รายละเอียด

570204_พ่อครูที่เวทีพระราม 8 เรื่อง อำนาจที่เกิดจากพลังงานสุดลึกซึ้ง

       วันนี้มาเทศน์ที่เวทีพระราม 8 ก็อยู่กับ อภิมหาปรมานิจจัง เราได้เห็นถึงความเดือดร้อนของประชาชนมากหน่อย แม้ที่นี่เป็นยุทธภูมิที่ดีมากในการทำงานปิดประเทศ แต่ว่ามันก็ต้องรู้ประมาณการ เราก็ต้องยอมรับว่า อะไรจะดีกว่าเราก็ทำ เปลี่ยนแปลงไป ตอนนี้เราก็จะถอนจากสะพานพระรา 8 ไปอยู่ที่สะพานผ่านฟ้าฯ

       ทำอย่างให้ได้ประสิทธิภาพ ขอเชิญ วันนี้เป็นวันส่งท้ายของสะพานพระราม 8 จุดที่เราทำการ Shut down กรุงเทพฯ เรามาอยู่ที่นี่ยังไม่ถึงเดือนดี เราเปลี่ยนมาหลายจุดแล้ว เมื่อวานกปปส.ก็ย้ายจาก ลาดพร้าว อนุสาวรีย์ชัยฯมาอยู่ที่สีลมกัน

       อาตมามานี่ ธงชาติไม่ได้พริ้วไหวเท่าไหร่ แต่ตอนที่หรั่งเขาร้องธงปลิวอย่างแรงเลย ธรรมชาติก็ลงตัวกับวิญญาณของพวกเราเลย แม้แต่คณะเสธ.มาก็ยังพริ้วไหว แต่พอถึงอาตมาขึ้นมาก็สงบ

       ก็คงจะต้องทบทวนสิ่งที่เกิดในปัจจุบัน แต่ขยายความลึกและกว้างให้เห็นความเป็นจริงประกอบกันอยู่ อาตมาก็พยายามจะชี้ตามภูมิรู้ ผิดถูกอย่างไรพวกเราก็วินิจฉัยตัดสินเอง

       คำว่าอำนาจ ...ภาษาอังกฤษว่า Power หรืออย่างอื่น คำว่าอำนาจนี้เป็นพลังงาน มีแรง เคลื่อนไหวขึ้นมาเป็นพลังงาน ตามภาษาอังกฤษมีหลายคำ Dynamic energy และ Kinetic energy

       ไดนามิค เป็นพลังงานเคลื่อน ส่วน ไคเนติคเป็นพลังงานนิ่ง ทางฟิสิกส์ค้นพบอะตอม พบนิวเคลียส ที่มีพลังแฝงนิ่ง สามารถแตกตัวเกิดพลังเรียก นิวเคลียร์ เกิดพลังมหาศาล ดังไอสไตน์สรุปมา เอามาใช้งาน จนเป็นพลังงานที่เอาไปใช้เพื่อสันติภาพก็ดีมาก แต่ว่าถ้าเอาไปใช้ทางเสียหายเลวร้าย ก็มีพลังแรง แต่ในแรงถ้าเรากำหนดใช้ก็ใช้ได้

       ถ้านิวเคลียร์เรามาใช้เป็นกุศลได้ก็สุดยอด และมีทั้งพลังงานที่สั่งสมในวัตถุ ในดินน้ำไฟลม ก็มีพลังงาน แต่ในจิตวิญญาณก็มีพลังงานที่สะสม และรู้ได้ยาก ยิ่งกว่าพลังงานในวัตถุ และในจิตวิญญาณจะมีพลังงานเชิงปัญญาด้วย แต่ในวัตถุไม่มีพลังงานทางปัญญา วัตถุมันเลือกที่จะเอาและไม่เอาให้แก่ตัวมันเอง

       พระพุทธเจ้าแยกพลังงานเอาไว้สูงสุดมาก ทางฟิสิกส์เขาค้นพบแค่ 2 อย่าง คืออุตุ และพีชะ นิยาม ส่วนอันที่ 3 คือจิต เขาก็พอรู้ แต่ไม่ลึกละเอียดเท่าพระพุทธเจ้าค้นพบ พระพุทธเจ้าค้นพบจิตวิญญาณได้ละเอียดมาก

       รู้ว่าพลังงานจิตมี พลังงานของกรรม และพลังงานแห่งธรรมะ

       อุตุนิยาม กำหนดให้แก่ตัวเองไม่ได้ มีอะไรก็ใช้อันนั้น เช่นความร้อน แสง เสียง แม่เหล็กไฟฟ้า เป็นต้น ยังไม่มีอัตโนมัติแก่ตัวเอง มีพลังงานที่จะดูดให้แก่ตัวเองก็มีบ้าง เช่นพลังแม่เหล็ก ส่วนไฟฟ้า และความร้อนนั้นไม่ค่อยมีพลังงานดูดให้แก่ตัวเอง มันไม่มีสัญญา

       แต่พอเป็นพีชะ ก็ยังไม่เรียกอัตตา แต่มันกำหนดรู้แก่ตัวมันเองบ้าง มันก็ซื่อสัตย์ตามแต่ละตระกูลของมัน ว่าจะเอาธาตุนี้ ธาตุนี้ไม่เอา เช่นมะม่วงก็มีหลายพันธุ์ แยกย่อยไปอีก แล้วมันก็เลือกเอาและไม่เอาของมัน ซื่อสัตย์ มีสัญญาและมีสังขารปรุงแต่ง แต่ไม่มีอารมณ์ ไม่มีสุขไม่ทุกข์ ไม่โกรธไม่รัก เป็นพลังงานระดับไม่มีบาปไม่มีบุญ ในระดับพืชจึงไม่มีบาปไม่มีบุญ ที่เขาว่า ทำร้ายพืชจะบาปที่จริงไม่บาป เพราะมันไม่มีจองเวรจองภัยต่อใคร มันทำตัวมันเอง จบก็จบไป ไม่เชื่อมโยงสืบต่อ ไม่สันตติ ไม่มี Relation ที่ต่อไปในอนาคต

       พอมาถึงจิต นิยาม...อิสระในตนเอง ไม่อยู่กับที่ คือเริ่มเป็นสัตว์ ร่อนเร่แล้วมีสมรรถภาพ มีเวทนา ที่มากกว่าพืช ที่มีแค่ รูป สัญญา สังขาร แต่จิตนั้นมี รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ดังนั้นจึงมีรัก มีชัง มีตัวตน เคลื่อนที่ไปไกลกว้างกว่าพืช จึงมีรักมีชัง มีดูดมีผลัก ตั้งแต่เซลล์เดียว จนมาเห็นมากเซลล์ มาเป็นสัตว์ มาเป็นเสือสิงห์อะไร ยิ่งมีเวทนาซับซ้อนขึ้น มีรัก ชัง สุข ทุกข์เพิ่มขึ้น มีบาป มีบุญเพิ่มขึ้น จะเกิดกรรมก็สั่งสมเป็น อัตตา หรืออัตตภาพ สั่งสมเป็นพลังงานอยู่นานแสนนาน นับเวลาไม่ได้ นานกว่าโลกลูกหนึ่งด้วย อายุของอัตภาพแต่ละคนนานกว่าโลกลูกหนึ่ง นานกว่า 2 ลูก 5 ลูกโลกด้วย ถ้าหาทางออกไม่ได้ วนเวียนนานนับชาติเลย จะงมงายอยู่อย่างนี้

       พระพุทธเจ้าตรัสรู้พลังงานจิตมีกรรมด้วย และมีวิบาก ทรงไว้เรียกว่าธรรมะ สั่งสมไว้ สิ่งที่สั่งสมไว้นี่เปลี่ยนแปลงได้ ที่สั่งสมเป็นอัตภาพ มีความไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีตัวตน แต่สามารถสลายตัวตนได้ เป็นอเทวนิยม

       ส่วนศาสนาหลายสายเป็นเทวนิยม แต่ของพระพุทธเจ้าเป็นอเทวนิยม ในทุกศาสนา มีพุทธเป็นศาสนาเดียวที่สลายอัตภาพได้ เช่นอาตมาเคยสมมุติ ธาตุที่เป็นธาตุน้ำ ผู้ศึกษาวิทยาศาสตร์สามารถแยกธาตุน้ำได้ ซึ่งมันประกอบด้วยแก๊ส ออกซิเจนกับ ไฮโดรเจน มันจับตัวกัน หากไม่มีพลังงานอะไรมาแตกตัวแยกมัน มันก็เป็นน้ำไป แต่ถ้ามีพลังงานมาแยกธาตุได้ มันก็แยกเป็นแก๊ส ธาตุน้ำก็หายไป อัตภาพของคนก็สูญหายได้ นิพพานคือทำให้อัตภาพหายไปได้ สลายไปได้ เช่นเดียวกับการแยกสลายน้ำออกเป็นแก๊ส ซึ่งไม่ง่ายหากทำได้เป็นสัดส่วนที่ดีก็ทำได้ แต่ไม่ง่าย

       การจะสร้างอัตภาพทางธรรมชาติก็ไม่ง่าย การสลายก็ยาก พลังงานทั้ง 5 อย่างนี้ ถ้าไม่ใช่พระพุทธเจ้าจะรู้เองไม่ได้ ต้องสืบทอดมาจากพระพุทธเจ้าองค์ก่อน รู้เองไม่ได้ ผู้รู้เองก็คือพระพุทธเจ้าเป็นสยัมภู แต่ถ้าบอกว่ารู้เอง ในธาตุที่จะปรินิพพานนี้พระพุทธเจ้าเป็นยอดผู้ที่ทำได้ องค์ไหนไม่เป็นพระพุทธเจ้าก็ไม่ใช่เจ้าของ

       เรียงลำดับจาก ปัจจัตตัง ปัจเจก และเป็นสยังอภิญญา ก่อนมาเป็นสยัมภู

       กรรมมาจากไหน?...กรรมของคนนี่แหละที่เป็นมวลของแต่ละชาติประเทศที่ทำตามวัฒนธรรมกฎเกณฑ์ หลายคนก็ทำไม่ผิดตามกฎหมาย จารีต ประเพณี วัฒนธรรม ที่มนุษย์ในสังคมนั้นกำหนดว่าอะไรดี อะไรชั่ว อะไรควรทำอะไรไม่ควรทำ

       พลังงานระดับมโนหรือจิต ถ้าไม่มีญาณปัญญาไปหยั่งเข้ารู้พลังงานเหล่านี้ก็ไม่ใช่นักวิทยาศาสตร์ทางจิต คือนักปฏิบัติธรรม ที่จะมีกล้องจุลทรรศน์ทางจิตวิญญาณมาหยั่งรู้จิต นักปฏิบัติธรรมสามารถรู้จิตวิญญาณตนเองได้ แต่ว่าจะไปรู้จิตคนอื่นนั้นยาก แต่เป็นได้ อย่างพระพุทธเจ้าท่านรู้ได้หรือผู้มีบารมีเพียงพอก็รู้ได้ เป็นอาเทสนาปาฏิหาริย์ อาตมาก็พอมี ไปหลงเล่นหลงฝึกอยู่ก่อนมาบวช มีทั้งอาเทสนาปาฏิหาริย์และอานุสาสนีย์ปาฏิหาริย์ ซึ่งพระพุทธเจ้าไม่ส่งเสริม

       พลังงานของมนุษย์เกิดจากกรรมที่สั่งสม กรรมเป็นกำเนิด เป็นเผ่าพันธ์ เป็นสรณะ แล้วเราเป็นทายาท เป็นเจ้าของอำนาจกรรมที่เราทำ อำนาจนี้เป็นของตน แล้วมันจะออกผล ถ้าไม่สามารถจะกำหราบไว้มันก็ออกฤทธิ์กับเรา ห้ามไม่ได้ เป็นพลังชั่วก็ออกมาทำงาน โดยตนเองไม่รู้ว่าชั่ว แต่ว่าบางทีรู้ทั้งรู้ว่าชั่ว แต่ถ้าถึงขั้นหน้ามืดแล้วหยุดไม่ได้ อาจหลงว่ามันดีด้วย ยกตัวอย่างคนฆ่าคน ได้แม่น ยิ่งแม่นฆ่าได้ กลับดีใจ ปลาบปลื้ม ยินดีในการทำชั่ว ยินดีในการเอาชนะคะคาน ได้อำนาจ สิ่งที่ตนต้องการ แต่เป็นพิษภัยต่อคนอื่น

       ฝ่ายที่ต่อสู้ทางการเมืองแล้วทำรุนแรง เขารู้ว่าผิดหรือรู้ว่าชั่ว แต่อำนาจกิเลสที่เขามีก็ทำให้เขาทำ เขาตกเป็นทาสอำนาจโลก เช่นลาภ ยศ สรรเสิรญ กามและอัตตา มันยึดว่ากูจะต้องเอาต้องเป็น นี่คือผู้อวิชชา ไม่รู้ตัว แม้ฟังภาษาไปก็ไม่รู้ ยกตัวอย่างคุณทักษิณก็รู้ภาษาเก่ง แต่่ว่าเขาไม่มีญาณทัศนะในการหยั่งรู้จิต เขาเห็นคนอื่นฉิบหาย ทรมาน ก็ไม่รู้ ยกตัวอย่างนายกฯคนปัจจุบันรู้ว่าเลือกตั้งก็เสียหาย ฉิบหาย 3800 ล้าน ก็จะทำ ไม่ใช่เงินของนายกฯเป็นเงินของประชาชนทั้งชาติ

       นี่คือสิ่งที่คนชั่วทำชั่วทั้งๆที่รู้ เมื่อเลือกตั้งแล้วฉิบหายไป 3800 ล้าน ก็ทำสำเร็จแล้วตำน้ำพริกละลายแม่น้ำไปแล้ว แล้วก็ยังต้องเสียเพิ่มทำซ้ำซ้อน เสียหายเพิ่มอีก นี่คืออวิชชา โง่เง่า เขาเรียกว่าโง่

       คำว่าโง่นี้เป็นลักษณะจริงของจิตวิญญาณ รู้กันทั่ว ดูในกูเกิ้ลได้เลย มันลงตัวระหว่างรูปกับนาม

       การเลือกตั้งครั้งนี้มันเกิดอะไรขึ้นบ้าง

       เกิดความสูญเสียมากมาย และส่อให้เห็นอะไรอีกมาก ทำให้เรารู้ทั้งแนวกว้างและลึก เลือกตั้งไปแล้ว มีคนมาเลือกตั้งแต่ 20 กว่าเปอร์เซ็นต์ แต่คนไม่มาเลือกตั้งมีกว่า 70 เปอร์เซ็นต์ เรียกว่าแพ้หมดตูดเลย หรือมีคนได้เป็นสส.ด้วยคะแนน 1 คะแนน ถ้าได้เป็นนะ น่าจะลงกินเนสบุ๊ค มันชอบกลนะ พิศดารวิตถารแปลกมาก ที่ไม่เคยเกิดก็เกิดในประเทศไทย

       เรื่องของอำนาจนี้ อาตมาได้อธิบายไปหลายนัยแล้ว คืออำนาจที่เกิดจากมโนหรือวิญญาณมนุษย์ มีพลังงานดีและไม่ดี พลังงานไม่ดีเป็นพลังงานเบียดเบียนตนและท่าน ส่วนพลังงานดีเป็นความไม่เบียดเบียนตนและท่าน แต่มีประโยชน์ต่อตนและท่าน

       Authority เป็นพลังงานดี ส่วน Force เป็นพลังงานไม่ดี

       ในโลกก็ทำอำนาจ คนมีอัตตาก็สร้างตัวตน ด้วยอำนาจไม่ดี อำนาจนี้เสริมด้วย ยศ ลาภ ตำแหน่ง คนก็เลยชอบแสวงหาแย่งชิงโลกธรรม ด้วยอวิชชา นึกว่าเป็นของน่ามีน่าเป็น แต่เดรัจฉานมันไม่แย่งสรรเสริญเยินยอ แต่มันมีแย่งลาภ กักตุนบ้างในสัตว์หลายชนิด

       แต่มนุษย์ ก็สะสมโลกธรรม แล้วเรียกว่าเป็นความเจริญหรืออาริยะ โลกทั้่งโลกไม่รู้อาริยะแท้หรือทางบาลีเรียกว่า อริยะ กับ โลกียะ

       อริยะนั้นทวนกระแส เข้าใจว่า ลาภ ยศ สรรเสริญ เป็นโลกีย์ ไม่มีประโยชน์เป็นโทษ แต่อาศัยใช้สอย ตามสมมุติของโลก เรารู้แล้วก็ไม่ต้องไปสะสม ทั้งลาภ ยศ สรรเสริญมาเป็นอำนาจ มาแจกมาให้เขาแล้วให้เขาเป็นทาส ไม่ต้องทำ

       ยศ ตำแหน่งหน้าที่คือการกำหนดงานให้ผู้น้ำทำ ผู้นั้นมีความสามารถก็มียศเอง ไม่มีใครกำหนด ยิ่งเป็นงานกุศล ก็ทำได้เลย ทำแล้วไม่ต้องไปยึดถือ แต่คนโลกีย์ก็มีตัวตน จะเอาอำนาจที่สร้างนี้มาต่อรอง สั่งสมกอบโกย เพื่อได้เปรียบมากขึ้นๆ ก็เลยสะสมแย่งชิง ทำร้าย เกิดทุกข์ร้อนในสังคม ก็เลยหลงสร้างForce ที่เบียดเบียนตน เขาโง่ที่ไม่รู้ ส่วนผู้รู้แล้วก็ไม่ทำเบียดเบียนตนและท่าน ไม่ต้องเอามาเป็นของตัวตน

       แต่มีความซ้อน สิ่งที่เราไม่เอา เราให้เขานั้นแหละเป็นของเราจริงๆ ให้ด้วยไม่ต้องการมาเป็นของเราจริงๆ มีจิตที่คิดจะให้จริงๆทำได้ก็เกิดจริง เป็นสัจจะที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้แล้วทำได้

       ตนจะพึ่งตนได้ไม่เบียดเบียนใคร มีประโยชน์ต่อผู้อื่นมาก เป็นคนเจริญมีสมรรถนะ ความรู้ สามารถ เกื้อกูลคนอื่น ตนเองทำมาก แต่ไม่เอามาบำเรอตน ก็เหลือมากไปเผื่อคนอื่น

       พลังงานที่สร้างมาเพื่อคนอื่น คือ Authority ส่วนอำนาจที่เอามาแก่ตนมากๆ คือForce

       ทั้งแรงงาน ความรู้ เป็นองค์ประกอบ คนก็อาศัยแรงงาน ความรู้ กรรมกิริยามาเป็นประโยชน์ หรือเอาไปทำร้ายทำลายคนอื่นได้ สั่งให้ทำต่อไปเป็นทอดๆ ไปจัดการคนอื่น โดยต้นทางไม่มีใครรู้เลยว่าเป็นใคร ซับซ้อนหลายชั้นมากเลย

       อำนาจ ในทางการเมือง เช่น อำนาจที่ใช้ในประชาธิปไตย (อธิปไตยแปลว่าอำนาจ) ในระบอบประชาธิปไตยอำนาจเป็นของประชาชน ทุกคนมีอำนาจ 1 คน 1อำนาจ เกิดมาก็ได้ทุกคน แต่สุดท้ายไม่ได้จริง ถูกเขาริบ เอาไปใช้ ถูกหลอก ถูกบังคับสารพัดวิธี ที่จริงอำนาจเป็นของประชาชนรู้กันทั่วโลก ในรธน.บัญญัติไว้เลย

       มาตรา 1 (รูปแบบรัฐ)ประเทศไทยเป็นราชอาณาจักรอันหนึ่งอันเดียว จะแบ่งแยกมิได้

       มาตรา 2 (รูปแบบการปกครอง) ประเทศไทยมีการปกครองระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข

       มาตรา 3 (อำนาจอธิปไตย)อำนาจอธิปไตยเป็นของปวงชนชาวไทย พระมหากษัตริย์ผู้ทรงเป็นประมุขทรงใช้อำนาจนั้นทางรัฐสภา คณะรัฐมนตรี และศาล ตามบทบัญญัติแห่งรัฐธรรมนูญนี้

การปฏิบัติหน้าที่ของรัฐสภา คณะรัฐมนตรี ศาล รวมทั้งองค์กรตามรัฐธรรมนูญ และหน่วยงานของรัฐ ต้องเป็นไปตามหลักนิติธรรม

       มาตรา 4 (ศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ สิทธิ เสรีภาพ และความเสมอภาค)ศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ สิทธิ เสรีภาพ และความเสมอภาคของบุคคลย่อมได้รับความคุ้มครอง

       แต่ละคนมาประท้วงนี่ในรธน.มีบอกไว้ให้เรามีสิทธิ์ประท้วงได้ มาช่วยดูแล ชาติ ศาสน์ กษัตริย์ ที่เขาว่านักบวชไม่ควรยุ่งเกียวการเมือง แล้วนักบวชไม่อยู่ใน ชาติ ศาสน์ กษัตริย์หรืออย่างไร?

       อำนาจเป็นของประชาชน ที่เขาแย่งชิงกัน ก็คือประชาชน กับรัฐบาล ซึ่งรัฐบาลนั้นเป็นอำนาจลำดับที่ 7 ซึ่งประชาชนเป็นคนสร้างรัฐบาล ก็เปลี่ยนกันไปเป็นรัฐบาล ให้ไปทำงานแทนประชาชน แต่หลงตัวยึดว่าเป็นอำนาจตน ไม่เห็นหัวประชาชน อย่างเลือกตั้งกับปฏิรูป สองคำนี้ในสังคมก็รู้กัน ประชาชนต้องการปฏิรูปก่อน ส่วนอีกฝ่ายหนึ่งคือรัฐบาลนึกว่าตนมีอำนาจ ก็จะเลือกตั้งก่อนปฏิรูป ประชาชนก็ยืนยันว่าไม่ได้ รัฐบาลไปสร้างโลกธรรม เป็นค่ายกล เอาโลกธรรมไปผูกคนไว้เป็นค่ายกล เลือกตั้งทีไรก็เข้าในค่ายกล เหมือนในหนังจีนใครเข้าไปก็เรียบร้อยเขา คนไหนเป็นบริวาร ถูกเขาซื้อไว้ ก็เป็นตัวจักรกลในรัฐบาลนี้ เขาได้สร้างมาตั้งแต่พศ. 2544​ เขาพูดอย่างโอหังเลยว่า ส่งเสาไฟฟ้าลงก็ได้ แล้วก็ทำได้ด้วย เป็นค่ายกลที่ทุเรศมาก ต่างชาติเขางงว่าเลือกตั้งทำไมไม่ดี เขาว่าเลือกตั้งเป็นประชาธิปไตย แต่เขาไม่รู้ว่าของไทยเรามันโกงมากมายเลวร้ายกว่าต่างประเทศมาก เขางงว่าประชาชนมาประท้วงว่าไม่เอาเลือกตั้ง พวกเราก็อธิบายได้ลำบาก

       เมื่อแย่งชิงระหว่างเลือกตั้งกับปฏิรูป แต่อำนาจประชาชนเป็นอำนาจลำดับ 1 จะแสดงตัวอย่างไร ก็ออกมาประท้วง เป็นAuthority มารวมกันมีมวล (Quantity) และมีคุณสมบัติ คุณภาพแท้(Quality) ก็มาระดมพลกัน พวกแดงเขาก็รวมไม่ได้มากเท่า ก็เลยเปลี่ยนสีไปใส่สีขาว

       เมื่อเกิดการเปรียบเทียบวัดกัน แล้วใครดีงามกว่ากัน ต่างคนต่างแย้งว่าตนดี ก็ต้องอาศัยตุลาการ ที่เป็นสถาบันหลัก และในสถาบันศาลหรือตุลาการ เป็นอำนาจที่มาจากพระปรมาภิไธย ส่วนอำนาจ นิติบัญญัติและบริหารมาจากประชาชน

       ที่จริงอำนาจรธน.นั้นต้องมาจากประชาชนหรือที่จริง รธน.ไม่มีก็ได้ ถ้าประชาชนเข้าใจประชาธิปไตยแล้ว อย่างอังกฤษเขาไม่มีรธน. แต่มีประชาธิปไตยแบบจารีตประเพณี แต่ว่าประเทศอื่นก็ต้องมีอยู่ เมื่อสร้างรธน.แล้วประชาชนก็กลับมาอยู่ใต้รธน. แต่เมื่อฉีกรธน.ก็ประชาชนมาเป็นใหญ่ แล้วก็ถ้าไม่ร่างรธน.นั้นประชาชนก็มีอำนาจ อย่างมากอส เมื่อได้อำนาจก็ร่างรธน.ให้ตนมีอำนาจก็เป็นได้

       สรุปว่า อำนาจที่ 1 เป็นของประชาชน

       อำนาจที่ 2 เป็น รธน.

       อำนาจที่ 3 เป็นอำนาจตามรธน. ที่ว่าไปตามบัญญัติ เรียกว่านิติรัฐหรือนิติธรรม ประชาชนต้องปฏิบัติตามรธน. ตามกำหนดไว้ แยกเป็นอำนาจของกระทรวง แต่ละบุคคล แต่ละกรมกองอีกมากมาย แม้อำนาจเลือกคนมาร่างรธน.ก็กำหนดอีก

       อำนาจที่ 4 อำนาจเลือกตั้งตัวแทนไปเป็นตัวแทนประชาชน เป็นกฎหมายเลือกตั้ง

       อำนาจที่ 5 เป็นอำนาจตามกฎหมาย ประชาชนก็ไปทำตามกฎหมายเลือกตั้ง ได้ตัวแทนไปเป็นสส.ในสภา ที่จะออกกฎหมายเป็นอำนาจที่ 5 คนที่หลงว่าอำนาจเป็นของตนทั้งที่ตนเป็นตัวแทน

       อำนาจที่ 6 นายกฯ ที่เกิดจากอำนาจที่ 5 เลือกนายกฯมาอีกที

       การที่ประชาชนที่เป็นอำนาจที่ 1 มารวมกันประท้วงเป็น ล้านคน แล้วนายกฯก็ไม่รู้ หาว่าตนมีอำนาจที่ 1 แต่ที่จริงเป็นอำนาจในกระจกเงา ประชาชนนั้นเลือกคนไปทำงานในกระจกเงา ประชาชนยืนมองกระจกก็ว่านายกฯคือฉันๆทั้งนั้น แต่ว่านายกฯอยู่ในกระจกเงามองอย่างไรก็คือคือประชาชน 1 คน เท่านั้นเอง

       ประชาชนบอกว่าจะปฏิรูปก่อน แต่ว่านายกฯบอกว่าจะเลือกตั้งก่อน ประชาชนบอกว่าทำไม่สำเร็จหรอก ฉิบหายด้วย แล้วนายกฯก็ไม่รู้อีกก็ดันทำอีก ประชาชนก็ต้องเอานางแม่มด เหมือนในเรื่องสโนไวท์ ออกไปจากกระจก ที่ประชาชนเคยเห็นว่าเป็นนางงามเอาเข้าไปในกระจกไปทำงาน แต่ที่จริงเป็นนางแม่มดร้ายกาจ ดึงดันทำเสียหายต่อไป

       อำนาจของตนที่หลงตนว่าตนเป็นเจ้าของอำนาจ เขาใช้Force ตลอดเวลาเลยไม่ใช่อำนาจถูกหลักธรรมAuthority เสื่อมมากในไทย แต่ดีที่ความเลวนั้นอยู่ที่นักการเมืองที่ทำ ตั้งแต่นายกฯและลิ่วล้อ แม้ข้าราชการประจำที่กินเงินเดือนประชาชน ที่ประชาชนจ้างมาเป็นผู้รับใช้ แม้นายกฯก็เป็นผู้รับใช้ประชาชน ประชาชนเป็นนายจ้าง แต่พวกนี้หลงตัวหมดเลย

       นายจ้างบอกว่าผิดก็ไม่ฟังเสียง จนประชาชนเอาอำนาจมวลประชาชนมามากมาย มาเป็นหมู่คณะ เขาก็เอาฝ่ายแดงมาเป็นกำแพงเหล็กให้แก่ตนเอง แต่สร้างเท่าไหร่ก็ไม่ได้ เขาไปพูดอยู่มุมหนึ่งว่าเลือกตั้งได้คะแนน 15 ล้าน ที่จริงเกิดจากการเลือกตั้งโดยค่ายกลทางการเมืองเป็นเรื่องเลวร้ายทุจริตสารพัดวิธี และก็เป็นแค่อำนาจเลือกตั้ง เป็นอำนาจแห้ง แต่ประชาชนมานี่เป็นอำนาจสดๆเลย เขาก็มาอ้างว่า ฉันเป็นรัฐบาลนะถูกเลือกจากอำนาจ 15 ล้านคนนะ โมเมเถียงข้างๆคูๆ พวกนี้โง่ไม่เสร็จ พูดอีกเมื่อไหร่

       เมื่อสิ่งที่เป็นไปมีความจริงปรากฏว่า ถูกต้องหรือไม่ เสียหายหรือไม่ ถูกหรือผิด คนก็มีปฏิภาณปัญญารู้ได้ แต่เขาดึงดันไปจนเลือกตั้ง ทั้งที่กกต.มีอำนาจมากกว่านายกฯ ยิ่งเป็นนายกฯรักษาการ ที่ยุบสภาแล้ว ได้แต่แบกหัวโขนเท่านั้น รำไม่ได้นะ ถือหัวโขนไว้เฉยๆ กกต.มีหน้าที่เลือกนายกฯใหม่ แต่กกต.ก็มีมารยาท ถือว่าเขายังรักตำแหน่งอยู่ ที่จริงกกต.เลื่อนวันเลือกตั้งได้ ตามพระบรมราชโองการ แต่นายกฯมาแสดงอำนาจอันไม่มีอำนาจ บอกว่าต้องวันนี้แหละ วันที่ 2 นี้แหละเลื่อนไม่ได้ กกต.ก็ไม่อยากหักด้ามพร้าด้วเข่า บอกไว้ก่อนว่าจะเกิดปัญหานะ แต่ก็ทำจนได้ ประชาชนก็มาประท้วงมากมาย     

       เกิดเหตุที่สุดจะหน้าด้านหน้าทน มันทั้งโง่เซ่อ ดันทุรังเอาชนะคะคาน ฉิบหายชั่งหัวมัน คือมันเกินรู้ทั้งรู้ว่าฉิบหาย เห็นชัดเจนว่ามันเป็นไปไม่ได้ คาราคาซังกันทุกอย่าง แล้วโมฆะด้วย ผู้รู้รู้กันหมด เหลือแต่ให้ศาลพิพากษาเท่านั้น เสียเวลา แรงงาน เงินทองข้าวของ ที่จะเสียหน้านั้นไม่เสียเพราะเขาไม่มีหน้าให้เสียแล้ว

       เป็นอำนาจงมงายหลง ในประเทศไทย นี้การแสดงออกในอำนาจที่ผิด แม้ประชาชนที่ไม่ค่อยฉลาดไม่รู้ประชาธิปไตยการเมืองมากก็ยังรู้ เด็กๆก็รู้ เป็นการสูญเสียที่น่าอายไปทั่วโลก แต่ก็เกิดประโยชน์บ้างว่า ผู้ใหญ่ขี้กองใหญ่ให้เด็กเห็น คือทำความสกปรกเลอะเทอะ เด็กก็ไม่ประสีประสา ก็ยังเห็น ว่านีคือของเหม็น ของสกปรก ขี้คืออย่างนี้

       คือทำชั่วจนคนตาบอดเห็นได้ ก็เลยเกิดการตื่นรู้ ประชาชนตื่นรู้เป็นจริง ถือว่าดีที่ได้รู้จักประชาธิปไตย รู้ว่าอันนี้ผิดธรรมนองคลองธรรม

       ถ้าผู้ใดศึกษาตามหลักวิชา เกิดการพูดการบอก มีสารสนเทศน์ มีการแชร์กัน กระจายในยุคเทคโนโลยี เกิดความสมบูรณ์ความได้แรงงานมารวมกัน จึงเกิดปาฏิหาริย์ เรียกชุมนุมมาได้เป็นจำนวนล้านคนยังไม่เคยเกิดในไทยเลยที่มาเป็นล้านคน มาอย่างลำบากลำบนด้วย และต่อเนื่องหลายครั้ง เชื่อว่าประชาชนตื่นรู้แล้ว เรียกเมื่อไหร่รับรองได้สองล้าน 10 ล้านได้ ถ้ามีเหตุเพียงพอ เช่นมาไล่ตัวไม่ดีอันนี้ก็มาแน่

       ไม่ใช่บังเอิญ ไม่ฟลุ๊ก และไม่หลอกด้วย สมมุติว่า สุเทพมีพลังพิเศษมาหลอก ถ้าเขาทำงานขณะนี้มีพลังแฝง มีเงินทอง แรงงาน ความสามารถ ทำเสร็จแล้วไม่ขอรับตำแหน่งใดๆ เลิกแล้วพอแล้ว ถือว่าสุดยอดที่ได้ทำดีมาแล้ว งานนี้ดีจริงๆ คุณทำตามที่พูดเถอะ ถ้าสำเร็จเอาไปเลยรัฐบุรุษของประเทศ ใครไม่ให้อาตมาให้เลย เป็นนักรัฐศาสตร์ได้ทำรัฐกิจ ทำให้เกิดประชาธิปไตย ประชาชนออกมาทวงคืนอำนาจชนะอย่าง สงบ ไม่ฆ่าแกงรุนแรง แต่ที่รุนแรงตอนนี้คือ

       1.อีกฝ่ายหนึ่งทำรุนแรง จนคนเจ็บตายหลายคน เหมือนรุนแรงแต่เบา เขาอยากฆ่ามากเลยแต่ทำไม่ได้ ในเหตุการณ์การต่อสู้ในปัจจุบัน จึงเป็นคุณสุเทพและแกนนำมาช่วยกันทำ กปปส. มีคุณสุเทพเป็นเลขาธิการ กปปส. ทำได้ดีมาก ไม่บังเอิญ แต่เตรียมตัวมา ถ้าทำได้สำเร็จ สงบ

       2.การตอบโต้ไปของฝ่ายเราบ้าง มีอดไม่ได้ที่จะป้องกันตัว จิตวิญญาณกลัวตาย โกรธบ้าง แต่ส่วนใหญ่ของหมู่สงบ ให้คะแนนถึง 95% เป็นความสงบ เศษอีก 5% ที่เกิดนี้คนมากและยาวนาน ถือว่าได้ผลแล้ว ความรุนแรงนั้นมวลมหาประชาชนไม่ได้เป็นคนก่อ เป็นการประท้วงตามรธน.อย่างสมบูรณ์

       ถ้าปฏิวัติสำเร็จ ประชาชนได้อำนาจ แล้วเอามาทำตามครรลองคลองธรรม ให้สร้างสภาประชาชน เลือกอย่างได้สัจจะ มีผู้มีปัญญาความรู้มาทำ มีคณะก่อการ แล้วมีเลือกคณะถาวรมาบริหารชั่วคราว แล้วก็ตราบัญญัติสิ่งที่จะเป็นหลักฐานเช่น รธน.ทำให้เป็นรธน.โดยประชาชน ของประชาชน เพื่อประชาชน แล้วจะได้มีคณะทำงานถาวร คณะก่อการก็เลิกไป ถ้าทำได้นี่ถูกครรลองคลองธรรม  ถ้าสุเทพทำสำเร็จอาตมาตั้งเป็นรัฐบุรุษเลย

       แต่คนอาจคิดว่าสุเทพอาจมีกิเลส ต่อไปเขาก็จะเปลี่ยน หรือว่าถ้าสำเร็จแล้ว ประชาชนยกให้เขาทำเลย ให้เขาช่วยร่าง ถ้าประชาชนยกให้หมดเลย ก็ต้องให้เขาทำ แต่ถ้าสุเทพจะว่าคนอาจระแวงก็ให้คนอื่นทำเป็นคณะก่อการไป มาร่างรธน.และกฏหมาย แล้วได้มาก็ปฏิบัติ ได้สส. ได้นิติบัญญัติ บริหาร มาใหม่ เป็นคณะถาวร ถ้าได้คนดี หลักเกณฑ์ก็ดี มันก็จะยืนนาน อย่างน้อยก็ได้คนที่มาตอนนี้เป็นฐาน แล้วอยู่ที่การศึกษาต่อไปให้คนมีศีลธรรม มีธรรมะ

       เพราะกิเลสเป็นตัวก่อกวน เป็นตัวร้ายเลย ถ้าความรู้ใดที่ไม่มีความรู้ลดกิเลส ความรู้นั้นเป็นความรู้ที่เป็นพิษภัยเป็นโทษทั้งสิ้น คานธีก็ว่าการเมืองใดไม่มีธรรมะเข้าไปในการเมืองการเมืองนั้นไม่ใช่การเมือง

       ที่ไทยเรากำลังทำ เป็นงานการเมืองให้ประชาชนมาปฏิวัติ เพื่อปฏิรูปประเทศ ให้ไปสู่การเมืองใหม่ ค่ายกลเก่ารื้อทิ้งไปหมดเลย คุณสุเทพก็พูดทุกวัน ให้เอาระบอบทักษิณออกไป  จบ …โปรดติดตามตอนต่อไป

เวลาบันทึก 09 มีนาคม 2563 ( 13:48:30 )

รายละเอียด

570206_พ่อครูที่ป้อมมหากาฬ เรื่องประชาชนปฏิวัติจะชนะไฉน

       พ่อครูว่า....ถึงวาระของอาตมา ใครที่ยังไม่ได้มาก็มา ได้เวลาฟังธรรมแล้ว ก่อนจะได้เทศน์บรรยาย เรื่องต่างๆ ก็ขอแจ้งให้ทราบถึงเรื่องสำคัญ วันที่ 9 ถึง 15 ก.พ. 57 เป็นวันตามกำหนด ประเพณีของชาวอโศกเรา คือเป็นวันงานสำคัญคือ งานพุทธาภิเษกฯ ครั้งนี้เป็นครั้งที่ 38 แล้ว เราเคยจัดทุกปี แม้แต่จัดบนถนนราชดำเนิน ข้างทำเนียบรัฐบาล เราก็เคยจัดมาแล้ว ตอนที่เราไปชุมนุมประท้วงกันที่นั่น เราเป็นคนที่เลี้ยงง่ายบำรุงง่าย สามารถจัดได้ แต่บางอย่างก็จัดไม่ได้ เช่นงาน ว.บบบ. เราก็ไม่ได้จัด

       ปีนี้งานวันที่ 9 ถึง 15 เราเอามาฆบูชาเป็นวันหลัก ปีนี้วันมาฆบูชาตรงกับวันวาเลนไทน์เลย เราก็ตีกินเลย ให้คนตื่นตัวเป็นมาฆบูชาเลย เดี๋ยวนี้วันวาเลนไทน์คนไปหลงกันมากแล้ว ปีนี้ก็ตรงกันพอดี

       เป็นงานภายในเรา ชาวอโศก เมื่อเรามาอยู่ภายนอก คนสนใจเป็นคนภายนอกก็มาร่วมได้ถ้าสนใจ ร่วมได้หลายระดับ มาดู มาร่วมเล็กน้อยหรือร่วมอย่างเคร่งเลยก็ได้ แต่อโศกเราจะตั้งใจเคร่งครัด หลักใหญ่เราก็มาปฏิบัติธรรม ถือศีล 8 ตีสามครึ่ง ก็ตื่นทำวัตรเช้า หกโมงเช้าก็บิณฑบาต จากนั้น เก้าโมงเช้ามีเทศน์ก่อนฉัน ไปถึง 10 ถึง 11  โมง ก็ฉันอาหารกัน ทานอาหารกัน ซึ่งก็จะทานอาหารเป็นระเบียบ เข้าแถวกัน สงบเรียบร้อยมีวินัย หลังฉันไปพักผ่อน แล้วแยกย้ายไป มีพระเกจิ(ที่ไม่ได้ปลุกเสกฯพระเครื่อง แต่ปลุกเสกฯคน คือไปพูดคุยสนทนาธรรม) หรือบางเกจิก็จะไปจัดรายการธรรมะ ให้ซักถามได้ จนถึงบ่ายสองโมงเป็นรายการภาคบ่าย มีหลากหลาย ถ้ามีงานนี้ เป็นงานการเมือง ถ้าไม่ธรรมะก็เป็นการเมืองผสมผสานกันไป

       ส่วนภาคเย็นเป็นการสัมภาษณ์ผู้มาปฏิบัติธรรม แล้วได้มรรคผลอย่างไร มีการเกิดปรากฎการณ์อย่างไร เรานำมายืนยันชี้ให้เห็น เป็นคนเก่า หรือคนใหม่ก็ตาม มีหลายรุ่น มีสิ่งพิเศษ ประสบการณ์ได้ทำแบบนี้แล้ว ผลเป็นอย่างไร เอามาเล่าขยายสู่กันฟัง ในภาคเย็น จบสองทุ่มก็หมด แต่ในงานนี้มีข้อจำกัด พอถึงจบแต่ละวัน รายการเราจบประมาณ สองทุ่ม ทุกวัน นอกจากวันมาฆบูชาก็จะมีเทศน์พิเศษ ส่วนรายการทั่วไปในภาคค่ำก็เป็นการสัมภาษณ์ปฏิบัติกร ส่วนวันมาฆบูชาก็เป็นเทศน์พิเศษวันมาฆบูชา

       ทั้งหมด 7 วัน 6 คืน แต่วันแรกจะไม่มีทำวัตรเช้า แต่เริ่มตอนเก้าโมง มีการเปิดงาน ปฏิญาณศีล 8 จนถึงวันสุดท้ายวันที่ 15 หลังทำวัตรเช้า ก็รับประทานอาหาร จบก็เสร็จ พากันกลับเลิกแล้ว ก็จะไม่ครบ 7 วันดีเท่าไหร่ แต่ 6 คืนแน่

       หนังสือที่จะใช้ในงานนี้คือ หนังสือ “รู้คน ขังสุข รู้คุก ขังสัตว์” ให้นำมาด้วย

       มาเข้าเรื่องของธรรมะ วันนี้ตั้งใจจะอธิบายรัฐศาสตร์การเมือง ชาตินี้อาตมาไม่ได้เรียนเศรษฐศาสตร์ได้ปริญญาเลย แต่ก็รู้รัฐศาสตร์การเมืองจากการเรียนพุทธธรรม ซึ่งพุทธศาสตร์นี่แหละขอยืนยันว่า เป็นเศรษฐศาสตร์แท้ เป็นการเมืองแท้ เป็นรัฐศาสตร์แท้ รู้ได้ทั้งประชาธิปไตยและคอมมิวนิสต์ เหนือชั้นยอดเยี่ยมกว่าคอมมิวนิสต์ที่เขาทำ แม้ประชาธิปไตยก็สุดยอด มีคุณธรรมด้วย แม้เผด็จการก็อย่างวิเศษเลย เป็นความรู้สามารถที่มีพลังอำนาจ ระดับสูงสุด ระดับSupreme เลย เป็น Authority power เป็น sovereign power

       เรามาทำงานประท้วง เป็นปฏิวัติ ต่อเนื่องกันหลายเดือนแล้ว โดยเฉพาะกปท. ตั้งแต่ 4 สิงหาคม 56 แล้ว วันนี้ก็ปาเข้าไป หกเดือนกับสองวันแล้วนับเป็น 186 วันแล้ว ใกล้ 183  วันแล้ว อีกกี่วัน อีก 7 วันก็ไม่น่าเสร็จนะ ถ้าไปอีก 8 วันก็ทำลายสถิติเดิมเลย เป็น 194 วันเลย แล้วจะเลยไปอีกเท่าไหร่ก็ไม่รู้ จะลงเอยอย่างไร

       การปฏิวัติของไทย ณ ลมหายใจเฮือกนี้

1.จะลงเอยอย่างไร ?

2.ใครจะชนะ?

3.เครืองตัดสินว่าใครจะชนะที่เป็นสัจจะแท้คืออะไร?

4.อย่างไรจึงจะชื่อว่าประเทศไทยชนะ?

       ถ้าจะให้รัฐบาลเก่าชนะแล้วมาบริหารแบบเก่าๆ มาแดงทั้งแผ่นดิน บริหารมา 81 ปีแล้ว อย่างนี้จึงชื่อว่าประเทศไทยชนะหรือว่าจะให้คณะประชาชนที่มาปฏิวัติมาทำการเมืองใหม่ขึ้นมา เพราะประชาชนที่ตื่นรู้เป็นมวลมหาประชาชนสามัคคีทุกสีทุกเหล่าออกมากว่า 10ล้านคน ประชาชนที่ยังไม่ออกมาก็มีอีก มาปฏิเสธการเมืองเก่าที่เน่าเฟะ นี่ก็อีกคณะหนึ่ง แล้วจะให้คณะประชาชนหรือให้คณะรัฐบาลเก่า แบบน้ำเน่าที่แสนเละเทะชนะ แบบไหนถึงชื่อว่า “ประเทศไทยชนะ?”

       ควรให้รัฐบาลเก่าหรือให้คณะประชาชนพวกเราชนะ? ….

       ก็กำลังแข่งขันกันว่า ใครจะตั้งรัฐบาลใหม่ได้สำเร็จ? ระหว่างมหาประชาชนกับรัฐบาล

1.จะลงเอยอย่างไร ?

       ตอนนี้ผลลงเอยจะเป็นอย่างไร ...ก็อาจเป็น....

       จะลงเอยได้สองอย่าง?

       1.รุนแรง เขาลุแก่อำนาจบาตรใหญ่ จะมีล้มตายสูญเสียยับเยินเลย ซึ่งคิดว่าไม่มีใครอยากให้เกิดแน่

       2.จะลงเอยด้วยการจำนน ฝ่ายโน้นก็ต้องจำนนต่อความดีงาม สงบ ไม่รุนแรง

       คำตอบคือ จะลงเอาด้วยฉิบหายวายป่วงหรือลงเอยด้วยชนะอย่างสวยงามสง่าผ่าเผย เท่านั้นเอง       

2.ใครจะชนะ?...

       มันก็อยู่ที่ว่าใครจะตั้งรัฐบาลใหม่ได้สำเร็จ ตอนนี้รัฐบาลเก่าก็ไม่ลาออก แต่ยุบสภาฯ ความเป็นรัฐบาลเก่าหมดแล้ว แต่รักษาการอยู่ ครม.ก็รักษาหน้าที่เป็น การถือหัวโขนอยู่ แต่รำไม่ได้ เป็นยักษ์ก็รำไม่ได้ เป็นพระเป็นนางก็รำไม่ได้ แต่ละเมิด ทำรำ ออกท่าทางด้วย ทั้งที่ไม่มีอำนาจ นี่ล่ะจะได้ชำระกัน

       ตอนนี้ก็แย่งกันใครจะตั้งรัฐบาลใหม่ได้ จะเป็นรัฐบาลเก่าหรือประชาชนที่มาปฏิวัติจะตั้งรัฐบาลได้ ก็ตรงนี้แหละ?

       ที่จริงแล้ว พอฟังแล้วคนก็คงพอรู้ ถ้าเผื่อว่าทำงานอยู่ ดูกระแสที่เป็นอยู่ก็คงพอรู้ แต่เจาะลงไปที่ประเด็นที่ 3

3.เครืองตัดสินว่าใครจะชนะที่เป็นสัจจะแท้คืออะไร?       

       ผู้ใดทำได้ถูกต้องสงบเรียบร้อยดีงามกว่าก็คือผู้ชนะ ทั้งสองฝ่ายก็พยายามทำให้ถูกรธน. ตามธรรมะ ชอบธรรม พยายามให้มนุษมนาเขารู้ แต่เป็นการปฏิบัติที่เล่นเลห์แฝงอะไร ดีไม่ดีทำละเมิดโต้งๆ พวกนี้จะเป็นผู้ตัดสิน ยุคนี้มีเครื่องไม้เครื่องมือไว้บันทึกเยอะ ดังนั้นผู้ถูกต้องชอบธรรมกว่าก็คือผู้ชนะ แต่จะเป็นไปได้อย่างถูกต้องชอบธรรมสวยงามหรือไม่?       

4.อย่างไรจึงจะชื่อว่าประเทศไทยชนะ?

       อย่างไรก็ตองประชาชนชนะถึงชื่อว่าประเทศไทยชนะ จะให้รัฐบาลแดงทั้งแผ่นดิน แล้วไม่เอาพระเจ้าแผ่นดินชนะจึงจะชื่อว่าประเทศไทยชนะอย่างนั้นหรือ? ...อาตมาว่า ไม่อยากเอาชื่อประเทศไทยมาเรียกเลย มันควรเป็นอย่างไรจึงจะชื่อว่าประเทสไทยชนะ มวลประชาชนคนไทยก็ช่วยกันตัดสินก็แล้วกันว่า อะไรควรอะไรไม่ควร

        คณะรัฐบาลที่ยุบสภาไปแล้วมีแต่หัวโขน รำไม่ได้ ขืนรำก็ผิด แล้วพวกที่คบค้าก็เป็นพวกข้าราชการประจำที่เป็นลิ่วล้อ หน้ามืดช่วยกันรำอยู่ เขาก็เก่งจริงๆ พวกลิ่วล้อ เป็นพวกหัวแถวๆ ก็มีอำนาจทางราชการช่วย เขาเก่งที่ซื้อหามาเป็นบริวารลิ่วล้อก็ทำอยู่

       เป็นเรื่องยืนยันว่าไทยจะเป็นประเทศที่ล้มเหลวหรือเจริญ ล้มเหลวคือ พวกที่ผิดพวกไม่ควรไม่ชอบธรรมมาเป็นผู้ชนะ นั่นคือความล้มเหลวของประเทศไทย แต่ถ้าความถูกต้องชอบธรรมเป็นผู้ชนะนี่คือความเจริญของประเทศไทย

       คนไม่ฉลาดก็จะรู้ว่าที่พูดนี้ถูกต้อง เถียงไม่ได้ แต่ว่าความถูกต้องชอบธรรมนี้ ต่างคนต่างยึดว่าฝ่ายตนถูกต้องชอบธรรม ก็ต้องมาไขความกันเรื่องสัจจะธรรมะ

       แล้วความชอบธรรมที่ต่างคนต่างว่าตนชอบธรรมก็ต้องว่ากันตรงพฤติกรรมจริง

       การเลือกตั้งครั้งนี้ แล้วมีการประพฤติกัน มีองค์ประกอบ เป็นกรณีว่า ผู้ที่เอาการเลือกตั้งให้ได้ เพื่อจะได้แต้ม เขาถือว่าถ้าได้เลือกตั้งนี้ได้แต้ม ส่วนพวกเราไม่เอาการเลือกตั้ง  เพราะการเลือกตั้งที่ได้เกิดนี้ เป็นโครงสร้างเก่า เป็นค่ายกลขี้โกงทางการเมืองที่เขาได้สร้างมานานแล้ว เหมือนหนังจีนที่ใครเดินเข้าไปในค่ายกลนี้ตาย มีพิษภัยมากมาย มีหอก หลาวแหลน หลุม สมัยใหม่มีกับระเบิด

       เขาว่างไว้หมด เขาจะชนะแน่ถ้าเลือกกี่ครั้งก็ตาม แต่เรามาประท้วงไม่ให้ทำแบบเก่า อีกไม่เอาค่ายกลนี้ เราจะยอมให้เป็นแบบนี้ไม่ได้ มันเกิดมา 81 ปีผ่านมาแล้วไม่เรียกวิวัฒน์พัฒนา แต่นี่ปรุงแต่งให้เลวร้ายเพิ่มขึ้น ประชาชนออกมาพิสูจน์ให้รู้มามากเท่าไหร่ๆ ก็ไม่เคยมีอย่างนี้

       ออกมาแสดงตัวตั้งแต่ 24 พ.ย.56 มาเป็น 9 ธ.ค. 56 จนมาเป็น 22 ธ.ค. 56 แล้วก็มา Shut Down BKK วันที่ 13 ม.ค. 57 ก็พิสูจน์มาแล้ว

       เราจะมาพิสูจน์ความถูกต้อง

       1.เป็นเรื่องของประชาชนเป็นประชาภิวัฒน์ …

       2.ประชาภิวัฒน์

       3.กรรมาภิวัฒน์ ...ให้รู้ว่ากรรมกุศลที่ถูกต้องดีงามเป็นอย่างไร ก็ชอบธรรม ส่วนใครทำอกุศลก็ไม่ชอบธรรม   

       การเลือกตั้งก็มีผลออกมาระดับหนึ่ง วัดค่าแล้วยืนยันความจริงหลายอย่าง? สรุปแล้วคำตอบคือ ค่านิยมของพรรคการเมืองเก่าทรุดลงเลย หลายแง่หลายเชิง แล้วเขาพยายามหยิบประเด็นมาหลอกคนปัญญาน้อย ให้หลงเชื่อถือ คนก็หลงดีใจว่าเพื่อไทยยังเจริญรุ่งเรืองอยู่ เช่นรวมครั้งนี้พรรคเพื่อไทยได้ ที่ 1 ได้มาตั้ง 300 กว่าที่นั่ง ก็แน่สิ เพราะว่ามีแต่พวกเอ็งไปลง....แต่เขาก็แยกให้รู้ว่า คนไม่ไปลงตั้ง 75 % แต่ที่ไปลงคะแนนไปเลือกตั้งไม่กี่%

       มันส่อสื่อให้เห็นความล้มเหลวย่อยยับของรัฐบาลเก่า อาตมายังนึกว่าเลือกตั้งครั้งนี้ ถ้า...อาตมาพูดนี่ไม่ใช่พวกปชป.นะ แต่ที่พูดนี้พูดด้วยเนื้อผ้า...ถ้าพรรคปชป.ไม่บอยคอต ไปลงเลือกตั้ง ไม่แน่นะปชป.อาจชนะก็ได้ เพราะความเสื่อมของพรรคนี้ลดลงมากเลย คิดดูสิว่าบัตรเสียมากเลย เขียนด่ามากมาย มันส่ออะไรยับเยินเลย เป็นการพ่ายแพ้ที่ไม่เคยเกิดในประวัติศาสตร์

       คนที่ไม่มีหิริโอตตัปปะเลย ทำไมดื้อดึงดันไม่ละอายเลย แต่นี่ไม่มีเลยนิดหนึ่งก็ไม่เลยที่จะพาเขาลาออก ยังดันทุรังไปหน้าเฉย ไม่มีอะไร แต่หนีจุดตูดเลย หาคนมาป้องกันเต็มเลย ทั้งที่เราบอกว่าไม่ทำอะไร เราไม่รุนแรง

       มันมีความซับซ้อนให้เห็นว่า...มันแพ้ยับเยิน แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ ….แพ้อย่างไม่มีอะไรบ่งบอกว่าจะมีความชนะได้เลย แต่เขาก็ไม่ยอม แต่จะลงเอยที่เขาอาจทำชั่วทำรุนแรงได้ เพราะคนชั่วทำชั่วได้ เมื่อเลือดเข้าตาก็ลุแก่อำนาจบาทใหญ่ พวกเราก็ไม่ไปตอบโต้ทำร้าย ก็ไม่แน่ว่า ถ้าจะเกิดความรุนแรงในคนที่จะทำร้าย แล้วจะมีผู้ที่มีอาวุธ พลังอำนาจพอจะห้ามกั้นก็ไม่อยากพูดจึงไม่ตั้งประเด็นนี้ขึ้น เอาแต่ว่าคนทำรุนแรงไม่ว่าใครก็ผิด พวกเราทำก็ผิด นี่คืออย่างที่ 1

       อย่างที่ 2 คือไม่รุนแรงเลย ใช้ความถูกต้องสัจจะความจริง หลักฐานมายืนยันกัน ทั้งกฎหมาย ทั้งจารีตประเพณีสังคม คนที่จะทำสิ่งถูกต้องดีงามได้ ต้องเกิดจากจิตวิญญาณเป็นประธาน เป็นอำนาจใหญ่ของชีวิต กาย วาจา มาจากมโน มโนบุพพัง คมาธัมมา มโนเสฏฐา มโนมยา

       มโนจะมีกำลังอำนาจ ต้องศึกษาฝึกฝน สร้างให้มีคุณธรรม ไปซื้อหาตามแผงลอยไม่ได้ ไปตามศูนย์การค้า ที่ใหญ่โตอย่างไรก็ซื้อหาไม่ได้ ซื้อความสงบ รำงับไม่รุนแรงทำไม่ได้

       ต้องรู้ว่าความถูกต้องดีงามคืออย่างไร แล้วทำอย่างไร โดยจิตเป็นตัวเป็นเอง เป็นการสั่งเองเป็นตถตา จิตเป็นเช่นนั้นเอง กาย วาจาก็ออกมาจากจิต ส่วนอกุศลนั้นเราล้างเชื้อออกจากจิต พระพุทธเจ้าค้นพบแล้วสร้างจิตเช่นนี้ได้ พุทธทำได้ จะเกิดคุณงามความดีที่จริง แม้ความยอมตายเพื่อสร้างสิ่งดีงามก็เป็นไปได้ เพราะเป็นผู้ที่เกิดจิตมีพลัง 4 สมบูรณ์

       มีปัญญารู้ว่า ทำกรรมชนิดนี้มีปัญญารู้ก็ทำ จนเป็นกำลังของความขยัน พากเพียรทำมาจนขยันเป็นเช่นนั้นเอง เป็นตถตา ส่วนความชั่วก็รู้ เคยทำมา แต่ตอนนี้ไม่ทำ เพราะพลังชั่วไม่มีแล้ว มีปัญญาและมีวิริยะ ทีเป็นตถตา มีความวิริยะที่เป็นเอง โดยอัตโนมัติ มันทำจริงๆ จึงมี อนวัชชะ คืองานที่ดีที่ควรทำ ดังนั้นการทำงานใดต้องดี ต้องชอบและควร มีพลังปัญญาที่ถูกต้อง ฉลาดแท้ลึกซึ้่งไม่ฉลาดขี้โกง โดยแยกสำคัญตรงที่ รู้ว่านี่ฉลาดเห็นแก่ตนเพื่อตนหรือรู้ว่านี่ฉลาดเพื่อผู้อื่น เพื่อคนหมู่มาก

       นี่คือหลักตัดสินสำคัญว่านี่เพื่อตัวเองหรือเพื่อส่วนรวมหมู่มาก ถ้าเพื่อส่วนรวมย่อมถูกต้องมากกว่าส่วนตน จึงเป็นความจริงที่ทรงไว้ ผู้ใดสั่งสมสิ่งจริงนี้ในจิต จึงมีกรรมจริง      

       ผู้ใดศึกษาแล้วทำสั่งสมเป็นวิบากแก่ตน เป็นอริยทรัพย์ เกิดจากกรรม การกระทำฝึกฝนอบรมแล้วสั่งสมตกผลึกเป็นของผู้นั้นๆ เรียก กรรมสกตา (กรรมเป็นของๆตน) ตนได้อาศัย กรรมปฏิสรโณ กรรมพากเกิด กรรมโยนิ

       คนฝึกมาโดยตรงก็ได้ตรง แต่คนฝึกโดยอ้อมก็ได้ผลสำหรับคนมีบารมี คนที่มารวมกันจึงมีกรรมเป็นอันหนึ่งเดียวกัน เช่นเป็นคนเสียสละ เห็นแก่ส่วนรวม จริงใจ สำคัญที่จิต ล้างความหลงติดในลาภแก่ตน หลงติดใน ยศ ในสรรเสริญหรือเสพสุขเพราะกามเพราะอัตตา เมื่อรู้แล้วก็ลดละ มาเป็นคนจริง

       ที่หลงในโลกธรรม กามและอัตตา คนทีหลงอยู่ก็คือพวกตนในอำนาจ โลกธรรม ผู้ใดมาเรียนรู้จริง พุทธนี่ชัดเจน เหตุที่ไปหลงในกามและอัตตา ก็ดับเหตุ หาเหตุมันได้เลย สามารถอ่านได้รู้ได้โดยสติปัฏฐาน 4

       ประชุมเป็นกาย  ตากระทบรูป เกิดวิญญาณ​แล้วเกิดอาการในกาย เป็นหทัยรูป กายนี่คือหทัยรูป เป็นองค์ประชุมที่พร้อมด้วยผัสสะ 3 ทั้งทางทวารทั้ง 5 แต่ละทวารเป็นผัสสะ 3 แม้ในใจก็เป็นผัสสะ 3 แต่ท่านไม่เรียกผัสสะ เพราะมันอยู่ด้วยกันเรียกธรรมารมณ์ มันทรงอยู่แล้ว อารมณ์นั้นไม่ต้องไปทำอไร เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นไม่ต้องหาสิ่งอื่นมาสัมผัส มันอยู่ด้วยกันแล้ว มนายตนะกับธรรมายตนะ

       แต่ถ้าข้างนอกต้องสัมผัส แต่ถ้าใจไม่ไปรับรู้ แม้กระทบทางตาก็ไม่รู้จักรูปนี้ ถ้าเอาใจมารับมันก็เห็น ทั้งกลิ่นเสียง สัมผัสก็เช่นกัน ถ้าไม่เอาจิตมารับรู้ก็ไม่เกิดวิญญาณ

       ถ้ารู้จัก เวทนา สัญญา สังขาร ก็จะสามารถปฏิบัติธรรม ให้บรรลุได้ รู้องค์ประชุมคือ กาโย มีข้างนอก มากระทบทวาร

       รูปคือ สิ่งที่ถูกรู้ ส่วน นาม คือตัวรู้

       พุทธเรียนคำว่า กายผิด ไปเข้าใจว่า กายคือร่างภายนอก แต่ที่จริง  กายนั้นมีทั้ง โครงร่างและจิต และกายนี้เน้นไปที่จิตด้วย

       ถ้ามีคำว่ากายไปร่วม ต้องมีนามธรรมร่วมด้วย แต่เขาเรียนกันเผินว่า กายคือรูปธรรม ไม่เอานามธรรมเลย เมื่อไปพิจารณากายในกาย ก็นึกว่าเป็นข้างนอกอีก ไม่มีความรู้สึก เช่นวิโมกข์ 8 ต้องด้วยกายทั้งหมดเลย ในองค์ประชุมทั้งหมด กายที่ว่าต้องมีทั้งปัจจุบันที่มีข้างนอกด้วย

       1. รูปี รูปานิ ปัสสติ คือต้องสัมผัสรูปนอกและในด้วย

       2. อัชฌัตตัง อรุป สัญญี เอโก พหิทา รูปานิ ปัสสติ ….หมายถึงกำหนดรู้ทั้งภายใน จนไปถึงขั้นอรูป รวมทั้งนอกและใน ทั้งสัญญาด้วย แต่เขาเข้าใจผิดไปไม่สำคัญมั่นหมายในสัญญา ก็เลยเพี้ยนไป ส่วนเอโกเขาก็ไปแปลเป็นตัวตนบุคคลเราเขา เป็นแค่ส่วนตน

       3. สุภันเตวะ อธิมุตโต โหติ ...เป็นผลที่ได้ดีจากนิโรธ เป็นโชคลาภสิ่งที่น่าภูมิใจ เจริญแต่ต้นจนถึงที่สุด อธิศีล อธิิจิต อธิปัญญา เป็นอธิโมข จนเป็นอธิมุตโต หรืออธิวิมุติ  ยิ่งสูงขึ้นๆ แต่ท่านไปแปลว่า เจริญไปถึงที่สุดนั้นก็ไม่ผิด ด้วยการปฏิบัติ ไตรสิกขานี่แหละ เจริญ ฌาน สมาธิ นิโรธ ไปตามลำดับ

       ก็จบในข้อ 3 เป็นนิโรธ เป็นวิมุติ แต่ท่านไปแปลว่า จิตโน้นน้อมไปว่างาม ก็เท่ากับว่าไปให้จิตเห็นว่าคนอื่นงาม แต่นี่ไม่ควรแปลเช่นนี้ เพราะนี่เป็นขั้นปรมัตถุ พาหลุดพ้นเลยนะ

       4.    ผู้ล่วงพ้นรูปสัญญา  เพราะดับปฏิฆสัญญา  เพราะ(ละ)ไม่ใส่ใจถึงนานัตตสัญญา  โดยประการทั้งปวง  จึงบรรลุอากาสานัญจายตนะ   ด้วยมนสิการว่า...  อากาศหาที่สุดมิได้ (สัพพโส  รูปสัญญานัง สมติกกัมมะ ปฏิฆสัญญานัง    อัตถังคมา  นานัตตสัญญานัง  อมนสิการา  อนันโต  อากาโสติ   อากาสานัญจายตนัง  อุปสัมปัชชะ  วิหรติ)#  ถ้าเรียนรู้ผิดๆจะไปดับหมดเลย ทั้งสัญญาทั้งเวทนา จะไม่รู้แม้แต่สักกาย

       สักกะ แปลว่าตัวเราเอง ส่วน กาย คือองค์ประชุม อย่างวิโมกข์ 8 คือองค์ประชุมของนามธรรม ทั้งนามทั้งรูปอยู่ในนั้นหมด ถ้าเข้าใจคำว่า กายผิด ก็ปฏิบัติผิดหมด เมื่อไปเรียนวิโมข์ 8 ที่มีคำว่า กาย อยู่ ก็ลงทะเลยะเยือกเย็นเลย

       สัญญเวทยิตนิโรธ นั้นคือการเคล้าเคลียอารมณ์ ตรวจสอบในสัญญาและเวทนา ตรวจสอบด้วยอรูปฌาน

       5.    ผู้ที่ล่วงพ้นอากาสานัญจายตนะโดยประการทั้งปวง  จึงบรรลุวิญญาณัญจายตนะ  ด้วยมนสิการว่า  วิญญาณ หาที่สุดมิได้   (สัพพโส   อากาสานัญจายตนัง  สมติกกัมมะ   อนันตัง   วิญญาณันติ   วิญญาณัญจายตนัง   อุปสัมปัชชะ       วิหรติ ฯ)

       6.    ผู้ที่ล่วงวิญญาณัญจายตนะ โดยประการทั้งปวงจึงบรรลุอากิญจัญญายตนะ  ด้วยมนสิการว่า ไม่มีอะไร  (สัพพโส  วิญญาณัญจายตนัง  สมติกกัมมะ   นัตถิ  กิญจีติ         อากิญจัญญายตนัง  อุปสัมปัชชะ   วิหรติ)

#     แม้กระทบผัสสะอยู่ มีการปรุงแต่งอยู่ เป็นสสังขาริกัง หรืออสังขาริกัง มีตัวกิเลสไปจูงนำหรือไม่ ก็ต้องอ่านแจกรู้ในสังขาร เรารู้ว่าสังขารเราไม่มีกิเลสเกิด วิญญาณเราสะอาด มันสังขารอยู่ แต่สังขารตามธรรมชาติ เห็นแดงก็แดง เขียวก็เขียว เห็นเงินก็รู้ว่ากี่เท่าไหร่ นี่คืองบประมาณที่เสียไปกับเรื่องนำ เรื่องข้าว หลายแสนล้านแล้ว แล้วจะมากู้อีก 2.2ล้านๆ ประชาชนเขาจะไว้ใจให้ทำก็บ้าแล้ว ยิ่งเต็มใจให้ทำยิ่งบ้าแล้ว ใครจะไปไว้ใจให้ทำ

       เราจะทำกับงบ 2.2ล้านๆ เรารู้ว่าใจเรามีกิเลสมาปรุงร่วมไหม นิดหนึ่งน้อยหนึ่งมีไหม อากิญจัญญา หรือแม้นิดหนึ่งน้อยหนึ่งก็ไม่มี ให้รู้หมด ไม่ใช่ไม่รู้บ้างไม่รู้บ้างไม่ใช่ ต้องพ้นเนวสัญญานาสัญญายตนะ ไม่ใช่หนูไม่รู้ ต้องรู้หมด แม้นิดแม้น้อย พ้นเนวสัญญานาสัญญายตนะ ก็พ้นอาสวะ พ้นอวิชชา แม้เศษธุลีน้อยนิดเท่าไหร่ก็ไม่เหลือ แม้ มานสังโยชน์ อุทธัจจสังโยชน์ หรือ อากิญจัญญายตนะ(รูปธรรม)หรือเนวสัญญานาสัญญายตนะ(นามธรรม) ต้องพ้น ผู้พ้นเนวสัญญาฯ ก็คือผู้พ้นอนุสัย พ้นอวิชชาสังโยชน์​ เป็นตัวสัญญาเวทนยิตนิโรธคือตัวรู้อย่างที่สุด ไม่ใช่ว่าไม่รู้

       ถ้าจะบอกว่าดับสัญญาหรือดับเวทนาก็มีส่วน ในพระไตรฯล.24 ข้อ 7  พระสารีบุตรพูดไว้ว่า...

       สัญญาอย่างหนึ่งย่อมดับไป สัญญาอย่างหนึ่งย่อมเกิดขึ้น นี่แหละคือสภาวะของนิพพาน

       คนไม่เชื่อก็ไปทูลถามพระพุทธเจ้าว่าที่พระสารีบุตรพูดถูกไหม? พระพุทธเจ้าก็ว่าถูกต้อง...

         สาริปุตตสูตร

       [7] ครั้งนั้นแล ท่านพระอานนท์ได้เข้าไปหาท่านพระสารีบุตรถึงที่อยู่ได้ปราศรัยกับ

ท่านพระสารีบุตร ครั้นผ่านการปราศรัยพอให้ระลึกถึงกันไปแล้วนั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง ครั้น

แล้วได้ถามท่านพระสารีบุตรว่า ดูกรท่านสารีบุตรผู้มีอายุ ตนไม่พึงมีความสำคัญในปฐวีธาตุว่าเป็น

ปฐวีธาตุเป็นอารมณ์ ไม่พึงมีความสำคัญในอาโปธาตุว่าเป็นอาโปธาตุเป็นอารมณ์ ... ไม่พึงมีความ

สำคัญในโลกหน้าว่าเป็นโลกหน้าเป็นอารมณ์ ก็แต่ว่าพึงเป็นผู้มีสัญญา การได้สมาธิเห็นปานนั้น

พึงมีแก่ภิกษุหรือหนอ ฯ

       ท่านพระสารีบุตรกล่าวว่า ดูกรท่านอานนท์ ตนไม่พึงมีความสำคัญในปฐวีธาตุว่าเป็น

ปฐวีธาตุเป็นอารมณ์ ฯลฯ ไม่พึงมีความสำคัญในโลกหน้าว่าเป็นโลกหน้าเป็นอารมณ์ ก็แต่ว่า

พึงเป็นผู้มีสัญญา การได้สมาธิเห็นปานนั้น พึงมีแก่ภิกษุ ฯ

       อา. ดูกรท่านสารีบุตร ตนไม่พึงมีความสำคัญในปฐวีธาตุว่าเป็นปฐวีธาตุเป็นอารมณ์ ฯลฯ

ไม่พึงมีความสำคัญในโลกหน้าว่าเป็นโลกหน้าเป็นอารมณ์ก็แต่ว่าพึงเป็นผู้มีสัญญา ก็การได้

สมาธิเห็นปานนั้น พึงมีแก่ภิกษุได้อย่างไร ฯ

       สา. ดูกรท่านอานนท์ สมัยหนึ่ง ผมอยู่ ณ ป่าอันธวัน ใกล้พระนครสาวัตถีนี้แหละ

ณ ที่นั้น ผมเข้าสมาธิ โดยประการที่ผมมิได้มีความสำคัญในปฐวีธาตุว่าเป็นปฐวีธาตุเป็นอารมณ์

เลย มิได้มีความสำคัญในอาโปธาตุว่าเป็นอาโปธาตุเป็นอารมณ์ มิได้มีความสำคัญในเตโชธาตุว่า

เป็นเตโชธาตุเป็นอารมณ์มิได้มีความสำคัญในวาโยธาตุว่าเป็นวาโยธาตุเป็นอารมณ์ มิได้มีความ

สำคัญในอากาสานัญจายตนฌานว่าเป็นอากาสานัญจายตนฌานเป็นอารมณ์ มิได้มีความสำคัญใน

วิญญาณัญจายตนฌานว่าเป็นวิญญาณัญจายตนฌานเป็นอารมณ์ มิได้มีความสำคัญในอากิญจัญ

ญายตนฌานว่าเป็นอากิญจัญญายตนฌานเป็นอารมณ์ มิได้มีความสำคัญในเนวสัญญานาสัญญาย

ตนฌานว่าเป็นเนวสัญญานาสัญญายตนฌานเป็นอารมณ์ มิได้มีความสำคัญในโลกนี้ว่าเป็นโลกนี้

เป็นอารมณ์ มิได้มีความสำคัญในโลกหน้าว่าเป็นโลกหน้าเป็นอารมณ์ ก็แต่ว่าผมเป็นผู้มีสัญญา ฯ

        อา. ก็ในสมัยนั้น ท่านพระสารีบุตรเป็นผู้มีสัญญาอย่างไร ฯ

       สา. ดูกรท่านผู้มีอายุ สัญญาอย่างหนึ่งย่อมเกิดขึ้นแก่ผมว่า การดับภพเป็นนิพพาน

การดับภพเป็นนิพพาน ดังนี้แล สัญญาอย่างหนึ่งย่อมดับไปดูกรท่านผู้มีอายุ เมื่อไฟมีเชื้อกำลังไหม้อยู่เปลวอย่างหนึ่งย่อมเกิดขึ้น เปลวอย่างหนึ่งย่อมดับไป แม้ฉันใด ดูกรท่านผู้มีอายุ

สัญญาอย่างหนึ่งย่อมเกิดขึ้นแก่ผมว่า การดับภพเป็นนิพพาน การดับภพเป็นนิพพาน ดังนี้ สัญญา

อย่างหนึ่งย่อมดับไป ฉันนั้นเหมือนกันแล ดูกรท่านผู้มีอายุ ก็แลในสมัยนั้น ผมได้มีสัญญาว่า

การดับภพเป็นนิพพาน ดังนี้ ฯ

                          จบสูตรที่ 7

       พ่อครูว่า...สัญญาคือการกำหนดรู้ ให้ดับภพเป็นนิพพาน ก็คือสัญญาอย่างหนึ่งที่ดับไป

       อากาสาฯ คือหลุดพ้นจากสภาพที่ว่างโล่งเหมือนอากาศ ก็มาตรวจสอบที่ วิญญาณ คือตัวรู้ว่าตนมีอะไรไม่สะอาดอีกไหม?....แล้วก็ต้องตรวจสอบอีกแม้สิ่งเล็กสิ่งน้อยนิดหนึ่งน้อยหนึ่งก็ไม่ให้มี เป็นอากิญจัญฯ....นี่คือเข้าไปใช้งานสัญญาขั้นสุดท้าย โดยกำชัดว่า เนวสัญญานาสัญญายตนสัญญา คือต้องให้สัญญากำหนดรู้ให้หมด ที่ไม่รู้ต้องไม่ให้มี โดยตรวจสอบเคล้าเคลียสัญญาให้หมด หมดความไม่รู้ เหมือนอย่างหมอชีวกะ อาจารย์ให้ไปในป่า แล้วไปหาต้นไม้ที่ไม่ใช่ยา ที่สุดก็หาต้นไม่ใดๆในป่าที่ไม่ใช่ยา หมอชีวกะหาไม่ได้ ทุกต้นเป็นยาหมด

       สัญญาเวทยิตนิโรธ คือนิโรธอย่างสัญญาทำงานเคล้าเคลียอารมณ์ พ้นจากความไม่รู้ พ้นเนวสัญญาฯ ไปสู่สัญญาที่บริสุทธิ์สะอาดทำงานเต็มที่เลย ตรงกันข้ามกับที่ให้ดับสัญญาไปหมด อย่างกับก้นเหวกับท้องฟ้าเลย

       พูดแล้วนึกถึงคุณไสว แก้วสม เขาว่าไฟกำลังไหม้ แล้วเมื่อไฟกำลังไหม้ เปลวไฟอย่างหนึ่งดับ เปลวอีกอย่างหนึ่งก็เกิด แกเอามาเถียง ตอนนั้นอาตมาไม่รู้พยัญชนะอันนี้ เขาว่าต้องดับ ก็ถกกันน่าดู

       สรุปแล้ว เวทนาเป็นตัวที่ต้องกำหนดรู้ สัญญาต้องอ่าน เวทนา 108 รู้จิตในจิต คือเวทนา 16 ว่ามี สราคะ สโทสะ สโมหะ แล้วทำให้จางคลายเป็น วีตราคะ วีตโทสะ วีตโมหะ

       ผู้ปฏิบัติธรรมจะรู้จิตว่าตนมีราคะโทสะ โมหะไหม แล้วทำให้มันลด เมื่อลดได้ก็เป็นฌาน 1 ทำให้กิเลสไม่มีได้ แต่ยังยาก ยังเคร่งคุม มีวิตกวิจาร ปีติ สุข เป็นเอกัคคตา เหมือนขี่จักรยานเป็นใหม่ๆ มีปีติดีใจ ล้มแล้วล้มอีก ถ้าเก่งก็ไปได้....จบไว้ก่อนแค่นี้...

เวลาบันทึก 09 มีนาคม 2563 ( 13:51:33 )

รายละเอียด

570209_พ่อครู เปิดงานพุทธาฯพาปฏิญาณศีล 8 ณ ผ่านฟ้าฯเลือกตั้งครั้งนี้ส่อสื่ออะไร และความเสื่อมชาวพุทธ

       พ่อครูว่า...วันนี้วันที่ 9 ก.พ. 57 เป็นวันเริ่มต้นทำพิธีพุทธาภิเษกสุดยอดปาฏิหาริย์ครั้งที่ 38 เริ่มขึ้นอย่างไว เพราะอาตมาระลึกขึ้นได้ว่า เราขาดการทำวัตร การฟังธรรม จะเป็นความเสื่อม อันเป็นความเสื่อม 7 ประการ

1. ไม่มาวัด มาพบสมณะพระ

2. แม้มาวัด ก็ละเลยการฟังธรรม

3. ไม่ศึกษาธรรมะ ในศีล เพื่อจะได้เกิดสมาธิ เกิดปัญญา วิมุติ วิมุติญาณทัสนา

       เป็นความเสื่อมที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เร่ิมแต่ข้อแรกที่เราขาดการพบสมณะ ห่างเหินภิกษุ(คือภิกษุที่สัมาปฏิบัติ สัมมาทิฏฐิ ที่จัดเป็นทักขิเณยยบุคคล คือผู้ที่ต้องลุกรับ ควรให้ของทาน อาจไม่บรรลุธรรม แต่ตั้งใจศึกษาปฏิบัติ ใส่ใจในธรรม มักน้อยสันโดษ แม้จะนอกศาสนาเรา แต่เป็นผู้ตั้งใจลดละไม่เบียดเบียน คนเช่นนั้นเป็นทักขิเณยยบุคคล ส่วนคนที่เป็นอาริยบุคคลก็แน่นอนอยู่แล้ว ต้องเคารพ) นอกนั้นเป็นพวก

       กล่าวคำว่าศีล นั้น ต้องสมบูรณ์ด้วย สมาธิ และปัญญา วิมุติ วิมุติญาณทัสสนะ

4. ไม่มากด้วยความเลื่อมใสในภิกษุ .#ทั้งที่เป็นเถระ  ผู้ใหม่และปานกลาง 

 แต่กลับเข้ามาแล้วกร่าง ไม่เคารพเลื่อมใสในภิกษุ อย่างนี้มาวัดแล้วได้บาป

5. เพ่งโทษฟังธรรม  (ธัมมัง  สุณาติรันธคเวสี)

แม้ฟังธรรม แต่ตั้งใจเพ่งโทส จับผิด ผู้เพ่งโทสผู้อื่นคือผู้อาวะเจริญยิ่ง หาแต่ข้อผิดพลาดข้อเป็นโทส เรามาวัดเราจะมาเอาสิ่งดี สิ่งไม่ดี พระจะไม่พาทำชั่ว เพราะฉะนั้นส่ิงชั่วพักไว้ สิ่งดีเราต้องตั้งใจเลือกเฟ้นเอาสิ่งดี อันไหนชั่วรู้แล้ววาง แต่ดีต้องเพ่งดี ถ้าใครมาตั้งจิตคอยเพ่งโทสฟังธรรมอันนี้หนัก

6. แสวงบุญนอกเขตศาสนานี้ (พหิทธา  ทักขิเณยยัง  คเวสติ)

พวกนี้หลุดแล้ว ไปใส่ใจคำสอนอื่นไปแล้ว

7. ทำสักการะก่อนในเขตบุญนอกศาสนานี้ (ตัตถะ  จ   ปุพพการัง  กโรติ)  เช่นเราเป็นพุทธแต่เราไปสักการะอื่นก่อนเลย เราเป็นพุทธแท้ ถ้าเจอสองอย่าง ที่เป็นลัทธิพุทธของตนจะใส่ใจน้อย  (พตปฎ. เล่ม 23   ข้อ 27)

       เรามาทำงานนี้ ทำงานการเมือง งานสังคม เราน่าจะทำประโยชน์ตน-ท่านไปในตัว มีผัสสะที่ใดมีที่ได้ปฏิบัติธรรมที่นั่น ส่วนของลัทธินอกพุทธจะไม่เกี่ยวข้องกับอันอื่น จิตหลบอยู่ภายในเป็นการสร้างภพ ส่วนของพระพุทธเจ้านี้ล้างภพ รู้องค์รวม คือกาย ที่มาจาก กาย วาจา และใจ

       กายวิญญัติ และวจีวิญญัติ นั้นมาจากมโนหรือใจเป็นที่มา พระอนาคามี เหนือกามภพแล้ว แต่ไม่หนีกามภพ ยังสัมผัสเกี่ยวข้องกับ รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส แต่จิตใจไม่กระเพื่อมไหวออกมาภายนอกเลย มีแต่กระเพื่อมอยู่ภาย ซึ่งตรงกันข้ามกับลัทธิฤาษีที่จะไม่สู้ผัสสะภายนอก แต่ว่าของพุทธนี้ อยู่ได้อย่างสบายมาก สู้ได้สบายมาก ไม่หวั่นไหว

       แต่ไปเข้าใจผิดว่า ปฏิบัติธรรมพุทธต้องหนีไปอยู่ในรู ในป่า เขาถ้ำ ไม่ใช่โลกุตระจิต แต่เป็นโลกันตะ หนีโลก ส่วนพุทธนั้นอยู่เหนือโลกไม่ใช่หนีโลก พระอนาคามีก็เรียนรู้มาตั้งแต่หยาบ กลาง ส่วนละเอียดที่เหลือก็มีอยู่ แต่รู้ แล้วเพียรละรูปราคะและอรูปราคะที่เหลืออยู่ ไม่ใช่หลับตาทำ แต่ลืมตาปฏิบัติ ได้รายละเอียดครบ ศาสนาพุทธจึงเป็นศาสนาที่อยู่กับสังคม และเมื่อดับรูปภพ อรูปภพได้หมดก็เป็นอรหันต์ รู้หมดชัดเจนทั้งภายนอกและภายใน เป็นผู้มีพลังแข็งแรงทางจิตวิญญาณ สามารถช่วยเหลือป้องกัน ช่วยเหลือโลกมนุษย์ เป็น  พหุชนหิตายะ(เพื่อหมู่ชนเป็นอันมาก) พหุชนสุขายะ(เพื่อความสุขของหมู่ชนเป็นอันมาก) โลกานุกัมปายะ(รับใช้โลก ช่วยโลก)

       เมื่ออาตมาได้สำนึกว่า พวกเราออกมานานแล้ว และพวกเราที่ฝึกฝนก็ได้อยู่ แต่คนที่ขาดการฟังธรรม ขาดการพบสัตบุรุษก็มี แต่โอกาสนี้ ที่ได้ฝึกฝนท่ามกลางผัสสะ ท่ามกลางสนามรบ ก็เลยบอกพวกเรา แต่วันนี้สังเกตไหม ว่าธรรมดาพวกเราจะฉุกละหุกมาก แต่ว่าวันนี้เราทำได้ก่อนเร่ิมต้นอีก ตั้งแต่ก่อน เก้าโมงก็เร่ิมต้นได้ นี่คือนานๆทีจะได้เร่ิมก่อนเวลาได้  แสดงว่าเป็นลางให้เห็นว่าเราจะปราบศัตรูได้ก่อนเวลา ถ้าอยู่ไปจนถึงวันที่ 14 ก.พ. 57 เป็นวันมาฆบูชา และวันวาเลนไทน์ เป็นวันแห่งความรักของทั้งเทวนิยม และอเทวนิยม ลงตัวได้ แต่อาจยังไม่จบ แต่ถ้าจบก่อน เราก็ขอเวลาทำงานพุทธาฯต่ออีกก็คงได้นะ เหมือนกับงานสัมพุทธชยันตีที่ลานพระรูปฯ จัดตลาดอาริยะซ้ำเข้าไปอีก เหตุการณ์ยังไม่เคยเป็นไปได้ก็ทำมาแล้ว

       เรื่องของศาสนา เรื่องธรรมะเป็นเรื่องใหญ่ในความสำคัญของการเป็นมนุษย์ ยำ้เป็น 2 ล้านๆครั้ง คนเกิดมาไม่ได้ธรรมะแก่จิตวิญญาณไปนั้น เป็นโมฆบุรุษ

       การเมืองที่ไม่มีธรรมะและคุณธรรมสถาปนาเข้าไปนั้นไม่ใช่การเมือง การเมืองไม่เป็นกุศลไม่มีคุณธรรม ไม่ใช่การเมือง เรียกว่าการเลว เรามาทำงานการเมืองครั้งนี้เราเอาธรรมะมาหยั่งลงในการเมืองแล้วเกิดผลดีไปตามลำดับ อาตมาก็มีมิเตอร์วัดค่าของอาตมาเอง ว่ามีผลดีผลเสียอะไร เราต้องตรวจตราการกระทำของเราว่าเราทำกรรมทุกกรรม มันเจริญหรือเสื่อม ถ้าไม่ตรวจเราก็งมงายไปเรื่อย หลงผิดว่าดี ที่แท้ได้ชั่ว เช่นเราทำงานเราได้เงินเพ่ิมนึกว่าเงินคือบุญ แต่ดีไม่ดีได้ชั่ว ได้ทุจริตเพ่ิม เราก็ผิด

       เรามาทำงานการเมือง เราเอาธรรมะมาหยั่งลง แล้วเห็นผล ว่าเอาธรรมะมาหยั่งลงแล้วทำให้การเมืองดีขึ้น อาตมาตั้งใจให้เป็นเช่นนั้น อย่างน้อยก็เกิดในหมู่กลุ่มอโศกเรา เราได้รับใช้ทางกายวิญญัติ วจวิญญัติ โดยได้ผลทางมโนเราด้วย ดับกิเลสให้ได้ ประหารกิเลสไปตามลำดับ ใครทำได้จริงก็แล้วแต่ตัวใครๆ

       ไม่ใช่ว่าเราเป็นตัวการใหญ่ทำให้การเมืองดีขึ้น แต่เป็นเมืองไทยเราสั่งสมความดีงาม ธรรมะ จนสามารถสู้กับผีร้ายการเมืองที่เขาก็บ่มเพาะมานาน จนถึงยุคทักษิโณมิกส์ ซึ่งเดี๋ยวนี้ก็เห็นความแข็งของเขา แต่แข็ง แอ นะ ไม่ใช่แข็งแรง แต่ถูกลดน้ำหนักลดฤทธิ์เสื่อมลงไปมากแล้ว มาถึงวันนี้ระบอบการเมืองแบบนี้ ก็ยังมีคนที่ไม่เชื่อว่าทักษิณเป็นตัวเลวร้าย เขายังไม่ชัด ก็น่าสงสาร ส่วนต่างประเทศก็ยังมีกระแสสนับสนุนส่งเสริมช่วยเหลือผีร้ายของประชาธิปไตยอยู่ แต่เอาเถอะตอนนี้ก็ยังเจริญขึ้นมาก

 การเลือกตั้ง 2 กพ. 57 ส่อและสื่ออะไร?

       เอาแค่"การเลือกตั้ง" ครั้งคราที่รัฐบาลดื้อด้านดันทุรังกระทั่งทำให้เกิดปรากฏการณ์สังคมทั้งทางรูปธรรมและนามธรรม นี่ก็เห็น"ความจริง"ได้มากมาย

       ปรากฏการณ์สถิติบุคคล ง่ายๆ เช่น คนที่มีสิทธิ์เลือกตั้ง 43 ล้านคน แต่ออกมาเลือกตั้งจริงแค่ 20.5 ล้าน เท่านั้น

       ฝ่ายที่มีความรักเอียงข้างรัฐบาลรักษาการ ก็มองว่า  20.5 ล้านคนนี้แหละนับว่าเป็นจำนวนมากทีเดียวที่แสดง

ว่า ประชาชนอยากแก้ปัญหาบ้านเมืองไปตามระบบ

       แต่แท้จริงนั้น มันส่อความจริงเบื้องต้นชัดเจนยิ่ง ว่า คนมีสิทธิ์ออกเสียงเลือกตั้ง 43 ล้านคน ทว่าออกมาแสดงตัวจริงสดๆมาทำการเลือกตั้งนั้น แค่ 20.5 ล้านคนเท่านั้น มันก็คือ จำนวนน้อยแน่นอน ที่อยากแก้ปัญหาบ้านเมืองไปตามระบบ

       ยังมีรายละเอียด ส่อความจริงในเบื้องต้นต่อไปอีกว่า ในจำนวนผู้ไปเลือกตั้งนั้น ส่อให้เห็นชัดอีกว่า เขาไปเลือกตั้ง ไม่ใช่เพราะเห็นด้วย ว่า การเลือกตั้งตามระบบ คือทางออก หรือเป็นทางแก้ปัญหาบ้านเมือง

       แต่เพราะไปรักษาสิทธิการเลือกตั้งของตนไว้ ตามกฎหมายบังคับ นี่ (1)

       เพราะตั้งใจรักษาครรลองครองธรรมของโลก ไม่อยากผิดตามสมมุติสัจจะ นี่ (2)

       เพราะไปแสดงออกชัดๆว่า ไม่เห็นด้วยใน"การเลือกตั้ง"คราครั้งนี้ ที่ยังอยู่ในกติกาและการเมืองแบบนี้ แล้วก็เข้าไป กา No vote และ Vote no นี่ (3)

       เพราะอยากย้ำซ้ำเติมให้สะใจ เป็นพวกอารมณ์ค้าง แทนที่จะกาเบอร์ตามระเบียบ ก็เขียนด่าประจานหยาบๆคายๆต่างๆนานาสารพัด ซึ่งส่อชัดเจนว่า ไม่เห็นด้วย ไม่เอาด้วยในวิธีนี้ รวมทั้งไม่เอาเลือกครั้งนี้หรือการเมืองแบบนี้ อย่างที่ไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนเลย นี่ (4)

       แม้แต่ไปฉีกบัตรเลือกตั้งกันโต้งๆ ก็มี (5)

       หรือแกล้งทำบัตรเสีย กาผิดอย่างนั้นอย่างนี้ เพื่อให้เป็นบัตรเสียเท่านั้น ก็มีเยอะแยะสารพัด ซึ่งส่อให้เห็นถึงการไม่เห็นด้วยในการเลือกตั้ง ไม่เอาการเลือกตั้ง (6)

        เพราะรัฐบาลและบริวาร มี...

       (1) มีความหลงตัวเอง

       (2) มีความไม่กล้ารับความจริง

       (3) มีความไม่ฉลาดที่จะรู้ความจริงตามที่เป็นจริงได้ถูกต้อง ว่า "ตนผิด"

       (4) หรือ"รู้" ว่า "ตนผิด" แต่ต้องสื่อสารออกมาให้คะแนนฝ่ายตนเองเช่นนั้น ก็เพื่อครอบงำทางความคิดของคนทั้งหลาย ให้หลงเชื่อตาม หรือหลอกคนอื่นแท้ๆ

       เอาแค่(4)ข้อก่อนแล้วกัน ถ้าจะเก็บเอาเหตุปัจจัยอื่นอีก ก็ยังมีอีก แต่แค่หลักฐานเท่านี้ ก็ชี้ชัดโต้งๆแล้วว่า

       "การเลือกตั้ง"ที่อ้างเป็นหลักการสำคัญของระบอบประชาธิปไตยแท้ๆนี้

       มันแสดงถึงความล้มเหลวของรัฐบาลอย่างสิ้นเชิง

       ยังไม่นับเอาข้อผิดพลาดบกพร่องของการเลือกตั้ง

ครั้งนี้ ที่จะต้องจัดการ ตามล้าง ตามเช็ด ตามซ่อม ตามแก้ ตามประคอง พยายาช่วยที่มันผิด มันไม่ใช่ เพื่อให้มันดูเหมือนถูกอยู่บ้าง ซึ่งแท้ๆนั้นมันล้มเหลวแล้ว ให้มันดูเหมือนยังไม่ล้มอย่างหลอกกัน พรางกันอยู่โต้งๆ

       แล้วผู้หลงตัวเอง ผู้รู้ตัวเอง ก็ยังทุจริตกรรมใส่สังคมไทยให้เลวร้ายหนักยิ่งด้วยความดื้อด้านดึงดันงมโข่งอยู่กับ"สัญชาตญาณการเมืองเดิม"ที่เป็นอยู่นี้ว่า เป็นประชาธิปไตยที่ยังดี ยังดำเนินไปได้ ยังจะทำการแก้ไขส่วนที่บกพร่องบ้างอยู่ได้ ไม่หนักหนาอะไร จะดันทุรังเอาความเป็น"สัญชาติประชาธิปไตยเน่าๆเฟะๆ"ที่เป็นมาอย่างนี้ เป็นอยู่อย่างนี้ นี่แหละ ... ต่อไป

       ไม่มีความรู้ลึก ชัดลึกแท้เพียงพอว่า ประชาธิปไตยนั้น มี"ประชาชน"เป็นแกนหลักของหลักประกันระบอบประชาธิปไตย ซึ่งไม่ใช่"รัฐบาล"เป็นแกนหลักของหลักประกันระบอบประชาธิปไตย

        ดังนั้น "รัฐบาล"จึงหลงตนอย่างมาก ใครมาขัดขวาง"สัญชาติประชาธิปไตยตาม DNA ที่ตนมี"นี้ ไม่ได้ ถือว่า ผิด เพราะหลงยึดว่า"ประชาธิปไตยที่มีสัญชาติ"ที่ตนยึดถือนี้เป็นประชาธิปไตยแน่แท้แล้ว ใครจะมาเปลี่ยน DNA นี้หรือเปลี่ยนสัญชาตความเป็นประชาธิปไตยที่ไทยถืออยู่นี้ ที่ไทยได้พัฒนามาถึงปัจจุบันนี้แล้วขั้นนี้ ไม่ได้ ไม่ถูกต้อง ผิดความควรจะเป็น ใครอย่ามาบังอาจเปลี่ยนแปลง หรือนำพาไปเป็นอื่น อย่ามาบังอาจแก้ไข อย่ามาหาความเป็น"ประชาธิปไตย"อื่นใด"ใหม่"กว่านี้ แปลกไปกว่านี้ ขึ้นมาอีก

       ใครขืนประท้วง เป็นการผิด ต้องจับเข้าคุก

       ถือว่า กบฏ

       จะต้องปราบอย่างรุนแรง อย่างไม่ยั้งมือ อย่างหาเรื่องทุกรายละเอียด ต้องจัดการล้มผู้ประท้วงให้ได้

       ขืนยังชวนมวลประชาชนมาประท้วงอย่างสงบ ไม่มีอาวุธต่อไปอีก ก็ต้องหาทางจับผิดในจุดบกพร่อง จะเล็กน้อยก็รีบตีไข่ใส่ข่าวให้เป็นเรื่องใหญ่ รุนแรงให้ได้

       โดยเฉพาะไม่มีความเข้าใจว่า ประชาชนปฏิวัติอย่างชอบธรรมถูกกฎหมาย หรือประท้วงตมรัฐธรรมนูญนี่แหละ คือหลักประกันใหญ่ยิ่งของประชาธิปไตย แสดงถึงความเป็นประชาธิปไตยของประชาชนแท้ๆที่หน้าภาคภูมิ

เรามาประท้วงอย่างสันติวิธี เป็นสิ่งไม่ผิดรธน.เลย แถมในรธน.ยังบอกให้ทำหน้าที่ด้วย

มาตรา 70  “บุคคลมีหน้าที่พิทักษ์รักษาไว้ซึ่งชาติ ศาสนาพระมหากษัตริย์ในระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข

มาตรา 71 บอกว่าบุคคลมีหน้าที่ป้องกันประเทศและรักษาผลประโยชน์ชาติตามกฎหมาย

       แต่ด้วยความไม่มีปัญญาพอที่จะรู้ว่า ประชาธิปไตยที่ถูกที่แท้นั้นคืออย่างไร ก็เลยรังเกียจการประท้วง และ

เหยียดหยันการประท้วง จึงมุ่งมั่นจะปราบปรามการประท้วง แทนที่จะสนับสนุนการประท้วง หรือคุ้มครองรักษาส่งเสริมการประท้วงของประชาชน ตามรัฐธรรมนูญ หรือตามครรลองครองธรรมของประชาธิปไตย ก็กลับจะยิ่งเห็นความเอาจริงเอาจัง ความเร่งรัด จัดจ้านของเจ้าหน้าที่ที่ช่วยรัฐบาลทำงานสำคัญ คือ คิดอ่านปราบปรามการประท้วง เร่งจัดการเป็นคดีสำคัญ ปราบปรามอย่างสำคัญ ป้องกันตัวฝ่ายรัฐบาลอย่างสำคัญ ลุกลี้ลุกลนสำคัญ เรื่องเล็กน้อยใดๆก็สำคัญหมดถ้าเอี่ยวกับการประท้วง

       ยกตัวอย่างเช่นคุณสาธิต เซกัล ที่เขารักประเทศไทย มาแสดงออกอย่างจริงใจ  แต่มาช่วยการประท้วง ก็ถูกเขาเอาผิด จะเนรเทศ เพราะมาเอี่ยวกับการประท้วง

       เรื่องไม่น่าจะเป็นเรื่อง ก็จะเป็นเรื่องสำคัญ เรื่องไม่เข้าท่าก็จะเป็นเรื่องสำคัญ เรื่องถูกก็จะสำคัญว่าผิดไปยิ่งๆขึ้น ด้วยประการฉะนี้

       อาการเช่นนี้ ภาษาไทยเรียกว่า "หาเรื่อง" "ไม่เข้าเรื่อง"

       และ"เป็นเรื่อง" จนได้

       ฉะนี้คือ "เรื่องเลวร้าย"พึงมีพึงเกิด จาก"คนดีส่วนใหญ่ดีขึ้น สังคมตื่นรู้ขึ้น"

       แต่"ผู้มีอำนาจน้อยลง" จะแย่ และแย่เป็นปฏิภาคทวี 

       นั่นคือ จะเบ่งอำนาจฝ่ายตนเองให้มากขึ้นๆ เป็น อึ่งอ่างพองลม จะพองลมให้ใหญ่ขึ้นสู้ สู้ สู้ สู้ พองขึ้นๆ มากเข้าๆ สักขีดหนึ่ง ก็ท้องแตกตาย

       ขอให้มวลมหาประชาชนยืนหยัดอยู่กับความถูกต้องความสงบสามัคคี ไม่มีอาวุธ ไม่ใช้ความรุนแรงให้ได้ตลอดไปเถิด และออกมารวมตัวกันให้เห็นมวลความเป็นกลุ่มเป็นก้อน ใหญ่ขึ้น ใหญ่ขึ้นเถิด ...ชนะใส งดงามยิ่ง บังเกิดแน่               

       คนตอนนี้ยังไม่ค่อยกล้าฝ่ากระแสโลกธรรมออกมาร่วมกันทำสิ่งดี แต่ก็ค่อยๆกล้าออกมามากแล้ว แต่ว่าตอนนี้ ที่กำนันสุเทพเขาเดินหาเงินช่วยคนจนช่วยชาวนา แล้วประชาชนก็กล้าออกมาช่วยกัน เอาเงินแม้เล็กแม้น้อยก็ออกมาช่วยกัน วันแรกก็ได้ เก้าล้านกว่าแล้ว อาตมามั่นใจว่าวันจันทร์นี้น่าจะได้ถึง 10 ล้านบาทนะ กำนันสุเทพว่า ตอนนี้ชาวนามีเงินสำหรับฟ้องร้องแล้ว เป็นองค์ประกอบที่จะทำให้รัฐบาลนี้เป็นอึ่งอ่างพองลงเบ่งขี้แตกตายเลย

       นี่คือสัจธรรม ความถูกต้องกับความผิดของมนุษยชาติ

       งานนี้เป็นงาน พุทธาภิเษกสุดยอดปาฏิหาริย์ คำว่า พระหรือวร แปลว่าผู้ประเสริฐ ทางสัจธรรมแท้ พระแท้ๆคืออาริยบุคคลคือ โสดาฯ สกิทาฯ อนาคาฯ อรหันต์ แต่ทุกวันนี้มิจฉาทิฏฐิ หลอกว่า คนไม่ใช่อาริยะก็หลงว่าเป็นอาริยะ

       พุทธบริษัท มี 4 คือ อุบาสก อุบาสิกา ภิกษุ ภิกษุณี แม้อาตมาไม่มีภิกษุณี แต่มีสิกขมาตุ เป็นพยัญชนะที่เรียกว่าสิกขมาตุ คือนักศึกษาผู้หญิง คุณธรรมนั้นก็แล้วแต่เขามี อาตมาไม่ดึงดันให้เกิดภิกษุณี มันยาก อาตมาไม่ดันทำส่ิงเปลือก แล้วผู้ที่เข้าใจก็มาเข้าคิวรอเป็นสิกขมาตุ ตายไปก็หลายคน หนีไปแต่งงานก็หลายคน

       ผู้ลงทะเบียนเช้านี้มีเพียงแค่ 289 คน แต่ว่าทุกทีเราทำมาก็มีคนเป็นจำนวนพัน มาเข้าร่วม ถึง สองพันกว่าเป็นตัวเลขสูงสุด

       เราเคยทำมาท่ามกลางสนามรบได้ เราทำอย่างมีญาณปัญญา มีวิชชา มีความรู้ หรือจิตใจเราที่มีตัวรู้ และอาจมีตัวโง่ คืออวิชชาก็ได้ แต่ที่ควรคือต้องรู้ว่าส่ิงดีงาม กับสิ่งไม่ดีงามคืออะไร ศาสนาพุทธต้องมีญาณรู้นามธรรม

       นามธรรมที่เรียกว่านามกาย คำว่า กาย คำนี้เป็นคำสำคัญ

       รูปคือ ส่ิงที่ถูกรู้โดยญาณของเรา ตากระทบรูป หูกระทบเสียง...แต่ละคนก็รู้เหมือนกันหมด ส่ิงที่ถูกรู้อย่างนี้เป็นสามัญ แต่คนที่วิสามัญ สามารถรู้ภายในได้ เพราะสิ่งภายนอกที่เรารู้กันได้ คนก็รู้กันได้เหมือนกัน แต่พุทธให้ตามรู้การกระทบสัมผัสภายนอก แล้วตามเข้าไปรู้ภายใน ซึ่งพระพุทธเจ้าแบ่งภายนอกเป็นดินน้ำไฟลม เป็นธาตุ 4 ทีเป็นอุตุนิยาม ไม่มีธาตุวิญญาณในนั้น เป็นฟิสิกส์ เป็นสสารและพลังงาน ไม่มีวิญญาณ

       พอเรากระทบภายนอกแล้วก็เกิดเป็นเวทนาภายใน เราต้องตามรู้อันนี้ ตามรู้อย่างมีสติสัมปชัญญะ รู้ตัวแรกคือกาย จากสัมผัสนอกไปสู่ใน ย้ำอีกทีว่า กายต้องมีนามธรรม ถ้ามีแต่มหาภูตรูปก็คือ รูปรูป ไม่มีการรู้ตัวของมันเอง ไม่มีการกำหนด

       ในรูป 28 นั้นมี มหาภูตรูป 4 แล้วมีอุปาทายรูปอีก 24 ที่ต่อเนื่องจากมหาภูตรูป เรียกว่า นามกาย หรือ

นามรูป ซึ่งจะรู้ได้ด้วย อาการ ลิงค นิมิต อุเทศ

อุปาทารูป หรือ อุปาทายรูป 24
ก. ปสาทรูป 5 (รูปที่เป็นประสาทสำหรับรับอารมณ์)
1. จักขุ (ตา - the eye)
2. โสต (หู - the ear)
3. ฆาน (จมูก - the nose)
4. ชิวหา (ลิ้น - the tongue)
5. กาย (กาย - the body)
ข. โคจรรูป หรือ วิสัยรูป 5 (รูปที่เป็นอารมณ์หรือแดนรับรู้ของอินทรีย์ )
6. รูปะ (รูป - form)
7. สัททะ (เสียง - sound)
8. คันธะ (กลิ่น - smell)
9. รสะ (รส - taste)
0. โผฏฐัพพะ (สัมผัสทางกาย - ) ข้อนี้ไม่นับ
ค. ภาวรูป 2 (รูปที่เป็นภาวะแห่งเพศ )
10. อิตถัตตะ, อิตถินทรีย์ (ความเป็นหญิง)
11. ปุริสัตตะ, ปุริสินทรีย์ (ความเป็นชาย)
ง. หทยรูป 1 )

จ. ชีวิตรูป 1 (รูปที่เป็นชีวิต )
13. ชีวิตินทรีย์ (อินทรีย์คือชีวิต )
ฉ. อาหารรูป 1 (รูปคืออาหาร - material quality of nutrition)
14. กวฬิงการาหาร (อาหารคือคำข้าว, อาหารที่กิน : edible food; nutriment)
ช. ปริจเฉทรูป 1
15. อากาสธาตุ
ญ. วิญญัติรูป 2 (รูปคือการเคลื่อนไหวให้รู้ความหมาย)
16. กายวิญญัติ (การเคลื่อนไหวให้รู้ความหมายด้วยกาย : bodily intimation; gesture)
17. วจีวิญญัติ (การเคลื่อนไหวให้รู้ความหมายด้วยวาจา : verbal intimation; speech)
ฏ. วิการรูป 5 (รูปคืออาการที่ดัดแปลงทำให้แปลกให้พิเศษได้ )
18. (รูปัสส) ลหุตา (ความเบา - lightness; agility)
19. (รูปัสส) มุทุตา (ความอ่อนสลวย : elasticity; malleability)
20. (รูปัสส) กัมมัญญตา (ความควรแก่การงาน, ใช้การได้ : adaptability; wilderness)
0. วิญญัติรูป 2 ไม่นับเพราะซ้ำในข้อ ญ.
ฏ. ลักขณรูป 4 (รูปคือลักษณะหรืออาการเป็นเครื่องกำหนด)
21. (รูปัสส) อุปจย (ความก่อตัวหรือเติบขึ้น : growth; integration) คือเจริญ
22. (รูปัสส) สันตติ (ความสืบต่อ : continuum ) ถ้าขาดสันตติคือตาย
23. (รูปัสส) ชรตา (ความทรุดโทรม : decay) ความเสื่อม
24. (รูปัสส) อนิจจตา (ความปรวนแปรแตกสลาย : impermanence)

            เราใช้ญาณในการอ่านรู้ลักษณะของอุปาทายรูป ส่ิงที่มีอยู่คือสิ่งไม่เที่ยงทั้งสิ้น ส่วนสิ่งที่ไม่มีคือมีสิ่งเดียวเท่านั้น คือนิพพาน วิทยาศาสตร์ว่า สสารและพลังงานไม่มีสูญหาย แต่มีเปลี่ยนสถานะและเปลี่ยนที่อยู่ นี่คือสสาร แต่พลังงานจิตนั้นมีความสูญความไ่ม่่มีได้ ในจักรวาลนี้ มีแต่นิพพานเท่านั้นที่จะมีความไม่มีได้สูงสุด เพราะมีปรินิพพานที่เป็นความสูญเด็ดขาด นิรันดร แต่พลังงานและสสารนั้นไม่นิรันดร มีแต่นามธรรมเท่านั้นที่มีนิพพาน และปรินิพพานได้

            จากนั้นพ่อครูได้พาปฏิญาณ ศีล 8

            คำกล่าวนำปฏิญาณอุโบสถศีล

             [พากล่าวคำ นโมตัสสะ ภควโต ฯ  3 จบ ก่อน]

        ณ บัดนี้ข้าพเจ้าทั้งหลาย ขอตั้งจิตปฏิญาณ ในงานพุทธาภิเษกสุดยอดปาฏิหาริย์นี้ เป็นครั้งที่ 38         ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข้าพเจ้าทั้งหลาย จะขอบำเพ็ญธรรม ประพฤติตนอยู่ในศีล 8 อันได้แก่

ปาณาติปาตา เวรมณี จะขอตั้งใจประพฤติ เว้นขาดการฆ่าสัตว์ เว้นขาดความโหดร้ายรุนแรง  เว้นขาดการเบียดเบียนใดๆ จะพยายามสร้างเมตตาธรรม

อทินาทานา เวรมณี จะตั้งใจประพฤติ เชิงเอาเปรียบ  จะพยายามสร้างสัมมาอาชีพ ขยันสร้างสรร เสียสละ ละเลิกความโลภ ความเห็นแก่ตัว

อพรหมจริยา เวรมณี จะขอตั้งใจประพฤติ เว้นขาดเรื่องเมถุนธรรม เว้นขาดเรื่องกามคุณ จะเป็นผู้ละเลิกราคะ จะเป็นผู้กำหนดรู้เท่าทันในกาม

มุสาวาทา เวรมณี จะตั้งใจประพฤติ เว้นขาดการพูดปด เว้นขาดการพูดหยาบ

เว้นขาดการพูดส่อเสียด เว้นขาดการพูดเพ้อเจ้อ จะพยายามพูดเป็นสารัตถะ เป็นธรรม

สุราเมรยมัชชะ ปมาทัฏฐานา เวรมณี จะตั้งใจประพฤติ เว้นขาดการเสพติดมัวเมา

มีอบายมุขทั้งหลายเป็นต้น มีกามต่อมา มีโลกธรรม 8 อีก และจะเว้นขาดการยึดภวอัตตภาพทั้งปวง

วิกาลโภชนา เวรมณี จะตั้งใจประพฤติ  เว้นขาดจากอาหารและเครื่องใช้ที่

ควรเว้นควรเลิก จะกินจะใช้ตามที่กำหนด จะเป็นผู้พยายามเป็นผู้มักน้อยและสันโดษ

นัจจะคีตะ วาทิตะ วิสูกะทัสนา มาลาคันธะ วิเลปนะ ธารณะ มัณฑนะ วิภูสนฐานา เวรมณี จะตั้งใจประพฤติ เว้นขาดจากท่าทางอันไม่สมควร คำพูดที่มีเสียงสำเนียงอันไม่สมควร เช่น ฟ้อนรำ ดนตรี เป็นต้น เว้นขาดจากดอกไม้ของหอม เครื่องตกแต่งพอกทาเครื่องประดับ เว้นจากฐานะแห่งการแต่งงามประดิษฐ์ประดอย

อุจจาสยนะ มหาสยนา เวรมณี จะตั้งใจประพฤติเว้นขาดจากที่นั่งที่นอนใหญ่ เว้นขาดจากการรักของใหญ่ เว้นขาดจาการสะสมของใหญ่ ที่สุดเว้นขาดการหลงติดความใหญ่

ศีลทั้งหลายเหล่านี้ หากข้าพเจ้าทั้งหลายไม่ตั้งใจประพฤติ ข้าพเจ้าทั้งหลายย่อมไม่เจริญ ข้าพเจ้าทั้งหลายย่อมไม่ได้ผล  ถ้าหากข้าพเจ้าทั้งหลายตั้งใจประพฤติ ก็ย่อมได้ตามธรรมสมควรแก่ธรรม             ดังนั้น ข้าพเจ้าทั้งหลายจักตั้งใจศึกษาฝึกฝน พากเพียรบำเพ็ญ ตามที่หมู่คณะ ได้นำพาช่วยเหลือ เกื้อกูลกันและกันด้วยดี ให้สุดความสามารถ

        ข้าพเจ้าทั้งหลาย ขอตั้งใจปฏิญญาณไว้ ณ โอกาสนี้ ตามนี้. สาธุ!

เวลาบันทึก 09 มีนาคม 2563 ( 14:04:40 )

รายละเอียด

570210_ทำวัตรเช้าพุทธาฯที่ผ่านฟ้า โดยพ่อครู เรื่อง ปฏิสัมพัทธ์ในวิชชาจรณสัมปันโน

       พ่อครูได้นำ หนังสือรู้คนขังสุข รู้คุกขังสัตว์ มาอธิบาย

       และได้กล่าวถึง จรณะ 15

1.    ถึงพร้อมด้วยศีล. .          09. ปรารภความเพียร   

2.   คุ้มครองทวารอินทรีย์            10. สติอันเป็นอาริยะ

3.   ประมาณในโภชนา        11. ปัญญา   .

4.    ประกอบความตื่น           12. ปฐมฌาน .

5.    ศรัทธา (เชื่อมั่น) . .        13. ทุติยฌาน

6.    หิริ (ละอายต่อบาป) .            14. ตติยฌาน

7.   โอตตัปปะ. (สะดุ้งบาป).  15. จตุตถฌาน

8.   แทงตลอดในพหูสูต .     (ล.13/34)

สัมมาทิฏฐิ 6 ที่เป็นอนาสวะ .  ของ พระอาริยะ  (ทิฐิรอบในที่พัฒนามีกำลังเข้าโลกุตระมากแล้ว) 

1.    ปัญญา-รู้เห็นจริงตามสัจจะของจริง (ปัญญา) .

2.   ปัญญินทรีย์ (ปัญญินทริยัง)

3.   ปัญญาพละ (ปัญญาผลัง) . . เป็นพลังงาน static แฝง

4.    ธัมมวิจัยสัมโพชฌงค์ (ธัมมวิจัยสัมโพชฌังโค) .

5.    ความเห็นชอบ (สัมมาทิฏฐิ) ทิฐิรอบในที่เจริญขึ้น .

6.    องค์แห่งมรรค (มัคคังคะ) เป็นพลังงาน Dynamic แฝง

(พตปฎ. เล่ม 14  ข้อ 258)

 ซึ่งการปฏิบัติต้องมีสติปัฏฐาน 4 และมี อิทธิบาท 4

1.    ฉันทะ     (พอใจรักใคร่ในธรรม  ในเป้าหมาย)

2.   วิริยะ       (พากเพียรลดละกิเลส  เพียรเอาชนะกิเลส)

3.   จิตตะ      (เอาใจทุ่มเทโถมเข้าใส่ ฝักใฝ่ไม่ท้อถอย)

4.    วิมังสา     (หมั่นตริตรองพิจารณาทบทวนธรรมเสมอๆ) 

       จะเกิดจากความเชื่อ และกระทำด้วยความเพียร วิริยะ และจะเจริญสติ สัมปชัญญะ สัมปชานะต่างๆ

1.    ปัญญา-รู้เห็นจริงตามสัจจะของจริง (ปัญญา) .

2.   ปัญญินทรีย์ (ปัญญินทริยัง)

3.   ปัญญาพละ (ปัญญาผลัง) .  เป็นพลังงาน static แฝง

4.    ธัมมวิจัยสัมโพชฌงค์ (ธัมมวิจัยสัมโพชฌังโค) .

5.    ความเห็นชอบ (สัมมาทิฏฐิ) ทิฐิรอบในที่เจริญขึ้น .

6.    องค์แห่งมรรค (มัคคังคะ) เป็นพลังงาน Dynamic แฝง

องค์แห่งฌาน

1.    ปฐมฌาน  (มีวิตก  มีวิจาร. มีปีติ มีสุข มีเอกัคตารมณ์) . . .

2.   ทุติยฌาน  (ไม่มีวิตก-ไม่มีวิจาร  มีแต่ปีติและสุขอัน เกิดจากจิตคลายกิเลสลง จนตั้งมั่นมีสมาธิ)

3.   ตติยฌาน  (มีอุเบกขา มีสติ มีสัมปชัญญะ เสวยสุขด้วยนามกาย.. เพราะปีติสิ้นไป)

4.    จตุตถฌาน (ไม่มีทุกข์ ไม่มีสุข  เพราะละสุข  ละทุกข์ และดับโสมนัส โทมนัสก่อนๆ ได้   มีอุเบกขาเป็นฐานให้สติบริสุทธิ์ จิตเป็นมัชฌิมา เป็นกลางอยู่)

       อุเบกขานั้นไม่ได้เกิดเพราะธรรมชาติ แต่เราทำด้วย ปหาน

1.    วิกขัมภนปหาน (ละด้วยการข่มใจ-ใช้เจโตนำหน้า)

2.   ตทังคปหาน (ละได้เป็นครั้งคราว-ใช้ปัญญาอบรมจิต) .

3.   สมุจเฉทปหาน (ละด้วยการตัดขาด  สลัดออกได้เก่ง) .

4.    ปฏิปัสสัทธิปหาน (ละด้วยการสงบระงับ  ทวนไปมา) .

5.    นิสสรณปหาน (สลัดออกได้เองทันที  เก่งจนเป็นปกติ)

(พตปฎ.  เล่ม 31   ข้อ 65)

       ไม่ใช่ด้วยการกดข่ม แต่ด้วยปัญญา ทำอย่างมีองค์มรรค

1.    สัมมาทิฏฐิ (ความเห็นชอบ) เป็นประธานไปทุกมรรค

2.   สัมมาสังกัปปะ (ความดำริชอบ) . เป็นประธานปฏิบัติ

3.   สัมมาวาจา (เจรจาชอบ) เป็นตัวปฏิบัติ .

4.    สัมมากัมมันตะ (ทำการงานชอบ) เป็นตัวปฏิบัติ

5.    สัมมาอาชีวะ (เลี้ยงชีพชอบ) เป็นตัวปฏิบัติ .

6.    สัมมาวายามะ (ความเพียรชอบ) เป็นตัวเร่งห้อมล้อม

7.   สัมมาสติ (ความระลึกชอบ) เป็นดวงตาห้อมล้อม .

8.   สัมมาสมาธิ (สะสมลงเป็นจิตใจที่ตั้งมั่น) เป็นผล

เราลดมิจฉาอาชีวะ 5

1. การโกง ทุจริต คอร์รัปชั่น (กุหนา)  มีในงานการเมือง .

2. การล่อลวง หลอกลวง (ลปนา) ในนักธุรกิจ-การเมือง .

3. การตลบตะแลง (เนมิตตกตา)  ยังเสี่ยงทายไม่ตรงแท้

4. การยอมมอบตนในทางผิด  อยู่คณะผิด (นิปเปสิกตา)

5. การเอาลาภแลกลาภ (ลาเภนะ  ลาภัง  นิชิคิงสนตา)

เราเลือกเฟ้น มีธัมวิจัยสัมโพชฌงค์ จัดการกับจิตที่เป็นตัวเหตุใหญ่ เป็นต้นตอของทุกอย่างของชีวะ

ทำอย่างมี สัมมาทิฏฐิ 10

1.    ทานที่ให้แล้ว มีผล(ให้กิเลสลด)  (อัตถิ . ทินนัง) . . . .

2.   ยัญพิธี (พิธีการปฏิบัติ) ที่บูชาแล้ว  มีผล  (อัตถิ  ยิฏฐัง) คือการปฏิบัติทำให้จิตเจริญ ส่วนเทวนิยม อธิบายจิตวิญญาณไปบูชาพระเจ้า เป็นวิธีการปฏิบัติ เราทำที่จิตของเราเจริญไปเป็นพระเจ้า เจริญเป็นเทวดา อุบัติเทพ เป็นเทวะที่ไม่ใช้เสวยสุขเป็นสมมุติเทพ

3.   สังเวย(เสวย)ที่บวงสรวงแล้ว  มีผล  (อัตถิ  หุตัง)

4.    ผลวิบากของกรรมที่ทำดีทำชั่วแล้ว  มีแน่  . 

(อัตถิ  สุกตทุกกฏานัง  กัมมานัง   ผลัง  วิปาโก) . .

5.    โลกนี้ มี (อัตถิ  อยัง  โลโก)  หมายถึง วนในโลกีย์เดิมๆ . .

6.    โลกหน้า  มี  (อัตถิ  ปโร  โลโก)  หมายถึง โลกโลกุตระ .

เราทำจิตใจให้เกิดเทวดาที่เป็นอุบัติเทพ กิเลสลดละจางคลาย ต่างกับเทวดาสมมุติเทพที่เป็นเทวดาที่เกิดจากการลำเรอกิเลส ปฏิบัติฌานพุทธ ไม่ใช้ไปนั่งหลับตาทำ แต่ทำอย่างลืมตา ตาม มหาจัตตารีสกสูตร

เราปฏิบัติจรณะ 15 พอเกิดการรู้จิตเราจะ มีหิริโอตตัปปะ

หิริคือละอายต่อบาป ส่วนโอตัปปะ คือมีกำลังขึ้น เป็นความกลัวต่อปาป มันไม่เอาในส่ิงไม่ดีไม่งาม เพราะมีกำลังของปัญญาสูง ไม่ทำสิ่งชั่วเลว มันรู้กิเลสตัวชั่วก็ไม่เอา เป็นธรรมชาติที่ถูกต้อง จะเกิดเป็นพหูสูตร ซึ่งมีอยู่ในสัทธาสูตร

1.    ศรัทธา  (เชื่อถือเลื่อมใสในอริยสัจเป็นต้น)

2.   ศีล (ในบริบทที่สูงไปสู่สีลสัมปทา แห่ง 15)

3.   พหูสูต / พาหุสัจจะ (รู้สัจจะบรรลุจริง จนรู้มากขึ้น) .

4.    เป็นพระธรรมกถิกะ (อธิบายสัจธรรม สอนความจริง) ที่บรรยายได้เพราะปฏิบัติมาก่อน ทำได้แล้ว

5.    เข้าสู่บริษัท (สู่หมู่กลุ่มอื่น) .

6.    แกล้วกล้าแสดงธรรมแก่บริษัท

7.   ทรงวินัย

8.   อยู่ป่าเป็นวัตร  ยินดีในเสนาสนะอันสงัด (คืออุเบกขา) . .

9.   ได้ตามความปรารถนาโดยไม่ยาก ไม่ลำบากซึ่งฌาน 4 

10.  ได้ทำให้แจ้งซึ่งเจโตวิมุติ-ปัญญาวิมุติอันหาอาสวะมิได้

ภิกษุผู้ประกอบด้วยธรรม 10 ประการนี้แล  ย่อมเป็นผู้ก่อให้ เกิดความเลื่อมใสโดยรอบ และเป็นผู้บริบูรณ์ด้วยอาการทั้งปวง

       เมื่อเป็นพหูสูตร ก็เกิดเป็น ตามจรณะ.....

1.    วิปัสสนาญาณ (ความรู้แจ้งเห็นจริง – หรือรู้ความจริงในเหตุที่มีความจริงเกิด .. รู้กิเลสตายจริง อกุศลดับจริง) . 

2.   มโนมยิทธิญาณ (ความมีฤทธิ์ทางจิต ที่จิตสามารถ เนรมิต “ความเกิด” อย่างใหม่ขึ้นมาได้) .

3.  อิทธิวิธญาณ (ความเก่งหลายอย่างในการที่จิตมีอานุภาพ เพราะปราศจากกิเลสแล้ว)  ดูรายละเอียดใน พตปฎ.

4.    ทิพโสตญาณ (สามารถแยกแยะ การได้ยินสิ่งที่ละเอียดลึกซึ้ง เช่น กิเลสปะปนมากับคำร่ำลือ กับเสียงที่เกินกว่าคนธรรมดาเขาจะรู้นัยยะได้)

จะเรียนรู้วิธีกำจัดกิเลส ตามหปาน 5

1.    วิกขัมภนปหาน (ละด้วยการข่มใจ-ใช้เจโตนำหน้า)

2.   ตทังคปหาน (ละได้เป็นครั้งคราว-ใช้ปัญญาอบรมจิต) .

3.   สมุจเฉทปหาน (ละด้วยการตัดขาด  สลัดออกได้เก่ง) .

4.    ปฏิปัสสัทธิปหาน (ละด้วยการสงบระงับ  ทวนไปมา) .

5.    นิสสรณปหาน (สลัดออกได้เองทันที  เก่งจนเป็นปกติ)

       กิเลสอยู่กับเรา เราสัมผัสมันก็ตายไปต่อหน้าเลย โลกียะ โลกเป็นกิเลสทั้งนั้น ลาภ ยศ สรรเสริญ ที่เขาหลงเป็นกิเลสทั้งนั้น หนูไม่รู้อยู่ เต๊ะท่าหลงในโลกธรรมอยู่นี่เป็นส่ิงแย่ทั้งนั้น เราก็มาห้ามเขาไม่ให้ทำชั่ว ให้เขารู้ตัว รู้ทุจริตอกุศล ให้เขามาสนใจปฏิบัติในส่ิงที่อธิบายไป ก็จะเจริญอย่างที่พวกเราทำ

       ก่อนตายอาตมาต้องมีอรหันต์เกิด 9 องค์ให้ได้ ตอนนี้มีผู้หญิงก่อน จริงๆพวกเรามีเจโตแล้ว คือจิตเป็นแล้ว แต่เรายังไม่มีปัญญารู้ พระพุทธเจ้าว่า คนที่ไม่สามารถมีปัญญารู้แจ้งอย่างปัญญานุสารีย์เก่งในการรู้พยัญชนะ ส่วนสายเจโต หรือศรัทธาจะไม่ค่อยรู้ตัวไม่เก่งรู้พยัญชนะแต่ทำได้

       มีสองสาย สาย Prophecy คือสายศรัทธา แต่สายปัญญาคือ Philosophy เจโตจะช้ากว่าปัญญา จิตจะเกิดเจโตวิมุติก่อน ปัญญาวิมุติจะเกิดทีหลัง แต่สายปัญญาจะเกิดปัญญาวิมุติ รู้แจ้งได้เร็ว 

กายวิญญัติ (การเคลื่อนไหวให้รู้ความหมายด้วยกาย) วจีวิญญัติ (การเคลื่อนไหวให้รู้ความหมายด้วยวาจา)

รู้ในวิการรูป และลักขณรูปอีก 8

เมื่อปฏิบัติจรณะ 15 จะเกิด วิชชา 9

1.วิปัสสนาญาณ (ความรู้แจ้งเห็นจริง – หรือรู้ความจริงในเหตุที่มีความจริงเกิด .. รู้กิเลสตายจริง อกุศลดับจริง) . 

2.มโนมยิทธิญาณ (ความมีฤทธิ์ทางจิต ที่จิตสามารถ เนรมิต “ความเกิด” อย่างใหม่ขึ้นมาได้) .

3. อิทธิวิธญาณ (ความเก่งหลายอย่างในการที่จิตมีอานุภาพ เพราะปราศจากกิเลสแล้ว)

4. ทิพโสตญาณ (สามารถแยกแยะ การได้ยินสิ่งที่ละเอียดลึกซึ้ง เช่น กิเลสปะปนมากับคำร่ำลือ กับเสียงที่เกินกว่าคนธรรมดาเขาจะรู้นัยยะได้)

5. เจโตปริยญาณ (กำหนดรู้ความแตกต่างในจิตขั้นอื่นๆ ของตนได้รอบถ้วน) &

6. ปุพเพนิวาสานุสสติญาณ (การย้อนระลึกถึงการเกิดกิเลสเก่าก่อน  มารู้อาริยสัจจะจนหายโง่จากอวิชชา)

7. จุตูปปาตญาณ (รู้เห็นการเกิด-การดับของจิตที่ดับเชื้อกิเลส แล้วเกิดเป็นสัตว์เทวดา หรือสัตว์อริยะ) .

8. อาสวักขยญาณ (ญาณที่รู้การหมดสิ้นอาสวะของตน)

ทำได้อย่างมีสภาวะจริงในวิโมกข์ 8

1. ผู้มีรูป(รูปฌาน)  ย่อมเห็นรูปทั้งหลาย   (รูปี  รูปานิ  ปัสสติ)

2. *ผู้หนึ่งมีความสำคัญในอรูปภายใน ผู้ไม่มีความสำคัญในรูปภายใน (10/66)  ย่อมเห็นรูปทั้งหลายในภายนอก (อัชฌัตตัง  อรูปสัญญี .   เอโก  พหิทธารูปานิ  ปัสสติ) . (*พ่อครูแปลว่ามีสัญญาใส่ใจในอรูป)

3. ผู้ที่น้อมใจเห็นว่าเป็นของงาม (สุภันเตวะ  อธิมุตโต . โหติ,    หรือ  อธิโมกโข  โหติ   (พ่อท่านแปลว่า เป็นโชคอันดีงามที่ผู้นั้นโน้มไปเจริญ สู่การบรรลุหลุดพ้นได้ยิ่งขึ้น)

พตปฎ. ล.10  ข.66 /  ล.23  ข.163

       รูปรูป คือหมาภูตรูปภายนอก เรารับรู้ทางทวาร แล้วเข้าไปภายใน เป็นอารมณ์ แยกแยะในเจโตปริยญาณ 16 คือการกำหนดรู้ในจิตสัตว์อื่น(รู้สัตว์ชั้นสูงหรือต่ำในจิตตน (ปรสัตตานัง) เป็นปรมัตถ์) เรารู้ในสัตว์ที่แต่ก่อนหลงในสัตว์ที่เป็นสมมุติเทพ แต่ตอนนี้เราจะทำให้เกิดเป็นอุบัติเทพ มีความเก่งในการทำให้เกิดโอปปาติกโยนิ เกิดเป็นอุบัติเทพ เกิดเป็นเทวดาโดยการลดกิเลส การเป็นเทวดาโดยเสพกามคุณ เป็นความสุขแบบถูกต้มมาก่อนทั้งนั้น

       1.    สราคจิต  (จิตมีราคะ)

       2.   วีตราคจิต  (จิตไม่มีราคะ)

       3.   สโทสจิต  (จิตมีโทสะ)

       4.    วีตโทสจิต  (จิตไม่มีโทสะ)

       5.    สโมหจิต  (จิตมีโมหะ)

       6.    วีตโมหจิต  (จิตไม่มีโมหะ)

       7.   สังขิตฺตํจิตตํ. (จิตเกร็ง-จับตัวแน่น หด คุมเคร่งอยู่) สายเจโต ทำได้แต่ยังคลี่ไม่ออก รู้ไม่ละเอียด แยกไม่ออก

       8.   วิกขิตฺตํจิตตํ . (จิตกระจาย-ดิ้นไป ฟุ้ง จับไม่ติด) สายปัญญา จับได้แล้วฆ่าได้ แต่มันหลุดแล้วก็ว่ิง กระจาย ปัญญารู้ได้ แต่จับไม่ทัน

        ฌานของฤาษี เหมือนแก้วน้ำมีฝุ่นในน้ำ ส่วนพุทธจะกวนน้ำให้ฝุ่นกระจายไป ส่วนทางนั่งสมาธิจะกดลงไปเป็นก้อนๆ กดข่มไว้ นึกว่าตนจิตใส แต่ที่จริงนอนก้้นอยู่ ส่วนพุทธนั้นกวนตั้งแต่ศีล 5 ให้ฟุ้งขึ้นมาแล้วจับฝุ่นออก แล้วเพ่ิมเป็นศีล 8 ก็จับออกอีก จนมาศีล 10 ก็จับออกอีก เป็นศีล 43 ก็จับออกอีก จนไม่มีฝุ่น จากนั้นกวนให้ตายก็ไม่มีฝุ่น แต่ว่าของสายฤาษีจะไม่ได้เอาฝุ่นออก

ปฏิบัติในสังกัปปะ 7 ในฝ่ายปัญญา ฝ่ายไตร่ตรอง-ริเริ่มเคลื่อนไหว (dynamic ขั้วลบ). . ที่สัมปทาแล้ว

1.ความตรึก-แรกเริ่มนึกคิด (ตักกะ) .

2.ความตรอง-คิดวิตกยิ่งขึ้น  (วิตักกะ) .

3. ความดำริ-มีความคิดหวัง  (สังกัปปะ)

ส่วนพลังงานทาง เจโต มีฝ่ายตั้งมั่น (static ขั้ว+ ที่สมบูรณ์) เป็นแกนกำลังให้ขับเคลื่อน

4. ความแน่วแน่     (อัปปนา) . .

5. ความแนบแน่น   (พยัปปนา)

6. ความปักใจมั่น    (เจตโส อภินิโรปนา) .

7. วจีสังขารเตรียมจะพูด (วจีสังขาโร)

วิ คือทำส่ิงที่มีให้วิเศษ ทำส่ิงไม่มีให้ไม่มีได้อย่างวิเศษด้วย ไปดูในพระไตรฯ ล.16 ข้อ 47 เราเอาอภิธรรมมาปฏิบัติให้เข้าถึงสภาวะได้ไม่ตีทิ้ง

คนที่ไม่ประสีประสาคือพวก อีเดียด จะไม่รู้ในพวกที่ Genius อย่าไปดูถูกคน ใครที่สามารถเอาความรู้จากคนบ้า คนโง่ เด็กได้ คนนั้นได้กำไร อย่าไปดูถูกคนบ้า คนโง่ เด็ก เราต้องเอาประโยชน์จากสิ่งนี้ เราคิดว่า คนบ้าก็มีอะไรน่าคิด คนโง่ก็มีอะไรน่าศึกษา เราไม่มีจริตไปดูถูก คนบ้า คนโง่ เด็ก คนนี้ไม่ถือดีถือตัวเป็นอัตตามานะ จะเป็นประโยชน์แก่ตน

       วันนี้พูดหลากหลาย ผสมผสาน อธิบายไปแล้ว พวกเราที่ฟังอยู่ที่นี่หรืออยู่ทางบ้านก็มีปัญญา ก็อาจพอเข้าใจได้หรือเข้าใจดีก็เป็นได้ ที่อยู่ที่นี่เช็คแล้วว่าพอฟังได้มีเยอะ รู้ดีมีน้อยกว่า ตอบอย่างจริงใจตนเอง เวลาอาตมาแนะนำ เป็นเรื่องวิชาการ เราไม่ได้มานั่งอวดดี ผู้รู้จริงก็สอนจริง เราก็ตอบจริงไม่เสียหาย เราก็ดูตัวเราว่าอยากอวดดีเกินไปไหม เขาจะหมั่นไส้ ถึงเวลาวาระก็ตอบตามจริง ครูบาอาจารย์ถาม แล้วเราตอบจริงก็ทำให้ครูรู้ว่าได้ผลไหม ก็ดี

       เราได้ปฏิบัติธรรมกันมาก็ได้ผลจิรง จนมาทำประโยชน์ต่อมหาชน และเราก็ทำประโยชน์ตนเป็นอุพยถะ เป็นอุภโตภาค เราต้องรู้จักประโยชน์ตนว่าได้หรือไม่ ส่วนประโยชน์ท่านไม่ต้องไปจำไปทำบัญชี แล้วไปทวงบุญคุณ อย่าทำอย่าคิด

       อาตมาพูดถึงหลักสูตร ในพระไตรฯล.9 ท่านสอนในจรณะ 15

1.    ถึงพร้อมด้วยศีล. .   09. ปรารภความเพียร                (อารัทธวิริโย)

2.   คุ้มครองทวารอินทรีย์     10. สติอันเป็นอาริยะ . .

3.   ประมาณในโภชนา 11. ปัญญา   .

4.    ประกอบความตื่น    12. ปฐมฌาน .

5.    ศรัทธา (เชื่อมั่น) . . 13. ทุติยฌาน

6.    หิริ (ละอายต่อบาป) .      14. ตติยฌาน

7.   โอตตัปปะ. (สะดุ้งบาป).  15. จตุตถฌาน

8.   แทงตลอดในพหูสูต .     (ล.13/34)

       ศีล สมาธิ ปัญญา นั้นสัมพันธ์กันอย่างไร ไม่ใช่ไปตัดทำเป็นส่วนๆ หรือแม้แต่ ทาน ศีล ภาวนา เราก็จะรู้ว่ามันต่างกันอย่างไร เกี่ยวข้องกันอย่างไร ก็จะใช้พยัญชนะมาอธิบายสภาวธรรม

       ขออภัยผู้ฟังอาจหมั่นไส้ที่ต้องพูดถึงชาวอโศกที่ได้มรรคผลมา ที่พูดนี้ไม่ได้มังกุ ไม่มีสาเฐยจิต แต่พูดตรง จริงให้ฟัง เราปฏิบัติธรรมพระพุทธเจ้าเป็นอานุสาสนีย์ปาฏิหาริย์ เรามาสู้ลาภยศสรรเสริญ โลกียสุข สุขในกามในอัตตา เราก็ลดได้จริง เราทำงานอย่างสัมมากัมมันตะ มาช่วยเหลือสังคมเราก็มีอาชีพนี้ด้วย อาชีพไม่ใช่แค่เลี้ยงตนอย่างเดียว เรามีคุณธรรมมีสาระ มีกตัญญูกตวเที รู้จักกตัญญูต่อสังคม มวลมหาชน มารับใช้ คนไม่เห็นก็ไม่เป็นไร เชื่ออาตมาก็พาทำ หลายคนบอกว่า พามายากลำบากทรมาน เมื่อไหร่จะหยุด ใหม่ๆตอนแรกเราอาจรู้สึก แต่พอทำไปๆก็จะมีปัญญา ว่าเราก็มีคุณค่า ประโยชน์ ไม่ใช่ประโยชน์บำเรอตนที่เราบ้ามานาน แต่ตอนนี้เราไม่บ้า เราเอาแรงงาน แรงสมอง ทุนรอน มาช่วยกัน อาตมาก็ขอบคุณพวกเรามาก หลายคนทำหน้าที่รับผิดชอบ ยิ่งงานนี้เป็นงานสื่อสาร เด็กก็ทำงานในมุมนั้นมุมนี้ในสื่อสาร อีกหน่อยพวกเราฟังธรรม แล้วต่อไปก็ไปทำอาหารทำหลายอ่าง ไม่ได้จ้าง แต่มีคุณค่าต่อสังคม ไปรับใช้สังคม โดยเราไม่คิดค่าขอคืน เราทำโดยสุจริต ทำไปเพื่อเกื้อกูลสังคม ช่วยกันบอก อันไหนไม่ควรก็บอก ส่ิงเหล่านี้ แม้มีจำนวนเท่านี้เราได้ร่วมกับคนอื่น ก็ได้สาต่อเป็นลูกโซ่ เราเชื่อมกับ กปท. กปปส. ที่มาต่อต้าน เปลี่ยนรัฐบาล ปฏิวัติให้ได้ เรามีหน้าที่ของเรา ส่วนกำนันสุเทพก็ทำอีกหน้าที่ เขาเป็นหมู่ใหญ่ คนชอบจริตอย่างนั้นเยอะ จริตอย่างคปท.ก็อย่างหนึ่ง จริตอย่างกำนันสุเทพก็เยอะ รวมทั้่งดารา ทั้งชาวนา ทั้งอื่นๆ เป็นมวลใหญ่เราก็ตีกลองเชียร์ ส่วนคปท.ก็เป็นตัวปฏิกิริยา เสริมกันไป เป็นสามเส้า ทำงานไป ส่วนหลวงปู่พุทธอิสระก็ลักษณะเดียวกับคปท. มันมีสามเส้าทำงานร่วมกันอยู่เป็นพลังที่ดี

       งานนี้ก็อดทนกันหน่อย ตรวจตามปัญญาอาตมาก็ว่าได้ผลสูง ไม่ได้เกิดได้ง่าย ที่จะมีคนมารวมกันทั้งประเทศ มวลมีเป็นล้าน เราทำอย่างสบายใจ คนจะดูถูกหรือมองไม่เห็นก็ไม่เป็นไร พวกเราปิดทองลำไส้พระ ใครจะปิดทองส่วนไหนก็ช่วยกันทำไป

       ส่ิงเกิดสิ่งเป็นนี้ยากที่จะเข้าใจ อาตมาใช้ มหาปเทส 4 และสัปปุริสธรรม 7 เป็นส่ิงประมาณ ตอนนี้ก็รู้สึกว่าด่าอาตมาน้อยลง มีคนกล้าวิจารณ์อาตมาน้อยลง ส่วนค่ามีคนกล้าวิจัยอาตมามีมากขึ้น ก็เพราะพวกเราทำแสดงความจริงให้คนเห็นเป็นปรากฎการณ์ อ้างอิงได้ยืนยันได้ เป็นของจริงที่มีจริงในโลก

       อาริยบุคคลแบบพวกเราเป็นแบบนี้ ส่วนสำนักไหนก็ผลิตอาริยบุคคลตามแบบเขา ผลิตโสดาฯสกิทาฯอนาคาฯอรหันต์ของเขา ในความรู้ที่ไม่เหมือนกันก็เลือกเอา ให้ฟังความสองข้าง แล้วเลือกเอา อันไหนเป็นธรรมวาทีก็เลือกเอา อันไหนอธรรมวาทีก็ไม่เลือก ผู้เลือกถูกมีปัญญาแหลมลึกก็ได้ แต่สิ่งนี้ในประเทศไทยเกิดแล้วอาตมามั่นใจว่า พวกเราจะมี สุรภาโว สติมันโต อิทพรหมจริยวาโส แน่แท้ เป็นชมพูทวีปที่แท้จริง

       ผู้จะเป็นอาริยบุคคลมีจริง พวกเราอย่าหลงตน หยิ่งผยอง ทำได้ในสิ่งที่เรามั่นใจ ไม่ต้องไปกร่าง ทำอย่างอ่อนน้อมถ่อมตนเป็นคนรับใช้ งานเรามีมากลูกรัก ตัวเราเล็กนักสุดเอ่ย งานเราล้นมืออย่างเคย เจ้าจักเฉย แชเชือนได้อย่างไร?

       อาตมาก็อายุปานนี้แล้ว ใช้อิทธิบาทรักษาร่างกายได้ ตอนนี้อายุ 80 แล้วสุขภาพก็พอใช้ได้ พอไป ก็อายุไม่น้อย แต่รู้สึกว่ายังแข็งแรง ติดตามละกัน

       ชีวิตไม่มีอะไรดีกว่าธรรม โดยเฉพาะอาริยะรรม อย่าเป็นโมฆบุรุษ อย่าไปหลงภาพ อย่างที่เขาหลง ไปคอรัปชั่น ใครจะลำบากอย่างไรไม่สน ก็จะเอามาให้แก่ตัว หลงตัวจะสร้างประเทศชาติให้เจริญ ซึ่งตัวเองก็ยังเอาไม่รอด ทำเดือดร้อนแก่สังคม เอาชั่วเอาบาปใส่ครอบครัว ใส่สังคมก็ไม่รู้ตัว เบียดเบียนมนุษยชาติก็ไม่รู้ ไม่รู้จะหอบหวงไปอีกเท่าไหร่ ยังไม่รู้ว่าลูก 3​คนนี้ ถูกพ่อครอบงำความคิด แล้วจะเป็นอย่างไร ยังไม่เห็นลีลาจะเป็นประโยชน์ต่อสังคม เท่าที่พฤติกรรมเขาแสดงออกมากายวิญญัติ วจีวิญญัติ ยังไม่งอกเงย น่าสงสาร ถูกครอบงำ น่าสงสาร แต่ไม่รู้จะทำอย่างไร เราก็ต้องทำให้เขาหยุด ตนเองหยุด แม้ถูกต้านกั้นก็ยังมีทรัพย์มาก ถ้าใช้เป็นก็พาเจริญได้ ถ้าใช้ไม่เป็นก็เสื่อม พาเสื่อม....

เวลาบันทึก 09 มีนาคม 2563 ( 14:07:53 )

รายละเอียด

570211_ทวช.พุทธาฯที่ผ่านฟ้าฯ โดยพ่อครู เรื่อง สัญญาที่สัมมาต้องรู้ฌาน รู้ภพ

       เรามาต่อกันด้วยธรรมะ ...ชีวิตของทุกคน ถ้าไม่สำนึกจริงว่า เรื่องธรรมะเป็นเรื่องสำคัญ ถ้าความรับรู้สำนึกไม่ชัดเจน ถ้าชีวิตเกิดมาไม่ได้โลกุตรธรรม ...หมายความว่า จิตเราไม่เกิด ไม่หยั่งลงกระแส ไม่โสตาปันนะ จิตยังเป็นโลกียะ ซึ่งคนละเรื่องเลย

       ชีวิตโลกียะ หลงสุข หลงลาภ ยศ สรรเสริญ จริงๆก็หลงสุข ที่หยิบมาพูดคือ หนังสือรู้คนขังสุข ไปหลงว่า ได้อารมณ์สุข ที่จะได้มาจาก เสพกาม พพจ.ให้เรียนรู้ส่ิงอาศัย 4 อย่าง

1.   กวลิงการาหาร (อาหารคำข้าว  ให้รู้กิเลสเบญจกาม) . .

2.   ผัสสาหาร (อาหาร คือ  ผัสสะกระทบให้เกิดเวทนา) .

3.   มโนสัญเจตนาหาร (อาหารใจที่เจตนามุ่งกับตัณหา) . .

4.   วิญญาณาหาร (อาหารของวิญญาณ  คือ   กำหนดรู้จักแยกแยะนาม-รูป   แล้วกำจัดเฉพาะอาสวะให้จบสิ้น) .

สิ่งที่ให้วิญญาณอาศัยสำคัญคือ อาหาร

       คนโมหะหลงก็คิดว่านี้น่ามีน่าเป็น ตั้งแต่เป็นเดรัจฉาน เซลล์เดียว ก็ไม่ยึดมาก แต่พอมีหลายเซลล์ก็ปรุงแต่งว่า อันนี้น่าได้น่ามีน่าเป็น จนมาเป็นคนนี่ก็ติดยึดมากเลย

       คนไปได้สิ่งใด เป็นวัตถุ ถ้าได้ ดม ได้สัมผัส ก็รู้สึกเป็นอารมณ์สุข ชื่นชอบ มีอัสสาทะ เพลิดเพลิน มีอิฏฐารมย์ และหลงว่าน่ามีน่าได้น่าเป็น เป็นสุขโลกีย์ เราต้องพิจารณาให้เห็นว่า เป็นสุขขัลลิกะ เป็นความเท็จ เป็นประเด็นที่ต้องเข้าใจให้สำคัญเลย เช่น ไปหลงติดยึดว่า สิ่งนั้นน่าได้สัมผัส เมื่อจิตต้องการ แล้วได้สัมผัสจริง

       เราได้ของสิ่งหนึ่ง แล้วเราได้สัมผัส ได้แตะต้อง ได้รับรส เสียดสี เย็น ร้อน อ่อนแข็ง จะเกิดอารมณ์ชื่นใจ ที่ได้สัมผัส เหมือนคนหลงรูป ก็จะมองสัมผัส แล้วก็ชื่นใจ เป็นอารมณ์สุข ยกตัวอย่างเช่น ผู้ชาย ชอบผู้หญิงที่เห็นแล้ว จะชอบส่วนนั้นส่วนนี้อย่างไร แล้วมีอาการใคร่อยาก เป็นสุขที่ได้สัมผัสทางตา ทางหู ได้กลิ่น ได้รับรส ได้สัมผัสโผฏฐัพพะ เป็นสิ่งที่ติดยึด ตั้งแต่เดรัจฉาน จนถึงคน ที่จริงไม่น่าติดยึด แต่ก็หลอกกันจนติด เป็นความจัดจ้านในอบายมุข

       ยกตัวอย่าง ผู้หญิงผู้ชาย เมื่อเทิดทูลก็รักมากชื่นชมมาก ฝ่าตีนก็จูบได้ เกิดอิฏฐารมย์ เป็นจริง พอดีมีคนค้นในพระไตรฯ [3] ถ้าท่านพลาดโสดาปัตติมรรค คือ ความแน่นอนแห่งสัทธรรมในศาสนานี้ ท่านจะต้องเดือดร้อนใจในภายหลังสิ้นกาลนาน ดุจพาณิชชื่อเสรีวะผู้นี้

              เมื่อไม่ได้เรียนรู้วิชชา มีอวิชชา ก็หลงใหลสิ่งไม่ควรติดยึดมายึดติดในอัตตภาพ

       สิ่งที่ล้างยากที่สุดคือ ความติดยึดในสัญญา ทั้งที่ควรปล่อยได้ไม่ยึด คือความจำ การสัมผัสเกิดเวทนา ส่วนมันเกิดสัญญานั้นไม่ใช่ผัสสะ เป็นธรรมารมย์ เป็นมนายตนะ กับธรรมายตนะ ผู้หมดกาม คือหมดผัสสะทางภายนอก ผัสสะแล้วอารมณ์ โสมนัสหรือโทมนัสไม่มี สัมผัสอยู่ก็มีไตรลักษณ์ธรรมดา ส่วนปัจจัตลักษณ์มีของตน เป็นปัตจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูหีติ

       สามัญลักษณ์คือเกิดขึ้น ตั้งอยู่ดับไป ก็เป็นสามัญ แต่ไม่เกิด รู้จนเป็นวิญญูชน ที่มีความรู้ยิ่ง อย่างเป็นโสดาปัตติมรรค เรายังมีอัสสาทะ เป็นเราเป็นของเราอยู่

       อย่างเงินของเรา ที่ดิน คนของเรา สัตว์ของเรา เป็นวัตถุ มันเป็นตัวข้างนอก เป็นสภาพเท่านั้น เวทนาเป็นเรา เราก็ยังเสพติด มีอัสสาทะ อย่างเวทนาต้องมีผัสสะ แล้วเกิดเวทนา เมื่อไม่ได้ผัสสะทางทวาร 5 แล้วคุณระลึกถึงสิ่งนั้นแล้วเป็นสุข นั่นคือ สัญญา เป็นเรา เป็นของเรา ใช้สัญญามาปรุงแต่งในใจ อันนี้พพจ.ว่า ถ้าเราไม่มีสุขทุกข์ในทวารนอกทั้ง 5 ที่สัมผัสแล้ว ก็จะเหลือแต่ในใจ เป็นภูมิอนาคามี มีวิปัสสนาญาณ 9

4.    (1)อุทยัพพยานุปัสสนาญาณ ญาณตามเห็นความเกิด- ความเสื่อมไปของกิเลส ของชาติ เวทนาสุขทุกข์ต่างๆ

5.    (2)ภังคานุปัสสนาญาณ ญาณตามเห็นความสลายไปของสังขารธรรม-ตัณหาปรุงแต่งทั้งหลาย .

6.    (3)ภยตูปัฏฐานญาณ ญาณอันเพ่งเห็น กิเลสสังขาร  เป็นภัยอันน่ากลัว.. เพราะล้วนแต่ต้องสลายไป 

7.   (4)อาทีนวานุปัสสนาญาณ ญาณอันคำนึงเห็นโทษ . ต่อเนื่องมาจากการเห็นภัย

8.   (5)นิพพิทานุปัสสนาญาณ ญาณเห็นความน่าเบื่อ-หน่ายในกิเลส  เพราะสำนึกเห็นทั้งโทษและภัย . .

9.   (6)มุญจิตุกัมยตาญาณ ญาณรู้เห็นการเปลื้องปล่อยไปเสียจากโทษ-ภัยเหล่านั้น .(อตัมมยตา)

10.  (7)ปฏิสังขานุปัสสนาญาณ ญาณพิจารณาทบทวนถึง .  การปฏิบัติที่ปลดปล่อยได้  ก็ทำซ้ำอีกจนสำเร็จยิ่งขึ้น .

11.  (8)สังขารุเปกขาญาณ ญาณอันเป็นไปโดยความเป็นกลางวางเฉยต่อสังขารปรุงแต่งทั้งหลาย . . .

12. (9)สัจจานุโลมิกญาณ  หรืออนุโลมญาณ ญาณอันเป็น ไปโดยอนุโลมต่อชาวโลก  ต่อสมมุติสัจจะทั้งหลาย   โดยใช้ สัปปุริสธรรม 7.  ที่รู้จักประมาณสัดส่วนต่างๆ

       จะอ่านเวทนาที่เป็นเคหสิตะหรือเนกขัมมะออก

ได้แก่ มโนปวิจาร 18  (หรือเวทนา3 ผสมกับอายตนะ6)

สุขเวทนาแบบโสมนัสสูปวิจาร  (6ทวาร+โสมนัส)

ทุกขเวทนาแบบโทมนัสสูปวิจาร  (6ทวาร+โทมนัส)

เฉยๆ ที่เป็นอุเบกขูปวิจาร   (6ทวาร+อุเบกขา)

เวทนา 5 ,เวทนา 6 ,เวทนา 18,เวทนา 36,แล้วเป็นเวทนา 108

ครบ 108 เวทนา โดยกาละทั้งสาม ได้แก่ . . .

เวทนามโนปวิจาร  ที่เป็นอดีตทั้ง 36 ก็สูญแล้ว

เวทนามโนปวิจาร  ที่เป็นปัจจุบัน 36 ก็สูญอยู่

เวทนามโนปวิจาร  ที่เป็นอนาคต 36 ก็สูญอีก  .

(ปัญจกังคสูตร  พตปฎ. เล่ม 18   ข้อ 412-424)

       มันเหมือนไม่มีแต่มีอยู่ไม่แสดงออก เหมือนไวรัส มีชีวิตอยู่ได้เป็นล้านๆปี จะเป็นสัตว์หรือพีชะ ที่เซลล์ไม่ใหญ่ แต่อยู่ได้เป็นล้านปี แล้วจิตวิญญาณที่ละเอียดกว่าไวรัส ก็มีอยู่เป็นนานกว่านั้น จะออกมาทำงานได้เป็นอาสวะอนุสัย เมื่อออกฤทธิ์ก็เป็น ตัณหา ได้สัมผัสก็เป็นเวทนา

       เมื่อมีปัญญารู้จักโลกุตรธรรม ก็เรียนตั้งแต่โสดาฯ สกิทาฯ อนาคาฯ แต่ไปเรียนลัดไปนั่งสมาธิ ซึ่งต้องเรียนรู้ตั้งแต่สกิทาฯ อนาคาฯ จึงมีผล ที่จะไปนั่งสมาธิแล้วได้ลดละกิเลส จะนั่งสมาธิแล้วบรรลุธรรมได้ ต้องเป็นอนาคามีแล้วเท่านั้น อย่าว่าแต่นั่งสมาธิเลย ให้ฟังธรรมไม่เท่าไหร่ก็บรรลุได้ อย่างพระยสะ พระพาหิยะทารุจริยะเป็นต้น มีบารมีแล้ว

       ต้องเรียนรู้เบื้องต้น ท่ามกลาง บั้นปลาย จะเป็นลำดับ

       ที่จะต้องแยกออก เป็นวิตก วิจาร คือมโนปวิจาร 18

       เริ่มปฏิบัติที่ ตักกะ วิตักกะ เริ่มทำวิปัสสนา จนแยกได้ว่าอะไรเป็นโลกีย์​อะไรเป็นโลกุตระ อะไรเป็นอัตตา อะไรเป็นอนัตตา ตั้งแต่อัตตาหยาบ ไปจนอัตตาละเอียด แม้เป็นอนาคามีก็มีกิเลสรูปภูมิ อรูปภูมิิอยู่ ก็ล้างจนหมดอวิชชาก็เป็นอรหันต์

       อธิบายเวทนา 5 ต่อ คือความอ่อนความแรงของเวทนา เช่นรู้สึกรสอร่อยมากจังหรือเหลือน้อยจัง เป็นดีกรีของอารมณ์​

(รู้กำลังของเวทนาทั้ง 5 ได้แก่)

สุขินทรีย์ (ภายนอก)

ทุกขินทรีย์ (ภายนอก)

โสมนัสสินทรีย์ (ภายใน)

โทมนัสสินทรีย์  (ภายใน)

อุเบกขินทรีย์  (ภายใน)

       ต้องอ่านโดยใช้ อาการ ลิงค นิมิต อุเทส  อ่านว่า ความแรง หยาบ กลาง เบา ได้ ไม่มีรูปร่างสรีระ แต่รู้ได้ด้วย อาการ ลิงค นิมิต อุเทส นี่คือลักษณะ 5 ของความแรงความเบาของอินทรีย์

        มโนปวิจาร 18  (หรือเวทนา3 ผสมกับอายตนะ6)

สุขเวทนาแบบโสมนัสสูปวิจาร  (6ทวาร+โสมนัส)

ทุกขเวทนาแบบโทมนัสสูปวิจาร  (6ทวาร+โทมนัส)

เฉยๆ ที่เป็นอุเบกขูปวิจาร   (6ทวาร+อุเบกขา)

       กำจัดสัตว์นรกจนไม่มีสัตว์นรกในใจ รู้สัตตาวาส 9 ต้องเรียนรู้สัญญาที่สัมมา กับไม่สัมมา คนเรียนรู้ไม่สัมมาทิฏฐิก็กำหนดผิด สัญญาผิด ไปทำเป็นเทวนิยม สัญญาคนละอย่าง องค์ประชุมแต่ละสัตว์ก็ไม่เหมือนกันใน สัตตาวาส 9 อธิบายนิโรธ นิพพาน และความเป็นสัตว์ต่างกันไป

       เราต้องอ่านเนกขัมมะกับเคหสิตะต่างกันอย่างไร ถ้ากำหนด ผิด สัญญาผิด

       เราเป็นโสดาบันจะมีเทวดาโลกีย์กับเทวดาโลกุตระปนกัน ต้องเรียนรู้ที่จะล้างสัตว์ในสัตตาวาส 9 เราเรียนรู้กาย ที่พ่อท่านสอน เราทำได้เหมือนที่พ่อท่านย้ำไหม กายนี่ไม่ใช่สรีระ ต้องมีนามธรรมประกอบเสมอ ไม่ใช่แค่โครงร่างไร้วิญญาณ ต้องมีนามไปรับรู้เสมอ อย่างดอกไม้นี่ มันไม่รู้เรื่อง ศึกษาไม่ได้ กว่าจะเข้าใจเรียนรู้ได้ไม่ใช่เล่นๆ

       เมื่อเรียนรู้ว่า กายคือองค์ประกอบของรูปและนาม ก็วิเคราะห์สติปัฏฐาน 4 เจาะไปถึง เจโตปริยญาณ

        1.   สราคจิต  (จิตมีราคะ)

      2.   วีตราคจิต  (จิตไม่มีราคะ)

      3.   สโทสจิต  (จิตมีโทสะ)

      4.   วีตโทสจิต  (จิตไม่มีโทสะ)

      5.   สโมหจิต  (จิตมีโมหะ)

      6.   วีตโมหจิต  (จิตไม่มีโมหะ)

      7. สังขิตฺตํจิตตํ. (จิตเกร็ง-จับตัวแน่น หด คุมเคร่งอยู่) .

      8.   วิกขิตฺตํจิตตํ . (จิตกระจาย-ดิ้นไป ฟุ้ง จับไม่ติด)

       รู้วิตกวิจาร แล้วจารคือเจาะต่อไปว่านี่คือสัตว์นรก นี่คือสัตว์เทวดา นี่คือกลางๆ การแยกองค์ประชุมนี่คือกาย ใช้สัญญากำหนดรู้ ต้องใช้สัญญาเป็น เมื่อแตะต้องรูปรสกลิ่นเสียงสัมผัส แล้วมีวิตกวิจาร รู้ปรุงแต่งกันไปเป็นวิจาร คุณรู้จักวิจาร จากมโนปวิจาร นี่คือสัตว์นรกหรือสัตว์โลกีย์ ทำให้หายไปเป็นเนกขัมมะ เรียกว่ามีวิตก วิจาร ได้มีฌาน 1 การตักกะ วิตักกะสมบูรณ์เข้าสู่วิจาร ที่เป็นเนกขัมมะ

       ฝึกกำหนดรู้ใช้สัญญากำหนด เมื่อกำหนดได้เก่ง สัญญาก็เป็นสัญญาที่ยอดเยี่ยม เป็นญาณปัญญาแยกแยะ และดับ จนจารของเราเป็นเนกขัมมะ เป็นพรหมจรรย์ เป็นอาการของผู้เป็นพรหม เป็นรูปพรหมเป็นอรูปพรหม เมื่อกำหนดกายได้ ก็แยกแยะวิญญาณฐิติ ได้ แยกแยะความเป็นสัตว์ออก

       สัตว์อบาย คุณต้องรู้ก่อนเลย ถ้าไม่รู้อันนี้จะไปดับไปล้างกาม และรูป อรูปได้อย่างไร เมื่อดับอบายสัตว์ได้ก็มาดับ กามสัตว์และรูป อรูปต่อไปอีก

       เมื่อกำหนดรู้สัตตาวาส 9

1.   สัตว์บางพวก กายต่างกัน  สัญญาต่างกัน  เช่น พวกมนุษย์  เทพบางเหล่า พวกวินิปาติกะบางเหล่า (ข้อนี้คือสัตว์ทั่วไป ที่ไม่รู้ว่าขังคุกอยู่ น่ากลัว สัตว์ในร่างกาย ในวิญญาณเรา เราขังมันมาไม่รู้กี่ล้านชาติแล้ว แล้วมารู้คนขังสุข สุขนี่ละเอียดกว่าความเป็นสัตว์ ก็จะรู้ว่าเราติดสุข ขังสุขไว้

2.   สัตว์บางพวก มีกายต่างกัน มีสัญญาอย่างเดียวกัน   เช่น  เหล่าเทพจำพวกพรหม  ผู้เกิดในภูมิปฐมฌาน เป็นต้น . ทำฌานให้ลดราคะ โทสะ โมหะได้ ในฌาน 1 ก็ยังยากอยู่ ในวิตกวิจาร จนสามารถทำได้ลดกิเลสได้ เป็นจาร ที่เป็นพรหมขึ้นเรื่อยๆ แล้วก็มาล้าง รูปพรหม อรูปพรหมอีก เป็นที่สุดแห่งพรหมจรรย์ คุณก็จะรู้ วิตก วิจาร

       จะรู้ลักษณะของ สังขิตฺตํจิตตํ. (จิตเกร็ง-จับตัวแน่น หด คุมเคร่งอยู่) วิกขิตฺตํจิตตํ . (จิตกระจาย-ดิ้นไป ฟุ้ง จับไม่ติด)  ลักษณะเหมือนหยิบ ฝุ่นออกจากน้ำที่ถูกกวน ละเอียดขึ้นเรื่อยๆ จนไปถึงอรูปฌาน หยิบออกมาทำลายได้

       ข้อนี้จะเริ่มรู้ความเป็นสัตว์ เมื่อสัมผัสเมื่อไหร่มีอิฏฐารมย์มีอนิฏฐารมย์ก็ยังเป็นสัตว์อยู่ หากไม่สุขไม่ทุกข์ได้ก็หมดความเป็นสัตว์จะชั่วคราวหรือถาวรก็แล้วแต่ เมื่อได้ล้างกิเลสออกไปๆ พฤติกรรมของคุณก็เป็นพรหมมากขึ้นๆ มีจิตที่ทำ ตักกะ วิตักกะ สังกัปปะ นี้ได้ ก็สั่งสมเป็น อัปปนา พยัปปนา เจตโสอภินิโรปนา (ตัวแกน ไม่เคลื่อนๆ Static) จะเกิดพลังงานปรุงแต่งโดยไม่มีกิเลสไปร่วม เป็นอสังขาริกัง ถ้ายังมีเศษกิเลสก็เป็นสสังขาริกัง พาลงนรก สวรรค์

3.   สัตว์บางพวก มีกายอย่างเดียวกัน แต่มีสัญญาต่างกัน  เช่น พวกเทพสว่าง อาภัสราพรหม  (ว่าง ใส สว่าง แผ่กว้าง) สายธรรมกาย อภัสราพรหมเขาจะใสๆ สว่าง เขาเป็นโลกีย์ ส่วนของโลกุตระ เมื่อล้างกิเลสแล้วจิตจะใสสะอาดสว่างอย่างแท้จริง กายจะสว่างเหมือนกัน ใสเหมือนกัน แต่สัญญาต่างกัน ธรรมกายกับอโศกนั้นคนละอาภัสรา คนละใส คนละสะอาดสว่าง  แม้แต่ของสวนโมกข์ก็ยังสัญญาต่างกันกับของอโศก

       ข้อนี้กำหนดสว่างเหมือนกัน แต่สัญญาจะต่างกัน สัญญาของธรรมกาย ยังมิจฉาทิฏฐิ 100 % ส่วนของสวนโมกข์ยังมีส่วนถูกอยู่ เป็นอารมณ์ เป็นสัญญาที่เป็นปัญญา เป็นญาณ ที่มีพลังเพียงพอ ​ถ้ากำหนดได้ถูกต้องก็กำหนดได้ชัดเจนละเอียดต่างกัน ถ้ารู้ได้ มีปัญญามากพอก็รู้ได้ หากไม่มีปัญญาพอก็รู้ไม่ได้

       อาตมาเคารพท่านพุทธทาสที่ท่านเป็นอาริยบุคคล ต่างกับธรรมกายที่ท่านมิจฉาทิฏฐิ ไม่ได้โกรธเกลียด เอามาศึกษากัน พูดด้วยเมตตา สัจจะความจริง

       แม้สายสวนโมกข์ก็มีสัญญาต่างกับอาตมา การกำหนดรูปฌาน อรูปฌานก็ต่างกับอาตมาแน่นอน

4.   สัตว์บางพวก มีกายอย่างเดียวกัน  มีสัญญาอย่างเดียวกัน เช่น พวกเทพมืด สุภกิณหพรหม (ได้นิโรธมืดเป็นโชค) ถ้าคุณยังสุภันเตวอธิมุตโตโหติ คุณยังเห็นมันสวยงามอยู่คุณก็ต้องมีมันต่อไป

       สัญญาเหมือนกันว่า ได้นิโรธ พวกมิจฉาทิฏฐิก็ได้มืดดับ หลงนิโรธมืด นั่งหลับตาดับ เวทนา ดับสัญญา ซึ่งสัญญามาผิด นิโรธของเขาดับหลับตาไม่รับรู้ มืด แต่ว่าของอาตมานั้นลืมตาทำ รู้ความดำความดับ จาก จักษุ ญาณ​ ปัญญา วิชชา แสงสว่าง เป็นอากาสาฯ

       พวกที่มิจฉาทิฏฐิจะไปกำหนดรู้ได้ความดับเวทนา สัญญา เป็นสายดับ เช่นสายอ.มั่น

       สายอ.มั่น มีนิโรธตรงกันข้ามกับธรรมกาย สายธรรมกายจะมีความใส โสดาฯก็ใสระดับหนึ่ง สกิทาฯอนาคาฯก็ใสกว่าอีก ใสเพิ่มขึ้นๆ

       อ.มั่นถือเป็นทักขิเนยบุคคล มีภูมิโสดาบันอยู่บ้าง แต่เป็นสายดับ ไม่รู้เท่าท่านพุทธทาสที่เป็นสายสว่าง

       ที่พูดนี้อาตมาพูดด้วยความเคารพ

       มีอีกคนคือเจ้าคุณนอฯ ที่อาตมายกให้เป็นอนาคามีภูมิ อาตมาเคารพนับถือในแต่ละท่านที่พูดมานี้ ท่านมุ่งมั่นเคร่งศีล วินัย เป็นทักขิเนยยบุคคล แต่ไม่เป็นอาริยบุคคล อาบัติเบาแก้ไข แต่ไม่มีอาบัติหยาบ เสียดายไม่มีสัมมาทิฏฐิก็เลยได้เท่าที่ท่านได้ ไม่ได้วิจารณ์อย่างอคติ แต่อธิบายธรรมะ เป็นการศึกษา กายหรือนิโรธของ อ.มั่น ต่างกับกายกับนิโรธของอาตมา

5.   สัตว์บางพวก ไม่มีสัญญา ไม่เสวยอารมณ์  เช่น เทพจำพวก “อสัญญีสัตว์” (อุทกดาบสทำนิโรธสมาบัติดับจนไม่รับรู้อะไร)

6.   สัตว์บางพวก เข้าถึง..อากาสานัญจายตนะ (พ้นรูปสัญญา) สายสว่างจะได้อันนี้ ไปอยู่ในภพสว่าง ไปสร้างภพสว่างใสๆๆ ธรรมกายเป็นต้น ตั้งแต่อาจาย์ใหญ่ท่านทำมา

7. สัตว์บางพวก เข้าถึงชั้น..วิญญาณัญจายตนะ (พ้นเสพความว่าง)สายสว่างจะได้อันนี้

8.   สัตว์บางพวก เข้าถึงชั้น..อากิญจัญญายตนะ (ดับดิ่งไม่มีอะไร)  สายดับจะได้อันนี้ เช่นอุทกดาบส และอาฬารดาบส นั่งสมาธิไปดับ มืดไม่รู้อะไร แล้วไม่มีปฏิภาณว่าจะดับอย่างไรมันก็ต้องขึ้นมารับรู้อีกจนได้ไม่ว่ากี่ล้านชาติ แม้ตายไปก็ไปจมในภพนั้นอีกไม่รู้กี่ล้านปี เป็นอากิญจัญยายตนภพ

9.   สัตว์บางพวก.เข้าถึงชั้น..เนวสัญญานาสัญญายตนะ (ดับๆ รู้ๆ) คนไปหลงข้อนี้คือหลงภูมิสูงสุดของการสร้าง “ชาติ” คือการสัญญาอย่างคลุมเคลือ ไม่แม่น รู้หรือไม่รู้ รู้ก็ไม่ใช่ ไม่รู้ก็ไม่ใช้ ไม่สมบูรณ์ไม่คมลึก ไม่แจ้งสุดยอด

       การนั่งหลับตาทำสมาธิ เมื่อทำจิตให้สะอาดจากนิวรณ์ 4 (กาม พยาบาท ถีนมิทธะ อุทธัจจะกุกกุจจะ ) อย่างไม่สงสัย ไม่วิจิกิจฉาเลย นั่นคือภูมิภพของรูปฌานในจิต ในขณะที่คุณเข้าไปสว่าง เป็นอาภัสสราจะรู้ชัดในวิญญาณอยู่ในอากาศ แต่ได้เรียนรู้ว่าสว่างก็ยังไม่ดับไม่จบ ก็เลยดับต่อ ดับสว่างก็เป็นอสัญญี เพราะไปเรียนรู้ผิดๆ เมื่อเชื่อว่าดับคือนิโรธ ตัวอากิญจัญฯ จึงดับ เป็นอาฬารดาบส จิตดับเป็นนิโรธ นั่งได้ทั้งวันทั้งคืน ได้7 วันหรือมากกว่า แต่ความดับนั้นก็จะมีความรู้อยู่ เมื่อใดเมื่อนัน แต่อุทกดาบส ระลึกได้ว่ามันยังแวบรู้ ก็เลยไปดับมันอีก ก็เลยได้เนวสัญญานาสัญญายตนภพ โดยการสัญญาผิด ได้ฌานหลับตา

       เก่งที่สุดของการดับภพในการนั่งหลับตา คือเนวสัญญานาสัญญายตนะ  พพจ.ยังว่านี่คือสัตว์ เป็นสัตตาวาส ขั้นที่  9 เป็นสัตว์อยู่นะ   สูงสุดได้แค่นี้ ยังมีอรูปภพอยู่ นี่คือการไม่รู้องค์ประกอบของรูปและนาม

       ถ้าญาณปัญญาไม่สัมมา คุณสัญญาไปก็ไม่สัมมา ไปกำหนดรู้ในปัจจุบันทุกปัจจุบัน แม้ตายไป สัญญาก็กำหนดในภพภูมิของตน ถ้ามิจฉาก็เป็นความลวง อย่างสูงสุดก็ได้เนวสัญญาฯ พอรู้ตัวก็ดับ แล้วไม่มีร่างกายด้วยก็จมไปนานไม่รู้เท่าไหร่

       ตอนคุณนั่งสมาธิ ถ้าเข้าอุเบกขาจะไม่อยากออก มันสบาย นอกจากคุณจะกำหนดเอง ให้ออกมา ถ้าสามารถอยู่ได้นานก็อยู่ไป ได้เป็นวัน เป็นสัปดาห์ ถ้ากำหนดเป็นใส หลงสุภกิณหะ ก็ไปดับมืดนานไปเท่าไหรก็ทำไป ไม่อยากออก ตายไปคุณไม่มีรูปนานขันธ์5 เลย คุณจะจมอยู่นานนนนนนนน.....เท่าไหร? มันไม่อะไรกวนเลยไม่มี ทวาร 5

       ถ้าคุณหลงผิดก็ไปนั่งหลับตาทำ แม้ได้ฌาน 1 มีวิตก วิจาร แต่กำหนดนิวรณ์ เป็น ไม่มีนิวรณ์ 5 ถ้าคุณกำหนดได้ แล้วเข้าไปสู่ อุเบกขา แล้วอยากออกจากความว่าง อุเบกขา ก็จะไปสร้างความว่าง แล้วเหมือนคุณหลุดไปจากโลก ไปนอกโลก เหมือนอย่างภาษาของท่านมหาบัวพูด ไปอยู่ในภพของอากาสาฯ เบาว่างกว่าอุเบกขาจริง แล้วคุณจะไม่อยากออก ซึ่งได้ครั้งแรกแล้วจะทำอีกครั้งยาก กว่าจะเก่งอากาสาฯก็จมอยู่ตรงนั้น ธรรมกายเขาอาจได้อากาสาฯ อย่างท่านมหาบัว ท่านได้อากาสาฯแล้วท่านจะทำได้เก่งเท่าไหร่ไม่รู้ เพราะถ้าท่านเก่งจะมีภูมิรู้กว่านี้ไม่ติดหมาก อย่าง อ.เทสก์จะมีภูมิกว่า มหาบัว

       เรามาทำธรรมะให้เป็นธรรมกายที่ถูกต้อง รู้จักธรรมกายที่เป็นฌาน เป็นรูปฌานที่ถูกต้อง ถ้าเข้าใจถูกคุณจะไปนั่งสมาธิหลับตาอย่างสัมมาทิฏฐิ เป็นบุคคลที่มีทั้งเจโตสมถะและโลกุตระ

1. บุคคลผู้ได้เจโตสมถะ     แต่ไม่ได้โลกุตระ

2. บุคคลผู้ได้โลกุตระ        แต่ไม่ได้เจโตสมถะ

3. บุคคลผู้ได้เจโตสมถะ     และได้ทั้งโลกุตระ พวกสุขวิปัสสโก (ไม่ต้องไปหลงเจโตสมถะ)

4. บุคคลผู้ไม่ได้เจโตสมถะ  และไม่ได้ทั้งโลกุตระ

       วันนี้ได้รู้คนขังสุข คุณเป็นคนโลกๆก็หลงสุข แม้เป็นโลกุตระก็ยังหลงเหลือสุขในภพภูมิใดก็ต้องรู้  อย่าง อ.มั่น อ.ชา ท่านพุทธทาส อย่างอ.ชา ก็มาสู่สัมาทิฏฐิบ้าง แต่สายอ.มั่นไปทางสมถะมากหลงฤทธิ์เดช มาก ส่วนหลวงปู่เทศน์ก็ยกให้ดีกว่าอาจารย์อื่นๆที่ไปหลับตาทำเป็นฤทธิ์เป็นเดชโลกีย์ หรือหลวงปู่แหวน อาตมาวิจารณ์ท่านว่า ล่อขี้โย จะอรหันต์ได้อย่างไร หรืออรหันต์ที่เคี้ยวหมากจะไปเป็นอรหันต์ได้อย่างไร ...วิจารณ์ด้วยเคารพในท่านเป็นทักขิเนยยบุคคล ก็ขอจบรายการนี้เพียงเท่านี้ ….

เวลาบันทึก 09 มีนาคม 2563 ( 14:10:47 )

รายละเอียด

570212_ทวช.งานพุทธาฯที่ผ่านฟ้า โดยพ่อครู เรื่อง อุปาทายรูป 24 โดยปฏิมพัทธ์

       เราก็มาพุทธาภิเษก คือประกอบ เพื่อสร้างทำให้เกิด ด้วยวิธีที่พิเศษ ที่ทำให้เกิดให้เป็นขึ้นมา ช่วยกันคนละไม้คนละมือ สิ่งที่จะให้เกิดคือความเป็นพระ ในภาษาไทย ใช้คำว่า พระ มาจากภาษาบาลีว่า วระ หรือ แปลว่าภาวะประเสริฐ ความประเสริฐ ที่เป็น กายกรรม วจีกรรม มโนกรรม

       โดยเฉพาะมโน หรือจิตใจเราได้เกิด หรือ ชาติ

       การเกิดคือการก่อสภาพขึ้นมา เกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก็ดับไปหรือสลายไป ดังนี้เราก็จะรู้นัย แม้วัตถุ ก็เป็นเช่นนี้ อาจช้าหรือเร็ว ก็แล้วแต่ การเกิด การดับ ก็ต่างกัน และในวาะที่ตั้งอยู่ ก็ยังมีความเกิด ความดับ ซ้อนอยู่

       อารมณ์​เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป เป็นธรรมดา อาการพฤติกรรม เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป เป็นสามัญลักษณ์

       กิเลส ถ้าเรามีจิตเจตสิก เราอ่านรู้ ว่า นี่คือ โลภ นี่คือโกรธ อย่างการหลง ไปหลงติดยึด คลั่งใคร้ หลงว่า การได้มาอย่างทุจริต อกุศล ได้มาอย่างเลวร้ายรุนแรง แล้วเราหลงดีใจ ภาคภูมิใจว่าเราเก่งโกง เก่งหลอก เราทำร้ายเขาได้ เราชนะก็ได้มา ส่ิงเหล่านี้เป็นอาการสภาวะที่เกิด เราทำมันจึงมี เราไม่ทำมันก็ไม่มี

       โดยเฉพาะ กายวิญญัติ มีการเคลื่อนไหวประกอบ ทั้งสุ้มเสียงสำเนียง เป็นรูปธรรม เรียก กายวิญญัติ คนอื่นทำ หรือเราทำ เราก็เรียนรู้ศึกษา โดยเราเป็นผู้รู้ในวิญญัตินั้น เป็นอาการเคลื่อนไหว แล้วเราสัมผัสเห็น

       การทำสมาธิ หากเราไม่มีกาย กับวจี เคลื่อน เราก็อ่านภายใน ที่มีองค์ประชุมของจิต เรียกว่า นามกาย เป็นกายในกาย แต่หากเราตื่นรู้รับวิถี ทวาร 5 กระทบสัมผัส และจิตเราร่วมประกอบทำงานอยู่ เป็นกาย เรียกว่า รูปกาย ถูกรู้ได้ด้วยจิตเรา เช่น ตากระทบรูป ก็รู้ เสียงกระทบหูก็รู้ เราเอาจิตของเราเรียกว่า หทยรูป คือตัวจิตที่ตั้งอยู่ตรงไหน? เช่นขณะนี้ตากระทบรูป แล้วเรารู้ได้ ตรงที่รู้ได้นั่นแหละคือ หทยรูป มันอยู่ที่เรากำหนดรู้

       เช่นเราน้อยใจ เราเสียใจ ไม่ได้หมายถึงหัวใจที่เป็นอวัยวะทีสูบฉีดโลหิต ทุกข์ไม่ได้เกิดที่หัวที่มือที่เท้า แต่เกิดที่ใจ เป็นเวทนา ซึ่งเกิดเมื่อใดเราก็กำหนดรู้ สัมผัสสิ่งใดก็รู้ทันที เช่นสัมผัสอันนี้แล้วชอบ ชื่นใจ อร่อย สัมผัสเสียดสีแล้วชื่นใจ เป็นอิฏฐารมย์

       เราก็รู้เราก็เข้าใจตามประสาทที่กระทบรับรู้ เป็นปสาทรูป แล้วมันทำงานเรียก โคจรรูป ตากระทบรูป หูกระทบเสียง หรือ

       ภิกษุสาติ  มีทิฏฐิอันลามกเห็นปานนี้เกิดขึ้นว่า "เราย่อมรู้ทั่วถึงธรรมตามที่พระผู้มีพระภาคทรงแสดงว่า วิญญาณนี้นั่นแหละ ย่อมท่องเที่ยว แล่นไป ไม่ใช่อื่น”

ภิกษุเหล่านั้นปรารถนาจะปลดเปลื้องภิกษุสาติจากทิฏฐินั้น  จึงซักไซ้ ไล่เลียงสอบสวนว่า  ท่านอย่ากล่าวอย่างนี้  ท่านอย่ากล่าวตู่พระผู้มีพระภาค  การกล่าวตู่พระผู้มีพระภาค ไม่ดีเลย เพราะพระผู้มีพระภาคมิได้ตรัสอย่างนี้เลย  ดูกรท่านสาติ วิญญาณอาศัยปัจจัยประชุมกันเกิดขึ้น พระผู้มีพระภาคตรัสแล้วโดยปริยายเป็นอเนก ความเกิดแห่งวิญญาณเว้นจากปัจจัยมิได้มี.  (มหาตัณหาสังขยสูตร พตปฎ. ล.12  ข.440)

       ซึ่ง ภาวะรูป มีสองอย่าง

ภาวรูป 2 (รูปที่เป็นภาวะแห่งเพศ )

        10. อิตถัตตะ, อิตถินทรีย์ (ความเป็นหญิง)

11.   ปุริสัตตะ, ปุริสินทรีย์ (ความเป็นชาย)

       อาการของอิตถี กับปุริสภาวะ การต่างกันเรียกว่า ลิงค หรือความต่างกัน เราต้องเรียน เป็นภาคบังคับ หากไม่เรียนเราอิตถี คือความไม่จบ และปุริสะคือปัญญาที่รู้ย่ิงรู้จริง รู้ถึงที่สุด ถ้ารู้ในระดับรองลงมาเรียกว่า อิตถีภาวะ ถ้าระดับอินทรีย์เรียก อิตถี แต่ลักษณะพละเรียก ปุริสภาวะ

       ทั้งสองอย่างเป็นพ่อและแม่ ทำให้เกิด หรือศีลกับปัญญาทำให้เกิดจิต หรืออธิศีล อธิจิต อธิปัญญา

ศีลเป็นข้อกำหนด ให้เราศึกษาจิต

       เช่นเราไปทำกรรมชั่ว ได้ตีคน แล้วเราได้ยินดี หรือเราไปเล่น ที่มันหยาบคาย สูญเสีย เป็นการพนัน การบันเทิง เสียสุขภาพ เสียเงินทอง แล้วเราไปหลงว่ามันมันส์ เป็นรสอร่อยสุข เสียเวลาทุนรอน แรงงาน แล้วเราก็หลงว่าการได้ทำอย่างนั้น เกี่ยวข้องเป็นสังสัคคะ ปรุงแต่งเป็นสวรรค์ หรือแม้แต่ในมโน ปรุงแต่งคิดจินตนาการหวาน เป็นสุขทุกข์ คือการประกอบสังขาร ปรุงแต่งในจิต ในวาจา ได้ออกเสียง ได้ทำท่าทางก็ชอบอร่อยเป็นสุข

       สัมผัสแล้วมีกายวิญญัติ วจีวิญญัติ แต่ให้เราจับที่มโนหรือใจ เป็นหลัก กำหนดรู้วิญญาณหรือจิตเราที่เป็นองค์ประชุมเรียกว่ากาย

       อย่างเห็นมะม่วงนี้ลูกโตดี มันน่าหม่ำไหมนี่ ใจที่อยากนี่คือที่เราตั้งสมมุติไว้ว่าเนื้ออย่างนี้ รสอย่างนี้ ได้ใจเลย ปรุงแต่งเป็นเทวดา ถ้าไม่ชอบก็เป็นอาการผลัก มีสองอย่างหลักๆคือ ดูด กับผลัก

       ถ้าได้สมใจตามชอบก็ฝังใจเป็นอุปาทาน เมื่อสัมผัสก็อ่านเข้าไปจากกายในกาย ถ้าตาเรากระทบอยู่เราก็อ่านเข้าไปในกาย ตาเรากระทบเราเห็นรูป หรือเราหลับตา เราก็กำหนดเห็นอยู่ในใจ แม้เราหลับตา แต่เรากำหนดที่หทยรูปที่เสียง แต่ตาเรากระทบอยู่ แสงก็ทำงานของมัน สะท้อนมาที่ตาเรา แต่ปสาทรูปของเราไม่ได้กำหนดที่ตา หทยรูปเราไม่ได้อยู่ที่ตา แต่อยู่ที่เสียง แม้ตาเรากระทบแสง แต่ใจเราไม่ได้กำหนดที่ตา แต่เราไปกำหนดที่เสียงที่หู ตาเราไม่มีหทยรูป ไม่มีรูปที่ใจ

       เราทำงานอยู่มีองค์ประกอบ เช่นเราทำเหล้า แต่เราเห็นว่ามันทำให้คนเสีย ใช้ประโยชน์ได้น้อย เอามาสร้างให้คนกินตะพึด ฉิบหายวายป่วง กินเมื่อไหร่ก็เสียหาย ทำลายสุขภาพ ทำลายจิตใจ เราก็รู้ว่าเราทำเหล้าให้คนกินนี่บาป ทำให้เสียหายเลวร้าย อาชีพทำเหล้าขาย ถ้าเราจะทำเราก็เอามาทำยา ทำประโยชน์บ้าง คนมีปัญญาจะพิจารณาว่าอาชีพบาป อาชีพบุญ อันไหนกุศล อกุศล

       บาปก็เกิดจากกิเลส กรรมกิริยาที่เกิดจากกิเลส ส่วนบุญคือการชำระกิเลสได้ เกิดกิเลสก็คืออกุศล ส่วนคำว่า ตัณหาบางทีก็มีประโยชน์เป็นความต้องการ เป็นกุศลที่ดี เช่นวิภวตัณหา เป็นตัณหาเรียนรู้ภพ เข้าใจภพ รู้เหตุแล้ว เกิดจาก กามภพก่อน คนเราสามารถมีปัญญารู้ได้ว่า อันไหนเป็น กรรม เป็นกัมมันตะ ที่เป็นงานเป็นการขึ้นมา ทำประจำเป็นชีวิต ก็คือ อาชีวะ บางอย่างไม่ได้เลี้ยงชีวิตด้วยซ้ำ ทำให้ชีวิตเสียด้วย เช่น เอาแต่เล่นเตร่ เล่นกีฬาที่หลอกกันจนเสียหาย เช่นปรุงแต่งให้ดูกีฬาจนเสียทุนรอนแรงงานเวลา แต่เขานึกว่าได้เกิดการหมุนเงิน คนจิตเสื่อมไปติดอบายมุข เช่นกีฬา ไปเสพรส ปรุงแต่ง เลวร้าย หาเงินจากเรื่องนี้ ปรุงแต่มาเป็นอาชีพ หมุนเงิน แม้เงินหมุนดี แต่คนซับซาบอารมณ์ เสพอารมณ์ ซึ่งเป็นสุขขัลลิกะ เป็นสุขไร้สาระ เป็นพิษด้วย เสียเวลา แรงงานทุนรอน

       ถ้าเอาเวลาทุนรอนแรงงานมาทำสิ่งมีประโยชน์ต่อชีวิตจะดีกว่า แต่ไปหลงรสที่ไม่จริง เป็นสุขขัลลิกะ ถ้าไม่ได้สัมผัสจริงจะไม่เกิดรสจริง ต้องบินไปดู เช่นแข่งบอลนัดชิงต้องบินไปดู ไปเสพรสอันนั้น หลงว่าดี

       ไปแล้วก็เสพตอนนั้น พอกลับมาแล้วก็นึกถึงเอามาเสพในภพ เหมือนควายเคี้ยวเอื้อง ระลึกถึง เป็นเทวดาหลอกให้เสพรส ความเกิด (ชาติ)   ความบังเกิด (สัญชาติ)  เป็นอัตตาที่เสพ ไม่ใช่อาหารที่เป็นกวฬิงการาหาร ไม่ใช่ผัสสาหาร แต่เป็นมโนสัญเจตนาหารที่นึกจากสัญญาเอามาเป็นจริงเป็นสุขทุกข์ได้ เป็นรูปที่สร้างในจิต เป็นสวรรค์สมมุติ ซึ่งสวรรค์นั้น เป็นสุขตอนสัมผัสทันทีนั้นๆ พอหมดสัมผัสก็หมดสุข

ชาติ  คือการเกิดทางกาย เกิดชาติพันธุ์  ประชาชาติ

ชาติ  คือการเกิดทางจิตโอปปาติกโยนิ ที่เป็นอเทวนิยม ได้แก่

ความเกิด (ชาติ)   ความบังเกิด (สัญชาติ) 

เกิด (โอกันติ)   ความหยั่งลงเกิด (นิพพัตติ) 

เกิดจำเพาะ (อภินิพพัตติ)

       เมื่อสัมผัสแล้วเกิดเป็นอารมณ์ วิจัยเวทนาเข้าไปถึงเหตุ ว่ามีสราคะ เป็นเหตุ คือได้สัมผัสเดี๋ยวนี้ก็รู้ ว่าเกิดผีหรือเทวดา เมื่อเราสามารถเรียนรู้หทยรูป เรียนรู้ ชีวิตินทรีย์

       เรียนรู้ภาวะรูป ที่เป็นอิตถีภาวะและปุริสภาวะ ที่ไม่ใช่การดูถูกชนชั้นวรรณะ หาว่าไม่ส่งเสริมผู้หญิง ก็ไม่ควรคิดเช่นนั้น แต่เป็นการกำหนดสภาวธรรม เป็นความไม่เจริญเรียกอิตถีภาวะ ส่วนส่ิงเจริญสิ่งจบ เรียกปุริสภาวะ ส่ิงที่ยังต่องแต่งยังไม่จบคืออิตถีภาวะ แต่ส่ิงที่่จบสมบูรณ์คือ ปุริสภาวะ

       เช่นเรามานั่งชุมนุมนี่เกิดคุณค่า แยกไปตามที่ต่างๆ เช่น ที่สีลม ที่อโศก ที่ราชประสงค์ ก็เกิดองค์ประกอบคุณค่าต่างๆ พวกเรามาอยู่ที่นี่ ที่ผ่านฟ้า เราก็ทำไปจะนานเท่าไหร่ไม่รู้ มีประโยชน์อย่างไร ต่อสังคมประเทศชาติ เราได้ทำส่ิงดี แม้เหน็ดเหนื่อยหนักหนา เมื่อยเราก็ทำส่ิงมีประโยชน์ สร้างสรรไป แต่ถ้าไม่มีประโยชน์เราก็หยุดไป เช่นเดี๋ยวเกิดระเบิด คนก็อยากให้ย้ายไปที่อนุสาวรีย์ปชต. แต่มาคิดดูก็ว่าตรงนี้ เป็นอย่างไร บางคนก็ว่าที่นี่มานอนมานั่งฟังธรรมกันอย่างไร ก็ไม่ครื้นเครง แต่ก็อยู่ที่รสนิยมของคน แต่เมื่อมีถ่ายทอดกำนันสุเทพ หรือมีรายการดีเราก็ตัดถ่ายทอดให้ เพราะเราอิสระไม่ได้มานั่งหาเงิน ไม่มีสปอนเซอร์บังคับ เราทำอย่างสร้างประโยชน์ เราทำได้เพราะมีคนที่เสียสละมาช่วยกันทำ

       แต่ที่จะอยู่ที่นี่ อาตมาก็ว่าที่นี่ดูซึ้งกว่านะ ส่ิงเหล่านี้เป็นเรื่องของมนุษยชาติ ที่เราได้เรียนรู้กัน ตอนนี้ได้อธิบายถึงรูปคือสิ่งที่ถูกรู้ทั้งนอกและใน

       รู้ ภาวรูป 2 เป็นอิตถัตสะ หรือปุริสัตถะ (สัตถะคือประโยชน์ ) เป็นการสื่อให้รู้สภาวธรรม อย่างแรงอย่างกลาง อย่างละเอียด เป็นปุริสภาวะได้มาก ก็มีอิตถีภาวะน้อยลงได้

       เราก็เรียนรู้ชีวิตรูป คือยังมีชีวิตอยู่นะ ถ้าเราจะทำให้ชีวิตของอกุศลเจตสิกตายไป เราทำให้ชีวิตของความเป็นสัตว์อบายตายไป จากสมมุติเทพ ก็เป็นอุบัติเทพ จนเป็นวิสุทธิเทพ จนเป็นพรหม สูงขึ้นไปเราจะรู้ว่าเราจะเป็นพรหมนิรันดร์หรือไม่ อย่างอนาคามีก็เป็นอรูปพรหม ตรวจสอบตนเองในสิ่งเหลือด้วยอรูปฌาน เป็นสมบัติของตนที่ต้องล้าง ให้วิบัติหมดไป คุณจะรู้ว่าอันไหนเกิดอันไหนดับ ทำให้ถึงที่เกิด ตรงหทยรูป

       เรารู้ว่า ชีวิตของสัตว์นรกตาย ชีวิตของอุบัติเทพเกิด ซึ่งมีตายแบบชั่วคราว และตายแบบถาวร ตายอีหลีอีหลอ เรียกว่าดับเชื้อ

       รูป คือสิ่งที่ถูกรู้ เรารู้นามธรรม เวทนาในเวทนา รู้อารมณ์ผี อารมณ์เทวดา เมื่อล้างอารมณ์ผีตายลง อุบัติเทพก็เกิด

       ชีวิตรูปที่ยังอยู่ ที่แท้คือ อาหารรูป แม้องค์ประกอบปัจจัย 4 ที่จะทำองค์ประกอบเป็นกัมมันตะ ประกอบด้วยวิตกวิจาร ปรุงแต่งนึกคิด เป็นอาการ กิริยา เราก็แยกแยะเรียนรู้วิตก วิจาร เรียนรู้ การงานอาชีพ

       เราเรียนรู้ในอาหาร 4 ต้องกำหนดรู้ใน รูป นาม แยกให้ออก รู้ไปถึงมโนสัญเจตนาการที่มีหรือไม่มีกิเลสไปร่วมปรุงแต่งด้วย ถ้ามีกิเลสเรียกสสังขาริกัง ถ้าไม่มีกิเลสร่วมเรียก อสังขาริกัง คุณจะรู้ว่านี่มีเพื่อตัวเรามาปนปรุง หรือเพื่อผู้อื่น เพื่อสังคม

       ชีวิตคนเราไม่ต้องเอามาให้แก่ตนเองมากหรอก ถ้าเป็นคนไปยาก มายาก กินยาก อยู่ยากก็ไม่ดี แต่ถ้าเราเป็นคนที่กินง่ายอยู่ง่าย ไม่เรื่องมาก คนก็จะสนับสนุนส่งเสริม เราก็มีประโยชน์ต่อสังคมได้มาก ชีวิตของคุณเนื่องด้วยผู้อื่น การเลี้ยงชีพของเราเนื่องด้วยผู้อื่น (ปรปฏิพัทธา เม ชีวิกา) ยกตัวอย่าง นส.ดาวเพ็ญ เขาก็ว่าชีวิตของเขาไม่ต้องใช้เงิน ก็อยู่กับหมู่กลุ่มไป อาตมาก็ว่าให้ไปเรียนป.โท เขาก็ไปเรียน ใช้เวลาตั้ง 6 ปี กินอยู่เนื่องด้วยผู้อื่น หลายคนเราก็เรียน คนไหนช่วยตนเองได้ก็ช่วยตนเอง หรือหมู่กลุ่มก็ช่วย

       คนที่ไม่เห็นแก่ได้ ไม่บำเรอตน เป็นคนมีวรรณะ 9

1.   เลี้ยงง่าย  (สุภระ)

2.   บำรุงง่าย, ปรับให้เจริญได้ง่าย (สุโปสะ)

3.   มักน้อย, กล้าจน (อัปปิจฉะ) . . 

4.   ใจพอ สันโดษ (สันตุฏฐิ)

5.   ขัดเกลากิเลส (สัลเลขะ)

6.   เพ่งทำลายกิเลส  มีศีลสูงอยู่ปกติ (ธูตะ, ธุดงค์)

7. มีอาการน่าเลื่อมใส (ปาสาทิกะ)  

8.   ไม่สะสม ไม่กักเก็บออม (อปจยะ) ตรงข้าม อวรรณะ9 

9.   ขยันเสมอ, ระดมความเพียร (วิริยารัมภะ) .

       อะไรที่ควรอาศัยให้พอเหมาะ อย่าไปเปลืองผลาญ​ ให้พอเหมาะพอดี แล้วเรียนรู้จากผัสสะ

       ในผัสสะมีเวทนา 3 เราเรียนรู้เทวดาปลอม กับผี ที่เป็นสมมุติเทพ เรียนรู้ที่จะปฏิรูป จนปฏิวัติคือทำได้ทันที ในปหาน 5 เป็นนิสรณปหาน คือทำจนเป็นที่พึ่งได้

1.   วิกขัมภนปหาน (ละด้วยการข่มใจ-ใช้เจโตนำหน้า)

2.   ตทังคปหาน (ละได้เป็นครั้งคราว-ใช้ปัญญาอบรมจิต) .

3.   สมุจเฉทปหาน (ละด้วยการตัดขาด  สลัดออกได้เก่ง) .

4.   ปฏิปัสสัทธิปหาน (ละด้วยการสงบระงับ  ทวนไปมา) .

5.   นิสสรณปหาน (สลัดออกได้เองทันที  เก่งจนเป็นปกติ)

       เมื่อเรารู้โอกกันติ สามารถทำให้หยั่งลงเป็นโลกุตระ เป็นอาริยะ รู้จักทิศทางกระแสโลกีย์กับกระแสโลกุตระ ใหม่ๆอาจได้แค่เข้ากระแสไม่มากนัก แต่พอได้ แต่พอเราได้มากขึ้นๆ ไปสู่โลกุตระมากขึ้นก็ ก็แข็งแรงขึ้นๆ ส่วนทางโลกีย์ก็ทวนกระแสกับโลกุตระเลย เหมือนเดินหันหลังให้กันเดินไปคนละทางเลย อย่างที่เขากำลังทำกันอยู่ในปัจจุบันนี่แหละ เราต้องรู้อยังโลโก ปโรโลโก รู้โลกนี้ โลกหน้า

       เราเรียนรู้มูลสูตร

1.   มีฉันทะ เป็นมูล-รากเหง้า (มูลกา) . .

2.   มีมนสิการ เป็นแดนเกิด (สัมภวะ) . . .

3.   มีผัสสะ เป็นเหตุเกิด (สมุทัย) . . .

4.   มีเวทนา เป็นที่ประชุมลง (สโมสรณา) . ให้ทรงได้ซึ่งธรรมะที่เป็นนิโรธ เป็นนิพพาน เราจัดการการเกิดดับที่เวทนา แยกจิตเจตสิกได้

5.   มีสมาธิ เป็นประมุข (ปมุขะ)

6.  มีสติ เป็นใหญ่ (อธิปไตย = พลังอำนาจ) . . . .

7.  มีปัญญา เป็นยิ่ง (อุตระ = เหนือ) . กัปตันยิ่ง ทะลุถึงปัญญินทรีญ์ ปัญญาพละ

8.  มีวิมุติ เป็นแก่น (สาระ) . สุดยอดที่จะรู้ยิ่ง เป็นการดับกิเลสได้ ตายสนิท แม้เป็นพรหมสัตว์ก็อาศัย ไม่ยึดติด อาศัยวิญญาณพรหมเป็นเครื่องมือ  เมื่อผ่านวิมุติเป็นแก่น

9.  มีอมตะ เป็นที่หยั่งลง (โอคธา) ทำจิตให้เกิดเป็นอมตบุคคล มีอมตจิต ทำโอกันติ ทำนิพพัตติ (อุบัตเทพ) ทำอภินิพพัตติ(วิสุทธิเทพ) ในการเกิด 5 อมตะคือเกิดก็ได้ตายก็ได้ ถ้าทำผู้ได้ก็ไม่ตาย คำว่า ผู้ ในภาษาไทยคือผู้ชาย เป็นอมตะ จะอนุโลมเป็นผู้หญิงก็ได้ อาตมาปางนี้เป็นนักรบแม่ลูกอ่อน ดูแล้วเหมือนกระเทยชอบกลๆ บางทีก็อนุโลม บางทีก็เป็นเด็ดขาด เป็นผู้เป็นคนแล้ว ภาษาไทยนั้นลึกซึ้ง ถ้าเป็นผู้เป็นเมียอยู่นี่เป็นอิตถีภาวะ

10. มีนิพพาน เป็นที่สุด (ปริโยสาน) ถ้าไม่ปรินิพพานก็อยู่ไป อย่างพระอวโลกิเตศวรจะอยู่ไปจนช่วยคนสุดท้ายในโลกให้ปรินิพพาน แล้วเราค่อยปรินิพพาน ก็เอา แต่อาตมาไม่เอาอย่างนั้น

(พตปฎ. เล่ม 24  ข้อ 58)

        ในอาหาร 4

1.   กวลิงการาหาร (อาหารคำข้าว  ให้รู้กิเลสเบญจกาม)

2.   ผัสสาหาร (อาหาร คือ  ผัสสะกระทบให้เกิดเวทนา) เรียนรู้ของจริง ว่าเกิดกิเลสอย่างนี้ หยาบอย่างนี้ สูงขึ้นอย่างนี้ รู้ผัสสะนอกและใน รู้เจตนา

3.   มโนสัญเจตนาหาร (อาหารใจที่เจตนามุ่งกับตัณหา) . .วิภวตัณหา เป็นตัณหาเป็นตัณหาล้างตัณหา

4.   วิญญาณาหาร (อาหารของวิญญาณ  คือ   กำหนดรู้จักแยกแยะนาม-รูป   แล้วกำจัดเฉพาะอาสวะให้จบสิ้น) วิญญาณจะเจริญ จากวิญญาณผี เป็นเทวดา แล้วมาเป็นพรหม 

(ปุตตมังสสูตร  พตปฎ. เล่ม 16   ข้อ 241-244) .

       เรียนรู้ในปริเฉทรูป คือการตัดช่องว่าง จนถึงขั้นจิตว่างจากกิเลส ถึงอากาสธาตุ เป็นอากาสาฯ ในอรูปฌาน เป็นวิญญานัญจาฯ เป็น อากิญจัญฯ  จน สัญญาเวทยิตนิโรธ

       เรียนรู้จิตในวิการรูป 5 ลหุตา คือบางเบา ละเอียด, มุทุตา แววไว จึงทำ กัมมัญญตา ทำอย่างมีปัญญาอันควรได้

       เรียนรู้ในลักขณรูป 4

        1.อุปจย(ความเจริญขึ้น)  2. สันตติ(ความแก่หรือเสื่อมอยู่ไปหาทางตาย) 3.ชรตา(ความพาเคลื่อนไปเสื่อม) 4.อนิจจตา( ความเคลื่อน ที่คุณคุมเองได้ด้วย) คุณจะรู้ว่าทุกอย่างอนิจจตา แม้ทำให้เกิดได้ระยะเวลาหนึ่ง แม้อุตาหะทำให้มันนาน โดยเฉพาะพลังทางจิต เจตนาเอง แต่ทุกอย่างก็ต้องสูญนะ เราประสงค์ให้อยู่ได้นานแค่ไหน เช่นอาตมาประสงค์อยู่นาน 151 ปี จะได้หรือไม่ก็แล้วแต่ปัจจัย ถ้าทำได้ 151 ปีก็ไม่เอานานกว่านั้นอีก แต่ไม่บังอาจว่าเราจะเก่งขนาดนั้น แต่ก็ต้องลองดู เราอยู่เพื่อสร้างสรร ไม่ได้ทำลาย  ...จบ

เวลาบันทึก 09 มีนาคม 2563 ( 14:13:32 )

รายละเอียด

570212_รายการตอบปัญหาประชาปฏิวัติ ตอน 1 ที่ผ่านฟ้า โดยพ่อครูและคุณไชยวัฒน์ สินสุวงศ์

       มีบทความในมติชนของ อ.สุรพจน์ ทวีศักดิ์ เรื่อง คำถามต่อบทบาทของพระพุทธอิสระและสมณะโพธิรักษ์ เขาเป็นนักคิด ก็คิดมาหาเหตุผล เป็นตรรกะ คิดได้ อาตมาเห็นได้จะอามาพูดให้ฟัง ใครจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่ …..

       เมื่อเปิดดูวินัย มีวินัยห้ามพระสงฆ์ชุมนุมทางการเมือง....ซึ่งอาตมาก็ให้เขาเปิดดูว่ามีไหมในวินัย ก็ไม่มี แล้วอ.สุรพจน์ได้ยกเอาเรื่องพระเทวฑัตได้ยุยงพระเจ้าอชาติศัตรูให้ปฏิวัติยึดอำนาจจากพระราชบิดา แล้วเจ้าชายอชาตศัตรูได้อำนาจ ส่วนพระเทวฑัตก็จะมายึดหมู่สงฆ์ปกครองสงฆ์ ซึ่งเป็นเรื่องการเมืองคนละแบบกับอาตมา อาตมามาทำงานการเมืองแต่ไม่ได้ยึดอำนาจใคร ไม่ได้ทำอย่างพระเทวฑัต

       แล้วเขายังอ้างอิงคำตรัสพระพุทธเจ้าว่าท่านตำหนิว่า ไม่ใช่กิจที่สงฆ์พึงกระทำ ซึ่งอาตมาเองก็ดูในวินัย ที่เป็นคำประกาศของพระพุทธเจ้า ซึ่งพระพุทธเจ้าให้สาวกประกาศแก่ชาวเมืองราชคฤห์ ในเรื่องยึดอำนาจของพระเข้าอชาตศัตรูต่อพระราชบิดาได้สำเร็จ คุณสุรพจน์ว่า ไม่เกี่ยวกับสงฆ์ แต่แท้จริงเป็นคำประกาศนียกรรม ของพระพุทธเจ้าต่อพระเทวฑัต คือพระพุทธเจ้าประกาศให้พระเทวฑัตเป็นานาสังวาสกับสงฆ์ เหมือนอย่างอโศกประกาศนานาสังวาสกับหมาเถรสมาคม ต่างกันที่อาตมาเป็นคณะเล็กแยกจากหมู่ใหญ่ ส่วนของพระพุทธเจ้าหมู่ใหญ่แยกหมู่น้อย ก็ทำได้ทั้งสองแบบ

       ที่คุณสุรพจน์หยิบมาอ้างอิงว่า เป็นเรื่องการเมืองโดยตรง แล้วบอกว่าพระพุทธเจ้าว่าเรื่องนี้ไม่ควรทำเลย ซึ่งความจริงก็ไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย เป็นเรื่องประกาศนียกรรม ในพระไตรฯล. 7 ข้อ 362

ปกาสนียกรรม
        [362] ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาครับสั่งกะภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุ    ทั้งหลาย เพราะ
เหตุนั้นแล สงฆ์จงลงปกาสนียกรรมในกรุงราชคฤห์แก่เทวทัตว่า ปกติของพระเทวทัตก่อนเป็น
อย่างหนึ่ง เดี๋ยวนี้เป็นอีกอย่างหนึ่ง พระเทวทัตทำ  อย่างใด ด้วยกาย วาจา ไม่พึงเห็นว่า
พระพุทธ พระธรรม หรือพระสงฆ์ เป็น    อย่างนั้น พึงเห็นเฉพาะตัวพระเทวทัตเอง
       

       หมายความว่า นอกจากพระพุทธเจ้าจะประกาศต่อสงฆ์ แล้วยังให้พระสารีบุตรไปประกาศต่อทุกคนในราชคฤห์ อีก

       คุณสุรพจน์สรุปเอาเองว่า พระสงฆ์ไม่ควรไปเกี่ยวเนื่องกับการเมือง กับการแย่งชิงอำนาจรัฐ ซึ่งก็จริง เรามาทำงานไม่ได้ไปแย่งชิงอำนาจรัฐ เรามาประท้วงเราไม่ได้เป็นตัวการเอง อย่างยุคพธม.เราก็ไปทีหลัง คราวนี้ กปท.เป็นทีมคณะเดิม ก็ออกมาก่อน เรามาร่วมทีหลัง แต่เรามาส่งเสริมเราเห็นด้วยว่างานเช่นนี้เป็นงานที่เป็นประโยชน์ ต่อมวลมหาชนเราก็มาช่วย โดยมีจุดสำคัญที่เน้นว่าจะทำให้เกิดสันติ อหิงสา ขอเน้นว่าได้ผล ตั้งแต่ ทำมา

       ใครเข้าใจผิดก็ให้ขอกล่าวแก้นะ ในพระไตรฯล. 9 ว่าไว้ว่าใครกล่าวว่าเราถ้าเราผิดเราก็รับ เราไม่ผิดเราก็กล่าวแก้ได้

       คุณสุรพจน์ ยังบอกว่าการมาต่อต้านระบอบทักษิณ เป็นการได้อำนาจที่เป็นวิถีทางนอกระบบ เป็นการทำให้เกิดความรุนแรงในตัวมันเอง ไม่ว่าจะยึดอำนาจรัฐโดยกองทัพหรือโดยอำนาจของมวลมหาประชาชนย่อมเป็นความรุนแรงในการละเมิดสิทธิ์ของประชาชนทั้งประเทศ

       พ่อครูว่า...นี่คือโมเมชั่นคนนี้ตีขลุมเลยว่า เราไปละเมิด ไปทำลาย อำนาจประชาชน ทั้งประเทศ เราก็ว่าเราไม่ได้ไปทำลาย อำนาจประชาชนแต่เรามาทำตามสิทธิิหน้าที่ เราไม่ได้มีอำนาจอย่างรัฐบาล เรามาไล่รัฐบาล เราไม่ได้มาไล่อำนาจรัฐประเทศ อันนี้อาตมาพยายามพูดให้ละเอียด เราคิดอะไรฉบับใหม่อาตมาก็เขียนบรรยายหน้าปก ว่า อำนาจรัฐบาลมิใช่อำนาจรัฐประเทศ มันต่างกันอย่างไร จะได้อธิบายความ

                      อำนาจรัฐบาล มิใช่อำนาจรัฐประเทศ

                  (1) มหัศจรรย์ลั่นฟ้า          ปฏิวัติ   

                  ขนบใหม่ไทยโชว์ชัด         ฉีกหล้า

                  สันติภิวัฒน์ขจัด          อำนาจเก่า

                  มวลมหาชนกล้า         แกร่งด้วยอธิปไตย      

                  (2) คนไทยได้ตื่นรู้            สิทธิ์ตน             

                  อำนาจอธิปัตย์คน       ทุกผู้                             

                  เป็นของประชาชน      เหนือรัฐ- บาลแฮ

                  แต่รัฐบาลด้านสู้          บ่รู้สึกตัว

                  (3) ตนชั่วทุจริตก้อ           ดันทุรัง  

                  หน้าที่รัฐบาลพัง         หมดแล้ว

                  เพราะทำผิดถึงฝัง        ตายหมด สิทธิ์เฮย

                  ขืนอยู่ป่นไป่แคล้ว       ถูกต้านไล่กระเจิง

                  (4) แต่เหลิงหลงยึดบ้า อาเพศ 

                  เพราะโง่ไป่รู้เลศ         ลึกแล้    

                  รัฐบาลรัฐประเทศ        เทียมเท่า กันฤา 

                  อำนาจแค่ใดแท้          บ่รู้แม่นคม

                  (5) ยึดงมงายอำนาจข้า      ล้นเหลือ

                  เพี้ยนอธิปไตยเฝือ-            ฟั่นเพ้อ

                  หลงเลอะเทอะคลุมเครือ      บาล-ประเทศ        

                  จึ่งผิดพาเพ้อเจ้อ         เหนี่ยวฟ้าลงบาดาล

                  (6) "รัฐบาล"มีหน้าที่    งานรัฐ       

                  ตามกฎหมายกำหนดชัด      ระบุไว้   

                  มิใช่รัฐาธิปัตย์                  เทียบอำนาจ ประชาเลย

                  แค่รับใช้ประชาให้      สงบได้สุขดี

                  (7) "รัฐ"นี้"ประเทศ"แท้      ใช่รัฐบาล

                  มีอำนาจเกินกว่าการ          รับใช้

                  "รัฐชาติ"ใช่แค่งาน            กุลีรัฐ

                  แต่ยิ่งกว่าอย่าได้         ผิดเพี้ยนเผยอผยอง.

                                    "สไมย์ จำปาแพง"               

                                                11 ก.พ. 2557

              [นัยปก "เราคิดอะไร" ฉบับ 284 ประจำเดือน มีนาคม 2557]

       อ.ไชยวัฒน์ว่า...ตอนนี้รัฐได้สรุปว่า กปปส.ที่ได้บริหารจัดการมวลมหาประชาชน กับรัฐบาล นี้ไม่สามารถทำให้เรื่องจบได้ เราพึงพิจารณาอย่างไรว่าท่ามกลางความสับสนของประชาชน ก็น่าจะโยงกับมิติจิตวิญญาณอย่างไร เพื่อให้ประชาชนตัดสินใจได้เร็วขึ้น ช่อง 13 สยามไทยก็เลยให้ผมมาสัมภาษณ์พ่อท่าน

       พ่อครูว่า...อันนี้เจ๋งกว่านายกฯยิ่งลักษณ์นะ ที่ใครมาถามแก แกก็ว่าทำไมไม่ถามให้ตรงคำตอบ...?

       อ.ไชยวัฒน์ว่า..ที่พ่อท่านได้เปิดไว้ก็ตรงกับที่ผมจะถาม ว่าคนไทยเชื่ออะไรไม่เชื่ออะไร แล้วอะไรเป็น

       สอง คำว่าการเมือง จะมีสองมิติ คือที่ทั่วโลกเป็นกันคือการแย่งอำนาจและความรุนแรง และอีกมิติที่พ่อครูได้ชี้แจงมานานคือการเมืองคือการเสียสละภายใต้สันติอหิงสา แล้วโยงเรื่องอำนาจกับรัฐบาล กับประชาชน ก็ขอกราบนิมนต์พ่อท่านตอบคำว่าประชาชนกับการตื่นรู้ ก็ร้อยกับชื่องานนี้ คืองานพุทธาฯ เป็นการจัดที่ผ่านฟ้าฯเป็นครั้งแรก

       เมื่อเช้าก่อนนี้ จะตั้งคำถาม ก็ตามข่าวดู ทุกช่องเลย เราต้องยอมรับว่าข่าวที่ออกมาจะกระทบต่ออารมณ์ของพี่น้องประชาชน เป็นความทุกข์ เรื่องจำนำข้าว มีชาวนาผูกคอตายไปอีกราย และเรื่องจับคุณสนธิญาณ กับค้นบ้าน ซึ่งเรื่องจำนำข้าว แล้วชาวนาผูกคอตาย ก็เป็นเรื่องที่ชาวโลกให้ความสนใจ

       มีผู้ใหญ่คนหนึ่ง คืออดีตนายกฯปัญญา  สรุปปัญญาบ้านเมืองว่า คนที่เชื่ออย่างนี้หรือไม่เชื่ออย่างนี้ก็อาจเป็นจำนวนคนที่ใกล้เคียงกัน แต่ผมว่าเลยเถิดไปแล้วว่าใครผิดหรือถูก เป็นปชต.หรือไม่? แล้วยังมีความเจ็บใจจากเรื่องนำเสนอกฎหมายนิรโทษกรรมเป็นเรื่องทำคนเจ็บใจอย่างมาก? แล้วที่ผ่านมาต่างคนต่างบอกว่าความจริงเป็นอย่างไร แต่ว่า ปัญญาไม่อยู่ที่นั่น ต่างคนต่างมองเป็นเรื่องปัญหาของพวกพอง คนเชื่ออย่างนั้นเขาก็เชื่อ ไม่เชื่อก็ไม่เชื่ออย่างนั้น?

       และที่พ่อครูพูดเรื่องทิฏฐิ ที่เป็นความเชื่อ ความเห็น ความเชื่อมั่น จะแยกเป็นสองตัวคือ สัมมาทิฏฐิ ที่เป็นสาสวะที่มี 10 ตัว กับสัมมาทิฏฐิที่เป็นอนาสวะมี 6 ตัว ซึ่งในไทยเขาขยายความเรื่องนี้น้อย พ่อครูเคยพูดว่าปัญหาในประเทศเกิดจากการสะสมทิฏฐิที่ผิดมานาน ขอถามพ่อครูว่าความเชื่อจะแก้ปัญหาสังคมไทยได้หรือไม่?.

       พ่อครูว่า...ตอบประเด็นสั้น ว่าความเชื่อจะแก้ปัญหาสังคมไทยได้หรือไม่?....คุณสมบัติจิตวิญญาณที่จะเป็นตัวเชื่อหรือไม่เชื่อ มันเชื่ออะไร และเชื่อมีหลายระดับ

       ความเชื่อมี เชื่อถือ ...เชื่อฟัง...เชื่อมั่น ตามลำดับ มี 3 ลำดับใหญ่ๆ

       เชื่อถือ เรียกว่าศรัทธา  เป็นความเชื่อ ที่ถ้าเพิ่มขึ้นก็เป็นอินทรีย์ เป็นพละ ศรัทธาพละ เป็นความเชื่อมั่น เมื่อมีความเชื่อผิด ทฤษฎีผิดก็จะเป็นโทษ แต่ถ้าเชื่อได้สัมมาทิฏฐิจะมีประโยชน์มาก ประเด็นนี้สำคัญมาก...

       ทิฏฐิคือเร่ิมเข้าใจเริ่มเชื่อ เมื่อมีพลังมากก็จะเป็นปัญญา เป็นความรู้สมบูรณ์ ซึ่งพระพุทธเจ้าแยกไว้ 10 ส่วนความรู้ทิฏฐิที่จะเป็นปัญญา 6 อย่างจะมีส่วนเกี่ยวข้องเป็นปฏิภาค

       คุณเป็นพุทธสาสนิกชน ตอนแรกก็แค่เชื่อถือ คือศรัทธา เพราะพุทธเป็นศาสนาประจำชาติ

       แต่ถ้าศรัทธานั้นไม่มีปัญญาความเชื่อนั้นเละ ซึ่งในพระไตรฯล.24 ข้อ 8 ซึ่งเราจะเชื่ออะไรใหญ่ๆฟ่ามๆไม่มีรายละเอียดนั้นไม่ได้ผล ท่านก็เลยแบ่งให้รู้และทำในศรัทธาสูตร

1.    ศรัทธา  (เชื่อถือเลื่อมใสในอริยสัจเป็นต้น) เริ่มต้นที่ศีล 5 เป็นต้น

2.   ศีล (ในบริบทที่สูงไปสู่สีลสัมปทา แห่ง จรณะ15) ศีลที่เป็นกุศลย่อมยังความเป็นอรหันต์ให้สมบูรณ์ไปโดยลำดับ ซึ่งไม่ใช่เชื่อโดยไม่มีหลักเกณฑ์ไม่มีสาระ เมื่อมีศีลเป็นกุศล ก็จะเกิด กาย วจี และมโนที่เป็นกุศล ก็จะเกิดจิตสมาธิ ที่ตกผลึกตั้งมั่น จากจิตที่เกิดผลจากสัมมาปฏิบัติ กำจัดกิเลสออกไป ก็จะถูกต้องเพ่ิมขึ้นๆ ก็จะเกิด 

3.   พหูสูต / พาหุสัจจะ (รู้สัจจะบรรลุจริง จนรู้มากขึ้น) ตามผลของแต่ละระดับ เช่นโสดาฯ สกิทาฯ ...มีความรู้จริงไม่ใช่รู้แต่ตรรกะ ไม่ใช่แค่รู้มากอย่างเดียว แต่มากด้วยวิมุติที่เป็นแก่นสาร เมื่อได้วิมุติก็เอาไปบรรยายเป็นธรรมกถึก

4.    เป็นพระธรรมกถิกะ (อธิบายสัจธรรม สอนความจริง) คือพระพุทธเจ้าท่านให้ทำตนให้มีคุณอันสมควรก่อน จึงพร่ำสอนผู้อื่นจึงไม่มัวหมอง

5.    เข้าสู่บริษัท (สู่หมู่กลุ่มอื่น) พาหมู่กลุ่มหมู่ชนให้รู้สัจจะ ส่ิงที่ควรศรัทธาอย่างดีงาม จนเก่งขึ้น

6.    แกล้วกล้าแสดงธรรมแก่บริษัท กว้างขึ้นๆดีขึ้น แล้วจะเป็นผู้ที่ต้องคำนึงหลักเกณฑ์ของวินัย

7.   ทรงวินัย ต้องศึกษาไม่เช่นนั้นจะทำงานพลาด ถ้าทำงานกับวงกว้างต้องแม่นวินัย รู้จักกฎเกณฑ์ของธรรมะและวินัยด้วย แล้วจิตจะเจริญขึ้น

8.   อยู่ป่าเป็นวัตร  ยินดีในเสนาสนะอันสงัด (คืออุเบกขา) คือเป็นผู้สงบ ยินดีในความไม่อึกทึก ไม่ยินดีในโลกีย์

9.   ได้ตามความปรารถนาโดยไม่ยาก ไม่ลำบากซึ่งฌาน 4  ซึ่งจิตได้ลดกิเลส ได้เผากิเลสจริง เป็นฌานแล้วเสร็จก็จะเป็นผู้ที่

10.  ได้ทำให้แจ้งซึ่งเจโตวิมุติ-ปัญญาวิมุติอันหาอาสวะมิได้

ภิกษุผู้ประกอบด้วยธรรม 10 ประการนี้แล  ย่อมเป็นผู้ก่อให้ เกิดความเลื่อมใสโดยรอบ และเป็นผู้บริบูรณ์ด้วยอาการทั้งปวง

(สัทธา 10  จาก สัทธาสูตร พตปฎ. เล่ม 24  ข้อ 8)

       โสดาบันเป็นหลักแรก ปฏิบัติแล้วจะเกิดความเชื่อที่มีคุณสมบัติอย่างที่ว่ามา....จะมีหลักประกันจะไม่ก่อความรุนแรงวุ่นวาย เพราะจิตจะยินดีในความสงบ และมีวิมุติด้วย นี่คือคุณสมบัติของความเชื่อที่ทำแล้วจะเจริญอย่างที่พระพุทธเจ้าว่า

       มาเรื่องทิฏฐิ แปลว่าความเชื่อ หรือเรียกว่าทฤษฏี ที่เป็นสูตรหลักเกณฑ์ปฏิบัติ

       ความเห็นแรกที่ต้องเข้าใจคือการปฏิบัติตนในชีวิต คือต้องเป็นนักศึกษา ใหญ่สุดคือ ศึกษา ศีล สมาธิ ปัญญา ใครทำตามครรลองนี้จะเกิด ปัญญา ต้องเรียนรู้สัมมาทิฏฐิ เป็นประธานของมรรคองค์ 8 ต้องเข้าใจในความเป็นจริงของส่ิงเจริญแท้ เป็นปรมัตถ์

      เป็นประธานเลย และ 10 ข้อที่พระพุทธเจ้าแยกไว้ คือ

1.   ทานที่ให้แล้ว มีผล(ให้กิเลสลด)  (อัตถิ  ทินนัง)

2.   ยัญพิธี (พิธีการปฏิบัติ) ที่บูชาแล้ว  มีผล  (อัตถิ  ยิฏฐัง)

3.   สังเวย(เสวย)ที่บวงสรวงแล้ว  มีผล  (อัตถิ  หุตัง)

4.   ผลวิบากของกรรมที่ทำดีทำชั่วแล้ว  มีแน่  (อัตถิ  สุกตทุกกฏานัง  กัมมานัง   ผลัง  วิปาโก)

5.   โลกนี้ มี (อัตถิ  อยัง  โลโก)  หมายถึง วนในโลกีย์เดิมๆ 

6.   โลกหน้า  มี  (อัตถิ  ปโร  โลโก)  หมายถึง โลกโลกุตระ

7. มารดา  มี  (อัตถิ  มาตา)

8.   บิดา  มี  (อัตถิ  ปิตา)

9.   สัตว์ที่ผุดเกิดอุปปัติเอง มี (อัตถิ  สัตตา โอปปาติกา) ตายอย่างไมมีซาก เกิดอย่าง นิพพัตติ อภินิพพัตติ

10. สมณพราหมณ์ทั้งหลาย เป็นผู้ดำเนินชอบ-ปฏิบัติชอบ  ซึ่งประกาศโลกนี้-โลกหน้า ให้แจ่มแจ้ง  เพราะรู้ยิ่งด้วย ตนเอง  ในโลกนี้  มีอยู่  (อัตถิ  โลเก   สมณพราหมณา   สัมมัคคตา  สัมมาปฏิปันนา  เย  อิมัญ จ โลกัง    ปรัญ จ  โลกัง   สยัง อภิญญา   สัจฉิกัตวา  ปเวเทนตีติ)

       คุณเชื่อไหมว่า โลกนี้มีไหม สมณพราหมณ์อย่างนี้มีไหม? จนเป็นสยังอภิญญาเป็นของตนที่สูงกว่าปัจเจก สูงกว่านั้นก็เป็นสยัมภู คือพระพุทธเจ้า

       ทางปฏิบัติที่ยิ่งใหญ่ เป็นองค์แห่งมรรค ที่เป็นมรรคองค์ 8 ที่จำมรรคทั้ง 7(สัมมาทิฏฐิ, สังกัปปะ,วาจา,กัมมันตะ ,อาชีวะ,วายามะ(เพียร) ,สติ ทั้ง 7 องค์สั่งสมเป็นเอกกัคคตาจิต เป็นสัมมาสมาธิ ในมหาจัตตารีสกสูตร

        สัมมาทิฏฐิจะเจริญ จะมี

1.   ปัญญา-รู้เห็นจริงตามสัจจะของจริง (ปัญญา)

2.   ปัญญินทรีย์ (ปัญญินทริยัง)

3.   ปัญญาพละ (ปัญญาผลัง)  มีพลังงาน static แฝง

4.   ธัมมวิจัยสัมโพชฌงค์ (ธัมมวิจัยสัมโพชฌังโค) 

5.   ความเห็นชอบ (สัมมาทิฏฐิ) ทิฐิรอบในที่เจริญขึ้น 

6.   องค์แห่งมรรค (มัคคังคะ) มีพลังงาน Dynamic แฝง

(พตปฎ. เล่ม 14  ข้อ 258)

       สังกัปปะมี 7 องค์

       สัมมาวาจามี (การพ้นจากมิจฉาวาจา 4 คือปด ส่อเสียด หยาบ เพ้อเจ้อ)

       สัมมากัมมันตะมี 3

       สัมมาอาชีวะมี 5

       เรางดเง้น จากมิจฉาทั้งหลายก็จะเป็นส่วนแห่งบุญ(ปุญญภาคิยา) ให้ผลวิบากแก่ขันธ์(อุปธิเวปักกา)ชำระกิเลสไปได้เรื่อยๆ รูปขันธ์นามขันธ์สะอาดขึ้นเรื่อยๆ

       โดยปฏิบัติธัมวิจัยสัมโพชฌงค์เป็นองค์หนึ่งของโพชฌงค์ 7 (ที่มี 1.      สติ 2.    ธัมมวิจัยะ              3.วิริยะ      4.   ปีติ        5. ปัสสัทธิ     6. สมาธิ         7. อุเบกขา)

       ผู้ใดนำไปปฏิบัติ ก็จะเจริญจริง แล้วค่อยไปเรียนความรู้ในโลกๆ ทั้งปริญญาต่างๆ

       ปฏิบัติไปจะเกิด ศรัทธา(เชื่อถือ), ศรัทธินทรีย์(เชื่อฟังปฏิบัติตาม), และเป็นศรัทธาพละ(เชื่อมั่น)

       คนไปเข้าใจผิด ปฏิบัติผิด ก็ได้แค่ ลาภสักการะ หรือศีล ไม่เข้าถึงแก่นคือวิมุติ

1. กิ่งใบ = ลาภสักการะ เสียงสรรเสริญ

2.สะเก็ด = ศีล

3.เปลือก= สมาธิ

4.กระพี้ = ปัญญา

5.แก่น = วิมุติ หลุดพ้นจากทุกข์

       อ.ไชยวัฒน์ว่า...คนไทยไปเชื่อถือเชื่อฟังนักการเมืองที่มาจากการเลือกตั้ง มากกว่า เชื่อถือเชื่อฟังเชื่อมั่นในหลวง ทำให้เกิดปัญหา ซึ่งถ้าคนไทยเชื่อในหลวงจะไม่เกิดปัญหา เมื่อปี 2475 เกิดการเปลี่ยนแปลงการปกครอง คณะราษฏร์ตัดสินใจว่าจะไปเป็นระบอบปชต.อันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุขหรือเป็นระบอบปธน. แต่ก็ตัดมิติจิตวิญญาณออกไปจึงเกิดปัญหา
       อย่างที่สอง เรื่องการเมืองภายนอกฝ่ายซ้ายก็จะเป็นประชาชนเป็นใหญ่ในแผ่นดินส่วนระบบของฝ่ายขวาก็คือ สังคมนิยมประชาธิปไตย จะเป็นการทิ้งจิตวิญญาณทั้งสองอย่างเลย ไม่เป็นเรื่องเสียสละ สันติ อหิงสา....

       เรื่องที่พ่อครูอธิบายสัมมาทิฏฐิ ของคนที่มีกิเลสอยู่ ที่ต้องทำตามไตรสิกขา และอีกระดับหนึ่งคือสัมมาทิฏฐิของคนไร้กิเลสแล้ว ก็จะเป็นพลัง และที่สำคัญคือข้อสุดท้ายของสัมมาทิฏฐิ 10 คือ   ข้อนี้ไปขัดกับหลักวิทยาศาสตร์ตะวันตกที่ติดว่าอะไรพิสูจน์ไม่ได้ไม่เชื่อ ซึ่งวิทยาศาสตร์เข้าไม่ถึงการเวียนตายเกิดของจิตวิญญาณ ทำให้สัมมาทิฏฐิมีปัญหา การปฏิบัติก็มีปัญหาต่อไปอีก

       ก็อยากสรุปว่า อุปมาเหมือนว่า...พวกที่กำลังแสวงหาอยู่แล้วลังเลสงสัยมาก ว่าจะเอาหลักวิทยาศาตร์มาจับหรือเอาหลักอะไร...ถ้าข้อ 10 ไม่มีจริงจะมีบุคคลที่เกิดมาเป็นเจ้าชายสิทธัตถะ มาเป็นพระพุทธเจ้าได้อย่างไร ?...เมื่อผ่านยุคของสมณโคดมไปแล้วก็ย่อมจะยืนยันว่า จะมีสมณะพราหมณ์ที่รู้ย่ิงรู้จริงในตนได้ เพราะความรู้ทั่วไปในโลกไม่สามารถทำให้คนตรัสรู้ได้ แต่ก็ยังมีคนสืบต่อมาได้จนบัดนี้

       ที่พ่อครูพาทำร่วมพธม.และกปปส. ที่จับได้คือพยายามสถาปนามิติจิตวิญญาณ เป็นเรื่องการเสียสละ ในการเมืองนี้ ซึ่งคนเข้าไม่ถึง เพราะไม่ว่าใครก็จะนิยามการเมืองว่าเป็นการแย่งชิงอำนาจ ไม่มีใครพูดเรื่องเสียสละ สันติ อหิงสา ก็จะไปขัดกับคนที่เขาคิดว่าต้องรุนแรงจึงจะเปลี่ยนแปลงได้ ก็ต้องพยายามให้ไปถึงจุดเสียสละได้จึงไม่เวียนกลับไปเป็นแบบเก่าที่แย่งชิงอำนาจต่อไปอีก

       ตอนนี้ทักษิณส่งสัญญาณมาผ่านสมชาย ว่าทักษิณอยากเปิดการเจรจา แต่ว่าต้องให้มีการเลือกตั้ง ก็มีบรรหารมารับสนองและอดีตนายกฯอนันต์ก็เสนอเรื่องการเจรจามา

       พ่อครูว่า..ขอขยายความว่า...อำนาจที่ว่านี้ รัฐศาสตร์สอนว่าการเมืองคือการแย่งชิงอำนาจ เป็นโลกีย์ ให้อำนาจไปปกครอง ที่จริง คำว่าอำนาจนี้ ภาษาไทยก็มีเพียงคำว่า แรง หรือใช้คำว่าอธิปไตยก็คืออำนาจ

       อำนาจ ที่เป็นรัฐศาสตร์ที่ถูกต้องไม่ใช่การแย่งชิงอำนาจกัน ก็ใช้ภาษาที่มาอธิบาจคือเรื่อง

       อำนาจรัฐบาลนั้นเป็นสิทธิที่จะใช้แรง สามารถ กำลัง ที่จะทำตามกฎเกณฑ์ ที่กฎหมาย รธน.กำกับไว้ คุณทำเกินกว่านั้นไม่ได้ และมีกรอบของการรับใช้ เป็นอำนาจกุลีของรัฐ แต่ทุกวันนี้หลงเหลิงมาก ยึดอำนาจเป็นของตน ละเมิดรธน. เที่ยวสั่งการ ไปเป็นนายเขาหมด ความจริงแล้วเป็นผู้รับใช้ ทำอย่างไรจะให้เขารู้สัจธรรมนี้ เมื่อไปเป็นสส.เข้าไปทำงานในสภา​ฯ แล้วไปเลือกนายกฯอีกที ก็คือตัวแทนไปรับใช้ มีวิธีการคัดเลือกกัน แล้วไปดูคณะผู้รับใช้ประจำคือ ข้าราชการ คือนักรับใช้ถาวร ประชาชนจ้างให้ทำงาน ก็ดันไปเป็นนายประชาชนอีก เขายึดว่าตนเป็นนายทั้งที่ตนคือผู้รับใช้ มันก็พังแล้ว เอาหัวเดินต่างตีน สังคมก็บรรลัย แต่ถ้ามีปัญญาซื่อสัตย์ ผู้รับใช้ก็รับใช้ ขยันซื่อสัตย์ก็เกิดเป็นประโยชน์ต่อสังคมแน่นอน

       อาตมาใช้คำว่า Force กับ Authority ซึ่งอาตมาเข้าใจว่าต่างกัน

       Force จะมีกำลังบีบบังคับ อย่างที่คุณสุรพจน์วิจารณ์อยู่ ซึ่งมันไม่ใช่ เราไม่ได้ทำงานนี้แล้วมีอำนาจ Force แต่เราสร้างอำนาจ Authority เป็นอำนาจโดยธรรม

       1) Force = คือ อำนาจ ที่มีลักษณะของเผด็จการ กดขี่ บังคับ ยัดเยียด

                           ครอบงำให้จำนน ตามความมาก-ความน้อยของการใช้

                           อำนาจนั้น  ถ้ามาก ก็คือ เผด็จการ

                           ถ้าเพียงกดขี่ บังคับ ครอบงำ มากหรือน้อยลงมา เท่าใดๆ

                           ก็คือ การใช้อำนาจนั้น ตามที่มาก-ที่น้อยนั้นอยู่ เท่านั้นๆ

                           นี่คือ อำนาจ เป็น ความชอบธรรม  

                           ซึ่งเป็นอำนาจ ที่สร้างให้ตนด้วยโลกธรรมและเล่ห์กล

                           อันประกอบไปด้วยกิเลส จนคนอื่นเขาตกอยู่ใต้อำนาจ

                           เพราะลาภ-ยศ และเล่ห์ต่างๆ

                           ผู้ที่ยังมีพฤติที่สร้างอำนาจเป็นความชอบธรรม

                           นั่นคือ ผู้ผิดอยู่ ยังไม่เจริญ หรืออวิชชาอยู่  แล้วถือว่า

                           ตนคือผู้มีอำนาจ นี้คือ อำนาจยังไม่เป็นธรรม Force

                           ซึ่งเรียกว่ายังเป็นเผด็จการอยู่มากหรือน้อยตามที่เป็นจริง

                           คนฉลาดในโลกจะสร้างอำนาจให้คนเกรงและกลัว

                           จนไม่กล้าค้านแย้งหรือตำหนิติเตียน ติติง

                           จึงได้เป็นผู้มีอำนาจโดยไม่ชอบธรรม

 (2) Authority = อำนาจ ที่ได้โดยธรรม ของผู้ที่ประพฤติตนดี มีธรรม

                           ซึ่งเป็นความมาก-ความน้อยของคุณค่าความดีความมีธรรม 

                           จึงเกิดอำนาจของสิ่งที่น่าเคารพบูชาในตัวผู้ทำดีทำเป็นธรรม

                           ที่ผู้นั้นสร้างเอง เป็นเจ้าของคุณงามความดีนั้น

                           แล้วผู้คนที่รู้ที่เห็นคุณค่านั้นยอมรับด้วยความเคารพนับถือ

                           จึงยกย่องบูชา และยอมให้แก่ผู้มีคุณงามความดีนั้น

                           อย่างอิสระเสรี ไม่มีใครยัดเยียด หรือบังคับ กดขี่เลย

                           นี่คือ ความชอบธรรม เป็น อำนาจ

                           ผู้ที่รู้จักการกระทำความเคารพต่อผู้ที่น่าเคารพ สมควร                                          เคารพ ซึ่งเป็นครุกรณะ คือ คนยอมยกอำนาจนั้น

                           ให้แก่ผู้น่าเคารพ นี้คือ อำนาจโดยธรรม Authority =

                           right power หรือจะเรียกว่าเผด็จการโดยธรรมก็ได้ ถ้า                                         ไม่ติดยึดอยู่แค่ภาษา

                           พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงมีอำนาจนั้น

                           ที่ผู้คนยกให้อย่างเทิดทูนบูชาเต็มใจสูงสุด มาแล้วเป็นต้น

                           ดังนั้น ผู้น่าเคารพ จึงเป็นเสมือนผู้มีอำนาจ

                           ที่จะพูดจะทำอะไรกับผู้ที่เขาเคารพนับถือ เชื่อมั่น เขาก็จะ

                           เชื่อฟัง น้อมรับด้วยความเคารพบูชา

                           นี่คือ ผู้มีพฤติที่สร้างความชอบธรรมเป็นอำนาจ

                           เป็นผู้ถูกต้อง ผู้เจริญ หรือมีวิชชาแล้ว

                           ปราชญ์แท้ๆจะไม่สร้างอำนาจให้คนเกรงและกลัว

                           จนไม่กล้าค้านแย้งหรือตำหนิติเตียน ติติง

                           จึงเป็นผู้มีอำนาจโดยธรรม

       เราทำให้ความชอบธรรมกลายเป็นอำนาจ สร้างตนทำตนให้มีคุณงามความดี ทำงานรับใช้ประชาชนจะเกิด Authority power ทำได้สูงจนเขายอมยกให้คุณเผด็จการเลย เพราะเขาพาคนอยู่เย็นเป็นสุขอย่างแท้จริงเลย เมื่อสร้างได้จะเป็นอำนาจสมบูรณ์หรือ Sovereign Power สูงสุดเป็น Supreme เป็น Independence

       เราประท้วงโดยทำตามรธน. โดยสันติ อหิงสา ยืนยัน แต่ที่เกิดทะเลาะบาดเจ็บวิวาทเกิดจากคนอื่นทำเรา เอาคนปลอมมาทำให้รุนแรง แล้วใส่ความว่าเราทำ เป็นการทำของคนไม่บริสุทธิ์ เราทำสะอาดบริสุทธิ์ไม่หวั่นไหว จริงในหมู่พวกเราบางคนอาจมีกิเลส ก็ยอมรับ แต่เราก็ยังไม่เห็นว่า มีเกินเลย ถ้าใครทำเกินเลยรุนแรงอย่างนี้เราไม่นับเป็นพวก เราให้ออกไป แต่เขาอาจดื้อไม่ออก มาแทรกแซงเราอยู่  ก็มี

       ที่อยู่กันได้ก็เป็นกำลังเป็นอินทรีย์พละของแต่ละคน เป็นพลังอำนาจคุณธรรม ที่วิทยาศาตร์พิสูจน์ไม่ได้นั้นไม่ใช่ เพราะเราพิสูจน์ได้ พาพวกเราทำมาหลายสิบปี เกิดวิวัฒน์พัฒนา เป็นสันติภิวัฒน์ เกิดสันติอหิงสาได้ขนาดนี้ เปลี่ยนแปลงมาจนเป็นมวลมหาประชาชน ฝ่ายรัฐก็ใช้ทุจริต เขาใช้ไม่ค่อยออก จนเขาลดบทบาทบ้าง พยายามทำให้ตามกฎหมาย แต่ก็ปลอมแปลงแทรกแซงอยู่ เราจับได้ก็มี

       มีบทความเจ้าหนึ่งเขียนยืนยันว่า ...ทำไมเมื่อจับแกนนำมวลชนอย่าง สนธิญาณ ชื่นฤทัยในธรรม ด้วยข้อหาฝ่าฝืน พ.ร.ก.ฉุกเฉิน แล้วถึงไม่คิดจะจับ โกตี๋ ที่เรียกระดมมวลชนเกินกว่า 5 คนไปไม่รู้จะกี่ร้อย ต่อกี่ร้อย ยกพหลพลโยธาฝ่าถนนที่ผู้มีอำนาจตาม พ.ร.ก.สั่งห้ามเอาไว้ แถมยังควักปืนผา หน้าไม้ ออกมาซัลโวกับนักรบป็อปคอร์นชนิดสั่นสะเทือนเลื่อนลั่นไปทั้งบาง...

       แล้วที่ยิงขวัญชัย ไพรพนา ทำไมจับคนยิงได้ทั้งแก๊งค์เลย ที่จริงตำรวจมีฝีมือนะ เราตายไปตั้ง 11 คนแล้ว ตำรวจจับคนร้ายไม่ได้ซักคน ก็ลำเอียงมากเลย

       เรื่องนี้เป็นเรื่องความถูกต้องกับความไม่ถูกต้องเท่านั้นเอง

        ขอตอบว่า...แล้วจะเอาอำนาจอะไรมาชนะ ...อำนาจแห่งสันติ อหิงสา อโหสิ นี่แหละที่เราจะเอามาใช้ อำนาจนี้เป็น อำนาจคุณงามความดี อันนี้จะชนะ จะชนะอย่างไร?....

      คนชั่วเขาจะทำชั่วหนักขึ้น จะชั่วหนักขึ้นด้วยวิธีซับซ้อน แต่อำมหิตมากขึ้น นั้นคือการพองตนของอึ่งอ่างจะสู้ เบ่งให้ตัวโตเท่ากับคนอื่นแต่เป็นความผิด เป็นความว่างเปล่าที่มีแต่ลมพอง ความผิดก็จะขึ้นไป เขาทำผิดมากขึ้น คนทำถูกก็จะทำถูกต้องเพ่ิมขึ้น

      อึ่งอ่างก็จะพองตัว ให้เท่ากับราชสีห์ ยิ่งสู้ไป ความดีเป็นราชสีห์ก็จะมีราศีมากขึ้น แต่อึ่งอ่างก็จะพองตัวสู้ วันหนึ่งจะเกิด ท้องแตกตายเพราะความพองออกไปโดยส่ิงอสัจจะ หรือทุจริตเลวร้าย สังเกตว่าเขาหาเรื่องไม่เป็นเรื่องใหญ่เป็นเรื่อง เรื่องขี้หมูราขี้หมาแห้งเห็นเลยว่าหาเรื่อง

       ยกตัวอย่างออกกฎหมายพรก.ฉุกเฉินมาก็ผิด หากตัดสินมาเมื่อไหร่ ศรส.ก็คือศูนย์รักษาสัตว์ แล้วเขายิ่งดิ้น เพราะหากถูกตัดสินก็จะแย่แน่ เขาก็หาเรื่องไปเรือ่ยๆ ส่วนจตุพร ณัฐวุฒิ ธิดานกแสกก็บรรยายครอบงำ ที่มีอันหนึ่งคือเขาว่ามวลมหาสประชาชนลดลงๆ แต่ของเขามีเพ่ิมขึ้นๆ อันนี้เขาก็ดูผิดไปมากเลย และที่จริงทางนี้นอกจากจะสูงขึ้นมากขึ้นแล้วก็ต่อเนื่อง แต่ของเขาก็มาไม่มาก แล้วก็ล้มไปไม่รู้กี่ครั้งแล้ว เอาแค่รูปธรรมแค่นี้ก็ไม่จำนน โกหกครอบงำความคิดหลอกคนให้หลงใหลตลอดเวลา

       ส่วนสัจธรรมจะมากขึ้น ทางเขาก็ฟ้องร้อง ทางนี้ก็ฟ้องร้อง มาหักลบกลบหนี้ว่าใครจะติดคุกมากกว่ากัน

       ซึ่งเป็นความจริงที่พิสูจน์ได้ เกิดจากจิตวิญญาณเป็นประธาน เป็นปรากฏการณ์ใหม่ของไทยที่เกิดจากประชาชนมาปฏิวัติ เป็นการเปบี่ยนแปลงโดยฉับพลัน  ซึ่งคำนี้เสียเพราะเอาทหารมาปฏิวัติ ทำมามาก เลยเสีย แต่เราจะทำอย่างเอาประชาชนมาทำ ไม่ผิดกฎหมาย มาประท้วงตามกฏหมาย ไม่เป็นกบฏ ที่จรงเขาเป็นกบฏ เขาทำผิด ที่จริงอำนาจที่เขาทำอยู่ก็ผิดไม่มีอำนาจเพราะทำผิดมาหลายกระทงหลายวาระ แต่ดื้อดึงดันหาทางเลี่ยงกลบเกลื่อนเท่าน้น

       เป็นปรากฏการณ์ใหม่ของประชาชนไทย เอาอำนาจAuthority มาปฏิวัติมีพลังปฏิวัติโดยประชาชนเป็นสิ่งเลิศยอด จะใช้เวลานานก็ต้องทน ช่วยกันหน่อย อย่าให้ลดจำนวน เขาจะเอาไปอ้างได้ แม้ยากแต่ทำได้มีผลดี

       คนก็เห็นเลยว่าประชาชนปิดประตูแพ้ มีแต่ชนะท่าเดียว จะชนะเมือ่ไหร่เท่านั้น แล้วประชาชนเห็นจริงไหมเข้าใจไหม ว่าระดมคนมาปฏิวัตินี้มั่นใจว่าถูกต้องดีงามแล้วจะกำหราบสิ่งไม่่ดีงามให้หมดไป เห็นอย่างนี้ไหม ถ้าเห็นต้องช่วยกัน เพราะป็นการปฏิวัติอย่างสันติ เป็นะรรมวุธ เป็นบุญญาวุธ ไม่ได้ใช้อำนาจให้คนกลัว คนไม่กลัวแต่จะชนะด้วยสำนึก เขาด้านจนโด้ โง่จนง่าน เขาไม่ยอมหรอก จะมีสัจจธรรมหลายอย่างช่วยตัดสิน โดยเฉาะมวลประชาชน

       ถ้ามวลประชาชนที่มีอลังการในตัว สมมุตินะว่าตำรวจมาเข้าข้างประชาชน เป็นสัจธรรมที่เข้ามาช่วยความถูกต้อง ซึ่งคงเป็นไปไม่ได้ เแต่เอาเถอะแม้ตำรวจไม่มา ก็ตาม แต่ถ้าสามเหล่าทัพ ทางทหารก็มาเป็นประชาชนไม่ต้องเอาอาวิธีเอารถถังออกมา มาเป็นประชาชน แต่จะมีอลังการ มีอำนาจเชิง สัญญลักษณ์ ว่าทหาร ตำรวจ มีอำนาจที่เขากลัง เกรงกันในที แม้ออกมาโดยไม่ใช้อาวุธก็จะได้ แสดงมาสิ ไม่เชื่อ สามเหล่าทัพออกมาเลยประกาศรวมพลว่าวันนี้ประชาชนจะปฏิวัติ สามเหล่าทัพออกมา เชื่อไหมว่าจบ

       นี่คือการปฏิวัติอย่างสันติอหิงสา ไม่รบราฆ่าฟัน ทหารออกมาช่วยให้เกิดความสงบเรียบร้อย เป็นอำนาจอธิปไตยอขงประชาชน เป็น ฟsovereign ของประชาชน ออกมาพิสูจน์สิ มันมีสัญญลักษณ์ ในตำรวจทหาร แต่ประชาชนไม่มีสัญญลักษณ์ แล้วเราไม่ทำร้ายใคร เขาก็ไม่กลัว เขาก็ว่าด่าไปก็ด่าไปสิ เขาหน้าด้านซะอย่าง จนไม่มีภาษาจะด่าแล้ว แต่เขาก็ แหม ...ทำไมถึงแข็งถึงด้านอย่างนี้ ทนทานจริง ไม่ยอมเลิกรา ก็เป็นจริง แต่ถ้ามีพลังอะไร ที่ไม่ Force แต่เป็นAuthor ซึ่งจะชนะได้ก็ต้องมี

        1.อึ่งอ่างพองลมท้องแตกตายไปเอง เพราะความผิดของตน ทำร้ายตนเองไม่รู้จะเอาหน้าไปขายที่ไหนอีก

      2.ประชาชนออกมามากๆอย่างที่ว่า

      3.มีอีกอย่างคือ ตุลาการตัดสิน หรือองค์กรอิสระที่มีหน้าที่ตัดสินหรือศาลตัดสิน ก็จบ แต่ตอนนี้ก็คาราคาซังอยู่

       แม้ทหารไม่ออกมาก็ตาม แต่ถ้าข้าราชการออกมาทุกกระทรวงทบวงกรม ออกมาบอกว่าไม่รับใช้รัฐบาลผิดๆ บอยคอตเลย ก็จบเหมือนกัน เพราะเขาบริหารประเทศก็ต้องใช้ข้าราชการ ถ้าข้าราชการคว่ำบาตร ออกมารวมกับประชาชนก็จบ เป็นสัจจะที่จะเกิด อันอื่นอาตมาก็นึกไม่ออก

       ประชาชนก็ต้องอดทนรับวิบากต่อไป อีกหน่อยเดียว ไม่ถึง 5 ปีหรอก ตอนนี้อาตมาก็จากเดิมบอกว่า 500 วันแต่ก็ลดจำนวนลงเหลือ 250 วัน ถ้าถึงวันที่ 14 ก.พ.เป็นวาเลนไทน์ และเป็นวันง้วนเสี้ยว เป็นวันฉลองของจีนเขา และเป็นมาฆบูชาเลย เป็นสามพลังเลย จะเกิดอะไรขึ้นก็ยังไม่รู้ได้

       ท่านกำนันสุเทพก็ประกาศว่าเป็นวันแห่งความรัก ที่ยิ่งใหญ่แห่งมวลชน ไม่มีอาฆาตมาดร้าย ดุเดือด มีแต่เอื้อเฟื้อเจือจาน เป็นความรักที่ยิ่งใหญ่ของพระเจ้าเลย ให้ยิ่งใหญ่กว่าวัน Shut down เลย

       ก็มีนัยอย่างนี้เราจะทำประชาชนปฏิวัติ จะเป็นอย่างไรก็พูดได้ประมาณนี้

       อ.ไชยวัฒน์ว่า...มีวันหนึ่งผมไปกราบหลวงปู่พระพุทธอิสระที่แจ้งวัฒนะมา ท่านก็ถามผมว่า เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป...ผมก็ตอบว่าขึ้นอยู่กับเหตุปัจจัย ...ท่านก็ว่าเป็นห่วงว่าประเทศไทยจะแพ้....ท่านก็คงเป็นห่วง

       อ.ไชยวัฒน์ว่า...เรื่องที่ประเทศไทยจะแพ้ คือ หากในหลวงท่านทรงทำหน้าที่โดยความชอบที่เสียสละ เป็นผู้ทรงทำหน้าที่ระงับความรุนแรงในประเทศไทยเป็นคราวๆมา เป็นเหตุปัจจัย 2.ประชาชนในฐานเจ้าของอำนาจอธิปไตย มาแสดงเจตจำนงค์ และประชาชนประกาศเคลื่อนไหว แล้วหากประสพผลสำเร็จตนเองไม่รับตำแหน่งใดๆ ซึ่งเป็นทิศทางการเสียสละ แต่พวกที่เป็นนักการเมืองที่แสดงหาผลประโยชน์ แล้วผลการเลือกตั้งชี้ผลว่าเป็นอย่างไร คนที่เข้าคูหา นั้นมี 33% คนทีทำบัตรเสีย ไม่เข้าคูหา และไม่เลือกนักการเมืองมี 77 %

       แล้วที่พ่อครูได้พูดเรื่อง Force และ Authority เป็นไปได้ไหมว่า Force ตรงกับสมถะ และ Authority ตรงกับวิปัสสนา จะไห้หรือไม่?....ก็ขอทิ้งประเด็นไว้เช่นนี้....ขอกราบนมัสการลาครับ...       

เวลาบันทึก 09 มีนาคม 2563 ( 14:15:42 )

รายละเอียด

570213_ทวช.งานพุทธาฯที่ผ่านฟ้า โดยพ่อครู เรื่อง อนุปุพพิกถาโดยพิสดาร

       เราก็มาอธิบายกันต่อ ชีวิตเราที่ได้สิ่งที่ดี แต่ละวันๆ พร้อมทั้ง กาย วจี มโนกรรมที่เป็นประโยชน์ ได้ฝึกปรือ เพราะมีสัลเลขธรรม มีส่ิงที่เราต้องสังวรระวัง ได้มี สังวรปธาน ปหานปธาน ไม่ใช่ว่าปล่อยตัว แต่นี่เรามีผัสสะมากมายรอบด้านให้เราได้รู้สึก ได้เข้าใจ ได้ระมัดระวัง ทั้ง กายกรรม วจีกรรม มโนกรรม ที่จะให้เป็นประโยชน์ต่อมวลมนุษยชาติ โดยเฉพาะถ้าผู้ใดสามารถเก่ง มีวสี เข้าไปรู้เท่าทัน มีสติ สัมปชัญญะ สัมปชาโน เข้าไปถึงจิต เก่งในการทำจิต ให้มุทุภูเต สูงขึ้น แววไว

       เมื่อกระทบสัมผัส เปิดทวารอยู่ เราก็จะรู้มีสติสัมปชัญญะ ปัญญา สัมปชาโน สามารถระมัดระวัง กำจัด จนจิตเราเจริญ สัมปัตตะ เจริญเป็นรอบๆมีสัมปันนะ จิตเราก็ บริสุทธิ์ขึ้น เป็นอุเบกขา คือจิตที่ไม่มีนิวรณ์ อ่านสัมผัสรู้ในวิโมกข์ 8

1.   ปริสุทธา   (บริสุทธิ์ปราศจากกิเลสนิวรณ์ 5) .

2.   ปริโยทาตา  (ผุดผ่องขาวรอบแข็งแรงแม้ผัสสะกระแทก)

3.   มุทุ  (รู้แววไว  อ่อน-ง่ายต่อการดัดปรับปรุงให้เจริญ) .

4.   กัมมัญญา   (สละสลวยควรแก่การงานอันไร้อคติ) . 

5.   ปภัสสรา   (จิตผ่องแผ้วแจ่มใสถาวรอยู่ แม้มีผัสสะ) 

       สามารถรู้ในวิโมกข์ 8

1. ผู้มีรูป(รูปฌาน)  ย่อมเห็นรูปทั้งหลาย   (รูปี  รูปานิ  ปัสสติ) จิตจะต้องรู้จักรูป (รูปคือสิ่งที่ถูกรู้)

2. ผู้ไม่มีความสำคัญในรูปภายใน (10/66)  ย่อมเห็นรูปทั้งหลายในภายนอก (อัชฌัตตัง  อรูปสัญญี .   เอโก  พหิทธารูปานิ  ปัสสติ) . (พ่อครูแปลว่ามีสัญญาใส่ใจในอรูป คือรู้ทั้งรูปภายนอก ไปจนถึงรูปภายใน ต้องเห็นทุกเวลา แม้ขั้นอรูปก็ต้องใส่ใจกำหนด)

3. ผู้ที่น้อมใจเห็นว่าเป็นของงาม (สุภันเตวะ  อธิมุตโต . โหติ,    หรือ  อธิโมกโข  โหติ   (พ่อครูแปลว่า เป็นโชคอันดีงามที่ผู้นั้นโน้มไปเจริญ สู่การบรรลุหลุดพ้นได้ยิ่งขึ้น)

พตปฎ. ล.10  ข.66 /  ล.23  ข.1

ปฏิบัติอย่างลืมตา ถึงนิพพานอย่างลืมตาเห็นๆ จักขุมาปรินิพพุโพติ การไปนั่งหลับตาทำฌานนั้นไม่ใช้ทำฌาน มันไม่ครบขององค์ประชุมของกาย ในวิโมกข์ 8 ที่ต้องสัมผัสรูป สัมผัสนามได้ครบ ไม่ต้องฝันเลยว่าเราจะได้ สุภันเตวะ อธิมุตโต โหติ เลย

       อธิคือเจริญไปตามลำดับ จิตก็โน้มไปสู่เจริญ ไปสู่จุดเป้าหมาย แห่งธงชัย ของชีวิต เมื่อได้ก็จะเป็นสุภันเตวะ คำว่า สุภะ ก็แปลว่าโชค คือสิ่งน่าได้น่ามีน่าเป็น หรือแปลว่า งาม หรือเจริญ อย่างที่น่าปรารถนา จนถึงที่สุด เป็นสุภันตะ จะมีสิ่งนั้นเกิดจริง

       องค์ประชุมกาย มีทั้งรูปและนาม เมื่อเราสัมผัส เราก็อ่านองค์รวมคือกาย อ่านรู้องค์ประชุม เมื่อเลื่อนเข้าไปภายในเราก็อ่าน ตั้งแต่งานอาชีพ จนถึง กายกรรม วจีกรรม ขยับ เอี้ยวแขน ไกวขา ทั้งนัจจะ คีตะ เราก็ตามรู้ทุกกายกรรมวจีกรรม โดยอ่่านเข้าไปถึงจิต ทั้งการงานอาชีพ ปรับให้เป็นสัมมา ละเว้นมิจฉาอาชีวะ

1. การโกง ทุจริต คอร์รัปชั่น (กุหนา)  มีในงานการเมือง .

2. การล่อลวง หลอกลวง (ลปนา) ในนักธุรกิจ-การเมือง .

3. การตลบตะแลง (เนมิตตกตา)  ยังเสี่ยงทายไม่ตรงแท้

4. การยอมมอบตนในทางผิด  อยู่คณะผิด (นิปเปสิกตา)

5. การเอาลาภแลกลาภ (ลาเภนะ  ลาภัง  นิชิคิงสนตา)

(พตปฎ. เล่ม 14   ข้อ 275   มหาจัตตารีสกสูตร)

       ต้องพิจารณามีสติปัฏฐาน ถ้าเราทำอาชีพเลวร้าย การโกงเป็นอาชีพหยาบคาย มอมเมา เป็นอบาย เป็นอาชีพชั่ว มอมทั้งตนและคนอื่น เช่น อาชีพ รัฐมนตรี หรือข้าราชการ มียศฐานะสูง แต่ว่าทำการโกง ก็ไม่ถือว่าเป็นอาชีพที่ดีที่สูงแต่อย่างใด ไม่ได้นับถือที่ชื่ออาชีพ แต่ว่าอยู่ที่พฤติกรรม กุหนา ให้สังวรระวัง เลิก อย่าทำ คุณจะถือศีลหรือไม่ก็ให้นึกเอาเองว่าจะอยู่ใน

       ลปนา คือพูดชั่ว กลับกลอกตลบแตลง พระพุทธเจ้าว่า คนโกหกทั้งๆที่รู้นี่ไม่มีชั่วใดที่ทำไม่ได้ นักการเมืองทุกวันนี้เห็นเลยว่าโกหก แต่ก็ขอไวท์ไล หน่อย ซึ่งเขาไม่มีปัญญารู้ว่าส่ิงนี้ชั่ว คนที่คิดว่า ถ้าทำชั่วมาแล้ว รู้ตัว แต่ก็จะทำต่อ ซึ่งคนเราผิดได้ชั่วได้ แต่ก็จะทำต่อ ความคิดนี้มีแต่นรกกับนรก ตกต่ำไม่มีฟื้น ก็ขอให้สติผู้บริหารปกครองที่ทำมีผลกับสังคม ทั้งสมัครใจทำหรือเป็นข้าราชการ ทั้งประจำและการเมือง หรือนักธุรกิจ ซึ่ง กุหนา เป็นอาชีพมอมเมา

       มอมเมาด้วยรูป ด้วยรส ด้วยเสียง ด้วยสัมผัส มอมเมาให้คนติดเมาด้วย สุรา เมรยะ มัชชะ มอมในระดับ ต้นน้ำ กลางน้ำ ปลายน้ำ หรือหยาบ กลาง ละเอียด

       นักการเมือง ตอนนี้มอมเมากันจัดจ้านจนทำร้ายทำลายกัน ปรุงกันจนหลงใหล ต้องมีต้องได้ต้องเป็น สวยเลิศทั้งนั้น และมีทั้งกามและอัตตา ว่าอย่างนี้สูง ไฮโซ ต้องมีอย่างนี้ประดับ หลอกล่อทั้งกาม ทั้งศักดิ์ศรี ฐานะ ต้องไฮโซ ต้องแพงต้องนำหน้า ในกามคุณ หลอกกันไป ครอบงำกันไป เดี๋ยวนี้แฟชั่นทางศักดิ์ศรี ศักดินา มอมเมาสมมุติให้หลงติดกันไป เลอะเทอะ ติดแล้วอยากได้ แพงก็ต้องเอา เป็นจิตวิทยา ครอบงำ ให้หลงอยากได้อยากมีอยากเป็น แล้วแสวงหา กระเสือกกระสนจนได้จนมีจนเป็น

       เป็นทาสสังคมอย่างนี้คือคนตนใต้อำนาจโลกธรรม แต่ผู้ที่ได้ออกจากกามแล้ว ไม่เป็นทาสของกามแล้ว รู้รูปรสกลิ่นเสียงสัมผัส เราไม่หลง ผู้เป็นอนาคามีไม่มีกามโทษแล้ว มีแต่ความไม่สบายใจภายใน ระดับอนาคามี ไม่มีทุกข์กับผัสสะภายนอกแล้ว อยู่กับโลกธรรมทั้งหมด แต่ท่านพ้นแล้ว จิตอยู่เหนือ เป็นโลกุตระ จิตเหนือโลกธรรม เหนือกาม ก็เหลือกิเลสภายใน อนาคามีก็เพ่งรู้ เพ่งเผากิเลส  อนาคามีจะรู้ว่าทุกข์คืออะไร อกุศลจิตคืออะไร จะลดละ ด้วยปหาน 5 ไปตามลำดับ อยู่ในชีวิตประจำวัน ไม่หลีกหนีจากการงาน จากสังคม จากอาชีพแต่อย่างใด จะมีการนึกคิดการรู้ สามารถปรุงแต่ง แต่ว่าไม่มี ส่ิงที่พาไม่ดีไม่งาม คือตัวสมุทัย คือตัวกิเลส อยู่กับชีวิต แต่ไม่เอาของใคร ไม่ละเมิดของใครในฐานะอันเป็นขโมย แม้วัตถุก็ไม่ละลาบละล้วงเอาของคนอื่น เป็นอทินนาทาน       

       เรื่องเพศเราก็ลดละไปตามลำดับ ตั้งแต่ศีล 5 มีผัวเดียวเมียเดียว อย่าไปสำส่อนเลอะเทอะ ว่าจาก็อย่าไปส่อเสียด เพ้อเจ้อก็ค่อยศึกษา แต่พูดปดนี่อย่าไปมุสาอย่าทำ หรือเมาสุราในระดับแรกอย่าทำ หรือเมาในระดับลึกเข้าไปก็ค่อยทำต่อ ส่ิงที่เราไปเมาแม้จะได้โลกธรรมก็อย่าทำเลย

       รู้ว่าไม่ควรเราอย่าเสี่ยงทำเลย จะเป็นข้าราชการ หรือนักธุรกิจก็ตาม ไม่ทำสิ่งที่เป็นการตลบแตลง ยังเสี่ยงทายไม่ตรงแท้ งานธุรกิจคืองานที่ทำความรู้ความสามารถ แต่ไปสมมุติว่านักธุรกิจต้องทำบริษัทที่ใหญ่โต นั้นไม่ใช้แค่นั้น แม้ทำงานการด้วยความรู้สามารถแม้เล็กน้อยก็เป็นธุรกิจ

       ถ้าเอาศีล 5 เป็นหลัก

       อันหนึ่งอย่าไปเบียดเบียนเขา

       อันสอง อย่าไปรักมากจนไม่ใช่ของเราก็ไปเอามา

       ข้อสาม ก็คือสัมผัส กามคุณ 5  ก็ต้องเรียนรู้สัมผัสทั้ง 5 ที่เราหลงไปเสพรส ส่วนโลภคือเอามาเป็นของตน ซึ่งกามเป็นคำกลาง คือการใคร่มาเสพรสและเอามาเป็นของตน อนาคามีจะหมดกามและเหลือแต่รูปราคะ อรูปราคะ ไม่โลภมาเป็นของตนแล้ว แต่เสพรสอยู่

       ศีลข้อ 3 เอาที่กาม เอาแต่หยาบภายนอกก่อน

       ศีลข้อ 4 อย่าปด ในอโศกเราเอาจริงเอาจัง ทุกชุมชนต้องสังวรระวังถือศีล 5 ใครผิดก็เท้วงติง

       ศีลธรรมเป็นสิ่งดีงาม แต่เขาละทิ้งไปเกือบหมด แต่เราทำอย่างจริงจัง เรายกคนที่ควรยก ตำหนิส่ิงที่ควรตำหนิ เราไม่ได้ข่ม จิตเราไม่มีข่มท่าน แต่ว่าด้วยท่าทางลีลา สุ้มเสียงสำเนียงอาจดูเป็นการติการข่ม ก็คนที่เขาชั่วไม่สำนึก ชั่วไม่เคยแก้ไขเลย ถ้าอยู่ด้วยกัน แล้วปรารถนาดีก็ไม่ดุไม่ว่ากล่าวจะทำอย่างไร ก็พรหมทัณฑ์กันเท่านั้น ไม่ตำหนิว่ากล่าวท้วงติง เอ็งเป็นหมาตัวหนึ่งเท่านั้น ใจดำกันขนาดนั้นเลยก็ไม่ดี เราด่าว่าดุก็เหมือนพ่อแม่ดุลูก ว่าด้วยไม่โกรธเคือง อย่างพ่อแม่ดุลูกก็วูบวาบไม่ได้โกรธจริง แต่ถ้าทำมากๆก็ชิน โกรธจนชิน โกรธลูกแล้วก็ไปโกรธคนอื่นได้อีก มันไม่ดี หากไม่ได้เรียนรู้ศึกษาจิต

       บางทีจิตซ้อนลึกซึ้ง เราปรุงแต่ง กายกรรม วจีกรรม ปรุงโดยไม่มีจิตสสังขาริกัง คือจิตชั่ว แต่เราทำด้วยมโนสัญเจตนาดี ปรารถนาดี เรารู้ทันว่าเราต้องปรุงแต่งอย่างนี้เป็นดาราตุ๊กตาทอง ทำเหมือนโกรธเหมือนแรงเหมือนดุ เราต้องปรุงจิตเรา มันเมื่อยนะ เป็นปฏินิสสัคคะ เป็นสัจจะย้อนสภาพ เป็นอนุโลมปฏิโลม พระอรหันต์จะรู้ว่าเราจะมีสัจจานุโลมิกญาณ พอเหมาะควร รู้จักสมณสารูป รู้จักนัจจะคีตะวาทิตะ แล้วประมาณ ใช้การปรุงแต่งเป็นกายวิญญัติ ที่มีอัญญุตา กัมมัญญตา แปลว่ารู้ย่ิง ถ้าอัญญานี่รู้ เป็นธาตุรู้ระดับโลกุตระ 

       ดูแลจัดแจงตั้งแต่สังกัปปะ ฝึกจิตตั้งแต่ต้นทาง รู้จักสังเคราะห์สังขาร เรียนรู้กลไกของกาย วจี มโน อย่างรู้ต้นทางคือจิต ที่จะทำให้เกิดเจริญทั้งกาย วาจา ใจ ฝึกสัปปุริสธรรม 7

1.   ธัมมัญญูตา    (รู้จักทุกองค์ประกอบ) 

2.   อัตถัญญูตา   (รู้จักเนื้อหาเป้าหมาย) คือตัวเรา

3.   อัตตัญญูตา   (รู้จักตนเอง)

4.   มัตตัญญูตา   (รู้จักประมาณสัดส่วน)

5.   กาลัญญูตา    (รู้จักกาลสมัย)

6.   ปริสัญญูตา    (รู้จักหมู่กลุ่มบริษัทอื่น) .

7.  ปุคคลปโรปรัญญูตา (รู้จักบุคคลอื่น)

(พตปฎ. เล่ม 23  ข้อ 65)

       การปฏิบัติของพระพุทธเจ้าจะมีประมาณในสัปปุริสธรรม 7 แม้กาลัญญุตา ในขณะนี้ หรือในบุคคล ก็รู้ไปหมดทั้ง 7 เป็นนักจัดองค์ประกอบ นี่คือสัปปุริสธรรม 7 ประการ

       จะเป็นสัตบุรุษ คือผู้ที่มีการรู้การประมาณในการจัดองค์ประกอบที่เราไปร่วมกับสังคม ผู้ที่ฝึกมาอย่างสัมมาทิฏฐิจะรู้ สังกัปปะ วาจากัมมันตะ อาชีวะ ปฏิบัติจะมีสาราณิยธรรม 6

1.    เข้าไปตั้งกายกรรมประกอบด้วยเมตตา ทั้งลับ-แจ้ง .

2.   เข้าไปตั้งวจีกรรมประกอบด้วยเมตตา ทั้งลับ-แจ้ง

3.   เข้าไปตั้งมโนกรรมประกอบด้วยเมตตา ทั้งลับ-แจ้ง

4.    แบ่งปันลาภผลให้กับเพื่อนพรหมจรรย์ทั้งหลาย   (ลาภธัมมิกา - มีลาภตามธรรมแห่งสาธารณโภคี) . .

5.    มีศีลเสมอสมานกันกับเพื่อนพรหมจรรย์ทั้งหลาย

       (สีลสามัญญตา)

6.    มีความเห็นเสมอสมานกันกับเพื่อนพรหมจรรย์ทั้งหลาย .  (ทิฏฐิสามัญญตา) . (พตปฎ. เล่ม 22  ข้อ 282-283)

       สังคมไทยพุทธ จะมีศีล 5 ให้มากให้ถ้วนทั่ว ถ้าประเทศไทยเราเรียนรู้สังวรศีล 5 ถ้าทำได้นี่ออกกฎหมายเลยในศีล 5 แต่มุสลิมนี่เป็นกฎหมายเลย แต่ไม่เข้ากับพุทธ ซึ่งพุทธเป็นอิสรเสรภาพ เป็นเอกราช ก็ยากอยู่เหมือนกัน แต่ก็น่าจะทำได้ ใครไม่เอาก็ช่างเขา แต่เราจะจัดให้เป็นการศึกษาเลย อย่างสัมมาสิกขา เราก็ให้มีศีล 5 เป็นอย่างต่ำ

        มาเรียนรู้หลัก อนุปุพพิกถา

ทาน

ศีล เป็นหลักออกจากความชั่วทุจริต ชาวพุทธต้องรู้จัก

สัคคะ (สวรรค์) .

กามาทีนวะ  โทษของกาม .

เนกขัมมะ  การออกจากกาม

       ส่วนไม่ดีของเราเราต้องออกจากความไม่ดีของเราทั้งกาย วาจา ใจ ทั้งกัมมันตะ ทั้งอาชีวะ โดยควบคุมจิตที่สังกัปปะ หลักในการควบคุมจิตคือมรรคองค์ 7

       การปฏิบัติทาน ศีล ภาวนา

       ทานคือการให้ เราทำมากแต่ใช้น้อย มีเหลือก็ให้แก่คนอื่น ทั้งแรงงาน ข้าวของ ความรู้ เป็นกรรมกิริยาที่ให้อยู่ตลอดเวลา ผู้นั้นคือมนุษย์ประเสริฐ ชีวิตมนุษย์เพื่อทานอย่างเดียวคือมนุษย์ประเสริฐ โดยทานเป็นตัวจบ ชีวิตได้ให้นี่คือตัวจบ วิธีปฏิบัติคือมีสัมมาทิฏฐิ

1.ทานที่ให้แล้ว มีผล(ให้กิเลสลด)  (อัตถิ . ทินนัง) ทำเพื่อล้างกิเลสออกจากจิต ทั้งโลภะ โทสะ โมหะ คือเนกขัมมะคือการเอาออก แต่หากเราได้สมใจคือโกรธอยากให้เขาเจ็บปวดอยากให้เขาตาย พวกนี้เป็นโทสะมูล ถ้าเขาล่มจมได้สมใจเราก็ดีใจพวกซาดิสม์ ทั้งโลภะ ก็มีสมใจ สมใจทีไรก็กิเลสเพิ่ม เพราะไม่มีสัมมาทิฏฐิ

2.ยัญพิธี (พิธีการปฏิบัติ) ที่บูชาแล้ว  มีผล  (อัตถิ  ยิฏฐัง) คือได้ผลว่าชำระกิเลสหรือไม่ ทุกกรรมกิริยาคุณได้ล้างกิเลสได้ชำระกิเลสไหม หรือคุณได้บำเรอกิเลส โลภ โกรธ หลง ชีวิตคุณได้แต่บำเรอสวรรค์ ไม่รู้จักโทษ ในกาม เป็นกามาทีนวะ

3.สังเวย(เสวย)ที่บวงสรวงแล้ว  มีผล  (อัตถิ  หุตัง)

4. ผลวิบากของกรรมที่ทำดีทำชั่วแล้ว  มีแน่  (อัตถิ  สุกตทุกกฏานัง  กัมมานัง   ผลัง  วิปาโก)

5. โลกนี้ มี (อัตถิ  อยัง  โลโก)  หมายถึง วนในโลกีย์เดิมๆ .

6. โลกหน้า  มี  (อัตถิ  ปโร  โลโก)  หมายถึง โลกโลกุตระ

7. มารดา  มี  (อัตถิ  มาตา) .

8. บิดา  มี  (อัตถิ  ปิตา) . .

 9. สัตว์ที่ผุดเกิดอุปปัติเอง มี (อัตถิ  สัตตา โอปปาติกา) . . .

 10. สมณพราหมณ์ทั้งหลาย เป็นผู้ดำเนินชอบ-ปฏิบัติชอบ  ซึ่งประกาศโลกนี้-โลกหน้า ให้แจ่มแจ้ง  เพราะรู้ยิ่งด้วย ตนเอง  ในโลกนี้  มีอยู่  (อัตถิ  โลเก   สมณพราหมณา   สัมมัคคตา  สัมมาปฏิปันนา  เย  อิมัญ จ โลกัง    ปรัญ จ  โลกัง   สยัง อภิญญา   สัจฉิกัตวา  ปเวเทนตีติ) . . . . .

       ถ้าปฏิบัติไม่สัมมาทิฏฐิก็ไม่มีผล แม้สอนทานก็ไม่ได้สอนให้สละกิเลส เขาสอนกันว่าให้ของแล้วทำใจในใจว่าเอา แม้กรรมภายนอกให้ แต่ว่าใจกลับเป็นใจที่เอา หรือแม้ให้ทองคำ ก้อนใหญ่ ราคาหลายล้านบาท แต่จิตคุณไม่ได้ให้ ไม่เคยมนสิการอย่างถ่องแท้ ว่าจิตคุณได้ให้หรือไม่ อย่างประชานิยมนี้ หากินกับคำว่าช่วยเขา หลอกเขาว่าได้ให้ แต่กลไกการให้นั้นโอ้โห เช่นหลอกว่าจำนำข้าวจะให้ชาวนาสบาย แต่หลอกเลห์โกงเขา จนชาวนาผูกคอตายไปหลายคนแล้ว ตอแหลทั้งนั้น หาเสียงก็ว่าจะช่วยเขาแต่ว่าเข้าไปแล้วโกงกินมากมาย      

       ให้ทองไปก็จำบุญคุณไว้ ให้เขาต้องตอบแทน ดีไม่ดี เอาทองคำให้หลวงตาบัว ว่าสาธุ ให้ไปแล้วก็ขอให้ได้รวย ได้มากๆ ตั้งอธิษฐานจริง มโนกรรมผนึกเลยว่าให้ได้ทองมากกว่านี้ร้อยเท่า นี่คือคุณทำใจไม่ใช่ทาน แต่ว่าทำใจโลภ คุณทานก็ยังไม่รู้เลยว่าจิตคุณมีผลไหม ได้ล้างความโลภไหม แต่ไม่ว่าสำนักไหนก็สอนให้ท่องบท ว่าตั้งจิตผิด พอท่องเสร็จ ถวายสังฆทาน ก็ว่าอิมินาสักกาเรนะ ให้ก็ไม่ได้ให้จริง แต่ให้ไปที่พ่อแม่ตระกูลที่ตายไป ให้แต่คนรักคนชอบ ให้ไปก็ไม่ได้ทาน

       ทาน ศีล ภาวนา ก็คือทำให้เกิดผลลดกิเลส ถ้าทำได้ โลกนี้ก็ไม่ต้องมีตำรวจหรอก ทุกวันนี้ตำรวจก็เบ่งอำนาจทำเสียหายมากในประเทศไทย ต้องทรมานทรกรรมไปอีกนาน

       ปฏิบัติศีล 5 ไม่ต้องหนีไปไหน ตัวเราระวังสังวร ปฏิบัติอย่างมีผล เป็นยัญพิธีที่บูชาแล้วเกิดผลดีแล้ว สังเวยที่บวงสรวงแล้ว คือผลที่ได้จากการปฏิบัติคือได้ลดละกิเลสหรือไม่? คุณได้มีจิตอธิมุติ โน้นน้อมไปละหน่ายคลายหรือไม่ ออกจากกิเลสโลภโกรธหรือไม่

       จิตหุตัง ต้องอ่านรู้ตรวจด้วย เตวิชโช

1. ปุพเพนิวาสานุสสติญาณ (การย้อนระลึกถึงการเกิดกิเลสเก่าก่อน  มารู้อาริยสัจจะจนหายโง่จากอวิชชา)

2. จุตูปปาตญาณ (รู้เห็นการเกิด-การดับของจิตที่ดับเชื้อกิเลส แล้วเกิดเป็นสัตว์เทวดา หรือสัตว์อริยะ) 

3. อาสวักขยญาณ (ญาณที่รู้การหมดสิ้นอาสวะของตน)

(พตฎ. เล่ม 9  ข้อ 127 - 138)

       ทำอย่างรู้ ไม่ใช้งมงายไม่รู้เรื่อง ทำอย่างชัดเจน จิตทาน ทำศีล ภาวนา เกิดผล วิมุติ อธิมุติ เป็นกถาวัตถุ 10

1.   เรื่องที่ชักนำให้มักน้อย กล้าจน (อัปปิจฉกถา) 

2.   เรื่องที่ชักนำให้สันโดษ ใจพอ (สันตุฏฐิกถา) 

3.   เรื่องที่ชักนำให้สงัดจากกิเลส (ปวิเวกกถา) 

4.   เรื่องที่ชักนำไม่ให้คลุกคลีกับหมู่กิเลส (อสังสัคคกถา)

5.   เรื่องที่ชักนำให้ปรารภความเพียร (วิริยารัมภกถา) 

6.   เรื่องที่ชักนำให้บริสุทธิ์ในศีล (สีลกถา)

7. เรื่องที่ชักนำให้จิตตั้งมั่นในสมาธิ  (สมาธิกถา

8.   เรื่องที่ชักนำให้เกิดปัญญา (ปัญญากถา)

9.   เรื่องที่ชักนำให้หลุดพ้นจากกิเลส  (วิมุติกถา) 

10. เรื่องที่ชักนำให้เกิดความรู้แจ้ง เห็นจริงในความหลุดพ้นจากกิเลส (วิมุตติญาณทัสสนกถา)

       เราต้องมาแบบคนจนตามที่ในหลวงตรัส ถ้าไม่มาจนมุ่งมาจนมาไม่ได้หรอก ทุกกรรมกิริยาคุณได้ล้างกิเลสออกจากจิต หรือไม่? ซึ่งโลกเขาก็มีแต่จะเพิ่มกิเลส เราทำไปตามลำดับ ธรรมะพระพุทธเจ้างามในเบื้องต้น ท่ามกลาง บั้นปลาย

       ทานเราต้องรู้การให้ ทั้งกาย วาจา ใจ นักปฏิบัติธรรมต้องอ่านองค์ของสังกัปปะ 7       

1.ความตรึก (ตักโก)

2.ความตรึกอย่างแรง (วิตักโก)

3.ความดำริ (สังกัปโป) --> (เป็นปุญญาภิสังขาร) 

4.ความที่จิตแนบอยู่ในอารมณ์ (อัปปนา)

5.ความที่จิตแนบสนิทอยู่ในอารมณ์ (พยัปปนา)

6.ความยกจิตขึ้นสู่อารมณ์ (เจตโส  อภินิโรปนา)

7.ความดำริชอบ (สัมมาสังกัปปะ) ในสมัยนั้นอันใด

นี้ชื่อว่า สัมมาสังกัปปะ มีในสมัย(ทำฌาน)นั้น

(พตปฎ. ล.34  ข.81)

       การจะออกมาเป็นองค์ประกอบทั้ง กาย วาจา ทั้งเอี้ยวแขน ไกวขา นัจจะ คีตะ วาทิตะ ก็อยู่ในองค์ประกอบของสังกัปปะ 7 ต้องรู้ตักกะคือเร่ิม คุณต้องทำให้วิ คือไม่มีสิ่งที่ไม่ควรมี ให้กว่าจะออกไปทำงานต้องผ่านวิตักกะ กรองเอากิเลสออก ต้องอ่านกามวิตักกะหรือ พยาปาทวิตักกะ ต้องกรองเอาส่ิงนี้ออกก่อน

      ต้องเอาความรู้ของพระพุทธเจ้ามาประกอบ ด้วยวิชชา 8

1.   วิปัสสนาญาณ (ความรู้แจ้งเห็นจริง – หรือรู้ความจริงในเหตุที่มีความจริงเกิด .. รู้กิเลสตายจริง อกุศลดับจริง)  

2.   มโนมยิทธิญาณ (ความมีฤทธิ์ทางจิต ที่จิตสามารถ เนรมิต “ความเกิด” อย่างใหม่ขึ้นมาได้) 

3.  อิทธิวิธญาณ (ความเก่งหลายอย่างในการที่จิตมีอานุภาพ เพราะปราศจากกิเลสแล้ว)  ดูรายละเอียดใน พตปฎ.ไม่ใช่่ว่าไปเหาะเหินเดินอากาศ ดำดิน อย่างมีฤทธิ์

       เมื่อเราสามารถทำศีลตามฐานะ ขัดเกลากิเลส ให้สูงขึ้น มีวิมุติหลุดพ้นไปตามลำดับ มีวิมุติญาณทัสสะ เป็นอุภโตภาควิมุติ

       เราต้องรู้สุขโลกีย์ สวรรค์หอฮ่อ ต้องรู้อุปัตติเทพ ต้องรู้โทษของกาม หากเราล้างกามได้ก็เป็นอุปัตติเทพ

1. สมมุติเทพ  (คนที่มีสภาวะจิตเสพโลกียสุขได้สมใจ)

2.  อุปปัตติเทพ (คนที่มีสภาวะจิตเกิดความเป็นอาริยะ)

3.  วิสุทธิเทพ  (คนที่มีสภาวะจิตบริสุทธิ์ขั้นอรหัตตผล)

       แต่ทุกวันนี้สังคมขาดคนกล้า  มีแต่อสุรกาย คือความไม่กล้าทำดี ทุกวันนี้ข้าราชการหรือผู้มีหน้าที่ตัดสินไม่กล้าตัดสิน เพราะกลัวเสียโลกธรรมหากข้าราชการใดแกล้วกล้าออกมา ไม่ร่วมมือกับคนผิด หากมีข้าราชการไม่เป็นอสุรกายออกมา การต่อสู้จะชนะเลย ข้าราชการออกมาเป็นปชช. นอกเวลาราชการก็ออกมาเลย ตอนนอกเวลาราชการ อย่าเป็นอสุรกายมากนักเลย จิตเราเป็นอสุรกายก็รู้ เป็นเปรต เป็นเดรัจฉาน หรือเป็น วินิปาต

       เราต้องมีความพอใจในการปฏิบัติ ในมูลสูตร

1.   มีฉันทะ เป็นมูล-รากเหง้า (มูลกา)

2.   มีมนสิการ เป็นแดนเกิด (สัมภวะ)

3.   มีผัสสะ เป็นเหตุเกิด (สมุทัย)

4.   มีเวทนา เป็นที่ประชุมลง (สโมสรณา)

5.   มีสมาธิ เป็นประมุข (ปมุขะ)

       วิธีปฏิบัติศีล อย่างไรให้กิเลสลด ทานอย่างไรให้กิเลสลดทำอย่างไรก็เลยปฏิบัติผิดๆ ต้องทำอย่างมีมนสิการเป็นสัมผัสแตะต้องแล้วทำใจเป็น ทำทาน ถือศีลอย่างไรให้ลดกิเลส สัมผัส หรือผัสสะต่างๆ เป็นเหตุให้เราได้ปฏิบัติ ตามกรอบศีล ของแต่ละคนๆ บวงสรวงแล้วบูชาแล้วทำให้จิตเรามีผล เป็นอัตถิทินนัง อัตถิยิตถัง อัตถิหุตัง จิตเราทำให้สัตว์นรก เปรต อสุรกาย เดรัจฉาน ถูกกำจัด

       แต่ว่าไปกำหนดผิดๆ ไม่รู้สัตว์ในสัตตาวาส 9 ทั้งที่สัตว์แต่ละอย่างก็กำหนดรู้ในขณะผัสสะนี้ เป็นสัตว์นรก สัตว์เปรต สัตว์เดรัจฉาน โง่ไม่เสร็จ โง่ไม่ปล่อยไม่คลาย เป็นเดรัจฉาน โง่ไม่เงย ต้องกำหนดรู้ใน สัตตาวาส 9

1.   สัตว์บางพวก กายต่างกัน  สัญญาต่างกัน  เช่น พวกมนุษย์  เทพบางเหล่า พวกวินิปาติกะบางเหล่า

2.   สัตว์บางพวก มีกายต่างกัน มีสัญญาอย่างเดียวกัน   เช่น  เหล่าเทพจำพวกพรหม  ผู้เกิดในภูมิปฐมฌาน เป็นต้น 

3.   สัตว์บางพวก มีกายอย่างเดียวกัน แต่มีสัญญาต่างกัน  เช่น พวกเทพสว่าง อาภัสราพรหม  (ว่าง ใส สว่าง แผ่กว้าง) 

4.   สัตว์บางพวก มีกายอย่างเดียวกัน  มีสัญญาอย่างเดียวกัน เช่น พวกเทพมืด สุภกิณหพรหม (ได้นิโรธมืดเป็นโชค)

       กำหนดรู้ในกาย วาจา ใจ จับสมุทัยในจิตได้ ของเรารู้เราจัดการ กำจัดมัน อย่างน้อยกดข่มไว้ แล้วค่อยพิจารณาว่ามันเป็นของเป็นโทษ ไม่เที่ยงเป็นทุกข์ พิจารณาให้เกิดจิตหน่ายคลาย เราไม่น่าโง่ดักดานอยู่กับกิเลสพวกนี้เลย เราจะมีวิปัสสนาญาณ จะเข้าใจ จนมีอาทีนวานุปัสสนาญาณ มีมุญจิตุกัมมยตาญาณ

       ซึ่งความใครอยากมีทั้งบำเรอกามและอัตตา เราต้องล้างออก ทำทาน ศีล ภาวนา ซึ่งภาวนาไม่ใช่ไปนั่งท่องบ่น

1.   ทานมัย (บุญสำเร็จด้วยการให้ - การสละออก)

2.   ศีลมัย (บุญสำเร็จด้วยการชำระล้างกิเลสออก)

3.   ภาวนามัย (บุญสำเร็จด้วยการทำผลเจริญให้จิต)

ผู้แยกออก เนกขัมมสิตะกับเคหสิตะออกจะรู้

       เข้าใจสวรรค์โลกีย์และสวรรค์โลกุตระ เราตัดสวรรค์โลกีย์ออกจากโลกธรรมได้มีเนกขัมมะ เป็นอุบัตติเทพ เป็นวิสุทธิเทพ การออกจากกาม เราก็อยู่กับโลกเขาอยู่อย่างเดิม แต่ใจเราไม่ยึดติด เรามีเราก็แบ่งแจกสังคม ชีวิตก็ประเสิฐ เป็นประโยชน์ต่อสังคม...

เวลาบันทึก 09 มีนาคม 2563 ( 14:18:19 )

รายละเอียด

570213_รายการตอบปัญหาประชาปฏิวัติ ตอน 2 ที่ผ่านฟ้า โดยพ่อครู

       อาตมาเองก็ตั้งชื่อว่า ตอบปัญหาประชาปฏิวัติ เพราะว่าการมาชุมนุมประท้วงครั้งนี้ มีอำนาจ มีพลัง มีความเป็นไปได้ที่ยังไม่เคยมี ที่มีพลังมวลประชาชน หรือเรียกว่าอธิปไตย เป็นอำนาจที่ไม่ใช่อำนาจทำร้ายทำลาย รุนแรง ที่เขาใช้กันตั้งแต่เป็นสัตว์ จนมาเป็นมนุษย์ก็ใช้ แต่ว่าอำนาจที่ไม่ใช่อำนาจรุนแรงทำร้ายทำลาย เป็นแต่เพียงว่าเราจะประท้วงต่อต้านส่ิงที่คุณทำ ว่าให้คุณเลิก มันใช้ไม่ได้

       และทำอย่างถูกต้อง เป็นอำนาจโดยธรรม เป็นอำนาจที่ดี คราวนี้เราออกมาประท้วง ครั้งก่อนๆเราประท้วง แต่คนยังเข้าใจไม่ได้ ประเทศต่างๆก็เคยทำ แต่ประเทศต่างๆที่ออกมาประท้วงก็ยังใช้ความรุนแรง

       แต่เราทำอย่างเราความจริง ความถูกต้องมาชี้ แต่เขาก็ดื้อด้าน ซึ่งแม้ว่าเขาจะไม่รู้ แต่ว่าในคนไทยทำได้ในการนำอำนาจ Authority มาใช้ จนทุกวันนี้เขากลัว เขาเลี่ยงถอย แต่เสแสร้งทำสู้ ไปอย่างนั้น สีหน้าของธาริต ของเฉลิม พยายามเป็นประชาธิปไตยปลอม ว่าข้าถูก ข้ามีอำนาจ ตลอดเวลา แต่ถ้าใครสามารถอ่านกายวิญญัติ วจีวิญญัติได้ จะเห็น องค์ประกอบของนัจจะคีตะวาทิตะ พยายามหาพวก พยายามครอบงำความคิดตลอดเวลา แต่ก็ต้องเป็นไปตามความจริง

       อำนาจมวลประชาชนเป็นอำนาจโดยสุจริต โดยสันติ อาตมาเรียกวา อำนาจ สันติภิวัฒน์ เป็นการวิวัฒนาการ ด้วยความสันติ จะเรียก สันตาภิวัฒน์ก็ได้ เรียกสันติภิวัฒน์ก็ได้  แม้ยังไม่สำเร็จ แต่มีผล เกิดความรู้ความเข้าใจ แต่ก่อนนี้ก็ทำมาแต่ตอนนี้เข้าใจขึ้นว่าการประท้วงด้วยสันติ ไม่รุนแรง สงบนี่ เป็นของจริง เป็นสัจธรรม เป็นอธิปไตยที่แท้จริง

       กำนันสุเทพเข้าใจดี บอกว่าไม่มีการทำรุนแรง เขาจะมาอย่างไร เราจะนั่งสงบ สวดอิติปิโสฯ ให้มันรู้เลย คนชั่วจะทำชั่วมากขึืนคนดีจะทำดีมากขึ้น คนดีเหมือนราชสีห์ แต่คนชั่วเหมือนอึ่งอ่าง ที่จะพองตัวแข่งกับราชสีห์ เขาเบ่งด้วยกำลังความชั่ว อ.แก้วสรร อธิบายว่า ที่เขาอ่านกฎหมายรู้ ดูกฎหมายเป็น แต่ตอนนี้ทางศาลก็ไม่ให้ยื่นขยายการควบคุมตัวคุณสนธิญาณ  ซึ่งก็มีตุลาการช่วยด้วย

       แม้ทหารตำรวจไม่ออกมา แต่ถ้าข้าราชการทั้งหมดออกมา ไม่ยอมรับใช้รัฐบาลที่ไม่เป็นธรรมแล้ว ทำ Civil disobedience ทำอาริยะขัดขืนเลย คนเจริญแล้วจะทำ  จะทำได้สำเร็จเหมือนกัน

       เขาจะทำชั่วต่อไป เหมือนอึ่งอ่างพองตัว เบ่งแข่งกับราชสีห์ แล้วก็ท้องแตกตาย เป็นสัจธรรม ขอแค่ประชาชนอดทนหน่อย แล้วมารวมตัวกันผนึกกันมากขึ้นๆ

       นี่คือลักษณะอำนาจอธิปไตยที่เป็นสัจธรรมที่ไม่เคยมีในโลก แม้แต่อิหม่าม โคไมนี่ ได้ทำการปฏิวัติ ก็ใช้กำลังประชาชน แต่ก็มีอำนาจของทหาร รถถัง ช่วยจับพวกขี้โกง ซึ่งที่จริง ประชาชนเราก็ทำได้ ไปจับเลย เอาสิทธิหน้าที่ของประชาชนไปจับเลย และตอนนี้ศาลก็ได้ยกเลิกการอายัดบัญชีของดร.เสรี ตามที่ธาริตอายัดบัญชี ก็เป็นไป เพื่อประจานความผิดของคนผิด

       และเขาเบ่งอำนาจรัฐมากเลย ว่าประชาชนไม่มีสิทธิประท้วง แต่ที่จริง ประชาชนคนเดียวก็ประท้วงได้ ประชาชนมีอำนาจในฐานะเจ้าของประเทศ แต่ว่ารัฐเป็นเพียงผู้ทีประชาชนให้ไปทำหน้าที่เป็นรัฐบาล มีการจำกัดขอบเขตในการใช้อำนาจตามที่กฎหมายระบุไว้เท่านั้น

       อ.แก้วสรรอธิบายเมื่อกี้นี้ว่า ที่เกิดความรุนแรงทั้งหลาย ไม่ใช่พวกประชาชนทำเลย แต่เป็นพวกอื่นที่มาทำผิด อาตมาพยายามย้ำอธิบาย

      มาสู่ประเด็นตอบปัญหา ประชาปฏิวัติ

1.  กระผมอยากให้งานนี้มีการอนุญาตให้ส่งคำถามขึ้นเวทีในบางรายการ เพื่อจะได้คลายข้อสงสัยข้องใจในการปฏิบัติ...ตอบ...ได้ อาตมาก็ว่าดีไปพิจารณาดู
2. ลูกสาวหนูถามว่า เราจะบวชวัดไหน แม่ก็บอกว่าไม่รู้ หลวงปู่จะแนะนำอย่างไร...ประเทศไทยจะต้องปฏิวัติศาสนาพุทธ สมมุติว่าถ้าหลวงปู่ได้เป็นสังฆราช หลวงปู่จะปฏิวัติอย่างไร?....ตอบ...การปฏิวัติจะต้องเร็ว และเกิดไว ส่วนปฏิรูป ต้องใช้เวลา ค่อยๆเปลี่ยนแปลง อาตมาคงทำได้ในระดับปฏิรูป คงทำปฏิวัติไม่ได้ แม้อาตมาได้เป็นสังฆราชก็คิดว่าปฏิวัติไม่ได้ ซึ่งจะทำให้แตกร้าวลึก ไม่ได้ ต้องค่อยปฏิรูป และอาตมาไม่เคยคิดว่าจะไปเป็นสังฆราช ซึ่งตำแหน่งหน้าที่ในศาสนาพุทธ แม้พระพุทธเจ้าจะชี้ว่าคนนี้เป็นอิสีติสาวก ที่มีจุดเด่น ผู้เก่งทางนั้นทางนี้ แม้เด่นในทางดื้อด้านดึงดันท่านยังนับเป็นหนึ่งในอิสีติสาวกเลย หรือมีอัครสาวกก็เป็นตำแหน่งที่จะทำงาน ต้องช่วยพระพุทธเจ้า ไม่ใช่ตำแหน่งที่จะเป็นยศศักดิ์อะไร ไม่ใช่ Force แต่จะเป็น Authority เป็นไปโดยธรรมใครเห็นใครเคารพ คนเขาเห็นก็จะนับถือ เป็นอิสรเสรีภาพสูงสุด และจะมีวิธีรวมศาสนาได้อย่างไร?...อาตมาตอนแรกบวชมหานิกาย เสร็จแล้วพอทำงานไป ก็ได้ทั้งพระธรรมยุติ และมหานิกายมาร่วมศึกษา ด้วยกันได้ อาตมาก็ถือว่าท่านใส่ใจศึกษา ในวินัยก็ให้ศึกษาร่วมกันได้ในส่วนที่ร่วมกันได้ แล้วทางมหาเถรสมาคมก็ไม่ยอม อาตมาก็พาทำอาริยะขัดขืน พาพวกเราไปอยู่ที่กำแพงแสน พวกเราก็มีที่ใกล้วัดหนองกระทุ่ม เรียกที่พวกเราไปร่วมศึกษาว่า แดนอโศก มีทั้งธรรมยุติและมหานิกาย ก่อนจะไปก็ถามว่า ถ้าผมจะไปจำทำอย่างไร อุปัชฌาย์ว่าต้องคืนใบสุทธิ​ อาตมาก็คืนใบสุทธิ แต่ก็ไม่ได้คืนตอนนั้น ถือใบสุทธิ ไปด้วย และไปเจอกับหลวงอาที่กำแพงแสน ท่านก็ให้สวดญัติอีกที อาตมาก็เลยเป็นสงฆ์สองญัติ ทั้งธรรมยุติและมหานิกาย เป็นพระทั้งสองนิกาย มีใบสุทธิสองใบ วันดีคืนดี อาตมาก็ค่อยไปกราบอุปัชฌาย์คืนใบสุทธิให้ท่าน ก็ถือใบสุทธิสองใบอยู่ไม่ถึงเดือนหรอก แต่ว่าในวินัย อาตมาสวดญัติทั้งสองนิกาย อาตมาไม่ได้สึก ประเด็นที่ว่า การบวชนั้นอุปัชฌาย์เป็นใหญ่ มีสิทธิจะบอกว่าให้เข้าหมู่ได้หรือไม่ อันนี้เป็นความเชื่อที่เพี้ยนอยู่ ที่จริงต้องเป็นองค์สงฆ์ อย่างตำ่ต้อง 10 รูปขึ้นไป ประเด็นที่ว่าอุปัชฌาย์เป็นใหญ่จะสำเร็จด้วยอุปัชฌาย์ไม่ใช่ ที่จริง อุปัชฌาย์มีหน้าที่เพียงรับผิดชอบอบรมให้พ้นนิสสัย อย่างน้อย 5 ปี เป็นกฎระเบียบที่พระพุทธเจ้าวางไว้ ทุกวันนี้อาตมาก็ไม่ได้เป็นใหญ่ในชาวอโศก ตอนนี้อุปัชฌาย์ก็แบ่งเป็นหลายรูป ช่วยรับผิดชอบพาเข้าหมู่ทำตามธรรมวินัยพระพุทธเจ้า ไม่มีอภิสิทธิ์ แต่เขาให้เรายกให้เราเอง ในวินัยก็มียกให้ผู้ที่อยู่ในฐานะสูงบวชนานกว่าผู้บวชก่อนก็ต้องเคารพ แม้พระอรหันต์จะบวชทีหลังก็ต้องเคารพพระที่ไม่บรรลุธรรมแม้ว่าจะบวชก่อนเพียง 1 วัน ซึ่งละเอียดมาก พระพุทธเจ้านี้ละเอียดมาก ประเด็นที่บอกว่าอาตมาจะรวบรวมนั้นไม่ทำหรอก แต่จะรวมตัวกันเอง เป็นนานาสังวาส และสมานสังวาส และมีที่อีกอันคือ อสังวาส คือเป็นผู้อาบัติปาราชิก เป็นผู้ไร้สังวาสเป็นต้น  ผู้ปาราชิก เป็นสมีแล้ว ก็ต้องไม่ให้ความรู้ทางศาสนาเลย และป้องกันด้วย เช่นเราเทศน์อยู่นี่หากสมีมาก็ต้องหยุดเทศน์ แล้วไล่ไปก่อน แต่ทุกวันนี้เขาปฏิบัติกันผิดเลย แม้ปาราชิกก็ไปเป็นมัคทายกเลย เป็นคนสอนธรรมะด้วย เพียงแต่บวชไม่ได้เท่านั้นเอง ที่จริง เป็นโทษหนักที่สุด โทษปาราชิกนั้นหนักกว่าพรหมฑัณฑ์ ที่แค่ไม่บอกไม่สอน แต่มีสิทธิ์เข้าไปศึกษาได้ ต้องขวนขวายเอาความรู้เอง สามารถรับเข้าหมู่ได้อีก สำหรับอสังวาสและปาราชิกเราต้องกีดกันเลย เป็นโทษสุงสุด เหมือนถูกประหารชีวิตจากศานาพุทธไป 1 ชาติเลย เหมือนตาลยอดด้วน เป็นกระเบื้องแตกเป็นเสี่ยงแล้ว เหมือนใบไม้หล่นจากขั้วแล้ว ทุกวันนี้มีพระจากมหาเถรสมาคมก็มาร่วมศึกษากับเราได้ จนสมัครใจมาเป็นสมณะก็มี
3. ส่ิงที่สมณะและสิกขมาตุญาติธรรมทำกันนี้ช่วยอะไรสังคมได้บ้างครับ ส่วนตัวผมก็ไปช่วยทำด้วยครับ...ตอบ...ช่วยการปกครองบริหารประเทศ ใช้วิธีการอำนาจทางการเมือง หลักเกณฑ์ ที่ขี้โกง บริหารผิดพลาดตอนนี้ก็มี ชาวนา ฆ่าตัวตายไป 8 คนแล้ว เขามีแต่กู้หนี้ยืนสิน ของชาวอโศกไม่มีการเป็นหนี้ เรามากำจัดส่ิงเลวร้ายให้ออกไปจากประเทศ
4. เราจะปฏิรูปอย่างไร และผมเสนอให้ตั้งกระทรวงเศรษฐกิจพอเพียง ทำให้เป็นจริง และขอให้ปฏิรูปก.พลังงาน เพื่อลดราคาพลังงาน จะช่วยลดแรงต้านลง....ตอบ...ถ้าเข้าใจเนื้่อหาศาสนาพุทธ เป็นไปเพื่อ ให้คนมีคุณธรรม มีพฤติกรรมตามธรรมพระพุทธเจ้าจนเปลี่ยนแปลงจิตใจ แม้การบริหารแบบคนจน เศรษฐกิจพอเพียงนี่แหละ คนที่กิเลสมาก เสพเยอะ จะต้องมีเยอะ  และเรื่องเศรษฐกิจพอเพียงเราก็ทำอยู่ แต่ถ้าต้องถึงเป็นกระทรวงก็ทำได้ ต่อไป และเรื่องพลังงานตอนนี้เราก็รู้กันว่าไทยเรามีแหล่งพลังงานมีน้ำมัน ถ้าจะต้องมีกระทรวงพลังงานกระทรวงน้ำมันปฏิรูปกันต่อไปก็ควรทำ อย่างประเทศบรูไน มีน้ำมันเป็นหลัก ใครเกิดมาก็มีทรัพย์สมบัติเลย ผู้บริหารบริหารได้ดี ไม่มีใครเดือดร้อน มีสวัสดิการบริการเต็มที่ไม่เดือดร้อน ถ้ามีทรัพยาการก็ต้องใช้แบ่งกันให้ทั่วถึง แต่พวกที่ปฏิบัติเอาให้แก่ตนไม่แบ่งคนอื่น นี่คือพวกที่ทำอย่างสัตว์นรก เอาเปรียบเอารัดสังคม เป็นสัตว์อบายภูมิอยางแท้จริง
5. จากผู้ได้ดีเพราะพ่อให้....คำว่ากาย ที่เป็นองค์ประชุมต่างกับคำว่า องค์รวมอย่างไร ตอบ...ไม่ต่างกันหรอก ประกอบกันเข้า ประชุมกันเข้า อย่างความคิดองค์รวมเรียกว่าคอนเซ็ป เรียกว่านามกาย เป็นต้น นามกายที่เป็นจิตนิยาม เป็นองค์รวม ในภาษาของทางรูป อุปาทายรูป 24 คำว่าองค์รวมของนามจะมีลักษณะของชีวิต เพราะจิตนิยามจะมีชีวิต ถ้าไม่มีชีวิตคือตายแล้ว เราจะรู้องค์รวมของชีวิตได้ในคำว่า กาย ในชีวิตรูป และอาหารรูป เป็น Content ส่วนปริเฉทรูปเป็น Context เป็นองค์รวมที่จะสังเคราะห์ในนั้น เป็นบริบท
6. มวลชนของกปปส.เสียชีวิตไป 11 คน ตำรวจไม่จับคนร้าย ทั้งที่มีหลักฐานรูปคนร้ายชัดเจนแต่ทำไมไม่จับได้เลย กปปส.น่าจะรวบรวมหลักฐานเอาผิดกับตำรวจ ตอบ...ก็คงมีคนทำอยู่ คือส่อว่าไม่ปฏิบัติหน้าที่ เพราะว่าคนตายนั้นเกี่ยวข้องกับพวกเราตาย ส่วนพวกเขายังไม่ตายเลย อย่างขวัญชัย ก็จับได้เลยไม่นาน
7. คนทั่วไปจะรู้ได้อย่างไรว่าได้พบสัปปบุรุษแล้ว หรือจะตรวจสอบได้อย่างไรว่า ท่านคือสัปปบุรุษ ตอบ...ก็ไม่ง่าย คุณอ่านได้ไหมว่า ท่านหลุดพ้นจาก อบาย จากกาม จากภพ จากอรูภพ คุณมีความรู้ไหม ? พระพุทธเจ้าว่าต้องรู้จากการคบคุ้น เป็นอจินไตยที่คนสามัญไม่อาจเอื้อม ส่วนคนสามัญก็รู้ได้จากอาการทางกาย วาจา หรือแม้แต่จิตก็ตาม รู้ยาก เช่นแสดงอาการเเหมือนโกรธ ดูดุ แค่ที่จริงท่านปรุงแต่งของท่านเอง ไม่ได้มีอารมณ์โกรธ เป็นจิตอุเบกขาแล้ว แต่ทำสังขารเพื่อช่วยผู้อื่น ปรุงแต่กาย วจีให้คนอื่นรับรู้ ว่าประท้วง ให้เข้าใจ อย่างอาตมาแสดงธรรม ว่าให้รู้ว่าอย่างนี้ชั่ว อย่างนี้ไม่ดี อาตมาแสดงด้วยเมตตา แต่ยากก็ดู เอาหลักธรรมพระพุทธเจ้ามาตรวจสอบ เอาโคตมีสูตร หรือวรรณะ 9 หรือกถาวัตถุ 10 มาตรวจดู อย่างความสงบหรือวิเวก มีสามอย่าง คือกายวิเวก จิตวิเวก อุปธิวิเวก(คือสงบจากกิเลส)ไม่ใช่เฉยๆ แต่อุเบกขา สงบจากกิเลส แต่กรรมกิริยาพูดแรงได้พูดดังก็ได้ แต่ไม่มีกิเลสร่วม จะไปสร้างวิเวกแบบนี้ในป่านั้นยาก ในป่านั้นไม่ใช่สถานที่ปฏิบัติ อาตมาพูดให้คอแตกก็ไม่เชื่อ อาตมาตายไปอีกนานกว่าจะเชื่อ การธุดงค์ไม่ใช่ออกป่า แต่ว่าที่จริงคือธูตะคือมีศีลเคร่ง  ถ้าศึกษากันก็พอรู้กันได้ ไม่ง่ายแต่พอรู้ว่าผู้นี้เป็นสัตบุรุษ เป็นโสดาฯ สกิทาฯ อนาคาฯ อรหันต์หรือเป็นโพธิสัตว์ เป็นผู้ดำเนินชอบปฏิบัติชอบ เป็นธัมมกถึกคือผู้กล่าวธรรม ผู้ที่เทศน์บรรยาย แสดงธรรม จากที่ตนมีคุณอันสมควรก่อน ค่อยพร่ำสอนผู้อื่นจึงไม่มัวหมอง หรือถ้าเข้าใจสัปปุริสธรรม 7 เลยท่านรู้จักประมาณในอัตถะ ธรรมะ รู้จักประมาณตน อย่างอาตมาก็รู้ว่าตัวเราก็เท่านี้เขารับเราได้เท่านี้ ถ้าอาตมาแสดงธรรมกับอโศกก็แสดงได้อย่างนี้จริงจังแรงได้ขนาดนี้เพราะเขานับถือเรา แต่ถ้าเป็นที่อื่นเขาไม่นับถือเราเราก็แสดงออกได้แค่นี้ ถ้าคนรู้ได้ก็จะรู้ว่าท่านเป็นสัตบุรุษ
8. คำถามจากม. 6 รับกลดตอนไหนคะ?...ตอบ...แต่ก่อนเราเคยรับกลดข้างทำเนียบ ก็ฝนตกด้วย พวกที่จบม.6 สัมมาสิกขาได้ก็จะได้รับกลด เรามีธรรมเนียม เป็นหลักชัย รับกลดถือเป็นของขลังเลย ก็ประมาณกลางเดือนมีนาคม ก็จะรับกลด ยังไม่ได้กำหนดวันกัน เป็นงานรวมของม.6 ทุกรร.สัมมาสิกขา หลวงปู่ยังไม่รู้
9. ได้ยินคำว่า หทยรูป บ่อยครั้ง แต่เพราะอะไรทำไมไม่เข้าใจซักที ขอให้พ่อครูอธิบายอีกที ตอบ....หทยรูป รูปคือส่ิงที่ถูกรู้โดยวิญญาณ ที่มีคุณสมบัติถึงขั้นรู้ นามรูป และนามธรรมเรานี่แหละเป็นตัวรู้ สามารถรู้ถึงนิพพานเลย ผู้มีญาณหรือวิปัสสนาญาณหรือวิชชา สามารถรู้นามธรรมได้ และหทยรูปคืออะไร ...ซึ่งทางอภิธรรมเขาสอนกันว่า ที่ๆอยู่ของจิตวิญญาณ ที่อยู่ของธาตุจิตเขาก็ไปกำหนดในหัวใจที่สูบฉีดโลหิต ก็ว่าอยู่ที่ห้องที่ 4 แล้วบอกว่ามีน้ำเลี้ยงสีฟ้า เขาบอกว่าที่นั่นคือหทยรูป แต่อาตมามีความรู้เป็นปัจจัตตลักษณ์ ที่ว่า หทยรูปคือที่ๆอยู่ของจิตวิญญาณ แต่ว่าไม่ได้ระบุว่าอยู่ตรงอวัยวะไหน แต่ว่าอยู่ตรงไหนก็แล้วแต่ที่เราสามารถไปทราบได้ เอาง่ายๆเช่นว่าเรารู้สึกเจ็บ มันมีสถานที่เช่นที่ฝ่ามือ ตรงนี้แหละที่เราอ่านอาการเจ็บที่ฝ่ามือ หทยรูป ก็คือที่อยู่ที่มันเกิด อาการ ลิงค นิมิต ตรงนี้ แล้วอาการที่มันเจ็บใจ เศร้าใจ แล้วใจนี่ไม่ได้อยู่ที่ห้องที่ 4 แต่คุณต้องรู้อาการที่ปวดใจ มันไม่อยู่ตรงไหนเลย มันอยู่ที่ความนึกคิด เวทนา ซึ่งเจ็บใจ ปวดใจ เศร้าใจ คุณก็อ่านจับเวทนาให้ได้ มันเกิดตรงไหน อาการลิงคนิมิตตรงไหนก็จับให้แม่น เช่นสัตว์นรก ที่มีอาการ เดือดร้อนทุกข์ร้อน หรืออยาก เป็นเหตุปัจจัยในเวทนา ในกายในกาย แล้วคุณก็รู้สึกอยากขึ้นมาก็จับเวทนาให้ได้ แล้วรู้เหตุที่รู้สึกอยาก อยากเป็นสุขก็ได้รับการบำเรอ ถ้าไม่ได้บำเรอก็เป็นทุกข์ก็ดิ้นรน คุณก็ตามอ่านความดิ้นรน อย่าให้ผิดที่ผิดสภาวะ คุณก็จะรู้สัตว์นรก คือไม่ได้ดังใจ ส่วนสัตว์สวรรค์ก็คือได้สมใจ คุณจับอาการลิงคนิมิตได้เลย ตรงนั้นคือหทยรูป ซึ่งรู้ไม่ได้ง่ายๆ คุณเองว่าไม่รู้สักทีก็เพราะมันไม่ง่ายเลย หรืออ่านความเป็นชีวิตของกิเลสมันยังมีอยู่ เราก็ต้องทำให้มันตายไปอย่าง ไม่กลับกำเริบ อย่างตายไม่ฟื้นเลย คุณจะตอบตนเองได้ว่ามันดับสนิทตายไม่ฟื้นได้หรือไม่? ส่วนปริเฉทรูปก็แบ่งจัดการตามแต่ละฐานะ แต่ละปริเฉทๆไป ให้สมบูรณ์จนจิตเราว่างในแต่ละปริเฉท แต่ละฐาน แล้วเราก็เพ่ิมเติมต่อไปให้สมบูรณ์ในลักขณะรูป
10. อัตตามานะเป็นผี อย่างไร? ตอบ... มานะคือถือดี แต่อัตตาคือตัวตน พระอรหันต์ก็มีอัตตา แต่เป็นอรหัตตา รู้แจ้งเป็นอรณะ และเป็นสรณะแล้ว เป็นปฏิสรณะ เป็นที่พึ่งได้โดยไม่ต้องเป็นอย่างโลกีย์ เพราะทางโลกีย์เป็นที่พึ่งอย่างมีข้าศึก แย่งโลกธรรมกัน ผู้ใดเลิกอบายได้ก็ไม่ต้องไปรบกับชาวอบาย คุณพ้นกามได้เป็นอนาคามีก็ไม่ต้องไปแย่งกับเขาไม่ต้องไปรบ พึ่งสิ่งที่เป็นอัตตาได้ อัตตาแบ่งเป็นสาม (โอฬาริกอัตตา มโนมยอัตตา และอรูปอัตตา) เป็นระดับ ซึ่งเมื่อกำจัดอัตตาอรูปได้ ก็จะวนมาอยู่กับ มโนมยอัตตาที่จะสำเร็จด้วยจิต หากสำเร็จด้วยอวิชชาก็เป็นโลกีย์ แต่ถ้าสำเร็จด้วยวิชชาก็สำเร็จได้ด้วยมโนมยิทธิ มีฤทธิปรุงแต่แก่ตนเพื่อทำประโยชน์ต่อผู้อื่น ท่านล้างอัตตาแล้วจะปั้นเป็นอัตตาอย่างไรก็ได้ ท่านเนรมิตได้ของท่าน เนรมิตนี้เป็นลักษณะของเทวดาโลกุตระเรียก ปรนิมิตวสวตี ท่านทำเพื่อคนอื่น ส่วนเรียกเต็มๆว่าอัตตามานะ คำว่ามานะเป็นสังโยชน์ขั้นสูง ระดับอนาคามี เป็นข้อที่ 8 ในสังโยชน์ 10 คือคุณทำดี จิตไม่มีกิเลสแล้ว แต่ยึดจิตดีเป็นเราเป็นของเราอยู่ เริ่มแต่คุณล้างกิเลสได้ จิตคุณก็มีปีติ พอใจเป็นอุปกิเลส ถือดีอยากอวดอ้างเบ่งข่มเขา หรือยึดว่าจะมีเท่านี้ ยึดส่ิงนี้เป็นตน ตนเป็นสิ่งนี้ ไม่ยอมปล่อยคลาย จะทำอย่างนี้ ถ้าคุณยังไม่บริสุทธิ์ที่คุณจะย้อนมาอนุโลม คุณต้องเข้าใจว่าเป็นสิ่งดีแต่จะไปยึดเป็นเราเป็นของเราไม่ได้ ส่ิงนี้มีแต่ยึดว่าไม่มีก็เป็นมานะ สิ่งนี้ไม่มีก็ยึดว่ามี เป็นต้น สรุปคือยังยึดเป็นเราเป็นของเรา คือคุณได้ดีแล้วแต่อย่าไปยึดเป็นเราเป็นของเรา อย่าไปจมอยู่เช่นนี้ แม้อรหัตตผล อย่างโสดาบันยึดอรหัตตผลในโสดาบัน คุณก็ไม่เป็นสกิทาฯสิ อย่างอรหันต์ท่านวางมาหมดแล้ว หรือบางคนหลงว่าจะอยู่แค่อนาคามี จะสอนคนไม่เอาดีกว่านี้นั่นแหละมานะ
11. เรื่องของนอสตราดามุสหญิงไทย ที่พูดว่าตั้งแต่ 13 ก.พ.นี้จะเจอแผ่นดินถล่ม ไฟไหม้ที่ภาคเหนือกับเมืองหลวง จะจริงไหม? และจะทำใจอย่างไร? และเมืองไทยจะพ้นวิฤติทักษิณนี้หรือไม่?....และกำนันผญบ.ที่มาขอคืนกระทรวงมหาดไทยเป็นอย่างไร?...ตอบ..อาตมาไม่รู้ ตอบไม่ได้ ไม่ได้ไปเล่นทางนี้เลย ตอบไม่ได้ ….ทำอย่างไรจะทำใจไม่วิตก...ต้องพิจารณาส่ิงที่จะเกิดในเรื่องธรรมชาติ เกินกว่าเราไปยังยั้่งได้ ถ้าเป็นนักวิทยาศาสตร์รู้จักภูมิศาสตร์ที่จะเป็นธรรมชาติเปลี่ยนแปลงต่างๆ เขาก็พอคำณวนได้ มันจะเกิดอย่างนี้ก็เป็นหน้าที่ของนักอุตุนิยมวิทยา ทำอย่างไรก็ให้พวกเขาทำ คุณจะยืนยันอย่างไรก็ให้เขาตรวจสอบดูว่าจริงไหม? คุณไปจัดการไม่ได้ แต่พวกนี้มีหน้าที่จัดการตามสามารถ เช่นสึนามิ คำนวณยาก แผ่นดินไหว คำนวณยาก มันเกินก็ต้องยอมจำนน และจะทำใจอย่างไร ก็พยายามหลบเลี่ยงเอา ไม่ตกอกตกใจนัก ไม่เหยียบกันตาย หรือวิ่งหนีสึนามิ วิ่งไปชนภูเขาตายก็ไม่ใช่เรื่อง ไปรถชนตายไปก็ไม่ดี มันสุดวิสัยเราหนีไม่ได้ก็ต้องตาย จะทำใจอย่างไร ก็มันถึงเวลาวาระ คนอยู่ที่ในเรือพายไปดีๆ เครื่องบินยังมาทับตายได้ ทุกอย่างมันมีเหตุ ลงตัวของมัน เป็นอจินไตย มันจะเกิดก็ต้องเกิดก็ให้วางใจ
12. เพลงธรรมะดีๆมันน่าฟัง แต่มันผิดศีล 8 นะ การปฏิบัติธรรมศีล 8 จะอนุญาตให้ฟังเพลงได้ไหม?....ตอบ...เพลงอาตมาแบ่งเป็น 5 ระดับ (ลามก ราคะ สาระ ธรรมะ โลกุตระ) ตั้งแต่ระดับสาระขึ้นไปจึงถือว่าเป็นศิลปะ พวกลามกกับราคะไม่ถือเป็นศิลปะ แต่ระดับสาระถ้าเป็นศิลปะจะมีสุนทรียะ ประกอบกับสาระ ถ้าเป็นสาระโดยตรงก็เรียกว่าสารคดี มีดนตรีประกอบนิดหน่อย ใส่ทำนองคือเป็นกษัย มีน้ำให้คล่องคอหน่อย และระดับธรรมะจะมีคุณธรรม เป็นเพลงเนื้อหาเจตนาธรรมะเลย บางทีเอาเนื้อไตรปิฎกใส่เลย ส่วนธรรมะระดับโลกุตระนั้นจะมีเนื้อหาสอนไปถึงนิพพาน วิมุติ คุณจะฟังเพลงธรรมะก็ระวังจะติดทำนอง แต่ถ้าเนื้อหามันพาไปสู่สาระสู่ธรรมะสู่โลกุตระ แต่คุณต้องระวังปนมานะ เหมือนคุณกินยาที่เคลือบน้ำตาล หลอกให้คุณกิน แล้วคุณไปติดสีติดรสมัน ดีไม่ดีเอาเนื้อยาปลิ้นทิ้งไป ต้องระวัง คุณฟังเพลงติดทำนองไม่เอาสาระเลยก็ต้องระวัง ดังนั้นศิลปะฟังได้ แต่ว่าคนแยกไม่ออกต้องอย่าเพิ่งฟัง ตัดทิ้งเลย ไม่เสียหาย หัดลดหัดอดเอา  แม้การดูหนังดูละครอาตมาก็เอามาให้ดู แต่ดูแฟชั่นก็ไม่เอา ดูกีฬาเป็นอบายมุขแท้
13. ผมมีความเชื่อว่ายังไงก็ต้องปฏิวัติตัวเองก่อน ที่เรามีกิเลสเหมือนทักษิณ ถือว่าโชคดีสองอย่างในการได้มาชุมนุมและร่วมงานพุทธาฯ...ตอบ...ที่บอกว่าทำตนก่อนดีแล้ว พระพุทธเจ้าสอนว่าทำคุณอันสมควรก่อนแล้วพร่ำสอนผู้อื่นจึงไม่มัวหมอง อันนี้สำคัญ ศาสนาเสื่อมเพราะว่าคนไม่บรรลุธรรมแล้วไปสอนคนอื่น ถ้าคนท้วงก็ตะแบงเพราะกลัวเสียหน้ามีอัตตามานะเยอะถือดีถือตัว ศาสนาจึงเพี้ยนมัวหมอง ไม่เป็นพหูสุตรแล้วจึงเป็นธัมกถึก จะปฏิวัติเขาเราต้องปฏิวัติตนเองก่อน ซึ่งคุณไม่เท่าเขาหรอกคุณทักษิณ คุณไม่ชั่วเก่งเท่าทักษิณหรอก อาตมาไม่เชื่อ มันมีลักษณะโลภ โกรธหลงเหมือนกันแต่ดีกรีไม่เท่ากันหรอก
14. กรณีที่เรารับงาน ที่เกี่ยวกับคนอื่นหลากหลาย แล้วมีทีมงาน ขอถามเกี่ยวกับใจเราที่เมื่อเราเห็นความสำคัญของส่ิงที่เรากระทำ แล้งต้องการให้เขาเห็นอย่างเรา จนเรายึดกำหนดว่า ทีมงานไม่น่าทำเช่นนี้จนเกิดถือสา อยากถามว่าเราจะวางใจอย่างไร ไม่ให้เกิดอกุศลจิต...ตอบ...เมื่อทำงานร่วมกัน ยิ่งเราต้องเป็นหัวหน้างาน ..ซึ่งเราต้องมีคุณสมบัติรู้มากกว่าเขา เมื่อเรามั่นหมาย เห็นว่าสำคัญ เราก็ต้องการให้เขาเห็นว่าสำคัญ จนเรายึดไปกำหนดว่าเขาไม่น่าทำจนเพ่งโทส จะทำอย่างไร...ก็ต้องรู้ตัว มาคุยกัน ว่าถ้าเราเข้าใจเช่นนี้คนอื่นเห็นด้วยหรือไม่? ถ้าหมู่เขาเห็นว่าไม่สำคัญก็ต้องวางใจ ต้องเอาตามโหวตดูว่าเห็นส่วนรวมว่าอย่างไร เรารับหน้าที่เป็นผู้ใหญ่ ต้องเปรยกับหมู่ฝูงแต่อย่าไปแสดงท่าทีว่าจะต้องเอาตามฉัน อย่าไปกดดันด้วยเลห์เหลี่ยม ที่เขาทำ คนที่ฝึกจะเก่ง แม้ชนะได้ก็เป็นอัตตา บางคนฝึกเก่งจนคนจำนน ด้วยเหตุผลท่าทีลีลา มันไม่ดีหรอก หากเราแฟร์ว่าทุกคนต้องเท่าเทียมกัน แม้เราดูแล เราก็ต้องตามหมู่ หมู่ไม่เห็นด้วยก็ไม่ควรทำ
15. เหตุการณ์ที่มีคนตาย ในการประท้วง เป็นเพราะใคร ?หรือเพราะเราไปประท้วงเขา เขาเลยโกรธแค้น?....ตอบ...มันมีเหตุปัจจัย เราออกมาประท้วงเราไม่รุนแรง แต่คนทำนี่เขามีกิเลส เราก็ต้องการให้เขาไม่ทำรุนแรง ก็ได้ผล ทั้งที่เขาเสียท่าหลายอย่าง จนหลังชนกำแพงแล้ว แต่เขาไม่ยอมหรอกเขาเสแสร้งว่าเขาไม่แพ้ หาหมู่หากลุ่มอยู่ เราทำด้วยสุจริต ซึ่งความรุนแรงนี่เพราะเขาโกรธแค้นก็ใช่ แต่เราก็พยายามประนีประนอม ไม่ให้เขาโกรธจนทำแรงมาก แต่ก็ต้องมีภาวะแสดงออกโต้ต้าน ซึ่งการประมาณนั้นก็ต้องให้ได้สัดส่วนเหมาะสม จะบอกว่าเพราะเราทำก็ไม่ใช่ แต่ถ้าประมาณไม่ดีก็แรงตอบมา การตบมาแล้วอีกคนหนึ่งไม่ตบตอบมันก็วืดไปไม่ปะทะ แต่ถ้าเขาตบมาแล้วเราหลบไม่ทัน เราไม่เก่ง เราก็เลี่ยงไม่ได้ต้องเจ็บต้องตาย แต่ถ้าเราเลี่ยงได้ก็ไม่มีอะไรโต้ต้าน เขาจะวืดไปหลายทีเขาก็จะสงบ การไม่รุนแรงคือสัจจะอย่างนี้ แม้ที่สุดเรายอมให้เขาทำร้ายเลย แม้สัตว์เดรัจฉาน หมาตัวใหญ่ไปทำร้ายตัวเล็ก แต่หมาตัวเล็กยอมแพ้มันก็ไม่ทำแรง ซึ่งในมนุษย์ก็มี แต่ที่อาตมาอธิบายว่าเราจะชนะเพราะเขาไม่หยุดทำชั่ว เป็นอึ่งอ่าง และเราไม่ตอบโต้เลย เป็นราศีของราชสีห์ แต่อึ่งอ่างโง่ก็จะเบ่งแข่งกับราชสีห์ สักวันจะท้องแตกตายเอง
16. ศาลไม่อนุมัติหมายจับมือปืนป็อปคอร์น เพราะหลักฐานพยานไม่ชัด รองผบ.ชน..เต้นสั่งหาหลักฐานเพ่ิม มามัดตัวแต่คดีของกปปส.ไม่คืบหน้า?....
17. ทำไมคนจึงบรรลุธรรมยาก และธรรมะพาเจริญอย่างไร และปฏิบัติธรรมอย่างไรจึงง่าย และจะเริ่มอย่างไร...ตอบ...เพราะไม่ปฏิบัติธรรม ไม่เอาจริง ถ้าเอาจริงตั้งใจฟัง และตั้งใจปฏิบัติตามให้ถูกตามลำดับได้ธรรมสมควรแก่ธรรมแน่นอน ผู้มีสัมมาทิฏฐิปฏิบัติจริง ได้อรหันต์ใน 7 ปี หรือก็เป็นอนาคามี พระพุทธเจ้าประมาณแล้วว่า 7 ปีได้ แต่ว่าไม่มีปริยัติ สมบูรณ์ ก็ปฏิบัติไม่สมบูรณ์​ก็ไม่มีปฏิเวธสมบูรณ์ ...และธรรมพาให้คนเจริญทั้งโลก แม้ธรรมะโลกีย์ก็เจริญ คือไม่มีโทษภัยต่อคนอื่น เราไม่ก่อบาปเวร เราทำกุศล ย่ิงเป็นโลกุตระจะพาเจริญย่ิง ….แล้วจะง่ายก็เพราะมีบารมีมาก่อน ถ้าไม่มีบารมีก็ต้องตั้งใจศึกษาใส่ใจ ตามฐานะ ...เร่ิมต้นฟังธรรมแล้วตรวจตนเองว่ากิเลสอะไรของเราพาทุกข์พาเสื่อมแล้วเรียนรู้ปหาน 5 สังวรระวัง
18. หนังทุกเรื่องจบด้วยธรรมะชนะอธรรมเสมอ แต่หนังอาจช้า พระเอกอาจตาย ของเราอยากให้หนังจบเร็ว ทำอย่างไรจึงไม่สูญเสีย...ตอบ..อาตมาพยายามหาวิธีที่ดีที่สุดแล้ว ก็ใช้คุณธรรม ไม่ได้เป็นเราคนเดียว คือมีข้าศึกศัตรู และมีพวกเรากันเอง และส่ิ่งแวดล้อมด้วย เราพยายามจัดแจงให้ดีที่สุด มีผลด้วยทั้งนั้น เราพยายามที่สุดแล้ว
19. กระผมขอถามปัญหาว่าจิตกับเจตสิกต่างกันอย่างไร?...ตอบ...จิตมันจะแยกเป็นอาการของมัน จิตหรือวิญญาณ มีอาการของเวทนา สัญญา สังขาร เป็นเจตสิก 3 ในหนังสือคนคืออะไร ทำไมสำคัญนัก ไปศึกษาให้ดี จิตของคุณเรียกเป็นชื่อรวม แล้วในจิตมีเวทนา มีสัญญา มีสังขาร เป็นจิตในจิต แล้วในเวทนามีกิเลสเป็นตัวเหตุ คุณก็กำหนดรู้เวทนาในเวทนา จับกิเลสได้ จับเจตสิกที่เป็นเหตุในเวทนา คุณก็กำจัดตัวนี้ เจตสิกคืออาการของจิต แยกอีกที เป็นกุศลหรืออกุศลก็ได้ ...จบ

เวลาบันทึก 09 มีนาคม 2563 ( 14:25:18 )

รายละเอียด

570214_ทวช.งานพุทธาฯ ที่ผ่านฟ้าฯ โดยพ่อครู เรื่อง อาหาร 4 อย่างพิสดาร

       วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ ซึ่งเป็นวันแห่งความรัก ซึ่งเป็นวันรำลึกถึงนักบุญวาเลนไทน์ ชาวโลกเขาใช้เป็นวันแสดงความรัก ซึ่งเป็นความรักแบบโลกีย์ ซึ่งความรักที่พ่อครูเคยแบ่งไว้ มีความรัก 10​มิติ

1.   กามนิยม (เมถุนนิยม)

2.   พันธุนิยม (ปิตปุตตาฯ)

3.   ญาตินิยม (โคตรนิยม)

4.   สังคมนิยม (ชุมชนนิยม)

5.   ชาตินิยม (รัฐนิยม)

6.   สากลนิยม (จักรวาลฯ)

7. เทวนิยม (ปรมาตมันฯ) .

8.   อาริยนิยม (อเทวนิยม)

9.   นิพพานนิยม (อรหันตฯ)

10. พุทธภูมินิยม  (หรือ..  โพธิสัตวภูมินิยม) (พ่อท่านบรรยายไว้ที่ม.เชียงใหม่)

       วันนี้เป็นวันที่เราชุมนุมได้ถึงวันที่ 194 ของกปท. ทำลายสถิติของพธม.ที่ชุมนุมมา 193 วันแล้ว แต่ถ้า กองทัพธรรมจะทำลายสถิติต้องเป็นบวกอีก 3 วัน

       และวันนี้ก็เป็นง่วนเซี่ยว ด้วย เป็นวันเพ็ญแรกหลังตรุษจีน ก็เป็นสามอย่างที่ตรงกัน ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ มาฆฤกษ์​เป็นวันพระจันทร์เต็มดวง เป็นวันที่สว่างไสว นัยของง่วนเซี่ยวก็นัยเดียวกัน

       วันนี้ตั้งใจอธิบายธรรมในวันมาฆบูชา เราคนเกิดมาเป็นคนนี้ไม่รู้ พระพุทธเจ้าตรัสเรื่องความไม่รู้ ไม่รู้ในวิญญาณ แม้อยู่ในตัวเราเราก็ไม่ได้เรียนรู้ ในอาหาร 4

1.   กวลิงการาหาร (อาหารคำข้าว  ให้รู้กิเลสเบญจกาม)

2.   ผัสสาหาร (อาหาร คือ  ผัสสะกระทบให้เกิดเวทนา)

3.   มโนสัญเจตนาหาร (อาหารใจที่เจตนามุ่งกับตัณหา)

4.   วิญญาณาหาร (อาหารของวิญญาณ  คือ   กำหนดรู้จักแยกแยะนาม-รูป   แล้วกำจัดเฉพาะอาสวะให้จบสิ้น) 

       ต้องเข้าใจวิญญาณ คืออะไร คือต้องเกิดจากผัสสะ  ต้องรู้วิญญาณเทวดา

1.   สมมุติเทพ  (คนที่มีสภาวะจิตเสพโลกียสุขได้สมใจ)

2.  อุปปัตติเทพ (คนที่มีสภาวะจิตเกิดความเป็นอาริยะ)

3.  วิสุทธิเทพ  (คนที่มีสภาวะจิตบริสุทธิ์ขั้นอรหัตตผล)

(พตปฎ. เล่ม 30   ข้อ 654)

       ต้องอ่านรู้วิญญาณสัตว์นรก ที่อยู่ในจิต แล้วเรียนรู้เทวดาปลอม สมมุติเทพ ที่เสพสุข หรือเสพวิญญาณปลอมของแห้งนึกว่าเป็นสุข จมอยู่ในตัณหา ยังไม่หมดตัณหา คุณยังต้องการมาเสพ ไม่หมดอัตตา คุณก็ขังวิญญาณตน หลงสุข แท้จริงมันเป็นคุก ที่คุณขังสัตว์ไม่รู้จักสัตตาวาส 9 โดยโง่เองหลงว่าสุข ทั้งที่มันเท็จมันปลอม

       ผู้ฆ่าสัตว์อบาย สัตว์กามไปแล้ว ก็จะเป็นพรหม หรืออนาคามี มีเศษเหลือเป็นรูป และอรูปในจิต มันมีความมาก ความเบาอย่างไรในจิต รู้ในสังโยชน์ที่เหลือใน ข้อหลังของสังโยชน์ 10

6.   รูปราคะ (ความติดใจอยู่ในรูปภพ -ในอุปาทายรูป)

7.  อรูปราคะ  (ความติดใจอยู่ในอรูปภพ)

8.   มานะ  (ความถือตัวถือตนในความดีของตน)

9.   อุทธัจจะ  (ความฟุ้งซ่าน กระจัดกระจาย  รู้ยาก) 

10. อวิชชา  (ความหลง-ไม่รู้ อันเป็นเหตุไม่รู้จริง) .  .

       รู้โศก ปริเทว ทุกข์ โทมนัส อุปายาสะ ...ปริเทวะคือพิรี้พิไร โศกนี่คือเศร้าหมอง ลำบาก (แต่แกนคือทุกข์) อ่านให้ละเอียดถึง อากิญจัญ เนวสัญญาฯ มีอะไรนิดหนึ่งน้อยหนึ่งก็ต้องตรวจสอบเหมือนคุณมีแหวนเพชร ก็ต้องพยายามเช็ดไม่ให้มีหมองเลย นี่คืออากิญจัญฯ ศาสนาพุทธเป็นจิตบริสุทธิ์สะอาด ก็ต้องตรวจ ให้หมดเกลี้ยง หรือสร้างวิมุติแล้วก็ต้องตรวจอวิมุติ ต้องตรวจ อสมาหิตะ ตรวจอวิมุติ นี่คือ เนวสัญญานาสัญญายตนะ เป็นอรูปพรหม จนสะอาดเกลี้ยง จนไม่เหลือเศษของอวิชชาสังโยชน์

       ต้องรู้ความหมายของ ศีล สมาธิ ปัญญา และ ทาน ศีล ภาวนา ซึ่งภาวนาคือการเกิดผล ลดกิเลส ถ้าทำได้ไม่เกิดผล ต้องทำที่ตัวสมุทัย คือเหตุ ซึ่งต้องมีฉันทะมาก่อน ในสุริยเปยยลาสูตร

[129]  มิตรดี เป็นนิมิตแห่งอริยมรรค .

[131]  สีลสัมปทา เป็นนิมิตแห่งอริยมรรค .

[132]  ฉันทสัมปทา เป็นนิมิตแห่งอริยมรรค .

[133]  อัตตสัมปทา เป็นนิมิตแห่งอริยมรรค .

[134]  ทิฐิสัมปทา เป็นนิมิตแห่งอริยมรรค . .

[135]  อัปปมาทสัมปทา เป็นนิมิตแห่งอริยมรรค

[136]  โยนิโสมนสิการสัมปทา เป็นนิมิตแห่งอริยมรรค

       ข้อสุดท้ายนี้สำคัญ ...เป็นถ้ามนสิการไม่ถูกต้องไม่แยบคายก็ไม่ถึงเหตุ ซึ่งอยู่ในมูลสูตร

1.   มีฉันทะ เป็นมูล-รากเหง้า (มูลกา) . .

2.   มีมนสิการ เป็นแดนเกิด (สัมภวะ) . . .

3.   มีผัสสะ เป็นเหตุเกิด (สมุทัย) . . .

4.   มีเวทนา เป็นที่ประชุมลง (สโมสรณา) .

5.   มีสมาธิ เป็นประมุข (ปมุขะ) . . .

       ฉันทะเป็นตัวเร่ิมเลย อยู่ในอิทธิบาท 4 ก็มี และตัววิมังสาคือ ตัวเลือกเฟ้นเอาแต่แก่น เอาแต่สาระ

       เราอยู่ท่ามกลางสนามรบ เป็นการเอาชนะกันด้วยธรรมะ ไม่อาจเห็นได้ด้วยตา แต่เป็นpotential energy เป็นสิ่งที่ต้องคบคุ้นอยู่ร่วมกัน จะเห็นได้ เป็นพลังงานแฝง ต้องมีญาณปัญญา

       เราต้องรู้เรื่องวิญญาณ ซึ่งจะเกิดเมื่อ ผัสสะ

[162] พระผู้มีพระภาคได้ตรัสดังนี้ว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ความเกิดขึ้นแห่งทุกข์เป็น ไฉน เพราะอาศัยจักษุและรูป จึงเกิดจักขุวิญญาณ ความประชุมแห่งธรรม 3 ประการเป็นผัสสะ เพราะผัสสะเป็นปัจจัย จึงเกิดเวทนา เพราะเวทนาเป็นปัจจัย จึงเกิดตัณหา ภิกษุทั้งหลาย นี้แล เป็นความเกิดขึ้นแห่งทุกข์เพราะอาศัยหูและเสียง ... เพราะอาศัยจมูกและกลิ่น ... เพราะอาศัยลิ้น และรส ...เพราะอาศัยกายและโผฏฐัพพะ ... เพราะอาศัยใจและธรรม จึงเกิดมโนวิญญาณความ ประชุมแห่งธรรม 3 ประการเป็นผัสสะ เพราะผัสสะเป็นปัจจัย จึงเกิดเวทนาเพราะเวทนาเป็น ปัจจัย จึงเกิดตัณหา ภิกษุทั้งหลาย นี้แลเป็นความเกิดขึ้นแห่งทุกข์ ฯ

       ผัสสะ 3 เมื่อรู้สัมผัสนอก ที่ปรุงแต่งใน รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ผู้ที่ปรุงแต่งรูปจัดจ้านมาก ไม่มีใครเกินกระเทย ก็ต้องขออภัยกระเทยนะอาตมาอธิบายวิชาการ

       และมาเรียนรู้ในปุตตมังสสูตร  ​

        240] พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระเชตวัน อารามของท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐี เขตพระนครสาวัตถี ณ ที่นั้นแล พระผู้มีพระภาคตรัสเรียกภิกษุทั้งหลายมาตรัสว่า

ดูกรภิกษุทั้งหลาย อาหาร 4 อย่าง เพื่อความดำรงอยู่ของสัตว์โลกที่เกิดมาแล้ว หรือเพื่ออนุเคราะห์แก่เหล่าสัตว์ผู้แสวงหาที่เกิดอาหาร 4 อย่างนั้นคือ

1. กวฬีการาหาร หยาบบ้างละเอียดบ้าง

2. ผัสสาหาร

3. มโนสัญเจตนาหาร

4. วิญญาณาหาร ภิกษุทั้งหลาย ถ้าวิญญาณโง่ก็จะแสวงหาตามจินตนาการ ตามอยาก ตามต้องการ แล้วต้องการอะไร

       สัมภเวสี นั้นไม่ใช่แบบที่ล่องลอยไปหาที่เกิด มันต้องไปรับวิบาก มันแสวงหาที่เกิด อาจแวะไปหาสวรรค์ปลอม แล้วก็ไปหาที่เกิด

        อาหาร 4 อย่างเหล่านี้แล เพื่อดำรงอยู่แห่งสัตว์โลกที่เกิดมาแล้ว หรือเพื่ออนุเคราะห์แก่เหล่าสัตว์ผู้แสวงหาที่เกิด ฯ

       สัมภเวสีที่เขาไม่สัมมาทิฏฐิคือล่องลอยไปหาที่เกิด เป็นเทวนิยม วิญญาณออกจากร่างก็ล่องลอยไป คุณคิดเช่นนั้นก็ไม่ได้ศึกษา ซึ่งวิญญาณไม่ล่องลอย แต่แสวงหาที่เกิด มันเกิดที่จิตนี่แหละ เขารู้ว่าสัมภเวสีเป็นพยัญชนะ แต่ว่าไปเข้าใจว่าล่องลอยไปเรื่อย แต่ว่าที่จริงเราต้องมาดูที่มันแสวงหาที่เกิด อย่างอนาคามีก็ไม่เบียดเบียนใคร มีแต่เบียดเบียนตนเอง เอาแต่เขกหัวตัวเองนั่นแหละ

        [162] พระผู้มีพระภาคได้ตรัสดังนี้ว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ความเกิดขึ้นแห่งทุกข์เป็น

ไฉน เพราะอาศัยจักษุและรูป จึงเกิดจักขุวิญญาณ ความประชุมแห่งธรรม 3 ประการเป็นผัสสะ

เพราะผัสสะเป็นปัจจัย จึงเกิดเวทนา เพราะเวทนาเป็นปัจจัย จึงเกิดตัณหา ภิกษุทั้งหลาย นี้แล

เป็นความเกิดขึ้นแห่งทุกข์เพราะอาศัยหูและเสียง ... เพราะอาศัยจมูกและกลิ่น ... เพราะอาศัยลิ้น

และรส ...เพราะอาศัยกายและโผฏฐัพพะ ... เพราะอาศัยใจและธรรม จึงเกิดมโนวิญญาณความ

ประชุมแห่งธรรม 3 ประการเป็นผัสสะ เพราะผัสสะเป็นปัจจัย จึงเกิดเวทนาเพราะเวทนาเป็น

ปัจจัย จึงเกิดตัณหา ภิกษุทั้งหลาย นี้แลเป็นความเกิดขึ้นแห่งทุกข์ ฯ

240] พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระเชตวัน อารามของท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐี เขตพระนครสาวัตถี ณ ที่นั้นแล พระผู้มีพระภาคตรัสเรียกภิกษุทั้งหลายมาตรัสว่า

ดูกรภิกษุทั้งหลาย อาหาร 4 อย่าง เพื่อความดำรงอยู่ของสัตว์โลกที่เกิดมาแล้ว หรือเพื่ออนุเคราะห์แก่เหล่าสัตว์ผู้แสวงหาที่เกิดอาหาร 4 อย่างนั้นคือ

1. กวฬีการาหาร หยาบบ้างละเอียดบ้าง

2. ผัสสาหาร

3. มโนสัญเจตนาหาร

4. วิญญาณาหาร ภิกษุทั้งหลาย

 อาหาร 4 อย่างเหล่านี้แล เพื่อดำรงอยู่แห่งสัตว์โลกที่เกิดมาแล้ว หรือเพื่ออนุเคราะห์แก่เหล่าสัตว์ผู้แสวงหาที่เกิด ฯ

[241] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็กวฬีการาหารจะพึงเห็นได้อย่างไร ภิกษุทั้งหลาย เหมือนอย่างว่า ภรรยาสามี 2 คน ถือเอาสะเบียงเดินทางเล็กน้อย แล้วออกเดินไปสู่ทางกันดาร เขาทั้งสองมีบุตรน้อยๆ น่ารักน่าพอใจอยู่คนหนึ่ง เมื่อขณะทั้งสองคนกำลังเดินไปในทางกันดาร

อยู่ สะเบียงเดินทางที่มีอยู่เพียงเล็กน้อยนั้นได้หมดสิ้นไป แต่ทางกันดารนั้นยังเหลืออยู่ เขาทั้งสองยังข้ามพ้นไปไม่ได้ครั้งนั้น เขาทั้งสองคนคิดตกลงกันอย่างนี้ว่า สะเบียงเดินทางของเราทั้งสองอันใดแลมีอยู่เล็กน้อย สะเบียงเดินทางอันนั้นก็ได้หมดสิ้นไปแล้ว แต่ทางกันดารนี้ยังเหลืออยู่ เรายังข้ามพ้นไปไม่ได้ อย่ากระนั้นเลย เราสองคนมาช่วยกันฆ่าบุตรน้อยๆคนเดียว ผู้น่ารัก น่าพอใจคนนี้เสีย ทำให้เป็นเนื้อเค็มและเนื้อย่าง เมื่อได้บริโภคเนื้อบุตรจะได้พากันเดินข้ามพ้นทางกันดารที่ยังเหลืออยู่นั้น ถ้าไม่เช่นนั้นเราทั้งสามคนต้องพากันพินาศหมดแน่ ครั้งนั้น ภรรยาสามีทั้งสองคนนั้น ก็ฆ่าบุตรน้อยๆ คนเดียวผู้น่ารัก น่าพอใจนั้นเสีย ทำให้เป็นเนื้อเค็ม และเนื้อย่าง เมื่อบริโภคเนื้อบุตรเสร็จ ก็พากันเดินข้ามทางกันดารที่ยังเหลืออยู่นั้น

เขาทั้งสองคนรับประทานเนื้อบุตรพลาง ค่อนอกพลางรำพันว่าลูกชายน้อยๆ คนเดียวของฉันไปไหนเสีย ลูกชายน้อยๆ คนเดียวของฉันไปไหนเสียดังนี้ เธอทั้งหลายจะเข้าใจความข้อนั้นเป็นอย่างไร คือว่าเขาได้บริโภคเนื้อบุตรที่เป็นอาหารเพื่อความคะนองหรือเพื่อความมัวเมา หรือเพื่อความตบแต่ง หรือเพื่อความประดับประดาร่างกายใช่ไหม

ภิกษุเหล่านั้นกราบทูลว่า หามิได้ พระเจ้าข้า จึงตรัสต่อไปว่า ถ้าเช่นนั้น เขาพากันรับประทานเนื้อบุตรเป็นอาหารเพียงเพื่อข้ามพ้นทางกันดารใช่ไหม ใช่ พระเจ้าข้า (พ่อครูอธิบายว่า อาศัยเพื่อน มิตร สิ่งแวดล้อม เราก็ไม่ได้ไปฆ่า เพื่อไปสู่นิพพานเราก็ต้องอาศัย แต่ไม่ใช่อาศัยเพื่อไปสู่ลาภ ยศ สรรเสริญ สุขแต่อย่างใด) พระองค์จึงตรัสว่าข้อนี้ฉันใด เรากล่าวว่า บุคคลควรเห็นกวฬีการาหารว่า [เปรียบด้วยเนื้อบุตร] ก็ฉันนั้นเหมือนกันแล เมื่ออริยสาวกกำหนดรู้กวฬีการาหารได้แล้ว ก็เป็นอันกำหนดรู้ความยินดีซึ่งเกิดแต่เบญจกามคุณเมื่ออริยสาวกกำหนดรู้ความยินดีซึ่งเกิดแต่เบญจกามคุณได้แล้ว สังโยชน์อันเป็นเครื่องชักนำอริยสาวกให้มาสู่โลกนี้อีกก็ไม่มี ฯ