รายละเอียด

590921_พุทธศาสนาตามภูมิ ผ่าฝีร้ายในพุทธศาสนาด้วยมีดแห่งบุญ

พ่อครูว่า…อาตมาว่าตอนนี้ถึงยุคกาลที่จะมีผู้หยิบเรื่องศาสนามาอธิกรณ์อย่างเช่นคุณไพบูลย์อย่างที่อ่านไป ก็ทำให้เกิดสำนึก ให้แก้ไขปรับปรุงก็ดูรู้สึกดีขึ้น แต่ก่อนไม่มี ถึงขั้นพูดกันว่าชั่วช่างชีดีช่างสงฆ์ เขาก็ปล่อยไปเขาจะเป็นยังไงก็ ทุกอย่างในสังคมไม่มีใครเอาภาระ แต่เดี๋ยวนี้ก็รู้สึกว่าเข้าท่า แม้ที่สุดที่มีกระแสออกมาว่า

การร่างรัฐธรรมนูญ ก็มีผู้ให้ข้อสังเกต ว่าไปร่างรัฐธรรมนูญที่เอื้อต่อศาสนาได้ยังไง แล้วมันก็ยังไง ถ้าจะร่างรัฐธรรมนูญเอื้อต่อศาสนาอาตมาก็ว่าวิเศษสิ เป็นความคิดที่วิเศษเลย

อาตมาว่า ในสังคมที่บริหารปกครอง ไม่ได้พยายามเน้นเรื่องคุณธรรมเรื่องของศาสนาเลย กลับไปเน้นแต่เรื่องเศรษฐกิจ เรื่องกินเรื่องอยู่เท่านั้น มีแต่เรื่องโลกๆกินอยู่แย่งชิง เรื่องคุณธรรมด้านศาสนาเรื่องธรรมะไม่กระเตื้องอะไรเลย แม้จะมีกรมการศาสนา มีกระทรวงวัฒนธรรม มีองค์กรศาสนา อาตมาก็ไม่เห็นว่ามีบทบาทอย่างเหมาะควรกับสังคมเลย ซึ่งต่างจากศาสนาอิสลามเขา เขาพยายามเอาจริงเอาจังอย่างเป็นเรื่องเป็นราว ศาสนาเขาจึงอยู่ได้อย่างเป็นปึกแผ่น เข้มข้นดี มีประชากรมีศาสนิกที่อยู่ในกฎเกณฑ์อยู่ในธรรมของศาสนาจึงได้ไปรอด สังคมไปรอด แต่ศาสนาพุทธของประเทศไทย อาตมาว่าน้อยไปมาก ในการที่จะให้ความสำคัญ ที่จะพยายามเอาใจใส่มีกิจกรรมมีกิจการ สัมพันธ์สัมผัสอะไร เอาตาดูหูแลของผู้ที่มีการบริหารปกครอง มันน่าจะมีอะไรขึ้นมากกว่านี้

อาตมาพูดไปนี้เขาจะหาว่า พวกศาสนาอิซึ่ม พวกธรรมะอิซึ่ม ถ้าจะว่าอย่างงั้นอาตมาก็ยินดีรับเลย เพราะเห็นว่าอย่าว่าแต่ประเทศไทยเลย ประเทศอื่นๆด้วย อาตมาว่าบกพร่องทางคุณธรรม โดยค่าเฉลี่ยทั่วโลก เสื่อมในทางคุณธรรม โดยเฉพาะในศาสนาพุทธของประเทศไทย อาตมาว่าเสื่อมไปเสื่อมไป จนทุกวันนี้อาตมาเห็นแล้วสลดใจจริงๆว่าไม่เหลือเชื้อของความเป็นศาสนาเลย นอกจากไม่เหลือแล้วศาสนา จึงถูกแปรรูปเปลี่ยนโฉมไม่เป็นศาสนาแล้ว กลับเป็นของเครื่องมอมเมา

มอมเมาจนเป็นจารีตประเพณี ซึ่งก็คือเดรัจฉานวิชาไสยศาสตร์ เป็นเทวนิยม ซึ่งเต็มเรื่องนอกรีตนอกศาสนาพุทธไปเลย เป็นประเด็นหลักที่พระพุทธเจ้ามาเว้นขาด มาตั้งศีลมาเพื่อกำจัดออกไป แต่เดี๋ยวนี้หนักทางไสยศาสตร์เดรัจฉานวิชา หนักกว่าเจ้าของเดรัจฉานวิชาเจ้าของไสยศาสตร์เดิมซะอีก พวกนี้ทำหนักกว่าเจ้าของอีก ชาวพุทธมาพัฒนาการกลายเป็นหนักกว่า

พูดไปแล้วอาจเหมือนใส่ความหาเรื่องแต่เป็นจริง ในสังคมก็โฆษณาให้อีกไปส่งเสริมสิ่งที่นอกรีตนอกศาสนาพุทธ ขายเครื่องรางของขลัง ขายพระเครื่องอะไรที่เป็นไสยศาสตร์ เป็นเดรัจฉานวิชา ส่งเสริมเต็มรูป แม้แต่โทรทัศน์ก็เปิดให้เต็มที่ ไม่ค่อยเอาตาดูหูแลกันเลยโดยเฉพาะผู้ที่ดูแลศาสนากระแสหลัก คือเถรสมาคม ปล่อยปละละเลยไม่ทำหน้าที่ ดีไม่ดีก็ร่วมมือร่วมไม้เข้าไปอีก

ถ้าเป็นคนอย่างโลกๆเขาคงบอกว่าอกกลัดหนองชีช้ำกะหล่ำปลีดองที่เห็นสภาพพวกนี้ พูดแล้วเหมือนเป็นคนมองโลกในแง่ร้ายต่างๆนาๆ อาตมาว่านี่พูดน้อยไปด้วยซ้ำไป คิดว่าคงไม่มีใครออกมาพูดมากเหมือนอาตมาหลอก

อ่านต่อ ดาวโหลดเอกสารที่...http://www.boonniyom.net/?p=86922

ดาวโหลดเสียงที่...https://drive.google.com/open?id=0BwwToHwm35EfTkNDLXZPU2lZejg

หรือที่นี่.... http://www.filefactory.com/file/24qo4plj1u2d/160921

ดาวโหลดวิดีโอได้ที่ https://www.youtube.com/watch?v=tSXx9JcKG9c&feature=youtu.be

เวลาบันทึก 13 มีนาคม 2563 ( 14:12:51 )

รายละเอียด

590921_พุทธศาสนาตามภูมิ ผ่าฝีร้ายในพุทธศาสนาด้วยมีดแห่งบุญ

พ่อครูว่า...ที่บ้านราชเมืองเรือ วันนี้วันพุธที่ 21 กันยายน 2559 แรม 5 ค่ำเดือน 10 ปีวอก เราก็มาเจรจากันต่อ พระพุทธเจ้าบอกว่าจะพูดอะไรก็ให้เป็นไปในนัยยะของความมักน้อย สันโดษ สงบ ไปสู่ความสงบระงับ ไม่ต้องไปหลงสวรรค์ปรุงแต่งสวรรค์สร้างสวรรค์ เขาจะแปลว่าไม่คลุกคลีหมู่คณะ แต่อาตมาแปลว่าอย่าไปสร้างสวรรค์ แล้วก็ปรารภความเพียรเสมอ แล้วก็พูดกันให้มีศีล สมาธิ ปัญญา วิมุติ วิมุติญาณทัสสนะ พระพุทธเจ้าบอกว่าจะพูดกันก็ให้เป็นไปเช่นนี้ เรียกว่ากถาวัตถุ

อาตมาเห็นว่ามีชีวิตอยู่ทุกวันนี้ ก็มีชีวิตพูดเป็นไปเพื่อ 10 ข้อนี้ แต่ก่อนนี้มันไม่ใช่ มันไม่ได้พูด 10 ข้อนี้เลย มันพูดไปทางโลกีย์ ออกนอกโลกนอกเรื่องไปเยอะแยะ

ก็ขึ้นต้นด้วยการอ่าน SMS วันที่ 20 กันยายน 2559

0891169xxxกาย=รูป+นาม,รูป=สิ่งที่ถูกรู้,สิ่งที่ถูกรู้นี่แหละเป็นตัวสำคัญที่จะต้องวิเคราะห์ว่าเป็นอัสสาทะหรือความจริงของสิ่งนั้น,เราจะต้องล้างตัวอัสสาทะออกจึงจะถูกต้องใช่ไหมครับ

ตอบ...เข้าท่าๆๆ แล้วคนนี้เขามองแบบองค์รวม อย่างเช่นลูกที่เห็นนี้ เรียกว่า บักคายข่าว ผิวมันเป็นเหมือนผมที่เป็นโรค สีแดงสด นึกถึงผมตอนที่อาตมาหายจากเป็นไทฟอยด์ และหายจากกาฬโรค ตอนเด็กๆ หัวโกร๋นทั้งสองครั้งเลย รอดมาได้ คุณคนนี้มองชัดมองถึงสังขารของกาย เป็นองค์รวมรูปกับนาม รูปคือสิ่งที่ถูกรู้ พระพุทธเจ้าว่า กายตถาคตเรียกว่าจิต มโน วิญญาณ แล้วคนนี้มองลึกแยกแยะ อัสสาทะกับความจริงของสิ่งนั้น

เช่นเราพบเห็นบักคายข่าว จิตเราก็เกิดเวทนาสองอย่าง เวทนาหนึ่งเป็นอัสสาทะ อีกเวทนาหนึ่งก็เป็นการรู้ความจริงของสิ่งนั้น  ตาเราเห็นสีก็สีนี้ แล้วก็อ่านอาการปรุงแต่งอัสสาทะ

0872592xxxกราบนมัสการพ่อด้วยความเคารพลูกรู้ว่าบุญบารมีตัวเองยังไม่เต็มรอบขอฟังคำถามตอบจากคุณ ส ก ก แล้วกันค่ะ

0893867xxxส่งความห่วงใยไปยังผู้ประสบอุทกวาตภัยทุกที่ปลอดภัยทุกท่าน!นำหัวใจรักษ์โลกคืนธรรมชาติสมดุลสู่สิ่งแวดล้อมโลกอุดมสมบรูณ์ไร้มลพิษภาวะเพื่อชนรุ่นต่อไป!สกก.

0893867xxxร้อยปีไม่นานเลยหากมีเหมืองแร่!แต่ร้อยปีนานเกินกว่าจะมีป่าธรรมชาติ ปราการป้องกันภัยพิบัติโลก!เหยื่อโลกร้อนอันผันผวนดินฟ้าอันปรวนแปร ปีต่อไป ถ้าชนกอบโกยโลก เหยียบย่ำชนรักษ์โลกไม่หยุด!?! ประทับใจชาวอโศกคราวน้ำท่วมบ้านราชหนัก!ไม่จมทุกข์ไปกับน้ำ!แปรทุกข์เป็นสุขแปรสวนดินเป็นสวนลอยน้ำปลูกข้าวบนแพข้าว ปลูกพืชผักบนแพพืชผล!ยามพักก็โดดน้ำดำว่ายพายเรือ!สุขแบบคนจนจริงๆ!ส กก.

0893867กราบขอบคุณพ่อครูกับธรรมะอนุปุพพิกถาอยู่ในพระสูตรใด?ไม่มีในกถาวัตถุ10เป็นธรรมะที่คนมักน้อยสันโดษละกิเลสถือศีลมั่นในกุศลเจริญปัญญาพ้นกิเลสรู้แจ้งวิมุติเท่านั้นที่ปฏิบัติได้จริงถูกไหม?

0893867xxxขอบคุณบุญนิยมกับความยิ่งใหญ่ของมหาอำนาจประชาธิปไตยตะวันตกกับมหาอำนาจทางพุทธเทวนิยมสวรรค์!ใหญ่โตภายใต้กิเลสที่ยิ่งใหญ่จริงจนประจักษ์พุทธชนโลกชัด!จรธ.

_จากไลน์ กราบนมก.พ่อท่าน ด้วยความเคารพอย่างสูง ฟังท่านพูดเรื่องเด็กสัมมาสิกขา ..เด็กเหล่านั้นที่เคยเรียนจนจบและไปอยู่ข้างนอก24รุ่น ไม่น้อยเลยนะเจ้าค่ะ เขาได้ซืมซับสิ่งดีๆจากอโศกไปมากมาย น้ำใจเอื้อเกื้อหนุนที่ไม่มีในสังคมภายนอกเลย ทำไมไม่นีกถึงความหลังที่เคยได้รับและรีบกลับมาช่วยน้องๆรุ่นต่อไป พร้อมทั้งนำประสพการณ์ที่ได้รับจากภายนอกมาเล่าให้น้องๆฟัง น่าเสียดายวันเวลาดีที่เคยได้รับที่ควรจะจดจำเข้าไปในจิตใจและเกิดแรงศรัทธาในการทำความดีเป็นแบบอย่างให้กับสังคม ฟื้นฟูอโศกให้เติบใหญ่ยิ่งขี้นๆและที่สำคัญควรเป็นกำลังในการสืบสานพระพุทธศาสนาต่อไป พ่อท่านคงต้องพูดเช่นนี้ ให้สำนึกในเรื่องกตัญญู เท่าที่เคยได้ยินมาบางคนมาเพื่อเอาแต่ปย.ได้ของฟรีทั้งหมดและสำคัญอยู่กับสมณะอยูวัด พ่อแม่ไม่ห่วงไม่ต้องเสียเวลา พ่อแม่ผู้ปกครองนี่แหละค่ะ บุคคลสำคัญตัวดี ในการชี้นำเด็กๆๆ เด็กที่กลัวและเชื่อฟังจึงเป็นอย่างที่เห็นเมื่อจบ เห็นควรอบรมใจผู้ปกครองให้ตระหนักเรื่องการกตัญญุด้วยเจ้าค่ะอย่าเห็นแก่ตัวเอาแต่ปย.ส่วนตนอย่างเดียวเจ้าค่ะ ลูกเข้าใจที่ท่านพูดชัดแจ้งเลยเจ้าค่ะ กราบนมก.เจ้าค่ะ

ตอบ….อาตมาไม่ค่อยเน้นเรื่องกตัญญูกตเวที เพราะว่าเราทำนี่เป็นการให้เขา แต่การพูดเรื่องนี้เป็นเหมือนเราเรียกร้องอะไรกลับมา ก็ไม่ค่อยอยากพูด ตอนนี้ก็จบไปตั้งยี่สิบกว่ารุ่นแล้ว ก็กลับเป็นว่า กลายเป็นประเพณีว่าจบแล้วก็ออกไปเสียเลย ก็ไม่ค่อยดี ก็รู้สึกว่ามันยังน้อยไปที่กลับมา ก็คิดว่าเขาน่าจะมีสำนึกมากกว่านี้หน่อย

ต่อมาของคุณตุ๊ก สิริมา พาสามีไปต่างประเทศ...ขอรบกวนถามว่า...อ้างจากวันที่ 24 สิงหาคม ศกนี้

กราบนมัสการค่ะ

ขอรบกวนกราบเรียนถาม ว่า" อ้างจากการแสดงธรรมวันที่ 24 สิงหาคม ศกนี้หน้าศพคุณเทียนพุทธ พ่อครูเล่าประวัติตอนหนึ่งเมื่อครั้งเตรียมหาที่ปฎิบัติธรรม

1.คุณ"ชวน"ที่แนะนำให้พ่อครูซื้อที่สำหรับปฏิบัติธรรมก่อนไปอยู่วัดอโศการาม นามสกุลอะไรคะ" ถามเพื่อเป็นการเก็บประวัติบุคคลสำคัญเพื่อศึกษาและเป็นประวัติศาตร์ในอนาคต

2.คุณแม่บ้านที่ช่วยพ่อครูหาซื้อที่ ในที่สุดไปได้ข้อมูลที่ตลาด ตลาดแถวไหนคะ

3.คุณแม่บ้านชื่ออะไรคะ ขณะนี้อายุประมาณเท่าไร ตอนนี้ทราบหรือไม่ว่ายังมีชีวิตอยู่ไหมคะ"

กราบขออภัย ที่จริงคำถามข้างต้นไม่ใช่ความรู้ที่ทำให้บรรลุธรรม แต่เนื่องจาก มีเพื่อนที่ไม่ใช่ชาวอโศก ขอให้เขียนประวัติพ่อครูเท่าที่ทราบ โดยเขียนแบบนักเขียนที่มองทั้งสองมุม คือในมุมกว้าง และมุมลึกเท่าที่ได้สัมผัส และเขียนให้มีสีสันบนฐานของความจริง ประวัติของพ่อครูที่เป็นหนังสือก็มีแล้ว แต่ลองเขียนจากมุมมองของดิฉัน ด้วยวิธีของดิฉัน นี่เพื่อนขอมาค่ะ ดิฉันรับปากแบบอ้อมแอ้ม เพราะเป็นงานยาก แต่น่าจะมีประโยชน์สำหรับบุคคลภายนอกที่สนใจ จึงพยายามเก็บรายละเอียดเท่าที่สามารถ

เพื่อนๆของดิฉันงง จู่ๆดิฉันประกาศตนเป็นชาวอโศก และมาอยู่บ้านราชฯ ที่จริงเราโน่เกษียณแล้วหนี้สินไม่มี น่าจะพากันตระเวณเที่ยวรอบโลกให้มีความสุขแล้วเอาข้อมูลมาเขียนสารคดี แต่ ดิฉันไม่ต้องการเป็น"โมฆบุรุษ"เสียชาติเกิด มัวแต่เที่ยว ตายไปก็เสียเวลาเปล่า

ดิฉันทบทวนแล้วว่าศีล5ของดิฉันเข้าคุณลักษณะของการเป็น"ชาวอโศก"จึงกล้าประกาศไม่ทำให้สถาบันเสีย เรามีสถาบัน มีสังกัดแล้วต้องรักษาสถาบันด้วย'ศีล'ซึ่งได้คุ้มครองเราด้วย แม้ดิฉันอยู่ที่ขั้วโลกเหนือก็หมั่นหาเวลาศึกษาธรรม ทบทวน เพิ่มพูนองค์ความรู้เพื่อความเจริญของจิตวิญาณ ซึ่งทำให้คนข้างเคียงได้รับอานิสงส์ด้วยค่ะ

คำถามข้างต้นนี้ไม่รีบค่ะ ทราบว่าท่านสมณะมีภารกิจมากมายนอกจากการดูแลสุขภาพของพ่อครู

เราโน่ฝากคารวะพ่อครูและท่านสมณะค่ะ สุขภาพกายและจิตดีมาก ทำตามหลัก 8 อ.ครบ โดยเฉพาะที่นี่ ริมทะเลสาบ" กาลายา" Kalaya อากาศบริสุทธิ์มากค่ะ แกออกกำลังกายด้วยการไปเก็บไม้ล้มในป่าใกล้ๆบ้านมาผ่าทำฟืน เราทำอาหารด้วยการใช้ฟืน หินสามเส้าเป็นเตา ล้างภาชนะด้วยขี้เถ้า อาหารหลักที่ปรุงทานมื้อเดียว เพราะกว่าจะได้อาหารใช้เวลาราวสามชั่วโมง ทานอาหารชนิดเดียว ไม่มีเวลาทำหลายชนิด  ทานผลไม้เสริมเมื่อหิว ดื่มน้ำจากทะเลสาบ ต้องเดินลงไปตัก ได้ออกแรงพอสมควร ที่นี่เบอร์รี่ขึ้นเต็มก็เก็บเบอร์รี่ทานสดๆ

ไม่ใช่ทำเล่นสนุกๆนะคะ เป็นการทดลองอยู่กับธรรมชาติให้มากที่สุด ที่จริงเราโน่สร้างบ้านหลังใหญ่(มาก)อุปกรณ์ทันสมัยครบพร้อมทุกประการ แต่เราไม่เข้าไปใช้ เราอยู่ชั้นบนของเรือนหลังเล็กขนาด 5 คูณ 7.5เมตร ใช้เป็นที่ทำงานด้วย เรามีคำถามว่า"ถ้าที่นี่ไม่มีไฟฟ้า เราจะอยู่อย่างไร" เราก็อยู่ได้สบาย ได้เรียนรู้ธรรมชาติลึกซึ้งขึ้นด้วยค่ะ

หมอที่โรงพยาบาลในฟินแลนด์เขียนรายงานว่าแม้สุขภาพทั่วไปดีมาก แต่จำเป็นต้องผ่าตัดเจียนต่อมลูกหมาก เพราะโตผิดปกติ หากปล่อยไว้อาจกลายเป็นมะเร็ง แต่นี่ยังไม่ถึงขั้นนั้น จำเป็นต้องรอคิวให้คนไข้มะเร็งผ่าก่อน เมื่อไรหมอยังไม่แจ้ง แต่คงไม่เกินเดือนตุลาคมนี้ค่ะ

หากมีเวลาจะปริ๊นท์จดหมายนี้ถวายพ่อครูก็ได้ค่ะ แล้วแต่ท่านพิจารณาตามควร กราบขออภัยที่รบกวนเวลา และกราบขอบพระคุณอย่างสูงค่ะ

                                 กราบมาด้วยศรัทธาและเคารพอย่างสูง

                                                       หายโง่

พ่อครูว่า…อาตมาตั้งชื่อให้เขาว่าหายโง่ เขาก็ชอบ

1.คุณ"ชวน"ที่แนะนำให้พ่อครูซื้อที่สำหรับปฏิบัติธรรมก่อนไปอยู่วัดอโศการาม นามสกุลอะไรคะ" ถามเพื่อเป็นการเก็บประวัติบุคคลสำคัญเพื่อศึกษาและเป็นประวัติศาตร์ในอนาคต

ตอบ...คุณชวนไม่ได้แนะนำ อาตมาเป็นคนบอกให้ไปซื้อ ชื่อคุณ ชวนไชย เตชะศรีสุธี เป็นผู้อำนวยการสร้างหนังโทนขึ้นมา

2.คุณแม่บ้านที่ช่วยพ่อครูหาซื้อที่ ในที่สุดไปได้ข้อมูลที่ตลาด ตลาดแถวไหนคะ

ตอบ...ตอนนั้นอาตมาจะออกจากทางโลก ก็ไปหาซื้อที่ ไปกับคุณชวนไปหาซื้อที่ ก็หายังไม่ได้ ก็บ่นไป แล้วแม่บ้าน(ผู้ดูแลทำงานบ้าน) เขาไปจ่ายตลาด ก็ไปเปรยกับแม่ค้าที่ตลาด ว่าคุณผู้ชายกำลังหาซื้อที่สักสองไร่ แล้วถามว่าตลาดแถวไหน ก็ตลาดในซอยสวนพลู เรียกว่าตลาดสวนพลู เพราะบ้านอาตมาอยู่ที่ทุ่งมหาเมฆ

3.คุณแม่บ้านชื่ออะไรคะ ขณะนี้อายุประมาณเท่าไร ตอนนี้ทราบหรือไม่ว่ายังมีชีวิตอยู่ไหมคะ"

ตอบ...อาตมาเรียกแกว่าแม่พวง แต่อาตมาก็ไม่รู้ว่าอายุเท่าไหร่แล้ว แต่แก่กว่าอาตมาแน่ ตอนนี้ไม่ทราบว่ามีชีวิตอยู่หรือไม่ ก็ทิ้งลูกสาวไว้อยู่ที่บ้าน ตอนเขามาอยู่ตั้งแต่ลูกสาวอายุ 5-6 ขวบ เป็นคนลูกติดมา ใครไม่อยากได้ไปเป็นแม่บ้าน อาตมาก็เอามา ตอนนี้ลูกสาวอายุ 60 ปีแล้วมั้ง อาตมาออกบวช 40 กว่าปีแล้ว ตอนอาตมาบวช เขาก็ตามมาอยู่ที่วัดอโศการามด้วย อาตมาปลูกกุฏิฝ่ายหญิงให้อยู่ แต่ไปๆมาๆอาตมาออกจากวัดอโศการาม เขาก็ไปไหนไม่รู้แล้ว ไม่ได้ถามไถ่ แต่ลูกสาวก็ยังอยู่

ทีนี้ก็อ่าน  วันนี้ (1 มิ.ย.) นายไพบูลย์ นิติตะวัน อดีตประธานคณะกรรมการปฏิรูปแนวทางและมาตรการปกป้องพิทักษ์กิจการพระพุทธศาสนา สภาปฏิรูปแห่งชาติ (สปช.) และ นพ.ดร.มโน เลาหวณิช อาจารย์วิทยาลัยแพทยศาสตร์นานาชาติจุฬาภรณ์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ กล่าวว่า วันนี้ เวลา 13.30 น.พวกตนจะเข้ายื่นหนังสือคำฟ้องกล่าวหาพระเทพญาณมหามุนี หรือพระธัมมชโย ที่ได้กระทำการอวดอุตริมนุสธรรม ล่วงละเมิดพระธรรมวินัยอันเป็นครุกาบัติ ต่อสมเด็จพระพุทธชินวงศ์ เจ้าคณะใหญ่หนกลาง ในฐานะหัวหน้าคณะผู้พิจารณาชั้นต้น และพระราชวิสุทธิเวที เจ้าคณะภาค 1 ในฐานะผู้พิจารณาชั้นต้น ที่วัดพิชยญาติการามวรวิหาร

       นายไพบูลย์กล่าวว่า ได้ขอให้พระผู้ใหญ่ได้พิจารณาในพฤติกรรมของพระธัมมชโย ที่พวกตนกล่าวหาพระธัมมชโย คือ 1. การอวดอ้างว่าพบเห็นวิญญาณของนายชาติชาย โรจน์กีรติกาญจน์ อยู่สวรรค์ชั้นที่ 2 ฝากข่าวมาบอกลูกว่ามีความสุขสบายดี ขอให้ลูกทำบุญอุทิศไปให้มากๆ (ทั้งที่ข้อเท็จจริงนายชาติชายยังไม่ได้เสียชีวิต) 2. อ้างว่าพบเห็นวิญญาณของสตีฟ จ็อบส์ ไปเกิดในสวรรค์ชั้นจาตุมหาราชิกา 3. เรื่องพบเห็นพุทธทาสภิกขุตกอยู่ในนรกเพราะสอนธรรมะผิดและเป็นมิจฉาทิฏฐิ เรื่องพบเห็นพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต อยู่ในนรกเพราะหลงว่าตนเป็นพระอรหันต์ ธัมมชโยจึงช่วยขึ้นมาบำเพ็ญบารมีต่อที่ชั้นดาวดึงส์ และ 4. การอวดอ้างว่าตนเป็นต้นธาตุ ต้นธรรม เป็นพระพุทธเจ้า ทั้งฝ่ายโปรดและฝ่ายปราบเหนือกว่าพระพุทธเจ้าธรรมดา สามารถให้ธรรมแก่ผู้ใดให้บรรลุธรรมกาย หรือปราบจับขังไว้ในตู้เซฟไม่ให้ได้ผุดได้เกิดก็ได้

       “เฉพาะกรณีการเทศน์และเผยแพร่อวดอ้างว่านายชาติชาย โรจน์กิรติการ ตายแล้วไปเกิดในสวรรค์ชั้นที่ 2 (น้าชายนายสมคะเน ยอดพราหมณ์ พยาน) แต่ข้อเท็จจริงนายชาติชายยังไม่เสียชีวิต ซึ่งเป็นข้อพิสูจน์ว่าพระธัมมชโยกับพวกไม่มีญาณวิเศษจริง โดยนำเข้าเผยแพร่ทางเว็บไซต์ http://www.dmc.tv เมื่อวันที่ 29-30 พฤษภาคม 2556 และเมื่อวันที่ 11-15 ตุลาคม 2556 เพื่อหวังเงินบริจาคจากประชาชนที่หลงเชื่อในคุณวิเศษที่ไม่มีอยู่จริง ครบองค์แห่งอาบัติปาราชิก

สิกขาบทที่ 4 และมีกรณีคล้ายคลึงคือ กรณีพระวีรพล ฉัตติโก หรือหลวงปู่เณรคำ ฉัตติโก แห่งวัดป่าขันติธรรม จ.ศรีสะเกษ กล่าวอ้างระหว่างเทศนาธรรมว่า เคยมีเพื่อนเป็นพระอินทร์ สามารถระลึกชาติได้ และเคยเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้า โดยพระพุทธเจ้าตรัสว่า หลวงปู่เณรคำจะได้เป็นผู้กอบกู้ศาสนา และเวียนว่ายตายเกิดมาจนถึงยุคปัจจุบันเพื่อนำพาศาสนิกชนให้หลุดพ้น ทำให้การกระทำดังกล่าวว่าเข้าข่ายการอวดอุตริมนุสธรรม” นายไพบูลย์กล่าว

(จาก เว็บผู้จัดการ1 มิ.ย. 59http://www.manager.co.th/Politics/ViewNews.aspx?NewsID=9590000055078)

อาตมาว่าตอนนี้ถึงยุคกาลที่จะมีผู้หยิบเรื่องศาสนามาอธิกรณ์อย่างเช่นคุณไพบูลย์อย่างที่อ่านไป ก็ทำให้เกิดสำนึก ให้แก้ไขปรับปรุงก็ดูรู้สึกดีขึ้น แต่ก่อนไม่มี ถึงขั้นพูดกันว่าชั่วช่างชีดีช่างสงฆ์ เขาก็ปล่อยไปเขาจะเป็นยังไงก็ ทุกอย่างในสังคมไม่มีใครเอาภาระ แต่เดี๋ยวนี้ก็รู้สึกว่าเข้าท่า แม้ที่สุดที่มีกระแสออกมาว่า

การร่างรัฐธรรมนูญ ก็มีผู้ให้ข้อสังเกต ว่าไปร่างรัฐธรรมนูญที่เอื้อต่อศาสนาได้ยังไง แล้วมันก็ยังไง ถ้าจะร่างรัฐธรรมนูญเอื้อต่อศาสนาอาตมาก็ว่าวิเศษสิ เป็นความคิดที่วิเศษเลย

อาตมาว่า ในสังคมที่บริหารปกครอง ไม่ได้พยายามเน้นเรื่องคุณธรรมเรื่องของศาสนาเลย กลับไปเน้นแต่เรื่องเศรษฐกิจ เรื่องกินเรื่องอยู่เท่านั้น มีแต่เรื่องโลกๆกินอยู่แย่งชิง เรื่องคุณธรรมด้านศาสนาเรื่องธรรมะไม่กระเตื้องอะไรเลย แม้จะมีกรมการศาสนา มีกระทรวงวัฒนธรรม มีองค์กรศาสนา อาตมาก็ไม่เห็นว่ามีบทบาทอย่างเหมาะควรกับสังคมเลย ซึ่งต่างจากศาสนาอิสลามเขา เขาพยายามเอาจริงเอาจังอย่างเป็นเรื่องเป็นราว ศาสนาเขาจึงอยู่ได้อย่างเป็นปึกแผ่น เข้มข้นดี มีประชากรมีศาสนิกที่อยู่ในกฎเกณฑ์อยู่ในธรรมของศาสนาจึงได้ไปรอด สังคมไปรอด แต่ศาสนาพุทธของประเทศไทย อาตมาว่าน้อยไปมาก ในการที่จะให้ความสำคัญ ที่จะพยายามเอาใจใส่มีกิจกรรมมีกิจการ สัมพันธ์สัมผัสอะไร เอาตาดูหูแลของผู้ที่มีการบริหารปกครอง มันน่าจะมีอะไรขึ้นมากกว่านี้

อาตมาพูดไปนี้เขาจะหาว่า พวกศาสนาอิซึ่ม พวกธรรมะอิซึ่ม ถ้าจะว่าอย่างงั้นอาตมาก็ยินดีรับเลย เพราะเห็นว่าอย่าว่าแต่ประเทศไทยเลย ประเทศอื่นๆด้วย อาตมาว่าบกพร่องทางคุณธรรม โดยค่าเฉลี่ยทั่วโลก เสื่อมในทางคุณธรรม โดยเฉพาะในศาสนาพุทธของประเทศไทย อาตมาว่าเสื่อมไปเสื่อมไป จนทุกวันนี้อาตมาเห็นแล้วสลดใจจริงๆว่าไม่เหลือเชื้อของความเป็นศาสนาเลย นอกจากไม่เหลือแล้วศาสนา จึงถูกแปรรูปเปลี่ยนโฉมไม่เป็นศาสนาแล้ว กลับเป็นของเครื่องมอมเมา

มอมเมาจนเป็นจารีตประเพณี ซึ่งก็คือเดรัจฉานวิชาไสยศาสตร์ เป็นเทวนิยม ซึ่งเต็มเรื่องนอกรีตนอกศาสนาพุทธไปเลย เป็นประเด็นหลักที่พระพุทธเจ้ามาเว้นขาด มาตั้งศีลมาเพื่อกำจัดออกไป แต่เดี๋ยวนี้หนักทางไสยศาสตร์เดรัจฉานวิชา หนักกว่าเจ้าของเดรัจฉานวิชาเจ้าของไสยศาสตร์เดิมซะอีก พวกนี้ทำหนักกว่าเจ้าของอีก ชาวพุทธมาพัฒนาการกลายเป็นหนักกว่า

พูดไปแล้วอาจเหมือนใส่ความหาเรื่องแต่เป็นจริง ในสังคมก็โฆษณาให้อีกไปส่งเสริมสิ่งที่นอกรีตนอกศาสนาพุทธ ขายเครื่องรางของขลัง ขายพระเครื่องอะไรที่เป็นไสยศาสตร์ เป็นเดรัจฉานวิชา ส่งเสริมเต็มรูป แม้แต่โทรทัศน์ก็เปิดให้เต็มที่ ไม่ค่อยเอาตาดูหูแลกันเลยโดยเฉพาะผู้ที่ดูแลศาสนากระแสหลัก คือเถรสมาคม ปล่อยปละละเลยไม่ทำหน้าที่ ดีไม่ดีก็ร่วมมือร่วมไม้เข้าไปอีก

ถ้าเป็นคนอย่างโลกๆเขาคงบอกว่าอกกลัดหนองชีช้ำกะหล่ำปลีดองที่เห็นสภาพพวกนี้ พูดแล้วเหมือนเป็นคนมองโลกในแง่ร้ายต่างๆนาๆ อาตมาว่านี่พูดน้อยไปด้วยซ้ำไป คิดว่าคงไม่มีใครออกมาพูดมากเหมือนอาตมาหลอก

_มีข่าว รบกวนพ่อครูช่วยประกาศ ประชาสัมพันธ์ ดังต่อไปนี้

" ขอความร่วมมือจากศิษย์ เก่ารร.สส.สอ. ที่สำเร็จ กศ.ปี 2534-2558 มาร่วมประชุมระดมความคิดเห็น(focus group) เพื่อปรับทิศทาง การศึกษา.แบบ บ้าน วัด โรงเรียน ในวันที่ 1,9,15 และ 22 ตุลาคม 2559 ที่ พ.ส.สันติอโศก กรุงเทพมหานคร ศิษย์เก่าคนใดมีความประสงค์จะมาร่วมประชุมระดมความคิดเห็น สามารถโทร.ติดต่อได้ที่โทร. 089 522 5732 ตั้งแต่วันนี้ - 30 กันยายน 2559 เวลา 08.00-18.00 น.

พ่อครูว่า..อาตมากำลังหยิบกรณีตัวอย่างของธัมมชโยมากล่าวถึง ในข้อเขียน คนจะมีธรรมะได้อย่างไรก็มาต่อกัน….

นายไชยบูลย์ไม่เชื่อใครในประเทศไทยไม่ไว้ใจใคร ไม่ไว้ใจศาล ไม่ยกให้ใครทั้งนั้น

แม้แต่ในหลวง เขาทำตนอยู่เหนือกฏหมาย

นายไชยบูลย์ทำตน“ไม่มีเลือด(ไทย)”

ในร่าง อันเป็น“ชีวิต”ของตน  เขาจึงไม่ใช่ “คน”!! ที่อาศัยอยู่ในแผ่นดินไทย

แม้จะนับว่า เป็นเลือด เขาก็มีเลือดในกรุ๊พ“คนโง่”เดียวกันกลุ่มหนึ่ง ที่ถูกเขาสะกดจิตได้ ซึ่งเป็นชีวิตคนกลุ่มที่มี“วิญญาณสัตว์โอปปาติกะ”ผู้ยังไม่เจริญพวกหนึ่งเท่านั้น

“เลือด”ในร่างมนุษย์ หมายถึง ประชากรทั้งประเทศ นายไชยบูลย์แยกเอาคนเลือดโง่ๆส่วนหนึ่งไปได้ ก็เป็นเลือดสัตว์ส่วนหนึ่ง

ส่วนนั้นก็คือ “ผี-มารมายา-เดรัจฉาน-ยักษ์” ซึ่งเขาเป็นสัตว์ทั้ง 4 นี้ได้อย่างเก่งยิ่ง

“ความเป็นสัตว์ทั้ง 4” เต็มพิกัด ก็คือ เป็นจาตุมหาราชครบ“ความอยากใหญ่” ของเขาจริงๆ ยิ่งกว่าที่เขาฝัน“ต้นธาตุ-ต้นธรรม”

คำว่า“ธาตุ”ว่า“ธรรม”แบบ“ธรรมกวย” ของเขานั้นแหละ(เขาไม่รู้ความเป็น“กาย”หรอก เขา

จึงมีได้แค่“กวย”เท่านั้น ที่พูดนี่ไม่ได้ใส่ความเขาเลย)

เขาเป็นคน“มักใหญ่”(มหัปปิจฉะ) ครบทุกขบวนท่า โดยเอา“คราบภิกษุศาสนาพุทธ”ไปคลุมร่างหลอกมวลประชาชนทั้งโลก

เขาไม่ใช่“ภิกษุ”ในศาสนาพุทธเลย แม้แค่เขา“ห่มสีเหลือง”นี้ก็ไม่ใช่ภิกษุพุทธแล้ว

ในวินัยห้ามไม่ให้ใช้ (วินัยบัญญัติ เล่ม 5 ข้อ 169) มีสีที่พระพุทธเจ้าห้ามใช้คือ

1.สีครามล้วน 2.สีเหลืองล้วน  3.สีแดงล้วน  4.สีบานเย็นล้วน  5. สีดำล้วน  6. สีแสดล้วน  7. สีชมพูล้วน (พตปฎ. เล่ม 5  ข้อ 169)

โดยเฉพาะ“ความมักใหญ่”(มหัปปิจฉะ)นั้นเขาได้ทำเต็มรูปเต็มนามจริงๆ เขาทำมาให้เห็นและเป็นอยู่บริบูรณ์ครบ“อภิชฌาวิสมโลภะ”ทั้งลาภ-ยศ-สรรเสริญ-สุขครบเครื่อง

เมื่อยจริงๆ!!! จะต้องสาธยายอีกมาก...

เขาไม่ยอมรับ“ความรู้สึกของคนไทย (วิญญาณคนไทยที่เคารพภักดีพระเจ้าอยู่หัวของเขา) เขาเอาใจประชาชนคนไทยส่วนใหญ่ไปทิ้งไว้ไหน?  ที่จริงเขาหลงว่าเขามีมวลชนมาก!

แม้เขาจะเป็น“ผีบุญ”ใหญ่ ทำเพื่อหามวลชนทั่วโลกจริงๆ  เห็นพฤติจากกาย-จากใจของเขาไหม? ว่าเขาซ่องสุมประชาชนคนทุกชาติ เขาไม่เอาแค่เฉพาะคนไทยนะ เขาหว่านไปทั่วโลก เท่าที่เขาทำได้ เห็นมั้ย?

เขาเหยียดหยาม“สมอง”(รัฐบาล)ของประเทศไทย เหยียดหยาม“น้ำใจ”(เวทนา)ของประชาชนคนไทยทั้งหลายที่ต่างมีความจงรักภักดีเทิดทูนต่อ“พระเจ้าแผ่นดิน”

“ไชยบูลย์”ใหญ่มาก มักใหญ่มากจริงๆ

อาตมาอายุปูนนี้ ก็พอจะเห็นคนมักใหญ่ใฝ่สูงมาบ้างแล้วล่ะ จนอายุปูนนี้ แต่ยังไม่เคยเห็นใคร ที่มี“อัตตา”ใหญ่ มักใหญ่ใฝ่สูงกันถึงขนาดนี้ เขาคบกับนายทักษิณที่มี“อัตตา”แบบเดียวกัน เป็นแฝดกันมาแท้ๆ

เขา“แพ้”ไม่ได้ เขา“ยอม”ไม่ได้ เขาไม่มีความผิด เพราะเขายิ่งกว่า“พระเจ้า”ไง!!!!!!

ที่แท้..เขามีแต่เปลือกนอกของทุกพืชทุกสัตว์ที่คลุมตัวเขาอยู่ แล้วบอกว่า“เขาดี-เขาประเสริฐ”กว่าใครๆทั้งโลก เขามีแค่เปลือกของพืช ของสัตว์เท่านั้น ที่หลอกลวง“คน”ให้หลงตายใจ ว่า เขายิ่งใหญ่ ด้วย “คุณวิเศษ”เก๊ๆ ด้วย“ความดี”ตื้นๆเท่านั้น ให้ใครๆเข้าใจว่า เขาเป็นคนผู้ยิ่งใหญ่

แต่แท้จริงเขาเป็นแค่พืชแค่สัตว์เท่านั้น เขาไม่ใช่“คน”หรอก เพราะเขา“ซื่อ”แค่พืช เขา“ฉลาด”แค่สัตว์ มี“ปัญญา”สู้คนไม่ได้ดอก 

เขาทำทีเป็นคนไม่ทำร้ายใคร เขาไม่รุกรานใคร เขาสงบ เขาหยุด เขานิ่ง โดยหลอกว่าเขาเป็น“พระ”ในศาสนาพุทธ แต่เขาไม่มีความรู้เลย แม้คำว่า “กาย”ในพุทธศาสนา

ที่เขาหลอกคนว่าเขาเป็น“ธรรมกาย”(แต่“กาย” ของพระพุทธเจ้าแท้ๆนั้น เขาไม่รู้จักเลย “ธรรมกาย”คือพระฉายาพระพุทธเจ้าจริงๆ มี“พุทธคุณ 9” ส่วนนาย

ไชยบูลย์นั้นโกหกคนแท้ๆแม้คำว่า“กาย” เขาก็โม้ว่าใหญ่กว่าพระพุทธเจ้าทุกพระองค์โน่นแน่ะ!!!  ..รับไหวมั้ย?)

โดยเฉพาะคำว่า“บุญ”ที่สัมมาทิฏฐิ เขาก็“มิจฉาทิฏฐิ”เต็มบ้อง แล้วเอา“บุญ”มาทำ“บาป” มาค้ามาขาย มาเช่า มาประกันชีวิต มาเสี่ยงทาย มาเข้าตลาดหุ้น มาร่วมสหกร

เขาเอาคำว่า“บุญ”นี้แหละมาใช้“หากิน”

หลอกค้า“บุญ”ขาย“บุญ”เช่า“บุญ” แทงหวยใน“บุญ” เล่นหุ้นใน“บุญ” ประกันชีวิตไว้กับ“บุญ” เขาทำการตลาดค้า“บุญ”ได้เก่งกาจกว่าประดา“นายทุน”ในโลกทั้งหลาย เพราะเขาเอาทั้ง“กามภพ-รูปภพ-อรูปภพ”มาหลอกค้าหลอกขาย หลอกเช่า หลอกประกันชีวิต หลอกในตลาดหุ้น หลอกใน“ตลาดทุน”ที่หลง“ยึด”วิญญาณอย่างงมงายมืดบอดสนิท

เขาไม่มีความรู้สักะผีกเลยว่า...

“บุญ”ทำกิจแล้ว “บุญ”ก็หายสูญไป

“บุญ”กำจัดทั้ง“กายนอก-กายใน” ทั้ง“รูปจิต-อรูปจิต” ให้“วิบัติ”ได้สำเร็จผล

“บุญ”เป็นแค่อาวุธในการ“กำจัดกิเลส”เท่านั้น  หมดหน้าที่“บุญ”ก็หายวับไปทันที เพราะจบกิจแล้ว  “บุญ”ไม่ต้องทำหน้าที่อีก

หากผู้ใดทำให้“จิตตนกำจัดบาปหมดอกุศลจิตสิ้น  บุญก็หมดสิ้นไปด้วยทันที”(ปุญญปาปปริกฺขีโณ)  “บุญ”คือ กิจที่ทำ“วิบัติ”ให้กับอกุศลจิตหรือบาปของตนโดยตรง

ในสูตรที่กล่าวถึงโชติปาลมานพก็พูดเรื่องนี้ว่า พระพุทธเจ้าท่านเป็นผู้ที่ ปุญญปาปปริกฺขีโณ หรือแม้พระโมคราชก็กล่าวว่าท่านเป็นผู้ที่ ปุญญปาปปริกฺขีโณ

ผู้ที่ปฏิบัติทำบุญได้ผลก็กล่าว่าได้ส่วนแห่งบุญหรือปุญญภาคิยา คือผู้ได้ส่วนแห่งบุญ

ผู้ใดทำบุญได้สำเร็จเป็นพระเสขบุคคลเพราะ ชำระกิเลสได้ แม้จะไม่หมดอาสวะเป็นสาสวะอยู่ ไม่ใช่อรหันต์ ท่านก็ตรัสว่าได้ส่วนแห่งบุญได้ผลแก่ขันธ์

คำว่าได้ส่วนแห่งบุญ แต่คนเข้าใจบุญว่าเป็นกุศลเป็นสมบัติ ก็เลยปฏิบัติบุญแล้วได้สมบัติ ซึ่งไม่ใช่เลย บุญคือส่วนที่อกุศลจิตหรือกิเลสวิบัติไปส่วนหนึ่ง แต่ไม่หมดสิ้นอาสวะ เป็นสาสวะอยู่

ผู้ไม่มีปฏิภาณ ไม่มีภูมิธรรมก็ไม่รู้ว่าบุญถ้าได้นี่ คือไม่มี ถ้าทำบุญได้ชำระกิเลสได้ก็ได้ภาวะความไม่มี ไม่ใช่ทำบุญเป็นบุญได้ผลบุญแล้วมันเกิดสิ่งมี ไม่ใช่บุญมันชำระออก

คำว่าบุญ ถ้าเข้าใจอย่างสัมมาทิฏฐิไม่ได้ ก็จะฟังคำว่าสิ้นบุญสิ้นบาป ปุญญปาปปริกขีโณไม่ได้

แล้วโอวาทปาติโมกข์ สัพพปาปสอกรณัง(ไม่ทำบาปทั้งปวง) กุสลสูปสัมปทา(ทำกุศลให้ถึงพร้อม) สจิตตปริโยทปนัง(ชำระจิตของตนให้ผ่องแผ้วจากกิเลส)

อาตมาเคยตั้งข้อสังเกตุว่า ทำไมไม่ใช่ ปุญญัสสัมปทา ทำไมเป็นกุสลสูปสัมปทาล่ะ ท่านไปใช้คำว่ากุศล เป็นต้น เพราะเข้าใจคำว่าบุญไม่ถูกความหมายก็เลยเข้าใจส่วนบุญไม่ถูก ไม่เข้าใจหมดบุญหมดบาป จบแล้วเป็นผู้จิตสะอาดจะทำกรรมใดก็เป็นกุศล

บุญในพจนานุกรม ไทย บาลี อังกฤษ ฉบับภูมิพโลภิกขุแปลบุญว่า สันตานังปุนาติ วิโสเทติ เมื่อชำระกิเลสจากสันดานหมดก็เป็นผู้สิ้นบุญสิ้นบาป

 ในล.32 ข.392 ที่พระพุทธเจ้าตรัสกับโชติปาลมานพ ก็ตรัสว่า ท่านเป็นผู้ ปุญญปาปปริกขีโณ

“บุญ”ไม่ใช่“วิมานสวรรค์”  “บุญ”เป็นพลังงานที่มีประสิทธิภาพทำลายกิเลสได้เท่านั้น  ทำลายกิเลสหมดไป  “บุญ”ก็หมด

หน้าที่ หมดตนเองไปพร้อมกันทันที ไม่มี “บุญ”นั้นอยู่ในที่ไหนอีก  “บุญ”ไม่ใช่สิ่งของหรือทรัพย์สินที่จะสะสมเพิ่มขึ้นๆได้

“บุญ”สะสมไม่ได้  “บุญ”ไม่ใช่“สมบัติ” (สิ่งที่มีในครอบครอง,สิ่งที่มีเพิ่มขึ้นๆ) แต่“บุญ”คือเครื่องมือทำ“วิบัติ”(การถึงความเสื่อม,ความสูญเสียจนหมดสิ้นไป)เท่านั้น ไม่มีคุณสมบัติอื่น

ผู้ที่ทำกรรมเกิด“ส่วนบุญ”(ปุญญภาคิยา)ก็คือ การทำหน้าที่นั้น“เกิดผลชำระกิเลสบางส่วนได้บ้างแล้ว” หมายความว่า อกุศลจิตบางส่วนถูกกำจัดลงได้บ้าง(กิเลสยังไม่หมดตัวตนสิ้นเกลี้ยง) คนผู้นี้ก็เป็น“เสขบุคคล” เป็นผู้มีผลแต่ยังมี“สาสวะ”อยู่ ยังไม่หมด“อาสวะ”

กล่าวคือ เป็นผู้ที่ทำให้“กิเลส”ลดไปๆ ตามลำดับ จนกว่ากิเลสจะหมดเกลี้ยง ก็เป็นผู้“หมดสิ้นอาสวะ” ซึ่งเป็นผู้ลดไปๆๆ ไม่ใช่คนผู้ได้อะไรเป็นสิ่งเป็นอันยิ่งขึ้นๆเด็ดขาด 

ภาวะของผู้มีกรรมกิริยาที่“ได้บุญ” จะมิใช่“ได้อะไรขึ้นมาเพิ่มขึ้น” เพ่งอ่านให้ชัดคม

เพราะถ้าใคร“ทำบุญ”ได้ผล ผลของ “บุญ”คือ สูญสิ้นออกไป  “ผลบุญ”ไม่ใช่ยิ่งเกิดขึ้น ยิ่งมีเพิ่มขึ้น แต่“ผลบุญ”คือ ยิ่งลดไป-สิ้นไป-กระทั่งสูญเป็นที่สุดต่างหาก

“บุญ”ต้องสัมมาทิฏฐิ ดังว่านี้

แต่นายไชยบูลย์นั้นเขาไม่รู้เลย เขาไม่มีไหวพริบที่จะรู้ด้วยซ้ำ แม้อาตมาจะอธิบายเขาก็ไม่ฟัง แม้ฟังเขาก็ไม่เชื่อ เขา“หลงอัตตา”ของเขาเองยิ่งกว่าใดอะไรทั้งหมดในเอกภพนี้ เขามืดบอดจนเกินจะเยียวยาแล้ว

เขาฉลาดที่เขาทำนิ่งๆเงียบๆ แต่ความชั่วนั้นใหญ่หลวงเลวร้าย

เขาไม่รู้จัก“เวทนา”เลย เขาเป็นคนมืดบอดต่อ“เวทนา”สนิท แต่เขาหลง“เสพรสเวทนา”บำเรอตนอยู่นะ  เขาใจดำกับผู้อื่น

เขาจึงอำมหิตเลวร้ายที่สุด เขาทำลายคนได้อย่างไม่รู้ว่าคนมี“เวทนา” มีความรู้สึก มีทุกข์มีร้อน เพราะเขาเอง“มีเปรียบ”ได้บำเรอตน  และเขาเองก็“โง่”กับภาวะ“เวทนา”สนิทอีก ด้วย  เขาจึงเป็นคน“น่าเวทนา”สุดๆ

เขาขูดรีดคน ให้คนหมดเนื้อหมดตัวอย่างไม่รู้สึกรู้สาว่า“ใครจะทุกขเวทนา”เพราะหมดเนื้อหมดตัวเดือดร้อนปานใด เขาไม่รู้ไม่ชี้ เขาคือคนมืดบอดต่อ“เวทนา”ของคนอื่นอย่าง“ใจดำอำมหิต”จริงๆดังว่านี้ อย่างที่เห็นและเป็นอยู่ มิใช่การใส่ความหาเรื่อง

กรณีเขาอยู่ในแผ่นดินนี้ แต่ยกตนใหญ่กว่า“เจ้าแผ่นดิน”นี้ นี่สิ..เข้าข่าย“ผีบุญ”ชัด

ความเป็น“เวทนา”นี้ ผู้มีความรู้สูงขึ้น จะรู้ยิ่งว่า “เวทนา”คือ ความรู้สึกต่อการรับรู้  ซึ่งมี“รสแท้”รสเดียวเท่านั้น

ถ้ามี“รส 2”เกิดขึ้น“รส 2”นั้นคือ “รสเก๊” ที่ชาวพุทธผู้สัมมาทิฏฐิจะต้องกำจัด(ปหาน) โดยกำจัดจนสิ้นเกลี้ยง“เหตุ”ของมันทีเดียว

แต่ผู้“อวิชชา”จะหลงเป็น“รสทิพย์หรือรสสวรรค์”กัน เพราะโง่ต่อ“รสนรก”แปลงตัวหลอกคนผู้“อวิชชา”สำเร็จมาชั่วกัปป์กัลป์

พ่อครูกล่าวถึงวิปลาส เนื่องจากเรื่องของการประกาศรวมตัวศิษย์เก่าสส.สอ. เลยได้กล่าวถึงวิปลาสตามความหมายของพุทธศาสนา

วิปลาส มี 3 ระดับ คือ

       1. สัญญาวิปลาส        2. จิตตวิปลาส        3. ทิฏฐิวิปลาส

และมี วิปลาส 4 คือ

       1. วิปลาสในสิ่งที่ไม่เที่ยง ว่าเที่ยง

       2. วิปลาสในสิ่งที่เป็นทุกข์ ว่าเป็นสุข

       3. วิปลาสในสิ่งที่ไม่เป็นตัวตน ว่าเป็นตัวตน

       4.. วิปลาสในสิ่งที่ไม่งาม ว่างาม

“รส”นี้แหละที่ชื่อว่า “เทพบุตรมาร”ที่มันเป็นลูกของ“มาร”ตัวแท้“เกิด”อยู่ในใจคนตลอดเวลาของผู้อวิชชา คลอดแล้วคลอดอีก ไม่หย่อนไม่หยุด ไม่ยอมสร่างซาลงเลยในคนยัง“โง่”ตลอดกาลนานมาชั่วกัปป์กัลป์

นายไชยบูลย์คนนี้คือผู้หลง“สวรรค์

รสทิพย์”ดังว่านี้ ไม่รู้จัก“การสะกดจิต”แต่“ทำสะกดจิต”เก่ง หลงมันหนักเพราะมันทำให้เขาได้“เสพรสทิพย์” ที่ติดตนสนิทด้วยอวิชชา เมื่อทำ“หลับตาสะกดจิต”แล้วได้เสพ“รสทิพย์”หัวปักหัวปำ จนโง่(อวิชชา)โงหัวไม่ขึ้นก็เพราะ“หลง(โมหะ)ติดรสเก๊ของโลกีย์”

จึงสะกดจิตตนเองติดหนับ แถมสะกดจิตคนอื่นเขาไปทั่ว ครอบงำคนทั้งหลายให้หลงมืดบอดดำฤษณาตามตนเองให้หนักจัดหนักหน้าขึ้นอย่างไม่หยุดหย่อน ดังที่เห็นกัน

เขาไม่รู้เลย เขาไม่สามารถรู้จักรู้แจ้งรู้จริงใน“เวทนา 2”(ทฺวเยนะ เวทนายะ)หรอกว่า  อย่างไรคือ“เวทนา”รสแท้ “เวทนา”รสเก๊ “รสแท้”คือ รสเดียวกันทุกคน-ตรงกัน ไม่เชื่อลองผ่าส้มโอนี้ไปแตะลิ้นทุกคนดู แล้วดูรสแท้นะไม่ใช่รสเก๊

“รสสวรรค์หรือรสนรก” คือรสเก๊ที่แต่ละคน“อุปาทาน”เอง แล้ว“มีจริงเอง”ของแต่ละคน ปั้นขึ้นเอง จึงเป็น”อาการที่ 33” ที่ปั้นขึ้นมาหลงเอง ลมๆแล้งๆ ของใครของมัน ซึ่งไม่ใช่“รสแท้”เกิดจาก“อาการ 32”ที่มีกันทุกคนปกติ เป็นอย่างดียวกันทุกคนนั้นเลย

จบ

เวลาบันทึก 13 มีนาคม 2563 ( 14:13:26 )

รายละเอียด

590922_พุทธศาสนาตามภูมิ บ้านราชฯ ตอบปัญหาปกิณกะ

_ถ้ามีความกลัวจะทำอย่างไรคะ มีวิธีแก้ปัญหาอย่างไร

ตอบ...คนเรากลัวนั้นเกิดจากความไม่รู้ ถ้าเรารู้จักเสือนี่ดี เรารู้เส้นมันหมดเรารู้ใจมันด้วย ว่ามันจะไม่โกรธไม่ดุไม่เคือง มันจะเฉย มีน้ำใจ รักเราด้วยซ้ำไป ถ้าเรารู้ใจมันคนๆนี้ก็ไม่กลัวเสือ เรากลัวที่มืดเพราะเราไม่รู้ว่าที่มืดจะมีงูหรือเปล่า จะมีเสือหรือเปล่า หรือไม่ก็ มันจะมีผีหรือเปล่า กลัวงูกลัวเสือก็คงจะน้อยเพราะเราไม่ได้อยู่ในป่า แต่มืดๆนี้มักจะกลัวผี ซึ่งผีนั้นมันไม่มี ผีที่อยู่ในที่มืดจะไปหลอกคนนั้นคนนี้เด็กๆฟังไว้ มันไม่มีหรอก ที่นั่นมีแต่ตัวเองหลอกตัวเองจนไปเห็นภาพเคลื่อนไหวอย่างนั้นอย่างนี้ ภาษาวิชาการเรียกว่ามโนมยอัตตา เป็นรูปที่ปั้นขึ้นเองในใจ จนเห็นด้วยตาหรืออยู่ข้างใน เป็นของหลอกที่หลอกได้เลย เหมือนยังกับรสอร่อย ปั้นรสอร่อยมานั้นมันไม่จริง ใครปั้นขึ้นมาก็เหมือนผีนี่แหละ มันก็หลอกเราเหมือนมีจริง รสอร่อยก็เหมือนมีจริง ความกลัวก็เหมือนมีจริง ถ้าเรารู้ชัดเจนว่ามันไม่มีมันไม่ใช่ มันไม่ได้น่ากลัวอะไร ก็จะหายกลัว

ไปนอนที่เมรุ ที่ปฐมอโศกก็ไปนอนกันสบายๆ มีอาณาบริเวณปูแกรนิตอย่างดี กางเต็นท์นอนสบายๆ พวกเราเข้าใจแล้ว ก็ไม่เห็นมีพวกเราคนไหนถูกผีหลอก อาจจะกลัวนิดหน่อยแต่มันไม่ถึงกับเกิดภาพ พยายามพิสูจน์ มันกลัวอยู่บ้างแต่จะไม่เห็นตัวมันหรอก ถ้ายังเห็นอยู่เห็นภาพเห็นเสียงก็แสดงว่าเรากลัวมาก เป็นมโนมยอัตตามาหลอก ซึ่งความจริงแล้วมันไม่มี คนไหนที่กลัวมากๆให้หัดฝึกหัดพิสูจน์เลยมันจะพบว่าไม่มีหรอกใจเรามันหลอกเราเอง

อาตมาเคยบอกว่าใครกลัวผีก็ท่องคาถาอาตมาว่า แค่ตายแค่ตาย จะไปเจอผีที่ไหนก็ท่องคาถา แค่ตายแค่ตายแล้วเดินเข้าไปหาเลย มันไม่มีหรอก ดีไม่ดีก็มีเค้าแค่หม้อดำๆคลุมอยู่ที่ตอก็นึกว่าผี เดินเข้าไปก็เห็นเป็นหม้อดำๆ บางอันมีผ้าห่ม มีเศษหญ้าก็เหมือนมีผมนึกว่าเป็นผี ไปดูจริงๆไม่ไช่ ก็พิสูจน์เลยกล้าๆหน่อย คาถาอันเดียวว่าแค่ตายแค่ตาย ถ้าได้ยินเสียงก็เดินเข้าไปเลย เป็นเสียงจิ้งจกเสียงหนูก็เดินเข้าไปดู ไม่อย่างนั้นถูกหลอกกันมานาน

_น้องเมยค่ะ...ทำไมคนเราต้องฆ่าสัตว์ด้วยค่ะ จิตใจของคนโหดเหี้ยมขนาดนั้นเลยหรือคะ

ตอบ….จิตใจของคนโหดเหี้ยมอย่างนั้นจริงๆที่ไปฆ่าสัตว์มากิน ถามว่าทำไม ก็เพราะเขาไม่ได้เรียนไม่ได้ฝึกไม่ได้เรียนรู้ธรรมะที่ดี ไม่เข้าใจว่าสัตว์ที่เกิดมา ทุกตัวเขามีจิตวิญญาณของเขา เขาก็รักชีวิตของเขา สัตว์ทุกตัวรักชีวิตของเขาทั้งนั้นแม้คนก็ตามก็รักชีวิตของตัวเอง สัตว์ตัวไหนถ้าจะถูกฆ่ามันก็จะหนีสุดฤทธิ์ นอกจากว่ามันหนีไม่ไหวก็จำนนให้ถูกฆ่า ถ้าเราจะฆ่ามันมันหนีทั้งนั้น นอกจากว่าเราไปหลอกให้มันตายใจ จนมันรักแล้วก็จับมันมาฆ่าเสียนี่ อันนั้นเป็นคนเลือดเย็น ทำเป็นเลี้ยงสัตว์อย่างดี แสดงความรักด้วย สัตว์นั้นตายใจหมดเลย มันก็รักคนเลี้ยงเสร็จแล้ววันร้ายคืนร้ายก็ฆ่ามันกินเลย พวกนี้อำมหิตหนักหนาสาหัสเลย เพราะไม่ได้เรียนไม่ได้ศึกษาฝึกฝน

จิตวิญญาณที่เป็นอัตภาพตั้งแต่ก่อตัวเป็นเซลล์ของสัตว์ สัตว์เซลล์เดียว 2 เซลล์สามเซลล์ สัตว์ก็จะรู้เรื่องมีตัวตน ยิ่งตัวโต ยิ่งเซลล์มากเท่าไหร่ก็รักตัวตนมากเท่านั้น แล้วก็หวงแหน ใครอย่ามาแตะ อย่ามาทำร้าย พระพุทธเจ้าให้รู้ชีวิตเขาชีวิตเรา ศาสนาพุทธไม่ไปเบียดเบียนทำร้าย ไปรังแกสัตว์ และไม่จําเป็นแม้แต่จะเอาเนื้อสัตว์มากิน เพราะเนื้อสัตว์จริงๆแล้วไม่ใช่อาหารของคน เขาก็พยายามอธิบายว่าคนเป็นสัตว์ที่กินทั้งเนื้อและพืช มันไม่ใช่ มันเปลี่ยน DNA เป็นพันธุมาแล้ว พิสูจน์ได้ว่าเล็บนี้เป็นเล็บอย่างเล็บกีบเหมือนม้า เหมือนควาย เหมือนช้างพวกนี้ไม่กินเนื้อสัตว์ อย่างฟันกราม ก็เป็นแผงไว้บดไม่ใช่มีเขี้ยวแหลมคมอย่างสัตว์กินเนื้อ ที่มีกรงเล็บ อย่างสัตว์กินเนื้อ สิ่งเหล่านี้มันเหมาะสม ธรรมชาติสร้างมาลงตัวเหมาะสม คนเราเล็บ ฟันไม่ใช่แบบสัตว์กินเนื้อ ลำไส้ น้ำย่อยก็พิสูจน์กันมาหมดแล้ว ผู้รู้วิทยาศาสตร์ ว่าคนไม่ใช่สัตว์ที่กินทั้งเนื้อและพืช คนเป็นสัตว์กินพืชโดยตรงไม่ใช่สัตว์กินเนื้อ

คนที่กินแต่พืชนี้จะอายุยืนยาวโดยไม่กินเนื้อเลย แม้คนที่กินเนื้อน้อยๆ กินผักพืชมากก็ยังอายุยืนยาวได้เลย อย่าไปกินเนื้อเลย กินแล้วมันก็ติด มันเป็นสิ่งเสพติด เราไม่กินเสียซะเลยก็จะได้ล้างสิ่งเสพติด กินเนื้อสัตว์นั้นเป็นการติดรส

2 นอกจากติดแล้วก็เป็นเวรภัย สัตว์แต่ละตัวมันมีวิญญาณเกาะเกี่ยว เนื้อของข้า เนื้อของข้า ตายไปแล้วก็ยังมีเนื้อของข้าอยู่นะ ใครไปกินเนื้อสัตว์นั้นเข้า มันก็จองเวรจองกรรม อยากไปหาเวรใส่ตัวทำไม ดีไม่ดีสัตว์มันจองเวรเราด้วย แล้วมันรู้เรื่องหรือ จะให้มันอภัยให้หรือ แล้วเมื่อไหร่มันจะเลิก เพราะฉะนั้นอย่าไปก่อเวร

ถ้าเลิกแล้วเราก็จะไม่ติดรสแล้วก็ไม่ก่อเวร ไปทำทำไม ไม่จำเป็นต้องกินเลย ศาสนาพุทธเป็นศาสนาที่ให้คนกินแต่พืชไม่ต้องกินเนื้อสัตว์เลย

ในพระไตรปิฎกของเถรวาทฉบับสยามรัฐ ไม่มีชัดเจนทีเดียว แต่อาตมาเห็นว่าชัดแค่ท่านบอกว่า 1 เป็นชาวพุทธอย่าฆ่าสัตว์ 2 อย่าขายอย่าค้าขายเนื้อสัตว์อันเป็นมิจฉาวณิชชา มังสวณิชชา มังสวณิชชา เมื่อไม่ฆ่าและไม่มีการซื้อขายแล้วจะเอาที่ไหนมากินก็มีอยู่ 2 ทาง

1 ไปเก็บเดนสัตว์กินเหลือ อย่าไปแย่งมันนะ 2 สัตว์มันตายไปเอง แล้วสัตว์ที่ตายเองนั้นก็ไม่อยากจะไปกินอีกเพราะว่าอาจจะมีโรคภัย

คนเราปฏิบัติแล้วไม่ติดเนื้อสัตว์เลย ละล้างกิเลสไม่ได้ติดมันก็ไม่กิน แล้วเนื้อสัตว์ก็เป็นพวกเซลล์ที่มีโอโซนมีออกซิเจนก็มีกลิ่นคาว เนื้อสัตว์มีความคาวทั้งนั้น เพราะฉะนั้นคนที่อย่างเด็กๆเกิดมาแล้วยังมีเชื้อมาแต่เดิม ก็จะเหม็นคาวกินไม่ได้

ในพระสูตร สีหสูตร ก็บอกไว้ชัด ว่า ให้คนไปหาเนื้อสัตว์มาปรุงอาหารเตรียมถวายพระพุทธเจ้า แต่อเจลกะคือนักบวชนอกศาสนาพุทธก็ไปแหกปากร้องว่าพระพุทธเจ้าสมณโคดมฉันเนื้อสัตว์อยู่ ทั้งๆที่รู้ เพื่อดิสเครดิตพระพุทธเจ้า ถ้าพระพุทธเจ้า.ฉันเนื้อสัตว์อยู่เป็นปกติ จะไปแหกปากฟ้องร้องทำไมถ้าท่านฉันเป็นธรรมดา ก็เพราะว่าพระพุทธเจ้าไม่ได้ฉันเนื้อสัตว์เขาเลยไปแหกปาก

เหมือนอย่างพวกเสื้อแดงที่แหกปากอยู่ตอนนี้ทางโทรทัศน์ตอนนี้มีเงินได้มาอยู่ก็ยังแหกปากไป แต่อีกหน่อยไม่มีเงินมาก็จะเลิกไปเอง ได้มาจากลูกบ้าง แม่บ้างของคุณทักษิณ

_เรื่องกฐินผ้าป่า

ตอบ...มันทำลายศาสนามากที่สุดเลย

กฐินก่อน… กฐินแปลว่าสดึง สดึงใหญ่ที่ทำเท่าจีวร เมื่อได้ผ้ามา เก็บผ้าบังสุกุลได้ ที่เขาทิ้งแล้ว ไม่เอาแล้ว ไม่มีเจ้าของ หรือผ้าห่อศพ เก็บมาได้ก็เอามาต่อที่สะดึง กว่าจะครบผืน ก็ตัดแต่ละอันให้เป็นเหลี่ยมๆแล้วมาต่อกัน ให้มีเหลี่ยมเป็นผืนผ้าบ้าง เป็นสี่เหลี่ยมจตุรัสบ้าง ก็จะต่อได้ดีกว่า เป็นระเบียบ เย็บต่อจนกว่าจะเต็มกรอบสะดึง ทำกันหลายคน พระสงฆ์ก็ร่วมกันทำเมื่อเต็มแล้วก็เอามาจัดให้ผู้ที่เหมาะสมต่อไป เรียกว่ากฐิน ส่วนจุลกฐิน ก็คือกฐินที่เร่งรัดให้เสร็จภายในวันเดียวคืนเดียวให้เสร็จเลย จัดการให้เสร็จ ทำให้เสร็จ ในคืนเดียว แล้วก็ถวายผู้ที่เหมาะควร กฐินมีเท่านั้น

กฐินที่ท่านอนุญาตเป็นกฐินของคฤหบดี คือให้ฆาราวาสที่มีฐานะ สามารถซื้อสามารถหาผ้ามาได้ เย็บเป็นไตรจีวรเป็นชุดมาเลยอย่างสมบูรณ์แบบ หนูจะเอามาก็ตามเป็นของฆราวาสเขาทำมา แล้วเอามาถวาย เรียกว่ากฐินของคฤหบดีก็ได้เป็นต้น ก็คือการทำผ้าเพื่อที่จะให้ภิกษุ ผู้ที่ขาดแคลนผู้ที่เหมาะสมก็เท่านั้น สมัยโบราณผ้านั้นหายากจึงต้องทำ แต่สมัยนี้ไม่ต้องเสียเวลาทำเลยทั้งกฐินและจุลกฐิน ไม่ต้องทำเลยมีผ้าถวายจากฆราวาสของคฤหบดีเยอะแยะมากมายเพียงพอ ไม่ต้องไปเก็บผ้าไม่เย็บหรอกแต่คนที่เขายังอยากทำอยู่ก็มีแต่มันเสียเวลา เอาเวลาไปทำงานสร้างสรรค์อื่นๆที่มีความจำเป็นสำคัญและควรกว่านี้

ส่วนทอดกฐินนั้นทอดได้ครั้งเดียวตอนออกพรรษาถ้าเกินไปแล้วกว่า 1 เดือนก็จบ ก็ทอดกฐินไม่ได้ แต่ผ้าป่านี้ทำได้ตลอดปีตลอดชาติ

แล้วผ้าป่า...ผ้าป่าหมายถึงผ้าที่เขาทิ้งแล้วเป็นผ้าบังสุกุล ซึ่งเขาไม่เอาเป็นของตัวเองแล้วก็ทิ้งไว้ที่ไหนๆตามข้างทางก็แล้วแต่ ก็เอามา เอามาเย็บต่อก็เหมือนกฐิน เป็นผ้าป่าแล้วมาเป็นผ้ากฐิน แต่ผ้าป่าจริงๆแล้วก็คือเป็นผ้าที่ไม่มีเจ้าของไม่รู้ว่าเป็นผ้าของใครจริงๆก็เลยหยิบมาใช้ ผ้าป่านี้ทำได้ตลอดปีตลอดชาติ คือผ้าที่เขาไม่มีเจ้าของเก็บตกมาเป็นผ้าบังสุกุล 100% รู้ไม่ได้ว่าใครเป็นเจ้าของ ถ้ารู้รับไม่ได้ แต่ทุกวันนี้มีเจ้าภาพนัดกันมาเลย เอามาทำเป็นพิธี แล้วกลายเป็นเงินเลยกองนี้ได้กี่แสนกี่ล้าน การทอดกฐินก็เป็นเงินไปหมด ทั้งทอดผ้าป่าด้วยกลายเป็นเรื่องหาเงิน บาป บาป บาป

ทอดกฐินคือทอดกระทะทองแดง ทอดผ้าป่าคือทอดมหานรก

เขาทำผิดแล้วก็ได้บาปถ้าทำถูกก็แล้วไป จริงๆแล้วมันไม่มีความจำเป็นเรื่องผ้า นักบวชชาวอโศกจึงไม่เกี่ยวกับทอดกฐิน ทอดผ้าป่า

ทุกวันนี้กลายเป็นตั้งกองทุนหาเงิน ผ้าป่าจึงเป็นบาปอันมหาศาล มันเหมือนกลับเอาคำว่าบุญไปหากิน เอาบุญไปหลอกหาเงิน บาปกินหัวหมดเลย

อ่านต่อ ดาวโหลดเอกสารที่...http://www.boonniyom.net/?p=86929

ดาวโหลดเสียงที่...https://drive.google.com/open?id=0BwwToHwm35EfZnA1ckcxYUtTN0E

หรือที่นี่.... http://www.filefactory.com/file/63i7o3c8v6p3/160922

ดาวโหลดวิดีโอได้ที่นี่....

https://youtu.be/PYooT5pYigg

เวลาบันทึก 13 มีนาคม 2563 ( 14:13:49 )

รายละเอียด

590922_พุทธศาสนาตามภูมิ บ้านราชฯ ตอบปัญหาปกิณกะ

พ่อครูว่า...ที่บ้านราชเมืองเรือ วันนี้วันพฤหัสบดีที่ 22 กันยายน 2559 แรม 6 ค่ำเดือน 10 ปีวอก วันนี้มีนักเรียนแล้วก็เปิดให้ถามคำถามได้

ก็มีของใบฟ้าเขียนมาเพื่อทบทวนเพื่อความเข้าใจในภาษากับปริยัติกับสภาวธรรม ก็ขอพูดถึงศิษย์เก่าที่จะเริ่มระดมความคิดเห็นกัน

ศิษย์เก่าสัมมาสิกขามีถึง 9 โรงเรียนเปิดมาตั้งแต่ พ. ศ. 2534 ปีนี้ พ.ศ. 2559 รวมแล้วก็ 18 รุ่นแล้ว ออกไป ผลิตออกไปเป็นหลายพันคน แม้แต่รุ่นใหม่ๆ อาตมาก็จะทำไปจนกว่าอาตมาจะตาย แม้อาตมาตายไปแล้วก็เชื่อว่ามีผู้ที่สืบสานธรรมะของพระพุทธเจ้า ก็ขอยืนยันว่าธรรมะของพระพุทธเจ้าเป็นธรรมะของมนุษยชาติของสังคม ไม่ใช่เป็นธรรมะที่แตกต่างแปลกแยกออกไปจากความเป็นมนุษย์ความเป็นสังคมเหมือนอย่างที่โลกเขาต้องการ เป็นความตรง เป็นความพิเศษ เป็นคุณธรรมขั้นพิเศษ ปฏิโสตัง ทวนกระแสกับโลกปุถุชน ที่ไปชื่นใจกับลาภยศสรรเสริญโลกียสุข และอยู่ในกรอบของจิตวิญญาณของอาคามี เป็นจิตวิญญาณที่วนเวียนอยู่กับความสูงและต่ำ ความสุขกับความทุกข์ ความมีมากหรือความมีน้อย นรกต่ำสุดสวรรค์สูงสุด วนเวียนอยู่ในธรรมะ 2 ตลอดกาลนาน ตราบใดที่ไม่มีภูมิปัญญาเข้าใจธรรมะที่ทวนกระแส

ที่จะเห็นเลยว่าถ้าเราขืนไปวนเวียนอยู่ในโลกียภพ ก็จะวนไปกับภพนี้ตลอดกาลนาน เพราะฉะนั้นในกลุ่มของพระพุทธเจ้าโลกุตระ เรียกว่าโลกุตรภูมิ การไปก่อตัวเป็นภพเป็นชาติขึ้นมานี้ sensible ละเอียดลึกซึ้งมากเรื่องภพชาตินี้

ส่วนพรหมคือความลดภพแล้ว เป็นอาริยภูมิโลกุตระแล้ว จะรู้ก่อนไม่ได้ ก็มีแต่นรกกับสวรรค์เท่านั้น และมีมนุษย์คนไหนที่อยากได้พนรกก็ไม่มี มีแต่อยากได้ภพของสวรรค์ทั้งนั้น แต่มันทำผิดเพราะมันไม่รู้อวิชชาว่าทำอย่างนี้จะสร้างภพ จะต้องมีภูมิปัญญาหรือว่าทำอย่างไรจะไม่ก่อภพได้ มันจึงไม่ก่อภพ

อาตมาพูดอย่างนี้ก็อย่าไปตกใจว่าเราจะต้องเกิดภพชาติอีก ถ้าอึดอัดขัดเคืองเกินไปจะต้องหมดภพชาติให้ได้ มันทำไม่ได้หรอกจะต้องทำไปตามลำดับไม่ต้องอึดอัดขัดเคือง เรียนรู้ไปตั้งแต่อบายภพ กามภพ รูปภพ อรูปภพไปตามลำดับ ดึงดันไม่ได้ ต้องไปตามภูมิตามความจริงของเรา ถ้ายิ่งอึดอัดยิ่งทำไม่ได้ดี ให้ศึกษาไปตามลำดับอย่างละเอียดไม่ติดขัด

พระพุทธเจ้าถึงบอกว่าการเป็นลำดับที่ราบเรียบอย่างฝั่งทะเลเหมือนหาดทราย การอยู่กับหมู่มิตรสหายดีสังคมสิ่งแวดล้อมดีจึงมีอานิสงส์สูงเป็นหนึ่งเดียวของศาสนาเป็น ทั้งหมดทั้งสิ้นของศาสนาเลย จะมีคนทั้งระดับโลกุตรภูมิและระดับโลกียภูมิได้ ในชาวอโศกก็ยังมีระดับโลกียภูมิที่ยังเข้าสู่โลกุตระไม่ได้อีกด้วยมันจึงสมบูรณ์แบบ

ก็มีข้อความของคุณใบฟ้าที่แต่ก่อนเป็นอาจารย์สอนมหาวิทยาลัย แต่ตอนนี้ก็พบศาสนาก็เลยลาออกมาอยู่ในนี้ บอกมาว่าอยากให้อาตมาอธิบายรายระเอียดให้ฟังเรื่องของการศึกษา

ขั้นแรก ศีลเด่น เป็นงาน ชาญวิชา แต่ขั้นต่อมาก็ศีลเคร่ง เก่งงาน ชำนาญวิชา ซึ่งคำว่าเคร่งนี้ดูเหมือนว่ายาก แต่ว่าที่จริงคนที่ทำได้แล้วไม่ยาก เก่งงานก็ทำงานได้เก่งขึ้น วิชาการก็ชำนาญ เชี่ยวชาญสูงขึ้นเรื่อยๆ

ส่วนขั้นสุดท้ายศีลเต็ม คือศีลไม่บกพร่อง ศิลบริบูรณ์ สัมบูรณ์ Absolute Ultimate เข้มงานคือเก่งงานเอาภาระเต็มที่ แล้วจึงสืบสานวิชชาสืบสานความรู้สืบสานธรรมะที่ประเสริฐของพระพุทธเจ้าตลอดไปจนกว่าปรินิพพาน เป็นปริโยสาน

เอาไปเทียบกับธรรมะหนึ่งกับธรรมะสอง

เช่นปริยัติ ปฏิบัติ ปฏิเวธ ถ้าจะเทียบว่า

ปริยัติ = โลกุตระ

ปฏิบัติ = โลกานุกัมปา

ปฏิเวธ =โลกวิทู

ถามมาว่าจะได้ไหม

ปริยัติ นั้น ต้องเริ่มมีจิตโลกใหม่ที่เป็น โสดาฯ สกิทาฯ อนาคาฯ อรหันต์ การได้คุณธรรมเป็นโลกุตรจิตก็ได้ เอาไปเทียบกับปริยัติก็ได้

แล้วปฏิบัติเทียบโลกานุกัมปาก็ได้ คือเมื่อมีโลกุตรจิต เอาโลกุตระจิตมาทำกับโลกกับสังคม มาช่วยเหลือเป็นประโยชน์รับใช้โลก เป็นผู้มีประโยชน์ต่อโลกเขา

ส่วนปฏิเวธก็ครบรอบหมด เทียบกับโลกวิทูได้ รู้ทั้งเราทั้งเขา ทั้งความสัมพันธ์ของโลกแต่ละขั้นไป อย่างโสดาบันก็รู้ครบขนาดหนึ่ง สกิทาฯ อนาคาฯ อรหันต์ก็มากขึ้น จนเป็นโพธิสัตว์ จนเป็นพระพุทธเจ้าก็ครบโลกวิทูเลย

แล้วพวกเราศึกษาไปทุกวันนี้อาตมาทำงานไปยังไม่ได้อะไรมากมายก็มีคนรู้โลกุตรธรรมไปตามลำดับ แล้วคนรู้โลกุตรธรรมจะไปรับใช้สังคม โลกานุกัมปา ในด้านการเมืองก็ดี ในด้านเศรษฐกิจก็ดี คนเหล่านี้จะต้องขึ้นไป ไม่ใช่ว่าอาตมาพยากรณ์ ประชาชนจะต้องการคนเหล่านี้แหละ โดยเฉพาะชาวอโศก เด็กชาวอโศกที่ออกไปนี่แหละ ที่ได้ปฏิบัติตนดีขึ้นไป ประชากรของไทยจะต้องการ พวกเราจะต้องไปทำงานให้แก่สังคม อาตมาเชื่อว่าชาวอโศกมีเด็กรุ่นใหม่

อาตมานี่แก่เกินแกง จะเป็นนายกรัฐมนตรีรัฐมนตรีอะไรกับเขาไม่ได้หรอกไม่ทันการหรอก แต่เด็กรุ่นต่อไปนี้แหละจะไปเป็นรัฐมนตรี ไปเป็นนายกรัฐมนตรีอะไรต่างๆ จึงบอกว่าอย่าไปทำเป็นออกไปจากหมู่ไม่เสริมเติมความรู้ ไม่เข้ามาสร้างสรรค์เอาไว้ มันจะช้าไป มันจะไม่เป็นประโยชน์เท่าที่ควร ควรจะต้องเข้ามารวมตัวกัน เข้ามาพยายามสืบสาน เพราะจะต้องเป็นไม่ใช่ว่าอาตมาพยากรณ์ เพราะว่าคนที่ทำงานให้แก่สังคมด้วยความบริสุทธิ์ใจมีกิเลสน้อยหรือไม่มีกิเลสเลยนี่มันเป็นสัจจะ ที่โลกเขาไม่รู้ไม่เข้าใจ ว่าอนาคามี อรหันต์ นั้นจะเป็นนักการเมืองที่ดี ซึ่งเขาถูกครอบงำความเชื่อมานานแล้วว่า ผู้ที่เป็นพระอรหันต์แล้วจะต้องออกบวชและเป็นพระป่า อยู่เดี่ยวๆไม่เกี่ยวข้องกับสังคม ซึ่งอย่างงั้นมันผิดเพี้ยนเป็นมานานแล้ว

อย่างคนที่ทำอยู่กับสังคมมีบทบาทเช่นคุณจำลอง คุณไชยวัฒน์ คนอื่นๆอีกในชาวอโศก แต่มันยังไม่มากพอ รุ่นก่อนๆนี้มีน้อยไม่มากพอ แต่ตอนนี้มีแล้วคือเด็กพวกเรานี่แหละรุ่นที่ติด chip โลกุตระไปแล้ว ให้พากเพียรขึ้น ถ้าเราไม่พากเพียรก็จะไม่มีบารมีเพิ่มขึ้นได้อย่างไร บารมีไม่ใช่เกิดจากเราซื้อตามร้านขายยา ไม่มีตามร้านสะดวกซื้อห้างขายยา มันต้องมาพากเพียรสั่งสมบารมี ต้องพยายามอย่ามองเมิน เพราะมันเป็นความจำเป็น

พวกเราที่มีเชื้อสายมี DNA ของโลกุตระ ของอาริยะแล้ว อย่าทำเป็นเล่นให้ตั้งอกตั้งใจพากเพียรตั้งใจ ใครไม่อยากได้ใคร่ดีก็มาเถิดมาช่วยเหลือโลกเขาไปก็แล้วกัน แม้เราไม่อยากแต่เราต้องมีปัญญาว่ารู้สิ่งที่ควร

เรามาฟังดูบทความอันหนึ่งก่อน เมื่อวันที่ 22 กันยายน เป็นบทความของหนังสือพิมพ์แนวหน้าฉบับต่างจังหวัด ในคอลัมน์ผ่าประเด็นร้อน ทีมข่าวการเมือง

ผ่าประเด็นร้อน เพื่อแม้วควรหยุดลวงโลก เลิกอ้างประชาธิปไตยมาบังหน้า

วันพุธ ที่ 21 กันยายน พ.ศ. 2559,

ในโอกาสครบรอบ 10 ปี การรัฐประหาร เมื่อวันที่ 19 ก.ย. 2549 บรรดาแกนนำขบวนการเพื่อแม้วไม่ว่าจะเป็น น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร อดีตนายกฯหุ่นเชิด ซึ่งเป็นจำเลยสำคัญคดีโครงการรับจำนำข้าว นายภูมิธรรม เวชยชัย เลขาธิการพรรคเพื่อแม้ว หรือนายจตุพร พรหมพันธุ์ ประธานกลุ่มคนเสื้อแดง ต่างออกมาโจมตีการรัฐประหารขณะเดียวกันพยายามสร้างภาพอ้างประชาธิปไตยบังหน้า ทั้งๆ ที่ธาตุแท้ของขบวนการเพื่อแม้วคือธุรกิจการเมืองทุนสามานย์ในคราบประชาธิปไตยจอมปลอม

ถ้าแหล่าแกนนำขบวนการเพื่อแม้วสำนึกในสิ่งเลวร้ายที่ตัวเองทำไว้กับชาติบ้านเมืองก็ควรทบทวนพฤติกรรมด้วยการตั้งคำถามว่าทำไม 10 ปีที่ผ่านมาขบวนการเพื่อแม้วถึงถูกรัฐประหารถึง 2 ครั้ง ซึ่งคำตอบก็คือเพราะขบวนการเพื่อแม้วคือต้นเหตุแห่งวิกฤติชาติตลอดช่วงหลายปีที่ผ่านมา จากการเป็นธุรกิจการเมืองทุนสามานย์ในคราบประชาธิปไตยจอมปลอมที่ทำสิ่งเลวร้ายหนักหนาสาหัสไว้กับแผ่นดินอย่างมากมาย

หากย้อนกลับไปทบทวนสาเหตุการรัฐประหารล้มรัฐบาลทักษิณครั้งแรกเมื่อปี 2549 เกิดจากเหตุผล 4 ประการคือ มีการทุจริตคอร์รัปชั่นมโหฬาร มีการจาบจ้วงสถาบันเบื้องสูงอย่างเหิมเกริม มีการผูกขาดอำนาจแทรกแซงองค์กรอิสระอย่างย่ามใจ และสร้างความแตกแยกในชาติลึกซึ้งรุนแรงอย่างไม่เคยมีมาก่อนจนมวลมหาประชาชนออกมาแสดงพลังขับไล่

สำหรับพรรคเพื่อแม้วถูกตั้งข้อสังเกตว่าไม่ต่างจากบริษัทการเมืองจำกัดที่สส.ไม่ได้มีสถานะเป็นผู้แทนปวงชนอย่างแท้จริง แต่เป็นแค่พนักงานบริษัทที่ฟังคำสั่งจากเจ้าของบริษัทคือนายทักษิณ ชินวัตร อดีตนายกฯนักโทษหนีคุก เพียงคนเดียวเท่านั้น หรือแม้แต่รัฐบาลน.ส.ยิ่งลักษณ์ ก็เป็นเพียงหุ่นเชิดที่บงการโดยอดีตนายกฯนักโทษหนีคุก

พรรคเพื่อแม้วยังเป็นธุรกิจการเมืองทุนสามานย์ในคราบประชาธิปไตยจอมปลอมที่ทุ่มทุนและใช้ผลประโยชน์รูปแบบต่างๆ ซื้อกลุ่ม สส. ซื้อเสียง ซื้ออำนาจรัฐซื้อประชาธิปไตย ซื้อประเทศ แล้วถอนทุนบวกกำไรมหาศาล จากนั้นใช้อำนาจรัฐแผ่ขยายอิทธิพลผลประโยชน์หวังผูกขาดอำนาจยึดครองประเทศอย่างเบ็ดเสร็จเด็ดขาดและทะเยอทะยานถึงขนาดเคยคิดเปลี่ยนแปลงการปครองประเทศ

นอกจากนี้ขบวนการเพื่อแม้วยังจัดตั้งกองกำลังก่อการร้ายเผาบ้านทำลายเมืองเมื่อปี 2553 และเหิมเกริมถึงกับบุกโรงพยาบาลจุฬาฯและสภากาชาดไทย จนต้องมีการอพยพผู้ป่วย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง สมเด็จพระญาณสังวรสมเด็จพระสังฆราชฯ ที่รักษาอาการพระประชวรอยู่อย่างอลหม่าน ทั้งๆ ที่โรงพยาบาลและสภากาชาดไทย เป็นเขตปลอดภัยตามหลักสากล ซึ่งพฤติการณ์ที่กล่าวมาทั้งหมดตรงกันข้ามกับระบอบประชาธิปไตยอย่างสิ้นเชิง

ดังนั้นขบวนการเพื่อแม้วเลิกสร้างภาพลวงโลกอ้างประชาธิปไตยปิดบังโฉมหน้าที่แท้จริงอันอัปลักษณ์ของตัวเองได้แล้ว เพราะทุกวันนี้ประชาชนส่วนใหญ่หูตาสว่างและรู้เท่าทันเล่ห์ลิ้นพวกประชาธิปไตยจอมปลอมโดยเฉพาะจากคดีโครงการรับจำนำข้าว

                                                          ทีมข่าวการเมือง

อาตมาก็พาดพิงมาย้ำความรู้ความเห็นของสังคมสื่อสารมวลชน ตามเหมาะควรที่จะเอามาเปิดเผย

ต่อมาก็ตอบประเด็น

_จากแสงไฟธรรม

1. ได้ข้อมูลมาว่าทางสันติอโศกทางบุญนิยมทีวีสามารถเผยแพร่บุญนิยมทีวีทางวิทยุ fm ได้แล้ว จึงขอเสนอให้ทางบ้านราชสามารถไปแพร่ทางวิทยุได้หรือไม่  ตอบ….ก็พยายามอยู่
2. ระบบพลังงานแสงอาทิตย์ ในทัศนคติของข้าพเจ้า มีความเห็นว่าหากจะได้ประโยชน์สูงประหยัดสุด ควรจะเป็นนโยบายระดับชุมชน คือติดตั้งในระบบส่วนกลาง และจ่ายกระแสไฟ เสริมเข้าไปในระบบไฟฟ้ากระแสหลัก คือจัดการไฟฟ้า การดูแลและการซ่อมบำรุงเป็นของส่วนกลาง จึงจะเหมาะกับระบบสาธารณโภคี     

         ตอบ...อันนี้ก็เป็นความเห็นของคุณแสงไฟธรรม แต่อาตมามีความเห็นว่าไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่ อาตมามีความเห็นว่าไม่น่าจะเข้าไปเกี่ยวข้องกับทางการ น่าจะแยกออกมา เป็นโซล่าเซลล์ของเราเอง ไม่ต้องไปเชื่อมกับทางการ ซึ่งของทางการเราก็มีใช้ ถ้าจำเป็นก็สับสวิชไปได้ ในเวลาโซล่าเซลล์เราขัดข้องหรือจำเป็นขึ้นมาก็สับสวิชไป จะอัตโนมัติหรือไม่ก็ได้ อาตมาเห็นคร่าวๆเช่นนี้นะ

_ลูกศิษย์ปัจจุบัน ผมอยากทราบว่าปีนี้น้ำจะท่วมไหมครับ

ตอบ...ตอนนี้มันก็ท่วมมาอยู่บ้างแล้ว พวกเราอยู่ท้ายน้ำ จากนั้นก็ไหลออกไปปากเซ แม่น้ำโขง

_ลูกมีข้อสงสัยเรื่องการสละทรัพย์เป็นจำนวนมาก เพื่อทำบุญตามความเข้าใจ แต่ไม่รักษาศีล โดยเฉพาะกาย วาจา ใจ จะพูดเบียดเบียนคนอื่นอยู่เสมอๆ และคนที่เสียสละคนนี้จะได้รับอานิสงส์ในข้อไหนคะ

ตอบ..ก็ขอยืนยันว่าการทำทานให้เป็นบุญอย่าไปทำทานให้เป็นบาปนี้มีแต่สำนักอโศกที่สอนกัน มันเป็นเรื่องอจินไตยเขาไปทำอกุศลในเรื่องของวาจา พูดเบียดเบียนคนอื่นก็เป็นอกุศลของเขา จะไปตีราคาไม่ได้ ไปกำหนดราคาว่าเขาพูดเช่นนี้จะบาปเท่านี้หน่วย แล้วเขาสละเงินเท่านี้จะได้เป็นส่วนกุศลของเขาเท่านี้ มันเป็นของโลกีย์ การไปพูดว่าเขามันเป็นโลกีย์ด้วย และเป็นกิเลสด้วย แต่การสละเงินโดยไม่ได้ทำใจในใจนี้เป็นโลกีย์ได้แต่กุศลไม่ได้บุญ แต่ก็ตอบรายระเอียดไม่ได้มันเป็นอจินไตย ไม่รู้ว่าคุณทำ กาย วาจา ใจอย่างไรมากหรือน้อย คิดเป็นตัวเลขไม่ได้ อยากจะรู้ก็รู้ไม่ได้เพราะอาตมาไม่มีความสามารถตอบได้ มันละเอียดเกินที่จะไปวัดค่า สรุปแล้วเรื่องของอกุศลกาย วาจา ใจ แม้มันจะเป็นบาป คุณจะไปทำทำไมเป็นอกุศล ก็พยายามลดละให้ได้

_ของป.3 มิ้งค์...ณัฏฐา ศรีหงสา ถามว่าทำไมคนเราต้องมีความโลภ โกรธหลงหรอคะ

ตอบ….คำแรกตอบได้เลยว่าทำไมยังมีโลภ โกรธ หลงก็เพราะว่ายังโง่อยู่ แล้วจะฉลาดอย่างไร จะฉลาดก็ต้องเรียนธรรมะ คำว่าฉลาดนี่มันเกิดมาจากตาหูจมูกลิ้นกายใจทั้ง 6 ทวาร  ฉฬ แปลว่า 6 เกิดมาจากการสัมผัสด้วยตาหูจมูกลิ้นกายใจทั้งหกทวารทำงานสัมผัสสัมพันธ์กับอายตนะนอกมีอายตนะใน แล้วก็เกิดสังขารเป็นองค์ประชุมเป็นองค์ประกอบเป็นกรรมกิริยาขึ้นมา

ผู้ที่ไม่ได้เรียนไม่รู้จักกรรมกิริยาที่ประกอบเป็นสังขารปรุงแต่งขึ้นมา มันมีกิเลสเครื่องปรุงแต่งอยู่ด้วยเท่าไหร่ ไม่ได้รู้ไม่ได้เรียนก็แก้ไขไม่ได้ เพราะฉะนั้นผู้ใดสามารถที่จะเรียนรู้กิเลสมันมีโลภ โกรธ หลงนั่นแหละ เป็นต้นตระกูลหลักของมัน

ก็ต้องมาเรียนอันนี้เมื่อเรียนแล้วก็จะสามารถจับตัวกิเลสโลภ แล้วก็กำจัด  โกรธก็ดี ก็กำจัดให้ได้ หลงก็ดีให้กำจัดให้ได้ เมื่อกำจัดได้หมดเราจึงจะเป็นผู้ที่ ไม่มี ความโลภโกรธหลง แล้วทำไมต้องมีก็คือเพราะไม่รู้และไม่ได้ศึกษาที่จะกำจัดโลภ โกรธ หลง แม้แต่หลวงปู่หลวงตา หลวงน้าหลวงยายก็มี(สิกขมาตุ) ให้ถามให้ศึกษา แล้วอ่านความจริงของเรา แม้เล็กๆน้อยๆตัวเล็กตัวน้อยก็ศึกษา สมัยพระพุทธเจ้ามีพระอรหันต์ตั้งแต่อายุ 7 ขวบ ในยุคนี้ก็มีได้ ไม่ต้องห่วงศึกษาให้จริง

_มีข่าวอาการป่วยของท่านสมณะฉันทโส เกี่ยวกับข่าวลือ…

เรื่อง อาพาธของท่านฉันทโส

อาการป่วยของท่านฉันทโส สมณะนาไท รายงานว่าวันนี้สุขภาพดีขึ้น เมื่อวานนี้ที่ต้องเข้าห้องไอซียู เพราะเสลดมากทำให้หายใจไม่สะดวก และที่เป็นห่วงกันว่า มีภาวะปอดติดเชื้อนั้น หมอตรวจเรียบร้อยแล้วปอดไม่มีภาวะติดเชื้อ เมื่อวานมีข่าวลือไปหลายเรื่อง เช่นกำลังเตรียมจะเจาะคอบ้าง แต่ความจริงคือเอาสายยางไปไว้ในคอเพื่อให้ช่วยหายใจได้ดีขึ้น สิ่งที่หมอขอร้องก็คือ มีคนมาเยี่ยมมาก ช่วงนี้หมออยากให้คนป่วยได้พัก ขอให้ได้ชลอการเยี่ยมออกไปก่อน

_เรื่องกฐินผ้าป่า

ตอบ...มันทำลายศาสนามากที่สุดเลย

กฐินก่อน… กฐินแปลว่าสดึง สดึงใหญ่ที่ทำเท่าจีวร เมื่อได้ผ้ามา เก็บผ้าบังสุกุลได้ ที่เขาทิ้งแล้ว ไม่เอาแล้ว ไม่มีเจ้าของ หรือผ้าห่อศพ เก็บมาได้ก็เอามาต่อที่สะดึง กว่าจะครบผืน ก็ตัดแต่ละอันให้เป็นเหลี่ยมๆแล้วมาต่อกัน ให้มีเหลี่ยมเป็นผืนผ้าบ้าง เป็นสี่เหลี่ยมจตุรัสบ้าง ก็จะต่อได้ดีกว่า เป็นระเบียบ เย็บต่อจนกว่าจะเต็มกรอบสะดึง ทำกันหลายคน พระสงฆ์ก็ร่วมกันทำเมื่อเต็มแล้วก็เอามาจัดให้ผู้ที่เหมาะสมต่อไป เรียกว่ากฐิน ส่วนจุลกฐิน ก็คือกฐินที่เร่งรัดให้เสร็จภายในวันเดียวคืนเดียวให้เสร็จเลย จัดการให้เสร็จ ทำให้เสร็จ ในคืนเดียว แล้วก็ถวายผู้ที่เหมาะควร กฐินมีเท่านั้น

กฐินที่ท่านอนุญาตเป็นกฐินของคฤหบดี คือให้ฆาราวาสที่มีฐานะ สามารถซื้อสามารถหาผ้ามาได้ เย็บเป็นไตรจีวรเป็นชุดมาเลยอย่างสมบูรณ์แบบ หนูจะเอามาก็ตามเป็นของฆราวาสเขาทำมา แล้วเอามาถวาย เรียกว่ากฐินของคฤหบดีก็ได้เป็นต้น ก็คือการทำผ้าเพื่อที่จะให้ภิกษุ ผู้ที่ขาดแคลนผู้ที่เหมาะสมก็เท่านั้น สมัยโบราณผ้านั้นหายากจึงต้องทำ แต่สมัยนี้ไม่ต้องเสียเวลาทำเลยทั้งกฐินและจุลกฐิน ไม่ต้องทำเลยมีผ้าถวายจากฆราวาสของคฤหบดีเยอะแยะมากมายเพียงพอ ไม่ต้องไปเก็บผ้าไม่เย็บหรอกแต่คนที่เขายังอยากทำอยู่ก็มีแต่มันเสียเวลา เอาเวลาไปทำงานสร้างสรรค์อื่นๆที่มีความจำเป็นสำคัญและควรกว่านี้

ส่วนทอดกฐินนั้นทอดได้ครั้งเดียวตอนออกพรรษาถ้าเกินไปแล้วกว่า 1 เดือนก็จบ ก็ทอดกฐินไม่ได้ แต่ผ้าป่านี้ทำได้ตลอดปีตลอดชาติ

แล้วผ้าป่า...ผ้าป่าหมายถึงผ้าที่เขาทิ้งแล้วเป็นผ้าบังสุกุล ซึ่งเขาไม่เอาเป็นของตัวเองแล้วก็ทิ้งไว้ที่ไหนๆตามข้างทางก็แล้วแต่ ก็เอามา เอามาเย็บต่อก็เหมือนกฐิน เป็นผ้าป่าแล้วมาเป็นผ้ากฐิน แต่ผ้าป่าจริงๆแล้วก็คือเป็นผ้าที่ไม่มีเจ้าของไม่รู้ว่าเป็นผ้าของใครจริงๆก็เลยหยิบมาใช้ ผ้าป่านี้ทำได้ตลอดปีตลอดชาติ คือผ้าที่เขาไม่มีเจ้าของเก็บตกมาเป็นผ้าบังสุกุล 100% รู้ไม่ได้ว่าใครเป็นเจ้าของ ถ้ารู้รับไม่ได้ แต่ทุกวันนี้มีเจ้าภาพนัดกันมาเลย เอามาทำเป็นพิธี แล้วกลายเป็นเงินเลยกองนี้ได้กี่แสนกี่ล้าน การทอดกฐินก็เป็นเงินไปหมด ทั้งทอดผ้าป่าด้วยกลายเป็นเรื่องหาเงิน บาป บาป บาป

ทอดกฐินคือทอดกระทะทองแดง ทอดผ้าป่าคือทอดมหานรก

เขาทำผิดแล้วก็ได้บาปถ้าทำถูกก็แล้วไป จริงๆแล้วมันไม่มีความจำเป็นเรื่องผ้า นักบวชชาวอโศกจึงไม่เกี่ยวกับทอดกฐิน ทอดผ้าป่า

ทุกวันนี้กลายเป็นตั้งกองทุนหาเงิน ผ้าป่าจึงเป็นบาปอันมหาศาล มันเหมือนกลับเอาคำว่าบุญไปหากิน เอาบุญไปหลอกหาเงิน บาปกินหัวหมดเลย

_ดญ.ใสเสมอ แม้นมาลัย เขียนมาถาม

1.หลวงปู่คะ ทำไมถึงมีความรักเกิดขึ้นในโลกคะ

ตอบ...ความรักมันมีถึง 10 มิติตามที่หลวงปู่เขียนไว้ให้แล้ว ความรักมิติที่แย่ที่สุดคือความรักเรื่องของผู้หญิงผู้ชาย เรื่องของทางเพศ เป็นกิเลสที่แย่ที่สุด กิเลสไร้ค่าไร้สาระ ยิ่งทุกวันนี้คนมันเกินมันล้นโลกแล้ว จึงไม่จำเป็นต้องมีความรักเรื่องเพศเรื่องคู่  ความรักกันนี้จึงเป็นความรักที่ไม่ต้องทำ ให้ล้างกิเลสไปเถอะ

ต่อมาเป็นความรักเรื่องลูกก็กว้างกว่า แล้วก็เรื่องญาติ ก็ดีขึ้นมากว้างขึ้นอีก กว่าแบบลูกๆ แล้วก็กว้างเผื่อแผ่ต่อไปอีกในมิตรสหาย มีประโยชน์คุณค่าสูงขึ้นๆ

แล้วก็รักต่อสังคมประเทศชาติ ก็เห็นแก่ประเทศตนเองก่อน จากนั้นจึงเห็นแก่ทุกประเทศในโลก ก็เป็นความรักที่เผื่อแผ่ ออกไปกว้างช่วยเหลือเกื้อกูลไปได้กว้างมากขึ้นก็เป็นกุศลที่มีราคา มีค่าที่สูงขึ้นจริง เป็นสัจจะ เพราะฉะนั้นเราทำได้แค่ไหนก็ประมาณในการทำ อย่าอ้าขาผวาปีกทำเกินไป

2.ทำไมคนถึงต้องตายด้วยคะ

ตอบ...ถ้าคนมีแต่เกิดมาไม่ตายแล้วโลกมันก็จะแน่นเกินไปสิ แล้วคนจะต้องแก่นะ ถ้าเกิดมาแล้วมาไม่ตายก็แก่งั่กสิ มีแต่คนแก่เต็มโลกช่วยตัวเองไม่ได้ก็ตายสิ เพราะฉะนั้นอย่าไปคิดมาก เป็นธรรมชาติของเขามีอยู่แล้ว เกิดแก่เจ็บตายเป็นธรรมดา ไม่อย่างงั้นมันเต็มโลกแน่นโลกทั้งหมดเลยจะต้องมีเกิดมีตาย

_ถ้าหนูแจกโรงบุญแล้วหนูพูดว่า ทำบุญแล้วนะทำบุญก่อนตาย แต่ขณะเดียวกันหนูก็ไม่ได้ตั้งใจทำอาหารแล้วก็ไม่ได้ล้างมือ ทำแค่ให้คนกินกันไป หนูจะได้บุญหรือเปล่าคะ

ตอบ...ถ้าทำอาหารให้คนอื่นเขากินโดยที่เราเองไม่ได้ตั้งใจทำอาหาร ยังไม่ได้ล้างมือนี้ไม่ดีนะ มันสกปรกดีไม่ดีก็มีเชื้อโรคใส่ลงไปกับอาหาร เป็นบาป ควรจะล้างมือให้สะอาด จะตั้งใจทำอาหารให้คนกินก็ดีแล้ว เรามีเจตนาที่จะทำอาหารเลี้ยงคน ไม่ต้องไปหวังว่าเราจะได้กุศล เราจะได้อะไรตอบแทนไม่ต้องไปคิด ให้ตั้งใจอย่างงั้นดีมาก ทำเพื่อที่จะให้คนเขากินแต่ควรจะล้างมือนะ

_พ่อท่านครับ ผมรู้สึกว่ากับข้าวโรงครัวไม่อร่อย ไม่ทราบว่าผมกิเลสหนาหรือว่ามันอร่อย จริงๆ พอจะมีหนทางแก้ไขหรือว่าให้ทำใจอย่างไรครับ รู้สึกว่ากินข้าวไม่อิ่มครับ

ตอบ...ก็แสดงว่ากิเลสหนานั้นใช่ คนอื่นเขาก็กินข้าวหม้อเดียวกับเราก็กินอิ่มได้ แสดงว่าเรากิเลสหนากว่าเขา จะอร่อยหรือไม่อร่อยคนอื่นๆ เขาก็กินได้ทำไมเรากินไม่ได้แสดงว่ากิเลสเรามากกว่าเขาแน่นอน ก็ค่อยๆเรียนรู้ลดละไป ถ้าทำได้ปุ๊ปปั๊บๆ อาตมาก็คงมีอรหนต์เต็มกระบุง มันไม่ง่ายหรอก อย่าไปอึดอัดขัดเคืองตัวเอง ว่าทำไมทำไม่ได้ ยากนัก ก็ค่อยๆทำตามลำดับ สงสัยก็ถามผู้ใหญ่ได้

_ถ้ามีความกลัวจะทำอย่างไรคะ มีวิธีแก้ปัญหาอย่างไร (พ่อครูว่า...ค่ะเป็นคำรับ คะเป็นคำถาม ต้องทำความเข้าใจให้ดีเมื่อเขียนมา)

ตอบ...คนเรากลัวนั้นเกิดจากความไม่รู้ ถ้าเรารู้จักเสือนี่ดี เรารู้เส้นมันหมดเรารู้ใจมันด้วย ว่ามันจะไม่โกรธไม่ดุไม่เคือง มันจะเฉย มีน้ำใจ รักเราด้วยซ้ำไป ถ้าเรารู้ใจมันคนๆนี้ก็ไม่กลัวเสือ เรากลัวที่มืดเพราะเราไม่รู้ว่าที่มืดจะมีงูหรือเปล่า จะมีเสือหรือเปล่า หรือไม่ก็ มันจะมีผีหรือเปล่า กลัวงูกลัวเสือก็คงจะน้อยเพราะเราไม่ได้อยู่ในป่า แต่มืดๆนี้มักจะกลัวผี ซึ่งผีนั้นมันไม่มี ผีที่อยู่ในที่มืดจะไปหลอกคนนั้นคนนี้เด็กๆฟังไว้ มันไม่มีหรอก ที่นั่นมีแต่ตัวเองหลอกตัวเองจนไปเห็นภาพเคลื่อนไหวอย่างนั้นอย่างนี้ ภาษาวิชาการเรียกว่ามโนมยอัตตา เป็นรูปที่ปั้นขึ้นเองในใจ จนเห็นด้วยตาหรืออยู่ข้างใน เป็นของหลอกที่หลอกได้เลย เหมือนยังกับรสอร่อย ปั้นรสอร่อยมานั้นมันไม่จริง ใครปั้นขึ้นมาก็เหมือนผีนี่แหละ มันก็หลอกเราเหมือนมีจริง รสอร่อยก็เหมือนมีจริง ความกลัวก็เหมือนมีจริง ถ้าเรารู้ชัดเจนว่ามันไม่มีมันไม่ใช่ มันไม่ได้น่ากลัวอะไร ก็จะหายกลัว

ไปนอนที่เมรุ ที่ปฐมอโศกก็ไปนอนกันสบายๆ มีอาณาบริเวณปูแกรนิตอย่างดี กางเต็นท์นอนสบายๆ พวกเราเข้าใจแล้ว ก็ไม่เห็นมีพวกเราคนไหนถูกผีหลอก อาจจะกลัวนิดหน่อยแต่มันไม่ถึงกับเกิดภาพ พยายามพิสูจน์ มันกลัวอยู่บ้างแต่จะไม่เห็นตัวมันหรอก ถ้ายังเห็นอยู่เห็นภาพเห็นเสียงก็แสดงว่าเรากลัวมาก เป็นมโนมยอัตตามาหลอก ซึ่งความจริงแล้วมันไม่มี คนไหนที่กลัวมากๆให้หัดฝึกหัดพิสูจน์เลยมันจะพบว่าไม่มีหรอกใจเรามันหลอกเราเอง

อาตมาเคยบอกว่าใครกลัวผีก็ท่องคาถาอาตมาว่า แค่ตายแค่ตาย จะไปเจอผีที่ไหนก็ท่องคาถา แค่ตายแค่ตายแล้วเดินเข้าไปหาเลย มันไม่มีหรอก ดีไม่ดีก็มีเค้าแค่หม้อดำๆคลุมอยู่ที่ตอก็นึกว่าผี เดินเข้าไปก็เห็นเป็นหม้อดำๆ บางอันมีผ้าห่ม มีเศษหญ้าก็เหมือนมีผมนึกว่าเป็นผี ไปดูจริงๆไม่ไช่ ก็พิสูจน์เลยกล้าๆหน่อย คาถาอันเดียวว่าแค่ตายแค่ตาย ถ้าได้ยินเสียงก็เดินเข้าไปเลย เป็นเสียงจิ้งจกเสียงหนูก็เดินเข้าไปดู ไม่อย่างนั้นถูกหลอกกันมานาน

_น้องเมยค่ะ...ทำไมคนเราต้องฆ่าสัตว์ด้วยค่ะ จิตใจของคนโหดเหี้ยมขนาดนั้นเลยหรือคะ

ตอบ….จิตใจของคนโหดเหี้ยมอย่างนั้นจริงๆที่ไปฆ่าสัตว์มากิน ถามว่าทำไม ก็เพราะเขาไม่ได้เรียนไม่ได้ฝึกไม่ได้เรียนรู้ธรรมะที่ดี ไม่เข้าใจว่าสัตว์ที่เกิดมา ทุกตัวเขามีจิตวิญญาณของเขา เขาก็รักชีวิตของเขา สัตว์ทุกตัวรักชีวิตของเขาทั้งนั้นแม้คนก็ตามก็รักชีวิตของตัวเอง สัตว์ตัวไหนถ้าจะถูกฆ่ามันก็จะหนีสุดฤทธิ์ นอกจากว่ามันหนีไม่ไหวก็จำนนให้ถูกฆ่า ถ้าเราจะฆ่ามันมันหนีทั้งนั้น นอกจากว่าเราไปหลอกให้มันตายใจ จนมันรักแล้วก็จับมันมาฆ่าเสียนี่ อันนั้นเป็นคนเลือดเย็น ทำเป็นเลี้ยงสัตว์อย่างดี แสดงความรักด้วย สัตว์นั้นตายใจหมดเลย มันก็รักคนเลี้ยงเสร็จแล้ววันร้ายคืนร้ายก็ฆ่ามันกินเลย พวกนี้อำมหิตหนักหนาสาหัสเลย เพราะไม่ได้เรียนไม่ได้ศึกษาฝึกฝน

จิตวิญญาณที่เป็นอัตภาพตั้งแต่ก่อตัวเป็นเซลล์ของสัตว์ สัตว์เซลล์เดียว 2 เซลล์สามเซลล์ สัตว์ก็จะรู้เรื่องมีตัวตน ยิ่งตัวโต ยิ่งเซลล์มากเท่าไหร่ก็รักตัวตนมากเท่านั้น แล้วก็หวงแหน ใครอย่ามาแตะ อย่ามาทำร้าย พระพุทธเจ้าให้รู้ชีวิตเขาชีวิตเรา ศาสนาพุทธไม่ไปเบียดเบียนทำร้าย ไปรังแกสัตว์ และไม่จําเป็นแม้แต่จะเอาเนื้อสัตว์มากิน เพราะเนื้อสัตว์จริงๆแล้วไม่ใช่อาหารของคน เขาก็พยายามอธิบายว่าคนเป็นสัตว์ที่กินทั้งเนื้อและพืช มันไม่ใช่ มันเปลี่ยน DNA เป็นพันธุมาแล้ว พิสูจน์ได้ว่าเล็บนี้เป็นเล็บอย่างเล็บกีบเหมือนม้า เหมือนควาย เหมือนช้างพวกนี้ไม่กินเนื้อสัตว์ อย่างฟันกราม ก็เป็นแผงไว้บดไม่ใช่มีเขี้ยวแหลมคมอย่างสัตว์กินเนื้อ ที่มีกรงเล็บ อย่างสัตว์กินเนื้อ สิ่งเหล่านี้มันเหมาะสม ธรรมชาติสร้างมาลงตัวเหมาะสม คนเราเล็บ ฟันไม่ใช่แบบสัตว์กินเนื้อ ลำไส้ น้ำย่อยก็พิสูจน์กันมาหมดแล้ว ผู้รู้วิทยาศาสตร์ ว่าคนไม่ใช่สัตว์ที่กินทั้งเนื้อและพืช คนเป็นสัตว์กินพืชโดยตรงไม่ใช่สัตว์กินเนื้อ

คนที่กินแต่พืชนี้จะอายุยืนยาวโดยไม่กินเนื้อเลย แม้คนที่กินเนื้อน้อยๆ กินผักพืชมากก็ยังอายุยืนยาวได้เลย อย่าไปกินเนื้อเลย กินแล้วมันก็ติด มันเป็นสิ่งเสพติด เราไม่กินเสียซะเลยก็จะได้ล้างสิ่งเสพติด กินเนื้อสัตว์นั้นเป็นการติดรส

2 นอกจากติดแล้วก็เป็นเวรภัย สัตว์แต่ละตัวมันมีวิญญาณเกาะเกี่ยว เนื้อของข้า เนื้อของข้า ตายไปแล้วก็ยังมีเนื้อของข้าอยู่นะ ใครไปกินเนื้อสัตว์นั้นเข้า มันก็จองเวรจองกรรม อยากไปหาเวรใส่ตัวทำไม ดีไม่ดีสัตว์มันจองเวรเราด้วย แล้วมันรู้เรื่องหรือ จะให้มันอภัยให้หรือ แล้วเมื่อไหร่มันจะเลิก เพราะฉะนั้นอย่าไปก่อเวร

ถ้าเลิกแล้วเราก็จะไม่ติดรสแล้วก็ไม่ก่อเวร ไปทำทำไม ไม่จำเป็นต้องกินเลย ศาสนาพุทธเป็นศาสนาที่ให้คนกินแต่พืชไม่ต้องกินเนื้อสัตว์เลย

ในพระไตรปิฎกของเถรวาทฉบับสยามรัฐ ไม่มีชัดเจนทีเดียว แต่อาตมาเห็นว่าชัดแค่ท่านบอกว่า 1 เป็นชาวพุทธอย่าฆ่าสัตว์ 2 อย่าขายอย่าค้าขายเนื้อสัตว์อันเป็นมิจฉาวณิชชา มังสวณิชชา มังสวณิชชา เมื่อไม่ฆ่าและไม่มีการซื้อขายแล้วจะเอาที่ไหนมากินก็มีอยู่ 2 ทาง

1 ไปเก็บเดนสัตว์กินเหลือ อย่าไปแย่งมันนะ 2 สัตว์มันตายไปเอง แล้วสัตว์ที่ตายเองนั้นก็ไม่อยากจะไปกินอีกเพราะว่าอาจจะมีโรคภัย

คนเราปฏิบัติแล้วไม่ติดเนื้อสัตว์เลย ละล้างกิเลสไม่ได้ติดมันก็ไม่กิน แล้วเนื้อสัตว์ก็เป็นพวกเซลล์ที่มีโอโซนมีออกซิเจนก็มีกลิ่นคาว เนื้อสัตว์มีความคาวทั้งนั้น เพราะฉะนั้นคนที่อย่างเด็กๆเกิดมาแล้วยังมีเชื้อมาแต่เดิม ก็จะเหม็นคาวกินไม่ได้

ในพระสูตร สีหสูตร ก็บอกไว้ชัด ว่า ให้คนไปหาเนื้อสัตว์มาปรุงอาหารเตรียมถวายพระพุทธเจ้า แต่อเจลกะคือนักบวชนอกศาสนาพุทธก็ไปแหกปากร้องว่าพระพุทธเจ้าสมณโคดมฉันเนื้อสัตว์อยู่ ทั้งๆที่รู้ เพื่อดิสเครดิตพระพุทธเจ้า ถ้าพระพุทธเจ้า.ฉันเนื้อสัตว์อยู่เป็นปกติ จะไปแหกปากฟ้องร้องทำไมถ้าท่านฉันเป็นธรรมดา ก็เพราะว่าพระพุทธเจ้าไม่ได้ฉันเนื้อสัตว์เขาเลยไปแหกปาก

เหมือนอย่างพวกเสื้อแดงที่แหกปากอยู่ตอนนี้ทางโทรทัศน์ตอนนี้มีเงินได้มาอยู่ก็ยังแหกปากไป แต่อีกหน่อยไม่มีเงินมาก็จะเลิกไปเอง ได้มาจากลูกบ้าง แม่บ้างของคุณทักษิณ

_ในยุคพุทธกาลเมื่อมีความเห็นต่างมีความขัดแย้งและมีการปรัปวาทะกัน ฝ่ายใดมีเหตุผลถูกต้องตรงธรรม ก็จะได้รับความยอมรับจากมวลมหาชนเป็นการตัดสิน ถือว่าเป็นความมีสัญชาติแห่งความตรง(ทำสัจจะให้เป็นหนึ่งเดียว ทำธรรมะสองให้เป็นหนึ่ง) คนในยุคพุทธกาลจึงบรรลุธรรมได้ง่ายกว่าคนในยุคนี้ (นอกจากคนมีบารมีเก่า )

ตอบ...ก็ใช่ด้วย คนมีบารมีเก่ามาก็สามารถที่จะรู้ทันรู้ได้เร็ว ส่วนคนไม่มีบารมีเก่าก็ต้องใช้เวลาผิดพลาดไปก่อนก็เป็นธรรมดา ผู้ที่เป็นคนอื่นถ้าอะไรถูกต้องมีความเห็นตรงกันก็จะจบ แต่ถ้าความเห็นไม่ตรงกันก็จะไม่ลงตัวกัน คนในยุคพุทธกาล จึงบรรลุธรรมได้ง่ายกว่าคนในยุคนี้ เรื่องนี้มีส่วนด้วยหรือไม่ ก็แน่นอนว่าคนที่เกิดร่วมในยุคพระพุทธเจ้าก็ต้องมีบารมีมากแน่นอน การได้พบพระพุทธเจ้า การได้ฟังพระพุทธเจ้าก็ต้องบรรลุเร็วเพราะมีบารมีมาก แต่คนที่มีบารมีไม่มากมาเกิดในยุคนี้ ก็แน่นอนไม่มีพระพุทธเจ้าก็ย่อมจะช้ากว่า แค่อาตมาโพธิสัตว์ระดับ 7

แล้วถ้าเรายังไม่บรรลุง่ายก็จะไม่ค่อยเอาใจใส่ก็ไม่ใช่ ก็ต้องขวนขวายเพิ่มขึ้น อาตมาก็ให้เต็มที่อยู่แล้ว ตั้งใจเต็มที่ให้เต็มที่อยู่แล้ว ผู้ที่จะมาเอาก็ควรจะทำให้เต็มที่

_ยุคนี้คนขาดความจริงใจที่จะแก้ปัญหา มักจะใช้ปัญญาเฉโก ยุคนี้คนฉลาด แต่หาคนบรรลุธรรมยาก ถ้าไม่เฉโกก็เป็นความโง่แท้

ตอบ...ก็เป็นจริงแต่อย่าตีกลุ่มดูถูกไปหมด อาตมาว่าตอนนี้มีคนจริงใจที่จะมาช่วยประเทศชาติอีกเยอะ อย่าพึ่งไปตีทิ้งหมดนะ

_คนโหดร้ายมากขึ้นทุกวัน ธรรมชาติกำลังจัดสรรชีวิตมนุษย์ ธรรมะคุ้มครองโลกได้อย่างไร/phupha 101

ตอบ...ธรรมะ คือความรู้ คือปัญญา คือญาณ จะคุ้มครองโลก คนที่บรรลุธรรมของพระพุทธเจ้าจริงจึงมีใจที่จะเอื้อเฟื้อเจือจานคนอื่น เป็นจิตใจของพระพรหมมีเมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขาจริงๆ ถ้าไม่จริงก็ไม่ใช่ ถ้าปฏิบัติธรรมพระพุทธเจ้าแล้วไม่เกิดเป็นจิตใจพระพรหมก็ยังไม่ใช่ธรรมะพระพุทธเจ้า ธรรมชาติกำลังจัดสรรด้วยก็ถูกต้อง เป็นสิ่งที่ซื่อสัตย์ที่สุด จะขจัดสิ่งที่ไม่ดี เช่น น้ำมันจะสังเคราะห์ตัวมันเอง dilute ตัวเองตามธรรมชาติ จะตกตะกอนไปเป็นต้น มันทำตัวมันเอง อะไรก็ทำตัวมันเองให้สะอาดทั้งนั้นเป็นจริง ได้มากหรือน้อยก็แล้วแต่ รักษาสมดุลตัวเอง บางอย่างเหมือนไม่สะอาดแต่มันก็ต้องใช้แบบนั้นจะไปเรียกว่าไม่สะอาดก็ไม่ได้ มันมีหลากหลายมากมาย ของเราก็ไม่ใช่อย่างนั้นจะไปเหมือนเขาแล้วบอกว่าไม่สะอาดก็ไม่ใช่ เป็นเรื่องรายละเอียดเยอะที่จะต้องศึกษา

_ถามว่า..แล้วที่อโศก จัดงานศพอย่างไรค่ะ คงมีแต่พระเทศน์แล้วมีเลี้ยงพระไหม แล้วคนฟังพระสวดจะบาปด้วยไหมนี่. สงสัยจัง/Tuk cat

ตอบ...อโศกจัดงานศพอย่างเรียบง่ายลองมาดูซิ ไม่เรื่องมากไม่มีพิธีเยอะไม่เปลืองอะไร มีรายละเอียด ก็มาดูกัน ไม่ใช่มีแต่พระเทศน์ ก็มีอย่างอื่นด้วย แม้แต่เดินนำกันไปเป็นขบวนนำศพขึ้นเมรุก็มี เป็นต้น ก็เดินสงบเหมือนเป็นพิธี เรียบร้อยสงบไม่กระดี๊กระด๊า เอะอะ มะเทิ่ง

คุณจะเลี้ยงพระหรือไม่ก็ได้ อะไรก็ได้ง่ายๆ ไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรมาก

แล้วคนที่ฟังพระสวดข้างนอกจะบาปมั้ย.. อาตมาพูดถึงเรื่องสวด การสวดทั้งหลายแหล่

การสวดมีสองแบบ 1 สวดสังคีติ 2 สวดสังคายนา

การสวดสังคีติก็คือช่วยกันสวดเพื่อให้เกิดการจดจำรักษาพระธรรมวินัยไว้ คือให้นักบวชมาท่องธรรมะของพระพุทธเจ้าไว้ จะต้องพร้อมกันก็ต้องอยู่ในหมู่ก็จะจำได้ไง เหมือนกับท่องสูตรคูณ นักเรียนก่อนจะกลับบ้านก็ท่องสูตรคูณ

หนึ่งการเอาการสวดไปสวดร้อง จะสวดคนเดียวร้องคนเดียวก็ผิด แต่ยิ่งไปสวดร้องทำนองเป็นเสียงอันยาวใส่ทำนอง หลายรูปก็ยิ่งผิด ทำให้คนติดคนชอบ ทำให้คนรู้สึกไพเราะอยากฟังทำนอง สวดให้คนติดธรรมะก็สวดไปสิ แต่การสวดให้คนติดทำนองเป็นเสียงอันยาวนี่ก็ผิด ทำให้คนติดรถเสียงสำเนียงต่างๆ แล้วร้องพร้อมกันก็เป็นวิธีการหากินของทุกวันนี้ พระพุทธเจ้าท่านกันไว้หมดเรื่องที่จะเป็นบาปเป็นภัยพวกนี้ มันไม่ใช่กุศลไม่ใช่เรื่องดีหรอก การสวดสังคีติก็เพื่อจดจำรักษาไว้ในพระธรรมวินัย

2 คือการสวดสังคายนาคือสวดเพื่อแก้ไขสิ่งที่ผิด ก็มีองค์หนึ่งสวดขึ้น เช่นการสวดปาฏิโมกข์จะสวดธรรมบทก็ได้ สวดขึ้นคนหนึ่งแล้วหลายคนหลายองค์ที่จำได้ก็จะฟัง ถ้าอันไหนไม่เหมือนที่เราจำได้ก็ทักท้วง ถ้าหลายคนบอกว่าไม่ถูกต้องเป็นอันนี้ก็แก้ไข ก็เช็คกันว่าใครถูกกันแน่ก็รักษาความถูกต้องเอาไว้ การรักษาความถูกต้องเอาไว้ การชำระพระไตรปิฎกก็เรียกว่าสังคายนา เอาพูดรู้มาตรวจสอบกันดีๆเลยว่าถูกต้องคืออะไร

การสวดมีอยู่ 2 อย่างนี้ส่วนการที่ไปสวดร้องหากินหาเงินหาทอง สวดโหยหวนเพื่อให้เขาติดทำนองนั้นบาปทั้งนั้น คุณไปฟังตามที่เขามี ถ้าคุณรู้อยู่แล้วก็ไม่ไปหลงใหลติดเสียงไพเราะก็ไม่บาปหรอก อยู่กับสังคมก็อนุโลมเขาบ้าง ไม่เกิดกิเลสอะไร

_ถามคำถามเดิมค่ะ ยังไม่รับคำตอบ

พระอนาคามี มีอคติหรือไม่คะ/sayan

ตอบ...คำว่าอคติแปลว่า ไม่ไปดี หรือไปไม่ดี คือมีกิริยา อิริยาบถ หรือการกระทำ พระอนาคามี ในกายกรรม วจีกรรมนั้น ไม่มีอคติแล้ว ไม่เป็นไปทางผิดไม่ดีงามแล้วเหลือแต่ในใจตัวเอง ข้างนอกนั้นจะไม่มีเจตนาทำให้ผิดเลย สำหรับอนาคามีเป็นความบริสุทธิ์ใจ โสดาบันก็มีความบริสุทธิ์ใจระดับหนึ่งแล้ว ถ้าเป็นอนาคามีก็ไม่ทำแล้ว ถ้ายังเจตนาทำผิดอยู่ก็ไม่ใช่อนาคามี ถ้าอนาคามีไม่ทำ เหลือแต่อคติอยู่ในใจตัวเองที่ไปไม่ดี แต่ข้างนอกไม่มีแล้ว ในกามภพก็ไม่มีอคติ

_nusupatta เคยเห็นฉัพรรณรังษีที่องค์พ่อครูตอนชุมนุม เดินน้ำตาไหลพรากไปจนถึงฉลาด วรฉัตรนั่งอยู่ อย่างนี้เรียกว่าปิติใช่มั้ยเจ้าค่ะ จำได้ไม่ลืมเลย

ตอบ...ใช่ เป็นปีติ คุณจริงใจนับถืออาตมาเคารพอาตมา ก็เลยมีความหลงถึงขั้นว่า อาตมามีฉัพรรณรังษี แต่อาตมาไม่มีหรอก แต่คุณมีอุปาทานในฐานะที่คุณเคารพนับถือบูชา ก็เลยเห็นพิเศษไปบ้าง ก็จะบอกว่าผิดก็ไม่ใช่ มีความจริงอยู่ในนั้นบ้างพอสมควร แต่จะบอกว่ามีแสงจริงไหมก็ไม่มีเป็นมโนมยอัตตา ถ้าเคารพนับถือที่เกิดอย่างนี้ได้ แต่ถ้าคุณเคารพนับถืออย่างถูกสัจจะเช่นอาตมามีความดี น่าเคารพนับถือไหม ถ้ามีมากขนาดนี้ก็เหมือนราศีรังสี ก็ควรจะมี แต่จริงๆแล้วมันไม่มีหรอก มันจะมีก็เพราะว่าคุณสร้างมาเอง แต่จริงๆแล้วอาตมามีราศี ที่ไม่ได้หมายถึงแสงเท่านั้น ได้หมายถึงคุณงามความดีหมายถึงคุณค่าก็มี

ถ้าแสง คืออาภา หรือสุภา หมายถึงแสง

ถ้าเห็นอย่างคุณมันไม่ผิดหรอก อาตมาก็มีอยู่จริงและคุณก็ปลาบปลื้มสิ คนเรานับถือสิ่งที่ถูกต้องดีงาม เป็นความประทับใจ แล้วน้ำตาไหลก็เป็นธรรมดาธรรมชาติ มันไม่เสียหาย แต่มันเสียที่ตรงว่าน่าอาย ก็เท่านั้นเอง

_คำถาม- บุญกิริยาวัตถุ10 เป็นคำสอนของพระพุทธเจ้าหรือไม่/sayan

ตอบ...เท่าที่วิเคราะห์แล้วบุญกิริยาวัตถุของพระพุทธเจ้ามีแค่ 3 แต่อีก 7 นั้นเป็นการขยายความของพระอรรถกถาจารย์ หรือโบราณาจารย์ เพิ่มเติมในสิ่งที่ควร เท่าที่ดูแล้วก็ดีทั้ง 7 ถูกต้องใช้ได้ เป็นประโยชน์ ไม่ได้ผิดไม่ได้เสียหายอะไร ก็อย่าไปยึดติดว่าต้องเป็นคำสอนพระพุทธเจ้าเท่านั้นถึงจะเอา คำสอนของผู้อื่นไม่เอา มันแคบเกินไป ไม่ได้ประโยชน์และก็ช้าด้วย อย่าไปตีทิ้งง่ายๆ อย่าไปถือดีถึงขนาดต้องเอาของพระพุทธเจ้าเท่านั้นไม่ใช่ของพระพุทธเจ้าไม่เอา อย่างสำนักพระพุทธวจนะเป็นต้น เขาแคบ เราต้องใช้ปัญญาของเรา เอาอย่างในมหาปเทส

คนที่เกิดยุคนี้ไม่ใช้มหาปเทสไม่ได้ คือต้องใช้ปัญญาของเรา พระพุทธเจ้าถึงได้ตรัสไว้ว่าคำห้ามก็ไม่มีคำอนุญาตก็ไม่ ท่านไม่ได้ตรัสไว้เพราะมีเหตุปัจจัยคนละยุคเวลา เกิดมาในยุคนี้มีอันนี้ แล้วเราจะต้องตัดสินก็ต้องใช้ปัญญาของเรา พระพุทธเจ้าไม่ได้ห้ามหรืออนุญาต ก็เลยไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร ถ้าตีทิ้งเลยก็ไม่ได้บางอย่าง ก็ต้องใช้ภูมิปัญญาเราตรวจสอบตามสัปปุริสธรรม 7 มาเป็นองค์ประกอบหลักในการพิจารณา แล้วก็ตัดสินเองเรียกว่ามหาปเทส 4 เพราะเป็นสิ่งที่พระพุทธเจ้าไม่ได้ตรัสไว้ ก็ต้องอาศัยตัวเองตัดสิน

สรุป...วันนี้เราได้พูดทั้งธรรมะที่หลากหลายปกิณกะ เด็กๆฟังได้ก็ดี เด็กๆฟังไม่ไหวก็มีผสมกันไป ก็เป็นวันรวมวันที่จะตอบประเด็นต่างๆ ปกิณกะ หลากหลาย ธรรมะของพระพุทธเจ้ามีความหลากหลาย วาไรตี้

สมัยก่อนมีหัวหน้าเผ่าที่คนยกให้เป็นหัวหน้าที่มีทศพิธราชธรรม ตนเองเสียสละให้ประชาชนอย่างจริงใจนั่นแหละคือประชาธิปไตย ช่วยประชาชนด้วยความสะอาดบริสุทธิ์ ตำแหน่งจะได้มากหรือน้อยก็เป็นเรื่องของโลก ได้มาแล้วไม่ได้ยินดีก็เป็นความสะอาดใจของเรา แต่ถ้ายังยินดีไปยึดไปติดก็เป็นโทษของเราเอง ถ้าเราไม่ได้เอาไว้ของตัวเองก็กระจายให้แก่คนอื่น หมุนเวียนเป็นธรรมชาติ ยิ่งถ้าเราบริสุทธิ์ใจไม่เอาเขายิ่งจะเอามาให้อันนี้เป็นสัจจะเลย เรื่องจริงและชัดเจนอย่างนี้คนไม่ค่อยเข้าใจ อย่างเช่นในหลวงของเรา ท่านเป็นในหลวงก็ต้องมีพระฐานะของท่าน ทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์ก็สืบทอดกันมา ท่านไม่ได้มาผลาญ ก็ได้ของท่านตามบารมี ใช้ของท่านเองบ้าง เอาของทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์บ้างตามควร ก็จะต้องมี จะให้ท่านทำอย่างไร

ทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์ก็ต้องสืบทอดกันไป ท่านก็ไม่ได้ผลาญอะไร เป็นความละเอียดลึกซึ้งมาก พวกแดงฝ่ายซ้ายก็ไม่รู้สัจจะนี้ แม้แต่สิ่งที่เขาควรจะเข้าใจก็ไม่มีปัญญาเข้าใจ

เช่นท่านบอกว่าบริหารปกครองแบบคนจน เป็นเรื่องยิ่งใหญ่มากเลย ขณะนี้ในโลกนี้มี 200 กว่าประเทศทั่วโลกมีพระมหากษัตริย์องค์ไหนบ้างที่ตรัสแบบนี้ให้มาบริหารแบบคนจน ที่เราให้ไปนี่คือเราได้มา มีพระมหากษัตริย์ตรงไหนในโลกนี้พูดบ้าง นี่คือพระทัยจริงของพระมหากษัตริย์ของเรา ที่อาตมารับซับทราบว่าอันนี้ มันต้องระดับพระโพธิสัตว์ ท่านเป็นฐานะของกษัตริย์ด้วย เป็นโพธิสัตว์ก็ยังมีฐานะของกษัตริย์ อาตมาเป็นโพธิสัตว์ จึงต้องทราบเรื่องพวกนี้ คนไม่รู้ก็จาบจ้วง ก็น่าสงสาร เราก็ได้แต่บอกว่าอย่าทำเป็นเล่น กรรมเป็นอันทำ อย่าไปละลาบละล้วง เพ่งโทษพระอาริยะก็บาปนะ

จบ

เวลาบันทึก 13 มีนาคม 2563 ( 14:17:24 )

รายละเอียด

590925_วิถีอาริยธรรม สันติฯ เศรษฐกิจบุญนิยมกับสาธารณโภคีต่างกันไฉน

คำว่า *เศรษฐกิจบุญนิยม* เป็นคำกว้าง เป็นคำรวม ซึ่งอาตมาเจตนาเรียก ให้มันต่างจากคำว่าทุนนิยม คำว่า ทุนนิยมนี้เกิดมาแล้วใครตั้งหรือใครเรียกก็ไม่รู้มันเกิดมาแล้วก็รู้กันทั่วโลก คำว่าทุนนิยมเกิดขึ้นมา

อาตมาก็เห็นว่าน่าจะได้มีคำอีกคำหนึ่งที่มันไม่ใช่ทุนนิยม มันไม่ใช่คือมันทวนกระแส อาตมาก็เลยนึกถึงคำของพระพุทธเจ้าคำว่าบุญ

คำว่า บุญ นี้เป็นภาษาไทย มาจากภาษาบาลีว่า ปุญญะ แปลว่าเครื่องชำระกิเลส

คนสามัญก็ต้องอยากได้ลาภ ยศ สรรเสริญ โลเกียสุข เป็นธรรมดา จึงเรียกว่าทุนนิยม เขาไม่มีความหยุด รวยเท่าไหร่ได้ก็เอาทั้งนั้น ไขว้คว้าดิ้นรนแย่งชิง ถึงขั้นทำร้ายกัน เพื่อจะเอามาได้สมใจ ตามต้องการ มันก็เกิดความทุกข์ร้อนขึ้นในโลกในสังคม

พระพุทธเจ้าท่านจึงเห็นทุกข์ เห็นความวุ่นวายเดือดร้อนในสังคมมนุษยชาติตรงนี้ ท่านจึงได้ตั้งหลักวิชาการของท่านขึ้นมา ให้รู้จักพอ

มีคำสามคำ คือคำว่า *พอ น้อย สูญ* อัปปิจฉะ สันตุฏฐิ ปวิเวกะ

เป็นความหมายของ ความรู้สึกของจิต อาการของจิต จิตถ้าเข้าใจคำว่าพอ แล้วก็หยุดให้มันได้ พอให้มันได้ แล้วก็น้อยลง อัปปิจฉะ น้อยลงก็ได้แล้ว เราก็พอ น้อยก็พอ จิตไม่ดิ้นรน ปวิเวกะ สงบรำงับเราก็อยู่สบาย แต่ถ้าใจเราน้อยก็พอสงบดีสุขสบาย ปวิเวกะ

อัปปิจฉะ สันตุฏฐิ ปวิเวกะ เป็นอาการของจิต ต้องศึกษาด้วยปัญญา ด้วยเหตุผล ว่าเราก็อยู่ได้อย่างแค่นี้ก็พอดีพอเพียงกับชีวิต ชีวิตก็สงบดี ไม่ต้องมากต้องเกิด

โลกมันก็ปลุกเรา ให้เราหลง อยากได้ อยากมี อยากเป็น แล้วก็ไปติดยึด แย่งชิงมา แล้วก็มาเสพติดเข้าไป ก็ไม่มีที่สิ้นสุดจะเป็นอย่างนั้นเลยในโลกที่ไม่ศึกษาสัจธรรม

พระพุทธเจ้าจึงสร้างจุดให้รู้จักศึกษาของตัวเองว่ามีพอ แล้วก็หยุดแล้วก็น้อยลง แล้วก็หยุด วิเวกคือหยุดสบาย ยิ่งน้อยลงก็ยิ่งเบา ชีวิตก็ยิ่งสะดวกเรียบง่าย เลี้ยงง่าย บำรุงง่าย ไม่มีภาระ ไม่วุ่นวาย ผู้ที่เกิดปัญญา เกิดเป็นความจริงอย่างนี้ขึ้นมาเรื่อยๆ ทำกิเลสลดลงเรื่อยๆได้ท่านเรียกว่า *บุญ*

จิตใจท่ีมีปัญญา เห็นว่าน้อยลงนี่มันดี เราก็เกิดปัญญารู้ว่ามันดี น้อยลงมันก็บอกไม่ได้แย่งชิงแล้ว เราก็ใช้ชีวิตของเราอย่างพอเพียง ก็ใช้ได้ ผู้ที่มีวัฏจักรของจิต ชีวิตเป็นอยู่อย่างนี้เรียกว่า เป็นคนมีชีวิตพอเพียง

*ประเด็นสำคัญ คือ มีจิตใจที่เป็นบุญ ชำระกิเลสได้ กิเลสก็ลดลง กิเลสก็ระงับก็หยุด มันก็มีปัญญา

 กิเลสหยุดแล้วมีความรู้ว่ากิเลสเป็นเช่นนี้ วิธีดับกิเลสด้วยการข่ม หรือว่าด้วยปัญญาเหตุผล ซึ่งจะมีปัญญาฉลาดเฉลียวจนเห็นจริง เห็นจริงมันก็ยอมก็หยุดตามที่เราเข้าใจมีปัญญานั้น ก็เกิดจิตใจที่มีพัฒนาการ จิตเจริญดีขึ้น

จิตเป็นบุญคือกิเลสสงบระงับไปได้ ด้วยการเรียนรู้ด้วยการปฏิบัติ

คำว่าบุญคำนี้นี่แหละ มันเจริญขึ้นจน เกิดเป็นหมู่คน รวมกันขึ้นแล้วก็มีคุณธรรมที่มีบุญ ลดลงพอเพียงไปมักน้อยสันโดษลงเรื่อยๆ แล้วก็มารวมตัวกันเป็นกลุ่มหมู่ มีทรัพย์สินร่วมกันกินใช้ร่วมกัน เรียกว่า *สาธารณโภคี*

จากบุญมาเป็นสาธารณะโภคี ก็มีการเจริญ ลดละกิเลสได้ก็มีสิ่งที่อุปโภคบริโภคที่เป็นสาธารณะ เป็นของกลาง เป็นของส่วนกลาง จิตเจริญจนกระทั่งไม่เห็นแก่ตัว ไม่ถือว่าเป็นเรา เป็นของเรา แบ่งกันกินแบ่งกันใช้ เป็นของส่วนกลางเรียกว่าสาธารณโภคี คือเป็นผู้บริโภคใช้กินส่วนกลางร่วมกัน เกิดสภาพเกิดพฤติกรรมที่เป็นจริงของมนุษย์กลุ่มหนึ่ง เรียกว่า*สาธารณโภคี*

ชาวอโศกเราปฏิบัติตามพระพุทธเจ้าก็เลยเกิดจริง ชาวอโศกเราเกิดมีพฤติกรรมความเป็นอยู่ของชีวิตที่เรียกว่าเป็นสาธารณโภคี ทำมาหากินได้ผลผลิตเอามารวมเป็นของส่วนกลาง

เป็นความต้องการของลัทธิที่บริหารประเทศทุกลัทธิ ที่ต้องการทรัพย์สินรายได้ของประชาชนได้แล้วก็เอามารวมเป็นของกองกลาง

ไม่ว่าจะเป็น ลัทธิประชาธิปไตย ลัทธิคอมมิวนิสต์ ถ้าลัทธิเผด็จการเลย ก็จะเป็นการบังคับ ใช้อำนาจของผู้ที่ไม่มีอำนาจใหญ่บังคับให้เอามารวมกองกลาง ถ้าผู้ที่เผด็จการนั้น ปฏิบัติบริหารปกครองประพฤติได้จนประชาชนยินดีเอามาเข้ากองกลางโดยไม่ต้องบังคับ ผู้เป็นใหญ่ที่ดูแลทรัพย์สินส่วนกลางนั้นจะเป็นบุคคลเดียวหรือเป็นคณะ อย่างเช่นคอมมิวนิสต์นี้บริหารเป็นคณะ ถ้าเผด็จการฟาสซิสต์ก็เป็นคนเดียวบงการ

แต่ถ้าผู้ที่เผด็จการฟาสซิสต์ มีจิตใจที่ไม่เห็นแก่ตัว มีจิตใจเห็นแก่มวลประชาชน มีใจบริหารมวลประชาชนด้วยการสะพัด แจกจ่ายทรัพย์สิน อุปโภคบริโภคให้แก่ประชาชนอย่างได้สัดส่วนดี พฤติกรรมนี้เรียกว่าเป็นประชาธิปไตย มีระบอบเป็นใหญ่รวมอยู่ที่ศูนย์กลางคนเดียว หรืออยู่ที่คณะคอมมิวนิสต์ หรือจะเปลี่ยนคณะกันด้วยความประชาธิปไตย ก็เจตนาจะบริหารให้ประชาชนมีอยู่กินดีอยู่ดี

มันมีคนที่มีความสามารถมากหรือน้อย หรือจะมีคนพิการ มีเด็ก มีคนแก่ทำงานไม่ได้ คนหนุ่มคนสาวทำงานได้ดีมากกว่า ก็ทำเผื่อแผ่ แบ่งแจกเด็กและคนพิการ สังคมก็รู้เผื่อแผ่กันไม่เห็นจะได้ไม่เห็นแก่ตัวนั้น เป็นเนื้อหาหลักเข้าความหมายนัยยะสำคัญของความเป็นจริงของสังคมมนุษยชาติ

แต่จิตใจคนมีกิเลสเห็นแก่ได้เห็นแก่ตัว ไม่ได้ก็ไปบังคับกดขี่เบียดเบียนฆ่าแกงเอามาเลย เป็นโทสะ จิตใจก็เป็นอย่างนั้น ถ้ามาศึกษาจิตวิญญาณให้ดีและปฏิบัติบุญคือการชำระกิเลสให้ได้จริง คนก็จะมีคุณสมบัติคุณธรรมมารวมตัวกันเป็นสาธารณะโภคี

สาธารณโภคีกับบุญนิยมมีความสัมพันธ์กันตามนัยยะที่จะมาอธิบายคร่าวๆ

สรุปคือต้องมาเรียนรู้จิตใจตัวเองแล้วมาเรียนรู้กิเลสตัวสักกายะ

แล้วเรียนรู้วิธีกำจัดกิเลส ด้วยปหาน5

1.      วิกขัมภนปหาน    (ละด้วยการข่มใจ-ใช้เจโตนำหน้า) .

2.      ตทังคปหาน        (ละได้เป็นครั้งคราว-ใช้ปัญญาอบรมจิต) .

3.      สมุจเฉทปหาน     (ละด้วยการตัดขาด  สลัดออกได้เก่ง) .

4.      ปฏิปัสสัทธิปหาน (ละด้วยการสงบระงับ  ทวนไปมา) .

5.      นิสสรณปหาน      (สลัดออกได้เองทันที  เก่งจนเป็นปกติ)

(พตปฎ.  เล่ม 31   ข้อ 65)

เมื่อปหานกิเลสได้จริง ก็เกิดบุญจริง หมดกิเลสไม่เห็นแก่ตัว ก็มีปัญญาขึ้นมาแทนที่

คนที่ไม่เห็นแก่ตัวตามระบบของพระพุทธเจ้า ซึ่งมีการศึกษาที่เป็นทฤษฎีกว้างและลึกที่วิเศษ ปฏิบัติได้แล้วจะเห็นว่าไม่มีกิเลสนั้นเป็นความเจริญอย่างนี้ มีความขยันหมั่นเพียรสร้างสรรค์ มีน้ำใจเผื่อแผ่เกื้อกูล

ความไม่เห็นแก่ตัวมันเป็นความเจริญอย่างนี้ คนที่ทำได้จริงเห็นจริง ประพฤติปฏิบัติได้จริง นั่นคือคนอาริยะ เป็นคนเจริญ เป็นคนประเสริฐ

อ่านต่อ ดาวโหลดเอกสารที่...http://www.boonniyom.net/?p=87089

ดาวโหลดเสียงที่...https://drive.google.com/open?id=0BwwToHwm35EfTG44bFUzSnVYSXc

หรือที่นี่.... http://www.filefactory.com/file/3skqiwuaqq4n/160925

ดาวโหลดวิดีโอได้ที่นี่....

https://youtu.be/-bMJWjTwRBE

เวลาบันทึก 13 มีนาคม 2563 ( 14:17:54 )

รายละเอียด

590925_วิถีอาริยธรรม สันติฯ เศรษฐกิจบุญนิยมกับสาธารณโภคีต่างกันไฉน

สมณะเพาะพุทธว่า...วันนี้เป็นรายการวิถีอาริยธรรมภาคพิเศษที่จะมีผู้ร่วมซักถามประเด็นเกี่ยวกับการศึกษาร่วมด้วย ก่อนเข้าสู่รายการมีประเด็นเกี่ยวกับสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เรื่องหลักการทรงงานของสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว

"หลักการทรงงาน ในพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว"

มนุษย์สามารถเข้าถึงที่สูงสุด 3 ประการคือ

1.ความดี

2.ความจริง

3.ความงาม

ในความจริงที่มีความดีและความงาม ในความดีที่มีความจริงและความงาม ในความงามที่มีความจริงและความดี

คุณธรรม คือ สิ่งกำกับจิตใจให้ปรากฏออกมาเป็นพฤติกรรมที่กำหนดได้ว่าเป็นความดี ความจริง และความงาม

คนมีคุณธรรม คือ คนที่มีเครื่องกำกับจิตใจให้การกระทำและคำพูดปรากฏออกมาเป็นความดี ความจริง และความงาม

คนไร้คุณธรรม คือ คนที่มีเครื่องกำกับจิตใจให้การกระทำและคำพูดปรากฏออกมาเป็นความเลว ความเท็จ และความอัปลักษณ์

หลักการทรงงาน ในพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว

"60 ปี ครองราชย์ ประโยชน์สุข ประชาราษฎร์"

(สำนักงานคณะกรรมการพิเศษ เพื่อประสานงานโครงการอันเนื่องมาจากพระราชดำริ 2549)

1.ศึกษาข้อมูลอย่างเป็นระบบ

การที่จะพระราชทานโครงการใดโครงการหนึ่ง จะทรงศึกษาข้อมูล รายละเอียดอย่างเป็นระบบ ทั้งจากข้อมูลเบื้องต้น จากเอกสาร แผนที่ สอบถามจากเจ้าหน้าที่ นักวิชาการ และราษฎรในพื้นที่ให้ได้รายละเอียดที่ถูกต้องเพื่อจะพระราชทานความช่วยเหลือได้อย่างถูกต้องและรวดเร็วตามความต้องการของประชาชน

2.ระเบิดจากข้างใน

หมายความว่า ต้องสร้างความเข้มแข็งให้คนในชุมชนที่เราเข้าไปพัฒนาให้มีสภาพพร้อมที่จะรับการพัฒนาเสียก่อน มิใช่การนำเอาความเจริญหรือบุคคลจากสังคมภายนอกเข้าไปหาชุมชนหมู่บ้านที่ยังไม่ทันได้มีโอกาสเตรียมตัวหรือตั้งตัว

3.แก้ปัญหาที่จุดเล็ก

ทรงมองปัญหาในภาพรวม (แมคโคร) ก่อนเสมอ แต่การแก้ปัญหาจะเริ่มจากจุดเล็กๆ (ไมโคร) คือ การแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้า ที่คนมักจะมองข้าม

"...ถ้าปวดหัวคิดอะไรไม่ออก...ต้องแก้ไขการปวดหัวนี้ก่อน...เพื่อให้อยู่ในสภาพที่คิดได้..."

4.ทำตามลำดับขั้น

ทรงเริ่มต้นจากสิ่งที่จำเป็นที่สุดของประชาชนก่อน ได้แก่ สาธารณสุข ต่อไปจึงเป็นเรื่องสาธารณูปโภคขั้นพื้นฐาน และสิ่งจำเป็นสำหรับประกอบอาชีพ การพัฒนาประเทศต้องสร้างพื้นฐานคือ ความพอมี พอกิน พอใช้ ของประชาชนส่วนใหญ่ก่อนจึงค่อยสร้าง ค่อยเสริมความเจริญ และเศรษฐกิจขั้นสูงโดยลำดับต่อไป

5.ภูมิสังคม

การพัฒนาใดๆ ต้องคำนึงถึง (1) ภูมิประเทศของบริเวณนั้น (ดิน, น้ำ, ป่า, เขา ฯลฯ) (2) สังคมวิทยา (นิสัยใจคอของผู้คน ตลอดจนวัฒนธรรมประเพณีของท้องถิ่น)

6.องค์รวม

ทรงมีวิธีคิดอย่างองค์รวม (holistic) หรือมองอย่างครบวงจร

ทรงมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และแนวทางแก้ไขอย่างเชื่อมโยง

7.ไม่ติดตำรา

การพัฒนาตามแนวพระราชดำริ มีลักษณะของการพัฒนาที่อนุโลม และรอมชอมกับสภาพธรรมชาติสิ่งแวดล้อม และสภาพของสังคมจิตวิทยาแห่งชุมชน

"ไม่ติดตำรา"

ไม่ผูกมัดกับวิชาการและเทคโนโลยีที่ไม่เหมาะสมกับสภาพชีวิตความเป็นอยู่ที่แท้จริงของคนไทย

8.ประหยัด เรียบง่าย ได้ประโยชน์สูงสุด

ทรงใช้หลักในการแก้ไขปัญหาด้วยความเรียบง่ายและประหยัด ราษฎรสามารถทำได้เอง หาได้ในท้องถิ่น และประยุกต์ใช้สิ่งที่มีอยู่ในภูมิภาคนั้นๆ มาแก้ไขปัญหา โดยไม่ต้องลงทุนสูงหรือใช้เทคโนโลยีที่ไม่ยุ่งยากนัก

"ให้ปลูกป่า โดยไม่ต้องปลูกป่า โดยปล่อยให้ขึ้นเองตามธรรมชาติ จะได้ประหยัดงบประมาณ"

9.ทำให้ง่าย - simplicity

ทรงคิดค้น ดัดแปลง ปรับปรุง และแก้ไขงานการพัฒนาประเทศตามแนวพระราชดำริโดยง่าย ไม่ยุ่งยากซับซ้อน ทรงโปรดที่จะทำสิ่งยากให้กลายเป็นง่าย ทำสิ่งที่สลับซับซ้อนให้เข้าใจง่าย

"ทำให้ง่าย"

10.การมีส่วนร่วม

ทรงเป็นนักประชาธิปไตย เปิดโอกาสให้สาธารณชน ประชาชน หรือเจ้าหน้าที่ทุกระดับได้มาร่วมกันแสดงความคิดเห็น เกี่ยวกับเรื่องที่ต้องคำนึงถึงความคิดเห็นของประชาชน หรือความต้องการของสาธารณชน

"... ต้องหัดทำใจให้กว้างขวาง หนักแน่น รู้จักรับฟังความคิดเห็นแม้กระทั่งความวิพากษ์วิจารณ์จากผู้อื่นอย่างฉลาด เพราะการรู้จักรับฟังอย่างฉลาดนั้นแท้จริง คือ การระดมสติปัญญาและประสบการณ์อันหลากหลาย มาอำนวยการปฏิบัติบริหารงานให้ประสบความสำเร็จที่สมบูรณ์นั่นเอง ..."

11.ประโยชน์ส่วนรวม

" ...ใครต่อใครก็มาบอกว่า ขอให้คิดถึงประโยชน์ส่วนรวม อาจมานึกในใจว่า ให้ๆ อยู่เรื่อยแล้ว ส่วนตัวจะได้อะไร ขอให้คิดว่า คนที่ให้เพื่อส่วนรวมนั้นมิได้ให้แต่ส่วนรวมอย่างเดียว เป็นการให้เพื่อตัวเองสามารถที่มีส่วนรวม ที่จะอาศัยได้..."  (มข.2514) พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ทรงระลึกถึงประโยชน์ของส่วนรวมเป็นสำคัญเสมอ

12.บริการที่จุดเดียว

ทรงให้ "ศูนย์ศึกษาการพัฒนา อันเนื่องมาจากพระราชดำริ" เป็นต้นแบบในการบริหารรวมที่จุดเดียว เพื่อประโยชน์ต่อประชาชนที่จะมาใช้บริการ จะประหยัดเวลาและค่าใช้จ่าย โดยมีหน่วยงานราชการต่างๆ มาร่วมดำเนินการและให้บริการประชาชน ณ ที่แห่งเดียว

"...เป็นสองด้าน ก็หมายถึงว่า ที่สำคัญปลายทางคือ ประชาชนจะได้รับประโยชน์และต้นทางของเจ้าหน้าที่จะให้ประโยชน์"

13.ใช้ธรรมชาติช่วยธรรมชาติ

การเข้าใจถึงธรรมชาติ และต้องการให้ประชาชนใกล้ชิดกับธรรมชาติ ทรงมองอย่างละเอียดถึงปัญหาของธรรมชาติ หากเราต้องการแก้ไขธรรมชาติจะต้องใช้ธรรมชาติเข้าช่วยเหลือ เช่น การแก้ไขปัญหาป่าเสื่อมโทรม โดยพระราชทานพระราชดำริ การปลูกป่าโดยไม่ต้องปลูก (ต้นไม้) ปล่อยให้ธรรมชาติช่วยในการฟื้นฟูธรรมชาติ

14.ใช้อธรรมปราบอธรรม

ทรงนำความจริงในเรื่องความเป็นไปแห่งธรรมชาติและกฎเกณฑ์ของธรรมชาติมาเป็นหลักการ และแนวปฏิบัติที่สำคัญในการแก้ปัญหาและปรับปรุงเปลี่ยนแปลงสภาวะที่ไม่ปกติ เข้าสู่ระบบที่เป็นปกติ เช่น การนำน้ำดีขับไล่น้ำเสีย การใช้ผักตบชวาบำบัดน้ำเสีย โดยดูดซึมสิ่งสกปรกปนเปื้อนในน้ำ

15.ปลูกป่าในใจคน

"...เจ้าหน้าที่ป่าไม้ควรจะปลูกต้นไม้ลงในใจคนเสียก่อน แล้วคนเหล่านั้นก็จะพากันปลูกต้นไม้ลงบนแผ่นดิน และรักษาต้นไม้ด้วยตนเอง..."

การที่จะฟื้นฟูทรัพยากรธรรมชาติให้กลับคืนมา จะต้องปลูกจิตสำนึกให้คนรักป่าเสียก่อน

16.ขาดทุนคือกำไร

"...ขาดทุนคือกำไร Our Ioss is our gain...การเสียคือการได้ ประเทศก็จะก้าวหน้า และการที่คนจะอยู่ดีมีสุขนั้น เป็นการนับที่เป็นมูลค่าเงินไม่ได้..."

หลักการคือ "การให้" และ "การเสียสละ" เป็นการกระทำอันมีผลเป็นกำไร คือ ความอยู่ดีมีสุขของราษฎร

"...ถ้าเราทำอะไรที่เราเสีย แต่ในที่สุดที่เราเสียนั้นเป็นการได้ทางอ้อม ตรงกับงานของรัฐบาลโดยตรง เงินของรัฐบาล หรืออีกนัยหนึ่ง คือเงินของประชาชน ถ้าอยากให้ประชาชนอยู่ดีกินดีก็ต้องลงทุน..."

17.การพึ่งตนเอง

การพัฒนาตามแนวพระราชดำริ เพื่อแก้ไขปัญหาในเบื้องต้น ด้วยการแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้า เพื่อให้เขาแข็งแรงพอที่จะดำรงชีวิตได้ต่อไป แล้วขั้นต่อไปก็คือ การพัฒนาให้เขาสามารถอยู่ในสังคมได้ตามสภาพแวดล้อม และสามารถ "พึ่งตนเองได้" ในที่สุด

18.พออยู่พอกิน

สำหรับประชาชนที่ตกอยู่ในวงจรแห่งความทุกข์เข็ญนั้น ได้พระราชทานความช่วยเหลือให้เขาสามารถอยู่ในนั้น "พออยู่พอกิน" เสียก่อนแล้วจึงค่อยขยับขยายให้มีขีดสมรรถนะ ที่ก้าวหน้าต่อไป

" ... ถ้าโครงการดี ในไม่ช้าประชาชนจะได้กำไร จะได้ผล ราษฎรจะอยู่ดีกินดีขึ้น จะได้ประโยชน์ต่อไป ..."

19.เศรษฐกิจพอเพียง

เป็นแนวทางการดำเนินชีวิต เพื่อสร้างความเข้มแข็งหรือภูมิคุ้มกันทุกด้าน ซึ่งจะสามารถทำให้อยู่ได้อย่างสมดุล ในโลกแห่งการเปลี่ยนแปลง

ปรัชญานี้ได้มีการประยุกต์ใช้ทั้งระดับบุคคล องค์กร ชุมชน และทุกภาคส่วนมาแล้วอย่างได้ผล

20.ความซื่อสัตย์ สุจริต จริงใจต่อกัน

" ...ผู้ที่มีความสุจริตและบริสุทธิ์ใจ แม้จะมีความรู้น้อยก็ย่อมทำประโยชน์ให้แก่ส่วนรวมได้มากกว่าผู้ที่มีความรู้มากแต่ไม่มีความสุจริต ไม่มีความบริสุทธิ์ใจ... " (18 มี.ค.2533)

21.ทำงานอย่างมีความสุข

พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ทรงพระเกษมสำราญและทรงมีความสุข ทุกคราที่จะช่วยเหลือประชาชน

" ...ทำงานกับฉัน ฉันไม่มีอะไรจะให้ นอกจากการมีความสุขร่วมกันในการทำประโยชน์ให้กับผู้อื่น ... "

22.ความเพียร : พระมหาชนก

พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ทรงริเริ่มทำโครงการต่างๆ ในระยะแรกที่ไม่มีความพร้อมมากนัก และทรงใช้พระราชทรัพย์ส่วนพระองค์ทั้งสิ้น แต่พระองค์ก็มิได้ท้อพระราชหฤทัย มุ่งมั่นพัฒนาบ้านเมืองให้บังเกิดความร่มเย็นเป็นสุข

23.รู้-รัก-สามัคคี

รู้ : การที่เราจะลงมือทำสิ่งใดนั้น จะต้องรู้เสียก่อน รู้ถึงปัจจัยทั้งหมด รู้ถึงปัญหา และรู้ถึงวิธีแก้ปัญหา

รัก : เมื่อเรารู้ครบด้วยกระบวนความแล้ว จะต้องเห็นคุณค่า เกิดศรัทธา เกิดความรักที่จะเข้าไปลงมือปฏิบัติแก้ปัญหานั้นๆ

สามัคคี : เมื่อถึงขั้นลงมือปฏิบัติต้องคำนึงเสมอว่าเราทำคนเดียวไม่ได้ ต้องร่วมมือร่วมใจกัน สามัคคีกันเป็นหมู่คณะ จึงจะเกิดพลังในการแก้ปัญหาให้ลุล่วงด้วยดี

อยู่ที่ศาลาโยมก็นำหนังสือนี้มาถวายคิดว่าเป็นประเด็นเกี่ยวกับการถามตอบของนักศึกษาระดับปริญญาโทที่จะถามพ่อครู

พ่อครูว่า...ตอนนี้เรื่องเศรษฐกิจ ใช้ภาษาเรียกความเป็นอยู่

เศรษฐกิจ คือ สภาพของความเป็นอยู่ของคน

คำว่า เสฏฐะ แปลว่าความเจริญ

ถ้าความเป็นอยู่เจริญดีก็ว่า เศรษฐกิจดี

ถ้าความเป็นอยู่สุดลง ขาดตอนวุ่นวาย ก็เรียกว่าเศรษฐกิจไม่ดี เศรษฐกิจเสื่อม เขาก็หมายความอย่างนั้น

คำว่า เสฏฐะ  หรือเสฏโฐ เป็นบาลี ส่วนภาษาสันสกฤตใช้ เศรษฐี หรือเศรษฐะ

คนเราความเป็นอยู่ของคนถ้าไปคำนึงแต่เรื่องวัตถุ เรื่ององค์ประกอบภายนอก แล้วเราก็ไปติดยึดเคลิ้มไปต้องการ ไปเห็นความสำคัญแต่เรื่องวัตถุภายนอก

 อันนั้นก็ดีอันนี้ก็ต้องการ อันนี้ก็น่าได้น่ามีน่าเป็น เศรษฐกิจมันก็เป็นเศรษฐกิจ บวม คือพองขึ้นๆ โตขึ้นๆไม่มีหยุด

 เมื่อมันไม่มีหยุดก็เรียกว่า มันไม่รู้จักพอ มันไม่มีขีดของความพอเพียง มันโตไม่มีหยุด มันก็จะหลอกล่อ ให้เพิ่มขึ้น

*ทุนนิยม* จะหลอกล่อให้คนเกิดความต้องการอยากได้ อยากมี อยากเป็น

 แล้วคนก็เกิดอยากได้ อยากมี อยากเป็น ก็จะดิ้นรนไขว่คว้าหา

คนท่ีจะสร้างข้ึนมา เพื่อบริการ ตอบสนองผู้ที่ต้องการ ก็สร้างขึ้นมา

ผู้ที่ต้องการก็จะแสวงหา ก็ต้องซื้อ จะต้องจ่ายทรัพย์สินไปอีกเยอะ

มันก็เป็นธรรมดาธรรมชาติ โดยไม่ศึกษาจิตที่จะพอเพียง จิตที่จะหยุดเสียที จิตรู้จักหยุดขีดที่จะต้องการต่อไป

เศรษฐกิจพอเพียง คือเศรษฐกิจที่รู้จักขีดของจิตใจที่รู้จักพอ ภาษาบาลีเรียกว่าสันตุฏฐิ หรือสันโดษ คือความใจพอ

แต่เขาไปแปลเป็นภาษาไทยว่า ความพอใจในสิ่งที่ตนมีอยู่ คืออนุโลมให้คนไถลเข้าใจผิด ใครที่ร่ำรวยมีมากมาย ก็ต้องพอใจในสิ่งที่ตนมีอยู่ทั้งนั้นแหละ ไปถามบิลเกตต์เลย เขาร่ำรวยแล้วเขาพอใจในสิ่งที่ตนมีอยู่ไหม ถามเด็กๆดูก็ได้

ซึ่งแปลแบบนี้คือ พอใจในสิ่งที่ตนมีอยู่ นี้ไม่ได้เป็นไปตามความหมายของสันโดษเลย มันสอนให้คนเข้าใจว่าร่ำรวยเท่าไหร่ก็ได้ ก็เราพอใจเท่านี้แหละ

สันตุฏฐินี้ จะมีตัวเจริญกว่า คือมักน้อย สันตุฏฐิคือใจพอ

เขาก็แปลไปว่า พอใจในสิ่งที่ตนมีอยู่

อาตมาก็ประท้วงว่ามันผิดความหมาย มันต้องแปลว่าใจพอมีความเพียงพอ พอแล้วก็ลดให้น้อยลงไปอีก อัปปิจฉะ มักน้อยลงอีก

 ผู้ที่สามารถ พอแล้วน้อยลงอีกได้ก็จะเจริญ ตรงตามในหลวงที่ตรัสไว้ว่า ขาดทุนของเราคือกำไรของเรา หรือ ถ้าจะบริหารสังคมหรือปกครองประเทศต้องปกครองประเทศหรือบริหารด้วยแบบคนจน นี่คือพระราชดำรัส คือคำตรัสของในหลวงซึ่งเรามาออกอากาศอยู่เป็นประจำ

เป็นความหมายที่ลึกซึ้งๆ เป็นโลกุตรธรรม ไม่เหมือนความหมายของคนสามารถ เป็นการทวนกระแสเป็นผู้มักน้อยสันโดษ เป็นผู้ที่มีวรรณะ 9 *

1.      เลี้ยงง่าย  (สุภระ)

2.      บำรุงง่าย, ปรับให้เจริญได้ง่าย (สุโปสะ)

3.      มักน้อย, กล้าจน (อัปปิจฉะ) . . 

4.      ใจพอ สันโดษ (สันตุฏฐิ)

5.      ขัดเกลากิเลส (สัลเลขะ)

6.      เพ่งทำลายกิเลส  มีศีลสูงอยู่ปกติ (ธูตะ, ธุดงค์)

7.     มีอาการน่าเลื่อมใส (ปาสาทิกะ) 

8.      ไม่สะสม ไม่กักเก็บออม (อปจยะ) ตรงข้าม อวรรณะ9 

9.      ขยันเสมอ, ระดมความเพียร (วิริยารัมภะ) .

ในหลวงท่านมีความรู้ มีพระปรีชาญาณในสัจธรรมโลกุตระ ท่านก็เอามาตรัสให้แก่ผู้รับใช้ ข้าราชการผู้บริหารต่างแต่ก็เข้าไม่ถึงท่าน เข้าใจไม่ถึงท่าน

อาตมาก็รับช่วงมาทำให้เกิดความจริงความเจริญ ซึ่งพระองค์ท่านตรัสมานานแล้ว แต่มันอืดยิ่งกว่าเรือเกลือ ไม่ค่อยได้ผลไปไหนต่อไหนเลย 

อาตมาก็เป็นโพธิสัตว์ ในหลวงท่านก็เป็นโพธิสัตว์ก็มีพระปรีชาญาณ มีพระปัญญาธิคุณในเรื่องของทิศทางความเจริญของอาริยธรรมบุคคล ตรงตามพระพุทธเจ้าตรัส

เมื่อท่านตรัสออกมา อาตมาก็ต้องพยายามขานรับเต็มตัวเลย แล้วท่านก็ใช้คำว่าเศรษฐกิจพอเพียง เป็นภาษาสื่อให้เข้าใจ

ความหมายก็คือ ให้รู้จักพอ

*พอคืออะไร?* ในภาษาไทย พอ* คือไม่เอาอีกแล้ว ไม่ได้อยากเพิ่มขึ้นอีกแล้ว

ก็คือพอ ใจคนนั้นไม่เป็น ไม่อยากมีอีกแล้ว พอเท่านี้แล้วไม่เอาอีกแล้ว ไม่เอาคืนอีกแล้ว แต่มันไม่เป็น มันก็เลยไม่พอเพียง จะพูดให้ตายอย่างไรก็ไม่เข้าถึงสภาวะความเป็นจริงอันนี้

อาตมามาขยายตอนนี้ไปถึงการศึกษา นักการศึกษา นักวิชาการก็หันมาสนใจ ได้ศึกษา แต่อาตมาตั้งข้อสังเกต ว่าเขาไม่ตื่นตัว ซึ่งน่าจะตื่นตัวมากกว่านี้ น่าจะตื่นตัวเรื่องพอเพียงก่อนตื้นๆ ตื่นน้อยๆตื่นเล็กๆ มันน่าจะตื่นเต้น อันนี้น่าสนใจนะ มันเป็นแม่เป็นเชิงที่ทวนกระแสมนุษยชาติกัน

ความเจริญของเขานั้นไม่พอนะ ทุนนิยมหรือว่าเศรษฐกิจ maximize profit  เขาไม่มีพอ ไม่มีหยุดนะ ได้อีกมากเท่าใดเขาก็ไป บานออกเป็นปากกรวยไป เขาไม่มีขีดความพอเลย มันก็เลยไม่มีความยับยั้ง เมื่อไม่สะดุดตรงนี้ แล้วไม่ศึกษาความเป็นจริง ว่าทำไมต้องพอ พอแล้วมันจะเจริญได้อย่างไร เขาไปเอาแนวความคิดว่าเจริญ คือใหญ่ไม่มีที่สิ้นสุด รวยไม่มีที่สิ้นสุด มากไม่มีขีดจำกัด เขาเอาอย่างนั้นเลย

ซึ่งไม่ตรงกับแนวคิดของพระพุทธเจ้าและลูกศิษย์พระพุทธเจ้า อย่างอาตมา อย่างในหลวงก็มีพระปรีชาญาณตรงกับพระพุทธเจ้า อาตมานำร่องตรงนี้ก็มีการศึกษาในมหาวิทยาลัยเข้ามาเพิ่มเติมขึ้นได้เรื่อยๆ

วันนี้ก็มี น.ส.แก้วบุญเกื้อ ศรีลิขิตตานนท์ เรียนที่สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์ ปริญญาโท สาขาการจัดการภาครัฐและภาคเอกชน

วิทยานิพนธ์เรื่อง : ศึกษาความสัมพันธ์ของการรับรู้ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง กับความผูกพันธ์ต่อองค์กรของชาวบุญนิยมราชธานีอโศก

ขออนุญาตส่งประเด็นคำถามที่เป็นข้อสงสัยในงานวิจัยค่ะ

1. แนวคิดเศรษฐกิจบุญนิยมกับแนวคิดเศรษฐกิจสาธารณะโภคีเป็นอย่างไร และมีความเชื่อมโยงกันอย่างไร

2. ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง(3 ห่วง 2 เงื่อนไข) มีความสอดคล้องหรือแตกต่างจากเศรษฐกิจบุญนิยมอย่างไร (ผู้วิจัยวิเคราะห์ว่ามีความเชื่อมโยงจากเงื่อนไข คุณธรรม)

มีคำสองคำ คือเศรษฐกิจทุนนิยมกับเศรษฐกิจสาธารณโภคี มันแตกต่างกันอย่างไร เกี่ยวโยงกันอย่างไร หมุนรอบเชิงซ้อนกันอย่างไร

ขยายความตามพยัญชนะ ให้ไปสู่สภาวะจริง

คำว่า *เศรษฐกิจบุญนิยม* เป็นคำกว้าง เป็นคำรวม ซึ่งอาตมาเจตนาเรียก ให้มันต่างจากคำว่าทุนนิยม คำว่า ทุนนิยมนี้เกิดมาแล้วใครตั้งหรือใครเรียกก็ไม่รู้มันเกิดมาแล้วก็รู้กันทั่วโลก คำว่าทุนนิยมเกิดขึ้นมา

อาตมาก็เห็นว่าน่าจะได้มีคำอีกคำหนึ่งที่มันไม่ใช่ทุนนิยม มันไม่ใช่คือมันทวนกระแส อาตมาก็เลยนึกถึงคำของพระพุทธเจ้าคำว่าบุญ

คำว่า บุญ นี้เป็นภาษาไทย มาจากภาษาบาลีว่า ปุญญะ แปลว่าเครื่องชำระกิเลส

คนสามัญก็ต้องอยากได้ลาภ ยศ สรรเสริญ โลเกียสุข เป็นธรรมดา จึงเรียกว่าทุนนิยม เขาไม่มีความหยุด รวยเท่าไหร่ได้ก็เอาทั้งนั้น ไขว้คว้าดิ้นรนแย่งชิง ถึงขั้นทำร้ายกัน เพื่อจะเอามาได้สมใจ ตามต้องการ มันก็เกิดความทุกข์ร้อนขึ้นในโลกในสังคม

พระพุทธเจ้าท่านจึงเห็นทุกข์ เห็นความวุ่นวายเดือดร้อนในสังคมมนุษยชาติตรงนี้ ท่านจึงได้ตั้งหลักวิชาการของท่านขึ้นมา ให้รู้จักพอ

มีคำสามคำ คือคำว่า *พอ น้อย สูญ* อัปปิจฉะ สันตุฏฐิ ปวิเวกะ

เป็นความหมายของ ความรู้สึกของจิต อาการของจิต จิตถ้าเข้าใจคำว่าพอ แล้วก็หยุดให้มันได้ พอให้มันได้ แล้วก็น้อยลง อัปปิจฉะ น้อยลงก็ได้แล้ว เราก็พอ น้อยก็พอ จิตไม่ดิ้นรน ปวิเวกะ สงบรำงับเราก็อยู่สบาย แต่ถ้าใจเราน้อยก็พอสงบดีสุขสบาย ปวิเวกะ

อัปปิจฉะ สันตุฏฐิ ปวิเวกะ เป็นอาการของจิต ต้องศึกษาด้วยปัญญา ด้วยเหตุผล ว่าเราก็อยู่ได้อย่างแค่นี้ก็พอดีพอเพียงกับชีวิต ชีวิตก็สงบดี ไม่ต้องมากต้องเกิด

โลกมันก็ปลุกเรา ให้เราหลง อยากได้ อยากมี อยากเป็น แล้วก็ไปติดยึด แย่งชิงมา แล้วก็มาเสพติดเข้าไป ก็ไม่มีที่สิ้นสุดจะเป็นอย่างนั้นเลยในโลกที่ไม่ศึกษาสัจธรรม

พระพุทธเจ้าจึงสร้างจุดให้รู้จักศึกษาของตัวเองว่ามีพอ แล้วก็หยุดแล้วก็น้อยลง แล้วก็หยุด วิเวกคือหยุดสบาย ยิ่งน้อยลงก็ยิ่งเบา ชีวิตก็ยิ่งสะดวกเรียบง่าย เลี้ยงง่าย บำรุงง่าย ไม่มีภาระ ไม่วุ่นวาย ผู้ที่เกิดปัญญา เกิดเป็นความจริงอย่างนี้ขึ้นมาเรื่อยๆ ทำกิเลสลดลงเรื่อยๆได้ท่านเรียกว่า *บุญ*

จิตใจท่ีมีปัญญา เห็นว่าน้อยลงนี่มันดี เราก็เกิดปัญญารู้ว่ามันดี น้อยลงมันก็บอกไม่ได้แย่งชิงแล้ว เราก็ใช้ชีวิตของเราอย่างพอเพียง ก็ใช้ได้ ผู้ที่มีวัฏจักรของจิต ชีวิตเป็นอยู่อย่างนี้เรียกว่า เป็นคนมีชีวิตพอเพียง

*ประเด็นสำคัญ คือ มีจิตใจที่เป็นบุญ ชำระกิเลสได้ กิเลสก็ลดลง กิเลสก็ระงับก็หยุด มันก็มีปัญญา

 กิเลสหยุดแล้วมีความรู้ว่ากิเลสเป็นเช่นนี้ วิธีดับกิเลสด้วยการข่ม หรือว่าด้วยปัญญาเหตุผล ซึ่งจะมีปัญญาฉลาดเฉลียวจนเห็นจริง เห็นจริงมันก็ยอมก็หยุดตามที่เราเข้าใจมีปัญญานั้น ก็เกิดจิตใจที่มีพัฒนาการ จิตเจริญดีขึ้น

จิตเป็นบุญคือกิเลสสงบระงับไปได้ ด้วยการเรียนรู้ด้วยการปฏิบัติ

คำว่าบุญคำนี้นี่แหละ มันเจริญขึ้นจน เกิดเป็นหมู่คน รวมกันขึ้นแล้วก็มีคุณธรรมที่มีบุญ ลดลงพอเพียงไปมักน้อยสันโดษลงเรื่อยๆ แล้วก็มารวมตัวกันเป็นกลุ่มหมู่ มีทรัพย์สินร่วมกันกินใช้ร่วมกัน เรียกว่า *สาธารณโภคี*

จากบุญมาเป็นสาธารณะโภคี ก็มีการเจริญ ลดละกิเลสได้ก็มีสิ่งที่อุปโภคบริโภคที่เป็นสาธารณะ เป็นของกลาง เป็นของส่วนกลาง จิตเจริญจนกระทั่งไม่เห็นแก่ตัว ไม่ถือว่าเป็นเรา เป็นของเรา แบ่งกันกินแบ่งกันใช้ เป็นของส่วนกลางเรียกว่าสาธารณโภคี คือเป็นผู้บริโภคใช้กินส่วนกลางร่วมกัน เกิดสภาพเกิดพฤติกรรมที่เป็นจริงของมนุษย์กลุ่มหนึ่ง เรียกว่า*สาธารณโภคี*

ชาวอโศกเราปฏิบัติตามพระพุทธเจ้าก็เลยเกิดจริง ชาวอโศกเราเกิดมีพฤติกรรมความเป็นอยู่ของชีวิตที่เรียกว่าเป็นสาธารณโภคี ทำมาหากินได้ผลผลิตเอามารวมเป็นของส่วนกลาง

เป็นความต้องการของลัทธิที่บริหารประเทศทุกลัทธิ ที่ต้องการทรัพย์สินรายได้ของประชาชนได้แล้วก็เอามารวมเป็นของกองกลาง

ไม่ว่าจะเป็น ลัทธิประชาธิปไตย ลัทธิคอมมิวนิสต์ ถ้าลัทธิเผด็จการเลย ก็จะเป็นการบังคับ ใช้อำนาจของผู้ที่ไม่มีอำนาจใหญ่บังคับให้เอามารวมกองกลาง ถ้าผู้ที่เผด็จการนั้น ปฏิบัติบริหารปกครองประพฤติได้จนประชาชนยินดีเอามาเข้ากองกลางโดยไม่ต้องบังคับ ผู้เป็นใหญ่ที่ดูแลทรัพย์สินส่วนกลางนั้นจะเป็นบุคคลเดียวหรือเป็นคณะ อย่างเช่นคอมมิวนิสต์นี้บริหารเป็นคณะ ถ้าเผด็จการฟาสซิสต์ก็เป็นคนเดียวบงการ

แต่ถ้าผู้ที่เผด็จการฟาสซิสต์ มีจิตใจที่ไม่เห็นแก่ตัว มีจิตใจเห็นแก่มวลประชาชน มีใจบริหารมวลประชาชนด้วยการสะพัด แจกจ่ายทรัพย์สิน อุปโภคบริโภคให้แก่ประชาชนอย่างได้สัดส่วนดี พฤติกรรมนี้เรียกว่าเป็นประชาธิปไตย มีระบอบเป็นใหญ่รวมอยู่ที่ศูนย์กลางคนเดียว หรืออยู่ที่คณะคอมมิวนิสต์ หรือจะเปลี่ยนคณะกันด้วยความประชาธิปไตย ก็เจตนาจะบริหารให้ประชาชนมีอยู่กินดีอยู่ดี

มันมีคนที่มีความสามารถมากหรือน้อย หรือจะมีคนพิการ มีเด็ก มีคนแก่ทำงานไม่ได้ คนหนุ่มคนสาวทำงานได้ดีมากกว่า ก็ทำเผื่อแผ่ แบ่งแจกเด็กและคนพิการ สังคมก็รู้เผื่อแผ่กันไม่เห็นจะได้ไม่เห็นแก่ตัวนั้น เป็นเนื้อหาหลักเข้าความหมายนัยยะสำคัญของความเป็นจริงของสังคมมนุษยชาติ

แต่จิตใจคนมีกิเลสเห็นแก่ได้เห็นแก่ตัว ไม่ได้ก็ไปบังคับกดขี่เบียดเบียนฆ่าแกงเอามาเลย เป็นโทสะ จิตใจก็เป็นอย่างนั้น ถ้ามาศึกษาจิตวิญญาณให้ดีและปฏิบัติบุญคือการชำระกิเลสให้ได้จริง คนก็จะมีคุณสมบัติคุณธรรมมารวมตัวกันเป็นสาธารณะโภคี

สาธารณโภคีกับบุญนิยมมีความสัมพันธ์กันตามนัยยะที่จะมาอธิบายคร่าวๆ

สรุปคือต้องมาเรียนรู้จิตใจตัวเองแล้วมาเรียนรู้กิเลสตัวสักกายะ

แล้วเรียนรู้วิธีกำจัดกิเลส ด้วยปหาน5

1.      วิกขัมภนปหาน    (ละด้วยการข่มใจ-ใช้เจโตนำหน้า) .

2.      ตทังคปหาน        (ละได้เป็นครั้งคราว-ใช้ปัญญาอบรมจิต) .

3.      สมุจเฉทปหาน     (ละด้วยการตัดขาด  สลัดออกได้เก่ง) .

4.      ปฏิปัสสัทธิปหาน (ละด้วยการสงบระงับ  ทวนไปมา) .

5.      นิสสรณปหาน      (สลัดออกได้เองทันที  เก่งจนเป็นปกติ)

(พตปฎ.  เล่ม 31   ข้อ 65)

เมื่อปหานกิเลสได้จริง ก็เกิดบุญจริง หมดกิเลสไม่เห็นแก่ตัว ก็มีปัญญาขึ้นมาแทนที่

คนที่ไม่เห็นแก่ตัวตามระบบของพระพุทธเจ้า ซึ่งมีการศึกษาที่เป็นทฤษฎีกว้างและลึกที่วิเศษ ปฏิบัติได้แล้วจะเห็นว่าไม่มีกิเลสนั้นเป็นความเจริญอย่างนี้ มีความขยันหมั่นเพียรสร้างสรรค์ มีน้ำใจเผื่อแผ่เกื้อกูล

ความไม่เห็นแก่ตัวมันเป็นความเจริญอย่างนี้ คนที่ทำได้จริงเห็นจริง ประพฤติปฏิบัติได้จริง นั่นคือคนอาริยะ เป็นคนเจริญ เป็นคนประเสริฐ

ทุกวันนี้อาตมาพาทำ เอาคำสอนของพระพุทธเจ้ามาอธิบายใหม่ ซึ่งเป็นความผิดเพี้ยนมานานแล้วกิเลสมันเห็นแก่ตัวมาบังคับ แล้วคนเข้าไปเป็นทาสกิเลส ไปหลงกิเลสแย่งชิง เอารูปแบบบิดเบี้ยวผิดเพี้ยนมาหลอกคนอื่นให้ตนเองได้มา มีมากมายหลากหลายวิธีการ จิตสร้างความเห็นแก่ตัวเห็นแก่ได้ ก็เลยกลายเป็นสังคมแบบนี้ สังคมที่กิเลสไม่ลด แล้วก็มาสร้างวิธีการเห็นแก่ได้เห็นแก่ตัวมากมายหลากหลาย คนไม่รู้เท่าทันก็กลายเป็นเหยื่อ ตามระบบทุนนิยม ที่เป็นความรวยไม่มีที่สิ้นสุด เหมือนกับที่สำนักใหญ่ธรรมกายเขาสอนกันว่ารวยไม่มีจบไม่มีสิ้นโดยไม่มีพอ ตรงกันข้ามกับศาสนาพระพุทธเจ้า เป็นการทำลายศาสนาพระพุทธเจ้าอย่างสิ้นซาก สำหรับลัทธิธรรมกาย ของธัมมชโย อย่างนี้เป็น อาตมาพูดอย่างเป็นหลักวิชาการยกตัวอย่างให้ชัด

อ.กรองทองซักต่อ….ที่เป็นประเด็นที่จะต้องขออนุญาตสัมภาษณ์พ่อท่าน ก็เพราะว่าจากการศึกษางานเขียน 2 เล่มของพ่อ เล่ม 1 พูดถึงเศรษฐกิจบุญนิยม อีกเล่มหนึ่งพูดถึงเศรษฐกิจสาธารณโภคี

เศรษฐกิจพอเพียงนั้นมีอยู่เรื่องของ 3 ห่วง 2 เงื่อนไข

ผู้วิเคราะห์กันเลยนำมาวิเคราะห์ว่าหลักบุญนิยมของพ่อท่าน แตกหน่อมาจากคุณธรรม ซึ่งก็จะได้เชื่อมโยงไปสู่สามห่วงเหมือนเดิม เพราะว่าแม้แต่ท่านอาจารย์ประเวศ วะสี ก็กล่าวข้อสรุปปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงว่าต้องมีองค์ประกอบอย่างน้อย 7 ประการ

ข้อ 1 พอเพียงสำหรับทุกคนทุกครอบครัวไม่ใช่เศรษฐกิจแบบทอดทิ้งกัน

ข้อ 2 จิตใจพอเพียงทำให้รักและเอื้ออาทรผู้อื่นได้ คนที่ไม่พอจะรักคนอื่นไม่เป็นและจะทำร้ายมากกว่าที่จะรัก

 ข้อ 3 สิ่งแวดล้อมพอเพียงการอนุรักษ์และเพิ่มพูนสิ่งแวดล้อมทำให้ยังชีพและทำมาหากินได้ เช่นการทำเกษตรผสมผสานซึ่งได้ทั้งอาหารและสิ่งแวดล้อม และได้ทั้งเงิน

ข้อ 4ชุมชนเศรษฐกิจเข้มแข็งพอเพียงการรวมตัวกันเป็นชุมชนจะทำให้แก้ปัญหาเศรษฐกิจง่าย เช่นปัญหาสังคมปัญหาความยากจนและปัญหาสิ่งแวดล้อม

ข้อ 5 ปัญญาพอเพียงมีการเรียนรู้ร่วมกันในการปฏิบัติและปรับตัวได้อย่างต่อเนื่อง

ข้อ 6 อยู่บนพื้นฐานวัฒนธรรมพอเพียง วัฒนธรรมหมายถึงวิถีชีวิตของกลุ่มชนที่สัมพันธ์อยู่กับสิ่งแวดล้อมที่หลากหลาย ดังนั้นเศรษฐกิจจึงควรสัมพันธ์กับการเติบโตขึ้นจากพื้นฐานของวัฒนธรรม จึงจะมั่นคง ยกตัวอย่างเช่นเศรษฐกิจของจังหวัดตราด ขณะนี้ไม่มีการกระทบกระเทือนจากฟองสบู่แตกไม่มีคนตกงานเพราะจน ก็อยู่บนพื้นฐานของสิ่งแวดล้อมและวัฒนธรรมท้องถิ่นที่ดี

และข้อ 7 มีความมั่นคงพอเพียง ไม่ใช่วูบวาบเดี๋ยวจน เดี๋ยวรวย แบบกระทันหัน เดี๋ยวตกงานไม่มีกินไม่มีใช้ ถ้าเป็นแบบนั้นมนุษย์ก็จะทนไม่ไหว ความผันผวนเร็วเกินไปทำให้สุขภาพจิตผิดเพี้ยนรุนแรง ฆ่าตัวตายหรือติดยาเสพติด เศรษฐกิจก็จะไม่มั่นคง

ถ้ามาดูประเด็นการให้ความหมายของท่านอาจารย์ประเวศ วะสี ของเราตรงประเด็นทั้งหมด แต่ว่าความที่พ่อท่านได้เขียนตำรามี 2 เล่ม ในวิถีพุทธและสาราณียธรรมได้กล่าวว่า เศรษฐกิจบุญนิยม และเศรษฐกิจพอเพียง ฟังดูชื่อนี้ใหญ่ทั้งคู่ก็เลยยังงงอยากทราบขอบข่ายของสองอย่างนี้

พ่อครูว่า…*คำว่าสาธารณโภคี *

เป็นพฤติกรรมที่ปฏิบัติแล้วจะเป็นเช่นนั้น เป็นอย่างไร ?

ก็เป็นสาธารณะ กับมีผู้บริโภค

การมีผู้บริโภค จะบริโภคแบบของส่วนกลางเรียกว่า *สาธารณโภคี *เป็นพฤติกรรมที่เป็นเช่นนั้นได้

ที่เป็นเช่นนั้นได้ เพราะมันเกิดบุญ คือชำระกิเลสตนได้จริง เมื่อคนปฏิบัติกำจัดกิเลสได้จริง ก็ลดความอยากได้ อยากมี อยากเป็น เหมือนทางโลกที่ครอบงำมอมเมาหลอกล่อให้อยากได้ อยากมี อยากเป็น แบบไม่มีที่สิ้นสุดได้

เมื่อทำให้จิตใจลดกิเลสได้ โดยมีปัญญา อย่างที่หมอประเวศ ว่า จะแจกแจงเป็นอีก 7 ข้อหรือร้อยข้อก็ได้ สำหรับเหตุผลทางสังคมวิทยา ก็เอาแง่ต่างๆมาอธิบาย มาตั้งภาษาร้อยเรียงเท่าไหร่ก็ได้ อย่าง 7 ข้อของหมอประเวศ มีอยู่ 2 ข้อที่อาตมาจับได้ว่า ถ้าทำความสำคัญ 2 ข้อนี้ อีก 5 ข้อจะขยายไปอีก 10 ข้อหรือ 100 ข้อก็ได้ ก็จบ

ความสำคัญ 2 ข้อก็คือข้อ 5 และข้อ 7

ข้อ 5 คือปัญญา  ข้อ 7 คือ จิตเจโตตั้งมั่นแข็งแรงมั่นคง

ศาสนาพระพุทธเจ้าให้เรียนอย่างเข้าเป้าแล้วค่อยขยายไป แต่ปัญญากับเจโตก็เป็นหลักฐานแท้ ขยายไปอีกก็กระจายเยอะ ศึกษากันอาจจะสับสนวุ่น แล้วไม่ได้มาปฏิบัติ ถ้าเรามาปฏิบัติเสีย มาเรียนรู้สิ่งที่พระพุทธเจ้าท่านแบ่งให้ปฏิบัติเป็น เบื้องต้น ท่ามกลาง บั้นปลาย

เบื้องต้น เรียนรู้สิ่งที่ที่เราติด คืออบายมุข ที่เป็นสวรรค์หลอกหรือคือนรกอันเดียวกัน เป็นขิฑฑาปโทสิกะ อารมณ์รื่นเริงสนุกสนานเพลิดเพลินอะไรอร่อยที่เป็น

หลงว่าเป็นเทวดา แท้จริงคือนรก ถ้ารู้ความจริงแล้วรสอร่อยมันไม่มีหรอก มันเป็นอุปทานที่เราปั้นขึ้นมา แล้วเราไปหลงอาการ หลงสภาพแบบนั้นจนติดยึดอยู่

สรุปแล้ว ถ้ามาเรียนรู้ให้เกิดปัญญา จิตนั่นแหละโง่ มันอวิชชา ก็มาแก้ไขให้มีปัญญา ว่าสิ่งที่เราหลงติดยึดเป็นสวรรค์เก๊ ประพฤติเป็นจาตุมหาราชิกา

พอได้มาเสร็จก็เป็นดาวดึงส์

แล้วก็อยากให้อยู่นานๆเป็น ยามา

อะไรๆที่ได้ เมื่อมาเสพแล้วเท่าไหร่ๆก็จะต้องมีความหยุด คือดุสิต

แต่พวกที่โง่จะไม่ยอมหยุดจะต่อไปเรื่อยๆ

แล้วพวกที่ไม่หยุดก็จะทำเก่งต่อไปได้เรื่อยๆ สามารถสร้างขึ้นได้ด้วยตัวเองเรียกว่า นิมมานรดี

จนกระทั่งเกิดกลุ่มหมู่บริวาร มาช่วยกันสร้างลัทธิสวรรค์

ด้วยความปรนิมมิตวสวัตตี

หยิบเอาตัวอย่างของธัมมชโยหรือธรรมกายมาอธิบายสวรรค์ 6 ชั้นนี้ได้อย่างดี ดูเหมือนไม่รุนแรงแต่อำมหิตโหดร้าย โดยใช้คำพูดของเขา เป็นภาษาหว่านล้อมว่า ปิดประตูนรก ทุ่มสวรรค์เต็มเลย มีเท่าไหร่ทุ่มสุดตัวเลยไม่ต้องมีอะไรอีก

ซึ่งเขาอํามหิตจริงๆในภาษาคำพูดของเขา ให้คนทำทานแบบเทกระบะหมดตัว แล้วถือว่าเป็นบุญใหญ่ได้วิมานได้สวรรค์

ซึ่งจิตใจเจตนาของเขาต้องการปอกลอกคน เขาต้องการได้มาจากคนทุกคน เมื่อเขารู้ คนมาเทกระบะหมดแล้วก็ต้องดิ้นรนต่อ ใช้สมรรถนะไปทำงานต่อเขาก็ไปดูดมาอีก คนเราไม่งอมืองอเท้าหรอก

ส่วนคนที่หมดสมรรถนะจะทำงานต่อแล้ว จะไปฟ้องร้องอะไรเขาก็ไม่ได้ ก็หมดเนื้อหมดตัวฆ่าตัวตายไปบ้าง เขาก็ไม่ดูแล ต้องให้ดอกเตอร์มโนมาเปิดเผย

สรุปแล้วเกิดจากจิตใจที่หลง พอต้องการ ต้องได้ ต้องมี ต้องเป็นมากมาย เอามาเสพชื่นใจพอใจรื่นเริงสบาย ขิฑฑาปโทสิกะ เป็นอารมณ์เก๊ สุขขัลลิกะ ซึ่งคนเข้าใจยาก มาเรียนรู้ไม่ค่อยได้ แล้วก็ไม่ยอมเลิก

แต่ก็ไม่พยายามแบ่งทำ ปฏิบัติอะไรที่ควรเลิกก่อน เช่น พื้นฐานศีล 5 พระพุทธเจ้ากำหนด ตั้งแต่จิตใจที่อำมหิตจากไปฆ่า พระพุทธเจ้าก็ตรัสอย่างเป็นกลางๆ เรื่องฆ่าสัตว์ แต่เดี๋ยวนี้ไม่ได้ เอามีดเอาปืนไปฆ่าทีเดียว

แต่การฆ่าโดยการแย่งสมบัติเขามา ก็คือการฆ่า ด้วยเฉกา ฉลาดมากซับซ้อนหลอกคน

ส่วนปัญญาเป็นความฉลาดที่รู้ทันพวกเฉโก เดี๋ยวนี้กลับเป็นว่าความฉลาดที่อำมหิต ดี  ความฉลาดโง่ๆ ที่เป็นของเก๊ที่ไม่จริง

คำว่า ฉลาด คือมาจาก ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ 6 ทวาร ที่มีการสัมผัสรูป รสกลิ่น เสียง สัมผัส

ถ้าเห็นก็อยากได้ หูได้ยินก็อยากได้ ลิ้นได้เสพรสก็อยากได้

ถ้ายังไม่ได้แล้วไปแย่งเขามาได้ แล้วเรียกว่า ฉลาด ซึ่งนั่นเป็นความผิด*

เป็น จาตุมหาราช เป็นจาตุมหาราช ที่ไปแย่งเขา

เป็นจาตุมหาราช แบบ

1.จอมภูติผี 2.จอมมารมายา 3.จอมยักษ์ 4. จอมเดรัจฉาน

นี่คือ 4 จอมกัณฑ์มหาราชยิ่งใหญ่

ในการที่จะเป็นผี จอมภูติ จอมมารมายาคือตัวหลอก เล่เห์เหลี่ยมเล่ห์กลเยอะ จอมยักษ์ อำมหิต โหด. จอมเดรัจฉาน

สี่อย่างนี้ นี่คือพฤติกรรมจากจิตสี่อย่าง แล้วมันก็แย่งชิง อำมหิตโหดร้ายฆ่าแกงให้ได้มาสมใจ พอสมใจก็ชอบใจ เป็นอาการที่ 33 ที่เรียกว่าดาวดึงส์ เป็นอารมณ์พอใจได้เสพสุขบำเรอความต้องการ

ในองคาพยพของมนุษย์นั้นมีแค่ 32 อาการ ส่วนอาการที่ 33 นี้เป็นอาการที่ ปรุงขึ้นมาเอง

ไอ้คนนี้ชอบอย่างนี้เป็นสุข ไอ้คนอย่างนี้ไม่ชอบอย่างนี้ ก็ไม่เป็นสุข มันเป็นที่จิตใจของคน

ยกตัวอย่าง เช่นบางคนชอบกินแก้วมังกร ได้มาก็เป็นสุข ส่วนอีกคนหนึ่งบอกว่าไม่ชอบเลย ไม่เข้าท่าสู้ลองกองไม่ได้ มันก็ต่างคนต่างยึดติด ต่างคนต่างมีอารมณ์ไปเอง เป็นของใครของมัน ส่วนจะไปอยาก ไปชอบแบบไหน ได้มาอย่างที่ชอบก็ดีใจ ไม่ได้อย่างที่ชอบก็ไม่ดีใจ ก็มีความคิดอยู่แค่นี้

อารมณ์สมใจได้ก็ดูด ไม่ได้ก็ผลัก เป็นอารมณ์ที่เกิดจากอุปาทาน

พระพุทธเจ้าให้มาแก้ประเด็นนี้ ไม่ให้มีอารมณ์โง่ๆ ให้เห็นความจริงว่าแก้วมังกรก็เป็นเช่นนั้น มีเนื้อ มีกลิ่น มีรส เป็นเช่นนั้นเอง

จิตเรา ไปชอบหรือไม่ชอบมัน ซึ่งมันเป็นอารมณ์อุปาทาน เป็นกิเลส

*คนที่ทำให้กิเลสหมดไป ก็มีความรู้แต่ว่าแก้วมังกรมีสี มีกลิ่น มีรส เช่นนี้ ทุกคนสัมผัสก็เหมือนกับคนนี้หมด ไม่ว่าจะไทยจีนฝรั่งหรือแขกมาสัมผัสทางตาหูจมูกลิ้นสัมผัสก็เหมือนกัน

แต่อารมณ์ที่ชอบหรือไม่ชอบก็จะต่างกัน อารมณ์นั้นเป็นอารมณ์ของแต่ละคนสร้างขึ้นมาติดยึดขึ้นมาเอง

ถ้ารู้ความจริงแต่เพียงอย่างเดียวก็จะรู้ว่าลูกของแก้วมังกรเป็นอย่างนี้รสหรือสัมผัสก็เป็นเช่นนี้ ทุกคนมีประสาทสัมผัสทางตา หู จมูก ลิ้น กายเหมือนกัน เป็น*ธรรมะหนึ่ง

*ส่วนผู้ใดมีธรรมะ 2 ก็เป็นความโง่ เป็นความอวิชชา เลิกไม่ได้ก็แตกหน่อต่อเนื้อ ขยายองค์ประกอบแตกจาก 6 อย่างนี้ไปหลอกล่อคนอีกเต็มโลกเป็นล้านๆเลย คนก็เลยมีหลากหลายสิ่งที่ตนเองชอบ ต่างกันนิดๆหน่อยๆพิสดารไปอย่างนั้นอย่างนี้ นั่นคือเรื่องเลอะเทอะที่พระพุทธเจ้าท่านตรัสรู้แล้วมาสอนให้เลิก

แล้วมารู้แต่ความจริงอย่างนี้ทุกคนก็ไม่ต้องไปหลงที่เขาหลอกกันเป็นล้านๆอย่าง เลิกมาได้ลดมาได้รู้ความจริงตามความเป็นจริง ไม่มีสิ่งที่เป็นของปลอมของหลอกก็เป็นอรหันต์ จะเหลืออยู่เท่าไหร่ก็ลดลง ลดลงให้ได้ ก็มีพลังงานสร้างสรรค์หรือไม่ไปปรุงมอมเมาตามที่ถูกหลอก ไม่ไปเปลืองผลาญกับสิ่งที่เป็นผิวเผินตกแต่งประดับประดาหลอกล่อกัน ชีวิตก็ง่ายขึ้นเป็นแก่นสารมากขึ้น เศรษฐกิจก็จะไม่แย่

ชาวอโศกก็เป็นเศรษฐกิจพอเพียง จึงไม่มีเรื่องของการปรุงแต่งอะไรมากมายเหมือนกับโลก ชาวอโศกหยุดแล้วแต่เค้าสิยังไม่หยุดกัน ก็เหลือแต่ของตัวเองมาลดน้อยลงให้แต่ละคนเป็นอรหันต์ได้เท่านั้นเอง ก็มาสร้างเศรษฐกิจที่เป็นเนื้อแท้เป็นสาระ เป็นธาตุอาหารที่มาเลี้ยงร่างกายเลี้ยงชีวิตจิตใจ เป็นอาหาร เครื่องนุ่งห่ม ที่อยู่อาศัย และยารักษาโรค และมีบริขารที่ประกอบอาศัยไปตามโลกเขาพอสมควร เศรษฐกิจของชาวอโศกที่ทำตามพระพุทธเจ้าจึงเป็นเศรษฐกิจไม่ไปกับโลกเขา รู้จักจุดที่พอแล้ว พอเพียงแล้ว ก็ได้ทำตามที่พระพุทธเจ้าสอนเรื่องบุญได้ชำระกิเลสออกได้จริง จึงเกิดปัญญาและเกิดจิตใจที่มันจบ มันพอแล้ว ไม่อยากได้อีก ปัญญามันมี รู้ว่ากิเลสหมดแล้วจบแล้ว เรียนรู้กับโลกเขาได้ด้วย ว่าเขามีพิสดารหลอกล่อกัน ก็จะรู้ทันกับเขา มีโลกวิทู ดูมุมเหลี่ยมของโลกแล้วก็ไม่หลงไปตามโลก

เอาแต่สาระที่เป็นความพอเพียงความพอเหมาะ นี่คือกรอบของความหมาย ที่ในหลวงท่านตรัสมา จะแบ่งเป็นกี่เงื่อนไขหรือก็ตาม

พอประมาณก็ต้องมีเหตุผลว่า ทำไมถึงต้องพอ มันพอแล้วมันจริงไหม พอแค่นี้ก็อยู่ได้แล้วก็แข็งแรงก็สมบูรณ์ ก็รู้ว่าบริบูรณ์แล้ว ไม่ต้องมีอะไรเพิ่มขึ้นอีกมัน มีเหตุมีผล รู้จักประมาณขนาดน้อยหรือมาก อย่างมีเหตุมีผล ทำได้ก็เกิดเป็นภูมิคุ้มกัน ทำได้ที่จิตใจตัวเอง

สมณะเพาะพุทธว่า...คำกล่าวถึง 7 ข้อของหมอประเวศที่พ่อท่านเน้นว่ามีปัญากับเจโต แต่กรณีสามข้อนี้

3 ห่วง คือ ทางสายกลาง ประกอบไปด้วย ดังนี้

 ห่วงที่ 1 คือ พอประมาณ  ห่วงที่ 2 คือ มีเหตุผล ที่ 3 คือ มีภูมิคุ้มกันที่ดีในตัวเอง

ห่วงที่หนึ่งและสองคือปัญญา ห่วงที่สามคือเจโต

ก็มี สามเส้า และมีปัญญาและเจโต เป็นสองในหนึ่ง หรือสองในสาม

พอประมาณเป็นรูปธรรม ส่วนมีเหตุผลเป็นนามธรรม เป็นเชิงฉลาดจากภายใน จริงๆถ้าเราสามารถมีความพอประมาณบวกมีเหตุมีผลได้ เขียนเป็นสมการว่า

พอประมาณ+มีเหตุมีผล=มีภูมิคุ้มกันในตัวเอง

พ่อครูว่า...ของไอสไตน์ก็มีสามเส้า E=mc2 หรือกลับกันว่า

มีภูมิคุ้มกันในตัวเอง(E) = พอประมาณ(m)+มีเหตุมีผล(c)

ทุกอย่างเป็นธรรมะ 2 แล้ว มีอีกอันหนึ่งเป็นตัวผู้รู้

สามเส้านี้ถ้าผู้ใดสามารถแยกได้เป็นพลังงานสามอย่าง

หนึ่ง พลังงานของตัวเองเป็นผู้รู้ i

ส่วนอีก 2 อย่างคือ  she กับ he คือ s กับ h มีอีกสองเส้า รวมเป็น ish เป็นสามเส้าที่ใครสามารถควบคุม 3 เส้านี้ได้อย่างสมดุลคนนั้นก็จบ

สามเส้านี้เป็นพลังงานในระดับของ พีชนิยาม

เป็นพลังงานที่สร้างตัวตน ครบ self ยังไม่ไปเอาพลังงาน 3 ตัวนี้เกิดเป็นพลังงานอื่นอีก มันเป็นพลังงานรวมตัว ish

สามอย่างนี้(ish)รวมกันอยู่ในพีชนิยาม ในวงวัฏฏะ พีชะที่เป็น self

ยังไม่มี selfish ไม่เปลี่ยนพลังงานที่ออกไปเป็น 4 ไม่ไประรานใคร ไม่ไปแย่งชิงกับใคร เป็นความสงบ

สมณะเพาะพุทธว่า...พ่อท่านจึงสอนว่าพระอรหันต์ก็คือพีชะ

พ่อครูว่า  มีพลังงานที่เกินออกมาเป็นความสะอาด

เป็นส่วนเหลือคือจิตนิยาม จึงเอาพลังงานจิตนิยามนี้มาสร้างสรรค์แบบ พีชะ แล้วรู้จักความเป็นคน มีการปรุงแต่งสังขารให้ได้คนครบบริบูรณ์

เป็นปัญญาที่รู้จักการไม่ระรานอะไร ไม่ไปอยากได้เพิ่มขึ้น งอกเพิ่มออกไป ก็จะได้ตัวเต็มๆของ 32 องคาพยพที่แข็งแรงบริบูรณ์ ไม่ต้องมีอาการ 33 เป็นความพอดีของความเป็นตัวตนของเรา

ปัญญาทำจิตใจเป็นเช่นนี้ได้ จึงกลายเป็นพีชะที่มีพลังงานส่วนเหลือเป็นจิตนิยาม ก็เอามาสร้างสรรเผื่อแผ่ผู้อื่น

 คนเรานั้นชีวิตเรา ไม่ได้ใหญ่โตอะไรมากมายหรอกเหมือนยอดหญ้า

ความเหมือนหรือต่างของสองอันนี้(พีชนิยาม จิตนิยาม)

ผู้ที่สามารถทำตนเองให้เกิดบุญ บุญนิยม เป็นลัทธิเป็นกลุ่มคนที่มีความรู้ความสามารถชำระกิเลสได้ เมื่อคนชำระกิเลสได้จึงเกิดจำนวนคน เกิดมาเป็นสังคมเกิดมาเป็นชุมชน

เป็นชุมชนที่มีปัญญามีเจโตที่เป็นบุญ กิเลสลดได้และมีปัญญารอบรู้ ว่าสิ่งใดเฟ้อเกินก็ไม่เอา คือชำระกิเลสได้ ก็เป็นคนชนิดที่จิตใจสะอาด มีปัญญารู้สิ่งที่เฟ้อเกิน เป็นคนที่มีจิตใจพอเพียง กิเลสคือสิ่งที่เฟ้อเกินความจำเป็นที่แท้จริงของชีวิต นั่นคือกิเลส

 เมื่อรู้จักความพอดีพอเพียง คนเหล่านี้ก็มาอยู่รวมกันเป็นสังคม แล้วมีพลังงานสร้างสรรค์ได้เยอะ เกินกว่าที่ตนเองกินใช้

ความห่วงแหนเห็นแก่ตัว เห็นแก่ได้ ที่เป็นส่วนที่เกินจะไปแลกเอาอย่างอื่นมาให้แก่ตัวเอง ก็จะมีปัญญาเข้าใจว่า เอามารวมกันดีกว่า สร้างสรรค์เป็นสังคมที่สงบเรียบร้อยดี จึงมารวมกันเป็นผู้บริโภค ทั้งอุปโภคและบริโภค รวมกันเป็นส่วนกลาง เป็นสาธารณะ จึงเกิดสาธารณโภคี ของคนที่มีคุณสมบัติชำระกิเลสได้

บุญ คือสิ่งที่ทำวิบัติ บุญสำเร็จกิเลสก็หมดไปหายไป บุญก็หายไปด้วย

เมื่อกิเลสหมดไป ก็นำไปสู่ความเสียสละไม่เห็นแก่ตัว

แล้วสาธารณโภคีก็เกิดเป็นโดยอัตโนมัติ

คนที่จะเข้าสู่สังคมสาธารณโภคีได้สำเร็จ จะต้องได้ผลสำเร็จจากการชำระกิเลส หรือปุญญะให้ได้เสียก่อน

พ่อครูว่า...ผู้ที่ยังชำระไม่ได้ก็ต้อง มีปัญญา มีความยินดี มีฉันทะ มารู้ว่าเราต้องมาลดละ มีปัญญานำร่องไปก่อน ก็มีความยินดีนำร่องมาก่อน ว่าอย่างนี้ดีแล้วก็เต็มใจที่จะมาก็จะลดกิเลสได้ มาเรียนรู้ว่าท่านพาทำอย่างนี้ ตามหมู่ ตามกลุ่มไปก่อน

สมณะเพาะพุทธว่า...ตามที่ได้ฟังคุณแก้วบุญเกื้อกับคุณกรองทองอธิบาย และฟังพ่อครูฟังว่า บุญเป็นเรื่องส่วนตน ส่วนสาธารณโภคีเป็นเรื่องส่วนรวม

พ่อครูว่า... บุญเป็นเรื่องส่วนตนจริงๆ

บุญเป็นเรื่องของวิบัติไม่ใช่เรื่องของสมบัติ วิบัติทำให้หมดไปไม่มี

ส่วนสมบัตินั้นคือ สะสม

บุญไม่ใช่สมบัติไม่ใช่เรื่องสะสม

บุญคือพลังงานมีหน้าที่กำจัดกิเลส

ผู้ที่ทำบุญได้ผ่อนชำระกิเลสได้ส่วนหนึ่ง แต่กิเลสยังไม่หมดเรียกว่า ผู้ที่ได้ส่วนบุญ ส่วนแห่งบุญ ปุญญภาคิยา

กิเลสมี 100 ทำได้แค่ 10 หรือ 20 เปอร์เซ็นต์ ก็คือส่วนหนึ่ง

การได้ที่ว่านั้นคือ อย่างที่ในหลวงว่า การได้ก็คือเราเสีย เสียเท่าไหร่ได้เท่านั้น กิเลสมันเสียไป มันชิบหายไป มันหมดไป นั่นคือบุญสำเร็จ มีแต่ 0 กับวิบัติ

เมื่อกิเลส100 เมื่อชำระได้ 20 ก็เหลือ 80 ถ้าชำระได้หมด 100 กิเลสและ บุญก็หมดไปด้วยอัตโนมัติเลย ถึงเรียกว่าเป็นคนสิ้นบุญสิ้นบาป ปุญญปาปปริกขีโณ

บุญไม่มีหน้าที่อื่น นอกจากชำระกิเลสตนเท่านั้น

กรรมกริยาของพระอรหันต์จึงไม่มีบาปแล้ว ไม่ต้องทำบุญอีก

กรรมกริยาที่เหลือจึงมีแต่กุศล กุสลสูปสัมปทา

สมณะเพาะพุทธว่า...บุญเป็นเรื่องส่วนตน กุศลเป็นเรื่องส่วนรวม 

พ่อครูว่า...ต้องเป็นนักสร้าง นักทำให้กิเลสฉิบหาย ทำบุญได้สำเร็จไปเรื่อยๆ จนทำบุญเสร็จหมดก็ อปุญญะ ไม่เกิดบุญอีกเพราะบาปหมดแล้ว งานหมดแล้ว จึงเป็นคนปรุงแต่งแต่กุศล อปุญญะตัวนี้คนแปลผิดแปลว่า บาป เลยวนไปวนมา บาปกับบุญไม่มีขั้นของโลกุตระ

โลกุตระทำบุญ จนหมดบาปก็ไม่ต้องทำบุญอีก

อันที่สามอเนญชาภิสังขาร คือการปรุงแต่งของการทำให้ไม่มีบุญไม่มีบาป

คืออุเบกขา  นี่คือ หมดอัตตา หมดกามแล้ว เรียกว่าอุเบกขา

ผู้ที่เข้าขั้นอุเบกขาจึงเกิด อเนญชาภิสังขาร จึงปรุงแต่งแล้วก็เกิดการสั่งสมความมั่นคง แข็งแรง ตกผลึกด้วย ปริสุทธา ปริโยทาตา มุทุ กัมมัญญา ปภัสสรา ในธาตุวัตถุวิภังค์

ปริสุทธา คือ บริสุทธิ์

ปริโยทาตา คือการบริสุทธิ์นั้นแล้วทำงานกับสังคม สัมผัสกับเหตุที่เคยทำให้เกิดกิเลส ก็ไม่เกิดกิเลส ยังขาวรอบบริสุทธิ์ผุดผ่องได้ตามเดิม

 จิตมุทุ แววไว อ่อนง่ายต่อการดัดปรับปรุงให้เจริญ จิตหัวอ่อน รู้เร็วทั้งเชิงปัญญาเจโตก็ปรับได้เร็ว

จิตจะเก่งขึ้นเรื่อยๆ จึงทำงานได้อย่างดี เรียกว่ากัมมัญญา

รวมความแล้ว ปริสุทธา ปริโยทาตา มุทุ กัมมัญญา จิตก็ยังปภัสสราอยู่

เจริญด้วย ปริสุทธา ปริโยทาตา มุทุ กัมมัญญา ปภัสสรา ขึ้นไปเรื่อยๆ สั่งสมตกผลึกไปเรื่อยๆ

ก็ยิ่งตกผลึกสั่งสมเป็นความเจริญทั้งห้านี้เป็น impact ของ input process output outcome ใน system analysis

สมณะเพาะพุทธว่า ปุญญาภิสังขาร คือเสขบุคคล

ส่วน อปุญญาภิสังขารคืออรหันต์ ส่วนอเนญชาภิสังขารคือโพธิสัตว์ ซึ่งต่อเนื่องจากอรหันต์

อ.กรองทองยิ่งได้ศึกษาความรู้ของพ่อท่าน ก็ยิ่งรู้สึกว่าจะต้องมาร่วมอยู่ด้วยกับพ่อท่านแล้ว ซึ่งทุนนิยมนั้นไปไม่รอดแล้ว

ขอสรุปความเข้าใจที่ได้ฟังวันนี้ เมื่อกลุ่มชนรวมตัวกัน ก็ต้องมีการอุปโภคบริโภค มีการแบ่งปันกัน

ผู้ที่ทำหน้าที่แบ่งปัน ถ้ามีคนเดียวก็ได้เผด็จการ แต่ถ้าแจกจ่ายเป็นกลุ่มให้ทั่วถึง แล้วไม่เห็นแก่ตัวเลยก็เรียกว่าประชาธิปไตย

ถ้ามีกิเลสไปแย่งชิงมา โดยการเกิดโทสะ สังคมก็เดือดร้อน

แต่ถ้าเป็นบุญนิยมก็จะเกิดจากการประหารกิเลส บุญนิยมจะเกิดจากการประหารกิเลสก่อน จะลึกกว่า ไม่เห็นแก่ตัว

การที่คนจะมาปฏิบัติบุญนิยมได้ จะต้องเริ่มจากเมตตาทางกาย ทางวาจาทางใจ แล้วก็รับเฉพาะส่วนที่น้อยที่สุดที่จำเป็นที่เหลือก็จุนเจือสังคมกลายเป็นสาธารณโภคี 

ส่วนคำว่าบุญนิยมนี้เป็นระบบอีกระบบหนึ่ง ซึ่งต่างจากระบอบเผด็จการและระบอบประชาธิปไตย ถ้าเห็นแก่ตัวเอาเข้ากับตัวเองมากที่สุด เป็นหมื่นล้านแสนล้านก็ไม่เป็นประชาธิปไตยที่ไม่จริง

ถ้ามีการลดละกิเลส เอาแต่เฉพาะส่วนที่จำเป็นจริงๆที่เหลือก็จุนเจือสังคม

ส่วนสาธารณโภคีเป็นพฤติกรรมที่คนได้ปฏิบัติจนชนะกิเลส ให้หยุดความอยากมีอยากเป็น โดยที่คนอื่นเขามีไม่สิ้นสุด แต่ว่าผู้ที่ปฏิบัติจนชนะกิเลสเหล่านี้ มีความสิ้นสุดในการอยากมีอยากเป็นเอาแต่เพียงพอดีจึงมาแบ่งปันเป็นสาธารณโภคี ก็ขออนุญาตเรียกตรงนี้ว่า เศรษฐกิจสาธารณโภคี

ส่วนบุญนิยมนั้นเขาเรียกว่า ระบบบุญนิยม

พ่อครูว่า...บุญนั้นถ้าจะเป็นตัวลึกก็จำกัดไปว่า เป็นการกำจัดกิเลส เพราะฉะนั้นตัวนี้เป็นตัวลึก บุญนิยมเป็นตัวลึก

ส่วนสาธารณโภคีนั้นเป็นตัวกว้าง เครื่องอุปกรณ์ของการอุปโภคบริโภค เป็นส่วนกลาง เป็นองค์ประกอบหยาบ ทั้งวัตถุทั้งกรรมกิริยา ทั้งจิตวิญญาณ

จิตวิญญาณที่ได้ชำระกิเลสเรียกว่าบุญ จึงไปจัดการกับเครื่องอุปโภคบริโภคเหล่านั้นได้อย่างดีไม่มีความลำเอียง ไม่มีความฟุ้งเฟ้อฟุ่มเฟือย มีปัญญารู้จักสาระ ก็ไปจัดการสาธารณะโภคี

ในประชาธิปไตยมีคณะบริหาร คณะบริหารที่ไม่ลำเอียงแล้วก็จัดสรรสิ่งที่ได้ส่วนกลางให้แก่ประชาชนอย่างถูกต้อง เป็นสัดส่วนที่ไม่เดือดร้อนวุ่นวาย นั่นก็คือความหมายอันเดียวกัน เป็นแต่เพียงชื่อว่าประชาธิปไตยที่จริงก็คือสาธารณโภคี

 แต่คนที่ไปทำสาธารณโภคีนั้น ถ้ามีจิตใจที่มีกิเลสไม่มีบุญ ไม่ได้ชำระกิเลสออก คนนั้นๆคนเหล่านั้นแหละไปจัดการกับเครื่องอุปโภคบริโภคที่เป็นสาธารณะนั้น เมื่อมีกิเลสก็จึงจัดการอย่างลำเอียง ให้แก่คนนั้นคนนี้

ที่ลำเอียงร้ายคือเอาเข้าข้างตัวเอง โลภมาให้แก่ตัวเอง เป็นหลัก เพราะฉะนั้นการเมืองหรือการบริหารใดๆ ที่จิตใจไม่สำเร็จในการปฏิบัติบุญ ไม่สำเร็จในการชำระกิเลส จึงเป็นการปฏิบัติประชาธิปไตยที่ล้มเหลว ล้มเหลวมาแต่ไหนแต่ไร เพราะไม่ลดกิเลสก็กู้ประเทศไม่ได้

การศึกษาที่ไม่ลดกิเลสกู้ประเทศไม่ได้ การประพฤติที่ไม่ลดกิเลสกู้ประเทศไม่ได้ มีแต่บานปลาย และเป็นการศึกษาที่ไม่ลดกิเลส มันก็จะมีแต่เรื่องเลวร้ายบานปลายไปเรื่อยๆ กอบกู้ให้ประเทศไทยอยู่เย็นเป็นสุขไม่ได้หรอก

หัวใจสำคัญของการบริหาร ก็ต้องจัดการการศึกษาให้ลดกิเลสให้ได้ เมืองไทยเป็นเมืองพุทธ มีประชากรนับถือศาสนาพุทธกว่า 95 เปอร์เซ็นต์ การศึกษาสามารถที่จะจัดการศึกษาให้มีการลดกิเลสสำเร็จ ศีลเด่นเป็นงานชาญวิชาขึ้น

อาตมาพาคนมาศึกษาศีลเด่น เป็นงาน ชาญวิชา แล้วก็ได้มวลคนเหล่านั้น ที่ลดกิเลสจนมาเป็นสาธารณโภคีได้สำเร็จนี่ไง

มีปรากฏสภาวะจริง มีกลุ่มคนมีพฤติกรรมจริง เป็นสาธารณโภคีจริง ปฏิบัติลดกิเลสกันตลอดเวลาเป็นหมู่มวล สอนกันตั้งแต่เด็กไปจนกระทั่งเป็นผู้ใหญ่ไปเรื่อยๆ เริ่มต้นทำมาสี่สิบกว่าปีแล้ว ก็เห็นว่าการประพฤติอย่างที่พาทำนี้มีผลต่อมวลมนุษยชาติ ก็อยากให้ผู้บริหาร (พูดแล้วเหมือนอวดใหญ่อวดโต) ก็ยืนยันว่ามาทำอย่างที่อาตมาพาทำนี้ไม่ได้เป็นของอาตมาหรอก เพราะมันเป็นของพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าก็ได้หน้าเท่านั้นเอง อาตมาเป็นเพียงจับกังแบกลังทองของพระพุทธเจ้า

แต่เขาหาว่าอาตมาทำผิดเอาธรรมะของพุทธเจ้ามาเสียหาย ต้องทำอย่างที่กระแสหลักนำเสนอถึงว่าช้า แต่อาตมาว่ามันผิด ทำอย่างที่อาตมานั้นถูก อาตมาก็พยายามแก้ประเด็นที่ผิดในสังคม ตั้งแต่บวชกับกระแสหลักพ. ศ. 2513 - 2517 ทำแล้วก็เห็นว่าแก้ไขไม่ได้แน่ จนพ.ศ. 2518 ก็จึงปรึกษากับหมู่ภิกษุชาวอโศก ว่าทั้งหมดเราลาออกจากคณะบริหารนี้เถอะ เรามาบริหารกันเอง เราเข้าใจธรรมะพระพุทธเจ้าอย่างที่เราเข้าใจก็มาทำอย่างเราก็แล้ว จึงได้ตัดสินมีมติตกลงเราขอแยกเป็นนานาสังวาส อาตมาบวชได้ 5 ปี ก็ประกาศลาออกจากมหาเถรสมาคมมาบริหารตัวเอง มีลายลักษณ์อักษร ชื่อเจ้าคณะอำเภอเจ้าคณะจังหวัดรับไปแล้ว ก็ยอมรับว่าอาตมาเป็นนานาสังวาส ตั้งแต่พ. ศ. 2518 แต่วันร้ายคืนร้าย พ.ศ. 2532 ไม่รู้มหาเถรสมาคมไปกินตีนหมี ไปกินดีเสือจากไหน ดึงอาตมากลับเข้าไปในมหาเถรสมาคมอีกแล้วจะชำระอาตมาให้อาตมาสึก ลาออกมา 14 ปีก็อยู่เป็นสุข ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาทำไม่ได้มันเป็นโมฆะ

สมณะเพาะพุทธว่า...เหมือนเราเลิกเช่าบ้านนี้ไปแล้ว 14 ปีปรากฏว่าเจ้าของบ้านเพิ่งมาไล่เราออก ไปบอกประชาชนว่ายังเช่าบ้านเราอยู่ ต้องออกไปจากบ้านเรานะ

พ่อครูว่า...เราเคยเช่าบ้านหลังนี้อยู่แล้วรู้สึกว่าบ้านหลังนี้ไม่น่าอยู่แล้วเราก็เลยออกไป ลาออกไปแล้ว ปรากฏว่าคุณก็มาบอกว่ามาไล่เราอีก หลังจากนั้น 14 ปี ซึ่งตามหลักนานาสังวาสแล้วมาฟ้องร้องกันไม่ได้ จะมากล่าวปฏิกโกสนาได้ ค้านแย้งอย่างแรงอย่างจังได้ แต่อย่าอธิกรณ์ อย่าไปฟ้องร้อง ว่ากันด้วยปากหอก มันเป็นทางออกทางเดียวที่จะสื่อความจริง ใครจะสื่อว่าด้วยจิตที่โกรธเกลียดชังก็แล้วแต่ แต่ใครไม่ได้ถือว่าด้วยจิตใจโกรธเคือง ไม่ชอบใจอะไรอย่างเช่นอาตมานี้ ไม่มีจิตใจโกรธเคือง ไม่เห็นด้วยก็กล่าวคัดค้านด้วยหลักฐาน พูดอย่างมีน้ำหนัก พยัญชนะสำเนียง นัจจะคีตะวาทิตะแรงๆก็ว่าได้ แต่จิตใจไม่ได้โกรธอะไรก็เป็นคุณสมบัติส่วนตัว อาตมาว่าอาตมาไม่มี คนจะไปรู้ใจอาตมาได้อย่างไร ก็ต้องสื่อให้รู้ว่าไม่ถูก

ที่สื่อออกมาทุกวันนี้ ก็แล้วแต่ใครลำเอียงไปทางไหน เอียงไปทางนับถือมหาเถรสมาคมที่เขานับถือกันมาเป็นร้อยปี โพธิรักษ์มาแค่ 40 กว่าปี คนไม่เชื่อก็ได้ แต่อาตมาก็ยังมุ่งมั่นว่ามันยาก ยังแก้กลับกันได้ เอาพระไตรปิฎกมาขยายอธิบายว่าสิ่งที่ถูกเป็นเช่นนี้ ทางโน้นนี่ผิด

คนได้ปักใจเถรสมาคมว่า เป็นรากฐานของศาสนาพุทธ ขึ้นมานั้นเป็นเรื่องผิดอาตมาก็รู้ได้ว่าทำยาก เพราะว่าคนไม่มีปรโตโฆษะ ไม่ยอมรับฟังคนอื่น ซึ่งคนก็น่าจะเชื่ออาตมา เพราะอาตมาอ้างอิงจากพระไตรปิฎก แต่ท่านก็ไม่ อาจจะขยายความออกไปบ้าง แต่เมื่อมีคนที่เขาเชื่อถือไปแล้วปักใจไปแล้ว ก็ยากมากที่จะแก้ความรู้สึกความรู้ของเขาที่ปักมั่น ใครที่มีจิตใจไม่ยึดมั่นถือมั่นฟังแล้ว ก็จะรู้ว่ามีเหตุผลหลักฐาน คนที่มีปฏิภาณเข้าใจก็จะมีบ้าง

กว่าจะคลายได้อาตมาว่างานนี้เหนื่อย แต่เหนื่อยก็กัดฟันสู้  ไม่ขอตายง่ายๆ ไม่ขอแก่ง่ายๆ ทุกวันนี้ไม่ยอมแก่นะ มีแต่ตัวเลขของอายุไปเรื่อยๆก็ช่างมัน พยายามจะแข็งแรงทั้งพลังงานจิตใจและร่างกาย ร่างกายแก่นะแต่จิตใจของอาตมาไม่มีแก่เลย จิตใจเต็มล้น ออกจะไฮเปอร์ด้วยซ้ำ

สรุปแล้ว อยากรู้ว่าสาธารณโภคีกับบุญนิยมต่างกันอย่างไร ก็แยกแจกให้ฟังเป็นประเด็นให้ฟัง

บุญนิยมเป็นความหมายลึก เป็นความหมายเฉพาะบุคคล เป็นลัทธิ บุญอิซึ่ม เป็นหน่วยงานที่มีทฤษฎี ที่จะกำจัดกิเลสเรียกว่าบุญ มาศึกษาและกำจัดกิเลสให้ถูกต้องก็จะเรียกว่าบุญ

เมื่อคนชำระกิเลสได้ ก็มาเป็นหลักเป็นแก่นของสาธารณโภคี

ผู้ที่เริ่มศึกษาหรือศึกษาไปแล้วชำระกิเลสได้บ้าง มาก กลางหรือน้อยก็ตาม ที่เห็นดีเห็นด้วยก็จะมารวมกันกับผู้ที่ชำระได้แล้ว ผู้ชำระได้มาก ผู้ชำระได้กลาง กับผู้ชำระได้น้อย หรือยังชำระไม่ได้ ก็ตามมารวมกันมาเป็นผู้ที่ปฏิบัติร่วมกันโดยหลักสาธารณโภคี มีเครื่องอุปโภคที่อาศัยกินใช้ร่วมกัน ด้วยความเป็นระบบสาธารณะ ไม่ยึดติดเป็นของตัวของตน

มีการบริหาร เศรษฐกิจสาธารณโภคีจึงเป็นการบริหารของส่วนกลาง อย่างมีคณะกรรมการ มีคณะบริหาร มีสมณะ มีนักบวช มีสิกขมาตุ เป็นที่ปรึกษาแล้วมีคณะกรรมการเป็นผู้ช่วยกันบริหาร ก็ทำกันมาได้เป็นระบบสาธารณะโภคีจนถึงทุกวันนี้

และคนในระบบสาธารณะอื่นอีก ที่ตั้งขึ้นเป็นชุมชน จนกระทั่งเป็นหมู่บ้านทางนิตินัย อย่างเช่นราชธานีอโศกศีรษะอโศก เป็นต้น หมู่ 10 ตำบลบุ่งไหม

ส่วนที่ศีรษะอโศกก็เป็นหมู่ที่ 15 ตำบลกระแชงใหญ่ อำเภอกันทรลักษ์ จังหวัดศรีสะเกษ มีผู้ใหญ่บ้านมี อบต.มีคณะบริหารกันเหมือนชุมชนทั่วไป

 มีเนื้อหาสาระที่บริหารกันโดยอิสระเสรีภาพ จะเป็นทางการก็ว่าไป

แต่พฤตินัยแท้ๆ แล้วเป็นสาธารณโภคี ประชากรในหมู่บ้านนั้น คนที่เป็นสมาชิกหมู่บ้านนั้นทำงานฟรี

ทำงานฟรีคือ ทำงานอยู่ในหน่วยงานของหมู่บ้าน คือฐานงานต่างๆ ซึ่งเป็นฐานงานส่วนกลางของหมู่บ้าน ผู้จะไปอยู่ในนั้นก็ไปช่วยงาน ทุกคนช่วยงานแล้วไม่ได้รับรายได้อะไรเลย ได้ผลงานผลผลิตให้ส่วนกลาง ทั้งหมด

สรุปคือทำงานแล้วส่วนได้รายได้เข้าสู่ส่วนกลาง เท่ากับเสียภาษีร้อยเปอร์เซ็นต์ เป็นประชาธิปไตยที่เสียภาษี คนในสมาชิกสังคมสาธารณโภคีนี้เป็นประชาธิปไตยถึงขั้นทำงานแล้วให้แก่ส่วนกลางหมดเลย ไม่ยักเอาไว้เป็นของตนเอง นั่นคือสาธารณโภคี เสียภาษี 100 เปอร์เซ็น เหนือชั้นกว่าคอมมิวนิสต์ เหนือชั้นกว่าประชาธิปไตย และแน่นอนเหนือชั้นกว่าเผด็จการได้แน่

สมณะเพาะพุทธว่า...คำถามที่ถามมาก็ได้รับการอธิบายอย่างละเอียดพิสดาร มีกองทุนในสาธารณโภคีปรากฏในสรรค่าสร้างคนว่า

1 กองกลางสงฆ์ (กิจของสงฆ์)

2 กองกลางทุก(ทุกอย่าง)

3 กองกลางสุข(สุขภาพ)

4 กองการศึก(ศึกษา)

5 กองกลางสื่อ

6 กองการค้า 

7 กองการสาได้แก่สาธารณะเพื่อสังคม

ส่วนผู้บรรลุบุญนิยม

ลักษณะของผู้บรรลุบุญนิยม

1) จะเป็นคนประหยัด มีชีวิตที่เรียบง่ายสมถะ ไม่เป็นคนเผาผลาญทำลาย ไม่ทำตัวหรูหราฟุ้งเฟ้อสุรุ่ยสุร่าย

2) เป็นคนมักน้อยกล้าจน เสียสละอยู่เสมอๆ ไม่เอาเปรียบใครๆ

3) เป็นคนใฝ่ศึกษา สร้างสรรค์ สร้างสมรรถนะและขยัน แต่กินน้อยใช้น้อย ไม่สะสม มีแต่สะพัดออก

4) เป็นคนทำงานอย่างตั้งใจ กล้าขาดทุนให้แก่ผู้อื่นและสังคม ด้วยความเห็นแจ้งความจริงว่า ผู้ขาดทุนคือผู้มีกำไรแก่ชีวิตตนเอง หรือคือผู้มีประโยชน์ มีคุณค่าแก่ผู้อื่นอย่างถูกสัจจะ

5) เมื่อปฏิบัติธรรมได้สูง ยิ่งจะเป็นผู้สร้างสรร ขยัน อดทน เสียสละ สะพัดออก ไม่สะสม

ถึงขั้นสูงสุดก็คือ อนัตตา คือไม่มีตัวตนที่เห็นแก่ตัวเหลืออยู่เลยอย่างสัมบูรณ์ อันติมะ

จบ

เวลาบันทึก 13 มีนาคม 2563 ( 14:18:28 )

รายละเอียด

590926_พุทธศาสนาตามภูมิ ปฐมอโศก ถอดหัวโขนรู้ความจริงตามความเป็นจริง

อ.กุ้งว่า...หัวโขนใส่แล้วต้องถอด แต่ว่า บางคนไม่ยอมถอด ตำแหน่งหน้าที่ ในวันที่ 1 ต.ค.นี้หลายคนหน้าที่ก็หายไป แต่กิเลสบางคนก็ติดยึดยศตำแหน่งที่เคยสวมหัวโขนไว้ คนใหม่ก็ใส่หัวโขนใหม่ มาเต้นใหม่

พ่อครูว่า...ก็ต้องมาศึกษาธรรมะจริงๆ คนยึดติดอันนั้น หัวโขนนั้นไม่ใช่ตัวเราจริงๆ มันไม่ใช่ตัวเรา คำว่าตัวเราคือความเป็นจริง เช่นตากระทบรูปอัน ก็รู้อันนี้ไม่มีอารมณ์ที่ 2 การที่เขาให้ตำแหน่งเรา คือให้เราไปทำงานให้แก่ทุกคน คนที่ทำงานราชการก็ให้ไปรับใช้ตามหน้าที่ ที่เขาให้ทำ หน้าที่ของตนคือหน้าที่ที่จะต้องมีชีวิต แต่หน้าที่ที่เป็นข้าราชการ  ใบสมัครแล้วเขาก็รับหน้าที่ให้ทำหน้าที่ หน้าที่นั้นไม่ใช่หน้าที่ของเรา นั่นแหละคือหัวโขน หน้าที่นี้เขาเห็นว่าเรามีความรู้ความสามารถที่จะทำงานหน้าที่นี้ได้

ยกตัวอย่าง หน้าที่จะให้ไปทำไม้ให้เป็นไม้จิ้มฟัน คนๆนี้มีความสามารถ เขาก็จ้างให้ทำไม้นี้เป็นไม้จิ้มฟัน เราก็ทำหน้าที่นี้ มันไม่ใช่งานของเราเหมือนเขาสวมหัวโขนให้เรา เพราะเรามีความสามารถทำไม้เป็นไม้จิ้มฟันได้ เขาก็ให้ทำ แต่ชีวิตจริงๆ ของเราคือชีวิตที่จะยังชีพที่ดี ดำเนินไปยังชีพไปเหมือนสัตว์เดรัจฉาน มันก็ออกไปทำงานที่ตัวมันเอง แล้วก็หากินของมันเอง แต่คนที่ยกตัวอย่างเป็นข้าราชการ จะได้กินก็จะต้องได้เงินจากการรับจ้าง ยกตัวอย่างเป็นคนมีความสามารถทำไม้ให้เป็นไม้จิ้มฟัน ก็ต้องทำงานจะได้รับเงินเอามา ก็เอาเงินซื้อข้าวกิน มันไม่เหมือนสัตว์เดรัจฉานที่ไปหากินโดยตรงเลย วัวจะออกกินหญ้าก็ไปเดินไปหาหญ้ากินโดยตรง มันไม่มีอะไรซับซ้อนเหมือนคน แต่คนมันซับซ้อนหลายชั้น ยิ่งเป็นนายทุนก็ซับซ้อนหลาย

มันเป็นสิ่งที่ไม่สั้น ไม่ตรงแท้ เป็นความซับซ้อนที่มีคนอื่นมาร่วมแฝง มาแบ่งตัด หัวกะทิ ส่วนอะไรที่ควรจะได้เต็มๆไปบ้าง หรือเอาไปหมดด้วยซ้ำไป เอาเศษเอากากมาให้เรา

ชีวิตของคนเรา เราไปทำงานหรือว่าทำหน้าที่อะไร โดยเราไม่รู้ตัวว่า อันนั้นคือหน้าไปทำให้เขา แต่หน้าที่ๆแท้จริงเราคือต้องมีสิ่งที่ยังชีพ มีปัจจัย 4 ให้แก่ชีวิต แต่สิ่งเหล่านี้ไม่มีปัญหาอะไร ถ้าเราไม่ได้ไปหลงกับหัวโขนนั้น ที่ยกตัวอย่าง ถากไม้ให้เป็นไม้จิ้มฟันนั้น ถ้าเราไม่ไปยึดถือว่าอันนี้ทำให้เราได้ชื่อเสียงลาภยศ รับตำแหน่งสูงขึ้น ก็เป็นคนดูแลให้เขาถากไม้เป็นไม้จิ้มฟัน ก็เป็นหัวโขนที่เท่ห์ขึ้นใหญ่ขึ้น แล้วได้ราคาเพิ่มขึ้นด้วยนะซับซ้อนไปใหญ่เลย ก็เลยหลงว่ามีอำนาจสั่งการได้ เราไม่ต้องทำเอง สองได้เงินมากขึ้นกว่าเก่า หัวโขนก็เลยอ้วนพองขึ้นเรื่อยๆได้ด้วย

อ.กุ้งว่า...ชาวอโศกที่ดำเนินงาน การดำเนินชีวิตแบบบุญนิยมนี้ไม่มีเกษียณ ไม่มียศศักดิ์ตำแหน่งมีแต่การเสียสละแรงกายแรงใจร่วมกันเอาเป็นของกองกลางดูมันต่างกัน เป็นคนละมิติเลย

พ่อครูว่า..มันคนละขั้วเลย พวกเรานี้เข้าใจแก่นสารของชีวิตเหมือนสัตว์มันก็ทำมาหากินให้ชีวิตมันอยู่ส่วนอันอื่นที่เป็นของเคียงข้างมันเกี่ยวเนื่องกับคนอื่นๆ เกี่ยวกับลาภยศสรรเสริญพอกเข้าไปอีกมากมาย เป็นหัวโขนที่พอกเพิ่มขึ้น

_พ่อท่านคะ ความรู้สึกของคนที่เป็นพระโสดาบัน และเป็นพระอรหันต์เป็นอย่างไร

ตอบ...ตอบตัวต้นก่อนเลย ความรู้สึกของพระโสดาบัน นั้นคือ ผู้ที่มีตา หูจมูก ลิ้น กาย ใจสัมผัสอะไรแล้ว ก็รู้ว่าอันนี้เป็นโลกีย์ อันนี้เป็นโลกุตระ รู้ใจตน เมื่อสัมผัสแล้วรู้ว่าใจตนเป็นโลกีย์ รู้ว่าใจที่เป็นโลกุตระก็จะทวนกระแสกัน รู้จุดของความเป็นกระแสโลกีย์ก็เป็นโสดาปัตตมรรค เมื่อปฏิบัติธรรมให้จิตใจลดกิเลสได้ก็เริ่มเป็นโสดาปัตติผลในสิ่งที่สัมผัสนั้นๆ  และสิ่งที่สัมผัสเป็นของตื้นของหยาบๆ ที่ไม่ควรเกิดกิเลสกับมัน เห็นคนเล่นไพ่ก็ใช่ เฉยๆกับมัน เป็นต้น ถ้าเห็นคนเล่นไพ่แล้วจะไปอยากเล่น มันก็ไม่ควร มันเป็นอบายมุข ก็ต้องคอยลดละ ใช้ประหาร 5 คือการเริ่มต้น  เมื่อลดได้กับกิเลสใดก็เป็นปัตติผล ของกิเลสนั้น เช่นคนโกงห้าหมื่นล้าน อภิมหาบรมอบายมุข ก็ไม่รู้ว่าไปโกงได้มากนั้นบาปฉิบหาย รู้แล้วก็เลิก โสดาบันนั้น รู้ว่าโกง 1 บาทก็ชั่วแล้วก็จะเลิก ต้องสำนึกจริงๆ จึงเป็นโสดาบัน แล้วก็จะเลิกทำ จิตใจของคนเป็นโสดาบันนั้น สัมผัสแล้วรู้ว่าเรายังอยากจะโกงก็ไม่ทำ ข้างนอกนั้นไม่โกงแน่นอน แต่ในใจจะมีอยาก ก็ต้องลดละไป แต่ไม่ใช่อนาคามีนะ เพราะว่าชั่วหยาบ

โสดาบันอยากได้ อยากทำ แต่กดข่มได้ไม่ทำได้ ยิ่งมีปัญญาไม่เอา ไม่ทำได้ นี่คือโสดาบันแท้

อรหันต์ ….สัมผัสอันนี้ ใช้เงินอย่างที่ว่า อย่าว่าแต่ห้าหมื่นล้านเลย บาทเดียวอรหันต์สัมผัสแล้วก็เฉยๆ แน่นอนสัมผัสบาทเดียวก็เฉยสิ ต่อให้สัมผัสห้าหมื่นล้านแล้วมีช่องทางโกงได้ เราเอาไปใส่ในงบลับ เอาคนเดียวก็ได้ เพราะเรามีอำนาจมาก เป็นพระอรหันต์แล้วจะไม่ทำเลย แต่โสดาบันห้าหมื่นล้านจะทนไม่ไหวเอา

การจะสัมผัส ก็ขอสำทับว่า สัจจะของพระพุทธเจ้าต้องสัมผัสของจริง ต้องปฏิบัติอ่านใจที่สดๆว่า ใจนั้นเฉยต่อสิ่งที่ควรอยากได้ อยากมี อยากเป็น และไม่ผลักด้วย การผลักอยู่ก็ไม่เต็มบริบูรณ์

_จิตขี้เกียจมีวิธีแก้อย่างไร

ตอบ...ความขี้เกียจเป็นอบายมุขข้อใหญ่ คนจะหมดความขี้เกียจได้นะ อาตมาเข้าใจเรียนรู้จักตัวเอง กว่าจะหมดความขี้เกียจนั้นจนกระทั่งทุกวันนี้ มีแต่คนบังคับให้อาตมาพัก หาว่าขยันเกินไป อาตมาก็งงว่า ขยันเกินไปตรงไหน อาตมาทำงานไม่ทันด้วยซ้ำ ก็ทำซะสิ อาตมาทำได้ เขาก็หาว่าโอเวอร์โหลดซะแล้ว ผู้ที่อยู่ใกล้ชิดอย่างเช่นท่านเดินดินเป็นต้น องค์อื่นไม่ต้องพูดถึง ท่านไม่ได้แกล้งว่า แต่อาตมาว่าทำไม ยังหนุ่มแน่น แบบนี้มันดูถูกว่าคนแก่นี่นา

สรุปคือคนขี้เกียจ คือคนเห็นแก่ตัวอย่างร้ายแรง เราต้องพยายามไม่เห็นแก่ตัว ต้องพยายามสร้างสรรค์เสียสละ ต้องรู้ว่าคนเราต้องมีกรรมกิริยาสร้างสรรค์เสียสละ คนนั้นคือคนไม่ขี้เกียจ แต่ถ้าสร้างสรรค์แล้วเอาผลผลิตไปตั้งค่าแรง ถ้าผลผลิตไปขายเอากำไรมากๆ นั้นไม่ดี

อ่านต่อ ดาวโหลดเอกสารที่...http://www.boonniyom.net/?p=87111

ดาวโหลดเสียงที่...https://drive.google.com/open?id=0BwwToHwm35Efb1Z4enc1VTVVeDg

หรือที่นี่.... http://www.filefactory.com/file/5hjpgu6kmvgt/160926

ดาวโหลดวิดีโอได้ที่นี่....

เวลาบันทึก 13 มีนาคม 2563 ( 14:19:01 )

รายละเอียด

590926_พุทธศาสนาตามภูมิ ปฐมอโศก ถอดหัวโขนรู้ความจริงตามความเป็นจริง

อ.กุ้งว่า…วันนี้เราอยู่ที่พุทธสถานปฐมอโศก ตรงกับวันจันทร์ที่ 26 กันยายน 2559 ตรงกับแรม 10 ค่ำเดือน 10 ปีวอก พ่อครูจะอยู่ไปถึงร้อยห้าสิบเอ็ดปี วันนี้มาดูพ่อครูดูหนุ่มขึ้นจริงสิ พิสูจน์ได้ พุทธศาสนาเป็นของที่พิสูจน์ได้ไม่ใช่สิ่งที่ลึกลับ เป็นวิทยาศาสตร์ เดือนนี้เป็นเดือนกันยายน เป็นเดือนสิ้นสุด อายุราชการของข้าราชการ แต่พ่อครูไม่มีเกษียณ โดยทั่วไปอายุ 60 ปีก็เป็นวัยที่เกษียณ ตรงนี้ อยากซักถามพ่อครู ให้ขยายความถึงศีลข้อที่ 5 สุราเมระยะมัชชะปมาทัฏฐานาเวรมณีสิกขาปะทังสะมาทิยามิ

ที่ผ่านมาพ่อครูได้พูดถึงเรื่องความซ้ำซาก บางครั้งซ้ำเท่าไหร่กิเลสก็ยิ่งหนาขึ้น ทำให้เบื่อหน่ายมากขึ้นท้อแท้มากขึ้น คนจะเกษียณ ไม่ต้องตื่นมาทำงานไปทำงานอีกแล้ว แต่สิ่งที่พ่อครูสอนว่าจะต้องอยู่ต่อไป เอาคำซ้ำซากนี่แหละมาตีให้เป็นประโยชน์ ให้คิดเชิงบวก

บางคนเดือนนี้ก็จะได้เลื่อนตำแหน่ง สถานการณ์ประเทศไทยตอนนี้มีเรื่องเกี่ยวกับโฆษณาที่เกี่ยวกับทศกัณฐ์ เป็นการพูดถึงหัวโขนที่ใส่แล้วก็เอามาเต้นๆแล้วก็ถอดออก ซึ่ง ไม่ใช่ความเป็นจริง ความเป็นจริงนั้นอยู่ที่โลกุตรธรรม การไปรับตำแหน่งใหม่ก็เหมือนกับการใส่หัวโขนเต้นไปตามโลก

พ่อครูได้พูดถึงการชิมผลไม้ชนิดหนึ่งมันมีรสของความแท้ แต่มันมีรสที่ไม่แท้อยู่ด้วย หัวโขนที่คุณได้สวมนั้นมันเป็นความแท้จริงหรือไม่ จะมีมิติมุมมองอย่างไรไม่ให้เกิดความมัวเมา

พ่อครูว่า...อาตมาก็ฟังดูหลายเรื่อง ที่พูดมา ก็ขอขยายความที่เอ่ยถึงสุรา เขาก็แปลแค่ว่าน้ำเมา ซึ่งเป็นความเพี้ยนในศาสนามานานแล้ว แม้แต่จะมีหลักฐานอธิบายว่าสุราก็คือความเมา แต่ไม่แปลว่าความเมา กลับไปแปลว่าน้ำเมา คือสุรา แล้วเมืองไทยก็ตั้งชื่อน้ำเมาว่าสุรา ไปเข้าใจว่าน้ำสุรา ก็คือน้ำเมา ดื่มเข้าไปแล้วทำปฏิกิริยากับประสาทของคนถูกฤทธิ์ของแอลกอฮอล์สะกดเอา จนประสาทใช้งานไม่ได้ สติตก ไม่เต็ม ไม่รู้สึกตัว ควบคุมตัวเองไม่ได้ ทำให้ตัวเองถูกอำนาจของกิเลสในอนุสัยขึ้นมาทำงานเต็มที่ กลับกลายเป็นคนเลอะเทอะไป แสดงอะไรที่เป็นกิเลสดิบๆสดๆต่างๆนานา เป็นความเสียหายของคนนั้น ที่ไปดื่มน้ำเมาแล้วทำได้ เป็นความเสื่อมความตกต่ำ

ประเด็นของศีลข้อที่ 5 มันหมายถึงความเสพติด ศีลข้อที่ 1  2 และ 3 เป็นกายกรรม ศีลข้อที่ 4 เป็นวจีกรรม ศีลข้อที่ 5 เป็นมโนกรรม ถ้ารู้จักการประมาณค่าสัจจะชัด แล้วก็เลิกไปตามลำดับ กาย วาจา ใจต้องเลิกเป็นพื้นฐานเบื้องต้นไม่ออกอาการหยาบทางกายกรรม วจีกรรม และมโนกรรม คำว่าสุราแปลว่า กล้า แปลว่าแรง

อบายมุขคือ สิ่งที่ควรจะเลิก จิตใจควรเลิกเสพติดอย่างแรง อะไรที่มันรุนแรงกับเราความเสพติดนั้นมันมาก อันนั้นแหละเราเห็นแล้วว่าเป็นสิ่งที่เราไปเสพติด ท่านก็ยกตัวอย่างเช่น อบายมุข ที่แปลว่าสุรา คือน้ำเมาก็เป็นสิ่งเสพติด ในอบายมุข ทั้ง 6 ถ้าไปเสพติดก็เป็นความต่ำ เป็นเรื่องเสื่อมเสียแล้ว อย่าไปเสพติดสิ่งเหล่านั้น แปลสุราว่าคือน้ำเมาไม่ผิดแต่ไม่ครบ

ความประพฤติที่หยาบต่ำ ที่เลว ที่หยาบต่ำเป็นอบายมุขทั้งนั้น เช่นการโกงการทุจริตก็เป็น อบายมุข ควรเลิกควรตัด เป็นต้น

ในความหมายของธรรมะต่างๆ ผ่านมาถึง 2600 ปีแล้ว ความเพี้ยน ความผิดในคำบรรยายต่างๆผ่านมานานแล้ว ความเพี้ยนผิดมีมาก จนกระทั่งกลายเป็นสิ่งตรงกันข้ามกับความถูกเลย มันวนรอบจนความผิดกลายเป็นความถูก ความถูกกลายเป็นความผิดเลย

การไปหลงผิดว่าศาสนาพุทธปฏิบัติธรรมต้องไปออกสู่ป่า หรือการปฏิบัติธรรมต้องนั่งสมาธิ ซึ่งเป็นความผิด ที่ตรงกันข้ามกันเลยกับศาสนาพุทธ ศาสนาพุทธเป็นศาสนาโลกวิทู รู้จักโลกรู้จักสังคม แต่กลับไปสอนให้หนีจากโลกจากสังคม ไปเข้าป่า เอาพระไตรปิฎกมายืนยัน

เขาไปแปลพระบาลี ไปเป็นไทย เป็นความเพี้ยน ทั้งที่ สมาธิของพระพุทธเจ้าคือ สมาธิลืมตาพร้อมไปด้วยสัมผัสทั้ง 6 มียืนยันในพระไตรปิฎกหลายแห่ง ต้องมีสัมผัสอยู่พร้อมในปัจจุบันตื่นรู้ เขาก็ฟังไม่ขึ้น อาตมาพูดเท่าไหร่

_มีคนถามมาว่า วัดพุทธในประเทศไทย ในบางวัดยังมีการสอนกันว่าเอาสติอยู่กับตัว รู้ก็สักแต่ว่ารู้ เห็นก็สักแต่ว่าเห็น ทำเพียงเท่านี้ก็ไปนิพพานได้ หรือไม่ก็บริกรรมพุทโธ แล้วพุทโธจะผุดขึ้นในจิตของเราจะได้พุทโธเป็นอย่างไรแล้วรู้เอง แล้วพ่อครูบอกว่าประเทศไทยจะเป็นมหาอำนาจจะเป็นไปได้อย่างไร เพราะชาติศาสนาพระมหากษัตริย์ต้องไปด้วยกัน แต่คนไทยยังหลงอีกเยอะ

บุญคือการชำระกิเลสให้หมดจากจิตสันดาน อรหันต์คือผู้สิ้นบุญสิ้นบาป และพระอรหันต์วัดจานบินที่เป็นผีบุญคืออย่างไรคะ

 ความจริงที่ว่าอย่าส่งจิตออกนอกมีความถูกต้องบ้างหรือไม่ ถ้าทำจิตภายในไม่ส่งออกไปให้จัดการกับกิเลสภายในของตัวก็น่าจะใช่หรือเปล่า

ตอบ...อันหลังนี้น่าจะเข้าท่า ให้มาจัดการกิเลสที่เป็น อกุศลจิตภายในของเรา อันนี้เป็นเจตนาเลยใช่เลย เราต้องรู้จักตัวกิเลส พระพุทธเจ้าให้อ่านปัจจุบันธรรม ของความจริงปัจจุบันคือ ตากระทบรูปแล้วอ่านก็ไปถึงจิตใจว่า ในจิตใจมีอาการชอบหรือชัง ความชังก็คือการอยากทำลาย ความชอบคืออยากเข้ามา แทนที่จะสัมผัสแล้วรู้ความจริง ว่ารูปอันนี้ใหญ่หรือเล็ก สีเป็นสีอะไรตามสภาพความเป็นจริงของมัน ไม่ว่าใครสัมผัสก็จะรู้เห็นเหมือนกันอย่างนี้ตามที่มันมีมันเป็น นั่นคือความเป็นจริงตามความเป็นจริง คือปัญญารู้ความจริงตามความเป็นจริง เรียกว่าปัญญา แต่ถ้าเกินจากปัญญาแล้วก็มีสิ่งที่เข้าไปร่วมกลุ่ม ว่าอย่างนี้เราชอบหรือไม่ชอบ อาการเราชอบหรือไม่ชอบนี่แหละ เป็นอาการผี จะเรียกว่าผีบุญก็ได้ บุญคือการชำระ แต่นี่คือกลับไปผูกพันชอบหรือไม่ชอบ ก็ไม่ได้ชำระเลย แล้วเขาก็ไม่ได้สอนชัดเจนว่าให้เรียนรู้อันนี้ ได้ลดกิเลสอารมณ์ชอบหรือไม่ชอบนี้

ถ้าเราไม่เรียนรู้ตัวนี้และพยายามให้ระงับ ตรวจที่ไม่ใช่ของจริงไม่ใช่ปัญญาจริง มันเกินไปเป็นชอบหรือไม่ชอบ มาเรียนรู้ให้ลดละเลิก อาการของจิตที่ไม่ชอบหรือชอบนี้ให้ได้ ต้องทำซ้ำทำเสมอ ทำให้บ่อย เพราะตาเราก็ต้องเห็น หูก็ต้องได้ยินเสียง จมูกก็ต้องได้กลิ่น ลิ้นต้องรับรสเสมอเราต้องวิเคราะห์วิจัยกิเลสให้ออก

ต้องพิจารณาว่าความจริงแล้วสิ่งที่เราสัมผัส ตาเห็นรูปนี้ อันนี้มันจริงอยู่หลัดๆ ตาเราก็กระทบนี้ แต่ที่มันปรุงแต่งว่าชอบหรือไม่ชอบ นั่นแหละคือของไม่แท้ คือของที่จะพาเราทุกข์ การชอบหรือไม่ชอบนี้มันจะพาเราเป็นทุกข์ และมันไม่มีตัวตน แต่ตาเรากระทบนี้สัมผัสอยู่นี้เป็นความจริงกว่า ทุกคนก็เห็นเหมือนกันมีเหมือนกัน แต่ที่มันเกิดขึ้นมาปลอมนี้ คือความชอบหรือไม่ชอบเป็นความปลอม

สมมุติว่าสัมผัสส้มโอ อาตมาสัมผัส ถ้าอาตมามีความชอบ อาตมาก็เกิดอารมณ์ชอบ คุณเองก็สัมผัสส้มโอเหมือนกัน แต่คนไม่ชอบส้มโอ ความชอบหรือไม่ชอบเป็นของปลอม คุณก็ไม่ชอบ อาตมาก็ชอบ แต่ความจริงส้มโอก็เป็นส้มโอ เห็นเหมือนกันอย่างนี้

มันเป็นการเกิดที่ไม่เที่ยงแท้ เดี๋ยวมันเกิดแล้วก็หายไปแต่ตาคุณก็ยังสัมผัสอยู่ คุณก็จะเห็นของจริงอยู่อย่างนี้ แต่อารมณ์ที่ชอบหรือไม่ชอบมันแปรปรวนคุณควรเปลี่ยนแปลงไป อารมณ์อย่างนั้นทำให้เกิดความทุกข์ เป็นเหตุแห่งทุกข์ แล้วทุกข์นี้ มันไม่เที่ยงแท้ มันคืออนัตตาไม่มีตัวตนจริง เป็นอารมณ์ที่คนสร้างขึ้นมาเอง

คนหนึ่งชอบคนหนึ่งไม่ชอบ ก็สร้างขึ้นมาเองทั้งคู่ อาการสัมผัสที่จริงก็จริงทั้งคู่ ท่านให้เรียนอันนี้ แล้วเลิก ให้เรียนอนิจจังทุกขังอนัตตา

แต่การเป็นนักสะกดจิต ดับความรับรู้นั้นไม่ได้เรียนรู้กับของจริง สมาธิแบบหลับตาสะกดจิตเป็นของลัทธิอื่นที่มีมาประจำโลกนี้ มีมาตลอดกาล ถ้าพระพุทธเจ้าไม่เกิดก็ไม่มีสมาธิแบบพระพุทธเจ้า ขออภัย ถ้าอาตมาไม่เอาความจริงนี้มาย้ำอีก ซึ่งจะย้ำไปตลอดตายจนกว่าอายุ 151 ปี เขาก็จะเข้าใจว่าหลับหูหลับตาปฏิบัตินี้เป็นของศาสนา อาตมาว่าอาตมามาทำหน้าที่นี้

อ.กุ้งว่า...ถ้าจะศึกษาพุทธแท้ๆ ต้องมาล้างสิ่งที่เคยเข้าใจและไปยึดมั่นไว้ ก็ต้องเททิ้งไปแล้วมาศึกษาใหม่

ผมเคยศึกษาบทที่ 1 คืออายตนะ

พ่อครูว่า..สฬายตนะหรือฉฬายตนะ ที่มันเพี้ยนมาเป็นคำว่าฉลาด แท้จริงคือฉฬายตนะมีอายตนะรู้รอบทั้ง 6 ทวาร แต่ไปไปปิดทวาร รู้อยู่ทวารเดียวนั้นไม่รู้รอบแล้ว ที่พูดมานานถึง 40 กว่าปีแล้ว วันนี้ก็พูดให้คิดว่าศาสนาพุทธมีสัจจะเช่นนี้

พูดทวนซ้ำซาก ตากระทบเห็นรูปนี้ ตอนนี้ศึกษาตาก่อน ตาเห็นรูปเห็นส้มโอเห็นข้าวโพด เห็นของจริง และเป็นความจริงตากระทบเป็นปัจจุบันธรรม มีรูปมีนาม เป็นธรรมะ 2 ทุกคนถ้ามีตาที่ไม่เพี้ยน ก็เห็นเหมือนกันหมด ทุกคนที่มีตามาสัมผัสก็รู้เหมือนกัน นี่คือความจริง แต่จิตใจที่ไปรู้เพิ่มเติม รู้แถมขึ้นมาเป็นอารมณ์ 2 อารมณ์จริงก็คืออันนี้ เห็นเหมือนกัน ถ้าเกิดอารมณ์สองขึ้นมา อารมณ์นั้นแหละที่จริงไม่ควรให้มี ผู้ที่ดับอารมณ์นี้ได้ก็ไม่มี

การจะดับได้ต้องไปตามหาเหตุ ที่เราไปหลงเชื่อตามๆ กันมา ไปยึดถือเป็นอุปทานไว้ ท่านให้ไปสัมผัสและก็เรียนรู้พิจารณาว่าอารมณ์นั้นมันไม่แท้ มันอนิจจัง อนัตตาเป็นเหตุแห่งทุกข์ ความชอบความชังนี้เป็นเหตุแห่งทุกข์ มันไม่จริง อนัตตา มันไม่มีตัวตนเลย

อ.กุ้งว่า...เราเคยสัมผัสและรับติดยึดเป็นอุปาทานไปแล้ว แล้วก็มานึกทีหลังว่ามันเป็น สุขขัลลิกะแล้ว เป็นสุขเท็จแล้ว พอเราปอกเปลือกออกมาจินตนาการว่าอร่อยเราก็กิน พอกินแล้วมันไม่เหมือนที่เรายึด มีอุปาทานไว้มันก็ไม่ชอบ แต่ถ้าเรากินแล้วชอบรู้ตัวทีหลังก็ค่อยคิดได้ว่าสุขเท็จ

ถ้าไม่มีจริงสอนไม่ได้อย่างนี้แน่ ผมเชื่อใจมั่นใจ ตั้งแต่สมณะ พ่อครู คนในอโศกมีระดับอาริยะ พ่อครูเคยใช้คำว่าแม้แอบก็ไม่แอบเสพ

พ่อครูว่า..แอบคือสำนวนจิตเรายังแลบเลียเสพอยู่ คือใช้สำนวนว่า แอบ มีอาการเสพอยู่บ้าง ทั้งที่มันแรง ก็ไม่เอาแล้ว แต่มีแอบเล็มลิ้มเลียในใจอยู่

อ.กุ้งว่า..ถ้าเห็นไตรลักษณ์นี้ชัดก็ไม่แอบเพราะเท่าทันผัสสะ 

พ่อครูว่าว่า...ต้องเรียนรู้สึกปฏิบัติให้มีกำลังความรู้ ความเห็น มันเป็นกำลังเป็นอำนาจเป็นตัวเองที่รู้อย่างนี้ ไม่ไปแวบรู้อย่างอื่น ให้มันรู้ตรง ไม่รู้ผิดเพี้ยน พยายามฝึกฝนเข้าไป โดยให้เห็นความจริงว่าเราเข้าใจหรือยัง เข้าใจแล้วก็ต้องฝึกให้เป็นอย่างนั้น ด้วยการให้จิตใจเราไม่ต้องมีอาการอย่างที่เราจะไม่เอา ให้มีอาการอีกอย่างที่เราจะเป็น แล้วต้องเข้าใจว่า ทำไมเราต้องไปเห็นอย่างนั้น มันเป็นจริงอย่าง ที่เราว่าไม่จริง มันไม่จริงอย่างไร ก็ต้องพยายามเห็นว่า มันไม่จริงอย่างไรวิเคราะห์วิจัย

ยกตัวอย่างซ้ำ ตาที่กระทบส้มโอ ใครๆที่มาเห็นก็เห็นเหมือนกัน จะเรียกว่าเป็นสัญญา เป็นเวทนา มันก็ตรงกันว่าเป็นอย่างนี้ แล้วเวทนาหรืออารมณ์ มันเป็นอารมณ์ซ้อนขึ้นมา มันมีอารมณ์ 2 คืออารมณ์ชอบ ผิวดีสวยท่าทางรสมันน่าจะหวานดี มันก็เป็นอารมณ์ที่เพี้ยน มันเป็นอารมณ์ไม่จริง ทำไมเราไม่เอาอารมณ์เดียว คืออารมณ์ที่รู้ความจริงตามความเป็นจริง ธรรมทั้งสองเหล่านี้ รวมเป็นอันเดียวกันกับเวทนา โดยส่วนสอง (เทฺว ธมฺมา ทฺวเยน เวทนาย เอกสโมสรณา ภวนฺติ ฯ ) โดยการทำอารมณ์ที่ไม่แท้ให้หมดไป ให้กลายเป็นอารมณ์ที่แท้อย่างเดียว

ต้องเอาปัญญามาพิจารณาตามนี้ ทำซ้ำๆ ทำย้ำๆ ว่าจริงมันคืออันเดียว อีกอันมันเป็นอารมณ์เก๊ อารมณ์ชอบไม่ชอบ มันเป็นอารมณ์ผี ต้องพิจารณาฝึกฝนไป ก็จะเข้าใจความจริงตามนี้ นี่คือการทำเอกกัคคตาจิตของพุทธ ทำจนมันเป็นได้ มันเป็นอารมณ์เดียวของจิต นี่คืออรหัตตผล ไม่มีอารมณ์แฝง มีอารมณ์เดียวเลยไม่มีอะไรผิดเพี้ยน เป็นหนึ่ง นี่แหละอารมณ์อรหันต์

อ.กุ้งว่า...พระอรหันต์จึงเป็นคนที่ชื่อไม่มีความซับซ้อนแฝงอะไร

พ่อครูว่า..อันนั้นเป็นอารมณ์ที่ผิดเพี้ยนเป็นความโง่ ต้องรู้ความจริงอย่างเดียว ต้องอย่าให้มีอารมณ์ที่แฝงหลอกนี้เกิด ด้วยปัญญาก็ได้ แต่การกดข่มนั้นไม่ใช่ของศาสนาพุทธ ต้องอ่านอารมณ์ที่แฝงมาเป็นตัวไม่แท้ มันเป็นอนัตตา ถ้ามันไม่มีแล้วตาคนก็เห็นรูปอย่างเดียวกันหมด รู้สึกรับรู้เหมือนกันหมด เป็นปัญญาที่แท้เห็นความจริงตามความเป็นจริง อาตมาว่าอาตมาอธิบายได้ชัดง่ายและจบ

อ.กุ้งว่า...ฟังแล้วทำให้นึกถึงการที่คนที่นี่ไม่ต้องใส่ใจกับคำพูด คำติฉินนินทา  เราเห็นเป็นสัจธรรม เราเข้าถึงสัจธรรม เราไม่เสแสร้ง การถูกติฉินนินทาว่าร้ายให้กล่าว ก็ไม่ระคายเคืองในอารมณ์ตน อารมณ์ก็จะไม่ขึ้นไม่ลง

หัวโขนใส่แล้วต้องถอด แต่ว่า บางคนไม่ยอมถอด ตำแหน่งหน้าที่ ในวันที่ 1 ต.ค.นี้หลายคนหน้าที่ก็หายไป แต่กิเลสบางคนก็ติดยึดยศตำแหน่งที่เคยสวมหัวโขนไว้ คนใหม่ก็ใส่หัวโขนใหม่ มาเต้นใหม่

พ่อครูว่า...ก็ต้องมาศึกษาธรรมะจริงๆ คนยึดติดอันนั้น หัวโขนนั้นไม่ใช่ตัวเราจริงๆ มันไม่ใช่ตัวเรา คำว่าตัวเราคือความเป็นจริง เช่นตากระทบรูปอัน ก็รู้อันนี้ไม่มีอารมณ์ที่ 2 การที่เขาให้ตำแหน่งเรา คือให้เราไปทำงานให้แก่ทุกคน คนที่ทำงานราชการก็ให้ไปรับใช้ตามหน้าที่ ที่เขาให้ทำ หน้าที่ของตนคือหน้าที่ที่จะต้องมีชีวิต แต่หน้าที่ที่เป็นข้าราชการ  ใบสมัครแล้วเขาก็รับหน้าที่ให้ทำหน้าที่ หน้าที่นั้นไม่ใช่หน้าที่ของเรา นั่นแหละคือหัวโขน หน้าที่นี้เขาเห็นว่าเรามีความรู้ความสามารถที่จะทำงานหน้าที่นี้ได้

ยกตัวอย่าง หน้าที่จะให้ไปทำไม้ให้เป็นไม้จิ้มฟัน คนๆนี้มีความสามารถ เขาก็จ้างให้ทำไม้นี้เป็นไม้จิ้มฟัน เราก็ทำหน้าที่นี้ มันไม่ใช่งานของเราเหมือนเขาสวมหัวโขนให้เรา เพราะเรามีความสามารถทำไม้เป็นไม้จิ้มฟันได้ เขาก็ให้ทำ แต่ชีวิตจริงๆ ของเราคือชีวิตที่จะยังชีพที่ดี ดำเนินไปยังชีพไปเหมือนสัตว์เดรัจฉาน มันก็ออกไปทำงานที่ตัวมันเอง แล้วก็หากินของมันเอง แต่คนที่ยกตัวอย่างเป็นข้าราชการ จะได้กินก็จะต้องได้เงินจากการรับจ้าง ยกตัวอย่างเป็นคนมีความสามารถทำไม้ให้เป็นไม้จิ้มฟัน ก็ต้องทำงานจะได้รับเงินเอามา ก็เอาเงินซื้อข้าวกิน มันไม่เหมือนสัตว์เดรัจฉานที่ไปหากินโดยตรงเลย วัวจะออกกินหญ้าก็ไปเดินไปหาหญ้ากินโดยตรง มันไม่มีอะไรซับซ้อนเหมือนคน แต่คนมันซับซ้อนหลายชั้น ยิ่งเป็นนายทุนก็ซับซ้อนหลาย

มันเป็นสิ่งที่ไม่สั้น ไม่ตรงแท้ เป็นความซับซ้อนที่มีคนอื่นมาร่วมแฝง มาแบ่งตัด หัวกะทิ ส่วนอะไรที่ควรจะได้เต็มๆไปบ้าง หรือเอาไปหมดด้วยซ้ำไป เอาเศษเอากากมาให้เรา

ชีวิตของคนเรา เราไปทำงานหรือว่าทำหน้าที่อะไร โดยเราไม่รู้ตัวว่า อันนั้นคือหน้าไปทำให้เขา แต่หน้าที่ๆแท้จริงเราคือต้องมีสิ่งที่ยังชีพ มีปัจจัย 4 ให้แก่ชีวิต แต่สิ่งเหล่านี้ไม่มีปัญหาอะไร ถ้าเราไม่ได้ไปหลงกับหัวโขนนั้น ที่ยกตัวอย่าง ถากไม้ให้เป็นไม้จิ้มฟันนั้น ถ้าเราไม่ไปยึดถือว่าอันนี้ทำให้เราได้ชื่อเสียงลาภยศ รับตำแหน่งสูงขึ้น ก็เป็นคนดูแลให้เขาถากไม้เป็นไม้จิ้มฟัน ก็เป็นหัวโขนที่เท่ห์ขึ้นใหญ่ขึ้น แล้วได้ราคาเพิ่มขึ้นด้วยนะซับซ้อนไปใหญ่เลย ก็เลยหลงว่ามีอำนาจสั่งการได้ เราไม่ต้องทำเอง สองได้เงินมากขึ้นกว่าเก่า หัวโขนก็เลยอ้วนพองขึ้นเรื่อยๆได้ด้วย

อ.กุ้งว่า...ชาวอโศกที่ดำเนินงาน การดำเนินชีวิตแบบบุญนิยมนี้ไม่มีเกษียณ ไม่มียศศักดิ์ตำแหน่งมีแต่การเสียสละแรงกายแรงใจร่วมกันเอาเป็นของกองกลางดูมันต่างกัน เป็นคนละมิติเลย

พ่อครูว่า..มันคนละขั้วเลย พวกเรานี้เข้าใจแก่นสารของชีวิตเหมือนสัตว์มันก็ทำมาหากินให้ชีวิตมันอยู่ส่วนอันอื่นที่เป็นของเคียงข้างมันเกี่ยวเนื่องกับคนอื่นๆ เกี่ยวกับลาภยศสรรเสริญพอกเข้าไปอีกมากมาย เป็นหัวโขนที่พอกเพิ่มขึ้น

อ.กุ้งว่า...ในการพอเพียงและพึ่งตัวเอง ตอนนี้นโยบายของรัฐก็กำลังดีขึ้น ผมก็จะต้องไปเกี่ยวเนื่องกับการทำแนวประชารัฐ ในหลักของประชารัฐ มีหลักการอยู่ 5 ข้อ ข้อสำคัญข้อหนึ่งคือการทำธุรกิจไม่แสวงหากำไร ซึ่งเข้าเป้าของที่นี่เลย มีเงินที่ระดมมาเป็นกองกลาง ให้จัดการ โดยไม่ต้องขายแข่งกัน แต่จะต้องนำพาชุมชนให้ดำเนินไป  ไม่มีการเอากำไรมาแบ่งกันตามหุ้น แต่เอาผลกำไรกลับมาขยายกิจการต่อไป ซึ่งเป็นระบบคิดที่เหมือนกับบุญนิยม ที่ที่นี่มีอยู่แล้วเป็นตัวแบบที่ประสบความสำเร็จด้วย แต่เพียงใช้ศีลเป็นหลัก

พ่อครูว่า...การคิดวิธีการนั้นดี แต่มันจะบานปลาย เพราะคนที่มาทำนั้นไม่คำนึงถึงการตัดกิเลส เป็นการไปทำตามวิธีการที่ออกแบบมาแล้วทำอย่างนั้น ให้เกิดการไม่รับส่วนกำไรมากเกินกว่า จะได้เอาเงินที่เป็นส่วนเกินนี้มาทำอะไรต่ออีก แล้วหมาไปเห็นขี้จะไปห้ามไม่ให้มันกินขี้ได้หรือไม่ มันแอบกินขี้แน่ๆ ดีไม่ดีมันกินต่อหน้าด้วย ไม่เหลือหรอก คือสรุปแล้วเป็นวิธีที่ออกแบบมาแล้วทำไม่สำเร็จผลหรอก มันไม่เป็นอย่างที่คิดว่าจะเป็นอย่างนั้น มันไม่เป็นหรอก มันจะสูญเสียแล้วเกิดการทุจริตอีกเยอะแยะ

มันต้องตรงเป้าว่ามาเรียนรู้การตัดกิเลส ถ้าตัดกิเลสได้จะสำเร็จผล ถ้าคนยังมีกิเลสแล้วไปทำแบบนั้น เขาก็เอาที่ออกแบบมาไปทำตามกิเลสไม่เหลือหรอกทุน มันจึงเป็นเรื่องทุกวันนี้ ต้องชดใช้คืนกันกี่พันล้านกี่แสนล้าน

อ.กุ้งว่า..ข้อสังเกตของพ่อครูคือให้ดูแลกิเลสของคนที่จะมาร่วม

พ่อครูว่า...การให้การศึกษาของคนแล้ว ถ้าไม่ลดกิเลสเท่ากับสร้างอาวุธใส่มือ ศาสตราแปลว่าอาวุธ แล้วเอาอาวุธไปขี้โกง เข่นฆ่า แย่งชิง ทำชั่วกันทั้งหมด อาตมาถึงสรุปว่า การศึกษาที่ไม่ลดกิเลสกู้ประเทศนี้ อาตมาเห็นทั้งโลก มีการศึกษา และมีการศึกษาที่ห่างออกจากศีลธรรม ห่างออกไปจากการลดกิเลส แต่เป็นการศึกษาที่เสื่อมไปมากมาย เป็นการศึกษาที่สอนให้คนเอาเปรียบโลก ใครได้การศึกษาสูงก็คือ คนได้เปรียบ

อ.กุ้งว่า...มีคนที่อยู่กำแพงเพชรถามมาว่า บุญนิยมคือปริยัติ สาธารณโภคีคือตัวปฏิบัติ ความพอเพียงคือปฏิเวธใช่ไหม

พ่อครูว่า...ถ้าเข้าใจว่าบุญนิยมคือทฤษฎีเป็นหลักปฏิบัติ แล้วก็มาปฏิบัติให้เป็นผล แล้วเป็นสาธารณโภคี แล้วไปสรุปว่าสาธารณโภคีคือเศรษฐกิจพอเพียง อาตมาก็พอ หยวนได้ ว่าเศรษฐกิจพอเพียงเป็นผลสำเร็จของสังคม อย่างชาวอโศกเป็นเศรษฐกิจพอเพียงทั้งนั้น คือคำว่าพอ

พอตรงไหน พอตรงที่ว่า ชาวอโศกเป็นขั้นสาธารณโภคีเต็มๆ คือทำงานอยู่ในชุมชนแล้วเอาเข้าส่วนกลางหมด ใจเราที่ไม่เอาคือความพอ ทำแล้วเอาเข้ากองกลางหมด ดังนั้นสาธารณโภคีนั้นยิ่งใหญ่กว่าความพอเพียงด้วยซ้ำ ให้อาตมาเข้าใจว่าสังคมเราพอเพียง ก็สงบ สังคมใดบริหารปกครองต้องการให้สังคมสงบทั้งนั้น ไม่มีเรื่องวุ่นวาย ให้ต่างคนต่างอยู่ต่างคนต่างทำอย่างประสานงานกันไป เชื่อมโยงกันไปแล้ว ไม่ต้องทะเลาะแย่งชิงกัน ไม่ต้องมีเรื่องราว คนนั้นได้มาก คนนั้นได้น้อย คนนี้ถูกคนนี้ผิดมันก็ถูก ต้องการเป้าหมายใหญ่กว่า อโศกทำได้แล้ว ทำได้แล้วว่าให้ทุกคนสูญหมด ไม่ต้องมี ได้มากหรือน้อยก็ไม่ทะเลาะ ถึงเวลาให้กินก็กิน ถึงเวลาทำงานก็ไปทำ ถึงเวลาไปนอนก็นอน ถึงเวลาทำงานก็ทำ จะทำงานรวมก็รู้ จะทำงานบางอย่างส่วนตัวก็ไป อาตมาภาคภูมิใจที่เอาธรรมะของพระพุทธเจ้ามาทำจนได้ผล

อ.กุ้งว่า...ถ้ามีเอกกัคตาจิตปฏิเวธนั้นออกมาให้เห็นผลเลย

พ่อครูว่า...ความจำเป็นนั้นบางคนไปสร้างให้คนหลงว่าเป็นความจำเป็นเช่นการแต่งหน้าตา หลอกสำเร็จว่าสวยด้วย ก็มีนัก creative เกิดขึ้นมามากมายในโลกจึงเป็นภาระหนักเติมขึ้นมาได้เรื่อยๆ

อ.กุ้งว่า...ส่งเสริมให้กิเลสเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

พ่อครูว่า...ก็เอามาอวดกันเสริมกิเลสเพิ่มขึ้นด้วย ให้โง่ ให้ถูกหลอกเพิ่มขึ้นได้เรื่อยๆ

อ.กุ้งว่า...ถ้าเข้าถึงสาธารณโภคีหลักบุญนิยมจริงๆ จะเข้าถึงโลกะวิทู เข้าสู่ธรรมะที่แท้จริง เช่นดูส้มโอนี้  ของจริงคือต้องทำอยู่ทำกินกันเป็น

พ่อครูว่า...อาตมาพาตั้งโรงเรียนมีเด็กมาเรียน ทุกวันนี้เด็กในโรงเรียนของเรา เด็กจะต้องไปปลูกข้าว จะต้องไปทำงานเกี่ยวข้าว ต้องไปทำนา เป็นเจตนาที่ดึงมาจากที่พาให้ นักเรียนหรือเด็กเฟ้อไปไกล สังคมทุกวันนี้เอาเวลาไปตามหาโปเกม่อน จะบ้าหรือ เสียเวลาเสียแรงงานเสียทุน ที่ควรจะเอามาทำข้าวกิน เอามาทำงานที่เป็นสาระ เช่นที่เรา พากันมาฝึกที่เป็นสาระ ที่เป็นจริงกว่า

อ.กุ้งว่า...หลักสูตรของสัมมาสิกขานี้ทำก่อนรัฐบาล ลดเวลาเรียนเพิ่มเวลารู้นะ

พ่อครูว่า... เป็นสาระของชีวิตที่ชัดเจนกว่า ขออภัยที่พูดไม่ได้ยกตัว ชาวอโศกที่ให้การศึกษาเป็นโรงเรียนกว่า 20 ปี นโยบายมีวิธีการนั้น ล้ำหน้ากว่าของที่อื่นไปเยอะแล้ว ไกลมาก ขอพูดสัจจะความจริงหน่อย อาตมาคิดอ่านสร้างโรงเรียน เอาเด็กมาสอนมาเรียน ตั้งหลักการศีลเด่นเป็นงานชาญวิชา ให้เขาได้รับศีลธรรม 40% ทำงาน 35% วิชาการตามหลักสูตรของกระทรวง 25% เราก็สอนให้เด็กรู้เท่าที่เขากำหนดมาไม่ให้ตกหล่น 25% นี้เท่ากับ 100 ของที่อื่นเขา เด็กที่อื่นเขาเรียนวิชาการกลับบ้านก็ไปทำการบ้านเรียนวิชาการ 100% ของเราที่เรียนอยู่นี่ก็ให้เขาเรียนรู้ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์เท่ากับเด็กที่เดินอยู่ข้างนอก แต่เราแถมให้เขาเป็นงานด้วย ให้มีศีลธรรมเพิ่มเติมให้แก่เด็ก

อาตมาตั้งโรงเรียนเพื่อช่วยเหลือประเทศชาติ ทำหน้าที่ช่วยรัฐบาลในการให้การศึกษาแก่เยาวชน เพราะรัฐบาลมีหน้าที่ให้การศึกษาแก่เยาวชน ทำอย่างไม่ได้ด้อยกว่าหลักสูตร ที่รัฐกำหนด แต่แถม เยาวชนให้มีคุณสมบัติอย่างที่ว่า โดยเจตนาเลย ไม่สร้างโรงเรียนมาเพื่อหาเงินทอง ให้อาสาสมัครมาสอนเพื่อสร้างเด็กนักเรียน เด็กที่ดีๆก็ทนได้ เรียนจบม.6 เด็กที่สู้ไม่ไหว เขารู้ว่าข้างนอกไม่ต้องหนักหนาสาหัสเช่นนี้ เช้าก็ไปเข้าห้องเรียนไม่ต้องทำงานกัน ไม่ต้องคำนึงถึงศีลแล้วทำอะไรคุณครูก็สอนไปแล้วก็กลับมาที่บ้านแค่นี้

ที่พูดนี้อธิบายให้ฟังถึงเนื้อผ้าเนื้อหา ว่าเราก็สร้างเด็กทำให้เยาวชน ให้แก่ประเทศชาติ เราไม่ได้ไปหาเงินทองอะไรจากเด็กเลย เด็กที่มาเรียนที่นี่ไม่ได้เสียเงินเลย ปัจจัยสี่ให้เขา ตั้งแต่เด็กจนโต พูดไปก็เกรงใจขออภัยเหมือนพูดทวงบุญคุณ มีเจตนาเช่นนี้ทำเช่นนี้ อาตมาภาคภูมิใจที่ทำสิ่งนี้ ถือว่าเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ของประเทศ ขออภัยที่เหมือนโม้โอ้อวด แต่อาตมาว่าอาตมาพูดความจริง ผู้ที่อาสาสมัครมาช่วยนี้ขอบคุณจริงๆ เปิดมาเก้าโรงเรียนมา 20 กว่า ปีแล้ว

อ.กุ้งว่า...เป็นการให้เข้าสู่สัจธรรมนะครับ

พ่อครูว่า...พูดไปคนก็ไม่ค่อยเข้าใจได้ง่ายๆ แต่เจตนาอย่างนั้นให้เข้าสู่สัจธรรม

_ที่มีคนถามมาว่า วัดพุทธในประเทศไทย ในบางวัดยังมีการสอนกันว่าเอาสติอยู่กับตัว รู้ก็สักแต่ว่ารู้ เห็นก็สักแต่ว่าเห็น ทำเพียงเท่านี้ก็ไปนิพพานได้ หรือไม่ก็บริกรรมพุทโธ แล้วพุทโธจะผุดขึ้นในจิตของเราจะได้พุทโธเป็นอย่างไรแล้วรู้เอง แล้วพ่อครูบอกว่าประเทศไทยจะเป็นมหาอำนาจจะเป็นไปได้อย่างไร เพราะชาติศาสนาพระมหากษัตริย์ต้องไปด้วยกัน แต่คนไทยยังหลงอีกเยอะ บุญคือการชำระกิเลสให้หมดจากจิตสันดาน อรหันต์คือผู้สิ้นบุญสิ้นบาป และพระอรหันต์วัดจานบินที่เป็นผีบุญคืออย่างไรคะ ความจริงที่ว่าอย่าส่งจิตออกนอกมีความถูกต้องบ้างหรือไม่ ถ้าทำจิตภายในไม่ส่งออกไปให้จัดการกับกิเลสภายในของตัวก็น่าจะใช่หรือเปล่า

ตอบ...ที่อาตมาพาทำนี้คือทำเข้าหาสัจธรรม แต่ที่คุณพาทำนี้ออกนอกสัจธรรม ประเทศชาติศาสนาพระมหากษัตริย์ก็ควรจะมีคุณธรรมทั้งนั้น อาตมาก็เดินเข้าหาสัจธรรมคุณธรรม คุณก็มาช่วยกันทำหน่อยสิ คุณเห็นนี้ดีแล้ว แต่คนอื่นหาว่าอาตมาทำนอกทาง แต่อาตมาไม่แคร์หรอก ว่าไปเถิด อาตมาจะทำสิ่งนี้ ชาตินี้อาตมาเกิดมาทำสิ่งนี้ขอยืนยัน

อ.กุ้งว่า...มีผู้หลักผู้ใหญ่ฟังรายการนี้ ก็ขอบคุณที่ฟังรายการธรรมะพ่อครู ทุกคนก็บอกว่าดี แต่ทำไมคนบางคนไม่กล้าเผยแพร่ต่อ

พ่อครูว่า…เป็นความซวยของมหาเถรสมาคม ที่มาตีอาตมาทิ้ง แล้วไม่กล้าแก้กลับ อาตมาไม่มีหัวโขนมีแต่หัวแท้ พูดจริงๆจังๆ เขาก็หาว่าอีก

วัดไหนก็สอนแต่ว่าอย่าเอาจิตออกนอกตัว ให้นั่งสมาธิ ทำจิตสงบ แล้วนิพพานจะปรากฏเอง อาตมาย้ำหนักเลยว่าอย่างนั้นมันผิด ตอกหัวตะปูด้วยฆ้อน 10 ปอนด์ อาตมาทำงานมา 46 ปีแล้ว แต่เถรสมาคมไม่ยอมรับว่าตนเองผิด คณะก่อนที่ทำนี้ไม่ค่อยเหลือแล้ว แต่คณะใหม่นี้ก็ไม่ได้เป็นคนทำอาตมาหรอก แต่แก้กลับได้ไหม เอาตามอาตมาก็จะได้แก้ไขได้

_แล้วบอกว่าอรหันต์คือผู้สิ้นบุญสิ้นบาป และพระอรหันต์วัดจานบินที่เป็นผีบุญคืออย่างไรคะ

ตอบ..ก็คือผีบุญ บุญคือการชำระกิเลสไม่ใช่กุศล คำว่าบุญนี้เข้าใจผิดไปมาก เอามาทำมาค้าขายหมด เอาบุญไปทำมาหากิน วัดไหนก็ทำแบบนี้

อาตมาว่ายังเป็นกุศลอยู่มากว่าในพจนานุกรมบาลีไทย ยังมีฉบับภูมิพโลภิกขุ คำว่าปุญญะ ท่านธัมมปาละ แปลว่า สันตานังปุนาติวิโสเทติ อาตมาว่าวิเศษมาก อาตมาก็หยิบจากนั้น ไม่มีพจนานุกรมฉบับอื่นที่เก็บตกไว้ได้ สุดยอดเลย อาตมาจึงเอามาขยายผล อาตมาพูดเองใครไม่เชื่อน้ำยาก็ต้องหยิบจากสิ่งที่มีอยู่แล้วมาขยาย ว่าบุญคือ แปลว่าสิ่งที่ชำระกิเลส

บุญไม่ได้หมายถึงกุศล เพราะว่าถ้าบุญหมายถึงกุศล ผู้เป็นอรหันต์ แต่ท่านยังมีกรรมกิริยา ท่านก็ต้องทำกรรมเป็นบุญต่อ แต่นี่ไม่ใช่ แล้วมีพยัญชนะว่า ปุญญปาปปริกขีโณ ก็มี แล้วพระพุทธเจ้าก็ตรัสว่าท่านเป็นผู้สิ้นบุญสิ้นบาป มีอรหันต์พระโมฆราชก็ยืนยันว่าท่านเป็นผู้สิ้นบุญสิ้นบาป มันเกือบหมดที่อ้างอิงแล้ว ถ้าหมดก็เพี้ยนไปแล้ว

อาตมาเอามาขยายจากหลักฐานว่า ผู้ปฏิบัติบุญมีผลเป็นส่วนบุญในพระไตรฯล.14 ข้อ 257  ท่านตรัสว่าผู้ปฏิบัติสัมมาทิฏฐิ แม้ไม่สิ้นอาสวะก็เป็นสาสวะคือได้ส่วนแห่งบุญ เป็นเสขบุคคล เป็นปุญญภาคิยา ได้ส่วนของบุญเป็นผลแก่ขันธ์ทั้ง 5​ ก็ลดความยึดมั่นเป็นส่วนๆ ผลก็ได้ลดกิเลสไป การได้ส่วนบุญเขาก็เข้าใจว่าไปปฏิบัติในวัดนั้นวัดนี้ ได้ส่วนบุญแล้วส่งส่วนบุญไปให้คนตายได้

ส่วนบุญคือการวินาศ ทำให้กิเลสฉิบหายไปได้ ทำให้หมดไป ทำให้ไม่มี เมื่อส่วนบุญที่ได้คือส่วนทำให้กิเลสลดไปได้ กิเลสมีร้อยหน่วยทำออกไปได้สิบหรือยี่สิบหน่วย ส่วนที่ลดกิเลสได้ นั่นคือส่วนบุญ

สัพพปาปสอกรณัง(ไม่ทำบาปทั้งปวง) กุสลสูปสัมปทา(ทำกุศลให้ถึงพร้อม) สจิตตปริโยทปนัง(ชำระจิตของตนให้ผ่องแผ้วจากกิเลส) เป็นคนไม่ทำบาปแล้ว ทำทุกกรรมเป็นกุศลไม่ต้องทำบุญแล้ว

มีคนเอาบุญไปหลอกกัน ว่าเป็นสมบัติ ไปหลอกให้คนมาเอาบุญ ได้บุญ แล้วอวดตนว่าเป็นผู้รู้ มีวิมานอยู่เฟสสองเฟสสาม ผู้ใดตายไปได้เป็นเทพบุตรสุดหล่อ ได้วิมานใหญ่ โม้แหลกอวดอุตริมนุสธรรมที่ไม่มีในตน ปาราชิกไม่รู้กี่ตลบกี่ครั้งแล้วนายคนนี้ ครอบงำความคิดได้ มีคนตกเป็นบริวารเต็มมหาเถรสมาคมเลย เวรของประเทศไทยจริงๆ ไม่ได้ใส่ความเลยว่า ธัมมชโยคือผีบุญตัวแท้

1 ซ่องสุมคน 2 ทำให้คนมานับถือถูกหลอกมาก 3 ไม่นับถือกฎหมายไม่ทำตามกฎหมาย นี่คือผีบุญเต็มสภาพ ทำไมกฏหมายบ้านเมืองไม่จัดการ อาตมาปรารถนาดีให้ปราบคนทำร้ายต่อมนุษยชาติประเทศชาติเสีย อย่างน้อยก็เอาเขาไปติดคุกมัดไม้มัดมืออย่ามาทำอย่างนี้ ที่มาเผยแพร่เชื้อโรคร้ายมากต่อมนุษยชาติ จะให้เขามาทำ นี่พูดด้วยใจจริง ไม่ได้เกลียดชังเขานะ ถ้าเขาหยุดก็ไม่เพิ่มบาปตัวเอง เอาแค่ขังคุกตลอดกาลก็จบ

_ความจริงที่ว่า อย่าส่งจิตออกนอกก็มีส่วนถูกหรือเปล่า เพราะว่าพวกเรากระทบสัมผัสก็ต้องจัดการกับกิเลสภายในถูกไหม

ตอบ...คุณเข้าใจความหมายนี้ดีถูกต้องแล้ว อย่าให้อกุศลจิตออกไปมีบทบาทมีอำนาจ เอามันอยู่ภายในและทำลายมันให้ได้ถูกต้อง

_ทำไมต้องมีพระอรหันต์ 9 รูปด้วยคะ มีมากหรือน้อยกว่านั้นได้ไหม

ตอบ...เป็นเรื่องอจินไตย ธรรมะ 9 นี้คือความเต็ม ของความมี ถ้าเป็น 10 แล้วมันสูญก็ได้นะ 9 นี้หมายถึงความเต็ม  ทั้งโลกก็นับเลข 1-9 ​แล้ว จะ10 หรือ0

ถ้าอาตมามีพระอรหันต์ 9 รูปก็เต็มแล้วในความได้ความมีความเป็น

_ถ้าเราเจอคนที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย อารมณ์แปรปรวน เราควรคิดอย่างไรและวางตัวกับคนคนนั้นอย่างไร

ตอบ...ก็ดูตัวเอง ไปเจอกับคนอารมณ์เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย คุณจะช่วยเขาได้ไหม ถ้าคุณช่วยไม่ได้ก็ห่างไปไกลๆ เดี๋ยวโดนอารมณ์ดีอารมณ์ร้ายเข้าให้ ลำบาก คุณช่วยเขาไม่ได้ แต่ถ้าคุณช่วยเขาได้แน่ ก็ต้องช่วยเขา อย่างเช่นอาตมามาทำงานกับพวกอารมณ์ดีอารมณ์ร้ายนี่แหละ ทุกวันนี้ยากจริงๆ อาตมาก็พอช่วยได้ แต่อาตมานั้นอยู่ยงคงกระพัน คืออารมณ์ดีอารมณ์ร้ายนั้นทำอะไรอาตมาไม่ได้

_จิตขี้เกียจมีวิธีแก้อย่างไร

ตอบ...ความขี้เกียจเป็นอบายมุขข้อใหญ่ คนจะหมดความขี้เกียจได้นะ อาตมาเข้าใจเรียนรู้จักตัวเอง กว่าจะหมดความขี้เกียจนั้นจนกระทั่งทุกวันนี้ มีแต่คนบังคับให้อาตมาพัก หาว่าขยันเกินไป อาตมาก็งงว่า ขยันเกินไปตรงไหน อาตมาทำงานไม่ทันด้วยซ้ำ ก็ทำซะสิ อาตมาทำได้ เขาก็หาว่าโอเวอร์โหลดซะแล้ว ผู้ที่อยู่ใกล้ชิดอย่างเช่นท่านเดินดินเป็นต้น องค์อื่นไม่ต้องพูดถึง ท่านไม่ได้แกล้งว่า แต่อาตมาว่าทำไม ยังหนุ่มแน่น แบบนี้มันดูถูกว่าคนแก่นี่นา

สรุปคือคนขี้เกียจ คือคนเห็นแก่ตัวอย่างร้ายแรง เราต้องพยายามไม่เห็นแก่ตัว ต้องพยายามสร้างสรรค์เสียสละ ต้องรู้ว่าคนเราต้องมีกรรมกิริยาสร้างสรรค์เสียสละ คนนั้นคือคนไม่ขี้เกียจ แต่ถ้าสร้างสรรค์แล้วเอาผลผลิตไปตั้งค่าแรง ถ้าผลผลิตไปขายเอากำไรมากๆ นั้นไม่ดี

พ่อครูว่า...ที่บ้านราชฯฝนตกฟืนเปียก คนหาฟืนมาเผาศพ คือคุณไทเทิดธรรมก็บ่นว่าหาฟืนยาก ก็เป็นคนมีน้ำใจ คนอื่นถ้ามาช่วยกันก็แบ่งเบาภาระ แล้วตอนนี้ศพมาเผาต่อเนื่องเรียงกันหลายศพก็เลยบ่นว่า ฟืนหายาก ก็เห็นใจ เข้าใจขอบคุณ

อ.กุ้งว่า..เห็นอาช่วยบุญก็คิดว่าเป็นตำแหน่งพิเศษ สัปเหร่อ

พ่อครูว่า...สัปเหร่อคนไม่อยากทำ คือคนกลัวผีและรังเกียจ หรือธุระไม่ใช่ ไม่ได้เงิน ก็ไม่ทำ แต่ของเรามีคนช่วยทำ อาตมาภูมิใจที่ทำให้พวกเรามาอาสาโดยไม่ต้องจ้างทำ อาตมาว่าทำได้ผลสำเร็จ อาตมาไม่ได้รับหน้าที่ตามราชการ แต่อาตมาทำหน้าที่สร้างคนให้ชาติให้สังคม โดยไม่ต้องเห็นแก่เงินทอง อาตมาว่าทำได้สำเร็จนะ

_มีคำถามของ ด.ช.นโม พ่อท่านครับ เมื่อก่อนตอนเข้ามาที่สัมมาใหม่ๆ ผมยึดตัวตนที่เรียกว่าศีลมาก แล้วส่วนใหญ่ก็มักเป็นเช่นนั้น ศีลจึงกลายเป็นเครื่องมือจับผิดกันโดยมองข้ามตัวเองไม่มีสติ เป็นเช่นนี้เรื่อยมาถึงรู้สึกว่าการรักษาศีลเช่นนี้ไม่ได้ประโยชน์ จนวันหนึ่ง ผมก็ได้ยินคำพูดหนึ่ง ที่ผมรู้ว่าประโยชน์มันได้น้อยจริงๆคือ “ศีลมีไว้ดูตัวเองไม่ได้เอาไว้จับผิดผู้อื่น” แล้วการที่จะเป็นมิตรที่จะช่วยเตือนกันได้ ควรเตือนกันอย่างแบบไหน ที่ไม่ให้สติออกนอกตนครับ แล้วการที่เราดูตนเองก่อนคนอื่น ถ้าเราฝึกแบบนี้ก็กลายเป็นการยึดหรือเปล่าครับ

ตอบ...ไม่ยึดเราก็ทำหน้าที่ๆเรามีศีลปฏิบัติยึดอย่างสมาทาน ไม่ได้ยึดอย่างอุปาทาน ยึดอย่างเอาหลักมาทำของเรา

_แล้วการที่เรามีจิตมั่นคง แต่สังคมที่เราอยู่ด้วยกลับไม่มั่นคง มีโลกีย์มากกว่า เราเลยต้องเล่นละครไปกับเขา โดยดูจิตที่เราจะไม่ไปกับเขา ไม่ผิดใช่ไหมครับ มีบทกวีมาด้วย

ไม่ขอหวังภพใดในชาติหน้า      ไม่ขอว่าชนะใครในภายหลัง

ไม่ขอมุ่งผูกเวรเป็นกองคลัง       ไม่ขอหวังอนาคตได้ตอบแทน

เมื่อทำงานแล้วหวังหยั่งลงจิต     นั่นแหละโซ่ตรึงติดจิตหวงแหน

เมื่อทำทานแล้วหวังสาขาแดน    หวังแก้วแหวนเงินทองกองอนันต์

นี่คือภพที่พุทธสอนให้ล้าง บรรลุว่างวางจิตไม่ผิดผัน

มีสติตามรู้จิตทั่วทัน                    ทั้งนี้นั้นเพื่อตนและชนเอย

ผมเข้าใจและเรียบเรียงถูกหรือเปล่าครับ

ตอบ...ก็ถูกแล้วละเอียดดี นโมนี้มีธรรมะที่เกินผู้ใหญ่อยู่เยอะ

_หลวงปู่คะ ที่หลวงปู่บอกว่าหลวงปู่เคยเกิดในสมัยพระพุทธเจ้าหลวงปู่ชื่ออะไรคะ

ตอบ...อย่าไปพูดไม่เอา เขาไม่พูดกัน มันไม่ใช่เรื่องที่จะมาพูดกันเล่น พูดกันเล่นนั้นมันเสียหาย อย่างเช่นหลวงปู่จะบอกอะไรไปก็ต้องเกิดคุณค่าประโยชน์ ต้องรู้ว่าสิ่งใดควรพูดสิ่งใดไม่ควรพูด ก็ขอกำชับว่าอย่าเอาไปพูดต่อ ไม่ใช่เรื่องที่จะเอาไปคุยโม้โอ้อวด เรารู้แล้วเราก็ทำอะไรที่ควรจะเป็นควรจะดี จะเชื่อถือไม่เชื่อถือก็ไม่เป็นไร เราก็ทำตามที่เราเชื่อ

_พ่อท่านคะ ความรู้สึกของคนที่เป็นพระโสดาบัน และเป็นพระอรหันต์เป็นอย่างไร

ตอบ...ตอบตัวต้นก่อนเลย ความรู้สึกของพระโสดาบัน นั้นคือ ผู้ที่มีตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ สัมผัสอะไรแล้ว ก็รู้ว่าอันนี้เป็นโลกีย์ อันนี้เป็นโลกุตระ รู้ใจตน เมื่อสัมผัสแล้วรู้ว่าใจตนเป็นโลกีย์ รู้ว่าใจที่เป็นโลกุตระก็จะทวนกระแสกัน รู้จุดของความเป็นกระแสโลกีย์ก็เป็นโสดาปัตตมรรค เมื่อปฏิบัติธรรมให้จิตใจลดกิเลสได้ก็เริ่มเป็นโสดาปัตติผลในสิ่งที่สัมผัสนั้นๆ  และสิ่งที่สัมผัสเป็นของตื้นของหยาบๆ ที่ไม่ควรเกิดกิเลสกับมัน เห็นคนเล่นไพ่ก็ใช่ เฉยๆกับมัน เป็นต้น ถ้าเห็นคนเล่นไพ่แล้วจะไปอยากเล่น มันก็ไม่ควร มันเป็นอบายมุข ก็ต้องคอยลดละ ใช้ประหาร 5 คือการเริ่มต้น  เมื่อลดได้กับกิเลสใดก็เป็นปัตติผล ของกิเลสนั้น เช่นคนโกงห้าหมื่นล้าน อภิมหาบรมอบายมุข ก็ไม่รู้ว่าไปโกงได้มากนั้นบาปฉิบหาย รู้แล้วก็เลิก โสดาบันนั้น รู้ว่าโกง 1 บาทก็ชั่วแล้วก็จะเลิก ต้องสำนึกจริงๆ จึงเป็นโสดาบัน แล้วก็จะเลิกทำ จิตใจของคนเป็นโสดาบันนั้น สัมผัสแล้วรู้ว่าเรายังอยากจะโกงก็ไม่ทำ ข้างนอกนั้นไม่โกงแน่นอน แต่ในใจจะมีอยาก ก็ต้องลดละไป แต่ไม่ใช่อนาคามีนะ เพราะว่าชั่วหยาบ

โสดาบันอยากได้ อยากทำ แต่กดข่มได้ ไม่ทำได้ ยิ่งมีปัญญา ไม่เอา ไม่ทำได้ นี่คือโสดาบันแท้

อรหันต์ ….สัมผัสอันนี้ ใช้เงินอย่างที่ว่า อย่าว่าแต่ห้าหมื่นล้านเลย บาทเดียวอรหันต์สัมผัสแล้วก็เฉยๆ แน่นอนสัมผัสบาทเดียวก็เฉยสิ ต่อให้สัมผัสห้าหมื่นล้านแล้วมีช่องทางโกงได้ เราเอาไปใส่ในงบลับ เอาคนเดียวก็ได้ เพราะเรามีอำนาจมาก เป็นพระอรหันต์แล้วจะไม่ทำเลย แต่โสดาบันห้าหมื่นล้านจะทนไม่ไหวเอา

การจะสัมผัส ก็ขอสำทับว่า สัจจะของพระพุทธเจ้าต้องสัมผัสของจริง ต้องปฏิบัติอ่านใจที่สดๆว่า ใจนั้นเฉยต่อสิ่งที่ควรอยากได้ อยากมี อยากเป็น และไม่ผลักด้วย การผลักอยู่ก็ไม่เต็มบริบูรณ์

อ.กุ้งว่า...ถ้าจิตเราเอกัคคตาจิต เราสัมผัสแล้วเห็นความจริงตามความเป็นจริงก็ไม่ต้องมากดข่มปหานเลย พ่อครูสอนแรกสัมผัสแล้วเห็นสัมผัสนั้นมีอารมณ์เดียวไม่มีสองแล้ว

พ่อครูว่า...ไม่ต้องเลย จิตใจมันเป็นหนึ่งเดียว เอกกัคคตาเลย ที่บอกว่าจิตเป็นอันเดียวคือตั้งมั่นไม่หวั่นไหวไม่เปลี่ยนแปลงเลย นิจจัง(เที่ยงแท้) ธุวัง (ถาวร) สัสตัง(ยืนนาน) อวิปริณามธัมมัง(ไม่แปรเปลี่ยน) อสังหิรัง(ไม่มีอะไรหักล้างได้) อสังกุปปัง(ไม่กลับกำเริบ)นั่นคือเป็นสมาธิบริบูรณ์เป็นเอกัคคตาจิต

เอกกัคตาจิตเป็นอย่างไร?

เอกกัคตาจิตไม่ใช่ไปนั่งหลับตาแล้วจับจิตอย่างเดียว นั้นไม่ใช่ของพุทธเลย จิตเอกัคคตา คือจิตแข็งแรงต่อผัสสะ ไม่มีสอง เป็นเวทนาอันเดียว อย่างลืมตาสัมผัสมีความรู้แท้จริง มีปัญญารู้ความจริงตามความเป็นจริง ไม่มีดูดไม่มีผลักไม่มีรักไม่มีชัง

พระพุทธเจ้าขยายว่านิพพานจะมีลักษณะ นิจจัง(เที่ยงแท้) ธุวัง (ถาวร) สัสตัง(ยืนนาน) อวิปริณามธัมมัง(ไม่แปรเปลี่ยน) อสังหิรัง(ไม่มีอะไรหักล้างได้) อสังกุปปัง(ไม่กลับกำเริบ)ท่านตรัสไว้ใน(พตฎ. เล่ม 30   ข้อ 658-659)

จิตนิพพานนั้นเที่ยงแท้ สภาวะจิตที่เป็นนิพพานนี้เที่ยง คนไปแปลง นิพพานเที่ยงแท้ว่า เป็นอัตตาอีก ซึ่งไม่ใช่  มันอนัตตาต่างหากที่เที่ยง ไม่ใช่อัตตาเที่ยง เขาว่า นิจจังก็ต้องสุขัง อัตตาอีก จะไปเล่นคำอีกเลอะเทอะ

ถ้าพูดว่านิพพานเที่ยงก็รู้แล้วว่าคนพูดไม่ได้มีธรรมของพระพุทธเจ้า เขาว่านิพพานเป็นอัตตา นิพพานนั้นเที่ยง คนนั้นโมเมแล้ว

คนที่รู้ธรรมะจริง จะพูดว่านิพพานเป็นอัตตาไม่ได้ แต่ถ้าพูดว่านิพพานเที่ยงก็ค่อยมาพูดกัน คุณทำนิพพานได้ตลอดกาลตลอดไปนะ จะถูกกระแทกอย่างไรก็ นิจจัง(เที่ยงแท้) ธุวัง (ถาวร) สัสตัง(ยืนนาน) อวิปริณามธัมมัง(ไม่แปรเปลี่ยน) อสังหิรัง(ไม่มีอะไรหักล้างได้) อสังกุปปัง(ไม่กลับกำเริบ) ทำได้จริงๆก็เป็นอรหัตผล

คนที่อธิบายอภิสังขาร 3 คือปุญญาภิสังขาร อปุญญาภิสังขาร อเนญชาภิสังขาร

ปุญญาภิสังขาร คือชำระกิเลสให้ได้ ผู้ใดอภิสังขารให้กิเลสลดได้ เป็นปุญญาภิสังขาร เมื่อทำได้จนอปุญญะ คือไม่เกิดบุญอีกได้แล้ว อภิสังขารไปก็ไม่เป็นบุญแล้ว เป็นแต่กุศล ผู้นี้จึงเกิดอเนญชาภิสังขาร คือยิ่งตั้งมั่นแข็งแรงไม่หวั่นไหว ตกผลึกเต็มรูปในคุณภาพที่ทำได้ เป็นอนุรักขณาปธาน สะสมเป็นองค์คุณอุเบกขายิ่งขึ้นๆ ปริสุทธา ปริโยทาตา มุทุ กัมมัญญา ปภัสสรา เป็นขั้นรักษาผลนิพพาน

แต่ไม่เข้าใจในอภิสังขาร 3 นี้ ก็ไปแปล ปุญญาภิสังขารว่าเป็นบุญ แต่อปุญญาภิสังขาร ก็แปลว่าการปรุงแต่งที่เป็นบาป คนแปลเช่นนี้รู้เลยว่าไม่รู้จักบุญ บาป ยิ่งไปอเนญชาภิสังขารก็ไม่รู้สภาวะแท้เลย ว่าไปตามภาษา

อ.กุ้งว่า...วันนี้เป็นธรรมส้มโอ ...ฟังวันนี้เหมือนเคยได้ฟัง แต่การเข้าถึงสภาวะก็เปลี่ยน ติดตามพ่อครูไปเรื่อยๆ พ่อครูบอกว่าจะอยู่ไปอีกยาวไกล ผมก็ต้องไปทบทวนว่าทำอย่างไรจะอยู่ได้ยาวไกลไปกับพ่อครู...จบ

เวลาบันทึก 13 มีนาคม 2563 ( 14:19:26 )

รายละเอียด

590927_พุทธศาสนาตามภูมิ สันติฯ การศึกษาที่ไม่ลดกิเลสกู้ประเทศไม่ได้

_แล้วคนเราเกิดมาทำไมทำไมคนเราถึงต้องตาย

ตอบ...อันนี้เป็นของจริงที่ไม่มีอะไรเลยเกิดมาแล้วจะไม่ตาย แล้วทำไมคนเราจึงต้องเกิดเพราะคนเราโง่ เพราะฉะนั้นเกิดเป็นสัตว์ เป็นจิตนิยาม มีพลังงานระดับตัวตน แต่ก็รักตัวตน จะยังไม่รู้จักการดับ ก็เกิด ตามอายุของสัตว์แต่ละชนิด สัตว์บางชนิดนั้นอายุเป็นล้านปีคือไวรัส

สรุปคือเมื่อไม่รู้ก็เกิดมาเป็นจิตนิยาม อย่างอุตุก็เป็นของมันนานมากกว่าจะพัฒนามาเป็นพีชะ มันจะได้รอบของมันเอง โดยที่มันเองก็ไม่รู้ตัวเองที่จะต้องพัฒนามา แล้วมาเป็นจิตนิยามอีก มันไปตามยถากรรม พอมาเป็นจิตนิยามสัตว์ไหนก็ไม่อยากตาย ให้มีสวรรค์ 6 ชั้นนี้ให้นานๆ จนกว่าจะมาเป็นโลกุตระ

คนที่จะตายก็ถึงเวลาต้องไป แต่คนที่รู้จักตายอย่างไม่เกิด ตายเลิกไปเลยนั่นคือการปรินิพพาน

_ดูกรนาคิตะ อาหาร ที่กิน ดื่ม เคี้ยว ลิ้มแล้วย่อมมีอุจจาระและปัสสาวะเป็นผล นี้เป็นผลแห่งอาหารนั้น ความรักมีโสกะ ปริเทวะ ทุกข์โทมนัส และอุปายาส ที่เกิดขึ้นเพราะสิ่งที่รักแปรปรวนเป็นอื่นเป็นผล นี้เป็นผลแห่งความรักนั้น ความเป็นของปฏิกูลในอสุภนิมิต ย่อมตั้งอยู่แก่ภิกษุผู้ขวนขวายการประกอบตามอสุภนิมิต นี้เป็นผลแห่งการประกอบตามอสุภนิมิตนั้นความเป็นของปฏิกูลในผัสสะ ย่อมตั้งอยู่แก่ภิกษุผู้พิจารณาเห็นว่าไม่เที่ยงในผัสสายตนะ 6 อยู่ นี้เป็นผลแห่งการพิจารณาเห็นว่าไม่เที่ยงในผัสสายตนะนั้นความเป็นของปฏิกูลในอุปาทาน ย่อมตั้งอยู่แก่ภิกษุผู้พิจารณาเห็นความเกิด และความดับในอุปาทานขันธ์ 5 นี้เป็นผลแห่งการพิจารณาเห็นความเกิดและความดับในอุปาทานขันธ์นั้น ฯ

_คำถามจากดญ.ดูแลและดญ.หน้าต่าง..ความรักสิบมิติเป็นอย่างไรคะ เราเกิดมาทำไมคะ แล้วทำไมคนเราต้องตาย

ตอบ...ความรักสิบมิติ ก็อธิบาย

ความรักมิติที่ 1 เป็นความรักระหว่างเพศ ในโลกนี้มีเรา 2 คน เป็นเมถุน ไม่เห็นกับใครเลยเห็นกับเราสองคน เป็นความเห็นที่คับแคบเป็นความรักที่คับแคบ ไม่มีคุณค่าไม่มีประโยชน์เลยตามมา แม้มีลูกก็ไม่เห็นแก่ลูกเห็นแก่สองคน พระพุทธเจ้าเคยอธิบายจนกระทั่งถึงว่า สองคนนี้มีลูกแล้วก็เดินไปด้วยกัน เมื่อเดินทางไปเสบียงหมด เสร็จแล้วฆ่าลูกตัวเองกิน เพื่อที่จะไปสู่จุดที่ต้องการ

เป็นเรื่องของเพศเป็นเรื่องของกรรมเป็นเรื่องของราคะหลงอยู่ตรงนั้น

ความรักมิติที่ 2 มีลูกก็รักลูกเผื่อแผ่แก่ลูก แต่ยังแคบอยู่ให้ลูก

ความรักมิติที่ 3 ให้กับญาติ กว้างขวางเผื่อแผ่ให้แก่พี่ป้าน้าอาปู่ย่าตายายลูกหลานเหลน แต่คนอื่นๆที่ไม่ใช่สายเลือดก็ไม่เห็นแก่เขา ขี้เหนียวรักแค่นี้ ก็ยังไม่สูง

ความรักที่ดีที่ 4 ก็ขยายเพิ่มมิตรสหาย เพื่อผู้อื่นที่ไม่ได้เป็นสายเลือดเดียวกัน

ความรักมิติที่ 5 ขยายไปสู่สังคม ไปสู่รอบกว้าง จนถึงระดับประเทศ

ความรักมิติที่ 6 เป็นระดับประเทศ

ความรักมิติที่ 7 เป็นความรักระดับจักรวาลระดับพระเจ้า ระดับที่เพื่อทุกคน ไม่รักเว้นแม้แต่สัตว์ เป็นความรักที่ไม่จำกัด หาประมาณไม่ได้

ความรักไม่ติดที่ 8 เป็นความรักของพุทธ คือจะต้องรู้หมดในระดับที่ 1 ถึง 7 และพัฒนาตนเองให้สูงมาเป็นลำดับ ถ้าของศาสนาเทวนิยมเขาขึ้นสูงแล้วก็ลงต่ำ แต่ของพุทธนั้นไม่ลงต่ำ ไม่ถอยหลังกลับ

ความรักมิติที่ 9 โพธิสัตวภูมิ

ความรักมิติที่ 10 เหมือนกับความรักของพระเจ้ารักทุกสิ่งทุกอย่าง แต่เป็นคนที่จริงมีการประพฤติปฏิบัติจริง แต่ของศาสนาเทวนิยมนั้นพระเจ้าอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ เป็นไอเดียลิสท์ เป็นความนึกคิดไม่มีตัวจริงมาปฏิบัติได้ แต่ของพุทธะนั้นมีตัวจริง

_คนเราเกิดมาผ่านการเกิดตายมานานมากๆ สั่งสมในสัญญา เวลาออกมาก็เรียกสัญชาติญาณ ดีก็ออกมา ชั่วก็ออกมา คนไม่รู้ตัวว่าทำชั่วนี้อาการหนักมาก บางคนรู้แต่ห้ามไม่ได้ก็เลยทำ แต่ที่ทำส่วนใหญ่ไ่ม่รู้ตัว แล้วทำแล้วก็รู้สึกตัว แต่ที่ชั่วหนักคือทำไม่รู้ตัว ผ่านไปแล้วคนบอกมันก็ไม่สำนึกไม่รู้ว่าชั่ว เขากลับเห็นว่าดีจะตาย กูได้ทั้งลาภ ยศ เสพกาม อัตตา ได้อำนาจบาทใหญ่ข่มเหง เหมือนอย่างธัมมชโย คนฆ่าตัวตายเหมือนยิ่งลักษณ์ เอาข้าวไปจำนำคนผูกคอตายเป็นสิบคน บอกว่าหนูไม่รู้ มันอำมหิตมาก ไม่รู้สึกรู้สาจริงๆ ขณะนี้ถามหน่อย คุณว่ายิ่งลักษณ์นี้รู้สึกตัวหรือยัง...ยัง

ถ้าเขายอมรับความผิดจะเบาลงอีกเยอะควรจะเอ็นดูเขา จะยกให้เขา แต่นี่เขาจะยกให้ได้อย่างไร

อ่านต่อ ดาวโหลดเอกสารที่...http://www.boonniyom.net/?p=87126

ดาวโหลดเสียงที่...https://drive.google.com/open?id=0BwwToHwm35EfZjFzYmJoSUtJdkk

หรือที่นี่.... http://www.filefactory.com/file/11u7wv8f405r/160927_

ดาวโหลดวิดีโอได้ที่:
https://youtu.be/L20YFQxqAMM

เวลาบันทึก 13 มีนาคม 2563 ( 14:19:50 )

รายละเอียด

590927_พุทธศาสนาตามภูมิ สันติฯ การศึกษาที่ไม่ลดกิเลสกู้ประเทศไม่ได้

พ่อครูว่า...ที่สันติอโศก วันนี้วันอังคารที่ 27 กันยายน 2559 แรม 11 ค่ำเดือน 10 ปีวอก ผ่านแรม 10 ค่ำเดือน 10 มาเมื่อวานนี้ วันเวลาก็ผ่านไปผ่านไป ใครที่สำคัญในกาละเวลาแล้ว ทำกาละเวลานั้นเป็นกรรมให้ดีให้เจริญคนนั้นก็ไม่สูญเปล่าในการเกิดมาเป็นคน

คนเราเกิดมาเป็นชีวิตอยู่ในสังคม ก็อยู่ในกาละที่มีกรรมเป็นของๆตน ตนเป็นทายาทของกรรม ชีวิตคนเราเกิดมาสำคัญที่สุด คือกรรมกับกาละ ถ้าใครไม่รู้จักจัดการกรรมของเราให้เป็นกรรมที่ยิ่งใหญ่ มีทั้งบุญและกุศล

บุญ คือกรรมที่สามารถกำจัดกิเลสได้ กุศลก็เป็นสิ่งที่ดีงาม เป็นสมมติสัจจะ ส่วนบุญนั้นเป็นปรมัตถสัจจะ ผู้ใดทำได้ครบเป็น 2 ส่วน อุภยัตถะ ผู้นั้นกำไรๆๆ

อาตมาเกิดมาในยุคนี้ขอกล่าวว่า ในฐานะที่อาตมาเป็นผู้จะต้องนำสัจจะนี้กลับคืนมาให้ได้ เพราะว่าคำว่าบุญได้ถูกชาวพุทธเราทำลายไปอย่างชัดเจนแล้ว หมดค่า เอาไปเป็นเหตุปัจจัยในการหลอกลวงผู้อื่นทำลายศาสนาพุทธเสียยับเยิน เอาไปหลอกเป็นความหมายทางด้านสมบัติ ซึ่งมันผิด

บุญมีคุณลักษณะด้านวิบัติ ทำความทำลาย มนุษย์มีความเลวร้ายอันใด คุณก็มีหน้าที่จัดการ จึงเรียกว่าผู้ใช้บุญถูก ทำบุญเป็น บุญนั้นเป็นสัจจะที่แท้จริงเป็นผู้มาปราบมารที่แท้จริง

คนที่เอาบุญไปหลอกมนุษยชาติเป็นมารตัวจริง แล้วมาอ้างว่าตัวเองจะมาปราบมาร นี่คือความเสื่อมสุดๆของยุคสมัย อาตมาจึงได้เรียกว่าจะมาปราบมารวันนี้ แต่ไม่ได้ปราบอย่างผู้ร้าย จะมาปราบอย่างผู้ดี ใช้สัจจะในการปราบอย่างเดียว

มาถึงยุคนี้ศาสนาของพระพุทธเจ้าผ่านมา 2559 ปี เสื่อมมาเกือบหมด เกือบไม่เหลือเชื้อของความเป็นพุทธ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องศีล เรื่องทาน เรื่องสมาธิเรื่องปัญญาเรื่องวิมุติผิดหมด จึงจำเป็นต้องมากู้กลับเอาสิ่งที่ถูกต้องกลับคืน สิ่งที่ผิดแล้วก็ต้องเลิก

ก็ผู้ที่มีธุลีในดวงตาน้อยก็สามารถปฏิบัติได้ มาเกาะกลุ่มกันมาเอง น้ำก็ไหลไปหาน้ำ น้ำมันก็ไหลไปหาน้ำมัน แล้วมีผู้ปฏิบัติตาม อาตมาพานำ ตั้งแต่ตัวคนเดียว ควงดาบอยู่ตั้งนาน ที่รำดาบนี้เป็นพระราม รำวืดๆอยู่ตั้งนาน จนกว่าจะมีผู้รู้ผู้เห็นมารวมตัวกัน

อาตมาจริงๆก็ได้สร้างกองทัพธรรมขึ้นมา โดยที่อาตมาปางนี้ชาตินี้ เป็นผู้นำที่อยู่เบื้องหลังตลอดมา จริงๆอาตมาเป็นประธานกองทัพธรรมแต่ไม่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นประธานกองทัพธรรมเลย  นี่เป็นเรื่องอจินไตยเป็นเรื่องสัจจะ

เป็นการพิสูจน์ว่าจิตอาตมาจะมั่นคงไหมจะ ริษยาไหม ไหมจะชิงดีชิงเด่นไหม อาตมาเองต้องทดสอบ เป็นโจทย์ให้อาตมาทดสอบ เชื่อไหมว่าอาตมาสอบผ่านมาถึงวันนี้แล้ว ถือว่าครึ่งอายุแล้วนะ 82 ย่าง 83 ปี ก็จะพยายามไปอีกครึ่งอายุเพื่อที่จะทำงาน มันยาก

เป็นยุคปลายภัทรกัปป์ นับตั้งแต่ตรงนี้ แล้วก็ไปสู่ปลาย ปลายก็เสื่อม เริ่มต้นก็ดีๆๆๆ ดีแล้วก็เสื่อม มาถึงปลายสุดก็เสื่อม อาตมาจะเป็นผู้ส่งท้ายเก็บเพชรพุทธ นี่ขึ้นมาปัด แล้วก็นำขึ้นหิ้งใหม่ มันถูกย่ำยีทำลายไป เสียหมองไปหมด แต่เพชรนี้ไม่มีใครทำลายได้ แข็งที่สุด ทรงสภาพแวววาว เป็นเพชรที่สมบูรณ์แบบ ไม่มีเสื่อมง่ายๆ แข็งมาก แต่ว่าถูกย่ำยีหมองหม่น ถูกกลบ ถูกปลอมแปลง ก็ต้องเอามาคืน

มาถึงยุคนี้ เป็นยุคซับซ้อนคือ คนเรามีสัญญา คนจะเกิดในยุคแต่ละกัปป์ จะวนเวียนแต่ละยุคพอสมควร พวกเราเกิดแล้วตาย ตายแล้วเกิด ก็วนเวียนสร้างสัญญา หรือว่าสร้างสัญชาติญาณ สร้างความจำที่มีทั้งความดีความชั่ว มีทั้งถูกและผิด มีโลกีย์และโลกุตระ สำหรับพวกคุณมีโลกุตระอยู่ในสัญญา อยู่ในสัญชาตญาณก็เลยมาทางนี้ได้

แค่คนไทยเกือบเจ็ดสิบกว่าล้าน ในยุคของจอมพลป.ยังไม่ถึงยี่สิบล้านแค่ 18 ล้านคนแพร็บเดียวเกือบเจ็ดสิบล้าน มาถึงยุคนี้คนที่มี DNA ของพุทธ จะมาเกิดในกลุ่มพุทธ นอกจากคนที่มีวิบากลำบากถูกเตะไปเกิดในดินแดนที่เป็นศาสนาเทวนิยมก็จะลำบากมาก ถ้าคุณไม่มีบาปมากก็จะเกิดมาวนเวียนอยู่ในกลุ่มพุทธ คุณจะชั่วจะเลวอย่างไรก็ตาม เมื่อ DNA ของคุณเป็นพทธ คุณก็จะต้องมาวนเวียนอยู่ในนี้ มารับวิบากอยู่ในนี้ แม้คุณจะเป็นพุทธที่ชั่วก็ตาม ก็จะอยู่ในนี้ เป็นสัจจะที่ซับซ้อน พูดไปเป็นอจินไตยเข้าใจยาก ก็ค่อยๆอธิบายสู่ฟังไปทีละเล็กทีละน้อย

วันนี้ตั้งใจจะพูดถึงปัจจุบันธรรมของสังคมขณะนี้ ที่กำลังเกิดการปฏิรูป กำลังจะเปลี่ยนแปลงประเทศโดยมีสำนึก มีสำเหนียก และตั้งใจจะพัฒนาสังคม โดยพฤติกรรมของสังคมจะเป็นผู้บริหารผู้นำ หรือในระดับ ผู้รู้ในสังคม เข้าใจแล้วที่อาตมาสรุปว่า การศึกษาที่ไม่ลดกิเลสกู้ประเทศไม่ได้ เขาพอเข้าใจแล้วแต่มันยังปรับยังไม่ได้

เขาจะมาบีบบังคับให้ถือศีล 5 ทำไม่ได้ แต่โรงเรียนของเรานี้ทำได้นะเด็กเล็กๆ ก็ทำได้เป็นสังคมที่ถือศีล 5 ละอบายมุขไม่รับประทานเนื้อสัตว์ ตั้งแต่เริ่มต้นทำมาก็มีผลสำเร็จจนถึงทุกวันนี้ แล้วศีล 5 ของพวกเรานี้เป็นศีล 5 ที่จริงๆ ไม่ใช่ศีล 5 แบบที่สมเด็จช่วงทำ ตั้งหมู่บ้านศีล 5 เขาทำไม่ได้หรอก มันไม่ใช่เรื่องง่าย มันจะต้องมีบุคคลจริง ถ้าไม่มีบุคคลจริงก็เล่นลิเกใส่ชุดแล้วก็ถอดทิ้ง แล้วไม่รู้ว่าชุดเอาไปทิ้งที่ไหน เขาเอาชุดศีล 5 มาให้ใส่แล้วก็ถอดออกใส่ได้ครั้งเดียวหายไปเลย

ในศีล 5 นี้มีทั้งกายกรรมวจีกรรมมโนกรรมครบพร้อม

ศีลข้อที่ 1 2 3 เป็นกายกรรม คำว่า กายะ นี้คลุมทั้งกายกรรม วจีกรรมและมโนกรรมด้วย ส่วนวจีกรรมก็มีแต่วจีกับมโน เพราะว่ามโนกรรมเป็นประธาน

สามข้อแรกเป็นกายกรรม ศีลข้อที่ 4 เป็นวจีกรรม ศีลข้อที่ 5 มีมากที่สุดคือมโนกรรม ต้องแบ่งไปอีกเป็น 3 ชั้น ทำรวดเดียวไม่ได้ เป็นสุรา เมระยะ มัชชะ สามขั้น

ในศีล 5 คลุมไว้หมดเลยกาย วาจา ใจ

อ่าน sms ของวานนี้ก่อน

SMS วันที่ 26 กันยายน 2559

0893867xxxอ.ดร.ฯพูดถูกที่พวกเราต้องฟังธรรมะเดิมๆซ้ำๆ เพราะ จิตคนเราวนเวียนอยู่กับวัฎฏะจักรเดิมซ้ำๆซากๆอยู่กับเรื่องเดียว คือกิเลสที่หลง ติดอยู่กับโลกธรรมตลอดชีวิต! ขอบคุณคำถามเด็กสัมมา ทำให้ได้คำตอบพ่อครูถึงอารมณ์ร้ายวาจาดุดันขึงขังแต่เปิดเผยจิตใจปรารถนาดีแท้ต่อทุกคน ยังดีกว่าคำพูดของคนบางคนเหมือนผลไม้กวนที่มีรสเค็ม? เอามาจากวลีโลก! ขอบคุณบุญนิยมกับธรรมมือของคนที่เอื้อเฟื้อประโยชน์สุข คือมือที่มีอำนาจโดยธรรม วาจาของคนปรารถนาดี คือวาจาที่มีสัจธรรมแท้จริง!จรธ.สกก .

_เราอยู่ในยุคที่...

...ความจริงไม่มีวันเป็นข่าว แต่ความเท็จถูกเสพอย่างจริงจัง ...คนเป็นไม่มีค่า แต่คนตายคือชีวิตจิตใจ ...คนชั่วแต่มีตังค์สมควรเป็นผู้นำมากกว่าคนดีแต่จนเพราะมีคุณธรรม ...สังคมบังคับให้ยอมรับความวิปริต แต่ความคิดที่มีจริยธรรมถูกมองว่าล้าหลัง ...ให้ท้ายคนไม่มีจุดยืน เพราะกลัวว่าคนจริงจะทำให้ชีวิตตัวเองวุ่นวาย ...บูชาสิ่งที่ไม่มีชีวิต แต่ไม่เคยคิดจะเหลียวแลผู้ให้ชีวิตตน

...เห็นดีเป็นชั่วชั่วเป็นดี ขาวเป็นดำ ดำเป็นเทา ทำให้ไม่สงสัยเลยว่าทำไมชาวโลกียะ จะมีมากกว่าชาวโลกุตตระ/buyago

_กราบนมัสการท่านค่ะ  ตอนนี้โยมมาอยู่สวิตฯต้องดูรายการจากเน็ต ถ้าปกติอยู่พัทยาจะติดตามจากเคเบิ้ลทิพย์มณี ค่ะ/Sompratana

_จากไลน์ คุณดีชัด

กราบนมัสการพ่อครูด้วยความเคารพอย่างสูง ได้ติดตามฟังพ่อครูมา ตั้งปี 2527 ไปเจอโครงสร้างชุมชนปฐมอโศกครั้งแรกก็ใช่เลย นี่ชุมชนอาริยะเมืองพระศรีอารย์ ฟังพ่อครูเทศน์ ย้ำ ซ้ำ ๆ ด้วยความรื่นเริง ตอนนี้ได้เปิด พตปฎ.อ่านมีความเข้าใจชัดขึ้น แต่ยังไม่มีสภาวะที่จะเข้าถึงในแต่ละความหมาย อย่างคำว่า กาย หมายถึง จิต มโน และวิญญาณ กายสภาพที่เป็นจิต กับกายที่เป็นสภาพ มโน แตกต่างกันตรงไหน ส่วนกายที่เป็นสภาพวิญญาณก็เข้าใจ วิญญาณเป็นธาตุรู้ และคำว่า รูป ใน พตปฎ.มี 3 ลักษณะ  1.รูปที่เห็นได้และกระทบได้ (จากตา)  2.รูปที่เห็นไม่ได้แต่กระทบได้ (ผัสสะจาก หู จมูก ลิ้น กาย) 3.รูป ที่เห็นไม่ได้และกระทบไม่ได้ (ผัสสะจาก มโน)  และได้อ่าน พตปฎ ได้ความกระจ่าง จากการฟังเทศน์จากพ่อครู กราบนมัสการพ่อครูด้วยความเคารพอย่างสูง ครับ

ตอบ...นี่ก็ดี มีการตอบรับ หลายคนแนะนำเพิ่มเติมให้อาตมา ก็ขอบคุณจริงๆ เพราะบางทีอาตมาก็ค้นคว้าไม่ทัน เอามาให้อาตมาก็ได้เจาะลึก ไม่หมดง่ายๆหรอก

ทีนี้ก็ มีผู้ส่งมา จากพระไตรปิฎก เล่ม22 ข้อ43 และพระไตร เล่ม11 ข้อ346

3. อิฎฐสูตร พระไตรปิฏก ล.22 ของ 43

[43] ครั้งนั้น ท่านอนาถบิณฑิกคฤหบดี เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ ถวายบังคมแล้ว นั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง ครั้นแล้ว พระผู้มีพระภาคได้ตรัสกับท่านอนาถบิณฑิกคฤหบดีว่า ดูกรคฤหบดี ธรรม 5 ประการนี้น่าปรารถนา น่าใคร่ น่าพอใจ หาได้โดยยากในโลก 5 ประการเป็นไฉน คืออายุ 1 วรรณะ 1 สุขะ 1 ยศ 1 สวรรค์ 1 ดูกรคฤหบดี ธรรม 5 ประการนี้แล น่าปรารถนา น่าใคร่ น่าพอใจ หาได้โดยยากในโลก ฯ    

ธรรม 5 ประการนี้ น่าปรารถนา น่าใคร่ น่าพอใจ หาได้โดยยากในโลก เรามิได้กล่าวว่าจะพึงได้เพราะเหตุแห่งความอ้อนวอน หรือเพราะเหตุแห่งความปรารถนา ถ้าธรรม 5ประการนี้ น่าปรารถนา น่าใคร่ น่าพอใจ หาได้โดยยากในโลก จักได้เพราะเหตุแห่งความอ้อนวอน หรือเพราะเหตุแห่งความปรารถนาแล้วไซร้ ในโลกนี้ ใครจะพึงเสื่อมจากอะไร

ดูกรคฤหบดี อริยสาวกผู้ต้องการอายุ ไม่ควรอ้อนวอนหรือเพลิดเพลินอายุ หรือแม้เพราะเหตุแห่งอายุ อริยสาวกผู้ต้องการอายุ พึงปฏิบัติปฏิปทาอันเป็นไปเพื่ออายุ เพราะปฏิปทาอันเป็นไปเพื่ออายุที่พระอริยสาวกนั้นปฏิบัติแล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อให้ได้อายุ อริยสาวกผู้นั้นย่อมได้อายุที่เป็นของทิพย์ หรือเป็นของมนุษย์ อริยสาวกผู้ต้องการวรรณะ ไม่ควรอ้อนวอนหรือเพลิดเพลินวรรณะ หรือแม้เพราะเหตุแห่งวรรณะ อริยสาวกผู้ต้องการวรรณะ พึงปฏิบัติปฏิปทาอันเป็นไปเพื่อวรรณะ เพราะปฏิปทาอันเป็นไปเพื่อวรรณะ ที่อริยสาวกนั้นปฏิบัติแล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อให้ได้วรรณะ อริยสาวกนั้นย่อมได้วรรณะที่เป็นของทิพย์ หรือเป็นของมนุษย์ อริยสาวกผู้ต้องการสุข ไม่อ้อนวอนหรือเพลิดเพลินสุข หรือแม้เพราะเหตุแห่งสุข อริยสาวกผู้ต้องการสุขพึงปฏิบัติปฏิปทาอันเป็นไปเพื่อสุข เพราะปฏิปทาอันเป็นไปเพื่อสุขที่อริยสาวกนั้นปฏิบัติแล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อให้ได้สุข อริยสาวกนั้นย่อมได้สุขที่เป็นของทิพย์หรือของมนุษย์ อริยสาวกผู้ต้องการยศ ไม่ควรอ้อนวอนหรือเพลิดเพลินยศ หรือแม้เพราะเหตุแห่งยศ อริยสาวกผู้ต้องการยศ พึงปฏิบัติปฏิปทาอันเป็นไปเพื่อยศเพราะปฏิปทาอันเป็นไปเพื่อยศที่อริยสาวกนั้นปฏิบัติแล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อให้ได้ยศอริยสาวกนั้น ย่อมได้ยศที่เป็นของทิพย์ หรือของมนุษย์

อริยสาวกผู้ต้องการสวรรค์ ไม่ควรอ้อนวอนหรือเพลิดเพลินสวรรค์ หรือแม้เพราะเหตุแห่งสวรรค์อริยสาวกผู้ต้องการสวรรค์ พึงปฏิบัติปฏิปทาอันเป็นไปเพื่อสวรรค์ เพราะปฏิปทาอันเป็นไปเพื่อสวรรค์ ที่อริยสาวกนั้นปฏิบัติแล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อให้ได้สวรรค์  อริยสาวกนั้นย่อมได้สวรรค์ ฯ

ชนผู้ปรารถนาอายุ วรรณะ ยศ เกียรติ สวรรค์ ความเกิดในตระกูลสูงและความเพลินใจ พึงทำความไม่ประมาทให้มากยิ่งขึ้น บัณฑิตทั้งหลายย่อมสรรเสริญความไม่ประมาทในการทำบุญ บัณฑิตผู้ไม่ประมาทแล้วย่อมยึดถือประโยชน์ทั้งสองไว้ได้ คือ ประโยชน์ในปัจจุบัน และประโยชน์ในสัมปรายภพ ผู้มีปัญญา ท่านเรียกว่าบัณฑิต เพราะบรรลุถึงประโยชน์ทั้งสองนั้น ฯ

                              จบสูตรที่ 3

พระพุทธเจ้าท่านยืนยันว่าผู้ไปได้ภพ ภพที่มีด้วย ลาภยศสรรเสริญ ด้วยเกียรติ ได้อายุ วรรณะ เกียรติ ยศ สวรรค์ อาการของจิตที่มีความชื่นใจสบายใจเป็นดาวดึงส์ซึ่งเป็นภพเก๊ ภพที่ 33 แต่เมื่อเป็นมนุษย์มันก็สบายใจ ก็ได้อาศัย

มาอ่านสูตรที่ 2 ต่อ ล.11 ข้อ [346]              

ทานุปบัติ 8 อย่าง

1. ดูกรผู้มีอายุทั้งหลาย บุคคลบางคนในโลกนี้ ย่อมให้ข้าว น้ำ ผ้ายาน ดอกไม้ของหอม เครื่องลูบไล้ ที่นอน ที่พักและสิ่งที่เป็นอุปกรณ์แก่ประทีป เป็นทานแก่สมณะหรือพราหมณ์ เขาย่อมมุ่งหวังสิ่งที่ตนถวายไป เขาเห็นกษัตริย์มหาศาล พราหมณ์มหาศาล หรือคฤหบดีมหาศาล ผู้เพรียบพร้อมพรั่งพร้อม ได้รับการบำรุงบำเรอด้วยกามคุณห้าอยู่ เขาจึงคิดอย่างนี้ว่า โอหนอเบื้องหน้า แต่ตายเพราะกายแตก เราพึงเข้าถึงความเป็นสหายของกษัตริย์มหาศาลพราหมณ์มหาศาล หรือคฤหบดีมหาศาล เขาตั้งจิตนั้นไว้ อธิษฐานจิตนั้นไว้อบรมจิตนั้นไว้ จิตของเขานั้นน้อมไปในสิ่งที่เลว มิได้รับอบรมเพื่อคุณเบื้องสูงย่อมเป็นไปเพื่อเกิดในที่นั้น ก็ข้อนั้นแล เรากล่าวสำหรับผู้มีศีล ไม่ใช่สำหรับผู้ทุศีล ผู้มีอายุทั้งหลาย ความตั้งใจของผู้มีศีลย่อมสำเร็จได้เพราะเป็นของบริสุทธิ์ ฯ

2. ดูกรผู้มีอายุทั้งหลาย ข้ออื่นยังมีอีก บุคคลบางคนในโลกนี้ ย่อมถวายข้าว น้ำผ้า ยาน ดอกไม้ ของหอม เครื่องลูบไล้ ที่นอน ที่พักและที่เป็นอุปกรณ์แก่ประทีปเป็นทานแก่สมณะ หรือพราหมณ์ เขาย่อมมุ่งหวังสิ่งที่ตนถวายไป เขาได้ยินมาว่า พวกเทพเหล่าจาตุมหาราชิกา มีอายุยืน มีวรรณะมากด้วยความสุขดังนี้ เขาจึงคิดอย่างนี้ว่า โอหนอ เบื้องหน้าแต่ตายเพราะกายแตก เราพึงเข้าถึงความเป็นสหายของพวกเหล่าจาตุมหาราชิกา เขาตั้งจิตนั้นไว้อบรมจิตนั้นไว้ อธิษฐานจิตนั้นไว้ จิตของเขานั้นน้อมไปในสิ่งที่เลว มิได้รับอบรมเพื่อคุณเบื้องสูง ย่อมเป็นไปเพื่อเกิดในที่นั้น ก็ข้อนั้นแล เรากล่าวสำหรับผู้มีศีล ไม่ใช่สำหรับผู้ทุศีล ผู้มีอายุทั้งหลาย ความตั้งใจของผู้มีศีลย่อมสำเร็จได้เพราะเป็นของบริสุทธิ์ ฯ

3. ดูกรผู้มีอายุทั้งหลาย ข้ออื่นยังมีอีก บุคคลบางคนในโลกนี้ย่อมถวายข้าว น้ำ ผ้ายาน ดอกไม้ ของหอม เครื่องลูบไล้ ที่นอนที่พักและสิ่งที่เป็นอุปกรณ์แก่ประทีป เป็นทานแก่สมณะหรือพราหมณ์เขาย่อมมุ่งหวังสิ่งที่ตนถวายไป เขาได้ยินมาว่า  พวกเทพเหล่าดาวดึงส์มีอายุยืน มีวรรณะ มากด้วยความสุขดังนี้ เขาจึงคิดอย่างนี้ว่า โอหนอ เบื้องหน้าแต่ตายเพราะกายแตก เราพึงเข้าถึงความเป็นสหายของพวกเทพเหล่าดาวดึงส์ เขาตั้งจิตนั้นไว้ อธิษฐานจิตนั้นไว้ อบรมจิตนั้นไว้ จิตของเขานั้นน้อมไปในสิ่งที่เลวมิได้รับอบรมเพื่อคุณเบื้องสูง ย่อมเป็นไปเพื่อเกิดในที่นั้น ก็ข้อนั้นแลเรากล่าวสำหรับผู้มีศีล ไม่ใช่สำหรับผู้ทุศีล ผู้มีอายุทั้งหลายความตั้งใจของผู้มีศีล ย่อมสำเร็จได้เพราะเป็นของบริสุทธิ์ ฯ

ในภพทั้ง 6 คือ จตุมหาราชิกา ดาวดึงส์ ยามา ดุสิต นิมมานรดี ปรนิมมิตวสวัตตี ก็เป็นภพทั้งสิ้น แต่พุทธศาสนานั้นเป็นศาสนาดับภพจบชาติ ไม่มีใครปรารถนาจะได้ภพของนรก แต่ทำไมพระพุทธเจ้าบอกว่าคนนั้นตกนรกมากกว่าขึ้นสวรรค์ทำไม ไม่มีใครสักคนเดียวต้องการนรก มันจะเอาสวรรค์ 6 ชั้นนั้นให้ได้

ก็มุ่งมั่นจะได้กัน ทั้ง 6 ภพ ส่วนพรหมคือต้องดับทั้ง 6 ภพนี้แหละคือพรหม แล้วมันจะดับภพทั้งหมด ก็ดับผิด ก็เลยกลายเป็นนรก ส่วนคนที่ไม่รู้ไปหลงสวรรค์ทั้ง 6 ชั้นอันนั้นแน่นอนก็เต็มไปด้วยภพชาติๆๆซ้ำซ้อนๆๆตกผลึกหนาเปรอะไปเรื่อย

เมื่อมาดูแล้วเข้าใจแล้วก็มาปฏิบัติจบภพจบชาติ ก็มาเป็นเพราะ แต่ดันไปเข้าใจดับภพจบชาติผิดๆ  เช่น

_มีจม.ว่า...กราบพ่อครูอธิบายคำสอนนี้เขียนมาให้พ่อครูเต็มๆเพราะวันก่อนเขียนมาแต่ว่า อย่าส่งจิตออกนอกอันนี้เขียนมาให้อธิบายคำสอนนี้เติมเต็มว่า

ความรู้ที่ออกจากจิตที่สงบนั่นแหละเป็นความรู้ที่ลึกซึ้งที่สุดให้มันรู้ออกมาจากจิตเองนั่นแหละมันดี คือจิตมันสงบทำจิตให้มันเกิดอารมณ์อันเดียว

อย่าส่งจิตออกนอกให้จิตอยู่ในจิต แล้วให้จิตภาวนาเอาเองให้จิตเป็นผู้บริกรรมพุทโธพุทโธอยู่นั่นแหละ

แล้วพุทโธนั่นแหละจะผุดขึ้นในจิตของเรา เราจะได้รู้จักคำว่าพุทโธนั้นเป็นอย่างไรแล้วรู้เองเท่านี้แหละไม่มีอะไรมากมาย

หลวงปู่ดุลย์ อตุลโล

ก็น่าจะถูกที่ว่าทำอารมณ์ให้เป็นหนึ่งและประโยคอื่นพ่อครูจะเห็นอย่างไร

ตอบ... ก็ขออธิบายว่านี่คือความหลงผิด มันมีทิศอยู่สองทิศทางใหญ่ ซึ่งออกมารู้คือของพระพุทธเจ้า ส่วนพวกไม่ให้รู้คือของพวกฤาษีต่างๆ ดับสนิท สงบนิ่ง ไม่มีสองไม่นึกไม่คิดอะไร นี่คือที่สุดของที่สุด จะมีพิธีใดๆที่เขาจะทำให้ได้เขาก็คนนี้ คนเหล่านี้จึงไม่มีภาวะธรรมะสอง ที่จะมีanalysis จะมีแต่hypnosis   จะต้องรู้ธรรมะ 2 ที่เป็นปฏิกิริยาลูกโซ่ขยายไปยกกำลังเพิ่มเติมขึ้นได้เรื่อยๆ

การนั่งสงบจิตสงบนิ่งนี่แหละคือเขาคิดว่าเป็นพรหม แต่ยิ่งทำยิ่งดำยิ่งมืด แล้วเขาก็คิดว่าน่ามีน่าได้น่าเป็น เป็นโชคดีเรียกว่าสุภะ แต่เป็นกิณหะได้ดำมืด เรียกสุภกิณหพรหม

สุภกิณหะคือการสะกดจิต แล้วยังมีพวกสะกดจิตที่ใช้เลขภายนอกอีกอย่างธรรมกาย สะกดจิตแล้วเอามาผนวกกับความสว่างภายนอก มีความรู้สึกสงบสว่างสวยงามหรูหราและอยู่ในภพดับ คำอธิบายข้างนอกเป็นสิ่งที่สุภาพระเบียบเรียบร้อย ตัวอย่างของธรรมกายเป็นของตื้นตื้นเอามาหมดแล้ว ใหญ่โตหรูหรา เป็นระเบียบเรียบสะอาด สะอาด หอมหวลพริ้งพราวฟุ้งฟริ้งไปหมดเลย รูปภาพมากมาย เขาเสี่ยงโชคดีมากฉากไว้หลอกคน ไม่มีรู้สึกว่าทำให้รู้สึกว่านี่ขาวใสนะ

แต่เสร็จแล้ว เป็นจาตุมหาราชิกา + ดาวดึงส์ + ดุสิต + ยามา +นิมมานรดี +ปรนิมมิตวสวัตตี เป็นเทวดาหน้า 6 ภพ

ในมนุษย์มีมีโทษติด 2 อย่างคือ อย่างแรกคือโทษของความระริกระรี้รื่นรมย์  คือขิฑฑาปโทสิกะ อีกอย่างหนึ่งชื่อพวกที่หลงยึดอยู่ในจิต เป็นมโนปโทสิกะ สะกดจิตดำแต่ทำจิตเป็นโทษ ส่วนพวกขิฑฑาปโทสิกะ เป็นพวกระริกระรี้รื่นเริงเบิกบาน

พวกสว่างนี้เปิดข้างนอก เอาหมดลาภยศสรรเสริญโลกียสุขหลอกลวงได้ก็จึงใช้ความฉลาดของโลกะวิทู แต่เป็นความฉลาดที่ใช้แบบโลกียะ มีตัวกูของกู มีความเป็นใหญ่ มหัปปปิจฉะ บานเป็นปากกรวยไม่มีหยุด ธรรมกายเขาไม่มีหยุดจะขยายผลไปต่างประเทศอีกเยอะ แต่ตอนนี้เขาไล่ทันแล้วก็รอแต่จังหวะเมื่อไหร่จะได้เห็นขาโต

พวกมโนปโทสิกะ คือพวกทำดับจิตหมดรวมเลย อีกพวก ขิฑฑาปโทสิกะ จะเป็นพวกหลงระเริง จะใหญ่บานปลายไปมาก เขารู้ว่าหยาบ เขาจะไม่เอาความหยาบความเปื้อน เราก็ไม่อยากได้ด้วย ใครก็ไม่ต้องการหยาบ อโศกยังดูหมองๆ แต่ของเขานี้ดูขาวสะอาดสว่างสงบ สุภาพ เรียบร้อย ก็เข้าใจง่าย ใครก็โอ้โหว่าอย่างนี้คือผู้ดี

ผู้ที่ตั้งจิตน้อมไปทางจตุมหาราช คือน้อมใจไปในสิ่งที่เลว หรือ จะน้อมใจไปดาวดึงส์ ยามา ดุสิต นิมมานรดี ปรนิมมิตวสวัตตี ก็น้อมใจไปในส่ิงที่เลวทั้งนั้น

8. ดูกรผู้มีอายุทั้งหลาย ข้ออื่นยังมีอีก บุคคลบางคนในโลกนี้ ย่อมถวายข้าว น้ำผ้า ยาน ดอกไม้ ของหอม เครื่องลูบไล้ ที่นอน ที่พักและสิ่งที่เป็นอุปกรณ์แก่ประทีปเป็นทานแก่สมณะหรือพราหมณ์ เขาย่อมมุ่งหวังสิ่งที่ตนถวายไป เขาได้ยินมาว่าพวกเทพที่นับเนื่องในหมู่พรหม มีอายุยืน มีวรรณะมากด้วยความสุขดังนี้ เขาจึงคิดอย่างนี้ว่า โอหนอ เบื้องหน้าแต่ตายเพราะกายแตก เราพึงเข้าถึงความเป็นสหายของพวกเทพที่นับเนื่องในหมู่พรหม เขาตั้งจิตนั้นไว้ อธิษฐานจิตนั้นไว้ อบรมจิตนั้นไว้ จิตของเขานั้นน้อมไปในสิ่งที่เลว มิได้รับอบรมเพื่อคุณเบื้องสูง ย่อมเป็นไปเพื่อเกิดในที่นั้น ก็ข้อนั้นแล เรากล่าวสำหรับผู้มีศีล ไม่ใช่สำหรับผู้ทุศีล สำหรับคนที่ปราศจากราคะ ไม่ใช่สำหรับคนที่ยังมีราคะ ผู้มีอายุทั้งหลาย ความตั้งใจของผู้มีศีลย่อมสำเร็จได้ เพราะปราศจากราคะ ฯ

คือเข้าใจว่าต้องทำจิตให้สะอาด ว่างจากภพ แต่เมื่อไปประพฤติปฏิบัติเข้ากลับเป็นการกระทำที่ตั้งภพไว้ สังเกตพวกเราไหมว่าเผลอไหม มี

1.สาเปกฺโข(มุ่งหวัง) ทาน เทติ 

2.ปฏิพทฺธจิตฺโต(ผูกพัน)  ทาน  เทติ 

3.สนฺนิธิเปกฺโข(สั่งสม)  ทาน  เทติ 

4.อิม  เปจฺจ  ปริภุญฺชิสฺสามีติ(ตายไปแล้วจะได้เสวยผลข้ามชาติ)  ทาน เทติ

อยู่ไหม?

_คำถามจากดูแลและหน้าต่าง..ความรักสิบมิติเป็นอย่างไรคะ เราเกิดมาทำไมคะ แล้วทำไมคนเราต้องตาย

ตอบ...ความรักสิบมิติ ก็อธิบาย

ความรักมิติที่ 1 เป็นความรักระหว่างเพศ ในโลกนี้มีเรา 2 คน เป็นเมถุน ไม่เห็นกับใครเลยเห็นกับเราสองคน เป็นความเห็นที่คับแคบเป็นความรักที่คับแคบ ไม่มีคุณค่าไม่มีประโยชน์เลยตามมา แม้มีลูกก็ไม่เห็นแก่ลูกเห็นแก่สองคน พระพุทธเจ้าเคยอธิบายจนกระทั่งถึงว่า สองคนนี้มีลูกแล้วก็เดินไปด้วยกัน เมื่อเดินทางไปเสบียงหมด เสร็จแล้วฆ่าลูกตัวเองกิน เพื่อที่จะไปสู่จุดที่ต้องการ

เป็นเรื่องของเพศเป็นเรื่องของกรรมเป็นเรื่องของราคะหลงอยู่ตรงนั้น

ความรักมิติที่ 2 มีลูกก็รักลูกเผื่อแผ่แก่ลูก แต่ยังแคบอยู่ให้ลูก

ความรักมิติที่ 3 ให้กับญาติ กว้างขวางเผื่อแผ่ให้แก่พี่ป้าน้าอาปู่ย่าตายายลูกหลานเหลน แต่คนอื่นๆที่ไม่ใช่สายเลือดก็ไม่เห็นแก่เขา ขี้เหนียวรักแค่นี้ ก็ยังไม่สูง

ความรักที่ดีที่ 4 ก็ขยายเพิ่มมิตรสหาย เพื่อผู้อื่นที่ไม่ได้เป็นสายเลือดเดียวกัน

ความรักมิติที่ 5 ขยายไปสู่สังคม ไปสู่รอบกว้าง จนถึงระดับประเทศ

ความรักมิติที่ 6 เป็นระดับประเทศ

ความรักมิติที่ 7 เป็นความรักระดับจักรวาลระดับพระเจ้า ระดับที่เพื่อทุกคน ไม่ละเว้นแม้แต่สัตว์ เป็นความรักที่ไม่จำกัด หาประมาณไม่ได้

ความรักไม่ติดที่ 8 เป็นความรักของพุทธ คือจะต้องรู้หมดในระดับที่ 1 ถึง 7 และพัฒนาตนเองให้สูงมาเป็นลำดับ ถ้าของศาสนาเทวนิยมเขาขึ้นสูงแล้วก็ลงต่ำอีก แต่ของพุทธนั้นไม่ลงต่ำ ไม่ถอยหลังกลับ

ความรักมิติที่ 9 โพธิสัตวภูมิ

ความรักมิติที่ 10 เหมือนกับความรักของพระเจ้ารักทุกสิ่งทุกอย่าง แต่เป็นคนที่จริงมีการประพฤติปฏิบัติจริง แต่ของศาสนาเทวนิยมนั้นพระเจ้าอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ เป็นไอเดียลิสท์ เป็นความนึกคิดไม่มีตัวจริงมาปฏิบัติได้ แต่ของพุทธะนั้นมีตัวจริง

_แล้วคนเราเกิดมาทำไมทำไมคนเราถึงต้องตาย

ตอบ...อันนี้เป็นของจริงที่ไม่มีอะไรเลยเกิดมาแล้วจะไม่ตาย แล้วทำไมคนเราจึงต้องเกิด เพราะคนเราโง่ เพราะฉะนั้นเกิดเป็นสัตว์ เป็นจิตนิยาม มีพลังงานระดับตัวตน แต่ก็รักตัวตนก็จะต้องเกิด จะยังไม่รู้จักการดับ ก็เกิด เกิดอย่างไรก็ต้องตายตามอายุของสัตว์แต่ละชนิด สัตว์บางชนิดนั้นอายุเป็นล้านปีคือไวรัส

สรุปคือเมื่อไม่รู้ก็เกิดมาเป็นจิตนิยาม อย่างอุตุก็เป็นของมันนานมากกว่าจะพัฒนามาเป็นพีชะ มันจะมีพลังงานที่ได้รอบของมันเอง โดยที่มันเองก็ไม่รู้ตัวเองที่จะต้องพัฒนามา แล้วมาเป็นจิตนิยามอีก มันไปตามยถากรรม พอมาเป็นจิตนิยามสัตว์ไหนก็ไม่อยากตาย จะพัฒนาตัวเองให้ยามาๆๆ จะพัฒนาให้ใหญ่โตขึ้นไป  ให้มีสวรรค์ 6 ชั้นนี้ให้นานๆ จนกว่าจะรู้ตัว จนกว่าจะมาเป็นโลกุตระ

คนที่จะตายมันถึงเวลาต้องตาย แต่คนที่รู้จักตายอย่างไม่เกิด ตายเลิกไปเลยนั่นคือการปรินิพพาน

_ล.22 10. นาคิตสูตร

          [30]พระผู้มีพระภาคตรัสถามท่านพระนาคิตะว่า ดูกรนาคิตะ ก็พวกใครส่งเสียงอื้ออึงอยู่นั้น คล้ายพวกชาวประมงแย่งปลากัน ท่านพระนาคิตะกราบทูลว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ พราหมณ์และคฤหบดีชาวบ้านอิจฉานังคละเหล่านั้น พากันถือของเคี้ยวของฉันเป็นจำนวนมาก มายืนประชุมกันที่ซุ้มประตูด้านนอก เพื่อถวายพระผู้มีพระภาคและภิกษุสงฆ์ ฯ

     พ. ดูกรนาคิตะ เราไม่ติดยศ และยศก็ไม่ติดเรา ผู้ใดแลไม่พึงได้ตามความปรารถนาไม่พึงได้โดยไม่ยาก ไม่พึงได้โดยไม่ลำบาก ซึ่งสุขอันเกิดแต่เนกขัมมะ สุขอันเกิดแต่วิเวกสุขอันเกิดแต่ความสงบ สุขอันเกิดแต่ความตรัสรู้ ที่เราพึงได้ตามความปรารถนา ได้โดยไม่ยาก ได้โดยไม่ลำบากนี้ ผู้นั้นพึงยินดีสุขที่ไม่สะอาด สุขในการนอน และสุขที่อาศัยลาภ สักการะ และการสรรเสริญ ฯ

     นา. ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ บัดนี้ ขอพระผู้มีพระภาคทรงรับ ขอพระสุคตจงทรงรับบัดนี้ เป็นเวลาที่พระผู้มีพระภาคจะทรงรับ พระผู้มีพระภาคจักเสด็จไปทางใดๆ พราหมณ์และคฤหบดีชาวนิคมและชาวชนบท ก็จักหลั่งไหลไปทางนั้นๆ เหมือนเมื่อฝนเม็ดใหญ่ตกลงมา น้ำก็ย่อมไหลไปตามที่ลุ่ม ฉันใดพระผู้มีพระภาคจักเสด็จไปทางใดๆ พราหมณ์และคฤหบดีชาวนิคมและชาวชนบทก็จักหลั่งไหลไปทางนั้นๆ ฉันนั้น ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะศีลและปัญญาของพระผู้มีพระภาค ฯ

     พ. ดูกรนาคิตะ เราไม่ติดยศ และยศก็ไม่ติดเรา ผู้ใดแลไม่พึงได้ตามความปรารถนา ไม่พึงได้โดยไม่ยาก ไม่พึงได้โดยไม่ลำบาก ซึ่งสุขอันเกิดแต่เนกขัมมะ สุขอันเกิดแต่วิเวก สุขอันเกิดแต่ความสงบ สุขอันเกิดแต่ความตรัสรู้ ที่เราพึงได้ตามความปรารถนา ได้โดยไม่อยาก ได้โดยไม่ลำบากนี้ ผู้นั้นพึงยินดีสุขที่ไม่สะอาด สุขในการนอน และสุขที่อาศัยลาภ สักการะและการสรรเสริญ ดูกรนาคิตะ อาหาร ที่กิน ดื่ม เคี้ยว ลิ้มแล้วย่อมมีอุจจาระและปัสสาวะเป็นผล นี้เป็นผลแห่งอาหารนั้น ความรักมีโสกะ ปริเทวะ ทุกข์โทมนัส และอุปายาส ที่เกิดขึ้นเพราะสิ่งที่รักแปรปรวนเป็นอื่นเป็นผล นี้เป็นผลแห่งความรักนั้น ความเป็นของปฏิกูลในอสุภนิมิต ย่อมตั้งอยู่แก่ภิกษุผู้ขวนขวายการประกอบตามอสุภนิมิต นี้เป็นผลแห่งการประกอบตามอสุภนิมิตนั้นความเป็นของปฏิกูลในผัสสะ ย่อมตั้งอยู่แก่ภิกษุผู้พิจารณาเห็นว่าไม่เที่ยงในผัสสายตนะ 6 อยู่ นี้เป็นผลแห่งการพิจารณาเห็นว่าไม่เที่ยงในผัสสายตนะนั้นความเป็นของปฏิกูลในอุปาทาน ย่อมตั้งอยู่แก่ภิกษุผู้พิจารณาเห็นความเกิด และความดับในอุปาทานขันธ์ 5 นี้เป็นผลแห่งการพิจารณาเห็นความเกิดและความดับในอุปาทานขันธ์นั้น ฯ

                          จบปัญจังคิกวรรคที่ 3

                         _________________

(พ่อครูว่า..อย่างเรื่องอาการคัน คันก็เกา ยิ่งเกายิ่งมัน ยิ่งคันยิ่งเกา  ถ้าเรามีเหตุให้คันก็เกา แต่เรามีสมมุติอุปาทานว่าสัมผัสเสียดสีแล้วเป็นสุขก็ฉันเดียวกัน)

คนที่วางของหยาบได้ ภายนอกได้เป็นอนาคามี ข้างนอกไม่ละเมิดแล้ว ก็ยังมีอุปาทาน มีเวทนา ที่ปรุงแต่งจากสังขาร เวทนากับสังขารนี้อันเดียวกัน แต่สังขารนี้มันครบพร้อม คุณติดสังขารก็ติดในเวทนาด้วย

คุณกำจัดเหตุปัจจัยของเวทนานั่นแหละแล้วสังขารจะลดลงด้วย ปฏิบัติที่เวทนานั้นแหละสังขารจะลดลงด้วยโดยมีตัวสัญญาเป็นตัวที่ทำหน้าที่กำหนดรู้ ได้หรือไม่ได้ ถูกหรือไม่ถูกและจำ  สัญญานี้ไม่ได้ดิบดีอะไรกับเขาหรอกไม่เป็นตัวตนเป็นรสชาติอะไร แต่สัญญาก็เป็นความสามารถ ติดได้ จะต้องบอกเลิกสัญญาตัวสุดท้าย สัญญาเวทยิตตังนิโรธังโหติ

วิญญาณคือ เจตสิกสาม คือเวทนาสัญญาสังขาร เมื่อลดความติดยึดได้ก็ลด อุปาทานใน รูป รูปาทานักขันโธ เวทนูปาทานักขันโธ สัญญูปาทานักขันโธ สังขารูปานักขันโธ วิญญูปาทานักขันโธ  ตามที่ท่านที่เป็นจับกังแบกลังทองท่องกันมา

ยุคนี้เป็นยุคปลายภัทรกัปป์ มนุษย์ก็เกิดมาสั่งสมบารมีวนเวียนไป มีธรรมะสองที่เป็นเหตุปัจจัยมี action reaction สัมผัสแล้วเกิดอันที่สาม ถ้าไม่เกิดสัมผัสไม่เกิดอันที่สาม อย่างไอสไตน์ค้นพบสองอย่าง อีกอันจัดการไม่ได้คือสิ่งที่สาม คือคุมไม่ได้กลายเป็นนิวเคลียร์ ระเบิด ทางโลกเขายังทำไม่ได้ แต่ทางนามธรรมพระพุทธเจ้าทำได้ ไม่ให้ระเบิด ถ้าเราสามารถรู้แม้นามธรรม เรารู้นิวเคลียร์ก็ควบคุมนิวเคลียร์ได้ เขาก็คุมได้จึงทำระเบิดได้ แต่จะทำไปทำไมล่ะ ระเบิดมันทำลาย เพราะฉะนั้นทางโน้นก็เอาไปเป็นประโยชน์ในการทำลายกัน

ทางโลกนั้นลดปฏิกิริยานั้นเขาไม่ทำแต่ของพระพุทธเจ้านั้นทำ ทำแล้วจะเป็นประโยชน์แก่มนุษยชาติ ทำแล้วจะมีแต่ช่วยเหลือเกื้อกูลมนุษยชาติ

คนเราเกิดมาผ่านการเกิดตายมานานมากๆ สั่งสมในสัญญา เวลาออกมาก็เรียกสัญชาติญาณ ดีก็ออกมาเป็นดี ชั่วก็ออกมาเป็นชั่ว คนไม่รู้ตัวว่าทำชั่วนี้อาการหนักมาก บางคนรู้แต่ห้ามไม่ได้ก็เลยทำ แต่ที่ทำส่วนใหญ่ไ่ม่รู้ตัว แล้วทำแล้วก็รู้สึกตัว แต่ที่ชั่วหนักคือทำไม่รู้ตัว ผ่านไปแล้วคนบอกมันก็ไม่สำนึกไม่รู้ว่าชั่ว เขากลับเห็นว่าดีจะตาย กูได้ทั้งลาภ ยศ เสพกาม เสพอัตตา ได้อำนาจบาทใหญ่ ข่มเหงคนอื่น เหมือนอย่างธัมมชโย คนฆ่าตัวตายเหมือนยิ่งลักษณ์ เอาข้าวไปจำนำคนผูกคอตายเป็นสิบคน บอกว่าหนูไม่รู้ มันอำมหิตมาก ไม่รู้สึกรู้สาจริงๆ ขณะนี้ถามหน่อย คุณว่ายิ่งลักษณ์นี้รู้สึกตัวหรือยัง...ยัง

ถ้าเขายอมรับความผิดจะเบาลงอีกเยอะคนจะเอ็นดูเขา จะยกให้เขา แต่นี่เขาจะยกให้ได้อย่างไร

คนไม่รู้จะทำโดยสัญชาตญาณแต่คนที่รู้จะใช้สัญญาณในการกำหนดหมาย แล้วทำตามบารมีของปัญญา ในภัทรกัปป์ก็มีเบื้องต้น ท่ามกลาง บั้นปลาย ตอนนี้ถึงปลายแล้ว  แล้วห้าพันปีจะหมดดี แล้วไปสู่กลียุค ไปสู่สิ่งที่คำนวณไม่ได้ อธิบายให้ฟังไม่ได้ในพุทธันดร คือช่วงเวลาที่ไม่มีพุทธศาสนา ธรรมกายเอาไปอธิบายว่า ยุคที่มีพุทธศาสนาว่าเป็นพุทธันดร

พวกเราจะช่วยกันพัฒนาอันนี้ไปอีกห้าร้อยปีจะดีขึ้นๆ จนเป็นพลังงานคุณความดีของมนุษยชาติพลังงานนี้เต็มจะช่วยมนุษยชาติไปอีก จนกว่าศาสนาจะหมดไปใน 5,000 ปี ขณะนี้อยู่ในวาระเจริญ จะมากอบกู้ให้คุณงามความดีเจริญไปจนกว่าจะเต็ม อีก ห้าร้อยปี เต็มแล้วก็จะค่อยเสื่อมไป จนกว่าห้าพันปี จะถึงกลียุค จับยอดหญ้ามาก็เป็นดาบฟันกันเลย คนกินคนกันอย่างหน้าเลือดเลย เราคิดไม่ออก ไม่รู้จะคิดไปทำไม ชั่วๆอย่างนั้น เราไม่ต้องไปเกิดยุคนั้นก็ได้ ไม่รู้ก็ได้ ไม่เห็นจะเสียดายอย่างไรเลย

ตอนนี้ความเสื่อมของสังคมมีมากจัด  แล้วเขาไม่รู้สึกรู้สากันได้อย่างไร หรือว่าเขาแกล้งโง่หรือเปล่า?

ผู้ที่ตั้งใจมารวมตัวกันกอบกู้มนุษยชาตินั้น เอาไปทิ้งไม่ได้ ต้องมาเวียนเกิดเวียนตายกันไปอีกนาน พลังงานคุณค่าของโลกุตรธรรมนี้สูงกว่าโลกียธรรมกัลยาณธรรมหลายต่อ อย่างกัลยาณธรรมมันระดับบวก อย่างเก่งก็ได้แค่คูณ แต่ในระดับของโลกุตระนั้นมันยกกำลังอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ยกกำลังล้านๆๆๆ ไม่มีที่สิ้นสุดไม่ทัน โลกียะอย่างไรก็ไม่ทัน มันได้อย่างเก่งก็บวกและคูณ จะเอามาคูณกันอย่างไรก็แค่ระนาบเดียว แต่ยกกำลังนี้มันทบกัน โลกียะอย่างไรก็ไม่ทัน

การกอบกู้สังคม คุณสมบัติของโลกุตระจึงสามารถกอบกู้ได้แม้คนไม่มาก แต่พลังงานนั้นยกกำลังจึงได้ ชั่วก็ไม่หยุด แต่ดีนั้นทับทวี ความสงบสยบความรุนแรงได้ ขณะนี้มีผลแล้ว ความสงบสยบความรุนแรงได้

ในสังคมไทยที่ปฏิบัติกันทุกวันนี้เป็นตัวอย่างของโลก ปฏิวัติก็ใครเลียนแบบยาก ถ้าอย่างนั้นผมขอยึดอำนาจ เสร็จเลย ยึดอำนาจโดยใช้คำพูดเพียง 7 คำ

ถ้าไม่ยอมดื้อก็ต้องยิงเลย แต่นี่ไม่เกิดเลย ลอกเลียนไม่ได้หรอก แล้วพอมาบริหาร เขาก็ยังบอกว่า รัฐประหาร โลกไม่รับรองหรอก แต่ผ่านมาไม่กี่ปี มหาอำนาจในโลกก็ยอมรับรองแล้ว เพราะยุคนี้เป็นยุคปัญญา จะเป็นอเมริกาก็ตาม ขอบอกว่าทำอย่างไทยไม่ได้ แต่อเมริกามีปฏิภาณปัญญารู้ว่าอย่างนี้ดี แต่แม้รู้ก็เหมือนอนันตริยกรรม คุณเป็นอรหันต์เป็นพระพุทธเจ้าไม่ได้ เพราะอเมริกาอนันตริยกรรม ทำเกินไป แต่เขามีปัญญาก็เลยยอม  ประเทศไทยจึงทำได้ ประเทศอื่นๆก็ต้องยอมตาม แม้ไม่ยอมตาม ก็จะยอม อเมริกานั้นซับซ้อนเหมือนธัมมชโย อเมริกานี้มหัปปิจฉะเขาไม่รู้ตัวเอง และที่สำคัญเขาเป็นประชาธิปไตรขาเดียว ไม่มีสิทธิ์พัฒนาทางจิตวิญญาณไม่มีสืบสันตติวงค์ ไม่มีกฏมณเฑียรบาล ในพระประยูรญาติจะดื้ออย่างไรก็ออกนอกกรอบไม่ได้ แต่ในพวกประชาธิปไตยขาเดียวไม่มีการสั่งสมเป็นกอบเป็นกำไม่เป็นเชื้อประยูรญาติไม่เคารพพี่น้องปู่ย่าตายาย

เพราะฉะนั้นเขาจึงลบหลู่จิตวิญญาณไม่มีสิทธิ์ทำพลังงานที่เป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน ดีงามบริสุทธิ์ ไม่มีทางเขาทำไม่ได้

ประชาธิปไตยขาเดียวไม่มีจิตวิญญาณเป็นรากฐานไปไม่รอด คอมมิวนิสต์เขาดูถูกจิตวิญญาณดูถูกศาสนา จึงใช้กรรมวิธีแบบโลกๆ ในยุคที่ผ่านมานี้ เจ็บสิบกว่าปีก็หมดแล้ว ตอนนี้เหลือแต่เกาหลี บ้าๆบอๆอยู่เจ้าเดียว

ประเทศจีนใหญ่โตก็แปลงรูปหมดแล้ว ลาวก็แปลงรูปหมดแล้ว โซเวียตก็แปลงรูปหมดแล้ว ไม่เรียกประชาธิปไตยก็เรียกสาธารณรัฐประชาธิปไตย กล้อมแกล้มไป มีอัตตาไม่ยอมเป็นประชาธิปไตยตามเลย แต่พฤติกรรมมาเรื่อยๆ ดึงไม่อยู่ เพราะประชาธิปไตยแท้นั้นอิสรเสรีภาพ

ประชาธิปไตยที่อิสรเสรีภาพ ต้องมีจิตวิญญาณมีคุณธรรมกำกับ ถ้าไม่มีก็เป็นฮิปปี้ บำเรออัตตาบำเรอกิเลสเต็มที่ ใครจะทำอะไรก็ช่างกูจะสุขของกูไม่มีสมมุติสัจจะก็ไม่ได้

ขณะนี้ ในเรื่องของความฉลาด ก็ฉลาดไปหมดไม่ว่าคนชั่วคนดี ทุกคนมาสั่งสมฉลาด แต่ฉลาดชั่วหรือฉลาดดีเท่านั้น ทุกคนมาใช้ฉฬายตนะ คือตาหูจมูกลิ้นกายใจทั้งนั้น แต่ชั่วก็ฉลาด ดีก็ฉลาด แต่ถ้าดีอย่างไม่มีอัตตาตัวตน ฉลาดสร้างสรรอย่างไม่มีเสพไม่ติดกามติดอัตตา ไม่บำเรอกาม ไม่บำเรออัตตา ถึงเป็นสัจจะ ความฉลาดจึงเป็นฉลาดที่ไม่มีตัวตน ไม่ทำอะไรเพื่อตัวเอง แต่ทำความดีเพื่อสังคมได้ เราเองยังไม่ตาย เราก็ทำ แม้จะเป็นพระอรหันต์นั้นก็รู้ว่าจะต้องตายแต่ไม่ต้องฆ่าตัวตายก็มีเวลาเหลือมีชีวิตอยู่ไปทำประโยชน์กับผู้อื่นต่อ หนึ่งไม่สร้างอัตตาต่อ สองทำกุศล เป็นสิ่งที่อาศัย

อย่างอาตมาไม่เรี่ยไรเลยก็อยู่ได้ แต่คนอื่นเขาเรี่ยไรกันจะตายก็ไม่พอ อย่างหมู่บ้านราชธานีอโศก ตั้งมาไม่กี่ปีมีสมบัติมากมายของส่วนกลาง แต่ว่าของเขาตั้งหมู่บ้านมาเป็นร้อยปีกลับไม่มี ก็ไม่มีปัญญา ..บอกคนงานที่เขามาทำงานแล้วรับค่าจ้างจากเรา ก็บอกเขาว่า ถ้าเราจะเอาเงินจากคนอื่น เช่นคนมาเล่นน้ำตกเราก็ค้าขายกับคนเหล่านี้ได้อย่างไม่โกงด้วย แต่เราไม่เอา ให้เขามาพักผ่อนกัน ก็บอกคนงานว่าที่นี่ไม่เอาเปรียบใคร คุณมาทำงานก็ได้ค่าจ้างจากเลือดเนื้อของคนที่นี่ เสียสละให้พวกคุณ คุณได้เงินทองของเราไปนี่ แต่อาตมาพูดโจ่งแจ้งกับเขาไม่ได้ แต่พูดกับพวกคุณได้ อาตมาว่าเขาก็ไม่ค่อยรู้เรื่องก็ยากจริงๆ ที่จะให้เขาเข้าใจ

ทีนี้พวกเขามาพวกเราก็อยากทำสาธารณโภคี อาตมาก็ได้จากบริจาคพวกเราเองบ้างแต่มันคุ้มได้อย่างไร เรากำลังสร้างบ้านแปลงเมืองด้วย ทั้งให้เขาด้วย เดาไม่ได้ แต่เป็นจริง เราอธิบายยังยากเลย เรารู้อยู่แล้วยังอธิบายยากเลยว่าสิ่งนี้จะเป็นสิ่งที่สุดยอด ยากมาก

สรุปแล้วประเทศไทยกำลังจะมีสิ่งที่เกินเชื่อ เป็นสิ่งที่เป็นโลกุตระปลายภัทรกัปป์จะเกิดที่แผ่นดินไทย และแผ่นดินไทยจะเป็นหลักแหล่งตั้งต้นให้แก่โลก พุทธศาสนาในโลกนี้ที่เป็นโลกุตระนั้นก็มีประเทศไทยนี่แหละ แล้วแต่ตัวบุคคลเป็นคนจริงไหม มีพฤติกรรมจริงไหมของโลกุตรธรรม ...ก็มีจริง

อันนี้จะเกิดให้แก่โลก คุณเชื่อไหมว่าอาตมาไม่เคยน้อยใจหรือเสียใจที่คนในระดับบริหารในระดับที่มีอำนาจไม่เคยมายอมรับอาตมาเลย ไม่มีแม้นิดน้อยที่น้อยใจก็ทำอย่างสบายใจ อาตมาก็พอใจ แม้เท่านี้ก็ทำเท่านี้อาตมาก็พอใจแล้ว อาตมาจะอยู่ไปอีก 151 ปีจะทำอย่างนี้ไปก็สบายสบายเห็นความเจริญเท่านั้นก็จบแล้ว อาตมาไม่ต้องไปเป็นนั่นเป็นนี่ ทุกวันนี้ก็ถูกบำเรอจนจะตายอยู่แล้ว ใครเอาผ้านวมอะไรมาให้อาตมานอน ใครเป็นคนคิด ไม่ได้สืบสาวราวเรื่อง มาคราวนี้ ที่จริงอาบัตินะ มันหนาเกินนิ้ว

อาตมาเปิดเผยอะไรไปนี่ ไม่ได้อยากอวดโอ่แสดงอะไรเพื่อให้คนมานับถือ เพราะว่าถ้าจะเปิดเผยก็ทำมานานแล้วไม่ต้องรอถึงสามสิบสี่สิบปีหรอก ตอนนี้จิตวิญญาณคนไทยกำลังลึกซึ้งเป็นของจริง พระเจ้าอยู่หัวเราเป็นโพธิสัตว์จริง ครองราชย์ยาวนานกว่าใครจริง แล้วพระจริยวัตรท่าน ใครตำหนิได้หรือ ก็เป็นจริงของไทย เป็นสิ่งยืนยันสัจจะ สิ่งนี้ไม่ใช่สิ่งสมมุติไม่ใช่สิ่งบังเอิญ แต่มีอจินไตยที่ลึกกว่านั้นที่ทำไมท่านต้องไปเกิดในอเมริกาไม่ขอพูดมากกว่านี้ ท่านไปเกิดอเมริกาเพราะอเมริกาเป็นข้อเทียบ

ในหลวงท่านตรัสว่า อย่าไปยินดีกับตำราพวกนั้น ปิดมันเสีย อาตมาว่าท่านตรัสมานี่ ท่านบอกว่าเป็นการก้าวหน้าที่ถอยหลังอย่างน่ากลัว เป็นสำนวนสุภาพที่ลึกซึ้งมาก ผู้ที่ใช้ภาษาอันเรียบร้อยชัดเจน แต่ผู้รู้รู้ได้

จบ

เวลาบันทึก 13 มีนาคม 2563 ( 14:20:24 )

รายละเอียด

590928_พุทธศาสนาตามภูมิ บ้านราชฯ เปิดอุตริมนุสธรรมที่จริงใจตามภูมิ

มีผู้ที่ทำวิทยานิพนธ์ ทำวิจัยถามมา จากทิดเดิมแท้

นมัสการครับ  ผมกำลังเขียนงานวิจัยระหว่างที่เรียน มจร.วัดมหาธาตุ

อยากจะถามพ่อท่าน เรื่องที่พ่อท่านเคยสอนว่า…..

ชาวพุทธที่ถือศีล 5 ได้ ถือว่า บรรลุระดับ โสดาบัน

ศีล8 ระดับสกิทาคามี

ศีล10 ระดับอนาคามี

แต่ไม่มีหลักฐานพระไตรปิฎกรับรอง

ฝากถามพ่อท่านได้ไหมครับว่า รู้มาจากไหน เพื่อนำไปเขียนงานวิจัยต่อนะครับ..

ตอบ...รู้มาจากไหน? อาตมาก็ต้องรู้มาจากพระพุทธเจ้าแน่นอน แล้วก็ประมวลมาสรุปผลได้อย่างนั้นว่า...

ผู้บรรลุ ศีล 5 จะเป็นพระโสดาบัน ศีลห้าเป็นฐานของพระโสดาบัน

ศีลแปด เป็นฐานของสกิทาคามี สิ้นสุดก็เป็นฐานของอนาคามี

 จนกระทั่งจุลศีล 26 ข้อ ก็เป็นฐานของอรหันต์ เกินศีล 10 ไปแล้วบรรลุอรหันต์ตอนไหนก็ได้แล้วแต่บารมี

การรู้ได้นั้นก็เพราะว่า เรามีสิ่งนั้นแล้ว

การรู้ที่เป็นความจริงกับการรู้ที่ไม่เป็นความจริง เป็นตรรกะ เป็นต้น

 ซึ่งตรรกะนั้นอาจเป็นความจริงได้หรือไม่ได้ ก็ได้

ผู้ที่สามารถมีความรู้ที่เป็นความจริง...

นามธรรมหรือปรมัตถธรรมในระดับโลกุตระ เราพูดว่าโสดาบัน สกิทาคามีอนาคามี อรหันต์เป็นความรู้ระดับโลกุตระ

*ขอบอกว่าที่อาตมารู้นี้เป็นความรู้ของโลกุตระจริงๆ

จริงๆแล้วจะรู้มาจากใครจากไหนก็แล้วแต่ อาตมาอธิบายได้ไหมล่ะ

อาตมาอธิบายโลกุตระของโสดาบัน ศีล 5 เป็นโสดาบันก็อธิบายไปแล้ว

 ศีลแปดเป็นฐานของสกิทาคามี สิ้นสุดก็เป็นฐานของอนาคามี ก็อธิบายไปแล้ว

แล้วอธิบายไป พวกคุณเอาไปทำได้ผลได้มรรคผลหรือไม่ ก็ได้ ก็เป็นการยืนยัน เอหิปัสสิโก ว่าคุณเป็นจริง เป็นอาริยบุคคลจริง มั่นใจว่าใช่ ว่าได้

ผู้ฟัง ผู้รู้ เข้าใจ ผู้รู้จริง ฟังแล้วก็จะรู้ว่าที่พูดนี้ถูกหรือไม่ ใช่หรือไม่ใช่

ส่วนผู้รู้จริง จะรู้อีกว่าคนที่อธิบายกล้อมแกล้มนี้ ไม่ถูกหรืออธิบายเก่งฉิบหายเลย แต่ผู้ที่มีความรู้จริง จะรู้ว่าคนนี้โม้ เป็นของไม่จริง มันจะมีความสับสนไม่ลงตัว ไม่เข้าเป้า อยู่ในนั้นให้เรารู้

เมื่อเราดูเนื้อหาสาระ ยิ่งพูดมากยิ่งจับได้มาก ขี้โม้มากๆ ก็จับได้ง่าย ที่อธิบายกล้อมแกล้มรู้ได้ยากกว่า ที่เขาจับไม่ได้ เพราะว่าพูดจนคนงง ร้อยเรียงหรือสลับไปมา

แต่คนที่รู้จริงจะรู้ว่าพูดสับปลับกลับกลอกเลอะเทอะ ยิ่งพูดเก่งยิ่งจับได้ง่าย อย่างธัมมชโยนี่ จับได้ง่ายตื้นเขิน

ทำไมอาตมารู้ อาตมารู้แล้ว ก็เป็นสัญญาของอาตมา ฟังเข้าใจนะ รู้แล้วก็สั่งสมในสัญญา

เพราะในมนุษยชาตินั้น  นามธรรม มันก็จะมี เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณเป็นหลัก มันบรรจุอยู่ในสัญญานั้น

แม้เกิดมาแล้วยังไม่รู้ตัว ก็เป็นสัญชาตญาณมันก็พาเกิดตามสัญญาเก่า เกิดสัญชาตะ เป็นญาณเป็นปัญญา อาจจะความรู้พิเศษกว่าคนอื่นแต่ก็เป็นสัญญาของตนนะมากน้อยก็แล้วแต่  มันมาเกิด โดยที่ตัวเราเองยังไม่รู้ตัว มันก็ต้องเป็น

คุณมีโลกียะก็เป็น สัญชาตญาณ

คนมีโลกุตระจริงเป็นอาริยะจริง ก็ต้องมีเป็นสัญชาตญาณ มากน้อยก็แล้วแต่ จะแสดงออกโดยไม่รู้ตัวก็มี ยิ่งรู้ตัวก็ยิ่งไม่มีปัญหา

**เพราะฉะนั้นอาตมาจะแสดงออกตั้งแต่ยังไม่ค่อยรู้ตัวดี จนกระทั่งมารู้ตัวก็ยิ่งชัดเจน  ยิ่งมั่นใจแน่นอน ก็เป็นสัญญาหรือสัญชาตญาณของตน ซึ่งอาตมาก็บอกว่าของอาตมานั้นระดับสยังอภิญญา

ซึ่งอาตมาเคยอธิบายขยายว่ามี  5. ขั้น คือ…..

1.ปัจจัตตัง                                    2. ปัจเจก              3. สยังอภิญญา

 4.ปัจเจกสัมมาสัมพุทธะ                  5.    อนุตรสัมมาสัมพุทธะ

ก็เป็นคุณธรรมคุณวิเศษที่แท้จริง เพราะฉะนั้นเมื่อมีจริง ซึ่งอาตมาเป็นโพธิสัตว์ระดับ 7 อาตมา ก็จะต้องรู้ว่าอะไรถูกอะไรผิด แล้วต้องรู้คุณรู้โทษของความผิดความถูกแน่นอน และถ้าคนที่ไม่เป็นอาริยะมันก็จะห่ามๆเพราะ….

1.ไม่รู้ถูกหรือผิดที่แท้        2.แล้วจะไม่มั่นใจในกุศล อกุศล

แต่คนที่เป็นโสดาบันจะรู้จักบาปบุญ ก็กลัวแล้ว

ผู้ที่เป็น อรหันต์ ถึงอย่างไรก็ไม่ทำบาปเด็ดขาด

ขนาดโสดาบันยังกลัวบาปแล้ว สกิทาฯก็กลัวมากกว่าอีก อนาคามี กลัวบาปมาก ทำแล้วก็เป็นของตัวเอง เอาไปสุขสั้นก็ไม่ได้ นอกจากว่าเป็นเรื่องสุดวิสัยก็เลยต้องทำเพราะคุณยังทำไม่ได้ ลดไม่ได้

 แต่ถ้ามันได้อย่างเด็ดขาดแล้วจะไปทำ ทำไม? ใช่มั้ย?เพราะ….

1.อัตตา ก็ รู้แล้ว ลดละล้างได้แล้ว แล้วจะไปหวงแหนอัตตาอีกทำไม?จะไปเอาอัตตามาอีกทำไม

 2. มันเห็นเป็นทุกข์แล้วด้วย นอกจากคุณทำได้ แล้วก็มีปัญญาด้วย มีปัญญาชัดเจนด้วย ไม่ใช่ปัญญาอย่างเบลอๆ เหมือนโลกียะ เพราะฉะนั้นมันจะไม่ทำบาปโดยสัจจะของมัน

ยิ่งผู้มีคุณสมบัติขั้นอรหันต์แล้ว รับรองได้เลยว่า ไม่ทำบาปทั้งปวงเด็ดขาด ยิ่งเกินอรหันต์ไปแล้วจะทำมั้ย?ก็ไม่ทำแน่ เป็นขั้นตอนตามลำดับที่เป็นความจริง

โสดาบัน คือผู้ที่มั่นคงในสัจธรรมแล้ว คนนี้มีศีล 5 ไม่โกหก แล้วคนที่โกหกนี้ทุจริตได้ง่าย ทำสุจริตก็ง่ายกว่าที่พระพยอมบอกว่า บุหรี่นี้จะหยุดยากอย่างไร?แค่เปิดปากมันก็หลุดแล้ว โกหกได้ยังง่ายกว่านี้อีก จะเลิกบุหรี่ลดบุหรี่ก็แค่วางปล่อยปากบุหรี่ก็หลุดไปแล้ว ก็พยายามอธิบาย

แต่โกหกนั้นหลุดง่ายกว่าบุหรี่หลุดจากปาก บางทีไม่ต้องเปิดปากก็โกหกได้แล้ว ยิ่งพูดออกไปชัดๆเร็วเท่าไหร่ก็ได้ แล้วแต่ใครจะชำนาญโกหก

พระโสดาบันไม่เอาของคนอื่น เพราะรู้ว่าพลังงานนี้เป็นบาป

เรื่องกามก็ลดลงตามลำดับ ผัวเดียวเมียเดียว รูปรสกลิ่นเสียงสัมผัสจัดจ้านเท่านี้ วาจาไม่โกหก ใจก็ลดลงในสุรา เหลือเมรยะมัชชะไป เป็นขั้นเป็นตอน

โสดาบัน เป็นเบื้องต้นมีความบริสุทธิ์ทางกายวาจา

ผู้ที่เป็นโสดาบันจะเข้าใจพลังงานของจิต รู้ในความเป็นอัตตา ที่สั่งสมมา กี่ล้านชาติ แล้วจะทำไปอีก ทำไมถึงโง่อย่างนี้ เป็นโสดาบันไม่ได้ โสดาบันไม่ได้โง่อย่างนี้  โสตะแปลว่ารู้แล้ว

สรุปแล้ว อาริยะพื้นฐานเป็นศีล 5 รู้ทั้งกาย วาจา ใจ

โสดาบันหากไม่รู้จักกาย เป็นสัมมาทิฏฐิ คือธรรมะสอง ธรรมะของรูปและนาม ไม่ใช่ภายนอกอย่างเดียว และต้องสัมผัสกับของหยาบ โสดาบันจะสัมผัสอบายนะ ถ้าไม่มีสัมผัส ก็ไม่รู้ว่าจะล้างตรงใหน มันล้างไม่ได้

ผู้ที่ยึดมั่นถือมั่น ว่านั่งหลับตา คือการปฏิบัติธรรมของพระพุทธเจ้า ที่หยิบมานี้ ที่เขาอธิบายว่า...

ความรู้ที่ออกจากจิตที่สงบนี้คือความรู้ที่ลึกซึ้งที่สุด สายหลับตาเขาสอนว่า ถ้านั่งสงบแล้ว แล้วปัญญาจะเกิดเอง

 ถ้าหากคุณมีปัญญา ในคลังขั้นที่เป็นสยังอภิญญาของคุณ คุณมีตั้งแต่ปัจเจกแล้ว คุณนั่งสงบ มีเหตุปัจจัยพอสมควรมันก็ขึ้นมา

พระพุทธเจ้ากว่าจะไปนั่งใต้ต้นโพธิ์ ขึ้น 15 ค่ำเดือน 6 ท่านก็นั่งมานาน แล้วนั่งเก่งกว่าคนอื่นด้วย แต่มันก็ยังไม่ขึ้น จะระลึกชาติจะเป็นอย่างไรและก็ยังไม่ถึงรอบที่มันจะขึ้น จนกว่าจะถึงรอบเวลานั่งแล้วก็ถึงยามหนึ่งยามสองยามสาม ก็ขึ้นมา

ฉันเดียวกัน ถ้าผู้ใดมีอยู่ในตัวเอง แล้วไปนั่งหลับตามันก็จะขึ้นมา โดยไม่ใช่การใช้ตรรกะ ไม่ได้เพ้อเจ้อ เพราะคุณมีในสัญญาเก่าของคุณ

แต่คุณก็จะขึ้นเท่าที่คุณมี ถ้ามันไม่มี มันขึ้นมาก็เป็นการปรุงแต่งเอง เป็นเรื่องอะไรไม่รู้ โมเมมา หลอกกันไป ก็ปั้นเรื่องบ้าบอ หลอกตัวเองด้วย ว่าเป็นจริงอีก

ถ้าขึ้นเองก็ของคุณเองที่มี ถ้าไม่มีแล้วอะไรจะมาขึ้น จะบอกว่าเป็นปัญญาก็ใช่ แต่ได้แค่นั้น เท่าที่ของคุณมี ก็ดีเท่าที่คุณมี

แต่จะนั่งจนตาย ถ้าหากคุณไม่มี ก็จะไม่ได้เพิ่มอีก จะนั่งจนตายก็ได้เท่าเก่า

 แต่ถ้ามาเรียนรู้ปฏิบัติลืมตาก็จะได้ทั้งของเก่าและของใหม่ ซึ่งของใหม่จะมีเพิ่มขึ้น

แต่ถ้าไม่มี ถึงจะรู้ก็จะดักดานเท่าที่เป็นกบในกะลาครอบ จึงไม่ใช่คำสอนของพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าไม่สอนอย่างกบในกะลา

พระพุทธเจ้าสอนโลกกว้างอย่างโลกะวิทู ท่านไม่ได้สอนให้รู้แต่ในกะลา พอแล้วลูกเอ๊ย

พวกนั่งหลับตานั้น ตื่นเถิดชาวไทยอย่ามัวหลับไหลลุ่มหลง ชาติจะเรือง(เหลือง)ดำรง(ดำลง) ก็เพราะเราทั้งหลาย ฟังให้ชัด มันร้องเหลืองร้องดำลงจริงๆ เหลืองสูตรเข้าขั้นที่มันจะตายแล้วนะ แล้วถ้าดำก็เลิกเลย

ผู้ปฏิบัติสายหลับตาออกป่า ปลีกเดี่ยว เป็นไปเพื่อตัวตน เป็นไปเพื่อหมู่มวลส่วนน้อย

ศาสนาของพระพุทธเจ้านั้นเป็นไปเพื่อ พหุชนหิตายะ (เพื่อหมู่มวลมหาชนเป็นอันมาก) พหุชนสุขายะ (เพื่อความสุขของหมู่มวลมหาชนเป็นอันมาก) โลกานุกัมปายะ(รับใช้โลก ช่วยโลก)

ศาสนาพุทธนั้นเป็นไปเพื่อคนหมู่มาก วิธีปฏิบัติก็คือให้รู้จากน้อยไปมาก แล้วจะไปปฏิบัติกับคนที่น้อยน้อยแล้วหนีเข้าป่าจะได้หรือ เป็นความสับสนไปสับสนมา

ขอสรุปว่า ศาสนาพุทธเป็นไปเพื่อคนส่วนมาก เป็นศาสนาสังคม ไม่ใช่ศาสนาของคนหนีออกป่า แต่ในยุคที่คนจะเข้าป่า หลงเข้าป่าอย่างยุคนี้ก็ต้องมี

แล้วยุคของอาตมา ก็เลยมีขนาดนี้ออกป่าแล้วหลงไปปฏิบัติในป่า

ในยุคของพระพุทธเจ้ายิ่งดิ่งดับลึกกว่านี้อีก ออกป่ามากกว่านี้อีก

ท่านก็เลยจำเป็นอนุโลมช่วยคนในป่าก่อน ให้คนในป่าตื่นรู้ มาสัมผัสอายตนะ 6

คนปฏิบัติต้องสัมมาทิฏฐิตามพระพุทธเจ้า โดยใช้หลัก….

วิญญาณ 6       อายตนะ 6        ผัสสะ 6      เวทนา 6      ตัณหา 6

อุปาทาน 4 .     ภพ 3               ชาติ 5

ท่านก็ใช้หลักสูตรท่านให้คนปฏิบัติ คนเหล่านี้มาปฏิบัติลืมตาก็จะได้รู้ความจริงว่า ไปปฏิบัติในป่านั้นเป็นความเสื่อมของศาสนาพุทธตามอัมพัฏฐสูตร ไปหลงหาอาจารย์ในป่า ในป่าไม่มีชามมีจานหรอก มีแต่ใบไม้รองกิน ต้องมาหาจานในเมืองนี่

อ่านต่อ ดาวโหลดเอกสารที่...http://www.boonniyom.net/?p=87132

ดาวโหลดเสียงที่...https://drive.google.com/open?id=0BwwToHwm35EfYlB4RHdESXNMY2c

หรือที่นี่.... http://www.filefactory.com/file/5l2aaujqx0v9/160928

ดาวโหลดวิดีโอได้ที่นี่....

https://youtu.be/oIH7hMSmywg

เวลาบันทึก 13 มีนาคม 2563 ( 14:21:01 )

รายละเอียด

590928_พุทธศาสนาตามภูมิ บ้านราชฯ เปิดอุตริมนุสธรรมที่จริงใจตามภูมิ

พ่อครูว่า…วันนี้วันพุธที่ 28 กันยายน 2559 ที่บ้านราชฯ แรม 12 ค่ำเดือน 10 ปีวอก วันนี้วันที่ 28 

พวกเราคึกคักกันที่อุทยานบุญนิยม เตรียมงานกันสนุกสนาน เตรียมงานเทศกาลกินเจซึ่งจะเริ่มตั้งแต่วันที่ 1 ตุลาคม แต่พวกเรานี้เตรียมมานานแล้ว ก็ยังมาคึกคักกันเต็มที่ อาตมาว่า แล้วของพวกเราไม่เหมือนที่อื่น มันเป็นเรื่องของจิตวิญญาณ ชัดๆเลย ที่มาเห็นดีเห็นงามในการไม่ต้องไปกินเนื้อสัตว์ และก็มีน้ำใจที่เข้ามาช่วยเหลือ ร่วมมือร่วมใจแสดงออกให้ชาวโลก ประชาชนต่างๆ ได้รับบริการ ได้เลี้ยงดู ได้รู้ได้เห็น ได้เข้าใจ จนได้บรรลุว่า คนเราไม่กินเนื้อสัตว์ได้เป็นสิ่งประเสริฐ ดีอย่างไร มีกะจิตกะใจ มีเจตนามาเสียสละ เหน็ดเหนื่อยก็ไม่ว่า เสียสละอย่างเต็มใจ

อาตมาได้พิสูจน์สัจธรรมของพระพุทธเจ้ามาถึงวันนี้แล้ว มันก็เป็นยุคกาล ที่ใกล้กลียุคเข้ามาแล้ว คนมัน... อาตมาขอใช้ภาษาซับซ้อนว่า …...

คนมันโง่จัด และมันฉลาดจัดจ้านจริงๆเลย

ทุกวันนี้ คือคนที่โง่ ก็โง่ดักดาน คนโง่นี้มีความฉลาด แต่เอาความฉลาดไปแสดงจัดจ้าน ออกมาซับซ้อนมาก สังคมก็เลยสอนยากเพราะความซับซ้อน คนไม่มีภูมิปัญญาจริงๆ ไม่แม่นในสัจธรรมก็จะยาก

*แต่ถึงอย่างไรก็ตามปลายภัทรกัปป์แล้ว เข้ายุคที่ศาสนาพุทธก็จะมีผลและมีคุณค่าต่อมวลมนุษยชาติ ถือว่าเป็นงวดสุดท้ายแล้ว

ที่อาตมาใช้คำว่า งวดสุดท้าย คือศาสนาพุทธของพระสมณโคดมมีอายุห้าพันปี ตอนนี้เลย 2500 ปีมาแล้ว ก็เสื่อมไปมาก แล้วเราก็จะต้องเอาเนื้อหาสาระ สัจจะ ของธรรมะใส่เข้าไปในมนุษย์ เพื่อให้อยู่ในจิตใจมนุษย์เท่าที่มีจำนวนเหลืออยู่ในวัฏกัปป์ตอนนี้

คนจะเวียนวน เชื้อชีวิตเดียวก็จะเวียนวนไปอีกนาน ผู้ได้ก็จะได้ ผู้ไม่ได้ก็จะเป็นตัวร้าย ในหนังต้องมีพระเอกและผู้ร้ายเป็นธรรมชาติ เพราะว่า โลกต้องมี ธรรมะสองเสมอ มีดำมีขาวเสมอ เป็นธรรมดา เป็นธรรมชาติ(ธรรมะที่ทรงความเกิดอยู่)

เพราะฉะนั้นทุกวันนี้ยังมีเชื้อที่จะสามารถพัฒนาการให้เจริญได้ขึ้นไปอีกประมาณห้าร้อยปีเป็นอันมาก ก็ลบไปสักห้าสิบปี ก็จะเจริญขึ้นเรื่อยๆ กว่าจะถึงยอดความเจริญ ก็จะได้คนในวัฏกัปนี้ ของภัทรกัปป์นี้ เจริญวนเวียนเกิดตายในภัทรกัปป์นี้ เพื่อจะได้เชื้อจำนวนหนึ่งที่เป็นต้นทุนที่จะทำให้ เป็นโลกุตระบุคคล เนื้อแท้ธรรมะพระพุทธเจ้าในสังคมปลายภัทรกัปนี้ ไปสุดสิ้นในภัทรกัปป์นี้ ก็จะหมดจบพุทธศาสนาหมดเกลี้ยงเลย

เลยจากห้าร้อยปีจากนี้ไปก็จะขึ้นสู่ยอดสุดแล้ว ก็จะค่อยๆเสื่อมลง องศาตอนขาขึ้นจะความชันสูง แต่องศาตอนขาลงจะองศาน้อย ลาดไป เพราะมีความเข้มข้นในการช่วยคนไปในยุคนี้ เหมือนโลโก้ของบริษัทเดินหน้าฝ่ามหาสมุทรนี้ (เป็นรูปสามเหลี่ยม)

อาตมาได้เปิดเผยตัวเองมามากมาย มากแล้ว มาถึงวันนี้ไม่ใช่น้อยแล้ว

ว่าอาตมา มายังไง เป็นใคร?

การหมุนเวียนของธาตุอัตภาพ ตั้งแต่เป็นชีวะ ไปเป็นจิตนิยามสัตว์เซลล์เดียว หมุนเวียนมาไม่รู้กี่ล้านปี จนมาเป็นคน ก็ใช้เวลาไม่รู้กี่ล้านๆๆปี นับไม่ได้ คนที่เป็นเวไนยสัตว์จึงจะสามารถพัฒนาตนเองต่อไปได้

แล้วสิ่งสูงสุดที่พระพุทธเจ้าตรัสถึงอัตภาพของจิตนิยามที่สูงสุดคือ*อรหันต์ แล้วจะเป็นที่สูงสุดจริงๆ คุณมีสิทธิ์ที่จะเลิกความเป็นอัตภาพของตน สลายไปเลยได้ สูงสุดของความเป็นอรหันต์ คือเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

คุณเกิดมาเป็นมนุษย์นี้สูงสุดในแง่โลกีย์ก็เป็นแค่ กัลยาณชน

อย่างเก่งก็เป็นศาสดาของศาสนาเทวนิยม

ซึ่งไม่รู้จักการเลิกเกิด ไม่รู้จักการทำลายจิตนิยาม

 คนเกิดมาก็วนเวียนกลับไปกลับมา เป็นอาคามี*ตลอดกาล

 จนกว่าจะมีเชื้อโลกุตตระ จะเริ่มต้นโลกุตตระอย่างไรแค่ไหน

มีผู้ที่ทำวิทยานิพนธ์ ทำวิจัยถามมา จากทิดเดิมแท้

นมัสการครับ  ผมกำลังเขียนงานวิจัยระหว่างที่เรียน มจร.วัดมหาธาตุ

อยากจะถามพ่อท่าน เรื่องที่พ่อท่านเคยสอนว่า…..

ชาวพุทธที่ถือศีล 5 ได้ ถือว่า บรรลุระดับ โสดาบัน

ศีล8 ระดับสกิทาคามี

ศีล10 ระดับอนาคามี

แต่ไม่มีหลักฐานพระไตรปิฎกรับรอง

ฝากถามพ่อท่านได้ไหมครับว่า รู้มาจากไหน เพื่อนำไปเขียนงานวิจัยต่อนะครับ..

ตอบ...รู้มาจากไหน? อาตมาก็ต้องรู้มาจากพระพุทธเจ้าแน่นอน แล้วก็ประมวลมาสรุปผลได้อย่างนั้นว่า...

ผู้บรรลุ ศีล 5 จะเป็นพระโสดาบัน ศีลห้าเป็นฐานของพระโสดาบัน

ศีลแปด เป็นฐานของสกิทาคามี สิ้นสุดก็เป็นฐานของอนาคามี

 จนกระทั่งจุลศีล 26 ข้อ ก็เป็นฐานของอรหันต์ เกินศีล 10 ไปแล้วบรรลุอรหันต์ตอนไหนก็ได้แล้วแต่บารมี

การรู้ได้นั้นก็เพราะว่า เรามีสิ่งนั้นแล้ว

การรู้ที่เป็นความจริงกับการรู้ที่ไม่เป็นความจริง เป็นตรรกะ เป็นต้น

 ซึ่งตรรกะนั้นอาจเป็นความจริงได้หรือไม่ได้ ก็ได้

ผู้ที่สามารถมีความรู้ที่เป็นความจริง...

นามธรรมหรือปรมัตถธรรมในระดับโลกุตระ เราพูดว่าโสดาบัน สกิทาคามีอนาคามี อรหันต์เป็นความรู้ระดับโลกุตระ

*ขอบอกว่าที่อาตมารู้นี้เป็นความรู้ของโลกุตระจริงๆ

จริงๆแล้วจะรู้มาจากใครจากไหนก็แล้วแต่ อาตมาอธิบายได้ไหมล่ะ

อาตมาอธิบายโลกุตระของโสดาบัน ศีล 5 เป็นโสดาบันก็อธิบายไปแล้ว

 ศีลแปดเป็นฐานของสกิทาคามี สิ้นสุดก็เป็นฐานของอนาคามี ก็อธิบายไปแล้ว

แล้วอธิบายไป พวกคุณเอาไปทำได้ผลได้มรรคผลหรือไม่ ก็ได้ ก็เป็นการยืนยัน เอหิปัสสิโก ว่าคุณเป็นจริง เป็นอาริยบุคคลจริง มั่นใจว่าใช่ ว่าได้

ผู้ฟัง ผู้รู้ เข้าใจ ผู้รู้จริง ฟังแล้วก็จะรู้ว่าที่พูดนี้ถูกหรือไม่ ใช่หรือไม่ใช่

ส่วนผู้รู้จริง จะรู้อีกว่าคนที่อธิบายกล้อมแกล้มนี้ ไม่ถูกหรืออธิบายเก่งฉิบหายเลย แต่ผู้ที่มีความรู้จริง จะรู้ว่าคนนี้โม้ เป็นของไม่จริง มันจะมีความสับสนไม่ลงตัว ไม่เข้าเป้า อยู่ในนั้นให้เรารู้

เมื่อเราดูเนื้อหาสาระ ยิ่งพูดมากยิ่งจับได้มาก ขี้โม้มากๆ ก็จับได้ง่าย ที่อธิบายกล้อมแกล้มรู้ได้ยากกว่า ที่เขาจับไม่ได้ เพราะว่าพูดจนคนงง ร้อยเรียงหรือสลับไปมา

แต่คนที่รู้จริงจะรู้ว่าพูดสับปลับกลับกลอกเลอะเทอะ ยิ่งพูดเก่งยิ่งจับได้ง่าย อย่างธัมมชโยนี่ จับได้ง่ายตื้นเขิน

ทำไมอาตมารู้ อาตมารู้แล้ว ก็เป็นสัญญาของอาตมา ฟังเข้าใจนะ รู้แล้วก็สั่งสมในสัญญา

เพราะในมนุษยชาตินั้น  นามธรรม มันก็จะมี เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณเป็นหลัก มันบรรจุอยู่ในสัญญานั้น

แม้เกิดมาแล้วยังไม่รู้ตัว ก็เป็นสัญชาตญาณมันก็พาเกิดตามสัญญาเก่า เกิดสัญชาตะ เป็นญาณเป็นปัญญา อาจจะความรู้พิเศษกว่าคนอื่นแต่ก็เป็นสัญญาของตนนะมากน้อยก็แล้วแต่  มันมาเกิด โดยที่ตัวเราเองยังไม่รู้ตัว มันก็ต้องเป็น

คุณมีโลกียะก็เป็น สัญชาตญาณ

คนมีโลกุตระจริงเป็นอาริยะจริง ก็ต้องมีเป็นสัญชาตญาณ มากน้อยก็แล้วแต่ จะแสดงออกโดยไม่รู้ตัวก็มี ยิ่งรู้ตัวก็ยิ่งไม่มีปัญหา

**เพราะฉะนั้นอาตมาจะแสดงออกตั้งแต่ยังไม่ค่อยรู้ตัวดี จนกระทั่งมารู้ตัวก็ยิ่งชัดเจน  ยิ่งมั่นใจแน่นอน ก็เป็นสัญญาหรือสัญชาตญาณของตน ซึ่งอาตมาก็บอกว่าของอาตมานั้นระดับสยังอภิญญา

ซึ่งอาตมาเคยอธิบายขยายว่ามี  5. ขั้น คือ…..

1.ปัจจัตตัง                                    2. ปัจเจก              3. สยังอภิญญา

 4.ปัจเจกสัมมาสัมพุทธะ                  5.    อนุตรสัมมาสัมพุทธะ

ก็เป็นคุณธรรมคุณวิเศษที่แท้จริง เพราะฉะนั้นเมื่อมีจริง ซึ่งอาตมาเป็นโพธิสัตว์ระดับ 7 อาตมา ก็จะต้องรู้ว่าอะไรถูกอะไรผิด แล้วต้องรู้คุณรู้โทษของความผิดความถูกแน่นอน และถ้าคนที่ไม่เป็นอาริยะมันก็จะห่ามๆเพราะ….

1.ไม่รู้ถูกหรือผิดที่แท้        2.แล้วจะไม่มั่นใจในกุศล อกุศล

แต่คนที่เป็นโสดาบันจะรู้จักบาปบุญ ก็กลัวแล้ว

ผู้ที่เป็น อรหันต์ ถึงอย่างไรก็ไม่ทำบาปเด็ดขาด

ขนาดโสดาบันยังกลัวบาปแล้ว สกิทาฯก็กลัวมากกว่าอีก อนาคามี กลัวบาปมาก ทำแล้วก็เป็นของตัวเอง เอาไปสุขสั้นก็ไม่ได้ นอกจากว่าเป็นเรื่องสุดวิสัยก็เลยต้องทำเพราะคุณยังทำไม่ได้ ลดไม่ได้

 แต่ถ้ามันได้อย่างเด็ดขาดแล้วจะไปทำ ทำไม? ใช่มั้ย?เพราะ….

1.อัตตา ก็ รู้แล้ว ลดละล้างได้แล้ว แล้วจะไปหวงแหนอัตตาอีกทำไม?จะไปเอาอัตตามาอีกทำไม

 2. มันเห็นเป็นทุกข์แล้วด้วย นอกจากคุณทำได้ แล้วก็มีปัญญาด้วย มีปัญญาชัดเจนด้วย ไม่ใช่ปัญญาอย่างเบลอๆ เหมือนโลกียะ เพราะฉะนั้นมันจะไม่ทำบาปโดยสัจจะของมัน

ยิ่งผู้มีคุณสมบัติขั้นอรหันต์แล้ว รับรองได้เลยว่า ไม่ทำบาปทั้งปวงเด็ดขาด ยิ่งเกินอรหันต์ไปแล้วจะทำมั้ย?ก็ไม่ทำแน่ เป็นขั้นตอนตามลำดับที่เป็นความจริง

หนึ่ง ความจริงที่รู้แล้วเป็นจริงได้ เป็นอุภโตภาค ...

ผู้ที่เป็นเจโตวิมุติ แต่ไม่เป็นปัญญาวิมุติ

หรือเป็นทิฏฐิปัตตะยังไม่ถึงปัญญาวิมุติ แล้วเริ่มเป็นทิฏฐิปปัตตะ ได้เป็นกายสักขี ได้เป็นปัญญาวิมุติ

รู้มีทิฏฐิปปัตตะคือ เข้าถึงความรู้นั้น เมื่อเข้าถึงความรู้นั้นได้ ก็ทำให้สำเร็จได้ทั้งนอกและใน จะตกหล่นไม่สมบูรณ์บ้างก็ทำให้เป็นสักขีทั้งนอกและใน เรามีครบแล้ว ต้องสัมผัสวิโมกข์ 8 ด้วยกาย

กายสักขีเป็นปัญญาวิมุติ เหลือเศษเจโต สิ้นอาสวะแล้วเหลืออนุสัยส่วนเหลือ โดยสามารถรู้ว่า สังโยชน์ 10 แต่คั้นเข้าไปอีกเหลืออนุสัย 7 ก็เหลือส่วนละเอียดของอนุสัยที่ไม่หยาบอย่างอาสวะแล้วเป็นของอรหันต์ จนสิ้นอนุสัยอีก7 ครบ

อาตมาจะรู้ความต่างของอาสวะกับอนุสัย ก็เป็นความรู้ของอาตมา คุณฟังขึ้นไหม ? อาสวะ 10​ อนุสัย 7 เป็นต้น ปัญญาวิมุติก็เป็นอรหันต์     อาสวะสิ้นหมด แต่เหลืออนุสัยเศษส่วนสุดท้าย

สย สยังคือตัวเรา สว สย สกะ คือตัวเรา

อนุ แปลว่าน้อย ละเอียด น้อย เล็ก ตามรู้ไม่ได้หรือตามรู้ได้ยาก เป็นตัวปลาย ยังเหลือตัวตน อนุ ตัวท้ายตัวปลายก็เอาให้หมด

อาตมามีความรู้อันนี้ ก็เอารู้ที่เป็นความจริง สยังอภิญญาของอาตมา ไม่ได้อ่านมาจากตำราไหน มันมีสัญญาของอาตมา

คุณฟังไปแล้ว แม้อธิบายความต่างของอาสวะกับอนุสัยฟังขึ้นไหม โมเมไหม?

ก็ฟังได้มีหลักฐานว่า ถ้าเรามีขีดนี้ ถ้าคนสูงพอสมควร มีสภาวธรรมอาสวะอนุสัยจะรู้ คนมีปฏิภาณปัญญาจะรู้ว่า สิ่งที่อาตมาเอามาพูดนี้ ถ้าอาตมาไม่มีสยังอภิญญาเป็นของตัวเอง หรือโม้เอา ก็ฟังไม่เข้าท่า ตลกนี่หว่า คุณจะพอมีปฏิภาณรู้ แต่ถ้าคนที่ฟังแล้ว เขามีปฏิภาณไหวพริบจะรู้ เป็นต้น

อาตมาก็มีภูมิอย่างอาตมา ทีนี้ทำไมไม่มีหลักฐาน คุณดูตามหลักฐาน ทุกวันนี้ก็ดูจากคนในยุคนี้ ไม่มาก ปลายภัทรกัปป์ ผู้รู้บันทึกไว้ แม้แต่ในเถรวาทนี่ บันทึกน้อยที่สุดแล้ว จะมีอรรถกถาช่วยบันทึกไว้บ้างก็ไม่มากแล้ว เพราะเป็นปลายภัทรกัปป์แล้ว ตรวจสอบแล้ว พอฟังได้ไหมอย่างที่อาตมาเสนอ เป็นอตักกาวจรา คาดเดาไม่ได้ เป็นอุตริมนุสธรรม คุณวิเศษจริงๆ

อาตมารู้ บาปบุญ อาตมาจะทำบาป เพราะโม้อวดเก่ง ว่าอันนี้ดีวิเศษให้คนว่าเราเก่งประเสริฐเลิศเลอ อาตมาว่ากิเลสนี้หยาบมากแล้ว

 ตั้งแต่คบหาอาตมามา อาตมามีลักษณะแสดงความอยากโก้ อยากเด่น อยากอวดเก่งบ้างไหม?

อาตมาไม่ได้อยากเด่นดังอะไรเลย ถ้าอาตมาอยากอวดเก่ง ก็อวดตัวตนว่าเป็นอะไรมามากมาย

 อาตมาก็ค่อยๆทยอยเปิดเผย เพราะถึงเวลากาละแล้ว มีหลักฐานมีเค้าพอจะตามไปได้ ไม่ใช่อาตมาไม่มี แต่ไม่ได้เปิดเผย เป็นต้น

ยังไม่เปิดเผยก็ยังมีอีกนะ แต่รับรองว่าอาตมาหยิบหลักฐานยืนยันได้ตลอดเวลา ทุกเรื่องที่บอกว่าอาตมาเป็น อาตมามี มาแต่เดิม  

เป็นสยังอภิญญา เป็นของที่ตนเองมีอภิญญาอันนั้น รู้ยิ่ง รู้จริง

สิ่งที่เป็นความรู้จริงที่นำมาให้คนพิสูจน์ ก็เพราะตนเองมีภูมิธรรมอันนั้นของตนจริง

 ถามว่าอาตมาเอามาจากไหน? รู้มาจากไหน ก็รู้จากสยังอภิญญาของตนเอง สัญญาของอาตมาเอง ที่มีจริงไม่ได้พูดเพื่อโก้ๆ แต่เน้นอธิบายส่วนที่ควรอธิบายให้ฟัง ฟังขึ้นไหมล่ะ

โสดาบัน จะเป็นคนอย่างไร?

 เข้าเนื้อเรื่องเลย ยุคนี้จะมีคนจริงเป็นโสดาบันเข้าไปทำงานบริหาร เป็นข้าราชการมีคุณธรรม แม้เป็นนักธุรกิจจะเป็นโสดาฯ สกิทาฯ อนาคาฯ อรหันต์เหมือนกัน ที่ทำก็เพื่อช่วยโลก ให้เป็นโลกใหม่โลกุตระ ไม่ใช่โลกียะ จะปรากฏต่อไป

มันมีมาแล้วที่พวกเราทำ แต่ตอนนี้จะขยายผลออกไปไปสู่ประเทศไทย ถึงยุคประเทศไทยเปิดใจรับ อาตมาเชื่อว่าในอีก 60 กว่าปีที่อาตมาพยายามดันตัวเองไปให้ถึง 151 ให้ได้เหลืออีก  68 ปี อาตมาว่าจะเห็นพฤติกรรมสังคมประเทศไทย ว่ามีอริยบุคคลตั้งเเต่ โสดาบัน สกิทาคามี อนาคามี อรหันต์ ขึ้นไปเป็นผู้บริหารปกครองบ้านเมือง

แม้ที่สุดจะทันได้ดูว่ามีอรหันต์ได้เป็นนายกรัฐมนตรีหรือไม่ ก็ยังไม่รู้ แต่จะมีอาริยบุคคลขึ้นไปเป็นลำดับ มันจะเจริญไปอีกจนกว่า 500 ปี ก็จะทำให้สังคมได้รับความเป็นจริง ให้เป็นสังคมตัวอย่าง ไม่ได้เจตนาจะอวดอ้าง แต่มันจะต้องเป็นจะต้องมีอะไรทิ้งไว้ในปลายยุคภัทรกัปนี้

อาตมานำของพระพุทธเจ้า ที่เป็นโลกุตระทำเป็นอาริยะ เป็นศิวิไลซ์ ที่ฝรั่งเรียกว่าเป็นความเจริญ นี่แหละเรียกว่าความเจริญสูงสุดของมนุษยชาติ เจริญเป็นโลกุตระ

ส่วนโลกียะหรือกัลยาณธรรมไม่เจริญเท่านี้หรอก มันไม่บริสุทธิ์ใจ ไม่รู้จัก จิต เจตสิก รูป นิพพาน มันแบ่งเวทนา 108 ไม่ออก แยกเคหะสิตเวทนา แยกอาการของพลังงานจิตโลกีย์เคหสิตะ กับอาการของพลังงานจิตที่เป็นเนกขัมมะสิตะเวทนา เข้ากระแสโลกุตระ มันแยกอาการนี้ไม่ออก มันไม่รู้จักเพศของพลังงานเหล่านี้ ไม่รู้ลิงคะของพลังงานความต่างเหล่านี้

แต่โลกุตระตั้งแต่โสดาบันเริ่มรู้แล้ว จึงทำให้ตนได้ ถ้าคุณอ่านอาการนี้ไม่ถูกต้อง จะเป็นโสดาบันได้อย่างไร คุณอาจจะเข้าใจปริยัติ เป็นองค์ประกอบเป็นทฤษฎีที่จะปฏิบัติ ก็ได้ความเป็นมรรค เส้นทางปฏิบัติ หรือแม้แต่ตรรกะความหมายของอันนี้

*แต่ถ้าจิตใจคุณยังไม่มี ว่าเราทำได้เป็นเนกขัมมสิตเวทนา อาตมาใช้คำว่าคุมเคร่ง ฌาน 1 จนทำได้ดี ไม่ต้องคุมเคร่งวิตกวิจาร มันดีขึ้นได้ จนไม่ต้องกังวล คล่องตัวทำได้ดีเรื่อยๆ มีพลังงานปีติ สุข เอกัคคตา เก่งขึ้นเจริญขึ้น ปีติก็ลดลงไป เป็นตถตา เป็นเช่นนั้นเอง

ไม่ต้องจำ ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องสังวรระวังเคร่งคุมเลย มันเป็นเช่นนั้นเอง ถ้าทำได้จริงก็ยิ่งเป็นพลังงานที่เสริม ศีลแปดเป็นฐานของสกิทาคามี ศีลสิบก็เป็นฐานของอนาคามี เป็นอเนญชาภิสังขาร เจริญแน่วแน่ แนบแน่นปักมั่น เป็นอัปปนา พยัปปนา เจตโสอภินิโรปนา สัจจะจะเป็นอย่างนั้น

โสดาบัน คือผู้ที่มั่นคงในสัจธรรมแล้ว คนนี้มีศีล 5 ไม่โกหก แล้วคนที่โกหกนี้ทุจริตได้ง่าย ทำสุจริตก็ง่ายกว่าที่พระพยอมบอกว่า บุหรี่นี้จะหยุดยากอย่างไร?แค่เปิดปากมันก็หลุดแล้ว โกหกได้ยังง่ายกว่านี้อีก จะเลิกบุหรี่ลดบุหรี่ก็แค่วางปล่อยปากบุหรี่ก็หลุดไปแล้ว ก็พยายามอธิบาย

แต่โกหกนั้นหลุดง่ายกว่าบุหรี่หลุดจากปาก บางทีไม่ต้องเปิดปากก็โกหกได้แล้ว ยิ่งพูดออกไปชัดๆเร็วเท่าไหร่ก็ได้ แล้วแต่ใครจะชำนาญโกหก

พระโสดาบันไม่เอาของคนอื่น เพราะรู้ว่าพลังงานนี้เป็นบาป

เรื่องกามก็ลดลงตามลำดับ ผัวเดียวเมียเดียว รูปรสกลิ่นเสียงสัมผัสจัดจ้านเท่านี้ วาจาไม่โกหก ใจก็ลดลงในสุรา เหลือเมรยะมัชชะไป เป็นขั้นเป็นตอน

โสดาบัน เป็นเบื้องต้นมีความบริสุทธิ์ทางกายวาจา

ผู้ที่เป็นโสดาบันจะเข้าใจพลังงานของจิต รู้ในความเป็นอัตตา ที่สั่งสมมา กี่ล้านชาติ แล้วจะทำไปอีก ทำไมถึงโง่อย่างนี้ เป็นโสดาบันไม่ได้ โสดาบันไม่ได้โง่อย่างนี้  โสตะแปลว่ารู้แล้ว

สรุปแล้ว อาริยะพื้นฐานเป็นศีล 5 รู้ทั้งกาย วาจา ใจ

โสดาบันหากไม่รู้จักกาย เป็นสัมมาทิฏฐิ คือธรรมะสอง ธรรมะของรูปและนาม ไม่ใช่ภายนอกอย่างเดียว และต้องสัมผัสกับของหยาบ โสดาบันจะสัมผัสอบายนะ ถ้าไม่มีสัมผัส ก็ไม่รู้ว่าจะล้างตรงใหน มันล้างไม่ได้

ผู้ที่ยึดมั่นถือมั่น ว่านั่งหลับตา คือการปฏิบัติธรรมของพระพุทธเจ้า ที่หยิบมานี้ ที่เขาอธิบายว่า...

ความรู้ที่ออกจากจิตที่สงบนี้คือความรู้ที่ลึกซึ้งที่สุด สายหลับตาเขาสอนว่า ถ้านั่งสงบแล้ว แล้วปัญญาจะเกิดเอง

 ถ้าหากคุณมีปัญญา ในคลังขั้นที่เป็นสยังอภิญญาของคุณ คุณมีตั้งแต่ปัจเจกแล้ว คุณนั่งสงบ มีเหตุปัจจัยพอสมควรมันก็ขึ้นมา

พระพุทธเจ้ากว่าจะไปนั่งใต้ต้นโพธิ์ ขึ้น 15 ค่ำเดือน 6 ท่านก็นั่งมานาน แล้วนั่งเก่งกว่าคนอื่นด้วย แต่มันก็ยังไม่ขึ้น จะระลึกชาติจะเป็นอย่างไรและก็ยังไม่ถึงรอบที่มันจะขึ้น จนกว่าจะถึงรอบเวลานั่งแล้วก็ถึงยามหนึ่งยามสองยามสาม ก็ขึ้นมา

ฉันเดียวกัน ถ้าผู้ใดมีอยู่ในตัวเอง แล้วไปนั่งหลับตามันก็จะขึ้นมา โดยไม่ใช่การใช้ตรรกะ ไม่ได้เพ้อเจ้อ เพราะคุณมีในสัญญาเก่าของคุณ

แต่คุณก็จะขึ้นเท่าที่คุณมี ถ้ามันไม่มี มันขึ้นมาก็เป็นการปรุงแต่งเอง เป็นเรื่องอะไรไม่รู้ โมเมมา หลอกกันไป ก็ปั้นเรื่องบ้าบอ หลอกตัวเองด้วย ว่าเป็นจริงอีก

ถ้าขึ้นเองก็ของคุณเองที่มี ถ้าไม่มีแล้วอะไรจะมาขึ้น จะบอกว่าเป็นปัญญาก็ใช่ แต่ได้แค่นั้น เท่าที่ของคุณมี ก็ดีเท่าที่คุณมี

แต่จะนั่งจนตาย ถ้าหากคุณไม่มี ก็จะไม่ได้เพิ่มอีก จะนั่งจนตายก็ได้เท่าเก่า

 แต่ถ้ามาเรียนรู้ปฏิบัติลืมตาก็จะได้ทั้งของเก่าและของใหม่ ซึ่งของใหม่จะมีเพิ่มขึ้น

แต่ถ้าไม่มี ถึงจะรู้ก็จะดักดานเท่าที่เป็นกบในกะลาครอบ จึงไม่ใช่คำสอนของพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าไม่สอนอย่างกบในกะลา

พระพุทธเจ้าสอนโลกกว้างอย่างโลกะวิทู ท่านไม่ได้สอนให้รู้แต่ในกะลา พอแล้วลูกเอ๊ย

พวกนั่งหลับตานั้น ตื่นเถิดชาวไทยอย่ามัวหลับไหลลุ่มหลง ชาติจะเรือง(เหลือง)ดำรง(ดำลง) ก็เพราะเราทั้งหลาย ฟังให้ชัด มันร้องเหลืองร้องดำลงจริงๆ เหลืองสูตรเข้าขั้นที่มันจะตายแล้วนะ แล้วถ้าดำก็เลิกเลย

ผู้ปฏิบัติสายหลับตาออกป่า ปลีกเดี่ยว เป็นไปเพื่อตัวตน เป็นไปเพื่อหมู่มวลส่วนน้อย

ศาสนาของพระพุทธเจ้านั้นเป็นไปเพื่อ พหุชนหิตายะ (เพื่อหมู่มวลมหาชนเป็นอันมาก) พหุชนสุขายะ (เพื่อความสุขของหมู่มวลมหาชนเป็นอันมาก) โลกานุกัมปายะ(รับใช้โลก ช่วยโลก)

ศาสนาพุทธนั้นเป็นไปเพื่อคนหมู่มาก วิธีปฏิบัติก็คือให้รู้จากน้อยไปมาก แล้วจะไปปฏิบัติกับคนที่น้อยน้อยแล้วหนีเข้าป่าจะได้หรือ เป็นความสับสนไปสับสนมา

ขอสรุปว่า ศาสนาพุทธเป็นไปเพื่อคนส่วนมาก เป็นศาสนาสังคม ไม่ใช่ศาสนาของคนหนีออกป่า แต่ในยุคที่คนจะเข้าป่า หลงเข้าป่าอย่างยุคนี้ก็ต้องมี

แล้วยุคของอาตมา ก็เลยมีขนาดนี้ออกป่าแล้วหลงไปปฏิบัติในป่า

ในยุคของพระพุทธเจ้ายิ่งดิ่งดับลึกกว่านี้อีก ออกป่ามากกว่านี้อีก

ท่านก็เลยจำเป็นอนุโลมช่วยคนในป่าก่อน ให้คนในป่าตื่นรู้ มาสัมผัสอายตนะ 6

คนปฏิบัติต้องสัมมาทิฏฐิตามพระพุทธเจ้า โดยใช้หลัก….

วิญญาณ 6       อายตนะ 6        ผัสสะ 6      เวทนา 6      ตัณหา 6

อุปาทาน 4 .     ภพ 3               ชาติ 5

ท่านก็ใช้หลักสูตรท่านให้คนปฏิบัติ คนเหล่านี้มาปฏิบัติลืมตาก็จะได้รู้ความจริงว่า ไปปฏิบัติในป่านั้นเป็นความเสื่อมของศาสนาพุทธตามอัมพัฏฐสูตร ไปหลงหาอาจารย์ในป่า ในป่าไม่มีชามมีจานหรอก มีแต่ใบไม้รองกิน ต้องมาหาจานในเมืองนี่

สรุปแล้วท่านก็อนุโลมปฏิโลม คนมันหลงยุคอย่างนั้นมันมี

ท่านเองก็ไปหลงอยู่ในป่าตั้ง 6 ปี ท่านเลยต้องสอนคนในป่าก่อน

คนที่บรรลุแล้วอยู่ในเมือง ถ้าสงสัยก็ไปพิสูจน์อยู่ในป่า ว่าเราจะหลงป่า จะติดป่าไหม จะฟุ้งซ่าน ไปหาป่าไหม

คนที่รู้อย่างที่อาตมาพูด จะไม่สับสนอย่างเช่น พระอุบาลี ขอพระพุทธเจ้าออกป่า พระอุบาลีเป็นพระเมืองไม่ใช่พระป่า

พระอุบาลีปรารถนาจะไปอยู่ป่า  และราวป่าอันสงัด พระพุทธองค์ตรัสว่า... 

ป่าและราวป่าอันสงัดอยู่ลำบาก  ทำความวิเวกได้ยาก   ยากที่จะอภิรมย์ในการอยู่ผู้เดียว   ป่าทั้งหลายเห็นจะนำใจของภิกษุผู้ไม่ได้สมาธิไปเสีย

ผู้นั้นจำต้องหวังข้อนี้  คือ  จักจมลง(ติดป่า) หรือจักฟุ้งซ่าน(ในโลกธรรม) เปรียบเหมือนกระต่ายหรือเสือปลาลงสู่ห้วงน้ำใหญ่   หวังจะเอาอย่างช้างใหญ่สูง 7 ศอก  หรือ 7 ศอกกึ่ง  กระต่ายหรือเสือปลานั้น จำต้องหวังข้อนี้  คือ จักจมลง   หรือจักลอยขึ้น !!  (พตปฎ. เล่ม 24   ข้อ 99)

ผู้ที่มีมรรคผลอย่างน้อยเป็นอนาคามีจึงจะไปสู้ได้ ก็จะไปป่าได้ แต่ถ้ายังไม่ถึงอนาคามีก็ติดป่าได้ อย่างเช่นโสดาบันหรือสกิทาคามี แล้วแต่จมอยู่ในนั้นนานเท่านาน จะเป็นเหมือนนางวิสาขาเลย เป็นผู้ที่ยินดีในสิ่งที่ตนติด แต่นางวิสาขา ไม่ได้ติดป่า แต่ติดเอร็ดอร่อย พริ้งพราย นานมาก

ผู้ที่สอนให้นั่งหลับตา อย่างหลวงปู่ดุลย์ ก็เป็นผู้ที่มีบารมี แต่ก็ยังมีมิจฉาบ้างก็อย่างนั้นแหละ หลวงปู่ดุลย์เคยเอาหนังสือคนคืออะไรทำไมสำคัญนักทั้งดุ้นเลยไปใส่ในหนังสือของท่าน พออาตมาท้วงไปเขาก็ถอดออก ที่พูดนี้ไม่ได้ไปข่มท่านนะ ขออภัย

ศาสนาพุทธไม่ใช่ศาสนาคนป่าหรือคนหมู่น้อย แต่เป็นศาสนาของคนเมืองเป็นคนหมู่มาก ไม่ว่าจะยุคใดสมัยใดก็ตาม ศาสนาพุทธก็เป็นศาสนาของคนหมู่มากกับคนเมืองทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นในยุคไหน เป็นศาสนาคนเมืองทั้งสิ้นไม่ใช่ศาสนาคนป่าไม่ใช่ศาสนาของคนหมู่น้อยไม่ใช่ แต่เป็นประโยชน์ต่อคนหมู่มาก

แม้แต่ยุคนี้จะมีคนจำนวนน้อย แต่ก็จะปลูกกระแสเอาไว้มาก ทิ้งไว้ให้คนในยุคนี้ ใส่สัญญาเอาไว้ แม้แต่คนเป็นอเวไนยสัตว์ก็จะรับใส่ไว้ในสัญญา

หรือแม้แต่คนอนันตริยกรรมก็จะใส่ในสัญญา จนกว่าจะหมดที่ บาปกรรมก็จะเอามาใช้ได้

เข้าสู่โสดาฯศีล 5 สกิทา ศิล 8

โสดาบันรู้จักกายของโลกียะกับโลกุตระชัดเจน

โดยอ่านอาการจิตของตนเป็น มีอาการหรือความรู้สึก อ่านได้ อ่านออก ว่าอาการลีลาอย่างนี้ว่าเป็นโลกียะ เป็นเคหสิตเวทนา

เช่นเป็นอารมณ์ของความสุขเป็นความชอบ มันเป็นรสของโลกีย์ อ๋อ!นี่คือรสโลกีย์

เมื่ออารมณ์โลกีย์จางคลายลดลง ก็เป็นเนกขัมมสิตโสมนัสเวทนา เมื่ออาการสุข ชอบ จางคลายก็ต้องอ่านออก

 ถ้าใครสามารถดับได้เลย เช่นเคยติดรสลองกอง เคยติดรส ต่อมาเราปฏิบัติได้สัมมาทิฏฐิ ก็จะลดความดูดดึงไป สกิทาฯก็ลดไปอีก

 อนาคามี จะลดลงไปมากแล้ว ลดลงจนไม่มีก็จะสัมผัสรู้

สัมผัสเมื่อไหร่ก็อ่านของจริง หากไม่สัมผัสก็ได้แต่เดา

แต่ถ้าสัมผัสของจริงเมื่อไหร่ ก็จะรู้ได้อ่าน สัมผัสของจริงมีทั้งนอกและใน

เป็นเหตุปัจจัยเป็นรูปเป็นนาม ชัดชัดๆจริงๆ ก็จะรู้อย่างบริบูรณ์

คุณจะเกี่ยงทำไม ถ้าจะมาดูของจริงให้ครบ ถ้ารู้ของจริงให้ครบทำไมไม่เอา

ถ้าคุณลืมตาปฏิบัติจะเป็นความจริงที่ครบกว่า ฟังขึ้นไหม

ถ้าหลับตาปฏิบัติจะรู้ความจริงไม่ครบ

สรุปแล้วโสดาบันเอาเกณฑ์ของศีล 5 เท่าที่คุณมี สิ่งรองรับของคุณว่าอยู่แค่นี้ รูปรสกลิ่นเสียงสัมผัส หรือลาภยศสรรเสริญ เราจะตัดเขตแค่ไหน ความเป็นอบายมุขของใครของมัน

ตัวอย่าง เช่นโสดาบัน คนนี้ถ้าโกงทุจริตขนาดนี้ไม่เอา แต่โสดาบันนั้นจะไม่โกง แต่จิตใจนั้นมันยังเสียดายก็แล้วแต่

โสดาบันอย่างหยาบจะอาลัยอาวรณ์ก็ว่าจะโกง ก็ดี แต่ไม่กล้าโกง

เพราะมีหิริโอตตัปปะ กลัวบาปกรรมที่เป็นของจริง จะไม่ทำ

มีพลังงานที่จะไม่ทำชั่วนั้นได้จริงๆ แม้ในใจมันจะยังมี เสียดายเงินอย่างไรก็จะไม่ทำ

เช่นอาตมาเคยถามคน ว่าชาตินี้คุณโกรธคนนี้มากเลย มันทำให้คุณโกรธมากจริงๆ

โกรธมากสุดที่เลย คุณจะกล้าฆ่าเขาไหม หลายคนรู้ตัวเลยว่าให้ตายอย่างไรก็ไม่กล้าฆ่าเขา

พวกเรานี้เป็นผู้ชายโดนผู้หญิงตบหน้าต่อหน้าธารกำนัล คุณหินไท มองผู้หญิงแล้วก็เฉยๆไม่กล้าต่อว่า ไม่กล้าตบตอบ จิตใจไม่กล้ารุนแรง คนนั้นเป็นผู้หญิง ตบต่อหน้าธารกำนัล ถ้าคนที่ยังมีสิ่งที่ตอบโต้อยู่ก็บอกว่า ถ้าตบมาอย่างนี้ไม่ตบตอบก็ไม่ใช่คนละ

คนไม่ตบตอบไม่โกรธตอบไม่ใช่คน แต่คนไม่โกรธเขาไม่ใช่คนธรรมดา แต่เขาเป็นอาริยบุคคล

สกิทาคามี จะมีภูมิธรรมรู้ว่า นั่นยังหยาบ ยังหลงรูปรสกลิ่นเสียงสัมผัส ก็จะลดลงอีก ในความหมายที่สอนว่า ตั้งแต่ศีล 8 เป็นรูปเสียงกลิ่นรสสัมผัส เป็นเรื่องใหญ่โต วิภูสนัฏฐานา ก็จะจางลงลดลง

 แต่คนที่รู้ความจริงโลกุตระ ไม่ใช่ว่าไม่รู้โลกียะ คนที่รู้โลกุตรธรรมได้แล้วยิ่งรู้โลกียะได้ดี แต่อยู่เหนือโลกียะได้

จึงไม่จำเป็นต้องหนีอยู่ด้วยกันนี่แหละ อนุโลมให้เขาได้ก็อนุโลม ถ้าอนุโลมไม่ได้ ก็อย่าอวดดี

เปรียบเทียบให้ฟัง เหมือนคนตกบ่อ ตัวเองถ้าไม่มีรากฐานมั่นคงที่จะดึงคนขึ้นมาได้ ก็อย่าอวดดี เขาจะดึงคุณหัวทิ่มบ่อลงไปตายด้วย คนฉลาดจะรู้จักประมาณ อย่าไปอวดดี คนที่มีอัตตาตัวตนก็จะประมาณได้

ในหลักการทฤษฎีของพระพุทธเจ้า รูปรสกลิ่นเสียงสัมผัสขั้นต่อไป โสดาบันก็หยาบใหญ่ สกิทาคามีก็หยาบรองจากโสดาบัน จะประมาณของตนเอง ก็เป็นศีล8

ศีล 10 คำว่า อุจจาสยนมหาสยนา คำว่า “สย”ก็เอามาเป็นตนของตน คำว่าอภิหรือมหาก็คือใหญ่ อะไรหยาบใหญ่ก็ลดลงๆ เวรมณีคือเว้นขาด