รายละเอียด

580212_ความรัก10 มิติ (17) จิตวิเคราะห์แบบพุทธ

พ่อครูว่า...วันนี้พฤหัสบดีที่ 12 เดือนกุมภาพันธ์ 2558  แรม 9 ค่ำเดือน 3 ปีมะเมีย วันนี้เราจะมาพูดถึงเรื่องความรัก 10 มิติ เรื่องนี้เกิดมาตั้งแต่ปี 2517 อาตมาก็หยิบนามธรรม มาให้เรียนกัน ธรรมะพระพุทธเจ้าต้องรู้ รูป-นาม ชัด เราจะเข้าใจอาการของ “กาม” หรือเข้าใจความรักขั้นสูงกว่าไปอีก รู้อาการจิตที่มีลักษณะต่างไป มันเปลี่ยนจากเดิมที่เป็นความรักในวงแคบ เห็นแก่ตนเองกับอะไรสิ่งหนึ่ง เราเรียกว่า กาม หรือเมถุน(คนคู่) เราจะต้องอ่านอาการแคบๆนี้ออก เช่น เราผูกพันเห็นแก่สิ่งนั้นเท่านั้น อย่างอื่นไม่เห็นแก่เลย

อย่างคนที่เขารักหมา รักผูกพัน ไม่เห็นแก่คนอื่นเท่าหมานี้เลยตัวที่เขารัก ผูกพันกันหนัก หมาข้าใครอย่าแตะ รักเช่นนั้นก็เป็นมิติที่ต่ำๆ หรือการติดในรสความเป็นคนคู่กันในโลกนี้มีกันอยู่สองคนเท่านั้น สองสิ่งสองอย่าง มีทั้งเป็นได้กับคน กับสัตว์ หรือวัตถุก็ได้ คือกับสองสิ่งเท่านั้น

คนบางคนอยู่ในภพกามนิยม ไม่ปกติสามัยมนุษย์โลกเขา เขามีสิ่งที่เขารักหวงแหนยิ่งกว่าอะไร เราก็จัดคนนี้เป็นพวกคนบ้า ใครมาแตะสิ่งนี้ไม่ได้เลย คนสัมผัสแล้วก็ว่าคนนี้บ้า อย่างเด็กรักตุ๊กตาเขา หวงแหนใครมาแตะไม่ได้เลย จะเกิดถาวรหรือชั่วคราวเราก็จะได้ศึกษา เมื่อโตขึ้นมีอย่างอื่นมาก็คลายไปบ้าง แต่ก็ยังรักอะไรที่เป็นหนึ่งเด่นอยู่อย่างเดียว อันนี้ก็เป็นกามนิยม หรือเมถุนนิยมอยู่ ไปยึดมั่นถือมั่นกันไปคนละชนิดเท่านั้น การไปยึดผูกพันอันใดอันหนึ่งจัดจ้าน อันนี้แหละคือกามนิยม จนเราเผื่อแผ่ให้คนอื่นไม่ยึดมั่นถือมั่นเกินการ ก็คือเราคลายจากความเป็นเมถุน มีคุณสมบัติดีขึ้น อาการนามธรรมเหล่านี้เราต้องเรียนรู้จริงๆ พระพุทธเจ้าสอนให้เราปล่อยวางล้างเลย ไม่ควรผูกยึด แต่ให้เราเกี่ยวข้องตามควร

สิ่งที่เราเกี่ยวข้องกับสิ่งภายนอก แม้แต่ดิน น้ำ ไฟ ลม ที่เราอาศัยเป็นร่างกายเราก็อย่าไปยึดเป็นเราเป็นของเราเช่นกัน นามธรรมนั้นยังไม่พูดถึง เอาแค่รูปขันธ์ก่อน ถ้าเรายึดมั่นถือมั่นหวงแหนไม่เผื่อแผ่ใคร เป็นเอกจัดจ้าน นี่คือกามนิยมหรือเมถุนนิยม ไม่ว่าจะลักษณะไหนในเด็ก เขาผูกพันกับสิ่งที่สัมผัส ตุ๊กตาเขาก็กอดก็หอม ถ้าเขาไปหวงแหนขนมก็เช่นเดียวกัน ได้กินแล้วได้เสพรสหมดแล้วก็ยังติดยึดอยากกินอีก นี่คืออาการติดยึดเห็นแก่ตัวไม่ให้คนอื่นมาแย่งชิงแตะต้องเลย นี่คือความเห็นแก่ตัวเหนียวแน่น ถ้าเราคลายอาการเช่นนี้ไปได้เรื่อยๆคือการคลายอาการกาม คลายเมถุน

ถ้ามิติที่ 2 ขึ้นไปก็เป็นสามอย่าง ที่ใกล้ชิด ที่มีเหตุปัจจัยที่เราเห็นว่าต้องเผื่อแผ่เกื้อกูลกัน เรียกว่าพันธุนิยม หรือปิตุปุตตานิยม ก็จะเผื่อแผ่กว้างขึ้นสู่อีกคนหนึ่ง หากเผื่อแผ่ได้กว้างก็เหมือนการแชร์เท่าๆกันเลย จากสิ่งหนึ่งเป็นสองหรือเป็นสามเส้าได้ ถ้าเป็นลูก นั้น มีลักษณะแผ่ออกไปมากขึ้น ลดความคับแคบลง ลดเห็นแก่ตัว เผื่อไปสู่คนอื่นได้ จริงๆความเห็นแก่ตัวคนเดียวเลย อัตตาเต็มบ้องคือพวกฤาษีชีไพร ถือว่าเป็นมิติที่ 0 เลย

พุทธศาสนาสอนให้อ่านอาการเหล่านี้ จนกระทั่งคลายไป เผื่อแผ่ออกไปกว้างขึ้นเรื่อย แล้วจากเผื่อลูก ก็กว้างไปสู่ญาติ แล้วเพิ่มสู่สังคมนิยม มีมิตรสหายมากกว่าญาติ

1.   กามนิยม (เมถุนนิยม)

2.   พันธุนิยม (ปิตปุตตาฯ)

3.   ญาตินิยม (โคตรนิยม)

4.   สังคมนิยม (ชุมชนนิยม)

5.   ชาตินิยม (รัฐนิยม)

6.   สากลนิยม (จักรวาลฯ) เห็นแก่ทั่วสากลจักรวาลเลย ก็ลดความเห็นแก่ตัวได้มากเลย

7. เทวนิยม (ปรมาตมันฯ) เน้นไปที่ตัวจิตเลย ในศาสนาอื่นไม่ได้ศึกษาอย่างละเอียดลออ ในการศึกษาจิตอย่างละเอียด เขามีการรู้จิตแต่เขาไม่มี psychoanalysis ไม่มีจิตวิเคราะห์ เขาอ่านอาการที่แบ่งเป็น จิต 89หรือ 121 เจตสิก 52 เขาไม่ได้เรียนรู้ เพราะเขาไม่สามารถจับติด ไม่สามารถมีปัญญาญาณวิชชา ที่จะเข้าไปอ่าน อาการ ลิงค นิมิต อุเทส ที่เข้าไปอ่านอาการนามธรรม ที่เป็นเจตสิกต่างๆ พุทธเรียนจิตวิเคราะห์จนถึงความว่างจากเหตุ เช่นความโลภ กับเหตุปัจจัยต่างๆ เช่นคู่ของเรา ตุ๊กตาที่เรารักหรือสิ่งต่างๆ จนจิตเราไม่ยึดติด ว่างวางคลาย สัมผัสสิ่งเหล่านี้ก็ไม่ยึดเป็นเราเป็นของเราเลย นั่นคือจิตวิเคราะห์ที่เราจะอ่านเอง ให้คนอื่นอ่านให้ก็ไม่ได้ แล้วจะไปรู้นอกจิตก็ไม่ใช่ ต้องรู้อาการจิตตนเอง ว่าไปอุปาทาน ไปยึดไว้ จนเป็นอุปาทานหรือเป็นสมาทาน

อาทานคือความยึด ยึดอย่างมีปัญญาเรียกสมาทาน หากยึดอย่างอุปาทานคือยึดอย่างอวิชชา พอเริ่มสมาทานก็อ่านจิตบ้างอุปาทานไป จนบรรลุสูงสุด เรียบร้อยเลยไม่ยึดเป็นเราเป็นของเราได้ก็เป็นผู้ที่เป็นสมณะคือผู้สงบจากกิเลส

เมื่อสงบแล้วก็จะรู้ว่าเราต้องอาศัย เป็นการยึดอย่างสมาทาน ยึดอย่างสมณะ รู้ทันกิเลสมีโลกุตรธรรมเหนือกิเลสแล้ว จึงเป็นผู้สมาทานแท้ เป็นผู้มีสมะ คือความสงบ นี่คือนามธรรม จิตเจตสิกที่เราต้องเรียนต้องวิเคราะห์วิจัย อาการหยาบ กลางละเอียด ไปจนสมบูรณ์แบบ

มิติที่ 7 ยังเป็นแค่เทวนิยม หรือปรมาตมันนิยม เพราะเขาสร้างจิตให้เป็นปรมาตมันได้ เป็นเทวะที่ยิ่งใหญ่ได้ (บรม+อัตตา = ปรมาตมัน) เขายึดได้ เขาทำให้เป็นจิตเกื้อกว้างใช้ลักษณะไม่เห็นแก่ตัว เขาพยายามกั้นหาทางไม่ให้ยึดติด ต้องช่วยเขาไม่เอามาให้เรา ฝึกโดยปฏิภาณ แต่เขาไม่ได้มีจิตวิเคราะห์ เขาไม่ได้เรียนเบื้องต้นท่ามกลางบั้นปลาย ของรูป กับนาม สัมผัสกันแล้วเกิดวิญญาณ ตั้งแต่มิติที่ 1 มาเลย เรียนรู้จนรู้ว่าอาการยึดเป็นอย่างไร คลายเป็นอย่างไร แล้ววางได้ไม่ยึดได้ จิตเปิดไปเกื้อกูลคนอื่นได้ ไม่ใช่ว่าเพราะเราเข้าใจเท่านั้น ว่าเห็นแก่ตัวมันนิดน้อย เราควรเกื้อกว้างขึ้นๆ แต่ไม่รู้เหตุ แล้วไม่มีปัญญารู้ว่าจิตตัวยึดมั่นถือมั่น แล้วเสพรส (กาม) เสพมาเป็นเรา(อัตตาหรืออาตมัน) เขาไม่มีจิตวิเคราะห์ละเอียดเลย เช่นฤาษีเอาแต่หนีผัสสะ ไม่ได้มีจิตวิเคราะห์เลย

ของพระพุทธเจ้าเรียนรู้รูปนาม ที่เรียกว่า กาย เป็นสัตว์หยาบ ตั้งแต่ติดแค่คนคู่ อันอื่นกูไม่เผื่อแผ่ใครนะ เราก็เรียนรู้ของเราที่ไปยึดอะไรจัดนักหนา ก็หัดจับอ่านอาการจิต เมื่อมีรูปนามสัมผัสกัน ก็เกิดความจริงให้เราสัมผัส มีปสาทรูป โคจรูปทำงานร่วมกันก็เป็นภาวรูป ไม่หมดเพื่อนสอง มีสภาพสองเป็นอิตถีภาวะ ไม่เป็นเอกบุรุษ ไม่เป็นอุตตมปุริสสะ เป็นเอกบุรุษหนึ่งเดียวไม่มีเพื่อนสอง อาการจิตเรายังมีเพื่อนสอง มีเศษเหลือของอิตถินทรีย์ต้องอ่านให้สนิทเกลี้ยง ภาวรูป 2 คืออิตตถัตตะ และปุริสสัตตะ แล้วเลิกภาวะอิตถีแล้วเหลือแต่ปุริสัตตะ แต่ก็ไม่ยึดว่าปุริสสัตตะเป็นเราเป็นของเราอีก

ในปสาทรูป + โคจรรูป มีส่วนภายนอกสัมผัสกับทวาร 6 เกิดกาย เมื่อมีปฏิกิริยามีนามธรรมไปรับรู้ มีสัญญา เวทนา สังขาร ไปร่วมด้วย ก็เป็นวิญญาณ แต่ถ้าไม่มีนามไปร่วมด้วยก็ไม่เกิดวิญญาณ แต่ถ้าเป็นองค์รวม 3 เมื่อไหร่เกิดเราสัมผัสได้ตรงนั้นคือหทยรูป ภาวะนั้นจริงที่มีทั้งนอกและใน เป็น อัชฌัชตัง อรูปสัญญี เราก็จับอ่านอาการที่ปรุงแต่งเป็นสามเส้านี้ได้ มันเกิดตรงไหนอย่างไร ตรงนั้นแหละ

เช่นสัมผัสกับศัตรูคนนี้ มันยียวนถึงปวดใจ แปล๊บใจ มันแปล๊บตรงไหนคือ หทยรูป เกิดตรงนั้นแหละ อาการทุกข์ สุขก็ตามก็จับให้ได้ มันไม่มีที่อยู่แต่อยู่ในคูหาสยัง ในกายยาววาหนาคืบกว้างศอก มีอาการ 32 นี่แหละ

อาการ 32 ไม่ใช่นามธรรม แต่อาการที่ 33 คือดาวดึงส์ คือนามธรรม สภาวะที่มีนามธรรมไปร่วมก็เป็นดาวดึงส์ แต่ถ้าเป็นอาการ 32 ก็เป็น ทฺวตฺตึสากาโร แต่อาการ 33 คืออาการนามธรรมเป็นเทวดาเสพรส แต่ถ้าไม่ได้เสพก็เป็น จาตุมหาราชิกาที่จะต้องไปล่ามาเสพ พอได้เสพก็เป็นดาวดึงส์ มีอำนาจเป็นจาตุมหาราช นั่นคือเทวดาผี เป็นเทวบุตรมาร เป็นมารอยู่ในร่างเทวบุตร

ในคนนี่ท่านแบ่งเป็นอาการ 32 ที่ปรุงแต่งในร่างกาย แต่ในนามธรรมนั้นยากที่จะเข้าใจได้ศึกษาได้ ข้างนอก ผม ขน เล็บ ฟัน ผิวหนัง ไม่เรียกว่า กาย  อย่างขี้นี่ส่วนใหญ่คนไม่ยึดว่าเป็นเราเป็นของเรา แต่ถ้าเป็นอาหารอยู่ในร่างกายคนก็ยึดเป็นเราเป็นของเราอีก

มิติที่ 7 ไม่มีจิตวิเคราะห์แต่เขาพยายามให้จิตไม่เห็นแก่ตัว แล้วพยายามทำพฤติกรรมไม่เห็นแก่ตัว เพื่อศาสนา เพื่อพระเจ้า เผื่อคนอื่นๆ เขาตายแทนได้เลยเพื่อสิ่งนั้นสิ่งนี้ เขาก็ปฏิบัติข้างนอกเป็นการให้แก่คนอื่น โดยตายแทนได้ แต่เขาก็ไม่มีจิตวิเคราะห์ได้ ไม่เข้าใจ ไม่เกิดวิชานี้ได้เลย แต่เขาก็เป็นประโยชน์ต่อมนุษยชาติ เราก็อย่าได้ดูถูกดูแคลนเขา

8.   อาริยนิยม (อเทวนิยม)

9. นิพพานนิยม (อรหันตฯ)

10.       พุทธภูมินิยม  (หรือ..  โพธิสัตวภูมินิยม)

มาขออธิบายเทวดา 6 ชั้น ก็คืออาการจิต พฤติกรรมจิต

เมื่อเราสามารถเข้าใจรูป นาม สามารถกำหนดรู้นามธาตุ ว่าอาการอย่างไรคืออาการเสพ อาการของจาตุมหาราช มันเป็นยักษ์ ถ้าเป็นสมัยนี้เขาคงเขียนเทวดาจาตุฯนี้เป็นยักษ์ถือปืน ถือระเบิดนะ คือเทวดาที่ข้าจะเอาทั้งหมด ล่ามาให้ได้ทั้ง 4 ทิศ ตั้งแต่วัตถุรูป จนเสพสัมผัสเสียดสีมาเป็นเราเป็นของเรา จะเอาให้ได้ เป็นผู้ยึดแย่งเอาของคนอื่น ได้ชื่อว่าเทวบุตรมาร ถ้าได้มาเสพสมใจก็เสพสุข เรียกว่าอาการ 33 เป็นดาวดึงส์ ก็คือนามธรรมเรานี่แหละมันเกิดเป็นเทวดาก็คือจาตุมหาราชที่แย่งได้ ชนะ มีอำนาจ แล้วได้มาสมใจเป็นตัวกู เสพรสราคะมาให้กู เขาก็เป็นดาวดึงส์ เป็นสมมุติเทพ เป็นเทพที่ได้สมใจในลาภ ยศ สรรเสริญ กาม ได้มาบำเรอกาม หรือได้มาบำเรออารมณ์ อัตตา ใจตน ว่าข้าต้องการได้ต้องการเป็นเช่นนี้

ยามา คือเวลา ทุกคนก็อยากมีสุขอยู่นานๆ ให้ต่อเนื่องไปเรื่อยๆ นานๆ แต่มันก็สุขแค่ตอนสัมผัส พอจบสัมผัสก็เหลือแต่ความจำไม่ใช่ความจริง เสร็จแล้วคุณก็ได้แต่นึกถึงเอาความจำมา ถ้า แยกได้ จะรู้ว่าคนเรามันหลงความจริงนี่แหละ ถ้าล้างกามภายนอกได้ จนหมด ไม่มีติดยึดในกามคุณหรือโลกธรรม ศักดิ์ศรี อัตตา เอาแต่ใจอย่างไรก็แล้วแต่ สุขได้สมใจบำเรอตน เป็นจาตุมหาราชิกา ดาวดึงส์ เป็นยามาได้เป็นระยะ

แล้วก็มาพักอยู่ที่ดุสิต เป็นท้าวสันดุสิตะ เป็นผู้อยู่สงบพักยก เป็นอุเบกขาเคหสิตะ ถ้าเขาไม่ได้ปฏิบัติแบบพุทธ แต่ถ้าเขาได้ศึกษาปฏิบัติแบบพุทธ มีไฟฌาน ลดกิเลสได้ก็จะได้อย่างถาวร

นิมานรดี เป็นชั้นที่ 5 เป็นผู้ที่นิมิตได้ สร้างได้ด้วยอำนาจ เกิดได้สำเร็จได้ มีประสิทธิภาพ มีความเด็ดขาด สร้างได้ เนรมิตได้ด้วยตนเอง ลงแรงเอง แต่มีประสิทธิภาพเก่ง เป็นจอมมหาราชเก่งจริงๆ แต่ว่า

ปรินิมิตวสวตี เป็นอำนาจสูง สูงจนกระทั่ง เป็นอำนาจที่ทำให้ผู้อื่น ข่มผู้อื่นให้ผู้อื่นทำให้แก่ตนได้ หรือเป็นผู้เนรมิตเอง เอามาให้เรา มีผู้อื่นเป็นลิ่วล้อทำให้อย่างประจบประแจง หลงเชิดชูยกย่องตายแทนได้เลย เป็นจอมอำนาจใหญ่เลย

นี่คือลักษณะจิตที่เป็นโลกียะที่เขาสร้าง คนไม่ได้ศึกษาพุทธ ทำแบบนี้ทั้งสิ้นในโลก จะเป็นปรินิมิตสวสตี ทั้งสิ้น จะเป็นจอมเทพโลกีย์เช่นนี้ทั้งสิ้น นี่คือพวกไม่ได้เรียนรู้จิต จะเป็นแบบนี้ทั้งสิ้น แล้วรู้ทั้งนั้นว่าไปบังคับคนอื่นไม่ดี แต่ว่ามีพฤติกรรมกลบเกลื่อน ทั้งที่ใจตนเองเป็นเช่นนี้ ทั้งเทวดา 6 ชั้นนี้ไม่ได้มีการหมดอัตตาเลย แม้ดุสิตก็เป็นการพักยก ถึงรอบต้องพักหรือว่าเบื่อไปชั่วคราว ไม่ได้มีจิตวิเคราะห์ที่จะอ่าน เนกขัมสิตะกับเคหสิตะ ในเวทนา 108 ที่เป็นมโนปวิจาร ที่เป็นฐานของจิตที่ผู้ศึกษาปรมัตถธรรมต้องศึกษาเป็นเวทนาในเวทนา ที่ต้องแยกให้ออกจึงจะทำเนกขัมจิตได้

แต่ทุกวันนี้เขาว่า เนกขัมมะคือผู้ออกบวช แต่เนื้อแท้คือผู้ที่จะเอากิเลสออก หรือออกจากกิเลส อย่างไม่ได้หนีโลก แต่อยู่กับโลกอย่างเหนือโลก

ผู้ไม่ศึกษาจิตไม่มีจิตวิเคราะห์จึงไม่สามารถรู้รายละเอียดจิต แล้วที่ตนได้มานั้นต้องการมาเสพให้ตนเป็นเทพโลกีย์ทั้ง 6 ชั้นนี้ล้วนแล้วแต่เป็นความสามารถของจิต ที่ไม่รู้ก็หลอกทั้งตนเองและผู้อื่น ไม่รู้ว่าตนเองมีสภาพซับซ้อนให้ตนดูเป็นผู้ดี แต่แท้จริงตนเป็นเทวบุตรมาร โดยไม่รู้ว่า มาร หรือซาตาน หรือไซตอน ส่วนทางฮินดู ทางตะวันออกเรียก ผี เรียกมาร นี่คือเทวบุตรมาร ไม่รู้ว่าตนเป็นมาร แต่เข้าใจว่าตนเป็นเทพ แล้วยึดว่าเที่ยงด้วย ส่วนพวกอเทวนิยมรู้ดีว่าเทวะคืออะไร สร้างตนให้เป็นเทวะสูงสุดไม่ติดยึดเทวะ เพื่ออาศัยเป็นประโยชน์คุณค่าสูงสุดได้ มีจิตวิเคราะห์อย่างละเอียดครบรอบ

_ทำไมคนขอทานถึงมีในโลกนี้

ตอบ...คนนั้นเขาขี้เกียจทำงาน เป็นตัวใหญ่เลย

_ทำไมคนนั้นเอาแต่รวยๆๆ

ตอบ...โง่ไง ภาษาบาลีว่า อวิชชา ไม่รู้ว่า ถ้าเรารวยก็คือเราเอาจากคนอื่นหรือว่าเราสร้างเองได้มากแต่เราไม่ให้ใคร ขายได้เราก็หอบไว้กับตัวเยอะ ก็โง่ เป็นความเห็นแก่ตัว คนที่เห็นแก่ตัวมากไม่ดี แต่ก็รวย

_วันวาเลนไทน์คืออะไร?

ตอบ..วาเลนไทน์เป็นวันของนักบุญวาเลนไทน์ ที่เขามีความรักเพื่อผู้อื่น ช่วยเหลือเกื้อกว้างต่อผู้อื่น ช่วยสังคม แต่ทุกวันนี้เขาเข้าใจความรักไม่ได้ นักบุญวาเลนไทน์เขาปฏิบัติจนเขามีความรักมิติที่ 7 คนก็ยกย่องนับถือว่าเขามีความรักประเสริฐแต่ไม่ใช่ศาสนาพุทธ ไม่มีจิตวิเคราะห์ คนก็นิยมชมชอบ พอเขาตายคนก็ให้วันที่ 14 ก.พ.เป็นวันให้ระลึกถึงนักบุญวาเลนไทน์ แต่คนเราเข้าใจเพี้ยนไป กลายไปความรักทางมิติที่ 1 ทางเพศ ให้ของกันกลายเป็นเครื่องจีบกัน ผูกพันกัน จนกระทั่งมีเครื่องหมายให้ดอกไม้ ดอกกุหลาย แล้วเป็นความรักทางเพศเลย เป็นความรักที่แคบ

_ความรักที่แท้จริงคืออะไร?

ตอบ..ให้ศึกษาถึงความรักมิติที่ 8 เป็นต้นไป แต่ถ้าไม่ได้เอาแค่มิติที่ 7 นี่ก็เยี่ยมยอดแล้ว

_ทำไมคนไม่ดีจึงมีมากกว่าคนดี

ตอบ....เพราะ คนดีที่เป็นตัวอย่างน้อยลง และคนที่สอนคนให้เป็นคนดีสอนไม่เก่ง ที่สอนไม่เก่งเพราะตนเองก็ไม่ดี ก็เลยสอนไม่เก่ง แต่ถ้าเป็นคนดีก็จะสอนคนให้เป็นคนดีได้

_ทำไมผู้ชายทุกวันนี้จึงใส่ตุ้มหู

ตอบ...เพศชายนี่ธรรมชาติมีความสวยงามมากว่าเพศเมียผู้ชายจึงมีสปิริตไม่ไปตกแต่งแข่งกับเพศหญิง ถ้าไปไว้ผมนี่ผมผู้ชายจะดกมากกว่า ก็เลยไม่ไว้ผมยาว ไม่ข่มผู้หญิง ผู้ชายคนใดไว้ผมแข่งกับหญิงก็ไม่มีสปิริต ฉันเดียวกันกับตุ้มหู ที่ผู้หญิงเขาก็ต้องตกแต่งตามประสา

_คุณสู่แดนธรรมถามเรื่อง สมการ สูตร E= MC2+ A ถ้า A กลายเป็น ether (ธาตุที่เป็นตัวสลายลดคุณค่า) ก็จะ ลดค่าของ MC2 ลง ผลก็ยิ่งเสียหายใหญ่ เพราะจะกลายเป็น E= MC2- A เราจะไม่ได้ค่าของพลังงานที่ออกมาเต็มที่ เพราะถูกทำลาย และถูกบั่นทอนลดคุณค่าในตัวของมันเอง กินเนื้อ-กินตัวของมันเอง (ค่าของ A จึงเป็นไปได้ทั้งบวกและลบ)
เช่น คนมีพลังทำงานตามแรงที่ลงไปเป็น E ที่มี M คือ มีมวล-มีกำลัง-มีแรงพลังงานที่ออกมาจากตัวเอง ที่มีพลังเร่ง C ของตัวเองเต็มเหยียด แล้วก็ได้ผลออกมาตามที่ตีค่าไว้แล้วเป็น E หรือตีค่าเป็นเงิน เมื่อได้มาแล้วแทนที่จะได้เงินเต็มที่เป็น E= MC2 ก็เอาไปสูบฝิ่นสูญเสียกับเรื่องไร้สาระ เอาไปเสพอารมณ์เป็น “กิเลสตัณหา” อันเสพติดทำลายทุกอย่าง นั่นคือ แทนที่จะใช้ E (พลังงาน) ให้เป็นประโยชน์แก่ชีวิตที่แท้จริง หรือให้เป็นประโยชน์ แก่โลก กลับเอาไปสูญทำลายไม่เกิดประโยชน์
นี้คือ ค่าของ A ที่ลบ MC2 ชีวิตของคนในโลกจะเป็นอย่างนี้โดยจริง A จะกลายเป็นตัวบั่นทอน ทั้งๆที่ตัวเองสามารถทำ E= MC2 ได้เต็มที่ แต่แล้วตัวเองก็ลดค่า MC2 ของตัวเอง ทิ้งไปเอง ! (ด้วยเรื่องที่โมหะอวิชชา คือ A)

รบกวนพ่อครูอธิบาย

ตอบ...พ่อครูว่าก็ตามที่ได้อ่านมา  M คือ มวล คือรูป E คือพลังงาน คนที่จะเอาพลังงานที่มีอัตราเร่งสูงๆได้คือคนที่รู้ทฤษฎีนี้ ก็จะเอามวลกับพลังงานเอามาทำงานได้ ทั่วไปพลังงานที่หาได้ทั่วไปได้ง่ายกว่ามวล ไอสไตน์คือใช้ C เป็นตัวเร่ง ที่ต่างจากตัวที่เป็นตัวฐาน สำหรับพ่อครูใช้ A ที่เป็น Abstractเป็นพลังงานนามธรรม ทางจิตวิญญาณ

รูปคือ M ส่วน นามคือ C ถ้าเรียนรู้ รูป และนามได้ แล้วจะละเอียดลออยิ่งกว่าไอสไตน์ ย่ิงสูงกว่าทางวัตถุด้วย มันเลยทางพลังงานสสารไปแล้ว ผู้ใดที่สามารถเอานามธรรมมาใช้ได้ จะใช้เป็นประโยชน์ได้มหาศาลย่ิงกว่าวัตถุอีก

_พ่อครูอธิบายเรื่องขยะ...เรื่องขยะนี่ แม้แต่พฤติกรรมทางกาย วาจา ใจ ของคนก็เป็นขยะได้ แม้แต่วัตถุ ถ้าเราจัดให้ดีมีประโยชน์คุณค่าก็จะทำให้นิสัยคนดีขึ้นด้วย ถ้าสังคมเราจัดระเบียบขยะอย่างดี สังคมจะไม่มีพิษภัยกับขยะหยาบนี้เลย ถ้าเราได้ฝึกที่วัตถุนี้ จิตวิญญาณเราจะได้ฝึกด้วย นิสัยใจคอ จนถึงพฤติกรรม ลึกถึงกิเลสก็จะได้จัดการ เราจะได้เจริญไปพร้อมกันเลย ยิ่งเรียนรู้การปฏิบัติธรรมของพพจ.ด้วยแล้ว ยิ่งมีทฤษฎีจิตวิเคราะห์ยิ่งวิเศษเลย เราจะทำเป็นกระบวนการเรียนรู้เป็นวิชาการด้วยเลย

_ในช่วงที่พ่อครูเป็นวัยรุ่น ทราบว่ามีผู้หญิงส่งภาพถ่ายส่งมาให้พ่อครู แล้วพ่อครูเคยส่งให้ผู้หญิงไหม? แล้วสำหรับนร.สัมมาสิกขาทำได้ไหม? เหมาะสมไหม?

ตอบ...ก็มีส่งให้ด้วย เป็นเชิงจีบแต่ว่าก็ไม่เก่ง เป็นเจ้าชู้ไก่แจ้ รูปแฟนก็ส่งให้กันและกัน ผมนี่ถึงอัดรูปเองเลย สมัยนี้มีอะไรส่งกันเยอะแยะ สำหรับผู้มีภูมิคุ้มกันจะไม่เป็นภัย แต่ถ้าคนไม่มีภูมิคุ้มกันก็จะเป็นภัยอันตรายได้

_พลังงานทางเศรษฐศาสตร์ ผมเคยอ่าน เศรษฐศาสตร์ของชูเมกเกอร์ ที่เกี่ยวกับ demand and supply ที่จะทำให้คนได้ใช้ผลผลิตทั่วถึงกัน แต่ของพพจ.อธิบายเรื่องนี้อย่างไร?

ตอบ...ก็หลักคล้ายกันแต่ละเอียดกว่ากัน พลังงานที่เกิด ของพพจ.ให้คำนวณละเอียดถึงกิริยาอาการ กรรม ที่เกิดจากจิตเป็นประธาน เป็นต้นทาง เมื่อเรียนรู้ จิตเจตสิก รูปนิพพานแล้วจะเข้าใจพลังงาน เศรษฐศาสตร์ของพพจ.นั้นเมื่อหมดพลังงานที่จะเอามาให้แก่ตัวก็จะเป็นพลังงานสะพัด นี่คือสุดยอดแล้ว ไม่สร้างพลังงานอกุศล มีแต่พลังงานอกุศล และรู้คุณรู้โทษ ไม่ใช้พลังงานไปทางอบาย ทุจริตอกุศล เอาพลังงานมาทำแต่กุศล ทำเพื่อผู้อื่น ยิ่งลดกิเลสเห็นแก่ตัวเสพติดน้อยลงก็จะมีพลังงานสร้างสรรได้เยอะ สะพัดได้เยอะ เป็นเศรษฐศาสตร์ชั้นสูง รู้โลกวิทู ที่สะพัดให้เป็นประโยชน์ที่สุดได้อย่างไรจะเข้าใจกรรมกิริยาการงานของโลก จะไม่ส่งเสริมพลังงานทำลาย ทางโลก มีกามมีพยาบาทเป็นกำลัง แต่พุทธมี วิมุติเป็นกำลัง ทำงานสร้างสรรได้มาก แต่เป็นพลังงานเป็นประโยชน์ต่อโลกอย่างแท้จริง...จบ

เวลาบันทึก 11 มีนาคม 2563 ( 17:30:48 )

รายละเอียด

580213_พุทธชีวศิลป์(28) อาริยะ คืออะไร ตอน 3

พ่อครูว่า...วันนี้ศุกร์ 13 ก.พ. 2558  แรม 10 ค่ำ เดือน 3 ปีมะเมีย ...วันนี้คงจะว่ากันต่อเรื่องสังคม มนุษยชาติ จะเรียกว่าสรรค่าสร้างคนก็ใช้ จะเรียกว่าพุทธชีวศิลป์ก็ใช้ ไปด้วยกัน ที่พูดนี่ก็เป็นการสรรค่าต่างๆจากคำสอน ทฤษฎี ความหมายความรู้ที่พระพุทธเจ้าประกาศบอก ชี้ยืนยันก็คือหลักธรรมะของพระพุทธเจ้า ที่จะเอามาใช้ประโยชน์ในชีวิต ซึ่งจะมีประโยชน์และมีศิลปะด้วย

ที่ผ่านมามีผู้ส่ง sms มาบางคนหยาบคายจนไม่อาจอ่านออกอากาศ ที่ผ่านมามีคนส่งมาให้อาตมาอ่านออกอากาศแล้วคงคิดว่าอาตมาจะโกรธ เจ็บใจที่เขาว่ามา หรือเขาอาจได้สะใจที่ได้แสดงออกมา ตามรสชาติฐานะที่เขาทำได้ ส่วนถ้าเจตนาจะให้อาตมาโกรธก็เสียแรงเปล่า อาตมาไม่ใช่คนหน้าด้าน เพราะอาตมาเข้าใจแล้วว่ากรรมเป็นของใครก็ของคนนั้น เขาจะโกรธเราก็รู้ว่าเขาโกรธเขาหยาบ ด่ามาหยาบคาย ก็ชัดเจนว่าตัวคุณก็เป็นเช่นนี้ แล้วก็หาสาระไม่ได้ด้วยที่เขาว่ามา เราก็ไม่ได้เป็นอย่างเขาว่าด้วย ก็ไม่สะดุ้งสะเทือน แต่คุณจะมันดี สะสมอาการนั้นก็แล้วแต่คุณ อาตมาก็อยากบอกแค่ว่า อย่าทำเลย มันขาดทุน

แต่ก็มีคนที่ส่งเป็นประเด็นคำถามมา

0849240xxx เรียนถามท่านสมณะโพธิรักษ์อภิธรรมปรมัตถธรรมมีความหมายหรือคำนิยามว่าอย่างไร?ช่วยยกตัวอย่างให้เข้าใจด้วย.สาธุจากวิฑูรย์

ตอบ...ทั้งอภิธรรมและปรมัตถ์ คือธรรมะ เป็นธรรมะที่เป็นความรู้และเป็นความจริง สูง ถึงขั้น จิต เจตสิก รูป นิพพาน นี่คือนิยามที่ท่านย่อไว้ ว่ามีคุณลักษณะเช่นนั้น ผู้ใดปฏิบัติแล้วมีญาณอ่านจิต เจตสิก รูป แยกรูป 28 ได้ จิต 89 ดวง ที่ท่านเรียบเรียงไว้ เจตสิก 52 เป็นต้น อ่านอาการจิตได้ตรงชื่อที่่ท่านเรียก

ของเราเราอ่านจิตของเรา ตอนนี้เป็นนามตอนนี้เป็นรูป มีลักษณะอย่างไร เราจะเป็นผู้มีญาณปัญญาหยั่งรู้ภาวะรูป นาม รูปคือสิ่งที่ถูกรู้โดยนาม จนอ่าน เวทนา ที่ถูกรู้ เวทนาก็กลายเป็นรูป นามก็คือสัญญา เป็นปัญญา นี่คือปรมัตถ์ ผู้ใดเรียนรู้อ่านจิตตนเองออกนี่คือผู้มีญาณอ่านปรมัตถธรรม แล้วก็ปฏิบัติแยกกิเลส กุศล อกุศลจิตออก แยกกิเลสออก มีการปฏิบัติแล้วทำให้กิเลสลดจางคลายได้ นี่คือปรมัตถธรรม ถ้าลดกิเลสได้ก็เข้าข่ายโลกุตรธรรม เช่นโลกุตรธรรม 37 เป็นต้น ตั้งแต่ กายในกาย เวทนาในเวทนา ก็สัมผัสรู้ของจริงเลย นี่คือผู้มีอภิธรรมและปรมัตถธรรม

0824039xxx  พ่อครูเคยสอนว่าผู้ที่เป็นอาริยะบุคคลรู้ที่จะจัดการกับจิตรู้ว่าจะตัดขาดกิเลสตัณหาอุปาทานอย่างไร? แต่ก็ยังห้ามไม่ขาดยังตัดไม่หมดง่ายๆเพราะใจไม่แข็งแรงพอ!1เนื่องนั้นมาแต่บารมี!อีก1นั้นมาแต่กรรม!กรรมคือการกระทำคิดพูดทำเรื่อยๆมากมายจนเป็นความเคยชิน!แล้วพอกพูนเป็นนิสัย!จากนิสัยมากพอกพูนจนเป็นสันดาน!จนถึงขั้นออกฤทธิ์ออกเดชเป็นวิสัย!ถ้าพอกพูนสิ่งดีคือกุศลกรรมเรียกว่าบารมี!ถ้าเป็นสิ่งเลวคืออกุศลกรรมเรียกว่าสันดาน!ผู้ที่จะเป็นอาริยบุคคลได้ต้องใช้วิริยะใช้ความเพียรล้างอกุศลกรรมไปเรื่อยๆจนถึงขั้นสมุจเฉทปหาน!วิริยะที่ล้างอกุศลถึงขั้นปรมัตถ์ได้เรียกว่าวิริยสัมโพชฌงค์!ตรงนี้เป็นเรื่องเดียวกับที่พ่อครูกำลังพูดเรื่องอาริยะบุคคลในขณะนี้ใช่ไหม?

ตอบ...ใช่ทั้งนั้น เป็นแต่เพียงว่า ภาษาอาจจะเป็นบัญญัติที่ไม่ค่อยตรง เช่นที่พูดว่าพอกพูนสิ่งดีคือกุศลกรรม เรียกว่าบารมี ถ้าเป็นอกุศลก็เรียกว่าสันดาน ก็ถูก นี่ก็คือที่กำลังพูดกันเรื่องอาริยบุคคลที่สามารถอ่านจิต เจตสิก แล้วเข้าถึงรูป จนถึงนิพพาน ได้ ไล่ตั้งแต่นิพพานเป็นระดับ จนถึงอรหันต์และถึงพระโพธิสัตว์ จนถึงพระพุทธเจ้า ที่เป็นถึงอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า แต่เป็นภาวะหมุนรอบเชิงซ้อนที่หมุนขึ้นไป

อาตมากำลังพูดถึง อารยบุคคล อริยบุคคล และอริยบุคคล  สามอย่างนี้

อารยะคือคนส่วนมากของโลก เป็นสามัญปุถุชน และถ้าไม่สามารถเข้าใจคุณธรรม และไม่ใฝ่ธรรมก็เป็นอารยบุคคลที่เขาบอกว่าเจริญด้วยลาภ ยศ สรรเสริญ สุขด้วยกามคุณ 5 หรือสุขด้วยอัตตาก็ดี (อัตตา 3  มีโอฬาริกอัตตา มโนมยอัตตา อรูปอัตตา) อารยบุคคลคือคนที่รวยไม่วันจบ ใหญ่ไม่มีวันเสร็จ อร่อยไม่มีวันรู้แล้ว สะสมไม่มีขอบเขตไปตลอดนิรันดร อาริยบุคคลคือคนร่ำรวย คนมียศชั้นสูงส่งในโลก อารยะคือผู้เจริญก้าวหน้า คนมีสรรเสริญ แม้ที่สุดพากันหลงสรรเสริญที่เป็นความเก่งในอบายมุขแท้ๆเลย ซึ่งมันสูญเสียทำร้ายทำลายสังคมหนักจัดจ้านแรงร้ายกาจ แล้วเขาก็ไม่เข้าใจกัน นอกจากไม่เข้าใจ ก็ยังมีการโฆษณากลบเกลื่อนครอบงำความคิดให้คนยกย่องกันทั้งโลก ยกตัวอย่าง อบายมุขคือโลภจัดขี้โกงจน ทุจริตไม่ให้คนจับได้ มันยอดมหาอบายมุขแล้วเขาทำสำเร็จด้วย จนคนนี้ตายไปแล้วคนก็ยังจับไม่ได้ว่าเขาทุจริตโกง เขาซุกซ่อนใช้ความฉลาดเล่เหลี่ยมไม่ให้คนรู้ทัน แล้วคนนั้นก็ได้รับการยอมรับ ขึ้นแท่นเลย มีตำแหน่งด้วยก็มีอยู่จริง ที่พูดนี้พูดให้ฟัง แล้วก็ไม่ใช่ว่าเป็นทุกคน แต่อย่างนี้ก็มีนะ ให้ศึกษากัน แล้วไปหลงว่าเจริญ อารยะ ซึ่งเข้าใจผิดเช่นนี้สังคมก็พัง คนก็เอาอย่างศึกษาจนเป็นคนใกล้ชิด รู้เล่เหลี่ยมตาม ดีไม่ดีเก่งกว่าคนมาก่อนอีก แล้วบ้านเมืองจะไปไหวหรือ เขาเก่งเลวร้ายซุกซ่อนเช่นนี้

ยกตัวอย่างเช่น พฤติกรรมนักการเมืองที่สามารถโกงกันอย่างชาญฉลาดชั่ว เป็นอบายมุข แล้วเขาหลงดีใจอีกว่าเขาทำสำเร็จ แอ่นอกเดินทั่วบ้านเมืองแล้วคนยอมรับว่าทำสำเร็จด้วย พฤติกรรมการเล่นกีฬาเกินขอบเขตที่มีแต่บำเรออารมณ์ ไม่เข้าใจว่าจิตเช่นนี้เจริญกิเลส ให้อ้วนใหญ่แข็ง ด้านขึ้น ก็หลงส่งเสริมกันยกย่องเต็มโลกเลย สมัยพระพุทธเจ้าเขารู้ทันอบาย ไม่ให้มายิ่งใหญ่จัดจ้านเหมือนยุคนี้ แต่ทุกวันนี้โง่ อวิชชา ไม่เข้าใจเลย แล้วช่วยกันระดมส่งเสริมปรุงแต่งกันไปทั่วโลกด้วย บำเรออารมณ์สร้างอุปาทานให้ติดยึดรสสนุกเพลิดเพลินสะใจรุนแรง อ่านได้เลย ทุกวันนี้ เป็นเรื่องจิตติดยึดเป็นรสราคะ อัสสาทะ สะใจอร่อยเฉยๆ ยิ่งกว่าลมๆแล้งๆไร้สาระ มีแต่เติมกิเลสให้หนาใหญ่ขึ้น เปลืองแรงงานทุนรอน สูญเสีย จะว่าให้ชีวิตเจริญเป็นสุข มันก็สุขเท็จ อวิชชา จนไม่รู้ว่าจะเท็จอย่างไร เป็นทุกวันนี้ทั่วโลกเลยไม่รู้จะทำอย่างไร ก็ได้แต่พูดความจริง พูดมาเขาก็โกรธเกลียดชังอีก

รสเสพนี่ชั่วคราวเดี๋ยวเดียวก็ผ่าน แต่มันสะสมในอนุสัยนี่จริงกว่านะ ไม่ได้ผ่านไปเฉยๆ เป็นทุกข์ที่ผนึกแน่น แต่ว่าสุขมันแวบเดียวก็ไปแล้ว

ธรรมะของพระพุทธเจ้าสามารถทำถึง … conscious doing เป็นการปฏิบัติกับภาวะจิตจริงๆเลย ปฏิบัติกับความคิด ความรู้สึกรวมกันจับเป็นสภาวะได้เลย มีเหตุผล มีตรรกะ มี conscious analysis ด้วย นี่คือลักษณะอาริยบุคคล

ส่วนอริยบุคคล คือคนที่มีจิตวิเคราะห์ได้ แม้แต่อารยะบุคคลเขาก็มี psychoanalysis แต่เขาไม่ได้วิเคราะห์อย่างสัมผัสถึงจิต มีแต่ตรรกะเท่านั้น คนที่พูดถึง ซิกมันด์ ฟรอยด์เขาเก่ง psychoanalysis นะแต่เป็นเรื่องอารยะ ยังไม่สามารถที่จะเป็นผู้สามารถ consciousness doing อย่างอาริยบุคคล เขาทำใจในใจได้ แต่ทำใจในใจ อย่างไม่สามารถที่จะจับจิตแยกวิเคราะห์ analy จนถึง genesis ถึงต้นกำเนิดในจิตเลย ระดับ อริยะทำจิตถึง mental doing แต่อารยะบุคคลยังทำกับจิตไม่ได้แต่ตรรกะประมาณเอาได้ ของพุทธนี่อาริยบุคคลจะถึงขั้น selfishness killing เป็นการจับสภาวะความเป็นแก่ตัวได้แล้วฆ่าตัวเห็นแก่ตัวได้ด้วย

อารยะนี่ทางโลกเขาถือว่าเก่งนะ เบ่งใหญ่ได้ บางทีทั่วโลกด้วย แม้จับได้ก็ไม่กล้าทำอะไรเขา เพราะเขามีวิธีเชิงชั้นอำนาจซ้อนไม่ให้เอาผิดเขาได้อีก พวกอารยประเทศ อารยบุคคล อารยธรรม พูดถึงอารยประเทศนี่เจริญทางดีก็ได้ แม้จะเน้นวัตถุวิสัย แต่ก็ให้เจริญอย่างดีสุจริตได้ แต่อาริยบุคคลเจริญได้ทั้งวัตถุวิสัยและจิตวิสัยได้ด้วย แต่อารยบุคคลเน้นวัตถุวิสัย ใช้โลกาธิปไตย ส่วนอริยะใช้อัตตาธิปไตย ใช้อำนาจซับซ้อน ส่วนอาริยบุคคลไม่เบ่งอำนาจ แต่มีอำนาจโดยธรรม authority หรือ sovereignty ไม่ใช่Force

พวกที่โกงกินจัดจ้านมาบำเรออารมณ์ตนให้จัดจ้านมากขึ้นเรื่อยๆ มีทั้งแบบ มาซูคิสต์ และแบบ ซาดิสม์ เขาไม่รู้ตัวเองว่า เขาหลงสร้างอารมณ์ built อารมณ์ให้ตนได้เสพ ทำยิ่งขึ้นโดยไม่รู้ว่าทำลายตนเอง ทำลายเศรษฐกิจของชีวิต ของสังคมไปด้วย ทำร้ายชีวิตเป็นพิษเป็นโทษถึงตายได้ เขาก็ไม่ฉุกใจไหวทันได้ นี่คือวิชชาที่ครอบงำทั่วโลก  ไม่รู้ว่ามันไม่เที่ยงเป็นทุกข์ แค่อารมณ์ผ่านมาผ่านไปไม่ได้มีความจริงที่ไหนเลย มีแต่อารมณ์เสพ พระพุทธเจ้าตรัสรู้มาประกาศอันนี้กว่า 2600 ปีมาแล้ว พวกนี้ยังหนักหน้าไปเรื่อยๆ ไม่ได้ใส่ความนะ แต่ขยายความจริงที่มีเอามาพูดเปิดเพื่อให้ฉุกใจศึกษา จะได้คลายความยึดติด

คนที่ด่าพวกเรามาหยาบๆ คนเราหากหยาบคายก็จะติดในอนุสัย แต่คนที่ล้างแล้วนั้นจะเอาออกมาแสดงยังยากเลย แต่พวกที่สั่งสมความหยาบคายนี้เข้าไปในใจก็ติดยึดแล้วจะได้รับผลร้ายจากอกุศลกรรมนี้ สังคมพวกเราไม่ได้มีความหยาบขนาดนี้ ไม่ว่าจะกาย วจี ที่ออกมาในสังคมพวกเรามันไม่มี ปีแล้วปีเล่า 40 กว่าปี ก็เป็นเช่นนี้ ใครที่ติดอยู่ในอนุสัย แต่ที่นี่ไม่ได้พาทำก็จะจางคลายได้ มันเป็นเรื่องสรรค่าสร้างคนให้มนุษย์เจริญได้จริง

ถ้าเขาไม่รู้ก็จะยิ่งติดใจเพิ่มความหนาในอารมณ์เท็จ ที่เป็นของไม่จริง เป็นสุขหลอกสุขเท็จทำไปก็เปล่าดาย ไม่ได้สมบัติผู้ดีได้แต่สมบัติผู้ชั่ว แล้วไม่ได้เป็นสมบัติในรส แต่เป็นกรรมวิบากสั่งสมลงในอนุสัย ความเป็นรส เสพแล้วก็หายไป มันไม่มีเลย เพราะมันเกิดจาเหตุปัจจัยประชุมกันแล้วเป็นรส แวบเดียวแล้วคุณก็จำไว้ ว่าจะต้องได้ตามนี้ ติดไปในใจเป็นอุปาทาน ฟังแล้วก็ดูใจตนว่ายังมีเหลือเท่าไหร่ แล้วก็ล้างจนไม่เหลือก็จบ แต่ที่มีไปแล้วก็เป็นวิบากล้างไม่ได้ ตั้งแต่วินาทีที่เราเป็นอรหันต์ก็หมดการทำอกุศล ได้แต่ทำกุศลเป็นสิ่งกั้นวิบากเลว ที่เหมือนหมาไล่เนื้อ แต่มันก็มาไม่ได้เพราะไม่ได้เติมเชื้อหมาไล่เนื้อ ก็เติมแต่เชื้อกุศลที่ดี ถ้าจะต่อเป็นโพธิสัตว์ก็ต่อได้ แต่ถ้าปรินิพพานวิบากทั้งหมดก็ยกเลิก

ของพุทธไม่มีล้างบาป แต่มีวิธีทำ ฟังแล้วจะเข้าใจว่า ทำไมพระพุทธเจ้าถึงว่า บาปแม้น้อยอย่าทำ เพราะทำแล้วจะเป็นอดีตที่ล้างไม่ได้ ของเก่าเราจำได้ก็รู้ ก็มีจริงไม่ได้หายไปไหน แม้ที่จำไม่ได้ก็มีอยู่ไม่หาย แต่ว่าจะออกผลเมื่อไหร่แต่ถ้ามีวิธีการกันมันก็ไม่มาหาง่ายๆ แล้วจะเอาอะไรมากั้นหากไม่รู้วิธี ก็ทำไม่ได้ซื้อหาไม่ได้ ไม่มี ต้องทำเอาเอง

คนที่เข้าใจจะรู้ว่า การเสพรสอารมณ์สุขเท็จนั้นมีแต่นอนปัจจุบัน เสพเสร็จแล้วก็หายหากหมดเหตุปัจจัย แต่ที่เหลือคือความจำเป็นสัญญา ฝังไว้เป็นอนุสัย เป็นเหตุให้ทุกข์ต่อไปอีกไม่หายไป เป็นสัญญาได้ อยู่จริงๆด้วย ในความเสพอารมณ์กับในการสั่งสมอุปาทาน เสพ “อารมณ์สุข” เป็น “เท็จ” แต่สั่งสม “อุปาทาน” เป็น “จริง” ล้างยาก” บางคนจำไม่ได้ แต่มันก็ฝังในอนุสัย หากคนนั้นจะผนึกในอนุสัยต่อไปมันก็อยู่ต่อไป

ผู้ที่ล้างความเสพได้ จะรู้ว่าเป็นเท็จ ยกตัวอย่างคุณได้ล้างอบายมุขตัวใดที่ได้ล้างแล้ว คุณจะเห็นได้ว่ามันเป็นสิ่งไร้สาระกับชีวิต ยกตัวอย่าง ทาลิปสติกนี่ เป็นสิ่งไร้สาระในชีวิต แล้วคนข้างนอกที่เขาไม่ทาลิปสติกออกจากบ้านไม่ได้เขาจะเห็นอย่างนี้ไหม? …. คนที่เขาบอกว่า ถ้าเขาไม่เฟิร์ม นี่เขาไม่มั่นใจ คนไหนมีคนบอกว่า เขา sexyจนเฟิร์มนี่เขาจะหน้าบานนะ มันอยากอวด เป็นสิ่งน่าอายนะ แต่เขาว่าดีเป็นเช่นนั้น

สังคมที่ไม่เป็นสาระก็เสียเวลา มอมเมา แล้วสร้างอาชญากรรมด้วย ไร้สาระแต่เขาไม่เข้าใจแล้วส่งเสริมกัน มีนักออกแบบ creative อารมณ์หรือความคิดเช่นนี้(ขออภัยนะ) ดูกระเทยที่จัดจ้านตั้งเป็นคณะด้วยทำเข้าไปได้ มันซ้อนตรงที่ว่า กูก็ไม่ใช่ผู้หญิงจริงนะ แต่มันจะดัดอย่างจริตผู้หญิงออกมา มันก็เลยกล้า หยาบคายมาก ที่พูดนี่ไม่ได้โกรธแค้นนะแต่อยากให้ได้ความรู้วิชาการก็ขออภัยจริงๆ

เรื่องไร้สาระพวกนี้เป็นภัยเป็นโทษ เป็นสิ่งไร้สาระในชีวิตสังคมเป็นสิ่งที่ไม่ต้องไปลงทุนรอน แรงงาน แรงกายแรงสมองเลย สังคมจะอยู่ได้อย่างดีด้วยหากไม่ไปเสียเวลากับมัน มันก็มีแล้วมีอีกไม่น้อยอยู่แล้ว จริงๆแล้วเขายึดติดไปสุดท้ายเขาก็จะเบื่อ หาอะไรมาเปลี่ยน พอมันรุนแรงจัดจนถึงขีดเขาก็หยุด แล้วเอาอันใหม่มาทำอีก ก็เป็นสุขโลกีย์ที่ไม่เสถียร มันไม่คงที่มันต้องเบื่อ

สังเกต เราเอง สิ่งที่เราเลิกได้แล้ว ระงับ ขาดแล้ว จิตสงบแล้วอันนี้มันทนทานกว่า จะลดลง แต่ก่อนวันๆหนึ่งเสพกันได้บ้างไม่ได้บ้างตามอุปาทาน นานๆไปจะเบื่อ แต่อารมณ์สงบจากกิเลสนี่มันจะเสถียร สิ่งที่ไม่ใช่ความสงบ หลอกตนเองปรุงแต่งไปนี่ มันไม่คงที่

แต่ก่อนแฟชั่นผู้หญิง ส้นรองเท้าก็มีแหลม ไปแล้วก็หดเข้าเป็นหนา สั้นแล้วก็ไปยาว หมุนเวียนไป สีมันก็หมุนเวียนไปตามนิยมกันแต่ละยุคกาล ไม่มีหยุดไม่มีคงที่ด้วย เหนื่อยแทนเขานะนี่ ถ้าสงบแล้วก็ไม่ต้องไปเสียเวลาแรงงานทุนรอนไปกับสิ่งไร้สาระ แล้วเราจะได้กลับมาทำประโยชน์ให้แก่สังคม นี่คือความรวยอาริยทรัพย์ แค่ไม่ไปสูญเสียเวลาทุนรอนแรงงานไปกับสิ่งเหล่านี้ก็ได้อาริยทรัพย์แล้ว

ต่อไปเป็นการตอบประเด็น

_ปรมัตถ์ คือ ความจริงถึง จิต เจตสิก รูป นิพพาน ไม่เข้าใจว่า รูป ทำไมใกล้นิพพาน รูปตัวนี้หมายถึงรูป 28 หรือมีนัยอย่างไร?

ตอบ...รูปนี้คือรูป 28 มันต่างจาก รูปขันธ์ ที่หมายถึงรูปจริงๆไม่ใช่นาม (ใน ขันธ์ 5 มีรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ) ส่วนรูปใน ปรมัตถ์นี้หมายถึง รูปที่เป็นนามธรรม คำว่ากายนี้เกิดเมื่อเหตุปัจจัยครบ แต่รูปนี่ค้างอยู่ได้ ท่านเลยแจกรูปเป็นรูป 28 มีตั้งแต่รูปรูป คือดิน น้ำ ไฟ ลม อากาศ ที่เป็นวัตถุธาตุ แล้วจะเกิดรูปในปรมัตถ์ชั้นสูง เมื่อมีปสาทรูป มาสัมผัสโคจรรูป(ดำเนินไปเกิดบทบาทลีลา) แต่ถ้านิ่งๆแตะกันไม่เกิดบทบาท แต่เมื่อมีการดำเนิน มีบทบาท อาการที่ประชุมกันคือองค์ประชุมกันเป็นกาย เป็น ภาวรูป ที่ให้เราเห็นสัมผัสได้ คือรูปที่จะต้องถูกรู้แล้วศึกษาภาวรูป 2 (อิตถีภาวะกับปุริสภาวะ) ต่อไป ไปสู่รูปอื่นๆอีกในรูป 28

_ดาวแพงขวัญ...พอไปอยู่กับชาวโลกเขา ตอนนี้เขาฮิตกับเศรษฐกิจพอเพียง ที่นี่ทำจนเบื่อแล้ว พูดถึงจิตอาริยชน พื้นฐานเศรษฐกิจพอเพียงจะนำพาไปสู่ยุคศรีอาริยเมตตรัย..ได้อย่างไร?

ตอบ...เศรษฐกิจพอเพียงเป็นภาษาที่ในหลวงคัดเฟ้นมาให้ เพื่อปฏิบัติจริง คำว่าพอ นี่คือ เท่านี้ เพียง แค่นี้ นี่แหละแค่พอเพียง คำว่าเพียง มาขยายคำว่าพอ คำว่า พอ คำนี้เป็นภาษาหลักที่มาจากคำว่า สันตุฏฐี หรือสันโดษ คือ ใจมันพอ ทำอย่างไรที่เราจะรู้ว่า จิตเราโลดแล่นอยากได้อยากมีอยากเป็น เมื่อไหร่จะพอเสียที ตีขอบเขตแค่ไหนถึงพอ ถ้าสามารถกำหนดให้กับตนว่า ลาภ ยศ สรรเสริญ แค่ไหนเราจะพอ มันซ้อนที่ว่า ถ้าเราสามารถสร้างสรรได้ จะเกิด ลาภธัมมิกา เป็นลาภโดยธรรม แต่ก่อนเราจะต้องเร่งให้ได้วันละสองหมื่น สามหมื่น สี่หมื่น แต่ใจเราไม่พอ แต่ว่าตอนนี้เราสร้างได้หลายหมื่นมากขึ้นอีก แต่เราก็พอแค่สองหมื่นเอาไว้แค่นี้ แต่ถ้าเรายิ่งลดได้อีก น้อยกว่าสองหมื่นก็พอ หมื่นเดียวก็พอ คุณก็พอเพียง แต่คุณเองลดลงมานี่ การที่จะให้เขาไปอีกมันก็ไม่ใช่ความเสื่อมนะ แต่คุณจะได้กลับมาอีกเป็นความซับซ้อนกลับมาอย่างเกินคาดเลย มีความซับซ้อนเสริมหนุนให้เจริญมาหาเราอีกมากกว่านี้ ยิ่งให้ไปยิ่งได้มา ฐานของความพอ แล้วเกิดพอได้จริงๆ เริ่มต้นพอได้เท่าไหร่ก็แล้วแต่ การพอในลาภ การพอในยศ ถ้าจิตคุณพอ การอวยยศเพิ่มยศ คือการให้งานเพิ่มขึ้น การได้ยศเพิ่มขึ้นคือการได้งานเพิ่มขึ้นนะ ถ้าคุณพอคุณก็ให้คนอื่นไปเขาแย่งกัน แต่ถ้าจะเพิ่มยศ แล้วคุณทำไหวไหม? ถ้าทำไหว หรือยิ่งเก่ง เป็นนักบริหารมีงานมาเท่านี้จะได้ แจกงานให้คนนั้นคนนี้ที่เราพอรู้ความสามารถ อย่างซื่อสัตย์ใจคุณไม่เอา คุณจะแจกงาน ดีไม่ดีคุณจะแจกเงินให้ด้วย แล้วเชื่อไหม ยิ่งคุณให้เขาไป คุณจะยิ่งได้มากอีกซับซ้อน เท่าทวี

_ความเคลื่อนไหวของบ้านราชฯเปลี่ยนแปลงสูง แล้วทางจิตวิญญาณจะมีการเปลี่ยนแปลงอย่างไรในหมู่กลุ่มนี้

ตอบ...ถ้าเรามีความเข้าใจแล้วมีสัจจานุโลมมิกญาณ โดยเราไม่ตกบ่อนะ จะปฏิบัติธรรมสนุกมาก เป็นการจัดสรร สัปปุริสธรรม 7

รสมันไม่เที่ยง ไม่ถาวร ไปๆมาๆ ถ้ารสที่เขาปรุงมานี่ คนอื่นปรุงอาจอร่อยกว่านี้อีกนะ ราคาสูงกว่านี้ ก็จะอร่อยกว่านี้อีกนะ ปรุงมากกว่านี้อีกนะ แล้วคุณจะถูกมันจูงจมูกไปอีกนานเท่าไหร่ แล้วรสที่คุณติดนี่เอามาให้ดูหน่อยสิว่ามีที่ไหนมันหายไปหมดแล้ว วับๆ แล้วคุณก็ไปเติมให้มันอีก พพจ.ว่า ความไม่เที่ยงนี้เป็นทุกข์ หากเห็นด้วยปัญญาอันแท้จริง คุณไปติดยึดมันเองนะ คนอื่นเขาก็ติดกันคนละอย่างกับคุณนะ ก็มีทั้งบ้าเหมือนกันหรือต่างกันไปคล้ายกันบ้าง แต่ มันไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นภาระ แล้วเราไปติดมัน

_ส.หินจริงว่า เทียบขยะชิ้นเล็กๆฝอยๆนี่ กับอาสวะกิเลสจะเป็นอย่างไร?

ตอบ...อาสวะคืออะไร? อาสวะแปลว่า เครื่องหมักดอง อาสวะ ท่านเทียบเอาความหมายมาเรียก คือสิ่งที่มั่นสั่งสมในก้นบึ้งของจิต เป็นกอง ของ กิเลส มันสั่งสมก้นบึ้งจิต แล้วคนไม่รู้ หยั่งไม่ถึงมัน สัมผัสตัวมันไม่ได้ เหมือนไม่มี อยู่ใต้ก้นบึ้งจิต เหมือนยีสต์ เล็กละเอียด เหมือนมันไม่มี จับไม่ได้แต่มันมีบทบาท แตกตัว สร้างความไม่ดีไม่งามอยู่ ทำปฏิกิริยาอยู่ ถึงเรียกว่า เหมือนพลังงานศักย์ พลังงานแฝง เป็นสิ่งไม่ดีงามที่มีอยู่ เป็นอาสวะ ถ้าใครไม่ล้างมันก็แตกตัวอยู่มันไม่ตาย หรือไวรัส แบคทีเรียตัวเล็ก ทีี่จริงมันใหญ่ แต่ละเอียดจับไม่ง่าย ส่วนพยัญชนะ สว แปลว่าตัวเรา ก็คือมันยังมีตัวเรา ได้โอกาสก็เกิด อา คือเกิดได้ มีก็ได้ ไม่มีก็ได้ กลับไปกลับมา เป็นตัวไม่เที่ยงมีบทบาท คืออาสวะ โดยพยัญชนะ แต่ความเป็นจริงสภาวะเนื้อแท้ก็ขยายให้ฟังแล้ว อาสวะต่างๆนี่ที่เกิดอยู่ทำงานอยู่ จะทำอย่างไรให้หมดชีวิตินทรีย์ ให้อาสวะตายมันพาทำงานเมื่อไหร่ก็ก่อวิบาก มันพาทำงานตลอดเวลา เมื่อมันยังมีจึงต้องล้างตั้งแต่หยาบ กลาง จนถึงอาสวะ ที่เป็นก้นบึ้ง เราทำเบื้องต้นท่ามกลาง ตัวก้นบึ้งก็ลอยขึ้นมา วิธีการที่จะดำดิ่งไปหาตัวลึกละเอียดนั้นไม่มีทางทำได้ แต่ท่านให้ล้างกิเลสหยาบมาก่อน กิเลสเป็นตัวเดียวกันนั่นแหละ พอหมดตัวต้น(วีติกกมกิเลส) ตัวกลาง(ปริยุฏฐานกิเลส)ก็จะขึ้นมาเป็นตัวต้น ตัวปลาย(อนุสัย)ก็จะขึ้นมาเป็นตัวกลาง คุณก็ปราบตัวกลางที่เหลือให้หมด ตัวอาสวะก็ขึ้นมาเป็นตัวต้น แล้วก็ล้างอาสวะสำหรับผู้บรรลุสูงสุด ปราบตัวนีได้ก็อาสวะสิ้นเกลี้ยง

กามภพ รูปภพ อาสวะ ในระดับ ต้น กลาง ปลาย คุณต้องมีองค์ประชุมทุกอย่าง ยืนยันว่า คุณเองปฏิบัติเหนือมีโลกุตรจิต ก็ไม่ได้หมายความว่าคุณไม่ได้มีองค์ประกอบเช่นนั้น แต่มีองค์ประกอบทุกอย่างเหมือนมนุษย์ปกติ แต่จิตคุณอยู่เหนือมันได้หมดแล้ว ก็เหลือแต่วิบากที่ตามมาเล่นงานได้ แค่ถ้าเราทำกุศลดันไว้ อกุศลก็ยิ่งไกลออกไปทุกที แต่เมื่อคุณล้างอาสวะสิ้น ตั้งแต่วันใดกิเลสก็ไม่มีอีกในคุณ ไม่เกิดอีกไม่มีอีก นี่คือกิเลสส้ินหมดไม่เกิดอีก อาสวะก็ไม่มีอีก

_ยกตัวอย่างไปดม ไปจูบ ไปหอม นายฟรอยด์นี่ เขาวิจัย เรารักเราสัมผัสเสพแตะต้อง เราดม เราหอม ลูก ทั้งที่บางทีมันเหม็นจะตาย หรือผู้หญิงผู้ชายมันดูดขี้ฟันกันนี่มันยังหอมเลย ทั้งที่มันเหม็นจะตาย เรื่องเพศนี่ง่ายกว่าเรื่องอาหารนะ แต่ถ้าไม่พิจารณาตามขั้นตอนก็จะสลับกันได้เหมือนกัน แต่ถ้าทำตามลำดับเบื้องต้นท่ามกลางบั้นปลายนี่ เรื่องเพศอาจยากกว่า

_สม.กล้าฯ เห็นความขี้เกียจ ในการอ่านหนังสือ ที่คนเขาให้มา ไม่ค่อยอยากอ่านหนังสือทางโลกๆเลย แถมไม่อยากไปไหนอีก เป็นตัวเฉื่อย หลายอย่างไม่อยากไปทำเลย แต่ก็สู้ได้ไม่ยาก พอไปเจอความจริงแล้วก็ไม่ยากเลย  ความจริงมันไม่ยากเท่าความจำนะ

ตอบ...จริง พอถึงอนาคามี ความจริงมันจะไม่ยากเลย แต่ความจำนี่มันจะยากมันจะเฉื่อย สาระทางโลกมันน้อยกว่าทางธรรมจริง มันก็ดีที่หันมาหาทางธรรมมากกว่าทางโลก แต่ถ้าถึงจุดสูงสุด หมดที่จะต้องชำระแล้ว มันก็จะเห็นเลยว่า ชีวิตมีอยู่ก็ควรมีคุณค่าประโยชน์เพื่อโลก เพ่ื่อสังคม เพราะเราไม่เข้าใจว่า ผู้ที่ยอดที่จะบรรลุสูงสุดคือผู้ให้ พระอรหันต์จบที่ท่าน ให้กำลังใจให้วัตถุ

เวลาบันทึก 11 มีนาคม 2563 ( 17:31:45 )

รายละเอียด

580214_พ่อครูเทศน์ก่อนฉัน วันวาเลนไทน์ ที่สีมาอโศก

พ่อครูว่า...วันนี้ฤกษ์งามยามดี พอมาถึงคนก็รายงานเลยว่า พ่อท่านมาพร้อมกับความชุ่มชื้น พ่อท่านมาก็พาฝนมากเลย คือตกก่อนที่อาตมาจะมา ทำความชุ่มเย็นก่อนอาตมามาเลย อากาศก็เลยพอดีไม่ร้อนไม่หนาวเกิน คนเราก็ถ้าอยู่ในความพอดี ก็ดีทั้งนั้น วันนี้วันวาเลนไทน์ คนไทยเรา 95% นับถือศาสนาพุทธ แต่วันสำคัญทางศาสนาพุทธไม่ค่อยสนใจ แต่ถ้าเผื่อวันสำคัญของฝรั่งก็เห่อจัง วันตรุษจีนก็ครึกครื้นกัน ดอกกุหลาบตอนนี้ราคาขึ้นไปดอกละ 50 ดอกละ 100 แล้ว

ความจริงวาเลนไทน์เป็นชื่อนักบวชชาวคริสต์ที่ปฏิบัติได้ดีเลย ทำให้เกิดความรัก เป็นความรักมิติที่สูง ซึ่งอาตมาได้ทำเป็นทฤษฎีความรัก 10 มิติ แล้วจัดเป็นวิชาเรียนเลย แต่ก่อนให้นร.สัมมาสิกขาเรียน ม.5 เรียนมิติ 7-8 ม.6 เรียนมิติที่ 9-10 เขาก็เรียนกันบ้าง ไม่เรียนบ้าง แต่ต่อมามีว.นบ.ก็เลยนำไปเป็นวิชาการในการศึกษาความรัก 10มิติ

ความรักเป็นเรื่องยิ่งใหญ่ แต่คนเข้าใจเพี้ยนไป เช่น ความรักของนักบุญวาเลนไทน์เป็นความรักมิติที่ 7 เป็นความรักเพื่อมวลมนุษยชาติ เพื่อช่วยเหลือสงเคราะห์ แต่คนเรามีกิเลสก็เลยดึงความรักลงมาต่ำ เหลือเพียงมิติที่ 1 เป็นความรักเรื่องเพศ มีเฉพาะความรักของเราสองคน คู่รักของเรา เป็นความรักที่แคบมาก เป็นมิติกามนิยม หรือเมถุนนิยม อาตมาตั้งชื่อ เป็นความเห็นแก่ตัว แค่พ้นจากตัวแล้วเผื่อไปนิดเดียว ที่จริงมีความรักชนิดที่เห็นแก่ตัวคนเดียวเลย อาตมาไม่ได้จัดเข้ามา ซึ่งจริงๆคือ ความรักมิติที่ 0 ไม่ได้เผื่อแผ่ความรักไปให้ใครเลย เป็นความรักตัวเอง คือความรักในศาสนาหรือลัทธิที่หนีไปคนเดียว ปลีกเดี่ยวอยู่ป่าเขาถ้ำ ตัดหมดไม่ต้องเห็นแก่ใคร เหมือนศาสนาพุทธที่ทุกวันนี้มีความเห็นความเข้าใจเช่นนี้ที่ผิดเพี้ยนไปแล้ว ยุคพระพุทธเจ้าตอนนั้น มีแต่ศาสนาเทวนิยม เอาแต่ตัวเองหนีเข้าป่าเขาถ้ำ อาตมาเรียกว่าเห็นแก่ตัวเต็มบ้อง ไม่มีประโยชน์กับใครเลย ยิ่งกว่าก้อนดิน ก้อนหิน ยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน เป็นลัทธิที่เสียหายมาก ให้นิ่งอยู่แต่กับตนเอง ไม่ต้องไปนึกคิดอะไรเป็นความหลงผิดที่มหามหันต์เลย

ที่พูดนี้ไม่ได้โกรธเกลียดนะ ที่จริงท่านที่หนีเข้าป่าเขาถ้ำ ไม่ได้เกี่ยวกับพวกเรานะ ท่านก็อยู่ส่วนท่าน แต่มันเป็นความเห็นแก่ตัวเต็มบ้อง ศาสนาพุทธเป็นศาสนาที่ล้างความเห็นแก่ตัว ปหานความเห็นแก่ตัว selfishness killing เป็นศาสนาที่มีผลถึงอย่างนั้นเลย ตรงกันข้ามกันกับที่อาตมาอธิบายว่า ศาสนาพุทธมิจฉาทิฏฐิแล้ว ไปนับถือพระที่ปฏิบัติแบบนี้กันถือว่าเป็นพระที่บรรลุอรหันต์ไปโน่นเลย ก็ต้องขออภัยคนที่นับถือบูชากัน แต่ก็พูดเป็นวิชาการ ตามที่อาตมาเห็นด้วยจริงใจว่า เป็นสิ่งผิด ในฐานะพุทธด้วยกัน ถ้าเขาผิดเราก็ต้องวิจารณ์วิจัย พระพุทธเจ้าว่าให้ นิคคัณเห นิคหารหัง ก็ต้องว่ากันได้ แต่ว่ากันได้ถึงปฏิโกสนา โต้ต้านกันแรงได้เลย แต่อย่าได้ตี ทะเลาะกัน ให้เป็นแค่โวหารเหตุผลว่ากันแรงๆได้ แต่อย่าให้เป็นภาษาหยาบ โกหก ไม่ให้เป็นมิจจา 4 ของวาจา ให้ได้เแค่มุขสตี ได้แค่ปากหอก ศาสนาพุทธไม่ใช่เป็นศาสนาที่ติ ที่ว่าใครไม่ได้เลย แต่เป็นศาสนาขัดเกลา ให้รีบบอกกันมีอะไรผิด ให้รีบติงเตือนกัน เพราะความผิดความชั่วอยู่กับใครนิดนึงนานเท่าไร ก็เสียหายเท่านั้น ต้องเอาออกให้เร็ว ส่วนความดีไม่ต้องบอกก็ได้ เขาทำดีอยู่แล้วก็ไม่ต้องเป็นอะไร ทำดีไม่เสียหาย ไม่ต้องไปยกยอยกย่องก็ได้ แต่จะยกย่องก็ได้ ต้องยกย่องบ้าง ก็ไม่ต้องมาก แต่ติเตียนต้องทำให้มากๆ เพราะมันเสียหาย มันอยู่ก็พาเราทำผิด ทำไม่ดี ตามที่ติดเราอยู่ ก็ให้มั่นใจว่า ที่ทำนี่ถูกต้องตามพระธรรมวินัย แต่คนก็ไม่เข้าใจหาว่าอาตมาไปติ ว่าเขาทำไม และผู้ที่จะติคนอื่นตนเองต้องดีก่อน ถ้าตนเองยังเป็นอยู่ ดีไม่ดีเป็นมากกว่าที่ตนไปติไปว่าเขาอีก มันก็ไม่ควร พระพุทธเจ้าสอนว่า ต้องทำคุณอันสมควรก่อน แล้วพร่ำสอนคนอื่น จึงไม่มัวหมอง แต่ทุกวันนี้ตนเองยังมีกิเลสเต็มบ้องแล้วก็ไปว่าเขา เลอะไปหมด

ความรัก 10 มิติ

1.    กามนิยม (เมถุนนิยม)

2.    พันธุนิยม (ปิตปุตตานิยม)

3.    ญาตินิยม (โคตรนิยม)

4.    สังคมนิยม (ชุมชนนิยม)

5.    ชาตินิยม (รัฐนิยม)

6.    สากลนิยม (จักรวาลนิยม)

7.    เทวนิยม (ปรมาตมันนิยม) 

8.    อาริยนิยม (อเทวนิยม)

9.    นิพพานนิยม (อรหันตนิยม)

10. พุทธภูมินิยม  (โพธิสัตวภูมินิยม)

มิติที่ 3 ญาตินิยมก็เห็นแก่ญาติทางสายเลือด ก็ช่วยเลี้ยงดูกัน เห็นแก่ตัวแคบๆ เท่านั้น

มิติที่ 4 สังคมนิยมก็เกื้อกว้างกระจายมากขึ้น เป็นสังคมนิยม ชุมชนนิยม ก็กว้างกว่าญาติ มีมิตรสหายเป็น ชุมชน หมู่กลุ่ม

มิติที่ 5 เป็นชาตินิยม รัฐนิยม กว้างขึ้นอีก

มิติที่ 6 เป็นสากลนิยม จักรวาลนิยม

มิติที่ 7 เป็นเทวนิยม หรือปรมาตมันนิยม ศาสนาอื่นเขาก็พากเพียรปฏิบัติ แต่เขาไม่รู้จักจิตเจตสิก รูป นิพพาน แบบพระพุทธเจ้าที่มีความสามารถวิเคราะห์จิตได้ อย่าง psychoanalysis แล้วทำจิตในจิตเป็น moral doing เป็นการกระทำประพฤติที่จิตทำจิตในจิตได้ เป็นถึงขั้นจิตสังสัตถปหานนะ คือ Moral killing ถึงขั้นทำลายอกุศลจิต ฆ่าอกุศลจิตได้เลย ศาสนาพุทธได้ถึงอย่างนั้น แต่ศาสนาอื่นได้ถึงแค่เทวนิยม เป็นปรมาตมัน เขาสร้างอัตตา สร้างจิตที่งดชั่วประพฤติดี เขาก็พยายามฝึกจากจิตที่เขาเข้าใจของเขา แต่ความจริงเขาไม่ได้รู้จิตถึงระดับ conscious doing เข้าไปทำถึง จิตสำนึก จิตใต้สำนึก และจิตไร้สำนึก คือจิตระดับ ต้น กลาง ปลาย เป็น conscious killing รู้จักตัวชัดเป็น genesis killing เข้าไปฆ่าตัวต้นทางเลย genesis คือเชื้อจิตตัว ยีนส์ตัวต้นเชื้อเลย เข้าไปรู้ตัวจริงเลย ทางวิทยาศาสตร์เขาไปจัดการยีนส์ได้ แต่ไม่สามารถทำโยนิโสมนสิการ ซึ่งก็คือ genesis doing เข้าไปทำถึงที่เกิดในจิตเลย โยนิโสมนสิการ มีญาณปัญญาอ่านจิตเจตสิก แล้วรู้ แยกแยะ กำจัดตัวอกุศลเหตุได้ ทำpsychoanalysis ได้ แยกแยะว่าตัวนี้คือยีนส์ gene ไม่สับสนไปฆ่าเลอะเทอะ อย่างการไปนั่งหลับตาสะกดจิต หยุดไม่ให้ทำงานเลย ดับจิต ดับความคิด ใช้พลังงานไปหยุด ฝึกได้ จนดับเรียกว่านิโรธ เป็นลัทธิพุทธที่ทำกันทุกวันนี้ แบบนี้พระพุทธเจ้ารู้มาก่อน เคยผ่านมาหมด ท่านผ่านมาไม่รู้กี่ชาติแล้ว เป็นลัทธิครองโลกมาตลอด ศาสนาพุทธเดี๋ยวนี้ก็เพี้ยนไปไปเข้าใจผิดแบบเก่าอีก

อาตมาดำเนินตามที่พระพุทธเจ้าตรัสว่า ภิกษุทั้งหลาย !  พรหมจรรย์เราประพฤติ มิใช่เพื่อ... 

หลอกลวงคนให้มาเคารพนับถือ  (น  ชนกุหนัตถัง)

มิใช่เพื่อเรียกคนมาเป็นบริวาร (น  อิติ มังชโน)

มิใช่เพื่ออานิสงส์เป็นลาภสักการะและเพื่อเสียงสรรเสริญ    มิใช่เพื่อจะได้เป็นเจ้าลัทธิ  หรือค้านลัทธิอื่นใดให้ล้มไป  มิใช่เพื่อให้มหาชนเข้าใจว่า.. เราได้เป็นผู้วิเศษอย่างนั้น  ก็หามิได้

       ภิกษุทั้งหลาย ! ที่แท้ พรหมจรรย์นี้เราประพฤติเพื่อสำรวม, เพื่อละ, เพื่อคลายกำหนัด, เพื่อดับทุกข์สนิท ฯ  (พรหมจริยสูตร พระไตรปิฎกเล่ม 21  ข้อ 25)

ธรรมวินัยของพระพุทธเจ้านั้น ลาดลุ่มเหมือนฝั่งทะเล ไม่โกรกชันเหมือนหุบเหว ตั้งแต่มิติที่ 7 ขึ้นไปเป็นสัมมาทิฏฐิ เราก็ศึกษามาตั้งแต่มิติที่ 1 แล้วเรียนรู้ว่าเหตุปัจจัยอะไรที่ทำให้ไม่เกิดความรักที่กว้างเกื้อ สามารถมีจิตวิเคราะห์ รู้นาม รูป

รูปคือ สิ่งที่ถูกรู้ เรามีนามไปรู้รูปได้ แม้นามธรรมก็ถูกรู้ได้ เรียกว่า “นามรูป” สามารถมีญาณปัญญารู้ได้ เช่น ผู้อวิชชาจะไม่รู้จัก สังขาร วิญญาณ นามรูป ได้

สังขาร วิญญาณ ก็เป็นนามขันธ์ เราก็อ่าน สภาวะของสังขาร ของวิญญาณ การอ่านออกได้ก็คือ เรามีญาณ อ่านอาการ ของวิญญาณ ของสังขาร มันเป็นนามธรรม ไม่มีเส้นสีแสงอะไรให้จับต้องได้ หรือเห็นได้แต่เราอ่านได้ด้วย อาการ ลิงค นิมิต อุเทส เมื่อฟังอาตมาอุเทส ก็ไปอ่านอาการ อย่างนี้เรียกว่าโกรธ อย่างนี้เรียกว่าโลภ มันโกรธแล้วใจมันร้อนเร่า ใครอ่านออก อาการมันก็คือ มีญาณ ก็ทำเครื่องหมายเป็นนิมิตมันได้

ที่เขาว่าเขาเห็นเทวดา ก็เห็นเป็นตัวตน ใส่ชฎา ทำมืออ่อนช้อยเลยนะ เทวดาหญิงก็ใส่สังวาลย์ เป็นรูปร่าง พอบอกเห็นผีก็มีเป็นตัวตนรูปร่างหลอกกันไปสร้างหนังมากมาย ก็หลอกให้คนติดยึด เห็นผีมารเทวดาเป็นรูปร่าง นี่ก็ปิดประตูรู้เลย ไปเห็นของหลอก พระพุทธเจ้าว่าจิตวิญญาณไม่มีสรีระ ไม่มีรูปร่าง พระพุทธเจ้าว่า การจะรู้ นาม รูป ได้ต้องรู้ได้ด้วย อาการ ลิงค นิมิต อุเทส ใครอ่านเห็นเป็นรูปร่าง ก็หมดทางไปนิพพาน

มิติที่ 7 อเทวนิยม ก็ไม่ได้ไปศึกษาอย่างเป็นวิทยาศาสตร์ทางจิตก็เลยไม่รู้ของจริง ในภาวจิตที่เรียกว่า consciousness ก็ไม่มีญาณอ่านรู้ได้ ซึ่งจะอ่านรู้ได้ตอนมันเกิดการสัมผัส มีตากระทบรูป เกิดวิญญาณ มีผัสสะ 3 เราก็จะเห็นวิญญาณอ่านวิญญาณได้ แต่เดี๋ยวนี้สับสนไปนั่งหลับตาทำสมาธิเสียอีก ก็เลยไม่ได้เรียนรู้แบบพระพุทธเจ้าสอน เพราะไม่มีตากระทบรูป ก็ไม่เกิดอายตนะ หูไม่กระทบเสียงก็ไม่เกิดอายตนะ ….

ในเจตสิก 3 ที่เป็นนาม ท่านแบ่งเป็น เวทนา สัญญา สังขาร ซึ่งเวทนามันจะเกิดจากการปรุงแต่งปุ๊บที่สัมผัสเกิด เราก็มาเรียนวิเคราะห์จิต เป็น psychoanalysis เช่นนี้ จึงเกิด consciousness analysis ถ้าเรียนรู้ consciousness ที่เป็นตัวงานในจิตจริง เป็นสามัญสำนึก มันก็เป็นปกติของคนทุกคน ส่วนที่คุณจะสำนึกว่าอย่างนี้ดีนะ จะได้เปรียบ ถ้าโกงโดยเขาไม่รู้ มันก็จะได้ ก็เป็นสามัญสำนึกของคนที่เป็นสิ่งเลวเช่นนี้ เป็นสามัญสำนึก เราก็ทำไปตามกิเลสมันสั่ง กิเลสมันสั่งให้เอามาให้ได้ ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ด้วยกล ไม่ได้ด้วยมนต์ก็ด้วยคาถา ก็สามัญสำนึกทั่วไป

แต่พอสำนึกสูงขึ้นมา ก็จะรู้ว่าสิ่งนี้ชั่วไม่ทำ สิ่งนี้ดีก็ทำ แต่ถ้าอำนาจกิเลสมันมาก แม้รู้ก็ทำ คนที่จะข่มขืนคนรู้ว่าชั่วแต่กิเลสมากมันก็ทำ พอข่มขืนเสร็จ แล้วก็รู้ว่าเดี๋ยวมันไปบอกใคร ก็ฆ่าเสียอีก ทำบาปซ้ำ แล้วก็ปกปิดโกหกอีก คนจับได้ก็ปฏิเสธอีก ไม่ยอมรับ เขาประหารแล้ว ก็ตายตกตามกัน ชั่วไปไม่รู้กี่ทอด

คำว่าสำนึก consciousness จึงต้องศึกษา จึงต้องเรียนรู้ตัวนี้ แล้วอาการสำนึก พระพุทธเจ้านี่สอนให้รู้จักจัดการกับความสำนึกแรก conscious  subconscious และ unconscious ซึ่งตรงกับกิเลส 3 ระดับของพระพุทธเจ้าคือ อย่างหยาบ อย่างต้น คือ วีติกกมกิเลส และระดับกลางเรียกว่าปริยุฏฐานกิเลส และกิเลสระดับปลายคือ อนุสัยกิเลส

พระพุทธเจ้าสอนให้จัดการวีติกกมกิเลสก่อน โดยการมีผัสสะนี่แหละ แล้วเกิดกิเลส ก็อ่านรู้ เราจะมีสามัญสำนึกก็เรียนรู้ว่าอันนี้ดี อันนี้ไม่ดี เราก็จับอ่านเหตุ แล้วล้างเหตุ ให้มีปหาน 5 ท่านให้กำจัดให้ถูกตัวตน เราก็จะรู้ว่าทำถูกต้อง เป็นปหานเด็ดขาด สมุทเฉทปหาน ทำได้แล้วก็ทำต่อ ปฏิปัสสัทธิปหาน แล้วทำซ้ำทำทวน เป็นอาเสวนาภาวนา พหุลีกัมมัง ทำอย่างที่ได้ผลนี้ ทำซ้ำทำทวนไปเป็นปัญญาของโสดาบันข้อที่ 2

ญาณ 7 พระโสดาบัน

ข้อที่ 1 คือรู้จัก วีติกกมกิเลส ทำจนพ้นได้ เหลือ ปริยุฏฐานกิเลส ก็ทำ

    ต่อไป

ข้อที่ 2 อาเสวนาภาวนา พหุลีกัมมัง

ข้อที่ 3 รู้ว่าญาณปัญญา นี้ไม่ใช่มีในลัทธิอื่น ลัทธิอื่นไม่ครบ  ไม่ชัดอย่าง

    พุทธ จะรู้เห็นเลย ใครที่ไปเรียนกับสำนักอื่น ศาสนาอื่น แล้วมา

    เรียนของพุทธอย่างสัมมาทิฏฐิ จะรู้ว่ามีของจริงไม่ใช่แค่ตรรกะ

    แต่ของพุทธเป็นวิทยาศาสตร์ทางจิตเลย

ข้อที่ 4 มีศีล ถ้าอาบัติขึ้นมาจะรู้ว่าเราผิด จะเดือดร้อนใจเลย เหมือนเด็ก

    ไปจับไฟร้อนก็หดมือเข้ามาเลย แก้กลับ ทำผิดจากสิ่งที่ตนทำได้

    ดีแล้ว ก็จะเดือดร้อนใจ เหมือนคนรักเพชรพลอย แล้วมีรอยขีด

    ข่วน

ข้อที่ 5 เป็นผู้มีประโยชน์ทั้งทำจิตตน แล้วทำงานรับใช้สังคม กับเพื่อน

    สหพรหมจรรย์ เป็นประโยชน์สองอย่าง อุภยัตถะ ศาสนาพุทธ

    ต้องเป็นแบบนี้ ไม่ใช่ว่าลดกิเลสได้แล้วไม่เกี่ยวกับใคร ไม่ใช่ แต่

    เป็นคนมีน้ำใจ ขวนขวายทำงานให้สังคม ดูแลงานน้อยใหญ่

    พร้อมปฏิบัติอธิศีล อธิจิต อธิปัญญาของตน เหมือนแม่โคเล็ม

    หญ้าไปก็เลี้ยงลูกไป ไม่ได้แยกจากกันเลย

ข้อที่ 6. มีพลังทำประโยชน์  ทำไว้ในใจ  กำหนดด้วยจิตทั้งปวง เงี่ย

    โสตฟังธรรมวินัยของตถาคต  อันบัณฑิตแสดงอยู่

ข้อที่ 7. ได้ความรู้อัตถะ-รู้ธรรม  ปราโมทย์  รู้จริงครบถ้วนธรรม 

จะมีจิตทั้งเจโต และมีปัญญา มีประโยชน์ต่อตนและโลก ไม่ใช่ว่าไปนั่งหลับตา ไม่เกี่ยวกับใคร อย่างไปนั่งในป่าช้า เหมือนหลวงพ่อเกษม อาตมาไปว่าท่าน คนก็หาว่าอาตมาบาป แต่อาตมานี่กลัวบาปนะ เรียนรู้ว่า ไม่ทำอกุศลกรรม มันทำแล้วเป็นจริงของเรา ทำแล้วเอาลิควิดลบไม่ได้ เป็นผลวิบากของเรา สุกตทุกฏานัง กัมมานังผลังวิปาโก ตนทำต้องเป็นของๆตน ไม่เอาไม่ได้ มีมีระเหิดระเหยอยู่กับเราครบ ไปชั่วกาลนาน

มิติที่ 7 ,8 ,8 จึงรู้ว่ากิเลส คือตัวมาร คืออาการผีตัวร้าย ที่ต้องจัดการ แล้วมันมีเทวดาปลอม เป็นเทวะเก๊ เพราะไม่รู้อาการสุขเวทนา ที่เป็นเคหสิตเวทนา เป็นอารมณ์ความรู้สึกสุขแบบโลกีย์ คือเทวดาปลอม ซึ่งพุทธให้ศึกษามโนปวิจาร มีเคหสิตเวทนา และเนกขัมสิตเวทนา

เคหสิติเวทนาคือ เวทนาของปุถุชน แต่เนกขัมสติเวทนาคือ เวทนาของอาริยชน คุณต้องอ่านมา ตั้งแต่เวทนา 3 สุข ทุกข์ อุเบกขา แล้วมาทางทวาร 6 เป็น เวทนา 6 อีก ใน 6 นี้เกิดสุข ทุกข์ อุเบกขาได้อีก ก็เป็นเวทนา 18 แล้ว 18 นี้แยกเป็นเคหสิตเวทนา และเนกขัมสิตเวทนา ที่ต้องแยกออกให้ได้

ของพุทธมีจิตวิเคราะห์ จับอาการอกุศลจิตได้ ลดอกุศลจิตได้ เห็นมันดับก็เกิดปีติ โสมนัส ดีใจ ซึ่งต่างจากดีใจที่ได้เกิดจากสุขแบบได้เสพสมกิเลส เป็นสุขเท็จ สุขอัลลิกะ เป็นสุขปลอมไม่เที่ยง สุขตอนสัมผัส ผัสสะ พอหมดสัมผัสแล้วก็ไม่มี แต่เขาก็จำความรู้สึกดีๆนี้ไว้แล้วจำใส่อนุสัยไว้ ไม่ลืม แล้วก็ผูกพันไปจนเป็นกามนิต-วาสิฏฐี ไม่ได้จากพรากกันเลย เป็นความรักผูกพัน พระพุทธเจ้าว่ารัก1 ทุกข์1 รัก10 ทุกข์10 รัก100 ทุกข์100 ไม่รักเลยไม่ทุกข์เลย

เมื่อสามารถรู้เวทนา 108 แยกเป็น 18 เคหสิตเวทนา และเนกขัมสิตเวทนาออก นี่คือ ผู้ที่เข้าสู่ภูมิโลกุตระได้ ต้องรู้จักเวทนาในเวทนาดังกล่าวนี้ หากอ่านไม่ได้ก็ทำใจในใจ moral  doing ก็ทำไม่เป็น ทำในเบื้องต้น ท่ามกลาง บั้นปลาย เป็น conscious  subconscious และ unconscious  ตามลำดับ ฆ่ากิเลสได้อย่างถูกตัวตน ดับเชื้่อต้นตอ genesis killing เป็นการทำใจในใจ การมนสิการ อย่างโยนิโส ถ่องแท้ถึงตัวต้นตอยีนส์ของมันเลยเป็น DNA ใหม่ เป็น DNA อรหันต์ ของพระพุทธเจ้าเป็นวิทยาศาสตร์เช่นนี้

เวทนาที่แยกเป็น  18 เคหสิตเวทนา และเนกขัมสิตเวทนา ที่มีสุข ทุกข์ อุเบกขา ผ่านทวารทั้ง 6 นี่ก็จะชัดเจน ชัดแจ้ง ชัดจริง อ่านอาการ ลิงค นิมิต อุเทส ทำได้ทั้งหยาบ กลาง ละเอียดได้จริง ทำได้ตั้งมั่นเป็น สัมมาสมาธิ เป็นจิตที่แน่วแน่ แนบแน่น ปักมั่นเลย เป็นสัมมาสมาธิ เป็นความตั้งมั่นของจิตอย่างบริบูรณ์สูงสุด หากเราสามารถแยกแล้วทำได้    แยกเคหสิตเวทนา และเนกขัมสิตเวทนา แล้วทำให้เกิดฐานนิพพานเป็นอุเบกขาแบบเนกขัมมะ ที่ต่างจากอุเบกขาแบบเคหสิตะ ที่เฉยเด๋อ ดับไม่ได้ดับเหตุ ไปนั่งหลับตาดับเป็นเคหสิตอุเบกขาเวทนาทั้งนั้น เราต้องทำให้เกิดเป็นเนกขัมสิตอุเบกขาเวทนา ทำได้อย่างมั่นคงถาวรยั่งยืน ก็ทำเพื่อรักษาผล ที่เป็นภาวนาปธานแล้ว โดยทำซ้ำทำทวน อนุรักขณาปธาน ก็ได้ฐานนิพพานแข็งแรง เป็นคุณสมบัติอุเบกขาที่แข็งแรง ปริสุทธา ปริโยทาตา มุทุ กัมมัญญา ประภัสสรา สัมผัสสังขารใดๆจัดจ้านอย่างไร ก็ไม่หวั่นไหวแข็งแรง แม้จะสังขารเองปรุงเองก็ได้ เพื่ออนุโลม มีสัปปุริสธรรม จัดสรรได้อย่างเหมาะควร จัดสรร ความคิด คำพูด การกระทำ อาชีพได้อย่างสัมมา ก็ทำได้ทุกปัจจุบัน สั่งสมเป็นอดีต อนาคตก็สูญแน่นอนไม่เปลี่ยน

แม้ไม่มีโทมนัสแล้ว มีแต่โสมนัส ก็ไม่ให้ติด ให้เป็นแค่ผรณาปีติ พออาศัย ท่านจะรู้ว่าอาการอาศัย กับอาการยึดติด “อาทาน” ที่แปลว่าการยึด หรือการอาศัยต่างกันอย่างไร อาทานคือการยึดมั่นถือมั่น แต่ “อาศยะ” คือใช้อาศัย ปัญญาปฏิภาณของผู้ปฏิบัติ จะรู้ว่ายึดอย่าง “อาศัย” ไม่ได้ยึดอย่าง “อาลัย” หรือ อาทาน ที่ยึดมั่นถือมั่น เราจะรู้อาการจิตที่ยึดถือมั่นกับอาการที่ยึดไว้อาศัย จะเป็นปัญญาญาณที่รู้เลยว่าเราวางได้ จะปล่อยว่างได้มีญาณรู้อาการปล่อยวาง เกิดมุญจิตุกัมยตาญาณ โดยไม่ต้องไปกดไปข่ม แต่มีญาณปัญญารู้อย่างจริงยิ่ง

คนยึดอย่างโง่คือ “อุปาทาน” แต่ถ้ายึดอย่างสมณะ คือยึดอย่าง “สมาทาน” นี่คือสัจจะที่เป็นเรื่องของจิตใจ ผู้ปฏิบัติธรรมของพระพุทธเจ้าที่มีฐานอุเบกขา แล้วมีธาตุ 5 ของอุเบกขาคือ ปริสุทธา ปริโยทาตา มุทุ กัมมัญญา ประภัสสรา

ที่อาตมาเทศน์ขึ้นต้นเรื่องความรัก นักบุญวาเลนไทน์ท่านก็มีความรักที่ไม่ใช่ตื้นๆนะ อย่างน้อยต้องมิติที่ 4 จนถึงมิติที่ 7 นะ ไม่ใช่ความรักแคบๆ ระหว่างมิตรหายหรือญาติ แต่เป็นความรักสากลจักรวาล ส่วนจิตท่านก็รู้แบบเทวนิยม ลักษณะเทวนิยมก็รู้จิตพอสมควร ก็มี psychoanalysis มีจิตวิเคราะห์ได้พอสมควร แต่ไม่ละเอียดไม่รู้จิตอย่างเป็นปรมัตถ์เข้าใจจิต เจตสิก ไม่เข้าใจสิ่งที่ถูกรู้อย่าง รูป 28 ตั้งแต่ดิน น้ำ ไฟ ลม จึงถึงรูป 28 เขาไม่ชัดเจน อ่านไม่ออก ของพุทธปฏิบัติรูป ไปจนถึงอากาศ จิตมันว่างจนถึง ปริเฉทรูป หรือปฏิบัติอาหาร 4 พระพุทธเจ้าสอนไว้ละเอียดหมด ก็เป็นคำสอนที่ครบครัน แต่ถ้าเรียนไม่ครบก็ปฏิบัติไม่ครบ แต่ถ้าเรียนจิตวิเคราะห์ของพระพุทธเจ้านี้ ก็จะได้

มิติที่ 8 ก็เป็นมิติที่เป็นอาริยะ เป็นอเทวนิยม Atheism  ไม่งมงายกับเทวะ แต่ไม่ปฏิเสธเทวะ เคหสิตะเป็นเทวะเก๊ แต่เนกขัมสิตะเป็นเทวดาจริง สมมุติเทพเป็นเทวดาสมมุติ ได้สุขในลาภ ยศ สรรเสริญ ได้บำเรอกามอัตตา ได้สุขชั่วคราว เหมือนพยับแดด ฟองคลื่น วับๆหาย แล้วก็สั่งสมเป็นอุปาทาน เป็นอนุสัย นานนับชาติวนเวียนอยู่อย่างนี้ พระพุทธเจ้าให้มาลดละพวกนี้

พอจับกิเลสได้แล้ว ลดได้ ก็เป็นเทวดาอุบัติเทพ ถ้าทำกิเลสลดได้เป็นเทวดาแท้ เป็นเทวดาอาริยะ เป็นการสูง เจริญขึ้นของจิตวิญญาณ แต่ถ้าหลงเสพสุขกับเทวดาเก๊ คือโลกีย์ ก็คือโง่ ไม่รู้จักกิเลสตัวการ แต่ถ้าจับตัวการได้ ทำให้มันลดละจางคลาย ก็เริ่มเกิดเป็นอุบัติเทพ ลดได้อย่างมีไฟฌาน มีไฟปัญญา ลดละกิเลส ไม่ต้องไปนั่งเข้าฌาน แต่อยู่ในชีวิตประจำวันได้ มีไฟฌานที่มีพลังทำลายไฟราคะ ไฟโทสะ ไฟโมหะได้ คำว่า ฌานนี่แปลว่า ไฟ เป็นไฟกองใหญ่ ไฟวิเศษที่สู้ไฟราคะ ไฟโทสะ ไฟโมหะได้ พลังงานทางนามธรรมก็คือไฟ มีทั้งอกุศล และกุศล  

การทำฌานต้องเริ่มตั้งแต่ ถือศีล แล้วมีการสำรวมอินทรีย์ แล้วปฏิบัติลดละไปตามลำดับ ลดกิเลสได้ก็เป็นเทวดาอุบัติเทพ ลดได้หมดก็เป็นเทวดาวิสุทธิเทพ  แต่สมมุติเทพเป็นเทวดาเก๊ ซึ่งเทวดาเก๊ มี 6 ชั้น

เทวดา มี

1.จตุมหาราชิกา 2.ดาวดึงส์ 3.ยามา 4.ดุสิต 5.นิมานรดี 6.ปรินิมิตวสวตี

คือจิตนี่แหละ มันเป็น ผู้ไม่เข้าใจจะหลง

จตุมหาราชิกา คำว่า จตุ คือ สี่ทิศ เหนือใต้ออกตก ครบทุกทิศ เป็นผู้เก่งผู้ได้อำนาจ เป็นธรรมาธิปไตย เป็นอำนาจทางธรรม ไม่ใช่อำนาจทางโลก หรืออำนาจทางอัตตา พวกอัตตาธิปไตยคือ มุ่นแต่ในจิต ไม่เกี่ยวกับใคร ส่วนโลกาธิปไตยคือ ใช้อำนาจลาภ ยศ สรรเสริญ โลกียสุขมาเป็นอำนาจล่อให้คนหลง แต่อัตตาธิปไตย เอาแต่จิตตนทำฤทธิ์เดช หรือได้สงบนิ่งไม่เอาอะไร ไม่เอาเรื่องเอาราวกับใครเลย นี่คือเห็นแก่ตัวเต็มบ้องเลย

ส่วน “อาริยะ” ของพุทธจะต่างกับ “อารยะ” กับ “อริยะ” ผู้ไม่รู้จะไปจมกับความเป็นจตุมหาราชแบบโลกๆ ทุกวันนี้เขาจะเป็นเจ้าโลกกันด้วยอารยธรรม แต่ละประเทศก็พยายามเป็นเจ้าแห่ง ลาภ ยศ สรรเสริญ กาม อัตตา ควบคุมได้หมดเลยอยู่ใต้อำนาจฉัน ข้านี่แหละใหญ่ เป็นมหาพรหม เป็นเจ้าโลก เขาจะเอาเช่นนั้น จตุมหาราชิกาโลกีย์เป็นเช่นนั้น แต่ของพุทธเป็นธรรมาธิปไตย เป็นอำนาจทางธรรมของอาริยบุคคล รู้จักโลก รู้จักจิต รู้จัก objectiveคือ วัตถุวิสัย และ subjective คือจิตวิสัย รู้อย่างสภาวะจริงแยกออกด้วย ต้องยอมรับว่าต้องมีทั้งโลก และจิต ต้องมีทั้งวัตถุและจิต แล้วจะเป็นจตุมหาราชิกาด้วย เอาตั้งแต่อบาย ที่เราจะตัดขอบเขตปริเฉทของตน ปฏิบัติแค่นี้ เจียมตัวแค่นี้ ปฏิบัติทั้งโลกและอัตตาก็กำจัดอกุศลตั้งแต่อบาย ให้ได้ ก็เป็นตัวอย่างแก่เรา

ดาวดึงส์ คืออาการทางจิตเป็นอาการที่ 33 ที่ทำงานร่วมมาจากอาการ 32 ที่รวมกันเป็นคนนี่แหละ ตั้งแต่ผม ขน ฟัน เล็บ ผิวหนัง ...ไปจนถึงขี้อ่อนขี้แก่ ไส้ ฯลฯ... อาการสุขนี้ทางโลกก็มี แต่ทางธรรมก็มี ทางธรรมเป็นสุขเป็น เนกขัมสิตโสมนัสเวทนา แยกออกว่าต่างกันนะกับ เคหสิตโสมนัสเวทนา เราทำได้รู้เองเป็นปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูหีติ รู้แทนกันไม่ได้ด้วย ช้อนนี้อยู่ในชามแจ่ว จะไปสัมผัสแกงอย่างกับช้อนในชามแกงไม่ได้ต้องมามีเหตุปัจจัยสัมผัสครบจึงรู้

ยามา คือเวลา ถ้าทำได้นานก็เป็นดาวดึงส์โลกีย์นานๆ รักษาอารมณ์นี้ไว้ ที่จริงไม่มีสัมผัสก็ไม่มีอารมณ์จริง แล้วแต่คุณสั่งสมไว้ จำได้เป็นอนุสัยอีก ของพระพุทธเจ้าให้ล้าง ไม่จำมันเลยได้ก็ดี อารมณ์โง่ๆ ยามาคือ ระยะของเวลา ถ้าทำได้นานก็เป็นเทวดานาน

ดุสิตา คือ แดนสงบแดนพัก เป็นแดนพักยก ไม่ได้ดีดดิ้นกับสุขทุกข์ เป็นโดยธรรมชาติ คุณก็อยู่ดุสิตได้ ดุสิตโลกีย์ก็พักโดยไม่รู้ตัว มันเมื่อยก็พัก แต่ดุสิตของโลกุตระคือ หยุดได้พักได้ เพราะดับเหตุได้ เป็นดุสิตที่แท้จริง ถ้าทำซ้ำทำทวนก็เป็น นิมานรดี ถ้าพักได้มากอย่างพุทธก็เป็นบารมี คนอื่นเห็นดีด้วยก็มาช่วยสร้างความสงบ เป็นปรินิมิตวสวตี เป็นหมู่กลุ่มที่สงบสุข มีลูกหลาน ลึกซึ้งจนมีพลังวิเศษคุ้มกัน เพราะได้สร้างอาริยสมบัติมา จนเป็นคุณรังสี มีหมู่พวกเป็นจักรวาลใหญ่ขึ้นๆ ที่มีพลังอำนาจ เรียกว่า ปรินิมิตวสวตี

มาดูคำแปลของท่านทั่วไปนะ

1.จาตุมหาราชิกา คำแปลของท่านอื่นๆ เรียก จาตุมหาราชิก ว่าเป็นสวรรค์ชั้นที่ท้าวมหาราช 4 ปกครอง

2.ดาวดึงส์ ท่านแปลว่า แดนแห่งเทพ 33 มีท้าวสันดุสิตเป็นใหญ่ ก็เป็นบุคลาธิษฐาน

3.ยามา คือแดนแห่งเทพผู้ปราศจากความทุกข์ ปราศจากความทุกข์แบบโลกีย์ก็ได้ แต่ถ้ายิ่งปราศจากทุกข์อย่างโลกุตระก็ได้

4.ดุสิต คือแดนแห่งเทพผู้เอิบอิ่มด้วยสิริสมบัติของตน ที่จริง สิตะแปลว่าเย็นนะ มันเป็นการเย็นการพัก ไม่เร่าร้อน

 5.นิมานรดี ท่านบอกว่าเป็นแดนแห่งเทพผู้ยินดีในการเนรมิต คือสร้าง ก็กลางๆเป็นชาวโลกก็ได้ มีแบบเลวด้วยก็ได้ แม้สร้างอย่างโกงด้วย ก็น่าหวั่นเกรงกลัวถูกจับได้ แต่ถ้าสร้างได้อย่างสุจริต ก็ยินดีอย่างไม่น่ากลัว

6.ปรินิมิตวสวตี แดนแห่งเทพที่ยังสมบัติให้เป็นไปอย่างผู้อื่นเนรมิตให้

ความหมายของท่านที่แปลมาก็ไม่ต่างกัน แต่อาตมาขยายให้ได้ทั้งโลกียะและโลกุตระ

ลักษณะโลกุตระคือ คุณธรรมที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้แล้ว เอามาประกาศ แต่ทุกวันนี้โลกุตระเพี้ยนไปมากเหมือนกลองอานกะ ที่ไม่เหลือเนื้อกลองเดิมแล้ว อาตมานำธรรมะที่เป็นโลกุตระที่หายไป แล้วมาประกาศก็อยู่ได้เพราะว่า ธรรมรักษาผู้ประพฤติธรรม ธัมโมหเว รักขติ ธัมมจาริง ไม่ได้มีอย่างอื่นมาช่วยเลย ไม่มีปริญญา ไม่มียศ ไม่มีลาภ ไม่มีตัวช่วยอื่นๆเลย นอกจากธรรมะแท้ๆที่พิสูจน์ยืนยันมา ...ฟังธรรมแล้วเอาไปทำ อย่าฟังธรรมแล้วเอาไปทิ้ง ปฏิบัติธรรมให้ได้ประโยชน์กันเทอญ...

เวลาบันทึก 11 มีนาคม 2563 ( 17:33:36 )

รายละเอียด

580215_วิถีอาริยธรรม บ้านราชฯ พลวัตรของอธิปไตย 3 ของไทย

สฟ.ว่า...เมื่อวานนี้พ่อครูเทศน์เรื่องความรัก 10 มิติที่ สีมาอโศก วันนี้พ่อครูจะได้มานำเสนอประเด็นว่าเมืองไทยควรไปสู่ทิศทางไหนที่จะได้เป็นประเทศที่มีอธิปไตยของตนเองได้อย่างแท้จริง

พ่อครูว่า..วันนี้อาตมาตั้งใจมาอธิบายเรื่องอธิปไตยหรืออำนาจ

คำว่า อำนาจ หมายถึง แรง พลัง ทั้งของสสาร และ วิญญาณ มีพลัง มีแรงทั้งนั้น ในสสารต่างๆ ทางวิทยาศาสตร์ศึกษามาก เพราะศึกษาง่าย จับต้องได้มีตัวตน ดิน น้ำ ไฟ ลมประกอบด้วย ก็เลยมีความรู้เรื่องนี้พอสมควร ส่วนพลังทางนามธรรม ที่เป็นพลังระดับ พีชะนิยาม ก็เป็นพลังงานแล้ว เป็นพลังงานที่ปรับตัวขึ้นมาเป็นชีวะ ส่วนพลังงานที่ไม่มีชีวะก็คือพลังงานอุตุ มากมาย ก็เอามาใช้ได้ แต่ไม่อยู่ในสภาพชีวะ

ระดับชีวะนั้นมีความยึดตัวตน เช่นพีชะก็มีความยึดตัวตน ปรุงแต่งให้มีความเป็นตัวเองได้ อย่างเช่นลูกยางหรือสตาร์แอปเปิ้ล มันก็รู้ว่าจะเอาธาตุอะไรมาใส่ตนเอง มีสัญญากำหนดรู้ กำหนดแม่นด้วยไม่ค่อยแปรปรวน ก็จะมีDNA หรือ Chromosome ของมัน ตระกูลมัน มันไม่มีความรู้สึก แต่ระดับ จิตนิยามนี่มีเวทนา ก็จะฉลาดได้ง่าย และโง่ได้ง่ายด้วย แต่ระดับพีชะนี่ไม่ค่อยเปลี่ยนแปลงได้มากเหมือนจิตนิยาม พืชมีความเป็นตัวของตัวเอง แต่ยังไม่เรียกอัตตา มันอยู่ที่ไหนก็อยู่ตรงนั้น เคลื่อนไปที่ไหนไม่ค่อยเก่งเหมือนระดับจิตวิญญาณ ระดับจิตจะเคลื่อนได้เก่ง ระดับสัตว์เล็กๆน้อยๆก็เคลื่อนได้ช้า จิตระดับสูงขึ้นมาก็เคลื่อนที่ได้เร็ว แล้วจิตนิยามจะรู้เรื่องกรรม เรื่องธรรมะ ส่วนพีชะไม่ได้มีกรรมครอง

ระดับจิตวิญญาณจะต่างจากพีชะ ตรงที่พีชะไม่มีเวทนา ไม่มีสุขทุกข์ ชอบหรือชัง ก็ยังไม่ถึงขั้น

จิตนิยามระดับสูงจะรู้เรื่องกรรม แต่สัตว์เดรัจฉานไม่รู้จักกรรม เขาก็รู้ว่านี่ชอบ นี่ไม่ชอบ ผลัก ดูด เท่านี้ ก็รู้ได้เท่านี้ จนมาเป็นมนุษย์ พอเป็นมนุษย์นี่วิจิตรพิสดารหลากหลายกว่าสัตว์มากมาย แล้วมีสองนัย

เป็นมนุษย์แต่ไม่เชื่อกรรมวิบาก ที่เป็นพลังงานติดยึด รักผูกพันได้แรง พยาบาทได้แรงเช่นดัน มีดูดกับผลัก รักก็ดูดชังก็ผลัก สัตว์เดรัจฉานก็มีพยาบาทบ้างแล้ว รักก็มีแล้ว แต่มาเป็นคนจะแรง มันพยาบาท รัก ข้ามชาติ พลังงานเหล่านี้ติดยึดไปข้ามชาติ สัตว์เดรัจฉานมันทำแล้วเป็นกรรม แต่มันไม่รู้กรรม เป็นอเวไนยสัตว์ แม้เป็นคนแล้วก็ยังไม่เชื่อกรรมวิบาก แม้จะฉลาดโลกีย์มากแต่ไม่เชื่อกรรมวิบาก นี่คือฉลาดโลกียะแต่ไม่ฉลาดโลกุตระ

ระดับคนฉลาดมากในโลกีย์โลภ ใน ลาภ ยศ สรรเสริญ สะสมเป็นพลังงานยึดติด สั่งสมไว้ ฉลาดแต่โง่ไม่รู้จักรายละเอียดพวกนี้ คนพวกนี้เป็นภัยต่อโลกมาก

สายไม่รู้จักเรียนรู้จิตวิญญาณเลยคืออารยะ ทำลายได้มาก เขาไม่รู้ว่าทำเลวร้ายแล้วซ้อนจะกลับมาทำร้ายตนเอง เขาไม่รู้เรื่องหรอก พวกอารยะประเทศ สายโลกาธิปไตย เขาไม่รู้โลก แต่โลภในโลก จึงเป็นโลกาธิปไตยเต็มๆ รู้เรื่องจิตอย่างผิดเผิน ไม่มีจิตวิเคราะห์ psychoanalysis เป็นแต่ตรรกะ แต่หยั่งเข้าถึงเนื้อแท้ของจิต ไม่เข้าถึง genesis analysis เขาสามารถได้แต่ความหมายข้างนอก คือ moral คุณธรรม คือวัฒนธรรม moral doing แต่ไม่ลึกถึงจิตในจิตที่เรียกแยก spirit หรือ soul แต่ถ้าในระดับ mental คือจิตที่เขาสามารถยึดแต่เขาไม่มี analysis วิเคราะห์ไม่ออก นักวิทยาศาสตร์ทางจิตจะไม่เข้าถึง พระพุทธเจ้าศึกษาจิต เจตสิก รูป นิพพาน รู้ถึง genesis ถึง ระดับถึงที่เกิด

เรื่อง จิต วิญญาณ มโน เป็นตัว ต้น กลาง ปลาย

วิญญาณคือตัวต้น เรียกรวมเลย แล้วต้องเป็นปัจจุบัน มีตากระทบรูป หูกระทบเสียง มีดินน้ำไฟลม มีปสาทรูป โคจรรูป แล้วเรียนรู้สภาวะนั้นอ่านออกเรียนรู้ได้ เป็นนามธรรมแท้ๆ เมื่อปสาทรูปทำงาน โคจรรูปทำงานมีประสาททำงานมีวิญญาณเกิด เราก็เรียนรู้สิ่งที่ตามเข้ามาอยู่ในใจ สัมผัสแรกเรียกว่าวิญญาณ เรียนเข้าไปในจิตก็แตกจิตเป็น หลายอย่าง เจตสิกอีก 52 เป็นต้น ก่อนจะเป็นจิตในจิต ก็เกิดวิญญาณ แล้วมีเวทนา มีผลัก-ดูด ตามสัญชาติญาณก็เผลอว่าเป็นสุข แต่ทุกข์นั้นจริง มันมีเหตุให้ศึกษาได้ลึกเข้าไปในจิต ก็แตกเป็นจิต 89 ,จิต 121 ดวงอีก ก็มีแต่จิต เจตสิกที่วุ่นวายในนี้

ถ้าได้เรียนรู้จิตเจตสิก ที่ท่านได้รวบรวมเป็นจิต 89 ,จิต 121 ดวงเป็นดวงหรือไม่เป็นดวงเป็นลักษณะ แล้วแยกเป็นเจตสิก คืออาการของจิตอีกทีหนึ่ง เมื่อเรียนรู้เข้าไปงวดเข้าไปเรียนรู้ฆ่าจิตที่เป็นอกุศล ลึกเข้าไปในจิตจนเหลือท้ายสุดเป็นมโน เป็นตัวลึกสุด ญาณปัญญาเราจะเรียนรู้ได้

การทำใจในใจของพุทธ คือต้องล้างเหตุที่เห็นแก่ตัวได้ คือ selfishness doing ความเห็นแก่ตัวเป็นนามธรรม ท่านก็เรียนรู้ เห็นของจริง ทำกับลักษณะที่เห็นแก่ตัวนี้ออกไป เราจะรู้ว่าความเห็นแก่ตัวที่เราจะล้างออกก่อนได้คืออะไร แล้วค่อยล้างตัวหยาบก่อนตัวต้นก่อน เมื่อล้างได้เราก็จะล้างตัวที่เหลืออีก ล้างจนเหลือตัวพิษน้อยๆ จนเหลือแต่พิษน้อยมากเป็นพิษเฉพาะตนเอง ท่านก็ล้างอีก เพราะท่านรู้ว่ามันเป็นพิษภัยอีก ท่านก็ต้องรู้ว่ามันเป็นพิษภัยต่อตนเอง ท่านไม่โง่ที่จะเลี้ยงไว้ แม้จะเป็นความเห็นแก่ตัวที่เป็นพิษภัยต่อตนเอง ก็ล้างหมดก็เป็นอรหันต์

มาอ่านคอลัมน์ในไทยโพสต์ วันนี้มาอ่านให้ฟัง

คอลัมน์: ฅนปนข่าว: ขึ้นศาลฎีกาฯ อีกคน http://www.ryt9.com/s/tpd/2092313

นอกจาก "น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร" อดีตนายกรัฐมนตรี ที่อัยการสูงสุด (อสส.) สั่งฟ้องต่อศาลฎีกาแผนกคดีอาญาของผู้ดำรงตำแหน่งทางการเมืองแล้ว เครือญาติตระกูลชินวัตรและเป็นอดีตนายกฯ เหมือนกันอย่าง "สมชาย วงศ์สวัสดิ์" กำลังจะตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกันหลังจากคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตแห่งชาติ (ป.ป.ช.) สั่งฟ้องพร้อมกับ "พล.อ.ชวลิต ยงใจยุทธ" อดีตรองนายกฯ พล.ต.อ.พัชรวาท วงษ์สุวรรณ อดีตผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติ (ผบ.ตร.) และ พล.ต.อ.สุชาติ เหมือนแก้ว อดีตผู้บัญชาการตำรวจนครบาล (ผบช.น.) ต่อศาลฎีกาฯ กรณีสลายการชุมนุมกลุ่มพันธ มิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตย หน้ารัฐสภา เมื่อวันที่ 7 ต.ค.2551 จนเป็นเหตุให้มีผู้เสียชีวิต 2 ราย และบาดเจ็บอีกกว่า 400 ราย

อาตมาขอวิจัยหน่อยว่า...พล.อ.ชวลิต นั้น ที่จริงเคยเป็นนายกฯแล้ว ไม่สมควรจะไปเป็นรองนายกฯอีก แต่เพราะติดในลาภ ยศ สรรเสริญ จึงกลับมาเป็น แต่ถ้าจะบอกว่าเพื่อทำงานก็ไม่จำเป็นต้องมีตำแหน่ง ก็เป็นที่ปรึกษาก็ได้ นี่อาตมาหยิบมาขยายความเพิ่ม แล้วก็แพ้ภัยตนโดนฟ้องติดร่างแหไปอีก...

ล่าสุด "ธนฤกษ์ นิติเศรณี" ประธานแผนกคดีอาญาของผู้ดำรงตำแหน่งทางการเมือง เจ้าของสำนวน และผู้พิพากษาองค์คณะ รวม 9 คน มีคำสั่งประทับรับฟ้อง และมีคำสั่งนัดพิจารณาครั้งแรกเพื่อสอบคำให้การจำเลยทั้งสี่ ในวันที่ 11 พ.ค.นี้ เวลา 09.30 น.แล้ว

คดีสลายการชุมนุมกลุ่มพันธมิตรฯ หน้ารัฐสภาเกิดขึ้นเมื่อวันที่ 7 ต.ค.2551 ซึ่งเป็นวันที่ "สมชาย" ต้องนำคณะรัฐมนตรีแถลงนโยบายต่อรัฐสภาก่อนบริหารประเทศ แต่มีเพียง ส.ส.พรรคร่วมรัฐบาลที่เข้ารับฟังเท่านั้น เพราะพรรคประชาธิปัตย์มีมาตรการคว่ำบาตรไม่ร่วมประชุม ปรากฏว่ากลุ่มพันธมิตรฯ ได้เข้าปิดล้อมรัฐสภาไว้จนไม่สามารถเดินทางออกมาได้ ยกเว้นเจ้าหน้าที่และสื่อมวลชน ทำให้นายสมชายพร้อมบุตรสาวต้องนั่งเฮลิ คอปเตอร์ตำรวจหนีออกมา และสั่งการให้เจ้าหน้าที่ตำรวจใช้แก๊ส น้ำตายิงใส่ผู้ชุมนุมจนมีผู้เสียชีวิตและบาดเจ็บเป็นจำนวนมาก

ต่อมา ส.ส.พรรคประชาธิปัตย์เข้ายื่นเรื่องต่อ ป.ป.ช.เพื่อให้ไต่สวนกรณีดังกล่าว และในเดือน ก.ย. ปี 2552 ป.ป.ช.มีมติชี้มูลความผิดอาญาแก่นายสมชาย และ พล.อ.ชวลิต ฐานละเว้นปฏิบัติหน้าที่ และชี้มูลความผิดอาญาและวินัยกับ พล.ต.อ.พัชรวาท และ พล.ต.อ.สุชาติ ก่อนจะส่งให้ อสส.สั่งฟ้อง แต่ อสส.เห็นว่ามีข้อไม่สมบูรณ์ จึงตั้งคณะทำงานร่วมระหว่าง ป.ป.ช.กับ อสส.ขึ้นมาพิจารณา กระทั่งกลางปี 2557 อสส.มีความเห็นไม่สั่งฟ้อง ทำให้ ป.ป.ช.ต้องดำเนินการฟ้องเองเมื่อต้นปี 2558

สำหรับ "สมชาย" เป็นอดีตนายกฯ คนที่ 26 ของประเทศไทย แต่ไม่เคยมีโอกาสได้เข้าทำงานในตึกไทยคู่ฟ้าเลยสักครั้ง เพราะถูกกลุ่มพันธมิตรฯ ปิดล็อกทำเนียบฯ เอาไว้ โดยเป็นสามีของ "เจ๊แดง" เยาวภา วงศ์สวัสดิ์ ซึ่งมีศักดิ์เป็นน้องเขยของ พ.ต.ท.ทักษิณ ชินวัตร อดีตนายกฯ.

คอลัมน์ ถูกทุกข้อ ของ อัตถ์ อัตนัย ….มีคุณสิริวรรณ เขียนมาว่า...มหาอำนาจอันดับหนึ่งของโลก นอกจากแค่อำนาจในประเทศนะ แต่นี่ในโลกเลย อยู่ข้างหลังอสูรหน้าด้าน และขี้ข้า ในฐานะของการเป็นหนึ่งในมวลมหาประชาชน ที่ไม่ได้หนีหายไปไหน ทุกคนจ้องให้กำลังใจในการดำเนินการของรัฐบาล เพราะเป็นความหวังของประเทศ อย่างไรก็ดีการเปลี่ยนแปลงใดๆย่อมมีคนเสียประโยชน์และคนที่เสียประโยชน์คือคนที่อยู่ในกลุ่มอสูรหน้าด้าน ซึ่งได้เปิดเผยชัดเจน ซึ่งก็คือต้นตำรับความหน้าด้าน ความละเมิดสิทธิมนุษยชน ฯลฯ งานนี้เราได้เห็นสื่อมวลชนใหญ่ นักวิชาการใหญ่ เปิดหน้าออกมาชัดเจนว่า พวกเขารับใช้ทุนสามานย์ อาจเป็นถึงสายลับ นับว่าเป็นความน่าละอายของแวดวงวิชาการสื่อมวลชน ที่รับอามิสป่วนประเทศ ถึงชักศึกเข้าบ้าง

ดิฉันคิดว่าดีที่พญาอินทรีย์ส่งเจ้าหน้าที่การทูตมาดุ วีน ประเทศไทย เป็นหลักฐานว่า อสูรหน้าด้านและขี้ข้า นำประเทศไทยไปเร่ขาย พอเกิดเหตุการณ์ไม่ได้ดังหวัง พญาอินทรีย์จึงต้องแสดงอำนาจ ในเวลา 204 วันของมวลมหาประชาชน พลังอำนาจของพวกเราทำไมบรรลุผลยาก เพราะว่ามีเหตุต่างๆดึงกันอยู่ ก็เพราะพวกเราไม่ได้ต่อสู้กับอสูรหน้าด้านและขี้ข้าเท่านั้น แต่พวกเราเผชิญหน้ากับอสูรหน้าด้านระดับหนึ่งของโลกหลังไอแม้ว ดังนั้นสื่อขี้ข้า จึงให้ร้ายมวลมหาประชาชนมาโดยตลอด การที่เขาโกหก จนเชื่อในสิ่งที่เขาโกหก ทำให้เขาประเมินผิดพลาด พลังของมวลมหาประชาชนมีมหาศาล ทำให้เรารอดพ้นอุ้งมือซาตาน ประเทศอื่นจึงชื่นชมประเทศไทยที่กำลังก้าวออกจากอุ้งมือพญาอินทรีย์ได้อย่างสง่างาม ทำเอาสายลับและนักวิชาการใหญ่ที่เขาจ้างไว้ สื่อมวลชนใหญ่จึงรายงานผิด งานนี้คงโดน??? เพราะหน้าตาเครียดไม่กร่างเหมือนตอนอสูรครองเมือง เกมหมากล้อมของมหาอำนาจโลกคือต้องการเป็นเจ้ามือใหญ่ เขาเปิดศึกหลายด้านทั่วโลก

สำหรับประเทศไทย จากการแสดงออกอย่างไร้สามัญสำนึกของนักการเมือง ทูตของมหาอำนาจบอกว่าไทยต้องดำเนินการสร้างสรรประชาธิปไตยให้ได้เหมือนบรรพบุรุษ ให้เป็นแผ่นดินทอง สำหรับพญาอินทรีย์ที่ตอนนี้ปีกหัก ถังแตก แถมยังตาเป็นต้อหิน(ใกล้บอด) อีก คงดำเนินงานแบบมีสูตร แถมยังรู้ว่าสูตรนี้ใช้มา 70 ปีแล้ว ตัวแปรในสมการเปลี่ยน พลวัตรของโลกเปลี่ยนไปขนาด 360 องศา พญาอินทรีย์ปฏิบัติในท่าทีเดิม แต่ทำไมทุกประเทศเกลียดและกลัวแถมยังไปถือหางจีนอีก สงสัยโดยเซลล์แมนโกหกอีก ขอบอกว่า กราฟชีวิตของอสูร คงเป็นระฆังคว่ำ ลายเซ็นเตี้ยมีแหลมสองครั้งแล้วตวัดราบเตี้ย ทายได้ว่า เขากำลังเข้าสู่โหมดเตี้ยต่ำติดดินแล้ว ด้วยอัตราเร่ง หมดเวลาของเขาแล้ว อีกไม่นานก็คงล้มละลาย ถ้าท่านพญาอินทรีย์กลับท่าที คบกันอย่างมิตร เอาไว้คอยช่วยเหลือกัน คนไทยใจดี ยังไงก็ช่วยเหลือกันได้ เพราะยังไงคนไทยก็ยังชอบดูหนังฮอลลีวู้ด

คุณอัตถ์ ตอบว่า อเมริกาก็ยังเป็นมาเฟียเสมอ ล่าสุดจะเอากองกำลัง อาวุธไปสู่ตะวันออกกลาง ผมว่าอเมริกาจะเป็นผู้จุดสงครามโลกครั้งที่ 3 เป็นสงครามครูเสธ

มาอ่านอีกคอลัมน์  ท่านขุนน้อย ณ ลีลาแห่งบุปผากระบี่ หัวข้อ  ประชาธิปไตยในยุคใกล้สงครามโลก

http://www.thaipost.net/news/130215/102955

ริ่มต้นขึ้นแล้ว...การพบปะเจรจามาราธอนของผู้นำ 4 ฝ่าย ที่เรียกกันว่า Normandy Four อันประกอบไปด้วยคุณพี่ วลาดิมีร์ ปูติน ผู้นำรัสเซีย คุณน้า ฟรังซัวส์ โอลลองด์ ผู้นำฝรั่งเศส คุณป้า อังเกลา แมร์เคิล ผู้นำเยอรมนี และคุณน้อง เปโตร โปโรเชนโก ผู้นำยูเครน ณ เมืองมินสก์ ประเทศเบลารุส ช่วงวันพุธที่ผ่านมานี้

                        -----------------------------------------------

    ผลของการเจรจาครั้งนี้จะมีข้อสรุป ข้อยุติ ออกมาในแบบไหน ประการใด จะออกไปในแนว สงคราม หรือ สันติภาพ มาถึงบัดนี้ คงได้แต่นั่งล้างหู เอียงหู รอฟังกันไปเรื่อยๆ แต่โดยสีสัน บรรยากาศ ทั้งก่อนหน้าการเจรจา หรือระหว่างการเจรจา คงปฏิเสธไม่ได้ว่า...ดูๆ จะหนักไปทาง มัน...เอา...เราแน่ หรือถ้าจะมีโอกาสไหลไปในทางสันติภาพขึ้นมามั่ง ก็อาจเป็นสันติภาพในแบบ การพักรบชั่วคราว เพื่อเตรียมพร้อมรับมือกับสงครามที่มีขนาดใหญ่ยิ่งขึ้นไปกว่านั้น...

                        ------------------------------------------------

    เรียกว่า...ตั้งแต่ก่อนหน้าตั้งโต๊ะเจรจากันแค่ไม่กี่ชั่วโมง ฝ่ายรัฐบาลยูเครนผู้นิยมตะวันตกกับฝ่ายกบฏยูเครนผู้นิยมรัสเซีย ต่างควักอาวุธออกมายิงกันสนั่นหวั่นไหว ตายไปรวดเดียวกว่าครึ่งร้อย ดังที่หน้าต่างประเทศ ไทยโพสต์ ได้เอามารายงานไว้เมื่อวันวาน จนทำให้คุณน้อง โปโรเชนโก ออกอาการควันหูออก ถึงกับคิดจะประกาศกฎอัยการศึกเลียนแบบ คุณลุงบิ๊กตู่ ของหมู่เฮา แถมยังประกาศว่าจะหอบเศษชิ้นส่วนจรวด BM-30 ที่ฝ่ายกบฏยิงใส่ใจกลางเมือง Kramatorsk ในแคว้น Donetsk ไปกองให้เห็นๆ กันในโต๊ะประชุม เพื่อใช้เป็นหลักฐานยืนยันว่าอาวุธเช่นนี้ฝ่ายกบฏย่อมไม่มีปัญญาที่จะหามาใช้ได้โดยเด็ดขาด ถ้าหากรัฐบาลรัสเซียไม่ให้การสนับสนุน

                  -----------------------------------------------------

    หรือพูดง่ายๆ ว่า...เพื่อให้เกิด ความชอบธรรม ในการรองรับ การติดอาวุธร้ายแรง ของสหรัฐให้กับกองทัพยูเครน ตามแนวทางของรัฐบาล โอมาบ้า และบรรดานักการเมืองอเมริกันไม่ว่าจะเป็นพรรครีพับลิกันหรือดีโมแครต ที่ต่างก็กำลังออกอาการ บ้า ไปด้วยกันทั้งนั้น และนั่นน่าจะทำให้ความพยายามที่จะหาทางออกด้วยการเจรจา ไม่ใช่ด้วยการเพิ่มอาวุธเพื่อเอาไว้สู้กับอาวุธ หรือการหาข้อยุติด้วยกรรมวิธีทางทหาร ที่คุณน้า ฟรังซัวส์ โอลลองด์ และคุณป้า อังเกลา แมร์เคิล เคยนำเสนอเอาไว้ก่อนหน้านี้ อาจต้องออกไปทางแห้วกระป๋อง หรือไม่ก็ต้องหาสากกะเบือมาอมเอาไว้คนละด้าม สองด้าม...

                    --------------------------------------------------------

    คือคงต้องยอมรับว่า...บรรยากาศความเคลื่อนไหวทางทหาร ก่อนหน้าที่บรรดานอร์มังดีโฟร์ทั้งหลายจะร่วมนั่งโต๊ะเจรจาระหว่างกันและกันนั้น เป็นอะไรที่มาแรง แซงโค้ง เอามากๆ นอกเหนือไปจากการเคลื่อนเรือรบต้านขีปนาวุธและปราบเรือดำน้ำ USS Cole ของกองทัพสหรัฐเข้าไปในภูมิภาคทะเลดำเมื่อวันสองวันที่ผ่านมา ล่าสุด...กองทัพสหรัฐยังส่งเครื่องบินขับไล่ต่อต้านรถถังและยานเกราะ A-10 Thunderbolt 2 จำนวน 12 ลำ พร้อมนักบินอีก 300 นาย เข้าประจำการยังน่านฟ้ายุโรปตะวันออก แบบกระเหี้ยนกระหือรือเอามากๆ หรือแบบเป็นไปตามหลักคิดที่อดีตทูตอเมริกาประจำรัสเซีย นาย ไมเคิล แม็กฟอล ได้ออกมาแสดงความเชื่อส่วนตัวเอาไว้นั่นแหละว่า... “ความเคลื่อนไหวทางทหารในยูเครนของฝ่ายกบฏที่มีรัสเซียสนับสนุนนั้น มีแต่จะต้องถูกยกระดับยิ่งขึ้นเรื่อยๆ โดยไม่ว่าอเมริกาจะส่งหรือไม่ส่งอาวุธร้ายแรงให้กับรัฐบาลยูเครนก็ตาม...”

                 -----------------------------------------------------

    ในเมื่อบรรดานักการเมืองในสหรัฐ หรือผู้นำสหรัฐ อยากจะเชื่อ หรือพยายามเกลี้ยกล่อมตัวเองให้เชื่อ ไปตามหลักคิดเช่นนี้ โดยไม่ได้คิดจะพลิกประวัติศาสตร์ความเป็นมาทางวัฒนธรรม เชื้อชาติ ภาษา ไปจนถึงอาณาเขตดินแดนที่มีความเกี่ยวพันกันอย่างลึกซึ้งระหว่างยูเครนและรัสเซีย มาใช้เป็นองค์ประกอบเอาเลยแม้แต่น้อย โอกาสที่จะหาข้อสรุป ข้อยุติ เพื่อให้เกิดสันติภาพที่ยั่งยืน ถาวร ในยูเครนนั้น ย่อมยากซ์ซ์ซ์ที่จะเป็นไปได้ง่ายๆ ความเคลื่อนไหวทางการทหารของสหรัฐเพื่อสนับสนุนรัฐบาลยูเครนยิ่งเพิ่มขึ้นเท่าไหร่ ย่อมทำให้ความเคลื่อนไหวทางการทหารของรัสเซียเพื่อปกป้อง คุ้มครอง ฝ่ายกบฏยูเครน ยิ่งต้องเพิ่มขึ้นไปเท่านั้น เรือดำน้ำชั้น First Varshavyanka-class ของรัสเซียจึงถูกส่งเข้าไปในภูมิภาคทะเลดำมาตั้งแต่ปลายปีที่แล้ว และล่าสุด...การฝึกรบด้วยกระสุนจริงของกองทัพเรือรัสเซียในทะเลดำ ก็ได้เริ่มต้นขึ้นตั้งแต่วันอังคารที่ผ่านมา ณ ภูมิภาค Crimea mountainous ส่งผลให้ทุกสิ่งทุกอย่างยิ่งน่าหวาดเสียว น่าไข่หด ตดหาย หนักขึ้นไปใหญ่...

                   ---------------------------------------------------------

    เอาเป็นว่า...สุดท้ายมันจะออกไปทางยิง-ไม่ยิง บุก-ไม่บุก ไม่บุก-ก็อย่าบุก ฯลฯ หรือไม่ ประการใด ก็แล้วแต่ โอกาสที่สันติภาพในแบบยั่งยืนและถาวร จะปรากฏขึ้นมาในภูมิภาคนี้ มันคงไม่ถึงกับง่ายซักเท่าไหร่นัก หรือพูดง่ายๆ ว่า...ตราบใดที่คุณพ่ออเมริกา ท่านยังไม่เลิกคิดที่จะดำรงตนเป็น ประมุขโลก ต้องการควบคุมโลกทั้งโลกให้ตกอยู่ภายใต้สภาพโลกที่มี มหาอำนาจเพียงขั้วเดียว บรรดาชาวบ้าน ชาวช่อง หรือประเทศต่างๆ ทั้งหลายที่ต้องการให้โลกทั้งโลกสามารถอยู่ร่วมกันโดยสันติ ภายใต้สภาพโลกที่มี หลายขั้วอำนาจ ย่อมไม่มีโอกาสที่จะอยู่กันแบบเบิร์ดๆ สบายๆ ได้โดยเด็ดขาด บรรดาสันติภาพในโลกใบนี้ ย่อมต้องเป็นไปในแบบที่ ท่านพุทธทาสภิกขุ เคยให้คำนิยามเอาไว้นั่นแหละว่า สันติภาพขณะเตรียมการรบใหญ่ หรือ สันติภาพในแบบที่ยิ่งยาวนานออกไปเท่าไหร่ ก็ยิ่งจะมีการรบใหญ่ติดตามมาในภายหลังหนักขึ้นเท่านั้น...

                   -------------------------------------------------------

    การเตรียมตัวรับมือกับสันติภาพในลักษณะเช่นนี้ จึงหนีไม่พ้นที่จะต้องหันมายึด แนวทางแห่งธรรม เอาไว้ให้มากๆ เข้าไว้ ยิ่งประเทศเล็กๆ อย่างประเทศไทยแลนด์ แดนสยาม ของหมู่เฮาทั้งหลาย การก้าวเดินไปตามแนวทางแห่ง ทศพิธราชธรรม ที่ถูกแสดงให้เห็นเป็นแบบอย่างโดยองค์พระมหากษัตริย์นั้น ยิ่งถือเป็น ความจำเป็น ที่มิอาจปฏิเสธและหลีกเลี่ยงได้ คำว่า ประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข นั้น จึงมีความหมายลึกซึ้ง ยิ่งไปกว่าคำพูด คำจา ที่ถูกนำมาต่อท้ายเอาไว้เป็นสร้อยแต่เพียงเท่านั้น แต่ยังหมายรวมไปถึงประชาธิปไตยที่เป็นธรรม ที่มีคุณธรรม ศีลธรรม เป็นตัวกำกับเอาไว้อีกด้วย...อาตมาขอแถมว่า ต้องมีปรมัตถธรรมด้วยจึงพอ

                -----------------------------------------------------------

    ปิดท้ายด้วยวาทะวันนี้จาก Burke (อีกครั้ง)... “What is liberty without wisdom and without virtue? It is the greatest of all possible evils.- เสรีภาพที่ปราศจากปัญญาและคุณธรรม จะต่างอะไรไปจากความชั่วที่ร้ายกาจที่สุด...”.

พ่อครูว่า...เราก็จะได้รู้ทั้งแวดวงเมืองไทยและต่างชาติ เราก็ได้รู้ทั้งโลกและธรรม นี่เป็นเรื่องโลกธรรม ทั้งโลกทั้งอัตตา ก็เลยยิ่งเละ คนที่โง่ทั้งโลกและอัตตาเป็นเช่นนี้ ต้องมาดูบทความสุดท้ายนี้...คือโง่ทั้งโลกาธิปไตยและอัตตาธิปไตย...

เปลว สีเงิน "ธรรมกายกับมหาเถรสมาคม" http://www.thaipost.net/news/130215/102969

12 กุมภาพันธ์ 2558....................

    "..........ตอนนี้วัดพระธรรมกายกำลังจะคืนเงินที่ได้รับบริจาคจากสหกรณ์เครดิตยูเนี่ยน กว่า 700 ล้านบาท หลังจำนนต่อหลักฐาน เนื่องจาก ปปง.ตรวจสอบเส้นทางการเงิน และพบว่ามีการออกเช็คให้บริษัท ยูเนี่ยนอินเตอร์ประกันภัย จำกัด จำนวน 4 ฉบับ รวมเป็นเงินเกือบ 400 ล้านบาท สั่งจ่ายวัดพระธรรมกายจำนวน 15 ฉบับ รวมเป็นเงิน 714 ล้านบาท และ............"

    อืมมมมม...!

    ผมอ่านข่าวที่ พ.ต.อ.สีหนาท ประยูรรัตน์ เลขาฯ ปปง. แถลงผลตรวจสอบทรัพย์สิน "นายศุภชัย ศรีศุภอักษร" อดีตประธานสหกรณ์เครดิตยูเนี่ยนคลองจั่น ที่ยักยอกเงินสหกรณ์ไปกว่า 12,402 ล้าน ด้วยความปลื้ม

    ปลื้ม "ธัมมชโย" ด้วย เมื่อถูกจับได้คาคอ เลยต้องขย้อนคายออก บอก ปปง....จะคืน 700 กว่าล้านนั้นให้นะจ๊ะ!

    คำว่า "คืน" แสดงถึงจงใจเอาของเขาไปแล้ว เมื่อถูกจับได้ ก็คืนของกลาง ลักษณะนี้ ทางกฎหมายบ้านเมืองกับกฎหมายสงฆ์คือพระวินัย "เหมือนกัน"

    ความผิดเกิดขึ้นแล้ว ถึงคืน "ทางกฎหมาย" ก็ติดคุก

    ทาง "พระวินัย" อาบัติขั้นปาราชิกแล้ว!

    เกิดจากท้องพ่อ-ท้องแม่ ไม่เคยเห็น "บุญเจ้าเล่ห์" อย่างนายศุภชัย นี่คือการยักยอกโดยสุจริตหรือไฉน ยักยอกได้มาแล้ว แบ่งปันถวายซาตานซุกศาสนาทีละร่วมพันล้าน?

    ต่อให้อมควายทั้งฝูงมาพูดก็ไม่เชื่อว่า....

    นี่ไม่ใช่การ "รู้เห็นเป็นใจ" โกงได้มาเท่าไหร่ ก็ใช้คำว่า "บุญ" ฟอกเงินโจร เป็นเงินพระ-เงินวัด?

    เมื่ออ่านข่าวขบวนการซาตานนี้แล้ว ก็อดนึกย้อนไปเมื่อปี พ.ศ.2549 ไม่ได้...!

     ในสมัยทักษิณ "ศิษย์เอกธรรมกาย" เป็นนายกฯ ตอนนั้น ด้วยคดียักยอกเงินวัดและทรัพย์สินวัดเกือบพันล้าน

    ขาข้างหนึ่งของธัมมชโยเข้าไปอยู่ในตะรางแล้ว เหลือสืบพยานแค่ 2 ปาก ศาลก็จะตัดสิน อีกทั้ง "สมเด็จพระญาณสังวร" มีพระลิขิตเป็นฉบับที่ 3 ชี้โทษทางวินัยธัมมชโยไว้ชัดแจ้งแล้วว่า..............

    “ไม่คิดให้มีโทษ เพราะคิดในแง่ยกประโยชน์ให้ ว่าในขั้นต้นอาจมิใช่มีเจตนาถือเอาสมบัติของวัดเป็นของตนจริงๆ แต่เมื่อถึงอย่างไรก็ไม่ยอมมอบคืนสมบัติทั้งหมดที่เกิดขึ้นในขณะเป็นพระให้แก่วัด ก็แสดงชัดแจ้งว่า ต้องอาบัติปาราชิก ต้องพ้นจากความเป็นสมณะโดยอัตโนมัติ ต้องถูกจัดการอย่างเด็ดขาด เช่นเดียวกับผู้ไม่ใช่พระ ปลอมเป็นพระ ด้วยการนำผ้ากาสาวพัสตร์ไปครอง ทำความเศร้าหมองเสื่อมเสียให้เกิดแก่สงฆ์ในพระพุทธศาสนา”

    นั่นคือ ทางพระวินัยอันเป็นกฎหมายสงฆ์ ธัมมชโยต้องโทษ "ปาราชิก" สิ้นสภาพความเป็นพระแล้ว ด้วยเอาทรัพย์ผู้อื่นเกิน 5 มาสก เท่ากับ 1 บาทขึ้นไป

    ดังนั้น ไม่ว่าศาลจะตัดสินแบบไหน หรือไม่ตัดสิน ในความเป็นพระสงฆ์ของ "ธัมมชโย" ถือว่าสิ้นสภาพแล้ว!

    ขณะนี้ ธัมมชโย ด้วยสถานภาพจริงทางพระพุทธศาสนา มีสถานะเป็นฆราวาส เป็น "นายไชยบูลย์ สิทธิผล"ไม่ใช่ "ธัมมชโย ภิกษุ" ดังปลอมแปลงเป็น

    สถานะขณะนี้ คือซาตาน ซ่อนตัวในคราบเสื้อคลุมเหลือง-หัวโล้น กัดเซาะ-ชอนไช "รากแก้ว-รากแก่น" พระพุทธศาสนา ด้วยบิดเบือนพระธรรมคำสั่งสอนพระพุทธองค์

    และทั้งรูปแบบ เช่นดัดแปลงผ้ากาสาวพัสตร์เป็นเสื้อแขนกระบอกย้อมเหลือง สงสัยนุ่งชั้นในด้วยซ้ำ มีวัตรปฏิบัติวิปริตผิดสงฆ์ เบื้องหน้า-และเบื้องหลัง "ซ่อนเล่ห์" ลึกลับ ยากหยั่งถึง!

    เอานรก-สวรรค์หลอกขายแลกเงินชาวบ้าน พฤติกรรมเชื่อมขบวนการคาบเกี่ยวกฎหมาย เป็นวิธีการของซาตาน กัดกร่อนหวังเปลี่ยนแก่นธรรมแห่งพุทธะ ไปเป็นลัทธินิกายใหม่เฉพาะตน

    คล้ายเมื่อครั้งพระบรมศาสดาเจ้าปรินิพพานแล้ว ซาตานนอกศาสนา ก็แปลกปลอมเข้ามาอาสัยคราบพระในพุทธศาสนาหากินบ้าง บิดเบือนคำสอนพระพุทธองค์ไปเป็นของตนบ้าง

    กระทั่งโค่นทำลาย ยึดศาสนวัตถุ "วัด-ที่ดิน" แล้วแปลงให้เพี้ยน-พิเรนทร์เป็นลัทธิ-นิกายของตนได้ในที่สุด!

    แต่ ถึง ณ วันนี้...........!

    ที่นายไชยบูลย์ยังอาศัยผ้าเหลืองคลุมร่างว่าเป็นพระสงฆ์ เป็นธัมมชโย "ลวงโลก" อยู่ได้

    นั่นเพราะด้วย "อภินิหารทักษิณ" เพราะสมัยนั้น ความเป็นนายกฯ ของทักษิณ มีอำนาจปานสยบฟ้า-สยบดิน ดังที่ทราบกันอยู่

    ก็ขนาดทำให้อัยการในยุค "นายพชร ยุติธรรมดำรง" ซึ่งเป็นโจทก์ ต้องขอถอนฟ้องคดีธัมมชโยต่อศาลได้นั่นแหละ

     สืบพยานไปแล้ว 7 ปี เหลืออีก 2 ปาก ก็จะตัดสินวันนี้-วันพรุ่ง ถึงวันที่ 21 สิงหา 49 จู่ๆ อัยการพิเศษฝ่ายคดีอาญา 5 ก็ยื่นคำร้องขอถอนฟ้องจำเลยทั้งสองต่อศาล

     ".................ปรากฏว่าจำเลยที่ 1 กับพวกได้มอบทรัพย์สินทั้งหมด ซึ่งมีทั้งที่ดินและเงินจำนวน 959,300,000 บาท คืนให้แก่วัดพระธรรมกาย การกระทำดังกล่าวของจำเลยที่ 1 กับพวก จึงเป็นการปฏิบัติตามพระลิขิตของสมเด็จพระสังฆราชสกลมหาสังฆปริณายก ครบถ้วนทุกประการแล้ว

    ............................ฯลฯ.......................

    อัยการสูงสุด (นายพชร ยุติธรรมดำรง) จึงมีคำสั่งให้ถอนคดีนี้ ดังนั้น โจทก์จึงขอถอนฟ้องจำเลยทั้งสองในคดีนี้ทุกข้อกล่าวหา ขอศาลโปรดอนุญาต.....ฯลฯ"

    จำเลยที่ 1 คือ พระราชภาวนาวิสุทธิ์ หรือ พระไชยบูลย์ ธัมมชโย หรือ นายไชยบูลย์ สิทธิผล เจ้าอาวาสวัดพระธรรมกาย และนายถาวร พรหมถาวร ลูกศิษย์คนสนิท จำเลยที่ 2

    ครับ....รอยเกวียนย่อมทับรอยโค ฉันใด รอยตีนซาตานย่อมทับรอยตีนโจร ฉันนั้น 2 คดียักยอก มันบอกถึงรอยซ้ำรอย

    เอาบุญ-เอาสวรรค์ มาหลอกขาย...โยมจ๊ะ..โยมจ๋า หนึ่งเอ็ม-สองเอ็ม ตามภาษาของเขา เป็นการสะสมทุน ขยายแผนสู่เป้าหมาย ทั้งในและนอกประเทศ

    ฝ่ายซาตานเหลี่ยม มุ่งตีราชอาณาจักร หวังล้มสถาบัน เปลี่ยนระบอบเป็นแดงทั้งแผ่นดิน

    ฝ่ายซาตานเหลือง มุ่งตีพุทธจักร หวังล้มเถรวาทไทย ครอบงำ-ยึดวัดเปลี่ยนเป็นลัทธิแดงธรรมกายทั้งแผ่นดิน!

    ประเด็นที่สังคมตื่นรู้ ควรทำความเข้าใจให้ตรงจุด ในการบริหารทุกวันนี้ ประเทศไทยไม่ได้มี ครม.เดียว หากแต่มี 2 ครม. คือ

    ครม.รัฐบาลพลเอกประยุทธ์ ทำหน้าที่บริหารประเทศ

    และ ครม.มหาเถรสมาคม ทำหน้าที่บริหารคณะสงฆ์

    จะจัดระเบียบวัดธรรมกาย และซาตานที่ซ่อนอยู่ในร่างธัมมชโย ครม.พลเอกประยุทธ์ จัดการไม่ได้เต็มที่และโดยตรง

    ต้อง "ครม.มหาเถรสมาคม" ที่ สมเด็จพระมหารัชมังคลาจารย์ วัดปากน้ำภาษีเจริญ ในฐานะประธานกรรมการมหาเถรสมาคมเท่านั้น จะจัดระเบียบวัดธรรมกายได้

    และสั่งการให้ธัมมชโยมีสภาพเป็นไปตามพระลิขิตสมเด็จพระสังฆราช "สมเด็จพระญาณสังวร"

    คือ "จับธัมมชโยสึก" นั่นแหละ เปลื้องผ้าเหลืองออกไป ไม่ให้ซ่อนคราบนายไชยบูลย์ อยู่ในคราบพระ ซุกวัด ทำสังฆกรรมให้วิบัติอยู่อย่างนี้

    ก็มาถึงคำถามที่ทุกคนอยากถาม.............!

    "แล้วทำไมมหาเถรสมาคมปล่อยธัมมชโย-ธรรมกายให้เป็นอยู่ในสภาพทุกวันนี้ได้?"

    ผมจะไม่เฉลย อยากให้สภาพทุเรศเป็นตัวสะท้อนความ "เก้อยาก" เพียงอยากบอกว่า....รูปแบบที่ทางโลกทำนุบำรุงคนในศาสนาวันนี้ ทำนุบำรุงให้ "หนา"

    จึงหนักบ่า-หนักใจ กับทุกฝ่ายในสังคมชาติ!

    และในความเป็นมหาเถรสมาคม ผู้บริหารสงฆ์ทั้งประเทศในยุค "ทุนวัตถุ" วันนี้ สังคมชาวบ้าน "รู้เท่าที่เห็น" นั่นน่ะ...ดีแล้ว

    อย่าไปรู้ "ในสิ่งที่เป็น" เลย เชื่อผมเถอะ!

    ประเด็นธรรมกายนี้ ถ้ามหาเถรสมาคมเห็นแก่พระพุทธศาสนา "มากกว่า" เห็นแก่ธรรมกายผู้จะแปลง "มหานิกาย-ธรรมยุต" รวมไปเป็น "แดงธรรมกาย" ทั้งแผ่นดิน

    ขอพระเดชพระคุณเจ้า จงทำหน้าที่ "ครม.สงฆ์" ให้เป็นไปตามพระธรรม-วินัย กำจัดด้วงหนอนที่ชอนไชรากแก้ว-รากแก่นพระพุทธศาสนา ให้สมที่พุทธศาสนิกชนศรัทธา-ปสาทะ ด้วยเถิด

    ผมไม่อยากได้ยินใครพูดว่า "มหาเถรสมาคมเป็นใจ" หรือกระทั่งว่า "ธรรมกาย-ธัมมชโย เด็กสร้างของมหาเถรสมาคม"

    พอๆ กับที่ผมไม่อยากได้ยินคำนี้จากปากทักษิณ แต่ก็เคยได้ยินกะหู.....

    "ผมจะทำให้ธรรมกายเหมือนเมกกะ"!?.

พ่อครูว่า บทความนี้รวมทั้ง อัตตาธิปไตยและโลกาธิปไตย ที่คุณเปลว สีเงิน เอามาขยายความชัดเจน

คนที่เขานับถือกันว่า เป็นอาริยะก็เลยผนวกเอาความเจริญทางโลก เจริญทางกามคุณ โลกธรรม อัตตา เข้าไปด้วย ส่วนสายอริยะก็ทิ้งโลก ทิ้งกามคุณ พยายามลืม แต่ไม่ได้มีจิตวิเคราะห์อย่างลึกซึ้ง ได้ผิวเผิน แล้วเขาศึกษาจิต แบบดิ่งลึก แต่ไม่เข้าใจอัตตา อัตตาธิปไตยที่จะต้องศึกษาอย่างรู้เบื้องต้น ท่ามกลาง บั้นปลายที่ให้ล้างตั้งแต่ตัวต้น ที่เป็น conscious แล้ว subconscious จะขึ้นมาให้ศึกษา แล้วก็unconscious ก็จะลอยขึ้นมาให้ศึกษา

ของพระพุทธเจ้าเป็น consciousness killing ฆ่าตัวเหตุในจิตสำนึก แล้วฆ่าจนถึง genesis ถึง DNA ตัวเหตุร้าย ไม่ใช่ฆ่าหมดนะ แจกออกมา แล้วฆ่ารากฐานที่ไม่ดีนี้ ก็เท่ากับ ฆ่า selfishness หรือความเห็นแก่ตัว

ความเห็นแก่ตัวคือจิต คือ gene ศึกษาแล้วเป็น genesis killing นี่คือของพระพุทธเจ้า

ส่วนสายอริยบุคคล แต่เดิมมันก็ดีใช้ศัพท์นี้เท่านั้น แต่ตอนนี้เพี้ยนไปเป็นกลองอานกะแล้ว จึงต้องใช้ อาริยะ ที่มีหลักฐานใช้ได้ แต่เดิมใช้อริยะ แต่ว่า ตอนนี้ไม่มีเนื้อแท้แล้ว ต้องมาใช้ ศรีอาริยเมตตรัย ที่เป็นเนื้อแท้ความเจริญในอนาคต พระศรีอาริย์ คือผู้เจริญผู้มีเนื้อแท้ศาสนาของพุทธอยู่ตลอดกาลนานก็คือพระศรีอาริย์ตราบเท่ากาลนาน พระโพธิสัตว์แท้ของพุทธเป็นพระศรีอาริย์หมด โพธิสัตว์โสดาบันก็เป็นพระศรีอาริย์องค์น้อย ...สูงขึ้ินไปเป็นลำดับ จนเป็นพระศรีอาริย์องค์เต็มองค์จริงที่จะมาตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าต่อไป

โลกทุกวันนี้เขาใช้อำนาจโลกและอัตตา เมื่ออวิชชาก็ทำโง่ๆ ไม่ได้เกลียดโกรธ ธรรมกายนะ แต่มาสายธรรมะด้วยกัน ทางโลกเขาไม่ได้อาศัยธรรมะ มาโลภนะ เขาอวิชชาไม่ได้ศึกษาธรรมะเขาก็ทำไป แต่นี่มาประกาศว่าตนศึกษาธรรมะแล้วเอาอวิชชาตนเองมาละเลงฉิบหายวายป่วง ทำให้ศาสนาเสียหายมันเลวร้ายหนักเกินไป ทำให้ศาสนาเสียประโยชน์ต่อมวลมนุษยชาติ ทำลักษณะโลกๆนะเขาทำแล้วได้เปรียบ แต่ถ้าทำอย่างธรรมะจะเสียเปรียบ พวกอริยะปฏิบัติทางจิตนี้เสียเปรียบนะ น่านับถือกว่าไม่กวนโลก แต่นี่อารยะก็เลว แล้วอริยะก็ทำเลวอีก เอาของเขามาใช้ผิดๆ ทำเล่กล psychology ทางจิตวิทยาเลว ไปครอบงำคน ก็เลยได้ทั้งโลกาธิปไตย ได้อัตตาธิปไตยด้วย ผนวกกันแสดงอำนาจฤทธิ์แรง เขาได้เปรียบโลกๆนะแต่เขาได้เปรียบมาก อาตมาว่าสงสัยเทวทัตมาเกิดแล้วมาเพิ่มความเลวให้กับตนเพิ่มขึ้น รู้ทั้งรู้ว่าจิตตนเองเลวแล้วก็ทำผิดอีก ก็คือคนปาราชิก คนสมี คบกันไม่ได้เลย แล้วโกหกตนเองว่าถูกอีก รู้ว่าตนผิดตนชั่วแล้วก็ทำมาหลอกว่าตนดีอีก มันเลวจนไม่รู้จะว่าอย่างไรแล้ว

พวกอารยะนี่รู้จักตนเองยาก อย่างที่อ่านบทความมาว่า โลกกำลังสร้างมหาอำนาจ สร้างความเป็นใหญ่เป็นพี่เบิ้มของโลก คนฉลาดแกมโกงจะเอาโลกกับอัตตามาผนวกกัน สมัยโบราณมีแต่ทางจิตก็หลอกกันไปได้ไม่มาก หรือแบบโลกก็แสดงอำนาจกันไปข้ามโลกก็ไม่ได้ แต่ปัจจุบันนี้เขาล่ากันข้ามโลกเลย ถ้าคุณได้เป็นนายกฯ ปธน. หรือพระเจ้าแผ่นดิน คุณก็ได้เสพอารมณ์เป็นพรหมว่ตนนี้ใหญ่ เป็นนามธรรมแค่นั้น แต่ได้สร้างวิบากไปทำร้ายคนอื่น บังคับข่มขี่คนอื่นได้วิบากมากเลย เพียงแค่ได้เสพอารมณ์ที่ว่าตนใหญ่แค่นี้แต่ได้วิบากบาปมหาศาลเลย อย่าทำเลย เพราะไม่เชื่อกรรมวิบากจึงเป็นเวรานุเวรกันไปไม่จบสิ้น เพราะไม่รู้จักผลวิบาก จึงไปใช้ทั้งอำนาจโลกและอำนาจสรรเสริญ อำนาจหลอกว่าเป็นสุข แต่สุขเท็จ เอาทั้งอัตตาและจิตมาผนวกกัน พวกอารยะไม่รู้จักจิตลึกมากแต่พวกโลกทางจิต ใช้คราบนักปฏิบัติธรรมลวงโลกแล้วเอาโลกธรรมมาผนวกอีก ได้มหาศาล เขาเป็นนักหลอก อย่างธรรมกายนี่อาตมาก็คานกันอยู่ อย่างออกโศลกว่า “วัฒนธรรมบุญนิยมนั้น ต้องไม่ใช่บุญเป็นวิมานหลอกคน” เป็นวิมานคือสิ่งที่สร้างภพชาติหลอกคนที่ไม่รู้มาเยอะแยะ

บุญไม่ใช่วิมานไม่ใช่กุศลแต่บุญคืออาวุธสำหรับปหานกิเลส แต่เขาทำผิดหมดเลย เอาจิตและโลกมาผนวกกันก็เลยมีพลังสูง หนักหน้าใหญ่เลย แล้วส่งลิ่วล้อออกตีข้างนอกตนเองก็ตีอยู่ข้างในเป็นเครือแหโยงใยกันอยู่นี่ สังคมไทยกำลังอยู่ในหัวเลี้ยวหัวต่อดีมากเลย ต้องตัดไฟแต่ต้นลม อย่าอ่อนแอ อย่าไปหลงแต่เรื่องเยื่อใยอะไรแต่ว่ามันต้องทำตามกาละ ที่ฝากไว้คือคำว่า พลวัตร คือการเปลี่ยนแปลง 360 องศาของยุคสมัย

คำว่าพลวัตรของยุคสมัย พลวัตรคือค่านิยมของแต่ละยุคต่างกัน คนละกาละ คนละบริบท กาละนี้ค่านิยมมันมีเหตุปัจจัยเยอะมีทั้งวัตถุ ยุคพระพุทธเจ้าไม่มีไอแพด ที่ไม่ต้องไปสร้างจิต เป็นวัตถุที่ใช้กันได้ทั่ว ยุคโน้นไม่มี แล้วจิตที่หลงติดลาภ ยศ ยิ่งใหญ่จัดจ้านยุคโน้นไม่เท่ายุคนี้ แล้ววัตถุที่เขาสร้างมาหลอกก็ไม่เท่ายุคนี้ด้วย แม้แต่ไม่มีมันก็สร้างเป็นตัวเป็นตนหลอกกันหนาแน่นเลอะเทอะเปรอะเปื้อน ค่านิยมมันคนละอย่าง เราต้องเอาปัจจุบันเป็นตัวตั้ง ต้องรู้ กาย รู้พลังงานสสาร ที่รวมกันอยู่ สัตบุรุษจะทำงานต้องรู้องค์ประกอบ กาละนี้ผีร้ายมันร้ายยิ่งกว่าพญาจักรี เช่นพระยาจักรีต้องประหารชีวิตฉันใด ยุคนี้ต้องใช้อย่างนั้น ยุคนี้เลยไปกว่าพระยาจักรีอีก หนาหนักกว่าพระยาจักรีอีก ไม่ได้โกรธเกลียดนะ แต่ว่าถ้าปล่อยให้เขาทำบาปต่อไปจะมากมายเลย เพราะสัมประสิทธิ์ตัวต้นมันสูงเลย แล้วมีอะไรมาบวกอีกนิดหน่อยก็จะทำให้เกิดผลได้สูงมาก ตอนนี้ศัตรูใช้พลังยกกำลังนะ ไม่ใช่แค่พลังคูณ ค่าสัมประสิทธิ์จะมีมหาศาล ปล่อยไม่ได้ ต้องรู้กาละ และสัปปุริสธรรม 7 อย่าคิดว่าจะเอาเชื้อร้ายนี้ไว้เป็นวัคซีนนะ ไวรัสตัวนี้เลวร้ายมากเลยต้องกำจัดให้หมดเลยนะ

สรุปว่า อาริยบุคคลจึงเข้าใจทั้งโลกและอัตตา ไม่ให้อำนาจทางโลกและอัตตามาครอบงำ นี่คือธรรมาธิปไตย

ส่วนโลกาธิปไตยใช้ ลาภ ยศ สรรเสริญ โลกียสุข และโลกธรรม

ส่วนอริยะเขาก็แยกออกไปสร้างภพอัตตาใหญ่ มีอิทธิปาฏิหาริย์ อาเทสนาปาฏิหาริย์ แต่ไม่มีอนุสาสนีย์ปาฏิหาริย์

แต่อวิชชาสมัยนี้เอาทั้งอัตตาธิปไตยและโลกาธิปไตยมาผนวกกัน ก็เลยเลวร้ายมาก ธรรมใดวินัยใดเป็นไปเพื่อความมักมาก ธรรมนั้นวินัยนั้นไม่ใช่ของเราตถาคต ธรรมใดวินัยใดเป็นไปเพื่อความมักน้อย ธรรมนั้นวินัยนั้นเป็นของเราตถาคต แล้วอย่างที่เขาทำมันทำใหญ่โตมากเลย แต่ในหลวงให้เราทำอย่างแบบคนจนมักน้อยช่วยเหลือกัน อย่างนี้เราควรทำ

ขอบคุณบทความในไทยโพสต์ ที่ได้ใช้เป็นตัวอย่าง....

เวลาบันทึก 11 มีนาคม 2563 ( 17:34:38 )

รายละเอียด

580216_พระนิสิต มจร.( มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย) มาเยือนราชธานีอโศก

คณาจารย์ มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วิทยาเขต จ.อุบลราชธานี คณะพุทธศาสตร์ ชั้นปีที่ 3 สาขาวิชาศาสนาและปรัชญา เอกศาสนา นำโดย พระอาจารย์ ดร.ปัญญา เขมวีโร พร้อมพระนิสิต ร่วมกว่า 67 รูป มาเยือน ราชธานีอโศก พร้อมสนทนากับพ่อครูสมณะโพธิรักษ์ เมื่อ 16 กุมภาพันธ์ 2558 เวลา 09.30 น.

คุณดินดอนขึ้นต้นแนะนำว่า ราชธานีอโศกเป็นชุมชนที่จนเป็นอันดับ 5 ในจ.อุบลฯ

คำว่าจน คำนี้เป็นความลึกซึ้งซับซ้อนมาก คำว่าจนคำนี้ไม่ได้หมายถึงจนแบบสิ้นไร้ไม้ตอก ขี้เกียจ ไร้สามารถ สุรุ่ยสุร่าย ทำผิดพลาด แล้วเป็นคนจน ถ้าเผื่อว่า คนที่มีความรู้มีความสามารถ ขยันหมั่นเพียร ขยันแล้วไม่เก็บไม่สะสม อปจยะ ตามคำสอนพระพุทธเจ้า มีการเกื้อกูลสงเคราะห์สังคหะ ออกไปช่วยผู้อื่นจริงๆ ตนเองเป็นคนไม่สะสมแล้วมีเพียงพอกินใช้สอย แล้วมั่นใจใน ความรู้ความสามารถของตนกับความขยัน เป็นทรัพย์อย่างยิ่งในตนที่โจรมาปล้นไม่ได้ แล้วทำงานทุกวันก็พึ่งกินใช้ในแรงงานของตนทุกวัน อาจมีสะสมเป็นรองรังเผื่อป่วยเจ็บเล็กๆน้อยๆไม่ติดใจสะสมมาก ยิ่งอย่างชุมชนชาวอโศกทุกแห่งปฏิบัติตามหลักธรรมพระพุทธเจ้า คือ ลาภธัมมิกา มีลาภโดยธรรมก็เอามารวมเป็นสาธารณโภคี ก็ยืนยันชัดเจนว่า การมีสาธารณโภคี มีของส่วนกลางแบ่งกินแบ่งใช้กับของกองกลาง สาธารณโภคี ก็ไม่ต้องสะสมเงินทองทรัพศฤงคารของตนเองเลย เป็นอนาคาริกชน เป็นคนจนอันดับหนึ่งของโลกเลย หมู่บ้านนี้เป็นหมู่บ้านคนจนอันดับหนึ่งของโลกเลย

คือทุกคนที่มานี่เป็นคนกล้าจน อัปปิจฉะ ผมแปลเช่นนี้ ไม่กลัวตายไม่กลัวอด เรามั่นใจในความรู้ความสามารถและความขยันอันเป็นทรัพย์ของเรา ก็อยู่ได้ อาจบกพร่องป่วยเจ็บบางครั้งก็พึ่งพาสาธารณโภคีพึ่งแก่ เจ็บตายกันได้ เป็นชุมชนที่มีคนจนมาก หรือมีคนจนทั้งสิ้น อาจมีทรัพย์สินส่วนตนพออาศัย ไม่ได้ติดยึด จริงๆแล้วเอาทรัพย์มารวมกับของกลาง แล้วกองกลางก็ไม่สะสม สะพัดไปสู่สังคมอีก มีวรรณะ 9.....

1.    เลี้ยงง่าย  (สุภระ)

2.   บำรุงง่าย, ปรับให้เจริญได้ง่าย (สุโปสะ)

3.   มักน้อย, กล้าจน (อัปปิจฉะ) . . 

4.    ใจพอ สันโดษ (สันตุฏฐิ)

5.    ขัดเกลากิเลส (สัลเลขะ)

6.    เพ่งทำลายกิเลส  มีศีลสูงอยู่ปกติ (ธูตะ, ธุดงค์)

7.   มีอาการน่าเลื่อมใส (ปาสาทิกะ) 

8.   ไม่สะสม ไม่กักเก็บออม (อปจยะ) ตรงข้าม อวรรณะ9 

9.   ขยันเสมอ, ระดมความเพียร (วิริยารัมภะ)

จึงเป็นสังคมที่ปฏิบัติตามแนวทางของพระพุทธเจ้า ที่มีผลสำเร็จจริง พระพุทธเจ้าตรัสว่าในสาราณียธรรม 6 นี่ มีเมตตา กายกรรมวจีกรรมมโนกรรมแล้วมีลาภโดยธรรมเอามารวมกันเป็นสาธารณโภคี แล้วมีศีลสามัญตา ทิฏฐิสามัญตา 6 หลักนี้เป็นธรรมะที่ยืนยันได้ในสังคมที่มี มโนบุพพัง คมาธัมมา มีจิตที่มีคุณธรรมตามพุทธพจน์ 7 ….

1.    สาราณียะ (รู้จักระลึกถึงกัน คำนึงถึงคนที่ควรเอื้อ)

2.   ปิยกรณะ (รักกันสัมพันธ์ดี-ปรารถนาดีต่อกัน) .

3.   ครุกรณะ (เคารพกัน รู้จักฐานะ รู้จักคุณวุฒิ)

4.    สังคหะ (สงเคราะห์เกื้อกูลช่วยเหลือกัน) . . .

5.    อวิวาทะ (ไม่วิวาทแตกแยกกัน) .

6.    สามัคคียะ (พร้อมเพรียงกัน มีพลังรวมยิ่งใหญ่) .

7.   เอกีภาวะ (เป็นปึกแผ่น มีน้ำหนึ่งใจเดียวกัน)

ไม่ใช่ว่า ปฏิบัติธรรมนั้นไม่ต้องคิดถึงใคร ไม่เกี่ยวกับใคร ไม่ใช่เลย แต่ว่าธรรมะพระพุทธเจ้ามีต้น กลาง ปลาย มีความลาดลุ่มเหมือนฝั่งทะเลย ไม่ใช่ไปนั่งปฏิบัติหลับตาแบบทฤษฎีโบราณ ไม่ได้มีมรรคผลของพุทธเลย ธรรมะที่ทำแล้วจึงไม่เกิดผลตามที่พระพุทธเจ้าสอน กลายเป็นเรื่องออกนอกรีตนอกทางเหมือนกลองอานกะที่เนื้อแท้นั้นถูกปฏิรูปไปหมดแล้ว มีแต่ชื่อพุทธ แต่เนื้อแท้ไม่ได้เป็นพุทธเลย ให้ตรวจสอบตามคำสอนพระพุทธเจ้าก็ไม่ลงตัว

ผมพาทำมานี่ ตรวจสอบก็ตรงตามพระพุทธเจ้าสอน ที่มาทำแบบคนจนนี่ ในหลวงท่านก็ให้หลักไว้ ว่าให้ทำแบบคนจน ในหลวงเรานี่มีพระราชปรีชาญาณระดับพระโพธิสัตว์ มีพลังอำนาจโดยธรรม ไม่เป็นโลกาธิปไตยหรืออัตตาธิปไตย แต่เป็นธรรมาธิปไตย พวกเราก็ทำได้ก็เอามาเผยแพร่ประกาศออกไป ก็ได้มีคนเข้าใจ คนรู้สึกว่า มันใช่ มันถูกต้องก็มีอยู่ก็ได้เท่าที่ได้ คือศาสนาพระพุทธเจ้าไม่ใช้วิธีการโฆษณาหลอกลวงอย่างโลกเขาทำ แต่มีอะไรก็แสดงให้เขารับรู้ ให้เขาใช้ปัญญาตัดสินเอง เป็นอิสรเสรีภาพ

นอกจากสิ่งที่ไม่ดีก็ต้องข่ม นิคคัณเห นิคคหารหัง สิ่งดีก็ควรยก ปัคคัณเห ปัคคหารหัง ซึ่งความไม่ดีนี่ต้องรีบบอกรีบเตือนให้สติกัน แต่พูดสิ่งไม่ดีก็กระทบเขา เขาก็โกรธ ที่โกรธเพราะตนเองมีความไม่ถูกต้องในตน ก็เลยยึดตัวตนมีอัตตามานะ โกรธไม่ชอบใจแล้วตนเองก็อวิชชาด้วย คนเขามาว่าเราไม่ดีแล้วเราก็ไม่ดีจริงๆด้วย ก็จะไปโกรธเขาได้อย่างไร ตนเองควรจะขอบคุณเขาด้วยซ้ำ แต่เขาไม่มีความรู้เช่นนี้ก็เป็นธรรมดา

ธรรมะของพระพุทธเจ้าเป็นธรรมะขัดเกลาใจ ปฏิโสตัง ไม่ได้บำเรอกิเลส เป็นเช่นนั้น จริง ผู้ที่ตำหนิให้ผู้อื่นดื่มได้จึงเป็นปิยวาจา เพราะเก่งที่สามารถตำหนิให้คนอื่นดื่มได้ ต้องมีศิลปะที่จะตำหนิ ผู้สามารถเช่นนั้นถือว่ามีปิยวาจา ทำคำพูดคำสอนให้คนอื่นฟังแล้วเขาชอบใจ เกิดรักด้วยซ้ำไป ผู้นั้นจึงเป็นผู้ธัมมกถึก เป็นผู้เผยแพร่ธรรม ประกาศธรรมเป็นพระธัมกถึกที่ดี

เวลาอันจำกัดก็คิดว่า ผมได้พูดเป้าหลักเนื้อแท้ของศาสนาพุทธ จุดนี้มีก็ได้พูดไป ไม่ได้มีเวลาพูดในภาคปรมัตถ์ ถ้าท่านมีอะไรที่จะซักถามเท่าที่มีเวลาก็เชิญ

ต่อไปเป็นการตอบประเด็นหรือคำถาม?

_เคยพบพ่อท่านครั้งนี้เป็นครั้งที่ 2 เคยไปพบครั้งแรกที่คลองกุ่ม ไปกับท่านอ.ธรรมชาติ ท่านเป็นผู้พาอาตมาบวช ครั้งนี้เป็นครั้งที่ 2 ก็ยังเหมือนเก่า ไม่ดูแก่เลย … อาตมามาอยู่อีสาน ปีนี้ปีที่ 25 บวชมา 30 ปี ที่พ่อท่านกล่าวถึงหลักสาธารณโภคี ถ้าใครนำไปปฏิบัติจะทำให้สังคมอยู่เย็นเป็นสุข อยากทราบว่าพ่อท่านจะมีนโยบายอย่างไรที่จะให้หลักนี้แพร่ขยายให้มีผลสำเร็จที่สุด?

ตอบ...ถามสิ่งที่ผมเองก็ได้ทำตามที่ท่านว่าอยู่ คือพยายามเผยแพร่บอกกล่าวให้ได้มากได้เร็ว มีมโนสัญเจตนาเช่นนี้ ให้ได้ดีถูกต้องตรง ก็ทำสุดที่ไม่ได้ออมมือ ก็ตอบได้ว่าทำอย่างที่ผมพาทำมาตลอดคือความสามารถทำเต็มที่แล้ว ทำตามหลักมหาปเทส 4 สัปปุริสธรรม 7 เท่าที่เราจะไปร่วมกับสังคมได้ ทำตัวของเราทำคุณอันสมควรแก่ตนก่อน จึงไม่มัวหมอง เราก็ประมาณ มัตตัญญุตา ตามที่เราจะทำได้ ผมทำมา 40 ย่างเข้า 50 ปีแล้วก็เห็นผลตามลำดับ ถามว่าทำอย่างไรก็ทำอย่างใช้ สัปปุริสธรรม 7 กับมหาปเทส 4

_พ่อท่านได้นำหลักธรรม อปจยะ และวิริยารัมภะ ในการขับเคลื่อนองค์กรให้สำเร็จ สองหลักนี้ พ่อท่านอธิบายต่อ

ตอบ..คำว่า อปจยะ และวิริยรัมภะ คนเราหากมีความขยันหมั่นเพียรก็สร้างสรรไปได้ มีอยู่มีกินเหลือกินได้ คนขอทานมีเด็กเขาถามผมว่าทำไมเขาขอทาน ผมก็ตอบเปรี้ยงให้ว่าที่เขาต้องขอทานเพราะขี้เกียจ แม้คนพิการเหลือเท้านิดเดียวเขาก็ทำอยู่ทำกินสร้างสรรได้ คนเป็นอัมพฤกติ์เขาก็ยังพยายามก็เหลือกินเหลือใช้ แค่คนขี้เกียจอย่างเดียวนี่แหละก็เลยไปขอทาน แม้ร่างกายครบ 32 ก็ไปขอทาน ดีไม่ดีมันไปปล้นจีด้วยเลวกว่าขอทาน หากเรารู้จักเพียรจะรู้สัมมา กัมมันตะ อาชีวะ หรือสัมมาวาจา เราก็เลิกละ มิจฉาอาชีวะ 5 ปฏิบัติเลิก กุหนา ลปนา เนมิตกตา จนสูงขึ้นเรื่อยๆ เราก็ลดละกินน้อยใช้น้อย มักน้อยกล้าจนเพิ่มขึ้น ใช้ให้น้อยทำให้มาก ไม่สะสม เป็นสาธารณโภคี จึงเข้าหลักคนจนมหัศจรรย์ เป็นการพิสูจน์ยืนยันว่า สังคมเราเป็นสังคมคนจน แต่เขาก็มาเห็นว่ามีอะไรใหญ่โตมากมายเกินกว่าเขา ทั้งที่สร้างหมู่บ้านมาไม่นานกว่าเขา เป็นเรื่องยืนยันว่าของส่วนกลางมีมาก แต่ของส่วนตัวเขามีไม่มาก ผมเคยบอกว่าหมู่บ้านเราหมู่บ้านคนจน หมู่บ้านคุณเป็นหมู่บ้านคนรวย เขาก็ไม่เชื่อ ผมก็ว่า เอาอย่างนี้เลย ควักเงินหรือทรัพย์สมบัติออกมาจากตัวเลยแต่ละคน ของเรามีน้อยกว่าพวกคุณแน่ อันนี้คือสัจจะของคนที่ได้ฝึกฝนตามพระพุทธเจ้าสอนจะเป็นคนจนได้จริง ไม่สะสม ทำมากเหลือเผื่อแผ่สังคม

_พ่อท่านตั้งหมู่บ้านราชธานีอโศก มีวัตถุประสงค์และเป้าหมายอย่างไร?

ตอบ...คือ ผมรู้เท่าที่รู้ตามภูมิว่า คนมันต้องอยู่กันเป็นโขลง ต้องอยู่ร่วมกัน และก็รู้ว่าศาสนาพุทธไม่ได้มีความรู้อะไรเก่งเท่ากับรู้เรื่องมนุษย์กับสังคม พระพุทธเจ้าท่านศึกษาอื่นๆแต่ท่านเห็นความสำคัญว่าในชีวิตของท่านจะทำงานอย่างเดียวคือสอนมนุษย์กับสร้างสังคม ท่านทิ้งความสามารถอื่นๆท่านมาเอางานสร้างมนุษย์เป็นคนดีแล้วมาเป็นสังคมดีรวมกันอยู่ ท่านเป็นพระพุทธเจ้าองค์ปลายในภัทรกัปป์จึงแสดงอย่างหมดเนื้อหมดตัวให้เป็นความมักน้อยสันโดษอย่างชัดเจนที่สุด ผมเองก็เข้าใจความหมายของท่านที่ทำ ผมก็จึงทำเหมือนอย่างท่าน ผมเห็นว่ายุคนี้เป็นยุคปัญญาชนแสวงหาได้มาก เป็นยุคที่ไม่มีอะไรปิดกั้น การสื่อสาร คมนาคม สะดวกมาก ต่อไปจะเปิดหมดทั้งโลก การเปิดหมดนี่เป็นปัญญาของมนุษย์โลกยุคนี้ที่เห็นว่าทุกคนต้องเผื่อแผ่เกื้อกูลช่วยเหลือกัน เขาเห็นจริงเลย เขาเข้าใจแล้ว ลึกๆเขายังทำไม่ได้ไม่รู้ละเอียด แต่เขารู้แล้วว่าต้องการเช่นนี้ ผมเองก็ไม่เจตนาทีเดียวว่าสังคมต้องกลายเป็นสาธารณโภคีเช่นนี้ มาสร้างราชธานีอโศกมีคนบริจาคที่ให้ ผมก็ทำ มีคนบริจาคเนื้อที่ให้ก็ทำเป็นหมู่บ้านชุมชนก็ทำ ที่จริงเรามีหมู่บ้านแรกที่ปฐมอโศกที่เป็นชุมชนสาธารณโภคีชุมชนแรกแล้ว เราได้ฝึกฝนมา แล้วทำอีกหลายชุมชน ทุกชุมชนเป็นสาธารณโภคีเอง ตามจิตที่เป็นประธาน ทุกชุมชน

มาอยู่ที่ราชธานีอโศกตอนแรกก็ไม่ได้คิดว่าจะเป็นสาธารณโภคี ก็ให้จองที่อยู่ ทุกคนก็ตั้งหลักมาว่าเราจะไม่โลภมากไม่เอาเปรียบเราจะมาทำสัมมาอาชีวะ กัมมันตะ อย่างที่พระพุทธเจ้าพาทำ แล้วแต่ละคนที่มาก็จะทำงาน ทำน้ำดื่ม ทำโรงเห็ด ทำงานของแต่ละคนที่มีแนวคิด อยู่อย่างมีศีลมีธรรม เป็นชุมชนศีล 5 ไม่มีอบายมุข แต่พอทำไปทำมาไม่ได้เลย ต้องมาเป็นสาธารณโภคี ทำอะไรขายก็ไปไม่ค่อยได้ แต่สรุปแล้ว จิตมันเป็นสาธารณโภคีด้วย เหตุปัจจัยไม่เอื้อด้วย สุดท้ายต้องมาเป็นสาธารณโภคี

สาธารณโภคีในยุคพระพุทธเจ้าทำได้แต่ในวงการสงฆ์ เพราะเป็นยุคทาส เป็นสมบูรณายาสิทธิราช ทำให้ในวงฆราวาสทำไม่ได้ แต่ในยุคนี้เป็นยุคอิสรเสรีภาพ ทำได้ในวงการฆราวาสได้ด้วย

_ท่านพระสิทธิศักดิ์ บอกว่า ระบบการปกครองที่นี่ ทางการเมืองเป็นอย่างไร และการเลือกตั้งสมาชิกสภาที่นี่มีส่วนร่วมไหม?

ตอบ...การปกครอง นี่พระพุทธเจ้าก็เป็นผู้ปกครองบริหาร คำว่าปกครองบริหารคืองานการเมือง ศาสนาพุทธไม่ได้แยกการเมืองออกจากศาสนาเลย แต่ว่าเพราะเล่กลของนักการเมืองที่ได้แยกศาสนาออกจากการเมือง เขาจะได้ทำชั่วได้ง่าย แล้วทางศาสนาธรรมะก็จำนนด้วยว่าจะไม่เข้าไปร่วมการเมือง การเมืองก็เลยทำอกุศลทุจริตได้เต็มที่เลย นี่คือนักการศาสนาถูกนักการเมืองหลอก

งานการเมืองก็คืองานทำเพื่อบ้านเพื่อเมืองเพื่อปชช.อะไรที่เหมาะสมจะไปร่วมก็ไป อะไรไม่สมควรก็ไม่ไปร่วม

_ตลาดอาริยะ ความหมายและหลักการปฏิบัติ

ตอบ...ของเราใช้คำว่า อาริยะ คำนี้มาจากคำของพระศรีอาริยเมตตรัยที่เป็นตำแหน่งของพระพุทธเจ้าองค์ถัดไป เป็นชื่อตำแหน่ง จะมีอยู่ตลอดกาลนาน จะเป็นชื่อพระพุทธเจ้าองค์ข้างหน้า ผมก็เอาคำว่าอาริยะนี้มาใช้ ถ้าเข้าใจไม่ได้ก็ใช้ไม่เป็น คำว่าอารยะและคำว่าอริยะก็เพี้ยนไปหมดแล้ว ก็เลยต้องมาใช้คำว่าอาริยะ ใช้อำนาจทางธรรมาธิปไตย โดยประสมส่วนระหว่างโลกและอัตตาอย่างเหมาะสม

ตลาดอาริยะเป็นการขาย จึงต้องขายอย่างอาริยะ อาริยะคือผู้ที่ขาดทุนของเราคือกำไรของเรา ทำอย่างเสียสละ อย่างในหลวงตรัส เราก็ทำตลาดอาริยะเป็นครั้งคราว แต่ว่าชีวิตประจำเราก็ทำแบบขาดทุนคือกำไรอยู่ตลอด สมมุติค่าแรงเรามี 500 เราก็เสียสละให้สังคมไป 300 เรากินใช้แค่ 200 นั่นคือขาดทุนของเราคือกำไรของเราคือกุศลแท้ เราเสียสละแท้

_แต่ละปีรายได้ราชธานีอโศกมีรายได้เท่าไหร่

ตอบ...จริงๆเราอยากให้มาตรวจสอบ เรามีรายได้น้อย และไม่มีความซับซ้อนไม่มาก ไม่มีเหลี่ยมโกง เราจริงใจ สรุปคำถามมาก็ตอบไปว่า ปีละเท่าไหร่นี้ตอนนี้เรายากที่จะตอบเพราะว่า เราอยู่ในขั้นกำลังก่อร่างสร้างตัว เราพึ่งคนอื่นมาก คืออโศกจะไม่เรี่ยรายคนที่ไม่ได้มาเป็นสมาชิก ฆราวาสถ้าจะมาบริจาค ถ้าไม่ได้มาศึกษากับพวกเราครบ 7 ครั้งก็ไม่รับเงินบริจาค เราก็เลยได้รับเงินเกื้อกูลจากพี่ๆน้องๆพวกเรา เราไม่รับจากภายนอก ไม่มีดอกเบี้ย เรามีเงินเกื้อไม่มีดอกเบี้ย เอาชาวอโศกที่มีรายรับรายจ่ายชัดเจน ก็ต้องไปดูที่ปฐมอโศกที่ลงตัวแล้วในรายรับรายจ่าย แต่ที่ราชธานีอโศกนี่ เงินไหลออกมาก เพราะกำลังก่อร่างสร้างตัว แต่เป็นระบบที่น่าศึกษามาก เป็นเศรษฐศาสตร์ที่น่าศึกษามาก จะเป็นหลักของคาร์นมาร์กซ์ก็สู้ของพระพุทธเจ้าไม่ได้ ของพระพุทธเจ้านี่มหาอภิสังคมนิยม จนไม่มีตัวตนทำเพื่อสังคม

เวลาบันทึก 11 มีนาคม 2563 ( 17:35:19 )

รายละเอียด

580217_สรรค่าสร้างคน(28) การศึกษาของประเทศไทยกับอธิปไตย 3

พ่อครูว่า...พวกคุณคิดว่าอาตมาจะสอนหมดไหม?นี่ หรือคิดว่าอาตมาจะมีอะไรมาสอนหรือไม่? ...ก็ไม่หมด คือถ้ายิ่งฟังแล้วก็ยิ่งมีอะไรลึก อะไรใหม่อีก ฟังแล้วก็เลยไม่ทำให้รู้สึกว่าหมด จะเอาที่อะไรสอน อาตมาก็รู้สึกว่าดึงออกมายังไม่หมดสักที จากพระไตรปิฎก จากเทวดามาบอก หรือจากคุยกันไป เป็นเรื่องสุดยอด อาตมาเข้าใจคนที่หลับตาทำสมาธิ แล้วเขาก็เกิดความรู้เห็นว่า อันนั้นเป็นปัญญา แล้วก็จะรู้อะไรขึ้นมา อันนั้นเป็นความรู้เดิม ที่เขามีมันขึ้นมา บางคนไม่มีความเดิม แต่บางคนโน้มจิตไปปรุง มันก็ปรุงได้ง่าย เพราะไม่มีอะไรกวน มีสองอย่างคือความเก่าของตนและของใหม่ที่ตนปรุงขึ้นมา เขาก็ว่านี่คือวิปัสสนา คือการเห็นอย่างยิ่งยอด

พระพุทธเจ้าว่าคือ การเห็นปรมัตถ์ เห็นกิเลสได้ กำจัดกิเลสได้อย่างสัมมาทิฏฐิ แล้วเห็นกิเลสได้นี่คือ ปัญญารู้ความจริงตามความเป็นจริงที่ทำได้จริงๆ ไม่ใช่ว่าเอาของเดิมขึ้นมารู้ และเป็นตรรกะ เหตุผลปรุงแต่ง แต่เป็นการรู้ความจริงตามความ เป็นจริงปรมัตถ์ รู้กิเลส ลดกิเลสได้ ก็จะรู้อารมณ์เนกขัมมะที่ออกจากกาม พยาบาทได้ แต่อารมณ์เคหสิตะ ก็จะเป็นอีกอย่างของใครของใครก็จะรู้เอง แม้แต่สุขโลกียะกับสุขโลกุตระก็จะแยกออก มีปีติก็ดีใจ แต่มีสองอย่างคือได้บำเรอกิเลสอ้วน กับการดีใจที่ทำให้กิเลสฝ่อตาย มีอาการปีติดีใจโสมนัส แต่เป็นเคหสิตะ กับเนกขัมมะที่ต่างกัน เราจะมีปัญญารู้ความต่างนี้ โดยสภาวะ ไม่ใช่ตรรกะความคิด ความรู้ ที่เรียนกันทุกวันนี้มีมากมาย

มีผู้นำบทความนี้มาจากเว็บไซด์พันทิพย์ ฝากถึงพ่อครู

เรื่องจริง..ที่ต้องยอมรับ

จีนรักไทยจริงใจ...วิจารณ์การศึกษาของไทยแบบตรงๆ. ..อ่านแล้วเศร้าจัง  .........

การศึกษาไทย ในมุมมองของจีน 

ห่วยสุดๆ ตั้งแต่ระดับมัธยม จนถึงระดับ มหาวิทยาลัย

1. สถานทูตจีน เขียนรายงาน (เป็นภาษาจีน) ระบุการศึกษาบ้านเรา เน้นแต่ด้าน ศิลปศาสตร์ นิติฯรัฐศาสตร์ เศรษฐศาสตร์ การตลาด บริหารธุรกิจ ซึ่งจบมาแล้ว ไม่มีงานทำ ความรู้กระจอก สักแต่ให้มีปริญญา ไม่ได้สร้าง value-added ใดๆ นักวิทยาศาสตร์ การวิจัย แทบจะเป็นศูนย์  Guanmu อดีตเอกอัครราชทูตจีน บอกว่า25ปีที่ผ่านมา ไทยผลิตยาง ยังไงก็ยังทำแบบนั้น ไม่สร้างมูลค่าเพิ่ม ทำเป็นยางรถยนต์ หรือสิ่งประดิษฐ์ อะไรเองไม่เป็น สร้างคิดอะไรไม่ได้

2. มหาวิทยาลัยไทย รวมไปถึง ธรรมศาสตร์จุฬาฯ กิจกรรมเน้นเต้น หลีดโชว์หล่อสวย แต่โง่ ไม่มีการฝึกงานอะไร ที่เป็นประโยชน์ ขอเงินพ่อแม่ เที่ยวกลางคืน ไปวันๆ โชว์วัตถุนิยม ว่ารถกูขับรถไร สังคมมันวัดกันแค่นี้ (เห็นมากับตา) พวกดีๆ ก็มีแต่มันน้อย เอาจริงๆนะ ผมว่ามีแค่10% ในขณะที่เด็กสหรัฐฯ พวก MIT Stanford หรือเด็กจีนชิงหัว ปิดเทอม พยายามหางานทำ ฝึกงาน UN World Bank JP Morganหรือมาค่ายผู้ลี้ภัย ชาวโรฮิงญาในไทย

3. จ่ายครบจบแน่ ปริญญาขยะ เต็มบ้าน คือ หางานไรทำไม่ได้ มีแต่อยากจะรวย  "ผมจะทำธุรกิจ" คือมันคิดไรไม่ออก นอกจากขายของ นอกจากนี้ ยังทุจริต ผันงบกระทรวงศึกษา ให้ทุนกู้ยืม มหาวิทยาลัยเอกชน ที่มีนักการเมือง เป็นเจ้าของ สุดท้ายหนี้สูญ เพราะเด็กบ้านนอก ได้มาเข้ากรุง สักว่าจบปริญญา ประดับบ้าน แต่มันหางานทำไม่ได้ ปีหนี่งหมดเงิน ภาษีประเทศชาติ  ไปหลายหมื่นล้าน เรื่องเลวๆนี้ ไม่เคยถูกตรวจสอบ

4. ภาษาอังกฤษ ห่วยแตกขั้นเทพ จริงๆ อจ.จุฬาฯส่วนใหญ่ ก็ลอกบทความฝรั่ง มาแปลๆ ไม่มีความคิด อะไรใหม่ หาน้อยคน ที่จบระดับโลก ไปดูCVเอาเอง ได้จบมหาลัยห้องแถว  B-class ทั้งนั้น  งานวิจัยขยะ  copy/paste  เต็มไปหมด ครูมัธยม เอาแค่โรงเรียน ในกรุงเทพฯ ผมเคยถูกเชิญไปพูด ยังออกเสียง สะกดศัพท์ไม่ถูกเลย จะสอนเด็กให้ถูก อย่างไร แล้วโรงเรียน ในอ.ปัว จังหวัดน่าน มันจะห่วยแตก ขนาดไหน

5.ความรู้ใหม่ๆ หรือเทคโนโลยี มันหมุนเวียน เป็นภาษาอังกฤษ ซึ่งคนไทยรู้แต่ ภาษาไทยตัวเอง ไม่มีความสามารถ แข่งขันอะไร ในระดับโลก โลกทรรศน์สุดจะแคบ สำนักข่าวไทย รายงานแต่เรื่องเส็งเคร็ง ไม่ได้สร้างคุณค่า ความรู้อะไร คนนั้นท้องกับคนนี้ ตำรวจตั้งด่านไถตังค์ ไปวันๆ ไปทำงานมา หลายประเทศ เช่น ฮ่องกง ญี่ปุ่น เกาหลีใต้ บอกได้เลยนักเรียนไทย โคตรจะขี้เกียจ ไม่รู้ปีหนึ่งๆ อ่านหนังสือกัน กี่เล่ม?...

รัฐบาลไหนจะคิดแก้ไขบ้างหนอ..??? ฝากความหวังไว้กับท่านปลัดและ รมต.กระทรวงศึกษา และ..คสช เพื่ออนาคตของประเทศไทยด้วยครับ ...ไม่ต้องรอคอยความหวังจากรัฐบาลไหนๆ

อีกแล้ว....

พ่อครูว่า...เราก็ฟังข้อคิดเห็นของคนในสังคม ก็มีหลากหลาย อาตมาเองก็เคยบอกว่าการศึกษาไทยมันล้มเหลวจริงๆ แต่ก็ไม่ได้วิจัยวิจารณ์หนักอย่างนี้ การศึกษาที่อาตมาจับประเด็นว่าเสื่อมมากก็คือ เป็นการศึกษาที่หลงฟุ้งเฟ้อ และ เป็นการศึกษาที่หลงได้แต่ความรู้ ความสามารถที่จะไปล่าลาภ ยศ สรรเสริญ เอาไปเป็นเครื่องมือเอาเปรียบทุจริตเสริม เป็นเรื่องจริงที่เป็นอยู่

ที่มันบกพร่องมากก็คือ ความรู้ทางคุณธรรมมันพร่องจริงๆ แม้แค่นี้ก็ยังเอาไปเป็นอาวุธ เอาเปรียบเข่นฆ่ากัน เพราะเห็นแก่ตัว อันนั้นเป็นตัวจริงก็ได้เครื่องมืออันนี้ไปข่มขี่คนอื่น สังคมจึงไม่สุขเย็น สังคมเสื่อมมาก อาตมาก็พยายามมาทำการศึกษาเช่นนี้ ทำได้เท่าที่ได้ แม้ไม่ได้เราก็ทำตามประสาเรา ล่าสุดทำ ว.นบ. ก่อนหน้า ว.นบ. ก็มีหลายชื่อย่อจนจำไม่ไหวแล้ว

เราพยายามเน้น ศีลเด่น เป็นงาน ชาญวิชานี่แหละ มันครบแล้ว ถ้าเข้าใจแล้วไม่มีปัญหา นอกจากจะทวีขึ้นเป็น ศีลเคร่ง เก่งงาน ชำนาญวิชา หรือว่าศีลเต็ม เข้มงาน สืบสานวิชชา

ความรู้ทางโลกเราไล่เขาไม่ทันก็ไม่เป็นไร แต่เรามีคุณธรรม และเรามีวิชาความรู้ที่จะทำให้ชีวิตอยู่รอดได้อย่างดี อย่างเช่นพืชผักผลไม้บนโต๊ะนี้ ต้นโต ปลูกที่นี่ ที่บ้านราชฯ กสิกรรมเราทำได้ดี ไร้สารพิษ มีคุณภาพ มีปริมาณที่มากที่ดี อาตมาถึงบอกว่าทำให้เฟ้อเกินไปเลย แล้วก็ไล่แจกไปเลย เรามีระบบที่ไม่เป็นหนี้สินใคร เรามีแต่ทำให้มาก แล้วสะพัดช่วยคนอื่นไป ไม่ว่าจะงานอย่างอื่นก็ด้วย ที่ชีวิตสังคมต้องอาศัย อะไรควรเราก็ทำ อะไรไม่ควรเราไม่ทำ เช่น งานอบายมุข ที่เสียทุนรอนแรงงาน เงินทุน ที่บำเรอกิเลส บำเรออารมณ์เปลืองเปล่าทำให้ติดยึดอีกต่างหาก เขาก็ทำอย่างไม่รู้มีอวิชชา เราก็ทำเท่าที่เราสามารถทำได้

อาตมาเข้าใจ ว่า ในหลวงเราตรัสอะไรออกมา ที่อาตมาหยิบมายืนยัน พวกเราคงรู้ว่าไม่ใช่ความรู้สามัญปุถุชนทั่วไป มันเป็นความลึก และท่านก็ทวนกระแสโลกด้วย

พวกชาวเราก็จะเป็นคนที่ไม่เสียหุ่น ไม่อ้วนมากมาย แต่เราก็จะไม่ผอม อย่างเขา จะอ้วนมากเราก็ไม่เป็น เป็นเรื่องง่ายๆที่สังเกต ในนัยะลึกอื่นๆพวกเราจะอายุยืน เพราะเป็นเหตุปัจจัยที่จะศึกษาเข้าระบบอาริยะของพระพุทธเจ้าที่แท้จริง แม้แต่ความรู้ทางเทคนิค ที่จะสร้างจะก่อ ก็ทำได้ เพราะสัตว์เดรัจฉานก็ทำได้บ้าง แต่ไม่เท่าคนหรอก บางอย่างก็ถ่ายทอดมาทาง DNA เช่น ตัวบีเวอร์มันสร้างเขื่อนได้ อย่างรังนกกระจาบ นี่มันสร้างได้อย่างไร เราไปรื้อออกยังยากเลย มันสร้างให้เป็นห้องๆ มีทางระบายด้วยนะ

ความรู้ทางเทคนิคก็ไม่ใช่ว่าเราจะทำไม่ได้ จนทำให้เราตกต่ำ แต่เราก็ทำได้เท่าที่เราทำนะ ตายไปแล้วก็รีบมาเกิด อย่าหลงหมู่ฝูงไปไหน คลำทางมาให้ถูก แต่ถ้าวิบากมันดีและจิตมันมุ่ง การตั้งอธิษฐานมีในหลายศาสนา ตั้งไว้ก็จะมีแรง

ถ้างานไหนไม่เป็นปัจจัยสำคัญของชีวิตอาตมาก็ไม่ทำ แต่อาตมาก็เข้าใจว่า ทำไมอาตมาต้องมีสิ่งก่อสร้างที่ใหญ่ พวกเราก็ดูสิว่า สิ่งก่อสร้างที่มหัศจรรย์ในโลกที่เป็นสิ่งที่พระโพธิสัตว์สร้างไว้มันมีอยู่ มันมีนัยะทางจิตวิทยาลึกซึ้ง คนเรามีจิตที่ลึกๆนับถือความใหญ่โต เราจึงจำเป็นที่จะต้องมีสิ่งใหญ่ แต่ใหญ่ต้องมีความสมควร เหมาะสมที่จะทำ บางทีรายละเอียดก็บอกไม่ได้เหมือนกัน อย่างผาแหงนนี่ ตอนนี้ยังไม่หยุดงอกเลยนะ แต่บอกนะว่าให้หยุดงอกได้แล้ว มีโครงการใหม่รออยู่ แม้ที่สุดที่จะเกิดสมเด็จปู่ฯนะ ก็ยังงงว่า จะเอา 44 เมตร นี่มันใหญ่ที่สุดในโลกนะ เป็นหินที่เป็น Round lift(เป็นรูปเหมือนเต็มตัว) เพราะส่วนมากพระศาสดาที่เขาทำรูปปั้นก็อย่างมากก็ทำแค่ Basal lift  หรือ Half lift ก็เก่งแล้ว แต่นี่ไม่ใช่ว่าจะเอาปูนเอาอิฐมาก่อนะ แต่นี่เราจะดูฝีมือสิว่าจะทำได้จริงไหม ที่สำคัญคือไม่มีเงิน แล้วจะทำน่ะ แล้วอะไรไม่อะไร ที่อื่นวัดวาเขาก็ไม่มี แต่เขาเรี่ยไร เขามีวิธีการหาเงินมาทำอย่างจิตวิทยา แต่ของเรานี่ มาไม่ครบ 7 ครั้ง ไม่มีสิทธิ์บริจาคนะ บางคนมาหลายทีก็โกรธหาว่าเราหยิ่งด้วย แต่ก็มีน้อย ส่วนมากจะเข้าใจ เราไม่ได้ทำเล่น เราทำจริง เราไม่เรี่ยไร ไม่หาทางปะเหลาะเอาเงินจากคนอื่น คนที่มีสมาชิก มีจิตเห็นดีจริงยินดีจะช่วยกันทำ ก็มาช่วย ก็ได้มาขนาดนี้ก็ภูมิใจ แต่มันก็ไม่เคยคล่องก็ได้เท่านี้ แต่ก็ไม่ถึงขั้นไปสร้างหนี้ มีแต่เงินหนุนกันบ้าง หมุนไปหมุนมาก็รีบใช้ เพื่อจะเกื้อใหม่

พวกเราทำอย่างเป็นคนมีวรรณะ 9 ทำแล้วก็ยืนยันคุณลักษณะจริง

1.สุภโร เป็นคนเลี้ยงง่าย แต่ไม่มักง่าย เลอะเทอะสกปรก ไม่เป็นคนติด

ยึดมากมาย จะอยู่จะกินจะไปจะมาก็ง่าย

2.สุโปสะ ก็มีปัญญาพัฒนาง่าย

3.อัปปิจฉะ ก็เห็นความมักน้อย มาสู่ความไม่สะสม มุ่งมาจนได้ตามลำดับ มันจริงเพราะมี

4.สันตุฏฐิ มีความสันโดษ ใจพอ

5.สัลเลขะ ขัดเกลา บางคนมีศิลปะก็ได้รับการยอมรับ

6.ธูตะ มีศีลเคร่งได้แล้ว ก็เป็นสิ่งทรงไว้ที่ดีแล้ว ผู้ได้แล้วจะไม่เคร่ง มันเป็นปกติสามัญ

7.ปาสาทิกะ มีอาการน่าเลื่อมใส สังวรอยู่บ้าง เป็นตนเองตามปกติบ้างมันทำได้อย่างสวยงาม

8.อปจยะ ไม่สะสม ก็ทำได้โดยค่าเฉลี่ย แต่ดีกว่านี้ยังมีอีก ก็ช่วยกันรักษาสร้างสรร จนกว่าจะตาย ทำกันต่อไปรุ่นแล้วรุ่นเล่า อาตมาว่าสัก 300 ปี ก็พอจะเทียบกับอามิช ได้

9.วิริยารัมภะ มีการระดมความเพียร

ก็ช่วยกันสืบสาน เพื่อให้เป็นสังคมที่คนมีพฤติกรรมหลักเกณฑ์ จนเอาหลักธรรมของพระพุทธเจ้ามาตรวจดู เช่น พุทธพจน์ 7 ว่าจริงไหม สาราณียะ ปิยกรณะ คุรุกรณะ สังคหะ อวิวาทะ สามัคคียะ เอกีภาวะ

หรือเอา กถาวัตถุ 10 มาจับ ว่า มีศีล อย่างไร ศีลนั้นขัดเกลากาย วาจานั้นแน่ แต่ต้องมีผลถึงใจด้วย เห็นได้ว่าที่เขาเรียนกันมันไม่ครบตามคำสอนพระพุทธเจ้าตามที่เราตรวจสอบตามกิมัตถิยสูตร ที่ต้องมีศีล สมาธิ ปัญญา ทำแล้วจะเกิดวิมุตติ วิมุตติญาณทัสสนะจริง ยุคนี้ก็เป็นไปได้ ยังไม่ใช่ผู้ที่มีธุลีในดวงตามากจนสอนไม่ได้ แต่เป็นผู้มีธุลีในดวงตาน้อยที่พอสอนได้ ยังกอบกู้เอาของพระพุทธเจ้ามาได้

จะขอขยายความอธิปไตย 3 มีโลกาธิปไตย อัตตาธิปไตย ธรรมาธิปไตย

อธิปไตยคือพลังอำนาจ

พวกอารยะ หรือโลกาธิปไตย ก็หลงวัตถุวิสัย เป็น objective ส่วนพวก อริยะ หรืออัตตาธิปไตย ก็เป็นพวก จิตวิสัย หนีโลก ไปโดยไม่พ้นอัตตา ไม่พ้นจิตก็หลงจิต สะสมจิต ไม่มีการเรียนรู้จิตวิเคราะห์ เรียนจิตตนก็พอรู้ความว่างแต่เป็นสัญญา ไม่ได้เป็นปัญญา ไม่ได้เป็นรูป 28 อย่างที่พระพุทธเจ้าสอน ไม่มีมีเหตุปัจจัยครบพร้อม สุรภาโว สติมันโต ไม่ยืนยันแบบวิทยาศาสตร์ได้ แต่ของพระพุทธเจ้านั้นครบ รู้จักโลกาธิปไตย และอัตตาธิปไตย แล้วใช้ทั้งสองอย่างได้ จัดสรรได้อย่างดี แล้วเป็นคนที่มีกิเลสน้อยลงได้ตามลำดับ แต่ไม่หนีโลก ไม่ใช่คนแบบอัตวิสัย พวกอริยะ หรือพวกหลงวัตถุหรืออารยะ

ปราชญ์ในสังคมไทยแปลคำเหล่านี้ว่าอย่างไร

โลกาธิปไตย ท่านแปลว่า ความถือโลกเป็นใหญ่ คือ ถือความนิยม หรือเสียงกล่าวว่าของชาวโลกเป็นสำคัญ หวั่นไหวไปตามเสียงนินทาสรรเสริญ ทำตามที่เขานิยม หรือคอยแต่หวั่นกลัวเสียงกล่าวว่า พึงใช้แต่ในขอบเขตความดีคือ เคารพเสียงหมู่ชน เป็นที่มาของคำว่า ประชาธิปไตย โลกาธิปไตยก็เป็นเชิงประชาธิปไตย  ผู้ใดเก่งในการใช้โลกธรรม หรือกามคุณ ก็จะเป็นจอมอัตตาใหญ่ โลกาธิปไตยนี่จอมอัตตาใหญ่ อัตตาเบ่งใหญ่ ทั้งตนเอง และกับทั้งโลกด้วย

อัตตาธิปไตย ท่านแปลว่า ความถือตนเป็นใหญ่ จะทำอะไรก็นึกถึงตน ทำอะไรก็คำนึงถึงฐานะ เกียรติยศศักดิ์ศรี พึงใช้ประโยชน์แต่ในขอบเขตที่เป็นความดี คือ เว้นชั่ว ทำดีด้วยความเคารพตน (อันนี้พ่อครูว่าแปลไว้ก็ดี) ทำเพื่อตนแต่ไม่เข้าใจตน คำนึงเกียรติยศ ศักดิ์ศรีตน แต่ไม่เข้าใจตน พ่อครูว่า.. ทำตามประโยชน์ตน แต่ไม่ไปแย่งใครนะ มีปฏิภาณในการไปล่าโลกธรรม กามคุณ แต่วิธีในการไม่ไปหลง โลกธรรม กาม นั้นไม่ใช่การเรียนรู้อย่างถูกต้องตามพระพุทธเจ้าสอน เท่านั้น

ไม่ได้มีจิตวิเคราะห์ ไม่มีลำดับ เบื้องต้น จากตรงไหนก่อน แล้วค่อยเลื่อนลำดับไปตามเหตุปัจจัย ที่จะลาดลุ่มเหมือนฝั่งทะเล ของพระพุทธเจ้านี้ จริงตรงนี้ เป็นการปฏิบัติที่ ไม่กลับไปกลับมา เป็นการปฏิบัติที่เร็วที่สุด จริงที่สุด เห็นผลเร็วที่สุดด้วย

พวกอริยบุคคล คือ อัตตาธิปไตยคือ เห็นแก่ตัวเต็มบ้อง

ส่วนพวกธรรมาธิปไตย ท่านก็แปลกันว่า ทำตามระเบียบกติกา ทำความดี เว้นความชั่ว โดยมุ่งความดีงาม ถูกต้องตรงธรรม ท่านก็พูดเป็นความดีงามแบบโลกีย์ เป็นภาษาที่ไม่เข้าถึงโลกุตระ ทำการด้วยปัญญา เคารพหลักการ กฎระเบียบกติกา มุ่งเพื่อความดีงาม ถูกต้องชอบธรรมเป็นประมาณ ท่านก็แปลมาเช่นนี้ ก็คล้ายกับอัตตาธิปไตยมาก

พ่อครูว่า...ธรรมาธิปไตยแท้จริง เป็นผู้รู้ทั้งโลกและอัตตา ไม่หนีโลกด้วย รู้ทั้งโลกและจิต เหนือโลกเหนือจิตด้วย แล้วเป็นจริงตรงมี พหุชนหิตายะ(เพื่อหมู่มวลมหาชนเป็นอันมาก) พหุชนสุขายะ(เพื่อความสุขของหมู่มวลมหาชนเป็นอันมาก) โลกานุกัมปายะ(รับใช้โลก ช่วยโลก)

และมี โลกุตระ(เหนือโลกหมดอัตตาได้) โลกวิทู(รู้ทันโลก) โลกานุกัมปายะ(เกื้อกูลอนุเคราะห์โลก) เพราะศึกษาทั้งโลกและอัตตาอย่างเหนือทั้งโลกและอัตตาได้จริง

คนทุกคนที่เลือกอะไรแล้ว ก็ย่อมต้องมั่นใจว่าอะไรดีกว่า ผู้ที่ไม่เข้าใจก็หาว่าเบ่งข่ม ยกตนข่มท่าน ก็จะให้พูดอย่างไร มันไม่มีภาษาอย่างอื่นนะ ทุกคนก็ต้องพูดเช่นนี้ นี่คือลักษณะง่ายๆ ของพระพุทธเจ้าที่ว่ารู้ตัวตน

คำว่าตัวตน ที่ว่า คือตัวตนที่ไปยึดวัตถุ เป็นโลกวิสัย จิตไปยึดแล้วไปอยากเป็นโอฬาริกอัตตา เป็นอัตตาหยาบที่จะยึดตนเองไม่พอยังแถมไปยึดเอาวัตถุ อื่นอะไรอื่นมาเป็นตน เป็นของตน ก็หนัก จึงร้ายกาจที่สุด  พวกโลกาธิปไตย แต่มีปฏิภาณนะ อำพรางปกปิดซ่อนเร้นกลบเกลื่อน ให้คนเห็นว่า ตนมาเสียสละ แต่แท้จริงแล้ว ตนเองจะต้องได้เปรียบอยู่เหนือตลอดเวลา มีวิชาการชั้นสูงในการเอาเปรียบ พรางไม่ให้คนรู้ทัน นี่คือวิชาการสุดยอดของโลก

ต่างกับพวกอัตตาธิปไตย เขาหนีไปหมด ให้คนแย่งกันไป เขาไม่เอาวัตถุ โลกธรรม กามคุณ นะ ยกเว้นเขาเอาอัตตา เป็นอัตตาเต็มบ้อง จึงเป็นพวกที่สุดโต่ง แต่ก็ดีที่มักน้อยมาก เอาแต่ตนเอง ดีไม่ดีทรมานตนอีก จนสุขภาพเสีย มันน้อยจนแรงงานที่คุณมีน่าจะเอามาเป็นประโยชน์บ้าง หลายคนเอาแรงงานไปจมหมดเลย ไม่มีประโยชน์คุณค่า เป็นความไม่เจริญ แต่ก็ดีกว่าโลกาธิปไตย

ธรรมาธิปไตยของพระพุทธเจ้าไม่หนีโลก ไม่หลงอัตตา แต่ศึกษารู้แจ้งว่าการไปหลงยึดมั่นถือมั่นในกาม ในอัตตา ว่าเป็นอภินิเวสายะอย่างไร เรียนรู้อาการของจิตที่ยึด แล้วจะยึดอย่างไรให้เป็นประโยชน์ สิ่งไหนไม่ควรยึดก็เลิก จึงมีมุญจิตตุกัมมยตาญาณ รู้อาการจิตตนที่ปล่อยเปลื้องวาง แล้วสามารถให้จิตยึดได้ อนุโลมให้ยึดได้อย่างสมาทาน แต่อุปาทานนี่ยึดอย่างไม่มีปัญญา เป็นอุปาทาน

ถ้าสมาทานก็รู้แล้วว่า จิตเราปล่อยวางได้ แต่กลับไปยึดอีก เพราะรู้ว่าเป็นสิ่งอาศัยได้ แต่จิตไม่ได้ยึดอย่างอาลัย แต่ทำอย่างอาศัย จะวางเมื่อไหร่ก็วางได้เลย เป็นเพียงอาศัย ไม่อาลัย เป็นคุณลักษณะของจิต เราต้องอ่าน อาการ ลิงค นิมิต ของจิตได้จริง แล้วทำให้ถูกตรงตามคำสอนพระพุทธเจ้า วิเศษสุดแล้ว

อาตมาก็เป็นคน พวกคุณทั้งหลายก็เป็นคน คุณก็มีสิทธิ์ที่จะรู้อย่างอาตมา ก็ไม่ได้เรียกร้องครอบงำหว่านล้อมให้มานะ แต่ก็มาด้วยความเข้าใจกันก็ได้เป็นปึกแผ่นไปตามลำดับ

ต่อไปเป็นการตอบประเด็น...

_พึ่งบุญ...ช่วงนี้เราทำงานไม่มีฐานงานเป็นหลัก แต่ก็เป็นผู้ช่วยทำงานกสิกรรม ให้เราวิจัยศึกษาต้นไม้ และกรรมของเรา เราก็มาตรวจสอบกรรมของเรา เราไม่ได้เป็นเจ้าของแปลงต้องอ่อนน้อม พูดอะไรก็ไม่ได้ แต่ก็มีความคิดว่าต้นไม้ต้องการพรวนดิน ต้องการแสง ก็ไปช่วยทำ ก็เป็นองค์ประกอบว่าพืชรับได้กับกรรมที่บริสุทธิ์ พรวนดินให้ธาตุอาหารเข้าสู่พืชได้ ตรงนี้น่าจะเป็นวิชาศิลปะได้ เหมือนนกที่มาแล้วก็บินไปไร้ร่องรอย ตนเองก็จะทำเช่นนั้นทำความดีช่วยเขาทำแปลง แล้วให้เจ้าของเขาได้รับผลไป เราก็เหมือนนกที่บินจากไปไร้ร่องรอย

ตอบ...นี่คือการศึกษา การอยู่คนเดียวนี่ดูเหมือนไม่มีอัตตานะ แต่ว่าพอมีสองคนมาเมื่อไหร่ก็มีอัตตา เพราะดิน น้ำ ไฟ ลม มันไม่มีอัตตาอะไรมาโต้คุณนะ แต่คุณมาใส่คนสิ มันก็จะมีอัตตามาใส่คุณได้ ทำให้เราต้องอ่านใจเรา อย่างที่พึ่งบุญฝึกอ่านใจที่จะไม่ยึดถือ จะเกิดความรู้ การจัดสรร สัปปุริสธรรม ได้

_หนึ่งดาว...วันนี้ประทับใจคำว่า มุญจิตตุกัมมยตาญาณ คือญาณที่มีการเปลื้องปล่อย แต่ก่อนตนเองมีความโกรธ ถือสา ระดับ กาวตราช้าง แต่พออยู่ไป ดิฉันก็ไม่ได้ปฏิบัติ อะไรมาก แต่ก็รู้สึกว่ามันเป็นกาวตราช้างที่หมดอายุ มันเหมือนเข้าใจคนอื่น แล้วไม่ถือสามาก จะเข้าใจเอาใจเขามาใส่ใจเรา ความยึดติดมันน้อยลง

ตอบ...ดีแล้วที่มารายงานผล

_ฟังฝน...คำว่า สมาทาน กับ การอนุโลม ปฏิโลม เป็นเรื่องเดียวกันไหม
ตอบ..คำว่าสมาทาน แปลว่ายึดถืออย่างมีปัญญา ในระดับมรรค คือยึดถือมาเพื่อปฏิบัติให้ได้ผลสมบูรณ์ให้ได้ คือสมาทานขั้นมรรค แต่พอปฏิบัติสำเร็จผลเป็นสมาทานขั้นผล พอได้ผลแล้วเราถึงจะอนุโลมปฏิโลม แต่หากยังไม่มีผลสำเร็จก็จะอนุโลม ปฏิโลมไม่ได้ แต่เมื่อเรามีผลสำเร็จ แล้วเรามีพลังเหลือเผื่อพอได้ มีประมาณก็จะอนุโลม ช่วยคนอื่นได้โดยตนเองไม่เสียผล

_ในขณะเรามีผัสสะ กรรม 3 ของเรา เรารู้อยู่ว่ามีกิเลส เราควบคุมอยู่ แต่ขณะต่อสู้อยู่ กรรมก็ออกมาไม่เหมาะสม ก็ถือว่ามีกิเลสเพิ่มหรือไม่?

ตอบ...ก็เพิ่ม เราต้องพยายาม อ่านจิตเรา ว่าจิตตั้งใจไม่ให้อกุศลออกไปทำงานเพ่นพ่านนะ ต้องควบคุมให้ได้ พระพุทธเจ้าจึงให้ทั้งทำการกดข่มไว้ เพราะกำลังปัญญาเราไม่พอที่จะหยุดมันได้ เราก็ต้องระงับกดข่มมันไว้ แต่ถ้าสุดทน ขณะกระทบสัมผัสแล้ว เอาไม่อยู่ ก็ห่างไปไกลก่อน พรากไม้ที่ชุ่มด้วยยางออกจากน้ำไปก่อน ต้องรู้ตนเอง จนกว่าเราจะมีแรงพอจะสู้ได้ ก็จะมาสัมผัสสัมพันธ์ไปตามลำดับ จนอยู่เหนือมันได้จึงอนุโลมได้ ทำไปตามลำดับ

_อยากให้พ่อท่านให้เคล็ดวิชากำจัดความถือสาให้ชาวอโศก

ตอบ...อาตมาไม่มีปัญญาหรอก ที่จะหาเคล็ดวิชาเหมือนอาจารย์ใหญ่ๆหรอก จริงๆแล้ว อาตมาให้เคล็ดวิชาไปทุกวันแหละ แต่ละคนก็ได้ไม่ตรงกันก็เอาไปใช้ก็แล้วกัน

_สม.กล้าข้ามฝัน ว่า...วันนี้ได้คุยกับนร.ม.6 เขาก็ว่าส่วนใหญ่จะไปเรียนที่โน่นที่นี่ จะมีอยู่วัดแค่ 2-3 คน ใจเราก็คิดว่า พวกเรามาเจอสิ่งที่ดีที่สุดแล้วก็จะกระโจนออกไป มาอยู่ที่นี่ก็เป็นอย่างโลกได้ จบดร.ก็ได้ ไม่ต้องกระเสือกกระสนก็ได้เรียน แต่เขาก็ยอมกระเสือกกระสนนะ กว่าเราจะเห็นของมีค่าว่าการลดละตัวตนมันมีค่ามากกว่านะ ก็ต้องใช้เวลาใช้ประสพการณ์มากมาย

(ส.ด่วนดี)_ผมก็มีเรื่องเล่า เตี่ยผมเป็นสายโทสะ โมโหแรงมาก ผมตอนเด็กๆ เตี่ยเถียงกับแม่ ทะเลาะกัน ก็พยาบาท เห็นเตี่ยกับแม่ทะเลาะกัน ก็จะพยาบาทเตี่ย พอผมโตขึ้นมา เห็นเตี่ยกับแม่ทะเลาะกัน ผมก็จะหนีไป เพราะกลัวตนเองลงไม้ลงมือ จนวันหนึ่งทนไม่ได้ จิตดำริว่าจะวางแผนฆ่าพ่อตนเองนะ ตอนนั้นรุนแรงมาก แต่พอจิตผมคิดผมก็คิดว่าผมไม่ดีเลย ชั่ว เลวก็เลยทุกข์ แต่พอผมมีลูกผมก็ตีตัวเองหนัก นึกถึงพ่อก็ทุกข์ทรมาน แต่พอมาฟังพ่อครูว่าให้ทำกุศลให้มาก มากั้นพยาบาท พยายามทำงานทำกุศลให้มาก จนบางทีไม่ทัน พ่อครูช่วยให้คำแนะนำหน่อยครับ?

ตอบ...ที่พูดมานี่ก็มีพัฒนาการมาเรื่อยๆแล้ว ก็ค่อยๆอ่านจิตใจ พระพุทธเจ้าสอนให้เรามีสติสัมโพชฌงค์ ธัมวิจัยสัมโพชฌงค์ มีอิทธิบาท รู้ว่าเราตกหล่นแล้ว กรรมกิริยาของเรานั้น ต้องรู้ให้ทันว่ามันชักไม่ดี กิริยาทางกาย วาจา ออกมามันอกุศลแล้ว ตามฐานะของเรา เราต้องตั้งศีลของเรา อันไหนไม่ได้เราก็ปล่อยไปก่อน ทำเป็นขั้นๆ พอทำได้เราก็จะค่อยเสริมไปตามลำดับ ตามสูตรของพระพุทธเจ้า ก็วิจัยภาวะที่ไม่สมบูรณ์คือ อิตถีภาวะ ธัมวิจัย มันจะมีปฏิภาณเร็วไวขึ้น จะมีพลังอำนาจแก้ไขปรับปรุง ที่เขาเรียนกันคือให้มีสติ แล้วมีละเอียดแฝงอยู่ เขาว่ามีสติแล้วทำใจให้ดี เขาว่าพอสัมผัสปั๊ป ให้มีสติรู้ทันที มีกรรมไม่ดีรู้ทันทีแล้วเขาก็หยุดทันที การหยุดทันทีนี่คือสมถะทั้งนั้นเลย เขาก็ระงับเก่ง มันฝึกเข้าก็เก่ง สายที่มีสติแล้วเห็นผลว่า ถ้ามีสติจะมีกำลัง จะเกิดเลวชั่วขนาดไหนเขาก็หยุดได้ทันทีเขาได้สมถะจิต เขาไม่เกิด psychoanalysis แล้วเห็นลึกเข้าไปว่าจิตตัวนี้เลว มันเกิดแล้ว มันเคยเกิด เราเคยรู้มันด้วยปัญญาไหมว่ามันเกิดแล้วก็ดับไป เคยทำชั่วแล้วก็ดับไป มันไม่เที่ยง แล้วมันเป็นตัวการให้เกิดเลวร้าย มันเกิดแล้วก็ดับ ไม่มีตัวจริง มันมีเหตุปัจจัยมากระตุ้นจึงเกิด เมื่อเกิดขึ้นมาเอ็งอย่ามาหลอกข้าว่าเป็นจริงนะ เอ็งคือตัวปลอม นัยะของปัญญานี้ เราจะเห็นเลยว่ามันไม่เที่ยง เราจะมีญาณปัญญา เห็นพลังงานเราชนะมัน ตัวเหตุแห่งทุกข์ฝ่อไป ตัวนี้เป็นตัววิปัสสนาญาณ ที่เขาฝึกกันไม่ค่อยได้ เขาจะได้ผลนะ คือมีสติ รู้ นิ่งเฉย แพร่หลายมาก บทสติพวกนี้ แต่จะเข้าถึงจิตวิเคราะห์แล้วจะมีไฟฌานปัญญาที่ไปละลายกิเลสนี้ไม่ง่าย ไม่ใช่ว่าเราไปหยุดไปหนี แต่เห็นด้วยปัญญาอันลึกซึ้ง แล้วจะมีอาวุธไปใช้ได้ต่อไป...สาธุ

เวลาบันทึก 11 มีนาคม 2563 ( 17:36:32 )

รายละเอียด

580218_เทศน์ก่อนฉันศีรษะอโศก เรื่อง วันปราบมารโลก-มารธรรม

วันนี้เมื่อ 18 ก.พ. 2557 จำได้ไหม มาถึงวันนี้ 18 ก.พ. 2558 ก็เวียนมาครบรอบปีพอดี จำได้ไหมปีที่แล้วเราไปทำงานช่วยประเทศชาติอยู่บนถนนราชดำเนิน สะพานผ่านฟ้า ก็มีเหตุการณ์ที่ถือว่ายิ่งใหญ่สำหรับชาวอโศก เป็นภาพจริงที่เกิดในปี 2557 ก็เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น อาตมาก็พยายามใช้ความสงบ สยบความรุนแรงจริงๆเราไม่มีเครื่องมืออื่นเลย นอกจากความสงบอย่างเดียว น่าคิดนะว่า ทำไมระเบิดไปชนเสาเต็นท์แล้วไปโดนตำรวจบาดเจ็บ พวกเราก็ช่วยกันเอาเตียงสนามวิ่งไปรับตำรวจที่บาดเจ็บ เอามาให้รถพยาบาล อาตมาจำได้ว่าไพรเมืองโดดขึ้นมารายงานบนเวที พอดีอาตมาเห็นตูมๆบนเวทีก็เลยบอกไพรเมืองให้ไปเอาเตียงสนามไปรับตำรวจมา ไพรเมืองกระโดดลงจากเวทีไปรับตำรวจเลย เอาไปเอามาสุดท้ายตำรวจล่าถอยออกไป นี่คือความสงบ สยบความรุนแรงได้อย่างเรื่องจริงไม่ใช่ลิเก เป็นเรื่องจริงในวันที่ 18 ก.พ. 2557 ให้เห็นว่า ความสงบ สยบความรุนแรงได้ ใครจะบอกว่ามีเหตุปัจจัยอะไรช่วย เราสงบนอนราบนิ่งเราไม่ได้ทำอะไรตอบโต้เขาเลย แต่จะมีเหตุปัจจัยอะไรมาประกอบ จนทางนั้นที่เขามีอำนาจจะใช้ความรุนแรงเด็ดเด็ดขาดได้ต้องล่าถอย มันเป็นธัมโม หเวรักขติ ธัมมจาริง ทำให้อำนาจความสงบ สยบอำนาจร้ายแรงได้ เราไม่ได้ทำรุนแรงเลย แต่จะมีอำนาจใดมาเสริมหนุนเราไม่รู้ได้จริงๆ นี่คือพิสูจน์ว่า ความดีงามมีอำนาจได้อย่างไม่น่าเชื่อ อาตมาเคย ประกาศเคยยืนยันมาทีหนึ่ง ตั้งแต่พศ. 2553 ครั้งนั้นผู้การแต้มพาตำรวจจะมาสลายกลุ่มกองทัพธรรมที่ข้างทำเนียบ แต่ก็สุดท้ายเขาก็ถอยกลับไป สองครั้งแล้วที่เราเผชิญกับเหตุการณ์ แต่ว่าเราก็ไม่อยากให้เกิดครั้งที่ 3 นะ แต่ถ้าจะต้องไปทำเพื่อชาติอีก ใครจะไม่ไปบ้าง....ไม่มี ยกเว้นดช.หมูป่า ...หลวงปู่บอกว่าคัดออกจากหลวงปู่ ...แต่ที่สุด ดช.หมูป่าก็ไป ตกลงเป็นหลานหลวงปู่ตามเดิม

สิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องจริงใน เขาว่าปชต.คือพลังมวลชน แต่ไม่ใช่แค่ตื้นๆแค่ใช้ค่ายกล อำนาจ โลกธรรม มาบังคับ สร้างค่ายกลการเมือง ปชต.ที่เลวร้ายมาก เพราะว่าค่ายกลการเมืองที่เขาทำกันนี้ เป็นเรื่องจริงวิชาการเลย ก็คือคุณทักษิณ สร้างค่ายกลการเมืองได้เก่งฉิบหายเลย

เขาเอาพลังศาสนาไปรวมกับพลังโลกได้อย่างแข็งแกร่งด้วยก็เลยทนทาน เราก็ได้ออกไปร่วมต่อสู้ ก็เห็นผลว่าปราบได้ ทำได้มีผลอยู่ แต่ก็ยังเหนียวอยู่ไม่เรียบร้อย แต่ก็เห็นว่าถดถอยไปเยอะ เขาเก่งหาเสียงจากคนต่างชาติได้ ได้เงินทุนจากต่างชาติไปเยอะ ได้ทั้งสัมปทาน ล่อให้คนในประเทศใหญ่ๆตกเป็นเหยื่อ เพราะเขามีสัมปทานสมบัติของประเทศไทยไปล่อเขา ประเทศอื่นขี้โลภก็อยากได้ทรัพยากรของไทยก็มาร่วมมือกับเขา ทำได้สำเร็จ เหตุการณ์ยืดเยื้อมาจนบัดนี้ แต่เขาก็พ่ายแพ้ไปตามลำดับ จนปัจจุบันก็ยังอยู่ในภาวะไม่ยอมแพ้ราบคาบ ยังไม่ยกธงยอมแพ้  พล.อ.ประยุทธ พูดออกมาชัดเจนว่า ผมจะไม่คุยไม่ปรองดองกับคนหนีคดี ไม่ยอมติดคุก อันนี้เป็นความปรากฏชัด ก็จงรวมมือกับท่านนายกฯไทยที่ท่านเป็นคนเอาจริงเอาจัง อาตมาเห็นว่าท่านเป็นคนประนีประนอม เป็นคนมีกลปราณี คือใช้กลไกทางสังคม วัตถุและจิต เป็นการประนีประนอมให้ได้สัดส่วนดี ได้ผล แต่ต้องไม่ให้ความถูกต้องดีงามพ่ายแพ้ โดยไม่รุนแรงได้มากที่สุดเท่าที่ได้ ถ้าจะเกิดรุนแรงก็ให้น้อยที่สุด

เขาบอกว่าธุดงค์ธัมชัย เขาบอกว่าโพลออกมาคนไทยเห็นด้วย 99% โอโห ทำโพลเก่งฉิบหาย คะแนนขนาดนี้ไม่ธรรมดานะ ที่เขาทำนี่ผิดทั้งทางโลกและทางธรรม ผิดทางโลกคือเบียดเบียนเอาที่สาธารณะไปทำประโยชน์ส่วนตน แม้แต่เป็นเรื่องตกแต่งสร้างภาพโอ่อ่ายิ่งใหญ่ก็ผิดศีล มาลาคันธ วิเลปน ธารณมัณฑนะ วิภูสนฐานาเวรมณีแล้ว ก็คือย้อนแย้งลบล้างคำสอนพระพุทธเจ้าหมด แล้วเขาก็หลงใหลได้ปลื้มมักมาก มหัปปิจฉะ คนที่ไปหลงมหัปปิจฉะ เป็นคนอนารยะ คือคนไม่เจริญไม่มีภูมิปัญญา ส่วนธรรมใดวินัยใดเป็นไปเพื่อความมักน้อยธรรมนั้นวินัยนั้นเป็นของพระพุทธเจ้า แต่เขาตรงกันข้ามเลย นอกรีต แล้วทักษิณกับธรรมกายก็ร่วมมือกันทำอย่างไม่เกรงฟ้าเกรงดินเลย อาตมาขออ่านบทความ ธรรมกายต้องตอบนะจ๊ะ ของ นสพ. ผู้จัดการ เอเอสทีวี

“ธรรมกาย” ต้องตอบนะจ๊ะ ทำไม “ศุภชัย” ศิษย์เอกโกงสหกรณ์ฯ คลองจั่น ทำไมรับบริจาคเงินยักยอก 700 ล้าน

ASTV ผู้จัดการสุดสัปดาห์ -กรณีวัดพระธรรมกาย ยังคงเป็นประเด็นที่สังคมให้ความสนใจต่อเนื่อง ภายหลังจากที่จัดกิจกรรม “ธุดงค์ธรรมชัย เส้นทางพระผู้ปราบมาร ธรรมยาตรา เพื่อฟื้นฟูศีลธรรมโลก” ครั้งที่ 4 วันที่ 2 -31 ม.ค. 2558 ที่ผ่านมา

       ทั้งการรวมตัวกันของภาคประชาชนและสภาปฏิรูปพระพุทธศาสนาแห่งชาติ (สปพช.) ในการปกป้องพระพุทธศาสนา กรณีการเผยแผ่ธรรมของธรรมกายที่ผิดเพี้ยนไปจากในพระไตรปิฎก จนนำไปสู่การล่ารายชื่อ 50,000 คนเพื่อยื่นเรื่องดังกล่าวต่อรัฐบาล ให้เกิดการปฏิรูปศาสนา

       และที่เป็นประเด็นซึ่งสังคมให้ความสนใจไม่แพ้กันก็คือกรณีที่คณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการฟอกเงิน(ปปง.)ออกมาชี้แจงแถลงไขถึงความคืบหน้าของคดีที่นายศุภชัย ศรีศุภอักษร อดีตประธานสหกรณ์เครดิตยูเนี่ยนคลองจั่น จำกัด ยักยอกเงินของสหกรณ์ฯ ทำให้ได้รับความเสียหายเป็นจำนวนเงินกว่า 12,402 ล้านบาท หลังสมาชิกสหกรณ์ฯ กว่า 200 คน ซึ่งได้รับความเสียหายจากเดินขบวนมาสอบถามความคืบหน้าของคดีเมื่อวันที่ 11 กุมภาพันธ์ 2558 ที่ผ่านมา

       ประเด็นที่น่าสนใจก็คือการที่ ป.ป.ง.โดย พ.ต.อ.สีหนาท ประยูรรัตน์ เลขาธิการ ป.ป.ง.ระบุชัดว่า จากการสอบเส้นทางการเงินพบว่า นายศุภชัยได้ออกเช็คสั่งจ่ายเงินแก่วัดพระธรรมกายจำนวน 15 ฉบับ รวมเป็นเงิน 714 ล้านบาท และทางวัดพระธรรมกายจำนนต่อหลักฐานที่ ป.ป.ง.ตรวจสอบจนยินยอมที่จะคืนเงินบริจาคดังกล่าวคืน

       น่าสนใจก็เพราะนายศุภชัยคืออัครสาวกคนสำคัญของวัดพระธรรมกาย

       น่าสนใจก็เพราะวัดพระธรรมกายของ “พระเทพญาณมหามุนี(ไชยบูลย์ ธมมชโย) ประกาศนักประกาศหนาว่า สั่งสอนให้คนเป็นคนดี แต่ไฉนศิษย์เอกอย่างนายศุภชัยถึงคิดชั่วและยักยอกเงินจำนวนมหาศาลไปบริจาคให้วัดพระธรรมกาย

       คำถามที่สังคมและพุทธศาสนิกชนต้องการคำชี้แจงก็คือ วัดพระธรรมกาย และพระเทพญาณมหามุนี ผู้เป็นเจ้าอาวาสรู้เห็นเป็นใจกับการทำความผิดกับการยักยอกเงินของนายศุภชัยหรือไม่

       ถ้าไม่ ก็ไม่เป็นไร

       แต่ถ้า ป.ป.ง.ตรวจสอบแล้วพบว่าวัดพระธรรมกายรับรู้ วัดพระธรรมกายก็จะต้องถูกดำเนินคดีทางกฎหมายเช่นเดียวกับนายศุภชัยผู้เป็นศิษย์เอกเช่นนั้น

       ทั้งนี้ กรณีเงินบริจาคดังกล่าวนั้น เมื่อวันอาทิตย์ที่ 21 ธันวาคม 2557 นายเผด็จ มุ่งธัญญา ประธานคณะกรรมการดำเนินการ สหกรณ์เครดิตยูเนี่ยนคลองจั่น นำคณะกรรมการและที่ปรึกษาสหกรณ์เครดิตยูเนี่ยนคลองจั่นเดินทางไปจังหวัดกาญจนบุรี เพื่อกราบนมัสการพระภาวนาวิริยคุณ หรือหลวงพ่อทัตตชีโว รองเจ้าอาวาสวัดพระธรรมกาย โดยนายเผด็จได้หารือ 2 ประเด็น คือ 1. การคืนเงินของสหกรณ์เครดิตยูเนี่ยนคลองจั่นที่นายศุภชัยนำมาบริจาคให้กับวัดพระธรรมกายและพระ 2 รูป และ 2. กรณีวัดพระธรรมกายติดต่อขอซื้อที่ดินของนายศุภชัยที่ถูกกรมสอบสวนคดีพิเศษ (ดีเอสไอ) มีคำสั่งอายัดไว้

       สำหรับประเด็นแรก ขณะนี้เป็นที่แน่ชัดแล้วว่า ทางวัดพระธรรมกายจะต้องคืนเงินจำนวน 714 ล้านบาทเพราะจำนนต่อหลักฐานดังที่กล่าวมาแล้วข้างต้น ส่วนเรื่องการซื้อที่ดินก็มีความชัดเจนในระดับหนึ่งแล้วว่า นายศุภชัยนำไปบริจาคให้วัดพระธรรมกายก่อสร้างพระมหาเจดีย์ทัตตชีโว แต่ยังไม่ทันได้บริจาค ปรากฏว่าดีเอสไอมีคำสั่งอายัดเสียก่อน ขณะที่วัดพระธรรมกายได้ดำเนินการก่อสร้างไปแล้ว แต่มาติดปัญหาที่ดินถูกอายัด ไม่สามารถดำเนินโครงการต่อไปได้ จึงต้องมาเจรจาขอซื้อที่ดินกับสหกรณ์เครดิตยูเนี่ยนคลองจั่น โดยทางวัดจะขอเรี่ยไรเงินจากผู้มีจิตศรัทธามาซื้อที่ดินแปลงนี้ทั้งหมด

       กระนั้นก็ดี กล่าวสำหรับกรณีธรรมกายนั้น ต้องบอกว่า ขณะนี้ประชาชนได้ตื่นตัวกันมากขึ้น อดังจะเห็นได้จากล่ารายชื่อ 50,000 คนเพื่อยื่นเรื่องต่อรัฐบาลให้มีการตรวจสอบ และมีการปฏิรูปศาสนา รวมถึงมีการเสวนาเพื่อระดมความคิดเห็นถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ซึ่งมีผู้ให้ความสนใจเป็นจำนวนมาก

       แทนคุณ จิตต์อิสระ ผู้อำนวยการสถาบันธรรมาดากล่าวในการสัมมนาเรื่อง “กึ่งพุทธกาลกับมารศาสนา ลัทธิสัทธรรมปฏิรูปตรรกะวิบัติของธรรมกาย กรณี ธุดงค์ธรรมชัยวิบัติ” ว่า จริงๆ แล้ว คำว่าธรรมกายเดิมทีชื่อนี้มีความหมายที่ดี เป็นชื่อหนึ่งของพระพุทธเจ้า มาจากกาย แปลว่า กอง ที่รวม ที่ประชุมแห่งธรรม แต่ภายหลังถูกบิดเบือนไปใช้เรื่องของความหมายที่รับรู้กันว่า กลุ่มบุคคล กลุ่มสงฆ์ผู้แสวงหาที่ใช้วิธีการแสวงหาผลประโยชน์ ในนามพระพุทธศาสนา ในนามของต้นธาตุต้นธรรม ที่ก่อให้เกิดการบิดเบือนและก็ความเข้าใจผิด

       “ธรรมกายจัดกิจกรรม ธุดงค์ธรรมชัย ได้ทำให้เกิดแรงกระเพื่อมในสังคมทั้งบวกและลบ แต่ว่าเขาก็หวังผลว่ามันจะเกิดผลทางบวก ถึงแม้ว่าลบมันก็จะทำให้เป็นที่รู้จักมากขึ้น ที่สุดวันหนึ่งเขาก็จะอ้างว่า ก็ยังดีกว่าไม่มีใครทำ ทำดีก็โดนว่า

       “และกลุ่มที่อยู่เบื้องหลัง ในแง่ความบริสุทธิ์ใจที่เรามองเขา เขามีความหลงโดยบริสุทธิ์ใจ หรือเชื่อโดยบริสุทธิ์ใจ อย่างกลุ่มทุน อสังหาริมทรัพย์เจ้าใหญ่ กลุ่มเทคโนโลยีศึกษา รวมถึงกลุ่มบริษัทก่อสร้างจะอยู่ธรรมกายกันเยอะ ฉะนั้นต้องมีการตรวจสอบโดยสำนักงานการตรวจเงินแผ่นดิน (สตง.) เพราะอย่าลืมว่าพระก็อยู่ภายใต้กฎหมายควบคุม โดยพระราชบัญญัติคณะสงฆ์ พ.ศ. 2505 และเมื่อวัดเข้าไปจดในพระราชบัญญัติสงฆ์ เกี่ยวกับการจัดสร้างวัด ก็ต้องมีการตรวจสอบเส้นทางการเงิน เพราะมีบางส่วนที่ได้รับการสนับสนุนจากทางราชการ”นายแทนคุณแสดงความคิดเห็นและกล่าวด้วยว่า ถ้าปล่อยให้เกิดเหตุการณ์นี้ไปเรื่อยๆ ปรากฏการณ์ธรรมกาย ก็จะครอบงำและกลืนกินสังคมพุทธไปโดยไม่รู้ตัว

       ขณะที่ พระมหาพงศ์นรินทร์ ฐิตวํโส เลขานุการเครือข่ายพุทธชยันตี-สังฆะเพื่อสังคม กล่าวว่าการเผยแผ่ธรรมของธรรมกายได้ก่อให้เกิดความสับสน ผิดเพี้ยนไปจากในพระไตรปิฎก โดยเฉพาะการนั่งสมาธิและวิชาธรรมกาย ทำให้เกิดกิเลส การเอาดวงแก้วไว้ที่ศูนย์กลางของตัวเอง ต้องมีการขยายเต็มตัว เต็มห้อง เต็มแผ่นดิน เต็มโลก เต็มจักรวาล นั่นแปลว่ามีตัวตนเป็นศูนย์กลางของทุกสิ่ง ดังนั้นเมื่อกระบวนการเรียนรู้ผิดตั้งแต่ต้น เป็นนิพพานมีอัตตาคือ การเห็นจากตรงกลางของตัวเองตลอดเวลา จะทำให้ผู้ปฏิบัติได้คล้อยตามว่าธรรมกายอยู่เหนือพระพุทธเจ้าอีกทีหนึ่ง ซึ่งก็คือยังมีตัวตน เป็นลัทธิถืออัตตาไม่ใช่คำสอนของพระพุทธเจ้า

       “โดยลึกๆมันจะมีกิเลส มีโลภะอย่างละเอียดเข้าไปเจือในสมาธิ ซึ่งเราเรียกว่า เป็นมิจฉาสมาธิ และปัญหาที่น่าห่วงมากเลยก็คือ มีการบอกเล่ามาว่า ถ้าเป็นคนกลุ่มที่มีเงินเยอะๆ จะมีการไปเข้าคอร์สพิเศษ ซึ่งธรรมกายจะส่งภาพให้เห็นนิมิตได้มากกว่าคนปกติทั่วไป ซึ่งนั่นเป็นความลับที่เป็นการเปิดจุดอ่อนให้เข้ามาสะกดจิต โดยวิธีที่เรียกกันว่าการอัดธรรมกาย ที่อ้างว่าจะทำให้เห็นภาพได้เร็วกว่าคนปกติทั่วไป ซึ่งเป็นเรื่องที่ต้องช่วยกันตรวจสอบให้มากๆ”

       ทั้งนี้ จากเอกสารวิชาการว่าด้วย “กรณีธรรมกาย” ที่สภาปฏิรูปพระพุทธศาสนาแห่งชาติ (สปพช.) ได้จัดทำขึ้นมีรายละเอียดของพระไตรปิฎก ว่าด้วยเรื่องนิพพานเป็นอนัตตา ที่ธรรมกายได้มีการพยายามทำให้เรื่องของนิพพานเป็นอจินไตย ซึ่งแปลว่าสิ่งที่ไม่สามารถเข้าใจได้ด้วยตรรกะสามัญของปุถุชน ที่มีอยู่ 4 อย่าง คือ พุทธวิสัย ฌานวิสัย กรรมวิบาก และโลกจินตา

       ความจริงคือ นิพพานไม่จัดอยู่ในอจินไตย 4 และเรื่องที่เป็นอภิปรัชญา เป็นเรื่องที่พระพุทธเจ้าไม่ทรงตอบ แต่จะทรงตอบในเรื่องที่ทำให้ดับทุกข์ได้เท่านั้น อันเป็นเรื่องที่ควรคิด ควรเข้าถึง ซึ่งนิพพานที่อยู่ในกระบวนการดับทุกข์ คือเป็นนิโรธอริยสัจ นิพพานจึงไม่ใช่เรื่องเชิงปรัชญา หรืออจินไตยที่ธรรมกายใช้เผยแผ่กัน

       สำหรับหัวใจสำคัญของเอกสารวิชาการดังกล่าวได้อธิบายว่า ลัทธิที่ถืออัตตาไม่ใช่คำสอนพระพุทธเจ้า ดังระบุข้อความในอภิ.ปุ.36/103/179 โดยพระพุทธเจ้าทรงตรัสว่า ศาสดาที่บัญญัติอัตตาว่าเป็นของจริงแท้ทั้งในโลกนี้ และโลกหน้านั้นเป็นศาสดาประเภทสัสสตวาท คือ เชื่อว่ามีอัตตาที่เที่ยงแท้แน่นอน ส่วนพระสัมมาสัมพุทธเจ้าไม่ทรงบัญญัติอัตตาว่าเป็นของแท้ทั้งในโลกนี้และโลกหน้า นั่นก็คือ อัตตาไม่มีอยู่โดยปรมัตถ์ มีแต่ในภาษาสมมุตนั่นเอง

       โดยอัตตาเป็นเพียงการยึดถือสภาวธรรมในหมู่ปุถุชน เพราะแท้ที่จริงแล้ว ตัวตนเป็นเพียงภาพความคิดที่เกิดขึ้นในใจ เป็นโลกความคิดซึ่งซ้อนบังภาพในโลกแห่งความเป็นจริงที่ไม่มีอะไรเลยนอกจากสภาวธรรม เมื่อยึดถือหรือคิดเข้าใจอย่างนั้นก็เป็นอัตตทิฏฐิ (ความเข้าใจว่ามีอัตตาอยู่จริง) ซึ่งเมื่อละอัตตทิฏฐิได้ ก็จะเห็นสภาวะธรรม และเห็นนิพพานได้ในที่สุด อัตตาจึงเป็นแค่เพียงความยึดถือเข้าใจไปเองของคนเท่านั้น ไม่ได้มีอยู่แต่แรกแล้ว

       นี่คือความจริงของวัดพระธรรมกาย ซึ่งถึงเวลาที่พุทธศาสนิกชนจะต้องลุกขึ้นมาทำอะไรกันอย่างจริงจังเสียที

….จบบทความ

พ่อครูว่า...ให้ตั้งสติดีๆ คุณกำลังตกเป็นเหยื่อ ยิ่งกว่าสมัยรัสปูติน นี่คือรัสปูตินสมัยใหม่ สะกดจิตเก่งหลอกไปได้ทั่วบ้านทั่วเมืองเลย ขอยืนยันว่าคือวิชาสะกดจิต อาตมาเคยทำมาเป็นแต่ไม่เอาวิชาพวกนี้มาทำชั่วเพื่อสร้างบริวาร

เรื่องที่อาตมาเห็นแย้งคือ นิพพานไม่จัดอยู่ในเรื่องอจินไตย และ โลกวิสัยนั้นคนจะเข้าถึงโลกวิสัย ฌานวิสัย กรรมวิสัยก็คือคนที่อยู่เหนือโลกได้ มีฌานได้ ก็จะไม่ใช่เรื่องอจินไตยสำหรับคนนั้น แล้วเรื่องนิพพานนี่ไม่ใช่อจินไตย แล้วพุทธวิสัยก็มีแต่พระพุทธเจ้าที่รู้ แล้วอธิบายได้  อจินไตยคือเรื่องที่คนจะคิดเดาเอาไม่ได้ คิดนึกเอาไม่ได้ แต่ปฏิบัติเข้าถึงได้ แล้วนิพพานคือตัวดับทุกข์ เป็นสุดยอดอจินไตยเลย

อัตตาโดยเนื้อแท้แล้วสำหรับผู้ปฏิบัติได้แล้วก็ไม่มี แต่โดยสมมุติแล้ว อัตตาเป็นเรื่องที่มีอยู่ แต่โดยตัวของมันเองมันไม่มี แต่คนอวิชชา หลง อ่านความยึดติดอัตตาตนเองไม่ได้ก็เลยคิดว่าอัตตาไม่มีหรือไม่รู้ว่าอัตตามี คนที่ล้างอัตตาได้ จะรู้ว่าอัตตาไม่มี แต่จะรู้สมมุติว่า ต้องอยู่กับอัตตา อาศัยอัตตาอย่างสมาทาน มีการยึดไว้อย่างมีปัญญา มีเจโต จะวางปล่อยเมื่อไหร่ก็ทำได้ คนที่เข้าถึงจะทำได้ แต่โดยแท้จริงสูงสุดในปรมัตถ์อัตตาไม่มี แต่มีอยู่ในภาษาสมมุติและคนที่เขายึดติดอัตตาอยู่จริงก็มีสำหรับเขา เพราะเขาไม่มีความสามารถปล่อยอัตตาที่เขามีได้

ยกตัวอย่างในโลกมีคำโกหก มีคนโกหกอยู่เต็มบ้านเต็มเมือง แต่คำโกหกไม่ใช่ของจริง อัตตามันก็มีอยู่ คนก็ยึดอยู่ อาศัยอยู่ แต่คนที่หมดความยึดอัตตาก็อาศัยได้ ผู้บรรลุธรรมแล้วตนเองอาศัยนิดหน่อยเท่านั้น แต่มีสมรรถภาพ ทำงานได้มากกว่าตนกินตนใช้เป็นคนมีประโยชน์ต่อโลก

คนที่ละอัตตาได้แล้วจะไม่พูดว่า “ อัตตาจึงเป็นแค่เพียงความยึดถือเข้าใจไปเองของคนเท่านั้น ไม่ได้มีอยู่แต่แรกแล้ว” วิชชาของพระพุทธเจ้าไม่ใช่ว่าจะล้างได้พรวดเดียวหมด ต้องมีเบื้องต้น ท่ามกลาง บั้นปลาย จัดกรอบตัดกรอบของตนเอง ทำได้แล้วจะรู้โครงสร้างเป็นโมเดล แล้วค่อยขยายโมเดลไป ธรรมะพระพุทธเจ้าราบเรียบไม่มีอะไรขรุขระเหมือนชายฝั่ง ผู้ใดปฏิบัติไม่เป็นลำดับไม่มีทางหมดเกลี้ยง

แค่คำว่า ถวายเข้าพระพุทธเจ้าได้ก็เป็นเรื่องอัตตาแล้ว แล้วที่เขาทำอย่างอื่นอีกอุตริมาก ไม่ใช่อุตริมนุสธรรมนะ อาตมาพูดนี่ไม่ได้ตั้งตนเป็นศัตรูกับธรรมกายนะ

คำสามคำนี้ ใกล้เคียงกัน แต่สภาวะนั้นต่างกันมากเลย คือ อารยะ อริยะ และอาริยะ

อริยะจะแบ่งเป็น 2 ประเภท

1.ประเภทป่าชัดๆ

2.ประเภทเมือง คนโลกๆชัดๆ

3.ประยุกต์ป่าและบ้าน อย่างธุดงค์ธัมชัยนี่ประยุกต์ใช้ เลวร้าย พวกป่าก็หลอกได้แต่คนชอบป่า พวกเมืองก็หลอกได้แต่คนชอบเมือง แต่นี่หลอกได้ทั้งสองแบบนะ

อารยะคือโลกาธิปไตย อำนาจที่รวบรวมความเป็นโลก โลกมี ลาภ ยศ สรรเสริญ กามสุข อัตตทัตถสุข

อัตตทัตถสุข ก็แยกเป็นพวกจิตนิยมหรืออัตนิยม subjective

อีกพวกคือโลกวิสัย เป็น objective พวกนี้จะถูกข่ม โดยพวก subjective โลกปุถุชนจะมีอำนาจทางโลก วัตถุ ทรัพย์สิน บงการ ใช้ซื้อเลย เขาก็ซื้อกันอยู่ ทุกวันนี้พยายามสร้างอำนาจให้แก่ตน เขาก็พยายามพิมพ์เศษกระดาษมาเป็นเงินให้คนรับรองเขา แล้วเอามาซื้อสิ่งของให้ประเทศตน จนแม้ประเทศตนไม่มีทองคำเป็นสิ่งประกัน เขาก็ปั๊มเศษกระดาษออกมาทั่วโลก สักวันมันจะแตกออก ตอนนี้ก็แข่งกัน ระหว่าง หยวน กับดอลล่า ใครจะใหญ่

อารยะแปลว่าผู้เจริญผู้ประเสริฐ แต่ไม่รู้จักจิตวิสัย เรียนรู้ได้แต่ consciousness เข้าสู่ subconsciousness หรือ unconsciousness ไม่ได้ คนที่จะเข้าถึง  unconsciousnessต้องเป็นระดับอาริยะ สามารถอยู่เหนือได้ไม่เป็นทาสกิเลสพวกนี้ ชาวอโศกเป็นได้ เรากล้ารับรองว่าเราอยู่เหนือโลกธรรมได้ ไม่หลงใหล ถ้าจะได้ลาภ ยศ ได้มาก เช่นหาเงินได้เดือนละ 1 ล้าน เราก็มีได้แต่ไม่ติดยึด เราสะพัดให้คนอื่นแล้วเราไม่จำเป็นต้องมีเงินล้านก็ได้ แต่ถ้าคนติดเงินล้าน เป็นทาสคือจะไม่ยอมเสียเงินล้าน ถ้าคนไม่เป็นทาสก็ไม่หลง สามารถสร้างทำได้แต่ไม่หลงยึดติดเงินล้านนี้ จะมีกี่ล้านก็ตามก็เป็นจริงได้ ไม่ติดยึดได้จริง คือคนพ้นทาส โลกธรรมในด้านลาภ

ยศ คือขอบเขตอำนาจในการปกครองบริหาร ผู้ใดได้ยศมาเท่าที่ตนได้รับมองแต่งตั้งมา  แต่ทำงานได้ตามกรอบ คือทำงานไม่ได้หลงเอายศมาล่าลาภ เบ่งทับคนอื่น ผู้รู้จักยศก็คือการได้อำนาจทำงานกรอบนี้เป็นผู้รับใช้ไม่ใช่ให้เอาไปเบ่งข่ม มีแต่ทำให้ดี ผู้นี้อยู่เหนือยศ แม้จะไม่ได้รับแต่งตั้ง แต่คนนี้ทำงานได้ก็คือมียศโดยธรรม เป็นคนดูแลคนเป็นร้อยคน ก็คุมคนเป็นกองร้อย เป็นนายร้อย แล้วทำงานโดยตนไม่เอาจากคนอื่น จัดสรรทรัพยาการอย่างเหมาะสม คนไหนต้องใช้มากจำเป็น หรือคนไหนต้องใช้น้อย ก็ให้ตามสัดส่วนจำเป็น เด็ก คนป่วย คนชรา ก็จะเข้าใจ หรือคนนี้สมรรถภาพต่ำกว่าเราก็ต้องให้คนด้อยกว่า

แม้มีสรรเสริญก็ไม่ติดสรรเสริญ ผู้รู้จักกามคุณ 5 อยู่เหนือกามคุณ 5 ได้ มันเป็นนามธรรม รสติดยึดรสอร่อยทางทวาร ไม่มีจริง รสชื่นใจในรูป ในกลิ่น ในเสียง ในรส ในสัมผัส มันไม่มีจริง คุณยึดทั้งนั้น สามารถสัมผัสได้ถึงจุดก็ไคลแมกซ์ก็รู้แล้วไม่ต้องเอาอย่างนั้นได้แล้ว จิตก็หมดความยึดติดในสุขได้ แม้อัตตาก็ล้างมาตามลำดับ อย่างอนาคามี หมดกามแล้ว มีแต่อัตตา อนาคามีรู้อัตตาจริง รู้จักจิตแท้ อาศัยจิต ยึดจิต เหลือเชื้อ รูปราคะ อรูปราคะ มานะ อุทธัจจะ อวิชชา ที่เหลือเชื้อ จึงเป็นผู้รู้จักอัตตาจริง รู้สิ่งที่อุบัติอยู่ รู้จักอุปปาติกะ ก็เรียนรู้ล้างไปจนหมดเป็นอรหันต์จะไม่มีอุปปาติกะ แต่จะรู้จักใช้อุปปาติกะ อนาคามีจะมีอุปปาติกะ อยู่ จึงเรียกอนาคามีว่าเป็นผู้อุปปาติกะ

ในอารยะ คนเจริญที่ว่านี้เข้าใจจิตเจตสิกไม่ได้ เข้าใจแค่จิตสำนึก ระดับจิตใต้สำนึกหรือไร้สำนึกเข้าใจไม่ได้ เข้าถึงไม่ได้ ซึ่งอัตตานั้นมีหลายระดับ โอฬาริกอัตตา มโนมยอัตตา อรูปอัตตา คนที่ล้างอรูปอัตตาได้ก็จะกลับมาอยู่กับมโนมยอัตตา กลับมาอยู่ที่การทำจิตสำเร็จได้โดยตน มโนมย คือทำจิตสำเร็จ ถ้าอรหันต์จะยังอยู่ ก็มีตน อัตตทิฏฐิ (ความเห็นของคนที่เข้าใจ รู้อัตตา) ผู้ใดปฏิบัติแล้วอ่านสภาวธรรมของอัตตาว่ามันทำงานอยู่ แล้ว ผู้นี้เรียกว่าอัตตานุทิฏฐิ คือผู้รู้เห็นตามเห็นทิฏฐิของตนได้ จึงเป็นคนที่จะลดอัตตา ลดกิเลสได้

ส่วนอารยะนั้นอัตตาระดับจิตสำนึกเขาก็รู้ไม่ชัด อัตตาระดับกลาง จิตใต้สำนึกก็รู้ยาก ส่วนอัตตาระดับจิตไร้สำนึกเขาไม่มีสิทธิ์รู้จัก แต่อัตตาทุกอันเป็น potential energy คุณยึดอย่างอกุศลจิตมันก็มีผลบังคับคุณตลอดเวลา คุณสู้มันไม่ได้หรอก อารยชนจึงอยู่ในระนาบกว้างไม่ลึกถึงจิต แต่ปรุงแต่งเก่ง โลกธรรมก็ใช่เก่ง สร้างโลกมาทับถมโลก พวกอบายมุขนี้อารยมนุษย์จะไม่รู้ ทุกวันนี้ นายเต้นแร้งเต้นกานี่รวยชะมัด เขาก็หลงส่งเสริมอบายมุขกัน เขาก็หลงซาดิสม์และมาซูคิสม์ อีกพวกหนึ่งก็หลงใหล romanticism ปรุงแต่งหวานจ๋อย มีทั้งสองทิศเลย จัดจ้านแน่นแรง โลกอารยะไม่รู้ แล้วใช้สิ่งเหล่านี้มาเป็นเครื่องมือหากินด้วย ใครมีนักกีฬาเก่งๆก็ขายได้แพงๆ ทั้งที่ไร้สาระทำลายรุนแรงเขาก็กลับส่งเสริม นี่คือโลกอารยะ หรือนักธุรกิจหาเงินได้เก่งมีวิธีการเรียกค่าลิขสิทธิ์แพงๆ นี่คือโลกอารยะทุกวันนี้จึงได้เปรียบกันมหาศาล แล้วเขาก็ตั้งเป็นกฎเกณฑ์โลกเลย เราจะไม่ตกเป็นเหยื่ออารยะคือเราต้องเลิกละ อบายมุข ธุรกิจการค้าคือความรวย และธุรกิจการเมืองคืออำนาจ อย่าไปตกในวงจรเขา เราก็หลุดพ้นออกมา คนเขาโกงเก่ง จะมีเหลี่ยมมุมอย่างไรก็เอามาโกง จนคนเขาเรียกว่า ไอ้หน้าเหลี่ยม แล้วเอาอำนาจการเงินการบริหารยังไม่พอก็เอาอำนาจทางศาสนาอีก อารยธรรมทุกวันนี้ใช้ทั้งโลกและศาสนามาหลอกคนเลย ผู้เรียนรู้ทันก็จงออกมาจากวงจรอารยธรรม

ผู้ที่เข้าใจว่าตนไม่ควรตกในอำนาจอารยธรรม ก็ดีแต่ว่าไม่มีวิธีออก ก็หนีเลย คือพวกอริยะ หนีลาภยศสรรเสริญโลกียสุข เรื่องกามก็กดข่มไว้ ไม่รู้จักอัตตา หนีลาภ ยศ สรรเสริญและกามมีวิธีสะกดจิต หรือลืมตาสะกดจิต พยายามไม่ยุ่งเกี่ยว ก็ทำได้มีผลสำเร็จ แต่ไม่มีการเรียนรู้ทางจิตวิเคราะห์ จิตเจตสิก รูป นิพพาน เขาไม่รู้รายละเอียด ไม่รู้จักเบื้องต้น ท่ามกลาง บั้นปลาย

ไม่รู้จักวิญญาณจริงที่เกิดจากการกระทบสัมผัสทาง ทวารทั้ง6 เลย ไม่รู้จักผัสสะ 3 ไม่รู้ ปสาทรูป โคจรรูป แล้วมีผัสสะเกิดวิญญาณ เป็นภาวรูป ก็ไม่รู้ เมื่อเขาไม่เรียนรู้ก็ใช้วิธีสะกดจิต หลับตา ดับหลับเขาไป สายหลับตาสำเร็จ ได้การสะกดจิตแต่ไม่มีความรู้โลกีย์เลย อยู่กับอัตตาตนเองเต็มบ้อง นี่คือสายหนึ่ง สายอริยะ ป่า อริยฤาษี

อีกสาย อรยะลืมตา สายอริยะบ้าน สายนี้ก็พยายามสะกดจิตตนเองก็ไม่เอาลาภ ยศ สรรเสริญ โลกียสุขเหมือนกัน แต่ไม่จิตวิเคราะห์ psychoanalysis ไม่มีการเรียนรู้อย่างชาวพุทธสัมมาทิฏฐิ ผู้ที่เป็นพระบ้านก็ใช้วิธี รู้ นิ่ง เฉย สะกดจิตตน ไม่รู้อัตตาซ้อน เสพไปตามบารมี พอเป็นไปได้ ถ้ามีปฏิภาณดีๆก็ว่าสะสม กามคุณ มากๆเขาไม่ยินดีกันนะก็ซุกซ่อนซับซ้อน ได้ระดับหนึ่งก็ของตนเองทนได้ แต่ก็จะทนไม่ได้ต่อไปเมื่อมันมากๆขึ้น จึงใช้ฉลาดแกมโกงหลอกชาวบ้าน คือพวกพระบ้านประยุกต์ เอา subjective และ objective มาผนวกกัน ทั้งอัตวิสัยและโลกวิสัยมารวมกัน โดยการสะกดจิต พอคนถูกสะกดจิต เขาก็ไม่รู้ว่า คนสะกดเป็นเจ้านาย แล้วถูกใช้ให้ไปทำงานเอาเงินมาถวายวัดธรรมกาย นี่ก็คราวก่อนก็ปาราชิกไปแล้ว 900 ล้าน คนร่วมกันทำก็ปาราชิกกันทั้งพวง นี่ก็มาอีกคดี 700 ล้าน ให้มีนายหน้าทำ แต่จำนนด้วยหลักฐาน ปาราชิกไม่รู้กี่ครั้งแล้ว ทำไมเขาไม่กลัวบาปกรรมเลย ไม่กลัววิบากเลย แล้วดันมารู้ด้วยว่า ใครตายแล้วเป็นอะไร เก่งฉิบหาย คนอะไรรู้กรรมวิบากแต่ไม่กลัวกรรม สรุปว่าเขาไม่รู้เรื่องกรรมวิบาก ไม่รู้กรรมชั่วกรรมดี ก็เลยพูดออกมาอย่างย้อนแย้ง คือมันทำลายศาสนาพุทธนะ อย่ามาหลงเทวทัตเลย เทวทัตเขายังไม่ใช้เทคโนโลยี่อย่างนี้ ใช้ psychology ก็เก่งนะ อาตมาสู้ไม่ได้เลยไม่เก่งใช้เล่เหลี่ยมอย่างนี้ ใช้ทั้งเทคโนโลยี่และ psychology ต้องใช้ศัพท์ว่า เก่งฉิบหายนะ ที่พูดนี่เจตนาดีว่าหยุดเถอะ คุณหาเวรภัยต่อตนทั้งนั้น อาตมาพูดอย่างจริงใจ ว่าให้หยุดเถอะ อาตมาไม่ได้ไปทำด้วยกับคุณนะ สงสารจึงต้องติงเตือนนะ คุณจมลงไปในสังสารวัฏนะ ให้ตั้งสติกันดีๆอย่าหลงเป็นทาสที่ปล่อยไม่ไป

ใครร่วมมือกับเขาก็คือมอบตนในทางผิด พระพุทธเจ้าให้หลีกออกจากคนพาล มาอยู่กับบัณฑิตให้ได้ อย่าไปร่วมพูด ร่วมคิด ร่วมทำ เริ่มต้นไม่ร่วมทำได้เบื้องต้นแล้วต่อไปก็ไม่พูดส่งเสริมให้คะแนนทางโน้น จนกระทั่งสามารถพูดต้าน พูดลบ พูดปฏิกโกสนาคือคัดค้านอย่างแรง อาตมาถือว่าเป็นนานาสังวาสนะ แต่ถ้าอาตมาถือว่าพรหมทัณฑ์ก็จะไม่พูดด้วยไม่บอก ถ้าระดับนานาสังวาสอาตมาทำขนาด ปฏิโกสนา แต่ไม่ทำถึง อุโกฏนา คือไปฟ้องร้องเอาเรื่องเอาราวไม่ได้ อาตมาใช้แค่มุขสตี ปากพูดตำหนิเท่านั้นไม่ได้ไปทำถึงถูกเนื้อถูกตัวไปตบตี ตบเบาๆก็ไม่ทำ เพราะเหมือนกระเทย ทำแค่ปากหอก ไม่ได้ละเมิดคำสอนพระพุทธเจ้าเลย เพื่อสาธยายชี้แจงให้เข้าใจสัจจะ

วันนี้เป็นวันสำคัญระลึกถึงรอบที่เราได้ทำสงครามทางโลกมาแล้ว ก็มารบกันทางศาสนา ทางธรรม ซึ่งไม่แบกอาวุธ ระเบิดปืนมา แต่เขาใช้แค่ มุขสตี เท่านั้น

อาตมาจริงใจในเรื่องธรรมะของพระพุทธเจ้า ทางเถรวาทไม่เข้าใจโพธิสัตว์ ซึ่งเถรวาทเข้าใจว่าโพธิสัตว์คือปุถุชน แต่ที่จริงแล้ว โพธิสัตว์คือผู้ที่มีภูมิตรัสรู้ คือรู้ตามคำสอนที่พระพุทธเจ้าตรัส ปฏิบัติมีสภาวะ เป็นปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูหีติ นี่คือความรู้ที่ตรงกับพระพุทธเจ้าสอนมา ตรวจสอบแล้วตรงกัน นี่คือผู้มีความตรัสรู้ ทีภาษาบาลีว่า โพธิ ไม่ใช่ว่าโพธิสัตว์คือสัตว์นอนกินใต้ต้นโพธิ์ หรือเป็นปุถุชน ไม่มีการบรรลุธรรมพระพุทธเจ้า

โพธิสัตว์นับตั้งแต่โสดาบัน ที่ทำกิเลสลดได้ แม้แต่ตัวใดตัวหนึ่ง คือสักกายะของตน เป็นรูปนามที่ปรุงแต่งกัน ผู้ที่รู้แจ้งการสังขารไม่ให้รูปนามปรุงแต่งกันเป็นสุขเป็นทุกข์แม้กิเลสตัวใดตัวหนึ่งก็เป็นโพธิสัตว์ระดับที่ 1 เป็นโสดาบันโพธิสัตว์แล้ว สูงขึ้นไปก็เป็นสกิทาคามี แล้วเป็นโพธิสัตว์ระดับสอง สกิทาคามีโพธิสัตว์ จนล้างกิเลสกามภพหมด ดับเหตุมันได้เหลือแต่เศษภายในเป็นรูปราคะ อรูปราคะ ราคะคือเชื้อของการเสพรส ส่วนกามคือการเสพรสในวัตถุแท่งก้อน เมื่อล้างกามภพก็เป็นอนาคามีโพธิสัตว์ระดับที่ 3 จากนั้นสูงขึ้นอีกเป็น อรหันตโพธิสัตว์(ระดับ 4) แล้วไม่ได้ปรินิพพานก็จะเป็นอนุโพธิสัตว์(ระดับ 5) ซึ่งโพธิสัตว์ระดับต้นจริงๆคือ โสดาฯ ถึงอรหันต์ พอเป็นอรหันต์ได้ก็มีสิทธิ์ปรินิพพาน

จากนั้นสูงขึ้นเป็น อนิยตโพธิสัตว์(ระดับ 6) ชาติแล้วชาติเล่า สอบเข้าโรงเรียนเป็นพระพุทธเจ้ายังไม่ได้ จนกว่าจะเป็นนิยตโพธิสัตว์ (ระดับ 7) ก็เรียกว่าสอบได้แล้ว แต่ว่าไม่ใช่ว่ารีไทร์ไม่ได้นะ คือเลิกเองก็ได้ หรือทำผิดระดับหนึ่งก็ต้องออกไป  ขึ้นสู่มหาโพธิสัตว์(ระดับ 8) ไม่ได้ ซึ่งสอบซ่อมไม่ได้

ซึ่งระดับมหาโพธิสัตว์นั้นจะออกได้ก็ต้องเฉพาะตนเองออกเท่านั้น ถ้าใครมีอนันตริยกรรมก็ได้สูงสุดแค่นี้ไม่สามารถประกาศศาสนาได้ เป็นแค่ปัจเจกพระพุทธเจ้า ไม่มีสิทธิ์เป็นสัมมาสัมพุทธเจ้า เช่นเดียวกันกับการต้องไม่ทำวิบากให้เป็นผู้หญิงไปตลอดกาล จะไม่สามารถเป็นพระพุทธเจ้าได้ อย่างกวนอิมนี่เป็นผู้หญิงตลอดกาลเป็นพระพุทธเจ้าไม่ได้ เป็นอจินไตยที่พูดในวันนี้

ธรรมะพระพุทธเจ้าไม่ใช่ศาสนาแบบเทวนิยม ที่ว่าพระเจ้าเป็นผู้ที่สั่งการทุกอย่าง ทุกคนไม่มีสิทธิ์เป็นอย่างพระเจ้าแล้วพระเจ้าก็ให้พระบุตรเท่านั้นเป็นคนประกาศ แต่ว่าของพุทธนี่ทุกคนเป็นได้อย่างพระพุทธเจ้า แล้วสอนฟรีด้วยนะ ใครจะมาสมัครบ้าง น่าสมัครนะ ใครอยากสมัครเป็นโพธิสัตว์บ้าง ของพระพุทธเจ้านี่ใครจะเป็นพระบุตรก็ได้ เป็นลูกพระพุทธเจ้าได้ไม่ปิดกั้น สร้าง DNA พุทธได้ โสดาบันเริ่มมีเชื้อแท้ได้ สกิทาฯก็ได้ DNA แท้มากขึ้น ยิ่งเป็น อนาคาฯ อรหันต์ก็ยิ่งแท้ เป็นอนุโพธิสัตว์ อนิยตโพธิสัตว์ นิยตโพธิสัตว์ มหาโพธิสัตว์ อรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ เป็นระดับที่ 9 แล้ว จะต่อไปหรือไม่

ผู้จะสูญเด็ดขาดไม่ต่อ ก็ไม่มี เลข 1 ต่อ, ตัด 0 เลิกสลาย แต่ถ้าจะต่อก็เริ่ม 11 ต่อไป เป็นสภาพหมุนรอบเชิงซ้อนไปเรื่อยๆ ไม่มีพระพุทธเจ้าองค์ใดขอเป็นพระพุทธเจ้าสองสมัยนะ อย่านึกว่าไม่เมื่อย ไม่ยากนะ ผู้ที่รู้จัก ภาราหเว ปัญจขันธา  นี่ก็จะรู้ว่าไม่ใช่เรื่องเล่นนะจะอยู่กับคนเลวร้าย อาตมาไม่เป็นโพธิสัตว์นานหรอก หากถึงเวลาเป็นพระพุทธเจ้า แล้วจะเป็นพระพุทธเจ้าสมัยเดียวเท่านั้น...จบ

เวลาบันทึก 11 มีนาคม 2563 ( 17:38:07 )

รายละเอียด

580219_ความรัก10มิติ(18) สังคมพุทธ ไม่หยุดเอาภาระ

พ่อครูว่า..วันนี้วันพฤหัสบดีที่ 19 ข.2 ค่ำเดือน 4 ปีมะเมีย วันที่ 19 ก.พ. 2558 เวลาผ่านไปๆ อาตมาก็ถอนหายใจทุกทีบ่นแต่เรื่องเวลา เพราะว่าวันๆหนึ่งที่่ผ่านไปๆ อาตมาเห็นว่าเป็นเวลาที่มันน่าเสียดายที่เราไม่เก่ง เราทำประโยชน์ให้แต่ละเวลา วินาที มันเกิดงานอะไรที่เป็นสำเร็จเป็นชิ้นเป็นอัน ทำแล้วก็ไม่เก่ง อาตมานี่ทำแล้วก็แก้แล้วแก้อีก ไม่เก่ง มันก็เลยเสียดายเวลา เพราะเราเองไม่เก่ง มันน่าจะทำอะไรได้ดีๆ แล้วเป็นประโยชน์ทิ้งไว้ในโลก ใครจะเอาก็เอาใครไม่เอาก็ทำไว้ อาตมาแน่ใจว่าสิ่งที่เราทำไว้มันไม่เน่า แล้วก็คิดว่าคงจะมีคนเก็บไว้ เอาไว้ทำประโยชน์ เอามาไว้เพื่อศึกษาสืบสานเอาไว้บ้าง ก็คงไม่ขี้เหร่จนคนทิ้งขว้าง เหมือนกับคนที่เขาทำไว้เยอะ พอตนตายก็ไม่มีส่วนเหลือเป็นประโยชน์ต่อประเทศชาติได้ คนที่เป็นเช่นนั้นเยอะ ชีวิตเกิดมาทำอะไรเหลือค้างไว้แก่โลกไม่ค่อยเป็นสาระที่ยืนนาน สาระสำคัญที่คนเอามาใช้ แล้วก็เอามาใช้อยู่ รักษาเป็นคุณค่า

ตัวอย่างพระพุทธเจ้าหรือปราชญ์ศาสดาเอกมากมาย แต่ว่าคนเรานี่เกิดมาตายไปไม่รู้กี่ล้านๆๆๆคน หมุนเวียนไป คนที่ทำงานแล้วก็เหลือสมบัติ เหลือความรู้ ผลงาน ก็ดี ที่เหลือไว้แล้วเป็นแหล่งที่จะขยายความรู้ ประโยชน์ให้แก่คนรุ่นหลังๆๆได้ มีไม่เท่าไหร่ ในคนที่มาเกิดในโลกไม่รู้กี่ล้านๆคน ปัจจุบันคนมีประมาณ เจ็ดพันล้านคนในโลกนี้ เอาแต่ปัจจุบันนี้ก็ได้ เจ็ดพันล้านคน ที่บางคนก็ถือว่ามีคุณค่าเหลือเกิน คิดอะไรทำอะไรไว้แก่โลก แก่คนรุ่นต่อๆมา ไม่ว่าจะเป็นทางเทคนิค หรือคุณค่าทางมนุษย์ คุณธรรม อาตมาเห็นว่า คุณค่าทางเทคนิค จะถูกคนรุ่นใหม่กลบๆๆ น้อยที่จะเป็นความรู้ต้นทางหลัก นอกนั้นก็ถูกคนใหม่ทำได้ยิ่งกว่ากลืนหายไป ส่วนความรู้ทางคุณธรรม สำหรับมนุษย์ต้องอาศัยศึกษาฝึกฝนให้แก่ตน อาตมาว่ามีมากกว่า แล้วยืนยงยืนยาวกว่าด้วย เท่าที่ดูประวัติศาสตร์บันทึกมา หลายร้อยปี ก็เป็นความเป็นอย่างที่พูด ทางเทคนิคไม่ยืนนาน แต่ความรู้ทางด้านคุณธรรม หลายแง่หลายเชิงมาก เยอะ แล้วยาวนานมาหลายพันปีมีไม่ใช่น้อย ที่ยังยอมรับเอามาใช้ในชีวิต มากน้อยก็แล้วแต่

แต่ถ้าคนที่เห็นความสำคัญของความเป็นคน ความรู้เทคนิคเราก็เอามาใช้ได้ แต่ความรู้ทางธรรมะสิ คนส่วนใหญ่ สามัญสำนึก ถ้าถามจริงๆแต่ละคนๆ ว่าความรู้เทคนิคกับความรู้คุณธรรมอะไรสำคัญกว่ากัน เขาก็ตอบว่าคุณธรรมสิสำคัญกว่า แม้แต่เขาจะหลงเทคนิค เขาก็จะตอบว่าคุณธรรม เขาตอบได้ แต่เขาไม่ได้เอาชีวิต เวลาไปทุ่มเทให้คุณธรรมเท่าไหร่เลย เขาไปเพ่งทางเทคนิคมากกว่าทางธรรม เขาเน้นน้อยกว่า เพราะอะไร? เพราะกิเลสมันใหญ่ ความรู้จริงโดยสำนึก ปฏิภาณรู้ว่าอะไรดี แต่ก็สู้กิเลสไม่ได้ ก็ลองทบทวนตัวเองดู

แต่ก่อนหรือแม้ปัจจุบัน เรารู้ว่าอันนี้ไม่ดี อันนี้ดี แต่ว่าจริงๆเราแพ้มันไหม?แต่ก่อนเราแพ้มันมาก อย่างไม่ได้ทบทวนเลย พอเรามาได้สนใจธรรมะเราก็ยังได้ทบทวน ยังได้ลงโทษตำหนิตนเองบ้าง พอมาศึกษาจึงรู้ ที่แพ้แล้วทบทวนก็เพราะมีกิเลสนี่แหละ กิเลสนี่มันไม่ใช่เล่นๆ ไม่ง่ายเลย

ทีนี้กิเลสนี่มันแฝงมันซ้อน ถ้ากิเลส อยู่ในสายโทสะ พอเข้าใจว่า มันทำลาย ยิ่งทุกวันนี้เข้าใจมากเลยว่าทำลาย ในโลกก็เข้าใจ เขาก็พยายามลดความรุนแรงทั้งโลกเลย ตามลำดับ แต่ว่าเขาก็ยังไม่เข้าใจชัดเจนว่าอะไรคือความรุนแรงแท้จริง ก็ไม่รู้ว่าพฤติกรรม หรือการกระทำที่ยังสนับสนุนส่งเสริม สร้างความรุนแรง เขาก็ไม่ค่อยเข้าใจ สังเกตดูนะว่า ชาวอโศกเรานี่ เราเรียนรู้ฝึกฝนรวมตัวกันมา 30 – 40 ปี ที่เราได้ผ่านมา พวกเราสังเกตดีๆอ่านดูปรากฏการณ์จริง ว่าพฤติกรรมทางรุนแรงเรามีมากขนาดไหน อย่างเทียบกับข้างนอกเขาที่เราได้รู้ข่าวคราว ข้างนอกเขาไม่ได้หมดไม่ได้น้อยลงเลย เพราะเขาเข้าใจแนวละเอียดซับซ้อนไม่ได้ แล้วให้คนตกอยู่ในภาวะรุนแรง เป็น ซาดิสม์ และมาซูคิสม์ มันชอบหรือเห็นว่า หลอกกันจนสะใจชื่นใจ มันดี มันเป็นโลกียรส อาตมาเอาธรรมะพระพุทธเจ้าให้พวกเราศึกษา ผ่านมา 30 – 40 ปี มีรายละเอียดให้เราประเมินผลว่า อาตมาประสพผลสำเร็จที่ลดความรุนแรงได้ ลดได้ถึงขั้นปาฏิหาริย์

ตรงไหนเป็นเครื่องชี้บ่ง ว่าลดความรุนแรงได้ถึงขั้นปาฏิหาริย์ ก็คือพาพวกเราไปใช้ความสงบ ไปปฏิบัติอยู่ในแวดวงที่เขาจะสร้างความรุนแรง วิจัยวิจารณ์ถึงด่าทอตำหนิแรงหนัก จนถึงขั้นต้องปราบปรามกัน เขาถือว่าเป็นเจ้าหน้าที่ต้องทำการปราบปราม แทนที่จะมีฝีมือ ก็ปราบโดยความรุนแรงเพื่อให้สำเร็จผล แต่สุดท้าย เราทำสำเร็จ ความสงบ สยบความรุนแรงสำเร็จ อาตมาถือว่าปาฏิหาริย์ ใครจะบอกว่าเพราะเหตุนั้นเหตุนี้ แต่อาตมาก็ว่าสำเร็จ เพราะเราไปนี่พยายามไม่ก่อความรุนแรง พยายามปรามกัน แต่ก็ต้องมีความแรงที่มีน้ำหนักให้เกิดผลได้ นี้เข้าใจได้ คนที่สามารถพูดอย่างนิ่มนวลแล้วให้คนแรงนี่หยุดแรงได้ ต้องมีบารมีมาก มันก็ต้องมีความแรงผสมบ้าง แต่ค่าเฉลี่ยนี้อาตมาเห็นชัดว่า พวกเรานี่ให้คะแนนได้เลย ว่าพวกเราสอบได้ไม่ได้ไปก่อความรุนแรงจริงๆ

เหตุการณ์ที่เราได้ผ่านมานี่ นี่วันที่ 10 อาตมาต้องไปศาลแขวงดุสิต คืออาตมายังถูกข้อหาฝ่าฝืน พรบ.ความมั่นคง ซึ่งข้อหานี่ที่จริงมีความซับซ้อนมากเลย แม้อาตมาฝ่าฝืนพรบ.ความมั่นคง ที่เขาห้าม แต่มันน่าจะมีความเข้าใจว่า อาตมาฝ่าฝืนไปทำไม ความมั่นคงนี่เป้าหมายหัวใจคือเขาต้องการรักษาความสงบ ไม่ใช่จะต้องการสร้างความรุนแรง เราเองไปทำงานเพื่อให้เกิดความสงบ จนมีน้ำหนักสยบความรุนแรง แล้วเราก็ทำได้ด้วย เขาจะรู้ได้ไหม นี่คือปาฏิหาริย์เกินสามัญ

อาตมาว่า พรบ.ความมั่นคงนี่มีเนื้อหารักษาความสงบเรียบร้อยนะ แล้วอาตมาก็พาทำเช่นนั้น ประเมินแล้ว อาตมาว่าได้พยายามสร้างองค์ประกอบศิลป์และศาสตร์ให้สร้างความสงบสยบความรุนแรงจริงหรือไม่ ไม่ได้ทำเพื่อเสริมหนุนให้เกิดความรุนแรงเลย เทียบกับกลุ่มใดๆก็ได้

แม้แต่ในปี 2553 เราก็ใช้ความสงบ ที่จะมาสยบ ความเคลื่อนไหวที่มีทีน่าจะรุนแรง แต่ปี 2557 นี่เหตุปัจจัยมันตอบได้เลยว่า “ความสงบ สยบความรุนแรงได้” เป็นปรากฏการณ์จริงของมนุษยชาติ ที่มาปรากฏให้เห็นให้ได้ศึกษา เพราะอาตมามั่นใจว่าจะสร้างพฤติกรรมสังคม เพื่อให้เกิดประโยชน์คุณค่าแก่มนุษย์ อาตมาว่าตั้งใจทำเช่นนั้น

อาตมาพยายามสร้างบรรยากาศให้มันรื่นเริงบ้าง ไม่ให้มันเงียบเหงา ทั้งเงียบอย่างสดชื่น หรือเงียบอย่างไม่เหงาไม่ซึมเซา แต่ถ้าสภาพมันดูเงียบเหงาซึมเซาก็จะให้มีบรรยากาศคลายเครียดขึ้นมาบ้าง แต่โดยจริงแล้วก็ไม่ได้อยากจะทำมาบำเรอจิตตนเอง เพราะถ้าไม่ทำเช่นนั้นแล้วไม่เอร็ดอร่อยไม่รื่นเริงก็ไม่ใช่ โดยความหมายคือ คนที่ยังมีสุขกับการเล่น การเที่ยวก็ยังไม่เจริญเท่าไหร่ เวลาไปเสียกับการเล่น การเที่ยว คนเราหากเข้าใจ กรรมกิริยา พฤติกรรมในชีวิตแล้ว ไม่ต้องไปเที่ยวไปเล่นอะไร พระอนาคามีขึ้นไปก็เลิกเล่นเลิกเที่ยวแล้ว อานาคามีไม่ได้มีอารมณ์โลกีย์ ที่เกิดจากปสาทรูป โคจรรูป ว่าอันนี้เพลิดเพลินสนุก เป็นกามคุณแต่อย่างใด อนาคามีเหลือแต่อัตตา ส่วนเศษที่เหลือก็รู้ว่ามี แต่ไม่ได้ใช้เป็นเครื่องสนุกสนาน อนาคามีจะรู้ว่ากิเลสที่ตนเหลือเป็นอัตตกิลมถะ เป็นเรื่องลำบาก เป็นภาระ เป็นเรื่องถ่วง เป็นเรื่องไม่ได้พาเจริญอะไร อนาคามีขึ้นไป อรหันต์ก็ไม่แล้วเรื่องเที่ยว จะรู้ค่าของเวลา ศาสนาพุทธรู้ว่า เวลากำลังล่วงไปๆ บัดนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่ นี่ก็เป็นข้อเตือนสติที่พระพุทธเจ้าให้ไว้ แล้วเวลาผ่านไปเราไม่ทำอะไร มันมีข้อต่อไปว่า กายกรรม วจีกรรมที่ดีกว่านี้ยังมีอยู่อีก มีค่าไหม มีประโยชน์ไหม ยิ่งทำสิ่งที่ไร้ค่า ก็แย่แล้ว แม้ไม่ทำสิ่งไร้ค่า แต่คุณปล่อยเวลาไปเฉยๆทำไม

ถ้าเรารู้ว่าเราบำเรอตนเอง บำเรอด้วยกามด้วยอัตตา ต้องกำหนดรู้ อนาคามีหมดกามเหลือแต่อัตตา เมื่อหมดอัตตาอีกก็จบ อนาคามีเหลือแต่อัตตาไม่เกี่ยวกับโลกธรรมที่จะเอามาเป็นรสเลย ก็มีแต่อัตตาตนเอง ก็ไม่ต้องเที่ยว ไม่ต้องเล่น รู้อัตตาตนเอง ก็จะไปเสียเวลาบำเรอทำไม? จะรู้กรรมการกระทำ สัมมากัมมันตะ เราควรทำอะไร อะไรเป็นประโยชน์คุณค่า จะรู้พักรู้เพียร ชีวิตแต่ละวันก็เราไม่พักเราไม่เพียร คือผู้ข้ามโอฆสงสารได้แล้ว สูงสุดแล้ว

คำว่าอัตตานี่ การบำเรออัตตาอย่างโลกีย์มันจะต้องใหญ่ทั้งดิน น้ำ ไฟ ลม โลกธรรม นี่คืออัตตาทางอารยบุคคล ส่วนใหญ่ทางอริยะ คืออัตตาทางจิตใหญ่ เป็นอัตตาเต็มบ้อง มันเป็นนามธรรมเป็นตนเองมีศักดิ์ศรีมักน้อยสันโดษสุดโต่ง แล้วไม่ยุ่งเกี่ยวกับทางโลกเลย มีประโยชน์น้อยกว่าก้อนดินก้อนหินอีก แล้วเขาก็ว่า มักน้อย แต่ว่าที่จริงมักน้อยสุดโต่งเป็นอัตตาเต็มบ้อง แต่ทุกวันนี้มีคนฉลาดแกมโกง เหมือนจะเป็นอาริยะ แต่ว่าเอาความเป็นโลกีย์ อารยะ บวกกับ อัตตาเต็มบ้องอริยะ ไปหลอกคน ไม่ใช่แบบมืดด้วยแต่เป็นแบบใส เป็นอาภัสรา แล้วผนวกเอากามและอัตตา มาสร้าง ออกแบบ ทุกอย่าง ออกมาให้มนุษย์ เป็นวิมานให้มนุษย์แล้วสำเร็จด้วย มีตัวอย่างให้เห็นของจริง เป็นตัวอย่าง แล้วมีฤทธิ์มากด้วย เป็นขั้นสร้างวิมานหลอกคนจนตนเองปาราชิกไปหลายครั้งแล้ว เพราะตนจะสร้างวิมาน ก็ไม่ประสีประสาในศาสนา ปาราชิกไปไม่รู้เท่าไหร่ อาตมากำลังตำหนิอย่างหนักไม่ได้ริสยาเลยนะแบบนั้น แต่พูดสัจจะเปิดเผยความจริงให้ผู้ใฝ่ดีใฝ่รู้

โลกทุกวันนี้เป็นโลกที่น่าสงสาร ต้องช่วยอย่างยิ่ง มากเลย อาตมาเองก็ทำงานมา ก็ขอบคุณพวกเราที่ช่วยกัน ทั้งแรงงาน ทุนรอน ความรู้ คนละเล็กละน้อย เห็นแล้วชื่นใจ น่าเอ็นดู พวกเราทำงานก็ไม่ได้เอาอามิสล่อด้วย พวกเราก็มีคุณค่ามีคุณธรรม จริงๆ ทำเพื่อล้างกิเลสตนเอง ยิ่งคนกิเลสลดแล้วก็มาช่วยกันอย่างจริงใจ สบายดีก็ยิ่งดีใหญ่ แม้ได้แค่นี้ก็มีรูปธรรมที่ยืนยันได้ เห็นชัด ในสังคมเรามีความถูกต้องดีงามก็ให้ช่วยกันรักษา อย่าให้เกิดความชั่ว ความเดือดร้อนเสียหายเลย เราก็อยู่รวมกันเป็นครอบครัวใหญ่ มีทั้งผู้ที่ไม่แข็งแรงนัก อาจถูกอุปัทวะเหตุ กิเลสเราก็มาก เราก็ไม่แข็งแรงกดข่มไว้ ก็อาจพลาดพลั้งได้ มีคนเขียน อะไรมาให้อาตมาก็แจ้งกับพวกเราดู ให้ช่วยกันคนละไม้คนละมือ เขียนมาว่า

_ปัจจุบันนี้ทุกชุมชนชาวอโศกมีอุปกรณ์เทคโนโลยีใช้กันแพร่หลาย เด็กๆเราก็ไม่ให้ใช่ก่อนควร เพราะมันมีฤทธิ์แรงมีผีมีพิษภัยในนั้นมากจริงๆ สำรวจดูง่ายๆส่วนใหญ่มีโทรศัพท์มือถือที่ส่วนใหญ่สามารถใช้ได้มากกว่าแค่โทรฯ แม้แต่แค่โทรฯหากันก็มีพิษภัยพอสมควรแล้ว เราก็เลยไม่ให้เด็กมีโทรศัพท์ส่วนตัว ให้ใช้กับส่วนกลางได้เท่านั้น

แต่ที่บ้านราชฯนี้ ผู้ใหญ่ให้เด็กใช้โทรหรือเล่นได้อย่างเอิกเกริก เหมาะควรหรือไม่เหมาะก็มีบ้าง ที่สำคัญบางคนใช้โทรศัพท์เป็นสื่อให้เด็กมาคลุกคลีสนิทสนมด้วย บางคนไม่รู้ประมาณ ไม่ว่าจะเด็กตื้อหรือว่าผู้ใหญ่จงใจล่อให้เด็กมาก็ตาม ขอกราบนิมนต์หลวงปู่กำราบ ผู้ใหญ่ที่เอ็นดูเด็ก แต่ตนเองอ่อนแอ แล้วปรนเปรอเด็กแบบที่ตนเองอ่อนแอ แล้วเด็กก็หลงใหลเหยื่อเกม เหยื่อหนังให้คนติดด้วย ตอนนี้มีผู้เฝ้าดูติดตามพฤติกรรมผู้ใหญ่ผู้ชายที่ล่อให้เด็กสมุนพระรามผู้หญิงไปคลุกคลีด้วยในที่ต่างๆ ด้วยความห่วงใยก็กราบนิมนต์พ่อครูเตือนผู้ที่มีพฤติกรรมอ่อนแอเช่นนี้ให้ปรับตนเองซะ เพราะท่านอาจไม่รู้เท่าทันกิเลสตนเอง หากพลาดเข้าไปสักวันจะเสียหายไปหมดทั้ง บ้าน วัด โรงเรียน

เด็กๆในโรงเรียนของเราเติบโตในรั้วของศีล ผู้ใหญ่ที่มีวุฒิภาวะควรช่วยกันอบรมสั่งสอน (ไม่ได้ให้เพ่งโทสเด็กๆ) แต่ระวังสั่งสอนจนเด็กเอือมระอา หากผู้ใหญ่ประมาณไม่ถูกก็พึงให้ข้อมูลกับคุรุ ผู้ใดประมาณไม่ถูกก็ให้ข้อมูลต่อผู้ใหญ่ ทั้งทางตรงทางอ้อม ไม่ควรเอาข้อสันนิษฐานส่วนตัวไปพูดโดยไม่ระวัง จะทำให้เสียหายได้ แต่ไม่ได้ให้ปกปิด แต่ให้ช่วยกันบอก ขอพ่อครูชี้แนะว่าอย่างไรเรียกว่าไม่เพ่งโทส เพราะบางคนอยู่อย่างไม่เกี่ยวกับใคร ไม่เอาใจใส่สังคมเลย …

ตอบ...การให้ข้อมูลกับการฟ้องนี่ไม่เหมือนกัน การฟ้องนี่ ช่างฟ้อง ขี้ฟ้องคือการเอาเรื่องไปบอกผู้ที่มีอำนาจจัดการอย่างมีเจตนาให้ร้ายจะทำร้ายคนที่เราจะจัดการ แต่การให้ข้อมูลอย่างสุจริตถูกต้องเหมาะควรนั้นเป็นการให้ข้อมูลไม่ใช่การฟ้อง เราจะไม่ทำอย่างฟ้อง เราต้องทำอย่างให้ข้อมูลกัน เราเป็นสังคมรวม ทั้งหญิงชายรวมกัน ทุกวันนี้ไม่ใช่ยุคโบราณที่กิเลสไม่จัดจ้านเท่าสมัยนี้ แม้ผู้ใหญ่ก็แข็งแรงได้เท่านี้ ยังไม่แข็งแรงดีนัก ในพระวินัยสงฆ์ห้ามมีการปกปิดนะ นะเป็นอาบัติ

อาตมาทำงานเริ่มต้นมา 40 กว่าปีนี่ มีต้นทุนแล้ว ถ้าจะทำต่อไปจะมีอัตตาการก้าวหน้ามากกว่าเก่า ถ้าอาตมาได้ทำอีก 70 ปีจะเห็นหน้าเห็นหลังเลย ไม่ว้าจะด้านเศรษฐกิจ สังคม รัฐศาสตร์ หรืออื่นๆ เพราะเราไม่ได้เอาอามิส เอาโลกธรรมเอาฤทธิ์เดชอาเทสนาปาฏิหาริย์หรืออิทธิปาฏิหาริย์มาใช้ เหมือนบางสำนักรู้ไปหมดว่าใครตายไปเกิดเป็นอะไร รู้ไปหมด อวดอุตริมนุสธรรมที่ไม่มีในตน ปาราชิกด้านเงินทองไม่พอ ก็ปาราชิกด้านอวดอุตริมนุสธรรมที่ไม่มีในตนเอง

เราทำงานฝึกฝนปฏิบัติให้จิตวิญญาณมีจิตวิญญาณพระเจ้า เป็นมิติที่ 7 ที่มีความรู้ตามมิติที่ 8 และ 9 อย่างแท้จริง ล้างความเห็นแก่ตัวตามความรักมิติต่ำๆมาเรื่อยๆ มาอยู่ฐานมิติที่ 7 ได้อย่างจิตเป็นจริงและมีปัญญาด้วย ความรู้ก็มีเท่านี้แหละ เขาก็จริงใจอยากให้มนุษยชาติเจริญก็มีแนวนี้แหละ เป็นสัจจะแนวเดียวกันแต่พลิกแพลงกันไปก็เลยเป็นสิ่งลดทอนไป สำหรับผู้ที่ไม่ได้สูตรที่สมบูรณ์แบบ อาตมาก็มั่นใจว่าทฤษฎีพระพุทธเจ้านี้สุดยอดแล้วอาตมาพาทำแค่นี้ก็พิสูจน์ได้ อาตมาว่าได้ไม่เหมือนกับสังคมกลุ่มไหนนะ ความรักของพระพุทธเจ้าต้องพยายามให้กิเลสหมดแล้วเป็นผู้ช่วยโลกมีเมตตาจริงๆไม่ใช่แค่มีแต่ภาษาพยัญชนะ ไม่ใช่แค่มาแผ่เมตตาเล่นๆ แต่มีภาวะจริง มีกรุณาก็ทำจริงลงมือจริง อาตมานี่พูดด้วยเมตตาจริงๆใจอาตมา ว่าเขาให้สะดุ้งสะเทือนสำนึก ที่ต้องว่าแรงๆเพราะว่าไม่แรงมันไม่เข้า ยิ่งเป็นศัตรูที่เขามาล้มล้างสิ่งดีเราก็น่าจะต้องช่วยกัน หรือเราก็ต้องบอกประชาชนให้ช่วยกันหน่อย ว่าเป็นเรื่องบรรลัยจักรของประชาชนเลย

เมตตาคือต้องการให้เขาแก้ไขสิ่งชั่วสิ่งผิด กรุณาก็ต้องทำ บางทีต้องเสียงช่วยด้วย แต่มุทิตาก็ยินดีเมื่อเขาได้ดี อุเบกขาก็ไม่ต้องยึดมั่นในความดีนั้น แต่เขาแปลกันไม่เข้าสู่เนื้อแท้ของพระเจ้า เป็นการลดทอนความเป็นพระเจ้า มีแต่ตื้นๆ เมตตาคืออยากให้เขาพ้นทุกข์ กรุณาก็อยากให้เขาเป็นสุข มุทิตาก็นั่งยินดีไปสิ แล้วอุเบกขาก็วางเฉยไป นี่คือความตื้นเขินของสิ่งที่ไม่ถูกต้อง

ต่อไปเป็นการตอบประเด็น..

_น้องเมย...หลวงปู่คะ ทำไมคนข้างนอกผู้หญิงทำไมอยากเป็นผู้ชาย ผู้ชายทำไมอยากเป็นผู้หญิง

ตอบ...ยุคนี้มันเยอะจริงๆ มันเกลื่อนไปหมดเลย แล้วก็เห็นเป็นเรื่องสามัญนะ พระพุทธเจ้าเห็นเป็นเรื่องจริงจังนะ ทั้งหญิงอยากเป็นชาย ชายอยากเป็นหญิงท่านเรียกว่ากระเทยทั้งคู่  ก็ตอบว่า โง่ ...เพราะมันอวิชชา ไม่รู้เท่าทันกิเลส กิเลสมันทำให้เราเบื่อสิ่งที่ตนเองมีอยู่ เพราะเขาหลอกกันว่ามีอะไรแปลกใหม่มาเรื่อยเลยถูกครอบงำความคิด แล้วทำไม? ก็เพราะว่า เขาไม่ได้รับการศึกษาที่ถูกต้อง แม้ว่าสังคมจะมอมเมา ดึงดูดกัน ให้เป็น จนมีอีกเพศคือเป็นได้ทั้งสองฝ่ายคือเสือใบ มันเป็นเรื่องวิตถาร อุตริ พิเรน พิลึก ถ้าพูดทางธรรมะคือจิตเขามีกิเลสมาก

_เพชรเวียงพุทธ...บรรลุธรรมคืออะไร?

ตอบ...คือ ธรรมแปลว่า ความดี บรรลุธรรมง่ายๆคือผู้นั้นทำความดีสำเร็จ นี่คือความหมายง่ายๆ แต่ความหมายลึกคือผู้ที่มาเรียนธรรมะ ทฤษฎีพระพุทธเจ้า เช่นว่ากิเลสคืออะไร กิเลสคือจิตอกุศล เรียนรู้ให้เห็นอ่านให้ออก แล้วมีวิธีให้กิเลสลดหรือออกจากจิตได้นั่นเรียกว่า บรรลุธรรม

_เพชรแสงธรรม เอกีภาวะคืออะไรครับ?

ตอบ..คำว่าเอก แปลว่าหนึ่ง เป็นที่หนึ่ง เป็นอย่างหนึ่ง ภาวะแปลว่าสิ่งที่เกิดขึ้นปรากฏขึ้น ทำได้สำเร็จ บางทีก็แปลว่า ความจริง ความจริงที่เป็นเอกีภาวะคือทำให้เกิดสภาพเป็นหนึ่งได้ ถ้าเรื่องสังคม คือสังคมนี้เป็นหนึ่ง คือสังคมนี้ไม่ทะเลาะกัน มีความเป็นปึกแผ่น พร้อมเพรียงกัน หรือสูงสุดคือ เป็นจิตที่เป็นหนึ่ง คือคนที่ทำให้กิเลสลดลงจนเกลี้ยง ไม่มีกิเลสเลย ไม่มีเพื่อนสอง เป็นจิตสะอาดหนึ่งเดียวไม่มีกิเลสเศษธุลีเลย คือเอกีภาวะคือสิ่งที่ปรากฏได้สูงสุดในจิต หรือว่าเป็นการทำสิ่งที่ทำได้ดีเป็นเลิศเป็นยอดเป็นที่หนึ่งก็เรียกว่า เอกีภาวะได้

_การเอาชนะใจตนเองทำไมมันยาก ทำยังไงจะเอาชนะได้ง่ายขึ้น?

ตอบ...มันยากเพราะขี้เกียจทำ ไม่เอาจริง ต้องศึกษา หลวงปู่ก็สอน องค์อื่นก็ช่วยสอน เพราะไม่ศึกษาดีๆให้เข้าใจดีๆก็จะทำได้ยาก เคล็ดลับคือตั้งใจศึกษาให้ดี แล้วจะทำได้ง่ายขึ้น ต้องพากเพียรขยันศึกษาและปฏิบัติ ฟังธรรม แล้วเอาไปปฏิบัติ ทั้งฟังทั้งอ่าน แล้วไปปฏิบัติด้วย

_อนาคามีสนุกก็เป็นได้ มีจิตอภิปโมทยัง จิตตัง เป็นผรณาปีติ เป็นเครื่องอาศัยของจิต แต่ไม่ถึงกับร่าซ่า ผู้ใดปฏิบัติสัมมาทิฏฐิจะเป็นอย่างที่ว่า อบรมกายสังขาร ให้ปัสสัมภยัง กายสังขารัง ลงมาเรื่อยๆ จนกระทั่งระงับให้กายสังขารที่มีกิเลสปรุงแต่งระงับได้ แล้วก็มาระงับ จิตสังขารอีก เมื่อระงับกิเลสในจิตสังขารได้แล้ว ก็หมดกิเลส มีแต่จิตอภิปโมทยังจิตตัง

ผู้ที่ศึกษาไม่สัมมาทิฏฐิ ไม่เข้าใจว่ากายคืออะไร เวลาให้ระงับกายสังขารก็ไประงับที่กายร่างเนื้อไม่ให้กระดิกไม่เจ็บไม่ปวด กายสบายเบาเฉยๆ ไม่ทุกข์เขาก็เข้าใจเช่นนั้น ไม่ปวดไม่เจ็บไม่หนักเบาสบายกาย นี่คือเขาพิจารณากาย ความเป็นจริงแล้ว กายสังขารเป็นองค์ประชุมของรูป นามแล้วปรุงแต่งกัน ความเป็นกายจึงเกิด ในระดับของศีลของเรา เราก็กำจัดกิเลสให้กิเลสระงับในระดับของเรา พอกิเลสภายนอกเราลดได้แล้วก็เหลือระดับใน เหลือรูปราคะ อรูปราคะ เป็นภวตัณหาภายในอีก ให้เป็นปัสสัมภยัง จิตสังขารัง แต่ก็ต้องทำจิตใหัปัสสัมภยัง ให้มีอภิปโมทยังจิตตัง ให้เบิกบานร่าเริงเข้าไว้

_มีคำถามฝากมาว่า..._นมัสการค่ะ ขออนุญาตฝากท่านเรียนถามพ่อท่านว่า ทำอย่างไรไม่ให้เป็นผู้หญิงอีกในชาติต่อๆไปและทุกชาติค่ะ ถามถึงให้ถึงสุดสายป่านนะคือว่า สตรีเพศคนใดก็ตามแม้นบรรลุเป็นพระอรหันตฺ์ แล้วในขาติหนึ่งแล้วเขาตั้งจิตบำเพ็ญไปเป็น พระพุทธเจ้าด้วย ตายจากร่างกายในชาติที่สตรีเพศคนนี้

ทำให้แจ้งแล้วในความเป็นอรหันต์ สตรีเพศคนนี้ที่บรรลุอรหันต์แล้ว ยังจะต้องมาเวียนวนกลับมาเกิดเป็นสตรีเพศกันอีกไหมนะ ถามอย่างกระจ่างเลยนะจะได้พ้นวิจิกิจฉาค่ะ  และทำอย่างไรไม่ให้ต้องเกิดเป็นสตรีเพศถาวรค่ะ

ตอบ...เรื่องนี้ คำว่า เพศ คำนี้ มันเป็นอจินไตยอย่างหนึ่งที่อาตมาไม่กล้าตอบเด็ดขาด แต่ตอบอย่างใช้ปฏิภาณว่า ผู้เป็นหญิงสามารถปฏิบัติจนบรรลุอรหันตฺ์ได้ บรรลุเพศชายในสภาวะ เป็นอุตตมปุริสสะ เป็นภาวะไม่ใช่เรื่องตัวตนบุคคลเราเขา เป็นเรื่องธรรมะแท้ๆ ผู้เป็นหญิงปฏิบัติให้มีปุริสสภาวะ แม้ตัวเราจะเป็นหญิง จิตเป็นเอก เป็นเพศปุริสสะได้ เพราะเมื่อผู้ใดสามารถทำได้อย่างนี้ คุณไม่ต้องกังวลหรอกว่าชาติหน้าจะไม่เป็นชาย ไม่ต้องกังวลหรอก ที่อาตมาไม่กล้าฟันธง ต้องตอบตามปฏิภาณว่ามันมีวิบากของแต่ละคน แม้คุณจะบรรลุอรหันต์แล้ว ชาติหน้าคุณก็เป็นโพธิสัตว์ แล้วขนาดเป็นเจ้าแม่กวนอิมก็เป็นหญิง มีคุณธรรมช่วยโลกได้มากมาย แต่ก็แล้วแต่ตั้งจิตด้วย ผู้ที่สามารถข้ามชาติข้ามเพศได้ แต่ก็แล้วแต่วิบาก ตอบไม่ได้ แต่ถ้าคุณมีเจตนาไม่มีปัญหาหรอก ทำให้เป็นอรหันต์ได้ วันหนึ่งคุณจะได้เป็นผู้ชายตลอดไปเลย แต่ช่วงที่คุณเป็นอรหันต์แล้วจะได้เกิดมาเป็นชายก็แล้วแต่วิบาก แต่เมื่อหมดวิบากคุณมีเจตนาอยู่แล้วก็เป็นชายได้นอกจากคุณไปทำอนันตริยกรรม

0824039xxx อัตตาในความหมายพ่อครูคือตัวตนฤาว่าสิ่งนั้นคือเรา!อัตตาตัวยึดดีถือดีว่าเป็นเราของเรา!ถ้าไม่ยึดไม่ถือว่าเป็นเราฤาเป็นของเราก็ไม่มีอัตตาถูกไหม?

แล้วถ้าเราไม่รู้จักตัวตนของกิเลสแล้วทำลายตัวตนของกิเลสให้ลดละหน่ายคลายจางลงจนดับกิเลสได้ก็ไม่อาจรู้แจ้งสภาพความไม่มีตัวตนของกิเลสที่เรียกว่าอนัตตาใช่ไหม?

อยากให้พ่อครูอธิบายตัวตนของกิเลสกับความไม่มีตัวตนของกิเลสที่หมายถึงอัตตากับอนัตตาอย่างละเอียดอีกครั้งจะได้ไหม?skk

ตอบ...อัตตา คำว่า คือเราคือตัวตนก็คือเรา อัตตาคือตัวเรา คือเรา คือยึดดีถือดีว่าเป็นเราเป็นของเรา ถ้าไม่มีการยึดดีเป็นเราเป็นของเราก็ไม่มีตัวตนนั้นถูก แต่คุณต้องเรียนรู้สภาวะที่เป็นอัตตา ตั้งแต่หยาบ โอฬาริกอัตตา วัตถุ เงินทอง ข้าวของ พื้นดิน วัตถุสมบัติ อะไรก็ตามแม้จะยึดตุ๊กตาก็ยังยึดเลยแม้โตแล้ว ก็ยึด วัตถุสารพัดได้ หรือยึดบุคคล สัตว์สิ่งของ หรือยึด รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส พวกนี้โอฬาริกอัตตา ต้องอ่านให้รู้ว่าเรายึดเพราะอวิชชา มันเป็นของเท็จของไม่จริง เราไปยึดมันก็ทุกข์ จริงๆมันไม่มีตัวตน ด้วยญาณปัญญาจนเห็นว่าอัตตามันดับ

แล้วถ้าเราไม่รู้จักตัวตนกิเลสก็ไม่อาจลดได้ จนอนัตตาก็จะทำไม่ได้ ตราบใดคุณไม่รู้จักตัวตนแรกๆ คือสักกายะที่รู้ได้แล้วลดตัวตนนี้ตัวแรกนี้ให้หมดความยึดได้ เป็นอนัตตาได้ก็ไม่มีทางไปถึงอนัตตาสูงสุดได้แน่ ต้องเรียนรู้อัตตาตั้งแต่อบาย  แล้วไปกามภพ แล้วไปเรียนรู้ ภวภพ ทำให้หมดสิ้น อัตตา เป็นอนัตตาได้อย่างมีสภาวะไม่ใช่แค่ตรรกะ

0816956xxx คนที่ทำผิด แล้วเราไปช่วยเขา เขาเลยเข้าใจผิด ว่า ผิดนั้นคือถูก ซุกหุ้น ยังเป็นนายกได้เลย กรรมคือการกระทำพวกเราต้องไปกินอยู่บนถนนเป็นปี แค่ซื้อที่ดินผิดได้ ไง

ตอบ... จริงเขาทำผิดแล้วเราก็ไปช่วยเขา เขาเลยเข้าใจผิด จนทุกวันนี้เขาก็ยังคิดว่าเขาไม่ผิด เพราะเริ่มต้นซุกหุ้นเป็นคดีหลัก ก็เต็มใจที่จะใช้หนี้

0818950xxx ถ้าเจ้าชายสิทธัตถะไม่ได้ประกาศตนเป็นพระพุทธเจ้าเมื่อ2600กว่าปีที่แล้วโฉมหน้าของโลกจะแตกต่างกันมากไหมคะ

ตอบ...อาตมาตอบไม่ได้หรอก ถ้าตอบก็เดาเท่านั้น ตอบโดยปฏิภาณกว้างๆก็ได้ แต่จะผิด ถูกก็ไม่รู้ อาตมาว่า มันไม่มีอะไรค้ำยันเลย นี่ตอนต้นๆมาธรรมะของพระพุทธเจ้าก็ช่วยล้างกิเลสออกไปจากโลกได้ระดับหนึ่ง แต่มันเพี้ยนมาจนแย่ 2600 ปีแล้ว ตอนนี้อาตมานำเอาของพระพุทธเจ้ามาช่วยสังคมอีก ก็เห็นว่าช่วยได้ อย่างน้อยก็พวกคุณนี่แหละที่ได้มา ก็จะทำให้สังคมโลกนี้ดีขึ้นบ้าง ถ้าพระพุทธเจ้าไม่เกิด อาตมาไม่ได้มีสิทธิ์เกิดหรอก ขนาดพระพุทธเจ้าทำมาก่อนได้พอสมควร อาตมามาทำตอนนี้ยังไม่ใช่แค่หืดขึ้นคอนะ แต่มะเร็งขึ้นคอเลย

ยังดีที่คุณได้มาถาม เพราะถ้าเผื่อว่าพระพุทธเจ้าไม่เกิด อาตมาไม่มีสิทธิ์เกิด เพราะอาตมาช่วยไม่ได้หรอก แม้อาตมามาเกิด คุณยังเห็นว่าโลกนี้แรงร้ายขนาดไหน ต่างประเทศยิ่งแรงกว่านี้นะ อาตมาพาคนมาจากโลกีย์ก็ได้พวกหนึ่งนะ ขอฝากถึงพวกที่ประมาทในโลกีย์นะ อาการโลกมันหนักหนามากเลย เหตุการณ์ที่ตะวันออก เขาเจตนาปาดคอโชว์เลยนะ ทำคลิปเลย เพื่อให้เห็นความโหดเหี้ยมขู่คนทั้งโลก มันอำมหิตสุดแล้ว เจตนาหยาบหยามเลย ที่จริงเขาก็ต้องพยายามไม่ให้ดูโหดร้ายนะ ทำกันตายทีละร้อย แต่ก็ไม่น่ากลัวเท่าที่สร้างภาพนะ เป็นเจตนาทำรูปข่มโลกทั้งโลกเลย มนุษย์มันมีจิตสร้างองค์ประกอบไม่ใช่ศิลปะแต่เป็นเรื่องเลวร้าย มีเหตุการณ์อื่นๆอีก ที่ไม่ได้เอามาพูดนะ ที่ว่าไฟประลัยกัลป์จะล้างโลกแล้วจะมีคนที่รอดอยู่ อาตมาก็กำลังพาทำให้รอดจากโลกนะ รีบมาช่วยกันสร้างสนามแม่เหล็กบุญนิยมให้แข็งแรง ...จบ

เวลาบันทึก 11 มีนาคม 2563 ( 17:41:13 )

รายละเอียด

580220-พุทธชีวศิลป์(29) เรื่อง จิตวิเคราะห์ในธาตุความเพียรทั้ง 7

พ่อครูว่า....วันนี้วันที 20 ก.พ. 58 แล้ว เรื่องราวทุกวันนีก็มีสิ่งที่เข้มข้นมากขึ้น และก็มีสิ่งที่น่าสลดใจมากด้วย เราก็จะมาศึกษาสัจธรรมกันให้ดีๆ นี่มีข่าวคราวออกมาไม่ล่าสุดวันนี้ เรียบร้อย ล่าสุด ทุกอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก็ผ่านไปก่อน คืออาตมารู้เข้าใจดี ว่าสังคมสงฆ์หมู่ใหญ่ทำอะไรขึ้นดีได้ยากแล้ว มันก็เป็นไปตามสัจจะที่เป็น เราก็ไปพูดมากก็ไม่ดี มันเป็นระดับประเทศ ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร มันกลืนไม่เข้า คายไม่ออก เราก็เอาส่วนที่เราทำให้ดีไปเถอะ จริงๆก็น่าเห็นใจว่าเป็นโครงสร้างที่ผุพังมาก พยายามประคอง บูรณะกันก็คงยาก ก็คงได้แต่เห็นใจกัน ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรก็ได้ แต่ว่าที่เราตั้งหลักกันได้แล้วเราก็มาสร้างสรรสิ่งดี เรานานาสังวาสกัน

ยิ่งเราเห็นว่าเสาเรือนใหญ่พังลง เราก็จำเป็นจะต้องมีสิ่งเข้าไปทดแทน เข้าไปช่วยค้ำจุนให้ประเทศไทย สังคมไทย สังคมมนุษยชาติอยู่ได้ พวกเราก็พากเพียรก็แล้วกัน สัจธรรมพพจ.เป็นอุภยัตถะ เป็นประโยชน์สองส่วน (ตน-ท่าน)

บอกข่าวอีกอย่าง พรุ่งนี้จะมีครูที่จะมาสอนทางวิทยาศาสตร์ จะมาสอนเด็กนร. 08.30-16.00 น. ก็จะสอนเรื่องการวิจัยทางห้องปฏิบัติการเอาเครื่องไม้เครื่องมือมาด้วยนะ ก็อยากให้ทางว.นบ.เราไปร่วมเรียนด้วย เป็นกรณีพิเศษ

วันนี้อาตมาก็ตั้งใจเอาสิ่งที่ได้รับมาจาก สมณะพอจริง สัจจาสโภ ผู้ที่ก็ตั้งใจศึกษา เป็นครูเก่า รู้จักการทำวิจัยทำอะไรได้ดี ก็เลยฟังธรรมาถึงวันนี้ก็เลยเอามาเรียบเรียงดู ให้หายสงสัย ที่จริงท่านเข้าใจดีแล้ว ท่านเองท่านไม่มั่นใจก็เลยถามมา ก็ลองตั้งใจฟังดีๆ

580218_ประเด็นธรรมะ จาก ส.พอจริง สัจจาสโภ

พ่อครูเทศน์ที่สีมาอโศก เมื่อคราวสัญจร หลังงาน ว.บบบ. ความตอนหนึ่ง สรุปได้ว่า

“ตากระทบรูป” เกิดวิญญาณ ครบ รูปนาม เป็น 3 เส้า เรียกว่า โลก เป็นรอบที่ 1 เป็นระบบทำงานแล้ว 1 วงจร อยู่ในตัว เป็นอัตภาพของตัวเอง ยังไม่ออกไปเกี่ยวข้องกับใครเลย เป็นอารัพภธาตุ อารัมภธาตุ นิกกมธาตุ

พอเกิดมีอันอื่น เป็นจุดที่ 4 เป็น ปรักกมธาตุ ก็จะเริ่มต้นแตกตัว จากอัตตาของตนเอง แตกตัวเป็น 4 5 6 และ 7 8 9

ถ้าจบไปหา 0 ถ้าเกิดไปหา 10

ทิศทางไปหา 0 เรียกว่า โลกุตระ (พ่อครูว่าก็เรียกลำลองได้)เป็นอันเริ่มต้น

ทิศทางไปหา 10 เรียกว่า โลกียะ

เรื่อง ธาตุความเพียร 7 นี้ ได้ฟังมาหลายครั้ง ก็ยังสับสน ยังไม่รู้-เข้าใจ แจ่มชัดอะไร จึงอยากจะเรียนถาม จากกรณีตัวอย่างดังต่อไปนี้

“นาย ก. มองเห็น นาย ข. ทำงานไม่เรียบร้อย เกิดอาการไม่ชอบใจ อึดอัดขัดเคือง โกรธขึ้นมาทันที (กิเลสโทสมูล-อรติ-ปฏิฆะ-โกธะ) คิดอยากจะด่า...”

จากกรณีตัวอย่าง

โคจรรูป = นาย ข.

ปสาทรูป = ตา นาย ก. มองเห็น

วิญญาณ = นาย ก. รู้พฤติกรรม การทำงานของ นาย ข. เป็นจักขุวิญญาณ

อายตนะ = มองเห็น เป็นการทำงานร่วมกัน ระหว่าง โคจรรูป (อยตนะภายนอก) กับ ปสาทรูป (อายตนะภายใน)

องค์ประกอบทั้งหมดนี้ เรียกว่า กาย

ในขณะเดียวกัน มันก็เป็น ผัสสะ เรียกว่า จักขุสัมผัส ด้วย

ความต่าง ของ กาย และจักขุสัมผัส นั้น อยู่ที่ สภาวะ

สภาวะของ กาย คือ การจัดองค์ประกอบ ได้ครบ 3 เส้า เรียกว่า โลก เป็นระบบขึ้นมาแล้ว 1 วงจร

นั่นคือ นาย ก. มองเห็น นาย ข. ทำงานไม่เรียบร้อย ก็รู้ว่า พฤติกรรม การทำงานของ นาย ข. นั้น ไม่เรียบร้อย ก็รู้ว่า พฤติกรรม การทำงานของ นาย ข. นั้น ไม่เรียบร้อย เพียงแค่นี้ โลกของ นาย ก. ได้เกิดขึ้นแล้ว แต่เป็น โลกส่วนตัว (อัตภาพ) ยังไม่เกี่ยวข้องกับ นาย ข.

สภาวะของ จักขุสัมผัส คือ อาการที่ใจ ถูก กระทบ สิ่งที่มากระทบใจ คือ ข้อมูลใหม่ ที่เป็นองค์ประกอบของ กาย นั่นเอง ส่วนใจที่ถูกกระทบ นั่นคือ ข้อมูลเก่า ที่ใจ ยึดเป็นอุปาทาน หรือ สมาทาน นั่นเอง

นั่นคือ นาย ก. ตกลงกับ นาย ข. ว่า งานนั้น ทำอย่างนี้ “ข้อตกลง” นี่แหละที่ นาย ก. ยึด อยู่ที่ว่า ยึด แบบใด

ถ้านาย ก. ยึดแบบ เอาเป็นเอาตาย ไม่มีข้ออนุโลมเลย ไม่ดูความรู้ ความสามารถของ นาย ข. เลย ต้องได้ตามสเปคนี้เท่านั้น การยึดแบบนี้เรียกว่า อุปาทาน

ถ้า นาย ก. ยึดแบบ มีบทอนุโลม และดูทั้งความรู้ความสามารถ พร้อมด้วยเหตุปัจจัยอื่น ทำให้รู้จัก และเข้าใจ นาย ข. ด้วย จึงพร้อมที่จะปรับ เปลี่ยน ไปตามเหตุปัจจัยได้ ยึดแบบนี้เรียกว่า สมาทาน

ทันทีที่นาย ก. มองเห็น และรู้ดังกล่าว ก็สะดุดใจ ตรงนั้น ตรงนี้ นี่แหละ ใจ มันถูกกระทบ แล้ว เป็นจักขุสัมผัส

เมื่อ ใจ ถูกกระทบ ก็มี ปฏิกิริยา ไม่ปกติ หวั่นไหว ตรงนี้เรียกว่า สังขาร เป็น กายสังขาร เพราะปฏิกิริยาที่เกิดขึ้น เป็นการผสมส่วนของข้อมูลเก่า ( ข้อตกลง-ทิฏฐุปาทาน-อุปาทาน) กับ ข้อมูลใหม่ (ตา+รูป+จุกขุวิญญาณ) ด้วยการ คิด เปรียบเทียบ

เกิดเป็น อาการ ไม่ชอบใจ อึดอัดขัดเคือง โกรธขึ้นมา นี่คือ กิเลส สายโทสมูล ตั้งแต่ อรติ ปฏิฆะ และ โกธะ

ก็คิด อยากจะ ด่า นาย ข. ตรงนี้คือ ตัณหา

เป็นอันว่า กิเลส ตัณหา อุปาทาน ได้เกิดขึ้น ครบพร้อมแล้ว โดยมี

อุปาทาน เกิดก่อน

กิเลส เกิดตามมา

ตัณหา ก็เกิดตามมาอีก

ปัญหา อยู่ที่ว่า อารัพภธาตุ อารัมภธาตุ นิกกมธาตุ มันอยู่ตรงไหน?

โดยหลักการพ่อท่านก็เทศน์ไว้แล้ว ดังกล่าวข้างต้น

หากจะ วินิจฉัย ชี้เฉพาะลงไปเป็น “ตัวชี้วัด” ของธาตุทั้ง 3 ก็จะได้ ดังนี้

1.อารัพธาตุ คือ ส่วนที่เป็น จักขุวิญญาณ จักขุสัมผัส และ กายสังขาร (คิด ปรุงแต่ง เปรียบเทียบ)

2.อารัมภธาตุ คือ ส่วนที่เป็น กิเลสโทสมูล (อรติ ปฏิฆะ โกธะ)

3.นิกกมธาตุ คือส่วนที่เป็นพลังงาน ของกิเลสโทสมูล (อรติ ปฏิฆะ โกธะ) ที่มีความพร้อมที่จะปะทุออกมา

กิเลส โทสมูล (อรติ ปฏิฆะ โกธะ) นี้แหละ คือ ตัวตนที่แท้จริง ของ นาย ก. ที่เรียกว่า อัตตา ยังเป็นโลกส่วนตัวอยู่ ไม่มีใครรู้ด้วยเลย

รอบของวงจรแรก 1 2 3 จบที่กิเลส โทสมูลนี้ ยังไม่ถึงตัณหา องค์รวมทั้งหมดนี้แหละ คือ สภาวะ ตักกะ ที่แปลว่า เริ่มคิด

หากจะเขียน แผนภูมิ เพื่อจะเรียนรู้ได้ง่ายขึ้น จะเป็นดังนี้

ตักกะ

เริ่มคิด 1 ครั้ง มีองค์ประกอบของ รูปนาม ดังแผนภูมินี้ วงจรของโลกส่วนตัว (อัตตา) ได้เกิดขึ้นมา 1 รอบแล้ว ( 1 2 3 ) วงจรที่ 1 จบแค่นี้

วงจรที่ 1  (4 5 6)

สภาวะ วิตักกะ ที่แปลว่า คิดยิ่งขึ้น นี้

เกิด จุดที่ 4 คือ ปรักกมธาตุ ขึ้น ธาตุนี้ จะเริ่มแตกตัว จาก อัตตา (กิเลสโทสมูล-อรติ-ปฏิฆะ-โกธะ) ที่เป็นโลกส่วนตัว ไปสู่อันอื่น มีทิศทางที่แน่นอน เป็น มโนสัญเจตนา ในนี้จะมี “ตัณหา” คือ อยากแสดงบทบาท ต่อ นาย ข. เป็น 2 ทาง คือ

1.อยากด่า นาย ข. เป็นทิศทางโลกียะ

2.อยากปรับความเข้าใจ กับ นาย ข. เป็นทิศทางโลกุตระ

จุดที่ 5 คือ ถามธาตุ เป็นธาตุที่มีกำลังขับเคลื่อนไปตามทิศทางที่ตั้งไว้

1.ทิศทางโลกียะ เมื่อ อยากด่า เกิดขึ้น พลังตัณหาตัวนี้ ที่ได้รับแรงหนุนจาก กิเลสโทสมูล (อรติ ปฏิฆธ โกธะ) และอุปาทาน(ทิฏฐุปาทาน) ก็จะทวีมากขึ้นเป็นรอบๆ เรียกว่า สังกัปปะ

2.ทิศทางโลกุตระ เมื่ออยากด่า ก็รู้ว่า บาปได้เกิดขึ้นแล้ว จะต้องกำจัดบาป ตัวนี้เสีย เพื่อจะได้ บุญ เกิดขึ้นแทนที่ด้วย สมถะ หรือ วิปัสสนา ก็ได้

_สมถะ หรือวิกขัมภนปหาน ได้แก่ กดข่ม ทำลืมๆ ฯลฯ พลังตัณหา ก็จะหยุดพักยก ไม่ทำงาน สักระยะหนึ่ง

_วิปัสสนา ได้แก่ การพิจารณา เห็นภัย และโทษของ อาการอยากด่า (ตัณหา) ว่า มันน่ากลัว มันเป็นภัย นำโทษมาให้ ก็จะเกิดอาการเบื่อหน่าย หน่ายแหนง ต่อ อาการอยากด่า จึงปล่อยวาง ตามลำดับ จาก ฌาน 1 2 3 และ ฌาน 4 ในที่สุด

พลังตัณหา (อยากด่า) ที่ได้รับแรงหนุนจาก กิเลส(โทสมูล-อรติ ปฏิฆะ โกธะ) และอุปาทาน (ทิฏฐุปาทาน-ยึดเอาเป็นเอาตาย) ก็จางคลายลง จนอาการอยากด่า หมดไป อาการอยากปรับความเข้าใจ ก็เกิดขึ้นมาแทนที่ เป็นพลังทวีขึ้นเป็นรอบๆ เรียกว่า สังกัปปะ

สภาวะ สังกัปปะ จึงเป็นผลสรุปของ วิตักกะ

จุดที่ 2 ฐีติธาตุ เป็นจุดที่สะสมความแข็งแรง ลงเป็นฐานตั้ง ตั้งแต่ อัปปนา พยัปปนา เจตโสอภินิโรปนา ตามทิศทางที่ได้ปฏิบัติมา

1.ทิศทางโลกียะ เมื่อ พลังของ ตัณหา ที่ได้รับ แรงหนุนจาก กิเลสโทสมูล (อรติ ปฏิฆะ โกธะ) และ อุปาทาน (ทิฏฐุปาทาน) ก็จะสะสมลงไปที่ อัปปนา

ที่อัปปนา ก็จะตรวจสอบว่า อยากด่า แน่นะ เมื่อแน่ใจว่า อยากด่า จริงๆ พลังของตัณหา(อยากด่า) ก็จะถูกสะสมลงไปในอัปปนา ทันที

จากนั้น ก็จะควบแน่น เป็นพฤติของอาการอยากด่า พลังของตัณหา (อยากด่า) ก็เพ่ิมขึ้นๆๆ ด่าแน่ๆ เรียกว่า พยัปปนา

และแล้วก็จะปักมั่น ลงไปเลยว่า ยังไงๆ ก็ต้องด่า เรียกว่า เจตโสอภินิโรปนา เป็นฐานตั้งที่แข็งแกร่ง เป็น พลังอันสูงสุด ของตัณหา (อยากด่า)

2.ทิศทางโลกุตระ เมื่อกำจัด อาการอยากด่า ได้แล้ว จะด้วย สมถะ หรือวิปัสสนา ก็ตาม ได้ผลสรุปเป็น สังกัปปะ  ว่า ไม่อยากด่า แต่อยากปรับครามเข้าใจกับ นาย ก.

เมื่อ ปรับจิตได้แล้ว จิตก็จะแข็งแรงขึ้น เข้มแข็งขึ้น จากนั้น ก็จะไปสะสมที่อัปปนา

ที่อัปปนา ก็จะมีการตรวจสอบว่า อยากปรับความเข้าใจกับนาย ข. จริงหรือเปล่า ไม่มีนัยอื่นแฝงอยู่นะ

บางที บางครั้ง ผู้ปฏิบัติอาจสังเกตเห็นว่า รู้ภัย รู้โทษ มีหลักฐาน ความจริง ยังไม่ถูกจุดตรงประเด็นได้ชัดเจน เพียงพอ อาจเป็นเพียงองค์รวม เท่านั้น ไม่ใช่ตัวตัณหา ที่แท้จริงได้ ขอให้สังเกตดูดีๆ

ผู้ปฏิบัติจะต้องย้อนกลับไปตรวจสอบดู ขั้นตอนการปหานด้วยสมถะหรือวิปัสสนา อีกครั้ง ย้ำไปย้ำมาอยู่นั่นแหละ เมื่อแง่มุมปรับไป ถูกเหลี่ยมลงล็อคเข้า แรงยึดก็จะคลายลง ตามฐานะของฌาน

ฌาน 1 ได้ ขณิกสมาธิ หมายความว่า อยากปรับ ความเข้าใจ กับ นาย ข. อยู่สักระยะหนึ่ง แล้วก็กลับไปอยากด่าอีก ก็ปรับไปปรับมา อยู่อย่างนี้ เป็นช่วงๆ เป็นขณะๆไป เป็น ตทังคปหาน

ฌาน 2,3 ได้ อุปจารสมาธิ หมายความว่า อยากปรับความเข้าใจกับนาย ข. ตั้งมั่นได้ยาวนานขึ้นเรื่อยๆ หลายช่วง หลายขณะ มากขึ้นเรื่อยๆ อาการอยากด่าก็เบาบางจางคลายลงไปมากขึ้นๆ จนเข้าเขตวางเฉยได้บ้างแล้ว เป็น ตทังคปหาน ที่มีประสิทธิภาพชั้นสูง

ฌาน 4 ได้ อัปปนาสมาธิ หมายความว่า ตัดรอบ ปล่อยวาง อาการอยากด่า ได้เด็ดขาด เป็นสมุจเฉทปหาน นับเป็นจิตที่เข้าสู่การตั้งมั่นได้ถาวรแล้ว

ที่อัปปนา ก็จะตรวจสอบว่า อยากด่าหมดแน่นะ ไม่มีแอบแฝงแน่นะ อยากปรับความเข้าใจกับ นาย ข. จริงๆนะ เมื่อแน่ใจแล้ว ก็จะสะสมลงไปใน อัปปนา ทันที

จากนั้น ก็จะทำทวน ทำซ้ำ ทำย้ำ ลงไปอีก เกิดผล สงบ จากอาการอยากด่าอีก (ปัสสัทธิ) ทำบ่อยๆมากๆ (อาเสวนาภาวนา พหุลีกัมมัง) เป็น ปฏิปัสสัทธิปหาน ก็จะได้พยัปปนา ปรับความเข้าใจกับ นาย ข. แน่ๆ ซึ่งย้ำความแข็งแกร่ง ตั้งมั่นให้อัปปนาสมาธิอีก

เมื่อสลัดตัดเด็ดขาด ได้โดยไม่มีเยื่อใยของตัณหา(อยากด่า) ได้อย่างรวดเร็ว ไม่ถึงพาอาศัยกันแล้ว สลัดออก เป็น นิสสรณปหาน ก็จะได้ เจตโสอภินิโรปนา ปักมั่นลงไปเลยว่า ยังไงๆ ก็ต้องปรับความเข้าใจกับ นาย ข. ก็ยิ่งย้ำความแข็งแกร่งให้ อัปปนาสมาธิ ตั้งมั่นยิ่งๆขึ้น จนถึงที่สุด

พอถึงจุดนี้ ตัณหา ได้ปรับขั้วมาเป็น วิภวตัณหา ได้สมบูรณ์แล้ว จาก อยากด่า มาเป็น อยากปรับความเข้าใจกับ นาย ข. ได้สมบูรณ์แล้ว

ที่จุด อัปปนา  พยัปปนา เจตโสอภินิโรปนา จึงเป็นจุดสะสม การปรับจิต ของ เจโต ให้เข้มแข็ง  โดยการทำงานของ ปัญญา ตั้งแต่ ตักกะ วิตักกะ และสังกัปปะ นับเป็นประสิทธิภาพของจิต พัฒนาของ มุทุภูตธาตุ (รู้เร็ว-ปรับได้ไว)

วงจรที่ 2 จุดที่ 4 5 6 ได้เกิดขึ้นมาอีกแล้ว

จุดที่ 7 อุปักกมธาตุ เป็นจุดเกิดที่สมบูรณ์ สิ่งที่เกิดขึ้นที่ จุดที่ 7 นี่คือ วจีสังขาร

วจีสังขาร  คือ ภาษาที่จะพูดเกิดขึ้นในใจ หรือ ใจ คิดจะพูดคำนั้น คำนี้ แต่ยังไม่ได้พูดออกมา

ภาษาที่จะพูดนั้น เป็นถ้อยคำตามฐานะของผู้ปฏิบัติแต่ละคน รวมทั้ง น้ำหนักของเสียง แรง-เบา แค่ไหน และสำเนียง อ่อน-แข็ง ปานใด ทั้ง 3 อย่าง (ภาษา+เสียง+สำเนียง) รวมกันเป็นคำพูด

ดังนั้น จึงสรุปง่ายๆว่า วจีสังขาร คือ คำพูดที่อยู่ในใจ นั่นเอง

วจีสังขาร นี้ จะเป็นไปตามทิศทางที่ได้ปฏิบัติมา

1.ทิศทางโลกียะ ก็จะมีคำด่าว่า ...ไอ้...

2.ทิศทางโลกุตระ ก็จะมีคำที่เชื่อมโยงไปถึง นาย ก. ปรากฏขึ้น เช่น คำทักทายว่า … ต่อมา ก็เป็นคำที่ใช้ปรับความเข้าใจกันว่า... เป็นต้น  บางคนก็คิดแล้วคิดอีก จึงพูด บางคนคิดปั๊บ พูดปั๊บ แล้วแต่กรณี

เป็นอันว่า  สังกัปปะ 7 ได้เกิดขึ้น พร้อมกับธาตุความเพียร 7 และองค์ธรรมอื่นๆ อีกดังกล่าวแล้ว เป็นการทำงานของ กายในกาย ที่ไม่ทิ้งกาย

นั่นคือ มี กาย อยู่ องค์ประกอบมีครบพร้อมอยู่ (นาย ก. มองเห็น พฤติกรรมการทำงาน ของ นาย ข. ก็รู้อยู่ ในปัจจุบัน นั้น) เป็นเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นอยู่

จากนั้น กายในกาย ก็ทำงาน ตามกระบวนการของสังกัปปะ 7 มีธาตุความเพียร 7 และองค์รวมอื่นๆร่วมด้วย

ดังนั้น กายในกาย จึงเริ่มนับจาก วิญญาณ – (จักขุวิญญาณ นาย ก. รู้พฤติกรรมการทำงานของ นาย ข.) เป็นต้นไป

วิญญาณ จึงเป็นทั้ง องค์ประกอบของ กาย และจุดเริ่ฟมต้นของ กายในกาย

ที่วิญญาณ นี่เอง จึงเป็นจุดที่สำคัญมาก เพราะเป็นจุดที่เชื่อมต่อ ระหว่าง กาย กับ กายในกาย และ กายในกายทั้งหมด ก็คือ จิต-เจตสิก ทั้งสิ้น จึงอาจเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า วิญญาณ เป็นจุดเชื่อมต่อ ระหว่าง กาย กับ จิต ก็ได้ แล้วก็จะได้เรียนเรื่อง จิตสังขาร ต่อไป ถึง วจีสังขาร อีก

ถึงตรงนี้ ประเด็นคำถาม ก็เกิดขึ้นมากมาย ซึ่งจะได้ถามต่อไป

ตรงนี้ ขอสรุป ความสัมพันธ์ ระหว่าง สังกัปปะ 7 และ ธาตุความเพียร ออกมาเป็นแผนภูมิ เพื่อการเรียนรู้ จะได้ง่ายขึ้นดังนี้

ในแผนภูมิ จะเห็นภาพการทำงานได้ชัดขึ้น

เมื่อ สังกัปปะ 7 เสร็จสิ้นภารกิจแล้ว

ต่อไปก็เป็นหน้าที่ของ วาจา กัมมันตะ อาชีวะ

ที่จะดำเนินไปตามองค์มรรค ตามวิถี ที่กำหนด อยู่ที่ว่า ทิศทางนั้นจะสัมมา(โลกุตระ)หรือมิจฉา(โลกียะ) เท่านั้นเอง ….จบ

คำถาม

1.การขยายความ จากโครงสร้างที่พ่อท่านเทศน์ สั้นๆนี้ พอจะเข้าข่าย สัมมาทิฏฐิ บ้างหรือไม่? มีส่วนใดบ้างที่ไม่ถูก จะต้องปรับอย่างไร จึงจะถูก โปรดตรวจสอบให้ด้วย เพราะเรื่องนี้ ยิ่งฟัง ยิ่งสับสน จึงเรียนถามมาเพื่อความชัดเจน เมื่อชัดเจนแล้ว จะไม่ต้องกังวลในการเดินเส้นทางนี้

พ่อครูว่า ....ตอบได้ว่า เข้าข่ายสัมมาทิฏฐิแน่ ฉายหนังได้ละเอียด 150 เฟรมต่อวินาทีเลย และไม่สับสนหรอก ดีมากที่เรียบเรียงมา แต่ที่คุณเองรู้สึกสับสนเองก็คือ มันได้รู้ความรู้นี้แล้ว เขียนออกมาก็เป็นความรู้ของตน มันได้รู้อันนี้แล้วจะมีปฏิภาณไหวพริบที่จะรู้เพิ่มเข้าไปอีก ตัวที่จะรู้เพิ่มจะเข้ามากวนสิ่งที่เรารู้นี้แล้ว เพราะยังไม่แน่ใจว่าที่รู้นี้ถูกต้องหรือไม่ สับสนหรือกังวลตรงนี้ ก็ตอบให้ว่าถูกต้องแล้ว ที่บอกว่าจะได้วิจัยต่อไปนี่คือตัวไม่จบ แสดงว่าคุณมีภูมิธรรมรู้ต่ออีก คำตอบที่ทำมาให้นี้ดีแล้ว ถูกแล้ว

2.จากรณีตัวอย่าง ที่ยกมานั้น อยู่ในระดับ จิตสำนึก (conscious) เป็น วีติกมกิเลส ใน กามภพ ใช่หรือไม่ ถ้าใช่ แสดงว่า วีติกมกิเลส เป็น กิเลสที่แสดงออกครบพร้อมทั้ง กาย วาจา ใจ (สังกัปปะ วาจา กัมมันตะ อาชีวะ ที่เป็นมิจฉาทั้งหมด) อย่างนั้นดอกหรือ?

เมื่อประสบกับเหตุการณ์ เฉพาะหน้า จะแยกว่า

เมื่อไร เป็น วีติกมกิเลส

เมื่อไร เป็น ปริยุฏฐานกิเลส

เมื่อไร เป็น อนุสัยกิเลส

ได้อย่างไร?

ตอบว่า...เมื่อได้ทำให้กิเลสลดลงได้แล้วนี่คือ วีติกมกิเลส(แปลว่าล่วงพ้นได้แล้ว) ส่วน กิเลสตัวที่กำลังเผชิญนี่ก็คือ ปริยุฏฐานกิเลส เป็นข้อแรกของญาณ 7 พระโสดาบันเลย เป็นปัญญาที่รู้แล้วว่าตนเองได้ทำสำเร็จมา ก็กำลังเผชิญกิเลสตัวต่อมา ส่วนเมื่อทำลายปริยุฏฐานกิเลสให้ผ่านไปได้เป็นวีติกมกิเลสได้อีก ก็จะเหลืออนุสัย ตัวปลาย ตัวเล็กละเอียดได้ ถ้าเข้าใจที่อาตมาอธิบายว่า ของพุทธเอาอนุสัยมาล้างได้จริง เพราะเอาอบาย เอากาม ที่เป็นตัวแรกๆ ออกได้จริง กิเลสชั้นลึกๆก็จะขึ้นมาปรากฏ โดยมีเหตุปัจจัยกระทบกระแทกกระทุ้ง อะไรทำได้แล้วก็เฉย ก็จะมีตัวต่อไปให้ฆ่า ก็จัดการอีก จนกว่าจะถึงตัวปลายก็ฆ่าอีก จนกว่าจะหมด แล้วจะรู้ว่า ยังเหลืออะไรอีก มีอนุสัยตัวต่อๆไปอีก ถ้าใครปฏิบัติถูกก็จะรู้ว่ามีอีก

3.ความจริง กับ ความจำ

จากรณีตัวอย่าง นาย ก. มองเห็น นาย ข. ทำงานอยู่ก็รู้ แล้วกิเลสไม่ชอบใจก็เกิดขึ้น กิเลส ไม่ชอบใจ (อรติ) ที่เกิดขึ้น ขณะนี้ คือ ความจริง

ถ้าเวลาผ่านไปแล้ว นาย ก. ก็ระลึกย้อน ว่า เคยไม่ชอบใจ (อรติ) เคยไม่ชอบใจ คือ ความจำ แค่รู้เรื่องที่ผ่านมา

ถ้ารู้เรื่องที่ผ่านมาแล้ว ก็ยังเกิด อาการไม่ชอบใจ (อรติ) ขึ้นมาอีก ในขณะที่ระลึกถึงเรื่องที่ผ่านมานั้น  อันนี้เป็น จริง หรือ จำ ?

ตอบ...เป็นความจำ สภาพที่เราระลึกขึ้นมานี่ จะเรียกว่าความเคลื่อนไหว ขึ้นมาดูใจในใจ ไม่ใช่วิญญัติของกาย วาจา ที่เป็นองค์รวมทั้งหมด ถ้าคนอวิชชา ระลึกขึ้นมาจะเป็นภวตัณหา ที่ระลึกขึ้นมาเอง เราก็ไม่รู้ตัว ดีไม่ดี ระลึกมาแล้วก็แค้นเพิ่มอีก แต่พวกเราศึกษาแล้วก็สังวร ระลึกมาแล้วจะรู้ว่าไม่น่าทำ จะเป็นราคะหรือโทสะ เราจะพิจารณาอีกว่าเราไม่น่ามีอีกเลย เราไม่น่าโง่ไปมีอีกเลย ทำให้มันอ่อนแรงหรือลดลงได้ แต่คนอวิชชาก็ไม่ระลึกเช่นนี้ดีไม่ดีเสริมแรงกิเลสเพิ่มอีกก็ซวยเพิ่ม

4. ภาษา กับ สภาวะ

สภาวะ = คือ “ขณะที่รู้ตัวว่า กำลังโกรธ”

ภาษา = มันเป็น สติ สัมปชัญญะ สัญญา ญาณ หรือปัญญา หรือว่ามันเป็นองค์รวมแยกกันทำหน้าที่แต่ละอย่าง ถ้าเป็นเช่นนั้น พอจะบอกได้ไหมว่า สภาวะตอนใด เรียก ภาษาว่าอะไร?

ตอบ....คำว่า สภาวะคือ มี  ส. ที่คือการประกอบ มาเติม กับคำว่า ภาวะ ที่คือความปรากฏ ภาษาก็ใช้เรียกความปรากฏนั้นๆ เช่นลูกนี้เราไปเห็นก็ถ้าไม่มีภาษาก็สื่อไม่ได้ แต่ว่าถ้าเรียกว่าแตงโม คนก็รู้จัก ส่วนสิ่งจริงที่ปรากฏก็คือสภาวะ ส่วนภาษาก็ใช้เรียกสภาวะ ถามว่า สภาวะที่รู้ตัวว่าโกรธ ก็คือความปรากฏนั้นก็เป็นภาวะ ตรงกับภาษาบัญญัติคำนั้น แต่คุณไม่รู้ภาษาเลยก็เรียกมันไม่ถูกเท่านั้น อย่างเราไม่เคยเห็นลูกนี้เลย พอเห็นก็คิดว่าลูกอะไร? ไม่มีภาษาบัญญัติ มันก็เป็นความปรากฏกับภาษาบัญญัติที่ปรากฏเท่านั้น

5. คำว่า “เวทนา” แปลว่า “ความรู้สึก” หมายความว่า สุข ทุกข์ อทุกขมสุข 

โสมนัส โทมนัส อุเบกขา

แล้วคำว่า “รู้สึกว่า” ชอบ

แล้วคำว่า “รู้สึกว่า” สวย

แล้วคำว่า “รู้สึกว่า” จะคิดไม่ดี

แล้วคำว่า “รู้สึกว่า” มันกระแทกใจกันเกินไป

แล้วคำว่า “รู้สึกว่า” รับรู้อยู่นะ

แล้วคำว่า “รู้สึกว่า” เจ็บมือ ปวดฟัน

แล้วคำว่า “รู้สึกว่า” ได้ยินอยู่นะ

และรู้สึกอะไรต่อมิอะไรอีกมากมาย

รู้สึกเหล่านั้น จัดอยู่ใน เวทนา ด้วยหรือเปล่า?

เมื่อฟังพ่อท่านเทศน์ว่า เวทนา จะหมายเอา ตัวไหน จึงจะถูก?

ถ้าได้ยินคำว่า เวทนา ก็หมายเล็งเอาที่ สุข ทุกข์ อทุกขมสุข , โสมนัส โทมนัส อุเบกขา เป็นหลัก นอกนั้นก็เป็นองค์ประกอบ ที่นับเนื่องในกลุ่มเวทนา โดยอนุโลม ทำอย่างนี้ได้หรือไม่?

ตอบ...มันก็คืออาการของเวทนา เจตสิกนั่นแหละ หลากหลาย ที่จริงมันมีความรู้สึกทั้งนั้น มีเวทนา สัญญา สังขาร และสังขารคือองค์รวม ท่านก็ให้พิจารณาตัวเวทนา ที่เกิดจากการกระทบสัมผัสแล้วมันก็ปรุง ถ้ามันปรุงชอบ ไม่ชอบ เฉยๆก็คือสังขาร เราก็แยกแยะว่าเหตุอะไรมันปรุงกัน แล้วเกิดเวทนาเช่นนั้น คนอวิชชาก็เกิดเวทนาทันที แต่ว่าคนมีวิชชาก็พยายามไม่ให้มันปรุง จนมันคลายมันเลิก คนที่ศึกษาจึงจะทำได้ ขนาดศึกษารู้ชัดแล้วก็ยังปฏิบัติได้ยากเลย แม้ปฏิบัติได้ แต่ไม่มีภาษาเรียก ก็เหมือนอาตี๋ซ่อมรถได้แต่ก็ไม่รู้จะบอกอย่างไร แต่ถ้าปฏิบัติได้แล้วรู้ภาษาบัญญัติด้วยก็จะยิ่งดี

มันก็เป็นความรับรู้ทางจิตทั้งนั้น ถ้าเรียนปริยัติ จากเวทนาก็มาหาจิต ตัวเวทนาที่สุข ทุกข์ มันก็มีเหตุ ที่คือจิตที่มี ราคะ โทสะ โมหะ เราก็จับอ่านอาการจริงเลย มันอยากก็ไม่ให้มัน มันก็ดิ้น ถ้าให้มันก็บำเรอกิเลส เราก็จัดการมัน พอจัดการได้ก็ไม่มีเวทนา สุข ทุกข์ มันก็เบาลงๆ ดับเหตุทุกข์ก็ดับ สุขก็ไม่มี ถ้าคุณดับเหตุได้แล้วจริง พอมันสัมผัสแล้ว ตอนนี้มันก็ยังรู้สึกว่าอร่อยมันก็เหลือเศษ มันก็เป็นความจำหรือคุณยังล้างไม่หมดเหลือเศษ

ถ้าคุณเกิดชอบเกิดยินดีแล้ว มันสัมผัสแล้วก็ยินดียังชอบอยู่ แต่ถ้าไม่มีสัมผัส คุณก็ไม่เคยคิดเคยโหยหามันเลย นั้นแหละคุณขาดแล้ว แต่ถ้าสัมผัสแล้วก็ยังอาลัยอาวรก็คือยังไม่เด็ดขาด จนกว่าจะสัมผัสแล้วก็เฉย รู้ความจริงตามความเป็นจริง สวยก็สวย เพราะคือเพราะ อ่านละเอียดมีปัญญาอ่านเวทนาตัวแท้ได้

6. สงัดจากกาม และอกุศล เกิด ฌาน 1 มี วิตก วิจาร ปีติ สุข เอกัคคตา แสดงว่า ฌาน คือผล (ไม่ใช่มรรค) จากการกำจัด กาม และอกุศล ไม่ใช่ ฌาน เป็นตัวกำจัดกามและอกุศล แล้ว กาม และอกุศล ใช้อะไรกำจัด?

ตอบ...ฌานคือเพ่งรู้เพ่งเผา  คุณทำได้แล้วเกิดผลสำเร็จจากฌาน แล้วฌานก็มีทั้งผล และมรรคด้วย ปฏิบัติอยู่นั่นแหละคือกำจัดได้ ได้ผลไปเรื่อยๆก็คือฌาน แต่ไม่ควรไปตีขลุมว่า คือผลของฌาน แต่ตัวฌานคือตัวปฏิบัติเต็มๆไม่ใช่ผล แต่คุณไปเข้าใจว่าคือผล เท่านั้นเอง

นี่คือข้อเขียนของท่านพอจริง สัจจาสโภ(คือผู้แกล้วกล้าอาจหาญในสัจจะ) ก็ใช้เวลาไปเกือบหมดเวลา

ต่อไปเป็นการตอบประเด็น

-มิ่งหมาย วันนี้มีคำถามว่า สภาวะเช่นนี้ใช่หรือไม่? วันที่ 24 ได้ไปที่สวนส่างฝัน ตอนท้าย ท่านฟ้าไท ได้กล่าวถึงว่าที่สวนส่างฝันมีคนอยู่ประจำแค่ 2 คนก็ทำงานได้มากมาย ท่านก็แนะนำว่าจะต้องสร้างสปายะ 4 (บุคคล สถานที่ อาหาร ธรรมะ) ซึ่งดิฉันว่าบ้านราชฯมีครบพร้อม พอเข้ามาก็จะเกิดการขัดเกลา แต่ไม่ขัดแตกขัดแยก ดิฉันไปอ่านเจอของดร.ยุค ประเทศไทยก็ส่งคนไปเรียนอเมริกาประเทศเดียว ส่วนจีนส่งคนไปเรียนหลายประเทศ เอามาปรับใช้กับประเทศตนก็เกิดการเจริญพัฒนา ส่วนคนไทยมีแต่อันเดียว เหมือนคำของพระอ.1 ว่า น้ำขุ่นที่ไหลดีกว่าน้ำใสที่นิ่ง ที่บ้านราชฯมีการเคลื่อนที่มาก ดิฉันก็ว่าดีกว่าที่จะนิ่งๆนะ ทำให้มองเห็นตนเอง แทนที่จะโต่งก็เกิดความเป็นกลางขึ้นมา ใจดิฉันก็เป็นกลางได้มากขึ้น เพราะไม่ได้มาเพื่อ โลกธรรม หรืออามิสอะไร?

ตอบ...ขยาย ที่ว่า สัปปายะ 4

1.เสนาสนสัปปายะคือความพร้อมองค์รวม ที่อยู่ที่พักที่อาศัยที่ทำมาหากินที่ทำงานก็พร้อมตามประสาเรา

2.บุคคลสัปปายะ คือมิตรดี สหายดี สังคมสิ่งแวดล้อมดี มีทั้งผู้ขัดเกลา มีครูบาอาจารย์และผู้เพ่งโทส ครบ แล้วผู้เพ่งโทสที่เป็นมิตรดีนี่ก็ไม่ได้เหมือนกับคนภายนอก แม้เพ่งโทสแต่ก็ปรารถนาดี เป็นแม่ที่ดุลูก แต่ปรารถนาดีได้ แม้วจีกรรมที่ต่อว่ากันก็ใช้ได้นะไม่จัดจ้าน แต่ก็ดีมีสัลเลขธรรมใช้ได้

3. อาหารสัปปายะ แม้กวฬิงการาหารก็ครบพร้อมดี แม้ผัสสาหาร มโนสัญเจตนาหาร ก็รู้ตัวเองได้ พอสังเกตได้ ต้องอ่านของตนเป็นหลัก มีผัสสะให้อ่าน อาหารทางผัสสะนี่แหละสำคัญ ถ้าเรียนผิดจะไม่รู้จักผัสสะ เพราะไปดับหมดแต่ต้นทางแม้ผัสสะก็ดับมัน แม้แต่วิญญาณาหาร พวกเราปฏิบัติธรรมก็มีอาหารทางวิญญาณ ของเราลดกิเลสก็เป็นอาหารทางวิญญาณที่ลดกิเลส

4.ธรรมะสัปปายะก็มีครบทุกอย่าง ที่เราได้ศึกษาเรียนรู้ปฏิบัติจริงถึงโลกุตรธรรม เราก็เรียนรู้โลกียธรรมก็ได้ด้วย ทำจะไม่ทำอกุศลเลย ทำแต่กุศล และทำจิตให้ผ่องใสสะอาดขาวรอบ

-ท่านเมฆิยะ เห็นป่ามะม่วง แล้วก็อยากเข้าป่าเพื่อทำความเพียรแต่ผู้เดียว ก็ทูลขอพพจ. ถึง 3 ครั้ง พพจ.ตรัสห้ามถึง 2 ครั้ง แล้วก็ให้ไปในครั้งที่ 3 ท่านเมฆิยะก็เลยทำความเพียรในป่ามะม่วงแต่เพียงผู้เดียว จนเกิด กามวิตก พยาบาทวิตก และวิหิงสาวิตก ก็เสียทีกิเลสก็เลยมาหาพพจ. ซึ่งพพจ.ก็ตรัสถึงธรรมะที่จะทำให้ถึงเจโตวิมุติได้แข็งแรง ...

1.ต้องมีมิตรดี สหายดี สังคมสิ่งแวดล้อมดี

2.  ทำให้เราเป็นผู้มีศีล จนมีผู้เห็นโทษภัยประมาณน้อยก็ไม่ประมาท แล้วก็ยังมีอานิสงส์อีก 10 อย่างของ กถาวัตถุ 10 (อัปปิจฉะ สันตุฏฐิ ปวิเวกะ อสังสัคคะ วิริยารัมภะ ศีล สมาธิ ปัญญา วิมุติ วิมุติญาณทัสนะ)

พ่อครูว่า คำว่า เกิด ดับ ที่สู่แดนธรรมพูดอันสุดท้ายนี่ มีพวกที่ใช้ปัญญาตรรกะ เหตุผล ก็นึกว่าตนเองเห็นความเกิดความดับแล้ว จิตเกิดดับ ที่แท้จริง คือกิเลสมันเกิด แล้วมันก็ดับ แต่ว่ามันก็ยังเกิดได้อีกคือมันดับไม่สนิท จนกว่าคุณจะดับได้สนิท ทำจิตเกิดที่เป็นอกุศลนั้นดับจนไม่เกิดอีก นี่คือการเห็นจิต เกิด ดับ ที่แท้จริง ไม่ใช่แค่ว่า จิตเกิดดับแบบที่มันเป็นธรรมชาติ ใครก็เดาได้รู้ได้ แต่ถ้ากิเลสไม่เกิดในจิตเราเราก็ไม่ต้องดับกิเลสนี้ เพราะเราดับกิเลสได้ถาวร การเห็นจิตเกิดจิตดับคือเห็นอกุศลในจิตตนเกิดและดับ จนทำความดับของกิเลสได้ถาวร ต้องทำความเกิดความดับในตนนี้ให้ได้ และที่กรณีพระเมฆิยะ  พพจ.ว่าเรานี่แหละเป็นมิตรดีของเธอ เธอเหมือนนกติรทัสสี ที่เขาเอาใส่เรือไปด้วย หากออกจากฝั่งแล้วหาฝั่งไม่เจอ ก็ให้ปล่อยนกติรทัสสะไปมันจะหาฝั่งเจอ แต่ถ้านกติรทัสสีหาฝั่งไม่เจอมันก็จะบินกลับมาหาเรือ พระเมฆิยะก็เหมือนนกติรทัสสี

-การทำความเพียร คนที่เขาเข้าใจเป็นมิจฉาทิฏฐิคือการไปปลีกหลีกเร้นไปนั่งสมาธิ แต่ของพพจ.นี่ทำความเพียรคือจับวิญญาณให้ได้ เป็นกายวิญญาณหรือกายสังขาร เมื่อมีองค์ประชุมเหตุปัจจัยของรูป และนาม แล้วเรียนรู้อันนี้ตั้งแต่กายในกาย จนครบ โลกุตระ 37 นี่แหละ ยิ่งทุกวันนี้ยิ่งเห็นว่าศาสนาพุทธล่มสลายผิดเพี้ยนไปหมด วิญญาณฐีติ ก็ให้รู้กาย และสัญญา อ่านขณะมีวิญญาณ ที่ตั้งอยู่ ต้องมีการกระทบสัมผัสมีสามเส้า นี่คือการทำความเพียรให้เอาเรื่องเดียวก่อน อย่างพพจ.สอนให้เอาเรื่องกิเลสกินก่อน กินเมื่อไหร่พิจารณาเมื่อนั้น แต่เรื่องเกี่ยวกับคนที่สัมผัสสัมพันธ์อยู่ก็ทำให้ได้ เอาตั้งแต่ศีล 5 ข้อก่อนเลย ให้ลดกิเลส จับกิเลสได้ คนก็คือสัตว์ สัตว์เล็กสัตว์น้อยก็คือสัตว์ คนนี่แหละตัวดีทำให้เราไม่ชอบใจ มีโกรธ อรติ หรือปฏิฆะ เราก็เรียนรู้พวกนี้ หรือราคะ คือพูดปด พูดไม่ดี หรือสิ่งอบายหยาบๆ ก็เป็นตัวปฏิบัติผู้เพ่งเพียรบำเพ็ญ ไม่ช้าไม่นานก็บรรลุอรหันต์ ปฏิบัติโพธิปักขยิธรรม 37 ได้ถูกต้องมีสติ ธัมวิจัย วิริยะ ปีติ ปัสสัทธิ สมาธิ อุเบกขา อย่างถูกต้อง ทำในขณะลืมตานี่แหละ แต่ศาสนาพุทธผิดเพี้ยน ฟังมหาเถรสมาคมตัดสินแล้วนี่ คนที่ไม่ใช่พุทธจะฟังเข้าใจไหมว่า เอาของคนอื่นไปแล้วก็เอามาคืนถือว่าไม่ผิดนี่ คนนอกศาสนาพุทธยังรู้ได้เลย คืออาตมาว่า เถรสมาคมหรือ มส.นี่ยังไง? เราก็นานาสังวาส แต่ก็สงสารศาสนาพุทธ แล้วคนอื่นจะเข้าใจอย่างไร ทุกวันนี้สื่อสารสนเทศน์มันฟ้า บ่ กั้นแล้ว ไม่มีอะไรปิดบังได้ อาตมาก็สงสารศาสนาพุทธ ที่ต้องพูดเพราะเป็นพุทธด้วยกัน ก็อย่าเข้าข้างคนผิดเลย แล้วผิดร้ายแรงด้วย ก็ได้แต่พูดไปนะ พวกเราก็ตั้งใจทำให้ดีก็แล้วกัน...

เวลาบันทึก 11 มีนาคม 2563 ( 17:42:23 )

รายละเอียด

580220-พุทธชีวศิลป์(29) เรื่อง จิตวิเคราะห์ในธาตุความเพียรทั้ง 7

พ่อครูว่า....วันนี้วันที 20 ก.พ. 58 แล้ว เรื่องราวทุกวันนีก็มีสิ่งที่เข้มข้นมากขึ้น และก็มีสิ่งที่น่าสลดใจมากด้วย เราก็จะมาศึกษาสัจธรรมกันให้ดีๆ นี่มีข่าวคราวออกมาไม่ล่าสุดวันนี้ เรียบร้อย ล่าสุด ทุกอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก็ผ่านไปก่อน คืออาตมารู้เข้าใจดี ว่าสังคมสงฆ์หมู่ใหญ่ทำอะไรขึ้นดีได้ยากแล้ว มันก็เป็นไปตามสัจจะที่เป็น เราก็ไปพูดมากก็ไม่ดี มันเป็นระดับประเทศ ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร มันกลืนไม่เข้า คายไม่ออก เราก็เอาส่วนที่เราทำให้ดีไปเถอะ จริงๆก็น่าเห็นใจว่าเป็นโครงสร้างที่ผุพังมาก พยายามประคอง บูรณะกันก็คงยาก ก็คงได้แต่เห็นใจกัน ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรก็ได้ แต่ว่าที่เราตั้งหลักกันได้แล้วเราก็มาสร้างสรรสิ่งดี เรานานาสังวาสกัน

ยิ่งเราเห็นว่าเสาเรือนใหญ่พังลง เราก็จำเป็นจะต้องมีสิ่งเข้าไปทดแทน เข้าไปช่วยค้ำจุนให้ประเทศไทย สังคมไทย สังคมมนุษยชาติอยู่ได้ พวกเราก็พากเพียรก็แล้วกัน สัจธรรมพพจ.เป็นอุภยัตถะ เป็นประโยชน์สองส่วน (ตน-ท่าน)

บอกข่าวอีกอย่าง พรุ่งนี้จะมีครูที่จะมาสอนทางวิทยาศาสตร์ จะมาสอนเด็กนร. 08.30-16.00 น. ก็จะสอนเรื่องการวิจัยทางห้องปฏิบัติการเอาเครื่องไม้เครื่องมือมาด้วยนะ ก็อยากให้ทางว.นบ.เราไปร่วมเรียนด้วย เป็นกรณีพิเศษ

วันนี้อาตมาก็ตั้งใจเอาสิ่งที่ได้รับมาจาก สมณะพอจริง สัจจาสโภ ผู้ที่ก็ตั้งใจศึกษา เป็นครูเก่า รู้จักการทำวิจัยทำอะไรได้ดี ก็เลยฟังธรรมาถึงวันนี้ก็เลยเอามาเรียบเรียงดู ให้หายสงสัย ที่จริงท่านเข้าใจดีแล้ว ท่านเองท่านไม่มั่นใจก็เลยถามมา ก็ลองตั้งใจฟังดีๆ

580218_ประเด็นธรรมะ จาก ส.พอจริง สัจจาสโภ

พ่อครูเทศน์ที่สีมาอโศก เมื่อคราวสัญจร หลังงาน ว.บบบ. ความตอนหนึ่ง สรุปได้ว่า

“ตากระทบรูป” เกิดวิญญาณ ครบ รูปนาม เป็น 3 เส้า เรียกว่า โลก เป็นรอบที่ 1 เป็นระบบทำงานแล้ว 1 วงจร อยู่ในตัว เป็นอัตภาพของตัวเอง ยังไม่ออกไปเกี่ยวข้องกับใครเลย เป็นอารัพภธาตุ อารัมภธาตุ นิกกมธาตุ

พอเกิดมีอันอื่น เป็นจุดที่ 4 เป็น ปรักกมธาตุ ก็จะเริ่มต้นแตกตัว จากอัตตาของตนเอง แตกตัวเป็น 4 5 6 และ 7 8 9

ถ้าจบไปหา 0 ถ้าเกิดไปหา 10

ทิศทางไปหา 0 เรียกว่า โลกุตระ (พ่อครูว่าก็เรียกลำลองได้)เป็นอันเริ่มต้น

ทิศทางไปหา 10 เรียกว่า โลกียะ

เรื่อง ธาตุความเพียร 7 นี้ ได้ฟังมาหลายครั้ง ก็ยังสับสน ยังไม่รู้-เข้าใจ แจ่มชัดอะไร จึงอยากจะเรียนถาม จากกรณีตัวอย่างดังต่อไปนี้

“นาย ก. มองเห็น นาย ข. ทำงานไม่เรียบร้อย เกิดอาการไม่ชอบใจ อึดอัดขัดเคือง โกรธขึ้นมาทันที (กิเลสโทสมูล-อรติ-ปฏิฆะ-โกธะ) คิดอยากจะด่า...”

จากกรณีตัวอย่าง

โคจรรูป = นาย ข.

ปสาทรูป = ตา นาย ก. มองเห็น

วิญญาณ = นาย ก. รู้พฤติกรรม การทำงานของ นาย ข. เป็นจักขุวิญญาณ

อายตนะ = มองเห็น เป็นการทำงานร่วมกัน ระหว่าง โคจรรูป (อยตนะภายนอก) กับ ปสาทรูป (อายตนะภายใน)

องค์ประกอบทั้งหมดนี้ เรียกว่า กาย

ในขณะเดียวกัน มันก็เป็น ผัสสะ เรียกว่า จักขุสัมผัส ด้วย

ความต่าง ของ กาย และจักขุสัมผัส นั้น อยู่ที่ สภาวะ

สภาวะของ กาย คือ การจัดองค์ประกอบ ได้ครบ 3 เส้า เรียกว่า โลก เป็นระบบขึ้นมาแล้ว 1 วงจร

นั่นคือ นาย ก. มองเห็น นาย ข. ทำงานไม่เรียบร้อย ก็รู้ว่า พฤติกรรม การทำงานของ นาย ข. นั้น ไม่เรียบร้อย ก็รู้ว่า พฤติกรรม การทำงานของ นาย ข. นั้น ไม่เรียบร้อย เพียงแค่นี้ โลกของ นาย ก. ได้เกิดขึ้นแล้ว แต่เป็น โลกส่วนตัว (อัตภาพ) ยังไม่เกี่ยวข้องกับ นาย ข.

สภาวะของ จักขุสัมผัส คือ อาการที่ใจ ถูก กระทบ สิ่งที่มากระทบใจ คือ ข้อมูลใหม่ ที่เป็นองค์ประกอบของ กาย นั่นเอง ส่วนใจที่ถูกกระทบ นั่นคือ ข้อมูลเก่า ที่ใจ ยึดเป็นอุปาทาน หรือ สมาทาน นั่นเอง

นั่นคือ นาย ก. ตกลงกับ นาย ข. ว่า งานนั้น ทำอย่างนี้ “ข้อตกลง” นี่แหละที่ นาย ก. ยึด อยู่ที่ว่า ยึด แบบใด

ถ้านาย ก. ยึดแบบ เอาเป็นเอาตาย ไม่มีข้ออนุโลมเลย ไม่ดูความรู้ ความสามารถของ นาย ข. เลย ต้องได้ตามสเปคนี้เท่านั้น การยึดแบบนี้เรียกว่า อุปาทาน

ถ้า นาย ก. ยึดแบบ มีบทอนุโลม และดูทั้งความรู้ความสามารถ พร้อมด้วยเหตุปัจจัยอื่น ทำให้รู้จัก และเข้าใจ นาย ข. ด้วย จึงพร้อมที่จะปรับ เปลี่ยน ไปตามเหตุปัจจัยได้ ยึดแบบนี้เรียกว่า สมาทาน

ทันทีที่นาย ก. มองเห็น และรู้ดังกล่าว ก็สะดุดใจ ตรงนั้น ตรงนี้ นี่แหละ ใจ มันถูกกระทบ แล้ว เป็นจักขุสัมผัส

เมื่อ ใจ ถูกกระทบ ก็มี ปฏิกิริยา ไม่ปกติ หวั่นไหว ตรงนี้เรียกว่า สังขาร เป็น กายสังขาร เพราะปฏิกิริยาที่เกิดขึ้น เป็นการผสมส่วนของข้อมูลเก่า ( ข้อตกลง-ทิฏฐุปาทาน-อุปาทาน) กับ ข้อมูลใหม่ (ตา+รูป+จุกขุวิญญาณ) ด้วยการ คิด เปรียบเทียบ

เกิดเป็น อาการ ไม่ชอบใจ อึดอัดขัดเคือง โกรธขึ้นมา นี่คือ กิเลส สายโทสมูล ตั้งแต่ อรติ ปฏิฆะ และ โกธะ

ก็คิด อยากจะ ด่า นาย ข. ตรงนี้คือ ตัณหา

เป็นอันว่า กิเลส ตัณหา อุปาทาน ได้เกิดขึ้น ครบพร้อมแล้ว โดยมี

อุปาทาน เกิดก่อน

กิเลส เกิดตามมา

ตัณหา ก็เกิดตามมาอีก

ปัญหา อยู่ที่ว่า อารัพภธาตุ อารัมภธาตุ นิกกมธาตุ มันอยู่ตรงไหน?

โดยหลักการพ่อท่านก็เทศน์ไว้แล้ว ดังกล่าวข้างต้น

หากจะ วินิจฉัย ชี้เฉพาะลงไปเป็น “ตัวชี้วัด” ของธาตุทั้ง 3 ก็จะได้ ดังนี้

1.อารัพธาตุ คือ ส่วนที่เป็น จักขุวิญญาณ จักขุสัมผัส และ กายสังขาร (คิด ปรุงแต่ง เปรียบเทียบ)

2.อารัมภธาตุ คือ ส่วนที่เป็น กิเลสโทสมูล (อรติ ปฏิฆะ โกธะ)

3.นิกกมธาตุ คือส่วนที่เป็นพลังงาน ของกิเลสโทสมูล (อรติ ปฏิฆะ โกธะ) ที่มีความพร้อมที่จะปะทุออกมา

กิเลส โทสมูล (อรติ ปฏิฆะ โกธะ) นี้แหละ คือ ตัวตนที่แท้จริง ของ นาย ก. ที่เรียกว่า อัตตา ยังเป็นโลกส่วนตัวอยู่ ไม่มีใครรู้ด้วยเลย

รอบของวงจรแรก 1 2 3 จบที่กิเลส โทสมูลนี้ ยังไม่ถึงตัณหา องค์รวมทั้งหมดนี้แหละ คือ สภาวะ ตักกะ ที่แปลว่า เริ่มคิด

หากจะเขียน แผนภูมิ เพื่อจะเรียนรู้ได้ง่ายขึ้น จะเป็นดังนี้

ตักกะ