบาทใหญ่เหมือนคนโลกคิด แต่อาตมาทำเพื่อให้เป็นที่รวมกันเพื่อไปสู่การบรรลุธรรม ไม่ได้ทำเพื่อขยายลาภ ยศ สรรเสริญอย่างโลกียะ แต่มันเห็นควร เช่นขณะนี้นะ อาตมาไปที่วังน้ำเขียว ไปดูสถานที่ว่ายุคนี้ คุณอำนาจบอกอาตมาว่าสามาถพัฒนาได้เป็นสาธารณโภคี ร่วมกันกินกันใช้แม้จะมีส่วนตัวอยู่บ้าง แต่มีที่กลางมีแล้ว อย่างหมวยก็ให้เป็นที่ส่วนกลาง เป็นมูลนิธิเชื่อม ถ้านำมาสานต่อเชื่อมกันแต่ไม่คิดขยายพื้นที่โดยไม่มีบุคคล แต่อาตมาดูแล้วว่าถ้าคนย่านนี้มารวมกันก็ได้ เป็นภูมิทัศน์ที่เป็นสวิสเซอร์แลนด์ประเทศไทย เป็นเสนาสนะสัปปายะ ดูแล้วก็น่าจะเกิดเป็นอีกแหล่ง อาตมาไม่พยายามเพ่ิมชุมชน เพราะคนเราก็ไม่มาก สมณะเราก็ไม่เพ่ิม อาตมาว่ามาถึงวันนี้แล้วเหตุปัจจัยมันได้ เป็นเครื่องกระตุ้นโดยสถานที่ ถ้าเทียบวังน้ำเขียวกับภูผาฟ้าน้ำ ก็ดูว่าใกล้กัน องค์ประกอบอาจไม่ยิ่งใหญ่เท่าภูผาฯ แต่ว่ามีสิ่งที่ดีๆหลายอย่าง ก็ถ้าเป็นไปได้ก็ให้คุณอำนาจเดินเรื่องดู ไม่เอาที่ไปเบียดเบียนใคร ให้มีความเห็นร่วมกับคนอื่นๆ เราก็จะได้สร้างนิคมอาริยธรรม ที่เป็นของส่วนกลาง ถ้ามที่มากก็ต้องช่วยกันดูแล

มีคนมอบที่มาให้ 19 ไร่ แต่มีเงื่อนไข อาตมาก็บอกคืนเขาไปเลยถ้ามีเงื่อนไข เขาตั้งชื่อมาด้วยชื่อผัวเมียแล้วก็บอกว่าจะต้องสร้างเป็นพุทธสถานโดยเร็ว มีลักษณะระบุเป็นนายใหญ่ อาตมาก็คงจะรับใช้ไม่ไหว ก็คืนไปเถอะ เขาก็พาซื่อนะ ไม่คิดร้ายอะไร แต่สำหรับอาตมาเขาไม่รู้ว่าทำอะไรกับอาตมา แต่คุณฟังแล้วคุณจะไม่กล้าทำอย่างนี้กับอาตมา ขออภัยว่า เป็นผู้ดีต่างกัน ขออภัยต่อผู้ที่พูดถึง ไม่ได้ลบหลู่นะ รู้ว่าคุณมีกุศลจิต ที่จะบริจาคไปในทางดี ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายเลย แต่แนวคิดการปรุงแต่งสังขารของเขามีแค่นี้ แล้วพวกเราจะเข้าใจว่าอาตมาไม่ได้คิดแนวต่ำ ไม่ได้เอาเขามาย่ำยีดูถูก แต่ถ้าเข้าใจเช่นนั้นก็ขออภัย ยกตัวอย่างมาประกอบว่าให้พอเป็นไป อย่าดันอะไรมาก

อาตมาก็ยังบอกท่านสมณะเตชพหุชโน ว่าให้ไปดูแลบ้าง แต่ท่านก็ถนัดที่จะไปตามที่ต่างๆ แล้วจะเกิดการโยงใยหากันเอง จริงๆอาตมาก็ไม่อยากก่อให้เกิดชุมชนเพราะมันเหนื่อย ยิ่งเป็นสังฆสถานอีกก็ต้องแบ่งสมณะไป สมณะก็ไม่เพ่ิม มีตายไปอีก ก็ยิ่งร่อยหรอ แต่ตอนนี้ยังไงก็จะเพ่ิมสิกขมาตุเพ่ิมอีก 1 รูป ถ้าสมณะสึกหรือตายก็เพ่ิมสิกขมาตุไม่ได้อีก แต่อาริยบุคคลก็ไม่จำเป็นต้องเป็นนักบวช ฆราวาสก็เป็นถึงอรหันต์ได้

อาตมามีอาริยบุคคล นี่ก็พูดจริง อาตมาก็ไม่ได้อยากชี้ ชี้ไปแล้วก็จะไปเพ่งบุคคล เอาจริตไปวัด มันก็จะเพี้ยน อยากให้อ่านเนื้อหาสัจธรรมเอง แล้วจะรู้ว่าอย่างนี้โสดาฯ สกิทาฯ ตอนนี้อาตมาขยายโลกุตรธรรม 46

เร่ิมที่เข้าใจ กายในกาย รู้จักกาย รู้จัก กายสังขาร ที่มันลดละองค์ประชุมที่มีสังขาริกัง แล้วกำจัดลงไปจนเป็นอสังขาริกัง ไม่มีกายของสัตว์อยู่ในนี้ แล้วกายก็เป็นเวทนา จิต ธรรม พิจารณาสติปัฏฐาน 4 ก็จะรู้กาย กายในกาย กายในเวทนา กายในจิต กายในธรรม จะรู้องค์ประชุมที่เป็นเวทนาในเวทนาก็คือ กายในกายของเวทนา แล้วเวลาดับจริงๆก็ดับกายในกาย ที่เป็นอกุศลเหตุ เมื่อดับอกุศลในเวทนาก็จะเหลือแต่กายที่สะอาด กายดับไม่ได้หมายถึงองค์ประชุมรวมของเวทนาทั้งหมดดับ

เราต้องเข้าใจบริบทของ กายของเวทนา กายของจิต กายของธรรม แล้วในกายของเวทนายังมีกายที่ต้องกำจัด เมื่อฆ่าได้กายก็บริสุทธิ์เจริญเต็ม อารมณ์ของเราประกอบด้วยเหตุ ด้วยสมุทัย อาริยสัจ 4 ประกอบด้วยสมุทัย โลกทั้งโลกประกอบด้วยสมุทัย เมื่อดับสมุทัยของโลกียะหมด คุณก็เป็นโลกุตระเต็มๆ โลกนิโรธดับเพราะดับโลกสมุทัยที่เป็นเหตุหมด เหลือแต่โลกโลกุตระเต็มๆ

ล.16 ข. [43] พระผู้มีพระภาคได้ตรัสว่า ดูกรกัจจานะ โลกนี้ โดยมากอาศัยส่วน 2 อย่าง คือ ความ

มี  1 ความไม่มี  1 ก็เมื่อบุคคลเห็นความเกิดแห่งโลกด้วยปัญญาอันชอบตามเป็นจริงแล้ว ความ

ไม่มี(โลเกนัตถิตา)ในโลก ย่อมไม่มี เมื่อบุคคลเห็นความดับแห่งโลกด้วยปัญญาอันชอบตามเป็นจริงแล้ว ความ มีในโลก(โลเกอัตถิตา) ย่อมไม่มีโลกนี้โดยมากยังพัวพันด้วยอุบายอุปาทานและอภินิเวส แต่พระอริยสาวก

ย่อมไม่เข้าถึง ไม่ถือมั่น ไม่ตั้งไว้ซึ่งอุบายและอุปาทานนั้น อันเป็นอภินิเวสและอนุสัย  อันเป็น

ที่ตั้งมั่นแห่งจิตว่า อัตตาของเรา ดังนี้ ย่อมไม่เคลือบแคลงสงสัยว่าทุกข์นั่นแหละ เมื่อบังเกิด

ขึ้น ย่อมบังเกิดขึ้น ทุกข์เมื่อดับ ย่อมดับ พระอริยสาวกนั้นมีญาณหยั่งรู้ในเรื่องนี้โดยไม่ต้อง

เชื่อผู้อื่นเลย ด้วยเหตุเพียงเท่านี้แล กัจจานะจึงชื่อว่าสัมมาทิฐิ ฯ

พ่อครูว่า...ที่จะให้ไม่มีคือ โลกสมุทัย แล้วสิ่งที่จะให้มีคือโลกนิโรธที่เป็นเนื้อแท้แห่งชีวิตที่ต้องควรมีควรได้ ผู้ที่มีโลกนิโรธแล้วก็คือคนที่ไม่มี 

ในสัมมาทิฏฐิ 10 ท่านใช้คำว่า นัตถิ กับอัตถิ เช่นคุณทำทานเสร็จแล้ว นัตถิ ก็คือไม่มีผลเลย เพราะไม่สัมมาทิฏฐิ ไม่รู้ว่าผลที่จะได้จากทานคืออะไร? คุณทำทานคุณก็เอาเงินไปถวายแสนล้าน อย่างวอเรน บัฟเฟต เลยนะ เงินของเขาใหญ่เป็นล้านๆ ทำทานทีละ 80 % ของที่เขามีอยู่ เขาไปทำทาน 8 แสนล้านบาทเขาเหลืออยู่อีก สองแสนล้านบาทอีก ใจถึงไหม? คุณทำทานคุณให้เงินไปแต่คุณมนสิการไม่เป็น คุณทำใจยังไง คราวนี้เอาทองเท่านี้ไปถวายหลวงตาบัวก็ตั้งใจว่าสาธุขอให้ได้มากกว่าเดิม ทำทานไปเท่าหัวแต่ขอทองมากกว่าหัวไหม? คุณทำใจให้กิเลสโลภมากขึ้น ถวายทองเท่าหนวดกุ้งคุณก็ขอให้ได้มากกว่าหนวดกุ้ง นี่คือทำใจนัตถิโลเก ไม่ได้ดับสมุทัยคือความโลภ นี่คือนัตถิทินนัง ทานที่ทำแล้วทำใจในใจไม่เป็น ตั้งจิตผิดทำใจผิดก็ไม่ได้ผล ในการปฏิบัติมรรคองค์ 8

สอนทำทานก็ผิดกันแล้ว แล้ววิธีปฏิบัติที่ไปสู่ทาน คือยิตถัง แต่เขาแปลว่ายัญพิธี แต่จริงๆก็คือปฏิบัติ คือ ทาน ศีล ภาวนา ซึ่งศีลก็คือวิธีการปฏิบัติ หลักปฏิบัติ แต่ปฏิบัติแล้วตามวิธีที่คุณเรียนมาบำเพ็ญมา เงินคุณใส่เก๊ะไป แล้วมาปฏิบัติกับอาจารย์ แต่ไม่ได้ทำให้จิตรู้จักกิเลส ไม่รู้สักกายะ ไม่ได้ลดกิเลส ไม่ได้ทำใจในใจก็ไม่จับสักกายะถูกนิโรธก็ไม่ได้ทำ สมาธิคุณก็ได้แต่นั่งหลับดับตาไป ก็นัตถิยิตถัง ปฏิบัติให้ตายอย่างไรก็ไม่ได้มีมรรคผล อาตมาพูดนี่ไม่ได้ยกตัวเองเลย แต่คนจะเห็นว่ายกตัวเอง แต่มันเป็นสัจจะความถูกมันก็ข่มความผิด จิตอาตมาไม่ได้มีจิตข่มคุณ แต่คุณอาจเข้าใจว่าข่ม แต่อาตมาไม่ได้ดิบดีอะไรกับการข่มคุณ อาตมาไม่แข่งคุณหรอกที่คุณสอนผิด จะใหญ่คนนิยมขนาดไหน ไปนิยมของผิด อาตมาไปริสยาทำไม คุณควรริสยาอาตมาต่างหาก แม้คนน้อยแต่สอนถูก แต่คนไปนิยมคนสอนผิดก็น่าสงสารนะ คนทำไมไปหลงตามคนผิดก็ได้แต่น่าสงสาร ก็ได้แต่อยากให้คุณหยุดสอนเถอะ จะไปริสยาทำไม่ให้ทุกข์ ถ้าอาตมาริสยาจะต่ำหรือสูงก็ต่ำ และสำคัญคืออาตมารู้ว่าทำใจริสยาเป็นอย่างไร แล้วอาตมาก็ทำใจไม่ให้ริสยาได้ ไม่มีริสยาในจิตจริงๆ อาตมาก็ถูกแล้ว คุณจะว่าอาตมาริสยาเขา คุณพูดผิดอาตมาไม่ได้ริสยาเลย พระพุทธเจ้าท่านว่าคนผิดไหม?​แล้วท่านว่าคนผิดแล้วท่านก็ไม่ได้ริสยาคนแต่อย่างใด พระพุทธเจ้าไม่ริสยาคนผิด ทีคุณเชื่อพระพุทธเจ้าแต่อาตมาคุณไม่เชื่อ แต่อาตมาเป็นจริงอย่างนั้นไม่ได้หรือ?

อมตะบุคคลเป็นคนไม่ตาย แต่เขายังอยู่นะมีชีวิตอยู่ แต่กิเลสเขาตายนิรันดรแล้ว เป็นได้อย่าง นิจจัง(เที่ยงแท้) ธุวัง (ถาวร) สัสตัง(ยืนนาน) อวิปริณามธัมมัง(ไม่แปรเปลี่ยน) อสังหิรัง(ไม่มีอะไรหักล้างได้) อสังกุปปัง(ไม่กลับกำเริบ) เขาหมดกิเลสแล้วจะดับจบไม่ต่อภพภูมิเมื่อไหร่ก็ได้ ผู้จบภพภูมิไม่ได้ก็ไม่เป็นอรหันต์ คุณทำนิพพาน 3 ไม่เป็นก็ไม่เป็นอรหันต์ สุญญตนิพพาน คุณไม่ตายก็ทำเป็นแล้ว อนิมิตนิพพานคุณก็ทำเป็นแล้ว และอัปปนิหิตตนิพพาน สูงสุดคุณทำเป็นจึงได้ชื่อว่าอรหันต์ คุณอาจทำสุญญตนิพพานหรืออนิมิตตนิพพานได้แต่ทำอัปปนิหิตตนิพพานไม่ได้ก็เป็นอรหันต์ไม่ได้ ต่อเมื่อทำอัปปนิหิตตนิพพาน วิมุติ นิโรธได้จึงชื่อว่าอรหันต์

การที่ไม่ต่อภพภูมิ เป็นอรหันต์แล้วไม่ต่อภพภูมิก็เป็นสิทธิ์ท่านแต่ท่านจะไม่ดับเวียนมาเกิดอีกก็ได้ แต่จิตที่ดับสนิทแล้วไม่เกิดอีก มันมีลิงลมอมข้าวพอง แต่จิตจริงของท่านไม่เกิด อย่างอาตมาเล่าของตนเองและของพระพุทธเจ้าว่าต้องไปตามวิบาก

พระพุทธเจ้าท่านในชาติที่เป็นพระพุทธเจ้าไม่ได้ปฏิบัติธรรมไม่ได้ฝึกหัดศาสนาพุทธเลย นั่งระลึกชาติแล้วออกมาพรวดเดียวเลยแต่ก็ไม่หมดต้องคุยกับเทวดาบ้างในแนวลึก ส่วนอาตมาก็ต้องปฏิบัติบ้างเพื่อทวนของเก่า

เขาบอกว่าถ้าไม่นั่งสมาธิหลับตาไม่มีทางได้นิพพาน แต่อาตมาว่าถ้าไปนั่งหลับตาดับไม่มีทางได้นิพพานแม้ไม่ปฏิบัตินั่งหลับตาดับเลยก็นิพพานได้ มีหลักฐานในบุคคล 4

1. บุคคลผู้ได้เจโตสมถะ  แต่ไม่ได้โลกุตระ

2. บุคคลผู้ได้โลกุตระ     แต่ไม่ได้เจโตสมถะ

3. บุคคลผู้ได้เจโตสมถะ และได้ทั้งโลกุตระ

4. บุคคลผู้ไม่ได้เจโตสมถะ  และไม่ได้ทั้งโลกุตระ

การสอนให้ทำใจได้แค่เทวดาโลกีย์ตั้งจิตว่าจะต้องได้ตอบแทนอย่างนั้นอย่างนี้ แต่ถ้าคุณทำแล้วไม่ได้อย่างนั้นอย่างนี้ก็จองเวรจองกรรม บอกว่าอาจารย์สอนอย่างไรกันว่าให้ทำบุญใหญ่แล้วจะได้แต่ไม่ได้สมใจอยากได้ ทำทานหมดตัวแต่อาจารย์ว่าจะได้แต่ไม่ได้ สักสองสามทีไม่ได้ก็หนีเลย แต่บางคนได้บ้างไม่ได้บ้างก็พออยู่ แต่คนที่ไม่ได้จนหมดตัวก็ต้องถอนตัวเพราะหมดศรัทธา การไม่รู้จริงพาคนลงนรกหมด คนเราหลงอยากได้ลาภ ยศ สรรเสริญ โลกียสุข แค่สอนว่าทำทานหรือปฏิบัติธรรมจะได้รวย แค่นี้ก็ไม่ใช่ทางนิพพานแล้ว ต้องปฏิบัติบำเพ็ญเพื่อหมดกิเลสแล้วคุณจะรวย อย่างนี้ไม่ใช่ แล้วพระพุทธเจ้านิพพานไหม?​นิพพานแล้วท่านรวยไหม มีกี่กหาปนะ นี่รวยอะไรกันเล่า แต่เป็นพระพุทธเจ้านะ คือสอนกันย้อนแย้งพระพุทธเจ้าไปหมด อาตมาก็ย้ำขยายความให้ดีขึ้นลึกซึ้งขึ้น

มีคำถามเอื้อไออุ่น 1 คำถาม?

ถามปัญหาพาคนหลง?..สมัยก่อนเมื่อ 30 ปีที่ผ่านไปเมื่อนั่งสมาธิจิตสงบจะมีนิมิตเห็นอะไร บางทีเพื่อนบอกว่าอีก 4 วันจะกลับ แต่ผ่านไปสองวัน เรามีนิมิตนั่งสมาธิว่าเพื่อนจะมาก่อน แล้วอีก 5 ชม.เพื่อนก็กลับมาได้...?

อีกวันหนึ่งเกิดนิมิตขณะเดินเห็นคล้ายกับโดนผีหลอก เห็นพระสองรูปเดินไปข้างหน้าแล้วแยกเข้าไปในซอย ผมก็ถามคนที่นั่นว่าเห็นพระสององค์มาไหม? เขาก็ว่าไม่เห็น แต่อีกสองชม.พระสององค์นี้ก็มาและบอกว่าจะมาหานานแล้วแต่ก็ไม่ได้มาซักทีวันนี้ก็เลยได้มา

การนั่งหลับตาทำสมาธิแล้วนึกเอาว่ากิเลสจะหมดหรือไม่หมดนั้นไม่จริงเพราะกิเลสขณะนั่งสมาธินั้นเป็นเพียงสัญญา มีแต่ความจำที่นึกคิดเอาแล้วคุณก็ตรวจสอบจากความจำ เหตุการณ์เมื่อนั่นเมื่อนี่ กิเลสเราไม่มีเหตุการณ์นั้นนี้ตอนนั้นเขาด่าเราเราก็ไม่โกรธ ตอนนี้เราเห็นทองคำก็ไม่ได้อยากได้ แต่คุณก็รู้ว่าคุณไม่มีก็เพียงในสัญญา สัญญาไม่ใช่ของจริงสัญญาเป็นเพียงความจำ แต่สัญญาจะจริงก็ต้องกำหนดรู้เดี๋ยวนี้ วิญญาณเกิดเลย ขณะตากระทบรูป เช่นกระทบก้อนทองคำตกอยู่ วิญญาณผีขี้โลภก็เกิด กลัวคนเห็นก็รีบหยิบ แล้วเอาละวะ จะเอาไปให้ตำรวจไหม แน่นอนมันต้องมีเข้าของแน่ แต่ความอยากได้เป็นของกูก็ตัดลัดเลย อยากได้มากกูไม่บอกใคร ยังไม่อยากให้ใครรู้ ถึงแม้จะให้ใครรู้ก็อย่าไปบอกใครนะ ข้อสำคัญคือไม่คิดคืนด้วย บอกเดี๋ยวเขาเอาคืน คุณอ่านจิตของคุณหรือเปล่าว่าคุณโลภ นั้นไม่ใช่ของคุณ คุณอ่านจิตคุณก็จะเห็นความโลภ แต่ถ้าคุณอ่านจิตขณะปัจจุบันเห็นผีขี้โลภ เราไ่ม่ทำตามมัน เราก็ไปประกาศหาเจ้าของ แล้วคุณก็ทำ คุณก็รู้ว่าจิตคุณไม่อยากได้ แล้วเอาไปประกาศหาเจ้าของสำเร็จ หรือแม้คุณจะมีจิตอยากได้เสียดายจัง ไม่อยากคืน แต่คุณก็จำนนไม่อยากให้กิเลสมาก ก็เอาคืน เขาจะหวงแหนไหม​ เขาอยากได้คืนไหม? เขาก็ตามหา เราก็ไม่เอาของเขา ถ้าเขารู้ขึ้นมาคุณเจอแน่ หรือคุณได้ทำบาป ได้เอาของเขาจริง เป็นอจินไตยเป็นกรรมวิบาก ลึกซึ้ง

ถามว่าเราจะรู้ได้อย่างไรว่ากิเลสเราเหลือหรือไ่ม่? ตอบก็ต้องรู้อาการจิต จนคุณสร้างก้อนทองคำเราก็ให้เขาได้ ยิ่งของคนอื่นเราก็เห็นเลยว่าเราไม่ได้อยากได้ หรือเอาแค่ลูกแก้วมังกรของเรา คุณให้เขาได้ไหม คุณจิตหวงแหนไหม ก้อนทองคำอาจให้ได้ พวกนี้เล็กๆน้อยๆคุณให้ได้สบายอันนี้รักมากก็ให้ได้ อันนี้หวงมากก็ให้ได้ สุดท้ายไม่หวงอะไร คุณจะรู้ว่ากิเลสคุณไม่มี ยิ่งเกื้อกูลกันชีวิตนี้มั่นใจว่าอยู่ได้ จะมีโจทย์ให้เราอ่านจิตเราเสมอ อ่านตรวจสอบเรื่อยๆ จะมีสิ่งติดมากติดน้อย ติดมากก็อยากได้มาก ติดน้อยก็อยากได้น้อย เราก็จะลดลงเรื่อยๆ สิ่งสุดท้ายที่เราติดก็จะรู้ อะไรมีค่าแค่เรายังติดก็จะรู้ หรืออะไรไม่มีค่าเลยแต่เราก็ติดยึด อุปาทานไว้ มันพลาดหายไปก็อาลัยอาวร มันไม่มีอาการพวกนี้เลย ต้องอ่านจิตตัวนี้เป็น หยาบ กลาง ละเอียด

ที่นี้คุณเองคุณนั่งสมาธิิจิตเบาว่างไม่มีตัวตน สว่างใส เป็นสมาธิฤาษีใช่ไหม?..ตอบ ใช่ เพราะความว่างของสมาธิพุทธนั้นว่างอย่างไม่ใช่แบบอาภัสรา แต่เป็นแบบอาโลกา ปัญญาของพุทธเป็นแสงสว่างโลกๆ ที่มีจักขุ​ ญาณ ปัญญา วิชชา แสงสว่าง(อาโลกา) มีจักขุมาปรินิพพุโพติ มีแสงสว่างกระทบรู้เสมอ คำถามของคุณนี้เป็นแสงสว่างของจิตใสสว่าง ถามว่านั่งสมาธิจิตในสว่างนั้นลืมตาก็มีได้ จิตในสว่าง แต่ว่านั่งสมาธิหลับตานั้นไม่ใช่คำตอบของนิพพานพุทธ สมาธิพุทธ เพราะคุณไปปั้นแสงสว่างในภพได้ ในภวังค์ได้

อาภัสราเป็นรูปภพชนิดหนึ่ง เป็นอากาสาฯ เป็นการปั้นนิมิต ของใครของมันเป็นแสงสว่าง แต่ก็อาภัสราเป็นกายอย่างเดียวกัน มันว่างเป็นอากาสาฯไม่มีที่ขั้น โล่งว่างไม่มีนิวรณ์เลย สบาย ซึ่งอุเบกขานั้นว่าแต่ไม่ว่างอย่างอนันโต อากาโสติ คุณเรียนพยัญชนะก็ไปทำอย่างนั้น ปั้นอย่างนั้น ปั้นนิมิตเอา

แต่ของพุทธนั้นทำความว่างอย่างเป็นขั้นตอน ศาลานี้ว่างจากช้างก็เอาช้างออก ศาลานี้ว่างจากงูก็เอางูออก ศาลานี้ว่างจากคนก็เอาคนออก เหมือนจิตคุณว่างจากอบายมุขก็เอาอบายมุขออก ตามขั้นตอนไปเป็นลำดับ คนมีความว่างก็จะรู้ว่าว่างจากอะไร คนไม่มีนั้นไม่มีอะไรก็จะต้องรู้ ไม่ใช่ไม่รู้ ดับไปหมดอย่างไม่รู้ตัวตน ตั้งแต่สักกายะ อัตตา อาสวะ ก็คืออาการของกิเลสระดับต่างๆที่เกิดจากอะไร?ที่เราติดยึด เราก็ต้องอ่านออกว่าเราชอบหรือชังเราก็ต้องล้างออก ตั้งแต่แท่งก้อนวัตถุ ถึงนามธรรม ก็ตรวจสอบได้ ถ้ามีญาณปัญญาเข้าใจสัจจะจริง

แล้วที่ถามมาถึงนิมิตไปเจอจริงก็เป็นเรื่องที่คุณเอาไปคิด แล้วเราก็หยิบมาว่าเรามีนิมิตเก่ง อย่างนั้นไร้สาระ ต้องมารู้กิเลสแล้วจัดการกิเลสได้อย่างนี้เก่งกว่า อาจรู้ว่าอ.สมเกียรติจะมาวันนี้แล้วก็มาจริงๆ อย่างนี้ไม่เก่งเลย แต่ควรเก่งในการล้างกิเลสต่างหาก เป็นอรหันต์ได้ เก่งทายนิมิตอย่างนั้นไม่พาเป็นอรหันต์แต่อย่างใด

ในสมัยที่พ่อท่านจะได้เป็นพระพุทธเจ้า (อาตมาตอบยังไม่ได้เลย) มีคนได้ตำแหน่งพระอานนท์หรือยัง? (ไม่รู้คนถามมานี่ผู้ใหญ่หรือเด็ก)ถึงเป็นผู้ใหญ่ก็ขอตอบว่า ถามมากไปแล้วไอ้หนู เกินไปแล้วไอ้หนู เหมือนท่านธัมมทินนาท่านตอบวิสาขอุบาสิกาว่าท่านล่วงเลยปัญหาไปแล้วถามสิ่งที่เลยปัญหาไปแล้วตอบนิพพานไปแล้วยังถามต่ออีก ถามว่านิพพานมีอะไร? ..อาตมาตอบได้ว่ามีกำปั้น อ้าวจริง ผู้บรรลุนิพพานแล้วกำปั้นก็ยังเหลือ ดีไม่ดีกำปั้นจะทุบหัวคุณอีก แต่ท่านธัมมทินนาคงไม่ตอบตลกอย่างอาตมา ก็นิพพานแล้วก็ยังมีกำปั้น มีภาษา พูดได้ (พ่อท่านไอ ) ก็ว่าเป็นสัญญาณ เทวดาก็เตือน ก็ดี ก็คิดว่าการบรรยายธรรมะครั้งนี้มีอะไรใหม่ๆเยอะเลย แม้ใช้พยัญชนะเก่าแต่มีแง่เชิงใหม่ได้อานิสงส์ 5 ของการฟังธรรม 5 ประการ ผู้ใดฟังธรรมแล้วเกิดอานิสงส์ 5 ประการนี้ทุกที อรหันต์เป็นอันหวังได้ ถ้าฟังธรรมแล้วเข้าใจจะเกิดอิทธิบาท 4 ...จบ

เวลาบันทึก 09 มีนาคม 2563 ( 18:46:46 )

รายละเอียด

570710_ก่อนฉันที่สีมาฯโดยพ่อครู เรื่อง บุญกับกุศลอย่างพิศดาร

ที่สีมาอโศกเช้าวันที่ 10 ก.ค. 57 พ่อครูพาหมู่สมณะสิกขมาตุ ออกบิณฑบาตภายในชุมชนสีมาอโศก โดยเดินบิณฑบาตเวียนรอบเมรุหลังใหม่ ที่ชาวสีมาอโศกสร้างขึ้น มีญาติโยมบางท่าน นำไม้กวาดทางมะพร้าวถึง 3 อัน ใส่บาตรพ่อครู พ่อครูว่าโอ้โหใส่ไม้กวาดเลยหรือ?...แล้วพ่อครูก็รับไม้เท้ามาถือให้ดู....วันนี้มีญาติธรรมและศรัทธาชนจากภายนอกมาร่วมใส่บาตรเป็นจำนวนมาก ก่อนที่ประมาณ 09.00 น.จะได้ฟังเทศนาธรรมก่อนฉัน โดยพ่อครู

พ่อครูว่า...เราก็มาฟังธรรม ชีวิตเราเป็นนักปฏิบัติธรรม ผู้ใดไปชอบทำความรับรู้ฉลาดแต่เรื่องนอกๆไปเรื่อยๆ ไม่ฟังธรรมที่เป็นโลกุตระหรืออาริยะ ที่สอนให้เข้าหาตัวตน หาเหตุที่พาทำชั่ว ไม่สบาย ไม่สุขสงบ ที่ก่อความวุ่นวาย ซึ่งพระพุทธเจ้าตรัสรู้ ท่านไม่ได้ศึกษาอะไรนอกจากความเป็นคน กับความเป็นสังคม ความเป็นสังคมนั้นรวมทั้งโลก เป็นการสัมพันธ์ต่อเชื่อมกันทั้งโลก ถ้าจุดไหนของโลกไม่ต่อเชื่อมกับโลก ทุกข์สุขของเขาก็อยู่กับอวิชชาของโลก แต่ถ้ามาเกี่ยวกับโลก ทุกข์สุขของเขาก็เกี่ยวข้องสัมพันธ์กับโลก

ถ้าจะอยู่กับสังคมต้องเรียนรู้ให้คนเป็นคนดีและอยู่ให้สังคมเป็นสังคมดี ส่วนบางกลุ่มจะอยู่ส่วนตัวไม่คบหากับใครเลย ก็มีเช่นผีตองเหลือง บางทีเขาก็พอรู้ว่ามีโลก แต่เขาไม่คิดต่อเชื่อมโยงกับโลก เขาก็อยู่กันแคบๆไม่ใหญ่โตไม่มาก แม้ขยายขึ้นกว่านั้นก็อยู่กันอย่างมีระบบวิธี มีกลุ่มคณะ ก็เป็นลักษณะของโลก สองแบบ มีมาแต่ไหน

แล้วศาสนาพุทธ เป็นแบบผีตองเหลืองอยู่เดียวๆหรือว่าอยู่สัมพันธ์กัน แน่นอนว่าพุทธศาสนาเป็นศาสนาสังคม มีการศึกษาเรียนรู้จิตวิญญาณที่เป็นประธานของส่ิงทั้งปวง พระพุทธเจ้าค้นพบความเป็นวิญญาณหรือมโน เป็นพลังงานจิตนิยาม เป็นเรื่องลึกซึ้ง เมื่อศึกษาสูงสุดก็จะอยู่เดียวก็ได้อยู่เป็นหมู่ก็ได้ พระพุทธเจ้าเห็นว่าเกิดมาได้ร่างมนุษย์แล้วไม่น่าสูญเสีย ท่านศึกษาทำลายเหตุแห่งทุกข์ได้อย่างไม่เหลือเชื้อ ได้ถาวรยั่งยืนไม่เวียนกลับด้วย จะอยู่กับโลกได้อย่างมีคุณสมบัติวิเศษมาก พ้นอวิชชาแล้ว

จิตวิญญาณของอรหันต์ไม่เป็นโทษภัยแก่ใครๆเขาเลย มีแต่ให้ประโยชน์คุณค่าต่อสังคม แม้ท่านจะถูกรังแกข่มเบ่ง ท่านก็ไม่มีจิตไปทำร้ายเขาตอบไม่โกรธเคืองไม่คิดไม่ดีต่อเขา อภัยหมด มีแต่สร้างสรรให้โลกไปตราบตายเลย เป็นคุณสมบัติวิเศษที่พระพุทธเจ้าทิ้งไว้ให้แก่โลก เรียกว่าพุทธศาสนาเป็นความรู้วิเศษสุด ใครจะหาว่าอาตมาหลงใหลคลั่งไคล้พระพุทธเจ้าเกินไปก็ตาม อาตมามีปัญญารู้ว่าหลงหรือไม่

เมืองไทยยังมีบุญคือยังพากันไปนิพพานได้ บุญคือการชำระเหตุแห่งทุกข์ได้ เมืองไทยยังมีบุญคือยังมีหวังชำระกิเลสได้ ทฤษฎียังมีอยู่ ผู้รู้จะหยิบความรู้เหล่านี้มาศึกษาได้ อาตมก็เป็นผู้หนึ่งที่จะเอาความรู้โลกุตระ อาริยะของพระพุทธเจ้ามาปัดฝุ่นทำให้เกิดประโยชน์ต่อสังคม

หลักใหญ่ที่สุดของพระพุทธเจ้าคือ ปฏิจจสมุปบาท มีนส.หนึ่งขวัญ ใช้ชื่อรองว่า ลูกพ่อโพธิ์ ...เขียนมามีบทหนึ่งที่ว่า...เขาว่า การเดินทางของชีวิต...จุดเร่ิมต้นท่ามกลางบั้นปลาย มีสุขๆทุกข์คละเคล้ากันไป นี่แหละหนอชีวิต อย่ามัวฝันลมๆแล้งๆว่าฉันจะต้องเป็นนั่นเป็นนี่ ตัวเราล่ะได้ลงมือทำหรือยัง ก่อนจะสิ้นแสงตะวัน เพราะระหว่างทางที่เดินจะมีมารคอยหลอกล่อตลอด ชีวิตนักปฏิบัติธรรมต้องทวนกระแส น้ำร้อนปลาเป็น น้ำเย็นปลาตาย สำหรับชีวิตหนึ่งที่เกิดมาพร้อมกับอวิชชา ถ้าเราเพิ่มวิชชา อวิชชาก็ลดลง มันต้องสักชาติหนึ่งสิน่าที่จะเป็นวันของเรา

พ่อครูว่า...มันก็จริง อยากได้สิ่งดีก็ต้องลงมือทำ ให้สัมมาทิฏฐิ ตรวจให้ดีศึกษาให้ดี ผู้จะให้หลักเกณฑ์เราหมู่กลุ่มที่จะให้หลักเกณฑ์เรานั้นสัมมาทิฏฐิหรือไม่? ถ้าไม่มีสัมมาทิฏฐิก็จะเสียเวลา เป๋ไป ถ้าสัมมาก็เข้ามา ถ้ามิจฉาก็ออกไป จึงต้องมีเบื้องต้น ท่ามกลาง บั้นปลาย มีลำดับ จึงเรียกว่าทฤษฎีเบื้องต้นท่ามกลางบั้นปลายที่มีลำดับ ลาดลุ่มเหมือนฝั่งทะเล

เหตุของมันคืออวิชชา แต่ไม่ตีถัวว่าโง่ทั้งหมดไม่รู้อะไรทั้งหมดก็ไม่เชิง แต่พอรู้แบบโลกๆ รู้ได้หรือจริงๆจะสามารถฉลาดแบบโลกๆสร้างก่อ สิ่งเป็นประโยชน์ได้อาศัยแต่ไม่ใช่เรื่องลดละกิเลส ก็เป็นความรู้ คำว่าอวิชชาไม่ได้หมายถึงไม่รู้สิ่งโลกๆ ทางธรรมะนั้นให้เรียนรู้ความรู้ทางโลกได้ แต่ต้องเรียนรู้ความรู้ทางธรรมที่จะลดละกิเลสไปตามลำดับ ความรู้เราต้องแยกว่าเป็นความรู้ทำลายหรือสร้างสรร เราก็เลิกความรู้ที่ทำลาย เอาแต่ความรู้ที่สร้างสรร  เราต้องเรียนรู้ภาวะอัตภาพที่ก่อตัวเป็นชีวะ ในอัตตภาวะหรือชีวภาวะ อันนี้ มันเกิดแล้ว ถ้าไม่เรียนรู้ว่าทำอย่างไรจะสลายได้มันก็ไปอีกนาน นานจนอาจจะไม่สามารถสลายได้เลย ไม่มีคำตอบว่าจะมีอะไรมาสลาย แต่พระพุทธเจ้าเรียนรู้วิชชาที่สลายตัวตนได้ มีวิชชาของพระพุทธเจ้า เป็นความรู้หนึ่งเดียวที่สลายอัตตาได้ แต่ก็ไม่ปฏิเสธว่าจะมีความรู้อื่นใดที่จะมาสลายอัตภาพนี้ได้ แต่ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าอันไหน เราก็ต้องเรียนรู้ส่ิงที่มีก่อน ไม่เสียเวลา ศึกษาแล้วทำให้ได้

ก็ยังเหลือแต่ว่าสูตรของพระพุทธเจ้าที่ทำได้จริง?แล้วใครล่ะที่เข้าใจและทำได้จริง ตัวบุคคลของแต่ละคนต้องเลือกเอง หรือมิตรดีสหายดีแนะนำมาถ้าถูกมันก็ดี แต่สุดท้ายก็ต้องตัวเองเห็นดียืนยัน เป็นมติของตัวเอง จะหาทางพิสูจน์หลักฐานเป็นคำตอบว่าใช่ นี่คือทิฏฐิข้อที่ 10 สมณพราหมณ์ทั้งหลาย เป็นผู้ดำเนินชอบ-ปฏิบัติชอบ  ซึ่งประกาศโลกนี้-โลกหน้า ให้แจ่มแจ้ง  เพราะรู้ยิ่งด้วย ตนเอง  ในโลกนี้  มีอยู่ 

คำว่า สัมมา เขาแปลว่า ชอบ ฟังแล้วเหมือนเป็นกิเลส อาตมาก็ว่าน่าจะใช้คำว่า ถูกต้อง ดีแท้ ไปเลย จะตรงกว่านะ น่าจะดีกว่า ทำประโยชน์กับคนได้มากกว่า อาตมาก็ใช้ ไม่ได้แย้งถึงทะเลาะโต้เถียงไม่เอาชนะคะคาน แต่อาตมาก็ว่าของอาตมาไป แล้วอาตมาใช้พยัญชนะอธิบายของอาตมา

อาตมาอธิบายความหมายของคำว่า บุญ กับกุศล แล้วมันต่างกันในความหมายของสองคำนี้ แล้วมีนัยสำคัญที่คนไทยเอามาใช้แล้ว แล้วไม่ตรงกับบัญญัติเดิมของพระพุทธเจ้า ก็เลยเข้าใจผิดกันใหญ่เลย

มีความเห็นของท่าน อาริยาภรณ์ สิทธิธรรมพิชัย ที่เอาข้อเขียนของท่านพุทธทาส มาลงในหนังสือพิิมพ์ผู้จัดการ...โดยท่านก็บอกว่า บุญ เป็นสิ่งที่ทำให้ฟูใจ พอใจ ชอบใจ เช่น ทำบุญให้ทานรักษาศีลแล้วก็ฟูใจ อิ่มใจ หรือกรณีที่ทำสิ่งที่ยากหรือเอาหน้า แม้จะไม่เป็นสิ่งที่สู้จะแท้ หรือแม้กรณีที่บุญทำด้วยความพอใจก็ยังอดพอใจดีใจไม่ได้ว่าตนจะได้เกิดในสุคติโลกสวรรค์ให้ตนได้เกิดในภพใหม่ได้ ความหมายของคำว่าบุญคือสิ่งที่ทำให้ฟูใจและให้เวียนไปเกิดในภพใหม่อย่างไม่มีที่สิ้นสุด

อ่านถึงตรงนี้ผู้ที่ได้ฟังจากอาตมาก็คงเห็นว่าท่านให้ความหมายคำว่าบุญ ย่อมแตกต่างจากอาตมาอธิบายแน่

และก็บอกว่าคำว่ากุศล คือสิ่งที่ทำหน้าที่แผ้วทางกีดขวางร้อยรัด เป็นสิ่งที่กำจัดส่ิงพัวพันไปในกิเลสตัณหา ทำให้เกิดแล้วเกิดอีก แต่บุญคือการโอบรัดเข้าหาตัวทำให้มีมากขึ้น ในเมื่อฝ่ายที่ถือบุญคือเอามาโอบรัดให้มาก ฝ่ายที่ถือกุศลก็ถือว่าเป็นเรื่องโง่มาที่เอาสิ่งที่เหมือนงูเห่ามาโอบรัดไว้ แล้้วฝ่ายกุศลก็ต้องพยายามลดละ และช่วยคนอื่นลดละด้วย และก็ถือว่าฝ่ายบุญนั้นเป็นฝ่ายมืดบอดอยู่ คือเข้าใจการชำระกิเลสนั่นเองในคำว่ากุศล แต่เอาความดีงามกว้างไปใส่ในคำว่าบุญ นี่คือความเห็นของท่านพุทธทาสและท่าน อาริยาภรณ์​ สิทธิธรรมพิชัย

ขออภัยอาตมาไม่ได้มาลบหลู่ความเห็นท่าน แต่อธิบายเพื่อความเข้าใจ สองท่านท่านก็เช้าใจสาระเนื้อแท้ ไม่ใช่พยัญชนะนะ สาระนั้นถ้าหมายถึงสิ่งดีถูกต้องต้องชำระกิเลส ท่านเข้าใจถูก แต่ท่านเข้าใจว่าบุญคือการไม่ชำระกิเลส พยัญชนะคำว่าบุญของท่าน อรรถะจึงหมายถึงการไม่ชำระกิเลส แต่คำว่ากุศลของท่านหมายถึงการชำระกิเลส

พยัญชนะกับอรรถะของท่านจึงต่างกับอาตมา  อาตมาต่างกับท่าน ที่ท่านตัดคำว่ากุศลกับบุญไปคนละทางเลย บุญนั้นพาเฟ้อ กุศลไม่พาเฟ้อ แต่อาตมานั้นบุญไม่พาเฟ้อ แต่กุศลพาเฟ้อ แต่กุศลของอาตมาพาไปนิพพานได้ กุศลของอาตมาอนุโลมได้ แต่ของท่านทั้งสองไม่มีอนุโลมมีระนาบเดียว เพราะฉะนั้นความรู้ของสองท่านนี้จึงเป็นนิกายเด็ดขาดไม่เหลือนานาสังวาสได้ แต่อาตมานั้นมีนานาสังวาสได้ อาตมาไม่นิยมเป็นนิกาย ไม่นิยมศัตรู ไม่เป็นคนละพวก ขอร่วมด้วย แต่ถ้าท่านจะห้ำหั่นอาตมานั้นอาตมายอมแพ้ การไปข่มคน ไปห้ำหั่นกันมันไม่ดี แต่การตำหนิคัดค้านกันก็ทำได้ อย่างแรงได้ ปฏิโกสนา แต่อย่าให้มีเรื่อง ถ้าเขาจะเอาเรื่องเราก็ยอม แม้พระโมคคัลลานะก็ต้องยอมให้เขาฆ่า สุดวิสัยเขาก็ฆ่าเรา สุดท้ายก็ต้องยอมตาย นี่คือสุดยอดแห่งความยอม

ประเด็นที่สำคัญคือ ถ้าเข้าใจอย่างท่านก็ต้องตีทิ้งไปเลยในส่วนที่ไม่ตรงกับท่าน  ท่านก็เลยไม่เปิดกว้าง แต่เราต้องอยู่กับโลก เราก็ต้องทำใจยอมรับ และก็พยายามไม่เป็นนิกาย พยายามอยู่รวมกันให้ได้ ใครทำไม่ดีกับเราเราก็ยอมหรือเลี่ยงได้บ้าง อาจตอแยได้แต่ต้องรับลูกดีดให้เป็น เราเองเรารู้ว่าเราทำ ตอแยเป็นเพียงแหย่ ไม่ใช่ว่าตั้งหน้าตั้งตารบ ขอยืนยันว่าอาตมาใช้สภาวะพวกนี้อยู่ โดยอาศัยศัพท์คำว่าตอแย ของสองท่านนี้รอบของการสูงขึ้นนั้นไม่มี ขออภัยที่ต้องบอกเช่นนี้
 

การเชื่อนั้นมีสามระดับ มีเชื่อถือ ก็คือเชื่อแต่ยังไม่ทำ ต่อมาก็มีเชื่อฟัง นี่คือรับฟัง แต่ถ้าถึงเชื่อมั่นละก็พาไปทำอะไรทำหมด ให้จูงไปไหนไปหมด คือ ศรัทธา ศรัทธินทรีย์ ศรัทธาพละ นั่นเอง ….อ่านแล้วท่านทั้งสองท่านมีระนาบเดียวปิดประตูรับรู้ ส่วนผู้ที่เปิดรับก็เปิดรับจนสุดชั้น แล้วก็จะเปิดประตูรับชั้นต่อไป จะรู้รอบทั้งความวนและความยึดก็จบ ผู้รู้ทั้งจุดวน 390 องศา กับจุดยึด แล้วคราวนี้ยึดถึง 90 องศา ก็ได้แค่ 180 องศา มีแต่ตรงไม่มีโค้งเลย ไม่ได้รอบถึง 360 องศา แม้เขาถึงมาให้โค้งสำหรับคนยึดเขาก็ไม่ยอม อาจโดนดึงจนเป็นศัตรูเลย พวกยึด 180 องศาจึงไม่มีทางเปลี่ยนแปลงได้เลย ทำให้เกิดเป็นสองพวกเป็นนิกาย คือต่างกันจนร่วมกันไม่ได้ แต่ว่านานาสังวาส นั้นอยู่รวมกันได้ จะมีความต่างกันไปตั้งแต่ ทีละองศา แล้วก็แตกต่างกันมากขึ้น จะอนุโลมประสานกันได้ จนเข้าใจร่วมกันใน 90 องศา เป็นจุดสูงสุดของจุดที่สั้นที่สุดของเส้นตรง จะต้องมีเส้นใดเส้นหนึ่งมาร่วมกัน จุดสูงสุดของสองเส้นนี้ก็คือ 90 องศา และก็วนมา 180 องศาเมื่อหมุนรอบมาอีกที

ผู้ยึดติดตรงไหนแล้วจะเกิดรอบใหม่ไม่ได้ ภูมิก็ไม่เพิ่ม ในช่วงที่ท่านพุทธทาสท่านก็รับรู้อาตมา แต่ท่านก็ประเมินอาตมาว่าไม่สูงกว่าท่าน จนท่านจัดหนังสือที่อาตมาวิจาร ว่าอยู่ในพวกด่าเรา ส่วนหนังสือของท่านพุทธทาส มีส่วนที่เห็นด้วย ที่วิจาร และที่ด่า แต่อาตมาว่าอาตมาวิจารท่าน อาตมาเห็นด้วยในส่วนที่เห็นด้วย ส่วนไม่เห็นด้วยก็วิจาร แต่ไม่ได้ก้าวล่วงถึงด่าท่าน ถ้าจะว่าด่า อาตมาก็ไปไหว้ครูก่อนแล้วก็บอกไปยาวเลยว่านี่คือวิชาการ ขอวิจัยวิจารด้วยเคารพแต่ความรู้ที่ต่างขอวิจาร ท่านก็ไม่ยอม จัดเราไปพวกด่า ไม่เข้าวิจาร แต่ส่วนท่ี่รวมกันท่านไม่เห็น ท่านตีทิ้ง อันนี้แหละคืออคติซึ่งท่านไม่รู้ตัว ว่าอคติ แต่ปฏิภาณท่านลึกรู้ว่าโพธิรักษ์มีส่วนดี แต่ท่านก็ว่าดีโลกียะ ไม่ได้ดีอย่างโลกุตระ สิ่งใดวิจารไม่ได้ในโลกเราก็ไม่ไปแตะ แต่ท่านพุทธทาสท่านวิจารได้ ใครติดยึดก็ย่อมไม่ชอบใจอาตมาบ้าง

มาสู่วิชชา

ที่จะพูดคือ เรื่องอวิชชา  ...สังขารมีวิญญาณเป็นปัจจัย หากไม่รู้จักวิญญาณก็จบเลย ก็ไม่รู้จักสังขาร ก็อวิชชาไปตลอด

1.   เพราะอวิชชาเป็นปัจจัยโง่ๆ จึงก่อสังขารโง่ๆ

2.   เพราะมี สังขาร จึงมี วิญญาณ 

3.   มี วิญญาณ จึงมี นามรูป

4.   มีนามรูป จึงมี อายตนะ6  หรือ ฉฬายตนะ

5.   มีอายตนะ จึงมี ผัสสะ 

6.   มีผัสสะ จึงมี เวทนา

7. มีเวทนา จึงมี ตัณหา

8.   มีตัณหา จึงมี อุปาทาน

9.  มีอุปาทาน จึงมี ภพ (กามภพ, รูปภพ, อรูปภพ) 

10. มีภพ จึงมี ชาติ (กิเลสเกิดบทบาทในมโนกรรม)

11. มีชาติ จึงมี ชรา  มรณะ   โสกะ  ปริเทวะ  ทุกขะ  โทมนัสสะ  และอุปายาสะ

อโศกนี่เป็นพวกหมวด อโศกะ ยังไม่ถึงวิรชะ อโศกคือกลุ่มต้นตอของผู้ไม่หมอง ไม่เศร้าโศก แม้จะมีกิเลสอยู่ก็จะต้องทำสดชื่น ส่วนกิเลสที่จะมีก็มีวิรชะ คือพวกยังเสพความสบายใจยินดีปรีดา นี่อธิบายยาก แม้เหลือนิดน้อยเราก็เอาฐานอาศัยจิตที่ร่าเริง ถ้าผู้อนุโลมไม่ต้องอาศัยร่าเริงก็อยู่ได้ แต่ถ้าอนุโลมไม่ได้อย่าทำจะลงเหวได้ อโศกะคือข้อ 36 ของมงคล 38 ส่วนวิรชะ กับเกษม เป็นข้อต่อมา ฐานของอโศกเป็นฐานอโศกะ ปางหน้าก็จะไปขึ้นวิรชะ กับเกษม

เมื่อสังขารไม่เอาใจใส่ศึกษา คำว่าสังขารใดๆ ถ้าปฏิเสธวิญญาณในสังขารแล้วจบ การจะรู้จักวิญญาณต้องมีผัสสะ เช่นตากระทบรูป มีธาตุรู้ มีปสาทรูปละโคจรรูป รู้ร่วมกันในอุปาทายรูป 24 ซึ่งในรูป 28 มีดินน้ำไฟลมอีก 4 เป็นมหาภูตรูปทั้ง 4

เมื่อเรามีปสาทรูป เมื่อตากระทบรูป ก็ต้องเห็น ต้องได้ยิน อาการได้ยินได้เห็นคือวิญญาณ มันเป็นวิสยรูป เป็นวิสัยของสัตว์โลก มีตากระทบรูป หูกระทบเสียง ก็เกิดรูป รูปคือสิ่งที่ถูกรู้ วิญญาณ เกิดเมื่อจิตเรารับรู้ เสียง ภาพ กลิ่น รส สัมผัส ก็ เกิดวิญญาณ รูปคือภาวะที่ถูกรู้โดยวิญญาณ​รูปมีทั้งเป็นรูปธรรมและนามธรรม

คำว่า กาย นั้นต้องศึกษารู้ว่า มีทั้งรูปและนาม มีทั้งสัมผัสให้เกิดวิญญาณ ทางทวารนอก ทั้ง 5 จึงเรียนรู้กำจัดกิเลสในกามาวจรได้ แต่การไปนั่งหลับตาดับแล้วเรียนรู้แต่ภายใน เป็นการลัดขั้นตอน ไม่ใช่ของจริง ไปเรียนรู้แบบดำดิ่งไม่รู้ได้ แต่พระพุทธเจ้ามีวิธีดึงเอากิเลส ลึกๆออกมาให้รู้ได้ โดยมีผัสสะเป็นปัจจัยเป็นสมุทัย เรียนรู้ไปตามขั้นตอน เป็นโสดาบัน หลุดพ้นอบายมุขแล้ว จะมีอบายมุขอยู่ไหน คุณไปเจอที่ฮ่องกง เขมร มีบ่อนพนัน มันก็ทำอะไรคุณไม่ได้ คุณมีอิสระเสรีทั่วทั้งโลกเลย คือเอกราชทั่วทั้่งแผ่นดิน ชนะทุกทิศ 11 ทิศเลย ชนะบุเรงนองด้วย เพราะบุเรงนองชนะ 10 ทิศ เราชนะ 11 ทิศ

เมื่อชนะอบายได้ก็เรียนรู้สิ่งเหลืออย่างลืมตาเปิด แล้วฆ่ากิเลสรูปภพ ไม่ต้องหลีกเร้นที่ว่าปฏิสัลลีนะ ในพระไตรฯล.17 จิตหลีกเร้นนั้นไม่ใช่เอาร่างกายหลีกเร้น แต่เป็นการทำที่จิต เรื่องการดับเหตุแห่งทุกข์ของศาสนาพุทธเป็นเรื่องยิ่งใหญ่ เข้าใจเขาด้วย แม้เขาจะลบหลู่หรือทำร้ายเราเราก็ไม่ถือสา ไม่ดูถูกคนอวิชชา ไม่ดูดไม่ผลักแต่อาศัยได้ เช่นโยมเข็มทอง บริจาคที่ให้สีมาฯ จะบอกให้อาตมาออกไปเมื่อไหร่ก็ได้เลย อาตมาให้คืนแล้วจะออกไปเลย  เราไม่ยึดมั่นถือมั่น ถ้าเรามีบาปของเราจะต้องเจ็บปวดก็ต้องยอม

คำว่า วจีสังขาร นั้นไม่ใช่วจีกรรม เพราะเขาเข้าใจคำว่า กาย กับคำว่าสังขารไม่ชัด ยิ่งไปฟังภิกษุณีธรรมทินนาอธิบายว่าการเข้านิโรธนั้น  วจีสังขาร กายสังขาร จิตสังขารดับตามมาตามลำดับ ถ้าดูพวกนั่งหลับตาดับก็ถูกตามนี้ลำดับนี้เลย แล้วขาออกจากนิโรธล่ะ  จิตสังขารเกิดก่อน กายสังขารตามมา แล้ววจีสังขารเกิดทีหลัง

ถ้าไม่เข้าใจวจีสังขาร นั้นก็จะยาก การไม่พูดออกมาแต่คิดนึกปรุงแต่งเป็นคำพูดในจิตนี่คือวจีสังขาร หมายความว่าอย่างนี้จะพูดอย่างนี้ จะด่าคำว่า เหี้ยม แต่ยังไม่ด่า มีแต่ปรุงแต่งพูดในใจ หากเข้าใจอย่างนี้ไม่ได้ คำว่าวจีสังขารไม่ได้หมายถึงวจีกรรม ก็ไม่สามารถรู้ปรมัตถ์ว่า วจีสังขารเกิดเมื่อใดดับเมื่อใด อาตมาขอบอกว่าที่่ท่านธรรมทินนาหมายถึงวจีสังขารอันนี้ ถ้าเข้านิโรธแบบพุทธนั้น วจีสังขารจะดับก่อน คือชำระกิเลสเป็นอภิสังขารก่อน ท่านรู้แล้วผ่านฐานปัญญาคือตักกะวิตักกะ สังกัปปะมาก่อนแล้วมากรองที่ฐานเจโต คือ อัปปนา พยัปปนา เจตโสอภินิโรปนา  ท่านจะรู้ว่าวจีสังขารนี้จะออกไปไหม? ควรก็ออกไป ไม่ควรก็ไม่ออกไป ท่านได้กรองแล้ว พระอาริยะจึงพูดไม่เป็นภัย แม้จะเป็นคนไม่เป็นอาริยะขั้นอเสขะก็รู้การดับวจีอันควรก่อนเลย นอกจากวจีอันแรงก็พูดออกมาไม่มีการกรองโดยแรงของกิเลสเลย เมื่อกลับกัน เมื่อเวลาเกิดขึ้น จิตเกิดก่อน ต้องดับกิเลสก่อน เมื่อมีนิโรธแล้ว ขบวนการจิตสังขารเกิดก่อนแล้วกายเป็นตัวกลาง  เมื่อจิตสังขารเกิดก่อน วจีสังขารจึงเกิดทีหลัง

ผู้ไม่รู้สังขาร ไม่รู้วิญญาณก็ไปนิพพานไม่ได้ การจะเรียนรู้วิญญาณต้องรู้นามรูป มีญาณของคุณไปรู้การกระทบสัมผัส ต้องรู้นามของสิ่งที่ถูกรู้ได้ เวทนา เป็นนาม ธรรมารมย์เป็นนาม แม้จะเป็นสัญญา ปรุงแต่งเป็นธรรมารมย์เป็นเวทนามในภายในคุณก็สามารถรู้ได้ถ้าอ่านเป็น และก็รู้ว่ามันเป็นส่ิงปรุงแต่โดยสรีระของมันไม่มี พระพุทธเจ้าใช้คำว่ามโนไม่มีรูปร่าง เป็นตัวรู้ที่ล่วงรู้หมด ส่วนจิตนั้นเป็นตัวกลางมีทั้งนอกและใน ส่วนคำว่าวิญญาณทั้งทั้งโลกและทั้งในด้วย วิญญาณเป็นกายใหญ่เลย สรุปแล้ว คำว่านามรูป คือการกระทบกับสิ่งที่ถูกรู้ และเมื่อกล่าวว่าเป็นนามก็คือนามธรรมทั้งหมด ส่วนคำว่ากายนั้นไม่ขาดข้างนอก ขาดข้างนอกถือว่าเป็นนามกาย ส่วนนามรูปนั้นอยู่แต่ภายใน

เมื่อคุณไม่รู้นามรูป คุณไปเรียนอะไรต่อก็ไม่ไหว ต้องรู้อายตะ 6 ที่มีการกระทบ แม้มีอายตนะแต่ไม่มีผัสสะ คุณปฏิบัติไม่มีตากระทบรูป หูกระทบเสียงก็เรียนรู้สังขาร วิญญาณไม่ได้ ตามปฏิจจสมุปบาท เรียนรู้ผัสสะ เวทนา ตัณหา

ตัณหาคือเหตุหลัก อาการอุปาทาน ภพชาติ มีจริงก็เรียนรู้จากตัณหาที่เป็นภพ ชาติที่เกิดอยู่ แล้วดับตัณหา ภพชาติ ถ้าผัสสะโดยเหตุมันตาย เป็นอสังขาริกัง มันจะสังขารอย่างไรก็ไม่มีเหตุแห่งทุกข์มาสังขารร่วม พระอรหันต์มีอสังขาริกัง แต่สังขารได้ ท่านไม่มีสุขทุกข์แล้ว ท่านผัสสะได้มากกว่าปุถุชน แม้ปุถุชนก็ผัสสะแล้วทนได้ก็ไม่แสดงออก ถ้าอดไม่ไหวแสดงออกมาก็อายเป็นธรรมดาธรรมชาติิอยู่แล้ว ถ้ามาเรียนรู้เสียเลยก็จะหัดฝึกให้ถูกต้อง ต้องเรียนรู้ผัสสะเวทนา ตัณหา อุปาทาน ภพชาติ มันเป็นตัวเดียวกัน กับอุปาทานที่เป็นพลังงานนิ่ง แล้วเมื่อมีผัสสะก็จะออกมาทำงานเป็น เวทนา เป็นภพชาติ ต้องมีผัสสะจึงเกิดอาการกิเลส พระพุทธเจ้าสอนให้เผชิญผัสสะถ้าไม่มีผัสสะก็แค่นึกคิดเอง เป็นของไม่จริง มีผัสสะเป็นสมุทัย ต้องเรียนรู้เวทนา 108 ที่ท่านพุทธทาสทิ้งไปไม่ศึกษาเรียนรู้ก็ตัดไปทำให้ไม่ลึกซึ้งได้กว่านี้

เพราะดับตัณหาจนสิ้นเกลี้ยง อย่างอื่นในปฏิจจสมุปบาทก็ดับไปหมด ทั้งภพ ชาติ ชรา มรณะ โสกะ ปริเทวะ อุปายาสะก็ดับไปหมด...

เวลาบันทึก 09 มีนาคม 2563 ( 18:48:52 )

รายละเอียด

570711-พ่อครูปฐมนิเทศน์นิสิต ว.นบ. ที่เฮือนศูนย์

พ่อครูว่าเป็นนิมิตหมายที่ดีมากเลยที่ตั้งแต่เช้าแล้วมีการจัดการเรียนการสอนกัน อย่างขมักเขม้น นิสิตก็มากันมาก เกือบร้อยคนทีเดียว

พ่อครูว่า...เราจะเริ่มต้นด้วยการไหว้พระกันก่อน ยังไงอาตมาก็ไม่ลืมพระ ...พ่อครูพาสวดมนต์สั้นๆ

ปฐมนิเทศน์แปลว่าบอกกล่าวอธิบายนิเทศน์ให้เข้าใจขั้นต้น ในขั้นต้นก็ขอบอกพวกเราอย่างจริงใจ ซึ่งข้างนอกฟังแล้วอาจอยากอาเจียน คือเราเริ่มต้นคัดเลือกเริ่มกลุ่มคน ซึ่งเราก็ได้คัดเลือกมานานแล้ว เพื่อให้ได้มาเอาพุทธธรรม ตั้งท่ามาตั้งแต่ม.วช. ตั้งรูปธรรมหลักเกฎณ์ มาเป็นว.บบบ. แล้วมาเป็น ว.นบ.อาตมาว่าที่ทำมาไม่เสียหลายหรอก แม้แต่ ส.สว. ก็ตามก็ใช้เข็ม ม.วช.นั่นแหละ ทำไมทำมาก็อ่อนแรงลง อาตมาก็เป่าลมใหม่มาเป็น ว.บบบ. แต่อาตมาไม่ได้แยกทำ ให้ทำเป็นเครือแห แต่ก็ทำมาเป็นองค์รวมเป็นกลุ่มก้อน คลายเป็นการรวมขึ้นมา จากนั้นมาก คนเราก็คงจะมีการ ออสโมซิส ที่ยิ่งกว่าการซึมซับ แต่มีเนื้อของสัจธรรม จนเกิดขึ้นมา เป็นสภาวธรรมไม่มีชื่อ แต่เราจะมาเรียนแยกแยะสภาวะและก็เอาชื่อที่มีมาใส่ แต่ถ้าชื่อไม่มีเราก็ตั้งชื่อใหม่ ที่พระพุทธเจ้าท่านไม่ได้บัญญัติไว้ อาตมาก็เคยใส่ภาษาใหม่มาตั้งแต่ทางเอกหลายคำ เช่น ชีวานุปาทิ เป็นต้น ชีรานุปาทิ หมายถึงอะไร? ชาวเรียนบาลีไม่รู้หรอก อาตมาเจอในบัญญัติพระพุทธเจ้า ชีราคือการร่วงรวยไป และอุปาทิคือการยึด รวมแล้วคือการยึดสิ่งที่มีการเสื่อมลงไป ในอุปาทายรูป 24 ก็มีพยัญชนะไว้ว่าคือ ชรตา พระอรหันต์จะรู้ว่าอาการนี้จะไม่ให้เกิดคืออาการอะไรอย่างไร จะรู้สภาวธรรมและจัดการได้ ส่วนความเสื่อมหรือชรตา คือชีรานุปาทิ ในลักขณรูปมี อุปจยะ สันตติ ชรตา อนิจจตา

ชรตาคือตัวเสื่อม อาตมาว่าอาตมารู้จักสภาวะ แต่พยัญชนะชาตินี้อาตมาไม่ได้เรียนมาเลย ยุคโน้นใช้แต่ภาษาบาลี ก่อนยุคบาลีก็มีภาษาทึ่ใช้สื่อแต่ละวัฏกัปป์ แต่ภาษาบาลีที่บันทึกไว้ มีเชื้อให้เราใช้สอยอาตมาก็ไม่ได้เรียน จริงๆแล้วอาตมาได้ผ่านมาชาติก่อนๆ ก็มีหลายภาษามาเกิดชาตินี้ใช้ภาษาไทยกับอีสาน

พวกเราหรือใครก็ดีเมื่อผ่านกาละก็จะมีเหตุปัจจัยให้เราได้อาศัยได้ศึกษาให้พัฒนาจิตเราให้เกิดวิมุติ วิมุติก็คือปล่อย สุดยอดแห่งความเป็นสัตว์โลกมนุษยชาติ สัตว์ที่ครองโลกทุกใบก็คือมนุษย์นี่แหละ คือมนุสโส ไม่มีจิตไหนสูงกว่าสัตว์มนุษย์อีกแล้ว เมื่อเราได้จิตที่สูงสุดในบรรดาสัตว์ในมหาจักรวาลแล้วก็ต้องศึกษา เป็นจิตที่จะปรินิพพานได้ แต่ก็ทำลายได้สูงสุดเหมือนกัน ชั่วได้กว่าเดรัจฉาน หรือแบคทีเรีย อีกน่ะมนุษย์นี่

การศึกษาคราวนี้จะเป็นการศึกษาที่เชื่อมโยงกับโลกเขา มีนิตินัยด้วย แม้ว่าเราได้เป็นว.นบ.เรายังไม่มีนิตินัย แต่ก็มีมหาวิทยาลัยที่เขาเต็มใจให้เราทำ คือสถาบันอุดมศึกษาของเขาคืออาศรมศีลของเขารับรองให้เรา ขอให้เรียนให้เต็มที่เลย พอถึงปีที่ 4 ก็เอาหลักฐานต่างๆรวบรวมไปส่งเขา เรียนอะไรได้คะแนนเท่าไหร่ได้เกรดเท่าไหร่ที่ได้ทำจริงเอา ทรานสคริปรวบรวมไปให้เขา ก็เป็นหลักฐาน ว่าจะไปต่อที่ไหนก็ต้องเอาอันนี้ไปตรวจสอบ เขาก็จะรับรองจากผู้ที่รับรองมาว่ามีอะไรว่าเข้าเกณฑ์ไหม ตามหลักก็รับ ไม่ถึงก็ต้องเติม เราก็ทำให้เขา พอปี 4 เราก็ไปให้เขารับรอง ทำพิธีตามวิธีการอาจมีการสอบ เขามีหลักวิธี เขาเต็มใจทำ ถ้าไม่เต็มใจไม่ได้หรอก เพราะฉะนั้นทำอย่าให้เสีย อาตมาจะเสียหรือไม่ก็อยู่ที่พวกคุณเอาให้ดี เป็นโอกาส ของเราก็ได้เรียนเต็มที่ และก็ดูพวกเราขมีขมันมีไฟเรียนกัน ก็อย่าให้เป็นไฟไหม้ฟาง

ทุกอย่างใน content หรือ รายบท คือการจัดแต่ละรายบท มาทำความกระจ่างชำแหละให้ถึงหมด จนสามารถปฏิบัติการจนจบได้ จนเอาตัว้ตัวเป็นให้ได้ ให้ถึง context หรือบริบทหรือปริเฉท ในธรรมะบาลีเรียกว่าปริเฉท คือจะต้องทำให้ถึงขั้นว่าง อากาสานัญจายตนะ ซึ่งปริเฉทรูปอยู่ในอุปาทายรูป 24 และทำให้ถึงโดย รวมแต่ละรายบทก็ครบconcept แล้วเอาหน่วยใหญ่อื่นมาทำอีก แล้วก็จบสมบูรณ์แบบได้

การเรียนคราวนี้จะครบ ศีลเด่น เป็นงาน ชาญวิชา เป็นงานคือรู้แม้แต่นี่คือการงานของสังคมอันไหนเป็นตัวเสียตัวทำลายเราก็ไม่เอา เอาแต่สิ่งรังสรร มากหรือน้อยก็แล้วแต่ตามลำดับ แล้วต้องมีคุณธรรม อันไหนเป็นโทษอันไหนเป็นคุณ สุดท้ายอันที่ 3 ที่เราบอกว่าชาญวิชชา ถ้าแบบโลกๆคือความรู้ทางโลก แต่ถ้าเป็นพุทธหมายถึงวิชชา คือรวมความรู้ทั้งหมด ไม่ใช่แค่ธรรมะหรือจิตเท่านั้น ไม่ได้หมายถึงแต่ทางโลกวัตถุเท่านั้น แต่ความรู้ของพุทธนี้รวมทั้งวัตถุและจิตรวมทั้งโลกและธรรมด้วย

ที่ไปตั้งไว้ว่า ศีลเต็ม เข้มงาน สืบสานวิชชา ตัวสืบสานวิชชาคืออรหันต์นะ เพาะต้องทำคุณอันสมควรก่อนจึงส่องตรวจสอบคนอื่นไม่มัวหมอง ทั้งสามหลักนี้คือ ศีล สมาธิ ปัญญา หรือสิกขา 3 ที่เป็นการศึกษารวมของมหาจักรวาล การศึกษาธรรมของพระพุทธเจ้าไม่ทิ้งโลก เราจะเชื่อมโลก โดยเรียนธรรมก่อน คนที่เรียนโลกก่อนเรียนธรรมนั้นจะเข้ายาก เพราะมีอัตตาสูง ไปเรียนทางโลก โลกยอมรับ คุณก็มีลาภ ยศ สรรเสริญโลกยอมรับ คุณก็เลยลดไม่ลง ต้องเรียนทางธรรมไปก่อนมีแกนมีฐาน แล้วค่อยเรียนโลก เราเรียนโลกแล้วช่วยโลก อย่างไม่ผยองว่าได้ช่วยโลก แม้แต่เราออกไปชุมนุม เราก็ไปเรียนให้ชำนาญสร้างทักษะ เราไปเรียนแต่เราก็ไปให้ แต่เราไม่บอกว่าเราไปให้ ผู้รู้จะรู้ แม้เราไม่บอก แต่ว่าเราไปศึกษา แต่ไปให้ด้วยถ้าเข้าใจ

เราไม่มีวัตถุจะให้มาก แต่เราไปให้พฤติกรรมทางจิตวิญญาณมาก แต่เขาอ่านรู้นะ เรารับใช้เขาเขาเห็น แต่จิตลึกๆเขาไม่รู้ เขาอาจระแวงว่าเรามีอะไรต้องเอาต้องแลกเปลี่ยน แต่เราก็จริงใจซะอย่าง คนไหนมีเศษยังไม่ให้เต็มเราก็เรียนรู้จัดการก็ได้ประโยชน์

ตอนนี้เราจะเคี่ยวใน เราจะมาฝึกกัน ใครจะตั้งศีล อย่างน้อยศีล 5 จะ5.1 หรือ 5.9 ก็ตามแต่ หรือใครจะศีล 8 ก็ได้ เรามีคนมาเรียนตั้งแต่ จบป.เอก ไปจนจบป.4 เรามีศีลสามัญตา โสดาฯเสมอโสดาฯ สกิทาฯเสมอสกิทาฯ ...หรือใครจะหลงว่าตนสูงแต่ที่จริงตนต่ำ ผู้ใหญ่เขาก็จะมีวิธีการกำหราบ ให้เสมอสมานให้อยู่อย่างไม่ขัดแย้งแต่ส่งเสริมกัน

เรามาร่วมกันฐานะเราจะต่างกันบ้าง แต่เราจะมีแกน พวกข้างนอกจะมาแข็งมาละเมิดไม่ได้เพราะเรามีแกนแก่นที่แข็ง มีพวก รปภ. ที่เขาแข็ง แต่ก็ไม่กล้าทำอะไร พวกนี้จะพกพาอาวุธ แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ พวกเราก็ปรามได้ ก็มีตามธรรมชาติ อันนี้คือพลังรวม แต่ละคนมีส่วนทั้งนั้น เช่นคนขัดส้วมก็ช่วยได้ เช่นเดียวกับพวกรปภ.ว่าฉันได้ปกป้องชีวิตคุณนะ แต่ก็รู้ว่าคนขัดส้วม ทำกับข้าวให้กิน เขาก็รู้ว่านี่คือน้ำหนักต่อรองกับเขาได้

เราไม่มีเจตนาเอาชนะข่มเบ่ง เมื่อเขาดีเราก็คิดว่าจะรับของเขามาบ้าง จะเกิดการเรียนรู้ซึมซับเอง เมื่อเราทำกับคนข้างนอกได้ ภายในเราก็เรียนรู้เช่นเดียวกันนี้ได้ แต่จะละเอียดลึกซึ้งกว่านั้นมาก เราได้บทเรียนจากการออกไปทำกับภายนอกมาแล้ว แต่จะสุขุม ละเอียดมากขึ้น จะอยู่กับสังคมได้อย่างวิเศษ

ตอนนี้อาตมาก็ คิดว่า ผู้เป็นตัวหลักในการทำก็มี เพราะอาตมาไม่เก่งในวงการศึกษา ไม่มีใบรับรองไม่มีประสพการณ์ ต้องอาศัยพวกเราที่ได้เรียนมา ได้มีใบรับรองมีประสพการณ์การทำงานมา

อาตมาก็ทำอย่างไม่มีใครรับรอง แต่ทำอย่างตามภูมิ แต่ก็ได้พวกเราติดข่ายมา จนมาทำกันอย่างจริงจังเป็นหมู่กลุ่ม เป็นคุณราศี ดีแบบอาริยะมากพอ ถ้ามากพอก็เป็น คุณนิธิ คือคลังเก็บทรัพย์คือคุณงามความดี เราเรียกของเราว่าคุณวิเศษ อันเป็นอุตริมนุสธรรม คนอาจว่าเราใช้คำใหญ่ เราก็ว่าเราทำคุณงามความดีที่จะทำให้เป็นคุณวิเศษ แล้วสั่งสมเป็นคุณนิธิ เป็นธรรมมัญยารังสี ที่มากพอจนคนสัมผัสได้ เราออกไปแสดงตัวคุณธรรมก็ออกไปแสดงพฤติกรรม จนหลายคนเป็นคนใหม่รับได้ ติดเข้ามาได้

พวกเรามีคุณราศีแล้ว ก็มารวมกันทำให้จริงจัง ตกลงลงทะเบียนเท่าไหร่ นายทะเบียนว่า 105 คน เมื่อวานนี้ ตอนนี้ยังเปิดโอกาสให้มาได้อีก แต่ตอนสมัครมี 120 ตอนนี้ ลงทะเบียนแล้วเหลือ 113 ดูสิว่า ครบ 4 ปีจะเหลือ 13 หรือ14 เหมือนพวกนักเรียนมัธยม จบแล้วเหลือไม่เท่าไหร่

พวกเราวัยวุฒิไม่ใช่มัธยมแล้ว แต่เป็นผู้ใหญ่ อัตราส่วนการจบก็คงไม่เหลือน้อยเหมือนมัธยมนะ ก็คิดว่าอาตมามองว่าไม่เป็นเช่นนั้นหรอก แต่ไม่แน่ รุ่นใหม่อาจไฟแรง อย่างน้อยก็คิดว่าเรารุ่น 1 นะเอาให้จบ แต่ผู้ใดยิ่งได้เนื้อแท้เรียนไปยิ่งได้คุณวิเศษ เบาว่างง่ายแบบโลกุตระมีพลังสร้างสรร ทักษะดี มีความสร้างสรรเพิ่ม เป็นสุดยอดการศึกษาของพระพุทธเจ้าที่ท่านศึกษาเรื่องคนกับสังคม สร้างคนให้ดีสุดยอดแล้วก็เกิดสังคมที่ดี

พระพุทธเจ้าตรัสรู้แล้ว เป็นสุดยอดของมนุษย์ในมหาจักรวาลนี้ อย่าคิดว่าโลกมีลูกเดียว แต่พระพุทธเจ้าก็ได้ศึกษามาหมดแล้ว เป็นสุดยอดของที่สุดแล้ว ไม่มีใครจะมีความประเสริฐเท่าหรือแม้จะใกล้เคียงท่านก็ไม่มีอีกแล้ว

อาตมากล้าเรียกว่าเป็นโรงเรียนโลกุตรธรรม โรงแรก ในยุคที่ประวัติศาสตร์ได้บันทึกไว้แล้ว ประวัติศาสตร์ทางโลกไปหาวัตถุเท่านั้นไม่ใช่ทางจิตที่อาตมามีประวัติศาสตร์ทางจิตมากกว่าเขา พระพุทธเจ้าเป็นความสูงสุดของประวัติศาสตร์ทางจิต อาตมามีหน้าที่สืบทอดศาสนาของพระพุทธเจ้า อาตมาจึงด้วยทางการศึกษาทางโลก แต่อาตมามีความรู้ทางจิตที่เขาขาด คนจะเรียนทางนี้นั้นต้องคนมีบารมีทางจิตเท่านั้นจะมาเรียน แต่คนมีบารมีทางโลกจะไม่ค่อยมา เขาหลงโลกมากกว่าแน่เขาก็ไม่มา เราก็เอาคนที่มีภูมิธรรมมา

เริ่มต้นเลย รุ่นแรก ตั้งชื่อว่า รุ่น ฉันทะ มนสิการ ผัสสะ เวทนา สมาธิ เอาชื่อรุ่นตามมูลสูตรเลย มาเรียนสร้างมนสิการให้ได้ การศึกษาครั้งนี้จะมาสร้างมนสิการให้ดี จนได้วิมุติ ก็จะเป็นคนอมตะ จนมารุ่นที่ 2 จะเก่งผัสสะ จะออกไปผัสสะกับคนนอกได้มาก รุ่นนี้จึงผัสสะแต่กับภายใน เอาแค่นี้ก่อน กับพวกกเรามนสิการให้เป็นก่อนอย่าเพิ่งเฟ้อ รุ่นแรกรุ่นฉันทะ มาสร้างมนสิการให้แข็งแรง แล้วค่อยออกไปผัสสะ แต่รุ่น 4 นี่รุ่นเวทนาก็จะกว้างขึ้นอีก พอถึงรุ่น สติ ปัญญา วิมุติ จะเป็นรุ่นสัจจะย้อนสภาพ เป็นสภาพหมุนรอบเชิงซ้อน ปฏินิสสัคคะ มันสังเคราะห์เหมือนอยู่กับที่ เป็นสภาพที่ขึ้นไปสูงสุดยอด และมีรอบกว้างรอบลึกด้วย

ตอนนี้มีผู้ช่วย  อย่างอภิสินธ์จะมีความรู้เรื่องเส้นทาง สภาพหมุนรอบเชิงซ้อน พวกเรามีสภาวะแล้วก็จะเอาบัญญัติภาษาของเขามาใส่ เอาแค่บาลี สันสกฤติและอังกฤษนิดหน่อยก็ได้แล้ว

การศึกษาคราวนี้อาตมาจะสอนเป็นหลัก เอาวันละ 1 ชม. หากสอนไปดูหนุ่มขึ้นก็วันละ 2 ชม.เลย ก็ต้องบอกนักบวช ก็ควรจะมานั่งเรียนด้วย โดยเฉพาะชม.อาตมา แต่ชม.อื่นจะไปร่วมเรียนศึกษากับอาจารย์อื่นได้ก็เชิญ เห็นใจคนมีภาระแต่ก็ควร คนมีโอกาสควรมา ไม่ใช่ว่าอวดดีหลงตัวนะ แม้ชม.คนอื่นสอนบรรยาย ก็มั่นใจว่าเป็นสิ่งที่เขาตั้งใจอยากสอนเพราะเราไม่ได้จ้างมา เราไม่จ้างไม่ง้อคนมาสอน เราไม่เอาคนบ้ามาสอนหรอกเราต้องเอาอัจฉริยะมาสอน ซึ่งคนบ้ากับอัจฉริยะนั้นใกล้เคียงกัน คนบ้าหลงตนก็อยากสอนก็มี คนบ้ากับโง่นั้นคล้ายกัน

สถานที่ก็ไม่ค่อยพร้อมเราก็อาศัยอันนี้ก่อน และก็มีโฮงปัว ให้ใช้ชั้น 3 ไปก่อน และเราก็จะสร้างอาคารใหม่ให้อีก ก็ต้องจัดสรรช่วยกันสร้างช่วยกันทำไป

คสช.ถ้าไม่มีคุณธรรมมากพอไม่ชนะหรอก เขาก็เอาป่าล้อมเมือง เอาเงินไปซื้อต่างชาติมาช่วยเขา เราสู้ไม่ได้หรก คสช.ต้องใช้คุณธรรมเท่านั้นจึงจะชนะ เราเชียร์เต็มที่อย่าให้ผิดพลาด เราก็สร้างคุณธรรมปรมัตถ์เสริม

เราทำนี่ถือว่าเริ่มคลอดอุดรศึกษา มีทั้งนอกระบบและในระบบ อยู่กึ่งกลางระหว่างนอกและในระบบ เราต้องทำให้ดี ถ้าเราทำไม่ดี อาศรมศีลก็ไม่ให้เราได้นะ ขึ้นต้นเป็นลำไม้ไผ่พอเหลาไปเป็นบ้องกัญชานะ พวกเราคงไม่ทำให้อาตมาอกหักนะ

อาตมาจะสอน 3 วิชชา วิชชาความรัก 10 มิติอาตมาจะสอนปี 1 ปีเดียว แต่วิชชาหลักที่อาตมาจะสอนคือวิชชาพุทธชีวิศิลป์ที่จะสอนพุทธศาสนาแท้ๆ แต่วิชชาสรรค่าสร้างคนจะเหมารวมทั้งหมด เป็นองค์รวมทั้งธรรมะและโลกีย์เท่าที่อาตมาจะมีภูมิส่งเสริมได้อาจลูกทุ่งหน่อย และจะให้มีการเก็บหลักฐานการศึกษา โดยให้มีเลขาช่วยเก็บหลักฐาน

เราคงจะต้องจัดกรอบคณะธุรการ ของเราขาดมากเลยกับกองนี้ หลักฐานจะกระจัดกระจายไม่เป็นหลักฐาน ก็ตกหล่นขาดวิ่นหาไม่เจอ ก็ขอให้ทำกองธุรการให้เป็นกิจลักษณะ ไม่ว่าจะกองการเงิน การศึกษาหรือกองอื่นๆก็ถ้ามีธุรการไปช่วยจะดีขึ้น กองวิชชาการก็ทำกันไปตามเหมาะแต่กองธุรการควรมีหลักฐาน

อาตมาจึงอนุมัติให้ซื้อที่เก็บหลักฐาน Data base ที่จะช่วยเก็บหลักฐานทุกอย่าง แต่ก็ขอกำชับว่ากองธุรการให้มีการตั้งคนไปทำงานเลย เราจะเป็นสังคมที่จะเกื้อกูลโลกเขาให้พัฒนา

มาจากธรรมในเมืองไทยใช้คำว่าสงสาร คำว่าเวทนาเป็นภาษาสื่อสภาวจิตที่สงสาร เวทนา มีความหมายทางปรมัตถ์ โลกเขาน่าสงสาร เราก็ต้องช่วย ไม่เสียหายหากเราช่วยเขาได้อย่างจริงใจและได้คุณภาพเราก็ได้กุศล เราก็ได้ความรู้ความสามารถไปช่วยเขา คนไม่มีความรู้สามารถแต่ไปช่วยเขาคุณก็ไปต้มเขาหลอกเขาหากินเท่านั้น คิดค่าราคาอีก ยิ่งเป็นหนี้บาป คนทั้งโลกเป็น เราศึกษาแล้วต้องแก้กลับ คนทั้งโลกมุ่งสู่นรก เขาไม่รู้ตัว เราต้องช่วย เพราะเขาไม่รู้จักสงสาร ไม่รู้ว่าเขาวิ่งหานรกเป็นสังสารวัฏ เขาไม่รู้เวทนา ไม่รู้ทุกข์ ไปหลงสุขว่าเป็นสิ่งน่าได้น่ามีน่าเป็น แต่แท้จริงเป็นทุกข์

ทุกข์นั้นอาริยสัจ แต่สุขนั้นสุขอัลลิกะ เป็นสุขเท็จ แต่เขาหลอกว่าเป็นของจริง

ค่อยทำค่อยฝึกค่อยสร้างเราจึงเป็นคนมีกุศลแล้วได้ช่วยโลก ทำอย่างไม่คิดบัญชี สัจธรรมจดบัญชีเอง เขาทำงานดีทีสุดซื่อสัตย์ที่สุด พนักงานสัจธรรมนี่นะ ทำเสร็จปุ๊ปลงบัญชีเลยว่าชั่วหรือดี ไม่มีผิดเลย ถ้าผิดก็ไม่ใช่สัจจะ คือสิ่งจริงในมหาจักรวาลเป็นวิบากของจิตสั่งสมลง

ตอนนี้เอาตมาเริ่มเข้ามาเห็นพวกเรามี Appreciate มีไฟสว่างไสว ตอนนี้เป็นรอบจริงที่ต้องคัด ถ้าเราเองศึกษาแล้วยิ่งท้อ สมมุตินะว่าคุณไม่เป็นตัวจริงแต่คุณอยากเป็นตัวจริงไหม ก็อดเอาทนเอา แต่ถ้าคุณหนีไปจะไม่ได้ ท่องไว้ว่า "แค่ตายๆ"

เรามองอย่างนี้ มองเพื่อนเราก็ว่าคนนี้ก็ไม่เท่าไหรหรอก แต่ว่าตอนเราจะไปแล้วเราก็มองสิว่าคนที่เราว่าไม่เท่าไหร่เขายังอยู่เลย เราจะแพ้ได้อย่างไร คนเราก็มีการดูหมิ่นแหละว่าคนอื่นด้อยกว่า อันนี้เป็นเรื่องของมิตรดี สหายดี สังคมสิ่งแวดล้อมดี มันมีความหลากหลาย มุมนี้เราดีกว่าเขาก็จริง แต่ทำไมเขาอยู่ได้

ถ้าสัมมาทิฏฐิจะมีอัตราก้าวหน้าสูง ได้สัดส่วนจะมีอัตราก้าวหน้าเป็นตัวคูณหรือยกกำลังเป็นเชิงเรขาคณิต ต้องเข้าใจอาการมีน้ำใจ ถ้างานนี้มีประโยชน์ แม้เราจะว่างานต่ำ แต่หมู่ทำกันเราก็ควรฝืนล้างตัวไม่ยอม เขกหัวมัน แต่ถ้าพิจารณาว่าหมู่นี่ก็เป็นหมู่ที่ดีนะ เขาไม่พาทำไม่ดีหรอก เราเลือกมาอยู่กับหมู่ที่ฉลาดที่สุดดีที่สุดแล้วนะก็ต้องให้เกียรติหมู่นะ ขนาดอาตมาว่าอาตมาถูกนะแต่หมู่ไม่เอา อาตมาก็ต้องเอาตามหมู่ เพราะว่าอาตมาทำคนเดียวได้อย่างไรไม่ได้ ถ้าหมู่ไม่ทำ เราก็ต้องเอาหมู่ เพราะว่าจะตรงกับสมมุติของหมู่ด้วย แรงงานจะร่วมกันได้เร็ว สำเร็จได้เร็ว ต้องใช้หลักเยภุยยสิกาหรือคะแนนเสียงข้างมาก พระพุทธเจ้าก็ใช้หลักประชาธิปไตย มีครบหมดแม้หลักซุกไว้ใต้พรม เรียกติณวัตถารกวินัย ก็ยังมีเลย พระพุทธเจ้าเรียกว่าซุกไว้ใต้หญ้าไม่ต้องตัดสินเอาความผ่านไปเลิกไปเลยก็มี หลักการตัดสินอธิกรณสมถะ 7 ดูจะครบครันกว่าของนิติศาสตร์อีกนะ มีสัมมุขาวินัย อามูฬหวินัย สติวินัย เป็นต้น พระพุทธเจ้าใช้กับคนในลัทธิท่าน แต่คนในยุคสมบูรณายาสิทธิราชใช้ไม่ได้อย่างท่านหรอก เรากำลังทำอะไร เรากำลังเดินมาถึงตอนไหน แล้วก็เหลือแต่ว่าเราจะทำกันอย่างเต็มท่ีเท่าน้น

เวลาบันทึก 09 มีนาคม 2563 ( 18:50:17 )

รายละเอียด

570712_พ่อครูสอนวนบ.เป็นคาบแรก ประเดิมวิชชา สรรค่าสร้างคน ที่เฮือนศูนย์ฯ

วันนี้เราเร่ิมด้วยวิชชาสรรค่าสร้างคน ...คนเราในธรรมชาติของการอยู่รวมกันเป็นมนุษย์โขลง แต่ไหนแต่ไรมาก็จัดอยู่ในสัตว์โขลง ไม่ใช่ปลีกเดี่ยว แต่อยู่กันอย่างสัมพันธ์เป็นหมู่กลุ่มคณะ แล้วอยู่กันอย่างมมีระบบ เป็นระบบสัญชาติญาณ สัตว์อื่นก็อยู่อย่างสัญชาตญาณ นอกจากนั้นมนุษย์ยังมีจิตวิญญาณพฤติกรรมที่ซับซ้อนกว่าสัตว์สารพัดสัตว์ มีอะไรพิเศษแตกต่าง ไม่ต้องพูดก็รู้กัน แต่พูดนำเท่านั้น แต่ก็พูดให้เป็นสิ่งประกอบ สัจจะ

และมนุษย์ยังสามารถมีความคิดความรู้ได้สุดยอดในความเป็นสัตว์ที่ได้อุบัติมาเป็นอัตภาพชีวิต ชีวิตมีทั้งแบบพีชนิยามและจิตนิยาม ซึ่งพลังงานที่ก่อเกิดตัว เป็นพีชนิยามและจิตนิยาม เป็นพลังงานที่ก่อตัว จับตัวขึ้นมาทำงานเป็นลักษณะ เช่นพลังงานฟิสิกส์จับตัวกันมีพลังงานแสงเสียงเป็นต้น แล้วก็มีอะไรที่แตกต่างกันเยอะแยะเลยแม้แค่วัตถุ จนมันพัฒนาการมา เช่นโลกลูกนี้ กว่าจะปรับตัวมีองค์ประกอบต่างๆพร้อม

พระพุทธเจ้าจำแนกพลังงานเป็น 5 นิยาม ตั้งแต่ อุตุนิยาม พีชนิยาม จิตนิยาม กรรมนิยามและธรรมนิยาม

ธรรมนิยามคือองค์รวมเป็นสภาพที่ทรงไว้เป็นองค์ประกอบที่ลงตัว ถ้าเรียกในสิ่งที่ทรงไว้คือธรรมะเป็นสุดยอดพลังงานในมหาจักรวาล เป็นพลังงานที่ประเสริฐสุด ธรรมะหมายถึงความดีก็เป็นที่รู้กันทั่วโลก สิ่งใดไม่ดีแม้นิดหนึ่งก็ไม่ใช่ธรรมะ แต่คืออธรรม

ถ้าเราจะตั้งใจกำหนด ว่าส่ิงนั้นจะเล็กหรือใหญ่ ถ้าเรียกว่าธรรมะ มันต้องดีครบ ถ้ามันมีอธรรม แค่นิดน้อยเท่าไหร่ก็ด่างพร้อย ก็มีอธรรมอยู่เท่านั้นๆ คำว่าธรรมะ จึงหมายถึงความดีครบ จะเรียกว่า ธรรมธาตุ ก็เป็นธาตุที่ลงตัว(ธาตุก็คือองค์ประกอบนั้นลงตัวแล้วมีคุณสมบัติเรียบร้อย)

ธรรมธาตุ คือคุณลักษณะความดี มีอยู่ในคน เรียกโดยอนุโลม จะเรียกว่า คุณธรรมในระดับจิตนิยาม ไม่ใช่เป็นธาตุของอุตุหรือพีชะ แต่ต้องเป็นของระดับ จิตนิยาม ที่จะมีคุณสมบัติ คุณลักษณะถึงขั้นธรรมะได้ 

แล้วธรรมจะรู้ได้อย่างไร ก็รู้ได้จากการแสดงออกทาง กรรม คือกิริยา อาการเคลื่อนไหว ตั้งแต่ กายกรรม แสดงออกทางรูปนอก ถ้าแค่วจีก็เป็นกรรม แต่มันก็อยู่ที่จิต พระพุทธเจ้าใช้คำว่ามโน บุพพัง คมาธัมมา(คมะแปลว่ามาหรือเดินไป) ดังนั้นมโนคือ ต้นทาง แล้วก็จะไปเป็นธรรม ก็คือธรรมะจะเกิดได้มีได้

มโน หมายถึง ตัวจิตละเอียดที่ปรุงแต่งอยู่ข้างใน เป็นต้นทางต้นธาตุ ส่วนคำว่าจิตก็คือคำเรียกกลางๆ แต่มโนคือตัวแก่นแกนของจิตนิยาม แต่ถ้าคำว่า วิญญาณ ก็คือเป็นธาตุรู้ ในองค์รวมที่ออกมาเป็นบทบาท จนกระทั่งถ้าชื่อว่า มันมีบทบาทที่ดี มันก็เป็นวิญญาณเป็นพฤติกรรม พฤติกรรมของมันนี่ ถ้ามันไม่ดีมากๆ เราเรียกว่าสัตว์ชั้นต่ำ ขั้นนรก เปรต เดรัจฉาน วินิบาต เป็นต้น

วิญญาณก็เป็นพลังงานต้นของสัตว์ทั้งหลาย ก็เอามาใช้สื่อเรียกว่ามีความหมายเช่นนี้ ตัวสัตว์ทั้งหลายจึงมีสิ่งที่ทรงอยู่ในร่าง ถ้าไม่มีอะไรทรงอยู่ก็ไม่เป็นจิตนิยาม

ขอย้อนอธิบายนิยาม 5 ให้เป็นฐานความรู้ก่อน

อุตุนิยาม คือพลังงานในระดับไม่เป็นชีวะ จะเก่งกาจ มีความสามารถฤทธิ์แรงประสิทธิภาพใดๆสารพัด ความร้อนแสงเสียงแม่เหล็กไฟฟ้าและอีกสารพัดชื่อก็ตาม

พีชนิยาม ก็เป็นพลังงานที่พัฒนาขึ้นมาจากอุตุ มีสัญญา มีสังขาร แต่ยังไม่มีเวทนา มีสัญญาที่เป็นการกำหนดหมาย จะเรียกว่าความจำก็ได้ จำได้ว่าอันนี้เอาอันนี้ไม่เอา อันนี้ใช่ไม่ใช่ เอาไม่เอา ก็เอามาสังเคราะห์สังขาร มาเป็นลักษณะชีวะของมัน ชีวะในระดับนี้จึงยังไม่มีทุกข์สุข ไม่ก่อบาปบุญ  ไม่ก่อกุศลหรืออกุศล มันไม่ได้ทำบาปกรรมให้ใคร ไม่โกรธไม่รักใคร มันไม่พยาบาทจองเวร สืบต่อไปชาติไหนๆก็ไม่มี มันมีแต่เชื้อพันธ์ุทางวัตถุจบไม่มีอะไรซ้อนต่างจากจิตนิยาม พีชนิยามไม่มีกรรมครอง อนุปาทินกสังขาร ไม่มีวิญญาณไม่มีกรรมครอง

จิตนิยามนั้นเป็นพลังงานระดับที่มี เวทนา สัญญา สังขาร ครบ ส่วนรูปนั้นก็มีอยู่แล้ว

มนุษย์เป็นสัตว์ที่มีพลังงานสูงส่งที่สุด เป็นชีวะที่มีวิญญาณ มีกรรมครอง มีรักพยาบาท มีแค้น มีรัก เกิดนิยายในโลกมามหาศาล ส่วนจิตนิยาม นั้นจะมีความรู้ความสามารถไปสร้างกรรม สร้างธรรม

ผู้จะศึกษาต้องเห็นความสำคัญของจิต คนสามัญไม่มีปฏิภาณพอก็จะไม่เห็นความสำคัญไม่ศึกษา และย่อมไม่ให้ความสำคัญต่อ จิต กรรม ธรรมะ จึงไม่ศึกษากรรม เพราะกรรมเป็นตัวเรียนรู้ได้ และจัดแจงได้ เป็นเครื่องชี้บ่ง เป็นตัวแสดงที่ทำให้เรียนรู้บอกแจ้งยืนยันกันได้ คือคำว่า กรรม จึงจะต้องศึกษาเป็นตัวใช้เรียนรู้ใช้บ่งบอก ได้ ว่าคุณสูงหรือต่ำ ดีหรือชั่ว ประเสริฐหรือไม่? เป็นผู้ที่มีธรรมะหรือจิตที่สูงจริงไหม?ก็อยู่ที่กรรม และกรรมที่จะบ่งชี้ให้ปรับปรุงที่กรรมตั้งแต่กรรมหยาบ ตั้งแต่ กาย

กายคือองค์ประชุม กายนั้นออกลีลาเคลื่อนไหว เมื่อเคลื่อนก็จับอ่านรู้อาการของมันได้ การเคลื่อนไหวเป็นภาษาไทย ส่วนภาษาบาลีเรียกว่า วิญญัติ ถ้าเรียกเป็นภาษาอังกฤษเรียกว่า Kinetic energy เป็นพลังงานเคลื่อนไหว

ผู้ที่มีปัญญาแล้วรู้แล้ว พระพุทธเจ้าท่านก็สอนเรื่องกรรม นี่แหละเป็นเรื่องที่ต้องทำความสำคัญแล้วมันก็สั่งสมตกผลึกในอัตภาพของตัว เรียกว่าเกิด ผลวิบาก เพราะฉะนั้นเราจะทำกรรม ดีหรือชั่ว บาปหรือบุญ ต่ำหรือสูง ก็แล้วแต่เป็นกรรมที่จะสั่งสมลงเป็นผลวิบาก ศาสนาพุทธจึงเรียนรู้อันนี้แล้วปรับปรุงอันนี้ให้เป็นกุศลกรรม แล้วจะสั่งสมเอาไว้เป็น ธรรมะ ทำกรรมแล้วสั่งสมเป็นธรรมะ

ในคนนี่ถ้าไม่รู้ดีหรือชั่ว คำว่าธรรมะจึงมีทั้งดีและชั่วในนั้นเต็มไปหมด คนไม่ได้ศึกษาก็ปนเปกันไป พระพุทธเจ้าตรัสให้ทำความรู้เบื้องต้นให้สัมมาทิฏฐิ เรื่องนี้สำคัญ ในทิฏฐิข้อที่ 4 ว่า สุกตทุกกฏานัง  กัมมานัง   ผลัง  วิปาโก จะทำดีหรือชั่วก็เป็นผลวิบาก สั่งสมเป็นธรรมธาตุ หรือเป็นธาตุที่ทรงไว้ ถ้าคนที่มีอธรรมเยอะก็ไม่ชื่อว่าเป็นสัตว์ชั้นดี แต่ถ้าจะเป็นสัตว์ชั้นดี ก็ต้องสั่งสมธรรมะ เราะจไปหาธรรมธาตุที่ไม่มีสิ่งที่ไม่ดีอะไรเลย มันเป็นธรรมธาตุที่ปรากศจากความบกพร่องใดเลย สูงสุดต้องยกให้พระพุทธเจ้า ทรงไว้ซึ่งธรรมธาตุ เป็นพลังงานที่เยี่ยมที่สุดจึงเรียกว่าธรรมะ องค์ประชุมที่รวมไว้ก็คือกาย จึงเรียกว่าธรรมกาย ก็คือธาตุที่ดีที่สุดที่สัตว์มนุษย์มีได้ พระพุทธเจ้าว่าเรียกเราว่า ธรรมกาย หรือจะเรียกว่า พรหมกาย คือองค์ประชุมทั้งกาย วจี มโน และตัวต้นทางต้นธาตุคือมโน เป็นองค์ประกอบหรือกาย ที่ท่านได้สร้างสิ่งที่

อาตมาตอนยังเด็กได้เรียนวิชาวิทยาศาสตร์กับอาจารย์ที่ดีๆมาก แต่สอบได้คะแนน 10 ส่วน 100

เมื่อเรามีพลังงานที่สั่งสมเป็นอัตภาพ จะมีมโนเป็นตัวตั้งต้น ถ้ามันทรงไว้ก็มีพฤติกรรมออกมาในโลก ถ้าไม่ดีก็ทำความไม่ดีให้แก่ส่ิงที่เกี่ยวข้อง ตัวเองก็ได้รับ แต่ถ้ามันดีก็เป็นสิ่งประเสริฐเป็นอาริยะ

พระพุทธเจ้าค้นพบ ที่  สุกตทุกกฏานัง  กัมมานัง   ผลัง  วิปาโก คนต้องดูแลกรรม พัฒนากรรม เป็น มโน เป็นวิญญาณ ที่ขับเคลื่อนความเป็นคน ในมหาจักรวาลนี้ มันเป็นตัวขับเคลื่อน แม้มีต้นทุนไม่ดีก็สามารถระงับไว้ สะกดไว้ได้ ส่ิงไม่ดีเรียกชื่อมันว่า กิเลส

ต้องมาเรียนรู้ตัวสมุทัย คือกิเลสให้รู้จักมันจริง แล้วจัดการกับมัน ถ้าจัดการตัวไม่ดี ให้หมดแรงหมดบทบาท ที่เราทำทั้งปัจจุบัน และ อนาคต มันก็ไม่มีตัวไม่ดีเลย กรรมอดีตแก้ไขไม่ได้สั่งสมเป็นวิบาก ออกผลกับเรา แต่ผู้ใดไม่ทำสิ่งที่ไม่ดีอีกแล้ว ทำแต่สิ่งดี แต่วิบากก็จะให้ผล แต่จะเบาลงๆ เพราะสิ่งที่ดีเราทำไปสั่งสมไปลดอกุศลวิบาก ที่จะทำให้เราทุกข์ร้อนลดลงได้ มันเป็นอจินไตย เราไม่ทำกรรมไม่ดี จนปัจจุบันทุกปัจจุบันเราก็ไม่ทำ เรารู้ไปกับโลกเขาด้วย ว่าอะไรคือกรรมไม่ดี เราอยู่กับโลกเขาก็ต้องรู้ว่าอันไหนถูกไม่ถูก ดีไม่ดี ซึ่งแตกต่างกัน ในแต่ละที่แต่ละถิ่น ทางตะวันตกก็อีกอย่าง ของเราก็อีกอย่าง เราต้องอนุโลมไปกับโลก จิตต้องมีหน้าที่รู้ว่าโลกเขาถือว่านี่ดีนี่ชั่ว แล้วก็ต้องเข้าใจเขาให้ชัด กำหนดรู้ชัด

มีปัญญารู้ด้วยเป็นต้นทาง มันก็จะลดการกระทำชั่วหรือไม่ดีลง หรืออย่าทำเลย  แล้วพลังงานไม่ดีก็อ่อนแรงลง ไม่สามารถบังคับเราให้ทำไม่ดีได้ พระอรหันต์นั้น สัพพปาปสอกรณัง ไม่ทำบาปทั้งปวงแล้ว ตั้งแต่ปัจจุบันจนถึงอนาคตไม่ทำอีกแล้ว อีกนานเท่าไหร่ก็ตาม ไม่เกิดจริง แล้วอยู่กับโลกอย่างเข้าใจรู้สมมุติ เราเป็นคนเอเชียไปอยู่ตะวันตกก็ต้องรู้ว่าเขายึดถืออะไร และยังมีแง่มุมต่างๆ ความแรงเบา ที่ยึดถือต่างๆกัน พอพูดเช่นนี้ อ้าวงั้น ความดีความชั่ว ถูกหรือผิดก็ไม่มีในโลกสิ พุทธนั้นล้างความยึดดีชั่วได้หมด แต่คุณก็อยู่กับโลกได้อย่างดี อรหันต์นั้นซื่อสัตย์ทุกคน มันรู้บทบาทพฤติกรรม ที่เป็นอัตภาพรองรับชีวะมา ตั้งแต่พีชะ มาเป็นจิตนิยาม จนสลายตัวเป็นปรินิพพานเป็นปริโยสาน แต่ตราบใดไม่ปรินิพพานก็ต้องมีพฤติกรรมในโลก ถ้าไม่มีตัวตนกิเลสที่จะต้องเอามาให้แก่ตนเอง บำเรอตนเองได้อย่างแท้แล้วนั้น ก็ไม่มีความจำเป็นที่จะทำอะไรให้ไม่เกิดประโยชน์ต่อโลก อะไรควรอะไรไม่ควรก็ต้องรู้  เราอยู่กับคนไหน แล้วเราควรหรือไม่ควรอย่างไรเราก็ต้องประมาณรู้ว่าอย่างไหนเป็นประโยชน์ต่อเขาได้ จะซื่อสัตย์ต่อการเลือกเฟ้น ไม่มีอำนาจอะไรมาทำให้เปลี่ยนได้

อรหันต์จะรู้บริษัทหมู่กลุ่ม แล้วจะร่วมสัมพันธ์กับเขา เราก็จะต้อง สรรค่า สร้างคน

สรรค่า สร้างของตนเอง เลือกเฟ้นค่าที่ควรที่สุด เป็นคนอยู่อย่างรู้จักค่าที่ดีที่สุด ทุกกรรมกิริยา มีมหาปเทส 4 สัปปริสธรรม 7 ประกอบกรรมต่างๆ อย่างซื่อสัตย์สุจริต แล้วไม่ทำอะไรไม่ดีเลย สัพพปาปสอกรณังไม่ทำบาปทั้งปวงเพราะกิเลสตัวการให้ทำชั่วไม่มีแล้ว และทำแต่กุศลนั้น โดยสรรค่า สร้างประโยชน์

โดยประโยชน์ตนเองคือการจัดสรรกรรม แต่ประโยชน์ตนหมดแล้ว จะอยู่กับสังคมได้อย่างดี ประโยชน์ตนนั้นสำคัญไม่ทำกรรมชั่วได้แล้ว แต่ประโยชน์ตนมีแต่สร้างคุณงามความดี เป็นสรณะเป็นสิ่งยึดถือ นี่ต้องสั่งสมโดยกรรม ทำกรรมกุศล คนรู้หรือไม่รู้ก็ช่างแต่ท่านทำกรรมดีอย่างซื่อสัตย์ จะเลือกว่ากรรมนี้เป็นของเรา ไม่เอากรรมใดเป็นของเราไม่ได้ คุณทำกรรมไปแล้วจะหยาบหรือละเอียดจะลับหรือแจ้งก็ต้องเป็นของคุณ กรรมเป็นอันทำ ไม่ต้องไปลงบัญชีเลย มันเป็นของเราทันที

แล้วมันก็มีพลัง เพราะในอัตภาพมีพลังที่จะออกบทบาท ผู้ที่เป็นอรหันต์ขึ้นไป หมดบทบาทตัวต้นทางทำชั่วแล้ว ก็หมดประโยชน์ตนแล้ว ผู้ที่รู้เข้าใจอย่างอาตมากล่าว เมื่อเป็นอรหันต์แล้วหรือเร่ิมเป็นคนเห็นค่า เห็นคุณค่า Value  ของกรรมกิริยาต่างๆ เห็นกรรมกิริยาคนอื่นก็จะรู้ว่าโลกเขาว่าอะไรดี แล้วมีกรรมกิริยาอื่นที่ดีกว่าก็มีอีก กรรมเพื่อตัวเองไม่มีแล้วก็เหลือแต่เลือกเฟ้นสรรค่า ทำให้เป็นประโยชน์ต่อผู้อื่น เช่นอยู่ที่นี่เราก็ทำกรรมของเราอย่างนี้ในเวลานี้สถานที่นี้ แต่ถ้าออกไปกับคนข้างนอก ​ณ กาละนั้น สถานที่บุคคลนั้นเราก็ต้องรู้เนื้อแท้ อรรถะ เราก็รู้ เราเป็นผู้ทรงธรรมที่เป็นธรรมะ ต้นธาตุต้นทางที่เราจะสรรค่า สร้างให้มีผลกับตัวที่มาเกี่ยวข้องเกิดสภาพที่ดีขึ้นไป เป็นเรื่องเจตนาของอรหันต์ทุกองค์ ที่จะอยู่ในสังคมกับเขา

พระพุทธเจ้าจึงว่าอรหันต์ทุกองค์จะมี พหุชนหิตายะ(เพื่อหมู่ชนเป็นอันมาก) พหุชนสุขายะ(เพื่อความสุขของหมู่ชนเป็นอันมาก) โลกานุกัมปายะ(รับใช้โลก ช่วยโลก)

พระพุทธเจ้าท่านต้องการให้คน เป็นผู้ที่ไม่มี เพราะมีปัญญารู้ ไม่มีเหตุที่จะให้ทำชั่วแล้ว ทำอย่างไรมันก็ไม่มี ผู้ที่ไม่มีสิ่งที่ว่าเป็นสุดยอดแห่งสัตว์โลก คำว่าไม่มี คือ นโหติ ท่านจะอยู่ในโลกอย่าง ไม่มี คือไม่มีเหตุคือกิเลสที่ทำให้เกิดทุกข์ จึงชื่อว่าเป็นผู้ที่ ไม่มี ในโลก เรียกว่า โลเก นัตถิตา ตัวนี้แหละคือ น โหติ เพราะท่านมีมโนหรือจิตต้นทางที่ไม่มีแล้ว  แต่เป็นคนที่มี ??

โลเก อัตถิตา สา นโหติ อาตมาได้ยินแว่วๆว่า นิสิตเรามีคนพูดว่า เอ๊ ไอ้มี กับไม่มี นี่มันคืออะไรกัน? ทำไมเข้าใจไม่ได้

ผู้ปฏิบัติที่สัมมาทิฏฐิและสัมมาปฏิบัติที่มีผลธรรม(อัตถิ) จึงมีความไม่มีโลก(โลเก นัตถิตา) หรือมีความดับแห่งโลก(โลกนิโรธ)อันต่างกับ ความมีโลก(โลเก อัตถิตา)อันเป็นโลกของจิตใจที่เวียนวนเกิด-เวียนวนตายอยู่กับความสุข-ความทุกข์ กับโลกธรรมในวัฏสงสาร        

ดังนั้น ผู้ปฏิบัติจนสามารถทำความดับแห่งโลก(โลกนิโรธ)  ซึ่งเป็นสภาพสุดวิเศษที่คนผู้เป็นมนุษย์ในโลกควรบรรลุได้สำเร็จ ก็คือ ผู้มีสภาพอันวิเศษนี้แล้ว

ส่วนคนผู้ยังมีโลกสมุทัย คือโลกที่คนผู้นั้นยังมีเหตุแห่งทุกขอริยสัจ(ทุกขสมุทัย)อยู่เป็นสามัญธรรมดาของความเป็นคนทั้งหลายของโลก จึงเป็นคนผู้ไม่มี ตามที่คนผู้เป็นมนุษย์ในโลกควรเข้าถึงสภาพสุดวิเศษ คือ ความดับแห่งโลก(โลกนิโรธ)

(ไม่ค่อยได้ยินแล้ว ฝนตกหนัก)

บุญคือการชำระสันดานให้หมดจน เมื่อล้างกิเลสในสันดาน ท่านก็ไม่มีบาป ไม่มีเหตุพาชั่วแล้ว แต่ผู้นี้ก็เป็นผู้มี ในโลก คือมีสิ่งประเสริฐเป็นประโยชน์ต่อโลก เพราะท่านเป็นผู้มีคือทำให้แก่โลก แล้วก็ไม่ยึดเป็นเรา แม้ตัวท่านท่านก็ไม่ยึดเป็นเราเป็นของเรา ท่านไม่มีคือไม่มีภัยไม่มีโทษ แต่ท่านมีไหม?ก็มี

ท่านไม่มีอะไรเป็นเราเป็นของเราท่านก็คือคนไม่มี  มีแต่รับใช้โลก โลกานุกัมปา

สรุปแล้ว อาศัยสองส่วน คือความมี และความไม่มี ท่านอาศัยความมี แต่แท้จริงท่านเป็นคนไม่มี อยู่กับโลกอาศัยโลก แต่ช่วยโลก โลกานุกัมปา

มาต่อว่า...เมื่อเกิดความเป็นมนุษย์ในจิตวิญญาณ มนุษย์นั้นรู้ได้มาก รู้ชั่วก็รู้ รู้ดีก็รู้ รู้ชั่วอย่างโง่ๆอวิชชาแล้วหลงชั่วก็มี เขารู้นะว่าอันนี้ชั่ว บางทีนึกว่ามันดี แต่เขาก็รู้ว่ามันชั่ว แต่เขาติดมัน หลงยึดมัน เมื่อทำชั่วแล้ว ย่ิงหลงโง่ ก็ยิ่งทำพลาดแล้วพลาดเล่า คนที่ชั่วอย่างนี้ก็ชั่วเลวหนักหนาสาหัสตราบใดไม่มีอะไรรู้ชัดเจน ว่า อย่างนี้ดีอย่างนี้ชั่ว คนจะไม่มีการแก้ไข แล้วคนจะแก้ไขได้อย่างไรในที่ตั้งต้นเลย พระพุทธเจ้าว่าไม่มีรู้ที่ตั้งต้น มหาจักรวาลนี้ไม่รู้ตั้งต้นอย่างไร ไม่จำเป็นต้องไปรู้ แต่ให้เรียนรู้ดับเหตุที่พาชั่วก็พอแล้ว คุณทำอัตภาพให้มีหลักประกันแน่นอนเลย โดยมีหลักประกันว่าไม่ทำชั่วอย่างนิจจัง(เที่ยงแท้) ธุวัง (ถาวร) สัสตัง(ยืนนาน) อวิปริณามธัมมัง(ไม่แปรเปลี่ยน) อสังหิรัง(ไม่มีอะไรหักล้างได้) อสังกุปปัง(ไม่กลับกำเริบ) คุณอยู่ได้เลย ตราบใดมีผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบโลกไม่ว่างจากอรหันต์

ถ้าโลกนี้พลโลกไม่มีเลย คุณก็ต้องหาให้ได้ ต้องรออัตภาพของผู้ที่เกิดมาเป็นองค์ต้นธาตุต้นธรรมแก่มนุษย์เลยอย่างพระพุทธเจ้าก็ตาม เพราะมันไม่มีแล้ว หาเองสร้างเองไม่ได้ ต้องได้รับเชื้อมาจากต้นธาตุต้นธรรม พระพุทธเจ้าและโพธิสัตว์ผู้ยังไม่ปรินิพพานก็คือต้นทางต้นธรรมธาตุ จะหมดเชื้อลงไปจนเมื่อเหลือพระโสดาบัน และแม้โสดาบันก็ไม่มีในโลก ก็ต้องรอจนกว่าพระพุทธเจ้าจะอุบัติในโลก

ชีวิตคนตั้งแต่โบราณกาลมาแล้ว มีวิวัฒนาการ อยู่กันอย่างสัตว์โขลง และโดยธรรมชาติก็จะมีผู้นำ ก็จะเกิดผู้มีความรู้ มีความรักพวกพ้องมวลมนุษยชาติ มีความรู้ความสามารถนั้นทำให้โลกดี ทำสิ่งที่ควรที่ถูก ก็ทำอยู่ โดยมีความรู้ความสามารถ สรรค่า สร้างคนมาตลอด และผู้นำเหล่านี้มีภูมิปัญญา ที่รู้ยาก  เป็นผู้นำโขลงเรียกว่าผู้นำหรือหัวหน้า เป็นเจ้าแคว้น เจ้านครก็เรียกไป

เป็นสิ่งที่ช่วยโลกช่วยสังคม สรรค่าสร้างคน ทำอย่างมีฤทธิ์มีอำนาจ คนอื่นไม่มีความสามารถมากพอ แต่อธิบายไม่ได้ว่ามาอย่างไร คนมีปฎิภาณรู้ได้ว่าเห็นแก่คนอื่น ช่วยคนอื่นนั้นเป็นสิ่งที่ดี สร้างสรรเสียสละ เรียกว่า หัวหน้า ,ปุโรหิต ,อาจารย์ ฯลฯ พวกนี้พอบอกได้โดยอาจบอกล่วงหน้า เป็นผู้รู้ แต่เป็นความรู้ที่อธิบายรายละเอียดไม่ได้ มีสภาพ แต่ไม่รู้รายละเอียดที่มา อย่างไร ไม่รู้ Input process out put ImpactและOut come แต่ศาสนาพุทธเป็นวิทยาศาสตร์ทุกอย่างมาแต่เหตุ จึงรู้ต้นทางที่มโนบุพพัง คมาธัมมา

ผู้ที่เห็นหัวหน้า สามารถ ชี้นำได้ แต่บอกที่มาที่ไปไม่ได้ นั้นเรียกว่า ศาสดาพยากรณ์ Prophecy เขาไม่่ค่อยรู้เรื่องว่าเป็นมาอย่างไร แต่เขาก็ทำตามหมด บริวารทำตามหมด เพราะท่านเป็นผู้ที่ทำดี มีความรู้ที่ดี แม้จะยังไม่รู้ที่มาอันนี้เป็นศาสดา ที่ไม่เจริญตามหลักการ เหตุ นิทาน สมุทัย ปัจจัย หลักอิทปัจยตน ที่เป็นลูกโซ่ของเหตุและผล แต่ศาสดาพยากรณ์นั้นไม่ค่อยรู้เหตุ ความรู้อย่างนี้จะทำให้คนทึ่งอยากรู้ว่าความรู้นี้มาจากไหน ก็หาเหตุผลไปแต่พวกที่ศึกษา Philosophy ก็ได้ความรู้ระดับหนึ่ง ใช้ปัญญาความฉลาดก็ได้ระดับหนึ่งที่เข้าไม่ถึงจิต

จึงมีผู้รู้อีกชนิดที่ทำได้ทำดีแต่ไม่ค่อยรู้เหตุผล คือสายเจโต กับอีกพวกหนึ่งรู้เหตุรู้ผลหมดแต่ว่าทำไม่ค่อยได้ อันนี้สายปัญญา รู้เหตุผลมาก แต่หยั่งลงไม่ถึงจิต ก็เลยมีนักศึกษามาหาต่อว่ามันเกิดตรงไหน หยั่งลงตรงธาตุไหน ก็ค้นคว้าโดยไม่ไปรู้ว่าพระพุทธเจ้าท่านสอนหมดแล้ว เขาก็หาอีกขวนขวายรู้ทฤษฎีแนวนี้พยายามรู้ลึก ถึงธรรมชาติของสิ่งที่เป็นธรรมธาตุ ก็มาเรียนรู้ธรรมธาตุของตัวตน ก็เกิดความรู้มาก ผู้รู้อย่างนี้ก็มีอยู่ ทั้่งสองสายคือสายเจโตกับปัญญา ก็มีอยู่คู่โลกตลอดมา คนที่จะรู้มากขึ้นในระดับต่อมาก็พยายามเข้าหาอัตภาพ หาความจริงให้มาก ท่านเรียกว่า Epistemology เป็นญาณวิทยา พยายามเรียนรู้ถึงธรรมธาตุของจิตวิญญาณ

ส่ิงที่เราจะเรียนรู้นี้เป็นความรู้ของศาสดาที่รู้ต้นทางต้นธาตุของธรรมเป็นผู้ที่มี และไม่มี เป็นอรหัตตา คืออัตตาที่ไม่ลึกลับ ส่วนอัตตาของผู้อื่นท่านต้องประมาณเอา หรือสามารถมีพลังงานเข้าไปตามจับดูในคนอื่นได้ แต่พระพุทธเจ้าไม่เอาไม่ส่งเสริม แม้พระพุทธเจ้าทำได้ไปรู้คนอื่นได้ พระพุทธเจ้าให้ทำตามที่ท่านบอกแล้วจะมีผลพลอยได้เช่นนั้นเอง ของพระพุทธเจ้าเรียกว่า Phenomenology หรือปรากฏการณ์วิทยา ภาษาบาลีเรียกว่า ปาตุภาวะ หรือปาตุสัจจะ หรือสัจจภาวะ เป็นปรากฏการณ์ที่จริง

ว.นบ. นี่คือวิชชารามที่สอน Phenomenology ซึ่งเลยขั้น Epistemology ไปอีกขั้นคือเป็นขั้นที่รู้จิตต้นธาตุ ต้นธรรม และสามารถทำให้ต้นธาตุต้นธรรมเป็นธรรมะบริบูรณ์ เป็นมโนบุพพัง คมาธัมมา ออกมาเป็นกรรมที่ประเสริฐที่สุดเท่าที่ท่านมีบารมี จะไม่มีมโนสัญเจตนาใดที่ท่านจะทำให้เกิดชั่วใดๆเลย

แม้คุณจะเกิดอีกก็ได้ เพราะคนเป็นอรหันต์เป็นอมตบุคคล จะตายก็ได้เลิกเลยปรินิพพานเป็นปริโยสานได้แต่ทำแล้วกลับฟื้นไม่ได้ ต้องเลิกไปเลย ถ้ายังไม่เลิกก็ไม่ตายก็เป็นอมตะ ถ้าจะตายก็ตายสุดเด็ดเลย เพราะทำให้ตัวต้นธาตุต้นธรรมหมดไปเลย ท่านรู้สมุทัยแห่งการเกิดโลก คุณจับเหตุได้ทำเหตุให้หมดได้ คุณจะเป็นคนมี โลเกนัตถิตา สา นโหติ เป็นคนที่ยังไม่มีโลกสมุทัย ก็คือผู้มีโลกนิโรธ คุณก็มีส่ิงอาศัยสองอย่าง คือ ความมี และความไม่มี และไม่มีตัวนี้แหละเป็นอรหันต์ สามารถอยู่อย่างนี้นิรันดร์ไม่ตายก็ได้ แต่จะปรินิพพานเป็นปริโยสานเมื่อไหร่ก็ได้

ในมูลสูตร มีฉันทะเป็นมูลอันแรกเลย ต้องมีฉันทะเพราะเรื่องที่เรียนนี้เป็นเรื่องยาก แต่ก็ต้องเรียน...ทนเอา...อันที่สองของมูลสูตร ต้องทำใจในใจให้เป็น แต่ในไตรปิฎกแปลอย่างอื่น แล้วทำใจในใจอย่างไร ก็ทำให้ดี ทำให้ใจพัฒนาดี ที่ว่าทำใจทำใจ นี่คือลำลอง แต่นี่มีการหยั่งสัมผัสจิตวิญญาณของเราแล้วแยกออกว่าอะไรเป็นตัวดีหรือไม่ดี โยนิโสมนสิการคือทำใจในใจให้เป็น คนเราก็ทำใจอยู่แล้ว มนสิคือในใจ การ คือทำ มันก็ทำอยู่แล้วแต่คุณไม่มีญาณไปจัดการหรือสังขารมัน คุณต้องทำการจัดการใจให้อภิสังขาร ทำให้เหตุที่เรารู้ เป็นสักกายะ คือองค์ประชุมของกุศลธาตุ ในจิตธาตุตัวนี้ที่คุณจับตัวมันได้ เป็นสักกายะ ตัวใดที่คุณจับได้เป็นตัวต้นตัวหยาบแล้วคุณทำให้มันลดมันหายไปได้ พิสูจน์ว่ามันหมดไปได้ด้วยความสามารถเรา เมื่อทำตัวนี้ได้ตัวต่อไปก็ทำได้ จนมันหมดอกุศลธาตุ 

เมื่อตัวต้นธาตุต้นธรรมดี มีมโนเสฏฐา มโนมยา ทุกอย่างสำเร็จได้ด้วยจิตมีความจบในจิต โดยเฉพาะมีความจบในการสรรค่าสร้างคนให้เป็นอาริยะอรหันต์  มนุษย์นี่แหละตัวสร้างและตัวเลวร้ายที่สุดได้ เราต้องช่วยมนุษย์ให้สรรค่าสร้างคนไม่ให้เป็นภัยเป็นโทษต่อตนต่อโลก มีแต่ประโยชน์ต่อโลก เป็นสิ่งที่อาตมาเห็นว่า เกิดมา 36 ปีเสียเวลา เสียท่าโลกให้ครอบงำ มีชีวิตชาติชั่วอยู่บ้าง ไปแย่งโลกธรรมทุจริตบ้างนิดๆหน่อยๆ ดีที่อาตมาไม่ทำบาป ทำแต่กุศล ก็ถูกโลกครอบงำให้ทำเป็นวิบากไปบ้าง

เมื่อเราเองเราสามารถมีความรู้วิชาการ ก็จัดการกับจิตวิญญาณตนให้ดี พลังงานอัตภาวะของสัตว์โลกตัวใดตัวหนึ่ง ถ้าเป็นอรหันต์แล้วมีหลักประกันชัดเจนเลยว่า อยู่ในโลกทุกใบในมหาจักรวาล คุณไม่รู้ได้ว่ามีโพธิสัตว์ที่รอเป็นพระพุทธเจ้าเหนือกว่าอาตมาก็มี เราไม่รู้ได้ มีโลกไม่รู้กี่ล้านๆลูก 

พูดถึงมูลสูตรก็ต่อให้จบ...ถ้าคุณเองปฏิบัติหลักพระพุทธเจ้า คุณมีฉันทะมาแล้ว อาตมาก็ต้องสอนมนสิการต่อ ให้ชำระล้างกิเลส หากคุณทำใจเป็น เท่าที่คุณจะทำได้ อย่างน้อยต้องรู้สักกายะ ส่ิงที่ถูกรู้โดยนามธรรมเรียกว่ารูป ต้องมีญาณอ่านรู้นามรูปได้ หากไม่มีญาณรู้ก็มนสิการไม่ได้ ปัญญามันรู้แล้วจะต้องปฏิบัติ รู้สักกายะ ที่เราจะต้องฆ่า เราเป็นนักฆ่าที่ต้องฆ่าตัวตนในตนเองก่อน มีอาวุธคือมือเปล่าๆ

เมื่อทำใจเป็นแล้ว วิธีปฏิบัติเบื้องต้น ต้องมีสมุทัย คือ ผัสสะ ตัวสมุทัยนี้ไ่ม่ใช่เหตุในอาริยสัจ แต่ว่าคือเรารู้สักกายะแล้ว เป็นองค์ประชุมของนามธรรมตัวไหน แล้วทำให้มันลดได้ขนาดไหน หมดแล้วก็ต้องตรวจสอบด้วยอรูปฌาน ต่ออีก ในหลักปฏิบัติพุทธต้องมีผัสสะเป็นสมุทัย จึงสมบูรณ์แบบ

แม้จะทำวิธีอื่นมาลดละได้บ้าง แต่ไม่สามารถรับรองได้ว่าสมบูรณ์แบบ ต้องมีการสัมผัสวิโมกข์ 8 ด้วยกาย แล้วต้องรู้ทั้งนอกและใน ต้องรู้กาย กายนั้นมีทั้งนอกและในหากขาดนอกก็ไม่สมบูรณ์ด้วย กาย

โสดาบันก็ต้องสัมผัสนอก รู้ว่ามีกิเลสไหม แม้เป็นอนาคาฯกิเลสนอกหมดแล้วแต่ก็มีสัมผัสกับโลกอยู่ตลอดไม่ได้หนีโลก แม้อรหันต์ก็อยู่กับโลก

พวกเทวนิยมไปหลงสร้างภพในจิต มีแต่ตัวตนหรือฤาษีชีไพรก็มีแต่ตัวตน เขากดข่มหมักไว้เก่งมากพระพุทธเจ้าถือว่าหมักหมมเน่าใน โดยเป็นอาสวะ เป็น Unconscious เหมือนนำ้หมักดอง ที่ดูเหมือนไม่มีพลัง แต่มันมีการแตกตัวตลอด มันเป็นชีวะมีการเคลื่อนไหวตลอด แตกตัวในมนายตนะ ออกลูกหลาน อย่างพวกยีสต์พวกนี้น่ะ ทำงานอยู่แต่คุณไม่รู้ แต่พระพุทธเจ้าให้เรียนรู้ มีวิธีกระแทกมันออกมาแล้วเกิดการสว่างได้ แต่ว่าวิธีฤาษีจะรู้เข้าไปดิ่งเข้าไปหาข้างในก็ไม่มีทางรู้ได้ แต่ของพุทธกระแทกออกมาเพื่อทำนิโรธ อย่างมีจักษุ ญาณ ปัญญา วิชชา แสงสว่าง นิโรธอย่างมีจักขุมาปรินิพพุโพติ

เวลาบันทึก 09 มีนาคม 2563 ( 18:51:21 )

รายละเอียด

570713_พ่อครูเทศน์ในงานข้าวคุณธรรม ที่วัดป่าติ้ว เรื่อง ทฤษฎีพ้นทุกข์แบบพุทธ

พ่อครูว่า...เจริญธรรมซูผู้ซูคน ….ปีหนึ่งก็ได้มาครั้งหนึ่ง หลายแห่งก็ไ่ม่ได้ไป ข้อสำคัญคือต้องทำข้าวแนวที่เราทำ คือแบบสะอาดบริสุทธิ์ พวกเรามีปุ๋ยมีส่ิงที่เอื้อ มีฝุ่นดีอยู่ในพวกเรา มีโรงปุ๋ย โดยเฉพาะอำนาจเจริญไปประกวดชนะเลิศข้าวอันดับหนึ่งของโลก เพราะใช้ปุ๋ยงอกงาม พวกเราก็พยายามผลิตให้ดี เป็นศูนย์ข้าวคุณธรรม เราทำของดี ราคาถูก ซื่อสัตย์ มีน้ำใจ ขายสด งดเชื่อ

เรื่อง เงินเชื่อ เป็นกันทั้งโลกทุนนิยม เป็นหนี้ก็ผูกคอตายฆ่ากันตายก็เพราะเงินเชื่อ ถ้าใครรักษากฎสามสี่ข้อนี้ได้ก็พ้นทุกข์คือ 

1.อย่าเป็นหนี้ ในชีวิตต้องเลิกหนี้ให้ได้ ทำไม่ได้ก็มาหาพระหาเจ้าปรึกษา

2.เลี้ยงตนรอด ทำมาหากินเรา ไม่ต้องเบียดเบียนใคร ไม่รบกวนใคร

3.ทำให้เหลือกินเหลือใช้

4.แจก ไม่แจกก็ขายถูกๆ ขายเอาบุญได้กุศล

ซึ่งคำว่าบุญกับกุศลนี้ต่างกัน ใครทำได้ 4 ข้อนี้พ้นทุกข์ ชีวิตสบายแน่นอน ใครไม่เชื่อก็ลองทำดู ใครไม่พ้นทุกข์ปรับอาตมาได้ การไม่ต้องเป็นหนี้นี้ดี เราไปหลงว่าอันนั้นอันนี้ก็น่าได้น่ามี เหมือนเขา เขาเอาขี้หมาทาสีมาก็หลงซื้อกัน หมายความว่าของมันไม่ได้เรื่อง ของทิ้งของเน่าก็เอามาหลอกทาสีกลบกลิ่นก็ไปหลงซื้อมาห้อยไปทั่ว

เขาบอกว่าถ้าอยากรวยนี่ให้หลอกผู้หญิงเรื่องสวยเรื่องงาม หลอกตรงไหนก็เชื่อ เราอย่าให้เขาหลอก คิดเรื่องหลอกนี่ไม่มีวันจบ ปรุงแต่งกันไม่รู้จบ รูป รส กลิ่น เสียง  สัมผัส ทั้งนั้นปรุงเข้าไป สังขารเข้าไปเอามาหลอก หลอกแย่งกันซื้อมากก็ขึ้นราคา โลกทั้งโลกทำเช่นนี้ เป็นของหลอกจริงๆ พยายามเรียนรู้ให้ทันลดละอย่าติดหลง พยายามเข้าหาสาระ

เสื้อผ้าก็กันร้อนหนาว กันอุจาด กันแมลงสัตว์กัดต่อย นี่คือสาระ แต่ทุกวันนี้ใส่เสื้อผ้าก็เพื่อสวยงาม เขาหลอกอย่างไรก็ถูกอย่างนั้นไปเชื่อเขา เสียงก็หลอกกันไปต่างๆนานา เชื่อเขาไปหมด จะเป็นกลิ่น สัมผัส เย็นร้อนอ่อนแข็งมันเป็นอุปาทาน ที่ไปหลงว่าน่ามีน่าได้น่าเป็น ได้สัมผัสเสพ อัสสาทะ ก็ได้แค่นั้น พระพุทธเจ้าเรียกว่าเรื่องหลอก อัลลิกะ เป็นความสุขที่ไม่มี พระอรหันต์ไม่มีรสแซบ นัว หรือสุขเพราะรูป เสียง กลิ่น รส สัมผัสเสียดสี พระอรหันต์ไม่มีอาการนั้นในจิตเลย สัมผัสเท่าไหร่ก็ไม่เกิด นี่คือผู้หลุดพ้น

แต่ถ้ายังแซบ ยังสวย ยังไพเราะ ยังหอมอยู่ อย่างนี้มันหอมมันเหม็นก็เป็นเรื่องของมัน มันก็มีกลิ่น ไปตามธรรมชาติ แต่มันมีของแปลกปลอม ที่เราพอใจไม่พอใจอันนี้แหละของกิเลส มันเค็มมันเผ็ดก็รู้ อาการของจิตมันมีแทรก ต้องอ่านให้ดี ผู้ไหนลดกิเลสได้ก็ตรงอ่านแยกให้ออกว่า รสธรรมชาติ กับรสกิเลสมันต่างกันอย่างไร ต้องแยกอาการออก ถ้าแยกไม่ออก แยกไม่เป็นก็ไม่บรรลุเป็นอรหันต์ แยกได้จึงทำการดับได้ถูกนิโรธได้ถูกทาง

พระอรหันต์แต่ไม่รู้รส รูป กลิ่นเสียงที่ติด บอกว่าอันนี้แซบเอามาอีกเด้อ ติดขนม ติดน้ำหวานน้ำเปรี้ยว เท่านี้ก็อ่านไม่ได้ เพราะโสดาบันแท้ก็รู้แล้ว มันติดมากก็ลดมาเลิกได้เป็นโสดาบัน รู้สาเหตุ ว่าการแซบ การนัว รสอัสสาทะ รสอร่อย อิฏฐารมย์ เป็นอย่างไร มันแรง มันเบา อย่างไรก็รู้ ถ้ามันเหลือน้อยก็เบาถ้ามันเหลือแรงก็หนัก เหลือน้อยกับหมดก็ต้องรู้ว่ามันมีอยู่นะ ก็จะยากตรงนี้แหละเหลือน้อยกับหมด ไม่สังเกตก็ไม่รู้ว่ามันมี ไปหลงว่ามันหมด แต่มันก็มี มันไม่ตายง่ายๆนะ เชื้อจุลินทรีย์เชื้อกิเลสมันไม่ตายง่ายๆ อย่าไว้ใจมัน

นี่เป็นเรื่องปรมัตถ์ เรื่องโลกก็บอก เรื่องข้าวแสนตันก็เอาจริงกันให้ได้ ตอนนี้ คสช.ก็ตะแคงหูใส่พวกเราอยู่ ทำให้ดีๆ เรื่องข้างอินทรีย์เราพอมีชื่อเสียงพอสมควร ก็พยายาม แม้เขาไม่เอาเราก็ทำของเรา สร้างให้เป็นหลักฐานของมนุษย์ อย่างน้อยที่สุดเรามีเหลือเกิน ขายไม่ออก เราก็แจกกัน ไม่ต้องหลงรวย คนหลงรวยนี่ไม่ดี ถ้ารวยแล้วดี พระพุทธเจ้าไม่ทิ้งสมบัติออกบวชหรอก คนมีน้อยก็ยังไม่สละก็แย่แล้ว

อาตมาพาทำสาธารณโภคี เราไม่มีสิทธิ์ดึงเอาของส่วนกลางเป็นของตัว แต่เรามีสิทธิ์ร่วมใช้ จะสุรุ่ยสุร่ายใช้เกินเฟ้อก็มีคนบอก เราก็กินใช้ตามสมควร สาธารณโภคีนี้สูงกว่าคอมมิวนิสต์ คอมมิวนิสต์ก็ต้องการแจกจ่ายให้ทั่ว ถ้าคนแจกไม่มีอคติ ไม่ลำเอียง ไม่เห็นแก่ตัวก็อยู่กันอย่างสงบ ทั่วถึง โลกต้องการเช่นนี้ ประชาธิปไตยก็ต้องการเช่นนี้ กิเลสมันโลภมาก มันก็เอาเปรียบไป ผู้บริหารถ้าไม่โลภก็แจกจ่าย ซื่อสัตย์สุจริต ผู้ใดเหมาะสมก็แจกจ่าย

อาตมามีชีวิตกี่ชาติก็แล้วแต่ก็พาทำเช่นนี้ จะเป็นระบอบไหน จะเป็นสมบูรณายาสิทธิราช มีหัวหน้าใหญ่ก็ถ้าไม่มีกิเลสก็ย่ิงดีมาก มีคุณธรรม สัปปุริสธรรม 7 ประการ ก็จะแจกจ่าย สังคมก็สงบสุข สังคมโลกต้องการคุณธรรมมากที่สุด นอกนั้นเขาทำได้ทุกอย่างเรื่องเทคนิคโลกเก่งมากแล้วมีมากแล้ว ไม่ขาดแคลน แต่คุณธรรมขาดแคลนมาก เราต้องรีบทำ ของขาดแคลน สร้างคุณธรรมใส่ตนเอง เราต้องสร้างให้ทัน ให้พอ ให้เหลือ เพราะคุณธรรมขาดแคลนมากในโลก พลโลกมี เจ็ดพันกว่าล้าน ก็ขาดแคลนคุณธรรมมากที่สุด เราสร้างให้เต็มที่เลย

คนรวยคุณธรรม คือคนไม่รวย....รวยคุณธรรมแต่ไม่รวยทรัพย์วัตถุ สมบัติพัสถานไม่รวย รวยคุณธรรมคือคนพอ เสื้อผ้าหน้าแพรก็พอเพียง ไม่หลงสวยงามใหญ่โต เอาพออาศัยไม่เน่าเสีย พอเป็นไปพออยู่เราก็เป็นคนง่ายไม่มักง่าย เป็นสุภระ เลี้ยงง่ายไม่เรื่องมาก ไม่เป็นคนไปยากมากยาก กินยากอยู่ยาก คนเช่นนี้ทุกข์

คนเลี้ยงง่ายไม่มักง่าย แต่เป็นคนไม่ติดยึด ทำมากสร้างมากแต่ไม่หวงแหน ทำแล้วแจกจ่ายให้ อยู่อย่างอุดมสมบูรณ์ ทำสร้างส่ิงที่สมควร สิ่งไม่ควรไม่สร้าง เช่นสมมุติว่า ในโลกนี้ไม่มีคนกินเหล้าสักคนเลย จะสร้างโรงเหล้ามาทำไม? แจกก็ไม่มีใครเอา อย่าว่าแต่ขายเลย นี่คือหลักสัจธรรม เราไม่ต้องไปล้มโรงเหล้าโรงฝิ่น แต่เราทำสร้างคน ให้มีคุณธรรมว่าอย่าไปอยากได้อยากมีอบายมุขอย่างนั้น แต่ถ้าคนไปติดมีมากกว่าคนไม่ติด คนก็ไปเอาขึ้นหลังคาไปเอาเหล้าเลย มันก็ขายได้ต่อไป

ศาสนาพุทธไม่ได้สอนอย่างอื่นมาก แต่ให้รู้ความติด เลิกความติด จนไม่ติดได้ แต่อาศัยได้อาศัยได้แต่ไม่ติดยึด เช่น ไม่ติดข้าวอร่อย แต่เรารู้ว่าข้าวคุณภาพดีอย่างไร มันหอม มันอ่อนแข็งอย่างไร ดีอย่างไรเราก็รู้ ว่ามันเป็นคุณภาพข้าวดี แต่เราไม่ติด ไม่เกิดอาการใจฟู สัมผัสแล้วมันหอม หวาน เราไม่ยึดไว้ มันตรงสเปคเราไปยึดไว้ก็ติดสิ แต่ถ้าเราไม่เกิดอาการฟูใจ เป็นอิฏฐารมย์ เรารู้คุณภาพมันอ่านออก แต่เป็นของดี เป็นเครื่องอาศัยที่ดี แต่ใจเราไม่ฟู ไม่กระเพื่อม ไม่ดูดไม่ดึง นี่คือปรมัตถ์สูงระดับ นิพพาน เป็นอาการ ลิงค นิมิต อุเทส มันไม่มีรูป เสียง กลิ่น แต่มันมีอาการไหว ส่ิงนี้ชอบ ก็มีดูด ส่ิงนี้ชังก็มีอาการผลัก มันไม่มีรูปให้ดู แต่มันมีอาการ อันนี้ชอบมันดูด ไม่ชอบผลัก แต่อันนี้ไม่ดูดไม่ผลักก็กลางๆ แต่รู้คุณภาพว่ามันดีไหม แต่ก่อนเราไปหลงว่ามันมีสาระ แต่ตอนนี้เรารู้แล้วว่ามันไม่มีสาระให้เราก็ไม่เอา แม้ส่ิงมีสาระเราก็ใช้ได้แต่ไม่มีอาการกระเพื่อมของใจเลย

ศาสนาพุทธนี้ไม่แยกปฏิบัติธรรมว่าต้องไปนั่งหลับตาทำ แต่มรรคองค์8 นี้มีครบหมด ไปนิพพานได้ กระทบก็ให้รู้ กำลังทำอาชีพก็ให้รู้ขณะทำงาน มีคนมีของมาเกี่ยวข้อง ตะหลิวมันหักก็ไม่ต้องไปโกรธมัน ไม่ถือสา คนก็เช่นกัน เขาก็เป็นของเขา เป็นเหตุปัจจัยให้เรารู้กิเลส มีผัสสะแล้วเกิดกิเลสก็จับให้ทัน กำจัดให้ได้ เป็นของจริง ในทุกกัมมันตะ ในอาชีวะ ปฏิบัติเช่นนี้แหละไปนิพพานไม่ใช่ไปนั่งหลับตาไม่ทำการงาน ที่มิจฉาทิฏฐิว่าไปอยู่ป่าเขาไม่ทำการงานนี่คือไปนิพพานนี่ผิด แต่เราก็รู้ธรรมวินัยว่าทำกับข้าวขุดดินนี่ผิดวินัยเราก็ไม่ทำ ไม่ต้องปลูกผักก็ได้ แต่ไม่ได้หมายความว่าไม่ต้องอยู่กับการทำกับข้าว ไม่ต้องอยู่กับการปลูกพืชผัก ก็อยู่ได้สอนบอกเขาได้ แต่อย่าให้เกินเป็นกิเลส เช่นทำกับข้าว ก็ไปหลอกเขาให้เกิดกิเลสเพ่ิม เช่นให้แซบหลาย เรารู้ว่าปรุงแซบหลายก็เป็นกิเลส เราก็ลดแซบลงมา แต่ว่าถ้าไม่แซบเลยคนก็ไม่กิน ตายก่อนก็ได้ เราทำช่วยเขาได้ เป็นต้น อย่างอื่นก็เช่นกัน ต้องลดกิเลส อย่าลดคุณภาพธาตุอาหารโภชนาการ แต่ลดรส กลิ่น ที่ติด ไม่ใช่ลดธาตุที่ให้คุณค่าเลี้ยงร่างกาย นี่คือสาระ ไม่ต้องเสียเวลาเปลืองกับมัน เราไ่ม่ได้แยกปฏิบัติ เมื่อตนเองทำได้ก็สอนคนอื่นได้ ถ้ามีหลักวินัยว่าห้ามทำก็ไม่ต้องทำ

จะมีข้อกำหนดสูงให้ลดละก็เลิกละ อย่างสมณะมีกำหนดวินัยเช่นนี้ทำไม่ได้ แต่สิกขมาตุให้ทำได้ก็ทำ บอกให้ทำ เช่นบอกให้ตัดต้นไม้ไม่ได้ ฆราวาสมาถามพระท่านก็บอกให้ตัดไม่ได้ แต่สิกขมาตุนี่ตัดต้นไม่ได้ สิกขมาตุตัดสินไม่ได้ก็มาถามสมณะ สมณะก็บอกสิกขมาตุ แต่สิกขมาตุไม่ต้องบอกเอง แต่สิกขมาตุไปบอกให้ฆราวาสไปตัดต้นไม้ได้ไม่ผิดวินัย ก็เป็นโซ่ข้อกลางช่วยกันได้อยู่อย่างสาธารณโภคี

เรามาพูดเรื่องข้าวแสนตัน ทุกวันนี้พวกเรารวมกันแล้วเรื่องข้าวคุณธรรม เราได้ปีละเท่าไหร่ ได้เป็นพันตัน ซึ่งพันกับแสนนี้ไกลกันนะ ใครไม่หวังแต่อาตมาหวังไม่ได้ชาตินี้ก็ชาติหน้า มันไม่เสียหรอกถ้าทำได้มาก คนทั้งโลกกินข้าวกันมากที่สุด ดีที่สุด มากันหลายแสนปีแล้ว อาตมาว่าชาวอโศกเป็นตัวตั้งของมังสวิรัติถือว่าได้ ผู้ใดยังไม่กินมังสวิรัติยังไม่เป็นอโศกแท้ ต่อไปเราจะทำข้าวคุณธรรม ถ้าเราสามารถเป็นผู้นำเป็นเจ้าแห่งข้าวคุณธรรม ให้มันมากกว่านั้นก็ได้ ทำงานอื่นด้วยไม่ขาดแคลน ถ้าเรารักษาสถานะนี้ได้

เช่น ปีนี้ได้สัก สองพันตัน ถ้าได้สิบพันก็หมื่น สิบหมื่นจึงเป็นแสน ก็ยังไกลกัน เอาอย่างนี้ ให้ได้ ห้าพันตัน ปี 58 นี้เอาสัก ห้าพันตัน เสร็จแล้วตรวจสอบมันได้สี่พันสอบได้ไหม ถ้าเราจะเอาห้าพันแต่ได้สี่พันก็สอบได้ สัก 80 % แต่ถ้าเราได้ต่ำกว่าสองพันก็สอบตกเลยขายหน้าตายเลย ถ้าเคยได้สองพัน ก็มาเป็นสามพันก็มีอัตราก้าวหน้า

เราทำนี่แหละทำเป็นอาชีพสร้างข้าว ใครเคยได้ยินอาตมาว่า ข้าวไม่ใช่สินค้า ข้าวคืออาหารที่ต้องแบ่งปันกันกิน คำว่าแบ่งปันนี่ถ้ามีความจำเป็นต้องขายก็ต้องขายตามจำเป็น แต่ไม่ใช่เป้าหมายอย่างทุนนิยมที่มุ่งขายเอากำไรให้ได้มากที่สุดเป็น Maximize profit นี่คือบาปมากเป็นของตนและ เป็นโทษภัยต่อโลกด้วย

นี่เป็นงานการเมืองภาคประชาชน ช่วยคนทำมาหากินให้ถูกต้องสมสัดส่วนตามหลักเกณฑ์สังคม ไม่ต้องไปหลงโลก อาตมาภูมิใจพวกเราชาวอโศกไม่ไปหลงอบายมุข คนทางโลกเขาเอาดารามาหลอก เอานักฟุตบอลมาหลอก เขาของปรุงแต่งมาหลอก แต่ชาวอโศกนี่เหมือนคนบ้านนอกไม่มีใจอยากได้อยากมีอยากเป็นอย่างเขาเลย แม้ว่าเราไม่ได้ก็ไม่ตกตำ่ไม่ขาดกินอยู่ เพราะอย่างนั้นเป็นส่วนเกิน เราไม่มีก็ได้ ไม่มีกลับยิ่งเจริญ ไม่มีการสูญเสีย เวลา ทุนรอน แรงงาน เราได้กลับมาทำสาระไม่สูญเสีย เวลา ทุนรอน แรงงานไปกับสิ่งไร้สาระ นี่คือหลักเศรษฐศาสตร์

เลิกอบายมุขไม่ต้องเสีย เวลา ทุนรอน แรงงานไปกับอบายมุข นี่คือหลักเศรษฐศาสตร์ ตามหลักพระพุทธเจ้า ทำได้แต่รูปธรรมก็เป็นโสดาปัตติมรรค ถ้าทำได้ถึงใจก็เป็นโสดาปัตติผล กับเรื่องอบายมุข เขาจะทำมาหลอกล่อเราอย่างไรก็รู้ทันไม่หลง เพราะมีทั้งปัญญาและจิตหลุดพ้นแล้ว

เร่ิมต้นที่ศีล 5 ที่ว่าเราติดหยาบๆ ไม่ต้องเหมือนใคร แต่เรารู้ว่าเราติด เราทำใจให้เลิกติดยึดได้ เราจะได้มาสร้างมาก่อนทางธรรม เอาแรงมาสร้างปัจจัย 4 มาสร้างบริขาร แม้แต่โทรทัศน์ แว่นตา หรืออย่างอื่นก็เป็นบริขาร ที่เฟ้อเกินเราก็ไม่เอา อย่างคอมพิวเตอร์เครื่องหนึ่งมีสิ่งเฟ้อเกินมาก เราก็ใช้พอสมควร แต่ถ้ามันมีความเร็วมาก แต่มันมีสิ่งเฟ้อมาก มันก็แพง แต่ถ้าจิตผู้ใดไม่มีกิเลส ก็จะรู้ว่ามีสิ่งดีสิ่งแฝงไม่ดีอะไร ถ้าจำเป็นแม้แพงเราก็ใช้ แต่ถ้าไม่จำเป็นเราก็ไม่ใช้ สิ่งเกินเฟ้อในคอมฯมีสัก 70 ส่วน ส่ิงที่ต้องใช้ได้ก็แค่ 30 ส่วน เครื่องคอมฯอาตมาเขาหาให้ทั้งดีและเร็วแต่อาตมาใช้ในสิ่งที่จำเป็น ทำเท่าที่อาตมาจำเป็นก็หมดเวลาแล้ว

เราทำอย่างไม่ให้ตนเองเสื่อม เสื่อมแน่ๆคือกิเลสมากขึ้น ความเจริญคือต้องให้กิเลสตาย ศาสนาพุทธสอน สังกัปปะ วาจา กัมมันตะ ให้อยู่กับโลกอย่างเหนือโลก แต่พวกโลกันตะนั้นหนีโลก เข้าป่าเขาถ้ำ พระพุทธเจ้าสอนไม่ให้หนีออกป่า แต่มันมีภาษาป่า เพราะยุคพระพุทธเจ้าตอนออกบวชก็ออกป่า ในศาสนาพุทธไม่มีคำว่าพระป่าพระบ้าน เพ่ิงมาแยกกันในภายหลัง แล้วไปหลงอีกว่าจะบรรลุธรรมต้องเข้าป่า

มันเป็นความดำ แต่ไปเข้าใจว่าขาว เข้าใจว่าพระป่าเป็นพระสัมมาทิฏฐิเสียอีก ศาสนาพุทธนั้นสอนให้มีลักษณะตรีลักษณ์ คือโลกุตระ โลกวิทู โลกานุกัมปายะ คือเหนือโลก รู้โลก ช่วยโลก สามหลักนี้ที่เห็นสัญญลักษณ์มือของพระพุทธาภิธรรมนิมิตนี้

ศาสนาพุทธนี้อยู่กับโลกอย่างเหนือโลก ตั้งแต่ กาม ในกามหยาบมีอบาย หมดอบายก็มาล้างกามต่อ จากโสดาฯมาเป็นสกิทาฯ ทำอย่างลืมตา ไม่ใช่ไปนั่งหลับตาหรือไปเพ่งกสิณ เพ่งพระพุทธรูปให้จิตจดจ่ออยู่กับพระพุทธรูปหรือเพ่งแก้วใส อย่างนี้เป็นลักษณะกดข่ม สมถะ แต่พุทธต้องพิจารณาว่ามันไม่เที่ยงอนิจจัง แล้วมันก็ทำให้เราทุกข์ หากเราลดมันก็ลดลงได้ และในที่สุดมันหายไปได้หมดได้ มีนิโรธ เราก็ทำอีกให้หมดถาวร มันไม่เที่ยงก็เที่ยง กิเลสไม่มีนี่แหละเที่ยง เป็นนิจจัง(เที่ยงแท้) ธุวัง (ถาวร) สัสตัง(ยืนนาน) อวิปริณามธัมมัง(ไม่แปรเปลี่ยน) อสังหิรัง(ไม่มีอะไรหักล้างได้) อสังกุปปัง(ไม่กลับกำเริบ)  ฟังดีๆ ทำให้มันถูกมันไม่ยากทำได้ ทำไปแล้วเป็นอรหันต์ไม่รู้ตัวเลย เมื่อรู้ตัวก็สำเร็จเสียแล้ว ทำได้อย่างนี้เลย

พิสูจน์ได้ว่ามันมี อ่านรูปธรรมนามธรรม จิตเจตสิก อ่านนามรูปได้ มีนามรูปปริเฉทญาณ ให้รู้ตัวกิเลส สักกายะ อัตตา ลดให้มันน้อยลงๆ ตัวอัตตาก็น้อยลงเหลือเพียงอนุสัยอาสะ จนมันหมดไปได้เลย ทำได้แล้วก็อยู่กับโลกเขา แต่ก่อนนี้ไปเป็นลูกมือของห้างขายเหล้ายา แต่ตอนนี้เราก็เลิกแล้ว ทำแต่สิ่งที่ควรทำเอาเวลา แรงงาน ทุนรอนมาทำสิ่งดี เศรษฐกิจก็ดี เราเลิกอบาย ไม่ไปนิยมชมชอบกิเลส มันก็ค่อยเป็นมาๆ อาตมาตั้งไว้ว่า 500 ปีจึงรุ่งเรือง แต่ตอนนี้ทำมาๆ มันดีเกินคาด น่าจะไม่ถึง 500 ปี ขนาดอาตมาคนเดียว หัวเดียวกระเทียมลีบ มาหาผู้ช่วยเอาข้างหน้า ก็เท่าที่เห็นนี่แหละ เร่ิมแต่หน่วยน้อยที่สุดจนเป็นได้ เขาไม่กล้าล้มอโศก เขารู้แล้วว่านี่ของจริง อาตมาว่านะ ก็ไม่ต้องไปท้าทายเขา

เราทำความลดละไปของเรา ตามรู้ตามเห็นความไม่เที่ยงเป็นอนิจจานุปัสสะ ทำให้กิเลสลดลงได้เป็นวิราคานุปัสสะ แต่ก่อนเราเคยติดหลงสิ่งเฟ้อเกิน เรามีอาการดูดดึง แต่ตอนนี้เราทำให้มันลดละจางคลาย ลดความดูดดึงลง เป็นวิราคานุปัสสะ จนทำให้มันไม่มีอาการเลย แม้จะสัมผัสอยู่แรงอย่างไรก็ไม่เกิดดูดเกิดผลัก เป็นกลางได้ ก็เป็นนิโรธานุปัสสะ ทำต่อไปให้แข็งแรง ผัสสะมาท่าไหนลีลาไหน แรงเบาแค่ไหนก็นิ่ง ไม่ดูดไม่ผลัก การนั่งหลับตาแล้วใจนิ่งไม่ยากหรอก มันเป็นของแห้งด้วยไม่ใช่ของจริง ในพระไตรปิฎก ล.16 ให้รู้ผัสสะ 3

พระอนาคามี พ้นกาม แต่อยู่ในโลกกามาวจร เขามีอย่างไรก็รู้ เขาเป็นทาสเราก็รู้ว่าเขาเป็นทาส แต่จิตเราพ้นแล้วสบายแล้ว จะช่วยเขาถ้าทำได้ก็ช่วย ช่วยทั้งการโลกๆที่มีประโยชน์และช่วยให้ลดกิเลสทั้งตนและท่านเป็นอภยถะ เป็นประโยชน์สองส่วน ทั้งตนและท่าน เป็นการพัฒนาสังคมที่มีทฤษฎีสูงสุด

อาตมาพูดไปเขาก็เคือง เพราะเขาทำมานานแบบผิดๆ ปล่อยให้ผีครองเมือง ไทยเป็นพุทธกว่า 95% แต่มีคอรัปชั่นเต็มเมือง ดีไม่ดีก็ไปเป็นลูกไล่ผีมารเสียอีก สรุปแล้วศาสนาพุทธจะเป็นศาสนาช่วยโลก อนุเคราะห์โลก โลกานุกัปายะ การหนีจากโลกเป็นเรื่องใจดำ ศาสนาพุทธนั้นหมดไป ต้องกู้กลับ จนที่สุดพระโพธิสัตว์กู้ไม่ได้ ก็ต้องให้พระพุทธเจ้ามาอุบัติเพื่อกู้ศาสนาพุทธ เพราะต่อไปคนจะมาแก้ไขก็ต้องเก่งกว่าอาตมา เพราะผีร้ายจะร้ายมากกว่า ไม่อย่างนั้นตาย ขนาดอาตมาไม่ตายก็บุญแล้ว เก่งพอสมควร รอดมาได้ เพราะเขามีเขี้ยวเล็บนะ ต่อไปจนกว่าไม่มีโพธิสัตว์ใดช่วยได้ก็ต้องปล่อยให้เสื่อมไปเรื่อยๆ ไฟประลัยกัลป์ก็จะไหม้โลก ในช่วงไม่มีศาสนาพุทธ เรียกว่าพุทธันดร ไฟจะไหม้โลก คนบาปจะตายหมด เหลือแต่คนที่มีบารมีเหลือก็ไม่แย่งกันเพราะมีคนน้อย จนกว่าคนจะมีมากขึ้นๆ กิเลสก็พัฒนาขึ้นๆ อีกนานเป็นแสนเป็นล้านปี ก็หยาบๆๆ เช่นตอนพระสมณโคดมนี่ก็ช่วยได้เท่านี้

พระพุทธเจ้าถ้าต้องมีกายกรรมวจีกรรมหยาบๆอย่างอาตมาก็เสียพระพุทธเจ้าหมด ไม่เหมาะกับสมณสารูป แต่อย่างอาตมานี่คนพออนุโลมมีคนไม่ถือสา แต่คนถือสาก็มี ก็ว่ากันไป

สรุปว่าศาสนาพุทธไม่ได้ออกป่า แต่อาศัยป่า ผู้ที่จำเป็นจะต้องออกป่าเพื่อตรวจสอบ คือ ใจเรามีติดยึดในโลกธรรมกามคุณจิตก็จะฟุ้งออกมาเป็นอุทธัจจกุกกุจจะ ออกมา ว่ามันยังมีอยู่นะ และอีกอย่างคือไปตรวจสอบว่าจิตเราติดสงบไหม พระพุทธเจ้าเรียกว่า จิตจม กับจิตลอย....พระพุทธเจ้าสอนให้พิสูจน์ว่าจิตอยู่เหนือลาภยศสรรเสริญ รูปรสกลิ่นเสียงสัมผัสได้จริง โดยอยู่กับโลกกับผัสสะแล้วก็ช่วยโลกเขาได้ ให้หลุดพ้นได้ ดังนั้นบางคนไม่ต้องออกป่าเลยก็บรรลุได้ เป็นบุคคลได้แต่โลกุตระแต่ไม่ได้เจโตสมถะก็มี แต่พวกฤาษีได้แต่เจโตสมถะไม่ได้โลกุตระไม่ใส่เสื้อผ้าเลยก็มี ไม่ใช้มีดโกนเลย ถอนผมเอาเลือดเต็มเลย มักน้อยสันโดษมากเลย แต่พระพุทธเจ้าไม่ยอมรับแม้แต่เป็นโสดาบัน อดทนได้มากต้องนับถือ แต่ว่ากดข่มไม่ได้โลกุตระ ไม่มีวิปัสสนาญาณ เรารู้แล้วเราใช้เจโตสมถะได้เป็นการพัก ได้อาศัยอ่านจิตในภวังค์ ได้เตวิชโช ตรวจสอบสิ่งที่ได้ทำมาแล้วว่าเที่่ยงไหม เหมือนค้าขายต้องลงบัญชี

เมืองไทยอาตมาเคยพูดไว้ว่าเป็นชมพูทวีป มีสุรภาโว สติมันโต อิทพรหมจริยวาโส อาตมาเห็นว่าคนไทยนี้เอาตมาได้เอาธรรมะโลกุตะสถาปนาลงไปจนเป็นหมู่กลุ่มได้อย่างนี้ถ้าจริงก็จะมีลักษณะนิจจัง(เที่ยงแท้) ธุวัง (ถาวร) สัสตัง(ยืนนาน) อวิปริณามธัมมัง(ไม่แปรเปลี่ยน) อสังหิรัง(ไม่มีอะไรหักล้างได้) อสังกุปปัง(ไม่กลับกำเริบ) แม้อาตมาจะตายก็ยังคงไปได้

คำถาม ปุ๋ยสะอาด ข้าวแสนตันข้าวกู้ประเทศ กับสามอาชีพกู้ชาติเกี่ยวข้องกันอย่างไร?....ปุ๋ยดีก็ทำให้ข้าวดี ข้าวเป็นอาหารหลัก ถ้าทำเกินเหลือก็ไปแจกให้เขาได้ เอาไปให้ต่างชาติไหนก็ได้ อาตมาสำทับแล้วว่าอโศกต้องเป็นเจ้าแห่งข้าวให้ได้เหมือนเป็นเจ้าแห่งมังสวิรัติ

ปุ๋ยสะอาด ก็พอเข้าใจ ขยะกู้ชาติเขายังมองไม่เห็น...ขยะนี่เอาง่ายๆมันรก ก็ต้องทำให้สะอาด และมันเป็นพิษเป็นบ่อเกิดเชื้อโรค ถึงเป็นโรคห่าได้เลยก็มี ก็ต้องบำบัด และขยะทางจิตวิญญาณ จะเป็นตัวหลักของการกู้โลกแท้จริง ถ้าทำให้ใจหมดขยะหมดกิเลสได้เป็นจิตสะอาดบริสุทธิ์มีแต่ของดีในจิตได้ แล้วจะไม่กู้โลกกู้ชาติได้อย่างไร ถ้าจิตดีก็จะระมัดระวังขยะไม่ให้เป็นพิษ ในของกิินของใช้เราก็ช่วยโลกตลอดเวลา แม้แต่มันรก เขาก็ว่าบ้านเมืองไม่เจริญ ถ้าสะอาดดีก็คือกอบกู้ชาติได้ จิตวิญญาณดีช่วยตนช่วยโลกได้ก็กอบกู้ชาติ

แม้แต่เศษขยะของทิ้ง มันสร้างขึ้นมารกโลกไม่มีวันหมด อาตมาตั้ง สถาบันขยะวิทยาด้วยหัวใจ ใครมีขยะมาบริจาคก็เอามา เราเอามาแยก 1.คนเอามาทิ้ง แต่เราเอามาใช้ซ้ำได้ Reuse 2.หลายอย่างซ่อมได้เราก็ทำRepair 3.เอามา Recycle 4.ใช้ไม่ได้จริงๆก็Reject  เราเปิดสำนักงานขยะวิทยา คนมีเงินฐานะดี เขามีของรกบ้านเขาให้มาก็ได้กุศล มันเป็นการสร้างเศรษฐกิจ จะหมุนเวียนหรือขายได้อีก ก็เงินสะพัด เกิดหมุนเวียน เป็นการประหยัดมัธยัสถ์ ตอนนี้ขยะจะท่วมโลก วัตถุดิบของโรงงานไม่มีวันหมด มีแต่จะมากขึ้นๆๆๆ เพราะว่าเขาหลอกกันเรื่อยๆ อย่างส่ิงหุ้มห่อสินค้า ขนาดติดเพชรติดทองมันก็คิดกำไรในเพชรในทองนั้นด้วย ก็จะมีเศษเหลือเป็นของทิ้ง แค่ Package ก็มีมากมายไม่หมดแล้ว อาตมาว่าต่อไปมหาวิทยาลัยจะตั้งวิชาขยะวิทยา ทั้งการวิจัย การปรับเปลี่ยน การแยกแยะ ต้องใช้วิทยาศาสตร์อย่างสำคัญเลยในขยะวิทยา การพาณิชย์การจัดการบริหารก็ต้องทำในขยะวิทยา เป็นเรื่องใหญ่นะ

ส่ิงที่ไร้ประโยชน์คือขยะ ยิ่งสิ่งที่เป็นโทษยิ่งเป็นมหาขยะ แต่ถ้ารู้ระมัดระวังก็จะใช้ประโยชน์ได้อย่างสำคัญเลย ก็ให้เลือกเอาว่าจะเอาวิธีไหน? อาตมาหาเรื่องที่ให้ทำล้ำหน้าไปไกลเลย แต่ขอยืนยันว่าอาตมารู้มาพอสมควรไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร?

วิญญาณตอนตายไปไหน? ก่อนได้ร่างเกิดใหม่เป็นอย่างไร?  นรกในภาพวาดกับสิ่งจริงเป็นอย่างไร?... ตอนตายไปไหน? ตอบ...วิญญาณคือธาตุรู้ของอัตภาพของตน ตายแล้วไปตามวิบาก จะมีผลวิบากเป็นนรกก็ไปนรก แล้วนรกอยู่ไหนก็อยู่ที่ใจ หรือไปสวรรค์ก็แล้วแต่ มีสถานที่ไหมไม่มี มีทิศทางไหม?ไม่มี ก็ไม่มีคำตอบไม่ต้องไปวิ่งหาเพราะไม่มีคำตอบ มันละเอียดกว่าทิศทาง สถานที่ ละเอียดกว่าพลังงานวัตถุ จิตวิญญาณอยู่ที่นี่ตายแล้วไปโลกพระอังคาร พระจันทร์แวบเดียวเร็วกว่าปีแสง แล้วมันก็ไป ตามที่มันต้องการ เช่นเอาง่ายๆ เช่นติดใจดาวหางลูกไหน ตายไปก็ไปหาดาวหาง ถ้าไม่ติดใจก็ไม่ไป มันละเอียดกว่าแสงสีเสียง น้อยกว่าหลายร้อยพันเท่า เวลาตอนเป็นสร้างวิมานหรืออะไรในจิตยึดถือไว้ ตอนตายก็ต้องไปตามวิบาก ไม่ได้อย่างที่สร้างปั้นหรอก มันเป็นของหลอก แต่สิ่งจริงคืออาสวะอนุสัยที่คือความอยากที่ฝังไว้ เป็นของจริง ที่ติดอยู่ในจิต แต่พุทธนั้นล้างอาสวะอนุสัยได้หมดไม่เที่ยงเช่นกัน สรุปตายไป ก็ไปตามวิบากเช่นไปเข้าท้องหมาปุ๊ปเลย

นรกในภาพวาดนั้นไม่เคยมีเลยในของจริง เช่น ยกตัวอย่าง นรกคนที่ผิดเรื่องกามจะต้องขึ้นต้นงิ้ว มันไม่มีต้นงิ้วจริงหรอกแต่มันมีต้นงิ้วทางนามธรรม เจ็บกว่าแหลมกว่าทิ่มแทงมากกว่าอีก เพราะที่วาดนี่มันหยาบ แต่จิตมันละเอียดกว่านั้น ที่จะไปแตะกับหนามงิ้วนั้นไม่ร้ายแรงเท่าตอนตายไป ที่ไม่มีทางออก ไม่มีทวารนอกให้ออกเลย มันจะจมไปกับวิบากจริงที่ไม่รู้ตัวเลย ไม่มีทางออก แม้มีทางออกแต่ไม่เคยได้ศึกษาฝึกฝนจิตเลย ได้แต่กดข่มไว้ ตายไปนั้นไม่มีทางออกไม่มีใครช่วยได้เลย ไม่รู้ไม่เห็นกับผู้ใดเลย ตกนรกสวรรค์เป็นของตนๆ ไม่มีใครแนะนำได้ ไม่ได้เหมือนภาพวาดเลย 

เวลาบันทึก 09 มีนาคม 2563 ( 18:52:27 )

รายละเอียด

570713_พ่อครูมาร่วมประชุมกับนิสิต วนบ. ที่เฮือนศูนย์ (งานตกคนเป็นเรื่องเจริญ)

คุณหมู....ว่า ตอนนี้เพื้อให้สอดคล้องกับข้างนอกเขา เราจะใช้คำว่า มหาวิชชารามนาวาบุญนิยม แทนคำว่า วิชชารามนาวาบุญนิยม 

เรากำหนดเบื้องต้นว่า 1 ปีการศึกษาจะมีอยู่ 2 เทอม แบ่งเป็นเทอมละ 6 เดือน และมีการปิดเทอมครั้งละ 15 วัน ส่วนวันสำหรับปิดเทอมแรกของการศึกษาคือสิ้นปี 31 ธันวาคม 2557 เริ่มภาคการศึกษาแรกวันที่ 11 กรกฎาคม ที่ผ่านมา

เทอมนี้เรียน7วิชาคือ

1.วิชาพุทธชีวศิลป์2หน่วยกิต

2.วิชาสรรค่าสร้างคน2หน่วยกิต

3.วิชาความรักสิบมิติ2หน่วยกิต

4.วิชาพุทธบูรณาการศาสตร์2หน่วยกิต

5.วิชาการบริหารจัดการกลุ่ม2หน่วยกิต

6.กิจกรรมลงฐานงาน

7.เรียนการใช้คอมพิวเตอร์2หน่วยกิต

การเรียน 05.00-07.00 น.ทุกวันจะเป็นวันเรียนคอมพ์ ในวัน จันทร์_อังคาร _พุธ_พฤ._อาทิตย์  รับได้แค่วันละ 15 คน แล้วเรามาเลือกกันว่าใครจะเรียนวันไหน?

วิชชาของพ่อครูมีเรียน 18.00_20.00 น.ทุกวัน  ยกเว้นวันอาทิตย์   ที่พ่อครูมีออกรายการวิถีอาริยธรรม  ...พ่อครูว่า เราจะเรียนกับพ่อครู 1 ชม.ครึ่ง แล้วให้สมณะมาช่วยดำเนินรายการซักถาม โดยพ่อครูก็อยู่ด้วยในการซักถาม  ทุกช่วงของการเรียนรู้คือการบันทึกแต่ละวัน เราต้องสรุปใจความให้ได้ คนไหนสงสัยก็ปรึกษาได้ในอีกชม.ต่อมาเลย จะมีการฝึกหัดบันทึกได้เลย 

1 หน่วยกิตก็คือ 1 ชม.ต่อสัปดาห์  ของพ่อครูแต่ละวิชชามี 2 หน่วยกิต ดังนั้น พ่อครู มีสามวิชชา มี วิชชาพุทธชีวศิลป์ วิชชาสรรค่าสร้างคน และวิชชา ความรัก 10 มิติ

วิชชาต่อมา เป็นวิชา พุทธบูรณาการศาสตร์ โดยอ.อภิสินธ์ เรียนเสาร์เว้นเสาร์เลขคู่ บินมาสอน  2 หน่วยกิต

อ.วิชัยจะมีการเรียน.... เป็นวันเสาร์เลขคี่ บินมาสอน  2 หน่วยกิต

วิชา กิจกรรมลงฐานงาน  12 หน่วยกิต เวลาเราลงฐานกิจกรรมจะเป็น 24 ชม.ต่อสัปดาห์

ตอนนี้เราแบ่งเป็น 11 กลุ่ม ในแต่ละกลุ่มควรจะมีคนที่ มีความหลากหลายที่จะมีการบันทึก มีวิชาที่ต้องช่วยกันบันทึก ยกเว้นวิชาที่เรียกว่าอัตชีวประวัติ ต้องบันทึกเอง  พ่อครูว่าเราต้องมีวิชาพื้นฐานที่คนทั่วไปเขาเรียนกัน เช่นวิชาภาษา ไทย อังกฤษ   คุณหมูว่าอยู่ในวิชาอัตชีวประวัติ ซึ่งมีการใช้คอมฯด้วย

สำรวจ ในแต่ละกลุ่มมีนักวิชาการไหม? พวกใช้การบันทึกเป็น  แล้วจัดสรรบุคลให้แต่ละกลุ่มมีนักวิชาการเข้าไปด้วย

คุณหนึ่งฟ้าว่า ให้รายงานการลงในรับทราบปัญหาในฐานงานให้พ่อครูฟังก่อน

อาเจี๊ยบ(จริงจัง) รายงานว่า...กสิกรรมเรามีหลายจุดหลายที่  พื้นที่ ประมาณ 200 ไร่ที่ไปดูมา เราไม่สามารถสรุปผลิตผลได้ว่า เพียงพ่อต่อความต้องการไหม แล้วยังไม่ได้สรุปว่าควรจะยุบจะเปลี่ยนการดำเนินงานอย่างไร  ยังไม่ได้สรุปว่าเราควรดำเนินการแก้ไขปัญหาที่เจ้าของสวนว่ามาอย่างไร ทุกคนควรมาร่วมกันแก้ปัญหา   

คุณดีง่ายว่า ...ผมทำผิดพลาดที่ไปเอาสิ่งแวดล้อมดีก่อน ไม่เอามิตรดีก่อน

พ่อครูว่า... การศึกษาอย่างที่เราทำนี่ยังไม่มีหรอก ที่จะทำงานจริง เด็กเราเก่งงานจริง  เช่นงานช่างคนจองเลย การจะมีการศึกษา ศีลเด่น เป็นงาน ชาญวิชา จึงเป็นการศึกษาใหม่ ต้องทำการแก้ไขปรับปรุงต่อไป เพราะเป็นการเริ่มต้น เราจะให้คะแนนอย่างไร ซึ่งยังไม่มีหรอกหลักสูตรพวกนี้ ทางโลกเขามีวิชาการมาเป็นที่หนึ่ง แต่ของเราเอาศีลธรรมมาก่อน  เหมือนดีง่ายว่าเอาสิ่งแวดล้อมก่อนมิตรดีก็พัง แต่ของเราเอางานนำวิชาการ  อาตมามั่นใจว่าเป็นคุณค่าแท้ของการศึกษา เรื่องเป็นงาน หากทำเป็นสัมมากัมมันตะ อาชีวะพร้อมแล้ว วิชาการไม่เก่งไม่เป็นไป มันไปรอด วิชาการดร.แต่ขันน็อตสู้ตี๋ไม่ได้ ไม่ว่าจะวิชาไหน วิชาคหกรรมศาสตร์เก่งแต่แกงสักหม้อไม่ได้ แต่พ่อครัวแม่ครัวแกงเก่งทำอาหารเก่งกว่า

อย่างเด็กนร.เราไปเรียนม.อุบลฯ 4 ปีนี่ได้เกียรตินิยมทุกปี คุณสังเกตให้ดีว่าเด็กเราเรียนไม่กี่คนแต่ได้เกียรตินิยม ไม่ได้ด้อยกว่าเขาหรอก วิชาการ แม้แต่ครูข้างนอกก็รู้  เราสอนศีลเด่น ก็รู้กัลยาณธรรมด้วย อาจารย์ที่สอนก็รู้ ว่าเด็กเราเป็นอย่างไร ก็เลยให้คะแนน  เรื่องงานหลายคนก็ติดภพเก่า การศึกษาที่ผู้ที่ศึกษามาแล้วต้องทำความเข้าใจให้ดี ให้ทำความเข้าใจใหม่

อาตมามาเห็นคุณพูดเรื่องกสิกรรม จะมีผู้มาช่วยทำเป็นโล้เป็นพาย พวกเราเป็นผู้ใหญ่ไม่ใช่เด็กนะ ทำงานจะมีผลเป็นกิจลักษณะให้เห็นเลย  แม้แต่เดี๋ยวนี้เราปลูกผักมากแต่คนไม่เห็นค่า แต่พวกเรานี่แหละจะทำให้เป็นคุณค่า ได้ผลผลิตมาก เก็บเกี่ยวมาให้ประโยชน์ได้ ใบมันแก่ก็ทิ้งร่วง แต่ที่จริงเอามากินได้ ถ้าปล่อยก็ผ่านไป เป็นต้น เราจะมีทักษะในสิ่งเหล่านี้ซับซ้อนขึ้น จะเจริญได้อย่างสำคัญ ทางโลกเขาเรียนวิชาการก็ทิ้งงานเลย อย่างมัธยมเขาก็ทิ้งงานเลย แต่เรียนวิชาการอื่นยิ่งทิ้งงานไปใหญ่เลย พวกเราเป็นนักศึกษาจริง มีการร่วมคิดร่วมทำร่วมรังสรร

อาสาธิต ...ว่า วันนี้ได้ลงพื้นที่ด้วย ไปดูที่อุทยานฯเป็นที่แรก เราก็พบว่า สามารถแก้ปัญหาได้เฉพาะหน้า ปัญหาเป็นตามฤดูกาล ช่วงเข้าพรรษาคนก็มาเยอะ ช่วงงานเจคนก็มาใช้บริการมาก ทีมงานที่ทำร่วมมือร่วมใจแข็งแรงดี แต่ขาดกำลังคน ส่วนฐานเศรษฐกิจอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นแปรรูปอาหารสมุนไพร โรงปุ๋ย แชมพู และอื่นๆ เราพบว่าปัญหามีปัญหาเดียวเหมือนกันคือ ขาดคน

พ่อครูว่า งานตกคนเป็นความเจริญ จะถือว่าเป็นปัญหาก็จริงที่ต้องแก้ แต่ถือเป็นความเจริญ เพราะงานตกคน

อาสาธิตว่า...เราก็จัดการแก้ปัญหาได้ อย่างโรงปุ๋ยเราก็กระจายจุดออกไป คนที่จะไปช่วยทำก็มีศักยภาพในการทำ อย่างวัดป่าติ้วที่พ่อท่านไปวันนี้ ส่วนการบันทึกก็มีแต่ละฐานงานทำอยู่ แค่ไม่ได้เชื่อมโยงและเก็บให้ชัดเจน และให้สามารถรองรับคนทีี่

จะไปช่วยทำงานใหม่ๆ ส่วนผมก็บันทึกไม่ได้มากเพราะต้องเดินไปดูไม่ได้อยู่กับโต๊ะบันทึกได้ยาก

พ่อครูว่า ปัญหาที่คุณสาธิตว่า คือปัญหาที่ต้องพัฒนาไป แล้วมันจะจบไม่ได้ด้วย คือปัญหางานตกคน เพราะมันเป็นเครื่องบ่งชี้ความเจริญ ที่มันจบไม่ได้ เพราะสิ่งที่เราทำนี่ ความต้องการของสังคมสูง เราก็ทำให้ไม่ทัน supply ไม่ทันกับ Demand นี่คือความเจริญ แต่ถ้ามันตายมันตันมันเฟ้อแล้วก็ไม่เจริญ ดังนั้นอย่าไปท้อแท้ ให้เข้าใจว่า เป็นความเจริญ

อาสาธิตว่า...ศักยภาพในการทำใจของพวกเราทำใจได้ดี

พ่อครูว่า..ใช่ เพราะเราทำใจได้ดีก็จะทำให้เกิดการเจริญพัฒนาได้ยิ่งขึ้นและไม่สูญเสียด้วย เพราะDemand ในสังคมมีสูง

หนึ่งดาว...เสนอเรื่องขาดคนทำงาน ที่ต้องการมากสำคัญมากคือ ขาดคนเก็บผัก ตอนนี้มีแรงงานคนเดียวจะเก็บส่งทั้งโรงครัวกลาง และอุทยาน ครัวพ่อครู ฐานน้ำสุขภาพอีก คือคุณเรือนแก้ว คุณดีง่ายว่า เขาเก็บจนหลับข้างทาง

พ่อครูว่า..ให้ตั้งแผนกเก็บผัก เราตั้งหัวหน้ากองแล้ว ลูกน้องก็มีแล้ว เสร็จแล้วก็ไปไม่รอด พวกเราเป็นนศ.ก็ต้องรู้ว่าเป็นความจำเป็นและความสำคัญ ให้มากขึ้นอีก

หนึ่งดาวว่า...วันนี้ไปช่วยพี่เรือนแก้วที่ท้ายบุ่ง ที่มีแพผักบุ้งก็เอาซาเล้งไปที่เฮือนสุดชีวิต ก็ต้องปีนลงฝั่ง ต้องข้ามแพไปถึง 3 แพ ไต่แผ่นไม้เพื่อข้ามไป ...แกอยากเรียนกับเพื่อนแต่ก็ต้องทำงานและต้องมาเรียนให้ทันเพื่อนด้วย พ่อครูว่าแปลกนะไม่ผอมเลย

พ่อครูว่า...สรุปว่าต้องช่วยกัน

หมอฟ้ารักว่า...เท่าที่อยู่ในกลุ่มนี้ เรือนแก้วนี้ พูดว่า เขาต้องทำงานที่ยากหนักในขณะที่เวลามีนิดเดียว

พ่อครูว่าเราต้องเสริมหนุนให้รู้ความจำเป็นในสังคม เป็นเรื่องดี เป็นความถูกต้องเป็นจริงไม่ใช่แค่ในทฤษฎีหลักการฝันๆ

หมอฟ้ารักว่า...กลุ่มเราทำการแก้ไขแล้วด่วนมาก 

พ่อครูว่า...อนุมัติทำเลย เมื่อเกิดการศึกษา วนบ. แรงงานของราชธานีอโศกต้องมาทำวนบ.มากเลย ต้องเสริมกลับให้เขาชดใช้คืนให้เขา ต้องทำเช่นนี้

หนึ่งฟ้า...ว่า การปลูกต้องควรปลูกในพื้นที่ที่เก็บได้ง่ายไม่ไกลนักด้วย

จริงๆ ...วันนี้ได้คุยกลุ่มย่อย ได้ข้อสรุปว่า ปัญหาชุมชนตอนนี้มีเยอะ น่าจะเอาปัญหาชุมชนมารวมกัน สรุปว่าอันไหนเร่งด่วนที่สุดเพื่อให้เกิดการแก้ปัญหา แต่ถ้าเราบริหารปัญหาให้ดี กำลังนิสิตนี่มีมาก ได้ข้อสรุปว่า น่าจะเอาปัญหาที่ฮอทที่สุด รูรั่วใหญ่ที่สุด ปัญหาที่ผมทำงานมารูรั่วของอโศกที่ใหญ่คือเรื่องของยานยน ควรแก้ปัญหาให้ลุล่วงก่อนแล้วปัญหาการจัดการเรียนการสอนการบันทึกก็จะลงตัวไปเรื่อยๆ

พ่อครูว่า...สิ่งที่เราจัดกับปัญหาชุมชนไม่สอดคล้องกันก็ค่อยๆปรับกันไป อาจมีสิ่งที่สำคัญก่อนหลังมาลำดับ ก็เริ่มต้นเรียกว่าการศึกษาจริงมีการพัฒนาจริงๆ

หลักบุญ...ผมเพิ่งสมัครเรียนวันนี้เอง....ผมเป็นฐานงานที่อยากนำเสนอคือผมทำโครงการข้าวแสนตัน มีทีมงานที่มาช่วยทำนาอยู่สองคน วางแผนว่าตอนนี้สมาชิกเกษตรอินทรีย์ที่มาขายข้าวให้บ้านราชฯมี 100�คน ผมต้องลงเยี่ยมทุกคน และทำการบันทึก และพัฒนา ผมอยากมีทีมงานที่ช่วยบันทึกเก็บภาพ ช่วยเขา เราทำหลักฐานชัดเจนก็ทำให้ชาวนาเขามีกำลังใจมีพลัง ผมจะฟอร์มทีมงานออกไปในอีกไม่นาน ผมได้คุยกับธกส.อุบลฯ เขาก็ว่าเขาก็กำลังทำ นโยบายคสช.เน้นให้ลดเคมี ให้ใช้อินทรีย์เพิ่มขึ้น เขาจะมาเชื่อมโยงกับเรา  ที่คิดไว้คือจะทำ 100 คนให้แน่น แล้วขยายสู่เครือญาติ ในปีต่อไปคนต้องเพิ่มขึ้น ให้มีอัตราเพิ่มเชิงบวกเป็นเชิงคูณต่อไป เราออกไปทำงานการเมืองภาคปชช. เราไปให้ประโยชน์แก่ปชช.ไม่ได้มาเอาประโยชน์ต่อปชช. แล้วมีทีมหมอเขียวอาจพ่วงไปด้วย ไปช่วยด้านสุขภาพกับปชช.ด้วย

พค.ว่า...มองเห็นแล้วว่าความเจริญคืองานจะตกคนมากขึ้น อันนี้เป็น Phenomenology เป็นการศึกษาที่มีปรากฏการณ์จริง เพราะไม่เคยมีเกิดในโลก ว่าชีวิตจริงไม่ได้แยกกับการศึกษา เราเอาการศึกษามาผนวกเหมือนกับ ศีล สมาธิ ปัญญา เขาแยกกันก็ไม่เกิดประโยชน์สูงสุด ที่จริง มันเป็นองค์รวมเดียวกัน เหมือนล้างมือด้วยมือ ล้างเท้าด้วยเท้า

ใจดิน...ไม่เข้าใจว่า การเรียนรู้ของเรา  ลงไปหาปัญหา หรือว่าเราเรียนเพื่อความเชี่ยวขาญ

พ่อครูว่า...เราไม่ได้ไปหาปัญหาแสวงหาปัญหา เพราะปัญหามีกระบุงโกยอยู่แล้ว แต่เราจะหาทางแก้ไขปัญหา ไม่ใช่ไปหาปัญหาเพิ่ม นี่ที่เราพูดนี่แก้ปัญหาทั้งนั้น เรื่องมันมีอยู่แล้ว ที่ต้องใช้อาศัย จะบอกว่าการไปทำงานข้าวแสนตันจะเป็นโครงการใหม่ก็จริง แต่เป็นโครงการที่เป็นหน้าที่ และเราทำอยู่แล้ว  ไม่ใช่ว่าไปหาปัญหาใหม่มาอีก

นิสิตชื่อ...ยังข้องใจที่ว่า อ.หมู ว่าจะเรียนตั้งแต่  ตีห้า ถึงเจ็ดโมง แล้วแม่ครัวต้องทำอาหารแต่เช้าทำไง

พ่อครูว่า..เรากำลังเริ่ม ก็ต้องปรับกันไป อย่าติเรือทั้งโกลน

หนึ่งฟ้าว่า...ณ ขณะนี้ชุมชนอโศกมีปัญหา ทุกจุดทุกพุทธสถาน มีการขอแรงไม่หยุด สิ่งที่คุณจริงๆสะท้อนว่า เขาอยู่กับฐานรถยนต์มานานหลายสิบปี เราบอกว่าเราไม่ได้เร่งหารายได้ แต่เรื่องยานยนต์ก็ยังมี มีวิธีการแก้ไขปัญหาต่างๆกัน ใช้รถเก่าซ่อมมากกว่าซื้อรถใหม่ก็มี หรือจะซื้อรถใหม่เลยแต่แพงเลยก็มี  ทั้งหมดนี่น่าจะได้พูดคุยกันปุ๋ย สามหมื่นตัน ได้ข้าวแค่พันตัน

พ่อครูว่า..ปีนี้เราได้ข้าวสองพันตัน ปีต่อไปเราก็จะทำให้ได้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆไม่ได้รีบร้อนทำ

หนึ่งฟ้าว่า...การศึกษาเข้ามาช่วยปรับกระบวนทัศน์ เช่น การศึกษาจะช่วยพัฒนาฐานงานอย่างไรให้ได้ศักยภาพเพิ่ม ขึ้น ตอนนี้จะเหลือคนที่ต้องอยู่ข้างนอก ประมาณ 40 คน ไม่ได้อยู่ในพื้นที่ และก็จะเหลืออยู่ในพื ้นที่ลงฐานงานได้เท่าไหร่? ถ้าเราเห็นภาพรวมก็จะแก้ปัญหาง่าย เช่นฐานกสิกรรม มีพื้นที่กว่า 200 ไร่ แต่ต่างคนก็ต่างทำ เราจะจัดกระบวนการกลุ่มอย่างไร ให้เกิด SWAT

พ่อครูว่า...ที่เราพูดเราทำนี่แหละคือSwat จริง นี่คือตัวปฏิบัติจริง

หนึ่งฟ้าว่า ...เราควรมีวิธีทำงานอย่างไรให้ได้ประสิทธิภาพสูง โดยมองภาพรวมเดียวกัน จะได้ช่วยกันได้ถูกจุด ไม่ใช่ทำกันอย่างเอาเป็นเอาตายแต่ไม่ได้ผลเท่าที่ควรจะได้

เวลาบันทึก 09 มีนาคม 2563 ( 18:54:26 )

รายละเอียด

570714_พุทธชีวศิลป์ คาบแรก ที่เฮือนศูนย์ฯ

พ่อครูว่า... วันนี้เป็นการเรียนพุทธชีวศิลป์ครั้งที่ 1 เริ่มต้นด้วยคำว่า พุทธชีวิศิลป์ มันคืออะไร หมายความว่าอย่างไรก่อน ให้เข้าใจ

พุทธ ยังไม่อธิบาย  เอาไว้ก่อน แต่ชีวะ กับ ศิลปะ ก็จะอธิบายก่อน

เราก็จะใช้ชีวิตหรือชีวะ ของเราให้อยู่กับพุทธ ให้เป็นพุทธ โดยมีศิลป์ ซึ่งศิลปะนี้อาตมาได้เคยพูดมาก่อนแล้ว ว่ามันต่างจากคำว่าศาสตระ เขาก็พูดคู่กันว่าเป็นศาสตร์และเป็นศิลป์

อาตมาก็ใช้ อาตมาเข้าใจว่าศาสตร์และศิลป์นั้นต่างกัน ก็ใช้กับสังคมทั้งคู่ ศาสตร์นั้นหมายถึงความรู้ครอบจักรวาลทั่วไป รู้เพื่อทำมาหากิน เพื่อเอาเปรียบบำเรอความอยากรู้ ส่วนศิลป์ก็มีคนพวกหนึ่งที่เข้าใจความหมายของศิลปะไปตามความรู้ทิฏฐิว่าเป็นศิลปะ ซึ่งก็จำกัดลงมาว่าเป็นสิ่งที่เป็นความรู้ความสามารถ

ศิลปะจะมีทั้งความรู้และความสามารถด้วยกัน

ศิลปะมี 5 ชนิดใหญ่ ที่เป็น Pure art แต่เดี๋ยวนี้เขาแตกแขนงไปหลอกกัน แต่อาตมาว่าศิลปะนั้นไม่ใช่สิ่งไปหลอกใคร แต่พระพุทธเจ้าให้คำความหมายศิลปะว่าเป็นมงคลอันอุดม ภาษาสันสกฤติใช้คำว่าศิลปะ  แต่บาลีใช้ สิปปะ ซึ่งเป็นมงคลอันดุม หรืออุดร หรืออุตระ แปลว่าเหนือกว่าสามัญ จะต่างกันศาสตร์

คำว่าศาสตร์นั้นเป็นความรู้ทางโลก ทั้งหลายแหล่ เอามาใช้เป็นคำว่าพุทธศาสตร์ก็เอามาเรียกแค่นั้น แต่ไม่ชี้บ่งชัดหรอก

ศิลปะถ้าความหมายของมันเองเป็นความรู้ ที่จริงเป็นความรู้อาริยะโลกุตระของผู้เจริญแท้จริง ถ้าเป็นระดับมงคลอันอุดมสำหรับศิลปะ  และเขาไม่หมายเฉพาะเป็นความรู้ แต่จะหมายถึงความเป็นด้วย ก็ไม่มีปัญหาอะไรขอให้ทำให้เป็นมงคลอันอุดม เป็นอาริยบุคคลได้เลยยิ่งแจ๋ว เป็นอาริยชนเลย

อาตมาจึงตั้งคุรุเรียกนามฉายาคุรุของพวกเราว่า ถ้าเป็น ผศ.ก็คือผู้ช่วยศิลปาจารย์ ถ้ารศ.ก็เป็นรองศิลปาจารย์  ถ้าเป็นศ.ก็เป็นศิลปาจารย์ ไม่ใช่ศาสตราจารย์

ของเราจึงเป็นพุทธชีวศิลป์ไม่ใช่พุทธชีวศาสตร์ จะมีความมีชีวิตอย่างมีศิลปะ และระบุด้วยว่าต้องเป็นแนวพุทธแบบพุทธ หรือเป็นพุทธแท้ๆเลย ความรู้รู้แล้วทำได้แล้วจะเป็นคนอย่างไรก็คือเป็นอาริยชน เป็นโลกุตรธรรม ตั้งแต่

โลกุตรธรรมขั้น 1 คือโสดาปัตติมรรค

ขั้น 2 คือโสดาปัตติผล ....ต่อไปเป็นสกิทาคามีมรรค ...สกิทาคามีผล....ไปต่อจนอรหัตตผล และมีนิพพานอีก เป็นโลกุตรธรรม 9 เป็นผู้ที่มีพุทธชีวศิลป์

ถ้าทั้งประเทศมีคนที่มีอาริยธรรมเช่นนั้นมาก ก็เป็นอาริยประเทศ ถ้า% ของคนมีอาริยธรรม ตั้งแต่โสดาฯไปจนนิพพานเลย ก็เป็นศิวิไลซ์ แต่อังกฤษเขาไม่เรียก เขาเป็นประเทศคริสต์เป็นเทวนิยม ต่างจากไทยที่มีอาริยธรรม เป็นอเทวนิยม

สาระแท้ๆ อาริยธรรมก็ใช้คำว่า ศิวิไลซ์ ก็รู้กันทั่วสากลว่ามนุษย์ควรเป็นอาริยะ หรือศิวิไลซ์ เขามีความรู้จำกัดแค่เทวนิยมเป็นสูงสุด แต่ของพุทธก็ทำได้เหมือนเขา แต่ไม่ต้องข่มเขาเราก็เป็นอเทวนิยม เราก็มีความรู้กัลยาณธรรม เป็นโลกียกุศลเราก็รู้ด้วยเราไม่เป็นทาสสิ่งเหล่านั้น เรารู้ทั้งดีและไม่ดีของโลกียะ เช่นโสดาบัน เขานึกว่าไปเป็นดาราฟุตบอลได้เงินเยอะ ๆก็นึกว่าดี ทั้งที่ไร้สาระ มีแต่รสชาติบำเรออารมณ์ และก็แฝงธุรกิจ เป็นตัวการหมุนเงินอย่างสำคัญ อบายมุขเดี๋ยวนี้เป็นแหล่งหมุนเงินที่เร็วแรงทั้งเปิดและไม่เปิดเผย  เราก็รู้แต่ไม่ไปยุ่งกับเขามาก เพราะเขามีมากมาย มาเอาไม้จิ้มฟันจิ้มเราเราก็ตายแล้วเขามีมากจริงๆ ระดับเจ็ดพันล้านคน แต่ของเราเจ็ดหมื่น

พวกเราก็มีปัญญาตัดสินเองสมัครใจเอง ว่าจะไปทางไหน มันต่างกันคนละขั้วมองเผินเหมือนศัตรูกันห้ำหั่นกั้น แต่ว่าจริงๆแล้วเรากลับเป็นคนช่วยเขา เป็นคนสร้างสรรเสียสละ เราไม่ไปแย่งเขา เราละออกทิ้งออก ไม่ไปแข่งกันกับเขา ไม่เป็นตัวต่อสู้กับเขาไม่ได้เป็นเลย

ความเป็นอาริยะ ที่เราใช้คำนี้อาตมาเจตนาให้ต่างกับโลกเขาใช้ คำๆนี้เขาไม่ค่อยใช้นะ คำว่าอาริยะนี่ แต่มีอยู่ที่ชื่อพระ คือพระศรีอาริยเมตไตรย คือคุณสมบัติทางพุทธธรรมเลย ถ้ายุคใดมีศรีอาริยเมตไตรยคือยุคเจริญที่สุด ก็เหลืออาริยะมาให้เรา ส่วนคำว่าอารยะหรืออริยะเขาก็เอาไปใช้แล้ว เราก็ไม่ต้องไปแย่งเขาเลย เราเอาอริยะกับอารยะมารวมกันก็เป็น อาริยะ  ซึ่งเป็นคำที่ตรงกับของพระพุทธเจ้าโดยธรรม ไม่ว่าเป็นคำว่าสมณะหรือเราไม่โกนคิ้วหรือเราไม่ใช่จีวรสีเหลืองก็ตรงกับพระพุทธเจ้าอีก ซึ่งมันจะตรงรูปและนามถ้าเป็นสัจธรรม

เนื้อแท้ของพุทธคือโลกุตรธรรม 9 แล้วขยายเป็นโลกุตระ 46 ตอนนี้อาตมาเจอ โลกุตระ 46 นี่สบายเลย จะเอามาเป็นหลักในการทำงานศาสนาได้เลย ล.31 ข.620

46 มาจากโพธิปักขิยธรรม 37 บวกกับโลกุตรธรรม 9 ก็คือโลกุตรธรรม 46  ถ้าผู้ใดสัมมาทิฏฐิปฏิบัติตั้งแต่โพธิปักขิยธรรม 37 มา ตั้งแต่พิจารณา กายในกาย ก็จะได้อธิบายกันอย่างสำคัญ  จะเป็นโสดาฯสกิทาฯ ก็ต้องมีโพธิปักขิยธรรม 37 ถ้าเอา 31 หาร 620 ก็จะได้เล่ม 20 พอดีเลย  ผู้ใดมีโลกุตรธรรมสมบูรณ์ 46 ก็เป็นอรหันต์ เป็นคนสมบูรณ์แบบ เป็นพุทธศาสนิกชนเต็มตัวสอบได้ เป็นคนหมดความลึกลับแล้ว สูงสุดเรียกว่าอรหันต์ ไม่ลึกลับแล้วในความเป็นคนอยู่กับโลก มีจิตโลกุตรจิต มีโลกวิทู รู้โลก และมีประโยชน์อนุเคราะห์โลกเป็นโลกานุกัมปา สถาบันเราจะเป็นสถาบันสร้างคนไปรับใช้โลกไม่ใช่ไปขูดรีดโลก จะต้องสร้างให้เป็นความเจริญเช่นนี้จริง

พุทธเป็นปชต.สูงสุดยอดของโลก ที่เขาแสวงหา ซึ่งปชต.เขาแสวงหาอยู่นั้นบกพร่อง แต่ปชต.ที่ดีที่สุดเป็นอย่างไรเขาก็ไม่รู้้ แต่ที่จริงปชต.ดีที่สุดเขาก็ไม่รู้เขาก็ว่าน่าจะมีระบอบอะไรดีกว่า แต่ที่จริงไม่ต้องหาระบอบอื่นเลย พระพุทธเจ้านี่ทำปชต.ได้สูงสุดยอดที่สุด เป็นระบอบที่มี โลกุตระ โลกวิทู โลกานุกัมปายะ ไม่ว่าจะระบอบไหนก็สู้ไม่ได้ ทุกวันนี้ปชต.ของโลกหรือว่าระบอบไหนในโลกก็ถือว่าเป็นระบอบด้อยพัฒนา แม้จะเป็นมหาอำนาจเบ่งด้วยอำนาจด้วยเงิน มันไม่ใช่ปชต.แต่คือเผด็จการเชิงอำนาจและเงินตรา แต่ปชต.ที่ดีจริง มีคนกล่าวต่อโลกแล้ว คือKing ภูมิพลอดุลยเดช กล่าวต่อโลกแล้ว ถ้าคนอยู่ในระดับปัญญาชนเขาก็จะรู้  ท่านตรัสว่าประเทศเราไม่เอาแบบคนรวย นี่ก็ชัดเจนยืนยันได้ถึงพระปัญญาธิคุณว่าประมุขของไทยเป็นนักปชต.ระดับไหน ผู้รู้ก็มีพอรู้ สหประชาชาติจึงออกรางวัลรับรอง ว่าทฤษฎีเศรษฐกิจพอเพียง แบบคนจน ขาดทุนของเราคือกำไรของเรา ซึ่งเป็นพระราชดำรัสของประมุขของไทยทั้งนั้น นี่คือความเป็นพุทธ  เป็นพุทธธรรม เป็นความรู้ที่มีศิลป์หรือศาสตร์ ที่เป็นมงคลอันอุดม

เราจะต้องเป็นผู้เข้าใจแล้วรู้เลยว่า หลักทฤษฎี วิธีปฏิบัติเหตุปัจจัย อย่างไร ท่านก็ตรัสภาษาไว้หมด โลกุตรธรรม 46 เป็นต้น ยิ่งผู้ใดปฏิบัติได้มีมรรคผลของกายในกาย เวทนาในเวทนา โดยปฏิบัติพากเพียร ด้วย สังวรปธาน ปหานปธาน ภาวนาปธาน อนุรักขณาปธาน เป็นสัมมัปปธาน 4 แล้วก็มีสติปัฏฐาน 4 มีอิทธิบาท 4 มีอินทรี 5 พละ 5 มีโพชฌงค์ 7 มรรคองค์ 8 ทั้งหมด 37 ไล่ไปได้เลย ไม่ต้องท่อง ถ้าไม่มีหลักก็จำไม่ไหว แต่นี่มีลำดับชัดเจน  เป็นระบบระเบียบโยงใยปฏิสัมพัทธ์กันอย่างหมุนรอบเชิงซ้อน ทำงานร่วมกันอย่าง สุดสวยเก่งวิเศษเลย 

ท่านเอาฐาน มรรคองค์ 8 มาทำ แล้วก็บอกว่าศาสนาพุทธเกิด พระพุทธเจ้าอุบัติ ถ้าโพชฌงค์ 7 มรรคองค์ 8เกิดเมื่อไหร่นั่นคือพระพุทธเจ้าอุบัติ พระพุทธเจ้าเกิดคือโพชฌงค์7 เขาก็เข้าใจเพี้ยนว่าคือการก้าวเดิน 7 ก้าว แล้วอาตมาก็เคยถามว่าก้าวที่ 8 เป็นอย่างไรท่านก้าวต่อหรือเดินถอยหลังหรือล้มลง ไม่มีใครตอบอาตมาได้ อันนี้เป็นการไม่รู้แล้วก็ออกนอกภาวะ จากภาวะการก้าว 7 ก้าวของพุทธองค์  แล้วบางคนก็เข้าใจว่า พระพุทธเจ้าเผยแพร่ไป 7 ทวีป ไปโน่นเลย   

โพชฌงค์ 7 ขยายมาเป็นโพธิปักขิยธรรม 37 ก็คือ

1. สติสัมโพชฌงค์ ก็คือ สติปัฏฐาน 4 

2. ธัมมวิจัยสัมโพชฌงค์ ก็คือ สัมมัปปธาน 4 

3. วิริยสัมโพชฌงค์ ก็คือ อิทธิบาท 4

4. ปีติสัมโพชฌงค์ ก็คือ อินทรีย์ 5 

5. ปัสสัทธิสัมโพชฌงค์ ก็คือ พละ 5

6. สมาธิสัมโพชฌงค์ . ก็คือ โพชฌงค์ 7

7. อุเบกขาสัมโพชฌงค์ ก็คือ มรรคมีองค์ 8

และโพธิปักขิยธรรม 37 ก็ละไว้ในฐานที่เข้าใจกัน คือ ศีล ซึ่งธรรมะพระพุทธเจ้าหลักคือ ไตรสิกขา  จรณะ 15 วิชชา 8 และ โพธิปักขิยธรรม 37 นี่แหละ ในมรรค 8 ก็ไม่มีคำว่าศีล แต่ละไว้ในฐานที่เข้าใจ แต่ไตรสิกขา จรณะ 15 มีศีล ขึ้นเป็นหัวข้อที่ 1 เลย

เริ่มต้นเลย ศีล คืออะไร?

ถ้าไม่รู้ว่าศีลคืออะไร ไม่เริ่มต้นด้วยศีลคือบาทฐานก็จบ หรือว่าไปเข้าใจว่าศีลไม่พาบรรลุธรรมก็จบเลยแต่ต้น หรือว่าต้องไปนั่งสมาธิโน่นเลยจึงบรรลุก็จบเลยเหมือนกัน เขาถือศีลกันก็ว่าไม่เบียดเบียนผู้อื่น แต่ที่จริงก็คือไม่เบียดเบียนตนนั่นแหละสำคัญ  เขาว่าศีลปฏิบัติแต่กาย วาจา เท่านั้นก็ผิดแล้ว พระพุทธเจ้าตรัสในกิมัตถิยสูตร

ศีลที่เป็นกุศล ย่อมถึง อรหัตผลให้บริบูรณ์ไปตามลำดับ นะ อรหัตตายะ ปูเรนตีติ

1.อวิปฏิสาร (ความไม่เดือดร้อนใจ)  2.ปามุชชะ - ปราโมทย์ ความอิ่มเอมใจ มีความยินดี ระงับจากกิเลส 3.ความรู้ยิ่งในความจริง เบื่อหน่าย  วิราคะ 4.ปีติ  5.สุข (แบบไม่บำเรอตน คือ วูปสมสุข ) 6.ปัสสัทธิ(สงบ)  7.สมาธิ( จิตมั่นคง ) 8.ยถาภูตญาณทัสสนะ   9.นิพพิทา (คลายกิเลส) 10.วิมุติญาณทัสสนะ (ปัญญารู้แจ้งเห็นจริงในนิพพาน) ( เล่ม24 ข้อ1, 208 )

บุญนั้นจำเพาะไปเลยว่าคือการชำระกิเลส ซึ่งการลดกิเลสได้เขาก็ถือว่าเป็นความดีเช่นกันแต่กุศลเป็นคำกว้างๆ กุศลเป็นโลกุตรธรรมก็ได้ ไปถึึงที่สุดก็ได้ บุญมีที่ต้นและมีที่จบ จบแล้ว ไม่ต้องมีบุญอีก ส่วนกุศลนั้นไม่มีที่ต้นและไม่มีที่จบ เกิดตรงไหนก็ได้และให้บุญ ไปแทรกในกุศลได้ แต่ในคำตรัสอีก 4 ข้อก็คือโลกุตระแล้วคือจิตใจเริ่มลดทุกข์อาริยสัจจ์ ความเดือดร้อนใจคือ วิปฏิสาร ไม่ใช่เดือดร้อนกายนะ คำว่าอวิปฎิสาร ก็เป็นอานิสงส์ของศีล ข้อแรก และก็มีปามุชชะ หรือปราโมทย์คือความอิ่มใจที่ละกิเลสได้ และจะเกิดปีติ เกิดสุข เกิดสมาธิ มีคำว่าสมาธิเลยในอานิสงส์ของศีลและก็มี ยถาภูตญาณทัสสนะ นิพพิทา วิมุติญาณทัสสนะ สุดท้ายก็นิพพาน

ถ้าไม่เข้าใจว่าศีลนี้ปฏิบัติถูกต้องต้องมีผลที่ใจ ไม่ใช่แค่กายกับวาจา เพราะความเข้าใจผิดเรื่องศีล ไปเข้าใจเอาเองว่าศีลแค่ควบคุมกายกับวาจา เขาก็ไปไม่ออกแล้ว ไปเข้าใจว่าสมาธิต้องไปมีวิธีทำ โดยไม่เข้าใจว่าการเดินยืนนั่งนอนทุกกรรมกิริยา มีอาชีพอยู่เลย นี่แหละคือการปฏิบัติธรรมมรรคองค์8 ครบไม่ได้ไปดับหยุดทำงานอาชีพกายวาจา เท่านั้น มันคนละเรื่องเลย

โลกุตระ 1 ตั้งแต่ กายในกาย เวทนา จิต ธรรม เป็นองค์รวมไม่ได้แยกกันไว้ค่อยอธิบาย

เราอยู่กันเป็นหมู่กลุ่มก็ยิ่งมีคุณนิธิสั่งสม เป็นจิตที่มีโลกุตรจิต โดยที่รู้จักโลก ตั้งแต่โลกอบาย ดับเหตุแห่งโลกอบายก็รู้จักโลกระดับที่ 1 เขาอธิบายว่าโลกวิทูเป็นของพระพุทธเจ้าเท่านั้น เขาไม่เข้าใจว่าเราต้องดับโลกสมุทัย จึงจะได้มีโลกนิโรธ จึงจะเข้าใจคำว่า มี และ ไม่มี

พระพุทธเจ้าตรัสว่าโลกต้องอาศัยความ มี และ ไม่มี โลกวิทูไม่ใช่แต่เรื่องของพระพุทธเจ้าเท่านั้น โลกระดับต่ำคืออบาย เราก็ต้องรู้ว่าเราติดอะไร? อบายมุขของใครก็ของมัน อย่างอาตมาก็มีชาติชั่วของอาตมา บางคนก็ว่าอย่างนี้ชั่วหรือ? ก็แล้วแต่ใครติด ไปติดลาภยศอยู่นี่ก็ชั่ว ไปตุกติกเขา แม้จะไม่โกงเต็มรูปนี่ก็ถือว่าชาติชั่วแล้ว ทำได้สำเร็จด้วย ก็เป็นภาวะซับซ้อนกลับไปกลับมาก็มีบ้าง

ต้องสร้างโลกุตรจิตให้เหนือโลก ตั้งแต่โลกอบายก็เป็นโลกวิทูระดับอบาย ไม่ใช่ว่าหนีไปหลีกไป แต่ไม่ได้ดับโลกอบายที่จิต แต่พอทำได้แล้วดับโลกสมุทัยได้ มีโลกนิโรธแล้ว นี่แหละคือผู้มี เป็นอมตบุคคล รู้ทันโลก อยู่กับโลกได้อย่าง มีโลกุตระ โลกวิทู โลกานุกัมปา

ผู้มีคุณสมบัติตรีลักษณ์เช่นนี้ได้จริงคือผู้ครบ ก็อยู่กับโลก เราเป็นโสดาฯก็ช่วยคนเป็นโสดาฯ มีคุณอันสมควรก่อนพร่ำสอนคนอื่นจึงไม่มัวหมอง ที่อาตมาอธิบาย นี้ แม้แต่คำว่า ตรัสรู้ เขาก็ว่าตรัสรู้ใช้กับพระพุทธเจ้าเท่านั้น

ตรัสรู้มาจาก ตรัส กับรู้ คือรู้ตรงตามที่พระพุทธเจ้าตรัส ตามพระอนุสาสนีย์ตรงเลย มีนิพพานเหมือนกันไม่มีส่วนเหลือ หมดสิ้นสภาพเหลือเชื้อเลย ไม่มี Overlap ซ้อนเต็มเลย ก็จะได้สภาพซ้อนเข้าไปจนเต็ม เนื้อหาของการได้ก็จะรู้โลกุตระ เคหสิตะ หรือเนกขัมมะ มี Intersect อย่างไร จนเต็มครบเลยตรวจสอบว่ามันเต็ม จะเหลือ Overlap อย่างไรก็ต้องตรวจสอบ ใช้คำว่าเหลื่อมซ้อนกัน

จะได้ไปตามลำดับ จริงๆแล้วการเกิด Overlap คืออรูปฌาน ตรวจสอบกำจัดสิ่งเหลือให้หมด อากาสาฯ  วิญญานัญจา อากิญจัญญา เนวสัญญาฯ จนสมบูรณ์แบบนิโรธแบบสนิทไม่เหลือเศษเลย นี่คือการปฏิบัติ นั้นไม่มีรูป มีแต่อาการ ลิงค นิมิต อุเทส เป็นอาการของนามธรรมการจะรู้องค์รวม เรียกว่า กาย คือองค์ประชุม จิตเราก็สังขาร

เราต้องเริ่มเรียนสังขาร เพราะเป็นเหตุแห่งอวิชชา ก็มีกายสังขาร วจีสังขาร จิตสังขาร 

มีประเด็นว่า ควรสังวรเรื่องการใช้ไลน์ มีคนไปขอซื้อโทรศัพท์ในการใช้ไลน์จะเหมาะสมแค่ไหน?

พ่อครูว่า...ผู้ที่คิดเช่นนี้คงไม่เข้าใจโทษภัยของมัน เพราะในนั้นมันจะมีผีมากมายเลย พวกเราไว้ใจตัวเองเกินไปไหม? เป็นสิ่งที่เกินกว่าอาตมาจะอนุมัติ อย่างนร.สัมมาสิกขานี่เราไม่ให้มีมือถือส่วนตัวนะ เดี๋ยวนี้เดินไปไหนก็ก้มหน้าจะชนกันนะ อาตมาถือสิทธิ์ว่าไม่อนุมัติ ผู้ที่มีอยู่แล้วก็ต้องสังวรให้ดี และใช้เงินส่วนตัวในการใช้อุปกรณ์เหล่านี้

อย่างสายเจโตปหานอย่างลืมตาไม่เป็นหรอก ปหานของเขาคือสมถะลืมตา รู้น่ิ่งเฉย ถ้าไม่ปฏิบัติตรงตามสติปัฏฐาน 4 สัมมัปปธาน 4 ที่เป็นต้นกล ส่วนสติเป็นต้นหน แล้วเกิดผลสั่งสมเป็นอินทรี 5 พละ 5 เกิดศรัทธา วิริยะ สติ สมาธิ ปัญญา เป็นองค์ 5 ที่เป็นแกนเกิดอย่างสมบูรณ์ ใช้โพชฌงค์ 7 มรรคองค์ 8 เป็นทฤษฎีหลักในการปฏิบัติ พระพุทธเจ้าอุบัติจึงมีโพชฌงค์ 7 มรรคองค์ 8

ศาสนาพุทธต้องรับจากผู้รู้มาก่อน รู้เองไม่ได้ รับมาแล้วปฏิบัติให้เป็นปัจจัตตัง มีแล้วของตน ของพุทธมีแล้วมีเลย โสดาบันมีลักษณะ 4 คือเข้ากระแสโสตาปันนะ แล้วไม่ตกต่ำคืออวินิปาตธรรม (แบ่งเป็นช่วงละ 25) ที่คุณได้มาแต่ละส่วนก็เป็นแต่ละQuarter จาก 25 ไปหา 50 ก็จะเพิ่มไปแล้วมีสภาพเป็นไม่ตกต่ำเป็นธรรมดา คุณต้องพยายามไม่ให้ตกต่ำ จนกระทั่งได้ครึ่งหนึ่ง ถ้าเลยกึ่งหนึ่งเป็นQuarter ที่ 3 ก็จะไปเรื่อยๆถึง 75 % คือนิยตะ ไม่ตกต่ำเป็นธรรมดา เลยอวินิปาตธรรไม่ตกต่ำ แต่ประมาทก็อยู่กับที่นี่แหละจนเป็นสัมโพธิปรายนะ ท่านถึงแบ่งเป็น วัฏฏภิรตโสดาบันคืออยู่อย่างนั้นไปอีกนานแสนนาน ไม่ยอมพัฒนาต่อ

ถ้าองศามันเข้าหาโลกุตระไม่เข้าหาโลกีย์มันทวนกระแสปฏิโสตัง  ทวนกระแสกับโลกียะ ต้องตั้งองศาให้ตรง ถ้าไม่ตรงก็เสียเวลา กว่าจะเต็ม 90 องศาก็คือผู้มีปฏิภาณปัญญา ถ้าได้ 90 องศาก็ใกล้ที่สุดถึงที่หมายไวที่สุด ในปัญญาหรือทิฏฐิ 6 สัมมาทิฏฐิ มีปัญญา ปัญญินทรีย ปัญญาพละ ธัมวิจัยสัมโพชฌงค์ และมัคคังคะ เมื่อปฏิบัติสัมมาทิฏฐิ ก็จะใช้ธัมวิจัยสัมโพชฌงค์ แยกแยะกำจัด ไตร่ตรองตรวจตรา วิจัยวิจาร แล้วจึงรู้ว่าเราได้จริงเป็นจริงอย่างไร

คุณเริ่มเป็นโสดาปัตติมรรคก็ต้องมีปัญญาเข้าใจ องศาสัมมาทิฏฐิเข้ามาเรื่อยๆ ทิฏฐิอุชุงกโรติ เรื่อยๆ ทำให้ตรงเรื่อยๆ มันก็เป็นปัญญินทรีย์ และได้ผลเป็นปัญญาพละ มันเติมพลังงานจิตวิญญาณเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนเป็นพละเต็ม เป็นผล สมบูรณ์ก็เกิดจากองค์ 6 นี่แหละ เป็นภาคปฏิบัติคือ ธัมวิจัยสัมโพชฌงค์ และมัคคังคะ

เรารู้สูตรเช่นนี้มีสภาวะก็ปฏิบัติโพขฌงค์ 8  มีภาวะของ วิตก วิจัย วิจาร วิมุติ วิจักขณ์

มีวิตกก็รู้ว่ามีกิเลส แล้ววิจัยว่ามันมีอะไรตรงไหนแค่ไหนอย่างไร?มีเหตุคืออะไร? แล้วก็วิจารแยกแยะ ทำให้เกิดวิมุติหลุดพ้น อย่างรู้แจ้งเห็นๆ มีวิจักขณ์

ทำไมกุศลไม่มีที่ต้น ไม่มีที่จบ...มันเป็นโลกียะมากมายก่ายกองไม่รู้จบ แต่ว่าโลกุตระมีหลักที่สอนมีเริ่มต้น แต่คำว่ากุศลเป็นความดีงามตามสมมุติ แต่ในคุณงามความดี ถ้าเป็นกุศลแล้วไต่ไปถึงโลกุตระได้ อนุโลมให้ได้ เข้าขีดโลกุตระก็คือความดีงาม ก็เข้าขีดบุญชำระกิเลสได้ คุณจะรู้ทำอกุศลจิตได้หมดก็คือที่จบ จนถึงอรหัตตผลก็จบ ก็เรียกว่าเป็นกุศลได้ แม้ว่ากุศลหรือความดีงาม เป็นอรหันต์ก็ทำกุศลได้ แต่บุญมีที่จบคือหมดกิเลส ส่วนกุศลนั้นแม้พระพุทธเจ้าก็ไม่สันโดษในกุศล

คุณหินแสง ถามว่า...เราควรทำศีลให้เกิดอานิสงส์ 10 นี้เป็นของโพธิสัตว์หรือไม่? ตอบ...ก็เป็นลำดับของ การปฏิบัติพวกเราก็ปฏิบัติได้ผลของศีลได้ (โพธิสัตว์ในโสดาบันก็มี...ไปตามลำดับ)

เชื่อมร้อยระหว่าง ความรัก 10 มิติ พุทธชีวศิลป์ และสรรค่าสร้างคนสัมพันธ์กันอย่างไร?...ตอบ..ก็เชื่อมร้อยกันหมด แต่ว่ามีกรอบขององค์รวมต่างกัน เช่นความรักก็มีมิติต่างๆหลากหลาย ความรักทั้งองค์รวมคือ Concept แล้วในนั้นมีรายบทมีContext อยู่ในนั้น

ที่ว่าปฏิบัติไปแล้วเป็นอรหันต์เลยโดยไม่รู้ตัวนั้น  คนที่ปฏิบัติแบบรู้ตัวก็ไม่วูบวาบเมื่อได้แล้วแต่ถ้าคนปฏิบัติมาเป็นขั้นตอนจะรู้ตัวไม่วูบวาบ

เวลาบันทึก 09 มีนาคม 2563 ( 18:56:08 )

รายละเอียด

570715_สรรค่าสร้างคน(2)วนบ. ทฤษฎีงาน 19 ข้อ

พ่อครูว่า...วันนี้เป็นครั้งที่2 ของสรรค่าสร้างคน มันต้องสรรจริงๆ เพราะการสร้างคนของโลกทั้งโลก เขาก็พยายามให้การศึกษาแก่คน สร้างคน สรรหาวิธีสร้างคน พระพุทธเจ้านี่แหละผู้สร้างคน ท่านก็ได้หาวิธีการสร้างคนอย่างสมบูรณ์แบบไว้แล้ว กว่าจะได้สูตร หลักการ ทฤษฎีมาก็ใช้เวลาหลายล้านๆปี ที่พูดนี้ไม่ได้เดา ใครไม่เห็นพระทัยพระองค์ก็แล้วไป ทำอะไรไม่ได้หรอก ที่พูดนี้ไม่ได้เดา เพราะอาตมาก็คือผู้ที่เรียนรู้เพื่อให้รู้ทฤษฎีศาสนาพุทธ ซึ่งเรียนพุทธนี้จะรู้อย่างอื่นหมด ไม่ว่ารัฐกิจ  หรืออย่างอื่นก็รู้ ศาสนาพุทธ มีโลกวิทู รู้จักโลก ไม่ใช่รู้โลกกลมๆ แต่รู้พฤติกรรมของคนในโลก รู้ชัด ว่ามันทำให้มีพฤติกรรมอย่างไร มีการรวมหัวอย่างไร จนมีอำนาจเป็นกลุ่ม อย่างอเมริกาใช้วิธีนี้ก็เป็นเช่นนี้ กลุ่มอินเดียหรือกลุ่มไหนๆก็มีวิธีการของเขา อาตมาไม่ได้เรียนมาเลย แต่อาตมาก็รู้ตามข้อมูลที่อาตมาได้ อาตมาใช้ความรู้พวกนี้เข้าใจ อย่างเศรษฐกิจ รัฐกิจก็ตาม สังคมศาสตร์ก็ตาม โดยค่ารวมเราก็พอประมาณได้ ว่าต่างกันเชิงไหนก็พอรู้เข้าใจได้ แค่เข้าใจศาสนาพุทธได้

อย่างเรามาทำกับสังคมอโศก ที่มีเศรษฐกิจ รัฐกิจ เรื่องการเมืองการบริหารปกครอง อย่างไรก็มาจากทฤษฎีพระพุทธเจ้าเอามาทำจริงใช้จริง อาตมาก็หาวิธีให้มันเกิดความรู้ การศึกษา จนกระทั่งได้รับผลของการศึกษา แล้วก็เอาชีวิตมาพิสูจน์ ได้แค่นี้แต่ก็ไม่ได้ล่อหลอก ด้วยอามิส ลาภ ยศ สรรเสริญ แต่คุณมานี่ไม่ได้ปิดบังด้วยว่ามาหมดเนื้อหมดตัว ไม่เหลือ แล้วที่ไม่เหลือนี้เป็นอย่างไร ดีอย่างไรก็ใช้ปัญญาของแต่ละคนเอง

อาตมามีความรู้ที่จะรู้ว่า คุณธรรม คุณภาพ คุณลักษณะ ที่เป็นคุณวิเศษที่รวมทุก "คุณ"  นี้เป็นอย่างไรที่จะเป็นอุตริมนุสธรรมอาตมาก็สรรค่ามา เอามาสร้างคน ตั้งแต่ตนเองตัดสินใจเองมาร่วมกันเองไม่มีอะไรผูกมัน จะไปจะมาก็สมัครใจ อิสรเสรีภาพ เป็นเรื่องสูงส่ง อาตมาภูมิใจ แม้กิเลสมันมีมันจะเห็นแก่กาม โลกธรรม อัตตา จัด แต่ก็เป็นไปได้

วันนี้อาตมาจะเอาทฤษฎีงาน 19 ข้อมาสาธยาย

อาตมาร่างอันนี้ไว้นานแล้ว 20 _30 ปีแล้วกระมัง

1. มีคนที่ดี 

2.มีงานที่ดี   พระพุทธเจ้าว่า พลังมี 4 คือพลังปัญญาที่เป็นโลกุตรปัญญา ตัวนี้เป็นมโนบุพพัง คมา ธัมมา มโนเสฏฐา มโนมยา เป็นตัวขับเคลื่อนทุกอย่าง แล้วก็จะรู้ว่างานอะไรดี เป็นพลังวิริยะเป็นเครื่องประกอบ พุทธสอนให้คนไม่ขี้เกียจ  ถ้าเรียนถูกสัมมาทิฏฐิจะไม่มีความขี้เกียจ เป็นความขยัน พลังงานปัญญา กับวิริยะเป็นพลังงานทั้งหมดในโลก เป็นพลังงานต้นหน กับต้นกล ต้นหนคือพลัง  ส่วนต้นกล คือเป็นตา เป็นคนคุมทิศทาง อยู่ใต้ท้องเรือ ช่วยกันแล้วทำงาน มีงานที่ดี

3.ความรู้ความสามารถที่ดี 

นี่คือทุนแท้

4.เวลา โอกาส เราต้องดู กาลัญญุตา อันควร ถ้าทำผิดกาละก็พังได้ง่ายๆ

5.ทุนที่เหมาะควร เป็นวัตถุ

เป็นทุนแถม

6.สุขภาพร่างกายดี

7.มีอุตสาหบากบั่น

เป็นทุนเสริม

8.มีหลักเกณฑ์มีระเบียบมีเป้าหมาย

9.มีการจัดสรรและจัดโครงการ ถ้าใครพิจารณาดีๆ หลัก 19 ข้อนี้รับรองทำงานเจริญไม่มีเสีย มีแต่ได้

10.มีการแบ่งงานและประสานเนื่องหนุน เป็นเรื่องความรู้

11. เป็นบทบาทที่ดีในสังคม

11.มีกระจิตกระใจใส่ใจขวนขวายไม่ดูดาย ดูเหมือนไม่สำคัญ แต่มันสำคัญมาก ถ้ามีอันนี้เท่านั้น สังคมกลุ่มไหนก็เก็บความตกหล่นมาเป็นพฤติกรรมสร้างสรรได้เยอะ

12 .มีการปรับใจกันให้เกิดความเข้าใจกันเสมอ   คนอยู่กันตังแต่ 2 คนต้องมีการปรับใจกันเสมอ

13.มีการปฏิบัติขัดเกลากิเลสเสมอ  ขัดอันนี้ไม่ขัดแย้งขัดแตก เป็นสัลเลข ไม่ใช้เภท  ขัดเกลาลดละกิเลสมานะอัตตาตัวตนเสมอๆ

14.มีความเห็นดี ยินดี จะมีความเข้าใจว่าดีอย่างไร อย่างพวกเราตั้งใจมาเรียนมันเห็นตัวยินดี คนสัมผัสก็รู้ ทำไมยินดีเพราะอะไรก็จะเข้าใจ วิจัย อธิบายได้

15.มีความเห็นจริง ซาบซึ้งเชื่อมั่น จะเรียกว่ายึดถือก็ได้ แต่ไม่ได้ยึดมั่นถือมั่น มีความซาบซึ้งเชื่อมั่น

16.มีสติ ปฏิภาณ ปัญญา นี่คือคุณวิเศษของคน ลึกซึ้ง

17.มีฌาน สมาธิ อุเบกขา  ฌานเป็นฐานของสมาธิ

ผลของฌานจะเกิดสมาธิ คือจิตตกผลึกตั้งมั่น เขาก็แปลกันว่าสมาธิคือจิตตั้งมั่น แต่ไม่รู้นัยละเอียด เขาไปนั่งสมาธิให้จิตสงบ แต่ของพุทธทำฌานคือเผาเพ่งทำลายกิเลส จิตก็จะสงบจากกิเลส ยอดของฌานก็คืออุเบกขา หรือสมาธิ เป็นเอกัคคตา ที่เป็นองค์คุณอุเบกขา เป็นปริสุทธา ปริโยทาตา มุทุ กัมมัญญา ประภัสรา เป็นความพิเศษบริสุทธิ์ได้อย่างแข็งแรงมั่นคง โดยมีปริโยทาตา เกิดจากผัสสะ จิตก็ยิ่งเพิ่ม อเนญชาภิสังขาร เกิดคุณสมบัติเพ่ิ่มขึ้นๆ ปริโยทาตา คือบริสุทธิ์ เรียนรู้ให้มันสะอาด ไม่ใช่ว่าได้แล้วก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก แต่มันมีลีลาหลากหลายมากระทบเราก็ไม่หวั่นไหว ถ้าหวั่นไหวก็เรียนรู้พิจารณาต่อ จึงเกิดความรู้แข็งแรงทั้งเจโตและปัญญา มีบทบาทการกระทำ กรรมการงานที่ดีขึ้นเป็นมุทุกัมมัญญา จะมีการงานอันประเสริฐขึ้น ตบท้ายด้วยประภัสรา จะมีเหตุปัจจัยอย่างไร มีข้าศึกสงครามอย่างไร จิตก็ประภัสสรตลอดเวลา อันเดียวกับปริสุทธา ปริโยทาตา ท่านแปลว่า  ผ่องแผ้วกับผุดผ่อง หรือขาวรอบ คือสำนวนไทยๆ ก็เข้าใจ

18.มีความเสียสละแท้ ไม่มีอะไรซ่อนแฝง

19.มีความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันเป็นเอกีภาวะที่มีวิมุติเป็นพลัง   โลกไหนทำได้จะแข็งแรงไม่มีอะไรตีแตก อสังหิรังไม่มีอะไรหักล้างได้

มาสาธยายโดยละเอียดอีกที

1.คน .... อาตมาขึ้นต้นว่า คนมีนามธรรมเป็นองค์ประกอบหลัก พระพุทธเจ้าก็ตรัสชัดว่า มโนบุพพังคมาธัมมา จิตวิญญาณหรือมโน ...ขยายความจิต _วิญญาณ_มโน ว่าต่างกันอย่างไร?....ในนามธรรมขันธ์ 5 มีคำว่าวิญญาณไม่มีคำว่าจิตหรือมโน วิญญาณเป็นตัวที่เป็นธาตุรู้องค์รวมในปัจจุบัน ไม่ใช่ตายไปแล้วจึงศึกษาวิญญาณ ซึ่งพระพุทธเจ้าบอกแล้วว่าจะศึกษาวิญญาณต้องมีผัสสะ ตั้งแต่  กายกระทบรูป หูกระทบเสียง ...จนกระทั่งในใจเอง มันก็ปรุงแต่ง แต่ท่านไม่เรียกกระทบเพราะมันอยู่ด้วยกันภายในมีมนายตนะกับธรรมายตนะ  อยู่ภายใน

จิตเป็นพฤติกรรม เป็นเจตสิก อย่างอภิธรรมไปเรียนก็เรียกว่าจิตดวงนั้นดวงนี้ เขาไม่เรียกวิญญาณหรือมโน แล้วลูกหลานของจิตก็คือเจตสิก มีอาการอย่างนั้นอย่างนี้

การเรียนรู้วิญญาณต้องมีการกระทบสัมผัส แล้วเกิดวิญญาณธาตุ มีศัพท์สองตัว คือกายวิญญาณและมโนวิญญาณ

กายหมายถึงว่าต้องเกี่ยวข้องกับข้างนอกไม่ทิ้งข้างนอก แต่ทิ้งก็ได้ แต่จริงๆแล้วเวลาปฏิบัติจะไม่ทิ้งข้างนอก แม้อนาคามีเหลือแต่กิเลสภายในเป็นนามกาย แต่ข้างนอกท่านก็เปิดรับสัมผัส เหมือนกับไม่มีข้างนอก แต่ท่านผ่านไปแล้วสำเร็จไปแล้วกับข้างนอก ละเอาไว้เลยจะมีหรือไม่มีสัมผัสนอกก็มีวิโมกข์ 8 ด้วยกายแล้ว ท่านเรียนรู้กำจัดกิเลสตายหมดแล้วในกิเลสภายนอก จะสัมผัสหรือไม่ก็เหมือนกัน ส่วนคนที่ยังทำไม่ได้ต้องมีสัมผัส ถ้าคนยังไม่บรรลุอนาคามี

กายวิญญาณต้องสัมผัสกับข้างนอก เมื่อมีกายวิญญาณข้างนอก พอไปถึง มโน ก็เป็นตัวใน ยิ่งมนายตนะหรือธรรมายตนะ ก็เป็นอายตนะปลาย ตั้งแต่ รูปายตนะ ตาหูจมูกลิ้นกายใจสัมผัส จนกระทั่งถึง รูปายตนะ คือรูปข้างใน อายตนะก็ดี ผัสสะก็ดี  กายก็ดี ต้องมีการกระทบสัมผัสจึงจะเกิด สามอย่างนี้  ไม่มีสองอย่างมาแตะกัน อายตนะก็ไม่เกิด 

ในคนถ้าไม่เรียนรู้สิ่งประชุมกัน แล้วเรียนให้ถึงจิตวิญญาณ  ถ้าไม่มาจับให้มั่นคั้นให้ตายก็ไม่ได้หรอก สรุปตรงนี้ก็คือ วิญญาณนี้เป็นตัวจะต้องเรียน ธาตุวิญญาณ หรือจะเรียกว่าจิต นี่จะต้องเรียนรู้พลังงานจิตนิยาม เหมือนคำว่าอัตตาแปลว่าองค์ประชุมที่เป็นตัวตนก็คือคำกลาง ส่วนคำว่า กาย ก็ต้องมีสองสิ่งมากระทบสัมผัส มีนามธรรมมารับรู้ จึงจะเกิด กาย   ดังนั้น ผัสสะ อายตนะ กาย สามคำนี้ไม่เกิดโดยเดี่ยวๆ แม้ที่สุดเหลือแต่จิตก็มีสิ่งที่ทรงไว้ในจิตคือธรรมะ แล้วก็มีอีกอันหนึ่งมาเกี่ยวข้องเป็นมโน เหมือนพลังงานมีแกนบวก แล้วก็มีแกนลบมาเกี่ยวข้อง ธรรมะคือแกนบวก (Potential energy)ส่วนมโนคือแกนลบ (Kinetic energy)

ถ้าเรารู้จักสรรค่า เพื่อสร้างตัวมโน ต้องมีโจทย์ให้ทำ ไม่เกิดผลที่ถึงมโน ไม่อย่างนั้นไม่เกิดผลถึงจิต แม้วิญญาณ จิต มโน หากไม่มีญาณอ่านรู้สัมผัสของจริงว่ามันมีอาการอย่างไร? ต้องสัมผัสแล้วรู้อันนี้ คือทำมนสิการ เป็นการกระทำ ทำอะไร? ทำใจ จัดการกับใจ มนสิที่ใจ คนจะมีค่าก็ต้องจัดการให้เกิดตรงนี้จึงเป็นความถาวร ถ้าคนดีแล้วก็จะเป็นตามข้อที่1 ของทฤษฎีงานก็จะพาเจริญ พระพุทธเจ้าว่าคนจะต้องเข้าเขตอาริยะ เริ่มต้นต้องรู้ทิศทางของจิตว่ามันไปทางไหน มันคโต หรือคตะ มันดำเนินไปทางไหน เดินไป  โลกีีียะ หรือโลกุตระ

เป็นวิธีการตัวต้นเลยในโลกุตรธรรม 46 ตัวแรกเลย คือ กายในกาย ที่เป็นตัวสติปัฏฐาน 4 ตัวที่ 1 ที่เป็นโพธิปักขิยธรรม 37 ต้องมีตัวรู้แล้วทำเป็นจึงเป็นโลกุตระ แม้จะเป็นมรรคก็ตาม เราเริ่มเป็นโสดาปัตติมรรค ก็เป็นโลกุตรธรรม 9 ก็เริ่มต้นด้วยกายในกาย แล้วจึงเป็นเวทนาในเวทนา จิตในจิต ธรรมในธรรม ต้องเข้าใจสี่ตัวนี้จึงจะปฏิบัติสัมมัปปธาน 4 ได้ ถ้าไม่รู้สติปัฏฐานจะไปพากเพียรทำสัมมัปปธานอะไร? ก็ไม่รู้ได้แน่  ถ้าไม่รู้จักสัมผัส 6 แล้วสัมผัสแล้วจะวิเคราะห์วิจัยอะไรก็ถ้าไม่รู้เป็นเบื้องต้นคุณก็ไปไม่ออก

ความเข้าใจคำว่า กาย เป็นคำแรกนี่เขาเข้าใจผิด ...ที่จริงนั้นกาย จะเกิดต้องมีสัมผัสระหว่างสองสิ่งเป็นต้นไป มันเกี่ยวข้องกัน เมื่อสัมผัสแล้วอายตะก็เกิดทันทีเป็นตัวต่อเชื่อมแล้วจึงเกิดองค์ประชุม คือ "กาย" เมื่อเกิดองค์ประชุมก็เกิด "สังขาร" เราจะศึกษาต้องรู้เหตุปัจจัยในองค์ประชุมที่ปนเปอยู่ สังขารก็มีทั้งกุศลและอกุศลในนั้นต้องแยกให้ออก สังขารก็แยกเป็นกายสังขาร วจีสังขาร จิตสังขาร

เมื่อเราเองเราเรียนรู้คำว่า กาย ไม่ถูก ไปสอน กายว่าไม่เกี่ยวกับนามเลยก็จบเห่ ถ้าเผื่อว่าสอนกายนั้นมีแต่จิตไม่เกี่ยวกับกายก็พอได้ พระพุทธเจ้าจึงถือว่าจะปฏิบัติแต่จิตไม่เกี่ยวกับร่าง นั้นก็พอได้ผล แต่ไม่รับรองความบรรลุ ต้องมาสัมผัสวิโมกข์ 8 ด้วยกายจึงจะบรรลุอรหันต์ ถ้าตัดเอาแค่โครงร่างข้างนอกก็ไม่มีทางบรรลุเลย คนไทยเข้าใจคำว่ากายกันอย่างไร  ก็คือเข้าใจว่า กายคือร่าง คือมหาภูตรูปเท่านั้น

เริ่มต้นโพธิปักขิยธรรม 37 ก็คือ กายในกาย ... แล้วก็มาสัมมัปปธาน 4 มีอิทธิบาท 4 แล้วก็มีอินทรีย์ 5 พละ 5 โดยมีหลักการเดิน มีถนน ถนนก็คือมรรคองค์ 8 ส่วนถนนหรือทางเดินก็คือโพชฌงค์ 8 พระพุทธเจ้าไม่เกิด โพชฌงค์ 7 มรรคองค์8 ก็ไม่เกิด

กายนอกกาย  เป็นอย่างไร?...องค์ประชุมข้างนอก ตาเห็นรูป แล้วเราสำคัญมั่นหมายรูปนอกว่าเป็นจริงเป็นจัง เช่นเห็นรูปสวยก็ชอบ หูได้ยินเสียงก็ชอบหรือชัง...ถ้าเราเพ่งข้างนอกสำคัญข้างนอกก็คือกายนอก เรียกว่า พหิทารูปานิ ยังไม่เข้าไปพิจารณาภายใน  ไม่ปั้นรูปภายในเลย ลองทำดูเลย แต่คุณสามารถปั้นรูปข้างใน เช่นหลับตาไปก็ปั้นรูปภายในได้ แต่ถ้าลืมตาก็เพ่งรูปภายนอก แต่ถ้าจะเข้ามาหาภายในโดยตาไม่ต้องปิดหรือละจากรูปนอกเลย เราก็ประมาณได้ว่ารูปที่ปั้นภายในเป็นอย่างไร ก็พอจะประมาณได้ว่าเหมือนนะ แล้วเราก็พิจารณาซ้อนเข้าใจในสัญญา  ในเวทนา กำหนดหมายว่าอารมณ์หรือเวทนานี้เกิดจากรูป เสียง กลิ่น รส สัมผัสเช่นนี้ กำลังเกิดความรู้สึกหรืออารมณ์อย่างไร? แยกแยะอ่านได้ไหม นี่กำลังชอบ หรือไม่ชอบ ก็พิจารณาได้ เราก็เริ่มเป็นเวทนา

ว่ากำลังชอบหรือไม่ชอบ ก็เกิดสุขใจทุกข์ใจ มีผลักหรือดูด  เหมือนอย่างตำรวจมีระเบิดลอยมาก็ไม่ชอบใจเตะออกไปแต่ไม่ทันก็เลยระเบิดก่อนเลย อย่างนี้เป็นต้น เราก็ฝึกของเราอย่างนี้เหมือนที่เขาฝึก เดินหนอ ยกหนอก ย่างหนอ ช้าสโลว์ ก็นัยเดียวกันแต่ของเราเข้าถึงปรมัตถ์ ไม่เหมือนเขา แล้วเขาจะต่อไปหา เวทนา จิต ธรรม ก็ไม่เห็นอธิบาย แต่ที่จริงมันต่อเนื่องกัน  กาย เวทนา จิต ธรรม เราก็วิจัยว่า ที่เราชอบหรือชังมันมีเหตุจากอะไร อะไรชอบเราก็ไม่ให้มัน ปฏิ เวรมณี มันจะเห็นอาการดิ้นของกิเลส มันจะเอาให้ได้ ตัวดิ้นตัวนี้เป็น จิต สราค สโทส สโมหะ เป็นลักษณะอย่างไรเราก็เรียนรู้

โมหะมีนัยคือ หลงใหล หลงผิด หลงเลอะ คือไม่คมไม่ชัดไม่รู้ชัด เราก็ต้องให้ชัดว่ามันมีอาการชังหรือชอบ ถ้าชอบก็สราค ถ้าชังก็ สโมห ประกอบด้วยผลักหรือดูด ต้องการเอามาหรือทิ้งทำลาย ก็พิจารณาอ่านอาการของจิต ก็รู้ ทำให้มันเป็น วีตราค วีตโทส วีตโมหะ คำว่า วีต คือทำให้มันจางคลายหรือดับให้หายไป เพียรปหาน 5 ให้มันหมดไป นี่คือหลักสูตรของพระพุทธเจ้า เอาไปใช้ให้ได้ ถ้าได้แต่ท่องแต่เอาไปใช้ตอนไหนอย่างไรก็ไม่รู้ ต้องรู้จัก ตทังคปหาน ก็ได้ชั่วคราวเป็นสมถวิธี แต่ถ้าวิปัสสนา ต้องเรียนรู้ความไม่เที่ยง ว่าผีตัวนี้มันเป็นตัวไม่แท้  มันมาหลอก แต่มันมีอาการในจิตเราจริง เรายึดมันมาแต่เมื่อไหรกี่ล้านปีแล้ว 

ธรรมในธรรมก็คือสิ่งทรงไว้ ถ้าเป็นอธรรมก็คือ เราทรงไว้ เรายึดไว้เป็น สราค สโทส สโมหะ เราก็ยึดไว้ไม่ปล่อย อุปาทานข้าใครอย่าแตะ พอมันเคลื่อนออกมาก็เป็น ตัณหาข้าใครอย่าขวาง มันก็เลื่อนเคลื่อนออกมาให้เราปฏิบัติ

ต่อไปเป็นการสนทนา ถามปัญหาหรือสรุป..

คุณจริงจริง(วิโรจน์)...อยากกราบนิมนต์พ่อครูฉายช้าๆที่เราหลงติดมาหลายล้านชาติเราติดหลงมาอย่างไร?...ตอบ...

อยากให้ขยาย "กายวิญญาณ" ... ตอบ...

อันเดียวกันนะสองคำถามนี้มันต่อเนื่องกัน...

อยากจะฟังเรื่องแกนบวก แกนลบ เปรียบเทียงทางวิทยาศาสตร์ให้อีกที...ตอบ...อันเดียวกันเรื่องวิทยาศาสตร์กับเรื่องจิต มันมีแกนตั้งแกนหลักกับแกนวิ่ง เป็นพลังงานศักย์กับพลังงานจลน์ คำว่าpotential  energyนั้น  มันไม่นิ่งอย่างเดียวนะแต่มันแตกตัว มันมีอะไรปิดไว้ แต่ไม่นิ่งนะ มันเป็นพลังงานแฝงแตกตัวตลอด พลังงานที่ถามคือองค์ประชุมของ กายวิญญาณ ...วิญญาณคือธาตุรู้ จะศึกษาต้องมีผัสสะเป็นปัจจัย ในมูลสูตร มีฉันทะเป็นมูล มีมนสิการเป็นแดนเกิด และมีผัสสะเป็นสมุทัย

คำว่า กาย เป็นองค์ประชุมนอกหรือใน มีรูปและนาม ก็มีชีวะ  มีตัณหาในชีวะ พอมีสัมผัสก็เกิดการดำเนินตามคติ หรือคโต มันไม่นิ่ง ทีนี้แกนใจคุณเป็นแกนบวก ถ้าเป็นอรหันต์มีแกนบวกที่อเนญชาไม่หวั่นไหว เป็นแกนตั้ง เพื่อให้พลังงานขั้วลบหรือพลังงานจลน์วิ่งซึ่งแยกกันไม่ได้มันต้องอยู่ร่วมกัน ระหว่างสองพลังนี้  มันเคลื่อนไหวอยู่ ถ้าแกนหลักแข็งแรงจะวิ่งเร็วขนาดไหนก็ไม่ล้ม แต่ถ้าแกนไม่แข็งแรงวิ่งเร็วก็ล้ม เป็นลักษณะวิทยาศาสตร์ เถียงไม่ได้ จิตก็เช่นกันมีลักษณะสองแกนนี้

ในแกนตั้งคุณก็สะสมความแข็งแรง แต่ก่อนคุณไม่ได้สะสมแกนตั้งที่เป็นความสะอาด แต่คุณสะสมอาสวะอนุสัยก็มีความไม่สะอาดก็ผสมส่วนไปเรื่อย แต่ถ้าเรียนรู้แล้วล้างตัวไม่ดีไปเรื่อยๆ แกนตั้งคุณก็แข็งแรงเรื่อยๆ เวลากระทบสัมผัสจะมีตัวผีข้างนอกมา ปัญญาเรารู้ว่าผี ส่วนแกนตั้งก็รู้ว่าผีอย่างนี้เราสู้ได้มีพลังงานศักย์ที่ไม่เคลื่อนเป็นอเนญชาไม่หวั่นไหว องค์ประชุมพลังงานบวกและลบของคุณมีประสิทธิภาพ

อย่างเวทนา 108 ห รืออย่างสังกัปปะ 7 จะมีตักกะ วิตักกะ สังกัปปะเป็นตัววิ่ง แล้วมีตัวแกนตั้งคือ อัปปนา พยัปปนา เจตโสอภินิโรปนา แล้วเกิดวจีสังขาร  เมื่อมันสังขารสังเคราะห์กันเป็นกาย แกนตั้งและแกนวิ่งรวมตัวกันก็คือสังขาร ถ้ามีเหตุที่เป็นกิเลสมาชักนำร่วมสังขาร ถ้าฐานตักกะ วิตักกะ สังกัปปะ มันจะเริ่มดำริ จิตแตะปั๊ปเกิดอาการปรุงแล้วเราก็วิเคราะห์วิจัยว่ามีกิเลสกามหรือพยาบาทเข้าไปปรุงร่วมไหม? ถ้าพบเจอก็ปหานมัน มีทั้งตทังคปหานคือกดข่มไว้ชั่วคราวแล้วก็ต้องวิปัสสนาต่อ กำจัดกิเลสได้ก็จะมีวิตักกะ คือดำริอย่างวิเศษ ก็ฆ่ากิเลสได้  เป็นตักกะ ที่เป็นวิตักกะ เป็นสังกัปปะที่ไม่มีกิเลส แล้วผ่านด่าน อัปปนา พยัปปนา เจตโสอภินิโรปานา เป็นคุณสมบัติที่ควบแน่นตามลำดับคือ ควบแน่น แน่วแน่ ปักมั่น ให้แกนกลางแข็งแรงขึ้นเรื่อยๆ วิ่งเร็วอย่างไรกิเลสก็ไม่แทรก เป็นมือที่ 3 ไม่ได้ มีตัวแกนตั้งที่จะช่วยกรอง ออกไปทำงานปรุงแต่ง เมื่อทำลายได้ก็ไม่ต้องสะกัด แต่มันต้องช่วยกันทั้งสองอย่าง ถ้ากิเลสมันจะสังขารแล้วมันแรง ต้องใช้แกนตั้งช่วยเป็นพลังเจโต ส่วนแกนวิ่งเป็นปัญญามีพลังรู้ 

ถ้าพลังปัญญาก็ช่วยได้ พลังเจโตก็ช่วยได้ก็เป็น วจีสังขารที่บริสุทธิ์ คุณเป็นคนไทยก็เป็นภาษาไทย  เช่น อยากกิน เป็นภาษาไทย ภาษาฝรั่งก็อีกอย่างคนละภาษาแต่อาการเดียวกัน ตัวแกนตั้งก็จะช่วยต้านไว้ก่อนเป็นตัวกรองสุดท้ายก่อนปล่อยออกไป เป็นการกลั่นกรอง จัดการ สังขาร เพื่อเอากิเลสตัวซวยตัวผี อกุศล ตัวไม่ดีออกไปไม่ให้มีบทบาทในจิตเรา

ตัวดิฉันเองก็พบว่าตัวเองมี ตัว อรติ มันมีอาการ เหนื่อย  พ่อครูว่า อรติ ปฏิวีรตะ   คำว่า เว้นออก ออกจาก หรือหลุดพ้นนี่ไม่ใช่ว่าเอาออกไปไม่ให้เห็น หนีไปเลย เข้าป่าเข้าถ้ำไปเลยอย่างฤาษี หนีไปเลย  ภาษาบาลีท่านเรียกว่า โลกันต์ คือที่สุดแห่งโลก ท่านแปลเอาความว่า วิ่งไปหานรก คือโลกันต์ เป็นนรกลึกที่เป็นหลุมดำ หายไปไม่มีอะไรเหลือไม่มีใครรู้ อย่างนั้นพระพุทธเจ้าไม่เอา การละเว้น เว้นขาด หลีกเร้น อย่างสัลลีนะ คือมันไม่มีเพื่อนสอง ให้จิตเราเว้นขาดได้ ทั้งที่อยู่สัมผัสสัมพันธ์กันนี่แหละ คือจิตมันหมดการปรุงแต่ง นี่คือการหลีกเร้นในอาริยวินัย แต่ถ้าจะหลีกเร้นหนีไปป่า ไปพักผ่อนก็ใช้ได้ แต่ในวินัยอาริยะนั้นหมายถึงจิต

คุณใบฟ้า...ดิฉันได้ฟังทฤษฎีงาน 19ข้อ มีความรู้สึกว่าเป็นทฤษฎีบุญนิยม พวกเรานิสิต 120 กว่าชีวิตเรากำลังร่วมกันทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่มาก ที่จะสถาปนาองค์ความรู้ที่มีพ่อครูเป็นวิชชาธิบดี พวกเรามีแต่ละกลุ่มๆของนิสิตทั้ง 11 จะเอาแต่ละข้อมาดูว่าในกลุ่มเรามีองค์ความรู้ที่จะทำให้บริบูรณ์ขึ้น และก็จะรวมเป็นองค์รวมไปถึงสังคมได้

หลัก 19 ข้อ คือ ชีวิตกับการงาน

ดาวเพ็ญ...เห็นด้วยกับคุรุใบฟ้ามาก เพราะไปเรียนในมหาวิทยาลัย เรียนเรื่องทุน นั้นไม่มีความลึกซึ้งเท่าที่พ่อครูสอน อย่างข้อ 1_3 ที่พ่อครูบอก นี่เป็นทุนแท้ เป็นครั้งแรกที่ได้ยิน มีคนดี มีงานที่ดี มีความสามารถดี  และมีทุนแถมอีก ทุนเสริมอีก  พิจารณาแล้วว่าตนเองเป็นคนมีทุนน้อย จะได้ทำทุนให้เพิ่มเติมอย่างถูกทาง

ใจดิน...ดิฉันว่า คนดี เมื่อคนดีมาเจอกันแต่ขั้วต่างกัน พอกระทบกันก็เกิดปฏิกิริยา เช่นคนสองคนอุ้มแตงโมมา คนสองคนนี้ชอบกินแตงโม มองหน้ากันก็รู้ว่าแต่ละคนก็ชอบก็เลยไปกินซะอิ่มแปล้เลยแต่ถ้าคนสองคนไม่ชอบแตงโม ไปเจอแตงโม ก็รู้สึกไม่ชอบใจ อีกคนหนึ่งลงมือฟันหรือเตะแตงโม ก็ไม่เกิดประโยชน์ก็ทิ้งไป จะหาว่าแกนร่วมของสองสิ่งนี้คืออะไร? ดิฉันคิดว่าคือธรรมะ ถ้าคนมีธรรมะไม่เกิดจิตดูดหรือผลัก มาเจอแตงโมสองลูกก็เอามาแบ่งกินร่วมกัน แบ่งกันกินหลายคนก็เกิดประโยชน์ได้มากๆ เรามาเรียน วนบ.มันต้องเจอลักษณะเช่นนี้แน่นอนเลย คนต่างขั่วจะเรียนให้ไปรอดอย่างไร?

ตอบ...เราปฏิบัติธรรมพระพุทธเจ้าต้องมาล้างความชอบหรือชัง มาเจอคนหรืออะไรเราก็มาล้างชอบหรือชัง อย่างแตงโม มีประโยชน์อย่างไร ไม่เกี่ยวกับชอบหรือชัง ตัวที่เราจะทำลายก็คือตัวชอบหรือชังนี่แหละ ทั้งสองคนต้องล้าง เมื่อล้างหมดก็เกิดความรู้สึกกลางๆ ก็ทำตามประโยชน์แก่ผู้อื่น ดูว่ามันมีประโยชน์ไหม เมื่อไม่ยึดชอบหรือไม่ชอบ ก็แบ่งให้ ถ้ามีประโยชน์ ก็ต้องเอาแม้ไม่ชอบ คนชอบก็เป็นประโยชน์ก็เอาแต่ว่าล้างตัวชอบ  แต่ถ้าไม่มีประโยชน์เลยก็ต้องทำลายเดี๋ยวคนมาเอาไปเกิดโทษ สรุปแล้ว ทั้งสองคนต้องทำให้สูญ

ใจดิน ...คนทำงานถ้าความคิดคล้ายกัน ทำงานด้วยกันดี กับอีกคนหนึ่งทำงานด้วยกัน แต่ทิฏฐิต่างกันก็ผลักออกไป คนที่อยู่ร่วมกันก็ทำไปเรื่อยๆ แต่ไม่ครบไม่เต็ม ...ตอบ...ความไม่ชอบนี่มันแรง ต้องเอาออกไปก่อน  แต่ชอบหรือชังก็ต้องทำให้หมด แต่จัดการตัวชังก่อน เพราะเป็นตัวทำลาย แต่ตัวชอบยังเกิดการสร้างสรร สุดท้ายให้เป็นสูญทั้งคู่

สม.กล้าข้ามฝัน...เปิดใจว่าชอบที่พ่อครูจะสาธยายปรมัตถ์ไปตลอด แต่พอให้ครึ่งเดียวก็รู้สึกว่าอยากจะได้เต็ม แต่มาวันนี้ตั้งใจใหม่จะฟังพวกเราสรุป แล้วก็ดูจิตว่ามีความชอบหรือชังอย่างไร รู้ว่าคนนี้พูดถูกหรือผิดอย่างไรก็ดูจิตใจตนเองไป  เวลาฟังธรรมพ่อครู ตัวง่วงไม่มาให้สู้เลย เพราะมีกระจิตกระใจในการฟังธรรม เรามีกระจิตกระใจต้องทำตัวต้นกลกับต้นหนให้พอดีไม่เอนเอียงไปทางใดทางหนึ่ง

พระปรีดีย์..ถามว่าในส่วนของรูปนั้นพอรู้ แต่เรื่อง อรูปเป็นอย่างไร?    ซึ่งคือสิ่งที่ถูกรู้ แต่เป็นสิ่งที่ละเอียดเบาบางมาก ไม่มีภาษาจะเรียกแล้ว เป็นอรูปฌานใช้ตรวจสอบแล้วว่ามีอะไรเหลือเศษอีกไหม มี 3 ลักษณะ 1.สภาพว่าง 2.สภาพจิตที่รู้ว่าว่าง 3.สภาพที่ตรวจอีกว่าเหลือเศษอะไรอีกไหม? 4.ตัวตรวจว่าไม่รู้ไม่ได้  ต้องรู้หมด จนพ้นหมดไม่รู้ไม่มี ...ถ้าไม่รู้ตน ไม่รู้กลาง ก็จะไม่รู้ตัวปลายตัวอรูป ไม่มีตัวเทียบเคียงเลย ไม่ได้

เวลาบันทึก 09 มีนาคม 2563 ( 18:58:52 )

รายละเอียด

570716_พ่อครูที่ศีรษะอโศก เรื่อง คนมีคุณ บุญมีค้ำ กิจกรรมมีผลเจริญ

       นร.ที่นี่มีเท่าไหร่?....ทั้งหมดไม่ถึง 50 คน แต่ที่บ้านราชฯม.1 เข้ามาปาเข้าไป 30 กว่าตน ตอนนี้คนข้างนอกเร่ิมเข้าใจสัจธรรมที่พวกเราทำ เราอยู่กันอย่างพฤติกรรมเช่นนี้ เราออกไปชุมนุม 9 เดือนกว่าคนก็ต้องเห็น คนจรมาก็ตามวันแล้ววันเล่าเขาก็จะเห็นว่าพวกนี้ มีนิสัย มี “วิสัย”อย่างนี้ คำว่านิสัยคือกำลังฝึกหัดอยู่ในขั้นเปลี่ยนแปลงได้ แต่วิสัยนี่เป็นความแข็งแรงเป็นแบบนี้แล้ว แก้ยากหรือแก้ไม่ได้เลย ถ้านิสัยก็กำลังเปลี่ยนแปลง ก็อาศัยอันนี้ แต่ อาศัยนี้ ตัวเราอยู่อย่างนี้เลย พอดีขึ้นมานิดหนึ่งก็เป็นนิสัย พอเป็นความมั่นคงก็คือเป็น วิสัยเลย

พวกเราเองสร้างตัวเอง การสอนนิสิต มหาวิชชารามนาวาบุญนิยม วนบ. เกิดขึ้นปีนี้ คึกคักมาก เราเรียนกันคึกคัก เป็นการเร่ิมต้นที่น่าชื่นใจ ตั้งมาตั้งแต่ ม.วช​ สส.ว ว.บบบ ก็พอเป็นไป แต่ตอนนี้วนบ.ก็เข้าฝักหน่อย อาตมาก็เลยสอน 3 วิชาเลย คือ พุทธชีวศิลป์_สรรค่าสร้างคน_ความรัก 10 มิติ ซึ่งความรัก10 มิติจะสอนเฉพาะนิสิตปี 1

ส่วนสรรค่าสร้างคนคือเราเลือกเฟ้นฝึกฝนให้เกิดคุณค่าของชีวิตที่จะสร้างให้คนเป็นคนประเสริฐเจริญขึ้นแก่โลก ส่วนพุทธชีวศิลป์ คือการใช้ชีวิตที่มีพุทธ มีศิลปะแบบพุทธ สรุปแล้วก็เป็นการสร้างคน จนคนมีคุณ บุญมีค้ำ กิจกรรมมีผลเจริญ ซึ่งตอนนี้มันออกผลจนมายืนยันหลักนี้ได้

คนมีคุณ คือคนดีและเจริญขึ้น มีคุณค่า คุณประโยชน์ มีคุณภาพหรือคุณภาวะ มากขึ้นเจริญทรงไว้ในคนคือคุณธรรม เกิดคุณธรรมแล้วก็แสดงออกต่างๆ เราเป็นเรามีก็แสดงออกเป็นคุณลักษณะต่างๆสั่งสมเป็นคุณสมบัติ มากเข้าก็เป็นทรัพย์ของเราเลย เป็นกองทรัพย์เรียกว่า คุณนิธิ เมื่อสะสมเป็นกองเป็นคลังทรัพย์ จนมาก็แผ่รังสี แผ่ผลให้คนรับได้แม้เป็นนามธรรม มีคนรับได้ สัมผัสได้ทั้งเป็นรูปธรรม แม้เป็นนามธรรมก็สัมผัสได้ เป็นคุณราศี รวมแล้วที่เราทำนี่เป็นพุทธคุณ ธรรมคุณ สังฆคุณ ทรงไว้ซึ่งธรรมะแบบพุทธ เรียกว่าพุทธธรรม เป็นคุณวิเศษอันเลิศ เป็นอาริยธรรมอันประเสริฐจริงๆ อาตมาไม่เรียกว่าอารยธรรมหรืออริยธรรมอย่างโลกเขา

อารยธรรมก็เจริญแบบโลกีย์เป็นวัตถุวิสัย ภาววิสัย objective ส่วนพวกอริยธรรมก็เป็นพวกจิต เป็นจิตวิสัย เป็นอัตวิสัย Subjective

แต่ของเรานี่เป็นคุณวิเศษ เราศึกษา กามและอัตตา เร่ิมที่พระพุทธเจ้าสอนธัมมจักกัปปวัตสูตร ลดกามลดอัตตา จะเกิดคุณค่าเป็นประโยชน์ตน ท่านได้แท้จริง จนชำระอวิชชา ชำระกิเลสออกไปได้ จึงเรียกว่าบุญ แปลว่าเครื่องชำระ กรรมกิริยาใดๆไม่ได้ชำระกิเลสไม่เรียกว่าบุญ เช่นอยากได้สิ่งตอบแทนบ้าง อันนี้เป็นนัตถิทินนัง ทานที่ให้ไม่มีผล เป็นมิจฉาทิฏฐิ แต่พวกเราฝึกให้ทำโยนิโสมนสิการให้จัดการถึงแดนเกิดของจิต ให้เปลี่ยนแปลงได้ทำลาอกุศลจิตได้ก็เกิดผล เป็น บุญมีคำ้ บุญเป็นเครื่องมือในการชำระกิเลส เมื่อชำระกิเลสเกลี้ยงก็ไม่ต้องทำบุญไม่ต้องใช้บุญ เป็นคนสิ้นบุญสิ้นบาป (ปุญปาปปริกขีโณ) ไม่มีกิเลสให้ชะระบุญก็ไม่ต้องใช้ เป็นอรหันต์แล้ว

บุญคือเครื่องชำระกิเลส เป็นเครื่องที่ถ้าประกอบถูกต้องจะชำระกิเลสได้ เช่นรู้ปหาน 5 รู้วิปัสสนาวิธี จนทำได้เป็นสมุทเฉทปหาน จนทำเป็น ปฏิปัสสัทธิปหาน ทำทวนอีกจนเป็น นิสรณปหาน เป็นอัตโนมัติเลย มันทำของมันเอง เป็นตถตา สมบูรณ์แบบเลยไม่ต้องใช้พลังงานไปจัดการเลย

ที่เราทำมาเป็นสัจญาณ เป็นกิจญาณ ถึงขั้นเสร็จกิจ จบกิจเป็น กตญาณ เป็นปัญญาตัวรู้ มันสัมผัสกับเราก็จัดการอย่างอัตโนมัติเลย เป็นกิจกรรมมีผลเจริญ เป็นเรื่องนามธรรม ส่วนทางรูปธรรมเราก็เจริญด้วย ธรรมะพระพุทธเจ้าได้ประโยชน์ได้ผลทั้งสองอย่าง ทั้งวัตถุและใจพร้อมกันเลย ความรู้พุทธอยู่เหนือโลกแต่ไม่หนีโลก

โลกเขาปรุงแต่งอย่างนี้ไม่ดีเราก็ไม่ทำ  ถ้าดีเราก็ทำ ดีมากก็ทำมาก ย่ิงโลกขาดแคลนอันไหนเราก็ทำ เราไม่ได้เรียน แต เมื่อเจริญทางจิตวิญญาณ ก็จะเลือกเฟ้นงานที่มีประโยชน์มาก จึงมีผลทั้งมนุษย์มีผลเจริญ  พวกเราทำวัตถุ อย่างอาหารเป็นหนึ่งในโลก ข้าวเปลือกเป็นทรัพย์อย่างยิ่งเราก็รู้ เป็นคำตรัสของพระพุทธเจ้านะ คำว่าข้าวเป็นหนึ่งในโลก ทั้งที่อินเดียเขาเอาไปทำเป็นแป้งนะ แต่เดี๋ยวนี้คนกินข้าวกันมากแล้ว ญี่ปุ่นยังคีบใส่ปาก แต่ญี่ปุ่นพุ้ยใส่ปากเลย ส่วนเกาหลีก็คีบกิน

ข้าวเปลือกเป็นทรัพย์อย่างยิ่งเราก็เลยมีโครงการข้าวแสนตัน แต่ทุกปีนี้เรารวมกับเครือแหผลิตได้ปีละ สองพันตัน มันยังไกลจากแสนลิบเลย  เราก็ค่อยทำไป กี่ปีก็แล้วแต่ ชาวอโศกต้องประสานกันส่งเสริมปุ๋ยสะอาด ปุ๋ยอินทรีย์ เราก็จะก้าวหน้าทำปุ๋ย นี่ก็ได้ข่าวว่ามีชาวอินเดียนำจุลินทรีย์แบบใหม่มีคุณภาพดีมา มันเป็นวิทยาศาสตร์ในตัว เราจะเก่งBiology ก่อน ทางชีววิทยา เราทำเพื่อกินอยู่

คนนึกไม่ออกว่าอาตมาจะเอา 3 อาชีพมากู้ชาติิิอย่างไร? มาถึงวันนี้แล้วเราเกิดปุ๋ยน้ำปุ๋ยเม็ด เราต้องรักษาคุณภาพการผลิต ก็คงไม่ยากที่จะรักษา เพราะเราไม่เห็นแก่อามิส เราจึงทำคุณภาพได้ดี เราจะสร้างการเจริญหลายๆทาง ไม่ว่าวิทยาศาตร์ หนักเข้าอีกหน่อยทางวิศวกรรมก็ได้ แต่ฐานของเมืองไทยต้องเอา การกสิกรรมเป็นหลัก แต่สังคมต่างประเทศเขาก็ต้องทำเช่นนั้น เขาเป็นประเทศโซนหนาวแต่ของเราโซนร้อนทำกสิกรรมได้ดี จะได้เลี้ยงโลก เพราะเทคโนโลยี อุตสาหกรรมนั้นกินไม่ได้  เราได้เปรียบทางตะวันตก ต่อไปในอนาคตเราจึงต้องเป็นคนมีประโยชน์คุณค่ามากกว่าวัตถุ อนาคตเราจะเป็นต้นแบบ ที่มีการสร้างคนแบบนี้ เรามีหลักประกันไม่ทำลายโลก เพราะโทสะเป็นตัวทำเสียหายทำลายโลก และโลภะเป็นการเอามาแก่ตัว เราศึกษาโทสะ โลภะ แล้วล้างออก เมื่อโลกไม่เห็นแก่ตัวแก่ได้มาก เราก็สะพัดเกื้อกูล ยิ่งศึกษาแบบพระพุทธเจ้าก็จะกินใช้ไม่เปลือง กินน้อยใช้น้อยลง เพราะกิเลสกินเปลืองกินจุ กินสิ่งโง่ๆไม่น่ากินก็กิน อธิบายง่ายๆ มันกิน จอบ กินหิน กินดิน สารพัด กินธนบัติเก่งด้วย เปลืองผลาญทำลายมาก นี่คือสัจจะ เราลดกิเลสได้ก็ได้ความสูญเสีย แรงงาน ทุนรอน เวลา ก็ได้คืนมา ยิ่งระบบบุญนิยมไม่หวงแหนด้วย เราไม่มีดอกเบี้ย เรายืนกันได้ซื่อสัตย์สุจริตตามจริง เกิดการคล่องตัวไม่กักไม่หวง ไม่ขี้หวง ไม่เป็นตัวกูของกู

เราสามารถละกิเลสได้จริง จะมีคุณสมบัติของคนที่สูง บุญก็มีคำ้ กิจกรรมก็มีผลเจริญ ได้เวลา ทุนรอน แรงงานกลับมา เจริญจนเราเหลือกินเหลือใช้ จิตเราไม่เห็นแก่ได้เอาไปออกดอกผล เราทำได้มากก็เหลือเฟือ ก็เอาไปแจกจ่าย เป็นนักเศรษฐศาสตร์ที่เลิศยอด เป็นทฤษฎีเอกเลย

เขาถือว่าอดัม สมิท เป็นเจ้าแห่งเศรษฐศาสตร์ทุนนิยม มีหลัก Maximize profit ได้เปรียบเท่าไหร่เขาว่าเจริญ แต่ของเราบุญนิยมนี่ Minimize profit ยิ่งเอามาน้อยเท่าไหร่ ขาดทุนของเราคือกำไรของเรา Our loss is our gain. ชัดเจน ถ้าคนไม่รู้ไม่ชัดพูดอันนี้ไม่ได้ อันนี้คือGain เป็นรายได้เป็นกำไรของเราคือการขาดทุน การได้ให้แก่คนอื่นนี่แหละ เมืองไทยดีอย่างนี้มีคนระดับโพธิสัตว์ อาตมาก็เลยค่อยยั่งชั่ว

ปุ๋ยก็ตามกสิกรรม นั้นไม่สงสัย แต่ขยะนี่จะกู้ชาติได้อย่างไร? อันนี้ยังสงสัยกัน...ขยะนี่จะเป็นตัวทำลายมนุษย์ ขยะอาตมาเขียนในหนังสือแสงสูญ ว่ามีขยะที่เป็นทั้งวัตถุและพฤติกรรม มาจากขยะที่จิต ที่หมักหมมเน่าใน เป็นจุลินทรีย์ทางจิต มันก็ยิ่งแย่ใหญ่ เราต้องรู้ทั้งขยะวัตถุ ขยะพฤติกรรม กาย วาจา เป็นวิญญัติ เป็นองค์รวมของการเคลื่อนไหว มีผลต่อมนุษยชาติ เราศึกษาให้เปลี่ยนให้เป็นคุณ อย่าเป็นโทษ

จิตใจที่เป็นขยะเป็นกิเลสพวกเราก็ฟังขึ้น ว่าขยะทางจิตนี่ทำลายแน่นอน จากจิตมาเป็นวจี เป็น กายกรรม ก็เป็นขยะที่เกิดจากอกุศลจิตเป็นตัวประธาน และเพราะจิตวิญญาณเป็นตัวประธาน มันรู้ ตั้งแต่ต้นทางถ้าทำให้ไม่เกิดขยะตั้งแต่จิต แล้วออกมาเป็นวจีและกัมมันตะ ก็จะไม่กอบกู้โลกได้อย่างไร เพราะไม่ทำให้เกิดขยะ

ตั้งแต่ขยะวัตถุนอก ที่ทำให้เกิดพิษเกิดโรค ไม่ว่าขยะแห้งหรือเปียกก็ตาม ถ้ามีน้ำประชุมด้วยก็เกิดพิษภัยได้เร็ว แต่ขยะแห้งๆก็รก กินที่ เป็นเชื้อเพลิงได้ เป็นพิษภัยได้ โลกจะมีขยะเพ่ิมไม่ว่าขยะวัตถุหรือขยะนามธรรม ไม่ง่าย อาตมาพูดไว้นี่ ตัวขยะจะเป็นพิษภัยต่อมนุษยชาติ

เรามาเรียนรู้ลดขยะทางนามธรรม และขยะรูปธรรม เราจะต้องรู้ทั้งวัตถุ ต้องรู้จักเก็บงำรักษาประหยัดมัธยัสต์ เราจะมีภูมิปัญญารู้ ค่อยฝึกนิสัย แม้รู้แต่ไม่ฝึกก็ไม่ได้ผล ถ้าเรามีกระจิตกระใจจะทำก็จะช่วยกันกำจัดขยะ ลดขยะทั้ง พฤติกรรม และในใจ นี่ก็คือจะกู้ชาติได้แน่นอน เรารู้ก่อนเขาเราทำก่อน บ้านเมืองสังคมหมู่บ้านเราจะเกิดก่อน เป็นหมู่บ้านปลอดพิษภัย 

3 อาชีพกู้ชาติเป็นงานหลัก ที่รวมทั้งวัตถุและจิตวิญญาณ ที่จะดูแลขยะทั้งแห้งและเปียก ทั้งวัตถุและจิตวิญญาณที่จะสามารถกำจัดสิ่งเสียหายเป็นพิษภัยได้ เราจะเข้าใจ นี่คือความรู้ที่ทำให้มนุษย์เจริญ อยู่ร่วมกันอย่างไม่มีสิ่งเลวร้าย นี่คือ 3 อาชีพกู้ชาติ

เรื่องกสิกรรมเราก็ทำกัน ต่อไปแต่ละหมู่บ้านอโศก ไม่ต้องพึ่งพาอาหารธัญพืชจากภายนอก ผลิตเองในหมู่บ้านได้ เหลือเผื่อแผ่ไปให้แก่ภายนอกด้วย จะต้องอย่างนั้น ส่วนจะเป็นแทงก้อนเป็นวิศวะก็ค่อยขยาย เราทำเรื่องอาหารเป็นปัจจัย 4 ก่อน แล้วค่อยไปสู่อย่างอื่น เครื่องนุ่งห่ม ยารักษาโรค ซึ่งเครื่องนุ่งห่มในโลกมันเฟ้อแล้ว แม้แต่บ้านช่องเรือนชานเมื่อเป็นสาธารณโภคีก็อยู่ง่ายไปง่ายมาง่ายอยู่ง่าย ภัยไม่มี แม้แต่ข้างนอกขึ้นรถไฟยังไม่ปลอดภัยเลย อย่างคดีน้องแก้ม อายุ 13 ก็ถูกข่มขืนชำเราบนที่นอนในรถไฟ ก็เลยเกิดความรู้ว่าแม้แต่บนรถไฟก็มีการทำร้าย คนไม่กล้าเปิดเผยก็มี ขนาดในรถไฟที่ส่วนสัดยังไม่ปลอดภัยเลย แล้วที่อื่นก็จะมีมาก ถ้าจิตวิญญาณคนไม่มีความร้ายก็ไม่ทำ จิตวิญญาณเป็นประธานของส่ิงทั้งปวง

พระพุทธเจ้าไม่ได้ศึกษาอะไรนอกจากมนุษย์และสังคม ศึกษาตัวหลักคือจัดการสิ่งเป็นโทษภัยในมนุษย์ ก็เกิดจากตัวประธานใหญ่ คือมโนบุพพัง คมาธัมมา พระพุทธเจ้าจึงแก้ปัญหาโลกได้ ชาวอโศกจะเป็นกลุ่มที่แก้ปัญหาโลกสำเร็จก่อนใคร พวกเราก็ทุกข์น้อยลง มีคนมีคุณ บุญมีค้ำ กิจกรรมมีผลเจริญ คนมีคุณต้องพัฒนาถึงอรหันต์ แล้วก็มีความรู้สามารถ เป็นอรหันต์หมดตัวตน ถ้าเจริญเท่าไหร่ก็เป็นคุณต่อโลก ตัวเองจบแล้วแค่นี้ก็พอ เกิดมาอีกเท่าไหร่ก็ทำเพื่อคนอื่นจึงเรียกว่าหมดประโยชน์ตน มีแต่ประโยชน์่ท่านอย่างเดียวจากอรหันต์ไปถึงโพธิสัตว์ไปถึงพระพุทธเจ้า เป็นโลกุตระเป็นโลกวิทู เป็นโลกานุกัมปา

พวกเราจะเข้าใจแล้ว ว่าอรหันต์กิเลสตายสูญ แต่อรหันต์ตายแล้วไม่สูญได้ เกิดมาเมื่อไหร่ก็มีแต่ประโยชน์มีคุณต่อโลก คนได้หลักประกันเช่นนี้จึงไม่เป็นขยะสังคม แต่เป็นตัวรังสรรต่อสังคาได้อย่างแท้จริง พวกเรามาศึกษาศาสตร์เช่นนี้ หรือศาสน์เช่นนี้จะเป็นที่พึ่งของโลก พูดแล้วดูเหมือนใหญ่ เราทำได้น้อยก็ช่วยคนได้เท่านี้เราก็ฝึกไปเพ่ิมขึ้นๆ เมื่อหลักประกันมีคือไม่เอามาให้แก่ตัวแล้ว ก็จะทำแต่เพื่อผู้อื่น ตนเองใช้อาศัยแค่นี้มันจะมีตัวพอ ไม่ต้องสะสม มากกว่านี้เฟ้อแล้ว นี่คือเศรษฐศาสตร์บทสำคัญที่พระพุทธเจ้าค้นพบไม่ใช่ทุนนิยมหรือ Capitalism  แต่เป็นบุญนิยม ไม่มีภาษาอังกฤษ อาตมาใช้ว่าBoonnism เป็นของพระพุทธเจ้าตามทฤษฎีพระพุทธเจ้า ชาวอโศกเรายังมีน้อย เก่งก็ยังไม่เก่ง สมรรถนะไม่สูง ก็จะไปตามสัจธรรม ให้ราบลุ่มเหมือนฝั่งทะเล จะไปได้ดีเป็นประโยชน์ตน ท่านได้อย่างสมบูรณ์แบบ

มนุษย์เช่นนี้ ที่เราทำให้เป็นแบบพระพุทธเจ้า จะเป็นคนคำ้จุนโลกมี พหุชนหิตายะ(เพื่อหมู่ชนเป็นอันมาก) พหุชนสุขายะ(เพื่อความสุขของหมู่ชนเป็นอันมาก) โลกานุกัมปายะ(รับใช้โลก ช่วยโลก) คำสามคำนี้พระพุทธเจ้าตรัสกับพระอรหันต์ 60 องค์แรก ว่าให้ไปทำเพื่อหมู่ชนเป็นอันมาก ให้มีสุขสงบ วูปสโมสุข ไม่ใช่สุขโลกียะ เป็นสุขประเสริญ วิเศษ มันสุขเพราะไม่ต้องบำเรออะไร จึงไม่ผลาญไม่เปลืองอะไร สุขอย่างไม่สูญเสียแต่โลกนั้นสุขอย่างสปาร์ค บำเรอ สูญเสียพลังงาน แต่อรหันต์ไม่สูญเสียพลังงานเพราะไม่สปาร์ค มันสงบ พลังงานเขาสร้างเท่าไหร่ถ้าไม่สูญเสียไปกับราคะโทสะ ก็จะเหลือพลังงานมาสร้าง ตามลำดับ โสดาฯก็ประหยัดระดับหนึ่งมาเป็นสกิทาฯก็ได้เพ่ิม จนอรหันต์ก็ได้กลับมาทั้งหมด เอาไปทำประโยชน์ได้สูงสุด

โลกียะนั้นเอาพลังงานไปสร้างไปสปาร์คเสียไปเท่าไหร่มากมาย อย่างฟุตบอลโลกก็สปาร์คแคลอรี่ไปไม่รู้กี่ยูนิต นับไม่ถ้วนสูญเสียเปล่าในราคะโทสะ ละลายหายไป ไม่มีอะไรเหลือ แล้วยังสั่งสมเป็นอุปาทานอีก ปีนี้ไม่ได้ปีหน้าต้องให้ได้ ให้มากกว่าเดิมอีก บราซิลเขาประท้วงว่าเอาเงินให้การฟุตบอลหมด แต่ประชาชนยากจนไม่มีกิน

เช่นเดียวกับคนที่อยากเท่ ต้องรักษาท่าที มีรถเบนซ์ขี่นอกบ้าน แต่กลับบ้านกินข้าวกับก้างปลาทู อย่างประเทศที่เอาเงินมาถมจะต้องยิ่งใหญ่เป็นแชมป์แต่คนจะอดตาย นี่คือเข้าใจอสาระว่าเป็นสาระ เข้าใจสาระว่าเป็นอสาระ อย่างเมืองไทยไม่ต้องไปอยากจัดโอลิมปิก ไม่ต้องไปยึดว่าจัดได้เท่ฉิบหายเลย ไม่ต้องไปเสียผลาญทิ้งไปกับเรื่องไร้สาระ

ตอนนี้เรามี กิจกรรมมีผลเจริญนี่มันกำลังออกผลให้เห็นได้ เช่นเราสร้างสวนผลไม้ อย่างสวน 200 ปีมีทุเรียนออก ไม่ต้องใส่ปุ๋ยให้มันเลยไม่ต้องรดน้ำด้วย ถึงเวลาเก็บกินอย่างเดียว ต้นไม้มันช่วยตัวเองได้ มันอายุหลายร้อยปีได้ มันผลิตเองให้เรากิน นี่กิจกรรมมีผลเจริญ แม้แต่ทำโรงงานหากไม่ลงตัวก็ยังสูญเสียแต่ถ้าลงตัวเข้าฝัก ความสูญเสียก็น้อย เรียกว่าลงตัวกิจกรรมมีผลเจริญก็ไม่ต้องสูญเสีญในการซ่อมแซม ฉันเดียวกับต้นไม้ปลูกแล้วได้ผลดีมันก็ช่วยตัวเอง แถมมีเห็ดมีอย่างอื่นที่เกิดผลอีก ฤดูกาลหน่อไม้ถึงฤดูก็ออกให้กิน มันโตไวด้วยนะหน่อไม้

เมื่อกิจกรรมมีผลเจริญก็เบา แล้วช่วยเราได้อีก ถ้าลงตัวสมดุล จะมีผลแก่เราอย่างมาก การเปลืองผลาญน้อย มีประสิทธิภาพเร็วดีในการผลิตอีกด้วย พวกเราศึกษาแล้วจะเจริญ แต่อันหนึ่งที่เราอยากให้สำเหนี่ยก คือ ขี้เกียจ ดูดาย ไม่มีน้ำใจ เป็นลักษณะอันหนึ่งของความไม่เจริญ​

ขี้เกียจคือไม่อยากทำงาน ไม่อยากออกแรงทั้งที่ทำได้ทำได้ด้วยดีด้วยซ้ำ นี่คือตัวเลว เราก็ศึกษาว่าตัวขี้เกียจนี่มันไม่พาเจริญ แต่ถ้าเราทำก็เกิดประโยชน์คุณค่า ก็เกิดปัญญารู้ว่าขี้เกียจไปทำไมไม่ดีก็จะขยันทำไป แล้วก็จะมีเชิงไม่ดูดาย อันนี้ช่วยจับ ช่วยเก็บ ไม่ดูดาย การสร้างสรรก็เกิดขึ้น ความเจริญก็เกิดขึ้น นอกจากไม่ดูดายก็ยังมีน้ำใจด้วย แล้วแถมขวนขวายหาเรื่องช่วย May I help you? มีน้ำใจ แม้ไม่บอกวานก็เข้าไปช่วย ด้วยไม่ต้องการสิ่งแลกเปลี่ยนไม่เอาบุญคุณด้วย เป็นเรื่องจิตวิญญาณ จะขี้เกียจ ดูดายก็เป็นเรื่องจิตวิญญาณ ถ้าคนมีปัญญารู้ไม่ต้องขี้เกียจ ไม่ดูดาย ขวนขวายมีน้ำใจก็ยิ่งประเสริฐ  เราต้องมีปฏิภาณรู้ว่าไปช่วยเขาเราได้กุศลแต่เขากลับเลวลง ขี้เกียจเพ่ิม กิเลสเพ่ิม ทำให้เกิดการสูญเสียทำลาย เราก็ต้องรู้จักวิธีทำให้เขาขวนขวาย ล้างกิเลสไม่ดูดาย มีน้ำใจขึ้นมาเพื่อพัฒนาคนเราก็จะเข้าใจ

เป็นสิ่งพัฒนามนุษยชาติ สังคม ทิฏฐิพระพุทธเจ้าถ้าปฏิบัติถูกทุกอย่างจะเจริญดีเร็วสูงปริมาณมากได้จริง ตอนนี้ต้นทุนชาวอโศกยังมีน้อยเราก็พัฒนาจิตวิญญาณให้สูงขึ้นก็ไม่ง่ายนัก อัตราก้าวหน้าไม่มากนัก จนกว่าจะเป็นปฏิภาคทวี หลักบวกมาเป็นตัวคูณ แล้วเป็นระดับยกกำลัง ไปตามจริง อัตราก้าวหน้าจะค่อยเพ่ิมขึ้นต้องพยายามดูให้ดีว่าถึงรอบไหน อย่างไร มันบวกทีละเท่าไหร่ หรือเป็นเชิงคูณ หรือยกกำลังก็จะรู้

นี่คือหลักสูตรพระพุทธเจ้าที่ไม่ท้ิงโลก มีโลกวิทู รู้เบื้องต้น ท่ามกลาง บั้นปลาย พัฒนาตัวเองตรวจสอบตัวเอง ไม่ให้ผิด ถ้าผิดก็จะไม่เร็วไม่คล่อง ถ้าผิดก็จะสับสน เรามีความรู้ทฤษฎี กำลังเข้ามาร่วมทำงานแล้วประสานสัมพันธ์กับข้างนอก ซึ่งเขาเริ่มเข้าใจไว้ใจยอมรับมากขึ้น ความไว้ใจอย่างแรกคือ ความซื่อสัตย์

คนเราถ้าซื่อสัตย์แม้จะไม่เก่งไม่มีประสิทธิภาพเขาก็ยอมรับ แต่บางคนก็หลงความเก่งแม้ไม่ซื่อสัตย์แต่อาตมาว่าซื่อสัตย์แม้ไม่เก่งดีกว่า ซื่อสัตย์เป็นหลักประกัน นี่คือหลักการที่เราจะพัฒนามนุษย์ สรรค่าสร้างคน เราก็จะได้คนที่สัมมาทิฏฐิ มีองค์ประกอบคุณค่าแท้ อาตมาก็ขอย้ำซ้ำว่าวิชาการพระพุทธเจ้าค้นมาจากมนุษย์กับสังคม ซึ่งสังคมนั้นกว้างไปถึงระดับจักรวาล ยุคนี้กิเลสมันหนาก็ทะลวงไม่ทะลุ ไม่เหมือนบางยุคที่คนกิเลสน้อยก็ทะลวงไปได้ง่ายได้กว้าง แต่ยุคนี้จะได้กลุ่มน้อย ไปก็ยาก จะช้าก็ช้า เราก็พากเพียร มันก็เพ่ิมมันก็ไปได้มีเพ่ิมอยู่ ส่วนคุณวิเศษในยุคนี้ ยิ่งใหญ่กว่ายุคโบราณเพราะซับซ้อนมากกว่ากัน ยุคซับซ้อนมากกว่าจะเปลี่ยนแปลงกลไกให้ดีงามก็ยากกว่า แก้ค่ายกลโลกีย์ให้ดีขึ้นน้ันยากกว่า มันมากด้วยแน่นด้วยก็เลยช้า อย่างอาตมารู้ก็เลยบอกพวกคุณ อย่าไปเทียบกับโลกีย์ที่เจริญเร็วลงนรก ไม่ต้องไปริสยาเขาเราก็ทำไปของเรา เราสงสารเขาด้วยว่าเขาไม่รู้ว่าเติมน้ำหนักความชั่วและชั่วเร็วด้วยเป็นปฏิภาคทวีไปเท่าไหร่ก็ยิ่งซวยหนัก  เขาก็สังขารจัดการ create เขานึกว่าสร้างสรร แต่แท้จริงสร้างนรก อย่างฟุตบอลเตะเข้าโลกทีหนึ่งสปาร์คทั้งคนเตะคนดูเท่าไหร่ มีคนตายแล้วด้วย แต่ก่อนไม่ได้ดีใจแรงเท่านี้แต่เดี๋ยวนี้ดีใจแรงมากเสียหายมากหนัก เขาไม่รู้เลยว่าเขาทำบาป เขามันฉิบหายยิ่งใหญ่ฉิบหายแล้วมันได้อะไร เกิดการสร้างสรรอะไร เตะบอลเข้าโกล มีการโกงตุกติกแทคติกเท่าไหร่ หรือแม้แต่ไม่โกงก็ตาม แต่แชมป์ฟุตบอลทำไม้จิ้มฟันทำนาได้ไม่เก่งเท่าเรา แล้วมันได้ประโยชน์อะไร ไร้สาระ มันได้แต่บำเรออารมณ์ สุขเท็จสุขโลกีย์ พระพุทธเจ้าใช้คำว่าเท็จ อัลลิกะ ไม่ได้อะไรสูญเปล่าเป็นกามสุขขัลลิกะ

ถ้ามันลำบากเป็นกิลมถะ แต่มันยังมีส่ิงสร้างสรร อย่างขันธ์ของเรา พราหเว ปัญจ ขันธา คือขันธ์ 5 นี้หนักเป็นภาระแต่มันยังมีอยู่ก็ต้องใช้ ให้ไม่ก่อภัยก่อกิเลส ก่อประโยชน์แม้จะเป็นภาระ ดูแลไม่ให้มีเชื้อโรค ไม่ให้เสียสมดุล ก็เป็นภาระ แต่มันก็มีประโยชน์ ถ้ารูปไม่มีกิเลส เวทนา สัญญา สังขาร ก็ไม่มีกิเลส ก็สร้างสรร มีกรรมกิริยาการกระทำเป็นประโยชน์ช่วยกัน เช็ดปัดกวาดถู ป้อนข้าวป้อนน้ำดูแล เป็นประโยชน์ทั้งนั้นมีของร่วมกินร่วมใช้เกิดจากขันธ์ 5 ที่เราไม่มีกิเลสหวงแหนหรือทำลาย สุดยอดแล้วพระพุทธเจ้าศึกษามนุษย์กับสังคมให้อยู่ร่วมกันอย่างเป็นสุข

พวกเราศึกษาไป บรรลุธรรมไปก็จะเข้าใจอย่างที่อาตมาเข้าใจ จะรู้ว่ามนุษย์อาริยะดีที่สุด พวกเราจึงมีการศึกษาที่ล้างกิเลสเป็นหลัก แม้การศึกษาทางโลกเราก็ไม่ทิ้่งเราเอาด้วย เรามี ศีลเด่น เป็นงาน ชาญวิชา เรามีศีลเด่นเป็นจิตวิญญาณเป็นหลักเพื่อกำกับการงาน เพื่อกำกับความรู้เป็นวิชา ทำให้สมดุลพอเหมาะไม่เป็นโทษ การศึกษาที่ครบกระบวนการ ทำได้ทำจริงทำเป็น กับแม้หลักวิชาการโลกเราก็ไม่ทิ้ง อะไรเกินเราก็ทิ้งไปก่อน อะไรเราเอื้อมไปทำได้เราก็ทำ เทคโยโลยีมีทั้งประโยชน์และโทษภัย

ธรรมชาติที่น้อยกว่านี้ ถ้าคนมีปัญญาไม่หลงติดยึดสิ่งปรุงแต่ง คุณสร้างมาก็ไม่มีคนรับ อย่างเขาทำยาบ้ามา คนรู้แล้วก็ไม่เอา หรืออย่างบุหรี่พวกเราก็ไม่สูบ หรือฟุตบอล มันจะเป็นนัดพิเศษอย่างไร คนรู้แล้วว่าไร้สาระ มันจะเอาอารมณ์ไปบำเรอกันเท่านั้น เขาจะปรุงแต่งมาก็เฉย โลกจะมีเท่าไหรเราก็ Let it be ก็ช่างมันประไร มันจะมีก็มีไป คนเข้าใจก็รู้แล้วเขาจะมีก็แล้วไป พูดกับเขาไม่รู้เรื่องก็ต้องปล่อยเขาไป เขานิยมกันทั้งโลก เราก็รู้เท่าทัน ว่าเอ็งปรุงไปเถอะหนักหนาไร้สาระไรก็ปล่อยเขา หรือจะปรุงแต่งกามคุณอย่างไร หรือสมบัติพัสถานเพชรนิลจินดาก็ตาม ถ้าชีวิตของคุณจากนี้ไม่ได้เพชรสักเม็ดเลยคุณจะเป็นคนดีมีคุณค่าต่อสังคมได้ไหมก็ได้ แต่คนติดยึดนี่ไม่ได้นะเขาไม่มีเพชรไม่ได้ ตายไปก็เอาไปไม่ได้ ยึดได้ตอนเป็นๆ มันไม่เป็นของตัวเลย ส่วนอารมณ์นั้นไม่พรากเอาติดอัตภาพไปอีก เอานรกติดตัวไปเท่าไหร่ นี่คือวิชชาจริงๆ วัตถุไปกับอัตภาพได้ แต่อารมณ์นี่สุขทุกข์เอาติดอัตภาพไปทำไม?

นรกมันนานแล้วเป็นจริง ส่วนสวรรค์นั้นแวบเดียวแล้วไม่นาน จริงๆแล้วนรกสวรรค์หรือทุกข์สุขก็ไม่มีจริง แต่ทุกข์นั้นเกิดจากยึดตกผลึกเป็นอุปาทานเป็นอาสวะอนุสัยอยู่อย่างนั้น การสุขนั้นจะสุขอย่างถึงclimax ในสัญญานั้นยากนะ ไม่มีเหตุปรุงแต่งดินน้ำไฟลมปั้นในมโนมยอัตตา ตายไปก็สุขอย่างนี้ได้ แต่ตายไปนี่ไม่รู้ตัว มันจะมีความย่ิงฮึด ไม่รู้ว่าตนไม่มีทวาร 5 แล้วก็ดิ้นแรงอยากได้อย่างที่ตากระทบรูปแต่ก็ไม่มีตา อวิชชานั้นซ้อนว่าเราไม่ตาย แต่อยากได้อย่างที่เคยสัมผัสเสียดสี ได้กลิ่นได้ยิน ตายไปแล้วไม่มีแต่คุณไม่รู้จะเอาให้ได้ก็เป็นนรกลึก ยิ่งใหญ่ย่ิงลึก จัด โดยที่ไม่มีแต่ก็ปั้นเอง ไม่มีก็ปั้นเอาเองให้มี เหมือนผีไม่มีจริง แต่บางคนก็ปั้นจนเหมือนมีจริง อาตมาเคยรักษาเด็กหญิงอุปาทานว่ามีผัวเป็นพระพรหม ถึงขั้นมีตัวตนสัมผัสกันสมสู่กันได้เลย ตอนนั้นอาตมารักษาเขาหายได้เหมือนกันนะ