รายละเอียด

571028_ธรรมาธรรมะสงคราม สันติฯ เรื่อง เครื่องวัดค่าคุณธรรมสังคมไทย ตอน 2

พ่อครูว่า...วันนี้อังคาร 28 ต.ค.​57 ฝนก็ยังตกอยู่ ทุกอย่างแปรปรวนหมด ธรรมชาติแปรปรวน เพราะฉะนั้นคนก็แปรปรวนไป มีนิสิต วนบ.นั่งอยู่หน้าจะหรือไม่? ดูอาตมานั่งหน้าน้ำตก มีคนกลัวว่าอาตมาจะเปียก แต่ที่จริงเขาใช้เทคนิค เดี๋ยวนี้เขาใช้เทคนิคหลอกกัน ทุกวันนี้ยังมีคนสงสัยว่าที่ว่าไปเหยียบดวงจันทร์นั้นจริงหรือไม่? ก็สงสัยกันไป แต่อาตมาไม่เสียแคลอรี่ไปสงสัย แต่จะใช้พลังงานมาช่วยคนดีกว่า

ทุกวันนี้กิเลสเข้า ทำให้คน สังคม เดือดร้อน ศาสนาพุทธเป็นศาสนาที่รู้จักกิเลสเลย แต่วันนี้ก็จะเปิดให้ผู้ชมทางบ้านส่งประเด็นหรือถามได้

วันนี้ก็คงจะพูดต่อจากวันอาทิตย์ที่ผ่านมา ซึ่งได้ตรวจสอบคุณธรรมของประชาชน สังคม ชาวพุทธ จะตรวจสอบได้อย่างไร ก็ตามหลักธรรมพระพุทธเจ้า ซึ่งในนักบวชท่านใช้หลักการตรวจสอบพระธรรมวินัย และโคตมีสูตร มีวรรณะ 9 หรือกถาวัตถุ 10 ก็ใช้ในการตรวจสอบสังคมพุทธได้

ตรวจสอบความจริงว่าพุทธธรรมในชาวพุทธทุกวันนี้ มีเนื้อหาสาระของพุทธกันบ้างไหม? ก็ตรวจจากหลักธรรมดังว่านี่แหละ พระพุทธเจ้าตรัสไว้ใน ล.12 ข.355

       [355] ดูกรพราหมณ์ ฉันนั้นเหมือนกันแล กุลบุตรบางคนในโลกนี้ มีศรัทธา ออกจากเรือนบวชเป็นบรรพชิต ด้วยคิดว่า เราเป็นผู้อันชาติ ชรา มรณะ โสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส อุปายาส ท่วมทับแล้ว ถูกความทุกข์ท่วมทับแล้ว มีความทุกข์เป็นเบื้องหน้า ไฉนหนอ ความกระทำที่สุดแห่งกองทุกข์ทั้งมวลนี้ จะพึงปรากฏ. เขาบวชอย่างนั้นแล้ว ยังลาภ สักการะและความสรรเสริญให้บังเกิดขึ้น. เขามีความยินดี มีความดำริเต็มเปี่ยม ด้วยลาภสักการะ และความสรรเสริญนั้น. เพราะลาภสักการะและความสรรเสริญอันนั้น เขาย่อมยกตนข่มผู้อื่นว่า เรามีลาภสักการะและความสรรเสริญ ส่วนภิกษุอื่นนอกนี้ ไม่ปรากฏ [หรือมีคนรู้จักน้อย] มี ศักดาน้อย. อนึ่ง เขาไม่ยังฉันทะให้เกิด ไม่พยายาม เพื่อทำให้แจ้งซึ่งธรรมเหล่าอื่นอันยิ่งกว่า และประณีตกว่า ลาภสักการะและความสรรเสริญนั้น ทั้งเป็นผู้มีความประพฤติย่อหย่อน ท้อถอย เปรียบเหมือนบุรุษคนนั้น ที่มีความต้องการแก่นไม้ แสวงหาแก่นไม้ เที่ยวเสาะหาแก่นไม้อยู่ เมื่อต้นไม้ใหญ่มีแก่นตั้งอยู่ ละเลยแก่น ละเลยกระพี้ ละเลยเปลือก ละเลยสะเก็ดไปเสีย ตัดเอากิ่งและใบถือไป สำคัญว่าแก่น และกิจที่จะพึงทำด้วยไม้แก่นของเขา จักไม่สำเร็จ ประโยชน์แก่เขา ฉันใด. ดูกรพราหมณ์ เราเรียกบุคคลนี้ว่า มีอุปมาฉันนั้น

พ่อครูว่า...แก่นของศาสนาพุทธคือเจโตวิมุติอันไม่กลับกำเริบ และกระพี้ของไม้คือปัญญา  เปลือกไม้เรียกว่าสมาธิ     สะเก็ดไม้ว่าเป็นศีล  และท่านเทียบอีกอันคือกิ่งไม้ใบไม้ผลไม้ที่ชวนชมชวนดู ท่านเทียบว่าคือลาภสักการะสรรเสริญ  มันยั่วยวนนัก นี่เป็นตัวที่แย่ที่สุด ยิ่งกว่าสะเก็ดไม้ที่เปรียบกับศีล

ทุกวันนี้เขาไม่ได้ศีลแท้ๆ ไม่เข้าถึงศีลที่พาให้เกิดจิตเป็นสมาธิและปัญญา ก็เป็นศีลที่เหมือนสะเก็ดไม้ที่เป็นโรคด้วย แถมยังแยกศีล สมาธิ ปัญญา อีกด้วย

ฆราวาสที่มาปฏิญาณตนต่อประชาคมว่า ตนเป็นผู้จะศึกษาศาสนา รักษาศาสนา แม้เป็นฆราวาส ก็จมไปด้วยลาภ สักการะ สรรเสริญ​ ก็ได้แย่งแค่นั้น ก็ไปวัดด้วยลาภ ยศ สรรเสริญ ไม่ได้เข้าหาแก่น ได้แค่สะเก็ด ไปขอศีลก็ถือตามจารีตประเพณี ไม่ได้เป็นศีลที่เข้าถึงจิต

ไม่รู้ว่า ศีล 5 ที่ว่านี้ เวลาปฏิบัติจะต้องอ่านองค์ประชุม กาย วาจา ใจ อย่างไร อ่านจิตใจอย่างไร เราเกิดจิตโทสะมูลอยากทำร้ายไหม? ไม่ได้เกิดจิตแผ่เมตตา แต่แค่พูดเอา ไม่ได้ทำใจในใจ หรือมนสิกโรติ ทำใจเวลาสัมผัส ว่าจิตเราเกิดจิตคิดร้ายจะทำร้ายสัตว์ แล้วเราก็รู้สึกตัวได้แก้ไขปรับปรุงจิต อย่างนี้คือเมตตาแท้ อย่าไปทำร้ายเขา ให้เขาเป็นสุข ไม่ได้เกิดความรู้ความจริงอย่างนี้เลย

ศีลทำให้เกิดจิตที่มีเมตตาอย่างไร ได้มีกรุณาอย่างไร จิตไม่เกิดอาการอย่างนี้ ศีลไม่ได้พาให้เกิดมรรคผล มีแต่ไปแผ่เมตตา สัพเพสัตตา อเวราโหนตุ ….ได้แต่ท่องไป ก็ได้แต่พูดกัน แล้วก็ไม่ได้ผลอะไรหรอก แต่ก็ได้เริ่มต้นเท่านั้น แล้วเมตตาต้องทำอย่างไร เจอสัตว์ก็เอาลงหม้อแกง ไม่ได้มีเมตตาเลย สัตว์เป็นเพื่อนทุกข์ แต่เอาเขามาเข้าปาก เป็นต้น

ทุกวันนี้ไม่เข้าใจกัน แม้แต่ผู้จะให้ความรู้ก็ไม่เข้าถึงปรมัตถ์ดังกล่าว ไม่มีเนื้อ แต่นี่เราพูดกันแค่สะเก็ด แต่ลาภ สักการะ สรรเสริญ แย่งกันก็ตามสัญชาติญาณสัตว์โลก เป็นปุถุชน เท่านั้น ทุกคนก็อยากได้ลาภ ยศ สรรเสริญ แม้แต่เรื่องศีลที่เป็นสะเก็ด ก็ยังไม่กระเตื้องเลย นี่คือการวัดค่าสังคมพุทธ

ศีลของพุทธต้องทำให้เกิดจิตเปลี่ยนแปลง ตั้งมั่นได้เป็นฌาน เป็นสมาธิ ศีลเราไม่ทำร้ายสัตว์ไม่ฆ่าสัตว์ ศีลข้อ 2 เราก็ไม่โลภ ไม่ทุจริต ไม่เอาของเขาเด็ดขาด เราต้องอ่านใจเราแล้ว ว่าเราจะโกงเขา จะทุจริตแล้วนะ ไม่ต้องไปพิจารณาถึงอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ก็ยังได้ฝึกเลย แต่ถ้าทำได้ก็ยิ่งเป็นวิปัสสนา

ว่ามันเป็นเหตุให้เราทำบาป ทุจริต เลวร้าย จนเราเห็นอนิจจัง เป็นเหตุแห่งทุกข์ มันจะต้องเกิดญาณปัญญา เมื่อได้สัมผัส ศาสนาพระพุทธเจ้าต้องมีสัมผัส อ่านจิตออกขณะนั้น ได้แก้ไขจิตขณะนั้นเป็นปัจจุบันธรรม เป็นผลแท้ๆ เกิดการลดละจางคลาย เป็นฌาน เป็นสมาธิ ก็เป็นของจริง มีอธิศีล อธิจิต อธิปัญญา

ยิ่งลึกถึงเปลือกไม้เรียกว่าสมาธิ ขั้นนี้ลึกเข้าไปเกินสะเก็ด แต่ก็แค่เปลือกนะ ทุกวันนี้ก็ไปได้เปลือกไม่ได้เปลือกต้นพุทธ ไปได้เปลือกต้นตำแย ต้นพิษ ไม่ใช่ต้นพุทธ ไม่ใช่สัมมาสมาธิของพระพุทธเจ้า

อาตมาเข้าใจสัมมาสมาธิ ในมหาจัตตารีสกสูตร ชัดมาก ท่านตรัสว่าสัมมาสมาธิของท่าน ปฏิบัติด้วยมรรค 7 องค์ เป็นเหตุให้ปฏิบัติ เป็นเครื่องประกอบองค์ประกอบแท้ของการปฏิบัติเพื่อไปสู่สัมมาสมาธิ ไม่ใช่ไปนั่งหลับตา การไปนั่งสมาธิหลับตาเป็นการเข้าในภวังค์สร้างรูปภพ อรูปภพในภวังค์ แล้วไปสร้างมโนมยอัตตา

อาตมามีเจตนาดีที่จะรักษาธรรมะพระพุทธเจ้าเพื่อสืบสานศาสนาไม่ได้มีเจตนาร้าย เพราะฉะนั้นแค่เปลือกก็มิจฉาแล้ว เป็นมิจฉาสมาธิ ซึ่งสมาธิของพระพุทธเจ้า นั้นปฏิบัติทุกกรรมการงาน อาชีพ เป็นสัมมาอาชีวะ การกระทำทุกอย่างก็ให้เป็นสัมมากัมมันตะ การพูดก็ให้เป็นสัมมาวาจา ให้เกิดผล จะสัมมาได้ก็คือกิเลสลด หากกิเลสไม่ลดก็เป็นมิจฉา และลืมตามีชีวิตปกติ มีศีลเป็นกรอบ ให้เกิดฌาน วิมุติในศีล ตั้งแต่ศีล 5 ให้พ้นศีลพตปรามาส พ้นวิจิกิจฉา จะเห็นกิเลสลด เห็นความจางคลาย มีอนุปัสสะ รู้ว่าสักกายะจางคลาย รู้อินทรีย์กิเลสว่าจางคลาย มีนิโรธานุปัสสี  แล้วรักษาผลเป็นทำทวนทำซ้ำ ปฏินิสสัคคานุปัสสะ ก็ไม่ได้ไปนั่งหลับตา แต่มีชีวิตปกติ แล้วอ่านจิตขณะสัมผัส มีองค์ประชุมภายนอกและใน พหิทารูปานิปัสสติ อ่านถึงภายใน เป็น อรูปสัญญี เอโก พหิทา รูปานิ ปัสสติ

สมาธิที่เขาทำไม่ได้มีอย่างนี้ก็เลยเป็นมิจฉาสมาธิ ทำกันเต็มไปหมด ก็ขออภัย ครูบาอาจารย์เขาถ่ายทอดมิจฉาสมาธิกันมานานแล้ว อาตมาไม่มีครูบาอาจารย์ในชาตินี้ แล้วอาตมาก็สอนไม่เหมือนใคร คนก็หาว่าอาตมาจะมาล้มล้างศาสนาพุทธ ก็ได้ข้อหานี้ แต่อาตมาจริงใจ การนั่งอย่างนั้นตอนเป็นฆราวาสก็ทำมา ก็หลงทำ อย่างพระพุทธเจ้าท่านก็ออกป่านั่งสมาธิตามที่เขานิยมทำกัน ท่านก็นั่งได้หมด แต่ท่านบอกว่าไม่ใช่ ท่านก็แสวงหา แล้วไปหลงอัตตกิลมถะ ทรมานตนอีก พระพุทธเจ้าท่านตรัสว่า 6 ปีที่ปฏิบัตินี้่ไม่ใช่ทางพุทธ แต่เดี๋ยวนี้เขาหลงพระป่า แต่ออกมาก็ไปปลุกเสกพระ เป่า พรมน้ำมนต์ อย่างนี้ไม่ใช่พุทธ โฆษณาขายพระเครื่องกันเต็มเลย แล้วยกกันว่าเป็นอรหันต์ แล้วมีอรหันต์ แต่อรหันต์เก๊

แม้สมาธิที่แค่เปลือกก็เพี้ยน แล้วเข้าหาปัญญา ก็เลอะเลย ปัญญาเป็นกระพี้ พระพุทธเจ้าท่านพยากรณ์ในขณะท่านมีชีวิต เผยแพร่ศาสนากำลังเจริญ ท่านก็พยากรณ์ไว้ในอาณีสูตร์ ล.16 ข.672 ท่านพยากรณ์ไว้ว่า...7. อาณิสูตร [672] พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระเชตวัน อารามของท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐี เขตพระนครสาวัตถี ... พระผู้มีพระภาคได้ตรัสว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย เรื่องเคยมีมาแล้ว ตะโพน ชื่ออานกะของพวกกษัตริย์ผู้มีพระนามว่าทสารหะได้มีแล้ว เมื่อตะโพนแตก พวกทสารหะได้ ตอกลิ่มอื่นลงไป สมัยต่อมาโครงเก่าของตะโพนชื่ออานกะก็หายไป ยังเหลือแต่โครงลิ่ม แม้ฉัน ใด ดูกรภิกษุทั้งหลาย พวกภิกษุในอนาคตกาล เมื่อเขากล่าวพระสูตรที่ตถาคตกล่าวแล้ว อันลึกมีอรรถอันลึก เป็นโลกุตตระ ประกอบด้วยสุญญตธรรม อยู่ จักไม่ปรารถนาฟังจักไม่เข้าไปตั้ง จิตเพื่อรู้ และจักไม่สำคัญธรรมเหล่านั้น ว่าควรเล่าเรียน ควรศึกษาแต่ว่าเมื่อเขากล่าวพระสูตร อันนักปราชญ์รจนาไว้ อันนักปราชญ์ร้อยกรองไว้ มีอักษรอันวิจิตร เป็นของภายนอก เป็นสาวก ภาษิต อยู่ จักปรารถนาฟังด้วยดี จักเงี่ยโสตลงสดับ จักเข้าไปตั้งไว้ซึ่งจิตเพื่อรู้ และจักสำคัญ ธรรมเหล่านั้น ว่าควรเรียน ควรศึกษา ฯ

[673] ดูกรภิกษุทั้งหลาย พระสูตรเหล่านั้น ที่ตถาคตกล่าวแล้วอันลึก มีอรรถอันลึก เป็นโลกุตตระ ประกอบด้วยสุญญตธรรม จักอันตรธานฉันนั้นเหมือนกัน เพราะเหตุ ดังนี้นั้น เธอทั้งหลายพึงศึกษาอย่างนี้ว่า เมื่อเขากล่าวพระสูตรที่ตถาคตกล่าวแล้ว อันลึก มีอรรถอันลึก เป็นโลกุตตระ ประกอบด้วยสุญญตธรรม อยู่ พวกเราจักฟังด้วยดี จักเงี่ยโสต ลงสดับ จักเข้าไปตั้งไว้ซึ่งจิตเพื่อรู้ และจักสำคัญธรรมเหล่านั้นว่า ควรเรียน ควรศึกษา ดังนี้ ดูกรภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายพึงศึกษาอย่างนี้แหละ ฯ จบสูตรที่ 7

พ่อครูว่า...ตะโพนอานกะก็เปรียบเหมือนศาสนาที่ชื่อว่าพุทธ เมื่อนานเข้าความเสื่อมของพุทธก็มี คือภิกษุไม่เอาเนื้อแท้ของพุทธแล้ว จะพากันสร้างส่ิงใหม่เป็นเนื้อหาใหม่ไม่ใช่เนื้อแท้ แต่ก็เรียกว่าพุทธ พุทธเดี๋ยวนี้เป็นศาสนาใหม่ในเนื้อแท้ มีตำราบางเล่มเขานับถือว่าเป็นตำราวิเศษ ก็อิงคำสอนพระพุทธเจ้าบ้างแต่เป็นคำสอนใหม่หมด ยิ่งกว่าอรรถกถาอีก มาถึงยุคนี้ผู้ที่เข้าใจสนใจแต่เรื่องอย่างนั้นก็เลยยืนยันชัดเจนว่า มันเป็นจริงอย่างที่พระพุทธเจ้าว่า เขายินดีในคำสอนใหม่ เป็นสาวกภาษิต เป็นปรัชญาสุดเท่ ที่สวยหรู แต่ไม่ใช่พุทธ ที่น่าสังเวชคือหลงยึดมั่นถือมั่นสิ่งไม่ใช่พุทธเป็นพุทธเป็นที่พึ่ง เป็นสรณะก็น่าสงสาร

พระพุทธเจ้าท่านย้ำไว้ชัดว่า สาระของพุทธคือวิมุติ แก่นของพุทธคือวิมุติ ที่ไม่มีในศาสนาใด แม้ศาสนาเชนของศาสดามหาวีระเป็นอเทวนิยมก็ไม่มีวิมุติ ไม่นับถือพระเจ้า พูดแล้วเหมือนดูถูกพระเจ้า แต่พุทธนับถือพระเจ้า รู้จักจิตวิญญาณพระเจ้า และตัวแท้ของพุทธนี่แหละรู้จักจิตวิญญาณอย่างเป็นวิทยาศาสตร์ จับมั่นคั้นตายเลย ทำให้จิตวิญญาณเป็นจิตวิญญาณสุดยอดคือจิตวิญญาณพระเจ้า

พระเจ้าคืออัตตา อาตมัน ปรมาตมัน ศาสนาพุทธนี่เข้าถึงปรมัตถ์ หรือบรมอัตตา ทำจิตให้เป็นอันหนึ่งอันเดียวกับพระเจ้า นี่ของพุทธ ซึ่งเขาไม่ค่อยเข้าใจไม่ใส่ใจไม่นับถือไม่ยอมรับกัน เพี้ยนไปแล้ว ไม่ใช่ไม่มีเนื้อแท้ แม้คำสอนง่ายๆ เช่นคำว่า บุญ  คำว่าบุญเป็นโลกุตระแท้ การทำจิตให้ชำระกิเลสได้ก็เป็นบุญ แต่ทุกวันนี้เอาบุญไปค้าไปขาย

ไม่ต้องพูดถึงแก่นคือวิมุติ แต่แค่สมาธิ ปัญญา อันเป็นกระพี้ก็ไม่ใช่พุทธ ไม่เข้าหาปรมัตถ์ เช่นคำว่าสมาธิไม่เข้าปรมัตถ์เลย ปฏิบัติศีลก็ไม่เข้าถึงจิต ทั้งที่กิมัตถิยสูตรก็บอกว่าศีล ทำให้จิตเป็นอวิปฏิสาร...เป็นสมาธิ เป็นญาณทัสสนะไปตามลำดับ เป็นเรื่องของจิตเลย จนถึงนิพพิทาวิราคาะ ถึงวิมุติเลย ปฏิบัติศีลต้องถึงวิมุติเลย แต่ทุกวันนี้สอนศีลแต่ กาย กับวาจา ยังดีที่มีพระไตรฯยืนยัน ตรวจสอบได้

ปัญญาทุกวันนี้ก็ไม่เข้าเกณฑ์ ปัญญาเข้าใจในศีลสมาธิก็แค่นี้ มีแต่จารีตประเพณี เพื่อได้ลาภ สักการะ สรรเสริญ แค่นี้ นักบวชก็เป็นอย่างนี้ ตกลงศาสนาพุทธ มีพฤติกรรมแค่จารีตประเพณี สวดมนต์รดน้ำมนต์แค่นั้น ผู้ปฏิบัติก็ทำศีลเคร่งไปแต่ไม่เข้าใจว่าศีลจะเกี่ยวกับจิตอย่างไร อ่านสติปัฏฐาน 4 อย่างไร กาย เวทนา  จิต ธรรม ทำอย่างไร จะมนสิการอย่างไร ก็ไม่ได้ทำ เขาแปลมนสิการว่าแค่พิจารณา ก็ได้แค่ตรรกะ ทั้งที่โยนิโสมนสิการต้องทำใจในใจให้ถ่องแท้ให้ถึงที่เกิด ให้เปลี่ยนจิตได้

ก็ต้องพูดว่ามันเพี้ยนเสื่อมไป ยิ่งเอากถาวัตถุ 10 วรรณะ 9 ยืนยัน

เช่นวรรณะ 9 ต้องเป็นไปเพื่อ

1.สุภโร(เลี้ยงง่าย) แล้วเขาว่าเรามากินมังฯนี่เลี้ยงง่าย แต่เขากินดะนี่ถือว่าเลี้ยงง่าย นั้นไม่ใช่ เลี้ยงง่ายนั้นไม่ติดยึด

2.สุโปสะ (บำรุงง่าย)ทำให้พัฒนาสู่โลกุตระ ทำให้เจริญง่าย

3.อัปปิจฉะ คือมักน้อย อาตมาแปลว่า กล้าจน

4.สันตุฏฐิ ใจพอ คือมากกว่านี้ไม่เอา เราน้อยแค่นี้ก็พอ จนไม่เหลือตัวตนนั่นแหละ พวกเราก็ได้มรรคผล แต่ทางโน้นไม่เป็นอย่างที่ว่า

5.สัลเลขะ ขัดเกลากัน มีสติปัฏฐาน มีมรรค ทั้ง 7 ทุกคิด พูด ทำ อาชีพ ก็เป็นไปเพื่อลดกิเลส สังกัปปะเป็นตัวหลัก

6.ธูตะ ศีลเคร่ง คือศีลที่ทำได้แล้วก็เป็นศีลเคร่ง คือผู้ที่ทำไม่ได้ก็บอกว่ายาก แต่คนทำได้แล้วปกติก็ไม่เคร่ง แต่คนอื่นเห็นแล้วว่าเคร่ง เช่นฉันมื้อเดียวไม่ใช้เงินทอง ก็คือศีลเคร่ง ก็ทำได้ สบาย ขัดเกลาแล้วก็ปกติ

7.ปาสาธิกะ คืออาการน่าเลื่อมใสที่สอดคล้องกับคำสอนพระพุทธเจ้า คือเห็นเลยว่า ศีลเคร่งขัดเกลาคืออย่างไร มีปฏิบัติสติปัฏฐาน 4 ทุกอิริยาบทอย่างไร มีกายคตาสติ อานาปานสติ ซึ่งเขาพิจารณากายในกายไม่เป็น เขาไปพิจารณาร่างมันเปื่อยเน่า เป็นความไม่เที่ยงแค่รูปธรรม ไม่เข้าหาปรมัตถ์ ไม่เข้าถึงว่าจิตเป็นเหตุแห่งทุกข์ เลื่อนเข้าหาจาก กาย เวทนา จิต ธรรม มันต่อเนื่องกันอันเดียวกัน เป็นวงวน ก้นหอยที่สูงขึ้นๆ ตามลำดับ กายแล้วเข้าหาเวทนา จิต ธรรม เป็นอธิศีล อธิจิต อธิปัญญา เป็นสติปัฏฐานที่สูงขึ้นเป็นอีกระดับ ลาดลุ่มเหมือนฝั่งทะเล

อาการก็ดูออกจากกายวิญญัติ วจีวิญญัติ ที่แสดงว่าเข้าถึงธรรมถึงวิมุติ อาตมาพูดส่ิงถูก คนผิดก็เลยถูกข่มโดยอัตโนมัติ เขาก็เลยว่าไปว่าเขาทำไม อาตมาก็เลยถูกว่าไปว่าเขาทำไม?

8.อปจยะ คือไม่สะสม กองกิเลส ก็เนกขัมมะออกหมด ทรัพศฤงคารก็ไม่สะสม อนาคามีก็ไม่สะสม หรือแม้ผู้ที่ไม่บรรลุแต่ปฏิบัติหน้านองน้ำตา ออกบวช โภคขันธาปหายะ ไม่มีทรัพย์สินเงินทองข้าวของ แต่ทุกวันนี้เขาสะสมกันบางคนพอตายแล้วเปิดทรัพย์สมบัติแล้วมีมากมาย หลายล้าน บางรูปก็บริจาค กี่ล้านๆ แล้วบอกว่าเท่ซะไม่มี ขออภัยที่พูดแล้วเหมือนว่าคนอื่น ว่าอาตมาปากจัด แต่ที่จริงอาตมาปากชัด

9.วิริยรัมภะ คือขยันเสมอ

นี่คือวรรณะ 9 คือชั้น ไม่ใช่ว่าเหลื่อมล้ำวรรณะ แต่เป็นสัจจะ

ยิ่งเอากถาวัตถุ 10 มาวัดคุณธรรมสังคมประเทศ ทั้งผู้ดูแลศาสนาและประชาชน

ข้อ 1 ถึง 5 ก็มี อัปปิจฉะ สันตุฏฐิ ปวิเวกะ อสังสัคคะ วิริยารัมภะ ก็ซ้ำกับวรรณะ 8

6.ปวิเวกะ เขานึกว่าเอาร่างไปปลีกออกจากสังคมวุ่นวาย อย่างนี้ไม่ใช่ ของพระพุทธเจ้าเอาจิตเป็นหลัก ไม่มีเพื่อนสอง แต่เขาเข้าใจไม่ได้ เข้าใจกายไม่ได้ ก็เข้าใจแค่กายคือร่าง ก็เลยไปนั่งให้กายวิเวก สงบ อย่างนั้นไม่ใช่ กายของพุทธนั้นมีทั้งรูปและนาม ตัวที่ทำให้กายไม่สงบคือกิเลส ในองค์ประชุมทางภายนอกเราไม่ละเมิดทุจริตตามศีลแล้ว นี่คือกายสงบภายนอก จิตข้างในเราก็มีรูปภพ อรูปภพ ก็ทำให้สงบอีก อัชฌัชตังอรูปสัญญีก็ทำเข้าไป

เมื่อกายสงบ ก็ทำให้จิตสังขารสงบ เมื่อดับกิเลสได้หมดก็เป็นอุปธิวิเวก ...พระพุทธเจ้าตรัสกับพระอุบาลีว่า ป่าทำความวิเวกได้ยาก แต่เขาไปนั่งสมาธิในป่าก็ขัดกับที่พระพุทธเจ้าสอน บอกว่าในเมืองทำสมาธิไม่ได้ แต่ของพระพุทธเจ้าที่อาตมาบรรยายคือทำสมาธิในเมืองก่อนแล้วค่อยไปออกป่าก็ได้

7.อสังสัคคะ สวรรค์นั้นของลวง สวรรค์จริงมีตั้งแต่อุบัติเทพ ไม่ใช่ไปนั่งสมาธิหลับตาสร้างสวรรค์ แต่ว่าต้องดับกิเลส ดับอกุศลจิต ให้เป็นอุบัติเทพ เป็นสมมุติเทพ คือหมดกิเลสเลย การไปนั่งหลับตาได้เจโตสมถะ ในบุคคล 4 ก็มีพวกที่ได้แค่เจโตสมถะไม่ได้โลกุตระ แต่ผู้ปฏิบัติสัมมาทิฏฐิของพระพุทธเจ้ามีที่ไม่ได้เจโตสมถะ แต่มีโลกุตระ ได้เพราะสัมมาทิฏฐิ มีสัมผัสวิโมกข์ 8 ด้วยกาย มาตลอดสาย แต่พวกนั่งหลับตาไม่ได้สัมผัสวิโมกข์ 8 ด้วยกาย เขาหลงได้เจโตสมถะ นึกว่าเป็นอรหันต์เสียเยอะ แต่ของพุทธมีปัญญาวิมุติได้ ไม่ต้องมีเจโตสมถะก็ได้ ไม่นั่งหลับตาได้สมถะแต่ก็เป็นอรหันต์ก็มี

เขาไม่รู้เนกขัมมะ ในอนุปุพพิกถา มีทาน ศีล สัคคะ เนกขัมมะ กามาทีนวะ อ่านสวรรค์ที่เป็นเนกขัมมะไม่ออก ไม่สัมมาทิฏฐิ เรียนกันแต่นั่งสมาธิหรือยกหนอย่างหนอเท่านั้น

เมื่ออสังสัคคะก็ไม่รู้เรื่อง อัปปิจฉะก็ไม่เป็น สันตุฏฐิก็ไม่ได้ ปวิเวกะก็ไม่ใช่ อสังสัคคะก็ไม่รู้จักสวรรค์นรกที่จิตเป็น แล้วแยกสมมุติเทพ อุบัติเทพ สมมุติเทพก็ไม่ออก แล้วแยก มโนปวิจารไม่ออก ทำเหตุแห่งทุกข์ออกไม่ได้ก็ล้มเหลว ก็ตอบได้ว่าศาสนาพุทธไม่มีแก่น ไม่มีกระพี้ ไม่มีเปลือก แม้แต่สะเก็ดก็ไม่มี มีแต่กิ่งใบดอกผลที่เป็นลาภสักการะสรรเสริญ เป็นจริงหรือไม่ก็ฟังไปแล้วเอาไปตรวจสอบดู ว่าศาสนาพุทธน่าสงสารไหม? แม้สะเก็ดก็ไม่เข้า มีแต่กิ่งใบดอกผล

มาตอบประเด็น

_แก่นแท้ของศาสนาพุทธ ผมฟังไม่ทัน ท่านบอกว่าคือเจโตสมถะใช่ไหม?

ตอบ..ถ้าเรียกว่าเจโตสมาธิก็พอฟัง คือทำให้จิตเป็นสมาธิตั้งมั่น แต่ที่ท่านเรียกว่าเจโตสมถะคือจิตสงบได้แต่ไม่สัมมาทิฏฐิ (ดูในบุคคล 4 ) ซึ่งเป็นเรื่องที่ยังเป็นผู้ได้แค่จิตสงบคือนั่งสมาธิหลับตา ไม่ได้เรียนรู้สติปัฏฐาน 4 แต่ท่านใช้ศัพท์ว่าผู้ได้เจโตสมถะนั้นไม่ได้แก่นแท้  ที่จริงแก่นแท้ของพุทธ คือ เจโตวิมุติอันไม่กลับกำเริบ

_อโศกเป็นธรรมยุติหรือไม่?

อโศกไม่ได้อยู่ในธรรมยุติ แต่ไม่ได้รังเกียจธรรมยุติ อโศกก็เป็นทั้งธรรมยุติและมหานิกาย

_ผมเคยทำงานได้เงินได้มาก็ใช้ไป พอดูรายการของท่านท่านว่าไม่ต้องใช้เงินเงินเป็นเพียงสมมุติ ก็เลยไม่อยากหาเงิน ทิฏฐิิอย่างนี้ถูกหรือไม่ครับ?

ตอบ...คำว่าไม่อยากหาเงินมันเข้าท่าแต่ถ้าเป็นฆราวาส ก็ยังต้องเลี้ยงชีวิต หากมีปัจจัยเลี้ยงชีวิตอย่างคนบ้านนอก ก็ไม่ต้องหาเงินก็อยู่ได้ มาอยู่ในชาวอโศก มีวัฒนธรรมสาธารณโภคีก็ไม่ต้องหาเงิน พึ่งเกิดแก่เจ็บตายกันได้ คนมาอยู่ในอโศกเหมือนอนาคามี แม้ใจไม่ถึงก็อยู่ได้กดข่มกิเลสไป ค่อยลดละไป รูปนอกเหมือนอนาคามี ปาสาธิกะ แต่แน่นอนโสดาฯสกิทาฯไม่ยากนักแต่คนเข้าใจผิดนึกว่าสมัยนี้ไม่มีโสดาบัน ก็ให้มาศึกษาโสดาฯไม่ยาก ยิ่งโสดาปัตติมรรคก็เข้าใจแล้วหากฆ่ากิเลสตัวสักกายะได้เกินครึ่งก็เป็นผลของโสดาบันแล้ว สรุปแล้วไม่หาเงินไม่ใช้เงินได้ แม้ในยุคนี้ อย่างนักบวช อโศกก็ไม่ใช้เงินตลอดชีวิต แก่ตายไปก็มี แต่พระสมัยนี้บอกว่าไม่ใช้เงินไปไม่รอด แต่เราก็อยู่ยุคเดียวกันสมณะไม่ใช้เงินอยู่ได้ มีเงินผ่านมือได้ แต่เข้าสาธารณโภคี แม้สิกขมาตุเป็นผู้หญิงก็ไม่ใช้เงินได้

_นโยบายพ่อครูหากจะเปลี่ยนแปลงภายในแวดวงอโศก หากกระทำโดยขึ้นตรงต่อพ่อท่านเท่านั้นสมณะสิกขมาตุถูกมองข้าม ถ้าต่างจากผู้นำ เพราะเห็นว่าต่างจริตผู้นำ แต่ฆราวาสใดเห็นด้วยก็ถือว่าเป็นญาณโพธิสัตว์ ฆราวาสใดไม่เห็นด้วยก็ว่าไม่ถูก อย่างนี้ใช่คนมีปัญญาสัมมาทิฏฐิ บรรลุธรรม เป็นสายปัญญา หรือไม่?

ตอบ...นโยบายของอาตมา เขาบอกว่าไม่ใส่ใจนักบวช  ก็กลายเป็นโพธิรักษ์อิซึ่มเกินไป อาตมาก็ไม่ได้ทำขนาดนั้น ที่ว่าใครค้านอาตมาไม่ได้ อย่างใดก็ต้องอย่างนั้นเลย อย่างนี้ถือว่าตู่อาตมา หลายทีคนไม่เห็นด้วยก็ไม่เอาตามอาตมาก็มี หลายที จนคนเห็นว่าอาตมาไม่อยู่กับร่องกับรอย ไม่เปลี่ยนก็ว่า เปลี่ยนก็ว่า คนเอาไปอ้างไม่ถือว่าบรรลุธรรม ไม่สัมมาทิฏฐิ ใครเอาอาตมาไปอ้างก็อย่าเพ่ิงเชื่อทีเดียวมาถามอาตมาก่อน เพราะมันมีผล เขายอมรับ เพราะเขาศรัทธาอาตมา เขายกให้ส่วนหนึ่ง แต่อาตมาก็ว่าไม่ต้องเป็นประกาศิต เผด็จการตามอาตมา แต่คนอื่นเขาเกรงใจเขาเชื่อถือยกให้ หลายคนมีปัญญาเห็นด้วย เพราะคนส่วนใหญ่ที่มามีปัญญา พออาตมาเสนอส่วนใหญ่ก็เห็นด้วย พอโหวตก็ชนะ หลายทีไม่ต้องโหวตก็เห็นด้วย น้ำหนักมันสูง อาตมาไม่ได้มานั่งหว่านล้อมล็อบบี้ อาตมาว่าน่าอาย ให้เขามีปัญญาเลือกเอง

_ที่ว่าธรรมะทั้งหลายไม่มีตัวตน เป็นอย่างไร?

ตอบ...คำว่าตัวตน เป็นภาษาไทย ในบาลีมีคำสามคำหลัก 1.สักกายะ 2.อัตตา 3.อาสวะ นี่คือหมายถึงตัวตน แล้วคำว่าตัวตนคืออะไร? ตัวตนคือองค์ประกอบของรูป_นามแล้วมันสังขารเป็นสัตว์ สัตว์ที่ว่าคือสัตว์ทางจิตวิญญาณเรียกว่า โอปปาติกสัตว์ ผู้จะเรียนรู้ตัวตนต้องรู้ตั้งแต่สักกายะ

อัตตาคือสามัญนาม ส่วนสักกายะคือวิสามัญญนาม อัตตาเป็นคำกลางๆเรียกตัวตนทั่วไป ส่วนสักกายะ เป็นคำจำเพราะว่าเราต้องมีญาณหยั่งรู้ตัวตนของเราต้องรู้กายในกาย มีตั้งแต่กายนอกกาย ตากระทบรูปแล้ว จิตรับรู้ เป็นกายวิญญาณ​อ่านเข้าไปกายในกาย เป็นองค์รวม แล้วกายในกายนี่ก็อ่านต่อเห็นเวทนาในกาย เห็นจิตในกาย แล้วอ่านเห็นตัวอกุศลจิตภายใน เช่นเวทนาเป็นสุข ทุกข์ ไม่สุขหรือทุกข์ เป็นสามอย่างใหญ่หรือแยกเป็น 108 ก็ได้ แล้วมีเหตุแห่งเวทนาอีก อาการจิตที่เป็นสมุทัย มันสุขเพราะเหตุนี้เรายึดถือชอบตรงอุปาทาน หรือสเปคก็ได้สมใจก็สุข ก็อ่านเหตุอุปาทานได้ เมื่อมันออกมาทำงานเป็นโคจรรูป วิสัยรูป แล้วมีรายละเอียด วิเคราะห์ได้วิจัยได้จนอ่านเหตุได้ ถ้าคุณแค่อ่านจิตรู้อ่านสภาวะได้ รู้สมุทัย แต่คุณยังกำจัดเหตุให้ลดละไม่ได้ก็ยังไม่ผ่านสังโยชน์ข้อ 3 ศีลพตปรามาส แต่คุณผ่านสังโยชน์สองข้อแรกได้ คือสักกายทิฏฐิ วิจิกิจฉาแล้ว

เมื่ออ่านสักกายะได้จนพ้นความสงสัยว่าอันนี้คือตัวตนกิเลส คือสมุทัยที่ต้องชำระออกให้ได้แต่ศีลพรตของคุณยังไม่ผ่านปรามาส ได้แต่แตะต้องลูบคลำ เล่นหัวกับโจรไม่เอาจริงหรือไม่มีวิธีทำให้มันตายได้ หรือสัมมาทิฏฐิแล้ว รู้ปหาน 5 แล้ว มีฌาน มีปัญญาที่ละลายไฟราคะ โทสะ โมหะได้ ตรงที่สามารถสร้างให้เกิดพลังแห่งอุณหธาตุ เผากิเลสได้ ฌานแปลว่าไฟ เป็นไฟเหนือไฟ ถ้าถึงขีดแล้วสามารถสลายไฟราคะ ไฟโทสะไฟโมหะได้

ถ้าสักกายะลดลง ก็ตามอัตตาลงไปอีก  มันลดลงก็เป็นอัตตา เป็นตัวที่จางลงๆ จนถึงตัวปลายเป็นอาสวะ เมื่อทำให้อาสวะสิ้นเกลี้ยงก็คือไม่มีตัวตน ไม่ได้หมายถึงอะไรก็ไม่ใช่ตัวตนเลอะเทอะ ไม่มีจุดปฏิบัติ มันเป็นปรมัตถ์ ต้องอ่านรู้สักกายะ อ่านได้เป็นนามกาย เป็นนามรูป แล้วกำจัดมัน ด้วยปหาน 5 ทำได้ก็ทำไปซ้ำไปจนนิสรณปหาน ตั้งมั่นเป็นสมาหิตัง เป็นกาละที่ 3 เสร็จแล้วจบแล้ว

กิเลสตัวในตัวหนึ่งก็ตามเป็นตัวตน ถ้าทำให้หมดกิเลสได้ก็หมดตัวตน ธรรมะคือส่ิงที่ทรงไว้ในจิต อกุศลจิตก็ทรงไว้ที่จิตหากล้างอกุศลจิตออก จิตก็สะอาดขึ้นๆ ทรงไว้ซึ่งจิตสะอาดขึ้นเรื่อยๆ จะรู้ว่าสิ่งที่ทรงไว้ที่่จิตมีทั้งกุศลและอกุศล แม้จะรู้ว่าจิตเกิดจากเหตุปัจจัย วิญญาณเกิดจากเหตุปัจจัยไม่ใช่ตัวตนเที่ยงแท้ จะเข้าใจเลยว่าอกุศลจิตหมดไปแล้ว แม้กุศลจิต ก็จะเห็นว่าไม่เที่ยง สมมุติว่าคุณเป็นอนาคามมีเป็นต้นไป จะรู้เลยว่าอกุศลในกามภพหมดไปแล้ว ก็เลยมีแต่จิตกุศลที่อยู่กับกามภพเขา คุณมีแต่จิตปรารถนาดีต่อเขา คุณจะอนุโลมเขาก็ทำให้กุศลเกิดได้ ถ้าไม่ทำก็ไม่คงที่ได้ แม้กุศลก็ไม่เที่ยง อวิชชาข้อที่ ​5 และ6 ความเป็นอดีตกับอนาคตก็ไม่เที่ยง แม้กุศลก็ไม่อยู่กับตัวเองตลอด จิตก็เกิดจากเหตุปัจจัย อนาคามีจะรู้ว่าจิตคือส่ิงที่เกิดจากเหตุปัจจัย ถ้าคุณจะอาศัยกุศลจิตเพื่ออาศัย เมื่อละตัวตนแล้วจะเห็นแก่ผู้อื่น จะเต็มด้วยความเป็นพรหม ไม่ใช่หนีจากสังคมแบบฤาษี มีอัชฌาศัยที่ทนไม่ได้ด้วยความกรุณา เห็นเขาทุกข์ ก็ต้องการช่วย อย่างอาตมาทำงานนี่เหน็ดเหนื่อย แต่เห็นว่ามนุษย์น่าสงสาร อาตมาสร้างเลือดโพธิสัตว์มาหลายชาติ ขออภัยที่คนก็ตามพิสูจน์อาตมาไม่ได้ แต่เอาสิ่งจริงมาพูด

ตัวตนที่เป็นกุศลจะหมดได้ไหม? ตัวตนที่เป็นกุศลไม่ทำบาปทั้งปวง เพราะผู้นี้เชื่อกรรม แม้คิดดำริก็เป็นกรรม แม้ดำริท่านก็ไม่คิดทำบาป ยิ่งวาจา กัมมันตะย่ิงไม่ทำ แม้แต่กุศลจิตก็เป็น อาสยะ เป็นเครื่องอาศัย อาศัยไปถ้าจะอยู่หากเป็นอรหันต์แล้วไม่ทำบาปทั้งปวงแล้ว ทำแต่กุศล ทำจิตให้สะอาดขาวรอบแล้ว ท่านก็เป็นผู้ที่รับใช้โลก เป็นนักการเมืองเบอร์ 1 ของโลก อรหันต์ทุกรูป ไม่ได้ทำเพื่อโลกธรรม ทำด้วยใจบริสุทธิ์ เพราะท่านรู้ว่าทำเพื่อผู้อื่นคือคุณประโยชน์ก็เต็มใจทำ

ความไม่มีตัวตน เมื่ออาริยะระดับอรหันต์ทำกุศล ก่อนตายไม่ตั้งจิตไม่ต่อสันตติ เป็นอปณิหิตตะ ก็สลาย จิตก็ไม่ใช่ตัวตนก็หายไป เลิกทุกอย่าง จิตแตกตัวเหมือนไฮโดรเจนกับออกซิเจน แยกจากธาตุน้ำ น้ำสลายแล้วไม่มีธาตุน้ำอีก มีแต่ธาตุไฮโดรเจน ออกซิเจน เหมือนในพรหมชาลสูตร ว่าพระพุทธเจ้าท่านจะปรินิพพานแล้วจะไม่มีใครได้เห็นพระพุทธเจ้าอีกแล้วทั้งรูปและนาม เหมือนมะม่วงหลุดจากขั้วแล้ว

พระอรหันต์ทุกองค์มีสิทธิ์เป็นปรินิพพานเป็นปริโยสาน ความเข้าใจในพระอรหันต์ในเถรวาทบอกว่าตายแล้วสูญก็เป็นมิจฉาทิฏฐิ แล้วไปเข้าใจว่าเป็นโสดาบันแล้ว อีก 7 ชาติจะเป็นอรหันต์ เป็นอรหันต์ก็ตายแล้วสูญ การจะเป็นพระพุทธเจ้าจะต้องไม่เป็นแม้โสดาบันก่อนเลย

เวลาบันทึก 10 มีนาคม 2563 ( 16:04:54 )

รายละเอียด

571029_ธรรมาธรรมะสงคราม สันติฯ เรื่อง แก่นแท้ของพุทธวัดกันอย่างไร?

พ่อครูว่า...วันนี้วันที่ 29 ต.ค. 57 แล้วฝนก็ยังไม่หยุด ยังตกอยู่ เราก็มาอยู่กับธรรมาธรรมะสงคราม จะพูดไปอย่างไรก็หนีเรื่องโลกุตระไม่ได้ เพราะเป็นเรื่องจำเป็น อาตมามั่นใจว่าโลกุตระเป็นเรื่องของศาสนาพุทธโดยตรง พระพุทธเจ้าพยากรณ์ไว้ในอาณีสูตรว่าจะต้องเสื่อม ศาสนาพุทธอยู่แต่ชื่อ แต่เนื้อหาไม่ใช่พุทธ แล้วเอาชื่อพุทธไปหลอกคนทั่วโลก มันเสียหาย

วันนี้ก็จะมาพูดเรื่องเนื้อหาของพุทธว่าทุกวันนี้ยังมีอยู่หรือไม่? เหมือนกลองที่เขาเอาไม้มาเปลี่ยนใหม่หมดแล้ว ของเก่าไม่เหลือ เช่นเดียวกับพุทธ ก็มีแต่ของใหม่ไม่เหลือเนื้อหาเก่าแล้ว

ในต้นไม้มีทั้งแก่น กระพี้ เปลือก สะเก็ด และกิ่งไม้ใบไม้ ผลดอกใบ

กิ่งไม้ใบ ผล ดอก ท่านเปรียบคือ ลาภ สักการะสรรเสริญ

สะเก็ดคือศีล​ ซึ่งศีลเขาก็ยังไม่ได้ พูดเหมือนดูถูก แต่เป็นเช่นนั้นจริง ศีลจะต้องมีอานิสงส์คืออวิปฏิสารเป็นต้น ซึ่งเขาทำศีลได้แค่ภาษา อาจจะทำได้ แต่สอนกันว่าศีลทำได้แค่กายกับวาจา ทั้งที่ในพระไตรฯ บอกว่าศีลอันเป็นกุศล จะยังความเป็นอรหัตตผลให้บริบูรณ์ได้ไปโดยลำดับ

ได้อานิสงส์ 10 ของศีล .

กุสลานิ  สีลานิ  อนุปุพเพนะ  อรหัตตายะ  ปูเรนตีติ

ศีลที่เป็นกุศล ย่อมถึงอรหัตผลให้บริบูรณ์ไปตามลำดับ5. สุข (แบบไม่บำเรอตน คือ วูปสมสุข)

1.         อวิปฏิสาร (ความไม่เดือดร้อนใจ) .

2.        ปามุชชะ - ปราโมทย์ (มีความยินดี)

3.        ปีติ (ความอิ่มเอมใจ) .

4. ปัสสัทธิ (สงบระงับจากกิเลส)

6. สมาธิ (จิตมั่นคง)

7. ยถาภูตญาณทัสสนะ (ความรู้ยิ่งในความจริง) . .

8. นิพพิทา (เบื่อหน่าย) .

9. วิราคะ (คลายกิเลส)

10.วิมุติญาณทัสสนะ (ปัญญารู้แจ้งเห็นจริงในนิพพาน) 

(กิมัตถิยสูตร พตฎ. เล่ม 24  ข้อ 1 ,  208)

ศาสนาพุทธนั้นมีโลกุตระ 46 คือ โลกุตระ 9 และโพธิปักขิยธรรม 37 ซึ่งมีการปฏิบัติเข้าหาแก่นไปตามลำดับ และเป็นโลกุตระ ถ้าไม่ใช่ไม่เข้าเขตพุทธ เขตของพุทธต้องเป็นบุญ(ปุญญเขตตัง) แต่บุญเดี๋ยวนี้ไม่ใช่โลกุตระ แท้จริงบุญคือเครื่องชำระกิเลส

บุญเปรียบเหมือนปืน ไม่ใช่ขนมปัง บุญไม่ใช่เรื่องได้มา ว่าปฏิบัติบุญได้ คือได้เอาออก ไม่ใช่ได้ แต่เอาบุญไปใช้เป็นกุศล ซึ่งคำว่า บุญวิบาก ไม่มี มีแต่กุศลวิบาก บุญนี่เป็นผลแล้วสูญไปเลย ไม่มีบุญวิบากให้คนได้อาศัยใช้บุญ จะบอกว่าอาศัย ก็เป็นสูญ ไม่มีอะไรจะไปอาศัยอะไร แต่ทุกวันนี้ใช้คำว่า ได้บุญเป็นเครื่องล่อ ว่าจะได้อะไร ทั้งที่บุญ แปลว่าการชำระจิตสันดานให้หมดจด ทำบุญได้จนกิเลสหมดก็เป็นคนสิ้นบุญสิ้นบาป ปุญญาปาปปริกขีโณ เป็นพระอรหันต์

คำว่า แก่น ของศาสนาพุทธ ที่เขาว่าเขาได้เสวยผลกัน ได้แต่ใบแต่กิ่งไม้ คือลาภสักการะ ไม่ใช่แก่น จะเอาแก่นไม่ได้ แม้แต่ศีลที่เป็นสะเก็ดก็ยังไม่ได้ ยิ่งสมาธิ ที่เหมือนเปลือกไม้ก็ไม่เป็นสัมมาสมาธิ เป็นสมาธินอกเขตบุญ มันก็ไม่ชำระกิเลส ก็ไม่เป็น สันตานังปุนาติ วิโสเทติ (ชำระจิตสันดานให้หมดจด)นี่คือหน้าที่ของบุญ

ผู้ปฏิบัติบุญเป็น ชำระกิเลสได้ เร่ิมตั้งแต่ กายในกาย รู้จัก กายคตาสติ รู้อานาปานสติ ตามเห็นความไม่เที่ยง เห็นกิเลสจางคลาย กิเลสดับ ทำได้ก็ทำซ้ำ ปฏินิสสัคคานุปัสสี ทำอาเสวนาภาวนพหุลีกัมมัง ให้เป็นอาเนญชาภิสังขาร ปฏิบัติซ้ำให้เกิดส่วนอดีต ปัจจุบัน อนาคต ด้วยการปฏิบัติปัจจุบัน 36 ที่เป็นมโนปวิจาร 18 ทำทุกปัจจุบัน สั่งสมเป็นอดีตที่สูญ จนมั่นใจว่าอนาคตก็สูญ เป็นตถตา อัตโนมัติแล้ว

แม้สะเก็ดหรือเปลือกก็เพี้ยนไป ไม่ปฏิบัติสัมมาสมาธิ ตามมหาจัตตารีสกสูตร ที่พระพุทธเจ้าให้ปฏิบัติมรรค 7 องค์ให้เกิดสั่งสมเป็นสัมมาสมาธิ พระพุทธเจ้าท่านไม่ได้ไปให้นั่งหลับตาทำสมาธิ ที่ท่านบอกว่าให้นั่งหลับตาแล้วเข้าไปปฏิบัติในภวังค์ มีที่ไหนในพระไตรฯ​ มีแต่ให้ปฏิบัติมรรค 7 องค์ ด้วยสติปัฏฐาน 4 สัมมัปปธาน 4 พิจารณา กาย เวทนา จิต ธรรม แล้วหาเหตุ ในจิต เป็นเจโตปริยญาณ​16 ที่เป็นสราค สโทส สโมห เป็นเหตุที่เราต้องกำจัด ทางปฏิบัติท่านตรัสไว้ในมูลสูตร

ในมูลสูตร มีคำว่า เหตุและสมุทัย มีทั้งคำว่าแก่นคือวิมุติ

มูลสูตร

1.         มีฉันทะ เป็นมูล-รากเหง้า (มูลกา)

2.        มีมนสิการ เป็นแดนเกิด (สัมภวะ) มนสิการไม่ได้แปลว่าแค่พิจารณา ซึ่งต้องพิจารณาด้วย และต้องทำจิตด้วยพิจารณาตั้งแต่กายในกาย กาย นี่แหละคือจิต กายนี่มีจิตด้วย แต่เขาไปแยกกายออกจากจิต บอกว่ากายแค่เป็นการปรุงแต่งดินน้ำไฟลม แต่กายนี่คือการปรุงแต่งของรูปและนาม ให้พิจารณาในรูป 24 อีก

ให้เห็นจิตเกิดและดับ ต้องรู้ว่าจิตตัวในจะให้เกิด จิตตัวใดจะให้ดับ ที่จะให้ดับก็คืออกุศลจิต ที่มีตัวเหตุ ที่เราอ่านได้รู้ได้ เป็นสักกายะ ที่เราเกี่ยวข้องสัมผัส ขณะมีชีวิตปกติ มีการงานอาชีพอยู่ สัมผัสแล้วก็อ่านกายวิญญาณ (ท่านไปแปลกายวิญญาณว่า วิญญาณที่เนื่องมาจากกาย แทนที่จะแปลว่าองค์ประชุมของธาตุรู้) เพราะท่านคิดว่ากายคือร่าง เนื่องจากร่าง มันก็เกี่ยวข้องกับโครงร่างแล้วเนื่องมาหาข้างในเป็นองค์ประชุมวิญญาณ ก็เข้าใจได้หากมีสภาวะ แต่ถ้าไม่มีสภาวะก็อาจเข้าใจผิด ตัดวิญญาณออกจากกายเลย

การปฏิบัติพระพุทธเจ้าให้เห็นการเกิดการตายทางจิตวิญญาณ เรียกว่าโอปปาติกโยนิ จิตตายแล้วเกิด ไม่มีอะไรคั่นเลย จิตที่เป็นอกุศลจิตตายไป ก็เกิดจิตที่เป็นกุศลทันที ต้องกำหนดรู้อย่างชัดเจนตอนลืมตามีผัสสะนี่แหละ มีนิโรธเกิดอย่างเห็นๆ กิเลสตายไปจิตเราก็มีนิโรธ เกิดที่ใจ เห็นความเกิดความดับ ตรงที่ใจนี่แหละ อย่างที่เขาว่าเห็นจิตเกิดดับตลอดเวลานี่เป็นแบบตรรกะ เดาเอาทั้งนั้นเลย ก็จิตตัวไหนเกิดตัวไหนดับ ซึ่งต้องชัดเจนว่าสมุทัยนี่แหละดับ ไม่มีซากการตายเลย ในจิต จิตไม่มีดินน้ำไฟลม ไม่มีสรีระ ก็เห็นความดับของกิเลสอย่างนี้

ถ้ามนสิการไม่เป็นอย่างสัมมาทิฏฐิ การจะสัมมาทิฏฐิต้องพบสัตตบุรุษบริบุรณ์ จึงฟังธรรมบริบูรณ์ จึงเกิดการโยนิโสมนสิการโดยบริบูรณ์ ยืนยันได้

3.        มีผัสสะ เป็นเหตุเกิด (สมุทัย) 

4.        มีเวทนา เป็นที่ประชุมลง (สโมสรณา)  ตัวนี้ต้องอ่านต้องธัมวิจัย ตัวสุขทุกข์ แล้วแยกเป็นเวทนา 108 อ่านกายในกาย เพื่อจะอ่านเวทนา แล้วเจาะลงในจิตในจิต พอสัมผัสปุ๊ปคนอวิชชาก็สังขารปรุงแต่ทันที แยกไม่ออก ทำปุญญาภิสังขารไม่เป็น การสังขารแปลว่าการจัดการ การตกแต่ง ทำให้เจริญได้ ถ้าไม่สามารถทำเจริญ กิเลสก็มาจัดการเราแทน แต่ถ้าเรามีสติสัมปชัญญะมีอำนาจพอ ก็ไม่ปล่อยให้กิเลสมาสังขาร เราต้องมีความรู้สามารถรู้สังขาร แยกเวทนาออก ที่เกิดจากทวาร 6 กระทบ แล้วเราสามารถรู้แยกแยะเวทนา 108 ได้

อย่างตากระทบมะละกอ แล้วจิตเกิดชอบ ว่าน่ากิน น่าซื้อหา มันก็ปรุง เกิดอาการสุข ไม่ชอบก็ทุกข์ หรือเฉยๆ แต่เป็นเคสิตเวทนา คือแบบไม่รู้ เราต้องอ่านรู้เหตุให้ได้แล้วกำจัดเหตุแห่งสุขทุกข์ได้ จิตก็สะอาดขึ้น เป็นการชำระกิเลสไปเป็นส่วนๆ ก็เป็นส่วนแห่งบุญไปตามลำดับ ปุญญภาคิยา ก็ปฏิบัติในเวทนา 108 นี่แหละ ทำเนกขัมมะไปได้เรื่อยๆ เกิดฌานล้างกิเลสเพ่งเผา เพ่งรู้ใจ แล้วมีพลังไฟกองใหญ่ไฟวิเศษที่เผาไฟราคะโทสะโมหะ สั่งสมลงเป็นสมาธิ เป็นประมุข

5.        มีสมาธิ เป็นประมุข (ปมุขะ) ตกผลึกสั่งสมผล ไปเป็นสมาธิตั้งมั่นแข็งแรงไปเรื่อยๆ

6.  มีสติ เป็นใหญ่ (อธิปไตย = พลังอำนาจ)

7.  มีปัญญา เป็นยิ่ง (อุตระ = เหนือ) กัปตันยิ่ง

8.  มีวิมุติ เป็นแก่น (สาระ)  นี่คือแก่นของศาสนาพุทธ

9.  มีอมตะ เป็นที่หยั่งลง (โอคธา) กิเลสไม่ตายแล้วเพราะกิเลสไม่มีให้ตาย ตายแล้วตายเลย ไม่มีฟื้น จิตอรหันต์ที่ไม่ปรินิพพาน ก็มีความทรงไว้ซึ่งความไม่เกิดไม่ตายมีจิตที่เป็นอมตะ ความไม่เกิดไม่ตายหยั่งลงในจิตที่สะอาดอันนี้ จิตสะอาดนี้เป็นของอรหันต์ ยังไม่ตาย แต่มีนิพพานบริบูรณ์ แต่ท่านไม่ปรินิพพานเป็นปริโยสาน ไม่ดับสิ้น เหมือนพระพุทธเจ้าตรัสไว้ว่าท่านจะปรินิพพาน แล้วจะไม่มีใครได้เห็นท่านอีก ทั้งรูปและนาม เหมือนพวงมะม่วงหล่นจากขั้วแล้ว

10. มีนิพพาน เป็นที่สุด (ปริโยสาน)

นี่คือสาระแก่นสารของศาสนาพุทธ รวมแล้ว เหลือแต่กิ่งใบ มีดอกผล ที่ยั่วยวน เป็นเรื่องโลกีย์เต็ม ศีลไม่เข้าหาใจ สมาธิก็เพี้ยนไป ปัญญาก็เป็นตรรกะ ไม่ใช่อธิปัญญาสิกขา ที่มีผัสสะเป็นของจริง อาตมาแปลว่า รู้จัก (สัมผัส)รู้แจ้ง(มีองค์ประกอบชัด) รู้จริง (คือได้สภาวะจริง) พูดให้ท่านตรวจสอบกัน ไม่ได้ยกตนข่มท่านหรอก เพื่อให้เห็นว่า น่ากลัว น่าเสียดาย ต้องช่วยกันกอบกู้เหมือนคสช.กอบกู้ประเทศไทย เราก็มากอบกู้ศาสนากัน

บุญนิยมทีวีได้เปลี่ยนคลื่นความถี่ใหม่ การจูนให้ ทำดังนี้   กดเมนู เพ่ิมดาวเทียม ความถี่ 3480 ไปที่แนวตั้ง vertical แล้ว symbol rate 30000 แล้วค้นหาทั้งหมด สุดท้ายก็ ok แล้ว exit

ต่อไปเป็นการตอบประเด็น

_เศรษฐกิจทำไมถึงเดี๋ยวตกเดี๋ยวดี

ตอบ...ก็คือความไม่เที่ยงมันตกก็เพราะมันไม่ดี มันไม่ดีก็เพราะมันตก แต่มันดีก็คือความรู้สึก แต่ที่จริงมีแต่เศรษฐกิจเสื่อมลงเรื่อยๆ คือสัจจะของสังคมไทย คือไม่ทำที่ต้นเหตุ ผู้ทำงานบริหารบ้านเมือง จนถึงทำธุรกิจไม่ลดกิเลส เต็มไปด้วยกิเลส ก็จะไปทำให้ดีได้อย่างไร สรุป เพราะศาสนาการศึกษาไม่มีผลทำให้ดีขึ้นเลย การศึกษาที่ไม่ลดกิเลสกู้ประเทศไม่ได้

_อยากถามพ่อครูว่า ถ้าอยากถามคำถามพ่อครูแบบนี้ถือว่าเป็นกิเลสไหม?

ตอบ...แล้วเมื่อไหร่คุณจะได้ถาม แบบเดียวกับที่เข้าใจว่าถ้าขืนมีตัณหาก็ไม่หมดตัณหา จะอยากอะไรไม่ได้เลย ต้องเฉย เด๋อ อาตมาก็ว่า พระพุทธเจ้าก็ยังมีวิภวตัณหา เป็นตัณหาที่ไม่ยึดภพ ไม่ยึดกาม ต้องล้างกาม ล้างรูปภพ อรูปภพ คุณก็ไม่มีภพ แล้วแต่คุณยังมีมโนสัญเจตนา ที่มุ่งหมาย เป็นกุศลได้

_เวลาคนหลับสนิทไม่ฝัน จิตไปไหนอย่างไร?

ตอบ...ถ้านอนแล้วจิตไม่สงบก็ไม่ฝัน ถ้านอนไม่ฝัน มีอยู่ที่จิตมันเหนื่อยจนไม่ฝัน หรือไปฝึกเจโตสมถะก็ดับได้ดี ส่วนสายปัญญา ปฏิบัติธรรแบบพระพุทธเจ้า มีมรรคองค์ 8 จะปรุงได้ดี ถ้าถึงอนาคามี จิตไม่มีเรื่องโลกีย์ จะมีแต่เรื่องโลกุตระ เป็นธรรมะไปปรุงเป็นเรื่องราว แม้บัญญัติพยัญชนะก็ร้อยเรียงเป็นสภาวะ เรียกว่าคุยกับเทวดา

_หมดคำถามแล้ว...เพราะจะยาก เป็นปรมัตถ์เสียเยอะ

อาตมาไม่เห็นว่าอะไรจะสำคัญเท่าธรรมะ ถ้าจิตมีอธรรมอยู่แม้น้อยนิด ก็คือไม่เป็นธรรมะแท้ ผู้เป็นอรหันต์ก็ทำกิเลสหมดแล้ว ก็เป็นผู้มีธรรมะ ท่านก็ทำแต่กุศล ไม่มีบาปแล้ว แต่วิบากก็ยังมีอยู่ ไม่หายไป วิบากชั่วเหมือนหมาล่าเนื้อที่ไล่ตาม แต่กุศลวิบากของท่านมีมากจนมาคั่น ยิ่งท่านทำดีมากเท่าไหร่ มันก็ย่ิงกั้นวิบากชั่วในอดีตที่ตามมาได้ยาวนาน ได้มากเท่านั้น แต่ไม่มีหายไปนะวิบาก ทั้งกุศลและอกุศล พระพุทธเจ้าท่านไม่รู้ที่ต้นหรอก ว่ามีวิบากอะไรมา เป็นเรื่องเกินคิด เกินจะเดาอย่าไปเดา พิสูจน์ปัจจุบัน ล้างกิเลสให้หมดแล้วจะรู้ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่รู้ ถ้าถึงขีดจะรู้ได้ไม่รู้ไม่ได้ ทำสิ่งที่ละกิเลสไปจะรู้ตามลำดับ แล้วส่ิงที่มีเรียกว่าธรรมะ ก็ทรงไว้ซึ่งกุศล

ถ้าทรงไว้ซึ่งบาปเพ่ิม กิเลสเกิดปัจจุบัน จบไปแล้วไม่ใช่กิเลส จะเรียกว่ากิเลสก็เป็นตัวยึด แล้วออกบทบาทเป็นปัจจุบัน กิเลสกับตัณหาเกิดที่ปัจจุบันส่วนที่มันยึดเป็นอุปาทาน มาเป็นตัณหาออกมาปฏิบัติ

บุญคือภาวะการทำงานปัจจุบัน เมื่อทำบุญหมด สิ่งที่เป็นวิบากก็จะออกฤทธิ์ได้ยากขึ้นเพราะทำแต่กุศลมาคั่น ตราบจนกว่าจะปรินิพพานเป็นปริโยสาน มีอรหัตตา คืออัตตาที่ไม่ลึกลับ แล้วแต่มีอัตตาลำลองไว้อาศัยรูปนามขันธ์ 5 จนกว่าจะปรินิพพาน พระอรหันต์ไม่มีธรรมชาติ มีแต่ธรรมะไว้อาศัย พระอรหันต์ไม่มีชาติแล้ว ดับภพชาติแล้ว แต่คนไปนิยามธรรมะว่าคือธรรมชาติ ก็ไม่แม่นไม่คม

เวลาบันทึก 10 มีนาคม 2563 ( 16:06:28 )

รายละเอียด

571030_ธรรมาธรรมะฯ สันติฯ เรื่อง สัมมาสมาธิของพุทธ

พ่อครูว่า...วันนี้ 30 ต.ค.​57 เป็นวันพระ 8 ค่ำ วันเวลาก็เดินไป ผ่านไปๆ ชีวิตของคนก็ ล่วงเลยไป และก็แก่ตายเปล่าไปเยอะ มันน่าเสียดายชีวิตนะ ที่ว่าน่าเสียดายเพราะอะไนในทัศนะของอาตมา น่าเสียดายเพราะเอาชีวิตไปหลงใหลกับโลกธรรม ซึ่งคนก็หลงใหลอย่างนั้นไม่รู้กี่ชาติ หลงสุข ทุกข์ กับมัน ถ้าเราไม่ได้มารู้ทางนี้เราก็ไปหลงวนเวียนไปกับเขาอีกนาน น่าเสียดาย ใครได้ฟังจะสะดุดใจหรือเปล่า ว่าชีวิตก็ดิ้นรนแย่งชิงหลงเสพ สุขเท็จ สุขขัลลิกะ

ที่ท่านบอกว่าเหมือนหมาเคี้ยวกระดูก เหมือนกินน้ำลายตนเอง มันก็เห่ากัดเคี้ยวกรอบแกรบไป แต่มันไม่ได้กินอะไรจากกระดูก เหมือนกลืนน้ำลายตนเอง ในพระไตรฯว่าไว้ ว่าแทะกระดูกที่เขาเอาเนื้อออกหมดแล้ว ซึ่งมันชัดเจนว่าคนเราหลง น่าเสียดายชีวิต อาตมาพูดไปนี่ก็น่าจะฟังแล้วสะดุดอะไรบ้าง แต่ก็ยากเพราะคนเรามันจมอยู่ในห้วงโลกีย์ ฟังไม่ขึ้น ฟังแล้วก็ผ่านไปเฉยๆ

หลายคนมีปฏิภาณปัญญาฟังเข้าใจ แต่ก็ว่าไม่เห็นมีอะไร คนก็เป็นอย่างนี้ อันนี้แหละที่เป็นเรื่องโลกุตระที่พระพุทธเจ้าค้นพบว่าคนเราวนเวียนในวัฏฏสงสารนานนับชาติ มีโลกีย์ทำให้เราหลง ว่าเราได้โลกธรรม มันไม่ยากนัก ก็เลยอยู่อย่างนั้น ก็พากเพียนปฏิบัติตนเป็นคนดี แล้วผลของกุศลวิบาก ทำให้ตนมีโลกธรรม มีวิบากน้อย ส่วนคนทำไม่ดีก็วิบากมากทุกข์ทรมาน แต่คนที่หลงว่าตนได้ดีวิเศษอย่านึกว่าตนไม่มีวิบากบาป

คนที่หลงเสวยผลโลกียกุศล เขาอยู่ในทุกสังคม เสวยผลโลกียกุศล มันเป็นอัตราของสังคมที่ตั้งมาเพื่อเอาเปรียบ โดยสัจธรรม ของคนชั้นบนที่เอาเปรียบ เป็นนักการค้าที่เขาไม่มีวันตั้งกติกาให้ตนเสียเปรียบ ก็เอาให้ตนได้เปรียบ นักธุรกิจระดับบน หรือข้าราชการก็เช่นกัน ก็ตั้งกติกาให้ตนได้เปรียบทั้งนั้น เป็นอกุศลที่ซ้อนอยู่ทั้งนั้น ในชาติที่คุณได้เกิดมาเสวยกุศลวิบาก

เมื่อคุณได้เสวยกุศล บัลลังก์กุศล คุณจะไม่ได้บาป ไม่ใช่ คุณจะได้ ถ้าคนใดทำกุศลท่วมท้น แล้วได้เสวยผล จะเรียกว่า กินกุศลเก่า (ไม่ใช่กินบุญเก่า) ให้ผล ได้เสวยบัลลังก์สุขโลกีย์ นานเข้าก็กินกุศลเก่า กุศลก็หมด แล้วก็สะสมอกุศล ก็หมุนมาวนเวียนคุณก็ลงนรกใหม่อีก คนก็วนขึ้นสวรรค์และลงนรก สลับกันไป ไม่มีใครขึ้นสวรรค์ไปตลอดหรอก คุณจะรู้ได้อย่างไรว่าเกิดทุกชาติจะได้แต่กุศล มันมีอกุศลเก่าคุณอีกที่ตามมา

เพราะคุณเอาเปรียบโดยการอ้างอัตราให้แก่ตน ผู้อยู่บนเอาเปรียบคนฐานราก มีเยอะ มันไม่เที่ยง จะสุข ทุกข์ก็ไม่เที่ยง สุขก็ได้ชั่วคราว ดีไม่ดีไปทำบาปได้นรกได้ทุกข์หนัก หมุนเวียนไป สรุปแล้วมันน่าเบื่อ เพราะสุขหลอก มาเรียนรู้จะรู้ว่าสุขขัลลิกะ อาตมาได้พยัญชนะนี้มายืนยัน อาตมาพยายามแยกว่า สุข กับ อัลลิกะ

อัลลิกะ คือความเท็จ ความหลอก ความไม่จริง ท่านก็ไปศึกษากันอย่างไรไม่รู้ที่ท่านเรียนกัน ท่านก็ว่าอาตมาแยกผิด อาตมาพูดไม่ถูก แต่อาตมาว่าอาตมาพูดไม่ผิด มันมีหลักฐานอื่นอีกเยอะ แค่คำว่า กามสุขขัลลิกะ กับ อัตตกิลมถะ

แม้แต่อัตตทัตถสุข เป็นสุขที่เป็นอัตตาซ้อนในกามสุขขัลลิกะ มันน่าเบื่อในชีวิตก็เตือนสติผู้ที่เสวยสุขด้วยโลกธรรมก็ตาม ให้ศึกษาธรรมะเถอะเป็นที่พึ่งสุดยอด ส่ิงอื่นเป็นสิ่งที่ไม่ยั่งยืนหรอก คนเราเกิดมาอีกนานนับชาติ เป็นล้านๆชาติ คนก็เข้าใจยาก ไม่รู้หรอก แต่ศึกษาดีๆจะเข้าใจว่าชาติหนึ่งๆไม่ได้ยาวเลย แค่ร้อยปี ก็นิดเดียว แต่วัฏฏะสงสารมันนานนับล้านๆๆๆปี

มาเข้าสู่เรื่องที่อาตมาจะอธิบายเรื่อง สัมมาสมาธิ

พระพุทธเจ้าท่านตรัสโดยตรง เพราะคำว่าสมาธิเป็นคำกลางๆ มีทุกยุคสมัย มีทั้งแบบสมาธิถาวร นั่งหลับตาสมาธิ มีอยู่ตลอดกาลนาน ไม่มีที่สิ้นสุด แม้พระพุทธเจ้าออกบวชตอนแรกก็ไปนิยมเช่นเขา พบอาฬารดาบส อุทกดาบสก็ได้ฌาน 4 ฌาน 8 ท่านก็ทำได้ แต่ท่านว่าไม่ถูกทาง ทั้งที่พระพุทธเจ้าตอนเกิดมาก็มีพราหมณ์ อสิตดาบส มาทำนายว่าจะได้เป็นพระพุทธเจ้า ท่านมีบารมีจริง พอวันเพ็ญเดือนหกก็ได้ย้อนระลึกชาติได้ เป็นวันที่ธรรมะของพุทธขึ้นมาเต็มที่ ก็รู้ว่าตนเป็นพระพุทธเจ้า มีพุทธการกธรรม

อย่างอาตมาเป็นโพธิสัตว์ กว่าอาตมาจะรู้ตัวก็อายุตั้ง 36 ขออภัยไม่ได้เทียบกับพระพุทธเจ้านะ แต่อาตมาก็เป็นลิงลมอมข้าวพองเหมือนคนโลกธรรมดา

การปฏิบัติสัมมาสมาธิ นั้น พระพุทธเจ้าตรัสไว้ในหลายสูตร แต่ในมหาจัตตารีสกสูตร สูตรนี้แหละอาตมาว่าสมบูรณ์ บริบูรณ์ที่สุด การปฏิบัติมรรคองค์ 8 นั้นทำอย่างไร

ปฏิบัติตั้งแต่สัมมาทิฏฐิ สัมมาสังกัปปะ สัมมาวาจา สัมมากัมมันติ สัมมาอาชีวะ สัมมาวายามะ สัมมาสติ สัมมาสมาธิ 

ต้องมีประธาน เป็นความเห็นความรู้เข้าใจ เป็นทิฏฐิ หรือ ทฤษฎี หลักการ สูตร จะต้องเป็นสัมมา เบื้องต้น แล้วภาคปฏิบัติก็ปฏิบัติ สังกัปปะ วาจา กัมมันตะ อาชีวะ การคิด การพูด การกระทำ ก็ทำสัมมาสมาธิ การทำอาชีพเลี้ยงชีวิตก็ไม่ต้องหนีไปไหน สมาธิพระพุทธเจ้าไม่ต้องไปหาที่สงบเสพ นั่งสมาธิ เพ่งกสิณ แต่เพ่งอ่านจิตในจิต

จิตในจิตตัวแรกที่อ่านเรียกว่า “กาย” หรือ “กายในกาย”

กรรม 4 อย่าง คือสังกัปปะ วาจา กัมมันตะ อาชีวะ 

กัมมันตะไม่ใช่แค่สรีระร่าง แต่รวมวาจาและความคิดด้วย

สัมมาอาชีวะคืออาชีพ คือท่านแยกมิจฉาอาชีวะไว้ 5

1. การโกง ทุจริต คอร์รัปชั่น (กุหนา)  มีในงานการเมือง เป็นชั่วหยาบทางอบาย แต่อบายมุขลึกคือพวกเอาเปรียบสังคม กิเลสโลภจัด ในทางโลภ หรือใช้อำนาจบาทใหญ่ใช้อำนาจทำร้ายคนอื่นอย่างเลือดเย็น เช่นผู้บริหารระดับสูงทำร้ายผู้อื่นได้ชนิดไม่ทำเองแต่เป็นเหตุให้คนอื่นลำบาก โดยไม่มีใครรู้ หรือโกงเจ็ดแสนล้านก็อภิมหาอบายมุข ใครจะร่วมด้วยก็ได้บาปไปด้วย เอาไปมากบาปมาก ตามนั้น ด้วยสัจจะ

หรือนักธุรกิจ อย่างธุรกิจมอมเมาคน ค้ายาพิษ ค้าน้ำเมา ในมิจฉาวณิชชา 5

1. การค้าขายอาวุธ       (สัตถวณิชชา)
2. การค้าขายสัตว์มีชีวิต  (สัตตวณิชชา) คือขายเอาไปใช้งาน
3. การค้าขายเนื้อสัตว์  (มังสวณิชชา) ค้าขายสัตว์เป็นยังบาปน้อยกว่าค้าเนื้อสัตว์
4. การค้าขายสิ่งมอมเมา  (มัชชวณิชชา)
5. การค้าขายสิ่งที่เป็นพิษ  (วีสวณิชชา)

ชาวพุทธจะไม่ค้าพวกนี้ เป็นบาป อาชีพเช่นอาชีพนักกีฬา ดารา นักร้องที่ทำให้คนหลงติดอบายมุข ซับซ้อน หลงว่าเป็นศิลปะ สรุปแล้วกุหนาต้องเลิกก่อนเลย

2. การล่อลวง หลอกลวง (ลปนา) ในนักธุรกิจ-การเมือง คือคำพูด

3. การตลบตะแลง (เนมิตตกตา)  ยังเสี่ยงทายไม่ตรงแท้ เนมิตตกะ แปลว่าการทำนายเสี่ยงโชค คือคุณต้องปฏิบัติตามหลักพระพุทธเจ้า จะบรรลุหรือไม่แต่ก็มีทางเจริญ ไม่ใช่ว่าไปเสี่ยงทายอย่างอื่น เป็นเรื่องปฏิบัติ เริ่มตั้งแต่ ศีล สมาธิ ปัญญา ไม่ต้องนึกว่าตนมีบารมี ก็เร่ิมที่ศีล 5 ถ้ามีบารมีก็จะพาสชั้นไปเลย ถ้าไม่มีฉันทะก็ไม่มีทางหรอก จะปฏิบัติตามน้ำ ไปตามวาระ กาละ ก็ไม่มีทางบรรลุหรอก มูลสูตรต้องมีฉันทะเป็นมูล แล้วเอาไปมนสิการ ทำใจให้เปลี่ยนแปลงให้กิเลสลด หากทำไม่ได้ก็ไม่มีทางบรรลุอรหันต์

เมื่อปฏิบัติได้ผลก็อยู่ในสังคม แต่อย่าไปมอบตนในทางผิด

4. การยอมมอบตนในทางผิด  อยู่คณะผิด (นิปเปสิกตา) คือเป็นเครื่องมือให้เขาทำผิด อย่างถ้าคุณยังติดว่าจะได้เงินเดือนมาก คุณก็ต้องอยู่ช่วยเขาทำบาปต่อไป แต่ถ้าแข็งแรงได้ก็ออกมา พ้นนิปเปสิกตาแต่ก็ยังเอาลาภแลกลาภอยู่

5. การเอาลาภแลกลาภ (ลาเภนะ  ลาภัง  นิชิคิงสนตา) เป็นสัมมาอาชีพขั้นสุดท้าย ข้อนี้ เข้าใจแล้วจะทำได้หรือไม่? คือทำงานไม่ใช้ลาภแลกลาภ สรุปคือทำงานฟรี ไม่ใช่เอาของแลกของ ไม่เอาเงินซื้อมา ไม่เอาแรงงานแลก ไม่เอาความรู้แลก ทำงานอย่างบริสุทธิ์ใจทำงานฟรี อาจมีด่างพร้อยบ้างตอนต้น แต่ทำไปจะบริสุทธิ์ขึ้นเรื่อยๆ ทำเพื่อสละเพื่อให้แท้จริง นี่คืออาชีพที่สูงสุดประเสริฐสุด

อาตมาพาพวกเราชาวอโศกทำงานฟรีได้ ใครจะมีกิเลสส่วนตัวอยากได้คืนบ้างก็ตัวใครตัวมันตามกรรมวิบาก ใครทำใจได้ว่าเราทำเพื่อเสียสละให้ส่วนกลาง แต่ถ้าเขาไม่ให้เราก็เท่าที่ได้ บอกว่าจะใช้งบฯเท่านี้แล้วเขาไม่ให้หรือให้น้อยก็ทำไป เราก็ทำเพื่อส่วนกลางนี่ แต่ถ้ายึดก็เป็นตัวตนว่าจะต้องทำได้อย่างเราคิด

ขออภัยที่ต้องยกอโศก เพราะเป็นจริงได้แม้ยุคนี้ พวกเรามาทำงานฟรีได้ แม้ใจไม่เป็นอนาคามี ไม่ต้องการลาภสักการะสรรเสริญ​ไม่ติดทรัพย์ศฤงคาร บ้านช่อง แต่หลายคนก็ปฏิบัติหน้านองน้ำตาอยู่ มาอยู่ในส่วนกลางก็ทำงานฟรี มีสิทธิ์รับสวัสดิการส่วนกลาง หลายคนภูมิไม่ถึงก็เข้าๆออกๆหลายเที่ยว บางคนทำได้ก็อยู่ได้ หรือบางคนก็กดข่ม แต่ก็รู้ว่าไม่เที่ยง ก็ปฏิบัติเพิ่มไป อนาคามีไม่มีกิเลสภายนอกแล้วมีแต่รูปราคะ อรูปราคะ มานะ อุทธัจจะ อวิชชา

การปฏิบัติสัมมาสมาธิของพระพุทธเจ้าไม่ต้องหนีไปทำที่อื่น แต่อยู่ในสังคมปกตินี่แหละ ทำมรรค 7 องค์ไป มีสัมมาสติ สัมมาวายามะ เป็นผู้ช่วย ของสัมมาทิฏฐิที่เป็นประธาน มีสัมมากัมมันตะเป็นตัวจัดการ โดยเน้นคำว่า กาย

ในเมืองไทย คำว่า กาย มาเป็นภาษาไทย นั้นเป็นเพียงหมายถึง มหาภูตรูป ก็ไม่ได้คะแนนเลย ปฏิบัติไม่ได้ หรือได้คะแนนติดลบเลย กิเลสนี่คือร่างหรือจิต....กิเลสคือจิต แต่ภาษาบาลี กิเลสแปลว่า กายกลิ คือองค์ประชุมของความชั่ว คือกิเลส ส่ิงเป็นโทษ กายกลิคือสิ่งชั่วช้าที่อยู่ในกาย คือจิต อกุศลจิต แต่มันมีความหมายว่าเป็นองค์ประชุมที่ต้องเกี่ยวข้อง มี มหาภูตรูป ปสาทรูป โคจรรูป

คนมีแท่งก้อน ดิน น้ำ ไฟ ลม ก็ต้องสัมผัสสัมพันธ์กับส่ิงอื่น แล้วจิตเราจะต้องทำงาน รู้พร้อม หลักปฏิบัติของพระพุทธเจ้าสำคัญ คือ กายคตาสติ อานาปานสติ

แม้อานาปานสติก็ต้องเหลือลมหายใจ เป็นกายนะ เช่นในวิโมกข์ 8 ก็ต้องมีภายนอก สัมผัสวิโมกข์ 8 ด้วยกาย อัชฌัตตัง อรูปสัญญี เอโก พหิทา รูปานิ ปัสสติ ต้องทำการกำหนดหมายเรียนรู้ทั้งภายนอกและภายใน ทั้งรูป ถึงอรูปเลย ต้องสัญญา หรือกำหนดหมายให้ได้ตลอด

การปฏิบัติของพระพุทธเจ้าต้องมีสัมผัสรู้ อย่างมีสติ ต้องสัมผัสวิโมกข์ 8 ด้วยกาย อาสวะภายในสิ้นก็ต้องรู้แจ้ง ขาดคำว่า กายไม่ได้ หรือเข้าใจกายเพี้ยนไม่ได้ กายนั้นหมายถึงจิต

ในโพธิปักขิยธรรม 37 ข้อแรกคือ กายในกาย

กายสังขาร คือสังขารของจิตที่เกี่ยวกับภายนอกด้วย ถ้าบอกจิตสังขารก็เฉพาะจิต ท่านอธิบายในอานาปานสติ ให้เรียนรู้ กายสังขารัง ปฏิสังเวที คือเรียนรู้กาย แล้วทำให้ ปัสสัทธิ​ ทำให้จิตปัสสัมภยังระงับ สำเร็จ อยู่ในจิตอภิปโมทยัง ทำจิตร่าเริงเบิกบาน ไม่ใช่จิตแข็งทื่อ เป็นจิตอาศัยให้แข็งแรง เมื่อเรารู้จัดอนุโลมปฏิโลม มีวิปัสสนาญาณ 9 มีอนุโลมได้

ทำฌาน เป็นศีลอาริยะ สำรวมอินทรีย์อาริยะ เกิดสติอันเป็นอาริยะ เกิดสมาธิอันเป็นอาริยะ ไม่ใช่ว่าเอาแค่ลมหายใจเข้าออก หรือว่าเข้าไปในภวังค์ ที่อธิบายกันเป็นเพียงอุปการะ เป็นการอนุโลม เพราะในสมัยนั้นมีแต่ไปนั่งหลับตาสมาธิ พระพุทธเจ้าก็เลยต้องปรองดอง ท่านทำงานหนัก แม้พระโมคคัลลานะก็ตาย แม้มีฤทธิ์มากตายถูกเขาฆ่านะ ท่านทำงานศาสนานะ

การปฏิบัติเมื่อสามารถรู้จักสักกายะ คุณก็ปฏิบัติโดยสติปัฏฐาน 4 พิจารณาตั้งแต่ กายในกาย แล้วเนื่องไป เวทนาในเวทนา จิตในจิต ธรรมในธรรมไม่ได้แยกกันนะ

เมื่อตากระทบรูปภายนอก ก็ไปรู้ภายใน เกิดกายวิญญาณ เป็นองค์รวม เวทนา สัญญา สังขาร หรือแตกสังขาร เป็น เจตนา ผัสสะ มนสิการ

ต้องรู้อ่านองค์ประชุมตั้งแต่ กายในกาย แล้วองค์ประชุมเวลาสัมผัสข้างนอกมันก็เป็นเวทนาเลย มันสังขารทันทีด้วยอวิชชา คุณก็ต้องพิจารณา เมื่อทำสติปัฏฐาน 4 เป็น ก็ปฏิบัติสัมมัปปธาน 4 โดยสำรวม ทวาร 6 ไม่ได้หลับตา แล้วปหาน มันมีตั้งแต่ สังวรปธาน ปหานปธาน คุณต้องอ่านกิเลสคือสมุทัยให้ได้ คือสราค สโทส สโมห ได้ผลก็รักษาผลเป็นอนุรักขณาปธาน ด้วยอิทธิบาท 4 เป็นแรงช่วย เพื่อจะปฏิบัติให้ได้ผล ได้ผลสั่งสมเป็นอินทรีย์ 5 พละ 5 อินทรีย์คือได้ผลไปตามลำดับ แล้วจบที่พละ 5 บนฐานปฏิบัติคือโพชฌงค์ 7 มรรคองค์ 8

แท้โพธิปักขิยธรรมก็คือ โพชฌงค์ 7 นั่นแหละ อุเบกขาเป็นฐานนิพพาน หรือแม้แต่สัมมาสมาธิ ก็มีเอกกัคคตาเป็นฐานในองค์ฌาน 4 สูงสุด

ในชีวิตเมื่อกระทบสัมผัสอะไรก็ต้องใช้สติปัฏฐาน ตั้งแต่กายนอก เข้าหากายใน กายคตาสติก็อันเดียวกันกับอานาปานสติ ต้องพิจารณากายสังขาร กายสังขารังปฏิสังเวที จะเดินไป เอี้ยวแขน ไกวขาก็เห็นความไม่เที่ยง เห็นเหตุแห่งทุกข์ มีอาริยสัจ 4 ทุกองค์ประชุม เมื่อปฏิบัติกายคตะ องค์ประชุมชีวิตดำเนินไปสัมผัสดิน น้ำ ไฟ ลม อาหาร บริโภค อุปโภคที่เนื่องกับชีวิต ต้องพิจารณาถึงเหตุ

เมื่อคุณจะปฏิบัติกับใครก็ต้องจับกิเลสได้ให้มันมาสังขาร เป็นกายสังขารอย่างไร ที่ปรุงแต่งกันภายนอก และภายในต้องอ่านภายในเป็นหลัก กิเลสมันเกิดในจิต จะไปโทษภายนอกไม่ได้ คุณไปโง่กับมันเอง คุณเจอมะละกอ (อยู่ข้างหน้านี้) อยากได้ ชอบ ก็จะเอา จะหาซื้อ เขาจะให้ก็เอา หรือว่าจะลดกิเลสก็ไม่เอา เอาอันอื่นที่มีโภชนาการแทน คุณปฏิบัติธรรมก็ล้างกิเลส เกี่ยวกับมะละกอเมื่อไรก็ปฏิบัติได้ทุกเวลา มีปสาทรูป มีโคจรรูป ทำปหานปธาน ภาวนาปธาน อนุรักขณาปธานให้ได้

กายคตาสติ อานาปานสติ สติปัฏฐาน 4 เป็นองค์ธรรมสามเส้าที่ต้องปฏิบัติตลอดเวลา ถ้าเข้าใจกายคตาสติไม่ได้ ต้องปฏิบัติภายนอกเชื่อมหาภายใน เชื่อมกับอานาปานสติ ทำให้กิเลสระงับได้ เป็นกิเลสระงับ ทำจิตให้สมาทหัง แข็งแรงสดชื่นตลอด แล้วก็ให้มีสติรู้ อนิจจานุปัสสี นิโรธานุปัสสี วิราคานุปัสสะ ปฏินิสัคคานุปัสสี ตลอดเวลา จับให้ได้มีกิเลสเกิดที่หทยรูป มันมีชีวิตมันยังไม่ตาย เป็นชีวิตินทรีย์ ของโอปปาติกสัตว์ ต้องรู้ว่ามันมีองค์ประชุมอย่างไรในสัตตาวาส 9ต้องใช้สัญญากำหนดรู้ อัชฌัตตังอรูปสัญญี จะเห็นความแตกต่างของกายกับสัญญา ต้องมีธาตุรู้ตลอด ต้องมีกายวิญญาณ​ต้องสัมผัสเกี่ยวข้องแล้วอ่านวิญญาณ คำว่า กายต่างกัน สัญญาต่างกัน คือการบอกสื่อของการปฏิบัติของพระพุทธเจ้า

ถ้าเข้าใจกายไม่ได้ ปฏิบัติสัตตาวาส ความเป็นสังโยชน์คุณจะพ้นไม่ได้ แม้สักกายคุณก็ไม่รู้ ก็สุญโย ถ้าเข้าใจสักกายทิฏฐิ มีกายคตาสติ มีสติปัฏฐาน จะอ่านรู้ สัตตาวาส 1 กายต่างกัน สัญญาต่างกัน ความเป็นสัตว์จะเป็นสัตว์นรก เทวดา มนุษย์ คุณจะรู้ว่าเมื่อไม่มีหลักกำหนดจะกำหนดสัญญาไม่เป็น

กำหนดกาย เวทนา จิต ธรรม จะกำหนดได้อย่างไรถูก คนทั่วไปไม่เรียนหรือเรียนผิดก็กำหนดกายผิด ก็เข้าป่า ลงทะเลยะเยือกเย็น ก็ไม่ได้

ในข้อ 1 สัตตาวาส 9 หรือวิญญาณฐิติ 7

1.    สัตว์บางพวก กายต่างกัน  สัญญาต่างกัน  เช่น พวกมนุษย์  เทพบางเหล่า พวกวินิปาติกะบางเหล่า

2.   สัตว์บางพวก มีกายต่างกัน มีสัญญาอย่างเดียวกัน   เช่น  เหล่าเทพจำพวกพรหม  ผู้เกิดในภูมิปฐมฌาน เป็นต้น 

3.   สัตว์บางพวก มีกายอย่างเดียวกัน แต่มีสัญญาต่างกัน  เช่น พวกเทพสว่าง อาภัสราพรหม  (ว่าง ใส สว่าง แผ่กว้าง) 

4.    สัตว์บางพวก มีกายอย่างเดียวกัน  มีสัญญาอย่างเดียวกัน เช่น พวกเทพมืด สุภกิณหพรหม (ได้นิโรธมืดเป็นโชค)

การทำฌาน คือลดนิวรณ์ 5 ไม่ให้มีนิวรณ์ 5 แบบโลกีย์ฤาษีก็นั่งสมาธิ ก็ทำได้สำเร็จได้ไม่มีนิวรณ์ได้ แต่กิเลสไม่ลด แต่องค์ประชุมของจิตต่างกัน กายต่างกันกับของพุทธที่ลืมตาทำ

ด้วยสงสัยในระบบบุญนิยม จากผู้สงสัย

1. ชีวิตในสังคมบุญนิยม มีหลายฐานะ ทั้งคนโสด ที่พยายามส่งเสริม ทั้งคนมีครอบครัว หรือ ที่อนาคต อาจจะขอมีครอบครัว  เบิกเงินใช้จ่าย อย่างไร ?

ตอบ...พูดรายละเอียดไม่ไหว...เตรียมมาเบิกไม่ได้ไว้ก่อนเลย เสร็จแล้วมาศึกษาเรียนรู้ว่าจะมีสิทธิ์อย่างไรมีขั้นตอนอย่างไร? ถ้าเป็นสมาชิกจริง ในแท้ๆจะพึ่งเกิด แก่ เจ็บ ตายกันได้ แม้จะใช้เงินรักษาเป็นแสนเป็นล้านก็ได้ แต่เรื่องใช้จ่ายส่วนตัวเตรียมผิดหวังเลย แต่เรื่องเจ็บป่วยช่วยได้นอกจากคุณจะแย่จริงๆ หรือว่าคุณแย่ แต่ก็อยู่เขาก็ไม่ชอบคุณ แม้ไม่ผิดกฎแต่อยู่ได้อย่างแย่ๆ เขาก็ไม่ค่อยจ่ายสวัสดิการให้  นอกจากจะตะกละเสพจัด ก็อยู่ไม่ได้ หรือบางคนก็มามุบมิบ มีรายได้ข้างนอก แต่ก็อยู่ในนี้ ก็แล้วแต่บุคคล ไม่ได้บังคับกัน ก็ค่อยมาศึกษา

อย่างเด็กๆนี่อาตมาบอกว่านี่สมบัติของพวกเราทั้งนั้นเลย เป็นสาธารณโภคี ของลูกๆหลานๆ ก็รู้ว่าเราอยู่ในนี้ได้ ทำงานฟรี แล้วก็ไม่มีว่า ทำงานมานาน เวลาจะออกไปจะแบ่งส่วนออกไป ขอแบ่ง ไม่ได้นะไม่มีใครหักออกไปได้เลย ของที่นี่ คุณจะออกไปก็เรื่องของคุณ เพราะฉะนั้นตัดสินใจดีๆ ตัดสินใจไม่ดีจะอกหัก มหัศจรรย์ที่คนกล้าออกมาอยู่ พวกเรานี่แปลกถึงขั้น ก่อนตาย ตอนตาย ยิ้ม พอตอนตายหมดลมแล้วหน้ายังยิ้มเลย อย่าโยมเหมือนคำ พูดกับอาตมาว่า ดิฉันจะตายยิ้ม พ่อท่านบอก ก่อนจะตายแกก็ยิ้มจริงๆ ยิ้มค้างแล้วค่อยตาย เป็นไปได้ มันสงบถึงขนาดนั้น ตายรู้ตัวกำหนดยิ้มได้ สังคมเราพึ่งเกิด แก่ เจ็บตายกันได้ มีมา 40 กว่าปีแล้ว สังคมอโศกก่อเมื่อ 2516 ที่แดนอโศก แต่มาเป็นชุมชนจริง ปี 2557 ที่ปฐมอโศกเป็นแห่งแรก จะจัดงานตั้งแต่ 6-9 พ.ย. 57 นี้

1.1 ทุกคนที่มีสัมมาอาชีพในชุมชน... โดยเฉพาะในหน่วยงานที่ก่อเกิดมีรายได้ของระบบบัญนิยมที่มีหลายหน่วยงาน  เช่น ร้านค้า ผลิตปุ๋ย ทำสมุนไพร ทำขยะ ฯลฯ เมื่อเกิดรายได้ ผู้ทำงาน...จะสามารถนำเงินไปใช้ในกิจบางอย่าง ได้เองเลย หรือ ต้องนำรายได้ทั้งหมดเข้าการเงินกองกลางก่อน แล้วเมื่อจะใช้ ก็ค่อยมาเบิกจากกองกลาง

ตอบ...เป็นรายละเอียดตอบไม่ไหวตอนนี้ สรุปว่าเมื่อมาทำงานภายใน จะมีฐานอยู่กับกองกลาง เช่นบ.พลังบุญ บ.ฟ้าอภัย ในบริษัทเราอนุโลมให้มีเงินเดือน เดือนละ 2000 บาท ทำมา 20 ปีแล้ว บ.ฟ้าอภัยแต่ก่อนเงินเดือนสามพันบาท แต่เขาเจริญขึ้นก็ลดเหลือเดือนละ 2500 สูงสุด บางคนลดเหลือ สองพัน หรือบางคนไม่เอาเลยก็มี บ.พลังบุญสูงสุด 3000 บาท

ส่วนข้างเคียงร้านนั้นร้านนี้ไม่ใช่ร้านส่วนกลาง แต่เป็นของส่วนตัว เป็นผู้ปฏิบัติธรรม ก็พยายามใช้บุญนิยม แต่ถึงขนาดนั้นก็มีคน..ที่มาอาศัยหากิน แล้วไม่ค่อยซื่อตรง อย่างอย.นี่ก็ไปปลอม นี่อย.จะมาตรวจสิ ก็พังไปทั้งแถบสิ ปลาตัวเดียว เน่าทั้งข้อง ก็ขอว่าหน่อยเถอะ ขอด่าหน่อยเถอะ อยู่ที่นี่หากินก็ทำไป แต่อย่าทุจริต อย่าซ้อนทำสิ่งผิด อาตมาถือว่าผิด คุณจะไปตั้งราคามากหรือน้อยก็แล้วแต่ แต่ทำผิดนี่อย่าทำ ซุกซ่อนบังแฝงนี่อย่าทำ มันบาปกว่าอยู่ข้างนอกนะ คนทำบาปในกองคนบุญมันบาปแพงกว่านะ คนทำบาปในกองคนบาป บาปไม่แพงหรอก เหมือนฆ่าอรหันต์ก็บาปกว่าฆ่าอนาคาฯ ฆ่าอนาคาฯก็บาปกว่าฆ่าสกิทาฯ ราคาบาปบุญมีจริง

_1.2คนที่มีครอบครัวเข้ามา หรือ มามีครอบครัวใหม่ ด้วยตนเองทำงานให้ส่วนกลาง หากเกิดลูกเต้าอาจจะอยากกินขนม หรือ พักผ่อนนอกหมู่กลุ่มแบบส่วนตัว จะเบิก จ่ายยังไง หรือว่า มาปฏกิบัติธรรมแล้ว ต้องหมดกิเลสพสกนั้นแล้ว หรือ ต้องฝืนใจตนเอง

ขอบคุณครับ

ตอบ...คุณมาอยู่ที่นี่ ทำตนให้ดี คนเขาจะช่วยเหลือ มีลูกน่ะคนเอ็นดู เขาไม่มอมเมาด้วย เขาจะขัดเกลา เมตตาเลี้ยงดู เด็กที่นี่เหมือนเด็กสาธารณะ เลี้ยงดูเป็นครอบครัวใหญ่ ธรรมะพระพุทธเจ้าเป็นภราดรภาพแท้จริง เป็นพี่น้องกันพึ่งพากันได้จริง อย่างปฐมอโศกนี่คุณน้ำดินดูแลอยู่ก็หนัก อาตมาจะตั้งชราภิบาลก็องค์ประกอบไม่พอ คนแก่เราก็ไม่ค่อยจะอยากมาอยู่ แต่ก็ยังอบอุ่น ถ้าคุณสนใจก็มาลองพักดู

_ในวันออกพรรษาที่ว่าพระพุทธเจ้าหลังเสด็จโปรดพระมารดาแล้วลงมาเห็นโลก 3 ทั้งมนุษย์ เทวดา นรก

ตอบ...คุณเข้าใจแบบเทวนิยม พระมารดาสิ้นพระชนม์แล้วก็เข้าใจเป็นเทวนิยม เป็นสวรรค์ที่เป็นตัวตนปั้นเอาเอง แต่แท้จริงเป็นเรื่องของจิตทั้งสิ้น มารดาเป็นผู้ไม่บรรลุจึงอยู่ดาวดึงส์ แต่ดุสิตจะเป็นที่อยู่ของผู้บรรลุ  มารดาคือผู้มีอิตถีภาวะ คือภิกษุทุกรูป พระพุทธเจ้าคือพ่อ พระสารีบุตรคือแม่เลี้ยง พระโมคคัลลานะคือแม่นม

เกิดเห็นโลก 3 คือผู้มีญาณปัญญาก็จะเห็นรู้สัตว์โอปปาติกะ ท่านเปิดโลกอันนี้ภิกษุที่อยู่กับท่านก็เกิดญาณปัญญา เห็นสัตว์ในจิตวิญญาณได้

_ทำไมคนเราชอบทำบุญวันเข้าพรรษา มากกว่าวันออกพรรษา ทำไม?

ตอบ...ไม่รู้นะ เหตุปัจจัยทำไม? ก็ขอแวะให้ปัญญาว่า พระพุทธเจ้าว่าความเสื่อมชาวพุทธข้อแรกคือไม่ไปพบภิกษุ ก็เลือกวัดหน่อยนะ เดี๋ยวไปบางวัดถูกล้วงเงินเสียหาย ต้องศึกษาว่าชีวิตนี่ต้องเข้าหาธรรมะอย่างอื่นไม่มีอะไรดีกว่าธรรมะหรอก

_โคจรรูปคือ

ตอบ...คือสิ่งที่คุณต้องรู้ เมื่อคุณประพฤติดำเนินการไปตามประสา หรือท่านเรียกว่าวิสัยรูป ตามวิสัย นิสัยที่คุณทำ โคจรรูป คู่กับ ปสาทรูป เมื่อดำเนินชีวิตก็มีกระทบสัมผัสทวาร 6 เช่นตากระทบรูป แต่คุณเอาประสาทไปใช้ที่อื่น หรือเสียงมันมา แต่คุณเอาประสาทไปรับเสียงอื่น คนตะโกนเรียกเท่าไหร่ไม่ได้ยิน แต่ได้ยินเสียงอื่น โคจรรูปคือสองอย่างสัมผัสดำเนินไปจะเกิดวิญญาณ

_แพทย์พยาบาลให้ยาด้วยปรารถนาดี แต่ยานี้ให้ผลร้ายหรือเป็นเครื่องสำอางค์ด้วยเป็นมิจฉาอาชีวะไหม?

ตอบ...ตอบไม่ไหวนะ ติดตามฟังพิจารณาให้ดีก็แล้วกัน ทุกวันนี้มอมเมากัน จนเลอะเทอะ

_คนไม่รู้ว่าตนเองตาย เขาคิดว่าลูกเมียเขายังอยู่ไหม?

ตอบ...คนตายไปสัญญายังมีอยู่ ยังยึดอยู่ ตายไปตอนแรกต้องห่วงหาอาวรณ์นึกถึง แต่คนละภพกันแล้ว คุณไม่มี ทวารนอกแล้ว คุณจะไม่รู้หรอกว่าตอนแรกคุณตาย ส่วนใหญ่ไม่รู้ ก็ตกนรกคือนึกว่ามี ทวาร 5 เหมือนมีชีวิตก็จะดิ้นรนเหมือนฝัน แล้วจะเมาไปหมด ว่าเอ๊ทำไมนึกถึงเมียก็ปั้นรูปเมีย แล้วก็ไม่เป็นอย่างที่จริง ขาดวิ่นเละสับสนวุ่นวาย นรกเลอะเทอะ ย่ิงห่วงหาก็ยิ่งดิ้น นรกก็เยอะ ทุกข์ก็เยอะ เขาไม่รู้หรอกว่าลูกเมียยังอยู่ ยึดมากก็นรกมา

_การปลุกเสกพระที่เขาทำมิจฉาทิฏฐิไหม?

ตอบ...สับธงว่ามิจฉาทิฏฐิ เสียหายมาก การปลุกเสกฯพระอาตมาก็เอามาทำใช้ภาษาว่าปลุกเสกพระแท้ๆของพุทธ ไม่ได้ปลุกเสกพระอิฐหินดินปูนอย่างเขาทำ อย่างนั้นนอกเรื่อง ทำให้ศาสนาเสื่อม อาตมาพูดด้วยตำหนิ นิคคัณเห ไม่ได้พูดด้วยโกรธนะ  มันเป็นบาปนะไม่ใช่เรื่องบุญ หยุดเสียเถอะ หากหยุดไม่ได้ก็ให้เบาลง

เวลาบันทึก 10 มีนาคม 2563 ( 16:07:16 )

รายละเอียด

571101_เทศน์ก่อนฉันที่นาแรงรักฯ โดยพ่อครู เรื่อง นักกสิกรรมและนักเศรษฐศาสตร์แบบพุทธ

พ่อครูเดินทางจากปฐมอโศกมาที่นาแรงรักแรงฝัน อ.ท่าม่วง จ.กาญจนบุรี

พ่อครูเกริ่นก่อนออกอากาศสด....มีนร.อยู่ที่นี่ 38 คน หลวงปู่ไปเดินดู จำไม่ไหวเขาว่านร.ดูแลๆ จำไม่ไหวเลย เก่งเหมือนกันนะพวกเรา หลวงปู่ว่าเด็กอโศกทุกคนต้องได้ลงนา ทำนาทุกคน รู้จักการปลูกการเกี่ยวข้าว  ไม่อย่างนั้นไม่รู้ว่าข้าวมาจากไหน? มาจากจานจากหม้อ ไม่ไหวนะ ...ข้าวเมล็ดเล็กนิดเดียว กว่าจะได้กิน มันหกหล่นแต่ละเมล็ดๆเล็กๆ เม็ดหนึ่งต้องใช้ความเพียรอุตสาหะจะได้ดันชีวิตเราไปได้ ที่นาแรงรักที่นี่มีร้อยกว่าไร่ ทำให้เป็นนาตัวอย่าง

สามสิบ สี่สิบปีมาแล้ว หลวงปู่มาทางนี้เห็นความสำคัญในขีวิต พระพุทธเจ้าว่า ข้าวเปลือกเป็นทรัพย์อย่างยิ่ง อาหารเป็นหนึ่งในโลก เราจะต้องดูแลอาหาร นี่เดินไปตลอดคันนา ยังไงก็ไม่มีอดตาย เก็บข้างทางกินก็อยู่รอดเราเก็บมามันก็ออกใหม่งอกใหม่ บูรณะไปอย่าให้มันตายกลางทาง

ดูแต่ว่านาข้างๆยังไม่ยอมเปลี่ยน ยังใช้ปุ๋ยเคมีอยู่ นึกไม่ออกสิว่าเขาเห็นเทียบเคียงกัน นาเรานี่ต้นสูงท่วมหัว แต่ข้าวเขาแคระ เขาใช้ปุ๋ยราคาแพงกว่าเราด้วย ของเราถูกกว่า งามกว่า ปลอดภัยกว่า นี่สำคัญ แต่ไม่ยักเปลี่ยนแปลงหัวคิด มีเหตุปัจจัยอะไร มันน่าจะเปลี่ยนแปลงได้ ก็ทำร่วมกันไป เราทำพิสูจน์มาหลายปีเห็นผล ดูต้นข้าวสูงท่วมหัว รวงยาวยังไม่โค้งเลย ยังพุ่งตรงอยู่เลย

อาตมาก็จะรอดูผล ที่ศีรษะเกษ มีชาวอินเดียมาวิจัยจุลินทรีย์​ เก็บในที่ประหยัดสุด เห็นผลสูงสุด เขาว่า ไร่หนึ่งใช้หนึ่งแคปซูลเดียว ผลออกมาจริง แต่จะได้เสถียร แล้วผลที่ได้จะได้จริงไหม? ถ้าได้จะประหยัดน่าดูเลย 1 แคปซูลต่อไร่

แม้กระทั่งดินที่จะเอามาให้มันอยู่ ใส่ในแคปซูลก็เลือกสรร วิจัย ก็ได้มาขนาดหนึ่ง  (ส.เดินดินว่า...ได้ข้อสรุปว่า ส.ตรงมั่นว่าได้ข้อสรุปว่า 1 แคปซูลคือจุลินทรีย์ดึงฟอสฟอรัสมา แต่ก็ต้องใส่ปุ๋ยอินทรีย์เหมือนเก่า มันเป็นเพียงตัวช่วย ก็ยังต้องใช้ปุ๋ยงอกงามเหมือนเดิม )

พ่อครู...นึกว่ามันจะแทนปุ๋ยเลย ถ้ามันได้จะข่มปุ๋ยไปเลยก็ดี  เราไม่ว่านะจะได้ความทุ่นแรงเบาง่ายลง ขนส่งสะดวก

ออกอากาศสด....

พ่อครูว่า...นาแรงรักแรงฝัน มันเป็นความฝันของหมอฟากฟ้าหนึ่ง บอกว่าชาติหน้าเกิดมาจะไม่ขอเรียนสูงเลย ชาตินี้เผลอตัวไปเรียนหมอมาแล้วก็ช่างมัน จบหมอแล้วก็มาทำนา ก็ยังตั้งใจว่าชาติหน้าไม่ขอไปเรียนหมอ เกิดมาให้มาเป็นชาวนาเลย แล้วก็มาซื้อที่นาที่นี่ อาตมาก็ส่งเสริมหมอก็ทำหน้าที่สุดท้ายก็ไปตามวิบาก อายุได้ 54 ปีเท่านั้นเองก็เสีย 31 ธ.ค. 50 เราจัดงานปีใหม่อยู่บ้านราชฯข่าวทางนี้ก็ว่าเสียชีวิตเลย ไม่ได้รอเวลาอะไร มันเป็นเรื่องของความรู้สึกความเข้าใจของหมอฟากฟ้าหนึ่ง ว่าชีวิตนี้อะไรสำคัญ อะไรที่มนุษย์ควรรู้จัก

หลวงปู่นี่บอกมาตั้งแต่ต้นว่าชาวอโศกต้องเป็นชาวนา ต้องทำของกินใช้เป็นเรื่องของชีวิต ในประดาปัจจัย 4 เครื่องใช้อาศัยของชีวิต มีอะไรบ้างเด็กๆบอกมา....เด็กๆตัวยาวดีแล้ว อย่าให้ออกทางกว้างมาก ทำงานจะได้ผอมๆ

อาหาร เครื่องนุ่งห่ม ที่พักอาศัย ยารักษาโรค นี่อาหารเป็นที่หนึ่ง พระพุทธเจ้าตรัสชัดว่า อาหารเป็นหนึ่งในโลก ข้าวเปลือกเป็นทรัพย์อย่างยิ่ง ท่านไม่ได้บอกว่าทองคำเป็นทรัพย์อย่างยิ่ง หรือธนบัตรเป็นทรัพย์อย่างยิ่ง สมัยพระพุทธเจ้ายังไม่มีธนบัตร ก็นี่แหละเป็นสิ่งมีค่าที่สุด สำหรับที่พักไม่มีก็อยู่ได้ ไม่มีเครื่องนุ่งห่มก็อยู่รอด แต่อาหารนี่ยังไงก็ต้องกิน ไม่กินก็ตาย สัตว์โลกต้องอาศัยกวลิงการาหาร ทุกสัตว์โลก ทุกชนิด ต้องกินทั้งนั้น

คนเรารู้ความสำคัญเช่นนี้แล้วจะต้องดูแล และอาหารหรือข้าว พืชพันธุ์ธัญญาหาร นั้นต้องไม่แพง อย่าขายแพง ต้องแบ่งปันกันกิน อย่าเอาไปเป็นเครื่องต่อรองชีวิต คนต้องกินก็เลยเอาไปค้ากำไรมาก บาปกินหัว คนทำเรื่องนี้จะไม่รวย ใครเอาเรื่องนี้ไปรวยนี่บาป

บาปหนักๆมีสองอย่าง หนึ่งคนทำงานเรื่องอาหารแล้วเอาไปขูดรีดมนุษย์ เขารวยได้เพราะคนจำเป็นต้องกิน แล้วใช้กลวิธีหากิน รวยติดอันดับโลกเลย

สองคือหมอ พวกนี้บาปมากถ้าเอาความกลัวตายของคนมาทำมาหากิน ก็ขู่เอาๆเพราะคนกลัวตายกลัวเจ็บ อาหารกับความเป็นหมอ ก่อบาปร้ายแรงบาปสูงโดยไม่รู้ตัว

สองอย่างนี้มันเป็นกุศลก็สูง ราคากุศลสูง ราคาบาปก็แรง ทำให้คนทุกข์ทรมานมากก็บาปมาก ส่วนคนเสียสละ หมอจะรักษาคนก็เสียสละใครจะให้อยู่ให้ค่าใช้จ่ายก็อยู่ไปก็เป็นกุศลสูง แต่เรื่องอาหารการกิน รัฐบาลดูแล ของมันก็เลยต้องถูก มันก็เฉลี่ยของกินก็เลยไม่แพงเท่าไหร่ ใครทำสวนทำไร่ทำอาหารไม่ต้องรู้หนังสือก็ทำได้ แต่การเป็นหมอไม่เรียนก็ทำไม่ได้ หมอก็เลยขู่มาก ราคาแพงมาก แต่ทำอาหารนี่ทำกันทั่ว ราคาก็เลยแพงไม่ค่อยได้ แต่ก็มีคนคิดหาวิธีเพื่อให้ได้เปรียบมากๆ แล้วใช้สารเคมีทำหมด ไม่ฟังเสียงว่าจะเป็นพิษภัยกับใคร เขาเลี้ยงไก่นี่ มันโหดมาก เขาคัดมาเลี้ยงก็โยนๆๆลูกไก่ แล้วก็เอามาอยู่ในช่องให้กินอาหารแล้วหลอกมันด้วยไฟทั้งวันทั้งคืน ให้มันไข่ วันละสองฟอง เอาไปขาย แล้วชีวิตมันก็สั้น มาก แค่ 39 วันหรือ 45 วันก็ปลดเกษียรขายเป็นเนื้อแล้วเอารุ่นใหม่มาเลี้ยง คนเอาเปรียบทั้งสัตว์และคน พวกนี้ตกนรกหมกไหม้ อาตมาไม่ได้ลงโทษ แต่เป็นสัจธรรม

เห็นแก่เงินรายได้ แต่ตนเองก็ทำบาป ทั้งคนคิดคนทำ ได้บาปไปเลย ติดตัวเป็นอกุศลวิบาก เป็นทรัพย์แท้จริง วิบากบาป บุญ​เป็นสิ่งที่จะทำให้เราสั่งสมใส่จิตวิญญาณ จะเรียกว่าอัตภาพก็เรียกได้

คนเราเกิดมาก็มีอัตภาพหนึ่ง มันพัฒนามาตั้งแต่พลังงานอุตุนิยาม (พลังงานทั่วไปในโลก) แล้วพัฒนามาเป็นพลังงานที่มีชีวะก็เรียกว่าพีชะ จนพัฒนามาอีกรอบเรียกว่า จิต นิยาม

พีชะก็เป็นพลังงานระดับที่ต่ำ พืชไม่มีวิญญาณไม่มีกรรมครอง ไม่มีวิบาก ไม่มีรัก ชัง โกรธ โลภ ไม่มีบาปบุญ ตัวมันเองก็มีสัญญา สังขาร แต่ไม่มีเวทนา ไม่รู้สึกสุขทุกข์ มันมีสัญญากำหนดรู้ว่าอันนี้ได้ไม่ได้ ควรไม่ควร มันก็สังเคราะห์ตนเองไป จนมันมีจิตนิยาม ก็มีรัก ชัง สุข ทุกข​์ เรียกว่ามีกรรมครอง

เกิดมาเป็นคน เป็นสัตว์ที่เจริญมาถึงเป็นคน คนในระดับต้นก็ไม่รู้ว่ากรรมคืออะไร กรรมนี่แหละเป็นของๆตน เป็นตัวพาเกิดพาเป็น ตนเป็นทายาทของกรรม กรรมนี่เป็นสุกฏทุกฏานัง ทำกรรมลงไปก็พาเราสุขเราทุกข์ เป็นผลวิบาก กัมมานัง ผลัง วิปาโก เป็นผลวิบาก พลังงานจิตนิยามของแต่ละคน มีพฤติกรรมบาปสั่งสมใส่จิตเรา จะเรียกว่าจิตนิยามก็ตาม แต่ละคนก็มีอัตภาพของแต่ละคน มีพลังงานเรียกว่าผลวิบาก จะดีชั่วจะสุขทุกข์ก็เราสั่งสม ทำในที่ลับหรือที่แจ้งคนรู้หรือไม่ ถ้าเป็นชั่วก็ของเรา ถ้าดีก็ของเรา ทำแล้วไม่เอาไม่ได้ เราไม่เอาไม่ได้ เอาออกไม่ได้ด้วย ทำน้อยก็ได้น้อย ทำมากก็ได้มาก เป็นของเราทั้งนั้น เป็นสัจจะเลี่ยงไม่ได้

หลวงปู่เชื่อ และอยู่ได้ทุกวันนี้เพราะบุญกับกุศล ศานาพุทธเข้าใจคำว่าบุญผิดไป เข้าใจคำว่าบุญเป็นกุศลไป บุญเป็นภาษาโลกุตรธรรม แต่กุศลคือความดีงามโลกีย์โลกๆ

การทำไร่นานี่เป็นกุศลใหญ่ ทำเพื่อเผื่อแผ่คนในโลก แล้วเราก็ล้างกิเลสไปด้วยขณะทำนาไร่สวน ทำอาหารนี่เป็นอาชีพชั้นหนึ่งในโลกแล้ว แม้อุตสาหกรรมนั้นพารวย เขาคิดเก่ง เทคโนโลยีชั้นสูง ออกฤทธิ์เดชมากเลย พูดคุยกันติดต่อกันง่ายดาย เหลือแต่กลิ่นยังส่งไม่ได้ ส่งออกนอกโลกได้ เขาเก่งก้าวหน้า ในหลวงเราเป็นโพธิสัตว์บอกว่าการก้าวหน้าอย่างมากคือการถอยหลังเข้าคลอง ทุกวันนี้เขาก็รวยก็เก่งมาก แต่เขาก็ได้พึ่งทางเราที่ทำเรื่องอาหารนี่แหละ เขาก็สร้างอาวุธ เทคโนโลยีมาขาย เขารวยโลกีย์ แต่จนหรือเป็นหนี้ทางโลกุตระ เขาไม่รู้ไม่เข้าใจเรื่องกรรมวิบาก จิตวิญญาณ​ในหลวงเราตรัสเตือนแต่เขาก็ไปหลงโลกกัน ในหลวงเราตรัสชัดลึกสั้น ที่ท่านตรัสท่านเป็นโพธิสัตว์ เป็นคำอาริยะ คำลึก คนธรรมดาพูดไม่ได้

บอกว่าความก้าวหน้าอย่างเขานี่น่ากลัว เป็นการถอยหลังอย่างน่ากลัว เขาก็ฟังกันไม่รู้เรื่องหรอก เขารู้ก็ทำไม่ได้ แต่ต่อไปพวกเรานี่ หลวงปู่กำชับพวกเราให้ศึกษาธรรมะ พวกเราก็ไม่ด้อยเรื่องความรู้เทคนิคหรอก นร.สัมมาสิกขาจบไปก็ไปเรียนกับเขาได้ ได้เกียรตินิยม ได้ป.โทป.เอากัน ไม่ต้องกังวลว่า รร.นี้จะด้อยความรู้ทางโลก ไม่ด้อยกว่าเขาแน่ สู้เขาได้ แต่กำไรกว่าทางโลกสามต่อ ทางโน้นเรียนอย่างเดียว แต่ของเราเรียนคุณธรรมและทำงานด้วย เรียนด้วย สามเท่า ก็หนักหน่อย แต่ไม่เห็นมีนร.เรียนจนตาย หรือทรุดโทรม มีแต่บวมขึ้นน้ำหนักขึ้นสมบูรณ์แข็งแรงทั้งนั้น

ให้เห็นความสำคัญ ไม่ว่าจะศีลเด่นเป็นงานชาญวิชา อย่าท้อถอย แม้ถูกดูถูกว่าเอามารับใช้ ใช้แรงงาน แต่แท้จริง เราเลี้ยงดูอย่างกับลูกหลาน เป็นการเลี้ยงอย่างลูกจริงๆ ให้กันอย่างจริงใจด้วย เป็นงานของสังคมมนุษย์โลก

ทางด้านการเมือง อโศกก็ทำช่วยชาติ หน้าที่สร้างพลเมือง เยาวชน ให้รอบรู้เฉลียวฉลาด ซื่อสัตย์บริสุทธิ์ เพื่อเป็นพลเมืองดี เป็นหน้าที่ของนักบริหาร ของรัฐบาลเราก็ทำ ถือว่าเป็นงานการเมือง และเราทำงานการเมืองอย่างยิ่ง อย่างจริง เพราะไม่ได้เอานร.มาเป็นเครื่องมือทำมาหากิน แต่รร.รัฐบาลก็มีที่อาศัยโรงเรียนทำมาหากิน อาศัยนร.ทำมาหากิน มากหรือน้อยเขาก็มีจริง หรือรร.เอกชนตั้งมาเพื่อทำมาหากินแท้ๆ แต่ของเราไม่ได้ทำเช่นนั้นเราตั้งรร.มาเพื่อช่วยสร้างคนจริงๆ ไม่เก็บค่าเรียนเลย อโศกเป็นพรรคการเมืองโดยธรรมชาติไม่ได้ขึ้นกับกรอบกฎหมาย แต่เป็นพรรคการเมืองที่อิสรเสรีที่สุด ข้อบังคับทางการเมืองไม่เกี่ยว เกี่ยวกับกฎหมายเท่านั้น เราก็ทำไม่ได้แข่งดีเด่นไม่เอาอำนาจบาทใหญ่ ไม่เอางบฯรัฐบาลมาหากิน เราทำเพื่อบ้านเพื่อเมืองโดยตรง

แม้พรรคการเมืองเราทำงานการเมืองภาคประชาชน เป็นการงานช่วยเลี้ยงโลก ทำกสิกรรม พวกกระทรวงเกษตรก็พัฒนาการเกษตร สร้างปุ๋ยกัน ถ้าจะว่ากันแล้วการเกิดเกษตรอินทรีย์นี่ อโศกเป็นตัวเริ่มต้นแล้วทำจนประสพผลสำเร็จ เขามีคิดกันก่อนแต่ทำไม่สำเร็จ

หลวงปู่นี่ให้ไปติดต่อตั้งแต่ EM. พยายามติดต่อไปถึงญี่ปุ่น จนได้เอา ดร.โช มาบรรยายที่บ้านราชฯ (เขามาจากเกาหลี) ก็ได้น้ำพ่อน้ำแม่ ก็พัฒนาเป็นรูปร่าง ก็ไม่ได้มาทวงบุญคุณ ก็ทำมาจนกระเตื้องกันได้ขนาดนี้ เราก็พยายามต่อภพภูมิ อีกอย่างขอย้ำกับลูกหลานว่า นาแรงรักนี่ของใคร...ของเราทุกคนนะ ไม่ได้พูดเล่นนะ ของจริง จะอยู่ดูแลนานี่ไปจนตายก็ได้เลย สร้างให้ได้ผลผลิตดี ไม่ต้องไปเสียเงินซื้อเลย ได้ร้อยกว่าไร่เลย ก็ทำให้เจริญงอกงาม อย่าว่าแต่ท้องนาเลย ที่ดินชาวอโศกในทุกที่ก็เป็นของกองกลาง สมบัติเหล่านี้ทุกคนไม่มีสิทธิ์ผลาญทำลาย แต่มีสิทธิ์บูรณะให้ดีทำกินใช้ไปได้ตลอดจนตาย ไปถึงลูกหลานเลย แต่เอาทำเพื่อให้แจกจ่าย ไม่ใช่ทำเพื่อกอบโกยเอากำไร เราทำขาดทุนให้แก่โลก แม้เราขาดทุนเราก็มีกิน ข้าวมีกิน ดินมีเดิน พี่น้องมีเสร็จ เห็ดมีเก็บ เจ็บป่วยมีคนรักษา...

เป็นระบบของพระพุทธเจ้า ระบบสาธารณโภคี บุญนิยม เป็นการเมือง เศรษฐกิจ สังคมที่ย่ิงใหญ่ มั่นใจว่าถูกที่สุดแต่คนเข้าไม่ถึง พวกเราก็ยืนยันพิสูจน์ให้โลกเห็น ยุคนี่จะเจริญได้ เพราะยุคพระพุทธเจ้าเป็นยุคทาส เป็นนายทุนจริง ยุคนี้นายทุนหลอก ทุกวันนี้รวยต้องปกปิด ลึกๆเขามีปัญญารู้ว่ารวยนี่เอาเปรียบเขามา คนมีปัญญารวยแล้วไม่อยากอวด กลัวคนมาแย่งเอาไป มันรู้หมดแล้วว่ารวยไม่ดี รวยไม่ควรอวด

คนทุกวันนี้เข้าใจได้มากทฤษฎีพระพุทธเจ้าจึงเอามาใช้ในยุคนี้ได้ เรื่องความรู้ฉลาดของสังคม พระพุทธเจ้ารู้บริบูรณ์หมด สูงสุดได้ เอามาใช้กับสังคม ยุคนี้คนมีปัญญารู้ได้ ก็เหลือแต่ความจริง พระพุทธเจ้าประกาศศาสนามาสองพันกว่าปี ก็เสื่อมลง กิเลสมันชนะทฤษฏี หลวงปู่เป็นลูกศิษย์พระพุทธเจ้ามารื้อฟื้นกอบกู้เพื่อให้พุทธศาสนายืนนานไปถึงห้าพันปี

ก็เห็นรูปรอยว่าจะกอบกู้ชาติได้ต้องลดกิเลส ทุกวันนี้มีอำนาจใหญ่สองอย่างคือนายทุนกับอำนาจศักดินา นั้นจับมือกันแล้ว เขากอดคอกันโกงเลย ประเทศก็เสียหาย ที่จริงคนที่มีความรู้สามารถมาก จริงๆนั้นต้องช่วยคนความรู้น้อย สามารถน้อย ในสังคมมีคนที่จะต้องช่วย คือ เด็ก คนป่วย คนแก่ คนพิการ คนไร้สรรถภาพ สมองไม่ดี มีห้าลักษณะที่เราจำนนต้องช่วย แต่มีคนที่ชั่วมากอีกสองคน คือคนขี้เกียจกับคนขี้โกง คนพวกนี้ฉลาดมากเลยนะ ทั้งขี้เกียจและขี้โกงเขารวยได้มีอำนาจมากได้ แล้วไม่ปราณีคนด้วย ไม่มีจิตดีด้วย ยุคนี้เขาเข้าใจกันได้ เราไม่ต้องอธิบายมาก เป็นแต่เพียงมาช่วยกันสร้างคนให้เป็นคนพัฒนาตามที่พระพุทธเจ้าสอน เป็นคนอาริยะ civilize

ศิวิไลซ์ของตะวันตกเป็นแบบกัลยาณชน กดข่มจิต แล้วทำช่วยสังคม เขากดความชั่วทำแต่ดี แต่ของพระพุทธเจ้าเรียนรู้จิตแล้วกำจัดความชั่วออกไป จนจิตสะอาด แต่ของกัลยาณชนเขาละชั่ว ทำแต่ดีกดข่มกิเลสลืมกิเลสไป ไม่รู้ความเป็นสัตว์ทางจิตวิญญาณ สัตว์ทางจิตวิญญาณนี่เลวกว่าสัตว์เดรัจฉานนะ ทำร้ายสัตว์อื่น ทำร้ายคนด้วยกันด้วย พระพุทธเจ้าตรัสรู้มา หลวงปู่เป็นลูกศิษย์ก็ศึกษามาหลายชาติ แล้วเอามาสืบสาน ฟื้นสิ่งที่ดีมาทำจนกว่าจะหมดศาสนา ซึ่งช่วยไม่ได้สักวันก็ต้องหมดอายุลงไป

ชาวอโศกถ้ามีชีวิตเป็นกสิกร แล้วรับผิดชอบชาติเลย เราจะผลิตอาหารให้โลก โดยที่เราจะค้าขายอย่างถูก แจกแบบบุญนิยม เราจะไม่รวย เราเอาแบบคนจนที่ในหลวงว่า เราไม่สะสมกักตุน เรามีมากได้แต่เราไม่เอาเราเต็มใจเสียสละ ทรัพย์แท้ของคนอยู่ที่ไหน? คือทองคำ หรือธนบัตร? ...คือความรู้ความสามารถและความขยันหมั่นเพียร โจรก็ปล้นไม่ได้ แต่แบ่งให้คนอื่นสอนให้คนอื่นได้ แต่ต้องเอาไปทำเองนะ ไม่ใช่ว่าแบ่งแบบแบ่งข้าวของ แบบนั้นไม่ได้ แล้วให้ฟังว่าขยัน เก่งอย่างไรก็เอาไปทำ ขนาดรู้ๆบางคนยังทำไม่ได้ก็มี จบวิศวกรมาขันน็อตตัวหนึ่งยังทำไม่เป็นเลยก็มี สอนเขาได้แจ้วๆ แต่ทำไม่เป็น บางอย่างไม่มีในตำราหรอก ทำไม่ได้ต้องอาศัยความรู้ ชำนาญ​ เช่นเดียวกับกสิกรรม รู้อย่างเดียวไม่ได้

สรุปแล้วเราต้องยึดพื้นที่ทำกสิกรรม เราไม่เอาเกษตร เพราะมันรวมทั้งปศุสัตว์ด้วย สัตว์ทุกตัวมีวิบากของเขา เราไปช่วยหรือไปทำร้ายก็ไปเกี่ยวกับเขา เราอย่าไปมีวิบากร่วมกับเขาเลย พวกคนนี่แหละไปเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉานเยอะ ชาตินี้เกิดมาเป็นคน ชาติต่อไปเป็นสัตว์ก็เวียนวนไป เราอย่าไปเชื่อมวงจนวัฏฏะสงสารกับสัตว์ เราจะเกื้อกูลเขาบ้างก็ทำ แต่อย่าให้เขาติดเรา ให้มันดูดดึง กัน หรือพยาบาท หลวงปู่ก็เตือนกัน ว่าให้ตัดใจ เราทำกุศลกับเขาก็ดี แต่อย่าไปรักหรือชอบมันเป็นวิบาก รักมากก็เป็นภัย เป็นของฉัน อย่างหมูหมานี่รักเจ้าของมากใครใกล้ไม่ได้นะ ไม่เอาทั้งรักและชัง เป็นภัยทั้่งคู่

ถ้าเห็นว่าที่หลวงปู่พูดนี้ดีให้ทำ หลวงปู่ไม่ได้ทำเพื่อให้พวกเรามานับถือหรือมาเป็นบริวาร แต่บอกความจริงให้ไปปฏิบัติเอง อย่างนาที่ทำนี่ก็ทำไปให้ดี ที่อื่นก็มี ที่บ้านราชฯก็มี มีคนชอบทำนา จะให้หลวงปู่ไปบอกให้หาซื้อที่นาราคาหลายล้าน หลวงปู่ว่าไม่มีมีแต่หัวล้าน

ขอสรุป...ที่นาแรงรักแรงฝันนี่หลวงปู่เป็นคนตั้งชื่อ แล้วมีเนินพอกินอีกด้วย รวมแล้วสองร้อยกว่าไร่ ก็เป็นของพวกเราทุกคน ที่จะทำสิ่งดีงามเป็นอาหารไปช่วยโลก หากทำให้ทั้งนาและเนินทำเป็นผลผลิตช่วยประเทศชาติได้ด้วย 1.ของดี 2.ราคาถูก 3.ซื่อสัตย์ 4.มีน้ำใจ 5.ขายสด งดเชื่อ เบื่อทวงปวดท้อง

ไม่เอาสินเชื่อ เป็นเรื่องทำลายสังคม เป็นกลเม็ดของสังคม เรื่องสินเชื่อ เราไม่มี มีแต่เงินเกื้อกูลกัน มีแต่สมบัติพัสถานเกื้อกูลกัน เราให้ยืมกันได้แต่ไม่คิดดอก อโศกไม่มีเงินกู้ แต่มีเงินเกื้อ เกื้อกันได้แต่อย่ากู้ กู้นี่มีดอกเบี้ยไม่เอา แล้วมีเงินหนุน คือให้กันได้ ไม่มีหนี้

พืชพันธ์ุธัญญาหารนั้นไม่มีวิบากกรรมอะไร คนกินได้แต่พืช คนกินดินไม่ได้ คนเป็นสัตว์ไม่ใช่สัตว์กินดิน และคนก็ไม่ใช่สัตว์กินสัตว์ พืชกินดิน สัตว์กินพืช แล้วก็ตายเป็นดินหมุนเวียน แต่คนดันผ่าไปกินสัตว์ นี่ผิด

แม้แต่เศรษฐกิจ ที่จะรุ่งเรืองต่อไปคือเศรษฐกิจบุญนิยม ที่คู่เคียงกับเศรษฐกิจทุนนิยม หลวงปู่เป็นนร.เศรษฐศาสตร์นะ เคยเรียน ม.ธรรมศาสตร์ หมายเลขนักศึกษาคือ 2172/ศ 

คำว่าเศรษฐะ มาจากภาษาอังกฤษว่า Economic เขาแปลว่าประหยัด (ไม่ใช่ความตระหนี่) คือรู้จักมักน้อยสันโดษ ที่ในหลวงตรัสเศรษฐกิจพอเพียงนี่แหละ คำว่าเศรษฐะแปลว่าความเจริญ เป็นภาษาสันสกฤษ และคำว่าเศรษฐี  ฉันเป็นเศรษฐีเงินถัง แต่ว่าสตังค์ไม่มี ในคำลิเกเขา แต่เป็นเศรษฐีที่แจกจ่ายเจือจานคนอื่นเพราะรู้จักหลักเกณฑ์ชีวิต ที่พระพุทธเจ้าสอน ไตรสิกขา

ไตรสิกขานี่คือเศรษฐศาสตร์อย่างหนึ่ง ขยายไตรสิกขาเป็น ศีล สมาธิ ปัญญา เป็นจรณะ 15 จากข้อ ศีล( ศีล อปัณกปฏิปทา ) สมาธิ(สัทธรรม 7  ) ปัญญา( ฌานอีก 4 ) ทำให้เกิดวิมุติ วิมุติญาณทัสสนะได้ ขยายเป็นโพธิปักขิยธรรม  เป็นโลกุตรธรรม 37 เร่ิมด้วยกายในกาย แล้วจบที่อุเบกขา เป็นฐานนิพพาน พวกเด็กๆ ฟังเข้าหูไปก่อน ใส่ฮาร์ดดิสก์ไว้ หรือใครจะเข้าใจ หรือเข้าถึงได้ก็ย่ิงดี

ในโลกุตระ 37 เป็นหลักสูตรในศาสนาพุทธศาสนาเดียว พอปฏิบัติแล้วจะหลุดพ้นเป็นโลกุตรบุคคล 9 (บุคคล 8 และนิพพาน1) แต่ก็อยู่กับสังคม ผู้บรรลุธรรมพระพุทธเจ้าจะมีลักษณะ โลกุตระ โลกวิทู โลกานุกัมปายะ เพื่อ พหุชนหิตายะ(เพื่อหมู่มวลมหาชน) พหุชนสุขายะ(เพื่อความสุขของหมู่มวลมหาชน) โลกานุกัมปายะ(รับใช้โลก ช่วยโลก) นี่คือคุณสมบัติอาริยธรรมของพระพุทธเจ้า ถ้าจริงก็ใช่ ไม่จริงก็ไม่ใช่

หลวงปู่พารับใช้มวลมนุษยชาติ จะอยู่ไป 151 ปี อย่าตายก่อนหลวงปู่นะ เราจะอยู่เกื้อกูลทั้งคนและสัตว์ แผ่เมตตาจริง เป็นคนช่วยสังคมโลก ไม่ได้เอาโลกเป็นเครื่องมือหรือเป็นปัจจัยหากิน อยู่กับโลกใช้ปัจจัยช่วยโลก เป็นโลกานุกัมปายะ ผู้มีความรู้ความจริงเป็นเสฏโฐ ประเสริฐ ทำสำเร็จตามความสามารถก็ช่วยสังคมได้ยิ่งมารวมตัวกันเป็นกลุ่ม เป็นสงฆ์ (แปลว่าหมู่กลุ่ม) ไม่ใช่ลัทธิปลีกเดีี่ยวหรือเผด็จการ แต่เป็นลัทธิประชาธิปไตยมีอำนาจที่ไม่เห็นแก่ตัว ฟังไว้ท่านผู้บริหารประเทศทั้งหลาย อำนาจที่เห็นแก่ประชาชนเห็นแก่คนอื่น พระพุทธเจ้าว่าถ้าเราทำเพื่อผู้อื่นทำเพื่อประชาชนไม่ต้องห่วงชีวิตเลย เป็น ปรปฏิภัททา เม ชีวิตกา แปลว่า ชีวิตนี้เนื่องไปด้วยผู้อื่น อย่างหลวงปู่นี่ไม่ต้องวุ่นวายเรื่องกินเลย เราต้องเลือกกินส่ิงที่มีคุณค่าประโยชน์ไม่ได้กินตามกิเลส หรือว่าเราจะลดละจากกิเลสอันไหนติดเราก็งดกินได้ หัดไป

สรุปแล้วเมื่อผู้ใดมีความรู้ของพระพุทธเจ้าแล้วช่วยสังคม ก็ไม่ต้องห่วงตัวเองเลย จะกินอยู่ ไปมา จะใช้อะไรเขาก็จะช่วยเรา ขอให้เราทำจริง ช่วยประชาชนจริง จนเขาเชื่อมั่น คนมีปัญญาก็ช่วย คนโง่ไม่ช่วยก็ช่างหัวเขา เศรษฐศาสตร์จะเกิดคือช่วยให้คนเฉลี่ยความสุขอย่างทั่วถึง แม้จะมีคนขี้เกียจ ขี้โกงก็ปราบให้เขาหายโกงหายเกียจ แต่คนพิการ คนชรา เด็ก คนป่วย คนไร้สรรถภาพ ก็ต้องช่วยเขา แต่บางทีคนพิการก็ไม่ต้องให้คนช่วยเขาช่วยตนเองได้ บางคนเก่งด้วย

เศรษฐกิจ เศรษฐศาสตร์เหมือนการเมือง แต่คืองานแท้ๆ ตั้งแต่ประชาชนคนหนึ่งจนถึงผู้บริหารประเทศ คือการมีอยู่มีกิน เกื้อกูลช่วยเหลือกันทั่วถึง นี่คือความหมายชัดๆของเศรษฐศาสตร์ ใครเข้าใจก็ช่วยกันทำงาน เพื่อช่วยคนอื่น

ชาวอโศกมาทำงานฟรีกันส่วนใหญ่ มีแฝงเอาส่วนตัวบ้างนิดหน่อย แต่ส่วนใหญ่ทำฟรี ก็เลยมีเหลือไปช่วยคนอื่น แล้วไม่กักตุน ชาวอโศกจะจนไปตลอด แต่มีหมุนไปได้ เงินทองข้าวของต้องใช้ก็มี เช่นการสื่อสารก็ต้องใช้ เดี๋ยวนี้เขารบกันด้วยการสื่อสาร และที่ต้องบอกสื่อสารข่าวคราว ก็เลยสำคัญ อโศกเราก็เลยจำเป็นต้องมีสื่อสาร เราสู้เรื่องเครื่องมือเขาไม่ได้ แต่เราเอาความอดทน ความขยันสู้ ตอนนี้เขามีไม่รู้กี่ช่องเอาไว้หาเงินมอมเมาคนแต่อโศกเราไม่ทำบาป มีช่องเดียวก็พอแล้ว ไม่ได้ทำเอาเงินทอง เราทำสื่อสาร

เศรษฐกิจ ก็ทำ ทำงานอาชีพ ไม่เป็นภาระสังคม มีเหลือ ก็แจกแบ่งคนอื่น เราทำการงานอันไม่มีโทษ ที่ปราชญ์ไม่ตำหนิ ทั้งกสิกรรม ช่าง วิศวะ ของเราเด็กบางคนจบ เขาก็มาจองไปทำงานไปให้เรียนต่อเป็นวิศวกรเลย ให้กินอยู่หลับนอนด้วยเลย แล้วพวกเราก็ไม่เคยไปขอขึ้นเงินเดือน อย่างพวกเราบางคนไปทำงานการสื่อสารกับเขา แล้วก็ทนกับภาวะของโลกกดดันไม่ได้ ก็เลยจะขอลาออก เจ้านายก็ว่าจะขึ้นเงินเดือนให้นะให้อยู่ต่อ แต่เขาก็ว่าไม่ได้ต้องการเงินเดือนมาก แต่เพราะทุกข์ว่าไปทำงานเอาเปรียบได้เงินได้อะไรมาก ก็ไม่อยากอยู่ เป็นภาวะจิตที่สำนึกดีก็เลยจะออกมา มาทำงานในหมู่คนดีดีกว่า

อย่างหลวงปู่นี่ให้มาทำงานฟรีไม่มีเงินเดือน รายได้คือการถูกฝึกหัดขัดเกลานะหนักนะ ไม่ได้เงินแถมถูกตำหนินะ แต่ก็เป็นไปได้มีคนมาทำงานด้วย การทำงานโทรทัศน์นี่ราคาแพงนะหลวงปู่ตอนเป็นฆราวาสทำงานเรื่องนี้โดยตรง แต่ออกบวชมาแล้วก็ไม่ได้ทำ ไม่ได้ไปสอนเขาด้วย

เศรษฐศาสตร์คืองานที่ไม่เป็นโทษต่อสังคม แล้วเอามาแบ่งปันผลผลิตกัน เป็นหน้าที่ของนักการเมืองที่จะต้องมีความรู้เศรษฐศาสตร์ด้วย เพราะต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ ประชาชนต้องมีอยู่มีกิน แต่อย่างอื่นเป็นเรื่องรอง เรื่องความมั่นคง สุขภาพก็เป็นเรื่องรอง หลวงปู่จึงพาทำ ข้าวเปลือกเป็นทรัพย์อย่างยิ่ง อาหารเป็นหนึ่งในโลก จึงสำคัญ​ทางตะวันตกเขาเก่งเรื่องลูกปืนเขากินลูกปืนได้ไหม? เขากินคอมพิวเตอร์ได้ไหม แต่เรามีอาหารเราอยู่รอด แต่เราไม่ได้ดูถูกเครื่องมือ เราใช้อะไรได้ก็ใช้ แต่เราต้องรู้อะไรสำคัญกว่า เราอยู่ในประเทศโซนอบอุ่นต้องรู้ว่าเราทำเรื่องอาหารนี่สำคัญทำได้ดี ทำอย่างในหลวง ทำอย่างขาดทุนคือกำไร

ไม่ใช่ว่าขาดทุนจนตัวหมดไม่มีกินก็โง่ แต่ขาดทุนให้อยู่ได้ มีปัญญาทำได้ มันเป็นภาษาไม่ลึกลับ แต่ลึกซึ้ง คำว่าสาธารณโภคี เป็นเศรษฐศาสตร์อย่างหนึ่ง พวกคอมมิวนิสต์ก็พยายามทำ เพื่อให้แบ่งเฉลี่ยผลผลิตกัน แต่เป็นการบังคับโดยกฎหมาย ตั้งระเบียบ ภาษี ใครขยันมากทำมากเก็บมากขอให้ประเทศมากๆ ซึ่งที่จริงก็ได้กุศลแล้วได้ช่วยคน แต่เขาไม่เข้าใจสัจธรรม ถ้าคณะบริหารของคอมมิวนิสต์ซื่อสัตย์ตนเองก็พออยู่พอกินไม่เอาเปรียบ คอมมิวนิสต์ก็รุ่งเรือง

แม้แต่เผด็จการ หรือประชาธิปไตยขาเดียวอย่างอเมริกาหรือปธน.แต่ละประเทศ เขามีแฝงหรือว่าเป็นประชาธิปไตยเป็นอำนาจใหญ่ แต่ตนเองทำเพื่อประชาชนจริง อย่างปธน.อุรุกวัย เขาเป็นประชาธิปไตยขาเดียว ทำงานรับใช้สังคม แต่ตนเองจน รถของรัฐไม่ใช่ ใช้รถจนๆเก่าๆของตน ไม่รับเงินมาก มีบ้านของตนเล็กๆ เป็นจอมจักรพรรดิ์แท้จริง ไม่ใช่แบบอเล็กซานเดอร์มหาราชที่ฆ่าฟันแย่งอาณานิคม แม้เผด็จการแต่ตนเองไม่เอาให้ตนแต่ทำเพื่อประชาชนจริงๆ นี่แหละคือประชาธิปไตย ทำเพื่อประชาชนจริงๆ อย่างคานธีตายแล้วมีสมบัติไม่กี่ชิ้นเลย ไม่รับตำแหน่งการเมืองด้วย แต่ช่วยชาติได้มาก หรือผู้อื่นที่มีอำนาจ แต่บรรลุธรรมไม่เห็นแก่ตัว ตัวเราก็มีชีวิตให้สังคมเลี้ยงไว้ แล้วตนก็ทำเพื่อประเทศชาติประชาชนแท้จริงนี่ีคือนักเศรษฐศาสตร์รัฐศาสตร์แท้จริง

เศรษฐศาสตร์ขั้นแรกคืออาหารการกิน ต่อไปประเทศตะวันตก ยุโรป จะเดือดร้อน แม้อเมริกาก็เดือดร้อน เพราะเขาทำอาหารไม่ได้เท่ากับเอเชีย และอาหารนี่มีแบบมอมเมาด้วย หลวงปู่กลัวว่าต่อไปอาหารไทยจะแพร่ระบาดทั่วโลก เพราะอาหารไทยมอมเมาคนเก่ง  รสอร่อยนี่แหละมอมเมาคน ปรุ่งแต่งไปเห็นแก่ได้ ใส่สารเคมี อะไรมากเกินก็เป็นโทษ หวานมาก เค็มมาก ก็ใส่เข้าไปทำให้สุขภาพเสื่อม

เศรษฐศาสตร์ คือเฉลี่ยให้ทั่วถึง มีน้ำใจสงเคราะห์กัน ไม่ใช่ว่าฉวยโอกาสเอาเปรียบเขา คนมีความได้เปรียบในสังคมแล้วเอาเปรียบคนอื่นเลว แต่คนที่ช่วยคนอื่นรับใช้สังคม นี่แหละยิ่งสามารถช่วยได้มากก็ยิ่งดีเป็นนักเศรษฐศาสตร์สังคมการเมืองแท้จริงเลย เอาหลักธรรมของพระพุทธเจ้าตรวจเลย

หลักตรวจสอบธรรมวินัย 8

1.    เป็นไปเพื่อความคลายกำหนัด (วิราคะ)

2.   เป็นไปเพื่อความไม่ผูกมัดรัดรึงสัตว์ไว้ (วิสังโยคะ)

3.   เป็นไปเพื่อความไม่สะสม (อปจยะ)

4.    เป็นไปเพื่อความเป็นผู้มักน้อย กล้าจน (อัปปิจฉะ)

5.    เป็นไปเพื่อความสันโดษ ใจพอ (สันตุฏฐิ)

6.    เป็นไปเพื่อความสงัด สงบจากกิเลส (ปวิเวกะ)

7. เป็นไปเพื่อปรารภความเพียร (วิริยารัมภะ)

8. เป็นไปเพื่อความเป็นคนเลี้ยงง่าย (สุภระ)

เราจะเป็นคนมักน้อยสันโดษต้องเป็นคนลดกิเลส ลดโลภ ความโลภคือต้องการเอามาเป็นของคนหมด หวงแหน ส่วนราคะหรือกามคือได้มาเสพรสทางทวาร 6 ได้เสพก็สุข อร่อย คือกามราคะ ส่วนโลภคือเอามาเป็นของตน ส่วนโทสะคือต้องการทำร้ายทำลาย ผู้ใดลดกิเลสได้ก็เป็นนักเศรษฐศาสตร์ แล้วก็อยู่กับสังคมไปแต่ก่อนเราชอบของสวยงาม อะไรเขาหลอกว่าน่าได้ก็สะสมหมด เราก็เข้าใจแล้วเราก็ไม่ไปสะสม รู้ว่าอะไรเป็นสาระต้องอาศัย เป็นนักเศรษฐศาสตร์ที่แท้จริง

ของพระพุทธเจ้านี่ไม่สะสม แต่ขยันมีความรู้ความสามารถ ศึกษากับสังคมไม่หนีสังคม ก็มีความรู้ความสามารถแต่ไม่เอาไปใช้เอาเปรียบเขาแต่เอาความรู้สามารถไปช่วยสังคม นี่คือวิชชาศาสตร์ไม่ใช่วิทยาศาสตร์ วิชชาคือตัวล้างอวิชชา ล้างอวิชชาด้วยทฤษฎีของพระพุทธเจ้า แต่มีแบบฤาษีที่เขากดข่ม ทิ้งสังคมไปไม่ช่วยเหลือสังคม มีลัทธิหนึ่งพวกเชน ไม่นุ่งห่มเสื้อผ้า มักน้อยมาก ผมเขาก็ไม่โกน เขาถอนผมเลย มักน้อยไม่เบียดเบียนโลกสังคมเลย แต่ไม่รู้จักทฤษฏีล้างกิเลส เจ้าลัทธิคือพระมหาวีระ เกิดสมัยพระพุทธเจ้า เขาเชื่อกรรมเก่า เป็นอเทวนิยมเหมือนกัน เขาเชื่อธรรมชาติว่ามันเป็นไปของมัน มีชีวิติอยู่ได้ บิณฑบาต อาศัยผู้อื่นเลี้ยงไว้ แต่ไม่ทำร้ายอะไรเลย แม้สัตว์เล็กสัตว์น้อย ก็ไม่ทำ แต่เขาไม่รู้จักปรมัตถ์ เขาไม่รู้จักสักกายะ ไม่รู้วิธีล้างอาสวะ ทฤษฎีพระพุทธเจ้าล้างเหตุได้ แล้วอยู่กับสังคม ทำงานกับสังคมช่วยสังคม รู้ว่างานไหนเป็นโทษ ทำบาป ก็ไม่ทำ รู้มิจฉาวิณิชชา (อาวุธ สัตว์เป็น เนื้อสัตว์ ส่ิงเป็นพิษ ส่ิง มอมเมา) ทั้งห้าอย่างนี้เราไม่ทำ แต่ศาสนาพุทธทุกวันนี้ทำหมด ค้าแล้วรวยด้วย

นักเศรษฐศาสตร์ของพระพุทธเจ้าจะมีความรู้และความจริง รู้จิตเจตสิกรูปนิพพาน แล้วก็รู้ความรู้เทคนิคของสังคมด้วย หลายคนหลวงปู่ส่งเรียนถึงดร.เลยนะ เราเอามาทำงานให้ช่วยสังคมไม่ได้มาเอาเปรียบสังคมนะ อีกหน่อยเรามีมหาวิทยาลัยเองเลย ตั้งหลักปรัชญาของการเรียนป.เอกไว้ว่า ศีลเต็ม เข้มงาน สืบสานวิชชา (อุดมศึกษา)

นักประชาธิปไตยที่ย่ิงใหญ่ที่สุดในโลกไม่ว่าจะอีกนานเท่าไหร่คือพุทธศาสนา จะเผด็จการหรือคอมมิวนิสต์ก็ของพระพุทธเจ้านี่สุดยอดที่สุด จะออกกฎหมายก็ไม่ต้องตั้งสนช.เลย ตั้งเองหมด ทุกวันนี้ยังไม่มีใครกล้าเปลี่ยนนะ เป็นจอมเผด็จการเลยนะ ไม่ว่าจะระบอบไหนก็ทำเพื่อประชาชนเพราะสิ้นอัตตาตัวตนแล้วเป็นสัจจะเป็นจริง ไทยยังมีอาริยธรรมนี้อยู่ พวกเราเรียนให้ดีแล้วสืบทอดเอาให้ได้ เป็นประโยชน์ต่อโลกโลกทั้งโลกก็ต้องการสิ่งนี้ ศาสนาพุทธไม่ขาดศาสตร์ไหนๆเลย มีความรู้เหล่านี้หมด ที่โลกเขามี หากเป็นการงานอันไม่เป็นโทษ แต่การงานเป็นโทษเช่น ชงเหล้า บาร์เทนเดอร์ เต้นแร้งเต้นกา

พระพุทธเจ้าเป็นนักวิชาการชั้นหนึ่งของโลก ไม่ได้โมเมเอานะ พระพุทธเจ้าศึกษาเรื่องมนุษย์กับสังคมมนุษย์ กว่าจะสั่งสมจนเป็นพระพุทธเจ้าได้ ก็ศึกษาเรื่องนี้ ไม่ออกไปจากสังคมมนุษย์ อยู่กับสังคม ศึกษา ไม่ทำร้าย ทำเพื่อมวลประชาชน โดยกำจัดตัวเห็นแก่ตัว กำจัดได้จริง จึงเป็นวิชาการที่ทำเพื่อคนอื่นจริง เพราะกำจัดกิเลสได้ตายแล้วตายเลยไม่ฟื้น โลกก็ต้องการทฤษฎีหลักการถาวรยั่งยืนก็ของพระพุทธเจ้านี่แหละ ช่วอโศกเป็นตัวอย่าง และจะเป็นอย่างนี้อีกนาน ไม่ได้หลอกว่าจะให้มาเอาเสพสุข ได้โลกธรรม แต่ให้มาลดกิเลสให้เป็นสูญ เป็นการสร้างคนให้เป็นอาริยะ หรืออริยะก็ได้ ศิวิไลซ์ก็ได้ แต่ของหลวงปู่ให้เป็นอาริยะที่มี พหุชนหิตายะ(เพื่อหมู่มวลมหาชน) พหุชนสุขายะ(เพื่อความสุขของหมู่มวลมหาชน) โลกานุกัมปายะ(รับใช้โลก ช่วยโลก) อย่างแท้จริง

เวลาบันทึก 10 มีนาคม 2563 ( 16:08:07 )

รายละเอียด

571103_เอื้อไออุ่นก่อนมหาปวารณา ปฐมอโศก

อาตมาเข้าสู่พิธีบวชมาเป็นพระ ตั้งแต่พศ.2513​ วันที่ 7 พ.ย. เป็นวันบวช พอถึงวันที่ 7 เราก็เลยเอาเป็นหลักในการจัดงานมหาปวารณา ไม่ใช่งานวันบวชอาตมาหรือถืออาตมาเป็นหลักแต่วันออกพรรษาประมาณปลายตค.มีเวลานิดหน่อยก็นัดกันมา ใช้เวลาประมาณ​2 วันสำหรับสมณะทำพิธีมหาปวารณา แล้วก็ผนวกเอาวันเกิดปฐมอโศก

เมื่อมหาปวารณา เรามีตักบาตรเทโวออกพรรษา  แล้วปีนี้วันเกิดปฐมอโศกก็เป็นวันอาทิตย์เราก็เลยยึดเอาวันที่ 7 กับวันอาทิตย์เป็นหลัก มหาปวารณา 2​วัน ตักบาตรเทโว 1​วัน และวันเกิดปฐมอโศก ก็วันอาทิตย์ ก็เป็น 4 วันก็เลยต้องใช้วันพฤหัส_อาทิตย์ ทุกปีไป เอาให้มีวันที่ 7 กับวันอาทิตย์เป็นหลัก อาตมาใช้หลักอันนี้ ในการจัดวันงาน

วันนี้ใกล้วันงานแล้ว อีกสองวันก็จะจัดงานแล้ว วันนี้ฝนตกและมีฟ้าผ่าใหญ่ด้วย เสียงดัง มีทิวธงหลากสี เต็มไปหมด คล้ายงานวัด ก็เลยจัดวันนี้เป็นวันเอื้อไออุ่น ตามประสาพ่อลูก ปู่ๆหลานๆ มีอะไรก็พูดคุยโอภาปราศรัย

เมื่อกี้นี้มีสมณะแนะนำหนังสือ “ค้าบุญคือบาป” หนา 320 หน้า เห็นหนังสือหนาอย่าตกใจ อาตมาว่าพยายามพากเพียรอ่านหน่อยก็ดี คนที่มีอัตตาแล้วก็จะอยากให้คนอื่นอ่านแล้วมีอาการดีใจ แต่อาตมานี่ไม่ได้มีความอยากเช่นนั้น แต่เป็นวิภวตัณหา ถ้ายังมีความอยากให้อ่านของเราแล้วเราชื่นใจ ยิ่งเขาชอบของเราก็ยิ่งชื่นใจดีใจ ที่เขาอ่านของเรา เราอยากให้อ่านด้วย นั่นคืออยากอย่างมีกิเลส แต่ถ้าอยากอย่างไม่มีกิเลสเรียกว่าวิภวตัณหา อยากให้อ่านแล้วผู้อ่านจะได้ประโยชน์ สำหรับผู้เขียนเองก็ตาม ไม่ได้คิดไม่ได้ฝันไม่ได้อยากให้เขาอ่านแล้วดีใจ ไม่มีอาการโลกียรส (ต้องแยกอุเบกขา กับการมีโลกียรสออกจากกัน) มันมีความรู้ว่าเป็นคุณ_โทษ บางคนเขาอ่านหนังสือเราอ่านแล้วเป็นโทษมีเหมือนกันนะ คือคนที่อ่านหนังสือเราบางคนนี่ เราจะอยากให้อ่านหรือไม่ก็ตาม แต่เขาอ่านแล้วเป็นโทษคือ

เขาอ่านแล้วไปเข้าใจผิด หรือเขาอ่านแล้วเกิดกิเลสมาก ยิ่งอ่านแล้วยิ่งโกรธแค้นอย่างนี้ก็ไม่อยากให้อ่าน แต่ถ้าเขาไปอ่านแล้วเขาโกรธ เราก็ช่วยเขายากนะ สุดวิสัย ก็ไม่อยากให้อ่าน แต่ถ้าอ่านแล้วมันเป็นคุณ

มาฟังคำนำของหนังสือ ค้าบุญคือบาป กันดู

ชาวพุทธจำนวนไม่น้อยยังไม่เข้าใจนัยสำคัญของคำว่าบุญ ….....หาอ่านได้ในหนังสือ “ค้าบุญคือบาป”

_คำถาม

_มีเด็กคนหนึ่งถามว่า ทำอย่างไรจะให้เรียนจบม.6ไปรอด

ตอบ...นี่เป็นคำถามของรร.สัมมาสิกขา รร.นี้ตั้งมา 20 กว่าปีแล้ว มีปรัชญาให้การศึกษาแก่อนุชน แก่ประเทศด้วยการศึกษา เราจัดทำเกิดโรงเรียน เป็นนิตินัยของก.ศึกษาฯ ทำการผลิตคน ช่วยประเทศชาติ เราได้ทำหน้าที่อยู่ในสังคม เป็นการเมืองภาคประชาชน ด้วยไม่หวังผลตอบแทน การศึกษาที่เราทำสัมมาสิกขาโดยเจตนาตั้งใจสร้างอนุชนให้แก่ชาติจริงๆ ไม่ได้ทำแบบเดาสุ่ม อาตมาพาทำนี่เพื่อกอบกู้การศึกษาจากความเสื่อม มันเสื่อมตรงที่ว่า คุณธรรมของเยาวชนไม่ได้ การศึกษาของประเทศ และทั้งโลกเลย อาตมาเสียดายประเทศไทยเป็นเมืองพุทธแต่ไม่เอาพุทธมาเป็นการศึกษา ไม่มีไตรสิกขาเลย ไม่เอามาเป็นหลักเลย ในวงการการศึกษาของประเทศไม่เอาใจใส่เรื่องนี้ทิ้งเลย ไม่รู้ว่ามีผลเสียอะไรเกิด ศาสนาหรือธรรมะก็ยิ่งสูญ กลายเป็นเยาวชนไม่มีการศึกษาธรรมะออกมาโตมาเป็นผู้ใหญ่ของประเทศ ประเทศก็เลยไม่มีธรรมะ เพราะการศึกษาไทยไม่มีธรรมะมาก่อน พอมาเป็นผู้ใหญ่ก็เลยไม่มีธรรมะ จะตั้งสตินำธรรมะมาสู่การศึกษาได้ไหม?

สมัยอาตมาเรียนมีวิชาธรรมะ วิชาศีลธรรมมีคะแนนแค่ 10 % วิชาหน้าที่พลเมือง คะแนนเต็มแค่ 10 แต่เดี๋ยวนี้ไม่มีแล้วแม้แค่ 10 คะแนน แล้วก็บอกว่าทำไมโกงคอรัปชั่นทั่วบ้านทั่วเมือง ก็เพราะว่าไม่มีธรรมะ ก็โกงได้โกงดี ดังรายการของคุณวีระทางบุญนิยมทีวี ตอนนี้ประเทศไทยฉิบหายวายป่วงไปมาก ผู้ที่มีหน้าที่จะลงดาบหรือไม่ หรือเงื้อง่าราคาแพงเท่านั้น

สรุปการศึกษาไม่มีคุณธรรมไม่มีธรรมะ อาตมาก็มุ่งมั่นทำการศึกษาตั้งปรัชญาเลยว่า ศีลเด่น เป็นงาน ชาญวิชา สัดส่่วนศีล 45 เป็นงาน 35 ชาญวิชา 25 แม้วิชาการเราก็ให้การศึกษาเท่ากับที่กระทรวงศึกษาฯให้ด้วย เราให้การศึกษากันเหมือนลูกหลาน สอนกันเมื่อไหรก็สอนเลย ในเวลาไม่กำหนดว่าต้องเวลาไหนๆ เราอยู่ร่วมกันเหมือนบ้าน เราไม่ทำการศึกษาในกล่อง เราทำการศึกษาแบบ บ้าน วัด​ โรงเรียน

ไม่ใช่ว่าทำการศึกษาแบบทำไก่ตอน ทำเป็นฟรากรัว์ ด้วยการกรอกน้ำมันให้มันหรือเลี้ยงไก่ในกล่อง เช้าก็ให้เข้ากล่องแล้วกรอกความรู้ที่ไม่จำเป็นเลย เวลาไหนๆก็กรอกความรู้ กลับมาก็ทำการบ้าน นอนแล้วก็ตื่นมาเรียนอีก เราไม่ทำเช่นนั้น แบบเด็กที่เรียนมากฉลาดรู้มาก ก้าวหน้าความรู้แต่ไม่เป็นงาน ขาดคุณธรรม อาตมาก็เลยทำการศึกษาแบบ บวร บ้าน_วัด_โรงเรียน

บ้านคือสังคม วัดคือการเมือง โรงเรียนคือแหล่งให้การศึกษา คนมาอโศกมีเขาถามว่า วัดอยู่ตรงไหน? ก็รวมทั้งหมดคือ บ้าน วัด โรงเรียน รวมเป็นหนึ่งเดียวกัน แล้วเราทำได้ นร.ก็อยู่ในบ้าน ในวัด ในโรงเรียน อยู่ในนี้แหละ ที่เด็กอยู่ แล้วที่ถามว่าทำอย่างไรจะเรียนจบม.6 ที่เด็กถามเพราะว่าตั้งแต่เข้าม.1 มีการคัดเลือกเข้ามาเรียน ปีนี้เช่นมี 30 คน พอถึงม.6 อาจเหลือ 10 คนก็เก่ง นอกนั้นก็ออก มีออกสองอย่างคือ ออกเองเรียนไม่ไหว หรือให้ออกไป เพราะว่าคุณสมบัติ สอนไม่ไหว พาลพาให้เสียหมู่ เสียระดับการศึกษาสัมมาสิกขาเราก็จำเป็นต้องให้ออกไป บอกได้เลยว่า เด็กที่ให้ออกจากเรา หลายคนไปดีที่อื่น ขนาดออกจากที่นี่ไปก็ไปดีไปเด่นในที่อื่นๆ ไม่ได้คุยตัวหรือคุยเด่นดังแต่เป็นเช่นนั้น

เด็กที่นี่จึงเรียนมากกว่าข้างนอก สามต่อ จะเห็นได้ว่าบรรยายธรรมะก็มีนร.มานั่งฟังธรรม เวลาอื่นเขาก็เรียนก็ปฏิบัติอยู่ในตัว สรุปคือเรียนหนัก สามต่อ เราให้การศึกษาเช่นนี้จริงๆ เมื่อจบออกไปก็ไม่เห็นว่าเด็กเราเก๊แต่อย่างไร ดีกว่าหลายโรงเรียนด้วย อาตมาเคยตั้งข้อสังเกต ว่าเด็กเราจบม.6 อาตมาก็ไปทำที่ม.อุบลฯ ร่วมกันทำการศึกษาอุดมศึกษา ทางม.อุบลฯก็ตั้งเศรษฐกิจพอเพียง แล้วใช้เด็กอโศกเป็นหลักในการเอาไปเรียนภาควิชานี้ เป็นชุมชนฝึกฝนเศรษฐกิจพอเพียง แล้วเด็กนศ.ก็ไปเป็นนร.ประจำอยู่กับเรา ก็เป็นบ้าน วัด โรงเรียนเหมือนกัน แล้วก็เรียนม.อุบลฯ ปรากฎกว่า เด็กเราไปเรียนแต่ละปีๆ ปีแรก 20 กว่าคน ปีต่อมาก็น้อยลงๆ จนกระทั่งตอนนี้เขาปิดไปแล้ว ได้สี่รุ่นพอดี จะด้วยอะไรไม่ขอพูดถึง เป็นเรื่องซับซ้อน แต่ 4​รุ่นที่ไป เด็กสัมมาสิกขาจบไปไปเรียน และเด็กอื่นก็เข้ามาเรียนคณะนี้ด้วย ก็เรียนร่วมกัน พอจบปริญญาตั้งแต่รุ่น 1 เด็กของเราได้ เกียรตินิยม 4​คน เด็กอื่นไม่ได้ พอรุ่น 2 รุ่น 3 รุ่น 4 ก็ได้เกียรตินิยม เด็กเราไม่มากกว่าข้างนอกด้วย พวกเราไม่ได้ให้คะแนนนะ ก็อาจารย์ในมหาวิทยาลัยนั่นแหละให้คะแนน เพราะคุณธรรมของเด็กอโศกเข้าไปเรียนก็ได้เกียรตินิยมทั้ง 4 ปี

สรุปแล้ว ความรู้ทางวิชาการก็ตาม เราก็มี เด็กเราจบป.ตรี โท เอก ก็มีเยอะ ก็ทำงานการในสังคม แต่เราเพิ่งตั้งมาแค่ 20 กว่าปี ก็เลยไม่มีมากนัก และคำตอบว่าทำอย่างไรจะเรียนให้จบ ก็บอกว่าต้องอดทนหน่อย พากเพียรหน่อย แต่หลวงปู่บอกเลยว่าได้ดีแน่ๆ จะเชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่ ได้ดีอดทนเอาพากเพียรเอา ต้องทำความเข้าใจให้ได้ทุกคน เหลนๆหลานๆนี่

อีกอย่างหนึ่งก็คือ มันต้องยากแน่นอน จึงคำตอบจึงมีว่าต้องอดทน พากเพียร และต้องทำปัญญาให้แจ้งว่าเป็นสิ่งที่ดี คนที่ไม่จบหลายคน กลับมาร้องได้ ที่ออกไปกลางครัน โดยตนเองตัดสินใจออกเองเป็นหลัก คนที่ออกเองก็กลับมาร้องไห้ว่าหนูไม่น่าออกไป ผมไม่น่าออกไปเลย นึกถึงที่นี่ บอกหลานๆทั้งหลาย อดทนเอา พากเพียรหน่อย ทำความเข้าใจว่าที่นี่สร้างลูกหลานให้เป็นอนุชน เป็นผู้ใหญ่ที่ดีในอนาคต อย่างจริงใจ รับรองว่าไม่ด้อยกว่าทางโลกแน่ มันขาดทุนอะไรที่เราจะมีคุณธรรม เราจะเป็นงาน เราไม่ได้ขาดทุนเลย อย่าขี้เกียจ อย่าอ่อนแอ อดทนเข้าไว้ ทำความเข้าใจว่าที่นี่จะหล่อหลอมให้เราเป็นคนดีในอนาคต

_เมื่อก่อนเราทำงานมีเงินเดือน แต่เรารู้ว่ามีสมบัติที่เราได้จะข้ามภพชาติได้ ก็เลยลาออกมาปฏิบัติธรรม และตัวกรรมนี่แหละจะข้ามชาติได้ และเคยอ่านหนังสือว่า ตัวสัญญาจะเก็บแค่ความรู้สึก แต่ไม่เก็บความคิด แล้วสงคมเราเป็นสังคมใช้ความคิดค่อนข้างมาก ทำอย่างไรเราจะคิดอย่างไม่สิ้นเปลือง

ตอบ...ตีความว่า สัญญานั้นสะสมแต่ความรู้สึก ไม่สะสมความคิด ...ก็ต้องทำความเข้าใจว่า ความคิด กับความรู้สึก นั้นบันทึกใส่สัญญากันอย่างไร...อาตมาก็ขอพูดตามความรู้สึกว่า ความคิดก็บันทึกข้ามชาติไม่ได้แค่ความรู้สึก ...ที่ไปอ่านนี้คงอ่านหนังสือของคนอื่น...อาตมาไม่ได้เข้าใจความคิดเหมือนที่เขาตีความแน่ แต่อาตมาตีความว่า เขาคงคิดว่าความคิดเป็นความฟุ้งซ่าน ขอบอกเลยว่า แม้แต่ความฟุ้งซ่านก็บันทึก สิ่งที่บันทึกในสัญญาก็นั้นบันทึกยิ่งกว่าคอมพิวเตอร์นะ เจตนา หัง ภิกขเวกัมมัง วทามิ แปลว่า เจตนาจึงเป็นกรรม ถ้าไม่เจตนาไม่เป็นกรรม ก็คงจะเป็นอันนี้ที่ทำให้เขาไปตีความว่า ความคิดไม่มีเจตนา ความรู้สึกมีเจตนา อาตมาว่าสับสนนะ เพราะกรรมนี่ คุณจะเจตนาหรือไม่เจตนา ก็คือกรรม คือการกระทำ เป็นกรรม 3 การกระทำในจิตไม่ออกมาเป็นกาย เป็นวจี มันบันทึกหมด เจตนาหรือไม่ก็บันทึกหมด กรรมบันทึกหมด แต่คำที่ว่า  เจตนา หัง ภิกขเวกัมมัง วทามิ เป็นเรื่องของวินัย ผู้ที่ทำกรรมที่ออกมา พิจารณาได้ว่าไม่มีเจตนา เขาไม่ถือว่าเอาผิด  แม้แต่หลงผิด เขาก็ไม่เอาผิด ต้องสืบไปถึงเจตนา แต่ถ้าสืบได้ถึงเจตนาก็เอาผิด แต่ไม่ได้หมายความว่าไม่เป็นกรรมนะ เป็นกรรมหมด แต่เป็นมโนกรรม เช่นคุณคิดว่าอยากตีหัวคน คุณยังไม่ได้ตีไม่ได้พูดด้วย ก็บันทึกเป็นวิบากแล้ว เป็นอกุศลวิบากแล้ว

_ถ้าเราตามทันว่าให้มันเลิกคิดๆ....อย่างนี้เป็นกรรมไหม?

ตอบ...ถ้าเลิกคิดได้ก็ไม่มีกรรมสิ มันไม่มีอะไรบันทึก ถ้าคุณคิดแล้วมันก็บันทึกไม่ใช่บันทึกแค่ความรู้สึก ยิ่งเป็นความรู้สึกยิ่งบันทึก เช่นคุณโกรธ โลภ บันทึกแน่ แต่แม้มันไม่เป็นสุขหรือทุกข์มันก็บันทึกยิ่งเป็น กายหรือวจีก็บันทึกแน่ เพราะแค่มโนกรรมก็บันทึก

_เด็กไม่เหมือนกัน บางคนขยันมากบางคนขยันน้อย ก็เลยเกิดการเปรียบเทียบ บางคนเราก็เลยเกิดความรู้สึกไม่อยากใส่ใจ แล้วทำไมเราเลี้ยงเขาไม่ตลอดรอดฝั่ง เพราะเราบางทีก็ไม่ให้ความรักเมตตาเขาไม่ได้ตลอด ทำอย่างไรจะไม่ให้เกิดความลำเอียงต่อเด็กแต่ละคน

ตอบ...ก็คงเหมือนกับทำอย่างไรให้เด็กเรียนจบ มันก็เป็นเจตนาดี แล้วก็คงจะเข้าใจตนเองและพยายามทำอยู่ แต่บางทีก็รู้สึกว่าตนลำเอียง ต้องมีปัญญารู้ว่าตนลำเอียง แล้วก็คิดกลับ คนชั่วนี่น่าช่วยเหลือแต่คนดีไม่ต้องไปช่วยเขามากก็ได้เพราะเขาเป็นคนดี แต่คนชั่วนี่ควรช่วยเขาให้ดีขึ้นเพราะมันเสียตัวเขาและเสียสังคม แต่คนดีนี่ก็ไม่เสียเขาเสียสังคมเท่าไหร่ แต่ควรส่งเสริมให้ดีมากขึ้นก็ดี แต่คิดให้ดีคนชั่วนั้นน่าช่วยเหลือกว่า อาตมาไม่ค่อยเห็นใจคนดีมากนักหรอก เพราะเขาดีอยู่แล้ว แต่คนชั่วเห็นอยู่หลัดๆก็น่าช่วย  แต่คนชั่วที่ช่วยยากและเสียเวลาเราจัง พระพุทธเจ้าจึงตัดรอบว่าเราประมาณตนเอง ถ้าเราจะช่วยคนนี้ คือ เขาศรัทธาเราเพียงพอไหม? ถ้าเขาตีเราทิ้งแน่ก็อย่าเสียเวลา และแม้เขาไม่ศรัทธาเรา ถ้าคุณแทรกโอสถเข้าในขุมขน แม้เขาไม่ศรัทธาเราเราก็ควรมีใจเมตตา แล้วแทรกโอสถเข้าขุมขน เพราะเขาน่าสงสาร หรือช่วยเขาไม่ได้เขาไม่ฟัง ไม่อยู่ในฐานะที่จะสอนเขาได้ อย่างอาตมานี่ไม่อยู่ในฐานะที่จะไปสอนธรรมะให้ใครได้เขาไม่ฟัง ตีทิ้งด้วย อาตมาก็เลยพากเพียรทำงานกับคนมีบารมีฟังอาตมาได้ และคนที่แสวงหามีปรโตโฆษะ แม้เขาไม่มีบารมีพอแต่เขารับได้ ส่วนคนไม่มีปรโตโฆษะและไม่มีบารมีก็แน่นอนรับของอาตมาไม่ได้แน่ ต้องเป็นคนมีบารมีหรือเป็นคนไม่ปิดกั้นตนเอง แม้อาตมาจะถูกปิดกั้นก็ตาม เขาก็ยังปรโตโฆษะ มีโยนิโสมนสิการ คำนี้เป็นคำหลักของศาสนาเลย มีผัคคุณสูตร ยืนยันว่าพระพุทธเจ้าทุกพระองค์สอนเรื่องโยนิโสมนสิการ ถ้าใครทำไม่เป็นไม่ถูกต้อง เช่นเข้าใจโยนิโสมนสิการว่าแค่พิจารณาหรือคิด ก็ผิด ไม่ได้มีการกระทำใจ ศาสนาพุทธจึงสุญโญไม่เกิดมรรคผล เขาไปยึดการทำใจในใจแค่ไปนั่งสมาธิ ทั้งอาตมาก็ยืนยันว่ามหาจัตตารีสกสูตร ไม่ได้ให้ไปนั่งหลับตาทำสมาธิ หรือบางคนไปเข้าใจว่าอัตตาไม่มี ใครเข้าใจว่าอัตตามีก็มิจฉาทิฏฐิ เขาเข้าใจแบบนี้ก็ไม่ตรงกับที่พระพุทธเจ้าสอน เช่นในสุริยเปยยาลสูตร มีบอกว่าต้องรู้อัตตาก่อน จึงไปทำมรรคองค์ 8 ได้ แล้วไปหลงว่าไปนั่งสมาธิคือการปฏิบัติ

จริงๆแล้วคนชั่วนี่น่าสงสาร อย่าลำเอียงให้เห็นใจกัน ต้องฝึกทำใจ

_หมอเกรียงศักดิ์...บุญกับกุศลนั้นต่างกัน บุญเป็นโลกุตระ กุศลเป็นโลกียะ อยากให้พ่อท่านยกตัวอย่างให้ฟังอย่างชัด

ตอบ...บุญเป็นภาษาธรรมะ ล็อคไว้เลยว่า แปลว่าการชำระกิเลส หน้าที่ของบุญคือหน้าที่ของคนที่จะชำระกิเลสหากชำระเป็นทำได้ก็ได้บุญ แต่กุศลคือคุณงามความดี แบบที่ไม่ละกิเลสเป็นความดีสารพัดก็เป็นกุศล แต่ถ้าไม่มีการละกิเลส ไม่ทำกิเลสลด แม้เป็นความดี แต่ไม่รู้ตัวกิเลส ทำกิเลสลดไม่ได้ ต้องมีปัญญารู้ว่ามีกิเลส มีปหานกิเลส เช่นปหาน 5 (วิกขัมภนปปาน กดข่มขาดปัญญาได้ชั่วคราว เป็นต้น) สรุปคือคำว่ากุศลคือความดีงามที่เข้าใจได้ทั้งโลก แต่บุญนี่เป็นของเฉพาะศาสนาพุทธ ที่จะรู้องค์ประชุมที่สัมพันธ์กับภายนอกแล้วอ่านจิต เจตสิก รูป นิพพานแยกออก จับตัวตนได้ก่อนเรียกว่าสักกายะ เป็นนามธรรม และสูงไปกว่านั้น อ่านสักกายะแล้ววิเคราะห์จับกิเลสได้ จนแน่ใจ พ้นวิจิกิจฉา รู้ว่านี่คือตัวที่จะปหาน พ้นสังโยชน์ข้อสอง แล้วทำการปหานตามวิธีที่ถูกต้อง ทำได้ลดกิเลสปหานกิิเลสได้ก็พ้นสังโยชน์ข้อ 3 เป็นโสดาบัน แล้วก็พัฒนาการลดกิเลสเป็น สกิทาคามี อนาคามี อรหันต์ได้ ก็คือคนสิ้นบุญสิ้นบาป ปุญญาปาปปริกขีโณ

คนยิ่งมีบุญยิ่งเจริญเป็นอาริยบุคคล มีความหมายชำระกิเลสถ่ายเดียว แต่คนไทยเอาไปเป็นกุศล แล้วหลอกคนว่าจะได้บุญ เอาบุญไปค้าขาย โฆษณาว่าได้บุญใหญ่มโหฬาร แล้วปรุงแต่เป็นวิมานมหาศาล คนเลยหลงว่ามีบุญมากคือมีความดีงามมาก แต่ทิ้่งโลกุตรธรรม ทำบุญไม่เป็น พุทธทุกวันนี้มีแต่กุศล ไม่มีบุญ

แล้วเด็กที่นี่ได้บุญหรือได้กุศล ...เด็กที่นี่ได้บุญโดยปริยาย บางคนเป็นโสดาฯ สกิทาฯ เลย แต่เขายังไม่ชัดเจนปริยัติ เขาจบออกไปก็เป็นคนดีในสังคม ทุกวันนี้สัมมาสิกขา เด็กเราจบไปก็ไม่ไปก่อคดีความ ไม่ไปตีรันฟันแทง เด็กดีได้รับการยกย่องก็มีมาก แต่สรุปคือบุญนั้นเพี้ยนไปมาก เขาแปลปุญญาภิสังขาร อปุญญาภิสังขาร อเนญชาภิสังขารก็แปลผิด พุทธที่นับถือกันในไทยก็ไม่มีแก่นแล้วไม่มีบุญ และพุทธนี่เป็นศาสนาอิสระ ไม่เหมือนศาสนาอื่นที่เคร่งครัดในศีลในพิธีกรรมเขา แต่พุทธไม่บังคับให้เชื่อ พุทธจึงหลวมและเสื่อมมาก ไม่มีแก่น ไม่ถูกบังคับ ก็เลยบำเรอกิเลสตามใจชอบ ความเสื่อมของชาวพุทธจึงเยอะหาแก่นสารไม่ได้ คริสต์เขายังไปโบสถ์บ่อย แต่พุทธนี่เอาแต่หาลาภ ยศ สรรเสริญ​อย่างกฐินนี่อาตมาเรียกกระทะทองแดง พอออกพรรษาทีก็ต้มกระทะทองแดง เห็นแล้วน่าสังเวช ประเล้าประโลมให้คนหลง ว่าได้บุญใหญ่ ยิ่งเงินมากยิ่งได้บุญใหญ่ คนตะกละก็อยากได้มาก ก็กิเลสโต นี่คือกระทะทองแดง เพราะเอาบุญไปใช้ผิด เอาไปหลอกล่อ เอาไปต้มกระทะทองแดงกัน มันเป็นกุศลหลอกเท่านั้น แล้วถ้ามีสัมมาทิฏฐิ ทำกุศลนั้นจะได้บุญได้ถ้าละกิเลสไปแล้วทำความดีด้วย แต่ในกุศลนั้นไม่มีบุญมีเยอะมีแต่คุณงามความดีแต่ละกิเลสไม่เป็น

_พ่อท่านมีความคิดเห็นอย่างไรกับสัมมาสิกขาในยุคนี้

ตอบ...เด็กยุคนี้ เคร่งครัดน้อยกว่าเด็กยุคก่อน ศรัทธาปสาทะย่อมเยาว์กว่าเด็กยุคก่อน อาตมาก็ไม่ได้วิเคราะห์ถึงเหตุปัจจัย แต่เห็นถามมาก็ตอบไป ที่นี่เลี้ยงอย่างลูกหลาน แล้วอดทนให้จบให้ได้ เป็นนร.ที่นี่ก็อย่าเสียโอกาส ไม่ผิดมาก แต่เราหนีเอง เราไม่อดทน ไม่เห็นดีงามก็เท่านั้น หลวงปู่ก็เห็นว่าเสื่อมลงบ้าง จึงอยากสำทับกันว่าช่วยกันหน่อย พี่ป้าน้าอาในบ้านในวัดก็ช่วยกัน เพราะของเรายากที่เราไม่ได้บังคับว่าใครจะมาเป็นครู อยากออกเมื่อไหร่ก็ได้ อยากมาสอนเมื่อไหร่ก็ได้ ต้องขอบคุณผู้ที่มาเสียสละ ก็ได้เท่านี้ ของเราไม่ได้สอนเฉพาะในห้องเรียนในห้อง แต่ทุกคนก็เป็นครูโดยปริยาย โดยธรรมชาติ จะมีวุฒิสอนได้หรือไม่มีวุฒิก็สอนได้

_ธรรมะกับธรรมชาติต่างกันอย่างไร?

ตอบ...คำว่าธรรมะ ไม่มีคำว่าชาติ กับธรรมชาตินั้นต่างกัน ธรรมะคือสิ่งที่ทรงไว้ และจริงๆต้องเป็นความดี หากไม่ดีนิดนึงก็เป็นอธรรมนิดนึง ยิ่งไม่ดีมากก็เป็นอธรรมมาก ส่วนคำว่าชาติ แปลว่าความเกิด ธรรมชาติก็คือสิ่งที่ทรงอยู่ ทั้งกายและใจ ร่าง ดินน้ำไฟลม  แต่ที่ต้องเรียนรู้นั้นไม่เอากว้าง แต่เอาเฉพาะจิตวิญญาณมนุษย์ก็เป็นธรรมชาติ และหมายถึงความเกิด หากมีความเกิดของจิตวิญญาณที่เป็นอกุศลจิตก็คือธรรมชาติ แต่ถ้าทรงไว้ซึ่งธรรมะ ไม่มีอกุศลจิตเกิดอีกเลย สิ้นอาสวะตลอดไป ก็คือนิพพาน นิจจัง(เที่ยงแท้) ธุวัง (ถาวร) สัสตัง(ยืนนาน) อวิปริณามธัมมัง(ไม่แปรเปลี่ยน) อสังหิรัง(ไม่มีอะไรหักล้างได้) อสังกุปปัง(ไม่กลับกำเริบ) คือธรรมะที่ไม่ได้หมายถึงธรรมชาติ

พระอรหันต์ทุกคนหมดกิเลสแล้วก็ยังเกี่ยวข้องกับภายนอก ดิน น้ำ ไฟ ลม แต่ท่านไม่ทำบาปทำชั่วแล้ว สรุปแล้ว ธรรมะยอดสุดคืออรหันต์ยอดสุดคือนิพพาน ส่วนธรรมชาติคือธรรมะที่ยังไม่ถึงนิพพาน แต่คนเขาสรุปว่า ธรรมะคือธรรมชาติ คนพูดเช่นนี้อาตมาชี้หน้าได้เลยว่าไม่ใช่อรหันต์ เพราะไม่รู้จักชาติ ว่ามี ชาติ สัญชาติ โอกกันติ นิพพัตติ อภินิพพัตติ อยู่ในปฏิจจสมุปบาท ให้เรียนรู้ สรุป ธรรมะคืออรหันต์ ธรรรมชาติคือยังไม่เป็นอรหันต์

_เคล็ดลับในการรักษาสุขภาพ

ตอบ...อาตมามีแค่เคล็ดสว่าง คือ 8 อ.

_การปวารณาของอโศกต่างจากที่อื่นอย่างไร?

ตอบ...ตอบอย่างเกรงใจนะ...ที่ของเราปวารณา กันโดยเฉพาะสมณะอโศกคือเรามีปวารณาตามพิธีในวันออกพรรษาด้วยคือท่องบาลี ทำสังฆกรรมตามหลักวินัย และมีอีกที่เราทำมหาปวารณากันจริงๆมีอะไรจะติงเตือนกัน ชำระกันก็ว่ากัน สองวัน แต่ก่อนทำกันข้ามคืนก็มี ให้รู้ว่าการติเตียนกันเป็นประโยชน์ให้ลดมานะอัตตากันจริงๆ เราไม่ทำแต่พิธีกรรม ส่วนที่สอนกันให้ติเตียนกันอย่าถือดีถือตัวก็ทำโดยปริยาย แล้วแต่สำนักครูอาจารย์ ส่วนตัวเราก็ทำด้วย

_ศานาใดไม่มีหลักมรรคองค์ 8 ศาสนานั้นไม่มีอรหันต์ ไม่มีนักบุญ​ นักบุญที่แท้คือผู้ที่สามารถลดละกิเลสได้

_ทำไมต้องมีเรื่องอจินไตยด้วย

ตอบ... ที่มีอจินไตยคือ พระพุทธเจ้าตรัสรู้ภูมิธรรม ของสัตว์โลก ท่านแบ่งเวไนยสัตว์ อเวไนยสัตว์ ,อเวไนยสัตว์คือเขามีกรอบความรู้ได้เท่านี้ เช่นคนอีเดียด สมองเขารับได้เท่านี้ คนโมหล่อน ก็ได้เท่านี้ มีทั้งอวัยวะ ที่ไม่ได้ปกติ ทางจิตวิญญาณก็มีกรอบความเจริญที่ต่างกัน เกินรู้ได้ บอกไปเขาก็รู้ไม่ได้จึงเรียกว่าอจินไตย แต่สำหรับผู้ที่มีภูมิ เข้าใจได้ ก็บอกได้ อจินไตยหลายกาละอาตมาก็พูดอยู่ เป็นความรู้ที่คนอีกระดับหนึ่งรับไม่ได้ แต่คนอีกระดับหนึ่งรับได้

_การทำบุญควรทำด้วยจิตยินดี แต่ถ้าทำเพราะหลงคำชม ได้บุญหรือบาป

ตอบ...ได้กุศลไม่ได้บุญ แล้วหลงคำชมทำแต่ความดีนี่ส่วนมากได้บาป บาปคือกิเลส กิเลสคือความอยากได้ ถ้าอยากได้จัดแรงก็ทุกข์ จะเรียกว่ากิเลสไหม? ถ้าทุกข์ก็กิเลสแล้ว แต่ถ้าไม่อยากมากไม่ถึงทุกข์ก็ไม่เรียกกิเลสก็ได้ กุศลนี่ล่อแหลมต่อกิเลส พวกความดีนี่ล่อแหลมต่อกิเลสหากอยากได้ความดีจัดนี่มันแรงทำร้ายทำลายกันได้ นี่มันซับซ้อน

_ถ้าเราต้องการให้กำลังใจตนทำอย่างไร

ตอบ...ใช้ปัญญาดีที่สุด หากบังคับก็ยาก ไม่เต็มกำลัง แต่ถ้าใช้ปัญญามีความเข้าใจได้ กำลังจะมา คนเข้าใจได้เรื่องอิทธิบาท 4​ มีความยินดี คนมีความเข้าใจว่าอันนี้ดี ก็มีวิริยะตามมา แม้บางอย่างยาก แต่ใจเห็นว่าดีก็ทำ เพราะมีปัญญา แม้จะยาก แม้จะขี้เกียจ แม้ไม่ค่อยชอบแต่มันดี เมื่อมีปัญญาจะเกิดกำลังใจ วิริยะ จิตตะ จะตามมา ต้องตรวจสอบว่าดีแน่ๆ ก็จะเกิดความเพียร และใจมีเท่าไหร่ก็โถมให้เต็ม แล้วก็เน้นเนื้อๆ ตรวจสอบไตร่ตรองเอาสิ่งดีที่เราโถมใส่ไป ว่ามันผิดไหม?

_อ่อนแอกับอ่อนโยนต่างกันอย่างไร?

ตอบ...อ่อนแอคืออกุศลไม่มีกำลัง แต่อ่อนโยนคือทำให้เกิดสัดส่วนที่ดี ให้ดูนิ่มนวล ไม่แข็งกระด้าง

_อามะภันเต แปลว่า

ตอบ..แปลว่าขอรับ ครับผม

_ถ้าจิตเราไม่คิดร้ายกับใคร แต่คนอื่นคิดร้ายกับเรา จะถือว่าจองเวรจองกรรมหรือไม่ เราจะวางตัวอย่างไร

ตอบ..เราก็ไม่คิดแล้วเขาคิดอยู่ก็จองเวร

_ความสุขที่แท้จริงแล้วมันไม่มี อรหันต์แล้วไม่สุขทุกข์ แต่รู้ว่าอะไรควรยินดี ความสุขคือความเท็จความลวง เป็นสุขขัลลิกะ แต่วูปสโมสุขคือสุขที่ได้จากการลดกิเลสไปตามลำดับ จนจิตว่างกลางๆดีที่สุด ความสุขจริงคือจิตอุเบกขา

_การเป็นผู้นำที่ดีคือทำคุณอันสมควรก่อน แล้วค่อยสอนคนอื่น ทำตัวเป็นตัวอย่างเขา จะไม่มัวหมอง

เวลาบันทึก 10 มีนาคม 2563 ( 16:10:56 )

รายละเอียด

571104_ธรรมาธรรมะสงคราม ปฐมฯ พ่อครู+อ.กฤษฎา เรื่อง สลายอัตตา 3 อย่างพุทธ

อ.กฤษฎา...สังคมโลก วันนี้หากใครเรียนเรื่องการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ ถ้าเทียบแล้ว การพัฒนามนุษย์ จะเห็นว่าพระพุทธเจ้าทำเรื่องนี้มานานแล้ว เพราะหลายท่านในวงการนี้คงจะได้รับรู้เรื่องการประเมิน ไม่ว่าจะเด็กหรือผู้ใหญ่ก็ประเมิน มีทั้งรายบุคคล รายกลุ่ม องค์กรก็มี การประเมินย่อมมีทั้งผู้ประเมินและผู้ถูกประเมิน แล้วคนประเมินบริสุทธิ์ขนาดไหน? มนุษย์ย่อมมีกิเลสอยู่ถ้าไม่เป็นอรหันต์ ก็ย่อมมีอคติ แล้วสังคมเราใช้การประเมินอยู่ แล้วการปวารณาในหมู่สมณะ ได้มารวมกันแล้วพัฒนาปรับปรุงกันถึงจิต พระพุทธเจ้าก็ทำกระบวนการนี้มานาน แม้คนบวชก่อนบวชนานก็ให้อาวุโสประเมินได้ แม้แต่ว่าในมหาวิทยาลัย อ.หรือลูกศิษย์ล้วนถูกประเมิน ในโลกก็มี แต่ในพุทธศาสนามีมานานแล้ว

บทบาทของผู้ประเมินควรจะต้องปฏิบัติอย่างไร และคนที่ถูกประเมินควรปฏิบัติอย่างไร? เพื่อยกระดับจิต

พ่อครูว่า...เรื่องการปวารณานี้แปลว่า (ตามสำนวนโพธิรักษ์) เปิดเผยไปเลยบอกไปเลยว่าใครๆก็ด่าเราได้ นี่แปลตามสำนวนอาตมานะ ให้เขาว่าเราได้ตำหนิเราได้จะว่าแรงๆ ก็ว่าดุๆ หรือว่าหยาบๆ ก็เรียกว่าด่า ตำหนิแรงๆ หนักๆ ดุๆ ก็เรียกว่าด่า ในภาษาไทยนะ

การตำหนิได้ เป็นความเจริญ ผู้ที่เป็นคนที่รับคำตำหนิได้ไม่ขัดข้องที่คนจะตำหนิได้ผู้นั้นเป็นผู้เจริญ ใครจะตำหนิได้ก็ฟังได้จริงๆไม่ใช่ว่าเป็นโรคจิตที่ต้องการคนตำหนิ แต่เป็นปัญญาฉลาดรู้ว่าคนจะตำหนิเราก็มีได้หลายอย่าง ตำหนิเพราะโกรธ ก็มี หรือจะด่าเราก็คือโกรธ ด้วยอาการโกรธ ในใจโกรธ ถูกหรือผิดไม่รู้แต่ที่ด่าว่าเขาไปก็ไม่มีเหตุผลไม่มีสาระ ด่าสาดเสียเทเสียสะใจบำเรอใจตนก็เลยด่า

และมีตำหนิแบบโดยสัญชาติญาณ ชอบตำหนิ เป็นคนมีอัตตา ถือดีถือตัว รู้ว่าตนเก่ง ตนเข้าใจก็เลยตำหนิไป ตำหนิเพื่อแสดงออกว่าตนรู้ตนเก่ง เหนือเขาก็เป็นอัตตา ทีนี้ตำหนิที่ดี พระพุทธเจ้าสรรเสริญตำหนิ แล้วขอแทรกไว้ว่าศาสนาพุทธเป็นศาสนาที่ยกย่องตำหนิมากกว่าชมเชย พระพุทธเจ้าท่านตรัสว่า ผู้ที่ตำหนิ เราจะตำหนิเธอเหมือนช่างปั้นหม้อ ตำหนิแล้วตำหนิอีกไม่มียั้ง ผู้ใดคบคนตำหนิที่มีปัญญามีเมตตาที่จะตำหนิ เรา คบคนเช่นนั้นมีแต่ดีถ่ายเดียว คือคำตรัสของพระพุทธเจ้าเลย

การตำหนินั้นผู้ที่ถูกตำหนิก็ไม่ชอบ จึงมีวิธีของพระพุทธเจ้า มันเป็นกิเลสสามัญของคน เป็นสัญชาติของคน แม้ตนเองจะผิดจริงก็ยิ่งไม่อยากให้ตำหนิ ถ้าไม่ผิดแล้วก็ไม่อยากให้ตำหนิ ก็ทั้งขึ้นทั้งล่องก็ไม่อยากให้ใครตำหนิ ตัวอัตตาไม่อยากให้ใครตำหนิ พระพุทธเจ้าถึงมีพิธีกรรมให้พระภิกษุมาพร้อมกันตอนออกพรรษาที่่ก่อนจะแยกย้ายกันไปที่ไหนๆ ก็ให้มาพร้อมกันแล้วปวารณากันซะ ปวารณาก็คือบอกให้ตำหนิได้ เปิดเผยตัว แล้วก็ผู้ที่บอกให้เขาตำหนิได้ก็ต้องตั้งใจจริง ไม่ใช่ทำแต่พิธีกรรม ของเราทำทั้งพิธีกรรม กล่าวพระบาลี อย่างที่เขาทำ เป็นจารีต ที่เขาทำสักแต่ว่าทำเป็นศีลพตุปาทานไม่ค่อยได้อะไร นอกจากใครที่มีสำนึกที่จะทำใจเปิดใจให้คนตำหนิได้ คนมีปัญญาก็จะทำ แต่ก็ส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อยทำ ได้แค่พูดบาลีแล้วก็จบ เสร็จแล้วก็ไม่รู้ว่าแปลว่าอะไร บางทีอาจารย์หรือผู้เป็นภันเตก็ไม่ขยายความให้ ทำแต่เป็นพิธี แต่ของเราเรียนกัน ทำความเข้าใจ แล้วยังมีงานมหาปวารณา จัดงาน ทำกันเป็นกิจลักษณะให้เข้าใจเลยว่า การตำหนินั้นเป็นประโยชน์อย่างยิ่งของมนุษยชาติ การให้คนอื่นตำหนินี่คือการลดตัวลดตน ลดอัตตา ที่มันไม่อยากให้ตำหนิไม่ว่าผิดหรือถูกนั่นแหละ มันถือดีถือตัวก็เป็นกิเลส มันขายหน้าหรือถูกดูถูก ถูกลดเกียรติ ศักดิ์ศรีอะไรก็แล้วแต่

อ.กฤษฎาว่า...สังคมโซเชียลมีเดีย เดี๋ยวนี้มี การกดไลค์ ใครเอาเรื่องไปลงในเฟสบุค คนเอาไปลงก็เลยอยากให้คนกดไลค์เยอะๆหรือให้คนมาชม

พ่อครูว่า...มันชอบยกยอปอปั้น ชอบที่จะให้มีคนชื่มชม แม้เราทำเรื่องเล็กน้อย แล้วคนชอบ เป็นกิเลสแท้ๆ จริงๆการชมเชยกันนี่มันพาเสียมากกว่าพาดีด้วยซ้ำ แต่การตำหนิด้วยปัญญา ด้วยปรารถนาดี มันเป็นประโยชน์คุณค่าต่อสังคม ให้เราสังวรกันว่าให้ติงเตือนกันอยู่เสมอ ให้สัญญาณกันเสมอ ว่ามันได้แก้ไขปรับปรุงเสมอ ในความไม่ดีงาม จะเรื่องเล็กน้อยก็แล้วแต่หรือเรื่องใหญ่ก็ควรติงเตือนกันอย่างยิ่ง แต่คนทำสิ่งดีก็ควรชมเชย แต่คนที่ทำดีแล้วไม่ชมเชยก็ไม่เสียอะไรนี่ ทำดีสังคมก็ดี ตนเองก็ดีอยู่แล้วไม่เสียหาย ไม่ชมก็ไม่มีอะไรเสีย แต่ถ้าชมเชยก็กลับยิ่งเหลิง หรือหยุดไม่เหลิงแต่เขาชมเราแล้วเราก็เลยไม่ดีต่อ เขาชมเราแล้วก็แค่นี้

สรุปแล้วในศาสนาพุทธ การได้รับคำตำหนิ และผู้ที่รู้ว่าเขาตำหนิ ทำให้เราได้ลดอัตตา การได้ลดอัตตานี่แหละคือตัวหลักการศาสนาใหญ่ของพระพุทธเจ้า ศาสนาพุทธเหนือกว่าศาสนาใดๆ (ขออภัยที่ยกตัวยกตน แต่พูดวิชาการไม่ได้เจตนาข่มใครนะ) ที่มีการลดอัตตาทำลายอัตตา จนหมดความเป็นอัตตา นี่คือสัจจะ

อาตมาปรามคนที่เป็นพุทธ แล้วเข้าใจผิดว่า พระพุทธเจ้าสอนอนัตตา แปลว่าความไม่ใช่ ไม่มี ตัวตน ก็แปลได้ เช่นไม่มีตัวตน ไม่เป็นตัวตนก็แปลได้ทั้งนั้น คนก็เข้าใจและมีปัญญาว่าอัตตาไม่ใช่อัตตา ตัวตนไม่ใช่ตัวตน ใครเข้าใจว่ามันใช่ คนนั้นแหละมีตัวตนมีอัตตา เขาเข้าใจเช่นนั้นเมื่อเขาเข้าใจว่าไม่ใช่อัตตา เขาเข้าใจแล้วก็ว่าเขาหยุดแค่นี้แหละ คนที่ไม่เข้าใจแล้วยังนึกว่ามีอัตตา ส่วนคำว่าไม่มีอัตตา ก็หมายถึงว่าอัตตามันมีได้ แล้วก็ทำให้หมดไปจนมันไม่มี แต่ถ้าไม่ใช่ก็ไม่มีสิ แต่ถ้าไม่มีอัตตานี่แปลว่ามันมีได้

ศาสนาพุทธรู้อัตตา คนเกิดมาไม่ใช่อรหันต์หรอก เพราะฉะนั้นก็ต้องมีอัตตา ยกเว้นพระอรหันต์ขึ้นไปเวียนมาเกิดเพื่อบำเพ็ญพุทธภูมิต่อไปท่านไม่มีอัตตาแล้ว ท่านก็ไม่มีอัตตามาก่อนจะมาฟื้นความไม่มีอัตตาของท่าน เช่นพระพุทธเจ้าท่านสั่งสมบารมี เป็นอรหันต์แล้วเกิดมาอีกไม่รู้กี่ชาติ เป็นความเข้าใจที่ต่างจากเถรวาทที่เข้าใจว่าอรหันต์ตายแล้วสูญไม่เกิดอีก ถ้าจะเป็นพระพุทธเจ้าก็พรวดไปเป็นอรหันตสัมมาสัมมาพุทธเจ้าเลย

คนเกิดมาทุกคนก็มาพร้อมกับอวิชชา ไม่รู้ว่าอัตตาคืออะไร ก็คือมีอัตตามาทั้งนั้น เมื่อมีก็ต้องเรียนรู้แล้วล้างอัตตา ปุถุชนก็ต้องเรียนรู้อัตตา พระพุทธเจ้าตรัสเรื่องอัตตานี้ไว้ในสุริยเปยยาลสูตร แสงเงินแสงทองต้องมาก่อน

สุริยเปยยาลสูตร (เล่ม 19  ข.129 - 136)

[129]  มิตรดี เป็นนิมิตแห่งอริยมรรค

[131]  สีลสัมปทา เป็นนิมิตแห่งอริยมรรค

[132]  ฉันทสัมปทา เป็นนิมิตแห่งอริยมรรค

[133]  อัตตสัมปทา เป็นนิมิตแห่งอริยมรรค

[134]  ทิฏฐิสัมปทา เป็นนิมิตแห่งอริยมรรค

[135]  อัปปมาทสัมปทา เป็นนิมิตแห่งอริยมรรค

[136]  โยนิโสมนสิการสัมปทา เป็นนิมิตแห่งอริยมรรค

ถ้าไม่มี แสงเงินแสงทองนี้ 7 ข้อนี้ก่อน ก็ไม่มีทางปฏิบัติได้บรรลุ

มิตรดีต้องเป็นของจริงด้วย

แม้เป็นมิตรดีก็ต้องมีนิยามด้วยว่า ต้องเป็นผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ เป็นผู้บรรลุธรรม มีคุณอันสมควรก่อนแล้วสอนผู้อื่นจึงไม่มัวหมอง อย่างน้อยโสดาบันเป็นต้นไป พระพุทธเจ้าก็ว่าท่านเป็นมิตรดีของเธอทั้งหลายนะ

ศีล ต้องมี และฉันทะเราก็ต้องมีในตน

อัตตา เราต้องมีความรู้เข้าใจในอัตตา ว่าอัตตาคืออะไร? มีคนเข้าใจผิดว่า..ก็เราเข้าใจแล้วนี่ว่าอัตตาไม่ใช่อัตตา แล้วจะไปมีมันทำไม คนพวกนี้น่าสงสาร เป็นภาษาตรรกะแล้วนึกว่าตนเองจบเหมือนพวกเซ็น ใช้แค่ความเข้าใจ ในสูตรนี้คุณต้องมีของจริงในอัตตา จะบอกว่าอัตตาไม่ใช่อัตตาก็ตีความใน 7 ข้อนี้ไม่ได้แล้ว

ในอัมพัฏฐสูตร ตรัสเรื่องอัตตา 3 คือ 1.โอฬาริกอัตตปฏิลาโภ 2.มโนมยอัตตปฏิลาโภ 3.อรูปอัตตปฏิลาโภ

โอฬาริกอัตตา คืออัตตาตัวหยาบใหญ่คือจิตใจเราถือดีถือตัวยึดเป็นเราเป็นของเรา แล้วไปยึดอะไรเป็นของเรา ไปยึดเอาสมบัติข้างนอก บุคคลเราเขา ดินน้ำไฟลม บ้านเมือง ดิน น้ำ ไฟ ลม เป็นของเรา ที่ดินของเรา เงินทองของเรา ข้าวของๆเรา อะไรๆก็ของเรา คนนี่ก็ของเรา ผัวเราเมียเรา พ่อเราแม่เรา ของเราใครอย่าแตะ แล้วก็ไม่ต้องการให้ของเราพรากเป็นของคนอื่น นี่คือความยึดติด คือกิเลสแท้ แล้วแย่งชิงกัน ทุกวันนี้แย่งกัน ยึดเป็นเรา กอบโกยเท่าไหร่มีมากเท่าไรก็ไม่รู้จักพอ แล้วก็มีลัทธิ์สิทธิของเรา ให้ทั่วโลกเลย นอกจากยุคทาสก็ไม่มีสิทธิ์ แต่สมัยนี้สร้างแล้วก็เป็นของนายทุนอีก

สรุปแล้วใจเรายึดเป็นเราเป็นของเราเป็นความโลภที่เกินพอแล้วก็ไม่ให้ใคร ใครอย่าแตะก็เลยเกิดการพร่องขาดแคลน เพราะเอามากักตุน บางทีถึงตายเลย ไม่ได้รับการแบ่งให้ สรุปคือความขี้เหนียวเห็นแก่ตัว แม้ข้าวของแค่นี้ พระพุทธเจ้าเป็นผู้ชาญฉลาดรู้อัตตาที่สูงกว่านั้น รู้ว่าเราควรแบ่งแจกกันอย่าโลภมาก ต้องเฉลี่ยกันเหมือนคานธีบอกว่าทรัพยากรในโลกนี้มีพอสำหรับทุกคนแต่ไม่มากพอสำหรับคนขี้โลภคนเดียว

พระพุทธเจ้าศึกษาเรื่องนี้ รู้ว่าเหตุที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะจิตวิญญาณคนไม่รู้ว่าอัตตา(เป็นเรา) อัตตนียา(เป็นของเรา) ท่านก็ให้เรียนรู้จิตที่มีลักษณะเช่นนี้คืออย่างไร ก็มีมโนมยอัตตา ผู้มีอัตตาสำเร็จด้วยใจ รูปที่สำเร็จด้วยใจ ก็ใจมันยึดอัตตามาเป็นตนเป็นของตนสำเร็จ ยึดใจตน อัตตาคือไปยึดอะไรเป็นเราเป็นของเรา ท่านก็เลยให้เรียนรู้แล้วตีแตก ลดอัตตา

ผู้ใดเก่งมีฤทธิ์สามารถทำลายอัตตาตัวนี้ได้ ที่เป็นมโนมยะตัวนี้ก็เป็นผู้มีวิชชาข้อที่ 2 เรียกว่ามโนมยิทธิ ที่รู้ว่าตัวยึดอัตตาคืออย่างไร แล้วมีอนุสาสนีย์ปาฏิหาริย์ สามารถลดอัตตาได้

อ.กฤษฎาว่า..ข่าวทุกวันนี้มีสามีฆ่าภรรยา ภรรยาฆ่าสามี ทอมฆ่าดี้ ดี้ฆ่าทอม เป็นเช่นนี้

พ่อครูว่า..นั้นคือถ้าข้าไม่ได้ใครก็ต้องไม่ได้ คนนี้แหละเหมือนนักการเมืองว่าถ้าข้าไม่ได้ใครก็อย่าได้ นี่คือความเห็นแก่ตัวที่ต่ำชั่วมาก  พอไม่ได้สมใจตนก็ว่าอย่าให้ใครได้เลย ก็เลยทำลาย

ศาสนาพุทธค้นพบอัตตา 3 การกำจัดอัตตาได้ ผู้ใดเรียนรู้อัตตาได้ จับรูป จับอัตตาสำเร็จ อัตตาขยายออกเป็นตัวตนของเรา ผู้ใดสามารถเกิดญาณปัญญา เช่นให้ปวารณา คือการละอัตตาตัวตนเป็นหลัก เมื่อปวารณาให้คนอื่นเขาว่าเขาเตือนเราให้รู้ตัว อย่ายึดติด อรหันต์ทุกองค์ท่านให้ติได้ว่าได้ท่านไม่โกรธแน่ ติผิดหรือถูกก็แล้วแต่ ท่านก็สบายด้วย ท่านรับฟังเขา เขาตำหนิถูกก็ดี ขอบคุณเขาแล้วแก้ไขตน ส่วนคนติเราผิด ก็ความผิดอยู่ที่เขา เขาไม่รู้ข้อมูลก็เลยติผิด ก็เราจะไปสะดุ้งสะเทือนทำไม

คนที่สะสมไว้มากมาย แล้วพอตายไป ก็เอาไปไม่ได้ แล้วจะโลภไว้ทำไม ผู้ใดเข้าใจว่าเอาออกไป แบ่งแจกกันก็จะได้ไม่ทุกข์กันมาก ไทยเราโชคดีมากที่มีพระเจ้าอยู่หัวท่านตรัสแบบคนจน แต่คนก็ไม่รับเอาไปทำ ท่านก็ตรัสอีกว่า ให้เอาแบบ ขาดทุนของเรา คือกำไรของเรา คนก็ฟังแล้วรับไม่ได้อีก เมืองไทยมีพระโพธิสัตว์เป็นพระเจ้าอยู่หัวที่มีภูมิธรรม แต่ก็ไม่รับไปทำ

ผู้ยึดอบาย คือสิ่งเสื่อมต่ำหยาบหนัก เราไปยึดสิ่งเป็นโทษภัยหนัก สิ่งมอมเมา การพนัน กีฬาการละเล่นจัดจ้านต่างๆ ที่เขาส่งเสริมทั่วโลก จนเป็นราคาค่าตัวแพงมาก เป็นความเสื่อมของโลก ประเทศ สังคมไหนหลงใหลส่ิงเหล่านี้สังคมนั้นเสื่อม ขอชมสังคมอินเดียที่ไม่ไปหลงใหลสิ่งเหล่านี้ ต่อไปอินเดียจะมีพลเมืองมากกว่าจีน คนมากแต่ไม่หลงใหลอบายมุขมาก ไม่หลงดารา กีฬา เหมือนกับเขา

ทุจริตที่จัดจ้าน คืออบายมุขด้วย และกิเลสกาม หรือพยาบาท โทสะ ราคะที่จัดจ้าน ชอบรูป รส กลิ่น เสียง จัดจ้าน ต้องการลาภ ยศ สรรเสริญที่จัดจ้าน จะต้องให้ได้มาก ต้องเป็นมหาเศรษฐี หมื่นแสนล้าน จะบ้าหรือ? คนเหล่านี้ทำลายโลก เป็นลัทธิสามานย์แห่งสามานย์ เพราะเอาไปกักตุนกับตน แทนที่คนอื่นจะเอาไปใช้ และยิ่งสามานย์เพราะอาหมื่นแสนล้านไปออกดอกผลอีก คุณหยุดได้แล้วมีมากแล้ว ใช้ทั้งชาติก็ไม่หมด แต่ก็ไม่พอ คือลัทธิพอไม่เป็น เป็นสัตว์นรกของโลก ในหลวงเลยตรัสเรื่องพอเพียง เป็น The Great Word

มโนมยอัตตา ตั้งแต่หยาบ ก็ให้ล้างออกไปจนหมดไปตามลำดับในข้างนอกที่เรียกว่ากามภพ เป็นวัตถุ จนมีภูมิสูงขึ้นเป็นสกิทาคามีก็ลดลง จนไม่ต้องยึดสมบัติ บ้านช่องเป็นเราเป็นของเรา เป็นคนทำงานรับใช้โลกฟรีๆ คืออนาคามี มีแต่กิเลสรูปราคะ อรูปราคะ เป็นพิษต่อตนเองอย่างเดียว

อ.กฤษฎาว่า...สิ่งสำคัญ เช่นเราต้องไปถูกสัมภาษณ์หรือพูดคุยกับผู้ใหญ่ ตอนรอเวลามันมีการหวาดกลัว แต่ถ้าตนจะพูดกับเด็กก็รู้สึกตนเองตัวโตเป็นผู้ใหญ่ หรือมีคนมากดๆไลค์ให้เราเราก็รู้สึกพอง แล้วอารมณ์อาการเหล่านี้คืออัตตาหรือไม่?

ตอบ...คำว่า อาการ นี่แหละเป็นลักษณะของจิตที่เป็นอาการ อันนี้คือนามธรรม นามธรรมนั้นไม่มีสี กลิ่น รูป ไม่สามารถสัมผัสด้วยทวาร ทั้ง 5 ภายนอก แล้วมันเคลื่อนไหวเชิงนั้นเชิงนี้ต้องอ่านให้ออก ว่าอาการที่มาสัมพันธ์เกี่ยว กับภายนอกด้วย ท่านเรียกว่า กาย  มีภายนอกเป็นรูปร่างสีสัน ถ้าสัมผัสด้วยตา แล้วมีประสาทสัมผัส ที่ยังใช้การได้คุณก็จะเห็น ว่ามันหนา บาง ใหญ่ เล็ก ก็เรียกไปแต่ลักษณะอย่างนี้ทุกคนก็รู้เช่นเดียวกัน คืออาการรู้ความจริงตามความเป็นจริงของส่ิงนี้ เกิดจากตากระทบรูปแล้ว รู้ ก็ยังไม่พอ ยังโง่ ชอบหรือชัง อยากเอามาหรือทำลายอีก

การรู้ว่าสิ่งนี้คือรูปร่าง สีสัน ตามสมมุติว่าสวยงามอย่างไร แต่เราก็ไม่ได้อยากได้ หรือมันขี้เหร่ เราก็ไม่ได้อยากทำลายหรือชังแต่อย่างใด ความมีความรู้อาการของจิตที่อยากได้หรืออยากทำลายหรือชอบหรือชัง นั่นคืออัตตา ให้ทำลายตัวนี้ไม่ใช่ว่าทำลายตัวรู้ที่มันรับรู้สีสัน รูปร่างหรือสวยหรือไม่สวยตามสมมุติ แต่ให้รู้ตัวอัตตา มีปัญญารู้ว่านี่คืออะไรแล้วจบ แต่ให้เรียนรู้อาการกิเลสที่มาพร้อมกับการกระทบสัมผัส ทางทวาร 6 แล้วให้เรียนรู้ล้างกิเลสไป

เมื่อล้างกิเลสหมด คุณก็สักแต่ว่าเห็นหรือรู้ตามที่คนอื่นก็เห็น แต่ไม่มีกิเลสชอบหรือชัง

แล้วอาการจิตที่ไม่ปกติ มีทุกข์ ไม่สบาย ไม่ยืนยันความเฉยต่อการรับรู้ทางทวาร 6 พุทธไม่ทำสมาธิแบบหลับตา หรือหนีผัสสะหนีโลก แต่พุทธให้ปฏิบัติมรรค 7 องค์ เปิดรับทุกทวาร แล้วล้างกิเลส จิตก็สั่งสมเป็นสมาธิ ลืมตาปฏิบัติกับนั่งหลับตาสมาธินี่ต่างกันมากเลย แต่คนทำไมไม่สะกิดใจแล้วเข้าใจได้ยาก สมาธิของพระพุทธเจ้านั้นลืมตา จิตเป็นหนึ่งเป็นเอกัคคตา คือไม่มีกิเลส แล้วไม่มีกิเลสชนิดถาวรเลยนะ จะลืมตากระทบอย่างไรก็ไม่มีกิเลส แต่ถ้าหลับตาแล้วรับรองได้ไหมว่าไม่มีกิเลส แต่ถ้าลืมตาทำงานอยู่ เช่นทำงานกับเงินแสนล้าน แต่คุณมีโอกาสที่จะโกงได้เต็มที่เลย เป็นงบลับที่ไม่มีใครรู้เลย จะโกงได้โดยไม่มีใครรู้แล้วจิตคุณจะทนได้ไหมที่ไม่โกง อย่างนี้ คุณไม่หวั่นไหวเลย นี่คือเครื่องยืนยันอรหันต์ของพระพุทธเจ้าหรือแม้ไม่มีเงินสักบาทเลย แต่บริหารเงินแสนล้านให้บริหารงบลับนี้เลยแล้วคุณก็ไม่เอาจริงๆเลย คุณแน่ไหน? ถ้าแน่อรหันต์ของพระพุทธเจ้าต้องเป็นอย่างนี้

อ.กฤษฎาว่า..ผมเห็นนร.เช็ดพื้น มีพี่ดินนาบอกว่า ที่นี่สอนเด็กให้มีสมาธิในการทำงาน แต่เด็กอีกแบบหนึ่งไปนุ่งขาวห่มขาวนั่งสมาธิมันต่างกัน

พ่อครูว่า..สมาธิของพระพุทธเจ้าเมื่อบรรลุแล้วได้งานไม่บกพร่องไม่เสียเวลา มันทำงานไปด้วยได้ทำสมาธิด้วย สมาธิคืออะไร? สมาธิคือจิตไม่มีกิเลส อย่าเถียง ใครเถีียงมาอาตมาก็ไม่เถียงด้วยเพราะมันถูกต้องที่สุดแล้ว และไม่มีกิเลสชนิดแข็งแรงด้วยนะ มีงบลับมาอย่างไรก็บริหารไปเลย ไม่ต้องมีบัญชีด้วยก็ได้ แล้วคุณไม่ละเมิดเลยไม่เอาแม้สัก 1 บาทจากแสนล้านนี้มาเป็นของตนเลย แล้วคุณแน่ไหน แน่นี่แหละคือไม่หวั่นไหวแม้โลกธรรมมาแตะต้องสัมผัสกระแทกอย่างไรก็ไม่หวั่นไหว นี่คืออรหันต์ของพระพุทธเจ้า หรืออนาคามีก็ไม่หวั่นไหวแล้วในกิเลสภายนอก เหลือแต่เศษภายในเป็นมานะ ไม่ใช่เรื่องโลกีย์ข้างนอก จิตท่านสำเร็จแล้ว มโนเสฏฐา มโนมยา คือรู้อัตตา ทำลายอัตตาได้หมดแล้ว ก็เรียกว่าอนัตตา จิตที่เป็นอัตตามันตายแล้วไม่ฟื้น นิจจัง(เที่ยงแท้) ธุวัง (ถาวร) สัสตัง(ยืนนาน) อวิปริณามธัมมัง(ไม่แปรเปลี่ยน) อสังหิรัง(ไม่มีอะไรหักล้างได้) อสังกุปปัง(ไม่กลับกำเริบ)

ถ้าคนเป็นเช่นนี้แล้วบ้านเมืองจะไม่สงบสุขได้อย่างไร แล้วเมืองไทยเป็นเมืองพุทธ 95% แล้วให้ทำความเข้าใจมหาจัตตารีสกสูตร ไปอ่านให้แต่ ศึกษาให้ครบจะเป็นอรหันต์ได้แบบพุทธ ไม่ใช่ว่าไปนั่งสมาธิให้จิตไม่ออกนอกตัว แต่ของพุทธสมาธินั้นต้องจิตออกนอกตัว คือต้องรู้จักองค์ประกอบที่เป็นการสัมผัสวิโมกข์ 8 ด้วยกาย จะนั่งสมาธิบ้าง ทำอานาปานสติ แต่ก็ไม่ทิ้งกาย คือลมหายใจก็เป็นส่วนของกายด้วย

อ.กฤษฎาว่า...เป็นกระแสสังคมที่เขานิยมการนั่งสมาธิหลับตานะ ต่างจากเด็กที่ทำงานไปด้วยแล้วทำสมาธิด้วย

พ่อครูว่า...ขอใช้ภาษาอังกฤษว่า สมาธิพระพุทธเจ้าเป็นConcentration ไม่่ใช่ Meditation การทำสมาธิแบบลืมตา concentration ก็ทำอะไรเช่นทำ ขัดพื้นหรือทำอะไรก็แล้วแต่นะ ยังไม่พูดถึงกิเลสมีหรือไม่ แต่ยิ่งในขณะปฏิบัติไม่มีกิเลสนะ แล้วรู้ว่ามีประโยชน์ก็ทำอย่างสบายใจ เป็น concentration ของพระพุทธเจ้าต้องใช้ concentration จะใช้ meditation ไม่ได้ ผิด ไม่ต้องไปศึกษา meditation​ก็ได้ เป็นอรหันต์ได้ที่ไม่ต้องมีเจโตสมถะเลย แต่ถ้าทำแต่ meditation ทำได้เก่งขนาดเดินน้ำดำดินเหาะเหินได้ แต่ไม่ได้ลดกิเลส หรือกดข่มได้ ตายไปก็กดข่มได้แต่ไม่ได้ล้างเกิดชาติหน้าก็ยังกิเลสมีเหมือนเดิม ศาสนาพุทธสอน conscious แล้วทำกิเลสในระดับสำนึกหมดไป หมดก็เป็นอนาคามี ต่อจากนั้น subconscious ก็จะออกมาทำงาน เราก็อ่านกิเลสต่อในขณะมีเหตุปัจจัยทำงานอยู่นี่แหละ แล้วก็ล้างกิเลสระดับ subconscious พอหมด กิเลส ระดับ unconscious ก็จะขึ้นมาทำงานเป็นอรูปอัตตาก็ล้างต่อจนหมดสิ้นอาสวะอนุสัยคือ unconscious หมดก็เป็นอรหันต์

อ.กฤษฎาว่าเหมือนภูเขาน้ำแข็งที่ ส่ิงที่อยู่ลึกมีมากกว่าที่เห็นอีก เป็นอาสวะอนุสัย

พ่อครูว่า...แล้ววิธีที่เขาจะล้างกิเลสเขาไม่ล้างกิเลสเหนือน้ำด้วยนะ แต่ของพุทธนั้นก็ให้เรียนรู้อยู่เหนือกิเลส มีชีวิตอยู่่กับสังคม กับเหตุปัจจัยที่เราเคยเกิดกิเลสแต่เราไม่เกิดกิเลสแล้วกับเหตุปัจจัยเดิมนั้นๆ การจินตนาการแบบภูเขาน้ำแข็งนั้นก็แทนไม่ได้หมดแต่วิธีการของพระพุทธเจ้านั้นไม่ได้หนีโลกธรรม นะ ความสามารถสร้างโลกธรรมก็มีเหมือนเขา หรืออาจมากกว่าด้วย เพราะไม่เสียเวลาทุนรอนแรงงานไปกับกิเลส เขาจะรู้จักส่ิงที่ควรสร้างควรทำได้เต็มที่เลยไม่เสียพลังงาน

แล้วของพุทธจะรู้สติปัฏฐาน 4 ตั้งแต่ กายในกาย (กายคือจิต) ต้องรู้องค์ประชุมทั้งนอกและใน อ่านกายวิญญาณให้ออก คือความรับรู้ที่เกิดจากการกระทบสัมผัสทั้งนอกและใน อ่านตัวเวทนา ที่มันเกิด สุข ทุกข์  การไม่ได้สมใจใดๆตามอุปาทานก็เป็นทุกข์ การได้มาตามอุปาทานก็เป็นสุข ในโลกธรรม มีทั้งได้ลาภ ยศ สรรเสริญ​ สุข ได้ก็สุข ไม่ได้ก็ทุกข์ ต้องหาเหตุที่ทำให้สุขทุกข์ ก็อยู่ในเวทนา เกิดเมื่อมีการกระทบทางทวาร 6 แล้วอ่านด้วยธัมวิจัยสัมโพชฌงค์วิจัยวิจารให้ออกว่า มันคือกามที่ดำริ หรือพยาบาทดำริ พระพุทธเจ้าแจกเวทนาเป็น 108 และที่ต้องแยกได้คือ เวทนาแบบเคหสิตะ กับแบบเนกขัมมสิตะ

แบบเคหสิตะคือได้สมใจหรือไม่สมใจกิเลส แบบโลกๆ เราก็ต้องอ่านรู้โดยตั้งศีลตั้งกรอบ ให้รู้กิเลส แล้วล้างกิเลสได้ จากเวทนาในเวทนานี่แหละ ถ้าทำออกได้ลดกิเลสได้ก็เป็น เนกขัมสิตเวทนา มีทางทวาร 6 ก็เป็น เนกขัมมสิตเวทนา3 ทางทวาร 6 ก็เป็น เนกขัมสิตเวทนาอีก 18 (ตรงกันข้ามก็เป็นเคหสิตเวทนาอีก 18) อย่างไม่ต้องไปหลับตาทำ คือโลกเห็นอย่างไรเราก็เห็น แต่เราเห็นกิเลสด้วยแล้วล้างกิเลสของเราไป ในขณะสัมผัสเราเห็นกิเลสจริงหลัดๆ ไม่ใช่ว่าให้ไปนั่งแล้วยกจิตขึ้นสู่วิปัสสนา นั่นเป็นเพียงในสัญญา ไม่ได้เกิดจากการกระทบสัมผัสจริง ในมหาจัตตารีสกสูตรว่าไว้ว่าทำมรรค ทั้ง 6 ด้วยสัมมาทิฏฐิ ก็มีองค์ 6 ของสัมมาทิฏฐิ เจริญจากสาสวะเป็นอนาสวะได้

เราต้องเห็นของจริงหลัดๆ เห็นกิเลสมันแล้วลดได้ก็เห็นเลย ทุกอานาปานสติ ซึ่งจะไปนั่งหลับตาก็ได้ แต่ต้องสัมมาทิฏฐิ (พระพุทธเจ้าท่านตรัสสอนแบบอนุโลมกับคนที่ติดอยู่ป่า) ก็เรียนรู้แม้ในอานาปานสติ ก็ต้องเรียนรู้กายสังขารัง ปฏิสังเวที คือการกระทบ ทวารทั้ง 6แล้วจิตรับรู้ได้จึง เกิดกาย  เป็นกายสังขาร แต่พวกมิจฉาทิฏฐิก็ให้ไปนั่งหลับตาแข็งินิ่งแล้วบอกว่าคือการระงับกายสังขารให้ลืมลมหายใจไปเลย เอาแต่จิต ก็เข้าใจผิดเพี้ยนไปเลย

อ.กฤษฎาว่า...เกิดผมได้กลิ่นที่สดชื่นถูกใจ พอได้กลิ่น เราจะมีอาการรู้กลิ่น แล้วเราก็มีอาการจิต สดชื่น ชอบหรือไม่ชอบตามมา นี่คือ เราต้องรู้กาย ทันทีที่เกิดวิญญาณ​เป็นองค์ประชุมของรูปและนามทันที ก็เป็นกาย

พ่อครูว่า..พระพุทธเจ้าถึงว่าของพระพุทธเจ้านั้นมี ลักษณะธรรมะพิเศษ

ระดับปรมัตถ์จริงแท้

 1.   คัมภีรา (ลึกซึ้ง)

2.   ทุททัสสา (เห็นตามได้ยาก)

3.   ทุรนุโพธา (บรรลุรู้ตามได้ยาก)

4.    สันตา (สงบระงับอย่างสงบพิเศษ แม้จะวุ่นอยู่) .

5.    ปณีตา (สุขุมประณีตไปตามลำดับ ไม่ข้ามขั้น)

6.    อตักกาวจรา (คาดคะเนด้นเดามิได้)

7.   นิปุณา (ละเอียดลึกถึงขั้นนิพพาน)

8.   ปัณฑิตเวทนียา (รู้แจ้งได้เฉพาะผู้เป็นบัณฑิต บรรลุแท้จริงเท่านั้น)   (พตปฎ. เล่ม 9  ข้อ 34)

ที่เขาสอนกันว่านั่งสมาธิแล้วเห็นผี เป็นรูปร่างเป็นผีกระสือ ผีอื่นๆก็แล้วแต่สิ่งเหล่านั้นไม่ใช่อาการมันเป็นรูป ไม่ใช่ตาทิพย์แต่เป็นตาปลอม ส่ิงที่จะเห็นผีนั้นคืออาการกิเลส ถ้านั่งสมาธิก็อ่านจิตที่ระริกระรี้ภายใน คุณจะอ่านได้ต้องผ่านการเรียนรู้กิเลสหยาบก่อน คุณจะอ่านอาการผี เทวาดหลอก เทวดาเก๊ อ่านให้ออกแล้วจะอ่านสังโยชน์ของอนาคามีได้ แม้กระทบสัมผัสก็อ่านได้ หลับตาก็อ่านได้และจะหลับตาแล้วอ่านได้ถูก เพราะรู้ว่าเป็นอัตตาแท้ไม่ใช่รูป การไปเห็นผีที่เป็นพวงใส้ลอยนั่นคือผีหลอกไม่มีจริง ผีจริงคืออาการกิเลส

แล้วไปสอนกันว่าไปดับทำให้จิตนิ่งเฉยไม่คิดนึก ก็ไปเข้าใจว่าจิตเฉยนี่คืออุเบกขา ฌาน 4​ หรือเข้าใจว่านิโรธคือดับหมด ก็เลยนั่งหลับดับปี๋ เป็นสุภกิณหะ ไปเรียกโลกพรหมมิจฉาทิฏฐิว่าเป็นสิ่งดี ไม่ใช่แบบพุทธที่เห็นอยู่รู้อยู่ว่ากิเลสเกิดหรือดับ เป็นอกุศล แล้วจิตอกุศลดับ จิตที่เหลือก็เกิดทันทีไม่มีอะไรคั่น จิตสกปรกหมดไป จิตสะอาดก็เกิดทันที ไม่มีแม้แต่ความหมองแม้เล็กน้อยก็ไม่มี จิตก็เกิดสว่างสะอาดทันที เห็นความเกิดดับ ที่ดับคือกิเลสตั้งแต่หยาบกลางละเอียด นี่คือเห็นจิตเกิดจิตดับ แต่เขาไปสอนว่าจะเห็นจิตเกิดดับอย่างเร็ว บางอาจารย์สอนว่าไม่มีใครตามทันหรอกว่าจิตเกิดดับ วินาทีละเป็นล้านครั้งไม่มีใครรู้ได้หรอก นี่คือคิดแบบตรรกะ แต่ของพระพุทธเจ้านี่รู้การเกิดดับ

ส่ิงที่ดับคือชาติดับ ชาติท่านแยกเป็นชาติ สัญชาติ โอกกันติ นิพพัตติ อภินิพพัตติ เราต้องอ่านรู้สภาวะจริง การเกิดทั้ง 5 อย่างนี้ต้องมีนัยต่างกัน เพราะพระพุทธเจ้าท่านไม่ได้ติดอ่างจะพูดเหมือนกันทำไม 5 คำนี้

ชาติคือการเกิด ทั่วไป และสัญชาติก็คือ การเกิดตามสัญชาตญาณ เราก็ต้องอ่านจับตัวนี้ว่าตัวกิเลสไหนสั่งให้เป็นไปตามสัญชาติญาณ หากแยกกิิเลสได้ หยั่งลงได้เป็น โอกกันติ แต่ถ้าแยกกิเลสได้แต่ไม่สามารถทำลายกิเลสได้ ก็ต้องเรียนรู้สักกายะ สัมผัสแล้วอ่านวิจัยหาเหตุ จนเจอเหตุก็ยิ่งรู้ตัวตนเป็นสักกายะ คือจิตในจิต เป็นสราค สโทส สโมห เป็นเจโตปริยญาณ 16 ต้องกำจัดกิเลส ถ้ากำจัดได้ จะเร่ิมเกิดเป็นโอปปาติกโยนิ เป็นนิพพัตติ เป็นการหยั่งลงด้วยวิชาความรู้ของพุทธแล้ว แม้สังโยชน์ 1 และ 2 ผ่านได้ รู้กิเลสสักกายะและไม่สงสัยเลยว่ากิเลสแน่ แล้วก็ต้องมีวิธีทำให้กิเลสลดเป็นสัมมาทิฏฐิในมรรคองค์ 8 คุณมีแล้ว และปฏิบัติ แต่ได้แต่ลูบๆคลำๆไม่กำจัดทำลายมันเสียทีหรือทำอย่างอ่อนแอกิเลสไม่ลดลงเลย แม้ลดได้นิดหน่อย คุณก็เร่ิมได้มรรคผลแล้ว คุณกำลังเร่ิมผ่านสังโยชน์ 3 แล้ว ยิ่งทำให้เป็นสมุจเฉทปหาน ทำในอานาปานสติ ตามเห็นจิตไม่เที่ยง แล้วไปยึดมันทำไม ก็ทำลายมันเสีย เมื่อทำให้ดับได้นิดหน่อย วิราคานุปัสสี แล้วถ้าดับได้เลยก็เป็นนิโรธานุปัสสี ทำกิเลสดับได้ก็ผ่านสังโยชน์ 3 เลย

เป็นอภินิพัตติ ถ้าจะเรียกอรหัตตผลก็ของโสดาบันขั้นที่ 1 ตัวเดียวตัวแรกของกิเลสที่ลดได้เลย เมื่อทำกิเลสตัวนี้ดับได้ก็เป็นโครงสร้างเราไปทำกับกิเลสตัวอื่นต่อ เป็นโสดาบันแล้วก็เลื่อนต่อเป็นสกิทาคามี อนาคามีอรหันต์ไปตามลำดับ สักวันก็เป็นได้ในที่สุด

ของพระพุทธเจ้าเห็นจิตเกิดดับ คือดับกิเลสแล้วจิตก็เกิดใหม่เป็นจิตกุศล ทันทีต่อเนื่องไม่ได้ขาดตอน พระอรหันต์ทำกิเลสดับได้หมด จิตก็สะอาด จะเป็นผู้อมตะจะเกิดหรือตายก็ได้ จะตั้งจิตต่อหรือไม่ตั้งจิตต่อก็ได้  จิตก็ต้องเกิดจากจิต ถ้าจิตไม่ให้เกิดก็ไม่เกิด ในอรหันต์จะรู้ และจิตจะสั่งให้เกิดหรือตายได้ตามสั่ง จะปรินิพพานก็ได้ หรือจะตั้งจิตต่อภพภูมิก็ได้ อรหันต์จะรู้เอง อย่างไม่ใช่ด้นเดาคะเนเอาเลย

เวลาบันทึก 10 มีนาคม 2563 ( 16:11:39 )

รายละเอียด

571104_พ่อครูให้โอวาทปิดสัมมาการศึกษา ที่ปฐมอโศก

การจัดการเรียนรู้ในห้องเรียน ในศตวรรษที่ 21 และ การเรียนการสอนแบบบูรณาการคุณค่าความเป็นมนุษย์  ณ ปฐมอโศก

ว.บบบ.ก็จะเริ่มปลายเดือน ธ.ค. ไปถึงต้นเดือน ม.ค. 58 ห้าวันตายตัว เราก็ต้องประกาศออกไป เราได้ไปช่วยประชาชน เอาเวลาส่วนตัวเราสละไปช่วยส่วนกลางประเทศ ปีหนึ่งผ่านไป เข็มที่อาตมาทำไว้รุ่น 3 ก็ยังตกมาถึงปีนี้อีกปีก็ยังไม่หม่นหมอง เพราะเป็นทองคำแท้

ขอเน้นเรื่องการศึกษา ถ้าเราสามารถหยั่งรู้ลึกถึงว่า คนเจริญได้ด้วยการศึกษา จะศึกษามีพยัญชนะหรือไม่ก็ศึกษากันมา เจริญได้ด้วย ศาสตร์และศิลป์ มาถึงทุกวันนี้ อาตมาขอบอกว่า ศาสตร์ตกกระป๋องไปแล้ว มันเป็นศิลป์ไปหมดแล้ว และซ้อนไปอีก ทุกวันนี้ศิลปะก็กลายเป็นศิลเปรอะ ไปหมดแล้ว ศาสตร์ก็ไม่เหลือ ศิลป์ก็ไม่มี เราก็ต้องมาฟื้น เพราะคนเราได้สะสมความรู้ได้มากเกินไป ไม่ต้องไปเรียนเพ่ิมอะไร แค่เรียนถ่ายทอดกันไปก็อยู่ในสัญชาติญาณ จารีตประเพณี วัฒนธรรม ยกตัวอย่าง การทำอาหารการกิน มันไม่ใช่อาหารแบบสมัยเก่า มันเป็นอาหารการกินที่มีความรู้

ความรู้นี่คือความคิดปรุงแต่งเพ่ิมเติมขึ้น สิ่งที่ปรุงแต่งเพิ่มเติมโดยสัจจะคือของหลอก หรู รวย อร่อยมากขึ้นก็คือความหลอก แต่คนก็ต้องอาศัยพวกนี้เขาไม่รู้ เขาถือว่าพวกนี้คือความก้าวหน้า สรุปแล้วคือสิ่งเฟ้อเกินไร้สาระ เสียเวลาแรงงานทุนรอน ไม่เสียเปล่าคือสูญเสียไป และไม่ได้อะไร ได้อารมณ์กลวงๆว่าหรูใหญ่ อร่อยเพลิดเพลินพอใจเท่านั้น แต่วัตถุ แรงงานมันผลาญจริง เวลาก็เสียไปจริง

ผู้รู้แล้วว่าเป็นความสูญเปล่า เช่นพระพุทธเจ้าก็เลิกมา จนรู้ความเพอเหมาะที่จะดึงลงมาน้อยเท่าไหร่ก็เป็นความสุญเสียน้อยที่สุด เหนื่อยน้อยที่สุด ก็คือตรงนี้ ผู้ใดเป็นอรหันต์ฺก็ศูนย์ได้ก็จบ และจากนั้นก็มีระดับชั้นไปตามจริง

ความรู้ที่เฟ้อเกิน กับที่พระพุทธเจ้าบัญญัติว่าความพอเหมาะพอดี มีศัพท์วิชาการศาสนาเยอะ เช่น คำว่า สัมมา ใช้ได้ทั้งวัตถุและจิตใจให้สมดุล ซึ่งไม่เที่ยง เปลี่ยนได้เรื่อยในคน หาจุดเที่ยงไม่ได้ คนต้องตื่นรู้สภาวะแท้ที่มีอยู่จริง แล้วนำสิ่งเหล่านั้นมาเป็นเหตุปัจจัยแห่งความจริงประเมินความพอเหมาะพอดี

อีกภาษาคือคำว่า ปโหติ เป็นความพอเหมาะพอสม เรียกว่าพอเหมาะได้ ผู้ที่เรียนรู้หลักธรรมพระพุทธเจ้าหัวใจศาสนาพุทธคืออาริยสัจ 4 รู้ต้นเหตุทั้งวัตถุและนามธรรม รู้ต้นเหตุที่พาเสื่อมก็ละเลิกออกได้ตามลำดับเป็นขั้นๆ ตั้งแต่เริ่มดำริ เอาออกมาเป็นวาจา มาเป็นกัมมันตะ เอามาเป็นอาชีวะเลี้ยงชีพสังคม ก็พอเหมาะพอดีไปเรื่อยๆ

ความพยายามคือแรงกล และสติคือตัวรู้พร้อมรู้ทั่ว มันมีความไม่เที่ยงตลอด ความรู้รอบต้องรู้ตลอดเวลา แล้วเอามาปรับให้เหมาะสมตลอด ผู้ใดมีจิตปฏิบัติ มรรค 7 องค์นี้ได้ เมื่อสัมมาทิฏฐิพอเหมาะได้ แล้วปฏิบัติต่อไปถึงสัมมาสังกัปปะ เมื่อทำสัมมาสังกัปปะพอเหมาะได้ก็เป็นสัมมาวาจาพอเหมาะได้ก็ไล่จนครบมรรค 8 แล้วต่อมาเป็นผลสอง คือสัมมาญาณ สัมมาวิมุิต ก็พอเหมาะได้ เป็นสัมมัตตะ 10 (มรรค 8 ผล 2 )

ทั้งวัตถุและจิตวิญญาณอาศัยกัน แต่จิตเป็นประธาน วัตถุเป็นประธานไม่ได้ แต่ทุกวันนี้คนหาวัตถุกันใหญ่ จิตวิญญาณเป็นทาสวัตถุนิยม แต่ของพระพุทธเจ้าไม่ดูถูกวัตถุ ได้อาศัยวัตถุให้พอเหมาะ พวกเราศึกษาจนถึงวันนี้ก็ได้ตามลำดับ อาตมาก็พาทำใช้ศึกษา เป็นบูรณาการ Integrity เป็นของพัฒนามาเรื่อยๆ พระพุทธเจ้าทำมาหมด แต่สมัยนี้เอาตามแต่ก็ไม่รู้ เป็นพฤติกรรมเดียวกัน แต่สังคมนั้นเสื่อม เขาก็แสวงหา มีทฤษฏีใหม่ แต่ก็แก้ไม่ได้เพราะจิตวิญญาณมีกิเลสแต่แก้ไม่ได้ นักรู้เขารู้ทั้งนั้นแต่ทำไม่ได้ ทฤษฎีแนวนี้ทุกคนรู้ว่าเป็นทฤษฎีของสังคม รู้ตั้งแต่พศ.ไหน โทมัส มอร์ เขียนเรื่องยูโทเปียเกือบสองพันปีมาแล้ว เขารู้แต่เขาทำไม่ได้

แค่ยูโทเปียจริงๆก็ไม่งามเท่าของพุทธ มันก็เป็นได้แต่มันมาเสื่อม ศาสนาพุทธเสื่อมจนทุกวันนี้เขาทวนไปไม่ได้ เขาเข้าใจไม่ได้ แม้ยุคตอนต้นสมัยพระพุทธเจ้าก็เป็นไม่ได้เหมือนตอนนี้เพราะเป็นยุคทาสสมบูรณ์แบบ ทาสเหมือนสัตว์ นายทาสเหมือนเจ้าของสัตว์ ใช้เหมือนสัตว์ ไม่ใช้จะฆ่าทิ้งก็ได้ ตีทิ้งได้ ขายได้เหมือนสัตว์เลย พวกเรายุคนี้เลิกทาสมาแล้ว หรือเป็นทาสก็ไม่เหมือนทาสยุคโน้นที่ทาสไม่มีสิทธิ์คิดอะไร เหมือนสัตว์เดรัจฉาน พระเจ้าแผ่นดินเป็นเจ้าของทั้งหมด เป็นแต่พระเจ้าแผ่นดินจะอนุโลมนายทาสให้มีได้เท่าไหร่แต่ท่านจะริบคืนเมื่อไหร่ก็ได้

สมัยพระพุทธเจ้าเกิดแล้วประชาธิปไตย แต่เป็นธรรมาธิปไตย หากปชต.สมบูรณ์แบบก็คือธรรมาธิปไตย พระพุทธเจ้าแยกเป็น โลกธิปไตย(วัตถุ) อัตตาธิปไตย(จิต) ธรรมาธิปไตย

ตัดมาถึงปัจจุบัน เรามีผลจริง พวกเราเป็นนศ.ที่ได้รับผลถ่ายทอดเป็นตัวจริง ได้ผลจริง เราไม่เอาโลกธรรมาเป็นเหตุปัจจัยต่อรอง จะเอาลาภมาต่อรองก็ไม่มี ของเราทำแบบสาธารณโภคีซึ่งยุคพระพุทธเจ้าทำไม่ได้ เพราะเป็นยุคทาส ที่ไม่รู้จักสิทธิมนุษยชน แต่ยุคนี้ถือสิทธิมนุษยชนของแต่ละคนเต็มที่เลย ยุคพระพุทธเจ้ามีขีดจำกัดว่าเปลี่ยนระบบสมบูรณายาสิทธิราชไม่ได้ แต่ละคนก็ไม่รู้จักสิทธิตนเอง ทั้งความเป็นคน ความเป็นเจ้าของ สิทธิ์แสดงออกทางกาย วาจา ใจอย่างไร สิทธิ์ในการแสดงความเห็นก็ไม่มี แต่ทุกวันนี้ไม่ให้คิดนิดหน่อยก็โวยเลย ถ้าไม่ละเมิดกฎหมายก็เอาเลยขนาดมีกฎหมายังหาทางเลี่ยงเลย

สรุปแล้วคนรู้มากแล้วสมัยนี้เอาทฤษฎีพระพุทธเจ้ามาใช้ได้เลย สมัยพระพุทธเจ้าทำได้แต่ในวงสงฆ์ หรือในแวดวงพุทธบริษัท 4

การศึกษาของพระพุทธเจ้านี่รวมการศึกษา คือการศึกษา 3 ศีล สมาธิ ปัญญา จบหมดทุกศาสตร์เลย สมาธิคือจิตที่เกิดวิมุติ เกิดฌาน ถ้าปฏิบัติไตรสิกขาได้จบก็จะรู้หมด และไม่ทิ้งสังคม ไม่หนีออกไปไหน งามในเบื้องต้น ท่ามกลาง บั้นปลาย อาตมาพยายามทำอย่างประนีประนอมมา ไม่ถึงเจ็บถึงตาย เหมือนในสมัยยุคพระพุทธเจ้า แม้พระโมคคัลลานะก็ต้องตาย เพราะข้าศึกทางศาสนาฆ่า ของเราอาตมาพาทำมาก็ไม่ได้ตายเพราะศาสนา แม้ที่สุด จะถือว่าติดคุก ก็ไม่ได้ เขารอลงอาญา เขาตัดสินว่าเราแพ้ ก็ผ่านมาแล้ว

อาตมาพาพวกเราทำระบบพระพุทธเจ้าผ่านมาจนถึงทุกวันนี้ไม่สูญเสียเท่าที่ยุคพระพุทธเจ้า ที่มีคนตาย คนเสียสละให้แก่ศาสนาเยอะ แต่อาตมาพาทำมานี่พวกเราเสียแต่วัตถุและแรงงานกับโลกซึ่งไ่ม่เป็นการเสีย แต่Our loss is Our Gain เป็นการได้ในความเสียสละ ก็ที่เราเสียไปนั่นแหละ คือเราได้ เราอยู่ได้มาแล้ว เราจะเจริญได้กว่านี้ไหม? ก็ได้ ทุกคนก็รู้ความบกพร่องของตนด้วย พวกเรายังไม่เพียรเอาจริงกันหมดเลย แต่ละคนนี่อาตมาว่าไม่ได้พูดเล่นนะ เรายังเพียรอุตสาหะได้มากกว่านี้ ถ้าอยู่ทางโลกคุณจะถูกบีบคั้นต้องดิ้นรนมากกว่านี้ แต่อยู่ทีนี่ไม่มีการบีบคั้นก็สลายๆ

อยู่ที่ตนจะสำนึกและขวนขวาย ด้วยการปฏิบัติมรรคของพระพุทธเจ้าไม่ได้แต่ปริยัติ ปฏิบัติ แต่ให้ได้ผลสั่งสมเป็นกุศลวิบาก มีแต่เจริญกับเจริญ ถ้าเราแต่ละคนเจริญ องค์รวมก็เจริญ ลัทธิของพระพุทธเจ้าเป็นลัทธิที่เจริญ คนหนึ่งคนเจริญ​แต่ละคนๆ ก็คืององค์กรทั้งองค์กร เป็นเอโกธัมโม ทั้งแรงงาน ความคิด วัตถุ

คุณคิดว่าที่ดิน วัตถุของอโศกเป็นของใคร...ก็พูดได้ว่าของผม....เด็กๆก็ยังไม่เข้าใจ แต่ก่อนคุณมีบ้านมีครอบครัว มีที่ดินก็คิดว่าสิ่งเหล่านั้นเป็นของตน แต่มาอยู่อโศกคุณจะไม่กล้าคิดว่าสมบัติอโศกเป็นของตนเท่ากับที่ของครอบครัว คุณนึกว่าของครอบครัวเป็นของคุณ แต่ผู้ที่เป็นพี่น้องของคุณแบ่งเอาไปจริงๆได้มากกว่า แต่ที่นี่อโศก ไม่มีใครแบ่งไปเลย นี่คือเป็นของคุณได้มากกว่า  ไม่มีรูให้แบ่งออกไปได้เลย ต่างกับของครอบครัวที่ พี่น้อง ลูกเต้าเอาไปแบ่งไปได้ อันนี้มันยังไม่ชัดเจน ไม่รู้แท้ มันลึกซึ้่งยิ่งกว่าที่เรารู้แบบโลกๆ อันนี้ไม่ใช่ของคุณแต่เป็นของคุณยิ่งกว่า เป็นภาษาสัจจะความจริง ยิ่งกว่าวิพากษ์วิภาษณ์(Dialactic)  ของพระพุทธเจ้าลึกซึ้งซับซ้่อนกว่าอีก

ในการศึกษา อาตมาก็ยำ้ว่าตลอดชีวิตพระพุทธเจ้า ไม่รู้กี่ล้านชาติ ท่านไม่ได้ศึกษาอะไร นอกจาก ศึกษาเรื่องคนกับสังคมเท่านั้น ไม่ใช่อาตมาพูดเล่นนะ คนไม่เข้าใจก็ไม่รู้ค่า  เป็นการเจริญของคน และเจริญสุดเป็นพระพุทธเจ้า และอรหันต์ท่านก็คือคนธรรมดา ที่ท่านอยู่แบบท่าน คนมีภูมิจะดูอรหันต์เป็นคนน่าบูชาน่าเอาอ่าง แต่คนไม่มีภูมิเลวก็จะดูไม่ออก อาตมาไม่ได้โทษใคร ที่เขาเข้าใจไม่ได้ก็มีมา แต่อาตมาทำหยาบระดับหนึ่งก็ดีไม่มีปัญหาอะไรแต่อาตมาเป็นหัว ต้องเจตนาจะทำ

ยกตัวอย่างง่ายที่สุด นายกฯพล.อ..ประยุทธ์ หยาบเท่าที่มีนายกฯมีมาในประเทศไทย แต่สมุคสมัยอย่างนี้จะปราบพวกแดงได้

คำถามจากคุรุ

_การรับเด็กประถม เรามีกติกาว่าผู้ปกครองต้องอยู่ได้ แต่ในการสัมมนาครั้งนี้ รร.สัตยาศัย ได้เอาเด็กมาเป็นนร.ประจำตั้งแต่ประถม ป.1 เลย อ.องอาจ บอกว่าง่ายกว่าเด็กโตมากเลย อยากถามมุมมองพ่อท่าน

ตอบ...อาตมาเห็นว่า หลายอย่างที่สัตยาศัยกับเราไม่เหมือนกันหลายอย่าง ที่สัตยาศัย มีโลกีย์หลายอย่างแต่ของเราเป็นโลกุตระ มีเหมือนกันคือกินมังฯ ของเราพยายามตัดอิทธิพลพ่อแม่กับเด็กเยอะ สำหรับของเรา เด็กประถม เราให้พ่อแม่มาอยู่ด้วย แต่อิทธิพลของพ่อแม่ก็ไม่ได้มีอิทธิพลมากกว่ารร. และของเขาไม่มีชุมชน องค์ประกอบของเขาจะไม่เท่าเรา ของเราเป็นวิถีชีวิต จากเช้าจรดนอน ของเราเป็นพฤติกรรมสังคมจริง แต่ของเขาเป็นรร.กินนอนก็เป็นสังคมบ้าน จะมีวัดก็ไม่เต็มหรอก เหตุปัจจัยต่างกัน เรามองดูได้ตั้งข้อสังเกตได้ ศึกษาได้ ขนาดนี้ที่เราทำได้ ของเราอยู่ยากกว่าของเขา คนเราน้อย จะทำอย่างเขาไม่ดี ของเราน้อยทั้งผู้สอนอบรม หากเรารับคนมากกว่านี้คนดูแลจะไม่พอ ผู้ดูแลต้องทำหน้าที่ทั้งครูและทำงานบ้านด้วย ก็ไม่เหมือนกัน อาตมาไม่รู้ลึกของสัตยาศัยอีกอย่างว่า เขามีลึกๆ ผู้ปกครองจ่ายเงินให้เด็กหรือไม่ เขาเรียนฟรี แต่เขาจะรู้กันว่าผู้ปกครองจะบริจาคกัน แต่ของอโศกนี่หาผู้ปกครองบริจาคยากนะ เราไม่ได้เก็บค่าอะไรทั้งนั้น มันคนละเรื่องกัน เรามีภาระเยอะจึงต่างกันกับเขาเยอะ เขาใช้เงินมาบริหารซ้อนอีกมากเลย ต่างกัน เราก็ศึกษาไว้อย่าเพิ่งตัดสิน

_เด็กสมัยนี้หรือต่อๆไปน่าจะเป็นเด็กที่กิเลสเพิ่มมากขึ้น กว่าจะมาถึงเรา ก็หนักขึ้นๆ ดิฉันก็รู้สึกเสียดาย ว่าถ้าถึงม.6 ก็จะไปจากเรา

ตอบ...เรายังเปลี่ยนไม่ได้หรอก แต่ว่าผู้ที่มีลูกก็ให้ลูกอยู่ให้ได้เถอะ คนจะอยู่ก็คือคนในอโศก พ่อแม่ก็อยู่ให้ได้ อาตมาว่าลูกจะอยู่ได้ พ่อแม่ต้องไม่มีสมบัติส่วนตัวมาก เพราะลูกจะรู้ว่าพ่อแม่ไม่มีเงินส่งมาก ก็ต้องอยู่ต่อ

_ถ้าเราให้ลูกเรียนต่อมากขึ้นในหมู่พวกเราเอง เด็กๆก็จะอยู่กับพวกเราได้ดีขึ้น

ตอบ...อาตมาก็พยายามอยู่นะ เด็กเราหลายคนก็จะรู้ ไม่ต้องบังคับ หากสนามแม่เหล็กแห่งธรรมะ วัฒนธรรมอโศกมีแรงมากพอ ก็จะได้ไม่ต้องบังคับ บังคับนั้นไม่ได้จริง เด็กคนไหนมีภูมิก็จะอยู่เอง คนไหนจะไปก็ให้ไป เพราะอยู่กับเราก็หนักเรา เขาจะเลือกเอง แม้เด็กที่จบม.6 ที่อยู่กับเรา อาตมาว่าให้ดูต่อไป อีกหน่อยเด็กที่จบไปจะทยอยเข้ามาเอง เพราะสัจจะข้างนอกนั้นมันร้อน จิตวิญญาณคนก็รู้ คนข้างนอกเขาสัมผัสพวกเราก็รู้ว่าเย็นกว่า เด็กเราอยู่กับเรากี่ปีเขารู้ทั้งนั้น อย่าไปกังวลมาก

_สรรค่าสร้างคน พ่อครูนำมาสอนใหม่อีก ผมตั้งข้อสังเกตว่าพื้นฐานชีวิตพวกเราด้อยลงไหม?

ตอบ...ไม่ใช่เรื่องเล็กๆนะในสรรค่าสร้างคนไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ อย่าลงโทษตนเอง อโศกทุกวันนี้อาตมาดูค่ารวมว่าไม่ได้เสื่อม อโศกเป็นสังคมนะไม่ใช่เรื่องส่วนตัวหรือในกรอบแคบๆ เช่นลัทธิฤาษีหรือเถรวาทที่เข้าใจว่าผู้บรรลุธรรมหรือไปบวชต้องไปอยู่ป่าช้าคนเดียว อย่างหลวงพ่อเกษม นั่งสมาธิ เดินจงกรม นั่นละเขาว่าสุดยอด แต่แท้จริงทำให้คนเป็นตอไม้ แม้จะรวมกลุ่มมีลูกศิษย์มีคนสอน แต่ก็ทำให้คนเป็นแบบเดียวกัน คนมองว่าความเจริญของศาสนาคือเช่นนั้น แต่คนมองแบบนี้ว่า อริยะคือนักบวชหนีโลกไปอยู่ป่า แต่อารยะ ซิวิไลซ์ คือเจริญแบบโลกๆ เขาแบ่งเป็นสองอย่างนี้ก็เลยหลงผิดไป แต่ของพระพุทธเจ้านั้นสูงกว่า อริยะ สูงกว่า อารยะ เอามารวมกัน จึงเข้าใจไม่ง่าย เพราะจิตอริยะคือจิตโลกุตระที่อยู่เหนือโลกธรรม แต่เข้าใจว่างานเช่นนี้จะสร้างโลกธรรม ที่ต้องอาศัย แต่กามกับอัตตานั้นตีทิ้งอยู่แล้ว ก็ประมาณโลกธรรมที่ต้องอาศัยจัดสรรให้พอเหมาะพอดี อาริยะของพระพุทธเจ้าจึงเหนือชั้นกว่าอริยะและอารยะ อโศกเรามีอาริยะไปตามลำดับแต่ไม่มากชัดจนคุณเห็นได้หมด

_ตอนนี้ลูกอยู่ม.6 แล้ว เขาบอกว่า เด็กหลายคนอยากอยู่เรียนในอโศกต่อ แต่ไม่มีคณะที่เขาต้องการเรียนในนี้ เช่นเศรษฐศาสตร์ เป็นต้น

ตอบ...มันเป็นรสนิยม เทสต์ของเขาส่วนตัว เขาไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่เขาอยากได้มันดีจริงหรือไม่ เช่นเศรษฐศาสตร์เขาอยากเรียน แต่ที่จริงอโศกคือเศรษฐศาสตร์ที่สุดยอดแล้ว เศรษฐศาสตร์สุดยอด อโศกมีแล้ว แต่ไม่ได้ตราว่านี่คือยอดเศรษฐศาสตร์ของโลก คุณอยู่ที่นี่คุณได้เรียนเศรษฐศาสตร์ไม่ตกต่ำแน่นอน อยู่ในสังคมนี้ หรือว่าภาษา เช่นภาษาอังกฤษไม่เก่ง มันเป็นรสนิยม มันเท่ ทันสมัย ระดับอินเตอร์พูดภาษาสากลได้ นั่นเป็นรสนิยมของเขา อาตมาพยายามปิดกั้นไม่ค่อยเชื่อมโยงกับต่างประเทศมันตรงกันข้ามกับที่เด็กเข้าใจ พูดภาษาต่างประเทศไม่เป็นมันไม่ได้เสียหายไม่ตกต่ำแต่อย่างใด อาตมาต้องใช้ภาษาอังกฤษปนบ้างก็เพื่อความเข้าใจ  แต่ถ้าเราเป็นเจ้าของเนื้อหาชีวิตที่ดีแล้วเขาก็จะมาศึกษาภาษาเพื่อเอาเนื้อแท้นั้นต่างหาก ไม่ใช่ว่าเราจะต้องไปศึกษาภาษาคุณเพื่ออธิบายให้คุณเข้าใจ เขาต่างหากต้องพากเพียรมาเอา พูดนี่ไม่ได้หยิ่งผยอง เพราะที่พูดนี่เป็นเรื่องยาก เราไม่มีเวลา แรงงานพอที่จะไปเรียนภาษาของคุณ เช่นในไทย อาตมาจะไปใช้ภาษาอังกฤษ แล้วให้คนน้อยจำนวนรู้ แต่คนส่วนใหญ่ในไทยไม่รู้ อาตมาก็ไม่เสียเวลานะ เราทำตามเหมาะสม แล้วมันจะดำเนินไปตามลำดับ สะดวกง่ายมีผลสูง แต่มันช้าเพราะยาก อาตมาทำงานศาสนามายากกว่าพระพุทธเจ้ามาก

เราไม่ต้องประชาสัมพันธ์ว่าวิชาเศรษฐศาสตร์ของเราก็มีนะ เราไม่สร้างข้อสอบให้เขาเอนทรานซ์เข้ามา ให้เขาเอาตัวเข้ามาเองเลย ถ้าเขารู้ เราก็อาจแนะนำได้บ้างในนร.เรา ควรแนะบอกเขาให้รู้ ไม่จำเป็นต้องไปโฆษณาแนะแนวข้างนอก ถึงอย่างไรเราก็บอกไปโดยปริยายแล้ว เขาก็จะรู้คัดเลือกมาเอง เราได้ช้างเผือกแท้ไม่ใช่ช้างเรซิ่น ไม่ใช่ช้างเผือกปลอม

_หัวข้อในการสัมมนาการศึกษาวันนี้มีสองหัวข้อ เป็นสิ่งที่เราน่าจะได้มาตกผลึกเนื้อหา คัดกรองว่าเนื้อหาเหล่านี้เป็นการเพ่ิมโลกวิทู แต่ที่เราได้รับจากวิทยากรเหล่านี้พวกเราก็ยินดีพอใจที่ได้รับความรู้มาก แต่คุรุหลายท่านก็บอกว่าท่านที่มาก็เป็นกัลยาณชน แล้วของเราจะไปโลกุตระ เราควรย่อยเนื้อหาที่จะเอามาไหม?

ตอบ...อาตมาว่ามันย่อยไปโดยอัตโนมัติไม่ต้องไปตีกรอบหรอก เป็นปฎิภาณปัญญาของแต่ละคน ของพวกเราแลกเปลี่ยนเรียนรู้อยู่แล้ว พวกเราอยู่ในสังคมเดียวกัน บ้าน วัด​ โรงเรียน มันซึมซับกันมากว่า Absorb มัน osmosis มันเจือกันไปหมด ไม่ว่านักบวช ฆราวาส เด็กจนถึงคนแก่ ก็เห็นหน้ากันหมดไม่ว่างานไหนๆ นอกจากว่างานบางงาน เช่นบันเทิง นักบวชก็ไม่ไปเท่าไหร่ก็เข้าใจแล้ว นอกนั้นก็ เจือสมกันอยู่อย่างไหลซึมเข้าหากัน อันนี้คือเนื้อแน่นของสังคม มีพฤติกรรม จิตวิญญาณ วัตถุ ทั้งกินอาศัย ใช้ อยู่ พัก ทุกอย่างเลย พวกเรานี่ ข้อสังเกตง่ายๆ พวกเรานี่แม้จบไปแล้วม.6 เขาก็ยังใส่เสื้อนร.สัมมาสิกขาอยู่เลย เขาชอบใส่ เขารู้สึกว่า มันอันเดียวกัน เราก็เหมือนกับเด็กนร.ในนี้หรือง่ายๆ คนที่อยู่ในนี้แล้ว ออกไปอยู่ข้างนอกก็ใส่เสื้อข้างนอก แต่เข้ามาข้างในก็มาหาเสื้อแบบพวกเราใส่ แล้วก็หาเสื้อสัมมาสิกขาใส่ นี่คือจิตวิญญาณมันเจือสม จนเป็นเนื้อเดียวกันแล้ว แต่มีภาวะจำเป็นต้องออกไป พอกลับมาก็กลับมาใส่เช่นเดิม มันปักมั่น

_พ่อครูคิดว่าคุรุเรามี 3 โล(โลกุตระ โลกวิทู โลกานุกัมปายะ) มากหรือน้อยกว่าเขา

ตอบ...มีมากกว่าข้างนอกแน่ มีมากกว่าหลายโลฯ ที่คุณพูดนี่อยากให้ได้ดีมากๆใช่ไหม อาตมาก็พยายามทำให้ได้มากอยู่ แต่บังคับไม่ได้ โลกียะจะให้ดีอย่างไรก็ไม่หมดอัตตา แต่โลกุตระถึงจะเลวจะต่ำอย่างไรก็รู้จักอัตตาแล้ว แม้จะก.ไก่เริ่มต้นอย่างไรก็รู้อัตตาแล้ว แต่โลกียะจะเก่งอย่างไรก็ไม่รู้จักอัตตา

_วันก่อนได้ยินพ่อครูพูดว่า เด็กสัมมาสิกขาเดี๋ยวนี้ไม่เข้มวินัยมากกว่าแต่ก่อน หรือว่าวัฒนธรรมอโศก เมื่อก่อนนี้เน้นส่วนรวม แต่ตอนนี้อโศกจะทำเป็นส่วนตัวมากขึ้นๆ รู้สึกเป็นห่วงว่าพฤติกรรมเล็กๆน้อยๆจะเป็นส่วนที่ทำให้วัฒนธรรมสาธารณโภคีลดลงไป

ตอบ...เห็นด้วย เรื่องนี้ ควรจะต้องขันชะเนาะ เรื่องที่ว่า เราปล่อยปละละเลยจุดที่ว่านี้ เราเคยแข็งขัน แต่ทุกวันนี้ลดลงมาก เหมือน นร.นายร้อยก็มีแบบฝึกหัดที่ไม่เปลี่ยนแปลง แต่ต้องมีแกน ที่เราต้องฝึกฝนให้แข็งแรงก่อน แล้วเราค่อยอนุโลม แต่ถ้าไม่มีก่อน หลวมไปก่อน แล้วจะให้มามักน้อยสันโดษก็จะทำไม่ได้ จะอ่อนแอไปเรื่อยๆก็ขอให้สติไว้ จุดนี้

_ถ้าจะเป็นคุรุก็กังวลไปเสียหมดว่าจะต้องดูแลนร. มองตรงไหนก็เป็นปัญหาไปหมด โดยเฉพาะเรื่องที่ต้องลงรายละเอียดกับเด็ก เช่นการนอนที่ตึกโรงครัว ก็พัดลมเปิดทุกอันที่มีพัดลม แล้วก็คลุมโปง แต่วันไหนที่เราไปไหน ไปที่พุทธสถานไหนก็รู้สึกว่าเป็นบ้านเราหมด ก็ต้องดูแล ต้องเหนื่อยมาก เด็กๆที่อยู่กับดิฉันก็บ่นว่าเหนื่อยมาก ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม? ดิฉันก็ไม่รู้จะยกตัวอย่างใครดี ก็ยกตัวอย่างพ่อครูว่าพ่อครูมีวันพักไหม? แต่ถามเขาว่าอโศกดีไหม? ก็ดี แต่เขาขอไปโลดโผนไปข้างนอกก่อน

ตอบ...ความซับซ้อนมันเป็นความซับซ้อนที่ยาก อย่างของคอมมิวนิสต์ที่เขาเข้าใจ ในระดับdialectic ในคอมมิวนิสต์เขาก็มีในระดับของเขา แต่ของพระพุทธเจ้าท่านมีมหาปเทส 4​และสัปปุริสธรรม 7 แล้วมีการประมาณว่าอะไรควรหรือไม่ควร เพราะสังคมที่เราอยู่มีความไม่เที่ยง จะใช้หลักตายตัวไม่ได้ โลกเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ทุกวันๆต่างไป โลกเมื่อวานก็ไม่เหมือนวันนี้ เปลี่ยนทุกวัน ทุกวินาที หากเรายึดมั่นถือมั่นแล้วเราจะยึดไม่ได้เลย คำว่ามหาปเทส 4 ของพระพุทธเจ้าจึงมีคำอนุญาต และคำห้าม ถ้าไม่มีในบัญญัติ ว่าห้ามหรืออนุญาต ก็ดูว่าอะไรควรหรือไม่ควร เหตุปัจจัยไม่แน่นอนเลย

เช่นหมู่กลุ่มอโศกแต่ละคนก็มีภูมิระดับหนึ่ง พวกคุณก็มีวัยนี้ภูมิเช่นนี้ แต่พอออกไปกับคนหมู่อื่นก็ต้องใช้หมู่อื่นมาคำนวณตัดสินแล้วผลออกมาก็จะไม่เหมือนกัน ไม่มีอะไรเที่ยงเลย ตายตัวไม่ได้เลย นี่คือนัยที่อ่านยากว่าเจริญหรือไม่เจริญ อาตมาตอบได้แต่ว่า พวกครูก็ได้แต่บอกว่าเจริญๆ แต่พลอยไพรรู้สึกว่าเสื่อมบางเรื่องนะ นั่นแหละบางเรื่องดูเหมือนเสื่อมลง เช่นเด็กที่เราอยากให้ขันชะเนาะมากขึ้น บางอย่างเสื่อมก็ถูก แต่ค่าเฉลี่ยเสื่อมลง การน้อยลงไม่ได้หมายความว่าเสื่อม ไม่ได้ยึดมั่นถือมั่นในปริมาณ และลักษณะเช่นนั้นก็ต้องเกิด ทุกอย่างจะต้องเป็นเช่นนี้ (พ่อครูทำมือเข้าๆออกๆ สูงๆ ต่ำๆ เล็กๆ ใหญ่ๆ) มีหลายระนาบด้วย วนไปมาซับซ้อนอีกหลายมิติ เราจะดูตื้นๆเขินๆไม่ได้

ยกตัวอย่างง่ายๆถ้าใครมองว่าอโศกแย่ลง แล้วอโศกทำงานได้มากขึ้นหรือไม่? คนที่มีความมั่นคงไม่ผันแปรแล้ว รู้สึกว่าตนเองมีความสบายใจในชีวิตมากขึ้นไปตลอดหรือไม่? ก็มากขึ้น แต่ถ้าทุกวันคุณก็รู้สึกว่ามั่นคงถาวร มากขึ้น ก็คือเจริญขึ้น มวลจะน้อยลงแต่ได้อรหันตฺ์ขึุ้นไปมากขึ้น มีโสดาฯลดลงแต่ได้สกิทาฯเพ่ิมขึ้น แล้วคุณว่าคุณเสื่อมลงหรือ? ก็ไม่ แต่ต่อไปโสดาบัน เพ่ิม แต่สกิทาฯลดลง เหมือนลดลง มันก็ไม่ได้เสื่อมลงนี่ มันก็ไม่ได้ เช่นพระพุทธเจ้าเทศน์สอนคน 180 คนพอเทศน์เสร็จ ก็สึกหนีไปเลย 60​คน อีก 60 คนอาเจียรเป็นโลหิตร้อนพุ่งจากปากตาย แต่อีก 60​ก็เป็นอรหันต์ เสียไปตั้ง 120 แน่ะ แต่ได้อรหันต์ 60 ก็ไม่ได้เสื่อม ก็เป็นภาวะที่เข้าใจได้ยาก แต่ถ้าคุณจะกลัวว่าเสื่อม อาตมาว่าอาตมาน่าจะกลัวมากกว่าคุณ อาตมาก็น่าจะเห็นเหมือนกัน เพราะอาตมาก็ฉลาดไม่เท่าคุณน้อยกว่าคุณบ้าง แต่ถ้ามันเสื่อม แล้วอาตมาพูดว่าเจริญ อาตมาก็โง่สิ อาตมาแกล้งโง่ว่าเจริญทุกคนก็ปล่อยสิ ก็ตายเลย อาตมาก็ยังบอกเลยว่าอันไหนต้องเตือนว่าเสื่อมก็บอก แต่ค่ารวมอาตมาเห็นว่าเจริญได้

การเจริญก็เจริญทั้งโลกุตระและโลกียะ ถ้าไม่เจริญโลกียะก็เหมือนฤาษีหรือเชน ก็ได้แต่ตัวเองไม่มีเจริญก็ได้แค่นั้น พวกสุดโต่งในโลกก็มีไม่กี่คนพวกนี้จะน้อยลงๆ ไม่มีเพ่ิม เราก็เอาแบบสมดุล อยู่ในโลก สุดท้ายก็จะมีการล้างโลก เราก็จะเหลืออยู่ ก็อยู่ไปทำให้ดีต่อไป สิ่งสำคัญคืออัตภาพวิบากของแต่ละคนเมื่อมีจิตนิยามก็มีอัตภาพสั่งสมเป็นวิบากจนกว่าจะปรินิพพานไป แต่จะอยู่ต่อมีวิบากตราบโลกแตกก็ต้องไปตามวิบาก ไปอยู่โลกที่จะดีหรือไม่ดีก็แล้วแต่วิบาก อาจแย่กว่าโลกนี้อีกก็ได้ สรุปสำคัญคืออัตภาพของแต่ละคนเกิดมาแล้วให้ศึกษาตามที่พระพุทธเจ้าพาทำเถอะ ตราบใดยังไม่เป็นอรหันต์ก็ต้องมีตกต่ำขึ้นสูงอยู่ แต่ถ้าเป็นโสดาบันก็มีทางไปสู่ความเจริญ แต่ถ้าประมาทก็อยู่เป็นโสดาบันเป็นล้านๆชาติได้ สรุปคือเป็นอรหันต์ให้ได้แล้วจะรู้ว่าตนจะต่อภพภูมิต่อหรือไม่? อรหันต์แล้วเป็นหลักประกันว่าคนๆนี้จะไปเกิดโลกไหนๆ ก็แล้วแต่ อย่างอาตมาไม่ได้เกิดในโลกนี้โลกเดียวนะ แต่ถ้าเป็นอรหันต์แล้วจะเกิดหต่อหรือปรินิพพานก็ได้ เพราะส่ิงที่ยอดที่สุดก็คือคน คนเป็นอรหันต์นั้น ตอนไม่เป็นก็ว่าจะเป็นอรหันต์เท่านั้น แต่พอเป็นแล้วก็มีกตัญญูกตเวที ก็จะช่วยทดแทนบุญคุณพระพุทธเจ้า ท่านทำไปแล้วก็ไม่ทุกข์ มีน้อยที่ไม่ต่อ แม้อรหันต์ที่แย่ก็ตาม ท่านก็ทำได้ ท่านอาจยาก แต่โพธิสัตว์ใหญ่จะยากกว่าอรหันต์ตอนต้นๆ โพธิสัตว์ใหญ่ต้องรับภาระมากหนัก ไม่อยากพูดเลยว่า ระดับ 7 นี่มันเหนื่อยหนักนะ ยิ่งระดับ8 ยิ่งมากกว่าอีกนะ ...

เวลาบันทึก 10 มีนาคม 2563 ( 16:12:45 )

รายละเอียด

571107_พ่อครูแจ้งสรุปมหาปวารณาต่อสาธารณะ

การหมั่นพรั่งพร้อมการประชุม เป็นเความไม่เสื่อมของศาสนาและมนุษยชาติ การประชุมเป็นการระดมสมอง Brain storm มาช่วยฟังช่วยรู้ช่วยคิดช่วยปรับปรุง จัดแจง สิ่งใดบกพร่องควรหยุด ควรชะลอ ควรเพ่ิม อะไรไม่ดีเราก็ต้องระงับต้องเลิก อะไรไม่ดีเราก็ต้องปรับปรุง มนุษย์มีปฏิภาณเรื่องนี้ การรวมกันก็ได้ระดมสมองและได้ลดละตัวตน ความยึดถือ แต่ละคนก็ต่างความเห็น เราต้องเรียนรู้ว่าแม้ความเห็นของเราเรามีสิทธิ์เสนอเข้าหมู่ เป็นวิธีการประชาธิปไตย แล้วเอามาวิเคราะห์วิจัย สุดท้ายเราก็ลงคะแนนเสียง ถ้าเอกฉันความเห็นตรงกันหมดก็ไม่ต้องลงคะแนนเสียง แต่ถ้าต่างกันก็ต้องโหวตลงคะแนน แล้วเอาคะแนนเสียงส่วนมากเป็นมติ แล้วก็ต้องคอยดูว่า ใครเสนอที่ขัดแย้งก็ต้องละวางตัวตนของเรา ความเห็นความเชื่อความยึดของเรา แม้ของเราจะถูกต้องก็ต้องเลิกหยุดพักแบบเรา แต่เอาตามหมู่ เราก็ร่วมทำตามมติ สนับสนุน เพราะเป็นความเห็นส่วนใหญ่ สังคมก็ไม่ขัดข้องมีพลังเดินไปตามความเห็นหนึ่งนั้น เป็นลักษณะของประชาธิปไตย องค์รวมของมนุษยชาติ เอโกธัมโม ไม่มีการขัดแย้งทะเลาะวิวาทหรือถูกดึงไว้

พระพุทธเจ้าทำมาก่อนแล้วสำเร็จแม้ในสมัยสมบูรณายาสิทธิราช ในยุคทาส และคนก็ยังไม่รู้จักสิทธิมนุษยชน แต่ยุคนี้ไม่ใช่ แต่เป็นยุคแห่งประชาธิปไตย รู้จักสิทธิในตนและวัตถุ สิทธิมนุษยชน เป็นสังคมสมัยใหม่ ชาวอโศกนั้นเป็นสังคมสมัยใหม่ เอาทฤษฎีพระพุทธเจ้ามาใช้และเราทำได้มีผลสำเร็จ จนถึงขั้นสาธารณโภคี มีลาภโดยธรรม ธัมมปฏิลาโภ มีส่วนที่ได้ขึ้นมาโดยสุจริต ไม่เบียดเบียน ไม่โกงไม่ทุจริต แต่ลาภโดยธรรมนี้เราได้เราก็ไม่ยึดเป็นเราเป็นของเรา เราได้ลาภแล้วเอาเข้าส่วนกลางเป็นสาธารณโภคี เมตตา กาย_วจี_มโน ลาภธัมมิกา เอามาใส่ไว้ในกองกลาง แบ่งกันกินใช้เรียกว่าสาธารณโภคี

ในยุคพระพุทธเจ้าทำสาธารณโภคีได้แค่ในวงสงฆ์ แต่ยุคนี้ยุคอิสรเสรีภาพ เปิดกว้างทำได้ในฆราวาส ขอให้ใช้ทฤษฏีพระพุทธเจ้าทำให้จริง จะเกิดการรวมตัวกันเองเลย ใครจะอยู่นานเท่าไหร่ก็ได้ ส่วนใครมาอยู่แล้วขัดกับหลักของหมู่ ถึงขั้นไล่ออกเขาก็ให้ออกจากหมู่ หรือถึงขั้นลงโทษก็มี แม้ในยุคโบราณก็มี

ลาภธัมมิกาแล้วเป็นสาธารณโภคีเป็นเรื่องยิ่งใหญ่ อธิบายเป็นสมัยใหม่ก็คือเสียภาษี 100% ของพระพุทธเจ้าเสียภาษีแบบทุกคนเต็มใจเอาเงินนี้เข้ากองกลาง กำหนดหลักเกณฑ์ของการเสียภาษี อย่างคอมมิวนิสต์เขาก็มีกรอบให้คนเสียภาษี ใครได้มากก็เสียมาก ใครได้น้อยก็เสียน้อย ก็หลักเหมือนกัน ประชาธิปไตยก็เหมือนกัน แต่อัตราส่วนการแบ่งต่างกัน คอมมิวนิสต์นั้นคณะบริหารเข้ม ใครรายได้มากก็ตั้งภาษีมากๆ เลี่ยงไม่ได้ แต่ประชาธิปไตยคณะบริหารเศรษฐีร่ำรวยก็ถ่วงไว้ออกกฎหมายให้ไม่เอามากจากคนรวย เดี๋ยวนี้ก็สู้กันอยู่ในสภาการออกกฎหมาย รัฐบาลนี้ก็พยายามทำเฉลี่ยนให้คนที่มีน้อยด้วย แต่เพราะความเห็นแก่ตัว ความขี้เหนียวเลยไม่ทำ คนมีมากก็ไม่น่าขี้เหนียว แต่ก็มีจริง

เรามาปฏิบัติธรรมจนความขี้เหนียวเห็นแก่ตัวลดลง ก็อยู่กันอย่างไม่ต้องมีกฎหมายบังคับ เราก็ไม่เรียกว่าเสียภาษีเลย แต่เราเต็มใจให้ ไม่เหมือนภาษีที่ไม่เต็มใจให้แต่ให้เพราะกฎหมายบังคับ พวกเรามาอยู่ที่นี่ก็เลยให้ส่วนกลาง ส่วนกลางก็มีมาก ยินดีเต็มใจเกื้อกูลกันอย่างที่ทุกคนพยายามไม่เห็นแก่ตัวไม่ลำเอียง อันไหนควรก็แบ่งกันอันไหนไม่ควรก็ไม่ให้ มีเจ้าหน้าที่คอยแบ่งแจก แต่ทำด้วยใจบริสุทธิ์ไม่เห็นแก่ตัวแต่พวกมากกว่าคนโลกๆ เป็นคนลดกิเลสได้จริง มันจึงมีสภาพนี้ได้

สังคมในโลกเป็นแบบนี้ได้ยาก แต่เป็นได้อย่างในหมู่พวกเราก็ทำได้ และต่อเนื่องด้วย ถ้าจะเสื่อมไปก็เพราะสุดวิสัย สังคมโลกนั้นก็มีจุดหมายปลายทางเช่นนี้ ไม่ว่าจะคอมมิวนิสต์หรือประชาธิปไตยก็ต้องการเฉลี่ยให้เพียงพอทั่วกัน และในสังคมจะมีคน 5 ชนิดที่ต้องช่วย คือ เด็ก คนแก่ คนป่วย คนพิการ คนไร้สมรรถภาพ นอกนั้นก็คือแล้วแต่ความรู้ความสามารถของแต่ละคน แต่อีกอันหนึ่งคือคนที่สมองหรือภูมิปัญญาเขาได้แค่นี้จริงๆ ก็อยู่ในข้อที่ไร้สมรรถนะ คนพวกนี้ต้องเกื้อกูลเขา แต่มีอีกสองคนที่แทรกในสังคม เรียกว่าคนเลวคือคนขี้เกียจ กับคนขี้โกง คนพวกนี้มันต้องพยายามบีบบับคับให้ขยันขึ้นหรือหยุดโกง อย่าไปช่วยแต่ต้องให้เขาเปลี่ยนแปลง พวกนี้ไม่โง่นะ พวกขี้เกียจ ย่ิงพวกขี้โกงยิ่งไม่โง่ พวกนี้ทำให้สังคมฉิบหาย โดยธรรมะก็คือคนบาป คนขี้เกียจก็บาป เด็กๆฟังไว้นะ  ยิ่งฉลาดยิ่งโกงแนบเนียน แล้วโกงหนักด้วย

อาตมาพามาทำแบบนี้อาตมาก็เลิกทำงานส่วนตัวแล้ว ตั้งแต่อายุ 36​ทำมา 44 ปีแล้วก็อายุย่าง 81 ปีแล้ว ก็ยังดีว่า ทำงานทางโลก 36 ปีอาตมาแบ่งส่วนได้จากโลกมากอยู่นะ อายุไม่มากแต่หารายได้ได้มากกว่านายกฯสมัยนั้นนะ นายกฯเงินเดือนแปดพันบาท อาตมาเงินได้ต่อเดือนสองหมื่นกว่าบาทแล้ว

ในยุคสมัยนี้ ตั้งแต่มีประวัติศาสตร์มายังไม่มีระบบแบบนี้ สาธารณโภคี มันก็เป็นส่ิงใหม่ที่ยังไม่เคยมีมาในประวัติศาสตร์ยุคนี้ เหมือนยูโทเปียก็ยังไม่บริบูรณ์เท่าของพระพุทธเจ้า แต่สาธารณโภคี เป็นบุญนิยม รายได้ทรัพย์สินที่ดินเป็นของส่วนกลาง  เราก็มีคณะผู้ที่ช่วยบริหารรองจากอาตมา ก็มีชุมชนหมู่บ้านต่างๆ และปีนี้ในที่ประชุมมหาปวารณาก็มีเรื่องที่จะแจ้งด้วย

ศาสนาวัตถุ ศาสนาพิธี ศาสนสถาน

_ปิดโรงเรียนสัมมาสิกขาหินผาฟ้าน้ำ ส่วนชุมชนหินผาฟ้าน้ำ ให้สมณะทางสีมาอโศกดูแล เราก็วิเคราะห์วิจัยกันมาก ว่าจะทำอย่างไร ถ้าไม่ทำเช่นนี้ก็จะเกิดการเสียหายมากได้

_สมณะ สิกขมาตุ อายุเกิน 60 ปี ไม่รับเงินดูแลผู้สูงอายุ จากรัฐบาล ส่วนฆราวาสชาวอโศกที่รับเงินเหล่านี้ ก็ใด้เป็นอิสระไม่บังคับไม่มีระเบียบเป็นสิทธิ์ส่วนตัวจะเอาเข้ากองกลางหรือไม่ก็ได้ ส่วนนักบวช ชายหรือหญิงก็ไม่รับ อาตมาก็ไม่เคยรับ

_บทสวด ภวตุสัพฯ ใช้ “พึง” ตัวแรก “จึง” ตัวหลัง” เช่น ภะวะตุ สัพพะมังคะลัง มงคลทั้งปวง พึงเกิดขึ้น รักขันตุ  สัพพะเทวะตา จิตสูงทั้งปวง จึงรักษา

_บทสวด พาหุงฯ 8 เมื่อสัจจนิครนถ์ เปลี่ยนเป็น เมื่อสัจจกนิครนถ์ (ตามพระไตรปิฎก) ซึ่งเป็นประณามคาถา(คำสรรเสริญคุณพระพุทธ ธรรม สงฆ์ คนอื่นแต่งไม่ใช่พระพุทธเจ้า) สวดให้ใครฟังได้ยินได้ไม่อาบัติ แต่ถ้าเอาธรรมบท คือคำสอนของพระพุทธเจ้า เอาไปสวดให้ฆราวาสฟังพร้อมกันตั้งแต่สองรูปขึ้นไปเป็นอาบัติ ไม่ให้ทำ แต่ศาสนาพุทธเดี๋ยวนี้สวดกันมากเลย ประชาชนก็นิยมกันด้วย บอกว่าสวดแล้วได้บุญ มันเป็นเรื่องผิดไปหมด ฟังแล้วขลังได้บุญ ซึ่งมันไม่ได้ แล้วก็ใช้บทมนต์เป็นสิ่งควรได้เอาไปหากิน สวดมนต์แล้วได้ส่ิงแลกเปลี่ยน เขาเรียกว่าได้ปัจจัย ปัจจัยเป็นของจำเป็น พระพุทธเจ้าว่ามีแค่ ข้าว ผ้า ยา บ้าน เท่านั้น แต่ปัจจัยมีแค่ 4 อย่างอื่นเป็นบริขาร ก็เอาไปตีความว่าเอาไปซื้อปัจจัย 4 ได้ แต่แท้จริงมันเป็นอสรพิษ

ศาสนบุคคล

• สมณะช่วยงาน บุญนิยมทีวี มี 4  รูปคือ สมณะคมลึก  เมตตจิตโต, สมณะลั่นผา  สุชาติโก, สมณะหินมั่น สีลาปากาโร, สมณะใต้ดาว  เหฏฐานักขัตโต
• เรารับสมัครคนทำงาน บุญนิยมทีวี ไม่จำกัดตำแหน่ง เพราะตอนนี้เราทำงานกับเป็นจำนวนสิบ ไม่เป็นร้อยเหมือนสถานีใหญ่เขา แต่ของเราฟรีหมด เบี้ยเลี้ยงเท่ากันหมด เสมอภาคดีจริงๆ ทำงานฟรีทุกตำแหน่ง

แม้แต่สมณะที่ปัจฉาฯหรือสมณะลงอาราม ก็ไม่ขอประกาศ เพราะส่วนใหญ่คงเดิม ส่วนอาตมาก็เหมือนอย่างเคย อาตมาและปัจฉาฯไม่ลงอารามประจำที่ เป็นสมณะสัญจร

โศลกธรรมงานมหาปวารณา ปีนี้ :

วัฒนธรรม “บุญนิยม” นั้น ต้องไม่ใช้ “บุญ” เป็น “วิมาน” หลอกคน

ก่อนจะได้ก็จะได้อ่านอาศิรพจน์

พระปรมาภิวาทะ

                          ๏ วันพิเศษพสกทั้ง                       ไผทไทย

                        รำลึกน้อมภูวไนย                ผ่านเผ้า

                        เทิดทิตอิศเรศไอ-                 ศุริยะ ยิ่งเทอญ

                        คุณค่าฟ้าปกเกล้า               เลิศล้นบารนี   

                          ๏ ไทยมีกีรติก้อง                ด้วยพระ

                        วิริยะกรุณมหะ                       กว่าพร้อง

                        ปรมาภิวาทะ                            ยิ่งวิเศษ สุดเลย

                        คือแบบคนจนต้อง              ทึ่งอึ้งคำสวรรค์

                          ๏ ทรงสรรคำอีกย้ำ          ชัดเจน

                        อาว์ล็อสอิสอาว์เกน                       ยิ่งซ้อง

                        เสริมพระอริเยนทร์                        เปรื่องปราชญ์

                        ปรีชญาณพฤทธิ์พ้อง                   พุทธแท้เธียรธรรม

                          ๏ พระคำวิเศษนี้                 อาริยะ

                        ใช่ตรัสแต่วาทะ                    แค่ถ้อย

                        ราชจริยวัตระ                         ประจักษ์สิทธิ์ พิสูจน์เทอญ

                        ทรงกิจไว้ไม่น้อย                 กว่าร้อยเกินพัน

                          ๏ พระสรรพระสฤษฎ์ให้          โลกระบือ

                        คำใหญ่ยิ่งนั้นคือ                 ทิฏฐิฟ้า

                        เคยมีฉะนี้หรือ                                   ในโลก

                        ที่ตรัสให้คนกล้า                  มักน้อยมาจน

                          ๏ ปกครองคนด้วยแบบ            ขาดทุน

                        ปรมัตถ์นี้คือบุญ                    แน่แท้

                        ชำระกิเลสคุณ                                    ใหญ่ยิ่ง 

                        โลกวัดมิได้แม้                                    ฉลาดด้วยปริญญา                                                

                          ๏ วาทะนี้กว่าพื้น                ปุถุชน

                        ทั้งขาดทุนทั้งจน                  สุขได้                    

                        สละชี้อัศจรรย์คน                อาริยะ                 

                        ประหลาดแน่แต่จริงไซร้           เพราะแท้พุทธธรรม                                             

                                                            ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อมขอเดชะ

                                                                                    ข้าพระพุทธเจ้า น.ส.พ.เราคิดอะไร

                                                                                      (สไมย์ จำปาแพง  ประพันธ์)                       

                                                                                    28 ต.ค. 2557

วิมานหลอกคนก็บอกว่ามาทำทาน การทำทานคือการสละออกวัตถุ แต่ถ้าสัมมาทิฏฐิแล้วคุณได้กุศลในการสละวัตถุ แต่คุณต้องได้บุญ ที่คือการลดละกิเลส ตามคำแปลของบุญที่แปลว่า การชำระจิตสันดานให้หมดจด สันตานังปุนาติ วิโส เทติ

คนเข้าใจบุญเพี้ยนไป เอาไปหลอกเป็นวิมาน เข้าใจว่าเป็นทาน แล้วเข้าใจว่าทานเป็นบุญ แต่ไปบอกว่าท่านนี่คุณจะได้วิมาน แล้วจะได้สิ่งตอบแทนจะรวยกว่าเก่า บุญใหญ่โต มหาศาล ไม่ใช่ขี้หลอก แต่เนื้อมันหลอกเลย เนื้อตัวต่อนเลย

ทำไมเขาใช้คำว่าบุญ เพราะบุญนี่มันมีค่าสูง บุญคือการชำระกิเลส มันมีค่าสูงกว่ากุศลที่เป็นเพียงคุณงามความดี โดยปัญญาคนก็ต้องการบุญ คนก็เลยต้องเอาบุญมาหลอกกัน ทั้งๆที่พากันทำตั้งแต่การตั้งจิต มีความคิดไม่ถูกบุญไม่ทำบุญถึงใจ ถ้าใจไม่เปลี่ยน มนสิการไม่เป็น จิตยังอยากได้เอามาให้แก่ตนก็ไม่เป็นบุญ จะได้แต่กุศลอย่างเดียว คนที่เอาบุญไปสอนคนหลอกคนว่าได้อะไร คนทำบุญกับโพธิรักษ์ไม่ได้อะไร อาตมาไม่ต้องการให้คนมาทำทานหากไม่ได้มาเป็นสมาชิก เราจะรับเงินบริจาคทานจากสมาชิกชาวอโศกเท่านั้น ถ้าไม่มาคบคุ้นว่าอโศกมีทิฏฐิอย่างไร หากไม่มาศึกษาครบ 7 ครั้ง (ไม่ใช่ว่ามาผิวเผิน) แต่มาศึกษาทำความเข้าใจมาถึง 7 ครั้งคงพอเข้าใจว่าอโศกมีแนวทางความคิดอย่างไร หรืออ่านหนังสือ 7 เล่ม เล่มพอสมควรหน่อย แต่ก่อนฟังเทป 70 ม้วน เดี๋ยวนี้ดูโทรทัศน์เกิน 70 ครั้งได้ไหมอาตมาก็ว่าไม่ได้หรอก

ถ้าคนที่ฉลาดจะสร้างวิมานหลอกคน คนพูดเองยังไม่รู้ว่ามีจริงไหม ว่าคุณจะได้ชาตินี้ชาติหน้าติดตัวไป จริงหรือไม่ก็ไม่รู้  บุญไม่ใช่วิมานในอนาคต ปัจจุบันธรรมคือทำบุญคือลดละกิเลส ขณะมีทวาร 6 กระทบสัมผัส แล้วเกิดกิเลส คุณจะกดข่มหรือวิปัสสนาก็ตาม ว่าเห็นถึงความไม่เที่ยงเหตุแห่งทุกข์ เห็นความเสื่อม แล้วก็ลดละได้ มีอนิจจานุปัสสี มีพลังงานปัญญาไปละลายพลังไฟกิเลสได้ พลังงานปัญญาหรือฌานที่เก่งพอก็ละลายพลังงานกิเลสได้ เราจะรู้อาการกิเลส ที่เป็นสักกายะ มันลดละเรียกวิราคานุปัสสี การปฏิบัติธรรมพระพุทธเจ้ารู้จักรู้แจ้งรู้จริง เป็นจิตเจตสิก รูป อ่านเห็นว่ามันลดละจางคลาย จึงชื่อว่าบุญ ไม่ใช่วิมานว่าจะได้อะไรมา คนใดเอาบุญไปหลอกว่าจะได้วิมานในอนาคตคนนั้นได้บาป

บุญไม่มีอะไรตอบแทนนอกจากการลดกิเลส ทำให้คนเป็นอาริยะมีคุณค่าพ้นทุกข์ มีทั้งกุศลและประสิทธิภาพต่อโลก พหุชนหิตายะ(เพื่อหมู่มวลมหาชน) พหุชนสุขายะ(เพื่อความสุขของหมู่มวลมหาชน) โลกานุกัมปายะ(รับใช้โลก ช่วยโลก) ทำบุญแล้วลดกิเลสจนหมดกิเลสก็เป็นสิ้นปุญญักขยะ เพราะทำปุญกต สิ้นสุดการทำบุญเสร็จแล้วคือกต เป็นปุญญาปาปริกขีโณ เมื่อจบแล้ว บาปก็หมดบุญก็หมด ไม่ต้องทำบุญทำบาปอีก เป็นคนสิ้นบุญสิ้นบาป แต่มันเพี้ยนไปว่าสิ้นบุญคือคนตาย แต่ที่จริงคนสิ้นบุญคืออรหันต์ เมื่อสิ้นบุญแล้วก็ไม่มีบุญหรือบาป ในปัจจุบัน แม้ต่อไปเป็นอดีตก็ไม่มี ในอนาคตก็ไม่มีบุญไม่มีบาปแล้ว

ผู้ใช้บุญเป็นวิมานหลอกคนก็ได้บาป คนไม่รู้ถูกหลอกก็โง่ให้เขาหลอกใช้ เหมือนหูกับขี้ทูต ไปด้วยกันได้ดีทั้งคนบาปและคนบาป ทั้่งคนที่จะเอาและจะให้ ก็ขยายผลของการหลอกไปทั่วโลก สำนักที่ทำนี้มีอยู่ เจตนาพูดให้ถึงเขา แต่ไม่ได้โกรธเกลียดเขานะ เขาสร้างวิมานเก่งมีความรู้ทางการตลาดเก่ง หลอกเก่งมากใช้วิชาการโลกีย์เต็มที่เลย มีคนนิยมชมชื่นมาก อาตมาไม่ริสยานะ เพราะคนหลงความผิดเป็นความถูกไปหลงนรกเป็นสวรรค์นี่คือคนไม่มีปัญญา อาตมาจะไปริสยา คนหลอกคนโง่ได้ทำไม อาตมาไม่หลอก อาตมาถึงไม่ไปริสยาคนที่รวบรวมคนโง่ได้มาก เอาไปให้หมด อาตมาจะได้เหลือคนฉลาด คนที่ตกเป็นเหยื่อของคนหลอกก็เอาไปสิ อาตมาไม่ต้องการคนถูกหลอกได้ อาตมาต้องการคนมีปัญญา มาที่นี่ไม่หลอก ใครเอาบุญเป็นวิมานหลอกคน นั้นเป็นคนทำลายศาสนา ได้บาป วัฒนธรรมบุญนิยมนั้น ต้องไม่ใช้บุญ เป็นวิมานหลอกคน

ระบบที่เราทำนี่เป็นแบบคนจน แบบขาดทุนของเราคือกำไรของเรา ตามพระมหาโพธิสัตว์รูปหนึ่ง อาตมาพูดนี่ไม่ได้โหนเกาะสถาบันนะ อาตมาเอาความจริงมาขยายให้เห็นว่าประเทศไทยมีสิ่งประเสริฐแต่คนรับลูกไม่ได้รับสาระประโยชน์ไม่ได้

เขาบอกว่าคนเราต้องเท่าเทียมกัน แล้วพ่อแม่คุณกับคุณต้องให้เท่ากันไหม พ่อแม่เราก็ยกใส่เศียรใส่เกล้าได้เพราะท่านมีบุญคุณ แต่ในระดับพระเจ้าแผ่นดินท่านก็ทำมาพิสูจน์มาจนอายุเท่านี้แล้วแต่คุณก็สุดโต่ง เสมอภาคแบบอันธพาล คุณว่านิ้วมือ 5 นิ้วนี่เท่ากันไหม? นี่คือความซับซ้อน ท่านเป็นนิ้วโป้งท่านก็เป็นนิ้วโป้งสิ แต่ว่าคุณเป็นนิ้วก้อยจะให้เท่ากับนิ้วโป้งได้อย่างไร?

ท่านพยายามเผยแพร่ ท่านก็ไม่มีเวลา ท่านทรงงานมาก เพราะในหลวงมีคุณธรรมตรงกันกับของพระพุทธเจ้าอาตมาก็ช่วยทำ รับลูกได้ แล้วตั้งใจอุตสาหะพากเพียรท่านก็ทรงงานในหน้าที่ของท่าน อาตมาก็ทำหน้าที่ในฐานะพลเมือง อาตมาดำเนินตามรอยพระยุคลบาทแน่แท้ตรง แบบคนจน ขาดทุนของเราคือกำไรของเรา อาตมาเลยเอาไปแต่งอาเศียรวาท อันนี้

เพื่อย้ำว่าสิ่งที่ในหลวงทรงพระจริยวัตรท่านทำมา มีโครงการกว่าสี่พันกว่าโครงการก็ให้ข้าราชการรับช่วงแต่ก็ไม่มีใครรับช่วงต่อ เขาเอามาทำบ้างเหมือนกัน ถ้าสนใจพระราชดำรัส สนใจโครงการในหลวง ขยายให้จริง อาตมาว่างานบริหารบ้านเมืองจะไปไกล โดยเฉพาะสร้างคนให้มีภูมิธรรม เข้าโลกุตระแบบในหลวงทรงทำ แบบเศรษฐกิจพอเพียงก็ทำให้สอดคล้องกับสัจธรรม ประเทศไทยจะเป็นประเทศที่เป็นประโยชน์ต่อสังคมโลก

ง่ายๆคือเป็นประเทศที่ไม่เป็นพิษภัยต่อสังคมโลก ให้ประโยชน์ต่อโลกด้วย ไทยจะมีผลผลิต จะเป็นของดีแล้วจะให้แก่ผู้อื่น เกื้อกูลคนอื่น แม้ขายก็ขายราคาถูก มีน้ำใจซื่อสัตย์ แบบขาดทุนให้แก่ประเทศอื่น คิดตามเศรษฐกิจโลกเลย ไทยขายขาดทุน โลกเขาขาย 100 ไทยขาย 70 หรือ60 หรือ50 เท่าที่ไทยจะอยู่ได้ แต่ยืนยันว่าขายต่ำกว่าราคาโลก หรือในไทยก็ขายต่ำกว่าราคากลางของประเทศหรือให้แจกฟรีด้วยความสุจริตใจ ไม่ต้องการส่ิงตอบแทนไม่สร้างอำนาจ  ให้โดยเมตตา ช่วยเหลือกันด้วยความจริงใจ แล้วไทยจะเป็นประเทศรวยไหม ไม่รวย แต่เหลือกินเหลือใช้แจกจ่ายคนอื่นได้ตลอด เพราะขยัน และคนไทยจะมีทรัพย์คือ ความรู้ความสามารถและความขยัน สร้างสรรอยู่ทุกวัน แต่ไม่สะสมไม่เห็นแก่ได้ ทุกคนมักน้อยสันโดษ ไม่เห่อ ไม่มีอบายมุขเลยในประเทศ ไม่มีโลกต่ำๆ

ถ้าประเทศไทยทำตามปรัชญาหลักของศาสนาพุทธอย่างสัมมาทิฏฐิ เมืองไทยมีพุทธศาสนิกชนกว่า 95% ฟื้นพุทธธรรม การศึกษาไทยเน้นศีลเด่น เป็นงาน ชาญวิชา คือให้มีพุทธธรรม มีไตรสิกขาให้ได้ ให้เกิดจริงได้ ความรู้ทางโลกไม่ต้องห่วงหรอก ต้องมาฟื้นศีลธรรมให้ได้ ให้คนเป็นอาริยบุคคลได้จริง ไทยจะฟื้นจริง อย่างน้อยคอรัปชั่นขี้โกงจะลดลง การแจกจ่ายเกื้อกูล เป็นเศรษฐกิจของถูก เราสร้างเท่าไหรก็ขายหมดขายในประเทศคนต่างประเทศจะเข้ามาซื้อเลย ไม่ต้องโฆษณาชวนเชื่อเลย เราเอาสารัตถะเป็นเครื่องจูงนำเขา ต่างประเทศจะวิ่งมาเอง เราขายของดีราคาถูก ซื่อสัตย์มีน้ำใจ  ขายสดงดเชื่อเบื่อทวงปวดท้องมันจะสบายมากเลย เป็นเศรษฐกิจสุดยอดเลย ประเทศไทยจะเป็นมหาอำนาจที่ไม่รวย ตามพระเจ้าอยู่หัวตรัส คำทุกพระราชดำรัสฟังแล้วสุดซึ้งสุดวิเศษ การก้าวหน้าอย่างนั้นมันถอยหลังเข้าคลอง

สังคมการเมืองเศรษฐศาสตร์ไม่ได้แยกกัน เราช่วยเศรษฐกิจ สังคมก็เจริญ​หากมีหมู่กลุ่มก็เท่ากับการเมืองการบริหารไปเอง เป็นหมู่กลุ่มแบบนี้ ใครจะมาร่วมทำก็มา

โลกก็ต้องการอารยธรรม civilization แต่อารยธรรมของแต่ละลัทธิ แต่ละแห่งก็ไม่เหมือนกัน ทางตะวันตกถือว่าศาสนาพุทธไม่ใช่ศาสนาไม่มีจิตวิญญาณ แต่อาตมาว่าพุทธนี่คือเนื้อของจิตวิญญาณเลย

ถ้าไทยเข้าใจสิ่งดีสิ่งควรฟื้นฟู อย่าอาย อย่ามีมานะอัตตา มาร่วมกัน จะมีพลังมาก ทำการศึกษาให้มีคุณธรรมแล้วเรื่องความรู้เราจะไม่ตกโลกเลย ในหลวงตรัสว่าอย่าไปหลงใหลติดตำรามากนัก ถ้าจะติดตำราให้ติดตำราไตรปิฎก เอาศาสตราจารย์สัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นหลักดีกว่า

เวลาบันทึก 10 มีนาคม 2563 ( 16:13:30 )

รายละเอียด

571108_ก่อนฉันงานมหาปวารณา โดยพ่อครู เรื่อง ขณะนี้เมืองไทยเป็นชมพูทวีปแล้ว

พวกเราก็ยังยินดีมีส่วนร่วมกิจกรรมของศาสนา ของธรรมะ คำว่าธรรมะนี่ยิ่งใหญ่มาก

ธรรมะนี้รู้กันโดยปริยายว่าเป็นส่ิงดี ถ้าไม่ดีก็ไม่ใช่ธรรมะ แม้นิดนึงก็ไม่ใช่ธรรมะ เปื้อนเศษธุลีแห่งความไม่ดีก็ไม่ใช่ธรรมะ ที่สุดแห่งที่สุดของความดีงามก็คือธรรมะ

คำว่าอธรรมก็คือส่ิงที่ยังไม่ใช่ธรรมะ ผู้จะถึงธรรมที่สุดก็คืออรหันต์ ธรรมะแปลว่าสิ่งที่มีอยู่ นิพพานคือสิ้นอธรรม ผู้ทำอธรรมหมดจากจิตเลย จิตเป็นประธาน กายกับวจีเกิดจากจิต จิตที่จริงบริสุทธิ์สะอาด แต่พฤติกายกับวาจา ออกมาข้างนอก อาจมีคนมองว่าผิด ไม่ถูกต้อง หยาบ แต่จิตของท่านไม่มีหยาบ สิ่งนี้เป็นเรื่องรู้ยาก จิตไม่ด่างพร้อย มีแต่จะอนุโลมกับภายนอก

เช่นอาตมาจำเป็นต้องหยาบ ทั้งแสดงออกท่าทาง สำเนียง เสียง กิริยาท่าทาง ทั้งความรู้สึกทางจิต ปรุงแต่งทั้งหมดเรียกว่ากายสังขาร

วันนี้เจตนาขยายคำว่า “กาย” ใครฟังได้เข้าใจสมบูรณ์แล้วปฏิบัติได้ก็จะได้เป็นอรหันต์ หากเข้าใจคำว่ากายไม่ชัดเจนก็ไม่มีทางเป็นอรหันต์

ในคำตรัสของพระพุทธเจ้า ที่ยืนยันว่า ต้องสัมผัสวิโมกข์ 8 ด้วยกาย เป็นเงื่อนไขที่พระพุทธเจ้าสำทับไว้ ท่านอธิบายถึงผู้ปฏิบัติธรรม แม้มีกายสักขี (สักขีแปลว่าพยานหลักฐาน) รวมทั้งรูปและนามคือคำว่ากาย

รูปคือสิ่งที่ถูกรู้ รูปคือมหาภูตรูป ดินน้ำไฟลมข้างนอก คำว่ากายไม่ใช่เพียงมหาภูตรูปเท่านั้น เช่น กล้วย เขาก็ไม่เรียกว่า กาย แม้พืชมีพลังงานทางชีวะ ก็ไม่เรียกกาย อย่างดอกสามปี บ่ เหี่ยว (ดอกบานไม่รู้โรย) ก็ไม่เรียกว่า กายแต่อย่างใด มันเป็นชีวะอย่างหนึ่ง เป็นเพียงมหาภูตรูป 4 แต่ถ้ามาเป็นอุปาทายรูป 24 ก็เป็นนามธรรมแล้ว

ต่อให้เป็นสายศรัทธานุสารีย์ เป็นถึงกายสักขีแล้วก็ตาม แต่ถ้าไม่ได้สัมผัสวิโมกข์ 8 ด้วยกายพระพุทธเจ้าก็ไม่รับรองว่าเป็นอรหันต์ ทางสายศรัทธาหรือเจโตเร่ิมด้วยศรัทธานุสารีย์ ได้อย่างเก่งก็แค่กายสักขี อาสวะบางอย่างดับได้ แต่อาสวะที่ดับไปนั้นก็มีสิทธิ์กลับคืนได้ เวียนกลับได้ ถ้าไม่ครบเงื่อนไข ต้องมาพิสูจน์อย่างปฏิบัติลืมตามีผัสสะ

นี่เป็นงานศิลปะที่อาตมาเก็บตกหล่นได้ ภาพนี้ก็ยังเก็บได้มาจากสมัยอาตมาทำงานเป็นฆราวาสก็ช่วยทำคู่มือแม่บ้าน เมื่อไม่มีอะไรลงก็เลยเอาภาพที่อาตมาเขียนมาลง ซึ่งที่จริงมันไม่ใช่เรื่องของแม่บ้านเลย แต่อาตมาเป็นเจ้าหน้าที่ดูแลอยู่ ก็เลยเอาใส่ลงไปได้ ก็เลยเหลืออยู่นี่ ค้นหาได้สองเล่ม อาตมาจบวิจิตรศิลป์มานะ นี่เป็นงาน Painting ที่เหลืออยู่ เป็นงานองค์ประกอบศิลป์ ชื่อว่า “จะสิ้นโลกแล้วหรือ?” สีมันก็เกือบเน่าแล้ว ถ้าหมายถึงสัจธรรมคือโลกนี้เหลืออยู่นั้นใกล้จะเละเทะแล้ว ภาพนี้ที่พิมพ์หน้าหนังสือ มีวันกำกับว่า 11 ก.ย. 2511 เป็นวันเดียวกับที่เป็นเหตุการณ์ ตึกเวอร์ลเทรดถล่ม ภาพที่อาตมาวาดแต่ก่อนมันมีความหมายเกินกว่าที่อาตมาจะอธิบายตอนนั้น แต่ว่าตอนนี้อาตมาอธิบายได้ ภาพนี้ไม่มีความโค้งความคดเลย มีธรรมชาตินิดหน่อยที่โค้ง

นี่อีกภาพที่เป็นภาพใบไม้ ของธรรมชาติมีเท่านี้ นี่เอาภาพถ่ายมาประกอบ ถ่ายมากจากของจริง ต้นฤาษี ใบฤาษี แล้วจำได้ว่าเลือกเอาภาพที่ไม่ชัด เจตนาเลยนะ เลือกเอาภาพที่ถ่ายใบฤาษีที่ไหว ไม่ชัด เอามาประกอบตรงนี้ เป็น จุดสำคัญของภาพนี้ หมายความว่าโลกนี้เป็นโลกมัวหม่นไม่ชัด เป็นโลกอวิชชา กรอบนี้คือโลกที่อวิชชา มันไม่รู้ความสว่างหรือมืดหรืออะไรทั้่งสิ้น แต่ที่ความจริงใบไม้ต้องมีความตรงความระเบียบ แต่นี่มันไม่รู้เลยความต่ำสูงความตรงหรือโค้งก็ไม่ชัดเลย นี่คือภาพที่อาตมารู้ว่างานของตนเป็นเช่นนี้

หนังสือนี้ได้มาจากโรงขยะเขาทิ้งมา คนเจอก็เปิดดู ในนี้บันทึกว่าภาพโดย รัก รักพงษ์ เขาก็เลยหอบมาให้อาตมานะ ก็เหลือสองเล่มนี้เท่านั้น ก็เลยแกะภาพนี้ไปถ่่ายมาให้พอดูได้

คนที่ไม่รู้กายสังขาร ไม่รู้กาย ก็อวิชชาตราบโลกแตก กายเริ่มตั้งแต่รูปกาย แต่ถ้าแค่รูปรูปนั้นไม่ใช่กาย

วิโมกข์ 8 ข้อที่ 1 คือ รูปี รูปานิปัสสติ หมายความว่า ต้องสัมผัสเห็นรูป แม้เร่ิมต้นคุณก็ไม่รู้จักสังขารแล้ว เช่นคุณไม่รู้คำว่ากายไม่สัมมาทิฏฐิสมบูรณ์​ไปเข้าใจว่า กายคือมหาภูตรูปอย่างเดียวก็จบเห่แล้ว รู้ผิดแล้วว่ากายไม่มีจิต จะไปรู้จิตอย่างไร จะไปรู้วจีสังขารได้อย่าง ซึ่งวจีสังขารไม่ใช่วาจา แต่คือจิต แล้วออกมาเป็นวจีกรรม ส่วนวจีสังขารนั้นยังไม่เป็นคำพูดออกมาข้างนอกเป็นวจีกรรม แต่เป็นคำพูดอยู่ในใจเท่านั้น

จะรู้จักวจีสังขารต้องเป็นอาริยบุคคล แต่กายสังขารกับจิตสังขาร ผู้ไม่เป็นอาริยบุคคลก็ยังพอสัมผัสได้ แต่ถ้าอาริยบุคคลที่ทำใจในใจเป็น ทำมนสิการ จัดการกับใจเป็น ว่าดำริอะไร อ่านรู้ ว่ามันมีกามหรือพยาบาทมาผสม แยกให้ออก แยกตัวกิเลสได้ จับอาการกิเลสในจิตได้ แล้วก็ต้องกำจัด ชำระมัน กำจัดมันได้หมด ก็ตกผลึกเป็นอัปปนา พยัปปนา เจตโสอภินิโรปนา เป็นตัวแข็งแรงตั้งมั่น เป็นเอกัคคตา ยิ่งขึ้นๆ

กายสังขาร จิตสังขาร วจีสังขาร คือสังขาร 3 ที่ภิกษุณีธัมมทินนา อธิบายคำถามของวิสาขอุบาสก ที่เป็นอดีตสามี ถามภิกษุณีธัมมทินนา ถามว่า เวลาทำนิโรธ สำเร็จคือดับกิเลสได้สำเร็จ สังขารอะไรดับก่อน ในสังขาร 3 นี้ ผู้ที่จะทำนิโรธสำเร็จ สิ่งที่ดับก่อน คือวจีสังขาร คือตัวจบของนิโรธ ทำมนสิการ เมื่อสำเร็จผลวจีสังขาร นั้น นิโรธคือการผ่านกระบวนการของ ตักกะ วิตักะ จิตต้องมีธัมวิจัยสัมโพชฌงค์ ทำการปหานกิเลส ลดได้ ผ่านมาสู่ อัปปนา พยัปปนา เจตโสอภินิโรปนา มาเป็นวจีสังขาร ที่ดับแล้วนะ อะไรดับ ก็กายสังขาร จิตสังขาร ที่ได้รับผลของนิโรธ

แล้ววิสาขอุบาสกก็ถามต่อว่า แล้วเวลาออกอีกล่ะ (ที่จริงมันจบไปแล้วไม่ต้องถาม) สังขารใดเกิดก่อน ก็จิตสังขารเกิดก่อนแล้วเป็นกายสังขารแล้วถึงเป็นวจีสังขาร  เมื่อนิโรธแล้ว จิตก็เป็นตัวรู้ก่อน แล้วกายก็รองมา จนถึงวจีสังขารที่จะออกมาเป็นกรรมภายนอก

รายละเอียดพวกนี้คนที่ไม่มีสภาวะย่อมเดาไม่ออก คนที่ตอบได้ต้องขั้นระดับภิกษุณีธัมมทินนา มีปรมัตถ์ระดับละเอียด ที่เห็นความเกิดดับของวิญญาณหรือ กายวิญญาณ

ต้องรู้ชัดใน เวทนา สัญญา สังขาร ที่เป็นหมวดของกาย  สรุปแล้ว กายจึงแปลว่า จิต หรือเจตสิก แต่คนไทยซวยมากที่แปลว่า กายคือร่างภายนอก ศาสนาพุทธจึงไร้แก่นสาร

นามรูป คือธาตุรู้อันหนึ่ง ส่ิงที่ถูกรู้ทั้งหมด คือ รูป 28 ตั้งแต่มหาภูตรูป 4 และอุปาทายรูปอีก 28 คือสิ่งที่ถูกรู้โดยนาม

นามมีอะไรบ้าง พระพุทธเจ้าแยกไว้เป็น เวทนา สัญญา เจตนา ผัสสะ มนสิการ (ล.16 ข.14)นี่คือความเป็นนาม ส่วนความเป็นรูปล่ะ คืออะไร? ผัสสะคือตัวกลางระหว่างข้างนอกกับข้างใน มันก็ต้องเป็นองค์ประชุมของทั้งนอกและใน ผัสสะจึงคือคำว่ากาย ผัสสะนั้นภาษาบาลีคือ ผุสสะ หรือโผฏฐัพพะ

แล้วรูป มี รูป 28​มีมหาภูตรูปและรูปที่อาศัยมหาภูตรูป 4 (อุปาทายรูป) รูปคือสิ่งที่ถูกรู้เร่ิมตั้งแต่ปสาทรูป 5 มีตา หู จมูก ลิ้น กาย (กายนี่มีทั้ง นามและรูป) คนที่ประสาทใช้งานได้ เป็นปสาทรูป เมื่อประสาททำงานสัมผัสทางทวาร นอก รวมเป็นหนึ่งเดียวกัน คำว่าโผฏฐัพพะก็เลยเป็นกึ่งๆ คำว่าวิสัยรูป คือร่วมกันทำงานระหว่างประสาทสัมผัสกับภายนอก เกิดภาวรูป เป็นสิ่งปรากฏ เป็นภาวรูป 2

เร่ิมจากปสาทรูป โคจรรูป จึงเกิดการดำเนินไปขององค์ประชุม เป็นกายคต

วันนี้เล็คเชอร์ระดับป.เอก ก็ขออภัยผู้เรียนชั้นตรี จัตตวา นะ

อย่างกายคตาสติ เขาก็อธิบายกันผิด ว่าให้ไป ย่างหนอ ยกหนอ ก้าวหนอ ให้รู้ตัวทั่วพร้อม ทุกอิริยาบท ทุกกรรมกิริยา แล้วท่านเองไม่ได้บอกว่าให้ดูที่กิริยาเท่านั้นท่านว่า จากทุกกิริยา เมื่อเกิดกรรมกิริยาคุณต้องมีสติ แล้วรู้ว่าองค์ประชุมเรียกว่า กาย นั้นต้องศึกษาจิต แม้เกิดอาการ ก้าว ย่าง แต่ไม่อธิบายถึงจิต ให้จิตได้แต่นิ่งไม่เกิดวิปัสสนา แต่อาจารย์ทั้งหลายก็บอกว่าเป็นวิปัสสนา ว่าตอนนี้ก้าวแล้ว ปลายเท้าสัมผัสนะ ส้นเท้ายกนะ คือรู้แต่ให้จิตไปจับอยู่เป็นกสิณเท่านั้น ไม่รู้ในระดับวิโมกข์ เป็นอัชฌัตตัง อรูปสัญญี เอโก พหิทารูปานิปัสสติ ต้องเห็นด้วยการสัมผัสจากนอกถึงในถึงอรูปเลย ผู้ใดปฏิบัติไม่สมบูรณ์ไม่เข้าถึงจิตก็ไม่บรรลุ

การศึกษาที่จะเรียกว่าสมาธิหรือฌาน นั้นทั่วไปเขาไม่รู้กาย ทั้งที่จริง กายคตาสติ อานาปานสติ สติปัฏฐาน 4 ก็ไม่ได้แยกกันเลย เป็นองค์รวม เพียงแต่จะเน้นอธิบายอันไหน ก็ย่ออันอื่นเข้าไปเท่านั้น การจะเรียนรู้ส่วนไหนก็ต้องเรียนรู้ใจด้วย แต่อย่างไปเรียนอานาปานสติ ก็ต้องนั่งสมาธิ อาจไม่รับรู้ภายนอกอันใดก็ต้องอย่าทิ้งลมหายใจภายนอกเลย รู้กายแล้วทำให้กายระงับ ทำให้ดับสงบที่เหตุที่ทำให้วุ่นวาย คำว่า กายปัสสัทธิ ทำให้สงบรำงับความเป็นกาย เมื่อเข้าใจคำว่ากายเพี้ยนไม่เข้าใจว่า กายคือความหมายของนามธรรม บอกว่ากายปัสสัทธิก็ต้องนั่งแข็งทื่ออยู่อย่างเดียวก็ไม่ได้ประโยชน์สิ มันก็ไม่ถูกต้องสัจธรรม

กายปัสสัทธิ แปลว่า จิตสงบจากกิเลส ระงับด้วยการระงับเหตุแห่งความไม่สงบ ที่เป็นทุกขสมุทัยคือกิเลส ตัณหา อุปาทาน ตัวสำคัญคือตัณหา คำว่ากิเลสเป็นองค์รวม แต่ตัณหาคือProper noun ตัวสำคัญที่ต้องอ่านตัณหา ซึ่งมันอยู่ในเวทนาด้วย  เช่่น สราค สโทสะก็คือตัณหา ตัณหาไม่ได้หมายถึงว่าอยากเชิงดูดอย่างเดียว อยากทำร้ายก็ตัณหาด้วย

เมื่อทำให้กายปัสสัทธิ คือสงบแล้วตอนนี้เราไม่ทำแล้ว กายกรรม วจีกรรม แม้มโนกรรมก็สิ้นเชื้อเหตุที่จะพาไปทำไม่ดีอย่างนิจจัง(เที่ยงแท้) ธุวัง (ถาวร) สัสตัง(ยืนนาน) อวิปริณามธัมมัง(ไม่แปรเปลี่ยน) อสังหิรัง(ไม่มีอะไรหักล้างได้) อสังกุปปัง(ไม่กลับกำเริบ)

แล้วไม่ได้หมายความว่าไม่มีกรรมการงาน แต่ว่ากลับยิ่งมีกรรมการงานที่ดีขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีอสังขาริกังไม่มีตัวชักนำให้เกิดความชั่ว ทุจริต อกุศล การไปเข้าใจคำว่าสงบผิด ไปเข้าใจว่าคืออยู่เงียบๆน่ิงๆสงบก็ผิดแล้ว แต่ที่จริงที่ถูกต้องคือสงบจากกิเลสาสวะ จิตก็ปรุงแต่งได้อย่างดี มีปัญญากำกับ ให้การปรุงแต่งออกมา ก็ปราศจากธุลีละออง คืออรหันต์ แม้ไม่เป็นอรหันต์ แต่คุณทำได้ชั่วคราว แม้ไม่รู้ตัว มีกุศลจิตปรุงแต่งร่วมก็ไม่มีปัญหาเลย ไม่เสียหายเลย ประเสริฐด้วย

สังขารโลก ที่เรียกว่า โลกนรก นั้น นรกคือจิตวิญญาณต่ำ โง่ ไปหลงใหลส่ิงต่ำที่ไม่น่าเป็น เช่นหลงว่าไปโกง ทุจริต รู้นะแต่ก็ทำ พวกนี้คือผีชั้นต่ำ ใช้ความฉลาดแกมโกง ใช้ทวาร 6 (ฉฬายตนะ) ไปลวงคนอื่นหลอกคนอื่นแล้วไปโกง กุหนา ลปนา แล้วทุจริตหลอกด้วย คือสัตว์นรกชั้นต่ำ ที่ฉลาด และได้โอกาสฐานะกินงบลับ มีอำนาจอภิสิทธิ์ในการใช้งบลับพวกนี้ เอาของจริงมาพูดไม่ได้ด่าใครนะ อธิบายธรรมะอยู่นะ ไม่ได้ด่าแค่อาตมากำลังบอกว่าคุณเป็นผีนรก ถ้าคุณทำ

คุณทำแล้วร่วมกันโกงเจ็ดแสนล้าน แต่คุณจะเลี่ยงไปอีก ไม่ให้เขาตัดสินว่าโกงนั้น มันจะตกทบดอกเบี้ยบาปไปออกในอนาคตสูง คุณอย่าเลี่ยงเลย ให้ยอมรับวิบากเถอะใช้หนี้เสียเถอะ ชาติหนึ่งแล้วคุณจะสบายชาติหน้า ราคาบาปแพงเพราะว่าคุณโกงอัตภาพของคนทั้งประเทศเลย ใครร่วมมือด้วยก็ต้องได้รับผลตามนั้น ต้องเป็นหนี้คน 67 ล้านคนนะ

ตอนนี้เมืองไทยกำลังกระเตื้อง ใครเคยโกงมาก็หยุดเถอะ กรรมชั่วแม้น้อยนิดอย่าทำเสียเลย เป็นคำของพระพุทธเจ้า เมืองไทยกำลังจะก้าวหน้าจะเป็นชมพูทวีปของโลก คือ มนุษย์จะมีสุรภาโว สติมันโต อิทธพรหมจริยวาโส คือคุณสมบัติ สามประการของมนุษย์ชมพูทวีป คุณมีโลกกายยาววาหนาคืบกว้างศอกพร้อมสัญญาและใจ มีอาการ 32 ครบเต็มแข็งแรงเรียกว่าสุรภาโว แล้วคุณก็ปฏิบัติให้ใช้สติเป็น ทำสติปัฏฐาน 4 ทำกาย เวทนา จิต ธรรม เป็น ต้องรู้ว่า กายคตาสติ อานาปานสติ สัมพันธ์กันแล้วตัวปฏิบัติคือสติปัฏฐาน 4 คุณก็จัดการให้ กาย เวทนา จิต ให้ทรงธรรมไว้ พระอรหันต์ปรินิพพานอะไรก็ไม่เหลือแล้ว แม้ธรรมะก็เลิกล้มทุกอย่าง ไม่มีทั้งรูปและนาม

ผู้ที่เรียนรู้ธรรมะแล้วก็เข้าใจเรื่องนามรูป ชัดเจน ว่ารูปมีความหมาย 2อย่าง คือ รูปคือสิ่งที่รับรู้ได้ด้วยประสาทตา มีรูปทรงมีโฉม เสียงก็ถูกรู้ก็เรียกว่ารูป

คนอาจถามว่าอาตมาอวดตนทำไม อาตมาว่าอาตมาอวดตนทำงาน เพื่อเผยแพร่ธรรมะ อธิบายให้คนอื่นรู้ หากไม่สื่ออธิบายคนอื่นก็ไม่รู้ ถ้าอาตมาตายไปคนก็ไม่รู้สิ คนไม่อยากได้ก็ไม่เป็นไรไม่เดือดร้อนนอกจากคุณจะมารับแล้วก็ร้อนใจคุณเอง แต่ถ้าคุณไม่รับก็ไม่เดือดร้อน คุณก็ไม่ต้องเปิดช่องนี้สิ มีช่องอื่นเยอะแยะ

คุณไปฉลาดโง่ๆ ไปติดกาม ติดโลกธรรม ฉลาดแบบโลกีย์แล้วเอามาแข่งกันอวดกัน การทำรวยคือต้องโลภเอาของคนอื่นทำให้คนอื่นขัดข้อง แต่คนที่มุ่งมาจน อย่างในหลวงตรัสหรืออย่างพระพุทธเจ้าให้มักน้อย แล้วดีไหม แล้วคนที่มาจนนี่จะอวดบ้างจะเป็นอย่างไร แล้วเขาไม่ได้อวดอย่างน่าเกลียดด้วย ไม่เหมือนคนรวยที่อวดโดยใช้เงินซื้อทำสื่อ ตีฆ้องร้องเป่ามากมาย แล้วคนจนจะอวดก็ให้เขาอวดเถอะ แล้วสิ่งที่ควรบอกควรสื่อ ในเรื่องแบบคนจน

แล้วคนจนนี่ เป็นคนจนมหัศจรรย์นะ แต่ทำงานให้สังคมอย่างแท้จริง เป็นนักการเมืองเบอร์หนึ่ง ไม่ใช่ว่าเหมือนพวกนักการเมืองที่ไปอาศัยสมบัติส่วนกลางสังคม คอรัปชั่นคอมมิชชั่นอย่างนั้น

อาตมาว่าส่ิงที่มนุษย์ควรจะได้มากที่สุดคือความรู้ของพระพุทธเจ้า คนไทยเป็นพุทธกว่า 95% ก็ควรได้สมบัติพุทธ แต่คุณดูถูกทิ้งขว้างไม่ใส่ใจใยดี ก็ช่างศีรษะคุณ แต่คนใดสนใจก็เอาเถอะ อาตมาว่าเป็นสิ่งที่ควรได้ควรมีควรเป็นที่สุดก็คือ อาริยธรม โลกุตระธรรม ได้แล้วจะไม่กลัวจน จะกล้าจน อย่างนามสกุลหมอเขียว ใครกล้าจนมาเลย แล้วอาตมาจะพาคนกล้าจนบรรลุธรรม สุขแบบปรมังสุขัง สุขเพราะจนนี่แหละ เป็นบุญ

อาตมาตอนเป็นฆราวาส เปิดคอลัมน์ธรรมะในหนังสือบันเทิง ชือว่า “ชีวิตนี้มีปัญหา”ในหนังสือบันเทิงชื่อ ดาราภาพ เป็นหนังสือที่นิยมกันมาก จนมีคนไปลอกหัวคำว่าดาราภาพ ไปแปลงเป็นอย่างอื่นถึง 11 ฉบับนะ ก็คือคุณชวนไชย เตชศรีสุทีย์ ไปได้เครื่องพิมพ์ Offset มาได้ก็มาพิมพ์ภาพขาย ภาพดารา อาตมาก็เลยว่าดี ก็เลยออกหนังสือเกี่ยวกับนักร้อง ขวัญดาว ก็เลยออกหนังสือพิมพ์ขวัญดาว ก็หมดเนื้อหมดตัว หมดรถติดแอร์ไปคันหนึ่ง ออกมาได้สามฉบับมันทำต่อไม่ไหว ก็เลยหยุด ทีนี้คุณชวยก็เลยบอกว่า ตอนแรกเขาก็นึกว่าอาตมาแก่กว่าเขา เขาเรียกว่า พี่รัก บอกว่าพี่รักมีความรู้ทางทำหนังสือ แต่ผมมีความรู้ทางภาพ เรามาออกหนังสือทางด้านภาพของดารากันไหม? เรามีเครื่องพิมพ์ด้วย อาตมาก็ว่าร่วมกันทำ คุณออกทุนอาตมาออกแรง เอาชื่อหนังสือ ดาราภาพ ก็พิมพ์ออกมา อาตมาก็เหมาหลายคอลัมน์เลย ก็เลยดังขึ้นมามากเลย ขายกันจนหนังสือดาราภาพทรุดเลยเพราะคู่แข่งเยอะ ต่อมาก็ทำหนังโทนก็ได้ทรัพย์สินมาเยอะเลย แข่งกับมนต์รักลูกทุ่ง

พระพุทธเจ้าอุบัติขึ้นมา แล้วท่านก็ประเมินว่า การตรัสรู้ของท่านจะไม่เสียของ ตรวจดูโลกว่า ผู้มีธุลีในดวงตาน้อยยังมีอยู่ ท่านก็จึงประกาศศาสนา เรื่องเหล่านี้เป็นอจินไตย เรื่องเสียของก็ฝากให้คสช.ว่าอย่าให้เสียของด้วย

อาตมาทำงานมาได้ปานนี้ เอาอาริยธรรม พุทธธรรมของพระพุทธเจ้ามาสืบสาน ด้วยกตัญญูกตเวทีอย่างยิ่ง มาได้ขนาดนี้ก็เป็นสิ่งยืนยันว่าสิ่งไหนจริง คนเราก็โง่เท่าที่ตนเองฉลาด และฉลาดเท่าที่ตนเองโง่ ก็ใช้ตนเองตัดสิน อย่าช้านะ อาตมา 80 แล้วจะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ แม้จะตั้งค่าไว้ 151​แต่ความไม่แน่นอนก็มี ก็พากเพียรอุตสาหะวิริยะ อาศัยทั้งพวกคุณและอาตมาเอง แต่อย่ามาประคบประหงมอาตมา พูดไปนี่ถ้ามามะรุมมะตุ้มจะตายไวนะ ทุกวันนี้มีคนอุปการะ คนอื่นเลี้ยงดูไว้ กินก็คนทำมาให้กินจนเกินพอ จะไปจะใช้สอยก็ตามสุจริต คนก็ทำให้ อาตมาก็ตั้งกติกาว่า คนไหนไม่ได้มาคบหากันจนรู้เข้าใจ ก็ไม่รับเงินบริจาค ต้องเข้ามาสัมผัส อย่างน้อยอ่านหนังสืออาตมา 7 เล่ม อย่างน้อยเล่มใหญ่หน่อยนะ อาตมาเขียนหนังสือเป็นร้อยเล่มแล้ว พิมพ์เป็นล้านเล่มแล้ว แต่ก็ไม่มีปัญหา เป็นไอ้ใบ้เสียงดัง ทิ้งเอาไว้อีกหน่อยคนก็เอาไปใช้ได้

อาตมาอาศัยพระไตรปิฎก ฉ.สยามรัฐนี่แหละ ก็เห็นว่าเป็นสัจจะของพระพุทธเจ้า มีเนื้อแท้จริง บางอย่างอาจแปลสำนวนออกมาแล้วไม่ค่อยตรง เพี้ยนไปอาตมาก็แก้บ้าง แก้เข้าหาสภาวะที่อาตมาว่าน่าจะเป็นเช่นนี้ ถ้าใครเชื่อว่าอาตมามีอาริยธรรมแท้กว่า ก็จะฟังอาตมา แต่ถ้าเห็นว่าอาตมาแปลสู้ไม่ได้ ก็ไม่มารับรองอาตมาหรอกก็ไม่เป็นปัญหา อาตมาไม่แย่งลูกค้าใคร เพราะอาตมามีปัญญาอย่างหนึ่ง ถ้าลูกค้าอาตมาน้อยอาตมาจะเบางาน เมื่อยน้อย แต่อาตมาก็ไม่ขี้เกียจนะ มากก็ได้ก็ดี อาตมามั่นใจว่าเนื้อหาพุทธธรรม หรือแม้พุทธศาสนา พุทธศาสตร์ ออกฤทธิ์แล้วเป็นสัจธรรมของชมพูทวีป คือมีคนที่มีสุรภาโว มีอายตนะครบ มีปัญญาถึงขีด มีสติมันโต ใช้สติได้ดีพอ มีปัญญามีสติ มีสัมปชานะ มีประสิทธิภาพของจิตเจตสิก พอจะปฏิบัติอาริยธรรมของพระพุทธเจ้า อยู่ในข่ายเวไนยสัตว์เรียกว่ามีสุรภาโว สติมันโต จึงมาปฏิบัติพรหมจรรย์นี้ ตั้งแต่ศีล 5 ไม่เรียกว่าพรหมจรรย์ ศีล5 ได้ผลก็ได้โครงสร้างของการปฏิบัติ อย่างน้อยผ่านสังโยชน์ 3 ได้รู้จักสักกายะ ไม่ลังเล แล้วปฏิบััติได้ผลลดกิเลสได้ ส่วนผู้ที่สามารถรู้และมั่นใจมากกว่าก็มารวมกันจึงเกิดพุทธบริษัท 4 เป็นอุบาสก อุบาสิกา นักบวชหญิง นักบวชชาย  กลุ่มสาวกสังโฆ ที่มีบุรุษ 8 มีบุคคล 4  เป็นฆราวาสเรียกอุบาสก อุบาสิกา และนักบวชหญิง นักบวชชาย มีสภาวธรรมของโสดาบันเป็นต้นไปจนถึงอรหันต์ สะสมผลของอรหัตตผลไปตามลำดับมีจริง พิสูจน์ด้วยสาราณียธรรม 6 พุทธพจน์7

มีเมตตากาย วจี มโนกรรมแล้วมีลาภธัมมิกา มีสาธารณโภคี มีหลักศีลสามัญญตา มีอย่างน้อยศีล 5 ศีล 8 ศีล 10 โอวาทปาติโมกข์ศีล เข้าใจว่าศีลคืออะไร ได้ผลของศีลด้วยถึงจิต เช่นจิตไม่ติดอบายมุขแล้วสบายแล้ว จิตฟรีแล้ว สบาย เกิดกลุ่มหมู่ของอิทพรหมจริยวาโส ของชาวอโศก คือโลกที่ปฏิบัติพรหมจรรย์ได้กันจริงๆ ชาวอโศกคือคนไทย มีคนต่างชาติก็น้อย แต่ไม่รวมเอาคนต่างชาติสมาชิกจริงก็คือคนไทยแล้วมีจำนวนมากพอ กล้ายืนยันสัจจะของอาริยะธรรม เป็นกลุ่มที่แน่นทั้่งมวลและคุณภาพแน่นและมากที่สุดในโลก ก็ยืนยันว่าครบ สุรภาโว สติมันโต อิทพรหมจริยวาโส มากที่สุดแล้ว ที่อื่นยังไม่ก่อหวอดเลย ดังนั้นก็เป็นชมพูทวีปแล้ว

เวลาบันทึก 10 มีนาคม 2563 ( 16:14:33 )

รายละเอียด

571108_เอื้อไออุ่นศิษย์เก่าสัมมาสิกขาปฐมอโศก งานมหาปวารณา 57

อาตมาเป็นพระ มีหน้าที่เทศน์ ถ้าพวกเราบอกว่าวันนี้เฮงชะมัดโดนแม่เทศน์ให้ ก็แปลว่าโดนด่า โดยความหมายแล้ว การเทศน์คือการสอน แม่ด่าคือแม่สอน แม่จะด่าไปทำไม พ่อแม่ก็ต้องการให้ลูกดี ด่าเพื่อใช้ลีลาเพื่อให้ลูกรู้สึกตัวว่าไม่ดีต้องแก้ไข ไม่ว่าชาติไหน พ่อแม่ เวลาไม่ได้ดังใจก็ด่าหรือดุแรงๆ ดุเพื่อจะให้ดี คนคือสัตว์สังคม สัตว์โขลงแล้วมีจิตที่สัมพันธ์กันแล้ว เมื่อมีความสัมพันธ์ยิ่งผูกพันธ์เมื่อเจอกันแล้วก็มีภาวะดูดดึงชื่นใจ เป็นธรรมชาติของคน คนมีสัญชาติญาณเลยไม่ใช่วัฒนธรรม เดรัจฉานมีสัญชาตญาณแต่ไม่มีวัฒนธรรม แต่คนมีวัฒนธรรม

ทั้งสัญชาติญาณที่เป็นวัฒนธรรม เมื่อคนเรารู้จักกัน ผูกพันกันมาก ห่างกันไปนานๆจะรู้สึกยินดีปรีดา แต่ซ้อนลึกกว่านั้น การมีพลังรวมของมวลชน รวมเป็นคณะทำงานสร้างสรรเกิดประโยชน์ก็เกิดมวล เกิดพลังงานร่วมรวมกันมาก คนก็ยิ่งมีค่ามีประสิทธิภาพมาก การได้ชื่มชมยินดีก็ธรรมดา ยิ่งร่วมกัน อย่างชุมชนชาวอโศกก็อยู่่ร่วมกันตรงนี้ สมาชิกก็อยู่ร่วมกัน ดูง่าย เพราะอโศกมีวัฒนธรรมสาธารณโภคีเป็นครอบครัวใหญ่ เลี้ยงดูกัน มีแต่ต้องการให้เจริญ แล้วอยู่ร่วมกันพัฒนากันด้วยวิธีใดก็แล้วแต่ ที่เราจะให้เกิดการเจริญ มีสัมมาอาชีพร่วมกันก็เกิดหมู่บ้าน ตำบล อำเภอ จังหวัด ประเทศ ไปตามลำดับ

ยิ่งพวกเรามีระบบสาธารณโภคี ก็อยู่รวมสร้างสรร พึ่งเกิด แก่ เจ็บตายกันได้ เป็นวัฒนธรรม พฤติกรรมสังคม ซึ่งอาตมามั่นใจว่าสังคมทุกแห่งของโลกต้องการสาธารณโภคี แต่ความเห็นแก่ตัวเขามาก เขาไม่กล้าจะเสียสละให้กองกลางเพราะเห็นแก่ตัว ส่วนสาธารณโภคีมีทิฏฐิสามัญตาว่าจะร่วมกันทำเช่นนี้ เราไม่ได้บังคับใครมาทำแบบนี้ ถ้าใครอยู่แล้วไม่เต็มใจพอใจก็ลาออกไปอยู่กับสังคมอื่นก็ไม่มีปัญหา หรือถ้าคุณเอง องค์รวมเขาเห็นว่าไม่ให้อยู่แล้ว เขาก็ให้ออกไปเป็นธรรมดาธรรมชาติ จนตั้งเป็นกฎหมายของประเทศ

คนนี่เป็นสัตว์สังคม ให้อยู่ดูกันแล้วมีพฤติกรรม ปัญญา เข้าใจ ให้รู้ว่านี่สุดยอดแล้ว เสียภาษี 100% ตนเองทำได้ก็ไม่เอาไว้กับตัวเลย ให้กองกลางไปหมด เสียภาษี 100% ซึ่งยังไม่มีสังคมไหนทำได้ มีแต่ประเทศอโศกเท่านั้นทำได้ เราก็พึ่งแก่พึ่งเจ็บพึ่งตายกันได้ เกิดจากเหตุคือจิตวิญญาณ และลดกิเลสได้จริง  ถ้าลดไม่ได้ก็อยู่ไม่นาน ฝืนข่มเดี๋ยวก็ระเบิด แม้นานไม่แตกก็จะรวนเรวุ่นวายในสังคม แต่ของเราอาตมามั่นใจว่าจะไม่รวนไม่วุ่นวายเพราะจิตวิญญาณเราลดความเห็นแก่ตัวมักได้ จนเป็นอาริยบุคคล ไม่หลงในโลภ โกรธ อยู่ช่วยสร้างสรรกันไป ตายก็เผาช่วยกันไป ไม่ต้องห่วง

พวกเรานี่อยู่ไปใครได้มากหรือน้อยก็แล้วแต่ อยู่กับโลกก็แย่งชิงลาภยศสรรเสริญสุขในโลกหรือผลิตเองก็หมุนเวียนในระบบโลกเขา แต่ในสาธารณโภคีก็ทำงาน ทางโลกก็ทำงาน แต่ว่าไม่เหมือนกัน ชาวอโศกมีมานานแล้วหลายสิบปีแต่เขาก็ดูไม่ออก เขาก็สงสัยว่าคนพวกนี้อยู่ได้อย่างไร? เขาอยู่กันอย่างญาติธรรมเป็นพี่น้องกัน รู้จักคำว่า กงสีไหม? แต่กงสีเขายังแยกออกไป แบ่งสมบัติส่วนกลางออกไปได้ แต่ของสาธารณโภคียอดกว่านั้นที่ไม่มีใครแบ่งเอาไปได้เหมือนกงสี ทรัพย์สินของระบบสาธารณโภคีจึงไม่มีสลายเลย สมาชิกของชาวสาธารณโภคีจะมีที่ดินก็เพ่ิมขึ้นๆ จะมีอสังหาริมทรัพย์ สังหาริมทรัพย์ก็จะเพิ่มขึ้น

คนทั้งโลกก็ต้องการ และมีคนทำสำเร็จแล้วเป็นหมู่กลุ่มอโศก ทุกวันนี้เขาไม่รู้ว่าอโศกเป็นอย่างไร แต่เขาก็ไม่กล้าทำลาย ลึกๆเขาก็รู้ว่าดี ไม่รบกวนใคร ช่วยสังคมด้วย เราออกไปทำงานกับสังคมหลายงวดแล้ว

การมารวมกันแล้วก็ถามไถ่กัน ใครเดือดร้อนก็ช่วยกันหรือใครพอช่วยกันได้ก็มีน้ำใจช่วยกัน อาตมาพยายามให้สร้างให้เป็นญาติธรรมกัน ไม่ใช่แค่มิตรหรือเพื่อน ให้พึ่งแก่ เจ็บตายกันได้ ถ้าได้ขนาดนั้นก็เข้าเป้า เข้าโกลด์เลยนะ

อยู่อโศกได้มีหลักพื้นฐานอะไรตอบกันได้ไหม? ละอบายมุข กินมังสวิรัติ ถือศีล 5 ยิ่งได้อาริยคุณ เป็นอาริยบุคคล โสดาฯ สกิทาฯ อนาคาฯ อรหันต์ได้ยิ่งดี

พวกเราออกไปจากอโศกแล้วก็ชำเลืองแลกลับมามองอโศกบ้าง? ว่าอโศกเจริญหรือเสื่อมลง ...อโศกเจริญล้ำหน้าไปอีกอย่างAdvance ด้วย ของโลกเขาสมบัติผลัดกันชม เขามุ่งไปรวยพยายามให้ยั่งยืนแต่ก็ได้ชั่วคราว แต่ของอโศกใครจะรวยหรือจน แต่อโศกมันจนท่าเดียว ใครเคยสะดุดใจไหมว่าทำไมในหลวงต้องตรัสว่าประเทศเราบริหารแบบคนจน

พวกเราจนนี่แหละจะไปช่วยพวกคนจนกันได้ แต่คนรวยเขาก็ไม่ช่วยใครหรอก ไม่ใช่แค่ความคิดเพ้อฝันด้วย เป็นเรื่องจริง และเป็นไปได้แล้ว สังคมโลกยุคนี้เป็นยุคปัญญาสูงสุดแล้ว เขาหาทางออกมานานแล้ว แต่ยังไม่เจอทางออก ที่เราทำนี่ชาวอโศกทำสาธารณโภคีมันAdvance ปราชญ์ในโลกเขาก็ยังรู้ไม่ถึงอันนี้ เขางงๆ เพราะลึกๆเขาว่าคนจนจะมาช่วยคนได้อย่างไร? สามัญสำนึกธรรมดาคนก็คิดไม่ออก แล้วคนจนจะมาช่วยคน คนจนก็ให้เลี้ยงตนเองให้ได้ก่อนเถอะ แต่เขานึกไม่ออกว่าเราคือคนจนมหัศจรรย์ เรามักน้อย เรากินน้อยใช้น้อย ลดกิเลส แต่แรงงานสร้างสรรเราทำได้เกินกว่ากินกว่าใช้อยู่แล้ว และเราไม่เปลืองไปกับการละเล่นบันเทิง ชาวอโศกที่เป็นอาริยะแล้ว ก็ไม่ตื่นเต้นกับเขา ไม่ไปเสพขี้หมาพวกนี้หรอก มันรู้ว่าอารมณ์โลกีย์มันจะจัดจ้านไปเรื่อยๆ สักวันจะมีคนเตะบอลโลกที่ช็อคตายคาสนาม เป็นพลังงานที่สปาร์คมาก จนหมุนเวียนไม่ทันก็ตาย ตอนนี้ไม่ถึงขั้นนั้น มีแต่ตีลังกาตกคอหักตายเมื่อมันเตะเข้าโกลด์แล้ว อย่างคนเชียร์ก็ช็อคตายคาสนามมาแล้ว และย่ิงคนเตะเข้าเองก็จะยิ่งช็อคมาก เป็นปฏิกิริยาของจิต จิตเป็นพลังงาน มีไคลแมกซ์ จะสปาร์ค ไคลแมกซ์ก็จะดูดดึงพลังงานไปใช้มากทันทีทันใด พลังงานก็จะตกฮวบทันที พลังงานจะไปสูบฉีดไปถึงหัวใจไม่ทันก็ตาย ซึ่งมันไร้สาระ มาล้างรสโลกีย์ให้ได้ ทำได้แล้วก็ไม่ห่อเหี่ยวเบิกบานร่าเริง อาตมาไม่เห็นว่าอาตมาจะห่อเหี่ยวอะไร มันเบิกบานโดยสัจจะด้วย ไม่เบิกบ้านโดยร่าเริงที่ได้บำเรออารมณ์อยากเลย แต่นี่มันสดชื่นโดยถาวร ไม่ต้องเหนื่อยอีก

ตัดฉาก....ตั้งต้นใหม่ คน จะเกิดอีกกี่กัปป์อีกกี่กัลป์ก็ตาม ชื่อว่าคน สุดท้ายจริงๆแล้วก็จะมาได้คุณธรรมอันนี้ มาเป็นอรหันต์ ผู้ที่เป็นอรหันต์แล้วคือคนประเสริฐที่สุด อรหันต์นั้นไม่ใช่ตายแล้วสูญ​ จะไม่สูญก็ได้ แต่จะมีแต่ทำกุศลไม่ทำบาปอีกแล้ว จะเกิดอีกเมื่อไหร่ก็ได้ ถ้าใครไม่หันมาทิศนี้ก็ต้องตกนรกขึ้นสวรรค์ปลอมอีกนานเท่านาน ไม่เข้าใจว่าทางออกของมนุษย์คืออันนี้ดีที่สุด ใครยังอยากวนเวียนในนรกและสวรรค์ลวงก็เอาเวลาไปอยู่ทางโน้นเถอะ แต่ถ้าอยากใฝ่ธรรมก็มาทางนี้ได้สัก 5 วันก็เชิญหรือถ้าสนใจจะมาสัก 100 วัน 200 วัน อาตมาว่าคุณเจริญจริงๆจึงมีความคิดเช่นนั้น ดีไม่ดี คนจบแล้วก็มาอยู่ที่นี่ ที่นี่ไม่ได้จ้าง ก็มีข้าวให้กิน ดินมีเดิน พี่น้องมีเสร็จ เห็ดมีเก็บ ป่วยเจ็บมีคนรักษา ขี้หมามีคนช่วยกวาด ผ้าขาดมีคนช่วยชุน บุญก็ต่างคนต่างทำเอา

มากันมากก็ฟังไว้ พวกเราอายุสูงสุดเท่าไหร?...37 ปี ยังไม่ 40​ ปี อาตมาจะอยู่ไป 151 คืออีก 71 ปี คนอายุมากที่สุดก็อายุบวกไปอีก 71 ก็ 108 ปี อาตมาจะฉลองครบ 36 ครบ 3 รอบ อาตมาอยู่ทางโลกมา 36 ปี ตอนนี้เข้าครบรอบ 2แล้ว ตอนนี้ย่างเข้า 36 รอบที่ 3 แล้ว จะอายุ 108 ปี พวกเราก็บวกอายุไปอีกนะ สูงสุดพวกเราก็ 108 ปี ถ้ามาอยู่ในนี้ทันอยู่ได้ แต่ถ้าไปอยู่ข้างนอก ตายก่อน ไม่ได้แช่งนะ ใครคิดว่าตนเองจะอยู่ได้ 108ปี ข้างนอกน่ะ … แต่คนอยู่ในชุมชนอโศกหลายคนเชื่อว่าจะอยู่ได้ มันมีเหตุผลนะ นี่ไม่ใช่มาเล่านิทานนะ เป็นสัจจะ

ขอย้ำสุดท้ายพวกเราต้องรู้ว่ามนุษย์เป็นสัตว์โขลง ยิ่งเรารู้ว่าทิฏฐิของพระพุทธเจ้า นิพพานคืออะไรเป็นต้น คนเราจะมุ่งหมายนิพพานต้องทำอย่างไร ในสังคมที่เป็นสังคมคนสุดยอด เมื่อเช้าใครฟังเทศน์อาตมาบ้าง ในโลกเขาต้องการสังคมแบบนี้แหละ ในหลวงว่าเราไม่ต้องเอาก้าวหน้าแบบเขา ก้าวหน้าอย่างเขานี้เป็นการถอยหลังอย่างน่ากลัว ในหลวงเป็นโพธิสัตว์ท่านตรัสมาคนฟังไม่รู้เรื่องหรอก คนเขาไม่กล้าพูดว่าไม่รู้เรื่อง ไม่พอท่านยังตรัสอีกว่า ขาดทุนคือกำไร Our loss is our gain เจตนาใช้ภาษาอังกฤษให้รู้กันทั่วโลกด้วย เขาฟังกันไม่เข้าใจ ในหลวงท่านไม่ได้พูดเล่นนะตรัสกับมหาประชาชนด้วย อย่างโลกีย์อย่างเก่งก็ได้แค่รำ่รวยมีอำนาจมากแต่ไม่ได้ช่วยใคร แต่พวกเรานี่ผ่านมาเป็นลูกหลานด้วย อย่าใกล้เกลือกินขี้ ถ้าเราไม่เคยผ่านไม่เคยรับรู้สัมผัสเลยก็แล้วไป แต่นี่สัมผัสอยู่ร่วมกันหลายปี แต่ก็ใกล้เกลือกินขี้ ...เจ็บบ้างไหมนี่ พูดให้สะดุ้งสะเทือนหากไม่สะเทือนก็เกินไป จะด้านจะแข็งเกินไปแล้ว หมัดนี้หมัดฮุกแล้ว สุดท้ายแล้ว อัปเปอร์คัทแล้ว ถ้าไม่รู้สึกก็พอแล้ว อาตมาหมดแรงแล้ว ก็ไปคิดดีๆ อายุพวกเราก็พอเป็นไปได้ยังไม่แก่เกินแกงหรอก

อย่างน้อยที่สุดอย่าทิ้งธรรม ศีล 5 เป็นต้น เลี้ยงตนให้รอดในศีล 5 แม้ใจเรายังไม่ได้หมดก็ตาม มันเป็นวิบากจริง ถ้าเราได้โลกุตรธรรมนี้ไปบ้าง อย่างน้อยถือศีล 5 ได้ก็ไม่สั่งสมวิบากบาปให้แก่ตนก็ดีที่สุดแล้ว ศีล 5 นี้ไม่มีทุจริตนะ อย่าทุจริตใดๆ นั่นคือคำรวมของศีล ไม่ฆ่าสัตว์ ไม่เอาของใคร ผัวเดียวเมียเดียว ไม่พูดปด ต้องรู้ว่าอันไหนมอมเมาระดับหยาบก็ต้องเลิก

โลกีย์นั้นเราไม่ควรสั่งสมใส่จิต เราต้องสะสมอาริยทรัพย์ ซึ่งโลกียทรัพย์ไม่ไปกับเราหรอกแม้เราได้เงินห้าล้านๆมันก็เอาไปไม่ได้ ต่อให้ได้มาอย่างสุจริตหรอก ให้ลูกให้หลาน ไม่ต้องเอากงเต็กหรอก เผาธนบัตรแท้ให้ปู่ไปเลย มีตั้ง ห้าร้อยล้านบาทมันไปไหมล่ะ ก็ไม่โง่เผากันสักคน มันไม่ใช่ทรัพย์ติดตัวเรานอกจากวิบากกรรม แม้แต่อารมณ์สุขก็ตามอย่าไปหลงให้มันหลอกกันมาก

ใครอยากจะถามอะไรส่งท้าย

_ พวกเราถูกปลูกฝังชิบคุณธรรมไป แต่บางอย่างก็อ่านชิปไม่ออก…บางคนรู้ว่า เรื่องบุญกุศลแบ่งกันไม่ได้แต่หลายคนก็ไปกรวดน้ำอุทิศส่วนกุศลอีก  ก็เลยต้องค้นพระไตรฯ แต่ก็ไม่รู้ว่าในพระไตรฯ เชื่อได้หรือไม่? แล้วมีในพระไตรฯก็พูดถึงเรื่องอุทิศส่วนกุศลได้ แล้วมันย้อนแย้งกัน?

ตอบ...มันมีแต่พวกเทวนิยมติดยึดมา เช่นพระเจ้าปเสนทิโกศลว่าเจอเปรต แล้วก็ต้องอุทิศส่วนกุศลให้เปรต ซึ่งพระเจ้าปเสนธิโกศลเป็นพระเจ้าแผ่นดินนะ พระพุทธเจ้าจะไปสอนขณะนั้นก็สอนยาก ก็ต้องอนุโลมไปตามเหตุปัจจัย  การอ่านพระไตรฯต้องหาหลักฐาน

_ตอน 5 ธ.ค. ชาวอโศกติดป้ายว่า ทำเพื่อถวายแก่ในหลวง อุทิศแก่ในหลวง อย่างนี้เป็นการขัดแย้งกับในคำสอนไหม?

ตอบ...การแปลไตรปิฎก นั้น เขาแปลผิด ความเป็นเปรตไม่ใช้ตัวบุคคล แต่เปรตมีในจิตปัจจุบัน อุทิศแปลว่าจงใจเจตนา  แล้วโรงบุญเราสอนให้ลดกิเลส เราก็ทำโรงบุญ เรามีหลักมากมายให้เกิดการลดกิเลส เพื่อให้เกิดวิธีการขัดเกลากิเลส เรียกว่าโรงบุญ เราใช้โอกาสตามวันที่ควรทำ เพื่อทำพิธีกรรม พระพุทธเจ้าก็มีพิธีกรรม และทุกพิธีกรรมของพุทธเพื่อลดกิเลสไม่ใช่ว่าทำเพื่อให้เพิ่มกิเลส  ในพระไตรฯนั้นคนแปลไม่มีภูมิธรรม คนแปลมีคนเป็นปราชญ์แห่งแผ่นดินที่เขานับถือกัน ท่านยังไปแปลคำว่าอภิสังขาร เช่นปุญญาภิสังขาร ซึ่งคือการจัดการจิตให้ลดกิเลสได้ แต่ท่านก็แปลว่าสังขารเป็นบุญ ก็ไม่เป็นปัญหา แต่อปุญญาภิสังขาร ท่านก็ไปตีความอุปญญะว่า เป็นการปรุงชนิดที่ไม่ใช่บุญ ก็คือบาป มันก็เลยวนไปวนมา แต่ความจริงแล้วอปุญญะคือไม่เป็นบุญอีก ก็คือไม่ต้องทำบุญอีก ก็มีชั้นใหม่ที่ต้องทำบุญอีก ชั้นโสดาบันไม่ต้องทำบุญอีก ก็ไปทำบุญชั้นสกิทาคามีอีกต่อไป แต่ระดับปราชญ์เมืองไทยแปลได้แค่นี้จะให้ทำอย่างไร?

บุญเป็นเครื่องมือกำจัดกิเลส ปุญญะมีรากศัพท์เดิมคือ สันตานัง ปุนาติ วิโสเทติ แปลว่าชำระกิเลสในสันดานให้หมดจด บุญไม่ได้แปลว่ากุศลหรือความดีงาม บุญนี่เป็นวิธีชำระกิเลส เมื่อชำระกิเลสหมดก็ไม่ต้องใช้บุญอีก ผู้ปฏิบัติบุญเป็นก็จะได้บุญไปตามลำดับ แม้เป็นสาสวะก็ได้ส่วนบุญ

ส่วนบุญไม่ใช่ว่าได้แต่ส่วนบุญคือการฆ่ากิเลสตั้งแน่โสดาบันก็ฆ่ากิเลสในระดับโสดาบันก็ได้ส่วนบุญ แล้วก็ฆ่ากิเลสระดับสกิทาคามีอีก เป็นส่วนบุญต่อไป คือการเสียนี่คือการได้ ได้สิ่งที่ไม่ได้ คือได้สูญ

สนามแม่เหล็กโลกใหญ่กว่าสนามแม่เหล็กอโศกนะ แทนที่เราจะไปอยู่ในสนามแม่เหล็กใหญ่ คุณก็จะถูกแปรไปเป็นโลกีย์ แต่ถ้ามาอยู่กับหมู่กลุ่มมิตรดี สหายดี สังคมส่ิงแวดล้อมดี เป็นทั้งหมดทั้งสิ้นของพรหมจรรย์นะ แต่ใครจะมีพลังสนามแม่เหล็กแรงพอจะอยู่กับโลกีย์ได้ก็เชิญ แต่อย่างอาตมานี่มีพลังแม่เหล็กเพียงพอ ภาวจิตเรามีสภาพเป็นกลางเพียงพอ เราก็อยู่กับโลกีย์ได้ เขาเอาเราไปเป็นโลกีย์ไม่ได้แต่เราจะช่วยโลกีย์ได้อีก คนโลกุตระไปอยู่กับโลกียะได้แต่คนโลกียะมาอยู่กับโลกุตระไม่ได้

_กบแดนไท ถาม...ในฐานะศิษย์เก่า มีความเชื่อมโยงกันระหว่างแต่ละรุ่นศิษย์เก่า แต่แบบใหญ่ๆนี้ก็นานๆที ทำอย่างไรจะเชื่อมโยงระหว่างวัดกับพวกศิษย์เก่าเพ่ิมขึ้น

ตอบ...วัดไม่ได้มีความเรียกร้อง ถ้าคุณมาก็ต้องการ แต่ไม่เรียกร้อง ถ้าคุณเองจะมาสัมพันธ์กับวัดคุณก็มาด้วยอิสรเสรีภาพ ไม่ได้เรียกร้อง แต่วัดต้องการพวกคุณไหม? ….ตอบแทนอาตมาหน่อย...ต้องการ  วัดต้องการแต่ไม่กล้าเรียกร้อง แต่ถ้าจะมาสัมพันธ์กับวัด ก็ยินดีมาก มาสิ แต่จะให้วัดเรียกร้องมากดดันพวกคุณอาตมาไม่พาทำ อาตมาเคารพอิสรเสรีภาพของคน จะอยู่นานเท่าไหร่ก็ได้ อย่างเอกนี่ก็อยู่ได้ก็อยู่ไปสิ กำลังจะยกฐานะให้เป็นผอ.โรงเรียน จะให้ต่อป.เอกต่อนี่ ที่นี่อิสรเสรีภาพใครจะมาสัมพันธ์กับวัดต้องการอย่างยิ่งแต่ไม่กล้าเรียกร้องอยู่ที่น้ำใจและความสมัครใจพวกคุณ ดีไหม? แม้รู้ว่าดีแต่ไม่ฝืนใจตนเองบ้าง การไม่มีธรรมะฝืนใจ ทมะ ขันติ คือฝึกฝน อดทน ต้องมา แต่ถ้ากลัวอดทนฝึกฝน คุณก็ไม่ได้มา แต่ถ้าคุณเป็นอรหันต์ไม่ต้องเรียกพวกคุณก็มา เพราะน้ำต้องไหลไปหาน้ำ น้ำมันต้องไหลไปหาน้ำมันโดยสัจจะ ก็ให้วัดเป็นศูนย์กลางจะไลน์จะเฟสก็ติดต่อกันได้เร็ว ก็ส่งข่าว จะมีวิธีการอย่างไรก็ทำสร้างสรร อาตมาอนุโมทนาสาธุเลย ไม่อยากเรียกร้อง แต่ต้องการอย่างยิ่ง

_จำเป็นหรือไม่ที่ศิษย์เก่าต้องมาทำประโยชน์ในอโศกเท่านั้น

ตอบ...ส่วนตัวแล้ว อาตมาว่าจำเป็นมาก ไม่เกี่ยวกับคุณนะ ส่วนคุณจะเห็นว่าจำเป็นหรือไม่ก็แล้วแต่คุณ แม้แต่เรียกร้องก็ไม่เรียกร้อง แต่ต้องการไหม? หยุดไม่ต้องบอกอีก

แล้วถ้าพวกเรามาร่วมกันอยู่ในชุมชนอโศก มานี่ก็วันนี้ 190 กว่าคน มันก็จะไปได้เร็วเลย อาตมาเรียกร้องไม่ได้ ต้องการแน่นอน และจำเป็นไหม?จำเป็น ถ้าคุณมาช่วยอาตมาแล้วจะได้ผลงาน ได้แรงงาน ได้มีผู้ช่วยทำงานศาสนาเพ่ิมไหม? ก็ได้เพ่ิม ถามได้ว่าจำเป็นไหม? แต่ทุกวันนี้แต่ละคนในวัดทำงานไม่รู้จักกี่หน้าที่ ไม่ใช่ว่าเราไม่มีงาน ที่นี่งานตกคน เป็นเมืองเจริญ สังคมไหนที่คนตกงานเป็นสังคมเสื่อม

_หากปฏิบัติในสังคมแล้วให้ตนเองลดละกิเลสโดยไม่ทุกข์ จะได้ไหม?

ตอบ...คุณไม่รู้จักทุกข์ คุณอยู่ข้างนอกแล้วตีความเองว่าไม่ทุกข์ ที่จริงคุณบำเรอกิเลสนี่กิเลสก็อ้วนสิ แล้วคุณบอกว่าลดกิเลสได้อย่างไร? เอาภาษามาตีกินไม่ได้  แต่ถ้าคุณเข้าใจดีในเรื่องลดละกิเลสแยกแยะทำมโนปวิจาร 18ให้เป็นเนกขัมมสิตะได้ ก็อยู่ข้างนอกแล้วลดกิเลสได้ คำถามนี้จึงเอาคารมมาเล่น อาตมาไม่หลงหรอก

_อยู่ทางโน้นยากอาตมาไม่เชื่อหรอกว่าพวกคุณอยู่ข้างนอกแล้วกิเลสไม่เพ่ิม อาตมาหวังไว้ว่าเวลาในการอยู่ในโลกีย์ของพวกคุณจะนานพอที่อาตมาติดชิปให้คุณ อาตมาขอใช้ศัพท์แรงหน่อยว่า คุณจะถูกโลกถีบเข้ามา เพราะทางโลกมันต้องแรงต้องหยาบกว่าเขาจึงอยู่ได้ หากคุณมีภูมิปัญญาที่ไม่ทำแบบโลกเขาแล้ว คุณจะระลึกถึงอโศก พวกเราก็ยินดีต้องรับ แต่ว่าอย่ามาตอนแก่ เป็นพากินสัน เป็นอัมพฤกต์ก็อย่ามาเลยเป็นภาระ ถ้าจะมาอีกก็มาเผาเลย

_ผมเรียนจบแล้ว และช่วยงานวัดตลอด ไม่ค่อยได้กลับไปบ้านดูแลแม่ที่อายุมากเลย

ตอบ...พ่อแม่ต้องการให้คนเป็นคนดีไหม? ก็เมื่อมาอยู่วัดแล้วเป็นคนดี คุณตอบแทนพ่อแม่หรือยัง? ถ้ามาอยู่นี่ก็มีกรรมดีเช่นทำงานฟรีเป็นต้น คุณทำดีก็ได้ช่วยแม่โดยสัจจะ แต่ถ้าไม่อยู่วัด คุณไปทำงานให้แม่ คุณไปหาเงินให้แม่ คุณก็ได้เอารายได้จากสังคมให้แม่ อย่างสุจริตก็เป็นโลกียะ แต่ถ้าอยู่นี่ได้ได้ช่วยแม่แล้ว เป็นอาริยบุคคลแล้วราคาแพงกว่าสามัญด้วย สูงกว่ากันหลายชั้น สรุปคุณได้ช่วยแม่แล้วสูงกว่าสามัญ​ เป็นวิสามัญแล้ว

พระพุทธเจ้าท่านตรัสว่า ผู้ที่ได้ชื่อว่าได้ตอบแทนบุญคุณพ่อแม่แล้ว คือผู้ได้ทำให้พ่อแม่เกิดภูมิปัญญาได้พัฒนามี ศรัทธา ศีล จาคะ ปัญญา ให้พ่อแม่มีอาริยธรรม เป็นโสดาฯ สกิทาฯ อนาคาฯ อรหันต์ หรือต่อให้เอาบ้านเอาเมืองมาให้พ่อแม่และดูแลบนบ้าให้ขี้เยี่ยวบนบ่าก็ยังไม่ได้ชื่อว่าได้ตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ แต่ถ้าได้ทำให้พ่อแม่เกิดอาริยธรรมก็ถือว่าได้ตอบแทนบุญคุณ และคุณได้ดีเกินสามัญอีกก็ย่ิงดี ถ้าลูกได้ตอบแทนบุญคุณพ่อแม่โดยตนเป็นอาริยบุคคลก็ถือว่าได้ตอบแทนบุญคุณ

_ตั้งแต่จบไป 10 กว่าปี กินมังฯได้ตลอด แต่ยังไม่กล้วจนพอ  พ่อท่านมีเทคนิคกล้าจนไหม

ตอบ...อาตมาเก่งเท่านี้มีวิธีเท่านี้ ถ้ามีมากกว่านี้มาช่วยอาตมาหน่อยเถอะ แม้ไม่มีวิธีแต่แค่แรงงานจิตใจที่มาช่วยก็เป็นการช่วยเพ่ิมวิธีแล้ว เช่นถ้าพวกคุณร้อยหรือสองร้อยคนไม่มาช่วย นะ อโศกจะมีการเผยแพร่ศาสนาได้เพ่ิมขึ้นไหม? อย่างน้อยก็หลายคนมาช่วยสื่อสาร หรือไม่ช่วยโดยตรงก็มาช่วยทำขยะก็ได้

_พระพุทธเจ้าท่านศึกษาความเป็นคนกับสังคมเท่านั้น ท่านเรียนจบ 18 สาขาวิชาในสมัยนั้น แต่ท่านก็ทิ้งหมดมาเอาพุทธธรรม ส่วนเรื่องความรู้เทคนิคนั้นเป็นส่วนประกอบเพื่อทำให้ประโยชน์สังคม คุณเก่งด้านไหนก็มาช่วยสิ ใครจะสมัครใจก็มาสิ คนที่ตั้งจิตทำเช่นนี้ก็ถือว่าดี แต่ถ้าทำได้ก็ยิ่งดีสิ แม้พวกเราไม่เชื่อว่าจะทำได้เต็มร้อยแต่เอาว่าเชื่อว่าทำได้ สามสิบเปอร์เซ็นต์ก็ดีแล้ว พวกคุณเข้าใจแล้วอาตมาว่า แต่ยังเหลือจะกล้าสู้ไหมล่ะ อาตมาไม่เรียกร้องหรือบังคับ แต่ต้องการไหม? อย่าถาม

_สุดท้าย รหัสสสฐ. 001 คือนายคมธรรม ยัพราษฎร์ (กอล์ฟ) เป็นผู้มอบทำเนียบศิษย์เก่าสสฐ. 540​คนเพื่อให้พ่อครูเรียกใช้งานได้ตลอดเวลา ขอให้พ่อครูอายุยืนไม่มีแก่

พ่อครูขอบคุณมากที่ตั้งใจดีร่วมกันมา ก็อนุโมทนาจริงๆ

เวลาบันทึก 10 มีนาคม 2563 ( 16:15:21 )

รายละเอียด

571109_วิถีอาริยธรรมที่ปฐมอโศก พ่อครู+ส.ฟ้าไท เรื่อง ขุมทรัพย์มหาปวารณา

ส.ฟ้าไท...เราก็สิ้นสุดงานมหาปวารณาที่ปฐมอโศกกันแล้ว ได้รับคำชมว่า ปฐมอโศกสถานที่ดูเรียบร้อยงดงาม แต่ว่าคนผู้สูงอายุมีมาก และมีศิษย์เก่ามามากทำให้ชุมชนดูคึกคัก ที่นี่ไม่มีแก่อยู่แล้ว เพราะผู้นำเราไม่มีแก่  ปีนี้มีโศลกธรรมว่า “วัฒนธรรมบุญนิยมนั้น ต้องไม่ใช้บุญ เป็นวิมานหลอกคน”

พ่อครูว่า..ต้องทำความเข้าใจให้ชัดแล้วรู้ปรมัตถ์เนื้อแท้ ของบุญ​ของวิมานหลอกคน ถ้าเข้าใจเนื้อแท้ของบุญ อย่าใช้เป็นวิมาน แล้ววิมานคือส่ิงลอยลมที่ปั้นสร้างมาหลอกคน เป็นของลวงของอนาคต หรือสิ่งที่คนได้แล้วก็ชอบใจมนุษย์ต้องการ เป็นจินตนาการ ตรงกับศัพท์สมัยใหม่ว่า มโน

ส.ฟ้าไทว่า...อันนี้เป็นโศลกธรรมที่ดีมีสาระเข้ากับยุคสมัย ที่งมงายกับบุญกับวิมาน หลอกกันหน้าตาเฉย แล้วนับถือกันว่าเก่งอีกต่างหาก มันซวย เชาเชื่อว่าได้ดีจริงๆ เชื่อกันสนิท มีโน่นมีหนี้ มีหนี้สินด้วย มีประเด็นที่พ่อครูเทศน์ในงานนี้ ที่ว่า เวลาเราลดละปฏิบัติธรรม แล้วแค่จิตเราไปคิดเสพกิเลส ก็คือจิตวิญญาณเราออกนอกขอบเขตพุทธ เป็นคำสำคัญที่อาตมาจำไว้ต้องระมัดระวัง ต้องปหานกิเลสให้ได้มากที่สุด ไม่อย่างนั้นจิตเราก็ออกนอกขอบเขตพุทธ

พ่อครูว่า ออกนอกปุญญักเขตตัง ที่พูดนี่ต้องหมายว่าผู้พูดก็ดี จะมีปฏิภาณรู้ว่าคำว่าบุญหมายถึงอะไร กิเลสหมายถึงอะไร ถ้าแม้ว่าเราไม่รู้ กิเลสเป็นอาการอย่างไร แล้วเราก็ปล่อยความรู้สึกไปเสพกิเลส ที่อาตมาว่า พอเร่ิมเสพกิเลสมันเร่ิมออกนอกขอบเขตพุทธ เราต้องอ่านอาการกิเลสออก เมื่อเรามีผัสสะ แล้วเรามีจิตไปเสพกิเลส กำลังออกนอกขอบเขตพุทธ ผู้ที่มีปัญญาญาณเช่นนี้มีนิพพานเป็นที่หวังแน่ ปฏิบัติไปเรียนรู้พยายามไป แค่ความรู้สึกว่าเรารังเกียจกิเลส ดูหน้ามันไปเรื่อยรังเกียจกิเลสไปเรื่อยๆ มันอยู่กับเราไม่ได้หรอก ขอให้ปฏิบัติได้ถูกเถอะ

ส.ฟ้าไทว่า...รู้สึกว่ามีกำลังใจมากเลย เราเป็นเสขบุคคล ซึ่งพ่อครูรู้จักโลกเรา ที่เราไม่ค่อยรู้จักโลกตัวเอง พ่อครูก็ต้องแซะโลกเราออกไป เราเหมือนดาวเคราะห์ไม่มีแสงในตนเอง พ่อครูเหมือนดาวฤกษ์ที่ส่องสว่างให้เรา อย่างไรก็อยู่ใกล้พ่อครูไว้ก่อน กิเลสเราก็จะลดไปแน่ ทุกอย่างเป็นสัลเลขธรรม มีตัวธรรมะตลอด ไม่นอกขอบเขตก็พาไปสู่นิพพานตลอดเวลา เราได้นิพพานก็สบายจะเกิดหรือตายก็ได้สบายมาก เรามางานนี้ก็ได้มาสร้างบุญได้ชำระกิเลสได้ถูกขัดเกลา หรือขัดเกลาตนเองบอกขุมทรัพย์กัน โดยธรรมชาติในการปฏิบัติธรรมในศาสนาพุทธ

ตอนประชุมการศึกษาพ่อครูบอกว่าชาวอโศกเจริญขึ้น ดูที่ไหน เช่นชาวอโศกมีโสดาบันลดลงแต่มีสกิทาคามีเพ่ิมขึ้น หรืออนาคามีเพ่ิมก็เจริญขึ้น มองว่าเรามีอาริยคุณมากขึ้นหรือไม่? แต่ละวินาทีๆ ขึ้นอยู่กับบุญบารมีกับความพากเพียรของเราด้วย ใครพากเพียรมากก็จะได้มาก ศาสนาพุทธไม่ใช่ว่าฟังแล้วได้บรรลุพรวดๆก็ยาก ต้องเข้าใจแล้วไปปฏิบัติจริง แล้วมาฟังซ้ำแล้วซ้ำอีก ฟังนับครั้งไม่ถ้วน ขนาดพ่อครูยังเทศน์หลายครั้งย้ำซ้ำทวนให้เราเลย

_มีผู้เขียนจดหมายถึงพ่อครูว่า....งานมหาปวารณาปีนี้ ได้พบผู้ที่ถูกลงทัณฑ์ในหมู่พวกเรา ให้ออกจากชุมชน มีหนังสือเวียนไปหลายชุมชน แต่ว่าเขาเข้ามาอยู่ในหมู่กลุ่มในงานนี้อย่างเปิดเผย คนที่รับรู้เรื่องนี้แล้วเป็นวงกว้าง แล้วเหมาะสมไหม? แล้วได้ข่าวว่า สังคมอโศกสนับสนุนคนที่ผิดศีล ผิดลูกผิดเมียคนอื่น มีคนไปบอกให้เขากลับแต่เขาไม่กลับทำให้ดูเหมือนเราหรือหมู่เป็นคนไม่เมตตา...

1. คำถามแรกถามว่า เขามาในงานนี้คนรับรู้ในวงกว้าง มาพบเห็นคนคู่นี้ในงานใหญ่งานรวม เขามาในงานนี้เหมาะสมไหม?...ตอบ...เมื่อยังไม่มีการตกลงกันจริงว่ามาได้หรือไม่ก็เหมาะสมที่จะมาได้ เพราะไม่ได้เกิดการรับรู้กันทั่ว แต่มาเลย เหมือนเราได้รับการปลดทัณฑ์แล้วก็ไม่ควร

2.เขาได้รับการชักชวนให้มาจากคนที่ใกล้ชิดพ่อครู แล้วสามารถขอให้ยกโทษให้ได้  เขามาขอพ่อครูจริงหรือไม่?

ตอบ...อาตมารู้แต่ของตนเอง เขามาขอจริง แล้วเขารับผิดชอบตนเองหรือไม่อาตมาไม่รู้เขา แต่มาขอแล้ว อาตมาตอบแค่นี้เพราะถามมาแค่นี้

3.สังคมอโศกสนับสนุนคนผิดลูกผิดเมียชาวบ้านหรือไม่?

ตอบ...เราไม่สนับสนุนอยู่แล้ว เขาถามเพื่อจะย้ำตอกลิ่มเข้าไปอีก

4.มีผู้ไปพูดไปบอกญาติธรรมฝ่ายหญิงให้ไปกลับ ว่ามาอย่างนี้ไม่เหมาะ ทำให้ดูเหมือนเรา หมู่ไม่เมตตาเขาจริงหรือไม่?

ตอบ...การตำหนิ ลงโทษ โดยสัจจะคือความเมตตา ของผู้รู้สัจจธรรม จนกลายเป็นกฎเกณฑ์ของสังคม การลงโทษเป็นเมตตา แต่ว่าถ้าลงโทษโดยไม่มีเหตุผล ทำโดยบำเรออารมณ์นี่คือไม่เมตตา แม้จะดุ ในขณะดุ ผิดจริง แล้วตัวผู้ดุก็ยังไม่มีสติรู้ตัวว่าเขาผิด แล้วก็ดุด้วยไม่รู้ว่าเมตตา แต่รู้ว่าเขาผิดก็ดุ อันนั้นก็คือเมตตา เขาดุว่าเขารู้ว่าผิดแล้วปรารถนาดีอยากให้ทำถูก นั่นคืออาการเมตตาจริง แต่ถ้าดุโดยที่ไม่เมตตาแล้วดุโดยไม่รู้ว่าเขาผิดจริงหรือไม่ อย่างนี้ไม่เมตตา บำเรออารมณ์โกรธ

5.โดยส่วนตัวชื่นชมเขาทั้งสองมาก่อน แต่ว่าพอเขาทำผิดก็รู้สึกผิดหวังมาก ยิ่งเขาเปิดเผยเรื่องกามแบบปกติ ทำเป็นไม่รู้เรื่องก็ยิ่งรู้สึกไม่ดี แล้วสังคมอโศกควรเป็นแบบนี้หรือไม่? เหมือนอย่างโลกเขาที่เห็นว่าเรื่องผิดศีลธรรมเป็นเรื่องปกติ

ตอบ...ไม่ควรหรอก แต่มันเป็นขึ้นมาก็เป็นบทเรียนเป็นตัวอย่าง ว่าคนผิดควรอ่อนน้อมถ่อมตนควรสำนึก อย่าทำดึงดันดื้อด้าน ถ้าทำแบบนั้น มันจะก่อเกิดภาวะทำให้คนเกิดปฏิกิริยา

เมื่อกี้นี้คงมีคนหลายคนคิดว่าเมื่อมาบอกอาตมา ก็ถือว่าอนุญาต ซึ่งอาตมาเองวางตัวยาก ที่พูดนี่อาจจะหวาดเสียวเหมือนกัน จะลองดู อาตมาไม่มีเจตนาร้ายอะไร เป็นความรู้ลึกซึ้ง

อย่างในหลวง หลายอย่างท่านวางพระองค์ยาก เช่น รัฐบาลที่ตั้งขึ้นแล้วทูลเกล้าฯ คนที่ยี้ไม่ควรเลย หลายอย่างทูลเกล้าฯไป ท่านก็จำเป็นต้องลงพระปรมาภิไธยมา ถ้าไม่ลงให้ก็ยากเพราะผู้บริหารเขามีน้ำหนัก ถ้าไม่ให้ก็หักหน้ามากเกินไป ยากมากเลย นี่คือเรื่องของสังคม นี่ยกตัวอย่างใหญ่ ชัด ฉันเดียวกัน อาตมาก็วางตัวลำบาก แต่อาตมาก็ไม่พูดอะไรได้มาก เขาอยากให้อนุโลมอนุญาตนะ นิรโทษกรรม ต่างๆนานา อาตมาก็ไม่รู้จะพูดอย่างไร เพราะคนก็เยอะแยะ เขาก็ถือว่าความน่ิงของอาตมานี่ใช้ แต่อาตมาก็ว่าแล้วแต่คณะกรรมการนะ เพราะเราอยู่กันอย่างสังคมองค์รวม แล้วเขาก็โมเมว่าผ่านอาตมาแล้ว เหมือนอาตมาเป็นเครื่องกรองแสงว่าผ่านแล้วก็สะอาดเลย มีคนมาถามอีกอาตมาก็พูดอย่างเก่า จะให้อาตมาแข็งกว่านี้ใช้เผด็จการเลยมันก็ไม่สวย

ส.ฟ้าไทว่า..ในการบริหารงานพ่อครูน่าจะเป็นด่านสุดท้ายที่มาถาม ให้ผ่านหมู่กลุ่มก่อน ถ้านักบริหารที่ดีต้องคุยในคณะเล็กก่อน แล้วถ้าตัดสินไม่ได้ก็เข้าหาหมู่สงฆ์หากสงฆ์ไม่ได้ก็ค่อยไปหาพ่อครู

พ่อครูว่า...แล้วมาหาอาตมาก่อนเพื่อเอาไปให้คนอื่นรับได้ อย่างนี้ไม่ถูกต้องนะ

ส.ฟ้าไทว่า..หมู่กลุ่มเราขยายใหญ่มากขึ้นเรื่องต่างๆก็เข้ามามากขึ้น แม้แต่เด็กก็ต้องตั้งชื่อ อยู่ในท้องก็ตั้งชื่อให้แล้วมาแล้ว ซึ่งมีเรื่องราวมากมาย หากพวกเราอยากให้พ่อครูอายุยืนยาวเราก็ต้องเติบโตขึ้น ให้ในที่ประชุมชัดเจน แล้วก็นำไปรายงานพ่อครู ซึ่งบางทีพ่อครูก็เอาตามหมู่ อย่างเรื่องเปลี่ยนเป็นชุดขาวจะเปลี่ยนเป็นชุดอื่น พวกอาตมาก็ไม่ยอม พ่อครูก็เอาตามใช้ชุดขาวต่อ แต่ต่อมาก็ยอมเปลี่ยนตามพ่อครูในที่สุด ที่จริงเราน่าจะเคารพความเห็นของท่านมากกว่าที่จะให้ท่านยอมรับความคิดเห็นของเรา แต่ไม่ใช่ว่าพ่อครูเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่แต่ต้องไม่ได้ แต่ก็ต้องรู้การประมาณ กาละเทศะ แล้วเราก็ต้องเติบโตเป็นพี่ที่ดูแลน้องได้ต่อไป ตอนงานว.บบบ.ปีแรก อาตมาเห็นใจพ่อครูมาก อาตมาก็ตึงเหมือนกัน มันวุ่นวายไปหมดทั้งที่เรื่องเยอะ พ่อครูเบิกบานได้อาตมาก็ตึงเป๊ะเลย เราต้องจัดสรรให้ดี พวกพี่ทั้งหลายต้องแข็งแรงขึ้น พี่ๆต้องจัดสรรเอาภาระกันก่อนชัดเจนแล้วจะพัฒนาไปได้ พ่อครูนี่ให้ท่านสอนธรรมะปรมัตถ์แค่นี้ก็หนักมากแล้ว อย่างอื่นให้พวกเราช่วยกันตัดสินช่วยกันทำดีกว่า นี่ถือว่าเป็นงานปวารณากันนะ รับกันไปคนละนิดหน่อย

พ่อครูว่า...ปวารณาแปลว่ายอมให้ว่ากล่าวได้ จะสำนึกหรือไม่ก็อยู่ที่เจ้าตัว ใครเกี่ยวข้องโยงใยกันไปหลายช่วงก็เมตตากัน สำนึกช่วยเหลือกัน คนละนิดคนละหน่อย ก็แก้ไขตัวเอง เพราะอะไร แต่ละคนๆ ที่ข้อบกพร่องอะไร เอาเหตุปัจจัยที่เกิดมาตรวจสอบข้อบกพร่องอะไร ถ้าตรวจแล้วไม่มีบกพร่องก็ตรวจให้ชัด อย่าลำเอียงเข้าข้างตนเอง พวกเราศึกษาพวกนี้มันเรื่องลึกซึ้ง เรื่องปฏิภาณปัญญา

สายปัญญาจะมีเหตุผลเป็นเงื่อนไข ในการศึกษา ส่วนสายศรัทธาศึกษาแต่จิต ไม่ค่อยชอบคิดวิจัยเหตุผลไม่ถนัด ฝึกแต่จิตๆๆไปก็เลยแคบ เอาแต่จิตไม่มีเหตุผลก็แคบ แต่ถ้าเอาแต่เหตุผลไม่เอาจิตก็กว้างกระจายไม่จบ

พระพุทเจ้าจึงสอนว่าให้เข้าหาความพอเหมาะพอดีส่วนกลางให้ได้ เมื่อมันผิดแล้วหลุดจากกรอบปุญญักเขต ไม่ปโหติ (เหมาะสม) เลยไปด้านปัญญาฟุ้งก็ผิด เลยไปทางจมดิ่งก็ผิด ท่านว่าไม่ลอยก็จม มีสองทิศ ตั้งแต่ละเอียดถึงหยาบ คนต้องรู้ความพอเหมาะพอดี จะเรียกว่าทางสายกลางก็ต้องรู้ว่ากลางอย่างนี้ ไม่ได้หมายเอาแค่รูปธรรม แต่ว่ากลางอย่างนี้คือจิต เราต้องรู้ฝ่ายลอยปัญญา สว่างจ้าเกินไป อีกฝ่ายก็มืด ดับสนิท พระพุทเจ้าให้เรียนใหญ่หยาบก่อน เราจะสัมผัสความจริงเป็นส่วนๆแล้วจะรู้ความจริงสภาพพอดีในใหญ่หยาบ กลาง ละเอียดพอดีอย่างไร จะให้ลงตรงกลางไม่มีความเข้าใจผิด ไม่มีมัว ที่มืดมิดก็ไม่มี หรือว่าสว่างอย่างไรไม่มัวไม่ชัดก็ไม่เอา ให้คมชัด แม่นจริงเต็ม ไม่มีอะไรเหลื่อมซ้อน มันตรงเป๊ะเข้ารูปให้ได้ นี่คือสัจจะที่พูดถึงนามธรรม แม้พวกเรายังไม่มีความคมชัด แต่ต้องฝึกให้เห็นรู้ชัดได้จริงๆ

วันนี้มีคอลัมน์ สมาธิชาวบ้าน โดย อ.บูรพา ผดุงไทย ตอน จิตประภัสสร (21 April 2556) เขียนในหนังสือพิมพ์ไทยโพสต์มาอ่านให้ฟัง ซึ่งไม่ได้เข้าสู่ปรมัตถ์จิตเจตสิกเลย ในขันธ์ 5 มี รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ในปรมัตถ์มี จิต เจตสิก รูป นิพพาน คำว่ารูปในปรมัตถ์จึงไม่ได้หมายถึงรูปในขันธ์ 5 เพราะมันคนละระดับ การใช้พยัญชนะโดยไม่เข้าใจลักษระรูปนามที่ชัดลึก

และรูปมีอีกอย่างคือ รูปคือส่ิงที่ถูกรู้ คำว่ารูปนี่ ถ้าเป็นนามธรรมที่เป็นธาตุรู้ แต่ถูกรู้โดยธาตุรู้ อีกที เช่นเวทนาเป็นธาตุรู้ แต่ว่าเรามีจิตเจตสิกที่เป็นปัญญาไปรู้ชัดว่าอารมณ์อาการเช่นนี้เรียกว่าสุขเวทนา แล้วนั้นอาการสุขก็คือรูปแล้ว เป็นนามรูป

ความรู้สึกสุขทุกข์นั้น เราต้องใช้ญาณปัญญาไปอ่าน ของตนได้เท่านั้น ของคนอื่นเราไปรู้ไม่ได้ ยิ่งกว่าช้อนในชามแกงอีก เพราะมันไม่รู้รสแกง คุณต้องสัมผัสอาการของคุณเอง ชามแกงคือตัวคุณ น้ำแกงก็คืออารมณ์ของคุณเอง คุณต้องสัมผัสรู้อารมณ์ของคุณเอง ของตนเอง เอโก ไม่ใช่ว่าไปรู้ของคนอื่น ในวิโมกข์ 8 ข้อที่ 2 อัชฌัชตังอรูปสัญญี เอโก พหิทา รูปานิ ปัสสติ

พวกเราที่อยู่ฟังนี่ ก็เป็นพวกเหลือเดน...แต่ที่จริงเป็นแก่นนะ ส่วนพวกเปลือกกระพี้ก็กระเด็นหลุดไปแล้ว เขาก็ว่าจะไปฟังรีรันได้แต่ว่าการได้มาสัมผัสในปัจจุบันนี่ถือเป็นเรื่องสำคัญ พระพุทเจ้าสอนไว้ในวิโมกข์ 8 ว่าต้องสัมผัสวิโมกข์ 8 ด้วยกาย อยู่ในปัจจุบัน เดี๋ยวนี้ สัมผัสวิโมกข์ 8 ด้วยกาย องค์ประชุมนอกและในจึงลึกซึ้งที่สุด มีสิ่งปรากฏมีนามและรูปอยู่ปัจจุบัน จึงได้

อาตมาจะอ่านบทความของอ.บูรพา ผดุงไทย....ไม่ยาวหรอก...

การฝึกปล่อยวางจิตไม่ยึดมั่นถือมั่น

    อารมณ์ที่เรายังเกิดเสียใจเมื่อบางสิ่งสูญสลาย เสียหาย เกิดจากจิตเราไปยึดว่าเป็นของเรา ใส่ความรู้สึกต่างๆ ผูกติดกับสิ่งนั้น ย่อมเกิดเป็นความรู้สึกต่างๆ ครั้นเมื่อฝึกจิตให้เข้าสู่ภาวะเดิมแท้ เราจะไม่มีจิตของเรา จิตที่เคยหลงยึดมั่นถือมั่นว่าเป็นจิตของเราวิญญาณของเราหมดไป ภาวะนี้ต้องเป็นปัญญาพระนิพพานถึงปล่อยได้ ความสะสมทั้งกรรมดีกรรมชั่วต่างๆ ที่มีอยู่ในจิตของเรา วิญญาณของเรา จะปล่อยเป็นธรรมชาติหมดไม่เหลืออะไร 

    มีคำถามว่า สิ่งที่เคยรู้ผ่านจิตผ่านวิญญาณต่างๆ เมื่อตัดสิ่งเหล่านี้ออกไปเปรียบเหมือนตัดมือตัดเท้า ไม่มีเครื่องมือ ตัดหมดทุกสิ่งที่เคยใช้เครื่องมือ ในที่สุดไม่มีอะไรจะผ่านเป็นเจ้าของถึงการจบรู้แล้วโดนตัดหมด อวิชชาหมดไป ไม่มีจิต ไม่มีวิญญาณ เพราะจิตวิญญาณต่างๆ ตัด เขาคืนความเดิมแท้ไปหมด ถึงรู้อยู่ แต่ไม่มีอะไรให้รู้ หมดสภาพไปเองโดยปริยาย ถึงจะรู้ แต่ไม่มีอะไรให้รู้ ว่างอยู่อย่างนั้นตลอด ไม่มีสิ่งใดให้ไปหลงยึดมั่นถือมั่น และเป็นธาตุรู้ดิบลงไป ไม่มีปรากฏ เป็นอาการนิ่งเฉย สงบ สว่าง และไม่รับรู้ อาการนิ่งเฉย (อาตมาขออภัยที่ภูมิรู้อาตมาว่านี่คือนัตถิกทิฏฐิ)

    พระพุทธเจ้าเห็นว่าอาการแบบนี้เป็นอาการของจิตเดิมแท้ที่จะปล่อยวางจิตไปถึงอาการเดิมแท้ ย้อนกลับมาอย่างเราปฏิบัติตอนจิตถูกครอบงำ อวิชชาหลากหลายคลอบงำเรา ให้เราเห็นว่าจริง ให้เห็นว่าโลกนี้จริง สมมติโลกจริง เห็นตามที่บอก เมื่อจิตเรามีความตั้งเริ่มเห็นกิเลสแบบหยาบๆ ด้วยภูมิปัญญาของเราเบื้องต้น ก็เป็นการปฏิบัติธรรมขั้นโลกิยภูมิ คือเห็นความจริงของทุกข์ เห็นสิ่งต่างๆ เช่น มีหินก้อนหนึ่งตั้งอยู่ตามธรรมชาติ เป็นหินอะไรไม่รู้ เราไปเอาหินนั้นมา บอกเป็นของเรา คิดว่าหินก่อนนี้ดี สวย ใส่ความรัก ไปผูกพัน อยู่ๆ มีคนทำตกแตก ความยึดมั่นถือมั่นมีเท่าไหร่มันก็เกิดทุกข์เท่านั้น เท่าที่มันมีความรักใส่เข้าไป คนอื่นไม่เสียใจ เพราะไม่ใช่เจ้าของ

    เมื่อก่อนหินตั้งอยู่ตามธรรมชาติ คนเอาเป็นเจ้าของยึดถือมั่นเรื่อยๆ พอหินแตกก็เสียใจ อำนาจความเป็นเจ้าของมันนำความทุกข์มาให้เราพิจารณาแล้วไปเห็นจริงตามนี้ เมื่อหลายพันปีที่ใครบรรลุธรรมรู้เรื่องนี้ เช่น ทุกวันก็รู้อย่างนี้ อนาคตต่อไปใครเข้าไปถึงธรรมะข้อนี้ก็รู้แบบนี้ เหมือนกันแสดงเห็นว่าธรรมะนี้เป็นความจริง ธรรมะจึงเป็นสิ่งที่ปฏิบัติเวลาไหนก็รู้เช่นนี้ อดีต ปัจจุบัน หรืออนาคต ใครปฏิบัติก็รู้อย่างนี้ เพราะเป็นความจริง(เป็นภาษาโวหารไม่ผิดเลย เรื่องก้อนหินใครก็เข้าใจและทำง่าย แต่ว่าถ้าเป็นอารมณ์สุขล่ะ คุณจะวางได้จริงไหม? พระพุทเจ้าว่าให้ดับที่เหตุแห่งอารมณ์สุขทุกข์นั้นเสีย)

    หากจะกล่าวถึงธรรมะขั้นพระนิพพานต้องเพียรฝึกขั้นสูงกว่านี้มาก ต้องกล้าพิจารณา ฝึกฝนเข้าไปอีก เพราะต้องสวนความรู้สึก การฝึกปล่อยการวางเป็นการสวนความรู้สึกยึดมั่นถือมั่น เมื่อทำแล้วจะตอบสนองความรู้สึกของอวิชชาได้ดี การปล่อยการวางทำได้ยาก แต่ต้องทำต้องเข้าใจ เมื่อเข้าใจแล้วเกิดปัญญาก็สามารถทำได้ เพราะหากไม่เกิดปัญญาย่อมทำได้ยาก

    "ปัญญา" อย่างเดียวเท่านั้นที่เป็นสิ่งที่ทำให้เราประสบความสำเร็จในการปฏิบัติธรรม ถ้าไม่เกิดปัญญาย่อมได้แค่เพียงพอรู้ธรรมแบบสะสมบุญ ไม่ได้รู้แบบพระนิพพาน รู้ว่าทำอะไรแล้วจะได้อะไร ทำอย่างนี้แล้วจะได้อย่างนี้ ไม่ได้รู้แบบปล่อยวาง ยังเป็นความคิดทางโลกที่ใส่อันนี้ไป ต้องได้อย่างนี้ ซึ่งในความเป็นจริง ปัญญาธรรมมันมีหลายระดับ เมื่อเราเริ่มต้นฝึกฝนเรื่อยๆ ควรทำต่อเนื่องให้ก้าวหน้าถึงธรรมขั้นสูงยิ่งๆ ขึ้นไป.

พ่อครูว่า...เลยไม่รู้ว่าจะสรุปจบอะไร ในตอนจบ อันนี้แหละขออภัยอ.บูรพา ที่เอามาอธิบาย แต่ก็เพื่อการศึกษาสัจธรรม

มาดูที่พระไตรปิฎก....

3. สมณพราหมณสูตรที่ 1

[38] พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระเชตวัน อารามของท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐี

เขตพระนครสาวัตถี ... พระผู้มีพระภาคได้ตรัสว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็สมณะหรือพราหมณ์เหล่าใด

เหล่าหนึ่ง ไม่รู้จักชราและมรณะ ไม่รู้จักเหตุเกิด     แห่งชราและมรณะ ไม่รู้จักความดับแห่งชรา

และมรณะ ไม่รู้จักปฏิปทาที่จะให้ถึง ความดับแห่งชราและมรณะ ไม่รู้จักชาติ ... ไม่รู้จักภพ ...

ไม่รู้จักอุปาทาน ... ไม่รู้จักตัณหา ... ไม่รู้จักเวทนา ... ไม่รู้จักผัสสะ ... ไม่รู้จักสฬายตนะ ... ไม่รู้จัก

นามรูป ... ไม่รู้จักวิญญาณ ... ไม่รู้จักสังขาร ไม่รู้จักเหตุเกิดแห่งสังขาร ไม่รู้จัก  ความดับแห่งสังขาร

 ไม่รู้จักปฏิปทาที่จะให้ถึงความดับแห่งสังขาร สมณะหรือ พราหมณ์เหล่านั้นจะสมมติว่าเป็นสมณะ

ในหมู่สมณะ หรือสมมติว่าเป็นพราหมณ์   ในหมู่พราหมณ์ หาได้ไม่ แลท่านเหล่านั้นมิได้กระทำ

ให้แจ้งซึ่งประโยชน์ของ ความเป็นสมณะ หรือประโยชน์ของความเป็นพราหมณ์ ด้วยปัญญาอันยิ่ง

เองใน  ปัจจุบัน เข้าถึงอยู่ ฯ

[39] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็สมณะหรือพราหมณ์เหล่าใดเหล่าหนึ่ง รู้จักชราและมรณะ รู้จัก

รู้จักความดับแห่งชราและมรณะ   รู้จักปฏิปทาที่จะให้ถึงความดับแห่งชราและมรณะ รู้จักชาติ ... รู้จัก

ภพ ... รู้จักอุปาทาน ... รู้จักตัณหา ... รู้จักเวทนา ... รู้จักผัสสะ ... รู้จักสฬายตนะ ... รู้จักนามรูป ...

รู้จักวิญญาณ ... รู้จักสังขาร ... รู้จักเหตุเกิดแห่งสังขาร รู้จักความดับแห่งสังขาร รู้จักปฏิปทาที่จะให้

ถึงความดับแห่งสังขาร สมณะหรือพราหมณ์เหล่านั้นแล สมมติได้ว่าเป็นสมณะในหมู่สมณะ

และสมมติได้ว่าเป็นพราหมณ์ในหมู่พราหมณ์ และท่านเหล่านั้นได้กระทำให้แจ้งซึ่งประโยชน์ของ

ความเป็นสมณะ และประโยชน์ของความเป็นพราหมณ์ ด้วยปัญญาอันยิ่งเองในปัจจุบัน เข้าถึงอยู่ ฯ

จบสูตรที่ 3

สังขารเป็นปัจจัยของอวิชชา คนนั้นต้องตามตัวปัจจัยตัวแรกของอวิชชาคือสังขาร เพราะสังขารเป็นตัวสำคัญมากที่ต้องศึกษา แจกเป็น กายสังขาร จิตสังขาร วจีสังขาร แล้วต้องเรียนรู้สังขารที่ปรุงแต่งโดยเรา แม้เราเก็บข้างนอกก็ไปปรุงข้างในหรือแม้ทำลายที่ใจ ทำให้ใจตนเองเลวลงก็คือกรรมใจตนทำเอง คุณไปยึดถือมา ใครด่าคุณคุณก็เก็บคำด่ามาคิดมาเศร้าหรือเอามาเป็นสุข มันส์ดีพวกซาดิสม์ บางอย่างอาตมาไม่กล้าเหมือนเขานะ อย่างจะฆ่าคนนี่อาตมาไม่กล้านะ บอกตนเองแม้เขาจะทำร้ายทำลายเราอย่างไร เราก็ไม่กล้าจะฆ่าเขาหรอก

อาตมาไม่กล้า ใจไม่ถึง คือเพื่อนมันไปเสียเงินค่าโสเภนี เสียไปตั้งพันห้า อาตมาว่าเขากล้าเสียตั้งมาก เพื่อไปบำบัดความใคร่ ความกล้าอาตมาไม่มี เสียดายสตังค์ตั้งพันห้า บางคนเสียที่ดิน รถ หรือทรัพย์สินเพื่อให้ได้เสพสมกับผู้หญิง เราเห็นว่าไม่มีค่า แต่เขาเห็นว่ามีค่ามากมาย คนเห็นคุณค่าหรือยึดติดต่างกัน เราเห็นว่าเป็นของสวะมากเลย

ใครตัดเหตุแห่งสุขทุกข์ได้ก็จบ คนที่บรรลุแล้ว จะรู้จักส่ิงมีและไม่มี คำว่ามีหรือไม่มีก็คืออันนี้เอง คนที่รู้แล้วว่าความมีหรือไม่มีคืออะไร สุดแห่งความไม่มีคือปรินิพพาน แต่ถ้ายังพูดถึงความมีอยู่ก็อย่าทิ้งเหตุปัจจัย

การปฏิบัติธรรมหากใครไม่รู้จักสังขาร ก็เอวัง ก็มีด้วยประการฉะนี้

การที่คุณได้แต่คิดตรรกะ คิดอยู่ล้านๆชาติก็ไม่มีวันบรรลุ คุณก็จะรู้วนไปเรื่อยๆ มากขึ้นๆ เหมือนมหายานที่เขามีโศลก ว่าคิดได้นะ ว่านิพพานแต่ก็เป็นนิพพานตรรกะ พวกเซ็นนี่มีเยอะ แต่พวกดับด่ิงนั่งหลับตานี่ก็สนิทมืด ไม่รับรู้เลย

การกำจัดด้วยวิธีกดข่มมันไม่จริง ต้องใช้ปัญญาวิปัสสนา เห็นความไม่เที่ยง

  4. สมณพราหมณสูตรที่ 2

[40] พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระเชตวัน อารามของท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐี

เขตพระนครสาวัตถี ... พระผู้มีพระภาคได้ตรัสว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็สมณะหรือพราหมณ์เหล่าใด

เหล่าหนึ่ง ไม่รู้จักธรรมเหล่านี้ ไม่รู้จักเหตุเกิดแห่งธรรมเหล่านี้ ไม่รู้จักความดับแห่งธรรมเหล่านี้

ไม่รู้จักปฏิปทาที่จะให้ถึงความดับแห่งธรรมเหล่านี้ ไม่รู้จักธรรมเหล่าไหน ไม่รู้จักเหตุเกิดแห่ง

ธรรมเหล่าไหน ไม่รู้จักความดับแห่งธรรมเหล่าไหน ไม่รู้จักปฏิปทาที่จะให้ถึงความดับแห่งธรรม

เหล่า ไหนคือ ไม่รู้จักชราและมรณะ ไม่รู้จักเหตุเกิดแห่งชราและมรณะ ไม่รู้จักปฏิปทา ที่จะให้ถึง

ความดับแห่งชราและมรณะ ไม่รู้จักชาติ ... ไม่รู้จักภพ ... ไม่รู้จัก อุปาทาน ... ไม่รู้จักตัณหา ... ไม่รู้จัก

เวทนา ... ไม่รู้จักผัสสะ ... ไม่รู้จักสฬายตนะ ... ไม่รู้จักนามรูป ... ไม่รู้จักวิญญาณ ... ไม่รู้จักสังขาร

ไม่รู้จักเหตุ  เกิดแห่งสังขาร ไม่รู้จักความดับแห่งสังขาร ไม่รู้จักปฏิปทาที่จะให้ถึงความดับแห่ง

สังขาร ชื่อว่าไม่รู้จักธรรมเหล่านี้ ไม่รู้จักเหตุเกิดแห่งธรรมเหล่านี้ ไม่รู้จัก   ความดับแห่งธรรมนี้ ไม่รู้

จักปฏิปทาที่จะให้ถึงความดับแห่งธรรมเหล่านี้ สมณะหรือพราหมณ์เหล่านั้น จะสมมติว่าเป็น

สมณะในหมู่สมณะ หรือสมมติว่าเป็น พราหมณ์ในหมู่พราหมณ์ หาได้ไม่ และท่านเหล่านั้น

 มิได้กระทำให้แจ้งซึ่ง   ประโยชน์ของความเป็นสมณะ หรือประโยชน์ของความเป็นพราหมณ์ ด้วย

ปัญญา       อันยิ่งเองในปัจจุบัน เข้าถึงอยู่ ฯ

[41] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็สมณะหรือพราหมณ์เหล่าใดเหล่าหนึ่ง รู้จักธรรมเหล่านี้

รู้จักเหตุเกิดแห่งธรรมเหล่านี้ รู้จักความดับแห่งธรรมเหล่านี้ รู้จัก ปฏิปทาที่จะให้ถึงความดับแห่ง

ธรรมเหล่านี้ รู้จักธรรมเหล่าไหน รู้จักเหตุเกิดแห่งธรรมเหล่าไหน รู้จักความดับแห่งธรรมเหล่าไหน

 รู้จักปฏิปทาที่จะให้ถึงความดับแห่งธรรมเหล่าไหน คือ รู้จักชราและมรณะ รู้จักเหตุเกิดแห่งชรา

และมรณะ รู้จักความดับแห่งชราและมรณะ รู้จักปฏิปทาที่ให้ถึงความดับแห่งชราและมรณะ รู้จัก

ชาติ ... รู้จักภพ ... รู้จักอุปาทาน ... รู้จักตัณหา ... รู้จักเวทนา ... รู้จักผัสสะ ...  รู้จักสฬายตนะ ...

รู้จักนามรูป ... รู้จักวิญญาณ ... รู้จักสังขาร รู้จักเหตุเกิดแห่ง   สังขาร รู้จักความดับแห่งสังขาร

รู้จักปฏิปทาที่จะให้ถึงความดับแห่งสังขาร ชื่อว่ารู้จักธรรมเหล่านี้ รู้จักเหตุเกิดแห่งธรรมเหล่านี้

รู้จักความดับแห่งธรรมเหล่านี้ รู้จัก ปฏิปทาที่จะให้ถึงความดับแห่งธรรมเหล่านี้ สมณะหรือ

พราหมณ์เหล่านั้นแล   สมมติได้ว่าเป็นสมณะในหมู่สมณะ และสมมติได้ว่าเป็นพราหมณ์ในหมู่

พราหมณ์   และท่านเหล่านั้น ได้กระทำให้แจ้งซึ่งประโยชน์ของความเป็นสมณะ และ  ประโยชน์

ของความเป็นพราหมณ์ ด้วยปัญญาอันยิ่งเองในปัจจุบัน เข้าถึงอยู่ ฯ

 จบสูตรที่ 4

5. กัจจานโคตตสูตร

[42] พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระเชตวัน อารามของท่านอนาถ  บิณฑิกเศรษฐี

เขตพระนครสาวัตถี ครั้งนั้นแล ท่านพระกัจจานโคตต์ เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ

ครั้นแล้วถวายบังคมพระผู้มีพระภาค นั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง แล้วได้กราบทูลพระผู้มีพระภาค

ว่า พระพุทธเจ้าข้า ที่เรียกว่าสัมมาทิฐิ สัมมาทิฐิ ดังนี้ ด้วยเหตุเพียงเท่าไรหนอ จึงจะชื่อว่า

สัมมาทิฐิ ฯ

[43] พระผู้มีพระภาคได้ตรัสว่า ดูกรกัจจานะ โลกนี้ โดยมากอาศัยส่วน 2 อย่าง คือ ความ

มี  1 ความไม่มี  1 ก็เมื่อบุคคลเห็นความเกิดแห่งโลกด้วยปัญญาอันชอบตามเป็นจริงแล้ว ความ

ไม่มีในโลก ย่อมไม่มี เมื่อบุคคลเห็นความดับแห่งโลกด้วยปัญญาอันชอบตามเป็นจริงแล้ว ความ

มีในโลก ย่อมไม่มีโลกนี้โดยมากยังพัวพันด้วยอุบายอุปาทานและอภินิเวส แต่พระอริยสาวก

ย่อมไม่เข้าถึง ไม่ถือมั่น ไม่ตั้งไว้ซึ่งอุบายและอุปาทานนั้น อันเป็นอภินิเวสและอนุสัย  อันเป็น

ที่ตั้งมั่นแห่งจิตว่า อัตตาของเรา ดังนี้ ย่อมไม่เคลือบแคลงสงสัยว่าทุกข์นั่นแหละ เมื่อบังเกิด

ขึ้น ย่อมบังเกิดขึ้น ทุกข์เมื่อดับ ย่อมดับ พระอริยสาวกนั้นมีญาณหยั่งรู้ในเรื่องนี้โดยไม่ต้อง

เชื่อผู้อื่นเลย ด้วยเหตุเพียงเท่านี้แล กัจจานะจึงชื่อว่าสัมมาทิฐิ ฯ

[44] ดูกรกัจจานะ ส่วนสุดข้อที่ 1 นี้ว่า สิ่งทั้งปวงมีอยู่ ส่วนสุดข้อที่ 2 นี้ว่า

สิ่งทั้งปวงไม่มี ตถาคตแสดงธรรมโดยสายกลาง ไม่เข้าไปใกล้ส่วนสุดทั้ง 2 นั้นว่า เพราะอวิชชา

เป็นปัจจัย จึงมีสังขาร เพราะสังขารเป็นปัจจัยจึงมีวิญญาณ ... ความเกิดขึ้นแห่งกองทุกข์ทั้งมวลนี้

ย่อมมีด้วยประการอย่างนี้เพราะอวิชชานั่นแหละดับด้วยการสำรอกโดยไม่เหลือ สังขารจึงดับ

เพราะสังขารดับ วิญญาณจึงดับ ... ความดับแห่งกองทุกข์ทั้งมวลนี้ ย่อมมีด้วยประการอย่างนี้ ฯ

จบสูตรที่ 5

พ่อครูว่า...พูดไปแล้วผู้ไม่มีสภาวะหรือผู้ไม่ใกล้สภาวะ ถ้าจะใช้ความคิดตรรกะ แม้ฉลาดอย่างไรก็จะงง โลกจะหมุนเลย คนไม่มีสภาวะพอผ่านแล้วฟังอาตมาเสร็จ คุณจะconcentrate อย่างไร ถ้าเข้าใจได้ก็ตอนที่คุณฟังอาตมานั้น แต่พอผ่านไป 5 วินาทีก็จะหมุนแล้วยากจะอธิยายได้

คุณเป็นผู้ที่ไม่มีแล้ว แต่คุณก็ยังเป็นผู้มีอยู่ คือมีความเป็นขันธ์ 5 ที่สะอาดบริสุทธิ์ เป็นผู้ที่มีอยู่ในโลก แต่เป็นผู้ที่มีความไม่มี เหลือแต่ขันธ์ ที่เป็น เป็นภาราหเว ปัญขขันธา แต่สิ้นทุกข์แล้ว....

เวลาบันทึก 10 มีนาคม 2563 ( 16:16:37 )

รายละเอียด

571109_เอื้อไออุ่นรร.ผู้นำ โดยพ่อครู เรื่อง ล้างบาปคุณได้ต้องใช้โลกุตรธรรม

วันนี้เรามาเอื้อไออุ่นกันที่รร.ผู้นำ จ.กาญจนบุรี ผู้ที่ฟังอาตมาแล้วไม่มีรสมมีชาติ เขาก็จะว่าพูดไปทำไม? เพราะส่ิงที่อาตมาพูดนี่ ไม่ใช่โลกียรส ให้พูดให้ชวนฟัง บำเรอกิเลสเป็นโลกียรส เขาก็ฟังไม่ติดใจ ยิ่งเป็นโลกุตระนั้นคนละโลกกับเขา เขาก็ว่าพูดอะไรไม่รู้เรื่อง พูดทำไม คือเขาไม่รู้เรื่องจริงๆ เขาก็ว่าไร้สาระ เพราะสาระเขาเป็นกาม เป็นโลกธรรมเป็นอัตตา จึงเป็นสุข แต่ว่าอาตมามีหน้าที่ที่จะให้ส่ิงนี้ มาให้โลกุตระนี้ที่เป็นของพระพุทธเจ้าเป็นของศาสนาพุทธ

อาตมายำ้บ่อยระยะนี้ว่าศาสนาพุทธเป็นอเทวนิยมและเป็นโลกุตระ  คนทั่วไปเขานับถือเทวนิยมคือไม่รู้เรื่องแต่เขาเชื่อ แต่อเทวนิยมไม่ใช่ว่าไม่เชื่อพระเจ้า แต่ไม่เชื่ออย่างยึดมั่นถือมั่นไม่รู้สัจจะความจริงของความเป็นเทวะ ของเทวดาจนถึงเทพเจ้า พระเจ้า ที่ย่ิงใหญ่เขาไม่รู้ชัดแต่เขาเชื่อ นับถือบูชาสุดยอด

สรุปง่ายๆคือเขาเชื่อส่ิงที่เขาไม่รู้จัก นั่นคือเทวนิยม เขารู้แต่ความหมายแต่ไม่รู้ความจริงของเทวะแท้ๆ แต่อเทวนิยมนั้นไม่ได้หมายถึงไม่นับถือไม่รู้จักเทวะ แต่นับถือรู้จักพระเจ้าอย่างยิ่ง ขออภัยที่ต้องพูดคำนี้ต่อ และเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับพระเจ้า และทำตนให้เป็นพระเจ้าได้จริงๆ นี่คือลัทธิหรือศาสนาอเทวนิยม ที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้

เทวะคือจิตวิญญาณ ที่เขาไม่เข้าใจว่าพุทธสอนจิตวิญญาณโดยตรง แล้วเอาความรู้จิตวิญญาณมาสอนอย่างเป็นวิทยาศาสตร์ทางจิต เขาเลยบอกว่าพุทธไม่ใช่ศาสนา เขาจำนนต่อเหตุผล แต่เขาไม่รู้ว่าไม่ใช่แค่เหตุผลแต่เป็นการบอกลักษณะจิตวิญญาณ เขาว่าพุทธไม่ใช่ศาสนาเป็นแค่ปรัชญา เขาจำนนว่าเป็นเหตุผลแต่ไม่มีจิตวิญญาณ เขาว่าไม่ใช่ศาสนาเป็นแค่หลักปรัชญา

จิตวิญญาณของคนนั้นแหละพุทธรู้แจ้งและสัมผัสเลย เวทนาเป็นอย่างไร จิตเป็นอย่างไร สังเคราะห์สังขารกันอย่างไร จิตวิญญาณตัวร้ายคือผีซาตานเป็นอย่างไร และลักษณะที่เป็นพระเจ้าคืออย่างไร ตรีมูรติเป็นอย่างไร เป็นลักษณะ 3​ สภาพของกรุณาธิคุณ ช่วยเหลือ รักมนุษย์ทั้งโลก เป็นกรุณาธิคุณ บริสุทธิคุณ ปัญญาธิคุณ เป็นพลังงานไม่เห็นแก่ตัวสะอาดบริสุทธิ์และมีปัญญา พระอรหันต์ทุกพระองค์มีลักษณะตรีมูรตินี้ เป็นบัณฑิตแท้ ไม่ใช่รู้แค่ภาษาบัญญัติ แต่ปฏิบัติแล้วจิตเป็นอุภโตภาควิมุติ อุภโตภาคนิพพาน คือรู้และเป็นจริงได้ด้วย มีจิตพรหมวิหาร 4​ หรืออัปปมัญญา 4 คือ เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา เป็นจิตพระเจ้าจริงๆ มีความรู้

พระอรหันต์จะมีปัญญาและรู้โลก อรหันต์ทุกพระองค์รู้จักโลกีย์ไม่เท่ากัน มีปัญญาธิคุณไม่เท่ากัน ปัญญาที่ว่านี้คือ รู้ความเป็นโลกโลกีย์ คือเรื่อง ลาภ ยศ สรรเสริญ​ โลกียสุข ทั้งหมดคืออัตตา แต่ละองค์รู้ไม่เท่ากัน ก็จะช่วยคนได้ไม่เท่ากัน จะช่วยได้แต่คนมีความเป็นโลกีย์ระดับนี้ แต่ถ้าโลกีย์เก่งกว่านี้ก็ช่วยไม่ได้ ก็ได้เท่าที่ท่านมีนิรุติโวหาร เพราะโลกีย์เฉโก ฉลาดที่ประกอบด้วยกิเลสคือเฉโก ซึ่งคนส่วนใหญ่ไม่ยอมรับว่าตนเฉโก แต่จะบอกว่าตนฉลาด  บางทีฉลาดหลอกคนอื่นให้คิดว่าตนดีมาก สนิทเลย ใช้วิธีซับซ้อนมาก แล้วพระอรหันต์หลายท่านรู้ไม่ทัน ช่วยคนที่เป็นอย่างนี้ไม่ได้ แม้อาตมาก็ไม่ค่อยเก่ง จึงช่วยคนที่ฉลาดเฉโกไม่ได้ เพราะพูดแล้วไม่สะดุดใจเขา เขาไม่รู้เรื่อง แต่ถ้าอาตมามีปัญญาธิคุณมากกว่านี้จะช่วยเขาได้ อาตมาก็เกรงใจคนฉลาดแกมโกงที่ชั่วบาป ให้เขารู้สึกตัวว่านี่ฉันชั่วนี่ ถ้าทำได้คือเราช่วยเขาได้สำเร็จ เราก็ได้ช่วยสังคม หากเราไม่ช่วยเขาก็ทำลายสังคมอยู่ตลอดเวลา อาตมาก็บังคับให้เขาฉลาดปัญญาไม่ได้

คำว่าฉลาด มาจากคำภาษาบาลีว่า “ฉฬายตนะ” คืออายตนะ 6 ผู้ที่มีความรู้ในเรื่องอายตนะ 6 รู้ว่าทวาร 6 นี้สัมผัสกับสิ่งข้างนอก ดิน น้ำ ไฟ ลม รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส วัตถุ เงินทอง ตำแหน่ง ยศศักดิ์ที่เขาสมมุติกันในสังคม เมื่อสัมผัสแล้วจิตก็มีการปรุงแต่งเป็นองค์ประชุมรวมทั้งหมดทั้งนอกและใน

เช่นสัมผัสธนบัตร ที่ละพันทีละหมื่น แต่เงินนี่เราก็ทำเองได้ไม่ต้องโกงนะ แต่ใบละร้อยละพัน เป็นหมื่นเราทำเองได้ แต่ถ้า ห้าหมื่น เราก็ยังชักพอทนได้นะ แต่ก็ชักตื้อๆนะ ว่านี่ก็ไม่ถึงโกงก็แค่ตามน้ำนะ ทั้งที่ไม่ใช่ความรู้ความสามารถของตนนะ เราทำได้แค่พันแค่หมื่น ความโลภมันก็จะเอานะ ว่าไม่เป็นไรนะ เอาๆ คนเช่นนี้ที่บริหารสังคม เงินผ่านมือแบบนี้มีเยอะ กินตามน้ำแบบนี้มีเยอะ

ฐานะของข้าราชการ นี่รู้กันทั่วว่ากินเงินประชาชนแล้วให้มารับใช้ประชาชน ต่างจากนักธุรกิจนะ เขาไม่ได้ทำเพื่อประชาชน เขาไม่ได้เอาเงินประชาชนมาใช้นะ เขาทำเขาก็ได้ผลผลิตเขานะ ตีราคาเท่าที่เขาได้ แต่ข้าราชการคุณจะเช้าชามเย็นชามก็แล้วแต่จะมีความสามารถคุ้มกับอัตตาที่คุณได้ แต่คุณได้กินเงินของประชาชนคุณทำให้ประชาชนคุ้มหรือไม่? หรือทำไปแค่ไหนก็กินเงินประชาชนถ้าทำไม่คุ้มก็บาปแล้ว ถ้าทำคุ้มก็รอดไป แต่ถ้าไม่แค่ทำคุ้มแต่โกงกินด้วย เป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูง ได้บริหารเงินได้กินตามน้ำ ส่วนจะมีคนมาให้สินบนอีกทุจริต หรือบริหารแล้วมีเฉโก ซ้อนรับทำพวกนี้ เอามากๆขนาด เจ็ดแสนล้าน แล้วก็แบ่งกัน เพราะคนเดียวไม่ได้ ก้อนโต แต่ผู้ได้มากที่สุดก็บาปมากที่สุด อาตมาไม่รู้หรอกว่าใครได้มากหรือน้อย

มันมีซ้อนอย่างนี้ อย่างนักธุรกิจ ว่า เงินก้อนนี้ก้อนใหญ่ เป็นmega project แม้สมมุติมากก็แล้วกัน แสนล้าน หรือห้าแสนล้าน สมมุติว่า งบฯก้อนนี้ คุณเองเป็นหัวหน้าใหญ่คุณได้แค่ห้าหมื่นล้าน เอาไปใช้ทำงานสองแสนล้าน อีกสามแสนล้าน เอาไปปู้ยี้ปู้ยำ บางทีลูกน้องจะได้มากกว่าห้าหมื่นล้านก็เอา แต่คนเก่งคนฉลาดเป็นหัวหน้าใหญ่ก็จะเอามากกว่าทุกคนเพราะมีอำนาจมากกว่าฉลาดกว่า ว่าโกงไม่เป็นไร ขอให้แบ่งฉันด้วยนี่คือที่มาของคนเลว หนักหนาสาหัส ถ้าไทยไม่แก้เรื่องนี้ก็แย่  เป็นความฉลาดแกมโกงที่สาหัส เป็นอัจฉริยะในความโกง เพราะอามาแจกจ่าย โกงไม่ว่าขอให้ข้าได้ จนเกิดปรัชญาแห่งความเลวอันนี้มา

ทำกันเช่นนี้ ก็เลยคาคอ จะจัดการผู้นี้ลงก็ติดคาคอ อาตมาขอบอกสัจจะว่าถ้าใครแข็งแรงจริง ที่ได้มาแล้วก็จบไป ถ้าคุณฟันคอเขาเลย คุณจะรอดแล้วไม่บาปอีกต่อไป นี่คือสัจจะ เมื่อมีโอกาสแล้วคุณจงเสียสละให้ประชาชน ยิ่งเป็นข้าราชการประจำก็คือนักการเมืองตัวแท้ นักการเมืองคือผู้รับใช้ประชาชน ผู้ที่ว่าตนเป็นข้าราชการไม่ใช่นักการเมืองคนนี้ไม่รู้รัฐศาสตร์ที่แท้

คำว่าการเมืองเสีย คนไม่ยอมรับเพราะว่านักการเมืองทำตนแย่ โกงกินทุจริต จนคำว่านักการเมืองเป็นเรื่องแย่ แต่ถ้าบอกว่าเป็นข้าราชการนี่เขาจะรู้สึกดี ข้าราชการนี่คือพรรคการเมืองที่ใหญ่ที่สุดที่ถาวรด้วย นักการเมืองที่เลือกตั้งเข้ามาเป็นนักการเมืองจร เมื่อเราไม่สามารถรู้ชัดเจนในหน้าที่และสิทธิ ตอนนี้เรามีสิทธิแล้ว ได้รับการรับรองในประเทศเลย ตามระบบประชาธิปไตยขาเดียวหรือสองขาก็ตาม ระบุไว้ว่าคนนี้ได้รับการแต่งตั้งหรือระบุให้รับผิดชอบตามหน้าที่ก็มีสิทธิ์ และต้องทำหน้าที่ตามสิทธินั้น เช่นเป็นนายกฯ เป็นรมต. ต้องทำตามหน้าที่กฎหมาย หรือกฎกระทรวง ตามลำดับก็ต้องทำและต้องทำเต็มหน้าที่อย่าผิดอย่าเบี้ยง

กฎหมาย ม.157 ให้ปฏิบัติหน้าที่ให้เต็มที่จึงถูกต้องแล้ว ถ้าใช้มาตรานี้ เป็นเหมือนเครื่องประหารหัวหมา ทำให้สำเร็จ สังคมไทยจะดีขึ้นทันที คุณไม่ทำหน้าที่คุณผิด ม.157 ต้องอาศัยคนกล้าและเห็นแก่ส่วนรวมมนุษยชาติ แทนที่จะเห็นแก่ตนและเกรงใจกัน อาตมาขอบอกว่าบาปบุญคุณโทษ คนที่เขามีบุญคุณกับเรานั้น เป็นบุญคุณสุจริต หากเป็นบุญคุณที่ทุจริต คุณเคยผิดพลาดทำไปก็บาปไปแล้ว ที่เขามาซื้อคุณไว้มันไม่สุจริต แล้วคุณนึกว่าคุณค้างบุญคุณเขาขออภัยที่ต้องบอกว่าคุณโง่ มันเป็นบาป คุณทำบาปจบไปแล้ว แล้วก็ถือว่าเขามีบุญคุณ เขาให้เรามาตั้งพันล้าน ร้อยล้าน สิบล้าน อันนั้นมันบาป ไม่ใช่บุญคุณ คุณต้องหยุดเลย เมื่อคุณมีสิทธิหน้าที่ต้องฟันเลย การฟันคนชั่วไม่บาปเลย

การฟันนี่ไม่ใช่ไปฆ่าแกงเขา แต่ตัดไม้ตัดมือไม่ให้เขาทำบาปอีก คุณมีสิทธิหน้าที่ต้องทำเลย จะได้กุศลมหาศาล คนที่จะปราบทุจริต คนไหนทำได้ ราคาของการลดทุจริตคอรัปชั่นได้ตอนนี้ราคาสูงมาก เพราะเป็นความต้องการอย่างยิ่งในสังคม ยิ่งคนนี้ควรฟันอย่างยิ่งนะ ต้องคิดให้ดี อย่าคิดว่าตนเองเคยได้อกุศลลาภจากเขา คุณนึกว่าเป็นบุญคุณนั้นผิดนะ ผิดเต็มร้อยตีลังกาคนละขั้วเลย  อย่าไปตอบแทนบาปคุณเลย ไม่ใช่ตอบแทนบุญคุณนะ อย่าไปตอบแทนบาปคุณ ต้องหยุดเลย ต้องช่วยกันเลย ถ้าคุณหยุดได้ ถ้าเขาจะโกรธเขาชั่วต่อก็บาปต่อ คนที่เคยให้เงินคุณโดยทุจริต แล้วคุณก็มีสิทธิ์ตัดไม่ให้เขาทำบาปก็ช่วยเขาและได้กุศลตนอย่างยิ่ง ผู้ที่ทำนี่เป็นการช่วยเขาไม่ใช่ทำร้ายเขา

นักธุรกิจนั้นบาปถาวร เพราะเขาทำหน้าที่จนตายไม่มีการปลดเกษียรเหมือนข้าราชการ นักธุรกิจจะบาปซับซ้อนมากว่าข้าราชการ แต่นักธุรกิจนั้นจะบาปน้อยกว่าข้าราชการ เพราะต้องทำด้วยตนเอง แต่ข้าราชการนั้นรับเงินจากประชาชน แต่นักการเมืองนั้นมีอำนาจมากกว่านักธุรกิจ แต่เดี๋ยวนี้นักการเมืองก็เป็นนักธุรกิจด้วย แล้วออกกฎหมายเฉโกว่า ตนเป็นทั้งนักการเมืองและนักธุรกิจไปด้วยในตัว ก็โกงได้มาก

ทิฏฐิ 62 มีสองอย่างคือตามรู้ขันธ์อดีตเอามาใช้ กับปรุงแต่งเป็นอนาคต ก็ฟุ้งได้มากมาย พระพุทธเจ้าแบ่งเสร็จเลย ขันธ์อดีตมี 18 ส่วนขันธ์อนาคตมี 46 อาตมาจะใช้ขันธ์ส่วนอดีตเสียส่วนใหญ่ เพราะผ่านมามากมายจึงเอามาใช้ได้ แม้ความรู้ระดับอาตมาไม่ถึงมหาโพธิสัตว์ไม่ถึงระดับ แปดหรือเก้าก็ผ่านวัฏฏสงสารมาเยอะ ก็มีขันธ์อดีตแต่ก่อนเก่าที่จะเอามาอธิบาย ชาตินี้อาตมาไม่ได้เรียนรัฐศาสตร์นะ แต่อธิบายได้เพราะศาสนาพุทธเป็นศาสนาของมนุษย์กับสังคม ที่จะเป็นอยู่สุขและเป็นประโยชน์สูงสุด เป็นคุณค่า ที่เป็นน้ำใจบริสุทธิ์ ระดับพรหมวิหาร 4  หรืออัปปัญญา เป็นจิตวิญญาณที่หมดตัวตนไม่เห็นแก่ตัว ชีวิตตนไม่เกี่ยงแล้วอยู่รอด เพราะสังคมอุปถัมภ์ค้ำชู ชีวิตนี้เนื่องด้วยผู้อื่น ปรปฏิพัทธาเมชีวิกา

ชีวิตเราฝากทิ้งไว้กับผู้อื่น เราทำทุกอย่างเพื่อสังคม ก็มีคนมีดวงตาเห็นได้ ช่วยอาตมาได้ อาตมาไม่ต้องสะสมสมบัติส่วนตัวเลย ทำงานไปให้ปรปฏิภัทธาเมชีวิกาให้คนอื่นเลี้ยงดูสงเคราะห์ไว้ มีเท่าไหรก็กินใช้เท่านั้น ใครอยากอุปการะก็มา อุปการะมาเท่าไหร่ก็ใช้ประโยชน์เท่านั้น ถ้าคนมาบริจาคเงินให้อาตมา ถ้าระบุว่าให้ใช้อะไร ผ่านอาตมา เขาเรียกว่าทำบุญแต่ที่จริงคือการให้ทาน แต่ถ้าทานเอาออกแล้วไม่กำจัดกิเลสก็เป็นกุศลธรรม กุศลวิบาก ซึ่งจะสนองผู้มีกุศลนั้น ส่วนบุญไม่มีอะไรสนอง บุญนี่ชำระกิเลสแล้วมีแต่พ้นทุกข์ บุญไม่ใช่ขนมปัง บุญคือปืน ไม่ใช่ของช่วยชีวิตแต่บุญคือเครื่องมือกำจัดกิเลส ฟังแล้วน่ากลัวนะ เป็นเครื่องปราบฆ่า แต่ก็ฆ่ากิเลส บุญคือ สันตานัง ปุนาติ วิโสเทติ เป็นรากศัพท์เลย

คุณทำทานก็ได้กุศลได้เครื่องอาศัย จะได้ลาภ ยศ สรรเสริญ โลกียสุข เป็นเครื่องสนอง บุญเป็นโลกุตระเป็นเครื่องล้างกิเลส ทำแล้วสำเร็จในบุญตัดกิเลสขาดได้ เมื่อมีปัญญารู้ทาง รู้สัมมาทิฏฐิ 10​ทานอย่างไรให้เกิดบุญ แต่ทุกวันนี้เขาทานแล้วได้บาป ให้ของราคา 5 บาท แต่ของแสนล้าน ตักข้าวทัพพีเดียวก็จบแล้วจบอีกขอให้ได้ลาภยศ ตำแหน่งขอให้ได้ร้อยพันล้าน จิตตั้งจิตเป็็นมโนกรรมจริง ไม่ได้ละโลภ เลย มีแต่โลภเต็มกระบุงเลย นี่คือนัตถิทินนัง เป็นมิจฉาทิฏฐิข้อแรกเลย ทานแล้วโลภเพิ่มขึ้น แล้วมันจะได้ผลของศาสนาไหมนี่ แต่คุณได้กุศล ทาน 5 บาทชาติหน้าก็มีส่ิงสนอง 5 บาท แต่คุณไปตั้งจิตจริง มีกรรมทางจิตไปโลภเพิ่มอีกกี่ล้าน เป็นสัจจะแล้ว คุณขาดทุนหรือกำไร แล้วก็สอนกันผิดๆ

ไม่ต้องพูดถึงวิธีการที่จะชำระกิเลส เช่นสมาธิ การนั่งหลับตามสมาธิไม่ใช่สมาธิของพระพุทธเจ้าspecial สมาธิ แต่ที่เขาทำเป็นแค่ General สมาธิ เท่านั้น แต่สมาธิของพระพุทธเจ้าเรียกว่าสัมมาสมาธิ ปฏิบัติลืมตาในขณะทำ คิด พูด ทำ อาชีพ ทำให้สัมมา

อาชีพก็ให้พ้นมิจฉา 5 กัมมันตะก็มี 3 วาจาก็มี 4 อยู่ในมหาจัตตารีสกสูตร แต่ความรู้ไม่พอก็ใช้ไม่เป็น วิธีปฏิบัติก็เอามาใช้ไม่เป็นตั้งแต่เรื่องทาน ในสัมมาทิฏฐิ

ทินนัง ยิตถัง หุตัง ก็ใช้ไม่เป็นไม่ได้เกิดผลลดกิเลสเป็นแค่ นัตถิ ไม่ได้อัตถิ ในทุกทาน ศีล ถ้าชำระกิเลสได้ก็เป็นอัตถิ แต่ถ้าไม่ได้ลดกิเลสก็นัตถิ แล้วตรวจสอบตนเอง คือหุตังที่เกิดผลสำเร็จลดกิเลสได้หรือไม่? ถ้าได้ก็อัตถิ ถ้าไม่ได้ก็นัตถิ ขออภัยที่ต้องพูดว่าการนั่งหลับตาเป็นการสร้างภพ เอาบุญมาล่อว่าจะได้วิมาน จะพารวย โศลกปีนี้คือ วัฒนธรรมบุญนิยมนั้น ต้องไม่ใช้บุญเป็นวิมานหลอกคน

สำคัญมากเรื่องบุญ อาตมาอายุก็ปูนนี้ทำงานมาย่างเข้า 45 ปีแล้วอายุพรรษา ก็ขอพูดเต็มที่หน่อยเถอะในฐานะที่เป็นนักบวชพระพุทธเจ้า แม้ทุกรุ่นที่ท่านบวชก่อนอาตมานะ เป็นมหาเถระแล้ว อาตมาจริงใจต่อศาสนา ต่อมนุษยชาติ

ข้าราชการคือนักการเมืองประจำของสังคม รัฐศาสตร์คือการบริหารรัฐ ข้าราชการคือผู้บริหารรัฐประจำเลย เมื่อไม่มีนักการเมือง ข้าราชการก็ทำหน้าที่ไปโดยหน้าที่ตำแหน่ง ก็คือเรื่องสังคม รัฐศาสตร์  ปลัดกระทรวงก็ต้องบริหารต่อได้ รับใช้ประชาชนนั่นเองก็คือนักการเมือง

อาตมารู้เจตนา คสช. ว่าไม่ให้พูดการเมือง คือไม่ให้พูดแล้วกระทบทำให้แตกสามัคคี แต่ว่าอาตมาขอเป็นนักการเมืองจนตายคือขอรับใช้ประชาชนจนตาย แล้วเป็นนักการเมืองที่ไม่รับเงินเดือนเลย ขออภัยไม่มีแม้นิตยภัต ซึ่งก็คือเงินของประชาชน อาตมาไม่มี ไม่รับ อาตมาเป็นประชาชนมีสิทธิ์รับเงินช่วยเหลือคนแก่ อาตมาก็ไม่เคยยอมไปรับเลย อาตมายังไม่แก่ เรื่องอะไรไปรับเงินคนแก่ ไม่เคยไปมอบหมายให้ใครไปรับ

อาตมารับใช้อย่างบริสุทธิ์ใจจนตาย อย่างพาพวกเราออกไปทำงานชุมนุมต่อต้านประท้วงก็ทำหน้าที่ ในระบอบประชาธิปไตย ในยุคพระพุทธเจ้าไม่มีเรื่องนี้ ก็ไม่มีบัญญัติไว้ แต่จะบัญญัติใหม่ก็ของกรมการศาสนา ที่ระบุไว้ว่าห้ามออกไป อาตมาเห็นใจเขานะเพราะเขาควบคุมคนของเขาไม่ได้ ก็เลยต้องออกกฎหมายไว้ พระออกมาก็ยุ่งศาสนาฉิบหายหมด  อย่างสมณะอโศกก็บอกกันได้มีออกไปนอกบ้างก็น้อย พอดึงกันไว้ได้

ต้องรู้จักสิทธิหน้าที่ นักการเมือง ที่มีอำนาจตอนนี้ต้องทำหน้าที่ อย่างกล้าหาญ และถูกต้องเต็มหน้าที่ได้ จะดีมาก คนไทยไม่โง่ ผู้มีตำแหน่งหน้าที่เชื่อว่าเข้าใจได้ แต่อยากขอร้องว่าช่วยเหลือประเทศชาติหน่อยเถอะ ตอนนี้กำลังคัดเลือกคนดีมีความรู้ความสามารถไปทำหน้าที่ อาตมาเห็นใจเข้าใจนะ แล้วก็สำคัญคือ อย่าไปเข้าใจบุญคุณผิด ที่คุณได้รับสินบนจากคนชั่วมานั้นหรือแม้กินตามน้ำก็ตาม ที่เขาปิดปากคุณไว้ ขอพูดระบุชัดๆ จะเอาผิดก็เอา เช่นพวกที่เป็นสส.กินเงินจากหัวหน้าพรรค นี่เงินบาปคุณทั้งนั้นไม่ใช่บุญคุณ อย่าไปตอบแทนบาปคุณนี้ต่อไป หากคิดว่าเป็นบุญคุณต้องตอบแทนอยู่นี่ผิดนะบาปชั่วต่อไปนะ ให้ฝืนเถิด ตื่นเถิดชาวไทย อย่าหลับใหลลุ่มหลง ชาติจะเรืองดำรง ก็เพราะเราทั้งหลาย ผู้ที่ทำอยู่ก็หยุดเถอะ กรรมเป็นอันทำมีผลวิบากจริง

พวกเราพยายามเรียนรู้เรื่องจิตเจตสิก อาตมาก็พูดลึกขึ้นทุกที ถ้าพวกคุณไม่มีบารมี บารมีคือชำระกิเลสสั่งสมมาได้ ไม่ใช่แค่ความดีคือกุศล ผู้ที่ทำกุศลมากจะได้เรียกว่า มหากุศล แต่ถ้าทำกุศลแต่ทำจิตให้เกิดกิเลส เช่นทำทานแต่กิเลสเพ่ิม คุณได้สั่งสมกิเลสใส่สันดาน สะสมบุญคือบารมี บารมีคือการชำระกิเลสได้ แต่ถ้าทำกุศลแต่จิตกิเลสเพ่ิมเรียกว่า สันดาน

ถ้าทำทานแล้วมนสิกโรติไม่เป็น การทำทานต้องให้ใจลดโลภ แต่ว่าทำใจไม่เป็น กลับทำให้ใจโลภมากว่า ค้ากำไรเกินควร ผู้เอาบุญมาขาย แล้วบอกว่าทานมากได้มาก ทานไม่ใช่บุญ บางสำนักบอกว่าทำทานแล้วะได้บุญมาก หลอกว่าจะได้วิมาน แต่ได้อวิชชากันทั้งนั้น เผยแพร่ไปทั่วโลก แค่ทำทานนี่แหละ มีการตลอด มีการคลอบงำความคิด ว่าซาบซึ้งว่าชาติหน้าจะได้รวยได้สวยได้โลกธรรม ก็เป็นโลกีย์ทั้งนั้นไม่มีภาคปรมัตถ์ที่ลดกิเลสเลย แล้วส่งเสริมกันให้ทำบาปทั้งโลกเลย หากพุทธในไทยส่งเสริมอันนี้เท่ากับทำบาปมหาศาลหนัก เท่ากับทำลายศาสนา อยากให้เขาหยุด อาตมาไม่เดือดร้อนกับเขานะ แต่อาตมาสงสาร อาตมาไม่เชื่อว่าเขาโง่ แต่เขาหยุดไม่ได้ เขาลงทุนมามากแล้ว เหมือนคนลงทุนสูบบุหรี่มาตั้งสี่สิบปีแล้วจะให้เลิกอย่างไร?...นี่ก็จะโง่ไปถึงไหน หายโง่ได้แล้ว

ในสังคมศาสนาทุกวันนี้กระเตื้องขึ้นนะมีผู้มีปัญญารับรู้ อาตมาวัดจากกระแสตอบรับ อาตมาปากชัดมากขึ้นนะ แต่กระแสตอบโต้ไม่ค่อยมา นั่นคือเมืองไทยมีปัญญารู้ว่าอะไรเป็นสัจจะจึงเงียบ เป็นดัชนีชี้ค่าว่าเมืองไทยยังมีคนมีปัญญาไม่ใช่แค่เฉกา เพราะอาตมาเอาสัจธรรมพระพุทธเจ้ามาอธิบาย ตอนนี้ธรรมะพระพุทธเจ้านี้กำลังเกิดการขยายตัว ผู้ใดจะกล้าหาญทางธรรมมาร่วมมือกัน ผู้มาร่วมมือทางธรรมถือว่ากล้าหาญอย่างยิ่งด้วย หรือข้าราชการจะร่วมมือสั่งสมการลดละกิเลสทำลายส่ิงไม่ถูกต้องให้หมดไป

ต่อไปจะพูดนี่เป็น Big word คือว่าจะช่วยโลกได้ โลกจะรับรู้เข้าใจ แล้วจะเอาไปใช้ เช่นเศรษฐศาสตร์ที่เป็นระบบสาธารณโภคี อาตมาใช้ชื่อบุญนิยม ที่จะไปลดทุนนิยม แต่ไม่ได้ไปเป็นศัตรูเขานะ เพราะบุญนิยมนี่ให้ แต่ทุนนิยมนี่เอา ก็เลยไปกันได้ แต่ทุนนิยมกับทุนนิยมนี่เขาเอาด้วยกันก็เลยทะเลาะกันสิ บุญนิยมก็ขอมาลดบาป ลดทุจริตอกุศลของคุณนะ ไม่ได้แย่งเงินนะ อาตมามีฝีมือในการแย่งเงินแย่งโลกธรรมนะ พิสูจน์ฝีมือตอนทำงานเป็นฆราวาส อาตมาเงินเดือนมากกว่านายกฯอีก นายกฯเงินเดือนแปดพัน แต่อาตมาได้สองหมื่นโดยสุจริตด้วยนะ ถ้าอาตมาอยู่ทางโลกก็ต้องพัฒนาไปตามอัตตาตัวเลข ตัวเลขมันขึ้นแต่เศรษฐกิจมันตก ไปแย่งกับโลก

สมมุติว่าอาตมาเป็นเจ้าสำนักบันเทิง อาตมาทำได้เยอะด้วย ทำได้หลายอย่างด้วย บันเทิง ข่าวสาร วิชาการ ทำได้หมด รายได้ก็ต้องมากด้วย สมมุติว่าเจ้าสำนักตอนนี้เขาได้เดือนละสี่ล้าน อาตมาก็ต้องได้อย่างนั้น แต่อาตมาไม่เอา มาทำแบบนี้ก็ได้ให้เขาไปสี่ล้าน เพราะไม่ได้ไปแย่งชิงกับเขาด้วย

เราจะรู้อาชีพการงานที่เหมาะควร บางอย่างเป็นอบายมุข ดารา นักร้อง นักแสดง กีฬาที่ได้ค่าตัวมากล้วนเป็นอบายมุข เป็นนรกปหาสะ คือความบันเทิงเริงรมย์ หรือกีฬาก็มีสนุกสนานปนความหนัก แต่บันเทิงสนุกสนานปนความพริ้ว กีฬาบำบัดกิเลสชอบใจเชิงซาดิสม์ มาซูคิสม์ ส่วนบันเทิงเริงรมย์สะสมเชิงโรแมนติกอิซึ่ม Romanticism พวกนักกีฬานี่พยาบาททุกคน กูแพ้ก็ไม่ยอม ต้องเอาชนะให้ได้ ส่วนที่ว่ากีฬาคือสามัคคีเสียสละคอยดูมันจะตีกันตาย ยิ่งระดับโลกก็จะแพ้ไม่ได้อีก มันก็จะทำลายโลก มันเป็นอารมณ์ลวงคือสุขขัลลิกะคือยอดอบายมุข นักการเมืองโกง ข้าราชการทุจริตก็คืออบายมุข คือปากทางคือหัวหน้านรก ที่เขาโกงกันเจ็ดแสนล้านคืออภิบรมมหาอบายมุข

นักธุริกิจที่มือขึ้นก็เพราะมีกุศล เป็นสันดาน เช่นคุณลงทุน 10​ล้าน แต่ให้ได้มาเป็น 100 ล้านก็บาปทั้งนั้นแม้จะมีกุศลเก่า ในชาตินี้ คุณได้ของเก่าก็ดีแล้ว หากคุณเอากุศลที่ได้ไม่ออกดอกผลก็มีเท่าเดิม ยิ่งคุณเอากุศล เช่นคุณมี พันหนึ่ง แล้วก็เอาไปคืนแก่โลก ห้าร้อย แต่ถ้าเอาไปออกดอกผล ไปทำกำไรอีกบานเป็นห้าล้านก็ยิ่งได้บาป มันสูงด้วยอัตราค้าหุ้น จากหุ้นละห้าสิบ กลายเป็นหุ้นละห้าร้อย เอาไปขาย แล้วก็ปั่นหุ้นเพ่ิมอีก อาตมาจุกตั้งแต่ประเทศไทยมีตลาดหุ้น ตั้งแต่วันนั้นถึงวันนี้ไทยจึงตกต่ำด้านเศรษฐกิจมาก อย่าไปตกในวังวนนั้น มันบาปทั้งสิ้น

เรามาเสียสละให้บริสุทธิ์ดีกว่า เราตั้งจิตเราได้ว่าจะเสียสละอย่างไร มันบำเรอราคะเสพรส หรือบำเรอโลภให้ได้สะสมของกู  เสพราคะเดี๋ยวก็หายไปแต่ได้โลภวัตถุนี่อยู่นานกว่าแม้อำนาจของกูก็เช่นกัน ถ้าไม่ชัดเจนก็ต้องหลงผิดทำผิดไปตลอด แต่ถ้ามาเรียนรู้ตั้งแต่โสดาฯ สกิทาฯ ...รู้ชัดในตัวตนตั้งแต่สักกายะ ศาสนาพุทธเข้าใจคำว่ากายไม่ได้ เข้าใจคำว่าบุญไม่ได้ ก็ไม่เกิดการบรรลุธรรม

เขาเข้าใจกายก็คือสรีระภายนอกไม่มีจิตวิญญาณ แล้วเข้าใจผิดเรื่องสมาธินั้นต้องไปนั่งหลับตาทำเอา ก็นั่งจนก้นเน่าก็ได้แต่เจโตสมถะไม่ได้โลกุตระ แต่ถ้าสัมมาทิฏฐิ ปฏิบัติลืมตาไปตามลำดับศีล 5 ศีล 8 ศีล 10 ไปตามลำดับ ลดละกิเลสไป พระพุทธเจ้าว่า 7 ปียกไว้ไม่ได้อรหันต์ก็ได้อนาคามีหากสัมมาทิฏฐิแล้วปฏิบัติจริง ไม่ใช่เรื่องเล่นหรือหลอก

มันเป็นสัจธรรมที่ลึกซึ้งเรื่องเลข 7 ถ้า 1 และ 2 นี่จะเป็นระนาบไม่เกิดองศา แต่ถ้าเร่ิมต้น 3 ก็มีองศาแล้ว จะเจริญอย่างไรก็ต้องกลับมาที่ 3​จนกระทั่งเป็นจั่ว เป็น cyclic order มันจะวนเพ่ิมองศาจนครบ 45 องศาจะลงตัวหมด เป็นสูญ เป็นสามเส้าแรก แต่พอเป็นเส้าที่สอง ถ้าคุณทำธรรมะเป็นจะเกิดไปตามลำดับ

โสดาบันจะพ้นสังโยชน์​3​ ส่วนสัตตักขัตตุปรมโสดาบันก็ต้องทำอีก 7 สังโยชน์ จึงเรียกว่าสัตตักขัตตุ แปลว่า เจ็ด แต่เขาว่าอีก 7 ชาติก็เป็นอรหันต์ ซึ่งที่จริงคือต้องทำอีก 7 สังโยชน์ นี่ต่ำสุด ส่วนโกลังโกละโสดาบันก็เก่งกว่า ทำอีก 6 สังโยชน์ก็เป็นอรหันต์ ถ้าเอกพีชี มีสังโยชน์ข้อเดียวที่ทำได้ก็เป็นอรหันต์ เกิดจากเลข 1 ถึง 10 ทั้งนั้น

สกิทาคามีคือโสดาบันที่พัฒนา 7 สังโยชน์ได้อีก 1 คือเลข 7 เป็นเลขที่เร่ิมเส้าที่สาม เพราะถ้าเส้าที่สามคือเลข 7 ถึง 9ครบก็เป็นอรหันต์แล้ว สมบูรณ์ แม้ในทางฟิสิกส์ คณิตศาสตร์เลขพวกนี้ก็สำคัญ

พระพุทธเจ้าศึกษาเรื่องมนุษย์และสังคมมนุษย์เท่านั้น โพธิสัตว์คือนักศึกษาพระพุทธเจ้า

โพธิสัตว์ 9 ระดับ

1 เป็นโสดาบัน

2 เป็นสกิทาคามี

3 เป็นอนาคามี

4 อรหันต์

5.อนุโพธิสัตว์

6.อนิยตโพธิสัตว์

7. นิยตโพธิสัตว์

8. มหาโพธิสัตว์

9.สัมมาสัมโพธิญาณคือสูงสุดของความมี

เวลาบันทึก 10 มีนาคม 2563 ( 16:17:28 )

รายละเอียด

571110_ก่อนฉันที่โรงเรียนผู้นำ กาญจนบุรี โดยพ่อครู เรื่อง สัมมาทิฏฐิ ที่แสดงโดยสยังอภิญญา

พ่อครูว่า...เราก็จะได้สดับรับฟังธรรม ซึ่งพระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้านั้นใครจะหาว่าอาตมาหลงใหลเพ้อคลั่ง หน้ามืดตามัวธรรมะพระพุทธเจ้า ก็ไม่ว่ากัน ที่พูดนี้ไม่ใช่ว่าอาตมางมงายอย่างที่เขาว่า คลั่งไคล้เป็นอาการของจิตใจคน ไทยเราเอาภาษาบาลีมาร่วม จิตก็เป็นบาลี ใจก็เป็นภาษาไทย จิตใจ ก็ร่วมเลย เป็นอาการอย่างหนึ่งของพลังงานแห่งความเป็นสัตว์ เป็นพลังงานระดับจิต ในนิยาม 5 ที่ท่านจำกัดความไว้

ความรู้สึก เป็นสิ่งที่ไม่ได้รู้ได้ด้วยประสาทสัมผัส แต่รับรู้ได้ด้วย อาการ ลิงค นิมิต อุเทส เช่นอาการของความรู้สึกเป็นอย่างไร มันมีในตัวเราอยู่แล้ว แต่เราก็กำหนดรู้มันไม่ได้ เช่นรู้สึกดีใจ เสียใจ สุข ทุกข์ อยาก  ทั้งหมดนี่เป็นอาการนามธรรม หากเราอ่านไม่ออกกำหนดไม่เป็นก็ไม่สามารถปฏิบัติให้บรรลุธรรมได้ ต้องฝึกกำหนดว่าอาการเช่นนี้เรียกว่าอย่างนี้ เป็นเช่นนี้เอง เป็นตถตา

จิตเราสัมผัสรู้ตั้งแต่ ดินน้ำไฟลมข้างนอก ว่าอันนี้คือดิน น้ำ ลม ไฟ ช่องว่าง มีลักษณะเช่นไร แล้วมีความรู้สึกประกอบอย่างไร เรารู้หมดเข้าใจได้ ผู้มีความรู้สึกเข้าใจได้กับองค์ประกอบที่เป็นเหตุปัจจัย มีองค์ประกอบร่วมกันแล้วเราก็รู้ทางอาการจิตว่ามันเป็น เย็น ร้อน อ่อน แข็ง รูป รส กลิ่นเสียงหรือรายละเอียดเล็กๆน้อย เรารู้ความเป็นกาย กายก็มีเหตุปัจจัยต้องมีสองอย่างขึ้นไปเสมอ ที่สัมผัสรับรู้ ที่มันปรุงแต่งร่วมกันได้ แม้ดิน น้ำไฟลม พีชะที่มันไม่รู้ตัวมันเองได้ แต่มันกำหนดตัวมันเองไปตามเหตุปัจจัย มันไม่มีอารมณ์ความรู้สึก มันมีแต่สัญญากับสังขาร ธาตุรู้แค่นี้จึงไม่เรียกว่าวิญญาณ​ (วิญญาณต้องมีเจตสิกครบทั้งเวทนา สัญญา สังขาร)

จิตนิยามนั้นมีครบทั้ง เวทนา สัญญา สังขาร ตัวสัญญานั้นกำหนดจดจำ และกำหนดหมายรับรู้ ถ้าอวิชชา สัญญาก็ทำงานไปตามสัญชาตญาณ ถ้าไม่เข้าใจในหน้าที่ของเวทนา สัญญา สังขาร  เมื่อมีเหตุปัจจัยที่ประชุมรวมกัน เรียกว่า กายสังขาร เป็นสังขารที่ยังไม่ได้แยกเลย แต่พอเราอ่านรู้ในกายสังขาร มันมีตัวรู้ก็เรียกว่าจิต

เรารับรู้ตั้งแต่กายสังขารที่เชื่อมกับภายนอกแล้วก็เชื่อมเข้าไปในจิต ที่มีจิตสังขารอยู่ มีวิญญาณเกิด ก่อนในขณะสัมผัสอยู่ในปัจจุบัน หากผ่านปัจจุบันไม่มีวิญญาณแล้ว เป็นจิตแล้ว และถ้าลึกเข้าไปในจิตอีกก็เรียกว่ามโน เป็นส่วนลึกที่สุด

ถ้าเราไม่รู้กรรมกิริยาของตนว่าเป็นอย่างไร ก็ได้บาปเสมอๆ มีคนอยู่สองสาย สายแรกอยู่ในสายเศรษฐศาสตร์ และสายรัฐศาสตร์ สายเศรษฐศาสตร์ต้องรู้ว่าสิ่งไหนทำลายสิ่งไหนสร้างสรร และสายรัฐศาสตร์ก็ดูแลเศรษฐศาสตร์ด้วย และดูแลให้สภาวะองค์รวมให้สบาย ทั้งวัตถุและบุคคลรวมถึงนามธรรม ผู้ศึกษาธรรมะพระพุทธเจ้าต้องเข้าใจองค์รวม แล้วแยกแยะได้ รับผิดชอบจิตวิญญาณของตนเอง แล้วจัดการจิตวิญญาณของตนอย่าให้ทำสิ่งไม่ดี ทำให้เหตุที่เป็นตัวติดยึดในทางอกุศลออกไป ศาสนาพุทธเรียนพลังงาน เรียนถึงระดับจิตนิยาม

ที่มีระดับถึงเวไนยสัตว์ที่สามารถเรียนรู้เข้าใจโลกุตรธรรมได้ แต่ว่าระดับอเวไนยสัตว์เขาไม่รู้หรือรู้ได้ก็ไม่ได้เข้าถึงโลกุตระ แยกแยะไม่ออก ระหว่างโลกุตระและโลกียะ

โลกุตระคือผู้รู้จักจิตเจตสิก รูป และสูงสุดถึงนิพพาน แยกกิเลสได้ กำจัดกิเลสได้ และทำได้อย่างไม่ใช่แบบกดข่มด้วย แต่ทำด้วยปัญญา เป็นพลังงานที่สามารถทำให้พลังงานกิเลส ผี หายไปได้ ปัญญามันรู้ทัน เรียกว่ามีฌาน แปลว่าไฟ เป็นอุณหธาตุ ที่มีฤทธิ์ทำลายสลายกิเลสได้ ไฟฌานจึงสูงกว่าไฟราคะโทสะโมหะ เมื่อมีฤทธิ์เพียงพอ ก็ทำได้ ผู้เห็นสิ่งนี้แล้วตรัสรู้อันนี้คือผู้มีวิชชาศาสตร์ จนทำลายได้อย่างถาวร แม้กระทบสัมผัสกับ ลาภ ยศ สรรเสริญ​กาม อัตตาอย่างไร แม้จะหลอกล่อ บุกมาอย่างไร แรงหรือเบา มีเล่ห์เหลี่ยมอย่างไรกิเลสก็ไม่เกิดจริงๆนี่คือนิพพานอันสมบูรณ์ คืออรหันต์ มีอรหันตะ คือไม่ลึกลับ รู้แจ้งจริงสมบูรณ์หมดแล้วไม่มีสิ่งใดทำลายได้ นี่คือสัจจะ ลึกซึ้งกว่าวิทยาศาสตร์ ของปัจจุบัน ความรู้ทางโลกไม่มีใครเรียนถึงวิชชาศาสตร์ของพระพุทธเจ้า วิชชาศาสตร์นี้เหนือกว่าวิทยาศาสตร์ ทางวิทยาศาสตร์เรียนรู้ไม่ถึงจิตนิยาม ยังจับสภาวะของสักกายะ ที่มีนามธรรมร่วมกับองค์ประกอบอื่น เป็นอาการทาง กายกรรม วจีกรรม มโนกรรม รวมเป็นองค์ประชุม รู้องค์รวมและแยกแยะได้ มีธัมมวิจัย จิตเรามีความสามารถวิจัยละเอียด ตัวเหตุร้ายคืออกุศลจิต ตัวเจอตัว เรียกว่าสักกายะ ผู้จับตัวนี้ได้เรียกว่าพ้นสักกายทิฏฐิ อ่านของตนออก สักกะแปลว่าของตน แล้วองค์ประชุมนี้รู้ถึงจิต เจตสิก รู้จักตัวอกุศลเจตสิก อาการคือเหตุสมุทัยของตัวไม่ดีที่เราจะจัดการด้วยฌาน พลังงานตัวนี้แหละที่พาให้เกิดกรรม จากมโนออกไป

เมื่อเราสามารถจับตัวการใหญ่ แล้วได้ชัดเลยว่าสักกายะนี้เป็นอกุศลจิต เป็นเหตุร้าย ไม่ว่าจะทำไม่ดีเรื่องใดแล้วจับตัวเหตุได้ เราสามารถกำจัดชำระได้อย่างแท้จริง ผู้เริ่มต้นรู้สักกายะที่เกิดในปัจจุบันด้วย เป็นสังโยชน์ข้อแรก แล้วรู้ให้ชัดไม่ลังเลสงสัยเลย เป็นสังโยชน์ข้อที่ 2 เวไนยสัตว์นับตั้งแต่รู้จักสักกายทิฏฐิได้นี่แหละ ที่จะสอนให้เป็นอาริยะ เป็นโลกุตรบุคคลได้ เป็นหลักสูตรของพระพุทธเจ้าเป็นวิชชาศาสตร์

รู้รวมทั้ง ความคิด วาจา กัมมันตะ อาชีวะต้องสังเคราะห์สังขารองค์ประกอบเหล่านี้ที่มีเหตุอยู่ในจิต ดับเหตุได้ทุกอย่างก็จบ ตั้งแต่ตัวต้นทางคือจิต ต้องเรียนรู้กระทบแต่ภายนอกแล้วก็มีเรื่องเกิด เกิดจากตัวในคือมโน ที่มีเหตุอกุศลจิตอยู่ เราต้องแยกแยะให้ชัด ถ้าไม่ชัดก็จะกำจัดมั่ว สิ่งดีก็ต้องเอาออกด้วย ทั้งที่เราจะกำจัดสิ่งไม่ดี ดีไม่ดีไปกำจัดสิ่งดีแต่สิ่งไม่ดีเราก็ไม่กำจัดอีก เราต้องทำใจในใจให้เป็น มนสิกโรติให้เป็นโยนิโสมนสิการให้เป็น กำจัดได้อย่างถูกต้องตามวิธีการคือคนทำวิชชาศาสตร์ได้อย่างถูกต้อง

คุณอาจรู้พยัญชนะบาลีไม่ทั้งหมด อาตมาก็สื่อเป็นภาษาไทยส่วนใหญ่ แต่ก็เอาตัวสำคัญในบาลีมาประกอบบ้าง แต่ใช้ภาษาไทยเป็นหลัก เมื่อเข้าใจกรรมนิยามว่ามีเหตุที่พาทุกข์พาชั่ว คุณทำเหตุนี้ตายไปได้ถาวรเลย มันก็ตั้งอยู่อย่างถาวร เป็นสิ่งสำเร็จ ก็คือจิตวิญญาณที่ตั้งอยู่ เราก็สะสมปฏิบัติให้วิญญาณตั้งอยู่อย่างมีอรหัตผล มีวิชชาศาสตร์ให้แข็งแรงตั้งมั่นเสถียรถาวรที่สุดให้ได้ ถ้าเสถียรถาวรได้ก็จบ นี่คือพฤติของการปฏิบัติ เราก็ทรงไว้ซึ่งธรรมะอันนี้ เมื่อเราเองเราทำได้เท่าไหร่ก็ติดอัตภาพเราไป จะตายอีกกี่ชาติก็ถาวร เป็นทรัพย์แท้ อาริยะของมนุษย์ประเสริฐที่สุดของอัตภาพ ตั้งแต่เริ่มได้จิตนิยามเป็นตัวตนขึ้นมา ตั้งแต่เป็นเซลล์เดียวมาเป็นอเวไนยสัตว์จนเป็นเวไนยสัตว์จนทำให้เกิดธรรมะทรงไว้ จนถึงอรหันต์ก็เป็นจิตวิญญาณสุดยอดแล้ว รู้ว่าอะไรเป็นโทษเป็นคุณ จึงทำแต่สิ่งเป็นคุณไม่ทำสิ่งเป็นโทษเลย คุณคือกุศล โทษคืออกุศล เพราะกำจัดกิเลสหมดสิ้นแล้วก็สิ้นบาปโดยใช้อาวุธทางธรรมคือบุญ

หมดสิ้นกิเลสอย่างถาวรเที่ยงแท้บุญก็ไม่ต้องทำอีก มันจบแล้วเสถียรเที่ยงแท้ไม่มีบุญไม่มีบาปแล้ว สิ้นบุญสิ้นบาปแล้ว เป็นอรหันต์ ที่อาตมาไขความนี้ เพราะโศลกปีนี้คือ วัฒนธรรมบุญนิยมนั้น ต้องไม่ใช้บุญ เป็นวิมานหลอกคน  บุญเป็นเครื่องมือกำจัดบาป กำจัดอกุศล กำจัดกิเลสให้สูญสิ้นไป มีหน้าที่อันนี้อันเดียว ไม่ใช่หลอกว่าบุญนี่ทำแล้วจะได้วิมาน เป็นพุทธเกษตรที่มีพระพุทธเจ้า ไปกองกันอยู่ที่นั่นหมด เป็นวิมานหลอกคน ขอสับธงเลยว่า คำโกหกเหล่านี้ทำความเข้าใจให้ดีอย่าหลง พระพุทธเจ้าตายแล้วยังหลงว่าจะไปนั่งถวายข้าวพระพุทธเจ้าอีก มันบาปมาก บาปคนเดียวไม่พอไปชวนคนโลกๆทั้งหลายบาปด้วย เป็นบาปที่ยกกำลังเลย นี่คือความไม่รู้ของคน อาตมาเตือนท่านด้วยเมตตา ว่าอย่าทำเลย มันเป็นผลกระทบตน ตนทำไม่ว่าแต่กระทบให้คนอื่นแย่ด้วย ศาสนาพระพุทธเจ้าเพี้ยนเสื่อมด้วย บาปซ้ำซ้อนนะ ไม่ได้เตือนเอาทรัพย์หรือคำชม คุณจะไม่ชอบใจอาตมาด้วย อาตมาไม่ได้แคร์คำว่าหรือคำชม แต่อาตมาเจตนาดี มั่นใจว่าเป็นเช่นนี้เพราะมันกระเทือนมวลพุทธศาสนิกชน มันเป็นความหลอกความผิดนะ

ของพระพุทธเจ้าต้องรู้ต้องเข้าใจจนถึงหลักการ หรือทฤษฎีหรือทิฏฐิ ต้องรู้ข้อสำคัญ ในทิฏฐิ10 ที่ต้องรู้ก่อนอื่นในการปฏิบัติธรรมพระพุทธเจ้า จะสร้างบารมีได้

ในบารมี 10 ทัศมี

ทานนี่คือการเอาออก เอากิเลสออกจากตน สิ่งไม่ดีออกจากตนได้ ทำของตนให้สำเร็จได้ ทำไปถึงจิตสังขารให้อกุศลเจตสิกลดละดับได้ ดับได้ก็เนกขัมมะไปเรื่อยๆ เป็นส่วนแห่งบุญได้ เป็นการทานได้สำเร็จ หลักปฏิบัติใหญ่ต้องทานให้ได้ แล้วให้ทำกิเลสออกได้หมดก็นิพพานคือสุญญตา

ศีลคือหลักเกณฑ์ ส่วนปัญญาคือธาตุรู้กำกับตั้งแต่ต้นจนปลาย นี่คือการสั่งสมบารมี

เนกขัมมะ ปัญญา

แล้วบารมีอีก 4 คือ ขันติ การปฏิบัติธรรมหากไม่มีขันติก็ไม่รอด อาจมีทั้งคำข้างเคียงคือตบะ เป็นไฟเผาผลาญกิเลส มีไฟฌาน ไฟพลังงานสุดยอดในศาสนาพระพุทธเจ้า สลายไฟราคะโทสะโมหะให้ได้ ต้องทำอย่างมีวิริยะด้วย วิริยะคือความเพียร เมื่อทำทานศีลเนกขัมมะ ปัญญาได้ ก็ต้องมีขันติ มีวิริยะ

ให้ถึงสัจจะให้ลงไปถึงเนื้อแห่งความจริง ต้องมีสภาวะปรากฏจริงไม่ว่ารูปธรรม นามธรรม แล้วก็พากเพียรทำต่อจนได้แล้วต่อ เป็นอธิษฐาน ได้แล้วต่อจนสิ้นสิ่งที่จะทำให้หมดสมบูรณ์ไม่ใช่ว่าทำค้างอยู่เสพอยู่ฐานเก่า เป็นวัฏฏภิรตโสดาบัน คือเข้ากระแสโสดาบันแต่ก็ติดแป้นไม่เพิ่มภูมิ ถ้าทำได้ก็จะซ้อนชั้นไปเรื่อยๆ จนมีบารมีสมบูรณ์จบ ก็ได้มีเมตตาและอุเบกขาบารมีเป็นธรรมะสุดท้ายของอรหันต์ทุกพระองค์

เมตตา คือพลังงานทำงานเป็นdynamic อุเบกขาคือstatic อยู่กับที่นิ่ง เป็นพลังงานอาศัย นิ่งสงบหยุดพักหรือกลางๆ คนอุเบกขาแต่ทำงานแล้วสงบ มีพักและเพียรในตัว มีประสิทธิภาพทำงาน กายวจี เก่งแต่จิตอุเบกขาไม่สุขไม่ทุกข์ จิตไม่มีกิเลส ไม่ลำเอียงเป็นจิตอิสรเสรีแข็งแรงเสถียรไม่มีใครทำลายได้ อย่างนิจจัง(เที่ยงแท้) ธุวัง (ถาวร) สัสตัง(ยืนนาน) อวิปริณามธัมมัง(ไม่แปรเปลี่ยน) อสังหิรัง(ไม่มีอะไรหักล้างได้) อสังกุปปัง(ไม่กลับกำเริบ)

พลังงานที่ทำงานอยู่มีทั้งอัตโนมัติที่ทำอยู่แล้วมีปัญญาวิชชารู้สั่งการทำงานได้ หรือแม้ไม่เก่งในการสั่งการแต่พลังงานก็จะทำงานโดยอัตโนมัติ ทำงานอยู่จริงไม่มีหยุด แม้พลังงานนี้จะนิ่งไม่มีเจตนาไม่มีพลังงานออกไปเลย เป็นอารัพธาตุหรือเริ่มออกมาทำงานเป็นเส้าที่สอง เป็นอารัมภธาตุ อยู่ในแนวระนาบเพียงสอง ไม่มีองศา จนมีองศาเกิดขึ้น จะเป็นสามเหลี่ยม ตั้งแต่ไม่สมบูรณ์ไม่ได้รูปร่างดี พลังงานที่เกิดก็เป็นวงวนแล้ว ทำงานแล้ว แต่พลังงานนี้ทำงานตลอดเวลา คนที่อวิชชาจะหยั่งไม่ถึง รู้ไม่ได้ เป็นอนุสัย อาสวะ ทำงานในก้นบึ้งตามรู้ไม่ได้ ธาตุรู้เข้าไปรู้ไม่ได้เป็น พลังงานแฝง แต่ทำงานอยู่ คุณไปควบคุมมันไม่ได้ เป็นสัญชาตญาณ พุทธพยายามหยั่งถึงอนุสัย เข้าไปควบคุมได้ เป็นพลังงานที่ไม่มีตัวตน อรหันต์ก็คุมของตนเองได้ เป็นพลังงานสุดยอด หากใครเรียนวิทยาศาสตร์มาฟังอาตมาก็จะเข้าใจในวิทยาศาสตร์ทางจิตด้วย

อรหันต์แล้วก็อยู่กับเมตตาและอุเบกขา เกิดจิตวิมุติเป็นได้แล้วก็มีปัญญารู้วิมุติด้วยก็เป็นวิมุติญาณทัสสนะ

สิ่งที่ยิ่งใหญ่ก็คือทาน ในทิฏฐิ 10

เริ่มตั้งแต่ทาน ศีล(ยิฏถัง) ภาวนา(หุตัง)

สุกตทุกฏานัง ผลัง วิปาโก คือจะสุขทุกข์ได้ผลวิบากดีเลวอย่างไรก็คือผลของกรรม ทำแล้วเกิดผลอย่างไร คือสังเวยที่บูชาแล้วมีผล ถ้ามีผลคืออัตถิ ได้ผลถูกต้องชำระกิเลสได้ เกิดบุญ มีผลถูกต้องไหม

เราต้องมีความรู้ในเรื่องโลกเก่าที่เราต้องสุขทุกข์กับเหตุคือความอยาก เป็นโลกโลกียะ ที่พาเราสุขทุกข์ เราทำให้ตนพ้นจากโลกเก่าก็เข้าสู่โลกใหม่ อันไม่ต้องไปวนเวียนในโลกเก่า เป็นโลกโลกุตระ สมมุติว่าคุณฆ่าเขาตายก็เป็นวิบาก แต่คุณสมใจสุขใจก็เป็นวิบาก เป็นเวรภัยต่อเนื่อง แล้วคุณจะเลิกไหม ก็อ่านจิตว่าจะไปโกรธเคืองไปฆ่าเขาทำไม เราก็เลิก ดีไม่ดีเปลี่ยนเป็นมิตรสหายด้วย ทำจิตให้ได้อย่างจริงเลย ไม่ใช่แค่ปรองดองผิวเผินแต่นี่เราปรองดองแท้เลย พระพุทธเจ้าให้อ่านรู้กิเลสในปัจจุบันแล้วทำกิเลสตายได้เราก็เข้าสู่โลกใหม่ทันที แต่ถ้าไปเข้าใจว่าปรโลกเป็นโลกหลังตายแล้ว ก็อยู่นอกเขตของพุทธ อยู่นอกรีตวิชชาพุทธ ไม่เป็นปุญญักเขต ไม่อยู่ในขอบเขตบุญ

บุญนี้เป็นอาวุธ เหมือนปืน ที่ไม่มีดินปืนไกปืน แต่ว่าเป็นเครื่องชำระกิเลส เป็นเครื่องปหานกิเลส ยิ่งกว่าเครื่องประหารหัวสุนัขของเปาปุ้นจิ้น ไม่ใช่สมบัติที่เราจะเอาไว้ ทำแล้วก็จบ มันใช้ฆ่ากิเลสเท่านั้น

ผู้ที่ทำตามทิฏฐิ 10 นี้ได้ก็เพราะรู้ว่า มี สมณพราหมณ์ทั้งหลาย เป็นผู้ดำเนินชอบ-ปฏิบัติชอบ  ซึ่งประกาศโลกนี้-โลกหน้า ให้แจ่มแจ้ง  เพราะรู้ยิ่งด้วย ตนเอง  ในโลกนี้  มีอยู่  (อัตถิ  โลเก   สมณพราหมณา   สัมมัคคตา  สัมมาปฏิปันนา  เย  อิมัญ จ โลกัง    ปรัญ จ  โลกัง   สยัง อภิญญา   สัจฉิกัตวา  ปเวเทนตีติ) คือผู้มีธรรมะพระพุทธเจ้าเป็นได้แล้ว มีในตนเองแล้วเอามาสอนคนอื่นให้รู้แจ้งได้ด้วย เพราะท่านมีสยังอภิญญา คือมีภูมิตรัสรู้ของตนแล้ว  อาตมาทำได้สำเร็จ อาตมาไม่ต้องรับรองตนเอง แต่พวกคุณที่ทำได้นี่รับรองอาตมา คุณรับรองได้มากคนเท่าไหร่ อาตมาก็มีความรับรองเท่านั้น แล้วสิ่งที่ลดละได้มีศีลนี่ได้จริงไหม? แล้วดูไปจิตเขาลดละขาดได้จริงหรือไม่? อาตมาจะตรวจสอบเอง เห็นผลว่าเกิดแล้ว เกิดการรวมตัวของคนทำได้ทำเป็น

แล้วอีก 3 ทิฏฐิที่ต่อมาคือ

อาตมาเป็นโพธิสัตว์ระดับ 7 ซึ่งผู้จะสอนคนอื่นต้องมีภูมิตั้งแต่โสดาบันเป็นต้นไป พระพุทธเจ้าสอนว่า บัณฑิตพร่ำสอนตนก่อนพร่ำสอนคนอื่นจึงไม่มัวหมอง แต่ทุกวันนี้สอนกันไปทั่วโลกนั้นไม่ได้เป็นแม้แต่โสดาบัน ผู้มีภูมิตั้งแต่โสดาปัตติมรรคก็อย่าเพิ่งสอนเลย แต่ถ้าคุณทำกิเลสหยาบลดได้ แต่ก่อนทนไม่ได้แต่เดี๋ยวนี้ทนได้โดยไม่ยากไม่ลำบากซึ่งฌานทั้ง 4 มันเกิดมาปั๊บก็ใช้ฌานทำลายได้เลย มันมีไฟราคะมาเราก็เอาไฟฌานทำลายได้โดยไม่ยากไม่ลำบากซึ่งฌานทั้ง 4​ ถ้าถึงก็เก่ง แต่ถ้าไม่เก่งก็ตามฐาน ก็อาศัยสิ่งที่เป็นที่มี

โสดาบันก็เป็นคนที่สอนคนอื่นได้แล้ว อย่าสอนเกินความรู้ตน เรามีความรู้ร้อยก็สอนสักห้าสิบหรือหกสิบแต่ส่วนมากมีความรู้ร้อยแต่สอนเสียสามร้อย เพราะคนไม่มีคุณอันสมควรก่อนแล้วสอนคนอื่นศาสนาจึงมัวหมอง

แล้วไปสอนว่าเป็นปัจเจกพระพุทธเจ้าสอนคนอื่นไม่ได้ แต่ที่จริงปัจจัตตังก็คือคุณมีความบรรลุของตนแล้ว ตั้งแต่โสดาบันก็มีของตนก็สอนได้แล้ว แต่ถ้าสอนเกินก็ให้ปลงอาบัติเสีย แต่ถ้าไม่มีแล้วไปสอนแล้วโกหกว่ามีก็ปาราชิกแล้ว ไม่มีใครไปปรับก็อยู่ที่คุณบาป ใครจะหน้าด้านดึงดันทำชั่วซ้ำว่าตนไม่ปาราชิกไม่ผิด ก็ยิ่งเติมนรกให้ตน อย่าโง่ฝืนทำชั่วซ้ำให้ตน ให้เลิกซะ กรรมเป็นอันทำนะ

ตั้งแต่เป็นโสดาบันก็เป็นผู้รู้สัตว์ทางจิตวิญญาณ เป็นสัตว์นรกเพราะไม่ได้บำเรอกิเลส แต่ถ้าได้บำเรอเสพสุขสมใจก็ยิ่งซวยมาก ไปเสพสุขบำเรอกิเลสอย่านึกว่าดี เพราะผนึกกิเลสยินดีพอใจกิเลสก็ยิ่งหนาอ้วนใหญ่มากปุถุไปอีก จิตมีกิเลสคือสัตว์ทางจิตวิญญาณ ต้องรู้วิธีทำให้กิเลสเกิดหรือตาย สัตว์ทางจิตวิญญาณเกิดหรือตาย เป็นสัตว์โอปปาติกะ ถ้ารู้ความเป็นสัตว์อันนี้ พระพุทธเจ้าแยกไว้ 9ขั้นเป็นสัตตาวาส 9

สัตว์นรก เทวดา มาร พรหม สัตว์นรกคือมีความทุกข์ทรมานเดือดร้อนมาก เราต้องรู้ก่อน ถ้ากิเลสมันต้องการโลภ ต้องโกงมา ถ้าได้มาก็สมใจเป็นกูเป็นของกู ได้ของมาแต่ได้กิเลสหนาขึ้นด้วย ถ้าเรารู้ว่าจิตเรามีกิเลสนี้ แล้วเราก็สามารถมีพลังฌาน พลังปัญญาไปสลายกิเลส ถ้าสลายได้ สัตว์นรกก็ตาย ถ้าตายสนิทก็ได้เป็นความตายที่สมบูรณ์ คือความตายเกิดทางปรมัตถ์ ไม่ใช่ทางวัตถุแค่สามัญลักษณ์ แต่ต้องทำจนถึงปัจจัตตลักษณ์ เป็นของตน ปัจจัตตัง เวทิตัพโพวิญญูหีติ ทำให้เฉพาะตน ของตน คุณเป็นโพธิสัตว์ขั้นที่ 1 มีสิทธิ์สอนคนได้แล้ว ถ้ายิ่งทำได้มากขึ้นก็เป็นโพธิสัตว์ระดับ สกิทาฯ อนาคาฯ อรหันต์น

ระดับสกิทาคามีก็สลายพลังยึดติดทางภายนอก ทรัพย์สมบัติข้าวของบุคคล สามารถไม่ยึดติดได้ ไม่ยึดว่าลูกต้องเป็นของเรา ใครแตะไม่ได้ แล้วก็รู้ว่าลูกนั้นอาศัยกันมาตามวิบาก ต้องทำให้เขาดี รับผิดชอบเพราะเราสร้างเขามา

เมื่อสามารถรู้ความเป็นสัตว์ทางจิตวิญญาณ แล้วทำให้มันตายได้ รู้จักความเกิดตายที่เป็นปัจจัตตลักษณ์ เป็นปัจเจกบุคคลได้ คนอย่างนี้ที่เป็นโพธิสัตว์ที่แท้ที่จะช่วยรื้อขนสัตว์ได้

เมื่อเป็นอนาคาฯก็เหลือแต่ข้างใน จิตก็เหลือแต่โอปปาติกะแท้ๆ ไม่ทำบาปกับคนอื่นสิ่งอื่นแล้วแต่มีบาปเวรกับของตน ตั้งแต่รูปราคะ อรูปราคะ มานะ อุทธัจจะ อวิชชา ก็ทำของตนไป จึงทำงานกับคนอื่นได้อย่างทำประโยชน์ให้เขาถ่ายเดียว ผู้ไปเป็นข้าราชการนักการเมืองถ้าเป็นอนาคามีจะดีที่สุด ไม่ได้ก็เป็นสกิทาคามี โสดาบันก็ยังดี

แต่คนเข้าใจอาริยบุคคลนี้เป็นเรื่องลึกลับงมงาย นั่งหลับตาฤๅษีไม่ยุ่งกับใครเขาถือเป็นอาริยะ แต่ที่จริงศาสนาพุทธเป็นศาสนาสังคม ให้คนได้สุขสงบ เป็นวูปสโมสุข สุขสงบร่มเย็น เป็นสังคมอาริยะ ทำงานรับใช้ประชาชน ตั้งแต่โสดาบัน สกิทาคามี อนาคามี อรหันต์

มาตา ปิตา นั้น คือแม่ พ่อ และ แม่นั้นไม่ได้หมายถึงแม่ที่คลอดลูกเป็นตัวๆ แต่ว่าหมายถึง สภาวะทางจิต เช่นศีลเป็นแม่ ปัญญาเป็นพ่อ ช่วยกันทำคลอดให้สัตว์โอปปาติกะสัตว์ทางจิตวิญญาณเกิดมาเป็นอรหันต์ พระพุทธเจ้าเป็นพ่อ พระโมคคัลลานะเป็นแม่นม พระสารีบุตรเป็นแม่เลี้ยง นี่คือภาวะทางนามธรรม แม้สมมุติไปเป็นตัวคนก็ตาม แต่คำสอนศีลเป็นแม่ มีปัญญาเป็นพ่อ นี่คือพ่อแม่ หรือองค์ประกอบต่างๆที่หล่อหลอม ให้เกิดการคลอดทางจิตวิญญาณ

เมื่อคุณรู้ทานมีผล รู้ทิฏฐิ รู้ศีล แล้วเรียนรู้ กรรม 4 ของ สังกัปปะ วาจา กัมมันตะ อาชีวะ ที่จะทำให้เราออกจากหรือตายจากโลกเก่าเป็นโลกใหม่หรือรู้ว่าอิตถีภาวะหรือปุริสภาวะใดของตนที่ทำให้ตนเกิดสัตว์โอปปาติกะ เป็นโลกใหม่ได้ ก็เป็นผล สัมมัตตะ 10 มีมรรค 8 ผล 2 ถ้าไม่ได้ผลก็เป็นมิจฉัตตะ 10 นี่คือการสาธยายของผู้เป็นสยังอภิญญา เป็นผู้เอาอาริยบุคคลของพระพุทธเจ้าคืนมาได้ ขอย้ำว่าไม่ใช่แค่นักบวช แต่ฆราวาสก็เป็นอาริยบุคคลได้ เป็นอรหันต์อนาคามีก็ไปเป็นผู้บริหารของประเทศของโลกได้อย่างดี แต่ถ้าไม่เอาศาสนาเข้าไปช่วยโลกช่วยสังคม ก็จะเลวร้ายไปเรื่อยๆ การศึกษาศาสนาที่ไม่ลดกิเลสกู้ประเทศไม่ได้ ถ้าใช้ทฤษฎีพระพุทธเจ้าก็จะแก้ไขได้ยั่งยืน แต่ว่าที่จริงก็ไม่เที่ยงแท้ไปตลอดหรอก มันมีหมุนเวียนไปตามวัฏฏะ

อาริยบุคคลนั้นจะทำงานกับทางโลกได้อย่างแข็งแรงจะเป็นฆราวาสด้วย แต่การบวชเป็นทางสำหรับผู้ไม่แข็งแรงมาปฏิบัติ แต่ถ้าเป็นอาริยบุคคลนั้นก็อยู่ทำงานกับทางโลกไปได้เลย แม้เป็นชาวนาอริยบุคคลก็ทำงานได้ดี หรือเป็นนักธุรกิจก็ตามก็ทำงานรับใช้ประชาชน ให้มีชีวิตอย่างให้คนอื่นเลี้ยงไว้ นี่คือสิ่งที่อาตมาตั้งใจจะสร้างให้สิ่งเหล่านี้เกิด ยิ่งสูงยิ่งไม่มีตัวตนของตน แล้วจะทำงานรับใช้ช่วยสังคมได้มากขึ้นอีก มีส่ิงรองรับด้วย นี่คือสิ่งที่เกินยูโทเปียของโทมัส มอร์ 

เวลาบันทึก 10 มีนาคม 2563 ( 16:18:28 )

รายละเอียด

571111_สรรค่าสร้างคน(7) วนบ. เรื่อง บุญคือกระดาษชำระจิตสันดานเฉพาะตน

พ่อครูว่า...วันนี้ วันที่ 11 พ.ย. 57 เราได้วรรคเว้น การเรียนวนบ.ไป 25 วัน ไปทำกิจกรรม ที่จริงการทำกิจกรรม การไปสังสรร ทำกิจกรรมด้านงานการ พิธีการ งานสังคม ไม่ว่าจะสังคมข้างนอกหรือสังคมในอโศกก็ตาม คราวนี้เราไปร่วมกับสังคมภายใน คืองานมหาปวารณา และยังมีงานเจอีก 2 ช่วง

การศึกษาของเราเป็น บ้าน วัด โรงเรียน เราต้องทำอย่างอิสระพอ ถ้าเรามีกรอบที่เขากำหนด จนเราทำการศึกษา ศีลเด่น เป็นงาน ชาญวิชาไม่ได้ มีสัดส่วนตามที่เราจะทำ ถ้าไม่ได้ เราก็อยู่อย่างพฤตินัยดีกว่า แล้วก็ปฏิบัติจนเราเป็นไปได้ เพื่อเน้นให้เกิดกุศล เกิดบุญ และเราจะเน้นบุญเป็นหลัก

คำว่า บุญ​คำเดียว ที่เข้าใจแบบมิจฉาทิฏฐิ ทำให้ศาสนาพุทธเสื่อม และก็ยังมีคำว่า กาย ที่อาตมานำมาอธิบาย ถ้าเข้าใจผิด ศาสนาก็เพี้ยน เขาใช้อย่างผิดๆ ก็ทำให้เกิดความเสื่อม อาตมาก็ว่าต้องเอาจริงเอาจัง ทำให้เต็มที่ ทำตามภูมิที่อาตมาเข้าใจว่าถูกต้อง มาฟื้นศาสนาพุทธ เพราะศาสนาพุทธนั้นสลบไศล ตายไปมากกว่าครึ่งแล้ว แต่อาตมาก็จะฟื้นได้ อาตมาทำมา 40 กว่าปีก็เห็นเนื้อหาเนื้อแท้ของความเป็นพุทธ

พุทธเป็นเช่นนี้มีหลักใหญ่อยู่ 3 อย่าง เรียกว่าตรีลักษณ์ หรือพุทธธรรมที่แท้จริง

1.โลกุตระ(เหนือโลก) คือศีลเด่น(ศีลเคร่ง)(ศีลเต็ม)

_เป็นความรู้ความสามารถทางวิชชาศาสตร์ ถ้าได้ความรู้แล้ว จิตจะลดกิเลส มีคุณธรรมได้จริง ธรรมะของพระพุทธเจ้าหรือพุทธธรรมที่จะอยู่เหนือโลกได้

2. โลกานุกัมปายะ(เกื้อกูลอนุเคราะห์โลก) คือเป็นงาน (เก่งงาน) (เข้มงาน)

3. โลกวิทู(รู้ทันโลก) คือ ชาญวิชา (ชำนาญวิชา) (สืบสานวิชชา) ศาสนาพุทธเป็นศาสนาสังคม รู้จักความหมุนของโลก ที่ไม่ได้หมายถึงว่าโลกลูกนี้หมุนไป หรือว่าโลกนี้มาจากการระเบิดของกาแลกซี่ แล้วหมุนเวียนไป แบบนี้ไม่ใช่ความรู้ของพระพุทธเจ้าที่หมายในข้อนี้ แต่ความหมุนเวียนนี้หมายถึงความหมุนเวียนของรูปและนาม ของกายและจิต และศึกษาเน้นไปที่จิต จนลดกิเลส ความเห็นแก่ตัวในชีวะ ในความเป็นสัตว์โลก

ผู้ศึกษาธรรมะของพระพุทธเจ้าจะเป็นผู้มีโลกวิทู เป็นผู้มีความรู้อย่างหมดกิเลส เป็นอรหันต์ หากจะศึกษาต่ออีกจะรู้กว้างขึ้น แม้แต่ความรู้ทางวิทยาศาสตร์ด้วย ที่ว่าโลกกำเนิดมาจากไหน จากการแตกของแกแลกซี่มาเป็นโลกนั้นก็จะรู้หมด แต่พระพุทธเจ้าให้คนพ้นโทษภัยต่อโลกก่อน

จิตอรหันต์ เป็นโลกุตรจิต และมีความรู้โลกวิทูไปตามลำดับ เมื่อเป็นคนที่มีความรู้เช่นนี้เริ่มตั้งแต่โสดาบัน ก็จะลดพิษภัยที่มีต่อโลก เป็นระดับแรกเลย และจะมีคุณธรรมสูงไปตามลำดับอีกเป็นสกิทาฯ อนาคาฯ อรหันต์  เป็นอนุโพธิสัตว์ อนิยตโพธิสัตว์ นิยตโพธิสัตว์ มหาโพธิสัตว์ ไปตามลำดับ

จิตที่บรรลุโลกุตรธรรม เหนือโลก จะมีสุขที่เป็นวูปสโมสุข เป็นสุขที่ไม่สุขทุกข์วนเวียนแบบโลกีย์ คำว่าปรมังสุขัง ท่านแปลกันทั่วไปว่า สุขอย่างยิ่ง อาตมาเห็นว่าแปลแบบนี้เป็นแบบโลกีย์ บำเรอตัณหา เป็นโลกียรส ภาษามันให้ความหมายเช่นนั้น ก็ขอแวะตรงนี้ว่า เมื่อแปลว่า เป็นสุขอย่างยิ่ง และก็เข้าใจว่าความเป็นสุขต้องเป็นสุขสงบ เขาก็เลยต้องไปเสาะหาสุขสงบ พวกที่คิดหาทางสงบได้ด้วยวิธีอีกอย่าง เขาก็ได้สงบแบบหยุดเฉยๆ เขาก็ทำได้  คือควบคุมกามได้จริง สงบรำงับได้ และก็หยุด อยู่ในภพภูมิไม่พยายามเกี่ยวข้องกับสังคมมนุษยชาติเลย ไม่รู้การงานสิ่งเป็นประโยชน์สังคมเลยก็ไม่รู้เรื่องไม่มายุ่งเลย

เขาไม่รู้จักภพก็เลยไม่สามารถจะพ้นจากภพได้ เขาไม่รู้ว่ารูปภพ อรูปภพคืออย่างไร แล้วเขาก็ไปสร้างได้ มันสุขสงบได้ นิ่งๆ ควบคุมจิตได้ ที่ไม่แรงมาก เขาไม่อยู่กับโลกที่ต้องมีการกระทบกระทุ้งมอมเมา เขาก็ไม่รู้ หยุดกดข่มจิตอย่างเดียวมันก็ได้ ฝึกเอาก็ได้ เขาฝึกกันมาไม่รู้กี่ชาติเขาก็ได้ จนเป็นศาสนาเชน

แต่ของพุทธนั้นอยู่กับโลกีย์ได้ อย่างจิตเหนือโลกีย์ ไม่สุขทุกข์กับเขา และก็สามารถมีความรู้ค่ายกลของโลกีย์ได้ ที่เขาสร้างเป็นจารีต วัฒนธรรม ศาสตร์ต่างๆที่เป็นค่ายกลโลกีย์ ก็เข้าใจกับเขาได้ ว่ามันสมดุล สุจริต ยุติธรรมหรือไม่? จะรู้เข้าใจตามภูมิ อาตมาก็มีความรู้ตามภูมิ ก็จะสามารถช่วยโลกได้ตามภูมิ อย่างพระพุทธเจ้าท่านก็ช่วยโลกได้ตามภูมิ มีกรอบขอบเขตที่ตามวิสัย

อย่างพระพุทธเจ้าสมณโคดม หรือพระพุทธเจ้ากัสสปะที่สร้างศาสนามาได้ นับตามกาลได้เป็นแสน เป็นล้านปี ท่านก็สามารถช่วยตามเหตุปัจจัยของยุคสมัย กาละได้ ที่มีจำนวนไม่เท่าเทียมกัน อย่างสมณโคดมช่วยคนได้น้อยมาก และท่านก็ทำตามสมควร ท่านทำงานศาสนา 45 ปีท่านก็หยุด เป็นวิสัย ท่านไม่ทำเกินวิสัย

ศาสนาพุทธนั้นเพี้ยนไปมากแล้ว (ในจูฬสาโรปมสูตร)ไม่เหลือแม้สะเก็ดก็ไม่เหลือ ศีลอันเป็นสะเก็ดก็ไม่มีแล้ว แม้แต่สมาธิที่เป็นเปลือกก็ไม่มี แม้แต่ปัญญาที่ท่านเทียบกับกระพี้ของไม้ ก็ไม่ใช่โลกุตรปัญญา ไม่ใช่อภิปัญญา ไม่ใช่สัมมัปปัญญา ไม่ใช่วิชชา 8 ไม่ใช่พุทธิปัญญา ก็ตีได้เลยว่า แก่นก็ไม่มี คือไม่มีวิมุติ และเป็นมิจฉาวิมุติไปหมดแล้ว ขออภัยที่พูดนี่ไม่ได้โกรธเคืองนะ ไม่ได้ยกตนข่มท่านด้วย อาตมาต้องพูดตามสัจจะ

ศาสนาพุทธตอนนี้มีแต่กิ่งใบคือ ลาภสักการะเสียงสรรเสริญ และแถมดอกผลที่ยั่วยวน แม้แต่พระสงฆ์ที่มีตำแหน่งใหญ่โตก็มีนิตยภัตทั้งนั้นเลย แม้แต่เจ้าหน้าที่ของศาสนาก็มี คือได้เงินเดือนนั่นแหละ อาตมาก็ได้ข้อมูลมา ขออภัยหากพระผู้ใหญ่ในประเทศไทยมีสัมมาทิฏฐิสัก 50 % ประเทศไทยก็จะไม่มีการโกงกินกันมากมายเช่นนี้ แต่เพราะกลัวจะเสียโลกธรรม เมื่อกลัวก็ไม่กล้า ก็ให้โลกียะชนะไปตลอด แม้มีหน้าที่บริหารประเทศก็ไม่สามารถทำให้ประเทศเจริญแบบอาริยะได้ แล้วก็เลยต้องเจริญไปตามโลกียะ ที่ในหลวงว่าเราไม่เอาหรอกก้าวหน้าแบบนั้น เพราะเป็นความถอยหลังอย่างน่ากลัว คนก็ฟังกันไม่ค่อยเข้าใจ เพราะเราตกอยู่ใต้อิทธิพลของทางตะวันตก

แบบอารยะอย่างนั้นหรืออริยะของสายศาสนาที่ดับหลับตา เข้าป่า ส่วนสายออกเมืองก็ไปเป็นอารยะ ที่เพี้ยนทั้งคู่สุดโต่งทั้งคู่ อาตมาก็เลยขอใช้คำว่าอาริยะ คือศรีอาริยเมตตรัย เพราะสองคำที่เขาใช้กันคืออารยะกับอริยะนั้นไม่ตรงสภาวะที่พระพุทธเจ้าหมายไปแล้ว

คำว่าบุญนี้ทำลายศาสนามาถึงวันนี้ขนาดหนัก คำว่าบุญในพจนานุกรมฉบับภูมิพโลภิกขุ ที่ท่านธรรมปาละเจอและบันทึกไว้ว่า คือหมายถึง สันตานังปุนาติ วิโสเทติ คือการชำระจิตสันดานให้หมดจด ซึ่งเป็นเชื้อแท้ที่เหลือไว้นิดเดียว นอกนั้นไม่เหลือแล้ว เป็นเชื้อสุดท้ายเลย เกือบไม่มีแล้ว อาตมาก็เลยเอามาขยายเชื้อ ใครเข้าใจเห็นด้วยว่าอันนี้เป็นเชื้อแท้ของศาสนาพุทธก็ตามมาศึกษาเอา ไม่บังคับ

คำว่าบุญ ผู้เรียนรู้สัมมาทิฏฐิ เช่นที่สอนไว้ในมหาจัตตารีสกสูตร คำว่าบุญ ท่านตรัสไว้ชัดว่า เมื่อผู้ใดศึกษาสัมมาทิฏฐิแล้วก็จะปฏิบัติมรรค 7 องค์ให้เกิดอธิจิตสิกขา เป็นสัมมาสมาธิ จิตเกิดฌาน เกิดลดละกิเลส แล้วตกผลึกเป็นสัมมาสมาธิ แข็งแรงตั้งมั่น เมื่อปฏิบัติจากมรรค 7 องค์จะเกิดการชำระไปตามลำดับ เป็นส่วนแห่งบุญ ภาคิยะ

คำว่าบุญเป็นโลกุตระไม่ใช่โลกียะเลย ต่างจากคำว่ากุศล คำว่ากุศลเป็นโลกียะ และในปุญญะนี่เมื่อปฏิบัติได้ก็ได้กุศลไปด้วย เมื่อตัดกิเลสได้ก็เป็นโลกวิทู โลกานุกัมปาไปด้วย เป็นความรู้ในโลกด้วย เป็นสมมุติสัจจะของโลกก็รู้ด้วย เป็นโลกียกุศลไปด้วย แต่โดยจำเพาะในนิยามของบุญไม่ได้เอาโลกียะมาด้วย โดยสัจจะ แต่ทำแล้วเกิดกุศลด้วย คือโลกุตระนั้นมีคุณค่าประโยชน์ทั้งโลกีย์และโลกุตระ เป็นอุภยัตถะ คือได้ประโยชน์สองส่วน

เมื่อปฏิบัติมรรค 7 องค์ก็ได้ส่วนแห่งบุญไปตามลำดับ แม้เป็นโสดาบันก็ได้ผลบุญไปตามลำดับ จนกว่าจะหมดกิเลส ก็เป็นผู้สิ้นบุญสิ้นบาป ปุญญปาปปริกขีโณ อย่างนิจจัง(เที่ยงแท้) ธุวัง (ถาวร) สัสตัง(ยืนนาน) อวิปริณามธัมมัง(ไม่แปรเปลี่ยน) อสังหิรัง(ไม่มีอะไรหักล้างได้) อสังกุปปัง(ไม่กลับกำเริบ)

ผู้จะทำได้ถึงขนาดนั้นคือผู้สังขารให้เกิดบุญเป็น เป็นปุญญาภิสังขาร คือตกแต่งปรับปรุงจิตให้เกิดผลดับ ทำให้กิเลสตาย กุศลจิตเกิดได้ เป็นอภิสังขาร 3 คือ ปุญญาภิสังขาร อปุญญาภิสังขาร อเนญชาภิสังขาร เป็นคนโลกใหม่ ปโรโลโก ไม่ใช่อยังโลโกที่เป็นโลกของปุถุชน ต้องรู้ลักษณะของโลกุตระ-โลกียจิตออก แยกตั้งแต่เนกขัมมะ-เคหสิตเวทนาออก แล้วกำจัดไฟราคะ โทสะ โมหะ ด้วยไฟฌาน จนกิเลสไม่เกิดอีกสั่งสมเป็นสัมมาสมาธิอันสุดยอด

เมื่อดับได้เป็นอปุญญาภิสังขารไม่ต้องชำระอีกแล้วก็เหลือแต่สั่งสมความควบแน่นให้ความเป็น นิจจัง(เที่ยงแท้) ธุวัง (ถาวร) สัสตัง(ยืนนาน) อวิปริณามธัมมัง(ไม่แปรเปลี่ยน) อสังหิรัง(ไม่มีอะไรหักล้างได้) อสังกุปปัง(ไม่กลับกำเริบ) ตั้งมั่นให้เป็นสัมมาสมาธิ เรียกว่าสมาหิตัง จิตตัง

คำว่าบุญนี่สุดท้ายอาตมาเอาตามหลักฐาน พยัญชนะหลักฐาน ไม่ได้นอกจากหลักฐานของพระพุทธเจ้าเลย เช่นในโอวาทปาติโมกข์ก็มี

1. การไม่ทำบาปทั้งปวง (สัพพปาปัสสะ  อกรณัง)

2. บำเพ็ญกุศลให้ถึงพร้อม  (กุสลัสสูปสัมปทา)

3. ความชำระจิตของตนให้ผ่องแผ้ว (สจิตตปริโยทปนัง) 

(พตปฎ. เล่ม 25  ข้อ 24)

แม้แต่อรหันต์ที่หมดกิเลส กับพระพุทธเจ้าก็หมดกิเลสเท่ากัน อัตภาพของท่านหมดสิ้นแล้วทั้งอรหันต์และพระพุทธเจ้า ส่วนบารมีโลกีย์นั้นต่างกัน เป็นโลกวิทู ไม่ใช่โลกุตรวิทู ของพระพุทธเจ้านั้นเหนือกว่าในบารมีโลกีย์ของอรหันต์อย่างมหาศาล ก็เลยช่วยโลกได้มากกว่าเลย แต่มีหลักประกันเหมือนกัน

คือส่วนแห่งบุญนี่ถ้าเข้าใจไม่ถูกต้อง ก็เลยกลายเป็นเหลวไหล เอาบุญมาเป็นวิมานหลอกคน จนอาตมาต้องออกโศลกว่า “ วัฒนธรรมบุญนิยมนั้น ต้องไม่ใช้บุญ เป็นวิมานหลอกคน”

คนรู้ว่าบุญนั้นสำคัญมาก ได้บุญคือล้างกิเลสได้

ได้คือไม่ได้ มันเป็นคุณค่าสูงมาก คนก็ไม่นิยมเท่ากับกุศล

กุศลเท่าไหร่ก็ไม่เท่ากับโลกุตระหรือบุญหนึ่งหน่วย

ถ้าสัมมาทิฏฐิ ก็ทำบุญได้เป็นส่วนๆตามลำดับ จึงเป็นส่วนแห่งบุญ เป็นพฤติในจิตของแต่ละคน เป็นเอโก โดยตนเอง คือของตนในตนเอง ไม่เกี่ยวกับใครเลย จะมากหรือน้อยก็เป็นผลคือกิเลสตนนั้นลดลงตามจริง ก็เรียกว่าส่วนแห่งบุญ หรือส่วนบุญ (ปุญญภาคิยา) เป็นของตน (อัตนียา) โดยตนเอง(เอโก) เฉพาะตน (ปัจจัตตัง) ทำได้ก็ทำให้เป็นอเนญชา ทำแล้วเป็นของตน (กัมสกตา) เป็นปุญญภาค

เช่นคุณคิด เช่นคิดในใจเสร็จ จบความคิดมันก็เป็นความคิดของคุณ คุณจะแบ่งความคิดของคุณ ไปให้ใครๆ ความคิดอันนั้นจากของคุณ แล้วคุณก็แบ่งให้เขา นั้น เขาคิดหรือเขาฟัง เขาก็ฟัง ถ้าเขารู้ก็เป็นความคิดของเขา เป็นความรับรู้จากต้นคิดที่เกิดแล้ว นี่แหละรากเหง้าของศาสนาพุทธ พระพุทธเจ้าเกิดก่อนแล้วคิดว่าท่านจะให้ใคร ก็เป็นความรู้ของท่านก่อน คนอื่นยังไม่ได้รู้ความรู้นี้จะคิดเองไม่ได้ ศาสนาพุทธต้องเป็นสาวกรับฟังจากผู้อื่นมา ไม่มีทางจะรู้เอง เป็นลัทธิสาวกสังโฆ ต้องฟังจากต้นตอ ถ้าไม่ได้ฟังจากผู้มีเชื้อแท้ก็เกิดเองไม่ได้

ท่านมีโลกุตรธรรม แล้วท่านพูด คนอื่นได้ฟังก็รับไป แต่แค่ความคิดของเราที่ไม่มีใครเคยฟัง แล้วเขาก็เอาไปฟัง เขาจำได้เอาไปคิดไปทำต่อก็เกิดจากอันนี้ยิ่งโลกุตรอาริยธรรมนั้นคิดเองไม่ได้

เมื่อมีต้นคิด แล้วเขาก็เอาไปคิดต่อ การคิดต่อนั้นเป็นความคิดของเขา ได้โลกุตระก็เป็นผู้รู้ตาม แล้วจะเรียกว่าเขาแบ่งความรู้ความคิดไปให้คนนั้น นี่แหละคือ ปรทัตตูชีวกเปรต คือคนอื่นที่รู้จักปรโลก เป็นปรสัตตานัง เป็นสัตว์ที่ไม่ใช่อาริยสัตว์ ผู้ได้จากอันนี้จึงเป็นผู้ที่ได้รับส่วนบุญ จากผู้ที่เป็นต้นทาง

สรุปแล้วปรทัตตูปชีวี คือผู้ที่จะต้องรับโลกุตรธรรม ไม่ใช่เปรตที่แบ่งลาภ ยศ สรรเสริญหรือส่วนบุญโลกีย์ให้กันนั้นไม่มีทางได้ ถ้าเข้าใจว่าบุญนี้แบ่งให้กันได้ อาตมาทำงานทางธรรมมา 40 กว่าปีคงจะมีบุญอยู่บ้าง แล้วอาตมาก็แบ่งบุญที่อาตมามีอยู่นี่ให้คุณไป ...

ไม่มีทางได้

ต้องรับได้ตอนมีตาหูจมูกลิ้นกาย ปรทัตตูปชีวีนั้นต้องได้ส่วนบุญในขณะมีชีวิตอยู่เท่านั้น ต้องมีทวาร 5 รับรู้ อาตมาส่งจากสัญญาความรู้ไปทางภาษาให้คุณฟัง ให้คุณรู้ เช่นอาตมาส่งทางเสียงให้คุณรับได้ แล้วก็เอาไปปฏิบัติตาม อาตมาไม่ได้ว่าคุณนะว่าคือเปรต ผู้ที่อยากได้ความรู้นี้เอาไปปฏิบัติให้เกิดผล ให้ได้เท่านี้ ใครไม่อยากได้ก็ไม่ได้ คนที่ไม่อยากได้ก็ไม่ใช่ปรทัตตูปชีวี ไม่ใช่ปรโตโฆษะ อาตมาทำเสียงนี้โฆษะไปให้แต่คุณไม่มีปรโตโฆษะ อันใหม่คุณไม่เอา คุณยึดแต่ของคุณ คุณรังเกียจด้วยว่าอันนี้ไม่เอา มีโทสมูลจิต รังเกียจโพธิรักษ์ คุณไม่เอาคุณก็ไม่ได้

แม้การส่งให้เช่นนี้ ต้องส่งทางทวาร 5 ไม่ใช่ส่งทางกระแสจิต ซึ่งถ้าพระพุทธเจ้าส่งทางกระแสจิตได้ ก็ส่งไปให้สาวกเลยสิ หมดเลยไม่ต้องพูดอธิบายให้เมื่อย ถ้าส่งกระแสจิตได้ แต่ความจริงแล้วไม่ได้ สาวกแปลว่าผู้ฟัง ต้องพูดให้ฟังนี่แหละ ต้องสัมผัสวิโมกข์ 8 ด้วยกาย มีทั้งภายนอกและภายใน เราจะเข้าใจธรรมะพระพุทธเจ้าสูงขึ้นได้

การจะแบ่งส่วนบุญ แต่ไม่รู้ว่าบุญคืออะไร ก็เอาบุญไปเป็นวิมาน หรือว่าแบ่งกันได้ แบบนี้ไม่สัมมาทิฏฐิ เช่นบอกว่าเผาแบงค์ไปให้จะให้คนตายได้ แล้วจะรู้ว่าเขาอยู่ไหน สวรรค์นั้นจะใช้เงินสกุลไหนก็ไม่รู้ เผาไปให้จะได้เรื่องอะไร เผาก็แบงค์ปลอมแล้ว แม้เผาแบงค์จริงก็ไม่ได้  แม้วัตถุก็ส่งให้ไม่ได้

ยิ่งนามธรรมแล้วก็ยิ่งส่งให้กันไม่ได้ ไม่อย่างนั้นพระพุทธเจ้าก็ส่งให้ไปแล้วไม่ต้องเดินไปสอน ไปเทศน์ให้เหนื่อย ทั้งรูปและนามก็ส่งให้ไม่ได้ ส่วนแห่งบุญนั้นคือนามธรรม ไม่ใช่กุศล และนามธรรมนั้นก็ส่งให้กันไม่ได้ และบุญนั้นเป็นส่วนดีที่ทำเฉพาะตน เอโก โดยตนของตน เป็นหนึ่งไม่มีสอง ชำระแล้วก็ได้ของตน แบ่งเป็นสองไม่ได้ เอโก ในวิโมกข์ 8 ข้อที่ 2 มีว่า สัมผัสวิโมกข์ 8 ด้วยกาย ต่อจากนั้นก็เป็นกุศล แม้ปรทัตตู ก็เป็นสองแล้ว เพราะฉะนั้น อัชฌัตตัง อรูปสัญญี เอโก พหิทา รูปานิ ปัสสติ คือทั้งภายนอกก็รู้ และสัมผัสต่อเนื่องเข้าไปถึงข้างใน ในองค์ประชุมทั้งหมด องค์รวมจะมีทั้งนอกและใน ปฏิบัติโสดาบันก็ต้องสัมผัสนอก แม้สกิทาฯ อนาคาฯ อรหันต์ก็ต้องมีสัมผัสนอก จนถึงอ่านรู้เข้าไปถึงอรูป เป็นเอโก ได้แล้วเป็นของตนแบ่งกันไม่ได้ ไม่มีสอง คำว่าเอโก สำคัญมาก ผู้ที่ลอกมาท่านหยั่งรู้คำนี้ไม่ได้ว่าแบ่งกันไม่ได้ บุญไม่มีทางแบ่งสองใครได้ก็เป็นเอโกของผู้นั้นโดยตนของตนส่วนตนได้เป็นบุญแล้วก็จบในตน

ถ้าจะแบ่งเป็นปรทัตตู ก็เป็นสองต้องมี ตา หู จมูก ลิ้น กาย ต้องให้สัมมาด้วยนะ เอาไปคิดเป็นความคิดของตนๆ

บุญคือกระดาษชำระ ถ้าคนนี้ใช้กระดาษชำระเช็ดก้นแล้วให้คนอื่นได้มั้ย?..คุณจะอยากได้ความสะอาดด้วย คุณต้องทำความสะอาดของตนเอง ถ้าจะแบ่งความสะอาดจากเขาคุณได้แต่กระดาษชำระไปอันใหม่ของคุณเอง แต่อันเก่าที่เขาเช็ดแล้วก็ต้องทิ้งไป  คนนี้เขาเช็ดของเขาก็สะอาดของเขาเองแล้วคุณจะสะอาดไปด้วยได้อย่างไร ก็ต้องจบในตัวต้องทิ้งไป เครื่องมือนี้ใช้ได้อันเดียว เครื่องมือก็หายไปด้วย เป็นหนึ่งเดียวอันเดียวใช้แล้วจบคนอื่นใช้ไม่ได้ต่อ เอโกคำนี้สำคัญสุดยอดแล้ว

ข้อที่ 2 ของวิโมกข์ 8 จึงสำคัญที่ท่านให้สัมผัสวิโมกข์ 8 ด้วยกาย แม้เป็นกายสักขีก็ไม่รับรองว่าเป็นอรหันต์แม้อาสวะบางอย่างหมดได้แต่ว่าต้องมาสัมผัสวิโมกข์ 8 ด้วยกายจึงอุภโตภาควิมุติได้

ถ้าไม่เข้าใจบุญกับกุศลก็เข้าใจเทวดากับนิพพานไม่ได้ เพราะคำว่าบุญจะไม่อยู่กับคำอื่นนอกจากคำว่านิพพาน คำว่าบุญไม่ได้อยู่กับกุศล ส่วนเทวดาหากใครไม่สัมมาทิฏฐิก็ไม่รู้เทวดาที่จริง คนทั่วไป ในโลกโลกีย์คือเทวดาสมมุติ ที่รู้ร่วมกันเป็นสามัญ​ ส่วนเทวดาของพระพุทธเจ้าเป็นอเทวะเป็นเทวดาวิสามัญ​เป็นเทวดามีบุญ เป็นบุญ ได้บุญ​ทำบุญเป็น ทำได้แล้วก็ได้เลย ชำระเสร็จแล้วก็ต้องทิ้ง บุญคือกระดาษชำระ ฟังแล้วน่าเกลียดแต่ชัดนะ แล้วคุณจะเอากระดาษชำระไปให้คนอื่นก็ไม่ได้ บุญคือเครื่องชำระ

เทวดาโลกีย์เป็นเทวบุตรมาร เป็นเทวดามีพิษภัย เป็นเทวดาหลอก แต่ตัวจริงเป็นมาร ถ้าเทวดาหยาบเหมือนนักการเมืองนักธุรกิจใหญ่นั่นแหละเทวบุตรมาร หลอกซับซ้อน ต้นคิดของคนคิดหุ้น ตลาดหุ้นคือเทวบุตรมาร สำนักของต้นตอเทวบุตรมาร คือผู้ยึดอำนาจทุนนิยมได้ก็ได้เปรียบตลอดเวลา มีค่ายกลเป็นผู้กำหนดได้ทุกอย่าง จนกว่าจะมีผู้คิดค่ายกลใหม่ล้มล้างอันนี้ได้ จะขยายไปในโลกีย์ที่อาตมารู้ไม่ทันมีอีกเยอะ สรุปคือบุญคือเครื่องชำระกิเลส

ผู้สะสมกุศลจะเป็นแค่สมมุติเทพ เป็นเครื่องอาศัยในโลกียะ จะได้สุขเพราะมีโลกธรรม มีกาม มีอัตตา จะอุดมสมบูรณ์​เป็นผู้มหาศาลด้วยโลกธรรมโลกียกุศล ถ้าทำแต่โลกียะก็จะได้แต่โลกียะเป็นเครื่องเสวย เครื่องอาศัยแต่ละชาติๆก็ทดแทนกันได้แต่หากไม่มีหลักประกันของโลกุตระ ยิ่งมีมากยิ่งทำภัยได้สูง จัดจ้านรุนแรง เป็นโทษภัย สิ่งที่เป็นพิษแก่ชีวิต เป็นนรกของชีวิต …

คำว่าบุญนั้นง่าย ..ทำให้ได้เท่านั้นจะประเสริฐสุดไม่ซับซ้อนมากเหมือนกุศลที่เป็นโลกีย์จะซ้อนซับและลับลึกในโลกีย์ ส่วนโลกุตระไขความซับซ้อน เป็นความแจ้งใสสว่างซื่อสะอาด คือบุญ​ แต่กุศล ความดีนั้นซับซ้อนแฝงด้วยเฉกา ความฉลาดแกมโกง ฉลาดมีธุลีอกุศล ตัวทุจริต

เมืองไทยเขายกให้เป็นแกนของศาสนาพุทธ และเนื้อแท้ก็เป็นจริงด้วย ขอบอกว่าโลกุตรธรรมได้หยั่งลงและเปิดได้แล้วในเมืองไทย แต่ก่อนนั้นเปิดไม่ได้ เพราะมีแรงต้านเยอะ แต่ตอนนี้เปิดได้แล้ว ต้องมาช่วยกัน เหตุปัจจัยต่างๆสิ่งแวดล้อมของโลกีย์อาตมาไม่สามารถบอก เหตุปัจจัยมากมายทางโลกีย์ที่สังขารทั้งหมดในสังคม ทั้งโลกธรรม กาม อัตตา ต่างๆ มันมากที่เป็นองค์ประชุม ทั้งกายสังขารของธรรมะ มันมีอธรรมเท่าไหร่อาตมารู้ไม่หมด แต่ก็พยายามขยายคลี่ไปตามภูมิ อาตมามีเจตนาอุตสาหวิริยะเท่าที่มี ติดตามพรุ่งนี้ต่อ

เวลาบันทึก 10 มีนาคม 2563 ( 16:19:16 )

รายละเอียด

571112_พุทธชีวศิลป์(18)วนบ.เรื่อง ก้าวหน้าแต่ถอยหลังอย่างน่ากลัวคืออย่างไร

ในสังคมเขาก็ออกมาแล้วว่าเขาจะเลื่อนการถอดถอนปู จากวันที่ 12 ไปเป็นวันที่ 18 เท่านี้ก็เอานะ มันเป็นลีลาของมนุษยชาติจริงๆ

อาตมายืนยันเลยถ้าบรรลุธรรมของพุทธจะรู้เรื่องของสังคม ต่างจากที่สายพระป่านั่งสมาธิเข้าใจกัน เขาถือกันว่าพระปฏิบัติต้องหนีสังคมเข้าไปอยู่ป่า แล้วก็ไม่รู้จักสังคมสักเท่าไหร่ ไม่มีพหุชนหิตายะ พหุชนสุขายะ โลกานุกัมปายะสักเท่าไหร่

คนอาจแย้งอาตมาว่าแต่ละองค์ก็มีคนนับถือแล้วท่านก็ช่วยคนเหล่านั้นให้สงบใจได้ ซึ่งมันยากที่จะเข้าใจกันว่า ช่วยสังคมนั้นช่วยแบบไหน สังคมมีทั้งรัฐศาสตร์และเศรษฐศาสตร์ และเขากลับเห็นว่าถ้าพระจะเข้าไปช่วยเรื่องรัฐศาสตร์เศรษฐศาสตร์กลับไม่ยอมรับ

ตอนนี้ก็ชื่นใจที่คสช.มีการจัดการช่วยสังคม มีการใช้กฎอัยการศึกอยู่ตอนนี้ มีการเปรยว่าจะให้การร่างรธน.ให้มีรูปแบบ ยูโทเปีย อาตมาว่าเป็นความคิดที่วิเศษจริงๆที่คิดได้อย่างไรว่าจะเอาความเป็นรัฐธรรมนูญเพื่อจะให้ได้เป็นประเทศที่มีความหมายว่าจะให้กลายเป็นยูโทเปีย เพราะยูโทเปียกับอโศกใกล้กันนะ อาตมามั่นใจว่าที่พาทำกันนี่ไม่ใช่แค่ความคิดฝันอย่างเซอร์โทมัส มอร์ เขียนยูโทเปีย ซึ่งอาตมาว่าแค่ความหมายยูโทเปียนั้นสู้สาธารณโภคีของพระพุทธเจ้าไม่ได้

อย่างดร.สมบัติ เขียนหนังสือออกมาตีพิมพ์ เรื่อง พุทธยูโทเปีย เมื่อ 20 กว่าปีก่อนมานี้ เขาเรียกอโศกว่าสังคมยูโทเปียเลย แต่เล่มแรกอาตมาเอามาพิมพ์ ของดร.สมบัติ ชื่อหนังสือ ชุมชนปฐมอโศก : การศึกษาพุทธยูโทเปีย:: ผู้แต่ง : สมบัติ จันทรวงศ์.

เศรษฐศาสตร์ รัฐศาสตร์ ตามที่อาตมาเข้าใจ ก็คือศาสตร์ความรู้ที่ทำให้สังคม มนุษยชาติ พลเมืองที่ใช้กรอบทั้งกฎหมาย รธน. หรือว่าวัฒนธรรม ทำให้ประชาชนเกิดการหมุนเวียน อุปโภค บริโภค เฉลี่ยกันได้อย่างสุขสงบ มีการแจกจ่ายเอื้อเฟื้อเจือจานกันอย่างดี ซึ่งในหลักสาราณียธรรม 6 พุทธพจน์ 7 ของพระพุทธเจ้า จิตต้องมีลักษณะองค์รวมและลักษณะจริงของจิตคือ

พุทธพจน์ 7

1.         สาราณียะ (รู้จักระลึกถึงกัน คำนึงถึงคนที่ควรเอื้อ)

2.        ปิยกรณะ (รักกันสัมพันธ์ดี-ปรารถนาดีต่อกัน) เป็นความรักมิติที่สูงด้วย

3.        ครุกรณะ (เคารพกัน รู้จักฐานะ รู้จักคุณวุฒิ)

4.        สังคหะ (สงเคราะห์เกื้อกูลช่วยเหลือกัน)

5.        อวิวาทะ (ไม่วิวาทแตกแยกกัน)

6.         สามัคคียะ (พร้อมเพรียงกัน มีพลังรวมยิ่งใหญ่)

7.        เอกีภาวะ (เป็นปึกแผ่น มีน้ำหนึ่งใจเดียวกัน)

(โกสัมพีสูตร พตปฎ. ล.22  ข.282-283)

นี่คือคุณลักษณะของสังคมพุทธ ที่ตรงตามพระพุทธเจ้าตรัส รวมแล้วท่านสรุปเป็นหลักใหญ่ ของสาราณียธรรม 6

1.         เข้าไปตั้งกายกรรมประกอบด้วยเมตตา ทั้งลับ-แจ้ง

2.        เข้าไปตั้งวจีกรรมประกอบด้วยเมตตา ทั้งลับ-แจ้ง

3.        เข้าไปตั้งมโนกรรมประกอบด้วยเมตตา ทั้งลับ-แจ้ง

4.        แบ่งปันลาภผลให้กับเพื่อนพรหมจรรย์ทั้งหลาย   (ลาภธัมมิกา - มีลาภตามธรรมแห่งสาธารณโภคี) เมื่อคนมาอยู่รวมกันแล้วทำงานขยัน เกิดลาภโดยธรรม ก็เอามารวมไว้ที่กองกลาง แม้คอมมิวนิสต์หรือปชต.ก็เอาเข้ากองกลางทั้งนั้น ไม่มีลัทธิไหนที่ไม่เอาเข้าแต่ว่าวิธีการสัดส่วนในการเอาเข้ากองกลางต่างกัน โดยเฉพาะเรื่องจิตใจที่จะยินดีเอาเข้ากองกลางก็ต่างกัน แต่สาธารณโภคีนั้นอสิรเสรีในการให้โอกาสเอาเข้ากองกลาง แต่เราก็ได้เท่าที่มีอยู่เป็นชาวอโศก เป็นหมู่บ้าน ชุมชน สัมพันธ์ุกันอยู่เป็นเครือแห สมบัติทุกอย่างเป็นหนึ่งเดียวกัน เป็นของส่วนรวมจริงๆ แล้วก็ทางจิตวิญญาณก็เต็มใจเข้าใจ ในการปฏิบัติอยู่ ไม่ต้องออกกฎหมายว่าให้เอาเข้ากองกลางกี่ส่วน แต่ว่าเราให้หมดเลย เต็มใจให้ด้วย คนในประเทศไทยที่เห็นที่รู้อยู่ก็น่าจะมาทำวิจัยตรวจสอบแล้วเอาไปดูสิว่าเป็นไปได้อย่างไร มีอะไรซับซ้อน ลึกลับขู่เข็น โกหกโลกอยู่ไหม มาทำวิจัยให้ชัดเจน อาตมาก็อธิบายยังไม่เก่ง และมันมีลักษณะสาธารณโภคี นั้นแกนกลางคือผู้เป็นอรหันต์มีภูมิธรรมสูง เป็นปรมังสุขัง ทำงานเต็มที่ขยันหมั่นเพียร เท่าที่ตนมีความรู้ความสามารถ เป็นสุขอยู่ทุกวันไม่ว่าคนแก่ เด็ก ผู้ใหญ่ หนุ่มสาว อยู่ในสังคมที่เรียกว่าลัทธิการบริหารแบบนี้ เขามีคุณธรรมจริง ของอรหันต์ อนาคามีก็ไม่สะสมแล้ว ถ้าเป็นอนาคาฯ เหลือเศษกิเลสในจิต แต่เขาไม่ได้เป็นพิษภัยต่อมนุษยชาติในโลกเลย ความเห็นแก่ตัวเขาไม่กระทบคนอื่น อนาคามีเป็นต้นไป มีกิเลสเหลือของตนทุกข์ในระดับกิลมถะ ถ้าเป็นอรหันต์ก็เป็นทุกข์ระดับทรถะ เป็นทุกข์ที่เลี่ยงไม่ได้ เป็นภาราหเว ปัญจขันธา

อนาคามีก็เหลือสังโยชน์เบื้องสูง แต่กายวาจาท่านไม่ได้เป็นพิษภัยต่อโลก มีแต่ประโยชน์ต่อโลก จึงเป็นผู้ที่ มี พหุชนหิตายะ พหุชนสุขายะ โลกานุกัมปายะอย่างแท้จริง บางท่านก็ขวนขวายมากอดทนได้มากตามอินทรีย์พละแต่ละคน

สกิทาคามีก็ยังมีที่เหลือต้องเสพบ้างตามฐานะ สกิทาคามีมีแบบสูง_กลาง_ต่ำ

โสดาบันเริ่มต้นไม่มีทุจริตแล้ว มีกิเลสอย่างไรก็ทำอย่างสุจริต ไม่มีทำเสียหายมาก ในกายกรรม วจีกรรม อาชีพ ก็ไม่มีกุหนา ลปนาแล้วไม่โกงไม่ทุจริตแล้ว ฐานศีล 5 หมดทุจริตแล้วเหลือแต่กิเลสโลภโกรธพอสมควร นี่คืออาริยบุคคลในศาสนาพุทธ แล้วมีสุขเท่าที่ตนลดกิเลสได้จริง

5.        มีศีลเสมอสมานกันกับเพื่อนพรหมจรรย์ทั้งหลาย

            (สีลสามัญญตา)

6.         มีความเห็นเสมอสมานกันกับเพื่อนพรหมจรรย์ทั้งหลาย .  (ทิฏฐิสามัญญตา) . (พตปฎ. เล่ม 22  ข้อ 282-283)

อาตมาถามชาวอโศกที่ฟังอยู่นี่ ลองตรวจภูมิธรรมของคนหน่อยสิ ผู้อยู่มาแล้วตั้ง 20 ปี แล้วก็ไม่คิดว่าจะออกไปไหน ก็คิดว่าอยู่ตายจนเผามีไหม?...ก็มีมาก แล้ว 10 ปีขึ้นไปมีไหม?....มีน้อนกว่าระดับ 20 ปี ยิ่งเป็นเครื่องยืนยันเลย ว่าอยู่ไปจนตาย ไม่คิดไปแย่งโลกธรรม สุข อัตตากับเขา แค่นี้ก็อัปปิจฉะ สันตุฏฐิ ปวิเวกะ อสังสัคคะ แล้วสันโดษ ใจพอแล้ว ไม่คิดจะได้รวย ได้ยศมากกว่านี้แล้ว กิเลสเหลือก็มีแต่จะลดลงให้มากกว่านี้เท่านั้นแหละ ไม่ไปหาเรื่องคลุกคลีกับสวรรค์อะไรมากกว่านี้แล้ว จิตคุณสบาย มีกาย_จิต_อุปธิวิเวกแล้ว

ไม่ได้ดับกิเลสอย่างกดข่มด้วย เราไปสัมพันธ์สังคม ไปกินกลางถนน ถูกปืนมาขู่มายิงเราก็เผชิญมาแล้ว เป็นปรากฏการณ์ที่แท้

เรื่องเศรษฐกิจ ที่แท้ ถึงบุญนิยมเข้าสาธารณโภคีของพระพุทธเจ้า มีเมตตากายกรรม_วจีกรรม_มโนกรรม ต้องเข้าใจว่าเมตตาคืออย่างไร เราทำแล้ว มีกรุณาทำช่วยเขาจริงไหม แล้วมีมุทิตา อุเบกขาจริงไหม มีลาภธัมมิกา เราสร้างสรรพึ่งตนเอง ทำการงานเลี้ยงชีวิต สัมมากัมมันตะ สัมมาอาชีวะมาตลอดพิสูจน์มา 30 ปีที่่ตั้งหมู่บ้านชุมชนมา เป็นสังคมหมู่บ้านที่เป็นกิจลักษณะ ที่จริงเกิดก่อน30 ปี เราก่อตัวแต่ 2516 มีพุทธสถานลำลองมาปี 2519 สันติอโศก ศาลีอโศก ศีรษะอโศก จนบัดนี้มี 7 พุทธสถาน 2 สังฆสถานแล้ว ก็มีหลักตรวจสอบกันพลาด ว่าเป็นความจริงที่เป็นไปได้ ไม่น่าเชื่อ

คำว่าไม่น่าเชื่อ ทำให้คนข้างนอก นักวิชาการ ปราชญ์ผู้รู้ในประเทศที่มีความรู้ทฤษฎีโลกีย์ แต่เขาไม่เข้าใจทฤษฎีโลกุตระ

แต่ละคนก็มีจิตวิญญาณของตนที่ยืนยันอยู่มาหลายสิบปี มีมรรคองค์ 8 เห็นได้ชัด เอาศีล สมาธิ ปัญญา มาจับ เอาวิมุติ วิมุติญาณทัสสนะมาจับ มาชี้วัด ก็เห็นว่าเรามีศีล สมาธิ ปัญญา จริง เป็นสัมมาสมาธิด้วย เอาตามหลักสัตตาวาส 9 ก็พ้นความเป็นสัตว์ได้ วิญญาณฐีติ 7 ก็พ้นได้ ตามลำดับ

พวกเราปรุงแต่งกาย จิต วจี ในแต่ละวันๆ ฝึกฝนปฏิบัติเป็นอภิสังขาร เป็นปุญญาภิสังขาร และมีหลายพฤติกรรมของแต่ละคนที่เป็นอปุญญาภิสังขารที่ได้แล้วไม่ต้องชำระอีกแล้ว หลายคนอยู่มานาน หลายสิบปีก็ยืนยันได้ว่าเราก็เกี่ยวข้องวัตถุนั้นอยู่ ที่เมื่อก่อนเราหลงติดมัน ผู้หญิงจะเห็นเยอะ ติดมากกว่าผู้ชาย ส่วนผู้ชายติดทางภวภพ รูปภพ อรูปภพมากกว่า ทางอิตถีภาวะก็ทางกามภายนอกเห็นชัดเจน

ถ้าเราเข้าใจความหมายของพระพุทธเจ้าแต่ละพยัญชนะ ภาษา พวกเราจะมีอเนญชาภิสังขารที่อยู่ได้ทน ไม่ต้องทนเลย อยู่มา 30 กว่าปีก็มี

ถ้าเขาอวิชชาก็จะก้าวหน้าด้วยโลกียสุข กิเลสหนาขึ้นอ้วนขึ้นโตขึ้น ก้าวหน้าสู่ภพชาติของโลกธรรมเพ่ิมขึ้ืน อันนั้นคือความก้าวหน้าอย่างน่ากลัวอย่างในหลวงบอก เขาไม่รู้จักสังขาร กายสังขาร จิตสังขาร วจีสังขาร เขาทำปุญญาภิส้งขารไม่เป็นไม่สัมมาทิฏฐิไม่เข้าเกณฑ์มรรค 7 องค์

เมื่อไม่มีวิชชา ก็มีแต่อวิชชาก็ปรุงแต่งสังขารไปตามกิเลสเป็นเจ้าเรือน เป็นความก้าวหน้าอย่างน่ากลัว เป็นความถอยหลัง แม้แต่ศาสนาอื่นเขาได้แต่กดข่ม เขารู้กามภพ แล้วเขาก็หนีทิ้งกดข่ม แต่ไม่ได้ล้างกิเลส กามจิต เขาไม่ศึกษาเลย เขากดข่มให้เป็นภพชาติ เป็นภวตัณหาหมดเลย ดูเหมือนเขาไม่มาแย่งโลกธรรม กาม กับคนเขาเลย ก็เป็นได้แม้ในไทยพุทธศาสนาก็ยังนิยมแบบนั้นว่าเป็นทางของพุทธ นั่งสมาธิอย่าให้จิตออกนอกตัว ตรงกันข้ามกับของพุทธที่มีหลักตั้งแต่สมาธิของศีล 5 มีปัญญา วิมุติของศีล 5 มีผลลดกิเลสขั้นพื้นฐานไม่ได้ แบบไม่เข้าสัมมาสมาธิของพระพุทธเจ้าจะไม่มีวันพ้นทุกข์เลย เป็นร้อยเป็นพันเป็นหมื่นชาติเลย ไม่มีความสำเร็จ มีแต่พักยกชั่วควาว ไม่รู้จักกิเลสแท้ ทำโจรให้ตายสนิทไม่ได้ ไม่มีความเที่ยง มีแต่ความวนตลอดกาล ไม่ลดกิเลสได้อย่างเที่ยงแท้ แต่ของพุทธนั้นลดกิเลสได้อย่างเที่ยงแท้ถาวรเลย ในแต่ละเหตุปัจจัย มีนิจจัง ทุวัง สัสตัง อวิปรณามธัมมัง อสังหิรัง อสังกุปปังเลย

ถ้าเรารู้ กาย ที่เป็นองค์ประชุม เราอ่านการดำเนินไปของชีวิต เป็นคติ มีวงจรที่เป็นวงวนไปแล้ววงโคจรของชีวิตแต่ละคน แต่ละวันก็ดำเนินกับสังคม ก็มีผลต่อสังคม แล้วแต่ละคน มีจิตที่อวจรหรือโคจร หรือคต หรือคติที่ดำเนินไป เป็นวงวนcyclic แต่ไม่เข้ารูปเข้าร่อง หากคนที่กิเลสไม่ตายเที่ยงแท้สักตัวเลย มันก็ทำให้วงจรชีวิตของคุณวนเวียนแบบเบี้ยวๆ มันจะรีเบี้ยวๆ จนกว่าคุณจะลดเหตุที่ทำให้ไม่เที่ยงก็จะเบี้ยวน้อยลง แต่ก็จะรีอยู่ สายเจโตที่ไม่รู้จักจิตลึกๆ จะเป็นวงวนแบบรีๆแนวตั้ง จิตลึกๆเป็น Prophecy ได้แค่ prophet ไม่ใช่สายปัญญาแท้

ส่วนทางผู้ที่ไม่เอาศาสนาเลยก็จะรีๆ แต่ขวางๆ สายเจโตจะวงรีทางขวาง แต่สายปัญญาจะวงรีทางตั้ง ส่วนของพุทธนั้นองศาจะเพิ่มขึ้นๆทั้งสายเจโตและปัญญา แต่ก็องศาจะเข้าหาวงกลม เป็น วงวนสมบูรณ์แบบ ศูนย์ของเทวนิยมกับศูนย์ของเทวนิยมนั้นต่างกัน

ศูนย์ของเทวนิยมเป็นวงรีตลอดกาลไม่เกิดวงกลมเลย มีรีดิ่งและรีตั้ง แต่ของพุทธเป็นวงกลมได้ ส่วนพวกรีนั้นก็ไม่รีสมบูรณ์ไปจนกว่าจะเป็นอรหันต์ ถ้าขยายเป็นสภาพโสดาฯ สกิทาฯ อนาคาฯ อรหันต์ก็จะเป็นวงวน ทีละ 3 เป็น 6 เป็น 9 ไปเรืิ่อยๆ ความก้าวหน้าของวงรีที่อาตมาว่าไม่ใช่ก้าวหน้าแต่เป็นถอยหลัง เพราะมันก้าวหน้าด้วยโลกธรรม เพราะฉะนั้นวงรีของเขา สังเกตไหมว่าตัวเลขอารบิคจะรี แต่ตัวเลขไทยจะกลม ตัวเลขอาราบิคจะยาว แต่เลข 1 ของไทยจะกลม และ 1 นี่แหละคือวงกลมสุดยอด

ความก้าวหน้าของวงรี เขาก้าวหน้าคือถอยหลัง เลข 1 จะมาข้างหน้า เลข 0 จะอยู่ข้างหลัง มันก้าวหน้าแต่มันถอยหลัง  แต่ของสัมมาทิฏฐิจะก้าวหน้าไปตามลำดับ ไม่ถอยหลัง ตามที่ในหลวงว่าการก้าวหน้าแบบที่เป็นการถอยหลัง และถอยหลังอย่างน่ากลัวด้วย เพราะทุกวันนี้มันแรงมากจัดจ้านมากด้วย ขณะนี้สงครามของโลก จะเกิดมากระหว่างเอเชียกับยุโรป เขารบกันนะ ใครเป็นหัวโจกทางเอเชีย ใครเป็นหัวโจกทางตะวันตก

เขาพูดกันนี่ก็เรื่องกำลังรวมหัวกันทำสงคราม แต่ไม่ใช่สงครามรบกันแบบอาวุธห้ำหั่นกัน แต่เขารบกันด้วยสมอง ใช้สารสนเทศน์รบกันนะ ไม่ใช่การเมืองนะ แต่สัจธรรมเลี่ยงการเมืองไม่ได้ เราเป็นพลเมืองสังคมต้องเอาความรู้อันนี้มาใช้ เป็นความรู้ที่เป็นไปเพื่อมนุษยชาติแท้

เมื่อมหาอำนาจรวมหัวกันก็เป็นเทวบุตรมาร โลกียะเป็นสมมุติเช่นนี้ แต่ละคนแสดงตนเป็นยักษ์ จตุมหาราชิกาแล้วได้เสพสุขในดาวดึงส์คือสวรรค์ลวงเท็จ เป็นอาการที่ 33 ที่ปั้นสร้างเองทั้งที่ตนมีแค่อาการ 32 แล้วก็พยายามว่ามหาอำนาจไหนจะอยู่ได้นานกว่า เป็นยามา จากจาตุมหาราชิกมาเสพสุขมีอำนาจใหญ่ได้ผลได้รายได้มาก เป็นนักล่าอาณานิคมทางเศรษฐกิจวัฒนธรรม สร้างตนให้เป็นเทวดา ให้ได้นานที่สุดตามกาละ แล้วตนเองก็จะเป็นจ้าว ถ้าสามารถทำให้ประเทศต่างๆในโลกอยู่ในอาณัติของจ้าวโลก ก็ทำให้โลกสงบสุขได้ชั่วคราว ให้เขาส่งส่วยให้ นี่คือการล้วงตับกินไส้กันยิ่งกว่าผีกระสือ เช่นจะมีสัมปทานพลังงาน แต่สัมปทานพลังงานนี้เหมือนคุณได้นะ แต่ให้คุณแค่ 30 ส่วนแต่เขาเอาไป 70 ส่วนเป็นต้น จะมีบริวารทั้งในประเทศ ให้รับใช้จ้้าวอำนาจภายนอก ทั้งนักธุรกิจและการเมืองฮั้วกันหมด แล้วดูดจากประเทศที่ด้อยกว่า ด้อยการพัฒนา ก็จะถูกเอาเปรียบจากประเทศพัฒนาหรือเจริญแบบโลกีย์

เขาไม่รู้จักนรก เขาเป็นเทวบุตรมาร คุณต้องศึกษากายสังขาร ซึ่งอยู่ในจิตวิญญาณ เท่านั้น กายคือประกอบไปด้วยนามเป็นหลัก ถ้าไม่รู้จักกายที่มีนามธรรมเป็นหลักก็ไม่รู้จักการอุบัติเกิดทางจิตวิญญาณ การเกิดมี 4 อย่าง แต่การเกิดจิตวิญญาณนั้นผุดเกิดแบบไม่มีซากเลย ตายเกิดพร้อมกันเลย ตายจากผีนรก ก็เป็นเทวดาอุบัติเทพ เพราะเราทำใจในใจของเรา ทำสังกัปปะ 7 ได้ จัดกระบวนการอภิสังขารได้ รู้จักนามรูป ทั้งปัญญาและเจโต

แต่ถ้าไม่ได้ปฏิบัติธรรมก็จะทำแต่ความก้าวหน้าที่ถอยหลัง เป็นวิชาการของพระพุทธเจ้าที่ในหลวงเอามาตรัสสอนเราไว้ ในหลวงเป็นที่ 1 ของประเทศตรัสอะไรแล้วศักดิ์สิทธิ์ ในหลวงมีภูมิธรรมลึกซึ้งแค่ไหน จริงๆไม่ใช่หน้าที่อาตมาที่จะมาขยายต้องให้มหาเถรสมาคมขยายแต่เขาไม่ขยายได้เพราะอะไร?

สรุปแล้วเทวดา 3 อย่างเป็นสัจจะที่ต้องรู้ปรมัตถ์ โลกมีแต่สมมุติเทพ มีแต่ความเจริญทางโลกีย์หลอกซ้อนจนเป็นเทวบุตร แท้จริงคือมารใหญ่  มหาอำนาจของโลกคือจ้าวโลกเป็นจอมมารใหญ่ไม่มีเสียสละจริง เราประเทศไทยนี่แหละจะเป็นเทวดาแท้ มีจิตช่วยจริงไม่เป็นโลกีย์แบบมหาอำนาจเขา ที่เขาหลอกกัน ของพุทธเราจะไม่หลอก เราจะพิสูจน์ความเป็นผู้มีน้ำใจเสียสละ มีปัญญา ซื่อสัตย์ มีน้ำใจ เสียสสละนี่แหละที่เราจะมีให้โลก 4 อย่างนี้ คือคุณสมบัติของมนุษยชาติ ถ้าเราเป็นได้ทั้งประเทศ เรามีโลกุตรปัญญา ไม่ใช่ไปหลอกเขาด้วย แล้วเรามีน้ำใจจริง มีเสียสละช่วยเหลือจริง จะเป็นคนเช่นนั้น เป็นประเทศเช่นนั้นเอาไหม? จะได้มากหรือน้อยก็ช่วยกันทำ รักษาร่างกายไว้อย่าให้ตายไว